Φοβίες παιδιών και αντιμετώπιση τους

[BIZELI]

Σκέφτηκα να γραφουμε εδώ φοβίες που έχουν τα τέκνα μας και ίσως τρόπους και συμβουλές για να τις αντιμετωπίσουμε!!!

 

Μέχρι στιγμής (αν και η δικιά μου είναι μικρή ακόμη) φοβάται τα εξής:

1. Το τρελό μπαλοζωάκι που με το που το έβαζα σε λειτουργεία έκλαιγε με μαύρο δάκρυ.-Λύση: Παύση του παιχνιδίου και απόκρυψη του στη ντουλάπα.

2.Τους ξένους,αλλά όχι πάντα- Λύση? προσπαθώ να την έχω αγκαλιά για να νοιώθει ασφαλής και φαντάζομαι ότι θα της φύγει σιγά σιγά ε?

3.Τα μούσια και τα γένια (φοβία που όπως φαίνεται είναι στο dna μας γιατί το ίδιο φοβούμουν και εγώ μικρή)-Λύση: Να ξυρίζω τους επισκέπτες

[Μαρια Στυλιανακη]

για τους ξένους, είναι απολύτως φυσιολογικό αλλά και θέμα απλώς χαρακτήρα.

Καλά κάνεις και την κρατάς κοντά σου για να αισθανθεί ασφάλεια.

Εξάλλου όταν γνωρίζει σιγά σιγά τον κόσμο, τότε είναι καλό να αισθανθεί ασφάλεια, πρίν για ποιό λόγο - για να ικανοποιεί τον καθένα που ίσως θέλει να την πιάσει επειδή είδε ένα γλυκούλικο παιδάκι? όχι

Ακόμα και με παιδαγωγούς - (μια παιδαγωγός που σέβεται το παιδί ποτέ πχ δεν θα το πιέσει να κάνει κάτι απο την πρώτη μέρα εάν εκείνο δεν θέλει).

 

Το θέμα είναι πχ να μην την πιάνεις αγκαλιά με πίεση και φόβο και τρόμο γιατί έτσι βαθμολογείς με μεγαλύτερο "ποσοστό" την κατάσταση. (εάν δεν υπάρχει δηλαδή λόγος για φόβο και τρόμο)

 

Παράδειγμα με σκύλους:

Kάποιοι γονείς μερικές φορές, επειδή οι ίδιοι φοβούνται τους σκύλους, αρπάζουν το παιδί με φόρα και το κρατάνε σφιχτά πάνω τους λέγοντας με τρεμάμενη φωνή "προσοχή σκύλος" το πιο πιθανό είναι να μεταβιβάσουν τον φόβο τους στο παιδί ανεξαιρέτως κατάστασης.

Το καλύτερο είναι απλώς να τους λέμε πχ

"τους σκύλους που δεν τους ξέρουμε δεν τους χαιδεύουμε αν δεν μας πεί το αφεντικό ότι είναι ήρεμα σκυλακια. Υπάρχουν ήρεμα και άγρια σκυλιά - τα άγρια μπορεί και να δαγκώσουν αν φοβηθούν ή αν τους τραβήξεις την ουρά ή αν τους πάρεις το παιχνίδι ή αν τους κλοτσήσεις. "

 

Αυτό βέβαια είναι για τις πιό μεγάλες ηλικίες.

 

Πρίν, απλώς αγκαλιάζουμε και τα ηρεμούμε λίγο. Δεν είναι κακό το να φοβούνται κάτι, δηλαδή δεν προσπαθούμε να εξαφανιστεί ο φόβος αυτός αλλά απλώς να δούν ότι αυτό το ερέθισμα μπορεί μεν να τους είναι άγνωστο αλλά δεν είναι ακόμα απειλή, αφήνοντας και να καταλαβουν/αισθανθούν και λίγο μόνα τους ότι δεν υπάρχει απειλή. Μια αγκαλιά και φιλάκι είναι μιά χαρά.

Με αυτό το τρόπο ενισχύουμε την ευαισθητοποίηση του δικού τους ένστικτου, και διαίσθησης, δεν προσπαθούμε δηλαδή να επιβάλλουμε κάτι, αλλά απλώς τα βοηθάμε να αναγνωρίσουν και μόνα τους το ότι όλα έιναι οκ.

