Lisbet

Ωραία, ευχαριστώ για τη διευκρίνηση! Δεν ξέρω για ποια ομάδα μιλάτε, αλλά δε νομίζω κιόλας ότι θέλω να μάθω.

Κι εγώ εκεί έχω μείνει...παρεμπιπτόντως τα δικά μου τρώνε πιο πολλά λαχανικά, νομίζω, παρά άμυλο, έτσι από μόνα τους και το είχα έννοια! Τι παιδιά είναι αυτά που προτιμάνε το σπανακόρυζο από τις τηγανητές πατάτες;;; Γενικώς από τις πατάτες δλδ. Ούτε πίτες, ούτε τσουρέκια, ούτε ρύζι με ευχαρίστηση...μακαρόνια με μέτρο. Μόνο μπουγάτσα και κέηκ ευχαρίστως.

Εγώ να ρωτήσω κάτι: θυμάστε την πυραμίδα της διατροφής, που έχουν μέσα όλα τα βιβλία; Η βάση της ήταν το άμυλο. Η τροφή που έπρεπε να καταναλώνεται περισσότερο από όλες. Γιατί τώρα τόσος καημός να καταργηθεί το άμυλο, ειδικά από τη διατροφή των μικρών παιδιών;

Καλησπέρα κι από μένα. Σόρι που μπαίνω σφήνα στη συζήτηση, δεν έχω κάτι ουσιώδες να πω για τους προβληματισμούς της θεματοθέτριας, οι οποίοι μου φαίνονται κάπως άτοποι, δεδομένης της μικρής ηλικίας του παιδιού. Ήθελα μόνο να διευκρινίσω ότι τα κατηχητικά της εποχής μας είναι πολύ-πολύ μακριά από τις οργανώσεις που είχαμε στο νου μας εμείς σαν παιδιά κι είναι λάθος να ανακυκλώνεται αυτή η ξεπερασμένη εικόνα. Το δικό μας έχει μέσα κομπιούτερ με παιχνίδια, πιγκ πογκ, ποδοσφαιράκια, πολλά επιτραπέζια και τα παιδιά κάθονται πολύ ώρα και διασκεδάζουν μετά το "μάθημα", που ακόμα και αυτό, είναι το μισό παιχνίδι. Τα μηνύματα που τους περνάνε καμια σχέση δεν έχουν με δημιουργία ενοχών και τύψεων και προσπάθεια επιβολής αναχρονιστικών συμπεριφορών τύπου να μη μιλάτε με τα κορίτσια/αγόρια κλπ. Ούτε για το θέμα των σχέσεων έχει αναφερθεί κάτι και πολύ αμφιβάλω αν θα γίνει (υπ' όψιν ότι ο μεγάλος μου είναι στη Β' γυμνασίου και πηγαίνει συνεχόμενο από τη Γ' δημοτικού). Οι δε κατηχητές είναι νέα παιδιά και μοντέρνα, φοιτητές. Ο κατηχητής του μικρού μου παίζει κανονάκι στην ορχήστρα της χορωδίας του συλλόγου μουσικής, του οποίου είμαι μέλος κι από αυτό το γεγονός παροτρύνθηκε ο μικρός μου να ξεκινήσει από φέτος να κάνει μαθήματα αυτού του μουσικού οργάνου στο σύλλογο (δεν είπε κάτι εκείνος φυσικά, το παιδί τον έβλεπε να παίζει στις παραστάσεις μας), πράγμα που μου έδωσε πολύ μεγάλη χαρά! Όσο για τις σκοτεινές πτυχές που αναφέρθηκαν, δυστυχώς υπάρχουν παντού και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό, που δε διανοούμαστε καν, στα αθλήματα που όλοι στέλνουμε τα παιδιά μας (κι εγώ μαζί) ελαφρά τη καρδία, χωρίς αυτή την επιφυλακτικότητα που έχουμε με τους θρησκευτικούς χώρους...πρέπει να έχουμε ούτως ή άλλως, θέλω να πω, τα μάτια μας δεκατέσσερα ως γονείς.

