Τοκετός: Πείτε την δική σας ιστορία/ιστορίες!

[Tzeni d]

Τώρα που έχω χρόνο και μπήκα στο σχετικό θέμα, θα γράψω κι εγώ τη δική μου ιστορία:

Είμαι στον μήνα μου και κάνω υπέρηχο. Ο Γιατρός διαπιστώνει περιτύλιξη ομφάλιου λώρου και με στέλνει κατευθείαν στο Ιασώ για καισαρική. Μεγάλη η απογοήτευσή μου γιατί ήθελα όσο τίποτε άλλο να ζήσω την εμπειρία του φυσιολογικού τοκετού. Έχω όμως αποφασίσει να κάνω την καισαρική με επισκληρίδιο, που είσαι ξύπνια και σου δίνουν το μωράκι σου αγκαλιά…

Με ετοιμάζουν στο Ιασώ και είμαι στο δωμάτιο σε αναμονή με εκείνα τα «καλώδια», ώστε να παρακολουθούν ότι όλα πάνε καλά. Ο άντρας μου κοντά μου, που όμως δεν θα μπορέσει να είναι τελικά δίπλα μου στον τοκετό, όπως θέλαμε, γιατί στην καισαρική απαγορεύεται. Έρχεται η στιγμή να μου κάνουν την επισκληρίδιο. Η αναισθησιολόγος με καθησυχάζει και μου λέει να γυρίσω στο πλάι ώστε να προχωρήσει. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή βλέπω όλους να πανικοβάλλονται (δεν κατάλαβα αμέσως, έλεγαν «δεν προλαβαίνουμε επισκληρίδιο, πάμε για ολική»), όλα αυτά τόσο γρήγορα, με βάζουν σε φορείο και με «τρέχουν» προς το χειρουργείο. Έπεφταν οι παλμοί του μωρού…

Πραγματικά ήταν τόσο πανικόβλητοι όλοι που νόμιζα ότι πεθαίνει το μωρό μου ή εγώ, μέσα στη σύγχυσή μου δεν καταλάβαινα τι ακριβώς συμβαίνει. Στο χειρουργείο, κάποιος μου πίεζε το χέρι προς τα κάτω (για να το δέσει όπως έμαθα εκ των υστέρων) κι εγώ χωρίς να το καταλαβαίνω αντιδρούσα. «Αφήστε το χέρι σας!» μου φώναξε έντονα. Το πότε ναρκώθηκα δεν το κατάλαβα, ήμουν σα χαμένη, πίστευα ότι θα συμβεί κάτι πολύ κακό, χωρίς να ξέρω τι και σε ποιον από τους δυο μας…

Ξυπνώντας, με την επίδραση της νάρκωσης, δεν ήξερα αν ήμουν καλά, δεν καταλάβαινα και το πρώτο που ρώτησα προσπαθώντας να μιλήσω ήταν αν το παιδί μου είναι καλά. «Ναι» μου είπαν «είναι καλά». Δεν μου αρκούσε αυτό ήμουν τρελαμένη. Για να με καθησυχάσουν έφεραν το μωρό μου μπροστά μου για να βεβαιωθώ. Προφανώς από τη νάρκωση, δεν έβλεπα καλά και αντίκρυσα ένα «θολό» μουτράκι. Αμέσως έβαλα τα κλάματα, ήθελα να τον δω καθαρά, να τον πάρω αγκαλιά, να βεβαιωθώ ακόμα πιο πολύ.

Μέχρι να μου τον φέρουν στο δωμάτιο δεν είχα ησυχάσει. Όταν ήρθε, περιττό βέβαια να πω ότι έβαλα πάλι τα κλάματα, από χαρά και συγκίνηση. Ήταν ένας υγιέστατος κούκλος!

Υπέφερα πολύ όμως όλες τις ημέρες στο μαιευτήριο από φοβερούς πόνους στην τομή που δεν απέδιδε κάπου ο γιατρός μου. Αυτό συνεχίστηκε και στο σπίτι και εκτός από πόνους, η τομή μάζευε ποίο το οποίο μία μέρα βγήκε ξαφνικά και να μην σας τα πολυλογώ αποδείχθηκε τελικά ότι υπήρχε το μικρόβιο του χρυσίζων σταφυλόκοκκου το οποίο μου πήρε μήνες για να καταπολεμηθεί. Η καταθλιψούλα που επέρχεται μετά τη γέννα εντάθηκε με όλη αυτή η περιπέτεια και είναι γεγονός ότι πέρασε αρκετός καιρός για να αισθανθώ άνετα στο ρόλο της μητέρας και να χαρώ το μωράκι μου.

Δεν είναι από τις πιο άσχημες εμπειρίες ίσως, όμως για μένα ήταν πολύ δύσκολα.

Τώρα όλα αυτά είναι περασμένα – ξεχασμένα (τα θυμήθηκα μόνο και μόνο για να σας τα περιγράψω).

Να χαιρόμαστε τα παιδάκια μας που είτε έτσι είτε αλλιώς ήρθαν στη ζωή μας και μας γέμισαν ευτυχία!

[Jean]

Παντως βρε παιδια, παιρνοντας αφορμη απο την εμπειρια της Τζενης, ειναι απαραδεκτοι οι γιατροι και το προσωπικο που δειχνουν τοσο εκδηλα (και συχνα σε υπερβολικο και αδικαιολογητο βαθμο) την ανησυχια τους μπροστα στην επιτοκο σε μια τοσο ευαισθητη στιγμη που ουτε να αντιδρασει μπορει ουτε να καταλαβει πολλα πολλα. Ελεος δηλαδη, γυναικα εχεις στο φορειο, οχι σακκι με πατατες. Τι στο καλο, ενα μαθημα ψυχολογιας δεν παρακολουθησαν ποτε στη σχολη;

[Tzeni d]

Άστα Jean δεν μπήκα σε λεπτομέρειες για να μην σας κουράσω. Απογοητεύθηκα τελείως και από τον Γιατρό και από το μαιευτήριο. Γιατρό έχω αλλάξει ήδη και σε επόμενη (ελπίζω..) γέννα θα αλλάξω και μαιευτήριο!

[evi_mik]

Έχω πέσει πάνω σε αυτό το θέμα και στο παρελθόν.

Θα προσπαθήσω να γράψω κι εγώ την εμπειρία μου.

Ο γιατρός μου έχει δώσει τελική στις 25 Αυγούστου, ημερομηνία που δεν δέχτηκα ποτέ γιατί κι αυτός δεν έκανε τον υπολογισμό του με βάση την ημέρα της ωορρηξίας μου και την ημέρα της επαφής.

Ήταν Τρίτη 21 Αυγούστου 2007, έχουμε βγάλει εισητήρια για την πρεμιέρα του Harry Potter και όλοι οι φίλοι με πειράζουν και μου λένε ότι από τον κινηματογράφο θα με πετάξουν μέχρι απέναντι στο νοσοκομείο.

Το πρωί λοιπόν, στις 6:00 νιώθω έναν πολύ έντονο πόνο. Πηγαίνω στην μητέρα μου που κοιμόταν στο διπλανό δωμάτιο και της λέω "μάλλον θα γεννήσω σήμερα". Αυτό ήταν ξύπνησε!!! Ξαναξάπλωσα και στις 7:00 νιώθω κι έναν δεύτερο ακόμη πιο έντονο. Κάνω να σηκωθώ από το κρεβάτι και "ακούω" ένα κρακ. Ξαναπηγαίνω στη μητέρα μου, "λοιπόν μπαίνω να κάνω ένα μπάνιο και πάρε κι εσύ το μπαμπά να ξεκινήσει γιατί θέλει και 5 ώρες για να έρθει". Κάνω το μπανάκι μου, τυλίγομαι με μια πετσέτα και κάθομαι λίγο με τη μητέρα μου. Τότε κατάλαβα!!!! Είχαν σπάσει τα νερά!!!! Πηγαίνω στον άντρα μου και του λέω "Βασιλάκη μου! δεν θα το δούμε το Harry Potter σήμερα!!! Έχουμε ραντεβού με τον γιό μας" Πετάχτηκε. Το γιατρό να πάρουμε το γιατρό!!! Και έτσι κάναμε. Μου είπε χαρακτηριστικά:" Μην κάνεις ούτε μπάνιο, ξεκίνα για το διαβαλκανικο".

Στις 7:45 είμασταν εκεί. Με εξέτασε μια μαία, με δέσανε με τον καρδιοτοκογράφο και με έβαλαν σε έναν χώρο μαζί με μια άλλη κοπέλα. Εγώ τους ζήτησα αν γίνεται να με αφήσουν να σηκωθώ και να περπατάω και μου το απαγόρευσαν λόγω του ότι είχαν σπάσει τα νερά.

Μετά από κανένα μισάωρο ήρθε ο άντρας μου και γύρω στις 9:00 με έπιασαν κάτι τρελοί πόνοι. Ξεκίνησαν και δεν έφυγαν ποτέ!!! Μέχρι να τελειώσει ο ένας ερχόταν ο άλλος. Κοιτούσα τον τοκογράφο και η γραφίδα έφτανε μέχρι τα άκρα!!!! Τρελαινόμουνα στον πόνο αλλά άντεχα, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα εκείνη την ώρα!! Στις 9:30 ήρθε ο γιατρός, με εξετάζει και κάνει μια γκριμάτσα!! "Είναι ψηλά και δεν έχεις καθόλου διαστολή" Θα κάνεις επισκληρίδιο??? ΟΧΙ του λέω. Ήμουν και σίγουρη η άτιμη!

