Τι εμπειρία ήταν ο τοκετός για εσάς? Π.Ο.Υ-Φροντιδα στο Φυσιολογικο Τοκετο

[τριανταφυλλακι1403]

Λοιπον θα ηθελα να πω πως οσες κοπελες ειχατε την ευκαιρια να φερεται με φυσιολογικο τροπο τα μικρα σας αγγελουδακια στον κοσμο ειστε παρα πολυ τυχερες...και βασικα απο οσο γνωριζω σε ιδιωτικες κλινικες δυσκολα σε κανουν καισαρικη...εγω ειχα διαστολη 4 για μια εβδομαδα.εσπασαν τα νερα και μπηκα νοσοκομειο...40 εβδομαδων και 2 ημερων.τελος παντων να μην σας τα πολυλογω 9+30 το πρωι ημουν με οξιτοκινη ηρεμη με πονους που αντεχα και ετοιμη να γενησω σε κανενα 2ωρο οπως ειπαν οι γιατροι.μολις η διαστολη εφτασε 5-6 δλδ σε ενα μισαωρακι περιπου μου εκαναν την επισκληριδιο χωρις καν να την ζητησω...γιατι να πονας?αυτο μου ειπαν...ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ ΤΗΝ ΓΕΝΝΑ!!!!!και μετα ξυνπησα με ενα μωρο στην αγκαλια...το μονο που θυμαμαι ηταν πως φωναζε η αναισθισιολογος ΓΡΗΓΟΡΑ ΤΙΣ ΧΑΝΟΥΜΕ.Τωρα θελω και αλλο μωρακι αλλα φοβαμαι παρα πολυ....μακαρι να μην ειχα κανει ποτε επισκληριδιο....σας χαιρομαι οσες γενισατε φυσιολογικα....

[ΛΚΜπου]

Γέννησα με καισαρική! Δεν το μετανιωσα καθόλου, αν κ ήθελα να το νιώσω, αλλα δεν είχα εναλλακτική! Είχα απο την Δευτερα που καταλάβαινα ότι ο μικρός έσπρωχνε κ μέρα με τη μέρα δυσκολευόμουν όλο κ πιο πολυ. Την Πέμπτη ο γιατρός μου με επιβεβαίωσε ότι πρέπει να γεννήσω άμεσα! Τελικά μπήκα μόνη μου το Σάββατο το πρωί κ ευτυχώς γιατι ο μικρός προσπαθήσε να βγει αλλά πήρε στραβή θέση κ το οστό της λεκάνης μου πίεζε το κεφαλάκι του! Πολύ άγχος κ φόβος αλλά ευτυχώς ήμουν τέρας ψυχραιμίας (η μόνη). Προσπάθησα 8 ώρες κ τελικά όταν είδε ο γιατρός ότι το κεφαλάκι του απο την πίεση είχε "μπει λίγο μέσα" με έβαλε για καισαρική.

Φοβήθηκα αλλα θα το ξαναέκανα άνετα!

Τώρα ο μικρός είναι 8 μηνών κ παίζουμε όλη μέρα!

[Georgia&Anastasia]

Η μάχη μου για έναν φυσιολογικό τοκετό.

Είμαι πρωτότοκος, σε ηλικία 34 ετών και κυοφορώ ένα υγιέστατο κοριτσάκι. Η εγκυμοσύνη μου εξελίσσεται πολύ ομαλά. Έχω επιλέξει για μαιευτήριο το Έλενα Βενιζέλου και για γιατρό τον edit admin. Καθώς η πιθανή ημερομηνία τοκετού είναι 28/12 (γιορτές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς) τον ρωτάω επίμονα από την αρχή της εγκυμοσύνης αν θα είναι δίπλα μου αυτές τις μέρες ή αν θα λείπει. Με διαβεβαιώνει ότι θα είναι δίπλα μου. Του λέω ότι θέλω φυσιολογικό τοκετό, μάλιστα χωρίς επισκληρίδιο και ανταπαντά «Εννοείται, ποιος δε θέλει φυσιολογικό τοκετό;». Περνάνε οι 9 μήνες της εγκυμοσύνης και είμαι καθησυχασμένη ότι έχω έναν έμπειρο γιατρό στο πλάι μου που θα με υποστηρίξει σε έναν φυσιολογικό τοκετό.

Δευτέρα 23/12 έχω ραντεβού για προγραμματισμένο υπέρηχο. Η πόρτα του ιατρείου ανοίγει και η κοπέλα που είχε ραντεβού πριν από εμένα βγαίνει αποκαρδιωμένη, έτοιμη να κλάψει. Ο edit admin της λέει «εσύ αποφασίζεις, αλλά σου εξήγησα. Χρειάζεται να προχωρήσουμε με καισαρική. Σκέψου το και πες μου».

Έρχεται η σειρά μας. Ο edit admin λέει στον άντρα μου και εμένα τα εξής:

1. Το μωρό σου είναι ήδη 4 κιλά, άρα είναι πολύ μεγάλο για να γεννηθεί φυσιολογικά. Πρέπει να κάνουμε καισαρική. Εδώ στο Έλενα τις καισαρικές τις κάνουμε με ολική αναισθησία. Του ανταπαντώ ότι είμαι μία γυναίκα με ύψος 1.75, 70 κιλά και φαρδιά λεκάνη. Επιμένω ότι μπορώ να τα καταφέρω με φυσιολογικό τοκετό. Βλέποντας ότι δεν πτοούμαι αναγκάζεται να βρει και άλλη δικαιολογία.

2. Του αναφέρω ότι τις δύο τελευταίες μέρες έχω ημικρανίες και τον ρωτάω αν είναι κάτι ανησυχητικό. Του προσέφερα έτοιμη ακόμα μία δικαιολογία, που τόσο απελπισμένα έψαχνε. Όσο και αν δεν θα θέλετε να το πιστέψετε, τα λόγια του που σας μεταφέρω είναι ακριβή, δεν τα αλλάζω, δεν υπερβάλω, δε βάζω σάλτσες: Παρουσία άλλων τριών υπαλλήλων του νοσοκομείου (ειδικευόμενων και νοσοκόμων) λέει: «Αυτό που μου αναφέρεις είναι πολύ σοβαρό και θα έπρεπε να μου το έχεις πει νωρίτερα.» Γυρνώντας στον άντρα μου του λέει: «Υπάρχει κίνδυνος αν προχωρήσουμε σε φυσιολογικό τοκετό να πάθει επιληπτική κρίση κατά τη διάρκεια του τοκετού, εγκεφαλικό και να μείνει ανάπηρη. Η γυναίκα σου πρέπει να κάνει καισαρική. Θες να μείνεις με ένα βρέφος και ανάπηρη γυναίκα;» ΜΕΝΟΥΜΕ ΑΦΩΝΟΙ. Βλέπω να μάτια του άντρα μου να γουρλώνουν από τρόμο σε μία τέτοια θετική εξέλιξη των πραγμάτων.

3. Ρωτάω ψελλίζοντας αν παρόλα αυτά επιμείνω να γεννήσω φυσιολογικά αν θα είναι δίπλα μου και μου απαντά ψυχρά: «Δε λαμβάνεις σοβαρά υπόψη σου αυτά που σου λέω. Πρέπει να κάνεις καισαρική. Επιπλέον έχε υπόψη σου ότι αν τυχόν γεννήσεις 24/12, 25/12, 31/12 ή 01/01 να ξέρεις ότι εγώ δε θα είμαι εδώ και θα πέσεις στην εφημερία!» Δεν είχε να μας προτείνει έστω έναν αντικαταστάτη!

 

ΔΕΝ ΝΤΡΑΠΗΚΕ να μας φέρει σε τέτοια θέση;

ΔΕΝ ΝΤΡΑΠΗΚΕ να εγκαταλείψει ασθενή του στο παρά πέντε και μάλιστα με τέτοιο εκβιαστικό και εκφοβιστικό τρόπο;

Σκέφτηκα να τον καταγγείλω στον Ιατρικό Σύλλογο, αλλά δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στη «δικαιοσύνη». Συνένοχοι είναι και οι τρεις υπάλληλοι που ήταν παρόντες στο δικό μου και σε τόσα άλλα περιστατικά.

 

Είναι προπαραμονή Χριστουγέννων… Όλοι λείπουν σε άδεια, όλα τα ιατρεία κλειστά για να πάρουμε μία δεύτερη γνώμη. Και όπως πολύ καλά ξέρετε, ποιος αναλαμβάνει μία προχωρημένη εγκυμοσύνη; Κανείς! Οι σκέψεις να γυρνάνε σαν τρελές στο μυαλό μου. Φεύγουμε σαστισμένοι. 23/12 κλαίω όλη μέρα και αναθεματίζω που προκειμένου να περάσει αυτός ήρεμα τις γιορτές του, κατέστρεψε τις ομορφότερες γιορτές που θα είχαμε ποτέ με τον άντρα μου.

