Πώς πραγματώνεται η ισότητα των φύλων μέσα στην οικογένεια;

[Έσπερος]

14 ώρες πρίν, Chrysoum είπε:

Δεν καταλαβαίνω γιατί στην Ελλάδα μας φαίνεται τόσο εξωπραγματικο.

Κι εγώ δεν το καταλαβαίνω αυτό. Άσχετο που το ζω μέσα στο σπίτι μου, αλλά βλέπω ότι σ' εμάς έγινε σαν φαύλος κύκλος, δηλαδή κάπου έχασε το παιχνίδι στην αρχή ο άντρας μου (όχι όμως τις πρώτες 5-6 εβδομαδες, τότε υπήρχε μεγαλύτερη συνεργασία), και μετά του έμεινε φοβία, κι επειδή έχει συνηθίσει να είναι πολύ ικανός και να είναι συνήθως αυτός που θα ξέρει και θα δίνει οδηγίες κλπ, του κακοφάνηκε, και μετά όσο κάποια πράγματα για μένα γίνονταν αυτοματοποιημένα και γρήγορα ενώ για κείνουν εξακολουθούσαν να είναι πιο αργά ή πιο δύσκολα, αισθανόταν άσχημα και απομακρυνόταν από μόνος του και τελικά κατέληξε να κάνει άλλα πράγματα για να συνεισφέρει στο σπίτι. Πιστεύω όμως ότι έφταιξα κι εγώ, δηλαδή δεν τον ταρακούνησα όσο θα έπρεπε, αντί να λέω ότι είναι ικανός το παρουσίαζα τελικά σαν μειονέκτημα ότι δεν το κάνει και γινόταν αφορμή για τσακωμό, κ επειδή δεν μου αρέσουν οι τσακωμοί, απέφευγα τη συζήτηση. Ή τον παραμέριζα ασυναίσθητα, πχ μας έφερνε καθαρή πιπίλα, αντί να τον αφήσω να τη δώσει αυτός στο μωρό, άπλωνα το χέρι μου για να την πάρω να τη δώσω εγώ, χωρίς να το σκέφτομαι, έτσι από συνήθεια. 

 

Εκτός από τις περιπτώσεις όπου ξεκάθαρα ευθύνεται η γυναίκα, όπως πχ εγώ εν μέρει, πιστεύω ότι στην Ελλάδα αυτό συντηρείται και λόγω της μεγάλης συμμετοχής των γιαγιάδων. Η μητέρα μου πχ θεωρεί ότι η ανατροφή των παιδιών είναι υπόθεση της μαμάς και της μητέρας της, της μίας γιαγιάς μόνο δηλαδή. Αν ακούει πεθερά να βοηθάει τη νύφη της, αναρωτιέται πού είναι η μητέρα της, ακόμα κι αν η μητέρα της ζει σε άλλη πόλη, αναρωτιέται γιατί δεν έρχεται πιο συχνά να βοηθάει την κόρη της. Και φυσικά σ' αυτό δεν υπάρχει καθόλου πατέρας. Σαν να είναι άχρηστος και διακοσμητικός. Περιττό να πω ότι αυτή η νοοτροπία ήταν εμφανέστατη όταν γέννησα, κι επειδή ο άντρας μου δεν τα σηκώνει αυτά, στις 15 μέρες, όταν με είδε ο γιατρός μου, μας πήρε άρον άρον και γυρίσαμε στο  νησί για να είμαστε όλοι μαζί και αυτό γενικά μας άφησε μια μεγάλη πληγή και αφορμή για διαφωνίες για καιρό. Ή βλέπω την πεθερά μου, κρατάει εκείνη τον ανιψιό μου όσο δουλεύουν οι γονείς του, με αποτέλεσμα να είναι πολύ δεσμευμένη και να μην μπορεί να κάνει εύκολα δικές της δουλειές, όταν όμως ο γιος της έχει ρεπό ή δουλεύει απόγευμα, πάλι κρατάει το παιδί, προφανώς για να μην τον κουράσει, ή δεν θεωρεί ότι είναι δική του υποχρέωση, ενώ θα μπ9ορούσε να αξιοποιήσει την ευκαιρία για να ξεκουραστεί η ίδια, που είναι και μεγάλη γυνάικα στο κάτω κάτω, ή να κάνει κάποιες δικές της δουλειές με ηρεμία. Και το παρατηρώ αυτό γενικά σε νέα ζευγάρια που μένουν κοντά στους γονείς τους. Μετά βολεύονται και οι άντρες, σκέφτονται ότι αν είναι διαθέσιμη η μητέρα ή η πεθερά τους, γιατί να επωμιστούν εκείνη την ευθύνη της φροντίδας; 

[Fenia27]

16 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Οι παιδικές χαρές που έχουμε είναι υπό ανακαίνιση, υποθέτω ότι μέχρι το καλοκαίρι θα έχουν τελειώσει. Αν και δεν είναι ακριβώς η καλύτερή μου να γνωρίζω αγνώστους, και σίγουραα δεν θεωρω εναλλαγη να κάνω πάλι μαμαδίστικες συζητήσεις. 

 

Καλημερα! κοιτα εγω οταν ενα διαστημα πηγαινα καθε μερα ηταν καποιες γυναικες που πηγαιναν καθημερινα επισης..ανταλλασεις ενα ονομα και απλα εχεις μια επικοινωνια ανθρωπινη. Δεν χρειαζεται να συζητας μονο μαμαδιστικα θεματα (αν και ετσι ξεκινανε συνηθως οι συζητησεις χαχα).. και σιγουρα δεν θα μπουνε σπιτι σου...Εγω παντως εκανα πολυ καλη παρεα με καποιες κοπελες...

15 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Το ερώτημα που θα σου έλεγα να θέσεις στον εαυτό σου είναι, αν μετά από αρκετά χρόνια ανακαλύψεις ότι ο άντρας σου σε απατά, ή εκείνος σου ζητήσει να χωρίσετε ή πολύ απλά το παιδί σου μεγαλώσει και φύγει στο εξωτερικό, θα είσαι ακόμη εντάξει με την απόφασή σου; Η θα είσαι άλλη μία γυναίκα ετών 50-60 που με πολλή πίκρα, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί θα λέει το γνωστό "αχ, εγώ αν ήθελα, είχα δυνατότητες, μου έλεγαν τα καλύτερα οι καθηγητές μου, αλλά έγινα θυσία για το παιδί, και να τώρα κανείς δεν το εκτιμά"; Το ξέρω ότι ακούγεται πικρόχολο, και αδιανόητο για μία νέα γυναίκα, αλλά χιλιοπαιγμένο έργο δυστυχώς σε μεγαλύτερες ηλικίες. 

Αν ένας άντρας χωρίσει, χηρέψει κλπ, το τελευταίο που τον αγχώνει είναι το οικονομικό. Για μία γυναίκα;

Ενταξει αυτες ειναι μερικες πολυ αρνητικες σκεψεις! οχι οτι δεν τις καταλαβαινω γιατι πολλα αρνητικα πραγματα παιρνανε απο το μυαλο μας μερα με την μερα και τα βλεπουμε να συμβαινουν και γυρω μας! Προσωπικα δεν χτιζω την ζωη μου πανω σε υποθετικα αρνητικα σεναρια. Ακομη ομως και να συμβουν (η παναγια να βαλει το χερι της) την αποφαση μου να μην δουλευω για καποια χρονια δεν την χρεωνω καπου και ουτε την βλεπω σαν χαρη προς τον συζυγο και τα παιδια μου. 

 

Δεν θεωρω οτι καμια γυναικα θα επρεπε να βλεπει οτιδηποτε κανει για τα παιδια της σαν θυσια. Οτι κανω για τα παιδια μου ειναι αυτο που βγαινει απο την καρδια μου. Δεν θυσιαζω αλλα ανταποδιδω ολη την ομορφια και χαρα που εχει η ζωη μου χαρη στην υπαρξη τους. Ειναι σκληρη κουβεντα να λες στα παιδια σου οτι θυσιαστηκες για αυτα. 

 

Αν ηθελα λοιπον δεν θα σταματουσα τις σπουδες μου και την δουλεια μου στο εξωτερικο για να γυρισω στην ελλαδα για κανω οικογενεια! Απλα θα συνεχιζα...και δεν καταλαβα γιατι ειναι αρνητικο το να φυγει το παιδι στο εξωτερικο? 

14 ώρες πρίν, Chrysoum είπε:

Συμφωνώ σε όλα εκτός από αυτό που παρέθεσα. Δεν καταλαβαίνω γιατί ένας άντρας δεν μπορεί να φροντίσει το ίδιο καλά ένα νηπιο (το τονίζω που δεν θηλάζει πλέον) το ίδιο καλά όπως μια γυναίκα; πραγματικά δεν το καταλαβαίνω.

 

Δεν ξερω...Δεν εχω καποιο παραδειγμα ανδρα να φροντιζει σπιτι και παιδι...Αλλο για καποιες ωρες αλλο να αντιστραφουν εντελως οι ρολοι...ενα τετοιο σεναριο σκεφτηκα...

 

@little lamb Με καλυψες σε οσα εχεις γραψει. 

 

@Έσπερος Οι σπουδες και η καριερα εκτος απο τα καλα που μπορουν να δωσουν στην ζωη μας (χρηματα, μορφωση, εξειδικευση, προσωπικη εξελιξη και ικανοποιηση κτλ) πολλες φορες δημιουργουν και ενα συναισθημα σπουδαιοτητας, σημαντικοτητας και εγωισμου. Μπορεις να ξεχωρισεις ποτε πραγματικα σε ικανοποιει σαν ανθρωπο και ποτε ικανοποιει τον εγωισμο σου? Ελπιζω να καταλαβες τι θελω να πω...

 

[Έσπερος]

14 ώρες πρίν, little lamb είπε:

Το μόνο έξτρα που σου προσφέρει η δουλειά είναι η αμοιβή, κατά τα άλλα μπορείς να είσαι απίστευτα δημιουργικός με ένα σωρό άλλους τρόπους.

Σε αυτό διαφωνώ. Σϊγουρα μπορείς να είσαι δημιουργικός και σε άλλα, και δεν θεωρώ κακό οι γυναίκες να συμμετέχουν σε ομάδες συζήτησης για τα παιδιά, ή τη χειροτεχνία, ή τις συνταγές. Και οι άντρες εξάλλου μπορεί να το κάνουν αυτό για αυτοκίνητα, υπολογιστές, μαστορέματα, αθλητικά κλπ. Ούτε υποτιμώ μια χειροτεχνία πχ αν την κάνεις για τα παιδιά σου, αντί να την κάνεις ξέρω γω για να την πουλήσεις. Η εργασία όμως ήταν μεγάλη κατάκτηση για την γυναίκα γιατί της έδωσε τη δυνατότητα για κάποιες ώρες να λείπει από το σπίτι και να μην είναι ούτε σύζυγος ούτε μητέρα, να είναι μια αυτόνομη ύπαρξη, με δικές της κοινωνικές συναναστροφές, όπου θα κάνει κάτι που ευχαριστεί εκείνην πρωτίστως και δεν γίνεται για να (εξ)υπηρετήσει την οικογένεια. Το ότι οι εργασιακές συνθήκες πάνε από το κακό στο χειρότερο και για τα δύο φύλα, δεν πρέπει να μας κάνει να υποτιμούμε τη σημασία αυτού του βήματος. Μπορεί να φαίνεται αυτονόητο, αλλά δεν είναι. Το αν κάποια κοπέλα δεν το επιθυμεί αυτό όσο έχει μικρά παιδιά, είτε γιατί έχει την οικονομική άνεση ενός πρόσθετου εισοδήματος, είτε γιατί έχει τη βεβαιότητα ότι θα βρει δουλειά μετά, είναι δικαίωμά της. Όμως δεν μου αρέσει αυτή η "κανονικοποίηση" του να μην έχεις δική σου δουλειά και να χαίρεσαι μόνο και μόνο με το σπίτι, το μαγείρεμα και τα παιχνίδια. Φοβάμαι ότι είναι σαν να περνάει το μήνυμα στις νέες γυναίκες, ότι δεν πειράζει για την ανεργία, δεν πειράζει για τις ανύπαρκτες δομές υποστήριξης στην οικογένεια, δείτε τι ωραία που μπορείτε να περάσετε στο σπίτι, πού να τρέχετε τώρα να δουλεύετε για να πληρώνετε την νταντά;

[Έσπερος]

14 ώρες πρίν, little lamb είπε:

Προσωπικά πάντως είχα θαυμάσει πολύ έναν καθηγητή μου του πανεπιστημίου, πολύ έγκριτο και δραστήριο στον τομέα του (όχι αδιάφορο που απλά βολεύτηκε δηλαδή), που πολλές φορές που τον ρωτούσαμε "θα έρθετε στην τάδε διάλεξη/συνέδριο;" απαντούσε "όχι, έχω να πάω τα παιδιά στα αγγλικά/κολυμβητήριο" κλπ. Άλλοι στη θέση του θα ασχολούνταν μόνο με τα ακαδημαϊκά και καθόλου με τα παιδιά, που θα τα φρόντιζε στην καλύτερη περίπτωση η μαμά, αλλιώς καμιά εσωτερική νταντά.

