Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Πώς πραγματώνεται η ισότητα των φύλων μέσα στην οικογένεια;


Έσπερος

Recommended Posts

Εγω παντως θα συμφωνήσω με την αποψη πως η δουλειά δεν ειναι μονο θεμα δημιουργικοτητας, αλλα και επιβιωσης... Ναι, εννοείται ειναι καλο να κανεις μια δουλειά που σε γεμιζει και νιώθεις ωραια, αλλα οταν αυτό δεν ειναι εφικτό διαφωνω με το να μενεις στο σπίτι ακομα και οταν τα περισσότερα χρήματα πανε στον παιδικο ή τη νταντά... Δε θυμάμαι ποια το ειπε, αλλα ακομα και σήμερα ειναι συχνα τα φαινόμενα ενδοοικογενειακης βιας και δεν ειναι λιγες και οι γυναίκες που παραδεχονται πως θα χωριζαν αν μπορουσαν να σταθουν οικονομικά μονες τους... Επισης, δε θεωρω αρνητικό να σκεφτομαστε ολα τα πιθανα ενδεχόμενα, ακομα και τα άσχημα, διότι πολυ απλα ειναι ολα μεσα σ ζωη... Γιατι, οκ στην αρχη ολοι ευτυχισμενοι ηταν και ερωτευμένοι, αλλα μετέπειτα κατι στραβωσε και ο ερωτας πηγε περίπατο... 

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 261
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Περισσότερες δημοσιεύσεις

9 ώρες πρίν, kine είπε:

Αν δηλαδή μια γυναίκα, μένει σπίτι αισθανόμενη υποχρέωση και βάρος και ευθύνη, αλλά καμία ικανοποίηση και χαρά για όσα κάνει, πιστεύω ότι τα παιδιά της, θα αισθάνονται ότι η μαμά τους "αφεθηκε" στο ρόλο της νοικοκυράς, δεν ήταν αυτόνομη, ήταν καταπιεσμένη κτλ κτλ κτλ.

Αυτό σίγουρα ισχύει. Και είναι πιθανό ένας τέτοιος γιος να μη θέλει να εγκλωβίσει τη γυναίκα του στην ίδια κατάσταση. Σκέψου όμως και το αντίστροφο. Ένα αγόρι που βλέπει τη μαμά του τρισευτυχισμένη με το νοικοκυριό, τη φροντίδα των άλλων, που όλη μέρα θα ασχολείται με το να φτιάχνει κάτι για το σπίτι κλπ, χωρίς να παραμελεί τον εαυτό της, χωρίς να νιώθει ή να δείχνει κακομοίρα. Ποια εικόνα θα του εντυπωθεί στο μυαλό; Ότι οι γυναίκες είναι ευτυχισμένες κάνοντας τέτοια πράγματα. Αυτό δεν θα διαιωνιστεί στην επιλογή συντρόφου; Δεν θα αναζητήσει μια γυναίκα που θα νιώθει επίσης έτσι; Δεν θα το θεωρεί αυτόνόητο ότι μια γυναίκα θα πρέπει να είναι έτσι; Δεν θα το περιμένει αυτό από τη γυναίκα του; Μπες λίγο και στη θέση αυτής της γυναίκας, που θα ξέρει ότι απέναντί της υπάρχει μια πεθερά που όλη μέρα ανοίγει φύλλο για πίτες, φτιάχνει σπιτικές μαρμελάδες, φροντίζει τα γλαστράκια με τα μυρωδικά στο μπαλκόνι, πλέκει πουλόβερ για τα εγγόνια κλπ., ενώ εκείνη πχ προτιμά να ασχολείται με άλλες δραστηριότητες, θέλει να κάνει πράγματα και πιο ατομικά, θέλει να έχει ελεύθερο χρόνο, έχει στόχους για τη δουλειά της και τον εαυτό της κ.α., χωρίς να βάζει σε δεύτερη μοίρα την οικογένειά της. Και να μην είναι ρητά διατυπωμένες από τον άντρα της αυτές οι προσδοκίες, δεν θα έχουν μείνει υποσυνείδητα; 

Link to comment
Share on other sites

Εγώ πάντως πολύ απλοϊκά και χωρίς πομπώδεις εκφράσεις όπως μερικές εκ των συνφορουμιτισσων χρησιμοποιούν στη γραφή τους -δεν προλαβαίνω κιόλας, είμαι στη δουλεια- θα πω ότι προτιμώ να δουλευω, έστω και μερικώς, και να γυρίζω σπίτι μου χορτατη από προσωπική ικανοποίηση και ευχαρίστηση της δημιουργικότητας εκτός σπιτιού παρά να φτάσω σε μια ηλικία που τα παιδιά θα λείπουν για σπουδές, ο σύζυγος και οι φίλοι στη δουλειά και εγω να μένω σπίτι. Δεν είμαι έτσι σαν χαρακτήρας δε μου αρκεί και δεν το αντέχω. Και μόνο με αυτή τη σκέψη στο κεφάλι μου δε θα μπορούσα να αφήσω για πολύ καιρό τη δουλειά μου, ακόμη κ αν δε μου άρεσε ιδιαίτερα. Αν και φροντίζω όταν δε μου αρέσει να αλλάζω και μέχρι τώρα το έχω καταφέρει άψογα. Δεν είναι όλες οι μισθωτές εργασίες αγγαρείες. Αγγαρεία το κάνει αυτός που βαριέται να δουλέψει. Ωστώσο, δεν θεωρώ τον εαυτό μου καριερίστα σε καμία περίπτωση, απλα θέλω μια δουλειά να μου αρέσει και να με αποζημιώνει επαρκώς για να ζω ικανοποιητικά, κάτι και πάλι υποκειμενικό. Ήθελα να απομακρυνθώ για να μεγαλώσω  εγώ το παιδί μου και το έκανα, αλλά είχα τη δυνατότητα. Αν αυτή δεν υπήρχε δεν ξέρω τι θα έκανα. Μάλλον πάλι το ίδιο, σε καμία περίπτωση δε θα δούλευα για να πληρώνω νταντά. Επιλέξαμε τη μικρότερη οικονομική άνεση προσωρινά από το να στείλουμε τη μικρή 8 μηνών σε παιδικό σταθμό, μου φαινόταν αδιανόητο, και δεν το έχω μετανιώσει ούτε λεπτό. Ομως οφείλω να παραδεχτώ ότι κάθε μέρα που περνούσε σκεφτόμουν τι κάνω εγώ τώρα εδώ, σπούδαζα για να καθαρίζω φασολάκια; Γίνεται να μην έχω οικονομική αυτονομία και να παιρνω δώρο στον άντρα μου με δικά του λεφτά; Ίσως βλακωδως, ίσως ορθώς, δεν το ξέρω, σίγουρα υπαρχουν πολλές οπτικες, εγώ έτσι ενιωθα. Υπάρχουν εργαζόμενες ελεύθεροι επαγγελματίες που για να μη χάσουν τους πελάτες τους οφείλουν να είναι όλη μέρα στο γραφείο, στο ιατρείο ή στο μαγαζί ή στο τηλέφωνο απο τον πρώτο μήνα ζωής των παιδιών τους. Αυτό είναι πολύ δυσκολοτερο-χειρότερο από το να μη δουλέυεις κατ εμε γιατι χάνεις πράγματα που δεν μπορείς ποτέ να τα ξαναέχεις. Παρολα αυτα, η ζωή δεν είναι άσπρο ή μαύρο και ο καθένας πορεύεται με 'ότι έχει οπότε δεν μπορούμε να εκμηδενίζουμε το διαφορετικό επειδή εμείς 'έχουμε άλλη άποψη.

Link to comment
Share on other sites

1 ώρα πρίν, Έσπερος είπε:

Αυτό σίγουρα ισχύει. Και είναι πιθανό ένας τέτοιος γιος να μη θέλει να εγκλωβίσει τη γυναίκα του στην ίδια κατάσταση. Σκέψου όμως και το αντίστροφο. Ένα αγόρι που βλέπει τη μαμά του τρισευτυχισμένη με το νοικοκυριό, τη φροντίδα των άλλων, που όλη μέρα θα ασχολείται με το να φτιάχνει κάτι για το σπίτι κλπ, χωρίς να παραμελεί τον εαυτό της, χωρίς να νιώθει ή να δείχνει κακομοίρα. Ποια εικόνα θα του εντυπωθεί στο μυαλό; Ότι οι γυναίκες είναι ευτυχισμένες κάνοντας τέτοια πράγματα. Αυτό δεν θα διαιωνιστεί στην επιλογή συντρόφου; Δεν θα αναζητήσει μια γυναίκα που θα νιώθει επίσης έτσι; Δεν θα το θεωρεί αυτόνόητο ότι μια γυναίκα θα πρέπει να είναι έτσι; Δεν θα το περιμένει αυτό από τη γυναίκα του; Μπες λίγο και στη θέση αυτής της γυναίκας, που θα ξέρει ότι απέναντί της υπάρχει μια πεθερά που όλη μέρα ανοίγει φύλλο για πίτες, φτιάχνει σπιτικές μαρμελάδες, φροντίζει τα γλαστράκια με τα μυρωδικά στο μπαλκόνι, πλέκει πουλόβερ για τα εγγόνια κλπ., ενώ εκείνη πχ προτιμά να ασχολείται με άλλες δραστηριότητες, θέλει να κάνει πράγματα και πιο ατομικά, θέλει να έχει ελεύθερο χρόνο, έχει στόχους για τη δουλειά της και τον εαυτό της κ.α., χωρίς να βάζει σε δεύτερη μοίρα την οικογένειά της. Και να μην είναι ρητά διατυπωμένες από τον άντρα της αυτές οι προσδοκίες, δεν θα έχουν μείνει υποσυνείδητα; 

@Έσπερος υπαρχουν ομως και αυτες οι γυναικες! δεν μπορεις να τις εξαφανισεις απο προσωπου γης! δεν ειναι ιος για να εξαληφθει! Ανθρωποι ημαστε που απλα βλεπουμε αλλιως αυτο το κομματι της ζωης! Ξερεις τι ωραιες που ειναι αυτες οι πιτουλες? και οι σπιτικες μαρμελαδες? Αυτο λοιπον το αγορι θα επιλεξει διπλα του μια γυναικα που του ταιριαζει και εκεινη η γυναικα εναν αντρα που τις ταιριαζει επισης! Ολη μας η ζωη ειναι ενα υποσυνειδητο...πιθανον ενας αντρας που μεγαλωσε με μια μητερα που τις αρεσε η ενασχοληση με το σπιτι να αναζηταει κατι τετοιο εστω και υποσυνειδητα..ολα αυτα ομως πιστευω φαινονται σε μια σχεση πριν απο το γαμο...Οπως επισης δεν ερωτευομαστε μονο με την εμφανιση αλλα ερωτευομαστε και τα χαρακτηριστικα ενος ανθρωπου...Εκει που θελω να καταληξω ειναι οτι οταν κατι δεν σου κανει πας αλλου, δεν παντρευεσαι. Τωρα στην περιπτωση που περιγραφεις παραπανω ας τα βρουνε στη μεση. Ας μαθει και η γυναικα να φτιαχνει καμια πιτα...Δηλαδη να εξαφανιστει η πεθερα γιατι ο ανταγωνισμος ειναι μεγαλος? Γιατι τις χαλαει την ζαχαρενια? Κανε τα χομπυ σου, τα ονειρα σου, βγες οσες ατομικες βολτες θελεις.. αλλα καπου εκει μπορει να χωρεσει και ενα γλαστρακι με μυρωδικα...Για ποιον θα τα κανεις για κανεναν ξενο? Σε εναν γαμο δεν κανουμε μονο οτι μας αρεσει..Δεν ημαστε στο σχολιαροπαιδα..Θα κανεις και κατι που μπορει να μην ειναι το φορτε σου αλλα αρεσει στον ανθρωπο σου...Μονο και μονο η χαρα που θα του δωσεις δεν θα σε κανει και εσενα χαρουμενη? 

