Φοβάμαι ότι το μωρό μου θα νιώθει τη γιαγιά του για μαμα

[Έσπερος]

Επειδη υποθετω οτι οσες γραφουμε ειμαστε πανω κατω στην ιδια ηλικια, μαμαδες εργαζομενες δεν ειχατε εστω καποιες απο εσας; Τη δεκαετια του 70 κ του 80 ακομα κ στο δημοσιο οι γυναικες επεστρεφαν στις 40 μερες. Προσωπικη εικονα για τη σχεση με τη μητερα σας δεν εχετε; Δεν θα πω το κλασικο οτι εμεις δν παθαμε τπτ που μεγαλωσαμε ετσι. Αποκλειεται η σχεση με τις μαμαδες μας να ηταν ιδια με το αν ειχαν μεινει σπιτι λιγους μηνες παραπανω, να μην πω για χρονο. Αλλα τελος παντων, αρκετες υποθετω το εχουμε ζησει κ δεν χρειαζεται να το δαιμονοποιουμε. 

 

Εμενα 40 ημερων οι δυο γονεις μου εφευγαν 5.30 το πρωι γιατι ηταν διορισμενοι στην επαρχια κ επεστρεφαν απογευμα. Αρα ελειπαν 12 ωρες περιπου. Με προσεχε η γιαγια μου που εμενε στον κατω οροφο. Τη γιαγια την σγαπουσα πολυ κ εχω πολλες ευχαριστες αναμνησεις (προφανως οχι απο την παιδικη ηλικια). Με τη μαμα μου αργησα να δεθω. Κ οταν λεω αργησα εννοω οτι δεθηκα μετα την εφηβεια. Μεχρι τοτε ζηλευα τις φιλες που λατρευαν τις μαμαδες τους. Εφταιγε η δουλεια κ η απουσια απο τοσο νωρις; Αυτο δεν το ξερω. Μπορω ομως να απαριθμησω αλλους λογους που πιστευω οτι δυσκολεψαν το δεσιμο. Πρωτον στην οικογενεια εχουμε ενα γενικο θεμα με την εκφραση συναισθηματων. Δευτερον η μαμα μου ειναι πολυ απαιτητικη κ επιπλεον κολλημενη λογω επαγγελματος (καθηγητρια) με συγκεκριμενα πραγματα. Δεν τη θυμαμαι ποτε να παιζουμε. ο χρονος που μου αφιερωνε ηταν παντα "ποιοτικος". τοσο ποιοτικος που εφτανε στην υπερβολη γιατι ηταν ακαδημαϊκα ποιοτικος κ οχι συναισθηματικα. Χωρια την τρελα της με το νοικοκυριο. Α, κ τα κλασικα της εποχης για την αγκαλια. Ολα αυτα τα χαρακτηριστικα της, που καθοριςαν τη σχεςη μας, ηταν ασχετα με την πολυωρη η ολιγοωρη απουσια της κ θα υπηρχαν ακομα κ αν δουλευε διπλα στο σπιτι. Εξαλλου μετα απο 1 χρονο νομιζω ηρθε Αθηνα οποτε δν ελειπε τοσες ωρες.

 

Τωρα που βλεπω μερα με τη μερα το μωρακι μου να κανει καινουργια πραγματα κ μα γινεται σιγα σιγα παιδακι,  σκεφτομαι οτι δεν ξερω αν εγω εχασα κατι που δεν περασα μαζι της αυτον τον καιρο, ειμαι ομως σιγουρη οτι εχασε εκεινη. Κ αυτο δν το λεω για να δημιουργησω τυψεις στην κοπελα, θα το ξερει κ η ιδια καλυτερα απο εμενα. Το λεω γιατι νομιζω οτι κανουμε κριτικη κ οικογενειακο προγραμματισμο στους αλλους με περισση ευκολια λες κ οι ιδιοι δν αναγνωριζουν την περιπλοκοτητα του θεματος. 

 

 

 

 

[Dust pink]

πρίν από 33 λεπτά , Έσπερος είπε:

Επειδη υποθετω οτι οσες γραφουμε ειμαστε πανω κατω στην ιδια ηλικια, μαμαδες εργαζομενες δεν ειχατε εστω καποιες απο εσας; Τη δεκαετια του 70 κ του 80 ακομα κ στο δημοσιο οι γυναικες επεστρεφαν στις 40 μερες. Προσωπικη εικονα για τη σχεση με τη μητερα σας δεν εχετε; Δεν θα πω το κλασικο οτι εμεις δν παθαμε τπτ που μεγαλωσαμε ετσι. Αποκλειεται η σχεση με τις μαμαδες μας να ηταν ιδια με το αν ειχαν μεινει σπιτι λιγους μηνες παραπανω, να μην πω για χρονο. Αλλα τελος παντων, αρκετες υποθετω το εχουμε ζησει κ δεν χρειαζεται να το δαιμονοποιουμε. 

 

Εμενα 40 ημερων οι δυο γονεις μου εφευγαν 5.30 το πρωι γιατι ηταν διορισμενοι στην επαρχια κ επεστρεφαν απογευμα. Αρα ελειπαν 12 ωρες περιπου. Με προσεχε η γιαγια μου που εμενε στον κατω οροφο. Τη γιαγια την σγαπουσα πολυ κ εχω πολλες ευχαριστες αναμνησεις (προφανως οχι απο την παιδικη ηλικια). Με τη μαμα μου αργησα να δεθω. Κ οταν λεω αργησα εννοω οτι δεθηκα μετα την εφηβεια. Μεχρι τοτε ζηλευα τις φιλες που λατρευαν τις μαμαδες τους. Εφταιγε η δουλεια κ η απουσια απο τοσο νωρις; Αυτο δεν το ξερω. Μπορω ομως να απαριθμησω αλλους λογους που πιστευω οτι δυσκολεψαν το δεσιμο. Πρωτον στην οικογενεια εχουμε ενα γενικο θεμα με την εκφραση συναισθηματων. Δευτερον η μαμα μου ειναι πολυ απαιτητικη κ επιπλεον κολλημενη λογω επαγγελματος (καθηγητρια) με συγκεκριμενα πραγματα. Δεν τη θυμαμαι ποτε να παιζουμε. ο χρονος που μου αφιερωνε ηταν παντα "ποιοτικος". τοσο ποιοτικος που εφτανε στην υπερβολη γιατι ηταν ακαδημαϊκα ποιοτικος κ οχι συναισθηματικα. Χωρια την τρελα της με το νοικοκυριο. Α, κ τα κλασικα της εποχης για την αγκαλια. Ολα αυτα τα χαρακτηριστικα της, που καθοριςαν τη σχεςη μας, ηταν ασχετα με την πολυωρη η ολιγοωρη απουσια της κ θα υπηρχαν ακομα κ αν δουλευε διπλα στο σπιτι. Εξαλλου μετα απο 1 χρονο νομιζω ηρθε Αθηνα οποτε δν ελειπε τοσες ωρες.

 

Τωρα που βλεπω μερα με τη μερα το μωρακι μου να κανει καινουργια πραγματα κ μα γινεται σιγα σιγα παιδακι,  σκεφτομαι οτι δεν ξερω αν εγω εχασα κατι που δεν περασα μαζι της αυτον τον καιρο, ειμαι ομως σιγουρη οτι εχασε εκεινη. Κ αυτο δν το λεω για να δημιουργησω τυψεις στην κοπελα, θα το ξερει κ η ιδια καλυτερα απο εμενα. Το λεω γιατι νομιζω οτι κανουμε κριτικη κ οικογενειακο προγραμματισμο στους αλλους με περισση ευκολια λες κ οι ιδιοι δν αναγνωριζουν την περιπλοκοτητα του θεματος. 

