3 λάθη και 6 κινήσεις για να μάθει να μοιράζεται

[elenik]

3 λάθη και 6 κινήσεις για να μάθει να μοιράζεται

 

 

«- Είναι δικό μου! - Όχι, δικό μου!»... Η κτητικότητά τους έχει γίνει καθημερινός πονοκέφαλος για σάς. Τι πρέπει να κάνετε, όμως, όταν το μικρό σας αρνείται να μοιραστεί το παιχνίδι του με το αδερφάκι ή το φίλο του;

 

 

Της Μαρίας Καρίπογλου, με την επιστημονική επιμέλεια της Γιώτας Αντωνοπούλου, παιδοψυχολόγου - παιγνιοθεραπεύτρια

 

 

 

Όταν τα παιδιά σας μαλώνουν για τα παιχνίδια τους, δεν μπορείτε να τα μάθετε εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή να μοιράζονται τα παιχνίδια τους. Βάλτε στόχο να τους «διδάξετε» αυτό το μάθημα με έναν τρόπο που δεν τα θίγει, που δεν τους δημιουργεί, δηλαδή, ενοχές ή άσχημα συναισθήματα για το άλλο παιδάκι. Τα παιδιά είναι ευαίσθητα στα… σιωπηλά μηνύματα ή, αν θέλετε, επεξεργάζονται το μήνυμα με τον τρόπο που αυτά καταλαβαίνουν. Για παράδειγμα, αν απαιτήσετε από το μεγαλύτερο παιδί να παραδώσει το παιχνίδι με το οποίο ασχολείται στο μικρότερο αδερφάκι του, αυτό που θα καταλάβει το μεγαλύτερο είναι ότι αγαπάτε περισσότερο το μικρότερο ή -στην περίπτωση του φίλου του- ότι εκτιμάτε περισσότερο το «ξένο» παιδάκι από αυτό.

 

 

 

3 λάθη που ΔΕΝ πρέπει να κάνετε:

 

 

1. Μην αρπάζετε το παιχνίδι από τα χέρια του!

 

Τι πιστεύετε ότι εισπράττει ένα παιδί όταν του αρπάζουν το παιχνίδι από τα χέρια και το δίνουν σε άλλο παιδί; Φανταστείτε ότι εισβάλλει στο γραφείο σας το αφεντικό σας, αρπάζει το laptop σας και το δίνει σε κάποιον άλλο συνάδελφό σας. Θεωρείτε ότι αυτή η χειρονομία θα σας κάνει, στη συνέχεια, να θέλετε να μοιραστείτε τα πράγματά σας; Μόνο εφόσον συντρέχουν λόγοι ασφάλειας δικαιολογείται να αρπάξετε από τα χέρια του παιδιού σας το παιχνίδι του. Εάν καταλήξετε να χρησιμοποιήσετε βία για να του το αποσπάσετε, απλώς διδάσκετε στο παιδί σας να κάνει το ίδιο. Προσπαθήστε να του ζητήσετε το παιχνίδι, προτείνοντας το χέρι σας και με χαμηλό τόνο στη φωνή σας.

 

 

 

2. Μην υποχρεώνετε το μεγαλύτερο να δίνει τα παιχνίδια του στο μικρότερο!

 

Είναι συνηθισμένη περίπτωση το μεγαλύτερο παιδί σας να παίζει με το βιβλίο του, το στυλό του, το παιχνίδι του και το μικρότερο να θέλει, την ίδια ώρα, να απασχοληθεί και αυτό με τα ίδια αντικείμενα. Είναι, όμως, δίκαιο το μεγαλύτερο παιδί σας να μοιραστεί το παιχνίδι του απλώς και μόνο επειδή αυτή είναι η επιθυμία του μικρότερου; Μην ξεχνάτε ότι το να μάθετε τα παιδιά σας να σέβονται το χώρο του άλλου είναι τόσο σημαντικό, όσο και το αίσθημα γενναιοδωρίας που προσπαθείτε να τους εμφυσήσετε.

 

 

3. Μην τα βάζετε να παίζουν με τη σειρά!

 

Μια βασική στρατηγική που χρησιμοποιούν οι γονείς για να διδάξουν τα παιδιά τους να μοιράζονται είναι να μοιράζουν τα ίδια παιχνίδια στο καθένα απ' αυτά, σε διαδοχικές χρονικές περιόδους. Για παράδειγμα, πολύ συχνά λέτε στα παιδιά σας ότι «σήμερα με την μπάλα θα παίξεις εσύ και αύριο ο αδελφός σου»… Για να έχει η κίνησή σας διδακτική αξία, θα πρέπει πρώτα τα παιδιά να καταλάβουν τι εστί χρόνος. Λάβετε υπόψη σας ότι η αίσθηση του χρόνου δεν αναπτύσσεται στο παιδί μέχρι την ηλικία των τριών χρόνων. Συνεπώς, είναι μάταιο να ζητάμε από ένα παιδί μικρότερο των πέντε ετών να πειθαρχήσει. Ίσως να μας ευχαριστήσει δίνοντας το παιχνίδι του, αλλά σίγουρα η κίνησή του αυτή δεν είναι αποτέλεσμα του μαθήματος που του δώσαμε.

 

 

 

 

6 κινήσεις που πρέπει να κάνετε:

 

 

 

1. Αναζητήστε λύσεις

 

Δώστε τους να καταλάβουν ότι είναι υπεύθυνα για τη διαμάχη και ενθαρρύνετέ τα να βρουν μόνα τους τη λύση. Ένας τρόπος είναι να πείτε: «Εντάξει, έχουμε ένα πρόβλημα εδώ. Και οι δυο σας θέλετε να παίξετε με το ίδιο παιχνίδι, αλλά αυτό δεν είναι δυνατό… Πώς μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα;» Στη συνέχεια, αποτραβιέστε, όσο αυτό είναι δυνατό, και αφήνετε τα παιδιά να λύσουν μόνα τους τη διαφορά. Μια άλλη στρατηγική που μπορείτε να ακολουθήσετε είναι να δώσετε κάποιες εναλλακτικές λύσεις στα παιδιά και να τα παροτρύνετε να διαλέξουν.

 

 

2. Ζητήστε συγγνώμη για το παιδί σας

 

Πόσες φορές δεν σας έτυχε να αρπάξει το παιδί σας το παιχνίδι ενός άλλου παιδιού. Μη φοβηθείτε να ζητήσετε εσείς συγνώμη για αυτό. Με αυτήν τη στάση σας δείχνετε στο άλλο παιδάκι ότι το σέβεστε και δίνετε στο δικό σας ένα καλό παράδειγμα. Η δική σας συμπεριφορά είναι σίγουρα το καλύτερο παράδειγμα… Αν εσείς δεν είστε κτητικοί στην καθημερινή σας ζωή, τα παιδιά σας λαμβάνουν το μήνυμα!

 

 

3. Παρακολουθείτε χωρίς να παρεμβαίνετε

 

Αντισταθείτε στον πειρασμό να μπείτε ανάμεσα στα παιδιά που μαλώνουν για ένα παιχνίδι ή να χάσετε την ψυχραιμία σας και να τους φωνάξετε, εκτός βέβαια και αν φτάσουν στο σημείο να πιαστούν στα χέρια. Η ανάμιξή σας στην υπόθεση κάνει στο τέλος κάποιο από τα παιδιά να πληγωθεί. Επίσης, οι μικροί σας «μπελάδες» μαθαίνουν να εξαρτώνται από εσάς για να λύσουν τις διαφορές τους. Εάν επέμβετε, κάποιο από τα παιδιά θα βγει κερδισμένο και κάποιο χαμένο και κάθε φορά που διεκδικούν κάτι θα περιμένουν από τη μαμά και τον μπαμπά να δώσουν τη λύση.

 

 

4. Αποσπάστε του την προσοχή

 

Δεν είναι δύσκολο να αλλάξετε τη διάθεση του παιδιού, αποσπώντας την προσοχή του και κάνοντάς το να ασχοληθεί με κάτι διαφορετικό. Μην προσπαθείτε σε κάθε διαμάχη να του διδάξετε πώς να μοιράζεται. Τα μικρότερης ηλικίας παιδιά είναι εύκολο να ενδιαφερθούν για άλλα πράγματα σε χρόνο ρεκόρ.

 

 

5. Μπείτε στην ψυχολογία του

 

Ένα παιδί μπορεί να είναι γενναιόδωρο με τους φίλους του, αλλά όχι και με τα αδέρφια του. Γιατί συμβαίνει αυτό; Απλώς, το μικρό σας λειτουργεί έτσι επειδή αισθάνεται ότι στο σπίτι δεν μπορεί να οριοθετήσει τα πράγματά του και επιπροσθέτως αισθάνεται ανταγωνιστικά. Μπορείτε να αλλάξετε τη συμπεριφορά τους, βοηθώντας τα παιδιά σας να συνειδητοποιήσουν πράγματα που κάνουν το ένα για το άλλο. Για παράδειγμα, ένα απλό σχόλιο σε ανύποπτο χρόνο, όπως: «Ήταν πολύ ωραία η κίνηση του αδελφού σου να σου δώσει τα πατίνια του», είναι μερικές φορές το μόνο που χρειάζεται.

 

 

6. Επιβραβεύστε τη γενναιοδωρία του

 

Η κίνησή του να καλέσει δέκα συμμαθητές του στο σπίτι αντί για δύο ή να ετοιμάσει λιχουδιές για όλη την παρέα μπορεί να σας βγάλει εκτός εαυτού. Αναγνωρίστε του όμως τις καλές του προθέσεις και αντί να το επιπλήξετε, επαινέστε το για το ότι είναι καλός φίλος. Οφείλετε να του εμφυσήσετε από νωρίς τη διάθεση του να μοιράζεται.

 

 

Θυμηθείτε:

 

 

Απαιτείται σεβασμός της ανάγκης του παιδιού για κτητικότητα.

Χρειάζεται να λάβετε υπόψη σας τη συναισθηματική ωριμότητα του παιδιού σας.

Ίσως το μόνο που χρειάζεται είναι η καθημερινή συναναστροφή του παιδιού σας με τα άλλα παιδάκια.

