ΓΙΑΤΙ ΕΓΙΝΑ ΕΤΣΙ........ (επιλόχειος κατάθλιψη?)

[MINNI]

Εγώ έκανα το λάθος και κλείστηκα για τις λεγόμενες 40 μέρες στο σπίτι μαζί με το μωρό. Η αλήθεια είναι βέβαια οτι δεν έκανε και καλό καιρό για να βγούμε (μέχρι που χιόνισε κάποιες μέρες), αλλά και κάποιες άλλες που ήταν καλές, εμείς ακολουθούσαμε τη παράδοση!

Όλες αυτές τις μέρες είχα πολλά νεύρα... Αφού δε με έστειλε ο άντρας μου στη μάνα μου, πάλι καλά να λέω! Νευρίαζα με το παραμικρό. Μου έφταιγαν όλα και όλοι (και το μωρό).

Γι'αυτό και εγώ συμφωνώ οτι τελικά δε πρέπει να κλεινόμαστε μέσα και να μοιραζόμαστε κάποια πράγματα με το σύζυγο. Το χρειαζόμαστε κάποιες φορές να ασχοληθούμε και μόνο με τον εαυτό μας!

[Marirena]

Νομίζω πως νιώθω λίγο καλύτερα. Θα γράψω πάλι αύριο. Σας ευχαριστώ και σας καληνυχτίζω!

[kiki v]

Marirena, με αφορμή το ποστ σου #46 (για να μην το κάνω όλο quote):

 

Θήλαζα αποκλειστικά μέχρι λίγο πριν χρονίσει η Δάφνη. Είχα πειστεί (και εξακολουθώ να το πιστεύω) πως ήταν το καλύτερο για το παιδί μου κι ένιωθα περήφανη για τον αυτό μου και για κείνη που τα είχαμε καταφέρει. Όμως, αυτό σήμαινε ότι μέχρι 6 μηνών δεν μπορούσα να την αφήσω παρά για 1 ώρα (διαφορετικά αγχωνόμουν πολύ) καθώς δεν έπαιρνε μπιμπερό ούτε με δικό μου αντλημένο γάλα. Λίγο βελτιώθηκαν τα πράγματα όταν μπήκαν οι στερεές αλλά και πάλι, επειδή σκεφτόμουν ακριβώς όπως εσύ σχετικά με την απόλυτη ανάγκη που είχε η μικρή από εμένα (επηρεασμένη, επίσης, από τα "διαβάσματά" μου) δεν το "εκμετάλλεύθηκα" επαρκώς. Έτσι κι αλλιώς, είχα φροντίσει κι εγώ να ηρεμεί, όταν χρειαζόταν, μόνο με εμένα. 'Οταν κατάλαβα ότι θα φρίκαρα, αν συνέχιζα έτσι, άρχισα να φροντίζω λίγο λίγο (με ρυθμούς χελώνας, που λες κι εσύ) τον εαυτό μου και, κατ' επέκταση, για το παιδί μου.

 

Την αφήσα πρώτη φορά βράδυ στη γιαγιά της, 10 μηνών, και φύγαμε σ/κ με τον άντρα μου. Την πρώτη μέρα μελαγχόλησα τρελά κι έκλαιγα με κάθε ευκαιρία. Ο άντρας μου μ' αγκάλιαζε, γελούσε κι έλεγε "είσαι υπερβολική". Τη δεύτερη μέρα πέρασα τέλεια. Ήμασταν οι 2 μας ξανά για λίγο.

 

Αποθήλασα γιατί κουράστηκα και γιατί πίστεψα ότι ήταν η ώρα και για τις δυο μας να πάμε παρακάτω. Ήταν μια συγκινητική διαδικασία αλλά ήμουν σίγουρη για την απόφασή μου.

 

Γύρισα στη δουλειά μου όταν η Δάφνη ήταν 13 μηνών. Πίστευα ότι θα ήταν δύσκολο. Εγώ, πάντως, νιώθω καλύτερη μητέρα τώρα συγκριτικά με την περίοδο που ήμασταν μαζί 24 7, που λένε κι οι αγγλόφωνοι! Η μικρή δεν δυσκολεύτηκε (η γιαγιά την κρατάει), είχε, όμως, γίνει προεργασία. Είχαν πάρει το χρόνο τους κι είχαν χτίσει σχέση.

