Τοκετός: Πείτε την δική σας ιστορία/ιστορίες!

[ευδοκία]

λοιπόν,ξεκινάω από την προηγούμενη μέρα.Δευτέρα βράδυ πέφτουμε για ύπνο με τον άντρα μου.εγώ δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι όλη νύχτα γιατί η μικρή με κλωτσούσε απίστευτα!μέχρι τις 7 το πρωί δε σταμάτησε να κουνιέται...τελοσπάντων ξημερώνει η επομενη μέρα κι εγώ είμαι σαν το κοτόπουλο. το βράδυ είχαμε ραντεβού στη γιατρό για την καθιερωμένη εξέταση.έρχεται το βραδάκι 8 ώρα που είχαμε το ραντεβου και ξεκινάμε να πάμε στη γιατρό.εν τω μεταξύ η πείνα μου να μην περιγράφεται,έτσι;

φτάνουμε.μου λέει η γιατρός να σε προγραμματίσω για την άλλη εβδομάδα.εγώ να της εξηγώ ότι θέλω όλα να γίνουν φυσιολογικά από μόνα τους και δεν θέλω να πάω για πρόκληση αφού δεν υπήρχε λόγος.αυτό που υποστήριζε η ίδια ήταν ότι προτιμάει να συμβούν όλα σε ελεγχόμενο περιβάλλον παρά να με βρουν οι πόνοι στο δρόμο ή κάτι τέτοιο.πάντως μου λέει έλα να σε εξετάσω να δούμε σε τί κατάσταση είσαι.σκληρός τράχηλος και διαστολή 1,δηλαδή τίποτα...με βάζει στον καρδιοτοκογράφο για παρακολούθηση...ξαφνικά εκεί που καθόμουν ανέμελη στο μηχάνημα πετάγεται η γιατρός και μου λέει :"γύρνα γρήγορα στα πλάγια!".ήμουνα ξαπλωμένη ανάσκελα.το παιδί παρουσίασε αλλοίωση παλμών,δηλαδή πέσαν οι παλμοί του στος 98 από τους 160 για 2 λεπτά! "τώρα μου λέει δεν μπορώ να σε αφήσω να φύγεις να πας σπίτι γιατί αν το ξαναπάθεις αυτό τη νύχτα ή στο δρόμο και δεν το καταλάβεις θα υπάρξει πρόβλημα!πάμε τώρα για τοκετό!!! ".καταλαβαίνετε τλι έπαθα;η λέξη σοκ είναι λίγη.ούτε να τοσκεφτώ δεν πρόλαβα.ούτε στο σπίτι δεν με άφησε να πάω για να κάνω μπάνιο.πάμε στην κλινική και μου κάνουν εισαγωγή.με ετοιμάζουν με τα γνωστά (κλισματάκι και ξυρισματάκι) και είμαι συνδεδεμένη με τον καρδιοτοκογράφο και περιμένουμε να δούμε αν η αλλοίωση παλμών ήταν τυχαία ή όχι.ευτυχώς δεν ξαναπαρουσιάστηκε και έτσι ξεκίνησε η διαδικασία...είχα δικές μου συσπάσεις στην αρχή αλλά μετά μου βάλανε και φάρμακο.έκανα την επισκληρίδειο και έρχομαι τώρα στο θέμα που ανέφερα πιο πάνω...αυτό που νύσταζα;λοιπόν σας πληροφορώ ότι κοιμήθηκα 2 ώρες .άντεη η δικιά συο ξεκουράστηκα και ο άντρας μου πήγε να φάει κάτι γιατί επίσης όπως ανέφερα παραπάνω πεινούσαμε κιόλας.την ώρα που έλειπε ο άντρας μου άρχισα τις εξωθήσεις -τις οποίες ένιωσα- και τον πήραμε τηλ να έρθει!21:30 πήγα στην κλινική και 04:04 γέννησα μια πανέμορφη κόρη 2720γρ.

τα συναισθήματα απερίγραπτα...

[evita]

Η δική μου γέννα ήταν ανώδυνη, χωρίς επιπλοκές, τίποτα το ασυνήθιστο δηλαδή. Διαβάζοντας όμως αυτό που είπαν οι εγκυούλες μας ότι αντλούν θετικά συναισθήματα από αυτές τις ιστορίες, με παρακίνησαν να περιγράψω και εγώ τις αλησμόνητες στιγμές που έζησα.

 

