δεν έχω διάθεση για ερωτικές επαφές

[vtgian]

Εμείς φαίνεται ότι έχουμε πολύ προβληματικό παιδί (όχι, δεν έχουμε) που είχε την ελευθερία να κάνει ότι ήθελε. Το μόνο όριο ήταν να το ξέρουμε, για να την βοηθήσουμε αν χρειαστεί και να της "απαγορεύσουμε" κάτι πραγματικά επικίνδυνο. Και παρόλα αυτά, δεν κάπνισε (δεν της αρέσει - ο μπαμπας καπνίζει), δεν έχει τρύπες ούτε στα αυτιά (δε γουστάρει),  δεν έχει τατού (εμείς έχουμε) και ολοκληρωμένη σχέση έκανε στα 19, σταθερή και πολύ προσεκτική. Προφανώς και έχει κάνει πράγματα που δεν ξέρουμε αλλά της έχουμε (και μας το έχει αποδείξει) εμπιστοσύνη και ξέρουμε ότι δεν θα κάνει κάτι λόγω εξωτερικής πίεσης, για να μας τη σπάσει ή δε ξέρω τι άλλο.

 

Το μόνο που κάναμε πάντα σε σταθερή βάση είναι να συζητάμε μαζί της το οτιδήποτε, εξηγώντας ρίσκα/κινδύνους και αφήνοντας την να αποφασίσει. Πχ όταν ήθελε στα 14 να μείνει μόνη της σε σπίτι φίλης που απουσίαζαν πλήρως οι γονείς (μεγάλη ιστορία το πως 14 χρονών παιδί έμενε μόνο του). Είπαμε όχι γιατί αντικειμενικά είναι επικίνδυνο. Μιλούσαμε τρεις ώρες για αυτό, κυριολεκτικά τρεις ώρες, όχι ως κήρυγμα αλλά ως ειλικρινές ενδιαφέρον. Το κατάλαβε ότι είχαμε δίκιο.

 

Εγώ πάλι ήμουν το παιδί που μεγάλωσε μέσα σε αυστηρές απαγορεύσεις και αντίστοιχα έκανα πράγματα πολύ επικίνδυνα  χωρίς να το ξέρουν οι γονείς μου. Στο μόνο θέμα που οι γονείς μου ήταν πολύ συζητήσιμοι ήταν το επαφές και εκεί ήταν που δεν έκανα παλαβομάρες.

Αυτά περί ορίων, εφήβων κλπ...

 

@little lamb στο θέμα περί ορέξεως. Κάθε ζευγάρι έχει τους ρυθμούς του σίγουρα και αυτό που εμένα φαίνεται λίγο, σε άλλους είναι κανονικό, σε άλλους πολύ. Το θέμα είναι το ζευγάρι να είναι οκ και να είναι εντελώς ανοιχτό και διατεθειμένο να συζητήσει. Δε βλέπω κάποιο πρόβλημα σε εσάς, σε αυτό.

 

Θα σταθώ μόνο σε αυτή τη φράση που αν και λες ότι είναι στις "κουλές σκέψεις" πιστεύω ότι δεν είναι τόσο απλό όσο ίσως νομίζεις.

 [... είναι περίεργο όμως που έχουμε απόλαυση με ένα σημείο του σώματός μας που είναι το πιο βρώμικο και αηδιαστικό (στο γυναικειο πιο πολύ αναφέρομαι, το αντρικό μ'αρεσει, χαχα) και απορώ γιατί η φύση έβαλε την ευχαρίστηση αυτή να έρχεται από το σημείο με το οποίο ουρούμε.]

Αντικειμενικά το αιδοίο μας και ο κόλπος μας δεν είναι ούτε το πιο βρώμικο, ούτε το πιο αηδιαστικό μέρος του σώματός μας. Αυτή η αντίληψη, ακόμα και ως "κουλή σκέψη"  είναι βαθιά προβληματική, ενοχική, "φορεμένη" από την παιδική μας ηλικία και συνδέεται άμεσα με αναστολές στο επαφές μετά τη τεκνοποίηση. Ψάξε το λίγο παραπάνω αυτό...

[mama16]

Just now, little lamb είπε:

 

Ναι καλέ δεν είπα ότι είναι φυσιολογικό να το σκέφτεται κάποιος έτσι. Στις κουλές σκέψεις που μου έρχονται το έγραψα.

 

 

Είπα ότι παλιά ήταν έτσι, τώρα κάνουν όλοι

 

 

Έτσι ακριβώς κι εγώ. Αυτό εννοώ με τη συζήτηση και τα παραδείγματα σε άσχετες ώρες που έτσι τελικά το παιδί δεν θέλει από μόνο του και ούτε νιώθει να καταπιέζεται ούτε ότι οι γονείς είναι απέναντι κλπ. Ούτε φίλοι μου έχουν πει να ένιωσαν ετσι. Γενικά το είχα πει και πριν, πέρα από το σ..ξ που δεν συζητιόταν, στο σπίτι μου ξέραμε τα πάντα μέσα από παραδείγματα πχ την αποβολή της θείας μου όταν ήμουν στο γυμνάσιο, την εξωσωματική που έκαναν οι κουμπάροι όταν ήμουν 9, την εξωσωματική με κατεψυγμένα που έκαναν όταν ήμουν στο γυμνάσιο κ.α. Γι'αυτο είχα πει πριν ότι μου φαίνεται λίγο περίεργο το όλα να τα σκεφτόμαστε πώς θα τα πούμε και "ενημερώσουμε" γιατί για τα περισσότερα θέματα σίγουρα προκύπτει μια ευκαιρία να τα παρουσιάσεις έτσι στο άσχετο. Τώρα βέβαια το τι ακριβώς μου είχαν εξηγήσει για την εξωσωματική στα 9 δεν θυμάμαι, πάντως το συζητουσαν φυσιολογικά. Είναι κουφό βέβαια το ότι για την εξωσωματική το έμαθα από τους γονείς αλλά για την κανονική σύλληψη όχι, αλλά μάλλον θεωρούσαν δεδομένο ότι ξέρω. Και η αλήθεια είναι ότι σε κάποια πράγματα είμαι λίγο ιδιάζουσα περίπτωση στο πώς τα έμαθα και ήταν και σωστά κιόλας: παίρναμε τα περιοδικά "το παιδί μου κι εγώ" αν θυμάστε γιατί έδιναν παιδικές βιντεοκασέτες. Ήταν περιοδικά για γονείς, προ ίντερνετ, με άρθρα, ερωτήσεις αναγνωστών κλπ. Για κάποιο λόγο ήθελα να τα διαβάζω. Εκεί λοιπόν είχα διαβάσει το πώς να πεις στο παιδί σου για το σ..ξ κι έτσι το έμαθα, σε συνδυασμό φυσικά με συμμαθητές (δεν θυμάμαι τι ήταν πρώτο). Κι άλλα θέματα "πώς να πείτε στο παιδί σας" είχα διαβάσει και είχα μάθει πολλά. Αλλά εντάξει ήταν η εξαίρεση προφανώς. Ακόμα και για το θηλασμό ήξερα λεπτομέρειες, χαχα!

 

Κ εμένα για το πώς γίνονται τα παιδιά ποτέ δεν μου μίλησε, μόνο για την προφύλαξη μου είπε!!! 

[ninaki80]

Just now, little lamb είπε:

 

Δεν νομίζω να κατηγορεί κανεις τους εφήβους. Μόνο τα μηνύματα της Νινακι θα μπορούσαν να ερμηνευτούν έτσι αλλά και πάλι δεν νομίζω ότι το εννοεί ακριβώς έτσι. 

vαι δεv λεω οτι ειvαι τερατα οι εφηβοι απλα ολοι οι εφηβοι θα καvουv τηv επαvασταση τους θελοvτας κ μη. Απλα θα πατησουv σε κατι που τους απαγορευεις το πιο ευκολο ειvαι τα σκουλαρικια οι κοπαvες τα τατουαζ. 

Κ οι βολτες

[little lamb]

Καλά για το να αφήνεις το παιδί σε παππούδες κι εγώ δεν έχω γενικότερες ενοχές, και περνάει ωραία η δικιά μου (λίγες ώρες έχει μείνει ακόμα, για διάφορες δουλειές που έχουμε). Νύχτα θα το άφηνα σε μεγαλύτερη ηλικία που θα το ήθελε και το ίδιο συνειδητά. Πριν που είπα δεν θα ένιωθα καλά δεν εννοούσα για να το αφήσω γενικά, αλλά ειδικά για να κάνω σ..ξ. Δεν έχει να κάνει με την ενοχικοτητα της "μανουλας" που δεν αφήνει το παιδί της και όλο ασχολείται με αυτό, έχει να κάνει αποκλειστικά με αυτα τα κουφά κολλήματα που μου έρχονται για το σ..ξ.

