Τοκετός: Πείτε την δική σας ιστορία/ιστορίες!

[Έφη_]

sun sun μου να σου ζήσουν τα αγγελούδια σου!!!Κι επειδή κι εγώ στο Έλενα θα γεννήσω το πρώτο μου παιδάκι χαίρομαι που επιτέλους ακούω κάποια να χαίρεται που είχε το παιδάκι της απ' την πρώτη στιγμή μαζί της!!!Πάντα το ήθελα, αλλά όσες έχουν γίνει μανούλες μου λένε ότι θα είναι δύσκολα και "μη νομίζεις, δε θα' χεις κουράγιο και είναι παλούκι να το' χεις μαζί σου το παιδί απ' την πρώτη στιγμή"!!!Σε σημείο που με φόβισαν!!!! Σ' ευχαριστώ για το θάρρος που μου δίνεις!!!!

[gk_maria]

Χαιρετώ όλες τις μανούλες του φόρουμ!!!! Θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις μαγικές στιγμές που έζησα πριν λίγες μέρες, όταν γεννήθηκε ο γιος μου, με κάθε λεπτομέρεια!!

22.10.2011 Μια διάφανη βλέννα εμφανίζεται στο εσώρουχό μου!!! Ο γιατρός μου λέει ότι πιθανόν είναι σημάδι έναρξης τοκετού.. όμως δεν μας βεβαιώνει ότι θα γεννήσω άμεσα..

23.10.2011 Η βλέννα γίνεται μπεζ-καφέ και νιώθω πονάκια περιόδου.. Όχι κάτι συγκλονιστικό.. απλά πονάκια που δε χρειάζομαι ούτε παυσίπονο.. Το βράδυ πολύ ανήσυχη, κοιμήθηκα ελάχιστα.. Είδα στον ύπνο μου ότι έπινα με το γιατρό μου κόκκινο κρασί!!!!

24.10.2011 Τα πονάκια είναι πιο συχνά αλλά ακανόνιστα.. από 8 έως 40 λεπτά η απόστασή τους.. Συνοδεύονται με ενόχληση στη μέση... Η βλέννα στο ίδιο στάδιο!! Στις 18:00 είναι το προκαθορισμένο ραντεβού στο γιατρό μας για υπέρηχο.. 17:55 νιώθω ένα πολύ δυνατό πόνο!!!! Τόσο δυνατό που δάκρυσα!!! Πάμε στο ραντεβού, μπαίνω στην τουαλέτα και βλέπω ότι έχω αίμα!!!!! Το λέω στο γιατρό μου, κάνουμε τον υπέρηχο, βλέπουμε ότι το μωρό είναι καλά και με εξετάζει και με το χέρι.. Μου λέει ότι έχω διαστολή και μέχρι το βράδυ θα έχω γεννήσει!!! 19:15 φτάσαμε στο Μητέρα!!! Μπαίνω σε ένα δωμάτιο ʽʼπροετοιμασίαςʼʼ. Λήψη αίματος, κλύσμα, ξύρισμα, καρδιογράφημα... Τα πονάκια γίνονται πιο έντονα και πιο συχνά... Με εξετάζουν πάλι και έχω διαστολή 2. Μεταφέρομαι στο δωμάτιο οδυνών όπου έρχεται και ο άντρας μου.. Οι πόνοι αυξάνονται και πια κατά τη διάρκειά τους απλά περιμένω να περάσουν χωρίς να μιλάω.. Περιμένουμε να βγουν οι εξετάσεις για να κάνουμε την επισκληρήδιο!! Η ώρα είναι 20:30 και έχουμε φτάσει σε διαστολή 5!!! Κάνουμε την επισκληρήδιο στην οποία ένιωσα μόνο ένα τσίμπημα και μετά από λίγο ανακούφιση !!!!!! Είναι απίστευτο ότι ένιωθα την πίεση που ερχόταν πια τόσο συχνά, αλλά δεν πονούσα καθόλου!!!!! Κάπου εκεί ο άντρας μου αποχώρησε μιας και δεν θα έμενε στον τοκετό.. Τότε ο γιατρός μου, μου έσπασε τα νερά αλλά δεν κατάλαβα κάτι.. Όταν φτάσαμε σε σχεδόν τέλεια διαστολή και μετά από αναλυτική καθοδήγηση της μαίας και του γιατρού μου, αρχίσαμε να σπρώχνουμε!!! Μέχρι κάποιο σημείο ήμασταν στο δωμάτιο οδυνών.. Τα πήγαινα πολύ καλά και πολύ γρήγορα (20:50) πήγαμε στο χειρουργείο!!!!!! Στον 4ο πόνο, 21:15 άκουσα το πρώτο κλάμα του μπεμπούλη μου!!!!! Η πρώτη αντίδραση είναι να ξεσπάσω σε κλάματα με λυγμούς και φυσικά να μετράω τα δευτερόλεπτα ώσπου να τον φέρουν στην αγκαλιά μου.... Δεν ξέρω αν υπάρχει καλύτερος τρόπος περιγραφής της ευλογημένης αυτής ʽʼδιαδικασίαςʼʼ, σίγουρα όμως δεν υπάρχουν λόγια που να μπορούν να αποδώσουν σωστά αυτό που ένιωσα όταν κράτησα το μωρό μου αγκαλιά!!!! Έκλαιγε ασταμάτητα και όταν τον ακούμπησαν στο στήθος μου σταμάτησε αμέσως!!! Δεν χόρταινα να τον κοιτάζω και δε μπορούσα να σταματήσω τα κλάματα.. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο για μένα εκτός από αυτόν...

Μετά το χειρουργείο με βγάλανε σε μια αίθουσα όπου είδα τον άντρα μου και τους δικούς μας και φέρανε πάλι το μπέμπη μας!!! Στη συνέχεια έμεινα σε ένα θάλαμο για μιάμιση ώρα όπου πέρασε ο γιατρός μου και η μαία να με δούνε και μετά πήγαμε στο δωμάτιο...

Θέλω να πω ότι οι πόνοι που σου δείχνουν ότι αρχίζει ο τοκετός δεν είναι τραγικοί.. Το λέω γιατί εγώ περίμενα τέτοιο... Σε μένα τουλάχιστον ήταν πόνοι τόσο ήπιοι που δεν έδωσα σημασία... Ο μεγάλος πόνος ήρθε 3 ώρες πριν γεννήσω...

Επίσης η επισκληρήδιος για μένα ήταν κάτι που ήθελα από την πρώτη στιγμή και δεν το μετάνιωσα ποτέ.. μου έδωσε την ευκαιρία να ζήσω αυτή την εμπειρία χωρίς να πονάω και παράλληλα να νιώθω τα πάντα!!!

Εύχομαι σε όλες τις μέλλουσες μανούλες με το καλό να έρθει στον κόσμο το μωράκι τους και με έναν πόνο, και στις ήδη μανούλες να χαίρονται τα αγγελούδια τους!!! Ευχαριστώ για το χρόνο σας!!! :p:p:p:p:p:p

[aasimak]

Να σου ζήσει το μωράκι σου gk_maria. Μακάρι να έχω να περιγράψω και εγώ μια τετοια εμπειρία σε λίγες μέρες.

[gk_maria]

Να σου ζήσει το μωράκι σου gk_maria. Μακάρι να έχω να περιγράψω και εγώ μια τετοια εμπειρία σε λίγες μέρες.

