Τοκετός: Πείτε την δική σας ιστορία/ιστορίες!

[μαριαvagelinos]

Γέννησα στις 8/10/2013 στις 11:20 το πρωι το δεύτερο αγοράκι μου ήμουν στις 38 εβδομάδες και 3 ημέρες μπήκα προγραμματισμένα γιατί είχα κουραστεί ήμουν στο μητέρα στις 7.30 με πήραν μεσα για τις απαραίτητες εξετάσεις όπως και για το κλισμα μια χαρά εφεύρεση ξελαφρωνεις και έχεις το κεφάλι σου ήσυχο γιατι την ώρα που σπρώχνεις

ποτέ δε ξέρεις τι μπορεί να συμβεί.μολις τελειώσαμε με αυτά με πήγαν στο δωμάτιο των εξωθήσεων σε 5 λεπτά ήρθε η γιατρός μαζί με τη μαία μου έβαλαν τεχνικούς πόνους και περιμέναμε μετά απο λίγο ήρθε και ο αντρουλης μου να μου κάνει παρέα.κάναμε και την επισκληριδιο και αφού περιμέναμε να πιάσει η δόση μου έσπασε και τα νερά.η μαία μου με ενημέρωσε οτι τώρα που σπάσαμε τα νερά η διαδικασία του τοκετού θα προχωρήσει πιο γρήγορα κάποια στιγμή έφυγε γιατι ειχε κι άλλη μια κοπέλα που ηταν στην ίδια κατάσταση με εμένα και ήρθε μια άλλη μαία και εκεί ξεκίνησαν ολα άρχισα να εχω δυνατούς πόνους και αυτό που ήθελα να κάνω ηταν να σπρώξω αμέσως ήρθε η γιατρός μου και πανικόβλητη αρχιςε να φωνάζει για χειρουργείο να φανταστείτε την επόμενη δόση της επισκληριδιο ο αναισθησιολόγος μου την έκανε τσουλωντας το κρεββάτι στο χειρουργείο έσπρωξα τρεις φορές και βγήκε ο μπεμπης μου ο οποίος ηταν τυλιγμένος στο λώρο τρεις φορές μεσα στο χειρουργείο ήμουν ενα τέταρτο μόνο.ολα μια χαρά έτσι γεννάω δέκα παιδια

[sofoula27]

Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε όταν Παρασκευή 22/03/13 απόγευμα ξεκίνησαν τα "πετρώματα".Ήμουν με τη ξαδέρφη του άντρα μου και βάφαμε νύχια!Κατευθείαν πήρα τον γιατρό μου τηλέφωνο ο οποίος με συμβούλεψε να μετρήσω κάθε πότε έρχονται και πόσο διαρκούν μέχρι τις 23:00 το βράδυ όπου θα με έπαιρνε τηλ για να τον ενημερώσω.(σ.σ εγώ δεν πονούσα απλά πέτρωνε η κοιλιά μου).Είχα κάθε 5 λεπτά και διαρκούσε περίπου 2 λεπτά.Είχαν αρχίσει οι ωδίνες!Το επόμενο πρωί ήμουν στο " ΜΗΤΕΡΑ" στον καρδιοτοκογράφο ο οποίος μας επιβεβαίωσε ότι ερχόταν η μεγάλη ώρα!Βγαίνοντας απο το μηχάνημα γυρνάει ο γιατρός σε μένα και στον άντρα μου και μας λέει:" Αύριο,μεθαύριο γεννάτε!!!":shock::shock::shock::shock:

Παγώσαμε!!!Άλλο να το περιμένεις και άλλο να στο λέει σαν γεγονός, έχει διαφορά.

Τα τελευταία λόγια του γιατρού μου ήταν τα εξής:" Μην την πάτε κανένα ταξίδι ,να φάει ελαφριά το βράδυ"και γυρνόντας σε μένα λέει:" Αν σε πιάσουν οι πόνοι 03:00 το βράδυ θα με πάρεις τηλέφωνο κατευθείαν κατάλαβες?"μου λέει.

Ταξίδι δεν πήγα, ελαφριά δεν λες ότι έφαγα το βράδυ μιάς και ενώ σε όλη την εγκυμοσύνη δεν είχα ζητήσει τίποτα εκείνη τη μέρα είχα ζητήσει να μου φτιάξει η μητέρα μου φρικασέ!!!Το έφαγα το πιατάκι μου!Και ήρθε η ώρα του ύπνου...κάποια στιγμή το βραδυ ξυπνάω με έντονους πόνους περιόδου, γυρνάω και κοιτάω το κινήτο και η ώρα ήταν 03:15 λέω πλάκα μου κάνεις!!!Και αμέσως μου ήρθαν τα λόγια του γιατρού.Μιάς και άντεχα τους πόνους λέω δεν θα ξυπνησω κανεναν,ούτε τον άντρα μου,ουτε τη μητερα μου αλλα ούτε και τον γιατρο...ήταν η πρώτη εγκυμοσύνη και λέω ασε μην κάνω κανενα λάθος και τσαμπα αναστατωθούμε όλοι!Έτσι κι αλλιώς θα πηγαίναμε πάλι το πρωί για να ξαναμπω στον καρδιοτοκογράφο.

Το πρωι ξυπνάω, φτιαχνω καφε στον αντρα μου, πηγαινω την βαλιτσα μου στη εξωπορτα,κάνω μπάνιο, ισιώνω μαλλί και ξυπνάω τον αντρα μου για να παμε στο μαιευτήριο!Στο αυτοκινητο με τον αντρα μυ τραγουδαγαμε λες και πηγαιναμε εκδρομη...φτάνοντας μας περιμενε η μητερα μου μαζι με τον γιατρο,μπαινω στον καρδιοτοκογραφο και παλι τα ιδια σε μεγαλυτερη συχνοτητα.

Και ακούω την ατακα απο τον γιατρό μου:"Σοφια γεννάς!!!!!"

ΠΑΝΙΚΟΣ!!!!!!

ΕΙΣΑΓΩΓΗ 10:00π.μ

 

Αφου με ετοίμασαν με πήγαν σε ενα δωματιο ωδινών,όπου περιμενα μιας και ενω είχα 3 εκατοστα διαστολη η μπεμπα ηταν ακομα ψιλα και γυρισμενη με το πρόσωπο προς τα μπροστα αντι για πισω...Οι πόνοι μου ηταν ακομα σε επιπεδο πονων περιοδου και τιποτα παραπανω...παρεα είχα τον αντρα μου οπου τραγουδουσαμε και λεγαμε χαζομαρες σαν παιδακια νηπιαγωγειου!!!!χαχαχαχα!!!Ο γιατρος μου μεσα στην απολυτη ηρεμια και γενικως ολα ηταν ηρεμα...στα αλλα δωματια εκεινη την ωρα ηταν αλλες 5 κοπελεςόπου μια, μια γεννουσε και εφευγε.

Γυρω στις 14:00 ερχονται και μου κανουν επισκληριδιο και τοτε ερχεται και το καλυτερο, η προισταμενη μαια μαζι με μια αλλη μαια μπαινουν στο δωματιο και με βαζουν στο πλάι,η μια μου χαιδευε την κοιλια και η αλλη μου εκανε μασαζ στα πόδια!!!!ΟΝΕΙΡΟ!!!!Και μου λενε κοιμησου,που να κοιμηθω!Αυτο ήταν!!!Εγινε ο χαμός!!!!

Να λεμε ανεκδοτα και να πεθαινουμε στα γελια!!!Α!!! και εειδη μου ειχαν σπασει τα νερα τους ελαγα καλε σταματηστε δεν θα μου μεινει σταγονα νερακι για το παιδακι μου!!!Ο γιατρο να μπαινει να με εξεταζει αν ολα πανε καλα,να πεταει αστεια ατακα,να φευγει και ξερενωμαστε στα γελια!Εγω να φωναζω στον γιατρο οτι πειναω καιοτι θελω μπακαλιαρο σκορδαλια,ο γιατρος να μου λεει θα σου φέρω σουβλακια!Οι ωδινες να έχουν αρχισει και απο τα γελια με τις μαιες να ξεχνιομαστε καιδωστου να σπρωχνω ξανα και ξανα!Καποια στιγμη κατεβαινει ο αντρας μου και ρωταει τον γιατρο αν ειμαι καλα...ποια του λεει αν ειναι καλα η γυναικα σου? για ελα να δει τι γινεται,εχει σηκωσει τον οροφο στο ποδι απο τα γελια και του τραβαει φωτογραφια την ωρα των εξωθησεων που ειμαι εγω με 4 μαιες να γελαμε και εγω να σπρωχνω!!!

Καποια στιγμη ακουω την προισταμενη να λεει φερτε το παραφινελαιο!Τιιιιιιιιιιιι?????Λεω εγω...θα βαλετε παραφινελαιο στο παιδι μου?αυτο είναι για τις λάμπες!!!!!Ε! εκει μαςακουσε όλο το Μαρούσι!

Το παραφινελαιο τελικα ηταν για το μασαζ μια και ο γιατρο μου δεν κοβει,αλλα χρησιμοποιει μια τεχνικη με παραφινελαιο κανοντας μασαζ!!!Μετα απο λιγη ωρα που εσπρωχνα μου λεει μια απο τις μαιες:"Ελα τα πας μια χαρα φαινονται τα μαλλακια του ειναι μαυρα!!" Τιιιιιιιιιιιιιι????????????????????????????????? Ξανθια εγω, ξανθος ο αντρας μου και οι δυο γαλανοματηδες και το παιδι μου με μαυρα μαλλια?Και φωναζω ωχ εμοιασε στη πεθερα μου!!!!Και η μαια μου απανταει:"Μην ανησυχεις οταν στεγνωσουν τα μαλλακια του θα αλλαξουν χρωμα!!!"και λυνομαστε για ακομα μια φορα στο γελιο!!

Και να που ακουω το μαγικο...Ερχεται!!!!!Παμε απεναντι!!!!Και για ποτε απο το πουθενα εμφανιζονται ο νοσοκομος,ο αναισθησιολογος, ο αντρας μου (που τελικα τελευταια στιγμη ο γιατρος τον αφησε να μπει στον τοκετο)και τοτε ο γιατρος μου μου λεει:"Τωρα θα ακους μονο εμενα...κανεναν αλλο!Θα σπρωξεις 3 φορες και θα δεις την μπεμπα σου."Και όντως ετσι κι εγινε, εσπρωξα 3 φορες... 19:19 και τοτε ακουσα το ωραιοτερο κλάμα που ειχα ακουσει ποτε και είδα το ωραιότερο πλασμα για μενα στον κοσμο!!!!!!!

Το συναισθημα αυτο δεν περιγραφεται με τιποτα!Ειναι η απολυτη ευτυχια!Η απολυτη ολοκληρωση!

Κοριτσια συγνωμη αν σας κουρασα αλλα ευχομαι μεσα απο τα βαθη της καρδιας μου να εχετε την εγκυμοσυνη(δεν καταλαβα εγκυμοσυνη, τοσο καλη και ηρεμη χωρις εμετους,χωρις ζαλαδες,χωρις ανακατοσουρες και με μια κοιλια που αρχισε να φαινεται στον 7 μηνα) και τον τοκετο που ειχα εγω!

Και για να παιρνετε κουραγιο εγω που περασα μια τοσο υπεροχη εγκυμοσυνη και εναν ακομα υπεροχο τοκετο ειχα δικερως μητρα που αυτο σημαινει οτι ειχα μεγαλες πιθανοτητες να γεννουσα προωρα, να γεννουσα με καισσαρικη και να ημουν καθολη τη διαρκεια της εγκυμοσυνης στο κρεβατι!

Και ομως τιποτα απο ολα αυτα δεν συνεβει!

Ευχομαι στις μελλουσες μανουλες με το καλο!!!

Στις ηδη μανουλες να χαιρονται τα παιδακια τους και να τα ακαμαρωσουν οπως τα επιθυμουν!!!

Και σε οσες επιθυμουν να γινουν μανουλες να εχουν πιστη και ολα θα πανε καλα!

Θα ηθελα να ευχαριστησω τον γιατρο μου κ.Παυλο Καράμ στο "ΜΗΤΕΡΑ" και την προισταμενη μαια Αντριαννα (συγνωμη δεν ξερω το επιθετο της) που ειχε εκεινη τη μερα βαρδια και εκατσε και περαν αυτης για να μην με αφησει!

Σας ευχαριστω για όλα!!!!

 

[Μπεμπούλα10]

Γράφω για να σας παραθέσω την απαράμιλη εμπειρία τοκετού που έζησα φέρνοντας στον κόσμο την «Μικρή μας Θεά» με απόλυτα φυσικό και ασφαλή τρόπο σε μια χώρα που δυστυχώς έχει εξελίξει τον τοκετό σε βιομηχανία «Ραντεβού-Κόψε-Ράψε-Next!».

Ήξερα οτι ήθελα να γεννήσω με τρόπο φυσικό-κατα προτίμηση στο νερό. Δεν μπορούσα να φανταστώ όμως πόσο υπέροχη μπορεί να είναι σαν εμπειρία η πιό οδυνηρή μέρα της ζωής μιας γυναίκας στο Κέντρο Φυσικού Τοκετού. Όχι μόνο γέννησα με τρόπο που σέβεται το σώμα μου, το μωρό μου και την σοφή Μητέρα Φύση, αλλά και οι πρώτες μέρες με το παιδί μου, η φροντίδα του και η υποστήριξή τους ήταν πέρα απο κάθε προσδοκία.

Ούτε στα πιό τρελά μου όνειρα δεν μπορούσαμε να φανταστούμε οτι ο σύζυγός μου θα ήταν σε όλη τη διάρκεια του τοκετού μαζί μου και οτι όχι μόνο θα είχε την τιμή και συγκίνηση να κόψει αυτός τον ομφάλιο λώρο, αλλά και θα είχε την δυνατότητα να μείνει μαζί μου στο δωμάτιο στο μαιευτήριο μέχρι να πάμε σπίτι...

Το δωμάτιο ήταν υπέροχο, ανθρώπινο-να μην πώ χλιδάτο-και ενέπνεε ηρεμία και σπιτική θαλπωρή και σε τίποτα δεν θύμιζε τα δωμάτια ξενοδοχείων-μαιευτηρίων που δεν πάυουν να είναι νοσοκομειακά.

Ποιός θα μου το έλεγε (και θα το πίστευα) οτι θα γεννούσα Δευτέρα ξημερώματα και την Τρίτη το μεσημέρι θα ήμουν σπιτάκι μου δίχως προβλήματα στο να σταθώ και να φροντίσω την μικρούλα μου?

Πού να το φανταζόμουν οτι θα είχα κατʼοίκον παρακολούθηση από την εκπληκτική μου μαία τον πρώτο καιρό μέχρι να προσαρμοστεί το σώμα μου στο ρόλο της μανούλας?

Το δε απίστευτο ήταν το συνολικό κόστος που μετα βίας ξεπερνούσε το 1/3 της τιμής που είχαμε προετοιμαστεί να πληρώσουμε στο Ιασώ οπού μέχρι και τελευταία στιγμή ήταν να γεννήσω.

Κάθε μέρα ευχαριστώ τον Θεό και τον φύλακα Άγγελό μου που έστω και τελευταία στιγμή με έφερε στην πόρτα του ΚΦΤ. Ευτυχώς και δυστυχώς ήρθα σε επαφή με το Κέντρο Φυσικού Τοκετού «Ευτοκία», αργά το βράδυ της Παρασκευής 25 Μαΐου 2007 (της προκαθορισμένης Πιθανής Ημερομηνίας Τοκετού μου) σε κατάσταση οργής και απόγνωσης. «Δυστυχώς» γιατί δεν το είχα κάνει νωρίτερα, απο την αρχή της πολυτάραχης εγκυμοσύνης μου. «Ευτυχώς» γιατί ήταν η καλύτερη επιλογή για έναν τοκετό πολύ καλύτερο απʼότι είχα φανταστεί.