 

Στις 24/12 ο άντρας μου βρίσκει το κινητό ενός άλλου γυναικολόγου για τον οποίο είχαμε πολύ καλές συστάσεις και μου λέει να τηλεφωνήσω για μια δεύτερη γνώμη. Είμαι 39 εβδομάδων και 3 ημερών… Τηλεφωνώ μέσα στην απόγνωση (παραμονή Χριστουγέννων) στο Γιώργο Δασκαλάκη στο Αλεξάνδρας. Του εξηγώ ότι έχω πιθανή ημερομηνία τοκετού στις 28/12 και ότι ο Φαρμακίδης επιμένει σε καισαρική. Με ρωτάει το λόγο. Του λέω ότι βρίσκει το παιδί πολύ μεγάλο (4 κιλά). Μου λέει ότι την επόμενη (ανήμερα Χριστούγεννα!) θα είναι στο Αλεξάνδρας στις 12.00 το μεσημέρι, αν θέλω να πάω να με δει. Τα ευρήματα του Δασκαλάκη διαφέρουν κατά πολύ από αυτά του edit admin. «Το παιδί το βρίσκω πολύ μικρότερο από 4 κιλά. Δεν υπάρχει λόγος για καισαρική». Θα με αναλάβετε; τον ρωτάω απελπισμένη. Μου λέει ναι και ξεκινάει η ευτυχέστερη εμπειρία που θα μπορούσε να έχει μία γυναίκα που θέλει να γεννήσει φυσιολογικά. Όχι μόνο φτάσαμε την πιθανή ημερομηνία τοκετού, αλλά συμπλήρωσα και τις 41 εβδομάδες κύησης χωρίς καμία πίεση. Η κόρη μου γεννήθηκε στις 04/01 με φυσιολογικό τοκετό που διήρκησε μόλις 3 ώρες, χωρίς επισκληρίδιο, χωρίς περινεοτομή, χωρίς ένα ράμμα. Είχα και τη βοήθεια μίας καταπληκτικής μαίας, η οποία την έβαλε αμέσως στο στήθος μου να θηλάσει, ακριβώς όπως ήλπιζα. Το μωρό γεννήθηκε 3,5 κιλά 2 εβδομάδες αργότερα από τότε που ο edit admin το έβρισκε ήδη 4 κιλά. ΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΟΥΣΕ ΑΥΤΟ; Με την απόκλιση του υπέρηχου φαντάζομαι. Παραμύθια και δικαιολογίες. Ψέματα και εκφοβισμοί.

 

Οφείλω στο Γιώργο Δασκαλάκη πολλά περισσότερα από ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που με δέχτηκε και με υποστήριξε να γεννήσω φυσιολογικά.

 

Στο edit admin θέλω να πω ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥ για τον τρόπο που ασκεί το ιατρικό «λειτούργημα». Ας έχει τουλάχιστον την εντιμότητα να είναι ειλικρινής και ξεκάθαρος από την αρχή. Ας αναλαμβάνει μόνο γυναίκες που επιθυμούν να γεννήσουν με καισαρική, όχι να εκφοβίζει και να εκβιάζει προκειμένου μη χτυπάει το τηλέφωνό του μέσα στη νύχτα.

[lucia]

Σ'ευχαριστούμε πολύ georgia+anastasia που μοιράστηκες την εμπειρία σου. Είναι πολύ ευχάριστο να βλέπει κανείς κι άλλες γυναίκες υπέρμαχες του φυσιολογικού τοκετού στην Ελλάδα του σήμερα. Όπου και να κοιτάξω γύρω μου βλέπω καισαρικές και ραντεβού.

Γέννησα κι εγώ στην 40+6 χωρις ραντεβού, χωρίς επισκληρήδιο, ταλαιπωρήθηκα όμως με τα ράμματα γιατί έβγαινε με στραβα το κεφάλι. Θα γράψω την εμπειρία μου κάποια στιγμή.

Να σου ζήσει το μωρό σου!!

[Stefani_26]

Οσο πλησιαζα στο τελος της εγκυμοσυνης μου αγχωνομουν ολο και περισσοτερο, γιατι ειμαι ανθρωπος που δεν αντεχω τον παραμικρο πονο και ειχα ακουσει πολλες ασχημες εμπειριες για τον φυσιολογικο τοκετο!!παρ'ολα αυτα ηθελα να γεννησω φυσιολογικα και οχι με καισαρικη και ετσι και εγινε..!!!Στις 24 σεπτεμβρη 3 ηωρα το βραδυ με επιασε ο πρωτος πονος και ακολουθησαν μετα ανα εικοσαλεπτο,τεταρτο,δεκαλεπτο και τελος ανα πενταλεπτο ή και τριλεπτο αμετρητοι πονοι..!!αυτοι ομως οι πονοι ηταν οι καλυτεροι της ζωης μου..!!περασαν τρεις ωρες και βαλαμε μπρος για το ιασω!!οσο περνουσαν οι ωρες οι πονοι γινοντουσαν ολο και πιο δυνατοι και ειχα φτασει σε σημειο να ποναει, να καιγεται η λεκανη μου!!φυσικα οταν φτασαμε με δυσκολια περπατησα μεχρι ενα δωματιο στο οποιο με εγδυσαν και μου εκαναν γρηγορα ερωτησεις περι τοκετου..!!απευθειας με πηγαν στο δωματιο πονου οπου περιμεναμε εκει την διαστολη μου..!!κοιτουσα την κοιλια μου και δεν μπορουσα να πιστεψω πως σε λιγη ωρα θα βγει απο κει το αγγελουδι μου!!κατα της 8 με 8 μιση ειχε φτασει η στιγμη που επρεπε να μου κανουν την επισκληριδιο και για να πω την αληθεια την ειχα πολυ αναγκη!!θυμαμαι ολη τη διαρκεια τον αντρα μου να ειναι διπλα μου οπως παντα και την μαια να συζηταμε..!!δεν ηθελα να περναει γρηγορα η ωρα ηθελα να ζω το καθε κλασμα το καθε δευτερολεπτο,το καθε λεπτο και να χαραχτουν τα παντα στη μνημη μου και να μην τα ξεχασω για την υπολοιπη ζωη μου!!Στις 10 και μιση περιπου με ετρεχαν με το κρεβατι που ημουν ωρες ξαπλωμενη και φωναζαν το γιατρο μου'' γενναμε..''!!!!Τι να σας πω θυμαμαι δυο μαιες να μου πιεζουν με τους αγκωνες τους την κοιλια μου,το γυναικολογο μου να μου δινει οδηγιες και εγω να σπρωχνω με ολη μου τη δυναμη..σε καποια φαση μετα απο αμετρητα σπρωξηματα που ειχα κανει μου λενε ''ελα στεφανιτσα μου κανε λιγο κουραγιο ακομα'' και η απαντηση μου ηταν ''καλε μην ανησυχειται εγω αντεχω ακομα''πραγματικα αντεχα τα παντα εκεινη την ωρα και συνεχισα να σπρωχνω με περισσοτερη δυναμη!!!10 και 48 ακουσα το κλαμμα του μωρου μου και μου ειπε ο γιατρος κοιτα εναν αγοραρο που εκανες..!!τοτε δεν κρατηθηκα και εκλαψα πολυ με αυτο το θαυμα που κρατουσα στην αγκαλια μου..!!οι επομενες δυο μερες στο ιασω περασαν πολυ ομορφα δεν ηθελα να αποχωριζομαι τους αντρες μου..!!δεν με ενοχλουσαν καθολου τα ραμματα..το μονο που με προβληματιζε ειναι οτι ειχα βγαλει αιμοροιδες και δεν μπορουσα να κατσω για 1 μηνα αλλα κ αυτο δεν με ενοιαζε !!!τιποτα πιο σημαντικο απο το ανθρωπακι μου που δημιουργησα εγω και ο αντρας μου...!!!τον κοιταω και παιρνω δυναμη για να συνεχιζω με τους ατελειωτους θηλασμους και τα αμετρητα ξενυχτια..!!πλεον φτανουμε τους 5 μηνες και ειναι ζωηρουλικο αγαπησιαρικο και το πιο χαμογελαστο μωρακι...ευχαριστω τον θεο που μου χαρισε ενα υγειεστατο αγορακι!!!Σας ευχαριστω πολυ κ σας που μου δωσατε την ευκαιρια να μοιραστω μαζι σας μανουλες την απιστευτη εμπειρια μου..!!!να χαιρεστε τα παιδακια σας!!!

