Έντονη εσωστρέφια και γενικότερα προβλήματα συμπεριφοράς τώρα που ξεκίνησε το σχολείο

[xpan]

Καλημέρα.

 

Η κόρη μας είναι 3 ετών και μέχρι πριν από 2 μήνες μεγάλωνε με τους γονείς της. Η γυναίκα μου δουλεύει πρωί εγώ δουλεύω βράδυ. Και όταν χρειάστηκε να δουλέψω εγώ πρωί τότε οι γιαγιάδες / παππούδες βοηθούσαν. Κατά 80% του χρόνου τον έχει περάσει με τους γονείς της. Είναι μοναχοπαίδι (προβλήματα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης δεν μας αφήνουν πολλές επιλογές για 2ο παιδί) και ολιγάμνιο αλλα και ολιγόφαγο (πίνει πολύ γάλα ευτυχώς, και τρώει κυρίως υδατάνθρακες ρύζι, μακαρόνια, πατάτες, κλπ, ψωμί, μέλι, λίγο αυγό και τυρί όλα άγευστα και χωρίς σάλτσες)

 

Γενικά κάνει δύσκολα φιλίες και χρειάζεται πολύς χρόνος για να προσαρμοστεί σε νέες παρέες. Παίζει με τα ξαδέρφια της και με 2-3 άλλα παιδάκια φίλων που συναντιόμαστε πιο συχνά. Είναι ένα εσωστρεφές παιδί με μεγάλη προσκόλληση στη μητέρα του (που γενικότερα είναι και πιο προστατευτική από εμένα).

 

Από τότε που ξεκίνησε το σχολείο έχουμε παρατηρήσει έντονη αρνητικότητα σε πολλά θέματα. Τα βράδια απαιτεί να κοιμάται με τη μαμά του. Μπορεί να έρθει στο κρεβάτι μας κατά τη διάρκεια της νύχτας. Ενώ κάνει κολύμβηση από 6 μηνών φέτος αποφάσισε ότι "επειδή έχει πολλά παιδάκια" δε θέλει να πηγαίνει (στο τμήμα της έχει άλλα 3 - αγόρια όλα και φέτος μπαίνει στην πισίνα με τη δασκάλα και όχι με τη μαμά της). Στο σχολείο έκανε μια προσπάθεια να προσαρμοστεί άλλα ήρθαν οι αρρώστιες και την κράτησαν πίσω. Μια μέρα πήγαινε 3 καθόταν.

 

Εχθες η δασκάλα μας έκανε παράπονα ότι το παιδί δεν έχει προσαρμοστεί καθόλου. Δεν παίζει με άλλα παιδιά, δεν τρώει τίποτα ενώ μπορεί να κλάψει κατά τη διάρκεια της ημέρας ακόμα και αρκετές φορές. Μπορεί να πάρει ένα παιχνίδι και να παίζει μόνη της στο τραπεζάκι, θα ακούσει όλα τα παραμύθια, θα κάτσει ήσυχα στον κυκλο με τα άλλα παιδάκια, θα είναι υπάκουο παιδί γενικά, απλά όταν σκορπίζουν τα παιχνίδια κάτω στο πάτωμα παίρνει ένα και κάθεται μόνη της στην άκρη.

 

Όταν πάω να την πάρω και μέχρι να την φέρω σπίτι δεν μιλάει καθόλου (στο αυτοκίνητο π.χ.). Μόλις μπει μέσα (και προφανώς αισθανθεί ασφάλεια) τότε γίνεται άλλο παιδάκι. Θα φάει, θα παίξει θα γελάσει, κλπ.

 

Οι φίλοι μας λένε ότι είναι έναι παιδί που δεν αντέχει τόση πίεση και τώρα ζορίζεται από πολλές μεριές (κοινωνικά άλλα και προσωπικά με τις αρρώστιες που πέρασε μαζεμένες, μέχρι να πάει σχολείο δεν είχε αρρωστήσει ποτέ) και δεν πρέπει να το ζορίζουμε άλλο.

