Τοκετός: Πείτε την δική σας ιστορία/ιστορίες!

[Natly]

Κορίτσια απαντήστε μου σε κάτι..

Φαίνεται στον υπέρηχο αν έχει τυλιχτεί ο λώρος?

[miriki]

Φαίνεται, αλλά δεν είναι απαραίτητο ότι παραμένει έτσι. Γιαυτό κανονικά δε λένε τίποτα.

[Eve]

Κορίτσια απαντήστε μου σε κάτι..

Φαίνεται στον υπέρηχο αν έχει τυλιχτεί ο λώρος?

 

 

ναι φαινεται αλλα δεν σημαινει κατι αυτο, τα περισσοτερα μωρα ειναι σε καποιο βαθμο τυλιγμενα με το λωρο.

 

εμενα και τα 2 μωρα ειχαν περιτυλιξεις (και μαλιστα το 2ο περιτυλιξη και και του χεριου με το λαιμο) , και τα 2 γεννηθηκαν φυσιολογικα.

[ΜΑΡΟΥΛΙΤΑ]

Μαρουλίτα πολύ λυπάμαι γιαυτά που έζησες. Δεν ξέρω αν σε παρηγορεί αλλά είναι πολύ λίγες οι μαμάδες που πραγματικά νιώθουν αυτο το δέσιμο που λες από την πρώτη στιγμή. Εγώ τον άκουσα να κλαίει και δεν μπορούσα να καταλάβω στην αρχή τι είναι κι ας μου λέγανε να σου ζήσει. Είναι άτιμη εμπειρία η καισαρική ειδικά με τη νάρκωση που σου έκαναν.

 

 

Κάποια στιγμή πρέπει να αρχίσουν να μας σέβονται οι γιατροί. Να δω πώς θα το καταφέρουμε.

 

Να σου ζήσει το μικρούλι σου κι οι χαρές που θα σε κερνάει να γλυκάνουν την πίκρα σου, εύχομαι. Άντε και για το νούμερο δύο έλα στο κλαμπ του φυσιολογικού τοκετού μετά από καισαρική μια βόλτα να ενημερωθείς σχετικά.

 

Σ ευχαριστώ για τα ενθαρρυντικά σου λόγια.Όσο για το νουμερο δύο μάλλον δε θα έρθει ποτέ μετά από αυτά που έζησα.

[zinnagia]

Λοιπόν, είπα κι εγώ να γράψω την εμπειρία μου από τον τοκετό κυρίως για να βοηθήσω τα κορίτσια που είναι σε αυτό το στάδιο της ζωής τους… Όταν ήμουν κι εγώ έγκυος θυμάμαι έψαχνα εν αγωνίως στο internet να διαβάσω εμπειρίες από άλλες μπας και βρω κάτι από το οποίο να μπορέσω να αντλήσω κουράγιο!

Η αναλογία πάντως καλών και κακών εμπειριών ήταν δραματική…σχεδόν ήμουν σίγουρη ότι κάτι θα πάει στραβά καθώς το να είναι όλα καλά ήταν σαν την πιθανότητα να πέσει το αεροπλάνο στο πρώτο σου ταξίδι! Ελπίζω η αφήγησή μου να σας δώσει το απαραίτητο «πάμε δυνατά» καθώς πιστεύω ότι η διάθεση και γενικά η ψυχολογία παίζουν σημαντικό ρόλο σε όλα στη ζωή.

Θυμάμαι ήταν τέλη Απριλίου, ήδη ένιωθα απίστευτα «βαριά» και ιδιαίτερα ευέξαπτη. Όλα μου έφταιγαν χωρίς να ξέρω το γιατί. Στην άκρη του δωματίου υπήρχε η κόκκινη βαλιτσούλα του μαιευτηρίου έτοιμη και όταν την κοιτούσα μια έκλαιγα, μια γέλαγα μια με έπιανε πανικός. Είχα βαρεθεί να ακούω όλους να μιλάνε και να γελάνε και να λένε σε λίγες μέρες θα έχουμε το μωράκι, σε λίγες μέρες θα κάνουμε εκείνο θα κάνουμε το άλλο …και τι ωραία που θα είναι. Ήθελα να τους φωνάξω να σταματήσουν …μου φαινόταν όλα τόσο κλισέ. Έπρεπε να είναι η πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής μου, να βιώνω απίστευτα συναισθήματα χαράς και πληρότητας αλλά εγώ αντίθετα ένιωθα αγωνία και φόβο ενώ όταν κάποιος για να με κάνει να αισθανθώ καλύτερα μου περιέγραφε μελλοντικές στιγμές με το ζουζούνι εγώ έβαζα τα κλάματα θεωρώντας ότι εγώ δε θα το ζήσω ποτέ αυτό.

Η γιατρός μου, μου είχε δώσει πιθανή ημερομηνία τοκετού 17 Μαρτίου και οι μέρες κυλούσαν αργά και βασανιστικά. Όσες φίλες και γνωστές τύχαινε να συναντήσω στο δρόμο μου λέγανε για τη δικής τους «τρομακτική» εμπειρία τοκετού αλλά τελειώνοντας μου πέταγαν ένα « Τίποτα δεν είναι θα το δεις…σε εμένα απλά έτυχε». Ο άντρας μου σκεφτόταν σοβαρά να μου απαγορεύσει το internet και την έξοδο από το σπίτι.

Φτάνει επιτέλους η τελευταία εβδομάδα και πλέον οι επισκέψεις στη γιατρό μου γίνονται μέρα παρά μέρα. Δευτέρα η γιατρός με εξετάζει και μου λέει ότι έχουμε ακόμα καιρό…να ξαναπάω την Πέμπτη και βλέπουμε αλλά μέχρι τότε πολύ περπάτημα και ασκήσεις. Φτάνει και η Πέμπτη και το πρώτο πράγμα που με ρωτάει είναι αν ένιωσα κάποια πονάκια. Απογοητευμένη με ακούει να της απαντώ πως δεν έχω νιώσει το παραμικρό εκτός από το βάρος που νιώθω και ένα μικρό καψιματάκι ανάμεσα στα πόδια. Μάλλον δε θα έχουμε προχωρήσει μου λέει αλλά πάμε να σε εξετάσω. Ο άντρας μου πάντα δίπλα μου.

Με εξετάζει και μου λέει… είσαι σίγουρη ότι δεν πονάς; Έχει διαστολή 2, αν ήμασταν σε μαιευτήριο θα σε κράταγαν μέσα. Λοιπόν, μου λέει, εγώ προτείνω να πας σπίτι να περιμένεις και αν δεν σπάσουν τα νερά το βράδυ να έρθεις αύριο πρωι πρωι στο μαιευτήριο να βάλουμε τεχνητούς πόνους και να γεννήσεις.

Έτσι κι έγινε. Περίμενα όλο το βράδυ μήπως έχω κάποιον πόνο ή μήπως σπάσουν τα νερά…είχα ακούσει ότι όταν τα νερά στα σπάει ο γιατρός πονάει πολύ και ήθελα να το αποφύγω αλλά δυστυχώς τίποτα.

7 η ώρα το πρωι ήμουν στο γκισέ του μαιευτηρίου και κάνω εισαγωγή άνετη και ωραία με ένα άγχος βέβαια για το τι θα συναντήσω πίσω από την πόρτα. Η φαντασία μου (πάντα έγραφα φοβερές εκθέσεις …) είχε οργιάσει. Σκεφτόμουν αίματα, γιατρούς να τρέχουν , γυναίκες να φωνάζουν και να μη μπορούν να ηρεμήσουν με τίποτα και γενικά ΠΑΝΙΚΟΣ, ΠΑΝΙΚΟΣ, ΠΑΝΙΚΟΣ.

Αφού έδωσα τα στοιχεία μου μπαίνω τελικά εκεί που έγραφε παραλαβή επιτόκων. Απόλυτη ησυχία, ήρεμες νοσοκόμες και γιατροί με καθαρές μπλούζες… Καλά σκέφτομαι εγώ δεν πονάω αλλά καμία δεν πονάει; Δε μπορεί θα μπήκα σε λάθος μέρος. Έρχεται μια κοπέλα και με ρωτάει γλυκά, πως λένε το γιατρό σου; Πονάτε; Αφού απάντησα με πήγε σε ένα δωματιάκι και με εξέτασε. Είχα ήδη διαστολή 5. Έκαναν γρήγορα - γρήγορα την προετοιμασία, μου έδωσαν ένα ροζ ρομπάκι και με κατέβασαν στις αίθουσες ωδινών. Η ατμόσφαιρα κι εκεί ήταν η ίδια. Ακουγόταν πιο πολύ οι τηλεοράσεις που ήταν ανοιχτές παρά οι γυναίκες. Βέβαια που και που ακουγόταν και κάποιες που έλεγαν στο γιατρό τους ότι πονάνε αλλά με τόνο πιο πολύ διαπίστωσης και όχι σπαραγμού.

Σε λίγο έφτασε και η γιατρός μου και ο άντρας μου. Μου έβαλαν ορό, μου έκαναν επισκληρήδιο και βλέποντας τηλεόραση αποκοιμήθηκα. Μετά από καμιά ώρα ξύπνησα. Είδα τη γιατρό μου και τον άντρα μου να μου κρατάει το χέρι. Ευχόμουν να είχα γεννήσει αλλά η κοιλιά μου ήταν εκεί. Ξυπνήσατε μου λέει η γιατρός μου; Άντε γιατί ήρθε η ώρα να σπρώξουμε… Φωνάζει τη Μαία και ξεκινάμε. Στην αρχή δεν το έκανα σωστά…αλλά που και που το πετύχαινα. Νομίζω ότι αυτή τη διαδικασία την έκανα ανά τακτά χρονικά διαστήματα για μισή ώρα περίπου …ώσπου σε κάποια στιγμή πιάνω τη γιατρό μου να κοιτάει τη μαια στα μάτια και να με σκεπάζουν με το σεντόνι. Πάμε ….λεει

Υποτίθεται ότι τώρα ότι είναι η πιο δύσκολη στιγμή αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο έχω πείσει τον εαυτό μου ότι πάει, πέρασαν όλα, σε 5 λεπτά θα έχω τελειώσει και ανεξήγητα πως γεμίζω με απίστευτο κουράγιο. Έτσι κι έγινε, 3 φορές έσπρωξα μέσα στο χειρουργείο και μετά νιώθω κάτι να γλυστράει και ένα κάψιμο ταυτόχρονα… κι εκεί που πάω να πω ένα σιγανό …πονάω με διακόπτει ο άντρας μου κλαίγοντας …. Το παιδί μας αγάπη μου, το μωρό μας …δε το πιστεύω είναι πανέμορφο!

Από εκεί κι ύστερα … τίποτα. Ζούσα σε εικονική πραγματικότητα. Αντί για φωνές άκουγα ένα γλυκό βουητό και είχα χαζέψει τη μικρή μου είχα στην αγκαλιά μου. Δε κατάλαβα τι μου κάνανε και πότε με είχαν έτοιμη. Ξύπνησα από την εικονική πραγματικότητα όταν μου πήραν το μωρό να το ετοιμάσουν αλλά τότε είχα ανυπομονησία να δω τους δικούς μου που με περίμεναν έξω.