Παρότι δεν θέλω να σας κουράσω, Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τον απίστευτο Γολγοθά μου πριν καταλήξω σε εσάς:

 

Από περίπου ηλικίας 10 χρονών και έχοντας δεί ένα ντοκυμαντέρ στην Αμερική είχα αποφασίσει οτι θα γεννούσα και εγώ σε νερό εφόσον θα ήταν εφικτό. Εκτός τούτου ήθελα να βιώσω τον φυσικό τοκετό, αφʼενός διότι πιστεύω ακράδαντα οτι ʽτα Πάντα εν Σοφία Εποίησεʼ, αφʼετέρου επειδή τον θεωρώ εκπληκτική εμπειρία. Με το που έμαθα λοιπόν οτι είμαι έγκυος άρχισε και η αναζήτησή μου για έναν μαιευτήρα που θα μου πρόσφερε αυτήν την επιλογή (τοκετό σε νερό) ή έστω φυσικό τοκετό. Φυσικά, κανείς δεν παραδέχεται οτι «βολεύεται» με την καισαρική και όλοι σε διαβεβαιώνουν οτι προτιμούν τον φυσιολογικό τοκετό...

Κάνοντας μία σφυγομέτρηση, όμως, οι φίλες μου-πελάτισσές τους-χρειάστηκε να κάνουν καισαρική τελευταία στιγμή για πολλούς και διάφορους λόγους: «Ηταν τυλιγμένο», «Είχαν σπάσει τα νερά μου πολλή ώρα και θα στέγνωνε το παιδί», και τα κορυφαία δυο περιστατικά των «Δεν έχει κατέβει το παιδί ακόμα (σχεδόν 20 μέρες πριν την ΠΗΤ)» και «Έχεις τεμπέλικη μήτρα αφού δεν έχεις συσπάσεις» (15 μέρες πριν)! Παρόλα αυτά πίνουν νερό στο όνομά τους.

Κάνοντας προσεκτική επιλογή επισκεφτήκαμε με τον σύζυγό μου περίπου 5-6 γυναικολόγους κατα το 1ο τρίμηνο κύησης. Ήταν οι ʽκαταπληκτικοίʼ γυναικολόγοι επιστήμονες που μου σύστησαν διάφορες φίλες μου που ήταν «οι καλύτεροι». Ο ένας επικοινωνούσε μέσω της μαίας του, ουτε καν κοιτούσε ο ίδιος τις εξετάσεις αίματος εμμένοντας στην διαβεβαίωσή της οτι όλα ήταν φυσιολογικά. Για τοκετό σε νερό, ούτε συζήτηση. Η μαία για να με καλοπιάσει μου υποσχέθηκε οτι όταν έρθει η ώρα θα με βάλει να κάτσω για λίγο στην μπανίερα του Ιασώ «για να μου περάσει το άχτι»! Ένας άλλος με έκανε να αισθανθώ οτι η εγκυμοσύνη είναι κάτι επικίνδυνο-αρρώστια ένα πράμα-και μου έδωσε μια λιστα με «ΜΗΝ» και «ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ» καθώς και μου πρότεινε μια σειρά εξεζητημένες εξετάσεις (σε αποκλειστικό συνεργάτη του φυσικά). Ο καλύτερος βεβαίως ήταν ο κύριος που μου θύμιζε ντετέκτιβ όταν τον επισκεφτήκαμε στο γραφείο του...χαμηλός φωτισμός και το ένα τσιγάρο πίσω απο το άλλο, με τον καπνό να καταλήγει στο πρόσωπό μου. Ο κύριος αυτός ήταν μες τον χαβαλέ και τις ατάκες, θεωρώντας οτι όλες μας επιλέγουμε τον γυναικολόγο με βάση την «παρεΐστικη» συμπεριφορά του και την μεγάλη του άνεση. Ψαρεύοντας τον σχετικά με την άποψή του για φυσικό τοκετό μου εκμυστηρεύτηκε οτι «Επειδή μιάς γυναίκας της λείπει μια βίδα, θα κάθομαι γονατιστός κάτω απο το σκαμνί ή δίπλα στην μπανίερα? Δέν είμαστε καλά!».

Καταλήξαμε με τον άντρα μου λοιπόν σε έναν γυναικολόγο εγγύηση στον φυσικό τοκετό κι ας ήταν ο πιό ακριβός απʼόλους επειδή θέλαμε πρώτα απʼόλα να προσφέρουμε ό,τι καλύτερο στην αγγένητη κορούλα μας. Θα κάναμε οικονομία αλλού...

Κι ενώ νομίζαμε οτι η αναζήτησή μας είχε τελειώσει και είχαμε ηρεμήσει απολαμβάνοντας κάθε εκπληκτικό στάδιο της εγκυμοσύνης μου, η μοίρα άλλα μας επεφύλασσε. Το βράδυ της ΠΗΤ μου (Παρασκεύη 25-5-07) και εφόσον εγώ ήμουν η τελευταία απο τις έγκυες του Μαΐου του εν λόγω μαιευτήρα, μου ξεφούρνισε οτι έπρεπε να γεννήσω με ραντεβού την Δευτέρα 28 Μαΐου με τεχνητές οδύνες. Όμως εγώ ευτυχώς το είχα ψάξει πολύ το θέμα σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και πολύ περισσότερο όσο πλησίαζε ο τοκετός. Σύμφωνα λοιπόν με τις εξετάσεις μου το παιδί μου ήταν ήδη σε θέση, χαμηλά αν και όχι εμπεδωμένο...διαστολή του ενός δακτύλου είχα...και-άν και είχα γερασμένο πλακούντα απο το τέλος του Απρίλη-το (5ο σε πέντε εβδομάδες) doppler που έκανα εκείνο το πρωί στο Ιασώ (110ευρώ έκαστο) μας είχε δείξει οτι το παιδί τρεφόταν κανονικά. Άσε που είχα προειδοποιήσει τον γιατρό οτι σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου θα γεννούσα μετά την ΠΗΤ που μου είχε ορίσει και μου είχε υποσχεθεί συν 1 εβδομάδα.

Και έτσι άρχισε μια συζήτηση στο γραφείο του ιατρείου που έχει χαραχτεί στην μνήμη μου. Ο λόγος της απόφασής του φυσικά ήταν ʽπολύ σοβαρόςʼ αλλά όχι συγκεκριμένος. Στηριζόταν στον προαναφερθέντα γερασμένο πλακούντα που δεν με συγκίνησε ώς δικαιολογία. Καμμία επιπλέον δικαιολογία δεν ευσταθούσε για να σεβαστώ την απόφαση του γιατρού και τα επιχειρήματά του μου φάνταζαν ανόητα και εγωκεντρικά. «Θα έρθουμε Δευτέρα και θα σπάσουμε το τριήμερο του Αγ. Πνέυματος για χάρη σου» (χμμ, αν ήταν τόσο σοβαρό γιατί να περιμένουμε Σ/Κ κύριε?), «Με προσβάλεις όταν μου λές οτι αυτά που κορόιδευες θα κάνουμε και δέν με εμπιστέυεσαι» (να ζητήσω και συγνώμη που μου τσαλαπατάς το όνειρο?). Κάπου εδώ άρχισε το κράτος τρόμου και απόδοση ενοχών: «...και τι πάει να πει φυσικό? Φυσικό είναι να γεννηθεί και νεκρό το παιδί. Αυτό θέλεις?». Ας μην ξεχάσουμε και την προσπάθεια γελοιοποίησής μου: «Τι πάει να πει δεν θέλεις εσύ να ορίσεις το πότε θα γεννηθεί το παιδί σου και προτιμάς να έρθει στην ώρα του? Σε λίγο θα μου πείς οτι είδες την Παναγία στον ύπνο σου και σε διαβεβαίωσε οτι όλα θα πάνε καλά...δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά!».

Κουβέντα στην κουβέντα κατάλαβα οτι υπήρχε σοβαρός οικογενειακός λόγος που θα το καθιστούσε αδύνατο να είναι σε ετοιμότητα να με ξεγεννήσει την Τρίτη 29-05 άρα έπρεπε να ξεμπερδεύει μαζί μου το αργότερο την Δευτέρα. Καταλαβαίνω και συμπονώ αλλά όχι εις βάρος του δικού μου παιδιού και της μοναδικότητας του δικού μου τοκετού. Το τελευταίο πλήγμα ήταν οτι ούτως ή άλλως δεν θα γεννούσα στο νερό γιατι το παιδί ήταν μικρό, μια δικαιολογία αναιρούσε τον εαυτό της καθώς το υπερηχογράφημα το έδειχνε κατώτερο βάρος 2610 γραμμάρια και το όριο που μου είχε δώσει ήταν τα 2.5 κιλά...

Τα μάτια μου θόλωσαν και βούρκωσαν αλλα το μυαλό μου είχε πάρει φωτιά. Η απογοήτευση, η απόγνωση και το άγχος έκαναν τα μάτια μου να τρέχουν σαν βρύσες και τη σκέψη μου να ψάχνει και να μετράει τις επιλογές μου. Δημόσιο? Άλλον γυναικολόγο? Και ενώ δέν φημίζομαι για την μνήμη μου, μου ήρθε στο νου το όνομα ʽΕυτοκίαʼ απο ένα αφιέρωμα για τοκετό στο νερό στην τηλεόραση που είχα δει τυχαία. Μόνο Μαίες-ευτυχώς. Ούτως η άλλως αυτές βγάζουν το φίδι απο την τρύπα.

Να είναι καλά το Διαδίκτυο απο την μία που μου έδωσε τηλέφωνα επικοινωνίας και απο την άλλη η θαυμαστή Ευαγγελία Χρηστάκου που δέχτηκε να ακούσει τον πόνο μου 11 την νύχτα Παρασκευής και να μου κλείσει ραντεβού την επομένη στο Κέντρο για τα περαιτέρω. Το βάρος της επιλογής μου να σταματήσω την συνεργασία με τον γυναικολόγο ήταν τεράστιο και το επιβάρρυναν και τα ανήσυχα βλέμματα όλων όσων με αγαπάνε και όσων περίμεναν πώς και πώς το πρώτο τους εγγόνι. Κι άν ο γιατρός είχε δίκιο? Το ένστικτο μου και η πίστη μου, μου επέβαλαν να μην λυγίσω. Η συμπαράσταση και η εμπιστοσύνη του άντρα μου ήταν το μόνο μου στήριγμα.

Φυσικά και ευτυχώς, το αναμενόμενο μεν είναι οτι στην εξέταση καταρρίφθηκε κάθε ανησυχία που είχε προβάλλει ο γυναικολόγος μου, το εκπληκτικό δε είναι το άμεσο συναίσθημα ασφάλειας και εμπιστοσύνης που ένοιωσα μιλώντας μαζί της. Πρώτον, δεν αποτελούσα κινούμενα ευρώ, ούτε απλώς άλλη μια πελάτισσα και μια μέρα στη δουλειά. Μου μετέδωσε οτι αυτό που κάνει το αγαπάει και ξέρει οτι αποτελεί λειτούργημα και όχι επιχείρηση.

 

Στην περίπτωσή μου λοιπόν αποτέλεσαν ʽΣανίδα Σωτηρίαςʼ στο προσωπικό μου όνειρο. Μακάρι να είχα έρθει σε επαφή μαζί τους απο την αρχή της εγκυμοσύνης μου. Τουλάχιστον ξέρω με σιγουριά οτι στο δεύτερό μου παιδάκι, όταν έρθει με το καλό, δεν θα ταλαιπωρηθώ τόσο τώρα που γνωρίζω την ύπαρξή τους.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ:

Γέννησα ένα υγιέστατο κοριτσάκι ,την μικρή μας γοργόνα-βάρους 2,840 τελικά-και τυλιγμένη σαν κοκορέτσι εντελώς φυσιολογικά στο νερό-Όπως ακριβώς το είχα επιδιώξει...

Μετά απο συζήτηση έμαθα οτι εάν είχα πιέσει αυτό το κοκορετσάκι να βγεί με τεχνητές οδύνες το πιό πιθανό είναι οτι θα κατέφευγα σε επισκληρίδιο γιατι οι τεχνητές οδύνες είναι δυσβάσταχτες και όπως ήταν τυλιγμένη μάλλον θα έπεφταν οι παλμοί της αναγκάζοντας τον γυναικολόγο να καταλήξει δικαίως σε καισαρική. Και το όνειρο θα γινόταν αυτό που ήθελα να αποφύγω: Ο εφιάλτης μου= το άσκοπο τρίπτυχο του Ραντεβού-Φάρμακο-Εγχείρηση

ΣΥΜΒΟΥΛΗ:

Κορίτσια κυνηγήστε το όνειρο σας αν έχετε επιλέξει φυσικό τοκετό, με σύνεση και σωστή ενημέρωση...χωρίς βεβαίως να διακινδυνέψετε την υγεία του μωρού σας. Ενημερωθήτε και μην είστε εύπιστες σε μία χώρα της μίζας, της ευκολίας και της κοροϊδίας...

Σορρυ αν σας κούρασα...

 

Τι ωραία που δεν σε λύγισε η τρομοκρατία του γιατρού για να βολευτεί!

 

Διαβάζοντας όλες τις ιστορίες, διαπιστώνω με λύπη και οργή ότι

 

1) Σχεδόν σε όλες τις έγκυες στην Ελλάδα ΠΡΕΠΕΙ να γίνουν ένα σωρό παρεμβάσεις ("προγραμματισμένος" τοκετός, τεχνητή έναρξη ωδίνων με ορμόνες, σπάσιμο νερών από γιατρό/μαία). Ακόμα κι όταν ο τοκετός έχει ξεκινήσει, ΠΡΕΠΕΙ πάντα να τον "βοηθήσει" ο γιατρός -για να ξεμπερδεύει μια ώρα αρχύτερα- με πολλαπλούς κινδύνους για τη μητέρα και το μωρό και συχνή κατάληξη (τι έκπληξη!!) εγχείρηση (ας πούμε την καισαρική με το όνομά της).

 

Πολύ ελαττωμτικές οι γυναίκες στην Ελλάδα βρε παιδί μου! Όλο βοήθεια χρειάζονται γιατί η φύση τους είναι κατώτερη από τις υπόλοιπες του πλανήτη που τα καταφέρνουν μια χαρά χωρίς βίαιες παρεμβάσεις.

 

Και φυσικά το ψυχολογικό και συναισθηματικό κομμάτι - η γέννα όπως την έχει ονειρευτεί η κάθε γυναίκα - ακούγεται γελοίο στα αυτιά των περισσότερων γιατρών(αν και κάποιοι προσπαθούν να το κρύψουν, αλλά ουσιαστικά κάνουν αυτό που τους βολεύει να κάνουν έτσι κι αλλιώς).

 

 

2) Υπάρχει Α-Π-Ι-Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Η παραπληροφόρηση όσον αφορά την ΠΗΤ, η οποία συνήθως προέρχεται από τους επαγγελματίες υγείας για να φοβίζουν τις έγκυες ("Αααα!!! Αν δεν γεννήσεις μέχρι την ΠΗΤ, πρέπει να κάνουμε πρόκληση/καισαρική").

