Αυτισμός και διαφορετικότητα

[balabol]

Τρέξτε γονείς να αγοράσετε τη συσκευή για να δείτε αν το παιδί σας είναι ή όχι αυτιστικό! (Το σχόλιο είναι ειρωνικό).

Τι άλλο θα ακούσουμε ρε γμτ.

Εξοντώστε μας οικονομικά, γιατί ψυχολογικά το έχετε καταφέρει!!!

 

(Zana1911 το σχόλιο δεν είναι για σένα, αλλά για το ίδρυμα LENA Foundation).

.

 

Ναι καλέ το κατάλαβα ότι δεν πάει για μένα. Είδα το άρθρο και το έβαλα σαν ενημέρωση για τους συμφορουμίτες που έχουν αυτιστικά παιδιά.

Ακόμα και η "αρνητική" ενημέρωση θεωρώ ότι βοηθάει για να ξέρουμε που πατάμε και που βρισκόμαστε.

[balabol]

Μέσα 15 λεπτά τα αποτελέσματα μέσω μαγνητικής τομογραφίας

 

Το νέο τεστ που ανακάλυψαν Βρετανοί επιστήμονες θα είναι οικονομικά προσιτό.

 

Αυτή η νέα μέθοδος θα αντικαταστήσει για πρώτη φορά τα σημερινά ψυχολογικά κυρίως διαγνωστικά τεστ της προσωπικότητας με ένα πιο αντικειμενικό βιολογικό τεστ από κανονικούς τομογράφους που θα χρησιμοποιούν ειδικό λογισμικό.

 

Το τεστ μπορεί να γλυτώσει τους ασθενείς και τους οικογένειές τους από πολλά χρόνια ταλαιπωρίας, καθώς η συγκεκριμένη διαταραχή συχνά δεν διαγιγνώσκεται ακόμα και μετά από δεκαετίες.

 

Σε δυο χρόνια αναμένεται το τέστ στην παγκόσμια αγορά.

 

Ο αυτισμός, που περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα διαταραχών, πλήττει περίπου έξι έως επτά άτομα στα χίλια και προκαλείται από ανωμαλίες στην ανάπτυξη του εγκεφάλου, οι οποίες σε ένα βαθμό έχουν γενετική αιτιολογία. Μεταξύ άλλων, οδηγεί σε δυσκολία ανάγνωσης, αδυναμία έκφρασης συναισθημάτων, κοινωνικής και σωματικής επαφής, προβλήματα προσαρμογής κ.α., με συνέπεια την απομόνωση του πάσχοντος.

 

http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=37640&catid=7

[marin]

Το ενδιαφέρον αυτό άρθρο το βρήκα στο cine.gr. http://www.cine.gr/article.asp?topic=%C1%F6%E9%E5%F1%F9%EC%E1&id=10393

 

Asperger-σινεμά-κοινωνία

 

 

Δηλωμένες και άδηλες καταγραφές μιας διαφορετικότητας μέσα απ το φακό.

 

 

Αν και δεν υπάρχει καμιά αναφορά στο σενάριο για το σύνδρομο Asperger, είναι φανερό – ήδη από την πρώτη σκηνή - και για όσους γνωρίζουν την σχετική συμπεριφορά, ότι ο ήρωας της ταινίας The Social Network και δημιουργός του Facebook, Mark Zuckerberg, το έχει. Το σύνδρομο στην Αμερική έχει περάσει ως θέμα στην κοινή γνώμη, αλλά δεν είναι πολύ γνωστό ακόμη στην Ελλάδα, κάτι πολύ φυσικό αφού καταχωρήθηκε επίσημα ως τέτοιο, μόλις το 1992 στην λίστα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, μια περίπου δεκαετία μετά το θάνατο του Αυστριακού παιδίατρου Hans Asperger που το εντόπισε και το μελέτησε από τα μέσα της δεκαετίας του 40, όντας και ο ίδιος φορέας του.

 

 

Συχνά αναφέρεται ως μια ελαφριά μορφή αυτισμού, εντάσσεται δηλαδή στην ευρύτερη περιοχή του High-functioning autism, όμως είναι κάτι διαφορετικό. Βασικό χαρακτηριστικό του συνδρόμου είναι η έλλειψη κοινωνικής αντιληπτικότητας. Ο 100% ασπεργκερικός δυσκολεύεται να καταλάβει την συνολική κατάσταση του ανθρώπου που βρίσκεται απέναντί του. Αν είναι χαρούμενος, δυσαρεστημένος ή λυπημένος, φιλικός ή αρνητικός, αν αδημονεί για κάτι κ.λπ. Επίσης δυσκολεύεται να εννοήσει τον μεταφορικό λόγο, από τον οποίο βρίθει η καθημερινή μας επικοινωνία. Αν π.χ. ακούσει για πρώτη φορά τη φράση «μια γυναίκα να την πιείς στο ποτήρι» θα προσπαθήσει να καταλάβει τι σημαίνει αυτό, ή αντίστροφα, μπορεί να πει σε κάποιον άγνωστο «θέλετε να σας ανεβάσω με την μηχανή μου στην ανηφόρα επειδή είστε χοντρός;» χωρίς να φαντασθεί ότι αυτή η κυριολεξία μπορεί να προσβάλλει. Οι aspies όπως αυτοαποκαλούνται, συχνά διακρίνονται για την περιορισμένη γκάμα των προτιμήσεων τους σε φαγητά, για την μανιακή προσκόλληση τους σε (λίγα) πράγματα και συνήθειες, για την αυστηρή οργάνωση του ωραρίου και του χώρου τους, με ελάχιστη δυνατότητα προσαρμογής σε κάθε αλλαγή, που πάντα τους προκαλεί μέγιστο άγχος.

 

Από την άλλη μεριά, σε αρκετές περιπτώσεις παρουσιάζουν υπεραυξημένη αντιληπτικότητα στην αφηρημένη σκέψη. Διακρίνονται στα μαθηματικά, στην πληροφορική, στην φιλοσοφία, γενικά σε όλες τις θετικές επιστήμες όπως και στις τέχνες. Οι μελετητές, κρίνοντας από τα βιογραφικά δεδομένα θεωρούν πιθανούς, έως σίγουρους ασπεργκερικούς: από τον χώρο της φιλοσοφίας και των επιστημών τους Friedrich Nietzsche, Bertrand Russell, Ludwig Wittgenstein, Carl Jung, Henry Thoreau, Isaac Newton, Albert Einstein, Nikola Tesla, Alexander Graham Bell, Thomas Edison. Στην πολιτική τους Μεγάλη Αικατερίνη, George Washington, Thomas Jefferson, Abraham Lincoln, Al Gore, Barrack Obama (κάποιοι εικάζουν) αλλά και τον Adolf Hitler. Στην λογοτεχνία τους Jane Austen, Emily Dickinson, Franz Kafka, Mark Twain, Isaac Asimov, George Bernard Shaw, H.P. Lovecraft. Στην μουσική τους Ludwig Van Beethoven, Wolfgang Amadeus Mozart, Gustav Mahler, Richard Strauss, Anton Bruckner, Bela Bartok, Bob Dylan, Michael Jackson. Στα εικαστικά τους Vincent Van Gogh, Wasily Kandinsky, Andy Warhol. Η μάλλον μεγάλη λίστα περιλαμβάνει ακόμη, από τον χώρο της πληροφορικής τους Charles Mackintosh και Bill Gates (το έχει δηλώσει ο ίδιος), τον καρτουνίστα Charles Schulz (Peanuts, Charlie Brown), τον σκακιστή Bobby Fischer και τους μεγιστάνες Howard Hughes και Henry Ford. Επίσης, ένα μεγάλο ποσοστό από τους υπαλλήλους που δουλεύουν στη Silicon Valley, ίσως και το 40%, έχουν το σύνδρομο.