Αυτή είναι η ιστορία μου, ελπίζω να βοήθησα όσες ζούνε παρόμοιες καταστάσεις με εμένα πριν γεννήσουν.

Σας φιλώ και με το καλό όλα τα ζουζούνια…

[demi]

Κορίτσια καλησπέρα κι από μένα.4 μήνες μετά την γέννηση του γιου μου αποφάσισα να γράψω κι εγω.Δυστυχώς η δική μου επειρία δεν είναι και τόσο ευχάριστη και μου έχει αφήσει ένα παράπονο που δε θα το ξεπεράσω σ΄όλη μου τη ζωή.

ΠΗΤ είχα 4/12/10. Είχα μια έυκολη εγκυμοσύνη και περίμενα πως και πως τη μέρα της γεννας.Ήθελα όσο τίποτα άλλο να γεννήσω φυσιολογικά γι αυτό και είχα προετοιμαστεί καταλλήλως.Είχα διαβάσει ό,τι σχετικό μπόρεσα να βρώ, είδα κάμποσα DVD κτλ.Ελα όμως που ο πρίγκηπας είχε άλλα σχέδια.Είχα μπει στον 9ο και ο κύριος δεν έλεγε να γυρίσει.Το τι περπάτημα έριξα δεν περιγράφεται αλλά τίποτα. 15/11/10 πάω για υπέρηχο και βλέπουμε ότι έχει τυλιχτεί και με το λώρο.Κανονίστηκε λοιπόν καισαρική.Το κλάμα που έριξα για την επόμενη εβδομάδα πρέπει να βάλω τον άντρα μου να σας το περιγράψει.

Τεσπα 22/11/2010 πάμε με τη βαλιτσούλα στο Ελενα και 7:30 κάνουμε την εισαγωγή.

Μετά την περιποίηση με παίρνει ένας τραυματιοφορέας για τα χειρουργεία.μόνο τον άντρα μου πρόλαβα και χαιρέτησα. Με πήραν τόσο γρήγορα λες και θα γένναγα κατευθείαν.Με βάλαν μόνη μου σ ένα δωμάτιο με τον καρδιοτοκαγράφο.

Παραδόξως δε φοβόμουνα.Είχα αποδεχτει τη μοίρα μου.Ηθελα μόνο να τελειώνω.

Απ το πρωι λοιπόν που μπήκα στα χειρουργεία με πήραν για να γεννήσω στις 15:00.Οι συγγενείς απ έξω κοντεψαν να τον φάνε το γιατρό.(τι έφταιγε κι αυτός; Είχαν άλλοι προτεραιότητα συν καναδυό επείγοντα)

Τελευταία στιγμή κι ενώ είμαι πάνω στο χειρουργικό τραπέζι μαθαίνω ότι δε θα κάνω επισκληρίδιο γιατί ο αναισθησιολόγος έκρινε πως γαι την περίπτωση μου είναι καλύτερη η ολική αναισθησία.Τρωω την πρώτη "σφαλιάρα" λοιπόν και δεν υπήρχε περιθώριο να αντιδράσω οπότε δεν είπα τίποτα.Εκείνη την ώρα έτσι κι αλλιώς δε με πολυένοιαζε.όσες κάνανε καισαρική γνωρίζουν την απαισια αίσθηση λίγο πριν σε κοιμίσουν.

Γέννησα 15:25.Καθώς συνερχόμουνα παο τη νάρκωση καταλάβαινα ότι έκλαιγα και με ρωτάγανε "γιατί κλαις"?.Τι να πω? ότι έχασα τη μαγεία? ότι έφερα στον κόσμο μια ζωή και δεν το πήρα χαμπάρι?

Μ αφήσαν λίγη ώρα στην ανάνηψη και με βγάλαν στον προθάλαμο των χειρουργείων πριν συνέρθω ακόμα καλά για να με δουν ο άντρας μου και η μάνα μου γιατί μετά από τόσες ώρες δεν πίστευαν ότι είμαι καλά.Ο άντρας μου μου έδειξε φωτό από το κινητό το γιο μου, καθώς ακόμα δεν τον είχα δει.Άλλα κλάματα εκεί.

Μετά με ξαναπήραν στην ανάνηψη οπου αρχίζω και νιώθω αίμα να τρέχει.Φωνάζω μια μαία και της λέω έτσι κι έτσι.Μου λέει φυσιολογικό έιναι να τρέχει λίγο αίμα.Δε λέω τίποτα.Που να ξερα τι γίνεται?

Με πάνε σε μια άλλη αίθουσα με άλλες κοπέλες και περιμένω.Συνέχιζα να αισθάνομαι το άιμα νατρέχει.Ξαναφωνάζω μια μαια.Έρχεται με πατάει στην κοιλιά και αισθάνομαι το αίμα να εκτοξεύεται.Τη βλέπω που ασπρίζει και ΄φωνάζει πάρτε αμέσως τηλ.τον Γιαλελή (ο γιατρός μου) έχουμε ατονία.Από κει και μετά αρχίζει το θέμα να θυμίζει ταινία.Μου βάζουν και στο άλλο χέρι ορό και αρχίζουν να ρίχνουν μέσα φάρμακα.Συγχρόνως 4 άτομα αρχίζουν και πατάνε την κοιλιά μου για να επαναφέρουν τη μήτρα χειροκίνητα.Ο πόνος δεν περιγράφεται.Εγώ να ουρλιάζω και να μου λένε "μη σφίγγεσαι δε μπορούμε νε πατήσουμε την κοιλιά σου".Να φανταστείτε δεν έκλαιγα.Ο πόνος είχε προχωρήσει παραπέρα.

Σ αυτό το σημείο να ζητήσω συγνώμη απ τις κοπέλες που ήταν μαζί μου στην αίθουσα και σίγουρα κατατρόμαξαν.

Ήρθε κι ένας άλλος γιατρός και λέει "Να ετοιμάσουμε χειρουργείο?"

Ο δικός μου (να ναι καλά ο άνθρωπος)του λέει "όχι ακόμα. θα το παλέψουμε κι άλλο¨"

Εγω να ρωτάω "τι έπαθα ?" και να μου λένε "μια μικρη αμμοραγία είναι μην αγχώνεσαι, όλα θα πάνε καλά".

Να μην τα πολυλογώ έμεινα εκεί μέσα ως τις 9:30 το βράδι και ευτυχώς που τελικά σώσανε τη μήτρα μου δε χρειάστηκε αφαίρεση.

Καθώς με πηγαίνανε στο δωμάτιο και πρίν βγούμε απ τα χειρουργεία με ρωτάει ο τραυματιοφορέας "το είδες το μωρό?" "όχι" του λέω και καθώς περνάγαμε απ την αίθουσα που τα έχουν μου λέει "να το" και μου φέρνει κοντα στο τζάμι ένα πυρεξάκι.Προσπάθησα νε τεντωθώ για αν το δω αλλά έβλεπα μόνο την κορυφή του κεφαλιού ενός μικροσκοπικού πλάσματος τυλιγμένου με μια κουβέρτα.Τόσες ώρες μόνο του να περιμένει τη μαμά του.

Τελικά με βγάλανε.Πέσαν πάνω μου οι συγγενεις.Άσπροι απ την αγωνία τους.Η μαμά μου με κοίταζε έτοιμη να κλάψει.Ο ¨αντρας μου άσπρος απ την αγωνία.

Το μωρό μου το φέρανε στο δωμάτιο.Απ το κοκτέιλ των χαπιών και τη νάρκωση δεν ένιωθα τίποτα.Ούτε χαρηκα, ούτε έκλαψα.Τίποτα.Σαν να μου φέρανε ξένο παιδί.

Και η αλήθεια είναι ότι για αρκετό καιρό δεν ένιωθα αυτόν το δεσμό που οι περισσότερες από εσάς νιώσατε αμέσως.

Περνώντας βέβαια ο καιρός, ο δεσμός μας δημιουργήθηκε και τώρα δε μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς αυτόν.

Απλώς την εμπειρία θα την αφήσω πίσω και φυσικά δε θα την επαναλάβω.

 

βρε κοριτσι μου εγω εκανα ατονια μητρας και στα 2 παιδια μου και μου βαλανε πολλες φιαλες αιμα και κρυοιζηματα και 109887271890 αλλες αηδιες και ημουν 2 μερες εντατικη..

σε καταλαβαινω μεγαλο ζορι ειναι αλλα το βλεπεις τωρα?

το βλεπεις το θαυματακι σου?

ανετα θα πηγαινα για 3 αν ο γιατρος μου και μονο αυτος με αναλαμβανε...

[elzu]