 

Τι είναι η ΠΗΤ: Πιθανή Ημερομηνία Τοκετού. Η τελειόμηνη κύηση είναι από τις 37 μέχρι τις 42 εβδομάδες. Η ΠΗΤ είναι ένα σημείο αναφοράς στη μέση μιας τελειόμηνης κύησης (40 εβδ.). Είναι δηλαδή μια μέρα μέχρι την οποία ένας τοκετός έχει 50% πιθανότητα να έχει ξεκινήσει. Αυτό σημαίνει ότι το 50% των τοκετών θα ξεκινήσει αργότερα από την ΠΗΤ.

 

Τι δεν είναι η ΠΗΤ: Τελική ημερομηνία πέρα από την οποία το μωρό δεν μπορεί να μείνει στην μήτρα.

 

Οπότε σχόλια του τύπου "ΕΠΡΕΠΕ να γεννήσω γιατί έφτασα την ΠΗΤ" είναι επιστημονικά λανθασμένες και τροφοδοτούνται σε μεγάλο βαθμό σκόπιμα από τους γιατρούς γιατί κάνουν πιο εύκολη την χειραγώγηση των εγκύων από τους γιατρούς τους (για να ξεμπερδεύουν μια ώρα αρχύτερα στις ώρες που τους βολεύει και όχι νυχτιάτικα ή σε ώρες/μέρες που έχουν κανονίσει ραντεβού/ταξίδια κ.α.)

 

http://pediatros-thes.gr/ενημέρωση-επαγγελματιών-υγείας/τελειόμηνο-από-39-εβδομάδες-κύησης-και/

[ziapan]

(το πρώτο μου νινι)Όλα ξεκίνησαν το βράδυ στις 13/3/13 και ώρα 10μ.μ.Είχε έρθει ο αδερφός μου επίσκεψη.Όλη την εβδομάδα είχα πονάκια και πετρώματα σε ακαθόριστους χρόνους,οπότε ήμουν έτοιμη.Εκεί που καθόμαστε στον καναπέ μου ήρθε ένα πονάκι κι έκανα ΩΧ.Αρχίζει ο άντρας μου ΕΕΕΕΡΧΕΤΑΙ χαχαχαχα.Ο αδερφός μου πανικόβλητος:Ηρθε η ώρα?Όχι του απαντώ όλη την εβδομάδα έτσι είμαι.Φέυγει ο bro και είμαστε αραχτοί στον καναπέ.Ο άντρας με το χρονόμετρο ανά χείρας με παρατηρεί και μέσα στη σιωπή ξεφωνίζει "το ξέρεις οτι πονάς ανα 10 λεπτά?" Ε και? του απαντώ.Και καλά χαλαρή αλλά από μέσα μου είχα πανικοβληθεί.Κατά τις 12 το βράδυ αρχίσαν τα 5λέπτα και φευγουμε βουρ για το ΓΑΙΑ.

Παραδόξως εκείνη τη μέρα είχα κάνει κούρα ομορφιάς και για πρώτη φορά στα χρονικά είχα ενεργηθεί 3 φορές βεβαίως βεβαίως.Με περιλαμβάνουν οι μαίες μου βάζουν καθετήρα στον καρπό και φωνάζει μια "ΗΡΘΕ ΕΤΟΙΜΗ".Οπως καταλαβαίνεται γλίτωσα και το ξύρισμα και το κλίσμα.Πάμε στη αίθουσα τοκετών.Κι ο άντρας μου από κοντά.Κατά τις 2 έρχεται η επισκληρίδιος.Εχώ λόρδωση και δυσκολεύτηκε λίγο η αναισθησιολόγος,αλλά τα κατάφερε και δεν πόνεσα καθόλου.Παει και αυτό λέω.Όλα καλά!Ο γιατρός μπαινοβγαίνει να δει πως τα πάμε εμείς βγάζουμε φωτογραφίες γελάμε μιλάμε στο τηλ.Οποτε αρχίζαν τα πονάκια έπερνα τη δόση μου και όλα καλά.ΜΟυ έσπασε τα νερά η μαία(καταπληκτικό παιδι) και η η ώρα 5το πρωι έχω διαστολή 10,αλλά η μικρή ειναι ψηλά και ενώ το κεφάλι είναι κάτω,το προσωπάκι κοιτάει την κοιλιά μου και όχι τον ποπό μου που θα έπρεπε.Αρχισαν να με γυριζουν μια έτσι μια γιουβέτσι για να γυρίσει.Εχει φτάσει η ώρα 10 το πρωί κι ακόμα τιποτα.οι δικοί μου κάτω έχουν τρελαθεί από την αγωνία τους και μας εχουν σπάσει τα νευρα με τα τηλέφωνα.Εχω είδη κουραστεί,πεινάω εχω πιεί είδη 75 γαλόνια νερό και η επισκληρίδιος για κάποιο λόγο δεν με πιάνει κι έχω αρχίσει να πονάω για τα καλά.Ξεκινάμε κούτσα κούτσα τις εξωθήσεις για να βοηθήσω το νινί να κατέβει λίγο.Ο άντρας μου από πάνω έχει φρικάρει που πονάω,αλλά συνεχίζει να μου δινει κουράγιο και να μου κρατάει το χέρι.Ούτε αναπνοές ούτε τίποτα δεν μπορούσα να συντονίσω από τις ωδίνες.Εχει πάει 12 το μεσημέρι.Ο γιατρός μου έχει ξεγεννήσει είδη 6 κοπέλες κι εγώ ακοοοοοοοοοοοοοοοοοοομα.Ερχεται μου πιάνει το χέρι και μου λέει αντέχεις???ΑΝΤΕΧΩ του λέω.Ωστόσο οι εξωθήσεις αυξάνονται.Ερχομαι σε λίγο κοντεύουμε μου λέει.Φεύγει και αρχίζω την κλάψα."με τι σκεπτικό του είπα οτι αντέχω(κλαυσίγελος)?????" Κατά τη 1 το μεσημέρι ο άντρας μου τα έχει πάρει και πιάνει τη μαία: "υπάρχει πρόβλημα?γιατι αργούμε τόσο?είναι καλά η γυναίκα μου και το παιδί?γιατί δεν μου λέτε?" ξάφνου φωνάζει η μαία τον άντρα μου και του λέει έλα να δεις φαίνονται τα μαλάκια της.Γουρλώνω τα μάτια και ψελλίζω μη δεις τι γίνεται εκεί κάτω,δεν θα με θες ξανά μετά".Ηρθε ο γιατρός.....άρχισα να εξωθώ με όλη μου τη δύναμη,ακούω ένα χράκ και στην επόμενη εξώθηση βγήκε η Ελλη μου 3650 μ'ενα κεφάλι τούμπανο.Ο άντρας μου κλαίει κι εγώ είμαι τόσο εξουθενωμένη για να συγκινηθώ.την κράτησα για λίγο γιατί ζαλιζόμουν από το σφίξιμο.Ηρθε η ευτυχία 14/3/13!!!!

(ΣΗΜΕΙΩΣΗ)Ξεκίνησα αντιπηκτικές ενέσεις τη 10η εβδομάδα κυήσεως για προληπτικούς λόγους μιας κι έχω περάσει νεανική ρευματοειδή αρθρίτιδα όταν ήμουν μικρούλα.Ο γιατρός μου κλωθογυρνούσε για καισαρική.Πήγα σε άλλον γυναικολόγο στον 6ο μήνα κύησης,σταμάτησα τις αντιπηκτικές ενέσεις και γέννησα φυσιολογικά!

[ferbybaby]

Παρασκευη απογευμα μπαινω για προκληση τοκετου λογω μειωμενου αμνιακου υγρου. αφου κανουμε εξετασεις, ετοιμασιες και τα σχετικα ανεβαινω στο δωματιο και κατα τις 12 αρχιζω να ποναω (υποφερτα αλλα δεν κοιμηθηκα ολο το βραδυ) χωρις να μου εχουν κανει κατι, ουτε το υποθετο δεν προλαβαν να μου βαλουν.κατα τις 2 μου βαζουν το πρωτο υποθετο, κατα τις 7 ερχεται ο γιατρος μου και μου βαζει το δευτερο και κατα τις 8 κατεβαινω στην αιθουσα τοκετου. με καλωδιωνουν, μου βαζουν ορο και εκει αρχιζει το μαρτυριο.πιστευω οτι αν ερχοντουσαν φυσιολογικα οι πονοι θα ηταν πιο ηπιοι και οχι τοσο αποτομοι. ποναγα εξαντλητικα για 4 ωρες περιπου (σημειωτεον ειναι ο δευτερος τοκετος) και οταν ρωτουσα το γιατρο αν αργουμε ακομα δεν μου απαντουσε ευθεως για να μη με αγχωσει προφανως, γιατι εφτασα σε σημειο να του πω οτι αν δεν κανει κατι γρηγορα θα σηκωνομουνα να φυγω. και το εννοουσα, μεχρι και καισαρικη του προτεινα τοσο απελπισια. μεχρι που ηρθε ενας ειδικευομενος να με εξετασει και του ξεφευγει "διαστολη 2". τρελαθηκα μετα απο τοσες ωρες, τοσο πονο, ορο μονο διαστολη 2. τοτε λεω στη νοσοκομα πηγαινε βρες τωρα το γιατρο μου , δεν ξερω τι θα κανει εγω δε θα αντεξω. τρομοκρατηθηκε η κοπελα, ερχεται μετα απο λιγο με ενα φυλλαδιο που ειχε χαρακτηριστικα και διαβαθμισεις του πονου (εξαντλητικος, υποφερτος κ.λ.π.) και μου ειπε να διαλεξω 4 για το πως αισθανομαι. λεω ειναι τρελοι σε αυτο το νοσοκομειο τωρα βρηκαν να κανουν στατιστικη. εντωμεταξυ απο τον πονο ειχα θολωσει, δεν μπορουσα να συγκεντρωθω και της λεω ολα τα εχω τωρα. ερχεται και ο γιατρος και με ρωταει αν θελω να κανω επισκληριδιο. εννοεοτε πως συμφωνησα, το μονο που με φοβησε ηταν η ακινησια και πραγματι οταν μου εκανε την ενεση και με επιασε πονος ανεπνεα τοσο εντονα που η αναισθησιολογος φοβηθηκε και μου λεει "τοσο πολυ πονας;" αλλα ημουν τοσο εξαντλημενη ουτε να τησ απαντησω μπορουσα. τελικα θαυμα η επισκληριδιος, δεν αισθανομουνα πια πονο μονο μια ελαφρια πιεση.ηθελε να μου κανει και δευτερη δοση αλλα δεν την αφησε ο γιατρος για να καταλαβαινω τι γινεται. και ως εκ θαυματος η διαστολη 2 εγινε σε δυο ωρες περιπου διαστολη 10. εισαι τελεια μου λεει ο γιατρος, τι σημαινει αυτο τον ρωταω και μου λεει τελειωσαμε. φευγουμε λοιπον απο την αιθουσα ωδινων με πιανει ενας πονος στην πορτα, δευτερος πονος (ο γιατρος ισα που προλαβε να βαλει τα γαντια) και τσουπ ο μικρος πριγκηπας. αν δεν ειχα κανει την επισκληριδιο ο γιατρος μου ειπε οτι δεν υπηρχε περιπτωση να γεννησω εκεινη τη μερα, με βοηθησε πολυ.

[ferbybaby]

Παρασκευη απογευμα μπαινω για προκληση τοκετου λογω μειωμενου αμνιακου υγρου. αφου κανουμε εξετασεις, ετοιμασιες και τα σχετικα ανεβαινω στο δωματιο και κατα τις 12 αρχιζω να ποναω (υποφερτα αλλα δεν κοιμηθηκα ολο το βραδυ) χωρις να μου εχουν κανει κατι, ουτε το υποθετο δεν προλαβαν να μου βαλουν.κατα τις 2 μου βαζουν το πρωτο υποθετο, κατα τις 7 ερχεται ο γιατρος μου και μου βαζει το δευτερο και κατα τις 8 κατεβαινω στην αιθουσα τοκετου. με καλωδιωνουν, μου βαζουν ορο και εκει αρχιζει το μαρτυριο.πιστευω οτι αν ερχοντουσαν φυσιολογικα οι πονοι θα ηταν πιο ηπιοι και οχι τοσο αποτομοι. ποναγα εξαντλητικα για 4 ωρες περιπου (σημειωτεον ειναι ο δευτερος τοκετος) και οταν ρωτουσα το γιατρο αν αργουμε ακομα δεν μου απαντουσε ευθεως για να μη με αγχωσει προφανως, γιατι εφτασα σε σημειο να του πω οτι αν δεν κανει κατι γρηγορα θα σηκωνομουνα να φυγω. και το εννοουσα, μεχρι και καισαρικη του προτεινα τοσο απελπισια. μεχρι που ηρθε ενας ειδικευομενος να με εξετασει και του ξεφευγει "διαστολη 2". τρελαθηκα μετα απο τοσες ωρες, τοσο πονο, ορο μονο διαστολη 2. τοτε λεω στη νοσοκομα πηγαινε βρες τωρα το γιατρο μου , δεν ξερω τι θα κανει εγω δε θα αντεξω. τρομοκρατηθηκε η κοπελα, ερχεται μετα απο λιγο με ενα φυλλαδιο που ειχε χαρακτηριστικα και διαβαθμισεις του πονου (εξαντλητικος, υποφερτος κ.λ.π.) και μου ειπε να διαλεξω 4 για το πως αισθανομαι. λεω ειναι τρελοι σε αυτο το νοσοκομειο τωρα βρηκαν να κανουν στατιστικη. εντωμεταξυ απο τον πονο ειχα θολωσει, δεν μπορουσα να συγκεντρωθω και της λεω ολα τα εχω τωρα. ερχεται και ο γιατρος και με ρωταει αν θελω να κανω επισκληριδιο. εννοεοτε πως συμφωνησα, το μονο που με φοβησε ηταν η ακινησια και πραγματι οταν μου εκανε την ενεση και με επιασε πονος ανεπνεα τοσο εντονα που η αναισθησιολογος φοβηθηκε και μου λεει "τοσο πολυ πονας;" αλλα ημουν τοσο εξαντλημενη ουτε να τησ απαντησω μπορουσα. τελικα θαυμα η επισκληριδιος, δεν αισθανομουνα πια πονο μονο μια ελαφρια πιεση.ηθελε να μου κανει και δευτερη δοση αλλα δεν την αφησε ο γιατρος για να καταλαβαινω τι γινεται. και ως εκ θαυματος η διαστολη 2 εγινε σε δυο ωρες περιπου διαστολη 10. εισαι τελεια μου λεει ο γιατρος, τι σημαινει αυτο τον ρωταω και μου λεει τελειωσαμε. φευγουμε λοιπον απο την αιθουσα ωδινων με πιανει ενας πονος στην πορτα, δευτερος πονος (ο γιατρος ισα που προλαβε να βαλει τα γαντια) και τσουπ ο μικρος πριγκηπας. αν δεν ειχα κανει την επισκληριδιο ο γιατρος μου ειπε οτι δεν υπηρχε περιπτωση να γεννησω εκεινη τη μερα, με βοηθησε πολυ.

[Μαμά Κέιλι]

Καλημέρα μανούλες και καλή Σαρακοστή!Συγκινήθηκα πολύ με όλες αυτές τις εμπειρίες που διάβασα,οπότε είπα να γραψω και εγώ την δική μου!