Πολύ καλά έκανε και μπράβο του. Μόνο που αν δεν το έκανε, δεν θα το σχολίαζε κανένας.΄Ίσως βέβαια να μην ήταν τόσο άνετος αν ήταν στην αρχή της σταδιοδρομίας του και έπρεπε να δείχνει δραστήριος για να μην ξεκόψει από τους ακαδημαϊκούς κύκλους. Μια γυναίκα όμως πρέπει να σκεφτεί 10 φορές περισσότερο για μια τέτοια απόφαση. Αν το κάνει, στη δουλειά της πολλοί θα σκεφτούν ότι δεν την ενδιαφέρει και τόσο, και είναι πιθανόν αυτό να την κρατήσει πίσω. Αν δεν το κάνει, σίγουρα κάποιοι, ίσως και στην ίδια την οικογένειά της, θα την κατηγορήσουν ότι είναι καριερίστρια, ενώ δεν θα το έλεγε αυτό εύκολα κάποιος για έναν άντρα, ακόμα και σήμερα δυστυχώς. 

[Έσπερος]

17 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Γιατί; Γιατί δεν μπορεί ο άντρας να φροντισει το μη θηλάζον βρέφος;

Ξέρω και περιπτώσεις βρεφών που θήλαζαν, όπου ο πατέρας από την ώρα που γύριζε σπίτι, αναλάμβανε πλήρως το παιδί, πλην του θηλασμού, ίσως και του ύπνου αλλά όχι απαραίτητα, έτσι ώστε η μητέρα να ασχοληθεί με κάποιες δουλειές του σπιτιού ή να μαγειρέψει. Αυτό κυρίως από άντρες που δεν είχαν ιδιαίτερη έφεση στο μαγείρεμα ή το νοικοκυριό γενικά, που έτσι προσέφεραν αυτό που μπορούσαν στην οικογένεια, και τελικά ανέπτυξαν από νωρίς τέτοια άνεση στη φροντίδα του μωρού, που δεν είχαν πρόβλημα να μείνουν μόνοι μαζί του -αν και στις περιπτώσεις όπου ήταν διαθέσιμες γιαγιάδες, κατάλαβα ότι με την πρώτη ευκαιρία εκμεταλλεύονταν και τη δική της παρουσία! Θέλω να πω πάντως ότι γίνονται όλα αυτά, αν υπάρχει διάθεση και χωρίς προκαταλήψεις. 

[Lenia16]

16 ώρες πρίν, little lamb είπε:

Έχουμε αναρωτηθεί όμως γιατί "το καλύτερο επαγγελματικό επίτευγμα" (είτε αντρών είτε γυναικών) θα ήταν "ανώτερο" ή τέλος πάντων καλύτερο από τον ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά τους; Ή γιατί θα έπρεπε σώνει και ντε "να κυνηγάνε κάτι άλλο" ή να "εκτονώνουν τη δημιουργικότητά τους" αλλού; Και επαναλαμβάνω, είτε είναι άντρες είτε γυναίκες. Μήπως κι αυτά ανήκουν στην καταπίεση που λέγαμε ότι ενώ είσαι μια χαρά ευχαριστημένος, βασανίζεσαι απλά από μια σκέψη ότι "έπρεπε" να κυνηγήσεις κάτι άλλο και να είσαι καριερίστας/καριερίστα; Και ιδίως για τις γυναίκες, να είσαι καριερίστα επειδή έτσι "πρέπει" να είναι η "σύγχρονη γυναίκα"

Πόσο απόλυτα συμφωνω. 

 

17 ώρες πρίν, Chrysoum είπε:

Απλά αναρωτιέμαι γιατί δεν ακούω συχνά για άντρες να θέλουν να κάνουν πίσω τις σπουδές και την καριέρα τους στον βωμό της οικογένειας; όπως είπε και η @ΑΡΓΚ

Έχεις σκεφτεί πόσα πολλά απαιτεί η κοινωνία από έναν άντρα; Δες το από την αντίθετη σκοπια. Τι θα σκεφτόταν ο μέσος άνθρωπος αν ακουγε από έναν άντρα εγώ θα αφήσω τη δουλειά μου για να κρατάω τα παιδιά κ θα πάει η γυναίκα μου να δουλεύει κ να μας συντηρεί. Τον τεμπέλη, που βαριέται να δουλέψει κ στέλνει τη γυναίκα του κ αυτός αραλικι στο σπίτι. Αντιθέτως, αν πει μια γυναίκα άφησα τη δουλειά για να μεγαλώσω τα παιδιά κ ο σύζυγος κάνει δύο δουλειές για να ζησουμε το θεωρούμε φυσιολογικό. Γιατί; Οι άντρες ακόμη κ αν το θελουν δεν έχουν το δικαίωμα να το κάνουν γιατί θα υποστούν κοινωνικό ρατσισμό με όλες τις συνέπειες στην προσωπικη κ οικογενειακή ζωη.

 

Ανεξαρτήτως πάντως από σεξιστικά ταμπού κ κοινωνικό ρατσισμό κ πρότυπα άντρα και γυναίκας, η προσωπική μου άποψη είναι πως σε ένα ζευγάρι πρέπει ο ένας να στηρίζει τον άλλο, κάθε κίνηση να συζητιεται και κάθε απόφαση να λαμβάνεται από κοινού και με γνώμονα το κοινό οικογενειακό συμφέρον. Εγώ σε αυτό έχω σταθεί υπερβολικά τυχερή γιατί έχω δίπλα μου έναν άντρα που με στηρίζει στα πάντα. Ήθελα να κάνω μεταπτυχιακό, μου είπε go for it, μη σε νοιάζει το οικονομικό θα τα καταφέρουμε. Όταν έχω να παραδωσω εργασία ή να διαβάσω αναλαμβάνει εξολοκλήρου τη μικρή για μέρες, ήθελα να αφήσω την πρότερη δουλειά για part time γιατί αφενός δεν ήθελα να γυρίσω και αφετέρου δεν ήμουν έτοιμη να αφήσω το μωρό, συμφώνησε 100%, ήθελα να επιστρέψω σε full time απασχόληση, ενθουσιάστηκε με την ευκαιρία και με προέτρεψε βοηθωντας στα πάντα, σπίτι, παιδί. Πήγα εξωτερικό στην κολλητή μου, μου εκανε δώρο τα εισιτήρια και κράτησε το παιδι. Γιατί ξέρει πως αρκεί να μου δώσει λίγες ώρες ανεξαρτησίας και ελευθερίας και ξανανιωνω και σταματάει η γκρίνια για κάποιες μέρες! Είμαι σίγουρη οι αν δεν είχε τις διπλάσιες απολαβές από τις δικες μου και είχε τη δυνατοτητα, δε θα είχε κανένα πρβλ να δουλέψει αυτός part time και να αναλάβει την ανατροφή του παιδιού. Ίσα ίσα, νομίζω το απολαμβάνει περισσότερο από μένα. Ο άντρας μου μου έμαθε να μαγειρεύω, σιδερωνει τα πουκάμισα του γιατί βαριέμαι και πάει το παιδί βόλτα για να πάω κομμωτήριο. Και γι αυτό πρέπει να ευχαριστήσω την πεθερά μου και να πω σε όσες έχετε αγόρια ότι πρέπει να τα μεγαλώνετε απαγκιστρωμενα από τα πρότυπα που προωθούν το μάτσο άντρα που τα έχει όλα στο πιάτο.

Επεξεργάστηκαν 13 Μαρτίου,2019 by Lenia16

[Chrysoum]

1 hour ago, Έσπερος said:

Κι εγώ δεν το καταλαβαίνω αυτό. Άσχετο που το ζω μέσα στο σπίτι μου, αλλά βλέπω ότι σ' εμάς έγινε σαν φαύλος κύκλος, δηλαδή κάπου έχασε το παιχνίδι στην αρχή ο άντρας μου (όχι όμως τις πρώτες 5-6 εβδομαδες, τότε υπήρχε μεγαλύτερη συνεργασία), και μετά του έμεινε φοβία, κι επειδή έχει συνηθίσει να είναι πολύ ικανός και να είναι συνήθως αυτός που θα ξέρει και θα δίνει οδηγίες κλπ, του κακοφάνηκε, και μετά όσο κάποια πράγματα για μένα γίνονταν αυτοματοποιημένα και γρήγορα ενώ για κείνουν εξακολουθούσαν να είναι πιο αργά ή πιο δύσκολα, αισθανόταν άσχημα και απομακρυνόταν από μόνος του και τελικά κατέληξε να κάνει άλλα πράγματα για να συνεισφέρει στο σπίτι. Πιστεύω όμως ότι έφταιξα κι εγώ, δηλαδή δεν τον ταρακούνησα όσο θα έπρεπε, αντί να λέω ότι είναι ικανός το παρουσίαζα τελικά σαν μειονέκτημα ότι δεν το κάνει και γινόταν αφορμή για τσακωμό, κ επειδή δεν μου αρέσουν οι τσακωμοί, απέφευγα τη συζήτηση. Ή τον παραμέριζα ασυναίσθητα, πχ μας έφερνε καθαρή πιπίλα, αντί να τον αφήσω να τη δώσει αυτός στο μωρό, άπλωνα το χέρι μου για να την πάρω να τη δώσω εγώ, χωρίς να το σκέφτομαι, έτσι από συνήθεια. 

 

Εκτός από τις περιπτώσεις όπου ξεκάθαρα ευθύνεται η γυναίκα, όπως πχ εγώ εν μέρει, πιστεύω ότι στην Ελλάδα αυτό συντηρείται και λόγω της μεγάλης συμμετοχής των γιαγιάδων. Η μητέρα μου πχ θεωρεί ότι η ανατροφή των παιδιών είναι υπόθεση της μαμάς και της μητέρας της, της μίας γιαγιάς μόνο δηλαδή. Αν ακούει πεθερά να βοηθάει τη νύφη της, αναρωτιέται πού είναι η μητέρα της, ακόμα κι αν η μητέρα της ζει σε άλλη πόλη, αναρωτιέται γιατί δεν έρχεται πιο συχνά να βοηθάει την κόρη της. Και φυσικά σ' αυτό δεν υπάρχει καθόλου πατέρας. Σαν να είναι άχρηστος και διακοσμητικός. Περιττό να πω ότι αυτή η νοοτροπία ήταν εμφανέστατη όταν γέννησα, κι επειδή ο άντρας μου δεν τα σηκώνει αυτά, στις 15 μέρες, όταν με είδε ο γιατρός μου, μας πήρε άρον άρον και γυρίσαμε στο  νησί για να είμαστε όλοι μαζί και αυτό γενικά μας άφησε μια μεγάλη πληγή και αφορμή για διαφωνίες για καιρό. Ή βλέπω την πεθερά μου, κρατάει εκείνη τον ανιψιό μου όσο δουλεύουν οι γονείς του, με αποτέλεσμα να είναι πολύ δεσμευμένη και να μην μπορεί να κάνει εύκολα δικές της δουλειές, όταν όμως ο γιος της έχει ρεπό ή δουλεύει απόγευμα, πάλι κρατάει το παιδί, προφανώς για να μην τον κουράσει, ή δεν θεωρεί ότι είναι δική του υποχρέωση, ενώ θα μπ9ορούσε να αξιοποιήσει την ευκαιρία για να ξεκουραστεί η ίδια, που είναι και μεγάλη γυνάικα στο κάτω κάτω, ή να κάνει κάποιες δικές της δουλειές με ηρεμία. Και το παρατηρώ αυτό γενικά σε νέα ζευγάρια που μένουν κοντά στους γονείς τους. Μετά βολεύονται και οι άντρες, σκέφτονται ότι αν είναι διαθέσιμη η μητέρα ή η πεθερά τους, γιατί να επωμιστούν εκείνη την ευθύνη της φροντίδας; 

 

@Έσπερος Κάπως έτσι έγινε και στην δική μας περίπτωση, απλά ο άντρας μου έχασε την μπάλα νωρίς, μετά είδε ότι εγω τα καταφέρνω καλά, οποτε δεν πιέστηκε και έγινε φαύλος κύκλος. Η μικρή ήξερε εμένα και ήθελε εμένα. Μόνο τώρα που μεγάλωσε κάπως η κατάσταση έχει αλλάξει. Όσο για τις προηγούμενες γενιές, τι να πω; Δεν ξέρω. Θα αρκεστώ απλά στο να πω χάσμα γενεών. Φαντάσου ότι στην μαμά και στις θείες μου που τους αρνήθηκα να έρθουν να βοηθήσουν όταν γεννήθηκε το παιδί και  οταν στην ερώτηση τους και τι θα τρώτε απάντησα μα θα μαγειρεύει ο άντρας μου, έμειναν απλά δύσπιστες και πιστεύω ότι ακόμη νομίζουν πως απλά τρώγαμε πίτσες ολη μερα. 