Καλημέρα κορίτσια!!!Ας διηγηθώ και εγώ την δική μου ιστορία...στην αρχή σκεφτόμουν ότι αν το διάβαζε κάποια κοπέλα μπορεί να φοβόταν περισσότερο αλλά τελικά σκέφτηκα οτι μπορεί να βοηθήσει η δική μου εμπειρία...17 Αυγούστου 2010 και 4 μέρες πριν τον γάμο μας κάνουμε το τεστ και βλέπουμε οτι είναι θετικό!Η χαρά μας απίστευτη γιατί το θέλαμε πολύ και προσπαθήσαμε πριν τον γάμο γιατί φοβόμασταν μήπως δυσκολευτούμε επειδή καπνίζαμε και οι δυο... τελικά με την πρώτη προσπάθεια... πιάσαμε την μπεμπούλα!!!Και απο εκεί και μετά αρχίζει ενα άγχος...στον γάμο είδα κατι αιματάκια...κατατρόμαξα...την Δευτέρα πήγαμε στην γυναικολόγο και ακούσαμε την καρδούλα και μας είπε οτι είναι κατά μια εβδομάδα μικρότερη επειδή δεν είχα σταθερό κύκλο...και μας έδωσε κάποια χάπια για τις συσπάσεις... όλα καλά, η εγκυμοσύνη χωρίς αλλα προβλήματα...το άγχος μου τώρα ήταν αν θα γεννήσω στην πόλη μου η οχι... βλέπετε έχουμε νοσοκομείο αλλά δεν υπάρχουν γιατροί... κάθε μήνα ρωτούσα αν ήρθαν γιατροί και μου έλεγαν τον επόμενο μήνα... τελικά λίγο πριν μπω στο μήνα μου αρχίζουν οι συσπάσεις... πήγα στην γυναικολόγο μου και μου είπε μέχρι να μπω και μια εβδομάδα μέσα στον μήνα να μην περπατάω... έτσι και έκανα... άρχισα να πηγαίνω και σε άλλον Νομό στο Νοσοκομείο για εξετάσεις γιατί στην πόλη μου τελικά δεν ήρθε ποτέ ο γιατρός... όταν πήγα στο νοσοκομείο με κράτησαν μέσα για τις συσπάσεις μου για 3 μέρες και μου έδωσαν ενα σωρό χάπια... μέχρι που έφτασα στην 38 εβδομάδα όπου τα έκοψα μόνη μου γιατί μετά δεν θα μπορούσα να γεννήσω...39 και μια μέρα ξανά πάω στο νοσοκομείο ( 3 μέρες πριν είχα κόψει τα χάπια) και οι συσπάσεις στον θεό!!!Θα κάνουμε εισαγωγή μου λένε!!! Πέταξα απο την χαρά μου, επιτέλους θα δω την μπεμπούλα μου... κάναμε όλες τις εξετάσεις... διαστολή 3!!! Κάνουμε το κλύσμα και περιμένουμε... Τρίτη 5-4-11 μπαίνουμε το μεσημέρι στο δωμάτιο... αργά την νύχτα και αφού περνούσαν συνέχεια διαφορετικά άτομα να μου βάλουν δάχτυλο, ήμουν ακόμα διαστολή 4... άρχισα με τον άνδρα μου να κάνουμε βόλτες... τίποτα...το πρωί 6-4-11 μου έβαλαν ορό για τεχνητούς πόνους...οι συσπάσεις ακόμα υποφερτές... μετά απο μισή ώρα ήρθαν να με πάρουν για την αίθουσα τοκετού...η κοπέλα δίπλα μου στο δωμάτιο θυμάμαι μου είπε..."εσυ δεν γεννάς... αφού δεν πονάς καθόλου" και γέλασα...9 το πρωί στην αίθουσα τοκετού έκανα χαβαλέ με τη μαία και με τους γιατρούς... Κατά της 11 μου έσπασαν τα νερά και απο εκεί και μετά άρχισα να πονάωωωω... παρακαλούσα για κάποια παυσίπονη, για επισκληρίδιο για κατι τέλος πάντων αλλά μου λέει η μαία... τώρα είσαι διαστολή 6 δεν σου βάζουμε τίποτα.... κατά της 12 αρχίζω να τους φωνάζω ότι δεν μπορώ άλλο... πρέπει να σπρώξω.... όχι όχι να μου φωνάζουν...δεν είναι η ώρα... είναι είναι να τους λέω...με κοίταξαν από κάτω και έπαθαν πλάκα...γρηγοράάάάά έχει φτάσει διαστολή 10!!!! μέχρι να βάλουν τις ποδιές τους εγώ ήθελα σαν τρελή να σπρώξω... άρχισα να κάνω αυτό που μου είχε πει η μαία... ζαλιζόμουν πάρα πολύ αλλά μου έλεγαν ότι είναι από τις γρήγορες αναπνοές...μου έλεγαν ότι τα πάω καλά... λίγο ακόμα...στο 3 σπρώξιμο βγήκε η μπεμπούλα...12΄40...εκεί έφυγε και η ζαλάδα και όλα... ξάπλωσα πίσω και χαλάρωσα...την έβλεπα που την ετοίμαζαν οι παιδίατροι και έλεγα άντε να βγει και ο πλακούντας να την πάρω αγκαλιά... είχα διαβάσει άπειρα βιβλία και ήξερα τι θα γίνει μετά... έλα που κάποιος είχε άλλα σχέδια...ο ειδικευόμενος άρχισε να μου τραβάει τον πλακούντα αμέσως...δεν περίμενε καθόλου... ένοιωσα τέτοιο πόνο όταν ξεκόλλησε που ο πόνος της γέννας δεν ήταν τίποτα...τον ελέγξανε και όλα ήταν εντάξει...και ξαφνικά αρχίζει ο πανικός... φέρτε μου γάζες...που είναι το άτιμο???και εγώ να ρωτάω...τι έγινε?και το μόνο που μου είπαν ήταν ότι κόπηκα κάπως όπως δεν θα έπρεπε...και ξαφνικά ακούω... ετοιμάστε το χειρουργείο...τι έγινε τι έγινε να τους λέω εγώ... τελικά μου είπαν ότι πρέπει να είχα κολπίτιδα και δεν μπορούσαν να με ράψουν...και έτσι μου έκαναν ολική αναισθησία για να με ράψουν...οι δικοί μου είχαν μείνει στο ότι γεννήσαμε και ότι είμαστε καλά... έχανα τόσο αίμα που όλα έγιναν πολύ γρήγορα και τους ενημέρωσαν μετά αφού τους πήγαν την μπεμπούλα...σε όλη την εγκυμοσύνη έλεγα ότι θέλω να την πάρω αμέσως αγκαλιά αλλά τελικά την είδα μετά από μια ώρα και λόγο ορών δεν μπορούσα να την πάρω αγκαλιά... από όλο το ζόρι που τράβηξα, εξαφανίστηκαν και οι θηλές μου... προσπαθούσα με τον παιδίατρο και με τους ορούς να την βάλουμε αλλά να πιάσει τι???Και έτσι δεν μπορέσαμε με τίποτα να θηλάσουμε.... όποια κοπέλα περιμένει να γεννήσει ήθελα να της πω να κάνει εξέταση για κολπίτιδα... εγώ δεν έκανα γιατί δεν είχα καθόλου φαγούρα και όταν ήταν να την κάνω με την γυναικολόγο μου, είχα κάνει εισαγωγή στο νοσοκομείο για τις συσπάσεις και μετά ξεχάστηκε όλο το θέμα...ααα και κάτι άλλο... είχα ΠΗΤ 11-4-11 και τελικά γεννήσαμε 6-4-11 στις 12¨40 μια μπεμπούλα 3200... αυτοί ήθελαν να με κρατήσουν μέχρι 17-4-11...την βγάλαμε με βεντούζα γιατί δεν ήθελε την τελευταία στιγμή να βγει...3 μέρες μετά κατέληξα να έχω κάνει μετάγγιση 2 αίμα και 1 πλάσμα... γενικά ήμουν ευχαριστημένη από την συμπεριφορά του προσωπικού αλλά δεν μου άρεσε ότι άφηναν τους ειδικευόμενους να κάνουν μόνοι τους τις δουλειές... γιατί εγώ πιστεύω ότι έγινε ότι έγινε γιατί μου τράβηξαν τον πλακούντα και δεν περίμεναν να βγει μόνος του...

[EvaBar]

Καλημερα

Σκέφτηκα να γράψω και εγω την εμπειρία μου απο τον δεύτερο τοκετό μου. Ηταν λοιπόν να γεννήσω με καισαρική, λόγω προηγούμενης καισαρικής. Η ημερομηνία που θα έμπαινα στο μαιευτήριο ήταν 24/3ημέρα Πέμπτη νωρίς το πρωί.

Εκείνο το πρωί λοιπόν, 2 ωρες πριν πάω στο μαιευτήριο και ενω κοιμόμουν, με έπιασε ένας πόνος στην κοιλιά σαν να χτυπάει κλωτσιά η μικρή, μόνο που δεν βάραγε κλοτσιά. Ο πόνος ήταν συνεχόμενος, έντονος και κράτησε περίπου μισή ώρα. Ενα πράγμα σαν έντονος νευρόπονος φανταστείτε.

Ειχα αρχίσει να αναρωτιέμαι μήπως έτσι ξεκινάει φυσιολογικός τοκετός, αλλά τελικά πέρασε και έτσι εγω ξανακοιμήθηκα και πήγα όπως ήταν προγραμματισμένο στις 7 στο μαιευτηριο.

Εκεί λοιπόν, με ετίμασαν. Ακούσαμε το μωρό και όλα πήγαιναν περίφημα. Εγω ήμουν ήρεμη μιας και ήξερα τη διαδικασία και έτσι δεν είχα άγχος. Μπαίνω λοιπόν στο χειρουργείο, ξαπλώνω στο κρεβάτι και πιάνω κουβέντα με τον αναισθησιολόγο. Ηταν συμπαθέστατος! Συζητούσαμε σχετικά με την επισκληρίδιο και αν η σκολίωσή μου θα αποτελούσε πρόβλημα. Μου βάζει και την πεταλούδα στο χέρι και συνεχίζουμε την κουβέντα μια χαρά.

 

Κάπου εκεί λοιπόν, πρίν μου κάνουν το οτιδήποτε, με πιάνει μια ζαλάδα, μια σκοτοδύνη, άλλο πράγμα. Το λεω στον αναισθησιολόγο και φωνάζει 2 μαίες να με βοηθήσουν να γυρίσω στο πλάι. Γυρνάω στο πλάι και ένιωσα κάπως καλύτερα. Βάζουν λοιπόν εκείνη την ώρα οι κοπέλες να ακούσουν το μωρό και δεν ακουγόταν τίποτα! Αλίωση παλμών λεει η μια στην άλλη και ΠΑΝΙΚΟΣ! Τους λεει ο αναισθησιολόγος, μην πανικοβάλεστε. Με γυρνάνε πάλι στο άλλο πλευρο, δοκιμάζουν πάλι να ακούσουν το μωρό, πάλι τίποτα!

Εκεί λοιπόν, φεύγουν οι μαίες τρέχοντας και φωνάζοντας τους γιατρούς οτι έχουν επείγουσα καισαρική. Μπουκάρουν 2-3 άτομα στο χειρουργείο, φορώντας ακόμα τις ποδιές τους μέσα στον πανικό. Ο αναισθησιολόγος απο πάνω μου, τέρας ψυχραιμίας! Μου λεει..."άκυρη η επισκληρίδιος. Πρέπει να κάνουμε γενική αναισθησία άμεσα".

Εγω τι να σας πω... καταλάβαινα τί συναίβενε, αλλά ήμουν σαν υπνοτισμένη. Του λεω λοιπόν πως καταλαβαίνω και αμέσως μου βάζει τη μάσκα στο πρόσωπο.

Ούτε για μια στιγμή δεν μου πέρασε από το μυαλό πως κάτι θα πήγαινε στραβά. Δεν πρόλαβα να αγχωθώ. Την επόμενη στιγμή είχα "χαθεί".

Το επόμενο που θυμάμαι είναι τον συμπαθέστατο αναισθησιολόγο να είναι απο πάνω μου και να μου λεει πως όλα πήγαν καλά και πως το μωρό είναι υγιέστατο.

 

Σε συζήτηση που είχα με τους γιατρούς μετά, σχετικά με το τί συνέβη, και αφού τους είπα και τον πόνο που ειχα το πρωί πριν πάω στο μαιευτήριο, μου είπαν πως ήμουν πολύ τυχερή. Το συμπέρασμα που βγάλανε ήταν πως κατα πάσα πιθανότητα πήγαινα για ρήξη πλακούντα. Στην 38η εβδομάδα λεει αυτό σημαίνει σχεδόν βεβαιαο θάνατο του μωρού και σοβαρά προβλήματα για τη μητέρα. Θα το πάθαινα λεει σπίτι μου και δεν θα περνα και χαμπάρι! Είναι λεει το σύνδρομο του εφνίδιου θανάτου σε τελειώμηνη εγκυμοσύνη.

Ολα αυτά τα άκουσα βερεσέ! Σημασία είχε και έχει πως το μωράκι μου και εγώ χαίρουμε άκρας υγείας!