 

όλα θα πάνε καλά κοπέλα μου!!! πίστεψέ το μέσα σου και θα γίνει! από εμένα έχεις τις καλύτερες ευχές!! Με το καλόοοοο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[Αναστασια Μ]

καλε δακρυσα με την ιστορια σου, ν σου πω κ εγω αυτο περιμενω ν ακουσω τ κλάμα του και ν τον παρω αγκαλια .

 

Να σου ζησει κοπελα μου,τυχερο γερο και παντα ευτυχισμενο ν ειναι τ μωρακι σου

[gk_maria]

καλε δακρυσα με την ιστορια σου, ν σου πω κ εγω αυτο περιμενω ν ακουσω τ κλάμα του και ν τον παρω αγκαλια .

 

Να σου ζησει κοπελα μου,τυχερο γερο και παντα ευτυχισμενο ν ειναι τ μωρακι σου

 

Με το καλό να ακούσεις το κλάμα του και να μπεις να γράψεις τη δική σου ιστορία!!!! Να είσαι ήρεμη, χαρούμενη και να σκέφτεσαι μόνο θετικά!!! Να πιστέψεις μέσα σου πως όλα θα πανε καλά και θα γίνει!!!!! Αυτό μόνο έχω να σου πω!!!! Ευχαριστώ πολύ πολύ για τις υπέροχες ευχές!!!:p:p

[Σοφία_]

Κορίτσια θα σας πω και εγώ την ιστορία μου

στις 38+ εβδομάδες και ενώ το μωρό αναλογικά με το σώμα μου ήταν λίγο μεγάλο, και από επαρχία έτσι συμφωνήσαμε με το γιατρό μου να μου βάλει υπόθετο να μπω μέσα και να με ελέγχουν. Όντως πήγα το βράδυ, μου έβαλε το υπόθετο με ανέβασαν στο δωμάτιο και είχα λίγα πονάκια κατά τις 4:00 έσπασαν τα νερά (πολύ γέλιο, νόμιζα ότι κατουρήθηκα και στεναχωρήθηκα που λέρωσα τα σεντόνια, και μου είπαν οι άλλες κοπέλες από το δωμάτιο ότι είναι τα νερά πανέξυπνη ήμαουν αχχαχαχχα), με κατάβασαν κάτω έφαγα το χέρι της ζωής μου. Πήρα τηλέφωνο τον άντρα μου και ήρθε ήταν συνέχεια μέσα. Ο γιατρός μου ήταν ήδη εκεί γιατί εκείνο το βράδυ γέννησε και η γυναίκα του έτσι ήρθε με είδε και ξεκινήσαμε με τους πόνους και τις αναπνοές όπως μου είχε πει και η μαία (είχα κάνει μαθήματα να' ναι καλα).

Ο γιατρός μου είχε πει από μέρες ότι η όσφυση (δύο κόκαλα) δεν είχαν ανοίξει αλλά περιμέναμε και την ώρα της γέννας μήπως ανοίξουν αλλά τίποτα έτσι και ενώ είχα διαστολή σχεδόν 8 έκανα επισκληρίδιο (δεν ήθελα, ήθελα να το ζήσω έντονα), γιατί μου είπε ότι θα κουραστώ στην εξώθηση.

Αποκοιμήθηκα για κανα 20λεπτο και μετά έφτασε η ώρα του σπρωξήματος, έσπρωχνα για 15-20 λεπτά με επισκληρίδιο αλλά όχι σωστά, μετά έσπρωχνα μόνη μου για 2,5 ώρες να σημειώσω ότι ο άντρας μου ήταν συνέχεια μέσα μέχρι το τέλος (σε κάθε πόνο μου έτριβε τη μέση) και η μαία ήταν γλυκήτατη με βοηθούσε πολύ, έρχονταν και άλλες μαίες, η προϊσταμένη, ο γιατρός μου, ένας άλλος γιατρός και όλοι μου έλεγαν "έλα λίγο ακόμη βλέπουμε τα μαλλιά του" αλλά τίποτα. Εν ολίγοις συμπληρώνοντας τις 3 ώρες ο γιατρός μου έιπε "πάμε στο χειρουργείο, έχεις 3 πόνους επί 2 - 3 σπρωξιματα με βεντούζα αν δε βγει κάνουμε καισαρική". Μου κοπήκανε τα πόδια λέω μετά από τόσες ώρες πόνου και καισαρική? Όμως έπεσε πάνω μου με τον αγκώνα της η Προϊσταμένη μαία (τέλεια) και βγήκε ο μικρός!!!! Δε ξεχνώ ποτέ ότι φώναζαν περίπου 10 άτομα μέσα "ΕΛΑ ΕΛΑ ΣΟΦΙΑ ΒΓΑΙΝΕΙ" και μετά μόνο που δε χειροκροτούσαν...... και ο άντρας μου μέσα ΤΕΡΑΣ υπομονής.....

Να'ναι όλοι τους καλα!!!!!

Πάντως δεν άλλάζω αυτές τις στιγμές με τίποτα και αυτό που με έσωσε : Δεν ήξερα πολλά ούτε είχα διαβάσει για γέννες....νόμιζα ότι αυτό που ζούσα ήταν το συνηθισμένο...

 

ΥΓ.: Στους τελευταίους 5 πόνους φώναξα γιατί είχα εξαντληθεί, όλη την ώρα με ανάσες και σωστό σπρώξιμο....

[gk_maria]

Κορίτσια θα σας πω και εγώ την ιστορία μου

στις 38+ εβδομάδες και ενώ το μωρό αναλογικά με το σώμα μου ήταν λίγο μεγάλο, και από επαρχία έτσι συμφωνήσαμε με το γιατρό μου να μου βάλει υπόθετο να μπω μέσα και να με ελέγχουν. Όντως πήγα το βράδυ, μου έβαλε το υπόθετο με ανέβασαν στο δωμάτιο και είχα λίγα πονάκια κατά τις 4:00 έσπασαν τα νερά (πολύ γέλιο, νόμιζα ότι κατουρήθηκα και στεναχωρήθηκα που λέρωσα τα σεντόνια, και μου είπαν οι άλλες κοπέλες από το δωμάτιο ότι είναι τα νερά πανέξυπνη ήμαουν αχχαχαχχα), με κατάβασαν κάτω έφαγα το χέρι της ζωής μου. Πήρα τηλέφωνο τον άντρα μου και ήρθε ήταν συνέχεια μέσα. Ο γιατρός μου ήταν ήδη εκεί γιατί εκείνο το βράδυ γέννησε και η γυναίκα του έτσι ήρθε με είδε και ξεκινήσαμε με τους πόνους και τις αναπνοές όπως μου είχε πει και η μαία (είχα κάνει μαθήματα να' ναι καλα).

Ο γιατρός μου είχε πει από μέρες ότι η όσφυση (δύο κόκαλα) δεν είχαν ανοίξει αλλά περιμέναμε και την ώρα της γέννας μήπως ανοίξουν αλλά τίποτα έτσι και ενώ είχα διαστολή σχεδόν 8 έκανα επισκληρίδιο (δεν ήθελα, ήθελα να το ζήσω έντονα), γιατί μου είπε ότι θα κουραστώ στην εξώθηση.

