Δίλημμα μητέρας

[ponemeni]

Καλησπέρα σας,
θα ήθελα την γνώμη σας για ένα θέμα που μου έθεσε μία φίλη ζητώντας μου την προσωπική μου άποψη. Η εν λόγω φίλη είναι μητέρα 2 αγοριών, 11 ετών και 8 αντιστοίχως. Το επόμενο Σάββατο έχει 2 υποχρεώσεις, ο μεγάλος της γιος συμμετέχει σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα στο κλείσιμο της χρονιάς και ο μικρός είναι καλεσμένος στο πάρτυ του κολλητού του φίλου. Το πρόβλημα είναι ότι η μητέρα δεν μπορεί να είναι και στις 2 εκδηλώσεις και δεν υπάρχει εναλλακτική (ο σύζυγος εργάζεται, οι γιαγιάδες είναι μεγάλης ηλικίας και δεν υπάρχει κανείς άλλος να μπορεί να πάει το ένα εκ των δύο κάπου).
Επέλεξε να πάει τον μεγάλο στον αγώνα, ο μικρός όπως καταλαβαίνεται διαμαρτύρεται και της κάνει συνεχώς παράπονα.
Με δεδομένο το γεγονός ότι έχω ένα παιδί δεν ήξερα ακριβώς τι να την συμβουλέψω, το μόνο που της είπα είναι πως αφού έχει ανακοινώσει την απόφασή της στα παιδιά, καλό θα είναι να μην την αλλάξει. Το κριτήριό της μου είπε ότι ήταν η ηλικία και το πιο ήταν το πιο σημαντικό. Εκεί βέβαια διαφώνησα γιατί κατ΄εμέ για το κάθε παιδί είναι σημαντικό αυτό που θέλει να κάνει το ίδιο.
Ήθελα την γνώμη σας στο εξής για όσες μητέρες έχουν 2 ή και περισσότερα παιδιά.
Εάν είχατε 2 δραστηριότητες / εκδηλώσεις κλπ ταυτόχρονα για τα παιδιά σας και δεν υπήρχε καμία εναλλακτική για να βολευτούν και τα 2 ποιο θα ήταν το κριτήριό σας για να κάνετε την επιλογή ποιου παιδιού την ανάγκη θα καλύψετε?
Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας!

[ninaki80]

πρίν από 7 λεπτά , ponemeni είπε:

Καλησπέρα σας,
θα ήθελα την γνώμη σας για ένα θέμα που μου έθεσε μία φίλη ζητώντας μου την προσωπική μου άποψη. Η εν λόγω φίλη είναι μητέρα 2 αγοριών, 11 ετών και 8 αντιστοίχως. Το επόμενο Σάββατο έχει 2 υποχρεώσεις, ο μεγάλος της γιος συμμετέχει σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα στο κλείσιμο της χρονιάς και ο μικρός είναι καλεσμένος στο πάρτυ του κολλητού του φίλου. Το πρόβλημα είναι ότι η μητέρα δεν μπορεί να είναι και στις 2 εκδηλώσεις και δεν υπάρχει εναλλακτική (ο σύζυγος εργάζεται, οι γιαγιάδες είναι μεγάλης ηλικίας και δεν υπάρχει κανείς άλλος να μπορεί να πάει το ένα εκ των δύο κάπου).
Επέλεξε να πάει τον μεγάλο στον αγώνα, ο μικρός όπως καταλαβαίνεται διαμαρτύρεται και της κάνει συνεχώς παράπονα.
Με δεδομένο το γεγονός ότι έχω ένα παιδί δεν ήξερα ακριβώς τι να την συμβουλέψω, το μόνο που της είπα είναι πως αφού έχει ανακοινώσει την απόφασή της στα παιδιά, καλό θα είναι να μην την αλλάξει. Το κριτήριό της μου είπε ότι ήταν η ηλικία και το πιο ήταν το πιο σημαντικό. Εκεί βέβαια διαφώνησα γιατί κατ΄εμέ για το κάθε παιδί είναι σημαντικό αυτό που θέλει να κάνει το ίδιο.
Ήθελα την γνώμη σας στο εξής για όσες μητέρες έχουν 2 ή και περισσότερα παιδιά.
Εάν είχατε 2 δραστηριότητες / εκδηλώσεις κλπ ταυτόχρονα για τα παιδιά σας και δεν υπήρχε καμία εναλλακτική για να βολευτούν και τα 2 ποιο θα ήταν το κριτήριό σας για να κάνετε την επιλογή ποιου παιδιού την ανάγκη θα καλύψετε?
Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας!

ενταξει αν δεν υπαρχει ενναλακτικη με τιποτα οπως γονεις συμμαθητων ( τα παιδια  ειναι πλεον μεγαλα για να κατσουν καποιες ωρες με καποιον φιλο γονεα μου φαινετε υπερβολικο να μην μπορει να το παει στο παρτι κ να μην το αφησει με καποιο γονεα συμμαθητη για δυο ωρες 8 χρονων παιδακι ) θα επιλεξεις οποιο ειναι πιο σημαντικο για τα δικα σου ματια τι να κανεις μια θα ειναι το ενα παιδι μια θα ειναι το αλλο! 

βασικα ετσι οπως το θετεις χωρις ενναλακτικη κατι πρεπει να επιλεξεις εξηγωντας στο αλλο παιδι γιατι ακριβως το κανεις κ υποσχομενη οτι θα ανταποδωσεις την κατανοηση του.

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 5 λεπτά , ponemeni είπε:

Καλησπέρα σας,
θα ήθελα την γνώμη σας για ένα θέμα που μου έθεσε μία φίλη ζητώντας μου την προσωπική μου άποψη. Η εν λόγω φίλη είναι μητέρα 2 αγοριών, 11 ετών και 8 αντιστοίχως. Το επόμενο Σάββατο έχει 2 υποχρεώσεις, ο μεγάλος της γιος συμμετέχει σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα στο κλείσιμο της χρονιάς και ο μικρός είναι καλεσμένος στο πάρτυ του κολλητού του φίλου. Το πρόβλημα είναι ότι η μητέρα δεν μπορεί να είναι και στις 2 εκδηλώσεις και δεν υπάρχει εναλλακτική (ο σύζυγος εργάζεται, οι γιαγιάδες είναι μεγάλης ηλικίας και δεν υπάρχει κανείς άλλος να μπορεί να πάει το ένα εκ των δύο κάπου).
Επέλεξε να πάει τον μεγάλο στον αγώνα, ο μικρός όπως καταλαβαίνεται διαμαρτύρεται και της κάνει συνεχώς παράπονα.
Με δεδομένο το γεγονός ότι έχω ένα παιδί δεν ήξερα ακριβώς τι να την συμβουλέψω, το μόνο που της είπα είναι πως αφού έχει ανακοινώσει την απόφασή της στα παιδιά, καλό θα είναι να μην την αλλάξει. Το κριτήριό της μου είπε ότι ήταν η ηλικία και το πιο ήταν το πιο σημαντικό. Εκεί βέβαια διαφώνησα γιατί κατ΄εμέ για το κάθε παιδί είναι σημαντικό αυτό που θέλει να κάνει το ίδιο.
Ήθελα την γνώμη σας στο εξής για όσες μητέρες έχουν 2 ή και περισσότερα παιδιά.
Εάν είχατε 2 δραστηριότητες / εκδηλώσεις κλπ ταυτόχρονα για τα παιδιά σας και δεν υπήρχε καμία εναλλακτική για να βολευτούν και τα 2 ποιο θα ήταν το κριτήριό σας για να κάνετε την επιλογή ποιου παιδιού την ανάγκη θα καλύψετε?
Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας!