Είχα ΠΗΤ 5/7/07. Ο άντρας μου με τη σκέψη ότι μπορεί να χρειαστεί να ταξιδέψουμε με κίνηση από Τρίπολη για το Ιασώ αν με έπιαναν ξαφνικά οι πόνοι επέμενε να πάμε Αθήνα νωρίτερα και έτσι έχουμε βρεθεί 15 μέρες πριν να μένουμε με τα πεθερικά μου. Οι άνθρωποι με είχαν στα όπα όπα αλλά εγώ είχα τη δυσφορία μου, το πρήξιμο και το χειρότερο καύσωνα των τελευταίων δεκαετιών να μου τεντώνουν τα νεύρα. Κάθε βδομάδα πηγαίναμε στο γιατρό και κάθε φορά ακούγαμε τα ίδια: το μωρό είναι ψηλά, δεν έχει εμπεδωθεί, δεν έχει καλή θέση (εξαιτίας της θέσης δεν μπορούσε να μετρηθεί καλά και περάσαμε και ένα άγχος μήπως είναι μικρό). Οι μέρες περνούσαν και ο μπέμπης να με έχει ταράξει στις κλωτσιές αλλά για να βγει ούτε λόγος (τι να βγει να κάνει με τέτοια ζέστη). Τελικά ο γιατρός μου είπε να περιμένουμε μέχρι Δευτέρα 9/7 και αν δεν γίνει τίποτα πάμε για πρόκληση. Για να μην τα πολυλογώ ξημερώματα Δευτέρας να’μαστε στην υποδοχή επιτόκων του μαιευτηρίου. Η πρώτη επαφή με το προσωπικό αποκαρδιωτική. Αυτή που μου έκανε την γνωστή προετοιμασία στο δωματιάκι ήταν απότομη έως αγενής ενώ ήρθε και μία μαία που μου έχωσε το χοντροχερό της να δει τον τράχηλο και ένιωσα τέτοιο πόνο όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή μου. Ευτυχώς από κει και μετά τα πράγματα πήγαν καλύτερα. Πήγαμε στο δωμάτιο των ωδίνων όπου με περίμενε η δική μου μαία. Μου έβαλε τον ορό, συνέδεσε τον καρδιοτοκογράφο, είδε τον τράχηλο (πολύ πιο ήπια από την άλλη) αλλά δεν την έβλεπα και πολύ αισιόδοξη για φυσιολογικό. Στο μεταξύ είχε περάσει μια ώρα, ήρθε και ο άντρας μου με μια στοίβα περιοδικά για να περάσει η ώρα. Το θέμα όμως είναι ότι ενώ η ώρα περνούσε εγώ δεν ένιωθα το παραμικρό. «Τώρα πρέπει να έχεις ένα πονάκι» μου έλεγε η μαία και εγώ της απαντούσα «πλάκα μου κάνεις, στο σπίτι μου πονούσα περισσότερο». Ο γιατρός πηγαινοερχόταν έβλεπε ότι δεν γινόταν τίποτα, θα περιμένουμε έλεγε και ξανάφευγε. Αφού λοιπόν πέρασαν τρεις ώρες και ήμασταν ακόμη στα ίδια, δηλαδή στο τίποτα μας λέει ο γιατρός ότι έχει συμβεί σε πολλές περιπτώσεις με πρόκληση να περιμένουν ακόμα και 20 ώρες αλλά στη δική μου περίπτωση δεν φαινόταν να ξεκινάει καμία διαδικασία. Όπως λοιπόν είπε προφανώς η φύση είχε κάποιο λόγο που δεν επέτρεπε να ξεκινήσει ο τοκετός και καλό θα ήταν να μην την αγνοήσουμε. Μας λέει λοιπόν ας περιμένουμε μια-δυο ώρες ακόμα και βλέπουμε. Εμείς εκείνη τη στιγμή ταυτόχρονα του λέμε όχι, δεν θέλουμε να ρισκάρουμε και να περιμένουμε καθόλου. Τσεκάρει ότι υπάρχει κενό χειρουργείο και ξεκινάνε να με μεταφέρουν. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα πονέσει, δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο κοντά στη μεγάλη στιγμή ήμουν, όταν όμως βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο (πρόσωπο με οπίσθια για να ακριβολογώ) με τον αναισθησιολόγο όλη μου η ανυπομονησία, η αγωνία, ο φόβος και η λαχτάρα ξέσπασαν σε ένα απίστευτο τρέμουλο και πέντε άτομα πάνω από το κεφάλι μου να προσπαθούν να με καθησυχάσουν. Σαστισμένη από την επήρεια της επισκληριδίου προσπαθώ να νιώσω τι συμβαίνει πίσω από το παραπέτασμα. Δεν χρειάστηκε όμως να περιμένω πολύ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη φωνή της μαίας να λέει «είναι πολύ όμορφος» και να μου τον ακουμπάει πάνω μου. Τα ματάκια του ορθάνοιχτα, τα χειλάκια του κατακόκκινα , μελανουράκι σαν τη μαμά. Εγώ που περνιέμαι για σκληρή ένιωσα την καρδιά μου να μην χωράει στο στήθος μου. Πόσο θα ήθελα να είχα μοιραστεί αυτή τη στιγμή με τον άντρα μου που ο καημένος είχε τρελαθεί από την αγωνία και όταν επιτέλους τον φώναξαν, πριν του φέρουν το μωρό να το δει, για να του δείξουν τα αποτυπώματα από τα πατουσάκια έκλαιγε και ο ίδιος σαν μωρό.

Αφού με πήγαν στο δωμάτιο περιμέναμε να φέρουν το μωρό. Είχε περάσει αρκετή ώρα οπότε λέω στον άντρα μου δεν πας να δεις τι γίνεται. Ξαναέρχεται επάνω κατάχλωμος και μου λέει το μωρό είναι στη μονάδα. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Είχε παρουσιάσει ταχύπνοια και τον είχαν μεταφέρει στη μονάδα για παρακολούθηση. Δεν φρόντισε κανείς να μας ενημερώσει, έπρεπε ο άντρας μου να τρέχει να βρει την παιδίατρο. Ευτυχώς δεν ήταν τίποτα και έτσι από την επόμενη τον είχα στην αγκαλίτσα μου.

 

Η ανάρρωσή μου ήταν πολύ καλή, σηκώθηκα την ίδια κιόλας μέρα, όταν δε μου έβγαλαν ορό και καθετήρα ήθελα να κατέβω για καφέ αλλά κρατήθηκα μέχρι την επόμενη.

 

Θέλω να πω στα κορίτσια που περιμένουν το πρώτο τους παιδάκι να μην φοβούνται και να είναι ήρεμες για να βιώσουν όσο πιο βαθιά γίνεται την κορυφαία εμπειρία της γέννησης και να είναι σίγουρες ότι τη στιγμή που θα πρωτοαντικρύσουν το θαύμα που μεγάλωνε μέσα τους 9 μήνες θα αποζημιωθούν για όλες τις δυσκολίες που μπορεί να πέρασαν.

[Afroditi D]

....Ειναι Τετάρτη 13/6/2006 έχουμε πάει στο γιατρό γιατι πλησιάζαν οι μέρες και έπρεπε να με βλέπει καθε 2η μερα μου είχε πει.(ΠΗΤ 20/6/06)

στο ιατρίο γίνετε πανικός... λέω στην Φωτεινούλα: (γραμματέα του γιατρού μου) Φωτηνή μου θα πάω κάτω στην Πλατεία να κάτσουμε λίγο και παρεμε στο Κινητο να ανέβω! Πάμε πλατεία λοιπόν (πλατεία Όλγας- το ιατρίο Αράτου&Ερμού).Λέω του Κων/νου μου , Κωστή σημερα θα γεννήσω....(ειχα εντονες συσπάσεις απο το απογευμα) ας πιούμε μια μπυρίτσα να κάνουμε και ενα τσιγαρο....με αυτα κ με τα αλλά εχει πάει 10,45μ.μ...και να σου το κινητο! Ανεβαινουμε και εκει που πάω να ξαπλώσω στο ιατριο νιώθω ...... ακράτεια.....λεω του γιατρου ΣΥΓΝΩΜΗ... ΄πολύ ντροπιασμένη γιατι δεν προβαλα τα παω τουαλέτα...Και τι μου λέει :Τι τουαλέτα Αφροδιτούλα μου ....τα ΝΕΡΑ ΕΣΠΑΣΑΝ ....ΓΕΝΝΑΣ! κάστε να σε δώ! κοιταώ τον Κων/νο και έχω μείνει!!! Ακουσαμε & ειδαμε τον Χαραλαμπό στον υπερηχο! Ο γιατρός μου λέει :Αντε πηγενετε σπιτι κανε ενα ντους ,πάρτε τα πράγματα και ελάτε!