 

http://www.in.gr/Reviews/placeholder.asp?lngReviewID=38464&lngChapterID=49811&lngItemID=62507

[ΝΑΝΤΙΑ1]

ΠΟΛΥ ΧΡΗΣΙΜΗ Η ΣΤΗΛΗ ΑΥΤΗ.ΕΠΕΙΔΗ Η ΜΙΚΡΗ ΔΕΝ ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ ΕΥΚΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.ΘΑ ΚΑΝΩ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΩ

[maryp]

ευχαριστούμε elenik!

[Μαρια Στυλιανακη]

Όλα είναι υπέροχα που γράφει εκτός απο αυτό...

 

αυτό ισχυει απο κάποια ηλικία και μετά....όπου ήδη έχουν μάθει κάποια βασικά πράγματα.

εξάλλου στο άρθρο δεν γράφει ηλικίες που απευθύνεται!

ΠΡΟΣΟΧΗ ΛΟΙΠΟΝ.

 

 

 

3. Παρακολουθείτε χωρίς να παρεμβαίνετε

 

Αντισταθείτε στον πειρασμό να μπείτε ανάμεσα στα παιδιά που μαλώνουν για ένα παιχνίδι ή να χάσετε την ψυχραιμία σας και να τους φωνάξετε, εκτός βέβαια και αν φτάσουν στο σημείο να πιαστούν στα χέρια. Η ανάμιξή σας στην υπόθεση κάνει στο τέλος κάποιο από τα παιδιά να πληγωθεί. Επίσης, οι μικροί σας «μπελάδες» μαθαίνουν να εξαρτώνται από εσάς για να λύσουν τις διαφορές τους. Εάν επέμβετε, κάποιο από τα παιδιά θα βγει κερδισμένο και κάποιο χαμένο και κάθε φορά που διεκδικούν κάτι θα περιμένουν από τη μαμά και τον μπαμπά να δώσουν τη λύση.

 

 

και

 

1. Αναζητήστε λύσεις

 

Δώστε τους να καταλάβουν ότι είναι υπεύθυνα για τη διαμάχη και ενθαρρύνετέ τα να βρουν μόνα τους τη λύση. Ένας τρόπος είναι να πείτε: «Εντάξει, έχουμε ένα πρόβλημα εδώ. Και οι δυο σας θέλετε να παίξετε με το ίδιο παιχνίδι, αλλά αυτό δεν είναι δυνατό… Πώς μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα;» Στη συνέχεια, αποτραβιέστε, όσο αυτό είναι δυνατό, και αφήνετε τα παιδιά να λύσουν μόνα τους τη διαφορά. Μια άλλη στρατηγική που μπορείτε να ακολουθήσετε είναι να δώσετε κάποιες εναλλακτικές λύσεις στα παιδιά και να τα παροτρύνετε να διαλέξουν.

 

 

αυτά τα δυο γίνονται (επιτυχώς) με παιδιά άνω των 3,5 - 4 ετών.

 

ΔΕΝ τα συνιστώ επουδενί για πιο μικρά....

 

σιγά μην πει ένα δυομισυ ετών παιδί (το οποίο έχει έντονο το συναισθημα της κτητικότητας) στο άλλο απο μόνο του κάτι ευγενικό ή οτι ναι πάρε το παιχνίδι, αν δεν υπάρξει καθοδήγηση του γονέα.

(ή αν δεν εχει υπάρξει απο πριν καθοδήγηση γονέα).

και αντίστοιχα σιγά μην πεί ένα δυομισυ ετών παιδί με χαμηλή αυτοπεποίθηση, όχι, σε ένα άλλο παιδί, χωρίς να υπάρξει η καθοδήγηση ή στο παρόν ή στο παρελθόν.

 

 

θα το ξαναδιαβασω αυριο να κανω πιο μεγάλη ανάλυση στα όσα γράφει.

 

 

 

 

το αγαπημένο μου είναι το πρώτο πρώτο....

 

 

1. Μην αρπάζετε το παιχνίδι από τα χέρια του!

 

Τι πιστεύετε ότι εισπράττει ένα παιδί όταν του αρπάζουν το παιχνίδι από τα χέρια και το δίνουν σε άλλο παιδί; Φανταστείτε ότι εισβάλλει στο γραφείο σας το αφεντικό σας, αρπάζει το laptop σας και το δίνει σε κάποιον άλλο συνάδελφό σας. Θεωρείτε ότι αυτή η χειρονομία θα σας κάνει, στη συνέχεια, να θέλετε να μοιραστείτε τα πράγματά σας; Μόνο εφόσον συντρέχουν λόγοι ασφάλειας δικαιολογείται να αρπάξετε από τα χέρια του παιδιού σας το παιχνίδι του. Εάν καταλήξετε να χρησιμοποιήσετε βία για να του το αποσπάσετε, απλώς διδάσκετε στο παιδί σας να κάνει το ίδιο. Προσπαθήστε να του ζητήσετε το παιχνίδι, προτείνοντας το χέρι σας και με χαμηλό τόνο στη φωνή σας.

 

 

 

είναι ένα αφανές λαθάκι που κάνουν πάρα πολλοί γονείς, που χωρίς να το καταλαβαίνουν εμποδίζει τα παιδιά να μάθουν να μοιράζονται και να παίζουν με άλλα παιδιά σε ευχάριστο κλίμα.

[dora]

Ο Χαρης παρολο που ειναιπολυ μικρος δίνει τα παιχνίδια του αν το αλλο παιδακι του δινει κι αυτο τα δικα του. Δεν ξερω πως το καταλαβαίνει. Αλλα πχ εχει μια φίλη την Ολγα που οταν εχει κατι και κραταει πχ 2 παπουτσια το πιο πιθανον ειναι να της δωσει το ενα.. Οταν περνουμε μπαλακι απο το μηχανημα το πρωτο παντα το δινει στην Ολγα και μετα θελει να παρει αλλο.. Τι να υποθεσω? Οτι το παιδι μου ξερει να μοιραζετε ή οτι του αρέσει η Ολγα?

[Astrien]

Καλησπέρα! Το θέμα μου είναι λοιπόν ότι η μικρή μου(26 μηνών) δε μοιράζεται τα παιχνιδια της εύκολα με άλλα συνομήλικα παιδάκια! Ιδίως όταν μας επισκέπτονται αλλά παιδιά και όλα τα παιχνίδια της ανήκουν τοτε υπάρχει μεγάλο θέμα. Όταν είμαστε σε ξένα σπίτια ή σε μέρος που τα παιχνιδια δεν είναι δικά της τότε γίνεται συνεργάσιμη και κατανοεί όταν της λέω πως το παιχνίδι δεν είναι δικό σου άρα μπορεις να παίξεις μόνο αν σου το δώσει το άλλο παιδι. Τις προάλλες είχαμε επισκέψεις και η μικρή δεν αφηνε το ξένο παιδάκι να παιξει με τπτ. Παρόλο που χαιρόταν που είχε παρέα ήθελε να παίξει μαζί του όπως αυτή όριζε!! Πχ το τρενάκι δεν το ακουμπάμε όταν παίζει μουσική.  Στην αρχή είπα να μην εμπλακώ και να δω πως θα εξελιχθεί  αλλά κάποια στιγμή η δική μου άρχισε να φωνάζει  Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι αφήνουμε και τα άλλα παιδιά να παιζουν και την απομάκρυνα ώστε να μην τραβάει τα παιχνιδια από το παιδί. Τοτε άρχισε να με χτυπάει.  Το ξέρω ότι είναι όλα φυσιολογικά σε αυτή την ηλικία αλλά λίγο ταλαντευομαι στο πως να φερθώ σε τέτοιες περιστάσεις. Από τη μια κατανοώ πως τα παιχνιδια της ανήκουν και πως έχει δικαίωμα να τα δίνει σε όποιον αυτή αποφασίζει. Από την άλλη θεωρώ πολύ άσχημο να μην αφήνει τα άλλα παιδάκια να αγγίξουν τπτ όταν έρχονται να μας επισκεφθούν.  Σίγουρα επεμβαινω και προσπαθώ να της εξηγήσω με λογια και χωρίς να αρπάζω τα παιχνιδια από τα χέρια της αλλά μήπως θα έπρεπε να επιμένω περισσότερο στο να δώσει ένα παιχνίδι και στο άλλο παιδί. Αυτό που μου βγαίνει είναι να κάθομαι δίπλα τους και να παίζω μαζί τους ωστε να κανω το διαιτητη αλλά από την άλλη θεωρώ αγένεια να αφήνω την αλλη μαμα μόνη της και να παίζω εγώ με τα παιδιά.  Πώς χειρίζεστε εσείς αντίστοιχες καταστάσεις;  

[ΑΡΓΚ]

4 ώρες πρίν, Astrien είπε:

Καλησπέρα! Το θέμα μου είναι λοιπόν ότι η μικρή μου(26 μηνών) δε μοιράζεται τα παιχνιδια της εύκολα με άλλα συνομήλικα παιδάκια! Ιδίως όταν μας επισκέπτονται αλλά παιδιά και όλα τα παιχνίδια της ανήκουν τοτε υπάρχει μεγάλο θέμα. Όταν είμαστε σε ξένα σπίτια ή σε μέρος που τα παιχνιδια δεν είναι δικά της τότε γίνεται συνεργάσιμη και κατανοεί όταν της λέω πως το παιχνίδι δεν είναι δικό σου άρα μπορεις να παίξεις μόνο αν σου το δώσει το άλλο παιδι. Τις προάλλες είχαμε επισκέψεις και η μικρή δεν αφηνε το ξένο παιδάκι να παιξει με τπτ. Παρόλο που χαιρόταν που είχε παρέα ήθελε να παίξει μαζί του όπως αυτή όριζε!! Πχ το τρενάκι δεν το ακουμπάμε όταν παίζει μουσική.  Στην αρχή είπα να μην εμπλακώ και να δω πως θα εξελιχθεί  αλλά κάποια στιγμή η δική μου άρχισε να φωνάζει  Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι αφήνουμε και τα άλλα παιδιά να παιζουν και την απομάκρυνα ώστε να μην τραβάει τα παιχνιδια από το παιδί. Τοτε άρχισε να με χτυπάει.  Το ξέρω ότι είναι όλα φυσιολογικά σε αυτή την ηλικία αλλά λίγο ταλαντευομαι στο πως να φερθώ σε τέτοιες περιστάσεις. Από τη μια κατανοώ πως τα παιχνιδια της ανήκουν και πως έχει δικαίωμα να τα δίνει σε όποιον αυτή αποφασίζει. Από την άλλη θεωρώ πολύ άσχημο να μην αφήνει τα άλλα παιδάκια να αγγίξουν τπτ όταν έρχονται να μας επισκεφθούν.  Σίγουρα επεμβαινω και προσπαθώ να της εξηγήσω με λογια και χωρίς να αρπάζω τα παιχνιδια από τα χέρια της αλλά μήπως θα έπρεπε να επιμένω περισσότερο στο να δώσει ένα παιχνίδι και στο άλλο παιδί. Αυτό που μου βγαίνει είναι να κάθομαι δίπλα τους και να παίζω μαζί τους ωστε να κανω το διαιτητη αλλά από την άλλη θεωρώ αγένεια να αφήνω την αλλη μαμα μόνη της και να παίζω εγώ με τα παιδιά.  Πώς χειρίζεστε εσείς αντίστοιχες καταστάσεις;  

