Αυτισμός και διαφορετικότητα

[ΜΑΡΥ.Τ]

Τα όσα γράφω για τις συνθήκες εδώ ίσως έχουν σχέση με το ότι ήμουν στην Γερμανία 5 χρόνια, και εκεί η ένταξη των ατόμων με ειδικές ανάγκες ή που είναι απλώς "διαφορετικά", στην κοινωνία και στην εργασία είναι πολύ μεγαλύτερες και δεδομένες, συγκριτικά με εδώ στην Ελλάδα..

και για αυτό εδώ ίσως μου φαίνονται οι ευκαιρίες λιγότερες.

 

 

Πραγματικά έτσι είναι!

Όπως είπα και εγώ μεγάλωσα στην Γερμανία και έφυγα όταν έγινα 18 ετών.

Η οικογένεια μου ( Γονείς, αδέλφια, Θείες κλπ.) ζούνε ακόμα εκεί. Όντος μεγαλώσαμε μαζί με άτομα τα οποία είχαν κάποιες ιδιαιτερότητες, μικρές ή μεγάλες.

Η Θεία μου έχει ένα αγοράκι 3 ετών το οποίο το έστειλε στον παιδικό. Μου είπε ότι στην τάξη τους υπάρχουν παιδάκια με αναπηρίες, με αυτισμό κλπ και οι δασκάλες τα μαθαίνουν να παίζουν όλα μαζί. Μάλιστα, από όσο μου είπε η θεία μου επέλεξε η ίδια να στείλει τον μικρό σε έναν τέτοιο παιδικό, ώστε να μάθει το πόσο διαφορετικός μπορεί να είναι ο κάθε ένας από μας, με στόχο να μάθει ότι και ο ίδιος είναι διαφορετικός αλλά τόσο πολύτιμος για την ίδια ( είναι υιοθετημένος).

Δεν είμαι ειδικός όμως νομίζω ότι εδώ στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Όντως σε αυτά τα θέματα είμαστε πολύ πίσω.

Πάντως το θεωρώ εντελώς παράλογο να δω το παιδί μου να φέρεται άσχημα (για οποιονδήποτε λόγω) σε ένα παιδάκι και να μην αντιδράσω, θέλω να πιστεύω ότι θα καταφέρω και να κάνει φίλους και να σέβεται τους ανθρώπους, οι οποίοι είναι διαφορετικοί από αυτόν. Βέβαια καλό είναι να μην λέμε μεγάλα λόγια, αλλά όσο περνάει από το χέρι μου δεν θα επιτρέψω τέτοια συμπεριφορά.

[lena]

Πάντως σε γενικές γραμμές νομίζω ότι φταίει το γεγονόως ότι προορίζουμε τα παιδιά μας να γίνουν τα καλύτερα, έτσι θέλουμε να κάνουν παρέα με παιδιά που είναι επίσης καλοί μαθητές ώστε να έχουν θετικές επιροές.

 

Αγαπητή φίλη, σε τι ακριβώς προσπαθούμε να κάνουμε τα παιδιά μας να γίνουν καλύτερα? Είναι τελείως διαφορετικό ο καλός μαθητής από τον καλό χαρακτήρα. Βέβαια είναι ευχής έργο να συνυπάρχουν και τα δύο. Θέλει όμως προσοχή προς τα που θα ωθήσουμε τα παιδιά μας και προς το τι θεωρούμε εμείς ΘΕΤΙΚΗ επηροή.

 

Μου είπε ότι στην τάξη τους υπάρχουν παιδάκια με αναπηρίες, με αυτισμό κλπ και οι δασκάλες τα μαθαίνουν να παίζουν όλα μαζί. Μάλιστα, από όσο μου είπε η θεία μου επέλεξε η ίδια να στείλει τον μικρό σε έναν τέτοιο παιδικό, ώστε να μάθει το πόσο διαφορετικός μπορεί να είναι ο κάθε ένας από μας, με στόχο να μάθει ότι και ο ίδιος είναι διαφορετικός αλλά τόσο πολύτιμος για την ίδια ( είναι υιοθετημένος).

 

Ναι, αυτό είναι θετική επιροή, και σας βεβαιώνω οτι αυτό το παιδάκι θα είναι όχι μόνο καλός μαθητής αλλά και ΑΝΘΡΩΠΟΣ στην κοινωνία του αύριο. Το να τρέχεις πίσω από τους από τους ισχυρούς φίλη Μαρία, καταπατάει την δική σου προσωπικότητα, δεν σε αφήνει να αναδείξεις τι κρύβεις μέσα σου. Δεν γίνεσαι ποτέ ανεξάρτητο άτομο, ούτε και βέβαια πέρνεις θετικές επηροές. Απλά ακολουθείς.

[ΜΑΡΥ.Τ]

Θα πρέπει πάνω από όλα να τους καλλιεργήσουμε την αυτοπεποίθηση τους, και φυσικά το να κάνουν παρέα με τα παιδιά αυτά χωρίς να ντρέπονται, και προπάντως να μπορέσουν να τα πλησιάσουν επειδή και αυτά τα παιδάκια έχουν κάτι θετικό στο χαρακτήρα τους, και όχι γιατι τα λυπούνται.

 

Υπάρχουν και άλλα παιδιά που είναι μεν ευαισθητοποιημένα αλλά φοβούνται να κάνουν παρέα με πιο αδύναμα παιδιά για να μην τα κοροϊδεύουν.

 

 

Ναι, είναι και αυτά που λέει η Μαρία.

[angela]

Ενα θα σας πώ!

Με την διαφορετικότητα δεν είναι ανάγκη να έχουμε γεννηθεί ! μπορούμε να την δημιουργήσουμε και μόνοι μας!

Αν εγώ τώρα βάψω τα μαλλιά μου μπλέ θα ξεχωρίζω και θα είμαι έξω από τα φυσιολογικά όρια θα είμαι διαφορετική και θα με κοιτάνε περίεργα και θα με κοροιδέψουν και θα με χλευάσουν !

Στην Γερμανία γεννήθηκα και εγώ και όλοι οι συγγενής μας είναι εκεί γιατί είναι γερμανοί ! Αν εκεί έχεις βαμμένο μαλλί ή ξυρισμένο κεφάλι έχουν μάθει να το αποδέχονται και αν και σε κοιτάνε κάπως τουλάχιστον δεν θα σε βρίσουν ή φτύσουν! Τα άτομα με ειδικές ανάγκες τους έχει προσφέρει η πολιτέια προνόμια ακόμη και ειδικούς χώρους για να κάθονται αυτοί με τα καροτσάκια, ακόμη και δημόσιες τουαλέτες για αυτούς!!!

