Φιλίες ενηλίκων

[Astrien]

Αχ κορίτσια κι εγω είμαι αρκετά μόνη μου.Βεβαια την κατασταση δυσκολευει περισσοτερο οτι τα τελευτσια χρόνια είμαστε εξωτερικό και η επικοινωνία είναι πιο δύσκολη και λόγω της γλώσσας και της κουλτούρας. Τους πρώτους μήνες με το παιδί ήμουν εντελώς μόνη αλλά για να πω την αληθεια  δε μου έμενε και πολύς χρόνος και διάθεση για παρέες αφού η μικρή ήταν δύσκολη στον ύπνο και εγώ μόνιμα κουρασμένη. Με κάλυπτε μια βόλτα με το καρότσι ή μια έξοδος το σκ με τον σύζυγό. Το τελευταίο διάστημα που η μικρή μεγάλωσε μου λείπει όλο και πιο πολυ ένας άνθρωπος κοντινός να πούμε μια λέξη. Προσπαθώ να μην μένω σπίτι. Μια μερα πηγαίνω με τη μικρή σε ένα γκρουπ με μαμάδες και παιδάκια στην ηλικία της μικρής μου όπου αυτά λίγο "παίζουν" και εμείς ανταλλάσουμε καμία κουβέντα. Αλλιώς ανταλλάσσουμε επισκέψεις με κάτι άλλες ελληνίδες μαμάδες που γνώρισα. Αλλά αύτο που μου λείπει είναι αληθινοί φίλοι που μπορείς να μιλήσεις μαζί τους για όλα και να περάσεις πραγματικά καλά άμα θα βγεις μια βόλτα μαζί τους. Έχω βέβαια 2-3 τετοιους φίλους στην Ελλάδα αλλά κι αυτοί με τις δουλειές και το πρόγραμμά τους χάνονται. Όταν βρισκομαστε από κοντα( σε διακοπές) είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Αλλά δυστυχώς δε μου φτάνει.

[Chrysoum]

Just now, Astrien said:

Αχ κορίτσια κι εγω είμαι αρκετά μόνη μου.Βεβαια την κατασταση δυσκολευει περισσοτερο οτι τα τελευτσια χρόνια είμαστε εξωτερικό και η επικοινωνία είναι πιο δύσκολη και λόγω της γλώσσας και της κουλτούρας. Τους πρώτους μήνες με το παιδί ήμουν εντελώς μόνη αλλά για να πω την αληθεια  δε μου έμενε και πολύς χρόνος και διάθεση για παρέες αφού η μικρή ήταν δύσκολη στον ύπνο και εγώ μόνιμα κουρασμένη. Με κάλυπτε μια βόλτα με το καρότσι ή μια έξοδος το σκ με τον σύζυγό. Το τελευταίο διάστημα που η μικρή μεγάλωσε μου λείπει όλο και πιο πολυ ένας άνθρωπος κοντινός να πούμε μια λέξη. Προσπαθώ να μην μένω σπίτι. Μια μερα πηγαίνω με τη μικρή σε ένα γκρουπ με μαμάδες και παιδάκια στην ηλικία της μικρής μου όπου αυτά λίγο "παίζουν" και εμείς ανταλλάσουμε καμία κουβέντα. Αλλιώς ανταλλάσσουμε επισκέψεις με κάτι άλλες ελληνίδες μαμάδες που γνώρισα. Αλλά αύτο που μου λείπει είναι αληθινοί φίλοι που μπορείς να μιλήσεις μαζί τους για όλα και να περάσεις πραγματικά καλά άμα θα βγεις μια βόλτα μαζί τους. Έχω βέβαια 2-3 τετοιους φίλους στην Ελλάδα αλλά κι αυτοί με τις δουλειές και το πρόγραμμά τους χάνονται. Όταν βρισκομαστε από κοντα( σε διακοπές) είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Αλλά δυστυχώς δε μου φτάνει.

Ήθελα απλά να σου εκφράσω την συμπαράσταση μου ούσα άλλη μια παθουσα στην ίδια κατάσταση. Συμφωνώ με κάθε λέξη. 

[Lenia16]

Just now, Chrysoum είπε:

Ήθελα απλά να σου εκφράσω την συμπαράσταση μου ούσα άλλη μια παθουσα στην ίδια κατάσταση. Συμφωνώ με κάθε λέξη. 

Καλά μη νομίζετε ότι κ εμείς εδώ είμαστε όλη μέρα βόλτες με φίλους. Η καθημερινότητα σε φθιρει, και με τα παιδιά ειδικά και τη δουλεια είναι δύσκολα τα πράγματα. Κ εμένα όλες μου οι φίλες είναι σε άλλες πόλεις οπότε δεν έχω δικές μου παρέες εδω που είμαι. Αλλά και να ήταν πιστεύω δε θα βρισκόμασταν τόσο συχνά γιατί οι αποστάσεις είναι μεγάλες και τα προγράμματα δε συμβαδίζουν. Τουλάχιστον εσείς τους βρίσκετε όταν έρχεστε! Εμένα πάντως το μόνο που μου έχει λείψει δεν είναι ούτε τα ποτά ούτε οι ταβέρνες ούτε τα ξενύχτια, είναι να περπατάω μόνη μου με τις ώρες, ανέμελη, χωρίς το άγχος να γυρίσω σπίτι γιατί κάποιος με περιμένει.

[Astrien]

Just now, Lenia16 είπε:

Καλά μη νομίζετε ότι κ εμείς εδώ είμαστε όλη μέρα βόλτες με φίλους. Η καθημερινότητα σε φθιρει, και με τα παιδιά ειδικά και τη δουλεια είναι δύσκολα τα πράγματα. Κ εμένα όλες μου οι φίλες είναι σε άλλες πόλεις οπότε δεν έχω δικές μου παρέες εδω που είμαι. Αλλά και να ήταν πιστεύω δε θα βρισκόμασταν τόσο συχνά γιατί οι αποστάσεις είναι μεγάλες και τα προγράμματα δε συμβαδίζουν. Τουλάχιστον εσείς τους βρίσκετε όταν έρχεστε! Εμένα πάντως το μόνο που μου έχει λείψει δεν είναι ούτε τα ποτά ούτε οι ταβέρνες ούτε τα ξενύχτια, είναι να περπατάω μόνη μου με τις ώρες, ανέμελη, χωρίς το άγχος να γυρίσω σπίτι γιατί κάποιος με περιμένει.

Μπα @Lenia16  οι δικοί μου δεν είναι από το μέρος που κατάγομαι. Αλλά για να φανταστείς τι καλοί φίλοι που είναι κανονίζουν και έρχονται να με δουν. Βεβαια ειναι ανύπαντροι και χωρίς παιδιά επομένως κάνουν και τις διακοπές τους!  Εμένα αυτό που μου λείπει πάλι είναι ένα σινεμά,ένα θέατρο ή μία συνάντηση με φίλους στο σπίτι ως αργά το βράδυ.  Σίγουρα δεν λέω ότι αν εμένα στην Ελλάδα θα ήμουν όλη μέρα έξω με φίλες αλλά μια στο τόσο θα είχα αυτή την επιλογή. Εγώ από τότε που γεννήθηκε η μικρή (16 μήνες τώρα) βγήκα 1 φορά έξω βράδυ και αυτό σε διακοπές το καλοκαίρι!!!! :(

πρίν από 57 λεπτά , Chrysoum είπε:

Ήθελα απλά να σου εκφράσω την συμπαράσταση μου ούσα άλλη μια παθουσα στην ίδια κατάσταση. Συμφωνώ με κάθε λέξη. 

:(:( 

[Έσπερος]

8 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Καλά μη νομίζετε ότι κ εμείς εδώ είμαστε όλη μέρα βόλτες με φίλους. Η καθημερινότητα σε φθιρει, και με τα παιδιά ειδικά και τη δουλεια είναι δύσκολα τα πράγματα. Κ εμένα όλες μου οι φίλες είναι σε άλλες πόλεις οπότε δεν έχω δικές μου παρέες εδω που είμαι. Αλλά και να ήταν πιστεύω δε θα βρισκόμασταν τόσο συχνά γιατί οι αποστάσεις είναι μεγάλες και τα προγράμματα δε συμβαδίζουν. Τουλάχιστον εσείς τους βρίσκετε όταν έρχεστε! Εμένα πάντως το μόνο που μου έχει λείψει δεν είναι ούτε τα ποτά ούτε οι ταβέρνες ούτε τα ξενύχτια, είναι να περπατάω μόνη μου με τις ώρες, ανέμελη, χωρίς το άγχος να γυρίσω σπίτι γιατί κάποιος με περιμένει.

Όντως όταν είσαι κάπου μακριά μένεις με την εντύπωση ότι οι φίλοι σου συυνεχίζουν τν κοινωνική ζωή  όπως την άφησες στα φοιτητικά σου χρόνια. Κι εγώ το χω πάθει αυτό γιατί από την Αθήνα λείπω ουσιαστικά 10 χρόνια, τα 3 στο εξωτερικό, αλλά σε σχέση με το τι γίνεται εκεί έχει σταματήσει το ρολόι και νομίζω ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει. 

 

Πάντως είναι πολύ δύσκολο να πας σε ένα μέρος και να μην προσαρμοστείς να κάνεις φίλους. Δικούς σου φίλους δηλαδή, όχι τις κοινές παρέες με τον άντρα σου. Γιατί αν δεν τους βρεςι στη δουλειά, πού θα τους βρεις; Κι εγώ έχω δυσκολευτεί στο νησί. Οι ντόπιοι έχουν δικό τους κοινωνικό κύκλο, δεν τρελαίνονται με την ιδέα να κάνουν απαραίτητα παρέα με συναδέλφους μόνο και μόνο επειδή είναι συνάδελφοι. Αν ταιριάξεις με κάποιον εντάξει, αλλιώς δεν σε προσεγγίζει κανείς. Ο άντρας μου όμως που πρόλαβε τους μισθούς προ κρίσης είχε άλλη εικόνα στην αρχή, ήταν όλοι σε φάση διακοπών ως προς τις βόλτες παραπάνω από το μισό χρόνο, έβγαινε συνέχεια, είχε γνωρίσει πόσους και πόσους από οποιονδήποτε χώρο, ίσως και περισσότερο εκτός σχολείου. Αλλά στην πορεία κι αυτοί χάθηκαν, δεν έιναι και το φόρτε του να κρατάει επαφές, πιο εύκολα γνωρίζει παρά διατηρεί φιλίες, ενώ εγώ είμαι το αντίθετο. Πολλές φορές ταιριάζαμε με τους αναπληρωτές, αλλά αυτοί τη μία χρονιά είναι εδώ, την άλλη σε άλλο μέρος. 

 

εγώ άργησα να καταλάβω ότι εδώ μένω άρα εδώ πρέπει να ενταχθώ. Επειδή στην αρχή ταξίδευα συχνά στην Αθήνα, και όταν γνώρισα τον άντρα μου ακόμα και μείναμε μαζί, πού και πού πήγαινα μόνη μου σαββατοκύριακα, είτε για δουλειές είτε έτσι από συνήθεια, ή προέκυπταν διάφοροι λόγοι, ετοιμασίες γάμου, εκλογές, εξετάσεις, όλο και κάποιον έβλεπα, είχα την αίσθηση ότι καλύπτομαι. 