 

Παιδιά 2-3 ετών δεν μπορούν να παίξουν χωρίς επίβλεψη και χωρίς να μαλλιοτραβηχτούν. Και αδέρφια να είναι θα πλακωθούν κάποια στιγμή, πόσο μάλλον παιδιά που δεν βλέπονται κάθε μέρα. Οπότε, ή κάθεστε μαζί με την άλλη μαμά δίπλα δίπλα όλοι μαζί, ή αποδέχεστε ότι θα φωνάξουν, θα κλάψουν και θα πιαστούν και στα χέρια μέσα στο παιχνίδι. Το τι από τα δύο, και πόσο θα παρέμβετε, έχει να κάνει και με την άποψη περί ανατροφής που βγαίνει σε εσάς αλλά και στην κάθε φίλη.

 

[Mama_Anesti_]

13 ώρες πρίν, Astrien είπε:

Καλησπέρα! Το θέμα μου είναι λοιπόν ότι η μικρή μου(26 μηνών) δε μοιράζεται τα παιχνιδια της εύκολα με άλλα συνομήλικα παιδάκια! Ιδίως όταν μας επισκέπτονται αλλά παιδιά και όλα τα παιχνίδια της ανήκουν τοτε υπάρχει μεγάλο θέμα. Όταν είμαστε σε ξένα σπίτια ή σε μέρος που τα παιχνιδια δεν είναι δικά της τότε γίνεται συνεργάσιμη και κατανοεί όταν της λέω πως το παιχνίδι δεν είναι δικό σου άρα μπορεις να παίξεις μόνο αν σου το δώσει το άλλο παιδι. Τις προάλλες είχαμε επισκέψεις και η μικρή δεν αφηνε το ξένο παιδάκι να παιξει με τπτ. Παρόλο που χαιρόταν που είχε παρέα ήθελε να παίξει μαζί του όπως αυτή όριζε!! Πχ το τρενάκι δεν το ακουμπάμε όταν παίζει μουσική.  Στην αρχή είπα να μην εμπλακώ και να δω πως θα εξελιχθεί  αλλά κάποια στιγμή η δική μου άρχισε να φωνάζει  Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι αφήνουμε και τα άλλα παιδιά να παιζουν και την απομάκρυνα ώστε να μην τραβάει τα παιχνιδια από το παιδί. Τοτε άρχισε να με χτυπάει.  Το ξέρω ότι είναι όλα φυσιολογικά σε αυτή την ηλικία αλλά λίγο ταλαντευομαι στο πως να φερθώ σε τέτοιες περιστάσεις. Από τη μια κατανοώ πως τα παιχνιδια της ανήκουν και πως έχει δικαίωμα να τα δίνει σε όποιον αυτή αποφασίζει. Από την άλλη θεωρώ πολύ άσχημο να μην αφήνει τα άλλα παιδάκια να αγγίξουν τπτ όταν έρχονται να μας επισκεφθούν.  Σίγουρα επεμβαινω και προσπαθώ να της εξηγήσω με λογια και χωρίς να αρπάζω τα παιχνιδια από τα χέρια της αλλά μήπως θα έπρεπε να επιμένω περισσότερο στο να δώσει ένα παιχνίδι και στο άλλο παιδί. Αυτό που μου βγαίνει είναι να κάθομαι δίπλα τους και να παίζω μαζί τους ωστε να κανω το διαιτητη αλλά από την άλλη θεωρώ αγένεια να αφήνω την αλλη μαμα μόνη της και να παίζω εγώ με τα παιδιά.  Πώς χειρίζεστε εσείς αντίστοιχες καταστάσεις;  

Μηπως φοβάται πως φεύγοντας το άλλο παιδάκι θα της πάρει το παιχνίδι που έπαιζε? Εμένα πέρασε και περνά κατά καιρούς τέτοιες φάσεις. Κατάλαβα πως νιώθει καλύτερα αν του εξηγήσω πως τα παιχνίδια μας δεν τα παίρνουν μαζί τους τα  παιδακια, τα παίζουν όταν ειναι σπίτι μας όπως εμείς παίζουμε με τα παιχνίδια των άλλων παιδιών οταν πάμε στα σπίτια τους και μετά τα αφήνουμε εκει! 

 

Πάντως τελευταία δεν αφήνει ούτε εμένα να παίζω με τα παιχνίδια του, μου αρπάζει απ τα χέρια ό,τι πιάνω και του εξηγω πως αν δεν μου αφήσει παιχνίδι δεν θα έχω με τι να παίξω και έτσι μου δίνει. 

 

Σε κατανοώ είναι πολύ αμήχανη ή κατάσταση αλλά δεν παύει να είναι φυσιολογική! 

 

 

[Έσπερος]

Χωρίς να έχω γνώμη για το θέμα, έχω μια απορία: η άλλη μαμα πηγαινει σε σπίτι με μικρο νηπιο και περιμενει οτι θα πιει καφε αμέριμνη; Στο κατω κατω δεν ξερει απο το δικο της παιδι; εξαλλου αυτο ειναι φυσικο για την ηλικια αυτη, δεν κανει κατι λαθος η δικη σου. καταλαβαινω οτι ειναι κουραστικο, αλλα ειναι αναμενόμενο, δεν θα επρεπε να σκεφτεσαι οτι θα εχει προβλημα ο αλλος.

[Astrien]

πρίν από 7 λεπτά , Έσπερος είπε:

Χωρίς να έχω γνώμη για το θέμα, έχω μια απορία: η άλλη μαμα πηγαινει σε σπίτι με μικρο νηπιο και περιμενει οτι θα πιει καφε αμέριμνη; Στο κατω κατω δεν ξερει απο το δικο της παιδι; εξαλλου αυτο ειναι φυσικο για την ηλικια αυτη, δεν κανει κατι λαθος η δικη σου. καταλαβαινω οτι ειναι κουραστικο, αλλα ειναι αναμενόμενο, δεν θα επρεπε να σκεφτεσαι οτι θα εχει προβλημα ο αλλος.

Η αλήθεια δεν μπορώ να ερμηνεύσω τη στάση της. Ή που θα κάθεται αμέριμνη στο τραπέζι και θα περιμένει να βρω εγώ τη λύση  (που το καταλαβαίνω εν μέρει αφού η δική μου η μικρή δημιουργεί το "πρόβλημα") ή που θα αρχίσει το ότι το δικό της το παιδί δεν έχει πρόβλημα στο να μοιράζεται τα παιχνιδια του κτλ. Λες και δεν καταλαβαίνει ότι η συμπεριφορά της μικρής είναι φυσιολογική σε αυτήν την ηλικία! 

2 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Μηπως φοβάται πως φεύγοντας το άλλο παιδάκι θα της πάρει το παιχνίδι που έπαιζε? Εμένα πέρασε και περνά κατά καιρούς τέτοιες φάσεις. Κατάλαβα πως νιώθει καλύτερα αν του εξηγήσω πως τα παιχνίδια μας δεν τα παίρνουν μαζί τους τα  παιδακια, τα παίζουν όταν ειναι σπίτι μας όπως εμείς παίζουμε με τα παιχνίδια των άλλων παιδιών οταν πάμε στα σπίτια τους και μετά τα αφήνουμε εκει! 

 

Πάντως τελευταία δεν αφήνει ούτε εμένα να παίζω με τα παιχνίδια του, μου αρπάζει απ τα χέρια ό,τι πιάνω και του εξηγω πως αν δεν μου αφήσει παιχνίδι δεν θα έχω με τι να παίξω και έτσι μου δίνει. 

 

Σε κατανοώ είναι πολύ αμήχανη ή κατάσταση αλλά δεν παύει να είναι φυσιολογική! 

 

 

Νομίζω πως τη φάση που φοβάται μη χάσει τα παιχνιδια της την έχουμε ξεπεράσει. Χωρίς να είμαι βέβαια σίγουρη. Επαναλαμβάνω έτσι κι αλλιώς ότι το παιδάκι ήρθε μόνο για να παίξει και ότι τα παιχνίδια είναι δικά της και θα της τα ξαναδώσει.  Απλά νομίζω πως θέλει να ορίζει με τι και πώς θα παίξουν κάτι που φυσικά το άλλο παιδάκι δεν καταλαβαίνει κι έτσι αυτή εκνευρίζεται. Γενικά η μικρή περνάει τη φάση που θέλει να τα κάνει όλα όπως αυτή νομίζει και δεν αφήνει κανέναν να της δείξει το σωστό ή να της κάνει υποδείξεις.   

[Anna3011]

1 hour ago, Astrien είπε:

Απλά νομίζω πως θέλει να ορίζει με τι και πώς θα παίξουν κάτι που φυσικά το άλλο παιδάκι δεν καταλαβαίνει κι έτσι αυτή εκνευρίζεται. Γενικά η μικρή περνάει τη φάση που θέλει να τα κάνει όλα όπως αυτή νομίζει και δεν αφήνει κανέναν να της δείξει το σωστό ή να της κάνει υποδείξεις.   