 

Στο χώρο του σινεμά βρίσκουμε τους Alfred Hitchcock, Stanley Kubrick, Woody Allen, Jim Henson, Michael Palin, Keanu Reeves, Daryl Hannah, η οποία μάλιστα πρόσφατα κατηγόρησε μια εταιρία για διακρίσεις, ισχυριζόμενη ότι δεν της έδωσαν ρόλο λόγω του συνδρόμου.

 

Στην μέχρι τώρα φιλμογραφία έχουμε τρία φιλμ που εστιάζουν στο θέμα. Τα Mozart and the Whale (2005), Adam (2009) και το animated (με πηλό) Mary and Max (2009). Και οι τρεις ταινίες είναι δράματα με κάποιες χιουμοριστικές νότες που περιστρέφονται γύρω από την προσπάθεια δυο ανθρώπων να επικοινωνήσουν, να ανταλλάξουν αισθήματα, να δεθούν στη ζωή. Υπάρχει βέβαια και η κωμική τηλεοπτική σειρά, το The Big Bang Theory (από το 2007) στην οποία ένας από τους τρεις βασικούς ήρωες έχει (χωρίς να αναφέρεται στο σενάριο) το σύνδρομο.

 

Στο Mozart and the Whale, του Νορβηγού Petter Næss, εμπνευσμένο από αληθινή ιστορία, σε σενάριο του Ronald Bass (που είχε γράψει και το Rain Man -1988), δυο ασπεργκερικοί, ο Donald (Josh Hartnett) και η Isabelle (Radha Mitchell) γνωρίζονται στους κόλπους μιας ομάδας απροσάρμοστων (διαφόρων τύπων) που δημιούργησε ο πρώτος, ώστε να μπορούν να ζουν όλοι αναμεταξύ τους χωρίς την πίεση του βλέμματος των «κανονικών» (νευρο-τυπικών κατά τους ψυχολόγους) της κοινωνίας. Το ενδιαφέρον είναι (πέρα από τις καλές ερμηνείες και την αποφυγή του μελό) ότι οι συγκρούσεις και οι αρμονίες που επιτυγχάνονται μεταξύ τους, εν τέλει είναι... συγκρούσεις και αρμονίες, δηλαδή ότι συμβαίνει και στον υπόλοιπο πληθυσμό.

 

Παράδειγμα συμπεριφοράς: η Isabelle πηγαίνει κρυφά (για έκπληξη) και τακτοποιεί το ακατάστατο διαμέρισμα του Donald, εκείνος επιστρέφει, το βλέπει και χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του, παθαίνει πανικό.

 

 

Στο Adam του Max Mayer (δικό του σενάριο), ο ήρωας (Hugh Dancy) έχει το σύνδρομο και η νεαρή γειτόνισσα Μπεθ (Rose Byrne) έλκεται από την όλη του παρουσία, μαθαίνει για την κατάστασή του και προσπαθεί να συνάψει μια σχέση μετ`εμποδίων και με αβέβαιο μέλλον.

 

Παράδειγμα συμπεριφοράς: η Μπεθ γνωρίζοντας την δυσκολία του στις κοινωνικές επαφές, κανονίζει να συναντηθούν τάχα τυχαία με τους γονείς της σε θεατρική παράσταση, όπου δεν συμβαίνει τίποτε το δυσάρεστο, τουλάχιστον για τον Adam. Αργότερα, όταν εκείνος μαθαίνει ότι η συνάντηση ήταν στημένη και ενώ συμβαίνουν πολύ σοβαρά γεγονότα (ο «πεθερός» αντιμετωπίζει φυλάκιση) εκείνος παθαίνει ισχυρή κρίση και την παρατάει γιατί «η Μπεθ του είπε ψέματα, τον πρόδωσε», αδυνατώντας να αξιολογήσει ένα αθώο κοινωνικό ψέμα σύμφωνα με την καλοπροαίρετη σκοπιμότητα του.

 

 

Στο Mary and Max, του Adam Elliot (και αυτός με δικό του σενάριο) εκείνη είναι ένα 8χρονο κορίτσι στη Μελβούρνη κι εκείνος ένας 44χρονος ασπεργκερικός, που ζει μόνος σε διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη. Γίνονται φίλοι δι`αλληλογραφίας και η μοίρα δεν το θέλει να βρεθούν ποτέ μαζί, τουλάχιστον ζωντανοί κι οι δυο. Ένα φιλμ σε κλίμα πολύ μελαγχολικού χιούμορ αλλά και ανθρωπιάς.

 

Παράδειγμα συμπεριφοράς: α) ο Max έχει ένα «λυσάρι» με σκίτσα όπου χαμογελαστές και σκυθρωπές φάτσες αντιστοιχούν σε ψυχολογικές καταστάσεις ώστε να αντιλαμβάνεται. β) όταν η Μαίρη κάποια στιγμή του γράφει ότι ετοιμάζεται να έρθει να τον επισκεφθεί, γίνεται έξαλλος, παθαίνει πανικό από την απρόσμενη ανατροπή των πραγμάτων και ζητάει από την Μαίρη να το αναβάλλει.

 

 

Στο Big Bang Theory του δίδυμου Chuck Lorre και Bill Prady, ο Sheldon Cooper (Jim Parsons) είναι ένας λαμπρός νεαρός αστροφυσικός, που κοιτάει με το φρύδι ψηλά τα ανθρώπινα πάθη και δεν καταλαβαίνει γρι από τις ερωτικές κάψες των φίλων του. Δεν είναι δε τυχαίο που λατρεύει τον Dr Spock του Star Trek. Κατά ένα τρόπο, έτσι όπως είχε σχεδιαστεί ο χαρακτήρας του Spock από το 1966 προκύπτει μάλλον ...ασπεργκερικός. Δεν νοιώθει τις συναισθηματικές αντιδράσεις των ανθρώπων αλλά τις αντιλαμβάνεται λογικά, μέσα από τα εξωτερικά σημάδια που καταγράφει. Εδώ αξίζει να αναφέρουμε ότι οι ίδιοι οι aspies με το δικό τους χιούμορ, θεωρούν ότι είναι οι πολίτες μιας ουτοπίας, της Aspergia (που μπορεί κανείς να την φαντασθεί ως έναν άλλο πλανήτη όπως ο Vulcan του Spock) και μοιράζονται μια δική τους θεώρηση των πραγμάτων που οι υπόλοιποι άνθρωποι (οι νευρο-τυπικοί) δεν καταλαβαίνουν.