........Εχουμε φτάσει στην κλινικη (αφου εχουν ενημερωθει οι ΠΑΝΤΕΣ οτι γεννάμε......καναμε τα σχετικα τηλεφωνηματα) .......και δοξα το Θεο , μετα απο λίγες ώρες η εικόνα που μου έχει μείνει στο μυαλό ειναι μια και μοναδική! Ο γιατρός μου να κρατάει ΑΝΑΠΟΔΑ το μωρό μας,(το πιο ΟΜΟΡΦΟ μωρο ) το μωρό να κλαιεί , εγω να ρωτάω :ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ;;;; & να κλαίω απο χαρά.... ηταν ΟΤΙ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΕΧΩ ΖΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ!!!

 

υ.γ:Σας ευχαριστω που μου θυμησατε αυτην την μοναδικη στιγμη...

υ.γ : Μπορεί να ήταν...Τετάρτη 13/6 αλλα η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΗΜΕΡΑ ΗΤΑΝ 14/6/2006

[eleana]

αχ!!ο δικος μου ο τοκετος στην κορη μου διηρκησε 12 ωρες πηγα στις 7 το πρωι και γεννησα 7.15 το βραδυ. π.η.τ ηταν τελικη μεχρι 22/11 οι μερες περνουσαν αργα και βασανστικα 18/11,19 20 τπτ η μπουμπου δεν ηθελε να βγει ειχε βολευτει στις 21 μου λεει ο γιατρος πως αν δεν γεννησω θα παω στις 23 το πρωι να το παρουν με προκληση ετσι και εγινε το βραδυ της 22ης/11 δεν μιλιουμα ειχα ακουσα τοσα πολλα για την γεννα που ο φοβος μου ηταν μεγαλος.δεν κοιμηθηκα ολο το βραδυ ωσπου ξημερωσε πηρα την βαλιτσα μου και μαζι με τον ανδρα μου τους γονεις μου και τον αδερφο μου πηγαμε στην κλινικη ο ανδρας μου επρεπε να κανει τα χαρτια της εισαγωγης και ετσι με πηγε η μανα μου μεχρι ενα σημειο πριν την αιθουσα ωδινων.δεν θα ξεχασω την ωρα που την αποχωριστηκα εκλαιγα η μαμα μου εμενε πισω και γω μονη επρεπε να το αντεξω αυτο.με πηγαν για κλυσμα κτλ.στο μεταξυ ηρθε και ο ανδρας μου πηγα στην αιθουσα ωδινων με βαλαν υποθετο ορο και σιγα σιγα αρχισα να ποναω οσο πηγαιναν οι πονοι δυναμωναν.εκανα επισκληριδιο μαλακωσαν λιγο αλλα δυστυχως επειδη η μικρη ηταν πολυ ψηλα και δεν κατεβαινε και για να σπρωξω περισσοτερο εβγαλαν την επισκληριδιο.οι πονοι ηταν αφορητοι. παρακαλουσα τον θεο να τελειωσει αυτο το μαρτυριο θα εσκαγα χωρις υπερβολη.εσπρωχνα ματαια το μωρο δεν κατεβαινε.ειχε κολησει.παρακαλουσα τον γιατρο να κανει καισαρικα τοτε ειπε κατι που με φοβισε.<ελεανα σαυτο το σημειο που μαστε μονο εσυ μπορεις να κανεις κατι κανεις αλλος>που σημαινε οτι το μωρο ειχε κολλησει σε τετοιο σημειο που δεν γινοταν καισαρικη!ηρθαν πανω απο το κεφαλι μου 15 μαιες να μου πατουν την κοιλια για να κατεβει ο ανδρας μου στο κεφαλι μου να με χαιδευει και γω να θελω να με αφησει ησυχη παιδια φρικη οι πονοι αβασταχτοι μετα απο 4 ωρες εξωθησεων και με την βοηθεια των ανθρωπων που με πατουσαν επιτελους γεννησα μετα με ναρκωσαν για να με ραψει δεν καταλαβαινα τπτ ειχα χασει ολο μου το κουραγιο ημουν αλλου.πηγα στο κρεβατι μου αλλα οταν πηγα να ουρησω δεν τα καταφερα ειχε ατονησει η κυστη απο το ζορι επι 3 μερες με καθετηρακι τα παιρναν.οταν μου πε ο γιατρος αν συνεχιστει αυτο θα βαλω καθετηρα ζοριστηκα ανοιξα ολες τις βρυσες και τσουπ κατουρησα απο κει κ περα ολα καλα η μπουμπου ηταν γερη και πανεμορφη στην 2η γεννα ειχα αιμα ευτυχως και πηγα στην κλινικη εκανα 5 ωρες μεχρι ναχω τελεια και με την 1η εξωθηση βγηκε ο αντρακλας δεν με ζορισε καθολου ευχομαι αν με αξιωσει ο θεος να κανω και 3ο με την ιδια ευκολια να γεννησω.αυτη ηταν η δικια μου ιστορια

[LOREEN]

ΑΧ, ΜΕ ΚΑΝΑΤΕ ΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΚΙ ΕΓΩ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΓΕΝΝΑ!

ΠΗΓΑ ΓΙΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΟ ΤΟΚΕΤΟ 26/06/07 ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΣΕ ΙΣΧΙΑΚΗ ΠΡΟΒΟΛΗ. ΕΦΤΑΣΑ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΣΤΙΣ 7 ΤΟ ΠΡΩΙ ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ. ΤΟ ΞΥΡΙΣΜΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ, ΕΙΧΕ ΚΑΝΟΝΙΣΤΕΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ, ΤΟΚΟΓΡΑΦΟΣ, ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ, ΚΛΙΣΜΑ, ΞΕΡΕΤΕ ΤΩΡΑ... Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΓΧΟΣ! ΕΙΧΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΓΙΑ ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟ. ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΗΡΘΕ Η ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΟΣ ΝΑ ΜΕ ΔΕΙ ΚΑΙ Η ΜΑΙΑ ΜΟΥ ΕΒΑΖΕ ΤΗΝ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ ΚΑΙ ΜΙΛΟΥΣΑΜΕ ΧΑΛΑΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΣΧΕΤΟ ΘΕΜΑ, ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ ΚΡΙΣΗ ΛΙΠΟΘΥΜΙΑΣ, ΟΠΟΥ ΕΓΩ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΩ ΠΑΘΕΙ ΠΟΤΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ.. ΑΣΠΡΙΖΩ, ΜΕ ΛΟΥΖΕΙ ΚΡΥΟΣ ΙΔΡΩΤΑΣ, ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΠΝΙΓΟΜΑΙ, ΖΗΤΑΩ ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΑΕΡΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΑ ΛΕΠΤΑΚΙΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΧΑΣΩ ΤΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΜΟΥ, ΕΠΑΝΗΛΘΑ! Η ΜΑΙΑ ΤΑ ΄ΠΑΙΞΕ! ΚΙ Η ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΟΣ ΤΑ ΙΔΙΑ. ΜΟΥ ΛΕΕΙ "ΞΕΧΑΣΕ ΤΟ ΓΙΑ ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟ. ΑΝ ΠΑΘΕΙΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ, ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ? ΠΟΙΟΝ ΘΑ ΠΡΩΤΟΚΟΙΤΑΞΟΥΜΕ? ΕΣΕΝΑ Ή ΤΟ ΜΩΡΟ? ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΞΑΝΑΣΚΕΨΟΥ ΤΟ!".

