καταθλιψη κ κρισεις πανικού

[anemoni]

Καλημέρα σε όλους και καλή εβδομάδα. Θα ήθελα τη βοήθεια σας. Δεν αντιμετωπίζω η ίδια πρόβλημα με κρίσεις πανικού και κατάθλιψη. Αντιμετωπίζει ωστοσο αυτό το πρόβλημα συγγενικό και πολυ αγαπημένο μου πρόσωπο.

Μπορεί κάποιος από εσάς, ως άτομα που πάσχεται από αυτό, να μου πει πως πρέπει να αντιμετωπίσω εγώ την κατάσταση. Δηλαδή, τι θα θέλατε από τους ανθρώπους σας να κάνουν για να σας βοηθήσουν? Όταν παθαίνεται την κρίση προτιμάτε να το σχολιάσουν? ή να το αφήσουν να περάσει έτσι? Σε καθημερινή βάση να δείχνουν ενδιαφέρον, να σας ρωτούν ή να φέρονται σα να μη τρέχει τίποτα? Σε γενικές γραμμές τι θα θέλατε να κάνουν?

Κάθε συμβουλή και γνώμη θα με βοηθήσει αρκετά. Ευχαριστώ πολύ

 

Εξαρτάται από τον χαρακτήρα του ατόμου. Υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν από κρίσεις πανικού και θέλουν να το λένε σε όλους και να το μοιράζονται, και άλλοι που δεν θέλουν να μιλάνε γι αυτό. Κι εγώ έχω κρίσεις πανικού από μικρή και ο γιος μου το πήρε από μένα και έχει. Μπορώ να σου μιλήσω για μας: Δεν θέλουμε να το κάνουν θέμα στο περιβάλλον μας και κυρίως να μην υποψιαστούμε ούτε κατ ελάχιστον ότι το ξέρουν άτομα που δεν θέλουμε να το ξέρουν. Μπορεί να γίνουμε έξαλλοι. Για μας ο καλύτερος τρόπος είναι αν το ξέρει ο άλλος να είναι ήρεμος και καθησυχαστικός άμα συμβεί να είναι μπροστά όταν μας πιάσει. Τίποτε άλλο. Το να μας ρωτήσει στο άσχετο τι γίνεται, μας ενοχλεί. Αλλά σου μιλάω για συγκεκριμένες περιπτώσεις. ΕΠίσης να σας πω ότι την ώρα της κρίσης ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης είναι μετρημένες εισπνοές από σακούλα που προσαρμόζουμε στο στόμα μας. Ο λόγος είναι ότι στις κρίσεις πανικού παίρνουμε μεγαλύτερες εισπνοές από αυτό που πρέπει κανονικά με αποτέλεσμα να πηγαίνει πολύ οξυγόνο στον εγκέφαλο γι αυτό και μπορεί να έχουμε την αίσθηση ότι πεθαίνουμε! Η λύση είναι να προσπαθεί το άτομο να εισπνέει πιο ήπια και σ΄αυτό βοηθάει αν βάλουμε μπροστά μια σακούλα, οπότε περιορίζεται οτ οξυγόνο. Όμως προσοχή να μην είναι το άτομο που το κάνει μόνο του γιατί μπορεί να υπερβάλλει και μετά υπάρχουν άλλα θέματα.

Οι κρίσεις πανικού ακούγονται πολύ ... τρομακτικές για όσους δεν το έχουν ζήσει. Η αλήθεια είναι ότι άμα μάθεις τι ακριβώς είναι και το αποδεχτείς, ουσιαστικά τις έχει καταπολεμήσει. Ο γιος μου παρουσίασε πριν από 2 χρόνια που είχαμε κάποιες δυσκολίες. Επειδή εγώ το ήξερα το θέμα, τον βοήθησα να τις ξεπεράσει. Έμεινε με το στόμα ανοιχτό όταν του είπα ότι το παθαίνω κι εγώ. Δεν το είχε καταλάβει ποτέ. Κι όμως υπήρχαν περιπτώσεις που ήμασταν μαζί!!!!!!! Είναι ένα ζήτημα που το ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ. Αρκεί να σε κατευθύνουν σωστά. Μην το φοβάστε, μην το κάνετε περισσότερο θέμα από όσο είναι. Αυτή είναι η δική μου συμβουλή με βάση την εμπειρία μου.

[ROUM87]

καλησπερα σας. πασχω απο κρισεις αγχους θα ελεγα γιατι κρατανε πολυ οχι λιγο και θα ηθελα οποιος μπορει να μ πει πως να βοηθηθω.εχω παρει διαφορα φαρμακα αλλα κουραστηκα και οταν εισαι οκ και τα κοβεις σου ξαναερχεται

και θελω κατι διαφορετικο.υπαρχει καποιος που εχει κανει βελονισμο και τον εχει βοηθησει...στειλτε μ πληροφοριες οποιος εχει την διαθεση ευχαριστωω!!

[ελπιδα μαβρη]

καλησπερα σας. πασχω απο κρισεις αγχους θα ελεγα γιατι κρατανε πολυ οχι λιγο και θα ηθελα οποιος μπορει να μ πει πως να βοηθηθω.εχω παρει διαφορα φαρμακα αλλα κουραστηκα και οταν εισαι οκ και τα κοβεις σου ξαναερχεται

και θελω κατι διαφορετικο.υπαρχει καποιος που εχει κανει βελονισμο και τον εχει βοηθησει...στειλτε μ πληροφοριες οποιος εχει την διαθεση ευχαριστωω!!

