"Γκουρού" του θηλασμού και ψυχολογία μέλλουσας μαμάς

[ΑΡΓΚ]

13 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Ένα παράδειγμα έφερα, απ´ αυτό πιαστήκατε. Υποθέτω ότι όλες εσείς σεν είστε μόνο από μεγάλες πόλεις με μαιευτήρια κοντά σας, ή όχι; Ξέρετε ότι κάποιες οικογένειες θα κάνουν ταξίδι και 1 και 2 ώρες για να γυρίσουν σπίτι τους και είναι πιθανό το μωρό να πεινάσει. Το να μη σε προβληματίζει το ενδεχόμενο, αντιβαίνει στις οδηγίες περί απρογραμμάτιστου και απρόσκοπτου θηλασμού όποτε το ζητήσει το μωρό. Και οι επαρχιακοί δρόμοι οπως ξέρετε, δεν είναι Autobahn για να σταματάς όπου θες. Άρα η πιθανότητα του μπουκαλιού δεν μπορεί να σποκλειστεί εκ των προτέρων.

 

Αλλά τέλος πάντων, το θέμα μας δεν  είναι η μία υπουετική περίπτωση που δεν είμαι καν εγώ!

Eχεις παρεξηγήσει ό,τι διαβάζεις.

Φυσικά και το μπουκάλι αποκλείεται άνετα. Δεν αγοράζεις καν, δεν είναι απαραίτητο αξεσουάρ του μωρού! Εγώ σε δύο παιδιά δεν είχα καν, αγόρασα ένα για ένα μικρο διάστημα που πήγαινα δουλειά και ο μικρός ειχε αποφασίσει κατά τους 8 μήνες ότι δε θέλει γάλα σε ποτηρι. 

Οταν λέμε ότι δεν αρνούμαστε το θηλασμό ποτέ, δεν εννοούμε ότι αν ΜΙΑ φορά το μωρό περιμένει και μισή ώρα θα πάθει κάτι. Εννοούμε ότι γενικά προσπαθούμε να μην εχουμε ρολόι και να ταϊζουμε όταν πεινάει. Προφανώς και δεν θα πάθει κάτι αν μία στις τόσες περιμένει λίγο.

Από εκεί και πέρα, νομίζω ότι έχεις γενικά λίγο εσφαλμένη αντίληψη για τα νεογέννητα (οκ, όλοι είχαμε  ). Τα νεογέννητα γενικά κοιμούνται. Πολύ. Το δύσκολο είναι να τα ξυπνήσεις για να φάνε (γιατί πρέπει να κάνουν τουλάχιστον 10-12 γέυματα τη μέρα). Οπότε συχνά είσαι με το ρολόι όχι για να μπουν σε πρόγραμμα αλλά γιατί παρακοιμηθηκαν. Μιλάω για πρώτες βδομαδες. Και μετά έχεις όχι την αγωνία πώς θα φάει γρήγορα, αλλά πώς θα κρτηθεί ξύπνιο μέχρι να τελειώσει το γεύμα.

Λίγο μεγαλύτερα, πολλά μωρά λατρεύουν το αμάξι και κοιμούνται όσο είναι μέσα, ενώ άλλα σιχαίνονται το αμάξι. Στη δεύτερη κατηγορία, το θέμα δεν είναι να τα ταϊσεις, πίστεψέ με. Αν είσαι στην περίπτωση που το μωρό το πειράζει το αυτοκίνητο (σπάνιο σχετικά, αλλά συμβαίνει) δε θα λύσει το πρόβλημα κανένα μπουκάλι

Γενικά, νομίζω ότι πρέπει να καταλάβεις ότι από τη μία το μωρό αλλάζει τη ζωή σου, ό,τι και να τρώει, και από την άλλη προσαρμόζεσαι σε αυτή τη νέα ζωή. Ενα μικρό μωρό, τις πρώτες βδομάδες, ας πούμε μέχρι το τρίμηνο, απαιτεί σχεδόν όλη την προσοχή σου, είτε είναι το πρώτο είτε το δέκατο, είτε θηλάζεις είτε όχι. Κάπου εκεί σιγά σιγά μπαίνουν τα πράγματα στο δρόμο τους.

Ρεαλιστικά μιλώντας, δε θα προγραμματίσεις εκδρομή τον πρώτο μήνα. Και αν το μωρό κλάψει από το μαιευτήριο (που απλά θα κοιμάται, η εικόνα του μωρού που ουρλιάζει που σκέφτεσαι είναι αρκετές εβομάδες μεγαλύτερο) ή κλάψει προς τον παιδίατρο, δε θα λιμοκτονήσει ούτε θα τραυματιστεί ψυχικά από αυτό το ένα γεγονός.

Μετά τους πρώτους μήνες, θα έχεις μπει σε ένα ρυθμό και θα έχεις καταλήξει και τι είδους γονιός είσαι. Αλλη μαμά θα σταματάει όταν το μωρό κλαίει και δε θα αντέχει στη σκέψη και θα καταλήγει να το βγάζει από το καρεκλάκι στη μέση της εθνικής (ναι, είναι συνηθισμένο δυστυχώς να υπάρχουν γονείς που προτιμούν να ρισκάρουν τη ζωή ενός μωρού αρκεί να μην κλαίει - δες πόσα μωρά και νήπια δεν έχουν καν σωστό κάθισμα), άλλη θα τραγουδάει να το ηρεμήσει, άλλη θα το αγνοεί κλπ κλπ. Αλλη οικογένεια θα γυρίσει την Ευρώπη με τροχόσπιτο και μωρό 5 μηνών, άλλη θα χρειάζεται ενίσχυση από γιαγιά και φιλενάδες για να οργανώσει εκστρατεία μεχρι το μπακάλικο μήπως το μωρό δυσανασχετήσει.  

Πάντως, δική μου εμπειρία, το στήθος το εχεις μαζί σου, και όποτε χρειαστει, όπου και να είσαι, απλά ταϊζεις το μωρό. Καμία σχέση ευκολίας με το να έχεις μπουκάλια, αποστειρωμένα νερά, σκόνες, κλπ κλπ.

 

[ΑΡΓΚ]

On 9/24/2017 at 10:25 ΜΜ, Έσπερος είπε:

 Το "δεν θα προλαβαίνεις να πας για κατούρημα γιατί αν το αφήσεις κάτω για 2 λεπτά θα κλάψει" δεν είναι πληροφόρηση, είναι κινδυνολογία - αλλά εκτός θέματος. 

Υπάρχουν μανάδες που δε θα κατουράνε γιατί το μωρό δεν κάνει να κλάψει. Υπάρχουν άλλες που θα αφήνουν το μωρό να κλάψει μία ώρα για να πιουν με ησυχία την μπύρα τους. Και το ενδιάμεσο προφανως. Καμία σχέση δεν εχει με το τι τρώει το μωρο.

[Niki81]

21 minutes ago, ΑΡΓΚ said:

Υπάρχουν μανάδες που δε θα κατουράνε γιατί το μωρό δεν κάνει να κλάψει. Υπάρχουν άλλες που θα αφήνουν το μωρό να κλάψει μία ώρα για να πιουν με ησυχία την μπύρα τους. Και το ενδιάμεσο προφανως. Καμία σχέση δεν εχει με το τι τρώει το μωρο.

Εγω την αμαρτια μου θα την πω...πολλες φορες πηρα το μωρο με το ριλάξ μεσα στο μπανιο για να με βλεπει και να μην κλαιει να προλάβω να κανω ένα ντουζ η να κανω την αναγκη μου χωρις αγχος και κλαμματα στα αφτια μου.Και κατι μου λεει πως δεν αποτελω την εξαιρεση του κανονα.Προφανως μπαινει και το συναισθημα της μαμας στη μεση...συναισθηματα που μια γυναικα τα βιωνει με τη μητροτητα μονο που δεν της είναι ευκολο να αφηνει το παιδι ΤΗΣ να σκουζει για 5 λεπτα για να κανει αυτή ένα ντουζ.Παραλογο?Μπορει...αλλα η μητροτητα δεν εχει σε όλα λογικη.

[ΑΡΓΚ]

Just now, Niki81 είπε:

Εγω την αμαρτια μου θα την πω...πολλες φορες πηρα το μωρο με το ριλάξ μεσα στο μπανιο για να με βλεπει και να μην κλαιει να προλάβω να κανω ένα ντουζ η να κανω την αναγκη μου χωρις αγχος και κλαμματα στα αφτια μου.Και κατι μου λεει πως δεν αποτελω την εξαιρεση του κανονα.Προφανως μπαινει και το συναισθημα της μαμας στη μεση...συναισθηματα που μια γυναικα τα βιωνει με τη μητροτητα μονο που δεν της είναι ευκολο να αφηνει το παιδι ΤΗΣ να σκουζει για 5 λεπτα για να κανει αυτή ένα ντουζ.Παραλογο?Μπορει...αλλα η μητροτητα δεν εχει σε όλα λογικη.

 

Δεν το έγραψα για να κρίνω, απλώς για να εξηγήσω στη θεματοθέτρια να μην μπερδεύει τις απόψεις περί ανατροφής παιδιών με το θέμα του θηλασμού. Μπορεί μία μαμά να πηγαίνει στο μπάνιο με το μωρό και το μπουκάλι του μωρού και μία άλλη να αφήνει το μωρό της που αποκλειστικά θηλάζει στο κρεβάτι και να πηγαίνει να κάνει το ντους της μόνη της.

Το μόνο θέμα το οποίο όντως θα κρίνω σε σχέση με ανατροφή είναι η μη τήρηση κανόνων ασφαλείας στο δρόμο.

