Ψυχοφάρμακα-Διάγνωση-Θεραπεία ψυχικής ασθένειας

[λουκουμαδάκι]

3 ώρες πρίν, kine είπε:

 

Πολύ ωραία τα μεταφέρεις. Ετσι ακριβώς είναι και χειρότερα. Και φυσικά εσύ μεταφέρεις την περίπτωση όπου υπάρχει οικογένεια, υπάρχει δυνατότητα να μεταφερθεί σ ιδιωτική κλινική, υπάρχει τέλοσπάντων χρήμα και θέληση, να βοηθηθεί ο άνθρωπος. Διότι υπάρχει και η εκδοχή, να μην υπάρχει οικογένεια που ενδιαφέρεται, να μην είναι συμπονετική με τον άνθρωπο της, να έχει κουραστεί και να θέλει όντως να απαλλαγεί από αυτό το βάρος. Κι όταν δεν υπάρχει οικονομικό υπόβαθρο να δώσει τις ελάχιστες επιλογές που υπάρχουν, τότε ο άνθρωπος βρίσκεται όντως πεταμένος, δεμένος, σε άθλιες συνθήκες και η εξαγωγή του δεν έχει καλή έκβαση διότι συνήθως βρίσκεται άστεγος ή ανίκανος να αυτοεξυπηρετηθεί ή να επιβιώσει.

 

Το ζήτημα λοιπόν είναι, ότι η ψυχιατρική, ως ο επιστημονικός κλάδος που έχει αναλάβει να αναγνωρίσει τα αίτια της ψυχικής νόσου και να τα λύσει, δεν προτείνει υγεία, λύσεις, διεξόδους για την οικογένεια και τον πάσχοντα, αλλά καταστολή. Το πρόβλημα της καταστολής, πέρα από πολιτικό, είναι και ουσιαστικό για την θεραπεία, μιας και καταστολή σημαίνει κουκούλωμα, καταπίεση. Αν λοιπόν κάποιος βρίσκεται στην κοινωνία και παίρνει αγωγή, καταπιέζει τα συμπτώματα (ή επιδιώκει να το κάνει με την αγωγή του), τα οποία συχνά επανεμφανίζονται, ισχυροποιούνται και συνεχίζουν να επανέρχονται με κάθε μείωση της αγωγής. Αν από την άλλη είναι σε κατάσταση εγκλεισμού, έχει κυριολεκτική  σωματική καταπίεση. Βρίσκεται φυλακισμένος και δέσμιος όχ μόνο με φυσικό τρόπο αλλά και στην συνείδηση των άλλων, αφού χάνει κάθε δικαίωμα να έχει λόγο για τον εαυτό του και ότι του συμβαίνει. Αυτή η αντιμετώπιση επιδυνώνει το πρόβλημα. Πολλές οικογένειες είναι ευχαριστημένες (και ενίοτε και ο ίδιος ο άνθρωπος) αν ο άνθρωπος αυτός έχει "ηρεμήσει". Δεν δημιουργεί φασαρίες, δεν ενοχλεί, δεν λέει ακατανόητα πράγματα, αν τρώει, κοιμάται και αυτοεξυπηρετείται.  Για κάποιους αυτό θεωρείται "ποιότητα ζωής". Για μένα όχι. Το ζήτημα είναι όμως, αν ο άνθρωπος που υφίσταται αυτή την συνθήκη, αισθάνεται ικανοποιημένος από την ποιότητα της ζωής του. Συχνά δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο και αυτό τον οδηγεί σε μείωση ή εγκατάλειψη της αγωγής του, συνήθως κρυφά από την οικογένεια και έτσι σιγά σιγά έρχεται και επιβεβαιώνεται ο φαύλος κύκλος.

 

Αυτό το οποίο σας καλώ να συζητήσουμε λοιπόν, είναι αν υπάρχει για εσάς (και ειδικά εσάς που έχετε βρεθεί στην θέση να πρέπει να διαχειριστείτε είτε την δική σας δυσφορία, είτε  ενός συγγενούς σας) άλλος τρόπος, άλλη μεταχείριση του ανθρώπου που πάσχει, που βασανίζεται και βασανίζει. Αν έχετε σκεφτεί, εάν θέλετε να σκεφτούμε και να συζητήσουμε, πως θα μπορούσε να είναι η ψυχιατρική. 