Σε όλα τα πάρκινγκ υπάρχουν ειδικοί χώροι στάθμευσης για αναπήρους και το τηρούν οι πολίτες να μη σταθμεύουν εκεί! Σε έγκυο γυναίκα αδιανόητο να μη της προσφέρεις την θέση σε δημόσιο μέσω μεταφοράς ή σε κισέ να της δώσουν προτεραιώτητα κλπ!

Δε θα ξεχάσω το γεγονός ότι άνεργη στο ΟΑΕΔ πήγαινα κάθε μήνα και κανένας ποτέ δεν μου πρόσφερε την σειρά του όυτε στο κισέ , αλλά ούτε στο ανσασέρ, έξω έμεινα τόσες φορές και έπρεπε να πάρω το επόμενο , ακόμη και σήμερα που πηγαίνω σε δημόσια υπηρεσία και με βλέπουν με το παιδί που έχει πρόβλημα και δεν κάθεται ήσυχος και μουγκρίζει δεν με εξυπηρετόύν όταν τους λέω ότι έχει αυτισμό αλλά με κοιτάνε λές και τους είπα έχει AIDS και απλά απομακρύνονται να μη κολλήσουν αυτισμό!!!! ΑΙΣΧΟΣ!!!

Δεν λεώ ότι οι Γερμανοί είναι (είμαστε) άγιοι, όχι βέβαια απλά υπάρχει σωστή ενημέρωση και στο σπίτι και στο σχολείο αλλά προπάντων από την πολιτεία!

Τώρα το γιατί εγώ κάθομαι στην Ελλάδα με τις ανύπαρκες παροχές και τα τόσα προβλήματα και δεν πάωστην, κατά το ήμιση, πατρίδα μου είναι μόνο και μόνο ότι ο πατέρας του παιδιού μου είναι Έλληνας και θέλει να προπαθήσει να αγωνιστεί για το μέλλον του παιδιού του εδώ χωρίς να χρειαστεί να μεταναστεύσει!

Αλλώστε όπως χαρακτιριστικά μου λεει:

Και εδώ Ευρώπη είναι!!!

( Είναι;;;ρωτάω εγώ!)

[lena]

 

Γεια σου Angela, μην το ψάχνεις, δεν είναι και δεν θα γίνει ποτε, διότι ο Έλληνας θα μείνει για πάντα ΕΛΛΗΝΑΣ, με όλη την σημασία της λέξης.

[BIZELI]

Kαλημέρα σε όλους!!!

 

Διαβάζω με τρομερό ενδιαφέρον όλα τα παραπάνω και καταλήγω σε μία σκέψη που η αλήθεια είναι ότι με τρομάζει λίγο...το πόσο σημαντική είναι η θέση μας και η καθοδήγηση μας ως γονείς προς το παιδί μας....Σώπαααααααα θα μου πείτε, γρήγορα το κατάλαβες!!!

Η αλήθεια είναι ότι τώρα αρχίζω και καταλαβαίνω πως το κάθετι που θα του πω μετράει, το κάθε παράδειγμα που θα του δώσω είναι σημαντικό και η στάση που θα κρατήσω σε πολλά πράγματα θα του διαμορφώσουν τον χαρακτήρα του!

Ήθελα απλά να πω ειδικά στην angela και στην lena, ότι θέλω να μεγαλώσω έτσι την κόρη μου ώστε να κάνει τον κόσμο καλύτερο και πιο ανθρώπινο όχι μόνο γι'αυτήν αλλά και για τα δικά σας τα παιδιά...τουλάχιστον θα προσπαθήσω όσο μπορώ!

[Polina]

Διάβασα τις ιστορίες που παραθέσατε και πραγματικά συγκλονίστηκα! Η απορία που μου δημιουργήθηκε είναι η εξής: ο αυτισμός "αναδύθηκε" μέσα απο ένα τυχαίο γεγονός; δηλ αν ο μικρός δεν πάθαινε αυτό το επεισόδιο με τον χαλβά και όλη την τραυματική εμπειρία που ακολούθησε, δεν θα εκδήλωνε αυτή την ιδιαιτερότητα; Μπορεί να ρωτάω κάτι αυτονόητο, αλλά δεν έχω ιδιαίτερη πληροφόρηση για το θέμα και πραγματικά με ενδιαφέρει. Εχω ένα γυιό 2.5 ετών και θα ήθελα να τον βοηθήσω να αποδέχεται τις ιδιατερότητες όλων των ανθρώπων. Κατά κάποιο τρόπο και αυτός είναι "ιδιαίτερος", έχει στραβισμό και όπως καταλαβαίνετε με απασχολεί το πως θα τον αντιμετωπίσουν στο σχολείο (φοράει και γυαλάκια).

[maria]

Το θέμα είναι ότι τα παιδιά λειτουργουν αλλιώς. Θέλουν να είναι αποδεκτά από τα άλλα, και φυσικά δεν θέλουν μένουν στο περιθώριο.

 

Λόγω εμφάνισης (γυαλιά, και σιδεράκια) έχω υπάρξει και εγώ αντικείμενο περιφρόνησης. Ευτυχώς λόγω του χαρακτήρα μου, δεν έτυχε να είμαι από τα παιδιά που ρίχνουν κάτω, και κοροϊδεύουν, όμως πάντα ακολουθούσα.

 

Φυσικά καθώς μεγάλωσα έκανα παρέες περιθωριακά άτομα, και όχι τα δημοφιλή τα οποιά την εποχή που πήγαινα σχολείο ήταν αυτά με τα ακριβά ρούχα - και πήγα σε ένα δημόσιο σχολέιο στα Πατήσια, όχι κάτι ιδιαίτερο.

 

Επίσης λόγο ντυσίματος, ήμουν μαζί με την παρέα μου κακό παράδειγμα, είδικα στην πολυκατοικία που μας κοιτάγαν με μισό μάτι...Φυσικά δεν με ενδιέφερε, όμως εγώ το επέλεξα αυτό. Κάποιο παιδί που έχει κάποιο εμφανές πρόβλημα δεν αποκτά καν το δικαίωμα να συστήσει τον εαυτό του και να δείξει τον πραγματικό του εαυτό. Το θέμα είναι ότι όλα τα παιδιά, ακόμα και αυτά που δεν μπορούν να εκφραστούν, μπορούν και αισθάνονται και την απόρριψή και τον οίκτο και μάλιστα το ίδιο και ακόμα περισσότερο από τους υπόλοιπους αφού δέχονται και περισσότερα χτυπήματα.