Έτσι όπως το περιγράφεις πιο πολύ σαν ανάγκη να επιβληθεί στο παιχνίδι μου κάνει παρά σαν άρνηση να μοιραστεί τα παιχνίδια της. Νομίζω ότι η συγκεκριμένη συμπεριφορά βγαίνει συνήθως όταν παίζουν συνομήλικα παιδάκια μαζί. Η κόρη μου πχ. που είναι επίσης 2 ετών επειδή παίζει κυρίως με παιδάκια άνω των 4 ετών (έχουν μεγαλύτερα παιδάκια οι φίλοι μας) δε μπορεί να επιβληθεί λόγω ηλικίας οπότε ακολουθεί το παιχνίδι πειθήνια ακόμα και με τα δικά της παιχνίδια και γενικά δε διεκδικεί ιδιαίτερα (κακό και αυτό). Πολλές φορές όμως όταν παίζει μαζί μας κυρίως παιχνίδια ρόλων, θέλει να παίξει με τους δικούς της όρους και να ακολουθούμε το δικό της σενάριο. Αν παρεκλίνουμε τσαντίζεται, παίρνει και το παιχνίδι της, μας λεει "είναι δικό μου" κτλ.

Δε θυμάμαι αν η δική σου πάει παιδικό γιατί παίζει και αυτό το ρόλο του. Εκεί σίγουρα θα υπάρχει περισσότερη διεκδίκηση και επιβολή με τόσα παιδάκια να παίζουν μαζί. 

Στη θέση σου δε θα έκανα κάτι παραπάνω από αυτό που κάνεις. Θα εξηγούσα όπως και εσύ και θα προσπαθούσα σε αντίστοιχο σκηνικό να δίνω παιχνιδάκια και στο άλλο παιδάκι να παίζει. Κάπως έτσι το χειρίστηκε και μια φίλη μου όταν πήγαμε τις προάλλες σπίτι της και η κόρη της δεν άφηνε τη δικιά μου να παίζει με τα παιχνίδια της. Της ζήτησε να παίξουν μαζί, εκείνη δεν ήθελε να συνεργαστεί, της μίλησε, της ξαναμίλησε και τελικά κατέληξαν να παίζουν η καθεμία μόνη της με τη μαμά να δίνει στην κόρη μου ότι παιχνιδάκι μπορούσε να ξεκλέψει από τη δικιά της. Τι να κάνουμε, έχουν εγωισμό αυτές οι ηλικίες.

[Έσπερος]

Just now, Astrien είπε:

Γενικά η μικρή περνάει τη φάση που θέλει να τα κάνει όλα όπως αυτή νομίζει και δεν αφήνει κανέναν να της δείξει το σωστό ή να της κάνει υποδείξεις.   

Τελειώνει ποτέ αυτή η φάση;

 

Just now, Astrien είπε:

Η αλήθεια δεν μπορώ να ερμηνεύσω τη στάση της. Ή που θα κάθεται αμέριμνη στο τραπέζι και θα περιμένει να βρω εγώ τη λύση  (που το καταλαβαίνω εν μέρει αφού η δική μου η μικρή δημιουργεί το "πρόβλημα") ή που θα αρχίσει το ότι το δικό της το παιδί δεν έχει πρόβλημα στο να μοιράζεται τα παιχνιδια του κτλ. Λες και δεν καταλαβαίνει ότι η συμπεριφορά της μικρής είναι φυσιολογική σε αυτήν την ηλικί

Νομιζω οτι δεν θα την καλεσεις συντομα ξανα αυτη τη μαμα!! 

Αλλα μου κανει εντυπωση αυτη η σταση. εμεις ολο σε αγχωμένους γονεις γθα τη μοιρασιά πεφτουμε. βεβαια δεν εχουμεπαρεες με παιδια κ αυτη τη φαση την εχουμε γλιτωσει, ο δικος μου παιζει καμια φορα με κατι γειτονακια πιο μεγαλα που μπορουν να το διαχειριστούν  καπως ολο αυτο, αν κ εχω δει κ τετράχρονη να ζοριζεται εμφανώς που ο δικος μου επαιζε με τις κούκλες της, απλως δεν ελεγε πιστευω μονο κ μονο επειδη εχει εμπεδώσει το "μαθημα". Με τα ξαδερφια του τωρα επαιξε πολυ αλλα ηταν σε ουδέτερο έδαφος κ τα παιχνιδια τα και πύργος δωρα που ανοίχτηκαν ολα μαζι κ μαλλον δεν ειχαν καταλαβει ποιανού είναι το καθενα ουτε ηξεραν πώς παίζονται βεβαια!   φυσικα κ εμας δεν αφηνει να παιξουμε με τροπο που δεν θελει με τα παιχνιδια του. τις γιαγιαδες τις αφησε ισως λογω συστολής. τέλος πάντων δεν θέλω να φλυαρησω γιατι δεν εχω κ καμια συμβουλη. Εχω διαβασει βεβαια ότι στη φαση που ειναι τωρα δεν ειναι ωραιο το κήρυγμα κ η επιβολή της μοιρασιάς. ως ένα σημείο το καταλαβαίνω αλλά σίγουρα δεν θα μου αρεσε να ερθουν παιδακια κ να γινει σκηνικο. Αλλο που εχω διαβασει ειναι να ρωτας απο πριν αν θελει να κρύβετε καποια παιχνιδια που δεν θελει να μοιραστεί. 

[mama16]

Καλησπέρα κορίτσια, εγώ έχω ένα άλλο θέμα που χρειάζομαι βοήθεια. Η μεγάλη μου κόρη (3χρονων) δεν αφήνει τον μπέμπη (7,5 μηνών) να παίζει με κανένα της παιχνίδι. Αν τύχει να πάρει κάποιο παιχνίδι της του το τραβάει κατευθείαν λέγοντάς του "όχι μπέμπη αυτό είναι δικό μου". Εγώ της λέω ότι μοιραζόμαστε τα παιχνίδια αλλά δεν επιμένω περισσότερο γιατί δεν θέλω να της δείξω ότι οποιο παιχνίδι θελει ο μπέμπης θα το παίρνει κιόλας απ' τη στιγμή που δεν του ανήκει! Αυτήν όμως απ' την άλλη όταν παίζει ο μπέμπης με κάποιο παιχνίδι του, του το τραβάει πάλι κ λέει ότι θα του φέρει κάποιο άλλο. Κ όντως του φέρνει αλλά δεν γίνεται κάθε φορά να κάνει ότι θέλει αυτή.. Σε λίγο θα μεγαλώσει κ ο μικρός κ θα γίνονται μάχες! Της λέω ότι δεν πρέπει να του αρπάζει τα παιχνίδια του αλλά εννοείται ότι δεν καταλαβαίνει κ κάνει τα δικά της. Άλλες φορές μπορεί να πάρει η μεγάλη  κάποιο παιχνίδι του για να παίξει κ της επισημαίνω ότι ο μπέμπης μοιραζεται τα παιχνίδια του κ σε αφήνει να παίξεις αλλά αν της πω να δώσει ένα παιχνίδι της κ αυτή στον μπέμπη αρνείται. Προτιμάει να δώσει πίσω το παιχνίδι στον μπέμπη παρά να παίξει ο μπέμπης με κάποιο δικό της κ αυτή με το παιχνίδι του μικρού... Τι να κάνω? Πως να φερθώ? Με άλλα παιδάκια συνήθως μοιραζεται τα παιχνίδια αλλά με τον μικρούλη ποτέ... 

[Έσπερος]

Just now, mama16 είπε:

Καλησπέρα κορίτσια, εγώ έχω ένα άλλο θέμα που χρειάζομαι βοήθεια. Η μεγάλη μου κόρη (3χρονων) δεν αφήνει τον μπέμπη (7,5 μηνών) να παίζει με κανένα της παιχνίδι. Αν τύχει να πάρει κάποιο παιχνίδι της του το τραβάει κατευθείαν λέγοντάς του "όχι μπέμπη αυτό είναι δικό μου". Εγώ της λέω ότι μοιραζόμαστε τα παιχνίδια αλλά δεν επιμένω περισσότερο γιατί δεν θέλω να της δείξω ότι οποιο παιχνίδι θελει ο μπέμπης θα το παίρνει κιόλας απ' τη στιγμή που δεν του ανήκει! Αυτήν όμως απ' την άλλη όταν παίζει ο μπέμπης με κάποιο παιχνίδι του, του το τραβάει πάλι κ λέει ότι θα του φέρει κάποιο άλλο. Κ όντως του φέρνει αλλά δεν γίνεται κάθε φορά να κάνει ότι θέλει αυτή.. Σε λίγο θα μεγαλώσει κ ο μικρός κ θα γίνονται μάχες! Της λέω ότι δεν πρέπει να του αρπάζει τα παιχνίδια του αλλά εννοείται ότι δεν καταλαβαίνει κ κάνει τα δικά της. Άλλες φορές μπορεί να πάρει η μεγάλη  κάποιο παιχνίδι του για να παίξει κ της επισημαίνω ότι ο μπέμπης μοιραζεται τα παιχνίδια του κ σε αφήνει να παίξεις αλλά αν της πω να δώσει ένα παιχνίδι της κ αυτή στον μπέμπη αρνείται. Προτιμάει να δώσει πίσω το παιχνίδι στον μπέμπη παρά να παίξει ο μπέμπης με κάποιο δικό της κ αυτή με το παιχνίδι του μικρού... Τι να κάνω? Πως να φερθώ? Με άλλα παιδάκια συνήθως μοιραζεται τα παιχνίδια αλλά με τον μικρούλη ποτέ... 

Κάπως έτσι έκανε ο ανιψιός μ με την αδερφή του. ίδια διαφορά περίπου όπως τα δικά σου αλλά πιο μεγάλα παιδάκια κι ομως ακομα εδειχνε να ενοχλειται. δηλαδη επαιζε μαζι με τον δικο μου που στο κατω κατω δεν τον ηξερε αλλα την αδερφούλα του σε καθε ευκαιρια την έσπρωχνε κ της επαιρνε απο το χερι τα παιχνιδια. Αυτή ήταν μαζεμένη γιατί ειχε πολυ κοσμο γυρω γυρω για να την απασχολήσει αλλα μας ειπαν οτι αν είναι μόνα τους ανταποδίδει την... ευγένεια! 