Αποκοιμήθηκα για κανα 20λεπτο και μετά έφτασε η ώρα του σπρωξήματος, έσπρωχνα για 15-20 λεπτά με επισκληρίδιο αλλά όχι σωστά, μετά έσπρωχνα μόνη μου για 2,5 ώρες να σημειώσω ότι ο άντρας μου ήταν συνέχεια μέσα μέχρι το τέλος (σε κάθε πόνο μου έτριβε τη μέση) και η μαία ήταν γλυκήτατη με βοηθούσε πολύ, έρχονταν και άλλες μαίες, η προϊσταμένη, ο γιατρός μου, ένας άλλος γιατρός και όλοι μου έλεγαν "έλα λίγο ακόμη βλέπουμε τα μαλλιά του" αλλά τίποτα. Εν ολίγοις συμπληρώνοντας τις 3 ώρες ο γιατρός μου έιπε "πάμε στο χειρουργείο, έχεις 3 πόνους επί 2 - 3 σπρωξιματα με βεντούζα αν δε βγει κάνουμε καισαρική". Μου κοπήκανε τα πόδια λέω μετά από τόσες ώρες πόνου και καισαρική? Όμως έπεσε πάνω μου με τον αγκώνα της η Προϊσταμένη μαία (τέλεια) και βγήκε ο μικρός!!!! Δε ξεχνώ ποτέ ότι φώναζαν περίπου 10 άτομα μέσα "ΕΛΑ ΕΛΑ ΣΟΦΙΑ ΒΓΑΙΝΕΙ" και μετά μόνο που δε χειροκροτούσαν...... και ο άντρας μου μέσα ΤΕΡΑΣ υπομονής.....

Να'ναι όλοι τους καλα!!!!!

Πάντως δεν άλλάζω αυτές τις στιγμές με τίποτα και αυτό που με έσωσε : Δεν ήξερα πολλά ούτε είχα διαβάσει για γέννες....νόμιζα ότι αυτό που ζούσα ήταν το συνηθισμένο...

 

ΥΓ.: Στους τελευταίους 5 πόνους φώναξα γιατί είχα εξαντληθεί, όλη την ώρα με ανάσες και σωστό σπρώξιμο....

 

να σας ζήσει το μωράκι σας κοπέλα μου!!!! Να είναι γερό και τυχερό!!!! Πολύ ωραία η ιστορία σου και μπράβο που απέφυγες την καισαρική.. ακόμα θυμάμαι πόσο πονούσαν οι κοπέλες που ειμασταν στο ίδιο δωμάτιο με την καισαρική!!! Κάθε φορά που θα διαβάζεις μια ιστορία θα σκέφτεσαι κι εσύ τη δική σου οπως κι εγώ τώρα... Αξέχαστες στιγμές...

[[email protected]]

καλημέρα σε όλες έγω θα αναφέρω απλά ότι ήταν μαγική η εμπειρία μου στον τοκετό.Γέννησα τα χριστούγεννα ένα υγιέστατο κοριτσάκι 3250 στο λητώ και πήγαν όλα περίφημα.Είμαι τρισευτυχισμένη που την έχω αγκαλιά μου , είναι γερή και όλα τελείωσαν ομαλά.Ευχαριστώ πολύ τον γιατρό μου για όλα όσα έκανε ΄για μένα που ήταν δίπλα μου από την πρώτη στιγμή, το μαιευτήριο πολύ οικείο ,το προσωπικό , το κλίμα των χριστουγέννων επικρατούσε έντονα.Πάντως εύχομαι σε όλες σας καλή λευτεριά και να έχετε έναν τοκετό σαν τον δικό μου άνευ επιπλοκών .καλή χρονιά με υγεία και ελπίδα

[me tin niki]

Με το καλό σε όσες περιμένετε τα μπεμπάκια σας και σε όσες τα έχετε πάρει να σας ζήσουν.

Τα συναισθήματα μοιάζουν με όσες ιστορίες διάβασα.

Κι εγώ ήμουν 39+ εβδομάδων και περίμενα απο ώρα σε ώρα να ξεκινήσουμε. 2/5 βράδυ και ενώ ένιωθα πολύ "βαριά" έπεσα για ύπνο. Κατά τις 4 ένιωσα ένα οξύ πόνο που πετάχτηκα αλλά θεώρησα ότι κλωτσησε το μωρό. Σηκώθηκα και ένιωσα υγρό να κατρακυλάει...Κατάλαβα, σπάσαν τα νερά. Βάζω φωνή στον άντρα μου που κοιμόταν

- Τί είναι, μου λέει

για να μην τον τρομάξω του λέω

- Ροχαλίζεις....

Αφου ανασηκώθηκε λίγο του λέω "Ξερεις, σπάσαν τα νερά". Πετάχτηκε έντρομος (αν και γιατρός) και ενώ εγώ ήμουν απόλυτα ψύχραιμη εκείνος μου φώναζε "DON'T PANIC".

σημ. μαζί με τα νερά΄είχα κάτι πράσινα υγρά που ήταν το μηκώνιο (τα κακά του μωρου που τα βγάζει όταν ζοριστεί) )

Πήγαμε στο "ΓΑΙΑ" του Ερρικος Ντυναν κατά τις 5 και με πήραν για προετοιμασία. Η διαστολή μου ήταν μόνο 1. Με πήγαν στις οδύνες οπού ήρθε και ο άντρας μου. Είχα πονάκια αλλά η διαστολή μου στο 1. Πέρασαν 2-3 ώρες και η διαστολή ίδια. Μου έκαναν επισκληρίδιο και με έβαζαν σε διάφορες θέσεις στο πλάι για να βοηθηθεί η κατάσταση. Η ώρα είχε πάει 10 το πρωί και μεις μέσα στις οδύνες... γελάγαμε. Η γιατρός μου όμως είπε πως λόγω μηκωνίου έπρεπε να βγει γρήγορα το μωρό και πως θα πηγαίναμε για καισαρική αφου δεν μπορούσαμε να περιμένουμε.

Τότε άρχισα να έχω πιο έντονους πόνους (σαν περιόδου αλλά πιο δυνατούς). Η μαία που πραγματικά με βοήθησε πολύ με κοιτούσε δύσπιστα και μου έλεγε "Πονάς;;;;" Με εξετάζουν με το χέρι και ωωωωωω!!!!! διαστολή 10 μέσα σε 1 ώρα. "Αμ γι'αυτό πονούσε", είπε η μαία. Η ώρα είχε πάει 11 και αρχίσα να σπρώχνω σύμφωνα με τις οδηγίες. Το ζόρι κράτησε πολύ λίγο. Στα 3 σπρωξίματα ο μπέμπης άρχισε να βγαίνει και τρέχοντας με πηγαν στο χειρουργείο. Στα 3-4 σπρωξίματα είχε βγει και ο πόνος σαν μαγική εικόνα είχε χαθεί. Θυμάμαι που κοίταξα την ώρα που έβγαινε και είδα 2 ποδαράκια στον αέρα και μετά την γιατρό μου να τον κρατάει απο το πόδι και να μου λέει "Να ο γιός σου" .

Δεν μπορώ να περιγράψω τι ένιωσα. Κατι σαν δέος. Τον κοιτούσα στην αγκαλιά μου και δεν το πίστευα. Μετά όπως είπαν και τα άλλα κορίτσια για 1,5 ώρα με είχαν στην ανάνηψη και μετά στο δωμάτιο.

Ο πόνος της γέννας κράτησε τόσο λίγο και ήταν τόσο φυσικός που δεν τον θυμάμαι πια.