Όταν έμεινα έγκυος ήταν μια περίοδος πολλών αλλαγών στην ζωή μου:ήμουν μόλις 19.5 ετών,μόλις είχαμε εγκατασταθει στο καινούριο μας σπίτι μαζί με τον τότε σύντροφό μου,την αδελφή,την ξαδέλφη μου και τους άντρες τους,γενικά ήταν λίγο απρόσμενο!Όμως ήμουν ΤΡΙΣΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ,ακόμα και αν αναγκαστήκαμε μέσα σε ένα μήνα να παντρευτούμε με τον σύντροφό μου,λόγω του μωρού!

Η εγκυμοσύνη μου σχετικά ήταν ομαλή,εκτός από δύο φορές που λιποθύμισα λόγω αδυναμίας (την μια μάλιστα έπεσα με την κοιλιά στο πάτωμα),και οι γιατροί μας κρατούσαν σε αγωνία για το αν όλα αυτά είχαν αντίκτυπο στο μωρό...Ενιγουέι,ειδικά όταν έμαθα πως ήταν κοριτσάκι τρελλάθηκα απ'την χαρά μου...έτρεχα και το έλεγα σε όλους!

Ήταν μια Δευτέρα,πρωί πρωί,του περασμένου Νοεμβρίου 2013,και μπήκαμε στο ΜΗΤΕΡΑ,με εμένα να είμαι στην 39η βδομάδα κύησης.Όλες οι μαίες και η γυναικολόγος μου ήταν πολύ γλυκές και όλη την ώρα στέκονταν δίπλα μου...ο σύζυγος και η αδελφή μου ήταν μέσα μέχρι σχεδόν την τελευταία στιγμή, αλλά μετά τους έδιωξαν... όταν μπήκα είχα διαστολή 7 και δεν ένιωθα απολύτως τίποτα και ξαφνικά όταν έφυγαν οι δικοί μου με έπιασε ένας πανικός,από τον φόβο και απ'τον πόνο που ήρθε επίσης ξαφνικά,και έκλαιγα ασταμάτητα (!),δεν ξέρω τι με είχε πιάσει,σαν ξαφνικά να έχασα όλο το κουράγιο και την ψυχραιμία μου,ειδικά όταν μου έσπασαν τα νερά. Πάντως με υποστήριζαν όλη την ώρα οι νοσοκόμες,και εγώ ηρέμησα λιγάκι όταν μου έβαλαν την επισκληρίδιο... έσπρωχνα πάρα πολύ ώρα (οι νοσοκόμες:Δωστου βρε κορίτσι μου να βγει!)...και όταν πρωτοάκουσα το κλάμμα της μπέμπας αναφώνησα μέσα μου "Τα κατάααααααφερα!!!!!". Ήταν 15.01 ακριβώς.Βέβαια δεν μου την έδωσαν αμέσως,αλλά πρώτα την καθάρισαν-εξέτασαν-ζύγισαν,αλλά αυτό που αντίκρυσα ήταν ένα μικροσκοπικό πλασματάκι,κουκλάκι με κατάμαυρα μαλλιά,με γαλανά μάτια,μικροσκοπικά χεράκια και ποδαράκια,κοκκινα χειλάκια και απαλό δερματάκι.Δεν έκλαιγε,αλλά έκανε κάτι ήχους,σαν να βύζαινε.Δεν συγκρατήθηκα,και έβαλα τα κλάματα (πάλι!!!!) και το ίδιο έκαναν και όλοι οι συγγενείς που την είδαν αργότερα....Αυτό το μωράκι ήταν ένα μεγάλο δώρο που μας έκανε η ζωή που μας είχε στερήσει τόσα πολλά μέχρι εκείνη την στιγμή...Θέλω να του δώσω όση αγάπη δεν πρόλαβε να μου δωσει η δική μου μαμά,που σκοτώθηκε (μαζί και ο μπαμπάς μου) όταν ήμουν 3 ετών.

Ήταν αξέχαστη εμπειρία,και εύχομαι να την ξανακάνω ξανά στην ζωή μου!Προς το παρών ανυπομονώ για την γέννηση των δύο ανιψιών μου τον Αύγουστο!Να χαίρεστε όλες τα παιδάκια σας!!!!!:grin:

[sunaya]

Και η δικιά μου εμπειρία...

Πρώτη εγκυμοσύνη,όλα τα άγχη της ευθύνης που ανέλαβα(είμαι εκ φύσεως αγχωτικό άτομο) αλλά και άπειρη χαρά!Αναγκαστήκαμε να μετακομίσουμε σε μεγαλύτερο σπίτι με τον σύντροφο μου και να παντρευτούμε.Είχα βρει ενα γιατρό κοντά στο παλιό σπίτι και είπα να συνεχίσω με τον ίδιο γιατρό!Η γέννα θα γινόταν στο Ρέα.Ήθελα να γέννηση φυσιολογικά και χωρίς πρόκληση,τεχνητούς και επισκληρίδιο εφόσον το επέτρεπε η υγεία μου και του μωρού.Στην αρχή με έβλεπε κάθε εβδομάδα,εγώ χαιρομουν που ακούγαμε καρδούλα και βλέπαμε τον υπέρηχο.Μετά αραίωσαν οι επισκέψεις,κάναμε όλους τους ελέγχους υπερήχους κλπ,συνέχιζα να κάνω γυμναστική προσαρμοσμένη στα νέα δεδομένα και όλα πήγαιναν τέλεια.

Στον έβδομο μήνα ξεκίνησε να μου λέει πως θα το περιμένουμε ακόμα και μια εβδομάδα απο την ΠΗΤ.όσο πέρναγε ο καιρός και ενω μου έλεγε πως δεν έχει αρχίσει ο πλακούντας να γερνάει,μείωνε τις μέρες αναμονής.38 εβδομάδων μου λέει αν δεν δώσει σημάδια μέσα σε2 μέρες θα πάμε με πρόκληση γιατί έχει γεράσει πολύ ο πλακούντας(3 μέρες πριν δεν είχε δει κάτι τέτοιο,τέλος πάντων γιατρός δεν είμαι μπορεί να ήταν και έτσι).Μες το άγχος (όπως πάντα),την επομένη περπάτησα2χλμ,έφαγα3πιάτα γίγαντες και το απόγευμα είχα λίγο αίμα,μετά με Πιάσανε πόνοι αλλά ήταν ότι νάναι.Μίλησα με το γιατρό,μου είπε να πάρω εναbuscopan και αν συνεχίζουν τότε να ετοιμάζομαι. Έτσι και έγινε,μου είπε να πάω μετα της12 στο Ρέα για να μη πληρώσουμε και επιπλέον διανυκτέρευση.

Πήγα,διαστολή 1,με βάλανε μέσα,(ας μην σχολιάσω το κλάσμα,θυμίζω τους γίγαντες ),χωρίς ερώτηση μου βάζει τεχνητούς.Φανταζόμουν απο πριν ότι αν μπουν τεχνητοί δεν θα τους αντέξω,12 45 τεχνητοί με διαστολή 1,στις 3 00 εκληπαρούσα για επισκληρίδιο ,είχα διαστολή 2 και δεν θα μου κάνανε ακόμα μέχρι που άρχισα να κάνω εμετό.Μια που κάνανε επισκληρίδιο μια που πήγε 4 55 και βγήκε το παληκαράκι μου!

Μετα είχα θέμα με τα ράμματα και γενικά απο το θέμα του γιατρού καθόλου ικανοποιημένη!

Απο το μαιευτήριο γενικά έμεινα πολύ ικανοποιημένη.

 

ως προς το μαιευτήριο και τον γιατρό μόνο μια απορία έχω,πως αφού ξέρανε πωςθηλζω αποκλειστικά(όπως και οι αλλες κοπέλες στο δωμάτιο που ήταν με άλλο γιατρό)μας δίνανε voltaren υπόθετο !αργότερα που πήρα στο σπίτι το υπόθετο κ διάβασα τις αντενδείξεις γράφει"μη πάρετε voltaren αν είστε έγκυος ή σκοπεύετε να μείνετε ή θηλάζετε"!

Κατα ταλλα τα λοχεία κρατήσανε2 μήνες,όταν πηγα στον γιατρό μου μου είπε ότι μάλλον μου ρθε περίοδος και γιαυτό είχα τόσο καιρό αίμα.σε άλλο γιατρό που πήγα μου βρήκε υπολείμματα τα οποία θα φύγουν με την πρώτη περίοδο και ότι με στένεψε αρκετά

 

Δεν με νοιάζει τίποτα από όλα αυτά μιας και έχω το μικράκι μου αγκαλίτσα.

[eleni-new-mam]

Και η δικιά μου εμπειρία...

Πρώτη εγκυμοσύνη,όλα τα άγχη της ευθύνης που ανέλαβα(είμαι εκ φύσεως αγχωτικό άτομο) αλλά και άπειρη χαρά!Αναγκαστήκαμε να μετακομίσουμε σε μεγαλύτερο σπίτι με τον σύντροφο μου και να παντρευτούμε.Είχα βρει ενα γιατρό κοντά στο παλιό σπίτι και είπα να συνεχίσω με τον ίδιο γιατρό!Η γέννα θα γινόταν στο Ρέα.Ήθελα να γέννηση φυσιολογικά και χωρίς πρόκληση,τεχνητούς και επισκληρίδιο εφόσον το επέτρεπε η υγεία μου και του μωρού.Στην αρχή με έβλεπε κάθε εβδομάδα,εγώ χαιρομουν που ακούγαμε καρδούλα και βλέπαμε τον υπέρηχο.Μετά αραίωσαν οι επισκέψεις,κάναμε όλους τους ελέγχους υπερήχους κλπ,συνέχιζα να κάνω γυμναστική προσαρμοσμένη στα νέα δεδομένα και όλα πήγαιναν τέλεια.

Στον έβδομο μήνα ξεκίνησε να μου λέει πως θα το περιμένουμε ακόμα και μια εβδομάδα απο την ΠΗΤ.όσο πέρναγε ο καιρός και ενω μου έλεγε πως δεν έχει αρχίσει ο πλακούντας να γερνάει,μείωνε τις μέρες αναμονής.38 εβδομάδων μου λέει αν δεν δώσει σημάδια μέσα σε2 μέρες θα πάμε με πρόκληση γιατί έχει γεράσει πολύ ο πλακούντας(3 μέρες πριν δεν είχε δει κάτι τέτοιο,τέλος πάντων γιατρός δεν είμαι μπορεί να ήταν και έτσι).Μες το άγχος (όπως πάντα),την επομένη περπάτησα2χλμ,έφαγα3πιάτα γίγαντες και το απόγευμα είχα λίγο αίμα,μετά με Πιάσανε πόνοι αλλά ήταν ότι νάναι.Μίλησα με το γιατρό,μου είπε να πάρω εναbuscopan και αν συνεχίζουν τότε να ετοιμάζομαι. Έτσι και έγινε,μου είπε να πάω μετα της12 στο Ρέα για να μη πληρώσουμε και επιπλέον διανυκτέρευση.

Πήγα,διαστολή 1,με βάλανε μέσα,(ας μην σχολιάσω το κλάσμα,θυμίζω τους γίγαντες ),χωρίς ερώτηση μου βάζει τεχνητούς.Φανταζόμουν απο πριν ότι αν μπουν τεχνητοί δεν θα τους αντέξω,12 45 τεχνητοί με διαστολή 1,στις 3 00 εκληπαρούσα για επισκληρίδιο ,είχα διαστολή 2 και δεν θα μου κάνανε ακόμα μέχρι που άρχισα να κάνω εμετό.Μια που κάνανε επισκληρίδιο μια που πήγε 4 55 και βγήκε το παληκαράκι μου!

Μετα είχα θέμα με τα ράμματα και γενικά απο το θέμα του γιατρού καθόλου ικανοποιημένη!

Απο το μαιευτήριο γενικά έμεινα πολύ ικανοποιημένη.

 

ως προς το μαιευτήριο και τον γιατρό μόνο μια απορία έχω,πως αφού ξέρανε πωςθηλζω αποκλειστικά(όπως και οι αλλες κοπέλες στο δωμάτιο που ήταν με άλλο γιατρό)μας δίνανε voltaren υπόθετο !αργότερα που πήρα στο σπίτι το υπόθετο κ διάβασα τις αντενδείξεις γράφει"μη πάρετε voltaren αν είστε έγκυος ή σκοπεύετε να μείνετε ή θηλάζετε"!

Κατα ταλλα τα λοχεία κρατήσανε2 μήνες,όταν πηγα στον γιατρό μου μου είπε ότι μάλλον μου ρθε περίοδος και γιαυτό είχα τόσο καιρό αίμα.σε άλλο γιατρό που πήγα μου βρήκε υπολείμματα τα οποία θα φύγουν με την πρώτη περίοδο και ότι με στένεψε αρκετά

 

Δεν με νοιάζει τίποτα από όλα αυτά μιας και έχω το μικράκι μου αγκαλίτσα.

 

Το θετικο της ιστοριας σου (εκτος του οτι πηγαν ολα καλα και για σενα και για το μωρακι σου ) ειναι οτι παρα τους τεχνητους πονους και την επισκληριδιο που συνηθως ειναι συνταγη για καισαρικη, εσυ καταφερες και γεννησες φυσιολογικα.Το οτι σου εδωσαν βολταρεν το αφηνω ασχολιαστο(!!!)

Να σου ζησει το μωρακι σου!

[giomaraki]

Καλησπέρα κ απο μένα!!!! Γέννησα Παρασκευή στο Αρεταιειο..... Λοιπόν ειχα γυναικολόγο ένα γνωστό κύριο που βγαίνει σε σύνταξη τώρα.... Τα νερά εσπασαΝ 2 το βράδυ 3 είχαμε φτάσει εκεί .επισκληριδιο άργησαν να μου κάνουν με αποτέλεσμα να φάω 3. Για να με πιάσουν.7:30 ήμουν έτοιμη να γεννήσω ο γιατρός μου έφυγε κ πήγε χειρουργείο γιατί είχε προγραμματισμένη εγχειρήση. Μου άφησε τη προϊσταμένη Μαια , η οποία ήρθε κ μου έδειξε Πως να σπρώξω κ σηκώθηκε κ έφυγε. Όταν φώναζα να μου φωνάξει γιατρό μου μου απαντούσε είμαστε τόσα άτομα πάνω απ το κεφάλι σου κ έφευγε. Να μη τα πολυλογώ 10 εμφανίστηκε ο γιατρός μου το μωρό είχε μείνει 3 ώρες με το κεφάλι να φαίνεται με βάζει για καισαρική .ευτυχώς είμαστεγ καλά..... Εγώ μόνο πυρετό κ μικρό μια μικρή φλεγμονή όχι κάτι ανησυχητικό.... Πέρασε να νε δει άλλη μια φορά για 5 λεπτά. Το προσωπικό δεν υπήρχε απαρΆδεκτο. Μου έκαναν έγκαυμα στο χέρι. Βέβαια υπήρχαν κ "μαιες που πραγματικά βοηθούσαν με χαρά. Πέρα απ το πόνο κ τη ταλαιπωρία στεναχωριέμαι γιατί μου κατέστρεψαν τη μαγεία της γέννας. Ευγνωμονώ βέβαιΑ που είμαστε καλά.απλά κορίτσια μπήκα στη διαδικασία να τα γράψω αυτά για νΑ είμαστε προσεκτικές στην επιλογή γιατρών. Εμένα μου είπαν είναι καλός κ δε το έψαξα. Όπου καλός μπορεί κ να είναι δε κατηγορώ το ιατρικό του έργο αλλά την ανθρωπιά του. Σας ευχαριστώ κ συγγνώμη αν σας κούρασα

[moody]

Καλησπέρα!! Γέννησα στις 17/6 στο Λητώ με πρόκληση αλλά φυσιολογικό τοκετό μια μπουμπού 52 εκατοστά και 2930 κιλά!!!!

