""Δεν Ζουμε,τρεχουμε""

[Αναιδα]

 Η ζωή μας είναι ένας αδιάκοπος  αγώνας δρόμου χωρίς ουσιαστικό αντικρισμα και συνειδητοποιημένο  προορισμό .  Τρέχουμε, τρέχουμε  να τα πρόλαβουμε όλα και αφηνουμε πισω την  ίδια τη ζωή.

Πολλες  ωρες σχολειο, πολλες δραστηριοτητες, πολυ διαβασμα!  Υψηλες  και ματαιες προσδοκίες για τα παιδια μας,  με τιμημα την ψυχικη τους  υγεια.  Τα παιδια  ειναι ουσιαστικα τα θυματα αυτου του διαστρεβλωμενου τροπου ζωης που τον εχουμε επιλλεξει χωρις να το εχουμε συνειδητοποιησει. Μας παρασυρει, μας τραβαει και εχουμε αφεθει. 

 

Ευτυχως φετος  το υπουργειο εχει ορισει τουλαχιστον 2 ΣΚ χωρις διαβασμα. Και ειμαι σιγουρη οτι θα υπηρχαν πολλες αντιδρασεις γιαυτο το μετρο απο μητερες.

Και συμβαινει το εξης παραδοξο:  Tο πενθημερο  ενώ ειναι ενα κεκτημενο δικαιωμα των εργαζομενων -ενηλικων,  για τα παιδια μας  επιβαλλουμε πειρσσοτερες ημερες εργασιες ,  αν συμπεριλαβουμε το υπερφορτωμενο προγραμμα  δραστηριοτητων το ΣΚ και τα μαθηματα της Δευτερας που συνηθως ειναι πολλες επαναλληπτικες εργασιες. 

Επισης εχουμε την απαιτηση  να "εργαζονται"  ακομα  περισσοτερο και απο το 8-ωρο. Ξεχναμε  οτι  ειναι παιδια, και εχουν αναγκη περισσοτερο το παιχνιδι, την ξεκουραση.

 

Στην Ελβετια , απο οτι γνωριζω απο φιλους μου, τα παιδια στο Δημοτικο δεν φερνουν ποτε τα βιβλια σπιτι. Οταν γυριζουν ξεκουραζονται, δεν πηγαινουν ξενες γλωσσες κατι που το θεωρουν αυτονητο οτι διδασκονται στο σχολειο και οι αλλες δραστηριοτητες ειναι περιορισμενες λογω του υψηλου κοστους . 

 

Επισης τα τελευταια χρονια το μεσο επιπεδο των Ελληνων μαθητων στην κατανοηση κειμενου και τα Μαθηματικα ειναι χαμηλο σε παγκοσμια κλιμακα, σε αντιθεση με καποιες δεκαετιες  πιο πριν.  Αυτο επιβεβαιωνει για αλλη μια φορα οτι τα παιδια δεν γινονται πιο εξυπνα με την πολλη  υλη και τις πολλες δραστηριοτητες. 

 

Διαβαστε αυτο

 

https://sanejoker.info/2014/10/the-loneliness-of-the-long-distance-rabbit.html

[edit admin τοποθετήθηκε ο σύνδεσμος πηγή όπου βρίσκεται αυθεντικό το κείμενο του συγγραφέα]

 

 

 

 

Επεξεργάστηκαν 22 Οκτωβρίου,2018 by ΛΕΜΟΝΙΑ2

[Αναιδα]

Παραθετω το κειμενο,  γιατι πιστευω αξιζει να το διαβασουμε ολοι οι γονεις.   

 

 

Δεν ζούμε, τρέχουμε.

Όλο τρέχουμε, κάτι να προλάβουμε, κάτι να κάνουμε, κάποιον να δούμε, κάτι να πληρώσουμε, κάτι να ακούσουμε, κάτι να μάθουμε, κάτι να διαβάσουμε, κάτι.

 

Απ’ τη στιγμή που ανοίγουμε τα μάτια μας μέχρι να τα κλείσουμε, τρέχουμε.

Ακόμα και τις στιγμές που ξεκουραζόμαστε, ακόμα και στον ελεύθερο χρόνο μας, ακόμα και τότε κάτι πρέπει να κάνουμε.

~

«Τι κάνεις;»
«Τίποτα»
(αυτή είναι η πιο ανησυχητική απάντηση)

«Τι κάνεις;»
«Τρέχω»
(αυτή είναι η πιο συνηθισμένη απάντηση)

~

Αν μείνεις για μια ώρα χωρίς να κάνεις τίποτα, απλώς κοιτώντας τον τοίχο ή το δέντρο απέναντι, αισθάνεσαι ενοχές.

Αν σε δουν να μένεις έτσι για μια ώρα, χωρίς να κάνεις τίποτα, απλώς κοιτώντας τον τοίχο ή το δέντρο απέναντι, θα σου προτείνουν αντικαταθλιπτικά.

Γιατί πέρα από τις δουλειές που πρέπει να κάνεις, πέρα από τα καθήκοντα σου, θα μπορούσες να αξιοποιήσεις αυτή την ώρα, διαβάζοντας, ακούγοντας μουσική, κάνοντας γυμναστική -αντί να χάνεις το χρόνο σου.

Λες και η ώρα του ρεμβασμού είναι χαμένη ζωή.
Λες και η υπόλοιπη ζωή, όπου όλο τρέχουμε κάτι να προλάβουμε, είναι κερδισμένη ζωή.

~~{}~~

Ακόμα και τα παιδιά μας τα γαλουχούμε με το ιδανικό της άοκνης προσπάθειας.

Ερεθίσματα, ακόμα περισσότερα ερεθίσματα, καταιγισμός ερεθισμάτων από την κούνια, μην τυχόν και δεν ακούσει Μότσαρτ, μην τυχόν και δεν μιλήσει ως τα δύο, και περισσότερα ερεθίσματα μετά, και παιχνίδια εκπαιδευτικά και διάβασμα και μουσική προπαιδεία και εξωσχολικές δραστηριότητες και εποικοδομητικό παιχνίδι (λες και το παιχνίδι μπορεί να είναι κάτι άλλο) και dvd και τάμπλετ και κολυμβητήριο και δύο ξένες γλώσσες από νωρίς (γιατί τότε μαθαίνουν πιο εύκολα), τα παιδιά μας τρέχουν πίσω μας κι αυτά.

Τρέχουμε εμείς, τρέχουν και τα παιδιά μας.

~

Πρέπει πάντα να κάνεις κάτι, να μην «χάνεις τον καιρό σου», να μη σπαταλάς τον καιρό σου.

Όμως αυτή η άδεια ώρα είναι ανάγκη του ανθρώπου.

Όταν αφήνουμε τον νου μας να αδειάσει, τότε πλησιάζουμε περισσότερο τον πυρήνα μας.

Γιατί όλα όσα μάθαμε κι όλα όσα μαθαίνουμε, όλα όσα κάνουμε και όλα όσα τρέχουμε να προλάβουμε (all that you give, all that you deal, all that you buy -beg, borrow or steal), είναι ενδύματα του νου και όταν τον νου τον βαρυφορτώνεις τότε αυτός, αναπόφευκτα κάποια στιγμή, καταρρέει.

Οι ψυχικές ασθένειες είναι η πανδημία του σύγχρονου πολιτισμού. Κατάθλιψη, ψυχαναγκασμοί, φοβίες και κυρίως άγχος.

~

Γιατί τρέχουμε. Τρέχουμε να προλάβουμε τη ζωή και δεν καταλαβαίνουμε ότι η ζωή έχει μείνει πίσω.

Αυτό που κυνηγάμε είναι η fata-morgana των προσδοκιών που πρέπει να έχουμε.

Γιατί πρέπει να είμαστε επιτυχημένοι, πρέπει να έχουμε περισσότερα λεφτά, πρέπει να είμαστε καλλιεργημένοι-έξυπνοι-όμορφοι-γυμνασμένοι-αδύνατοι-χαρούμενοι-ευτυχισμένοι, πρέπει να έχουμε τα πιο έξυπνα παιδιά, και πρέπει να ξεπεράσουμε τους άλλους, να έχουμε περισσότερα λεφτά από τους άλλους, να είμαστε πιο καλλιεργημένοι-έξυπνοι-όμορφοι-γυμνασμένοι-αδύνατοι-χαρούμενοι-ευτυχισμένοι από τους άλλους…

Πρέπει να κάνουμε, πρέπει να είμαστε, πρέπει να έχουμε κάτι παραπάνω και κάτι παραπάνω και όλο τρέχουμε για να το έχουμε και όλο πασχίζουμε για να πετύχουμε αυτό το κάτι παραπάνω, αυτό το μεγάλο, και τελικά έρχεται μια στιγμή όπου καταλαβαίνεις ότι έχασες εκείνο το μικρό και «λίγο παρακάτω» που είχες.

~~{}~~

Δεν απόλαυσες το σώμα σου και την νεότητα σου, γιατί πάντα ήθελες να είσαι πιο αδύνατος/η, πιο όμορφος/η, πιο sexy, πιο Μπραντ Πητ/Αντζελίνα Τζολί.