 

Στην Αθήνα τώρα πια τους φίλους τους βλέπω δύσκολα. Όταν πάμε κάποιοι λείπουν σε διακοπές, άλλοι δουλεύουν πολύ ασχέτως διακοπών και εορτών, άλλοι έχουν δικές τους οικογένεις και δικές τους υποχρεώσεις, άλλοι έρχονται από το εξωτερικό και είναι ακριβώς στην ίδια πίεση με εμάς, εχουμε κι εμείς να δούμε γονείς, αδέρφια, κουμπάρους, ίσως και κάποιους άλλους στενούς συγγενείς, να κάνουμε κάποιες αγορές ή γιατρούς που δεν έχουμε εδώ, ελάχιστος χρόνος μένει. Σίγουρα όχι για να τους δούμε όλους, στην τύχη κανονίζουμε και με όποιον προκύψει. 

Γι αυτό είναι σημαντικό όταν βρίσκεσαι σε νέο μέρος να προσπαθείς να ενταχθείς, αν όχι να κάνεις φιλίες έστω να κάνεις γνωριμίες από τη δουλειά, από κάποια δραστηριότητα κλπ. Έτσι τουλάχιστον δεν θα νιώθεις ότι δεν έχεις κανέναν. Ειδικά όσες μετακομίζουν στο μέρος του άντρα τους και περιμένουν μωρό. Γιατί μετά είναι πιο δύσκολο και δεν είναι ωραίο να βρεθείς λεχώνα χωρίς κανέναν να πεις μια κουβέντα. 

 

@anemoni1989 αυτό που περιγράφεις είναι όντως ακραίο, βέβαια για μας που το κρίνουμε απ' έξω, δεν ξέρω τι ακριβώς έχει παίξει στην ψυχολογία αυτής της μαμάς. Ίσως έιναι όμως και μια τρομοκράτηση ότι αν το αφήσεις θα γίνει κάτι, θα χαλάσει ο δεσμός, γιατί μ' όλα αυτά που διαβάζουμε ειδικά στις ομάδες (κυρίως του fb), καλλιεργείται ένας πανικός. Κι εγώ ενώ πριν κορόιδευα όσους δεν τα βάζουν στο ριλάξ πχ, αφού γέννησα φοβόμουν ότι αν τον αφήσω για 2 λεπτά να ανοίξω το ψυγείο να φάω κάτι, θα αρχίσει να κλαίει και θα γίνει χαμός, και τελικά κατέληγα εγώ με σπασμένα νεύρα που μετέφερα ούτως ή άλλως στο παιδί, ενώ όταν συνειδητοποίησα ότι και στο ριλάξ κάθεται λίγη ώρα, και στο γυμναστήριο, όλα κυλούν μια χαρά. Αλλά και να έχεις κοντά σου τους παππούδες και να μην τους αφήνεις ουσιαστικά να έρθουν σε πεαφή με το παιδί, το θεωρώ πολύ ακραίο. Δέχομαι σαν στάση ζωής το να μη θες να αφήνεις το παιδί σου για βόλτες ή να επιδιώκεις να το παίρνεις μαζί σου στις περισσότερες δουλειές. όμως είναι μια διευκόλυνση να ξέρεις ότι υπάρχει κάποιος για μια ώρα ανάγκης και είναι βλακεία να μην ενθαρρύνεις την εξοικείωση του παιδιού μαζί του. Αν δεν θες να τους αφήνεις μόνους, μπορείς να το κάνεις με τη δική σου παρουσία. Πραγματικά όταν το ακούω αυτό τρελαίνομαι. Εμένα δεν με νοιάζει να αφήσω το παιδί να πάω για καφέ ή για ψώνια. Αλλά θα ήθελα να έχω μια φορά την εβδομάδα 2 ώρες ελεύθερες να κάνω μια καλή καθαριότητα στο σπίτι, αντί να ψάχνω την ώρα που θα κοιμηθεί. Ή για κάποιες εξωτερικές δουλειές που δεν χρειάζεται να είμαστε μαζί. Τι θα κερδίσει δηλαδή το μωρό αν το πάρω μαζι στον παθολόγο να μου γράψει εξετάσεις; Που θα πάμε αξημέρωτα για να είμαστε πρώτοι πρώτοι, να μην πειρμένουμε στο θάλαμο μετά με τους αρρώστους, και θα παρακαλέσω κιόλας αν είναι κάποια γιαγιά πριν από εμένα, να μου δώσει και τη σειρά της γιατί θα κάνω 5 λεπτά. Πιο απλό θα ήταν να έμενε μισή ώρα με τη γιαγιά του. Και φυσικά αγχώνομαι πολύ που τους παππούδες τους βλέπει 3 φορές το χρόνο και δεν είναι αυτονόητο ότι θα κάτσει μαζί τους, ειδικά σε ξένο περιβάλλον. Τώρα πχ θα πάμε για εξωσωματική. Πρέπιε να λείπουμε ταυτόχρονα  με τον άντρα μου. Με τι μυαλό θα τον αφήσω πίσω σε παππούδες που δεν ξέρουθν τις συνήθειές του; Κάπως θα τα βρουν προφανώς, αλλά αν μπορείς να προνοήσεις για κάτι, γιατί να μην το κάνεις; 

[kotsifikos]

9 hours ago, Lenia16 said:

 να περπατάω μόνη μου με τις ώρες, ανέμελη, χωρίς το άγχος να γυρίσω σπίτι γιατί κάποιος με περιμένει.

Νομίζω πως αυτό δεν θα το ζήσουμε ποτέ ξανά!!!!

 

8 hours ago, Astrien said:

Μπα @Lenia16  οι δικοί μου δεν είναι από το μέρος που κατάγομαι. Αλλά για να φανταστείς τι καλοί φίλοι που είναι κανονίζουν και έρχονται να με δουν. Βεβαια ειναι ανύπαντροι και χωρίς παιδιά επομένως κάνουν και τις διακοπές τους!  Εμένα αυτό που μου λείπει πάλι είναι ένα σινεμά,ένα θέατρο ή μία συνάντηση με φίλους στο σπίτι ως αργά το βράδυ.  Σίγουρα δεν λέω ότι αν εμένα στην Ελλάδα θα ήμουν όλη μέρα έξω με φίλες αλλά μια στο τόσο θα είχα αυτή την επιλογή. Εγώ από τότε που γεννήθηκε η μικρή (16 μήνες τώρα) βγήκα 1 φορά έξω βράδυ και αυτό σε διακοπές το καλοκαίρι!!!! :(

:(:( 

Και με άλλους φίλους που μιλάω και ζουν σε μέρη που δεν υπάρχει κανένας δικός τους αυτό ακριβώς μου λένε.

Μπορείς όμως να δημιουργήσεις νέο κύκλο και νέες παρέες στην χώρα που ζεις, να κανονίσεις μία βόλτα με τις μαμάδες που έχεις γνωρίσει, κάνε πράγματα που θα σε ευχαριστήσουν, προσπάθησε να ζήσεις εκεί όπως θα ζούσες και εδώ στην Ελλάδα, έτσι ώστε να μην νιώθεις πως σου λείπουν τόσο πολύ πράγματα.

12 hours ago, Anna3011 said:

Αχ @kotsifikos είμαστε ακριβώς στη φάση που αποχαιρετούμε και εμείς σιγά σιγά την καφετέρια και το φαγητό οι τρεις μας και τρέχουμε στη φύση και τις παιδικές χαρές με καφέ στο χέρι 

Και εμείς όπως και εσείς είμαστε από αυτούς που συνέχισαν τις βόλτες και μετά το παιδί, φροντίζοντας βέβαια να μην το εξαντλούμε και συνεχίζοντας να πηγαίνουμε για καφέ και φαγητό είτε με φίλους είτε οι τρεις μας. Είχαμε βέβαια μια πιο περιορισμένη γκάμα επιλογών (μέρη χωρίς καπνό και με σχετική άπλα) και ξεχάσαμε προφανώς τις αρκετα βραδινές εξόδους.

Τον τελευταίο καιρό και με τη μικρή να οδεύει πια στους 16 μήνες βλέπουμε ότι τα πράγματα αλλάζουν. Η χθεσινή μας απόπειρα να φάμε έξω οι 3 μας το μεσημέρι κατέληξε να τρώει ο ένας μόνος του και ο άλλος να κάνει βόλτα τη μικρή, η οποία ενθουσιασμένη χαιρετούσε και έστελνε φιλάκια σε όλα τα τραπέζια. Υποθέτω λοιπόν ότι πλέον όταν θα προκύπτει να πάμε για φαγητό θα γίνεται μόνο με παρέα έτσι ώστε όταν ο ένας κάνει τη βάρδια ο άλλος να μπορεί να πει 2 κουβέντες με τους υπόλοιπους, ή θα επιλέγουμε να μαζευόμαστε με τους φίλους σε σπίτια όπου θα παίζουν και τα παιδιά. Οι κούνιες και οι εξοχές τώρα που ανοίγει και ο καιρός μάλλον θα γίνουν η συνήθειά μας. 

Οι φίλες μου πάντως μου το λέγανε: "πιές τον καφέ σου χαλαρά τώρα που δεν περπατάει". Είχαν δίκιο...

Κοίτα δεν σου κρύβω πως εγώ το απολαμβάνω περισσότερο τώρα που μεγαλώνει και παίζουμε μαζί, τώρα που είναι παιδί, απλά έχω προσαρμόσει τις εξόδους μας στο τι θα ήταν πιο καλό για το παιδί, έτσι ώστε να περάσει πρώτα εκείνος καλά!!! Βέβαια κανονίζω κατά καιρούς να βγαίνουμε και μόνοι μας  με φίλους, είτε οι δυο μας με τον άντρα μου γιατί βρε κορίτσια θέλω κάποια στιγμή και εγώ να βγω να πάω να πιω ένα κρασί με την παρέα μου.

[Chrysoum]

@Astrien σε νιωθω! Εγω εχω βγει 0 βραδια απο τοτε που γεννηθηκε. Αλλα δεν με πειραζει τοσο αυτο, το εχω συνειδητοποιησει οτι για τα επομενα 3-4 χρονια δεν θα εχει εξοδους. 