 

Τι μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε τη συμπεριφορά της;

 

Χίλια συγνώμη για το σεντόνι. Προσπάθησα να είμαι όσο περισσότερο λεπτομερής για να μπορέσω να δώσω μια εικόνα του τι συμβαίνει. Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας και οποιαδήποτε συμβουλή μπορείτε να μας δώσετε.

 

Χρίστος

[ballou]

Δεν βρίσκω λόγο να ανησυχείς. Ακριβώς το ίδιο ειναι και η δική μου (συνομίλη της δικής σου), άγγελος στο σχολείο (κάνει ακριβώς ότι κάνει και η δική σου) και τύρρανος στο σπίτι (μεταλλάσεται). Από παιδάκια άλλων φίλων μας μπορεί να περάσουν και 3-4 ώρες για να έρθει στα ίσα της και να τους αφιερώσει λίγο χρόνο μαζί τους. Νομίζω ότι είναι λίγο παραπάνω ντροπαλή. Το ότι σου έκαναν σχόλια από τον παιδικό της, δεν το κατάλαβα, δεν είναι όλα τα παιδάκια το ίδιο, και προπαντώς δεν κολλάμε ταμπέλες "Ντροπαλή" , "Χαμηλών τόνων". Θα το ξεπεράσει μόνη της όταν νιώσει έτοιμη. Με το να την πιέζετε να αλλάξει νομίζω πως μόνο το αντίθετο αποτέλεσμα θα πετύχετε.

Όσο για το φαγήτο... πονεμένο κεφάλαιο, εμένα μόνο γάλα και μακαρόνια τρώνε, τα κακά τους είναι άσπρα.

[mmaria]

 

Εχθες η δασκάλα μας έκανε παράπονα ότι το παιδί δεν έχει προσαρμοστεί καθόλου. Δεν παίζει με άλλα παιδιά, δεν τρώει τίποτα ενώ μπορεί να κλάψει κατά τη διάρκεια της ημέρας ακόμα και αρκετές φορές. Μπορεί να πάρει ένα παιχνίδι και να παίζει μόνη της στο τραπεζάκι, θα ακούσει όλα τα παραμύθια, θα κάτσει ήσυχα στον κυκλο με τα άλλα παιδάκια, θα είναι υπάκουο παιδί γενικά, απλά όταν σκορπίζουν τα παιχνίδια κάτω στο πάτωμα παίρνει ένα και κάθεται μόνη της στην άκρη.

 

λιγο ακυρο το βρισκω απο τη δασκαλα να κανει παραπονα εφοσον δεν δημιουργει προβλημα το παιδι στην ταξη, δηλ δεν ενοχλει. εκεινη δηλ δεν θεωρει οτι ειναι μεσα στη δουλεια της να βοηθησει το παιδι?

κοιτα κι εγω που ειχα αδερφια, στο νηπιαγωγειο, δεν εκανα πολλες παρεες αρχικα. επισης δεν ηθελα να ζωγραφισω γιατι εβλεπα οτι δεν εφτιαχνα "καλα" οτι μας εδιναν και ετσι δεν εκανα τιποτα. δεν ξερω πως την ειχα δει, ή τελειο ή τιποτα? δεν καλοθυμαμαι...

ε... η δασκαλα με ειπε λιγο απροσαρμοστο!

ε λοιπον πιστευω οτι το παιδι πρεπει να βοηθηθει μεσα στο σχολειο απο τη δασκαλα, και στο σπιτι απο εσας με εμφαση στις κοινωνικες επαφες.