[Χριστινα Μ]

Γεια σας κοριτσια και λοιπον με τη σειρα μου θα σας διηγηθω την δικη μου εμπειρια τα ξημερωματα της Μεγαλης Τεταρτης κατα τις 2 ειχα πολυ εντονους πονους οπου ηταν αρκετα εντονοι με αποτελεσμα να παω στο νοσοκομειο στο ιπποκρατειο ημουν στη 40η εβδομαδα, με βρηκανε 4 διαστολη ξερετε τα σχετικα κλυσμα και ξυρισμα και ετσι περιμενα εννοειται ημουν με καρδιοτοκογραφο μεχρι να γεννησω κατα τις 8 το πρωι οι πονοι αφοροιτοι και ειπα οτι γενναω μου λεει λοιπον η μαια πηγαινε δες τους δικους σου και ελα να γεννησουμε με το που βγαινω εξω και τους βλεπω με φιλαει η αδερφη μου τη κοιλιτσα και σπασανε τα νερα τι στιγμη απεριγραπτη αφου κοκκαλωσα νομιζα οτι δε συμβαινει σε μενα ολο αυτο και ελεγα δεν μπορω να κουνηθω ποναω η μαια που ηρθε μου ειπε επαθες σοκ δεν πονας ειναι μεσα στο μυαλο σου και τιποτα αλλο περπατα να παμε να γεννησουμε και πως εγινε και περπατησα κανονικα πηγα με 9 διαστολη μεσα μου χορηγησαν 30ml αν δε κανω λαθος ωκυτοκινη και μετα απο λιγο πηγα και γεννησα φυσιολογικα χωρις επισκληριδιο το αγορι μου και ολα πηγανε καλα και τον εχω τωρα στο σπιτι μου ηταν η πιο συγκλονιστικη εμπειρια της ζωης μου δεν θα τη ξεχασω ποτε με αυτη τη διαδικασια κανω οσα παιδια μπορω γεννησα πολυ ευκολα μεσα σε 5 λεπτα με 3 αχ βγηκε το αγορι μου δεν ζητησα επισκληριδιο και ουτε μου περασε απο το μυαλο καθολου ειπα θα γεννησω οπως παλια και ετσι εγινε και ειμαι πολυ περηφανη γι αυτο τωρα θηλαζω αποκλειστικα τον μπεμπη μου εχει βεβαια ταλαιπωρια αλλα χιλιες φορες ετσι παρα το γαλα εμποριου,δε το κατηγορω απλα προτιμω το γαλα μου εφοσον εχω.αυτα και απο μενα....

[Xristinakip]

Καλησπέρα everyone! Η δική μου ιστορία τοκετού έχει ως εξής:

Δευτέρα 4 Απριλίου 2011 στην 38η εβδομάδα και με πητ 16/4/11 πηγαίνω το πρωί στο γένεσις για τον εβδομαδιαίο καρδιοτοκογράφο. Με το που με συνδέουν τα κορίτσια μου λένε οτι έχω τακτικές συσπάσεις, " μα δεν νιώθω τίποτε" απαντάω εγώ. Σε κανένα μισάωρο με εξετάζει και ο γιατρός μου αλλα εξακολουθώ να μην νιώθω τίποτε!! Τελικά μου λέει να φύγω αλλα να του τηλεφωνήσω το μεσημέρι αν αλλάξει κάτι! Φεύγω, πηγαινω supermarket για ψώνια, μαγειρεύω όλα καλά! Κατα τις 14.30 τηλεφωνώ στον γιατρό, μου λέει είμαι ακόμη στην κλινική δεν περνάς να σε ξαναδώ, μένω κοντά στο γένεσις οπότε λέω δεν πάω (παρόλο που δεν ένιωθα κάτι ιδιαίτερο)!! Πηγαίνω λοιπόν, με βάζουν οι μαίες στον καρδιοτοκογράφο, τακτικότατες συσπάσεις πάλι, και διαστολή 2! Μου λένε "ξέρετε, έχετε μπει σε διαδικασία τοκετού" !!! εγώ στον κόσμο μου και κλασικά δεν ένιωθα τίποτε!! Σε λίγο έρχετε ο γιατρός μου λέει τα ίδια και να πάω σπίτι να παρω την βαλιτσούλα μου και να γυρίσω κατα τις 17.00 γιατί γεννάω!! Σοκ εγώ, μπα λέω δεν μπορεί δεν θα είχα καταλάβει κάτι?? Γυρνάμε σπίτι με τον άντρα μου και μέχρι να επιστρέψω στην κλινική άρχισαν οι πρώτοι πόνοι...ε λοιπόν εκεί το πίστεψα, γεννάω λέω!! Τηλεφωνώ στην μαία μου, πηγαίνω στην κλινική, κλύσμα και ετοιμασία (ξύρισμα όχι, πήγα έτοιμη αποτριχωμένη η κυρία!!), και μακιγιαρισμένη και μπανιαρισμένη από το πρωί!! 5.30 - 7.00 διαστολή 5, σπάσιμο νερών και έντονοι πόνοι, μετά επισκληρίδιος (σκεφτόμουν να μην κάνω!! αλλά τα είδα όλα απο τον πόνο) 7.00 - 9.00 διαστολή 10 και μέχρι τις 9.15 με 3 εξωθήσεις κρατούσα αγκαλιά τον κούκλο μου!!! Για πρώτο μωρό πολύ γρήγορος και άνετος τοκετός, ελάχιστα εσωτερικά ράμματα και λίγη αιμοραγία τις επόμενες ημέρες (σαν κανονική περίοδος). Πάντως θαυμάζω πραγματικά τις κοπέλες που άντεξαν πολλές ώρες πόνους τοκετού χωρίς επισκληρίδιο!! Εμένα αν και όλη η διαδικασία δεν κράτησε ούτε 4 ώρες δεν θα άντεχα με τίποτε!! Γενικά μαίες, αναισθησιολόγος, νοσοκόμοι κλπ ήταν όλοι πολύ ευγενικοί και φιλικοί, να με τσεκάρουν συνέχεια (4 μαίες της κλινικής και μία η δικιά μου 5) να με ρωτάνε πως είμαι, αν χρείαζομαι κάτι και έτσι οι λίγες ώρες που κράτησε ο τοκετός πέρασαν με κουβεντούλα, και αστειάκια με τον άντρα μου και ούτε τις κατάλαβα! Έτσι λέω κάνω και άλλο μωράκι! Αφού όταν βγήκα για να με ανεβάσουν στο δωμάτιο μου λέει η μαμά μου και οι υπόλοιποι "καλά δεν μοιάζεις καθόλου ταλαιπωρημένη, μια χαρά είσαι" !!

[Melina22]

Καλησπέρα everyone! Η δική μου ιστορία τοκετού έχει ως εξής:

Δευτέρα 4 Απριλίου 2011 στην 38η εβδομάδα και με πητ 16/4/11 πηγαίνω το πρωί στο γένεσις για τον εβδομαδιαίο καρδιοτοκογράφο. Με το που με συνδέουν τα κορίτσια μου λένε οτι έχω τακτικές συσπάσεις, " μα δεν νιώθω τίποτε" απαντάω εγώ. Σε κανένα μισάωρο με εξετάζει και ο γιατρός μου αλλα εξακολουθώ να μην νιώθω τίποτε!! Τελικά μου λέει να φύγω αλλα να του τηλεφωνήσω το μεσημέρι αν αλλάξει κάτι! Φεύγω, πηγαινω supermarket για ψώνια, μαγειρεύω όλα καλά! Κατα τις 14.30 τηλεφωνώ στον γιατρό, μου λέει είμαι ακόμη στην κλινική δεν περνάς να σε ξαναδώ, μένω κοντά στο γένεσις οπότε λέω δεν πάω (παρόλο που δεν ένιωθα κάτι ιδιαίτερο)!! Πηγαίνω λοιπόν, με βάζουν οι μαίες στον καρδιοτοκογράφο, τακτικότατες συσπάσεις πάλι, και διαστολή 2! Μου λένε "ξέρετε, έχετε μπει σε διαδικασία τοκετού" !!! εγώ στον κόσμο μου και κλασικά δεν ένιωθα τίποτε!! Σε λίγο έρχετε ο γιατρός μου λέει τα ίδια και να πάω σπίτι να παρω την βαλιτσούλα μου και να γυρίσω κατα τις 17.00 γιατί γεννάω!! Σοκ εγώ, μπα λέω δεν μπορεί δεν θα είχα καταλάβει κάτι?? Γυρνάμε σπίτι με τον άντρα μου και μέχρι να επιστρέψω στην κλινική άρχισαν οι πρώτοι πόνοι...ε λοιπόν εκεί το πίστεψα, γεννάω λέω!! Τηλεφωνώ στην μαία μου, πηγαίνω στην κλινική, κλύσμα και ετοιμασία (ξύρισμα όχι, πήγα έτοιμη αποτριχωμένη η κυρία!!), και μακιγιαρισμένη και μπανιαρισμένη από το πρωί!! 5.30 - 7.00 διαστολή 5, σπάσιμο νερών και έντονοι πόνοι, μετά επισκληρίδιος (σκεφτόμουν να μην κάνω!! αλλά τα είδα όλα απο τον πόνο) 7.00 - 9.00 διαστολή 10 και μέχρι τις 9.15 με 3 εξωθήσεις κρατούσα αγκαλιά τον κούκλο μου!!! Για πρώτο μωρό πολύ γρήγορος και άνετος τοκετός, ελάχιστα εσωτερικά ράμματα και λίγη αιμοραγία τις επόμενες ημέρες (σαν κανονική περίοδος). Πάντως θαυμάζω πραγματικά τις κοπέλες που άντεξαν πολλές ώρες πόνους τοκετού χωρίς επισκληρίδιο!! Εμένα αν και όλη η διαδικασία δεν κράτησε ούτε 4 ώρες δεν θα άντεχα με τίποτε!! Γενικά μαίες, αναισθησιολόγος, νοσοκόμοι κλπ ήταν όλοι πολύ ευγενικοί και φιλικοί, να με τσεκάρουν συνέχεια (4 μαίες της κλινικής και μία η δικιά μου 5) να με ρωτάνε πως είμαι, αν χρείαζομαι κάτι και έτσι οι λίγες ώρες που κράτησε ο τοκετός πέρασαν με κουβεντούλα, και αστειάκια με τον άντρα μου και ούτε τις κατάλαβα! Έτσι λέω κάνω και άλλο μωράκι! Αφού όταν βγήκα για να με ανεβάσουν στο δωμάτιο μου λέει η μαμά μου και οι υπόλοιποι "καλά δεν μοιάζεις καθόλου ταλαιπωρημένη, μια χαρά είσαι" !!

 

Μπράβο! Τα πήγατε πολύ καλά μαμά κ μωράκι! Πολύ χαίρομαι όταν ακούω τέτοια...Το ίδιο κ η Χριστινα Μ. Μπράβο κορίτσια! Να σας ζήσουν τα μικρούλια σας!!!!