Η συμβουλή που θα δώσω σε όλες είναι να κινήστε όσο περισσότερο μπορείτε γιατί θα σας βοηθήσει πολύ στην γέννα. Εγω περπατούσα κάθε μέρα 1 ώρα και μέχρι το τελευταίο βράδυ έκανα κανονικά όλες τις δουλείες του σπιτιού.

 

Πολλά φιλιά και καλή λευτεριά σε όλες σας

[dimpap_4]

Με το καλό σε όσες περιμένετε τα μπεμπάκια σας και σε όσες τα έχετε πάρει να σας ζήσουν.

Τα συναισθήματα μοιάζουν με όσες ιστορίες διάβασα.

Κι εγώ ήμουν 39+ εβδομάδων και περίμενα απο ώρα σε ώρα να ξεκινήσουμε. 2/5 βράδυ και ενώ ένιωθα πολύ "βαριά" έπεσα για ύπνο. Κατά τις 4 ένιωσα ένα οξύ πόνο που πετάχτηκα αλλά θεώρησα ότι κλωτσησε το μωρό. Σηκώθηκα και ένιωσα υγρό να κατρακυλάει...Κατάλαβα, σπάσαν τα νερά. Βάζω φωνή στον άντρα μου που κοιμόταν

- Τί είναι, μου λέει

για να μην τον τρομάξω του λέω

- Ροχαλίζεις....

Αφου ανασηκώθηκε λίγο του λέω "Ξερεις, σπάσαν τα νερά". Πετάχτηκε έντρομος (αν και γιατρός) και ενώ εγώ ήμουν απόλυτα ψύχραιμη εκείνος μου φώναζε "DON'T PANIC".

σημ. μαζί με τα νερά΄είχα κάτι πράσινα υγρά που ήταν το μηκώνιο (τα κακά του μωρου που τα βγάζει όταν ζοριστεί) )

Πήγαμε στο "ΓΑΙΑ" του Ερρικος Ντυναν κατά τις 5 και με πήραν για προετοιμασία. Η διαστολή μου ήταν μόνο 1. Με πήγαν στις οδύνες οπού ήρθε και ο άντρας μου. Είχα πονάκια αλλά η διαστολή μου στο 1. Πέρασαν 2-3 ώρες και η διαστολή ίδια. Μου έκαναν επισκληρίδιο και με έβαζαν σε διάφορες θέσεις στο πλάι για να βοηθηθεί η κατάσταση. Η ώρα είχε πάει 10 το πρωί και μεις μέσα στις οδύνες... γελάγαμε. Η γιατρός μου όμως είπε πως λόγω μηκωνίου έπρεπε να βγει γρήγορα το μωρό και πως θα πηγαίναμε για καισαρική αφου δεν μπορούσαμε να περιμένουμε.

Τότε άρχισα να έχω πιο έντονους πόνους (σαν περιόδου αλλά πιο δυνατούς). Η μαία που πραγματικά με βοήθησε πολύ με κοιτούσε δύσπιστα και μου έλεγε "Πονάς;;;;" Με εξετάζουν με το χέρι και ωωωωωω!!!!! διαστολή 10 μέσα σε 1 ώρα. "Αμ γι'αυτό πονούσε", είπε η μαία. Η ώρα είχε πάει 11 και αρχίσα να σπρώχνω σύμφωνα με τις οδηγίες. Το ζόρι κράτησε πολύ λίγο. Στα 3 σπρωξίματα ο μπέμπης άρχισε να βγαίνει και τρέχοντας με πηγαν στο χειρουργείο. Στα 3-4 σπρωξίματα είχε βγει και ο πόνος σαν μαγική εικόνα είχε χαθεί. Θυμάμαι που κοίταξα την ώρα που έβγαινε και είδα 2 ποδαράκια στον αέρα και μετά την γιατρό μου να τον κρατάει απο το πόδι και να μου λέει "Να ο γιός σου" .

Δεν μπορώ να περιγράψω τι ένιωσα. Κατι σαν δέος. Τον κοιτούσα στην αγκαλιά μου και δεν το πίστευα. Μετά όπως είπαν και τα άλλα κορίτσια για 1,5 ώρα με είχαν στην ανάνηψη και μετά στο δωμάτιο.

Ο πόνος της γέννας κράτησε τόσο λίγο και ήταν τόσο φυσικός που δεν τον θυμάμαι πια.

Η συμβουλή που θα δώσω σε όλες είναι να κινήστε όσο περισσότερο μπορείτε γιατί θα σας βοηθήσει πολύ στην γέννα. Εγω περπατούσα κάθε μέρα 1 ώρα και μέχρι το τελευταίο βράδυ έκανα κανονικά όλες τις δουλείες του σπιτιού.

 

Πολλά φιλιά και καλή λευτεριά σε όλες σας

Να σας ζήσει κοπέλα μου και καλή χρονιά! Πολύ συγκινητική η περιγραφή σου και μας παρηγόρησες για τους πόνους

[xrisas2]

Με το καλό σε όσες περιμένετε τα μπεμπάκια σας και σε όσες τα έχετε πάρει να σας ζήσουν.

Τα συναισθήματα μοιάζουν με όσες ιστορίες διάβασα.

Κι εγώ ήμουν 39+ εβδομάδων και περίμενα απο ώρα σε ώρα να ξεκινήσουμε. 2/5 βράδυ και ενώ ένιωθα πολύ "βαριά" έπεσα για ύπνο. Κατά τις 4 ένιωσα ένα οξύ πόνο που πετάχτηκα αλλά θεώρησα ότι κλωτσησε το μωρό. Σηκώθηκα και ένιωσα υγρό να κατρακυλάει...Κατάλαβα, σπάσαν τα νερά. Βάζω φωνή στον άντρα μου που κοιμόταν

- Τί είναι, μου λέει

για να μην τον τρομάξω του λέω

- Ροχαλίζεις....

Αφου ανασηκώθηκε λίγο του λέω "Ξερεις, σπάσαν τα νερά". Πετάχτηκε έντρομος (αν και γιατρός) και ενώ εγώ ήμουν απόλυτα ψύχραιμη εκείνος μου φώναζε "DON'T PANIC".

σημ. μαζί με τα νερά΄είχα κάτι πράσινα υγρά που ήταν το μηκώνιο (τα κακά του μωρου που τα βγάζει όταν ζοριστεί) )

Πήγαμε στο "ΓΑΙΑ" του Ερρικος Ντυναν κατά τις 5 και με πήραν για προετοιμασία. Η διαστολή μου ήταν μόνο 1. Με πήγαν στις οδύνες οπού ήρθε και ο άντρας μου. Είχα πονάκια αλλά η διαστολή μου στο 1. Πέρασαν 2-3 ώρες και η διαστολή ίδια. Μου έκαναν επισκληρίδιο και με έβαζαν σε διάφορες θέσεις στο πλάι για να βοηθηθεί η κατάσταση. Η ώρα είχε πάει 10 το πρωί και μεις μέσα στις οδύνες... γελάγαμε. Η γιατρός μου όμως είπε πως λόγω μηκωνίου έπρεπε να βγει γρήγορα το μωρό και πως θα πηγαίναμε για καισαρική αφου δεν μπορούσαμε να περιμένουμε.