[Ellemphriem]

Εγω ετσι ημουν μεχρι τελος γυμνασιου παντως.....και δεν λεω πολλα.......τελικα αν το παιδι δεν ειναι εξωστρεφες το βγαζουν αυτοματα προβληματικο. Δεν το καταλαβα ποτε αυτο. Μετα το γυμνασιο εκανα μια εκρηξη και εγινα το ΑΚΡΙΒΩΣ αναποδο. Αφηστε τα παιδια να αναπτυχθουν με τον δικο τους τροπο (και δεν το λεω στους γονεις, το λεω στους δασκαλους που αν δεν ειναι ετσι και ετσι, εχει αυτοματα προβλημα)..........

[amaretto]

Η εσωστρέφεια δεν πρέπει να συγχέεται με τη ντροπή ή τη δειλία, δεν είναι "πρόβλημα", είναι διαφορετικός τύπος παιδιού/ανθρώπου. Το παιδί πρέπει να έχει την άνεση να διαλέγει πότε εκείνο θα συμμετέχει (γιατί πάντοτε υπάρχουν οι στιγμές/φάσεις εξωστρέφειας) και να έχει εναλλακτικές, όταν θέλει να ασχολείται μόνο του.

Για αρχή νομίζω ότι καλό είναι να ξεκαθαρίσετε στη δασκάλα να μην την πιέζει, όταν δεν θέλει να συμμετέχει. Μετά, απλά να φροντίζετε να έχει αρκετά ερεθίσματα, για να μη βαριέται στο σπίτι. Εφόσον υπάρχουν παιδιά με τα οποία τα πάει καλά, επιδιώκετε τις επαφές. Επίσης, μια καλή ευκαιρία είναι όταν υπάρχουν μεγαλύτερα παιδάκια, για να παίξουν, γιατί αυτά δείχνουν μεγαλύτερη κατανόηση ως προς τις απαιτήσεις που έχουν από την παρέα ενός μικρότερου παιδιού. Άλλωστε στην ηλικία αυτή είναι οριακό το παιχνίδι με παρέα, αρκετά παιδιά συνεχίζουν να παίζουν παράλληλα και όχι "μαζί".

[xpan]

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις και το χρόνο σας. Ήδη αισθανόμαστε κάπως καλύτερα

 

Το θέμα είναι πως έχω την εντύπωση ότι επειδή στο σπίτι υπάρχει πάντα ένας γονιός που ασχολείται μαζί της (θα παίξουμε, θα διαβάσουμε παραμύθια, κλπ) περνάει πολύ καλύτερα και ενδεχομένως να μην κατανοεί το λόγο να πηγαίνει σχολείο (που για μας είναι πρωτίστως η κοινωνικοποίηση). Ίσως να αισθάνεται κάπως ότι την απορρίπτουμε κιόλας που την στέλνουμε στο σχολείο να είναι με παιδιά που δε ξέρει.

 

Αυτό που ξεκινήσαμε να κάνουμε τις τελευταίες 2-3 μέρες είναι να παίζουμε λιγότερο μαζί της εξηγώντας της ότι εμείς δεν είμαστε "παιδάκια" και πως θα πρέπει κάποια στιγμή να παίζει και με τους συμμαθητές της. Δεν ξέρω αν αυτή η κίνηση είναι σωστή. Βέβαια δεν πτοήθηκε καθόλου. Μπορεί να παίζει μόνη της με τις ώρες (βαριέται κάποια στιγμή, σαφώς άλλα υπάρχουν πολλές στιγμές που ξεχνάς ότι υπάρχει μέσα στο σπίτι).

 

Για το φαί πάντως (μια και το αναφέραμε) προσπαθώ να ψωνίζω πάντα από τα βιολογικά το γεύμα της (π.χ. μακαρόνια ολικής άλεσης ή ζέας ή ακόμα και το γάλα παρόλο που έχει 3πλάσια τιμή) γιατί εφόσον τρώει λίγα και από λίγο τουλάχιστον ας τρώει καλά (θεωρητικά πάντα γιατί ποτέ δεν ξέρεις)

[Marigoula]

Μπορεί να παίζει μόνη της με τις ώρες (βαριέται κάποια στιγμή, σαφώς άλλα υπάρχουν πολλές στιγμές που ξεχνάς ότι υπάρχει μέσα στο σπίτι).