καλησπέρα ειχα και εγώ κρισεις ειδικά τον πρώτο καιρο μετα την γέννα που έπρεπε να παω στην δουλεια μιλαμε για πολυ άγχος διαβαζα διαφορα προκειμένου να βρω μια λυση αλλα τπτ και για να μην στα πολυλογω πήγα σε ψυχολόγο αν θες μπορώ να σου πω που είναι με βοήθησε πάρα πολυ

[eftychia1]

Καλησπέρα σας. Συγγενικό μου πρόσωπο μάλλον έχει κρίσεις πανικού ή μελαγχολία.θα μπορούσατε να μου προτείνετε έναν ψυχίατρο ή ψυχαναλυτή ή δεν ξέρω και εγώ τι για να πάει; Για Θεσσαλονικη ενδιαφέρομαι. Αν είχατε προσωπική εμπειρία θα με ενδιέφερε να μου πείτε πως το ξεπεράσουμε και τι κάνατε. Σας ευχαριστώ

[Dirty Diana]

Καλησπέρα και απο μένα κορίτσια! Εγω δεν έχω κρίσεις πανικού αλλά μια ψιλοκαταθλιπτική διάθεση... Απο τότε που έμαθα για την εγκυμοσύνη μου κάθε άλλο παρά χαρά ένιωσα. Νιώθω ότι έχω αποπροσανατολιστεί κανονικά. ¨οτι έχω χάσει τον εαυτό μου,ότι πρέπει να αφήσω πράγματα πίσω μου και γενικά φοβάμαι όλες τις αλλαγές που θα έρθουν!! Οι στομαχικές ανακατοσούρες σε συνδιασμό με αυτή την ψυχολογία μου με έχουν ρίξει πολύ και δεν μαφήνουν να χαρώ... Με το ζόρι κάνω πλέον πολλά πράγματα... Εύχομαι να τα καταφέρω,απο όλες τις απόψεις...

[rosios84]

Καλημέρα και από μένα! Έχω κι εγώ ένα θεματάκι με τις κρίσεις πανικού. Η πρώτη φορά που το έπαθα ήταν 3 χρόνια πριν με συμπτώματα : μούδιασμα στο χέρι και στο κεφάλι , γρήγορη αναπνοή και μεγάλη ταχυκαρδία, νόμιζα ότι χανόμουν.Πήγα στο νοσοκομείο και μου έκαναν ηρεμιστική ένεση για να ηρεμήσω αλλά ήμουν σε υπερένταση και δε με έπιασε. Τις επόμενες μέρες πήγα σε ψυχίατρο και μου έδωσε αγωγή και όλα πήγαιναν καλά (μάλιστα σταμάτησα και την αγωγή και ήμουν μία χαρά). Πριν από λίγο καιρό στρεσαρίστηκα αρκετά (γενικά αγχώνομαι υπερβολικά με τα πάντα) αλλά δε θέωρησα ότι θα με έπιανε πάλι το ίδιο. Την πρώτη φορά που με έπιασε ήμουν σπίτι το κατάλαβα ότι κάτι πήγαινε να γίνει γιατί εκεί που ήμουν χαλαρή ένιωσα το κεφάλι μου βαρύ είχα ταχυκαρδία και όταν πήρα την πίεση είχα 12-9 (είμαι υποτασική) και 107 παλμούς. Προσπάθησα να είμαι ήρεμη και μου έδωσε ο σύζυγος μου μια σακούλα για να κάνω εισπνοές και ένιωσα κάπως καλύτερα.

Παρόλα αυτά ξύπνησαν μέσα μου όλα αυτά που πέρασα πριν τη θεραπεία και έχω επηρεαστεί πάρα πολύ.

Ξυπνάω κάθε πρωί για να πάω στη δουλειά και ξυπνάω με ταχυκαρδία και φοβάμαι ακόμα και το αμάξι να πάρω για να πάω στη δουλειά. Με έπιασε πριν 2 βδομάδες κρίση την ώρα που οδηγούσα με τρομερό ιδρώτα και νόμιζα ότι θα λιποθυμούσα και έσφιγγα τα χέρια στο τιμόνι.

Είμαι στη δουλειά και νιώθω ώρες ώρες ιδρώτα-ζάλη-ταχυκαρδία και ότι δε μπορώ να ανασάνω. Μου έχει κολλήσει βέβαια και το ότι αμα λιποθυμίσω δε θα ξυπνήσω?

 

Υπάρχουν στιγμές που θέλω να κλάψω αλλά δε μπορώ γιατί έιμαι σε χώρους που δε μπορώ.

 

Τι άλλο να κάνω δε ξέρω πια??? Έχω απελπιστεί. Νιώθω ότι  δε θα μπορεσω πλέον να ζήσω ξανά τη ζωή μου.

 

Σας ευχαριστώ και συγνώμη για το κατεβατό απλά ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου.