[iliana*]

Καλησπέρα everyone! Η δική μου ιστορία τοκετού έχει ως εξής:

Δευτέρα 4 Απριλίου 2011 στην 38η εβδομάδα και με πητ 16/4/11 πηγαίνω το πρωί στο γένεσις για τον εβδομαδιαίο καρδιοτοκογράφο. Με το που με συνδέουν τα κορίτσια μου λένε οτι έχω τακτικές συσπάσεις, " μα δεν νιώθω τίποτε" απαντάω εγώ. Σε κανένα μισάωρο με εξετάζει και ο γιατρός μου αλλα εξακολουθώ να μην νιώθω τίποτε!! Τελικά μου λέει να φύγω αλλα να του τηλεφωνήσω το μεσημέρι αν αλλάξει κάτι! Φεύγω, πηγαινω supermarket για ψώνια, μαγειρεύω όλα καλά! Κατα τις 14.30 τηλεφωνώ στον γιατρό, μου λέει είμαι ακόμη στην κλινική δεν περνάς να σε ξαναδώ, μένω κοντά στο γένεσις οπότε λέω δεν πάω (παρόλο που δεν ένιωθα κάτι ιδιαίτερο)!! Πηγαίνω λοιπόν, με βάζουν οι μαίες στον καρδιοτοκογράφο, τακτικότατες συσπάσεις πάλι, και διαστολή 2! Μου λένε "ξέρετε, έχετε μπει σε διαδικασία τοκετού" !!! εγώ στον κόσμο μου και κλασικά δεν ένιωθα τίποτε!! Σε λίγο έρχετε ο γιατρός μου λέει τα ίδια και να πάω σπίτι να παρω την βαλιτσούλα μου και να γυρίσω κατα τις 17.00 γιατί γεννάω!! Σοκ εγώ, μπα λέω δεν μπορεί δεν θα είχα καταλάβει κάτι?? Γυρνάμε σπίτι με τον άντρα μου και μέχρι να επιστρέψω στην κλινική άρχισαν οι πρώτοι πόνοι...ε λοιπόν εκεί το πίστεψα, γεννάω λέω!! Τηλεφωνώ στην μαία μου, πηγαίνω στην κλινική, κλύσμα και ετοιμασία (ξύρισμα όχι, πήγα έτοιμη αποτριχωμένη η κυρία!!), και μακιγιαρισμένη και μπανιαρισμένη από το πρωί!! 5.30 - 7.00 διαστολή 5, σπάσιμο νερών και έντονοι πόνοι, μετά επισκληρίδιος (σκεφτόμουν να μην κάνω!! αλλά τα είδα όλα απο τον πόνο) 7.00 - 9.00 διαστολή 10 και μέχρι τις 9.15 με 3 εξωθήσεις κρατούσα αγκαλιά τον κούκλο μου!!! Για πρώτο μωρό πολύ γρήγορος και άνετος τοκετός, ελάχιστα εσωτερικά ράμματα και λίγη αιμοραγία τις επόμενες ημέρες (σαν κανονική περίοδος). Πάντως θαυμάζω πραγματικά τις κοπέλες που άντεξαν πολλές ώρες πόνους τοκετού χωρίς επισκληρίδιο!! Εμένα αν και όλη η διαδικασία δεν κράτησε ούτε 4 ώρες δεν θα άντεχα με τίποτε!! Γενικά μαίες, αναισθησιολόγος, νοσοκόμοι κλπ ήταν όλοι πολύ ευγενικοί και φιλικοί, να με τσεκάρουν συνέχεια (4 μαίες της κλινικής και μία η δικιά μου 5) να με ρωτάνε πως είμαι, αν χρείαζομαι κάτι και έτσι οι λίγες ώρες που κράτησε ο τοκετός πέρασαν με κουβεντούλα, και αστειάκια με τον άντρα μου και ούτε τις κατάλαβα! Έτσι λέω κάνω και άλλο μωράκι! Αφού όταν βγήκα για να με ανεβάσουν στο δωμάτιο μου λέει η μαμά μου και οι υπόλοιποι "καλά δεν μοιάζεις καθόλου ταλαιπωρημένη, μια χαρά είσαι" !!

na sou zisei to mpempaki!!!! isoun poli tixeri!!! bravo!!!!

na se rotiso.. giati exeis prosfati tin empeiria apo to genesis..

emeines efxaristimeni??? se ti domatio emeines? to kostos itan ipsilo ektos tou giatrou fysika!!

eimai akoma 3 minon... alla 8elo na ma8o oso pio polla mporo.. i giatros mou ksegennaei eite sto genesis eite sto diavalkaniko...

[Μαρια2010]

γεια σας κοριτσια να πω και εγω την ιστορια μου;;;λοιπον με πιανουν οι πονοι 7 το πρωι 29 μαρτιου,δεν ειχα ετοιμασει καν το βαλιτσακι μου,ηρθε η μητερα μου απο ελλαδα γιατι ζω γερμανια και εκει που κοιμουνται ολοι λεω στον αντρα μου μαλλον ηρθε η ωρα με κοιταει με γουρλωμενα ματια και την τσιμπλα στο ματι και μου λεει χαλαροςςςςςςςς πανε κανε ενα ντουζακι γιατι ο γιατρος μου ειχε πει οταν σε πιασουν οι πονοι θα κανεις πρωτα ενα ντουζακι για να δεις αν περνανε αν οχι θα ερθεις κατευθειαν στο νοσοκομειο,κανω που λετε το ντουζακι και δεν περνανε παρα μονο χειροτερευουν καθε 15 λεπτα πιο εντονοι,ξυπναω την μανα και την πεθερα μου ετοιμαζουν τη βαλιτσα και βουρ στο νοσοκομειο με τον αντρα μου και την μανα μου,φτανουμε βαζω τα απαραιτητα και κανουμε το γνωστο κλισμα σορυ κιολας....ερχετε ο γιατρος και μου λεει πρεπει να δουμε την μητρα σε τι φαση ειναι,μου λεει 1εκ εχεις διαστολη εχουμε ακομα ,φρικαρω εγω και μην ξεροντας του λεω δηλ εγω ποτε θα γεννησω αυριο;μου λεει γελοντας γιατι καλε;ε πως του λεω τωρα 1εκ σε καμια 5 6 ωρες αλλο 1εκ μεχρι αυριο θα ανοιγει;;;;;χαζη εγω και οι ερωτησεις μου,μου εξηγει ο ανθρωπος και φευγει,εχω μεσα μαζι εντομεταξυ την μητερα μου και τον συζυγπ ο οποιος νυσταζε ολη την ωρα και χασμουριοταν γιατι ειναι και πολυ χουζουρης και εκτος απο αυτο πεινουσε κιολας,βρε κοριστια τοσο αναισθητοι;;;;τι να πω;;;;τεσπα οι πονοι εντονοι με βαζουν σε ενα δωματιο με χαλαρη μουσικουλα και φωτισμο και μπανακι ηθελαν να μπω μεσα στην μπανιερα και να χαλαρωσω,,,αλλα τι να χαλαρωσεις βρε κοριτσια με τετοιο πονο,τρελοι ηταν;;μετα απο λιγο ακομη πιο εντονοι πονοι και 4 εκ,λεω οκ παμε αργα αλλα σταθερα,ο αντρας μου συνεχιζει το σπαστικο χασμουρητο και εγω να του λεω κλεισε το στομα σου γιατι δεν ξερω τι θα γινει...τρελλη κι εγω...να ειναι η μανα μου με το σταυρο στο χερι και να παρακαλαει να πανε ολα καλα και να μου λεει φιλα πουλακι μου το σταυρο....τι γιλα ρε μανα πλακα μου κανεις;....τα ακουσε και αυτη ε πια...μετα απο 6 ωρες επιτελους μπηκε μεσα η μαια και μου λεει ηρθε η ωρα εισαι ετοιμη;;τωρα τι να της πεις;;ειμαι πανετοιμη και για ενα 300σαρι στο γηπεδο,τι λες κοπελα μου εχω λιωσει...τεσπα μεσα σε μια ωρα εμφανιστηκε το λουλουδι μουυυυυυυ,δοξα το θεο ολα καλα ειχαν παει,μετα απο αυτο δεν κοιμομουν γαι 3 μερες φουλ υπερενταση μεχρι και δουλειες ηθελα να κανω..μακαρι να με αξιωσει ο θεος να το ζησω για αλλη μια φορα χωρις τον αντρα μου μεσα και την μανα μου...ελεος..ευχομαι τα καλυτερα σε ολες

[νκκ284]

39 εβδ και 3 ημερών είχα προγραμματισμένο ραντεβού στις 10 το πρωί. Με εξέτασε η γιατρός και μου λέει "εσύ γεννάς, πέρασες τους πόνους μόνη σου το βράδυ και δεν με πήρες τηλέφωνο;". Της λέω "είχα κάποια πονάκια αλλά δεν κατάλαβα ότι γεννάω". Μου λέει "πήγαινε στις νοσοκόμες να σε ετοιμάσουν, έχεις διαστολή 2 και προβλέπω να έχεις εύκολη γέννα, σε κανένα δίωρο θα έχεις γεννήσει". Σοκαρίστηκα! Μέχρι τις 12 είχα περίπου τα ίδια πονάκια, ήρθε μετά η γιατρός και μου έσπασε τα νερά. Από κει άρχισαν οι πόνοι να δυναμώνουν, στη διαστολή 10 με πήγαν μέσα και 13:50 κρατούσα την κορούλα μου αγκαλιά. Χωρίς επισκληρίδιο. Όλα πήγαν καλά και ευχαριστώ την Παναγιά που με βοήθησε σε αυτή τη στιγμή της ζωής μου!

[Xristinakip]

na sou zisei to mpempaki!!!! isoun poli tixeri!!! bravo!!!!

na se rotiso.. giati exeis prosfati tin empeiria apo to genesis..

emeines efxaristimeni??? se ti domatio emeines? to kostos itan ipsilo ektos tou giatrou fysika!!

eimai akoma 3 minon... alla 8elo na ma8o oso pio polla mporo.. i giatros mou ksegennaei eite sto genesis eite sto diavalkaniko...

 

Καλησπέρα και με το καλό να έρθει το μωράκι σου!!! Λοιπόν για το γένεσις: είχα ακούσει & διαβάσει και καλά και άσχημα και πήγα με μισή καρδιά έτοιμη για φασαρίες αν χρειαστεί!! Η αλήθεια όμως είναι οτι μόνο θετική ήταν η δική μου εμπειρία. Από τις μαίες στον τοκετό, τις μαιές του ορόφου που νοσηλεύτικα, την νεογνολόγο ακόμη και απο τις κόπελες που καθάριζαν και έφερναν το φαγητό όλες ήταν πολύ ευγενικές σε όλα. Δεν έχω κανένα παράπονο. Είχα πάρει μονόκλινο lux δωμάτιο στον 3ο όροφο με καλή θέα (ήθελα απλό αλλά δεν είχε), και τα βράδια κοιμόταν και ο άντρας μου μαζί μου, να λέμε και κανένα αστείο να περνάει η ώρα!! + είχαμε και δική μας θέση πάρκινγκ. Το φαγητό πολύ καλό και τεράστιες μερίδες, ποτέ δεν κατάφερα να το φάω όλο!! Το μωρό μου το έφερναν όποτε ήθελα μέσα στην ημέρα όταν δεν είχα κόσμο ακόμη και αν ήταν ώρα επισκεπτηρίου. Από την 2η ημέρα που ζήτησα αποκλειστικό θηλασμό το έφερναν μόλις ξυπνούσε και έκλαιγε και καθόταν οι μάιες μέχρι να καταφέρει ο μικρός να θηλάσει προσπαθόντας μαζί μου ξανά και ξανά. Βέβαια τελικά γυρίζοντας σπίτι δεν κατάφερα να θηλάσω αποκλειστικά και δίνω και συμπλήρωμα αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία..Εκ των υστέρων για το μόνο που μετανιώνω είναι που δεν έκανα rooming in αλλά φοβήθηκα γιατί δεν ήξερα τιποτε από μωρά, να φανταστεις πρώτη φορά που έπιασα βρέφος ήταν το αγοράκι μου μόλις γέννησα!! Αν και όταν με το καλό κάνω και 2ο μωράκι θα κάνω σίγουρα rooming in για να το έχω κοντά μου συνέχεια και για βοηθήσω το θέμα του θηλασμού. Όσο για το κόστος, όλα μαζί (δωμάτιο, επισκληρίδιος, παιδίατρος, εξετάσεις extra που έκανα προληπτικά στο μωρό & φάρμακα αναισθησίας + νοσηλείας μου βγήκαν περίπου 4.100,00 !!! :oops:

Γενικά πάντως το κλίμα στο γένεσις είναι πολύ ευχάριστο, χωρίς να θυμήζει σε τίποτε νοσοκομείο.