 

Εχω παιδιά σε αυτές τις ηλικίες ακριβώς. Θα πήγαινε το ένα στον αγώνα, το άλλο στο πάρτυ, και δε θα καθόμουν σε κανένα από τα δύο αν δεν προλάβαινα. Η θα καθόμουν σε αυτό που είναι μακριά από το σπίτι και δεν αξίζει το πέρα-δώθε, και θα ανέθετα σε έναν αλλο γονιό συμμαθητή ή συναθλητή να πάει το παιδί στο πάρτυ ή το παιδί στον αγώνα. Σε αυτές τις ηλικίες, λογικά οι γονείς πια γνωρίζονται σε βαθμό που να μην είναι καθόλου περίεργο να ζητήσεις μία τέτοια χάρη.

Αν η απόσταση ήταν η ίδια και μπορούσα να κάνω η ίδια τις μετακινησεις, θα έστελνα το ένα παιδί στο πάρτυ μόνο του και θα καθόμουν στον αγώνα, μιας και είναι το τέλος της χρονιάς. Εκτός αν το πάρτυ ήταν σε πισίνα ή πάρκο κλπ όπου χρειάζεται επιτήρηση υποχρεωτικά, οπότε θα έμενα εκεί. Αν οι ώρες συνέπιπταν απόλυτα και δεν υπήρχε άλλος για να κάνει τον "ταξιτζή", θα άφηνα τον μεγάλο αρκετά νωρίτερα στο γήπεδο, αν ήταν αγώνας εντός έδρας, με ένα βιβλίο, κόμικ κλπ να μη βαριέται, εφόσον υπήρχε στοιχειώδης φύλαξη στο χώρο. Το έχω κάνει πάρα πολλές φορές, εφόσον είμαστε σε οικείο χώρο και ξέρω τη ρεσεψιονίστ ή την κοπέλα στο κυλικείο κλπ, οπότε θα έχει κάπου το παιδί να απευθυνθεί αν υπάρξει ανάγκη. Σε εκτός έδρας ή σε εντελώς αφύλαχτο χωρο, θα καθυστερούσα λίγο την εμφάνιση του μικρού στο πάρτυ αν δε γινόταν αλλιώς, καλύτερα να πάει στη μέση, παρά καθόλου.

Ειλικρινά, ούτε καν καταλαβαίνω το δίλημμα στη γενική περίπτωση. Εχω 3 παιδιά, σχεδόν ποτέ δεν παρακολουθώ προπονήσεις κλπ (μετά που πέρασαν τα 4-5 χρόνια), αγώνες μόνο όταν βγαίνει το πρόγραμμα και το μόνο που προσπαθώ να κάνω άνω κάτω το πρόγραμμα για να είμαι εκεί είναι εξετάσεις, παραστάσεις στο τέλος της χρονιάς κλπ. Σε πάρτυ ούτε οι γονείς των άλλων παιδιών κάθονται ούτε εγώ, όχι σε αυτές τις ηλικίες, εκτός αν είμαστε στενοί φίλοι του οικοδεσπότη, ή το πάρτυ είναι σε χώρο τύπου πάρκου, όπου είναι αδύνατο να μείνουν τα παιδιά μόνα. Το μέσο σπίτι έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσε να χωρέσει και 15 παιδιά και άλλους τόσους γονείς. 

Το μόνο σενάριο που θα έπρεπε να επιλέξω είναι αν π.χ. μένω Αμπελόκηπους, ο αγώνας είναι εκτός έδρας Ελευσίνα και το πάρτυ σε πάρκο στην Κηφισιά. Εκεί αν μιλάμε για κολλητό φίλο, μάλλον θα υποχρεωνόμουν στη μαμά του εορτάζοντα να προσέχει το παιδί μου στο πάρτυ, αν ήμουν οικοδέσποινα θα προτιμούσα να προσέχω τον κολλητό παρά να απογοητευτει ο γιος μου που δεν ήρθε ο φίλος στο πάρτυ. Αν για οποιοδήποτε λόγο αυτό δε γίνοταν (οπότε μάλλον δεν είναι αυτό που εγώ ονομάζω "κολλητοί") τότε όντως θα χάναμε το πάρτυ.

[ponemeni]

2 minutes ago, ninaki80 said:

ενταξει αν δεν υπαρχει ενναλακτικη με τιποτα οπως γονεις συμμαθητων ( τα παιδια  ειναι πλεον μεγαλα για να κατσουν καποιες ωρες με καποιον φιλο γονεα μου φαινετε υπερβολικο να μην μπορει να το παει στο παρτι κ να μην το αφησει με καποιο γονεα συμμαθητη για δυο ωρες 8 χρονων παιδακι ) θα επιλεξεις οποιο ειναι πιο σημαντικο για τα δικα σου ματια τι να κανεις μια θα ειναι το ενα παιδι μια θα ειναι το αλλο! 

βασικα ετσι οπως το θετεις χωρις ενναλακτικη κατι πρεπει να επιλεξεις εξηγωντας στο αλλο παιδι γιατι ακριβως το κανεις κ υποσχομενη οτι θα ανταποδωσεις την κατανοηση του.

 

Σας ευχαριστώ πολύ για την απάντηση, το ζήτημα είναι πως για τα παιδιά για το καθένα η δική του υποχρέωση είναι σημαντική. Μην έχοντας 2 παιδιά δεν μπορώ να κατανοήσω πως για τον γονέα μπορεί να γίνει αυτή η επιλογή. Πόσο δύσκολη ή εύκολη δηλαδή μπορεί να γίνει. Και πως να εξηγήσεις σε δύο παιδιά πως έγινε η μία επιλογή ως πιο σημαντική? δεν αδικείται το δεύτερο?

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 1 λεπτό , ponemeni είπε:

 

Σας ευχαριστώ πολύ για την απάντηση, το ζήτημα είναι πως για τα παιδιά για το καθένα η δική του υποχρέωση είναι σημαντική. Μην έχοντας 2 παιδιά δεν μπορώ να κατανοήσω πως για τον γονέα μπορεί να γίνει αυτή η επιλογή. Πόσο δύσκολη ή εύκολη δηλαδή μπορεί να γίνει. Και πως να εξηγήσεις σε δύο παιδιά πως έγινε η μία επιλογή ως πιο σημαντική? δεν αδικείται το δεύτερο?

 

Σε περιπτώσεις όπου τίθεται θέμα επιλογής, πιο σημαντικό είναι αυτό που έχει χαρακτήρα υποχρέωσης φαντάζομαι, όπως ένα ρεσιτάλ, παράσταση, αγώνας, έναντι αυτού που είναι μόνο διασκέδαση.