[ΑΡΓΚ]

1 ώρα πρίν, rosios84 είπε:

Καλημέρα και από μένα! Έχω κι εγώ ένα θεματάκι με τις κρίσεις πανικού. Η πρώτη φορά που το έπαθα ήταν 3 χρόνια πριν με συμπτώματα : μούδιασμα στο χέρι και στο κεφάλι , γρήγορη αναπνοή και μεγάλη ταχυκαρδία, νόμιζα ότι χανόμουν.Πήγα στο νοσοκομείο και μου έκαναν ηρεμιστική ένεση για να ηρεμήσω αλλά ήμουν σε υπερένταση και δε με έπιασε. Τις επόμενες μέρες πήγα σε ψυχίατρο και μου έδωσε αγωγή και όλα πήγαιναν καλά (μάλιστα σταμάτησα και την αγωγή και ήμουν μία χαρά). Πριν από λίγο καιρό στρεσαρίστηκα αρκετά (γενικά αγχώνομαι υπερβολικά με τα πάντα) αλλά δε θέωρησα ότι θα με έπιανε πάλι το ίδιο. Την πρώτη φορά που με έπιασε ήμουν σπίτι το κατάλαβα ότι κάτι πήγαινε να γίνει γιατί εκεί που ήμουν χαλαρή ένιωσα το κεφάλι μου βαρύ είχα ταχυκαρδία και όταν πήρα την πίεση είχα 12-9 (είμαι υποτασική) και 107 παλμούς. Προσπάθησα να είμαι ήρεμη και μου έδωσε ο σύζυγος μου μια σακούλα για να κάνω εισπνοές και ένιωσα κάπως καλύτερα.

Παρόλα αυτά ξύπνησαν μέσα μου όλα αυτά που πέρασα πριν τη θεραπεία και έχω επηρεαστεί πάρα πολύ.

Ξυπνάω κάθε πρωί για να πάω στη δουλειά και ξυπνάω με ταχυκαρδία και φοβάμαι ακόμα και το αμάξι να πάρω για να πάω στη δουλειά. Με έπιασε πριν 2 βδομάδες κρίση την ώρα που οδηγούσα με τρομερό ιδρώτα και νόμιζα ότι θα λιποθυμούσα και έσφιγγα τα χέρια στο τιμόνι.

Είμαι στη δουλειά και νιώθω ώρες ώρες ιδρώτα-ζάλη-ταχυκαρδία και ότι δε μπορώ να ανασάνω. Μου έχει κολλήσει βέβαια και το ότι αμα λιποθυμίσω δε θα ξυπνήσω?

 

Υπάρχουν στιγμές που θέλω να κλάψω αλλά δε μπορώ γιατί έιμαι σε χώρους που δε μπορώ.

 

Τι άλλο να κάνω δε ξέρω πια??? Έχω απελπιστεί. Νιώθω ότι  δε θα μπορεσω πλέον να ζήσω ξανά τη ζωή μου.

 

Σας ευχαριστώ και συγνώμη για το κατεβατό απλά ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου.

Να αποκλείσω το προφανές: σε καρδιολόγο έχεις πάει;

Ειχα σποραδικά τα συμπτώματα που λες, και τα απέδωσαν όλοι οι γιατροί σε κρίσεις πανικού. Βεβαια κανείς δεν με είχε δει σε τέτοιο επεισόδιο.

Ε, 10 χρόνια μετα έτυχε να μου ζητήσουν από έναν αθλητικό σύλλογο triplex καρδιάς. Εχω πρόπτωση μητροειδούς, που προκαλεί αρρυθμίες και τα συμπτώματα ειναι ακριβως τα ίδια με κρίση πανικου (κρύος ιδρώτας, ταχυκαρδία, μία αίσθηση ότι θα λιποθυμήσεις, απόλυτος τρόμος ότι δεν μπορείς να αναπνεύσεις καν).

[rosios84]

Είχα πάει προς το τέλος Ιουλίου στο καρδιολόγο και μου έκανε τα πάντα και δε βρήκε τίποτα. Ήταν όλα εντάξει.

Έκανα και γενικές εξετάσεις αίματος αρχές σεπτεμβρίου καθώς επίσης και για θυρεοειδή-και υπέρηχο- αλλά όλα ήταν καλά.

 

Είναι πολύ άσχημο συναίσθημα και δε ξέρω αν τελικά μπορεί να απαλλαγεί κανείς τελείως από αυτό ή θα πορεύεται με αυτό.

[Endelweiss]

Καλησπερα και απο μενα

Υποφερω απο κρισεις πολλα χρονια τωρα.Η πρωτη που επαθα ηταν 10 χρονια πριν περιπου(ειμαι 31).Δεν το αντιμετωπισα ποτε με φαρμακα παρα μονο με κατι φυτικα που δε μου εκαναν τιποτα.Ολα αυτα τα χρονια υπηρξαν περιοδοι που ειχα πολλες κρισεις και αλλοι περιοδοι που δεν ειχα τιποτα.Ξερω ποσο τρομακτικο ειναι και μ εχει πιασει κ μενα μεσα σε αυτοκινητο.Γενικα να μηβ τα πολολογω γιατι μπορω να γραφω ωρες περιγραφοντας συναισθηματα ασχημα που εχω βιωσει και αλλες τοσες ωρες να σκεφτομαι τι θα κανω για να το ξεπερασω.Ολο αυτο με αφηνε πισω απι το να ζω τη ζωη μου οπως πρεπει και με αφηνει ακομη πολλες φορες.Δυσκολευομαι ακομη ομως δεν αφησα ποτε κατι εξ αιτιας  του φοβου μιας κρισης.Φοβομουν για παραδειγμα να οδηγησω μηπως και με ξαναπιασει αλλα δε σταματησα να οδηγω.Και με ξαναπιασε και στο αυτοκινητο ομως ακομη οδηγω.προσπαθω να το παλεψω.Αλλες φορες μπορω αλλες οχι.Εχω παει και σε ψυχολογο.Τωρα τελευταια πηγα ξανα και σε καρδιολογο(για ταχυκαρδιες και γω)και μου εδωσε ενα χαπακι για να κραταει χαμηλα τους παλμους μου.Αυτο προς το παρων με εχει σωσει γιατι ολες μου κρισεις ξεκινουσαν με ταχυκαρδια και αυτο μ εκανε χειροτερα.Τωρα οσο και να αγχωθω οι παλμοι μου δεν ανεβαινουν και ετσι ηρεμω χωρις να κορυφωθει η κριση με αλλα συμπτωματα.Καταλαβαινω απολυτα πως νιωθεις .Αν χρειαστεις κατι αλλο ευχαριστως να σου απαντησω.Ευχομαι να βρεις το δρομο σου