 

[poulxeria]

15 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Ένα παράδειγμα έφερα, απ´ αυτό πιαστήκατε. Υποθέτω ότι όλες εσείς σεν είστε μόνο από μεγάλες πόλεις με μαιευτήρια κοντά σας, ή όχι; Ξέρετε ότι κάποιες οικογένειες θα κάνουν ταξίδι και 1 και 2 ώρες για να γυρίσουν σπίτι τους και είναι πιθανό το μωρό να πεινάσει. Το να μη σε προβληματίζει το ενδεχόμενο, αντιβαίνει στις οδηγίες περί απρογραμμάτιστου και απρόσκοπτου θηλασμού όποτε το ζητήσει το μωρό. Και οι επαρχιακοί δρόμοι οπως ξέρετε, δεν είναι Autobahn για να σταματάς όπου θες. Άρα η πιθανότητα του μπουκαλιού δεν μπορεί να σποκλειστεί εκ των προτέρων.

 

Αλλά τέλος πάντων, το θέμα μας δεν  είναι η μία υπουετική περίπτωση που δεν είμαι καν εγώ!

Έθεσες ένα ερώτημα πρακτικής φύσεως και έδωσα απάντηση για να αντιληφθείς ότι δεν είναι τόσο περιοριστική η κατάσταση. Μου φαίνεται πολύ απίθανο να μην μπορείς να κάνεις στην άκρη το αυτοκίνητο (πουθενά όμως?) σε μια 2ωρη διαδρομή κι επίσης μου φαίνεται πολύ απίθανο ένα ταΐσμένο νεογέννητο να μην κοιμηθεί στο αυτοκίνητο. Στο φινάλε, αφού θέλεις μια γενική απάντηση (συγγνώμη αλλά τη θεώρησα αυτονόητη), απρογραμμάτιστο και απρόσκοπτο θηλασμό κάνεις εφόσον το επιτρέπουν οι συνθήκες, αν βρεθείς εν μέσω σεισμού την ώρα που πρέπει να θηλάσεις, θα κοιτάξεις να φυλαχτείς εσύ και το μωρό, δε θα κοιτάξεις να ταΐσεις το μωρό . Αντίστοιχα δε θα γίνει κάτι αν είσαι σε κάποιο ΙΧ εν κινήσει, πρέπει να φτάσεις άμεσα στον προορισμό σου, δεν μπορείς με τίποτα να σταματήσεις και το μωρό κλάψει για λίγη ώρα. Το ίδιο ισχύει, ό,τι παράδειγμα και να φέρεις.

 

[poulxeria]

1 hour ago, Niki81 είπε:

Εγω την αμαρτια μου θα την πω...πολλες φορες πηρα το μωρο με το ριλάξ μεσα στο μπανιο για να με βλεπει και να μην κλαιει να προλάβω να κανω ένα ντουζ η να κανω την αναγκη μου χωρις αγχος και κλαμματα στα αφτια μου.Και κατι μου λεει πως δεν αποτελω την εξαιρεση του κανονα.Προφανως μπαινει και το συναισθημα της μαμας στη μεση...συναισθηματα που μια γυναικα τα βιωνει με τη μητροτητα μονο που δεν της είναι ευκολο να αφηνει το παιδι ΤΗΣ να σκουζει για 5 λεπτα για να κανει αυτή ένα ντουζ.Παραλογο?Μπορει...αλλα η μητροτητα δεν εχει σε όλα λογικη.

Ομοίως....άσχετο με το θηλασμό βέβαια ΚΑΙ αυτό...

[vicky86]

Εγω γεννησα στο νοσοκομειο 60χλμ μακρια.κ γυρισαμε απο επαρχιακο.μια ωρα το καναμε χωρις σταση γτ π;με κ αργα.κ επειδη οι γονεις μας μενουν σε κεινη την πολη απο 1μηνα ο μικρος πηγαιναμε συχνα.ναι εχει χρειαστεινα σταματησουμε για να θηλασει.βρηκαμε μερη ασφαλη.ειδικα ωραδυ δ μ αρεσει να σταματαω οποτε προσπαθουσαμε να γυρναμε ως τις 9.ετσι κ αλλιως κ το μπουκαλι πρεπει να σταματησεις για να το δωσεις.δ ειναι ασφαλες εν κινησει

Φυσικα ειναι δικαιωμα καθε γυναικας να μη θελει να θηλασει.δ θα τη βαλουμε με το ζορι.απλα ειναι κριμα μια μαμα να μη θηλασει γτ δ εχει υποστηριξη η της δινουν λαθος οδηγιες.κ η ψυχολογια της μαμας ειναι πολυ σημαντικη.αλλα αλλιως τα σκεφτομαστε τα πραγματα κ αλλιως ειναι μερικες φορες

Σωστα φανταζεσαι νικη

[marakiz]

Kine εκπτώσεις από το απόλυτο να κάνουμε και θα κάνουμε όχι όμως όσο αφορά θέματα ασφάλειας! Συγγνώμη δεν έχω διάθεση να κρίνω και είναι άλλο το θέμα που συζητάμε εδώ, όμως θέλω να τονίσω τη σημαντικότητα  γιατί το συγκεκριμένο έχει να κάνει καθαρά και απόλυτα με τη γονεϊκή ευθύνη, ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ δεν  βάζουμε ένα μωρό στο αυτοκίνητο χωρίς καρεκλάκι!! Δεν πα να οδύρεται, είτε αντιμετωπίζουμε αυτή τη ματαίωση είτε δεν πάμε πουθενά με το αυτοκίνητο ακόμα και για 100 μέτρα διαδρομή. Θεωρώ πολύ ατυχές το παράδειγμα σου, το έκανες κι ας ήξερες πως είναι λάθος, ευτυχώς δεν σας συνέβη τίποτα, ας μην το αναφέρεις όμως ως αναγκαίο κακό αυτή την "έκπτωση" που έκανες. Το αναγκαίο κακό είναι να κλαίει γιατί ΠΡΕΠΕΙ να κάθεται στο καρεκλάκι του. 

 

Να συμπληρώσω πως δεν μιλάω εκ του ασφαλούς, ξέρω πάρα πολύ καλά πως είναι ένα μωρό που δεν γουστάρει το αυτοκίνητο και γι αυτό κλαίει απαρηγόρητα!

Επεξεργάστηκαν 26 Σεπτεμβρίου,2017 by marakiz

[ΑΡΓΚ]

2 ώρες πρίν, marakiz είπε:

Kine εκπτώσεις από το απόλυτο να κάνουμε και θα κάνουμε όχι όμως όσο αφορά θέματα ασφάλειας! Συγγνώμη δεν έχω διάθεση να κρίνω και είναι άλλο το θέμα που συζητάμε εδώ, όμως θέλω να τονίσω τη σημαντικότητα  γιατί το συγκεκριμένο έχει να κάνει καθαρά και απόλυτα με τη γονεϊκή ευθύνη, ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ δεν  βάζουμε ένα μωρό στο αυτοκίνητο χωρίς καρεκλάκι!! Δεν πα να οδύρεται, είτε αντιμετωπίζουμε αυτή τη ματαίωση είτε δεν πάμε πουθενά με το αυτοκίνητο ακόμα και για 100 μέτρα διαδρομή. Θεωρώ πολύ ατυχές το παράδειγμα σου, το έκανες κι ας ήξερες πως είναι λάθος, ευτυχώς δεν σας συνέβη τίποτα, ας μην το αναφέρεις όμως ως αναγκαίο κακό αυτή την "έκπτωση" που έκανες. Το αναγκαίο κακό είναι να κλαίει γιατί ΠΡΕΠΕΙ να κάθεται στο καρεκλάκι του. 

 

Να συμπληρώσω πως δεν μιλάω εκ του ασφαλούς, ξέρω πάρα πολύ καλά πως είναι ένα μωρό που δεν γουστάρει το αυτοκίνητο και γι αυτό κλαίει απαρηγόρητα!

1 τρισεκατομμύριο Like

[nat2308]

Στο θέμα της ασφάλειας θα συμφωνήσω!!! Κι επειδή το δικό μου μπομπιρίδιο ήταν από τις σπάνιες περιπτώσεις που δεν κοιμούνται στο αυτοκίνητο, ακόμα και σε πολύ μικρές διαδρομές έτυχε να κλάψει σπαρακτικά 2-3 φορές. Εκεί κόντεψα να πνίξω τον άντρα μου που γύριζε πίσω να βλέπει και ούρλιαζε να βγάλω το παιδί πριν ακόμα πιάσει δεξιά, αλλά πάντα σταματούσαμε για λίγο για να το βγάλω μέχρι να ηρεμήσει και ποτέ εν κινήσει, εννοείται!!!

 

Στο θέμα του θηλασμού, απλά να αναφέρω ότι το στήθος είναι πάντα διαθέσιμο και δεν χρειάζεται ούτε να περιμένεις να ζεσταθεί/κρυώσει το νερό, ούτε μεζούρες να μετράς, ούτε τίποτα. Προσωπικά μου έχει λείψει πάρα πολύ η περίοδος του θηλασμού, και σαν ευκολία και σαν επαφή με το παιδί!

 

Τέλος, επειδή δεν θυμάμαι αν το ανέφερε κάποια κοπέλα στο συγκεκριμένο ποστ, τα μωρά που θηλάζουν έχουν πολύ μικρότερες πιθανότητες για ΣΑΒΘ!!!