ΚΙ ΕΠΕΙΔΗ ΚΙ ΕΓΩ ΝΑ ΄ΜΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ, ΚΑΤΑΤΡΟΜΑΞΑ, ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΜΕ ΒΑΡΙΑ ΚΑΡΔΙΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΟΛΙΚΗ ΝΑΡΚΩΣΗ. ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΕΓΩ ΘΑ ΔΩ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΟ ΜΩΡΟ ΚΑΙ ΕΙΠΑ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΜΟΥ ΣΤΗ ΜΑΙΑ.

ΜΠΗΚΑ 08:50 ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ. ΕΙΧΑΝ ΤΟΝ ΚΛΙΜΑΤΙΣΜΟ ΣΤΟ ΦΟΥΛ ΚΙ ΕΚΑΝΕ ΨΟΦΟΚΡΥΟ. ΜΕ ΣΗΚΩΣΑΝ, ΜΕ ΕΒΑΛΑΝ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΟΥ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟΥ ΓΥΜΝΗ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑ ΠΟΣΟΥΣ ΘΕΑΤΕΣ ΕΙΧΑ. ΝΤΡΑΠΗΚΑ ΠΟΛΥ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΥΟ, ΕΤΡΕΜΑ. ΗΜΟΥΝ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΣΤΕΝΟΧΩΡΗΜΕΝΗ, ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΑΝ.. ΟΣΟ ΑΝΟΗΤΟ ΚΙ ΑΝ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ!

ΗΤΑΝ 2 ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΟΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ, ΠΟΥ ΤΙΣ ΗΞΕΡΑ ΚΑΙ ΤΙΣ 2 ΚΑΙ ΜΟΥ ΜΙΛΟΥΣΑΝ. Η ΜΙΑ ΜΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΚΑΙ ΜΕ ΗΡΕΜΟΥΣΕ. Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΚΑΘΑΡΙΣΕ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΤΟΜΗΣ, ΜΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕ ΚΑΙ Η ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ "ΟΤΑΝ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙΣ ΘΑ ΔΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΡΟΥΛΑ ΣΟΥ" ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΒΑΛΕ ΤΗ ΜΑΣΚΑ. "ΝΥΣΤΑΖΕΙΣ?" ΜΕ ΡΩΤΗΣΕ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ ΚΑΝ ΝΑ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΗΣΩ ΠΩΣ ΝΑΙ. ΚΑΙ ΚΟΙΜΗΘΗΚΑ ΒΑΘΙΑ. ΣΤΙΣ 09:26 ΒΓΗΚΕ Η ΚΟΡΟΥΛΑ ΜΟΥ.

ΕΓΩ ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΝΑ ΚΟΙΜΑΜΑΙ.. ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΛΑ ΠΩΣ ΕΙΔΑ ΟΝΕΙΡΑ. ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΟΝΤΑΣ ΠΩΣ ΚΟΙΜΑΜΑΙ 5 ΜΟΛΙΣ ΛΕΠΤΑ ΑΚΟΥΩ ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΕΝΟΣ ΜΩΡΟΥ. ΚΛΑΙΕΙ, ΚΛΑΙΕΙ ΚΙ ΕΓΩ ΤΟ ΑΚΟΥΩ ΚΑΠΟΥ ΒΑΘΙΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΟ ΟΝΕΙΡΟ Ή Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ! ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΚΛΑΙΕΙ ΚΙ ΕΓΩ ΠΑΛΕΥΩ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΩ.. ΜΟΥ ΜΙΛΑΕΙ Η ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΟΣ ΚΙ ΑΝΟΙΓΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ. ΔΕΝ ΦΟΡΑΩ ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΒΛΕΠΩ ΤΗ ΦΙΓΟΥΡΑ ΤΗΣ. ΦΟΡΑΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΡΟΖ - ΦΟΥΞΙΑ ΦΟΡΜΑΚΙ ΠΟΥ ΤΗΣ ΕΙΧΑ ΑΓΟΡΑΣΕΙ. ΜΟΥ ΤΗ ΦΕΡΝΟΥΝ ΚΟΝΤΑ ΚΑΙ ΖΗΤΑΩ ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗ ΔΩ ΟΣΟ ΜΠΟΡΩ ΠΙΟ ΚΑΘΑΡΑ. ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΜΥΩΠΙΑ, ΑΛΛΑ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΝΙΩΘΩ ΘΕΟΣΤΡΑΒΗ! ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΟΛΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ. ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΖΩ ΓΡΗΓΟΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗ ΔΩ.. ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ, ΜΕ ΔΙΑΠΕΡΝΑΕΙ ΕΝΑ ΒΕΛΟΣ.. ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ.. ΚΕΡΑΥΝΟΒΟΛΟΣ, ΣΑΣ ΛΕΩ.. ΣΥΓΝΩΜΗ, ΑΛΛΑ ΜΟΛΙΣ ΕΙΧΑ ΑΝΤΙΚΡΙΣΕΙ ΤΟ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΟ ΜΩΡΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ !!!

ΤΟΥΣ ΡΩΤΑΩ ΜΕ ΛΑΧΤΑΡΑ ΑΝ ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΔΕΙ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΤΗΣ. ΜΟΥ ΛΕΝΕ ΠΩΣ ΟΧΙ ΚΙ ΟΤΙ ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ... ΔΙΠΛΗ ΕΥΤΥΧΙΑ! ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΙΔΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΓΩ.... ΤΡΕΛΛΗ ΑΝΥΠΟΜΟΝΗΣΙΑ!