 

Νομίζω αυτό είναι γνώρισμα που έχουν τα μοναχοπαίδια, να παίζουν και εν τέλει να περνούν καλά και μόνα τους (κι εγώ μοναχοπαίδι είμαι και το θυμάμαι αυτο).

Η κορούλα σου είναι πολυ μικρή ακόμα για να δείξει ολοκληρωμένο χαρακτήρα και να ανταποκριθεί σε συγκεκριμενες προσδοκίες. Για μένα, δεν θα έπρεπε να προβληματίζεσαι τόσο 1) γιατί δεν συμβαίνει κατι κακό στο παιδί σου και 2) γιατί χωρίς να το θέλεις της το "περνάς" σαν αγχος, σαν πίεση ή σαν μη αποδοχή του χαρακτήρα της.

Λάθος της δασκάλας που έκανε παράπονα λες και το παιδί φταίει ή έκανε κατι κακό ή εσείς οι γονείς φταίτε και είναι δουλειά της να το βοηθήσει να προσαρμοστεί.

Γνώμη μου να το πάρετε χαλαρά, να της δίνετε ερεθίσματα, να είναι με παιδάκια, να κανει δραστηριότητες κλπ κλπ αλλά χωρίς το "πρέπει".

Επίσης, αν είναι και αργότερα εσωστρεφές άτομο δεν χάλασε και ο κόσμος. Δεν είναι απαραίτητο όλοι να είναι υπερκοινωνικοί, αρχηγοί και μέσα σε όλα. Ούτε και είναι πάντα θετικό.Κάθε παιδί και καθε άνθρωπος με τις αρετές του αγαπιέται.

[amaretto]

Το θέμα είναι πως έχω την εντύπωση ότι επειδή στο σπίτι υπάρχει πάντα ένας γονιός που ασχολείται μαζί της (θα παίξουμε, θα διαβάσουμε παραμύθια, κλπ) περνάει πολύ καλύτερα και ενδεχομένως να μην κατανοεί το λόγο να πηγαίνει σχολείο (που για μας είναι πρωτίστως η κοινωνικοποίηση). Ίσως να αισθάνεται κάπως ότι την απορρίπτουμε κιόλας που την στέλνουμε στο σχολείο να είναι με παιδιά που δε ξέρει.

 

Καταλαβαίνω απόλυτα το συναίσθημα, γιατί έτσι ακριβώς ήμασταν κι εμείς. Δεν μπορείς όμως να σπρώξεις ένα παιδί στην κοινωνικοποίηση, όπως και δεν μπορείς να το καθυστερήσεις (σίγουρα έχεις ακούσει για άλλα παιδάκια που "διψάνε" για παρέα και άλλα παιδάκια). Επειδή είχαμε τη δυνατότητα να την κρατήσουμε και στο σπίτι, προβληματιστήκαμε αρκετά με το αν θα πάει σχολείο ή όχι στα 3. Καταλήξαμε με την ανοχή του σταθμού σε ένα ελαστικό σχήμα, όπου πήγαινε το πρωί στις 9:30 και έφευγε στις 12:30 (ένας λόγος παραπάνω ήταν που λόγω αλλεργιών δεν θέλαμε να είναι εκεί την ώρα που έτρωγαν τα άλλα παιδάκια, οπότε έμενε αυτό το ενδιάμεσο διάστημα). Μιλήσαμε αρκετά με τις δασκάλες εκεί και κατανόησαν ότι δεν έχουμε απαίτηση και δεν θέλουμε να την πιέζουν να συμμετέχει, τους δώσαμε και μερικά "εργαλεία" για να την προσελκύουν όσο καλύτερα μπορούν (για παράδειγμα, η μικρή είχε κόλλημα με τη Χιονάτη και τα μήλα της, οπότε χρησιμοποιούσαν σχετικές παροτρύνσεις του στυλ "κάντο κόκκινο όπως τα μήλα της Χιονάτης" κοκ).