Όταν όμως είσαι ογδόντα χρονών και κοιτάς τις φωτογραφίες της νεότητας καταλαβαίνεις ότι ήσουν πιο όμορφος/η απ’ όσο πίστευες τότε.

~

Δεν απόλαυσες τον σύντροφο σου, γιατί διαρκώς γκρίνιαζε και δεν έβγαζε αρκετά λεφτά, και δεν ήταν αρκετά ρομαντικός-όμορφος-ερωτικός και γιατί δεν πρόλαβες να ασχοληθείς μαζί του, είχατε το Τρέξιμο.

Αλλά στα ογδόντα, όταν πια δεν θα τον έχεις δίπλα σου, νοσταλγείς τη γκρίνια του και τα ελαττώματα του και εκείνον τον χαζό τρόπο που σου έλεγε: «Ε, ναι, σ’ αγαπώ. Πάλι τα ίδια θα λέμε;»

~

Δεν απόλαυσες τα παιδιά σου, γιατί έπρεπε να τα στείλεις στον παιδικό σταθμό ώστε να μπορείς να τρέχεις για να τους προσφέρεις τα πάντα και έπρεπε να τα προετοιμάσεις για το νηπιαγωγείο, να τα στείλεις διαβασμένα στο δημοτικό, να τα στείλεις να μάθουν αγγλικά-γαλλικά-μουσική-θέατρο-μπαλέτο-υπολογιστές, και έπρεπε να διαβάζουν όλη μέρα για να περάσουν στο πανεπιστήμιο και μετά έφυγαν από το σπίτι πριν να το καταλάβεις.

Και στα ογδόντα σου, κοιτάς τις φωτογραφίες των παιδιών σου και καταλαβαίνεις ότι δεν πρόλαβες να τα αγκαλιάσεις όσο ήθελες, δεν πρόλαβες να παίξεις μαζί τους, γιατί έπρεπε να τρέχεις και έπρεπε να τρέχουν κι εκείνα.

~~{}~~

Κοιτάς πίσω και καταλαβαίνεις ότι δεν πρόλαβες τίποτα.

Ούτε τους φίλους σου να δεις ούτε τους γονείς σου να καταλάβεις ούτε έρωτες να ζήσεις ούτε να χορέψεις ούτε να κάνεις αυτά που θεωρούσες σημαντικά όταν ήσουν παιδί.

Κι αυτό σου φαίνεται παράξενο. Όλο έτρεχες κι όμως δεν πρόλαβες.

Γιατί έτρεχες τότε; Για να πληρώσεις όλους τους λογαριασμούς; Μα ακόμα χρωστάς και νέοι λογαριασμοί έρχονται κάθε μέρα.

Και καταλαβαίνεις ότι έτρεχες για να επιβιώσεις.

~

Λυπάμαι που στο λέω, αλλά τώρα, στα ογδόντα, δεν έχεις χρόνο για τύψεις.

Έχεις λίγο χρόνο να ζήσεις ακόμα, μην τον χαραμίσεις σε τύψεις γι’ αυτά που δεν έζησες. Άλλωστε ο χρόνος πάντα έτσι είναι, λίγος, όσων χρονών και να είσαι.

Πάρε μια βαθιά ανάσα και άδειασε τον νου σου.

Μην τρέχεις πια. Στάσου!

~

Κι αν δεν είσαι ογδόντα, αν έχεις μικρά παιδιά, πιάστα απ’ το χέρι, αγκάλιασέ ‘τα, παίξε μαζί τους. Τόσο γρήγορα, πριν να το καταλάβεις, δεν θα θέλουν να τα κρατάς απ’ το χέρι, δεν θα είναι παιδιά.

Κι εσύ δεν θα είσαι νέος, ζωντανός για πολύ ακόμα. Ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών διαρκεί η ζωή, όσο και να τρέχεις.

Στάσου! Πάρε μια ανάσα.

[Macgyver]

Για να «μην τρέχεις» χρειάζεται είτε να είσαι απολύτως ολιγαρκής (αδύνατον στη σημερινή εποχή) , είτε να έχεις παρά πολλά χρήματα ώστε να έχεις την πολυτέλεια να βάζεις άλλους να εργάζονται αντ’ εσου . Προσωπικα θεωρώ ότι η ισορροπία χάθηκε όταν η γυναίκα έγινε ανεξάρτητη και βγήκε στην αγορα εργασίας . Αλλά είναι τεράστια συζήτηση με πολλές συνιστώσες , εξαιρετικα πολλές αποχρώσεις κλπ και πιο κατάλληλη για το parentscafe.  Από τότε κατ’ εμε... τρέχουμε όλοι ... 

[kotsifikos]

Αχ αυτό συζητούσα το σκ με μία φίλη, πως πιάνω τον εαυτό μου να τρέχω από το πρωί έως το βράδυ, και μόνιμα νιώθω κουρασμένη χωρίς όμως ουσιαστικά να κάνω κάτι να το αλλάξω. Ξαπλώνω το βράδυ στο κρεβάτι μου και από την πίεση της ημέρας που μόλις πέρασε νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει στα αυτιά μου, προσπαθώ να σκεφτώ τι ξέχασα να κάνω, να οργανώσω στο μυαλό μου το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας, και εκεί χωρίς να το καταλάβω με παίρνει ο ύπνος, ακούω το ξυπνητήρι και πρέπει να σηκωθώ να βγάλω εις πέρας την ημέρα που ήρθε ....Δεν θέλω το παιδί μου να μάθει να ζει και αυτό έτσι..αλλά δεν ξέρω πως θα το αλλάξω.

Νομίζω πως η λύση είναι σταματήσω να απαιτώ από τον εαυτό μου να είμαι τέλεια σε όλα, ενώ δεν υπάρχει λόγος, πρέπει να κατεβάσω ταχύτητα και να απολαύσω την καθημερινότητα μου με την οικογένεια μου χωρίς να με νοιάζει αν υπάρχει χνούδι στο πάτωμα, ή σκόνη στο τραπέζι, ή αν τα ρούχα είναι στοίβα ασιδέρωτα.

 

Κάνω edit γιατί από τα γραφόμενα μου φάνηκα πολύ μίζερη ενώ δεν είμαι!

 

 

 

Επεξεργάστηκαν 24 Οκτωβρίου,2018 by kotsifikos

[Deena]

Εγώ πάλι πιστεύω προσωπικά στην δύναμη του μυαλού και στην δυνατότητα που έχει ο κάθε άνθρωπος να επιλέγει την οπτική με την οποία αντιμετωπίζει τα πράγματα.

 

Οι συνθήκες ζωής είναι πάνω-κάτω δεδομένες και στην πλειοψηφία τους παρόμοιες για όλους, εξαιρούνται φυσικά περιπτώσεις ακραίας ανέχειας, σοβαρών προβλημάτων υγείας και, από την άλλη, απόλυτου πλούτου και ανυπαρξίας εγνοιών για την επιβίωση.

 

Κοινώς, όντως όλοι τρέχουμε και εν πολλοίς αυτό δεν είναι στο χέρι μας, έχουμε οδηγηθεί σε αυτή την κατάσταση από μια σειρά παραγόντων εντός και εκτός ελέγχου μας, είναι όμως στο χέρι μας να διαμορφώσουμε την οπτική μας.

 

Προσωπικά επιλέγω το "Είμαι υγιής, έχω δουλειά και τα παιδιά μου είναι γερά" από το "Κουράστηκα να τρέχω όλη μέρα". Όχι ότι δεν έχω φυσικά και τις "κακές" μου μέρες, αλλά δεν τους επιτρέπω να γίνονται ο κανόνας και να καθορίζουν την στάση μου προς την ζωή.

[kotsifikos]

49 minutes ago, Deena said:

Προσωπικά επιλέγω το "Είμαι υγιής, έχω δουλειά και τα παιδιά μου είναι γερά" από το "Κουράστηκα να τρέχω όλη μέρα". Όχι ότι δεν έχω φυσικά και τις "κακές" μου μέρες, αλλά δεν τους επιτρέπω να γίνονται ο κανόνας και να καθορίζουν την στάση μου προς την ζωή.

Αυτό νομίζω πως πρέπει να κάνουμε όλοι, έχεις απόλυτο δίκιο. Η δική σου οπτική είναι πολύ καλύτερη και θεωρώ πως βοηθάει και περισσότερο.

Πρέπει και εγώ να αρχίσω να το βλέπω έτσι.