[Nefeli2014]

22 ώρες πρίν, Astrien είπε:

Καλησπέρα! Το θέμα μου είναι λοιπόν ότι η μικρή μου(26 μηνών) δε μοιράζεται τα παιχνιδια της εύκολα με άλλα συνομήλικα παιδάκια! Ιδίως όταν μας επισκέπτονται αλλά παιδιά και όλα τα παιχνίδια της ανήκουν τοτε υπάρχει μεγάλο θέμα. Όταν είμαστε σε ξένα σπίτια ή σε μέρος που τα παιχνιδια δεν είναι δικά της τότε γίνεται συνεργάσιμη και κατανοεί όταν της λέω πως το παιχνίδι δεν είναι δικό σου άρα μπορεις να παίξεις μόνο αν σου το δώσει το άλλο παιδι. Τις προάλλες είχαμε επισκέψεις και η μικρή δεν αφηνε το ξένο παιδάκι να παιξει με τπτ. Παρόλο που χαιρόταν που είχε παρέα ήθελε να παίξει μαζί του όπως αυτή όριζε!! Πχ το τρενάκι δεν το ακουμπάμε όταν παίζει μουσική.  Στην αρχή είπα να μην εμπλακώ και να δω πως θα εξελιχθεί  αλλά κάποια στιγμή η δική μου άρχισε να φωνάζει  Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι αφήνουμε και τα άλλα παιδιά να παιζουν και την απομάκρυνα ώστε να μην τραβάει τα παιχνιδια από το παιδί. Τοτε άρχισε να με χτυπάει.  Το ξέρω ότι είναι όλα φυσιολογικά σε αυτή την ηλικία αλλά λίγο ταλαντευομαι στο πως να φερθώ σε τέτοιες περιστάσεις. Από τη μια κατανοώ πως τα παιχνιδια της ανήκουν και πως έχει δικαίωμα να τα δίνει σε όποιον αυτή αποφασίζει. Από την άλλη θεωρώ πολύ άσχημο να μην αφήνει τα άλλα παιδάκια να αγγίξουν τπτ όταν έρχονται να μας επισκεφθούν.  Σίγουρα επεμβαινω και προσπαθώ να της εξηγήσω με λογια και χωρίς να αρπάζω τα παιχνιδια από τα χέρια της αλλά μήπως θα έπρεπε να επιμένω περισσότερο στο να δώσει ένα παιχνίδι και στο άλλο παιδί. Αυτό που μου βγαίνει είναι να κάθομαι δίπλα τους και να παίζω μαζί τους ωστε να κανω το διαιτητη αλλά από την άλλη θεωρώ αγένεια να αφήνω την αλλη μαμα μόνη της και να παίζω εγώ με τα παιδιά.  Πώς χειρίζεστε εσείς αντίστοιχες καταστάσεις;  

Εγώ αν δεν ησύχαζε με το ήρεμο και δημιουργούσε ένταση, της έπαιρνα το παιχνίδι από το χέρι και το έδινα στο άλλο παιδάκι. Όπου μπορούσα το εξαφάνισα κιόλας. Μια φορά, 2,5 ήταν μου έκανε τέτοια ιστορία στην παιδική χαρά που την προειδοποίησα πως θα φύγουμε αν συνεχίσει. Απλά φύγαμε. Εντάξει τσιριδα κ δε συμμαζευεται

Και άργησα μη σου πω. Στη μικρή 17 μηνών είμαι κάθετη. Λέω όχι. Το παίρνω. Εξηγώ. Τέλος. Συνεπώς έχω δύο παιδια που μοιραζονται τα πάντα με τα άλλα παιδάκια και δίνουν απλόχερα. Δεν ξέρω αν ο δικός μου τρόπος ήταν ο σωστότερος πάντως αυτό που ηθελα το πέτυχα. Σταθερά, δυναμικα και επεξηγηματικα με παράδειγμα. Μόνο μεταξύ τους έχουν το θέματακι της μοιρασιάς αλλά όσο περνάει ο καιρός μαλακώνει το πράγμα από την πλευρά της μεγάλης τουλάχιστον. Το μικρό θα δούμε, είναι υπό παρακολουθηση. Είναι και πεισματαρικο αυτό

 

Μου έχει κάνει εντύπωση πως όταν είναι με άλλα παιδάκια και θέλουν κάτι επίμονα, πρώτα με κοιτάνε. Αν τους κάνω νόημα δώσε το παιχνίδι σου, το δίνουν αμέσως. Σα να καταλαβαίνουν ότι εκείνη τη.λν ώρα δεν είναι σωστό αυτό που πάνε να κάνουν. Γενικά τα εχω μάθει να είναι γενναιόδωρα, αρκεί να είναι και οι άλλοι μαζί τους.  Δε μου φαίνεται εμένα σωστό εκείνες να δίνουν και τα άλλα να μη δίνουν. Να είναι δίκαιες με τους φίλους τους. Να υπάρχει μια ισορροπία. 

Στη μεγάλη το έχω περάσει αρκετα, θέλει αρκετή δουλειά ειδικά στο πρώτο, στο δεύτερο βγαίνει πιο εύκολα. η μικρή είναι πολύ μικρή ακόμα αλλά βλέπει κι από τη μεγάλη και μιμείται πράγματα συνεχώς. Οπότε λιγότερη η δουλειά ή δική μου. Κυρίως από την αδερφή της μαθαίνει..τα καλά. Και την αφήνω να τα μάθει από κει.. Όπου κάτι άσχημο και ελάττωμα ας το πούμε, σπεύδω να διόρθωσω πρώτα τη μεγάλη. Είναι πάντως ολοφάνερο ότι η μικρή ακούει και ακολουθεί την αδελφή της περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο μέσα στο σπίτι.. 

Επεξεργάστηκαν 7 Ιανουαρίου,2020 by Nefeli2014

[mama16]

6 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Κάπως έτσι έκανε ο ανιψιός μ με την αδερφή του. ίδια διαφορά περίπου όπως τα δικά σου αλλά πιο μεγάλα παιδάκια κι ομως ακομα εδειχνε να ενοχλειται. δηλαδη επαιζε μαζι με τον δικο μου που στο κατω κατω δεν τον ηξερε αλλα την αδερφούλα του σε καθε ευκαιρια την έσπρωχνε κ της επαιρνε απο το χερι τα παιχνιδια. Αυτή ήταν μαζεμένη γιατί ειχε πολυ κοσμο γυρω γυρω για να την απασχολήσει αλλα μας ειπαν οτι αν είναι μόνα τους ανταποδίδει την... ευγένεια! 

Κ οι γονείς έκαναν κάτι για αυτό??? Κατάλαβα θα συνεχιστεί για πολύ αυτή η συμπεριφορά κ θα έρθουν ακόμα χειρότερα που μεγαλωνει σιγά σιγά ο μπέμπης!! Θα κάνω μονίμως τον διαιτητή!! 

[Έσπερος]

Just now, mama16 είπε:

Κ οι γονείς έκαναν κάτι για αυτό??? Κατάλαβα θα συνεχιστεί για πολύ αυτή η συμπεριφορά κ θα έρθουν ακόμα χειρότερα που μεγαλωνει σιγά σιγά ο μπέμπης!! Θα κάνω μονίμως τον διαιτητή!! 

Οι γονείς δοκίμασαν διάφορα κ με το καλό κ με το πιο άγριο, νομίζω ότι όταν αποδέχτηκαν ότι είναι μια δεδομένη φάση κ εστίασαν κυρίως στην πρόληψη ή έστω την α ντιμετώπιση ενδεχόμενης "βίας" η κατάσταση ηρέμησε. Η μικρή έχει αποδεχτεί ότι θα κάνει στην άκρη κάποιες φορές αλλά μη νομίζεις, σαν δεύτερο παιδί έχει τεράστια άνεση να κινείται, χώνεται στο παιχνίδι, δεν κωλώνει πουθενά. Δηλαδή κερδίζει αλλού. Ενώ ο μεγάλος είναι πάρα πολύ ντροπαλός. Εν τέλει αυτός έπαιζε μόνος του ή με τον δικό μου, χωρίς να μιλάνε βέβαια, και η μικρούλα ήταν η ψυχή της παρέας! Μάλλον το κάθε παιδί ανάλογα με τη σειρά γέννησης, τη διαφορά ηλικίας κλπ είναι δεδομένο ότι θα έχει έναν ρόλο, όχι προκαθορισμένο και ίδιο για όλους αλλά σίγουρα μεγαλώνει με τρόπο που εξαρτάται κ από τη θέση στην οικογένεια, με ό,τι θετικό κ αρνητικό συνεπάγεται αυτό. 