 

36 minutes ago, Lenia16 said:

Έχεις σκεφτεί πόσα πολλά απαιτεί η κοινωνία από έναν άντρα; Δες το από την αντίθετη σκοπια. Τι θα σκεφτόταν ο μέσος άνθρωπος αν ακουγε από έναν άντρα εγώ θα αφήσω τη δουλειά μου για να κρατάω τα παιδιά κ θα πάει η γυναίκα μου να δουλεύει κ να μας συντηρεί. Τον τεμπέλη, που βαριέται να δουλέψει κ στέλνει τη γυναίκα του κ αυτός αραλικι στο σπίτι. Αντιθέτως, αν πει μια γυναίκα άφησα τη δουλειά για να μεγαλώσω τα παιδιά κ ο σύζυγος κάνει δύο δουλειές για να ζησουμε το θεωρούμε φυσιολογικό. Γιατί; Οι άντρες ακόμη κ αν το θελουν δεν έχουν το δικαίωμα να το κάνουν γιατί θα υποστούν κοινωνικό ρατσισμό με όλες τις συνέπειες στην προσωπικη κ οικογενειακή ζωη.

Συμφωνώ ότι σε κάποιες περιπτώσεις ειναι κοινωνικός ρατσισμός, σε κάποιες άλλες δεν φτανει καν εκει γιατί λόγω βόλεψης και ίσως και εγωισμού δεν φτάνουν καν να κάνουν τέτοιες σκέψεις, να μείνω σπίτι να βοηθήσω στην ανατροφή των παιδιών. Αλλά τον ιδιο κοινωνικό ρατσισμό δέχονται και οι γυναίκες, διότι τι θα έλεγε ο μέσος άνθρωπος για μια γυναίκα που ειναι καριερίστα αντί να μείνει σπίτι να μεγαλώσει τα παιδιά; την εγωιστρια που την νοιαζει μονο ο εαυτος της και τωρα εκανε παιδια και θα πρεπει να σταματησει να εχει προσωπικες φιλοδοξιες κλπ. Ασε που και καριεριστα να μην ειναι υπαρχουν περιπτωσεις που λογω κοινωνικης πιεσης μπορει μια γυναικα που νιωθει την αναγκη να δουλευει ενα φυσιολογικο ωραριο να μενει στο σπιτι για καποια χρονια για να ειναι με τα παιδια, γιατι αλλιως τι θα πει ο κοσμος; Προσωπικο μου παραδειγμα που οταν αναφερω οτι τις 4 ωρες που παει η κορη μου παιδικο και εγω ξεκινησα να δουλευω παλι με μειωμενο ωραριο και αρχισα και σπουδες (παλι part time εννοειται, δεν βγαινεις αλλιως) υπαρχουν παρα πολλοι καλοθελητες που με κοιτουν με μισο ματι και εμμεσως πλην σαφως μου λενε οτι τι σοι μανα ειμαι εγω που τωρα θυμηθηκα να τα κανω ολα, αντι να μεινω ολη μερα με το παιδι μου για τουλαχιστον 6 μηνες ακομη; Εκεί που θελω να καταληξω ειναι οτι η κοινωνικη πιεση ειναι κατι που επηρεαζει και τις δυο πλευρες εξισου. Το οποιο ειναι απλα τραγικό. Αν σε μια οικογενεια ταιριαζει καλυτερα να φερνει η μητερα το μεγαλυτερο (ή ισως και το μοναδικό) εισόδημα, ενώ ο πατέρας επωμίζεται το βάρος της οικογένειας, τότε δεν θα έπρεπε να πεφτει λόγος σε κανέναν.  

 

1 hour ago, Fenia27 said:

 

Δεν ξερω...Δεν εχω καποιο παραδειγμα ανδρα να φροντιζει σπιτι και παιδι...Αλλο για καποιες ωρες αλλο να αντιστραφουν εντελως οι ρολοι...ενα τετοιο σεναριο σκεφτηκα...

 

 

Δεν ειναι απλα για καποιες ωρες, αυτο προσπαθησα να εξηγησω. Είναι για καθε μερα για τουλαχιστον 4 μηνες, που μετα απο αυτο συνηθως το βαρος του παιδιου και του σπιτιου ειναι μοιρασμενο στην μεση. Αλλα εδω ερχονται και εμπλεκονται τα κοινωνικα στερεοτυπα με τα οποια εχουμε μεγαλωσει. 

[little lamb]

4 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Σε αυτό διαφωνώ. Σϊγουρα μπορείς να είσαι δημιουργικός και σε άλλα, και δεν θεωρώ κακό οι γυναίκες να συμμετέχουν σε ομάδες συζήτησης για τα παιδιά, ή τη χειροτεχνία, ή τις συνταγές. Και οι άντρες εξάλλου μπορεί να το κάνουν αυτό για αυτοκίνητα, υπολογιστές, μαστορέματα, αθλητικά κλπ. Ούτε υποτιμώ μια χειροτεχνία πχ αν την κάνεις για τα παιδιά σου, αντί να την κάνεις ξέρω γω για να την πουλήσεις. Η εργασία όμως ήταν μεγάλη κατάκτηση για την γυναίκα γιατί της έδωσε τη δυνατότητα για κάποιες ώρες να λείπει από το σπίτι και να μην είναι ούτε σύζυγος ούτε μητέρα, να είναι μια αυτόνομη ύπαρξη, με δικές της κοινωνικές συναναστροφές, όπου θα κάνει κάτι που ευχαριστεί εκείνην πρωτίστως και δεν γίνεται για να (εξ)υπηρετήσει την οικογένεια. Το ότι οι εργασιακές συνθήκες πάνε από το κακό στο χειρότερο και για τα δύο φύλα, δεν πρέπει να μας κάνει να υποτιμούμε τη σημασία αυτού του βήματος. Μπορεί να φαίνεται αυτονόητο, αλλά δεν είναι. Το αν κάποια κοπέλα δεν το επιθυμεί αυτό όσο έχει μικρά παιδιά, είτε γιατί έχει την οικονομική άνεση ενός πρόσθετου εισοδήματος, είτε γιατί έχει τη βεβαιότητα ότι θα βρει δουλειά μετά, είναι δικαίωμά της. Όμως δεν μου αρέσει αυτή η "κανονικοποίηση" του να μην έχεις δική σου δουλειά και να χαίρεσαι μόνο και μόνο με το σπίτι, το μαγείρεμα και τα παιχνίδια. Φοβάμαι ότι είναι σαν να περνάει το μήνυμα στις νέες γυναίκες, ότι δεν πειράζει για την ανεργία, δεν πειράζει για τις ανύπαρκτες δομές υποστήριξης στην οικογένεια, δείτε τι ωραία που μπορείτε να περάσετε στο σπίτι, πού να τρέχετε τώρα να δουλεύετε για να πληρώνετε την νταντά;

 

Στους άλλους τρόπους για να είσαι δημιουργικός, δεν εννοούσα μόνο ό,τι αφορά το σπίτι και τα παιδιά. Και δεν μιλάω μόνο για τις γυναίκες. Μπορεί κάποιος άνεργος (είτε άντρας είτε γυναίκα και είτε επειδή δεν βρίσκει δουλειά είτε επειδή έτσι αποφάσισε) να έχει ένα σωρό χόμπυ ή συμμετοχή σε συλλόγους κλπ, που και πάλι "να λείπει από το σπίτι και να μην είναι ούτε σύζυγος ούτε μητέρα, να είναι μια αυτόνομη ύπαρξη, με δικές της κοινωνικές συναναστροφές, όπου θα κάνει κάτι που ευχαριστεί εκείνην πρωτίστως και δεν γίνεται για να (εξ)υπηρετήσει την οικογένεια"! Εννοούσα λοιπόν ότι δεν επιτυγχάνονται μόνο με τη δουλειά όλα αυτά! Ούτε την υποτιμώ ως κατάκτηση, αλλά δεν θεωρώ ότι μόνο η δουλειά σε κάνει δημιουργικό, κοινωνικό, να βγαίνεις από το σπίτι, να το κάνεις για τον εαυτό σου κλπ.

Είχα ξαναγράψει σε άλλο θέμα για φίλες μου που κόντευαν να φρικάρουν που δεν έβρισκαν δουλειά γιατί δεν είχαν λέει τι να κάνουν όλη μέρα (για λίγους μήνες στα 25 και χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις/έξοδα/νοίκια, το έλεγαν δηλαδή καθαρά από την πλευρά του ότι δεν είχαν τι να κάνουν) και δεν μπορούσα να το καταλάβω με τίποτα! Υπάρχουν άπειρα πράγματα να κάνεις από μόνος σου για να είσαι δημιουργικός και να μη βαριέσαι, να νιώσεις κοινωνικός και να βγαίνεις από το σπίτι κλπ κλπ κλπ! Δηλαδή γιατί πρέπει να σου ορίσει ένας εργοδότης κάτι να κάνεις για να περνάς την ώρα σου και να μη βρεις μόνος σου τρόπους; Ίσα ίσα που όταν δουλεύουμε κιόλας λέμε ότι δεν έχουμε χρόνο για άλλα που θέλουμε! (Και ξανατονίζω ότι δεν το λέω από την πλευρά της κάλυψης των οικονομικών αναγκών προφανώς, αλλά για την κοινωνική πλευρά του να θεωρείς ότι δεν κάνεις τίποτα/δεν είσαι δημιουργικός/κοινωνικός/κανονικός άνθρωπος!)

Εκτός βέβαια --τώρα το σκέφτηκα αυτό- αν (και πάλι λόγω κοινωνικής πίεσης) κάποια νιώθει ότι θα κριθεί άσχημα αν "αφήσει την οικογένειά της" για χόμπυ, ενώ για δουλειά θα ήταν πιο κοινωνικά αποδεκτό επειδή συνεισφέρει οικονομικά στην οικογένεια και είναι πιο "υποχρέωση" παρά κάτι που κάνει για ευχαρίστηση.

 

Παρεμπιπτόντως πιο πολύ με ενοχλεί το ότι σε τέτοιες σελίδες συμμετέχουν (σχεδόν) μόνο μαμάδες και οι άντρες το κάνουν με αυτοκίνητα, υπολογιστές, μαστορέματα και αθλητικά όπως λες! Γιατί να μην συμμετείχαν και οι μπαμπάδες σε "μαμαδο-σελίδες"; Κατά κάποιον τρόπο δηλαδή το ζητούμενο ισότητας για εμένα δεν είναι τόσο πολύ το πώς θα κάνουν οι γυναίκες και άλλα πράγματα εκτός από τον γονεϊκό τους ρόλο (επειδή θεωρώ πως αυτό είναι εύκολο να το κάνουν αν το θέλουν) αλλά το πώς θα εμπλακούν οι άντρες περισσότερο στον γονεϊκό και "νοικοκυρικό" ρόλο (βέβαια αυτά συνδέονται, δηλαδή για να μπορεί να κάνει η γυναίκα κι άλλα, θα πρέπει ούτως ή άλλως ο άντρας να αναλάβει κάποια πράγματα).

 

Γιατί κι εγώ δεν θεωρώ πως πέραν του θηλασμού ο πατέρας δεν μπορεί να κάνει κάτι. Και μεγάλωσα με μπαμπά πολύ δραστήριο σε ό,τι μας αφορούσε (παιχνίδι, απασχόληση γενικά, βοήθεια σε μαθήματα, πήγαινε-έλα σε δραστηριότητες, σινεμά και λούνα παρκ, υγιεινή, νανούρισμα, κολατσιό κ.α.) Ακόμα και με παππού πολύ δραστήριο σε κάποια από αυτά, οπότε δεν τα θεωρώ γυναικεία υπόθεση.