 

[Silky]

Μετακομίστε επαρχία να βρείτε την υγεία σας. Πριν 4 χρόνια πήραμε την απόφαση να γυρίσουμε εκει που μεγάλωσα, ακόμα και τώρα λέμε ότι πήραμε την σωστή απόφαση παρόλο που επαγγελματικά ακόμα είμαστε πιο δύσκολα. Ανεβαίνουμε Αθήνα κάθε λίγο για ψώνια κλπ και δεν μας έχει λείψει καθόλου. Ακούω από φίλους «ξεκινάω από το σπίτι για να είμαι σε μια ώρα εκεί» και δεν καταλαβαίνω πως μας φαινόταν πριν λίγα χρόνια λογικό αυτό. Μια ώρα στο αυτοκίνητο να βλέπεις αλλά αυτοκίνητα , γιατί και στην επαρχία θες κάτι και μπορεί να πρέπει να πας στην παραδίπλα πόλη που είναι μια ώρα αλλά βλέπεις πράσινο, βλέπεις άλογα και προβατάκια και κατσικάκια πεύκα και κουτσουπιες, και τώρα που γράφω ακούω τα πουλάκια και απέναντι μου έχω δασάκι και ο γείτονας έχει 2 άλογα που κάθε πρωί αν έχει καλή μέρα τα βοσκαει και ανοίγω κουρτίνες και αντί να δω καλώδια βλέπω αυτά τα δυο πλάσματα και αν ξεχάσεις το αυτοκίνητο ξεκλείδωτο ένα βράδυ δεν θα γίνει τίποτα, δεν αγχώνομαι για πάρκινγκ, χαλάω τα μισά λεφτά από πριν λόγω καυσίμων και διοδίων, στην μισή ώρα κενό μπορώ να γυρίσω σπίτι να φάω σαν άνθρωπος η αν πάρω σάντουιτς να το φάω με θέα θάλασσα για να χαλαρώσω. Κάθε απόγευμα μπορώ να δω το ηλιοβασίλεμα άσχετα που τώρα το συνήθισα και όταν γέννησα καλοκαίρι έβγαινα στο μπαλκόνι και έβλεπα αστέρια όχι φώτα και άκουγα τους γρύλους όχι κόρνες και βουητό. 

[Lenia16]

1 hour ago, Silky είπε:

Μετακομίστε επαρχία να βρείτε την υγεία σας. Πριν 4 χρόνια πήραμε την απόφαση να γυρίσουμε εκει που μεγάλωσα, ακόμα και τώρα λέμε ότι πήραμε την σωστή απόφαση παρόλο που επαγγελματικά ακόμα είμαστε πιο δύσκολα. Ανεβαίνουμε Αθήνα κάθε λίγο για ψώνια κλπ και δεν μας έχει λείψει καθόλου. Ακούω από φίλους «ξεκινάω από το σπίτι για να είμαι σε μια ώρα εκεί» και δεν καταλαβαίνω πως μας φαινόταν πριν λίγα χρόνια λογικό αυτό. Μια ώρα στο αυτοκίνητο να βλέπεις αλλά αυτοκίνητα , γιατί και στην επαρχία θες κάτι και μπορεί να πρέπει να πας στην παραδίπλα πόλη που είναι μια ώρα αλλά βλέπεις πράσινο, βλέπεις άλογα και προβατάκια και κατσικάκια πεύκα και κουτσουπιες, και τώρα που γράφω ακούω τα πουλάκια και απέναντι μου έχω δασάκι και ο γείτονας έχει 2 άλογα που κάθε πρωί αν έχει καλή μέρα τα βοσκαει και ανοίγω κουρτίνες και αντί να δω καλώδια βλέπω αυτά τα δυο πλάσματα και αν ξεχάσεις το αυτοκίνητο ξεκλείδωτο ένα βράδυ δεν θα γίνει τίποτα, δεν αγχώνομαι για πάρκινγκ, χαλάω τα μισά λεφτά από πριν λόγω καυσίμων και διοδίων, στην μισή ώρα κενό μπορώ να γυρίσω σπίτι να φάω σαν άνθρωπος η αν πάρω σάντουιτς να το φάω με θέα θάλασσα για να χαλαρώσω. Κάθε απόγευμα μπορώ να δω το ηλιοβασίλεμα άσχετα που τώρα το συνήθισα και όταν γέννησα καλοκαίρι έβγαινα στο μπαλκόνι και έβλεπα αστέρια όχι φώτα και άκουγα τους γρύλους όχι κόρνες και βουητό. 

Ευχαριστούμε πολύ, μας έκανες την καρδιά περιβόλι!

[Mama_Anesti_]

2 ώρες πρίν, Silky είπε:

Μετακομίστε επαρχία να βρείτε την υγεία σας. Πριν 4 χρόνια πήραμε την απόφαση να γυρίσουμε εκει που μεγάλωσα, ακόμα και τώρα λέμε ότι πήραμε την σωστή απόφαση παρόλο που επαγγελματικά ακόμα είμαστε πιο δύσκολα. Ανεβαίνουμε Αθήνα κάθε λίγο για ψώνια κλπ και δεν μας έχει λείψει καθόλου. Ακούω από φίλους «ξεκινάω από το σπίτι για να είμαι σε μια ώρα εκεί» και δεν καταλαβαίνω πως μας φαινόταν πριν λίγα χρόνια λογικό αυτό. Μια ώρα στο αυτοκίνητο να βλέπεις αλλά αυτοκίνητα , γιατί και στην επαρχία θες κάτι και μπορεί να πρέπει να πας στην παραδίπλα πόλη που είναι μια ώρα αλλά βλέπεις πράσινο, βλέπεις άλογα και προβατάκια και κατσικάκια πεύκα και κουτσουπιες, και τώρα που γράφω ακούω τα πουλάκια και απέναντι μου έχω δασάκι και ο γείτονας έχει 2 άλογα που κάθε πρωί αν έχει καλή μέρα τα βοσκαει και ανοίγω κουρτίνες και αντί να δω καλώδια βλέπω αυτά τα δυο πλάσματα και αν ξεχάσεις το αυτοκίνητο ξεκλείδωτο ένα βράδυ δεν θα γίνει τίποτα, δεν αγχώνομαι για πάρκινγκ, χαλάω τα μισά λεφτά από πριν λόγω καυσίμων και διοδίων, στην μισή ώρα κενό μπορώ να γυρίσω σπίτι να φάω σαν άνθρωπος η αν πάρω σάντουιτς να το φάω με θέα θάλασσα για να χαλαρώσω. Κάθε απόγευμα μπορώ να δω το ηλιοβασίλεμα άσχετα που τώρα το συνήθισα και όταν γέννησα καλοκαίρι έβγαινα στο μπαλκόνι και έβλεπα αστέρια όχι φώτα και άκουγα τους γρύλους όχι κόρνες και βουητό. 

Και ζώντας σε χωριό μπορεί να τρέχεις και να μην προλαβαινεις!  

  Ή περιγραφή σου είναι πολύ αισθαντική αλλά απ την άλλη έχοντας περάσει κάποια χρόνια της ζωής μου σε χωριό γνωρίζω και μία άλλη αλήθεια. Δηλαδή, υπαρχει συνεχης συναναστροφη με τα ίδια άτομα (εξαρτάται βέβαια και απ τον πληθυσμό) που αν θες να αποφύγεις δεν μπορείς. Οι τρόποι διασκέδασης είναι ελάχιστοι. Οι δραστηριότητες που μπορείς να κάνεις είτε εσυ πχ γυμναστηριο είτε αργότερα τα παιδιά είναι περιορισμένες ως και ανύπαρκτες σε κάποια μέρη. Κάποια σχολεία στην επαρχία είναι διθεσα. Όσο όμορφα κι αν είναι τα πεύκα, όσο γλυκιά μυρωδιά κι αν έχει το θυμάρι κάποια στιγμή νιώθεις εγκλωβισμένος στον ίδιο σου τον τοπο.

 

  Στο θέμα τώρα, εγώ δεν δουλεύω, παρ όλα αυτά τρέχω όλη μέρα κ  σκέφτομαι πότε θα έρθει ή ώρα να ξεκουραστω το βραδυ. Τότε πετάγεται μπροστά μου το πιτσιρίκι μου με γέλια και λεξουλες και συλλογίζομαι πόσο θα μου λείψουν αυτές οι στιγμές καθώς μεγαλώνει. Δεν θα είναι πάντα μωρό, δεν θα είμαι πάντα νέα. Και κάπου εκεί συντομευω ότι κανω και προσπαθώ να τον χορτασω να του δώσω ότι μπορώ με όσες αντοχες εχω και δεν εχω. Γιατί κακά τα ψέμματα η μητρότητα είναι ένας καθημερινός αγώνας!

[Silky]

Ναι υπάρχει η συναναστροφή με τα ίδια άτομα, ζω σε έναν δήμο με 12000 κόσμο μοιρασμένο σε 3-4 μεγάλα χωριά και μια κωμόπολη. Σε κάθε εκδήλωση, στις 3-4 μεγαλες καφετεριες θα δεις τα ίδια πρόσωπα. Αλλά ξέρεις τι δεν υπάρχει; Τα πρεζακια στο μέτρο, οι ρομα και τα παιδιά τους έξω από μεγάλα σουπερμάρκετ και στις καφετέριες (έχουμε 3 οικογενειες ρομα και είναι ενταγμένοι, είναι παλιατζηδες η πουλάνε χάλια και γλαστρεσ), δεν υπάρχουν εξαθλιωμένοι άνθρωποι τριγύρω. Φτωχοί ναι αλλά κανεις δεν κοιμάται στον δρόμο και στα πεζοδρόμια. Περπατάς και δεν προσεχείς την τσάντα σου ενστικτωδώς ούτε κλειδώνομαι όταν μπαίνω στο αυτοκίνητο. Την τσάντα μου την έχω στον συνοδηγό και στα φανάρια δεν έχει επαιτες.