[Super.mum]

2 ώρες πρίν, little lamb είπε:

Μπα, καφέ πίνω απλά για να μη νυσταξω. Καλός είναι αλλά μέχρι εκεί. Καμία σχέση με τη σοκολάτα. Δεν υπάρχει καλύτερο κατά τη γνώμη μου! Α και το κοκορέτσι, μιας που έρχεται Πάσχα 

Και για να σας σοκαρω, και καφέ στα 21 πρωτοηπια.

 

Καλά τα piercing με τι λεφτά τα κάνουν; Δεν ξέρω πόσο κοστίζουν αλλά τα τατου ας πούμε είναι ακριβά. Πάντως piercing σε τέτοια σημεία (αφαλό,γλώσσα) και σ...ξ σε εφήβους (πόσο μάλλον πρωκτικό) στην ίδια κατηγορία θα τα είχα, δεν ξέρω γιατί σας φαίνεται πιο ακραίο το piercing. Εκτός αν στέκεστε μόνο στο ότι δεν θα το επαιρναν πρέφα καν οι γονείς και όχι στο ίδιο το piercing, που δείχνει ότι δεν έχουν καμία επαφή. Πάντως η μη επικοινωνία με τους γονείς έχει διαβαθμίσεις. Δεν είναι στην ίδια κατηγορία οι γονείς που είχαν μόνο ταμπού το σ...ξ, που πήγαζε κι από την εποχή τους στο κάτω κάτω, με τους γονείς που περιγράφετε σε αυτά τα παραδείγματα που ουσιαστικά απλά συγκατοικούν με το παιδί τους. 

Εγώ πάντως θεωρώ ότι επαφές θα ήταν πιο φυσιολογικό να έχουνε παιδιά άνω των 17 χρονών. Και αυτό να ισχύει και για αγόρια και για κορίτσια. Όχι και καλά επειδή το τάδε παιδί είναι αγόρι μπορεί ενώ το κορίτσι δεν μπορεί. Αλλά γενικά θεωρώ ότι υγιές είναι η επαφή που συμβαίνει από μπροστά. Το πρωκτικό ας πούμε δεν μου φαίνεται εμένα στο μυαλό μου ως μία φυσιολογική επαφή. Μου φαίνεται δηλαδή ότι εκεί ξεφεύγεις κάπου. Ίσως να το κατατάσσω και στην κατηγορία με τις ανωμαλίες και τα περίεργα γούστα που έχει ο καθένας. Αυτά πάντα για μένα έτσι; Τώρα η καθεμία θα έχει σίγουρα διαφορετική άποψη πάνω σ’ αυτό. 

[vicky86]

συμφωνω απολυτα με την vtgian

δ θα σκεφτομουν να απαγορευσω καποια πραγματα με το σκεπτικο να τα κανει ,αλλα οτι θα σταματησει εκει.γτ αν δ τα απαγορεψω θα "κυλησει στα πιο χοντρα".δ μου ταιριαζει σαν τροπος προσεγγισης

Just now, mama16 είπε:

Κ εμένα για το πώς γίνονται τα παιδιά ποτέ δεν μου μίλησε, μόνο για την προφύλαξη μου είπε!!! 

αυτο δ ειναι προβλημα;αυτο επρεπε να απαντησω κ εγω στην μανα μου.αντι να μου λες να μην μεινω εγκυος ανεπιθυμητα,μηπως να μου ειχες πει πρωτα πως μπορω να μεινω εγκυος κ τι αλλο να προσεχω;

[Super.mum]

Just now, ninaki80 είπε:

vαι δεv λεω οτι ειvαι τερατα οι εφηβοι απλα ολοι οι εφηβοι θα καvουv τηv επαvασταση τους θελοvτας κ μη. Απλα θα πατησουv σε κατι που τους απαγορευεις το πιο ευκολο ειvαι τα σκουλαρικια οι κοπαvες τα τατουαζ. 

Κ οι βολτες

Εκεί βέβαια πάντα παίζει μεγάλο ρόλο και η παρέα που έχουνε. Αν δηλαδή το παιδί ξεκινάει και κάνει λάθος παρέες με παιδιά από το σχολείο που κατατάσσονται στα «κακά παιδιά» και αλητάκια ... Τότε θεωρώ ότι θέλοντας και μη κάπου θα παρασυρθεί το παιδί. Είτε θα ξεκινήσει το κάπνισμα , Είτε τις κοπάνες ... αυτά σε καλύτερη φάση ... γιατί κάνουν κ χειρότερα 

[ninaki80]

Just now, vtgian είπε:

Εμείς φαίνεται ότι έχουμε πολύ προβληματικό παιδί (όχι, δεν έχουμε) που είχε την ελευθερία να κάνει ότι ήθελε. Το μόνο όριο ήταν να το ξέρουμε, για να την βοηθήσουμε αν χρειαστεί και να της "απαγορεύσουμε" κάτι πραγματικά επικίνδυνο. Και παρόλα αυτά, δεν κάπνισε (δεν της αρέσει - ο μπαμπας καπνίζει), δεν έχει τρύπες ούτε στα αυτιά (δε γουστάρει),  δεν έχει τατού (εμείς έχουμε) και ολοκληρωμένη σχέση έκανε στα 19, σταθερή και πολύ προσεκτική. Προφανώς και έχει κάνει πράγματα που δεν ξέρουμε αλλά της έχουμε (και μας το έχει αποδείξει) εμπιστοσύνη και ξέρουμε ότι δεν θα κάνει κάτι λόγω εξωτερικής πίεσης, για να μας τη σπάσει ή δε ξέρω τι άλλο.

 

Το μόνο που κάναμε πάντα σε σταθερή βάση είναι να συζητάμε μαζί της το οτιδήποτε, εξηγώντας ρίσκα/κινδύνους και αφήνοντας την να αποφασίσει. Πχ όταν ήθελε στα 14 να μείνει μόνη της σε σπίτι φίλης που απουσίαζαν πλήρως οι γονείς (μεγάλη ιστορία το πως 14 χρονών παιδί έμενε μόνο του). Είπαμε όχι γιατί αντικειμενικά είναι επικίνδυνο. Μιλούσαμε τρεις ώρες για αυτό, κυριολεκτικά τρεις ώρες, όχι ως κήρυγμα αλλά ως ειλικρινές ενδιαφέρον. Το κατάλαβε ότι είχαμε δίκιο.

 

Εγώ πάλι ήμουν το παιδί που μεγάλωσε μέσα σε αυστηρές απαγορεύσεις και αντίστοιχα έκανα πράγματα πολύ επικίνδυνα  χωρίς να το ξέρουν οι γονείς μου. Στο μόνο θέμα που οι γονείς μου ήταν πολύ συζητήσιμοι ήταν το επαφές και εκεί ήταν που δεν έκανα παλαβομάρες.

Αυτά περί ορίων, εφήβων κλπ...

 

@little lamb στο θέμα περί ορέξεως. Κάθε ζευγάρι έχει τους ρυθμούς του σίγουρα και αυτό που εμένα φαίνεται λίγο, σε άλλους είναι κανονικό, σε άλλους πολύ. Το θέμα είναι το ζευγάρι να είναι οκ και να είναι εντελώς ανοιχτό και διατεθειμένο να συζητήσει. Δε βλέπω κάποιο πρόβλημα σε εσάς, σε αυτό.

 

Θα σταθώ μόνο σε αυτή τη φράση που αν και λες ότι είναι στις "κουλές σκέψεις" πιστεύω ότι δεν είναι τόσο απλό όσο ίσως νομίζεις.

 [... είναι περίεργο όμως που έχουμε απόλαυση με ένα σημείο του σώματός μας που είναι το πιο βρώμικο και αηδιαστικό (στο γυναικειο πιο πολύ αναφέρομαι, το αντρικό μ'αρεσει, χαχα) και απορώ γιατί η φύση έβαλε την ευχαρίστηση αυτή να έρχεται από το σημείο με το οποίο ουρούμε.]

Αντικειμενικά το αιδοίο μας και ο κόλπος μας δεν είναι ούτε το πιο βρώμικο, ούτε το πιο αηδιαστικό μέρος του σώματός μας. Αυτή η αντίληψη, ακόμα και ως "κουλή σκέψη"  είναι βαθιά προβληματική, ενοχική, "φορεμένη" από την παιδική μας ηλικία και συνδέεται άμεσα με αναστολές στο επαφές μετά τη τεκνοποίηση. Ψάξε το λίγο παραπάνω αυτό...

προφαvως ηταv κ ο χαρακτηρας του παιδιου συvεσταλμεvος κ δεv του αρεσαv . Μπορει μετα απο αυτηv τηv τριωρη συζητηση vα μηv πηγε κ τα περισσοτερα παιδια δεv θα πηγαιvαv αλλα γvωριζοvτας αυτηv τηv τριωρη συζητηση πολλα παιδια θα το εκαvαv αλλη φορα κρυφα ακριβως για vα μηv γιvει ξαvα αυτη η τριωρη συζητηση. Κ οι γοvεις δε θα το μαθαιvαv κ ποτε. Εκτος κ αv γιvετε εξωvιχιστικος ελεvχος καθε φορα στο παιδι με viber κ τετοια. 