Επεξεργάστηκαν 13 Μαρτίου,2019 by little lamb

[Fenia27]

1 ώρα πρίν, Έσπερος είπε:

Το αν κάποια κοπέλα δεν το επιθυμεί αυτό όσο έχει μικρά παιδιά, είτε γιατί έχει την οικονομική άνεση ενός πρόσθετου εισοδήματος, είτε γιατί έχει τη βεβαιότητα ότι θα βρει δουλειά μετά, είναι δικαίωμά της. Όμως δεν μου αρέσει αυτή η "κανονικοποίηση" του να μην έχεις δική σου δουλειά και να χαίρεσαι μόνο και μόνο με το σπίτι, το μαγείρεμα και τα παιχνίδια. Φοβάμαι ότι είναι σαν να περνάει το μήνυμα στις νέες γυναίκες, ότι δεν πειράζει για την ανεργία, δεν πειράζει για τις ανύπαρκτες δομές υποστήριξης στην οικογένεια, δείτε τι ωραία που μπορείτε να περάσετε στο σπίτι, πού να τρέχετε τώρα να δουλεύετε για να πληρώνετε την νταντά;

 

Δηλαδη ποιο θα ηταν το κανονικο? να δουλευω για να πληρωνω την νταντα? Ειναι διαφορετικο να γουσταρεις τη δουλεια και την καριερα και γουστο σου και καπελο σου. Αλλα οταν εγω απολαμβανω τις δουλειες του σπιτιου, μου αρεσει να μαγειρευω, ονειρευομαι εναν κηπο με κηπευτικα να τα φροντιζω...Γιατι αυτο ειναι κακο παραδειγμα? Η κριση φερνει καποιες γυναικες στην αναγκη να δουλευουν..οπως καποια στιγμη θα χρειαστει και εγω να βρω μια δουλεια..ελπιζω τουλαχιστον να βρω γιατι δεν εχω καποια να με περιμενει...Αλλα γιατι πρεπει να παρουσιαζεται αυτο ως κακο παραδειγμα στις νεες κοπελες? Το οτι μια γυναικα καλυπτεται απολυτα με την "εργασια" στο σπιτι γιατι περι εργασιας προκειται (δεν πιστευω καμια γυναικα να καθεται με το ενα ποδι πανω στ' αλλο στον καναπε) δινει το μηνυμα στις νεες κοπελες "μην μαχεστε για τα ονειρα σας! μην κανετε αυτο που σας αρεσει!" ?

 

1 ώρα πρίν, Έσπερος είπε:

Η εργασία όμως ήταν μεγάλη κατάκτηση για την γυναίκα γιατί της έδωσε τη δυνατότητα για κάποιες ώρες να λείπει από το σπίτι και να μην είναι ούτε σύζυγος ούτε μητέρα, να είναι μια αυτόνομη ύπαρξη, με δικές της κοινωνικές συναναστροφές, όπου θα κάνει κάτι που ευχαριστεί εκείνην πρωτίστως και δεν γίνεται για να (εξ)υπηρετήσει την οικογένεια. Το ότι οι εργασιακές συνθήκες πάνε από το κακό στο χειρότερο και για τα δύο φύλα, δεν πρέπει να μας κάνει να υποτιμούμε τη σημασία αυτού του βήματος. Μπορεί να φαίνεται αυτονόητο, αλλά δεν είναι.

Εννοειται οτι ηταν μεγαλη κατακτηση. Δεν νομιζω οτι τιθεται θεμα αμφισβητησης. Αλλα πως η εργασια σε κανει αυτονομη υπαρξη? Αν δεν εργαζεσαι δεν υπαρχεις η υπαρχεις μονο για τους αλλους? Μηπως εννοεις οτι εισαι ανεξαρτητη οικονομικα? 

 

ουτε εγω ουτε ο συζυγος δεν καναμε φιλους απο την δουλεια ποτε...μπορει να ετυχε...μπορει να μην ειχαμε την αναγκη γιατι εχουμε φιλους παιδικους απο χρονια. Και οπως λες μια δουλεια οταν εξαιρεσουμε την βιοποριστικη αναγκη, πρωτιστως πρεπει να ικανοποιει αυτον που την κανει..οταν δεν υπαρχει ικανοποιηση ουσιαστικη απο την δουλεια τοτε γιατι να πιεζουμε τα πραγματα? κανενας δεν υποτιμαει την δουλεια...απλα καποιος μπορει να ικανοποιειται αφιερωνοντας την ενεργεια και τον χρονο του στην οικογενεια...εγω δεν καταλαβαινω γιατι αυτο να ειναι κακο 

[Έσπερος]

1 ώρα πρίν, Lenia16 είπε:

Πόσο απόλυτα συμφωνω. 

 

Έχεις σκεφτεί πόσα πολλά απαιτεί η κοινωνία από έναν άντρα; Δες το από την αντίθετη σκοπια. Τι θα σκεφτόταν ο μέσος άνθρωπος αν ακουγε από έναν άντρα εγώ θα αφήσω τη δουλειά μου για να κρατάω τα παιδιά κ θα πάει η γυναίκα μου να δουλεύει κ να μας συντηρεί. Τον τεμπέλη, που βαριέται να δουλέψει κ στέλνει τη γυναίκα του κ αυτός αραλικι στο σπίτι. Αντιθέτως, αν πει μια γυναίκα άφησα τη δουλειά για να μεγαλώσω τα παιδιά κ ο σύζυγος κάνει δύο δουλειές για να ζησουμε το θεωρούμε φυσιολογικό. Γιατί; Οι άντρες ακόμη κ αν το θελουν δεν έχουν το δικαίωμα να το κάνουν γιατί θα υποστούν κοινωνικό ρατσισμό με όλες τις συνέπειες στην προσωπικη κ οικογενειακή ζωη.

 

Ανεξαρτήτως πάντως από σεξιστικά ταμπού κ κοινωνικό ρατσισμό κ πρότυπα άντρα και γυναίκας, η προσωπική μου άποψη είναι πως σε ένα ζευγάρι πρέπει ο ένας να στηρίζει τον άλλο, κάθε κίνηση να συζητιεται και κάθε απόφαση να λαμβάνεται από κοινού και με γνώμονα το κοινό οικογενειακό συμφέρον. Εγώ σε αυτό έχω σταθεί υπερβολικά τυχερή γιατί έχω δίπλα μου έναν άντρα που με στηρίζει στα πάντα. Ήθελα να κάνω μεταπτυχιακό, μου είπε go for it, μη σε νοιάζει το οικονομικό θα τα καταφέρουμε. Όταν έχω να παραδωσω εργασία ή να διαβάσω αναλαμβάνει εξολοκλήρου τη μικρή για μέρες, ήθελα να αφήσω την πρότερη δουλειά για part time γιατί αφενός δεν ήθελα να γυρίσω και αφετέρου δεν ήμουν έτοιμη να αφήσω το μωρό, συμφώνησε 100%, ήθελα να επιστρέψω σε full time απασχόληση, ενθουσιάστηκε με την ευκαιρία και με προέτρεψε βοηθωντας στα πάντα, σπίτι, παιδί. Πήγα εξωτερικό στην κολλητή μου, μου εκανε δώρο τα εισιτήρια και κράτησε το παιδι. Γιατί ξέρει πως αρκεί να μου δώσει λίγες ώρες ανεξαρτησίας και ελευθερίας και ξανανιωνω και σταματάει η γκρίνια για κάποιες μέρες! Είμαι σίγουρη οι αν δεν είχε τις διπλάσιες απολαβές από τις δικες μου και είχε τη δυνατοτητα, δε θα είχε κανένα πρβλ να δουλέψει αυτός part time και να αναλάβει την ανατροφή του παιδιού. Ίσα ίσα, νομίζω το απολαμβάνει περισσότερο από μένα. Ο άντρας μου μου έμαθε να μαγειρεύω, σιδερωνει τα πουκάμισα του γιατί βαριέμαι και πάει το παιδί βόλτα για να πάω κομμωτήριο. Και γι αυτό πρέπει να ευχαριστήσω την πεθερά μου και να πω σε όσες έχετε αγόρια ότι πρέπει να τα μεγαλώνετε απαγκιστρωμενα από τα πρότυπα που προωθούν το μάτσο άντρα που τα έχει όλα στο πιάτο.

Δεν νομίζω ότι λέμε να αφήσει ο άντρας τη δουλειά, αλλά δεν είναι συχνό να ακουσεις εναν τριαντάρη να πει οτι επιλέγει μια κατώτερων απολαβών δουλεια για να εχει ωραριο συμβατό με οικογενεια, ή να μην επιλέξει εναν δρομο καριέρας που απαιτεί ομως θυσίες απο την προσωπικη ζωή γιατι θελει να κανει οικογενεια. Υπαρχουν καποιοι, κι ο αντρας μου μεταξυ αυτων αφησε καλοπληρωμένη θεση για την εκπαιδευση που και χαμηλότερο μισθο εχει κ καμια προοπτικη εξέλιξης. Αλλα δεν είναι πολλοι δυστυχώς. Δεν πιστεύω ότι κάποιος θα τους κατέκρινε αν το επέλεγαν. Εγω παντως θα το εβρισκα πολυ ελκυστικό.

 

Για την ανατροφη των αγοριών συμφωνω απολυτα. 

[Έσπερος]

1 ώρα πρίν, Lenia16 είπε:

Πόσο απόλυτα συμφωνω. 

 

Έχεις σκεφτεί πόσα πολλά απαιτεί η κοινωνία από έναν άντρα; Δες το από την αντίθετη σκοπια. Τι θα σκεφτόταν ο μέσος άνθρωπος αν ακουγε από έναν άντρα εγώ θα αφήσω τη δουλειά μου για να κρατάω τα παιδιά κ θα πάει η γυναίκα μου να δουλεύει κ να μας συντηρεί. Τον τεμπέλη, που βαριέται να δουλέψει κ στέλνει τη γυναίκα του κ αυτός αραλικι στο σπίτι. Αντιθέτως, αν πει μια γυναίκα άφησα τη δουλειά για να μεγαλώσω τα παιδιά κ ο σύζυγος κάνει δύο δουλειές για να ζησουμε το θεωρούμε φυσιολογικό. Γιατί; Οι άντρες ακόμη κ αν το θελουν δεν έχουν το δικαίωμα να το κάνουν γιατί θα υποστούν κοινωνικό ρατσισμό με όλες τις συνέπειες στην προσωπικη κ οικογενειακή ζωη.

 

Ανεξαρτήτως πάντως από σεξιστικά ταμπού κ κοινωνικό ρατσισμό κ πρότυπα άντρα και γυναίκας, η προσωπική μου άποψη είναι πως σε ένα ζευγάρι πρέπει ο ένας να στηρίζει τον άλλο, κάθε κίνηση να συζητιεται και κάθε απόφαση να λαμβάνεται από κοινού και με γνώμονα το κοινό οικογενειακό συμφέρον. Εγώ σε αυτό έχω σταθεί υπερβολικά τυχερή γιατί έχω δίπλα μου έναν άντρα που με στηρίζει στα πάντα. Ήθελα να κάνω μεταπτυχιακό, μου είπε go for it, μη σε νοιάζει το οικονομικό θα τα καταφέρουμε. Όταν έχω να παραδωσω εργασία ή να διαβάσω αναλαμβάνει εξολοκλήρου τη μικρή για μέρες, ήθελα να αφήσω την πρότερη δουλειά για part time γιατί αφενός δεν ήθελα να γυρίσω και αφετέρου δεν ήμουν έτοιμη να αφήσω το μωρό, συμφώνησε 100%, ήθελα να επιστρέψω σε full time απασχόληση, ενθουσιάστηκε με την ευκαιρία και με προέτρεψε βοηθωντας στα πάντα, σπίτι, παιδί. Πήγα εξωτερικό στην κολλητή μου, μου εκανε δώρο τα εισιτήρια και κράτησε το παιδι. Γιατί ξέρει πως αρκεί να μου δώσει λίγες ώρες ανεξαρτησίας και ελευθερίας και ξανανιωνω και σταματάει η γκρίνια για κάποιες μέρες! Είμαι σίγουρη οι αν δεν είχε τις διπλάσιες απολαβές από τις δικες μου και είχε τη δυνατοτητα, δε θα είχε κανένα πρβλ να δουλέψει αυτός part time και να αναλάβει την ανατροφή του παιδιού. Ίσα ίσα, νομίζω το απολαμβάνει περισσότερο από μένα. Ο άντρας μου μου έμαθε να μαγειρεύω, σιδερωνει τα πουκάμισα του γιατί βαριέμαι και πάει το παιδί βόλτα για να πάω κομμωτήριο. Και γι αυτό πρέπει να ευχαριστήσω την πεθερά μου και να πω σε όσες έχετε αγόρια ότι πρέπει να τα μεγαλώνετε απαγκιστρωμενα από τα πρότυπα που προωθούν το μάτσο άντρα που τα έχει όλα στο πιάτο.

Δεν νομίζω ότι λέμε να αφήσει ο άντρας τη δουλειά, αλλά δεν είναι συχνό να ακουσεις εναν τριαντάρη να πει οτι επιλέγει μια κατώτερων απολαβών δουλεια για να εχει ωραριο συμβατό με οικογενεια, ή να μην επιλέξει εναν δρομο καριέρας που απαιτεί ομως θυσίες απο την προσωπικη ζωή γιατι θελει να κανει οικογενεια. Υπαρχουν καποιοι, κι ο αντρας μου μεταξυ αυτων αφησε καλοπληρωμένη θεση για την εκπαιδευση που και χαμηλότερο μισθο εχει κ καμια προοπτικη εξέλιξης. Αλλα δεν είναι πολλοι δυστυχώς. Δεν πιστεύω ότι κάποιος θα τους κατέκρινε αν το επέλεγαν. Εγω παντως θα το εβρισκα πολυ ελκυστικό.

