Τοκετός: Πείτε την δική σας ιστορία/ιστορίες!

[Smouts]

ΠΑΡ ΌΛΑ ΑΥΤΑ ΨΩΦΑΩ ΝΑ ΤΗΝ ΛΕΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΛΕΩ.

 

Κι εγώ ρε παιδί μου, τι πράγμα εινα αυτό?

[ANGEL51]

ΑΧ! ΑΣ ΠΩ ΚΙ ΕΓΩ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΥΠΕΡΟΧΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΚΕΤΟΥ ΜΙΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΗΝ ΛΕΩ ΣΥΧΝΑ-ΠΛΑΚΑ ΚΑΝΩ-....... 28 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΗΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΗΓΑ ΣΤΟΝ ΓΙΑΤΡΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟ ΥΠΕΡΥΧΟ ΜΙΑΣ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΜΠΕΙ ΣΤΗΝ 38η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΚΑΙ Η ΜΠΟΥΜΠΟΥ ΔΕΝ ΕΛΕΓΕ ΝΑ ΜΑΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙ... ΕΙΧΑ ΒΑΡΥΝΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ- ΕΙΧΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΙΛΙΑ- ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΩ ΚΑΙ ΠΗΓΑΙΝΑ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΤΟΥ ΠΩ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΤΗΣ ΓΕΝΝΑΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΑ ΑΛΛΟ, ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΟΜΟΥΝΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ... ΕΝ ΤΕΛΕΙ Ο ΥΠΕΡΗΧΟΣ ΕΒΓΑΛΕ ΤΗΝ ΜΠΟΥΜΠΟΥ 3,750 ΚΑΙ ΑΠΟ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΛΛΟ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΕΤΣΙ ΕΛΑ ΠΕΜΠΤΗ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟ ΛΗΤΩ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΙΣΑΓΩΓΗ, ΝΑ ΣΕ ΕΤΟΙΜΑΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΠΡΩΙ-ΠΡΩΙ ΒΑΖΟΥΜΕ ΤΕΧΝΗΤΟΥΣ....... ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΠΕΜΠΤΗ ΒΡΑΔΥ ΚΑΙ ΜΟΛΙΣ ΜΠΗΚΑ ΣΤΟ ΜΑΙΕΥΤΗΡΙΟ ΜΕ ΠΙΑΣΑΝ ΟΙ ΠΟΝΟΙ ΧΩΡΙΣ ΤΕΧΝΗΤΑ ΜΕΣΑ..... 12 ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ ΜΕ ΠΙΑΣΑΝ ΟΙ ΠΟΝΟΙ, 9.30 ΤΟ ΠΡΩΙ ΓΕΝΝΗΣΑ ΤΟ ΜΠΟΥΜΠΟΥΚΑΚΙ ΜΟΥ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΚΛΗΡΕΙΔΙΟ ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΚΑΙ 3 ΦΟΡΕΣ ΟΞΥΓΟΝΟ ΓΙΑΤΙ ΛΥΠΟΘΥΜΟΥΣΑ..... ΕΙΧΑ ΕΞΑΝΤΛΗΘΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ...... ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ ΟΜΩΣ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΛΛΕΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ....ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΣΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ...... ΑΝΥΠΟΜΟΝΩ... ΣΑΣ ΚΟΥΡΑΣΑ? ΣΥΓΝΩΜΗ, ΕΓΙΝΑ ΟΣΟ ΠΙΟ ΣΥΝΤΟΜΗ ΜΠΟΡΟΥΣΑ....!!!!!!

[marmar]

Για μένα ο πρώτος τοκετός ήταν μια φυσιολογικότατη υπέροχη, μοναδική εμπειρία! Χωρίς επισκληρείδιο, χωρίς οξυγόνο, μόνο με τις αναπνοές μέσα σε 1 ώρα είχα ξεμπερδέψει!Εύκολα και σχεδόν ανώδυνα!

Ο δεύτερος τοκετός ήταν τόσο χάλια που μου άφησε και μια ωραιότατη επιλόχια κατάθλιψη!!! Τα μόνα κοινά στοιχεία ήταν η διάρκεια και το γεγονός οτι δεν πρόλαβα να κάνω επισκληρείδιο. Κατα τα άλλα πολύς πόνος και ταλαιπωρία και παραλίγο να γεννήσω στην Β.Σοφίας!!!!!!Τώρα 6,5 μήνες μετά νομίζω οτι μπορώ να γελάσω.....ελάχιστα.

Ευτυχώς έχω δυο υπέροχα παιδάκια και έναν πολύ υπομονετικό σύζυγο που πραγματικά θαυμάζω και ευχαριστώ πολύ!

[Smouts]

Βρε Marmar μου, τι έγινε και ταλαιπωρήθηκες τόσο πολύ? Συνήθως λενε οτι η δευτερη γέννα ειναι πιο ευκολη και γρηγορη από την πρώτη.

 

Φοβάμαι κι εγω μην παθω το ίδιο, γιατί και μενα η πρωτη μου γεννα ηταν πολυ καλή και γρήγορη και λεω, στο 2ο θα παω χαχα χουχου και θα τα δω όλα.

[marmar]

Άσε!!! Με ταλαιπώρησε απο την αρχή!! Είχα πολλούς πόνους σε όλη την εγκυμοσύνη επειδή σήκωνα και την μεγάλη (2,5χρονών τότε), με αποτέλεσμα να έχω εξαντληθεί. Ακόμα και το περπάτημα που έπρεπε να κάνω ήταν βασανιστήριο. Εντω μεταξί πάθαινα το εξής για 2 ολόκληρες εβδομάδες: με πιάνανε οι πόνοι αλλά επειδή ο τράχηλος δεν ήταν ακόμα έτοιμος, σταματάγανε!!!Αυτό το πράγμα ήταν απαίσιο, κάθε βράδι νόμιζα οτι γεννάω.....έφτανα να έχω πόνους 10 λεπτών και μετά......τίποτα! Πολύ πόνος, πολύ ξενύχτι και πάρα πολύ κούραση και άγχος!!! Όταν έφτασα στο μαιευτήριο ήμουν ήδη πολύ κουρασμένη και σωματικά και ψυχολογικά!

Και ο γιατρός μου τα ίδια με σένα μου είπε: "Πρώτη φορά βλέπω τόσο δύσκολο δεύτερο τοκετο ανώ ο πρώτος ήταν παιχνιδάκι".

Άρα δεν είναι συνηθισμένο, μην ανησυχείς!!!!

[JimDin]

Καλημέρα ,

θα σας γράψω και εγώ τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου...

Μέτα απο μία άψογη εγκυμοσύνη λίγό πριν μπώ στην 39η εβδομάδα ημέρα Παρασκευή και ένω ήμουν σε ένα ταξί και πήγαινα στην μαμά μου με έπιασε μία έντονη επιθυμία να πάω τουαλέτα.Πήγα στην μαμά μου και στην τουαλέτα είδα καφε κυλίδες αίμα!!!Πήρα κατευθείαν την μαία η οποία με καθησύχασε λέγοντας μου πως μάλλον μπήκαμε σε διαδικασία τοκετόυ αλλά είναι ακόμα νωρίς!Το ίδιο βράδυ απο το φόβο του άντρα μου ,γιατί είχα και πολύ ελαφριά πονάκια πήγαμε στο νοσοκομείο για να ακούσουμε την καρδούλα του μωρού μας(ο γιατρός μου έλειπε)!!!Όλα ήταν άψογα αλλά διαστολή δεν είχα και το μωράκι ήταν ψηλα οπότε επιστρέψαμε σπίτι μας!!!Για δύο μέρες είχα αιματάκι καφε.Την Κυριακή και ενώ ετοιμαζόμασταν για περπάτημα με τον άντρα μου είδα την περιβόητη βλέννα!!!Όλα είχαν πάρει το δρόμο του στο περπάτημα δε ήταν αδύνατον να κάνω έστώ 2 βήματα απο την πίεση που αισθανόμουν στην λεκάνη!!!Το βράδυ είχα τρελή ανησυχία και κοιμήθηκα στις 3,30 το πρωί!!!Στις 5,30 ένιωσα ένα πόνο που δεν είχα ξανανοιώσει σε όλη την εγκυμοσύνη.Προσπάθησα να χρονομετρήσω αλλά οι πόνοι ήταν ακαθόριστοι και το αιματάκι είχε γίνει πιά απο καφε κόκκινο!!!Η μαία μου έλεγε πως έχουμε ακόμα χρόνο αλλά εγώ απο τον φόβο μου ήθελα να πάω στο νοσοκομείο!!!Στις 8,30 ξύπνησα τον άντρα μου, άρχισε να ντύνεται σαν τρελός και να με ρώτάει αν προλαβαίνουμε!!!Ήμασταν 10 Αυγούστου στις 9 παρά το πρωί το απο τα λίγα αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν στους δρόμους και είχαμε αναμένα αλάρμ και κόρνες και μάλλον περάσαμε και 1-2 κόκκινα φανάρια (χωρίς λόγο αφού πόναγα αρκετα αλλά ήμουν καλά και το νοσοκομείο ήταν 10 λεπτά απο το σπίτι μας).Με το που πήγα με πήραν κατευθείαν και εγώ μεσα στην τρελή χαρά και τα χαμόγελα που επιτέλους θα κρατούσα στα χέρια μου τον θησαυρό μου...ένας γιατρος μου είχε πει"δεν γεννάς γιατί δεν πονάς...και δεν πονάς γιατι γελάς"και εγώ απαντουσα "και γελάω και πονάω και γεννάω".Ηταν αλήθεια είχα πόνους ,συσπάσεις και διαστολή 2!!!Αφου με ετοιμάσαν μπήκα στην αίθουσα και έμεινα εκεί για 10 ώρες να προσπαθώ να φέρω στον κόσμο το αστέρι μας!!!Δεν φώναξα ,δεν έκλαψα και δεν παραπονέθηκα καθόλου απλά προσευχόμουν να είναι καλά ο άγγελος μου!!!Μετά απο 10 ώρες πόνων ,3 δόσεις επισκληρίδιου (η οποία τελίκα δεν με έπιασε) πολύ σφίξιμό και με συντροφία τους χτύπους της καρδούλας του μωρού μου που μου επιβεβαίωνε πως όλα θα πάνε καλά είδα στις 7 παρα δέκα το απόγευμα τα ομορφότερα γαλάζια ματάκια του κόσμου!!!Το πρώτο πράγμα που έκανε η μαία μου ήταν να τον βάλει στο στήθος μου να θηλάσει και το ακριβό μου στολιδάκι , μισό άνοιξε τα ματάκια του και εγώ του είπα "καλως ήρθες φώς μου...είμαι η μανούλα σου και σε αγάπω πολύ...σε ευχαρίστώ που ήρθες στην ζωή μας...)!!!Μέτα τον πήγαν στο μπαμπά του που περίμενε μες την αγωνία μαζί με 30 άτομα έξω (είναι το πρώτο μωράκι και στις 2 οικογένειες και ήρθαν και πολλοί φίλοι για συμπαράσταση).Ο μπαμπάς μπήκε μόνο για λίγα λεπτά στην αίθουσα τοκετου(γεννήσα στο Άττικο)και μου έδωσε πολύ κουράγιο!