 

Δεν έχω πρόθεση να μιλώ σαν ειδικός, αλλά ούτε και έχω διάθεση να δεχτώ τους "ειδικούς" ως αυθεντίες της ψυχικής υγείας. Η εν λόγω επιστήμη είναι ιστορικά συνδεδεμένη από τη γέννηση της, με το ποινικό συστημα δικαιοσύνης, με τον εγκληματία, με την διαχείριση του κοινωνικά αποκλίνοντα και γι' αυτό οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί είναι κατασταλτικοί. Διότι στόχος της είναι να περιορίσει τον "ενοχλητικό" κι όχι να τον γιατρέψει. Οπως και κάθε άλλος κλάδος της επιστήμης, έχει πολιτικές επιρροές και επιδέχεται κριτικής και βελτίωσης. Θεωρώ λοιπόν, πως όταν επιβάλλεται με την αξίωση της "αντικειμενικότητας", της "ουδετερότητας", γίνεται αποδεκτή από το ευρυ κοινό ως τέτοια και έτσι χάνουμε το δικαίωμα στην αμφισβήτηση, στην αμφιβολία η οποία μας οπλίζει με κριτική σκέψη και με τη σειρά της προκαλεί τις ζυμώσεις εκείνες που σε βάθος χρόνου οδηγούν στην βελτίωση, την εξανθρώπιση της ιατρικής. Αυτό είναι το ζητούμενο. 

 

Το αν θα πάει μια μαμά σε ψυχίατρο ή όχι, το κρίνει στο τέλος τέλος η ίδια. Το αν θα οδηγηθώ να ζητήσω την παρέμβαση εισαγγελέα και τον εγκλεισμό του οικείου μου, το κρίνω στο τέλος τέλος η ίδια. Το ζήτημα είναι ότι έρχομαι σε αυτή την κατάσταση όπου δεν έχω άλλη επιλογή. Η ψυχιατρική δεν μου δίνει άλλες επιλογές. Θα ήθελα να έχω άλλες επιλογές. Πριν αρχίσει να με κυνηγά ο σύντροφος ή ο αδερφός μου με μαχαίρι μέσα στο σπίτι, θα ήθελα να μπορούσα να ζητήσω βοήθεια από τον ψυχίατρο και να με βοηθήσει να καταλάβω τι συμβαίνει στον αγαπημένο μου, πως να τον αποτρέψω από το χάσιμο. 

 

Γνωρίζω λοιπόν, ότι υπάρχουν εναλλακτικές και αυτές μπορούμε να συζητήσουμε. Διότι κατά βάθος, όποιος το έχει περάσει, θα ήθελε να μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο για τον αγαπημένο του. Αλλά δεν του δίνονται πολλές επιλογές. Αν θέλετε, αυτές τις επιλογές μπορούμε να συζητήσουμε.

 

Ο Franco Basaglia είναι ιταλός ψυχίατρος, διευθυντής ψυχιατρικών κλινικών, ο οποίος κατάφερε να κλείσει κυριολεκτικά τα ψυχιατρεία στην ιταλία, να ψηφιστεί νόμος που να απαγορεύει την δημιουργία νέων τέτοιων δομών και τον ακούσιο εγκλεισμό. Αντ' αυτού, δημιούργησε δομές και υπηρεσίες διαχείρισης και φροντίδας των ασθενών, εντός της κοινότητας.

Η εμπειρία του είναι αποκαλυπτική. Το γεγονός ότι είδε την ψυχική ασθένεια με άλλο μάτι και επένδυσε σε αυτή την ιδέα, οδήγησε σε βελτίωση και εξανθρωπισμό της μεταχείρισης των ψυχικά πασχόντων. Παρακαλώ όποιος έχει τη διάθεση, να ρίξει μια ματιά στην βιογραφία του και στην δουλειά του, πριν συνεχίσουμε.

 

 

 