Γενικά αν μιλάμε για πάρτυ "κολλητού", όπως είπα και πιο πάνω, δεν καταλαβαίνω απόλυτα το δίλημμα, και ούτε αν μιλάγαμε για παιδί 3 χρονών δε θα το καταλάβαινα. Ποια μαμά δε θα δεχόταν "ασυνόδευτο" τον κολλητό του παιδιού της στο πάρτυ ;

[ninaki80]

πρίν από 1 λεπτό , ponemeni είπε:

 

Σας ευχαριστώ πολύ για την απάντηση, το ζήτημα είναι πως για τα παιδιά για το καθένα η δική του υποχρέωση είναι σημαντική. Μην έχοντας 2 παιδιά δεν μπορώ να κατανοήσω πως για τον γονέα μπορεί να γίνει αυτή η επιλογή. Πόσο δύσκολη ή εύκολη δηλαδή μπορεί να γίνει. Και πως να εξηγήσεις σε δύο παιδιά πως έγινε η μία επιλογή ως πιο σημαντική? δεν αδικείται το δεύτερο?

θα του εξηγησεις με παραδειγματα. μπορει να γκρινιαξει αλλα θα του πεις οτι την επομενη φορα θα ειναι αυτος ο κερδισμενος. βεβαια πριν απο αυτο θα δειξεις οτι προσπαθεις να βρεις μια λυση κ για τα δυο παιδια. γενικα παντως υπαρχουν λυσεις δεν συμβαινει τοσο συχνα. 

[Merendoula]

Πάρτυ γίνονται καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς, εκδηλώσεις για κλείσιμο χρονιάς γίνονται μόνο μια φορά το χρόνο. Οπότε θα πήγαινα το μεγάλο με αυτή την αιτιολόγηση. Επίσης μπορεί να πει στο μικρό ότι θεωρει πολυ σημαντικό να χειροκροτήσουν το μεγάλο αδερφό που θα παίζει ποδοσφαιρο εκεινη τη μερα. 

Όμως, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, 8 χρόνων είναι μια καλή ηλικία να πάει με κάποιον άλλο γονιό, εκτός αν συντρέχει σημαντικός λόγος να μην μένει μόνο το παιδι με άλλο γονιό. 

[ponemeni]

1 minute ago, Merendoula said:

Πάρτυ γίνονται καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς, εκδηλώσεις για κλείσιμο χρονιάς γίνονται μόνο μια φορά το χρόνο. Οπότε θα πήγαινα το μεγάλο με αυτή την αιτιολόγηση. Επίσης μπορεί να πει στο μικρό ότι θεωρει πολυ σημαντικό να χειροκροτήσουν το μεγάλο αδερφό που θα παίζει ποδοσφαιρο εκεινη τη μερα. 

Όμως, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, 8 χρόνων είναι μια καλή ηλικία να πάει με κάποιον άλλο γονιό, εκτός αν συντρέχει σημαντικός λόγος να μην μένει μόνο το παιδι με άλλο γονιό. 

 

O μικρός της βγάζει πολύ θυμό, νιώθει ότι αδικείται γιατί η μητέρα του "διάλεξε" να ικανοποιήσει την ανάγκη του αδερφού του και όχι την δική του. Το θέμα είναι πως για τον μικρό το πάρτυ είναι του καλύτερου φίλου του και θεωρεί αδιανόητο να μην πάει. Συν του γεγονότος ότι ειδικά φέτος είναι το δεύτερο πάρτυ που είναι προσκεκλημένος, ίσως αν επρόκειτο για κάποιο άλλο συμμαθητή να μην υπήρχε τόσο μεγάλο πρόβλημα.

Η λύση άλλου γονέα δεν είναι εφικτή, τουλάχιστον για την φίλη μου και δεν θέλει να υποχρεωθεί και δεν αισθάνεται άνετα, το παιδί μόλις τελείωσε την δευτέρα δημοτικού και εγώ θεωρώ πως είναι μικρό ακόμη.

Νομίζω πως αν εστιάσει στο χειροκρότημα του μεγάλου αδερφού θα χειροτερέψει την κατάσταση!

[Merendoula]

Χμ..μάλιστα. Στους γονείς του εορτάζοντα εφόσον είναι κολλητοί δεν μπορεί να το αφήσει λιγο; συνήθως τα παιδιά κολλητοί έχουν κ γονείς που κάνουν κάποια παρέα ή τουλάχιστον γνωρίζονται καλά και πάνε συχνά το ένα στο σπίτι του άλλου. Δε συμβαίνει αυτό;

[ponemeni]

1 minute ago, Merendoula said:

Χμ..μάλιστα. Στους γονείς του εορτάζοντα εφόσον είναι κολλητοί δεν μπορεί να το αφήσει λιγο; συνήθως τα παιδιά κολλητοί έχουν κ γονείς που κάνουν κάποια παρέα ή τουλάχιστον γνωρίζονται καλά και πάνε συχνά το ένα στο σπίτι του άλλου. Δε συμβαίνει αυτό;

 

Από όσο ξέρω δεν τον έχει αφήσει μόνο του στο σπίτι τους το συνδυάζει με επίσκεψη να παίξουν τα παιδιά και να τα πουνε και οι μητέρες. Επειδή το πάρτυ θα γίνει σε πάρκο δεν θέλει να επιφορτίσει την μητέρα του εορτάζοντα, θα έχει ένα σωρό ετοιμασίες, δεν θέλει να αναλάβει και την ευθύνη του παιδιού της.

[Sunshine8]

Ενδιαφέρον ζήτημα... Εγω εαν δεν ειχα αλλη εναλλακτική, θα ελεγα πως τώρα θα γίνει έτσι (Κάτ'εμε ηταν σωστη η αποφαση της το παιδι να μη χασει τον αγώνα και να δώσει εκει προτεραιότητα) αλλα την επόμενη φορά πυ θα βρισκόμουν σε τετοιο δίλημμα θα ικανοποιούσα την ανάγκη του αλλου παιδιού.. Ειναι αληθεια πως πολλές φορες πρέπει να επιλέξεις και δεν μπορείς να βοηθήσεις και τα 2 παιδια. Τωρα θυμήθηκα μια συνάδελφο που επειδή μπορούσε να πληρώσει μόνο ενα μεταπτυχιακό για τη μια κορη,  δεν το εκανε για καμία τελικά, γιατί πίστευε πως παντα το αλλο παιδι θα νιώθει αδικημένο.  Σε τέτοιου ειδους ζητήματα τόσο σημαντικά βρισκω σωστη κι αυτου του ειδους την αντιμετώπιση, τωρα μεταξυ αγώνα και πάρτυ, καλα εκανε και επέλεξε ενα απο τα δυο πιστευω, από το να πει "δεν παμε πουθενά '... Ετσι ειναι η ζωη,  και δεν εξαιρεί τους γονείς, υπάρχει πάντα το όριο του ανθρωπινως δυνατού... 

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 57 λεπτά , ponemeni είπε:

 

O μικρός της βγάζει πολύ θυμό, νιώθει ότι αδικείται γιατί η μητέρα του "διάλεξε" να ικανοποιήσει την ανάγκη του αδερφού του και όχι την δική του. Το θέμα είναι πως για τον μικρό το πάρτυ είναι του καλύτερου φίλου του και θεωρεί αδιανόητο να μην πάει. Συν του γεγονότος ότι ειδικά φέτος είναι το δεύτερο πάρτυ που είναι προσκεκλημένος, ίσως αν επρόκειτο για κάποιο άλλο συμμαθητή να μην υπήρχε τόσο μεγάλο πρόβλημα.