Τότε άρχισα να έχω πιο έντονους πόνους (σαν περιόδου αλλά πιο δυνατούς). Η μαία που πραγματικά με βοήθησε πολύ με κοιτούσε δύσπιστα και μου έλεγε "Πονάς;;;;" Με εξετάζουν με το χέρι και ωωωωωω!!!!! διαστολή 10 μέσα σε 1 ώρα. "Αμ γι'αυτό πονούσε", είπε η μαία. Η ώρα είχε πάει 11 και αρχίσα να σπρώχνω σύμφωνα με τις οδηγίες. Το ζόρι κράτησε πολύ λίγο. Στα 3 σπρωξίματα ο μπέμπης άρχισε να βγαίνει και τρέχοντας με πηγαν στο χειρουργείο. Στα 3-4 σπρωξίματα είχε βγει και ο πόνος σαν μαγική εικόνα είχε χαθεί. Θυμάμαι που κοίταξα την ώρα που έβγαινε και είδα 2 ποδαράκια στον αέρα και μετά την γιατρό μου να τον κρατάει απο το πόδι και να μου λέει "Να ο γιός σου" .

Δεν μπορώ να περιγράψω τι ένιωσα. Κατι σαν δέος. Τον κοιτούσα στην αγκαλιά μου και δεν το πίστευα. Μετά όπως είπαν και τα άλλα κορίτσια για 1,5 ώρα με είχαν στην ανάνηψη και μετά στο δωμάτιο.

Ο πόνος της γέννας κράτησε τόσο λίγο και ήταν τόσο φυσικός που δεν τον θυμάμαι πια.

Η συμβουλή που θα δώσω σε όλες είναι να κινήστε όσο περισσότερο μπορείτε γιατί θα σας βοηθήσει πολύ στην γέννα. Εγω περπατούσα κάθε μέρα 1 ώρα και μέχρι το τελευταίο βράδυ έκανα κανονικά όλες τις δουλείες του σπιτιού.

 

Πολλά φιλιά και καλή λευτεριά σε όλες σας

 

 

Ποσο πραγματικα μου αρεσει να διαβαζω τις ιστοριες και αλλων μαμαδων

Να σου ζησει κοπελα μου.Να συμπληρωσω ομως πως η επισκληρίδιος βοηθαει παρα πολυ στην διαστολη οπως με ενημερωσε ο δικος μου γιατρος γιατι χαλαρωνουμε και ετσι προχωραει πολυ γρηγορα οπως γραφεις και εσυ

[dimpap_4]

Να συμπληρωσω ομως πως η επισκληρίδιος βοηθαει παρα πολυ στην διαστολη οπως με ενημερωσε ο δικος μου γιατρος γιατι χαλαρωνουμε και ετσι προχωραει πολυ γρηγορα οπως γραφεις και εσυ

Εμάς βρε παιδιά στο 'Έλενα' μας λένε το αντίθετο. Ότι με την επισκληρίδιο είναι που επιβραδύνεται ο τοκετός..Τί να πιστέψω δε ξέρω!

[xrisas2]

Εμάς βρε παιδιά στο 'Έλενα' μας λένε το αντίθετο. Ότι με την επισκληρίδιο είναι που επιβραδύνεται ο τοκετός..Τί να πιστέψω δε ξέρω!

 

Με το καλο το μωρακι σου!!! Αμα διαβασεις και παραπανω που εχω γραψει την ιστορια μου θα δεις πως πηγα με διαστολη 2...(οχι τοκετου ομως γιατι την ειχα 1 βδομαδα το λιγοτερο...) Με ραντεβου. με τους ορους πηγε 2,5 η διαστολη μου εσπασε τα νερα με 2,5 διαστολη...μετα απο μιση ωρα εκανα την επισκληριοδιο δεν καταλαβα τιποτα..!!! και σε καποια φαση που ειχα διαστολη 7 και μου λεει ο γιατρος σε 45λεπτα θα εχουμε την τελεια διαστολη σε 3 λεπτα εγω ξεκινησα να σπρωχνω:D:D Εβγαινε το κεφαλακι της!!

Και μετα μας εξηγησε πως αυτο γινετε απο την επισκληριδιο που προχωραει τοσο ευκολα...! Τωρα πραγματικα και εγω το πιστευω εχοντας και τον τοκετο του γιου μου στο μυαλο μου που γεννησα στο Ελενα χωρις επισκληριδιο...Καμμια σχεση...Επισκληριδιος και παλι επισκληριδιος!!

[LOUCY]

εγω παλι, την ημερα που μου ειχε πει ο γιατρος μου σαν πιθανη ημερονηνια , ξεκινησαν ξημερωματα πονοι περιοδου εντονοι, ερχοταν καθε μιση ωρα, μετα καθε 1 ωρα, κ την επομενη μερα ακανονιστα, μου ειπε οτι δεν υπαρχει προοδος, περιμεναμε , αλλα τιποτα, τα ιδια, α και μπηκα με τεχνητους, στις 7.00 , κ στην διαστολη 3, μου λεει, θες η δεν θες επισκληρηδιο? τι να πω κ γω, θελω !!! ομως μου ειπε οτι θα παμε σιγα σιγα, να προσαρμοστει ολο το συστημα, κ καλα εκανε, κ γεννησα στισ 5 το απογευμα...μετα ειχα ενα τρεμουλο για καμμια ωρα απο την ενεση, κ ωομιζα οτι θα πεθανω!!! γελαγανε εκι μεσα ....η τρελη λεγανε. ολα καλα, συμμετειχα απολυτα στην γεννα, κ τωρα στο επομαενο σιγουρα θα ξανακανω.

[sofi@p]

Αποφάσισα να γράψω κι εγώ τις δικές μου ιστορίες τοκετού για να δείξω ότι το να γεννάς φυσιολογικά, χωρίς επισκληρίδιο, είναι ό,τι καλύτερο, ακόμη και για μια φοβιτσιάρα όπως είμαι εγώ....

 

 

Το 2008 γέννησα το γιο μου. Με έπιασαν οι πόνοι, πήγα στο μαιευτήριο και για να συντομεύει τη διαδικασία ο γιατρός μου έδωσε εντολή για ορό με τεχνητούς πόνους. Μέχρι τότε ένοιωθα πόνους υποφερτούς με μεσοδιαστήματα ανάπαυσης 5 λεπτών. Μόλις μπήκε ο ορός με τους τεχνητούς πόνους, οι πόνοι έγιναν πιό σκληροί και ασταμάτητοι, δε μπορούσα να πάρω ανάσα. Μου έκαναν επισκληρίδιο, αφού ο γιατρός έλεγε πως δεν υπάρχει λόγος να πονάει κανείς στον 21ο αιώνα.... Οι πόνοι βέβαια σταμάτησαν αλλά μετά από λίγο σταμάτησαν και οι συσπάσεις της μήτρας κι έπεσαν και οι παλμοί του μωρού στο 45!!!! Το μωρό μου κινδύνευε να πεθάνει κι ο γιατρός φώναζε να ετοιμάσουν το χειρουργείο για επείγουσα καισαρική. Εγώ κι ο άντρας μου είχαμε "παγώσει". Ευτυχώς οι παλμοί του μωρού ανέβηκαν κι έτσι ο γιατρός μου είπε να επιχειρήσουμε φυσιολογικό τοκετό, χρησιμοποιώντας εμβρυουλκό (βεντούζα). Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και το μωρό μου γεννήθηκε χωρίς κάποιο πρόβλημα.