 

Τα πάνω μου ούτε εγώ τα καταλάβαινα όταν τα ζούσα σαν "εκπληκτικά". Κοιτάζοντας πίσω, όμως, τα χαρακτηρίζω έτσι γιατί οριοθετούν το μεγάλωμα της κόρης μου αφού, κυρίως, αυτή τα προκαλούσε άθελά της. Τα κάτω, επίσης, τα βίωνα βαριά αλλά εγώ, είμαι γενικά τέτοιος τύπος.

 

Πάντα ζήλευα τις μαμάδες με μεγαλύτερα παιδιά (έτους και πάνω). Σαν κλινική περίπτωση , όμως, όντως, τώρα που η Δάφνη είναι 16,5 μηνών αισθάνομαι τυχερή σε σύγκριση με τις μωρομαμάδες. Ήμασταν το πρώτο ζευγάρι από τον περίγυρό μας που απέκτησε παιδάκι. Σήμερα υπάρχουν στην παρέα 3 ακόμη μωράκια (από 3,5 έως 6 μηνών) και έπονται άλλα 3! Δεν φαντάζεσαι πόσο τυχερή νιώθω που βρίσκομαι στη θέση που βρίσκομαι όταν συναντιόμαστε! Πάντα μετά λέμε με τον άντρα μου: 2ο παιδί; να τα ξανακάνουμε όλα απ' την αρχή; :shock: Και φαντάσου να ξέραμε τι μας περιμένει ακόμα! Το θέμα πάντως είναι ότι όλα τα παιδάκια μεγαλώνουν άρα... Κυριακή κοντή γιορτή!

 

Κι όλα αυτά, για να πω, ότι, ναι, τα πράγματα για μένα -που, κατά πώς φαίνεται, μάλλον δεν απείχα πολύ από τον δικό σου τρόπο σκέψης επί του θέματος- γίνονται πολύ καλύτερα με την πάροδο της ηλικίας της κόρης μου. Νιώθω, μ' αυτούς τους ρυθμούς χελώνας που ανέφερες κι εσύ, ότι έχω βρει τον εαυτό μου. Εμένα ο τρόπος μου ήταν να αποδεχτώ κάποια κομμάτια του εαυτού μου που τα θεωρούσα κατάπτυστα (με κουράζει η μικρή, εκνευρίζομαι, θέλω να βγω για καφέ, να καπνίσω, να κάνω κι άλλα πράγματα, ντροπή μου!), να μιλάω στον άντρα μου (κι ας ένιωθα κάποιες φορές ότι δεν καταλάβαινε), να πω στον εαυτό μου ότι, ναι μεν θα τα καταφέρω να βρω άκρη, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει... χθες. Χρειάζομαι χρόνο. Μ' αυτά και μ' αυτά έχω βρει τις ισορροπίες μου. Και όταν ανατραπούν ξανά, πάλι με τις ίδιες σκέψεις (προσαρμοσμένες) θα το παλέψω.

 

Sorry, αν καταχράστηκα το θέμα σου. Ίσως να ήθελα κι εγώ να τα πω. Ελπίζω να βοήθησα λίγο!

[kiki v]

Ουπς! Συγγνώμη για το σεντόνι!

[Morchelina]

Εμένα ο τρόπος μου ήταν να αποδεχτώ κάποια κομμάτια του εαυτού μου που τα θεωρούσα κατάπτυστα (με κουράζει η μικρή, εκνευρίζομαι, θέλω να βγω για καφέ, να καπνίσω, να κάνω κι άλλα πράγματα, ντροπή μου!)

 

Κορίτσια όσο μπορεί η καθεμία. Είμαστε διαφορετικά άτομα και ήδη με τα παιδιά όλες κάνουμε μεγάλη υπέρβαση στο χαρακτήρα μας αλλά η αλλαγή είναι σταδιακή. Δεν συμβαίνει από μέρα σε μέρα. Είμαστε και καλομαθημένες. Δώστε χρόνο στον εαυτό σας να προσαρμοστεί.