Ευχαριστώ πολύ καταρχην το άντρούλη μου για το ύπεροχο όνειρο που ζούμε.

Τον γιατρό μου γιατί ήταν αψογος επιστήμονας και υπέροχος άνθρωπος και με περίμενε όσο ακριβώς χρειάζοταν για να γεννήσω το αγγελούδι μου φυσιολογικά.

Την μαία μου γιατί χωρίς την βοηθειά της (ψυχολογική και σωματική) και τις συμβουλές τις όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα(οι γνωστές αναπνοές εμένα με βοήθησαν πάρα πολύ)

Και τέλος το λόγο που είμαι τώρα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στο κόσμο το μωράκι μου ...γιατί ήρθε στον κόσμο και με έμαθε πως είναι να αγαπάς και να προσφέρεις σε κάποιον χωρίς να περιμένει τίποτα απο αυτόν!!!Ευχαριστώ το γιό μου!!!

Συγνώμη αν σας κουρασα αλλά δεν μπορούσα να περιγράψω με λιγότερα λόγια την μεγαλύτερη στιγμή της ζωή μου!!!

[ΡΟΖ ΣΥΝΝΕΦΑΚΙ]

Jimdim με συγκηνησες παρα πολυ ,ξαναζησα τον τοκετο μου. Μονο που δυστηχως εμενα τα πραγματα δεν ειχαν ομαλη καταληξη διοτι η μικρη μετα απο 10 ωρες αναμονης με πονους ,με διαστολη 5 και πολλες εξωθησεις εμπλεξε το μετωπο με τον τραχιλο μου (βλεπεις ηταν πολυ μαλακος)και εβγεναν παρεα.Οι πονοι δυσβασταχτοι με 2 δοσεις επισκληριδιου χωρις να κλαιω και να φωναζω σαν τρελη ο γιατρος να μου λεει να μην σπρωχνω αλλο γιατι θα βγει και ο τραχιλος και εγω να θελω οσο τιποτα αλλο να σπρωξω και να δω το μωρακι μου.Εκεινη τη στιγμη περασε απο το μυαλο μου οτι το μωρο ζωριζεται και ειπα στο γιατρο μου να παμε για καισαρικη ,δεν μπορουσα αλλο να συγκεντρωθω και με ελουσε κρυος ιδρωτας ,τα ποδια μου να τρεμουν και το στηθος μου να καιγεται απο τη ζεστη .Ο αντρας μου (παρων σε ολη τη διαδικασια) ρωταει το γιατρο τι κανουμε τωρα ???????? Και ο γιατρος μου να μου λεει κανε λιγη υπομονη θα βγει το μωρακι μια χαρα απλα ειναι δυσκολη γεννα και θα κανουμε πολλα ραματακια εσω και εξω , το αρνητικο ηταν οτι εχασα την υπομονη μου οταν μου ειπε οτι η αναρωση θα ειναι πολυ χρονοβορα και αρκετα εποδυνη. Τελος δεν αντεξα. Παμε για καισαρικη χαιρετησα τον αντρα μου (εκεινος βεβαια παρακαλουσε το γιατρο να τον αφησει να ειναι παρων, τελικα τα καταφερε ηταν ντυμενος σαν γιατρος εξω απο την τζαμαρια του χειρουργειου και μας εβλεπε κλαιγοντας).6 και 5' μπηκαμε 6 και 30' γεννηθηκε η μπεμπουλα μας ενα καταλευκο αγγελακι (μονο φτερα δεν ειχε).Δεν περιγραφεται αυτο που ενιωσα .την πηρα στα χερακια μου,παγωσα,την φιλησα την χαδεψα και ηταν στην αγκαλια μου οσο γινοταν η ραφες μου.Ειχα την ατυχια να κανω 4 ραματα εσωτερικα και απο κατω αλλα χαλαλι ,εγω ενιωθα οτι ο κοσμος ολος μου ανηκει,6και 50' ημουν στην ανανυψη και στις 10 και30' στο δωματιο μου - Δωμ.313 στο ΜΗΤΕΡΑ 12/8/09. Η αναγεννηση μας...............

[maria_s]

Αχ βρε Ντινούλα, την καλύτερη μαμά έχει ο γαλαζομάτης σου!

[matoula]

Kοριτσια γεια σας και απο μενα !Πριν 3 μηνες και 19 μερες εζησα την ποιο ωραια μερα της ζωης μου.Εμενα η ηστορια μου εινα περιεργη.Καθως μπηκα στην 7 μηνα ο γιατρος μου ειπε οτι το παιδι ειναι χαμηλα και οτι θα πρεπει να προσεχω.Καταλαβαινετε λοιπον,εφτιαξα βαλιτσες και περιμενα..στο 8 μηνα εκει που ειχα παει για καφε με τον αντρα μου και ετοιμαζομασταν να φυγοθμε απο την καφετερια ενιωσα υγρη απο κατω μου,κοιταω τον καναπε που καθομασταν και ειδα οτι ηταν μουσκεμος,επισης και το παντελονι που φορουσα.(να σημειωσω οτι δεν ηταν τσισακια μου)Ο αντρας μου εκεινη την στιγμη τα εχασε και γυρναει και μου λεει,σου εσπασαν τα νερα.φοβηθηκαμε πολυ γιατι μενουμε σε επαρχια και θελουμε τρεις ωρες για να φτασουμε αθηνα.τελικα πηγαμε και μου ειπαν οτι ολα ειναι καλα και να πω την αληθεια δεν μου δωσανε ποτε εξηγηση για το τι ακριβως εγινε,μαλλον κολπικα υγρα ειπαν,τελικα επιστρεψαμε πισω.Στον ενατο μηνα και ενω ημουνα 39 εβδ με επιασαν κατι πονακια και αντε παλι μεσα στην αθηνα,μου ειπαν οτι ειχα συσπασεις και οτι θα επρεπε να μεινω λιγες μερες αθηνα,γιατι απ`οτι φαινοταν θα γεννουσα.μεινα 2 μερες σε ξενοδοχειο αλλα πολλα τα λεφτα και για αλες μερες και ενω εφαγα μια τουμπα στον δρομο ξανα πηγα για εξεταση και μου ειπαν οτι το παιδι αλλαξε θεση και καλυτερα να γυρισω σπιτι.Περνω και εγω το λεωφορειο και παω στο χωριο μου.Στις40 εβδομ και 2 μερες ο γιατρος μου ειπε να κλεισουμε ραντεβου.και λιγο πριν φυγω για να παω στο μητερα με παιρνει τηλεφ ο γιατρος και μου λεει οτι ειναι αρρωστος και καλυτερα να παω μετα απο 2 μερες.και επιτελους πηγα.Μετα απο 14 ωρες γεννησα με καισαρικη τομη,γιατι το μωρο ειχε λουρο και δεν εσπρωχνε ωστε να κανω διαστολη επεφταν και οι παλμοι του και ειπαμε να μην το κουραζουμε αλλο,πραγματικα ειχα κουραστει παρα πολυ και σωματικα απο τους πονους και ψυχικα αλλα οταν ακουσα το κλαμα του μωρου εκλαιγα απο χαρα που το μωρο μου ειναι καλα και ξαφνικα εχασα τις αισθησεις μου.την ωρα που μου δωσανε τον μπεμπουλη μου δεν προκειτε να την ξεχασω ποτε,τα συναισθηματα δεν περιγραφοντε,εσεις που εχετε γεννησει καταλαβαινετε.Σας κουρασα εεεε?αυτη ηταν η ιστορια μου.

