Τοκετός: Πείτε την δική σας ιστορία/ιστορίες!

[mariori]

Στην 37 εβδομάδα η γιατρός που με παρακολουθούσε διαπιστώνει στην εξέταση ότι έχω διαστολή 2 και μαλακό τράχηλο. Μου λέει ότι περιμένουμε ανά πάσα στιγμή να γεννήσω. Αγχώθηκα λιγάκι γιατί ήθελα να συμπληρώσω τις 38 εβδομάδες και γιʼ αυτό μείωσα λιγάκι το περπάτημα. Ο καιρός άλλωστε δεν το ευνοούσε.

 

Μια εβδομάδα μετά μόλις συμπλήρωσα τις 38 εβδομάδες, μετά από την εξέταση η γιατρός μου είπε ότι έχω διαστολή 3 και μαλακό τράχηλο, ότι επίσης περιμένουμε ανά πάσα στιγμή να γεννήσω και να είμαστε σε ετοιμότητα γιατί θα γίνει γρήγορα. Πάλι αγχωθήκαμε εμείς αν θα προλάβουμε να πάμε μέχρι το μαιευτήριο. Μου είπε η γιατρός ότι αν με ξεγεννούσε η ίδια (την είχα ήδη ενημερώσει ότι θα πάω στην εφημερία δημόσιου νοσοκομείου για να γεννήσω) θα με έβαζε με πρόκληση για να μην έχουμε αυτό το άγχος. Εγώ δεν θα ήμουν σύμφωνη με κάτι τέτοιο, γιατί γενικά ήθελα και θέλω τα πράγματα να γίνουν φυσικά. Αυτό το άγχος της αναμονής άλλωστε είχε μια ευχάριστη διάσταση. Έλεγα στο άντρα μου να θυμηθεί πώς γεννήθηκε η πρώτη μας κόρη για να την πιάσει μην πέσει, αν δεν προλάβουμε να πάμε στο νοσοκομείο.

 

Στις επόμενες μέρες ξεκίνησα δυναμικό περπάτημα, πήγαινα στις κούνιες με την μεγάλη μου κόρη, πήγαμε λαϊκή, σούπερμάρκετ, για ψώνια, δουλειές στο σπίτι και γενικά ήμουν υπερκινητική.

 

Ώσπου στην 38+5 εβδομάδα αφού κοιμήθηκα το βράδυ αγκαλίτσα με την μεγάλη μου κόρη, ξύπνησα στις 3 το πρωί για τουαλέτα, όπου διαπίστωσα ότι το παντελόνι μου ήταν βρεγμένο. Ήταν λίγα τα νερά, δεν είχα άλλη διαρροή στην τουαλέτα και θεώρησα ότι μάλλον είχα κατουρηθεί στον ύπνο μου χωρίς να το πάρω χαμπάρι. Οπότε πήγα και ξάπλωσα στο κρεβάτι με τον άντρα μου. Αλλά είχα λίγο άγχος και δεν μπορούσα να κοιμηθώ και ξανασηκώθηκα στις 4 για τουλέτα (πολλή τουαλέτα ρε παιδί μου τις τελευταίες μέρες!). Τότε είδα ότι ξαναήμουν βρεγμένη οπότε την ψιλιάστηκα τη δουλειά. Τα υγρά στο εσλωρουχο είχαν μια ελαφριά ροζ απόχρωση και επίσης την τελευταία ώρα ένιωθα και κάτι πονάκια ανά 20 λεπτά περίπου. Οπότε ξύπνησε κι άντρας μου και στις 5 φτάσαμε στο μαιευτήριο με πόνους ανά 5λεπτο (που είχαν αρχίσει να γίνονται κάπως πιο δυνατοί). Ευτυχώς ήταν νωρίς το πρωί και δεν είχαν αρχίσει τα προγραμματισμένα ραντεβού, οπότε ήταν πολύ ήσυχο το περιβάλλον, οι μαίες χαλαρές, ο εφημερεύων ειδικευόμενος είχε όλο το χρόνο του για μένα.

 

Με το που έφτασα λοιπόν με εξέτασε η μαία της βάρδιας, είδε (με το μπλε χαρτάκι) ότι μου είχαν σπάσει τα νερά, μου πήρε το ιστορικό. Με ρώτησε αν έχω δικό μου γιατρό και της είπα ότι θα γεννήσω με τον εφημερεύοντα, ρώτησα ποιοι γιατροί εφημέρευαν και μου είπε.

 

Με ανέλαβε ένας ειδικευόμενος γιατρός, από τους γιατρούς δεν είδα κανέναν, μόνο αφότου γέννησα. Ήμουν εύκολη περίπτωση μιας και πήγα με σπασμένα νερά, διαστολή 5-6 και πόνους ανά 5 λεπτά, οπότε φαντάζομαι ότι δεν θεωρήθηκε ότι χρειαζόταν να έρθει κάποιος από τους γιατρούς (τους παλιούς). Προσωπικά δεν είχα κανένα πρόβλημα να γεννήσω με τον ειδικευόμενο και όχι με κάποιον από τους πιο μεγάλους γιατρούς.

 

Ο ειδικευόμενος μου είπε ότι είχα κιρσούς στον κόλπο, κάτι που δεν το είχε δει η ιδιώτης γιατρός που με παρακολουθούσε και οίδημα (πρήξιμο) κάτι που το είχα προσέξει κι εγώ αλλά δεν το είχα αναφέρει στην γιατρό που με παρακολουθούσε, μιας και το θεωρούσα ότι είναι φυσιολογικό και δεν έχρηζε προσοχής.

 

Γέννησα πολύ γρήγορα και εύκολα στις 7:30 το πρωί, ο μπέμπης βγήκε με πολύ λίγα σπρωξίματα. Ήταν εκτός και από τον ειδικευόμενο και 3 μαίες. Μόλις βγήκε ο μπέμπης ο ειδικευόμενος τον έβαλε πρώτα πάνω μου και μετά τον πήρε μια μαία για να τον σκουπίσει. Ο άντρας μου ήταν παρών σε όλη τη διαδικασία και μας έβγαλε και φωτογραφίες. Αφού τον σκούπισε η μαία μου τον έδωσε και τον κράτησα αγκαλιά. Ο μπέμπης ήταν ομορφούλης και ροδοκόκκινος και κούρνιασε ήσυχος στην αγκαλιά μου.

 

Μετά την έξοδο του μπέμπη πέρασε ένας από τους εφημερεύοντες γιατρούς και ρώτησε τον ειδικευόμενο αν όλα είναι εντάξει, του είπε ότι είναι οκ και ξαναέφυγε. Στη συνέχεια μάζεψαν τα βλαστοκύτταρα, βγήκε και ο πλακούντας και ήταν έτοιμος να με ράψει, όταν τον ανησύχησε μια αιμορραγία που δεν σταματούσε. Επίσης είδε ότι η μήτρα δεν μάζευε όπως έπρεπε και έστειλε να φωνάξουν τον γιατρό να έρθει.

 

Ήρθε λοιπόν ο γιατρός και παλεύανε να σταματήσουν την αιμορραγία. Ο ειδικευόμενος έστειλε να φέρουν αίμα στην περίπτωση που χρειαζόμουν μετάγγιση γιατί του είπα ότι είχα αιματοκρίτη 31 στην τελευταία εξέταση που είχα κάνει 1-2 μήνες πριν. Αντιμετωπίστηκε με τα φάρμακα η ατονία μήτρας που μου είπαν ότι έπαθα (το οποίο θεωρείται πολύ σοβαρό), αλλά για μια ώρα ελέγχαν αν σταματούσε η αιμορραγία και ταλαιπωρήθηκα αρκετά. Δεν πρέπει όμως να έχασα και πολύ αίμα γιατί την άλλη μέρα που ήρθε ο ειδικευόμενος και μου πήρε αίμα μου μέτρησε τον αιματοκρίτη 29, που ήταν πολύ καλός. Δεν χρειάστηκε και δεν μου έκαναν μετάγγιση τελικά. Τα ράμματα τα έκανε ο μεγάλος γιατρός. Εντωμεταξύ ο άντρας μου είχε φύγει για να πάει τα βλαστοκύτταρα στη δημόσια τράπεζα.

 

Φοβήθηκα αρκετά, αλλά ένιωθα πολύ μεγαλύτερη ασφάλεια από ότι αν γεννούσα είτε με την ιδιώτη γιατρό που με παρακολουθούσε, είτε με τη γιατρό που γέννησα την μεγαλύτερη κόρη μου. Και νομίζω ότι ήταν πολύ καλύτερα που έτυχε αυτό και ήμουν σε δημόσιο νοσοκομείο. Η γέννα πήγε μια χαρά και όταν παρουσιάστηκε το πρόβλημα, ο ειδικευόμενος το εντόπισε, ο μεγάλος γιατρός ήταν stand-by και ήρθε και αντιμετωπίστηκε το πρόβλημα. Από όσο γνωρίζω και μετά από το σχετικό γκουγκλάρισμα είδα ότι η ατονία μήτρας είναι τυχαίο γεγονός και συμβαίνει σε ένα μικρό ποσοστό. Ο ειδικευόμενος μου είπε ότι μπορεί να σχετίζεται η αιμορραγία με το ότι η περιοχή ήταν πολύ αιματωμένη, κάτι που φαινόταν από τους κιρσούς και το πρήξιμο. Πάντως αυτά που έγιναν με έκαναν να φοβάμαι μια γέννα στο σπίτι, που την έβλεπα με πολλή άνεση προηγουμένως.

 

Από τις 8:30 μέχρι τις 10:30 ήμουν στην ανάνηψη. Άκουγα πολύ κόσμο που πηγαινοερχόντουσαν, τις κοπέλες από τα διπλανά δωμάτια και γενικά αρκετή φασαρία, καθώς είχε πολλές γέννες.

 

Μετά την ανάνηψη με πήγαν στο δωμάτιο του 5ου ορόφου του Έλενα, που είχε ζητήσει ο άντρας μου. Σε κανένα μισάωρο έφεραν και τον μπέμπη. Τον βάλαμε στο στήθος και άρχισε αμέσως να πιπιλάει. Το πρώτο βράδυ το ξενυχτήσαμε όπως περίμενα άλλωστε με τον μπέμπη μόνιμα στο στήθος.

 

Είδαμε και πάθαμε για να φύγουμε μετά από 3 διανυκτερεύσεις. Όλοι προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι πρέπει να μείνουμε και 4η για το καλό του παιδιού κλπ. Μέχρι που μας είπαν ότι το παιδί έχασε βάρος και πρέπει να μείνει, επειδή έχασε τη δεύτερη μέρα 200 γραμμάρια, λες και μιλάγαν σε πρωτάρηδες, αφού είναι ευρέως γνωστό ότι όλα τα παιδιά χάνουν βάρος. Κι αυτό γιατί πέφταμε σε Σαββατοκύριακο και το λογιστήριο ήταν κλειστό κι έπρεπε από την Παρασκευή να ληφθεί η απόφαση για το πότε θα βγούμε. (Σημείωση ότι ενώ στην απόφαση που καθορίζονται οι τιμές για τοκετό κλπ αναφέρει για φυσιολογικό τοκετό 3 διανυκτερεύσεις, το Έλενα δεν το έχει υιοθετήσει και κρατάει τις λεχώνες 4 βραδιές.) Είχα και τη μπουμπού μου στο σπίτι και μου είχε λείψει τρελά. Σε συνδυασμό δε με τις ορμόνες της λοχείας είχα φτάσει να βάλω τα κλάμματα γιατί ήθελα να φύγω.