 

Για τα γένια ίσως θα ήταν καλό να πάρεις μία κούκλα με γένια! έτσι ώστε να συνηθίσει ότι δεν είναι κάτι κακό! Η μία κούκλα αγόρι που να έχετε να ζωγραφίσεις γένια. Ένα παραμύθι με ένα χαρακτήρα που να έχει γένια κτλ.

φωτογραφίες απο εφημερίδα με ανθρώπους με γένια, να τις κόψεις, κανεις κολλάζ και να τις κολλήσεις σε παραμύθι πάνω και να τους χρωματίσεις να φαίνονται πιο αστείοι.

[Μαρια Στυλιανακη]

επίσης, είναι και ένα στάδιο αυτό με τους ξένους - όταν κοινωνικοποιηθεί λίγο δηλ πάει παιδικό ή έχεις μια σταθερή ομάδα playgroup ας πούμε μια φορά την εβδομάδα, που να συνηθίσει σε ομάδα άλλων παιδιών και γονιών όπου να νιώθει σταδιακά όλο περισσότερη εμπιστοσύνη αυτό θα μειωθεί σχετικά.

 

επίσης έχει συζητηθεί και εδώ

"Τρομάζει, φοβάται... ( 1 έτους )" : http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?p=55851#55851

[BIZELI]

Ευχαριστω για τις συμβουλές Μαρία

έχω παρατηρήσει πάντως ότι οι πληοψηφία αυτών που φοβάται σε ένα ποσοστό 99% είναι άντρες και βέβαια μόνο μεγάλους ανθρώπους.Επειδή έχει και τον ανηψιό μας κάθε μέρα σχεδόν μαζί και κούνιες πάμε και έρχεται σε επαφή με παιδάκια σχεδόν καθημερινά βλέπω ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα με άλλα παιδάκια, ίσα -ίσα γελάει και χαίρεται.Συμφωνώ 1000% μαζί σου , ότι δεν θα της επιβάλλω ποτε να πάει σε άλλου αγκαλια όταν δεν θέλει η ίδια.

 

Η ιδέα για τα μούσια είναι πολύ καλή,θα την εφαρμόσω

[NANA]

ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΕΣ ΦΟΒΙΕΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΕ ΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ..... Η ΕΥΗ ΔΕΝ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΟΥΤΕ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ, ΟΥΤΕ ΤΑ ΥΨΗ, ΟΥΤΕ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ, ΟΥΤΕ ΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ, ΟΥΤΕ ΤΑ ΖΩΑ, ΟΥΤΕ ΤΑ ΑΜΑΞΙΑ. Τ Ι Π Ο Τ Α!!!

ΚΑΙ ΑΝ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΑΘΕΙ ΚΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ, ΕΓΩ, ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΗ ΕΙΧΕ ΛΟΓΙΚΗ ΓΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗ ΗΛΙΚΙΑ ΤΗΣ. ΔΗΛΑΔΗ ΠΗΓΑΙΝΕ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΣΤΟ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΙΛΟΥΣΕ "ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΘΑ ΜΕ ΧΤΥΠΗΣΟΥΝ ΤΑ ΑΜΑΞΙΑ". ΑΠΟΣΤΗΘΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΗΡΕΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΤΗΣ ΛΕΜΕ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΠΑΝΤΑ, ΕΞΑΛΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΜΩΡΟ. ΟΤΑΝ ΘΥΜΩΝΕΙ Η' ΝΕΥΡΙΑΖΕΙ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ. ΓΕΝΙΚΑ ΘΑ ΗΜΟΥΝ ΠΙΟ ΗΣΥΧΗ ΑΝ ΗΞΕΡΑ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΚΡΕΜΑΣΤΕΙ ΑΠΟ ΤΟ 2 ΜΕΤΡΑ ΜΟΝΟΖΥΓΟ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ ΕΠΕΙΔΗ ΦΟΒΑΤΑΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΕΧΩ ΓΕΝΝΗΣΕΙ ΤΟΝ ΤΑΡΖΑΝ. ΑΝ ΔΕΝ ΧΑΙΔΕΥΕ ΟΠΟΙΟ ΣΚΥΛΑΚΙ ΝΑ 'ΝΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΙΛΟΥΣΕ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ. ΤΟ "Ο ΦΟΒΟΣ ΦΙΛΑΕΙ ΤΑ ΕΡΜΑ" ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΣΧΥΕΙ ΣΕ ΕΜΑΣ!!! ΕΛΠΙΖΩ ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΤΙ ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ΘΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ.