Η λύση άλλου γονέα δεν είναι εφικτή, τουλάχιστον για την φίλη μου και δεν θέλει να υποχρεωθεί και δεν αισθάνεται άνετα, το παιδί μόλις τελείωσε την δευτέρα δημοτικού και εγώ θεωρώ πως είναι μικρό ακόμη.

Νομίζω πως αν εστιάσει στο χειροκρότημα του μεγάλου αδερφού θα χειροτερέψει την κατάσταση!

 

Xμμ, αν το παιδί το έχουν καλέσει μόνο σε 2 πάρτυ όλο το χρόνο και ποτέ δεν έχει μείνει μόνο του σε φιλικό σπίτι στα 8 του, ίσως οι γονείς θα έπρεπε να επικεντρώσουν αρκετά περισσότερο την προσοχή τους σε αυτό το παιδί, και σε συνδυασμό με το θυμό που αισθάνεται, να δουν πώς μπορούν να δουλέψουν στο να λύσουν όσα πιθανά προβλήματα κοινωνικοποίησης υπάρχουν, είτε προκύπτουν από το χαρακτήρα του ίδιου του παιδιού, είτε από υπερπροστατευτικότητα των γονιών.

[ponemeni]

30 minutes ago, Sunshine8 said:

Ενδιαφέρον ζήτημα... Εγω εαν δεν ειχα αλλη εναλλακτική, θα ελεγα πως τώρα θα γίνει έτσι (Κάτ'εμε ηταν σωστη η αποφαση της το παιδι να μη χασει τον αγώνα και να δώσει εκει προτεραιότητα) αλλα την επόμενη φορά πυ θα βρισκόμουν σε τετοιο δίλημμα θα ικανοποιούσα την ανάγκη του αλλου παιδιού.. Ειναι αληθεια πως πολλές φορες πρέπει να επιλέξεις και δεν μπορείς να βοηθήσεις και τα 2 παιδια. Τωρα θυμήθηκα μια συνάδελφο που επειδή μπορούσε να πληρώσει μόνο ενα μεταπτυχιακό για τη μια κορη,  δεν το εκανε για καμία τελικά, γιατί πίστευε πως παντα το αλλο παιδι θα νιώθει αδικημένο.  Σε τέτοιου ειδους ζητήματα τόσο σημαντικά βρισκω σωστη κι αυτου του ειδους την αντιμετώπιση, τωρα μεταξυ αγώνα και πάρτυ, καλα εκανε και επέλεξε ενα απο τα δυο πιστευω, από το να πει "δεν παμε πουθενά '... Ετσι ειναι η ζωη,  και δεν εξαιρεί τους γονείς, υπάρχει πάντα το όριο του ανθρωπινως δυνατού... 

 

Πολύ δύσκολη η απόφαση της συναδέλφου σας που περιγράφετε, ειδικά όταν δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις, εν προκειμένω οικονομικές, να προσφέρεις το ίδιο και στα δύο παιδιά. Εμείς είμαστε 4 αδέρφια, πάντα θυμάμαι τον ευατό μου να φορούσα τα ρούχα που "κληρονομούσα" από τις μεγαλύτερες αδερφές μου, προφανώς για τους γονείς ήταν πιο σημαντικό και αναγκαίο, λόγω οικονομικών δυσκολιών να αγοράζουν στο πρώτο παιδί ρούχα τα οποία έπαιρναν στην συνέχεια τα αδέρφια. Και όμως στα δικά μου παιδικά μάτια ήταν σημαντικό να αγοράσουν κάτι και για μένα. Δεν ξέρω ίσως η φίλη μου να έκανε λάθος που "προτίμησε" το πρώτο παιδί

21 minutes ago, ΑΡΓΚ said:

 

Xμμ, αν το παιδί το έχουν καλέσει μόνο σε 2 πάρτυ όλο το χρόνο και ποτέ δεν έχει μείνει μόνο του σε φιλικό σπίτι στα 8 του, ίσως οι γονείς θα έπρεπε να επικεντρώσουν αρκετά περισσότερο την προσοχή τους σε αυτό το παιδί, και σε συνδυασμό με το θυμό που αισθάνεται, να δουν πώς μπορούν να δουλέψουν στο να λύσουν όσα πιθανά προβλήματα κοινωνικοποίησης υπάρχουν, είτε προκύπτουν από το χαρακτήρα του ίδιου του παιδιού, είτε από υπερπροστατευτικότητα των γονιών.

 

Είμαστε σε περιοχή που δύσκολα τα φέρνει βόλτα ο κόσμος, ίσως είναι σύνηθες για άλλες περιοχές της Αθήνας να γίνονται και εβδομαδιαίως πάρτυ, στην δική μας περιοχή ζήτημα να κάνουν 2-3 παιδάκια πάρτυ. Επιτρέψτε μου να πω ότι το να αφήσεις ένα παιδί 8 χρονών στην επίβλεψη τρίτων μπορεί να δεικνύει υπερπροστατευτικότητα ή μήπως παραμέληση?

Μπορείτε αν θέλετε να απαντήσετε και στο ερώτημα του θέματος, η επιλογή του κριτήριου από την πλευρά του γονέα!

[Dust pink]

3 ώρες πρίν, ponemeni είπε:

 

O μικρός της βγάζει πολύ θυμό, νιώθει ότι αδικείται γιατί η μητέρα του "διάλεξε" να ικανοποιήσει την ανάγκη του αδερφού του και όχι την δική του. Το θέμα είναι πως για τον μικρό το πάρτυ είναι του καλύτερου φίλου του και θεωρεί αδιανόητο να μην πάει. Συν του γεγονότος ότι ειδικά φέτος είναι το δεύτερο πάρτυ που είναι προσκεκλημένος, ίσως αν επρόκειτο για κάποιο άλλο συμμαθητή να μην υπήρχε τόσο μεγάλο πρόβλημα.

Η λύση άλλου γονέα δεν είναι εφικτή, τουλάχιστον για την φίλη μου και δεν θέλει να υποχρεωθεί και δεν αισθάνεται άνετα, το παιδί μόλις τελείωσε την δευτέρα δημοτικού και εγώ θεωρώ πως είναι μικρό ακόμη.

Νομίζω πως αν εστιάσει στο χειροκρότημα του μεγάλου αδερφού θα χειροτερέψει την κατάσταση!

Λογικό να βγάζει θυμό και απεναντι στην μαμά και στον αδερφό μιας και νιώθει ότι αδικείται και δεν υπολογίζεται όπως ο μεγάλος αδερφός. Η ανάγκη όσο ασήμαντη κι αν φαίνεται στους άλλους ,σ' αυτόν που την έχει φαντάζει σπουδαία.

Δεν είμαι αρμόδια προς απάντηση βιωματική μιας και δεν έχω δύο παιδιά αλλά ένα και μωρό.