[kine]

Λυπάμαι που δεν θα συμφωνήσω  marakiz , αν και κατανοώ ότι δεν υπάρχει κακή διάθεση σε αυτό που λες. Μπορείς να το κρίνεις, μπορώ κι εγώ να το κρίνω και να συμφωνήσω ότι είναι σημαντικό να κάθεται στο καρεκλάκι, αλλά υπάρχουν αστάθμητοι παράγοντες που δεν είναι προσαρμόσιμοι πάντοτε στα απόλυτα μέτρα ασφαλείας, της εκάστοτε περιόδου. 

 

Η μητέρα μου με 4 παιδιά, δεν είχε ποτέ καρεκλάκι σε κανέναν. Καθόταν με το μικρότερο αγκαλιά και όταν ήμασταν και οι 4 μαζί (σε ηλικία που σύμφωνα με τα στανταρ ασφαλείας, έπρεπε να καθόμαστε ΟΛΟΙ σε καρεκλάκι), απλώς καθόμασταν όλοι πίσω και τίποτε περισσότερο από αυτό. Αντικειμενικά, δεν υπήρχε η δυνατότητα να αγοράσει τόσα καρεκλάκια - δεν είχαμε την οικονομική δυνατότητα και επιπλέον δεν χωράνε τόσα καρεκλάκια, εκτός κι αν έπαιρνε κάποιο πολυμορφικό; για το οποίο επίσης δεν υπήρχε δυνατότητα.

 

Σε κάποιες περιπτώσεις λοιπόν, κάνεις απλά αυτό που μπορείς και ξεχνάς πολλά αυτονόητα, πόσο μάλλον κανόνες ασφαλείας κτλ. Στην περίπτωση μας, προτίμησα να μην κινούμαστε καθόλου. Δεν έχεις ιδέα τι σημαίνει αυτό το ΚΑΘΟΛΟΥ. Και όταν έπρεπε να γίνει, απλώς γινόταν με όποιους όρους. Στην πραγματικότητα, το να κάθεται στο καρεκλάκι, δεν ήταν πιο ασφαλές, αφού από το ζόρι και την ένταση της, έχει βγει από το καρεκλάκι, έχει μπλέξει τα χέρια και τα πόδια της προσπαθώντας να φύγει, έχει μετακινήσει το καρεκλάκι από την θέση του (δένει με ζώνη ασφαλείας), ώστε να έχει αυτοτραυματιστεί από την προσπάθεια της να βγάλει τα λουριά που την έδεναν. Και δεν συζητώ καν για την ένταση που προκαλούσε όλο αυτό, σε όποιον οδηγούσε. Ουσιαστικά, προσπαθούσαμε να την διατηρήσουμε στο καρεκλάκι παρά καθόταν μέσα σε αυτό, αλλά έκλαιγε απαρηγόρητα. Δεν μιλάμε για κλάματα, αλλά για πάλη. Πάλη με βρέφος σε κατάσταση αμόκ.

 

Για μένα λοιπόν, δεν είναι τόσο σημαντικός ένας κανόνας ασφαλείας, αν καταργεί την ικανότητα μας να κάνουμε άλλα εξίσου ή και πιο σημαντικά πράγματα. Και ναι, τις βόλτες τις καταργήσαμε. Αλλά έπρεπε να πάμε σε απόσταση 20λεπτών, στο γιατρό και αλλάξαμε παιδίατρο, γιατί ο πρώτος ήταν σε δρόμο με ανύπαρκτο πάρκινγκ και πολύ κίνηση. Κι όλη μας η καθημεινότητα, τροποποιήθηκε για να λειτουργεί με κριτήριο το να μην χρειαστεί να μπει σε αυτοκίνητο. Περιττό να πω, ότι αλλάξαμε και αυτοκίνητο, πήγαμε σε πιο ευρύχωρο, μπας και κάτι αλλάξει, αλλά δεν....

 

Ποτέ μα ποτέ; Γιατί; Είσαι βέβαιη ότι ΟΛΟΙ έχουν την δυνατότητα να έχουν καρεκλάκι; ΟΛΟΙ έχουν ένα μονάχα μικρό παιδί, κι άρα μπορούν να χωρέσουν στο αυτοκίνητο; ΟΛΟΙ έχουν αυτοκίνητο; Στα ΜΜΜ που πρέπει να έχεις κανονικά καρεκλάκι κι όχι το παιδί στην αγκαλιά; Αλλά φυσικά στην χώρα μας δεν έχει υποδομές για τέτοια πράγματα; Μήπως να μην μετακινείται μια μητέρα με μικρά στα ΜΜΜ; Το κάνουν κι αυτό. Καλοί οι κανόνες και οι προφυλλάξεις, αρκεί να μπορούν να εφαροστούν. Η κάθε μια, μπορεί να έχει βρεθεί σε καταστάσεις, που όσο κι αν γνωρίζει το "σωστό", αρχίζει να αυτοσχεδιάζει επί τόπου και οι κανόνες πάνε περίπατο.

Εκεί απλώς κάνεις, ότι καλύτερο μπορείς και προσέχεις όσο περισσότερο μπορείς και κάνεις υπομονή και ανοχή στον εαυτό σου, που δεν έχει καταφέρει ΚΑΜΙΑ από τις άπειρες φορές που έχει προσπαθήσει, να διατηρήσει το μωρό, στο καρεκλάκι του. Και για να σας προλάβω, τους πρώτους μήνες, έμεινε αρκετές φορές να κλαίει κι εγώ να κάνω ότι δεν ακούω, πιστεύοντας ότι απλά θα το αποδεχτεί. Μετά το τρίμηνο, αποφάσισα να σταματήσω να κάνω την κουφή - φορούσα άλλωστε ωτοασπίδες μέσα στο όχημα γιατί υπέφεραν τα αυτιά μου από τα ντεσιμπέλ.

Επεξεργάστηκαν 26 Σεπτεμβρίου,2017 by kine

[marakiz]

Ναι, φυσικά και το γράφω με καλή διάθεση. Μόνο με καλή διάθεση. 

 

πρίν από 3 λεπτά , kine είπε:

 

Η μητέρα μου με 4 παιδιά, δεν είχε ποτέ καρεκλάκι σε κανέναν. Καθόταν με το μικρότερο αγκαλιά και όταν ήμασταν και οι 4 μαζί (σε ηλικία που σύμφωνα με τα στανταρ ασφαλείας, έπρεπε να καθόμαστε ΟΛΟΙ σε καρεκλάκι), απλώς καθόμασταν όλοι πίσω και τίποτε περισσότερο από αυτό. Αντικειμενικά, δεν υπήρχε η δυνατότητα να αγοράσει τόσα καρεκλάκια - δεν είχαμε την οικονομική δυνατότητα και επιπλέον δεν χωράνε τόσα καρεκλάκια, εκτός κι αν έπαιρνε κάποιο πολυμορφικό; για το οποίο επίσης δεν υπήρχε δυνατότητα.

 

 

Δεν είσαι αυτή η περίπτωση όμως εσύ τώρα και ούτε υπήρχε τότε η ενημέρωση που υπάρχει τώρα. Επίσης μου θυμίζει λίγο το κι εμείς έτσι μεγαλώσαμε αλλά δεν πάθαμε τίποτα και από όσα έχω δει να γράφεις δεν ανήκεις εκεί. 

 

πρίν από 7 λεπτά , kine είπε:

 

Ποτέ μα ποτέ; Γιατί; Είσαι βέβαιη ότι ΟΛΟΙ έχουν την δυνατότητα να έχουν καρεκλάκι; ΟΛΟΙ έχουν ένα μονάχα μικρό παιδί, κι άρα μπορούν να χωρέσουν στο αυτοκίνητο; ΟΛΟΙ έχουν αυτοκίνητο; Στα ΜΜΜ που πρέπει να έχεις κανονικά καρεκλάκι κι όχι το παιδί στην αγκαλιά; Αλλά φυσικά στην χώρα μας δεν έχει υποδομές για τέτοια πράγματα; Μήπως να μην μετακινείται μια μητέρα με μικρά στα ΜΜΜ; Το κάνουν κι αυτό. Καλοί οι κανόνες και οι προφυλλάξεις, αρκεί να μπορούν να εφαροστούν. Η κάθε μια, μπορεί να έχει βρεθεί σε καταστάσεις, που όσο κι αν γνωρίζει το "σωστό", αρχίζει να αυτοσχεδιάζει επί τόπου και οι κανόνες πάνε περίπατο.

 

Ούτε εκεί ανήκεις. Ναι όσοι έχουν αυτοκίνητο θα έπρεπε να στερηθούν από κάποια πράγματα και να αγοράσουν ένα καρεκλάκι. Ακόμα κι αυτοί που δεν έχουν αυτοκίνητο μπορούν να αγοράσουν ένα καρεκλάκι ώστε όταν μετακινούνται με αυτοκίνητο να χρησιμοποιούν αυτό. Όχι δεν είναι υπερβολή, το έχει κάνει μια ξαδέρφη μου. Για τα ΜΜΜ δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, για το δικό μας όχημα ναι. Ούτε είναι το ίδιο σφοδρη μια σύγκρουση με ΜΜΜ όσο είναι με αυτοκίνητο. Όταν έχεις το μωρό στην αγκαλιά σου, λειτουργεί ως αερόσακος ΣΟΥ.

 

Και τέλος όπως σου έγραψα 

 

4 ώρες πρίν, marakiz είπε:

Θεωρώ πολύ ατυχές το παράδειγμα σου, το έκανες κι ας ήξερες πως είναι λάθος, ευτυχώς δεν σας συνέβη τίποτα, ας μην το αναφέρεις όμως ως αναγκαίο κακό αυτή την "έκπτωση" που έκανες. Το αναγκαίο κακό είναι να κλαίει γιατί ΠΡΕΠΕΙ να κάθεται στο καρεκλάκι του. 