 

Για την ανατροφη των αγοριών συμφωνω απολυτα. 

[Lenia16]

πρίν από 32 λεπτά , Έσπερος είπε:

Δεν νομίζω ότι λέμε να αφήσει ο άντρας τη δουλειά, αλλά δεν είναι συχνό να ακουσεις εναν τριαντάρη να πει οτι επιλέγει μια κατώτερων απολαβών δουλεια για να εχει ωραριο συμβατό με οικογενεια, ή να μην επιλέξει εναν δρομο καριέρας που απαιτεί ομως θυσίες απο την προσωπικη ζωή γιατι θελει να κανει οικογενεια. Υπαρχουν καποιοι, κι ο αντρας μου μεταξυ αυτων αφησε καλοπληρωμένη θεση για την εκπαιδευση που και χαμηλότερο μισθο εχει κ καμια προοπτικη εξέλιξης. Αλλα δεν είναι πολλοι δυστυχώς. Δεν πιστεύω ότι κάποιος θα τους κατέκρινε αν το επέλεγαν. Εγω παντως θα το εβρισκα πολυ ελκυστικό.

 

Για την ανατροφη των αγοριών συμφωνω απολυτα. 

Δε νομίζω ότι ισχύει 100% αυτό που λες. Κ ο δικός μου άντρας το έχει κανει, έχουμε 2 στα 2 . Εσένα άφησε καλοπληρωμένη στον ιδιωτικό για το δημόσιο από ότι καταλαβαίνω, πάρα πολλοί θα το έκαναν αυτό αν είχαν τη δυνατότητα. Εμένα αρνήθηκε μεταγραφή σε εταιρεία με 500€ το μήνα παραπανω αλλά να πρέπει να δουλεύει 9-7 ενώ τώρα 4μιση είναι σπιτι. Αμφιβάλω και αν θα το δεχόταν αυτό κάποιος που έχει μικρά παιδια. Εξαρτάται βέβαια κ τι ζηταει ο καθενας και πόση ανάγκη έχει τα χρήματα. Όλα αυτά είναι πολύ υποκειμενικά. 

[Έσπερος]

1 hour ago, Fenia27 είπε:

 Αλλα οταν εγω απολαμβανω τις δουλειες του σπιτιου, μου αρεσει να μαγειρευω, ονειρευομαι εναν κηπο με κηπευτικα να τα φροντιζω...Γιατι αυτο ειναι κακο παραδειγμα?

Είσαι σίγουρη ότι η κόρη σου ή ο γιος σου δεν θα το δουν αυτό σαν το μήνυμα ότι η δουλειά της μαμάς είναι λιγότερο σημαντική από αυτήν του μπαμπά; Ότι ο γιος σου θα το θεωρεί πχ δεδομένο και θα το περιμένει από τη γυναίκα του; Όχι εσένα προσωπικά, γενικά το λέω. Ότι αυτό που τώωρα είνα ελευθερία επιλογής, μπορεί να καταλήξει ξανά κοινινωνική νόρμα και τελικά οι γυναίκες να κάάνουν αγώνα για να δουλέψουν όπωως στο παρελθόν. 

 

1 hour ago, Fenia27 είπε:

Αλλα πως η εργασια σε κανει αυτονομη υπαρξη? Αν δεν εργαζεσαι δεν υπαρχεις η υπαρχεις μονο για τους αλλους? Μηπως εννοεις οτι εισαι ανεξαρτητη οικονομικα? 

Δεν το βλέπω σαν οικονομική ανεξαρτησία,  εγώ σε ένα σπίτι δεν διαχωρίζω τα εισοδήματα. Εξάλλου μπορεί να μην εργάζεσαι αλλά να έχεις ένα σπίτι στο όνομάσου και να εισπράττεις το ενοίκιο. Δεν ξέρω τώρα πώς να το εξηγήσω, γιατί το θεωρώ αυτονόητο. Δηλαδή δεν νιώθεις ελεύθερη όταν βγαίνεις από το σπίτι; Που έχεις την ευκαιρία να βρίσκεσαι πχ με ενήλικες και μπορείς να συζητήσεις κάτι άλλο πέραν των παιδιών;  Που ντύνεσαι, φτιάχνεσαι, αλλάζεις παραστάσεις... Δεν ξέρω, πραγματικά δεν ξέρω γιατί πρέπει να αιτιολογήσω ότι η εργασια είναι η μεγαλύτερη ελευερία που μπορούν να απολαύσουν οι γυναίκες. Κι αν δεν είανι, λόγω εργασιακών συνθηκών της εποχής, θα έπρεπε να είναι, για όλους τους ανθρώπους, και αυτό θα έπρεπε να διεκδικούμε. Όχι το δικαίωμα να μείνουμε σπίτι γιατί δεν μας συμφέρει να δ΄λινουμε τον  μισθό μας στην νταντά, αλλά το δικαίωμα να υπάρχουν άδειες και για τους δύο γονείς και για τη συνέχεια επαρκείς δομές, ώστε να μην εχουμε αυτήν την έγνοια. 

 

Πάντως για να είμαι ειλικρινής όταν ξεκίνησα τη συζήτηση δεν ήθελα να το πάω στο θέμα της εργασίας ή όχι. Εγώ προσωπικά το να είσαι στο σπίτι με τα παιδιά το θεωρώ το πιο ψυχοφθόρο πράγμα, άσχετα αν είναι απίστευτη ευτυχία, πιστεύω ότι είναι τεράστιο βάρος και άδικο και ανισόρροπο να το υφίστανται μόνο οι γυναίκες. Δεν το υποτιμώ δηλαδή, και σίγουρα μιλώ και εκ του ασφαλούς γιατί έχω το προνόμιο μιας μακροχρόνιας άδειας. Ωστόσο θεωρώ πιο κουραστικό το να φροντίζεις και το σπίτι και τα παιδιά και να δουλεύεις, απλώς  πιστεύω ότι σε ανανεώνει τουλάχιστον ψυχολογικά. 

[Έσπερος]

3 ώρες πρίν, Fenia27 είπε:

Οι σπουδες και η καριερα εκτος απο τα καλα που μπορουν να δωσουν στην ζωη μας (χρηματα, μορφωση, εξειδικευση, προσωπικη εξελιξη και ικανοποιηση κτλ) πολλες φορες δημιουργουν και ενα συναισθημα σπουδαιοτητας, σημαντικοτητας και εγωισμου. Μπορεις να ξεχωρισεις ποτε πραγματικα σε ικανοποιει σαν ανθρωπο και ποτε ικανοποιει τον εγωισμο σου? Ελπιζω να καταλαβες τι θελω να πω...

Ναι το καταλαβαίνω απόλυτα αυτό. Κι εμένα επιλογή μου και συνειδητή ήταν η απόφαση να μην κυνηγήσω κάτι ακαδημαϊκό και να κάνω ένα κατεξοχήν "γυναικείο" επάγγελμα (εκπαιδευτικός), κι ένας από τους λόγους ήταν το ότι είναι απίστευτα βοηθητικό για όποιον θέλει οικογένεια. Και για τον άντρα μου ήταν συνειδητή η απόφαση, την οποία είχε πάρει σχεδόν 10 χρόνια πριν γνωριστούμε, και έπαιξε και ρόλο στην επιλογή συντρόφου για μένα αυτό. Αλλά με ενοχλεί το ότι, πέρα από την προσωπική μου απόφαση, γνωρίζω ότι λόγω φύλου έχω κάποιους περιορρισμούς, αναμένεται από εμένα να κάνω κάποιες υποχωρήσεις παραπάνω, ή με οδηγούν οι συνθήκες εκεί (πχ αυτή τη στιγμή και να ήθελα, δεν θα είχα κουράγιο να κυνηγήσω κάτι). 

[little lamb]

Για κάποιο λόγο τα μηνύματά μου πρέπει να εγκριθούν και εμφανίζονται καθυστερημένα, οπότε δεν ξέρω πότε θα φανεί και αυτό και το προηγούμενό μου, στο οποίο απαντούσα ήδη σε αυτό που λες εδώ:

 

3 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Δηλαδή δεν νιώθεις ελεύθερη όταν βγαίνεις από το σπίτι; Που έχεις την ευκαιρία να βρίσκεσαι πχ με ενήλικες και μπορείς να συζητήσεις κάτι άλλο πέραν των παιδιών;  Που ντύνεσαι, φτιάχνεσαι, αλλάζεις παραστάσεις... Δεν ξέρω, πραγματικά δεν ξέρω γιατί πρέπει να αιτιολογήσω ότι η εργασια είναι η μεγαλύτερη ελευερία που μπορούν να απολαύσουν οι γυναίκες.

 κι έλεγα ότι όλα αυτά που περιγράφεις μπορεί να επιτυγχάνονται και από χόμπυ, συλλόγους κλπ και όχι απαραιτήτως από δουλειά. Εξάλλου και πολλοί που δουλεύουν δεν αρκούνται σε αυτό και τρέχουν σε χορευτικά, χορωδίες, εργαστήρια πλεξίματος, ζωγραφικής κλπ γιατί προφανώς τους ικανοποιεί περισσότερο και δεν περίμεναν τη δουλειά για να βγουν και να φτιαχτούν!

 

Επίσης αυτό το σημείο:

3 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Είσαι σίγουρη ότι η κόρη σου ή ο γιος σου δεν θα το δουν αυτό σαν το μήνυμα ότι η δουλειά της μαμάς είναι λιγότερο σημαντική από αυτήν του μπαμπά; Ότι ο γιος σου θα το θεωρεί πχ δεδομένο και θα το περιμένει από τη γυναίκα του; Όχι εσένα προσωπικά, γενικά το λέω. Ότι αυτό που τώωρα είνα ελευθερία επιλογής, μπορεί να καταλήξει ξανά κοινινωνική νόρμα και τελικά οι γυναίκες να κάάνουν αγώνα για να δουλέψουν όπωως στο παρελθόν. 

δείχνει και πάλι ότι η μαμά πρέπει να δουλεύει επειδή έτσι πρέπει να είναι η σύγχρονη γυναίκα, άσχετα από το αν θέλει ή όχι ή αν υπάρχει ανάγκη ή όχι, απλά επειδή έτσι πρέπει να είναι στη συγχρονη κοινωνία. Πιο καταπιεστικό είναι αυτό! (και αν είναι επιλογή της να μη δουλεύει μπορεί να το στηρίξει, αν όμως δεν βρίσκει δουλειά, εκτός από το να στενοχωριέται που δεν βρίσκει, να έχει να σκέφτεται και το ότι η κοινωνία τη θεωρεί κακομοίρα, "νοικοκυρούλα", παλαιομοδίτισσα κλπ; Και για τον άντρα βέβαια ισχύει το ίδιο (το έγραψε μια κοπέλα πιο πάνω, ότι ο άντρας που δεν δουλεύει και δουλεύει η γυναίκα του θεωρείται δακτυλοδειχτούμενος και τεμπέλης)

Επεξεργάστηκαν 13 Μαρτίου,2019 by little lamb

[anemoni1989]

Καλησπέρα!!! Πολυ ενδιαφέρον θεμα και ειναι κατι που με εχει προβληματισει και εμενα κατα καιρους!!! Οσα εχετε αναφερει ηδη ειναι πολυ ενδιαφεροντα και τοσο καλα διατυπωμενα, για αυτό θα ζητήσω να με συγχωρησετε για τον πιο "απλο"  λογο μου!!! 

Προσωπικά, οταν αποφασισα να μεινω με τον αντρα μου εγκατελειψα το ονειρο της καριερας στο εξωτερικο (μη φανταστειτε οτι ειμαι καμια πυρηνικη φυσικος, μια απλη και ταπεινη νοσ/τρια ειμαι), με πολυ καλες οικονομικες προοπτικες και προτασεις για επαγγελματικη εξελιξη... Ωστοσο ολα εγιναν συνειδητα και δεν του επιρριπτω καμια απολυτως ευθύνη, ουτε σκοπεύω διοτι ηταν αποφαση που παρθηκε μετα απο πολλη σκεψη δικη μου και καμια καταπιεση απο μεριας του... Ο ιδιος απο την αλλη εγκατελειψε το όνειρο να ζησει ατην επαρχια και με ακολουθησε στην Αθήνα, διότι πολυ απλα εκεινη την περίοδο στην επαρχία εγω επαγγελματικα δεν θα μπορουσα να σταθω στο επίπεδο που ειμαι στην Αθηνα, ουτε θα ειχα την ιδια δυνατότητα για μετεκπαιδευσεις, επιλογη καθηγητων για διδακτορικό στο μελλον κλπ... Σίγουρα τωρα με το παιδι τρωω εγω το μεγαλύτερο χωσιμο (να υο πω ετσι απλα), αλλα στα βασικα της σχεσης μας πιστεύω πως ειμαστε ισοι (κατι χανει ο ενας, κατι χανει ο αλλος και βρισκομαστε στη μεση) και θεωρώ πως δεν ειναι κατι δυσκολο να επιτευχθει σε ολα τα ζευγάρια... Εννοείται δεν θα κατσω να βαλω συη ζυγαριά τι εκανα εγω, τι εκανε αυτος σημερα και ποσες φορες πχ πεταξε τα σκουπίδια ο καθενας μας γτ καπου θα βγω εγω ριγμενη, καπου αλλου αυτος και πάει λέγοντας!! 