[treli manoula]

Αχ πως γεννηθηκε το αγγελουδι μου??????λοιπον γενικα ολη η διαρκεια της εγκυμοσυνης μου ηταν πολυ καλη δεν ειχα καθολου εμετους ζαλαδες τιποτα μονο πονους στην μεση και πολλα νευρααααααααααααα.....αλλα εκεινη η μερα ηταν το κατι αλλο......Δευτερα 23 Νοεμβριου ξυπναω μες την τρελη χαρα γιατι στις δωδεκα το μεσημερι θα παντρευομουν με το μωρο μου στο δημαρχειο,στολιζομε γινομαι μια κουκλα και φτανω στο δημαρχειο,παντρευομαι και παμε μετα στο τραπεζι,με εχει πιασει μια περιεργη κινητικοτητα,πινω 2-3 κρασακια ερχομε στο τσακιρ κεφι και αρχιζω κατι χορους αλλο πραγμα να σημειωσω οτι ημουν μια εβδομαδα πριν μπω στον ενατο η κοιλια τουμπανοοοοοοοοο,ολοι να γελαμε και να κανουμε πλακα οτι ελα γεννα για να κανουμε και τα βαφτησια μπαμ μπαμ,να παμε ολοι τσουρμο στο νοσοκομειο και αλλες τετοιες πλακιτσες....παμε σπιτι κατα τις εφτα το απογευμα,πεφτουμε για υπνο και κατα τις εννια ξυπναω απο πολυ πολυ μικρα πονακια δεν ταραζομε γιατι σε ολη την διαρκεια απο το εβδομο και μετα ειχα τετοια πονακια...γεμιζω την μπανιερα και μπαινω μεσα γιατι ηταν κατι που με χαλαρωνε,για να μην τα πολυλογω στις δωδεκα το βραδυ ηθελα να φαω πιτσα παραγελνουμε τρωω και εκει ξανα[οναω λιγο,ξαπλωνω,κατα τις τρεις νιωθω οτι θελω να παω τουαλετα λεω στον αντρα μου παω να στριψω ενα τσιγαρακι{κακο το ξερω} και παω τουαλετα παω στο σαλονι στριβω τσιγαρο παω να σηκωθω και πουουουουουουουουουουουφφφφφφφφφφφφ εσπασαν τα νερααααααααααα.....λεω στον αντρα μου μην φοβηθεις εσπασαν τα νερα,και εκει αρχιζει το γελιο να τρεχει απο εδω και απο εκει χωρις λογο εγω αταραχη να του λεω με το πασο σου...παμε στο νοσοκομειο και ο μπεμπης ειπαν κατεβαινε με τον ωμο{?????? ερωτιματικο γιατι δεν ξερω αν ειναι αληθεια αφου πριν 2 εβδομαδες το κεφαλι του ειχε παρει θεση} και ετσι πηγαμε καισαρικη γεννησα 05.16!!!!αυτααααααα γαμος και γεννα μαζι,αλλα κυριος το αγορι μου περιμενε να παντρευτει η μαμα πρωτα

[treli manoula]

Jimdim με συγκηνησες παρα πολυ ,ξαναζησα τον τοκετο μου. Μονο που δυστηχως εμενα τα πραγματα δεν ειχαν ομαλη καταληξη διοτι η μικρη μετα απο 10 ωρες αναμονης με πονους ,με διαστολη 5 και πολλες εξωθησεις εμπλεξε το μετωπο με τον τραχιλο μου (βλεπεις ηταν πολυ μαλακος)και εβγεναν παρεα.Οι πονοι δυσβασταχτοι με 2 δοσεις επισκληριδιου χωρις να κλαιω και να φωναζω σαν τρελη ο γιατρος να μου λεει να μην σπρωχνω αλλο γιατι θα βγει και ο τραχιλος και εγω να θελω οσο τιποτα αλλο να σπρωξω και να δω το μωρακι μου.Εκεινη τη στιγμη περασε απο το μυαλο μου οτι το μωρο ζωριζεται και ειπα στο γιατρο μου να παμε για καισαρικη ,δεν μπορουσα αλλο να συγκεντρωθω και με ελουσε κρυος ιδρωτας ,τα ποδια μου να τρεμουν και το στηθος μου να καιγεται απο τη ζεστη .Ο αντρας μου (παρων σε ολη τη διαδικασια) ρωταει το γιατρο τι κανουμε τωρα ???????? Και ο γιατρος μου να μου λεει κανε λιγη υπομονη θα βγει το μωρακι μια χαρα απλα ειναι δυσκολη γεννα και θα κανουμε πολλα ραματακια εσω και εξω , το αρνητικο ηταν οτι εχασα την υπομονη μου οταν μου ειπε οτι η αναρωση θα ειναι πολυ χρονοβορα και αρκετα εποδυνη. Τελος δεν αντεξα. Παμε για καισαρικη χαιρετησα τον αντρα μου (εκεινος βεβαια παρακαλουσε το γιατρο να τον αφησει να ειναι παρων, τελικα τα καταφερε ηταν ντυμενος σαν γιατρος εξω απο την τζαμαρια του χειρουργειου και μας εβλεπε κλαιγοντας).6 και 5' μπηκαμε 6 και 30' γεννηθηκε η μπεμπουλα μας ενα καταλευκο αγγελακι (μονο φτερα δεν ειχε).Δεν περιγραφεται αυτο που ενιωσα .την πηρα στα χερακια μου,παγωσα,την φιλησα την χαδεψα και ηταν στην αγκαλια μου οσο γινοταν η ραφες μου.Ειχα την ατυχια να κανω 4 ραματα εσωτερικα και απο κατω αλλα χαλαλι ,εγω ενιωθα οτι ο κοσμος ολος μου ανηκει,6και 50' ημουν στην ανανυψη και στις 10 και30' στο δωματιο μου - Δωμ.313 στο ΜΗΤΕΡΑ 12/8/09. Η αναγεννηση μας...............

 

 

 

ρενα στο ιδιο πηγα και εγω......

[doraki]

Η δική μου εμπειρία τοκετού ξεκίνησε το πρωί της Δευτέρας 21/12/09...

Ήμουν ήδη στην 41η εβδομάδα και είχα το καθιερωμένο ραντεβού με το γιατρό μου.

Μου έκανε ψηλάφιση τραχήλου,μου είπε πως ήταν ακόμα ψηλά αλλά με τη δική του ψηλάφιση μπορεί να είχαμε κάποιο αποτέλεσμα ακόμα και το ίδιο απόγευμα,κάτι που δεν πολυπίστεψα,μιας και ήμουν ήδη πολύ κουρασμένη από την παράταση της εγκυμοσύνης...

Γυρνώντας σπίτι μου κατά τις 12,άρχισαν κάτι ψιλά πονάκια,τη μια ανά 5' και διαρκούσαν μια ώρα,την άλλη συνεχόμενος πόνος κι αυτός μια ώρα...

Το απόγευμα λέω στον άντρα μου να πάμε στο νοσοκομείο να με δουν και το πολύ πολύ αν δεν είναι η ώρα να γεννήσω,να πάμε καμιά βόλτα μετά.

Έκανα το μπάνιο μου,ξυρίστηκα και ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο στις 19:30,χωρίς να έχω πάρει μαζί μου ούτε τη βαλίτσα,ούτε τις εξετάσεις μου,ούτε τίποτα...Ήμουν σίγουρη ότι θα επιστρέφαμε άπραγοι...

Με βάζουν στον τοκογράφο,είχα διαστολή 2 εκατοστά και συσπάσεις ανά 5' αλλά επειδή ήμουν πρωτότοκος και ήταν σχετικά απαλές,δεν τις πολυκαταλάβαινα...Μου λένε "είσαι έτοιμη να γεννήσεις??",τι άλλο να κάνω???Έρχεται μια μαία,αρχίζει να με ετοιμάζει,μου κάνει το κλύσμα,2 γυναικολόγοι μου παίρνουν ιστορικό και πηγαίνω στην αίθουσα τοκετού στις 21:00.

Ο άντρας μου πετάχτηκε μέχρι το σπίτι και έφερε όλα τα απαραίτητα και έτσι δεν μπόρεσα να τον δω πριν μπω στην αίθουσα.

Το καλό ήταν ότι ήμουν η μόνη που γεννούσα εκείνο το βράδυ και όλο το προσωπικό ασχολιόταν μαζί μου,η μαία που είχε βάρδια μου έκανε λίγη παρέα και χαζογελούσαμε και γενικά ήμουν πολύ χαλαρή,με τους πόνους μου σε πολύ ανεκτό σημείο.