 

 

Το κάνεις και είναι αντικειμενικά λάθος. Άστο. Μην το γράψεις καθόλου, μην γίνεσαι το κακό παράδειγμα. 

[Έσπερος]

Νομίζω ότι είναι η τελευταία απάντηση που γράφω, κυρίως γιατί μέχρι να εγκριθούν τα κείμενά μου και να δημοσιευτούν η συζήτηση προχωρά χωρίς εμένα που έθεσα το θέμα - αλλά και γιατί εν μέρει καλύφθηκα. ΟΙ μισές κοπέλες επιβεβαίωσαν αυτό που πίστευα, ότι ο καθένας προσαρμόζεται στις ανάγκες της οικογένειάς του χωρίς συνταγολόγια, οι άλλες μισές νομίζουν ότι δεν είμαι ενημερωμένη για το θηλασμό και προσπαθούν να αναλύσουν την ψυχολογία μου.

 

Επειδή λοιπόν ρωτήθηκα για το ποια είναι η στάση η δική μου, αν και αυτό είναι τελείως άσχετο με την ερώτηση που έθεσα η ίδια, απαντώ: όχι, δεν έχω νιώσει καμία πίεση από το περιβάλλον μου να θηλάσω. Το αντίθετο θα έλεγα, αφού είμαι παιδί μιας μαμάς που υπέστη όλη την προπαγάνδα της δεκαετίας του 80 και επιπλέον έπρεπε στις 40 ημέρες να γυρίσει στη δουλειά της η οποία μάλιστα ήταν 250 χλμ μακριά από την Αθήνα όπου μέναμε και πηγαινοερχόταν κάθε μέρα. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν ότι πράγματα που τώρα είναι αυτονόητα για την πλειοψηφία, όπως το ένα τρίμηνο άδεια τουλάχιστον, πριν από 30 χρόνια δεν ήταν δεδομένα ούτε για τις δημόσιες υπαλλήλους. Σκεφτείτε πώς θα νιώθουν οι γυναίκες αυτές, που έφαγαν τέτοιο ζόρι και γύρισαν στη δουλειά πριν καλά καλά αποκατασταθεί ο δικός τους οργανισμός, και άφησαν πίσω το παιδί τους, και έπαθαν μαστίτιδες από το γάλα που πέτρωνε, αν ακούνε σήμερα μαμάδες να λένε ότι δεν μπορούν να αφήσουν το παιδί τους για 2 λεπτά να πάνε να κατουρήσουν. Τέλος πάντων, ας κλείσει αυτή η παρένθεση γιατί θα ανοίξει άλλος πόλεμος.

 

Δεν είμαι πιεσμένη λοιπόν, ξέρω καλά τα οφέλη του θηλασμού όπως τα ξέρει και  κάθε σύγχρονη εγγράμματη κοπέλα, και φυσικά έχω τη διάθεση, όπως ακριβώς όταν μεγαλώσει το παιδί μου θα αποφεύγω τις κονσέρβες, τα τυποποιημένα και τα συντηρητικά, και θα επιδιώκω να αγοράζω αγνά τρόφιμα, έτσι ακριβώς και στα πρώτα στάδια της ανάπτυξής του να του δώσω το πιο φυσικό προϊόν. Αυτά για εμένα είναι ένα continuum, δεν είναι αποκομμένα, αφού η φροντίδα και η διαπαιδαγώγηση δεν σταματούν μετά τη νηπιακή ηλικία. Δεν είμαι διατεθειμένη όμως να κάνω bed sharing, για παράδειγμα. Ούτε να θηλάζω μπροστά σε κόσμο, εκτός αν η ανάγκη είναι πολύ μεγάλη. Εκεί θα προτιμούσα να έχω αντλημένο. Κι επειδή μετά τον 3ο μήνα θα χρειάζεται να λείπω κάποιες ώρες από το σπίτι (για δουλειά, όχι για καφέ), θέλω μετά τις 40 μέρες το μωρό να αρχίσει να εξοικειώνεται με το μπιμπερό, κατά προτίμηση με δικό μου γάλα, για να μη συμβεί απότομα μόλις λείψω - πέραν του ότι θεωρώ ότι αυτό θα είναι και μια μεγάλη ευκαιρία να εμπλακεί ουσιαστικά ο πατέρας στην ανατροφή του παιδιού, γιατί η δική μου άποψη περί ισορροπημένης οικογένειας περιλαμβάνει την όσο είναι εφικτό μεγαλύτερη εμπλοκή του πατέρα σε όλα τα θέματα της ανατροφής του παιδιού. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι οι ανάγκες της δικής μου οικογένειας μου υπαγορεύουν να εφαρμόσω από αρκετά νωρίς μια ευελιξία σε κάποια θέματα και αυτό φυσικά θα ήθελα να ΄γινει χωρίς επιπτώσεις στην υγιεινή διατροφή. Δεν θα αυτοκτονήσω όμως από κατάθλιψη αν κάτι από αυτά δεν δουλέψει και το παιδί μου χρειαστεί κάποιες φορές να πιει και φόρμουλα. Εξάλλου το διατροφικό πρόγραμμα που ακολουθούμε ως οικογένεια είναι τέτοιο, που σε όλη του την παιδική και εφηβική ηλικία θα τρώει όσο το δυνατόν πιο αγνά και υγιεινά γίνεται, άρα θα έχει πάντα πρόσβαση σε θρεπτικές ουσίες. 

 

Όμως οι προβληματισμοί μου δεν περιστρέφονται γύρω από τον μικρόκοσμό μου, και τα ερωτήματα που θέτω είναι γενικής φύσεως γιατί φαντάζομαι ότι απασχολούν κι άλλες γυναίκες, άσχετο αν η συζήτηση, όπως είχα προβλέψει, ξεστράτισε στη δική μου ψυχολογία! Όπως και να΄χει ευχαριστώ όσες απάντησαν. 

[Lenia16]

Συνήθως τα μωρά όταν τα ταιζει κάποιος άλλος πλην της μαμας πίνουν αρκετά εύκολα από το μπιμπερο. Το μητρικό γάλα όμως έχει πολύ συγκεκριμένες συνθήκες φύλαξης κ μεταφοράς οπότε το να το κουβαλάς μαζί σου όπου πας για να μη θηλάζεις μπροστά στον κόσμο είναι πρακτικά πάρα πολύ δύσκολο. Συν ότι το μωρό θα θέλει να θηλάσει. Αυτό το συναίσθημα δεν το καταλαβαίνω βέβαια ούτε το συμμερίζομαι γιατί εγώ θήλαζα οπουδήποτε κ ήμουν κ είμαι πολύ περήφανη για αυτό και μάλιστα έχω δεχθεί κ συγχαρητήρια από διαφορους περαστικούς. Όσο για το co sleeping ή το co bedding, πίστεψε με, λίγοι το θέλουν, απλά μετά από κάποια στιγμή δε σε κρατάνε τα πόδια σου και απτό να σου πέσει το παιδί που μπορεί να θηλάζει για μια ώρα κ εσύ να πρέπει να κάθεσαι στην καρέκλα, επιλέγεις απλά να κοιμηθείς. Με όποιο τρόπο.

[kine]

Την περίπτωση της μητέρας μου, δεν την ανέφερα για να υποστηρίξω ότι "κι εμείς, που μεγαλώσαμε χωρίς καρεκλάκι τι πάθαμε". Φυσικά και δεν είμαι αυτής της άποψης. Αλλά μπαίνω στη θέση της και προσπαθώ να σκεφτώ τι θα έκανα σήμερα, με την ενημέρωση που έχω σήμερα και τα οικονομικά που έχω σήμερα και δεν βρίσκω ρεαλιστική αντιμετώπιση, που να ανταποκρίνεται στα στανταρ ασφαλείας μετακινήσεων. Και βλέπω πως, αντί να μπεις στη θέση μια πολύτεκνης μητέρας - αντικειμενικό πρόβλημα - απλώς το προσπερνάς, ως κάτι που δεν μας αφορά. Κι όμως το να μπαίνουμε στη θέση των άλλων, μας δίνει την δυνατότητα να δούμε με πιο ρεαλιστικό τρόπο κάποιες καταστάσεις και να μην εξαντλούμε την κατανόηση μας για τον κόσμο γύρω μας, στον μικρόκοσμο μας.