Άντεξα μέχρι τις 12:30, αυτό ήταν. Κάποια στιγμή έχω μείνει μόνη μου και πονάω πολύ. Ζητάω να φωνάξουν τον άντρα μου που κάθε τόσο έβγαινε έξω να ενημερώνει Ζητάω να πουν στη μητέρα μου να έρθει. Τίποτα, κανείς!!! Συγχύστηκα, έπεσαν οι σφυγμοί μου και παραλίγο να λιποθυμήσω. Μου έφεραν οξυγόνο, με βοήθησαν να συνέλθω και ζήτησα να μου κάνουν επισκληρίδιο. Ενημερώνουν το γιατρό, ακόμη δεν έχω διαστολή και τους λέει να το καθυστερήσουν. Μετά από ένα τέταρτο τελικά και αφού επέμεινα μου την έκαναν. Στις 13:30 έρχεται ο γιατρός διαπιστώνει ότι δεν έχω διαστολή, κάνει παρατήρηση στη μαία που μου έκανε επισκληρίδιο και του λέει:"μα δεν συνεργάζεται καθόλου" οκ! sorry που πονάω!!!! Μου έχουν κάνει την χαμηλότερη δώση, κουνώ τα πόδια μου κανονικά και στις συσπάσεις στις καταλαβαίνω απλώς δεν τρελαίνομαι στον πόνο. Τώρα πια αντέχω!!!! Ο γιατρός φεύγει και πάει στο ιατρείο του. Μία μαία, ο άγγελός μου σε εκείνη τη φάση, έρχεται με εξετάζει, διαπιστώνει ότι δεν έχω διαστολή και με αλλάζει θέση!!! Με βάζει να κάτσω οκλαδόν και σηκωμένη και τώρα αρχίζουμε....μέχρι της 4:00 που ήρθε και ο γιατρός είχα διαστολή 5. Στο μεταξύ γύρω στις 3:00 ήρθε ο άντρας μου και μου λέει: "να κάνουμε καισαρική" εγώ του λέω τώρα αντέχω και ολόκληρο εικοσιτετράωρο!!! Καταλαβαίνω τις συσπάσεις αλλά αντέχω και όταν πέρασε η δράση της επισκληριδίου άντεξα 1,5ώρες ακόμα και μετά ζήτησα μια δεύτερη δόση. Στις 4:30 καλεί ο γιατρός τον άντρα μου και του λέει: Διαστολή θα έχουμε, αλλά το παιδί είναι ψηλά και φοβάμαι ότι θα χρειαστεί να το τραβήξω... Εγώ κοιτάζω το ρολόι που είναι ακριβώς απέναντι και συνεχίζει, θα περιμένουμε μία ώρα ακόμη και αν δεν έχουμε αλλαγή στη θέση του μωρού θα πάμε για χειρουργείο. Σκέφτομαι, θα περιμένει μέχρι τις 5:30 και θα μου κάνει καισαρική, να προλάβει να είναι στις 6:30 στο ιατρείο του!!! Έχω χάσει τη γή κάτω από τα πόδια μου! Θέλω να φωνάξω και δεν έχω φωνή!! Τι έκανα λάθος?? Συμφώνησε και ο άντρας μου να κάνουμε καισαρική. Έτσι στις 5:20 με έβαλαν στο χειρουργείο. Το κλάμα του μωρού δεν το άκουσα! Απλώς μου τον έδειξαν και τον πήραν για να τον πάνε στο σόι!!! Αχ, Χριστέ μου πόσα πράγματα ήθελα να έχουν γίνει τόσο διαφορετικά! Ήθελα να πάρω το μωρό αγκαλιά πριν του κόψουν το λώρο και να τον θηλάσω όσο πιο γρήγορα μπορούσα.....(ακόμη με πέρνουν τα κλάματα)

Η ψυχολογία μου για πολύ καιρό ήταν χάλια!!!!

Ακόμη και σήμερα 10 μήνες μετά, με πειράζει....

Θεωρούσα υπεύθυνους τους πάντες και δεν ήθελα κανέναν.

Μετά το χειρουργείο οι πόνοι ήταν αφόρητοι. ΠΟΝΟΥΣΑ. Δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Την 4η μέρα στο νοσοκομείο επιχείρησα να βγώ μια βόλτα στο διάδρομο και βλέπω άλλες γυναίκες να κυκλοφορούν άνετα κι ωραία. Καλά λέω μόνο εγώ έχω κάνει καισαρική???

Όχι λοιπόν αλλά μόνο έμένα δεν πιάνουν τα παυσίπονα!!!!! Διπλωμένη στα δύο ήμουν όλες τις μέρες και έτσι παρέμεινα για πολύ καιρό. Όταν πήγα να μου βγάλει τα ράμματα τον ρωτάω "Μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί δεν μπορώ να ισιώσω?" και η απάντησή του ήταν "Κάνεις νάζια στον άντρα σου!!!!!" Να μην σας πω πως ένιωσα εκείνη την ώρα?

Τέλος πάντων, μετά από 25μέρες περίπου, την ημέρα των εκλογών και ενώ βρίσκομαι στην Αθήνα (ευτυχώς) κάνοντας μπάνιο και ενώ πλένομαι στην "ευαίσθητη" περιοχή πιάνω κάτι, θεώρησα ότι μπορεί να είναι αίμα και καθώς σκύβω να κοιτάξω διαπιστώνω ότι κάτι "κρέμεται" και μοιάζει πιο πολύ σε "κρέας"... Το πόσο δυνατά φώναξα δεν ξέρω! Μου 'ρθε να λιποθυμήσω.

Επικοινωνήσαμε με έναν θείο μου γυναικολόγο και ξεκινήσαμε για το ΛΗΤΩ. Εκεί και αφού κάθισα σε αυτή την άβολη καρέκλα και ήρθε και η προϊσταμένη για βοήθεια, πήρε μια λαβίδα και άρχισα σιγά σιγά να τραβάει. Εγώ έιδα την προϊσταμένη κάποια στιγμή που γούρλωσε τα μάτια...Καποια στιγμή μου λέει ο θείος. Ελπίζω να μην είναι ραμμένο πάνω στην τομή σου

Ευτυχώς αφαιρέθηκε και το πήρε το "άπλωσε" και μου λέει "υπόλειμμα από τον πλακούντα είναι" αφού τόσο καιρό δεν έπαθες καμιά συψαιμία.... Εξετάσεις αύριο επειγόντως!!!!

Τέλος πάντων η κατάσταση αυτή με "κυνηγούσε" για σχεδόν 2 μήνες, με αντιβιώσεις και υπερήχους και χάπια κλπ κλπ κλπ

Τέλος καλό όλα καλά. Έχω έναν πανέμορφο γιό που λατρεύω και με βοηθάει να ξεχνάω όλες αυτές τις αναποδιές....

[FRANKA]

ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ Μ... ΙΑΤΡΟΥΣ!ΕΛΕΟΣ..........

[rouge]

Ειλικρινά δεν έχω λόγια.....Χαρά στο κουράγιο σου!

[Tzeni d]

Ευτυχώς όταν είναι " Τέλος καλό όλα καλά" τα ξεχνάμε! Βέβαια η κατάσταση με το σύστημα υγείας δεν διορθώνεται δυστυχώς. Πολύ εύκολο να βρεις γιατρούς, πολύ δύσκολο να βρεις "ανθρώπους"...

[nantina3]

Στην πρώτη μου κόρη(Νεφέλη)μου είχαν πει ότι θα γεννήσω 5-8 Αυγούστου του 2002.Βέβαια 8/8 γέννησα αλλά με καισαρική.Και τι καισαρική!!!!Τον τελευταίο μήνα που λέτε περπάτησα τόσο πολύ όσο δεν έχω περπατήσει ποτέ στη ζωή μου.Αυτή τη διαδρομή Ν.Κόσμο-Ν. Σμύρνη(πλατεία) τη βαρέθηκε η ψυχή μου.Ευτυχώς είχα παρέα τη μητέρα μου.Και όλα αυτά για να κατέβει η δεσποινίδα η οποία είχε βολευτεί η δικιά σου και δεν κουνιόταν ρούπι.Την τελευταία εβδομάδα πηγαινοερχόμουν στο νοσοκομείο κάνοντας καρδιοτοκογραφήματαα όπου δεν είχα σύσπαση ούτε για δείγμα.Είχα κουραστεί πια.Ήταν και ψηλά το μωρό!!!

Στις 8/8 πήγα από το πρωί(ξημερώματα μπορώ να πω)γιατί αισθανόμουν δυσφορία και κάτι ψιλοπονάκια στη μέση.Με έβαλαν στον καρδιοτοκογράφο αλλά τζίφος τίποτα.Οπότε μετά από εξέταση που μου έκανε η γυναικολόγος μου αποφάσισε να μου κάνει εισαγωγή.Όχι όμως για να γεννήσω(με καισαρική) αλλά για να μου βάλει υπόθετο για να μαλακώσει τον τράχηλο παρόλο που μου είχε πει ότι 99,9% θα πάμε για καισαρική.Σκέτη ταλαιπωρία!!!!!Πίστευε ότι θα είχα γεννήσει μέχρι τα μεσάνυχτα της ίδιας μέρας.Αλλά υπολόγιζε χωρίς τον ξενοδόχο.Τα λευκά μου είπαν να περάσουν στην αντεπίθεση και έφτασαν στα ύψη.

Έτσι στις 6:00 το απόγευμα ήρθε η δικιά σου μέσα στο δωμάτιο και χωρίς άλλη προειδοποίηση μου είπε αυστηρά ότι θα πάμε για καισαρική και έπρεπε να ετοιμαστω.Περιττό να σας πω ότι μου κόπηκαν τα πόδια.Και τώρα λέω τι γίνεται;

Με ανέβασαν στο χειρουργείο για να με ετοιμάσουν και είπαν να μου κάνουν καρδιογράφημα.Έλα όμως που χάλασε το μηχάνημα και εγώ έπρεπε να μπω επειγόντως χειρουργείο γιατί και το μωρό είχε αρχίσει να έχει δυσφορία.Η γιατρός δεν μου έλεγε τίποτα οι ειδικευόμενες έκαναν πειράματα επάνω μου με τους ορούς και με τους καθετήρες με αποτέλεσμα να με βάλουν στο χειρουργείο τόσο τρομαγμένη που έλεγα ότι δεν θα βγω ζωντανή από εκεί μέσα.Αφού να φανταστείτε με κοίμισαν(έκανα ολική νάρκωση)με 19 πίεση!!!!!!

Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και τώρα την καμαρώνω την κουκλίτσα μου.Όσο αφορά στη δεύτερη γέννα ήταν σαν να πηγαίνω διακοπές.Βέβαια γέννησα σε άλλο νοσοκομείο με άλλο γιατρό(λόγω ψυχολογίας).

[elenaki]

h alitheia einai oti apo tis istories poy eixa akoysei apo gnwstes kai files gia thn wra toy toketoy htan apo tromaxtikes mexri efialtikes (ponas poly,den antexeis,se kovoyne se ravoune stoy kanoun to ena soy kanoyn to allo...)kai oxi mono gia thn diarkeia toy toketoy alla kai alles toses istories gia thn diarkeia ths egkumosynhs pou eixa pei ston eauto mou mallon tha mou einai adnato ews dyskolo na kanw paidaki!na omws poy ena wraio apogeyma toy ioynh mathainw pws eimai egkuos ston prwto mhna!eixa mia toso kalh egkumosynh kai enan akoma pio eykolo toketo pou den to pisteuw akoma!

h dikia mou empeiria ston toketo exeis ws ekshs!