 

να σημειωσω @Έσπερος οτι δεν γραφω με καμια ενταση αλλα παντα φιλικα!

Link to comment
Share on other sites

πρίν από 53 λεπτά , Έσπερος είπε:

 Ένα αγόρι που βλέπει τη μαμά του τρισευτυχισμένη με το νοικοκυριό, τη φροντίδα των άλλων, που όλη μέρα θα ασχολείται με το να φτιάχνει κάτι για το σπίτι κλπ, χωρίς να παραμελεί τον εαυτό της, χωρίς να νιώθει ή να δείχνει κακομοίρα. Ποια εικόνα θα του εντυπωθεί στο μυαλό; Ότι οι γυναίκες είναι ευτυχισμένες κάνοντας τέτοια πράγματα. Αυτό δεν θα διαιωνιστεί στην επιλογή συντρόφου; Δεν θα αναζητήσει μια γυναίκα που θα νιώθει επίσης έτσι; Δεν θα το θεωρεί αυτόνόητο ότι μια γυναίκα θα πρέπει να είναι έτσι; Δεν θα το περιμένει αυτό από τη γυναίκα του; Μπες λίγο και στη θέση αυτής της γυναίκας, που θα ξέρει ότι απέναντί της υπάρχει μια πεθερά που όλη μέρα ανοίγει φύλλο για πίτες, φτιάχνει σπιτικές μαρμελάδες, φροντίζει τα γλαστράκια με τα μυρωδικά στο μπαλκόνι, πλέκει πουλόβερ για τα εγγόνια κλπ., ενώ εκείνη πχ προτιμά να ασχολείται με άλλες δραστηριότητες, θέλει να κάνει πράγματα και πιο ατομικά, θέλει να έχει ελεύθερο χρόνο, έχει στόχους για τη δουλειά της και τον εαυτό της κ.α., χωρίς να βάζει σε δεύτερη μοίρα την οικογένειά της. Και να μην είναι ρητά διατυπωμένες από τον άντρα της αυτές οι προσδοκίες, δεν θα έχουν μείνει υποσυνείδητα; 

 

Έχοντας σύζυγο με ακριβώς την μητέρα που περιγράφεις, πρέπει να σου πω ότι ως ενήλικας αναζήτησε το τελείως διαφορετικό πρότυπο (και το βρήκε σε μένα ;););)), σε σημείο που όταν τέθηκε ζήτημα μετακόμισης στο εξωτερικό λόγω δικής του επαγγελματικής ευκαιρίας, ήταν αρνήτικος μεταξύ άλλων στο ότι η μετακίνηση θα σήμαινε ότι υπήρχε ο κίνδυνος τελικά εγώ να μην μπορώ να δουλέψω στην χώρα που θα πηγαίναμε, παρά το γεγονός ότι οικονομικά δεν θα υπήρχε ανάγκη.

 

Επειδή τον γνωρίζω από μικρή ηλικία, ομολογώ ότι στην αρχή δεν ήταν τόσο απόλυτος, στην πορεία, σπουδάζοντας, ερχόμενος σε επαφή με γυναίκες συμφοιτήτριες και μετέπειτα συναδέλφους ή/και αφεντικά, κατέληξε στο ότι προτιμά ένα άλλο μοντέλο, ευτυχώς για την σχέση μας τελικά!

 

Η πεθερά μου είναι η γνήσια ευτυχισμένη γυναίκα που δεν δούλεψε και αφοσιώθηκε στα παιδιά της, πιστεύει ότι έκανε την καλύτερη επιλογή, δεν ξέρω αν θα πίστευε το ίδιο αν ήξερε ότι ο ένας γιος της τουλάχιστον απωθείται από το παράδειγμά της.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

3 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Νομιζω οτι μονο το τελευταιο ισχυει. Ως μαμα που πηρε ολες τις αδειες που δικαιουταν ;) 

Όταν λες τελευταίο ποιο εννοείς; Αυτό; αρνητικό οικογενειακό περιβάλλον (πιο πιθανο να συμβει σε αντρα παρα σε γυναικα) 

Γιατί το έγραψα λάθος, εννοούσα ότι πιο πιθανό είναι να συμβεί σε γυναίκα να μην την υποστηρίζει το περιβάλλον της, παρά σε άντρα. 

 

Ή εννοείς αυτό; 

Αλλά γενικά ει αι πιο συνηθισμενο να κανουν αυτες τις υποχωρήσεις οι γυναικες, κ αυτο δειχνει μια ταση, και δημιουργει προσδοκιες κ πιεση προς το συνολο. 

 

Εσύ δηλαδή στη δουλειά σου δεν έμεινες πίσω σε εξέλιξη σε σχέση με κάποιον ή κάποια που δεν έλειπε το ίδιο διάστημα; Δεν εννοώ αν σε πείραξε ή όχι, απλώς αν συνέβη. Αλλά υπάρχουν και γυναίκες που δεν μπορούν να λείψουν μακροχρόνια. Ελεύθεροι επαγγελματίες πχ, που δεν είναι εύκολο να ρισκάρουν να χάσουν πελατεία, και θα πρέπει να διαλέξουν, ή να κάνουν μια παύση, με όποιο κόστος, ή να επιστρέψουν νωρίς, ή να δουλεύουν από το σπίτι, με πολλές δυσκολίες φυσικά. Ή επιχειρηματίες που δεν έχουν την άνεση να προσλάβουν κι άλλον υπάλληλο για να διατηρήσει την επιχείρησή τους στα ίδια επίπεδα κίνησης. Αυτά είναι περιορισμοί, και σίγουρα μπορεί να αποτρέψουν μια γυναίκα από το να διαλέξει ένα επάγγελμα, ή να την αναγκάσουν να το παρατήσει στην πορεία. Ή κάποιες κοπέλες που εργάζονται σε επαγγέλματα που δυνητικά θα βλάψουν την υγεία ενός εμβρύου, με χημικά για παράδειγμα, μπορεί να αναγκαστούν να αλλάξουν δουλειά. Θα μου πεις τώρα ότι τα ρίχνω στη βιολογία; Είναι κάτι που το ξέρουμε και είμαστε συμβιβασμένες με αυτό, αλλά δεν μπορούμε να παριστάνουμε ότι δεν συμβαίνει. Είναι κάτι που καθορίζει τις επιλογές μας, όπως και αυτό το όριο στην αναπαραγωγική ηλικία που δεν έχουν οι άντρες επίσης. Δεν σημαίνει ότι μας ενοχλεί αναγκαστικά, ούτε λείπουν οι επιλογές σήμερα. Είναι όμως μια πραγματικότητα που καθορίζει τον τρόπο που σκεφτόμαστε και αν δεν προσέξουμε και πολύ, μπορεί και να γίνει άλλοθι για τη διαιώνιση στερεοτύπων. 

Link to comment
Share on other sites

22 ώρες πρίν, Chrysoum είπε:

Προσωπικο μου παραδειγμα που οταν αναφερω οτι τις 4 ωρες που παει η κορη μου παιδικο και εγω ξεκινησα να δουλευω παλι με μειωμενο ωραριο και αρχισα και σπουδες (παλι part time εννοειται, δεν βγαινεις αλλιως) υπαρχουν παρα πολλοι καλοθελητες που με κοιτουν με μισο ματι και εμμεσως πλην σαφως μου λενε οτι τι σοι μανα ειμαι εγω που τωρα θυμηθηκα να τα κανω ολα, αντι να μεινω ολη μερα με το παιδι μου για τουλαχιστον 6 μηνες ακομη;

Αυτό σου το λένε στη Νορβηγία ή την Ελλάδα; 

Link to comment
Share on other sites

On 13/3/2019 at 11:42 ΠΜ, Έσπερος είπε:

Η μητέρα μου πχ θεωρεί ότι η ανατροφή των παιδιών είναι υπόθεση της μαμάς και της μητέρας της, της μίας γιαγιάς μόνο δηλαδή. Αν ακούει πεθερά να βοηθάει τη νύφη της, αναρωτιέται πού είναι η μητέρα της, ακόμα κι αν η μητέρα της ζει σε άλλη πόλη, αναρωτιέται γιατί δεν έρχεται πιο συχνά να βοηθάει την κόρη της. Και φυσικά σ' αυτό δεν υπάρχει καθόλου πατέρας. Σαν να είναι άχρηστος και διακοσμητικός. Περιττό να πω ότι αυτή η νοοτροπία ήταν εμφανέστατη όταν γέννησα, κι επειδή ο άντρας μου δεν τα σηκώνει αυτά, στις 15 μέρες, όταν με είδε ο γιατρός μου, μας πήρε άρον άρον και γυρίσαμε στο  νησί για να είμαστε όλοι μαζί και αυτό γενικά μας άφησε μια μεγάλη πληγή και αφορμή για διαφωνίες για καιρό.

 

Μια χαρα τον βρισκω τον συζυγο...Εγω ζω αθηνα χωρις καμια βοηθεια απο πουθενα γιατι οι γονεις και απο τις δυο μεριες ζουνε αρκετες ωρες μακρια...κατι που βρισκω δυσκολο απο την μια γιατι δεν εχουμε καμια μα καμια βοηθεια αλλα συναμα πολυ ανακουφιστικο...Η μαμα του συζυγου ερχεται μια φορα τον μηνα να μας δει και καθεται 2-3 μερες αυστηρα κατι το οποιο θελει η ιδια γιατι οπως λεει δεν θελει να ενοχλει το ζευγαρι... την υπεραγαπω και την θεωρω δευτερη μανα. Οι δικοι μου γονεις ειναι λιγο πολυ πιο αδιακριτοι (ηταν τουλαχιστον ) μεχρι να τους δωσω να καταλαβουν οτι το κοριτσακι τους εχει οικογενεια και αντρα. Ζουμε ολοι μια χαρα μακρια και αγαπημενοι χωρις παρεξηγησεις και να μπλεκεται ο ενας στα χωραφια του αλλου. Μας στηριζουν και ειναι διπλα μας οποτε υπαρχει αναγκη και εμεις το ιδιο. 