[mama-vasoula]

Οσο πλησιαζα στο τελος της εγκυμοσυνης μου αγχωνομουν ολο και περισσοτερο, γιατι ειμαι ανθρωπος που δεν αντεχω τον παραμικρο πονο και ειχα ακουσει πολλες ασχημες εμπειριες για τον φυσιολογικο τοκετο!!παρ'ολα αυτα ηθελα να γεννησω φυσιολογικα και οχι με καισαρικη και ετσι και εγινε..!!!Στις 24 σεπτεμβρη 3 ηωρα το βραδυ με επιασε ο πρωτος πονος και ακολουθησαν μετα ανα εικοσαλεπτο,τεταρτο,δεκαλεπτο και τελος ανα πενταλεπτο ή και τριλεπτο αμετρητοι πονοι..!!αυτοι ομως οι πονοι ηταν οι καλυτεροι της ζωης μου..!!περασαν τρεις ωρες και βαλαμε μπρος για το ιασω!!οσο περνουσαν οι ωρες οι πονοι γινοντουσαν ολο και πιο δυνατοι και ειχα φτασει σε σημειο να ποναει, να καιγεται η λεκανη μου!!φυσικα οταν φτασαμε με δυσκολια περπατησα μεχρι ενα δωματιο στο οποιο με εγδυσαν και μου εκαναν γρηγορα ερωτησεις περι τοκετου..!!απευθειας με πηγαν στο δωματιο πονου οπου περιμεναμε εκει την διαστολη μου..!!κοιτουσα την κοιλια μου και δεν μπορουσα να πιστεψω πως σε λιγη ωρα θα βγει απο κει το αγγελουδι μου!!κατα της 8 με 8 μιση ειχε φτασει η στιγμη που επρεπε να μου κανουν την επισκληριδιο και για να πω την αληθεια την ειχα πολυ αναγκη!!θυμαμαι ολη τη διαρκεια τον αντρα μου να ειναι διπλα μου οπως παντα και την μαια να συζηταμε..!!δεν ηθελα να περναει γρηγορα η ωρα ηθελα να ζω το καθε κλασμα το καθε δευτερολεπτο,το καθε λεπτο και να χαραχτουν τα παντα στη μνημη μου και να μην τα ξεχασω για την υπολοιπη ζωη μου!!Στις 10 και μιση περιπου με ετρεχαν με το κρεβατι που ημουν ωρες ξαπλωμενη και φωναζαν το γιατρο μου'' γενναμε..''!!!!Τι να σας πω θυμαμαι δυο μαιες να μου πιεζουν με τους αγκωνες τους την κοιλια μου,το γυναικολογο μου να μου δινει οδηγιες και εγω να σπρωχνω με ολη μου τη δυναμη..σε καποια φαση μετα απο αμετρητα σπρωξηματα που ειχα κανει μου λενε ''ελα στεφανιτσα μου κανε λιγο κουραγιο ακομα'' και η απαντηση μου ηταν ''καλε μην ανησυχειται εγω αντεχω ακομα''πραγματικα αντεχα τα παντα εκεινη την ωρα και συνεχισα να σπρωχνω με περισσοτερη δυναμη!!!10 και 48 ακουσα το κλαμμα του μωρου μου και μου ειπε ο γιατρος κοιτα εναν αγοραρο που εκανες..!!τοτε δεν κρατηθηκα και εκλαψα πολυ με αυτο το θαυμα που κρατουσα στην αγκαλια μου..!!οι επομενες δυο μερες στο ιασω περασαν πολυ ομορφα δεν ηθελα να αποχωριζομαι τους αντρες μου..!!δεν με ενοχλουσαν καθολου τα ραμματα..το μονο που με προβληματιζε ειναι οτι ειχα βγαλει αιμοροιδες και δεν μπορουσα να κατσω για 1 μηνα αλλα κ αυτο δεν με ενοιαζε !!!τιποτα πιο σημαντικο απο το ανθρωπακι μου που δημιουργησα εγω και ο αντρας μου...!!!τον κοιταω και παιρνω δυναμη για να συνεχιζω με τους ατελειωτους θηλασμους και τα αμετρητα ξενυχτια..!!πλεον φτανουμε τους 5 μηνες και ειναι ζωηρουλικο αγαπησιαρικο και το πιο χαμογελαστο μωρακι...ευχαριστω τον θεο που μου χαρισε ενα υγειεστατο αγορακι!!!Σας ευχαριστω πολυ κ σας που μου δωσατε την ευκαιρια να μοιραστω μαζι σας μανουλες την απιστευτη εμπειρια μου..!!!να χαιρεστε τα παιδακια σας!!!

 

Αχ βρε γλυκιά μου, με συγκίνησες τόσο πολύ!!! Κάπως έτσι ήταν και η δική μου εμπειρία πριν 10 μήνες! Ακόμα και οι αιμορροϊδες που ανέφερες κι εμένα με ταλαιπώρησαν καιρό. Τώρα όμως βλέπω την κουκλάρα μου που περπατάει και είναι μια τρέλα και νιώθω απεριόριστη ευτυχία κια ολοκλήρωση! Δεν πίστευα ποτέ ότι μπορώ να νιώσω τόσο έντονη αγάπη!

Με πήραν τα ζουμιά με την ιστορία σου... Να τους χαίρεσαι τους άντρες της ζωής σου και είστε πάντα ευτυχισμένοι και αγαπημένοι!!!

[Stefani_26]

Αχ βρε γλυκιά μου, με συγκίνησες τόσο πολύ!!! Κάπως έτσι ήταν και η δική μου εμπειρία πριν 10 μήνες! Ακόμα και οι αιμορροϊδες που ανέφερες κι εμένα με ταλαιπώρησαν καιρό. Τώρα όμως βλέπω την κουκλάρα μου που περπατάει και είναι μια τρέλα και νιώθω απεριόριστη ευτυχία κια ολοκλήρωση! Δεν πίστευα ποτέ ότι μπορώ να νιώσω τόσο έντονη αγάπη!

Με πήραν τα ζουμιά με την ιστορία σου... Να τους χαίρεσαι τους άντρες της ζωής σου και είστε πάντα ευτυχισμένοι και αγαπημένοι!!!

 

Χαιρομαι που κ συ ειχεσ τοσο ομορφη εμπειρια να θυμασαι μακαρι ολεσ οι μανουλεσ να γεννησουν τοσο ομορφα οπωσ εμεισ και να μην υποφερουν πολυ!!!Σε ευχαριστω και εσυ να χερεσαι την νεραιδα σου και τον άντρα σου!!!πάνω απο ολα υγεία αγάπη και ενωμένη οικογένεια!!!!φιλακια..!!

[Mommy K]

Γεία σας!! Είμαι νέα στο forum και αποφάσισα να μοιραστώ και εγώ την ιστορία μου μαζί σας!!

Οι 39 εβδομάδες κύλισαν με πολύ άγχος και αγωνία και πολλούς εμετούς μέχρι και την ημέρα που γέννησα. Στον 5 μήνα άλλαξα και τον γυναικολόγο μου για προσωπικούς λόγους και έτσι ήμουν σε αναζήτηση ιατρού ( είχα 2ον να με παρακολουθεί, απλά δεν ήθελα να με ξεγεννήσει) και κλινικής. Τελικά αποφάσισα να πάω στο δημόσιο νοσοκομείο καθώς σε ιδιωτική κλινική οτι και να συμβεί στο νοσοκομείο θα με πάνε σκέφτηκα. Και αυτη ήταν η πιο σωστή απόφαση που έχω πάρει έως τώρα. Καθώς ο γιατρός που επέλεξα ήταν άνθρωπος. Τα νερα μου έσπασαν στις 7 το πρωί , ενημέρωσα το γιατρό και πήγα κατευθείαν στο νοσοκομείο. Οι πολύ έντονοι πόνοι ξεκίνησαν στις 4 , διαστολή δεν είχα και περιμέναμε...( φυσιολογικός τοκετός χωρις επισκ) Απο τις 5 δεν άντεχα και ξαπλωμένη στην αίθουσα οδυνών μέσα στον πόνο μου, άκουγα τους άλλους γιατρούς να λένε " Καλά ακόμη? Τόσες ώρες έχει!! Κάνε τπτ!!" Ο γιατρός μου όμως έλεγε " Ολα μια χαρά θα πάνε .... Άλλωστε εγω εδώ είμαι μόνο για αυτήν" Στις 8 πλέον παρακαλούσα να μην μου βάζει χέρι για να δει την διαστολή καθώς ούτε αυτό άντεχα και αυτος μου έλεγε " είναι κρίμα έχουμε φτάσει ως εδώ , κανε λίγη υπομονή" και με κρατούσαν 4 άτομα και εγώ να προσπαθώ να παίρνω ανάσες και να σπρώχνω ! Ταινία με εξορκισμό θύμιζε το σκηνικό! Και εκεί που έλεγα οτι χάνω τον κόσμο και δεν θα τελειώσει ποτέ αυτή η δοκιμασία με έβαλαν στη καρέκλα και σπρώξε σπρώξε βγήκε το τιγράκι μου! Έκλαιγα από την χαρά μου! Και τότε ήταν που μου είπαν οτι το παιδί μου 2.890 κιλά δεν έβγαινε ο καημένος , οτι ήμουν πολύ στενή , οτι είχε λάθος θέση, οτι είχε τυλιχτεί με τον ομφάλιο λώρο... Αλλά μέχρι τότε δεν μου είπαν τπτ, δεν με άγχωσαν ούτε λεπτό , ο γιατρός μου ακόμη και σήμερα λέει πόσο κυρία ήμουν στο τοκετό μου! ( Ακόμη απορώ με την ηχομόνωση του χώρου!) Χαίρομαι για την επιλογή μου , γιατί δεν πιστέυω οτι άλλος γιατρός θα περίμενε 14 ώρες και θα προσπαθούσε να μην κάνει καισαρική αφού δεν είχαμε πεί για χρήματα ( του έδωσα μετά ένα ποσό για να τον ευχαριστήσω)! Και περνούσε κάθε μέρα απο το δωματιό μας στο οποίο ήμασταν μόνοι μας! Αυτή είναι η ιστορία της γέννησης του μπουρμπουλήθρα μου! Καλό κουράγιο σε όσες κοπέλες διαβάζουν τις ιστορίες μας για να προετοιμαστούν!