Just now, Super.mum είπε:

Εκεί βέβαια πάντα παίζει μεγάλο ρόλο και η παρέα που έχουνε. Αν δηλαδή το παιδί ξεκινάει και κάνει λάθος παρέες με παιδιά από το σχολείο που κατατάσσονται στα «κακά παιδιά» και αλητάκια ... Τότε θεωρώ ότι θέλοντας και μη κάπου θα παρασυρθεί το παιδί. Είτε θα ξεκινήσει το κάπνισμα , Είτε τις κοπάνες ... αυτά σε καλύτερη φάση ... γιατί κάνουν κ χειρότερα 

Ε vαι ειvαι κ η παρεα αλλα τους φιλους στο σχολειο δεv μπορεις κ vα τους εχεις παvτα σε ελεvχο ουτε vα τους αποκοψεις... οποτε κοιτας το οριο του δικου σου παιδιου. 

[μαγιοπουλας]

Just now, ninaki80 είπε:

προφαvως ηταv κ ο χαρακτηρας του παιδιου συvεσταλμεvος κ δεv του αρεσαv . Μπορει μετα απο αυτηv τηv τριωρη συζητηση vα μηv πηγε κ τα περισσοτερα παιδια δεv θα πηγαιvαv αλλα γvωριζοvτας αυτηv τηv τριωρη συζητηση πολλα παιδια θα το εκαvαv αλλη φορα κρυφα ακριβως για vα μηv γιvει ξαvα αυτη η τριωρη συζητηση. Κ οι γοvεις δε θα το μαθαιvαv κ ποτε. Εκτος κ αv γιvετε εξωvιχιστικος ελεvχος καθε φορα στο παιδι με viber κ τετοια. 

Κοινώς εχετε φτιάξει σχεση μαζί της.Σχεση δουλεμένη σπο τα μικρα της χρονια.Τοτε σπειρεις κ στην εφηβια θερίζεις.Τοτε φτιάξατε τη σχέση που θα είχατε μαζί της σαν έφηβη.Εισαατε το λιμάνι της κ οχι ο κριτής της.Μαθατε να κάνετε συμβούλιο,να ακούγονται κ οι πιο παραδοξες σκέψεις κ μετα προτείνατε κ περνάτε αποφάσεις ολοι μαζί. Μπράβο σας.Πηγατε σε σχολή γονέων?Πως ρο πετύχατε?Εγω αντλώ από σιαφορα σημεία τη γνώση για να καταφέρω να φτάσω σε αυτο το επίπεδο Δυσκολο ειναι .Εξουθενωτικο.

[ninaki80]

Just now, μαγιοπουλας είπε:

Κοινώς εχετε φτιάξει σχεση μαζί της.Σχεση δουλεμένη σπο τα μικρα της χρονια.Τοτε σπειρεις κ στην εφηβια θερίζεις.Τοτε φτιάξατε τη σχέση που θα είχατε μαζί της σαν έφηβη.Εισαατε το λιμάνι της κ οχι ο κριτής της.Μαθατε να κάνετε συμβούλιο,να ακούγονται κ οι πιο παραδοξες σκέψεις κ μετα προτείνατε κ περνάτε αποφάσεις ολοι μαζί. Μπράβο σας.Πηγατε σε σχολή γονέων?Πως ρο πετύχατε?Εγω αντλώ από σιαφορα σημεία τη γνώση για να καταφέρω να φτάσω σε αυτο το επίπεδο Δυσκολο ειναι .Εξουθενωτικο.

Δεv ειvαι παvτα ετσι ομως ειvαι κ ο χαρακτηρας του παιδιου. Γιαυτο βλεπεις δυο παιδια με τηv ιδια αvτιμετωπιση με τους ιδιους γοvεις vα ειvαι εvτελως διαφορετικες αvτιδρασειs. Οποτε δεv υπαρχει κ σταvταρ μοτιβο. 

[little lamb]

Just now, vtgian είπε:

στο θέμα περί ορέξεως. Κάθε ζευγάρι έχει τους ρυθμούς του σίγουρα και αυτό που εμένα φαίνεται λίγο, σε άλλους είναι κανονικό, σε άλλους πολύ. Το θέμα είναι το ζευγάρι να είναι οκ και να είναι εντελώς ανοιχτό και διατεθειμένο να συζητήσει. Δε βλέπω κάποιο πρόβλημα σε εσάς, σε αυτό.

 

Θα σταθώ μόνο σε αυτή τη φράση που αν και λες ότι είναι στις "κουλές σκέψεις" πιστεύω ότι δεν είναι τόσο απλό όσο ίσως νομίζεις.

 [... είναι περίεργο όμως που έχουμε απόλαυση με ένα σημείο του σώματός μας που είναι το πιο βρώμικο και αηδιαστικό (στο γυναικειο πιο πολύ αναφέρομαι, το αντρικό μ'αρεσει, χαχα) και απορώ γιατί η φύση έβαλε την ευχαρίστηση αυτή να έρχεται από το σημείο με το οποίο ουρούμε.]

Αντικειμενικά το αιδοίο μας και ο κόλπος μας δεν είναι ούτε το πιο βρώμικο, ούτε το πιο αηδιαστικό μέρος του σώματός μας. Αυτή η αντίληψη, ακόμα και ως "κουλή σκέψη"  είναι βαθιά προβληματική, ενοχική, "φορεμένη" από την παιδική μας ηλικία και συνδέεται άμεσα με αναστολές στο επαφές μετά τη τεκνοποίηση. Ψάξε το λίγο παραπάνω αυτό...

 

Εννοώ απλά ότι είναι το σημείο που ουρούμε, μυρίζει κλπ, όχι ότι είναι κάποιο κακό και αισχρό σημείο. Αυτό ναι θα ήταν πολύ προβληματικό. Αλλά εννοείται ότι αυτό που έγραψα ήταν μια πολύ στιγμιαία σκέψη που μου ήρθε κάποια στιγμή, δεν ήταν κάτι που με εμπόδισε να κάνω σ..ξ απλά αναρωτήθηκα γιατί η φύση έχει βάλει την ευχαρίστηση στο σημείο που ουρούμε. Υπαρξιακά δηλαδή.

 

Τωρα για τη συχνότητα ναι συμφωνώ και χαίρομαι που τελικά καταλήξαμε κάπου, γιατί στην αρχή διάβαζα κάτι ότι είναι αδιανόητο το 2 τη βδομάδα σε νέους ανθρώπους και υπάρχει πρόβλημα κλπ κ είχα αγχωθει. Εννοείται ότι άλλες απαιτήσεις από το σ..ξ έχει κάποιος που επί 15-20 χρόνια τις περισσότερες μέρες του χρόνου έχει κάνει σ..ξ και άλλες αυτός που από τότε που το πρωτοεκανε, πιο πολλές μέρες δεν έχει κάνει πάρα έχει κάνει (όπως εμείς, και οι δυο). Πόσο μάλλον αν στην τωρινή σχέση του  που μετράει 6 χρόνια, τα σχεδόν 2μισι πρώτα δεν έμενε μαζί και για κάποιους μήνες υπήρχαν και τεχνικές δυσκολίας λόγω παρθενίας, και τα άλλα 2μισι χρόνια ήταν με εγκυμοσυνη και παιδί, και μόνο λίγους μήνες συγκατοίκησε σαν ζευγαράκι. Η πρώτη περίπτωση ξέρει πλέον τόσο καλά το σ..ξ και το σώμα της όσο το να τρώει ας πούμε, και το έχει σαν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας, η δεύτερη (εμείς) ακόμα δεν το έχει τελειοποιήσει κ δεν το έχει φτάσει ακόμα στο "απογειωτικο" που κάπου διάβαζα πριν. Αν λοιπόν η πρώτη περίπτωση για ένα διάστημα δεν είχε όρεξη για σ..ξ ναι θα ανησυχούσε πολύ και πιθανώς θα σήμαινε παρα πολλά προβλήματα και στο τέλος τέλος μπορεί να το θεωρούσαν σημείο χωρισμού ακόμα κι αν η "κρίση" κρατούσε λίγους μήνες. Στη δεύτερη που δεν ήταν τόσο αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους και ξέρουν ότι ακόμα είναι under construction το θέμα, ξέρουν ότι υπάρχουν και πισωγυρισματα όπως σε οτιδήποτε "μαθαίνεται" και δίνουν λίγο χρόνο  σε τέτοιες περιόδους μη όρεξης. Τώρα ξέρω ότι θα σας φανεί κουλό το πώς μπορεί κάποιος σε αυτές τις ηλικίες ακόμα να το "μαθαίνει" το σπορ, κι όμως συμβαίνει. Εξήγησα το ότι δεν είχαν τύχει πολλές ευκαιρίες "εξάσκησης", ούτε μεταξύ μας ούτε στο παρελθόν του καθενός. Δεν εννοώ φυσικά ότι μαθαίνουμε το πώς γίνεται, αλλά το πώς να φτάσεις να γίνει όντως κάτι "απογειωτικο". Κάποιος που το είχε αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς του  πιθανώς δεν θα παντρευόταν καν αν ο/η σύντροφός του ήταν άπειρος (ή δεν θα τα έφτιαχνε καν), όταν όμως και οι δύο είναι σχετικά μη έμπειροι (τηρουμένων των αναλογιών της ηλικίας) ξέρουν ότι θα τα ανακαλυψουν όλα μαζί στην πορεία. Και τους αρέσει κιόλας να είναι στο ίδιο επίπεδο γιατί δεν κομπλαρουν. Προφανώς λοιπον δεν το βάζω στην ίδια κατηγορία το να έκαναν κάποιοι φουλ και να αρχίσει να φθίνει και να μη θέλουν, εκεί ναι κάτι παίζει πολύ βαθύτερο, δεν λέω οτι δεν τρέχει κάτι.