Οσο για τις δραστήριοτητες, επειδή το είχα αγχος σε συζήτηση με φιλικό ζευγάρι στην Αθήνα μου είπαν ότι ούτε αυτοί πάνε τα παιδιά τους σε όλα αυτά που φαντάζοντουσαν διότι δεν υπάρχει χρόνος. Όταν σχολάει από τα Αγγλικά στις 5 πως να πάει κολυμβητήριο στις 6 που ο γονιός θέλει μια ώρα και κάτι. Και αν πάει θα γυρίσει σπίτι στις 8 που μένει χρονος για διάβασμα και ύπνο δηλαδή στο τρέξιμο. Ναι το παιδί μου μπορεί να πάει Αγγλικά και 2-3 γλώσσες ακόμα σε ιδιαίτερα, δεν έχει ιδιωτικό σχολείο που θα το ήθελα, αλλά όταν σχολαει θα γυρνάει σπίτι θα τρώει θα πηγαίνει Αγγλικά, η μουσική, η ποδόσφαιρο και όταν επιστρέφει σπίτι η ώρα θα είναι 5. Η αν πηγαίνει ολοήμερο 6. Θα διαβάζει μια ώρα και θα μπορεί να παίξει, όχι στους δρόμους όπως παλιά αλλά στον κήπο, και μπορώ να έχω σκύλο και γάτες, η να πάει στο γείτονοπουλο 2 δρόμους πιο πέρα. Επισης μην τρελαίνεσαι η επαρχία έχει προχωρήσει. Αυτό που μου λείπει είναι ο κινηματογράφος και το θέατρο, μου λείπει που για να πάω το παιδί μου στο πλανητάριο η στην Ακρόπολη η στο λούνα πάρκ πρέπει να το έχω κανονίσει μήνα πριν. Αλλά μπορώ να το πηγαίνω στην θάλασσα κάθε μέρα. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. 

[Sentir...natureza]

Θα συμφωνησω με @Silky οτι στην επαρχια κυλανε αρκετα πιο αργα τα πραγματα. Η ποιοτητα ζωης ειναι σαφως ανωτερη, αρκει καποιος να εχει τον νου να προσεχει και να ζει αυτες τις στιγμες, γιατι κακα τα ψεματα δεν ειναι ολοι οσοι ζουν στην επαρχια τοσο ποιητικοι με τα αλογα και τα πουλακια (εγω μαζι σου @Silky ), αλλα καποια στιγμη απλα τα θεωρεις και αυτα δεδομενα μη δινοντας σημασια. Σιγουρα, δεν εχεις καποιες ανεσεις που θα ειχες σε μια μεγαλη πολη, δεν μπορεις πχ να παραγγειλεις κινεζικο, αλλα καλυτερα για να εχεις κινητρο να το φτιαξεις μονος σου  .

Οποτε, αποψη μου ειναι, οτι ακομη κι αν ζεις σε μεγαλη πολη (προσωπικα πλεον που εχω συνηθισει την επαρχια, ουτε την "μεγαλουπολη" του νομου που μενω δεν αντεχω) σημασια εχει να μαθεις να εκτιμας τις στιγμες και να τις ΖΕΙΣ. Εσεις που ζειτε στις πρωτευουσες εχετε την ευκαιρια να παρακολουθησετε σεμιναρια "Ενδυνειδητοτητας". Ειναι μια πρακτικη που μας μαθαινει (ή μας ξαναμαθαινει) να εκτιμουμε και να ζουμε το καθε τι, χωρις απλα να το προσπερναμε. Ψαξτε το λιγο, αξιζει, θα μαθετε να ζειτε χωρις να τρεχετε.

[vtgian]

Καλά δεν είναι και μαύρο-άσπρο, επαρχία όλα ιδανικά, ήσυχα και ασφαλή και όσοι ζουν στην πόλη είναι κάθε μέρα στη κίνηση, με τα πρεζάκια, τις κλεψιές και τη φασαρία. Ούτε όσοι δουλεύουν στις μεγάλες πόλεις κάνουν απαραίτητα τόση ώρα για τη δουλειά τους. Το ότι τα πράγματα κυλάνε πιο αργά στην επαρχία είναι γεγονός, αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι είναι πιο ποιοτικά. Γιατί και τη θεία μου που μένει σε ένα χωριό έξω από το Βόλο αν την ρωτήσεις πως περνάει, θα σου πει ότι δεν προλάβαίνει ούτε να φτύσει, κτήματα, ζώα, παλιό σπίτι που θέλει συντήρηση, κήπος, τρέχα κάθε λίγο και λιγάκι στο κοντινό κεφαλοχώρι, ανασφάλεια μήπως οι μεγαλύτεροι πάθουν κάτι και που να βρεις γιατρό.

 

Υπάρχουν και αστικές περιοχές με γειτονιές ήσυχες και ανθρώπινες και πολλοί έχουν φτιάξει τη ζωή τους με τέτοιο τρόπο που να μην τρώνε χρόνο σε μετακινήσεις. Φτώχια και εξαθλίωση υπάρχει και στο τελευταίο μέρος, μη γελιόμαστε, το γεγονός ότι δεν τους βλέπουμε να κοιμούνται στον δρόμο προσωπικά δε μου κάνει διαφορά.

 

Το θέμα είναι πως χτίζεις τη ζωή σου, τι ιεραρχείς ως προτεραιότητα, ποιες είναι οι αξίες σου.

Παίζει ρόλο και το πόσο επιδράς εσύ ο ίδιος στο περιβάλλον σου, στη γειτονιά σου. Μένω στην Αθήνα (όχι σε χλιδάτη γειτονιά να διευκρινήσω), σε πολυκατοικία, αλλά έχω κοντά το βουνό, έχω γείτονες με κότες, τα ξημερώματα ακούω αηδόνια. Η δουλειά μου είναι σχεδόν 15 λεπτά από το σπίτι μου. Γυρίζω αλλά δεν ταμπουρώνομαι, έχω επιδιώξει να γνωρίσω τους γείτονες μου, θα βγω το απόγευμα βόλτα ίσως και στο βουνό ή να διαβάσω ένα βιβλίο στο μπαλκόνι και θα μιλήσω σε τουλάχιστον 3-4 άτομα, θα χαιρετήσω τον ψιλικατζή. Αγγλικά, δραστηριότητες κλπ είναι όλα κοντά, τα περισσότερα με τα πόδια, αλλά όταν κάποιοι επιλέγουν να γράψουν το τρίχρονο μπαλέτο, εγώ προτιμώ να παίξω μαζί της. Θα μπορούσα βέβαια να είμαι σαν μια γειτόνισσα μου που δε μιλάει σε κανέναν, τρέχει συνεχώς γιατί θέλει τα παιδιά να πάνε στην καλύτερη εξωσχολική δραστηριότητα στην άλλη άκρη του κόσμου, τα έχει φορτώσει με ένα σκασμό υποχρεώσεις, η ίδια έχει άλλες τόσες και μονίμως γκρινιάζει ότι δεν της φτάνει ο χρόνος. Το μπαλκόνι μου είναι πραγματικά πολύ πολύ μικρό, αλλά βλέπει λιγουλάκι θάλασσα, έχω βάλει τις γλαστρούλες μου και είναι ο παράδεισό μου. Επίσης ευχαριστιέμαι να τρώω με φίλους (τα γνωστά τραπεζώματα) και δεν μας νοιάζει αν είμαστε με ένα πιάτο στο χέρι γιατί δε χωράμε. 