[lenasv]

ειχα μια ηρεμη εγκυμοσυνη.ουτε εμετους ουτε φαρμακα περα απο σιδηρο κ ασβεστιο.τιποτα.δεκα μερες ομως πριν μπω στο μηνα μου με επιασε εναε δυνατος πονος στα ισχια.αρχισα να ποναω στα ποδια κ να μην μπορω να περπατησω.στ ιασω πηγα με πατεριτσες.πληρης ακινησια.μπανιο με εκανε ο αντρας μου. ο καημενουλης εκανε ολες τις δουλειες.ο γιατρος μυ ειπε οτι στις 3000 γεννες ημουν η τεταρτη φορα που συνεβαινε κατι τετοιο....οταν εφτασε η πιθανη ημερομηνια γεννας πηγα να με δει.μου ειπε οτι ειχα ηδη διαστολη κ ο τραχηλος μου ηταν πολυ μαλακος.μπηκα με προκληση την ιδια μερα γιατι δεν αντεχα αλλο την αναμονη κ με τους πονους που ειχα.στις 8 το πρωι μου εβαλαν τον ορο.αρχισαν σιγα σιγα οι πονοι.κατα τις δεκα δεν μπορουσα να περιμενω αλλο κ ζητησα επισκληρειδιο.αμεσως ηρεμησα.ενοιωθα μονο αυο το μπουκωμα που σημαινει οτι ηταν πολυ κοντα η στιγμη.αρχισα να σπρωχνω με εντολη του γιατρου.σκεφτοουν οτι σε λιγο θα κρατουσα στα χερια την μπεμπουλα μου κ βιαζομουν να τελειωσουμε.ο γιατρος μου ειπε οτι ημουν ετοιμη κ ηθελε λιγα ακομα σπρωξιματα.δυστυχως ειχε αρχισει να περναει η δραση της ενεσης κ ειχα αρχισει να νοιωθω πονο.απο κουταμαρα μου δεν ειπα τιποτα κ οταν ηρθε η κρισιμη στιγμη τα ενοιωθα πλεον ολα...ηταν αξεχαστη η εμπειρια γιατι φοβομουν μην πονεσω αλλα τελικα ειχε δικιο η μαμα μου που μου ελεγε οτι καθε γυναικα ειναι φτιαγμενη για να αντεχει τον πονο της γεννας.τον αντεξα και πραγματικα δεν θα ξεχασω ποτε αυτη την εμπειρια ουτε την στιγμη που ειδα την μικρη μου και την πηρα στην αγκαλια μου.ηταν η στιγμη αυτη που μου δινει πλεον δυναμη να αντεξω τα παντα για χαρη της.ειναι η ανασα μου...η ελπιδα μου....ειναι πλεον 2 μηνων και με τα γελια της μου ομορφαινει την καθε μερα.ελπιζω να ειστε ολες τοσο τυχερες και ευλογημενες γιατι τα παιδια οσο κλισε και να ακουστει ειναι οντως ευτυχια

[mariatsirou]

Τελεια εμπειρια!!!Και τις 2 φορες γεννησα φυσιολογικα!!!Αν υπηρχε περιπτωση να γεννησω με καισαρικη,θα επεφτα σε καταθλιψη!!!!!

[niki33]

Παρόλο που φοβόμουν πάρα πολύ,έκλέγα και είχα φοβερό άγχος μήπως και πονέσω. Ήταν μια όμορφη εμπειρία. με βοήθησε πάρα πολυ ο γιατρός μου ο κ.Μεταλλινός και το Iασώ ήταν άψογο!Αν μου ξανατύχει θα πάω ευχάριστα και άνετοτατα! Πάντα η 1η φορά είναι δύσκολη.

[over-poulover]

Καλησπέρα σας!

Γέννησα πριν 23 ημέρες με καισαρική.

Το ήξερα ότι πάω για καισαρική από τον Ιούλιο σχεδόν.

Ενώ το αστεράκι μου φαινόταν ότι είχε πάρει θέση, τελικά

άλλαξε θέση μέσα Ιουνίου και ερχόταν με τα πόδια.

(Ισχιακή προβολή).

 

Είχα ξεκαθαρίσει στην γιατρό μου(από τον Γενάρη)

ότι δεν θέλω σε καμία περίπτωση να με παιδέψει 5-6 ώρες

κ στο τέλος να μου πει ότι πάμε για καισαρική.Δεν ήθελα να

ταλαιπωρηθώ ούτε εγώ ούτε το μωρό μου. Αφού είδαμε λοιπόν

ότι μέχρι κ αρχές Σεπτέμβρη που μπήκα στον μήνα μου

ότι δεν αλλάζει θέση, σιγουρέψαμε πλέον με την γιατρό μου

την καισαρική. Έτσι, στις 38 εβδομάδες ακριβώς, πήγα στο Λητώ

και έφερα στον κόσμο το αστεράκι μου.

 

Η εμπειρία ήταν μαγική, μοναδική, συγκλονιστική, αξέχαστη!

(μπορώ να μιλάω για αυτό ατέλειωτες ώρες!)

Ενώ στην αρχή φοβόμουν κ είχα αγχωθεί, το προσωπικό του Λητώ

αλλά κ η γιατρός μου ήταν τόσο καλοί όλοι που με έκαναν να το

απολαύσω όσο τίποτα άλλο.Δεν κατάλαβα τπτ από την εγχείριση,

ανυπομονούσα να δω το μωρό μου κ να το πάρω αγκαλιά.

Μεγάλη ανακάλυψη η επισκλειρίδιος, δεν το συζητάω.

Η διαδικασία κράτησε 1 ώρα περίπου. Θα το ξαναέκανα με κλειστά μάτια.

Φυσικά όμως με την ίδια γιατρό (κ.Τσιαούση Ιωάννα)

και φυσικά στο Λητώ.

 

 

Όσο για την διαμονή στο Λητώ,αλλά και την φροντίδα - ενδιαφέρον

δεν έχω λόγια. Όλα ήταν άψογα και εκεί.Οι μαίες ερχόντουσαν όποτε

τις χρειαζόμασταν για το κάθε τι.

Υποστήριζαν τον αποκλειστικό θηλασμό κ όποτε χρειάστηκα βοήθεια

μου την προσέφεραν απλόχερα.

Έχω να γράψω ένα κάρο πράματα αλλά για να μη βγω εκτός θέματος,

θα τα γράψω στις σωστές ενότητες!

[Mediterranee]

Φίλη γέννησε τον Αύγουστο το δεύτερο αγοράκι της φυσιολογικά μετά από καισαρική. Χρειάστηκε να το ψάξει, να αλλάξει από δημόσιο σε ιδιωτικό (βρήκε γιατρό που το κάνει σε δημόσιο μαιευτήριο και μάλιστα κάποιον που δε δέχεται φακελάκι, αλλά δεν μπορούσε να την αναλάβει γιατί φυσικά ήταν "πηγμένος" από δουλειά). Το πάλεψε,τα κατάφερε και μάλιστα "με ένα πόνο", χωρίς προβλήματα, χωρίς επιπλοκές, και είναι πανευτυχής. Κι εγώ γι' αυτήν !

[Sentir...natureza]

40+5 στις 2 το βραδυ ξεκίνησαν οι πονοι...ανα μιση ωρα, ανα τεταρτο, ανα δεκα και το πρωι 6-9 ηρεμία...Μετα τις 9 ξεκινησαν ανα 5 λεπτα και ξεκινησαμε με τον αντρα μου για το μαιευτηριο (μιας που στο νοσοκομείο λίγο δυσκολο να κανεις φυσικο τοκετο). Φτασαμε λοιπον γυρω στις 10.30, με μετραει η γιατρος μου και ειχα 5 εκατοστα (ειχα κανει ήδη 2 εκατοστα τις προηγουμενες ημερες). Μες την τρελη χαρα εγω, χαλαρη και ευδιαθετη ετρεχα πανω κατω να ετοιμασω το δωματιο, φουσκωνα την μπαλα τοκετου (η οποια τελικα δεν με βολεψε) και οταν ερχοταν συσπαση σταματουσα εκανα τις ανασες μου και συνεχιζα! Φυσικα ειχα ηδη συζητησει το πλανο τοκετου μου με την γιατρο μου και ετσι απεφυγα κλυσμα, ξυρισμα, ορους και οτι αλλο θεωρουσα περιττο.

 

Οταν αρχισαν να δυναμωνουν (να πω την αληθεια δεν ξερω τι ωρα ηταν γιατι σταματησα να κοιταω το ρολοι-δεν βοηθαει καθολου!) πηγα στην αιθουσα τοκετου και περασα ολους τους υπολοιπους πονους εκει με την γιατρο μου, τη μαια και τον αντρα μου συνεχεια διπλα μου-απιστευτη υποστηριξη.Περπατουσα συνεχως, αλλαζα στασεις και το να βγαζω ηχο με την εκπνοη μου με βοηθησε παρα πολυ.Σε καποια φαση εσπασαν και τα νερα απο μονα τους και απο ενα σημειο και μετα εμεινα στο κρεβατι σε πλαγια θεση καθως ηταν αρκετα εντονες οι συσπασεις για να ειμαι ορθια.