Savvato vradaki 9 Febroyarioy ksekinane dila dila ta prwta ponakia,auto mexri thn Deytera to vradaki pou ta ponakia einai ligaki pio entona kai pio syxna!Etsi perase olo to vradi ths Deuteras kai to prwi tis Triths phga sto nosokomeio apla na me dei o giatros afou h ponoi den eixan organwthei sto pentalepto!!Telika mas eipe oti tha meinoume gia na gennhsw!Mphkame me ton syzygo mou sto dwmatio ton odynwn kai meta apo 5 wres gennhthike o priggipas mas!Ayto pou me vohthise poly se olh thhn diarkeia toy toketoy htan h paroysia toy suzugou mou na mou krataei to xeri na me agkaliazei kai mou dinei thhn dunamh na sprwxnw gia na vgei to aggeloudi mas!Apisteyth empeiria kai den exei kamia sxesh me oti mou elegan kai akousa deksia kai aristera!Einai mia empeiria po y tha hthela na ksanazhsw polu polu syntoma!

[nen]

Στην πρώτη μου κόρη(Νεφέλη)μου είχαν πει ότι θα γεννήσω 5-8 Αυγούστου του 2002.Βέβαια 8/8 γέννησα αλλά με καισαρική.Και τι καισαρική!!!!Τον τελευταίο μήνα που λέτε περπάτησα τόσο πολύ όσο δεν έχω περπατήσει ποτέ στη ζωή μου.Αυτή τη διαδρομή Ν.Κόσμο-Ν. Σμύρνη(πλατεία) τη βαρέθηκε η ψυχή μου.Ευτυχώς είχα παρέα τη μητέρα μου.Και όλα αυτά για να κατέβει η δεσποινίδα η οποία είχε βολευτεί η δικιά σου και δεν κουνιόταν ρούπι.Την τελευταία εβδομάδα πηγαινοερχόμουν στο νοσοκομείο κάνοντας καρδιοτοκογραφήματαα όπου δεν είχα σύσπαση ούτε για δείγμα.Είχα κουραστεί πια.Ήταν και ψηλά το μωρό!!!

Στις 8/8 πήγα από το πρωί(ξημερώματα μπορώ να πω)γιατί αισθανόμουν δυσφορία και κάτι ψιλοπονάκια στη μέση.Με έβαλαν στον καρδιοτοκογράφο αλλά τζίφος τίποτα.Οπότε μετά από εξέταση που μου έκανε η γυναικολόγος μου αποφάσισε να μου κάνει εισαγωγή.Όχι όμως για να γεννήσω(με καισαρική) αλλά για να μου βάλει υπόθετο για να μαλακώσει τον τράχηλο παρόλο που μου είχε πει ότι 99,9% θα πάμε για καισαρική.Σκέτη ταλαιπωρία!!!!!Πίστευε ότι θα είχα γεννήσει μέχρι τα μεσάνυχτα της ίδιας μέρας.Αλλά υπολόγιζε χωρίς τον ξενοδόχο.Τα λευκά μου είπαν να περάσουν στην αντεπίθεση και έφτασαν στα ύψη.

Έτσι στις 6:00 το απόγευμα ήρθε η δικιά σου μέσα στο δωμάτιο και χωρίς άλλη προειδοποίηση μου είπε αυστηρά ότι θα πάμε για καισαρική και έπρεπε να ετοιμαστω.Περιττό να σας πω ότι μου κόπηκαν τα πόδια.Και τώρα λέω τι γίνεται;

Με ανέβασαν στο χειρουργείο για να με ετοιμάσουν και είπαν να μου κάνουν καρδιογράφημα.Έλα όμως που χάλασε το μηχάνημα και εγώ έπρεπε να μπω επειγόντως χειρουργείο γιατί και το μωρό είχε αρχίσει να έχει δυσφορία.Η γιατρός δεν μου έλεγε τίποτα οι ειδικευόμενες έκαναν πειράματα επάνω μου με τους ορούς και με τους καθετήρες με αποτέλεσμα να με βάλουν στο χειρουργείο τόσο τρομαγμένη που έλεγα ότι δεν θα βγω ζωντανή από εκεί μέσα.Αφού να φανταστείτε με κοίμισαν(έκανα ολική νάρκωση)με 19 πίεση!!!!!!

Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και τώρα την καμαρώνω την κουκλίτσα μου.Όσο αφορά στη δεύτερη γέννα ήταν σαν να πηγαίνω διακοπές.Βέβαια γέννησα σε άλλο νοσοκομείο με άλλο γιατρό(λόγω ψυχολογίας).

 

που εγιναν ολα αυτα???

[nantina3]

 

που εγιναν ολα αυτα???

 

Nen μου στο Αλεξάνδρας,στο Αλεξάνδρας!!!!!!

Με μια γιατρό που δε θέλω ούτε ζωγραφιστή να την ξαναδώ.Η μάνα μου ήθελε να την πιάσει από το λαιμό εκείνη την ημέρα γιατί η δικιά σου βγήκε από το χειρουργείο και της είπε ότι δεν συνεργαζόμουν! Ποια εγώ που έτρεμα τόσο πολύ από το φόβο μου που η κακομοίρα δεν κουνιόμουν καθόλου!!!!

Ευτυχώς όπως είπα τη δεύτερη μου ζουζούνα τη γέννησα στο ΛΗΤΩ με τον καλύτερο γιατρό του κόσμου.

Αν δεν γένναγε η κουμπάρα πριν από εμένα ίσως να μην είχα γνωρίσει τον γιατρό της και να μην είχα κάνει δεύτερο παιδί.Τόσο πολύ είχα τρομοκρατηθεί.

Όταν πήγα να δω την κουμπάρα μου στο νοσοκομείο και γνώρισα το γιατρό της έπαθα πλάκα.Γύρισα και της είπα:"Βρε κουμπαρούλα που τον βρήκες αυτό τον γιατρό;".Εννοείται ότι αμέσως έκλεισα ραντεβού να πάω να με δει.(είχα 2,5 χρόνια να πάω σε γυναικολόγο )

Και μετά την πρώτη επίσκεψη(σχεδόν μετά από δύο μήνες)τον πήρα και του είπα πως ήμουν έγκυος.

Όταν σου εμπνέει εμπιστοσύνη ο γιατρός!!!!!!

[mpizoudaki]

Εγω κορίτσια και στα δυο μου παιδιά ήμουνα πολύ τυχερή γιατί και τις δύο φορές ο άντρας μου την επόμενη μέρα θα έφευγε ταξίδι λογω της δουλειάς του.Στην κόρη μου ανήμερα της γιορτής μου 4 Σεπτεμβρίου ,δύο βδομμάδες πριν την πιθανή ημερ.τοκετού ,κάναμε την γιόρτη μου και κατα τις δώδεκα πέσαμε για ύπνο αφου την άλλη μέρα ταξίδευε ο άνττρας μου και ξανικά κατα τις 03.00 μου σπάσανε τα νερά.Έπαθα πανικό ,τον ξύπνησα κι εκείνος με πολύ ψυχραιμία με έβαλε στο αμάξι και φύγαμε για το μαιευτήριο.Γέννησα στις 15.00 το μεσημέρι αλλά δεν ταλαιπωρήθηκα πολύ ας είναι καλα η επισκληρίδιος.

Στον γιό μου πάλι είχε ταξίδι την επόμενη μέρα ο άντρας μου αλλά το μεσημεράκι είχα λίγα υγρά πήγα μαιευτήριο για να δούμε τι γίνεται φανταστείτε οτι την κόρη μου δεν την ξύπνησα να τη χαιρετήσω γιατι πίστευα οτι δεν θα γένναγα αλλά ο μπέμπης αλλα είχε αποφασίσει.Στον μικρό είχα και τον άντρα μου μαζί μέχρι την εξώθηση μετά τον έδιωξα γιατί δεν ήθελα να τα δει και όλα πια είμαστε και γυναίκες ρε παιδιά όχι μόνο μαμαδες.

Πάντως είναι αξέχαστες στιγμές και τώρα ακόμα ανατριχιάζω που τα περιγράφω.

[desdemona]

Ημέρα Δευτέρα και πάω να κάνω εξετάσεις που μου είχε δώσει ο 2ος γιατρός. Είμαι στις 32 εβδομάδες με 18 κιλά πάνω μου που πραγματικά με έκαναν να φαίνομαι σαν κατσαρίδα κάθε φορά που προσπαθούσα να σηκωθώ.

Το ραντεβού με το γιατρό ήταν την Τετάρτη. Πάω λοιπόν το πρωί στο νοσοκομείο και αφού είδε τις εξετάσεις μου λέει:"Θα μείνεις εδώ για 2-3 μέρες να κάνουμε κάποιες εξετάσεις και μαζί, προς το παρόν πάμε να σου πάρω την πίεση". Μόλις με μέτρησε μου λέει όλο απορία:" Είσαι καλά; Πως νιώθεις; Μήπως ζαλίζεσαι;" Ζήτησε τελικά άλλο πιεσόμετρο και φώναξε 2 γιατρούς ακόμα οι οποίοι μου πήραν την πίεση και όλοι μαζί με κοίταγαν απορημένοι.

Ευτυχώς ήταν μαζί και μία νοσοκόμα που μου είπε γιατί έγινε η τόση φασαρία με την πίεσή μου, απλά ήταν στο 13,5 και 9,5.

Έμεινα στο νοσοκομείο με όλους τους φίλους να περνάνε για να με δουλέψουν και λίγο. Την επόμενη το βράδυ, Πέμπτη δηλαδή, έδιωξα τον άντρα μου κατά τις 10 αφού ήμουν μια χαρά. Λίγο αργότερα έφεραν και μια κοπέλα δίπλα μου που μόλις είχε γεννήσει το τρίτο της !!!

Στις 01:00 πετάχτηκα από τον ύπνο μου γιατί ένιωθα ιλίγγους και τότε άρχισα τις εξαγωγές. Ήρθε μία νοσοκόμα με σύνδεσε με κάτι μηχανήματα, μου έφερε και έναν κουβά και πήγε να φωνάξει το γιατρό.

Το μόνο που δεν μπορώ είναι οι εξαγωγές, πάντα βάζω τα κλάμματα και θέλω κάποιον δίπλα μου, οπότε παίρνω τηλέφωνο τον αντρούλη μου.