Το "δεν ζούμε-τρέχουμε" είναι στάση ζωής, είναι φιλοσοφία. Και στην ερημιά του τόπου να είσαι με όλα εξασφαλισμένα, αν σε τρώει ο καημός να αποκτήσεις περισσότερα ή πως να ασφαλίσεις αυτά που έχεις και ξεχνάς ότι είσαι άνθρωπος, τότε μια ζωή θα τρέχεις. Άποψή μου, η ευτυχία είναι εσωτερική υπόθεση, το περιβάλλον είναι τι αρέσει στο καθένα. Εγώ για παράδειγμα γουστάρω που βγαίνω βολτα και ακούω ένα γείτονα που παίζει κλαρινέτο, άλλη πιάνο, που είχα ευκαιρίες για να μάθω κάποια ειδικά χόμπυ (όπως αργυροχρυσοχοοια), το θέατρο, οι συναυλίες, ο κινηματογράφος μας αρέσουν πάρα πολύ οικογενειακώς. Γενικά, το αστικό τοπίο δε με κουράζει, μου είναι γνώριμο, οικείο, μου αρέσει το πλήθος ερεθισμάτων, η πολυπολιτισμικότητα, ίσως γιατί μεγάλωσα σε πόλη. Ευχαριστιέμαι την επαφή με τη φύση, αλλά να ζήσω για παράδειγμα σε χωριό μου φαίνεται απελπιστικό. Αν κάποιος έχει μεγαλώσει στην επαρχία, μου φαίνεται πολύ λογικό να του φαίνεται πιο οικείο ένα πιο φυσικό περιβάλλον. Έχοντας ζήσει για λίγο σε χωριό (όχι παιδί) η δική μου εμπειρία ήταν έλλειψη κουλτούρας, χλευασμός του όποιου διαφέρει, μία μικροκοινωνία που γύρναγε γύρω από τον εαυτό της μονίμως, κουτσομπολιό. Ως νέο καλλιεργημένο άτομο, εμένα αυτό το περιβάλλον μου φαινόταν αποπνικτικό και σε καμία περίπτωση δε θα ήθελα να μεγαλώσω εκεί το παιδί μου. Και μιλάμε απλώς για ένα χωριό λίγο πιο έξω από τη συμπρωτεύουσα. Στο μεταξύ πλάκα πλάκα, εδώ Αθήνα ποτέ δεν είχαμε διάρρηξη, εκεί έχουν προσπαθήσει να μπουν τουλάχιστον 4 φορές! Για να μην παρεξηγηθώ, δεν υποστηρίζω ότι είναι έτσι η ζωή στην επαρχία. Λέω ότι αυτή ήταν η δική μου εμπειρία και ότι εγώ βρίσκω την ευτυχία σε άλλου τύπου περιβάλλοντα. Βασικά, βρίσκω την ευτυχία στα πρόσωπα της οικογένειάς μου, των φίλων μου, των συναδέλφων μου και επιδιώκω ο χρόνος που τους αφιερώνω να είναι ουστιαστικός. Για εμένα, ευτυχία είναι στο τέλος της ημέρας να μπορείς να έχεις την ικανότητα να αναλογιστείς πως πέρασες και το αποτέλεσμα να έχει θετικό πρόσημο όχι μόνο για εσένα αλλά και για τους γύρω σου.

 

[Mama_Anesti_]

20 ώρες πρίν, Silky είπε:

Επισης μην τρελαίνεσαι η επαρχία έχει προχωρήσει

Είσαι τυχερή που ζεις σε ένα τόσο εξελιγμένο χωριό, που συνδιάζει σύγχρονες ανέσεις με την φυσική ομορφιά. Εγώ είχα στο μυαλό μου αλλά μέρη όχι απαραίτητα αποκομμένα. Υπάρχουν χωριά που δεν έχουν μόνιμο αγροτικό γιατρό, δεν έχουν παιδική χαρά, το κοντινότερο βενζινάδικο όπως και το ΑΤΜ απέχου χιλιόμετρα. 

 

 Συμφωνω απόλυτα με την @vtgian   Το "τρεχούμε, δεν ζούμε" είναι τρόπος ζωής. Ή ουσία βρίσκεται στο να είσαι ευχαριστημένος με αυτά που έχεις είτε λίγα είτε πολλά και να ξέρεις να τα χαίρεσαι. 

[Silky]

Όλα τα τουριστικά μέρη έχουν αναγκαστικά εκσυγχρωνιστει από δομές ( στα νησιά δεν ξέρω). Μπορεί να μην εχει νοσοκομείο αλλά έχει κέντρο υγειας που κάνει κάτι παραπάνω από τα βασικά. Έδω πχ έχει 2 κρεβάτια εντατικής. Επισης αναγκαστικά ο κόσμος άλλαξε κουλτούρα εδώ και χρόνια. Ακόμα πχ και η μάνα μου που είναι 70 βλέποντας τους τουρίστες να πηγαίνουν σε ένα ντόπιο μίνι θέατρο πήγε και αυτή και της άρεσε. Ο κόσμος δηλαδή βγήκε από τον μικρόκοσμο του κοτσομπολιου και της περιθωριοποίησης του διαφορετικού ίσως αναγκαστικά γιατί πως να κοροϊδέψεις αυτόν που σου αφήνει χρήμα. 

Ίσως να έχει παραμείνει έτσι στα χωριά που είναι 1000 κάτοικοι η που δεν βλέπουν ξένο άνθρωπο για δείγμα. 

[Αναιδα]

 

Σιγουρα στην επαρχια η ποιοτητα ζωης ειναι καλυτερη,  ομως και οι μεγαλες πολεις εχουν τα θετικα τους.

 

Και εγω αυτη την περιοδο ζω  σε μια μικρη κομωπολη σαν της Silky , με ολα αυτα τα ωραια πλεονεκτηματα που γραφει η κοπελα και ισως ακομα  περισσοτερα, γιατι ζω σε ενα πανεμορφο παραδοσιακο οικισμο και  πολυ δραστηριο σε πολιτιστικες εκδηλωσεις.  Περπαταμε στο δρομο, οντως  τελειως ανεμελα, χωρις να κοιταμε τα αυτοκινητα, χωρις να φοβομαστε οτι θα μας κλεψουν, κλεινουμε την πορτα του σπιτιου μας χωρις αυτο το φοβερο αγχος να κλειδαμπαρωθουμε.  

Ομως.... αναπολω  και την  μεγαλυτερη πολη των 50.000 κατοικων.    Οταν επιστρεφω στην πολη μου χαιρομαι που βρισκω τα παντα , σε μαγαζια, σε γιατρους και εχω  πολλες επιλογες.    Νιωθω, περισσοτερο, ελευθερια!     Ευχαριστιεμαι ακομα και με το ΤΖΑΜΠΟ!!!!!  

 

Επισης  εζησα σαν φοιτητρια στην Θεσσαλονικη, μεσα στο κεντρο, και εχω τις καλυτερες αναμνησεις. 

 

Ομως παρολα τα ΤΟΣΑ  πλεονεκτηματα της κομωπολης  δεν νομιζω οτι θα ηθελα τελικα να μεινω για παντα σε μια τοσο κλειστη κοινωνια.  

 

 

Πιστευω οτι η  ευτυχια  ειναι μεσα μας ανεξαρτητα απο την περιοχη που μενουμε.

 

Θα πρεπει να βρουμε χρονο να κοιταξουμε πιο βαθια μεσα μας και να  σκεφτουμε:

Μας αρεσει αυτος ο τροπος ζωης?  Οταν φτασουμε στα 70, 80  και κοιταξουμε πισω μας θα μπορεσουμε να πουμε οτι ειμαστε ευχαριστημενοι  απο τη ζωη μας? 

Ερωτευτηκαμε; 

Aπολαυσαμε τα παιδια μας και την οικογενεια μας; 

Δημιουργησαμε  ΙΣΟΡΡΟΠΗΜΕΝΟΥΣ  και ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΥΣ ενηλικες;   

Οι γονεις μας,  τα αδέρφια μας,   οι φιλοι μας ηταν ευχαριστημενοι απο εμας;  Tους βοηθησαμε οταν μας ειχαν αναγκη ωστε να είμαστε ενταξει με την συνειδηση μας; 

Εαν  θα μπορεσουμε να απαντησουμε καταφατικα σε αυτα τα ερωτηματα  τοτε ναι ειμαστε συνειδητοποιημενοι για τον τροπο ζωης που εχουμε επιλεξει.

 

Νομιζω οτι η Ζωη  ειναι  AΠΛΗ  και μονοι μας την  εχουμε δυσκολεψει. Ψαχνουμε την ευτυχια σε εξωτερικους παραγοντες και εχουμε υπερμετρες προσδοκιες απο τον εαυτο μας  και τα παιδια μας. 

Τι θελουμε απο τα παιδια μας?  Τα κανουμε ευτυχισμενα?  Τα φορτωνουμε με ολες τις δραστηριοτητες για να  παρουν  ολα τα εφοδια, απο το υπερβολικο μας αγχος να μην υστερουν  και φοβαμαι οτι τα κανουμε πιο ανασφαλη και αγχωτικα. 

 

Επεξεργάστηκαν 25 Οκτωβρίου,2018 by ΛΕΜΟΝΙΑ2

[Αναιδα]

Θα γραψω ενα παραδειγμα με τις ξενες γλωσσες. 

Ολοι οι συμμαθητες τους παιδιου μου ξεκινησαν Αγγλικα απο την Α η Β  Δημοτικου.Ειμαστε σχεδον οι μονοι που δεν πηγαιναμε. Και με ρωτουσαν οι αλλοι γονεις.

""Μα δεν τον πας Αγγλικα"    Η αληθεια ειναι οτι με εκαναν και ενιωθα ασχημα και με εφερναν στη θεση να απολογηθω. . Προσπαθουσα μεσα μου να μην επηρεαζομαι . Και ειναι δυσκολο.

Ξεκινησαμε στη Γ Δημοτικου με 1 ωρα μονο ιδιαιτερα. 

Εφτασε ολους τους συμμαθητες του και ξεπερασε πολλους, γιατι  ηταν πιο ωριμο σε αυτη την ηλικια το παιδι, οπως μου ειχαν πει και καποιες καθηγητριες Αγγλικων. 

Νιωθω τουλαχιστον απο μια δραστηριοτητα οτι προσεφερα στο παιδι περισσοτερο ωφελιμο  χρονο, ΞΕΚΟΥΡΑΣΗς ΚΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ.  