 

 

Αν ανατρέξουμε στις κινηματογραφικές μας εμπειρίες μπορεί να αναθεωρήσουμε την εικόνα για κάποιους ήρωες. Ίσως και ο Forrest Gump, που διέθετε κάποιες ιδιαίτερες ικανότητες να ήταν aspie και όχι ένας «καθυστερημένος». Μπορεί και ο Dr House της γνωστής σειράς να μην είναι απλά ένας κυνικός φιλόσοφος όταν πετάει κάθε φορά στα μούτρα των ασθενών με απόλυτη φυσικότητα «σε ένα 24ωρο θα πεθάνεις».

 

 

Ας δούμε και δυο ηρωίδες ταινιών της Jane Campion. H Νεοζηλανδή συγγραφέας Janet Frame (An Angel at My Table -1990, ίσως το καλύτερο έργο της σκηνοθέτιδας, υπόδειγμα λιτής και περιεκτικής αφήγησης) που ήταν αληθινό πρόσωπο, είχε ταλαιπωρηθεί για την «παράξενη» ερμητική συμπεριφορά της, είχε κλεισθεί για χρόνια σε ψυχιατρείο ως σχιζοφρενής, είχε γλιτώσει παρά τρίχα από λοβοτομή, για να αφεθεί εν τέλει ελεύθερη και απαλλαγμένη από τον χαρακτηρισμό της σχιζοφρένειας. Τι είχε τελικά;

 

 

Η Ada McGrath (Holly Hunter), φανταστική ηρωίδα του «The Piano» (1993) είχε αποφασίσει από μικρή ηλικία (χωρίς να ξέρει και η ίδια γιατί) να πάψει να μιλάει, επικοινωνώντας με νοηματική ως κωφάλαλη και ήταν μανιακά προσκολλημένη στο πιάνο της, στο οποίο ήταν δεξιοτέχνης εκτελώντας λογία μουσική και όχι μελωδιούλες όπως όλες οι δεσποινίδες και κυρίες της εποχής. Τα κοινωνικά αντι-κείμενα της ηρωίδας είναι το πιάνο και η κόρη της. Οι άλλοι περισσεύουν. Σε όλη την ταινία έχουμε ως δραματικό μέτρο το πόσο λίγο την καταλαβαίνει ο σύζυγος (Sam Neill) ή το πόσο περισσότερο ο γείτονας (Harvey Keitel) αλλά αναρωτιόμαστε για το πόσο ή ίδια «έμπαινε στον κόπο» ή εν τέλει μπορούσε να καταλάβει τους άλλους.

 

 

Ο Αυστραλός πιανίστας David Helfgott (με την παραληρηματική σκέψη και λεκτική έκφραση) πέρασε στην οθόνη μέσα από το Shine (1996) του Scott Hicks δίνοντας την ευκαιρία στον Geoffrey Rush να κάνει το ρεσιτάλ του κερδίζοντας το Oscar ερμηνείας.

 

 

Ο Mr. Bean του Rowan Atkinson, καρικατούρα ασπεργκερικής φιγούρας που λειτουργεί αλληγορικά για την μηχανιστική, ξενωτική οργάνωση της σύγχρονης κοινωνίας (δείτε συμπεράσματα στο τέλος), είναι ταυτόχρονα αδέξιος και εφευρετικός, μπλέκεται σε καταστάσεις αλλά και βρίσκει τους πιο απίθανους τρόπους να ξεμπλέξει.

 

 

Στο φιλμ Man on the Moon (1999) του Milos Forman γίνεται φανερό ότι ο διάσημος stand-up κωμικός Andy Kaufman (Jim Carrey) ήταν πραγματικά ακατάτακτος στο είδος που εισήγαγε και εκφραζόταν, συχνά με αλλοπρόσαλλη χονδροειδή συμπεριφορά, με ασαφή όρια ανάμεσα στο αστείο και το σοβαρό, φέρνοντας σε αμηχανία το κοινό, ίσως γιατί και ο ίδιος δεν αντιλαμβανόταν αυτές τις διακρίσεις.

 

 

Στο Amadeus (1984) και πάλι του Milos Forman καταγράφεται η αλλόκοτη συμπεριφορά του Mozart, ο οποίος δεν αντιλαμβανόταν ούτε την δεοντολογία της αυτοκρατορικής αυλής, συμπεριφερόμενος ως δεκάχρονος. Συχνά μιλούσε στον Σαλιέρι προσβλητικά χωρίς να το αντιλαμβάνεται.

 

 

Στο Ludwig (1972) του Luchino Visconti, ο Βαυαρός βασιλιάς, λάτρης του Βάγκνερ και δημιουργός ονειρικών πύργων, αντιλαμβάνεται τον κόσμο μέσα από μια ρομαντική θεώρηση, ξεφεύγοντας σταδιακά από κάθε αντίληψη της πραγματικότητας.

 

 

Αλλά επιστρέφοντας στην επίκαιρη αφορμή που είναι το The Social Network πρέπει πρώτα να πούμε ότι πολλοί aspies δεν είναι άμεσα ανιχνεύσιμοι ως τέτοιοι για δυο λόγους. Αφενός μεν γιατί το σύνδρομο δεν συμβαίνει σε ένα στάνταρ πλαφόν αλλά ισχύει ποσοστιαία. Κάποιος μπορεί να έχει ελαφρά, μέση ή μεγάλη απόκλιση. Αφ ετέρου, επειδή ο aspie με κατάλληλη καθοδήγηση ή με την πείρα των χρόνων, μαθαίνει να κωδικοποιεί τα σημάδια συμπεριφοράς και να επικοινωνεί αρκετά ικανοποιητικά.

 

Ο ήρωας της ταινίας, που μοιάζει μεσαία περίπτωση, για έναν που δεν γνωρίζει το σύνδρομο, φαίνεται απλά σαν «ούφο», «στον κόσμο του» κ.λπ. Κάπου εδώ βρίσκεται και το κοινωνικό δράμα που περνάει μέσα στο φιλμ, εκ των πραγμάτων, ανεξάρτητα από το πόσο το επεδίωξε ο David Fincher – που μάλλον εστίασε στο να δημιουργήσει μια δυνατή αφήγηση σε ύφος θρίλερ. Ο Mark Zuckerberg, φτιάχνει μια ιστοσελίδα επικοινωνίας, στην οποία τώρα ανταποκρίνονται 500 εκατομμύρια ενεργοί χρήστες, όταν ο ίδιος δεν μπορεί να επικοινωνήσει επί της ουσίας και δια ζώσης ούτε με την Έρικα που επιθυμούσε ούτε με τους φίλους με τους οποίους συμπορεύτηκε. Ανάλογα, και ο τρόπος επικοινωνίας που εισήγαγε δεν είναι τρόπος για πραγματική επικοινωνία αλλά για ένα επίπεδο socializing με βάση την ανταλλαγή πληροφοριών. Αν οι άνθρωποι λόγω ανασφάλειας και δειλίας φορούν μάσκες και παίζουν ρόλους στο μπαρ ή στο πάρτι, πόσο μάλλον θα το κάνουν στο διαδίκτυο, απογοητεύοντας διαρκώς ο ένας τον άλλο και μένοντας στο τέλος μόνοι, για να ξεκινήσουν νέα role games φτου κι απ την αρχή.