Φυσικά τον τρόμαξα και από τη βιασύνη του να έρθει παραπάτησε και έσπασε το πόδι του. Ο άμοιρος δεν μου είπε τίποτα για να μην με αγχώσει παρά τον πόνο του.

Έφτασε το πρωί με εμένα να έχω εξαντληθεί όσο δεν παίρνει, με μία πίεση πάνω από 14 και με κόσμο να με κοιτάει και να βλέπω ολοκάθαρα την λύπηση στα πρόσωπά τους. Μπορώ να πω πως φοβήθηκα πολύ αλλά ήταν δίπλα μου ο άντρας μου και η αδερφή μου που μόνο βλακείες μου έλεγαν για να είμαι ήρεμη. Ήρθε ασθενοφόρο και πήγαμε στο Αλεξάνδρα. Φτάσαμε στις 12:30 και από κει και πέρα με πηγαίνανε από δωμάτιο σε δωμάτιο. Έφτασε 3:00 όπου ξεκίνησαν την διαδικασία και 3:20 άκουσα το αγγελούδι μου. Βάλανε όλοι τα γέλια με την τσιρίδα της και τότε κατάλαβα πως όλα πήγανε καλά.

Έτσι για να το διευκρινήσω είχα προεκλαμψία και την στιγμή πριν την γέννα έφτασε η πίεσή μου 17,5 και 13, είχα 3 σταυρούς λεύκωμα και οίδημα.

Πάντως ο 5ος μήνας με τις κλωτσούλες της και η αγάπη του άντρα μου με ανεβάζουν στα ουράνια.

[aaaalert]

Γεια σας!

Να σας πω και την δική μας ιστορία, που είναι απλή σε σχέση με κάποιες που δυστυχώς διάβασα εδώ κατά καιρούς.

ΠΗΤ είχα για τις 04.10.2007 και η εγκυμοσύνη μου ήταν εξαιρετικά δύσκολη αφού υπήρξαν διάφορα προβλήματα, παρέμεινα έως 7½ μηνών στο κρεβάτι και οι εξετάσεις που έκανα ήταν άπειρες μα κυρίως ψυχοφθόρες.

Αφού τα ξεπεράσαμε όλα αυτά και μετά τον 7ο μήνα μας είπαν ότι τελικά «μπορεί» να προχωρήσει η εγκυμοσύνη, ανακουφιστήκαμε και από την 36η εβδ αρχίσαμε τις πιο συχνές επισκέψεις στον γιατρό.

Στις 18.09.07 αφού με έβαλε στο μηχάνημα και είδε ότι έχω συσπάσεις και διαστολή κοντά 2, γυρίζει και μας λέει να πάμε στο Μητέρα γιατί γεννάμε. Γιατίιι, ρωτάω εγώ! Δεν ήθελα να περάσω το βράδυ στο μαιευτήριο αφού δεν πόναγα. Τελικά, αφού μου έκανε υπέρηχο και με εξέτασε και γυναικολογικά, επέτρεψε να πάμε στο σπίτι και να τον καλέσω στο τηλέφωνο αν αισθανθώ κάτι, γιατί ήταν σίγουρος ότι κατά τις 01.30 θα γινόταν αυτό.

Έπεσα στο κρεβάτι και οφείλω να ομολογήσω ότι είχα κάτι μικρές ενοχλήσεις όπως όταν «πάει» να έρθει η περίοδος, αλλά τίποτα το φοβερό. Κατά τις 04.00, άναψα το φως και άρχισα να χρονομετρώ τις ενοχλησούλες, μα δεν ήταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα, οπότε κοιμήθηκα η γουρούνα.

Όπως μας είχε ζητήσει ο γιατρός, την επομένη ξαναπήγαμε στο ιατρείο κατά τις 20.00, όπου η λεγάμενη ήμουν μες στην τρελή χαρά σαν να μην τρέχει τίποτα. Γούρλωσε τα μάτια ο γιατρός και φωνάζει την μαία του να μας συνοδεύσει στο Μητέρα. Εγώ, η ηλίθια, άρχισα πάλι τα γιατί! Η απάντηση ήταν: Γιατί έχεις διαστολή 5 και το μωρό θα είχε έρθει από χθες όπως σου έλεγα, αλλά από ότι δείχνει ο υπέρηχος δεν χωράει το κεφαλάκι του από την λεκάνη σου και έχει σφηνώσει τώρα με το σβερκάκι του! Δεν σου φταίω εγώ αν εσύ είσαι αναίσθητη γλυκιά μου (και χαμογέλασε κλείνοντας το μάτι)!!!

Φύγαμε λοιπόν για το Μητέρα, όπου μου έκαναν ορό μήπως και γυρίσει ο μάγκας και επανέλθει με το κεφάλι, μα τίποτα, οπότε βουρ για καισαρική με ολική (όπως ζήτησα). Στο τέταρτο ο άντρας μου είδε τον αντρούλη μας και στο μισάωρο μου τον έφερε η καταπληκτική μαία μου (Χριστίνα να είσαι καλά όπου και αν είσαι) και θήλασε κατευθείαν όπως ήμουν στο φορείο, πριν με βάλουν στο δωμάτιο.

Χάρμα ο μικρός και δεν θα ξεχάσω ποτέ το ότι όπως ήμουν ξαπλωμένη στο φορείο και τον ακούμπησε μπρούμυτα στην κοιλιά μου, σύρθηκε λίγο, γράπωσε το στήθος και σήκωσε το κεφαλάκι του και με κοίταξε, με το φρύδι σηκωμένο παρακαλώ.

Γέννησα στις 00.05 στις 20.10.07 και νωρίς το πρωί σηκώθηκα από το κρεβάτι για τα πρώτα βήματα, όπου φυσικά πόνεσα τρελά, αλλά συνέχισα να το κάνω όσο πιο συχνά μπορούσα.

Πρωί-πρωί της 4ης ημέρας φύγαμε για το σπιτάκι μας και ο αντρούλης μας είναι σήμερα 10 μηνών και περιμένει να κάνει την εμφάνισή του το αδερφάκι του.

Να σημειώσω ότι ο γιατρός και η μαία μου ήταν και οι δύο ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΙ καθʼόλη τη διάρκεια της δύσκολης εγκυμοσύνης και του σύντομου τοκετού ? λόγω καισαρικής που τόσο δεν ήθελα. Απʼότι είπαν, αν χώραγε το μεγάλο μας κεφάλι από την λεκάνη μου θα γένναγα φυσιολογικά σε χρόνο μηδέν και δεν θα προλάβαιναν να μου κάνουν επισκληρίδιο.

Αυτάααα!

Σας εύχομαι τα καλύτερα!!!!

[poukis]

εμενα ο τοκετος προεκυψε λιγο βαρβαρα,γιατι ηταν νυχτα 10 κ 45 στις 19/03/08 ημουν μονη στο σπιτι σηκωθηκα με φορα να ανοιξω τον μπαμπα μου που εφερε τον σκυλο απο βολτα κ εμαθα κραμπα.οπως καταλαβαινετε επεσα με την κοιλια(ειχα κ τεραστια κοιλια!!) επαθα εναν πανικο πηρα τον γιατρο μου κ πηγα στο γεννεσις για υπερηχο κ καρδιοτακογραφο.μεχρι να φτασω πεθαννα στο δρομο γιατι το μωρο δεν κλωτσουσε.ηρθε κ αντρας μου εκει, κ ειδαμε οτι ειχα αρχισει να γινετε απολοκολληση του πλακουντα.φοβηθηκαμε εμεις κ ο γιατρος κ ετσι πηραμε την αποφαση να κανουμε καισαρικη,ασχετα αν ηθελα φυσιολογικο.εκεινην την ωρα μονο αυτο δεν σκεφτομουν βεβαια.απο τον πανικο ουτε που καταλαβα ποτε μπηκα στο χειρουργειο,οταν ακουσα ομως το κλαμα του τοτε συνηδητοποιησα οτι τι ειχε γινει.γενηθηκε στις 20/03/08 κ ωρα 01 κ 40(η ωραιοτερη κ πιο ευτυχισμενη στιγμη της ζωης μου!!!!!!!!!!)

[konstance]

Καλησπέρα!

 

Εγώ γέννησα οχτώμιση ώρες μετά το σπάσιμο των νερών.

 

31 Ιουλίου στις εφτάμιση το απόγευμα σπάσανε τα νερά. Βέβαια πέντε μέρες πριν είχαν ξεκινήσει πονάκια και διάρροια (γλίτωσα και το κλίσμα).

 

Κατά τις 9 παρά φτάσαμε στο μαιευτήριο (Ιασώ) και ξεκίνησε η διαδικασία. Είχαν αρχίσει και τα πονάκια και όλα πήγαιναν πολύ καλά και θα γεννούσα γρήγορα. Κατά τις 12 τα μεσάνυχτα είχα τέλεια διαστολή και αρχίσαμε τις εξωθήσεις. Έλα όμως που δεν έλεγε να βγει. Ο γιατρός με βοηθούσε, μου έλεγε ότι φάνηκαν τα μαλλιά του, άντε λίγο ακόμη, λίγο ακόμη αλλά για να μην τα πολυλογώ έχει φτάσει η ώρα τρισήμιση και μου εξηγεί ο γιατρός ότι θα μπούμε χειρουργείο αλλά θα χρησιμοποιήσει βεντούζα για να τον τραβήξει γιατί δε βγαίνει.

 

Όταν όμως με ετοίμασαν μέσα στο χειρουργείο ο μπέμπης είχε ανέβει πάλι επάνω. Τότε μου εξηγούν ότι μάλλον θα πάμε για καισαρική γιατί ο μπέμπης είναι ψηλά αλλά θα κάνουμε μερικές προσπάθειες ακόμα (και με τη βεντούζα) και αν δε βγει τότε θα πάμε σίγουρα για καισαρική.

 

Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματα εκείνης της στιγμής. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι παρακαλούσα να βγει γιατί είχαμε τραβήξει και οι δυο όλη αυτήν την ταλαιπωρία και τελικά θα κάναμε καισαρική.

 

Τελικά ο μπεμπούλης μου βγήκε με τη βοήθεια και της βεντούζας και τότε φάνηκε γιατί ανέβαινε ξανά πάνω:

 

Ήταν κοντός ο ομφάλιος λώρος και ενώ εγώ τον έσπρωχνα έξω ο λώρος τον τραβούσε επάνω.

 

Τέλος καλό, όλα καλά! Τώρα χαιρόμαστε τον μπεμπούλη μας!

 

Εύχομαι σε όλες μας να έχουμε γερά και υγιή μωρά και τα όποια προβλήματα να μπορούμε να τα ξεπερνάμε όσο πιο ανώδυνα γίνεται!