 

υ.γ. Αυτα που γραφω εδω ειναι συνεχεια ενος αλλου post , αλλα βρισκεται σε αποκρυψη και δεν μπορω να καταλαβω το λογο. 

Επεξεργάστηκαν 25 Οκτωβρίου,2018 by ΛΕΜΟΝΙΑ2

[vtgian]

πρίν από 13 λεπτά , Silky είπε:

Όλα τα τουριστικά μέρη έχουν αναγκαστικά εκσυγχρωνιστει από δομές ( στα νησιά δεν ξέρω). Μπορεί να μην εχει νοσοκομείο αλλά έχει κέντρο υγειας που κάνει κάτι παραπάνω από τα βασικά. Έδω πχ έχει 2 κρεβάτια εντατικής. Επισης αναγκαστικά ο κόσμος άλλαξε κουλτούρα εδώ και χρόνια. Ακόμα πχ και η μάνα μου που είναι 70 βλέποντας τους τουρίστες να πηγαίνουν σε ένα ντόπιο μίνι θέατρο πήγε και αυτή και της άρεσε. Ο κόσμος δηλαδή βγήκε από τον μικρόκοσμο του κοτσομπολιου και της περιθωριοποίησης του διαφορετικού ίσως αναγκαστικά γιατί πως να κοροϊδέψεις αυτόν που σου αφήνει χρήμα. 

Ίσως να έχει παραμείνει έτσι στα χωριά που είναι 1000 κάτοικοι η που δεν βλέπουν ξένο άνθρωπο για δείγμα. 

 

Σαφώς όπου υπάρχει τουρισμός αυτό αποτελεί κίνητρο να "ανοίξει" το μυαλό. Η αδελφή μου που δούλεψε σε αρκετά νησιά ως δασκάλα, δεν το βίωσε αυτό. Επίσης ακόμα και σε "δυνατούς" τουριστικούς προορισμούς, ο τομέας της υγείας ήταν σε κάποια μέρη πολύ πίσω (δε θυμάμαι τι εξέταση έπρεπε να κάνει, βασική πάντως και έπρεπε να έρθει Αθήνα από Πάρο). Στα Κύθηρα που μένουν φίλοι μας, τα ίδια.

Η δική μου εμπειρία προέρχεται από χωριό λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη (ούτε 30χλμ) το οποίο την τελευταία 25ετία έχει μετοικηθεί από Θεσσαλονικείς που έχτισαν/αγόρασαν εκεί τη νέα τους μόνιμη κατοικία. Η επιλογή του συγκεκριμένου χωριού (όπως και άλλων παρόμοιων στην περιοχή) έγινε από ανθρώπους 35+ ετών που ήθελαν α) μεγαλύτερα σπίτια β)επιζητούσαν ένα πιο φυσικό και ήσυχο περιβάλλον. Επίσης η Θεσσαλονίκη ήταν "δίπλα" οπότε θέματα υγείας αντιμετωπίζονταν άμεσα. Από την ολιγοετή επαφή που είχα με τους ντόπιους οι περισσότεροι ήταν σε αυτό που περιγράφω παραπάνω, οι ελάχιστοι διαφορετικοί ασφυκτιούσαν (και όλοι έχουν πλέον φύγει). Θεωρώ ότι όσο είσαι σε δημιουργική ηλικία (και δεν βγάζω από αυτήν την με-παιδιά φάση) είναι πολύ λίγα και συγκεκριμένα τα επαγγέλματα που μπορείς να εξασκήσεις και εξελίξεις ζώντας αποκλειστικά στην επαρχία. Αν πχ ήμουν δασκάλα ή είχα επαφή με τουρισμό (παροχή τουριστικών υπηρεσιών) ίσως μου ήταν πιο εύκολο. 

Αλλά και πάλι, όλα αυτά έχουν μεγάλη ή μικρή αξία ανάλογα με τον καθένα. Έχω φίλη που μετακόμισε σε ένα χωριό στη Πάτμο, με παιδί  1,5 έτους και έκανε και 2ο. Ασχολείται με δημιουργικό επάγγελμα (χειροτέχνισσα) και έχει πελάτες κυρίως τουρίστες. Είναι τρισευτυχισμένη όλη η οικογένεια. Αν ρωτούσες εμένα θα σου έλεγα οτι επιλέγω και το που θα πάω διακοπές με κριτήριο να έχει νοσοκομείο σε μια ώρα το πολύ, οπότε το σενάριο πχ της αεροδιακομιδής μου φαίνεται εφιάλτης 

 

πρίν από 1 λεπτό , ΛΕΜΟΝΙΑ2 είπε:

Θα γραψω ενα παραδειγμα με τις ξενες γλωσσες. 

Ολοι οι συμμαθητες τους παιδιου μου ξεκινησαν Αγγλικα απο την Α η Β  Δημοτικου.Ειμαστε σχεδον οι μονοι που δεν πηγαιναμε. Και με ρωτουσαν οι αλλοι γονεις.

""Μα δεν τον πας Αγγλικα"    Η αληθεια ειναι οτι με εκαναν και ενιωθα ασχημα και με εφερναν στη θεση να απολογηθω. . Προσπαθουσα μεσα μου να μην επηρεαζομαι . Και ειναι δυσκολο.

Ξεκινησαμε στη Γ Δημοτικου με 1 ωρα μονο ιδιαιτερα. 

Εφτασε ολους τους συμμαθητες του και ξεπερασε πολλους, γιατι  ηταν πιο ωριμο σε αυτη την ηλικια το παιδι, οπως μου ειχαν πει και καποιες καθηγητριες Αγγλικων. 

Νιωθω τουλαχιστον απο μια δραστηριοτητα οτι προφερα στο παιδι περισσοτερο ωφελιμο  χρονο, ΞΕΚΟΥΡΑΣΗς ΚΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ.  

 

Αυτό ακριβώς είναι η ουσία (και είναι και κάτι που έχουμε αποφασίσει και εμείς για την μικρή μας, δε πα να λέει ο κόσμος). Με τη μεγάλη κάναμε το ίδιο και μάλιστα ξεκίνησε στη πέμπτη, με τη διαφορά ότι στο γυμνάσιο σταμάτησε εντελώς γιατί πήγε σε ιδιωτικό σχολείο που τα αγγλικά είναι σχεδόν το ίδιο σημαντικά με τα ελληνικά (και διδάσκονταν σωστά ακόμα και σε τάξη 30 παιδιών). Μιλάει πλέον αγγλικά σαν μητρική γλώσσα, χωρίς κανένα έξτρα κόπο. Εγώ σαν παιδί ήμουν πνιγμένη στις "δραστηριότητες", ξένες γλώσσες, μουσική, αθλήματα. Θυμάμαι ηλικιωμένες γειτόνισσες να λένε στη μάνα μου "καλέ αυτό το καημένο το παιδάκι όλο τρέχει, πότε ξεκουράζεται;"

Οι αναμνήσεις που έχω από τους γονείς μου είναι του Σαββατοκύριακου, αφού μόνο τότε υπήρχε χρόνος για εμάς και αναρωτιέμαι πως διαχειρίζονται αυτή την απώλεια οι γονείς που "τρέχουν". Οι δικοί μου το έκαναν με το σκεπτικό να φτιάξουν το μέλλον μας και με την προσδοκία ότι όταν μεγαλώσουμε θα έχουμε τον χρόνο και θα μπορούμε να είμαστε δίπλα τους. Μια προσδοκία που διαψεύστηκε, αφού κανένας γονιός δεν μπορεί να ορίσει που θα βρεθούν ως ενήλικες τα παιδιά του. Και κάπως έτσι ζούμε πλέον σε άλλες πόλεις και μαθαίνουμε να ζούμε ο ένας με την απώλεια του άλλου. 

[Αναιδα]

Ξερεις ειναι πολυ δυσκολο να αντισταθεις στο ρευμα. Οταν βλεπεις οτι ολοι γυρω σου προσφερουν στα παιδια τους τοσα πολλα, αρχιζεις και αναρρωτιεσαι. Μηπως το δικο μου θα μεινει πισω?  Γιατι τα αλλα να γνωριζουν τοσα, που μπορει να εχουν και λιγοτερες δυνατοτητες,  και το δικο μου οχι? 

Αυτη ειναι η παγιδα που πεφτουμε συχνα οι γονεις. Πρπει να δουλευουμε συνεχως μεσα μας  ωστε  να μην παρασυρομαστε  απο την ταση της εποχης  και να  θεσουμε προτεραιτητες στη ζωη μας με κριτηριο το  καλο  των παιδιων μας μακροπροθεσμα,  δινοντας την μεγαλυτερη βαρυτητα στην ψυχικη τους  ισορροπια και  ΕΥΤΥΧΙΑ. 