 

Κατά τραγική ειρωνεία, εκείνοι για τους οποίους ένα facebook ή όποιο άλλο web net είναι υγιής και λειτουργικός δίαυλος επικοινωνίας, είναι ακριβώς οι aspies γιατί δεν φορούν μάσκες, γιατί είναι ακριβώς αυτό σκέφτονται και γράφουν στα μηνύματα. Αλλά υπάρχει μια ακόμη πιο δραματική διάσταση. Στην εποχή του τούρμπο καπιταλισμού, οι άνθρωποι μετατρέπονται σε καταναλωτικές μονάδες, άβουλα ενεργούμενα που ανταλλάσσουν πληροφορίες και έτοιμες απόψεις-πακέτα από τα media, είτε μαντρωμένοι στα πολυκαταστήματα είτε καθηλωμένοι μπρος απ την οθόνη. Όλοι οι άνθρωποι καλούνται να συμπεριφερθούν περίπου ως aspies, μηχανιστικά, αλλά χωρίς τις δεξιότητες και την (έστω αναγκαστική) ειλικρίνεια που αυτοί οι διαφορετικοί διαθέτουν.

 

Το ζητούμενο είναι, ο καθένας να δώσει αυτό που είναι και μπορεί και όλες οι διαφορετικές οπτικές γωνίες της αντίληψης, να συνεργαστούν για να υπάρχει Κοινωνία με την ουσιαστική έννοια του όρου.

Χάρης Καλογερόπουλος

[posidonas]

Τυχαία σας βρήκα σήμερα !!

Ελπίζω να είστε όλοι καλά , έστω και με τα μικρά η μεγάλα προβλήματά σας !!

Όσο για εμάς το ..παλεύουμε , η Μαρία μου έπεσε από το καροτσάκι και έσπασε τα γόνατά της , παιδευτήκαμε όλοι βεβαίως αφού έμεινε σχεδόν 4 μίνες στο κρεβάτι .

 

Δεν βαριέσαι αδελφέ , η ζωή είναι ένα παλιό λεωφορείο που συναντά και καλούς και κακούς δρόμους , και όλα εξαρτώνται από τον ..οδηγό !!!!!!

Μην ξεχνάτε ότι αυτό το λεωφορείο το οδηγάμε όλοι !!

 

Καλά και ευτυχισμένα Χριστούγεννα .

Με υγεία ,με κουράγιο , και αγάπη .

 

ΜΩΥΣΗΣ

[Μαριρενα]

Όσο για εμάς το ..παλεύουμε , η Μαρία μου έπεσε από το καροτσάκι και έσπασε τα γόνατά της , παιδευτήκαμε όλοι βεβαίως αφού έμεινε σχεδόν 4 μίνες στο κρεβάτι .

 

 

Καλά και ευτυχισμένα Χριστούγεννα .

Με υγεία ,με κουράγιο , και αγάπη .

 

ΜΩΥΣΗΣ

 

 

 

4 μηνες στο κρεββατι????

απο που επεσε το καροτσακι??

ελπιζω να ειστε καλυτερα τωρα

[posidonas]

4 μηνες στο κρεββατι????

απο που επεσε το καροτσακι??

ελπιζω να ειστε καλυτερα τωρα

 

 

 

 

Δεν έπεσε το καροτσάκι !!!! κούκλα μου !ααχαχαχαχα

Η Μαρία έπεσε από το καροτσάκι , έσκυψε μπροστά για να μαζέψει ένα ..σκουπίδι.

Τι να σας κάνουμε εσάς της γυναίκες όταν …δεν ακούτε ??? εεεε???

Καλά και ευτυχισμένα Χριστούγεννα σε όλους , με υγεία τουλάχιστον !!

 

Γιατί ευημερία ?? δεν.... το βλέπω !!!!!!

[marin]

Δεν έπεσε το καροτσάκι !!!! κούκλα μου !ααχαχαχαχα

Η Μαρία έπεσε από το καροτσάκι , έσκυψε μπροστά για να μαζέψει ένα ..σκουπίδι.

Τι να σας κάνουμε εσάς της γυναίκες όταν …δεν ακούτε ??? εεεε???

Καλά και ευτυχισμένα Χριστούγεννα σε όλους , με υγεία τουλάχιστον !!

 

Γιατί ευημερία ?? δεν.... το βλέπω !!!!!!

Ελπίζω τώρα να είναι καλύτερα η Μαρία, Μωυσή.

Ευχαριστούμε για τα ευτυχισμένα Χριστούγεννα. Η ευτυχία είναι προσωπικό θέμα και ευτυχώς δεν έχει καμία σχέση με την ευημερία Μπορείς να είσαι φτωχός και ευτυχισμένος!!!!!

Εύχομαι υγεία και ευτυχία σε σένα και στην οικογενειά σου:grin:

[posidonas]

Ελπίζω τώρα να είναι καλύτερα η Μαρία, Μωυσή.

Ευχαριστούμε για τα ευτυχισμένα Χριστούγεννα. Η ευτυχία είναι προσωπικό θέμα και ευτυχώς δεν έχει καμία σχέση με την ευημερία Μπορείς να είσαι φτωχός και ευτυχισμένος!!!!!

Εύχομαι υγεία και ευτυχία σε σένα και στην οικογενειά σου:grin:

 

 

Η ευτυχία είναι προσωπικό θέμα και ευτυχώς δεν έχει καμία σχέση με την ευημερία Μπορείς να είσαι φτωχός και ευτυχισμένος!!!!!

 

Αν δεν έχεις να φας και να ταΐσεις τα παιδιά σου !! πόσο ευτυχισμένος μπορεί να είσαι ?????

 

ΕΥΗΜΕΡΙΑ = ευπορία, ευζωία ..καλοπεραση !!!

ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΤΩΡΑ !! = φτώχεια , δυστυχία !!!

 

ΕΥΤΥΧΙΑ = καλη τυχη ,ευδαιμονία , ΕΥΗΜΕΡΙΑ

 

Και βεβαίως είναι προσωπικό θέμα του καθενός η δυστυχία του …αλά και η ευτυχία του !!!

Αλάαα όταν δεν ευημερούν οι άνθρωποι τότε …. δυστυχούν !!!!

 

ΜΩΥΣΗΣ

[Μαριρενα]

νομιζα οτι επεσε μαζι με το καροτσακι!!!!:oops:

[marin]

Αν δεν έχεις να φας και να ταΐσεις τα παιδιά σου !! πόσο ευτυχισμένος μπορεί να είσαι ?????

 

ΕΥΗΜΕΡΙΑ = ευπορία, ευζωία ..καλοπεραση !!!

ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΤΩΡΑ !! = φτώχεια , δυστυχία !!!

 

ΕΥΤΥΧΙΑ = καλη τυχη ,ευδαιμονία , ΕΥΗΜΕΡΙΑ

 

Και βεβαίως είναι προσωπικό θέμα του καθενός η δυστυχία του …αλά και η ευτυχία του !!!

Αλάαα όταν δεν ευημερούν οι άνθρωποι τότε …. δυστυχούν !!!!