[little lamb]

Αν και δεν με είχε απασχολήσει ποτέ γιατί είναι μόνο 8 μηνών η μικρή μας κ της λέω συχνά "τα παιχνίδια σου", τώρα που σας διαβάζω μια σκέψη που μου έρχεται είναι από την αρχή να μην συνηθίσει την έννοια ότι τα παιχνίδια είναι "δικά της". Δηλαδή να μην της λέμε "τα παιχνίδια ΣΟΥ" αλλά απλώς "τα παιχνίδια". Ή να της λεμε συχνα για τα μεταχειρισμένα παιχνίδια που μας χάρισαν φίλοι "το παιχνίδι που σου έδωσε η τάδε για να παίζεις" για να συνηθίσει ότι τα παιχνίδια αλλάζουν χέρια. Κάπου είχα διαβάσει εδώ στο φόρουμ νομίζω που έλεγε μια κοπέλα ότι στο σπίτι δεν λένε ποτέ πχ "το στυλό ΜΟΥ" αλλά το στυλό "που χρησιμοποιώ". Σκέφτομαι όμως και ότι αν κάνουμε αυτό που είπα για τα παιχνίδια, μετά πώς θα καταλάβει για τα παιχνίδια άλλων παιδιών ότι αυτά είναι δικά τους.Να μην πέσουμε σε αντίφαση δηλαδή.Θα σκεφτώ.Ισως κάπως να καλλιεργήσουμε ότι είναι γενικά του σπιτιού/της οικογένειας (όχι κάποιου συγκεκριμένα) και αντίστοιχα τα άλλα είναι της άλλης οικογένειας κ ρωτάμε πριν πάρουμε όπως μας ρωτάνε κι εμάς.Απλα να μην έχει ακριβώς την έννοια της δικής της "ιδιοκτησίας".Και ότι τα παιχνίδια ουσιαστικά είναι για να τα χαιρόμαστε όλοι κ να διασκεδάζουμε μαζί κ δεν είναι τόσο διασκεδαστικό να παίζει κάποιος μόνος (που το πιστεύω κιόλας)

[Astrien]

Just now, little lamb είπε:

Αν και δεν με είχε απασχολήσει ποτέ γιατί είναι μόνο 8 μηνών η μικρή μας κ της λέω συχνά "τα παιχνίδια σου", τώρα που σας διαβάζω μια σκέψη που μου έρχεται είναι από την αρχή να μην συνηθίσει την έννοια ότι τα παιχνίδια είναι "δικά της". Δηλαδή να μην της λέμε "τα παιχνίδια ΣΟΥ" αλλά απλώς "τα παιχνίδια". Ή να της λεμε συχνα για τα μεταχειρισμένα παιχνίδια που μας χάρισαν φίλοι "το παιχνίδι που σου έδωσε η τάδε για να παίζεις" για να συνηθίσει ότι τα παιχνίδια αλλάζουν χέρια. Κάπου είχα διαβάσει εδώ στο φόρουμ νομίζω που έλεγε μια κοπέλα ότι στο σπίτι δεν λένε ποτέ πχ "το στυλό ΜΟΥ" αλλά το στυλό "που χρησιμοποιώ". Σκέφτομαι όμως και ότι αν κάνουμε αυτό που είπα για τα παιχνίδια, μετά πώς θα καταλάβει για τα παιχνίδια άλλων παιδιών ότι αυτά είναι δικά τους.Να μην πέσουμε σε αντίφαση δηλαδή.Θα σκεφτώ.Ισως κάπως να καλλιεργήσουμε ότι είναι γενικά του σπιτιού/της οικογένειας (όχι κάποιου συγκεκριμένα) και αντίστοιχα τα άλλα είναι της άλλης οικογένειας κ ρωτάμε πριν πάρουμε όπως μας ρωτάνε κι εμάς.Απλα να μην έχει ακριβώς την έννοια της δικής της "ιδιοκτησίας".Και ότι τα παιχνίδια ουσιαστικά είναι για να τα χαιρόμαστε όλοι κ να διασκεδάζουμε μαζί κ δεν είναι τόσο διασκεδαστικό να παίζει κάποιος μόνος (που το πιστεύω κιόλας)

 Από μικρή της λέω να μην πειράζει πράγματα δικά μας πχ την τσάντα μου ή το κινητό μου γτ αυτά δεν είναι για παιδάκια και μπορεί να χαθούν ή χαλάσουν. Αν πχ ο μπαμπάς της πάρει το κινητό μου για κάποιο λόγο του το παίρνει και το δίνει σε μένα.  Ίσως άθελά μου της έχω καλλιεργήσει το αίσθημα κτητικότητας σε μεγάλο βαθμό που δε θα έπρεπε. Το ίδιο ισχύει και με τα παιχνίδια, δλδ συχνά της λέμε 'ελα να μαζέψουμε τα παιχνιδια σου' ή κοίτα τι ομορφα παιχνιδια σου έφεραν'.  Ίσως όντως η θεωρία σου να έχει κάποια αποτελέσματα αν εφαρμοστεί από την αρχή.  Βέβαια σίγουρα σε αυτή την ηλικία η εγωιστική συμπεριφορά και η έλλειψη κατανόησης για τα αισθήματα του άλλου θεωρείται φυσιολογικη.  Απλά προσπαθώ  να το χειριστώ όσο δυνατόν πιο ανώδυνα για όλες τις πλευρες

10 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Νομιζω οτι δεν θα την καλεσεις συντομα ξανα αυτη τη μαμα!! 

Μέχρι τώρα είχαμε πολύ καλές σχέσεις. Είναι από τα ελάχιστα άτομα που κάνουμε παρέα και είναι κρίμα να χαλασει αυτό. Θα το ξαναπροσπαθησουμε σύντομα και βλέπουμε...:)

 

10 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Αλλο που εχω διαβασει ειναι να ρωτας απο πριν αν θελει να κρύβετε καποια παιχνιδια που δεν θελει να μοιραστεί. 

Και βοηθάει στα αλήθεια αυτο; μου ακούγεται λίγο περίεργο. Δλδ καλλιεργείς περισσότερο το αίσθημα της κτητικοτητας αν και όντως μπορεί να έχει αποτελέσματα έτσι όπως το σκεφτομαι

[Έσπερος]

Από τα λίγα διαβάσματά μου έχω καταλάβει ότι η κτητικότητα και ο εγωκεντρισμός είναι ένα αναπτυξιακό στάδιο από το  οποίο θα περάσουν όλα τα παιδάκια οπότε έιναι άτοπο να ανησυχούμε έτσι. Εγώ προσωπικά εκνευρίζομαι λίγο όταν ακούω για το μοίρασμα γιατί είναι κάτι που δεν έχει καμία σχέση με το πώς συμπεριφερόμαστε εμείες οι ενήλικες. Καταλαβαίνω ότι είναι το επόμενο αναπτυξιακό βήμα, να μάθουν να συνυπάρχουν με τα αδέρφια τους ή τα άλλα παιδάκια και να παίζουν μαζί χωρίς τσακωμούς, αλλά πέρα απ αυτό δεν μ αρέσει σαν λέξη. Εμείς δεν μοιραζόμαστε πράγματα. Δανείζουμε, κερνάμε, ρωτάμε αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κάτι, έχουμε τελείως διαφορετικό λεξιλόγιο. Προφανώς δεν είναι εφικτό να αντιληφθούν τα μικρά όλες αυτές τις αποχρώσεις, αλλά θεωρώ υπερβολικό αυτό το άγχος να τους μαθαίνουμε να "μοιράζονται" (αναφέρομαι αποκλειστικά στη συγκεκριμένη λέξη). Όσο για την ιδιοκτησία που λέει η @little lamb, αυτή την άποψη την έχω διαβάσει σε ομάδα, όχι εδώ. Τη βρίσκωπολύ χρήσιμη για κάποια πράγματα βρεφικού εξοπλισμού που χρησιμοποιούν τα δύο αδέρφια όπως το καρότσι, το μπάνιο, η κούνια, γενικά τέτοια μεγάλα κ ακριβά αντικείμενα. Αυτά πιστεύω ότι είναι καλό να λες ότι είνα της οικογένειας, σαν μέρος της επίπλωσης ας πούμε. Αλλά για τα υπόλοιπα μου ακούγεται υπερβολικό. Δεν θα αναλύσω ηθικά την έννοια της ιδιοκτησίας και της κοινοκτημοσύνης, είναι τελείως άλλη συζήτηση. Για την κοινωνία στην οποία ζούμε, θεωρώ σημαντικότερο να φροντίσουμε να μάθουν τα παιδιά να περιμένουν τη σειρά τους, να σέβονται τα πράγματα όλα, είτε τα δικά τους είτε των άλλων, να καταλαβαίνουν ότι το καθετί για να αποκτηθεί και να συντηρηθεί θέλει κόπο και χρήμα, να ζητούν την άδεια για να χρησιμοποιήσουν κάτι, να παρατηρούν εάν κάποιος περιμένει για να χρησιμοποιήσει το ίδιο αντικείμενο και να παραχωρούν τη θέση τους μετά από λίγη ώρα (πχ στις κούνιες), κλπ. Εννοείται ότι στον μικρό εξηγώ ποια παιχνίδια μας έχουν χαρίσει και λέω ότι τα προσέχουμε γιατί θα τα επιστρέψουμε.Ή τώρα που έπαιζε με κάτι παιχνιδάκια της ανιψιάς μου που είναι στο σπίτι των γονιών μου, του είπα κάποιες φορές ότι είναι της μικρούλας και να προσέξουμε να μην τα χαλάσουμε. Τέλος, κλείνω με ένα παράδειγμα από τη μικρή εμπειρία μου: η τετράχρονη που έλεγα ότι παίζει καμιά φορά με τον γιο μου, που στενοχωριόταν λίγο όταν της έπαιρνε τις κούκλες, αυτή η ίδια του έχει χαρίσει πολλά παιχνίδια της, με παρόρτρυνση των γονιών της, κι επίσης όταν είμαστε έξω κόβει λουλουδάκια και του δίνει, ή του δίνει σαλιγκάρια που της αρέσει να μαζεύει (τα καημένα τα σαλιγκάρια τι έχουν τραβήξει), βλέπω δηλαδή ότι στην ηλικία της έχει από τη μιά την πολύ παιδική κτητικότητα με κάποια παιχνίδια, αλλά έχει φτάσει και στο στάδιο να μπορεί να χαρίσει κάποια που δεν τα θέλει πια. Υποθέτω ότι αυτό ισχύει για όλα τα παιδάκια. 