 

Όσο αναφορά την παρότρυνση των γονιών, πολλές φορές οι γονείς συγχέουν τις έννοιες του καλού μαθητή με του καλού χαρακτήρα, ακόμα και με της εμφάνισης. Θεωρώ ότι αυτή την εποχή έχουν αλλάξει τα πράγμα από την εποχή που ήμασταν εμείς παιδιά, όμως και πάλι κρατώ μια επιφύλαξη.

[lena]

Κάποιο παιδί που έχει κάποιο εμφανές πρόβλημα δεν αποκτά καν το δικαίωμα να συστήσει τον εαυτό του και να δείξει τον πραγματικό του εαυτό.

 

Εδώ φίλη μου διαφωνώ. Δεν ξέρω αν κατά την γνώμη σου δεν πρέπει να το αποκτά αυτό το δικαίωμα, αλλά κατά την δική μου θα μάθω στην κόρη μου ΝΑ ΤΟ ΑΠΑΙΤΕΙ. Μπορεί να σπάσουμε τα μούτρα μας αρκετές φορές αλλά στο τέλος η δική μας φωνή θα είναι αυτή που θα ακουστεί.

[rike]

Με αφορμή το συγκεκριμένο θέμα θα ήθελα να πω ότι συμφωνώ ότι οι γονείς πρέπει να προετοιμάζουν τα παιδιά για τη διαφορετικότητα, αναπηρία κλπ και να τα ευαισθητοποιούν. Είναι όμως δύσκολο σε ένα 3χρονο ή 4χρονο παιδί να μιλήσεις για κάτι τέτοιο και να το καταλάβει όταν δεν υπάρχουν αφορμές. Και βέβαια υπάρχουν τρόποι μέσα από βιβλία αλλά δεν το κάνουν όλοι οι γονείς αν δεν υπάρχει συγκεκριμένη αφορμή και συγκεκριμένος λόγος.

Δεν βλέπουμε παιδιά με αυτή τη διαφορετικότητα γύρω μας, ή δε μας είναι ίσως γνωστό ότι έχουν αυτή τη διαφορετικότητα γιατί πολλές φορές και οι ίδιοι οι γονείς θέλουν να το καλύψουν ή να το προφυλάξουν.

Επίσης μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζει και το σχολείο αλλά και οι παιδαγωγοί που θα πρέπει να συστήσουν ένα παιδάκι με τον σωστό τρόπο που περιγράφτηκε στο βιβλίο.

Τα δικά μου παιδιά έχουν την "ατυχία" από μωρά να βλέπουν τη γιαγιά τους στο αναπηρικό καροτσάκι να μη μπορεί να μιλήσει και να περπατήσει αλλά να καταλαβαίνει τα πάντα. Έχουν εξικοιωθεί με αυτό σιγά σιγά και με κόπο, αλλά κάθε φορά είναι πολύ δυστακτικά στο να την πλησιάσουν. Έχουμε πει ότι η γιαγιά είναι τώρα άρρωστη, έχουν δει φωτογραφίες της που ήταν καλά, την αγαπάνε κλπ.

Επίσης... στο σχολείο τους είχαν για κάποιο διάστημα ένα παιδάκι με προβλήματα κινητικά και νοητικά, και μου έκανε εντύπωση ότι δε μου μίλησαν ποτέ για αυτό. Το είδα στη γιορτή του σχολείου που είπε το ποίημα του, και όταν ρώτησα την 4χρονη κόρη μου αν είναι μαζί τους το κοριτσάκι, μου μίλησε σα μεγάλη.

"Μαμά η Μαρία είναι ένα παιδάκι που είναι μεγάλο, αλλά το μυαλουδάκι της είναι σαν μωρό, και την αγαπάμε." Προφανώς ήταν δουλειά των δασκλάλων να τους μάθει να σέβονται και να αγαπάνε αυτό το παιδί.

 

Θέλω λοιπόν να καταλείξω ότι ναι οι γονείς πρέπει να διαπαιδαγωγίσουν τα παιδιά τους, αλλά θα πρέπει να υπάρχουν και αφορμές παραδείγματα και μια ολόκληρη κοινωνία να βοηθήσει σε αυτό και ακόμα και οι άνθρωποι που έχουν κάποια διαφορετικότητα θα πρέπει να απαιτούν τα δικαιώματά τους... και όχι να συμβιβάζονται και αποχωρούν. Και το ίδιο το παιδί με τη διαφορετικότητα θα πρέπει αυτό πρώτα να την αποδεχεχθεί, κι αυτό να μάθει να επιβιώνει και να επιβάλει τη διαφορετικότητα του, όχι να την κρύβει.

Ήμουν πάντα η πιο κοντή στην τάξη, κάτι που μπορεί να είναι αντικείμενο κοροϊδίας. Αλλά ποτέ δεν ένιωσα άσχημα για αυτό, αντίθετα το προέβαλα σαν επιχείρημα..... για να καθήσω πχ στο πρώτο θρανίο κλπ. Το αναγνώρισα στον εαυτό μου, το δέχτηκα και το αντιμετώπισα.

 

Τώρα και η μικρή μου είναι η πιο κοντούλα και μικροκαμωμένη. Όταν μου παραπονέθηκε ότι είναι τα παιδιά της είπαν ότι είναι μικρή, (4ρων ετών) της είπα ότι απλά άλλα παιδιά είναι πιο ψηλά ή κοντά αλλά αυτή ξέρει να γράψει το όνομά της, και είχε το μεγαλύτερο ποίημα στη γιορτή, ενώ κάποιο ψηλό παιδί δεν ξέρει. Άρα δε μετράμε έτσι το ποιός είναι πιο μεγάλος.

[maria]

Δεν ξέρω αν κατά την γνώμη σου δεν πρέπει να το αποκτά αυτό το δικαίωμα, αλλά κατά την δική μου θα μάθω στην κόρη μου ΝΑ ΤΟ ΑΠΑΙΤΕΙ.

 

Αυτό εννοουσα, ίσως η σωστή έκφραση θα ήταν "δεν του δίνεται το δικαίωμα" και ξέρω πολύ καλά ότι αυτό συμβαίνει, η τουλάχιστον συναίβεναι όταν ημουν εγώ παιδί.