 

Τέλος πάντων από την τρίτη μέρα ο μπέμπης ξεκίνησε να παίρνει πολύ καλό βάρος (50 γραμμάρια την ημέρα) και μιας και είχα γεννήσει πρωί, πήραν από τον μπέμπη αίμα για τις εξετάσεις που κάνουν στα μωρά και μετά πήραμε το οκ από την παιδίατρο και φύγαμε.

[babycare]

Εμεις γεννησαμε, στις 3 Ιουλιου 2011, με καισαρικη! Πηγαμε στην κλινικη απο το βραδυ της 2 Ιουλιου, κοντα στα μεσανυχτα. Καναμε την προετοιμασια μας, συμπληρωσαμε ολα τα απαραιτητα εγγραφα. Κατα τις 3 το πρωι μας βαλανε στο δωματιο μας. η γυναικα μου κοιμηθηκε λιγο, εγω λιγοτερο! 9 και 30 το πρωι μπηκαμε για την καισαρικη. Για 10 βασανιστικα λεπτα περιμενα απο εξω, μετα με βαλανε μεσα, αφου φορεσα την μπλε φορμιτσα! Ημουνα στον πλευρο της γυναικας μου, οσο ο γιατρος και τα υπολοιπα μελη της ομαδας κανανε την δουλεια τους.

 

Απιστευτες στιγμες, η γυναικα μου να τρεμει σαν το ψαρι απο το αγχος. Της δωσανε και 2η δοση αναισθησιας. εγω να ειμαι αγχωμενος για την γυναικα μου αλλα και κατενθουσιασμενος για την κορη. Εκανα αστεια με την γυναικα μου και τον γιατρο. Περιπου 20 λεπτακια αργοτερα. 10 και 03 το πρωι. Με μια κινηση ο γιατρος μας εμφανισε την Φριντα. Η νοσοκομα την ξεπλυνε λιγακι και κατευθειαν την βαλανε στην αγκαλια της Χριστινας! 3.3 κιλα κοριτσαρος! την ακουμπησα και κοντεψα να παθω σοκ! Τρελες στιγμες ευτυχιας! Βγαλαμε 2 - 3 φοτο εκεινη την στιγμη και μετα πηρανε την μικρη κατω να την πλυνουνε και να κοψουμε τον ομφαλιο. Αφησα την γυναικα μου στις φροντιδες των γιατρων και κατεβηκα να κοψω τον ομφαλιο και να καθυσηχασω τους παπουδες!

 

Δεν ειχαμε αποφασισει αν θα γεννησουμε φυσιολογικα ή με καισαρικη μεχρι τον ογδοο μηνα. Πηραμε την αποφαση τον Ιουνιο για 2 λογους. 1ος. Ηθελα να ειμαι με την γυναικα μου και την κορη μου εκεινη την στιγμη. Κυριακη ειναι η μονη μερα που δεν δουλευω οποτε η καισαρικη μας εδωσε την δυνατοτητα να επιλεξουμε το ποτε. 2ον. και εγω και η γυναικα μου αγχωνομαστε ευκολα, θα γεννουσαμε πριν την ωρα μας αν ειμασταν με το αγχος ολη την ωρα, "τωρα? τι πονος ηταν αυτος? κτλ".

 

Να σας ζησει! Θελω να σε ρωτησω πως σου επετρεψαν να εισαι παρων κατα τη διαρκεια της καισαρικης.Εισαι γιατρος ο ιδιος? Υποθετω οτι γεννησατε σε ιδιωτικο μαιευτηριο αλλα δυστυχως απ'οσο γνωριζω στις καισαρικες δεν επιτρεπουν συνοδο.

[menia21]

Να πω κι εγώ την ιστορία μου! Ηταν βράδυ Παρασκευής 27/01/2012, μόλις είχα μπει στην 38η βδομάδα, όταν με έπιασαν κάτι παράξενοι πόνοι ανά 15 λεπτά περίπου. Ενιωθα πολύ άβολα και κατά τις 3 τα ξημερώματα Σαββάτου αποφάσισα να πάρω τον γιατρό μου να του το πω. Ο γιατρός μου είπε ότι αν οι πόνοι γίνουν ανά 5λεπτο να τον πάρω τηλέφωνο και να τρέξω στο εφημερείο του ΕΛΕΝΑ. Οι πόνοι συνεχίστηκαν όλο το βράδυ και το πρωί με βρήκε να είμαι χάλια, άυπνη. Ξαναπαιρνω τον γιατρό και μου λέει να πάω στο εφημερείο για εξέταση. Ετσι κι έγινε. Ετοίμασα βαλίτσες για παν ενδεχόμενο και πήγα. Με εξέτασαν από κάτω, έκανα υπέρηχο, διαστολή μηδέν. Είναι συσπάσεις Braxton - Hicks, μου είπαν. Ηρθε κι ο γιατρός μου, με εξέτασε, τα ίδια. Επιστρέφω σπίτι. Ολο το Σάββατο να έχω πόνους ανά 10-15 λεπτά. Το ίδιο και την Κυριακή. Ημουν άυπνη από το βράδυ της Παρασκευής, ήμουν σαν ζόμπι. Αυτό δεν ήταν και πολύ φυσιολογικό. Τη Δευτέρα να συνεχίσουν αυτοί οι καταραμένοι πόνοι, αυτό ήταν, δεν την πάλευα άλλο. Ξαναπαίρνω τον γιατρό μου και του λέω ότι έχω εξαντληθεί, οι πόνοι είναι τακτικοί αλλά όχι ανά 5λεπτο. "Ξαναπήγαινε στο εφημερείο μπας κι έχεις κάνει καμιά διαστολή" μου λέει. Απόγευμα Δευτέρας πάω, σερνόμουν από την αϋπνία και την ταλαιπωρία. Είχα 2 διαστολή, μου έκανε εισαγωγή και τώρα περιμέναμε να κάνω μεγαλύτερη διαστολή. Το βράδυ ο γιατρός με επισκέφθηκε στο μονόκλινο του 6ου ορόφου, ακόμα είχα 2 διαστολή. Προχωρούσαμε πολύ αργά και οι πόνοι δεν έλεγαν να φύγουν. Είχα μπουχτίσει πραγματικά. Ημουν για τέταρτη νύχτα άυπνη, πόσο μπορούσα να αντέξω ακόμα? Οπως φαίνεται, ο οργανισμός της γυναίκας είναι Duracell, δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς. Πολύ αργά το βράδυ ο γυναικολόγος μου με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι το πρωί θα γεννούσαμε με ορό. Αγχώθηκα. Το βράδυ πέρασε πολύ γρήγορα

Ημερα Τρίτη, 31/01/2012. Ηρθε ο νοσοκόμος στις 8 το πρωί και μου έδωσε την πράσινη ρόμπα. Εγώ εκείνη τη φάση πραγματικά πονούσα πολύ, είχα έντονες συσπάσεις και δεν μπορούσα να ανέβω στο φορείο. Ο άνθρωπος περίμενε υπομονετικά να ηρεμήσω και με βοήθησε. Ο άντρας μου ακολούθησε από πίσω. Το άγχος είχε φύγει, είχα μπουχτίσει τόσο από τον πόνο που το μόνο που ήθελα ήταν να τελειώνουμε.

Μπαίνουμε στις αίθουσες τοκετών, προσπερνάμε κατι δωματιάκια με άλλες κοπέλες που γεννούσαν και ούρλιαζαν από τον πόνο. "Ωχ Θεούλη μου, τι με περιμένει?" αναρωτήθηκα. Με έβαλαν σε ένα μικρό δωμάτιο, ήρθε κι ο γιατρός, οι μαίες, οι φοιτητριούλες μαιευτικής και άρχισε η διαδικασία. Είχα ιδρώσει από τον πόνο, έξω χιόνιζε και εγώ ζητούσα να ανοίξουν το παράθυρο για να δροσιστώ! Οι φοιτητριούλες μου κάνανε παρέα, κάναμε χαβαλέ και ξεχνιόμουν. Ηρθε η αναισθησιολόγος να μου κάνει επισκληρίδιο, μου βάλανε και ορό για να αυξήθουν οι συσπάσεις και να μεγαλώσει η διαστολή, μου σπάσανε τα νερά. Ο μπέμπης ήταν μεν με το κεφάλι κάτω, αλλά όχι στη σωστή θέση. Με γυρνάγανε πότε από τη μια μεριά και πότε από την άλλη, μπας και ο πιτσιρίκος έρθει στη σωστή θέση. Είχε πλάκα! Ο γιατρός μου έλεγε ότι θα μπορούσα να έχω γεννήσει πολύ νωρίτερα αν ο μικρός ήταν στη σωστή θέση.

Το παλεύανε αρκετή ώρα, ώσπου ξαφνικά, ενώ με κοίταζε από κάτω, βάζει τις φωνές "Παιδιά είμαστε έτοιμοι! Σπρώξε δυνατά!"

Ερχονται οι φοιτητριούλες να δουν το θέαμα, ήρθε κι ο διευθυντής του ο Βερύκιος, ήρθαν και μαίες, γέμισε το δωμάτιο! Βασικά δεν νομίζω να με έπιασε η επισκληρίδιος. Οταν μου έλεγε "Σπρώξε!" ένιωθα φοβερό πόνο από κατω, σαν κάτι να έχει "φρακάρει" ανάμεσα στα πόδια μου! Οι μαίες μου έλεγαν πώς να σπρώξω και πώς να αναπνεύσω, εγώ να νιώθω ότι θα μου βγουν τα σωθικά από το σπρώξιμο! Και ξαφνικά με μεταφέρουν σε μια άλλη αίθουσα, ώπου υπήρχαν τα σύνεργα για ράψιμο, για πλύσιμο, ο μικρός ήταν έτοιμος να βγει! Ενιωσα ένα "μπλουπ" και μετά έπεσα σε νιρβάνα... Η ώρα ήταν 12.50! Το βάρος έφυγε, ένιωθα αγαλλίαση, τόση αγαλλίαση που δεν θυμάμαι αν μου δώσανε το μωρό να το δω... Θυμάμαι μόνο ότι οι μαίες και οι φοιτητριούλες με αγκάλιαζαν και μου λέγανε "Συγχαρητήρια, είναι ένα κουκλάκι κλπ κλπ". Θυμάμαι μόνο ένα πλασματάκι που είχε μπλε ομφάλιο λώρο και αίματα. Θυμάμαι τα σχόλια και τις συζητήσεις μεταξύ των γιατρών περί "ραψίματος και κεντήματος":mrgreen:! Ο μικρός γεννήθηκε περίπου 2.800 γρ. με διπλή περιτύλιξη του λώρου. Ο γιατρός είπε ότι, αν το παιδί ήταν μεγαλύτερο θα είχαμε πρόβλημε στο να γεννηθεί φυσιολογικά.