[gerakina]

Τώρα που όλα πέρασαν μπορώ να τα περιγράψω.

 

Τέλη Ιουνίου, (ΠΗΤ 17/7)στην προγραμματισμένη εξέταση η γιατρός μετράει μια πίεση 130/85 και τη βρίσκει τσιμπημένη. Μου λέει να την παρακολουθώ μέχρι να τα ξαναπούμε.

Δυο μέρες μετά δεν αισθάνομαι καλά, σηκώνομαι τη νύχτα με αναστάτωση, ταχυκαρδία..η πίεση 135/90. Πάμε στην κλινική για εξετάσεις αίματος ούρων για τον κίνδυνο προεκλαμψίας. Όλα τα εργαστηριακά μια χαρά. Ξεκινάω χάπια για την πίεση.

Όλη την εβδομάδα η πίεση αντί να πέφτει, σταδιακά ανεβαίνει., μέχρι την Παρασκευή 4/7 που φτάνει στο 150/90. «Στην κλινική για έλεγχο κ παρακολούθηση.»

Κάνουμε εξετάσεις και με βάζει σε αντιυπερτασική αγωγή ενδοφλεβίως και 3ωρη μέτρηση της πίεσης, με σκοπό να ρυθμίσουμε την πίεση και να μπω τη Δευτέρα με πρόκληση. Ήθελα οπωσδήποτε να γεννήσω με φυσιολογικό τοκετό.

Το πρώτο βράδυ δύσκολο. Προσπαθούσα να βολευτώ με την κοιλιά, με ενοχλούσε ο ορός, ζεσταινόμουν, συχνοουρία, με έπιασε κι ένας πονοκέφαλος τα ξημερώματα κι η πίεση γύρω στο 135-140.

Ξημέρωσε τελικά!

Η πίεση ανεβαίνει, ταυτόχρονα οι σφύξεις φτάνουν τις 120 κι εγώ αισθάνομαι λίγο ζαλισμένη και ζεσταίνομαι. Περνάει το πρωινό σχετικά ήσυχα. Στις 1.30 φεύγει κι ο άντρας μου για το σπίτι και ξαπλώνω να κοιμηθώ.

Ξαφνικά άρχισα να μην αισθάνομαι καλά: ακούω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, αίσθημα παλμών, ζαλίζομαι και νιώθω να βυθίζομαι. Θέλω να χτυπήσω το κουδούνι και δεν μπορώ να κουνηθώ. Το βλέπω μπροστά μου και όλα τα άλλα σκοτεινά και σκέφτομαι ότι πρέπει να το φτάσω αλλά είναι αδύνατον! Τελικά τα κατάφερα, το χτύπησα κι ήρθε μια νοσηλεύτρια στο θάλαμο. Έφυγε και ξαναήρθε με το πιεσόμετρο κ την προϊσταμένη. Μου πήραν την πίεση, τις σφύξεις κ δεν ξέρω τι άλλο γιατί είχα αρχίσει να χάνομαι. Σκοτείνιαζε κ όταν μου μιλούσαν ήταν σαν να βλέπω όνειρο. Άκουγα τι μου έλεγαν αλλά δεν απαντούσα. Ήρθε αμέσως η γιατρός μου. Μου μιλούσε και της ζητούσα να επαναλάβει γιατί δεν καταλάβαινα τι έλεγε κ ζαλιζόμουν, ένιωθα σα να βουλιάζω.

Μου έκαναν κάτι στο ορό και έβαλαν τον καρδιοτοκογράφο αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω αν κουνιόταν το μωρό μου γιατί ένιωθα να κουνιέμαι ολόκληρη λόγω της ταχυκαρδίας.

Εκεί ήταν η πρώτη φορά που φοβήθηκα για το μωρό και σκέφτηκα μήπως η επιμονή μου για φυσιολογικό τοκετό έχει θέσει σε κίνδυνο τη ζωή του. Ήθελα να κλάψω αλλά προσπαθούσα να κρατηθώ για να μην χειροτερέψω τα πράγματα . Αποφασίζεται να πάμε σε επείγουσα καισαρική! Δεν ήθελα καθόλου, αλλά πλέον δεν ήμουν σε θέση να σκεφτώ κ να αποφασίσω για τίποτα. Πήρα τον άντρα μου -απορώ ακόμη πως κατάφερα να τον πάρω τηλέφωνο- «δεν είμαι καλά, γεννάω, έλα».

Ξεκινάει η προετοιμασία, ξύρισμα αλλά όχι κλύσμα, δεν προλαβαίναμε. Πάω στο μπάνιο και βλέπω αίμα. Το αναφέρω κι όλα γίνονται ακόμη πιο γρήγορα. Πίεση, καρδιογράφημα, έρχεται ο άντρας μου, με παίρνουν για το χειρουργείο.

Εκεί όλα έγιναν τόσο γρήγορα μέχρι να καταλάβω τι γίνεται..έχω γίνει μάνα!

Δεν ακούω το μωρό να κλαίει, ρωτάω γιατί, μου λένε ότι έχει κλαψει, δεν το άκουσα αλλά αμέσως ξανακλαίει κ ησυχάζω. Μου τη δείχνουν κ δεν μπορώ να το πιστέψω, την φιλάω κ βουρκώνω αλλά πάλι κρατήθηκα γιατί είχα αρχίσει να ζαλίζομαι. Ο αναισθησιολόγος μου μιλάει συνέχεια, ακούω τα Monitor που μετρούσαν την πίεση να χτυπάνε, όμως σβήνουν το συναγερμό και γυρνάνε την οθόνη να μη βλέπω. Δεν πονάω αλλά καταλαβαίνω ότι κάτι κάνουν κι αναρρωτιέμαι γιατί αργούμε τόσο και πότε θα δω το μωρό. (Αργότερα έμαθα ότι ήμουν με 190/140 πίεση και 160 σφύξεις!)

Τελειώνουν και με μεταφέρουν στην ανάνηψη. Άρχισα να κλαίω, βλέπω στο μόνιτορ τις σφύξεις να ανεβαίνουν κ σταματάω. Ύστερα πάλι κλαίω κ πάλι ανεβαίνουν οι σφύξεις κ προσπαθω να ηρεμήσω για να πέσει η πίεση κ να με πάνε στο δωμάτιο.

Εκεί δεν αφήνουν κανέναν να με δει, μόνο τον άντρα μου. Μου λέει ότι όλοι είπαν πως το μωρό μοιάζει σε εκείνον και δεν μπορώ να θυμηθώ καν αν μου το έδειξαν!

Το βράδυ ήταν ατέλειωτο και παράξενο: ξυπνούσα, έβλεπα γύρω μου και προσπαθούσα να καταλάβω τι έγινε. Δεν είχα συναίσθηση του χωρου και όσων είχαν γίνει. Ζητούσα παυσίπονο κ ύστερα πάλι κοιμόμουν.

Ξημέρωσε και μου έφεραν ένα μωρό! Το δικό μου μωρό! Απίστευτα συναισθήματα..

Καθόμασταν με τον άντρα μου και τη χαζεύαμε! Η γιατρός απαγόρεψε τις επισκέψεις. Μόνο οι δικοί μας και μόνο για 15 λεπτά.

Το μεσημέρι με πιάνει πάλι ταχυκαρδία και ζαλίζομαι. Συναγερμός γύρω μου: νοσοκόμες, η γυναικολόγος, μια καρδιολόγος, μου πήραν πίεση σφύξεις, καρδιογράφημα, μου άλλαξαν τη δόση στον ορό..ευτυχώς συνήλθα πολύ γρήγορα και χωρίς τα επεισόδια σύγχυσης της προηγούμενης μέρας.

Επισκέψεις μόνο Τρίτη- Τετάρτη και για λίγο. Την Πέμπτη γυρίσαμε σπίτι μας με το πλασματάκι μας στα χέρια!!

Κι αυτό το πλασματάκι είναι που με κάνει να τα ξεχνάω όλα!

[Rachel]

ΕΦΤΑΣΕ Η ΜΕΡ ΑΝΑ ΓΡΑΨΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΓΙΑ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ, ΓΙΑ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΕΛΕΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ... ΛΟΙΠΟΝ, ΣΑΒΒΑΤΟ 23/8 ΕΤΟΙΜΑΖΟΜΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΟΥΛΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΗΣ ΤΣΑΛΙΓΟΠΟΥΛΟΥ-ΚΟΤΣΙΡΑ ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΣΙΒΗΡΗΣ, ΠΑΜΕ ΧΟΡΕΥΟΥΜΕ, ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ,... ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΥ ΑΠΟ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΕΙΧΑ ΚΑΤΙ ΧΑΖΑ ΠΟΝΑΚΙΑ, ΣΑΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΑΛΛΑ ΕΝΤΟΝΑ... ΤΕΛΙΩΝΕΙ Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΚΑΙ ΠΑΜΕ ΝΑ ΦΑΜΕ ... ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΤΟΥΑΛΕΤΑ ΤΟΥ ΜΑΓΑΖΙΟΥ ΚΑΙ ΤΙ ΝΑΔΩ................................ ΡΟΖ ΥΓΡΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟ ΕΣΩΡΟΥΧΟ ΜΟΥ... ΒΓΑΙΝΩ ΛΕΩ ΣΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ... ΔΕΝ ΘΑ ΓΕΝΝΗΣΩ ... ΦΟΒΑΜΑΙ... ΤΟ ΓΕΛΙΟ... ΠΑΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΚΑΝΩ ΝΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΣΚΟΥΠΙΖΟΜΟΥΝ ΣΠΑΝΕ ΤΑ ΝΕΡΑ.... ΛΙΓΑ ΥΓΡΑ ΡΟΖ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ.... ΕΤΟΙΜΑΖΟΜΙ ΜΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΚΑΙ ΧΑΡΑ , ΜΠΑΙΝΩ ΣΤΟ ΑΑΞΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ, ΧΑΙΡΕΤΑΩ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ, ΚΑΙ ΠΑΜΕ ΜΕ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΟ ΦΟΥΛ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ.. ( Η ΓΕΝΙΚΗ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ ΗΤΑΝ ΤΕΛΕΙΟΙΙΙΙΙΙΙ...). ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΜΕ ΕΞΕΤΑΖΕΙ Η ΜΑΙΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΣΠΑΣΑΝ ΤΑ ΝΡΑ ΑΛΛΑ ΔΙΑΣΤΟΛΗ 0.... ΣΤΕΝΧΩΡΕΘΗΚΑ ΕΚΕΙ ΛΙΓΟ... ΟΙ ΠΟΝΟΙ ΛΙΓΑΚΟΙ ΠΟΙΟ ΔΥΝΑΤΟΙ... Α!!! 4 ΤΟ ΠΡΩΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ... ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΤΑ ΤΙΣ 7 ΑΡΧΣΑΝ ΔΥΝΑΤΟΙ ΠΟΝΟΙ ΚΑΙ ΜΟΥ ΒΑΛΑΝ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΑ ΑΥΤΗ ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟ ΠΟΥ ΕΥΓΝΩΜΟΝΩ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥΤΗΝ ΕΦΗΥΡΕ.... ΕΡΧΕΤΕ Ο ΙΑΤΡΟΣΚΑΙ ΜΟΥ ΛΕΕΙ, ΔΙΑΣΤΟΛΗ 2... ΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΜΗ.. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΙΑΖΕ, ΠΕΡΝΟΥΣΑ ΤΕΛΕΙΑ, ΕΒΛΕΠΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΚΑΙ ΛΕΓΑΜΕ ΧΑΖΑ ΜΕ ΤΟΝΑΝΤΡΑ ΜΟΥ.. ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΩΡΑ ΚΑΙ ΛΕΕΙ 9 ΔΙΑΣΤΟΛΗ.............. ΤΕΛΕΙΑ ΛΕΕΙ.. ΜΕ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΣΕ ΛΙΓΟ ΜΟΥΛΕΕΙ ΣΠΡΩΞΕ... ΣΠΡΩΧΝΩ ΜΙΑ ΚΑΙ ΤΙΟΠΤΑ... ΠΑΙΡΝΩ ΒΑΘΙΑ ΑΝΑΣΑ ΚΑΙΜΟΥ ΛΕΕΙ ΣΠΡΩΞΕ... ΣΠΡΩΧΝΩ.... ΚΑΙ ΠΕΤΑΧΤΗΚΕ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΜΟΥ ΜΕ ΜΙΑΣ...Η ΚΟΥΚΛΑ ΜΟΥ, ΤΟ ΓΟΡΓΟΝΑΚΙ ΜΟΥ... 3220 ΚΑΙ 51 ΠΟΝΤΟΥΣ... ΜΕΤΑ ΚΛΑΜΑΤΑ, ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ, ΚΑΙ ΗΡΕΜΙΑ ΠΟΥ ΕΙΠΑΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΕΡΗ.... ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ...