 

Μπράβο σου, για όλη την προσπάθεια που κάνεις και ελπίζω η κόρη σου να απδιτέι αυτό το δικαίωμα ακόμη και όταν δεν βρίσκεται κάποιος ενήλικος μπροστά για να την υποστηρίξει

[lena]

Ειλικρινά ελπίζω κάποτε να τα καταφέρω. Ευχαριστώ!!!!

[ΣΟΦΙΑ]

Πιστεύω ότι εάν εμείς οι ίδιοι ως στάση ζωής δεν επιτρέπουμε την κοροϊδία και δεν την εφαρμόζουμε, αν είμαστε τρυφεροί και καλλιεργήσουμε το συναίσθημα τους, αν μας ενοχλεί η αδικία και την πολεμάμε αν δεν έχουμε ρατσιστικές τάσεις και ιδέες, θα λειτουργήσουμε σαν πρότυπο στα παιδιά μας. Ακόμα και αν δεν έχουμε άμεσο παράδειγμα όπως το θέτετε κάποιο παιδάκι με αυτισμό, ή κάποιο παιδάκι με κάποια αναπηρία.. σίγουρα έχουμε στην παιδική χαρά πιο μικρά πχ παιδάκια που το δικό μας αν μη τι άλλο δεν πρέπει να τα ενοχλήσει – σπρώξει κτλ., η κάποια παιδάκια άλλης εθνικότητας στο σχολείο, ή ηλικιωμένους ανθρώπους στη γειτονιά, ή ζώα. Μια φορά στην παιδική χαρά ο Δημήτρης μου που ήταν τότε ούτε δύο χρονών έδινε τη μπάλα του σε ένα κοριτσάκι ούτε 15μηνών με τόση προσοχή μην το χτυπήσει που οι γονείς του κοριτσιού απόρησαν και μου το σχολίασαν. Όπως και γω απορώ με κάποιους γονείς που βλέπουν ότι τα παιδιά τους παίζουν άγαρμπα προσβάλλοντας και πολλές φορές σπρώχνοντας κάποια παιδιά ή κοροϊδεύουν ηλικιωμένους, η βασανίζουν ζώα και δεν μιλάνε το αντιμετωπίζουν ΩΣ ΜΗ ΓΕΝΟΜΕΝΟ. Δεν μπορώ να το καταλάβω να το χωνέψω να το δεχτώ και είμαι σίγουρη ότι θα ρθω πολλές φορές αντιμέτωπη μ’ αυτές τις συμπεριφορές στη ζωή μου όπως και το παιδί μου. Ελπίζω να μην γίνει ποτέ θύμα αλλά πολύ περισσότερο θύτης γιατί ειδικά για το δεύτερο θα φταίω εγω.

[angela]

Διάβασα τις ιστορίες που παραθέσατε και πραγματικά συγκλονίστηκα! Η απορία που μου δημιουργήθηκε είναι η εξής: ο αυτισμός "αναδύθηκε" μέσα απο ένα τυχαίο γεγονός; δηλ αν ο μικρός δεν πάθαινε αυτό το επεισόδιο με τον χαλβά και όλη την τραυματική εμπειρία που ακολούθησε, δεν θα εκδήλωνε αυτή την ιδιαιτερότητα; .

 

Ανήκουμε στον δευτερογενή αυτισμό όπως μας είπαν και οι γιατροί!!!

Πάντως μας είπαν ότι και αν δεν γίνόταν το επεισόδιο με τον πνιγμό πάλι κάποια στιγμή θα εκδηλωνώταν γιατί απλά υπάρχει στα γονίδια!!!

Εγώ βέβαια δεν το πιστεύω αλλά ότι και να πιστεύω το κακό πλέων έχει γίνει!Ενημερωτικά σου γράφω τι ακριβώς είναι ο δευτερογενής αυτισμός:

 

...Ο δευτερογενής αυτισμός εκδηλώνεται στα δυόμισι έως τρία χρόνια, ύστερα από μια περίοδο κατά την οποία η ανάπτυξη ήταν φυσιολογική.

Η έναρξη συμπίπτει με γεγονότα ποικίλης σημασίας, όπως μια σωματική ασθένεια, ολιγοήμερη νοσηλεία, μετακόμιση της οικογένειας, αποχωρισμός από κάποιο αγαπημένο πρόσωπο. Το παιδί βιώνει ψυχοτραυματικά τη νέα εμπειρία, σταματά την εξέλιξή του και παλινδρομεί, χάνοντας τόσο την όποια ικανότητά του να μιλά όσο και κάποιες δεξιότητες που είχε αποκτήσει. Ταυτόχρονα παύει η επικοινωνία, το παιδί κλείνεται στον εαυτό του και βυθίζεται στον αυτισμό...

[ΜΑΡΥ.Τ]

Δηλαδή, είναι κάτι το οποίο περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία για να εκδηλωθεί??

Δεν υπάρχει από πριν κανένα σύμπτωμα?

Πόσο αναστρέψιμη μπορεί να είναι μια τέτοια κατάσταση? Αφού εξαρχής υπάρχει όπως γράφεις η περίοδο κατά την οποία η ανάπτυξη ήταν φυσιολογική.

[angela]

Δηλαδή, είναι κάτι το οποίο περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία για να εκδηλωθεί??

Δεν υπάρχει από πριν κανένα σύμπτωμα?

Πόσο αναστρέψιμη μπορεί να είναι μια τέτοια κατάσταση? Αφού εξαρχής υπάρχει όπως γράφεις η περίοδο κατά την οποία η ανάπτυξη ήταν φυσιολογική.

 

Δεν έχω όλες αυτές τις απαντήσεις , ακόμη και εγώ γιαυτές ακόμη ψάχνω και δεν παίρνω απάντηση, όλοι οι γιατροί ένα "δεν ξέρω τι να σας πώ" μου λένε"κοιτάξτε τι θα κάνετε τώρα" μου λένε, θα σου πώ μόνο πως στην δική μας περίπτωση ΌΛΑ ΗΤΑΝ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΠΝΙΓΜΟ!!!

(Το μόνο που είχα παρατηρήσει ήταν ότι δεν έδειξε ποτέ κάτι με το δείκτη του χεριού και τίποτε άλλο!!!)

Και αυτό ακριβώς με σκοτώνει κάθε μέρα!!!

[ΜΑΡΥ.Τ]

Αφού όπως λες είσαι μισή Γερμανίδα, δεν έχεις βρει καμιά άκρη από εκεί?

 

Αυτό το "δεν ξέρω τι να σας πώ" και εμένα με σκοτώνει πολλές φορές εδώ στην Ελλαδίτσα μας, αλλα τι να κάνω που την αγαπάω.