 

Το θέμα του αισθήματος της απόρριψης το δουλέψαμε μιλώντας πολύ προσπαθώντας να τονίσουμε τα θετικά του σχολείου, επίσης φροντίζαμε να της περιγράψουμε τι θα κάνουμε, όταν γυρίσουμε από το σχολείο. Νομίζω ότι ένα παιδί που έχει τόση ενασχόληση με τους γονείς δεν νιώθει τόσο εύκολα απόρριψη, όταν χρειάζεται να μείνει χωριστά στην ηλικία αυτή. Το ίδιο κάναμε και όταν έπρεπε να την αφήσουμε στη γιαγιά για κάποιο λόγο. Ο κοινός ύπνος επίσης δεν μας προβλημάτισε ούτως ή άλλως για διάφορους λόγους αλλά είδαμε ότι μας ωφέλησε στην αναπλήρωση του κοινού χρόνου και στο να είναι πιο ήρεμη γενικώς, να αισθάνεται αποδοχή και επαφή διαρκώς.

 

Επίσης περιγράφαμε τι έχει να περιμένει από τις δασκάλες και το σχολείο και τα άλλα παιδιά και ανταπεξερχόταν πολύ καλύτερα, όταν της περιγράφαμε και τα δυσάρεστα που μπορούσε να νιώσει (εφόσον ήδη είχε υπάρξει ένα σχετικό επεισόδιο) πχ της λέγαμε το πρωί "αν θέλεις να κάθεσαι μόνη σου σε ένα τραπέζι, θα λες στην κυρία με ποιο παιχνίδι θέλεις να παίξεις και η κυρία θα σε αφήνει" κτλ

 

Αυτό που ξεκινήσαμε να κάνουμε τις τελευταίες 2-3 μέρες είναι να παίζουμε λιγότερο μαζί της εξηγώντας της ότι εμείς δεν είμαστε "παιδάκια" και πως θα πρέπει κάποια στιγμή να παίζει και με τους συμμαθητές της. Δεν ξέρω αν αυτή η κίνηση είναι σωστή. Βέβαια δεν πτοήθηκε καθόλου. Μπορεί να παίζει μόνη της με τις ώρες (βαριέται κάποια στιγμή, σαφώς άλλα υπάρχουν πολλές στιγμές που ξεχνάς ότι υπάρχει μέσα στο σπίτι).

 

Είναι αντιφατικό, από τη μια να ανησυχείτε μήπως νιώθει απόρριψη, επειδή τη στέλνετε στο σχολείο, από την άλλη την αποθαρρύνετε από το να σας θεωρεί διαθέσιμους.

Πιστεύω ότι η ηλικία είναι πολύ μικρή, για να θεωρούμε ότι δεν είμαστε πια οι σύντροφοι του παιδιού στο παιχνίδι. Είτε το παιδί είναι εσωστρεφές, είτε εξωστρεφές, είτε έχει παρέες, είτε όχι, το παιχνίδι με τον ενήλικα το βοηθάει στο να μάθει να παίζει, του δίνει ερεθίσματα που δεν μπορεί να πάρει από άλλα παιδιά, του ενισχύει την αυτοπεποίθηση και την (αποδεκτή) κοινωνική συμπεριφορά. Ακόμη το παιδί βασίζεται σε εμάς. Δεν πιστεύω ότι θα ωφελήσει οποιαδήποτε πίεση να παίξει με τα άλλα παιδιά - άλλωστε με τα παιδιά που γνωρίζει καλύτερα λέτε ότι παίζει. (Εμείς ως ενήλικες, με πόσα άτομα "παίζουμε"; Μπορούμε να έχουμε 2-3 φίλους και με τους συναδέλφους μας να έχουμε μόνο τα τυπικά και όχι κάποια φιλική σχέση.) Ίσως να ήταν χρήσιμο να καλέσετε ένα ή δυο παιδάκια από το σχολείο στο σπίτι, ώστε να τα γνωρίσει καλύτερα και να δεθεί αλλά δεν είναι εγγυημένο το αποτέλεσμα και μπορεί να αποθαρρυνθείτε ήδη από την πρώτη προσπάθεια.

