Φοβίες παιδιών και αντιμετώπιση τους

[frinda]

Κοριτσια θα ηθελα κι εγω τα φωτα σας. Εμεις εχουμε ενα σκυλι μεσα στο σπιτι μας που σαν καλος φυλακας κανει το χρεος του και γαβγιζει οταν νομιζει οτι καποιος ή κατι μας απειλει. Το προβλημα ειναι με τον μπεμπικο μου ο οποιος ξαφνικα σε ηλικια 5,5 μηνων απεκτησε φοβια με το γαβγισμα της σκυλας. Οταν τη βλεπει δεν τη φοβαται, την κοιταει, της γελαει, αλλα εχθες την ωρα που κοιμοτανε κι εκεινη αρχισε να φωναζει πεταχτηκε αρχισε να τρεμει και μετα εκλαιγε σπαραξικαρδια. Τι μπορω να κανω με αυτη την περιπτωση; Ειναι επικινδυνος αυτος ο φοβος για το μωρο;

Μπορει να γινει καρδιακο ας πουμε ή θα τη συνηθισει καποια στιγμη;

Επισης μου κανει εντυπωση οτι μεχρι τωρα ποτε δεν το ειχε ξανακανει αυτο.

[kleiw]

Ξανανοίγω αυτό το θέμα με την ελπίδα κάποια μαμά να έχει αντιμετωπίσει κάτι παρόμοιο. Θα ήταν πολύ παρήγορο για μένα. Όλες οι ιστορίες που διάβασα σε αυτό το θέμα αφορούσαν παιδάκια μεγαλύτερης ηλικίας. Ο δικός μου είναι τώρα 2 χρονών. Απο την μέρα που γεννήθηκε είχα δώσει ρητή εντολή σε όλους γιαγιάδες παππούδες θειους κλπ να μην φοβίζουν το παιδι με τίποτα πχ μουμος, κακος λύκος κλπ και επειδή δεν αφήνω πολλά περιθώρια σε κανέναν το τηρήσανε ευλαβικά το ίδιο και εγώ με τον άντρα μου. Παρόλα αυτα ο μικρός άρχισε να έχει φοβίες με διάφορα πράγματα αλλά αυτό έχει γίνει τώρα που έκλεισε τα δύο ακόμα πιο έντονο. Από μικρός που ήταν γενικά ήταν πολύ σιχασιάρης πχ δεν ήθελε να λερώνονται τα χέρια του έτρεχε να του τα σκουπίσω, αν έπεφτε κάτω μου έδειχνε τα χεράκια του και γενικά προσπαθούσε να μην τα ακουμπήσει στο πάτωμα να μην λερωθεί. Όταν όλα τα ξαδερφάκια του παίζανε με την άμμο αυτός σηκώνονταν γιατί λερώνονταν το παντελόνι του και τα χέρια του και αυτό ήταν το χειρότερό του. Αυτά εντάξει δεν είναι ακριβώς φοβίες αλλα ήθελα να τα αναφέρω για να δείτε πως ξεκίνησε. Ο πρώτος του εκδηλωμένος φόβος ήταν για την γιαγιά μου την οποία είχε γνωρίσει στο χωριό. Μόλις την έβλεπε ξεσπούσε σε κλάμματα γραπωνόταν απο πάνω μου και δεν ηρεμούσε αν δεν τον απομάκρυνα και δεν χανοταν απο το οπτικο του πεδιο. Την φοβόταν τόσο που δεν ξαναπηγαμε στο χωριο. Από την μέρα που έκλεισε τα δύο και λίγο πιο μπροστά άρχισε να φοβάται με τις αστραπές, τις βροντές, τους δυνατούς κρότους και θορύβους και το σκοτάδι. Αν έχει καταιγίδα και ειδικά αν είναι νύχτα θέλει και εμένα και τον μπαμπά του δίπλα του και πάλι κλαίει. Τί του έχω μιλήσει τί του εξηγώ τί ότι θέλετε λέει ενα ναι και μετά πάλι τα ίδια. Επίσης αυτή την εβδομάδα που είχαμε άδεια και εγώ και ο σύζυγος είμασταν συνέχεια όλη την μέρα μαζί. Ισως γιαυτο εκει τουλαχιστον το αποδίδω εγώ φοβάται με του που παει να απομακρυνθει ο ένας απο τους δύο αρχίζει και κλαίει και τον αναζητά. Καταλαβαίνω ότι ίσως φοβάται ότι θα πάμε για δουλειά και θα τον αφήσουμε εκει το αποδίδω αλλά πάλι σε τέτοιο βαθμό? Αφού αυτες τις δύο μερες που επιστρέψαμε απο διακοπές για να κάνει κάποιος μια δουλειά πχ να πάει για ψώνια στο σούπερ μάρκετ ή κάτι παρόμοιο πηγαίνουμε και οι τρεις πακετο. Πείτε μου σας παρακαλώ την άποψή σας γιατί έχω προβληματιστεί και ανησυχήσει πάρα πολύ. Συγνώμη για το μεγάλο ποστ.