[Adios amigos]

δοκιμάστε την ύπνωση είναι πολύ αποτελεσματική. αρκεί να βρείτε σωστό εκπαιδευμένο θεραπευτή με ανάλογη εξειδίκευση

[rosios84]

On 27/10/2017 at 4:17 PM, Eleni-thess said:

Καλησπερα και απο μενα

Υποφερω απο κρισεις πολλα χρονια τωρα.Η πρωτη που επαθα ηταν 10 χρονια πριν περιπου(ειμαι 31).Δεν το αντιμετωπισα ποτε με φαρμακα παρα μονο με κατι φυτικα που δε μου εκαναν τιποτα.Ολα αυτα τα χρονια υπηρξαν περιοδοι που ειχα πολλες κρισεις και αλλοι περιοδοι που δεν ειχα τιποτα.Ξερω ποσο τρομακτικο ειναι και μ εχει πιασει κ μενα μεσα σε αυτοκινητο.Γενικα να μηβ τα πολολογω γιατι μπορω να γραφω ωρες περιγραφοντας συναισθηματα ασχημα που εχω βιωσει και αλλες τοσες ωρες να σκεφτομαι τι θα κανω για να το ξεπερασω.Ολο αυτο με αφηνε πισω απι το να ζω τη ζωη μου οπως πρεπει και με αφηνει ακομη πολλες φορες.Δυσκολευομαι ακομη ομως δεν αφησα ποτε κατι εξ αιτιας  του φοβου μιας κρισης.Φοβομουν για παραδειγμα να οδηγησω μηπως και με ξαναπιασει αλλα δε σταματησα να οδηγω.Και με ξαναπιασε και στο αυτοκινητο ομως ακομη οδηγω.προσπαθω να το παλεψω.Αλλες φορες μπορω αλλες οχι.Εχω παει και σε ψυχολογο.Τωρα τελευταια πηγα ξανα και σε καρδιολογο(για ταχυκαρδιες και γω)και μου εδωσε ενα χαπακι για να κραταει χαμηλα τους παλμους μου.Αυτο προς το παρων με εχει σωσει γιατι ολες μου κρισεις ξεκινουσαν με ταχυκαρδια και αυτο μ εκανε χειροτερα.Τωρα οσο και να αγχωθω οι παλμοι μου δεν ανεβαινουν και ετσι ηρεμω χωρις να κορυφωθει η κριση με αλλα συμπτωματα.Καταλαβαινω απολυτα πως νιωθεις .Αν χρειαστεις κατι αλλο ευχαριστως να σου απαντησω.Ευχομαι να βρεις το δρομο σου

 

Eleni-thess και πώς το αντιμετωπίζεις άμα σε πιάσει την ώρα που οδηγείς?τι κάνεις?εγώ σκέφτομαι ότι θα οδηγήσω αύριο και αγχώνομαι...

[Endelweiss]

20 ώρες πρίν, rosios84 είπε:

 

Eleni-thess και πώς το αντιμετωπίζεις άμα σε πιάσει την ώρα που οδηγείς?τι κάνεις?εγώ σκέφτομαι ότι θα οδηγήσω αύριο και αγχώνομαι...

Αν υπαρχει η δυνατοτητα θα σταματησω στην ακρη θα κλεισω τα ματια και θα περιμενω να τελειωσει η κριση(συνηθως δεν κραταει πανω απο 3 λεπτα οπως μου ειπε κ η ψυχολογος,οντως ισχυει)

Στην περιπτωση που δεν μπορω να σταματησω παω πιο αργα βαζω κλιματιστικο να με χτυπησει λιγο νρυος αερας η ανοιγω τα παραθυρα.Προσπαθω παντα να σκεφτομαι οτι ολα ειναι στο μυαλο μου και θα περασει συντομα.Η ψυχολογος μου ειχε πει πως οσο εντονη κ αν ειναι μια κριση δεν απειλει τη ζωη μου και το μονο που μενει απο αυτη ειναι η ταλαιπωρια του εαυτου μου.Αυτα σκεφτομαι και σιγα σιγα περναει και σε λιγοτερο απο το τριλεπτο.Δε σταματησα να ιδηγω πρωτον γιατι δεν εχω αυτη τη δυνατητα και δευτερον γιατι αν το εκανα θα μεγαλοποιουσα στο μυαλο μου ολο αυτο και υστερα δε θα μπορουσα να το κανω ποτε.Ετσι πιστευω και δε θελω να το αφησω να με παρει απο κατω.Βεβαια οι στιγμες τις κρισης ειναι τραγικες αλλα θελω να πιστευω μια μερα θα το ξεπερασω

[rosios84]

On 10/30/2017 at 4:06 PM, Eleni-thess said:

Αν υπαρχει η δυνατοτητα θα σταματησω στην ακρη θα κλεισω τα ματια και θα περιμενω να τελειωσει η κριση(συνηθως δεν κραταει πανω απο 3 λεπτα οπως μου ειπε κ η ψυχολογος,οντως ισχυει)