[Babydust]

Κορίτσια εγώ έκλαιγα σχεδόν κάθε μέρα τον πρώτο χρόνο της ζωής του παιδιού μου και αναρωτιόμουν κάθε μέρα πως έγινα έτσι... μιλάμε για μοναξιά...όλη μέρα μόνη (ο άντρας μου κανονικά στη δουλειά), και ελάχιστη βοήθεια απο γιαγιάδες.... (ενώ πριν ήμουν με τη δουλειά μου, με το γυμναστηριο μου, με τα χόμπυ μου, με τις παρέες μου, με τον άντρα μου ταξίδια, με τα κομμωτήρια κτλ.) στερήθηκα τα πάντα... δεν είχα που να τον αφήσω... έκλαιγε πολύ και έκλαιγα και εγώ μαζί του... και όταν πήρα πχ ένα πολύ κοντινό συγγενικό μου πρόσωπο και ζήτησα βοήθεια μου 'πε 'εσύ το κανες το παιδί, οπότε λούσου τα')...

 

σε ψυχίατρο πήγα (ευτυχώς δεν χρειάστηκα φαρμακευτική αγωγή αλλά πολύ ψυχανάλυση) και με στήριξε ο άντρας μου πολύ ψυχολογικά... πληγώθηκα τόσο πολύ... εγώ που'χα τρέξει για τοοοοσο κόσμο τόοοσες φορές στη ζωή μου (χατήρια, βοήθειες, εξυπηρετήσεις κτλ.) κανείς μα κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για 'μενα.... (ειδικά από του γονείς, τα πεθερικά και αδέρφια είμαι πολύ πικραμένη).

 

τώρα μετά από 2 χρόνια περίπου είμαι πολύ καλύτερα και πλέον δεν τρέχω για κανέναν και για τίποτα... (είναι στη φύση μου να το κάνω αυτό αλλά το καταπιέζω ) ΑΛΛΑ δεν ξέρω αν ποτέ θα κάνω δεύτερο παιδί... όχι για τον τοκετό αλλά το 'μετά' αν δεν έχεις βοήθεια και είσαι και καλομαθημένη δεν παλεύεται....

[Marirena]

Κι όλα αυτά, για να πω, ότι, ναι, τα πράγματα για μένα -που, κατά πώς φαίνεται, μάλλον δεν απείχα πολύ από τον δικό σου τρόπο σκέψης επί του θέματος- γίνονται πολύ καλύτερα με την πάροδο της ηλικίας της κόρης μου. Νιώθω, μ' αυτούς τους ρυθμούς χελώνας που ανέφερες κι εσύ, ότι έχω βρει τον εαυτό μου. Εμένα ο τρόπος μου ήταν να αποδεχτώ κάποια κομμάτια του εαυτού μου που τα θεωρούσα κατάπτυστα (με κουράζει η μικρή, εκνευρίζομαι, θέλω να βγω για καφέ, να καπνίσω, να κάνω κι άλλα πράγματα, ντροπή μου!), να μιλάω στον άντρα μου (κι ας ένιωθα κάποιες φορές ότι δεν καταλάβαινε), να πω στον εαυτό μου ότι, ναι μεν θα τα καταφέρω να βρω άκρη, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει... χθες. Χρειάζομαι χρόνο. Μ' αυτά και μ' αυτά έχω βρει τις ισορροπίες μου. Και όταν ανατραπούν ξανά, πάλι με τις ίδιες σκέψεις (προσαρμοσμένες) θα το παλέψω.

 

Sorry, αν καταχράστηκα το θέμα σου. Ίσως να ήθελα κι εγώ να τα πω. Ελπίζω να βοήθησα λίγο!

 

Noμίζω πως σκεφτόμαστε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και για να μην βάλω όλο το μήνυμά σου σε παράθεση διάλεξα αυτό το τελευταίο γιατί συνοψίζει τον τρόπο που σκέφτομαι για το μέλλον. Και δεν το καταχράστηκες καθόλου - άλλωστε δεν είναι 'δικό΄ μου το θέμα, μάλλον με βοήθησες πολύ.