Μέχρι τις 23:00 η διαστολή είχε πάει στο 3 και οι πόνοι είχαν αυξηθεί ελάχιστα και πιστεύαμε ότι θα πήγαινε πολύ μακριά η βαλίτσα...

Μέσα σε 30' όμως,η διαστολή πήγε στο 7,μου έσπασαν τα νερά,έκανα εμετό γιατί είχα φάει αργά το απόγευμα και με έπιασε τρομερό τρέμουλο,τόσο που δεν μπορούσα να συγκρατήσω τον εαυτό μου.Οι πόνοι μου δυνάμωσαν πάρα πολύ και άρχισα πια να μην μπορώ να τους ανεχτώ,ψιλοφώναζα και βογκούσα και τρανταζόταν όλο το σώμα μου.

Την ώρα εκείνη φτάνει ο γιατρός μου και ο άντρας μου του έβαλε τις φωνές.Τελικά μπήκε και ο άντρας μου μέσα.Μου κάνουν την επισκληρίδιο και χαλαρώνω και περιμένουμε να γίνει τέλεια η διαστολή για να αρχίσουμε τις εξωθήσεις.Ξαφνικά όμως οι παλμοί της μπέμπας μου άρχισαν να πέφτουν,μου βάζουν οξύμετρο και διαπιστώνουν ότι μειώνεται και το οξυγόνο στον εγκέφαλό της...

Ο γιατρός μου μού λέει "Κορίτσι μου θα πάμε για καισαρική".

Μέσα σε 5' με είχαν ετοιμάσει,δεν έχω ιδέα πόσα άτομα έτρεχαν γύρω μου εκείνη την ώρα...Δεν προλαβαίναμε να περιμένουμε να δράσει η δόση της επισκληριδίου για την καισαρική και έτσι μου έκαναν ολική αναισθησία.Τη στιγμή που εισέπνεα τη νάρκωση,προσευχήθηκα "Θεέ μου,κράτησέ με ζωντανή για να δω την κόρη μου"...και κοιμήθηκα...Στις 02:28 22/12 γεννήθηκε το παιδί μου.

Αυτό που θυμάμαι ξυπνώντας είναι ότι η φωνή μου ήταν πολύ βραχνιασμένη,κρύωνα και έκανα τρομερή προσπάθεια να ανοίξω τα μάτια μου,να τους δείξω ότι είμαι καλά για να μου φέρουν το μωρό μου.Την κόρη μου μού την έφερε στην αγκαλιά η μαμά μου (επειδή είναι παιδίατρος ήταν μέσα στο χειρουργείο,όχι όμως την ώρα που με άνοιγαν...),μετά μια μαία μου την έβαλε στο στήθος...Δεν μπορούσα καλά καλά να την κρατήσω,ήμουν πολύ αδύναμη,φοβόμουν ότι θα πέσει κάτω,μια σταλίτσα άνθρωπος και μου είχε φέρει τόσα δάκρυα στα μάτια,δεν το πίστευα ότι ήταν δική μου και ότι είχε επιτέλους βγει από την κοιλιά μου και την είχα επάνω μου.

Έχω μια φωτογραφία δευτερόλεπτα πριν την πάρω πρώτη φορά στην αγκαλιά μου,φαίνεται τόσο μικρούλα και τόσο αβοήθητη και εγώ τόσο τρελά συγκινημένη...

Μετά πήγαμε στο δωμάτιο,δε χόρταινα να την κοιτάζω,πέρασα 3 μέρες άυπνη μόνο και μόνο γιατί πίστευα πως αν κοιμηθώ,θα χαθεί...

Κι όμως είναι ακόμα εδώ,κοιμάται ήσυχη στο λίκνο της,πηγαίνω και κοιτάζω το προσωπάκι της,προσπαθώ να ακούσω την ανάσα της και τότε ησυχάζω κι εγώ.Ξέρω ότι είναι καλά.

Και ότι το όνειρο της ζωής μου έγινε πια πραγματικότητα...

[xrysa3w]

ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΜΕΝΑ!ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ.....ΔΕΥΤΕΡΑ 2/2 ΠΗΓΑ ΣΤΟΝ ΓΙΑΤΡΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΥΠΕΡΗΧΟ,ΗΜΟΥΝ 34 ΒΔΟΜΑΔΩΝ,Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕ ΟΤΙ ΤΑ ΜΩΡΑ ΕΠΑΙΡΝΑΝ ΓΡΥΓΟΡΑ Κ ΑΡΚΕΤΟ ΒΑΡΟΣ Κ Η ΜΗΤΡΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΤΕΧΕ.....ΑΦΗΣΤΕ ΠΟΥ Κ ΕΓΩ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΑ ΑΛΛΟ ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΟΙΛΙΑ Κ ΠΟΛΛΑ ΚΙΛΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΙΝΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΑ ΛΟΓΩ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΑΠΟΒΟΛΗΣ.....ΤΕΛΟΣΠΑΝΤΩΝ...ΜΟΥ ΕΚΛΕΙΣΕ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΓΙΑ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 7/2,Η ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ...ΠΗΓΑ ΣΤΟ ΜΑΙΕΥΤΗΡΙΟ 6 ΤΟ ΠΡΩΙ ΜΕΣ ΤΗΝ ΤΡΕΛΗ ΧΑΡΑ, ΕΚΑΝΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ,ΜΠΗΚΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΟΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ ΤΑ ΑΣΤΕΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΜΑΙΕΣ,ΕΚΑΝΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΜΕΡΙΚΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ..ΠΟΛΛΑ ΑΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΓΕΛΙΑ ..09.15 ΑΚΟΥΣΑ ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΜΟΥ Κ 09.16 ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΜΟΥ!ΤΑ ΜΩΡΑ ΒΕΒΑΙΑ ΜΠΗΚΑΝ ΘΕΡΜΟΚΟΙΤΙΔΑ ΓΙΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΛΙΓΟ..ΑΛΛΑ ΠΡΟΛΑΒΑ ΝΑ ΤΑ ΑΓΚΑΛΙΑΣΩ Κ ΝΑ ΤΑ ΦΙΛΗΣΩ ΠΡΙΝ ΜΟΥ ΤΑ ΠΑΡΟΥΝ...ΜΕΤΑ ΠΑΛΙ ΑΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΛΑΜΑ αΠΟ ΧΑΡΑ ΦΥΣΙΚΑ!....ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ ΤΑ ΠΗΡΑ ΣΠΙΤΙ!

[kalliopaki]

Ax καλή μου (doraki), με συγκίνησε παρα πολύ η ιστορία σου! Να την χαίρεσαι την μικρούλα σου!

Πω πωωω, με πήραν τα ζουμιά, και πάλι να σου ζήσει

[kalliopaki]

Η δική μου ιστορία έχει ως εξής: Πάω στις 38 εβδομάδες για μία εξέταση ρουτίνας, άνετη και χαλαρή καθώς ήξερα ότι το μπεμπάκι είναι ακόμα ψηλά.

Ο γιατρός μου συνοφρυωμένος παρακολουθούσε τον υπέρηχο. Εκεί τα χρειάστηκα. Με στέλνει για ντόπλερ, να μην τα πολυλογώ μπαίνεις για καισαρική μου λέει! Ραντεβού τη μεθεπόμενη το πρωί. Γυρνάμε σπίτι και το ρίχνω στο φαγητό. Τι πίτσες, τι παγωτά, τα πάντα έφαγα.

Πριν κοιμηθώ το βράδυ βλέπω λίγο αίμα και τραχηλική βλέννα. Μιλάω με τον γιατρό μου, λέει εάν δεις ξανά ή σπάσουν τα νερά ή έχεις πόνους πάρε με τηλέφωνο. Ευτυχώς τελικά η νύχτα κύλισε ομαλά (όσο γίνεται με το άγχος που είχα) και πολύ γρήγορα πέρασε και η επόμενη μέρα με τρεξίματα της τελευταίας στιγμής και το τελευταίο καφεδάκι μας ως ζευγάρι!

Ξημέρωμα της επόμενης ξεκινάμε για το μαιευτήριο. Νομίζω δεν θα ξεχάσω ποτέ τη διαδρομή προς την κλινική, την ήσυχη και άδεια πόλη το πρωί, τη μουσική που ακούγαμε.

Σαν σε όνειρο θυμάμαι την προετοιμασία για το χειρουργείο, τις πλακίτσες του προσωπικού, κι εκεί που νόμιζα ότι μόλις αρχίσαμε, ότι δεν είχαν κάνει ακόμα την τομή, άκουσα τον γλυκύτερο ήχο, ένα κλαματάκι τόσο τρυφερό και παραπονεμένο από ένα αδύναμο και μικροσκοπικό πλασματάκι, το μικρό μου κοριτσάκι! Πέρασαν μερικά λεπτά μέχρι να τη δει ο παιδίατρος και να μου τη φέρουν δίπλα μου οπότε και τη φίλησα, ήταν ζεστούλα και τοοοσο απαλή! Την ξαναείδα μετά από μερικές ώρες και ακόμα δεν πιστεύω ότι αυτό το πλασματάκι μεγάλωσε μέσα μου!