 

ΜΩΥΣΗΣ

Αχ βρε Μωυσή! Έχω ζήσει σε φτώχεια. Ήμουν βέβαια χωρίς παιδιά τότε. Τώρα με τα παιδιά δεν ξέρω. Να φάμε ακόμη έχουμε.

Έχω μειώσει τις προσδοκίες μου στο τι με κάνει ευτυχισμένη. Π.χ. αν μια μέρα κυλήσει χωρίς εντάσεις, με χαμόγελο, τότε είμαι ευτυχισμένη. Αν ακούσω μια καλή κουβέντα, αν εγώ κάνω μια πράξη ή έστω πω μια καλημέρα με χαμόγελο και φτιάξω τη διάθεση σ' έναν άλλο άνθρωπο, μου δημιουργεί ικανοποίηση = ευτυχία.

Τα χρήματα -τα οποία δεν είχα και ποτέ- δεν είναι δείκτης ευτυχίας , μάλλον δυστυχίας (για μένα)

Καλή καρδιά και να γελάμε με τη ψυχή μας:lol::lol::lol:

[posidonas]

Αχ βρε Μωυσή! Έχω ζήσει σε φτώχεια. Ήμουν βέβαια χωρίς παιδιά τότε. Τώρα με τα παιδιά δεν ξέρω. Να φάμε ακόμη έχουμε.

Έχω μειώσει τις προσδοκίες μου στο τι με κάνει ευτυχισμένη. Π.χ. αν μια μέρα κυλήσει χωρίς εντάσεις, με χαμόγελο, τότε είμαι ευτυχισμένη. Αν ακούσω μια καλή κουβέντα, αν εγώ κάνω μια πράξη ή έστω πω μια καλημέρα με χαμόγελο και φτιάξω τη διάθεση σ' έναν άλλο άνθρωπο, μου δημιουργεί ικανοποίηση = ευτυχία.

Τα χρήματα -τα οποία δεν είχα και ποτέ- δεν είναι δείκτης ευτυχίας , μάλλον δυστυχίας (για μένα)

Καλή καρδιά και να γελάμε με τη ψυχή μας:-D:lol::lol::lol:

 

Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που ..τραγουδούν ..

"Και αν γελαω είναι ψεμα , η καρδιά μου στάζει αίμα ….."

Και τα χέρια τους , μερικοί !!!

 

Ακόμα και όταν βρεθεί ένας πεθαμένος να του χαρίσει την καρδούλα του !!!!!!!!!!!

500.000 δολάρια θέλει ένα παιδάκι από την Παλαιστίνη για να ζήσει !!!!

 

"Και λεγόμαστε άνθρωποι με καρδιά και αισθήματα …

Τι να είναι τα παιδιά μας ? μες/στα τόσα προβλήματα ? "

 

Αυτούς συλλογιέμαι εγώ !!!

[Φαίη2010]

Καλημερα σας.

 

και εγω εχω ενα παιδι στο οποιο εχει διαγνωσθει αυτισμος υψηλης λειτουργικοτητας.

Αλλα ζουμε εξωτερικο και νομιζω δεν εχει νοημα να καταθεσω εδω τις εμπειριες μου καθως ειναι αλλα τα δεδομενα και αλλη η κοινωνικη υποδομη. Παντως οφειλω να πω πως δεν υπαρχει το σκοταδι που δυστυχως αποτι καταλαβα υπαρχει στην πατριδα μου περι του θεματος.

Μα ουτε και ο ρατσισμος αυτος εναντι σαυτα τα παιδια. Ειναι πληρη ενταγμενα στην κοινωνικη τους ζωη και το κρατος προσφερει την καθε δυνατη στηριξη, τοσο για το παιδι οσο και το οικογενειακο του περιβαλλον.

Τελευταια στενοχωρεθηκα παρα πολυ...γιατι μια υποτιθεμενη φιλη μου (διαδικτυακη) επειδη ειπωθηκε για το παιδακι της η διαγνωση του αυτιστικου φασματος τα πηρε στο κρανιο και αρχισε να κανει τα παντα προκειμενου να αποδειξει οπως πολυ χαρακτηριστικα ειπε πως δεν ειναι ελεφαντες.

Δεν μπορω να το κρινω εγω αυτο αν εχει το παιδακι ή οχι καποια ιδιαιτεροτητα, αν ειναι αλλιως ή οχι.

Αλλα στενοχωριεμαι γιατι βγαινει παντου στα διαφορα φορουμ και γραφει για τα αυτιστικα παιδια (με ενα υφος...σαν να εχει η λεξη ενα ειδος..ξινιλα να το πω;

Και γενικως παρατηρω πως και αλλοι ετσι το εμπεδωνουν.

Το δικο μου το παιδακι και χαμογελαει και ειναι προσχαρο και μοιραζεται τα ονειρα του με αξιολογους ανθρωπους.

Σε αντιθεση με καποιους μυθους εχει απληστη φαντασια!

Απο 2 χρονων μιλαει σαν ενηλικας και μαλιστα σε 2 γλωσσες. Εχει απιθανο ταλεντο στα μαθηματικα και στον ελευθερο χρονο του ασχολειται με ρομποτ που συνδεει ηλεκτρονικα στην κινηση μονο του. Εχει προβληματα κινητικοτητας και γιαυτο επισκεφτεται εργοθεραπεια.

Στο σχολειο και χωρις συνοδο ειναι ενα απο τα πιο αγαπητα παιδια στην ταξη τοσο στην δασκαλα οσο και στους συμμαθητες του. Ειναι ευγενικοτατο.

Γιατι επικρατει η αποψη πως τα αυτιστικα παιδια δεν ειναι κοινωνικα. Θεος και Κυριος. Συμφωνω αναλογως το παιδι αλλα εχουν λιγοτερα αλλα περισσοτερα προβληματα επικοινωνιας αλλα αλλο επικοινωνια αλλο κοινωνικοτητα!

Ο δικος μου αντιμετωπιζει προβλημα στην επικοινωνια λογω υπερευαισθησιας στις οσφρησεις και τους ηχους. Και συνηθως γιαυτο εχει και τα overloads.

Συνηθως πεφτει θυμα τραμπουκισμου απο αλλα καλομαθημενα και παρα την μη αυτιστικη φυση τους τελειως ακοινωνητα παιδια.

 

Συγχαιρω και παραδεχομαι ολους τους γονεις που παρα τις αντιξοοτητες στην χωρα μας παλευουν καθημερινα να αποδειξουν το αυτονοητο, πως δηλ. η διαφορετικοτητα δεν σημαινει κατωτεροτητα.

 

Θελω σε ενα αλλο φορουμ να ανοιξω μια συζητηση περι αυτισμου και θα ηθελα οσοι γονεις, ειδικοι εκπαιδευτικοι, γιατροι κτλσυμμετεχουν εδω ή εχουν σχεση με το θεμα να το συζητησουν και εκει.

Θα σας παρακαλουσα να απευθυνθειτε με πμ σε μενα για το λινκ.

 

Οτι αλλο θελετε να με ρωτησετε, ρωτατε.

Και μην το βαζετε κατω.

 

Μια ομορφη καλημερα σε ολους σας.