 

Η πρώτη της "βόλτα" εκτός σπίτιού, έγινε πριν κλείσει μια εβδομάδα ζωής, προς τα επείγοντα του νοσοκομείου. Κυριακή απόγευμα, έπεσε κάτω και χτύπησε στο κεφάλι. Ο άντρας μου δούλευε και δεν μπορούσα να τον βρω, ο γιατρός ευτυχώς απάντησε στο τηλ, μου έδωσε πρακτικές οδηγίες αλλά μου είπε ότι πρέπει να απευθυνθώ σε παιδοχειρούργο και όχι σε παιδίατρο και φυσικά δεν μπορεί να πάρει ευθυνη για το οτιδήποτε τηλεφωνικώς. Παιδοχειρούργους βρήκα μερικούς στα τηλέφωνα, από τον κατάλογο, οι οποίοι μου είπαν τα ίδια με τον παιδίατρο, αλλά ούτε αυτοί έπαιρναν καμία ευθύνη για όσα έλεγαν και με έστειλαν στο νοσοκομείο να το δουν από κοντα. Οι γονείς μου λοιπόν που πέταξαν και ήρθαν να με συνοδέψουν στο νοσοκομείο, δεν είχαν καρεκλάκι στο αυτοκίνητό τους. Τι έπρεπε να κάνω; Να μην πάω στο νοσοκομείο ή να πάω να αγοράσω πρώτα καρεκλάκι - κυριακάτικα ή να το πάρω στα χέρια και να περπατήσω 3 ώρες μέχρι το νοσοκομείο; Για βρες μου μια ρεαλιστική αντιμετώπιση; Απλώς πήρα το παιδί στα χέρια, το φόρεσα στο μάρσιπο, μπήκα στις πίσω θέσεις και έφτασα το συντομότερο δυνατό στο νοσοκομείο. Αν μάλιστα ήταν και σε χειρότερη κατάσταση, είμαι βέβαιη πως και να είχα καρεκλάκι, δεν θα μπορούσα να το εναποθέσω εκεί μέσα, έπειτα από τέτοιο τραυματισμό. Δεν μπορούσα να την ξαναφήσω κάτω, μέχρι να βεβαιωθώ για την υγεία της και την συνολική της κατάσταση.

 

Ως προς την θεματοθέτρια, η απάντηση μου επικεντρώθηκε στο παράδειγμα που έθεσες, απλώς για να σου δώσω μια εικόνα πολύ χειρότερη από αυτήν που φαντάζεσαι ως "κακή" ή δύσκολη, με ένα μωρό στο αυτοκίνητο. Το πόσο ελαστική ή απόλυτη θα είσαι με το πλαίσιο ανατροφής/διατροφής που επιλέγεις, θα κριθεί τόσο από σένα, όσο κι από το παιδί σου, μιας και δεν μπορείς να είσαι βέβαιη για την ανεκτικότητα ή τη δεκτικότητα που θα έχει σε πολλά πράγματα. Λίγο πολύ, κάθε μαμά συνδιαμορφώνει με το μωρό της, από πολύ νωρίς.

 

Πάντως, έχεις θέσει έναν τίτλο ειρωνευόμενη αυτούς τους "γκουρού", αλλά εκ των πραγμάτων, όπως καταλαβαίνεις, όλες οι θηλάζουμες μητέρες που απάντησαν (ανεξάρτητα από το αν σε ψυχανάλυσαν ή όχι)  δίνουν την μαρτυρία, ότι αυτοί οι "γκουρού" δεν είναι δήθεν ειδικοί και λένε υπερβολές και απολυτότητες, αλλά όντως είναι γνώστες των αντιξοοτήτων που έχουν άπειρες γυναίκες προσπαθώντας να θηλάσουν και αυτές τις αντιξοότητες, ξέρουν και προτείνουν, πως μπορείς να τις διαχειριστείς.

Οπότε, όπως διαβάζω εγώ το θέμα σου, η εμπειρία δικαιώνει τους "γκουρού". Οχι γιατί ο θηλασμός πετυχαίνει μονάχα με απόλυτους όρους, αλλά γιατί, μάλλον εσύ ανέγνωσες στρεβλά τις ιστορίες θηλασμού που βρέθηκαν μπροστά σου. Σε περίπτωση που θέλεις πάντως να θηλάσεις και έχεις προετοιμαστεί, σου προτείνω να πάρεις το βιβλίο της πατσούρου ή να δεις κάποια βίντεο που είναι ανεβασμένα.

[vicky86]

Παλι αυτο που θα γραψω δ εχει σχεση με τον προβληματισμο σου αλλα ειναι σχολιασμος οσων λες.κ εφοσον ειναι δημοσιο φορουμ θα σχολιασω

Ουτε εγω θελω να μοιραζομαι το κρεβατι μου αλλα απο το να καταρρευσω το δεχτηκα

Το να θηλαζεις δημοσια ειναι τοσο απλο οσο το να δινεις μπουκαλι,δ θα πας να κρυφτεις.ταιζεις το μωρο σου

Εφοσον θα χρειαστει να δουλεψεις πολυ καλα κανεις κ ενημερωνεσαι να φτιαξεις τραπεζα για να πινει αντλημενο

Ακομη κ να μην ταισει ο μπαμπας το μωρο υπαρχουν παρα πολλα αλλα που μπορει να κανει για να δεθουν

Δυστυχως κ στις μερες μας πολλες μητερες επιστρεφουν πολυ γρηγορα στη δουλεια,κακως δ υπαρχει καθολικη αδεια ανατροφης εστω για τον πρωτο χρονο

Κ της μαμας μου της φαινοταν περιεργο που θηλαζα ανα μια ωρα γτ εμας μας εδινε ανα τριωρο 10'απο το ενα κ 10απο το αλλο.κ θηλασε 9-12μηνες.της ειπα απλα οτι ηταν τυχερη που ειμασταν βολικα κ παιρναμε βαρος

Με οτι γαλα κ α μεγαλωσει ενα μωρο μια χαρα θα μεγαλωσει.αρκει να ναι με αγαπη.κ σταγονα μητρικο να μην πιει δ ειναι λογος να αυτοκτονησεις

[poulxeria]

πρίν από 17 λεπτά , kine είπε:

Την περίπτωση της μητέρας μου, δεν την ανέφερα για να υποστηρίξω ότι "κι εμείς, που μεγαλώσαμε χωρίς καρεκλάκι τι πάθαμε". Φυσικά και δεν είμαι αυτής της άποψης. Αλλά μπαίνω στη θέση της και προσπαθώ να σκεφτώ τι θα έκανα σήμερα, με την ενημέρωση που έχω σήμερα και τα οικονομικά που έχω σήμερα και δεν βρίσκω ρεαλιστική αντιμετώπιση, που να ανταποκρίνεται στα στανταρ ασφαλείας μετακινήσεων. Και βλέπω πως, αντί να μπεις στη θέση μια πολύτεκνης μητέρας - αντικειμενικό πρόβλημα - απλώς το προσπερνάς, ως κάτι που δεν μας αφορά. Κι όμως το να μπαίνουμε στη θέση των άλλων, μας δίνει την δυνατότητα να δούμε με πιο ρεαλιστικό τρόπο κάποιες καταστάσεις και να μην εξαντλούμε την κατανόηση μας για τον κόσμο γύρω μας, στον μικρόκοσμο μας.

 

Η πρώτη της "βόλτα" εκτός σπίτιού, έγινε πριν κλείσει μια εβδομάδα ζωής, προς τα επείγοντα του νοσοκομείου. Κυριακή απόγευμα, έπεσε κάτω και χτύπησε στο κεφάλι. Ο άντρας μου δούλευε και δεν μπορούσα να τον βρω, ο γιατρός ευτυχώς απάντησε στο τηλ, μου έδωσε πρακτικές οδηγίες αλλά μου είπε ότι πρέπει να απευθυνθώ σε παιδοχειρούργο και όχι σε παιδίατρο και φυσικά δεν μπορεί να πάρει ευθυνη για το οτιδήποτε τηλεφωνικώς. Παιδοχειρούργους βρήκα μερικούς στα τηλέφωνα, από τον κατάλογο, οι οποίοι μου είπαν τα ίδια με τον παιδίατρο, αλλά ούτε αυτοί έπαιρναν καμία ευθύνη για όσα έλεγαν και με έστειλαν στο νοσοκομείο να το δουν από κοντα. Οι γονείς μου λοιπόν που πέταξαν και ήρθαν να με συνοδέψουν στο νοσοκομείο, δεν είχαν καρεκλάκι στο αυτοκίνητό τους. Τι έπρεπε να κάνω; Να μην πάω στο νοσοκομείο ή να πάω να αγοράσω πρώτα καρεκλάκι - κυριακάτικα ή να το πάρω στα χέρια και να περπατήσω 3 ώρες μέχρι το νοσοκομείο; Για βρες μου μια ρεαλιστική αντιμετώπιση; Απλώς πήρα το παιδί στα χέρια, το φόρεσα στο μάρσιπο, μπήκα στις πίσω θέσεις και έφτασα το συντομότερο δυνατό στο νοσοκομείο. Αν μάλιστα ήταν και σε χειρότερη κατάσταση, είμαι βέβαιη πως και να είχα καρεκλάκι, δεν θα μπορούσα να το εναποθέσω εκεί μέσα, έπειτα από τέτοιο τραυματισμό. Δεν μπορούσα να την ξαναφήσω κάτω, μέχρι να βεβαιωθώ για την υγεία της και την συνολική της κατάσταση.

 

Αναφέρεσαι σε ένα έκτακτο γεγονός που συνέβη μία φορά, για να δικαιολογήσεις κάτι που έκανες περισσότερες από μία φορές...

Αναφέρεσαι επίσης στο παράδειγμα μίας πολύτεκνης μητέρας η οποία όπως και να το κάνουμε, δεν είσαι εσύ...

 

[marakiz]

Βρε kine. . Για να υποστηρίξεις ντε και καλά τα λεγόμενα σου, χρησιμοποιείς τη μη ενσυναίσθηση μου απέναντι στη μητέρα σου?   Τι άλλο παραπάνω να γράψω πέρα από ότι έγραψα για άλλες εποχές και άλλη ενημέρωση.  Αντίθετα για το άλλο που λες,  φυσικά και μπαίνω στη θέση σου και σκέφτομαι πως φυσικά και θα έτρεχα με οποιοδήποτε τρόπο οπουδήποτε κ αν έπρεπε κ μόνο το καρεκλάκι δεν θα σκεφτόμουν αν μου έπεφτε μωρο 10 ημερών και χτυπούσε το κεφάλι του! ! Είναι τόσο μα τόσο ιδιαίτερη όμως η περίπτωση που λες τώρα! !!!! Θες οπωσδήποτε να ακυρώσεις το ΠΆΝΤΑ ΜΑ ΠΆΝΤΑ που έγραψα πριν?  Οκ λοιπόν, το κατάφερες!   