[kleiw]

Καμια δεν μπορει να μου πει μια γνωμη για τα παραπανω?

[ΒΕΡΑ]

Καλημέρα!!

 

Εδώ και 2 εβδομάδες περίπου έχω μεγάλο πρόβλημα με τη μικρή μου. Φοβάται. Από 12 μηνών ξεκίνησε να φοβάται λίγο αλλά μόνο τους ανθρώπους. Δηλαδή όταν της μιλάνει άγνωστα πρόσωπα ή την πλησιάζουν κρύβεται στα πόδια μου. Τώρα τελευταία άρχισε να φοβάται σχεδόν τα πάντα. Της έκαναν μια χελωνίτσα που κινείται δώρο ... φοβάται κλαίει και δεν τη θέλει. Το αλογάκι που βγάζει ήχο το φοβάται. Φοβάται την τέντα που χτυπάει, το παλιατζή που φονάζει, μέχρι και τα γατάκια που δεν τα φοβόταν καθόλου τώρα τρέχει πανικόβλητη. Δε μπόρώ να σκεφτώ κάτι που να την έχει φοβίσει τον τελευταίο καιρό.

 

Εντομεταξύ κάποια βράδια κλαψουρίζει (στον ύπνο της συνήθως) αλλά και ξυπνάει (που δεν ξύπναγε). Χτες έγινε το αποκορύφωμα . Ξύπνησε κάποια στιγμή στις 11 (κοιμόταν από τις και έκλαιγε σπαραχτικά. Πήγε ο άντρας μου να την πιάσει αγκαλίτσα και το παιδί δεν ηρεμούσε για μισή ώρα περίπου. Να κλαίει με αναφιλήτά και να πνίγεται και να της κόβεται η αναπνοή. Τα είδα όλα. Μετά ξύπνησε για τα καλά ... ηρέμισε. Φοβόταν όμως ακόμα. Τη βάλαμε για ύπνο ... σε μισή ώρα ξανά κλάματα. Όχι τόσο χάλια αλλά πάλι για 5 λεπτά δεν ηρεμούσε. Τέλοσπάντων ... στο τέλος κοιμήθηκε.

 

Τι να κάνω δεν ξέρω ... Εντομεταξύ έχει τύχει τώρα εδώ και 10 μέρες (όσες είναι και οι μέρες που έχει τα έντονα προβλήματα η μικρή) να έχω ξεκινήσει ομοιοπαθητική αγωγή για να δυναμώσει το ανοσοποιητικό της. Και με ζώνουν τα φίδια μήπως αυτά την έχουν επιρρεάσει. Ο Ομοιοπαθητικός παιδίατρος λέει αποκλείεται ... αλλά εγώ λέω: τέτοια σύμπτωση?

 

Συγνώμη αν σας κούρασα αλλά θα ήθελα αν κάποιος έχει παρόμοια εμπειρία ή και μπορεί να βοηθήσει να μου πει! Είμαι σκασμένη!!

[maan]

Βερα εμενα το μωρακι μου ειναι ακομα πολυ μικρό για φοβίες, αλλα εγω όταν ήμουν παιδί αντιμετώπισα αυτό το πρόβλημα.