 

με εκτιμηση

 

Φαιη

[almak]

Φαίη καλησπέρα.

Εγώ νομίζω πως έχει νόημα να μας γράψεις τις δικές σου εμπειρίες κι ας είναι από μακριά και από άλλη "κοινωνικη υποδομη".

Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να παραμείνουμε στο σκοτάδι αν δεν δούμε και τα καλύτερα ........................... γι αυτό δεν θα πάει άδικα ο κόπος σου.

[Φαίη2010]

Φαίη καλησπέρα.

Εγώ νομίζω πως έχει νόημα να μας γράψεις τις δικές σου εμπειρίες κι ας είναι από μακριά και από άλλη "κοινωνικη υποδομη".

Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να παραμείνουμε στο σκοτάδι αν δεν δούμε και τα καλύτερα ........................... γι αυτό δεν θα πάει άδικα ο κόπος σου.

 

πχ. για εργοθεραπεια δεν πληρωνουμε τιποτα, ουτε για λογοθεραπεια (αλλα δεν χρειαζεται αλλο προς το παρων)

επισης, το κρατος πληρωνει συνοδο για ολη την σχολικη μερα υστερα απο καταθεση διαγνωσης.

Τα παιδια ειναι πληρως ενταγμενα σε κανονικα σχολεια και σπανιως πανε σε ειδικα σχολεια.

Και να πανε στα ειδικα σχολεια (που δεν τα κατακρινω αν χρειαζονται) υπαρχει αληθινη στηριξη και σωστη θεραπεια, με σκοπο την επανενταξη και επιστροφη στο κανονικο σχολειο.

Ακομη και για ψυχοθεραπειες κτλ τα αναλαμβανει η ασφαλεια.

Και το βασικοτερο, δεν εχεις το στιγμα ...της Σπιναλογγας....

[marcella]

Φαίη, πες μου σε παρακαλώ, εάν βέβαια δεν έχεις πρόβλημα, τι ήταν αυτό που σε έκανε να ψάξεις το θέμα με τον γιο σου; Σε ποια ηλικία φάνηκε; Πως είναι δυνατόν ένα παιδάκι με τέτοια ανάπτυξη να βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού;

[Φαίη2010]

καλημερα,

 

απο μικρο εβαζε ολα τα παιχνιδακια του με την σειρα στην ακρη του κρεβατιου του, κανοντας ετσι οπως ελεγε συνορα. Στην αρχη νομιζα ηταν παιχνιδακι, αλλα τα ξεχωριζε αναλογως τα χρωματα η τα σχηματα. Για τα αισθηματα του μιλουσε με νουμερα.

Οταν τα αλλα κανανε βλακιτσες, οπως καθε παιδι, οπως κανει και ο μικρος μου τωρα, πχ να βουτανε στις λασπες ή να βρεχουν χαρτια και να τα πετανε κτλ κτλ αυτο το εβρισκε παραλογο το ολο αυτο. Ερχοταν και με ρωτουσε ποιο ειναι το νοημα αυτου του παιχνιδιου...

Ειχαμε και εχουμε μεγαλο προβλημα με το φαγητο. Προτιμαει την ξεροφαγια.

Οταν υπαρχει ντοματα στο τραπεζι σηκωνεται και φευγει γιατι του μυριζει εντονα.

Παθαινει κρισεις πανικου πχ μεσα σενα γεματο λεωφορειο με πολλους ηχους και πολλες μυρωδιες.

Χανεται συχνα στον κοσμο του...παλιοτερα θα το λεγανε ονειροπολο.

Πχ ενω περπαταμε αρχιζει και μετραει τα τουβλα απτους τοιχους ή τα σπιτια ή τα συρματα απτους φραχτες και δεν μπορει να συγκεντρωθει στο σταυροδρομι που πρεπει να περασει.

Εχει προβλημα οταν αλλαζει κατι στο προγραμμα του και δεν του αρεσουνε οι αλλαγες γενικως.

Αρνιοτανε να κανει κουνια. Ενω μπορουσε δεν ηθελε μεχρι τα 4.

Προβληματα στην κινητικοτητα. Αρχικα ενω μιλουσε τελεια απο αποψη γραμματικης και συντακτικου και ειχε πλουσιο λεξιλογιο δεν μιλουσε καθαρα, και ακολουθησαμε και λογοθεραπεια για εναν χρονο.

Στην ηλικια των 3 χρονων γεμισε ολο το σπιτι με χαρτακια με βελη και μας αφηνε να περναμε μονο με βαση αυτα τα βελη.

Στα 3,5 ηξερε ολα τα σηματα οδικης κυκλοφοριας απεξω. Στα 4,5 διαβαζε μονο του. Απτα 2 του ηξερε να μετραει ως τα 10. Στα 2,5 εκανε προσθαφαιρεσεις ως το 5, στα 3 προσθαφαιρεσεις ως τα 10.

Τωρα στην πρωτη δημοτικου γνωριζει τι ειναι τα prime numbers

[emmaki]

Στο μεταπτυχιακό μου μας έδωσε ο καθηγητής ένα πολύ ωραίο παράγειγμα για να αντιληφθούμε πώς αισθάνεται ένα παιδιί με αυτισμό μέσα στην τάξη (και κατ' επέκταση στο σπίτι, στο λεωφορίο, στο αυτοκίνητο κλπ).

Φαντάσου ότι κάθεσαι σε μια πολύ άβολη καρέκλα (ίως και με καρφιά), έχεις ένα φακό που αναβοσβήνει μποροστά στα μάτια σου, μια πολύ άσχημε γέυση στο στόμα (π.χ. λεμόνι), κάποιος σου πετάει νερό στο πρόσωπο, και κάποιος άλλος φωνάζει μέσα στο αυτί σου και εσύ να πρέπει να παρακολουθήσεις το δάσκαλο που λέει το μάθημα!

 

Μάλιστα, για να το αντιληφθούμε καλύτερα μας έβαλαν στη θέση του παιδιού και μες παρείχαν τα παραπάνω ερεθίσματα. Περιτό να πω ότι τότε εγώ προσωπικά κατάλαβα ΤΙ είναι ο αυτισμός και μόνο τότε κατάλαβα σε κάποιο βαθμό ΠΩΣ θα μπορούσα να διδάξω ένα παιδί με αυτισμό!

 

(Είμαι νηπιαγωγός ειδικής αγωγής)

[Φαίη2010]

Στο μεταπτυχιακό μου μας έδωσε ο καθηγητής ένα πολύ ωραίο παράγειγμα για να αντιληφθούμε πώς αισθάνεται ένα παιδιί με αυτισμό μέσα στην τάξη (και κατ' επέκταση στο σπίτι, στο λεωφορίο, στο αυτοκίνητο κλπ).

Φαντάσου ότι κάθεσαι σε μια πολύ άβολη καρέκλα (ίως και με καρφιά), έχεις ένα φακό που αναβοσβήνει μποροστά στα μάτια σου, μια πολύ άσχημε γέυση στο στόμα (π.χ. λεμόνι), κάποιος σου πετάει νερό στο πρόσωπο, και κάποιος άλλος φωνάζει μέσα στο αυτί σου και εσύ να πρέπει να παρακολουθήσεις το δάσκαλο που λέει το μάθημα!