[sole]

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΜΕ ΕΧΕΤΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΩ ΓΙΑ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΠΟΣΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΗΤΕΡΑ ΚΑΙ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΛΑΣΜΑΤΑΚΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΟΥ

[fotini25]

γεια σας κοριτσια.....εγω ειμαι ακομα 22 εβδομαδων αλλα διαβαζω αυτα που γραφετε κ δεν μπορω να σταματησω το κλαμα...........μακαρι να πανε κ για μενα ολα καλα γιατι ειναι η πρωτη φορα που θα γινω μανουλα κ αγχωνομαι..........να χαιρεστε ολες τα αγγελουδια σας

[Rosoulita]

Ζήλεψα!! Γέννησα πριν 2 χρόνια, αλλά είναι σαν να τα έζησα όλα χθες...

Ήμουν στο τέλος της 38 εβδομάδας, Πέμπτη απόγευμα και πήγα στο γιατρό. Κλείνουμε ραντεβού για καισαρική Δευτέρα πρωί. Χαλαρή γυρνάμε σπίτι με τον άντρα μου και σχεδιάζουμε τα πλάνα μας για τις τελευταίες βόλτες, αφού σε λίγες μέρες θα είχαμε τη μπουμπού μας και δεν θα βγαίναμε... Κοιμάμαι και κατά τις 3 σηκώνομαι για τουαλέτα. Στην διαδρομή νιώθω κάτι υγρό, στη συνέχεια βλέπω αίμα και σιγουρεύομαι ότι γεννάω. Ξυπνάω τον άντρα μου, του το λέω και μου απαντάει: Δηλαδή πρέπει να πάμε τώρα στο μαιευτήριο ή την Δευτέρα που έχουμε το ραντεβού? Την Δευτέρα αγάπη μου, γύρνα πλευρό, μη χάσουμε και το καφεδάκι στο Da Capo...

Να μη τα πολυλέω στις 8 κρατούσα στην αγκαλιά μου την ομορφούλα μου, που τώρα έχει γίνει ταρζανούλα!!!!

[kajoe2]

εγω λόγω συσπασεων , εμεινα για 2 μηνες ξαπλα ! επειδη τελικα ο λόγος των συσπασεων ήταν περιτυλιξη του ομφαλιου του ιδιου και γύρω απο το μωρό , η γιατρός μου δεν το διακινδυνευσε , και κλεισαμε ραντεβου για προκληση τοκετου , στις 20/10/09 !Βασικα , νομιζα πως θα καταληξουμε σε καισαρικη! Επειδη φοβηθηκε λιγο η γιατρος για το μωρο. Μην ταλαιπωρηθει ή μην πνιγει! Εγω αγχωμενη , βασικα με αιματα , ενεσεις , νοσοκομες , κρεβατια νοσοκομειου , κανονικα θα παθαινα αμοκ! μπαινουμε στο μητερα στις 7 , να με καταγραψουν , να μου κανουν τα κλασικα , ερχετε η μαια , ερχετε η γιατρος μου , ο αντρας μου μαζι , γελαμε , παιζουμε με τισ συπσασεις , δεν καταλαβα τιποτα ! καναμε επισκληριδιο εννοιειτε , απλα ολα ηταν τοσο ευκολα και ανωδυνα ! 9 μου εσπασε η γιατρος τα νερα , οι πονοι , δεν καταλαβα τελικα πονους , στις 11 ο μπεμπης ειχε βγει , και γεννησαμε φυσιολογικα τελικα ! 10 και 30 μπηκαμε στο χειρουργειο , μεχρι εκεινη την ωρα γελαγαμε ! αρα 30 λεπτα υποθεση ηταν ο μπεμπης μας ! σας ευχομαι σε οσες περιμενετε το μωρακι σας , σε 15 λεπτα ))))))))))0

[letak_i]

Γεια σας κ από μένα. Στην πρώτη μου κορούλα όταν έκανα το πρώτο Non-stress είχα ήδη διαστολή 2-3 χωρίς να έχω καθόλου πόνους, ο γιατρός μου είπε ότι μπορεί να μου σπάσουν τα νερά μέχρι την επόμενη εβδομάδα που θα με ξανά έβλεπε οπότε τον παίρνω τηλ κ πάω αμέσως αλλά αν δεν μου σπάσουν να έχω μαζί τα πράγματα μου στο επόμενο ραντεβού για εισαγωγή, μου είπε επίσης να μην κουράζομαι καθόλου γιατί δεν είχα μπει στην 37 εβδομάδα κ ήθελε να ''αντέξω'' 1 βδομάδα ακόμα. Μπήκα εισαγωγή τελικά μετά το δεύτερο Non-stress κ την επόμενη μέρα 7.30-8.00 μου έκαναν πρόκληση έκανα πολύ γρήγορα διαστολή σε 1 ώρα περίπου χωρίς να καταλάβω πόνους,η μαία η οποία ήταν απαράδεκτη κ στην δουλεία της κ από συμπεριφορά δεν το πίστευε κ φώναζε συνεχώς άλλες μαίες, δυσκολεύτηκα όμως πολύ στις εξωθήσεις (η μικρή μου βγήκε λίγο στραπατσαρισμένη ) σε 2 ωρίτσες όμως περίπου είχα τελειώσει. Γέννησα σε δημόσιο νοσοκομείο της περιφέρειας η μαία που μου ''έτυχε'' ήταν απαράδεκτη όπως είπα μέχρι που μου είπε: μην με ακουμπάς όταν αντανακλαστικά πήγα να της πιάσω το χέρι!!! Παρακολουθούσαν όμως ευτυχώς τον τοκετό μου φοιτητές από τα ΤΕΙ κ δεν ένιωθα τόσο μόνηη. Ο σύζυγος θα μπορούσε να είναι μέσα στον τοκετό αν είχαμε κάνει μαθήματα ανώδυνου.

Στην δεύτερη μου κορούλα που είναι τώρα 3μιση μηνών γέννησα ξανά 2βδομάδες πιο νωρίς από την ΠΗΤ. Το ωραίο ήταν οτι γέννησα την ίδια μέρα με την κουμπάρα μου ( νονά της κόρης μου). Στις 2/10/09 ξύπνησα κανονικά έκανα κάποιες δουλείες σπίτι, μαγείρεψα κιόλας , με πήρε κ τηλ η κουμπάρα μου να μου πει οτι είχε κάνει ήδη επισκληρίδιο κ όρο κ οτι δεν πονάει κ να μην το σκεφτώ καθόλου για επισκληρίδιο (δεν είχα αποφασίσει ακόμα.) Μετά απο λίγη ώρα είχα κάτι πονάκια ακανόνιστα τελείως αλλά σε λιγότερο από 1 ώρα άρχισα να έχω συσπάσεις ανά 20 λεπτό, πείρα τον άντρα μου, ήταν στην δουλεία του είπα οτι θα πάρω τον γιατρό κ να έρθει κ αυτός γιατί σίγουρα γεννάω κ θα μου πει να πάω αμέσως. Ήρθε ο άντρας μου μετά από καμιά ώρα περίπου γιατί ήταν αρκετά μακρυά κ ξεκινήσαμε για νοσοκομείο,περίπου 30λεπτά απόσταση, ανέβηκα στην κλινική μίλησα με εναν νεαρό γιατρό του είπα οτι έχω συσπάσεις κάθε 4λεπτά! Κ αυτός με κοίταζε σαν ''χαμένος'' δεν με πίστευε!! με εξέτασε ο γιατρός είχα 10 διαστολή κ είπε γρήγορα μαιευτήριο!!!Εγώ στο μεταξύ δεν είχα καθόλου άγχος ήμουν πολύ ψύχραιμη, μου έκαναν περιποίηση κ μπήκα μαιευτήριο δεν πρόλαβα ούτε να αλλάξω γέννησα σε μισή ώρα με 5 πόνους κυριολεκτικά (ευτυχώς!!!)κ με την μπλόυζα που φορούσα!, ο γιατρός ήρθε την τελευταία στιγμή μέχρι τότε ήμουν με το νέο γιατρό κ τις μαίες της βάρδιας κ λέγαμε διάφορα, κάναμε πλακιτσες!!

Ο άντρας μου είχε πάει να κανονίσει δωμάτιο στον θάλαμο κ είχε ρωτήσει εννοείτε αν έχει κρεβάτι στο δωμάτιο της κουμπάρας μου, όταν πήγα στο δωμάτιο έπαθε σοκ η κουμπάρα.......Τι κάνεις εσύ εδώ μου λέει, το πρωί δεν μιλάγαμεεεεε!!!!!!!!!!:lol:

Τα συναισθήματα άπειρα εννοείται κ στους δυο τοκετούς για τα κοριτσάκια μου....

[athens2006]

Βράδυ τσικνοπέμπτης με το σύζυγο στο σπίτι είπαμε να το τσικνίσουμε, με μέτρο βέβαια.

Εγώ από καιρό ήθελα να πιώ λίγο κρασάκι, τελικά βάλαμε λίγο νερομενο τσιπουρακι...