Από ότι έχω καταλάβει μετά από άπειρες ώρες συζητήσεων με ψυχολόγους η φοβία είναι ανησυχητική όταν επικεντρώνεται σε κάτι συγκεκριμένο ή σε περισσότερα από ένα πράγματα ή ανθρώπους. Επίσης εκδηλώνεται κ με σωματικά συμπτώματα όπως πονοκέφαλος, ναυτία, ταχυκαρδία, σαν ένα έντονο στρες. Τις περισσότερες φορές το αντιμετωπίζεις ή με απομάκρυνση του αντικειμένου ή με παρατεταμένη επαφή μαζί του.

Πάντως αν φαίνεται ότι φοβάται αρκετά πράγματα ίσως κάτι του έχει δημιουργήσει στρες και δεν είναι φοβίες ή εμμονές. Αν θέλεις δοκίμασε την ώρα που νιώθεις ότι φοβάται κάτι να του κάνεις μασαζάκι με χαλαρωτικό λαδάκι (εμείς βάζουμε αυτο της frezyderm με χαμομήλι και μαλακτικούς εστέρες) συνήθως αυτό εκτονώνει την ένταση.

Πάντως δες και αυτό:

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=19803

εύχομαι τα καλύτερα για το μωράκι σου και να περάσει σύντομα αυτή η ένταση που νιώθει, ξέρω πόσο επώδυνο μπορεί να γίνει στην ψυχολογία του.

[mam to be]

...μετά από τις διακοπες. Τώρα να υποθέσω πως ήταν η θάλασσα που δεν τον πολυενθουσίασε γιατί κρύωνε? Να φταίει το ντουζ το δωματίου που νοικιάζαμε που ήταν μικρό και σχετικά σκοτεινό? Να φταίει το ότι κάποια στιγμή δεν είχε ζεστό αλλά χλυαρό νερό? Δεν ξέρω...πάντως πάει ένας μήνας και κάτι από τότε και η κατάσταση χειροτερεύει αντί να καλυτερεύει...και έχω δοκιμάσει και διάφορες τεχνικές. Να ρίχνω ένα ένα τα παιχνίδια μέσα και μετά να μπαίνει ο Λάζαρος με το μαλακό πάντα, άλλες φορές να μπαίνω κι εγώ μέσα, πάλι τίποτα. Κλαίει και χτυπιέται σαν το ψάρι, γαντζώνεται από πάνω μου για να βγεί έξω και φωνάζει όσους ξέρει για να τον βοηθήσουν...¨νταντά, μπαμπά, παππού, ντάνι (έναν γείτονα που έχουμε και τον λένε Γιάννη)¨. Δεν ξέρω τι να κάνω...

[mam to be]

Σήμερα πάλι είχαμε τα ίδια και χειρότερα. Κανείς από εσάς δεν ειχε παρόμοια εμπειρία για να μου πει την άποψή του, να μου δώσει τα φώτα του τέλος πάντων?

[panagiotaki]

Μαμάδες και πατερούληδες καλησπέρα!

Καλή Χρονιά σε όλους με υγεία και ευτυχία και ειθε να καμαρώνουμε τα ζουζούνια μας όπως επιθυμούν (ή καλύτερα θα επιθυμήσουν) - εκείνα πάντα!! Έχουμε το εξής ζήτημα με την 2 χρονη κορούλα μας : Τις τελευταίες ημέρες έχει αναπτύξει κάποιες φοβίες και δεν ξέρουμε πώς να τις αντιμετωπίσουμε. Για παράδειγμα : πάμε για ύπνο και μου λέει φοβαμαι μαμα λύκος.... πρέπει να την αγκαλιάσω και να της πω ότι δεν υπάρχει λύκος. Κάποιες φορές μάλσιτα ανοίγω τα φωτα και βγαινουμε στο μπαλκονι να δει οτι δεν υπάρχει λύκος. Θέλει απαραίτητα φως για να κοιμηθώ έστω και αμυδρό (η εντύπωση ότι εχω φως και μονο αυτό, την καθησυχάζει). Πετάγεται όταν χτυπάει η πόρτα και μου λεέι φοβαμαι. Κάποιες φορές ξυπναέι τη νύχτα και κλαίει και μας ζητάει και την παίρνουμε στο κρβαβάτι μας, ή για να κοιμηθεί ζητά και τους δύο γονείς.