Πιστεύω ωστόσο, πως αυτός ο τρόπος γονεικότητας, με κουράζει μεν, αλλά αποτελεί και μεγάλη ηθική ικανοποίηση, και νομίζω πως θα αποφέρει καρπούς - ήδη αποφέρει - όλοι αναρωτιούνται τί ήσυχο, τί γελαστό παιδί κ.λ.π...αλλά στο τέλος τέλος δεν το κάνω επί τούτου, το κάνω γιατί απλώς αυτό μου βγαίνει. Πάω σ' αυτό το τεράστιο ταξίδι της μητρότητας στα ψαχτά, με το συναίσθημα, την διαίσθηση, τις πεποιθήσεις και την προσωπικότητά μου, και σε τελευταία ανάλυση τα 'διαβάσματα'. Και βέβαια νιώθω καλύτερα, αλλά είναι και μέρες που λόγω κάποιας ιδιαιτερότητας, μετακίνησης ή κάποιου άλλου παράγοντα, νιώθω άσχημα, αλλά γενικώς νομίζω πως το κλειδί είναι αυτό που λες κι εσύ, να αποδεχτώ πως οι ισορροπίες καλώς ή κακώς θα επέρχονται σταδιακά, χέρι χέρι με την ανάπτυξη της λατρεμένης μου και την σταδιακή 'ανεξαρτητοποίηση' της.

Σ' ευχαριστώ να χαίρεσαι το παιδάκι σου!

[kiki v]

Πιστεύω ωστόσο, πως αυτός ο τρόπος γονεικότητας, με κουράζει μεν, αλλά αποτελεί και μεγάλη ηθική ικανοποίηση

 

Μια από τα ίδια! Δεν θα έπαιρνα τίποτα πίσω...

 

Κι εσύ να την χαίρεσαι και να είσαι καλά!

[Στέλαξ]

Έχω και εγω ένα μωρακι 2,5 μηνών.. Το βράδυ απο τα νεύρα μου χτύπησα το κεφάλι μου στον τοίχο για να ξέσπασε... Υπάρχουν φορές που θέλω να το χαστούκισω που δεν θέλει να κοιμηθει στην κούνια του..και σήμερα όλη μέρα θέλω να κλαίω... Είμαι τόσο χαλία; Μόνο εγω νιώθω έτσι; Τι να κάνω;;;;;;;;;

[ΝΙΚΗ-ΑΝΤΩΝΙΑ]

Έχω και εγω ένα μωρακι 2,5 μηνών.. Το βράδυ απο τα νεύρα μου χτύπησα το κεφάλι μου στον τοίχο για να ξέσπασε... Υπάρχουν φορές που θέλω να το χαστούκισω που δεν θέλει να κοιμηθει στην κούνια του..και σήμερα όλη μέρα θέλω να κλαίω... Είμαι τόσο χαλία; Μόνο εγω νιώθω έτσι; Τι να κάνω;;;;;;;;;

 

Κι άλλες νιώθουν έτσι. Δεν έχεις βοήθεια από κανένα;Να στο κρατήσει, να πας μία βόλτα. Η συνυφάδα μου είχε τέτοια νεύρα που έδιωξε τον κουνιάδο μου από το σπίτι, τον έβριζε, του πετούσε παντόφλες κλπ. Της πέρασε βέβαια.΄

[Στέλαξ]

Έχω την μητέρα μου αλλα δεν θέλω να την κούρσα ζω όχι ότι είναι μεγαλη 52 χρόνων είναι αλλα με πιάνει ότι δεν είμαι καλη μαμά αν τον αφήσω κάπου για λίγο για να ξελαμπικαρω...κ το βράδυ που θα είναι πάλι ανυσηχος τι;;;;;;; Νιώθω ότι δεν έχω άλλη υπομονή!

[ΝΙΚΗ-ΑΝΤΩΝΙΑ]

Έχω την μητέρα μου αλλα δεν θέλω να την κούρσα ζω όχι ότι είναι μεγαλη 52 χρόνων είναι αλλα με πιάνει ότι δεν είμαι καλη μαμά αν τον αφήσω κάπου για λίγο για να ξελαμπικαρω...κ το βράδυ που θα είναι πάλι ανυσηχος τι;;;;;;; Νιώθω ότι δεν έχω άλλη υπομονή!

 

Καλές μανούλες γινόμαστε δε γεννιόμαστε. Αν δούλευες δηλ κ το άφηνες στη μαμά σου θα ήσουν κακή μαμά;ΌΧΙ! Γι αυτό λοιπόν μη νιώθεις τύψεις. Πάρε τον άντρα σου ή μια φίλη σου, κάντε μία βολτα, πιείτε ένα καφέ. Κάνε κάτι για σένα, οτιδήποτε. Το παιδί δεν θα πάθει κάτι. Όσο για την υπομονή απότι μου λένε φίλες μου που έχουν μωρο γιατί εγώ δεν έχω ακόμα μου λένε ότι την αποκτάς με τον καιρό.