[little lamb]

Just now, Astrien είπε:

Από μικρή της λέω να μην πειράζει πράγματα δικά μας πχ την τσάντα μου ή το κινητό μου γτ αυτά δεν είναι για παιδάκια και μπορεί να χαθούν ή χαλάσουν. Αν πχ ο μπαμπάς της πάρει το κινητό μου για κάποιο λόγο του το παίρνει και το δίνει σε μένα.  Ίσως άθελά μου της έχω καλλιεργήσει το αίσθημα κτητικότητας σε μεγάλο βαθμό που δε θα έπρεπε. Το ίδιο ισχύει και με τα παιχνίδια, δλδ συχνά της λέμε 'ελα να μαζέψουμε τα παιχνιδια σου' ή κοίτα τι ομορφα παιχνιδια σου έφεραν'.  Ίσως όντως η θεωρία σου να έχει κάποια αποτελέσματα αν εφαρμοστεί από την αρχή.  Βέβαια σίγουρα σε αυτή την ηλικία η εγωιστική συμπεριφορά και η έλλειψη κατανόησης για τα αισθήματα του άλλου θεωρείται φυσιολογικη.  Απλά προσπαθώ  να το χειριστώ όσο δυνατόν πιο ανώδυνα για όλες τις πλευρες

 

Τώρα που το λες αυτό με προβληματίζεις λίγο για αυτό που είπα, γιατί αν όλα είναι "της οικογένειας" όντως μπορεί να πάρει κάτι που να μη θέλω να πάρει γιατί είναι επικίνδυνο ή χαλάει ας πούμε. Από την άλλη αυτό λύνεται εύκολα, με το να μην υπάρχουν σε προσβάσιμη θέση τέτοια αντικείμενα. Και όντως ό,τι είναι προσβάσιμο να μπορεί να χρησιμοποιείται από όλους. Όπως κι εμείς παίζουμε με τα παιχνίδια (της) εξάλλου, χαχα! 

 

Just now, Έσπερος είπε:

Από τα λίγα διαβάσματά μου έχω καταλάβει ότι η κτητικότητα και ο εγωκεντρισμός είναι ένα αναπτυξιακό στάδιο από το  οποίο θα περάσουν όλα τα παιδάκια οπότε έιναι άτοπο να ανησυχούμε έτσι.

 

Συμφωνώ, το ότι τώρα κάνει έτσι ένα παιδάκι δεν σημαίνει κάτι για τον μετέπειτα χαρακτήρα του οπότε όντως δεν υπάρχει λόγος να αγχώνονται τόσο οι γονείς.

 

Just now, Έσπερος είπε:

Εγώ προσωπικά εκνευρίζομαι λίγο όταν ακούω για το μοίρασμα γιατί είναι κάτι που δεν έχει καμία σχέση με το πώς συμπεριφερόμαστε εμείες οι ενήλικες. Καταλαβαίνω ότι είναι το επόμενο αναπτυξιακό βήμα, να μάθουν να συνυπάρχουν με τα αδέρφια τους ή τα άλλα παιδάκια και να παίζουν μαζί χωρίς τσακωμούς, αλλά πέρα απ αυτό δεν μ αρέσει σαν λέξη. Εμείς δεν μοιραζόμαστε πράγματα. Δανείζουμε, κερνάμε, ρωτάμε αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κάτι, έχουμε τελείως διαφορετικό λεξιλόγιο. Προφανώς δεν είναι εφικτό να αντιληφθούν τα μικρά όλες αυτές τις αποχρώσεις, αλλά θεωρώ υπερβολικό αυτό το άγχος να τους μαθαίνουμε να "μοιράζονται" (αναφέρομαι αποκλειστικά στη συγκεκριμένη λέξη).

 

Όντως είναι περίεργη η λέξη "μοίρασμα". Αλλά αν δεν έχει καλλιεργηθεί η έννοια του ότι είναι "δικά του/της" και απλά τα χρησιμοποιεί όπως και οι γονείς ή άλλα παιδάκια, δεν θα χρειαστεί και η λέξη "μοίρασμα", σκέφτομαι. Το μόνο θέμα είναι το πώς δεν θα θεωρεί δεδομένο ότι και τα παιχνίδια των άλλων παιδιών είναι έτσι.

 

Εγώ έχω δει σε ομάδες που γράφουν ότι πρέπει να έχει το δικαίωμα να μη δώσει κάτι, και φέρνουν ως παράδειγμα ότι εμείς δεν δίνουμε το κραγιόν μας. Και το έχουν αυτό το παράδειγμα ως ευαγγέλιο. Προσωπικά το θεωρώ πολύ ατυχές, πρώτον γιατί πρόκειται για είδος προσωπικής υγιεινής, οπότε δεν το δίνουμε για λόγους υγιεινής, όχι επειδή μας ανήκει. Τα παιχνίδια είναι άλλο πράγμα: κι εμείς οι μεγάλοι το επιτραπέζιο π.χ. το παίζουμε με άλλους, ή τον υπολογιστή μας ή το κινητό μας τα δίνουμε σε άλλον αν χρειαστεί να τα χρησιμοποιήσει, επομένως δεν είναι σαν το κραγιόν! (Αν και ακόμα και το κραγιόν δίνουν όσες δεν σιχαίνονται) Στο παράδειγμα αυτό μάλιστα λένε "αν ερχόταν η φίλη και έπαιρνε τα καλλυντικά δεν θα μας άρεσε" και το παραλληλίζουν με το ότι δεν αρέσει στο παιδί να δώσει τα παιχνίδια. Και πάλι όμως το βρίσκω ατυχές γιατί αν έρθει η φίλη και τα πάρει χωρίς να ρωτήσει, το πρόβλημα είναι ότι δεν μας αρέσει που δεν ρώτησε, όχι ότι απλά δεν τα δίνουμε επειδή μας ανήκουν. Αν ρωτήσει θα τα δώσουμε (υποθέτω)! Οπότε κάτι τέτοιο πιστεύω θα καλλιεργούσα σε παιδιά: ότι ρωτάμε πριν χρησιμοποιήσουμε κάτι και ότι αν μας ρωτήσουν το δίνουμε. Δεν νομίζω ότι κανένας μεγάλος θα αρνιόταν και θα έλεγε "όχι μην το πάρεις", οπότε γιατί να το πει το παιδί; 

[Έσπερος]

Just now, little lamb είπε:

Όντως είναι περίεργη η λέξη "μοίρασμα". Αλλά αν δεν έχει καλλιεργηθεί η έννοια του ότι είναι "δικά του/της" και απλά τα χρησιμοποιεί όπως και οι γονείς ή άλλα παιδάκια, δεν θα χρειαστεί και η λέξη "μοίρασμα", σκέφτομαι. Το μόνο θέμα είναι το πώς δεν θα θεωρεί δεδομένο ότι και τα παιχνίδια των άλλων παιδιών είναι έτσι.

Άλλο όμως το να λες ότι κάτι δεν είναι κανενός από τα δύο αδέρφια, άλλο να λες ότι δεν είναι κανενός γενικά. Δηλαδή τα παιχνίδια που έχεις σπίτι σου, ακόμα κι αν λες ότι δεν είναι του χ ή το ψ από τα δυο παιδιά σου και λες ότι είναι της οικογένειας, αυτό σε τι θα διευκολύνει το να τα "μοιραστεί" με ένα άλλο παιδάκι που θα έρθει να παίξουν; Λίγο αφελής ιδέα μου ακούγεται. Δηλαδή εκεί ένα δίχρονο θα σκεφτεί διαφορετικά και θα πει ότι είναι του άλλου παιδιού; 

Just now, little lamb είπε:

Αλλά αν δεν έχει καλλιεργηθεί η έννοια του ότι είναι "δικά του/της" και απλά τα χρησιμοποιεί όπως και οι γονείς ή άλλα παιδάκια, δεν θα χρειαστεί και η λέξη "μοίρασμα", σκέφτομαι.

Ένα παιδί που έχει στο σπίτι του κάποια παιχνίδια με τα οποία παίζει, ακόμα κι αν δεν έχει ακούσει τη λέξη "δικό μου", πιστεύεις ότι θα δεχτεί εύκολα το αδερφάκι ή το ξαδερφάκι ή το ξένο παιδάκι μόνο και μόνο επειδή δεν του έχουν πει ότι είναι δικό του; πραγματικά αν κάποιος το έχει δοκιμάσιε με ενδιαφέρει να μάθω την εμπειρία του. 

Just now, little lamb είπε:

Εγώ έχω δει σε ομάδες που γράφουν ότι πρέπει να έχει το δικαίωμα να μη δώσει κάτι, και φέρνουν ως παράδειγμα ότι εμείς δεν δίνουμε το κραγιόν μας. Και το έχουν αυτό το παράδειγμα ως ευαγγέλιο. Προσωπικά το θεωρώ πολύ ατυχές, πρώτον γιατί πρόκειται για είδος προσωπικής υγιεινής, οπότε δεν το δίνουμε για λόγους υγιεινής, όχι επειδή μας ανήκει. 

Εντάξει αυτό όλο το επιχείρημα κι εγώ το βρίσκω φαιδρό. Γενικά όμως, όσο μου φαίνεται περίεργη και ίσως ανόητη (χωρίς νόημα δηλαδή) η επιμονή στη μη ιδιοκτησία, το ίδιο μου φαίνεται και η επιμονή στην ιδιοκτησία και στο ότι "δικό του είναι, το κάνει ό,τι θέλει". 

 

Just now, little lamb είπε:

Οπότε κάτι τέτοιο πιστεύω θα καλλιεργούσα σε παιδιά: ότι ρωτάμε πριν χρησιμοποιήσουμε κάτι και ότι αν μας ρωτήσουν το δίνουμε. Δεν νομίζω ότι κανένας μεγάλος θα αρνιόταν και θα έλεγε "όχι μην το πάρεις", οπότε γιατί να το πει το παιδί; 

Και πάλι βέβαια εμείς αυτές τις καταστάσεις τις διαχειριζόμαστε διαφορετικά γιατί έχουμε τελείως διαφορετικούς κώδικες. Δηλαδή δεν μπορούμε να παραλληλίζουμε τι κάνουμε ως ενήλικες, γιατί αν το πάμε ετσι, εμείς δεν καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι με αγνώστους σε μια καφετέρια επειδή πρέπει να μοιραζόμαστε, αλλά θεωρούμε αυτονόητο ότι το παιδί μας θα παίζει με άγνωστα παιδάκια στην παιδική χαρά κ θα μοιράζεται τα παιχνίδια του. Κι εμείς όμως, αν κάτι θέλουμε να προφυλάξουμε, δεν το βγάζουμε σε κοινή θέα, πχ όταν έχουμε καλεσμένους, επιλέγουμε ποιο σερβίτσιο θα χρησιμοποιήσουμε, επιλέγουμε τη μουσική που θα ακούσουμε ή το αν θα δούμε τηλεόραση, αν θα παίξουμε επιτραπέζιο ή θα δούμε ταινία ή θα φάμε πίτσα ή θα πιούμε καφέ. Βάζουμε κάποιους δικούς μας όρους, όμως μας κάνει εντύπωση αν το παιδί μας δεν θέλει να παίξει με το τραινάκι του ένα άγνωστο παιδάκι που στο κάτω κάτω δεν το κάλεσε το ίδιο και μάλλον δεν το ρωτήσαμε κιόλας αν θέλει παρέα;

[little lamb]

 

Just now, Έσπερος είπε:

Ένα παιδί που έχει στο σπίτι του κάποια παιχνίδια με τα οποία παίζει, ακόμα κι αν δεν έχει ακούσει τη λέξη "δικό μου", πιστεύεις ότι θα δεχτεί εύκολα το αδερφάκι ή το ξαδερφάκι ή το ξένο παιδάκι μόνο και μόνο επειδή δεν του έχουν πει ότι είναι δικό του; πραγματικά αν κάποιος το έχει δοκιμάσιε με ενδιαφέρει να μάθω την εμπειρία του. 