Το βράδυ ο μπέμπης ήταν πολυ ζωηρός, όπως και όλη την εβδομάδα ειχα συγχρονισμένες συσπάσεις.

Παρασκευή πρωι εχω προγραμματισμενο ραντεβου με το γιατρο. Ο συζυγος δουλευε και μου λεει δεν το αλλαζεις να παμε μαζι τη Δευτερα. Οχι μωρε, λεω εγω η χαλαρη, θα παω θα με δει και θα γυρισω. Ολα καλα.

Την Παρασκευη λοιπον σηκωνομαι, τακτοποιω λιγο το σπιτι και φευγω.

Φτανω στο νοσοκομείο στις 10,30. Με εξεταζει ο γιατρος, πραγματικα πονεσα πολύ, και μου λεει διαστολη 3 και διαστολικό αιμα. Ο τοκετος εχει ξεκινησει. Κανε μια ωριτσα βολτες στο νοσοκομειο και να σε ξαναδω. Θα ειδοποιησω και τη νοσοκομα να εχει το νου της γιατι μπαινω χειρουργειο. Εγω εκανα βολτες ουτε μιση ωρα, με φωναζει για καρδιογραφημα. Με ξαναεξεταζει και μου λεει εισαγωγη. Καλα καλα ουτε 12 δεν ηταν. Παιρνω τον αντρα μου και του λεω γενναμε, παρε τη βαλιτσα και κατεβα. Μπορει και να μην προλάβεις καθως η διαστολη στο 4. Κανουμε εισαγωγη στις 12 με διαστολη σχεδον 5.

Ανεβαινουμε στην αιθουσα οπου μπορω να πω πως ολες οι μαιες του Ελενα και ειδικα οι ειδικευομενες με βοηθησαν παρα πολύ. Δεν ειχα κανει ανωδυνο τοκετο αλλά τα κοριτσια μου εδειχναν αναπνοες και ολα τα σχετικά.

Και εκει αρχίζει το μαρτύριο. Οι πονοι πολλαπλασιαζονται, ο γιατρος λεει οτι δεν θα προλαβει να κανει επισκληριοδιο, συμφωνει και ο αναισθησιολογος αλλά εγώ πονάω....

Κάθε φορά που με εξετάζει νιώθω οτι πεθαίνω, και καθε φορά η διαστολή ενα νουμερο μεγαλύτερη. Δεν ξέρω ποση ωρα περασε, δεν μπορουσα να προσδιορισω, η διαστολή στο 8 και εγω να νομιζω οτι πεθαινω. Οι πονοι αφορητοι, εχασα την ψυχραιμία μου, εβγαλα τον οροσυλέκτη, δεν μπορούσα να συγκεντρωθω σε αναπνοες, μου εβαλαν οξυγονο και εγω να κλαίω και να παρακαλάω να πεθάνω. Το μονο που σκεφτομουν ειναι οτι καλυτερα που δεν επεμενα να μπει ο αντρας μου μεσα. Να φωνάζω, να ουρλιάζω, ο γιατρος έφαγε ουκ ολιγες κλωτσιες στις εξωθήσεις. Εκανα όλες σχεδον τις εξωθησεις στο δωματιο και οταν ειμασταν στο 10 πηγαμε στο χειρουργειο.

Την ωρα που με μετεφεραν με το κρεββατι νομιζα οτι πεθανα... τοσο δυνατοι οι πονοι.

Αλλά ξαφνικά, το σώμα και το μυαλό συνεργάστηκαν. Ενιωθα το μωρο, μία εξώθηση και νιωθω οτι κατεβαίνει, δευτερη και νιώθω το κεφαλάκι στην τρίτη τον είδα! Τον εβλεπα που τον καθαριζαν, τον ακουσα να κλαίει....

Πόνεσα εξίσου σχεδόν και στην εξοδο του πλακούντα και στα ράμματα. Μου ειχε κανει ολο κιολο δυο παυσίπονες στον ορο και μια τοπικη για τα ραμματα.

Οταν μου εβαλαν ομως το μικρακι επάνω μου και σταματησε να κλαίει... τι αισθηση θεε μου!!!

Εκει ηθελα τον αντρα μου, να το δει, να το νιωσει...

Η ωρα εχει φτάσει 3 παρα 20. Με πηγαίνουν σε ενα δωματιο, ολες φευγουν και εγω περιμενω... Τελικα με πηραν και εμενα, ανεβήκαμε στον 5ο και μετα από καμια ωριτσα ηρθε και το θαυματακι μας...

Δεν θα σας πω οτι δεν πονεσα, υπέφερα αλλά το μικρό μου τα απαλυνε ολα.

Και το οτι αυτο το μωρακι με τη βοηθεια αυτου του φορουμ καταφερα να το θηλασω, σε αντίθεση με το μεγάλο μου, και βγηκαμε με το βάρος που γεννηθηκαμε παρολη την καμψη που εκανε 1-2 μέρα, ειναι το καλυτερο!

Και βεβαια πρεπει να πω οτι επειδη μαλλον δεν ταλαιπωρηθηκα με τις ωρες για τη γεννα, εκει αποδίδω οτι σχεδον εχω βρει τη φορμα μου και ουτε πονους εχω και καταφερα να μπω και στο τζινακι μου που το φορεσα τελευταια φορα στον 3ο μηνα.

Ευχομαι τα καλυτερα σε οσες ειναι στην αναμονη και σε οσες ειναι ακομη στην αρχη αυτού του ονείρου....

[mamacita]

Θα ήθελα κι εγώ να μοιραστώ μαζί σας τους 2 (αρκετά διαφορετικούς, είναι αλήθεια) τοκετούς μου. Πάμε λοιπόν…

1) ΓΕΩΡΓΙΑ, 01 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2005, ΓΕΝΕΣΙΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Ναι, ναι, καλά διαβάσατε, την Πρωτοχρονιά του 2005 στις 08:00 το πρωί έσπασαν τα νερά μου, 15 μέρες νωρίτερα από την ΠΗΤ και μετά από μία πάρα πολύ καλή και άνετη εγκυμοσύνη. Αρχικά νόμισα ότι ήταν ούρα και με έπιασε απελπισία, είπαμε να έχω λίγη ακράτεια λόγω εγκυμοσύνης δεν θα με πείραζε αλλά όχι και να τα κάνω πάνω μου!!! Αμέσως μετά όμως βγήκε και δεύτερο κύμα αμνιακού υγρού και κατάλαβα περί τίνος πρόκειται!!! Ανακουφίστηκα που δεν ήταν ούρα, και κατευθείαν πανικοβλήθηκα: ήταν ο τοκετός!!!

Πήρα λοιπόν το βαλιτσάκι μου και ξεκινήσαμε με τον άντρα μου για τη Γένεσις . Στο δρόμο ειδοποίησα τη μαμά μου να έρθει από τα Γιάννενα καθώς και ένα φιλικό ζευγάρι που τους είχα καλεσμένους για φαγητό το μεσημέρι (τρομάρα μου), ότι δεν θα μπορέσω να τους δεχτώ!! Ακόμη δεν πονούσα καθόλου, δεν είχα την παραμικρή σύσπαση. Φτάσαμε στην κλινική και πήγαμε σε μια αίθουσα τοκετών χλιδάτη όπου είχε και τηλεόραση. Ξύρισμα και κλύσμα δεν μου κάνανε, ακόμη δεν ξέρω γιατί. Η πρώτη σύσπαση ήρθε στις 11:00 και η δεύτερη στις 11:30, μετά απ’ αυτό μου βάλανε ωκυτοκίνη και με συνδέσανε με τον καρδιοτοκογράφο, οπότε μέχρι να γεννήσω ήμουν ακίνητη σ’ αυτό το κρεβάτι. Κάθε φορά που κουνιόμουν και έφευγαν λίγο τα καλώδια, έτρεχαν μέσα οι μαίες και με μάλωναν να μη κουνιέμαι!!! Μία και μοναδική φορά με άφησαν να πάω τουαλέτα!!!

Τέλος πάντων, οι ώρες περνούσαν και γύρω στις τρεις το μεσημέρι είχα διαστολή 5 και ενώ άντεχα ακόμη τους πόνους, (ήταν και ο καλός μου μαζί και μου έδινε κουράγιο) είπα στις μαίες να μου κάνουν επισκληρίδιο γιατί ο γιατρός μου είχε πει ότι αν ήταν να την κάνω έπρεπε τότε. Η αναισθησιολόγος ήρθε 2 ώρες αργότερα, στις πέντε, που είχα διαστολή 7 και μου την έκανε (τώρα βέβαια ξέρω ότι θα άντεχα παρά τους τεχνητούς πόνους, αλλά τότε ήμουν πολύ φοβισμένη). Το μωρό όμως δεν κατέβαινε, ήταν γυρισμένο με την κοιλιά του προς την κοιλιά μου και τα ποδαράκια του ήταν κάπως σφηνωμένα κάτω από το αριστερό μου στήθος. Λίγο πριν την τελεία διαστολή είδα τις μαίες να φέρνουν εμβρυουλκούς μέσα στην αίθουσα και έβαλα τα κλάματα, βέβαια μου είπανε ότι δε θα τα χρησιμοποιήσουν, τα φέρανε μήπως και χρειαστούν, αλλά ότι θα προσπαθήσουμε. Έτσι κι έγινε, όταν ήρθε η ώρα μου είπε η μαία, ετοιμάσου τώρα να σπρώξεις και με το τρία ανεβαίνει όλη πάνω μου και με πατάει!!! Εγώ που δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο τσίριξα και δεν έσπρωξα καθόλου!!! Μετά, όμως, μου εξήγησε τι πρέπει να κάνω εγώ και τι θα κάνει αυτή, (είχα και την επισκληρίδιο και δεν καταλάβαινα), έσπρωξα τρεις φορές και βγήκε η κουκλίτσα μου χωρίς να χρειαστούν οι εμβρυουλκοί. Ήταν 18:50. Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι είναι οι βλεφαρίδες της, όταν μου τη δώσανε στην αγκαλιά μου, ήτανε μαύρες, ολόισιες και πολύ μακριές, τόσο που σκεπάζανε τα ματάκια της. Αχ, το κοριτσάκι μου, ακόμη και σήμερα είναι μακριές οι βλεφαρίδες του, μόνο που τώρα είναι και γυριστές!!!