 

Μάλιστα, για να το αντιληφθούμε καλύτερα μας έβαλαν στη θέση του παιδιού και μες παρείχαν τα παραπάνω ερεθίσματα. Περιτό να πω ότι τότε εγώ προσωπικά κατάλαβα ΤΙ είναι ο αυτισμός και μόνο τότε κατάλαβα σε κάποιο βαθμό ΠΩΣ θα μπορούσα να διδάξω ένα παιδί με αυτισμό!

 

(Είμαι νηπιαγωγός ειδικής αγωγής)

 

ακριβως ζουνε πιο εντονα ολες τις αισθησεις. Σαν να μην υπαρχει αυτο το καποιο φιλτρο που να ξεχωριζει τα διαφορα ερεθισματα. Αυτο προκαλει συναισθηματικη φορτωση και ..ξεσπανε.

Αυτο που περιγραφεις ειναι το λεγομενο overload.

Ωστοσο εσυ τι καταλαβες; Πως πρεπει δηλ. να διδαξεις ενα παιδι με αυτισμο;

Γιατι το δικο μου το παιδι δεν χρειαζεται μια καποια ιδιαιτερη προσεγγιση στο θεμα της διδασκαλιας.

Απλα να ειναι ησυχη η ταξη και να μην σηκωνονται ολοι οι μαθητες στα θρανια και ουρλιαζουν. Αλλα μεσα σε μια τετοια ταξη νομιζω ουτε ενα νορμαλ παιδι δεν θα μπορουσε να συγκεντρωθει.

[emmaki]

ακριβως ζουνε πιο εντονα ολες τις αισθησεις. Σαν να μην υπαρχει αυτο το καποιο φιλτρο που να ξεχωριζει τα διαφορα ερεθισματα. Αυτο προκαλει συναισθηματικη φορτωση και ..ξεσπανε.

Αυτο που περιγραφεις ειναι το λεγομενο overload.

Ωστοσο εσυ τι καταλαβες; Πως πρεπει δηλ. να διδαξεις ενα παιδι με αυτισμο;

Γιατι το δικο μου το παιδι δεν χρειαζεται μια καποια ιδιαιτερη προσεγγιση στο θεμα της διδασκαλιας.

Απλα να ειναι ησυχη η ταξη και να μην σηκωνονται ολοι οι μαθητες στα θρανια και ουρλιαζουν. Αλλα μεσα σε μια τετοια ταξη νομιζω ουτε ενα νορμαλ παιδι δεν θα μπορουσε να συγκεντρωθει.

 

Καταρχής νομίζω ότι είναι απαραίτητο ένα άτομο δίπλα στο παιδί (σαν παράλληλη στήριξη) για να το κρατάει ήρεμο και να το βοηθάει να "απομακρύνει" τα άσχετα ερεθίσματα. Επίσης, σε περίπτωση που το παιδί είναι πολύ αγχωμένο με όλη την κατάσταση να το ηρεμεί με κάποιο χάδι π΄.χ. στην πλάτη (ή με κάποιο άλλο τρόπο που εξαρτάται κάθε φορά από το παιδί). Τέλος, όσο λιγότερα ερεθίσματα τόσο καλύτερα....π.χ. ενά βιβλίο πάνω στο θρανίο (ακόμα καλύετρα αν είναι φωτοτυπία μιας σελίδας, χωρίς χρώματα, χωρίς να υπάρχουν οι άλλες σελίδες που θα μπερδέυουν κλπ), ήρεμη ομιλία (όχι διακυμάνσεις στη φωνή), ΄να άνετο κάθισμα (ας είναι και "μη-σχολική" καρέκλα), ένα αντικέιμενο το οποίο θα δίνει στο παιδί ασφάλεια (ένα παιδί που έιχα στο νηπιαγωγείο ήθελε ένα σφουγγαράκι για τα πιάτα) κλπ....

Βέβαια, στο νηπιαγωγείο είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Οπότε στα παιδιά που είχα εγώ όταν κάνα με π.χ. μια κατασκευή, τους είχα μπορστά τους το προτότυπο της κατασκευής ώστε να βλέπουν σε ποιο σημείο ολοκληρώνεται η κατασκευή (ότι δεν είναι κάτι ασαφες, αλλά έχουμε κάποιο στόχο), τους είχα το πρόγραμμα της ημέρας δίπλα τους με καρτέλες και χρατς, ώστε να ξέρουν κα΄θε στιγμή τι θα κάνουμε (κάτι σαν TEEACHχωρίς να έχω κάνει ποτέ κάποιο σεμινάριο πάνε σε αυτήν), σε παιδί που δεν είχε λόγο είχα κάρτες για τα ποάντα και όταν ήθελε κάτι είχε μάθει και μου έφερνε την αντίστοιχη κάρτα (π.χ. το τάδε παιχνίδι).....

Μείωση ερεθισμάτων με τον καλύτερο δυνατό τρόπο!

[Φαίη2010]

ακριβως! Πολυ ομορφα τα εγραψες.

Ωστοστο αυτο με το χαδι δεν ισχυει. Ο δικος μου και αλλα παιδακια που ξερω απτις ομαδες στηριξης αποφευγουν την επαφη. Δεχονται χαδια μονο απο πολυ αγαπημενα τους προσωπα. Κυριως απτους γονεις τους.

Πχ ο γιος μου οταν περιμενει σε μια σειρα για να αγορασει κατι κραταει αποσταση και απτον μπροστινο και απτον πισω...προτιμαει να τους αφησει να περασουν ολους προκειμενου μην τον αγγιξουν.

Αν αγγιζες σε μια τετοια στιγμη το δικο μου το παιδι στην πλατη μαλλον θα πετυχαινες το αντιθετο.

Στα αλλα θα συμφωνησω

[emmaki]

Επίσης, να προσθέσω ότι τα υπόλοιπα παιδιά στην τάξη (νηπιαγωγείο σε πολύ μικρή πόλη απομακρυσμένου νησιού) που ήμουν τελευτάια (παράλληλη στήριξη σε παιδί με αυτισμό) οι συνέδελφοι μου τα είχαν τόσο καλά "δουλεμένα" και οι γονέις επίσης ήταν τόσο καλά "δουλεμένοι" από το σχολέιο (όχι με δική τους προτοβουλία δυστυχώς, και χρησιμοποιώντας και λίγο "εκβιαστικές" τακτικές. λίγο, όχι πολύ!!!) που όταν κάνα με μάθημα για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, και αναφέραμε τις μορφές των ειδικών αναγκών, ρωτήσαμε τα παιδιά αν γνωρίζουν κάποιον που να ανήκει στα άτομα με ειδικές ανάγκες. Να πω εδώ ότι το παιδί που είχα εγώ, είχα βαρύ αυτισμό, δεν μιλούσε, είχε συχνά ξεσπάσματα, και οι στερεοτυπίες ήταν συνεχείς. Επίσης, δεν είχε άλλη βοήθεια πέρα από τις 4 ώρες στο νη[ιαγωγείο, γιατί η μαμά του δεν παραδεχόταν με τίποτα ότι το παιδί της έχει κάποιο πρόβλημα. Τα υπόλοιπα παιδία, λοιπόν, αφού ανέφεραν κάποιον στην πόλη που ήταν σε καρεκλάκι, είπαν ότι δεν ήξεραν κανέναν άλλο. Όταν επιμέιναμε ότι στα άτομα με ειδικές ανάγκες ανήκουν και άτομα που δεν μιλάνε, που μπορεί να κλαίνε χωρίς λόγο, που μπορεί να τρέχουν μέσε στην αυλή έτσι απλά, που μπορεί να φοβούνται να ακουμπήσουν το ψωμί (το συγκεκριμένο παιδί όταν έβλεπε ψίχουλα άρχιζε να τρέμει), πάλι τα παιδιά δεν μπορούσαν να τον ξεχωρίζουν! Λίγο αργότερα, στο διάλειμμα ήρθαν 2 κοριτσάκια και μου είπαν "Κυρία, τον Χ. εννοούσες ότι είναι άτομο με ειδικές ανάγκες;", τους είπα ναι, και μου απάντησαν "Α! Άρα τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι δικά μας, και μετά δεν τα βλέπουμε ότι δεν είναι σαν και μας"....