[vtgian]

Δεν είναι μόνο θέμα χαρακτήρα του παιδιού. Παίζει ρόλο η ιδιοσυγκρασία του αλλά δεν φτάνει αυτό.  Είναι θέμα επικοινωνίας που έχεις χτίσει με το παιδί από τη γέννησή του κιόλας. Αν αντιμετωπίζεις ένα 14χρονο σαν άτομο μειωμένης αντίληψης και ευθύνης και κάνεις τρίωρα κηρύγματα προφανώς θα σε γράψει στα παλιά του τα παπούτσια και την επόμενη φορά θα κάνει αυτό που γουστάρει και δε θα το μάθεις κιόλας. Οι παρέες της κόρης μας κάθε άλλο παρά καλά παιδιά ήταν πάντως (14χρονο που έμενε μόνο του, είχε ολοκληρωμένες σχέσεις, κάπνιζε κλπ), μόνη της βρήκε τα πατήματά της, απέρριψε άτομα, ανοίχτηκε σε άλλα.

Αν με το παιδί έχεις μια σχέσης εμπιστοσύνης, έχεις καλλιεργήσει την αυτοπεποίθησή του (ώστε να ξέρει να πει όχι και που πρέπει), γνωρίζει ότι δε θα το επικρίνεις αλλά θα το ακούσεις, τότε δε νιώθει την ανάγκη να σε κοντράρει (το κάνει λόγω εφηβείας αλλά σε ανούσια θέματα), ξέρει ότι δεν είσαι αντίπαλος αλλά σύμμαχος, δε θέλει να σε κοροϊδέψει. Αλλά αυτά δε γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη, χτίζονται σιγά σιγά από την αρχή. 

Επίσης ποτέ δύο παιδιά δεν είναι μεγαλωμένα το ίδιο, είμαι εντελώς κάθετη σε αυτό. Δεν είσαι ποτέ ο ίδιος στο πρώτο και στο επόμενο παιδί.

 

Αυτό που επιβεβαιώνω καθημερινά με τις φίλες και τους φίλους της κόρης μου είναι ότι όσοι γονείς έχουν καταφέρει τέτοια επικοινωνία, έχουν μεγαλώσει πραγματικά εκπληκτικά παιδιά με αυτό που λέμε ακέραιο χαρακτήρα, συμπονετικά, ειλικρινή. Υπάρχουν και παιδιά φοβερά από οικογένειες προβληματικές, ωστόσο είναι ελάχιστα και βλέπεις ότι ταλαιπωρούνται πολύ από τα βιώματά τους. 

 

@μαγιοπουλας αυτό το χρωστάω στον σύζυγό μου κυρίως, που του βγαίνει εντελώς φυσικά το να συζητά, να ακούει και να έχει διάθεση και κουράγιο να αναλύσει τα πάντα. Εγώ δε το είχα πριν. Βλέποντας όμως πως εξελίσσεται μια σχέση στην οποία και το πεντάχρονο αντιμετωπίζεται ισότιμα, έχει γνώμη και πρέπει να ακουστεί, έγινε σιγά σιγά κτήμα μου. Gordon έχω διαβάσει μόνο (και με βοήθησε πολύ).

[Deena]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Ασχετη ερωτηση, με το αρχικο θεμα βεβαια: χαρτζιλικι ειχατε; και δινετε η θα δινετε στα παιδια σας;

Εγω ποτε δεν ειχα, αν ηθελα κατι το γυρευα τοτε, ειχα για ενα συντομο διαστημα στο πρωτο και δευτερο ετος του πανεπιστημιου ενα ποσο το μηνα, μεχρι να πιασω καποια δουλεια, αλλα και παλι πηγαινε με τα εξοδα, δηλαδη να ηταν παγια ξερω γω 100 το μηνα (τυχαιο νουμερο λεω τωρα) και ενα μηνα κατι να τυχαινε και να γυρευα παραπανω.

Το ιδιο κανω και με τα παιδια μου, δηλαδη θα μου πουν οτι θελουν να πανε για φαγητο, η να παρουν δωρο σε καποιον κλπ, και δινω ενα ποσο.

Το στανταρ χαρτζιλικι, τυπου Χ ευρω τη βδομαδα, τι υποτιθεται οτι το κανει το παιδι;

 

Παρεπιπτοντως, και καμια απο τις φιλες μου δεν ειχε, και απο τις παρεες της κορης μου μονο οσες πανε σε ιδιωτικα.

 

Εγώ μέχρι που τελείωσα το σχολείο δεν είχα σταθερό χαρτζηλίκι, ζητούσα όποτε χρειαζόμουν ή πχ μου έδιναν λεφτά να πληρώσω τους καθηγηγές των ιδιαίτερων και αν περίσσευαν πχ 2.000 δρχ, μου έλεγαν να τα κρατήσω για κυλικείο και τυχόν ταξί αν χρειαζόμουν, γιατί Β' και Γ' Λυκείου πήγαινα σε ιδιωτικό σχολείο με σχολικό το οποίο έπαιρνα από ένα συγκεκριμένο σημείο και αν το έχανα (όχι σπάνια) έπρεπε επιτόπου να πάρω ταξί.

 

Όταν άρχισα να σπουδάζω, είχε μόλις τότε αρχίσει να λαμβάνει ο πατέρας μου ένα τύπου επικουρικό βοήθημα/επίδομα, κάτι τέτοιο τέλος πάντων που δεν θυμάμαι τί ήταν ακριβώς (εξακολουθούσε να δουλεύει κανονικά ωστόσο, στην πορεία το ποσό ενσωματώθηκε στην σύνταξή του, ακόμα δεν ξέρω περί τίνος επρόκειτο) και έμπαινε κάθε δίμηνο σε ένα λογαριασμό που δεν έμπαινε τίποτα άλλο. Μου έδωσε την κάρτα και έβγαινα με αυτά τα λεφτά, ήταν τότε περίπου 30.000 - 40.000 δρχ το μήνα, πολύ καλά λεφτά για την εποχή, δεν είχε χρειαστεί να ζητήσω σχεδόν ποτέ παραπάνω, εξαιρουμένων κάποιων πιο μεγάλων εξόδων, πχ αγορά ενός πιο ακριβού ρούχου για μια ειδική περίσταση (άρχισαν τότε οι οικογενειακοί γάμοι από μεγαλύτερα πρώτα ξαδέρφια της οικογένειας) όπου ψώνιζα με την μητέρα μου μαζί.

 

Για διακοπές μου έδιναν λεφτά πάντα, αν και φρόντιζα να μαζεύω μέσα στην χρονιά (γενικά ήμουν και είμαι πολύ συνετή στην διαχείριση των χρημάτων, όπως ήταν και ο πατέρας μου, η μητέρα μου και ο αδερφός μου σαν να έχουν τρύπες στις τσέπες) ώστε να μην χρειάζεται να ζητάω πολλά, αλλά ο πατέρας μου επέμενε να έχω για περίπτωση ανάγκης, αν χρειαζόμουν γιατρό, αν ήθελα να φύγω πριν την παρέα μου, αν μάλωνα με το αγόρι μου και ήθελα να πάω να μείνω σε άλλο ξενοδοχείο κλπ.

 

Όταν πήρα πτυχίο λίγο πριν τα 22, ξεκίνησα άσκηση στα καπάκια και ήμουν από τις σπάνιες τυχερές περιπτώσεις ασκούμενων και έπεσα σε αξιοπρεπές δικηγορικό γραφείο, το οποίο με άμειβε πολύ καλά και μου κάλυπτε και όλα τα έξοδα κίνησης (εισιτήρια, ταξί κλπ). Για έναν χρόνο έκανα το κορόιδο και κρατούσα και την κάρτα που μου είχε δώσει ο πατέρας μου , μετά του την επέστρεψα, οπότε εννοείται και δεν ετέθη ξανά θέμα χαρτζιλικιού.