 

 

 

 

@Εσπερος , κατανοώ απολυτα τι θέλεις να πεις. Η σχέση μαμάς κόρης είναι γενικώς μια ιδιόμορφη σχέση που κυρίως μετά τα 20-25 παγιώνεται αφού προηγουμένως έχει περάσει από 40 κύματα. Επιπλέον η γενιά των γονιών μας ανήκει σε μια άλλη εποχή τόσο βιωματική όσο και πρακτική (δεν λαμβάνω ως κριτήριο τον χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου) δύσκολα οι άνθρωποι εξωτερικευαν αυτά που ένιωθαν , η τότε μαμά διαφέρει από την σημερινή. Δεν ανοιγοταν λεκτικα. Έδειχνε την αγάπη της με αποστασιοποιημένο τρόπο. Η δική μας γενιά τώρα ως πιο εξελιγμένο μοντέλο προσπαθεί κάποιες από τις παλαιές συνήθειες να τις διορθώσει στα δικά του παιδιά. Στο μέλλον τα δικά μας παιδιά θα κάνουν το ίδιο στα δικά τους...έτσι πάνε αυτά.  Οι ωραίες στιγμές δεν "εξαργυρώνονται " πάντα με απεριόριστο χρόνο. Ως εργαζόμενη μαμά και εσύ θα έρθει η στιγμή που θα επιστρέψεις στην δουλειά σου (αν δεν το έχεις κάνει ήδη) αυτό δεν σημαίνει πως θα χάσεις και την ουσιαστική επαφή με το παιδί σου... Ούτε επίσης και υπάρχει κανόνας ότι μια μαμά που δεν εργάζεται και μένει σπίτι με το παιδί αποκτά και ισχυρότερο δέσιμο έναντι των εργαζομένων μαμάδων στο μέλλον.

[ΑΡΓΚ]

8 ώρες πρίν, CMES είπε:

@ninaki80 τοση ωρα μιλουσαμε για το να περναει το παιδι 9 ωρες χωρις τη μαμα του. Αυτο σημαινει ενα 8ωρο εργασιας +1 ωρα το πηγαινε ελα στη δουλεια (ειδικα αν ειναι Αθηνα), αρα 9 ωρες. Αυτος ειναι ο μεσος ορος και για αυτες τις ωρες εργασιας γινεται διαφωνια. Δηλαδη οταν εισαι υπαλληλος και δουλευεις 8ωρο μπορεις να πεις στον εργοδοτη σου: θα κανω παιδι και απο δω και περα θα δουλευω μερικης απασχολησης! Και αυτος θα σου πει: ναι φυσικα, οταν εισαι ετοιμη πες μου να το κανουμε παλι πληρους απασχολησης! Νομιζω οτι σε αλλη χωρα ζουμε....

 

Σε αρκετές εταιρείες όντως γίνεται. Η μερική απασχόληση είναι αρκετά διαδεδομένη. Οχι φυσικά για την προστασία του εργαζόμενου, αλλά γιατί οικονομικά συμφέρει. Αλλά είναι από τα σενάρια που όντως παίζουν αρκετα και τα έχω δει σε διαφορετικά επαγγέλματα και διαφορετικών μεγεθών εταιρείες. Βλάπτει τις αποδοχές και την επαγγελματική εξέλιξη, αλλά συχνά γίνεται.

[Mary1976]

Εγώ μπόρεσα και κάθισα τον πρώτο χρόνο με το μωράκι μου και μετά επέστρεψα στη δουλειά με τρομερές τύψεις. Έχω πλήρη επίγνωση ότι το σωστό για το παιδί μου θα ήταν να το φροντίζω εγώ τουλάχιστον μέχρι να πάει παιδικό σταθμό. Αν ήξερα εκ των προτέρων ότι δεν θα έκανα άλλο παιδί, θα φρόντιζα να είχα κάτσει τουλάχιστον για άλλον ένα χρόνο ή να μείωνα τις μέρες ή ώρες εργασίας. Στερνή μου γνώση…

 

Ειδικά στην περίπτωσή σου που το μωρό είναι πρόωρο και ακόμα στην ουσία νεογέννητο, είναι καλό να το φροντίζεις εσύ αποκλειστικά. Κατά τη γνώμη μου βάλε κάτω τα οικονομικά σας, κόψε ότι μπορείς να κόψεις, ζήτα οικονομική βοήθεια από τους δικούς σας ή ότι άλλο μπορείς και μείνε για 1-2-3-10 μήνες μαζί του ή μείωσε αρκετά τις ώρες ή τις μέρες.  Όλη την υπόλοιπη ζωή σου θα δουλεύεις, τώρα είναι η εποχή που πρέπει να είσαι εκεί για το παιδάκι σου.

 

Μην παρεξηγηθώ, ακόμα και αν συνεχίσεις να δουλεύεις, δεν πιστεύω ότι το παιδί σου θα βγει προβληματικό, δεν θα σε αγαπάει κτλ. Εννοείται ότι παίζουν και άλλα ρόλο. Είναι πάρα πολλές οι μητέρες που μένουν σπίτι και είναι αδιάφορες ή κακοποιητικές. Αντίθετα πολλές μητέρες που δουλεύουν όλο τον ελεύθερο χρόνο τους τον διαθέτουν στο παιδί τους με ουσιαστικό τρόπο.

 

Όπως και να έχει όμως το δικό σου είναι τόσο μικρό που πρέπει να σε έχει κοντά του όλη μέρα. Δεν θα χάσει μόνο αυτό, αλλά και εσύ θα χάσεις πολύτιμες στιγμές μαζί του. Είναι τόσο γλυκός ο πρώτος καιρός που όλη μέρα είσαι αγκαλίτσα, με το μωράκι σου χωρίς κανέναν να παρεμβαίνει στη σχέση σας. Αυτές οι μέρες δεν ξανάρχονται ποτέ.

[kotsifikos]

Δεν χρειάζεται να βγάζουμε τα μαμαδόμετρα και να κρίνουμε με άσχημους χαρακτηρισμούς τις μητέρες που κάνουν κάτι διαφορετικό απο εμάς.

Ο κάθε ένας μεγαλώνει τα παιδιά του όπως εκείνος κρίνει σωστά και κυρίως όπως οι συνθήκες του επιτρέπουν. Εγώ επέστρεψα στην δουλειά μου όταν το παιδί μου ήταν 10 μηνών, δεν είχα καμία βοήθεια οπότε κατέληξα στην λύση του παιδικού. (νταντά δεν ήθελα καθώς δεν εμπιστεύομαι άνθρωπο να μείνει μόνος του με το παιδί μου). Ακόμα και σήμερα που ο γιος μου κοντεύει τα τρία δέχομαι κριτική από τις άλλες μαμάδες καθώς θεωρούν πως κατά την γνώμη τους είναι καλύτερες από εμένα, επειδή όπως λένε βασανίζω το παιδί μου με την επιλογή αυτή. Προσωπικά δεν με νοιάζει καθόλου τι μπορεί να λέει ο καθένας και πως με κρίνει ως μητέρα, με νοιάζει μόνο πως θα με κρίνει το παιδί μου στο μέλλον, θέλω να είμαι καλή για εκείνον , και όχι για την κυριούλα που με θεωρεί κακή - λίγη ή οτιδήποτε άλλο.

Ο καθένας το βλέπει απο την δική του σκοπιά, δεν χρειάζεται  να απολογείται για τις επιλογές  του, άλλωστε όποιος νιώθει καλά με τον εαυτό του δεν χρειάζεται να φωνάξει πως έκανε το σωστό να τον ακούσει όλος ο κόσμος.

Εγώ η  συμβουλή που δίνω σε όλες τις εργαζόμενες μητέρες είναι να περνούν ουσιαστικό χρόνο με τα παιδιά τους, να τους αφιερώνονται μέχρι την στιγμή που θα τα βάλουν στο κρεβάτι τους για ύπνο , να μην καθυσηχάζονται με τους φροντιστές των παιδιών τους (είτε είναι γιαγιά είτε παιδικός είναι νταντά), να διαβάζουν συμπεριφορές και αντιδράσεις, και να μάθουν να παλεύουν με τις τύψεις κλείνοντας τα αυτιά τους στις κριτικές τρίτων.

@Roisin1 καταλαβαίνω πως νιώθεις και έχεις δίκιο, το μωρό σου σίγουρα σε χρειάζεται, αν έχεις την δυνατότητα να μένεις λίγες περισσότερες ώρες μαζί του κάνε το, δες τι εναλλακτικές έχεις.