Λίγο απλοϊκή άποψη, αλλά μην ξεχνάμε ότι ήταν από παιδάκια 4 και 5 ετών! Επίσης, η περιγραφή του αυτιστικού παιδιού ήταν πολύ απλοϊκή από μένα, αλλά θεωρώ ότι για τα συγκεκριμένα παιδιά, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, έτσι έπρεπε να το περιγράψω!

Αποδεικνύεται ότι αν τα παιδιά δουλευτούν από μικρή ηλικία, μάθουν στη διαφορετιότητα, τελικά δεν τη βλέπουν ως διαφορετικότητα, αλλά ως κάτι φυσιολογικό που μπορεί να μην είναι εντελώς σαν εμάς, αλλά δεν είναι και προβλημα αυτό που έχει! Απλά πρέπει λίγο παραπάνω να νοιαστούμε για το συγκεκριμένο άτομο...

[emmaki]

ακριβως! Πολυ ομορφα τα εγραψες.

Ωστοστο αυτο με το χαδι δεν ισχυει. Ο δικος μου και αλλα παιδακια που ξερω απτις ομαδες στηριξης αποφευγουν την επαφη. Δεχονται χαδια μονο απο πολυ αγαπημενα τους προσωπα. Κυριως απτους γονεις τους.

Πχ ο γιος μου οταν περιμενει σε μια σειρα για να αγορασει κατι κραταει αποσταση και απτον μπροστινο και απτον πισω...προτιμαει να τους αφησει να περασουν ολους προκειμενου μην τον αγγιξουν.

Αν αγγιζες σε μια τετοια στιγμη το δικο μου το παιδι στην πλατη μαλλον θα πετυχαινες το αντιθετο.

Στα αλλα θα συμφωνησω

 

Σίγουρα το χάδι δεν πιάνει σε όλους. Γι' αυτό το εβαλα ως παράδειγμα. Πρέπει να υπάρξει θέληση από το δάσκαλο και πολύ καή συνεργασία με σπίτι ώστε να μπορέσει ο δάσκαλος να βρει τι είναι αυτό που λειτουργεί για το συγκεκριμένο παιδί. Επίσης, να αναπτυχθεί σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στο δάσκλαο και στο παιδί, για να λειτουργήσει καλύτερα η δυάδα.

Αντί για χάδι,μπορεί να είναι ένα χαμόγελο, μπορεί να είναι χτύπημα των δαχτύλων στο θρανίο, μπορεί να είναι τσιμπημα στο χέρι (όχι να πονέσει το παιδί, μιλάω για τσίμπημα-χάδι)......

Αλλά το βασικό είναι συνεργασία με την οικογένεια για να βρεθεί αυτό το κάτι που ηρεμεί το παιδί!

[despinchen]

Σίγουρα το χάδι δεν πιάνει σε όλους. Γι' αυτό το εβαλα ως παράδειγμα. Πρέπει να υπάρξει θέληση από το δάσκαλο και πολύ καή συνεργασία με σπίτι ώστε να μπορέσει ο δάσκαλος να βρει τι είναι αυτό που λειτουργεί για το συγκεκριμένο παιδί. Επίσης, να αναπτυχθεί σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στο δάσκλαο και στο παιδί, για να λειτουργήσει καλύτερα η δυάδα.

Αντί για χάδι,μπορεί να είναι ένα χαμόγελο, μπορεί να είναι χτύπημα των δαχτύλων στο θρανίο, μπορεί να είναι τσιμπημα στο χέρι (όχι να πονέσει το παιδί, μιλάω για τσίμπημα-χάδι)......

Αλλά το βασικό είναι συνεργασία με την οικογένεια για να βρεθεί αυτό το κάτι που ηρεμεί το παιδί!

η δικια μου για παραδειγμα αγκαλιαζει και φιλαει ολο τον κοσμο,ειναι μια γατουλα που θελει ολη την ημερα φιλακια και αγκαλιτσες ειδικα με ατομα που γνωριζει καλα οπως το στενο οικογενειακο κυκλο αλλα και τις δασκαλες της,και οχι μονο.

Ενω η διαγνωση ειναι αυτισμος αυτο παντα παρεξενευε τους ειδικους,οπως και το γεγονος οτι μεχρι τα 10 ειχε λογο,και σταδιακα αυτο σταματησε ωσπου στα 12-13 δεν εβγαζε μιλια.Τωρα στα 17 λεει ψιθυριστα καποιες λεξεις(οχι προτασεις οπως παλια)και μονο οταν θελει κατι επειγοντως αλλα δυσκολα κανεις την καταλαβαινει,μετα απο 4 χρονια αλαλιας ειναι δυσκολο να γινει αυτο ευκολα.

[nikitas]

Όσοι γονείς έχετε παιδιά που έχουν διαγνωστεί ότι ανήκουν στο φάσμα του αυτισμού, (ανεξαρτήτως ποιού σταδίου) μπορείτε να γράψετε εδώ την εμπειρία σας σχετικά με την διαδικασία της διάγνωσης καθώς και για τις συνθήκες που κληθήκατε να αντιμετωπίσετε.

 

 

καλημέρα σε όλους! ειλικρινά καταλαβαίνω τα περισσότερα που γράφετε και έχω δακρύσει πολλές φορές! έχω ένα γιο 3,5 χρονών και πρώτη διάγνωση είναι σύνδρομο ασπεργκερ.σήμερα (29/03/11) έχω ραντεβού με κάποιον κ. φρανσίς απο το κέντρο ''εξελιξη'' στο περιστέρι και περιμένω να ακούσω τα αποτελέσματα απο την αξιολόγησή του παιδιού.προφανώς αντιλαμβάνεστε πως βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή.όποιες συμβουλές θα μας έκαναν ιδιαίτερα καλό.ευχαριστώ

[almak]

Αν και άργησα λίγο , η πρώτη συμβουλή είναι ψυχραιμία.

Όμως δεν μας είπες τι έγινε τελικά , τι σας είπαν ????