Καταλαβαίνω ότι για το θέμα του λύκο ίσως να φταίνε τα παραμυθια (ο Θεός να τα κανει παιδικά- βλ. κοκκινοσκουφίτσα, 7 κατσικάκια - έχω κάνει ήδη παραλλαγές για να απενοχοποιήσουμε τον κακό τον λύκο)

Για την πόρτα θα φταίει μάλλον η ταινία "Μπαμπουλας ΑΕ" που ειδαμε και την οποία κατά τα λοιπά λατρεύει. Ίσως και ο φόβος του αποχωρισμού.

Αυτό που με απασχολεί είναι να τις ξεπεράσει σύντομα γιατί δεν αντεχουμε να βλέπουμε το έντρομο βλέμμα της, πραγαμτικά το λυπόμαστε το παιδάκι μας...

Παραμύθι που να μην ειναι θρίλερ άραγε υπάρχιε ? Μόνο του Τριβιζά έχω αγοράσει και μας αρέσουν πολύ (και αυτά όχι όλα)

Ευχαριστώ όλους τους γονείς που θα ασχοληθούν με το θέμα μου.

Παναγιώτα

[Dimitra83]

το θεμα ειναι οτι καπου ακουσε για λυκο για να το λεει.δε γινεται να το εβγαλε απο το μυαλο της.στην τηλεοραση η σε καποιο παραμυθι που της ειπε καμια γιαγια μηπως???τα παλια παραμυθια ολα θριλερ ειναι μη την ψαχνεις..

[Dimitra83]

και τι βγαζουν για τα παιδια ελεος.ακου μπαμπουλας...το αλλο παλι??η νεκρη νυφη!!!ειναι παιδικο αυτο????σιγα μη το βαλω στα παιδια..μετα φυσικο να εχουν φοβιες

[katerinak]

Μαμάδες και πατερούληδες καλησπέρα!

Καλή Χρονιά σε όλους με υγεία και ευτυχία και ειθε να καμαρώνουμε τα ζουζούνια μας όπως επιθυμούν (ή καλύτερα θα επιθυμήσουν) - εκείνα πάντα!! Έχουμε το εξής ζήτημα με την 2 χρονη κορούλα μας : Τις τελευταίες ημέρες έχει αναπτύξει κάποιες φοβίες και δεν ξέρουμε πώς να τις αντιμετωπίσουμε. Για παράδειγμα : πάμε για ύπνο και μου λέει φοβαμαι μαμα λύκος.... πρέπει να την αγκαλιάσω και να της πω ότι δεν υπάρχει λύκος. Κάποιες φορές μάλσιτα ανοίγω τα φωτα και βγαινουμε στο μπαλκονι να δει οτι δεν υπάρχει λύκος. Θέλει απαραίτητα φως για να κοιμηθώ έστω και αμυδρό (η εντύπωση ότι εχω φως και μονο αυτό, την καθησυχάζει). Πετάγεται όταν χτυπάει η πόρτα και μου λεέι φοβαμαι. Κάποιες φορές ξυπναέι τη νύχτα και κλαίει και μας ζητάει και την παίρνουμε στο κρβαβάτι μας, ή για να κοιμηθεί ζητά και τους δύο γονείς.

Καταλαβαίνω ότι για το θέμα του λύκο ίσως να φταίνε τα παραμυθια (ο Θεός να τα κανει παιδικά- βλ. κοκκινοσκουφίτσα, 7 κατσικάκια - έχω κάνει ήδη παραλλαγές για να απενοχοποιήσουμε τον κακό τον λύκο)

Για την πόρτα θα φταίει μάλλον η ταινία "Μπαμπουλας ΑΕ" που ειδαμε και την οποία κατά τα λοιπά λατρεύει. Ίσως και ο φόβος του αποχωρισμού.

Αυτό που με απασχολεί είναι να τις ξεπεράσει σύντομα γιατί δεν αντεχουμε να βλέπουμε το έντρομο βλέμμα της, πραγαμτικά το λυπόμαστε το παιδάκι μας...

Παραμύθι που να μην ειναι θρίλερ άραγε υπάρχιε ? Μόνο του Τριβιζά έχω αγοράσει και μας αρέσουν πολύ (και αυτά όχι όλα)

Ευχαριστώ όλους τους γονείς που θα ασχοληθούν με το θέμα μου.