[angela]

Σε όλο τον κόσμο απλά κάνουν υποθέσεις για το τι θα μπορούσε να είναι η αιτία του αυτισμού , ικασίες δηλαδή, σίγουρο δεν είναι τίποτα μιας και είναι σαν τις ψυχικες νόσους που και γιαυτές απλά ικασίες κάνουν.

Στην Γερμανία και γενικώτερα στην ευρώπη απλά οι παροχές σε χρήμα και είδος είναι καλύτερες ειδικά σε είδος γιατί τιποτα δεν είναι ιδιωτικό στο θέμα της υγείας στα παρέχει το κράτος μέσω της ασφάλειάς σου!

Σε αυτό το επίπεδο υστερεί η Ελλάδα και σε αυτό το θέμα είναι η διαμάρτυρία όλων των γονέων που έχουν άτομα με ειδικές αναγκες!

Το ξέρετε ότι εκεί διαθέτουν ηλεκτρικά αναπηρικά καρότσια τελευταίας τεχνολογίας ακόμη και τις πάνες ακράτειας δωρεάν !

Στον τομέα παροχών είμαστε εδώ πάρα μα πάρα πολύ πίσω!

Εγκρίνουν στο ΙΚΑ 20 θεραπείες λόγου και 20 θεραπείες εργου και 20 θεραπείες ψυχολογου για 242,80 ευρώ τον μήνα 60 ώρες σύνολο δηλαδή και μισή ώρα λόγου ή έργου ή ψυχολόγου εμείς την πληρώνουμε από 30 μέχρι και 40 ευρώ την μία!!!

Είναι ή δεν έιναι ξεφτήλες!!!

[ΜΑΡΥ.Τ]

Κατάλαβα……..

Είναι όντως ξεφτίλες, στα θέματα υγείας είμαστε πολύ πίσω, θυμάμαι ότι όταν είχα πρωτοέρθει στην Ελλάδα, όλα αυτά μου φαίνονταν εξωφρενικά.

Το βασικό τώρα είναι να μπορέσετε να κάνετε το καλύτερο για το παιδάκι σας και όλοι εμείς οι υπόλοιποι να σας βοηθάμε και να επαγρυπνούμε για τα δικά μας τα παιδιά ……….

Ευχαριστώ που μοιράζεσαι μαζί μας τις πολύτιμες εμπειρίες και συμβουλές σου.

[angela]

Όταν αυτό το ειδικό παιδί μεγαλώνει δεν πρέπει να πάει σε ένα σχολείο;;; Σε ποιό να το στείλω;;; κανένας δεν μου έλεγε!!!

Η πρώτη τους απάντηση είναι στο κανονικό , μα δε μιλάει, έλεγα!

Ε τότε η δεύτερη απάντηση είναι σε ειδικό, σωστά αλλά που;;; δεν υπάρχουν δημόσια!!! μόνο αν έχεις χρήματα σε μερικά ιδιωτικά!!!

Αν δεν έχεις είναι καταδικασμένο στην αμάθεια !!!

 

Σε αυτόν τον τομέα στάθηκα πάρα πολύ τυχερή,

2 νέα κέντρα ημέρας φτιάχτηκαν ένα στον Πειραιά και ένα στο Κορωπί και ευτυχώς και στα δύο έγινε δεκτός ο Νεκτάριος!!!

(Βέβαια πήγαμε σε αυτό που ήταν πιο κοντά μας)

Και φυσικά τα έφτιαξαν ιδιώτες με την επιχορήγηση της ευρωπαικής ένωσης!!!

Αθάνατη Ελλάδα!!!πάλι άλλοι σε ξελάσπωσαν!!!

Να είναι καλά οι άνθρωποι που είχαν όραμα και ευαισθησίες και πάλεψαν με την γραφειοκρατία για να μπορέσουν μερικές ξεχασμένες από το κράτος ψυχούλες να μάθουν έστω τα βασικά!!!

[ΜΑΡΥ.Τ]

2 νέα κέντρα ημέρας φτιάχτηκαν ένα στον Πειραιά και ένα στο Κορωπί και ευτυχώς και στα δύο έγινε δεκτός ο Νεκτάριος!!!

(

 

Ναι, διάβασα για αυτά στο noesi

[rike]

Εγκρίνουν στο ΙΚΑ 20 θεραπείες λόγου και 20 θεραπείες εργου και 20 θεραπείες ψυχολογου για 242,80 ευρώ τον μήνα 60 ώρες σύνολο δηλαδή και μισή ώρα λόγου ή έργου ή ψυχολόγου εμείς την πληρώνουμε από 30 μέχρι και 40 ευρώ την μία!!!

Είναι ή δεν έιναι ξεφτήλες!!!

 

Και γιατί κοστίζουν 30 - 40 ευρώ η μισή ώρα???

Θέλω να πω, προσφέρουν μεγάλο έργο οι άνθρωποι δε λέω, αλλά μήπως εκμεταλεύονται λίγο και την ανάγκη των γονιών?

Γιατί να παίρνουν τοοοοοόσο πάνω από αυτά που εγκρίνει το δημόσιο? Δεν τους ελέγχει κανείς? Όσο θέλουν ζητάνε?

Όπως και σε όλα βέβαια όσο θέλουν ζητάνε. Αγγλικά Γαλλικά ιδιαίτερα... χωρίς απόδειξη και όλα τα γνωστά!

Δωρεάν παιδεία και υγεία τελικά δεν υπάρχει. Αλλά δε φταίει μόνο το ότι δε σου δίνουν όλο το ποσό, φταίει ότι το ποσό που ζητάνε... είναι παράλογο κατά την ταπεινή μου γνώμη!

[lena]

Γιατί να παίρνουν τοοοοοόσο πάνω από αυτά που εγκρίνει το δημόσιο?

 

Εδώ γελάμε φίλοι μου.... και πραγματικά γελάμε με το χάλι αυτού του τόπου. Από την μια πλευρά έχουμε το Ελληνικό κράτος που εγκρίνει ΔΕΙΤΕ και πείτε μου:

Εργοθεραπείες: 1,23 ευρώ την συνεδρία ( 45λεπτο!!!!)

Λογοθεραπείες : 9,68 ευρώ την συνεδρία ( 45λεπτο)

Φυσιοθεραπείες : γύρω στα 7 ευρώ αν μαζέψεις όλα μαζί που κάνεις ( 1,23, 1,45 κλπ.)