ΥΓ. Την ανησυχία που εκφράζεται για το ποιος διαβάζει και τι και κατά πόσο ένας άνθρωπος με ανάγκη για ψυχιατρική υποστήριξη θα διαβάσει ή όχι την παραπάνω συζήτηση, δεν μπορώ να την λάβω σοβαρά υπόψιν. Μην εθελοτυφλούμε. Μπορεί ο καθένας να διαβάσει ότι θέλει, από όπου θέλει και να κινηθεί προς το μέρος όπου θα επιβεβαιώσει την ανησυχία του ή την αμφισβήτηση του, αν αυτή υπάρχει. Κι αντίστοιχα να διαβάσει και να βρει εκείνα τα σημεία που θα ενισχύσουν την συστημική αντιμετώπιση της κατάστασης του. Ο καθείς είναι υπέυθυνος και των πράξεων και των λόγων του. Της υγείας και της ασθένειας του. Κανείς δεν περιμένει να του πει κάποιος "καλά κάνεις και δεν παίρνεις την αγωγή σου" για να μην την πάρει. Το κάνει από μόνος του. Και αντιστρόφως, ότι και να γραφτεί, δεν μπορεί να εξαναγκάσει έναν άνθρωπο που δε θέλει την αγωγή του, να την πάρει οικειοθελώς, αν ο ίδιος δεν κατανοήσει ότι έχει ελπίδες να δει βελτίωση μέσα από αυτήν.

 

Τέλος, αυτόκτονούν με και χωρίς αγωγή οι άνθρωποι. Οι αυτοκτονίες και οι δολοφονίες δεν έχουν αποφευχθεί με αυτά τα μέσα. Αν ξέρετε κάτι τέτοιο, παρακαλώ τα δικά σας στοιχεία. Αλλιώς εκφράζετε εντιστοίχως τις ιδεολογικές σας πεποιθήσεις και όχι κάποια αλήθεια. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με ιδεολογικά φορτωμένες αντιπαραθέσεις, αρκεί να έχουμε όλοι συνείδηση ότι αυτό κάνουμε και δεν εκφράζεται καμία "αυθεντία" ή επιστημονικά κατοχυρωμένη αλήθεια.

 

Σε προσωπικό επίπεδο, δεν θα απευθυνθώ ποτέ σε ψυχίατρο για να αντιμετωπίσω εμένα ή τους δικούς μου, αλλά δεν θα αποτρέψω κάποιον που απευθύνθηκε σε ψυχίατρο, από το να το κάνει. Αυτό δεν αναιρεί τη συζήτηση και τον διάλογο. Ολοι έχουν δικαίωμα στον διάλογο, στην έκφραση γνώμης, θέσης, αντίθεσης και πολύ περισσότερο, όλοι έχουν το δικαίωμα να ακουστούν και να τους πάρει κάποιος στα σοβαρά. Κι εγώ δεν πρόκειται να πάρω αυτό το δικαίωμα από τον σχιζοφρενή ή τον διπολικό ή όποιον άλλο. Τον ακούω όπως ακούω και τον λογικό και του απαντώ όπως απαντώ και στον λογικό, όχι συγκαταβατικά. 

δεν ξέρω σε ποια εποχή έχεις μείνει ειλικρινά! όλοι μας γράψαμε ότι οι πρώιμες μορφές 'θεραπείας' ήταν οι χείριστες και ήταν μαύρες εποχές! έγραψες ότι εργάζεσαι με ανθρώπους που υπέστησαν βαριές μορφές κακοποίησης αλλά όσο και αν έψαξα ούτε η ινσουλινοθεραπεία εφαρμόζεται από το 1970, και καλώς σε ρώτησαν τι ακριβώς εργασία κάνεις και που τα αντιμετωπίζεις αυτά και σε ποιό νοσοκομείο ακριβώς συνεχίζει και περιμένω αλήθεια απάντηση για να κάνω την δική μου έρευνα, ούτε φυσικά το ηλεκτροσόκ έχει τη μορφή που αφήνεις να εννοηθεί πλέον τύπου 'βάζω ηλεκτρόδια με χιλιάδες βολτ και όποιον πάρει ο χάρος' και αφήνει τον ασθενή φυτό! θα ήθελα πάντως το προσωπικό σου 'δείγμα' από την εργασία σου,δλδ πόσοι ασθενείς σε νούμερο σου εμπιστεύτηκαν την χείριστη θεραπεία που έλαβαν ώστε έφτασες να απορρίπτεις ολόκληρο επιστημονικό κλάδο! επίσης παρακαλώ τα δικά σου στοιχεία ότι κανένας ασθενής δεν επωφελείται καμίας φαρμακευτικής αντιμετώπισης των συμπτωμάτων του και δεν μιλάει για ποιότητα ζωής έκτοτε! προσωπικά συνεχίζω να πιστεύω ότι ποτέ δεν έχεις έρθει αντιμέτωπη ούτε με τις πιο απλές μορφές κάποιας διαταραχής! απλά η κοσμοθεωρία σου κινείται στο επίπεδο 'big farma,κέρδη,παρακράτος,δεν υπάρχουν οι διαταραχές είναι απλά συμπτώματα που όλοι έχουμε' εκφράζοντας εσύ την δική σου ιδεολογική πεποίθηση και όχι την αλήθεια!  και επιμένεις στην λέξη καταστολή ενώ σου λέμε ότι ξέρουμε ότι δεν υπάρχει θεραπεία αλλά τα συμπτώματα πρέπει να καταλαγιάζουν πως να το κάνουμε! υποφέρουν αυτοί οι άνθρωποι! 