Παναγιώτα

 

νομιζω οτι χρησιμποποιει τους ηρωες αυτους γιατι την βοηθαει να εκτονωσει καποιο αλλο αγχος,μαλλον του αποχωρισμου.ακομα κ αν τρομαξε με κατι αλλο τελιεως ασχετο,πχ ενα μεγαλο αυτοκινητο για το παιδι εχει αλλες διαστασεις κ κανει γενικευση.αν δει οτι εισαι παντα εκει θα το ξεπερασει.οταν λεω παντα εννοω να βλεπει οτι αμφανιζεσαι οχι να εισαι συνεχεια διπλα.στο σχολειο που βιωνουν αυτο το αγχος η καθημερινη ρουτινα το να βλεπει πχ το παιδι οτι η μαμα καθε μερα πηγαινει κ δεν το ξεχναει να το παρει συντελει ωστε το παιδι να εχει εμπιστοσυνη

[ΒΕΡΑ]

κι εμείς έχουμε αντίστοιχο πρόβλημα με τη μικρή που είναι 2 χρονών και το έχει από 18μηνών περίπου. Φοβάται όλα τα κινούμενα παιχνίδια και κυρίως αυτά που έχουν ήχους. Φοβάται πχ ένα αλογάκι που της έχουν πάρει και χλιμιντρίζει. Φοβάται μια χελωνίτσα που περπατάει. Φοβάται ένα χαλάκι μπανιέρας σε σχήμα βατράχου που της βάλαμε, φοβάται τα σκυλιά που γαβγίζουν (παρόλο που έχει η αδεργή μου σκυλί κι έχει εξοικειωθεί), φοβάται τον παλιατζή, φοβάται αυτά τα παιχνιδάκια που βάζεις κέρμα και κουνιούνται. Τι να λέμε ... φοβάται τα πάντα. Αλλά δεν της διαβάζω ούτε τρομαχτικά παραμύθια, ούτε βλέπει τηλεόραση. Απλά φοβάται ... περνάει τη φάση της. Εμείς προσπαθούμε να της εξοικειώσουμε με αυτά που φοβάται και να της εξηγήσουμε ότι δεν υπάρχει λόγος να φοβάται. Και σιγά σιγά κάποια τα ξεπερνάει. Θέλει υπομονή και να νιώσει ασφάλεια μαζί σας.

[Dimitra83]

βερα ακριβως τα ιδια κ η κορη μμου.δηλαδη ουτε κουκλες που μιλανε ουτε παιχνιδια που περπατανε κ γενικα τιποτα που να κανει θορυβο.αυτα μεχρι 3 χρονων ουτε να τα βλεπει δεν ηθελε..εκλαιγε!!!οσο για τα αυτοκινητακια που βαζεις κερματα..πριν 2 μηνες.πηγαμε στο λουνα παρκ κ ηταν το μονο παιδι που εκλαιγε γιατι δεν ηθελε να αναιβει!!!!δε την πιεσαμε να ανεβει αλλα μονο που τα εβλεπε εκλαιγε σπαρακτικα!!!εβαλα τον μικρο να κανει μια βολτα κ τοτε αυτη εκλαιγε ακομη πιο δυνατα λες κ πεθαιναμε!!!φυγαμε αρων αρων....

[Portishead]

Αυτο που δεν μπορω να καταλαβω εγω (και αγανακτω γιατι σαν παιδι το ειχα κιεγω) ειναι η μανια ορισμενων γονεων να θελουν ντε και καλα τα παιδια τους να κοιμουνται σε απολυτο σκοταδι.

Τι ανωμαλια ειναι αυτη ?

Ενα μικρο φωτακι , ενα λαμπατερ , κατι τελος παντων που να φωτιζει το χωρο και να τον κανει πιο ευχαριστω δεν βλαπτει.

Γιατι να αποκοιμιεται μεσα σε ενα σκοτεινο περιβαλλον οπου καθε ηχος δεν μπορει να ερμηνευτει οπτικα ?