Καμία σχέση όμως αυτό,  με το παίρνω αγκαλιά το μωρό-αερόσακο  επειδή κλαίει,  ΌΣΟ και να κλαίει. Κι εκεί μπαίνω στην θέση σου,  το έχω ζήσει για μήνες. 

 

Με την ευκαιρία να πω και να μάθουν ίσως όσες δεν ξέρουν αν ενδιαφέρονται πως υπάρχει εταιρεία ραδιοταξί με καρεκλάκια.  Τη βρίσκετε αν θέλετε με ένα απλό γκουγκλάρισμα. 

 

 

Επεξεργάστηκαν 26 Σεπτεμβρίου,2017 by marakiz

[Lenia16]

Θα ήθελα να προσθέσω και κάτι ακόμη. Όσο και να προετοιμάζεσαι για το οτιδήποτε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, είτε αυτό λέγεται τοκετός, είτε θηλασμός, είτε τρόπος ανατροφής και διαπαιδαγώγησης του παιδιού, όλα μπορούν να ανατραπούν και να γίνουν εντελώς διαφορετικά από αυτό που σχεδιαζες γιατί κάθε μωρό είναι ένας διαφορετικός άνθρωπος σε ενα διαφορετικό περιβάλλον με διαφορετικές παραμέτρους και συνθήκες. Σε κάθε πλάνο πρέπει να υπάρχει και εναλλακτική λύση. Νομίζω τελικά ότι η υπερβολική ενημέρωση και υπεραναλυση πολλές φορές κάνει κακό γιατί δημιουργει μια στρεβλή εικόνα της πραγματικότητας που η ουσία της είναι ότι ο καθένας μας κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί με τα δεδομένα που έχει.

[Sentir...natureza]

Ας γραψω κι εγω την εμπειρια μου. Ηξερα οτι θα θηλασω πολυ πριν μεινω εγκυος, το ειχα δεδομενο. Εμεινα εγκυος και αρχισε το ψαξιμο. Παρ'ολο που καποιοι πιστευουν οτι αφου ειναι φυσικη λειτουργια θα σου βγει απο μονο του, δυστυχως υπαρχει μεγαλη παραπληροφορηση και εισαι τυχερη που δεν την εχεις δει (ακομη, κατσε να γεννησεις και θα ελθουν οι καλοθελητες).

Προσωπικα, οσο περισσοτερα μαθαινα για τον θηλασμο τοσο συνειδητοποιουσα οτι δεν ηξερα τιποτα. Ηθελα να ειμαι προετοιμασμενη, να εχω ενημερωθει για ολα τα ενδεχομενα/προβληματα. Οντως, μεχρι το τελος της εγκυμοσυνης γνωριζα αρκετα και ενιωθα σιγουρη και γεματη αυτοπεποιθηση. Δεν αγχωθηκα ουτε στιγμη οτι δεν τρεφω επαρκως το μωρο μου, εδειξα εμπιστοσυνη στο σωμα μου και στο μωρο.Το αγχος σε κανει ευαλωτο στις λανθασμενες συμβουλες. Ειχα στην διαθεση μου παιδιατρο-συμβουλο θηλασμου αλλα δεν τον ενοχλησα καθολου τους πρωτους μηνες για θεματα θηλασμου. Δεν αντιμετωπισα καποιο θεμα (εκτος απο μια πληγωμενη θηλη που ειναι και λιγο στο προγραμμα).

Τιποτα απο αυτα ομως δεν θα γινοταν αν δεν ειχα παρακολουθησει σεμιναρια θηλασμου, συναντησεις με ομαδα θηλασμου...γενικως χωρις ενημερωση.

Εχεις τον χρονο και την δυνατοτητα να ενημερωθεις, μην εισαι αρνητικη με αυτα που διαβαζεις...ισχυουν. Δεν χρειαζεται να ειμαστε απολυτοι, δεν ισχυουν στο 100% των περιπτωσεων. Οπως μια μητερα που κανει καισαρικη με ολικη καταφερνει να θηλασει το μωρο της και παει "κοντρα" στις πιθανοτητες, ετσι και ενα κατα τ'αλλα φυσιολογικο ζευγος μαμα-μωρου μπορουν να αντιμετωπισουν προβληματα. Ετσι, και για τα υπολοιπα που γραφεις...υπαρχει κινδυνος για συγχυση θηλων τον πρωτο καιρο, δεν ειναι απολυτο, αλλα ποιος ο λογος να το ρισκαρεις και να ταλαιπωρησεις το μωρο και τον εαυτο σου; Για την διαρκης αγκαλια επισης υπαρχει παραπληροφορηση (απο την ιδια εποχη που αρχισε και η πραπληροφορηση για το θηλασμο, τον υπνο, την "ανεξαρτητοποιηση" του βρεφους..τυχαιο;), αλλα η φυση μας δειχνει οτι ειναι ο σωστος δρομος..δεν θα πω κατι περισσοτερο γι'αυτο, καθε εγγραματος ανθρωπος μπορει να ενημερωθει. Για τη συγκοιμιση θα συμφωνησω με αυτα που ειπωθηκαν. Πριν γεννησω ειχα στο μυαλο μου οτι θα βαζω το μωρο για υπνο στο κρεβατακι του και θα κοιμαται...χαχα. Μολις την δευτερη μερα ζωης του γιου μου (την πρωτη κοιμηθηκε 5 ωρο) καταλαβα την αναγκη του για επαφη στον υπνο και ειδα οτι ετσι κι αυτος κοιμοταν κ εγω ημουν ξεκουραστη, η φυση μας εδειξε και παλι τον σωστο δρομο. Τελος, τον πρωτο καιρο απο επιλογη δεν ζητησα βοηθεια απο συγγενεις -μονο απο τον συζυγο οταν δεν δουλευε και φαγητο συνηθως που μας εφτιαχνε η πεθερα μου και μια χαρα τα καταφερα, αλλα ζητουσα να μου φερουν φαγητο/νερο, ετρωγα με το ενα χερι για μηνες, φτιαχναμε ολοκληρη προετοιμασια για να κανω ενα μπανιο (τι πολυτελεια που ηταν τον 2λεπτο ντουζ!) αλλα πολλα θεματα εγιναν ευκολοτερα με τον μαρσιπο...Καποια μωρα ειναι πιο ευκολα/δυσκολα απο αλλα. Κοιτα να  προσαρμοζεσαι με χαλαροτητα σε καταστασεις που περιμενες να εξελιχθουν διαφορετικα γιατι θα φρικαρεις. Να εισαι ετοιμη να ανοιξεις τους οριζοντες σου και τις κεραιες σου για να αφουγκραστεις τις αναγκες του δικου σου παιδιου.

[Niki81]

9 hours ago, Lenia16 said:

Θα ήθελα να προσθέσω και κάτι ακόμη. Όσο και να προετοιμάζεσαι για το οτιδήποτε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, είτε αυτό λέγεται τοκετός, είτε θηλασμός, είτε τρόπος ανατροφής και διαπαιδαγώγησης του παιδιού, όλα μπορούν να ανατραπούν και να γίνουν εντελώς διαφορετικά από αυτό που σχεδιαζες γιατί κάθε μωρό είναι ένας διαφορετικός άνθρωπος σε ενα διαφορετικό περιβάλλον με διαφορετικές παραμέτρους και συνθήκες. Σε κάθε πλάνο πρέπει να υπάρχει και εναλλακτική λύση. Νομίζω τελικά ότι η υπερβολική ενημέρωση και υπεραναλυση πολλές φορές κάνει κακό γιατί δημιουργει μια στρεβλή εικόνα της πραγματικότητας που η ουσία της είναι ότι ο καθένας μας κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί με τα δεδομένα που έχει.

 

Αυτό νομιζω είναι που προσπαθουμε να πουμε ολες στη θεματοθετρια.Πριν γεννήσουμε ολες ειπαμε πολλα,ολες νομιζαμε ότι ξεραμε τι ερχεται,ολες είχαμε οργανωσει πως θα μεγαλώσουμε το μωρο μας.Οταν όμως αυτό το μωρο ερχεται τοτε καταλαβαίνεις πως ότι στανταρ και ότι θεωριες εχεις εσυ στο μυαλο σου ανατρέπονται...γιατι το μωρο δεν είναι καρεκλα να το κανεις ότι θελεις.Ειναι ανθρωπος,εχει τ αθελω του,τις ιδιοτροπίες του,τις ανάγκες του.

 

Και βεβαια θα συμφωνησω πως οσες καταληξαμε να κανουμε co bedding...το καναμε γιατι αναγκαστηκαμε.Εγω στον πρωτο μου γιο το μονο στο οποιο ημουν απολυτη ηταν ότι δεν πρόκειται να παρω το παιδι  στο κρεβατι μας.και μου ερχεται ένα μωρακι το οποιο είναι τσακωμενο με τον υπνο από την πρωτη στιγμη που γεννηθηκε.Σα νεογεννητο ζητημα ν ακποιμοταν κανα εικοσαλεπτο ολη μερα και τη νυχτα κάθε μια ωρα ξυπναγε.Αντεξα ετσι μεχρι τους 8 μηνες.Ειχα ξεχασει τι παει να πει κοιμάμαι.Εκει κλαταρα..ειπα θα αρρωστήσω.Οποτε και ναι αναγκαστηκα να το παρω στο κρεβατι παρα να καταρευσω.