Το 2010 έμεινα πάλι έγκυος με ΠΗΤ 1/6/2011, αλλά άλλαξα γιατρό και μαία. Σε αυτή τη μαία, μια εμπειρότατη κυρία 65 ετών, χρωστάω την πιό συγκλονιστική εμπειρία της ζωής μου. Από το πρώτο μας ραντεβού μου είπε ότι είναι κατά των παρεμβάσεων στη φύση κι ότι δεν πρέπει να φοβάμαι τους πόνους της γέννας γιατί είναι πολύ καλύτεροι από τους τεχνητούς πόνους. Μου εξήγησε ότι όσα έπαθα στην πρώτη γέννα οφείλονταν στην επισκληρίδιο (τα είχα διαβάσει κι εγώ αλλά έλεγα ότι θα είναι σπάνιες παρενέργειες κι ότι δε θα τύχουν σε μένα) και γενικά μου έδωσε πολύ κουράγιο λέγοντας ότι θα είναι συνεχώς μαζί μου. Έχοντας λοιπόν την κακή εμπειρία της πρώτης φοράς είπα πώς θα επιχειρήσω τον τοκετό χωρίς επισκληρίδιο κι όσο αντέξω. Τί στο καλό? Παλιά πώς γεννούσαν οι γυναίκες? Στις 26/5/2011, στις 8.00 πμ, πήγα στο μαιευτήριο για πρόκληση τοκετού γιατί το υπερηχογράφημα έδειχνε ότι το μωρό ήταν αρκετά μεγάλο. Η πρόκληση έγινε με φυσικό τρόπο, με αποκόλληση των υμένων, χωρίς να σπάσουν τα νερά. Έτσι ξεκίνησαν σιγά-σιγά οι πόνοι. Η μαία μου είπε να ντυθώ και να βγω στο προαύλιο να περπατάω και κάθε μία ώρα να πηγαίνω να ελέγχει την πορεία των συσπάσεων. Αυτό κράτησε μέχρι τις 13.00. Οι πόνοι πια είχαν δυναμώσει αρκετά κι ήταν με μεσοδιαστήματα του 5λεπτου. Τότε μου έσπασε τα νερά και μετά με έβαλε στο ντους κάτω από ζεστό νερό, όρθια με λυγισμένα γόνατα να ακουμπάω στο νιπτήρα, όποτε έρχονταν οι πόνοι, και να κάνω ανάσες. Είναι απίστευτο το πόσο βοηθάει το ζεστό νερό. Όταν πια η διαστολή είχε προχωρήσει, με πήγε περπατώντας (κι όχι με καροτσάκι) σε δωμάτιο, με ξάπλωσαν και με γύρισαν στο πλάι. Οι πόνοι είχαν δυναμώσει πάρα πολύ κι εγώ φοβόμουν για το πόσο θα κρατήσουν και μέχρι πού θα φτάσει ο πόνος. Η μαία μου είπε "κοριτσάκι μου, αυτοί είναι οι πιό δυνατοί πόνοι, 10 τέτοιους πόνους θα κάνεις και μετά θα πάμε για εξώθηση, ήδη έχεις περάσει τους 3, άλλοι 7 μας έμειναν". Τότε πήρα κουράγιο και σκέφτηκα..."αυτοί είναι οι πόνοι της γέννας??? τελικά είναι πολύ καλύτερα από ότι τους φανταζόμουν". Στο στάδιο των εξωθήσεων έσπρωξα 4 φορές και στις 14.05 κρατούσα την κορούλα μου στην αγκαλιά. Τη θήλασα μέσα στο επόμενο μισάωρο (απαγορεύεται στην επισκληρίδιο).

Κορίτσια μη φοβάστε το φυσιολογικό τοκετό. Πιο πολύ είναι ο φόβος του ότι θα πονέσουμε, παρά ο ίδιος ο πόνος. Και το λέω εγώ που είμαι η μεγαλύτερη φοβιτσιάρα του κόσμου...

Κυρία Πόπη, σας ευχαριστώ για όλα....

[Angie23]

Καλησπέρα και να σας ζήσουν τα παιδάκια σας και στις υπόλοιπες εγκυμονούσες μας εύχομαι με ένα πόνο…

 

Να σας κάνω μια ερώτηση προσπαθώ να διαλέξω που θέλω να γεννήσω και η αλήθεια είναι πως έχω καταλήξει στο νοσοκομείο που θα εφημερεύει ( Ιπποκράτειο η Παπανικολάου ) και με τον γιατρό που θα εφημερεύει…

Προς το παρόν με παρακολουθεί ιδιώτης…

Ο λόγος που θέλω να γεννήσω στον νοσοκομείο είναι γιατί από όλα αυτά που έχω ακούσει έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως τα νοσοκομεία σου παρέχουν καλύτερη ασφάλεια λόγο περισσότερων ειδικοτήτων καλύτερου εξοπλισμού κτλ…

Όσο για τον γιατρό που θα έχει εφημερία αυτό θα το ψάξω λίγο ακόμη δηλαδή τι ακριβώς γίνεται και αν είναι καλύτερο να διαλέξω κάποιον και να τον κρατήσω σε όλη την υπόλοιπη διάρκεια της εγκυμοσύνης και να γεννήσω με αυτόν η απλά να με ξεγεννήσει ο γιατρός που θα έχει εφημερία…

Θα ήθελα να μου πείτε όσες γεννήσατε σε δημόσιο νοσοκομείο που είχε εφημερία με τον γιατρό που είχε εφημερία πως ακριβώς λειτούργει η όλη διαδικασία… Χρειάζεται να κάνω κάτι από πριν εκτός από το να έχω όλες τις εξετάσεις που έχω κάνει μαζί μου???

Οι εμπειρίες σας ήταν καλές γενικά και από πιο νοσοκομείο ( Ιπποκράτειο η Παπαγεωργίου)

Όποια κοπέλα με πρόσφατη εμπειρία μπορεί να μου εξήγηση θα το εκτιμούσα ιδιαίτερα...

 

Σας ευχαριστώ κορίτσια…

[sisy]

Γράφω 1η φορά μόνο και μόνο για να κάνω κάποιες κοπέλες να σκεφτονται θετικά και να μην αγχώνονται........ Γέννησα πριν 3 μήνες φυσιολογικά, με επισκληρίδιο βέβαια, μέσα σε λιγότερο από 2 ώρες! Είχα μία τέλεια εγκυμοσύνη, έναν πολύ καλό γιατρό, ωστόσο επειδή φοβόμουν πολύ κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης δεν ήθελα να ακούω ιστορίες τοκετού......... Δεν ρώταγα, δεν ήξερα και δεν ήθελα να μάθω!!!!!!! Δεν έκανα μαθήματα ανώδυνου, γιατί δεν ήθελα να αγχωθώ....... Είχα αποφασίσει ότι, ότι είναι να συμβεί θα συμβεί............... Μέσα μου έλεγα τόσες γυναίκες έχουν γεννήσει..............

Και ναι....... τον 1ο πόνο τον ένοιωσα στις 13:00 το μεσημέρι .......... στις 15:00 την ίδια μέρα κρατούσα την κόρη μου αγκαλιά!!!!!!!!!!! Όλα έγιναν τόσο γρήγορα! Μισή ώρα πριν ήμουν στα μαγαζιά....... τι να πω ήμουν σίγουρα τυχερή! Εκείνη την μέρα δεν νομίζω να την ξεχάσω ποτέ...........