Στην περιπτωση που δεν μπορω να σταματησω παω πιο αργα βαζω κλιματιστικο να με χτυπησει λιγο νρυος αερας η ανοιγω τα παραθυρα.Προσπαθω παντα να σκεφτομαι οτι ολα ειναι στο μυαλο μου και θα περασει συντομα.Η ψυχολογος μου ειχε πει πως οσο εντονη κ αν ειναι μια κριση δεν απειλει τη ζωη μου και το μονο που μενει απο αυτη ειναι η ταλαιπωρια του εαυτου μου.Αυτα σκεφτομαι και σιγα σιγα περναει και σε λιγοτερο απο το τριλεπτο.Δε σταματησα να ιδηγω πρωτον γιατι δεν εχω αυτη τη δυνατητα και δευτερον γιατι αν το εκανα θα μεγαλοποιουσα στο μυαλο μου ολο αυτο και υστερα δε θα μπορουσα να το κανω ποτε.Ετσι πιστευω και δε θελω να το αφησω να με παρει απο κατω.Βεβαια οι στιγμες τις κρισης ειναι τραγικες αλλα θελω να πιστευω μια μερα θα το ξεπερασω

 

 

Καλημέρα!!! Eleni-Thesss όταν είσαι στη δουλειά και ξεκινούν τα συμπτώματα (ταχυκαρδία, γρήγορη αναπνοή, να νομίζεις ότι θα λιποθυμίσεις) πώς το αντιμετωπίζεις? Εγώ ντρέπομαι άμα μου συμβεί κάτι στη δουλειά γιατί νομίζω ότι οι συνάδελφοι θα γελάσουν μαζί μου και θα  με λυπούνται.... Προσπαθώ να το ξεπεράσω αλλά είναι πιο δυνατό από μένα. Η αλήθεια είναι οτι και στη δουλειά με το ζόρι έρχομαι γιατί αλλιώς ξεκίνησα αλλα στην πορεία τα πράγματα έδειξαν ότι δεν είναι έτσι όπως τα περίμενα από πολλές απόψεις. Μπορεί να παίζει ρόλο και  στη ψυχολογία και η δουλειά?

[Endelweiss]

Καλησπερα

Φυσικα και η ψυχολογια παιζει ρολο.Ειναι Α και το Ω.Κ εγω αισθανομουν ασχημα στη δουλεια.Οταν αποφασισα να το συζητησω με καποιους απο τους συναδελφους(για να ξερουν τι μου συμβαινει και να μπορω να το αντιμετωπισω πιο ευκολα)ανακαλυψα οτι ακομη δυο συναδελφοι μου ειχαν το ιδιο προβλημα και ντρεποταν κ εκεινοι να το αναφερουν.Ετσι ειδα οτι δεν ειμαι μονη οπως νομιζα.Η ψυχολογος μου εχει πει οτι 8 στους 10 πλεον αντιμετωπιζουν καποιο τετοιο προβλημα.Οπως και να χει το εχω παθει τοσες φορες που πλεον κανω υπομονη και οταν με πιανει λεω θα περασει,θα περασει,δεν ειναι τιποτα ...και περναει...μεσα σε λιγα λεπτα.

[rosios84]

57 minutes ago, Eleni-thess said:

Καλησπερα

Φυσικα και η ψυχολογια παιζει ρολο.Ειναι Α και το Ω.Κ εγω αισθανομουν ασχημα στη δουλεια.Οταν αποφασισα να το συζητησω με καποιους απο τους συναδελφους(για να ξερουν τι μου συμβαινει και να μπορω να το αντιμετωπισω πιο ευκολα)ανακαλυψα οτι ακομη δυο συναδελφοι μου ειχαν το ιδιο προβλημα και ντρεποταν κ εκεινοι να το αναφερουν.Ετσι ειδα οτι δεν ειμαι μονη οπως νομιζα.Η ψυχολογος μου εχει πει οτι 8 στους 10 πλεον αντιμετωπιζουν καποιο τετοιο προβλημα.Οπως και να χει το εχω παθει τοσες φορες που πλεον κανω υπομονη και οταν με πιανει λεω θα περασει,θα περασει,δεν ειναι τιποτα ...και περναει...μεσα σε λιγα λεπτα.

 Εγώ είμαι σχεδόν χρόνο στη δουλειά και δε μπορώ να ανοιχτώ εύκολα σε συνάδελφο. Υπάρχει μία κοπέλα που κι εκείνη -γενικά όταν μιλούσαμε-μου είπε ότι το παθαίνει κι εκείνη αλλά δεν έχω το θάρρος ακόμα για να ανοιχτώ. Της είπα ότι το αντιμετωπίζω κι εγώ αλλά μέχρι εκεί. Δηλαδή δεν αισθάνομαι οικεία για να μπορέσω με το που θα γίνει κάτι να φωνάξω κάποια συνάδελφο που θα το ξέρει για να με βοηθήσει να ηρεμήσω και εκεί είναι που με πιάνει φόβος γιατί σκέφτομαι ότι μπορούν να μου πουν κιόλας ότι δεν είναι τίποτα μη το κάνεις θέμα , ενώ δε θα μπορούν να ξέρουν πως αισθάνομαι εγώ εκείνη τη στιγμή. Γενικά εδώ στη δουλειά είναι λίγο σαν ομάδες από τα τμήματα και δεν είναι εύκολο να έχεις μία περισσότερη επικοινωνία. Εγώ και να το λέω δε περνάει γιατί νιώθω ότι δε μπορώ να ανασάνω και αυτό μου αυξάνει περισσότερο την ταχυκαρδία και έρχονται και τα άλλα. Η γιατρός μου μου λέει ότι θέλει χρόνο και να βγάλω από μέσα μου ότι με ενοχλεί και να μιλάω. Με το παραμικρό αρχίζω και αγχώνομαι... Δε με βλέπω καλά και μάλλον αυτό θα το έχω συνέχεια και πλέον δε θα μπορώ να χαρώ τη ζωή μου.