 

Επεξεργάστηκαν 12 Ιουνίου,2018 by kotsifikos

[Dust pink]

5 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Σε αρκετές εταιρείες όντως γίνεται. Η μερική απασχόληση είναι αρκετά διαδεδομένη. Οχι φυσικά για την προστασία του εργαζόμενου, αλλά γιατί οικονομικά συμφέρει. Αλλά είναι από τα σενάρια που όντως παίζουν αρκετα και τα έχω δει σε διαφορετικά επαγγέλματα και διαφορετικών μεγεθών εταιρείες. Βλάπτει τις αποδοχές και την επαγγελματική εξέλιξη, αλλά συχνά γίνεται.

Κατά πλειοψηφία γίνεται από επιλογή εταιρείας που σαν επιχείρηση κοιτάζει το συμφέρον της. Άλλο να δίνεις 255€ συν ένσημο (αν και εφόσον) σε κάποιον 4ωρο (που σημαίνει 6ωρο τουλάχιστον και αν του αρέσει...) Και άλλο 560€  σε κάθε υπάλληλο (συν το ένσημο) . Απολύουν έναν παίρνουν 2 part time. Μειώνουν από επιλογή το ωραρίου τους σε 4ωρο γυναίκες που από μεριάς άντρα έχουν ένα ικανο προς διαβίωση και αποπληρωμή λογαριασμών μισθό τον μήνα... 255€ ίσα που φτάνουν για πάνες και γάλα  άντε και κανένα ρούχο τον μήνα με ένα μωρό σε ένα σπίτι.  Πόσοι άντρες όμως δεδομένου των εποχών 30αριδες πχ έχουν την πολυτέλεια να αναλάβουν όλα τα υπόλοιπα έξοδα της οικογένειας όσο καλή θέληση και αν έχουν; Η συχνή επιλογή νομίζω είναι κατά πλειοψηφία από ανάγκη λόγω πίεσης εργοδότη ή μικρής βοήθειας να σου κρατήσουν το παιδί. Δυστυχώς έχουν κάνει όλο τον κόσμο να κυνηγα την επιβίωση τού από τα θέλω του,αυτό βλέπω εγώ! Τουλάχιστον όσο κόσμο γνωρίζω που εργάζεται με τέτοιους όρους οδηγείται σε μονόδρομο όχι από προσωπική επιλογή αλλά από συνθήκη.

[Yovanna]

17 hours ago, ΑΡΓΚ said:

Εργάζομαι και απο επιλογή, αλλά με αυτό το τελευταίο θα διαφωνήσω. Υπάρχουν και μαμάδες, όπως και πολύ περισσότερο μπαμπάδες, που ουσιαστικά δεν έχουν καμία σχέση με τα παιδιά τους. Και υπάρχουν παιδιά που όταν είναι άρρωστα ή χτυπήσουν, θα τρέξουν γραμμή στη νταντά να τα παρηγορήσει, κι ας είναι η μαμά δίπλα. Ασφαλώς και μία μαμά εργαζόμενη μπορεί να μην έχει κανένα πρόβλημα με τα παιδιά και τη σχέση τους, όπως και ένας μπαμπάς. Αλλά δεν αρκεί ο τίτλος και η βιολογική σχέση. Είναι άλλο να αφήσεις ένα παιδί στο μήνα, στο εξάμηνο, στο χρόνο. Και επίσης είναι άλλο να δουλεύεις ένα οκτάωρο, άλλο δωδεκάωρα και δεκατετράωρα και να ελπίζεις ότι η μία ώρα που σε βλέπει το παιδί αρκεί επειδή είναι "ποιοτική". 

 Δεν μίλησε κανείς για την βιολογική σχέση, όχι μόνο τουλάχιστον. Ούτε είπα οτι αρκεί ο τίτλος. Δεν χρειάζεται να είσαι όλη μέρα με το παιδί σου γαι να δεθεί μαζί σου. Εκτός αν δουλεύει κανείς καθημερινά από το πρωί έως το βράδυ, υπάρχουν τα απογεύματα, οι στιγμές που ξεκλέβεις το πρωί πριν φύγεις για δουλειά , τα σαββατοκύριακα.. άλλωστε είναι τέτοιο το μέγεθος της αγάπης που εισπράττει το παιδί απ' την μαμά.. Δεν είναι κουτά τα παιδιά. Η κοπέλα που κρατάει τον μπέμπη μου είναι υπέροχη και περνάει τέλεια μαζί της (διαπιστωμένο). Όταν επιστρέφω, χτυπιέται από την χαρά του. Προσωπικά η έννοια μου όσον αφορά το παιδί μου, δεν είναι αν θα προσκολληθεί αρκετά πάνω μου, ίσα ίσα χαίρομαι να το βλέπω να δένεται και με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, είναι να γίνει ένας ευτυχισμένος και ανεξάρτητος άνθρωπος. Με αυτήν την σκέψη κοιμάμαι και ξυπνάω.

[Sunshine8]

Εγω θα κανω και μια προσωπική εξομολόγηση, η μητέρα μου πάντα δούλευε, μας πρόσεχαν νταντάδες και ο πατερας μου καποιες ωρες που λογω ελεύθερου επαγγέλματος τύχαινε καποια πρωινά στο σπίτι (η μονη γιαγιά εν ζωή ήταν σε αλλη πολύ).  Ανα περιόδους δουλευε και αρκετες ώρες μαλιστα και γυρνούσε αργα. Παντα τη θυμάμαι να περνα ουσιαστικό χρόνο μαζί μας, ποτέ μα ποτε δε θυμάμαι να της θύμωσα επειδή δουλεύει, ισα ισα μεγαλώνοντας αποτέλεσε το πρότυπο μου που ηταν εργαζόμενη και ανεξάρτητη. Τη μητερα μου την εχασα μικρη, λιγο μετα τα 20 μου, και θα έδινα τα πάντα για να μπορω να την εχω παλι. Δεν νομίζω πως το παιδι σου υπάρχει περίπτωση να μη σε αγαπήσει. Το θεμα ειναι εαν ΕΣΥ αντέχεις να μην είσαι κοντά του, με τον τροπο που θα ηθελες. 

[Roisin1]

Ευχαριστώ κορίτσια για τις απαντήσεις. Ακόμα κι εκείνες τις σκληρές που μοιάζουν βέβαια να είναι βγαλμένες από άλλο κόσμο κι όχι στον εργασιακό-οικονομικό που ζούμε όσο θυμόμαστε τον εαυτό μας επαγγελματικά. 

Για να λύσω κάποιες απορίες, είμαι αρχιτέκτονας κ τόλμησα να βρω μια φοβερή δουλειά μετά από πολλά χρόνια που μου προσφέρει έναν καλό μισθό στον οποίο μπορώ να βασιστω για να κάνω κ να μεγαλώσω μια οικογένεια. Ίσως έπρεπε με τη λογική σας να καθίσω ατεκνη η άνεργη με παιδιά η να περιμένω να κάνω παιδί αν βρεθεί μια θέση στο δημόσιο και για μένα. 

Σκοπός κ η συνεννόηση με τον εργοδότη μου ήταν να δουλεύω ως και τον 8ο μήνα κι έπειτα να καθίσω 3-4 μηνες να μεγαλώσω λίγο το παιδάκι μου. Δυστυχώς κι όπως ανέφερα κ στο πρώτο μήνυμα μου χρειάστηκε να νοσηλευτω για 3.5 μήνες περίπου! 3.5 ολόκληρους μήνες! 

Για 5 μήνες λοιπόν έλειπα απ τη δουλειά μου και ειναι αδύνατο να συνεχίσω να λείπω για άλλους τόσους μηνες. Εκτός του ότι χρειαζόμαστε τα χρήματα, δεν μπορώ να διακινδυνευσω να αντικατασταθω  και να μείνω χωρις εργασία. 

Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν τη ζω μόνο εγώ. Εκατοντάδες μάνες έχουν βρεθεί και βρίσκονται στη θέση μου. 