Το ιδανικό θα ήταν να έμεναν όλοι ευχαριστημένοι και να ακολουθούσαν τις υποχρεώσεις τους.Το πάρτυ απ' όσο είδα θα γίνει σε υπαίθριο χώρο άρα η επίβλεψη κρίνεται αναγκαία  . Ο αγώνας από τη άλλη είναι και αυτός σημαντικός καθώς είναι το κλείσιμο της χρονιάς. Η φίλη σου ίσως έπρεπε να κάνει μια αναδρομή στην χρόνια για το ποιο παιδί ήταν το πιο ριγμένο και να αποφάσισει με γνώμονα αυτό. Τέλος πάντων ,η απόφαση πάρθηκε υπέρ του αγώνα οπότε το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να εξηγήσει στο δεύτερο παιδί τους λογους της απόφασης και έπειτα να κανονίσει κάτι προς αποκατάσταση του δεύτερου παιδιού και του κολλητού τού. Από την στιγμή που δεν υπάρχει κάποιος έμπιστος και διαθέσιμος ώστε να συνοδεύσει κάποιο από τα παιδιά στις ανάγκες τους η επιλογή είναι μονόδρομος.

[ΑΡΓΚ]

8 ώρες πρίν, ponemeni είπε:

 

Πολύ δύσκολη η απόφαση της συναδέλφου σας που περιγράφετε, ειδικά όταν δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις, εν προκειμένω οικονομικές, να προσφέρεις το ίδιο και στα δύο παιδιά. Εμείς είμαστε 4 αδέρφια, πάντα θυμάμαι τον ευατό μου να φορούσα τα ρούχα που "κληρονομούσα" από τις μεγαλύτερες αδερφές μου, προφανώς για τους γονείς ήταν πιο σημαντικό και αναγκαίο, λόγω οικονομικών δυσκολιών να αγοράζουν στο πρώτο παιδί ρούχα τα οποία έπαιρναν στην συνέχεια τα αδέρφια. Και όμως στα δικά μου παιδικά μάτια ήταν σημαντικό να αγοράσουν κάτι και για μένα. Δεν ξέρω ίσως η φίλη μου να έκανε λάθος που "προτίμησε" το πρώτο παιδί

 

Είμαστε σε περιοχή που δύσκολα τα φέρνει βόλτα ο κόσμος, ίσως είναι σύνηθες για άλλες περιοχές της Αθήνας να γίνονται και εβδομαδιαίως πάρτυ, στην δική μας περιοχή ζήτημα να κάνουν 2-3 παιδάκια πάρτυ. Επιτρέψτε μου να πω ότι το να αφήσεις ένα παιδί 8 χρονών στην επίβλεψη τρίτων μπορεί να δεικνύει υπερπροστατευτικότητα ή μήπως παραμέληση?

Μπορείτε αν θέλετε να απαντήσετε και στο ερώτημα του θέματος, η επιλογή του κριτήριου από την πλευρά του γονέα!

 

Νομίζω απάντησα πολύ αναλυτικά ως προς το πώς θα το χειριζόμουν, τι άλλο να πω;

Σε μία τάξη πάντως 20-25 παιδιών, ειλικρινά πίστεψέ με, τα παιδιά δεν έχουν μαζευτεί μόνο 2 φορές το χρόνο σε σπίτι. Μπορεί να μην έγιναν πάρτυ για όλη την τάξη, αλλά ένα μάζεμα μιας μικρότερης παρέας για να παίξουν, με βάση της δυνατότητες της κάθε οικογένειας, γίνεται πολύ πιο τακτικά, για ένα σχετικά κοινωνικό παιδί αυτών των ηλικιών, όντως σε εβδομαδιαία βάση. Και αν η μαμά αποφεύγει να καλέσει φίλους του παιδιού γιατί το θέλει να γίνει "οικογενειακή" η πρόσκληση ή παντού πηγαίνει με το παιδί, μπορεί να είναι και λόγος που το παιδί δεν έχει κοινωνική ζωή - το να έρθει ένας φίλος του γιου μου να παίξουν στο δωμάτιό του, δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, δεν επηρεάζει τη ζωή της οικογένειας, και γίνεται και 2 και 3 φορές τη βδομάδα, αλλά το να έρθει μία μαμά συμμαθητή για επίσκεψη, είναι κάτι πολύ πιο δύσκολο και πολύπλοκο.

[Μαριλίνα]

Όντας μαμά δύο παιδιών, δε συμφωνώ με το κριτήριο επιλογής της ηλικίας. 

Αρχικά, αν είχα το δίλημμα αυτό, θα σκιζόμουν να προσπαθήσω να ικανοποιήσω και τα δύο: π.χ. Μπορεί ίσως ο μεγάλος να πάει με την ομάδα του στον αγώνα με τον προπονητή ή κάποιον άλλον γονιό. Μπορεί να στείλει τον μεγάλο και εν συνεχεία να πάει με τον μικρό. Μπορεί να πάει τον μεγάλο, να τον δει λίγο, να τον αφήσει και να πάει και τον μικρό στο πάρτι του πάλι για λίγο. 

Επειδή μου έχει τύχει να αφήσω τα παιδιά μου σε φίλους τους από α΄ δημοτικού δεν θα είχα πρόβλημα να το κάνω, αλλά δεν θα σχολιάσω την απόφαση της κυρίας, γιατί είναι κάτι προσωπικό και, φυσικά, ξέρει καλύτερα τα παιδιά της από οποιονδήποτε άλλον. 

Εν κατακλείδι, θα συζητούσα με τα παιδιά μου και, εάν δεν γινόταν αλλιώς, το πιο πιθανό ήταν να έβαζα κλήρο, για να μην αδικηθεί το δεύτερο παιδί. Σε κάθε περίπτωση, εάν "επέλεγα" το ένα παιδί, σίγουρα την επόμενη φορά η επιλογή θα ήταν του άλλου. 

[kotsifikos]

11 hours ago, ponemeni said:

 

O μικρός της βγάζει πολύ θυμό, νιώθει ότι αδικείται γιατί η μητέρα του "διάλεξε" να ικανοποιήσει την ανάγκη του αδερφού του και όχι την δική του. Το θέμα είναι πως για τον μικρό το πάρτυ είναι του καλύτερου φίλου του και θεωρεί αδιανόητο να μην πάει. Συν του γεγονότος ότι ειδικά φέτος είναι το δεύτερο πάρτυ που είναι προσκεκλημένος, ίσως αν επρόκειτο για κάποιο άλλο συμμαθητή να μην υπήρχε τόσο μεγάλο πρόβλημα.

Η λύση άλλου γονέα δεν είναι εφικτή, τουλάχιστον για την φίλη μου και δεν θέλει να υποχρεωθεί και δεν αισθάνεται άνετα, το παιδί μόλις τελείωσε την δευτέρα δημοτικού και εγώ θεωρώ πως είναι μικρό ακόμη.

Νομίζω πως αν εστιάσει στο χειροκρότημα του μεγάλου αδερφού θα χειροτερέψει την κατάσταση!

Mα εννοείται πως το παιδί θα βγάλει θυμό, ποιο παιδάκι στα 8 δεν θα το πείραζε κάτι τέτοιο?? εγώ συμφωνώ απόλυτα με την @ΑΡΓΚ,κυρίως όταν πρόκειται για πάρτυ κολλητού του, θα ζητούσα από την μητέρα του παιδιού που κάνει το πάρτυ να έχει λίγο τον νου της μέχρι να γυρίσω εγώ από τον αγώνα. Προσωπικά δεν θα το έβλεπα ως ''υποχρέωση'' ,  αύριο κάποια άλλη μητέρα θα μου ζητούσε αυτό για το παιδί της κια θα το έκανα με μεγάλη χαρά,  όταν έχεις παιδιά σε τέτοια ηλικία αυτό συμβαίνει συχνά.