Επεξεργάστηκαν 25 Οκτωβρίου,2018 by ΛΕΜΟΝΙΑ2

[Silky]

Ίσως για αυτό στην επαρχία τα πράγματα είναι πιο ήσυχα. Επειδή οι επιλογές είναι περιορισμένες όποτε δεν υπάρχει κάτι να αντισταθείς. Το νορμαλ είναι εδώ τα παιδιά να πηγαίνουν στο δημοτικό 1 ξένη γλώσσα (σπάνια να ξεκινάνε 2η Πέμπτη η έκτη αν δεν πάνε μουσική πχ) και μια δραστηριότητα φυσικής αγωγής (ποδόσφαιρο, μπάσκετ, χορό, μπαλέτο, καράτε/τζούντο, ιππασία η τέννις), επισης υπάρχουν πρόσκοποι, δραστηριότητες της εκκλησίας και Υπάρχουν και άλλοι μίνι ομίλοι πχ σκάκι, επιτραπέζια αντισφαίριση. 

 

Δεν έχω καταλάβει όσον αφορά τι εννοούμε διαφορετικο. Έχω την εντύπωση πως αν δεν μιλάμε για πολύ μικρές κοινωνίες ίσα ίσα που είναι πολύ πιο δεχτηκες.

 

Η Αθήνα από εδώ ειναι2 1/2 ώρες, είναι ωραία που μπορώ αυθημερόν και την επισκέπτομαι για ψώνια, ικεα κλπ αλλά η καθημερινότητα της δεν μου λείπει. 

2 χρόνια μου πηρε ο σύζυγος να μάθει την διαφορά κατσίκας, κατσίκι,γίδα,πρόβατο,προβατίνα,αρνάκι,τράγος και κριάρι. Πάλι καλά που του αρέσει εδώ.  

 

[Έσπερος]

@Silky μια χαρά ο σύζυγος! Κι εγώ στην ίδια κατάσταση είμαι από την ανάποδη, είμαι τελείως άσχετη με αυτά και έχω βρεθεί να περικυκλώνομαι από αγελάδες που διασχίζουν τον δρόμο πηγαίνοντας στο σχολείο το πρωί! Αγελάδα ξεχωρίζω αλλά με τα αιγοπρόβατα έχω ένα θεματάκι ειδικά στην ορολογία! 

 

Σε γενικές γραμμές θα έλεγα ότι στο θέμα του χρόνου η επαρχία υπερτερεί. Μπορείς να κάνεις πάρα πολλά χωρίς άγχος. Όχι μόνο τα παιδιά. Και οι καθημερινές δουλειές. Βέβαια έχεις άλλα άγχη, πχ η αεροδιακομιδή που ανέφερε η vtgian. Εδώ κάθε μέρα διαβάζουμε στα τοπικά νέα για μεταφορά ασθενών με το λιμενικό σε νησί με νοσοκομείο. Ωστόσο, στις τουριστικές περιοχές, το καλοκαίρι έχει πολύ τρέξιμο. Όποιος έχει κάποιο κατάστημα, και δεν εννοώ μόνο όσα σχετίζονται με τον τουρισμό, είναι από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ και τα σαββατοκύριακα. Ή όσοι έχουν παράλληλα κάποια αγροτική εργασία, μπορεί να τρέχουν μετά τη δουλειά τους. Ακόμα κι έναν κήπο ή ένα περιβόλι να έχεις, σου τρώει χρόνο να τον περιποιηθείς. Ακόμα και η κυκλοφοριακή συμφόρηση λόγω του τουρισμού κάνει τις μετακινήσεις δύσκολες. Δεν είναι όλα χαλαρά και ανέμελα ούτε στην επαρχία! 

 

Το αν τα παιδιά θα έχουν πολλές δραστηριότητες ή όχι δεν είναι θέμα απαραίτητα Αθήνας ή επαρχίας. Εγώ μένω σε νησί περίπου των 10000 κατοίκων. Με δεδομένα ηπειρωτικής Ελλάδας δεν το λες καν πόλη. Αλλά έχει απ' όλα: ποικιλία αθλημάτων, καθηγητές για 3 γλώσσες, υπολογιστές, μουσική, παραδοσιακό και μοντέρνο χορό, ναυτικό όμιλο, και κατηχητικό για όσους ενδιαφέρονται. Άλλα παιδιά κάνουν πολλά, άλλα παιδιά κάνουν λίγα. Αναλόγως τι θέλουν οι γονείς. Άλλα είναι πιεσμένα σαν ρομποτάκια, άλλα μεγαλώνουν πιο ανέμελα με φυσιολογικές εξωσχολικές δραστηριότητες (πχ μια γλώσσα, ένα άθλημα άντε και ένα όργανο) και πολύ ελεύθερο παιχνίδι ή δραστηριότητες στη φύση πχ ψάρεμα ή φροντίδα των ζώων της οικογένειας ή αγροτικά. Καποια μένουν πιο μακριά και ζήτημα αν κάνουν Αγγλικά. Φυσικά δεν υπάρχει άγχος των αποστάσεων γιατί είναι όλα κοντά και στην ανάγκη θα βρεθεί κι ένας γείτονας ή φίλος ή συγγενείς να βοηθήσει με κάποιες μετακινήσεις. Ξέρω όμως και στην Αθήνα γονείς που δουλεύουν πολλές ώρες και είναι τόσες οι αποστάσεις που δεν είναι αυτονόητο ότι θα φορτώσουν το πρόγραμμα των παιδιών με πολλά, γιατί δεν προλαβαίνουν να τα συνδυάσουν ή υπάρχει μεγάλο κόστος και των δραστηριοτήτων και των μετακινήσεων. 

 

 

Για τα εξωσχολικά, εγώ προσωπικά είμαι της άποψης ότι τα παιδιά δεν χρειάζονται πολλές οργανωμένες δραστηριότητες όταν είναι μικρά. Μαθαίνουν πολλά μέσα στο σπίτι παρατηρώντας τους γονείς. Κατακτούν δεξιότητες έτσι, τις οποίες δεν χρειάζεται να πληρώσεις για να τις αποτκήσουν. Γιατί να το πας πχ για messy play; Ας βοηθήσει στο μαγείρεμα. Ακόμα και για τα Αγγλικά, πιστεύω ότι αν έχεις την ευχέρεια, δηλαδή γνωρίζεις το κατάλληλο άτομο, είναι καλύτερο να τα καθυστερήσεις και αντί να το στέλνεις φροντιστήριο από δευτέρα ή τρίτη δημοτικού, να ξεκινήσεις με ένα ιδιαίτερο αργότερα, τετάρτη ή και πέμπτη. Για να κάνει όμως πιο εντατικά με το δικό του ρυθμό. Στην αρχή του δημοτικού μπορείς να κάνεις μουσική και  κάποιο άθλημα ή χορο. Δεύτερη γλώσσα ανάλογα με τις κλίσεις του παιδιού. Και στο γυμνάσιο να την ξεκινήσει, δεν έγινε και κάτι. Το ιδανικό είναι το ιδιαίτερο. Μέσα στη χρονιά μπορεί να κοστίζει πολλά αλλά μακροπρόθεσμα, αν προχωρήσεις με γρηγορότερο ρυθμό, θα κερδίσεις. Και τα πτυχία των ξένων γλωσσών είναι λίγο υπερπροβεβλημένα στη χώρα μας. Όταν πήγα για μεταπτυχιακό στην Αγγλία και έπρεπε να ξαναδώσω για πιστοποιητικό γλωσσομάθειας γιατί ήθελαν κάτι πρόσφατο, ένιωσα πολύ κορόιδο που είχαν πείσει τους γονείς μου πόσο καλό είναι να έχω το Proficiency στην Ά Λυκείου, από τη στιγμή που δεν σκόπευαν να με στείλουν στα 18 έξω. Ή πχ κάποιο πτυχίο γερμανικών λέει ότι δεν είναι για κάτω από 18 νομίζω, εκτός αν δηλώσει ο γονέας ότι το γνωρίζει και το επιθυμεί, και υπάρχουν γονείς που το κάνουν. Γιατί; Όλο αυτό το τρέξιμο δημιουργεί παιδιά πιεσμένα τόσο στο σχολείο, που συχνά τα παρατάνε στο πανεπιστήμιο ή τέλος πάντων αδρανούν, κι ας έχουν περάσει σε σχολές που κόπιασαν και τα ίδια και στερήθηκαν και οι γονείς τους πολλά για να τα καταφέρουν. Και πιο το αποτέλεσμα; Δεν γίνεσαι απαραίτητα πιο ανταγωνιστικός έτσι. Απλώς μαθαίνεις να τρέχεις χωρίς να σκέφτεσαι το γιατί, απλά και μόνο γιατί τρέχουν και οι άλλοι. Μήπως όμως θα ξεχωρίσει αυτός που σκέφτεται διαφορετικά και πιο ελεύθερα και όχι αυτός που έμαθε να είναι μια καλοκουρδισμένη μηχανή;

 

[ponemeni]

On 10/25/2018 at 3:23 PM, ΛΕΜΟΝΙΑ2 said:

Ξερεις ειναι πολυ δυσκολο να αντισταθεις στο ρευμα. Οταν βλεπεις οτι ολοι γυρω σου προσφερουν στα παιδια τους τοσα πολλα, αρχιζεις και αναρρωτιεσαι. Μηπως το δικο μου θα μεινει πισω?  Γιατι τα αλλα να γνωριζουν τοσα, που μπορει να εχουν και λιγοτερες δυνατοτητες,  και το δικο μου οχι? 