[Στέλαξ]

Έχεις δίκιο,απλά είναι δύσκολο όταν σου περνάνε τρελές σκέψεις απο το μυαλό και ξέρεις τι λένε ότι η λογική απο την τρέλα κρατιέται απο μια κλωστή....

Όταν χτύπησα το κεφάλι μου αισθάνθηκα πολυ άσχημα μετά κ για το μωρο μου κ για τον άντρα μου.. ντραπηκα που με είδε έτσι κ που έφτασα σε αυτο το σημείο....

[ΝΙΚΗ-ΑΝΤΩΝΙΑ]

Έχεις δίκιο,απλά είναι δύσκολο όταν σου περνάνε τρελές σκέψεις απο το μυαλό και ξέρεις τι λένε ότι η λογική απο την τρέλα κρατιέται απο μια κλωστή....

Όταν χτύπησα το κεφάλι μου αισθάνθηκα πολυ άσχημα μετά κ για το μωρο μου κ για τον άντρα μου.. ντραπηκα που με είδε έτσι κ που έφτασα σε αυτο το σημείο....

 

Κάνε την αρχή και σήμερα αν μπορείς. Για λίγο μόνο. Δεν σου είπα να λείψεις ώρες ατελείωτες. Και θα δεις ότι θα νιώσεις καλύτερα. Μη νιώθεις ντροπή απέναντι στον άντρα σου. Δείξε του πως νιώθεις, συζήτησέ το να ξαλαφρώσεις.

[Στέλαξ]

Ήδη κανονικά το απόγευμα καφεδάκι με μια φίλη μαζί με το μπεμπινι μου γιατι το απόγευμα δουλεύει η μάνα μου όπως κ ο άντρας μου άλλωστε... Να ξελαμπικαρουμε λίγο..... Για να δούμε!

[ΝΙΚΗ-ΑΝΤΩΝΙΑ]

Ήδη κανονικά το απόγευμα καφεδάκι με μια φίλη μαζί με το μπεμπινι μου γιατι το απόγευμα δουλεύει η μάνα μου όπως κ ο άντρας μου άλλωστε... Να ξελαμπικαρουμε λίγο..... Για να δούμε!

 

Μπράβο!Τέλεια!Ο καιρός είναι πολύ καλός άλλωστε. Δεν ήταν δύσκολο λοιπόν. Βήμα βήμα,σιγά σιγά θα ηρεμήσεις!

[Στέλαξ]

Ευχαριστω πολυ νίκη-Αντωνία ...ελπίζω να πανε καλύτερα τα πράγματα γιατι δεν θέλω να κάνω κακο σε κανέναν απο τους τρεις μας ... Θα βάλω τα δυνατά μου να ελεξω τα νεύρα μου και την υπομονη μου...

[Ellemphriem]

Έχω και εγω ένα μωρακι 2,5 μηνών.. Το βράδυ απο τα νεύρα μου χτύπησα το κεφάλι μου στον τοίχο για να ξέσπασε... Υπάρχουν φορές που θέλω να το χαστούκισω που δεν θέλει να κοιμηθει στην κούνια του..και σήμερα όλη μέρα θέλω να κλαίω... Είμαι τόσο χαλία; Μόνο εγω νιώθω έτσι; Τι να κάνω;;;;;;;;;

 

Θα περασει....ειναι δυσκολος ο πρωτος χρονος πολυ (ειδικα για τις μανες χωρις βοηθεια), ο δευτερος λιγοτερο και ο τριτος αρχιζει να ειναι υπεροχος.....

 

Εγω ειχα κανει τρυπες στις πορτες απο το κοπανημα του κεφαλιου μου εκει για να μην σηκωσω χερι στην μικρη γιατι εφτανα στα ορια μου. Αλλα ειλικρινα σου μιλαω τωρα που ειναι 3.5 χρονων ΚΑΜΙΑ σχεση. Απλα θελει υπομονη. Οταν μενεις εγκυος δεν σου λενε τι σε περιμενει για να μην σου πεσει το παιδι.......χεχε. Αλλα θα ηρεμησουν τα πραγματα. Απλα οπου μπορεις παρε βοηθεια.