(Τσατιστικα)

[Dimitra83]

ελα ντε???εγω εχω φωτακι στο παιδικο κ το φωσ του χωλ αναμενο σε περιπτωση που σηκωθει το βραδυ γιατι ξυπνααει για να παει για τσισα

[Ευάκι]

Χθες σταματήσαμε στο δρόμο για να πάρουμε ένα χνουδάκι που είχε κολλήσει στην πόρτα του αυτοκινήτου δίπλα της και το φοβόταν.

Όσον αφορά το σκοτάδι, είναι καλύτερο λένε για τον εγκέφαλο να κοιμούνται στο σκοτάδι. Εγώ πάντως έχω ένα φως στο χωλάκι ανάμεσα στα δωμάτια αναμένο.

[Dimitra83]

γιατι αλλιως τι παθαινει ο εγγεφαλοσ?:p μαλλον στο σκοταδι ο εγγεφαλος τους δημιουργει τεραστεια τερατα κ λυκους ...κ εγω μεχρι 3η δημοτικου με φωτακι κοιμομουν.κ παααρα πολλα παιδια κ ενηλικες που ξερω.δεν επαθε κανεις τιποτα.

η δικια μου 2 χρονων φοβοταν εναν αη βασιλη κουρδιστο που ελεγε τα καλαντα...

[Portishead]

ελα ντε???εγω εχω φωτακι στο παιδικο κ το φωσ του χωλ αναμενο σε περιπτωση που σηκωθει το βραδυ γιατι ξυπνααει για να παει για τσισα

 

Μα φαντασου τον εαυτο σου, να κοιμασαι , να βλεπεις εναν τρομακτικο εφιαλτη , κι οπως ξυπνησεις λαχανιασμενη κα ιδρωμενη να βρισκεσαι σε ενα δωματιο απολυτο σκοταδι-πισσα.

Ψυχασθενης θα γινεις.

:)

[Dimitra83]

Μα φαντασου τον εαυτο σου, να κοιμασαι , να βλεπεις εναν τρομακτικο εφιαλτη , κι οπως ξυπνησεις λαχανιασμενη κα ιδρωμενη να βρισκεσαι σε ενα δωματιο απολυτο σκοταδι-πισσα.

Ψυχασθενης θα γινεις.

:)

απαπααα εγω ετσι κιαλλιως δε μπορω να κοιμηθω με εντελως κλειστη πορτα.κατι με πιανει!!!αν εχω τελειως κλειστη πορτα δε θα κοιμηθω ολο το βραδυ.ασε που εχω συνηθησει κ το φως του χωλ που μπαινει στο δωματιο κ δε μπορω ουτε εγω στο τελειως σσκοταδι.χειροτερη απο μωρο ειμαι μαλλον :rolleyes:

[no doubt]

Ο δικός μου γιος εκεί που κυριολεκτικά τρελαινόταν για τα αυτοκινητάκια με το κέρμα δεν θέλει πλέον να τα δει. Επίσης ο Δήμος φέρνει καρουζέλ και με βάζει περιμένουμε στη σειρά και τελικά δεν μπαίνει. Λέει πώς φοβάται.

Και στο Αlou που όλο το καλοκαίρι ήμασταν θαμώνες τέρα τον πηγαίνουμε και δεν μπαίνει πουθενά γιατί λέει πώς πάλι πώς φοβάται. Την αλλη φορά περάσαμε απέξω κι έκλαιγε να μην τον πάμε :confused::confused:.

Τί τον έπιασε ξαφνικά; Λέτε να είναι κι αυτό μεσα στο παιχνίδι της ζήλιας για τον ερχομό των διδύμων ή όντως να φοβάται; Εμείς θέλουμε μόνο να τον ευχαριστήσουμε και να του δείξουμε ότι δεν άλλαξε τίποτα στην προσοχή μας και στην αγάπη μας απέναντι του. Και γι' αυτό με στενοχωρεί αυτή η συμπεριφορά.

[Dimitra83]

τις προαλλες φερανε στην πλατεια φουσκωτα.καστρα σπιτακια τσουληθρες τραμπολινο κλπ.η δικια μου ηθελε να παμε.μολις φτασαμε κοντα δεν ηθελε να μπει με τιποτα κ εκλαιγε με λυγμους χωρις καν να την πιεσουμε.ηθελε να κατσει απεξω κ να βλεπει τα αλλα παιδια...:shock:

[angel25]

προχθες εφερε μια οικογενειακη μας φιλη δωρο στην μεγαλη μου ενα παραμυθι της κοκκινοσκουφιτσας που εχει στο πλαι κουμπια κ ακους κ την ιστορια.