[Μαρια Στυλιανακη]

υπάρχουν και τα παιδιά τα οποία δεν φοβούνται τίποτε.

εκεί αντί του καθησυχάσματος, χρειάζονται ευαισθητοποίηση για το ποιά είναι τα όρια που είναι καλό να ακολουθούν...για να προστατέψουν το σώμα τους. (και να καταλάβουν και τί είναι το σώμα τους)

Κρατάει πολύ μέχρι να γίνει... αλλά και αυτό ρυθμίζεται με τον καιρό..

 

(εγώ νομίζω ήμουν έτσι μικρή - η καημένη η μητέρα μου... - έχω πατήσει βελόνες, κόψει το δάχτυλο με το ηλεκτρικό μαχαίρι - 5 ετών - όταν βγήκε μια στιγμή απο το σπίτι να δώσει ψωμί στην γειτόνισσα, βγάλει νύχια, σπάσει δόντια - γέφυρα μπροστά..., παραλίγο βγάλει μάτι σε αγορίστικα παιχνίδια...)

 

παίζει σημαντικό ρόλο εκεί η ευαισθητοποίηση για το ίδιο τους το σώμα.. ότι το προσέχουμε, το φροντίζουμε και το αγαπάμε... ενασχόληση με την προσωπική φροντίδα κτλ...κάντε τα λίγο θέμα όλα αυτά. όπως και παιχνίδια και ζωγραφική με όλο το σώμα - για να υπάρξει μεγαλύτερη συνειδητότητα/σεβασμός για το σώμα της. Σε μεγάλο χαρτί να ξαπλώσει να την ζωγραφίσεις, το πόδι, το χέρι κτλ. Βιβλία με θέμα το σώμα..

 

Στην δική μου περίπτωση πχ η μητέρα μου όλο έκανε κριτική για το τι έκανα με το σώμα μου (ότι καθόμουν στραβά, ότι περπατούσα στραβά,για το τι ρούχα διάλεγα, για το ότι έβαζα το δάχτυλο στο στόμα άσε ) με αποτέλεσμα και εγώ να μήν έχω τόσο σεβασμό για το σώμα μου.

Είναι και αυτό πολύ πολύ σημαντικό.

 

Δεν τα λέω ότι εσύ τα κάνεις αυτά ε / απλώς λέω ότι να το προσέξεις έτσι ώστε να αποφύγεις αυτά που πχ η έρμη η μητέρα μου δεν ήξερε πώς να τα αποφύγει..

[ΣΟΦΙΑ]

Εμείς είμαστε στο άλλο άκρο. Είναι πολύ προσεκτικός.. Δεν μου δίνει την αίσθηση οτι φοβάται αλλά δεν επιχειρεί παράτολμα πραγματα.. πρώτα τα ζυγίζει.. και σκαρφαλώνει και ανεβαίνει αλλά έχει αίσθηση του κινδύνου και ζητάει βοηθεια όταν νομίζει ότι δεν μπορεί.. Ξεκίνησε να κανει πλεον ποδήλατο σε κανονικο με βοηθητικές και προχτές μου λεει μαμα θελω παρεις κράνος, μη χτυπήσω αμα πέσω.... (σημείωση δεν έχουμε μηχανή) Στην τσουλήθρα π.χ. οταν είναι πολλά παιδιά πανω με το που ανέβει τις σκάλες κάθεται στα γόνατα ή στα 4 και πηγαίνει να κυλήσει σαν να νιωθει πιο μεγάλη ασφαλεια μην τον σπρωξουν ίσως δεν ξέρω...

[Polina]

δεν μπορώ να πώ ότι έχει κάποια ιδιαίτερη φοβία δηλ να φοβάται το σκοτάδι, κάποιο ζώο κλπ. Αν διαπιστώσω ότι αισθάνεται κάπως περίεργα για κάτι/κάποιον προσπαθώ να του εξηγήσω πχ γιατί δεν πρέπει να φοβάται το σκοτάδι, ή όταν βροντάει. Εντάξει τους ξένους ή άτομα που δεν γνωρίζει δεν πλησιάζει αλλά αυτό δεν με απασχολεί, νομίζω ότι είναι φυσιολογικό. Βέβαια ούτε και εγώ έχω κάποια ιδιαίτερη φοβία για να του την μεταφέρω πχ για τα σκυλιά και σε αυτό που έγραψε η Μαρία παραπάνω σχετικά με τη "μεταφορά" προς τα παιδιά είναι το σημαντικότερο.