Αυτη ειναι η παγιδα που πεφτουμε συχνα οι γονεις. Πρπει να δουλευουμε συνεχως μεσα μας  ωστε  να μην παρασυρομαστε  απο την ταση της εποχης  και να  θεσουμε προτεραιτητες στη ζωη μας με κριτηριο το  καλο  των παιδιων μας μακροπροθεσμα,  δινοντας την μεγαλυτερη βαρυτητα στην ψυχικη τους  ισορροπια και  ΕΥΤΥΧΙΑ. 

 

Καλησπέρα σας,

Εξαιρετικό το θέμα που ανοίξατε. Προσωπικώς πιστεύω ότι το να τρέχει κανείς αντί να ζει είναι επιλογή. Βλέπεις ανθρώπους να δουλεύουν 2 δουλειές για να μην λείψει τίποτε στο παιδί τους και τελικά στο παιδί λείπει το πιο σημαντικό, ο γονέας.

Βλέπεις μητέρες να δουλεύουν όλη μέρα και ο μισθός να πηγαίνει στην νταντά, βλέπεις πολλά γύρω σου.

Το να μην παρασύρεσαι από το ρεύμα και να κάνεις τις σωστές επιλογές είναι δύσκολο. Και τελικά ποιο είναι αυτό το ρεύμα? εγώ, εσείς οι γύρω μας. Πρέπει να μπει ένα φρένο, ένα stop σε αυτό. Και αυτό το φρένο θα το βάλουμε εγώ, εσείς οι γύρω μας.

Δυστυχώς πολλοί γονείς ορμώμενοι από ανασφάλειες, από ανικανοποίητες επιθυμίες ή από προσωπικές αποτυχίες αντανακλούν στο παιδί όλα όσα οι ίδιοι δεν μπόρεσαν ή δεν είχαν την ευκαιρία να επιτύχουν και για κάποιο λόγο θεωρούν πως πρέπει να το επιτύχει το παιδί τους.

Εδώ χρειάζεται μεγάλη υπερπροσπάθεια για να ξεπεραστεί το ΕΓΩ. Το ανικανοποίητο ΕΓΩ όπως είπε και ο Φρόιντ.

Είναι αστείο, κατ΄εμέ να πάει κάποιος το παιδί του από το νήπιο να μάθει Αγγλικά. Είναι αστείο να βάζει κάποιος γονιός 2 δραστηριότητες την ημέρα σε ένα παιδί. Και το αποτέλεσμα ποιο είναι? Ενας κουρασμένος γονιός και ένα κουρασμένο και πολλές φορές δυστυχισμένο παιδί.

Μεγαλώσαμε σε αλάνες, με το παιχνίδι κυρίαρχο στη ζωή μας, το εκπαιδευτικό σύστημα ήδη επιβαρύνει τα παιδιά με τόσες στείρες πολλές φορές γνώσεις και πληροφορίες γιατί να μην αξιοποιεί ο γονέας τον ελεύθερο χρόνο του παιδιού του να μην το περάσουν δημιουργικά? βόλτα στη φύση, βόλτες με άλλα παιδιά, παιχνίδι με άλλα παιδιά όχι με tablet και άλλα κουτά.

Δυστυχώς στις μέρες μας βλέπεις και το άλλο λυπηρό, να περιμένει ο γονέας που δεν εργάζεται να τελειώσει το παιδί του το σχολείο για να το στείλει όλο το καλοκαίρι σε διάφορα camp γιατί "δεν μπορεί να το έχει σπίτι".

Μήπως πρέπει να σκεφτούμε όλοι μας το ρόλο ως γονείς? Μήπως να σταματήσουμε να τρέχουμε και να ζήσουμε? Μήπως να μειώσουμε λίγο το εγώ μας?

 

[ΑΡΓΚ]

H κάθε οικογένεια έχει τις προτεραιότητές της, και το κάθε παιδί τις ιδιαιτερότητές του. Μπορεί μία οικογένεια π.χ. να θεωρεί απαράδεκτο το παιδί να μην έχει καθημερινή φυσική δραστηριότητα, όπως μία άλλη να θεωρεί ασύλληπτο να μην μάθει το παιδί ξένες γλώσσες σαν τη μητρική ή δεν ξέρω τι άλλο. Αν οτιδήποτε από όλα αυτά γίνει με σεβασμό στους ρυθμούς και τις προτιμήσεις του παιδιού, δεν καταλαβαίνω γιατί να βλάπτεται η οικογένεια ή το παιδί. Το να βάλεις ένα παιδί π.χ. να κάνει 5 ώρες Γερμανικά τη βδομάδα αν τα απεχθάνεται, ή ποδόσφαιρο επειδή ήταν το όνειρο του μπαμπά, είναι φοβερά καταπιεστικό για όλους. Το να δείξει όμως ένα παιδί ένα ενδιαφέρον για μία ξένη γλώσσα (με τον κατάλληλο δάσκαλο και μέσα από παιχνίδι αν μιλάμε για νήπιο) ή να θελήσει να γραφτεί σε μία σχολή πολεμικών τεχνών μαζί με τον κολλητό του φίλο, δεν νομίζω ότι δημιουργεί πίεση σε κανέναν ή ότι το παιδί θα το δει σαν αγγαρεία, ίσα ίσα. Και κακά τα ψέματα, το ερώτημα είναι και ποια είναι η εναλλακτική: αν είναι το "η γειτονιά μας δεν είναι κατάλληλη για παιχνίδι έξω, νυχτώνει νωρίς, και ποιος θα μαγειρέψει αν είμαι όλο το απόγευμα στην πλατεία" και καταλήγει το μικρό 5 ώρες μπροστά από μία οθόνη, χίλιες φορές καλύτερα να ξεκινήσει από το προνήπιο βόλεϋ, κοντραμπάσο και γιαπωνέζικα.

[Έσπερος]

16 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

H κάθε οικογένεια έχει τις προτεραιότητές της, και το κάθε παιδί τις ιδιαιτερότητές του. Μπορεί μία οικογένεια π.χ. να θεωρεί απαράδεκτο το παιδί να μην έχει καθημερινή φυσική δραστηριότητα, όπως μία άλλη να θεωρεί ασύλληπτο να μην μάθει το παιδί ξένες γλώσσες σαν τη μητρική ή δεν ξέρω τι άλλο. Αν οτιδήποτε από όλα αυτά γίνει με σεβασμό στους ρυθμούς και τις προτιμήσεις του παιδιού, δεν καταλαβαίνω γιατί να βλάπτεται η οικογένεια ή το παιδί. Το να βάλεις ένα παιδί π.χ. να κάνει 5 ώρες Γερμανικά τη βδομάδα αν τα απεχθάνεται, ή ποδόσφαιρο επειδή ήταν το όνειρο του μπαμπά, είναι φοβερά καταπιεστικό για όλους. Το να δείξει όμως ένα παιδί ένα ενδιαφέρον για μία ξένη γλώσσα (με τον κατάλληλο δάσκαλο και μέσα από παιχνίδι αν μιλάμε για νήπιο) ή να θελήσει να γραφτεί σε μία σχολή πολεμικών τεχνών μαζί με τον κολλητό του φίλο, δεν νομίζω ότι δημιουργεί πίεση σε κανέναν ή ότι το παιδί θα το δει σαν αγγαρεία, ίσα ίσα. Και κακά τα ψέματα, το ερώτημα είναι και ποια είναι η εναλλακτική: αν είναι το "η γειτονιά μας δεν είναι κατάλληλη για παιχνίδι έξω, νυχτώνει νωρίς, και ποιος θα μαγειρέψει αν είμαι όλο το απόγευμα στην πλατεία" και καταλήγει το μικρό 5 ώρες μπροστά από μία οθόνη, χίλιες φορές καλύτερα να ξεκινήσει από το προνήπιο βόλεϋ, κοντραμπάσο και γιαπωνέζικα.

Πίεση είναι όταν δεν το κανείς γιατί ταιριάζει στο παιδί ή στον τροπο σκέψης της οικογενειας αλλα γιατι "πρεπει". Για το πρεστίζ, γιατι θεωρεις οτι θα ειναι ανταγωνιστικό ετσι, γιατι δεν θες να το εχεις σπίτι, γθατι νομιζεις οτι το ελευθερο παιχνιδι ειναι χαζολογημα, κλπ.

 

Αυτο που λες μου θυμιζει την αδερφη μου που ηθελε να κανει δευτερο μουσικό όργανο. Η μητερα μου ηταν ικανοποιημένη που καναμε πιάνο σαν καθωσπρεπει κορες, δυσανασχετούςε ομως οταν οι υποχρεωσεις του ωδείου συγκρούονταν με υποχρεωσεις του σχολειου (ο καθωσπρεπισμός εχει αυστηρές προτεραιοτητες) και δεν καταλάβαινε γιατι ηθελε το δευτερο όργανο. Γι αυτην οι δραστηριοτητες ηταν για να μην "καθομαστε" και κοινωνικη υποχρέωση.