Εμάς οι χοντρές φόρμες της alouette αντιστάθηκαν σθεναρά. Έχω βρει σε κάποια μαγαζιά και σχεδόν εξίσου καλής ποιότητας φόρμες ελληνικής κατασκευής, πιο οικονομικές, απλά όχι με τόσο ωραία σχέδια. Θα συμφωνήσω ότι τα πολύ οικονομικά ρούχα ουσιαστικά δε συμφέρουν. Είναι κι όλα στραβοραμμένα, κάτι που με συγχύζει τρελά στο σίδερο. Πλέον ψωνίζω πολύ από τα outlet των e shop, έχω κουραστεί να γυρνάω στα μαγαζιά τόσα χρόνια. Σε καμία περίπτωση δεν θα έλεγα όμως στο παιδί μην παίζεις, μην τρέχεις για τα ρούχα. Γερά να είναι να τα ευχαριστιούνται!

Πώς είναι; Ξανθιά γαλανομάτα; Ο μικρός μου είναι έτσι. Οι μεγάλοι τον βλέπουν και χαζεύουν, ειδικά οι γυναίκες. Κάνει και περισσότερη εντύπωση, επειδή είναι αγόρι. Κι έχω παρατηρήσει κι εγώ ότι σε διάφορες μικροσκανταλιές ή πχ όταν ξεχνάει μια άσκηση, πάντα θα πέσει στα μαλακά λόγω εμφάνισης και γαλιφιάς. Βασικά είμαι η μόνη που δεν έχω πέσει θύμα της γοητείας του. Και θα τον μαλώσω και τιμωρία θα τον βάλω κλπ. Η μεγαλύτερη δουλειά πρέπει να γίνει με τους άλλους, αυτό μου έχει διδάξει η πείρα (ο δικός μου είναι 10 ετών). Πράγμα πολύ πολύ δύσκολο. Ακόμα και στη δασκάλα αναγκάστηκα να βάλω φρένο πέρισυ! Ευτυχώς ο ίδιος δε δίνει πολύ σημασία, ούτε μεταξύ των παιδιών γίνεται θέμα. Αν και χθες που κουρεύτηκε, του έκαναν όλοι σκηνή που χάλασε τις μπούκλες! Βασικά, είναι η στάση η δική μας που καθοδηγεί το παιδί. Αν μας το παινεύουν κι εμείς κορδονόμαστε και δίπλα του και καμαρώνουμε σαν τα γύφτικα σκεπάρνια, αυτό θα κάνει κι εκείνο. Εγώ προσπαθώ να δείχνω κάπως μπλαζέ και να αλλάζω κουβέντα, όταν μου τα λένε μπροστά του.