[LENA75]

Θα σας μιλήσω για την ισώς σημαντικότερη μέρα της ζωής μου:

Η εγκυμοσύνη μου θεωρούνταν "πολύτιμη", αφού είχα ήδη χάσει 2 μωράκια (7ος - 2ος μήνας αντίστοιχα), οπότε πήγαινα για καισαρική με ραντεβού. Ο γιατρός μου: θεός!!! Με ενθάρρυνε για την εμπειρία και δώσαμε ραντεβού στο μαιευτήριο. Ο άντρας μου είχε άγχος τρελό!!! Εγώ από την άλλη, ήμου αραχτή. Πήγα κομμωτήριο, έκανα μανικιούρ - πεντικιούρ, σιδέρωσα τα ρούχα μου, έφτιαξα την τσαντούλα μου (εννοείται όλα τα καλλυντικά μου, αρώματα, κλπ) και χαλάρωσα. Την άλλη μέρα στο νοσοκομείο κάθε φορά που έβλεπα τον γιατρούλη μου πέφταμε κάτω από τα γέλια!!! Όλο κάτι εβρισκε να μου πει, να με πειράξει... ο καλός μου.. Ο άντρας εξακολουθούσε να έχει άγχος τρελό!!! "κλωτσάει το μωρό, χτυπάει η καρδιά του, μήπως έχει τυλιχτεί", κλπ. Η εμπειρία της γέννας ήταν τέλεια! Το ξαναέκανε αύριο το πρωί με μεγάλη ευχαρίστηση! Αγχώθηκα για 5 δευτερόλεπτα που μου είπε "έρχεται ο μάγκας", αλλά όταν ακούμπησε τον μάγκα στο στήθος μου, έπαθα πλάκα, ερωτεύτηκα τα ματάκια που με κοίταξαν και μου έσφιξαν το δάχτυλο... Οι επόμενες μέρες στο μαιευτήριο ήταν πολύ καλές. Δεν πονούσα, δεν είχα ενοχλήσεις, το μωρό θήλαζε κανονικά, εγώ ήμουν θεά (μαλλί τέλειο, μακιγιάζ καθημερινό, πυζάμες σατέν, παντοφλάκια ασορτί, κλπ). ΨΩΝΙΟ σας λέω!!! Μόλις θυμήθηκα ότι όταν συναντηθήκαμε με τον γιατρό πριν γεννήσω και με είδε μου λέει "στο κλαμπ ήσουνα ή θα πάς μετά τη γέννα", επειδή ήμουν πολύ περιποιημένη. Όμως πιστεύω ότι πρέπει να το κάνουμε όλες μας, πρώτον για να αισθανόμαστε εμείς καλά και δεύτερον, ο αντράς και το παιδί μας είναι πολύ σημαντικοί για να μην τους ευχαριστούμε με την ωραία παρουσία μας.

Αυτό που με ενόχλησε, ήταν ότι κάποιες άλλες μαμάδες που δεν ήταν περιποιημένες ή είχαν δύσκολη γέννα ή ο άντρας τους δεν ήταν και ο πιο συναισθηματικός τύπος μας κοίταζαν με μισό μάτι γιατί όλο αγκαλιαζόμασταν και φιλιόμασταν με τον άντρα μου και βλέπαμε το βίντεο που είχε τραβήξει...

 

Εύχομαι σύντομα να κάνουμε και μια μπεμπούλα - μπεμπούλη για να συμπληρωθεί το καρέ!!!

[blue]

Θα σας μιλήσω για την ισώς σημαντικότερη μέρα της ζωής μου:

Η εγκυμοσύνη μου θεωρούνταν "πολύτιμη", αφού είχα ήδη χάσει 2 μωράκια (7ος - 2ος μήνας αντίστοιχα), οπότε πήγαινα για καισαρική με ραντεβού. Ο γιατρός μου: θεός!!! Με ενθάρρυνε για την εμπειρία και δώσαμε ραντεβού στο μαιευτήριο. Ο άντρας μου είχε άγχος τρελό!!! Εγώ από την άλλη, ήμου αραχτή. Πήγα κομμωτήριο, έκανα μανικιούρ - πεντικιούρ, σιδέρωσα τα ρούχα μου, έφτιαξα την τσαντούλα μου (εννοείται όλα τα καλλυντικά μου, αρώματα, κλπ) και χαλάρωσα. Την άλλη μέρα στο νοσοκομείο κάθε φορά που έβλεπα τον γιατρούλη μου πέφταμε κάτω από τα γέλια!!! Όλο κάτι εβρισκε να μου πει, να με πειράξει... ο καλός μου.. Ο άντρας εξακολουθούσε να έχει άγχος τρελό!!! "κλωτσάει το μωρό, χτυπάει η καρδιά του, μήπως έχει τυλιχτεί", κλπ. Η εμπειρία της γέννας ήταν τέλεια! Το ξαναέκανε αύριο το πρωί με μεγάλη ευχαρίστηση! Αγχώθηκα για 5 δευτερόλεπτα που μου είπε "έρχεται ο μάγκας", αλλά όταν ακούμπησε τον μάγκα στο στήθος μου, έπαθα πλάκα, ερωτεύτηκα τα ματάκια που με κοίταξαν και μου έσφιξαν το δάχτυλο... Οι επόμενες μέρες στο μαιευτήριο ήταν πολύ καλές. Δεν πονούσα, δεν είχα ενοχλήσεις, το μωρό θήλαζε κανονικά, εγώ ήμουν θεά (μαλλί τέλειο, μακιγιάζ καθημερινό, πυζάμες σατέν, παντοφλάκια ασορτί, κλπ). ΨΩΝΙΟ σας λέω!!! Μόλις θυμήθηκα ότι όταν συναντηθήκαμε με τον γιατρό πριν γεννήσω και με είδε μου λέει "στο κλαμπ ήσουνα ή θα πάς μετά τη γέννα", επειδή ήμουν πολύ περιποιημένη. Όμως πιστεύω ότι πρέπει να το κάνουμε όλες μας, πρώτον για να αισθανόμαστε εμείς καλά και δεύτερον, ο αντράς και το παιδί μας είναι πολύ σημαντικοί για να μην τους ευχαριστούμε με την ωραία παρουσία μας.

Αυτό που με ενόχλησε, ήταν ότι κάποιες άλλες μαμάδες που δεν ήταν περιποιημένες ή είχαν δύσκολη γέννα ή ο άντρας τους δεν ήταν και ο πιο συναισθηματικός τύπος μας κοίταζαν με μισό μάτι γιατί όλο αγκαλιαζόμασταν και φιλιόμασταν με τον άντρα μου και βλέπαμε το βίντεο που είχε τραβήξει...

 

Εύχομαι σύντομα να κάνουμε και μια μπεμπούλα - μπεμπούλη για να συμπληρωθεί το καρέ!!!

 

 

AX TI ΩΡΑΙΑ!!!! ΝΑ ΣΑΣ ΖΗΣΕΙ ΤΟ ΜΠΕΜΠΑΚΙ!!! ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ!!!!

 

Εισαι παραδειγμα για μιμηση!!

