Lisbet

Θα πάω, αλλά με το vichy είδα διαφορά.

Ναι. Του έπαιρνα χρόνια το Frezyderm Sensitive Kids Shampoo for Boys και μοσχοβολούσε το κεφαλάκι του. Τώρα...άστα. Παιδικά σαμπουάν για λιπαρότητα και για πιτυρίδα δεν υπάρχουν, ούτως ή άλλως. Εγώ προσπαθώ με διάφορα φαρμακευτικά για την περίπτωση και περιμένω ποιο θα μας κάτσει. Αλλιώς θα πάω σε τύπου ultrex, head and shoulders και τέτοια.

Αυτό το "ήταν σαν άλουστα" ήταν η πρώτη ένδειξη και για μας, στην ίδια περίπου ηλικία. Μετά τα 12 ξεκίνησε και μια ψιλοακμή, ελεγχόμενη όμως. Πιο πολύ πρόβλημα είναι τα μαλλιά, που αν δεν τα λούσει μέρα παρά μέρα, είναι σα να έμεινε με το λαδάκι του παπά στην κολυμπήθρα... κι άιντε να πείσεις έναν έφηβο...ευτυχώς με ακούει. Δεν την πας μια βόλτα από δερματολόγο; Να πω την αλήθεια, στα παιδιά θα προσπαθήσω να αποφύγω τα σαμπουάν του σούπερ μάρκετ. Επόμενο στη λίστα έχω το La Roche Posay Kerium Antipell Grass Gel Shampoo. @Macgyver πολύ ωραία τα Kerastase, αλλά δε νομίζω ότι κάνει το συγκεκριμένο για λιπαρή πιτυρίδα.

Στον μικρό μου, που είναι 9,5 κι έχει κανονικά μαλλιά, παίρνω ακόμα το Apivita με το χαμομήλι. Υπάρχει κι αντίστοιχο για ενήλικους, πιθανότατα εκεί θα πάμε από το γυμνάσιο και μετά. Ο μεγάλος από τα 11 εμφάνισε λιπαρότητα και πιτυρίδα κι είμαστε στο ψάξιμο...δοκίμασαμε το Frezyderm antidandruff, τσάμπα τα λεφτά,τίποτα, τώρα είμαστε στο Vichy Dercos antidandruff, κάπως καλύτερο, αλλά πάλι όχι εξαιρετικά αποτελεσματικό κι έχει μια περίεργη φαρμακευτική μυρωδιά... Πώς μου φαίνεται ότι έπρεπε να είχα ξεκινήσει με το ultrex Αν έχει και κάποια άλλη αντίστοιχο θέμα, πολύ θα εκτιμούσα την εμπειρία της. Ποιο πήρες; Σας βγήκε καλό;

@little lamb εγώ έχω πολύ διαφορετική εμπειρία ως μαθήτρια...εξ ου και οι εξαιρετικές επιδόσεις που ακολούθησαν. Γι' αυτό λέω...αν το πήρα εγώ το Cambridge με Β, στα 15 μου, εκείνα τα χρόνια, μια χαρά μπορεί να το πάρει κι ο γιος μου, τώρα που, από ό,τι ακούω, έχουν ψιλοχαλαρώσει κάπως τα πράγματα. Απλά θέλει παραπάνω προσπάθεια. Είπαμε να μην τα πιέζουμε, είμαι πολύ κατά αυτής της λογικής, αλλά να μη φτάσουμε να φοβόμαστε να ανεβάσουμε το πήχυ για το οτιδήποτε...γιατί μπορεί να μας γυρίσει μπούμπεραγκ και η πολύ χαλαρότητα, θεωρώ.

Καλημέρα κορίτσια. Πολύ έχω προβληματιστεί με όλη αυτή τη συζήτηση...ειδικά με το Proficiency Cambridge versus Michigan Εξηγώ το σκεπτικό μου: αν είναι το παιδί να κάνει μόνο μία ξένη γλώσσα, δλδ τα αγγλικά, τουλάχιστον ας πάρει την ανώτατη δυνατή πιστοποίηση, που θα το καλύπτει στα περισσότερα μελλοντικά σενάρια, τώρα που είναι σχετικά άνετο ακόμα με το διάβασμα του σχολείου. Με αυτή τη λογική είμαι κατά του να αφήνεις τα πτυχία των ξένων γλωσσών για τη Β λυκείου και μετά (για τη φίλη που ρώτησε). Σε εκείνη τη φάση το παιδί λογικά θα θέλει να αφοσιωθεί στις πανελλήνιες, οπότε, από πτυχία ξένων γλωσσών, ό,τι κάνει το πολύ πολύ μέχρι τον Ιούνιο της Α Λυκείου. Αν δεν τα καταφέρει, ας μετατεθεί η προσπάθεια για τα φοιτητικά έτη, δε χάθηκε κι ο κόσμος. Γι' αυτό λέω να το ξανασυζητήσω με την καθηγήτρια του μεγάλου, μήπως και τον στριμώξουμε λιγο παραπάνω και κάνουμε μια προσπάθεια και για το Cambridge. Ήδη του έκανα κουβέντα, μήπως δώσει και για κάποιο πτυχίο στα γερμανικά, μια που τα διδάσκεται στο σχολείο, αλλά δε θέλει...σε αυτό αποφάσισα να μην επιμείνω. Όσο για τον μικρό, που στάθηκε και η αφορμή να ανοίξω το θέμα, θα τον αφήσω κι αυτόν του χρόνου να έρθει σε μια πρώτη επαφή με τα γερμανικά στην πέμπτη δημοτικού κι από την έκτη, βλέποντας και κάνοντας. Να αναφέρω εδώ ότι ο μεγάλος κάνει ιδιαίτερα, αφού δοκιμάσαμε το φροντιστήριο και δε μας πήγε καλά και ο μικρός πάλι ιδιαίτερα, αλλά μαζί με τον κολλητό του. Είναι καθαρά θέμα πώς αποδίδει κανείς. Προσωπικά απεχθάνομαι τα ιδιαίτερα, με πιάνει αφόρητη ανία και νύστα. Θέλω λαό γύρω μου! Νομίζω πως τα μικρά γκρουπάκια των 2-3 ατόμων είναι καλή επιλογή, αρκεί να βρίσκονται τα παιδιά στο ίδιο, γενικά, επίπεδο.

Θα ξεκινήσω τον σχολιασμό ανάποδα. Για εράσμους θεωρώ πως υπάρχουν αρκετές επιλογές σε αγγλόφωνα πανεπιστήμια σε διάφορες χώρες, δεν είναι έτσι; Ο άντρας μου πχ είχε πάει με αγγλικά στο Άμστερνταμ. Το να υποστηρίξουμε σπουδές στο εξωτερικό από το πρώτο πτυχίο, δεν το σηκώνουμε οικονομικά σαν οικογένεια, οπότε δεν είναι κριτήριο επιλογής, στην προκειμένη περίπτωση. Σίγουρα καμια γνώση δεν πάει χαμένη, ίσα ίσα, πολύ περισσότερο μιας ξένης γλώσσας. Όμως οι καιροί είναι δύσκολοι...δεν υπάρχει η πολυτέλεια ούτε του επιπλέον χρόνου, ούτε του χρήματος, γι'αυτό και οι επιλογές πρέπει να είναι πιο προσεκτικές και στοχευμένες. Επίσης, το "κάψιμο" από το υπερβολικό διάβασμα πριν καν φτάσουμε στις πανελλήνιες ήταν κάτι που ένιωσε στο πετσί της η γενιά μου και το φοβάμαι πάρα πολύ για τα παιδιά μου. Θέλω να το αποφύγω, έστω και με το κόστος ενός πτυχίου λιγότερου. Βασικά αυτό που μετάνιωσα πιο πολύ, ήταν που επηρέασα τον μεγάλο να πάρει γερμανικά για 2η γλώσσα στο δημοτικό. Ίσως τα γαλλικά να του είχαν αρέσει περισσότερο και να είχε θελήσει να προχωρήσει και σε αυτά. Ήμουν επηρεασμένη από τη δική μου εμπειρία (6 χρόνια γαλλικά στο σχολείο, τα σιχαινόμουν, έμαθα μόνο τα στοιχειώδη, ενώ στα γερμανικά που έκανα ως ενήλικη πετούσα και μου άρεσαν πολύ). Τα θεωρούσα και πιο χρήσιμα τα γερμανικά, συγκριτικά. Μεγάλο, μεγάλο λάθος. Είχα τη ρομαντική σκέψη να ξεκινήσουμε μαζί με τον μεγάλο ισπανικά (ακουστικά τη θεωρώ την ομορφότερη γλώσσα), αλλά πάλι σκοντάφτω στη σκέψη ότι είναι πολυτέλεια να τρώμε χρόνο και χρήμα για κάτι που δε θα του χρειαστεί. Κακά τα ψέματα, για να προοδεύεις σε μια γλώσσα, θέλεις τουλάχιστον ένα δίωρο τη βδομάδα, βάλε τα πήγαινε-έλα (η μόνη αξιόπιστη δασκάλα ισπανικών στην πόλη έχει διδασκαλείο, δεν κάνει ιδιαίτερα), βάλε τα βιβλία...και δεν ξέρω, να πω τη μαύρη αλήθεια, κατά πόσον θα με τραβήξει πια να ασχοληθώ με ένα χόμπι που θέλει συστηματικό διάβασμα. Κοίταξε, επειδή εγώ πήρα και τα 2 Proficiency στην Α Λυκείου ταυτόχρονα, θυμάμαι πολύ καλά ότι το Cambridge από άποψη έκθεσης και επίπεδο λεξιλογίου ήταν πολύ απαιτητικότερο από το Michigan. Παρόλα αυτά, πήρα το πρώτο με B και το δεύτερο με τον ανώτατο βαθμό. Αυτό που με είχε δυσκολέψει στο Michigan ήταν ο χρόνος. Τον μεγάλο δε θα τον βάλω καν να δώσει Cambridge για Proficiency, το έχω συζητήσει με την καθηγήτριά του, το βλέπω ότι δεν είναι της εμβάθυνσης. Έχω όμως την αίσθηση ότι το συνολικό επίπεδο που απαιτείται δεν είναι πλέον αυτό που ήταν στα χρόνια μας, οπότε το Michigan στο τελος του γυμνασίου ή στην Α λυκείου θέλω να πιστεύω ότι δε θα τον δυσκολέψει τόσο πολύ.

Αυτό είναι γενικά το πλάνο κι αυτό έχω εφαρμόσει μέχρι στιγμής στον μεγάλο, που πηγαίνει Α γυμνασίου και θα δώσει για b2 του χρόνου. Στο σχολείο κάνει 2η γλώσσα γερμανικά κι ενώ δεν του αρέσουν, είναι του 19. Άραγε υπάρχει κάποιο πτυχίο που μπορεί να δώσει, έστω κρατικό, μόνο με τα γερμανικά του σχολείου; Δε θα είχα αντίρρηση να του κάνω και ιδιαίτερο για ενίσχυση, αλλά ξέρω πως θα αντιδράσει, επειδή δε συμπάθησε τη γλώσσα. Για το c2 κι εγώ θεωρώ ότι βάζεις τα χέρια σου και βγάζεις τα μάτια σου, αν το αφήσεις για το πανεπιστήμιο. Γενικά είμαι της λογικής να ολοκληρώνεις ό,τι ξεκινάς. Το σταμάτα-ξεκίνα είναι πολύ δυσκολότερο και όντως είδα κι εγώ στην πράξη πόσο περισσότερο δυσκολεύτηκαν όλοι να κατακτήσουν το ανώτατο επίπεδο γλωσσομάθειας τμηματικά σε μια ξένη γλώσσα, συγκριτικά με μια άλλη, που την πήραν μονότερμα. Οπότε για τα αγγλικά, που τουλάχιστον δεν αμφιβάλλει κανείς για τη χρησιμότητά τους, για μένα το c2 είναι αδιαπραγμάτευτο.

Καλησπέρα κι ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας. Να σας εξηγήσω λίγο την παρούσα κατάσταση και το λόγο του προβληματισμού μου: Ο μικρός μου γιος (Δ δημοτικού) κάνει αγγλικά σε γκρουπάκι μαζί με τον κολλητό του και τα πάνε εξαιρετικά, σε λίγο μπαίνουν στη b senior μετά από 1,5 χρόνο μαθημάτων, πολύ άνετα και χωρίς δυσκολία. Έχω διδάξει στο παρελθόν αγγλικά σε φροντιστήριο κι έτσι είμαι σε θέση να παρακολουθώ την πρόοδό τους και επί της ουσίας, όχι μόνο αν βγάζουν την ύλη κι αλλάζουν τάξη. Η λογική λέει ότι, αν συνεχίσουν έτσι, στο γυμνάσιο θα πάρουν το Β2 (lower). Του χρόνου θα ξεκινήσουν 2η ξένη γλώσσα στο σχολείο. Το σχολείο προσφέρει δυνατότητα επιλογής, κάθε χρόνο λειτουργεί και τμήμα γαλλικών και γερμανικών, το ίδιο και στο γυμνάσιο του τομέα μας. Τα αγόρια θα πάνε γερμανικά. Και κάπου εδώ ξεκινάνε τα ερωτήματα. Η μαμά του κολλητού μας και φίλη μου, είναι της γνώμης ότι θα πρέπει να κάνουν και εξωσχολικά τα γερμανικά, αν όχι άμεσα, σίγουρα μόλις πάρουν το B2. Για το C2 δεν είναι απόλυτα βέβαιη αν θέλει να συνεχίσει, με τη λογική ότι, αν θα το χρειαστούν για μεταπτυχιακό, θα πρέπει ούτως ή άλλως να δώσουν εξετάσεις για να έχουν μια πιο πρόσφατη πιστοποίηση κι όχι προ 10ετίας. Επίσης, επειδή έχει ζήσει με την οικογένειά της στη Γερμανία κι έχει επαφή με τη χώρα γενικά, οπότε παίζει πολύ σαν ενδεχόμενη χώρα μεταπτυχιακού του γιου της, θεωρεί απαραίτητη την πιστοποίηση σε 2η ξένη γλώσσα και γενικότερα και στα γερμανικά ειδικότερα. Εγώ πάλι, επειδή ωφελήθηκα από τα 2 Proficiency και την επάρκεια διδασκαλίας, θέλω (αφού βλέπω ότι τα παιδιά μου τραβάνε) οπωσδήποτε να "ξεμπερδέψουμε" με το ανώτατο πτυχίο τώρα που γυρίζει, που λένε. Η πιστοποίηση του C2 προσωπικά μου φαίνεται σαν τίποτα. Από την άλλη, διόλου βέβαιη δεν είμαι για την σταδιοδρομία των παιδιών μου, ούτε αν θα κάνουν μεταπτυχιακό στο εξωτερικό, ούτε αν θα μπορώ να το υποστηρίξω οικονομικά, ακόμα κι αν το θελήσουν. Πολύ περισσότερο να ξέρω από τώρα πού θα πάνε, αν πάνε. Η μετανάστευση είναι πολύ της μόδας, ίσως το επαγγελματικό τους μέλλον είναι στη Σουηδία ή στην Ασία, δεν έχω ιδέα. Γι' αυτό είμαι πολύ διστακτική στο να επενδύσω χρόνο και χρήμα σε μια ξένη γλώσσα που έχει σοβαρές πιθανότητες να αποδειχθεί παντελώς άχρηστη. Εχω γενικά την αίσθηση ότι ο κόσμος έχει αλλάξει δραματικά από τότε που εμείς χτίζαμε βιογραφικό και διαβάζαμε του σκοτωμού για 2 και 3 πτυχία ξένων γλωσσών ταυτόχρονα. Είχα συμμαθήτριες που μέχρι την 1η λυκείου είχαν Proficiency, Sorbonne και Ober. Ο βέβαιος δρόμος για burnout. Στις περισσότερες χρησίμευσαν περισότερο σαν κάδρα στους τοίχους, παρά σε οτιδήποτε άλλο. Αισθάνομαι πως όλη αυτή η πτυχιοθηρία είναι ξεπερασμένη και άχρηστη, δεν ξέρω, κάνω λάθος; Δεν υπάρχουν πολλές πολυεθνικές στη χώρα μας. Η ανεργία κι η μετανάστευση καλπάζουν. Το μέλλον είναι πολύ αβέβαιο και δεν ξέρω σε τι αξίζει να επενδύσω για τα παιδιά μου, σε αυτόν τον τομέα. Αν θελήσουν (και μπορούμε) να κάνουν μεταπτυχιακό, μπορούν κάλλιστα με ταχύρρυθμα μαθήματα ως φοιτητές να πάρουν το αντίστοιχο πτυχίο. Όπως έκανα κι εγώ με τα γερμανικά, παρόλο που τελικά δε μου χρειάστηκαν. Αν μείνουν να δουλέψουν εδώ, είναι πολύ πιθανότερο να χρειαστούν, στον εμπορικό και συον τουριστικό τομέα τουλάχιστον, ρωσσικά, γιουγκοσλαβικά ή τούρκικα, παρά γερμανικά. Σαν άνθρωπος μου αρέσουν πάρα πολύ οι ξένες γλώσσες και η εκμάθησή τους ήταν για μένα διασκέδαση κι όχι υποχρέωση. Δε βλέπω όμως να συμβαίνει το ίδιο με τα παιδιά μου, που πάνε και σε άθλημα 3 φορές την εβδομάδα και από μία ακόμα δραστηριότητα ο καθένας. Φοβάμαι να τους φορτώσω. Θα το προσπαθούσαμε αν ήμουν βέβαιη ότι θα τους είναι απαραίτητο το συγκεκριμένο προσόν στο μέλλον, αλλά τώρα δε βλέπω κάτι τέτοιο. Σορι για το σεντόνι...τι λέτε βρε κορίτσια για όλα αυτά;

Θα ήθελα τις σχετικές εμπειρίες των γονιών. Ξεκινήσατε 2η ξένη γλώσσα στα παιδιά σας; Αν ναι, παράλληλα με τα αγγλικά ή περιμένατε πρώτα να πάρουν το Β2; Το C2; Δεν κάνατε καθόλου; Πώς το σκεφτήκατε;

Εγώ πάλι πιστεύω ότι το ιδανικό περιβάλλον ανατροφής παιδιών είναι η πυρηνική οικογένεια, εφόσον υπάρχει αγάπη, αλληλοκατανόηση κι αλληλοϋποστήριξη μεταξύ συζύγων. Χθες, σήμερα και για πάντα, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Και δεν πρόκειται να απολογηθώ γι' αυτό.

Αν ανατρέξεις στα μηνύματα, θα δεις ότι η αντιπαράθεση ξεκίνησε από το τη στάση "παιδί no matter what αλλιώς δεν το θέλετε αρκετά και θα το μετανιώσετε" η οποία εξακολουθεί να υφίσταται. Αυτή είναι μια γενική συζήτηση σε ένα δημόσιο φόρουμ. Ο καθένας μπαίνει και λέει την άποψή του χωρίς να χρειάζεται πιστοποιητικό φρονημάτων κι εμπειριών. Κι όποιος θέλει τη λαμβάνει υπόψη, όποιος δε θέλει την προσπερνάει, χωρίς να χρειάζεται να ειρωνεύεται, να απαξιώνει και να αμφισβητεί το συνομιλητή του.

Εμένα πάλι μου φαίνεται ότι κάποιες έχουν τη μύγα και μυγιάζονται.

Κι εμένα χώρισαν οι γονείς μου. Και έπειτα από κάποια χρόνια ο ένας απεβίωσε. Το γεγονός ότι από κάποιο σημείο κι έπειτα ζούσα μέ έναν γονιό, ενώ πριν ήταν δύο, ήταν αντικειμενικά μια απώλεια. Ψυχολογικά εξ αυτού, όχι, δε νομίζω να έχω, γι' αυτό και δεν έχω κανένα πρόβλημα να παραδεχτώ ότι ιδανική η ανατροφή μου δεν ήταν. Τα υπόλοιπα είναι προσωπικό θέμα του καθενός. Όμως κάποια πράγματα είναι αντικειμενικά. Τι να κάνουμε τώρα.

Προς τι η ειρωνία, δεν το καταλαβαίνω. Δεν είναι απώλεια για τα παιδιά το να χάσουν από την καθημερινότητά τους έναν γονέα, είτε από διαζύγιο, είτε από θάνατο;