Link to comment
Share on other sites

13 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Τέλος πάντων, δεν πολυθελω να αναλυσω το θεμα της εργασιας των γυναικων γιατι δεν θελω να ανοιξω τετοια κόντρα. Αλλο ειναι οι προβληματισμοί μου. Θα πω μονο οτι εμενα με προβληματιζει το ποσο ευκολα, ακομα κ τωρα, θεωρούμε τον δημόσιο χώρο σαν κάτι περισσότερο για τους αντρες κ τον ιδιωτικο χωρο περισσοτερο για τις γυναικες. Κάπου εκεί εντάσσω κ το δικαιωμα στην εργασια, αλλα κ το οτι ειθισται η φροντιδα γενικά να είναι θέμα γυναικείο. όχι μόνο η φροντίδα των παιδιών, αλλά κ των ηλικιωμένων, των ασθενών κλπ. Συμφωνώ στο ότι οι άντρες πρέπει να μπουν περισσότερο στα οικιακά κ φυσικα στη φροντιδα των παιδιων. Δεν θεωρω κακο που δεν ασχολουνται γενικα με ομαδες για γονεις, μαλλον πιο υγιές μου φαινεται γιατι εμεις νομιζω οτι ανακυκλώνουμε λιγο την κατασταση κ τις σκεψεις μας αντι να επιδιώκουμε να ξεφύγουμε. Βλεπω ομως και από τον άντρα μου, κ χαίρομαι, ότι οι μπαμπαδες μπορει να πιασουν κουβεντα κ να ανταλλάξουν αποψεις κ εμπειριες για θέματα υγειας, ψυχολογίας, διατροφης των παιδιων κλπ. Και το βλέπω κ από κάποιους φίλους μου που παλιά κορόιδευαν όσους μιλούσαν συνεχώς για τα παιδιά τους κ χαίρομαι. 

 

Κατ'αρχάς να πω ότι δεν διαφωνώ σε αυτά και όντως πολλοί άνθρωποι (όχι όλοι) θεωρούν τον δημόσιο χώρο πιο ανδρικό και τη φροντίδα παιδιώ ή ηλικιωμένων γυναικεία. Πιστεύω όμως ότι τείνουν να σπανίσουν αυτές οι απόψεις, αλλά ίσως εξαρτάται και από το περιβάλλον όπου ζει κανείς και ποιους συναναστρέφεται. Και σίγουρα συμφωνώ ότι μπορεί να είναι πιο υγιής η μη ενασχόληση με σελίδες και με social media γενικά!

 

Ως προς τα άλλα θέματα:

13 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Προφανως και μπορουν κ τα χομπι να σε κάνουν δραστήριο κ δημιουργικό κ κοινωνικό, κ σίγουρα πολλοί ανθρωποι βρισκουν τα χομπι τους πιο διασκεδαστικά κ ικανοποιητικά απο τη δουλεια τους. Επίσης ναι, είναι πιθανό σε μια άδεια να βρεις χρονο να ασχοληθεις με καποια χομπι που ειχες παραμελήσει λογω δουλειας πχ μαγειρεμα, περπατημα (εστω κ με το μωρο), βιβλια ή ταινιες πιυ εχω ακουσει πολλες οτι εκαναν την ωρα του θηλασμου κλπ. Ωστόσο  εγώ προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ πώς γινεται μονο απο τα χομπι αυτα, που μια μητερα με παιδια μαλλον θα κανει μαζι με τα παιδια της κ ιςως κ μεςα στο σπιυι μονο, νιωθεις οτι αφηνεις  πισω για λιγες ωρες το σπίτι, την πιεση των παιδιων, την κλεισουρα κ την απομονωση κλπ.

4 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

ΠΙο πολύ γενικά αναρωτιέμαι, πώς βιώνεις την παραμονή στο σπίτι αν είσαι συνηθισμένη να βγαίνεις έξω, πώς αλλάζει η κατανομή των εργασιών όταν ο ένας μένει ξαφνικά στο σπίτι ενώ πριν δούλευαν και οι δύο, πώς επανέρχεται η ισορροπία μετά, πώς μοιράζεται η φροντίδα του παιδιού κλπ. 

4 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Δηλαδή δεν θέλω να πω ότι η εργασια σε κάνει ανεξάρτητη μόνο και μόνο επειδή φέρνεις χρήματα. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, αισθάνομαι ότι όταν έχεις τη δουλειά σου, αυτό σημάινει ότι έχεις κι εναν δικό σου κύκλο (κι ας μην είσαι κολλητός μαζί τους, κι ας μην βγαίνεις μαζί τους, έστω ότι γνωρίζεις ανθρώπους από μόνη σου κι όχι μέσω του άντρα σου), έχεις κάποιες ώρες που είσαι μόνη σου (ακόμα κι αν είναι οι ώρες της μετακίνησης από και προς τη δουλειά), κάνεις κάτι στο οποίο δεν σε βλέπουν σαν τη μαμά του χ και την γυναίκα του ψ κλπ. Εϊσαι ας πούμε ο εαυτός σου, είναι σαν να είσαι ξανά αυτή που ήσουν πριν παντρευτείς, πριν γίνεις μέλος μιας ομάδεας-συζυγίας. Δεν ξέρω, εσέις δεν έχετε αυτήν την ανάγκη κάποιες φορές να επανασυνδεθείτε με τον ατομικό σας εαυτό;

Νομίζω ότι μιλάμε για εντελώς διαφορετικά χόμπυ, γι'αυτό θεωρείς πως μόνο με τη δουλειά βγαίνεις από το σπίτι και είσαι ο εαυτός σου και όχι γονιός κλπ (ενώ αν δουλεύεις είσαι κλεισμένος σπίτι) . Εγώ δεν μιλάω για  μαγείρεμα, βιβλία και ταινίες και γενικά χόμπυ κατ'οίκον όπως κατασκευές κλπ, αλλά για χόμπυ τύπου χορωδία, χορός, εργαστήριο εικαστικών, ξένη γλώσσα, αθλητική ομάδα, οικολογικός εθελοντικός σύλλογος κλπ κλπ κλπ (δεν μου έρχονται τώρα άλλα) που δεν τα κάνεις μαζί με το παιδί σου, βγαίνεις, φτιάχνεσαι, έχεις κοινωνικό κύκλο καθαρά δικό σου κλπ και που εξάλλου μπορεί να τα έκανες και πριν παντρευτείς, όχι δηλαδή να τα ξεκίνησες μετά απλά να για να ξεφεύγεις. Τότε σίγουρα νιώθεις ο εαυτός σου! Επίσης, μπορεί να κάνεις πράγματα που ουσιαστικά είναι της δουλειάς σου, χωρίς να δουλεύεις, πχ να παρακολουθείς σχετικά συνέδρια κλπ (όλα αυτά εξαρτώνται βέβαια και από το πού μένεις και τι από αυτά υπάρχει στο μέρος). Είναι βέβαια και αυτό που είπα ότι λόγω κοινωνικών στερεοτύπων μπορεί κάποιος να σε κρίνει που λείπεις από το σπίτι για να πας ξέρω'γω χορό, ενώ για δουλειά δεν θα σε έκρινε.

 

4 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Εντάξει η αλήθεια είναι ότι και στο αντικείμενό σου να δουλεύεις, δεν είναι βέβαιο ότι οι συνθήκες θα είναι ιδανικές κλπ, δεν θέλω να θεοποιήσω την εργασία και γι αυτό δεν το πήγαινα εκεί το θέμα. Πάντως δεν ξέρω γυναίκες, της γενιάς μας εννοώ, που όταν τα παιδιά τους πήγαν σχολείο δεν αναζήτησαν δουλειά. Το αν βρήκαν και αν τις καλύπτει κλπ είναι άλλο θέμα. Υποθέτω ότι αν έχεις βρει τον εαυτό σου  και είσαι κατασταλαγμένη, και σε βοηθούν οι συνθήκες στις οποίες ζεις, είναι πιο εύκολο να διαχειριστείς το να μην εργάζεσαι για κάποια χρόνια. Ίσως κι εγώ αν έμενα στην Αθήνα, και είχα γύρω μου συγγενείς, τον κοινωνικό μου κύκλο, εύκολη πρόσβαση στα δικά μου ενδιαφέροντα, και μια ευκολία μετακίνησης με το μωρό που δεν θα εξαρτάται από την κλίμακα μποφόρ, να μην ένιωθα σαν φυλακισμένη.

Μπορεί να το έκαναν για εισόδημα όμως, όχι απλά επειδή βαριούνταν στο σπίτι και δεν είχαν κοινωνικό κύκλο, αυτό προσπαθώ να εξηγήσω. Αν θέλεις απλά να βγεις και να έχεις κοινωνικό κύκλο και αυτονομία, το κάνεις με ένα σωρό τρόπους. Ή έστω μπορεί να ήταν συνδυασμός, δηλαδή θέλω να βγω, αν έχω και εισόδημα είναι προφανώς καλύτερα, οπότε το συνδυάζω να μην κάνω κάτι απλά για να μου περνάει η ώρα, να επωφελούμαι και οικονομικά (που είναι απόλυτα λογικό προφανώς αν μπορείς να κάνεις κάτι και να πληρώνεσαι κιόλας, να το κάνεις, δεν είπε κανείς το αντίθετο!)

 

2 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Αυτό σίγουρα ισχύει. Και είναι πιθανό ένας τέτοιος γιος να μη θέλει να εγκλωβίσει τη γυναίκα του στην ίδια κατάσταση. Σκέψου όμως και το αντίστροφο. Ένα αγόρι που βλέπει τη μαμά του τρισευτυχισμένη με το νοικοκυριό, τη φροντίδα των άλλων, που όλη μέρα θα ασχολείται με το να φτιάχνει κάτι για το σπίτι κλπ, χωρίς να παραμελεί τον εαυτό της, χωρίς να νιώθει ή να δείχνει κακομοίρα. Ποια εικόνα θα του εντυπωθεί στο μυαλό; Ότι οι γυναίκες είναι ευτυχισμένες κάνοντας τέτοια πράγματα. Αυτό δεν θα διαιωνιστεί στην επιλογή συντρόφου; Δεν θα αναζητήσει μια γυναίκα που θα νιώθει επίσης έτσι; Δεν θα το θεωρεί αυτόνόητο ότι μια γυναίκα θα πρέπει να είναι έτσι; Δεν θα το περιμένει αυτό από τη γυναίκα του; Μπες λίγο και στη θέση αυτής της γυναίκας, που θα ξέρει ότι απέναντί της υπάρχει μια πεθερά που όλη μέρα ανοίγει φύλλο για πίτες, φτιάχνει σπιτικές μαρμελάδες, φροντίζει τα γλαστράκια με τα μυρωδικά στο μπαλκόνι, πλέκει πουλόβερ για τα εγγόνια κλπ., ενώ εκείνη πχ προτιμά να ασχολείται με άλλες δραστηριότητες, θέλει να κάνει πράγματα και πιο ατομικά, θέλει να έχει ελεύθερο χρόνο, έχει στόχους για τη δουλειά της και τον εαυτό της κ.α., χωρίς να βάζει σε δεύτερη μοίρα την οικογένειά της. Και να μην είναι ρητά διατυπωμένες από τον άντρα της αυτές οι προσδοκίες, δεν θα έχουν μείνει υποσυνείδητα; 

 

Σκέφτομαι τώρα ότι αυτό είναι πολύ σύνθετο θέμα και ότι το ίδιο μπορεί να συμβαίνει και με το να βλέπουν πάντα τον ίδιο γονιό να κάνει την ίδια δουλειά (ασχέτως αν δουλεύει ο ένας οι και οι δύο), π.χ. η μαμά πάντα το σιδέρωμα, ο μπαμπάς πάντα το μαστόρεμα. Πάλι μπορεί να το συνδυάσουν ότι το σιδέρωμα είναι γυναικείο και το μαστόρεμα ανδρικό.