 

Ο τοκετός για μένα ήταν όμορφη εμπειρία... Έχοντας ένα προηγούμενο κακό το άγχος μου ήταν πάρα πολύ μεγάλο τις 2 βδομάδες πριν...

 

Λόγω αντιπηκτικών και ινσουινοεξαρτώμενου διαβήτη μπήκα στην 39 εβδομάδα (38+3) για πρόκληση. Ξεκινήσαμε με ωκυτοκίνη περίπου στις 7:30 αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να πω ότι πόνεσα ως τις 12:00 γιατί ο γιατρός μου είχε δώσει εντολή να αυξάνουν πολύ αργά την ορμόνη ώστε να μην έχουμε απότομη αυξομείωση του σακχάρου... Είχα πει ότι θα έφτανα στο έσχατο σημείο για να κάνω επισκληρίδιο...

 

Γύρω στις 12:15 και αφού πλέον είχα φτάσει σε διαστολή 4 ο γιατρός μου μου είπε να ξανασκεφτώ το θέμα τις επισκληριδίου γιατί από τους πόνους που είχαν αρχίσει σφιγγόμουν και δε βοηθούσα τη διαδικασία να εξελιχθεί φυσιολογικά. 12:30 έκανα την επισκληρίδιο και λεπτά μετά άρχισαν οι οδύνες.... Στις 13:50, δηλ σε μια ώρα μέσα, άκουσα το κλάμα της μονάκριβής μου...... Παρών και ο μπαμπάς μας μόλις η μικρή βγήκε.... κάτι που δεν το ήθελα αλλά τελικά ήταν το καλύτερο που μπορούσα να κάνω όπως διαπίστωσα μόλις είδα τα δάκρυά το όταν αντίκρισε την κόρη μας....

 

Γι αυτή την εμπειρία έστω και με πρόκληση οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ στο γιατρό μου.....

[Little Monkey]

ως προς το μαιευτήριο και τον γιατρό μόνο μια απορία έχω,πως αφού ξέρανε πωςθηλζω αποκλειστικά(όπως και οι αλλες κοπέλες στο δωμάτιο που ήταν με άλλο γιατρό)μας δίνανε voltaren υπόθετο !αργότερα που πήρα στο σπίτι το υπόθετο κ διάβασα τις αντενδείξεις γράφει"μη πάρετε voltaren αν είστε έγκυος ή σκοπεύετε να μείνετε ή θηλάζετε"!

Καλά, αυτό το λένε διάφορα φάρμακα τα οποία στην πραγματικότητα δεν δημιουργούν πρόβλημα στη μαμά ή το μωρό. To voltaren θεωρείται συμβατό με το θηλασμό.

 

http://www.drugs.com/breastfeeding/diclofenac.html

[anastasiaore]

Κοριτσια καλησπερα γεννησα με φυσιολογικο τοκετο 10.10.15 πητ ειχα 12.10.. και οπως διαβασα κ πιο κατω απο μια κοπελα ουτε σε εμενα επιασε το περπατημα καθε απογευμα εκοβα χιλιομετρα.. γεννησα παρασκευη 5.30 τα ξημερωματα πηγα στο νοσοκομειο και 9και 20πμ γεννηθηκε ο μικρος..γενικα ειχα μια πολυ καλη γεννα και γρηγορη για πρωτο μωρο. Πριν μερα πριν γεννησω να φανταστειτε καθαρισα το σπιτι ειχα κατι πονακια σαν να μου ερχεται περιοδος οποτε λεω ας ετοιμαστω σιγα σιγα...εκανα το μπανακι μου ολα ετοιμα.το βραδυ βγηκαμε με τον αντρα μου για καφε μου ερχοταν πονος ανα μια ωρα σχεδον.. γιατι δεν πηγα στο νοσοκομειο? Περιμενα να δω αιμα για να παω μια κ καλη γιατι λεω εαν παω τωρα τζαμπα θα με κρατησουν ολο το βραδυ. Δεν καταφερα να κομηθω ολο το βραδυ ανα μιση ωρα πηγαινα τουλαετα,στις 4 ξυπνησα τον αντρα μου αφου πια ειδα αιμα.. πηγα χαλαρα η μαια μου λεει πονας? Και τις λεω οχι πολυ. Ελα μου λεει να σε δω.( αυτο ηταν κ κατι που με τρομαζε γιατι ειχα ακουσει οτι ποναει,αλλα παλι καλα δεν καταλαβα τιποτα) με βλεπει κ μου ξανα λεει σιγουρα δεν πονας? εχεις 5 διαστολη,περνω τον γιατρο σου να ρθει.. το μεγαλο το ζορι το τραβηξα στο σπιτι μου εγω κ καλυτερα να σας πω.. γεννησα χωρις επισκληριδιο..μεσα σε 3 ωρες..για πρωτο παιδι μια χαραμτα πηγα νομιζω

[ευααγγελος]

Καλησπερα.. εγβ δεν εχω να σας πως καποια ιστορια απλα ηθελα να ρωτησω αν καποια απο εσας δεν γεννησε με δικο της γιατρο,αλλα στα επειγοντα καποιου δημοσιου νοσοκομειου.κ αν ναι ειχατε την καταλληλη προσοχη απο τ γιατρο?

[mitsaki90]

Η δική μου ιστορία εχει ως εξής : καταρχάς να σας πω ότι είχα μια πολυ καλή καλή εγκυμοσύνη χωρις κανένα πρόβλημα! Η πητ μου ηταν 20.07.14 , με παρακολουθούσε ένας γιατρος ο οποίος έκανε μονο τις βασικές εξετασεις κ μεχρι τελευταια στιγμή μου ελεγε πως όλα πηγαίνουν τέλεια . Στις 18.07 πηγαίνω στο ιατρείο να με δει, εδω να σας πω πως δεν είχε υπέρηχο, χρησιμοποιούσε sonar. Μου είπε πως το μωρο ειναι πολυ ψηλά μάλλον θα εχει περιτυληξη η δεν θα χωράει στη λεκάνη μου για να γεννηθεί φυσιολογικά. Με λίγα λόγια μου έκλεινε καισαρικη για 21.07. Οταν αρνήθηκα γιατι όπως του ειπα δεν εχει βάσιμα επιχειρήματα μου είπε έτσι ελεγε κ αλλη μια κοπέλα κ τωρα ειναι εντατική κ δεν θα κάνει κ παιδια. 3 ωρες μετα έπαιρνα δεύτερη γνώμη κ το μωρο μου είχε ηδη εμπεδωθει .. 23.07 στις 1:12 επέλεξε η πριγκίπισσα μου να μας γνωρίσει.. Ευχαριστώ πολυ τον υπέροχο άνθρωπο κ γιατρο Λ.Γ. που με ανέλαβε τελευταια στιγμή κ μου χάρισε την πιο μαγική εμπειρία

[Adios amigos]

Καλησπερα.. εγβ δεν εχω να σας πως καποια ιστορια απλα ηθελα να ρωτησω αν καποια απο εσας δεν γεννησε με δικο της γιατρο,αλλα στα επειγοντα καποιου δημοσιου νοσοκομειου.κ αν ναι ειχατε την καταλληλη προσοχη απο τ γιατρο?

 

οχι

δε θα το λεγα

[pallitsa]

Γεννησα κι εγω μετα απο 2 καισαρικες το μπεμπη μου. Στην πρωτη μου με ολικη ναρκωση, οπου αδικα με εβαλε ο τοτε γιατρος του ικα αλλα σε ιδιωτικο λογω ασφαλειας ζωης δικης μου και πακετακι που θα επαιρνε! 35 και 2 ημερων, μου εκλεισε ραντεβου να παω να γεννησω! Εγω τοτε 17 χρονων ανιδεη, και χωρις ουτε τη μαμα μου που την εχασα στα 8 μου. Με πρωτη θεση λογω ασφαλειας, παω στις 8 το πρωι,οπου με παραλαμβανουν, κλισμα, ξυρισμα, ζυγισμα. Μου βαζουν ενα κολπικο υποθετο αν θυμαμαι καλα λεγοταν proluton depot, και με περιμενουν μεχρι τις 4 παρα. Διαστολη μηδεν. Στις 4, μου β

[pallitsa]

Γεννησα κι εγω μετα απο 2 καισαρικες το μπεμπη μου. Στην πρωτη μου με ολικη ναρκωση, οπου αδικα με εβαλε ο τοτε γιατρος του ικα αλλα σε ιδιωτικο λογω ασφαλειας ζωης δικης μου και πακετακι που θα επαιρνε! 35 και 2 ημερων, μου εκλεισε ραντεβου να παω να γεννησω! Εγω τοτε 17 χρονων ανιδεη, και χωρις ουτε τη μαμα μου που την εχασα στα 8 μου. Με πρωτη θεση λογω ασφαλειας, παω στις 8 το πρωι,οπου με παραλαμβανουν, κλισμα, ξυρισμα, ζυγισμα. Μου βαζουν ενα κολπικο υποθετο αν θυμαμαι καλα λεγοταν proluton depot, και με περιμενουν μεχρι τις 4 παρα. Διαστολη μηδεν. Στις 4, μου βαζουν τους πονους, οπου αρχισανε εκτος της μαιας και του γιατρου, χωρις να ερωτηθω σε ιδιωτικο μαιευτηριο, να ερχονται φοιτητες για να δουν πως ειναι η διαστολη. Εγω και ανηλικη τοτε. Χωρις να ξερω οτι δεν ειναι ετσι. Το δεχτηκα λοιπον. Με τα πολλα, στις 4 μου σπανε τα νερα με ενα σαν συρμα απο κρεμαστρα. Κατι τετοιο μου χει μεινει στο μυαλο. Συνεχιζουν καθε τρεις και λιγο να μου ψαχουλευουν τον τραχηλο την ωρα του πονου, εγω να σφαδαζω κι αυτοι, το μαθημα τους. Παει η ωρα 8 και φωναζει ο γιατρος τον αντρα μου και του λεει:την βλεπω να γενναει κατα τις 1!!! Τρελαθηκα μολις το ακουσα. Τον φωναζω και του λεω: εχθες στο ιατρειο ο γιατρος δεν μας ειπε οτι το παιδι δεν αντεχει μετα απο 4 ωρες χωρις νερα? ΠηγΙνε υπογραψε, κι εσυ κι ο πατερας μου να με βαλει για καισαρικη να μην παθει τιποτα το παιδι. Ετσι κι εγινε. Υπεγραψαν και μπηκα για καισαρικη οπου σε 15 λεπτα ειχε βγει η κορη μου. Μελανη και με αιματωμα στο ματι της, οπου μαλλον εγινε απο τα τοσα χερια καθε τρεις και λιγο στον τραχηλο!!!!