[EVAnet]

Με τον τρόπο που πολλές ερωτευμένες γυναίκες φαντάζονται το γάμο των ονείρων τους, εγώ από τη στιγμή που έμεινα έγκυος φανταζόμουν τον τοκετό των ονείρων μου. Ονειρευόμουν ότι δε θα αγχωθώ, θα σκέφτομαι όλες εκείνες τις γυναίκες που το έκαναν πριν από μένα και θα παίρνω θάρρος (εκεί κόλλαγα και το γνωστό με την "κουτσή Μαρία"). 100% αντίθετη στην ιδέα της καισαρικής ήμουν πεπεισμένη πως θα γεννήσω φυσιολογικά, όταν ο μικρός μου αποφάσιζε να έρθει κι όχι νωρίτερα και μάλιστα έβγαζα γλώσσα σε μαμάδοπεθερές ότι στο (δημόσιο) μαιευτήριο σκόπευα να φροντίζω εγώ το μωρό από την πρώτη στιγμή, ώστε να μάθω τα βασικά και να μη νιώθω ανασφάλεια με το μωρό στο σπίτι.

 

Το "κούνια που σε κούναγε" το ξέρετε, ε;

 

Λοιπόν, πράγματι περίμενα χαλαρά, με το γιατρό στο πλευρό μου, να μη μου έχει κάνει απολύτως καμία νύξη για πρόκληση, ίσα ίσα που μου έλεγε να μην εμφανιστώ στο νοσοκομείο πριν οι πόνοι είναι σταθερά ανά 5άλεπτο, για να μην ταλαιπωρηθώ.

Στις 40 εβδομάδες και 4 μέρες ξύπνησα και είδα βλένες και λίγο αίμα. Ο γιατρός με είχε προειδοποιήσει σχετικά, οπότε δεν ανησύχησα. Επικοινώνησα μαζί του και μου είπε να πάω στο νοσοκομείο, για να εκτιμήσουν εκεί την κατάσταση και να δούμε πώς θα εξελιχθεί το πράγμα.

 

Αφού έκανα μπάνιο, έφτιαξα μαλλιά κι έκοψα νύχια (τόσο άνετη ένιωθα), πήγαμε με τον άντρα μου στο νοσοκομείο. Εκεί μου είπαν πως είχα διαστολή 2 και 40% εξάλειψη τραχήλου. Ο γιατρός μου λοιπόν συνέστησε να κάνω εισαγωγή κι αν δεν είχα γεννήσει μόνη μου ως το άλλο πρωί θα βάζαμε ορό. Ήμουν τόσο βέβαιη ότι θα γεννήσω μες στο βράδυ, που συμφώνησα.

 

Όλη την υπόλοιπη μέρα και κατά τη διάρκεια της νύχτας είχα πονάκια περιόδου με συχνότητα 7-8 λεπτών. Το επόμενο πρωί, χαμογελαστή και αισιόδοξη φόρεσα το γνωστό, κομψό ρομπάκι και μπήκα στην αίθουσα τοκετού. Η διαστολή μου ήταν μόλις 3 και ο γιατρός αποφάσισε να μου σπάσει τα νερά αλλά να μη μου βάλει τεχνητούς πόνους ακόμα, για να δούμε πώς θα πάει. Αυτά στις 8 το πρωί.

 

Τρεις ώρες αργότερα ζήτησα επισκληρίδιο. Η αναισθησιολόγος το ρύθμισε έτσι ώστε να νιώθω τους πόνους, αλλά πιο ήπια. Το μεσημέρι ο γιατρός μου είπε πως το μωρό έχει μετωπική ή οπίσθια θέση (δε θυμάμαι καλά τον όρο). Το νόημα ήταν ότι κοιτούσε ανάποδα απ' ότι έπρεπε και είχε κολλήσει το κεφάλι του ψηλά στον τράχηλο. Εκεί μου είπε πως ίσως χρειαστεί καισαρική, αλλά του ζήτησα να προσπαθήσουμε για φυσιολογικό τοκετό.

 

Στις 3 το μεσημέρι ο γιατρός έχει εξαλείψει τον τράχηλο, νιώθω τους πόνους κανονικά γιατί είναι η μόνη ελπίδα να γυρίσει το μωρό και κάνω εξωθήσεις σε πλάγια θέση χωρίς αποτέλεσμα. Ένας καθηγητής πανεπιστημίου και ο ίδιος ο διευθυντής της μαιευτικής με εξετάζουν και συμφωνούν με το γιατρό μου πως είναι δύσκολα τα πράγματα, αλλά παίρνουμε την απόφαση να επιμείνουμε φυσιολογικά όσο μας παίρνει.

 

Στις 4.30 το απόγευμα, με τέλεια διαστολή, κάνω εξωθήσεις με 6 άτομα στο δωμάτιο, το γιατρό να πιέζει, τη μαία να με ενθαρρύνει, αλλά ο μικρός παραμένει ψηλα έχοντας πια οίδημα στο κεφαλάκι του από την πίεση, γεγονός που απέκλειε τη χρήση βεντούζας. Με ένα μείγμα απογοήτευσης και ανακούφισης ακούω το γιατρό μου να δίνει εντολή για καισαρική.

 

Στις 5 ακούω το κλάμα του μικρού και ξεσπάω κι εγώ. Νιώθω όλα τα τραβήγματα και ραψίματα (η καισαρική ήταν πλέον επείγουσα και ριψοκίνδυνη για τη μήτρα) αλλά αυτό που νιώθω πιο έντονα είναι η ματαίωση. Στο μυαλό μου υπάρχει μόνο η φράση "Δεν τα κατάφερα".

 

Τις επόμενες μέρες στο μαιευτήριο βλέπω τον άντρα μου (που νόμιζα πως δε θα μπορούσα να τον αγαπήσω περισσότερο αλλά έκανα λάθος) να πλένει, αλλάζει, σηκώνει το μωρό και να φροντίζει κι εμένα που προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου. Οι μαμαδοπεθερές, που τόσα είχαν ακούσει, ήταν εκεί ακούραστες και χαμογελαστές και το κυριότερο, ο μπέμπης μου, υγιής και ήρεμος, να θηλάζει απ' το στήθος μου και να παίρνει βάρος από την τρίτη μέρα.

 

Έχω σκεφτεί πολλές φορές τι θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό. Αν είχα περπατήσει περισσότερο τις τελευταίες μέρες, αν είχα αρνηθεί να μείνω στο νοσοκομείο και είχα επιστρέψει σπίτι, αν ο γιατρός δε μου είχε σπάσει τα νερά, αλλά περιμέναμε... Η λίστα είναι ατελείωτη. Ο άντρας μου λέει πως στο μυαλό του εγώ έκανα δύο τοκετούς, ένα φυσιολογικό κι ένα με καισαρική. Δεν το βλέπω ακριβώς έτσι κι ακόμα νιώθω λίγο απογοητευμένη, αλλά μετά κοιτάζω το μωρό μου και δε με νοιάζει τίποτα, μόνο που είναι καλά.

[manoulina]

Τις επόμενες μέρες στο μαιευτήριο βλέπω τον άντρα μου (που νόμιζα πως δε θα μπορούσα να τον αγαπήσω περισσότερο αλλά έκανα λάθος) να πλένει, αλλάζει, σηκώνει το μωρό και να φροντίζει κι εμένα που προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου. Οι μαμαδοπεθερές, που τόσα είχαν ακούσει, ήταν εκεί ακούραστες και χαμογελαστές και το κυριότερο, ο μπέμπης μου, υγιής και ήρεμος, να θηλάζει απ' το στήθος μου και να παίρνει βάρος από την τρίτη μέρα.