Πιστεύω ο Ιωακείμ να συνεχίσει έτσι!

[Μαρια Στυλιανακη]

το καλύτερο είναι να μην προσπαθούμε να τα πείσουμε ότι δεν πρέπει να φοβούνται.

είναι υγιές πράγμα ο φόβος, μέχρι ενός σημείου -

το σημείο αυτό μπορεί να είναι ο πανικός - τα πανικόβλητα ουρλιαχτά ενός παιδιού.

όμως, ακόμα και σε εκείνη την περίπτωση δεν βγάζει πουθενά να προσπαθήσουμε να τα πείσουμε ότι δεν πρέπει να φοβούνται -

το καλύτερο είναι να δεχτούμε το φόβο τους, και να τα βάλουμε σε επαφή με αυτό που φοβούνται σε πιό ήπιες καταστάσεις λίγο λίγο, έτσι ώστε σιγά σιγά να τους φανεί οικείο.

 

τα λόγια δηλαδή δεν κάνουν κάτι θα έλεγα καλό - μιάς και το παιδί εκείνη τη στιγμή ίσως δεν ξέρει και το ίδιο τι το φοβίζει... και λειτουργούν συνολικά οι προσπάθειες, κάνοντας το παιδί να νιώσει ένοχο που φοβάται γενικά.

 

άρα, προσπαθούμε σιγά σιγά, άλλες μέρες δηλαδή όχι την ίδια στιγμή απαραίτητα, να τα εξοικοιώσουμε με αυτο που τους προκάλεσε τον φόβο.

 

όταν φοβούνται, απλώς αγκαλίτσα.

[Αντιγόνη]

Bizelaki και μένα φοβόταν ακριβώς τα ίδια! Είχα πάει με μια χαρά να της πάρω το μπαλοζωάκι και κλάαααμα η κυρία!.. Μετά όμως από λίγο καιρό δεν το αποχωριζόταν! Μετά που την πήγαινα να την κρατάει η μαμά μου και ο παππούς της έχει γένεια, σιγά σιγά εξοικιώθηκε και μ αυτά. Με τους ξένους είναι γενικά ντροπαλούλα. Τώρα φοβάται κάτι κουφά. Τη ντουσιέρα του μπάνιου όταν τρέχει νερό (ντόινγκ!), τους συναγερμούς των αυτοκινήτων και τις σειρήνες, και το πιστολάκι των μαλλιών! Έχει πολύ θάρρος με τα άλλα παιδάκια και δεν φοβάται καθόλου τα ζώα και τα σκυλιά (όπως η μαμά της.. )

[Polina]

Μαρία δηλ αν δούμε ότι πχ κλαει γιατί φοβάται όταν αστράφτει και βροντάει να μην προσπαθούμε να τους εξηγήσουμε γιατί γίνεται αυτό; Δεν εννοώ την στιγμή που κλαίει, αλλά όταν είναι ήρεμο.

Πχ ο Ιωακείμ όταν κάποια στιγμή συνέβαινε αυτό, χωρίς να κλαίει ήταν κάπως μαγκωμένος και με κοίταζε σα να περίμενε την αντιδρασή μου για να κλαψει ή όχι. Ετσι λοιπόν τον πήρα αγκαλιά και του είπα ότι τα συννεφάκια παίζουν και κάνουν φασαρία. Αυτό ήταν, την επόμενη φορά δεν είχε κανέναν ενδιασμό, μάλιστα μου το έλεγε και ο ίδιος.

[BIZELI]

όντως ώρες-ώρες φοβούνται κάτι κουφά, αλλά μετά σκέφτομαι πόσο μαγικά ή τρομακτικά μπορει να βλέπουν κάποια πράγματα που είναι τελείως απλά και ασήμαντα για εμας.

έχω παρατηρήσεις και το εξής: όταν της κάνω φωνές με μπάσα ψεύτικη φωνή πεθαίνει τα γελια, μόλις της κάνω ψιλή φωνούλα εκνευρίζεται και βάζει της φωνές ή κλαίει

[ΣΟΦΙΑ]

Αστο τότε bizelaki πρέπει να έχεις προβλημα στις ψιλές.... μην το κουφάνεις το παιδί ντε!!!

[BIZELI]

Σε παρακαλώ πάρα πολύ...μιλαμε για φωνή φωνάρα!!!!Θα σας τραγουδήσω στη συνάντηση...και άμα μείνει κανείς ...