 

 

Link to comment
Share on other sites

4 hours ago, Έσπερος said:

Αυτό σου το λένε στη Νορβηγία ή την Ελλάδα; 

Στην Ελλαδα, εδω εχει απενοχοποιηθει ο παιδικος απο νωρις στα παιδια και αυτο που μου λενε ειναι μα γιατι δεν την στελνεις περισσοτερο αφου περναει καλα. Αλλες οι υποδομες των παιδικων σταθμων βεβαια, να το διευκρινισουμε αυτο. 

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

5 ώρες πρίν, Fenia27 είπε:

@Έσπερος υπαρχουν ομως και αυτες οι γυναικες! δεν μπορεις να τις εξαφανισεις απο προσωπου γης! δεν ειναι ιος για να εξαληφθει! Ανθρωποι ημαστε που απλα βλεπουμε αλλιως αυτο το κομματι της ζωης! Ξερεις τι ωραιες που ειναι αυτες οι πιτουλες? και οι σπιτικες μαρμελαδες? Αυτο λοιπον το αγορι θα επιλεξει διπλα του μια γυναικα που του ταιριαζει και εκεινη η γυναικα εναν αντρα που τις ταιριαζει επισης! Ολη μας η ζωη ειναι ενα υποσυνειδητο...πιθανον ενας αντρας που μεγαλωσε με μια μητερα που τις αρεσε η ενασχοληση με το σπιτι να αναζηταει κατι τετοιο εστω και υποσυνειδητα..ολα αυτα ομως πιστευω φαινονται σε μια σχεση πριν απο το γαμο...Οπως επισης δεν ερωτευομαστε μονο με την εμφανιση αλλα ερωτευομαστε και τα χαρακτηριστικα ενος ανθρωπου...Εκει που θελω να καταληξω ειναι οτι οταν κατι δεν σου κανει πας αλλου, δεν παντρευεσαι. Τωρα στην περιπτωση που περιγραφεις παραπανω ας τα βρουνε στη μεση. Ας μαθει και η γυναικα να φτιαχνει καμια πιτα...Δηλαδη να εξαφανιστει η πεθερα γιατι ο ανταγωνισμος ειναι μεγαλος? Γιατι τις χαλαει την ζαχαρενια? Κανε τα χομπυ σου, τα ονειρα σου, βγες οσες ατομικες βολτες θελεις.. αλλα καπου εκει μπορει να χωρεσει και ενα γλαστρακι με μυρωδικα...Για ποιον θα τα κανεις για κανεναν ξενο? Σε εναν γαμο δεν κανουμε μονο οτι μας αρεσει..Δεν ημαστε στο σχολιαροπαιδα..Θα κανεις και κατι που μπορει να μην ειναι το φορτε σου αλλα αρεσει στον ανθρωπο σου...Μονο και μονο η χαρα που θα του δωσεις δεν θα σε κανει και εσενα χαρουμενη? 

 

να σημειωσω @Έσπερος οτι δεν γραφω με καμια ενταση αλλα παντα φιλικα!

Η πεθερά μου δεν ήταν έτσι γιατί δουλευε. Κάποια τα κάνει ως συνταξιούχος αλλά ποτέ ως εργαζόμενη. Έτσι ήταν όμως η μητέρα της που μαζί της μεγάλωσε ο άντρας μου και δυστυχώς αυτή η εικόνα του εντυπώθηκε. Η ιδανική γυναικα για κεινον τα κανει οοοολα αυτα. Σώζεται βέβαια κάπως ότι τα έμαθε να τα κάνει κ αυτός κ τα έδειξε κ σε μένα κ του αρεσει να τα κάνουμε σαν δραστηριότητα μαζί. Αν τα απαιτούσε από τον καναπέ του δεν θα ήταν άντρας μου προφανώς. και κάποια τα κάνω πλέον μόνη μου οικειοθελώς. χαίρομαι που τα κάνω για να προσφέρω αλλά μέχρι εκεί. αν δεν τα ήθελε, θα προτιμούσα την ίδια ώρα να έγραφα κανένα άρθρο. Δεν μ ενοχλεί να τα κάνω (εξάλλου είπαμε τα κάνει κ ο ίδιος) αλλά όλο αυτό το θεωρώ κάτι που με πιεει. σαν μια σκιά που υπάρχει στο υποσυνείδητο κ νιώθω ότι με κρίνει. Κι εγώ αντίστοιχα έχω τέτοιες υποσυνείδητης εικόνες κ κρίνω, κ πιστεύω όλοι. Έτσι δεν είναι; Γιατί ενταξει τον λεω μεταξυ σοβαρου κ αστείου φαλλοκρατη, αλλα ωρες ωρες στην κουβεντα αυτη νιωθω οτι μονομόνο εγω πιέζονται από κάποια πράγματα στον γάμο μου. 

Link to comment
Share on other sites

1 ώρα πρίν, little lamb είπε:

Νομίζω ότι μιλάμε για εντελώς διαφορετικά χόμπυ, γι'αυτό θεωρείς πως μόνο με τη δουλειά βγαίνεις από το σπίτι και είσαι ο εαυτός σου και όχι γονιός κλπ (ενώ αν δουλεύεις είσαι κλεισμένος σπίτι) . Εγώ δεν μιλάω για  μαγείρεμα, βιβλία και ταινίες και γενικά χόμπυ κατ'οίκον όπως κατασκευές κλπ, αλλά για χόμπυ τύπου χορωδία, χορός, εργαστήριο εικαστικών, ξένη γλώσσα, αθλητική ομάδα, οικολογικός εθελοντικός σύλλογος κλπ κλπ κλπ (δεν μου έρχονται τώρα άλλα) που δεν τα κάνεις μαζί με το παιδί σου, βγαίνεις, φτιάχνεσαι, έχεις κοινωνικό κύκλο καθαρά δικό σου κλπ και που εξάλλου μπορεί να τα έκανες και πριν παντρευτείς, όχι δηλαδή να τα ξεκίνησες μετά απλά να για να ξεφεύγεις. Τότε σίγουρα νιώθεις ο εαυτός σου! Επίσης, μπορεί να κάνεις πράγματα που ουσιαστικά είναι της δουλειάς σου, χωρίς να δουλεύεις, πχ να παρακολουθείς σχετικά συνέδρια κλπ (όλα αυτά εξαρτώνται βέβαια και από το πού μένεις και τι από αυτά υπάρχει στο μέρος). Είναι βέβαια και αυτό που είπα ότι λόγω κοινωνικών στερεοτύπων μπορεί κάποιος να σε κρίνει που λείπεις από το σπίτι για να πας ξέρω'γω χορό, ενώ για δουλειά δεν θα σε έκρινε.

ΜΙα χαρά κατάλαβα τι εννοούσες, αλλά σκόπιμα δεν τα ανέφερα. Ειλικρινά πόσο εύκολο πιστεύεις ότι είναι να έχεις τέτοια χόμπι με παιδιά σε ηλικία βρεφική ή νηπιακή (την ηλικία δλδ που είναι πιθανό να επιλέξεις να μη δουλεύεις για να είσαι ο κύριος φροντιστής τους). 2-3 φορές την εβδομάδα γυμναστήριο ή χορός ή χορωδία κανονίζονται απογεύματα αν ο άντρας σου γυρίζει νωρίς. Δεν είναι ακατόρθωτο και νομίζω πολλές γυναίκες το κάνουν αυτό, αν υπάρχουν οι συνθήκες. Αν ο άντρας σου βέβαια σχολάει 7 κ γυρίζει σπίτι 8, λίγο δύσκολο! Εκτός αν υπάρχει και άλλος φροντιστής για να κάνεις πρωινά χόμπι, αφήνοντας τα παιδιά για λίγη ώρα 1-2 πρωινά, που επίσης δεν είναι απίθανο, αλλά προϋποθέτει την ύπαρξη φροντιστή (λογικά όχι έμμισθου, για κάτι τόσο περιστασιακό), που θα είναι διαθέσιμος γενικώς (δεν είναι αυτονόητο), και μάλιστα τις ώρες που θες και το παιδί θα δέχεται να μένει περιστασιακά με κάποιον άλλο που δεν είναι μέρος της καθημερινότητάς του (δεν έιναι ούτε αυτό αυτονόητο). Και βέβαια υποθέτω ότι δεν θα κάνεεις  3-4 τέτοια χόμπι ταυτόχρονα, γιατί αν είναι ν αλείιπεις από το σπίτι όσο θα έλειπες αν δούλευες παρτ τάιμ, τότε μιλάμε για μια τελείως διαφορετική στάση ζωής απέναντι στο θέμα της εργασίας, που δεν εντάσσεται στην κατηγορία "μένω σπιτι για να φροντίζω τα παιδιά μου'". Κατά τ' άλλα, αν σε καλύπτει απλώς για 3-4 ώρες την εβδομάδα το πολύ να έχεις ένα χόμπι για να νιώθεις οκ, εντάξει, σεβαστό, αλλά πιστεύω ότι από ένα σημείο και μετά δεν επαρκεί. Επίσης, αν είσαι άνεργη μητέρα πχ, κ ψάχνεις για δουλειά, τις λίγες ώρες που μπορείς να διαθέσεις μακριά από τα παιδιά σου είναι πιο πιθανό να τις αφιερώσεις σε αυτό, παρά σε δενδροφευτεύσεις κ εκθέσεις καλαθοπλεκτικής. 

Link to comment
Share on other sites

Βλέπω ότι κι εσύ @Lenia16 όπως και η @Έσπερος (και άλλος κόσμος) ταυτίζεις το να μην δουλεύει κάποιος με το να μένει σπίτι.

Δεν ξέρω, ποτέ δεν το είχα στο μυαλό μου έτσι. Προσωπικά δεν έχω δουλέψει για μεγάλο διάστημα ακόμη στη ζωή μου καθώς είμαι ακόμη κάτω των 30 και σε κλάδο με πολύ περιστασιακές συμβάσεις, μετά τις σπουδές έκανα μεταπτυχιακά, και τη χρονιά αυτή δεν έψαξα κάτι γιατί έμεινα έγκυος και δεν θα είχε νόημα σε κάτι μη σταθερό (θα ψάξω όταν ξεπεταχτεί το μωρό). Οπότε χοντρικά έχω δουλέψει περίπου μόνο για 3 χρόνια και όχι συνεχόμενα.