Μπορώ να ρωτήσω τι είναι αυτό το μη εφαρμόσιμο που προτείνει ο σύζυγος; Αν θέλεις να μας πεις. Μέτρα άλλο ένα alter ego του άντρα σου εδώ, το είπα και παραπάνω. Το να το κάνω κάποιες φορές, θα το δεχόμουν. Το να το κάνω σε όλες μου τις διακοπές, Χριστούγεννα-Πάσχα-καλοκαίρι, στο διηνεκές, να μην έχω το δικαίωμα να πάω κάπου σαν άνθρωπος μόνο με την οικογένειά μου (που είναι ο άντρας μου και το παιδί μου και όχι οι γονείς και τα αδέλφια μου, όσο κι αν τους αγαπάω), όχι. Δε νοείται να θεωρείς ότι δεν είσαι εντάξει απέναντι στους γονείς σου, επειδή έχεις προτεραιότητα τον άντρα σου. Το αντίθετο θα σήμαινε ότι ήσουν ανώριμη για γάμο και πολύ περισσότερο, για δικό σου παιδί. Αυτό δείχνει ότι υπάρχει θέμα και τα άλλα όλα είναι αποτελέσματα αυτού. Χωρίς παρεξήγηση, δε θέλω να σε στενοχωρήσω, να βοηθήσω προσπαθώ. Κάποια πράγματα που έγραψε η macgyver τα σκέφτηκα κι εγώ, ίσως όχι έτσι ακριβώς, αλλά προς αυτή τη γενικότερη κατεύθυνση, με βάση και μερικά παλιότερα ποστ σου που θυμήθηκα. Κοίταξε. Σε κανέναν σύζυγο δεν αρέσει να αισθάνεται ότι η γυναίκα του εξακολουθεί να είναι υπό την κηδεμονία των γονιών της κι ο ίδιος να αντιμετωπίζεται ενδόμυχα σαν παρείσακτος τρίτος. Να μετράει η δική του γνώμη λιγότερο μέσα στο μυαλό της γυναίκας του από τη γνώμη της μαμάς της. Που μπορεί κι η ίδια να μη συμφωνεί με τη γνώμη της μαμάς της, αλλά να μη μπορεί να το αντιληφθεί. Πίστεψέ με ότι αυτό είναι που του γεννάει την περισσότερη αντίδραση. Έχω παράδειγμα στο φιλικό μου κύκλο. Μητέρα με 2 κόρες παντρεμένες με παιδιά, η μία στην Πελοπόννησο, η άλλη στη Μακεδονία. Η της Πελοποννήσου χώρισε ήδη. Το άλλο ζευγάρι επίσης έχουν υποστεί μεγάλη φθορά. Πλέον ο σύζυγος δε βγαίνει από το δωμάτιό του ούτε για ένα τυπικό καλωσόρισμα όταν έρχεται η πεθερά. Ωραία εικόνα για τα εγγόνια, ε; Αλλά και πώς να τον κατηγορήσεις τον άνθρωπο, όταν ξέρεις ότι η άλλη τον γλωσσοτρώει; Δε λέω ότι είναι έτσι οι δικοί σου. Τον αρνητισμό όμως ο άλλος τον αισθάνεται κι είναι ό,τι πιο αποκρουστικό. Σκέψου να σε κάνανε τα πεθερικά σου να νιώθεις έτσι, επειδή ο εγγονός είναι επιφυλακτικός απέναντί τους - μια κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι μισές περίπου νύφες, μπορώ να πω. Πώς θα σου φαινόταν;

Ακριβώς αυτό εννοώ. Εμείς μέναμε στην ίδια πόλη και με τις δύο γιαγιάδες μου. Με αυτήν που έμενε από πάνω μας, δεν είχα καμία σχέση, πήγαινα μόνο όσο ήταν ανύπαντρη η θεία μου, που με αγαπούσε και ασχολιόταν πολύ μαζί μου. Όταν παντρεύτηκε κι έφυγε, οικειοθελώς δεν ξαναανέβηκα, μόνο Πρωτοχρονιά και Πάσχα να πούμε ένα ξερό και τυπικό χρόνια πολλά. Την άλλη όμως, που ζούσε μακριά μας, τη λάτρευα και με λάτρευε. Γιατί ακριβώς ασχολούνταν έμπρακτα μαζί μου, στην αυλή της μεγαλώσαμε όλα τα εγγόνια. Κι ύστερα που πήγαμε σχολείο κι είχαμε διάβασμα το απόγευμα, αν έκανε πάνω από 2 μέρες να μας δει, θα έβρισκε το χρόνο να πεταχτεί έστω μισή ώρα με μια σοκολατίτσα των 20 δραχμών στο χέρι. Να δει τα εγγόνια ερχόταν κι εμείς τρεχαμε να της δείξουμε πχ τους βαθμούς, τα καινούρια μας παπούτσια. Καθόταν στον καναπέ κι όσο έφτιαχνε η μάνα μου τον καφέ, μου έλεγε φέρε μου τη βούρτσα να σου κάνω τα μαλλιά πλεξούδα. Έτρεχα εγώ κι ας σιχαινόμουν τις πλεξούδες. Να χαϊδευτώ ήθελα. Μεγάλη υπόθεση οι γιαγιάδες! Οπότε δεν την "κατανοείς" με το μυαλό τη σχέση. Με την καρδιά την κατανοείς και με τη συνήθεια.