[fokion]

"To παιδι και το σκυλι οπως το μαθεις" σε πολλά πραγματα πιστευω ενα εκ των οποιων ειναι η φοβιες.....

 

Και προσοχή.. οι ΣΥΝΔΙΑΣΜΕΝΕΣ φοβιες των γονεων οχι μονο του ενος...

Περαν λοιπον απο τις εμφυτες μας φοβιες αλλος τα σκυλια, αλλος τα εντομα, αλλος τα μπουμπουνητα και λοιπα..

Μην ξεχνατε τις φοβιες που εμεις οι ιδιοι καλιεργουμε... τυπου "Μπαμπουλα", "ροζαλιας"

Τα οποια αφηνουν διαφορα κουσουρια, απο "της πλακας" οποως 32 αναμενα φωτακια το βραδυ, εως δεν μπορω να κοιμηθω μονος μου οταν μπουμπουνιζει....

 

Γι αυτο λοιπον προσοχη..

Αν εμεις οι ιδιοι αναγνωριζουμε ποιες ειναι οι χαζες φοβιες μας μην τις μεταδιδουμε ΟΣΟ μπορουμε στα παιδια μας.....

[Sofia]

Θα συμφωνήσω με τον Φωκίων.... και θα προσθέσω ότι μπορεί εμείς σαν νέα γενιά να μην χρησκιμοποιούμε τέτοιου είδους εκφοβισμούς: μπαμπούλας, γύφτισσα κ.τλ. αλλά ΠΡΟΣΟΧΗ στις γιαγιάδες και στους παππούδες που παλιότερα τα χρησιμοποιούσαν....

Εμείς ευτυχώς είμαστε τυχεροί και δεν έχουμε τέτοια κρούσματα...

 

Η δικιά μας όραν ήταν μικρή φοβόταν την ηλεκτρική σκούπα, μέχρι που της πήρα μία παιχνίδι σχεδόν ίδια με την αληθινή, και ξεπέρασε τον φόβο της....

Και φοβόταν και τον Fyrby (κάτι τριχωτά κουκλάκια που μιλάνε που είχαν βγει πριν καμιά δεκαριά χρόνια).... αλλά δεν τον εξαφανίσαμε, απλά τον αφήσαμε στο οπτικό της πεδίο και αφήσαμε στην ίδια την επιλογή να τον πλησιάζει ή όχι .... κι έτσι σιγά σιγά εξεικοιώθηκε....

 

Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι (χωρίς να έχει φοβίες) είναι ένα πολύ μετρημένο και προσεκτικό παιδί... Ξέρω ότι συνήθως (99%) δεν κάνει παράτολμα πράγματα γιατί καταλαβαίνει την αίσθηση του κινδύνου....

[Μαρια Στυλιανακη]

ναι αλοίμονο δεν πειράζει να πεις δύο λόγια απλώς δεν χρειάζεται ιδιαίτερη και πολλών λεπτών προσοχή γιατί ή απλώς να το θεωρήσει σημαντικό (τόσο ώστε όταν ξαναγίνει να θυμηθεί ότι είχε φοβηθεί και ότι το είχες κάνει θέμα και να φοβηθεί επειδή το "έμαθε") - εάν τα λόγια πχ που θα πεις δεν τα καταλάβει μπορεί και να το κάνει θέμα, και να "φοβάται" και επίτηδες (υπάρχει και αυτό ), , άλλη φορά απλώς για να του κάνεις αγκαλίτσες και διάφορα - πράγμα που μπορεί να οδηγήσει και σε αυτό που λέει ο fokion.

 

εγώ στον παιδικό έχω παρατηρήσει ότι όποτε τα παιδιά φοβούνται κάτι χωρίς να υπάρχει κάποιος "σοβαρός" λόγος, εάν δεν κλαίνε ή βρίσκονται σε πανικό, τα αφήνω απο μόνα τους να περιμένουν να δουν αν συμβεί όντως κάτι φοβερό, και απο μόνα τους απο την δική μου αντίδραση (απλά συνεχίζω την δραστηριότητα έτσι ώστε να δουν ότι δεν τρέχει τίποτε), βλέπουν ότι "α- δεν είναι τελικά τίποτα" με σκεπτικισμό και μετά τους φεύγει - ακόμα και παιδιά 2 - 2,5 ετών.