 

Πρεπει να ηταν 16.30 που εφτασε η στιγμη να σπρωξω. Μολις εκατσα σε βαθυ καθισμα αμεσως τον ενιωσα να κατεβαινει κι αλλο...Ετσι μετα απο μιση ωρα σε βαθυ καθισμα εκατσα στο μπουμ (αυτο δεν το γλιτωσα) και μετα απο 3 εξωθησεις γεννησα το αγορακι μου! Σε αυτες τις τελευταιες εξωθησεις εκτος απο τον αντρα μου μπηκε και η μητερα μου μεσα γιατι ηθελε πολυ να δει πως βγαινει (εκανε 2 καισαρικες οποτε μαλλον το είχε αχτι!) και μολις βγηκε το μωρο μας αφησε με τον αντρα μου να το χαρουμε...Η αισθηση οταν μου το ακουμπησαν στο στηθος ηταν εξωπραγματικη...:D:D. Μετα απο λιγο εκοψε τον λωρο ο μπαμπας, αρχισαμε να θηλαζουμε και απο τοτε δεν τον εχω αποχωριστει καθολου!

 

Ηταν η πιο όμορφη εμπειρία της ζωής μου και η καλύτερη εμπειρία τοκετού που θα μπορούσα να έχω (για τα ελληνικά δεδομένα-πόσο μάλλον για μια πόλη της επαρχίας). Ειχα τον πληρη ελεγχο των αποφασεων μου (εκτος απο την περινεοτομη-που δεν απεφυγα λογω συνδυασμου μπουμ και μεγαλου μωρου), οταν ηθελα τσιμπουσα λίγη σοκολατιτσα για ενεργεια, επινα οσο νερο ηθελα, κατεβαζα τα πατζουρια για σκοταδι.Φυσικα, το μεγαλο ευχαριστω το οφειλω στην γιατρο μου που εκανε τις επιθυμιες μου πραγματικοτητα και ευτυχως που την βρηκα (αλλαξα 3 μεχρι να καταληξω) και σεβαστηκε τις επιλογες μου...Αντε και το επομενο στο σπιτι!

 

Συμβουλες για τις μελλουσες μαμαδες:

 

-περπατημα,περπατημα,περπατημα! Καθε μερα περπατουσα 3-4 χιλιομετρα και πραγματικα πιστευω επαιξε τον ρολο του...(συν πιλατες για εκυους απ'το ιντερνετ)

-ψαξτε τον γιατρο που σας ταιριαζει και μην συμβιβαζεστε! Ειναι οι πιο σημαντικες στιγμες στη ζωη σας!

-ενημερωθειτε για αυτο που σας συμβαινει (εγκυμοσυνη) και γι'αυτα που ακολουθουν (τοκετος+θηλασμος).Η προετοιμασια ειναι το παν! Οταν γνωριζεις ο φοβος ελαχιστοποιειται...

-να ειστε σιγουρες για τον εαυτό σας και εμπιστευτειτε το σωμα σας...ξερει τι κανει!

[Mama_Anesti_]

 Πριν μείνω έγκυος φοβόμουν την γέννα. Ετρεμα στην ιδέα πως θα πονω ώρες! Οι πόνοι την πρώτη μέρα της περιόδου μου ήταν ανυπόφοροι τόσο που με καθήλωναν διπλωμένη στο κρεβάτι. Έτσι πίστευα πως οι πόνοι του τοκετού είναι αβάσταχτοι ενώ ή καισαρική είναι μία επέμβαση αλλά πιο υποφερτή από την άποψη της οδύνης.

  Όταν όμως το τεστ βγήκε θετικό έκανα στροφή 180 μοιρών. Δεν ήθελα ούτε να ακούσω για καισαρική. Ήθελα να γεννησω φυσιολογικα γιατί ένιωθα πως αυτός ήταν ο σκοπός πλέον του κορμιού μου. 

  Τελικά ή επιθυμία μου εγινε πραγματικότητα  με έναν σύντομο χρονικά τοκετό τεσσάρων ωρών και πόνους σχεδόν μηδενικούς χάρις την επισκληριδιο. 

  Όσο κι αν πονεσα πριν την αναισθησία και μετά την επήρεια της λόγο ραμμάτων δεν θα άλλαζα ποτέ την απόφαση μου. Ο φυσιολογικός τοκετός ήταν για μένα ο πιο όμορφος αποχαιρετισμος της εγκυμοσύνης, μία δυνατή εμπειρία, που το σώμα μου ήταν προσχεδιασμενο να ζήσει. 

  

 

[Josephine]

Μια συγκλονιστική εμπειρία ήταν ο τοκετός του γιου μας, που μας έδεσε και μας συγκίνησε τόσο και τους δύο που καθόμασταν αγκαλιά στο κρεβάτι του τοκετού με τον μπέμπη ανάμεσα και κλαίγαμε. Θα τη ζούσα άλλες χίλιες φορές έτσι και μακάρι κάπως έτσι να εξελιχθεί κι ο δεύτερος τοκετός μου με έναν γερό γιόκα ακόμα. 

 

Πέρασα αρκετούς πόνους μιας και έσπασαν τα νερά μου και δεν είχα καμία διαστολή ή εξάλειψη τραχήλου ακόμα, πέρασα λοιπόν 24 ώρες μέσα στο μπάνιο με καυτό νερό για να προχωρήσει ο τοκετός. Φυσικά με είχε εξετάσει ο γιατρός, τα νερά ήταν καθαρά και ο μπέμπης ήρεμος. Με εξάντλησαν αρκετά αυτές οι ώρες και δεν κοιμήθηκα από την ώρα που ξεκίνησαν οι ωδίνες αυτές. Στις 24 ώρες πόνων κάναμε εισαγωγή στο μαιευτήριο, ακόμα διαστολή 0, αλλά η εξάλειψη τραχήλου είχε γίνει πλήρης. Βάλαμε λίγη ωκυτοκίνη, οι πόνοι για την αίσθησή μου παρέμειναν ακριβώς οι ίδιοι, παρακαλούσα για επισκληρίδιο, ο γιατρός ακόμα δεν ενέδιδε. Σε 3 ώρες από την ωκυτοκίνη ο μπέμπης έχασε παλμούς γιατί ήμουν κι εγώ πολύ εξαντλημένη και ταραγμένη, οπότε ο γιατρός μού έκανε μια μικρή δόση επισκληριδίου και ηρεμήσαμε κι εγώ και ο μπέμπης. Κοιμήθηκα 3 ώρες και ξύπνησα ήρεμη και κεφάτη με διαστολή τελεία! Σε 2 εξωθήσεις βγήκε το αγοράκι μου, χωρίς κανένα ράμμα ή σκίσιμο και φυσικά χωρίς περινεοτομή. Τον βάλαμε στο στήθος αγκαλίτσα, περιμέναμε να σταματήσει ο λώρος να πάλλεται, τον έκοψε ο άντρας μου και μείναμε έτσι αγκαλιασμένοι για περίπου μισή ωρίτσα να ολοκληρωθεί ο τοκετός. Έπειτα τον πήραν για ένα 10λεπτο τσεκ απ και πάλι σ' εμένα να θηλάσει για περίπου 1-1,5 ώρα. Ε μετά δωμάτιο και κοιμηθήκαμε. Για μήνες μετά το σκεφτόμουν και συγκινούμουν, τώρα που πλησιάζει ο δεύτερος τοκετός εύχομαι να είναι όλα επίσης τόσο όμορφα και ομαλά όπως στην πρώτη γέννα. 

[balletina]

@Mama_Anesti_ βλεπω οσο πλησιαζουν τα γενεθλια των μωρων μας εχουμε τις ιδιες σκεψεις!! Εχθες ειχα βγει με τις φιλες μου και κουβεντιαζα αυτη την εμπειρια μου!!!Λεγαμε οτι περυσι τετοια μερα που γιορταζαμε παρεα τα γενεθλια μου τους ελεγα ποσο φοβαμαι τη γεννα και απο θεμα πονου κ απο θεμα αγχους.Πως θα ειναι? θα πανε ολα καλα? κλπ κλπ!! Τελικα εκει που καταληξε η κουβεντα ειναι οτι ξεκινησα απο τη πολη που μενω για το μαιευτηριο που ειναι σε αλλη πολη, με πονους ανα 5λεπτο λογω κληρονομικοτητας οξυ τοκετου, λες κ παω εκδρομη!!! Μεχρι να κανω επισκληριδιο δεν πονεσα καθολου.!!  ουτε μετα !!Ειχα τον αντρα μου κ τη γιατρο μου στις οδυνες να γελαμε κ να λεμε αστεια!!Εγιναν ολα πολυ γρηγορα!! Θυμαμαι  το αγχος μου μεχρι να ακουσω το πρωτο κλαμα του μωρου κ μετα η αγκαλια που την πηρα με διακρυα στα ματια!!!Το ευλογημενη που ενιωσα εκεινη τη στιγμη!! κ ακομα νιωθω με αυτον τον αγγελο που εχω να τριγυρναει μπουσουλωντας η προσπαθωντας να περπατησει μεσα στο σπιτι!!!