 

Τα παιδιά μου προς το παρόν είμαι μικρά και τα μόνα τους χρήματα είναι για το κυλικείο, αν και συνήθως τρώνε κολατσιό από το σπίτι, ωστόσο έχουν πάντα γύρω στα 3-4 ευρώ σε ένα πορτοφολάκι, αν λιγουρευτούν κάτι, αν τους πέσει το φαγητό τους κάτω κλπ.

 

Το πιθανότερο είναι στο μέλλον να παίξουμε με λύση τύπου προπληρωμένης κάρτας σε wallet στα κινητά τους, κάτι τέτοιο.

[ninaki80]

Just now, vtgian είπε:

Δεν είναι μόνο θέμα χαρακτήρα του παιδιού. Παίζει ρόλο η ιδιοσυγκρασία του αλλά δεν φτάνει αυτό.  Είναι θέμα επικοινωνίας που έχεις χτίσει με το παιδί από τη γέννησή του κιόλας. Αν αντιμετωπίζεις ένα 14χρονο σαν άτομο μειωμένης αντίληψης και ευθύνης και κάνεις τρίωρα κηρύγματα προφανώς θα σε γράψει στα παλιά του τα παπούτσια και την επόμενη φορά θα κάνει αυτό που γουστάρει και δε θα το μάθεις κιόλας. Οι παρέες της κόρης μας κάθε άλλο παρά καλά παιδιά ήταν πάντως (14χρονο που έμενε μόνο του, είχε ολοκληρωμένες σχέσεις, κάπνιζε κλπ), μόνη της βρήκε τα πατήματά της, απέρριψε άτομα, ανοίχτηκε σε άλλα.

Αν με το παιδί έχεις μια σχέσης εμπιστοσύνης, έχεις καλλιεργήσει την αυτοπεποίθησή του (ώστε να ξέρει να πει όχι και που πρέπει), γνωρίζει ότι δε θα το επικρίνεις αλλά θα το ακούσεις, τότε δε νιώθει την ανάγκη να σε κοντράρει (το κάνει λόγω εφηβείας αλλά σε ανούσια θέματα), ξέρει ότι δεν είσαι αντίπαλος αλλά σύμμαχος, δε θέλει να σε κοροϊδέψει. Αλλά αυτά δε γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη, χτίζονται σιγά σιγά από την αρχή. 

Επίσης ποτέ δύο παιδιά δεν είναι μεγαλωμένα το ίδιο, είμαι εντελώς κάθετη σε αυτό. Δεν είσαι ποτέ ο ίδιος στο πρώτο και στο επόμενο παιδί.

 

Αυτό που επιβεβαιώνω καθημερινά με τις φίλες και τους φίλους της κόρης μου είναι ότι όσοι γονείς έχουν καταφέρει τέτοια επικοινωνία, έχουν μεγαλώσει πραγματικά εκπληκτικά παιδιά με αυτό που λέμε ακέραιο χαρακτήρα, συμπονετικά, ειλικρινή. Υπάρχουν και παιδιά φοβερά από οικογένειες προβληματικές, ωστόσο είναι ελάχιστα και βλέπεις ότι ταλαιπωρούνται πολύ από τα βιώματά τους. 

 

@μαγιοπουλας αυτό το χρωστάω στον σύζυγό μου κυρίως, που του βγαίνει εντελώς φυσικά το να συζητά, να ακούει και να έχει διάθεση και κουράγιο να αναλύσει τα πάντα. Εγώ δε το είχα πριν. Βλέποντας όμως πως εξελίσσεται μια σχέση στην οποία και το πεντάχρονο αντιμετωπίζεται ισότιμα, έχει γνώμη και πρέπει να ακουστεί, έγινε σιγά σιγά κτήμα μου. Gordon έχω διαβάσει μόνο (και με βοήθησε πολύ).

στις αρχες κστοv τροπο αvτιμετωπισης της καθε κρισης δεv μπορει vα εισαι εvτελως αλλος αvθρωπος ωστε το εvα παιδι vα ειvαι πιο αvηπακουω κ το αλλο vα ειvαι αγγελος. Σιγουρα παιζει ρολο οχαρακτηρας του καθε παιδιου. Καποια παιδια μεvουv ικαvοποιημεvα αλλα ειvαι πιο αvικαvοποιητα με τις εξηγησεις κ τα ορια.

[μαγιοπουλας]

Just now, vtgian είπε:

Δεν είναι μόνο θέμα χαρακτήρα του παιδιού. Παίζει ρόλο η ιδιοσυγκρασία του αλλά δεν φτάνει αυτό.  Είναι θέμα επικοινωνίας που έχεις χτίσει με το παιδί από τη γέννησή του κιόλας. Αν αντιμετωπίζεις ένα 14χρονο σαν άτομο μειωμένης αντίληψης και ευθύνης και κάνεις τρίωρα κηρύγματα προφανώς θα σε γράψει στα παλιά του τα παπούτσια και την επόμενη φορά θα κάνει αυτό που γουστάρει και δε θα το μάθεις κιόλας. Οι παρέες της κόρης μας κάθε άλλο παρά καλά παιδιά ήταν πάντως (14χρονο που έμενε μόνο του, είχε ολοκληρωμένες σχέσεις, κάπνιζε κλπ), μόνη της βρήκε τα πατήματά της, απέρριψε άτομα, ανοίχτηκε σε άλλα.

Αν με το παιδί έχεις μια σχέσης εμπιστοσύνης, έχεις καλλιεργήσει την αυτοπεποίθησή του (ώστε να ξέρει να πει όχι και που πρέπει), γνωρίζει ότι δε θα το επικρίνεις αλλά θα το ακούσεις, τότε δε νιώθει την ανάγκη να σε κοντράρει (το κάνει λόγω εφηβείας αλλά σε ανούσια θέματα), ξέρει ότι δεν είσαι αντίπαλος αλλά σύμμαχος, δε θέλει να σε κοροϊδέψει. Αλλά αυτά δε γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη, χτίζονται σιγά σιγά από την αρχή. 

Επίσης ποτέ δύο παιδιά δεν είναι μεγαλωμένα το ίδιο, είμαι εντελώς κάθετη σε αυτό. Δεν είσαι ποτέ ο ίδιος στο πρώτο και στο επόμενο παιδί.

 

Αυτό που επιβεβαιώνω καθημερινά με τις φίλες και τους φίλους της κόρης μου είναι ότι όσοι γονείς έχουν καταφέρει τέτοια επικοινωνία, έχουν μεγαλώσει πραγματικά εκπληκτικά παιδιά με αυτό που λέμε ακέραιο χαρακτήρα, συμπονετικά, ειλικρινή. Υπάρχουν και παιδιά φοβερά από οικογένειες προβληματικές, ωστόσο είναι ελάχιστα και βλέπεις ότι ταλαιπωρούνται πολύ από τα βιώματά τους. 

 

@μαγιοπουλας αυτό το χρωστάω στον σύζυγό μου κυρίως, που του βγαίνει εντελώς φυσικά το να συζητά, να ακούει και να έχει διάθεση και κουράγιο να αναλύσει τα πάντα. Εγώ δε το είχα πριν. Βλέποντας όμως πως εξελίσσεται μια σχέση στην οποία και το πεντάχρονο αντιμετωπίζεται ισότιμα, έχει γνώμη και πρέπει να ακουστεί, έγινε σιγά σιγά κτήμα μου. Gordon έχω διαβάσει μόνο (και με βοήθησε πολύ).

Συμφωνώ.Μα Gordon κανετε.Αυτα καναμε βιωματικά στα σεμινάρια τρεις μήνες Δεν είναι τυχαία ολα αυτα.Το παιδι έμαθε να επιλεγει επιλεγοντας απο τα γεννοφάσκια του 

[ΑΡΓΚ]

Just now, kotsifikos είπε:

Εντάξει έχουμε βγάλει τους έφηβους τέρατα με αυτά που διαβάζω (τουλάχιστον από αυτά που καταλαβαίνω εγώ, ίσως και να παρερμηνεύω αλλά αυτή η εντύπωση που έχει δημιουργηθεί), λες και εμείς δεν υπήρξαμε ποτέ έφηβοι.Προσωπικά πιστεύω πως  όσο πιο απόλυτος είναι ένας γονέας όσο πιο αυταρχικός τόσο μεγαλύτερο είναι το χάσμα που δημιουργείται στην μεταξύ τους σχέση, ο κάθε γονέας επιλέγει αν θέλει να είναι δίπλα ή απέναντι στο παιδί του, εμείς οι περισσότεροι μεγαλώσαμε με τους γονείς μας απέναντι ελπίζω αυτό να αλλάξει τα επόμενα χρόνια.

 

Εγω δεν το λεω σαν τερατα, μεσα στις αναμενομενες αποκλισεις συμπεριφορας ειναι ολα αυτα. Πιο πολυ σαν παραδειγμα οτι υπαρχουν και πολυ διαφορετικοι γονεις απο αυτο που ο καθενας μας εχει συνηθισει απο το δικο του σπιτι.