[astimegoesby]

Καλησπέρα μανούλες!!

 

Εχουμε ξεκινήσει τις προσπάθεις για μωρο ομως εγώ αντί να χαίρομαι νιώθω τρομερό άγχος, αν θα τα καταφέρω, αν θα είμαι καλά για να είμαι δίπλα στο παιδί κτλ..

 

Είμαι αγχωδης πάρα πολύ και θα έλεγα κάτα περιοδους καταθλιπτικη και με φοβίες (πλήρως λειτουργική) και αυτο ειναι ο μεγαλυτερος φόβος μου οτι θα με πιασει κατι (κατάθλιψη) και δεν θα μπορέσω να ανταπεξέλθω, βλέπω και τις φίλες μου τι ζόρι τραβάνε και τόσο αγχωνομαι και πιο πολυ.. Ωρες ώρες σκέφτομαι αν είμαι για να κάνω παιδί ή καλύτερα όχι.. Δηλαδη αν αρχισαν αυτα πριν την εγγυομοσυνη τι θα γινει μετα??

 

Δεν έχω κάνει ποτέ θεραπεία για την κατάθλιψη αλλα θα ήθελα να παώ σε κάποιο ψυχολογο. Με ενδιαφέρει να  μπορεί να με βοηθήσει και όχι να του λεω απλά το πόνο μου.. Εχετε κάποιον να μου προτείνετε που να σασ βοηθησε σε τετοια περιπτωση?

[Thean]

12 ώρες πρίν, astimegoesby είπε:

Καλησπέρα μανούλες!!

 

Εχουμε ξεκινήσει τις προσπάθεις για μωρο ομως εγώ αντί να χαίρομαι νιώθω τρομερό άγχος, αν θα τα καταφέρω, αν θα είμαι καλά για να είμαι δίπλα στο παιδί κτλ..

 

Είμαι αγχωδης πάρα πολύ και θα έλεγα κάτα περιοδους καταθλιπτικη και με φοβίες (πλήρως λειτουργική) και αυτο ειναι ο μεγαλυτερος φόβος μου οτι θα με πιασει κατι (κατάθλιψη) και δεν θα μπορέσω να ανταπεξέλθω, βλέπω και τις φίλες μου τι ζόρι τραβάνε και τόσο αγχωνομαι και πιο πολυ.. Ωρες ώρες σκέφτομαι αν είμαι για να κάνω παιδί ή καλύτερα όχι.. Δηλαδη αν αρχισαν αυτα πριν την εγγυομοσυνη τι θα γινει μετα??

 

Δεν έχω κάνει ποτέ θεραπεία για την κατάθλιψη αλλα θα ήθελα να παώ σε κάποιο ψυχολογο. Με ενδιαφέρει να  μπορεί να με βοηθήσει και όχι να του λεω απλά το πόνο μου.. Εχετε κάποιον να μου προτείνετε που να σασ βοηθησε σε τετοια περιπτωση?

Η δημιουργία οικογένειας δεν είναι υποχρέωση κανενός.Θα πρέπει να είσαι σίγουρη ότι θελεις να επωμιστεί ς όλες αυτές τις ευθυνες.Θα πρέπει να είναι περισσότερο ευχάριστη διαδικασία και λιγότερο αγχωδης.

Καμιά δε γεννήθηκε μαμά με διατριβή.Ολες ξεκινήσαμε από το μηδέν και σιγά σιγά μάθαμε κάποια πράγματα.Οποτε μην ανησυχείς ότι δεν θα τα καταφέρεις.

Καλά κάνεις και θες να συμβουλευτείς έναν ειδικό για να σε ηρεμήσει.

Εγώ από προσωπική εμπειρία θα σου πω ότι βίωσα δύο φορές για μεγάλα χρονικά διαστήματα κρίσεις πανικού.Σε μένα η δημιουργία οικογένειας λειτουργησε αντίστροφα.Απο τότε που έμεινα έγκυος στο πρώτο μου παιδί,πριν δέκα χρονια,δεν ξαναείχα κρίση πανικού παρόλο που φορτωθηκα με ευθύνες.

Εγώ είχα συμβουλευτεί ειδικό όταν είχα αυτό το θέμα ,αλλά δεν είχα πάρει αγωγή.Οι τεχνικές που μου είχε πει με είχαν βοηθήσει πάρα πολύ.

Απλα εγώ είμαι βόρεια Ελλάδα οπότε δεν μπορώ να σου συστήσω κάποιον συγκεκριμένο.....

[Annitamik]

22 ώρες πρίν, astimegoesby είπε:

Καλησπέρα μανούλες!!

 

Εχουμε ξεκινήσει τις προσπάθεις για μωρο ομως εγώ αντί να χαίρομαι νιώθω τρομερό άγχος, αν θα τα καταφέρω, αν θα είμαι καλά για να είμαι δίπλα στο παιδί κτλ..

 

Είμαι αγχωδης πάρα πολύ και θα έλεγα κάτα περιοδους καταθλιπτικη και με φοβίες (πλήρως λειτουργική) και αυτο ειναι ο μεγαλυτερος φόβος μου οτι θα με πιασει κατι (κατάθλιψη) και δεν θα μπορέσω να ανταπεξέλθω, βλέπω και τις φίλες μου τι ζόρι τραβάνε και τόσο αγχωνομαι και πιο πολυ.. Ωρες ώρες σκέφτομαι αν είμαι για να κάνω παιδί ή καλύτερα όχι.. Δηλαδη αν αρχισαν αυτα πριν την εγγυομοσυνη τι θα γινει μετα??