Ποτέ όμως δεν ένιωσα ότι "μένω σπίτι"! Ούτε και βαρέθηκα ποτέ. Πάντα είχα εξωτερικές ασχολίες και ήμουν πολύ δραστήρια. Δηλαδή δεν περιμένω να είμαι υποχρεωμένη να έχω μια σχέση εργασίας για να βγω και να "δράσω", το κάνω και από μόνη μου (κυρίως σε μουσική και χορό, τα οποία έκανα πάντα -και όταν δούλευα τα συνέχισα ακόμη και σε άλλες πόλεις που έμεινα μόλις για 5 μήνες). Ναι μπορεί να μη βγαίνω κάθε μέρα, μπορεί να περάσει και μια βδομάδα χωρίς να βγω, αλλά δεν με είχε ενοχλήσει ποτέ. Ειδικά το χειμώνα, το να μην είσαι υποχρεωμένος να βγεις κάθε πρωί 7 η ώρα έξω δεν νομίζω να φαινόταν αρνητικό σε κανέναν! :grin: Οπότε ναι θα κοιτάξω για δουλειά, αλλά πρωτίστως για το οικονομικό. Και για να κάνω κάτι σχετικά με τις σπουδές, αλλά αυτό δευτερευόντως, καθώς θεωρώ πως μπορώ να κάνω πράγματα σχετικά με τις σπουδές άσχετα αν αμείβομαι ή όχι, εφ'όσον μου αρέσει και το κάνω για εμένα.

 

Το γεγονός όμως ότι ταυτίζετε τη δουλειά με τη μόνη περίπτωση να βγει μια γυναίκα έξω και να έχει δικές της ασχολίες μου έχει δημιουργήσει έντονο προβληματισμό που δεν είχα σκεφτεί παλιότερα. Συγκεκριμένα αυτό που έγραψα και πριν: μήπως οι γυναίκες φοβούνται να διεκδικήσουν να έχουν "δικό τους" χρόνο για οποιαδήποτε δραστηριότητα και νιώθουν ασφαλείς να το κάνουν μόνο με τη δουλειά, ώστε να μην τις κρίνει κάποιος ότι "άφησαν την οικογένεια για ευχαρίστηση";

Link to comment
Share on other sites

8 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Εσύ δηλαδή στη δουλειά σου δεν έμεινες πίσω σε εξέλιξη σε σχέση με κάποιον ή κάποια που δεν έλειπε το ίδιο διάστημα; Δεν εννοώ αν σε πείραξε ή όχι, απλώς αν συνέβη.

 

Η αλήθεια είναι πως όχι, δουλεύοντας σε ιδιωτικό τομέα και μάλιστα ανδροκρατούμενο, που δε φημίζεται για το καλό εργασιακό καθεστώς από ωράρια κλπ, δεν θεωρώ ότι έμεινα πίσω σε κάτι. Χρειάστηκε να κάνω επιλογή σε εταιρείες, όποτε έψαχνα για δουλειά, απορρίπτοντας αυτές που έχουν περίεργα ωράρια, αλλά αυτό θα το είχα κάνει έτσι κι αλλιώς, δεν θεωρώ ότι ο άνθρωπος πρέπει να ζει για να δουλεύει μόνο. Πιθανότατα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν είχα κάνει παιδιά σε μικρή ηλικία, αλλά αυτό ήταν και επιλογή, το να έχω πρώτα πετύχει κάποια πράγματα και να μην ξεκινήσω προσπάθειες για οικογένεια πριν τα 26-27. Αλλά τελικά, είναι πολύ λίγο το 1-2 άντε και 3 στην περίπτωση μου, χρόνια που θα μείνει μία γυναίκα στο σπίτι στα 40 που θα δουλεύει συνολικά για να επηρεαστεί η καριέρα. Πιθανότατα θα ήταν διαφορετικά για μία πολύτεκνη μαμά με 10 παιδιά, αλλά εκεί σίγουρα και οι δύο γονείς έχουν κάνει επιλογές που να ταιριάζουν με μία τόσο μεγάλη οικογένεια, αποκλείεται να μην επηρεαστεί και η ζωή του πατέρα. Σίγουρα οκ, μόλις γύρισα από άδεια μητρότητας δεν ήταν η στιγμή να διεκδικήσω μία αύξηση, αλλά και αυτό ήταν μικρό διάστημα σε σχέση με το σύνολο των χρόνων που δουλεύει κανείς. Φαντάζομαι ότι αν είχα "παντρευτεί" τη δουλειά μου θα είχα πετύχει κάτι ακόμη καλύτερο, αλλά αυτό θα ήταν ασύμβατο όχι μόνο με οικογένεια, αλλά και με την ύπαρξη ενός απλού δεσμού.

Link to comment
Share on other sites

10 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Αυτό σίγουρα ισχύει. Και είναι πιθανό ένας τέτοιος γιος να μη θέλει να εγκλωβίσει τη γυναίκα του στην ίδια κατάσταση. Σκέψου όμως και το αντίστροφο. Ένα αγόρι που βλέπει τη μαμά του τρισευτυχισμένη με το νοικοκυριό, τη φροντίδα των άλλων, που όλη μέρα θα ασχολείται με το να φτιάχνει κάτι για το σπίτι κλπ, χωρίς να παραμελεί τον εαυτό της, χωρίς να νιώθει ή να δείχνει κακομοίρα. Ποια εικόνα θα του εντυπωθεί στο μυαλό; Ότι οι γυναίκες είναι ευτυχισμένες κάνοντας τέτοια πράγματα. Αυτό δεν θα διαιωνιστεί στην επιλογή συντρόφου; Δεν θα αναζητήσει μια γυναίκα που θα νιώθει επίσης έτσι; Δεν θα το θεωρεί αυτόνόητο ότι μια γυναίκα θα πρέπει να είναι έτσι; Δεν θα το περιμένει αυτό από τη γυναίκα του; Μπες λίγο και στη θέση αυτής της γυναίκας, που θα ξέρει ότι απέναντί της υπάρχει μια πεθερά που όλη μέρα ανοίγει φύλλο για πίτες, φτιάχνει σπιτικές μαρμελάδες, φροντίζει τα γλαστράκια με τα μυρωδικά στο μπαλκόνι, πλέκει πουλόβερ για τα εγγόνια κλπ., ενώ εκείνη πχ προτιμά να ασχολείται με άλλες δραστηριότητες, θέλει να κάνει πράγματα και πιο ατομικά, θέλει να έχει ελεύθερο χρόνο, έχει στόχους για τη δουλειά της και τον εαυτό της κ.α., χωρίς να βάζει σε δεύτερη μοίρα την οικογένειά της. Και να μην είναι ρητά διατυπωμένες από τον άντρα της αυτές οι προσδοκίες, δεν θα έχουν μείνει υποσυνείδητα; 

 

Α τώρα θα τσακωθούμε :) Αν και εργαζόμενη, και συχνά με ένα κινητό και λαπτοπ υπό μάλης και εκτός ωρών εργασίας, οι μαρμελάδες, οι πίτες και οι γλάστρες με τα μυρωδικά είναι από τα πολύ αγαπημένα μου χόμπυ, κάθε φθινόπωρο καταλήγουμε με καμιά εκατοστή βάζα μαρμελάδες όλων των ειδών που δεν ξέρουμε που να τις αποθηκεύσουμε :D Πλέξιμο είναι η αλήθεια δεν ξέρω, είχε προσπαθήσει να μου μάθει η μακαρίτισσα η γιαγιά μου, αλλά απελπίστηκε... ανεπίδεκτη μαθήσεως.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

10 ώρες πρίν, Fenia27 είπε:

@Έσπερος υπαρχουν ομως και αυτες οι γυναικες! δεν μπορεις να τις εξαφανισεις απο προσωπου γης! δεν ειναι ιος για να εξαληφθει! Ανθρωποι ημαστε που απλα βλεπουμε αλλιως αυτο το κομματι της ζωης! Ξερεις τι ωραιες που ειναι αυτες οι πιτουλες? και οι σπιτικες μαρμελαδες? Αυτο λοιπον το αγορι θα επιλεξει διπλα του μια γυναικα που του ταιριαζει και εκεινη η γυναικα εναν αντρα που τις ταιριαζει επισης! Ολη μας η ζωη ειναι ενα υποσυνειδητο...πιθανον ενας αντρας που μεγαλωσε με μια μητερα που τις αρεσε η ενασχοληση με το σπιτι να αναζηταει κατι τετοιο εστω και υποσυνειδητα..ολα αυτα ομως πιστευω φαινονται σε μια σχεση πριν απο το γαμο...Οπως επισης δεν ερωτευομαστε μονο με την εμφανιση αλλα ερωτευομαστε και τα χαρακτηριστικα ενος ανθρωπου...Εκει που θελω να καταληξω ειναι οτι οταν κατι δεν σου κανει πας αλλου, δεν παντρευεσαι. Τωρα στην περιπτωση που περιγραφεις παραπανω ας τα βρουνε στη μεση. Ας μαθει και η γυναικα να φτιαχνει καμια πιτα...Δηλαδη να εξαφανιστει η πεθερα γιατι ο ανταγωνισμος ειναι μεγαλος? Γιατι τις χαλαει την ζαχαρενια? Κανε τα χομπυ σου, τα ονειρα σου, βγες οσες ατομικες βολτες θελεις.. αλλα καπου εκει μπορει να χωρεσει και ενα γλαστρακι με μυρωδικα...Για ποιον θα τα κανεις για κανεναν ξενο? Σε εναν γαμο δεν κανουμε μονο οτι μας αρεσει..Δεν ημαστε στο σχολιαροπαιδα..Θα κανεις και κατι που μπορει να μην ειναι το φορτε σου αλλα αρεσει στον ανθρωπο σου...Μονο και μονο η χαρα που θα του δωσεις δεν θα σε κανει και εσενα χαρουμενη? 

 

να σημειωσω @Έσπερος οτι δεν γραφω με καμια ενταση αλλα παντα φιλικα!

Εγω παντως, πριν κανω το παιδι ουτε μαγειρευα, εβγαζα φλυκταινες με τις δουλειές και γενικα νοικοκυρά δεν με ελεγες!! Με ενοιαζαν μονο οι σπουδές και η δουλειά και ετρεχα απο μεταπτυχιακό σε συνέδριο και απο εκπαιδευτικο πρόγραμμα σε μετεκπαιδευση και παει λέγοντας... Παρόλα αυτά, τωρα με το παιδι και να μαγειρευω εμαθα και δουλειες κανω κακ πολυ το χαίρομαι που φροντιζω την οικογένειά μου και πιτουλα έφτιαξα με φυλο απο τα χεράκια μου και πολυ το χαίρομαι!!! Και θα αρχισω και διδακτορικό σε λίγο καιρό!!! 

Πιστεύω αν υπάρχει θεληση και στήριξη, ολα γίνονται!!! 