 

Στο τελείωμα της σχολικής χρονιάς, δεν μπορώ να πω ότι η κόρη μου είχε προσαρμοστεί απολύτως στο σχολείο. Ακολουθούσε πιο πρόθυμα την ομάδα αλλά όχι πάντα. Οπωσδήποτε όμως υπήρχε εξέλιξη. Μια ωραία πρωία, άρχισε να χαιρετά τον κόσμο στο δρόμο και να λέει το όνομα της (και άλλες χαριτωμένες λεπτομέρειες για τη ζωή της!). Άρχισε να προσεγγίζει παιδιά στο πάρκο και μπορούσε να παίξει για λίγη ώρα μαζί τους. Αν το παιδί την ώρα που "αποτραβιέται", φαίνεται ικανοποιημένο, τότε δεν μας ανησυχεί. Αν φαίνεται προβληματισμένο, τότε κουβεντιάζουμε για οτιδήποτε θεωρεί εκείνο ως πρόβλημα.

Η φετινή χρονιά είναι ακόμη πιο εύκολη ως προς το σχολείο, αυξήσαμε λίγο τις ώρες παραμονής, και πάλι δεν αισθάνομαι 100% προσαρμογή αλλά σίγουρα η μικρή συνεχίζει να μαθαίνει τους "κανόνες" και να κάνει βήματα.

 

Σε καμιά περίπτωση δεν περιορίσαμε την απασχόληση μαζί της, ίσα-ίσα οι δεξιότητες της αυξάνονται και την περιλαμβάνουμε σε περισσότερες δραστηριότητες (πχ βοηθάει στο μαγείρεμα, το καθάρισμα κτλ). Επίσης, πέρα από το παιχνίδι υπάρχουν οι χειροτεχνίες και ένα σωρό άλλα πράγματα που "ανακαλύπτουμε" μαζί. Ο κοινός χρόνος είναι απαραίτητος, για να νιώθει ότι ανήκει στην οικογένεια (δεν θεωρώ ότι επαρκεί αυτό που λένε "ποιοτικός" χρόνος, η ποσότητα μετράει τώρα που το παιδί δεν μπορεί να κατανοήσει απόλυτα τους λόγους που το χωρίζουν από το σπίτι). Όσο πιο γερά πατάει στην οικογένεια της, τόσο πιο εύκολο θα είναι να αναπτύξει εξωτερικούς δεσμούς, όταν θα είναι έτοιμη.

 

Δεν ξέρω αν κάποιος από τους δυο σας είναι επίσης εσωστρεφής, πάντως το παιδί σας είναι τυχερό που κατανοείτε σε τόσο βάθος την ανάγκη του, μην παρασύρεστε από παραινέσεις τρίτων περί κοινωνικότητας. Σε αυτή τη φάση εσάς χρειάζεται περισσότερο (μερικές φορές μπορεί να νιώθετε ότι ούτε καν εσάς χρειάζεται!) και καλύπτοντας αυτή την ανάγκη, μόνο θετικά αποτελέσματα μπορείτε να έχετε. Μερικές φορές νιώθω ότι η κοινωνικοποίηση είναι περισσότερο ανάγκη των δασκάλων των μεγαλύτερων παιδιών, με την έννοια ότι, όσο πιο νωρίς "προσαρμοστεί" ένα παιδί στον παιδικό, τόσο λιγότερα προβλήματα θα έχει στα νήπια ή στο δημοτικό. Αλλά ας μην ξεχνάμε κιόλας ότι αρκετά παιδιά που φαινομενικά έχουν προσαρμοστεί, απλά υποτάχθηκαν σε αυτό που τους ζητούσαν (για να γίνουν αρεστά ή για να έχουν λιγότερους μπελάδες) και αυτό μπορεί να εκδηλωθεί με άλλον τρόπο σε άλλη φάση.