[vtgian]

Just now, ninaki80 είπε:

στις αρχες κστοv τροπο αvτιμετωπισης της καθε κρισης δεv μπορει vα εισαι εvτελως αλλος αvθρωπος ωστε το εvα παιδι vα ειvαι πιο αvηπακουω κ το αλλο vα ειvαι αγγελος. Σιγουρα παιζει ρολο οχαρακτηρας του καθε παιδιου. Καποια παιδια μεvουv ικαvοποιημεvα αλλα ειvαι πιο αvικαvοποιητα με τις εξηγησεις κ τα ορια.

 

Και όμως! Εμένα πχ οι γονείς μου ήταν απίστευτά αυστηροί, μέχρι τρίτη λυκείου έπρεπε 10 η ώρα να είμαι σπίτι, δεν υπήρχε περίπτωση να σπουδάσω σε άλλη πόλη. Καμία από τις δύο μας δεν τους κόντραρε αλλά οι ίδιοι άνθρωποι, με την αδελφή μου, έξι χρόνια αργότερα, ήταν πολύ πιο επιτρεπτικοί, σπούδασε σε άλλη πόλη, είχε το ελεύθερο να βγαίνει περισσότερο. Ίσως γιατί βλέποντας εμένα 6 χρόνια μετά είδαν ότι δε δούλεψε αυτό που είχαν στο μυαλό τους, επαναξιολόγησαν κάποια πράγματα...

[kotsifikos]

Just now, ninaki80 said:

μαλλοv το παρερμηvευεις. Τερατα δεv ειvαι απλα θελουv καποια ορια που μπορουv vα ξεπερασουv κ καποια που δεv μπορουv. 

Οποτε αv πχ εμεvα μου επετρεπαv εvα τατουαζ στα 15 στα 16 το πιο πιθ;vο vα ηθελα καλλο κ αv μου το απαγορευαv θα ελεγα μα τι εvα τι δυο αφου εσυ μου το επετρεψες. Οποτε στα 20 θα ειχα μαλλοv βρεθει με 3 τατουαζ που σταvταρ θα ειχα μεταvιωσει μεχρι τα 25.  

δεv vομιζω οτι ειvαι αυταρχισμος τα ορια που ξερεις οτι θα πατηθουv.  Απλα ξερεις οτι θα vιωσει τηv επαvασταση του ο εφηβος που ετσι κ αλλιως θα τηv καvει.

Κυρίως για τα τατου είπα αφού ενηλικιωθεί, τότε αν θέλει το παιδί να το κάνει δεν θα χρειαστεί την έγκριση μας , θα είναι ενήλικας. Άσε που το τατού σε ότι ηλικία και αν το κάνεις δεν θα μείνεις στο ένα.

Δεν υπάρχουν μόνο τα άκρα, υπάρχουν και μέσες καταστάσεις, για μένα το θέμα είναι να έχει καταφέρει ο γονιός να έχει δημιουργήσει σχέση εμπιστοσύνης και ουσιαστικής επικοινωνίας με το παιδί.

Γενικότερα το βλέπουμε λίγο διαφορετικά το θέμα, εγώ δεν θα έβαζα όριο που θα ήξερα ότι θα το ξεπεράσει, θα προσπαθούσα να δημιουργήσω έναν δίαυλο επικοινωνίας ώστε να μην χρειαστεί αυτό, γιατί με τη ίδια λογική αφού έχει περάσει το ένα όριο που θα βάλεις γιατί να μην περάσει και το άλλο ?? Για μένα τα όρια είναι κάτι δεν θα μπορεί να τα περάσει, όχι όμως επειδή θα το λέω εγώ αλλά επειδή θα γνωρίζει πως δεν πρέπει. πχ για μένα η κοπάνα για καφέ 20χλμ μακριά από το σπίτι μας είναι ανεπίτρεπτη επειδή το έκανε χωρίς να το ξέρω, φυσικά και δεν χάθηκε ο κόσμος αν δεν πάει ημέρα σχολείο, αρκεί να το ξέρω όμως, και φυσικά θα υπάρχει όριο στο πόσες φορές θα μπορεί να γίνει αυτό. Δεν είναι δεδομένο πως επειδή θα έχει το ελεύθερο να επιλέξει να το κάνει θα το κάνει συνήθεια, εγώ το βλέπω διαφορετικά, αφού ξέρει πως θα μπορεί να το κάνει και να το γνωρίζω μειώνω (στο σημείο του δυνατού) τις πιθανότητες να είναι για καφέ στην άλλη άκρη της αττικής και εγώ να ζω στον κόσμο της γλαδιόλας ότι είναι σχολείο και όλα καλά.

Βέβαια καλά τα λέω εγώ, μπορεί σε 8 - 10 χρόνια να μπαίνω να διαβάζω αυτά που έγραφα και να γελάω με τις προσδοκίες που έχω τώρα. χαχαχαχα

Just now, ΑΡΓΚ said:

 

Εγω δεν το λεω σαν τερατα, μεσα στις αναμενομενες αποκλισεις συμπεριφορας ειναι ολα αυτα. Πιο πολυ σαν παραδειγμα οτι υπαρχουν και πολυ διαφορετικοι γονεις απο αυτο που ο καθενας μας εχει συνηθισει απο το δικο του σπιτι.

Ναι φυσικά και συμφωνώ σε αυτό, δεν το ανέφερα για εσένα. Επίσης έχεις παιδιά στην εφηβεία οπότε  έχεις εμπειρία πάνω σε αυτά τα θέματα και ως πιο έμπειρη ειλικρινά θα ήθελα να μου πεις αν οι προσδοκίες  που έχω από τον γιο μου όταν θα είναι στην εφηβεία  είναι υψηλές και ουτοπικές.

[vicky86]

Just now, ninaki80 είπε:

Δεv ειvαι παvτα ετσι ομως ειvαι κ ο χαρακτηρας του παιδιου. Γιαυτο βλεπεις δυο παιδια με τηv ιδια αvτιμετωπιση με τους ιδιους γοvεις vα ειvαι εvτελως διαφορετικες αvτιδρασειs. Οποτε δεv υπαρχει κ σταvταρ μοτιβο. 

ακομη κ να κρινεις σαν γονιος οτι το καθε παιδι θελει αλλη μεταχειριση ειναι σημαντικο

[kotsifikos]

Just now, vtgian said:

Δεν είναι μόνο θέμα χαρακτήρα του παιδιού. Παίζει ρόλο η ιδιοσυγκρασία του αλλά δεν φτάνει αυτό.  Είναι θέμα επικοινωνίας που έχεις χτίσει με το παιδί από τη γέννησή του κιόλας. Αν αντιμετωπίζεις ένα 14χρονο σαν άτομο μειωμένης αντίληψης και ευθύνης και κάνεις τρίωρα κηρύγματα προφανώς θα σε γράψει στα παλιά του τα παπούτσια και την επόμενη φορά θα κάνει αυτό που γουστάρει και δε θα το μάθεις κιόλας. Οι παρέες της κόρης μας κάθε άλλο παρά καλά παιδιά ήταν πάντως (14χρονο που έμενε μόνο του, είχε ολοκληρωμένες σχέσεις, κάπνιζε κλπ), μόνη της βρήκε τα πατήματά της, απέρριψε άτομα, ανοίχτηκε σε άλλα.

Αν με το παιδί έχεις μια σχέσης εμπιστοσύνης, έχεις καλλιεργήσει την αυτοπεποίθησή του (ώστε να ξέρει να πει όχι και που πρέπει), γνωρίζει ότι δε θα το επικρίνεις αλλά θα το ακούσεις, τότε δε νιώθει την ανάγκη να σε κοντράρει (το κάνει λόγω εφηβείας αλλά σε ανούσια θέματα), ξέρει ότι δεν είσαι αντίπαλος αλλά σύμμαχος, δε θέλει να σε κοροϊδέψει. Αλλά αυτά δε γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη, χτίζονται σιγά σιγά από την αρχή. 

Επίσης ποτέ δύο παιδιά δεν είναι μεγαλωμένα το ίδιο, είμαι εντελώς κάθετη σε αυτό. Δεν είσαι ποτέ ο ίδιος στο πρώτο και στο επόμενο παιδί.

 

Αυτό που επιβεβαιώνω καθημερινά με τις φίλες και τους φίλους της κόρης μου είναι ότι όσοι γονείς έχουν καταφέρει τέτοια επικοινωνία, έχουν μεγαλώσει πραγματικά εκπληκτικά παιδιά με αυτό που λέμε ακέραιο χαρακτήρα, συμπονετικά, ειλικρινή. Υπάρχουν και παιδιά φοβερά από οικογένειες προβληματικές, ωστόσο είναι ελάχιστα και βλέπεις ότι ταλαιπωρούνται πολύ από τα βιώματά τους. 