Αυτά δεν τα γράφω για να δικαιολογηθω σε εσάς, αλλά για να δείτε μερικές ότι η ζωή μπορεί για κάποιους να είναι περισσότερο σκληρή από το ροζ συννεφάκι που ίσως έχετε την πολυτέλεια να ζείτε και μπράβο σας και χαίρομαι για αυτό, αλλα κι εμείς οι μη προνομιούχες αν μη τι άλλο έχουμε δικαίωμα στη μητρότητα και δεν μπορείτε έτσι ελαφρα την καρδιά να μας κατηγορείτε ως "ακαρδες" μάνες ή ως καταδικασμένες στην ατεκνια. 

 

Εν κατακλείδι σύμφωνα με εσάς θα παιδευομαι δηλαδή με τις ενοχές μου που αφήνω το γιο μου, θα σκοτώνομαι στη δουλειά για να μπορω να του παρεχω οτι χρειαζεται, θα ξενυχτάω για να τα προλαβω ολα και να περναω ποιοτικο χρονο μαζι του, αλλα οτι και να κανω ο γιος μου οντως θα προτιμάει τη γιαγιά του από μένα. Οκ. 

[ΑΡΓΚ]

15 ώρες πρίν, Yovanna είπε:

 Δεν μίλησε κανείς για την βιολογική σχέση, όχι μόνο τουλάχιστον. Ούτε είπα οτι αρκεί ο τίτλος. Δεν χρειάζεται να είσαι όλη μέρα με το παιδί σου γαι να δεθεί μαζί σου. Εκτός αν δουλεύει κανείς καθημερινά από το πρωί έως το βράδυ, υπάρχουν τα απογεύματα, οι στιγμές που ξεκλέβεις το πρωί πριν φύγεις για δουλειά , τα σαββατοκύριακα.. άλλωστε είναι τέτοιο το μέγεθος της αγάπης που εισπράττει το παιδί απ' την μαμά.. Δεν είναι κουτά τα παιδιά. Η κοπέλα που κρατάει τον μπέμπη μου είναι υπέροχη και περνάει τέλεια μαζί της (διαπιστωμένο). Όταν επιστρέφω, χτυπιέται από την χαρά του. Προσωπικά η έννοια μου όσον αφορά το παιδί μου, δεν είναι αν θα προσκολληθεί αρκετά πάνω μου, ίσα ίσα χαίρομαι να το βλέπω να δένεται και με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, είναι να γίνει ένας ευτυχισμένος και ανεξάρτητος άνθρωπος. Με αυτήν την σκέψη κοιμάμαι και ξυπνάω.

 

Το να έχει το μωρό ένα δεσμό με τη μαμά, και το να είναι όντως η μαμά ο βασικός του δεσμός είναι όμως διαφορετικά πράγματα. Ως εργαζόμενη κι εγώ, σαφώς και συμφωνώ ότι δεν χρειάζεται να είναι κανείς σπίτι από το πρωί μέχρι το βράδυ, συν ότι ανάλογα με την ηλικία, ο δεσμός χτίζεται ακόμη και τις ώρες που το παιδί κοιμάται στην ανάγκη.

Από την άλλη, ένα μωράκι 2 μηνών που πέρασε τον πρώτο ενάμιση μήνα στη θερμοκοιτίδα, πέρασε 20 μέρες σπίτι και μετά το ανέλαβε όλη τη μέρα η γιαγιά, είναι μία αρκετά ιδιόμορφη περίπτωση, και από την πλευρά της μαμάς και του παιδιού, γιατί ο δεσμός μαμάς-παιδιού ουσιαστικά δεν αναπτύχθηκε από καμία πλευρά με ηρεμία. 

Ασφαλώς και με τον χρόνο αλλάζουν τα πράγματα και τελείως άλλες ανάγκες έχει ένα μωρό 3 μηνών , 6 μηνών, έτους ή 5 ετών. Εδώ μιλάμε για μία αρκετά ακραία περίπτωση σε σχέση με τη μέση εργαζόμενη (που στην Ελλάδα συνήθως δεν επιστρέφει στη δουλειά σε ελάχιστες βδομάδες) αλλά και με το ίδιο το μωρό που είχε μία πολύ μεγάλη παραμονή σε μονάδα εντατικής.

[kotsifikos]

12 hours ago, Roisin1 said:

Εν κατακλείδι σύμφωνα με εσάς θα παιδευομαι δηλαδή με τις ενοχές μου που αφήνω το γιο μου, θα σκοτώνομαι στη δουλειά για να μπορω να του παρεχω οτι χρειαζεται, θα ξενυχτάω για να τα προλαβω ολα και να περναω ποιοτικο χρονο μαζι του, αλλα οτι και να κανω ο γιος μου οντως θα προτιμάει τη γιαγιά του από μένα. Οκ. 

Νομίζω πως οι περισσότερες εργαζόμενες μητέρες παιδευόμαστε με τις ενοχές,αυτό είναι κάτι που νομίζω πως θα το έχουμε για το υπόλοιπο της ζωής μας.

Επίσης όλες ξενυχτάμε για να τα προλάβουμε όλα, και δουλεύουμε για να παρέχουμε στα παιδιά μας ότι χρειάζονται. Προσωπικά δεν πιστεύω πως το παιδί σου θα προτιμάει την γιαγιά απο εσένα...Μητέρα είναι μόνο μία και καμία γιαγιά δεν μπορεί να πάρει την θέση της, και εμένα η μαμά μου από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου δούλευε, ακόμα και σήμερα δουλεύει κάθε μέρα όλη μέρα, και βέβαια μου έλειπε, όμως ποτέ μα ποτέ καμία γιαγιά δεν μπήκε πάνω απο εκείνη, ούτε τότε ούτε και τώρα.

 

[Lenia16]

πρίν από 46 λεπτά , kotsifikos είπε:

Νομίζω πως οι περισσότερες εργαζόμενες μητέρες παιδευόμαστε με τις ενοχές,αυτό είναι κάτι που νομίζω πως θα το έχουμε για το υπόλοιπο της ζωής μας.

Επίσης όλες ξενυχτάμε για να τα προλάβουμε όλα, και δουλεύουμε για να παρέχουμε στα παιδιά μας ότι χρειάζονται. Προσωπικά δεν πιστεύω πως το παιδί σου θα προτιμάει την γιαγιά απο εσένα...Μητέρα είναι μόνο μία και καμία γιαγιά δεν μπορεί να πάρει την θέση της, και εμένα η μαμά μου από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου δούλευε, ακόμα και σήμερα δουλεύει κάθε μέρα όλη μέρα, και βέβαια μου έλειπε, όμως ποτέ μα ποτέ καμία γιαγιά δεν μπήκε πάνω απο εκείνη, ούτε τότε ούτε και τώρα.

 

Αυτός είναι ο κανόνας κ συμφωνώ αλλά υπάρχουν κ οι εξαιρέσεις. Έχω φίλη που τη μεγάλωσε η γιαγιά της κ όταν παντρεύτηκε βγήκε νύφη από το δωμάτιο της στο σπίτι της γιαγιάς κ οι γονείς την περίμεναν στην εκκλησία γιατί ήθελε στο νυφικό αυτοκίνητο τη γιαγιά της. Δεν ξέρω πως μπορεί να ένιωσε αυτή η μάνα και δε θα ήθελα να βρεθώ σε αυτή τη θέση.