ΜΕΤΑ ΜΑΣ ΕΒΓΑΛΑΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ, ΠΡΩΤΗ ΕΓΩ ΚΑΙ ΠΙΣΩ Η ΚΟΡΙΤΣΑΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΚΡΕΒΑΤΑΚΙ. Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΣΤΟΝ ΠΡΟΘΑΛΑΜΟ ΤΟΥ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΚΙ ΑΚΟΥΓΕ ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΤΗΣ. ΜΕ ΦΙΛΗΣΕ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ ΗΤΑΝ "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ". ΒΓΗΚΑΜΕ ΣΤΟ ΔΙΑΔΡΟΜΟ ΟΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ ΚΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ, Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ, Η ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ, ΤΑ ΠΕΘΕΡΙΚΑ ΜΟΥ, Η ΘΕΙΑ ΜΟΥ.. ΕΓΩ ΕΚΛΑΙΓΑ. ΜΟΛΙΣ ΕΙΧΑ ΝΙΩΣΕΙ ΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΥΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ! ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΑΥΤΟ, ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΓΚΡΙΤΟ! ΟΣΕΣ ΓΕΝΝΗΣΑΤΕ ΤΟ ΞΕΡΕΤΕ ΚΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΘΑ ΤΟ ΜΑΘΕΤΕ, ΕΝ ΚΑΙΡΩ.....

[ΣΟΦΙΑ]

Με συγκίνησες... μου εφερες στη μνήμη το δικο μου τοκετό και στη σκεψη τον επομενο που έρχεται και τσουπ το δακρυ ... κύλησε!!

 

Να ειστε παντα το ιδιο ευτυχισμένοι!!

[LOREEN]

ΞΕΧΑΣΑ ΝΑ ΤΟ ΓΡΑΨΩ ΑΥΤΟ!

ΚΙ ΕΜΕΝΑ Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΤΟΚΕΤΟΣ ΜΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΥΝΤΟΜΑ (ΣΗΜΕΡΑ ΚΛΕΙΝΩ 16 ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ) ΚΑΙ Η ΚΟΡΟΥΛΑ ΜΟΥ ΘΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΑΔΕΡΦΑΚΙ ΑΡΧΕΣ ΜΑΙΟΥ 2008.............

ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ Σ΄ ΕΣΕΝΑ ΣΟΦΙΑ!

[Renia]

Να πως εγιναν λοιπον τα πραγματα στην περιπτωση μου!

Βεβαια εχουν περασει και 3μιση χρονια απο τοτε αλλα....καλιο αργα παρα ποτε!

Η διαπιστωση της εγκυμοσυνης μου ηρθε μολις 2 μηνες μετα απο μια παλλινδρομη κυηση που ειχα στον 3ο μηνα!Τα συναισθηματα ηταν αναμικτα!Απο την μια ενοιωθα πολυ χαρα αλλα απο την αλλη πολυ φοβο για την πορεια της μιας και ο γιατρος μου ειχε προτεινει να αφησω να περασουν σχεδον 3 με 5 μηνες πριν ξαναμεινω εγκυος.Οταν εκανα την αυχενικη διαφανεια και ολα ηταν καλα(την πρωτη φορα η παλλινδρομηση διαπιστωθηκε στην αυχενικη) αναπτερωθηκε το ηθικο μου και αρχισα πραγματικα να απολαμβανω την περιοδο αυτη της ζωης μου!Λατρευα το μωρακι μου.Χαιδευα την κοιλιτσα μου,της μιλουσα, της τραγουδαγα και φυσικα ανατριχιασα απο συγκινηση την πρωτη φορα που ενοιωσα την αδυναμη κλωτσιτσα απο το ποδαρακι του μωρου μου.Ηταν ενας τροπος να επικοινωνω μαζι του και να ξερω οτι ειναι καλα αυτο το μικροσκοπικο πλασματακι που μεγαλωνει μεσα μου.

Η εγκυμοσυνη μου σε γενικες γραμμες ηταν χωρις προβληματα μεχρι τον 8ο μηνα!Δουλευα κανονικοτατα,οδηγουσα οπως παντα και γενικα δεν εκανα τιποτα διαφορετικο παρα μονο του να προσπαθω να ξεκουραζομαι λιγο παραπανω απο οτι πριν μιας και ενοιωθα πιο συχνα κοπωση και εξαντληση!

Οταν μπηκα στον 8ο μηνα ηταν αρχες Αυγουστου και σταματωντας απο την δουλεια λογω καλοκαιρινων διακοπων ενημερωσα τον προισταμενο μου(δουλευα σε δημοσιο τομεα με συμβαση ορισμενου χρονου) οτι δεν θα επιστρεψω τον Σεπτεμβριο γιατι...απλα θα πηγαινα να γεννησω!Η απαντηση του ηταν κεραυνος στην ψυχη μου.Μου ειπε οτι δεν θα μου ξαναανανεωνε την συμβαση γιατι δεν μπορουσε να με πληρωνει και να μην πηγαινω στην δουλεια!!!!!!Οποτε ηξερα οτι πληρωνα ενα μεγαλο τιμημα προκειμενου να γινω μητερα.....εμενα ανεργη!Στεναχωρηθηκα παρα πολυ...εκλαψα πολυ αλλα το μωρο μου ηταν πιο σημαντικο απο οποιαδηποτε δουλεια οποτε προσπαθησα να επικεντροθω σ'αυτο το πλασματακι και να αφησω ολα τα υπολοιπα για αργοτερα!

Απο το τελος του Ιουλιου αρχισα να εχω εντονη φαγουρα σε ολο μου το σωμα που το βραδυ γινοταν ανυποφορη!Μιλησα με τον γιατρο που και μου ειπε οτι ειναι φυσιολογικο! Η φαγουρα ομως συνεχιστηκε και μιας που εγω ειμαι ανθρωπος που δεν αφηνω τιποτα στην τυχη του αρχισα να ψαχνω στο δικτυο αλλα και σε βιβλιογραφια σχετικα συμπτωματα!Ο γιατρος επεμενε οτι ισως ειναι καποια αλλεργια και μου εδωσε να πιω fenistil σιροπι.Η φαγουρα ομως συνεχιζοταν πιο εντονη...οποτε μετα απο δικη μου πιεση υποχρεωθηκε να με βαλει να κανω ξετασεις αιματος. Ενα θα σας πω! Με πηρε τηλεφωνο ενα Σαββατο πρωι 8 η ωρα παραμονη 15αυγουστου (μολις ειχε παρει τις εξετασεις στα χερια του) και μου ειπε με φοβερη ανησυχια να παω αμεσως στο μαιευτηριο για επαναληπτικες εξετασεις!