 

@μαγιοπουλας αυτό το χρωστάω στον σύζυγό μου κυρίως, που του βγαίνει εντελώς φυσικά το να συζητά, να ακούει και να έχει διάθεση και κουράγιο να αναλύσει τα πάντα. Εγώ δε το είχα πριν. Βλέποντας όμως πως εξελίσσεται μια σχέση στην οποία και το πεντάχρονο αντιμετωπίζεται ισότιμα, έχει γνώμη και πρέπει να ακουστεί, έγινε σιγά σιγά κτήμα μου. Gordon έχω διαβάσει μόνο (και με βοήθησε πολύ).

Μα πόσο ωραία τοποθέτηση!!!!!!!

[little lamb]

Just now, vtgian είπε:

Δεν είναι μόνο θέμα χαρακτήρα του παιδιού. Παίζει ρόλο η ιδιοσυγκρασία του αλλά δεν φτάνει αυτό.  Είναι θέμα επικοινωνίας που έχεις χτίσει με το παιδί από τη γέννησή του κιόλας. Αν αντιμετωπίζεις ένα 14χρονο σαν άτομο μειωμένης αντίληψης και ευθύνης και κάνεις τρίωρα κηρύγματα προφανώς θα σε γράψει στα παλιά του τα παπούτσια και την επόμενη φορά θα κάνει αυτό που γουστάρει και δε θα το μάθεις κιόλας. Οι παρέες της κόρης μας κάθε άλλο παρά καλά παιδιά ήταν πάντως (14χρονο που έμενε μόνο του, είχε ολοκληρωμένες σχέσεις, κάπνιζε κλπ), μόνη της βρήκε τα πατήματά της, απέρριψε άτομα, ανοίχτηκε σε άλλα.

Αν με το παιδί έχεις μια σχέσης εμπιστοσύνης, έχεις καλλιεργήσει την αυτοπεποίθησή του (ώστε να ξέρει να πει όχι και που πρέπει), γνωρίζει ότι δε θα το επικρίνεις αλλά θα το ακούσεις, τότε δε νιώθει την ανάγκη να σε κοντράρει (το κάνει λόγω εφηβείας αλλά σε ανούσια θέματα), ξέρει ότι δεν είσαι αντίπαλος αλλά σύμμαχος, δε θέλει να σε κοροϊδέψει. Αλλά αυτά δε γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη, χτίζονται σιγά σιγά από την αρχή. 

Επίσης ποτέ δύο παιδιά δεν είναι μεγαλωμένα το ίδιο, είμαι εντελώς κάθετη σε αυτό. Δεν είσαι ποτέ ο ίδιος στο πρώτο και στο επόμενο παιδί.

 

Αυτό που επιβεβαιώνω καθημερινά με τις φίλες και τους φίλους της κόρης μου είναι ότι όσοι γονείς έχουν καταφέρει τέτοια επικοινωνία, έχουν μεγαλώσει πραγματικά εκπληκτικά παιδιά με αυτό που λέμε ακέραιο χαρακτήρα, συμπονετικά, ειλικρινή. Υπάρχουν και παιδιά φοβερά από οικογένειες προβληματικές, ωστόσο είναι ελάχιστα και βλέπεις ότι ταλαιπωρούνται πολύ από τα βιώματά τους. 

 

@μαγιοπουλας αυτό το χρωστάω στον σύζυγό μου κυρίως, που του βγαίνει εντελώς φυσικά το να συζητά, να ακούει και να έχει διάθεση και κουράγιο να αναλύσει τα πάντα. Εγώ δε το είχα πριν. Βλέποντας όμως πως εξελίσσεται μια σχέση στην οποία και το πεντάχρονο αντιμετωπίζεται ισότιμα, έχει γνώμη και πρέπει να ακουστεί, έγινε σιγά σιγά κτήμα μου. Gordon έχω διαβάσει μόνο (και με βοήθησε πολύ).

Συμφωνώ σε όλα. Κάπως έτσι εννοούσα αυτές τις συζητήσεις από παραδείγματα που τελικά το παιδί από μόνο του απορρίπτει πράγματα χωρίς καμία αυστηρότητα και καταπίεση. Αλλά δεν μπόρεσα να τα γράψω τόσο καλά όσο εσύ. Στην οικογένειά μου έτσι ήταν, με μόνη διαφορά για το ταμπού του σ..ξ.

[ΑΡΓΚ]

Just now, little lamb είπε:

Τωρα για τη συχνότητα ναι συμφωνώ και χαίρομαι που τελικά καταλήξαμε κάπου, γιατί στην αρχή διάβαζα κάτι ότι είναι αδιανόητο το 2 τη βδομάδα σε νέους ανθρώπους και υπάρχει πρόβλημα κλπ κ είχα αγχωθει. Εννοείται ότι άλλες απαιτήσεις από το σ..ξ έχει κάποιος που επί 15-20 χρόνια τις περισσότερες μέρες του χρόνου έχει κάνει σ..ξ και άλλες αυτός που από τότε που το πρωτοεκανε, πιο πολλές μέρες δεν έχει κάνει πάρα έχει κάνει (όπως εμείς, και οι δυο). Πόσο μάλλον αν στην τωρινή σχέση του  που μετράει 6 χρόνια, τα σχεδόν 2μισι πρώτα δεν έμενε μαζί και για κάποιους μήνες υπήρχαν και τεχνικές δυσκολίας λόγω παρθενίας, και τα άλλα 2μισι χρόνια ήταν με εγκυμοσυνη και παιδί, και μόνο λίγους μήνες συγκατοίκησε σαν ζευγαράκι. Η πρώτη περίπτωση ξέρει πλέον τόσο καλά το σ..ξ και το σώμα της όσο το να τρώει ας πούμε, και το έχει σαν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας, η δεύτερη (εμείς) ακόμα δεν το έχει τελειοποιήσει κ δεν το έχει φτάσει ακόμα στο "απογειωτικο" που κάπου διάβαζα πριν. Αν λοιπόν η πρώτη περίπτωση για ένα διάστημα δεν είχε όρεξη για σ..ξ ναι θα ανησυχούσε πολύ και πιθανώς θα σήμαινε παρα πολλά προβλήματα και στο τέλος τέλος μπορεί να το θεωρούσαν σημείο χωρισμού ακόμα κι αν η "κρίση" κρατούσε λίγους μήνες. Στη δεύτερη που δεν ήταν τόσο αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους και ξέρουν ότι ακόμα είναι under construction το θέμα, ξέρουν ότι υπάρχουν και πισωγυρισματα όπως σε οτιδήποτε "μαθαίνεται" και δίνουν λίγο χρόνο  σε τέτοιες περιόδους μη όρεξης. Τώρα ξέρω ότι θα σας φανεί κουλό το πώς μπορεί κάποιος σε αυτές τις ηλικίες ακόμα να το "μαθαίνει" το σπορ, κι όμως συμβαίνει. Εξήγησα το ότι δεν είχαν τύχει πολλές ευκαιρίες "εξάσκησης", ούτε μεταξύ μας ούτε στο παρελθόν του καθενός. Δεν εννοώ φυσικά ότι μαθαίνουμε το πώς γίνεται, αλλά το πώς να φτάσεις να γίνει όντως κάτι "απογειωτικο". Κάποιος που το είχε αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς του  πιθανώς δεν θα παντρευόταν καν αν ο/η σύντροφός του ήταν άπειρος (ή δεν θα τα έφτιαχνε καν), όταν όμως και οι δύο είναι σχετικά μη έμπειροι (τηρουμένων των αναλογιών της ηλικίας) ξέρουν ότι θα τα ανακαλυψουν όλα μαζί στην πορεία. Και τους αρέσει κιόλας να είναι στο ίδιο επίπεδο γιατί δεν κομπλαρουν. Προφανώς λοιπον δεν το βάζω στην ίδια κατηγορία το να έκαναν κάποιοι φουλ και να αρχίσει να φθίνει και να μη θέλουν, εκεί ναι κάτι παίζει πολύ βαθύτερο, δεν λέω οτι δεν τρέχει κάτι.

 

 

Τώρα ξέρω ότι μιλάω για κάτι που δεν υπάρχει εύκολη απάντηση, και είναι και λίγο φιλοσοφικό, αλλά αν έχεις μόνο μία σχέση στη ζωή σου (κι εγώ δύο, οπότε αφορά και δικές μου σκέψεις στο παρελθόν) και δε σου βγαίνει σε μια φάση το επαφές, δεν αναρρωτιέσαι μήπως απλά δεν ταιριάζεις; Δηλαδή, αν έχεις έστω 4-5 σχέσεις, μπορείς κάπως να έχεις καταλήξει τι σου έκατσε και τι όχι. Αν σου έτυχε να στεριώσει η πρώτη ή δεύτερη σχέση, δυστυχώς μπορεί για λάθος λόγους να έχεις απλά συμβιβαστεί με κάτι που τελικά δεν είναι αυτό που πραγματικά σου ταίριαζε σε αυτό τον τομέα. Δηλαδή αυτό που εσύ λες "under construction" μήπως ένας πιο έμπειρος θα το είχε δει στον μήνα σαν "σορρυ, αλλά δεν, καλό παιδί, αλλά δεν" και είχε προχωρήσει; Δε μιλάω προσωπικά για εσένα, απλά με αφορμή την κατάσταση που περιγράφεις.