 

Δεν έχω κάνει ποτέ θεραπεία για την κατάθλιψη αλλα θα ήθελα να παώ σε κάποιο ψυχολογο. Με ενδιαφέρει να  μπορεί να με βοηθήσει και όχι να του λεω απλά το πόνο μου.. Εχετε κάποιον να μου προτείνετε που να σασ βοηθησε σε τετοια περιπτωση?

Από τον έκτο έως τον όγδοο μήνα εγκυμοσύνης είχα συνεχώς κρίσεις πανικού γιατί μου συνέβησαν διάφορα και τελικά κάποια στιγμή έσπασα. Μία χαρά ανταπεξηλθα όμως στην εγκυμοσύνη, το αντιμετώπισα με συνεδρίες και τελικά όλα πήγαν καλά και το παιδί μου είναι μια χαρά. Είναι μύθος ότι είναι η πιο ευτυχισμένη περίοδος στη ζωή μιας γυναίκας , αντίθετα για πολλές γυναίκες θα έλεγα ότι είναι από τις πιο αγχωτικές, γιατί συνέχεια κάνεις εξετάσεις κτλ. Όμως όλα αντιμετωπίζονται και μωρά γεννιούνται σε πολύ δύσκολες συνθήκες και βγαίνουν υγιέστατα.Αυτό όμως δε σημαίνει ότι επειδή αντιμετωπίζεται, πρέπει να το βιώσεις το άγχος στην δική σου εγκυμοσύνη. Καλό είναι να πας από τώρα σε κάποιον για να ξεκινήσεις με ήρεμη ψυχολογία και επίσης αν τελικά σε πιάνει άγχος ενώ είσαι έγκυος , να είσαι ήρεμη ότι έχεις στήριξη και βοήθεια! Που μένεις; Μπορώ να σου στείλω πμ για τη δική μου αλλά είναι το θέμα να είμαστε σε κοντινή περιοχή. Τελικά σε όποιον ψυχολόγο και αν καταλήξεις , εμένα με βόλεψε να έχει ειδίκευση στο πώς αντιμετωπίζονται οι διαταραχές του άγχους ( με γνωστική - συμπεριφορική ειδίκευση γιατί ουσιαστικά με εκπαίδευσε πως να το αντιμετωπίσω) , αλλά αυτό δε σημαίνει κάτι , εσένα μπορεί να σε βολεψει κάτι άλλο. 

[ΑΡΓΚ]

On 24/7/2020 at 2:48 ΜΜ, astimegoesby είπε:

Καλησπέρα μανούλες!!

 

Εχουμε ξεκινήσει τις προσπάθεις για μωρο ομως εγώ αντί να χαίρομαι νιώθω τρομερό άγχος, αν θα τα καταφέρω, αν θα είμαι καλά για να είμαι δίπλα στο παιδί κτλ..

 

Είμαι αγχωδης πάρα πολύ και θα έλεγα κάτα περιοδους καταθλιπτικη και με φοβίες (πλήρως λειτουργική) και αυτο ειναι ο μεγαλυτερος φόβος μου οτι θα με πιασει κατι (κατάθλιψη) και δεν θα μπορέσω να ανταπεξέλθω, βλέπω και τις φίλες μου τι ζόρι τραβάνε και τόσο αγχωνομαι και πιο πολυ.. Ωρες ώρες σκέφτομαι αν είμαι για να κάνω παιδί ή καλύτερα όχι.. Δηλαδη αν αρχισαν αυτα πριν την εγγυομοσυνη τι θα γινει μετα??

 

Δεν έχω κάνει ποτέ θεραπεία για την κατάθλιψη αλλα θα ήθελα να παώ σε κάποιο ψυχολογο. Με ενδιαφέρει να  μπορεί να με βοηθήσει και όχι να του λεω απλά το πόνο μου.. Εχετε κάποιον να μου προτείνετε που να σασ βοηθησε σε τετοια περιπτωση?

 

Καταρχήν ένα μωρό ποτέ δεν έφτιαξε τίποτα, ούτε τις φοβίες των γονιών, ούτε το γάμο τους ούτε τίποτε άλλο. Αν δε σε γεμίζει αυτή τη στιγμή χαρά και ενθουσιασμό η σκέψη, το να συνεχίσεις είναι εγκληματικό και για εσένα και για το μωρό. Αν νιώθεις πίεση από το σύζυγο, πρέπει να είσαι ξεκάθαρη, μην κάνεις ένα μωρό που απλά θα υποφέρει.

Μίλησε με ψυχολόγο, όχι για να σε μεταπείσει, αλλά για να καταλάβεις τι θέλεις η ίδια.

Ο ψυχολόγος δε θα σε θεραπεύσει, αν όντως έχεις κατάθλιψη, θα σε κατευθύνει σε γιατρό. Αν απλά δε σου ταιριάζουν οι αποφάσεις που έχεις πάρει στη ζωή σου, θα σε βοηθήσει να το καταλάβεις.

Έχω υπάρξει παιδί ανεπιθύμητο, ποτέ δεν αμφέβαλα ότι η γέννησή μου δεν ήταν κάτι που γέμισε χαρά τη μητέρα μου και ας μην έκανε ποτέ κάτι κακό. Δεν είναι κάτι που ξεπερνιέται, πίστεψέ με. Έχω δει παιδιά γονιών με μη ελεγχόμενη κατάθλιψη, είναι επίσης κάτι που σε στιγματίζει για όλη σου τη ζωή.