Είτε επιλέξει το πάρτυ είτε τον αγώνα ένα απο τα δύο θα στεναχωρηθεί αφου δεν καλύπτεται η δική του ανάγκη.

[erin0000]

Δεν έχω διαβάσει τις υπόλοιπες απαντήσεις. (θα προσπαθήσω)

 

Να σου πω τι θα έκανα εγώ. Αρχικά θα έψαχνα τρόπο να ικανοποιηθούν και τα δύο παιδιά. Το "δεν υπάρχει εναλλακτική" είναι πολλές φορές η εύκολη λύση. Ο εύκολος τρόπος για να κάνουμε αυτό που θέλουμε κατά βάθος...

Αν πράγματι δεν υπήρχε εναλλακτική (πχ δεν υπήρχε κάποιος να συνοδεύσει το ένα παιδί, ή αν δεν μπορούσε να πάει πρώτα στη μία υποχρέωση και στη συνέχεια στη δεύτερη ακόμα και αν αργούσε λίγο, κτλ), θα διάλεγα με κριτήριο το τι είναι πιο σημαντικό. Αν επρόκειτο για έναν σημαντικό αγώνα που δεν μπορεί να λείψει, εκεί θα πηγαίναμε... Αν επρόκειτο για έναν αγώνα ρουτίνας που θα μπορούσε και να μην πάει, θα πηγαίναμε στο πάρτυ.

Έχει τύχει και εμείς να χάσουμε πάρτυ κολλητής, γιατί ήταν ακριβώς την ίδια ώρα με το πάρτυ ξαδέρφης. Ακόμα και το ίδιο το παιδί, αν και ένιωσε άσχημα από τη μία που ήρθαν έτσι τα πράγματα, είπε ότι η οικογένεια είναι πάνω απ΄όλα. Δεν γίνεται να μην πάει στην ξαδέρφη της.

Θα πρέπει και τα ίδια τα παιδιά να μάθουν να βάζουν προτεραιότητες. Ορισμένες φορές αναγκαζόμαστε να διαλέξουμε και εκεί τα κριτήριά μας δεν πρέπει να είναι εγωιστικά.

[vicky86]

κ γω συμφωνω απολυτα με την αργκ.η πρωτη σκεψη ειναι οτι υπερτερει ο αγωνας απο το παρτυ

καθε περιπτωση ειναι διαφορετικη,ενω γενικα 8 κ 11 χρ για τα δικα μου δεδομενα μπορουν να παρεβρεθουν μονα,εξαρταται πχ κ απο το οτι το παρτυ ειναι σε παρκο,μπορει ομως να μη χρειαζεται επιτηρηση ο μεγαλος

τα αισθηματα του μικρου ειναι απολυτα λογικα,γι αυτο κ θελει προσοχη στη διαχειριση της καταστασης

[Merendoula]

Μπορεί να ακουστω σκληρή, αλλά είναι γραπτός λόγος και δεν έχω τέτοια διάθεση, αλλά ορισμένες φορές, όταν δεν απειλείται η υγεία και η σωματική ακεραιότητα των παιδιών, γίνομαι και λίγο αδιάλλακτη και το αφήνω να φωνάζει και να θυμώνει. Το ένα μου παιδί είναι μωρό και οι ανάγκες του δεν είναι πάντα προς συζήτηση με το άλλο παιδί. Για παράδειγμα ο μεγάλος θέλει οπωσδήποτε παιδική χαρά κ ο μικρός πρέπει να θηλάσει ή να κάνει εμβόλιο, ή ο μεγάλος φωνάζει να πάμε για μπάνιο θαλασσα μεσημέρι αλλά ο μικρός απαγορεύεται να βγει στον ήλιο τέτοια ώρα, αφου το εξηγήσω με κάθε δυνατό και όμορφο τρόπο ότι τώρα η επιθυμία του δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί κ αυτός αδυνατεί να καταλάβει και θυμώνει, τον αφήνω και να θυμώσει. Αγαπάμε και λατρεύουμε τα παιδιά μας και τρέχουμε να προλάβουμε κάθε τους ανάγκη, αλλά αν δεν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου τότε πρέπει να μάθουν ότι δε μας γίνονται και όλα τα χατίρια πάντα. Κ με το θυμό δε βγαίνει κάτι. Θα θυμώσει μια δυο τρεις πέντε δέκα θα καταλάβει. Εδώ καταλαβαίνει ο δικός μου που είναι μικρός, δεν θα καταλάβει το 8χρονο;

[ponemeni]

11 hours ago, ΑΡΓΚ said:

 

Νομίζω απάντησα πολύ αναλυτικά ως προς το πώς θα το χειριζόμουν, τι άλλο να πω;

Σε μία τάξη πάντως 20-25 παιδιών, ειλικρινά πίστεψέ με, τα παιδιά δεν έχουν μαζευτεί μόνο 2 φορές το χρόνο σε σπίτι. Μπορεί να μην έγιναν πάρτυ για όλη την τάξη, αλλά ένα μάζεμα μιας μικρότερης παρέας για να παίξουν, με βάση της δυνατότητες της κάθε οικογένειας, γίνεται πολύ πιο τακτικά, για ένα σχετικά κοινωνικό παιδί αυτών των ηλικιών, όντως σε εβδομαδιαία βάση. Και αν η μαμά αποφεύγει να καλέσει φίλους του παιδιού γιατί το θέλει να γίνει "οικογενειακή" η πρόσκληση ή παντού πηγαίνει με το παιδί, μπορεί να είναι και λόγος που το παιδί δεν έχει κοινωνική ζωή - το να έρθει ένας φίλος του γιου μου να παίξουν στο δωμάτιό του, δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, δεν επηρεάζει τη ζωή της οικογένειας, και γίνεται και 2 και 3 φορές τη βδομάδα, αλλά το να έρθει μία μαμά συμμαθητή για επίσκεψη, είναι κάτι πολύ πιο δύσκολο και πολύπλοκο.

 

Με συγχωρείτε αλλά τώρα διάβασα την αρχική σας απάντηση, για κάποιο λόγο ήταν πολύ πιο πίσω από τα άλλα μηνύματα. Ίσως να μην ήμουν σαφής και δεν με καταλάβατε. Από την συγκεκριμένη τάξη του παιδιού (19 παιδιά) φέτος είναι το δεύτερο πάρτυ που γίνεται και είναι καλεσμένα πολλά παιδιά από την τάξη, και που γίνεται σε εξωτερικό χώρο. Το πρώτο πάρτυ ήταν σε παιδότοπο, ξανά έξω δηλαδή. Μην σας κάνει εντύπωση, είμαστε σε μία περιοχή που αυτό που για τους άλλους μπορεί να φαντάζει περίεργο για εμάς είναι η καθημερινότητά μας. Επιτρέψτε μου να πω ότι τα συμπεράσματά σας για την κοινωνική ζωή της οικογένειας είναι απλώς ανυπόστατα και δεν προκύπτουν από πουθενά. Εννοείται ότι η οικογένεια έχει κοινωνική ζωή και τα παιδιά, εντυπωσιάζομαι εάν λέτε ότι το να αφήσει κάποιος ένα παιδί 8 ετών μόνο του σε πάρτυ υποδηλώνει την κοινωνικότητά του ή όχι.