Φυσικά εάν κλαίνε σταματάω ότι κάνω και τα ρωτάω και τους δίνω αγκαλίτσα και απομακρύνω ή σταματάω αυτό που τα τάραξε και συνεχίσω μετά την δραστηριότητα.

 

Έχει τύχει ας πούμε να φοβηθεί ένα παιδί κατά την διάρκεια της ομάδας όταν όλοι οι γονείς φωναζουν και κάνουν ήχους σε κάποιο παιχνίδι, να φοβηθεί απο την ένταση του ήχου, - εκεί χαμηλώνουμε την ένταση. Μετά απο κανένα μήνα έχει συνηθίσει τον ήχο, και διαπιστώνει ότι όλα είναι οκ - και εξαφανίζεται ο φόβος για τον ήχο. Εκεί ας πούμε δεν έχει νόημα να πείς κάτι. Απλώς σταδιακή επαφή μέχρι την εξοικοίωση.

 

Στα μπουμπουνητά δεν είναι κακό να κάνετε ότι πχ πάτε να κρυφτείτε σαν παιχνίδι - σε μία καταιγίδα που πχ διαρκεί αρκετά και το παιδί συνεχίζει να φοβάται - να βάλετε ένα σεντόνι πάνω απο ένα τραπέζι πχ και να κάνετε ότι πάτε στο "καταφύγιο" - με γέλια και μυστικισμό ε?

έτσι ώστε η όλη εμπειρία απο φόβο να συνδυαστεί με κάτι άλλο εντυπωσιακό και ευχάριστο για το παιδί - και ίσως να πάρετε ένα κουτί να κάνετε και εσείς τα δικά σας "μπουμπουνητά" - τον μικρό κάδο απορριμάτων του γραφείου πχ, ανάποδα -.

Έτσι εάν ξαναακούσει μπουμπουνητά στο μέλλον θα θυμηθεί την ευχάριστη άλλη δραστηριότητα και πιθανώς να θέλει να την ξανακάνει, αντί να φοβηθεί.

αυτό πχ δεν θεωρείται "αρνητικού είδους" προσοχή αλλά ίσα ίσα βοηθάει το παιδί να αντιμετωπίσει το συγκεκριμένο πράγμα που φοβάται - με το να το χρωματίζει θετικά αντί αρνητικά, με τρόπο κιόλας που μπορεί και μόνο του να επαναλάβει.

(ενώ όταν η παρηγοριά συμπεριλαμβάνει πχ μόνο τον γονιό, τότε θα θέλει πάλι μετά τον γονιό αν ξαναγίνει και ίσως να μην το παρηγορεί κάτι άλλο)

 

ανήκει αυτή η διαδικασία στο problemsolving που είναι πολύ σημαντικό να μαθαίνετε στα παιδια.

=στο πως να αντιμετωπίζει και απο μόνο του (όχι μόνο του εντελώς ε?) κάποια πράγματα. υπάρχει άρθρο για αυτό το θέμα -

http://parents.org.gr/psych/?sid=43 δεν αναφέρεται στον φόβο αλλά και ο φόβος είναι ένα πρόβλημα που και τα παιδιά θα κληθούν να αντιμετωπίζουν με αποτελεσματικό τρόπο, αξιολογώντας κιόλας με κατάλληλο τρόπο μια κατάσταση.

[ΣΟΦΙΑ]

Τώρα που λέτε για μπουμπουνητά το Σαββατο που έγινε ο κακός χαμός απο τη βροχή ήμουν στην κουζίνα και κάτι έπλενα, ο Δημήτρης στο σαλόνι είναι στην ευθεία ο χώρος ενιαίος, πίσω μου έχω την τζαμαρία και κάνει μια αστραπή φοβερή φώτησε όλη η κουζίνα... του λέω λοιπόν κλεινοντας τη βρύση και ξεκινώντας ήρεμα να πηγαίνω προς τα εκεί... Δημήτρη μου τώρα θα ακούσουμε ένα πολύ μεγάλο μπουμπουνητό μην φοβηθείς... και πραγματικά εκανε μια βροντή απίστευτη ομοιά της δεν έχω ξανακούσει.. ευτυχώς το πήρε πολύ καλά.. άλλωστε την ώρα που ακούστηκε σχεδόν είχα φτάσει δίπλα του και όλα καλα...

[fokion]

Αν ομως και ΕΣΥ ετραιμες ( λεμε...) τα μπουμπουμητα????