Link to comment
Share on other sites

14 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Α και για να κλείσω, επανέρχομαι στο θέμα της εργασίας και της "αυτονομίας" για να διευκρινίσω ότι δεν το εννοώ οικονομικά απαραίτητα. Δηλαδή δεν θέλω να πω ότι η εργασια σε κάνει ανεξάρτητη μόνο και μόνο επειδή φέρνεις χρήματα. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, αισθάνομαι ότι όταν έχεις τη δουλειά σου, αυτό σημάινει ότι έχεις κι εναν δικό σου κύκλο (κι ας μην είσαι κολλητός μαζί τους, κι ας μην βγαίνεις μαζί τους, έστω ότι γνωρίζεις ανθρώπους από μόνη σου κι όχι μέσω του άντρα σου), έχεις κάποιες ώρες που είσαι μόνη σου (ακόμα κι αν είναι οι ώρες της μετακίνησης από και προς τη δουλειά), κάνεις κάτι στο οποίο δεν σε βλέπουν σαν τη μαμά του χ και την γυναίκα του ψ κλπ. Εϊσαι ας πούμε ο εαυτός σου, είναι σαν να είσαι ξανά αυτή που ήσουν πριν παντρευτείς, πριν γίνεις μέλος μιας ομάδεας-συζυγίας. Δεν ξέρω, εσέις δεν έχετε αυτήν την ανάγκη κάποιες φορές να επανασυνδεθείτε με τον ατομικό σας εαυτό; Εγώ τουλάχιστον δεν είμαι και πολύ ομαδικός τύποςς, και το νιώθω αυτό. Ο άντρρς μου πάλι είναι το αντίθετο, πάντα μαζί πακέτο να τα κάνουμε όλα μαζί. Είχαμε και μια διαφωνία προσφατα, καθαρα θεωρητική, που σχολιάζαμε το αν πχ μια γυναίκα μπορεί να δουλέψει στην οικογενειακή επιχείρηση, σαν εργαζόμενη κανονική όμως, δλδ με μισθό, ασφάλεια, άδειες κλπ, αντί να ψάχνει από δω κι από εκεί και να δουλεύει στον αντικείμενό της μεν, αλλά σε άσχημες εργασιαές συνθήκες. Εγώ το ακούω αυτό και βγάζω σπυριά με την ιδέα, και προσπαθώ να εξηγήσω ότι έτσι εκμηδενίζεις τον εαυτό της και την προσωπικότητά της, ο άντρας μου το θεωρεί ιδανική λύση έτσι ώστε και η γυναίκα να εργάζεται σε καλές συνθήκες, και το οικογενειακό εισόδημα να ενισχύεται, αντί να βάζεις τον εγωισμό σου πάνω από το καλό της οικογένειας και να σε εκμεταλλεύονται κιόλας κλπ. Κάτι τέτοια όταν μου λέει τον λέω φαλλοκράτη, αλλά βλέπω ότι ίσως θα είχε συμμάχους και από το γυναικείο φύλο!!!

 

Ολα αυτά που περιγράφεις, για μένα υλοποιούνται μέσω άλλων οδών κι όχι αυτόν της εργασίας. Θα μπορούσε να είναι και η εργασία ένα μέσο αλλά δεν είναι και δεν έγινε ακόμη. Δεν το βλέπω πάντως ως μονόδρομο για τους στόχους που θέτεις, επειδή βρίσκω τον εαυτό μου και την ατομικότητα μου και ένα πλαίσιο δικών μου σχέσεων, ανεξαρτήτως δουλειάς. Μάλλον για σένα δουλεύει με αυτό τον τρόπο και γι' αυτό αισθάνεσαι ότι μέσα από κει, θα συνεχίσει να σε τροφοδοτεί, με όλα όσα αναφέρεις. 

 

Στο κομμάτι της κουβέντας/διαφωνίας που είχες με τον άντρα σου, εμείς πάντως, θέλουμε να δημιουργήσουμε οικογενειακή επιχείρηση, να ζούμε μαζί, να εργαζόμαστε μαζί και να μοιραζόμαστε την πορεία των επαγγελματικών και οικονομικών στόχων και αξιώσεων. Μοιραζόμαστε σε μεγάλο βαθμό κοινό όραμα για διάφορα επί μέρους ζητήματα, έχουμε κοινές αξίες και μας αρέσει να συζητάμε με σκοπό να βρούμε κοινό τόπο, εκεί που βρίσκουμε διάσταση απόψεων. Οπότε το να εργαζόμαστε από κοινού, με κοινό στόχο, είναι ιδανικό και σκεφτόμαστε αν και κατά πόσο μπορούμε να υλοποιήσουμε αυτό το όνειρο. 

Από την άλλη, οι δικοί μου γονείς (και το έχω ακούσει από πολλά ζευγάρια, μέσης και μεγαλύτερης ηλικίας), ΔΕΝ πιστεύουν ότι θα έπρεπε να εργάζονται οι σύζυγοι μαζί, γιατί αυτό φέρνει καβγάδες και διαπληκτισμούς και εντάσεις μέσα στο σπίτι κτλ. Και οι ίδιοι, δηλώνουν ξεκάθαρα κάθε στιγμή, πόσο πολύ συμφωνούν για το πόσο αδύνατο θα τους ήταν να μοιράζονται τους επαγγελματικούς τους στόχους. Κι όλα αυτά ενώ υπάρχει οικογενειακή επιχείρηση, που θα μπορούσε να εργάζεται η μητέρα μου, στο αντικείμενο της, αλλά δεν θεωρήθηκε αυτό ΠΟΤΕ επιλογή. Η μητέρα μου δούλευε πάντοτε ανεξάρτητα από τον πατέρα μου.

 

Δεν είναι όλα για όλους...

Link to comment
Share on other sites

13 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Ένα αγόρι που βλέπει τη μαμά του τρισευτυχισμένη με το νοικοκυριό, τη φροντίδα των άλλων, που όλη μέρα θα ασχολείται με το να φτιάχνει κάτι για το σπίτι κλπ, χωρίς να παραμελεί τον εαυτό της, χωρίς να νιώθει ή να δείχνει κακομοίρα. Ποια εικόνα θα του εντυπωθεί στο μυαλό; Ότι οι γυναίκες είναι ευτυχισμένες κάνοντας τέτοια πράγματα. Αυτό δεν θα διαιωνιστεί στην επιλογή συντρόφου; Δεν θα αναζητήσει μια γυναίκα που θα νιώθει επίσης έτσι; Δεν θα το θεωρεί αυτόνόητο ότι μια γυναίκα θα πρέπει να είναι έτσι; Δεν θα το περιμένει αυτό από τη γυναίκα του; Μπες λίγο και στη θέση αυτής της γυναίκας, που θα ξέρει ότι απέναντί της υπάρχει μια πεθερά που όλη μέρα ανοίγει φύλλο για πίτες, φτιάχνει σπιτικές μαρμελάδες, φροντίζει τα γλαστράκια με τα μυρωδικά στο μπαλκόνι, πλέκει πουλόβερ για τα εγγόνια κλπ., ενώ εκείνη πχ προτιμά να ασχολείται με άλλες δραστηριότητες, θέλει να κάνει πράγματα και πιο ατομικά, θέλει να έχει ελεύθερο χρόνο, έχει στόχους για τη δουλειά της και τον εαυτό της κ.α., χωρίς να βάζει σε δεύτερη μοίρα την οικογένειά της. Και να μην είναι ρητά διατυπωμένες από τον άντρα της αυτές οι προσδοκίες, δεν θα έχουν μείνει υποσυνείδητα; 

 

Αν και αμφισβητώ την πεποίθηση σου ότι οι άνθρωποι και οι εντυπώσεις τους είναι τόσο μονοδιάστατες, έστω ότι είναι. Γιατί αισθάνεσαι άσχημα επειδή ένα αγόρι θα μεγαλώσει με μια ικανοποιημένη και χαρούμενη μαμά; Η μόνη "καλή" συνθήκη δηλαδή, είναι η ευτυχισμένη μαμά, ΕΠΕΙΔΗ ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ. Αυτό είναι φεμινιστικός κομπλεξισμός και δεν είναι ούτε υγιής σκέψη, ούτε οδηγεί σε καλές επιλογές ζωής. Βάζεις σαν προϋπόθεση την εικόνα της αυτόνομης εργαζόμενης γυναίκας κι όχι της χαρούμενης, ικανοποιημένης γυναίκας.

 

Κατά τα άλλα, η περιγραφή σου, αποτυπώνει την πεθερά μου και εμένα απέναντι της. Σε πληροφορώ, εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα μαζί της, που όλη μέρα θέλει να ανοίγει φύλλο και να πλέκει πουλόβερ που λέει ο λόγος και δεν με πειράζει καθόλου, που φαντάζεται την σύζυγο (εμένα) πιο του σπιτιού και πιο μαζεμένη. Ο σύζυγος μου από την άλλη και τη μαμά του χάρηκε που ήταν πρότυπο μητέρας ως προς την προσφορά και τη φροντίδα των παιδιών της (δεν ήθελε ούτε έψαχνε να εργαστεί-θερωρεί αυτονόητη την "εργασία" της ως μητέρα και σύζυγος) και τη γυναίκα του χαίρεται που όλη μέρα θέλει να βγαίνει βόλτες, να πίνει καφέδες, να αράζει στα λιμάνια και να στοχάζεται, να γράφει, να κάνει έρευνα, να ψάχνει μεταπτυχιακά διδακτορικά και να σκαλίζει με υγιή αναστάτωση, την κατά τα άλλα τυπική ζωή τους. Αντιθέτως, θα ήταν πρόθυμος να κάνει αυτός την νοικοκυρά, αν μπορώ να εξασφαλίσω εγώ ένα εισόδημα που να μας συντηρεί κι ας μην μοιάζει αυτό με το πρότυπο του πατέρα του (σύζυγος, προστάτης, κουβαλητής κτλ) κι ας φαντάζει απογοητευτικό και αξιοθρήνητο στα μάτια των δικών του.

 

Μάλλον το πρόβλημα δεν είναι οι αξιώσεις των άλλων για εμάς, αλλά το γεγονός ότι άθελα μας, προσπαθούμε να τις ικανοποιήσουμε, νομίζωντας ότι ΑΝ οι άλλοι (ειδικά γονείς) μας θεωρούν άξιους και ικανούς, θα αισθανθούμε αυτομάτως κι εμείς έτσι για τον εαυτό μας. Η ισότητα που φαντάζεσαι, νομίζω είναι η ισότητα που αποζητά να δει η μαμά σου, όχι αυτό που εσύ χρειάζεσαι για να νιώσεις καλά και ισορροπημένα. 

Link to comment
Share on other sites

15 ώρες πρίν, little lamb είπε:

 

 

Το γεγονός όμως ότι ταυτίζετε τη δουλειά με τη μόνη περίπτωση να βγει μια γυναίκα έξω και να έχει δικές της ασχολίες μου έχει δημιουργήσει έντονο προβληματισμό που δεν είχα σκεφτεί παλιότερα. Συγκεκριμένα αυτό που έγραψα και πριν: μήπως οι γυναίκες φοβούνται να διεκδικήσουν να έχουν "δικό τους" χρόνο για οποιαδήποτε δραστηριότητα και νιώθουν ασφαλείς να το κάνουν μόνο με τη δουλειά, ώστε να μην τις κρίνει κάποιος ότι "άφησαν την οικογένεια για ευχαρίστηση";

Αυτό πιστεύω ότι ισχύει. Εγώ τουλάχιστον υποσυνείδητα το έχω σαν φόβο. Δεν ξέρω αν το είχα πριν, αλλά με έναν άντρα που δεν δέχεται εύκολα τον προσωπικό χρόνο και χώρο (όχι ως απαγόρευση για τις γυναίκες, γενικά για τους συζύγους), δυσκολεύομαι να διεκδικήσω χώρο. Επίσης και λόγω ιδιοσυγκρασίας, δεν θα κάτσω να κάνω κάτι για τον εαυτό μου την ώρα πχ που κοιμάται το παιδί, αν δεν έχω τελειώσει τις δουλειές του σπιτιού. Δεν εννοώ το μαγείρεμα και μια απλή καθαριότητα, αλλά μου φαίνεται περίεργο να διαβάζω ένα βιβλίο ενώ θα μπορούσα να καθαρίσω τα τζάμια ή να τακτοποιήσω ένα ντουλάπι (αντίθετα δεν μου φάινεται περίεργο να προσπαθώ απεγνωσμένα να διαβάσω ένα βιβλίο την ώρα που παίζω με τον μικρό......). Ο άντρας μου δηλαδή με παρακαλάει να κάτσουμε λίγο χωρίς να κάνω τίποτα σχετικό με δουλειές. Σ' αυτό δηλαδή μπορεί να υπάρχει και μια αυτοπαγίδευση. 