[tangobsession]

Ο μικρούλης μας ήρθε στον κόσμο και μας άλλαξε τη ζωή την Κυριακή στις 31/07/2011, λίγο μετά τις 19.10 το απόγευμα… Ζύγιζε μόλις 2545 γραμμάρια και το ύψος του ήταν 46 εκατοστά. Τόσο μικρούλης και τρυφερός!!!

 

Από εκείνη τη στιγμή όλα άλλαξαν!!! Είμαι μια ευτυχισμένη μαμά!!!!

 

Ας τα πάρουμε όμως όλα από την αρχή… Παραμονή του ερχομού του το βράδυ είχαμε βγει για σουβλάκια. Αναρωτιόμασταν πότε μπορεί να έρθει ο μικρός. Εγώ ήμουν σίγουρη ότι θα αργήσει να έρθει. Μάλιστα επέμενα να πάμε για τελευταίο μπανάκι την Κυριακή. (Ευτυχώς δεν μου έσπασαν τα νερά στην παραλία…) Η μητέρα μου μου λέει την παραμονή: «Πού ξέρεις; Μπορεί και τη νύχτα να σου σπάσουν τα νερά! Αυτά γίνονται όταν δεν το περιμένεις» Εγώ ένιωθα ότι θα αργήσει ο μικρούλης γιατί δεν είχα ενδείξεις, ούτε πονάκια ούτε τίποτα το περίεργο…

 

Το αμέσως επόμενο πρωί ξυπνάω γύρω στις 6. Δεν με ξαναέπαιρνε ο ύπνος. Κατά τις 7 ακούω έναν περίεργο ήχο. Ένα «πλαφ» μέσα στην κοιλιά μου. Τρέχω στο μπάνιο και βλέπω λίγο διαφανές ροζ υγρό να στάζει στα πόδια μου. Τότε καταλαβαίνω! Μου είχαν σπάσει τα νερά!!!! Ήξερα ότι εκείνη τη μέρα θα αντίκριζα το μωράκι μου για πρώτη φορά και ένιωσα μία τρελή ανυπομονησία!!! Κάνω γρήγορα ένα μπάνιο και τρέχω να ξυπνήσω τον άντρα μου. Του δίνω ένα απαλό φιλί στο μάγουλο και του λέω «Αγάπη μου, σήμερα θα γίνεις μπαμπάς». Εκείνος νόμιζε ότι του κάνω πλάκα. Πετάγεται μετά επάνω και φεύγουμε άρον άρον για το μαιευτήριο. Είχαμε καλή διάθεση σαν να πηγαίναμε εκδρομή. Μάλιστα έξω από το μαιευτήριο «Έλενα Βενιζέλου» βγάλαμε και μία αναμνηστική φωτογραφία. Ήταν περίπου 8 παρά το πρωί.

 

Στην παραλαβή με εξέτασαν. Είχαν όντως σπάσει τα νερά. Ο γιατρός που εφημέρευε είπε ότι δεν ήμουν έτοιμη για να γεννήσω. Είχα 0 διαστολή και το μωρό δεν είχε εμπεδωθεί. Είπε ότι θα περιμέναμε λίγο και θα το παίρναμε με καισαρική αν δεν άλλαζε κάτι. Ο γιατρός μου έλειπε διακοπές και θα γύρναγε τη ίδια μέρα αργά. Η αντικαταστάτριά του ήρθε να με δει και επιβεβαίωσε ότι μάλλον δύσκολα θα γεννούσα φυσιολογικά. Εγώ ήθελα να το παλέψω.

 

Με πήγαν στις αίθουσες ωδινών. Στο μεταξύ είχαν αρχίσει να έρχονται τα πρώτα πονάκια ανά 7 λεπτά. Μία ώρα μετά άφησαν και τον άντρα μου να μπει μέσα. Οι πρώτες ώρες κύλησαν πιο χαλαρά, ανάμεσα σε πόνους αλλά και ήρεμα μεσοδιαστήματα. Δίπλα άκουγα άλλες γυναίκες, μερικές εκ των οποίων είχαν έρθει μαζί με εμένα το πρωί. Αυτές γεννούσαν εύκολα και γρήγορα. Ο δικός μου μικρούλης δεν έλεγε να κατέβει. Προσπάθησα να στέκομαι καθιστή και να κινούμε όσο μπορώ μήπως και πάρει θέση ο μπέμπης. Μετά τις 12 οι πόνοι γίνονταν όλο και πιο δυνατοί. Το μεσημέρι κατά τις 14.00 ήταν πιο πολύ πιο δυνατοί και έρχονταν ανά 5 λεπτά. Είχα αρχίσει να πονάω πολύ στη μέση, πιο πολύ απʼ ότι στην κοιλιά. Ο μικρός ερχόταν με οπίσθια προβολή, που θα πει (απʼ ότι έχω διαβάσει) ότι ο τοκετός είναι πολύωρος, και με ιδιαίτερα έντονους πόνους. Η αντικαταστάτρια του γιατρού είπε ότι θα παίρναμε το μωρό κατά τις 5 το αργότερο με καισαρική. Δίναμε ακόμη μία ευκαιρία στο μικρό μήπως και κατέβει. Η διαστολή μου ήταν μόλις 1. Οι επόμενες ώρες που ακολούθησαν ήταν πολύ δύσκολες. Πόναγα πλέον πολύ, κάθε 3 λεπτά είχα έντονες συσπάσεις στις οποίες διπλωνόμουν κυριολεκτικά. Οι πόνοι κράταγαν 1 λεπτό και 2 λεπτά ήταν τα μεσοδιαστήματα, κατά τα οποία εξακολουθούσα να πονάω στη μέση απλά λιγότερο έντονα και χωρίς τη σύσπαση της μήτρας. Δεν άντεχα το φως. Ο άντρας μου μου έκλεινε το φως με το σώμα του και μου χαίδευε απαλά το κεφάλι. Την ώρα του πόνου δεν άντεχα να με αγγίζουν στη μέση ή αλλού πέρα από το κεφάλι. Το κακό είναι ότι μας είχαν αφήσει πολλές ώρες μόνους στο δωμάτιο (ευτυχώς πέρναγαν οι μαίες που και που). Την αντικαταστάτρια δεν τη βρίσκαμε. Μάλιστα δεν πέρασε στις 5 όπως είχε πει. Κατά τις 6 έρχεται και λέει ότι θα περιμέναμε το γιατρό που μόλις έφτανε στον Πειραιά με το καράβι. Εγώ την παρακάλεσα να κάνει εκείνη την καισαρική. Βλέπετε αν και ήθελα απίστευτα πολύ να γεννήσω φυσιολογικά είχα ήδη καταλάβει ότι κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε. Έτσι σκεφτόμουν ότι δεν είχε νόημα να περνάω τους πόνους του φυσιολογικού τοκετού τζάπα αφού θα πηγαίναμε για καισαρική. Όσοι με είχαν εξετάσει από το πρωί (3 γιατροί και οι μαίες) έβλεπαν ότι οι ενδείξεις ήταν αρνητικές για φυσιολογικό τοκετό (το μωρό είχε περιτύλιξη που δεν το βοηθούσε να κατέβει, ήταν ψηλά, η προβολή του οπίσθια και ασύμμετρη ως προς τη λεκάνη μου, η διαστολή μου είχε φτάσει με τα χίλια ζόρια το 3, ο κόλπος μου τόσο κλειστός που με δυσκολία μπορούσαν να ελέγξουν τη διαστολή μου και τα νερά ήταν σπασμένα εδώ και ώρες…). Τελικά περιμέναμε το γιατρό. Μπήκα για καισαρική στις 19.10 το απόγευμα. Θυμάμαι να ξυπνάω με μεγάλη δυσκολία και να ακούω φωνές. Μου έλεγαν να πάρω ανάσα. Οι φωνές έλεγαν ότι οι ζωτικές μου ενδείξεις δεν ήταν καλές και ότι δεν έπαιρνα οξυγόνο. Μου έβαλαν μάσκα οξυγόνου και μου έπαιρναν πίεση συνέχεια. Εγώ ένιωσα ένα φόβο θανάτου. Παράλληλα ήθελα να ρωτήσω για το παιδί και δεν μπορούσα να πω λέξη.

Κάποια στιγμή συνήρθα. Λόγω της κατάστασής μου μάλλον δεν μου έδωσαν αμέσως το παιδί, το πήγαν πρώτα έξω στους δικούς μου και στον άντρα μου. Μου έλειπε φοβερά ο μικρός. Ευτυχώς λίγη ώρα αργότερα μου έφεραν το μικρό. Ήταν η πιο συγκινητική στιγμή της ζωής μου. Ένιωσα ανακούφιση μεγάλη και ευτυχία!!!! Τόση ώρα που δεν μπορούσα να μιλήσω (αλλά να σκεφτώ μπορούσα γιατί είχα αρχίσει να βρίσκω τη συνείδησή μου) είχα φόβους για το αν είναι καλά το παιδάκι μου. Όταν το πήρα στα χέρια έστω για λίγο ένιωσα απίστευτη χαρά!

 

Ο ερχομός του μωρού μας μας έχει δέσει πολύ και με τον άντρα μου. Πέρασε κι εκείνος δύσκολα μαζί μου την ημέρα που γένναγα, μια και ήταν δίπλα μου μέχρι το τέλος...

 

Εύχομαι όλες σας να γίνεται μανούλες όποτε το θελήσετε και όσες ήδη έχετε παιδιά να τα χαίρεστε και να είναι πάντα γερά και χαρούμενα...

 

Σας αφήνω γιατί ξυπνάει το αγγελούδι μου (που ενίοτε γίνεται σωστό καρχαριάκι. Τα σαγόνια του καρχαρία με έχουν καταρουφήξει σε κάθε θηλασμό... Πονάω αλλά χαλάλι!!!). Πάω να τον ταίσω!!!

[[email protected]]

και εγώ κορίτσια καλημέρα.Γέννησα στις 16/8/11 και ώρα 20:30 στο λητώ. ο τοκετός ήταν μια χαρά και πλέον έχω το μωράκι μου στην αγκαλιά μου.Τα πάντα έχουν αλλάξει και η χαρά που νιώθω είναι απερίγραπτη.Ο τοκετός μου κράτησε 12 ώρες ως πρωτοτόκος. Το μωρό γεννήθηκε 3650 γρ. και 56 πόντους.Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και θα ήθελα να ξαναζήσω αυτή την εμπειρία το συντομότερο. Ο μπέμπης μου κλαίει αρκετά αλλά θα τα καταφέρω είμαι σίγουρη έχω και αρκετή βοήθεια από μαμά και τον σύζυγο μου. Σας εύχομαι γρήγορα να κρατήσετε όλες το μωράκι σας αγκαλίτσα.

[xrisas2]

Να σας πω και εγω την δικη μου ιστορια.Δευτερα 6.30πμ 8-8-2011 παω στο Μητερα με προκληση τοκετου γιατι ο 39+3.Μου κάνουν το κλισμα και μπαινω στο δωματιακι των ωδινων.Ερχονται κατα τις 8 και μου βαζουν τους ορους την ωρα που ηρθε και ο γιατρος μου. Απο εκεινη την ωρα ο αντρας μου μεσα μαζι μου.Ειχα διαστολη 2 αρκετο καιρο χωρις πονους χωρις τιποτα , δεν ηταν διαστολη τοκετου μου ειχε πει ο γιατρος. Με τον αντρα μου το ειχαμε παρει τοσο χαλαρα τοσο γελιο....Σε καποια φαση μου σπαει τα νερα και αρχιζουν οι πονοι να ειναι πολυ πιο δυνατοι, παρολο που δεν ηθελα μεχρι τελευταια στιγμη να κανω επισκληριδειο τελικα την εκανα δεν αντεξα...Διαστολη 2 με 2,5 10.30πμ. Αμεσως ηρεμισα... Γυρω στις 12.30 με βλεπει ο γιατρος και μου λεει σε 45λεπτα θα εχουμε την τελεια διαστολη. Δεν προλαβαινει ο αντρας μου να κλεισει το τηλ. με τους εξω και εγω περιμενω να του πω πως θελω να σπρωξω..... Εχασα τον ελεγχο μα δεν γινετε σε 45 λεπτα γενναω. Ερχεται η προισταμενη της βαρδιας και με κοιταει απο κατω μαζι με τον αντρα μου και βλεπουν το κεφαλακι εγω να της λεω μην με ακουμπας απο κατω θελω τον γιατρο τωρα!Ουτε την τελευταια δοση επισκληριδειου δεν προλαβανε μου την κανανε στον δρομο καθως πηγαιναμε στο χειρουργιο.Ο γιατρος ζητησε στον αντρα μου να παει απο κατω να ειναι μαζι του. Ηταν τοσο καλος που με βοηθησε παρα πολυ τον ειχα αναγκη, αλλα και τρομερη εμπιστοσυνη στον γιατρο μου. 12.57 γεννησα την μικρουλα μας και τρελαθηκαμε απο χαρα το κλαμα της... την περειμεναμε πως και πως ...Ο γιατρος δεν με εκοψε καθολου μονο λιγα εσωτερικα λογο το οτι η μικρη ειχε κανει μανικιουρ και τα χερια τα ειχε μπροστα στο προσωπο και με εγδαρε.Ηταν οτι καλυτερο ζησαμε μαζι με τον αντρα μου μιας και στον πρωτο γιο λογο δημοσιου δεν ειχαμε αυτην την επιλογη και ολα ειχαν παει πιο δυσκολα. Να πω το τελευταιο που με έκανε κομματια. Ο γιος μου ειπε στον γιατρο πριν γεννησω να με προσεχει... και οταν του πηγε την μικρη εξω που ειχαμε πει οτι θελουμε να ειναι ο πρωτος που θα την δει και θα την χαιδεψει πηρε αγκαλια τον γιατρο και του ειπε σε ευχαριστω παρα πολυ για την μαμα μου και την αδελφη μου... Δεν περιμενα κατι τετοιο απο ενα 5,5χρονων παιδι.Παλι θα κλαψω.... Συγνωμη για το μεγαλο μηνυμα αλλα ηθελα να τα πω ολα.....

[manoulina]

Αι στο καλό!!!! Με συγκινήσατε και οι 3 με τις περιγραφές σας! Να σας ζήσουν τα μωράκια σας, με το καλό και στα δικά μας....αχχχχχχ

[izabellaaa]

Καλησπερα κοριτσια!!θα ηθελα πολυ να σας πώ κ την δικη μου ιστορια.γεννησα στις 8 σεπτεμβρη ενα πανεμορφο κοριτσακι,το οποιο τωρα κανει νανακια κ μου ερχετε να τη φαω λοιπον..ολα ξεκινησαν ενα μεσημερι,καθομουν με την αδερφη μου στο μπαλκονι κ αιστανθηκα σαν κατι να σπαει εσωτερικα,κ στη συνεχεια ενιωσα λιγα υγρα να τρεχουν.παροτι ειχα μπει στο μηνα μου δε καταλαβα οτι ηταν τα νερα που ειχαν σπασει,καθως ειχα ακουσει οτι τρεχουν ποταμι ενω εγω ειχα πολυ λιγο!ξεκινανε καποιοι ηπιοι πονοι αρχικα που στη συνεχεια δυναμωνουν.μη μπορωντας να κατσω αλλο,τηλεφωνω στο γιατρο,ο οποιος ακουγοντας τα συμπτωματα μου,μου ειπε να παω στο μαιευτηριο.φτανω λοιπον,με αναλαμβανει μια μαια(με τις σχετικες εξετασεις,να δει το τραχηλο,εαν σπασαν τα νερα κλπ).κανω εισαγωγη καθως ειχαν σπασει τα νερα λιγο λιγο.με πανε στο δωματιο ωδινων οπου με ετοιμαζουν(κλισμα,καρδιοτοκογραφημα)κ περιμεναμε να ερθει η ωρα!!οι πονοι ποτε ηπιοι ποτε δυνατοι.καποια στιγμη δεν αντεξα αλλο κ μου καναν επισκληριδιο(που ποναει πολυ:$),κ ετσι ησυχασα αρκετα.κατα τα ξημερωματα(ξεχασα να αναφερω πως μπηκα 5 το μεσημερι),κ ενω η διαστολη ειχε φτασει πλεον 9,μπενουμε να γεννησουμε,ηταν παρων κ ο αντρασ μου κ μου εδινε δυναμη.στισ 3 τα ξημερωματα μπηκα να γενησω κ στισ 03:40 γεννησα το κοριτσακι μου,χωρις ιδιαιτερουσ πονους.για την ακριβεια δεν εβγαλα ουτε ''κιχ'' καθως εσπρωχνα,μονο παρακαλαγα το θεο να πανε ολα καλα.μην ακουτε διαφορες ιστοριες που λενε,καθε γυναικα ειναι διαφορετικη τελειο συναισθημα η μητροτητα!izabella μου σε λατρευω!!!ευχομαι οτι καλυτερο σε ολες σας

[sunsun]

ΠΗΤ 6/10/2011. Η πιθανή ημερομηνία τοκετού είναι μια ημερομηνία που παρεξηγημένα θεωρείται «τελευταία», είναι πάντως μία ημερομηνία που δεν ξεχνάς ποτέ… Δεν έχει όμως νόημα όταν έχεις κάνει μια καισαρική στο παρελθόν, γιατί στη δεύτερη, αν δεν επιλέξεις να προσπαθήσεις φυσιολογικό τοκετό μετά από καισαρική, προγραμματίζεις μια ημερομηνία όταν φτάσεις πια στον ένατο στην οποία θα γεννήσεις, αφού συμπληρώσεις τις 38 εβδομάδες. 23 Σεπτεμβρίου έμελλε να είναι η ημερομηνία αυτή, που το πρωί απεργούσαν λεωφορεία, μετρό και ταξί αν δεν απατώμαι, που ξεκινήσαμε με σκοπό να φτάσουμε στις 7.30πμ στο Έλενα Βενιζέλου. Έλα όμως που τα αυτοκίνητα ήταν σταματημένα στην Κηφισίας.. Αφού τα ʼβαλα λοιπόν με τον άνδρα μου που είχε καθυστερήσει και ξεκίνησα θυμωμένη τη μέρα που θα γεννούσα το αγοράκι μου, στο δρόμο πετύχαμε έναν αστυνομικό με μοτοσικλέτα. Του λέει «Στο Έλενα, μπορείς;», «το μαιευτήριο;» ρωτάει εκείνος, «ναι» απαντάει ο άνδρας μου και φεύγουμε δεν ξέρω κι εγώ πώς από την ουρά, περνώντας στο εκατοστό από τα άλλα αυτοκίνητα, με τον αστυνομικό να τρέχει μπροστά και να σταματάει τους πάντες σε φανάρια και διασταυρώσεις, εμένα να με έχει πιάσει νευρικό γέλιο και κλάμα μαζί γιατί δεν πίστευα το τι έβλεπαν τα ματάκια μου και είχα και τύψεις που είχα πει πράγματα άσχημα, φτάσαμε στο «πί και φί» στο μαιευτήριο!

 

Εκεί σε περιμένουν κάτι αγέλαστες 45άρες νοσοκόμες για να γδυθείς και να «σε περιποιηθούν», γδύνεσαι, βάζεις όλα τα ρούχα και προσωπικά αντικείμενα σε μια σακούλα σκουπιδιών, ξύρισμα και κλύσμα στο λεπτό δηλαδή, σε ένα κρύο περιβάλλον από αυτά που νόμιζα πως δεν υπήρχαν πια. Στη σειρά καμιά 20αριά κρεβάτια με παραβάν και καρέκλες για να σου πάρουν αίμα. Εκεί αισθάνεσαι πρόβατο που πάει για σφαγή, είναι αλήθεια.. Μετά μου φέρανε καρεκλίτσα με ρόδες και ο τραυματιοφορέας με πήγε στις αίθουσες τοκετού. Χαμός εκεί, χειρουργοί και νοσοκόμοι πάνω κάτω, γυναίκες να φωνάζουν και άλλα τέτοια ωραία. Μου έβαλαν καθετήρα και ορό, και με τοποθέτησαν για περίπου 3.5 ώρες «στη σειρά» δίπλα σε άλλες τρεις γυναίκες που πήγαιναν για καισαρική. Εκεί συζητάς το «θα κάνεις ολική;» «α, πα πα, δεν κάνω επισκληρίδειο», «τι θα κάνεις αγοράκι;» αλλά σύντομα η συζήτηση γύρισε στο πόσα θα δώσουμε.