Η επισκληρίδιος σίγουρα δεν με είχε πιάσει πάντως. Με ρωτάγανε αν νιώθω τα πόδια μου κι εγώ απαντούσα ότι ήμουν έτοιμη να τρέξω! Πήραν το μωρό για να το πλύνουν και με ανέβασαν στο δωμάτιο. Οταν μου τον φέρανε τον κοίταζα με περιέργεια. Αν μη τι άλλο, η γέννηση ενός πλάσματος, είτε είναι άνθρωπος είτε ζώο είναι ένα θαύμα... Το μωράκι μου ήταν σκέτη φράπα, προσωπάκι πεντακάθαρο και λαμπερό! Λες και δεν είχε ταλαιπωρηθεί καθόλου!

Μέχρι την Παρασκευή που φύγαμε για το σπίτι, έχω να το λέω, ένιωθα ότι ήμουν σε ξενοδοχείο παρά σε νοσοκομείο. Χιόνιζε όλες τις ημέρες και χαζεύαμε τον Λυκαβητό από το παράθυρο. Ο άντρας μου κοιμόταν τα βράδια μαζί μου, όλοι οι αγαπημένοι μου φίλοι και συγγενείς ήρθαν να μας δουν, ήταν μια αξέχαστη εμπειρία!

[Perifanos pateras]

Να σας ζησει! Θελω να σε ρωτησω πως σου επετρεψαν να εισαι παρων κατα τη διαρκεια της καισαρικης.Εισαι γιατρος ο ιδιος? Υποθετω οτι γεννησατε σε ιδιωτικο μαιευτηριο αλλα δυστυχως απ'οσο γνωριζω στις καισαρικες δεν επιτρεπουν συνοδο.

 

Οντως γεννησαμε σε ιδιωτικο μαιευτηριο. Αλλα μενουμε μονιμα στην Ταιβαν, οπου και γεννησαμε, οποτε προφανως οι κανονισμοι εδω στην Ταιβαν να ειναι λιγο διαφορετικοι. Εξαρταται αποκλειστικα στον γιατρο αν δωσει την εγκριση. Απλα δεν με αφησανε να απομακρυνθω απο το πλευρο της γυναικας μου, ημουν διπλα στο κεφαλι της, και υπηρχε ενα σεντονι που δεν μας επετρεπε να δουμε την καισαρικη. Βλεπαμε τους γιατρους και τα χερια τους αλλα δεν βλεπαμε....μεσα! Απο τις ομορφοτερες εμπειριες της ζωης μου!

[Helen@]

ουφ!!!με συγκινήσατε με όλες τις αφηγήσεις σας κ παράλληλα με κάνατε να αγχώνομαι...νομίζω πως όταν φτάσω στις μέρες μου θα αγχωθώ απίστευτα... κ ειδικά όταν ακούσω την έκφραση "γεννάς" απο τον γιατρό μου,νομίζω πως θα φρικάρω!!!να είστε όλες και όλοι καλά και να χαίρεστε τα μικρούλια σας!!!!!!!

[Rob_09]

H δική μου ιστορία : ΠΗΤ 20 Μαρτίου. Μέχρι το Σάββατο 24 Μαρτίου πήγαινα στο γιατρό κάθε μέρα, αλλά μωρό πουθενά. Μου λέει ο γιατρός "περιμέναμε αρκετά, τη Δευτέρα στις 26, έλα με τη βαλιτσούλα σου για πρόκληση". Ήξερα όμως ότι με ανέτοιμο τράχηλο και μωρό ψηλά μάλλον θα κατέληγα σε καισαρική.

Εκείνο το βράδυ έβλεπα όνειρο ότι γεννούσα και ξύπνησα από τον πόνο στις 2. Δεν ήμουν σίγουρη αν γεννούσα οπότε καθήσαμε με τον άντρα μου μέχρι τις 3 και χρονομετρούσαμε. Ο πόνος ερχόταν κάθε 7 λεπτά. Μπήκα λοιπόν για μπάνιο και είδα τη γνωστή βλέννα με λίγο αίμα. Τότε βεβαιώθηκα. Φτάσαμε στην κλινική στις 3:30 το πρωί. Μεχρι τις 7 έκανα διαστολή 7, οι πόνοι όμως ήταν υποφερτοί, τίποτα το τραγικό. Στις 7 ήρθε ο γιατρός, μου έσπασε τα νερά και μου εβαλαν ορρό για να επισπεύσουν τη διαδικασία. Με τον ορρό οι πόνοι δυνάμωσαν πολύ. Κάπου εκεί άρχισαν οι φωνές. Δε διήρκεσε όμως περισσότερο από 15 λεπτά και μετά ήμουν έτοιμη και μπήκαμε στο χειρουργείο. Εκεί δεν κατάφερνα να σφιχτώ σωστά, φώναζα πολύ και τελικά εξαντλήθηκα και μου την έβγαλαν με εμβρυουλκια στις 8:45 το πρωί. Αφού γέννησα, την ώρα που με έραβε ο γιατρός έμαθα ότι η μικρή κατέβαινε ανάποδα (αντί να βγει με το μέτωπο βγήκε με το πίσω μέρος της κεφαλής), ήταν τυλιγμένη στο λώρο εδώ και ένα μήνα και ζύγιζε 3,5 κιλά. Ήταν δύσκολη γέννα όμως η μικρή μου τα κατάφερε και οι παλμοι της δεν επεσαν καθόλου κατά τη διάρκεια!!!

[mikrhmama]

λοιπον εμεις γεννησαμε 7 Μαιου 2011...γνωριζαμε οτι θα καναμε σιγουρα καισαρικη κ το ραντεβου ηταν 15Μαιου στην επαιτιο μας αλλα η μπεμπα ειχε αλλα σχεδια...ηταν η πρωτη εβδομαδα που ειχαμε μπει στο μηνα μας κ ηταν 2 το βραδυ αρχισα κ ενιωθα καποιες ενοχλησεις κ πονο στα κοκκαλα μου το λεω στον αντρα μου κ μου λεει δεν θα ειναι τιποτα θα πονουσες περισσοτερο εαν γεννουσες ετσι υποθεσαμε..αρχισε να κανει συσπασεις καθε 10 λεπτα κ ολο περισσοτερο ημουν ξυπνια μεχρι τις 7 το πρωι μετα δεν αντεχα αλλο κ με πηρε ο υπνος μεχρι τις 9 μετα ξυπνησα με περισσοτερους πονους κ μια που ειχε ξημερωσει ειπα να παρω τον γυναικολογο μου..μου ειπε να με δει αμεσως κ τελικα βρεθηκαμε στο Μητερα με 4 διαστολη...στο δωματιο που περιμεναμε να κανουμε την επισκληριδιο για μενα περασε πολυ ευχαριστα ημουν με τον αντρα μου λεγαμε αστεια κ σκεφτομασταν οτι σε πολυ λιγο θα εχουμε το πλασματακι μας στην αγκαλια μας...μετα ολα εγιναν πολυ γρηγορα αυτη την στιγμη πονο δε θυμαμαι ολα ειναι τοσο γλυκα συναισθηματα κ δεν θυμαμαι καθολου τον γεννα μου σαν κατι δυσκολο...μακαρι εαν μας χαρισει ο θεος κ αλλο παιδακι να ειναι ολα τοσο ευκολα οσο τα βρηκα στο κοριτσακι μου....

[xena]

Χαίρομαι που διαβάζω τις περισσότερες ιστορίες έτσι όπως ήθελα κι εγώ να τις ζήσω! Αλλά όπως λέει κι η γλυκιά EVAnet “τέλος καλό – όλα καλά»

Εγώ ήμουν στον 8ο μήνα και περπατούσα πολύ κι ανεβοκατέβαινα σκάλες όπως μου είχε πει η μαία γιατί το μωράκι μου ερχόταν ανάποδα. Στις 11/11/11 λοιπόν ένιωσα μια δυνατή κλωτσιά κι έναν οξύ πόνο χαμηλά. Γέμισα με αίματα και υγρά. Έσπασαν τα νερά και το ποδαράκι του μωρού είχε περάσει τον τράχηλο κι ήταν μες τον κόλπο μου (δεν το ήξερα). Σε 5 λεπτά η κοιλιά μου είχε αδειάσει όπως όταν ήμουν 4 μηνών. Φύγαμε γρήγορα για το μαιευτήριο έχοντας επικοινωνήσει φυσικά με γιατρό και μαία.

Φτάσαμε, με πήραν άμεσα και σε 1 ώρα ήμουν στο χειρουργείο.

Η επισκληρίδιος δεν με πόνεσε. Αλλά δεν με έπιασε από την δεξιά πλευρά. Έτσι μου έκαναν και νάρκωση. Ξύπνησα και μου είπαν πως όλα ήταν καλά. Το μωρό μου 2860 χωρίς κανένα πρόβλημα και υγιέστατο. Έκλαιγα από τη χαρά μου γιατί είχα τρομάξει για το μωρό αλλά και γιατί δεν κατάφερα να χαρώ τη στιγμή με τον άντρα μου όπως είχαμε ονειρευτεί.

Τα παραπέρα: Το μωρό μου το κράτησαν πεισματικά για 7 ημέρες στην παρακολούθηση (χωρίς λόγο), δεν με άφησαν να το θηλάσω (μου το απαγόρεψαν γιατί λέει δεν ήθελαν να παιδεύω το μωρό), είχαν κάνει λάθος και του έδιναν calorin γιατί είχαν μπερδέψει τα χαρτιά του με άλλου μωρού ότι ήταν 35 εβδ ενώ ήμασταν 36+1, δεν μου έδωσαν θήλαστρο γιατί δεν ήξεραν ότι δεν με αφήνουν να το θηλάσω κι όταν έκλαιγα απ τον πόνο και τους το είπα μου το έδωσαν και μου έδειξαν πως δούλευε αλλά κατά λάθος ήταν στο τέρμα δυνατό και μου έκοψαν την μία θηλή… Επίσης βγήκα με λοίμωξη απʼ το μαιευτήριο και το μωρό μου του έλειπαν κομματάκια κρέας πια – τόσο συγκαμένο μου το έδωσαν. Δεν θέλω να τους ξαναδώ. Μου στέρησαν τον θηλασμό και την επαφή με το μωρό μου…

Πάραυτα νύχτα μέρα προσπάθησα σκληρά για τον θηλασμό κι ας είναι καλά η παιδίατρος μου που μου έδωσε θάρρος και με βεβαίωσε ότι θα τα καταφέρω κι έτσι θήλασα 5,5 μήνες. Η μαία μου μου είχε πει ότι θεωρούμαι «υπέργηρη» επειδή είμαι 40 και δεν θα έχω γάλα. Μου εξήγησε μόνο πως θα το σταματήσω. (θα ποστάρω αυτό το θέμα στην Αγλαΐα γιατί είμαι περίεργη να μάθω)

Στο επόμενο παιδάκι μου (γιατί θα κάνω) ξέρω καλά πια και η εμπειρία μου θέλω να πιστεύω πως θα είναι σαν τις δικές σας γλυκές και όμορφες ιστορίες. Εύχομαι σε όλες σας να είστε ευτυχισμένες και να διαβάζουμε κι άλλες τέτοιες σαν τις δικές σας να κλαίμε μαζί από χαρά ή προσμονή!!! Να μας ζήσουν τα παιδάκια μας!!