[sugarmama]

Πω πω ρε κορίτσια.. Λες και έβλεπα ταινία δράσης και αγωνίας ήταν οι ιστορίες σας.. Εμενα οι γέννες μου ήταν στρωτές και χωρις ιδιαιτερα προβλήματα.. Και οι δυο ήταν με καισαρική και ολική νάρκωση.. Η πρώτη οφείλοταν στο οτι η μικρή μου τεμπελίτσα ήταν ισχυακή, δεν είχε γυρίσει δηλ. και ερχόταν με τα ποδαράκια της και η δεύτερη καισαρική αναγκαστική λόγω της πρώτης.. Η πρώτη ήταν χωρίς κανένα πρόβλημα ταλαιπωρήθηκα αρκετα με τον θυλασμό διοτι η μικρή μου πλήγωσε τις θυλές και έτρεχαν αίμα αλλά κατα τ' άλλα ολα οκ.. Στην δεύτερη υπήρχε μεγαλύτερη αγωνία επειδή ο αιματοκρίτης μου έφτασε 25 και ΄λόγω του αιματος που χάνεις με την καισαρική ο γιατρός μας είπε οτι αν πέσει στο 24 πάμε για μετάγγιση.. Έμένα λόγω χαμηλού αιματοκρίτη με έπιασαν ίλλιγγοι και τάση για εμετό. Να ζητάω μια σταλίτσα νερό και να μην μπορούν να μου δώσουν μια και ετοιμαζόμουν για ολικη, να προσπαθώ να ανασηκωθώ πάνω στο φορείο περιμένοντας για το χειρουργείο να πάρω μια ανάσα μπας και ξεζαλιστώ και να φωνάζουν απ την τρομάρα μην πέσω επειδή το φορείο είναι στενό και τέτοια πράγματα.. Δοξα τω θεό τελικά η μετάγγιση δεν χρειάστηκε, ηρθε και η αναισθησιολόγος και μου έκανε μια ένεση κοκταίλ που ανέβασε τον αιματοκρίτη και σταμάτησαν ολα τα ενοχλητικά συμπτώματα και όλα πήγαν εντάξει κατα την διάρκεια της γέννας.. Η τρομερή ταλαιπωρία στην δική μου ιστορία ήταν αφού βγήκα από το χειρουργείο και πήγα στο δωμάτιό μου.. Η τρομερή μου ατυχία παιδιά ήταν να κρυολογήσω.. Δεν σας λέω τίποτα.. Πέντε ώρες αφού βγήκα απο το χειρουργείο με την τομή στην κοιλιά εγώ άρχισα να βήχω του σκοτώμού και να φταιρνίζομαι.. Δεν σας λέω τίποτα.. Κάθε φορά ήταν σαν να με κόβουν απ την αρχή και χωρίς αναισθησία.. Οσες εχουν περάσει την δοκιμασία της καισαρικής που δεν μπορούν καν να σηκωθούν και να περπατήσουν καταλαβαίνουν ακριβώς το μαρτύριο μου..Σαν να μην έφτανε λοιπόν αύτό με έπιασε λόγω του κρυολογήματος και το άσθμα μου.. Με αποτέλεσμα να πρέπει κάθε τέσσερις ώρες να κάνω μασκάκια με οξυγόνο.. Δεν φαντάζεστε.. Ειδικά το βράδυ πάνω που έπαιρναν το μωρό και ετοιμαζόμουν να κοιμηθώ μου έφερναν το ένα μασκάκι.. Κρατούσε γύρω στα σαράντα λεπτά, και με το που τελείωνα μου έφερναν ακόμα ένα που κρατούσε άλλα σαράντα λεπτά.. Πάνω που τελείωνα αν ήμουν τυχερή κοιμόμουν καμιά ωρίτσα και φτού απ' την αρχή.. Και λέω αν είμουν τυχερή γιατί υπήρχαν φορές που μόλις ξάπλωνα να κοιμηθώ έφερναν τα μωρά των άλλων κοριτσιών.. Ταλαιπωρία μεγάλη αλλά περασε και αυτό.. Το αποτέλεσμα μετράει και είναι υπέροχο..

[xazomama]

Κορίτσια εύχομαι σε όλες σας να σας ζήσουν τα βλασταράκια σας! Είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε στον κόσμο.

Τώρα λοιπόν που κοιμούνται και τα δυο μου τα ζουζούνια, ήρθε η ώρα να σας περιγράψω την 2η γέννα μου, τη γέννα της κορούλας μου πριν από 3 μήνες.

Είχα ΠΗΤ στις 8 Ιουνίου, αλλά η μικρή μου ήταν από πολύ νωρίς ανάποδα κι έτσι έφτασα 38η βδομάδα με το μωρό ακόμα με ισχυακή προβολή. Αναγκαστικά ο γιατρός μου έκλεισε ραντεβού για καισαρική την Τρίτη 27 Μαϊου.

Όμως η μικρή μου είχε την δική της άποψη, κι έτσι Δευτέρα μεσημέρι μου έσπασαν τα νερά! Απίστευτη εμπειρία γιατί στην 1η μου γέννα τα νερά μου τα έσπασε ο γιατρός μέσα στο χειρουργείο.

Δευτέρα πρωί είμαστε με τη μαμά μου, η οποία ήρθε να μείνει το βράδυ σπίτι μου για να έρθει μαζί μας πρωί πρωί την επομένη στο μαιευτήριο, και κάνουμε τα τελευταία ψώνια για το σπίτι. Όλο το πρωί είμαστε στους δρόμους, εγώ είμαι με μια τεράστια κοιλιά και δεν μπορώ να περπατήσω καλά. Είμαι και με 16 επιπλεόν κιλά και κουράζομαι εύκολα.

Το μεσημέρι κάνω ένα ντουζάκι και τις τελευταίες αποτριχώσεις (ευτυχώς!!! ), ελέγχω για άλλη μια φορά τη βαλίτσα μου αφήνοντας απ'έξω τα τελευταία πράγματα που είναι να πάρω μαζί μου, για να τα βάλω μέσα το βράδυ πριν κοιμηθώ. Κατά τις 4:00 ξαπλώνω να δω λίγη τηλεόραση για να χαλαρώσω. Η μαμά μου είναι στο σαλόνι και την παίρνει ο ύπνος στον καναπέ. Ο γιός μου είναι κι αυτός στο κρεβατάκι του και ρίχνει τον τυπικό 3ωρο μεσημεριανό του ύπνο.

Κλείνω την τηλεόραση και γυρνάω στο πλάι για να κοιμηθώ λιγάκι γιατί ξέρω ότι το βράδυ δεν θα κλείσω μάτι απ'την αγωνία. Τακτοποιώ το μαξιλάρι μου και... κλατς, αισθάνομαι μια πλημμύρα στο εσώρουχό μου! Παγώνω και μένω ακίνητη για μερικά δευτερόλεπτα μη ξέροντας τί να κάνω ή τί να σκεφτώ και ίσως ελπίζοντας ότι αν δεν κουνηθώ θα μου ... περάσει.... .. . Προσπαθώ να αλλάξω πλευρό όσο πιο σιγά και αργά μπορώ, αλλά σε κάθε μοίρα που έστριβε το σώμα μου αισθανόμουν να φεύγουν ζεστά υγρά. Είμαι σίγουρη ότι έχω πλημμυρίσει το κρεβάτι μου και αντί να σκεφτώ ότι ΓΕΝΝΑΩ!!, σκεφτόμουν ότι λερώνω το λευκό κάλυμμα του κρεβατιού μου... (είμαστε λιγάκι τρελές εμείς οι γυναίκες!!). Τελικά καταφέρνω και γυρνάω καθιστή στην άκρη του κρεβατιού, σηκώνομαι σιγά σιγά, παίρνω απ'την βαλίτσα μου μια απ'τις μεγάλες σερβιέτες που είχα αγοράσει για τα λόχεια και παίρνω το δρόμο για την τουαλέτα. Τα νερά πλέον τρέχουν ζεστά στα πόδια μου και στο πάτωμα. Πριν μπω τουαλέτα, μιλάω στη μαμά μου όσο πιο ήρεμα μπορώ για να την ξυπνήσω. Δεν ήθελα να την πανικοβάλω γιατί η μαμά μου σε τέτοιες καταστάσεις χάνει κάθε λογική και ηρεμία και θα με τρόμαζε περισσότερο. Αλλά δεν ήθελα να ξυπνήσω και τον γιό μου που κοιμόταν στο διπλανό δωμάτιο. Τελικά η σκηνή εξελίχθηκε ως εξής:

- Μαμά;;;;

- μμμμμμμμμμμ.......... (δεν έχει ξυπνήσει ακόμα)

- Μαμάα-αα......

- Τί; (μισοξυπνάει)

- Μάλλον μου έσπασαν τα νερά

- Τί; (ανακάθεται στον καναπέ)

- Μάλλον μου έσπασαν τα νερά....

- ΤΙ;;;;;!!!!!!!!! (έχει πεταχτεί όρθια και τρέχει πανικόβλητη προς το μέρος μου). ΓΕΝΝΑΣ;;; ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΤΗΛΕΦΩΝΟ! (τον άντρα μου). ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ!! (τον γιατρό μου). ΘΑ ΠΡΟΛΑΒΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΑΠ'ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ; ΜΗΠΩΣ ΝΑ ΣΕ ΠΑΩ ΕΓΏ ΣΤΟ ΙΑΣΩ; ΑΧΧΧ, ΠΩΣ ΠΑΜΕ ΑΠΟ ΔΩ ΣΤΟ ΙΑΣΩ; ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΙΝΗΣΗ ΤΕΤΟΙΑ ΩΡΑ! ΝΑ ΚΑΛΕΣΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΣΘΕΝΟΦΩΡΟ;

Και φυσικά κατάφερε να με αγχώσει περισσότερο από πριν, αλλά με έπιασαν και νευρικά γέλια.

Μπαίνω στο μπάνιο, βλέπω το εσώρουχο μούσκεμα από ένα διαφανές υγρό και αυτό με καθησύχασε λιγάκι. Παίρνω τον γιατρό τηλέφωνο και μου λέει να φύγω για το μαιευτήριο. Η μαμά μου έχει ήδη πάρει τον άντρα μου τηλέφωνο (στεναχωρέθηκα γι'αυτό γιατί ήθελα να του το πω εγώ..) και προσπαθώ να μαζέψω τα τελευταία πράγματα της βαλίτσας μου, αλλά με τη μαμά μου να μου μιλάει ασταμάτητα δε μπορώ να συγκεντρωθώ.

Απ'όλη αυτή την αναστάτωση ξύπνησε και ο γιός μου ο οποίος άρχισε να κλαίει. Δεν είχα προετοιμαστεί να τον αποχαιρετήσω έτσι βιαστικά και με έπιασαν κι εμένα τα κλάμματα. Ήθελε να τον πάρω αγκαλιά κι εγώ δε μπορούσα γιατί τα νερά έτρεχαν σε κάθε μου κίνηση και προσπαθούσα σα τη χαζή να κλείσω τη βαλίτσα μου, ξεχνόντας συνέχεια κάτι απ'έξω (κακό πράγμα ο πανικός).

Ήρθε ο άντρας μου μες την τρελή χαρά με διάθεση για πλάκα κι αυτό με έκανε πιο νευρική από πριν. Όταν ήρθε η ώρα να χαιρετήσω τη μαμά μου, το γιό μου (ο οποίος έκλαιγε ασταμάτητα) και το σπίτι μου, σφίχτηκε η καρδιά μου... Δεν ήθελα να γίνουν όλα έτσι βιαστικά...