 

Ομοιως και με το δημοσιο θηλασμο.Κι εγω πριν κατι χρονια σε αυτό εδώ το φορουμ μαλιστα διαφωνουσα με άλλες μαμαδες γιατι δε μου αρεσε η ιδεα του δημοσιου θηλασμου και δεν καταλαβαινα τι νοημα εχει να θηλαζεις δημοσια.Ε...όταν εγινα μαμα καταλαβα.Εχω θηλασει σχεδόν παντου.

[marakiz]

Ας επιστρέψω κι εγώ στο θέμα και με συγχωρείτε για το όποιο οφ τόπικ.

 

Έσπερος, αισθάνομαι ότι κρατάς μια αμυντική στάση, ίσως μάλιστα από την αρχή. Θέτεις ένα θέμα το οποίο είναι πολυδιάστατο. Είναι λογικό η ανάπτυξη του θέματος να είναι κι αυτή πολυδιάστατη και δεν γίνεται να απαντηθεί με ναι ή όχι ή εστιάζοντας μόνο σε αυτά που ρωτάς. Απαντούν τόσες γυναίκες που έχουν θηλάσει και που ενώ έχουν κοινά στοιχεία, η ιστορία τους είναι τόσο διαφορετική. Είναι τόσο μα τόσο σχετική η ψυχολογία της εγκύου όσο και της λεχώνας όσο και της μαμάς γενικότερα, απλά αυτή τη στιγμή τυχαίνει εσύ που ρωτάς να είσαι και έγκυος και η ψυχολογία σου είναι αναμενόμενο να σχολιαστεί. Όχι όμως αρνητικά ή επικριτικά όπως ίσως αισθάνεσαι παρά μόνο ενσυναισθητικά μιας και όλες έχουμε περάσει από εκεί. Νομίζω πως όλες οι απαντήσεις δόθηκαν ώστε να σε βάλουμε στο κλίμα όσο πιο πολύ γίνεται. Στο τέλος τέλος εσύ ξέρεις τι θέλεις να κάνεις ως μαμά και τι οικογένεια θα προσπαθήσετε να είστε. Όλες σκεφτόμαστε και ονειρευόμαστε και πολλά από αυτά τα καταφέρνουμε να είμαστε, υπάρχουν όμως και άλλα που μας βγαίνουν διαφορετικά και μαθαίνουμε καθημερινά πως να προσαρμοζόμαστε στις ανάγκες των παιδιών μας. Αυτό όσο και να το θέλουμε να μας συμβαίνει ήδη, δεν γίνεται, είναι κάτι που κατακτιέται αφού γεννήσουμε και όσο μεγαλώνουμε έναν ξεχωριστό σε όλα του μικρό άνθρωπο. 

 

Πχ εγώ:

Έλεγα πως θέλω τόσο πολύ να γεννήσω φυσιολογικά αλλά κι έτσι να μην γίνει το θηλασμό δεν τον διαπραγματεύομαι, θα θηλάσω πάση θυσία. Τελικά μια αποκόλληση πλακούντα μας οδήγησε σε έκτακτη καισαρική, όμως όντως θήλασα πάση θυσία. 

Έλεγα θα θηλάσω το πολύ μέχρι το χρόνο, όμως βλέπω πως το παιδί μου το έχει ανάγκη και δεν υπάρχει κανένας λόγος να του του στερήσω, αργεί ακόμα να πάει φαντάρος.

Έλεγα θα κάνω co sleeping, με τίποτα με ΤΙΠΟΤΑ όμως co bedding. Κι όμως στους 6 μήνες δεν παλευόταν άλλο και τον πήρα στο κρεβάτι μαζί μου. 

Έλεγα πως δεν θα του δώσω πιπίλα και παρότι με έπρηζαν από παντού όντως δεν του έδωσα ποτέ.

Έλεγα πως εγώ με το σύντροφο μου δεν θα κοιμάμαι ποτέ χώρια. Κι όμως κοιμόμαστε χώρια πάρα πολλές φορές.

Έλεγα πως δεν μπορεί να υπάρχει ερωτική σχέση όταν κοιμάστε χώρια. Κι όμως υπάρχει και παραυπάρχει.

Έλεγα πως δεν θα εκθέσω το μωρό μου σε τηλεόραση και κινητά και όντως μέχρι σήμερα δεν έχει δει ούτε 5 λεπτά.

 

Θέλω να καταλήξω πως λέμε πολλά και έτσι πρέπει, βάζουμε ένα αρχικό πλάνο, απλά πορευόμαστε με αυτό και είμαστε έτοιμοι για οποιαδήποτε ευελιξία. 

 

Πάντως κορίτσια εγώ για να πω την "αμαρτία" μου, μπορεί το co bedding να ξεκίνησε από ανάγκη, με τον καιρό όμως έγινε το μόνο  φυσιολογικό για τη δικιά μας οικογένεια και πλέον το ευχαριστιόμαστε τόσο πολύ να ξυπνάμε μαζί και να χουζουρεύουμε αγκαλιά με φιλιά και χάδια, να περνάμε τόσο τρυφερές στιγμές λίγο πριν φύγω για δουλειά και επιστρέψω κοντά του μετά από πάρα πολλές ώρες.  

 

 

 

 

[kine]

11 ώρες πρίν, poulxeria είπε:

Αναφέρεσαι σε ένα έκτακτο γεγονός που συνέβη μία φορά, για να δικαιολογήσεις κάτι που έκανες περισσότερες από μία φορές...

Αναφέρεσαι επίσης στο παράδειγμα μίας πολύτεκνης μητέρας η οποία όπως και να το κάνουμε, δεν είσαι εσύ...

 

 

Είπα να μην απαντήσω γιατί δεν υπάρχει καμία πρόθεση ή διάθεση κατανόησης, οπότε είναι λίγο άσκοπη η κριτική, για την κριτική, αλλά ας προσπαθήσω μια τελευταία φορά.

 

Αν βρεθείς σε μια κατάσταση, όπου πρέπει εκ των πραγμάτων, να ξεπεράσεις κάποια όρια - που η ίδια έχεις θέσει/κατανοήσει/επιβάλλει για το  εαυτό σου και την οικογένεια σου, τότε μπαίνεις στην διαδικασία να ανοίξεις το μυαλό σου και τις απολυτότητες με τις οποίες είσαι συμφιλιωμένος, γιατί η πραγματικότητα σε ξεπερνάει. Οπότε, υπάρχουν δύο εκδοχές μετά από κει: α) συνεχίζεις να προσπαθείς να τηρήσεις τον κανόνα, έχοντας τύψεις και ενοχές που δεν τα καταφέρνεις, β) προσπαθείς να τηρήσεις τον κανόνα, έχοντας συμφιλιωθεί με τον εαυτό σου, που δεν τα καταφέρνει, αλλά συνεχίζει να προσπαθεί.

 

Επειδή βρέθηκα σε αυτή τη θέση (και όχι, δεν τη συμμερίζεστε, επειδή έκλαψε για λίγο ή για μερικές μέρες το παιδί σας - το ζούμε ένα χρόνο), βάζω τον εαυτό μου, σε ακόμη πιο πολύπλοκες και διαφορετικές καταστάσεις που θα οδηγούσαν στο ίδιο αποτέλεσμα, δηλαδή, παιδιά στη αγκαλιά κι όχι σε καρεκλάκια. Και προφανώς το ζήτημα της πολυτενκίας σας φαίνεται πολύ μακρυνό και αδιάφορο, διότι δεν το έχετε ζήσει και δεν υπάρχει στον περίγυρο σας. Οταν άρχισα να παρατηρώ τις μετακινήσεις των υπερπολίτεκνων συγγενών μου και φίλων μου, κατάλαβα ότι οι κανόνες ασφαλείας δεν χωρούν, όχι μόνο το παιδί μου, αλλά και τα παιδιά πολλών άλλων ανθρώπων, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Αντιλαμβάνομαι ότι δεν μπορείτε να το κατανοήσετε, γιατί δεν σας αφορά, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Δεν έχετε καμία ιδέα (και σας εύχομαι να μην αποκτήσετε) με πόσα διαφορετικά σενάρια έχουμε επιχειρήσει να κινηθούμε με αυτοκίνητο και το μωρό στη θέση του, πόσες φορές έχουμε υποστεί τις κρίσεις ενός βρέφους, πώς αντιδρούσε αφού ολοκληρωνόταν μια διαδρομή, με αυτήν να παλεύει στο καρεκλάκι της, τι είναι να κρατάς με τα χέρια σου ένα βρεφικό καρεκλάκι γιατί το βρέφος(!) το έχει γυρίσει ανάποδα και είναι πλέον ασταθές, έως ότου μπορέσεις να σταματήσεις σε μιαν άκρη και να το ξανατοποθετήσεις, δεν μπορείτε να διανοηθείτε το βρέφος σας (γιατί από παιδάκι άνω του έτους, θα το περίμενα), να σας αποφεύγει μετά από μια τέτοια εμπειρία, για ολόκληρη τη μέρα - κυριολεκτικά να στρέφει αλλού το βλέμμα, να αποστρέφεται το στήθος, την αγκαλιά και το παιχνίδι των γονιών του, για όλη την υπόλοιπη ημέρα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε, ότι το χαριτωμένο και χαμογελαστό βρεφάκι σας, δεν θα τρώει και δεν θα σχετίζεται, δεν θα αλληλεπιδρά μαζί σας, επειδή έμεινε μερικά λεπτά σε αυτό το, κατά τα άλλα ασφαλές καρεκλάκι. Δεν μπορείτε να το φανταστείτε, όπως δεν μπορούν και οι γονείς μας και αφού το δοκίμασαν κι αυτοί μερικές φορές, σταμάτησαν να κάνουν υποδείξεις και αρκεστήκαμε όλοι στο να αποδεχτούμε την απραγία μας. Απλώς δεν μετακινούμασταν έως ότου, αποφάσιζα να ξαναπροσπαθήσουμε για μερικές μέρες, ξαναείχαμε τα ίδια και χειρότερα και πάλι σταματούσαμε τις μετακινήσεις. 