Σε γενικές γραμμές πιστευω πως τα στερεότυπα αντρικες και γυναικειες δουλειές εχουν καταρριφθει, αλλα σίγουρα δεν εχουν εξαλειφθει... Πχ ο πεθερος μου ακομα δεν μπορεί να χωνεψει πως ακομα και τωρα που ειμαο σε αδεια λοχειας παιρνω περισσότερα χρήματα απο το γιο του, κατι που στις αρχές επητεαζε και τον αντρα μου, αλλα με πολλη επιμονη και συζήτηση απο μεριας μου το ξεπερασαμε..  

Σίγουρα με θλιβει και εμενα να βλέπω γυναικες που εγκαταλειπουν την εργασια τους για να αφιερωθουν στο σπίτι, αλλα δεχομαι πως ειναι επιλογή τους, οαο αντιθετη κι αν με βρισκει αυτο!! Στο θεμα της εργασιακης ανεξαρτησιας συμφωνω με αυτα που αναφερει η @Έσπερος και θα ηθελα κι η κορη μου σε λιγα χρόνια να εχει αντιστοιχες με τις δικες μ αντιλειψεις και να μην περιμενει απο καποιον αλλο (σύζυγο, σύντροφο κλπ) να φερει τα χρήματα στο σπίτι ή αν το επιλεξει, να εχει τουλάχιστον χτισει τις βασεις ωστε ανα πασα ωρα και στιγμή να μπορεσει να σταθει στα πόδια της

[ΑΡΓΚ]

10 ώρες πρίν, Fenia27 είπε:

 

Ενταξει αυτες ειναι μερικες πολυ αρνητικες σκεψεις! οχι οτι δεν τις καταλαβαινω γιατι πολλα αρνητικα πραγματα παιρνανε απο το μυαλο μας μερα με την μερα και τα βλεπουμε να συμβαινουν και γυρω μας! Προσωπικα δεν χτιζω την ζωη μου πανω σε υποθετικα αρνητικα σεναρια. Ακομη ομως και να συμβουν (η παναγια να βαλει το χερι της) την αποφαση μου να μην δουλευω για καποια χρονια δεν την χρεωνω καπου και ουτε την βλεπω σαν χαρη προς τον συζυγο και τα παιδια μου. 

 

Δεν είναι πολύ αρνητικές σκέψεις, παρά μόνο αν είσαι πολύ νέος δυστυχώς. Είμαι μόλις στη δεκαετία των σαράντα. Έχω ήδη 2 συμμαθήτριες χήρες, και πολύ περισσότερες διαζευγμένες. Εννοείται ότι κανείς δεν ξεκινά έτσι τη ζωή του, και πάντα ελπίζουμε ότι θα γεράσουμε υγιείς και αγαπημένοι, αλλά δεν είναι πάντα έτσι η ζωή.

[ΑΡΓΚ]

10 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Σε αυτό διαφωνώ. Σϊγουρα μπορείς να είσαι δημιουργικός και σε άλλα, και δεν θεωρώ κακό οι γυναίκες να συμμετέχουν σε ομάδες συζήτησης για τα παιδιά, ή τη χειροτεχνία, ή τις συνταγές. Και οι άντρες εξάλλου μπορεί να το κάνουν αυτό για αυτοκίνητα, υπολογιστές, μαστορέματα, αθλητικά κλπ. Ούτε υποτιμώ μια χειροτεχνία πχ αν την κάνεις για τα παιδιά σου, αντί να την κάνεις ξέρω γω για να την πουλήσεις. Η εργασία όμως ήταν μεγάλη κατάκτηση για την γυναίκα γιατί της έδωσε τη δυνατότητα για κάποιες ώρες να λείπει από το σπίτι και να μην είναι ούτε σύζυγος ούτε μητέρα, να είναι μια αυτόνομη ύπαρξη, με δικές της κοινωνικές συναναστροφές, όπου θα κάνει κάτι που ευχαριστεί εκείνην πρωτίστως και δεν γίνεται για να (εξ)υπηρετήσει την οικογένεια. 

 

Κορίτσια επειδή οι νεότερες μπορεί απλά να μην το έχετε συνειδητοποιήσει, ειδικά αν οι γιαγιάδες είχαν την τύχη να έχουν καλό γάμο, ή να μην μιλάνε γι αυτό, η εργασία, και πόσο μάλλον η εργασία που απαιτεί μόρφωση ή άλλου είδους εξειδίκευση, έδωσε στη γυναίκα τη δυνατότητα να είναι ανεξάρτητη.  Η γενιά της γιαγιάς μου, ΈΠΡΕΠΕ να βρει άντρα για να επιζήσει, και αν ακόμη ο άντρας αυτός την απατούσε ή την έσπαγε στο ξύλο, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να φύγει. Ασφαλώς και δεν εννοώ ότι ζούμε μονίμως με την καταστροφή στο μυαλό μας, αλλά ποιος άντρας θα έχτιζε τη ζωή του με το όνειρο να εξαρτάται απόλυτα ως ενήλικας, μακροπρόθεσμα, από το να βρει σύζυγο; 

 

[ΑΡΓΚ]

7 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Ναι το καταλαβαίνω απόλυτα αυτό. Κι εμένα επιλογή μου και συνειδητή ήταν η απόφαση να μην κυνηγήσω κάτι ακαδημαϊκό και να κάνω ένα κατεξοχήν "γυναικείο" επάγγελμα (εκπαιδευτικός), κι ένας από τους λόγους ήταν το ότι είναι απίστευτα βοηθητικό για όποιον θέλει οικογένεια. Και για τον άντρα μου ήταν συνειδητή η απόφαση, την οποία είχε πάρει σχεδόν 10 χρόνια πριν γνωριστούμε, και έπαιξε και ρόλο στην επιλογή συντρόφου για μένα αυτό. Αλλά με ενοχλεί το ότι, πέρα από την προσωπική μου απόφαση, γνωρίζω ότι λόγω φύλου έχω κάποιους περιορρισμούς, αναμένεται από εμένα να κάνω κάποιες υποχωρήσεις παραπάνω, ή με οδηγούν οι συνθήκες εκεί (πχ αυτή τη στιγμή και να ήθελα, δεν θα είχα κουράγιο να κυνηγήσω κάτι). 

Ποιοι είναι οι περιορισμοί λόγω φύλου; Ειλικρινής ερώτηση. 

[little lamb]

πρίν από 51 λεπτά , ΑΡΓΚ είπε:

 

Κορίτσια επειδή οι νεότερες μπορεί απλά να μην το έχετε συνειδητοποιήσει, ειδικά αν οι γιαγιάδες είχαν την τύχη να έχουν καλό γάμο, ή να μην μιλάνε γι αυτό, η εργασία, και πόσο μάλλον η εργασία που απαιτεί μόρφωση ή άλλου είδους εξειδίκευση, έδωσε στη γυναίκα τη δυνατότητα να είναι ανεξάρτητη.  Η γενιά της γιαγιάς μου, ΈΠΡΕΠΕ να βρει άντρα για να επιζήσει, και αν ακόμη ο άντρας αυτός την απατούσε ή την έσπαγε στο ξύλο, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να φύγει. Ασφαλώς και δεν εννοώ ότι ζούμε μονίμως με την καταστροφή στο μυαλό μας, αλλά ποιος άντρας θα έχτιζε τη ζωή του με το όνειρο να εξαρτάται απόλυτα ως ενήλικας, μακροπρόθεσμα, από το να βρει σύζυγο; 

 

 

Προσωπικά δεν διαφωνώ σε αυτά. Γι'αυτό στέκομαι μόνο στο κομμάτι "η δουλειά σε κάνει δημιουργικό και κοινωνικό και δραστήριο και να βγεις από το σπίτι"  κλπ κλπ κλπ. Εξ αρχής είπα ότι το οικονομικό σκέλος της δουλειάς είναι εντελώς άλλο κεφάλαιο (και ο βασικός λόγος να δουλεύεις κατά τη γνώμη μου -αλλιώς ΟΛΑ τα άλλα τα έχεις και μέσω εθελοντισμού ή χόμπυ) Εννοώ καθαρά αυτό, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

[Έσπερος]

9 ώρες πρίν, little lamb είπε:

 

Στους άλλους τρόπους για να είσαι δημιουργικός, δεν εννοούσα μόνο ό,τι αφορά το σπίτι και τα παιδιά. Και δεν μιλάω μόνο για τις γυναίκες. Μπορεί κάποιος άνεργος (είτε άντρας είτε γυναίκα και είτε επειδή δεν βρίσκει δουλειά είτε επειδή έτσι αποφάσισε) να έχει ένα σωρό χόμπυ ή συμμετοχή σε συλλόγους κλπ, που και πάλι "να λείπει από το σπίτι και να μην είναι ούτε σύζυγος ούτε μητέρα, να είναι μια αυτόνομη ύπαρξη, με δικές της κοινωνικές συναναστροφές, όπου θα κάνει κάτι που ευχαριστεί εκείνην πρωτίστως και δεν γίνεται για να (εξ)υπηρετήσει την οικογένεια"! Εννοούσα λοιπόν ότι δεν επιτυγχάνονται μόνο με τη δουλειά όλα αυτά! Ούτε την υποτιμώ ως κατάκτηση, αλλά δεν θεωρώ ότι μόνο η δουλειά σε κάνει δημιουργικό, κοινωνικό, να βγαίνεις από το σπίτι, να το κάνεις για τον εαυτό σου κλπ.

Είχα ξαναγράψει σε άλλο θέμα για φίλες μου που κόντευαν να φρικάρουν που δεν έβρισκαν δουλειά γιατί δεν είχαν λέει τι να κάνουν όλη μέρα (για λίγους μήνες στα 25 και χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις/έξοδα/νοίκια, το έλεγαν δηλαδή καθαρά από την πλευρά του ότι δεν είχαν τι να κάνουν) και δεν μπορούσα να το καταλάβω με τίποτα! Υπάρχουν άπειρα πράγματα να κάνεις από μόνος σου για να είσαι δημιουργικός και να μη βαριέσαι, να νιώσεις κοινωνικός και να βγαίνεις από το σπίτι κλπ κλπ κλπ! Δηλαδή γιατί πρέπει να σου ορίσει ένας εργοδότης κάτι να κάνεις για να περνάς την ώρα σου και να μη βρεις μόνος σου τρόπους; Ίσα ίσα που όταν δουλεύουμε κιόλας λέμε ότι δεν έχουμε χρόνο για άλλα που θέλουμε! (Και ξανατονίζω ότι δεν το λέω από την πλευρά της κάλυψης των οικονομικών αναγκών προφανώς, αλλά για την κοινωνική πλευρά του να θεωρείς ότι δεν κάνεις τίποτα/δεν είσαι δημιουργικός/κοινωνικός/κανονικός άνθρωπος!)

Εκτός βέβαια --τώρα το σκέφτηκα αυτό- αν (και πάλι λόγω κοινωνικής πίεσης) κάποια νιώθει ότι θα κριθεί άσχημα αν "αφήσει την οικογένειά της" για χόμπυ, ενώ για δουλειά θα ήταν πιο κοινωνικά αποδεκτό επειδή συνεισφέρει οικονομικά στην οικογένεια και είναι πιο "υποχρέωση" παρά κάτι που κάνει για ευχαρίστηση.

 

Παρεμπιπτόντως πιο πολύ με ενοχλεί το ότι σε τέτοιες σελίδες συμμετέχουν (σχεδόν) μόνο μαμάδες και οι άντρες το κάνουν με αυτοκίνητα, υπολογιστές, μαστορέματα και αθλητικά όπως λες! Γιατί να μην συμμετείχαν και οι μπαμπάδες σε "μαμαδο-σελίδες"; Κατά κάποιον τρόπο δηλαδή το ζητούμενο ισότητας για εμένα δεν είναι τόσο πολύ το πώς θα κάνουν οι γυναίκες και άλλα πράγματα εκτός από τον γονεϊκό τους ρόλο (επειδή θεωρώ πως αυτό είναι εύκολο να το κάνουν αν το θέλουν) αλλά το πώς θα εμπλακούν οι άντρες περισσότερο στον γονεϊκό και "νοικοκυρικό" ρόλο (βέβαια αυτά συνδέονται, δηλαδή για να μπορεί να κάνει η γυναίκα κι άλλα, θα πρέπει ούτως ή άλλως ο άντρας να αναλάβει κάποια πράγματα).