Τον καταλαβαίνω, μη νομίζεις. Το ίδιο αισθάνομαι κι εγώ. Απεχθάνομαι και να φιλοξενώ και να φιλοξενούμαι. Ευτυχώς όμως δεν ήταν αναγκαίο. Εδώ μιλάμε για μια αναγκαιότητα, προκειμένου να δημιουργηθεί η -ουσιαστικά ανύπαρκτη- σχέση του παιδιού με τους παππούδες. Ίσως, υπό αυτό το πρίσμα, το δεχτεί ο σύζυγος, και για τους γονείς σου και για τους δικούς του. Αν όχι, η μόνη λύση είναι, όταν πηγαίνετε στην Αθήνα, να περνάτε χρόνο όλοι μαζί με το παιδί. Πχ να το πάτε μαζί με τους παππούδες στην παιδική χαρά, σε έναν παιδότοπο, σε ένα εμπορικό κέντρο κλπ. Και μέσα στο σπίτι να κάνετε πράγματα που να συμμετέχουν κι οι παππούδες. Δύσκολο και άβολο, όμως άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Γιατί και να μεγαλώσει το παιδί και να "καθεται" μαζί τους, που σημαίνει να βλέπει πχ τηλεόραση και να μην αντιδράει στην απουσία σας, πάλι σχέση δε θα υπάρχει, σαν ξένους θα τους νιώθει. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να κατανοήσουν και οι παππούδες, γιατί συνήθως έχουν μια τάση να βλέπουν τα πράγματα μονόπλευρα. ΥΓ το να τους νοικιάσεις κάτι εκτός του σπιτιού σας, δεν έχει νόημα, το θέμα είναι να αποκτήσει εικόνες το παιδί των παιπούδων ως "μέρους" του σπιτιού του, του χώρου του, όχι σαν επισκεπτες.

Αυτό το λάθος, το να φύγουμε κρυφά, το κάναμε κι εμείς και το πληρώσαμε, όταν ο μεγάλος μας ήταν 28 μηνών. Του είχαμε πει ότι ήταν ανάγκη να λείψουμε δυο βράδια κλπ κλπ αλλά δεν τον αποχαιρετίσαμε, για να μην κρεμαστεί πάνω μας και κλαίει. Έμεινε με τους παππούδες (που μένανε από κάτω μας και τους γνώριζε πολύ καλά) και τη νταντά του και την πλήρωσε η νταντά. Από όταν επιστρέψαμε, δεν ήθελε ούτε να τη δει κι έχασε τη δουλειά της η γυναίκα, αναγκάστηκα να τον ξεκινήσω παιδικό σταθμό. Πάντα την πληρώνει ο "ξένος" και στη δική σας περίπτωση, ξένοι είναι οι παππούδες κι είναι απόλυτα φυσιολογικός ο τρόπος που αντιδράει. Δεν είναι ούτε 2 χρονών ακόμα, μιλάμε για ένα μωρό. Κι είναι πιθανό αυτή την αντίδραση με τους ξένους να συνεχίσει να την έχει για καιρό ακόμα. Για να αρχίσει να νιώθει τους παππούδες οικείους, το καλύτερο θα ήταν να έρχονται εκείνοι στο σπίτι σας. Έτσι θα νιώσει ότι είναι "του σπιτιού" και θα τους αποδέχεται σταδιακά. Κι όπως είπε μια άλλη φίλη, ξεκινάς από τα πιο απλά, να καθίσουν μαζί να παίξουν κάτι, να ζωγραφίσουν, να τραγουδήσουν, προχωράς στο να δεχτεί να τον ταϊσουν, να τον αλλάξουν (άμα φτάσεις στο μπάνιο και στο κοίμισμα είσαι all done). Δεν υπάρχει ένας καναπές, ένα ράντζο στο σαλόνι να τους στρώσεις; Ή μήπως αντιδράει ο σύζυγος στο να φιλοξενεί τα πεθερικά;