 μπες σε παρακαλώ στο e-psychology να διαβάσεις αυτά που γράφουν πραγματικοί ασθενείς! μπες σε παρακαλώ να τους δεις πως οι ίδιοι που συνεχίζουν την φαρμακευτική αγωγή προτρέπουν όσους απειλούν ότι θα την διακόψουν ή την έχουν ήδη διακόψει να επισκεφθούν άμεσα τον γιατρό τους και να μην κάνουν του κεφαλιού τους! μπες να διαβάσεις ιστορίες από παιδιά που έφτασαν στο μηδέν και ξαναβγήκαν στην επιφάνεια με την βοήθεια της ψυχιατρικής και της ψυχολογίας! μπες να μιλήσεις με λογική σε ασθενή που γράφει σε πλήρη σύγχιση! α! και σε ότι αφορά το αν μετράει η γνώμη του καθενός εδώ μέσα σε αυτόν που την ζητάει και την διαβάζει.. αν πίστευες ότι δεν μετράει δεν θα έγραφες είμαι σίγουρη! εύχομαι όταν γεννήσω και αν βρεθώ σε κατάσταση επιλόχειας και είμαι τόσο μπερδεμένη και ζητήσω βοήθεια εδώ μέσα (η γρήγορη λύση πριν πας σε γιατρό) για να καταλάβω τι είναι αυτό που μου συμβαίνει να μην βρεθούν δέκα kine να με χτυπήσουν συγκαταβατικά στην πλάτη πατ πατ και να μου πουν ελα βρε η ζωή είναι ωραία μια θλίψη είναι θα περάσει..

 

υ.γ ξέρω ότι 'διαβάζομαι' επιθετικά αλλά έχοντας στο περιβάλλον μου πολυαγαπημένη φίλη που πέρασε επιλόχειο σε σημείο να παρακαλάει ,με όση λογική μπόρεσε να βρει στον γολγοθά που περνούσε, να πάρουν το παιδί για να μη το βλάψει και βλέποντας την άμεση βελτίωση με φάρμακα και πλέον δύο χρόνια μετά απολαμβάνει την οικογένεια και την μητρότητα δεν μπορώ παρά να μην 'εξοργίζομαι'.. και όχι, καμία συγκαταβατική ή λογική κουβέντα κατάφερνε να μπει στο μυαλό της την ώρα που από τον τρόμο να μην πάθει κάτι το παιδί επέλεγε να το βλάψει η ίδια ώστε να μη βλαφτεί από άλλους.. (παράλογο ε; ε ας το συζητήσουν λογικά όσοι μπορούν στον δικό τους άνθρωπο που θα το ξεστομίσει...)

 

υ.γ 2 με το να αρνούμαστε την ύπαρξη ψυχικών διαταραχών ή να τις βάζουμε στο δικό μας ιδεολογικό πλαίσιο και να αρνούμαστε στον εαυτό μας και στους δικούς μας ανθρώπους τα εργαλεία για την αντιμετώπισή της μας γυρνάει διακόσια χρόνια πίσω και μόνο κακό κάνουμε μακροπρόθεσμα! αποδεχτείτε ότι είναι ασθένειες επιτέλους! είναι διαταραχές, είναι κομμάτια του ανθρώπινου σώματος που πάσχουν όπως πάσχει κάθε άλλο όργανο και αφήστε την επιστήμη να προχωρήσει μπροστά για να βρεθούν οι θεραπείες! μην τις αντιμετωπίζετε σαν ιδιοτροπίες σαν λόξες σαν θλίψη και σαν κάτι περαστικό που περνάει με την λογική και την συζήτηση! δεν περνάει καμία άλλη ασθένεια έτσι! κάτι νοσεί κάτι έχει απορρυθμιστεί αφήστε τον κόσμο να βρει την υγεία του! έλεος με τα ταμπού και τις ιστορίες από τον προηγούμενο αιώνα!