 

Υπάρχει κανένας εργαζόμενος ιδιώτης και δημοσίου να πέρνει 1,23 ευρώ την ώρα;.......

 

 

Τώρα βέβαια στο δεύτερο ερώτημα, δηλαδή στο γιατί πέρνουν τόσα χρήματα, αυτό είναι ένα άλλο κομμάτι που πονάει μεν, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς. Για το καλό των παιδιών μας δεν χοράει διαπραγμάτευση. Δεν κοιτάμε τον πιο φθηνό αλλά τον πιο καλό. Και ΟΝΤΟΣ δουλεύουν και προσφέρουν στα παιδιά μας όσο κανείς άλλος.

[almak]

...ακόμη και σήμερα που πηγαίνω σε δημόσια υπηρεσία και με βλέπουν με το παιδί που έχει πρόβλημα και δεν κάθεται ήσυχος και μουγκρίζει δεν με εξυπηρετούν όταν τους λεω ότι έχει αυτισμό αλλά με κοιτάνε λες και τους είπα έχει AIDS και απλά απομακρύνονται να μη κολλήσουν αυτισμό!!!! ΑΙΣΧΟΣ!!!

Η σύζυγος μου έχοντας το "μειονέκτημα" της ξένης ( είναι Ιρλανδέζα και φαίνεται πεντακάθαρα ξένη από την ομιλία) σε κάθε δημόσια υπηρεσία χρησιμοποιεί το γεγονός ότι έχει παιδί με ειδικές ανάγκες και βρίσκει τον δρόμο της γρηγορότερα......κάτι σαν το γνωστό γρηγορόσημο

 

 

.....μόνο ότι ο πατέρας του παιδιού μου είναι Έλληνας και θέλει να προσπαθήσει να αγωνιστεί για το μέλλον του παιδιού του εδώ χωρίς να χρειαστεί να μεταναστεύσει!

Άλλωστε όπως χαρακτηριστικά μου λεει:

Και εδώ Ευρώπη είναι!!!

( Είναι;;;ρωτάω εγώ!)

....Γεια σου Angela, μην το ψάχνεις, δεν είναι και δεν θα γίνει ποτέ, διότι ο Έλληνας θα μείνει για πάντα ΕΛΛΗΝΑΣ, με όλη την σημασία της λέξης.

Νομίζω πως θα γίνεται καλύτερες για τον εαυτό σας και τα παιδιά σας αν προσπαθήσετε να βελτιώσετε αυτόν τον τόπο παρά να τον αφορίζεται.

Τόσος θυμός συσσωρευμένος αν μετατραπεί σε θετική ενέργεια πολλά πράγματα θα βελτιωθούν ακόμα και για μένα.........σας παρακαλώ!!!!

Άλλωστε μιλάμε και για την διαπαιδαγώγηση των παιδιών και θέλουμε οι άλλοι να σεβαστούν το πρόβλημα μας- την ιδιαιτερότητα μας.

Τι θα διδάξουμε στα παιδιά μας αύριο???? ο Έλληνας θα μείνει για πάντα ΕΛΛΗΝΑΣ στην Ελλάδα θα μείνουν απ' ότι φαίνεται και αυτά θα κληθούν αύριο να βελτιώσουν αυτόν τον τόπο. Πώς όμως ??? αφορίζοντας ότι δεν πάει καλά και βγάζοντας την ουρά τους απ' έξω!!!!!!

[Μαρια Στυλιανακη]

Μέχρι πριν ένα μήνα που τελικά μας είπαν οτι είναι σύνδρομο Asperger

Απίστευτο......,..

 

Απαντώ σε διάφορα που διάβασα! :

 

όταν δεν βρίσκονται κοντά οι γονείς, εαν μπορούν να κάνουν κάτι

τι θα μπορούσαμε να κάνουμε ώστε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας ώστε να έχουν αυτοπεποίθηση και να μην τρέχουν πίσω από τους "ισχυρούς"?

 

ένα παιδί τα μυνήματα που του έχουν περάσει οι γονείς του, τα εφαρμόζει όπου και αν είναι. Δεν τα ξεχνάει. Αυτό σε μικρή ηλικία - μέχρι 6 ετών. Μετά αλλάζουν τα πράγματα. Τότε, αν οι γονείς έχουν σταματήσει να δίνουν προσοχή στο παιδί να του μιλάνε για αξίες κτλ αλλά και να δείχνουν το σωστό παράδειγμα τότε πολύ εύκολα θα στραφεί σε κάτι άλλο για προσοχή, για να βρεθεί στο επίκεντρο.

 

Παιδιά που έχουν ανάγκη να προσκολλούνται σε κάποιον ισχυρό, το κάνουν επειδή τα ίδια νιώθουν καταβάθος ότι απο μόνα τους δεν έχουν τέτοια δύναμη ή κάτι το αυθεντικό.

Ένα απο τα αίτια για το να αισθάνονται μειονεκτικά ή ότι δεν έχουν κάτι αυθεντικό, είναι ίσως στο ότι δεν έχουν ταυτιστεί με κάποιο πρότυπο στην οικογένειά τους (να το έχουν απογοητεύσει και οι δύο γονείς πχ) και έτσι ψάχνουν αυτό το πρότυπο στον επόμενο κοντινό κύκλο - το σχολείο.

 

(Μιλάω εδώ για κάποιο παιδί που το κάνει συνέχεια αυτό όχι απλώς κάνει παρέα σε μία κλίκα)

 

Όμως άλλα παιδιά το κάνουν αυτό επειδή έχουν συνηθίσει στο σπίτι να δέχονται διαταγές απο κάπως αυταρχικούς ή απλώς αυστηρούς/απαιτητικούς γονείς που δεν σηκώνουν αντίρρηση - και έτσι πηγαίνουν σε κάποιο παιδί που πάλι θα τους κάνει το ίδιο.

 

 

ότι προορίζουμε τα παιδιά μας να γίνουν τα καλύτερα, έτσι θέλουμε να κάνουν παρέα με παιδιά που είναι επίσης καλοί μαθητές ώστε να έχουν θετικές επιροές.

 

Εγώ δεν θα προόριζα ποτέ τα παιδιά μου να γίνουν τα καλύτερα. Μόνο ο εαυτός τους να είναι. Ούτε για τους βαθμούς θα με ενδιέφερε απο τη στιγμή που δεν το ενδιαφέρει το παιδί.

Όταν θέλει κάποιος το παιδί του να είναι το καλύτερο είναι σαν να λέει, ότι δεν είναι ακόμα αρκετά ιδιαίτερο, παρά μόνο αν το αποδείξει.