[riniw 1980]

Χαίρομαι που διαβάζω τις περισσότερες ιστορίες έτσι όπως ήθελα κι εγώ να τις ζήσω! Αλλά όπως λέει κι η γλυκιά EVAnet“τέλος καλό – όλα καλά»

 

Εγώ ήμουν στον 8ο μήνα και περπατούσα πολύ κι ανεβοκατέβαινα σκάλες όπως μου είχε πει η μαία γιατί το μωράκι μου ερχόταν ανάποδα. Στις 11/11/11 λοιπόν ένιωσα μια δυνατή κλωτσιά κι έναν οξύ πόνο χαμηλά. Γέμισα με αίματα και υγρά. Έσπασαν τα νερά και το ποδαράκι του μωρού είχε περάσει τον τράχηλο κι ήταν μες τον κόλπο μου (δεν το ήξερα). Σε 5 λεπτά η κοιλιά μου είχε αδειάσει όπως όταν ήμουν 4 μηνών. Φύγαμε γρήγορα για το μαιευτήριο έχοντας επικοινωνήσει φυσικά με γιατρό και μαία.

Φτάσαμε, με πήραν άμεσα και σε 1 ώρα ήμουν στο χειρουργείο.

Η επισκληρίδιος δεν με πόνεσε. Αλλά δεν με έπιασε από την δεξιά πλευρά. Έτσι μου έκαναν και νάρκωση. Ξύπνησα και μου είπαν πως όλα ήταν καλά. Το μωρό μου 2860 χωρίς κανένα πρόβλημα και υγιέστατο. Έκλαιγα από τη χαρά μου γιατί είχα τρομάξει για το μωρό αλλά και γιατί δεν κατάφερα να χαρώ τη στιγμή με τον άντρα μου όπως είχαμε ονειρευτεί.

Τα παραπέρα: Το μωρό μου το κράτησαν πεισματικά για 7 ημέρες στην παρακολούθηση (χωρίς λόγο), δεν με άφησαν να το θηλάσω (μου το απαγόρεψαν γιατί λέει δεν ήθελαν να παιδεύω το μωρό), είχαν κάνει λάθος και του έδιναν calorinγιατί είχαν μπερδέψει τα χαρτιά του με άλλου μωρού ότι ήταν 35 εβδ ενώ ήμασταν 36+1, δεν μου έδωσαν θήλαστρο γιατί δεν ήξεραν ότι δεν με αφήνουν να το θηλάσω κι όταν έκλαιγα απ τον πόνο και τους το είπα μου το έδωσαν και μου έδειξαν πως δούλευε αλλά κατά λάθος ήταν στο τέρμα δυνατό και μου έκοψαν την μία θηλή… Επίσης βγήκα με λοίμωξη απʼ το μαιευτήριο και το μωρό μου του έλειπαν κομματάκια κρέας πια – τόσο συγκαμένο μου το έδωσαν. Δεν θέλω να τους ξαναδώ. Μου στέρησαν τον θηλασμό και την επαφή με το μωρό μου…

Πάραυτα νύχτα μέρα προσπάθησα σκληρά για τον θηλασμό κι ας είναι καλά η παιδίατρος μου που μου έδωσε θάρρος και με βεβαίωσε ότι θα τα καταφέρω κι έτσι θήλασα 5,5 μήνες. Η μαία μου μου είχε πει ότι θεωρούμαι «υπέργηρη» επειδή είμαι 40 και δεν θα έχω γάλα. Μου εξήγησε μόνο πως θα το σταματήσω. (θα ποστάρω αυτό το θέμα στην Αγλαΐα γιατί είμαι περίεργη να μάθω)

 

Στο επόμενο παιδάκι μου (γιατί θα κάνω) ξέρω καλά πια και η εμπειρία μου θέλω να πιστεύω πως θα είναι σαν τις δικές σας γλυκές και όμορφες ιστορίες. Εύχομαι σε όλες σας να είστε ευτυχισμένες και να διαβάζουμε κι άλλες τέτοιες σαν τις δικές σας να κλαίμε μαζί από χαρά ή προσμονή!!! Να μας ζήσουν τα παιδάκια μας!!

 

 

πω-πω...χαίρομαι πού όλα πήγαν καλά για σένα...σε ποιό μαιευτήριο γέννησες αν επιτρέπεται;η συμπεριφορά τους ήταν απαράδεκτη...

[xena]

Στο Λητώ. Κοίτα, νομίζω πως όλα μαζί συντέλεσαν σε μια "δραματική εμπειρία" όπως το λέω. Αν δεν είχαν γίνει όλα ανάποδα τώρα θα τα περιέγραφα εντελώς διαφορετικά.

Με το καλό το μωράκι σου, κι αν είναι και το πρώτο, σε διαβεβαιώνω ότι σε περιμένουν τα καλύτερα της ζωής σου!!!

[Μπουρμπουρ1]

Μα τι ταλαιπορια περασες -και τοσο αδικα!!! Τι μπορεις να πεις σε αυτες τις περπτωσεις;

Ευτυχως που ειχες το κουραγιο να το ξεπερασεις και να προχωρησεις μπροστα! Οντως τελος καλο, ολα καλα.

[riniw 1980]

Στο Λητώ. Κοίτα, νομίζω πως όλα μαζί συντέλεσαν σε μια "δραματική εμπειρία" όπως το λέω. Αν δεν είχαν γίνει όλα ανάποδα τώρα θα τα περιέγραφα εντελώς διαφορετικά.

Με το καλό το μωράκι σου, κι αν είναι και το πρώτο, σε διαβεβαιώνω ότι σε περιμένουν τα καλύτερα της ζωής σου!!!

 

 

σ'ευχαριστώ!!!ναι,το πρώτο μας είναι...

η συννυφάδα μου γέννησε στο ΛΗΤΩ κι έχει να πει μόνο τα καλύτερα...τί να πω..μάλλον σου έτυχε...ειδικά για το θηλασμό,μόλις μας έφεραν το μωρό (γέννησε με κ.τ.) το είδαμε ίσα-ίσα και μετά απευθείας στο στήθος της..το πήραν απευθείας μέσα..

να το χαίρεσαι το μωρό σου!

[jo89]

Λοιπον.....αφου πλεον τα σκεφτομαι και δεν κλαιω τοσο ειπα να γραψω και εγω να σας πω την ιστορια τοκετου μου:rolleyes:!!!

 

Δευτερα 21/5 προς Τριτη στις 4 το αγριο χαραμα:eek: θα εμπαινα με προκληση στην κλινικη...Γιατι ο μικρουλης μου ειχε 3πλη περιτυλιξη και ηδη ηταν στο οριο το κεφαλακι του και δεν θα χωρουσε μετα να περασει και ο γιατρος ειπε καλυτερα με προκληση παρα με καισαρικη!

Ημουν 38+1.....

Ο μικρος μας ειχε ομως αλλα σχεδια....Ενω καθομουν χαλαρη με την μαμα μου στο μπλακονι κατα τις 8 μιση το βραδακι και περιμεναμε τν αντρα μου να ερθει απο την δουλεια.....αρχισα να εχω πονακια σαν περιοδου αλλα λιγο πιο δυνατα ερχοντουσαν εφευγαν ερχοντουσαν εφευγαν...στην αρχη δεν ειπα τιποτα για να μην αγχωσω την μαμα μου και μετρουσα κρυφα.....

Μια ηταν ανα 7 λεπτα μια ανα 5..Τελος παντων ηρθε ο αντρουλης μου φαγαμε....μολις εφτασαν να ειναι ανα 5 λεπτα πηρα τον ντοκτορ τηλ μου λεει περιμενε λιγο ακομα μοις φτασουν ανα 3 λεπτακια φυγε γ μαιευτηριο....

Εφυγα εκεινη την ωρα (10ωρα το βραδυ)για να μην ακουω την μανα μου να φωναζει΄΄Καλεεεεεεεε παμε να φυγουμε θα γεννησεις στον δρομο΄΄:lol:

Με τα πολλα φτανουμε στο μαιευτηριο....βαμμενη σινιαρισμενη εγω με τ μαλλι πιστολακι....(τα ειχα ολα τελεια βλεπετε στο μυαλο μου πως θα γινουν)Μπαινω καρδιοτοκογραφο....συσπασουλες πολυ καλες....ερχετε η μαια μια κοπελιτσα πολυ συμπαθητικη και καλη(εκτος απο τη στιγμη που μ εβαζε χερι) μου εδειχνε ανασουλες.....ειχα διατολη 3..ολα καλα ο αντρας μου και η μαμα μου διπλα να τους σφιγγω οταν ερχονται οι πονοι....αν και με διαστολη 3 ηταν αρκετα δυνατουτσικοι....αλλα τιποτα μπροστα σε αυτο που θα ζουσα αργοτερα

Με τα πολλα να μη πολυλογω.....αφου η διαστολη μου ειχε φτασει γυρω στα 5-6...αρχισα να ποναω πολυ η κοπελα να με καθησυχαζει πως ο γιατρος μου και ο αναισθησιολογος ειναι στον δρομο κ ερχονται γιατι ζητουσα σαν τρελη επισκληρηδιο.....

Ερχεται ο αναισθησιολογος και ο ντοκτορ μ μου λενε θα περιμενουμε λιγο ακομα για την επισκληρηδιο....οκ λεω εγω αντε παλι ανασουλες και κλαμματα του αντρουλη μου τ χερι ακομα μελανιασμενο ειναι:rolleyes:

Η διαστολη μου μαλλον προχωρησε το μηχανημα εδειχνε συσπασεις στο 99 εγω να ποναω φοβερα......ερχονται μεσα ετοιμασου λενε...παμε ακριβως διπλα στην αιθουσα τοκετου....Μου βαζουν εκεινη την σεχυ πρασινη ρομπιτσα.....και με βαζουν να κατσω για να γινει η επισκληρηδιος....ολοι πολυ χαλαροι....εγω να ποναω και ν μ λενε ελα μωρε σιγα που πονας

Τελος παντων μου κανουν την επισκληρηδιο....ανακουφισηηηηηηηηηηηη μεγαλη φιλουσα τν αντρα μ τν αγκαλιαζα ολα αυτα για 20 λεπτα...

Αρχισα να ξανατσιριζω απο τους πονους....ερχετε παλι ο αναισθησιολογος ποναω τ λεω αποκλειεται μ λεει νιωθεις πιεση απλα επειδη κατεβαινει τ παιδι....βρε χρυσε μου ανθρωπε ποναω να ξαναλεω....οχι οχι αποκλειεται η επισκληρηδιος η δοση κραταει κανα 2 ωρο μ λεει δεν μπορει στα 20 λεπτα να πονας......