Μετά τη γέννα κι ενώ θα έβγαινε ο πλακούντας, βγάλανε έξω τον σύζυγό μου (άγνωστο γιατί), πήρανε και το μωρό, με έραψε ο γιατρός μου και μετά περίμενα 2 ώρες μόνη μου, μέχρι να έρθει κάποιος να με ανεβάσει στο θάλαμο!!! Ήταν 21:30 όταν με ανέβασαν επάνω, μου έφεραν το μωρό για 5 λεπτά και το ξαναπήραν για να μου το ξαναφέρουν την άλλη μέρα το πρωί. Ήμουν σε τρίκλινο, την πρώτη νύχτα με άλλες 2 κοπέλες και τις υπόλοιπες με άλλη μία. Οι μαίες ήταν πολύ ευγενικές και χαμογελαστές αλλά στην ουσία δε με βοηθήσανε σε τίποτα!!! Σεμινάρια που ακούω εδώ ότι κάνανε κάποιες, εμένα δε μου είπε κανείς τίποτα. Να σημειώσω εδώ ότι εγώ δεν είχα ιδέα για το τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνει μια μαία (νόμιζα ότι σε βοηθάει μόνο να γεννήσεις), γι’ αυτό δεν ζήτησα βοήθεια απ’ αυτές. Θυμάμαι που με ρώτησε κάποια: «πως τα πάτε με το θηλασμό;» κι εγώ απάντησα: «δεν ξέρω, μάλλον δεν έχω γάλα» κι εκείνη είπε: «δεν πειράζει, θα έρθει»!!! Τελικά το γάλα ήρθε, αλλά εγώ οδηγήθηκα στον αποθηλασμό πολύ γρήγορα και η κακή αρχή είχε γίνει εκεί, στην κλινική!!

1) ΧΡΙΣΤΙΝΑ, 10 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2009, ΒΙΟΚΛΙΝΙΚΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Στη δεύτερη κόρη μου τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Καταρχήν, πήρα δική μου μαία που θα με συνόδευε στην κλινική. Αυτή τη φορά σπάσανε τα νερά μου στις 11 το πρωί, την ώρα που θα πήγαινα την πρώτη μου κόρη σε ένα θεατρικό εργαστήριο. Πήρα τηλέφωνο την μαία, η οποία με καθησύχασε και ήρθε από το σπίτι μου γύρω στις 13:30. Εκεί με παρακολουθούσε κανονικά (διαστολή, σφυγμούς μωρού) κάθε τόσο, και περπατούσα μέσα στο σπίτι. Ο πρώτος πόνος ήρθε γύρω στις 15:00. Τα πράγματα ήταν χαλαρά, κουβέντα, μουσική, είχε έρθει κι η μαμά μου με τον αδερφό μου απ’ τα Γιάννενα και γενικά μέχρι που φύγαμε από το σπίτι η κόρη μου δεν κατάλαβε ότι πονούσα. Θέλω να πω, δεν πονούσα τόσο πολύ ώστε να ανησυχήσει το παιδί. Εντάξει, ήξερε ότι είχε έρθει η μέρα για να γεννήσω, έβλεπε που κάναμε τις αναπνοές μας, αλλά όλα της φαινόταν φυσιολογικά.

Στις 18:00 είχα διαστολή 6, και στις 18:50 ξεκινήσαμε για την Βιοκλινική (πρώην Γαληνός). Όταν φτάσαμε εκεί είχα διαστολή 8!!! Στο δρόμο μέσα στο αμάξι πόνεσα πολύ είναι η αλήθεια, εκεί φαίνεται από τα τραντάγματα του αυτοκινήτου άνοιξε γρήγορα ο τράχηλος, τι να πω!!! Με βάλανε στην αίθουσα τοκετού γρήγορα – γρήγορα, αλλά παρόλα αυτά εγώ δεν περίμενα ότι θα γεννούσα έτσι αμέσως και τους έλεγα να μου κάνουν κλύσμα (είχα φάει και το μεσημέρι κανονικά, από το πρωί δεν είχα πάει τουαλέτα και ανησυχούσα να μη τους γεμίσω τα μούτρα σκ@@@ά!!). Δεν προλαβαίνουμε έλεγαν αυτές (οι μαίες του Γαληνού και η δικιά μου), πως δεν προλαβαίνουμε έλεγα εγώ. Μετά από λίγο ζητούσα επισκληρίδιο γιατί πονούσα πολύ. Μα όπου να ‘ναι γεννάς μου έλεγε η μαία μου, τι να την κάνεις!!! Άστ’ αυτά της απαντούσε η αφεντιά μου, έτσι τα λες για να μου δώσεις θάρρος!!! Το πιο αστείο είναι όταν μετά από λίγο τους λέω: «μου έρχεται να κάνω κακά, αφήστε με να πάω στην τουαλέτα», και μου λένε: « το μωρό είναι, όχι τα κακά, σπρώξε», «όχι, καλέ», έλεγα εγώ «δεν είναι το μωρό, τι, πρώτη φορά γεννάω και δεν ξέρω»!!!. Τέλος πάντων με τα πολλά με πείσανε (ότι βλέπουν το κεφάλι) και έσπρωξα δυνατά 2 φορές και βγήκε το μωράκι μου. Δε θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα της, τα πιο εκφραστικά μάτια που έχω δει ποτέ. Σχεδόν δεν το πίστευα ότι είχα γεννήσει τόσο γρήγορα (η ώρα ήτανε 20:20, μίαμιση ώρα μετά που φύγαμε απ΄ το σπίτι), ο άντρας μου και η μαία μου ήταν εκεί συνέχεια, όσο έβγαινε ο πλακούντας , μου δώσανε το μωρό αγκαλιά και το έβαλα στο στήθος αμέσως, κλείσανε τα φώτα (αφού τέλειωσε ο γιατρός το ράψιμο) και χαλαρώσαμε. Πήρανε πάλι το μωρό, αλλά σε λιγότερο από μία ώρα το φέρανε στο δωμάτιό μας (μονόκλινο αυτή τη φορά), όπου και έμεινε μέχρι που φύγαμε!! Παρόλο που δεν σκόπευα να κάνω φυσικό τοκετό, τελικά ήταν μοναδική εμπειρία και χαίρομαι που το έζησα. Πόνεσα πολύ αλλά για λίγο χρονικό διάστημα, και όταν τέλειωσε ο τοκετός, ήμουν τόσο καλά, σα να μην ήμουν καν έγκυος, για τόσο νορμάλ μιλάμε, περπατούσα κανονικά και δεν πονούσα καθόλου. Καμία σχέση με την μετά την επισκληρίδιο κατάσταση που είχα ζήσει με την πρώτη μου γέννα, και να φανταστείς ότι δεν είχα και καμία από τις παρενέργειες που λένε άλλες γυναίκες. Με λίγα λόγια πολύ καλύτερα για μένα τα πράγματα τη 2η φορά. Στη Βιοκλινική πήρα το πρόγραμμα των 2 ημερών, δηλαδή γέννησα Σάββατο βράδυ και Δευτέρα πρωί έφυγα. Οι μαίες βέβαια και εδώ δεν μου δώσανε και πολύ σημασία, αλλά ίσως να ήτανε επειδή είχα την δική μου, δεν ξέρω. Δεν ζήτησα κι εγώ τη βοήθειά τους σε τίποτα, οπότε δεν μπορώ να τις κρίνω. Η μαία που ήρθε 2 φορές στο σπίτι για να δει το μωρό, ήταν θετική με το θηλασμό, αλλά έδειξε μια ανησυχία όταν της είπα ότι δεν πρόκειται να δώσω ξένο γάλα στο μωρό. Ηρέμησε μόνο όταν της είπα ότι η παιδίατρος του μωρού υποστηρίζει πολύ τον θηλασμό, οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα.