Για μένα οι ωραιότερες και βολικότερες παραλίες του Πηλίου είναι η Πλάκα, ο Άη Γιάννης και το Παπά Νερό. Είναι στη σειρά, η μία δίπλα στην άλλη, από την πλευρά του Αιγαίου. Γενικά εκείνη η πλευρά δε συγκρίνεται με του Παγασητικού, ειναι κλάσεις ανώτερη. Εκτός αν πάτε Αύγουστο, οπότε είναι ρίσκο λόγω των μελτεμιών, που σηκώνουν τεράστια κύματα. Πιο πάνω και πάνω στο δρόμο σας, χωρίς παρακάμψεις και στροφές, είναι ο Πλαταμώνας και οι Νέοι Πόροι. Με μικρά παιδιά ίσως στους Πόρους βολέψει περισσότερο, αλλά ο Πλαταμώνας έχει άλλη χάρη, ειδικά τα βράδια, πολύ ωραία βόλτα δίπλα στο κύμα. Πάντως κι αυτά είναι δίπλα, 5 λεπτά με το αμάξι.

Θα πάω, αλλά με το vichy είδα διαφορά.

Ναι. Του έπαιρνα χρόνια το Frezyderm Sensitive Kids Shampoo for Boys και μοσχοβολούσε το κεφαλάκι του. Τώρα...άστα. Παιδικά σαμπουάν για λιπαρότητα και για πιτυρίδα δεν υπάρχουν, ούτως ή άλλως. Εγώ προσπαθώ με διάφορα φαρμακευτικά για την περίπτωση και περιμένω ποιο θα μας κάτσει. Αλλιώς θα πάω σε τύπου ultrex, head and shoulders και τέτοια.

Αυτό το "ήταν σαν άλουστα" ήταν η πρώτη ένδειξη και για μας, στην ίδια περίπου ηλικία. Μετά τα 12 ξεκίνησε και μια ψιλοακμή, ελεγχόμενη όμως. Πιο πολύ πρόβλημα είναι τα μαλλιά, που αν δεν τα λούσει μέρα παρά μέρα, είναι σα να έμεινε με το λαδάκι του παπά στην κολυμπήθρα... κι άιντε να πείσεις έναν έφηβο...ευτυχώς με ακούει. Δεν την πας μια βόλτα από δερματολόγο; Να πω την αλήθεια, στα παιδιά θα προσπαθήσω να αποφύγω τα σαμπουάν του σούπερ μάρκετ. Επόμενο στη λίστα έχω το La Roche Posay Kerium Antipell Grass Gel Shampoo. @Macgyver πολύ ωραία τα Kerastase, αλλά δε νομίζω ότι κάνει το συγκεκριμένο για λιπαρή πιτυρίδα.

Στον μικρό μου, που είναι 9,5 κι έχει κανονικά μαλλιά, παίρνω ακόμα το Apivita με το χαμομήλι. Υπάρχει κι αντίστοιχο για ενήλικους, πιθανότατα εκεί θα πάμε από το γυμνάσιο και μετά. Ο μεγάλος από τα 11 εμφάνισε λιπαρότητα και πιτυρίδα κι είμαστε στο ψάξιμο...δοκίμασαμε το Frezyderm antidandruff, τσάμπα τα λεφτά,τίποτα, τώρα είμαστε στο Vichy Dercos antidandruff, κάπως καλύτερο, αλλά πάλι όχι εξαιρετικά αποτελεσματικό κι έχει μια περίεργη φαρμακευτική μυρωδιά... Πώς μου φαίνεται ότι έπρεπε να είχα ξεκινήσει με το ultrex Αν έχει και κάποια άλλη αντίστοιχο θέμα, πολύ θα εκτιμούσα την εμπειρία της. Ποιο πήρες; Σας βγήκε καλό;