Ετσι και εγινε.Η επαναληψη των εξετασεων ηταν απογοητευτικη.Η διαγνωση ηταν "μαιευτικη χολοσταση με αρχομενο αποφρακτικο ικτερο!!!!"

Οπως καταλαβαινετε μπηκα εσπευσμενα εκεινη την στιγμη στο χειρουργειο για προωρο τοκετο με καισσαρικη τομη!

Ημουν τοσο αγχωμενη και φοβησμενη που ετρεμα!Δεν ηθελα να γινουν ετσι τα πραγματα αλλα τι μπορουσα να κανω!Μου εκαναν την επισκληριδιο και μου εβαλαν τον καθετηρα.Ανησυχουσα πολυ περισσοτερο απʼοτι φοβομουν.Ανησυχουσα για το μωρακι.Για το αν τα πνευμονια του θα ηταν ωριμα για να μπορεσει το αγγελουδι μου να αναπνευσει!Πριν τον τοκετο ο γιατρος μου εκανε μια ενεση για να προετοιμασει οπως ειπε το μωρο! Μπηκα στο χειρουργειο με ανυπομονησια να «τελειωνω» με αυτη την δοκιμασια της καισσαρικης και να δω επιτελους το αγγελουδι μου.

Ολα γινανε πολυ γρηγορα. Στις 2 και 10 το μεσημερι του Σαββατου ηρθε στον κοσμο το λουλουδακι μου. Μολις αντικρυσα το προσωπακι του η καρδια μου κοντεψε να σπασει απο ευτυχια.Το μωρακι μου εκλεγε και μολις του φιλησα το κεφαλακι και του μιλησα σταματησε!Ηξερε οτι του μιλουσε η μαμα του!Ενοιωσε την ανασα μου και ζεσταθηκε με την αγαπη μου! Αυτη η στιγμη εχει χαραχτει βαθια στην καρδια μου!Ηταν το ομορφοτερο συναισθημα που ειχα νοιωσει ποτε!

Τι κιαν μετα εμεινα 5 ημερες στην εντατικη λογω αιματουριας και αναιμιας. Τι κιαν το μωρακι μου πηγε να το παρει μονος του ο αντρας μου απο το μαιευτηριο εξαιτιας του καθετηρα που ειχα για περιπου αλλες 15 μερες και στο σπιτι.Τι κιαν δεν γεννησα φυσιολογικα. Τι κιαν δεν θηλασα το μωρακι μου εξαιτιας της αντιβιωσης που πηρα για πολυ καιρο!Το γεγονος ειναι ενα..............ειμαι μαμα ενος υπεροχου κοριτσιου που μου εχει παρει τα μυαλα και την καρδια!!!!!!!!Και αυτο δεν το αλλαζω με τιποτα στον κοσμο!!!!

[ΣΟΦΙΑ]

Ρένια με συγκίνησες... πραγματικά η υπέροχη κόρη της δεν εχει κλεψει την καρδιά και το μυαλό το γονιών της αλλά και του γιου μου .... στη συνάντηση που είχαμε τον ξελόγιασε!!!!!!!!!!

 

:P

[Renia]

Σοφακι μου ειμαστε μοιραιες γυναικες εμεις

αλλα κι εσενα ο γιοκας σου δεν παει πισω, εχει μια ματια ολο γοητεια!!!

[ilonka19]

Renia ειναι τόσο γλυκο το κομμάτι που περιγραφεις το πρωτο φιλί που του εδωσες.Να ειστε παντα ευτυχισμένοι!!!

[angela_kgr]

διαβάζοντας την ιστορία της renias θέλησα να σας γράψω και εγώ τη δική μου,

 

γέννησα έκτακτα πριν από 25 μέρες , ενώ ήμουν 36+3 εβδομάδες. όλα ξεκίνησαν από την 34 με 35 εβδομάδα,

ενώ το μωρό μου ως εκείνη την εβδομάδα έπαιρνε κανονικά βάρος και μάλιστα περίμενα ότι θα κάνω ένα μεγάλο μωρό ξαφνικά στο ραντεβού που είχα στισ 34/35 εβδομάδες είδε ο γιατρός μου ότι το μωρό αρχίζει ν μη παίρνει βάρος ενώ όμως όλες οι μετρήσεις τα doppler και οι εξετάσεις μου ήταν πολύ καλές.Τότε μου είπε ότι στο τέλος τισ εβδομάδας θα πρέπει να κάνω έναν έλγχο ανάπτυξης και να προετοιμαστώ ίσως για καισαρική σε σύντομο χρονικό δίαστημα.Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου γιατί δε περίμενα μια τέτοια εξελιξη ,ένιωθα πολύ καλά ως εκείνη τη στιγμή , ήμουν σίγουρη ότι θα έχω έναν υπέροχο φυσιολογικό τοκετό, είχα διαβάσει πολλά , είχα δει βίντεο στο internet με τοκετούς, έκανα μαθήματα με τη μαία, και γενικά ένιωθα μια απιστευτη δύναμη και αισιοδοξία ότι όλα επιτελούς θα πάνε τέλεια.

προσπάθησα να παραμείνω ήρεμη και να περιμένω μέχρι το τέλος της εβδομάδας οπότε έγινε ο έλεγχος που έδειξε ότι όντως ο ρυθμός ανάπτυξης του εμβρύου ήταν μειωμένος και δεν έπαιρνε βάρος. Ο γιατρός τότε μου είπε πώς θα ξανακανουμε καρδιοτοκογραφήμα μετά απο τέσσερις μέρες ,μπαίνοντας δηλαδή στην 36 εβδομάδα, το οποίοέγινε και έδειξε ότι ενώ είχα έντονες συσπάσεις ανά δεκάλεπτο για μία συνεχόμενη ώρα (όπως του τοκετού δηλαδή)το μωρό πέρναγε καλά και ίσως πηγαίναμε άμεσα για φυσιολογικό τοκετό έτσι

είπαμε να πάω σπίτι και να προετοιμαστώ για άμεσο τοκετό και ότι τελικά η φύση προνοεί.