εκδοσεις ψυχογιος,, οποτε παταει την 3η εικονα ερχεται κ γατζωνετε επανω μου κ μου κραταει την πλουζα,,, (φοβαμαι την ιστορια λεει )

τι αλλο θα φοβιθει δεν ξερω,,,,,,,,

[ΒΕΡΑ]

απαπααα εγω ετσι κιαλλιως δε μπορω να κοιμηθω με εντελως κλειστη πορτα.κατι με πιανει!!!αν εχω τελειως κλειστη πορτα δε θα κοιμηθω ολο το βραδυ.ασε που εχω συνηθησει κ το φως του χωλ που μπαινει στο δωματιο κ δε μπορω ουτε εγω στο τελειως σσκοταδι.χειροτερη απο μωρο ειμαι μαλλον :rolleyes:

 

Κι εμείς με το φως του διαδρόμου ανοιχτό και την πόρτα μισάνοιχτη κοιμόμαστε ... δεν έχω ξανακούσει αυτό με τον εγκέφαλο και το σκοτάδι.

[boubis]

Εμένα φοβάται όταν μου δείχνει το παράθυρο και τον ρωτάω:"ποιος είναι στο παράθυρο Θάνο;"τσιρίζει και γαντζώνεται πάνω μου και κλαίει.Μήπως όντως βλέπει κάποιον;Πιστεύω και στα μεταφυσικά εγώ...Ή μήπως κάποιος τον τρομοκράτησε;Δεν ξέρω τί να πω....

[elenasteraki]

Kορίτσια αυτό το θέμα με τις φοβίες το έχουμε και εμείς και όσο μεγαλώνει τόσο περισσότερο φοβάται κάποια πράγματα τα οποία κατά καιρούς αλλάζουν, δηλ. παλιότερα φοβόταν ένα βιβλίο με ήχους τώρα το ξεπεράσαμε αλλά φοβάται το καρουζέλ που έγραψε και κάποια άλλη κοπέλα. Κάπου έχουμε ξαναγράψει για τις φοβίες ότι το να πεις στο παιδί ότι δεν υπάρχει κακός λύκος δεν το καθησυχάζει....Ψάχνοντας και εγώ βρήκα κάποιο άρθρο που είχε παραθέσει η κα Στυλιανάκη (το οποίο δεν θυμάμαι που είναι μπορεί και στην αρχική σελίδα του σαιτ) στο οποίο έλεγε ότι σκοπός είναι να αποδεχτείς το φόβο του παιδιού και να του δείξεις πως να το αντιμετωπίσει. Και εξηγώ ο μικρός μου όπως και τα περισσότερα παιδάκια φοβάται τον κακό λύκο αρχικά λοιπόν του έλεγα και εγώ τα κλασσικά δεν υπάρχει μπλα μπλα μετά την ανάγνωση του άρθρου τον ρώτησα που είναι ο κακός λύκος; μου δείχνει για παράδειγμα το κρεβάτι του και του λέω δυνατά κατευθυνόμενη προς το κρεβάτι ΦΥΓΕ ΚΑΚΕ ΛΥΚΕ 1-2 φορές. Από τότε όποτε το αναφέρει το λέμε μαζί και βλέπω ότι το αντιμετωπίζει πολύ καλύτερα. Επίσης του έχω μάθει να λέει δυνατά ΤΟΝ (ονομα του) ΔΕΝ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!!!! Κάπου είχα γράψει και παλιότερα ότι η ψυχολόγος που συνεργάζεται με το σχολείο μας είχε προτείνει σε μαμά με παιδάκι 3-4 ετών που φοβόταν το σκοτάδι να του δώσει ένα φακό στο κρεβάτι (πέρα από το φωτάκι της νύχτας) και να τον ανάβει μόνο του όποτε φοβάται. Με τον τρόπο αυτό το παιδί βρίσκει τα μέσα να αντιμετωπίσει το φόβο του χωρίς να νιώθει ότι είναι κάτι που δεν περνάει από το χέρι του.