[Mama_Anesti_]

4 ώρες πρίν, Josephine είπε:

Μια συγκλονιστική εμπειρία ήταν ο τοκετός του γιου μας, που μας έδεσε και μας συγκίνησε τόσο και τους δύο που καθόμασταν αγκαλιά στο κρεβάτι του τοκετού με τον μπέμπη ανάμεσα και κλαίγαμε. Θα τη ζούσα άλλες χίλιες φορές έτσι και μακάρι κάπως έτσι να εξελιχθεί κι ο δεύτερος τοκετός μου με έναν γερό γιόκα ακόμα. 

 

Πέρασα αρκετούς πόνους μιας και έσπασαν τα νερά μου και δεν είχα καμία διαστολή ή εξάλειψη τραχήλου ακόμα, πέρασα λοιπόν 24 ώρες μέσα στο μπάνιο με καυτό νερό για να προχωρήσει ο τοκετός. Φυσικά με είχε εξετάσει ο γιατρός, τα νερά ήταν καθαρά και ο μπέμπης ήρεμος. Με εξάντλησαν αρκετά αυτές οι ώρες και δεν κοιμήθηκα από την ώρα που ξεκίνησαν οι ωδίνες αυτές. Στις 24 ώρες πόνων κάναμε εισαγωγή στο μαιευτήριο, ακόμα διαστολή 0, αλλά η εξάλειψη τραχήλου είχε γίνει πλήρης. Βάλαμε λίγη ωκυτοκίνη, οι πόνοι για την αίσθησή μου παρέμειναν ακριβώς οι ίδιοι, παρακαλούσα για επισκληρίδιο, ο γιατρός ακόμα δεν ενέδιδε. Σε 3 ώρες από την ωκυτοκίνη ο μπέμπης έχασε παλμούς γιατί ήμουν κι εγώ πολύ εξαντλημένη και ταραγμένη, οπότε ο γιατρός μού έκανε μια μικρή δόση επισκληριδίου και ηρεμήσαμε κι εγώ και ο μπέμπης. Κοιμήθηκα 3 ώρες και ξύπνησα ήρεμη και κεφάτη με διαστολή τελεία! Σε 2 εξωθήσεις βγήκε το αγοράκι μου, χωρίς κανένα ράμμα ή σκίσιμο και φυσικά χωρίς περινεοτομή. Τον βάλαμε στο στήθος αγκαλίτσα, περιμέναμε να σταματήσει ο λώρος να πάλλεται, τον έκοψε ο άντρας μου και μείναμε έτσι αγκαλιασμένοι για περίπου μισή ωρίτσα να ολοκληρωθεί ο τοκετός. Έπειτα τον πήραν για ένα 10λεπτο τσεκ απ και πάλι σ' εμένα να θηλάσει για περίπου 1-1,5 ώρα. Ε μετά δωμάτιο και κοιμηθήκαμε. Για μήνες μετά το σκεφτόμουν και συγκινούμουν, τώρα που πλησιάζει ο δεύτερος τοκετός εύχομαι να είναι όλα επίσης τόσο όμορφα και ομαλά όπως στην πρώτη γέννα. 

Ειλικρινά είναι από τις πιο συγκινητικές ιστορίες τοκετού που έχω διαβάσει. Δεν έτυχε να ακούσω ποτέ να αφήνουν το μωρό στους γονείς του πριν το τσεκ απ! Πρέπει να είχες φοβερό γιατρό και συνεργάσιμη και "φιλική" κλινική! Με το καλό να υποδεχθείς το μωρακι σου τόσο όμορφα και γλυκά όσο το πρώτο!

[Mama_Anesti_]

3 ώρες πρίν, balletina είπε:

@Mama_Anesti_ βλεπω οσο πλησιαζουν τα γενεθλια των μωρων μας εχουμε τις ιδιες σκεψεις!! Εχθες ειχα βγει με τις φιλες μου και κουβεντιαζα αυτη την εμπειρια μου!!!Λεγαμε οτι περυσι τετοια μερα που γιορταζαμε παρεα τα γενεθλια μου τους ελεγα ποσο φοβαμαι τη γεννα και απο θεμα πονου κ απο θεμα αγχους.Πως θα ειναι? θα πανε ολα καλα? κλπ κλπ!! Τελικα εκει που καταληξε η κουβεντα ειναι οτι ξεκινησα απο τη πολη που μενω για το μαιευτηριο που ειναι σε αλλη πολη, με πονους ανα 5λεπτο λογω κληρονομικοτητας οξυ τοκετου, λες κ παω εκδρομη!!! Μεχρι να κανω επισκληριδιο δεν πονεσα καθολου.!!  ουτε μετα !!Ειχα τον αντρα μου κ τη γιατρο μου στις οδυνες να γελαμε κ να λεμε αστεια!!Εγιναν ολα πολυ γρηγορα!! Θυμαμαι  το αγχος μου μεχρι να ακουσω το πρωτο κλαμα του μωρου κ μετα η αγκαλια που την πηρα με διακρυα στα ματια!!!Το ευλογημενη που ενιωσα εκεινη τη στιγμη!! κ ακομα νιωθω με αυτον τον αγγελο που εχω να τριγυρναει μπουσουλωντας η προσπαθωντας να περπατησει μεσα στο σπιτι!!!

Ναι με έχουν πιάσει τα συναισθηματικά μου και όλο για αυτό συζητώ κι εγώ! 

[Josephine]

Σ' ευχαριστώ, @Mama_Anesti_, να χαίρεσαι κι εσύ τον γιο σου, θυμάμαι κι εγώ για πόσους μήνες μετά όλο τον τοκετό μου σκεφτόμουν και με πιάναν τα κλάματα, πολύ συναισθηματική η περίοδος μετά τη γέννα με όλες τις ορμόνες! Κι εγώ όπως κι εσείς φοβόμουν τους πόνους, είχα κάνει πολλά σεμινάρια ανώδυνου και με βοήθησαν οι αναπνοές, αλλά διήρκεσαν τόσες ώρες οι πόνοι που μόνο η επισκληρίδιος με έσωσε! Κάθε τοκετός όμως διαφέρει, οπότε ποιος ξέρει αν οι επόμενοι θα είναι πιο εύκολοι; Συνήθως πιο εύκολοι είναι οι δεύτεροι. Στο Λητώ ήμουν και ο γιατρός μου όντως επειδή κάνει vbac υποστηρίζει με διάφορα μέσα τον φυσιολογικό τοκετό (σου παρέχουν μπάλες, πισίνα και ό,τι άλλο σε ανακουφίζει εκείνη την ώρα, σου επιτρέπουν να τρως, να κινείσαι, γενικώς να είσαι όσο πιο άνετα γίνεται). με βοήθησε πολύ ο χρόνος στο σπίτι μου, γιατί σε ένα μαιευτήριο δεν ξέρω κατά πόσο θα άντεχα 30 ώρες μέσα σ' ένα δωμάτιο, μάλλον όχι. Καλή ανατροφή με τον μπέμπη σου και ό,τι καλύτερο εύχομαι από δω και πέρα!

Α, ξέχασα: αν δεν έχει θέμα αναπνοής το μωράκι το αφήνουν πια επάνω στη μαμά για το πρώτο μισάωρο τουλάχιστον πριν το τσεκ απ, σε συνεννόηση με τον γιατρό πάντα

Επίσης, δεν τον κάνουν μπανάκι πια, δεν επείγει να γίνει άμεσα και μάλιστα κάνει και καλό να μείνει έτσι, απλώς τον τυλίγουν με πετσετούλα

[Mama_Anesti_]

6 ώρες πρίν, Josephine είπε:

Σ' ευχαριστώ, @Mama_Anesti_, να χαίρεσαι κι εσύ τον γιο σου, θυμάμαι κι εγώ για πόσους μήνες μετά όλο τον τοκετό μου σκεφτόμουν και με πιάναν τα κλάματα, πολύ συναισθηματική η περίοδος μετά τη γέννα με όλες τις ορμόνες! Κι εγώ όπως κι εσείς φοβόμουν τους πόνους, είχα κάνει πολλά σεμινάρια ανώδυνου και με βοήθησαν οι αναπνοές, αλλά διήρκεσαν τόσες ώρες οι πόνοι που μόνο η επισκληρίδιος με έσωσε! Κάθε τοκετός όμως διαφέρει, οπότε ποιος ξέρει αν οι επόμενοι θα είναι πιο εύκολοι; Συνήθως πιο εύκολοι είναι οι δεύτεροι. Στο Λητώ ήμουν και ο γιατρός μου όντως επειδή κάνει vbac υποστηρίζει με διάφορα μέσα τον φυσιολογικό τοκετό (σου παρέχουν μπάλες, πισίνα και ό,τι άλλο σε ανακουφίζει εκείνη την ώρα, σου επιτρέπουν να τρως, να κινείσαι, γενικώς να είσαι όσο πιο άνετα γίνεται). με βοήθησε πολύ ο χρόνος στο σπίτι μου, γιατί σε ένα μαιευτήριο δεν ξέρω κατά πόσο θα άντεχα 30 ώρες μέσα σ' ένα δωμάτιο, μάλλον όχι. Καλή ανατροφή με τον μπέμπη σου και ό,τι καλύτερο εύχομαι από δω και πέρα!