 

Επιτέλους ήρθε η ώρα για να μπω στο χειρουργείο, αφού με έχουν ρωτήσει 20 άτομα τουλάχιστον το επίθετο του συζύγου και τα νεύρα μου έχουν σπάσει γιατί μια γυναίκα φωνάζει από διαστολή 3 και εκεί μου ήμουν είχα ακούσει όλο τον τοκετό μέχρι τέλους. Εντωμεταξύ είχαν γεννήσει περίπου 7-8 γυναίκες ακόμα. Γεννάει και άλλη μία γυναίκα με τη γιατρό μου που δεν έχει βγάλει άχνα μέχρι το τελευταίο λεπτό και μετά φεύγουμε για το χειρουργείο. Αρκετά άτομα, 6-7, καθαρό περιβάλλον, σύγχρονο, ξέφυγα από το τριτοκοσμικό περιβάλλον! Αφού έδρασε η «ραχιαία» αναισθησία, πολύ σύντομα όλο το βάρος της κοιλιάς έφυγε και σε δέκατα δευτερολέπτου, στις 12 ακριβώς, άκουσα τον μπέμπαρό μου! Τον σκούπισαν, και πριν τον βάλουν πάνω μου μια βλαμμένη μαία μου λέει «έχει μεγάλα αυτιά… από πού τα πήρε, ναι ο λοβός είναι λίγο περίεργος» !! χιούμορ η κυρία… ευτυχώς την κατάλαβα και για πολλή ώρα κοίταζα και θαύμαζα άφωνη τον κούκλο μου! Μετά ακολούθησε η πιο ακριβή αγκαλιά του κόσμου, με την ωραιότερη μυρωδιά και αίσθηση που υπάρχει!!

 

Τον πήρανε να τον δείξουν και στον σύζυγο που όλη αυτή την ώρα δεν είχε ιδέα τι κάνω γιατί δεν ενημερώνει κανείς και μετά με αφήσανε για περίπου δύο ώρες ξαπλωμένη καθώς δεν μπορούσα να κουνήσω καθόλου τα πόδια μου. Όσες είχαν κάνει ολική μπορούσαν και φύγανε πιο γρήγορα για το δωμάτιο αλλά ήταν και λίγο σε σύγχυση. Μία γυναίκα πονούσε πολύ και τελικά της έβαλαν απʼ ό,τι κατάλαβα οξυτοκίνη για να κάνει συσπάσεις η μήτρα.

 

Στο δωμάτιο τα πράγματα αλλάζουν. Πήραμε «πολυτελείας» και πραγματικά όλοι νοσοκόμες, μαίες, παιδίατροι και προϊστάμενος καταπληκτικοί. Το δωμάτιο πολύ ωραίο και πεντακάθαρο με θέα στο Λυκαβηττό, το φαγητό καλό αν και τις τρεις πρώτες μέρες λόγω ορού δύο ημερών που είναι απαραίτητος στη ραχιαία αναισθησία, είναι το κλασικό τίποτα, τσάι, φιδές, βραστό ανάλατο. Και το καλύτερο απʼ όλα; Το μωρό μου δίπλα μου όλο το 24ωρο!! Μετά τη γέννα, μόλις έκλαψε μπήκε στο στήθος και άρχισε να θηλάζει… Απίστευτη εμπειρία μιας και στην κόρη μου δεν είχα τη χαρά να την έχω τα πρώτα δύο εικοσιτετράωρα κοντά γιατί ήταν στη μονάδα όπου προφανώς ταϊζόταν.

 

Αγάπη μου, καλωσόρισες σε αυτό τον κόσμο! Τρυφερό μου πλασματάκι, εύχομαι να οπλιστείς με πολλή δύναμη και αγάπη μέσα από τις εμπειρίες της ζωής, να είσαι υγιής και να αποκτήσεις καλούς φίλους!

[marina28]

Να σου ζήσει Sun-sun μου το αγοράκι σου, να το καμαρώνεις να μεγαλώνει ευτυχισμένο! Ήσουν πολύ περιγραφική στην ιστορία τοκετού σου τα είχε όλα, σασπένς, θυμό, χιούμορ αλλά πάνω από όλα μεγάλη χαρά που αντίκρυσες το αγοράκι σου! Τι να πω για το Έλενα, θα μπορούσαν να το είχαν λίγο πιο περιποιημένο αφού είναι το μεγαλύτερο δημόσιο μαιευτήριο της χώρας, τα δωμάτια δεν το συζητώ το είδα για άλλη μια φορά αυτή την εβδομάδα που γέννησε η νύφη μου και είναι όντως χλιδάτα, αλλά αυτή η αναμονή σου τσακίζει την ψυχολογία ανάμεσα σε πολλές άλλες επίτοκους με ποικίλη συμπεριφορά καθώς και η αντιμετώπιση από το προσωπικό του χειρουργείου.

 

Να τα χαίρεσαι και τα δύο παιδάκια σου!

[manoulina]

Πραγματικά συγκλονιστική περιγραφή. Ρεαλιστικότατη θα έλεγα!!!! Να σου ζήσουν και τα δυο αγγελούδια σου.

[MeLi.k]

sunsun Να σου ζήσειιιιιιιιιιιιιι....δεν φαντάζεσαι ποσο συγκινήθηκα....μου θυμισες την δικη μου γεννα πριν 10 μηνες....να καμαρωσεις το παιδακι σου οπως επιθυμεις κουκλα μου..

[Έφη_]

Καλημέρα ,

θα σας γράψω και εγώ τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου...

Μέτα απο μία άψογη εγκυμοσύνη λίγό πριν μπώ στην 39η εβδομάδα ημέρα Παρασκευή και ένω ήμουν σε ένα ταξί και πήγαινα στην μαμά μου με έπιασε μία έντονη επιθυμία να πάω τουαλέτα.Πήγα στην μαμά μου και στην τουαλέτα είδα καφε κυλίδες αίμα!!!Πήρα κατευθείαν την μαία η οποία με καθησύχασε λέγοντας μου πως μάλλον μπήκαμε σε διαδικασία τοκετόυ αλλά είναι ακόμα νωρίς!Το ίδιο βράδυ απο το φόβο του άντρα μου ,γιατί είχα και πολύ ελαφριά πονάκια πήγαμε στο νοσοκομείο για να ακούσουμε την καρδούλα του μωρού μας(ο γιατρός μου έλειπε)!!!Όλα ήταν άψογα αλλά διαστολή δεν είχα και το μωράκι ήταν ψηλα οπότε επιστρέψαμε σπίτι μας!!!Για δύο μέρες είχα αιματάκι καφε.Την Κυριακή και ενώ ετοιμαζόμασταν για περπάτημα με τον άντρα μου είδα την περιβόητη βλέννα!!!Όλα είχαν πάρει το δρόμο του στο περπάτημα δε ήταν αδύνατον να κάνω έστώ 2 βήματα απο την πίεση που αισθανόμουν στην λεκάνη!!!Το βράδυ είχα τρελή ανησυχία και κοιμήθηκα στις 3,30 το πρωί!!!Στις 5,30 ένιωσα ένα πόνο που δεν είχα ξανανοιώσει σε όλη την εγκυμοσύνη.Προσπάθησα να χρονομετρήσω αλλά οι πόνοι ήταν ακαθόριστοι και το αιματάκι είχε γίνει πιά απο καφε κόκκινο!!!Η μαία μου έλεγε πως έχουμε ακόμα χρόνο αλλά εγώ απο τον φόβο μου ήθελα να πάω στο νοσοκομείο!!!Στις 8,30 ξύπνησα τον άντρα μου, άρχισε να ντύνεται σαν τρελός και να με ρώτάει αν προλαβαίνουμε!!!Ήμασταν 10 Αυγούστου στις 9 παρά το πρωί το απο τα λίγα αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν στους δρόμους και είχαμε αναμένα αλάρμ και κόρνες και μάλλον περάσαμε και 1-2 κόκκινα φανάρια (χωρίς λόγο αφού πόναγα αρκετα αλλά ήμουν καλά και το νοσοκομείο ήταν 10 λεπτά απο το σπίτι μας).Με το που πήγα με πήραν κατευθείαν και εγώ μεσα στην τρελή χαρά και τα χαμόγελα που επιτέλους θα κρατούσα στα χέρια μου τον θησαυρό μου...ένας γιατρος μου είχε πει"δεν γεννάς γιατί δεν πονάς...και δεν πονάς γιατι γελάς"και εγώ απαντουσα "και γελάω και πονάω και γεννάω".Ηταν αλήθεια είχα πόνους ,συσπάσεις και διαστολή 2!!!Αφου με ετοιμάσαν μπήκα στην αίθουσα και έμεινα εκεί για 10 ώρες να προσπαθώ να φέρω στον κόσμο το αστέρι μας!!!Δεν φώναξα ,δεν έκλαψα και δεν παραπονέθηκα καθόλου απλά προσευχόμουν να είναι καλά ο άγγελος μου!!!Μετά απο 10 ώρες πόνων ,3 δόσεις επισκληρίδιου (η οποία τελίκα δεν με έπιασε) πολύ σφίξιμό και με συντροφία τους χτύπους της καρδούλας του μωρού μου που μου επιβεβαίωνε πως όλα θα πάνε καλά είδα στις 7 παρα δέκα το απόγευμα τα ομορφότερα γαλάζια ματάκια του κόσμου!!!Το πρώτο πράγμα που έκανε η μαία μου ήταν να τον βάλει στο στήθος μου να θηλάσει και το ακριβό μου στολιδάκι , μισό άνοιξε τα ματάκια του και εγώ του είπα "καλως ήρθες φώς μου...είμαι η μανούλα σου και σε αγάπω πολύ...σε ευχαρίστώ που ήρθες στην ζωή μας...)!!!Μέτα τον πήγαν στο μπαμπά του που περίμενε μες την αγωνία μαζί με 30 άτομα έξω (είναι το πρώτο μωράκι και στις 2 οικογένειες και ήρθαν και πολλοί φίλοι για συμπαράσταση).Ο μπαμπάς μπήκε μόνο για λίγα λεπτά στην αίθουσα τοκετου(γεννήσα στο Άττικο)και μου έδωσε πολύ κουράγιο!

Ευχαριστώ πολύ καταρχην το άντρούλη μου για το ύπεροχο όνειρο που ζούμε.

Τον γιατρό μου γιατί ήταν αψογος επιστήμονας και υπέροχος άνθρωπος και με περίμενε όσο ακριβώς χρειάζοταν για να γεννήσω το αγγελούδι μου φυσιολογικά.

Την μαία μου γιατί χωρίς την βοηθειά της (ψυχολογική και σωματική) και τις συμβουλές τις όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα(οι γνωστές αναπνοές εμένα με βοήθησαν πάρα πολύ)

Και τέλος το λόγο που είμαι τώρα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στο κόσμο το μωράκι μου ...γιατί ήρθε στον κόσμο και με έμαθε πως είναι να αγαπάς και να προσφέρεις σε κάποιον χωρίς να περιμένει τίποτα απο αυτόν!!!Ευχαριστώ το γιό μου!!!

Συγνώμη αν σας κουρασα αλλά δεν μπορούσα να περιγράψω με λιγότερα λόγια την μεγαλύτερη στιγμή της ζωή μου!!!

 

Μόνο κούραση δεν προκάλεσες γλυκειά μου!!!!Να'σαι καλά με την οικογένειά σου και να χαίρεσαι τ' αντράκια σου!!!Δεν ξέρω αν φταέι η εγκυμοσύνη μου/ορμόνες πάντως η περιγραφή σου μόνο δάκρυα μου προκάλεσε!!!!Φιλιά