 

 

Πάντως, σου έγραψα και πιο πριν και θα τα δεις όλα μαζί, αν δεν έχεις γύρω σου υποστηρικτικό περιβάλλον (και δεν εννοώ μόνο τις διαθέσεις του άντρα σου), με βρέφη και νήπια 2-3 χρονών δεν είναι αυτονόητο ότι βγαίνεις από το σπίτι μόνη σου όποτε θες και πας όπου θες. Μην το συγκρίνεις με τη ζωή σου όταν είσαι ελεύθερη ή παντρεμένη χωρίς παιδιά. Πάντως και από λίγες φίλες που έχω με παιδιά, μεγαλύτερες από εμένα, και που είχαν τις μαμάδες τους άμεσα διαθέσιμες για να μπορούν και τα πρωινά να έχουν κάποιες δραστηριότητες, ξέρω ότι ένιωσαν απίστευτη ανανέωση όταν γύρισαν στη δουλειά. Γιατί συσσωρεύονταν τόσες υποχρεώσεις, που δεν ήταν αυτονόητο ότι θα έιναι η μαμά τους σπίτι με τα παιδιά κι εκείνες θα τρέχουν σε χόμπι και βόλτες κλπ. Ίσως έκαναν ένα μεταπτυχιακό και πηγαιναν 2-3 φορε΄ς την εβδομάδα στα μαθήματα, ίσως έκαναν ένα γυμναστήριο κλπ. Εννοείται ότι με μεγαλύτερα παιδιά, που πήγαιναν σταθμό, ή ακόμα πιο μεγάλα, που είχαν δικές τους δραστηριότητες, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Μπορεί να συνδύαζαν δικές τους εξόδους με τα παιδικά πάρτι, ή τα παιδιά έμεναν πιο εύκολα με τους παππούδες όλο το απόγευμα για να κάνουν κάτι πχ ένα σεμινάριο κλπ. Αναφέρω παραδείγματα σχετικά με ακαδημαϊκές δραστηριότητες που λες κι εσύ, γιατί κ εμένα οι παρέες μου τέτοιες ήταν, σε αυτόν τον χώρο κινούνταν. Αλλά δεν ξέρω καμία που να μην δούλευε έτσι κ ι αλλιώς, οπότε μόλις μεγάλωσαν τα παιδιά είχαν και τη δουλειά συν τοις άλλοις, αλλά σίγουρα και πολύ μεγαλύτερη άνεση να κινούνται σε πράγματα που τις ενδιαφέρουν. 

Link to comment
Share on other sites

9 ώρες πρίν, kine είπε:

 

Στο κομμάτι της κουβέντας/διαφωνίας που είχες με τον άντρα σου, εμείς πάντως, θέλουμε να δημιουργήσουμε οικογενειακή επιχείρηση, να ζούμε μαζί, να εργαζόμαστε μαζί και να μοιραζόμαστε την πορεία των επαγγελματικών και οικονομικών στόχων και αξιώσεων. Μοιραζόμαστε σε μεγάλο βαθμό κοινό όραμα για διάφορα επί μέρους ζητήματα, έχουμε κοινές αξίες και μας αρέσει να συζητάμε με σκοπό να βρούμε κοινό τόπο, εκεί που βρίσκουμε διάσταση απόψεων. Οπότε το να εργαζόμαστε από κοινού, με κοινό στόχο, είναι ιδανικό 

Ναι το καταλαβαίνω αυτό το συναίσθημα. Εγώ έτσι απόλαυσα το να κάνουμε πράγματα για το σπίτι μαζί (που φτιάχτηκε με πολλή προσωπική εργασία), ή όταν μαγειρεύουμε μαζί, όταν συζητάμε και κανονίζουμε πράγματα για το παιδί κλπ. Προφανώς και ο γάμος προϋποθέτει καιαι μια ομαδική δουλειά. Αλλά το όριό μου είναι η εργασία! Ο άντρας μου πάλι, γενικά άνθρωπος ομαδικός (που απολαμβάνει βέβαια τον ρόλο του ηγέτη της ομάδας), ακόμα και τη δουλειά τη βλέπει σαν κάτι κοινό. Στο σχολείο δηλαδή θέλει να κάνουμε πράγματα μαζί, ή να βοηθάει ο ένας τον άλλο με γραφικές δουλειές πχ να περνάμε τους βαθμούς μαζί, κάτι που εγώ δεν κκάνω ποτέ για μένα, αλλά φυσικά βοηθάω εκέινον και μας κοροιδεύουν οι  υπόλοιποι γιατί φαίνομαι σαν γραμματέας. ή θέλειει να κάανουμεε μαζί εφημερίες, στις εκδρομές να καθόμαστε και μαζί κλπ. Εγώ βρε κορίτσια εκέι κάπου πνίγομαι, δεν μπορώ, θέλω στη δουλειά μου να είμαι και λίγο μόνη!!!!!!!! Πάντως μπορεί να κάνω και  λάθος που όλα τα μεταφράζω σαν θέμα ισότητας των φύλων, ίσως δηλαδή κάποια είναι θέμα χαρακτήρα απλώς, και όπου έχουμε μια διάσταση απόψεων, τον βγάζω συντηρητικό και φαλλοκράτη. 

 

Επίσης αυτό που λέτε κάποιες για την εργασία και την αυτοπραγμάτωση, το έχει κ ο άντρας μου. ΤΟυ αρέσει η δουλειά αυτή, αλλά δεν νιώθει να ορίζεται από αυτήν. Άνετα δηλαδή θα την άφηνε για κάτι άλλο, δεν πιστεύει ότι η ταυτότητά του προσδιορίζεται από τη δουλειά που επέλεξε, επίσης αν μπορούσε να πάρει μια μικρή σύνταξη μετά από λίγα χρόνια για να κάνει άλλα πράγματα, πχ για το σπίτι, ή για ένα συμπλρηωματικό εισόδημα κάτι πιο δημιουργικό, θα το έκανε. Μικρή σύνταξη θα πάρουμε όλοι βέβαια, αλλά μετά από πολλά πολλά χρόνια! Καταλαβαίνω δηλαδή ότι είναι θέ΄μα και ιδιοσυγκρασίας, απλώς πιστεύω ότι έχει άλλη βαρύτητα να το πει ένας άντρας και άλλη  μια γυναίκα. 

Link to comment
Share on other sites

12 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Α τώρα θα τσακωθούμε :) Αν και εργαζόμενη, και συχνά με ένα κινητό και λαπτοπ υπό μάλης και εκτός ωρών εργασίας, οι μαρμελάδες, οι πίτες και οι γλάστρες με τα μυρωδικά είναι από τα πολύ αγαπημένα μου χόμπυ, κάθε φθινόπωρο καταλήγουμε με καμιά εκατοστή βάζα μαρμελάδες όλων των ειδών που δεν ξέρουμε που να τις αποθηκεύσουμε :D Πλέξιμο είναι η αλήθεια δεν ξέρω, είχε προσπαθήσει να μου μάθει η μακαρίτισσα η γιαγιά μου, αλλά απελπίστηκε... ανεπίδεκτη μαθήσεως.

Καλά εγώ σ' αυτά ήμουν τελείως εκτός τόπου και χρόνου, όπως λέει η @anemoni1989 (η οποία περιέγραψε ακριβώς τη ζωή μου πριν πιάσω δουλειά στο σχολείο και παντρευτώ). Βασικά αυτά νόμιζα ότι τα κάνουν μόνο στα χωριά κάτι γιαγιάδες, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μια σύγχρονη μορφωμένη γυναίκα θα έχει τέτοια ενδιαφέροντα. 

Link to comment
Share on other sites

18 ώρες πρίν, little lamb είπε:

κέφτομαι τώρα ότι αυτό είναι πολύ σύνθετο θέμα και ότι το ίδιο μπορεί να συμβαίνει και με το να βλέπουν πάντα τον ίδιο γονιό να κάνει την ίδια δουλειά (ασχέτως αν δουλεύει ο ένας οι και οι δύο), π.χ. η μαμά πάντα το σιδέρωμα, ο μπαμπάς πάντα το μαστόρεμα. Πάλι μπορεί να το συνδυάσουν ότι το σιδέρωμα είναι γυναικείο και το μαστόρεμα ανδρικό.

Αυτός επίσης είλναι ένας προβληματισμός που έχω για το δικό μου σπίτι (και μετά από μια αγανάκτηση των τελευταίων ημερών που ο άντρας μου ασχολιόταν με "αντρικά" κι εγώ είχα όλα τα άλλα. Βέβαια σε τέτοιες περιπτώσεις είναι σαφές ότι εγώ δεν θα κάνω τη διπλάσια δουλειά, απλώς θα κάνω τα βασικά για το σπίτι και ας μείνει και με λίγη σκόνη παραπάνω, δεν θα τρελαθώ! Σ' αυτό βέβαια νομίζω όότι οι άντρες αδικούνται λίγο, γιατί θεωρούμε δεδομένο ότι δεν θα αρνηθούν να μαγειρέψουν, να βάλουν πλυντήριο, να σκουπίσουν κλπ, αλλά δεν νομίζω ότι εμείς δείχνουμε την ίδια προθυμία να επιδιορθώσουμε κάτι υδραυλικό ή να πάρουμε την τσάπα να καθαρίσουμε τον κήπο. 