 

 

Όλο σου το μήνυμα ήταν πολύ συγκηνιτικό αλλά αυτή η παράγραφος ήταν άλλο πράγμα!

 

Να σου ζήσει το μωράκι σου!

[EVAnet]

Να σου ζήσει το μωράκι σου!

Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ!

[Silent]

Πολύ ωραία η ιστορία σου EVAnet!! Ειναι πολύ θετικό το ότι εχεις την αίσθηση ότι οι γιατροί και το νοσοκομείο εξάντλησαν τις πιθανότητες, δεν έχεις το ίδιο "μαράζι" της καισαρικής τωρα που εισαι πεπεισμενη ότι ήταν το καλύτερο για την υγεια του μωρού σου. Να σου ζήσει!!

 

Νομίζω ότι οι σκέψεις σου πριν τον τοκετό εκφράζουν την πλειοψηφία των γυναικών πριν την γέννα, ειδικά του πρώτου παιδιου! Ολες ετσι ονειρικα το έχουμε στο μυαλό μας!

[katerina17]

Έχω σκεφτεί πολλές φορές τι θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό. Αν είχα περπατήσει περισσότερο τις τελευταίες μέρες, αν είχα αρνηθεί να μείνω στο νοσοκομείο και είχα επιστρέψει σπίτι, αν ο γιατρός δε μου είχε σπάσει τα νερά, αλλά περιμέναμε... Η λίστα είναι ατελείωτη. Ο άντρας μου λέει πως στο μυαλό του εγώ έκανα δύο τοκετούς, ένα φυσιολογικό κι ένα με καισαρική. Δεν το βλέπω ακριβώς έτσι κι ακόμα νιώθω λίγο απογοητευμένη, αλλά μετά κοιτάζω το μωρό μου και δε με νοιάζει τίποτα, μόνο που είναι καλά.

 

Να σου ζήσει!

Κάτι ανάλογο πέρασα κι εγώ, ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι θα γεννήσω φυσιολογικά όπως άλλωστε και το πρώτο μου παιδάκι, τελικά μπήκαμε εσπευσμένα για καισαρική... Η μικρή είχε 4 περιτυλίξεις και αλλοιώσεις παλμών και έτσι δεν μπορούσαμε να το ρισκάρουμε, παρόλο που η γιατρός μου περίμενε 6 ώρες. Μόλις με πήγανε λοιπόν στο δωμάτιό μου, και ενώ προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί, έρχεται η γιατρός μου και με ενημερώνει ότι το μωρό μου έχει κάποιο πρόβλημα για το οποίο θα χειρουργηθεί ενός έτους. ΣΟΚ!

Τώρα, 4 μήνες μετά, ευχαριστώ το Θεό που το πρόβλημά μας αντιμετωπίζεται και προσμένω την ώρα που όλο αυτό θα είναι απλώς μια ανάμνηση!

Να χαίρεσαι το παιδάκι σου, είναι γερό και αυτό μόνο μετράει!

[EVAnet]

Ειναι πολύ θετικό το ότι εχεις την αίσθηση ότι οι γιατροί και το νοσοκομείο εξάντλησαν τις πιθανότητες, δεν έχεις το ίδιο "μαράζι" της καισαρικής τωρα που εισαι πεπεισμενη ότι ήταν το καλύτερο για την υγεια του μωρού σου.

Η αλήθεια είναι πως είναι ανακουφιστική η αίσθηση πως ο γιατρός έκανε ό,τι μπορούσε και δε με "βόλεψε" απλά στο πρόγραμμά του.

 

Μόλις με πήγανε λοιπόν στο δωμάτιό μου, και ενώ προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί, έρχεται η γιατρός μου και με ενημερώνει ότι το μωρό μου έχει κάποιο πρόβλημα για το οποίο θα χειρουργηθεί ενός έτους. ΣΟΚ! Τώρα, 4 μήνες μετά, ευχαριστώ το Θεό που το πρόβλημά μας αντιμετωπίζεται και προσμένω την ώρα που όλο αυτό θα είναι απλώς μια ανάμνηση!

Εύχομαι περαστικά στο μωράκι σου και πολλή δύναμη στην οικογένειά σου, μέχρι να ξεπεραστεί το όποιο πρόβλημα υγείας του παιδιού. Έχεις δίκιο, από τη στιγμή που κάτι τόσο σημαντικό αντιμετωπίζεται, τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες.

[Perifanos pateras]

Εμεις γεννησαμε, στις 3 Ιουλιου 2011, με καισαρικη! Πηγαμε στην κλινικη απο το βραδυ της 2 Ιουλιου, κοντα στα μεσανυχτα. Καναμε την προετοιμασια μας, συμπληρωσαμε ολα τα απαραιτητα εγγραφα. Κατα τις 3 το πρωι μας βαλανε στο δωματιο μας. η γυναικα μου κοιμηθηκε λιγο, εγω λιγοτερο! 9 και 30 το πρωι μπηκαμε για την καισαρικη. Για 10 βασανιστικα λεπτα περιμενα απο εξω, μετα με βαλανε μεσα, αφου φορεσα την μπλε φορμιτσα! Ημουνα στον πλευρο της γυναικας μου, οσο ο γιατρος και τα υπολοιπα μελη της ομαδας κανανε την δουλεια τους.

 

Απιστευτες στιγμες, η γυναικα μου να τρεμει σαν το ψαρι απο το αγχος. Της δωσανε και 2η δοση αναισθησιας. εγω να ειμαι αγχωμενος για την γυναικα μου αλλα και κατενθουσιασμενος για την κορη. Εκανα αστεια με την γυναικα μου και τον γιατρο. Περιπου 20 λεπτακια αργοτερα. 10 και 03 το πρωι. Με μια κινηση ο γιατρος μας εμφανισε την Φριντα. Η νοσοκομα την ξεπλυνε λιγακι και κατευθειαν την βαλανε στην αγκαλια της Χριστινας! 3.3 κιλα κοριτσαρος! την ακουμπησα και κοντεψα να παθω σοκ! Τρελες στιγμες ευτυχιας! Βγαλαμε 2 - 3 φοτο εκεινη την στιγμη και μετα πηρανε την μικρη κατω να την πλυνουνε και να κοψουμε τον ομφαλιο. Αφησα την γυναικα μου στις φροντιδες των γιατρων και κατεβηκα να κοψω τον ομφαλιο και να καθυσηχασω τους παπουδες!

 

Δεν ειχαμε αποφασισει αν θα γεννησουμε φυσιολογικα ή με καισαρικη μεχρι τον ογδοο μηνα. Πηραμε την αποφαση τον Ιουνιο για 2 λογους. 1ος. Ηθελα να ειμαι με την γυναικα μου και την κορη μου εκεινη την στιγμη. Κυριακη ειναι η μονη μερα που δεν δουλευω οποτε η καισαρικη μας εδωσε την δυνατοτητα να επιλεξουμε το ποτε. 2ον. και εγω και η γυναικα μου αγχωνομαστε ευκολα, θα γεννουσαμε πριν την ωρα μας αν ειμασταν με το αγχος ολη την ωρα, "τωρα? τι πονος ηταν αυτος? κτλ".