Εγω τελικα, ξυπνησα απ την ολικη, αλλα το παιδι το ειδατην αλλη μερα το μεεσημερι. Δεν μου το φερνανε. Να υπενθυμισω 35 και 2 μερες. Εγω αγνοια κινδυνων και αφανταστα ταλαιπωρημενη ανηλικη. Τελικα, την αλλη μερα την φερανε και την ειδα μελανη με το αιμτωμα στο ματι της. Ευτυχως 2750 γεννηθηκε. Με το βλακα τον γιατρο που εμπιστευτηκα τοτε. Το αποτελεσμα, ευτυχως που δεν εβγαλε κανενα προβλημα το παιδι. Οσο για μενα, μετα απο 2 μηνες, προσπαθησαμε να βρεθουμε με τον αντρα μου σεξουαλικα και διαπιστωσα οτι δεν υπηρχε κολπος!!! Ο τραχηλος λοιπον ειχε κατεβει κατω στον κολπο. Φοβηθηκα. Εκανε καιρο να ανεβει, αλλα ποτε δεν εφτασε στην αρχικη του θεση. Παρεμεινε πολυ κοντος. Τελος παντων, μετα απο δικαστικες διαμαχες με τον γιατρο, ( οπου βγηκα και δαρμενη)επανερχομαι με νεα εγκυμοσυνη, 10 χρονια μετα, παλι στο κοριτσακι μου το μικρο, με τον γιατρο που ειχα βρει ιδιωτικο, στη γλυφαδ και με εξεταζε απ το 2001. Το 2006 λοιπον, με απολυτη εμπιστοσυνη, στις 36 και 2 εβδομαδες φερνω στον κοσμο την μικρη μου. Ουτε αυτος ειχε σχεση με τους κινδυνους στις 36 εβδομαδες ουτε εγω ακομα αφου κανεις δεν με ενημερωσε. 36 και 2 παω στο ΙΑΣΩ με ραντεβου παλι βεβαια με καισαρικη λογω προηγουμενου παιδιου, κι εδω να πω οτι τελικα λογω στενης λεκανης δεν ειχε δει καν ο πρωτος γιατρος!!! Βγαινει ημικρη μου 2350, εγω στον κοσμο μου, να θεωρω οτι ολα ειναι καλα, η γεννα πληρωθηκε 10000? και εγω ευχαριστημενη. Ευτυχως δηλ. Τωρα, στον μπεμπη, διαβασα ολο το internet, δεν μπορουσαμε λογω κρισης να παμε σε ιδιωτικο, και τελικα μετα τον 3 μηνα, πηγα σε γιτρο του Αλεξανδρας, οπου βεβαια ιδιωτικα γινανε ολα τα ραντεβου μεχρι τη γεννα. Πληρωνα κανονικα. Ολα καλα μεχρι εδω. Ηξεα οτι ειναι καλος γιατρος απο γνωστες μου, αλλα εγω δεν ενιωσα ουτεστιγμη εμπιστοσυνη και ηρεμια στο προσωπο του. Αντιθετα, ενιωθα ενα κομματι κρεας που μοιαζει μονο λεφτα. Οποτε ζηταγα καποια πληροφορια, και σοβαρη, μονολεκτικα απντουσε κι εκλεινε το τηλεφωνο. Ενιωθα κουραστικη μια φορα το μηνα να ρωτησω πως θα κανω εκεινο η το αλλο! Εφτασα να μην παιρνω τηλεφωνο, εστω κι αν ειχα προβλημα. Αντεξα, γιατι ειχα ανγκη λογω κρισεως, τουλαχιστον να γεννησω σε δημοσιο νοσοκομειο. Τελος παντων, κι ερχεται εκεινη η μερα. Μεσα ιανουαριου. Εγω μεσ την κλη χαρα, πρωινο ραντεβου στο Αλεξενδρα μαζι με τον ντρα μου, να παμε να υποδεχτουμε το αγορακι μας. Καισαρικη βεβαια, τριτη, και τελικα με ολικη ναρκωση λογω καποιου προβληματος. Ο γιατρος εννοειται ξεκαθαρος για το τρελο φακελακι του, κι ολα οκ. Γεννησα λοιπον, χωρις να μας πει μια καλημερα ο γιατρος που το παιζε τοσο απομακρος, τοσο χαλια στο χειρουργειο που νομιζα θα με πανε για σφαγη. Τεελος λοιπον κι αυτο, χωρις μια γλυκια κουβεντα, με κοιμησανε και μου φωναζανε κιολας ενω φοβομουν. Ο γιατρος, ψυχρος κι αναποδος οπως παντα βεβαια.Γεννιεται ο μπεμπης μου, με πιανει ενα παραπονο που δεν τον ειδα πρωτη γιατι δεν μπορουσαν να μου κανουν επισκληριδιο και δεν το ρισκαραμε, ξυπναω με πονους, αφορητους, μονη, και κλαιω. Με τα πολλα ακουω καποιον που ελεγε οτι ο αντρας μου ηθελε να με δει. Κι ετσι βλεπω στιγμιαια τον αντρα μου απ το πλαι και κανω οτι του γελαω. Ρωταω για το μπεμπη με την πρωτη και μ ενδιεφερε αν τον ειδε ο μπαμπας του πριν απο μενα. Ειχα ακομη την ελπιδα οτι θα τον εβλεπα πρωτη. Δεν ξερω πως μου βγηκε εκειβ0νη την ωρα. Δεν ηταν εγωιστικο. 3150 λοιπν ο μπεμπαρος. Απο κεινη τη στιγμη, λες κι ολοι προσπαθησαν να μου χαλασουν την γιορτη! Με φορητους πονους , ψιλοζαλισμενη, μετα απο ωρα με πηγαν στο δωματιο. Οπου μου φερανε το μπεμπη μου τ απογευμα.απο κει κ περα ξεκινα ο γολγοθας! Δεν δωσααμε χαρτζιλικι στις μαιες, νοσοκομους κτλ και οχι μο ο δεν φερανε ενα ποτηρι νερο, διωξανε και τον αντρα μου το πρωτο βραδυ που δεν μπορουσα να κουνηθω, με καθετηρα καιορο, και μ αφησανε μονη μου με το μωρο να πειναει και να κλαιει. Εκανα τον πονο πετρα, και καταφερα να τον παρω απ τοπυρεξακι, ολ αυτα με ακροβατικους πονους, και τον εβαλα στο ατηθος μου, μονη μου. Ξεχασα να πω, οτι το πρωτο βραδυ ημουν σε ενα δωματιακι μονη μου. Την αλλη μερα το πρ ι ερχεταιο γιατρος, και μου λεει, δεν σε σηκωσανε? Οχι λεω γιατι περιμεναν να ερθει καποιος δικος μου. Κι αν δεν ερχοτανε,εγω εκει θα μουν ακομα!!!! Μετα ερχεται ο αναισθησιολογος και εκπληκτος αρχιζει και φωναζει στο προσωπικο, γιατι δεν μου χορηγουν δυνατα παυσιπονα. Οτι ποναει η καισαρικη και τετοια. Μετα απο κει βεβαια, για εκινη την δευτερη μερα ο πονος ηταν λιγο καλυτερα γιατι μου κανανε τελικα παυσιπονες. Μετα, με βαζουν σε ενα 4κλινο, με τρεις αλλοδαπους, οχι οτι εχω τιποτα με τους ανθρωπους αλλα περιμενα ως Ελληνας πολιτης, να ειμαι με Ελληνες. Τελος παντων, και μετα αρχιζει ο γολγοθας του μωρου. Επειδη ειχα δηλωσει αποκλειστικο θηλασμο, ενω δεν ειχα ακομα γαλα, δεν μου εδιναν συμπληρωμα παρα μονο 10 με 20 ml, με αποτελεσμα εγω μονη, αυτοι απων, και το μωρο καθε 1 ωρα να πειναει και μαζι με τους πονους μου, να προσπαθω αυπνη να θηλασω με τις ωρες. Κι ολα αυτα γιατι τσιγγουνευοντουσαν το γαλα. Μιας αλλης κοπελας δε, της δωσανε φαρμακα να κοπει το γαλα για να της δωσουνε κανονικο γευμα για το μωρακι της. Εκει την τριτη μερα, ποιος με ειδε και δεν με φοβηθηκε οπου αρχισα να ουρλιαζω για γαλα του μωρου, και τελικα επιασε. Οσο τους φερομουν ευγενικα, τραβαγα την αδιαφορια τους και την απογνωση μου. Να κλαιω απαρηγορητα, γιατι να ζω ετσι τις κλυτερες στιγμες της ζωης μου.Στο δωματιο δε, ν μην υπαρχει ηρεμια ουτε στιγμη. Μπαγκλαντες, γυφτοι, και ταυλανδοι. Με τα πολλα την τριτη μερα, αποφυλακιστηκα!!! Αφου πηρε το φακελακι του μισο ο γιατρος, πληρωνοντας τα υπολοιπα αργοτερα. Που δεν θελω να ξαναδω στην ζωη μου, μ αυτη την μεταχειριση που υπεστην, και που φευγωντας απο κει νομιζα οτι ειναι ψεμα!!! Οτι θα με ξαναγυρισουν. Κατι σαν την φυλακη. Το καλυτερο, ηταν οτι δεν πιστεψα οτι εφτασα σπιτι μου. Το κοιταγα σαν χαζη. Τελικα ολα τελεια με τον πριγκιπα μου, αυτο εχει σημασια. Προσεξτε παντως κοριτσια, ποιους εμπιστευεστε, κι αν δεν εχεις λεφτα για πεταμα, να ξερετε τι θ

[pallitsa]

Γεννησα κι εγω μετα απο 2 καισαρικες το μπεμπη μου. Στην πρωτη μου με ολικη ναρκωση, οπου αδικα με εβαλε ο τοτε γιατρος του ικα αλλα σε ιδιωτικο λογω ασφαλειας ζωης δικης μου και πακετακι που θα επαιρνε! 35 και 2 ημερων, μου εκλεισε ραντεβου να παω να γεννησω! Εγω τοτε 17 χρονων ανιδεη, και χωρις ουτε τη μαμα μου που την εχασα στα 8 μου. Με πρωτη θεση λογω ασφαλειας, παω στις 8 το πρωι,οπου με παραλαμβανουν, κλισμα, ξυρισμα, ζυγισμα. Μου βαζουν ενα κολπικο υποθετο αν θυμαμαι καλα λεγοταν proluton depot, και με περιμενουν μεχρι τις 4 παρα. Διαστολη μηδεν. Στις 4, μου βαζουν τους πονους, οπου αρχισανε εκτος της μαιας και του γιατρου, χωρις να ερωτηθω σε ιδιωτικο μαιευτηριο, να ερχονται φοιτητες για να δουν πως ειναι η διαστολη. Εγω και ανηλικη τοτε. Χωρις να ξερω οτι δεν ειναι ετσι. Το δεχτηκα λοιπον. Με τα πολλα, στις 4 μου σπανε τα νερα με ενα σαν συρμα απο κρεμαστρα. Κατι τετοιο μου χει μεινει στο μυαλο. Συνεχιζουν καθε τρεις και λιγο να μου ψαχουλευουν τον τραχηλο την ωρα του πονου, εγω να σφαδαζω κι αυτοι, το μαθημα τους. Παει η ωρα 8 και φωναζει ο γιατρος τον αντρα μου και του λεει:την βλεπω να γενναει κατα τις 1!!! Τρελαθηκα μολις το ακουσα. Τον φωναζω και του λεω: εχθες στο ιατρειο ο γιατρος δεν μας ειπε οτι το παιδι δεν αντεχει μετα απο 4 ωρες χωρις νερα? ΠηγΙνε υπογραψε, κι εσυ κι ο πατερας μου να με βαλει για καισαρικη να μην παθει τιποτα το παιδι. Ετσι κι εγινε. Υπεγραψαν και μπηκα για καισαρικη οπου σε 15 λεπτα ειχε βγει η κορη μου. Μελανη και με αιματωμα στο ματι της, οπου μαλλον εγινε απο τα τοσα χερια καθε τρεις και λιγο στον τραχηλο!!!!

Εγω τελικα, ξυπνησα απ την ολικη, αλλα το παιδι το ειδατην αλλη μερα το μεεσημερι. Δεν μου το φερνανε. Να υπενθυμισω 35 και 2 μερες. Εγω αγνοια κινδυνων και αφανταστα ταλαιπωρημενη ανηλικη. Τελικα, την αλλη μερα την φερανε και την ειδα μελανη με το αιμτωμα στο ματι της. Ευτυχως 2750 γεννηθηκε. Με το βλακα τον γιατρο που εμπιστευτηκα τοτε. Το αποτελεσμα, ευτυχως που δεν εβγαλε κανενα προβλημα το παιδι. Οσο για μενα, μετα απο 2 μηνες, προσπαθησαμε να βρεθουμε με τον αντρα μου σεξουαλικα και διαπιστωσα οτι δεν υπηρχε κολπος!!! Ο τραχηλος λοιπον ειχε κατεβει κατω στον κολπο. Φοβηθηκα. Εκανε καιρο να ανεβει, αλλα ποτε δεν εφτασε στην αρχικη του θεση. Παρεμεινε πολυ κοντος. Τελος παντων, μετα απο δικαστικες διαμαχες με τον γιατρο, ( οπου βγηκα και δαρμενη)επανερχομαι με νεα εγκυμοσυνη, 10 χρονια μετα, παλι στο κοριτσακι μου το μικρο, με τον γιατρο που ειχα βρει ιδιωτικο, στη γλυφαδ και με εξεταζε απ το 2001. Το 2006 λοιπον, με απολυτη εμπιστοσυνη, στις 36 και 2 εβδομαδες φερνω στον κοσμο την μικρη μου. Ουτε αυτος ειχε σχεση με τους κινδυνους στις 36 εβδομαδες ουτε εγω ακομα αφου κανεις δεν με ενημερωσε. 36 και 2 παω στο ΙΑΣΩ με ραντεβου παλι βεβαια με καισαρικη λογω προηγουμενου παιδιου, κι εδω να πω οτι τελικα λογω στενης λεκανης δεν ειχε δει καν ο πρωτος γιατρος!!! Βγαινει ημικρη μου 2350, εγω στον κοσμο μου, να θεωρω οτι ολα ειναι καλα, η γεννα πληρωθηκε 10000? και εγω ευχαριστημενη. Ευτυχως δηλ. Τωρα, στον μπεμπη, διαβασα ολο το internet, δεν μπορουσαμε λογω κρισης να παμε σε ιδιωτικο, και τελικα μετα τον 3 μηνα, πηγα σε γιτρο του Αλεξανδρας, οπου βεβαια ιδιωτικα γινανε ολα τα ραντεβου μεχρι τη γεννα. Πληρωνα κανονικα. Ολα καλα μεχρι εδω. Ηξεα οτι ειναι καλος γιατρος απο γνωστες μου, αλλα εγω δεν ενιωσα ουτεστιγμη εμπιστοσυνη και ηρεμια στο προσωπο του. Αντιθετα, ενιωθα ενα κομματι κρεας που μοιαζει μονο λεφτα. Οποτε ζηταγα καποια πληροφορια, και σοβαρη, μονολεκτικα απντουσε κι εκλεινε το τηλεφωνο. Ενιωθα κουραστικη μια φορα το μηνα να ρωτησω πως θα κανω εκεινο η το αλλο! Εφτασα να μην παιρνω τηλεφωνο, εστω κι αν ειχα προβλημα. Αντεξα, γιατι ειχα ανγκη λογω κρισεως, τουλαχιστον να γεννησω σε δημοσιο νοσοκομειο. Τελος παντων, κι ερχεται εκεινη η μερα. Μεσα ιανουαριου. Εγω μεσ την κλη χαρα, πρωινο ραντεβου στο Αλεξενδρα μαζι με τον ντρα μου, να παμε να υποδεχτουμε το αγορακι μας. Καισαρικη βεβαια, τριτη, και τελικα με ολικη ναρκωση λογω καποιου προβληματος. Ο γιατρος εννοειται ξεκαθαρος για το τρελο φακελακι του, κι ολα οκ. Γεννησα λοιπον, χωρις να μας πει μια καλημερα ο γιατρος που το παιζε τοσο απομακρος, τοσο χαλια στο χειρουργειο που νομιζα θα με πανε για σφαγη. Τεελος λοιπον κι αυτο, χωρις μια γλυκια κουβεντα, με κοιμησανε και μου φωναζανε κιολας ενω φοβομουν. Ο γιατρος, ψυχρος κι αναποδος οπως παντα βεβαια.Γεννιεται ο μπεμπης μου, με πιανει ενα παραπονο που δεν τον ειδα πρωτη γιατι δεν μπορουσαν να μου κανουν επισκληριδιο και δεν το ρισκαραμε, ξυπναω με πονους, αφορητους, μονη, και κλαιω. Με τα πολλα ακουω καποιον που ελεγε οτι ο αντρας μου ηθελε να με δει. Κι ετσι βλεπω στιγμιαια τον αντρα μου απ το πλαι και κανω οτι του γελαω. Ρωταω για το μπεμπη με την πρωτη και μ ενδιεφερε αν τον ειδε ο μπαμπας του πριν απο μενα. Ειχα ακομη την ελπιδα οτι θα τον εβλεπα πρωτη. Δεν ξερω πως μου βγηκε εκειβ0νη την ωρα. Δεν ηταν εγωιστικο. 3150 λοιπν ο μπεμπαρος. Απο κεινη τη στιγμη, λες κι ολοι προσπαθησαν να μου χαλασουν την γιορτη! Με φορητους πονους , ψιλοζαλισμενη, μετα απο ωρα με πηγαν στο δωματιο. Οπου μου φερανε το μπεμπη μου τ απογευμα.απο κει κ περα ξεκινα ο γολγοθας! Δεν δωσααμε χαρτζιλικι στις μαιες, νοσοκομους κτλ και οχι μο ο δεν φερανε ενα ποτηρι νερο, διωξανε και τον αντρα μου το πρωτο βραδυ που δεν μπορουσα να κουνηθω, με καθετηρα καιορο, και μ αφησανε μονη μου με το μωρο να πειναει και να κλαιει. Εκανα τον πονο πετρα, και καταφερα να τον παρω απ τοπυρεξακι, ολ αυτα με ακροβατικους πονους, και τον εβαλα στο ατηθος μου, μονη μου. Ξεχασα να πω, οτι το πρωτο βραδυ ημουν σε ενα δωματιακι μονη μου. Την αλλη μερα το πρ ι ερχεταιο γιατρος, και μου λεει, δεν σε σηκωσανε? Οχι λεω γιατι περιμεναν να ερθει καποιος δικος μου. Κι αν δεν ερχοτανε,εγω εκει θα μουν ακομα!!!! Μετα ερχεται ο αναισθησιολογος και εκπληκτος αρχιζει και φωναζει στο προσωπικο, γιατι δεν μου χορηγουν δυνατα παυσιπονα. Οτι ποναει η καισαρικη και τετοια. Μετα απο κει βεβαια, για εκινη την δευτερη μερα ο πονος ηταν λιγο καλυτερα γιατι μου κανανε τελικα παυσιπονες. Μετα, με βαζουν σε ενα 4κλινο, με τρεις αλλοδαπους, οχι οτι εχω τιποτα με τους ανθρωπους αλλα περιμενα ως Ελληνας πολιτης, να ειμαι με Ελληνες. Τελος παντων, και μετα αρχιζει ο γολγοθας του μωρου. Επειδη ειχα δηλωσει αποκλειστικο θηλασμο, ενω δεν ειχα ακομα γαλα, δεν μου εδιναν συμπληρωμα παρα μονο 10 με 20 ml, με αποτελεσμα εγω μονη, αυτοι απων, και το μωρο καθε 1 ωρα να πειναει και μαζι με τους πονους μου, να προσπαθω αυπνη να θηλασω με τις ωρες. Κι ολα αυτα γιατι τσιγγουνευοντουσαν το γαλα. Μιας αλλης κοπελας δε, της δωσανε φαρμακα να κοπει το γαλα για να της δωσουνε κανονικο γευμα για το μωρακι της. Εκει την τριτη μερα, ποιος με ειδε και δεν με φοβηθηκε οπου αρχισα να ουρλιαζω για γαλα του μωρου, και τελικα επιασε. Οσο τους φερομουν ευγενικα, τραβαγα την αδιαφορια τους και την απογνωση μου. Να κλαιω απαρηγορητα, γιατι να ζω ετσι τις κλυτερες στιγμες της ζωης μου.Στο δωματιο δε, ν μην υπαρχει ηρεμια ουτε στιγμη. Μπαγκλαντες, γυφτοι, και ταυλανδοι. Με τα πολλα την τριτη μερα, αποφυλακιστηκα!!! Αφου πηρε το φακελακι του μισο ο γιατρος, πληρωνοντας τα υπολοιπα αργοτερα. Που δεν θελω να ξαναδω στην ζωη μου, μ αυτη την μεταχειριση που υπεστην, και που φευγωντας απο κει νομιζα οτι ειναι ψεμα!!! Οτι θα με ξαναγυρισουν. Κατι σαν την φυλακη. Το καλυτερο, ηταν οτι δεν πιστεψα οτι εφτασα σπιτι μου. Το κοιταγα σαν χαζη. Τελικα ολα τελεια με τον πριγκιπα μου, αυτο εχει σημασια. Προσεξτε παντως κοριτσια, ποιους εμπιστευεστε, κι αν δεν εχεις λεφτα για πεταμα, να ξερετε τι θ αντιμετωπισετε. Εκτος κι αν εγω πετυχα ολους μαζι τους ακαρδους, γιατι αυτο δεν ειναι δημοσια υγεια. Υπαρχουν βεβαια και χειροτερα. Προβληματα υγειας κτλ. Απλα, μην σου τυχει να σαι ανημπορος και αφραγκος!!!