Πήγα σπίτι και ετοίμασα ότι έπρεπε, ξάπλωσα και περίμενα να αρχίσουν πιο έντοινοι πόνοι, αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε όμως μέχρι και την παραεπόμενη μέρα με συσπάσεις και τα λοιπά , οπότε ο γιατρός μου είπε να ξαναπάω στο ιατρείο του την Πέμπτη το απόγευμα να δούμε σε τι κατάσταση είμαι εγώ και το μωρό και να πάρουμε μια απόφαση.

από το πρωί της Πέμπτης όμως εγώ ένιωθα κάποια ανησυχία ,χώρις να έχω συσπάσεις ή πόνους, απλά δεν ένιωθα τόσο έντονα το μωρό και είχα ένα παράξενο αίσθημα. Τελικά μιλώντας με τη μαία μου με παροτρινε ότι αφού δεν ένιωθα καλά να πάω στο μαιευτήριο να κάνω καρδιοτοκογράφημα ανεξάρτητα με το ραντενού μου το απόγευμα και να την ενημερώσω.

Οπώς και έκανα, πήγαμε με τον άντρα μου στο μαιευτήριο και με συνδέσανε στο μηχάνημα.όλα πηγαίναν καλά και οι παλμοι του μωρού παρά τις συσπάσεις ήταν εντάξει, δυστυχώς όμως σε μια έντονη σύσπαση το μωρο ξαφνικά έριξε παλμούς΄

αμσως ενημερώθηκε ο γυναικολόγος μου και μου είπε να κάνουμε άμεσα εισαγωγή γιατί το μωρό αρχίζει να μη περναέι καλά μέσα στη μήτρα μου και δε πρέπει να το ταλαιπωρήσουμε άλλο.

και παράλληλα να παραμείνω στο καρδιοτοκογραφο μέχρι να έρθει. από εκεί και πέρα τα πράγματα εγίναν τόσο γρήγορα που ένιωσα ότι ήμουν τόσο ανίκανη να αντιδράσω σε ότι γινόταν και ότι απλά έκανα ότι μου έλεγαν.

το μωρό μάλιστα έχασε σε μια στιγμή τους παλμούς και επικράτησε πανικός από τις νοσοκόμες που ήταν έκει ,γυρνόντας με πλάγια βάζοντας μου οξυγόνο πιέζοντας μου΄τη κοιλία κτλ.Απίστευτη κατάσταση που δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.

τελικά στις 7.30 μπήκα στο χειρουργείο χωρίς να μπορώ να σκεφτώ να αντιδράσω ή να νιώσω κάτι . το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η καρδούλα του μωρού μου. Στις 8 την είχα στα χέρια μου 2.340 και 48 πόντους.¨Ενα αδύνατο ψηλό και κλαψιάρικο μωράκι που μόλις μου το έφερε η μαία στο στόμα να το φιλήσω χάθηκαν όλοι και όλα από γύρω μου. Σβήσαν οι τόσοι μήνες αγωνιάς για μια μεγάλη αυχενική, για μια προηγούμενη παλινδρόμηση, για το γερασμένο πλακούντα, για όλα. Υπήρχε μόνο η μπέμπα μου.Από εκείνη τη στιγμή ηρέμησα χαλάρωσα και απλά περίμενα πότε θα μου τη ξανφέρουν

Τέλος μιλώντας με τη παιδίατρο όταν γυρίσαμε σπίτι πήρα μια μεγα΄λη δικαίωση σχετικά με το ότι έγινε με το μωρό και το τρόπο που γέννησα παρόλο που δεν είναι ο ιδανικός, μου είπε πως σε περίπτωση που ο γιατρος δεν ήταν τόσο λεπτομερής και δεν έλεγχε τόσο πολύ το ρυθμό ανάπτυξης και τους παλμούς και συνέχιζε τη κυηση που φαινομενικά πήγαινε καλά μπορεί να συνεβαιναν τραγικά πράγματα.Αυτό το γνώριζε και απο προσωπική εμπειρία συγγενικού της ατόμου το όποιο από απροσεξία του γαιτρού συνέχισε μια παρόμοια εγκυμοσύνη με αποτέλεσμα το μωρο να γεννηθεί τυφλο,ανάπηρο και με σπασμούς.

Ευχαριστώ πάρα πολύ το γιατρό μου και τη μαία μου και επίσης όλες εσάς που θα διαβάσετε αυτό το τεράστιο μήνυμα και θα μου στείλετε τη θετικλη ενέργεια σας΄

[angela_kgr]

επίσης ήθελα να ευχαριστήσω και την kelly25 για την ψυχολογική υποστήριξη που μου έδωσε μέσα απο το chat το βράδυ που έμαθα ότι το μωρό μου δεν παίρνει βάρος και ότι τα πρλαγματα δε θα πάνε όπως τα σχεδίαζα .

σε ευχαριστώ πολύ

[ΣΟΦΙΑ]

Κάθε ιστορια τοκετου τελικα είναι μοναδική και εξίσου συγκλονιστική... ενα πραγμα μένει στο τέλος μια συγκίνιση και μια ανακουφιση οτι όλα πήγαν καλα... Ειμαστε πολυ τυχερές και ευλογημένες που ζουμε αυτά τα συναισθήματα... το απολυτο θαυμα...

Μακαρι σε ολες τις γυναικες που το επιθυμούν να το ζήσουν, μακάρι ολα τα μωρακια του κοσμού να γεννιούνται γερα..

 

Αντζελα kgr να χαίρεσαι το παιδάκι σου και να στε πάντα υγιείς και ευτυχισμένοι...

[jodido]

Βρε παλιοκόριτσο angela_kgr, με συγκίνησες

Τι ευτυχία Θεέ μου!!!!!!!!!!!!!!!

Να είσαι πάντα καλά και εσύ και το μωράκι σου!!!!

άντε τώρα θυμήθηκα τα δικά μου και θα κλάψω....

[xanp]

Να σου ζήσει και να είστε καλά.Επειδή από την 32 ως την 37εβδομάδα έκανα καρδιοτοκογράφημα λόγω πτώσεων των παλμών 3 φορές την εβδομάδα που αποδείκτικε εντέλει τυχαίο περιστατικό ξέρω πόσο ψυχοφθόρο είναι αυτό που πέρασες...Να σου ζήσει και πάλι!!!

[galat]

Κι εγώ κορίτσια νιώθω πεσμένη γιατί όπως ίσως διαβάσατε σε αλλο post η μικρή μου έχει χαμηλό βάρος για την ηλικία κήυσης και την τρίτη θα κάνω καρδιοτοκογράφημα για πρώτη φορα...και μετά εβδομαδιαίως...θα είμαι 36 εβδομάδων και 3 ημερών όταν θα το κάνω. Καθησύχαστηκα με την ιστορία σου angela_kgr πάντα να είσαι καλά με την κορούλα σου και ελπίζω να πάνε όλα καλά και με μένα...