 

 

[Summer love]

Kine , διαβάζω το θέμα από χθες και ως επαγγελματίας στο χώρο της ψυχικής υγείας θα ήθελα απλά να πω ότι είναι επικίνδυνο να απορρίπτουμε ένα κλάδο της επιστήμης . Καταρχήν το DSM δεν είναι διαγνωστικό τεστ ! Είναι διαγνωστικό εγχειρίδιο για τις ψυχικές διαταραχές όπως το ICD για νόσους κτλ . 

Ειναι απλά σαν να λέμε ένας τρόπος οι ειδικοί να χρησιμοποιούν μια κοινή γλώσσα . Αυτό είναι απόλυτα λογικό .

ως προς τα υπόλοιπα  kine Δεν γίνεται να μπαίνουν οι οποίες διαταραχές στο υποκείμενο αξιολογικό σύστημα του καθένα . Είναι λάθος να χρησιμοποιείς το λεξικό για να εξηγήσεις την επιλόχειο κατάθλιψη ..... τι θα πει θλίψη ;;; ! 

Δυστυχως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά αντιθέτως είναι εντελώς περίπλοκα 

 

[kine]

Ανοίγω μια συζήτηση, προτρέποντας να γίνει μια ιστορική κατανόηση της δημιουργίας της ψυχιατρικής, επίσης βάζοντας ένα ελάχιστο υλικό για συζητήση (δεν ξέρω τι νόημα έχει να αραδιάζω βιβλιογραφίες, όταν δεν υπάρχει διάθεση να ακουσει κανείς μερικά 3λεπτα βίντεο) και καταθέτωντας κάποια ονόματα που έχουν άλλη προσέγγιση της ψυχιατρικής και την έχουν εφαρμόσει διαφορετικά. Τίποτα από όλα αυτά δεν ελέγχθηκαν εκτενώς. Αλλά είχα εκτενέστατες απαντήσεις, επιθετικές και μη, που σκοπό είχαν απλώς να επισημάνουν την μη ανεκτικότητα σε οτιδήποτε αναιρεί, ότι είναι ήδη γνώριμο. 

 

Εκφράζεται συνολικά, πλην κάποιων εξεραίωσεων, μια ιδεολογικά προκατειλημένη αντίληψη, ότι η ψυχιατρική, ως κλάδος της ιατρικής, αυτομάτως (όπως και η ιατρική) κατέχουν απόλυτη γνώση πάνω στα αντικείμενα με τα οποιά καταπιάνονται και δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να μπει υπο κρίση σε αυτές, μιας και το μόνο που μένει για να βεβλτιωθούν, είναι η πάροδος του χρόνου, η εκτενέστερη έρευνα και η πρόοδος της τεχνολογίας. Αυτή η πεποίθηση, δυστυχώς δεν αφήνει κανένα απολύτως περιθώριο συζήτησης γιατί, αυτομάτως κάθε κριτική σε επιμέρους πρακτικές και στάσεις της ψυχιατρικής, μεταφράζεται σε φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

 

Για να μην μπορεί να δικαιολογηθεί η εμονή σε παραφράσεις, θα επαναλάβω ότι: όποιος θέλει να λαμβάνει αγωγή, καλώς την λαμβάνει, όποιος θέλει να επισκέπτεται ψυχίατρο, καλώς τον επισκέπτεται, όποιος επιθυμεί την νοσηλεία του, καλώς την επιθυμεί, όποιος αισθάνεται ότι έχει καλύτερη ζωή με τη χρήση ψυχοφαρμάκων, απ' ότι χωρίς αυτά, καλώς κρίνει θετικά την λήψη αυτών. 

 

Οποιος όμως δεν θέλει να εγκλειστεί άθελα του, καλώς διαμαρτύρεται γι'αυτό, όποιος δεν θέλει να λαμβάνει αγωγή με το ζόρι, καλώς την αρνείται, όποιος δεν θέλει να επισκεφτεί ψυχίατρο, καλώς τον αγνοεί, όποιος δεν θέλει να εκλαμβάνεται η δυσφορία του, τα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει, η έλλειψη πόρων και σχέσεων, ως ψυχασθένεια, καλώς προσπαθεί να δώσει ένα άλλο παράδειγμα. 

 

ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ έχει δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. 