Επικίνδυνο ξε-επικίνδυνο, αυτό είναι. Οποιος θέλει να κάνει τον καμπόσο, με κάτι που δεν ζει και δεν τον αφορά, ας το κάνει. Αλλωστε να προτείνει εναλλακτικές και λύσεις, δεν βλέπω. Τους κανόνες ασφαλείας τους γνωρίζω και δεν τους αμφισβήτησα. Την δυνατότητα να εφαρμοστούν αμφισβήτησα, στην δική μας περίπτωση. Και δευτερεόντως, την δυνατότητα να εφαρμοστούν σε σειρά άλλων περιπτώσεων.

 

Τώρα μπορεί ο καθένας, από την ασφάλεια των επιτυχημένων μετακινήσεων του, με βρεφικό καρεκλάκι και παιδί εντός, να κοιτά και να δείχνει με το δάχτυλο. Δεν έχω κανένα θέμα με αυτό. Το υφίσταμαι όπως είπα, περισσότερο από έναν χρόνο 

Επεξεργάστηκαν 27 Σεπτεμβρίου,2017 by kine

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 1 λεπτό , kine είπε:

 

Είπα να μην απαντήσω γιατί δεν υπάρχει καμία πρόθεση ή διάθεση κατανόησης, οπότε είναι λίγο άσκοπη η κριτική, για την κριτική, αλλά ας προσπαθήσω μια τελευταία φορά.

 

Αν βρεθείς σε μια κατάσταση, όπου πρέπει εκ των πραγμάτων, να ξεπεράσεις κάποια όρια - που η ίδια έχεις θέσει/κατανοήσει/επιβάλλει για το  εαυτό σου και την οικογένεια σου, τότε μπαίνεις στην διαδικασία να ανοίξεις το μυαλό σου και τις απολυτότητες με τις οποίες είσαι συμφιλιωμένος, γιατί η πραγματικότητα σε ξεπερνάει. Οπότε, υπάρχουν δύο εκδοχές μετά από κει: α) συνεχίζεις να προσπαθείς να τηρήσεις τον κανόνα, έχοντας τύψεις και ενοχές που δεν τα καταφέρνεις, β) προσπαθείς να τηρήσεις τον κανόνα, έχοντας συμφιλιωθεί με τον εαυτό σου, που δεν τα καταφέρνει, αλλά συνεχίζει να προσπαθεί.

 

Επειδή βρέθηκα σε αυτή τη θέση (και όχι, δεν τη συμμερίζεστε, επειδή έκλαψε για λίγο ή για μερικές μέρες το παιδί σας - το ζούμε ένα χρόνο), βάζω τον εαυτό μου, σε ακόμη πιο πολύπλοκες και διαφορετικές καταστάσεις που θα οδηγούσαν στο ίδιο αποτέλεσμα, δηλαδή, παιδιά στη αγκαλιά κι όχι σε καρεκλάκια. Και προφανώς το ζήτημα της πολυτενκίας σας φαίνεται πολύ μακρυνό και αδιάφορο, διότι δεν το έχετε ζήσει και δεν υπάρχει στον περίγυρο σας. Οταν άρχισα να παρατηρώ τις μετακινήσεις των υπερπολίτεκνων συγγενών μου και φίλων μου, κατάλαβα ότι οι κανόνες ασφαλείας δεν χωρούν, όχι μόνο το παιδί μου, αλλά και τα παιδιά πολλών άλλων ανθρώπων, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Αντιλαμβάνομαι ότι δεν μπορείτε να το κατανοήσετε, γιατί δεν σας αφορά, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Δεν έχετε καμία ιδέα (και σας εύχομαι να μην αποκτήσετε) με πόσα διαφορετικά σενάρια έχουμε επιχειρήσει να κινηθούμε με αυτοκίνητο και το μωρό στη θέση του, πόσες φορές έχουμε υποστεί τις κρίσεις ενός βρέφους, πώς αντιδρούσε αφού ολοκληρωνόταν μια διαδρομή, με αυτήν να παλεύει στο καρεκλάκι της, τι είναι να κρατάς με τα χέρια σου ένα βρεφικό καρεκλάκι γιατί το βρέφος(!) το έχει γυρίσει ανάποδα και είναι πλέον ασταθές, έως ότου μπορέσεις να σταματήσεις σε μιαν άκρη και να το ξανατοποθετήσεις, δεν μπορείτε να διανοηθείτε το βρέφος σας (γιατί από παιδάκι άνω του έτους, θα το περίμενα), να σας αποφεύγει μετά από μια τέτοια εμπειρία, για ολόκληρη τη μέρα - κυριολεκτικά να στρέφει αλλού το βλέμμα, να αποστρέφεται το στήθος, την αγκαλιά και το παιχνίδι των γονιών του, για όλη την υπόλοιπη ημέρα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε, ότι το χαριτωμένο και χαμογελαστό βρεφάκι σας, δεν θα τρώει και δεν θα σχετίζεται, δεν θα αλληλεπιδρά μαζί σας, επειδή έμεινε μερικά λεπτά σε αυτό το, κατά τα άλλα ασφαλές καρεκλάκι. Δεν μπορείτε να το φανταστείτε, όπως δεν μπορούν και οι γονείς μας και αφού το δοκίμασαν κι αυτοί μερικές φορές, σταμάτησαν να κάνουν υποδείξεις και αρκεστήκαμε όλοι στο να αποδεχτούμε την απραγία μας. 

Επικίνδυνο ξε-επικίνδυνο, αυτό είναι. Οποιος θέλει να κάνει τον καμπόσο, με κάτι που δεν ζει και δεν τον αφορά, ας το κάνει. Αλλωστε να προτείνει εναλλακτικές και λύσεις, δεν βλέπω. Τους κανόνες ασφαλείς τους γνωρίζω και δεν τους αμφισβήτησα. Την δυνατότητα να εφαρμοστούν αμφισβήτησα, στην δική μας περίπτωση. Και δευτερεόντως, την δυνατότητα να εφαρμοστούν σε σειρά άλλων περιπτώσεων.

 

Τώρα μπορεί ο καθένας, από την ασφάλεια των επιτυχημένων μετακινήσεων του, με βρεφικό καρεκλάκι και παιδί εντός, να κοιτά και να δείχνει με το δάχτυλο. Δεν έχω κανένα θέμα με αυτό. Το υφίσταμαι όπως είπα, περισσότερο από έναν χρόνο 

 

Απλά έχεις βάλει το "να μην τραυματιστεί ψυχικα το παιδί" πάνω από οτιδήποτε άλλο, συμπεριλαμβανομένης και της ασφάλειας και της ζωής του. Ειναι η απόλυτη έλλειψη παιδείας του Ελληνα σε σχέση με την οδική συμπεριφορά, και επειδή κάθε χρόνο θρηνούμε πολλούς νεκρους και τραυματίες σε αυτή τη χωρα, μην το διαφημίζεις ως κάτι με οποιαδήποτε λογική βάση.

Εχω γιο με παλινδρόμηση ως μωρό και άσθμα, ο οποίος ακόμη και σrα 11 του έχει ναυτία στο αμάξι και γκρινιάζει. Οταν ήταν μωρό και νήπιο, το αμάξι ακουγόταν σαν να έχει σειρήνα πυροσβεστικής. Εχω μεταφέρει άλλο μωρό, με κρίση λαρυγγίτιδας και διακοπές στην αναπνοή, 8 μηνών, στα επείγοντα. Ολα με το καρεκλάκι. Δεν είσαι ιδιαίτερη περίπτωση. Απλά έκανες πολυ κακές επιλογές και δεν είναι λόγος να της διαφημίζεις.

Συγγνώμη αν ακούγεται βαρύ, αλλά και φίλους έχω κηδέψει, όπως οι περισσότεροι Ελληνες, και 30 χρόνια τώρα βασανίζομαι από τις συνέπειες τροχάιου στην παιδική μου ηλικιά. Ας μη διαφημίζουμε επικίνδυνες συμπεριφορές!

[marakiz]

Κανείς δεν κάνει τον καμπόσο εδώ (κακώς θαρρώ ο χαρακτηρισμός..) επειδή επισημαίνει τη σημαντικότητα της οδικής ασφάλειας. Επιμένεις να λες ότι δεν με αφορά γιατί δεν το ζω ενώ έχω γράψει και ξαναγράψει (χωρίς να το έχω βέβαια αναλύσει όσο εσύ μιας και δεν το θεωρώ δικαιολογία) πως το παιδί μου δεν γουστάρει καθόλου μα καθόλου το αυτοκίνητο και ένα χρόνο τώρα δεν ζω επουδενί το απλά λίγα κλάματα και για λίγες ημέρες. Δεν είναι θέμα κριτικής ούτε έλλειψη κατανόησης, είναι ξεκάθαρη διαφωνία. Αυτά τα λίγα τελευταία κι από εμένα.