[amaretto]

Και να προσθέσω ακόμη ένα χαρακτηριστικό πολύ έντονο σε μας, από την πολύ μικρή ηλικία στη μικρή μας δεν άρεσε να φεύγει από το σπίτι, σε σημείο που να θέλουμε να πεταχτούμε στο σούπερ μάρκετ και να το αναβάλουμε, για να αποφύγουμε τρελές αντιπαραθέσεις. Ακόμη και το "πάμε στο πάρκο" ή "πάμε να αγοράσουμε παιχνίδια" δεν είναι αρκετό κίνητρο, όταν δεν θέλει να ξεκουνηθεί. Καθώς αναπτύχθηκε η κοινωνικότητα της, βελτιώθηκε και σε αυτό το θέμα αλλά πάλι έχουμε δρόμο μπροστά μας.

[xpan]

Σας ευχαριστώ όλους και όλες για τις απαντήσεις σας. Μας βοηθήσατε πολύ να δούμε τα πράγματα λίγο πιο χαλαρά.

 

Θα σταθώ στο τελευταίο σχόλιο της amaretto

 

Μερικές φορές νιώθω ότι η κοινωνικοποίηση είναι περισσότερο ανάγκη των δασκάλων των μεγαλύτερων παιδιών, με την έννοια ότι, όσο πιο νωρίς "προσαρμοστεί" ένα παιδί στον παιδικό, τόσο λιγότερα προβλήματα θα έχει στα νήπια ή στο δημοτικό. Αλλά ας μην ξεχνάμε κιόλας ότι αρκετά παιδιά που φαινομενικά έχουν προσαρμοστεί, απλά υποτάχθηκαν σε αυτό που τους ζητούσαν (για να γίνουν αρεστά ή για να έχουν λιγότερους μπελάδες) και αυτό μπορεί να εκδηλωθεί με άλλον τρόπο σε άλλη φάση.

 

που νομίζω ότι συνοψίζει τις σκέψεις που έκανα αυτές τις μέρες. Τελικά προσπαθούμε να περάσουμε στα παιδιά κάτι που θα θέλαμε εμείς και όχι εκείνα για τους εαυτούς τους και όντως αυτό μπορεί να εκδηλωθεί με άλλον τρόπο σε άλλη φάση της ζωής τους.

 

και πάλι σας ευχαριστούμε για το χρόνο και τις συμβουλές σας.

[elenik]

 

Γενικά κάνει δύσκολα φιλίες και χρειάζεται πολύς χρόνος για να προσαρμοστεί σε νέες παρέες. Παίζει με τα ξαδέρφια της και με 2-3 άλλα παιδάκια φίλων που συναντιόμαστε πιο συχνά. Είναι ένα εσωστρεφές παιδί με μεγάλη προσκόλληση στη μητέρα του (που γενικότερα είναι και πιο προστατευτική από εμένα).

 

Στην ιδια ηληκια περιπου το περασε και ο γιος μου αυτο

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=19778

 

 

 

Εχθες η δασκάλα μας έκανε παράπονα ότι το παιδί δεν έχει προσαρμοστεί καθόλου. Δεν παίζει με άλλα παιδιά, δεν τρώει τίποτα ενώ μπορεί να κλάψει κατά τη διάρκεια της ημέρας ακόμα και αρκετές φορές. Μπορεί να πάρει ένα παιχνίδι και να παίζει μόνη της στο τραπεζάκι, θα ακούσει όλα τα παραμύθια, θα κάτσει ήσυχα στον κυκλο με τα άλλα παιδάκια, θα είναι υπάκουο παιδί γενικά, απλά όταν σκορπίζουν τα παιχνίδια κάτω στο πάτωμα παίρνει ένα και κάθεται μόνη της στην άκρη.