[vikaki39]

Ας θυμηθω και εγω τις ιστοριες της γενησης των μπουλακων μου . Τις μερες που αλλαξαν τις ζωες μας για παντα και αποπειραθηκαν να μας κανουν λιγακι καλυτερους χαριζοντας μας απλοχερα την αγαπη στην πιο αγνη της μορφη .

1η γεννα ... Αρχες Μαρτιου 2007 Εγω με μια κοιλια αβυσσαλεα που ουτε τα ποδια μου κατω δεν μπορουσα να δω . Αρκετα πιο βαρια μετα απο τις γαστρονομικες καταχρησεις ολων των μηνων . Πολυ περισσοτερο αγχωμενη γιατι φοβομουνα και τη απεραντη σκια μου , σαφως λογω μεγεθους μου πλεον . Ξημερωσε εκεινη η Παρασκευη λοιπον . Πηγε ο δικος μου στη δουλεια του ξυπνησα και εγω , εκανα τον καφε μου και χασομερησα τη μιση μερα στο ιντερνετ . Το απογευμα παμε στο προγραμματισμενο ραντεβου με το γιατρο μας . 38 και 4 με ελαφρα διαστολη απο την προηγουμενη βδομαδα. Διπλη ωρα στον καρδιοτοκογραφο και το συμπερασμα ενα ΓΕΝΝΑΣ !!! κατσε ρε δοκτορα βαλε μια εισαγωγη κατι , μην το πετας ετσι ξερο . Βαλε ενα περιτυλιγμα , βαλε καμια κοκκινη κορδελιτσα . Μας εστειλε σπιτι , να μην φαω ειπε . Ναι καλα λες και ειχα ορεξη να φαω , ισως η πρωτη φορα για οσο καιρο ειμαι εγκυος εκλεισε η ορεξη μου . Να μην το ξερουμε νωριτερα να με .... απειλουνε με το ΓΕΝΝΑΣ και εγω να σταματαω να καταβροχθηζω οτι ευρησκα μπροστα μου . Νιοπαντρη σου λεει ο αλλος , εμεις αντικαταστησαμε κατι αλλο με το φαι εκεινο τον καιρο . Ας μην μακρυγορω . Κατα τις 2μιση το πρωι βλεπω μια κοιλια να περνει την κατιουσα . Πονους ειχα μονο λιγακι , ισως σαν να εχω περιοδο . Στο θεαμα της κινουμενης κοιλιας σαστισαμε και μην θελοντας να ρισκαρουμε και να γεννησω σπιτι μου τελικα ολομοναχη γιατι ο αντρας μου θα ειχε λυποθημησει απο την αρχη στη θεα αιματος , πηρα τον γιατρο μου τηλεφωνο και κλεισαμε ραντεβου για το Διαβαλκανικο. Ξεκινησαμε αμεσως . Στις 3 εκανα εισαγωγη και στις 4 ηρθε ο γιατρος . Καπου εκει ξεκινησε η ολη διαδικασια . Εσπασαν τα νερα και αρχησαν αυτοι οι πονοι που νοιωθεις οτι τουλαχιστον σε σφαζουν . Πηρα επισκληρηδιο . Δεν ανακουφιστικα και τοσο , γιατι μου βαλανε λαθος τον καθετηρα και πηγαινε μονο απο την μια πλευρα . Περασαν οι ωρες και τα λεπτα . Και ξημερωσε μαλλον στον εξω κοσμο . Ο γιοκας μου σε λαθος θεση , ναι μεν με το κεφαλι απο κατω , αλλα ειχε το ενα το χερι σηκωμενο . Δυσκολη η εξωθηση . Ηρθε η ωρα επρεπε να σπρωξω . Εκει καπου πελαγωσα γιατι δεν ειχα ιδεα τι επρεπε να κανω . Σπρωξε μου ελεγαν , δεν εσπρωχνα . Πηρε βεντουζα ο γιατρος και μια μαια πανω στην κοιλια μου εσπρωχνε τον Κωνσταντινο μου για να βγει . Ε κατι εκανα και εγω , κατα το τελος συνεργαστικα και εσπρωξα και ετσι περιπου στις 9.00 παρα το πρωι ακουσαμε την πανεμορφη φωνη του αντρακου μας . Κουκλος και παχουλος 3620 κιλακια . Υπεροχος . Σημερα ο υπεροχος μπεμπης κοντευει να κλεισει τα 9 του χρονια σε ενα μηνα περιπου .

Απο τη γεννα αυτη θυμαμαι εντονα την ωρα που με εραβε ο γιατρος και ο μικρουλης μου ηταν πανω στο φορειο διπλα μου κουνοντας τα χερακια του και τα ποδαρακια του αναρωτουμενος σαφως που βρισκεται τωρα . Ερωτας με την πρωτη ματια που καλα κρατει .

2η γεννα .... καπου εκει στα τελη του Οκτωβρη 2008 . Μολις ειχα κλεισει τις 38 βδομαδες και με 3 ηδη διαστολη με κατι λιγα μερικα χαζα πονακια ο γιατρος μου προεβλεψε οτι μεχρι το σαββατο θα εχει ξεμπουκαρει η μπεμπουλα . Εως τοτε με αφησε .... ελευθερη . Μιας και ημουνα ανευ μπεμπη γιατι τον κρατησε η πεθερα μου στη Λαρισα για 2 βδομαδες . Περνωντας ξανα τις μερες του ερωτα με τον αντρα μου και σαφως πολυ πολυ λεπτοτερη απο κιλα και πιο αναλαφρη περασαμε 2 βδομαδες ζαχαρη . Και ηρθε το σαββατο 25 του οκτωβρη .Γεννεσις αυτη τη φορα . Εισαγωγη στις 7 . Εναρξη διαδικασιας στις 8.00 και ακουσαμε το κλαμα τις θεας μας στις 12.00 τη μεσημβρινη . Τοσο απλα και τοσο αναιμακτα που δεν το φανταζομουνα . Με 4 σπρωξιες αντικρυσε τον κοσμο μας και εμεις ακουσαμε την πανεμορφη φωνη της και ειδαμε τα καστανα αθωα της ματακια . Η πιο ευκολη γεννα της ιστοριας . Η παχουλουλα μας 3680 .

Περασαν τα χρονια και οι καιροι . Πηγαν τα δυο μικρα μας διαβολακια παιδικο και προνηπια . Και μετα απο 2 αποτυχημενες προσπαθειες για τριτο διαβολακι ηρθε το θετικο τεστ εκεινο το τελος Ιανουαριου 2012 . Δυσκολη εγκυμοσυνη με παρα πολλα γεγονοτα . Ψυχολογικα και σωματικα ρακος απο επαναλαμβανομενες ιωσεις και γαστρεντεριτιδες. Ειχα χρονια να κανω πυρετο , τοτε εκανα , αγγιξα το 40αρη . Κουραστικα παρα παρα παρα πολυ . Και με τα πολλα και τα λιγα , μετα απο ενα απαισιο καυτο καλοκαιρι με επαναλαμβανομενα 40αρια και στη θερμοκρασια του αερος τα οποια με εθλιβαν τοσο ωστε ακομα και σημερα νομιζω οτι εμισησα το καλοκαιρι . Ηρθε η ωρα της γεννας . ΕΙχα κανει την επιλογη μου , ηθελα καισαρικη . Δεν αντεχα να προσπαθησω για φυσιολογικο τοκετο που επεμενε ο γιατρος μου . Αδυνατον , δεν ειχα δυναμεις και η καταθλιψη μου χτυπουσε την πορτα . Η πεθερα μου σαν απομηχανης θεος προσφερθηκε να κρατησει τα 2 παιδια στο χωριο για 2-3 βδομαδες μιας και ηταν καλοκαιρι για να χαλαρωσω εγω οσο γινεται . Βεβαια η γυναικα ηταν και ειναι νεα . Τοτε στα 57 της χρονια δυσκολα κουραζοταν .

Και ξημερωσε η 31η Αυγουστου 2012 . Εισαγωγη . Καισαρικη . Ο πιτσιρικακος μας νοσηλευτικε με παροδικη ταχυπνοια 10 μερες . Δεν ξερω αμα ηταν σωστο η λαθος η νοσηλεια του τοσες πολλες μερες . Παντως ηταν μια δυσκολη εγκυμοσυνη , μια δυσκολη γεννα και ενας δυσκολος πρωτος χρονος με αλλεπαληλες νοσηλειες του πριγκιπακου μας με βροχιολιτιδες .

Ομως τωρα ο θεουλης μας ειναι 3μιση ετων αντρακλας και ζωηρουλης σαν μικρος κουταβακος .

Αυτες ειναι η καλυτερες τρεις ιστοριες της ζωης μου . Οι τρεις ιστοριες που μου διδαξαν πως πλημμυριζω αγαπη . Που μου διδαξαν οτι η αγαπη δεν χωριζεται αλλα πολλαπλασιαζεται με ενα μαγικο τροπο που δεν μπορεις καν να ανατιληφθεις . Αυτα τα τρια ζευγαρια ματια που μπορει να με τρελλαινουν καποιες φορες με τους καυγαδες τους , οταν δεν διαβαζουν , οταν δεν ακουνε αλλα για χαρη τους εγω καθε μερα προσπαθω να βαζω ενα μικρο λιθαρακι και στον εαυτο μου και εκει εξω για να γινομαι ολο και καλυτερη . Για χαρη τους καταφερα και παλεψα με βουνα και ληστες του μυαλλου μου και νομιζω οτι παντα εξαιτιας τους βγαινω νικητρια . Για αυτα ειναι η ιδια η ζωη χωρισμενη σε μικρα αθωα προσωπακια και ματακια . Δεν εχει σημασια που μεγαλωνουν , ετσι ειναι η ζωη , θα μεγαλωσουν και αλλο και θα γινουν αντρες και κοπελα ομως για μενα μεσα μου σε καποιο σημειο της καρδιας μου θα ειναι για παντα εκεινα τα μικρα νεογεννητα που αντικρυζαν τον κοσμο μας για πρωτη φορα και αποκοιμιοντουσαν στις αγκαλιες μας παραδομενα νοιωθοντας την μεγαλυτερη ασφαλεια του κοσμου .

[ilpapado]

Βράδυ Παρασκευής λοιπόν 22 Μαΐου 2015, καθόμαστε με τον αντρουλη στο μπαλκόνι και απολαμβάνουμε εγώ το χυμό μου κι εκείνος τη μπυριτσα του. 38 εβδομάδων + 4 ημερών μου είχε πει ο γιατρός θα περιμένουμε μεχρι 39 + 4 και μετά θα μπω με πρόκληση.

Μου λέει λοιπόν ο αντρουλης αστειάκια γελάω εγώ μου φεύγουν λίγα τσίσα. Γνωστό το σενάριο, παω αλλάζω εσώρουχο ξανα βγαίνω στο μπαλκόνι. Κι αλλά αστειάκια κι αλλά τσίσα ξανα αλλάζω εσώρουχο ξαναβγαίνω. Κάθομαι αυτή τη φορα και φεύγουν τα τσίσα χωρίς αστειάκια. Ούπς λέω έχουμε διαρροή... Τι διαρροή; πετάγεται ο αντρουλης. Ξέρω κι εγώ λέω... Παμε να ξαπλώσω του λέω και βλέπουμε. Ήταν 00:10. Σε δέκα λεπτά είχε μουσκέψει το σεντόνι για τα καλά, όποτε λέμε σπάσανε τα νερά. Πανηγυρίζαμε που μάλλον δε θα παίρναμε τεχνητούς πόνους, πήραμε το γιατρό τηλέφωνο μας λέει κάνε το ντουζακι σου και σιγά σιγά έλα προς το Μαιευτηριο. Κάνω λοιπόν ντουζακι, ίσιωνω και μαλλί καθώς μεχρι τις 01:00 δεν είχαν ξεκινήσει οι πόνοι. Έρχεται λοιπόν ο πρώτος πόνος κι αρχίζω ανασουλες κάθομαι και στη μπάλα μια χαρά όλα υπό έλεγχο. Λέω του άντρα μου ας περιμένουμε 20 λεπτά που θέλει το πλυντήριο να απλώσουμε τα ρούχα θα μουχλιασουν αν φύγουμε έτσι. Σίγουρα; Με ρωτάει εκείνος; Ναι του λέω χαλαρά ειναι πολύ αραιοι οι πόνοι, έχουμε ακόμη. Βλέπεις στα μαθήματα τοκετού μας είπαν όταν ξεκινήσουν οι πόνοι δε θα έρθετε με τις κορνες, έχετε ποοολλυυυυ χρόνο μπροστά σας ειδικά οι πρωτοτοκες. Όποτε λέω κι εγώ έχουμε ακόμη. Απλώνει λοιπόν τα ρούχα, του λέω βάλε και τα ψάρια στην κατάψυξη, τα είχαμε βγάλει να ξεπαγώσουν θα τα ψήναμε την επόμενη μερα. Βρε ηλεκτρακι μου λέει παμε να φύγουμε καρδιά μου, λέω κάτσε έχουμε καιρό. Οι πόνοι ήταν βέβαια αραιοι αλλά άρχισαν να δυναμώνουν. Καλούμε ταξί και φτάνουμε στο Μαιευτηριο 02:45. Σκεφτόμουν θα μου πουν δεν έχεις διαστολή και θα με στείλουν ξανα σπίτι. Για κάποιο λόγο περίμενα τους πόνους πολύ πιο δυνατους. Μου λένε λοιπόν έχεις διαστολή 2 θα γεννήσεις. Χαρές και πανηγύρια με τον άντρα μου, μου κανουν τα σχετικά κλυσμα, πεταλουδιτσα στο χεράκι μεχρι να ανέβω στο δωμάτιο των ωδινων μου λένε διαστολή 5. Ωραία λέω άντε να κάνουμε επισκληριδιο γιατί οι πόνοι δυναμωνανε. Ο γιατρός μου λέει άκουσε με Ηλεκτρα, δε θα κάνουμε επισκληριδιο γιατί θα γεννήσεις πολύ γρήγορα. Εκεί κιοτεψα λέω αποκλείεται πως θα γίνει αυτό πως θα την παλέψω μεχρι το τέλος έτσι με τις ανάσες; Μου λέει θα συνεργαστούμε και θα εχεις έναν όμορφο τοκετό όλα θα πάνε καλά. Ο άντρας μου ήταν μαζι μου συνέχεια με βοηθούσε τόσο πολύ με τις ανάσες γιατί η αλήθεια ειναι πως σε μερικούς πόνους που έσφιξα το κορμί μου ο πόνος ήταν αφόρητος και με πανικόβαλε. Προσπαθούσα σε κάθε πόνο να αφήνω το σώμα μου εντελώς χαλαρό παραδομένο να υποδέχομαι τον πόνο σαν κάτι καλό ευχάριστο που με φέρνει πιο κοντά στο μωρό μου, νομίζω οτι έπιασε όλο αυτό γιατί επαναλαμβάνω όταν κάποιες στιγμές έχασα τη μπάλα και σφίχτηκα σφαδάζα απο τον πόνο. Πολύ μεγάλη διαφορά βέβαια απαιτεί τρελή αυτοσυγκέντρωση. Για ποτε με μετέφεραν στην αιθουςα τοκετών δεν κατάλαβα μου λένε εχεις τέλεια διαστολή παμε για τις εξωθησεις τέσσερις στον αριθμό και γεννήθηκε το μωράκι μας στις 04:40. Εγώ δεν καταλάβαινα που βρισκόμουν , το σώμα μου έτρεμε ολόκληρο ρωτουςα Συνέχεια τι γινεται βρε παιδιά πείτε μου τι γινεται έπρεπε ο αντρουλης μου να μου πει ηλεκτρακι κοιτά δεξιά και τότε τον είδα για πρώτη φορά. Τον βάλανε στο στήθος μου ήταν η πιο συγκλονιστική στιγμή της ζωής μου, το θαύμα της ζωής μόλις είχε πραγματοποιηθεί αγκαλιά οι τρεις μας στη μοναδική αυτή στιγμή. Έχουν περάσει 11 μήνες απο εκείνη τη συγκλονιστική νύχτα και νιώθω οτι οι στιγμές που ακολούθησαν και θα ακολουθήσουν με το μωρό μας θα ειναι ακόμη πιο συγκλονιστικές.