Έτσι το αισθάνθηκα εγώ πάντως - η μητέρα μου έκανε αυτό το λάθος, και με επηρέασε πάρα πολύ αυτό.

 

Στην πρώτη δημοτικού - Ήταν ένα κορίτσι στην τάξη μου, που την λέγανε Αιμιλία, που ήταν albino, δηλαδή όλες οι τρίχες της ήταν άσπρες και ήταν πολύ χλωμή- επίσης ήταν και φτωχή απο ότι θυμάμαι. Δεν είχε δηλαδή πολλά ρούχα, τα ρούχα ήταν περίεργα.. κτλ.

Εγώ όμως ήθελα να κάνω παρέα μαζί της, και απο ότι θυμάμαι ήταν το μόνο κορίτσι που πραγματικά συμπαθούσα! Γιατί η ψυχή της ήταν αθώα,.. αγαθή. Ετσι το αισθάνομαι τώρα τέλος πάντων.

 

Όμως ......η μητέρα μου, μου είπε... "οχι να μη τη κανεις παρεα - γιατι θελεις να την κάνεις παρέα αυτή είναι ... και ..... " αποθαρύνοντάς με πολύ κατηγορηματικά !

Με ενθάρρυνε να κάνω παρέα με άλλες κοπέλες για τις οποίες δεν αισθανόμουν τίποτε. (όχι απο αυτές που ήταν δημοφιλής, - απλώς άλλα καθωσπρέπει κορίτσια)

Εγώ σε εκείνα τα χρόνια δεν είχα "δυναμη" να παω κόντρα σε αυτά που μου έλεγε η μητέρα μου (πιό παιδί άλλωστε σε τέτοια ηλικία) ..

Εγώ το σκέφτομαι και στεναχωριέμαι για μένα όχι για αυτό το παιδί - για μένα γιατί έχασα μία αληθινή φιλία απο αυτή τη στάση της μητέρας μου.

Και σε αυτή την ηλικία αυτά είναι πολύ σημαντικά.

 

διαφορετική (Μαρία η άσχημη, με γυαλιά και σιδεράκια, και μάλιστα σε μέρος της εφηβίας μου)

΄χαχαχ και εγώ τα ίδια. μυωπία με γυαλια συνταγης του ικα τα ΠΙΟ απαίσια που υπάρχουν, στην πρώτη γυμνασίου... η καταδίκη!! συν γέφυρα πρόχειρη με γκριζάρισμα στα μπροστά δόντια... (απο ατύχημα σε συγκρουόμενα (γύρω στην 6 δημοτικού) και μετα απο ατύχημα σε εξέδρα θαλάσσης όπου κάποιος ΒΛΑΚΑΣ πήδηξε μπροστά μου και η φτέρνα του μου ηρθε σαν μπουνιά - πάει το δόντι)

 

Όμως δεν ένιωσα ποτέ ότι τα παιδιά με κοροιδευαν. Περισσότερο πρέπει να πώ ότι ασχολιόντουσαν ότι μουτζούρωνα τα πάντα. Εγώ ήμουν που αισθανόμουνα περιθωριακή αλλά όχι λόγω αυτών των εξωτερικών παραγόντων αλλά περισσότερο λόγω οικογενειακών θεμάτων - του ότι η μητέρα μου ήθελε κάτι παραπάνω και δεν της ήταν αρκετό τίποτα.

 

ΆΡΑ ... ένα παιδί ότι "εξωτερικούς" παράγοντες έχει, εάν η ψυχή του αισθάνεται δυνατό και χαρούμενο, τότε, μπορεί να ξεπεράσει τα πάντα.

Και να αφήσει τους άλλους να δούν παραπέρα απο αυτούς τους "εξωτερικούς "παράγοντες.

 

Οι γονείς είναι αυτοί που αν αισθάνονται περήφανοι, θα νιώθει και το παιδί τους έτσι. Εάν νιώθουν καταραμένοι οι ένοχοι που το παιδί τους έχει κάποια προβλήματα, τότε έτσι θα νιώθει και το παιδί τους.

 

Υπάρχουν και γονείς που νιώθουν καταραμένοι και ένοχοι χωρίς να έχει τίποτα το παιδί τους, απλώς επειδή είναι αναίσθητοι απο τα δικά τους προβληματα. Φαντάσου.

 

Η διαφορετικότητα τελικά είναι παντού - και είτε είναι σε "εξωτερικά θέματα" (ειδικές ανάγκες) είτε σε "εσωτερικά" (διστακτικότητα παθητικότητα ανημπόρια) εμποδίζει εξίσου.

 

άλλα παιδιά που είναι μεν ευαισθητοποιημένα αλλά φοβούνται να κάνουν παρέα με πιο αδύναμα παιδιά για να μην τα κοροϊδεύουν.

 

νομίζω ότι ένα παιδί που φοβάται οτι θα το κοροιδέψουν δεν είναι ευαισθητοποιημένο κατάλληλα/αρκετά.

 

το ιδανικό είναι να μη φοβάσαι ότι θα σε κοροιδέψουν. να έχει την αυτοπεποίθηση ότι ότι και να του πούν δεν πιάνει τόπο.

 

εγώ όταν ένα Α παιδάκι λέει "είσαι χαζός/κουφός/......κτλ"σε άλλο Β παιδάκι

 

γελάω κοιτώντας το Β παιδάκι σαν να του λέω "καλα τρελλάθηκε αυτός/ή (ο Α)" Μπερδεύτηκε!!! είσαι εσύ χαζή? (και το κοιτάω με εύθυμη αμφιβολία) περιμένω μέχρι να πεί όχι - (συνεχίζω να αγνοώ εντελώς το Α παιδάκι) και γελάω και άλλο μέχρι να γελάσει και το άλλο παιδάκι και μετά του λέω, "καλέ - εσύ ξέρεις τι είσαι.

είσαι εσυ χαζός/ή? όχι. άρα. αυτός μπερδεύτηκε εντελώς." και γελάμε. Συνεχίζει ο Α και το ξαναλέει ? λέω στο Β - πες του τι είσαι για να καταλάβει. λέει ο Β "ΔΕΝ ειμαι χαζή/ός- μπερδεύτηκες!!"

 

Αν εγώ τώρα βάψω τα μαλλιά μου μπλέ θα ξεχωρίζω και θα είμαι έξω από τα φυσιολογικά όρια θα είμαι διαφορετική και θα με κοιτάνε περίεργα και θα με κοροιδέψουν και θα με χλευάσουν !