 

Γιατί κι εγώ δεν θεωρώ πως πέραν του θηλασμού ο πατέρας δεν μπορεί να κάνει κάτι. Και μεγάλωσα με μπαμπά πολύ δραστήριο σε ό,τι μας αφορούσε (παιχνίδι, απασχόληση γενικά, βοήθεια σε μαθήματα, πήγαινε-έλα σε δραστηριότητες, σινεμά και λούνα παρκ, υγιεινή, νανούρισμα, κολατσιό κ.α.) Ακόμα και με παππού πολύ δραστήριο σε κάποια από αυτά, οπότε δεν τα θεωρώ γυναικεία υπόθεση.

Προφανως και μπορουν κ τα χομπι να σε κάνουν δραστήριο κ δημιουργικό κ κοινωνικό, κ σίγουρα πολλοί ανθρωποι βρισκουν τα χομπι τους πιο διασκεδαστικά κ ικανοποιητικά απο τη δουλεια τους. Επίσης ναι, είναι πιθανό σε μια άδεια να βρεις χρονο να ασχοληθεις με καποια χομπι που ειχες παραμελήσει λογω δουλειας πχ μαγειρεμα, περπατημα (εστω κ με το μωρο), βιβλια ή ταινιες πιυ εχω ακουσει πολλες οτι εκαναν την ωρα του θηλασμου κλπ. Ωστόσο  εγώ προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ πώς γινεται μονο απο τα χομπι αυτα, που μια μητερα με παιδια μαλλον θα κανει μαζι με τα παιδια της κ ιςως κ μεςα στο σπιυι μονο, νιωθεις οτι αφηνεις  πισω για λιγες ωρες το σπίτι, την πιεση των παιδιων, την κλεισουρα κ την απομονωση κλπ. Καταλαβαινω οτι αυτα δεν τα εχουν ολοι αναγκη το ιδιο, οτι καποιες εχουν ισως αγανακτήσει απο ασχημα εργασιακα περιβάλλοντα, αλλα κ οτι την παραμονή στο σπίτι με το παιδί δεν τη βιώνουν όλες με τον ίδιο τροπο γιατί αλλάζουν οι συνθήκες ανάλογα με την ύπαρξη υποστήριξης απο συγγενεις, τον κοινωνικο κυκλο, το πού μενεις κλπ. Εμένα τα χόμπι μου είναι μοναχικα: διάβασμα, μουσική, ταινίες. Ταινίες βλέπω με τον άντρα μου κάθε βραδυ. Διαβάζω αρκετά κ μουσική παίζω στον μικρό. αν μου άρεσε το γυμναστήριο πχ, που είναι από τα πιο συνηθισμένα νομίζω που κάνουν σχετικα ευκολα οι μαμαδες, θα εβγαινα κ θα εβλεπα κισμο. Αλλα τι να κανουμε, τη γυμναστικη την απεχθάνομαι. Και το κομμωτηριο το βαριεμαι. Αναφερω δυο οραγματα που θα μπορουσα να κανω για να καλύπτω κ την κοινωνικοποίηση κ την ενασχόληση με τον εαυτο μου. Κατα τ σλλα, μια μαμα που δεν δουλευει, πιστευεις οτι ειναι ευκολο να βγαινει για καφε οταν γυρναει ο αντρας της απο τη διυλεια; Τότε είναι η ώρα που θα περιμένει πώς κ πώς να κάνει τις διυλειες που δεν γινονται με τα παιδια μαζι, ή να παει σε μια εξωτερική δουλεια, κ στο κατω κατω, με ποιον θα βγει; με τις εργαζόμενες που θα ειναι μεσα στον πανικο εκεινη την ωρα; 

 

Τέλος πάντων, δεν πολυθελω να αναλυσω το θεμα της εργασιας των γυναικων γιατι δεν θελω να ανοιξω τετοια κόντρα. Αλλο ειναι οι προβληματισμοί μου. Θα πω μονο οτι εμενα με προβληματιζει το ποσο ευκολα, ακομα κ τωρα, θεωρούμε τον δημόσιο χώρο σαν κάτι περισσότερο για τους αντρες κ τον ιδιωτικο χωρο περισσοτερο για τις γυναικες. Κάπου εκεί εντάσσω κ το δικαιωμα στην εργασια, αλλα κ το οτι ειθισται η φροντιδα γενικά να είναι θέμα γυναικείο. όχι μόνο η φροντίδα των παιδιών, αλλά κ των ηλικιωμένων, των ασθενών κλπ. Συμφωνώ στο ότι οι άντρες πρέπει να μπουν περισσότερο στα οικιακά κ φυσικα στη φροντιδα των παιδιων. Δεν θεωρω κακο που δεν ασχολουνται γενικα με ομαδες για γονεις, μαλλον πιο υγιές μου φαινεται γιατι εμεις νομιζω οτι ανακυκλώνουμε λιγο την κατασταση κ τις σκεψεις μας αντι να επιδιώκουμε να ξεφύγουμε. Βλεπω ομως και από τον άντρα μου, κ χαίρομαι, ότι οι μπαμπαδες μπορει να πιασουν κουβεντα κ να ανταλλάξουν αποψεις κ εμπειριες για θέματα υγειας, ψυχολογίας, διατροφης των παιδιων κλπ. Και το βλέπω κ από κάποιους φίλους μου που παλιά κορόιδευαν όσους μιλούσαν συνεχώς για τα παιδιά τους κ χαίρομαι. 

[Έσπερος]

1 hour ago, ΑΡΓΚ είπε:

Ποιοι είναι οι περιορισμοί λόγω φύλου; Ειλικρινής ερώτηση. 

 

- οι απουσιες λογω αδειών εγκυμοσυνης/ ανατροφης σε φερνουν πισω στον χωρο της δουλειας σε καποια θέματα, εχεις να καλύψεις μεγαλυτερη αποσταση μετα, ισως σου αφηνουν κ τη στάμπα οτι δεν ειναι προτεραιοτητα σου

- είναι δυσκολότερο να κανεις επαγγελματικά ταξίδια αν τα παιδια δεν εχουν συνηθισει να λειπεις απο το σπίτι τη νυχτα

- δεν έχεις αντικειμενικά τον χρόνο να ασχοληθείς με το κάτι παραπάνω που θα σε διευκολυνει να προχωρήσεις (ενταξει αυτο μπορει να ισχύσει κ για αντρες, οσους δεν τα φορτώνουν όλα στη γυναικα τους χωρις τυψεις) 

- αρνητικό οικογενειακό περιβάλλον (πιο πιθανο να συμβει σε αντρα παρα σε γυναικα)

 

Η αληθεια εινσι οτι εκτος απο το πρωτο, τα υπολοιπα ειναι κοινωνικοί περιορισμοί κ οχι βιολογικοί. Επισης δεν αποκλείω οτι κ αντρες δεν θελουν επαγγελματικα ταξιδια ή δεν αρνούνται πρόσθετα καθήκοντα λόγω οικογένειας. Αλλά γενικά ει αι πιο συνηθισμενο να κανουν αυτες τις υποχωρήσεις οι γυναικες, κ αυτο δειχνει μια ταση, και δημιουργει προσδοκιες κ πιεση προς το συνολο. 

[kine]

Το να αξιολογήσεις και να κρίνεις, τι σε κάνει ειλικρινά χαρούμενο/η μέσα στη μέρα σου, πιστεύω είναι μια δύσκολη και επίπονη διεργασία για τον καθένα και τις περισσότερες φορές, δεν προσπαθούμε καν να το μάθουμε. Είναι πιο απλό, να φανταζόμαστε ότι μέσα στο α' ή το β' καλούπι ζωής, θα είμαστε ευτυχισμένοι. Μοιάζουν αυτονόητες κάποιες συμβάσεις (πχ. η δουλειά είναι "αξία", η εργασία είναι πηγή "ελευθερίας" και αυτοπραγμάτωσης), αλλά στην πραγματικότητα αυτά είναι απλώς ωραιοποιήσεις.

 

Κάποιοι άνθρωποι, έχουν εργασία που τους δίνει ικανοποίηση, αίσθημα αυτοπραγμάτωσης, πεδίο δημιουργικότητας και έκφρασης, εισόδημα ικανό να συντηρεί το βίο τους. Μπράβο τους και λογικό να το έχουν καμάρι και να το επιδιώκουν να βρίσκονται σε αυτό το status ζωής και επαγγελματικών. 

Στις περισσότερες όμως περιπτώσεις, η εργασία είναι κοπιαστική κι όχι δημιουργική, μονότονη και πεπερασμένη σε εύρος, καταπιεστική ως προς τα ωράρια, αγχωτική ως προς τις απαιτήσεις και τις σχέσεις με την εργοδοσία ή τους συναδέλφους και συχνά δεν επαρκεί για να συντηρεί τον τρόπο ζωής που θα θέλαμε τουλάχιστον να κάνουμε.

Για όλους τους παραπάνω λόγους και εκδοχές, δεν μπορώ να υποθέσω ότι από μόνη της, η εργασία ή η απουσία αυτής, μπορεί να αποτελέσει κριτήριο για την "καλή" και ισότιμη θέση μιας γυναίκας σε σχέση με τον σύζυγο κι αντιστρόφως.

 

Προσωπικά, ΔΕΝ θεωρώ την μισθωτή εργασία, ούτε αξία, ούτε ελευθερία, ούτε τίποτα. Αναγκαίο κακό θα την χαρακτήριζα. ΕΚΤΟΣ κι αν είχα εκείνη την εργασία που θα μου έδινε χώρο έκφρασης, δημιουργικότητας, ελευθερίας κινήσεων και έρευνας, χρήμα ΚΑΙ χρόνο για μένα και την οικογένεια μου. Τέλειο; Δεν το έχω βρει ακόμη! 

Ειλικρινά δεν θέλω να πέσω και στεναχωριέμαι τις γυναίκες που πέφτουν στην παγίδα, να κηνυγούν έναν όποιο μισθό, σε θλιβερά εργασιακά περιβάλλοντα, προκειμένου να δώσουν "αξία" στην αίσθηση της αναξιότητας που κουβαλούν ως άνεργες ή νοικοκυρές ή μαμάδες κτλ.

 

Ο σύζυγος μου είναι από αυτούς που "οπισθοχωρούν" στο κυνήγι καλύτερου εισοδήματος και θέσης, προκειμένου να έχουν περισσότερο χρόνο, μέσα στο σπίτι, μαζί με την οικογένεια τους. Δεν είναι ο κανόνας, αλλά οι εξαιρέσεις, όπως διαβάζω και πιο πάνω, αυξάνονται! 

 

Η γιαγιά μου είχε την ανάγκη να βλέπει τις κόρες τις εργαζόμενες, για να αισθάνεται ότι είναι "ανεξάρτητες" και αυτό το πέρασε και στις κόρες τις φυσικά. Η μητέρα μου ανησυχεί μην μείνω "στο σπίτι" και με πάρουν τα χρόνια χωρίς να εργαστώ, όπως θα ήθελε/φανταζόταν. Η αδερφή μου επίσης. Εγώ δεν έχω καμία ανάγκη να εργαστώ για να αισθανθώ ανεξάρτητη ή άξια, ενώ ταυτόχρονα, ξέρω πως οι εργασία και η έρευνα που πραγματοποιώ και δεν αμοίβεται αναλόγως και θα έπρεπε να περιοριστεί πολύ και να μπει σε στεγανά, αν επιδίωκα (ή όταν επιδιώξω) να έχει ακαδημαϊκή αναγνώριση. Καλό το ακαδημαϊκό, αλλά θέλει πολλές θυσίες (για την δική μου ιδιοσυγκρασία τουλάχιστον) προκειμένου να σχετίζεσαι με τους σωστούς καθηγητές, στα σωστά συνέδρια, να επιλέγεις τις δόκιμες βιβλιογραφίες και να εκφράζεις με τον αποδεκτό ακαδημαϊκά λόγο, το αντικείμενο με το οποίο καταπιάνεσαι. Γενικά, πολύ πιο ανελεύθερο απ' όσο το φανταζόμουν, πριν ξεκινήσω.