Link to comment
Share on other sites

20 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

ΜΙα χαρά κατάλαβα τι εννοούσες, αλλά σκόπιμα δεν τα ανέφερα. Ειλικρινά πόσο εύκολο πιστεύεις ότι είναι να έχεις τέτοια χόμπι με παιδιά σε ηλικία βρεφική ή νηπιακή (την ηλικία δλδ που είναι πιθανό να επιλέξεις να μη δουλεύεις για να είσαι ο κύριος φροντιστής τους). 2-3 φορές την εβδομάδα γυμναστήριο ή χορός ή χορωδία κανονίζονται απογεύματα αν ο άντρας σου γυρίζει νωρίς. Δεν είναι ακατόρθωτο και νομίζω πολλές γυναίκες το κάνουν αυτό, αν υπάρχουν οι συνθήκες. Αν ο άντρας σου βέβαια σχολάει 7 κ γυρίζει σπίτι 8, λίγο δύσκολο! Εκτός αν υπάρχει και άλλος φροντιστής για να κάνεις πρωινά χόμπι, αφήνοντας τα παιδιά για λίγη ώρα 1-2 πρωινά, που επίσης δεν είναι απίθανο, αλλά προϋποθέτει την ύπαρξη φροντιστή (λογικά όχι έμμισθου, για κάτι τόσο περιστασιακό), που θα είναι διαθέσιμος γενικώς (δεν είναι αυτονόητο), και μάλιστα τις ώρες που θες και το παιδί θα δέχεται να μένει περιστασιακά με κάποιον άλλο που δεν είναι μέρος της καθημερινότητάς του (δεν έιναι ούτε αυτό αυτονόητο). Και βέβαια υποθέτω ότι δεν θα κάνεεις  3-4 τέτοια χόμπι ταυτόχρονα, γιατί αν είναι ν αλείιπεις από το σπίτι όσο θα έλειπες αν δούλευες παρτ τάιμ, τότε μιλάμε για μια τελείως διαφορετική στάση ζωής απέναντι στο θέμα της εργασίας, που δεν εντάσσεται στην κατηγορία "μένω σπιτι για να φροντίζω τα παιδιά μου'". Κατά τ' άλλα, αν σε καλύπτει απλώς για 3-4 ώρες την εβδομάδα το πολύ να έχεις ένα χόμπι για να νιώθεις οκ, εντάξει, σεβαστό, αλλά πιστεύω ότι από ένα σημείο και μετά δεν επαρκεί. Επίσης, αν είσαι άνεργη μητέρα πχ, κ ψάχνεις για δουλειά, τις λίγες ώρες που μπορείς να διαθέσεις μακριά από τα παιδιά σου είναι πιο πιθανό να τις αφιερώσεις σε αυτό, παρά σε δενδροφευτεύσεις κ εκθέσεις καλαθοπλεκτικής. 

 

Ναι προφανώς και δεν λείπεις 8 ώρες τη μέρα για τα χόμπυ, όντως μπορεί να είναι 2-3 φορές τη βδομάδα για ένα τρίωρο, αλλά δεν νιώθω ότι για να είμαι ικανοποιημένη πρέπει να λείπω κάθε μέρα και για πολλές ώρες! Ούτε σχετίζεται η ποσότητα των ωρών με το να έχεις δικό σου κύκλο κλπ κλπ που λέμε. Και τώρα που δεν έχω παιδιά πάλι δεν βγαίνω κάθε μέρα από το σπίτι, μπορεί να βγω 2-3 φορές τη βδομάδα, αλλά ποτέ δεν ένιωσα κλεισούρα! Οπότε αν κάποιος νιώθει ότι κάθε μέρα έχει ανάγκη να βγει έξω, μπορεί να παίζει ρόλο. Καταλαβαίνω βέβαια ότι το λες σαν συνδυασμό του να βγει γενικώς (που οκ βγαίνει και για άλλους λόγους) και του να βγει για κάτι καθαρά δικό της, που ίσως όπως είπα οι κοινωνικές νόρμες δεν επιτρέπουν τόσο εύκολα να το κάνει αν δεν πρόκειται για δουλειά (για να μη λένε αυτή άφησε τα παιδιά και τρέχει στα γυμναστήρια/χορωδίες/καλαθοπλεκτική. Αν και δεν νομίζω ότι πολυσυμβαίνει τέτοια κριτική, ίσα ίσα έχω ακούσει να αφήνουν τα παιδιά σε γιαγιάδες για να πάνε απλά για καφέ). Ίσως βέβαια και οι ίδιες να νιώθουμε "τύψεις" ότι δεν θέλουμε να αφήσουμε τα παιδιά για ευχαρίστηση, όχι για να μην μας κρίνουν δηλαδή, ενώ για δουλειά να νιώθουμε ότι το κάνουμε και για το καλό της οικογένειας.

Επίσης δεν λέω ότι δεν χρειάζεται να δουλεύεις αν έχεις χόμπυ (που σε αυτά εντάσσω και δραστηριότητες σχετικές με τη δουλειά σου, απλώς ονομάζω χόμπυ ό,τι είναι χωρίς αμοιβή), προφανώς αν μπορείς να κάνεις κάτι και να αμείβεσαι κιόλας, καλό είναι. Απλά δεν ταυτίζω το "βγαίνω έξω κι έχω προσωπική ζωή και ενδιαφέροντα" με το "δουλεύω", εκτός κι αν είναι η μόνη "δικαιολογία" να βγει κάποια γιατί αλλιώς δεν θα την άφηναν ή αν η ίδια νιώθει τύψεις να λείψει για καθαρά ευχαρίστηση, όπως είπα. Καταλαβαίνω βέβαια πως ο όλος προβληματισμός από πίσω κυρίως είναι γιατί συνήθως υποχρεώνεται να πάρει άδεια η μητέρα και όχι ο πατέρας, οπότε έχουμε ψιλοξεφύγει.

Πάντως επειδή λέμε ότι στην Ελλάδα είμαστε πίσω κλπ, θυμάμαι σε χορωδία που ήμουν στη Γαλλία μια Γαλλίδα ερχόταν με το λίγων μηνών μωρό της και το θήλαζε στην πρόβα και ο μικρός είχε γίνει η μασκώτ της χορωδίας! Δηλαδή κι εκεί πήγαινε στο χόμπυ μαζί με το παιδί της κ δεν νομίζω να ένιωθε καταπιεσμένη (δεν ξέρω αν δούλευε ή όχι, δεν ρώτησα ποτέ). Εδώ βέβαια μπορεί να μην έβγαινε καν και να θεωρούσε ότι πρέπει να σταματήσει τη χορωδία επειδή έχει το μωρό. Οπότε σε αυτό όντως ίσως είμαστε λίγο πίσω, αλλά παίζει ρόλο και πόσο αποφασισμένος είναι ο καθένας.

Link to comment
Share on other sites

Βρε κορίτσια συγγνώμη που γράφω όλο τα ίδια, αλλά βγαίνουν καθυστερημένα τα μηνύματά μου και μέχρι να εγκριθούν δεν μου εμφανίζει ούτε δικά σας και μένω πίσω στην συζήτηση και χάνω πράγματα που μου έχετε απαντήσει ήδη... Τώρα που δημοσιεύτηκε το προηγούμενό μου (αμέσως έγινε αυτή τη φορά) εμφανίστηκαν μηνύματα 5 ωρών πριν που δεν μου τα έδειχνε, κι έτσι πάλι έγραψα πράγματα που είχαν απαντηθεί... Δεν ξέρω τι φταίει, ίσως οι παραθέσεις; Γιατί σε άλλες ενότητες δεν μου το κάνει αυτό.

 

7 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Πάντως, σου έγραψα και πιο πριν και θα τα δεις όλα μαζί, αν δεν έχεις γύρω σου υποστηρικτικό περιβάλλον (και δεν εννοώ μόνο τις διαθέσεις του άντρα σου), με βρέφη και νήπια 2-3 χρονών δεν είναι αυτονόητο ότι βγαίνεις από το σπίτι μόνη σου όποτε θες και πας όπου θες. Μην το συγκρίνεις με τη ζωή σου όταν είσαι ελεύθερη ή παντρεμένη χωρίς παιδιά. Πάντως και από λίγες φίλες που έχω με παιδιά, μεγαλύτερες από εμένα, και που είχαν τις μαμάδες τους άμεσα διαθέσιμες για να μπορούν και τα πρωινά να έχουν κάποιες δραστηριότητες, ξέρω ότι ένιωσαν απίστευτη ανανέωση όταν γύρισαν στη δουλειά. Γιατί συσσωρεύονταν τόσες υποχρεώσεις, που δεν ήταν αυτονόητο ότι θα έιναι η μαμά τους σπίτι με τα παιδιά κι εκείνες θα τρέχουν σε χόμπι και βόλτες κλπ. Ίσως έκαναν ένα μεταπτυχιακό και πηγαιναν 2-3 φορε΄ς την εβδομάδα στα μαθήματα, ίσως έκαναν ένα γυμναστήριο κλπ. Εννοείται ότι με μεγαλύτερα παιδιά, που πήγαιναν σταθμό, ή ακόμα πιο μεγάλα, που είχαν δικές τους δραστηριότητες, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Μπορεί να συνδύαζαν δικές τους εξόδους με τα παιδικά πάρτι, ή τα παιδιά έμεναν πιο εύκολα με τους παππούδες όλο το απόγευμα για να κάνουν κάτι πχ ένα σεμινάριο κλπ. Αναφέρω παραδείγματα σχετικά με ακαδημαϊκές δραστηριότητες που λες κι εσύ, γιατί κ εμένα οι παρέες μου τέτοιες ήταν, σε αυτόν τον χώρο κινούνταν. Αλλά δεν ξέρω καμία που να μην δούλευε έτσι κ ι αλλιώς, οπότε μόλις μεγάλωσαν τα παιδιά είχαν και τη δουλειά συν τοις άλλοις, αλλά σίγουρα και πολύ μεγαλύτερη άνεση να κινούνται σε πράγματα που τις ενδιαφέρουν. 

 

Εντάξει προφανώς και δεν είναι όλα τα ίδια προ και μετά παιδιών, αλλά αυτό μπορεί να μη δημιουργεί σε όλους τόση καταπίεση! Όταν κάνεις οικογένεια το ξέρεις ότι θα αλλάξουν κάποια πράγματα.

Περίεργο πάντως μου φαίνεται να μπορείς πιο άνετα να λείψεις κάθε μέρα και για πολλές ώρες (για δουλειά) παρά λίγες ώρες (για άλλες δραστηριότητες). Μάλλον εννοείς ότι αν πρόκειται για δουλειά μπορείς να πληρώσεις φροντιστή ή σταθμό, ενώ προφανώς δεν θα πληρώσεις για να κάνεις κάτι που δεν αμείβεται (λογικό). Οπότε για άλλες δραστηριότητες θες έναν φροντιστή που δεν αμείβεται (π.χ. γιαγιά, σύζυγο). Προσωπικά πιστεύω πως δεν θα έβαζα γιαγιά να προσέχει το παιδί για να κάνω χόμπυ σε συστηματική βάση (αν και το έχω δει κι αυτό), άλλο αν ήταν κάτι έκτακτο. Θα έκανα χόμπυ ώρες που θα μπορούσε να μένει ο άντρας μου με τα παιδιά. Γιατί ο άντρας πιστεύω ότι έχει ακριβώς τις ίδιες αρμοδιότητες ως προς το παιδί ενώ η γιαγιά δεν είναι υποχρεωμένη (και πάλι όμως αυτό δείχνει ότι για δουλειά δεσμεύουμε τη γιαγιά, για κάτι άλλο όχι -λογικό προφανώς, αλλά και πάλι συνδέεται με το ότι η δουλειά γίνεται και για οικονομικό όφελος της οικογένειας και όχι μόνο για ευχαρίστηση όπως το παρουσιάζετε μερικές (οπότε αξίζει να δεσμεύσουμε τη γιαγιά). Αν και όπως είπα έχω ακούσει να τα αφήνουν σε γιαγιάδες και για να πάνε για καφέ, άρα δεν έχουν όλοι τις ίδιες τύψεις και σίγουρα δεν θα ένιωθαν άσχημα να τα αφήσουν για χόμπυ!

Επεξεργάστηκαν by little lamb
Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...