[embryoyla]

Εμείς γεννηθήκαμε 2 Ιανουαρίου 2007,ακριβώς πρωτοχρονιάτικο δώρο...Ειχα ΠΗΤ 10/01 αλλά τελικά ο μικρούλης ήθελε να δει τον Αη Βασίλη!Με πιασαν οι πόνοι ανημερα της Πρωτοχρονιάς το μεσημέρι,ενώ είχαμε τραπέζι!!!!

Γέννησα στη Γενική Κλινική μετά από 14 ώρες πόνων χωρίς αναισθησία,χωρίς τπτ..Μόνο με αναπνοούλες κ τον σύζυγο δίπλα να μου κρατάει το χέρι...

Γεννηθήκαμε στις 6 το πρωί,2 Ιανουαρίου μετά από έναν υπέροχο τοκετό..Αχ τι θυμήθηκα τώρα...

[Στέλλα]

Άντζελα να χαίρεσαι την κορούλα σου και να ειναι γερή πάντα!

Εγώ δεν θα ξαναγράψω την εμπειρία μου,γιατί την εχω πει 2-3 φορές και δεν θέλω να θυμάμαι...Το μόνο που θα πω είναι ότι λόγω της προκλαμψίας,έκανα τουλάχιστον 45 καρδιοτοκογραφήματα και μαλιστα υπήρξαν μέρες που έκανα πρωί,μεσημέρι και βράδυ...

[angela_kgr]

πραγματικά είναι πολύ δύσκολη εμπειρία να σε έχουν συνδεδεμένη σε ένα μηχάνημα και να κοιτάς το νούμερο με τους παλμούς και να εύχεσαι να συνεχίσει να πηγαίνει καλά, να μη πέσουν οι παλμοί, να ακούς τον ήχο τησ καρδούλας του.

Πριν γεννήσω έμεινα σχεδόν τέσσερις συνεχόμενες ώρες στο καρδιοτοκογράφο και το βλέμμα μου δε έλεγα να ξεκολλήσει από το νούμερο των παλμών ούτε για ένα δευτερόλεπτο και όταν έπεσαν κάτω από 70 ξαφνικά την πρώτη φορά και χάθηκαν τελεώς τη δεύτερη νόμιζα ότι με σκοτώνουν και πραγματικά χρειάστηκα το οξυγόνο που μου έβαλαν για να συνέλθω.

αυτό που κατάλαβα από την εμπειρία της γέννησης του μωρού μου είναι ότι δε πρέπει να αφήνουμε τίποτα στη τύχη όσον αφορά την εγκυμοσύνη και το έμβρυο και το πιο σημαντικό ότι πρέπει να εμπιστεύομαστε το ένστικτο μας, είναι ο καλύτερος οδηγός. Πραγματικά εγώ που δεν έχω και τη ν ιδιαότερη αυτοπεποίθηση είδα ότι στην εγκυμοσύνη μου έκανα αυτό που ήθελα ανεξάρτητα με το τι έλεγαν φίλοι συγγενείς κτλ και ότι στο τέλος όλα πήγαν καλά.Μπορεί κάποιοι να με είπαν υπερβολική ή πολύ ανχωμένη αλλά τελικά αποδείχτηκα ότι έκανα το καλύτερο για τη μπέμπα μου.

 

galat , όλα θα πάνε τέλεια, να προσέχεις τον εαυτό σου και το μωράκι σου και ΄θα δεις ότι όταν με το καλό γεννηθεί θα είναι πολύ πιο τέλειο και υπέροχο από ότι θα μπορούσες να το φανταστείς.Πάντα σε συννενόηση με το γιατρό σου να κάνεις αυτό πυο κρίνεις εσύ σωστό για το μωρό σου και να μην σε επηρεάζει κανείς και τίποτα.

Εμένα μέσα σε 22 μέρες έφτασε τα 2,900 και συνεχίζει.......είμαστε πολύ μεγάλες κοπέλες τώρα και δε μας λένε πια " το μικρούλη"

[alvadi]

Και γω στην πρώτη εγκυμοσύνη ήμουν έτοιμη για φυσιολογικό τοκετό. Στην 36η εβδομάδα διαπιστώνουμε ότι ο πλακουντας γέρασε και το παιδί δεν τρέφετε. Μπαίνω στο νοσοκομειο με τεχνητούς από τις 6 το πρωί και στις 1,30 αφού αρχίζουν και πέφτουν οι σφυγμοί του μωρού και εγω διαστολή δεν είχα αποφασίζουμε με τον γιατρό καισαρική.

Έκανα επισκληρίδιο, μπήκα στο χειρουργείο και στις 14,10 είχα το αγγελούδι μου αγκαλιά με βάρος 2750,00 (μία χαρά ήταν). Δεν φοβόμουν καθόλου όλη την τότε διαδικασία σε αντίθεση με την 2η και 3η εγκυμοσύνη που φοβόμουν αρκετά......

 

Μη φοβάσαι galat τώρα πια οι γιατροί τα βλέπουν όλα και θα πάνε όλα καλά με το μωράκι σου....

 

Με το καλό στις εγκυμονούσες μας!

[galat]

pam, angela_kgr σας ευχαριστώ πολύ... αύριο πάω για το καρδιοτοκογράφημα...(βιοφυσικό προφίλ)

 

Ελπίζω όλα να είναι καλά θα σας πω νεότερα...

[galat]

Όλα καλά!! Και βάρος πήρε (2548 γρ ) και στο καρδιοτοκογράφημα άριστα σκόραρε 12/12

 

Ευχαριστώ και πάλι για τις ευχές σας....θα ξανακάνω βιοφυσικό στις 22/12 για παν ενδεχόμενο...

 

Είμαι χαρούμενη...

[Rosangel]

Όλα καλά!! Και βάρος πήρε (2548 γρ ) και στο καρδιοτοκογράφημα άριστα σκόραρε 12/12

 

Ευχαριστώ και πάλι για τις ευχές σας....θα ξανακάνω βιοφυσικό στις 22/12 για παν ενδεχόμενο...

 

Είμαι χαρούμενη...

 

Μπραβο,χαιρομαι που ολα πηγαν καλα για το νινακι σου!!!

[Renia]

Τελεια νεα!!!!!!!!Με το καλο να ερθει το