Το παιδί δνε μπορεί να είναι κάτι που κάνουμε γιατί θέλει ο/η σύντροφος ή υπάρχει κοινωνική πίεση. 

Μίλησε με ειδικό, αν έχεις κατάθλιψη ακολούθησε αγωγή να την ελέγξεις, και αν είσαι σίγουρη ότι θέλεις πολύ ένα παιδί, και μόνο τότε, θα συζητήσεις πια με τον ψυχίατρό σου το πλάνο αγωγής για την περίοδο της εγκυμοσύνης.

Αλλά μην προχωράς και φαντάζεσαι ότι όλα θα πάνε καλά από μόνα τους, γιατί δεν πάνε σχεδόν ποτέ, και το παιδί δεν επιστρέφεται.

 

[diane2020]

Εγω απο αυτα που γράφεις δεν πιστεύω πως είσαι ετοιμη για μωρό. Πρεπει πρώτα να λύσεις τα θέματα σου και μετα να κάνεις. Γιατι δεν είναι ευκολη υπόθεση το να εισαι γονεας. Έτσι μια φιλη το αφησε,μπήκε στη διαδικασία κι έκανε και τωρα παει σε ψυχιατρο,παίρνει αγωγή να μην πω για τα παιδια που δε τα παει πουθενά μονοστο σχολείο οσα κάνουν γιατι η ίδια λέει και κάνει αλλοπροσαλλα πράγματα. Δεν Μπορω να τηννκαταλαβω μονο να λυπηθώ και ειναι κριμα κι αυτη κ τα παιδια αλλα το ξερε οτι ειχε θέματα..γιατι πήγε κι έκανε παιδί?θα σου πω γιατι.γιατι έκαναν όλες οι φιλες της,γιατι το ζηταγε ο αντρας της,γιατι περνούσαν τα χρονια...ειναι λόγοι αυτοί σοβαρόι?πες μου εσυ.... αμα δεν είσαι καλα με το ειναι σου δεν κάνεις παιδι. Κι οσες ξεκινησαν ετσι και τα καταφεραν κατα βαθος ειχαν φτασει στη λυση του προβλήματος τους απλωςδεν το ειχαν καταλάβει. Για αυτο τα κατάφεραν,ετσι πιστευω..

[student]

On 24/7/2020 at 2:48 ΜΜ, astimegoesby είπε:

Καλησπέρα μανούλες!!

 

Εχουμε ξεκινήσει τις προσπάθεις για μωρο ομως εγώ αντί να χαίρομαι νιώθω τρομερό άγχος, αν θα τα καταφέρω, αν θα είμαι καλά για να είμαι δίπλα στο παιδί κτλ..

 

Είμαι αγχωδης πάρα πολύ και θα έλεγα κάτα περιοδους καταθλιπτικη και με φοβίες (πλήρως λειτουργική) και αυτο ειναι ο μεγαλυτερος φόβος μου οτι θα με πιασει κατι (κατάθλιψη) και δεν θα μπορέσω να ανταπεξέλθω, βλέπω και τις φίλες μου τι ζόρι τραβάνε και τόσο αγχωνομαι και πιο πολυ.. Ωρες ώρες σκέφτομαι αν είμαι για να κάνω παιδί ή καλύτερα όχι.. Δηλαδη αν αρχισαν αυτα πριν την εγγυομοσυνη τι θα γινει μετα??

 

Δεν έχω κάνει ποτέ θεραπεία για την κατάθλιψη αλλα θα ήθελα να παώ σε κάποιο ψυχολογο. Με ενδιαφέρει να  μπορεί να με βοηθήσει και όχι να του λεω απλά το πόνο μου.. Εχετε κάποιον να μου προτείνετε που να σασ βοηθησε σε τετοια περιπτωση?

Αν εισαι πλήρως λειτουργική τότε αυτό είναι ένα καλό σημάδι, φαντάζομαι θα το γνωρίζεις και εσύ ή ίδια.. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χρήζει περαιτέρω  διερευνησης γιατί μελλοντικά μπορεί να εξελιχθεί και να μην είσαι σε θέση να το διαχειριστεις.

Πιστεύω ότι καλό θα ήταν να ξεκαθαρίσεις μέσα σου με πλήρη συνείδηση για ποιον λόγο θα ήθελες να κάνεις οικογένεια και στην ουσία θα απάντησες μόνη σου στο αν είσαι έτοιμη η όχι.
Το ότι θέλουμε κάτι αλλά δεν νιώθουμε έτοιμοι δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν ειμαστε και έτοιμοι. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να συμβεί, και είναι OK. 
Επειδή όμως πρόκειται για την ζωή κάποιου άλλου και αυτό συνεπάγεται ευθύνες, περισσότερο άγχος για εσένα και άλλα πολλά γι αυτό θα ήταν καλό να το σκεφτείς υπεύθυνα και να πάρεις βοήθεια αν έτσι αισθάνεσαι.
Τελος να σου πω ένα μεγάλο μπράβο που σε ακούς και συζητάς κάτι τόσο σοβαρό. Έχεις ήδη κάνει ένα βήμα πολύ σημαντικό. Αν τελικά πάρεις βοήθεια να δεις που θα γίνεις μια πολύ καλή μητέρα, ισορροπημένη και θα μεγαλώσεις χαρούμενα παιδάκια. Μόνο κερδισμένη θα βγεις και θα μπορέσεις να ανταπεξέλθεις στον ρόλο σου έτσι όπως εσύ επιθυμείς.