Επίσης να προσθέσω ότι στην Βιοκλινική μου κόστισε σημαντικά λιγότερα ο τοκετός. Η κλινική πήρε 800 ευρώ (μονόκλινο για 2 διανυκτερεύσεις ), 100 ο παιδίατρος, 800 ο γυναικολόγος μου, 60 ευρώ η μαία της Βιοκλινικής για 2 επισκέψεις και 400 ευρώ η δικιά μου μαία.

[eliana_1976_]

ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΤΗΝ 40Η ΒΔΟΜΑΔΑ ΜΠΗΚΑ ΓΙΑ ΤΟΚΕΤΟ ΜΕ ΩΔΙΝΕΣ. ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΘΗΚΑ ΠΟΛΥ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΕΠΙΑΣΑΝ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΙΣΑΩΡΟ ΟΙ ΩΔΙΝΕΣ ΚΑΙ ΨΑΧΝΑΜΕ ΤΟΝ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΟ ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟ, Η ΟΠΟΙΑ ΔΕ ΜΕ ΕΠΙΑΣΕ ΣΤΑ 20 ΛΕΠΤΑ ΑΛΛΑ ΣΤΑ 45 ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΩ ΦΡΙΧΤΑ. ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΨΗΛΑ ΚΑΙ ΤΥΛΙΓΜΕΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΜΕ ΤΟ ΛΩΡΟ. ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΕΙΧΑ ΣΤΕΝΗ ΛΕΚΑΝΗ ΚΑΙ ΜΥΩΠΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΦΙΓΓΟΜΑΙ ΠΟΛΥ. ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΕΞΩΘΗΣΕΙΣ ΕΞΑΝΤΛΗΘΗΚΑ (3 ΩΡΕΣ ΕΣΠΡΩΧΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΜΑΙΑΣ), ΠΕΡΑΣΕ Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟΥ ΚΑΙ ΠΟΝΟΥΣΑ ΦΡΙΧΤΑ. ΦΩΝΑΖΑ ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΟΝΑΩ. Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΑΡΝΗΤΙΚΟΣ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΔΟΣΗ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ Η ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΜΕ ΕΙΡΩΝΕΥΟΤΑΝ ΟΤΙ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΓΕΝΝΗΣΑΜΕ ΔΕΝ ΠΟΝΑΓΑΜΕ ??? ΤΟΤΕ ΜΟΥ ΕΣΠΑΣΕ ΤΟ ΗΘΙΚΟ ΚΑΙ ΕΚΛΑΙΓΑ ΜΕ ΛΥΓΜΟΥΣ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΑΛΛΟ ΝΑ ΣΠΡΩΞΩ. Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΑΝΕΝΔΟΤΟΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ, ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΤΟΚΕΤΟ. ΜΟΥ ΕΒΑΛΑΝ ΜΑΣΚΑ ΟΞΥΓΟΝΟΥ ΜΟΥ ΧΟΡΗΓΗΣΑΝ ΜΙΣΗ ΔΟΣΗ ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟΥ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΔΕ ΜΕ ΕΠΙΑΝΕ. ΜΕ ΕΠΙΑΣΑΝ ΣΠΑΣΜΟΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΟΥΡΛΙΑΖΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ. ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΑ ΜΕ ΛΥΓΜΟΥΣ ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΙΣΗ ΔΟΣΗ. Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΥΠΟΜΟΝΗ. ΤΕΛΙΚΑ ΜΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΑΛΛΗ ΜΙΣΗ ΔΟΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ ΜΟΥ ΜΕ ΑΦΗΣΑΝ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΩ ΜΕ ΤΟ ΟΞΥΓΟΝΟ ΓΙΑ 10 ΛΕΠΤΑ. ΑΦΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ ΟΙ ΦΡΙΧΤΟΙ ΠΟΝΟΙ ΜΕ ΕΒΑΛΑΝ ΑΜΕΣΩΣ ΓΙΑ ΤΟΚΕΤΟ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ. ΜΕ ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΕ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΝΑ ΣΠΡΩΞΩ ΟΣΟ ΜΠΟΡΩ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΒΕΝΤΟΥΖΑ. ΔΥΟ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΕΣ ΝΑ ΠΙΑΣΟΥΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ. ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΒΓΗΚΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΚΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΓΕΝΝΗΣΑ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΡΟ 3400 ΚΑΙ 53 ΠΟΝΤΟΥΣ. ΤΕΛΙΚΑ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΟΥ ΦΩΝΑΖΑ ΔΕ ΜΕ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ. ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ ΤΟ ΓΙΑΤΡΟ ΜΟΥ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΧΕ ΥΠΟΜΟΝΗ ΤΟΣΕΣ ΩΡΕΣ ΝΑ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΚΑΙ ΔΕ ΜΕ ΕΒΑΛΕ ΓΙΑ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ. ΜΠΗΚΑ ΣΤΙΣ 7 ΤΟ ΠΡΩΙ ΣΤΙΣ 8/2 ΚΑΙ ΓΕΝΝΗΣΑ 16:50.

ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΘΗΚΑ ΠΟΛΥ ΑΛΛΑ ΟΛΑ ΠΗΓΑΝ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ.

[fanoulapit]

9/10/2009 Πάω το μεσημεράκι στον γιατρό για καρδιογράφημα μαζί με την μαμά μου γιατί ο άντρας ήταν στη δουλειά.Η μαμά με 2 φορές εγχείρηση θηροειδή και με ηρεμηστικά.Έκανα το καρδιογράφημα και μου λέει ο γιατρός όλα καλά.Πάω για καφέ με την μαμά και χτυπάει το τηλ.Ο γιατρός μου να μου λέει ότι μόλις σχολάσει ο άντρας μου να πάω ξανά για καρδιογράφημμα.Όταν τον ρώτησα τι συμβαίνει μου είπε τίποτα απλά επειδή μόλις μπήκα στο μήνα μου θα με παρακολουθεί το στενα.

Παίρνω και γω τον άντρα το απόγευμα και πάμε.Κάποια στιγμή μ΄αφήνουν μόνη μέσα στο δωμάτιο αλλά εγώ ήμουν στον κόσμο μου που άκουγα το μωρό μου και δεν κατάλαβα ότι απουσίαζαν.Όταν ήρθαν μετά από λίγο μου λέει ο γιατρός οτι καλύτερα είναι να γεννησουμε σήμερα.Ανυσήχησα.27 του μηνός μπήκα στον μήνα μου 9/10 μου λέει καισαρική.Με καθυσήχασε λέγοντάς μου ότι επειδή είχα γύρανση πλακούντα κατι το οποίο το ήξερα το καλύτερο είναι να βγει τώρα.Μέσα στη χαρά εγώ πάω στο σπίτι να κάνω μπάνιο να πάρω βαλίτσα μέσα στην καλή χαρά.Ο άντρας μου κατασπρος και γω νόμιζα οτι ήταν από τον φόβο του που γεννάω.

Πάω στην κλινική και μαίνω με το χαμόγελο.Μέσα στο χειρουργείο είχα μια φίλη μου νοσηλεύτρια και αρχίσαμε τα κουτσομπολιά...!! Κάποια στιγμή που πήγε κάπου η φίλη μου κοίταξα τον γιατρό μου και κατα τύχη με κοιταξε και κείνος.Ήταν η πρώτη φορά που δε κοίταξε μ αυτό τον τρόπο και κατάλαβα ότι κάτι γίνεται.Αρχισε να μου πέφτει η πίεση Εκεί έφαγα και κάτι χαστουκάκια από τον αναισθησιολόγο.

'Οσπου άκουσα το κλάμα της μικρής μου την φέραν και κει δόξαζα τον Θεό για το δώρο του.Ο γιατρός μου είπε ότι μόλις μ ανοιξε είδε 2 μάτια να τον κοιτάν.

Τη μέρα που σαράντησα πίναμε καφέ με τον άντρα μου στην αυλή και τότε μου έσκασε το παραμύθι.Το πρωινό καρδιογράφημμα δεν ήταν και πολύ καλό αλλά δεν είπε τίποτα μπροστά στην μητέρα μου μη πάθει τίποτα από το άγχος της. το απόγευμα που με είχαν αφήσει μόνη στο καρδιογράφημα ο γιατρός εξήγησε στον άντρα μου ότι δεν πρέπει να αγχωθώ και ότι πρέπει να με πίσουν να πάω να γεννήσω.Αυτό που είχα το λένε σιωπηλό θάνατο.Το καρδιογράφημά μου ήταν σαν μια ευθεία με μικρά σκαμπανεβάσματα.Γιαυτό και ο άντρας μου ήταν κατασπρος.Που να ξερα...

Ευτυχώς όλα πήγαν καλά.

9 οκτωβρίου είχε γεννέθλια ο πρώτος μου έρωτας.Δυστυχώς τον χάσαμε σε ηλικία 19 χρόνων.Μάλλον ήταν γραφτό να γεννησω εκείνη τη μέρα!!!!!!!!

[nektaria...]

fanoulapit....η ιστορια σου ηταν ακρως συγκινητικη.Πραγματικα σηκωθηκε η τριχα μου.....τι να πω????Να'σαστε καλα να το χαιροσαστε το μωρακι σας!!!!!!!!!!!!!