 

Από κει και πέρα, αντιλαμβάνομαι ότι δεν υπάρχει κανένα ζητούμενο ή ερώτημα για συζήτηση, αφού η πλειονότητα όσων έδωσαν τις αποκρίσεις τους, είναι καθόλα ικανοποιημένη, με της απαντήσεις της ψυχιατρικής στα ανθρώπινα προβλήματα. Δεν έχω σκοπό να πείσω κάποιον, αλλά να ανοίξω έναν διάλογο. Εφόσον δεν υπάρχει διαλεκτική και όλα είναι ξεκαθαρισμένα και αυτονόητα, λυπάμαι για την αναστάτωση που προκάλεσα στην κοινότητα μας. 

 

ΥΓ. Εχω την πεποίθηση πως ακόμη κι αν έγραφα με ονοματεπώνυμο και βιογραφικό αναρτημένο, δεν θα είχα καλύτερης μεταχείρισης. Αλλωστε, εχω αναρτήσει ένα όνομα με ισχυρότατο βιογραφικό (πολύ πιο βαρύ, απ' ότι θα μπορούσε να είναι ποτέ το δικό μου) και προσπεράστηκε με κάθε ευκολία σαν μείζονος σημασίας αναφορά. Εκτός των άλλων, η χρήση της ιδιότητας ως μέσο επιβολής των απόψεων, δεν με εκφράζει και δεν την ασκώ. Εφόσον τα γραφόμενα δεν μπορούν να προκαλέσουν το άνοιγμα ενός διαλόγου, δεν αντιμαλαμβάνομαι γιατί θα το κάνει μια ιδιότητα. 

 

ΥΓ. 2 Για όποιον έστω κι από περιέργεια θέλει να ανοίξει τους ορίζοντες της κατανόησης του, ελέγξτε το βιογραφικό και την ιστορική εξέλιξη των πρακτικών, του Franco Basαglia. Για να γίνει αντιληπτό το "εναλλακτικό" της πρακτικής του εν λόγω, πρέπει να μελετήσεις την εφαρμογή στην πράξη, την αντιμετώπιση που είχαν οι χρόνια έγκλειστοι ασθενείς και το πως έγιναν ξανά μέλος της κοινότητας. Πως αντιμετωπίζονται εντός της οικογένειας οι κρίσεις του ενός, πριν φτάσουμε σε εγκλεισμό κ.α. . Το να χρησιμοποιούμε τους τίτλους μιας μεθόδους, χωρίς να μας απασχολεί η εφαρμογή, ο τρόπος, η μεθοδολογία, η αντίληψη που ασπάζεται ο λειτουργός που το εφαρμόζει, είναι υπεραπλούστευση και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κατανοήσει το πραχθέν. Ως συνέπεια αυτής της υπεραπλούστευσης, μπορεί αν θεωρείται το κλείσιμο των ψυχιατρείων, ως πρόοδος, την στιγμή που στην εφαρμοφή του, απλώς πετάει στο δρόμο ή στέλνει σε άλλες δομές, τους ανθρώπους που μεταχειριζόταν μέχρι χθες. Ή να θεωρείται ως πρόοδος η απομάκρυνση από την ινσουλινοθεραπεία ή το ηλεκτροσόκ, την στιγμή που η χορήγηση ψυχοφαρμάκων, φτάνει στο επίπεδο της "χημικής λοβοτομής" με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να θεραπεύονται, καταλήγοντας όντως σαν "ζόμπι", με μέτρο της θεραπείας, την ησυχία τους κι όχι την ποιότητα ζωής τους.

 

 

Περιοδικό "Κοινωνία και Ψυχική Υγεία"  : http://www.psy.auth.gr/el/κοινωνία-και-ψυχική-υγεία

Εναλλακτική ψυχιατρική:  https://www.politeianet.gr/books/9789600348040-basaglia-franco-kastaniotis-enallaktiki-psuchiatriki-147467

Οι θεσμοί της βίας:  https://www.politeianet.gr/books/9789609862608-basaglia-franco-bibliotechnia-oi-thesmoi-tis-bias-kai-alla-keimena-147628

Η έννοια της υγείας και της αρρώστιας:  https://christostsantis.com/2014/04/12/η-έννοια-της-υγείας-και-της-αρρώστιας-franco/

 

Επεξεργάστηκαν 12 Αυγούστου,2017 by kine

[ΑΡΓΚ]

Ειλικρινά kine δεν καταλαβαίνω τι είναι αυτό που προτείνεις. Να μην πάει ο ασθενής στον γιατρό, να αρνηθεί τη θεραπεία, και να κάνει τι; 

Να περιμένει το θάνατο;