Α, ξέχασα: αν δεν έχει θέμα αναπνοής το μωράκι το αφήνουν πια επάνω στη μαμά για το πρώτο μισάωρο τουλάχιστον πριν το τσεκ απ, σε συνεννόηση με τον γιατρό πάντα

Επίσης, δεν τον κάνουν μπανάκι πια, δεν επείγει να γίνει άμεσα και μάλιστα κάνει και καλό να μείνει έτσι, απλώς τον τυλίγουν με πετσετούλα.

Εγώ γέννησα σε  επαρχία και εδώ μόνο μία κλινική υπάρχει αλλά καμιά  σχέση με αυτα που περιγραφεις. Μόνο κρύα δωμάτια με λίγες παροχές ! Και τον μικρό μου δεν τον έκαναν μπανάκι, αλλά μου τον εδωσαν όταν γέννησα για λίγα δευτερόλεπτα και μετά τον ξαναειδα ύστερα από δύο ώρες! τέλος πάντων ...

   Να είσαι γερή να χαίρεσαι τα παιδάκια σου, με το καλό!

 

[Sentir...natureza]

Mιας που τεθηκε το θεμα της εξετασης και φροντιδας του νεογεννητου θα πω κι εγω την εμπειρια μου. Πριν γεννησω ενημερωθηκα οτι θα επρεπε να επιλεξω παιδιατρο για τον τοκετο και ψαχνοντας να βρω τον καταλληλο επισκεφτηκα 2. Ο αριθμος θα ηταν μεγαλυτερος αν δεν εβρισκα τον 2ο παιδιατρο και συμβουλο θηλασμου μεσω καποιας γνωστης μου μαιας, οποτε σε αυτο σταθηκα τυχερη.

Οταν συναντησα την πρωτη παιδιατρο και συζητησαμε το πλανο τοκετου που ειχα κανει, στην πλειοψηφια δεν συμφωνουσε με οτι ειχα γραψει για την αντιμετωπιση του νεογεννητου. Πιο συγκεκριμενα στο "Να μην κοπει ο ομφαλιος λωρος μεχρι να σταματησει να παλλεται" ηταν καπως θετικη, μαλλον γιατι δεν παιρνει πανω απο δυο λεπτα. Οταν της ειπα να τοποθετηθει επανω μου μολις γεννηθει και να μεινει οσο το δυνατον περισσοτερο , να εξεταστει το μωρο μου επανω μου αναβαλλοντας τις μετρησεις βαρους/υψους κλπ για καποια ωρα ωστε να συνδεθω μαζι του, η απαντηση ηταν "Μα να μην το παρω να το εξετασω; Πρεπει να κανω αναρροφηση στη μυτη". Και ετσι φτασαμε στο "Να μην γινει αναρροφηση της μυτης και του φαρυγγα εφοσον κλαψει κανονικα" κατι στο οποιο ηταν τελειως αντιθετη. Δεν μπορουσε να δεχτει οτι δεν θα γινει αναρροφηση, αφου ειναι πραξη ρουτινας και ηδη προβληματιζοταν πως θα κουβαλησει το μηχανημα αναρροφησης κοντα μου μιας που το παιδι θα μεινει πανω μου και το καλωδιο δεν φτανει. Στην επιθυμια να μην βαλει κολλυριο στα ματια του μωρου, ηταν επισης καθετη μιας που "το παιδι μπορει να μολυνθει απο τον κολπο" λες και ειχα ερπη ή γονορροια. Το να μην κανουν μπανιο το μωρο το δεχτηκε μιας που δεν απειλουσε την υποληψη της. Το ιδιο απογευμα με πηρε τηλεφωνο και μου ειπε οτι δεν θα μπορουσε να με αναλαβει μιας που φοβοταν γιατι δεν ειχε ξανακανει κατι παρομοιο. Επισης, με προετρεψε να με αναλαβει ο αλλος παιδιατρος (της ειχα αναφερει οτι θα επισκεπτομουν και τον συγκεριμενο) γιατι ηταν πιο χαλαρος και εμπειρος με αυτες τις πρακτικες. Αυτο απο τη μια μου φανηκε πολυ ειλικρινες, αλλα απο την αλλη προβληματιστηκα για τον φοβο που υπαρχει απο τους παιδιατρους απεναντι σε πρακτικες οι οποιες προωθουνται απο τον ΠΟΥ και που τεκμηριωνονται επιστημονικα οτι ειναι οι πιο ωφελιμες. Δυστυχως πρεπει να απαιτουμε καποια πραγματα, που θα επρεπε να μην τα συζηταμε καν.

Επισκεπτοντας τον δευτερο παιδιατρο αμεσως εισεπραξα την αποδοχη και το οτι κινουμαστε στο ιδιο μηκος κυματος. Οτιδηποτε του ελεγα, μου απαντουσε οτι ειναι οι πρακτικες που ακολουθει ετσι κι αλλιως και το μονο που μου ελεγε "Αν κλαψει, ολα τα υπολοιπα ειναι αυτονοητα". Τελικα, ολα γινανε οπως τα θελαμε. Ουτε αναρροφηση, ουτε κολλυριο, ουτε αμεσο κοψιμο λωρου, ουτε μπανακι, ουτε αποτομο διαχωρισμο μητερας-βρεφους. Συμπερασματικα, υπαρχουν ανθρωποι που θα ακολουθουν αυτες τις πρακτικες απλα ειναι σαν να ψαχνεις βελονα στ'αχυρα, γι'αυτο θεωρω οτι σταθηκα τυχερη που δραστηριοποιειται στην επαρχια αυτος ο παιδιατρος (και η γυναικολογος που με ανελαβε φυσικα) και μπορεσα να πραγματοποιησω τον τοκετο οπως τον φανταζομουν. 

[Lenia16]

πρίν από 35 λεπτά , Sentir...natureza είπε:

Mιας που τεθηκε το θεμα της εξετασης και φροντιδας του νεογεννητου θα πω κι εγω την εμπειρια μου. Πριν γεννησω ενημερωθηκα οτι θα επρεπε να επιλεξω παιδιατρο για τον τοκετο και ψαχνοντας να βρω τον καταλληλο επισκεφτηκα 2. Ο αριθμος θα ηταν μεγαλυτερος αν δεν εβρισκα τον 2ο παιδιατρο και συμβουλο θηλασμου μεσω καποιας γνωστης μου μαιας, οποτε σε αυτο σταθηκα τυχερη.

Οταν συναντησα την πρωτη παιδιατρο και συζητησαμε το πλανο τοκετου που ειχα κανει, στην πλειοψηφια δεν συμφωνουσε με οτι ειχα γραψει για την αντιμετωπιση του νεογεννητου. Πιο συγκεκριμενα στο "Να μην κοπει ο ομφαλιος λωρος μεχρι να σταματησει να παλλεται" ηταν καπως θετικη, μαλλον γιατι δεν παιρνει πανω απο δυο λεπτα. Οταν της ειπα να τοποθετηθει επανω μου μολις γεννηθει και να μεινει οσο το δυνατον περισσοτερο , να εξεταστει το μωρο μου επανω μου αναβαλλοντας τις μετρησεις βαρους/υψους κλπ για καποια ωρα ωστε να συνδεθω μαζι του, η απαντηση ηταν "Μα να μην το παρω να το εξετασω; Πρεπει να κανω αναρροφηση στη μυτη". Και ετσι φτασαμε στο "Να μην γινει αναρροφηση της μυτης και του φαρυγγα εφοσον κλαψει κανονικα" κατι στο οποιο ηταν τελειως αντιθετη. Δεν μπορουσε να δεχτει οτι δεν θα γινει αναρροφηση, αφου ειναι πραξη ρουτινας και ηδη προβληματιζοταν πως θα κουβαλησει το μηχανημα αναρροφησης κοντα μου μιας που το παιδι θα μεινει πανω μου και το καλωδιο δεν φτανει. Στην επιθυμια να μην βαλει κολλυριο στα ματια του μωρου, ηταν επισης καθετη μιας που "το παιδι μπορει να μολυνθει απο τον κολπο" λες και ειχα ερπη ή γονορροια. Το να μην κανουν μπανιο το μωρο το δεχτηκε μιας που δεν απειλουσε την υποληψη της. Το ιδιο απογευμα με πηρε τηλεφωνο και μου ειπε οτι δεν θα μπορουσε να με αναλαβει μιας που φοβοταν γιατι δεν ειχε ξανακανει κατι παρομοιο. Επισης, με προετρεψε να με αναλαβει ο αλλος παιδιατρος (της ειχα αναφερει οτι θα επισκεπτομουν και τον συγκεριμενο) γιατι ηταν πιο χαλαρος και εμπειρος με αυτες τις πρακτικες. Αυτο απο τη μια μου φανηκε πολυ ειλικρινες, αλλα απο την αλλη προβληματιστηκα για τον φοβο που υπαρχει απο τους παιδιατρους απεναντι σε πρακτικες οι οποιες προωθουνται απο τον ΠΟΥ και που τεκμηριωνονται επιστημονικα οτι ειναι οι πιο ωφελιμες. Δυστυχως πρεπει να απαιτουμε καποια πραγματα, που θα επρεπε να μην τα συζηταμε καν.