 

Να χαιρόμαστε όλοι μας τα παιδάκια μας και εύχομαι σε όλες τις μανούλες να έχουν εξιςου όμορφες αναμνήσεις απο τον τοκετό τους

[vicdim]

Καλησπέρα.

[dorinadidi]

Ολο τον καιρό πριν γεννησω εμπαινα και διάβαζα αυτο το τοπικ και αγωνιουσα κ εγω γ αυτη τη στιγμη! και να που ηρθε να τη διηγηθώ ! Αρχικα να πω οτι ειχα ξεκαθαρισει σε ολους οτι δε θα τους πουμε ποτε παμε να γεννησουμε, καθως ποτε δε μ αρεσε η ιδέα του να με περιμενουν απ εξω 800 άτομα, ειχαμε κανει και τα σεμιναρια με τον καλο μου και ευελπιστουσα να ειναι μέσα κ εκείνος . ΠΗΤ 10/12/16, δυο βδομαδες πριν ειχα συσπάσεις αλλα δε πονουσα, μονο οταν με κλοτσουσε το μπεμπε, οποτε κ δν εδινα σημασια , ο μπεμπης ειχε παρει θεση απ τον 8ο μηνα και ειχαμε πει με τ γιατρο ν περιμενουμε μεχρι την 41 η βδομαδα κ μετα ν μπουμε για προκληση, ομως εγω ημουν σιγουρη οτι δε θα χρειαζόταν . 9/12/16 ειχα ραντεβου με τον γιατρο λοιπον , κοιταζει διαστολη 1-2, παω καρδιοτοκογραφο κ ερχεται κοιταζει, γουρλωνει κ τ ματι κ μ λεει" μα δε πονας? " "οχι" , λεω κ εγω " εχεις συσπασεις " " ααα μα το ξερω, και το απογευμα εχω ανα 5' αλλά δε ποναω οποτε δε σε παιρνω και τηλ." " ελα να σε ξαναδω" και φυσικα με "πειραξε" για να ξεκινησει ο τοκετος μιας κ ειχα συσπασεις ανα 5-6'. με αφηνει να φυγω παρολα αυτα γιατι δε πονουσα κ μ ειοε ν τον παρω αν συνεχισουν κ δω καποια αλλαγη αλλιως τη Δευτερα ραντεβου παλι. πηγαινοντας σπιτι μετα τις συσπασεις πονουσα χαμηλα, ωραια λεω και αρχησα ν μετραω, συσπασεις ανα 5' 13.00 η ωρα πια, παω σπιτι συνεχιζουν οι πονοι αλλα υποφερτοι, σαν περιόδου . ερχεται και ο καλος μου, βλεπουμε τιβι αρχησα ν ποναω πιο πολυ κατα τις 17.00 τρωμε και μεσημεριανο και συνεχζω κ μετραω εγω. παω τιυαλετα σε καποια φαση βλεπω αιμα με βλενα και με πιανει το "κλισμα της φυσης" τοτε πια ημουν σίγουρη. "θα παρω τον γιατρο, ετοιμάσου γτ λογικα γενναμε σημερα" σηκωνεται άρον άρον αφου καταλαβε το εννοουσα ετοιμαζεται, εν τω μταξυ παιρνω τον γιατρο του τα λεω κ μ λεει να ξεκινησω για το Ελενα. κανω ντους παιρνουμε τα πράματα μ κ φεύγουμε . φτανουμε 20.00 εκει με παιρνει μεσα να με δει, "σημερα γεννας μ λεει! το ξερω τ λεω εγω! Μιλάμε για επισκληριδειο και τ λεω θα δουμε γτ δε πονουσα τοσο εκει, γενικα αντεχω στον πονο, μ κανει κλισμα μια νοσοκομα ενω της λω οτι πηγα τουαλετα κ ειχα δικιο, της λεω ν δω σε κανα 3ωρο π θα εχω χωνεψω της λεω και γελαμε, αφου τελειωνει κ αυτο κ ειχα ξυριστει μονη μου σπίτι, παμε πανω και μετα απο λιγο ερχεται κ ο καλος μου , μετα απο τα μπλαμπλα ερχεται ο γιατρος να μ σπασει τ νερα 21.30 μ τα σπαει και μεχρι τις 23.30 αντεχω ολους τους πόνους αλλα μετα δεν την πάλευα και είπα ν μου κανουν επισκληριδιο, στις 2 μ την κανανε καπου εκει άρχισε να μπλεβιαζει και το χερι τ καλου μου, και η ταση για εμετο που εν τελει εκανα ,καιιιιι δε με πιανει η επισκληριδιος, με επιασε μονο απο τη δεξια πλευρα αλλα τι να κανει; να κοιταζει ο καλος μ στον καρδιοτοκογραφο τις συσπασεις και να μ δινει κουραγιο καθε φορα, πραγματικα δε ξερω τι θα εκανα χωρις εκεινον μεσα! παει 3.30 η ωρα και νιωθω τρομερη πιεση στη μεση, διαστολή τελεια πια και ειχα αρχισει ν σπρωχνω ενστικτωδώς, βλεπανε τ κεφαλι "ελα να δεις βλεπουμε τα μαλλακια του " κ ο δικος μ σοκαρισμενος αφου καταλαβε ερχεται η ωρα κ κοκκαλωνει, του προτεινουν ν βγει εξω ομως με κοιταζει κ αρνειται ,κ ετσι ετσι με μετακινησανε στη διπλανη αιθουσα τοκετου, και εκει με 4 σπρωξιες αποφασιστικές βγήκε ο αντρακλας μου! μου τον βαλανε πανω μ και κοιτουσε με ανοιχτα τα ματια του καλα καλα ! " αχ αγορακι μου ομορφο " να λεω ο καλος μ εκλαιγε κ ειχε καρφωμενα τ ματια πανω του, πού να κοψει τν ομφαλιο!? παει να τον παρει ο παιδιατρος ν τον μετρησει , να με φτιαξει κ μεενα ο γιατρος ν παω στην ανάνηψη , "θα έρθεις μαζι? τ λεει , με κοιταζει " πηγαινε" του λεω και απλά πηγε μηχανικά μέσα

04.00 βγηκε τ παιδακι μου 6.30 πηγαμε στο δωματιο... Αρκετα αναλυτικα ελπιζω να μην κουρασα, σε οσες δεν εχετε γεννησει ακομη, αν μπορειτε ν γεννησετε φυσιολογικα απλα καντε το χωρις φοβο και αν μπορειτε ν εχετε μαζι σας τον καλο σας απλα πειστε τον!! ο δικος μ λεει οτι καταλαβε την εννοια του "κλαιω απο τη χαρα μου " και με παρακαλαει ηδη για δευτερο

[star88]

Πρωτος τοκετος

Παρασκευη βραδυ 20:00 καθομασταν με τον αντρα μου και την μητερα μου και βλεπαμε τηλεοραση καποια στιγμη δυψασα και σηκωθηκα να πιω νερο μολις σηκωνομαι σπανε τα νερα. Παιρνω την γιατρο μου τηλεφωνο και μου λεει να μην πανικοβληθω να κανω ενα ντουζακι στην περιοχη και να ετοιμαστουμε να παμε και εκεινη θα ενημερωντην μαια μου.Οπως μου ειπε με βοηθησε η μαμα μου να πλυθω και ετοιμαστηκαμε να παμε στο δρομο δεν πονουσα αρκετα οι πονοι ηταν υποφερτοι. Φτανοντας στο μαιευτηριο με περιμενε η μαια μου η ανθη καθισα στο καροτσακι ο αντρας μου εμεινε για τα διαδικαστικα η μητερα μου πηγε να τακτοποιησει το δωματιο και εγω με την ανθη πηγαμε στην αιθουσα οδυνων. Εκει εγινε τα γνωστα κλυσμα ορος κτλ και περιμεναμε στο μεταξυ ηρθε και ο αντρας μου μεσα ενω εξω περιμεναν με αγωνια οι συγγενεις. Η ωρα 23:00διαστολη 2 αρχιζαν τα πονακια να γιξονται πιο αντιλιπτα. Οταν φτασαμε διαστολη 4 καναμε και την επισκληριδιο μας οποτε και ξεκουραστηκα λιγο με πηρε ο υπνος για κανενα μισαωρο και μετα ξυπνησα με πολυ εντονους πονους. Σαββατο πρωι 10 ηωρα κοντευαμε πια εγω ανυπομονη ιδρωμενη και κουρασκενη περιμενα να ακουσω τις μαγικες λεξεις "διαστολη 9" αλλα πως να τις ακουσω που ακομη ειμαδταν στο 7. Στις 12:30 επιτελους τις ακουσα ηρθε διπλα μου η γιατρος μου ειπε να ηρεμησω να συγκεντρωθω σε αυτα πο μου λεει η ανθη για να πανε ολα καλα. Πηγαμε στο χειρουργειο οπου ειμαδταν η γιατρος, δυο μαιες, η ανθη, εγω και η μπεμπα που θα ερχοταν απο στιγμη σε στιγμη. Η γιατρος μου ειπε να σπρωξω η ανθη μου κρατουσε το χερι και εγω φωναζα χωρις να το θελω. Εσπρωχνα οσο πιο πολυ μπορουσα. Μετα απο 10 σπρωξιες βγηκε η μικρη 3.200 μια κουκλα.

[mammylicious]

Πρωτος Τοκετος εγκυμοσυνη χωρις προβληματα μονο εμετους στην αρχη και στο τελος της εγκυμοσυνης καθως και μια γαστρεντεριτιδα εξαντλητικη 3-4 μερες πριν την ΠΗΤ..ΠΗΤ 23.01.13 λοιπον στις 22.01.13 δεν μπορουσα να κοιμηθω απο μικροενοχλησεις ισως και αγχος..ραντεβου το πρωι στις 23.01.13 παω λοιπον το πρωι και λεω στη μαμα μου φευγω δες με με την κοιλια γιατι οταν ξαναμπω εδω θα ειμαι με το μωρο! ανυπομονουσα να γεννησω το παιδακι μου να το γνωρισω! παω λοιπον στο νοσοκομειο (δημοσιο) με βλεπουν μαιες και με βαζουν σε καρδιοτοκογραφο..μου λενε μα δεν πονας? λεω ναι απο χθες το βραδυ πιο εντονα αλλα ειχα ραντεβου κι ετσι αντεξα! με βλεπει ο γυναικολογος μου λεει πας με εισαγωγη γεννας..ενημερωνω τους δικους μου και ο αντρας μου τους δικους του..με ετοιμαζουν λοιπον κλισμα κλπ και μετα απο 2-3 ωρες αναμονης μου λενε δεν γεννας σημερα θα σε βαλουμε σε δωματιο..με ταιζουν ξανα και εγω να ποναω ακομη..περναει ακομα ενα βραδυ αυπνιας και πονων..πρωι στις 10 με βαζουνε στην αιθουσα οδυνων μου σπανε τα νερα οι πονοι αφορητοι εκλιπαρω για επισκληριδιο μου λενε ο αναισθησιολογος εχει χειρουργειο τωρα σε λιγο θα ρθει..γινεται 15.00 εν τω μεταξυ εγω εκανα συνεχεια εμετους απο τους πονους και να μου λενε ειναι φυσιολογικο κανεις διαστολη ο αναισθησιολογος αφαντος μεχρι εκεινη τη στιγμη! ερχεται λες και ειδα το θαυμα μπροστα μου λεω επιτελους! μου κανει την επισκληριδιο και κοιμηθηκα κατευθειαν! λεει μολις αρχισουν ξανα οι πονοι φωναξε στις μαιες να ρθω να συμπληρωσω δοση..γυρω στις 17.00-17.30 αρχισαν ξανα οι πονοι λεω στις μαιες φωναξτε τον αναισθησιολογο μου λενε οχι γεννας τωρα δεν γινεται..ο αντρας μου βλεποντας με να υποφερω κανει καυγα εκει και τους λεει αν δεν κανει τοτε ας μας το πει ο ιδιος γιατι δεν του λετε.. τελος παντων ερχεται γυρω στις 18.00-18.30 ο αναισθησιολογος και μου λεει αργησαν να μου φωναξουν δεν μπορω να συμπληρωσω τωρα δοση και φωναζει στις μαιες! αυτο ηταν ημουν απελπισμενη..ανακαλυπτουν εν τω μεταξυ οτι δεν μου εκαναν κλισμα εκεινη την μερα αλλα την προηγουμενη οποτε με βαζουν να τα κανω εκει!! ω ναι...τετοια ωρα τετοια λογια αλλα απαισιο κοριτσια...περασαν οι ωρες και στις 22.17 το βραδυ με αρκετη κουραση και αρκετες σπρωξιες γεννησα! ευτυχως που ηταν εκει ο συζυγος μου και μου ελεγε σπρωξε αλλιως ειχα χασει την εμπιστοσυνη μου σε ολους εκει..τωρα ειμαι εγκυος στο δευτερο μου παιδακι..κι ελπιζω να ειναι πιο ευκολο! φυσικα τωρα επελεξα κλινικη..!