 

Ναι δεν ξέρω τι αποτέλεσμα θα είχε γιατί έχω μωρό ακόμα, απλά το σκέφτηκα σαν καλύτερο πιθανώς να ξέρει ότι τα παιχνίδια είναι κάτι για να παίζουμε όλοι μαζί (επομένως και άλλα παιδιά)

 

Just now, Έσπερος είπε:

Και πάλι βέβαια εμείς αυτές τις καταστάσεις τις διαχειριζόμαστε διαφορετικά γιατί έχουμε τελείως διαφορετικούς κώδικες. Δηλαδή δεν μπορούμε να παραλληλίζουμε τι κάνουμε ως ενήλικες, γιατί αν το πάμε ετσι, εμείς δεν καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι με αγνώστους σε μια καφετέρια επειδή πρέπει να μοιραζόμαστε, αλλά θεωρούμε αυτονόητο ότι το παιδί μας θα παίζει με άγνωστα παιδάκια στην παιδική χαρά κ θα μοιράζεται τα παιχνίδια του. Κι εμείς όμως, αν κάτι θέλουμε να προφυλάξουμε, δεν το βγάζουμε σε κοινή θέα, πχ όταν έχουμε καλεσμένους, επιλέγουμε ποιο σερβίτσιο θα χρησιμοποιήσουμε, επιλέγουμε τη μουσική που θα ακούσουμε ή το αν θα δούμε τηλεόραση, αν θα παίξουμε επιτραπέζιο ή θα δούμε ταινία ή θα φάμε πίτσα ή θα πιούμε καφέ. Βάζουμε κάποιους δικούς μας όρους, όμως μας κάνει εντύπωση αν το παιδί μας δεν θέλει να παίξει με το τραινάκι του ένα άγνωστο παιδάκι που στο κάτω κάτω δεν το κάλεσε το ίδιο και μάλλον δεν το ρωτήσαμε κιόλας αν θέλει παρέα;

 

Ναι εντάξει το διαφορετικό βασικά είναι ότι απλά μάλλον δεν θα έρθει η φίλη μας να μας πει "μπορώ να βάλω από το κραγιόν σου;" ή "να φορέσω το κολιέ σου"! 

Στην καφετέρια όμως άνετα μπορεί να ζητήσουμε από το διπλανό τραπέζι το αλάτι τους πχ ή τον κατάλογο και θα μας το δώσουν προφανώς.

Για τους καλεσμένους στο σπίτι νομίζω δεν έχει να κάνει με το ότι βάζουμε όρους, γιατί συνήθως αποφασίζονται μαζί με τους καλεσμένους τα περισσότερα που λες (ρωτάς ας πούμε τον καλεσμένο αν προτιμά καφέ ή πίτσα ή αν θέλει επιτραπέζιο ή ταινία) Έχει να κάνει με το ότι εκείνος δεν θα έρθει να σου πει "θέλω να βάλεις ταινία" ή "θέλω να παραγγείλουμε πίτσα". Εκεί είναι η διαφορά με το παιδί που απλά θα διεκδικήσει το παιχνίδι του παιδιού-οικοδεσπότη. Περίπου αυτό που είπα και πριν, το θέμα είναι το ότι τα παιδιά ζητάνε κάτι ή το παίρνουν και χωρίς να το ζητήσουν, ενώ οι μεγάλοι δεν ζητάνε. Γι' αυτό θεωρώ ότι δεν στέκουν τα παραδείγματα "κι εμείς δεν δίνουμε το τάδε". Γιατί απλά δεν υπάρχει περίπτωση να μας ζητηθεί. Είναι άλλος κώδικας που λες κι εσύ.

 

Για το να κρύβουμε μερικά πράγματα που δεν θέλει να χρησιμοποιήσουν άλλα παιδιά πιστεύω ότι είναι μια άμεση λύση για αποφυγή δραμάτων, αλλά δεν μου φαίνεται λογική και χρήσιμη γενικά. Γιατί το "κάτι που θέλουμε να προφυλάξουμε δεν το βγάζουμε σε κοινή θέα" δεν αφορά χρηστικά αντικείμενα. Νομίζω ότι θα προσπαθούσα να καλλιεργήσω στο παιδί τη χρήση του κάθε πράγματος, π.χ. το τάδε δεν το βγάζουμε σε κοινή θέα γιατί π.χ. είναι κόσμημα ή ρούχο ή καλλυντικό ή κειμήλιο ξέρω'γω αλλά το παιχνίδι είναι "εργαλείο" για να περάσουμε καλά οπότε το χρησιμοποιούμε για αυτό το σκοπό (και με παρέα προφανώς) οπότε δεν έχει νόημα να κρύβεται γιατί τότε δεν επιτελεί το σκοπό του. Όλα αυτά χωρίς πίεση προφανώς και αν ζοριζόταν με κάτι πολύ αγαπημένο μάλλον θα το κρύβαμε κι εμείς ως άμεση λύση για να μην έχουμε δράματα που είπα και πιο πάνω. Δεν ξέρω από ποια ηλικία και πέρα θα έστεκαν αυτά που λέω, σαν ιδέες τα λέω. Γι'αυτό σκέφτηκα μήπως το να μην πούμε εξ αρχής "παιχνίδια ΣΟΥ" θα βοηθούσε κάπως. Κι εγώ όμως "παιχνίδια σου" τα λέω, σήμερα το σκέφτηκα με αφορμή τη συζήτησή σας.

 

Εμένα αυτό που θα με δυσκόλευε πάντως θα ήταν το εξής: Ας πούμε ότι λέμε ότι τα παιχνίδια στο σπίτι είναι για όλα τα αδέρφια. Τι γίνεται όμως με κάποια παιχνίδια-δώρα που κάνει κάποιος σε συγκεκριμένο παιδί; πχ στα γενέθλιά του; Εκεί πρέπει να ζητήσει άδεια το άλλο παιδί για να παίξει ή αντιμετωπίζονται όπως όλα τα άλλα παιχνίδια;

[Έσπερος]

Just now, little lamb είπε:

Γιατί το "κάτι που θέλουμε να προφυλάξουμε δεν το βγάζουμε σε κοινή θέα" δεν αφορά χρηστικά αντικείμενα.

Μπορεί όμως το σερβίτσιο Ρόζενταλ που κληρονόμησες από τη γιαγιά σου να μην θες να το χρησιμοποιήσεις με οποιονδήποτε καλεσμένο. Ή να μη θες να δώσεις σε όλους το χειροποίητο γλυκό που έφτιαξες για το παιδί σου. Αυτό εννοω ότι βάζεις όρους. Δεν το λεω για να το συγκρίνω με τα παιδιά, απλώς για να δείξω ότι θεωρώ άλλη περίπτωση το πώς αντιλαμβανόμαστε εμείς οι μεγάλοι την έννοια της ιδιοκτησίας, και το πώς το χειρίζονται όλο αυτό τα παιδιά. Γι αυτό πιστεύω ότι η πολλή ανάλυση και το άγχος ότι το χ που θα πεις θα κάνει το παιδί σου γενναιόδωρο ενώ το ψ θα το κάνει εγωιστή, δεν έχει νόημα για τόσο μικρές ηλικίες. Μετά τα 4-5 φαντάζομαι είναι άλλη περίπτωση όπως θα μας πουν οι κοπέλες που έχουν πείρα. 

 

Just now, little lamb είπε:

Εμένα αυτό που θα με δυσκόλευε πάντως θα ήταν το εξής: Ας πούμε ότι λέμε ότι τα παιχνίδια στο σπίτι είναι για όλα τα αδέρφια. Τι γίνεται όμως με κάποια παιχνίδια-δώρα που κάνει κάποιος σε συγκεκριμένο παιδί; πχ στα γενέθλιά του; Εκεί πρέπει να ζητήσει άδεια το άλλο παιδί για να παίξει ή αντιμετωπίζονται όπως όλα τα άλλα παιχνίδια;

Κι εγώ αναρωτιέμαι γι αυτό. Αλλά είναι περίπλοκο πάλι. ΓΙατί σκέψου ένα δώρο που πήρε το μεγάλο παιδί όταν ήταν πχ ενός. 3 χρόνια μετά, έρχεται το δεύτερο παιδί. Εκεί τι ισχύει; Γιατί στο κάτω κάτω τα παιχνίδια του πρώτου παιδιού μπορεί να ήταν σχεδόν όλα δώρα, αλλά μπορεί και να μη θυμάσαι πια τι ήταν δώρο και τι δανεικό και τι αγόρασες εσύ για να παίζει (που όμως δεν το θεωρείς δώρο;). Μάλλον πρέπει να αποδεχτούμε ότι θαγίνονται καβγάδες και να βρούμε τρόπους διαχείρισης γιατί δεν νομίζω ότι μπορείς να τα προλάβεις όλα, και ίσως δεν έχει και νόημα.

[mama16]

Κορίτσια αν το μεγαλύτερο αδερφάκι ζηλεύει πούμε δεν πούμε τα παιχνίδια ότι είναι δικά του δεν θα αφήνει το μικρό να παίζει απ' τη στιγμή που πριν γεννηθεί το μωρό υπήρχαν ήδη τα παιχνίδια στο σπίτι!