Επισκεπτοντας τον δευτερο παιδιατρο αμεσως εισεπραξα την αποδοχη και το οτι κινουμαστε στο ιδιο μηκος κυματος. Οτιδηποτε του ελεγα, μου απαντουσε οτι ειναι οι πρακτικες που ακολουθει ετσι κι αλλιως και το μονο που μου ελεγε "Αν κλαψει, ολα τα υπολοιπα ειναι αυτονοητα". Τελικα, ολα γινανε οπως τα θελαμε. Ουτε αναρροφηση, ουτε κολλυριο, ουτε αμεσο κοψιμο λωρου, ουτε μπανακι, ουτε αποτομο διαχωρισμο μητερας-βρεφους. Συμπερασματικα, υπαρχουν ανθρωποι που θα ακολουθουν αυτες τις πρακτικες απλα ειναι σαν να ψαχνεις βελονα στ'αχυρα, γι'αυτο θεωρω οτι σταθηκα τυχερη που δραστηριοποιειται στην επαρχια αυτος ο παιδιατρος (και η γυναικολογος που με ανελαβε φυσικα) και μπορεσα να πραγματοποιησω τον τοκετο οπως τον φανταζομουν. 

Μου κάνει εντύπωση που αναφέρουν πολλές κοπέλες ότι δε συνέβησαν στον τοκετό τους αυτά που είχες ως πλάνο. Νόμιζα ότι πλέον αυτη είναι η  συνήθης αντιμετώπιση κατά τον φ.τ. Στην περίπτωση μου πάντως έγιναν ακριβώς έτσι τα πράγματα χωρίς να έχω συνάψει κάποιου είδους συμφωνία με το γιατρό. Το νεογέννητο δεν το αποχωρίστηκα καθ' όλη τη διάρκεια της παραμονής μου στο νοσοκομείο πάρα 1 ωρα, 2 ώρες μετά τη γέννα, για να το εξετάσει ο  παιδίατρος.

[CMES]

Καλησπέρα κι από εμένα! Ήθελα να μοιραστώ κι εγώ την εμπειρία μου από τον τοκετό, η οποία ήταν απρόσμενα καλή! Όταν ήμουν έγκυος στην κόρη μου είχα ΠΗΤ 27/5. Στις 18/5 στο τακτικό ραντεβού που έκανα με το γιατρό μου μου είπε πως το παιδί είναι αρκετά μεγάλο (καθόλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ήταν μεγάλο, απλά το παρακολουθούσαμε). Επίσης μου είπε πως δεν έχει κατέβει καθόλου και ο τράχηλος είναι εντελώς κλειστός. Επίσης μου είπε πως λόγω μεγέθους δεν θέλει να το αφήσει όσο πάει γιατί υπάρχει πιθανότητα να στρεσαριστεί αρκετά μέσα στην μήτρα, οπότε προτιμάει να μπούμε με ραντεβού. Με ρώτησε αν προτιμάω να μπω για τεχνητές ωδίνες ή καισαρική, επισημαίνοντας πως οι τεχνητές ωδίνες είναι ιδιαίτερα στρεσογόνες για ένα τόσο μεγάλο μωρό. Επειδή δεν είχα κάποιο θέμα αν θα κάνω φυσιολογικό ή όχι, κλείσαμε ραντεβού 25/5 για καισαρική. Στις 21/5 όμως άρχισα να έχω κάτι περίεργα υγρά διαφανή. Μία αίσθηση όπως την πρώτη ημέρα περιόδου, που νιώθεις ότι κάτι τρέχει αλλά δεν ήμουν σίγουρη, νόμιζα ότι ήταν ούρα.Δεν είπα τίποτα σε κανέναν! Μεγάλο λάθος που θα μπορούσε να αποβεί επικίνδυνο για το μωρό αλλά και για μένα!! Την επόμενη ημέρα (ναι άφησα να περάσουν 24 ώρες!!!) πήρα τηλέφωνο το γιατρό μου γιατί σηκώθηκα από το κρεβάτι και είχα πάλι υγρό, όπως σηκώνεσαι από τον ύπνο την πρώτη ημέρα περιόδου και έχεις μία ροή. Μου είπε πως φυσικά είχαν σπάσει τα νερά, είχα όμως "υψηλή ρήξη" γιαυτό δεν έφευγαν όλα. Αυτό ήταν πολύ επικίνδυνο είτε για μόλυνση, είτε γιατί μπορεί να "στεγνώσει" το μωρό. Ήταν 10 το πρωί, μου είπε να πάρω εφάπαξ ένα χάπι αντιβίωσης, να περπατήσω όσο περισσότερο μπορώ και στις 4 το απόγευμα να πάω στο μαιευτήριο. Να σημειώσω ότι ήταν Κυριακή!! Πήγα λοιπόν μία μεγάλη βόλτα, γύρισα σπίτι, έκανα τα μπάνια μου και τις ομορφιές μου και πήγα στο Ιασώ. Δεν είχα καθόλου διαστολή και ο τράχηλος ήταν πολύ σκληρός, όμως ο γιατρός μου είπε πως αφού η φύση ξεκίνησε να κάνει τη δουλειά της από μόνη της να το αφήσουμε να εξελιχθεί σε φυσιολογικό τοκετό. Στις 4.30 μου βάλανε τον ορό με τις τεχνητές ωδίνες. Ταυτόχρονα, είχα πάρει την κουμπάρα μου που είναι αναισθησιολόγος και είχαμε από πριν συνεννοηθεί να με αναλάβει αυτή, αφού την εμπιστεύομαι. Οι πόνοι άρχισαν πολύ γρήγορα να είναι έντονοι, όμως η κουμπάρα μου είπε πως θα κάνουμε την επισκληρίδιο την κατάλληλη στιγμή γιατί αν γίνει πολύ νωρίς κόβει τον τοκετό. Στις 6 έγινε η επισκληρίδιος, και στις 8.00 είχα πλήρη διαστολή. Όλη εκείνη την ώρα καθόμουν με την κουμπάρα μου και τη μαία και μπαινόβγαινε και άντρας μου. Δεν πονούσα καθόλου, ένιωθα τις συσπάσεις σαν ένα πολύ έντονο σφίξιμο χωρίς καθόλου πόνο. Περάσαμε πολύ ωραία λέγαμε αστεία και γελούσαμε!! Στις 8.10 με στείλανε στην αίθουσα τοκετού και στις 8.50 είχα γεννήσει έναν κορίτσαρο 4 κιλά!! Με το που βγήκε ο γιατρός λέει: "στη μαμά σου τώρα" και την πετάει στην αγκαλιά μου!! Η κουμπάρα μου που ήταν δίπλα όλη την ώρα μας έβγαλε και την πρώτη μας φωτογραφία πριν ακόμα κοπεί ο λώρος!!! Μου την αφήσαν πάνω μου και μάλιστα ήρθε η μαία και την έβαλε στο στήθος. Έμεινα αρκετή ώρα εκεί γιατί λόγω του γρήγορου τοκετού και του μεγάλου μωρού έκανα ρήξη τραχήλου, οπότε ο γιατρός είχε αρκετή δουλειά, εγώ δεν κατάλαβα τίποτα όμως! Είχα την μπεμπούλα μου αγκαλιά και παίζαμε!! Μετά την πήραν να την ζυγίσουν, να την καθαρίσουν και λοιπά και στη συνέχεια γύρισα στο δωμάτιο που ήμουν αρχικά όπου μου την έφερε η μαία και την έβαλα να θηλάσει πάλι, αρκετή ώρα αυτή τη φορά. Μετά την πήραν να τη δει ο παιδίατρος, Εμένα με πήραν να με σουλουπώσουν, με ανέβασαν στο δωμάτιο (κατά τις 12 το βράδυ) και μετά μου την έφεραν!!

Τώρα περιμένω να γεννήσω το δεύτερο μωράκι μου, το οποίο είναι ακόμα πιο μεγάλο από το πρώτο!! Είπαμε όμως με το γιατρό να πάμε πάλι για φυσιολογικό, απλά μου είπε να συζητήσουμε αργότερα μήπως μπω με ραντεβού λίγο νωρίτερα, να μην το αφήσουμε να περάσει τα 4,5 κιλά!!

[Mama_Anesti_]

1 hour ago, Lenia16 είπε:

Μου κάνει εντύπωση που αναφέρουν πολλές κοπέλες ότι δε συνέβησαν στον τοκετό τους αυτά που είχες ως πλάνο. Νόμιζα ότι πλέον αυτη είναι η  συνήθης αντιμετώπιση κατά τον φ.τ. Στην περίπτωση μου πάντως έγιναν ακριβώς έτσι τα πράγματα χωρίς να έχω συνάψει κάποιου είδους συμφωνία με το γιατρό. Το νεογέννητο δεν το αποχωρίστηκα καθ' όλη τη διάρκεια της παραμονής μου στο νοσοκομείο πάρα 1 ωρα, 2 ώρες μετά τη γέννα, για να το εξετάσει ο  παιδίατρος.

Εμένα πάλι μου κάνουν εντύπωση αυτά που διαβάζω πως συνέβησαν. Πολύ γλυκές εικόνες (μωρακια στην αγκαλιά της μαμάς πριν κοπεί ο λωρος) που δυστυχώς δεν είχα την τύχη να ζήσω ακόμα. Μέχρι τώρα δεν ήξερα πως όλα αυτά αποτελούν την ρουτίνα μετά τον τοκετό! Βασικά σε καμία γνωστή μου δεν έχει συμβεί.