Μετα απο πολλες τσιριδες και κλαμματα και την μαια διπλα μου να της λεω και αυτην και τον αντρα μου πως δεν αντεχω αλλο τον πονο...ξαναφωναζουν τον αναισθησιολογο βρε κοριτσι μου θα με τρελανεις μ λεει..τωρα θα σ αποδειξω πως δεν πονας.... Λες και ηξερε καλυτερα απο μενα τι ενιωθα....

Παιρνει ενα σπρευ και μ ψεκαζει στα ποδια μ λεει με μια ειρωνια πως το νιωθεις ζεστο???Παγωμενο τ λεω με παγωσες αφου τιναχτηκα...με ξαναψεκαζει παλι τ ιδιο με ψεκασε καμμια 5 φορες ο τυπος ειχε μεινει ετσι

Καλε εσενα δεν σ επιασε η αναισθησια μ λεει....εεεεεελα λεω εγω τι σ λεω τοση ωρα.....μου βαζουν και δευτερη δοση απο τ καθετηρακι...(συνολο μεχρι τ τελος εφαγα 5 απο τ καθετηρακι)..σε 10 θα σαι οκ μ λεει....εγω να ποναω τοσο πολυ ρε κοριτσια αλλο πραγμα σας λεω και παραλληλα να νιωθω και αφορητη πιεση που κατεβαινε το μωρο ειχα και την μαια τρεις την ωρα χερι και χερι....Ενω περιμενα μπας και με πιασει τρωω και ενα ωραιοτατο αδεισμα της κυστης μου με καθετηρακι 2 φορες(αλλοςςςς πονος)!!!!

Δεν με επιασε ουτε ατη η δοση της επισκληρηδιου τελος παντων μου εκανε 4 φορες δοσεις απο τ καθετηρακι και τιποτα.....αρχισα να βριζω και να φωναζω να κλαιω με λυγμους....

Σηκω μ λεει ο αναισθησιολογος θα την ξανακανουμε αο την αρχη:oops:

Παλι καθιστη παλι να μην κουνιεμαι παλι να ποναω....μου την ξανακανουν εεε τωρα θα σ πιασει μ λεει περνανε 10 λεπτα με επιασε για 10 λεπτα ακριβως....αρχισα παλι να ποναω δεν με πιστευαν παλι πιεση να μ λενε νιωθεις αγανακτησα σας μιλαω να προσπαθω να αποδειξω πως δεν ειμαι ελεφαντας και πως ποναω και νιωθω οντως...με τα πολλα ψεκασματα κτλ παλι....ηρθαν αλλοι 2 αναισθησιολογοι πανω απο τ κεφαλι μου δεν μπορουσε κανενας να βρει γιατι δεν με πιανει....:!!!!

Ειχα φτασει ομως σε σημειο που η διαστολη μου ηταν κοντα στο 10 και γεννουσα.....τωρα μ λενε δεν γινεται τιποτα θα δοκιμασουμε κ αλλη δοση και μακαρι να σ πιασει....δεν με επιασε εννοειτε....

Ειχα κουραστει και ταλαιπωρηθει πονεσει τοοοσο πολυ που δεν ειχα δυναμη να αναπνευσω το ενιωθα....εβλεπα και τον αντρα μου να κλαει διπλα μου και ν προσπαθει ν μ βοηθησει και να μην μπορει....

Καποια φαση ενιωθα τοσο μεγαλη πιεση κατω που μ κοβοταν η αναπνοη ξαφνικα μπουκαρου ολοι μεσα 2 μαιες εξτρα γιατρος παιδιατρος αναισθησιολογος γενναμε μ λεει ο γιατρος βλεπω τ κεφαλακι ερχεται.....

Εγω ετσι!!!

Ενιωθα τ χερι του τοσο εντονα να προσπαθει να με ανοιξει για να περασει τ κεφαλακι που δεν θα τ ξεχασω ποτε..οι πονοι αφορητοι....μετα απο κανα τεταρτακι με μισαωρο.....αρχιζει ο γιατρος να μ λεει να παιρνω αναπνοες δυνατες και να σπρωχνω...ελα ομως π εγω ημουν ηδη πολυ κουρασμενη και δεν ειχα κουραγιο......

Με τα πολλα παιρνω μια τεραστια ανασα και προσπαθω να σπρωξω βγαζω ομως τον αερα απο τ στομα αρχιζει ν μ φωναζει ο γιατρος πως πρεπει να σπρωξω γιατι τ μωρο ειναι σε επικυνσυνο σημειο και θα το πνιξω....τοτε ηταν που τα εχασα.....οχι να σπρωξω αναπνοη δεν μπορουσα να παρω.....σε συνδυασμο με τον πονο..αρχισα να φωναζω να με βαλουν καισαρικη με ολικη δεν αντεχα αλλο....ο γιατρος μ ομως μ λεει δεν γινεται και να γινοταν δεν σε ανοιγω χωρις λογο εφτασες μεχρι εδω....

ουφφφφ....παιρνω μια ανασα και αρχιζω να σπρψχνω οσο μπορω ο αναισθησιοογος και η μαια απο πανω μου να μ πατανε την κοιλια....ο γιατρος να μ φωναζει ν κανω υπομονη και εγω να νιωθω τετοια πιεση χαμηλα αλλο πραγμα...ο καημενος ο αντρας μου ηταν εξω ειχε μαλωσει με μια μαια επιασε τον αναισθησιολογο απο τον λαιμο:lol:δεν τον αφηναν να μπει γ αυτο με ακουγε που τσιριζα και ανησυχουσε...

Σπρωχνω που λετε με οση δυναμη μ ειχε απομεινει και νιωθω ενα κλακ.....βγηκε τ κεφαλακι μας.....και μετα??το χαος.....θυμαμαι να σβηνω και μεσα στο χαος μου να ακουω σωστε το κοριτσι το κοριτσι κοιταξτε αφηστε τ μωρο να λεει ο γιατρος...με συνεφερουν .....νιωθω σαν να βγαινει κατι τεραστιο απο μεσα μου και συγχρωνος μια ανακουφιση.....και ξαφνικα μ ακουμπανε πανω μου τ μωρο μου...παρε τ κοκορετσακι σου μ λεει ο γιατρος....ενα πανεμορφο πλασματακι μολις τ ακουμπησαν στην κοιλια μ κ τον χαιδεψα σταματησε να κλαει...Θυμαμαι κοιταξα τ ρολοι 10κ23 το πρωι..Μετα παλι το χαος ξαναλυποθημω ξανακουω τα ιδια θυμαμαι ν μ βαζουν οξυγονο και τιποτα αλλο.....

Ξυπναω 11 κ 10 απο χαδι τ αντρα μου στα μαλλια μου μολις ανοιγω τα ματια μου ξεσπαει σε λυγμους αρχιζει ν μ λεει ευτυχως π εισαι καλα και κινδυνεψες και αν παθαινες κατι τι θα καναμε εμεις...και δωστου κλαμα και οι 2.....

Αρχισα να κλαιω που δεν πηρα τ μωρο αγκαλια....π ειναι ο μικρος τ λεω???να εκει μ λεει και γυρναω τ κεφαλι μου(ακομα τα βλεπα διπλα:lol:)

Και βλεπω το πιο ομορφο πλασματακι που χω δει να κοιταει και να βαζει τα χερακια τ στο στομα εεε ξεσπασα και εγω σε κλαμματα παλι.....

Ηρθε ο γιατρος μ μ ειπε πως ηταν πολυ δυσκολα τα πραγματα για μενα και πως μπραβο μου που τα καταφερα.....δεν ρωτησα τι εγινε και ηταν δυσκολα τα πραγματα δεν ηθελα να μαθω φοβομουν!!!

Οτι και αν εζησα οτι και αν περασα οσο και αν πονεσα ειναι αληθεια αυτο που λενε τελικα πως μολις δεις τ μωρο σου τα ξεχνας ολα.....

Γεννηθηκε 3400 και 52εκ. δεν με νοιαζει τιποτα αλλο μονο να ναι αυτος καλα αυτος και ο αντρας μου που για αλλη μια φορα μ απεδειξε ποσο πολυ με αγαπαει και ειναι διπλα μου.....

 

Ευχομαι πραγματικα σε οσες περιμενουν να γεννησουν με το καλο...και στις υπολοιπες να γινουν γρηγορα μανουλες και οσες εχουν ηδη αγγελουδακια να τα χαιροντε και να τα καμαρωσουν οπως ποθουν....

 

Οτι και να λεμε ο καθε τοκετος ειναι διαφορετικος...και η καθε γυναικα...!!!

Ευχομαι στην επομενη μου γεννα να μην ταλαιπωρηθω τοσο....ουτε εγω ουτε καμμια γυναικα....να μαστε καλα!!!!;)

[isabell]

εγώ θυμάμαι εκείνη τη μέρα ξύπνησα κι είχα αίμα απαλό ροζ σαν ξεκίνημα περιόδου ήμουν και μια μέρα πριν την ΠΗΤ και το παιδί ήξερα οτι είχε κατέβει εντελώς κι οτι ήταν έτοιμο οπότε λέω γεννάω πάμε νοσοκομείο. αφού με εξέτασαν μου είπαν οτι μάλλον μες στη μέρα θα γεννήσω να φύγω και να ξανάρθω όταν ξεκινήσουν πόνοι (μένω πολύ κοντά στο νοσοκομείο). φύγαμε πήγα σπίτι και πράγματι το βράδυ ξεκίνησαν πολύ έντονοι πόνοι και συσπάσεις πήγαμε γεμάτοι χαρά στο νοσοκομείο μόνο ο άντρας μου κι εγώ - θέλαμε να το ζήσουμε οι 2 μας - στους άλλους το είπαμε αφού γέννησα. μου έκαναν την προετοιμασία είχα ήδη διαστολή 3 σε μιάμιση ώρα είχα γεννήσει επισκληρίδιο δεν ήθελα να κάνω ο άντρας μου ήταν δίπλα μου και με βοήθησε απίστευτα γελάγαμε κάναμε αστεία και με το γιατρό και τις μαίες ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία. το καλύτερο βέβαια ήταν όταν είδα την κόρη μου πρώτη φορά δεν θα το ξεχάσω όσο ζω.. το μόνο σπαστικό που με χάλασε ήταν η περινεοτομή που σημειωτέον πιστεύω ότι έφαγα άδικα 3 ραμματάκια μου έκανε αλλά έκανα ένα μήνα να κάτσω από τον πόνο

jo89 να σου ζήσει το μωράκι σου εύχομαι στην επόμενη γέννα σου πράγματι να πάνε όλα τέλεια

xena κρίμα για όλα αυτά που σου συνέβησαν μπράβο όμως που τα κατάφερες με το θηλασμό μετά από τόσα εμπόδια!!