 

Το παιδι δε φοβαται τιποτα.. γιατι του λειπει η εμπειρια..

 

ΠΧ το μωρο 4,5 μηνων... σχεδον ουτε που ξυμπνησε.... ο θοθυβος την ενοχλουσε απλά.....

 

( το ανωτερω σαν παραδειγμα οπου μπουμπουνητα βαλτε σκυλια κ.λ.π.)

[Sam]

Το Σάββατο έβαλα μπροστά το μπλέντερ για να του ετοιμάσω τα φρούτα του σκαρφάλωσε επάνω μου και άρχισε να τρέμει σαν το ψάρι και να κλαίει φοβήθηκα αρκετά γιατί δεν σταματούσε με τίποτα δεν ήθελε να πάμε ούτε στη κουζίνα ούτε στο δωμάτιο του τα πόδια του έτρεμαν και καθόμασταν στην κρεβατοκάμαρα με το μικρό γαντζωμένο επάνω μου ευτυχώς το μαγαζί είναι κοντά στο σπίτι και ήρθε ο μπαμπάς μας και τον πήρε για να μπορέσω να μαζέψω το τρομερό αυτό μηχάνημα.

Το βράδυ κοιτούσε συνεχώς τον πάγκο της κουζίνας ανήσυχος ....

[Sam]

Φοβίες μέρος δεύτερο χθες το βράδυ πήγαμε στο πάρκο και τον έβαλα να πατήσει στο γρασίδι δεν μπορείτε να φανταστείτε πως μάζευε τα πόδια του και κρεμόταν επάνω μου και συγνώμη παιδί μου ξέσπασα σε γέλια αλήθεια σας λέω ήταν απίστευτο το θέαμα...

[Renia]

Και η δικια μου μεχρι 2 χρονων καθε φορα που εβαζα την ηλεκτρικη σκουπα εβαζε τα κλαμματα!Οταν ομως με δικη μου προτροπη της την εδωσα στα χερια της να "σκουπισει"αυτη και να την επεξεργαστει σταματησε να την φοβαται!Το ιδιο και με το multi...οταν της εβαλα το χερακι στο κουμπι και το πατησε μονη της και καταλαβε οτι ειχε τον "ελεγχο" του θορυβου....ο φοβος περασε!

[Sam]

Και η δικια μου μεχρι 2 χρονων καθε φορα που εβαζα την ηλεκτρικη σκουπα εβαζε τα κλαμματα!Οταν ομως με δικη μου προτροπη της την εδωσα στα χερια της να "σκουπισει"αυτη και να την επεξεργαστει σταματησε να την φοβαται!Το ιδιο και με το multi...οταν της εβαλα το χερακι στο κουμπι και το πατησε μονη της και καταλαβε οτι ειχε τον "ελεγχο" του θορυβου....ο φοβος περασε!

Το δοκίμασα αλλά συνέχισε να τρέμει οπότε σεβάστηκα το φόβο του...θα δοκιμάσουμε πάλι σε λίγες μέρες.

[Renia]

Σ'αυτη την περιπτωση Στελλα μου καλα κανεις και δεν τον πιεζεις.....

πιστευω οτι οσο μεγαλωνει και καταλαβαινει τοσο καλυτερα θα ειναι!

[Μαρια Στυλιανακη]

καθόλου πίεση, πήγαινε με τα νερά του, προσπαθώντας που και που να εντάσσεις κάτι που τον φοβίζει με παιχνίδια.

 

πχ όταν παίζετε συμβολικά να κάνετε μαζί ζζζζζζζζζζζζζζζζζζ

σαν να κάνετε το μίξερ, ή βιβλίο παιδικής μαγειρικής. ή

για το γκαζόν

να δείτε ενα παραμύθι που κάπως έχει γκαζόν.

ή ένα βιβλίο για τον κήπο πχ... ΄

υπάρχουν και άλλοι τρόποι δηλαδή να γνωρίσει ένα παιδί κάτι νέο, χωρίς να χρειαστεί να φοβηθεί, και δεν χρειάζεται να είναι ένα παιδί "αθεόφοβο".

ο φόβος είναι κάτι υγιές, και δεν χρειάζεται καθόλου να πιεστεί να τους ξεπεράσει.

οπότε:

καθησύχασμα,

και επεξεργασία του γεγονότος που το κάνει να φοβάται με άλλους τρόπους αρχικά, όχι κατευθείαν άμεσα.