4 hours ago, Merendoula said:

Μπορεί να ακουστω σκληρή, αλλά είναι γραπτός λόγος και δεν έχω τέτοια διάθεση, αλλά ορισμένες φορές, όταν δεν απειλείται η υγεία και η σωματική ακεραιότητα των παιδιών, γίνομαι και λίγο αδιάλλακτη και το αφήνω να φωνάζει και να θυμώνει. Το ένα μου παιδί είναι μωρό και οι ανάγκες του δεν είναι πάντα προς συζήτηση με το άλλο παιδί. Για παράδειγμα ο μεγάλος θέλει οπωσδήποτε παιδική χαρά κ ο μικρός πρέπει να θηλάσει ή να κάνει εμβόλιο, ή ο μεγάλος φωνάζει να πάμε για μπάνιο θαλασσα μεσημέρι αλλά ο μικρός απαγορεύεται να βγει στον ήλιο τέτοια ώρα, αφου το εξηγήσω με κάθε δυνατό και όμορφο τρόπο ότι τώρα η επιθυμία του δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί κ αυτός αδυνατεί να καταλάβει και θυμώνει, τον αφήνω και να θυμώσει. Αγαπάμε και λατρεύουμε τα παιδιά μας και τρέχουμε να προλάβουμε κάθε τους ανάγκη, αλλά αν δεν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου τότε πρέπει να μάθουν ότι δε μας γίνονται και όλα τα χατίρια πάντα. Κ με το θυμό δε βγαίνει κάτι. Θα θυμώσει μια δυο τρεις πέντε δέκα θα καταλάβει. Εδώ καταλαβαίνει ο δικός μου που είναι μικρός, δεν θα καταλάβει το 8χρονο;

 

Καταρχάς σας ευχαριστώ όλες για τις απαντήσεις σας. Αυτό που βλέπω είναι πως λίγο πολύ όλοι συμφωνείτε ότι το κριτήριο επιλογής για τον γονέα είναι αυτό που ο ίδιος θεωρεί πιο σημαντικό.

Επιτρέψτε μου να πως όμως ότι αυτό έχει να κάνει με συνδυασμό πολλών πραγμάτων, κάποιος γονέας μπορεί να θεωρεί πιο σημαντικό ένα χειροκρότημα, μία συμμετοχή σε ένα θεατρικό, σε ένα αγώνα κλπ από την συμμετοχή του άλλου παιδιού σε κάτι που για το ίδιο το παιδί είναι εξίσου σημαντικό.

Διάβαζα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο, αν το βρω θα το παραθέσω, που έλεγε πως η στάση του γονιού μπορεί να πυροδοτήσει την ζήλια και τον ανταγωνισμό μεταξύ των αδερφών.

Επί του προκειμένου προσωπικά θεωρώ φυσιολογικό το μικρότερο παιδί να βγάζει θυμό προς την μητέρα του γιατί θεωρεί πως το έχει αδικήσει. Και ως παρατηρητής βλέπω πως όντως το έχει αδικήσει αφού επίλεξε να ικανοποιήσει την ανάγκη του αδερφού του και όχι την δική του.

4 hours ago, vicky86 said:

κ γω συμφωνω απολυτα με την αργκ.η πρωτη σκεψη ειναι οτι υπερτερει ο αγωνας απο το παρτυ

καθε περιπτωση ειναι διαφορετικη,ενω γενικα 8 κ 11 χρ για τα δικα μου δεδομενα μπορουν να παρεβρεθουν μονα,εξαρταται πχ κ απο το οτι το παρτυ ειναι σε παρκο,μπορει ομως να μη χρειαζεται επιτηρηση ο μεγαλος

τα αισθηματα του μικρου ειναι απολυτα λογικα,γι αυτο κ θελει προσοχη στη διαχειριση της καταστασης

 

Δεν μπορώ να προκαταβάλλω τι θα κάνω εγώ όταν το παιδί μου έρθει στην ηλικία των 11 ετών, αλλά σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα που θα παρευρεθούν τόσοι άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, δεν θα εμπιστευόμουν το παιδί μου ούτε σε άλλο γονέα ούτε σε προπονητή, δεν έχουμε ακούσει και λίγα δυστυχώς.

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας ως προς την διαχείριση της κατάστασης, δυστυχώς πολλές φορές μας μένουν κάποια πράγματα (όσο σημαντικά ή ασήμαντα φαίνονται).

 

[Dust pink]

Το δίκαιο και αυτό που θα έφερνε ισορροπία θα ήταν να ικανοποιηθούν και τα δύο παιδιά ως προς τις υποχρεώσεις τους. Από την στιγμή που η απόφαση έχεις παρθεί υπέρ του ενός παιδιού για λόγους της οικογένειας είναι λογικό να υπάρχει ένταση από το άλλο παιδί καθώς δεν θα παραβρεθεί καν στο πάρτυ (ούτε για μισή ώρα) έστω να δώσει παρουσία. Από την στιγμή που έγινε η επιλογή της ποδοσφαιρικης  εκδήλωσης ,το εύλογο ερώτημα θα ήταν πως η μητέρα θα πρέπει να χειριστεί το δεύτερο παιδί που έχασε το πάρτυ. Κριτήριο εκδηλώσεων είναι δύσκολο να υπάρχει γιατί όσο σημαντικός είναι ένας ποδοσφαιρικός αγώνας λήξης σεζόν ενός 11 χρόνου άλλο τόσο σημαντική είναι και μια πρόσκληση σε γενέθλια ενός αγαπημένου φίλου για τον 8 χρόνο. Δραστηριοτητα η μία διασκέδαση η άλλη. Οχι λόγος υγείας, όχι σημαντική προσωπική στιγμή (τελετή ορκωμοσίας, υγεια ,γάμος  κτλ)Από την στιγμή ομως που για τον χ η ψ λόγο δεν υπάρχει εναλλακτική εκ μέρους της μαμάς και έχει ανακοινωθεί η απόφαση στα παιδιά, δεν βρίσκω νόημα να αναλωθεί καποιος σε κριτήρια και δράσεις η τι θα έπρεπε να κάνει. Πήρε τις αποφάσεις της. Το θέμα είναι τι θα κάνει με το παιδί που θύμωσε και κατά πόσο τα επιχειρήματα της απέναντι στην επιλογή της θα πείσουν το παιδί έτσι ώστε να κατανοήσει την οποία σημαντικότητα του αγώνα έναντι της δικής του ανάγκης να τιμήσει με την παρουσία του το πάρτυ του κολλητού τού.

Αδέρφικη ζήλεια μπορεί να προκύψει από πολλούς και διάφορους λόγους και όχι μόνο από επιλογή εκδηλώσεων. Σε αυτό το θέμα οι γονείς είναι υπεύθυνοι  ώστε να μην αναπτυχθεί μεταξυ αδερφικου δεσμού κρατώντας ισορροπίες ανάμεσα στα παιδιά χωρις να κάνουν διακρίσεις  ,τυφλές επιλογές , παράβλεψη αμοιβαίων αναγκών και εξηγώντας τους ειλικρινώς τις επιλογές τούς.