 

H δσκαλα τι κανει για να την βοηθησει να μπει στην "ομαδα"?

Γενικα ποσες μερες συνολο εχει παει παιδικο?

[roullio]

xpan και μένα ο γιος μου ΄έχει προσκοληθεί επάνω μου. Ειμαι μια μαμα που παράτησα τη δουλειά για να είμαι κοντά του, (είχα τη δυνατότητα να το κάνω αυτό). Κατά τη γνώμη μου, όσο περισσότερο το θίγουν οι παπουδογιαγιάδες το θέμα "είναι γατζωμένο στη μαμά", τόσο το παιδί αισθάνεται ότι προσπαθούν να το αρπάξουν από αυτή. Είναι μικρό ακόμα... Εχετε ρωτήσει εσείς μέχρι πόσο χρονών μένατε ώρες με τη μαμά σας? Πότε αποχωριστήκατε για πρώτη φορά σπίτι & οικογένεια? Σταματήστε να του πάτε κόντρα - όχι όμως και νατου κάνετε όλα τα χατήρια- και θα δείτε ότι θα γίνει πιο ανεξάρτητο.

Πάντως για να μην περάσετε τα δικά μου έχω να σου δώσω δύο συμβουλές

1) Να κοιμήζεις και εσύ το παιδί, θα το μετανιώσετε πικρά αν δε ξεκινήσετε τώρα. Πάρε ένα καινούριο παραμύθι και εμφανισέτο πριν τον ύπνο. Να το διαβάσετε μαζί. Μάθε χαλαρωτικά τραγουδάκια. Διηγήσου ιστορίες όταν είσουν μικρός που έκανες σαχλαμάρες ή φοβόσουν ότι δε θα καταφέρεις πράγματα αλλά τελικά τα κατάφερες και ένιωσες δυνατός. Εχε υποψη σου ότι καθώς μεγαλώνει το παιδί τα περισσότερα θα τα λέει πριν κοιμηθεί, θες να τα χάσεις? Εκτός ότι είναι συναισθηματικό βάρος για τη γυναίκα σου να τα ακούει μόνο αυτή.

2) Οταν παίζετε παιχνίδια Επιτραπέζια ή άλλα μην της χαρίζεστε. Οχι ζαβολιές όχι κλεψιες δεν πρεπει να κερδίζει μόνο η μικρή. Ακούγεται φρικτό ίσως αλλά πρέπει να κερδίσει και ο μπαμπάς και η μαμά το παιδί. Δεν θα μπορεί να παίξει με άλλα παιδιά αν κερδίζει τώρα συνέχεια. Θα παρεμβαίνει συνέχεια στο παιχνίδι προκειμένου να κατακτήσει τη νίκη. Κατα τ'άλλα και αγκαλίτα θα το πάρεις και θα το καθησυχάσεις και μην ανησυχείς το παιδί σου είναι ακόμα μικρό για να διαγνώσει πρόβλημα η δασκάλα.

[σπουργίτι]

Θα συμφωνήσω ότι είναι πολύ μικρή για να αγχωθείτε! Η δασκάλα καλά κάνει και σας επισημαίνει κάποια πράγματα, αν και δεν πρέπει να σας το θέτει ως "πρόβλημα"! Στο κάτω κάτω η "κοινωνικοποίησή" της είναι και δική της δουλειά, γι' αυτό τη στέλνετε εκεί! Μπορεί να πάρει και πολύ χρόνο για να μπορείτε να πείτε "οκ προσαρμόστηκε στο σχολείο"! Ο γιος μου μέχρι περσυ έκανε παρέα με ένα παιδάκι μόνο στο σχολείο, παρόλο που ήταν η 2η χρονιά που πήγαινε! Μόλις φέτος άρχισε να συναναστρέφεται περισσότερο και με τα άλλα παιδιά της τάξης του! Δώστε της χρόνο και εμπιστοσύνη!