[bellaki]

οπως ακριβως τα λενε οι κοπελες.... εκει που λες το ταισα, το επλυνα, το αλλαξα, ε τι στο καλο θα κοιμηθει να ξεκουραστω κι εγω μια σταλα.... εκει λοιπον ξανα απο την αρχη... μια φορα χτυπησα το χερι μου στη καρεκλα φωναζοντας στο νεογεννητο ''τι θελεις;;;;;;'' ο,τι να ναι δηλαδη. μια αλλη φορα εκλαιγα απο την κουραση κι αυτο χαμογελουσε.....

[goody]

Οι πρωτοι μηνες ειναι οι πιο κουραστικοι κυριως λογω αυπνιας.

Κι εγω στο διμηνο περιπου επαθα μια ''κριση'' αφου επι δυο μηνες δεν ειχα κοιμηθει συνεχομενα πανω απο 3 ωρες. Πανω λοιπον που ειχα κοιμησει το παιδι και πηγαινα και εγω για υπνο (8 ή 9 το βραδυ!) μετα απο 5 λεπτα ξυπναει! Αρχισα να φωναζω και να κλαιω και λεω στη μαμα μου, δεν με νοιαζει κοιμησε τον δεν αντεχω αλλο, παω για υπνο! Και κοιμηθηκα 5 ωρες και συνηλθα! Η αυπνια φερνει πολλα νευρα, κοιμησου σε καθε ευκαιρια και θα δεις οτι θα εχεις πιο πολυ υπομονη.

[bellaki]

κουραγιο λοιπον... τα δυσκολα ειναι πισω σου....

[elenip]

Ευχαριστω πολυ νίκη-Αντωνία ...ελπίζω να πανε καλύτερα τα πράγματα γιατι δεν θέλω να κάνω κακο σε κανέναν απο τους τρεις μας ... Θα βάλω τα δυνατά μου να ελεξω τα νεύρα μου και την υπομονη μου...

 

μην αισθάνεσαι άσχημα που αισθάνεσαι έτσι... και εγώ στην αρχή μία από τα ίδια.. και το κεφάλι μου είχα χτυπήσει στον τοίχο και τον εαυτό μου είχα χαστουκίσει για να έρθω στα ίσα μου και κατάθλιψη πέρασα και τηλεκοντρόλ στον τοίχο έσπασα.. ένιωσα πολλές φορές ότι ξεπερνάω τα όρια... σε εμένα ήταν συνδυασμός πραγμάτων.... αυπνία συνεχώς, το μωρό να κλαίει μέρα νύχτα, βοήθεια από πουθενά.. ακόμη και τώρα που ο μικρός είναι 22 μηνών υπάρχουν μέρες που τα παίζω τελείως από την κούραση αλλά η ψυχολογία μου είναι σούπερ.... ΠΡΟΣΕΧΕ ΠΟΛΥ!! μην αφεθείς και μην παρασυρθείς γιατί θα φρικάρεις... πάρε όση βοήθεια μπορείς από παντού! τώρα που ο καιρός είναι πολύ καλός προσπάθησε να βγαίνεις συνεχώς από το σπίτι (είτε μόνη είτε βόλτα με το μωρό)... όσο περνάει ο καιρός και το μωρό θα στρώνει και από κλάματα και από άποψη ύπνου θα αρχίσεις σιγά σιγά να επανέρχεσαι καλό κουράγιο και υπομονή!!!

[νανσυ2]