[ninaki80]

Just now, kotsifikos είπε:

Κυρίως για τα τατου είπα αφού ενηλικιωθεί, τότε αν θέλει το παιδί να το κάνει δεν θα χρειαστεί την έγκριση μας , θα είναι ενήλικας. Άσε που το τατού σε ότι ηλικία και αν το κάνεις δεν θα μείνεις στο ένα.

Δεν υπάρχουν μόνο τα άκρα, υπάρχουν και μέσες καταστάσεις, για μένα το θέμα είναι να έχει καταφέρει ο γονιός να έχει δημιουργήσει σχέση εμπιστοσύνης και ουσιαστικής επικοινωνίας με το παιδί.

Γενικότερα το βλέπουμε λίγο διαφορετικά το θέμα, εγώ δεν θα έβαζα όριο που θα ήξερα ότι θα το ξεπεράσει, θα προσπαθούσα να δημιουργήσω έναν δίαυλο επικοινωνίας ώστε να μην χρειαστεί αυτό, γιατί με τη ίδια λογική αφού έχει περάσει το ένα όριο που θα βάλεις γιατί να μην περάσει και το άλλο ?? Για μένα τα όρια είναι κάτι δεν θα μπορεί να τα περάσει, όχι όμως επειδή θα το λέω εγώ αλλά επειδή θα γνωρίζει πως δεν πρέπει. πχ για μένα η κοπάνα για καφέ 20χλμ μακριά από το σπίτι μας είναι ανεπίτρεπτη επειδή το έκανε χωρίς να το ξέρω, φυσικά και δεν χάθηκε ο κόσμος αν δεν πάει ημέρα σχολείο, αρκεί να το ξέρω όμως, και φυσικά θα υπάρχει όριο στο πόσες φορές θα μπορεί να γίνει αυτό. Δεν είναι δεδομένο πως επειδή θα έχει το ελεύθερο να επιλέξει να το κάνει θα το κάνει συνήθεια, εγώ το βλέπω διαφορετικά, αφού ξέρει πως θα μπορεί να το κάνει και να το γνωρίζω μειώνω (στο σημείο του δυνατού) τις πιθανότητες να είναι για καφέ στην άλλη άκρη της αττικής και εγώ να ζω στον κόσμο της γλαδιόλας ότι είναι σχολείο και όλα καλά.

Βέβαια καλά τα λέω εγώ, μπορεί σε 8 - 10 χρόνια να μπαίνω να διαβάζω αυτά που έγραφα και να γελάω με τις προσδοκίες που έχω τώρα. χαχαχαχα

χα χα χα κ εγω με τις δικες μου. Τελως παvτωv εγω θελω vα πω οτι απο εvα παιδι σχεδοv παvτα περιμεvεις vα καvει κατι κρυφα . Κ οσοι λεvε οτι εμεvα δεv εχει καvει ποτε τιποτα κρυφα πως ειvαι τοσο σιγουροι. ? 

Δεv σημαιvει φυσικα οτι θα μπλεξει εvα παιδι αλλα οτι πολλα πρ;γματα που εχεις απαγορεψει δεv θα μαθεις ποτε αv τα εκαvε το παιδι σου. Εκτος κ αv εχεις παvτου live συvδεση. 

 

[little lamb]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

 

 

Τώρα ξέρω ότι μιλάω για κάτι που δεν υπάρχει εύκολη απάντηση, και είναι και λίγο φιλοσοφικό, αλλά αν έχεις μόνο μία σχέση στη ζωή σου (κι εγώ δύο, οπότε αφορά και δικές μου σκέψεις στο παρελθόν) και δε σου βγαίνει σε μια φάση το επαφές, δεν αναρρωτιέσαι μήπως απλά δεν ταιριάζεις; Δηλαδή, αν έχεις έστω 4-5 σχέσεις, μπορείς κάπως να έχεις καταλήξει τι σου έκατσε και τι όχι. Αν σου έτυχε να στεριώσει η πρώτη ή δεύτερη σχέση, δυστυχώς μπορεί για λάθος λόγους να έχεις απλά συμβιβαστεί με κάτι που τελικά δεν είναι αυτό που πραγματικά σου ταίριαζε σε αυτό τον τομέα. Δηλαδή αυτό που εσύ λες "under construction" μήπως ένας πιο έμπειρος θα το είχε δει στον μήνα σαν "σορρυ, αλλά δεν, καλό παιδί, αλλά δεν" και είχε προχωρήσει; Δε μιλάω προσωπικά για εσένα, απλά με αφορμή την κατάσταση που περιγράφεις.

 

Δεν το σκέφτομαι, γιατί μια χαρά μου έβγαινε και μου'ρχοταν και μου άρεσε, είναι πρόσφατη η μη όρεξη. Δεν είναι ότι εξ αρχής δεν πήγαινε. Και δεν είναι επί προσωπικού, είναι ότι το όργανό μου δεν επιθυμεί, πώς να το πω. Ούτε μόνη μου μου'ρχεται να κάνω ας πούμε. Δεν είναι θέμα ταιριάσματος με τον άλλον.

 

Αλλά εντάξει ακόμα κι αν στο παρελθόν κάποιος έχει κάνει καλύτερο σ..ξ δεν θα απορρίψει κάποιον από σύζυγο ούτε από σχέση στον ένα μήνα επειδή απλά με κάποιον άλλο το σ..ξ ήταν καλύτερο. Υποτίθεται σταδιακά θα μάθει ο ένας τον άλλο. Ο μήνας είναι λίγος για να κρίνεις. Κι εξάλλου μέσα από την αγάπη και τη μακροχρόνια εξάσκηση με ένα άτομο (και στον γάμο επομένως) τελικά το τελειοποιείς με αυτόν που ερωτευτηκες. Ο άντρας μου τουλάχιστον το πιστεύει αυτό, ότι είναι πολύ πιο ωραίο μέσα σε μεγάλη σχέση, με αγάπη κλπ και ότι η ευχαρίστηση έρχεται μέσα από την αγάπη για το ταίρι σου και είναι εγκεφαλική πιο πολύ απ'ο,τι σωματική (σχεσακιας είπαμε, εξ ου και το ότι δεν είχε πολλές εμπειρίες σε σχέση με άλλους της ηλικίας τους που μπορεί να είχαν ένα σωρό εφήμερες σχέσεις -δικαιωμα τους, δεν το κατακρίνω, αλλά εξηγώ)

[ΑΡΓΚ]

Just now, little lamb είπε:

 

Δεν το σκέφτομαι, γιατί μια χαρά μου έβγαινε και μου'ρχοταν και μου άρεσε, είναι πρόσφατη η μη όρεξη. Δεν είναι ότι εξ αρχής δεν πήγαινε. Και δεν είναι επί προσωπικού, είναι ότι το όργανό μου δεν επιθυμεί, πώς να το πω. Ούτε μόνη μου μου'ρχεται να κάνω ας πούμε. Δεν είναι θέμα ταιριάσματος με τον άλλον.

 

Αλλά εντάξει ακόμα κι αν στο παρελθόν κάποιος έχει κάνει καλύτερο σ..ξ δεν θα απορρίψει κάποιον από σύζυγο ούτε από σχέση στον ένα μήνα επειδή απλά με κάποιον άλλο το σ..ξ ήταν καλύτερο. Υποτίθεται σταδιακά θα μάθει ο ένας τον άλλο. Ο μήνας είναι λίγος για να κρίνεις. Κι εξάλλου μέσα από την αγάπη και τη μακροχρόνια εξάσκηση με ένα άτομο (και στον γάμο επομένως) τελικά το τελειοποιείς με αυτόν που ερωτευτηκες. Ο άντρας μου τουλάχιστον το πιστεύει αυτό, ότι είναι πολύ πιο ωραίο μέσα σε μεγάλη σχέση, με αγάπη κλπ και ότι η ευχαρίστηση έρχεται μέσα από την αγάπη για το ταίρι σου και είναι εγκεφαλική πιο πολύ απ'ο,τι σωματική (σχεσακιας είπαμε, εξ ου και το ότι δεν είχε πολλές εμπειρίες σε σχέση με άλλους της ηλικίας τους που μπορεί να είχαν ένα σωρό εφήμερες σχέσεις -δικαιωμα τους, δεν το κατακρίνω, αλλά εξηγώ)

 

Δεν μπορώ να φανταστώ γιατί να συμβαίνει αυτό που λες. Το ανάποδο θα περίμενα, ότι με τον καιρό χειροτερεύει η εμπειρία, όχι βελτιώνεται.

Δηλαδή ναι, οκ, μπορεί κάτι να σου αρέσει και να πάρει μερικές φορές για να το καταλάβει ο άλλος, αλλά αν π.χ. ανατομικά ή σε αντοχή ή σε στυλ απλώς, δεν ταιριάζεις, αν σου περάσει και ο πρώτος ενθουσιασμός, βράσ' τα.