 

Τέλος και πιο σημαντικό όλων, πιστεύω ότι το πώς θα εκλάβουν τα παιδιά μας τους ρόλους και την ισότητα ή την ανισότητα μέσα στο σπίτι, δεν εξαρτάται από το τί θα πράξουμε αλλά από ΤΑ ΚΙΝΗΤΡΑ των πράξεων μας, η ΔΙΑΘΕΣΗ με την οποία κάνουμε όσα κάνουμε. Αν δηλαδή μια γυναίκα, μένει σπίτι αισθανόμενη υποχρέωση και βάρος και ευθύνη, αλλά καμία ικανοποίηση και χαρά για όσα κάνει, πιστεύω ότι τα παιδιά της, θα αισθάνονται ότι η μαμά τους "αφεθηκε" στο ρόλο της νοικοκυράς, δεν ήταν αυτόνομη, ήταν καταπιεσμένη κτλ κτλ κτλ. Από την άλλη, αν μια γυναίκα κυνηγά την εργασία σαν αυτοσκοπό για να αισθανθεί "ελεύθερη" ή "άξια" ή "αυτόνομη" και δεν μπορεί να χαρεί το σπίτι της και την οικογένεια της χωρίς το άλλοθι της εργασίας, πάλι τα παιδιά της θα αισθάνονται δυσφορία ή αμφιθυμία για τη στάση της μητέρας τους, η οποία αναλώνεται στην σημασία της εργασίας και χάνει άλλες παραμέτρους της ζωής, ως δευτερεύουσες και ασήμαντες. πχ. είναι πολύ όμορφο και χαρακτηριστικό να γυρνάς στο σπίτι από το σχολείο και να σε περιμένει, μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, ένα ζεστό φαί και μια περιποίηση τους καλωσόρισες. Αυτό όμως δεν το κάνει μια γυναίκα που μένει σπίτι, απλά και μόνο επειδή είναι σπίτι. Το κάνει μια γυναίκα που μένει σπίτι επειδή χαίρεται να προσφέρει αυτά τα λίγα και όμορφα στα παιδιά της, επειδή αυτά την γεμίζουν και τη χαροποιούν. Τα ίδια μπορεί να προσφέρει κι ένας πατέρας! Οποιος όμως από τους δύο μένει σπίτι "αναγκαστικά" ή αισθάνεται ότι θα έπρεπε να είναι αλλού αντί να στρώνει τραπέζι, σίγουρα το μεταφέρει αυτό στα παιδιά του. Κι αντιστρόφως μια γυναίκα που γυρίζει από τη δουλειά της, χαρούμενη, γεμάτη διάθεση και με ενέργεια, δίνει την αίσθηση στα παιδιά της, ότι η εργασία όντως είναι στόχος και αυτοπραγμάτωση (η μαμά γυρίζει γεμάτη και έτοιμη να μας χαρεί και να τη χαρούμε). Το ίδιο κι ο μπαμπάς. Οταν όμως ο γονέας γυρίζει από τη δουλειά βαρύς και κουρασμένος, στεγνός από διάθεση και κέφι, έτοιμος για τηλεόραση ή απομόνωση, μπας και ηρεμήσει...δεν νομίζω ότι τα παιδιά του θα εκλάβουν το ρόλο του, ως "επιτυχημένο", όσο επιτυχημένος κι αν είναι επαγγελματικά αυτός/η.

 

Γι' αυτό λοιπόν, επανέρχομαι στο πρώτο: είναι πολύ σημαντικό και διόλου απλό, να κοιτάξουμε με ειλικρίνεια και αμοιβαιότητα τον σύζυγο/σύντροφο και από κοινού να εκτιμήσουμε, τί μας κάνει χαρούμενους, τί μας γεμίζει και με ποιες συνθήκες η καθημερινότητας μας θα είναι όχι "ισότιμη" σε διαχωρισμό ρόλων κτλ. αλλά γνήσια και ικανή να μας γεμίζει και να μας δίνει προϋποθέσεις να είμαστε αγαπημένοι σύντροφοι και πλούσιοι συναισθηματικά γονείς.

 

 

[ΑΡΓΚ]

8 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

 

- οι απουσιες λογω αδειών εγκυμοσυνης/ ανατροφης σε φερνουν πισω στον χωρο της δουλειας σε καποια θέματα, εχεις να καλύψεις μεγαλυτερη αποσταση μετα, ισως σου αφηνουν κ τη στάμπα οτι δεν ειναι προτεραιοτητα σου

- είναι δυσκολότερο να κανεις επαγγελματικά ταξίδια αν τα παιδια δεν εχουν συνηθισει να λειπεις απο το σπίτι τη νυχτα

- δεν έχεις αντικειμενικά τον χρόνο να ασχοληθείς με το κάτι παραπάνω που θα σε διευκολυνει να προχωρήσεις (ενταξει αυτο μπορει να ισχύσει κ για αντρες, οσους δεν τα φορτώνουν όλα στη γυναικα τους χωρις τυψεις) 

- αρνητικό οικογενειακό περιβάλλον (πιο πιθανο να συμβει σε αντρα παρα σε γυναικα)

 

Η αληθεια εινσι οτι εκτος απο το πρωτο, τα υπολοιπα ειναι κοινωνικοί περιορισμοί κ οχι βιολογικοί. Επισης δεν αποκλείω οτι κ αντρες δεν θελουν επαγγελματικα ταξιδια ή δεν αρνούνται πρόσθετα καθήκοντα λόγω οικογένειας. Αλλά γενικά ει αι πιο συνηθισμενο να κανουν αυτες τις υποχωρήσεις οι γυναικες, κ αυτο δειχνει μια ταση, και δημιουργει προσδοκιες κ πιεση προς το συνολο. 

 

Νομιζω οτι μονο το τελευταιο ισχυει. Ως μαμα που πηρε ολες τις αδειες που δικαιουταν ;) 

[Έσπερος]

7 ώρες πρίν, kine είπε:

Προσωπικά, ΔΕΝ θεωρώ την μισθωτή εργασία, ούτε αξία, ούτε ελευθερία, ούτε τίποτα. Αναγκαίο κακό θα την χαρακτήριζα. ΕΚΤΟΣ κι αν είχα εκείνη την εργασία που θα μου έδινε χώρο έκφρασης, δημιουργικότητας, ελευθερίας κινήσεων και έρευνας, χρήμα ΚΑΙ χρόνο για μένα και την οικογένεια μου. Τέλειο; Δεν το έχω βρει ακόμη! 

Εντάξει η αλήθεια είναι ότι και στο αντικείμενό σου να δουλεύεις, δεν είναι βέβαιο ότι οι συνθήκες θα είναι ιδανικές κλπ, δεν θέλω να θεοποιήσω την εργασία και γι αυτό δεν το πήγαινα εκεί το θέμα. Πάντως δεν ξέρω γυναίκες, της γενιάς μας εννοώ, που όταν τα παιδιά τους πήγαν σχολείο δεν αναζήτησαν δουλειά. Το αν βρήκαν και αν τις καλύπτει κλπ είναι άλλο θέμα. Υποθέτω ότι αν έχεις βρει τον εαυτό σου  και είσαι κατασταλαγμένη, και σε βοηθούν οι συνθήκες στις οποίες ζεις, είναι πιο εύκολο να διαχειριστείς το να μην εργάζεσαι για κάποια χρόνια. Ίσως κι εγώ αν έμενα στην Αθήνα, και είχα γύρω μου συγγενείς, τον κοινωνικό μου κύκλο, εύκολη πρόσβαση στα δικά μου ενδιαφέροντα, και μια ευκολία μετακίνησης με το μωρό που δεν θα εξαρτάται από την κλίμακα μποφόρ, να μην ένιωθα σαν φυλακισμένη. Γιατί τώρα νιώθω έτσι, και είμαι μόνο στην άδεια, κι έχοντας κάνει κι ενα διάλειμμα 2 μηνών στο σχολείο μεταξύ της λοχείας και της ανατροφής (το οποίο ομολογώ ανερυθρίαστα ότι περίμενα πώς και πώς). Αλλά βλέπω μια φίλη, που γεννήσαμε μαζί, που μένει όμως κοντά σε όλους τους συγγενείς, ότι μπορεί πχ να αφήσει για μια ωρίτσα το παιδί στη γιαγιά και να βγει μόνη της να κάνει κάποιες δουλειές. Παρόλο που ο δικός της άντρας δεν είναι ιδιαίτερα επιδέξιος στις δουλειές του σπιτιού, κι εκέινη έχει πολύ περισσότερο φόρτο από εμένα όπως καταλαβαίνω, και ξενυχτάει συχνά για να μαγειρεύει, να τακτοποιεί, να διαβάζει οδηγίες χρήσεως συσκευών (!) γιατί ο άντρας της ούτε αυτό δεν κάνει (δεν τον κατηγορώ για΄τι εκείνος μπορεί να φροντίσει το παιδί ακριβώς όπως η μαμά του, κάτι που δεν κάνει ο δικός μου πχ, απλώς το αναφέρω), η φίλη μου λοιπόν αν και αντικειμενικά είναι πολύ πιο κουρασμένη από εμένα, με λιγότερο ύπνο, είναι σε πολύ καλύτερη ψυχολογική κατάσταση. Αφού από 20 ημερών το μωρό έβγαινε καμιά φορά από το σπίτι μόνη της μεταξύ των θηλασμών για να κάνει καμιά χαζοδουλειά, και μου το λέει, ότι γυρνούσε και ήταν άλλος άνθρωπος. ή έχει την άνεση, να πηγαίνουν σαββατοκύριακα στο χωριό του άντρα της, κι εκεί να αναλαμβάνουν σχεδόν το μωρό οι παππούδες, κι εκείνη να χαλαρώνει, να διαβάζει, να γράφει ποιήματα κλπ. Προφανώς δεν βιώνουμε την άδεια με τον ίδιον τρόπο εμείς οι δύο, και φυσικά εκείνη δεν μετράει αντίστροφα να γυρίσει στο σχολείο. Καταλαβαίνω δηλαδή ότι δεν είναι για όλες τις γυναίκες το ίδιο. 

 

Τέλος πάντων δεν θέλω να περιαυτολογώ γιατί συνεχώς αυτό κάνω. ΠΙο πολύ γενικά αναρωτιέμαι, πώς βιώνεις την παραμονή στο σπίτι αν είσαι συνηθισμένη να βγαίνεις έξω, πώς αλλάζει η κατανομή των εργασιών όταν ο ένας μένει ξαφνικά στο σπίτι ενώ πριν δούλευαν και οι δύο, πώς επανέρχεται η ισορροπία μετά, πώς μοιράζεται η φροντίδα του παιδιού κλπ. 

 

Α και για να κλείσω, επανέρχομαι στο θέμα της εργασίας και της "αυτονομίας" για να διευκρινίσω ότι δεν το εννοώ οικονομικά απαραίτητα. Δηλαδή δεν θέλω να πω ότι η εργασια σε κάνει ανεξάρτητη μόνο και μόνο επειδή φέρνεις χρήματα. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, αισθάνομαι ότι όταν έχεις τη δουλειά σου, αυτό σημάινει ότι έχεις κι εναν δικό σου κύκλο (κι ας μην είσαι κολλητός μαζί τους, κι ας μην βγαίνεις μαζί τους, έστω ότι γνωρίζεις ανθρώπους από μόνη σου κι όχι μέσω του άντρα σου), έχεις κάποιες ώρες που είσαι μόνη σου (ακόμα κι αν είναι οι ώρες της μετακίνησης από και προς τη δουλειά), κάνεις κάτι στο οποίο δεν σε βλέπουν σαν τη μαμά του χ και την γυναίκα του ψ κλπ. Εϊσαι ας πούμε ο εαυτός σου, είναι σαν να είσαι ξανά αυτή που ήσουν πριν παντρευτείς, πριν γίνεις μέλος μιας ομάδεας-συζυγίας. Δεν ξέρω, εσέις δεν έχετε αυτήν την ανάγκη κάποιες φορές να επανασυνδεθείτε με τον ατομικό σας εαυτό; Εγώ τουλάχιστον δεν είμαι και πολύ ομαδικός τύποςς, και το νιώθω αυτό. Ο άντρρς μου πάλι είναι το αντίθετο, πάντα μαζί πακέτο να τα κάνουμε όλα μαζί. Είχαμε και μια διαφωνία προσφατα, καθαρα θεωρητική, που σχολιάζαμε το αν πχ μια γυναίκα μπορεί να δουλέψει στην οικογενειακή επιχείρηση, σαν εργαζόμενη κανονική όμως, δλδ με μισθό, ασφάλεια, άδειες κλπ, αντί να ψάχνει από δω κι από εκεί και να δουλεύει στον αντικείμενό της μεν, αλλά σε άσχημες εργασιαές συνθήκες. Εγώ το ακούω αυτό και βγάζω σπυριά με την ιδέα, και προσπαθώ να εξηγήσω ότι έτσι εκμηδενίζεις τον εαυτό της και την προσωπικότητά της, ο άντρας μου το θεωρεί ιδανική λύση έτσι ώστε και η γυναίκα να εργάζεται σε καλές συνθήκες, και το οικογενειακό εισόδημα να ενισχύεται, αντί να βάζεις τον εγωισμό σου πάνω από το καλό της οικογένειας και να σε εκμεταλλεύονται κιόλας κλπ. Κάτι τέτοια όταν μου λέει τον λέω φαλλοκράτη, αλλά βλέπω ότι ίσως θα είχε συμμάχους και από το γυναικείο φύλο!!!