Όταν μπήκα στο αμάξι στις 5:00 λίγο ηρέμησα.

Έφτασα στο ΙΑΣΩ στις 5:15 με λίγα πονάκια στη μέση. Με παρέλαβαν οι μαίες όπου ούτε με ξύρισαν (πριν από 2 ώρες το είχα κάνει μόνη μου), ούτε κλίσμα μου έκαναν (όταν μου εσπασαν τα νερά πήγα 2 φορές στην τουαλέτα). Με σύνδεσαν με όλα τα απαραίτητα μόνιτορ και με άφησαν στην ησυχία μου να περιμένω να βγουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων για να μπορέσω να μπω στο χειρουργείο. Εκεί ήρθε και ο άντρας μου μέσα και κάναμε πλάκα, αλλά σιγά σιγά δυνάμωναν οι πόνοι. Μετά από 1 ώρα έφτασα να έχω 5λεπτους πόνους και άρχισα λίγο να αγχώνομαι.

Στις 6:30 επιτέλους με πήγαν στο χειρουργείο όπου μια αναισθησιολόγος μου έκανε την επισκληρήδιο και μάλλον κάτι έκανε λάθος γιατί άρχισε να μουδιάζει μόνο το ένα μου πόδι. Όταν της το είπα την άκουσα που αγχώθηκε λιγάκι αλλά τελικά μούδιασε και το άλλο. Ήρθε ο γιατρός μου και στις 7:10 άκουσα μια μικρή φωνούλα να κλαίει σιγανά! Τρελάθηκα! Δεν το πίστευα ότι είχε τελείωσει τόσο γρήγορα! Αμέσως άκουσα και το γιατρό μου να μου λέει: "Να σου ζήσει η κορούλα σου! Καλέ τι μεγάλες πατούσες που έχει!"

Δίπλα μου στα 2 μέτρα ήταν ένας μικρός πάγκος με μια λάμπα θέρμανσης από πάνω και εκεί πήγαν το κοριτσάκι μου αμέσως για να την ελέγξει και να την καθαρίσει η παιδίατρος. Τα έβλεπα όλα και ήθελα να τρέξω να την πάρω στην αγκαλίτσα μου να την ζεστάνω, αλλά ήμουν δεμένη πάνω στο κρεβάτι και ανοιχτή σαν καρπούζι...

Ακούω την παιδίατρο να λέει:"3.700 η μικρή! Μπράβο μανούλα, να σου ζήσει!". Και της λέω "Σας παρακαλώ πολύ, θα μου την φέρετε να την φιλήσω;". Να'ναι καλά η κοπέλα, μου την έφερε αμέσως και μου την άφησε σχεδόν 10 λεπτά πάνω μου. Μου έλυσε και το ένα χέρι και έτσι μπόρεσα και υποδέχτηκα σωστά το νέο μέλος της οικογένειάς μου. Πολλά χάδια, ζεστά βλέμματα, τρυφερά φιλιά, γλυκά λόγια... Δε θυμάμαι τί της έλεγα... Μίλαγα όμως ακατάπαυστα. Η κορούλα μου!!! Την είχα στην αγκαλιά μου επιτέλους! 3700 γρ και 55 εκ. ύψος!!! Εκείνη τη στιγμή μου έλειπε πολύ ο άντρας μου. Έπρεπε να είναι κοντά μας να το μοιραστούμε παρέα. Όπως ήταν στον γιό μου.

Οι μέρες στο ΙΑΣΩ πέρασαν γρήγορα αλλά όχι εύκολα. Μάλλον εξ'αιτίας της αναισθησιολόγου δεν επανήλθα σωστά απ'την επισκληρίδιο με αποτέλεσμα το ένα πόδι μου να παραμείνει μουδιασμένο. Αναγκαστικά μου αφαίρεσαν πιο γρήγορα το μηχανάκι με τις δόσεις της επισκληριδίου. Συνήθως αυτό μένει για 24 ώρες, εμένα μου το αφαίρεσαν στις 14 ώρες και δυστυχώς μετά δε με έπιανε κανένα άλλο παυσίπονο. Για μια μέρα, πέρασα βασανιστικούς πόνους για σχεδόν 12 ώρες. Έβλεπα άλλες κοπέλες με καισαρική να είναι σα να μη συμβαίνει τίποτα και εγώ ήμουν σε άθλια κατάσταση να μη μπορώ να σηκωθώ απ'το κρεβάτι μου καλά-καλά. Τελευταία μέρα περπατούσα σαν συγκαμμένη... Στο σπίτι δυσκολεύτηκα πολύ τις πρώτες μέρες, όμως τώρα είμαστε μια χαρά!

Η κορούλα μου τον 1ο μήνα είχε πολλά πονάκια και με παίδεψε πολύ με πολλά ξενύχτια. Όμως τώρα είναι στα καλύτερά της! Γελάει πολύ, επικοινωνεί, κάθε μέρα βλέπω ότι μεγαλώνει! Έχει εξελιχθεί σε μια απίστευτη κουκλίτσα με μεγάλα μάγουλα για δάγκωμα!

Είναι η κορούλα μου και είμαι πολύ περήφανη γι'αυτήν!

Αισθάνομαι απίστευτα ολοκληρωμένη.

Βλέπω τα παιδάκια μου και νοιώθω ... την απόλυτη ΕΥΤΥΧΙΑ!!!

 

υ.γ. Συγνώμη αν σας κούρασα, αλλά ήθελα να τα γράψω όλα.....

[evangelia]

αχ, τι καλά!!να τα χαίρεσαι τα παιδάκια σου

[parissa]

Η δικιά μας μπεμπούλα είχε πιθανή ημερομηνία τοκετού στις 8 Ιουλίου του 2008. Αποφάσισε όμως να βγει μία μέρα πριν. Όλη η διαδικασία κράτησε 7 ώρες. Ο τοκετός από μόνος του κράτησε ένα τεταρτάκι. Όπως είπε και ο γιατρός μου μετά: η μπέμπα βγήκε με έξι σπρωξιές. Είχα αγωνία για τη γέννα και περιέργεια για το πως θα ήταν, αφού η μπέμπα μας είναι το πρώτο μας παιδάκι. Όταν με πιάσαν κάτι ήπιοι πόνοι, οι οποίοι επαναλαμβάνονταν κάθε τρία λεπτά, πήραμε το γιατρό μου τηλέφωνο και πήγαμε-αφού πρώτα έκανα ένα μπάνιο και έβαλα τον άντρα μου να ξυριστεί , για να τον δει ωραίο η μπέμπα-(άκου τι σκεφτόμουνα εκείνη την ώρα)στο Διαβαλκανικό Θεσσαλονίκης. Ήμουν αρκετά ήρεμη και κοιταζόμασταν με τον σύζυγό μου και χαμογελούσαμε. μόλις φτάσαμε, οι μάιες που τις είχε ενημερώσει ο γιατρός μου, με παρέλαβαν και πήγαμε να κάνουμε καρδιοτοκογράφημα. Οι πόνοι ήταν ήπιοι ακόμη και είχα διαστολή 1. Παρόλα αυτά εφόσον την επομένη ήταν η ημερομηνία του τοκετού, με κράτησαν. Με ετοίμασαν οι μαίες- που ήταν όλες πολύ εξυπηρετικές και γλυκές- και πήγα στο δωμάτιο που θα γεννούσα. Τότε ήρθε και ο άντρας μου μέσα και μου κρατούσε παρέα. Ήταν πολύ όμορφα πραγματικά!Ο γιατρός μου είχε φτάσει και ήταν συνεχώς στο πλευρό μου. Ήμουν πολύ χαρούμενη και περίμενα πως και πως να γεννήσω. Σε κάποια φάση με έπιασαν πιο δυνατοί πόνοι και η διαστολή μου έγινε 2. Τότε όμως, ο γιατρός μου έσπασε τα νερά και ύστερα από ελάχιστη υπομονή που έκανα, ο αναισθησιολόγος μου έκανε την επισκληρίδιο. Από εκεί και ύστερα δεν πόνεσα καθόλου. Μετά από μία ώρα και κάτι και χωρίς επιταχυντικό ορό, η διαστολή μου ήταν τελεία και άρχισε η γέννα. Όλα πήγαν κατ' ευχή και σε ένα τέταρο ήρθε στον κόσμο το κοριτσάκι μας!Παρόλο που ήταν δεμένη με τον ομφάλιο λώρο 2 φορές, ο γιατρός μου τα πήγε περίφημα. Από εκείνη τη στιγμή και ύστερα όλο χαμογελούσα. Αφού όλοι μου λέγανε πως δεν φαίνεται ότι γέννησα. Τώρα η μπέμπα μας είναι 2 μηνών και εγώ κι ο άντρας μου χαζογονείς να την καμαρώνουμε σε ό, τι κάνει. Δόξα τω θεώ όλα πήγαν τέλεια. Εύχομαι και σε άλλες μέλλουσες μανούλες να γεννήσουν τόσο εύκολα σαν κι εμένα. [/b]

[helen2007]

Μοναδική εμπειρία!!εμένα έσπασαν τα νερά στις 2 τα ξημερώματα.Ξεκίνησαν με δυο σταγόνες όταν σηκώθηκα τη πρώτη φορά από το κρεβάτι,ξυπνάω τον άντρα μου κ μου λέει θα σου φάνηκε κ ξαναξαπλώνω,μετά πάλι τα ιδια σηκώνομαι πάω στο μπάνιο κ έτρεχε βρύση....σηκώνεται ο άντρας μου κ φεύγουμε για την κλινική.Δεν είχα πόνους είχα το πετρωμα της κοιλιας.Ημουν ψύχραιμη κ χαλαρή.οι συσπασεις ήταν στο 100 στο καρδιοτοκογραφο κ δεν πονουσα πετρωνε η κοιλια.Δεν ειχα διαστολη κ πηγαινα για καισαρικη μου ειπε η γιατρος μου να κανω επισκληριδιο μηπως κ μαλακωσει ο τραχηλος,εκανα,αλλα τιποτα ετσι μια εκπληκτικη γιατρος με ανοιξε με το χερι της και γεννησα φυσιολογικα..επικυνδινο μεν αλλα πηγαν ολα τελεια.Γεννησα μετα απο 8 ωρες τον γιο μου.Αξεχαστη εμπειρια κ ευχομαι να την ξαναζησω συντομα...Τωρα ο γιος μου ειναι 13 μηνων!!