Τώρα όσο για τη θεματοθετρια, η αλήθεια είναι πως οι εποχές είναι πολύ δύσκολες κ είναι μεγάλη υπόθεση να έχεις μια δουλειά που σου αρέσει κ σου αποφέρει κ χρήματα της προκοπής. Προφανώς ήξερες τις συνθήκες εργασίας πριν γεννησεις. Το ότι θα επεστρεφες όταν το νεογέννητο θα ήταν 2μιση μηνών δεν έχει μεγάλη διαφορα. Δεν καταλαβαίνω προς τι οι τύψεις για κάτι που γνωριζες εκ των προτέρων κ το είχες αποδεχθεί. Απλώς τα συναισθήματα μετά τον ερχομό του παιδιού αλλάζουν κ είναι ό,τι πιο φυσιολογικο κ πλέον σκέφτεσαι διαφορετικά γιατί είσαι μάνα. Δεκτό. Όμως δεν μπορείς να περιμένεις να νομιμοποιήσουμε τις τύψεις σου λέγοντας σου αυτά που θες να ακούσεις. Τα παιδιά μεγαλώνουν με τη μητέρα, τουλάχιστον για κάποιο εύλογο χρονικό διαστημα. Αν δεν μπορείς δε θα σε στήσει κάνεις στον τοίχο, όλοι κατανοουν την κατάσταση κ η πλειοψηφία περνά συναφείς δυσκολίες. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να το αποδεχτείς εσύ. Αν δεν μπορείς πρέπει να ζυγίσεις τι θέλεις πιο πολύ. Να ζήσεις το παιδί σου κ να ρισκάρεις να αφήσεις τη δουλειά για λίγο με ο,τι αυτό συνεπάγεται ή να κρατήσεις τη δουλειά κ να ρισκάρεις τη σχέση με το μωρό σου, που φυσικά μεγαλώνοντας θα μπείτε σε σειρά κ το πιο πιθανό είναι να μην ισχύει τπτ από αυτά που σκέφτεσαι, απλά εσύ θα έχεις ακόμα τύψεις, οι οποίες αυτή τη στιγμή πυροδοτούνται κ από τις ορμόνες της λοχείας. Πάρε το χρόνο σου κ αν συνεχίζεις να νιώθεις το ίδιο κ αργότερα το ξανασκέφτεσαι.

[mama16]

12 ώρες πρίν, Roisin1 είπε:

Ευχαριστώ κορίτσια για τις απαντήσεις. Ακόμα κι εκείνες τις σκληρές που μοιάζουν βέβαια να είναι βγαλμένες από άλλο κόσμο κι όχι στον εργασιακό-οικονομικό που ζούμε όσο θυμόμαστε τον εαυτό μας επαγγελματικά. 

Για να λύσω κάποιες απορίες, είμαι αρχιτέκτονας κ τόλμησα να βρω μια φοβερή δουλειά μετά από πολλά χρόνια που μου προσφέρει έναν καλό μισθό στον οποίο μπορώ να βασιστω για να κάνω κ να μεγαλώσω μια οικογένεια. Ίσως έπρεπε με τη λογική σας να καθίσω ατεκνη η άνεργη με παιδιά η να περιμένω να κάνω παιδί αν βρεθεί μια θέση στο δημόσιο και για μένα. 

Σκοπός κ η συνεννόηση με τον εργοδότη μου ήταν να δουλεύω ως και τον 8ο μήνα κι έπειτα να καθίσω 3-4 μηνες να μεγαλώσω λίγο το παιδάκι μου. Δυστυχώς κι όπως ανέφερα κ στο πρώτο μήνυμα μου χρειάστηκε να νοσηλευτω για 3.5 μήνες περίπου! 3.5 ολόκληρους μήνες! 

Για 5 μήνες λοιπόν έλειπα απ τη δουλειά μου και ειναι αδύνατο να συνεχίσω να λείπω για άλλους τόσους μηνες. Εκτός του ότι χρειαζόμαστε τα χρήματα, δεν μπορώ να διακινδυνευσω να αντικατασταθω  και να μείνω χωρις εργασία. 

Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν τη ζω μόνο εγώ. Εκατοντάδες μάνες έχουν βρεθεί και βρίσκονται στη θέση μου. 

Αυτά δεν τα γράφω για να δικαιολογηθω σε εσάς, αλλά για να δείτε μερικές ότι η ζωή μπορεί για κάποιους να είναι περισσότερο σκληρή από το ροζ συννεφάκι που ίσως έχετε την πολυτέλεια να ζείτε και μπράβο σας και χαίρομαι για αυτό, αλλα κι εμείς οι μη προνομιούχες αν μη τι άλλο έχουμε δικαίωμα στη μητρότητα και δεν μπορείτε έτσι ελαφρα την καρδιά να μας κατηγορείτε ως "ακαρδες" μάνες ή ως καταδικασμένες στην ατεκνια. 

 

Εν κατακλείδι σύμφωνα με εσάς θα παιδευομαι δηλαδή με τις ενοχές μου που αφήνω το γιο μου, θα σκοτώνομαι στη δουλειά για να μπορω να του παρεχω οτι χρειαζεται, θα ξενυχτάω για να τα προλαβω ολα και να περναω ποιοτικο χρονο μαζι του, αλλα οτι και να κανω ο γιος μου οντως θα προτιμάει τη γιαγιά του από μένα. Οκ. 

Εγώ είμαι με μία μαμά που δουλευατε μέχρι τον 8ο μήνα κ μετά αποφασίσαμε με τον σύζυγό κ τον εργοδότη ότι θα παραιτηθω.. Το έκανα όμως γιατί συνεννοηθηκα με το σύζυγο κ μπορούσα... Παρόλα αυτά αν κ εγώ έκανα αυτή την επιλογή ποτέ δεν θα μπορούσα να κατακρινω όπως κάνουν άλλες μία μαμά που δουλεύει, ούτε να την κάνω να νιώσει τύψεις, ούτε να πω ότι ας μην γινόταν μάνα για να μην αφήσει το παιδί της.. Όλοι ξέρουν σε τι εποχές ζούμε! Οπότε δεν χρειάζεται να απολογηθεις σε κανέναν για την επιλογή σου.. Κ εγώ αν δουλευα πάνω στο αντικείμενο μου δεν θα αφηνα την δουλειά, αλλά έκανα κάτι "προσωρινό" οπότε είπα να σταματήσω.. Πιστεύω πάντως ότι είτε μία μαμά δουλεύει είτε όχι σημασία έχει τι προσφέρει συναισθηματικά στο παιδί της! Οπότε σε καμία περίπτωση δεν θα πω ότι θα αγαπήσει το παιδάκι σου την γιαγιά περισσότερο κ όχι εσένα.. Σε αυτούς που κατηγορούν απλά να κλεισεις τα αυτιά κ να μην ακούς.. Μπορεί κάποια άτομα που μπορεί να σε κατηγορήσουν στην ουσία να ζηλευουν επειδή έχεις κ μια ωραία οικογένεια κ μία ωραία δουλειά.. Το παιδάκι σου απ τη στιγμή που θα του παρεχεις απλόχερα την αγάπη σου εσένα θα αγαπάει περισσότερα απ όλους γιατί ο δεσμός με την μάνα είναι μεγάλος!!

[Dust pink]

11 ώρες πρίν, Roisin1 είπε:

Ευχαριστώ κορίτσια για τις απαντήσεις. Ακόμα κι εκείνες τις σκληρές που μοιάζουν βέβαια να είναι βγαλμένες από άλλο κόσμο κι όχι στον εργασιακό-οικονομικό που ζούμε όσο θυμόμαστε τον εαυτό μας επαγγελματικά. 

Για να λύσω κάποιες απορίες, είμαι αρχιτέκτονας κ τόλμησα να βρω μια φοβερή δουλειά μετά από πολλά χρόνια που μου προσφέρει έναν καλό μισθό στον οποίο μπορώ να βασιστω για να κάνω κ να μεγαλώσω μια οικογένεια. Ίσως έπρεπε με τη λογική σας να καθίσω ατεκνη η άνεργη με παιδιά η να περιμένω να κάνω παιδί αν βρεθεί μια θέση στο δημόσιο και για μένα. 

Σκοπός κ η συνεννόηση με τον εργοδότη μου ήταν να δουλεύω ως και τον 8ο μήνα κι έπειτα να καθίσω 3-4 μηνες να μεγαλώσω λίγο το παιδάκι μου. Δυστυχώς κι όπως ανέφερα κ στο πρώτο μήνυμα μου χρειάστηκε να νοσηλευτω για 3.5 μήνες περίπου! 3.5 ολόκληρους μήνες! 

Για 5 μήνες λοιπόν έλειπα απ τη δουλειά μου και ειναι αδύνατο να συνεχίσω να λείπω για άλλους τόσους μηνες. Εκτός του ότι χρειαζόμαστε τα χρήματα, δεν μπορώ να διακινδυνευσω να αντικατασταθω  και να μείνω χωρις εργασία. 

Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν τη ζω μόνο εγώ. Εκατοντάδες μάνες έχουν βρεθεί και βρίσκονται στη θέση μου. 

Αυτά δεν τα γράφω για να δικαιολογηθω σε εσάς, αλλά για να δείτε μερικές ότι η ζωή μπορεί για κάποιους να είναι περισσότερο σκληρή από το ροζ συννεφάκι που ίσως έχετε την πολυτέλεια να ζείτε και μπράβο σας και χαίρομαι για αυτό, αλλα κι εμείς οι μη προνομιούχες αν μη τι άλλο έχουμε δικαίωμα στη μητρότητα και δεν μπορείτε έτσι ελαφρα την καρδιά να μας κατηγορείτε ως "ακαρδες" μάνες ή ως καταδικασμένες στην ατεκνια. 

 

Εν κατακλείδι σύμφωνα με εσάς θα παιδευομαι δηλαδή με τις ενοχές μου που αφήνω το γιο μου, θα σκοτώνομαι στη δουλειά για να μπορω να του παρεχω οτι χρειαζεται, θα ξενυχτάω για να τα προλαβω ολα και να περναω ποιοτικο χρονο μαζι του, αλλα οτι και να κανω ο γιος μου οντως θα προτιμάει τη γιαγιά του από μένα. Οκ. 

Κορίτσι μου,πέρασες δύσκολα και εσύ και η ψυχολογία σου είναι διαταραγμένη. Κανένας δεν σε κρίνει ως κακή μανουλα και όσοι το κάνουν απλώς αδιαφόρησε. Δεν αξίζει τον κόπο να αναλωνεσαι με μικροπρεπειες. Ούτε και θεωρώ σωστό να προεξοφλουμε τα συναισθήματα του παιδιού σου μετά από 10,20,30 χρόνια και αν θα δεθεί περισσοτερο με την γιαγιά η μαζί σου. Από την στιγμή που έχεις αυτοσυνειδησία και αναγνωρίζεις οτι θα ήθελες να περνάς περισσότερο χρόνο μαζί του λόγω της κατάστασης του είναι πολύ σημαντικό!

Και να σου πω και την αλήθεια μου; Δεν θεωρώ απαραίτητα κακό ένα παιδί να έχει ένα ιδιαίτερο δέσιμο με ανθρώπους που αξίζουν τον κοπο να έχει στην ζωή του (όπως μια γιαγιά). Οι άνθρωποι αυτοί αφιερώνουν ανιδιοτελως χρόνο και διάθεση για να βοηθήσουν  ένα νέο ζευγάρι πράγμα που ίσως χρειαστεί να κάνεις και εσύ στο μέλλον με το δικό σου παιδί. Δεν υπάρχει θέμα ανταγωνισμού... τουλάχιστον εγώ δεν το βλέπω έτσι... Φαίνεσαι ισορροπημένη κοπέλα που θα δώσεις το καλύτερο που μπορείς για το παιδάκι σου και στην ψυχή του θα εισακουστεί αυτό μακροπρόθεσμα...θα είσαι η μαμά του όχι βιολογικά αλλά ουσιαστικά!

Αν τώρα θεωρείς πως έχεις έναν συνεργάσιμο εργοδότη που μπορείτε από κοινού να βγάλετε ένα ελαστικό  πρόγραμμα για να μπορείς να είσαι παρούσα θα ήταν το ιδανικό!

Η εργασία δεν είναι ντροπή αλλά τιμή και δικαίωμα που κατακτήθηκε μέσα από αγώνες αγώνων και η θέση της μητέρας σε αυτήν βρίσκεται ψηλά...τόσο ψηλά που κάνει όσους την καταδικάζουν να φαίνονται μυρμήγκια!

[Lenia16]

πρίν από 5 λεπτά , Dust pink είπε:

Κορίτσι μου,πέρασες δύσκολα και εσύ και η ψυχολογία σου είναι διαταραγμένη. Κανένας δεν σε κρίνει ως κακή μανουλα και όσοι το κάνουν απλώς αδιαφόρησε. Δεν αξίζει τον κόπο να αναλωνεσαι με μικροπρεπειες. Ούτε και θεωρώ σωστό να προεξοφλουμε τα συναισθήματα του παιδιού σου μετά από 10,20,30 χρόνια και αν θα δεθεί περισσοτερο με την γιαγιά η μαζί σου. Από την στιγμή που έχεις αυτοσυνειδησία και αναγνωρίζεις οτι θα ήθελες να περνάς περισσότερο χρόνο μαζί του λόγω της κατάστασης του είναι πολύ σημαντικό!

Και να σου πω και την αλήθεια μου; Δεν θεωρώ απαραίτητα κακό ένα παιδί να έχει ένα ιδιαίτερο δέσιμο με ανθρώπους που αξίζουν τον κοπο να έχει στην ζωή του (όπως μια γιαγιά). Οι άνθρωποι αυτοί αφιερώνουν ανιδιοτελως χρόνο και διάθεση για να βοηθήσουν  ένα νέο ζευγάρι πράγμα που ίσως χρειαστεί να κάνεις και εσύ στο μέλλον με το δικό σου παιδί. Δεν υπάρχει θέμα ανταγωνισμού... τουλάχιστον εγώ δεν το βλέπω έτσι... Φαίνεσαι ισορροπημένη κοπέλα που θα δώσεις το καλύτερο που μπορείς για το παιδάκι σου και στην ψυχή του θα εισακουστεί αυτό μακροπρόθεσμα...θα είσαι η μαμά του όχι βιολογικά αλλά ουσιαστικά!

Αν τώρα θεωρείς πως έχεις έναν συνεργάσιμο εργοδότη που μπορείτε από κοινού να βγάλετε ένα ελαστικό  πρόγραμμα για να μπορείς να είσαι παρούσα θα ήταν το ιδανικό!

Η εργασία δεν είναι ντροπή αλλά τιμή και δικαίωμα που κατακτήθηκε μέσα από αγώνες αγώνων και η θέση της μητέρας σε αυτήν βρίσκεται ψηλά...τόσο ψηλά που κάνει όσους την καταδικάζουν να φαίνονται μυρμήγκια!

Εξαρτάται πως το βλέπει κανείς. 

[Dust pink]

πρίν από 3 λεπτά , Lenia16 είπε:

Εξαρτάται πως το βλέπει κανείς. 

Εξαρτάται και τι ζητάει κανείς. Θεωρώ όμως ότι το να μαντεύουμε τι θα γίνει μετά από χρόνια και ποιος θα έχει τα "πρωτιά " στην ψυχή του μωρού δεν βοηθά την κοπέλα. Δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το αύριο δυστυχώς... Επίσης δε νομίζω ότι βοηθά την ίδια επιβαρυμένη ψυχολογία της μαμάς (νοσηλευόμενη 3 μήνες και άρα μακριά από το πρόωρο μωρό της) να ραινουμε με καρφιά.

[Mary1976]

Επίσης, χωρίς να ξέρω τα οικογενειακά σας, ίσως να σε ανακούφιζε ψυχολογικά αν κάποιες ώρες αντί για τη γιαγιά μπορούσε να μένει με το μωρό ο πατέρας. Στην τελική και το δέσιμο με τον πατέρα είναι εξίσου σημαντικό. Πχ αν μπορούσατε να κανονίσετε τα ωράρια σας έτσι ώστε να κρατάτε το μωρό εναλλάξ και όπου δεν μπορείτε να έρχεται η γιαγιά.  Εμείς έτσι το παλέψαμε (και ακόμα δηλαδή) και αυτό ήταν μεγάλη παρηγοριά για μένα δλδ ότι το παιδί ήταν κυρίως με το πατέρα του όταν δούλευα. 

[Lenia16]

πρίν από 11 λεπτά , Dust pink είπε:

Εξαρτάται και τι ζητάει κανείς. Θεωρώ όμως ότι το να μαντεύουμε τι θα γίνει μετά από χρόνια και ποιος θα έχει τα "πρωτιά " στην ψυχή του μωρού δεν βοηθά την κοπέλα. Δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το αύριο δυστυχώς... Επίσης δε νομίζω ότι βοηθά την ίδια επιβαρυμένη ψυχολογία της μαμάς (νοσηλευόμενη 3 μήνες και άρα μακριά από το πρόωρο μωρό της) να ραινουμε με καρφιά.

Τι λες να ζητάει κάποια που γίνεται μητέρα δλδ; Να γυρίσει στη δουλειά σε δύο μήνες κ να βλέπει το παιδί της τρεις ώρες ημερησίως; Δεν ξέρω γιατί είναι τόσο τεταμενη η συζήτηση δεν έχω διαβάσει τα παραπάνω ποστ απλά αυτή είναι η άποψη μου κ δεν μπορώ να μην την εκφράσω. Δε νομίζω ότι κάρφωσα κανέναν στον τοίχο, άλλωστε κ εγώ εργαζόμενη είμαι κ χωρίς ιδιαίτερη βοήθεια. Απλά οποιον κάνει παιδί για το μεγαλώνουν οι παππούδες τον θεωρώ τουλαχιστον εγωιστή. Κ δε μιλω για την κοπέλα εν προκειμένω αλλά γενικά.

[ninaki80]

πρίν από 3 λεπτά , Lenia16 είπε:

Τι λες να ζητάει κάποια που γίνεται μητέρα δλδ; Να γυρίσει στη δουλειά σε δύο μήνες κ να βλέπει το παιδί της τρεις ώρες ημερησίως; Δεν ξέρω γιατί είναι τόσο τεταμενη η συζήτηση δεν έχω διαβάσει τα παραπάνω ποστ απλά αυτή είναι η άποψη μου κ δεν μπορώ να μην την εκφράσω. Δε νομίζω ότι κάρφωσα κανέναν στον τοίχο, άλλωστε κ εγώ εργαζόμενη είμαι κ χωρίς ιδιαίτερη βοήθεια. Απλά οποιον κάνει παιδί για το μεγαλώνουν οι παππούδες τον θεωρώ τουλαχιστον εγωιστή. Κ δε μιλω για την κοπέλα εν προκειμένω αλλά γενικά.

προφανως μιλαμε για μια κοπελα που δεν μπορει να κανει αλλιως λογο αναγκης αλλιως δεν θα ειχε κ τυψεις. εννοητε οτι αν απο επιλογη δουλευεις παραπανω ωρες  κ προτιμας την δουλεια απτο παιδι κατι δεν παει καλα. 

[Dust pink]

πρίν από 3 λεπτά , Lenia16 είπε:

Τι λες να ζητάει κάποια που γίνεται μητέρα δλδ; Να γυρίσει στη δουλειά σε δύο μήνες κ να βλέπει το παιδί της τρεις ώρες ημερησίως; Δεν ξέρω γιατί είναι τόσο τεταμενη η συζήτηση δεν έχω διαβάσει τα παραπάνω ποστ απλά αυτή είναι η άποψη μου κ δεν μπορώ να μην την εκφράσω. Δε νομίζω ότι κάρφωσα κανέναν στον τοίχο, άλλωστε κ εγώ εργαζόμενη είμαι κ χωρίς ιδιαίτερη βοήθεια. Απλά οποιον κάνει παιδί για το μεγαλώνουν οι παππούδες τον θεωρώ τουλαχιστον εγωιστή. Κ δε μιλω για την κοπέλα εν προκειμένω αλλά γενικά.

Δεν αναφέρομαι σε σένα προσωπικά με τα προηγούμενα ποστ. Τι ζητά λενια εννοώ μακροπρόθεσμα...

Κανένας δεν ανέφερε ότι κάνει κάποιος παιδί για να το μεγαλώσουν οι παππούδες λύση ανάγκης είναι οι παπούδες.  Λύση για μείωση ωραρίου  της προτάθηκε αν διαβάσεις.Μα καλά όμως (και δεν αναφέρομαι πάλι σε σένα προσωπικά) εσείς που λέτε ότι είστε εργαζόμενες τις ώρες που δουλεύεται ποιος είναι με τα παιδιά σας;; Δουλεύεται λιγότερο από 8 Ώρο;; Αρχίζω να πιστεύω ότι ζω σε παράλληλο σύμπαν και σε άλλη χώρα...

[Lenia16]

πρίν από 2 λεπτά , Dust pink είπε:

Δεν αναφέρομαι σε σένα προσωπικά με τα προηγούμενα ποστ. Τι ζητά λενια εννοώ μακροπρόθεσμα...

Κανένας δεν ανέφερε ότι κάνει κάποιος παιδί για να το μεγαλώσουν οι παππούδες λύση ανάγκης είναι οι παπούδες.  Λύση για μείωση ωραρίου  της προτάθηκε αν διαβάσεις.Μα καλά όμως (και δεν αναφέρομαι πάλι σε σένα προσωπικά) εσείς που λέτε ότι είστε εργαζόμενες τις ώρες που δουλεύεται ποιος είναι με τα παιδιά σας;; Δουλεύεται λιγότερο από 8 Ώρο;; Αρχίζω να πιστεύω ότι ζω σε παράλληλο σύμπαν και σε άλλη χώρα...

Εγώ αφού ρωτάς, άλλαξα το ωραριο μου σε μειωμένο κ εργάζομαι απόγευμα κ σκ κ την κρατάμε με τον άντρα μου εναλλάξ. Κ είμαι πτυχιούχος ανώτατης εκπαίδευσης όπως κ ο σύζυγος κ εργαζομουν στο αντικείμενο μου με πολύ καλά χρήματα για την εποχή. Όταν όμως έφτασε η ώρα να επιλέξω ανάμεσα σε νταντά ή να στειλω ένα οχτώ μηνών μωρό σε βρεφονηπιακό κ να δίνω τα μισά από αυτά που βγάζω, εκεί επελεξα δίχως δεύτερη σκέψη να παίρνω εγώ τα μισά κ να μεγαλωσω η ίδια το παιδί μου. Δοξάζω το θεό που είχα την ευκαιρία κ ξέρω πως είμαι η εξαίρεση. Όμως λογικα, αν δεν πεθαίναμε της πείνας, θα παραιτουμουν αν δε γινόταν διαφορετικά. Κ εμένα ήταν η μητερα μου εργαζόμενη κ η πεθερά μου κ μια χαρά σχέση έχουμε, καταπληκτική θα έλεγα. Όμως εγώ, προσωπικά εγώ σαν Λένια, θέλω να μεγαλώσω το παιδί ΜΟΥ. Θέλω να το ζήσω, να το χορτασω, να κοιμάμαι μαζί του, να το ταιζω κ να το βγάζω βόλτα. Όσο μπορώ. Αυτή είναι η προτεραιότητα μου. Κ όταν με το καλό πάει σχολείο ξαναψαχνω για full time δουλειά. Κ αν δεν είναι αυτή που ονειρεύομαι δε με νοιάζει γιατί δεν είμαι από τις γυναίκες καριέρας. Έτσι όμως το βλέπω εγώ κ δεν έχω ενοχές για την επαγγελματική μου πορεία (σε αντίθεση με τη μάνα μου που με πρήζει). Έτσι λοιπόν πρέπει να το βλέπουν κ όσες διάλεξαν τη δουλειά τους για τον ενα ή τον άλλο λογο κ να το υποστηρίζουν χωρίς να ψάχνουν να δικαιολογήσουν τις τύψεις τους. Κ βασικά ίσως να το δουλέψουν λίγο με τον εαυτό τους για να μην έχουν τύψεις. 

[annoulen]

δεν έχουν όλες οι εργαζόμενες μητέρες την επιλογή του μειωμένου ωραρίου. μάλλον έχουν την επιλογή του υπερ - πλήρες ωραρίου ή του καθόλου ωραρίου,  you know what I mean. Αναφέρομαι στις εργαζόμενες στον ιδιωτικό τομέα,  όχι στους ελεύθερους επαγγελματίες. 

Κ με μεγάλη μου έκπληξη συνειδητοποίησα ότι μερικές από τις μητέρες που τα παιδιά τους έρχονταν με το τελευταίο δρομολόγιο του σχολικού του παιδικού σταθμού που ήταν τα παιδιά μου (δλδ στις 5) ήταν μη εργαζόμενες. Οπότε τι να λέμε....... 

 

[ninaki80]

πρίν από 4 λεπτά , annoulen είπε:

δεν έχουν όλες οι εργαζόμενες μητέρες την επιλογή του μειωμένου ωραρίου. μάλλον έχουν την επιλογή του υπερ - πλήρες ωραρίου ή του καθόλου ωραρίου,  you know what I mean. Αναφέρομαι στις εργαζόμενες στον ιδιωτικό τομέα,  όχι στους ελεύθερους επαγγελματίες. 

Κ με μεγάλη μου έκπληξη συνειδητοποίησα ότι μερικές από τις μητέρες που τα παιδιά τους έρχονταν με το τελευταίο δρομολόγιο του σχολικού του παιδικού σταθμού που ήταν τα παιδιά μου (δλδ στις 5) ήταν μη εργαζόμενες. Οπότε τι να λέμε....... 

 

η αληθεια ειναι οτι δεν κανουν ολες παιδι στην καταλληλη στιγμη που πραγματικα το θελουν. πολλες το κανουν μικρες επειδη ετσι παει το πρωτοκολλο καλος γαμος παιδι. οποτε μετα ψαχνεις ελευθερο χρονο μακρια απτο παιδι. 

στο θεμα μας ομως μιλαμε για ανθρωπους που κανουν παιδι επειδη το θελουν οχι επειδη ετσι το λεει η κοινωνια.  

[Yovanna]

15 hours ago, Roisin1 said:

Ευχαριστώ κορίτσια για τις απαντήσεις. Ακόμα κι εκείνες τις σκληρές που μοιάζουν βέβαια να είναι βγαλμένες από άλλο κόσμο κι όχι στον εργασιακό-οικονομικό που ζούμε όσο θυμόμαστε τον εαυτό μας επαγγελματικά. 

Για να λύσω κάποιες απορίες, είμαι αρχιτέκτονας κ τόλμησα να βρω μια φοβερή δουλειά μετά από πολλά χρόνια που μου προσφέρει έναν καλό μισθό στον οποίο μπορώ να βασιστω για να κάνω κ να μεγαλώσω μια οικογένεια. Ίσως έπρεπε με τη λογική σας να καθίσω ατεκνη η άνεργη με παιδιά η να περιμένω να κάνω παιδί αν βρεθεί μια θέση στο δημόσιο και για μένα. 

Σκοπός κ η συνεννόηση με τον εργοδότη μου ήταν να δουλεύω ως και τον 8ο μήνα κι έπειτα να καθίσω 3-4 μηνες να μεγαλώσω λίγο το παιδάκι μου. Δυστυχώς κι όπως ανέφερα κ στο πρώτο μήνυμα μου χρειάστηκε να νοσηλευτω για 3.5 μήνες περίπου! 3.5 ολόκληρους μήνες! 

Για 5 μήνες λοιπόν έλειπα απ τη δουλειά μου και ειναι αδύνατο να συνεχίσω να λείπω για άλλους τόσους μηνες. Εκτός του ότι χρειαζόμαστε τα χρήματα, δεν μπορώ να διακινδυνευσω να αντικατασταθω  και να μείνω χωρις εργασία. 

Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν τη ζω μόνο εγώ. Εκατοντάδες μάνες έχουν βρεθεί και βρίσκονται στη θέση μου. 

Αυτά δεν τα γράφω για να δικαιολογηθω σε εσάς, αλλά για να δείτε μερικές ότι η ζωή μπορεί για κάποιους να είναι περισσότερο σκληρή από το ροζ συννεφάκι που ίσως έχετε την πολυτέλεια να ζείτε και μπράβο σας και χαίρομαι για αυτό, αλλα κι εμείς οι μη προνομιούχες αν μη τι άλλο έχουμε δικαίωμα στη μητρότητα και δεν μπορείτε έτσι ελαφρα την καρδιά να μας κατηγορείτε ως "ακαρδες" μάνες ή ως καταδικασμένες στην ατεκνια. 

 

Εν κατακλείδι σύμφωνα με εσάς θα παιδευομαι δηλαδή με τις ενοχές μου που αφήνω το γιο μου, θα σκοτώνομαι στη δουλειά για να μπορω να του παρεχω οτι χρειαζεται, θα ξενυχτάω για να τα προλαβω ολα και να περναω ποιοτικο χρονο μαζι του, αλλα οτι και να κανω ο γιος μου οντως θα προτιμάει τη γιαγιά του από μένα. Οκ. 

 

Koριτσάκι μου, μήπως να το δείς αλλιώς? Οι ενοχές δεν ωφελούν κανέναν. Ξεπεράστηκαν τα προβλήματα, το μωρό σου είναι υγιές και ήρθε επιτέλους σπιτάκι! Εν μέσω κρίσης, έχεις καταφέρει να έχεις μια καλή δουλειά, η οποία θα σου επιτρέπει να μην αγχώνεσαι για τα προς το ζην, ( όχι τα παιδιά δεν θέλουν μόνο αγάπη), και ήρθε λοιπόν η ώρα να χαρείς το παιδάκι σου. Χαρά και γαλήνη να νοιώθεις κορίτσι μου,  όχι τύψεις. Δεν θα πετάξεις κόπους χρόνων. Είμαι βέβαιη πως το παιδάκι σου, θα πάρει πολλή αγάπη από σένα . Άσε τις τύψεις , σε δηλητηριάζουν. Και μην σε επηρρεάζουν αρνητικά οι " σκληρές γνώμες ". Κάποιες δεν έχουν ιδέα πως είναι να διαβάζεις χρόνια, να σπουδάζεις, να κοπιάζεις , να στερείσαι και να πετυχαίνεις την αναγνώριση επαγγελματικά. Για εκείνες είναι απλά μια δουλεια..

 

[Lenia16]

πρίν από 17 λεπτά , Yovanna είπε:

 

Koριτσάκι μου, μήπως να το δείς αλλιώς? Οι ενοχές δεν ωφελούν κανέναν. Ξεπεράστηκαν τα προβλήματα, το μωρό σου είναι υγιές και ήρθε επιτέλους σπιτάκι! Εν μέσω κρίσης, έχεις καταφέρει να έχεις μια καλή δουλειά, η οποία θα σου επιτρέπει να μην αγχώνεσαι για τα προς το ζην, ( όχι τα παιδιά δεν θέλουν μόνο αγάπη), και ήρθε λοιπόν η ώρα να χαρείς το παιδάκι σου. Χαρά και γαλήνη να νοιώθεις κορίτσι μου,  όχι τύψεις. Δεν θα πετάξεις κόπους χρόνων. Είμαι βέβαιη πως το παιδάκι σου, θα πάρει πολλή αγάπη από σένα . Άσε τις τύψεις , σε δηλητηριάζουν. Και μην σε επηρρεάζουν αρνητικά οι " σκληρές γνώμες ". Κάποιες δεν έχουν ιδέα πως είναι να διαβάζεις χρόνια, να σπουδάζεις, να κοπιάζεις , να στερείσαι και να πετυχαίνεις την αναγνώριση επαγγελματικά. Για εκείνες είναι απλά μια δουλεια..

 

Συμφωνώ εντελώς, η κοπέλα διακατέχεται από ενοχές κ είτε υπάρχει πραγματικός λόγος για την ύπαρξη τους είτε όχι πρέπει να το δει αλλιώς κ να το πάρει απόφαση πως έτσι είναι η ζωη. Κ μια χαρά θα την αγαπάει το παιδί της.

Πάντως, πολλές γυναίκες κ διαβάζουν κ κοπιάζουν κ στερούνται κ είναι πετυχημένες επαγγελματικά κ τα παρατάνε όλα για την οικογένεια τους. Είναι καθαρά προσωπική επιλογή κ δεν καταλαβαίνω γιατί κρίνουμε αυτές που επιλέγουν την οικογένεια κ προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε τις υπόλοιπες. Όλα είναι θέμα επιλογών κ προτεραιοτήτων του καθενος κ δεν υπάρχει σωστό κ λάθος.