ΗΑΗΑΗΑ και άλλο φοβερό, στην γερμανία όταν ήμουν είχα βάψει εντελώς μπλέ ελεκτρικ τα μαλλιά μου για ενάμισυ χρόνο!

 

δεν αποκτά καν το δικαίωμα να συστήσει τον εαυτό του

νομίζω ότι το να μάθει να απαιτεί ένα παιδί ίσως πάει πάλι στο άλλο άκρο, στο να μάθει ότι όλοι επειδή έχει ειδικές ανάγκες πρέπει να του υποκλίνονται. Υπάρχει ένας κίνδυνος δηλαδή εδώ, μιάς και το να απαιτείς είναι κάτι αδιάλλακτο. Ενώ φιλίες δεν γίνονται όταν είναι κάποιος αδιάλλακτος. Δηλαδη ο σκοπός δεν είναι να απαιτήσει να γίνει μια φιλία με κάποιο παιδί αλλά να είναι ανοιχτό σίγουρο άνετο με τον εαυτό του έτσι ώστε να δεχτεί μία φιλία που θα του προσφερθεί.

 

Ίσως όμως Λένα εννοούσες απλά το γεγονός το να έχει το σθένος ένα παιδί να αντικρούσει σε τυχόν κοροιδίες.. ?

 

Ο καλύτερος τρόπος είναι να ξέρει ότι οι κοροιδίες είναι άτοπες απο τη στιγμή που αυτό ξέρει για τον εαυτό του.

Δεν χρειάζεται ούτε να θυμώσει, - απλώς να δει απο την πλευρα του ότι - Όταν είναι κάποιος πράσινος - και κάποιος τον ονομάζει "είσαι κόκκινος" -

Τί θα απαντούσαμε ? Θα νιώθαμε άσχημα? Αφου΄δεν είμαστε κόκκινοι δεν υπάρχει λογος να νευριάσουμε - ο άλλος είναι αυτός που γίνεται ρεζίλι μιάς και κάνει λάθος!!

 

Και το ίδιο το παιδί με τη διαφορετικότητα θα πρέπει αυτό πρώτα να την αποδεχθεί, κι αυτό να μάθει να επιβιώνει και να επιβάλει τη διαφορετικότητα του, όχι να την κρύβει

 

για να την αποδεχτεί πάντως οι πρώτοι που πρέπει να το κάνουν είναι οι γονείς..αυτό είναι το πιό δύσκολο! Αυτοί είναι δηλαδή που θα του το μάθουν.

Όσο πιό υποστηρικτικόί είναι τόσο πιό σίγουρο θα είναι το παιδί τους.

 

Όταν μου παραπονέθηκε ότι είναι τα παιδιά της είπαν ότι είναι μικρή, (4ρων ετών) της είπα ότι απλά άλλα παιδιά είναι πιο ψηλά ή κοντά αλλά αυτή ξέρει να γράψει το όνομά της, και είχε το μεγαλύτερο ποίημα στη γιορτή, ενώ κάποιο ψηλό παιδί δεν ξέρει. Άρα δε μετράμε έτσι το ποιός είναι πιο μεγάλος.

 

Εγώ δεν θα έλεγα αυτό γιατι πάλι της μαθαίνεις να συγκρίνει τον εαυτό της με τους άλλους - δηλαδή ο άλλος σύγκρινε το ύψος, και η δική σου τώρα θα συγκρίνει με το ποιός γράφει το όνομά του.

Πολύ πιθανό να γυρίσει λοιπόν να πεί σε άλλο κορίτσι "εγώ γράφω το όνομά μου - εσύ όχι!"

 

Το θέμα είναι να μάθουμε στα παιδιά ότι δεν υπάρχει λόγος για σύγκριση το ωραίο είναι ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί, και θα ήταν βαρετά αν ήμασταν ολόιδιοι.

 

Εγώ θα έλεγα να πείς - η φράουλα δεν είναι μικρή ? επειδή είναι μικρή σου αρέσει λιγότερο? ή ,,, τί άλλο είναι μικρό και της αρέσει ? πχ ένα δαχτυλίδι. Αν ήταν ένα δαχτυλίδι πχ τεράστιο σαν ελέφαντας, τι να το κάνει - δεν μπορεί να το φορέσει και να το κρύψει στο πορτοφόλι της! Το κάθε τι είναι όπως είναι επειδή έτσι ταιριάζει, με κάτι άλλο.

 

Ή να της πείς -" τι σου είπε?? - εμένα μου φαίνεται ότι οι άλλοι έτσι όπως είναι ψηλοί δεν θα χωράνε σε λίγο απο την πόρτα - δεν έχουμε τι άλλο να κάνουμε και θα πρέπει σε λίγο να πριονίσω την κάσα για να χωρέσουν? α πα πα πα πα " με σκοπό να γελάσει και να το θεωρήσει κάτι μη σημαντικό.

 

Όσο λιγότερη σημασία η πανικό έχουν οι γονείς για το να τους πεί κάποιος κάτι τόσο λιγότερο έχουν και τα παιδιά.

 

Έτσι θα μάθει να εκτιμά απο μικρή το ύψος της!

 

Μαρία, εσύ που έχεις ασχοληθεί περισσότερο με παιδιά, μπορείς να μας πεις κάποια πράγματα για αυτή την ομαδική συμεριφορά των παιδιών και τι θα μπορούσαμε να κάνουμε ώστε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας ώστε να έχουν αυτοπεποίθηση και να μην τρέχουν πίσω από τους "ισχυρούς"?

Αυτοπεποίθηση χωρίς να αισθάνονται πίεση να καταφέρουν τα πάντα τέλεια.

Επιβράβευση δηλαδή αλλά όχι ασταμάτητα.

Παράδειγμα απο τους γονείς - να είναι δυνατά πρότυπα. Π.χ. ένας γονέας που δεν έχει ισορροπία στη ζωή του και αισθάνεται στα πρόθυρα, παραπονιέται για τις επιλογές του ή δυσκολεύεται να πάρει αποφάσεις, δεν είναι δυνατό πρότυπο. (προσοχή - άλλο "πρόθυρα" και άλλο να εκφράζεται με υγιή τρόπο)

Αν εγώ αισθανόμουν χάλια και στα πρόθυρα, σκεπτόμενη συγκεκριμένα αυτό, νομίζω θα άλλαζα εντελώς προοπτική για την ζωή, για χάρη του παιδιού μου.