[xristinio]

τοση ωρα διαβαζω και μολις εγτασα στο τικερακι καταλαβα οτι εισαι εσυ......:oops:

να σου ζησει κοριτσαρα μου και να το βλεπεις να μεγαλωνει κι εσυ διπλα να καμαρωνεις για το αντρακι σου!!

σημασια εχει που ειστε και οι 2 καλα...ολα τα αλλα με τον καιρο ξεχνιουνται...

[xrisaki]

Γεια σας, θα σας πω κι εγώ την δική μου ιστορία τοκετού που αν και εύκολη και ευχάριστη κόντεψε να μου στοιχίσει τη ζωή.

 

38 εβδομάδων και κάτι ημερών πάω στο γιατρό μου για την προγραμματισμένη μου επίσκεψη. Με εξετάζει κολπικά και μου λέει ήρεμα ότι έχω διαστολή και έως αύριο το απόγευμα το πολύ θα έχω γεννήσει, αν θέλω μου λέει να πάω το βραδάκι για εισαγωγή στο νοσοκομείο να είμαστε σίγουροι και να μην τρέχουμε. Τρελάθηκα εγώ από τη χαρά μου, πάω σπίτι μπανιαρίζομαι, φτιάχνω μαλλί, γίνομαι κοκέτα και βραδάκι πάω στο νοσοκομείο. Με εξέταζαν οι μαίες όλο το βράδυ, ο τράχηλος όντως όσο πήγαινε μαλάκωνε και εξαλειφόταν, όλα προχωρούσαν τέλεια το πρωί μου κάνουν κλύσμα, ξύρισμα κλπ και μου λένε πως περίεργο που δεν παραπονιέμαι για πόνο αφού σε λίγες ώρες θα έχω γεννήσει, εγώ το μόνο που ένιωθα ήταν μια δυσφορία από τα πετρώματα της κοιλιάς, τίποτα άλλο. Έρχεται ο γιατρός μου 8 το πρωί με βλέπει και μου λέει πήγαινε στην αίθουσα τοκετού και έρχομαι να δούμε τι θα γίνει. Κατεβαίναμε με τον άντρα μου και έχω χόρευα κιόλας και γελούσα (στον κόσμο μου). Έρχεται ο γιατρός και μου λέει πως για να με βοηθήσει θα μου σπάσει τα νερά και έτσι θα προχωρήσει και ο τοκετός πιο εύκολα. Ξαπλωμένη όπως ήμουνα και βλέπω το ματσούκι που κρατούσε κλείνω τα πόδια μου και του λέω "ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ" θα σε δέω μου λέει και υποχωρώ. Μου σπάει τα νερά και μετά από λίγη ώρα άρχισαν τα όργανα. Πονούσα υποφερτά, έκανα και τις αναπνοές μου και την πάλευα, την τελευταία μία ώρα όμως τα είδα όλα, οι πόνοι δυνάμωσαν πάρα πολύ, έρχονταν ανά λεπτό και ο λαιμός μου πια είχε στεγνώσει τόσο από τις αναπνοές που δεν μπορούσα να μιλήσω. Μου λέει η μαία μου όμως πως φτάνουμε στο τέλος, λίγο ακόμα και ξεκινάμε εξωθήσεις, έτσι μετά από λίγο με διαστολή τέλεια ξεκινάω να σπρώχνω και ταυτόχρονα αγνοώ τον πόνο, ο γιατρός μου στο ένα πλάι μου να μου σπρώχνει την κοιλιά με το ένα χέρι προς τα κάτω και με το άλλο χέρι το πόδι προς τα πίσω και στο άλλο πλάι μου μία ειδικευόμενη να μου σπρώχνει το άλλο πόδι για να μπορώ να βάζω όση δύναμη μπορώ στις εξωθήσεις, από κάτω η μαία να πληροφορεί για την εξέλιξη. Μετά από περίπου 5 εξωθήσεις αλλάζει θέση ο γιατρός με τη μαία, φωνάζουν και τον άντρα μου και μετά από άλλες 2 εξωθήσεις βγήκε η μπουμπούκα μου. Ανακούφιση, ευτυχία, περηφάνια, γέννησα σε συνολικά 3 ώρες από τότε που μου σπάσαν τα νερά χωρίς επισκληρίδιο και χωρίς να βγάλω άχνα.

Μέχρι εδώ όλα ρόδινα ποιος να φανταζόταν τι ακολουθεί μετά τις αγκαλιές από τους συγγενείς και τις χαρές όλων μας?

Αλλάζουν το μωρό αίθουσα για να το καθαρίσουν και με αφήνουν με τον γιατρό να μου κάνει ότι ράμματα έπρεπε γιατί η έξοδος της μπέμπας μου προκάλεσε αρκετές εκδορές στον κόλπο. Μετά από μισή ώρα ράψιμο τελειώνουμε. Σηκώνομαι όρθια, ντύνομαι και λέω της μάνας μου "πεινάω σαν λύκος, πάμε να φάω" περπατάω και πάω στο δωμάτιο, φαινόμουν περδίκι, έλα όμως που ο διάβολος το είχε σπάσει το ποδάρι του και κανείς δεν πήρε χαμπάρι.....

Τρώω ορεξάτη και μετά από λίγη ώρα λέω πως έχω πόνους περιόδου ξαφνικά. Το λέμε στις μαίες και μας λένε υστερόπονα είναι που μαζεύει η μήτρα. Όσο περνούσε η ώρα δυνάμωναν οι πόνοι χαμηλά στην κοιλιά και οι μαίες οι χαζές μου έδιναν παυσίπονα, μέχρι που κάποια στιγμή άρχισα να ουρλιάζω, τέτοιος πόνος δεκαπλάσιος της γέννας, εγώ που γέννησα και δεν είπα κιχ. Με άκουγε η μαία (και μαζί και όλο το νοσοκομείο) και τα έχασε, τρέχει φέρνει το γιατρό ο οποίος διαπιστώνει εσωτερική αιμορραγία που επειδή μου είχαν βάλει ταμπόν το αίμα δεν έφευγε από κάτω και απλά με γέμιζε εσωτερικά πιέζοντας μου όλα τα όργανα και προκαλώντας αφόρητους πόνους. Με κατεβάζουν χειρουργείο και με νάρκωση πλέον μου ράβουν την αρτηρία που είχε διαφύγει του γιατρού και δεν είχε ράψει από την αρχή. Με βγάζουν από το χειρουργείο με αιματοκρίτη 18 και τελείως εξαντλημένη. Για δύο μέρες ήμουνα ξάπλα με καθετήρα, τελικά μετά από λίγες μέρες συνήλθα και όλα καλά. Απλά παραλίγο να χάσω τη ζωή μου από ατυχία να το πω, αμέλεια του γιατρού? δεν ξέρω.

Θυμάμαι όταν με πήγαιναν χειρουργείο έβλεπα τον άντρα μου και την πεθερά μου να με κλαίνε, την μάνα μου να κυνηγά το φορείο και να κλαίει με λυγμούς και εγώ να φωνάζω στον άντρα μου να φροντίζει το μωρό.

Ναι είδα το χάρο με τα μάτια μου που λένε, νόμιζα πως ήρθε το τέλος, αλλά ευτυχώς τέλος καλά όλα καλά.

 

Πάντως ότι και να έγινε επειδή όλα έγιναν μετά τον τοκετό δεν παύει να είναι η ομορφότερη και η πιο γλυκιά εμπειρία της ζωής μου, εξάλλου μόλις πήγα στο δωμάτιο και πήρα αγκαλιά την μπέμπα μου και την έβαλα στο στήθος τα είχα στʼ αλήθεια ξεχάσει όλα.

 

Τώρα μετά από δύο χρόνια είμαι και πάλι έγκυος και πάλι με την βοήθεια του Θεού φυσιολογικά θέλω να γεννήσω.

[elispyma]

Καλησπέρα σε όλους. Είμαι καινούργια στο forum και θα ήθελα και εγώ να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου. Πήγα λοιπόν σε προγραμματισμένη επίσκεψη στο μαιευτήριο (38w και2) για καρδιοτοκογράφημα. Καλώ λοιπόν ταξί, γιατί με την κοιλιά μέχρι απέναντι πως να οδηγήσεις..., λέω στον οδηγό να με πάει στο μαιευτήριο, σοκ αυτός, και εγώ τον χαλαρώνω "όχι καλέ μην αγχώνεστε, δεν γεννάω, για μια απλή επίσκεψη πάω" και φτάνω (με τον άντρα μου είχαμε δώσει ραντεβού εκεί). Με βάζουν στο μηχάνημα, περνάει καμιά ώρα, έρχεται ο γιατρός και αφού βλέπει το καρδιοτοκογράφημα μου λέει ότι δεν υπάρχει κινητικότητα στη μήτρα και σίγουρα θα εξαντλήσω το μήνα.... ωστόσο αποφάσισε να με εξετάσει και από κάτω. Ξαφνικά τον βλέπω να γουρλώνει τα μάτια και μου λέει "Αχααα καλά δεν πονάς???Έχεις διαστολή 5"!!! (εκεί γούρλωσα εγώ τα μάτια). Φωνάζουμε μέσα τον άντρα μου και του λέει ο γιατρός να πάει για τη διαδικασία της εισαγωγής γιατί γεννάω... ο καημένος νόμιζε ότι του κάναμε πλάκα. Λέει ο άντρας μου να πάει σπίτι για να φέρει τη βαλίτσα (πάλι καλά που δεν τον άφησα, θα είχε χάσει τη γέννα) και με παίρνουν για τη γνωστή προετοιμασία(κλύσμα κλπ) γύρω στις 12 το μεσημέρι. Με βάζουν στην αίθουσα τοκετού και μου έσπασε ο γιατρός τα νερά (παρεμπιπτόντως δεν ένιωσα τίποτα) και μετά από λίγο άρχισα να πονάω. Περνάει κανένα μισάωρο και επειδή πλέον πονάω πολύ και συχνά ρωτάω τη μαία πόση ώρα υπολογίζει και μου λέει ότι θα χρειαστούν τουλάχιστον 2-3 ώρες οπότε αποφασίζω να κάνω επισκληρίδιο. Τελικά ίσα που πρόλαβε να αρχίσει να δρα. Ένα τέταρτο αργότερα γέννησα τη μπεμπούλα μου (2.25μμ)!!!!! Ένιωθα υπέροχα, καμία κούραση, αδυναμία τίποτα. Δεν το πίστευα ότι μόλις είχα γεννήσει... και μάλιστα γιατί στην πρώτη μου γέννα (αυτή ήταν η δεύτερη) ένιωθα πολύ εξαντλημένη μετά...

Γενικά ήταν μια πολύ ξεχωριστή εμπειρία. Τα παιδάκια μου σήμερα είναι 1) ο γιόκας μου 4 ετών και 2) η κουκλίτσα μου 2 ετών.

Εύχομαι σε όλες τις μανούλες να χαίρονται τα πλασματάκια τους.

 

xrisaki με το καλό να έρθει το δεύτερο μπεμπουλίνι σου και χωρίς απρόοπτα...