συμφωνω με τις προλλαλησαντες....κανε πραγματα για τον εαυτο σου κ μαζι με τον αντρα σου,μην το αφησεις να σε παρασυρει,γιατι θα σε παρασυρει,ειναι σιγουρο....μην τα κανεις ολα μονη σου,νιωθεις οτι μπορεις,οτι θες,οτι ετσι θα εισαι καλη μαμα κ συζυγος,αλλα κανεις κακο στον εαυτο σου,κ ας μην το καταλαβαινεις τωρα...οταν ερθει η ωρα που θα το καταλαβεις μπορει να ειναι αργα....κανονισε εν σκ με τον αντρα σου,η μια βραδια εξω απο το σπιτι,μια φορα να χαλασετε λεφτα,αν μπορειτε βεβαια,θα σας βοηθησει,κ τους δυο...με 100ευρω λιγουτερα,θα ζησετε..με μια κακη ψυχολογια δικια σου θα ταλαιπωρηθειται...ελα κοντα με τον αντρα σου,ζησε στιγμες,ζηστε...τα παιδια πολλες φορες χωριζουν τα ζευγαρια,χαλαει η σχεση,προλαβε ο,τι μπορεις,κ τωρα μπορεις,εισαι με ενα παιδακι,κ το συνηδειτοποιησες νωρις,μιλα κ στον αντρα σου,ελπιζω μονο να καταλαβαινει....κ να κοιμασαιιιιιιιιιιιι,βοηθαειιιιιιιιιιι,η αυπνια κ η κουραση....κακος συνδυασμος.....κ στο λεω εγω που εχω τριδυμα κ για να κοιμηθω πανω απο 3ωρες μονοκοματα περασαν πανω απο1,5χρονος....η θα επαιρνα εγω χαπια η τα παιδια.....δεν υπηρχε αλλη λυση για μενα,πηγα στο φαρμακειο κλαιγοντας,σε απογνωση....

[Στέλαξ]

Τελικά δεν είμαι μόνη μου,σας ευχαριστω πολυ όλες σας ... Χτες κοιμήθηκε μια χαρα στο port bebe του αλλα κοιμήθηκε...δεν πειράζει θα μάθει κάποια στιγμη κ στην κούνια του σιγά σιγά.... Εύχομαι κ ελπίζω να πανε καλύτερα τα πράγματα με τα νεύρα μου κ την υπομονη μου.... Απλά όταν φτάνεις σε αυτο το σημείο αναρωτιέσαι μήπως δεν είμαι καλη μάνα; Γιατι προσωπικά όλες μου τα παρουσιάζανε όλα τελεια κ έφτασα στο σημείο να απορώ με τον εαυτό μου κ την υπομονη μου αλλα μου δώσατε πολυ κουράγιο που είδα ότι κ άλλες " χτυπιοντουσαν" ...

Απλά φοβάμαι επειδή λένε ΔΙΑΦΟΡΑ που άλλες αυτοκτονησαν η σκότωσαν τα παιδιά τους κ λέω Παναγία μου κ αν;;;;;;!!!!!;;;;; Ξέρω 'γω φαντάζομαι ότι υπάρχουν σημάδια που καταλαβαίνεις αν είσαι κοντά σε αυτο το σημείο......

Ε;;;;;

[KONSTANTINA.NIDINA]

Τελικά δεν είμαι μόνη μου,σας ευχαριστω πολυ όλες σας ... Χτες κοιμήθηκε μια χαρα στο port bebe του αλλα κοιμήθηκε...δεν πειράζει θα μάθει κάποια στιγμη κ στην κούνια του σιγά σιγά.... Εύχομαι κ ελπίζω να πανε καλύτερα τα πράγματα με τα νεύρα μου κ την υπομονη μου.... Απλά όταν φτάνεις σε αυτο το σημείο αναρωτιέσαι μήπως δεν είμαι καλη μάνα; Γιατι προσωπικά όλες μου τα παρουσιάζανε όλα τελεια κ έφτασα στο σημείο να απορώ με τον εαυτό μου κ την υπομονη μου αλλα μου δώσατε πολυ κουράγιο που είδα ότι κ άλλες " χτυπιοντουσαν" ...

Απλά φοβάμαι επειδή λένε ΔΙΑΦΟΡΑ που άλλες αυτοκτονησαν η σκότωσαν τα παιδιά τους κ λέω Παναγία μου κ αν;;;;;;!!!!!;;;;; Ξέρω 'γω φαντάζομαι ότι υπάρχουν σημάδια που καταλαβαίνεις αν είσαι κοντά σε αυτο το σημείο......

Ε;;;;;

 

 

 

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΕΣ ΠΟΥ ΤΟ ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΚΙ ΑΥΤΟ!!!!!ΑΛΛΕΣ ΛΙΓΟΤΕΡΟ,ΑΛΛΕΣ ΠΕΡΙΣΟΤΕΡΟ..............ΛΙΓΟ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΟΛΑ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ!!!!!!!!!ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ!!!!