Η φίλη σας ,καλώς ή κακώς είτε λόγο προσωπικής επιλογής είτε ανάγκης αποφάσισε μόνη της τι κατεύθυνση θα δώσει στο θέμα της,τώρα έχει να αντιμετωπίσει την αντίδραση . Αυτό νομίζω ότι είναι και το θέμα της ,που θα διαχειριστεί η ίδια με το παιδί της που το γνωρίζει καλύτερα!

[Merendoula]

3 ώρες πρίν, ponemeni είπε:

Καταρχάς σας ευχαριστώ όλες για τις απαντήσεις σας. Αυτό που βλέπω είναι πως λίγο πολύ όλοι συμφωνείτε ότι το κριτήριο επιλογής για τον γονέα είναι αυτό που ο ίδιος θεωρεί πιο σημαντικό.

Επιτρέψτε μου να πως όμως ότι αυτό έχει να κάνει με συνδυασμό πολλών πραγμάτων, κάποιος γονέας μπορεί να θεωρεί πιο σημαντικό ένα χειροκρότημα, μία συμμετοχή σε ένα θεατρικό, σε ένα αγώνα κλπ από την συμμετοχή του άλλου παιδιού σε κάτι που για το ίδιο το παιδί είναι εξίσου σημαντικό.

Διάβαζα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο, αν το βρω θα το παραθέσω, που έλεγε πως η στάση του γονιού μπορεί να πυροδοτήσει την ζήλια και τον ανταγωνισμό μεταξύ των αδερφών.

Επί του προκειμένου προσωπικά θεωρώ φυσιολογικό το μικρότερο παιδί να βγάζει θυμό προς την μητέρα του γιατί θεωρεί πως το έχει αδικήσει. Και ως παρατηρητής βλέπω πως όντως το έχει αδικήσει αφού επίλεξε να ικανοποιήσει την ανάγκη του αδερφού του και όχι την δική του.

 

 

Ναι, αλλά εδώ μιλάμε για μια εφήμερη ζήλια. Η μόνιμη κατάσταση είναι αυτή που δημιουργεί τα προβλήματα. Δηλαδη γονεις που δειχνουν καποια αδυναμια στο ενα τους παιδι κ το αλλο το εχουν φτυσμενο. Δεν γίνεται πάντα να είμαστε όλοι ικανοποιημένοι, δε γίνεται να διδάσκουμε στα παιδια μας ότι όποτε χτυπιούνται σαν τα χταπόδια θα γυρνάμε τον κόσμο ανάποδα να τα ικανοποιήσουμε. Δυστυχως στην οικογενεια πρεπει καποιος να βαζει προτεραιοτητες και ελπίζουμε να τις βάζει ο πιο λογικός ώστε να μην εχουμε τα φαινόμενα αντιζηλιας στα οποία αναφέρεσαι. Αλλά αυτά έχουν αντίκτυπο στον ψυχισμό ενός παιδιού κ 'δουλεύουν' μέσα τους χρόνια. Αλίμονο αν με ένα περιστατικό είχαμε παντοτινες έχθρες στα αδέρφια! Δε θα μιλούσε κάνεις με κανένα!

[anath]

Ας πάρω κι εγώ σαν δεδομένη την απόφαση της μητέρας. Δεν θα πω τι θα έκανα εγώ στη θέση της, αλλά θα προτείνω λύσεις αντιμετώπισης του "προβλήματος" που προέκυψε.

Ο χειρισμός του άλλου παιδιού θα πρέπει να γίνει με φροντίδα και κατανόηση. Δηλ, να μην του πει "επέλεξα να πάμε στον αγώνα γιατί ο αδερφός σου είναι μεγαλύτερος" (πολύ λάθος λόγος κατά την άποψή μου), ούτε να στηριχτεί στην λογική ότι θα ξεσπάσει και θα του περάσει (κι εγώ ίσως το κάνω σε κάποιες περιπτωσεις όπως ανέφερε η @Merendoula, αλλά όχι όταν πρόκειται για κτ τόσο σημαντικό).

Είναι 8 ετών το παιδι και μπορεί να γίνει μια συζήτηση για την απόφαση αυτή, και επίσης να του δοθεί μία υποσχεση συγκεκριμένη για το άμεσο μέλλον, όχι απλά "την επόμενη φορά θα επιλέξουμε τη δική σου δραστηριότητα", γιατί και η επόμενη φορά μπορεί να είναι εξίσου απρόβλετη και δύσκολη, αλλά πχ "την Τετάρτη θα κανονίσουμε με τον κολλητό σου να πάμε στο ίδιο μέρος να παίξετε". Μπορεί να μην είναι πάρτι, θα είναι κάτι που θα τον ευχαριστήσει όμως.

Γενικά τα παιδιά όσο "μεγάλα" και να είναι δεν νομίζω ότι καταλαβαίνουν απόλυτα τα κριτήριά μας. Επειδή έχω και μία ιδέα για αγόρια αδέρφια, αν και είναι μικρότερα τα δικά μου, ακόμα και μια "ασήμαντη" απόφαση, μπορεί το ένα παιδί να την εκλάβει ως προτίμηση στο άλλο (πχ σε ποια θέση του καναπέ θα καθίσω!) Άρα θέλει πολλή προσοχή και αιτιολόγηση πάντα.

Και καλό θα ήταν να το είχε συζητήσει και με τα δύο παιδιά πριν ανακοινώσει απλά την απόφαση. Ας είχε καταλήξει μέσα της, τουλάχιστον να τους έδινε  την ευκαιρία να εκφρασουν την άποψή τους και τα συναισθήματά τους. Πάλι θα υπήρχε αντίδραση, φυσικά, αλλά ο μικρός θα ένιωθε ότι υπολογίζουν τη γνώμη του

[Lisbet]

Θα συμφωνήσω απόλυτα με την @erin0000 και θα πω πως πάντα υπάρχουν εναλλακτικές, το θέμα είναι εμείς κατά πόσον θέλουμε να τις εφαρμόσουμε. Δεν καταλαβαίνω εν προκειμένω την αξεπέραστη δυσκολία του ζητήματος. Δεν είναι παραμέληση ανηλίκου να ζητήσεις μια φορά μια εξυπηρέτηση από γονείς συμμαθητών για το 8χρονο ή για το 11χρονο, ήμαρτον δηλαδή. Ζούμε σε δύσκολη εποχή, σε σχετικό θέμα ήμουν από τις πρώτες που το υποστήριζα, αλλά δε θα φτάσουμε να τρέμουμε και τον ίσκιο μας. Όταν έχεις περισσότερα από ένα παιδιά, οφείλεις να είσαι ευέλικτος. Κι αν είναι κάτι το τόσο αξεπέραστο, τα παιδιά, αν έχει γίνει σωστή δουλειά μαζί τους και έχουν την αίσθηση ότι οι γονείς πραγματικά προσπαθούν και δεν τους λένε όχι με την παραμικρή δυσκολία, χωρίς βέβαια να εχουν φτάσει στο άλλο άκρο, να τα έχουν κακομαθει, θα το καταλάβουν και θα είναι πιο συνεργασιμα.

Επεξεργάστηκαν 21 Ιουνίου,2018 by Lisbet