[fortiki]

καλησπερα κ απο μενα!!!!

 

λοιπον 21/4 ξημερωματα σαββατου και πραξικοπηματος :p:p:p 3 το πρωι πηγαινω τουαλετα οπου βλεπω λιγο αιματακι.δεν δινω σημασια,απο την εξεταση θα ειναι.ελα ομως που με ζωνουν τα φιδια,στις 4 ξαναπηγαινω τουαλετα και εξακολουθω να βλεπω αιματακι.ξυπναω τον αντρα μου και του λεω φευγουμε γιατι εχω αιμα και δεν ξερω τι να κανω.οντως ξεκιναμε για το νοσοκομειο οπου με χαρα διαπιστωνουμε οτι εχω διαστολη 2(ειχα φτασει τις 40w+4d).πονος πουθενα.τρωω το κλυσματακι μου,ειχα παει περιποιημενη απο κατω και ξεκιναω το περπατηματακι μου στο διαδρομο με το σεξι νυχτικακι.

κατα τις 10 το πρωι ερχεται ο μαμος?μαιος? αντρας ηταν παντως και μου λεει παμε να ξεκινησουμε.αυτο ηταν.μπαινω για καρδιοτοκογραφο και μου βαζουν τεχνητους πονους γιατι κολλησα στο 2.με το που φτανω διαστολη 4 σπανε και τα νερα.αυτο ηταν μου λεει τωρα μετραμε αντιστροφα.ο αντρας μου να προσπαθει να με ψυχαγωγησει με οτι του ερχοταν στο κεφαλι.εγω αρχισα να νιωθω πιο εντονους πονους και το χερι του συζυγου αρχισε να μελανιαζει απο το σφιξιμο που του εκανα.

μετα απο λιγη ωρα ερχεται ο μαμος και μου λεει οταν θα νιωσεις οτι θελεις να σφιξεις να μου το πεις.πλακα μου κανεις του λεω?εγω το νιωθω εδω και ποση ωρα.εκπληκτος διαπιστωνει οτι εχω σχεδον τελεια διαστολη διωχνει αρον αρον τον συζυγο φωναζει σαν τρελος τον γιατρο και ξεκιναμε το σφιξιμο.

1:15 βγηκε μια μπουρμπουληθρα 2860.ηταν η πιο δυνατη εμπειρια που εχω ζησει στη ζωη μου.

το προσωπικο και ο γιατρος ηταν εκπληκτικοι μαζι μου.το δευτερο μου ειπαν θα μας το φερεις κατευθειαν.ηταν γρηγορος τοκετος για πρωτο παιδι.

 

το παν ειναι να κανεις οτι σου λεει το προσωπικο.η καλη συνεργασια μαζι τους συνεπαγεται ευκολια.

 

με το καλο να ερθουν τα μπεμπακια σας!!!!!!

[Sunshine_J]

Διάβασα όλες τις ιστορίες σας!

Να σας ζήσουν τα μωράκια και με το καλό να γεννήσουν και οι εγκυούλες της παρέας! Μην φοβάστε καθόλου, πηγαίνετε να γεννήσετε με την καλύτερη σας διάθεση και όλα θα πάνε τέλεια!

[FamilyGuy]

Η μικρή μας περιπέτεια!

Την Παρασκευή 8/6 βγήκαμε το βραδάκι με τον άντρα μου, την οικογένειά του, τον κολλητό του και πήγαμε να φάμε σε ένα μικρό ιταλικό που είναι κοντά στο σπίτι μας. Ημουν ακριβώς 39 εβδομάδων. Είχανε αρχίσει και βάζανε στοιχήματα για το πότε θα γεννήσουμε χαχαχαχα και επειδή εκείνη την μέρα είχαμε κάνει υπέρηχο και όλα εδείχναν χαλαρά όλοι στοιχημάτιζαν ότι θα γεννούσα μετά τις 15 Ιουνίου που ήταν η ΠΗΤ.

Την επόμενη μέρα (Σάββατο) ξυπνάω στις και λέω του άντρα μου "πάω να ποτήσω τα λουλούδια στο μπαλκόνι (τρελή) κάτσε στο κρεβατάκι σου μωρό μου είναι πολύ πρωί"

Με το που πάω να ανοίξω την μπαλκονόπορτα αισθάνομαι υγρασία στο εσώρουχό μου.

"Αγάπη έχω μια ροζ βλέννη στο βρακί μου" lol

Να μην τα πολυλογώ συνειδητοποιούμε ότι έχουν σπάσει τα νερά μου αλλά έχω μικρές απώλειες.

Το ιδιαίτερο όμως στην όλη υπόθεση είναι ότι ο γιατρός μου, μου είχε πει ότι θα λείπει 8 και 9 Ιουνίου εκτός Αθηνών χαχαχαχαχα! Παραδόξως ήμουν πολύ ήρεμη παρ' όλο που και η μαία μου δεν απάνταγε στο κινητό (ο γιατρός δεν μου είχε δώσει το δικό του καθώς τό είχε το μαιευτήριο και θα τον ειδοποιούσαν όταν θα πήγαινα). Μπήκα στο μπάνιο, έβγαλα τα φρύδια μου (lol), έβαλα τα τελευταία στην βαλίτσα μου και ήμουν έτοιμη. Με παίρνει επιτέλους και η μαία μου (μπέρδεμα με τα κινητά κτλ) και μου λέει "Θα σε πάρω όταν θα είμαι και έγώ έτοιμη να πάμε μαζί" Κατά τις 11:30 ξεκινάμε για το ΓΑΙΑ.

Κάνουμε εισαγωγή και ενημερώνω ότι πρέπει να ειδοποιήσουν τον γιατρό μου. Μικρή η διαστολή μου (2εκ.) οπότε χαλαρά. Αρχίζουν τα κλίσματα και τα ξυρίσματα με πάνε στο δώμάτιο τοκετού-ωδινών έρχεται και ο άντρας μου ντυμένος γιατρός lol.

Το αστείο: το κινητό του γιατρού είναι κλειστό lol

Πάλι και για κάποιον λόγο δεν αγχώθηκα. Άρχισαν οι ωδίνες, πέρναγε η ώρα, μου κάνουν και την επισκληρίδιο και στάνιαρα γιατί είχα αρχίσει να κρυώνω και μου είχαν βάλει μάλλινη κουβέρτα Lol! Ο γιατρός πουθενά! Χαλαρή εγώ και ως γελοίο άτομο έκανα και χιούμορ είμαι και αθυρόστομη χαμός στο δωμάτιο. Μου λένε αν δεν τον βρούμε θα σας ξεγεννήσει ο γιατρός της βάρδιας.

Να μην τα πολυλογώ αρχίζουμε και τις εξωθήσεις! 3 μαίες από πάνω μου και η δικιά μου 4!

Έρχεται ο γιατρός μου στις 5

«Καλά δεν σου είπα να μην γεννήσεις 8-9?»

«Χέσε με γιατρέ, τα παράπονά σου στον κύριο που πρέπει να βγάλουμε»

Άντε πάλι γέλια και χαμός, αρχίζουν και οι τελευταίες εξωθήσεις. Τον βγάλαμε τον αλήτη στις 6 η ώρα, 3 κιλά αλλά με ξέσκισε. Ούτε που ξέρω πόση ώρα με έραβαν. Χαμπάρι εγώ στην ευτυχισμένη μου κοσμάρα με τον γιόκα μου αγκαλιά. «Το ξανάκανα» είπα την ώρα που βγήκε και το πιστεύω με όλη μου την καρδιά! Καλώς ήρθες αγγελούδι μας! <3

[[email protected]]

να σου ζήσει το αγοράκι σου σου εύχομαι να είναι γερό.και εγώ είχα μοναδική εμπειρία στον τοκετό το ξανάκανα σίγουρα σύντομα.ας ξεπεταχτεί λίγο ακόμα το μπεμπέ μου και δεν θα το σκεφτώ λεπτό για δεύτερο.όταν τα κοιτάς ξεχνάς τα πάντα και κυρίως είσαι ζωντανός έχοντας στην αγκαλιά σου ένα μωρό.

[[email protected]]

και εγώ να πω με την σειρά μου ότι ήταν μια αξέχαστη εμπειρία πολύ ευχάριστη και μοναδική δεν ταλαιπωρήθηκα καθόλου όλα ήταν τέλεια και χώρος και γιατρός και διάθεση

[miriki]

mariori είσαι θεά κορίτσι μου!

[marothes]

Γεια σας και απο μενα!

Γεννησα φυσιολογικα στις 9 Μαιου στην Γενικη Κλινικη Θεσσαλονικης τον ομορφαντρα μουυυυυυ!!!! Αξεχαστη εμπειρια. Ενα θα σας πω, την ημερα που ο τζουτζουκος μου διαλεξε να ερθει στον κοσμο (38 εδβομαδες) ημουν μονη στο σπιτι και μαλιστα ξημερωματα καθως ο αντρουλης μου ηταν νυχτερινος στην υπηρεσια του και επισης εκεινη την ημερα δεν ειχαμε αμαξι διοτι το στειλαμε για βιολογικο καθαρισμο (θελαμε να ειναι ολα ετοιμα οταν θα ερχοταν ο μικρουλης, τρομαρα μας).... 4 το πρωι σπανα τα νερα και μεχρι να ερθει ο αντρουλης μου αρον αρον απο την δουλεια εγω ειχα κανει το μπανακι μου, το ξυρισματακι μου κλπ.... στην κλινικη φτασαμε με το περιπολικο καθως οπως ανεφερα δεν ειχαμε εκεινη τη μερα αμαξι στι 6.30. Μεχρι να με κανουν τα διαδικαστικα πηγε 9.30 οπου και μου βαλανε ορο για τεχνικους πονους αφου μεχρι τοτε δεν πονουσα καθολου. μεσα σε 2 ωρες ειχα διαστολη τελεια και κυριολεκτικα ο μπεμπης βγηκε σαν αυγο με 3 εξωθησεις...αφου μολις μου τον ακουμπησανε στην κοιλια μου λεω αυτο ηταν ολο? Με βοηθησε πολυ η μαια μου και ο γιατρουλης μου (να ειναι καλα) και φυσικα δεν μπορουσα να σταματησω να κλαιω απο ευτυχια!!!!! Ευχομαι σε ολες τις μελλουσες μανουλες να απολαυσουν τον τοκετο τους οσο μπορουν. Ειναι η ιεροτερη και ομορφοτεη στιγμη για το ζευγαρι (αν επιλεξει ο αντρας να ειναι μεσα, ο δικος μου ηταν και τα ειδε ολα, απιστευτη εμπειρια).

Πολλα φιλια!!!!!!!

[Μπουρμπουρ1]

Δοξα τω θεω! τελικα εχω κι εγω μια ομορφη ιστορια τοκετου να πω!

 

Ενα βραδυ πριν

Μια εβδομαδα και μια νυχτα πριν την ΠΗΤ στις 10 η ωρα το βραδυ, ενιωσα το παιδι να τεντωνει τα ποδια στο στομαχι, να τεντωνει το σωμα σαν τοξο και να επανερχεται και να πιεζει εντονα με το κεφαλι ακριβως στο κεντρο της ηβικης περιοχης.Αυτη η κινηση επαναληφθηκε 3-4 φορες.