Αυτο που με ενοχλει περισσοτερο ειναι οτι δεν εχω εναν ανθρωπο να πουμε μια ουσιαστικη κουβεντα, εναν ανθρωπο που να ταιριαζουμε, να πουμε κατι παραπανω απο τα τυπικα. Εχω καταλαβει οτι για να κανω καινουργιες παρεες ειναι αδυνατον αν δεν εχουν παιδια. Θα ηταν αλλιως αν ηταν φιλοι μου απο πριν και μετα εγω εκανα οικογενεια, εννοειται οτι θα συνεχισαμε να βρισκομαστε απλα υπο διαφορετικες συνθηκες. Αλλα οταν γνωριζεις καποιον τωρα δεν μπορεις να τον υποχρεωνεις, και δεν νομιζω να θελει και ο ιδιος να τρεχει τα ΣΚ στα παρκα και στους παιδοτοπους για να πιειτε εναν καφε! Καποιος που δεν σε ξερει. Όταν ηρθα στην χωρα, ηρθα για δουλεια και ειχα ηδη αλλαξει 3 χωρες τα προηγουμενα 4 χρονια. Ημουν λοιπον αρκετα κουρασμενη απο το να γνωριζω συνεχεια καινουργιο κοσμο, να δενομαι με καποιους και ειτε να φευγω εγω, είτε αυτοί και μετα να χανομαστε. Επισης δουλευα πολλες ωρες, γυρω στις 10 καθε μερα, οποτε δεν ειχα πολυ ελευθερο χρονο. Μετα εμεινα εγκυος και δουλευα ακομη περισσοτερο για να εχω περισσοτερο χρονο μετα με το παιδι, οποτε ουσιαστικες παρεες δεν εκανα, 2-3 μονο κι αυτοι απο τον ακαδημαικο χωρο που σημαινει οτι εχουν ημερομηνια ληξης στην χωρα. Και οντως η μια εχει ηδη φυγει. Μετα γεννηθηκε το παιδι, εκανα στην αρχη πολλες δραστηριοτητες με αλλες μαμαδες, που οταν ομως τελειωσε η αδεια μητροτητας και ξεκινησε η δουλεια, χαθηκαμε γιατι οταν οι περισσοτερες εχουν 2 ή 3 παιδια και δεν μενουν σπιτι πια τα πρωινα δεν υπαρχει χρονος. Οι ντοπιες μαμαδες εχουν ηδη τον κυκλο και τις παρεες τους και δεν αναζητουν νεες γνωριμιες, και με τις αρκετες ελληνιδες επισης δεν τα παω καλα. Εχουν πολυ συχνα την νοοτροπια: σαν την Ελλαδα πουθενα, και καθε φορα που βρισκομαστε καταληγουμε να κρινουμε τα παντα ως προς την ζωη εδω και εγω αυτο δεν το μπορω!

[Astrien]

3 ώρες πρίν, Chrysoum είπε:

@Astrien σε νιωθω! Εγω εχω βγει 0 βραδια απο τοτε που γεννηθηκε. Αλλα δεν με πειραζει τοσο αυτο, το εχω συνειδητοποιησει οτι για τα επομενα 3-4 χρονια δεν θα εχει εξοδους. 

Αυτο που με ενοχλει περισσοτερο ειναι οτι δεν εχω εναν ανθρωπο να πουμε μια ουσιαστικη κουβεντα, εναν ανθρωπο που να ταιριαζουμε, να πουμε κατι παραπανω απο τα τυπικα. Εχω καταλαβει οτι για να κανω καινουργιες παρεες ειναι αδυνατον αν δεν εχουν παιδια. Θα ηταν αλλιως αν ηταν φιλοι μου απο πριν και μετα εγω εκανα οικογενεια, εννοειται οτι θα συνεχισαμε να βρισκομαστε απλα υπο διαφορετικες συνθηκες. Αλλα οταν γνωριζεις καποιον τωρα δεν μπορεις να τον υποχρεωνεις, και δεν νομιζω να θελει και ο ιδιος να τρεχει τα ΣΚ στα παρκα και στους παιδοτοπους για να πιειτε εναν καφε! Καποιος που δεν σε ξερει. Όταν ηρθα στην χωρα, ηρθα για δουλεια και ειχα ηδη αλλαξει 3 χωρες τα προηγουμενα 4 χρονια. Ημουν λοιπον αρκετα κουρασμενη απο το να γνωριζω συνεχεια καινουργιο κοσμο, να δενομαι με καποιους και ειτε να φευγω εγω, είτε αυτοί και μετα να χανομαστε. Επισης δουλευα πολλες ωρες, γυρω στις 10 καθε μερα, οποτε δεν ειχα πολυ ελευθερο χρονο. Μετα εμεινα εγκυος και δουλευα ακομη περισσοτερο για να εχω περισσοτερο χρονο μετα με το παιδι, οποτε ουσιαστικες παρεες δεν εκανα, 2-3 μονο κι αυτοι απο τον ακαδημαικο χωρο που σημαινει οτι εχουν ημερομηνια ληξης στην χωρα. Και οντως η μια εχει ηδη φυγει. Μετα γεννηθηκε το παιδι, εκανα στην αρχη πολλες δραστηριοτητες με αλλες μαμαδες, που οταν ομως τελειωσε η αδεια μητροτητας και ξεκινησε η δουλεια, χαθηκαμε γιατι οταν οι περισσοτερες εχουν 2 ή 3 παιδια και δεν μενουν σπιτι πια τα πρωινα δεν υπαρχει χρονος. Οι ντοπιες μαμαδες εχουν ηδη τον κυκλο και τις παρεες τους και δεν αναζητουν νεες γνωριμιες, και με τις αρκετες ελληνιδες επισης δεν τα παω καλα. Εχουν πολυ συχνα την νοοτροπια: σαν την Ελλαδα πουθενα, και καθε φορα που βρισκομαστε καταληγουμε να κρινουμε τα παντα ως προς την ζωη εδω και εγω αυτο δεν το μπορω!

Αυτό ακριβώς εννοούσα  κι εγώ. Έναν άνθρωπο που να σε ξέρει χρόνια και όχι μόνο να σε  βλέπει τώρα μόνο με το σύζυγο και  το παιδί. Να μπορούμε να πούμε "τα δικά μας".  

Ούτε εμένα με ενοχλεί πολύ που δε βγαίνω  συχνά βράδυ. Και πριν ούτως ή άλλως δεν ήμουν κανένα party animal! :) Νομίζω πως είναι λογικό όποιος κάνει παιδί να κλείνεται κάπως όταν δεν έχει κάποιον να του κάνει babysitting.  Αλλά μερικές φορές θέλω να ξεσκασω, να βγάλω τις φόρμες, να ντυθώ όμορφα, να πιω ένα ποτό με παρέα . 

Εμείς κοντεύουμε τα 6 χρόνια στη χώρα. Όταν πρωτοήρθαμε κάναμε αρκετές γνωριμίες σαν ζευγάρι πάντα. Μετά αλλάξαμε περιοχή λόγω αλλαγής εργασίας , απομακρυνθήκαμε με τα άτομα που είχαμε βρει, ήρθε και το μωρό και αλλαξε πολύ η κατάσταση.

@kotsifikos  Η αλήθεια είναι πως δεν νιώθω τόσο άσχημα που είμαι εδώ. Έχουμε κάνει έναν κύκλο και κοινες παρεες σαν ζευγάρι ωστε να βγούμε μια βόλτα όλοι μαζί με το παιδι. Απλά το θέμα είναι πως δεν ταιριαξα με τους  Έλληνες που έχει εδώ ώστε να ανοιχτω περισσότερο. Ίσως έφταιγαν και οι συνθήκες. Το ότι δούλευα πολύ, ήθελα να βρεθώ με τον άνδρα μου μες στο σκ. Όσο για τους ντόπιους δεν μπόρεσα να νιώσω έτσι οικεία και ζεστά. Όπως και να χει αλλιώς θα αστειευτείς στη γλώσσα σου. Έχω κρατήσει βέβαια επαφές από δουλειά και άλλες δραστηριότητες που έκανα στο παρελθόν αλλά δεν μπορώ  να πω ότι με συνδέουν πολλά πράγματα με αυτούς τους ανθρώπους όσο και να το προσπάθησα.

[Lenia16]

21 ώρες πρίν, Astrien είπε:

Αυτό ακριβώς εννοούσα  κι εγώ. Έναν άνθρωπο που να σε ξέρει χρόνια και όχι μόνο να σε  βλέπει τώρα μόνο με το σύζυγο και  το παιδί. Να μπορούμε να πούμε "τα δικά μας".  

Ούτε εμένα με ενοχλεί πολύ που δε βγαίνω  συχνά βράδυ. Και πριν ούτως ή άλλως δεν ήμουν κανένα party animal! :) Νομίζω πως είναι λογικό όποιος κάνει παιδί να κλείνεται κάπως όταν δεν έχει κάποιον να του κάνει babysitting.  Αλλά μερικές φορές θέλω να ξεσκασω, να βγάλω τις φόρμες, να ντυθώ όμορφα, να πιω ένα ποτό με παρέα . 

Εμείς κοντεύουμε τα 6 χρόνια στη χώρα. Όταν πρωτοήρθαμε κάναμε αρκετές γνωριμίες σαν ζευγάρι πάντα. Μετά αλλάξαμε περιοχή λόγω αλλαγής εργασίας , απομακρυνθήκαμε με τα άτομα που είχαμε βρει, ήρθε και το μωρό και αλλαξε πολύ η κατάσταση.

@kotsifikos  Η αλήθεια είναι πως δεν νιώθω τόσο άσχημα που είμαι εδώ. Έχουμε κάνει έναν κύκλο και κοινες παρεες σαν ζευγάρι ωστε να βγούμε μια βόλτα όλοι μαζί με το παιδι. Απλά το θέμα είναι πως δεν ταιριαξα με τους  Έλληνες που έχει εδώ ώστε να ανοιχτω περισσότερο. Ίσως έφταιγαν και οι συνθήκες. Το ότι δούλευα πολύ, ήθελα να βρεθώ με τον άνδρα μου μες στο σκ. Όσο για τους ντόπιους δεν μπόρεσα να νιώσω έτσι οικεία και ζεστά. Όπως και να χει αλλιώς θα αστειευτείς στη γλώσσα σου. Έχω κρατήσει βέβαια επαφές από δουλειά και άλλες δραστηριότητες που έκανα στο παρελθόν αλλά δεν μπορώ  να πω ότι με συνδέουν πολλά πράγματα με αυτούς τους ανθρώπους όσο και να το προσπάθησα.

Να κάνω μια ερώτηση. Κατανοώ τους πιθανούς λόγους που σας οδήγησαν σε αναζήτηση εργασίας στο εξωτερικό, ειδικά προ 6ετιας που φύγατε ήταν πολύ τραγικά τα πράγματα. Δεν ξέρω που ζείτε, ελπίζω να μη φτυαρίζετε κ εσεις χιόνι το μισο χρόνο οπως η @Chrysoum και αν ναι, ισως ειστε κοντα όμως, μετά από τοσα χρόνια και τον ερχομό του παιδιού, δε νιώθετε την ανάγκη να επιστρέψετε; Δεν υπάρχει περίπτωση να βρείτε στην Ελλάδα δουλειά, ακομη (σίγουρα) και όχι με τους ίδιους όρους, έστω και αν τα χρήματα είναι λιγότερα αλλά αρκετά για να ζείτε μια φυσιολογική ζωή; Η πλεον βλέπετε το μέλλον σας εκεί που ειστε τωρα και εχετε διαγράψει το ενδεχόμενο επιστροφής; Και αν ναι, γιατι; Αν θελεις μου απαντας απλα τελευταια μιλαω συνεχεια με φιλες στο εξωτερικό που δεν αντέχουν άλλο και ψάχνουν τρόπο να γυρίσουν όμως έχουν βρει εκεί τον ανθρωπο τους και δεν μπορούν να τον αφήσουν, ουτε όμως και να τον φέρουν εδω χωρίς δουλεια! και είναι το μοναδικό που τις κρατάει. Θα επέστρεφαν και για δουλεια με το βασικό μισθό αρκεί να έβρισκαν. και μιλαμε για διδακτορικού επιπέδου εργαζόμενες.

[Chrysoum]

Just now, Lenia16 said:

Να κάνω μια ερώτηση. Κατανοώ τους πιθανούς λόγους που σας οδήγησαν σε αναζήτηση εργασίας στο εξωτερικό, ειδικά προ 6ετιας που φύγατε ήταν πολύ τραγικά τα πράγματα. Δεν ξέρω που ζείτε, ελπίζω να μη φτυαρίζετε κ εσεις χιόνι το μισο χρόνο οπως η @Chrysoum και αν ναι, ισως ειστε κοντα όμως, μετά από τοσα χρόνια και τον ερχομό του παιδιού, δε νιώθετε την ανάγκη να επιστρέψετε; Δεν υπάρχει περίπτωση να βρείτε στην Ελλάδα δουλειά, ακομη (σίγουρα) και όχι με τους ίδιους όρους, έστω και αν τα χρήματα είναι λιγότερα αλλά αρκετά για να ζείτε μια φυσιολογική ζωή; Η πλεον βλέπετε το μέλλον σας εκεί που ειστε τωρα και εχετε διαγράψει το ενδεχόμενο επιστροφής; Και αν ναι, γιατι; Αν θελεις μου απαντας απλα τελευταια μιλαω συνεχεια με φιλες στο εξωτερικό που δεν αντέχουν άλλο και ψάχνουν τρόπο να γυρίσουν όμως έχουν βρει εκεί τον ανθρωπο τους και δεν μπορούν να τον αφήσουν, ουτε όμως και να τον φέρουν εδω χωρίς δουλεια!

Ρωτάς και εμένα ή μονο την @Astrien ;

[Lenia16]

Just now, Chrysoum είπε:

Ρωτάς και εμένα ή μονο την @Astrien ;

ναι εννοείται όποια θέλει απαντάει! Απλά για σένα ξέρω οτι ο συζυγος είναι ντοπιος και οτι εχετε αγοράσει σπιτι οποτε καταλαβαίνω πως το πλάνο είναι να μείνετε στο βορρά! Λογικά θα μας αλλάξουν και ενοτητα αν συνεχίσουμε την κουβέντα

[Chrysoum]

Just now, Lenia16 said:

ναι εννοείται όποια θέλει απαντάει! Απλά για σένα ξέρω οτι ο συζυγος είναι ντοπιος και οτι εχετε αγοράσει σπιτι οποτε καταλαβαίνω πως το πλάνο είναι να μείνετε στο βορρά! Λογικά θα μας αλλάξουν και ενοτητα αν συνεχίσουμε την κουβέντα

Λογικα ναι. Τα πρωτα δυο χρονια οταν εφυγα, ήμουν σε αλλη χωρα πάλι στο βορρά ομως και ηθελα σαν τρελη να γυρισω. Να τελειωσω το μεταπτυχιακο και να ερθω, μεγαλο το σοκ. Μετα βρηκα δουλειά και το σοκ εγινε ακομη μεγαλυτερο προς την αντιθετη κατευθυνση αυτη τη φορα. Δεν ηταν μονο μισθολογικο το ζητημα, ήταν ολα. Το ευελικτο ωραριο και κυριως ο σεβασμος που δεχομουν απο τον εργοδοτη μου. Αυτα δεν τα ειχα ζησει στην Ελλαδα γιατι με το που τελειωσα επεσα πανω στην κριση, οποτε καλα καλα δεν ειχα βρει καν δουλεια στο τοτε αντικειμενο μου. Περνωντας τα χρονια συνεχισα να σκεφτομαι την επιστροφη ως ενα πιθανο σεναριο. Μετα γνωρισα τον αντρα μου, ο οποιος ειναι σχεδον αδυνατον να βρει δουλεια στην Ελλαδα. Αλλα ο κυριοτερος λογος ειναι οτι εκανα παιδια και δυστυχως με λυπει πολυ που βλεπω οτι την ανεμελια που εχουν εδω τα παιδια, δεν την ειχα εγω ως παιδι στην Ελλαδα, ειδικα οσο μεγαλωναν οι ταξεις. Πηγαινε αγγλικα, μετα δευτερη ξενη γλωσσα, πηγαινει φροντιστηριο, τι βαθμο εβγαλες, που θα μπεις, ποσες φορες θα πρεπει να δωσεις πανελληνιες, κι αν αποτυχεις; Εμενα αυτα με επηρεασαν πολυ ως παιδι και αργοτερα ως εφηβη και θυμαμαι οτι η Γ Λυκειου ηταν η χειροτερη και πιο αγχωδης χρονια της ζωης μου. Περα απο την εκπαιδευση, το θεμα μας ειναι οτι αν γυρισουμε στην Ελλαδα το πιο πιθανο ειναι να βρω δουλεια στην Αθηνα, χωρις να ειναι η καταγωγη μου απο εκει. Οπως εχω αναφερει καμια 800αρια φορες μεχρι τωρα ειμαι στην φαση που αλλαζω αντικειμενο και στο νεο μου αντικειμενο οι περισσοτερες πιθανοτητες εργασιας ειναι ειτε στην Αθηνα είτε στην Θεσσαλονικη. Λατρευω την Αθηνα ή τουλαχιστον περασα πολυ καλα οσο χρονια ζουσα εκει, αλλα ειναι μια πολη με μεγαλη εγκληματικοτητα (παντα την συγκρινω με τα δεδομενα της τωρινης μας καταστασης που οταν παω σουπερ μαρκετ ή πεταγομαι καπου για καμια ωριτσα, δεν κλειδωνω την εξωπορτα... ή εχει χαλασει η πορτα του γκαραζ και δεν κατεβαινει και δεν την εχουμε αλλαξει ακομη) και με τρομαζει λιγο η ιδεα.

Παρολα αυτα ενώ στην αρχη το καινουργιο αντικειμενο που ειχα επιλεξει ηταν τα παιδαγωγικα, σταματησα στο εξαμηνο και αλλαξα σχολη σε κατι πιο διεθνες με ζητηση ακομη και στην ελληνικη αγορα γιατι παιζει στο σεναριο μας να ερθουμε στην Ελλαδα για κανενα χρονο ή και δυο οταν τα παιδια θα ειναι ακομη μικρα (νηπιαγωγειο και δημοτικο), γιατι εχω ενα κολλημα να μαθουν πολυ καλα την γλωσσα και για να αναπτυξουν σχεσεις με την Ελλαδα ως μερος της ταυτοτητας τους και οχι ως μερος της ταυτητας της μαμας τους. Ο συζυγος μου δε την ιδεα αυτη την βρισκει καταπληκτικη, ως μια τελεια ευκαιρια να κανει διακοπες οσο φερνω εγω τα χρηματα στο σπιτι!!

Και τελος φυσικα το θεμα ειναι και οικονομικο. Δεν ξερω τι αποδοχες θα μπορουσα να εχω και αν θα ζουμε εξισου ανετα οπως εδω. Κυριως ομως για εμενα ειναι το περιβαλλον οσον αφορα τα παιδια ο κυριοτερος λογος που σκεφτομαι οτι ειναι καλυτερα εδω. Εχοντας πει αυτα, οι ορμονες τις εγκυμοσυνης με κανουν πολυ νοσταλγικη αυτο τον καιρο και μου λειπει η Ελλαδα αφανταστα! Προσπαθω ομως να ειμαι ορθολογιστρια. 

[Astrien]

Ξίνεις πληγές @Lenia16!   Εμείς μένουμε Γερμανία και Ναι φτυαρίζουμε κι εδώ χιόνι αν και εσείς φέτος είχατε περισσότερο :P. Ήρθαμε πριν 6 χρόνια με σκοπό να μείνουμε μόνιμα εδώ. Η αλήθεια είναι πως από μικρή ήθελα να βγω στο εξωτερικό και ετσι η απόφαση μου ήταν εύκολη και δεν συνδέονταν μόνο με την κρίση! Εργασιακά προέρχομαι από τον εκπαιδευτικό τομέα, επομένως στην Ελλάδα δεν υπήρχε πιθανότητα, και ακόμα και σήμερα από όσο ξέρω, να  τοποθέτηθώ σταθερά κάπου.  Στον ιδιωτικό τομέα δούλεψα 2 χρόνια στη Θεσ/νικη και δε θα ήθελα να δοκιμάσω ποτέ ξανά. Επομένως αποκλείω το να βρω μια δουλειά στην Ελλάδα. Ο άνδρας μου βέβαια κάτι θα βρει, ειδικά τώρα με την προϋπηρεσία που απέκτησε εδώ, αλλά σίγουρα όχι με τους ίδιους όρους. Άρα ένα λόγος που δεν το παίρνουμε απόφαση να γυρίσουμε είναι το επαγγελματικό κομμάτι. Αλλά όπως είπε και η @Chrysoum ο κυριότερος λόγος είναι το παιδί, η÷ υποτυπώδης οργανωμένη ιατρική  περίθαλψη που για μένα είναι το Α και το Ω για το μεγάλωμα ενός παιδιού, το φιλικό προς τα παιδιά περιβάλλον,  η χαμηλή εγκληματικότητα, οι μεγάλες πιθανότητες που έχει στο μέλλον για επαγγελματική αποκατάσταση. Από την άλλη συναισθηματικά και για μένα είναι πολύ δύσκολο να είμαι μακριά από τα κοντινά μου πρόσωπα και να αποδεχτώ ότι το παιδί μου θα μεγαλώσει με αλλα ηθη και αρχές, και θα γνωρίζει καλύτερα τα γερμανικά από τα ελληνικά. Πολλές φορές σκεφτόμαστε να γυρίσουμε, αλλά το μετανιώνουμε σχεδόν αμέσως.  Δεν ξέρω αν στο μέλλον θα αλλάξουμε γνώμη, αλλά προς το παρόν με τις συνθήκες που επικρατούν στην Ελλάδα το εξωτερικό για μένα είναι δυστυχώς μονόδρομος (δεν καταλαβαινω γτ λες ότι πριν από 6 χρόνια ήταν χειρότερα, αφού και σήμερα ακόμα από όσο ακούω από τα βιώματα των δικών μου κάτω η κατάσταση δε φαίνεται να αλλάζει). 

[Lenia16]

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ζήσει έξω αλλά όσες φορές έχω πάει βορεια-κεντρικη Ευρώπη βλέπω τις διαφορές σε κάποια πρακτικά πράγματα πχ κέντρο Αθήνα που μένω εγώ για να σπρώξεις καρότσι σε αυτά τα τρισαθλια πεζοδρόμια πρέπει να είσαι ο Σουγκλάκος. Δεν υπάρχει οδηγική συμπεριφορά αλλά και κοινωνική συμπεριφορά γενικά. Και άλλα πολλά. Δεν ξέρω αν είναι απόρροια της οικονομικής κατάστασης -σιγουρα παίζει ρολο- ή αν τελικά ήμασταν πάντα έτσι και τώρα στη φτώχεια φαίνεται το πραγματικο μας προσωπο. Η Αθήνα είναι μια άσχημη και αφιλόξενη πολη για να ζεις αλλά είναι η μόνη που δίνει ευκαιρίες δυστυχώς. Εμείς ήρθαμε Αθήνα για σπουδές και μείναμε, προλάβαμε στο τσακ την κρίση στην αγορά εργασίας γιατί είχαμε βγει νωρίτερα οπότε είχαμε κάποια σχετική εμπειρία να χτυπήσουμε καλύτερες θέσεις μετά και δόξα τω θεώ δε μείναμε ποτέ χωρίς δουλειά. Εγώ όμως θα ήθελα να επιστρέψω επαρχία όπου μεγάλωσα αλλά εκεί δεν υπάρχουν δουλειές, ή τουλάχιστον όπως τις θέλουμε εμείς. Κάτι σαν τη δική σας κατάσταση αλλά σε μικρότερη κλίμακα! 

@Chrysoum δε νομίζω ότι αυτές τις απαιτήσεις από τους μαθητές τις έχουμε μόνο εδώ. Ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό αλλά ας πούμε εσύ στο παιδί σου δε θα μάθεις αγγλικά; Αν έχει κάποια δυσκολία σε ένα μάθημα δε θα το ενισχύσεις με κάποιον δάσκαλο στο σπίτι; Δε θέλεις να σπουδάσει; Δε γνωρίζω αλλά υποθέτω πως το σχολείο στη Γερμανία κ στη Νορβηγία παρέχει πιο ολιστική εκπαίδευση και όχι αυστηρά για είσοδο στο πανεπιστήμιο όπως εδώ. Αλλά και πάλι αν θέλεις να γίνεις πχ γιατρός ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολα τα πραγματα, σίγουρα θα χρειάζεται στοχευμένο διάβασμα. 

Πάντωςπροσωπικά δε μας έχω σε καμία εκτίμηση, ούτε σαν λαό ούτε σαν κράτος. Η χώρα μας είναι όμορφη, κάποια μέρη της, αλλά υπάρχουν κ ωραιότερες. Στην καθημερινότητα σου δε βλέπεις νησιά και παραλίες, βλέπεις τα σκουπιδια, την ανοργανωσια, την κινηση. Άσε που με αυτούς τους μισθούς ούτε το καλοκαίρι μπορείς να τα δεις! Το μόνο και ίσως για μένα το πιο σημαντικό που κρατάει πολύ κόσμο ακόμα εδώ είναι ο ήλιος. Αν έχεις συνηθίσει να ζεις με ηλιοφανεια 9 μήνες το χρόνο πιστευω δυσκολεύεσαι πολύ στα βόρεια κλίματα, όχι μόνο από θέμα καιρού αλλα γιατί το κλίμα επιδρα κ στη συμπεριφορά και τις συνήθειες των ανθρώπων. Αν δεν είχαμε τον ήλιο δε θα υπήρχε άλλος λόγος για να ζει κάποιος στην Ελλάδα, το λέω και κλαίω. Τώρα όμως έρχεται η ανάπτυξη, αν θέλετε να γυρίσετε προλάβετε!

 

[Chrysoum]

5 minutes ago, Lenia16 said:

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ζήσει έξω αλλά όσες φορές έχω πάει βορεια-κεντρικη Ευρώπη βλέπω τις διαφορές σε κάποια πρακτικά πράγματα πχ κέντρο Αθήνα που μένω εγώ για να σπρώξεις καρότσι σε αυτά τα τρισαθλια πεζοδρόμια πρέπει να είσαι ο Σουγκλάκος. Δεν υπάρχει οδηγική συμπεριφορά αλλά και κοινωνική συμπεριφορά γενικά. Και άλλα πολλά. Δεν ξέρω αν είναι απόρροια της οικονομικής κατάστασης -σιγουρα παίζει ρολο- ή αν τελικά ήμασταν πάντα έτσι και τώρα στη φτώχεια φαίνεται το πραγματικο μας προσωπο. Η Αθήνα είναι μια αφιλόξενη πολύ για να ζεις αλλά είναι η μόνη που δίνει ευκαιρίες δυστυχώς. Εμείς ήρθαμε Αθήνα για σπουδές και μείναμε, προλάβαμε στο τσακ την κρίση στην αγορά εργασίας γιατί είχαμε βγει νωρίτερα οπότε είχαμε κάποια σχετική εμπειρία να χτυπήσουμε καλύτερες θέσεις μετά και δόξα τω θεώ δε μείναμε ποτέ χωρίς δουλειά. Εγώ όμως θα ήθελα να επιστρέψω επαρχία όπου μεγάλωσα αλλά εκεί δεν υπάρχουν δουλειές, ή τουλάχιστον όπως τις θέλουμε εμείς. Κάτι σαν τη δική σας κατάσταση αλλά σε μικρότερη κλίμακα! 

@Chrysoum δε νομίζω ότι αυτές τις απαιτήσεις από τους μαθητές τις έχουμε μόνο εδώ. Ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό αλλά ας πούμε εσύ στο παιδί σου δε θα μάθεις αγγλικά; Αν έχει κάποια δυσκολία σε ένα μάθημα δε θα το ενισχύσεις με κάποιον δάσκαλο στο σπίτι; Δε θέλεις να σπουδάσει; Δε γνωρίζω αλλά υποθέτω πως το σχολείο στη Γερμανία κ στη Νορβηγία παρέχει πιο ολιστική εκπαίδευση και όχι αυστηρά για είσοδο στο πανεπιστήμιο όπως εδώ. Αλλά και πάλι αν θέλεις να γίνεις πχ γιατρός ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολα τα πραγματα, σίγουρα θα χρειάζεται στοχευμένο διάβασμα. 

Πάντωςπροσωπικά δε μας έχω σε καμία εκτίμηση, ούτε σαν λαό ούτε σαν κράτος. Η χώρα μας είναι όμορφη, κάποια μέρη της, αλλά υπάρχουν κ ωραιότερες. Στην καθημερινότητα σου δε βλέπεις νησιά και παραλίες, βλέπεις τα σκουπιδια, την ανοργανωσια, την κινηση. Άσε που με αυτούς τους μισθούς ούτε το καλοκαίρι μπορείς να τα δεις! Το μόνο και ίσως για μένα το πιο σημαντικό που κρατάει πολύ κόσμο ακόμα εδώ είναι ο ήλιος. Αν έχεις συνηθίσει να ζεις με ηλιοφανεια 9 μήνες το χρόνο πιστευω δυσκολεύεσαι πολύ στα βόρεια κλίματα, όχι μόνο από θέμα καιρού αλλα γιατί το κλίμα επιδρα κ στη συμπεριφορά και τις συνήθειες των ανθρώπων. Αν δεν είχαμε τον ήλιο δε θα υπήρχε άλλος λόγος για να ζει κάποιος στην Ελλάδα, το λέω και κλαίω. Τώρα όμως έρχεται η ανάπτυξη, αν θέλετε να γυρίσετε προλάβετε!

 

Συμφωνώ στα περισσότερα. Που λες για τα αγγλικά, την δεύτερη γλώσσα, τα φροντιστήρια το θέμα είναι πως ότι είναι να μάθουν το μαθαίνουν στο σχολείο. Και μιας και έκανα μια μικρή στάση από τα παιδαγωγικά στο προηγούμενο εξάμηνο και μπήκαμε ένα μήνα σε τάξη τα είδα λίγο τα πράγματα από κοντά. Γενικά έχουν μια πιο χαλαρη προσέγγιση στην γνώση. Μαθαίνουν πιο λίγα από ότι τα παιδιά στην Ελλάδα στην ίδια ηλικία. Και that's OK, αυτό με την τόση μαζεμένη και πολλές φορές άχρηστη γνώση στην Ελλάδα δεν έχει νόημα, ίσα ίσα που επιβαρύνει το παιδί σε μια ηλικία που η κυρία ασχολία του θα έπρεπε να είναι το παιχνίδι. Στο μόνο που ήταν καλύτερα τα παιδιά εδώ είναι τα αγγλικά. Και γενικά δεν υπάρχει άνθρωπος στις σκανδιναβικες χώρες και την Ολλανδία που να μην μιλάει αγγλικά. Ακόμα και οι 70χρονοι στον δρόμο. Όλοι αυτοί τα έμαθαν χωρίς φροντιστήριο, από το σχολείο μόνο. Άρα είναι κάτι που το κάνουν καλά και επαρκώς στο σχολείο. Επίσης δεν έχει φωτοτυπίες, ασκήσεις για το σπίτι. Ότι είναι να μάθουν και να κάνουν, τα κάνουν στο σχολείο. Εκτός κι αν πρόκειται να διαβάσουν ένα λογοτεχνικό βιβλιο. Αυτά στο δημοτικό, στο γυμνασιο πάνω κάτω τα ίδια. Οι ανηψιες μου πάνε γυμνάσιο, διαβάζουν λίγο τα ΣΚ, αλλά κυρίως το πρόγραμμα τους είναι αγώνες σκι, handball, τενις, κλπ. Μετά πάνε λύκειο, δεν έχει πανελλαδικές, μπαίνεις με το απολυτήριο. Δεν είσαι ευχαριστημένος με τον βαθμό σου, μπορείς να ξαναδώσεις τις σχολικές εξετάσεις στο τέλος της χρονιάς. Αν θέλεις μπορείς να πας και σε καμία ενίσχυτικη ή να κάνεις μαθήματα έξω. Αλλά είναι τα μόνα μαθήματα που θα κάνεις έξω, όχι πιο πριν. Γενικά το να πας φροντιστήριο αποτελεί την εξαίρεση, από τις δικές μου εμπειρίες το να μην πας φροντιστήριο αποτελουσε την εξαίρεση. Και όχι μόνο στην τρίτη λύκειου, αλλά ξεκινούσαμε από την πρώτη. Και μετά έρχονται οι σπουδές, που ως γονιός λες εγώ το χρέος μου το έκανα τώρα τα έξοδα σου για να σπουδάσεις τα αναλαμβάνει το κράτος. Μεγάλη υπόθεση κι αυτή. Να μπορεί το παιδί σου να σπουδάσει ότι θέλει και όπου θέλει. Εν κατακλείδι το εκπαιδευτικό σύστημα είναι ο κυριότερος λόγος που δεν θα γύριζα. Την αγένεια, ασέβεια κλπ καθώς θα τα αντισταθμιζαμε στο σπίτι, αλλά την εκπαίδευση πως; 

 

[Chrysoum]

Και κάτι ακόμη που ξέχασα να αναφέρω πριν, όντως αυτό με την ιατρική ισχύει, είναι δύσκολο να μπεις, ειδικά αν θέλεις στην πρωτεύουσα. Αλλα, σε τέτοιες περιπτώσεις πάλι το σύστημα ειναι καλύτερο γιατί αν δεν είσαι ο τέλειος μαθητής που θα βγάλεις σε όλα άριστα με την πρώτη προσπάθεια, τότε μπορείς τον χρόνο που θα περίμενεις να εργαστείς σε ένα νοσοκομείο (να δεις και την δουλεια επί της ουσίας) και παίρνεις κάποια έξτρα μόρια . Ή μπορείς να παρακολουθήσεις στο πανεπιστήμιο κάποια μάθηματα πχ βιολογίας και πάλι παίρνεις μόρια. Γενικά σου δίνονται κι άλλες επιλογές πέρα από το μαθε άριστα την ύλη της τρίτης λυκείου και μπες. 

[Astrien]

7 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ζήσει έξω αλλά όσες φορές έχω πάει βορεια-κεντρικη Ευρώπη βλέπω τις διαφορές σε κάποια πρακτικά πράγματα πχ κέντρο Αθήνα που μένω εγώ για να σπρώξεις καρότσι σε αυτά τα τρισαθλια πεζοδρόμια πρέπει να είσαι ο Σουγκλάκος. Δεν υπάρχει οδηγική συμπεριφορά αλλά και κοινωνική συμπεριφορά γενικά. Και άλλα πολλά. Δεν ξέρω αν είναι απόρροια της οικονομικής κατάστασης -σιγουρα παίζει ρολο- ή αν τελικά ήμασταν πάντα έτσι και τώρα στη φτώχεια φαίνεται το πραγματικο μας προσωπο. Η Αθήνα είναι μια άσχημη και αφιλόξενη πολη για να ζεις αλλά είναι η μόνη που δίνει ευκαιρίες δυστυχώς. Εμείς ήρθαμε Αθήνα για σπουδές και μείναμε, προλάβαμε στο τσακ την κρίση στην αγορά εργασίας γιατί είχαμε βγει νωρίτερα οπότε είχαμε κάποια σχετική εμπειρία να χτυπήσουμε καλύτερες θέσεις μετά και δόξα τω θεώ δε μείναμε ποτέ χωρίς δουλειά. Εγώ όμως θα ήθελα να επιστρέψω επαρχία όπου μεγάλωσα αλλά εκεί δεν υπάρχουν δουλειές, ή τουλάχιστον όπως τις θέλουμε εμείς. Κάτι σαν τη δική σας κατάσταση αλλά σε μικρότερη κλίμακα! 

@Chrysoum δε νομίζω ότι αυτές τις απαιτήσεις από τους μαθητές τις έχουμε μόνο εδώ. Ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό αλλά ας πούμε εσύ στο παιδί σου δε θα μάθεις αγγλικά; Αν έχει κάποια δυσκολία σε ένα μάθημα δε θα το ενισχύσεις με κάποιον δάσκαλο στο σπίτι; Δε θέλεις να σπουδάσει; Δε γνωρίζω αλλά υποθέτω πως το σχολείο στη Γερμανία κ στη Νορβηγία παρέχει πιο ολιστική εκπαίδευση και όχι αυστηρά για είσοδο στο πανεπιστήμιο όπως εδώ. Αλλά και πάλι αν θέλεις να γίνεις πχ γιατρός ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολα τα πραγματα, σίγουρα θα χρειάζεται στοχευμένο διάβασμα. 

Πάντωςπροσωπικά δε μας έχω σε καμία εκτίμηση, ούτε σαν λαό ούτε σαν κράτος. Η χώρα μας είναι όμορφη, κάποια μέρη της, αλλά υπάρχουν κ ωραιότερες. Στην καθημερινότητα σου δε βλέπεις νησιά και παραλίες, βλέπεις τα σκουπιδια, την ανοργανωσια, την κινηση. Άσε που με αυτούς τους μισθούς ούτε το καλοκαίρι μπορείς να τα δεις! Το μόνο και ίσως για μένα το πιο σημαντικό που κρατάει πολύ κόσμο ακόμα εδώ είναι ο ήλιος. Αν έχεις συνηθίσει να ζεις με ηλιοφανεια 9 μήνες το χρόνο πιστευω δυσκολεύεσαι πολύ στα βόρεια κλίματα, όχι μόνο από θέμα καιρού αλλα γιατί το κλίμα επιδρα κ στη συμπεριφορά και τις συνήθειες των ανθρώπων. Αν δεν είχαμε τον ήλιο δε θα υπήρχε άλλος λόγος για να ζει κάποιος στην Ελλάδα, το λέω και κλαίω. Τώρα όμως έρχεται η ανάπτυξη, αν θέλετε να γυρίσετε προλάβετε!

 

 Στην Αθήνα είχαμε και εμείς σκεφτεί να ψάξουμε δουλειά άλλα μου φάνηκε πιο εύκολη η λύση του εξωτερικού.Άσε που είμαστε από βόρεια Ελλάδα και η απόσταση είναι πάλι μεγάλη.

Εμένα πάλι επειδή κατάγομαι από παραθαλάσσια περιοχή αυτό που μου λείπει περισσότερο είναι η θάλασσα.  Η νότια Γερμανία δεν είναι πλέον όπως πριν χρόνια που χιόνιζε πολύ όλο το χειμώνα και έτσι μπορώ να πω πως ο καιρός δεν με πειράζει τόσο πολύ. Βέβαια δεν είναι όλο το χρόνο καλοκαιρι αλλά παλεύεται. Έχω καταλήξει ότι όπου και να μένει κανείς δεν μπορεί να τα έχει όλα και να είναι απόλυτα ικανοποιημένος. Ακόμα και μια παραθαλάσσια, ειδυλλιακή περιοχή  θα τη βαρεθεί και θα θέλει πολυκοσμία και τα καλά που προσφέρει μια πόλη. Ο καθένας τα ζυγίζει και βλέπει τι χρειάζεται πιο πολυ.  Έχω συμβιβαστεί πως τα νησια και τη θάλασσα θα τα απολαμβάνω στις διακοπές μου όπως νομίζω και πολλοί που ζουν ακόμα εκει. 

 

3 ώρες πρίν, Chrysoum είπε:

Και κάτι ακόμη που ξέχασα να αναφέρω πριν, όντως αυτό με την ιατρική ισχύει, είναι δύσκολο να μπεις, ειδικά αν θέλεις στην πρωτεύουσα. Αλλα, σε τέτοιες περιπτώσεις πάλι το σύστημα ειναι καλύτερο γιατί αν δεν είσαι ο τέλειος μαθητής που θα βγάλεις σε όλα άριστα με την πρώτη προσπάθεια, τότε μπορείς τον χρόνο που θα περίμενεις να εργαστείς σε ένα νοσοκομείο (να δεις και την δουλεια επί της ουσίας) και παίρνεις κάποια έξτρα μόρια . Ή μπορείς να παρακολουθήσεις στο πανεπιστήμιο κάποια μάθηματα πχ βιολογίας και πάλι παίρνεις μόρια. Γενικά σου δίνονται κι άλλες επιλογές πέρα από το μαθε άριστα την ύλη της τρίτης λυκείου και μπες. 

Ναι κι εδώ έτσι είναι. Αν και δεν έχω ασχοληθεί ακόμα πολύ με το θέμα της εκπαίδευσης 

[Έσπερος]

Just now, Astrien είπε:

χω συμβιβαστεί πως τα νησια και τη θάλασσα θα τα απολαμβάνω στις διακοπές μου όπως νομίζω και πολλοί που ζουν ακόμα εκει. 

Μπα, όσοι ζούμε στα νησιά, στις διακοπές δεν τα απολαμβάνουμε και πολύ. Αρκετοί έχουν και τουριστικές επιχειρήσεις οπότε δουλεύουν πολύ περισσότερο, επί της ουσίας χωρίς διακοπές (εκτός αν τις κάνουν το χειμώνα), και όσοι δεν έχουμε τουριστικές επιχειρήσεις, ψάχνουμε να βρούμε μια ήρεμη παραλία χωρίς ξαπλώστρες που κοστίζουν 10 ευρώ η  μία (χώρια ό,τι άλλο αγοράσεις) για να κάνουμε τα μπάνια μας!!!!!

[Astrien]

Just now, Έσπερος είπε:

Μπα, όσοι ζούμε στα νησιά, στις διακοπές δεν τα απολαμβάνουμε και πολύ. Αρκετοί έχουν και τουριστικές επιχειρήσεις οπότε δουλεύουν πολύ περισσότερο, επί της ουσίας χωρίς διακοπές (εκτός αν τις κάνουν το χειμώνα), και όσοι δεν έχουμε τουριστικές επιχειρήσεις, ψάχνουμε να βρούμε μια ήρεμη παραλία χωρίς ξαπλώστρες που κοστίζουν 10 ευρώ η  μία (χώρια ό,τι άλλο αγοράσεις) για να κάνουμε τα μπάνια μας!!!!!

Αν και με το εκεί εννοούσα γενικά στην Ελλάδα, θα συμφωνήσω πως για τους κατοίκους των νησιών και των παραθαλλάσιων περιοχων το καλοκαίρι μάλλον σημαίνει περισσότερη δουλειά παρά διακοπές.

[Έσπερος]

Just now, Astrien είπε:

Αν και με το εκεί εννοούσα γενικά στην Ελλάδα, θα συμφωνήσω πως για τους κατοίκους των νησιών και των παραθαλλάσιων περιοχων το καλοκαίρι μάλλον σημαίνει περισσότερη δουλειά παρά διακοπές.

Για όσους ασχολούνται κ αι με τον τουρισμό, ναι, σημαίνει δουλειά. Ή όσους έχουν οποιαδηποτε επιχείρηση για να είμαι πιο ακριβής. ΣΥνολικό όμως είναι μια μεγάλη επιβάρυνση στο οδικό δίκτυο και στις άλλες υποδομές, καθώς και στο κόστος ζωής. Φαντάσου τον Μάιο να πηγαίνεις στο beach bar και να πληρώνεις μόνο τον καφέ σου, και ένα μήνα μετά, να κάνει 10 ευρώ η είσοδος μόνο. Επίσης ένα μεγάλο μέρος των ελληνικών νησιών είναι απρόσιτο για τη μέση ελληνική οικογένεια. Πιο πολύ συμφέρει τον Έλληνα εργαζόμενο του εξωτερικού μαζί με το κόστος των αεροπορικών (ειδικά αν έχει απευθείας πτήση), παρά τον Έλληνα. Αλλά αυτό κι αν είναι εκτός θέματος.

 

Για να επανέλθω κάπως και να συνδέσω και το θέμα του εξωτερικού με τις φιλίες, φαντάζομαι πόσο δύσκολο είναι στο εξωτερικό να προσαρμοστείς και να αποκτήσεις κοινωνικό κύκλο όταν υπάρχει συνολικά διαφορετική νοοτροπία, ειδικά σε μέρη που ίσως δεν είναι έντονη η παρουσία πολλών κοινοτήτων. Εγώ πάντως φοιτήτρια στην Αγγλία, με τους Άγγλους φοιτητές δεν κατάφερα ποτέ να κάνω παρέα, μου φαίνονταν τελείως μα τελείως διαφορετικοί, ίσως γιατί ήταν μιας κάποιας κοινωνικής τάξης και πάνω γενικά. Με οποιονδήποτε άλλο ξένο τα έβρισκα ευκολότερα και ιδίως νοτιοευρωπαίους (δεν είχαμε πολλούς βορειοευρωπαίους έτσι  κι αλλιώς) αλλά και Άραβες μ΄ αυτούς ένιωθα σχεδόν σαν να ήταν Έλληνες. Ενώ μου αρεσε πολύ η ακαδημαϊκή ζωή  εκεί, αλλά και η καθημερινότητα, δεν είμαι και νυχτερινός τύπος οπ΄λοτε δεν με ενοχλούσε η ερήμωσε με τη δύση του ήλιου, δεν μπορώ να πω  ότι προσαρμόστηκα ποτέ κοινωνικά.

[marakiz]

On 14/3/2019 at 5:01 ΜΜ, anemoni1989 είπε:

Συμφωνώ απόλυτα με αυτό που λες, απλα αυτό που εχω καταλαβει (απο τον κύκλο μου τουλάχιστον)  ειναι πως οι περισσότεροι οταν κάνουν οικογένεια, μετατρεπονται σε κατι σαν μελη αιρεσης!!! Ακούγεται γελοίο, αλλα ειλικρινά μονο αυτος ο παραλληλισμος μ ερχεται στο μυαλό!!! Βλέπω και ακουω για ανθρώπους που μόλις αποφασισουν να κάνουν οικογένεια εξαφανιζονται από παρεες, παυουν να βγαίνουν μονοι τους παρα μονο με το ταίρι (και τα παιδιά) και η βραδινη είναι απαγορευμένη ωρα για συνευρεση με φίλους επειδή το παιδι κοιμαται... Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω πως άτομα που προ παιδιού βγαιναν καθημερινά και ξενυχταγαν και  και  και και, ξαφνικά μετατρεπονται σε σκληροπυρηνικους οικογενειαρχες και χαρωπες νοικοκυρές!!! :P

 

Θα σου πω εγώ που ήμουν από αυτές που μέχρι και τα 35 όπου και παντρεύτηκα και σχεδόν αμέσως έμεινα έγκυος, ταξίδευα συχνά, έλειπα όλη μέρα σε χορούς και γυμναστήρια, το βράδυ έβγαινα συχνά με σύντροφο, φίλους και περισσότερο τις φίλες μου. Είμαι αρκετά χορτασμένη δηλαδή, αν μπορεί κανείς να πει πως η καλοπέραση χορταίνεται!  
Γεννήθηκε μετά ο μικρός, τον θήλαζα αποκλειστικά και βοήθεια δεν είχαμε καμιά από γονείς σε σχέση με το παιδί λόγω μεγάλης ηλικίας και προβλημάτων υγείας, άντε κανένα φαγητό. Πολύ δύσκολος στον ύπνο από μωρό, μέχρι και 18 μηνών ξυπνούσε από 2-8 φορές κάθε βράδυ. Και ζητούσε εμένα. Οπότε ναι η βραδινή ήταν απαγορευμένη ώρα για μένα. Και δεν μου έλειπε μιας και με τόση αϋπνία, κουράγιο μηδέν. Πιο πολύ ευχαριστιόμουν έναν καφέ που και που με τις φίλες μου παρά ένα ποτό, κάτι που δεν γέμιζε ΕΜΕΝΑ στην παρούσα φάση.

Θέλω να σου πω με σιγουριά πάντως, πως ποτέ μα ποτέ δεν ένιωσα να μετατράπηκα σε χαρωπή νοικοκυρά, ούτε ο άντρας μου σε σκληροπυρηνικό οικογενειάρχη!  
Αυτό που έγινε είναι πως γίναμε οικογένεια με ότι ευθύνες και συνθήκες φέρνει αυτό. 
Προσαρμόστηκα στα νέα δεδομένα της ζωής μου και σιγά σιγά όσο μεγάλωνε το αγόρι μου και ξεπεταγόταν ξεκίνησα και άλλα διάφορα πράγματα που με γέμιζαν ως Μαρία και επανέφεραν παλιές συνήθειες προσαρμοσμένες στο τώρα και στην βασική μου ιδιότητα πλέον, αυτή της μαμάς. Όμως ούτε έχω ανάγκη ούτε και θέλω πια να κάνω ότι έκανα πριν. Εντάξει θα ήθελα πολύ να ταξιδέψω αλλά λεφτά δεν υπάρχουν πια. Από εξόδους θα βγω μια φορά στο τόσο και θα με καλύψει. Τα ΣΚ ούτε καν να φέρω τη νταντά για να κρατήσει τον μικρό και να βγω με τον άντρα μου και τους φίλους μου. Λείπουμε πολλές ώρες όλη την εβδομάδα στη δουλειά που ανυπομονούμε και οι δύο να έρθει το ΣΚ να περάσουμε χρόνο οι 3 μας, είτε μόνοι μας είτε με συγγενείς είτε με φίλους. Και μόλις κοιμηθεί ο μικρος μετά από μια γεμάτη μέρα να αράξουμε αγκαλια στον καναπέ με τον άντρα μου γιατί ούτε με αυτόν βλεπόμαστε βασικά τις καθημερινές.

 

Το μωρό θα είναι μια φορά μωρό στη ζωή του κι αυτό το διάστημα περνάει τόσο μα τόσο γρήγορα. Σεβαστό το να έχει κάποιος την  ανάγκη να βγει και να κάνει ότι θέλει και να το κάνει εφόσον το έχει ανάγκη κι εφόσον το θέλει κι υπάρχει η σχετική βοήθεια. Θα πρέπε να είναι σεβαστή όμως κι η ανάγκη για απόλυτη αφοσίωση. 24/7.
Να είναι σεβαστό βασικά ότι δεν κάνει τον άλλον να πνίγεται. 

 

[anemoni1989]

Just now, marakiz είπε:

 

Θα σου πω εγώ που ήμουν από αυτές που μέχρι και τα 35 όπου και παντρεύτηκα και σχεδόν αμέσως έμεινα έγκυος, ταξίδευα συχνά, έλειπα όλη μέρα σε χορούς και γυμναστήρια, το βράδυ έβγαινα συχνά με σύντροφο, φίλους και περισσότερο τις φίλες μου. Είμαι αρκετά χορτασμένη δηλαδή, αν μπορεί κανείς να πει πως η καλοπέραση χορταίνεται!  
Γεννήθηκε μετά ο μικρός, τον θήλαζα αποκλειστικά και βοήθεια δεν είχαμε καμιά από γονείς σε σχέση με το παιδί λόγω μεγάλης ηλικίας και προβλημάτων υγείας, άντε κανένα φαγητό. Πολύ δύσκολος στον ύπνο από μωρό, μέχρι και 18 μηνών ξυπνούσε από 2-8 φορές κάθε βράδυ. Και ζητούσε εμένα. Οπότε ναι η βραδινή ήταν απαγορευμένη ώρα για μένα. Και δεν μου έλειπε μιας και με τόση αϋπνία, κουράγιο μηδέν. Πιο πολύ ευχαριστιόμουν έναν καφέ που και που με τις φίλες μου παρά ένα ποτό, κάτι που δεν γέμιζε ΕΜΕΝΑ στην παρούσα φάση.

Θέλω να σου πω με σιγουριά πάντως, πως ποτέ μα ποτέ δεν ένιωσα να μετατράπηκα σε χαρωπή νοικοκυρά, ούτε ο άντρας μου σε σκληροπυρηνικό οικογενειάρχη!  
Αυτό που έγινε είναι πως γίναμε οικογένεια με ότι ευθύνες και συνθήκες φέρνει αυτό. 
Προσαρμόστηκα στα νέα δεδομένα της ζωής μου και σιγά σιγά όσο μεγάλωνε το αγόρι μου και ξεπεταγόταν ξεκίνησα και άλλα διάφορα πράγματα που με γέμιζαν ως Μαρία και επανέφεραν παλιές συνήθειες προσαρμοσμένες στο τώρα και στην βασική μου ιδιότητα πλέον, αυτή της μαμάς. Όμως ούτε έχω ανάγκη ούτε και θέλω πια να κάνω ότι έκανα πριν. Εντάξει θα ήθελα πολύ να ταξιδέψω αλλά λεφτά δεν υπάρχουν πια. Από εξόδους θα βγω μια φορά στο τόσο και θα με καλύψει. Τα ΣΚ ούτε καν να φέρω τη νταντά για να κρατήσει τον μικρό και να βγω με τον άντρα μου και τους φίλους μου. Λείπουμε πολλές ώρες όλη την εβδομάδα στη δουλειά που ανυπομονούμε και οι δύο να έρθει το ΣΚ να περάσουμε χρόνο οι 3 μας, είτε μόνοι μας είτε με συγγενείς είτε με φίλους. Και μόλις κοιμηθεί ο μικρος μετά από μια γεμάτη μέρα να αράξουμε αγκαλια στον καναπέ με τον άντρα μου γιατί ούτε με αυτόν βλεπόμαστε βασικά τις καθημερινές.

 

Το μωρό θα είναι μια φορά μωρό στη ζωή του κι αυτό το διάστημα περνάει τόσο μα τόσο γρήγορα. Σεβαστό το να έχει κάποιος την  ανάγκη να βγει και να κάνει ότι θέλει και να το κάνει εφόσον το έχει ανάγκη κι εφόσον το θέλει κι υπάρχει η σχετική βοήθεια. Θα πρέπε να είναι σεβαστή όμως κι η ανάγκη για απόλυτη αφοσίωση. 24/7.
Να είναι σεβαστό βασικά ότι δεν κάνει τον άλλον να πνίγεται. 

 

Προφανως και ειναι σεβαστο... Καθε επιλογή σεβαστη είναι... Απλα εγω μαλλον δεν μπορώ να το καταλάβω αφού δεν εχω τέτοια ανάγκη... Η μαλλον, εννοείται πως θέλω να εχω χρόνο με τον αντρα μου και το παιδι μας, απλα θεωρώ "πολυ"  το να περιστρεφεται η ζωή μας γυρω απο αυτο, 24/7!!!

Να σε ρωτησω λοιπόν, αφου μ δόθηκε η ευκαιρία... Δε φοβαστε πως με αυτό τον τρόπο απομακρυνεστε απο τους φιλους σας και οταν καποια στιγμη αποζητησετε τη συντροφιά τους θα ειστε μονοι, αφου ηδη 2 χρονια τωρα εχετε απομακρυνθει απο αυτους??? Γτ σίγουρα καποια στιγμη θα αποζητησετε χρόνο και με αλλους ανθρωπους, πιστεύω!!! Δεν πιστεύεις πψς θα εχετε "χασει"  οσα σας ενιωθαν σαν φιλους μετα απο τοσο καιρο??? Γιατί πχ θα μπορουσατε αντι να κατσετε 3 σας, να κανονισετε εκδρομη με φιλους μια Κυριακή ή βραδια με κρεπες και λουκουμαδες και ταινια, οποτε και οικογενειακα θα ειστε, αλλα θα κρατατε και επαφη με αλλους... Τι σας αποτρεπει απο αυτο??? 

(δεν θελω να παρεξηγηθω, ρωταω απο καθαρη περιεργεια, μπας και καταλαβω πως σκεφτεται η μεριδα των ατόμων που μ περιγραφεις... Γιατι πχ βλέπω οικογενειες να πηγαινουν μονοι τους μια βολτα ή εκδρομή, αντι να κανονισουν μεγαλες παρεες με φίλους, οπως γινοταν παλιά... Τι ειναι αυτο που τους ωθεί να απομονονται??? Είναι οι πολλες ωρες δουλειάς πχ μεσα σ βδομαδα οποτε αυτη τη μια μερα π εχουν ρεπο θελουν συνέχεια να την περνανε μονοι???) 

[marakiz]

Just now, anemoni1989 είπε:

Προφανως και ειναι σεβαστο... Καθε επιλογή σεβαστη είναι... Απλα εγω μαλλον δεν μπορώ να το καταλάβω αφού δεν εχω τέτοια ανάγκη... Η μαλλον, εννοείται πως θέλω να εχω χρόνο με τον αντρα μου και το παιδι μας, απλα θεωρώ "πολυ"  το να περιστρεφεται η ζωή μας γυρω απο αυτο, 24/7!!!

 

 

Το 24/7 αφορά τον πρώτο καιρό της ζωής ενός μωρού, μπορεί να μην μας βολεύει πάντα αλλά αυτή είναι η αλήθεια ότι ένα μωρό έχει ανάγκη από φροντίδα 24/7 κι όταν δεν υπάρχει άλλη βοήθεια θα πρέπει να αναλάβει αποκλειστικά η μαμά κι ο μπαμπάς. Άρα? 

 

Just now, anemoni1989 είπε:

 

Να σε ρωτησω λοιπόν, αφου μ δόθηκε η ευκαιρία... Δε φοβαστε πως με αυτό τον τρόπο απομακρυνεστε απο τους φιλους σας και οταν καποια στιγμη αποζητησετε τη συντροφιά τους θα ειστε μονοι, αφου ηδη 2 χρονια τωρα εχετε απομακρυνθει απο αυτους??? Γτ σίγουρα καποια στιγμη θα αποζητησετε χρόνο και με αλλους ανθρωπους, πιστεύω!!! Δεν πιστεύεις πψς θα εχετε "χασει"  οσα σας ενιωθαν σαν φιλους μετα απο τοσο καιρο??? Γιατί πχ θα μπορουσατε αντι να κατσετε 3 σας, να κανονισετε εκδρομη με φιλους μια Κυριακή ή βραδια με κρεπες και λουκουμαδες και ταινια, οποτε και οικογενειακα θα ειστε, αλλα θα κρατατε και επαφη με αλλους... Τι σας αποτρεπει απο αυτο??? 

 

 

Μα δεν είπα ότι είμαστε μόνο οι 3 μας! Ίσα ίσα έγραψα :

 

Just now, marakiz είπε:

 

ανυπομονούμε και οι δύο να έρθει το ΣΚ να περάσουμε χρόνο οι 3 μας, είτε μόνοι μας είτε με συγγενείς είτε με φίλους.

 

 

Ίσως το φοβάσαι πολύ και γι αυτό διαβάζεις επιλεκτικά, καταλάθος. 

 

Με τους φίλους που δεν έχουν παιδιά, έχουμε χαθει αρκετά διότι είναι άλλοι οι ρυθμοί και οι επιλογές. Τα ελευθερα ζευγάρια έχουν άλλα θέλω από τις οικογένειες με μικρά παιδιά. Εγώ θα πρέπει εκει που θα πάμε να ξέρω πως δεν επιτρέπεται το τσιγάρο και πως με κάποιον τρόπο θα μπορεί να απασχοληθεί το παιδί. Οι ελεύθεροι προτιμούν να πάνε σε μέρη που δεν έχει παιδιά και καλά κάνουν, έχουν ανάγκη να ξεσκάσουν. Επειδή όμως αγαπιόμαστε κι όσοι αγαπιόμαστε το προσπαθούμε θα τον βρούμε τον τρόπο να βρεθούμε με ή χωρις το παιδί, όχι τόσο συχνά όπως πριν, αλλά θα το βρούμε και θα το ευχαριστηθούμε. 

 

Με τους φίλους δεν χαλάνε οι σχέσεις όταν δεν βρίσκεσαι συχνά, χαλάνε όταν δεν φροντίζεις να βρίσκεσαι. Επίσης χαλάνε όταν δεν δεχονται πως πλέον δεν είσαι μόνος σου, αλλά οικογένεια. Θέλει προσπάθεια από όλους.

 

Με την απομόνωση που λες δεν συμφωνώ ούτε κι εγώ, αλλά νομίζω πως τα κοιτάς λίγο άσπρο μαύρο, υπάρχει και το ενδιάμεσο.

 

 

[anemoni1989]

8 ώρες πρίν, marakiz είπε:

 

 

Ίσως το φοβάσαι πολύ και γι αυτό διαβάζεις επιλεκτικά, καταλάθος. 

 

 

Αυτο η αλήθεια ειναι μ ξεφυγε, οχι  επειδή διαβαζω επιλεκτικά, αλλα επειδη εχω ενα τερατακι 5 μηνων να με βασανιζει ( :P)  και γραφω τα κείμενα μου με διακοπες... Μου ειχε μςινει η γενικη ιδεα και το χασα το συγκεκριμένο σημείο!!! 

8 ώρες πρίν, marakiz είπε:

 

Το 24/7 αφορά τον πρώτο καιρό της ζωής ενός μωρού, μπορεί να μην μας βολεύει πάντα αλλά αυτή είναι η αλήθεια ότι ένα μωρό έχει ανάγκη από φροντίδα 24/7 κι όταν δεν υπάρχει άλλη βοήθεια θα πρέπει να αναλάβει αποκλειστικά η μαμά κι ο μπαμπάς. Άρα? 

 

 

Με τους φίλους που δεν έχουν παιδιά, έχουμε χαθει αρκετά διότι είναι άλλοι οι ρυθμοί και οι επιλογές. Τα ελευθερα ζευγάρια έχουν άλλα θέλω από τις οικογένειες με μικρά παιδιά. Εγώ θα πρέπει εκει που θα πάμε να ξέρω πως δεν επιτρέπεται το τσιγάρο και πως με κάποιον τρόπο θα μπορεί να απασχοληθεί το παιδί. Οι ελεύθεροι προτιμούν να πάνε σε μέρη που δεν έχει παιδιά και καλά κάνουν, έχουν ανάγκη να ξεσκάσουν. Επειδή όμως αγαπιόμαστε κι όσοι αγαπιόμαστε το προσπαθούμε θα τον βρούμε τον τρόπο να βρεθούμε με ή χωρις το παιδί, όχι τόσο συχνά όπως πριν, αλλά θα το βρούμε και θα το ευχαριστηθούμε. 

 

Με τους φίλους δεν χαλάνε οι σχέσεις όταν δεν βρίσκεσαι συχνά, χαλάνε όταν δεν φροντίζεις να βρίσκεσαι. Επίσης χαλάνε όταν δεν δεχονται πως πλέον δεν είσαι μόνος σου, αλλά οικογένεια. Θέλει προσπάθεια από όλους.

 

Με την απομόνωση που λες δεν συμφωνώ ούτε κι εγώ, αλλά νομίζω πως τα κοιτάς λίγο άσπρο μαύρο, υπάρχει και το ενδιάμεσο.

 

 

Αν διαβάσεις τη συζήτηση εξαρχης θα δεις οτι προσωπικά εγω αναφερομαι σε φιλους που εχουν ΚΑΙ αυτοι παιδια, εχουν βοηθεια απο γονείς και απο τις 2 μεριες και επιπλέον δεν αναφερομαι σ πρωτους 2 - 3 μηνες ζωης ενος μωρου (αν και εγω προσωπικά εβγαινα απο την 1η εβδομάδα που γεννησα, αλλα δέχομαι πως δεν ειναι ολες οι γυναικες τοσο extream!!!  :p )!!! Επισης, αναφερομαι σ φιλους που προτιμουν να βγαίνουν μονο σε γονεις και πεθερικα αντι με φιλους!!! 

Εννοείται πως αν βρισκεσαι με τον αλλο μια φορα το μηνα ή αντε το πολυ το διμηνο δε χανεσαι, αλλα αν βρισκεσαι μια φορά το χρονο θα χαθεις!! Η και να μη χαθεις οι σχεσεις δε θα ειναι ιδιες!!! Και ξαναλεω, δεν το κατακρινω, απλα επειδη δεν το καταλαβαινω προσπαθω να δω και αυτη την οπτική!  

[ΑΡΓΚ]

11 ώρες πρίν, anemoni1989 είπε:

Αυτο η αλήθεια ειναι μ ξεφυγε, οχι  επειδή διαβαζω επιλεκτικά, αλλα επειδη εχω ενα τερατακι 5 μηνων να με βασανιζει ( :P)  και γραφω τα κείμενα μου με διακοπες... Μου ειχε μςινει η γενικη ιδεα και το χασα το συγκεκριμένο σημείο!!! 

Αν διαβάσεις τη συζήτηση εξαρχης θα δεις οτι προσωπικά εγω αναφερομαι σε φιλους που εχουν ΚΑΙ αυτοι παιδια, εχουν βοηθεια απο γονείς και απο τις 2 μεριες και επιπλέον δεν αναφερομαι σ πρωτους 2 - 3 μηνες ζωης ενος μωρου (αν και εγω προσωπικά εβγαινα απο την 1η εβδομάδα που γεννησα, αλλα δέχομαι πως δεν ειναι ολες οι γυναικες τοσο extream!!!  :p )!!! Επισης, αναφερομαι σ φιλους που προτιμουν να βγαίνουν μονο σε γονεις και πεθερικα αντι με φιλους!!! 

Εννοείται πως αν βρισκεσαι με τον αλλο μια φορα το μηνα ή αντε το πολυ το διμηνο δε χανεσαι, αλλα αν βρισκεσαι μια φορά το χρονο θα χαθεις!! Η και να μη χαθεις οι σχεσεις δε θα ειναι ιδιες!!! Και ξαναλεω, δεν το κατακρινω, απλα επειδη δεν το καταλαβαινω προσπαθω να δω και αυτη την οπτική!  

 

 

Νομίζω ότι δεν εχω σχεδόν κανένα φίλο με συνομήλικα παιδιά (με εξαίρεση όσους γονείς συμμαθητών έχω γνωρίσει, αλλά αυτό δεν ίσχυε όταν είχα μωρά φυσικά). Και από τους ελάχιστους που γνωρίζω, κανείς δεν είχε (και δεν έχει) βοήθεια από γονείς κλπ. Για πολλούς εργαζόμενους γονείς, χωρίς βοήθεια από οικογένεια, η πραγματικότητα είναι ότι αν στο ένα απόγευμα ή ΣΚ που θα ξεκλέψεις, βάλεις μέσα και τον παράγοντα συντονισμού με αυτόν τον ένα άντε δύο φίλους με παιδιά αντίστοιχης ηλικίας, μάλλον δε θα βγεις ποτέ ξανά από το σπίτι :(