Απο εκει και περα μου ξεκινησαν πονακια.Συσπασεις ξαναειχα κι αλλες φορες, αλλα αυτες ηταν πιο "τακτοποιημενες" κι επεμεναν για ωρα.Στις 11 αποφασισα να ξαπλωσω και λεω: οτι ειναι θα δειξει το πρωι, μπορει να ειναι κατι(συμπτωμα τοκετου) μπορει και τιποτα, θα φανει το πρωι - η παροιμιωδης ψυχραιμια που με διακρινει συνηθως... και κοιμηθηκα...

Μες τον υπνο μου ξυπνουσα απο πονακια.Στις 2.28' ακριβως πηγα τουαλετα και σκουπησα κατι που ηταν αναμεσα σε αιμα και υγρο, μεταξυ καφε και πορτοκαλοκοκκινου χρωματος.Το παρατηρουσα και προσπαθουσα να αποφασισω τι ειναι: κοκκινο αιμα;οποτε σημαινει αποκολληση πλακουντα και πρεπει να σπευσω στο νοσοκομειο (συμφωνα με τα μαθηματα ανωδυνου) ή κεχρωσμενο αμνιακο;οποτε παλι επρεπε να τρεξω στο νοσοκομειο;;;Βαζω μια ασπρη πετσετα στο εσωρουχο να βλεπω τι γινεται, οτι και να 'ναι το νοσοκομειο δεν το γλυτωνω αποψε σκεφτηκα, την 38η εβδ κλεινω, μπορει και να γενναω... λες;;;...

Ευτυχω ο αντρας μου ηταν ξυπνιος, επαιζε στον υπολογιστη. "Πουλακι μου ξενυχταμε; κι αν αυριο γεννησω να σε δω πως θα αντεξεις ξαγρυπνος" σκεφτηκα. Αρχιζω και βαζω τις βαλιτσες πανω στο κρεβατι για να βαλω μεσα τα πραγματα της τελευταιας στιγμης.Με ρωταει γελωντας: τι γινεται παμε νοσοκομειο; του λεω ναι!Αργοτερα μου ειπε "οταν σε ειδα και πηρες τα μπιμπερο απο το ψυγειο και τα εβαλες στην τσαντα τοτε σκεφτηκα:Παναγια μου αυτη το λεει πραγματικα!!!" μεχρι τοτε δεν με πιστευε.Τα εχασε.Οταν μπηκαμε στο αμαξι τα χερια του ετρεμαν, δεν μπορουσε να βαλει μπροστα

Κι εγω τα ειχα λιγο χαμενα αλλα τα εκανα ολα μηχανικα κι εν τω μεταξυ αναρρωτιομουν αν κανω βλακεια κι οταν φτασουμε θα μας κοροιδευουν που "βαρεσαμε" λαθος συναγερμο!

Φτανουμε στην κλινικη, η πορτα κλειστη, χτυπαμε ενα κουδουνι που βρηκαμε. ερχεται μια μαια: "Τι θελετε;;;" λεει με ξινη φωνη. Τι να θελουμε καλε 3 η ωρα το βραδυ, με την κοιλια τουρλα και τις βαλιτσες στο χερι;;;... "Νομιζω οτι γενναω".

Με πηρε στο εξεταστηριο μια αλλη μαια πολυ ευγενικη και με εξετασε κολπικα, εγω φοβομουν μη μου σπασει τιποτα νερα πριν της ωρας τους ή τιποτα τετοιο. Διαστολη 0. "Το αιμα που ειδες ειναι απο την προετοιμασια του τραχηλου για τον τοκετο, μπορει να γεννησεις και σε 2-3 μερες, οχι απαραιτητα σημερα, μου λεει, κατσε ωστοσο αποψε να σε βαλω στο νστ και το πρωι να σε εξετασει ο γιατρος αν και το πιθανοτερο ειναι να σε διωξει το πρωι".Της λεω εμενα δεν με πειραζει να φυγω και να ξαναρθω την αλλη εβδομαδα που γενναω κανονικα -φοβομουν πολυ μην με βαλει με προκληση πριν την ωρα μου ή ακομη χειροτερα καισαρικη(μεγας φοβος για μενα, οι περισσοτερες το ξερετε).Με εβαλε σε ενα κρεββατι με το νστ, ειχα οντως δυνατουτσικες συσπασεις αλλα οκ. Εδιωξα τον αντρα μου να παει σπιτι να κοιμηθει και να ερχοταν παλι πισω το πρωι που θα με εβλεπε κι ο γιατρος. Η ωρα ειχε παει 4.

Σε μια ωρα οι συσπασεις εγιναν 20λεπτες, μετα 7λεπτες, μετα 3λεπτες. Μαλλον τελικα θα γεννησω σημερα ή αυριο σκεφτομαι... Στις 7 ακριβως μου σπασαν τα νερα!!! Μαλλον τελικα θα γεννησω σημερα, σκεφτομαι...γρουσουζα πεθερα!... εγω ηθελα την αλλη εβδομαδα...

 

Ο τοκετος

Παιρνω τηλ τον αντρα μου, ερχεται, με παιρνουν στην αιθουσα τοκετων.Διαστολη 1. Κλισμα, ξυρισμα, κουβεντα με τη μαια αν και ψιλοπονουσα. Μου μαθαινει αναπνοες: μια και μοναδικη την "κοφτη", ξεχνα τις αλλες μου ειπε, μονο αυτη θα σου χρειαστει(πραγματι).Ο αντρας μου πηγαινοερχοταν σε δουλειες που τον εστελνε η μαια -να φερει πραγματα απο το δωματιο και τετοια.

9.00' ερχεται ο γιατρος (μες τα νευρα!).Διαστολη 2, αρα χαλαρα.

9.10' μου βαζουν οξυτοκινη(σιγα μη με περιμεναν να γεννησω με το πασο μου...)

9.20'-9.25'με πιανει μια συσπαση δυνατη και πενταλεπτη, τα ειδα ολα κωλυομενα ποσες κοφτες να κανω πια;;;αν αυτοι οι πονοι κρατησουν ωρα δεν θα την παλεψω! πανικος!... το κορμι μου να κουνιεται σαν φιδι, ξεκινησα και τις φωνες.... Ερχεται ο αντρας μου "βγες εξωωωωω" να του φωναζω -για να μην με βλεπει που πονουσα και στεναχωριεται.

Ευτυχως μετα ηταν καλυτερα πονοι συνεχομενοι απο το φαρμακο αλλα πιο ηπιοι.

Το πιεσομετρο ηταν χαλασμενο, η μαια πηγε να βρει καποιον να το φτιαξει.Εν τω μεταξυ με πιανει παλι πονος, οι παλμοι του παιδιου πεφτουν στιγμιαια. Βαζω μια φωνη στη μαια:"Χρυσουλλλαααααααα............"

9.30 λεω αστειευομενη τι λες θα τελιωσουμε σε κανενα τεταρτο;ναι σιγα! ηταν η απαντηση.

9.40 διαστολη 5 και παει για 6. Η μαια τηλ στον γιατρο, "γιατρε ξεκινα να ανεβαινεις σιγα σιγα" εγω να φωναζω "αααααααααα........."

9.45 διαστολη τελεια! τηλ στον γιατρο, "ελα γρηγορα".

9.50 διαστολη πιο τελεια και απο τελεια! η κοιλια μου ξεκιναει εξωθησεις. Μη σπρωχνεις! να λεει η μαια, δεν γινεται!!! να λεω εγω.Η μαια να μην βγαζει το χερι της απο τον κολπο μου για να μην βγει το παιδι πρωτου ερθει ο γιατρος. Οταν υποχωρησε η συσπαση εβγαλε το χερι και παιρνει ξανα τηλ το γιατρο:"ελα πανω ΤΩΡΡΑΑΑ!!!!!!!!"

Στην εγκυμοσυνη ελεγα οτι δεν ηθελα να μου δεσουν τα ποδια γιατι θα με πιασει κλειστοφοβια, εκεινη την ωρα ομως αναρρωτιομουν ποτε θα μου τα δεσουν γιατι απο τον πονο κλωτσαγα και δεν τα οριζα...

Ερχεται ο γιατρος μες τα νευρα "τι θες μωρε;τι παιρνεις συνεχεια τηλ;;;τωρα θα γεννησει;αυτη τη στιγμη;;;". Και τοτε γυρναει και με βλεπει... κι εμενα ...και το κεφαλι του μωρου.... :shock: Πανικος!απο τον γιατρο αυτη τη φορα!...

Ερχονται τρεχοντας και δυο ειδικευομενες, η μια βοηθαει το γιατρο, η αλλη με κραταει απο τη μια και η μαια απο την αλλη για να με σηκωνουν να σπρωχνω πιο ευκολα.Ενιωθα το κεφαλι του μωρου αναμεσα στα ποδια μου και χαιρομουν αλλα σκεφτομουν κι ολας: αντε ποτε θα με κοψει(περινεοτομη) να βγει πιο ευκολα το μωρο; τιποτα κουταλες δεν θα φερει να με βοηθησει να το βγαλουμε;;;

Σε 3 ή 4 εξωθησεις(δεν μπορω να θυμηθω) η μπεμπα βγηκε μονοκοπανια.

Πονο τελικα δεν ενιωθα στις εξωθησεις ευτυχως, μονο πιεση και εσπρωχνα ανακουφισμενη που θα εβγαινε και οι πονοι θα τελειωναν τοσο γρηγορα!

Ωρα 10 το πρωι ακριβως γεννηθηκε το μπεμπακι μου!!!:razz::razz:

 

Μετα τον τοκετο

Το πρωτο πραγμα που ειδα ηταν ενα ασπρο κωλαρακι, ετσι οπως βγηκε απο μεσα μου και σκεφτηκα "Θεε μου ποσο μικρη!... και ποσο ασπρη(απο το λιπος του σακου).

Δεν μου την εδωσαν αμεσως, την πηραν την σκουπισαν , την εντυσαν, την εβαλαν στη λαμπα, της εκαναν ενεση με βιταμινη Κ.Μου την εδωσαν μετα απο ωρα, φασκιωμενη. Μολις ηρθε στην αγκαλια μου εκλαψε, "ωχ κακο σημαδι, δε με θελει" λεω. Προσπαθησα να την βαλω στο στηθος αλλα δεν επιασε κι η μαια μου την πηρε αμεσως.

Τα ποδια μου ετρεμαν απο την προσπαθεια της γεννας, το κορμι μου ολο ηταν μουδιασμενο αλλα ημουν ανακουφισμενη που ολα πηγαν τοσο καλα!

Ο αντρας μου μπηκε αμεσως μολις τελειωσε ο γιατρος το ραψιμο, κλαιγοντας που με ακουγε απ'εξω να φωναζω.

 

Υ.Γ

το πιεσομετρο δεν το εφτιαξαν τελικα:rolleyes: