Αυτισμός και διαφορετικότητα

[Μαρια Στυλιανακη]

αν θέλει καποιος να το αγοράσει μπορεί να το κάνει εδώ - το βρήκα απο το google http://www.papasotiriou.gr/product.gbook.asp?pfid=1595519&prid=849763&deid=10101

[angela]

IRINI εγώ σε ευχαριστώ για τις πληροφορίες και να ξέρεις ότι εμείς οι πονεμένοι και ταλαιπωριμένοι από την μοίρα γονείς μπορούμε να βοηθήσουμε περισσότερο τους γονείς που έχουν "φυσιολογικά" παιδιά και να τους συμβουλέψουμε καλύτερα γιατί το παραμικρό που βιώνει το δικό μας ιδιαίτερο παιδί το ζούμε δύο φορές πιο έντονα ! Ασε που τα παιδιά μας και αναφέρομαι στο μη ομιλούντα αυτισμό , μας έχουν κάνει και τα καταλαβαίνουμε ακόμη και από το βλέμμα τους και έτσι όταν εσείς αναρωτιώσαστε γιατί κάνει το δικό μου αυτό πχ, εμείς ξέρουμε από την εμπειρία ζωής που έχουμε, ακριβώς τι θέλει!

Αλλά η κοινωνική προκατάληψη δεν το βλέπει έτσι και δυστυχώς μας αποφεύγουν και δεν μας θέλουν στις συζητήσεις τους! Μας βλέπουν μειωνεκτικά, σαν μείασμα! Ενώ εμείς έχουμε και μπορούμε να τους δώσουμε τις γνώσεις μας που προκείπτουν πάντα μέσα από τις καθημερινές εμπειρίες μας!

[IRINI]

Οτι θελησεις στη διαθεση σου!

Αν μπορω με οποιονδηποτε τροπο να βοηθησω θα το εκανα με ευχαριστηση .Πολλες φορες νιωθω τυψεις οχι μονο για το δικο μου παιδι αλλα και που δεν μπορω να βοηθησω γενικοτερα λογω ελλειψης χρονου.Ομολογω πως δουλευω πολλες και αστατες ωρες αλλα ακομη και μεσα απο τη δουλεια προσπαθω !!!

Με κανει καλυτερο ανθρωπο(θελω να πιστευω)

[ΣΟΦΙΑ]

Αλλά η κοινωνική προκατάληψη δεν το βλέπει έτσι και δυστυχώς μας αποφεύγουν και δεν μας θέλουν στις συζητήσεις τους! Μας βλέπουν μειωνεκτικά, σαν μείασμα! Ενώ εμείς έχουμε και μπορούμε να τους δώσουμε τις γνώσεις μας που προκείπτουν πάντα μέσα από τις καθημερινές εμπειρίες μας!

Άντζελα, προς θεού δεν είναι ο κανόνας αυτός! Τουλάχιστον έτσι πιστεύω!!!!!!!!!!!!! Προσωπικά υποκλίνομαι στην προσπάθεια σας!! Σας σέβομαι, σας υπερεκτιμώ και κάθε μέρα παραδειγματίζομαι από τη δύναμη σας.. Νιώθω 'φίλη σας' και σας παρακολουθώ και εδώ και στο αλλό πιο εξειδικευμένο forum που καταθέτε την ψυχή σας.. Πιστευω ότι με <<εννόησες>>... Οι νέοι άνθρωποι και γονείς ενημερώνονται, μαθαίνουν, ευαισθητοποιούνται και θέλω να πιστεύω ότι μεγαλώνουν παιδιά έτοιμα να αγκαλιάσουν παιδάκια με ειδικές ικανότητες.. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε ως άνθρωποι και ως γονείς! Σου καταθέτω και προσωπικά το δέος μου για ότι περνάς και για τον αξιοπρεπή και δυναμικό τρόπο που το αντιμετωπίζεις μαζι με τον πανέμορφο Νεκτάριο και τον υπέροχο Μπαμπά σας..

[almak]

......Αλλά η κοινωνική προκατάληψη δεν το βλέπει έτσι και δυστυχώς μας αποφεύγουν και δεν μας θέλουν στις συζητήσεις τους! .......!

angela θα έλεγα πως γίνεσαι άδικη με τον υπόλοιπο κόσμο.

Μην τους αδικείς , έχουν ένα δικαιολογημένο μεγάλο μειονέκτημα δεν γνωρίζουν δεν μπορούν καν να φανταστούν .............κι έτσι συμπεριφέρονται ανάλογα. Είναι δικό μας "πρόβλημα" να τους δείξουμε ότι μπορούμε να συναναστραφούμε με τον υπόλοιπο κόσμο. Όταν αυτό συμβαίνει βλέπεις πως ο κόσμος πλησιάζει το παιδί σου περισσότερο και ανακαλύπτει πως μπορεί και να το ανεχτεί αλλά και να το ευχαριστηθεί

 

Εγώ έχω καταλάβει πως ο κόσμος φοβάται να μας πλησιάσει μιας και δεν γνωρίζει πώς να συμπεριφερθεί , όταν όμως αυτό "σπάσει " βλέπεις πως τα πράγματα γίνονται πολύ εύκολα............στο χέρι μας είναι........έτσι το βλέπω.

[angela]

Αγαπητοί μου φίλοι, θέλω και εγώ να πιστεύω ότι δεν είναι ο κανόνας αλλά απλά έτυχε να γνωρίσω εγώ όλες τις εξαιρέσεις !!!

Πασχίζω για αυτό τον σκοπό με κάθε μέσο που διαθέτω , να φτιάξω ένα καλύτερο κόσμο πιο συμπονετικό και ενημερωμένο στο θέμα της αναπηρίας και της ιδιαιτερότητας γενικώς!

Πιστεύω να με "νοήσατε".

Ελπίζω να βοηθήσετε να αλλάξει η νοοτροπία της πλειοψηφίας γενικώς!

Έτσι ώστε να μη μας κυνηγάνε τα γεμάτα οίκτο βλέμματα παντού και αισθανόμαστε πλέον άνετα όταν βγαίνουμε στο "φυσιολογικό" πλήθος για μια βόλτα!!!

Σας ευχαριστώ για την συμπαράσταση!

[angela]

http://www.medlook.net/category.asp?category=18

Σε αυτή την ιστοσελίδα θα διαβάσετε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα για να κατανοήσετε "τι εστί αυτισμός"!

 

http://www.noesi.gr

Σε αυτή την ιστοσελίδα θα καταλάβαιτε τι ακριβώς αισθανόμαστε οι γονείς , τις φοβίες, τα άγχοι αλλά και τις μικρές χαρές που νοιώθουμε όλοι εμείς που βιώνουμε καθημερινά τον "αυτισμό" και προσπαθούμε μόνοι μας να βρούμε την δύναμη για να συνεχίσουμε να παλεύουμε για ένα καλύτερο αύριο!

 

Αυτιστικά είναι τα παιδάκια της διπλανής πόρτας, ο συμμαθητής του δικούς σας παιδιου, το παιδάκι που κάνει κούνια στην παιδική χαρά δίπλα στο δικό σας, που ενώ εξωτερικά δε θα βρείτε διαφορές από το συνομίλικο δικό σας καταβάθος έχει τρομερές ανασφάλειες και αντιλαμβάνεται τον κόσμο με τελείως διαφορετικό τρόπο και κάθε μέρα κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μοιάσει στο δικό σας τυπικής ανάπτυξης!

Μόνο η σωστή ενημέρωση θα τα βοηθήσει να ενταχτούν στην κοινωνία και να γίνουν αποδεκτά από το ευρή κοινωνικό σύνολο σαν ενεργοί πολίτες με δικαιώματα ίσα και ανθρώπινα!

Μη τα κοιτάτε με οίκτο , μη τα αποφεύγεται αλλά αγκαλιάστε τα και αποδεκτήτε τα μαζί με τις οικογένειές τους.

Το έχουμε ανάγκη όπως το νερό και το οξυγόνο!

 

Σας ευχαριστώ

Αγγελική

[ΜΑΡΥ.Τ]

Μη τα κοιτάτε με οίκτο , μη τα αποφεύγεται αλλά αγκαλιάστε τα και αποδεκτήτε τα μαζί με τις οικογένειές τους.

Το έχουμε ανάγκη όπως το νερό και το οξυγόνο!

 

Σας ευχαριστώ

Αγγελική

 

Ελπίζω ότι όλοι πλέον μεγαλώνουμε παιδιά με περισσότερες ευαισθησίες Αγγέλα.

Αυτό προσπαθώ και εγώ με τον δικό μου.

[ΣΟΦΙΑ]

Μη τα κοιτάτε με οίκτο , μη τα αποφεύγεται αλλά αγκαλιάστε τα και αποδεκτήτε τα μαζί με τις οικογένειές τους.

Το έχουμε ανάγκη όπως το νερό και το οξυγόνο!

 

Σας ευχαριστώ

Αγγελική

 

Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε τα παιδιά μας, σε όποιο φάσμα ανάπτυξης ανήκουν.. Μεγαλώνουμε ανθρώπους και οφείλουμε να καλιεργήσουμε όλα αυτά τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά.. ας τα μάθουμε λοιπόν πάνω από όλα να νιώθουν, να πονούν, να συμπονούν, να αγαπούν και ΝΑ ΣΕΒΟΝΤΑΙ.. Άνθρωποι τυπικής ανάπτυξης χωρίς αυτά τα χαρακτηριστικά φοβάμαι ότι είναι καταδικασμένοι... στο χρόνιο καταστροφικό σύνδρομο της εγωπάθειας άρα καταρχήν ας το κάνουμε για τα δικά μας παιδιά για να ναι αυτά αγαπητά, σωστοί συμμαθητές, καλοί φίλοι, τρυφεροί σύντροφοι, ικανοί γονείς, ευτυχισμένοι και ολοκληρωμένοι άνθρωποι.

[angela]

Κι όμως δεν σκέφτονται όλοι έτσι !!!

Μάλιστα είστε η μειοψηφία!!! για να σας το αποδείξω σας παραθέτω ένα αληθινό περιστατικό από την ιστοσελίδα του noesi.gr της ειδικής αγωγής!

Στη θέση αυτής της μητέρας (Lenak) που έχει ένα κοριτσάκι 7μιση ετών με την πιο ελαφρια μορφή του αυτισμού που λέγεται asperger,θα μπορούσε να βρεθεί ο καθένας γιατί ο αυτισμός δεν είναι ορατός σε προγεννητικό έλεγχο και κυρίως πριν τα 3 χρόνια δεν γίνεται διάγνωση , μέχρι τότε ΟΛΑ δείχνουν φυσιολογικά!!!

 

Αποκριάτικο πάρτυ

Έφτασε επιτέλους η πολυπόθυτη μέρα.Ένας συμμαθητής προσκάλεσε όλη την τάξη σε αποκριάτικο πάρτυ στο σπίτι του!Όλα τα πιτσιρίκια εδώ και μια εβδομάδα ξετρελαμένα, δεν περίμεναν να έρθει η τσικνοπέμπτη.

Μαζί τους και η δική μου κορούλα. Δεν υπήρχε περίπτωση να της το αρνηθούμε.Η χαρά της απερίγραπτη.Το πρωί ξύπνησε και παραπατώντας πήγε και αγκάλιασε την στολή της χιονάτης που ήταν απλωμένη σε μια πολυθρόνα του σαλονιού.Μιλούσε στην στολή και της έλεγε πως ανηπομονούσε να την φορέσει το απόγευμα στο πάρτυ!Περιττό να πω πως δεν κοιμήθηκε το μεσημέρι ούτε βέβαια και καλοέφαγε το φαγητό της.Ήταν αναμενόμενο.Η χαρά έλαμπε στο προσωπάκι της.Στις 6 ήμασταν έτοιμες και ο μπαμπάς μας, μας πήγε στο πήγε με το αυτοκίνητο στο σπίτι του συμμαθητή.Πήγενε την πριγκίπισσα του στον χορό!!!

Με το που άνοιξε η πόρτα ένα πλήθος πιτσιρίκια ντυμένα μασκαράδες χοροπηδούσαν πέρα δώθε μέσα σε ένα σύννεφο σερπαντίνες, και η μουσική ήταν ενθαρυντική για χορό.Δεν πρόλαβα να της βγάλω το μπουφανάκι και άρχισε χορεύοντας να κατευθύνετε προς τα παιδιά. Εγώ βρήκα μια θέση στην κουζίνα με τις άλλες μαμάδες, σε μια θέση που να μπορώ να ρίχνω μια ματιά που και που.Το άνχος μου μεγάλο.Στο σαλόνι γινόταν χαμός.Από παντού έτρεχαν, πάλευαν, έπαιζαν με σπαθιά..ξέρετε τώρα.Πολλές φορές έπιασε το μάτι μου κινήσεις που δεν μου άρεσαν αλλά αφού η μικρή μου δεν διαμαρτυρήθηκε, έσφυξα τα δόντια και ξεροκατάπια.Βέβαια πήγα κοντά της σε κάποια σημεία που μου φάνηκε οτι δεν θα τα έβγαζε πέρα.Είναι σκληρός ο κόσμος και πρέπει να μάθει να τα αντιμετωπίζει μόνη λέμε εμείς...λένε οι ειδικοί.

 

Είδα το παιδί μου να γίνετε αντικείμενο κοροιδίας και περίγελου,βλέπετε έχουν καταλάβει τις φοβίες της για μερικά πράγματα και φροντίζουν να το ενισχύσουν.Πετούσαν στο πρόσωπό της ότι υπήρχε από πλαστικά φιδάκια, αράχνες, έσκαγαν κοντά της μπαλόνια ενώ δεν έβλεπε, της πατούσαν το φόρεμα για να πέσει κάτω. Από μακρυά κοιτούσα τις αντιδράσεις της, στην αρχή προσπαθούσε να τους αποφύγει (σαν κάθε λογικός άνθρωπος νομίζω)και μετά απομονώθηκε σε μια άκρη.Εκεί που ήμουν έτοιμη να σηκωθώ να την πάρω να φύγουμε, ευτυχώς η δασκάλα τους σηκώθηκε και για ένα μισάωρο τα απασχόλησε με χορό σαν ομάδα πλέον οπότε εκεί ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΕ πραγματικά.Στο τέλος το κερασάκι στην τούρτα ήταν όταν ένα παιδί την χτύπησε πισώπλατα και έπεσε κάτω και όλα γελούσαν. Φύγαμε με κλάματα.Μέσα σε μια ώρα όλα άλλαξαν.

 

Ξαφνικά το πάρτυ, που με τόσο χαρά περίμενε έγινε εφιάλτης.Κλείστηκε στον εαυτό της! (ΑΥΤΙΣΜΟΣ)!!! Δεν μου μιλούσε, και αντί να ακούγετε η δυνατή φωνούλα της ίσα ίσα που ψυθίριζε.

"Στεναχωρέθηκα πολύ μανούλα.Δεν τους πείραξα.Να χορέψω ήθελα μόνο.Γιατί;"..μου είπε.Προσπάθησα να της εξηγήσω πως έτσι παίζουν τα παιδιά, κι αν και παλεύουν, γελάνε, κάνουν φάρσες, σπρώχνονται, δεν πάυουν να είναι φίλοι και οτι την αγαπάνε. Τι άλλο μπορούσα να της πώ; Και τότε μου απάντησε "Και τότε γιατί και στο σχολείο με διώχνουν; Γιατί και εκεί με σπρώχνουν και με κοροιδεύουν; Γιατί δεν με έχουν φίλη τους;"

 

Πως να της εξηγήσω το γιατί; Πως να της δώσω να καταλάβει; Αρχίζει να καταλαβαίνει την διαφορετικότητά της.Πρέπει να την βοηθήσω να βρεί ένα μονοπάτι, έναν τρόπο να πορευτεί,για να μην χαθεί, να μην απελπιστεί. Το παιδί μου πρώτη φορά μου ανοίχτηκε μετά από 5 μήνες που πάει στο σχολείο, για τον πόνο που νιώθει, για την μοναξιά του.Μέχρι χθες μου έλεγε οτι περνάει καλά.Προσπαθώ να δω το ποτήρι μισογεμάτο και να πω στον εαυτό μου οτι αυτό είναι ένα βήμα για να αρχίσουμε να επικοινωνούμε και να μπορέσουμε να την βοηθήσουμε. Από την άλλη όμως, πιο πολύ το βλέπω μισοάδειο, και αυτό γιατί αν από 7.5 χρονών νιώθει τόσο πόνο, δυστυχία και δυστυχία...τί θα γίνει στα δύσκολα χρόνια της εφηβείας;

 

Νομίζω τα λόγια είναι περιττά!!!

[ΜΑΡΥ.Τ]

Με έκανες να δακρύσω…..και είμαι και στην δουλειά.

Δυστυχώς όμως Αγγέλα μου τα παιδιά είναι πολύ σκληρά, μερικές φορές.

Όχι μόνο σε ένα παιδάκι που έχει πρόβλημα, αλλά και σε ένα παιδάκι που θα είναι ποιο χαμηλών τόνων, ή σε ένα χοντρό παιδάκι κλπ.

Προχτές ο δικός μου τις ¨έφαγε¨ από ένα μεγαλύτερο παιδάκι στον παιδότοπο πρίν προλάβω να αντιδράσω, και από ότι είδα και αυτός δεν ήξερε πώς να αντιδράσει καθόταν σαν παγωμένο το πουλάκι μου. Φυσικά η μητέρα του μεγαλύτερου παιδιού ούτε σημασία δεν έδωσε.

Δυστυχώς Αγγέλα, είτε έχουν ιδιαιτερότητες τα παιδιά μας είτε όχι, πρέπει να τα μάθουμε να έχουν αμυντικούς μηχανισμούς.

Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα δω ποτέ το παιδί μου, ούτε θύμα τέτοιων κακοπροαίρετων πειραγμάτων, αλλά ούτε να φέρεται ο ίδιος τόσο άσχημα σε κάποιο παιδάκι.

[angela]

Ο ρατσισμός υπάρχει παντού ακόμη και σε ένα βλέμμα σε μια λέξη σε μια χειρονομία! Είτε είσαι πιο ψηλός πιο κοντός πιο λεπτός πιο παχύς πιο άσχημος , γενικά κάτι πιο έξω από τα συνηθισμένα!

 

Προσοχή στην διαπαιδαγώγηση των γονιών προς τα παιδιά!

Αυτή ίσως να είναι η λύσή!

Αξίζει μια προσπάθεια για ένα καλλίτερο μέλλον!

...νομίζω...ελπίζω...

[Μαρια Στυλιανακη]

Δυστυχώς τα παιδιά σε αυτή την ηλικία (δημοτικό) όσα αισθάνονται αυτοπεποίθηση και δεν έχουν μάθει πως να την χρησιμοποιούν θετικά, την χρησιμοποιούν σαν μέτρο σύγκρισης άλλων παιδιών που τα θεωρούν κατώτερα - με αποτέλεσμα να ξεσπούν σε παιδιά που δεν είναι τόσο δυναμικά.

 

Αυτό δεν συμβαίνει μόνο σε παιδιά που έχουν διαφορετικές, πιό ειδικές ανάγκες αλλά και με άλλα που απλώς είναι μοναχικά (που ίσως δεν έχουν το σθένος να αντικρούσουν όποιες "κοροιδίες" κτλ άλλων παιδιών).

 

Εκεί είναι που παίρνει το ρόλο της η παρέμβαση των γονέων.

 

Εάν ήξερα ή έβλεπα ότι το παιδί μου κάνει κάτι τέτοιο θα στεναχωριόμουν πολύ και θα έκανα ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να του δώσω να καταλάβει ότι αυτό είναι μία απαράδεκτη συμπεριφορά, μή αποδεκτή σε μένα με τις απαραίτητες κυρώσεις.

 

Η συμπεριφορά λοιπόν των παιδιών, εξαρτάται απο την αντίδραση των γονιών. Σίγουρα αυτό δεν συμβαίνει πρώτη φορά, είναι κάτι που και οι άλλοι γονείς θα το έχουν ξαναδεί ή έστω υποψιαστεί.

 

Είναι απαραίτητο η μητέρα αυτού του παιδιού, να διαμαρτυρηθεί σε αυτούς τους γονείς.... δεν της κάνουν "χάρη", που καλούν το παιδί της σε πάρτυ - στο οποίο πάρτυ αφήνουν τα παιδιά τους να κακοποιούν στην ουσία την κόρη της.

Δεν ξέρω αν ήταν όντως έτσι μιάς και δεν ήμουν κοντά, αλλά ξέρω ότι τα παιδιά στην ηλικία του δημοτικού βρίσκονται στην "εγωκεντρική" αναπτυξιακή φάση - όπου θεωρούν ότι το κέντρο του σύμπαντος είναι αυτά - και αδυνατούν να φανταστούν πως νιώθει ο άνθρωπος παραδίπλα τους. Δυστυχώς για άλλα παιδιά, αυτή η φάση, προκαλεί ένα τύπο "αναίσθητης" συμπεριφοράς.

 

Άπο την μία πλευρά αυτό ίσως και είναι ανακούφιση για την μαμά αυτή, να γνωρίζει ότι σε αυτή την ηλικία δυστυχώς τα παιδιά φέρονται έτσι, απο την φύση τους. (αυτό είναι και επιστημονικά αποδεδειγμένο)

 

Φυσικά όχι όλα - όχι αυτά των οποίων οι γονείς τα έχουν ευαισθητοποιήσει απο νωρίς - 3 ετών πχ - απέναντι στην διαφορετικότητα.

Διαφορετικότητα σημαίνει πάρα πολλά πράγματα - σημαίνει και μονογονεικη οικογένεια, σημαίνει διαφορετικό χρώμα δέρματος, διαφορετικό βάρος, διαφορετική γλώσσα, διαφορετική ικανότητα στην κίνηση, στην όραση και πολλά άλλα.

 

Για αυτό το λόγο στο εξωτερικό, στα νηπιαγωγεία, τα υλικά που χρησιμοποιούν για ανθρωπάκια πχ έχουν διαφορετικά χρώματα δέρματος (ακόμα και μαρκαδόροι σε διαφορετικά χρώματα δέρματος),

Δείχνουν στα παιδιά φωτογραφίες απο "διαφορετικά" παιδιά - παιδιά ορφανά, ή ανάπηρα ή παχύσαρκα, παιδιά απο άλλες ηπείρους με διαφορετικό χρώμα δέρματος, παιδιά με νοητική καθυστέρηση - έτσι ώστε να γνωρίζουν ότι "φυσιολογικό" δεν είναι μόνο ένα παιδί που έχει όλες τις ικανότητες, αλλά όλα τα παιδιά.

 

Αυτά στην Ελλάδα είναι ακόμα πάααααααρα πάαααααρα πολύ πίσω...

[angela]

Δυστυχώς Αγγέλα, είτε έχουν ιδιαιτερότητες τα παιδιά μας είτε όχι, πρέπει να τα μάθουμε να έχουν αμυντικούς μηχανισμούς.

.

 

Το κακό με τα παιδιά με αυτισμό είναι ότι το πρόβλημά τους είναι ότι έχουν μηχανισμό άμυνας, τον εαυτό τους, εξού και η λέξη αυτισμός!

Κλείνονται στον εαυτό τους! και η θεραπεία είναι να βγούν στον έξω κόσμο, να βγούν από τον εαυτό τους! και ακριβώς αυτό που με τόσο κόπο, τόσα χρόνια προσπάθησε αυτή η μητέρα να καταφέρει το παιδί της ,ακριβώς αυτό χάθηκε!!!

 

Αυτό είναι το δράμα, το έγκλημα που διέπραξαν οι γονείς των άλλων παιδιών που απλά σιώπησαν και δεν επίπληξαν τα παιδιά τους.

 

Αυτό το κορίτσι θα χρειαστεί πολλές ώρες ειδικής θεραπείας για να μπορέσει να ξανα αφήσει τον εαυτό της να βγεί από την φυσική της άμυνα, το κλείσιμο στον εαυτό της, τον αυτισμό της!!!

[lena]

Διάβασα το τι έχει γραφτεί εδώ και μιας και με αφορά δεν μπορώ παρά να μην απαντήσω. Καταρχήν ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.

 

Είναι απαραίτητο η μητέρα αυτού του παιδιού, να διαμαρτυρηθεί σε αυτούς τους γονείς.... δεν της κάνουν "χάρη", που καλούν το παιδί της σε πάρτυ - στο οποίο πάρτυ αφήνουν τα παιδιά τους να κακοποιούν στην ουσία την κόρη της.

 

Συμφωνώ μαζί σας.ΑΠΟΛΥΤΑ. Και όσο ακούν τα παιδιά τους την κόρη μου, άλλο τόσο ακούν οι γονείς τους. Τα παιδιά μας είναι ο καθρεύτης των γονιών τους. Πιστεύετε οτι διαφέρουν οι γονείς ή ήμουν η μόνη που έβλεπα όλα αυτά να γίνονται; Όλοι τα έβλεπαν αλλά καμμία μαμά δεν μιλούσε, καμμία δεν αντιδρούσε. Δεν θα χαλούσε το κέφι του δικού της παιδιού επειδή το δικό μου έχει.......πρόβλημα. Όποιος έχει πρόβλημα αποχωρεί. Τα παιδιά δεν φταίνε λοιπόν.

 

Τώρα το κατά πόσο αυτό με ανακουφίζει........ ........δεν μπορώ να απαντήσω διότι μαζί τους συναναστρέφεται το παιδί μου, από αυτά πληγώνεται, από αυτά έχει την ανάγκη της επιβεβαίωσης και της φιλίας, μέσα από τα δικά τους μάτια θα νιώσει την αξία της ατομικότητας...............................ΔΥΣΤΥΧΩΣ.

 

Χάρικα πολύ που η Angela μου σύστησε την παρέα σας.

[lena]

Ο ρατσισμός υπάρχει παντού ακόμη και σε ένα βλέμμα σε μια λέξη σε μια χειρονομία! Είτε είσαι πιο ψηλός πιο κοντός πιο λεπτός πιο παχύς πιο άσχημος , γενικά κάτι πιο έξω από τα συνηθισμένα!

 

Προσοχή στην διαπαιδαγώγηση των γονιών προς τα παιδιά!

Αυτή ίσως να είναι η λύσή!

Αξίζει μια προσπάθεια για ένα καλλίτερο μέλλον!

...νομίζω...ελπίζω...

 

Angela μου. για ποιά προσοχή και από που να πρωτοπροσέξουμε; Δράτομαι της ευκαιρίας να διαματρηρηθώ. Η πλύση εγκεφάλου που γίνεται στα παιδιά μας καθημερινά είναι ανελέητη. Πάρε για παράδειγμα ένα καθημερινό σήριαλ της τηλεόρασης, που έχει πολύ μεγάλη ακροαματικότητα. Ναι, πολύ καλά καταλάβατε όλοι για ποιό αναφέρομαι. Και εδώ είναι η διαμαρτυρία μου. Προς τι ο όρος άσχημη?

 

Να σας διηγηθώ το εξής περιστατικό που έγινε στο γραφείο της λογοθεραπεύτριας μας την περασμένη Τετάρτη. Είμαστε στο σαλονάκι και περιμένουμε την σειρά μας, δύο μαμάδες με τα παιδάκια μας, τα οποία κάνουν την εξής απίστευτη συζήτηση:"Είδες εχθές τηλεόραση?" λέει το αγοράκι στην κόρη μου. " Όχι " απαντάει η δικιά μου, " κοιμήθηκα νωρίς". Συνεχίζει ο μικρός και λέει: " Εγώ είδα την ............μου αρέσει πολύ"............Όταν τον ρώτησα αν πιστεύει αν είναι άσχημη μου απάντησε καταφατικά. Του ρώτησα τον λόγο. Σας μεταφέρω την απάντησή του " ΕΠΕΙΔΗ ΦΟΡΑΕΙ ΓΥΑΛΙΑ ΚΑΙ ΣΙΔΕΡΑΚΙΑ'...Κανείς δεν προσέχει οτι ρόλος της κοπέλας είναι συμπαθής. Μένει η ταμπέλα.

 

Και σας ρωτώ, αν αυτός ο μπόμπιρας, από τα 4 χρόνια του μεγαλώσει με το πρώτυπο οτι όποιος φοράει γυαλιά και σιδεράκια είναι άσχημος πώς θα αποκαλέσει τον οποιοδήποτε συμμαθητή ή συμμαθήτρια του που θα είναι έτσι? Πόσα παιδιά φοράνε γυαλάκια? Πόσα επίσης φοράνε σιδεράκια? Πάρα πολλά. ΓΙΑΤΙ να τους κολλήσουμε την ταμπέλα του άσχημου / άσχημής?Πως να πείσει μια μητέρα το παιδάκι της που για λόγους υγείας ΠΡΕΠΕΙ να βάλει γυαλιά ή σιδεράκια, να το κάνει?

 

Δεν μας νοιάζει και δεν ενδιαφερόμαστε.......όλα θυσιάζονται στον βωμό των συμφερόντων.

 

Κι αν αντιδρούμε έτσι, αν περνάνε τέτοια μηνήματα στα παιδιά μας καθημερινά, πως περιμένουμε να γίνουν ευαίσθητοι άνθρωποι? Πως να καταλάβουν τα δικά μας παιδιά? Αδύνατον Angela μου.ΑΔΥΝΑΤΟΝ.

[Μαρια Στυλιανακη]

Τα παιδιά δεν φταίνε λοιπόν.

 

Τώρα το κατά πόσο αυτό με ανακουφίζει........ ........δεν μπορώ να απαντήσω

 

Συγνώμη Λένα ίσως δεν χρησιμοποίησα την πιό κατάλληλη έκφραση.

 

Σίγουρα οι γονείς όπως είπα είναι υπεύθυνοι να οριοθετήσουν τα παιδιά τους και να τους δείξουν σωστά παραδείγματα.

Αλοίμονο εάν κάποιο σήριαλ "fast food" όπως τα περισσότερα Ελληνικά σήριαλ, είναι ένα σωστό παράδειγμα....

 

Έχω παρακολουθήσει μόνο ένα λεπτό απο αυτή τη σειρά, παραπάνω δεν είχε νόημα για μένα. (δεν αντέχω την Ελληνική τηλεόραση όμως έτσι και αλλιώς )

 

απο την άλλη, αυτό που ανέφερα για το ότι σε αυτή την ηλικία βρίσκονται τα παιδιά στην φάση του εγωκεντρισμού, ισχύει, και αυτό κατά τη γνώμη μου είναι αυτό που κάνει δύσκολο οι γονείς να οριοθετήσουν τα παιδιά τους σε κάποιες περιπτώσεις.

 

Το άλλο κομμάτι που πιστεύω ότι φταίει είναι το ότι δεν διαθέτουν (είτε επειδή δεν προλαβαίνουν να τα βρούν/ψάξουν είτε επειδή δεν το θέλουν είτε επειδή δεν ξέρουν) τα κατάλληλα γνωστικά και μή εργαλεία - υπομονή, χρόνο για να ασχοληθούν, τρόπους για να τα πείσουν.

 

Πολλοί γονείς συνειδητοποιούν δυστυχώς πολύ αργά, ότι οι απόψεις του παιδιού τους είναι ήδη παγιωμένες - είναι ήδη στην ηλικία των 5 -6 ετών που ένα παιδάκι θα πάει σχολείο.

Οι απόψεις για τον κόσμο για τους ανθρώπους, τα συναισθήματα για όλα γύρω τους, τα παιδιά σε εκείνη την ηλικία έχουν ανάγκη να τα κάνουν συγκεκριμένα. Να βάλουν ταμπέλες - έτσι ώστε να τα βγάλουν πέρα, έτσι ώστε να αισθάνονται πιό ικανά, έτσι ώστε να είναι όλα αυτά τα ερεθίσματα που δέχονται πιό εύκολα στην κατανόμηση/ αξιολόγηση.

Αυτό είναι ένα κομμάτι της ανάπτυξής τους σε αυτή την ηλικία.

 

Έτσι λοιπόν, τι θα κάνει κάποιος όταν ήδη το παιδί του είναι 6- 7 ετών και θέλει να του αλλάξει γνώμη ? Πολύ δύσκολο. Ήδη έχει αφεθεί να σχηματίσει την γνώμη που έτυχε. (λόγω πχ ενός περιοδικού ή σήριαλ όπως ανέφερες Λένα)

 

Έτσι φτάνουν νομίζω οι γονείς και λένε "δε βαριέσαι" - όταν βλέπουν ότι ότι και να πούν πλέον δεν έχει τόση μεγάλη απήχηση....

 

Για μένα έχει λοιπόν πολύ σημασία και αυτό προσπαθώ και να προωθήσω και μέσα απο αυτό το site, το ότι ΟΛΑ γίνονται πιό πριν. Μήν περιμένετε να πείτε για αυτά τα πράγματα στο παιδί σας όταν πάει δημοτικό.

 

Ένα παιδί 4 ετων που θα ρωτήσει "γιατί ουρλιάζει ο χχχ - γιατι βάζει όλα στο στόμα του - είναι μεγάλος " θα καταλάβει τόσο τέλεια την φράση

"αυτό του αρέσει, του ειναι δύσκολο να το σταματήσει - όμως θα χαρεί πολύ αν του δώσεις την μπάλα! "

 

Οποιαδήποτε φράση που ναι μεν δηλώνει ότι το παιδάκι αυτό είναι διαφορετικό, όμως ότι όσο διαφορετικό και είναι, πάλι, είναι ένα παιδάκι που χαίρεται εάν παίξει κάποιος μαζί του, και στεναχωριέται αν κάποιος το σπρώξει.

 

Είναι διαφορετικό και για αυτό μπορούμε και ίσως να το βοηθήσουμε εάν θέλει/εάν το χρειάζεται.

 

Το ίδιο ισχύει για την ενημέρωση και για τα θέματα θάνατος, αρώστια χωρισμός κτλ. ότι δεν έχουν όλα τα παιδιά και μάμά και μπαμπά, ... αυτά, πρέπει με συγκεκριμένο τρόπο βέβαια, να γίνονται γνώριμα στα παιδιά σαν έννοιες νωρίς.

Όσο πιό φυσιολογικά φαίνονται όλα αυτά σε ένα παιδί, απο νωρίς, τόσο πιό καλά θα μπορεί να τα δεχτεί, να τα αντιμετωπίσει, να τα ξεπεράσει, να δεί πέρα απο αυτά, σαν μεγαλύτερο παιδί και σαν ενήλικας.

Αυτά είναι μέρος της ζωής μας, αναπόσπαστο.

Δεν έχει νόημα τα παιδιά να προστατεύονται απο αυτά, να μη συζητιούνται αυτά τα θέματα, και μετά όταν μεγαλώνουν ξαφνικά να ανακαλύπτουν όλες τις πτυχές της ζωής (και τις ενδεχομένως δυσάρεστες) χωρίς πρίν να τους έχει δοθεί έστω μία περιγραφή για αυτές.

Θα προσπαθήσω να γράψω ένα άρθρο για αυτό σύντομα και το πως μπορεί κάποιος να μιλήσει στο παιδί του για αυτά τα πράγματα.

[lena]

Έτσι λοιπόν, τι θα κάνει κάποιος όταν ήδη το παιδί του είναι 6- 7 ετών και θέλει να του αλλάξει γνώμη ? Πολύ δύσκολο. Ήδη έχει αφεθεί να σχηματίσει την γνώμη που έτυχε. (λόγω πχ ενός περιοδικού ή σήριαλ όπως ανέφερες Λένα)

 

Έτσι φτάνουν νομίζω οι γονείς και λένε "δε βαριέσαι" - όταν βλέπουν ότι ότι και να πούν πλέον δεν έχει τόση μεγάλη απήχηση.

 

Κι όμως....Πολύ εύκολα μπορείς να φτάσεις στις ευαίσθητες χορδές της ψυχούλας ενός μικρού παιδιού, και να το ευαισθητοποιήσεις πάνω σε πολλά θέματα. Συγνώμη αλλά θα διαφωνήσω. ΠΟΤΕ δεν είναι αργά αν όμως είμαστε αποφασισμένοι να το καταφέρουμε.

 

Το "δε βαριέσαι" των γονέων είναι που κάνει την διαφορά. Που μεγαλώνει το χάσμα. Που αφήνει τον ψυχικό κόσμο των παιδιών κενό από συναισθήματα και ευαισθησίες.

[angela]

Νομίζω ότι εδώ χωράει ένα απόσπασμα από το βιβλίο του παιδοψυχολόγου Στέργιου Νότα για να μας δώσει ένα καλό παράδειγμα του πώς "συστήνεις" σε ένα παιδί τον αυτισμό και μαζί το διαφορετικό σαν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας!

 

...Γεια σου!

Θα σου μιλήσω για το νέο σου συμμαθητή που είναι λίγο διαφορετικός από τα άλλα παιδιά, γιατί έχει κάτι που λέγεται αυτισμός.

Ξέρεις το όνομα αυτού του παιδιού;

Ένα παιδί που κάθεται σε αναπηρικό καροτσάκι γνωρίζεις ότι δεν μπορεί να περπατήσει. Ένα παιδί που είναι τυφλό δεν μπορεί να δει. Αυτά τα παιδιά έχουν αναπηρίες. Ο αυτισμός είναι και αυτός μια αναπηρία.

Τα παιδιά με αναπηρία είναι όπως εσύ, αγαπούν, χαίρονται, λυπούνται, θυμώνουν και θέλουν να κάνουν ό,τι κι εσύ, έχουν όμως κάποιες δυσκολίες.

Εσύ τα καταφέρνεις καλά σε μερικά πράγματα, ενώ σε άλλα δεν είσαι τόσο καλός. Το ίδιο συμβαίνει και με τα αυτιστικά παιδιά. Ορισμένα πράγματα τα κάνουν πολύ καλά και σε άλλα δυσκολεύονται. Σε παρακαλώ, πες μου τα πράγματα στα οποία τα καταφέρνεις καλά και τα πράγματα που σε δυσκολεύουν. Κάνε το ίδιο και για το συμμαθητή σου.

Τα παιδιά με αυτισμό δυσκολεύονται να συζητούν και να παίζουν με τους συμμαθητές τους. Προτιμούν να παίζουν μόνα τους. Μπορείς με τη βοήθεια του δασκάλου ή της δασκάλας σου, να εξηγήσεις και να δείξεις στο νέο σου συμμαθητή που έχει αυτισμό πώς να παίξει και μαζί σου. Θα διασκεδάσετε και οι δύο!!! Πες μου, τι παιχνίδια μπορείς να παίξεις με το συμμαθητή σου αυτόν;

Ο νέος σου συμμαθητής μπορεί να μη μιλάει όπως εσύ. Μπορεί και να μη μιλάει καθόλου. Ίσως δεν μπορεί να μιλήσει τώρα, όμως σε καταλαβαίνει, όταν του μιλάς με απλά λόγια και αργά. Μπορεί να μιλάει λίγο ή να επαναλαμβάνει ό, τι του λες. Μη θυμώνεις, δεν το κάνει επειδή θέλει να σε κοροϊδέψει, αλλά γιατί δεν μπορεί να μιλήσει όπως εσύ. Σιγά , σιγά θα μάθει.

Τα παιδιά με αυτισμό μπορεί να μιλούν συνέχεια για το ίδιο πράγμα, για παράδειγμα τους δεινόσαυρους ή τα τρένα. Για να βοηθήσεις αυτά τα παιδιά, πρέπει να τους θυμίζεις ότι επιτρέπεται να μιλούν για τα πράγματα που αγαπούν μόνο ορισμένες ώρες, για παράδειγμα στα διαλείμματα. Αυτό πρέπει να το επαναλαμβάνεις κάθε φορά που γίνεται, μέχρι να το καταλάβουν.

Καμιά φορά μπορεί ένας συμμαθητής σου να σου κάνει πλάκα και να σε πειράζει. Τα παιδιά με αυτισμό δεν μπορούν να καταλάβουν πότε τους λες ένα αστείο. Πρέπει να τους πεις: «αυτό ήταν αστείο» ή «σου έκανα πλάκα».

Καμιά φορά κάνεις κάτι που ενοχλεί τους συμμαθητές σου. Το καταλαβαίνεις όμως και σταματάς αμέσως. Τα παιδιά με αυτισμό δεν καταλαβαίνουν ότι σε ενοχλούν. Πρέπει, μαζί με τη δασκάλα, να τους εξηγήσετε ότι αυτό που κάνουν είναι ενοχλητικό. Αν το επαναλάβει, θα του το πεις πάλι.

Όταν σου δείξω παιδιά που γελούν ή είναι στεναχωρημένα ή θυμωμένα, μπορείς να μου πεις τι δείχνουν τα προσωπάκια που βλέπεις, και είναι χαρά, λύπη, θυμός. Τα παιδιά με αυτισμό δυσκολεύονται να καταλάβουν τι σημαίνουν αυτά τα προσωπάκια. Μπορεί να τους χαμογελάσεις και αυτά να μη σου δώσουν σημασία. Αυτό συμβαίνει, γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν ότι θέλεις να γίνεις φίλος τους. Πρέπει να τους πεις: «θέλω να γίνουμε φίλοι» ή «θέλω να παίξουμε».

Έμαθες από τους γονείς και τους δασκάλους ότι δεν είναι ευγενικό να λες σε κάποιον «είσαι άσχημος», «είσαι χοντρός», «είσαι μυξιάρης». Οι δάσκαλοι και οι γονείς σου σού μαθαίνουν να είσαι ευγενικός και να λες «παρακαλώ» και «ευχαριστώ». Τα παιδιά που έχουν αυτισμό δυσκολεύονται να μάθουν τέτοιους κανόνες. Αν ένα αυτιστικό παιδί σου πει για παράδειγμα «είσαι άσχημος», εξήγησέ του ότι αυτό δεν είναι σωστό, ότι δεν πρέπει να το ξαναπεί. Το ίδιο να του λες και όταν μιλάει έτσι στους άλλους.

Όπως κατάλαβες, ο νέος σου συμμαθητής είναι λίγο διαφορετικός από εσένα.

Θέλει να γίνεται φίλοι, αλλά δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει.

Γι αυτό, κάνε την αρχή εσύ. Αν είσαι υπομονετικός μαζί του και του εξηγείς τι θέλεις να κάνετε μαζί, θα γίνετε πολύ καλοί φίλοι, γιατί είναι ένα πολύ καλό παιδί, αυθόρμητο και ειλικρινές...

 

 

Από το βιβλίο

Οι γονείς & τα αδέρφια των παιδιών με αυτισμό

ΔΙΑΧΥΤΕΣ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ

ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΝΟΤΑΣ, D.P.MGR

Κλινικός Ψυχολόγος

Υ ΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ

2ο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Εκπαίδευσης και Αρχικής Κατάρτισης Μέτρο 1.1 Ενέργεια 1.1.4

http://www.noesi.gr/node/1081#comment-1369

[lena]

Ακριβώς. Όλα μπορούν να αλλάξουν αρκεί να έχουμε θέληση να ασχοληθούμε. Δεν παίζει ρόλο η ηλικία. Ακόμα και ως ενήλικες μπορούμε να αλλάξουμε και να δούμε τον κόσμο με διαφορετικό μάτι αρκεί να το θελήσουμε και να "ανοίξουμε" το μυαλό μας, να πετάξουμε τις παροπίδες, και να δούμε τι συμβαίνει γύρω μας.

Τα παιδιά είναι σαν ζυμαράκια, έτοιμα να τους δώσεις οτι σχήμα θέλεις. Γιατί δεν γινόμαστε το χέρι που θα τα πλάσει σωστά?

[Μαρια Στυλιανακη]

πολύ ωραίο το κείμενο angela..

 

Συγνώμη αλλά θα διαφωνήσω

Λένα δεν χρειάζεται να ζητήσεις συγνώμη, ελεύθεροι είμαστε να πούμε ότι θέλουμε !

 

Κοίτα, η άποψή μου σαν παιδαγωγός, είναι αυτή που έγραψα.

Ναι μεν έχεις δίκιο, ΠΟΤΕ δεν είναι αργά, αλλά η άποψή μου είναι ότι είναι ΑΡΓΑ να ασχοληθεί ένας γονιός με αυτό (την διαφορετικότητα) την πρώτη δημοτικού.

 

Ισως δεν φάνηκε ότι ο λόγος που το γράφω είναι για να έχουν τα λόγια των γονιών το καλύτερο αποτέλεσμα, στην καλύτερη στιγμή - όχι (προς θεού ) ότι μετά είναι αργά και καλύτερα να μήν πουν τίποτα!!!

 

Η πίεση που αντιμετωπίζουν τα παιδιά στο δημοτικό, όπως και αυτο που ανέφερα δηλαδή η εγωκεντρική αναπτυξιακή τους φάση, καθιστούν κάποιες φορές την συζήτηση δύσκολη.

 

Σε σύγκριση με αυτό, τα παιδιά στην ηλικία 3-4-5 ετών είναι πολύ πιό ανοιχτά συναισθηματικά και δεκτικά σε όσα οι γονείς αποφασίσουν να τους μεταδώσουν.

 

Τα γράφω αυτά για τους γονείς που έχουν παιδιά σε αυτή την ηλικία και μπορούν τώρα να " πλάσουν το ζυμαράκι" πολύ πιό εύκολα και ουσιαστικά -

αργότερα δεν είναι πιά τόσο εύπλαστο (δεν λέω ότι δεν είναι καθόλου - προς Θεού)

(αυτά βάση της εμπειρίας μου σαν παιδαγωγός σε ηλικίες απο 16 μηνών εώς και 10 ετών παιδιά)

Τέλος πάντων καλό είναι να υπάρχει μία αρχή κάπου - μία βάση, και όσο μεγαλώνει ένα παιδί να συνεχίζεται η ενημέρωση για την διαφορετικότητα. Εννοείται ότι σε ένα 4χρονο παιδί, θα ειπωθούν άλλα πράγματα, απο ότι σε ένα 7 χρονο.

 

 

Πρόβλημα θεωρώ ότι στην Ελλάδα σπάνια θα δείς ένα τυφλό να εργάζεται ή έναν ανάπηρο να κάνει βόλτες (σε ποιό πεζοδρόμιο κιόλας) κτλ, για να συνηθίσει σε αυτό ο γονέας και να το μεταδώσει και στο παιδί του.

Παιδιά πχ με αυτισμό, ή παιδιά με άλλες ειδικές ανάγκες, δεν βρίσκονται τόσο συχνά με άλλα παιδιά. Δηλαδή δεν είναι κανόνας σε κάθε τάξη να βρίσκεται και ένα παιδί για το οποίο ο γονιός μπορεί να πάρει σαν παράδειγμα και να μιλήσει με το παιδί του για την διαφορετικότητα...

 

Αυτές οι συζητήσεις χρειάζονται παραδείγματα - σε μία ομάδα παιδιών ή μέσω ειδικών εκπαιδευτικών παιχνιδιών παραμυθιών.

 

Αναρωτιέμαι εάν υπάρχει κάποιο πρόγραμμα/μάθημα που προωθεί την έννοια της διαφορετικότητας στα παιδιά, μέσω του σχολικού συστήματος. Εάν έχετε ακούσει κάτι θα ήταν καλό να ανοίξουμε ένα θέμα για αυτό.

 

Πάντως πιστεύω ότι οι γονείς παιδιών με αυτισμό πχ, έχουν πολύ δουλειά να κάνουν για να αντισταθμίσουν τις ελλείψεις που υπάρχουν στην γνωση και ενημέρωση γύρω απο τις ειδικές ανάγκες (σε όσους δεν είναι άμεσα εμπλεκόμενοι) και θαυμάζω το σθένος και την δύναμη με το οποίο ελπίζω πολλοί καταφέρνουν και αντιμετωπίζουν αυτή την πρόκληση. Δεν είναι εύκολο καθόλου και όλοι οφείλουν να βοηθήσουν στο να αλλάξουν τέτοιες ελλείψεις, προκαταλήψεις και περίεργες συμπεριφορές.

Για χάρη των παιδιών.

Μιάς και αυτό είναι το απόλυτο για κάθε γονιό - η ευτυχία του παιδιού του -είτε είναι ο γονιός αυτιστικού, είτε ενός παιδιού χωρίς ειδικές ανάγκες.

 

Είναι απαραίτητο να προσπαθούμε να ζούμε σε μία κοινωνία όπου ο κάθε γονιός να μπορεί να δώσει αυτό το υπέρτατο αγαθό στο παιδί του.

Είναι (και πάλι) απαράδεκτο οι γονείς άλλων παιδιών, να μήν σέβονται αυτό το δικαίωμα ενός παιδιού στην ευτυχία.

 

Ο καλύτερος δρόμος για να αλλάξει κάτι τέτοιο είναι αρχικά η σωστή ενημέρωση των γονέων που δεν σχετίζονται με κάποιο παιδί με αυτισμό ή άλλες ειδικές ανάγκες.

 

Το κείμενο που έβαλε η Angela νομίζω μπορεί να βοηθήσει πολύ έναν γονέα να εξηγήσει κάτι τέτοιο στο παιδί του.

[lena]

Πρόβλημα θεωρώ ότι στην Ελλάδα σπάνια θα δείς ένα τυφλό να εργάζεται ή έναν ανάπηρο να κάνει βόλτες (σε ποιό πεζοδρόμιο κιόλας) κτλ, για να συνηθίσει σε αυτό ο γονέας και να το μεταδώσει και στο παιδί του.

Παιδιά πχ με αυτισμό, ή παιδιά με άλλες ειδικές ανάγκες, δεν βρίσκονται τόσο συχνά με άλλα παιδιά. Δηλαδή δεν είναι κανόνας σε κάθε τάξη να βρίσκεται και ένα παιδί για το οποίο ο γονιός μπορεί να πάρει σαν παράδειγμα και να μιλήσει με το παιδί του για την διαφορετικότητα...

 

Αν σήμερα Σάββατο, το απογευματάκι, όλοι μας βγούμε μια βόλτα στο πάρκο της πόλης μας, και ΚΟΙΤΆΞΟΥΜΕ γύρω μας τους ανθρώπους που κάνουν βόλτα γύρω μας, 1000%, θα δούμε πολλά άτομα με ειδικές ανάγκες. Αν την Δευτέρα σταθούμε έξω από ένα προαύλιο σχολείου σίγουρα θα δούμε 2-3 παιδάκια που ξεχωρίζουν από τα άλλα.

 

Παραδείγματα υπάρχουν υπάρχουν πολλά αγαπητή φίλη, αρκεί να γνωρίζουμε και να θέλουμε να τα δούμε. Και μην νομίζεις πως οι απόψεις μου είναι μονόπλευρες λόγο της κατάστασης που ζω. Είμαι και εγώ εκπαιδευτικός και ζω καθημερινά το τι γίνεται στον κόσμο των παιδιών.

[Μαρια Στυλιανακη]

Και μην νομίζεις πως οι απόψεις μου είναι μονόπλευρες

 

αλοίμονο, δεν το νομίζω καθόλου αυτό... (δεν θα χαρακτήριζα ποτέ την άποψη κάποιου μονόπλευρη)

 

αντιθέτως νομίζω ότι συμφωνούμε στα περισσότερα σημαντικά πράγματα και ότι προσπαθούμε η κάθε μία με τον τρόπο της να ευαισθητοποιήσουμε με αυτό τον διάλογο - σε έναν παραγωγικό διάλογο χωράνε όλες οι απόψεις.

 

Τα όσα γράφω για τις συνθήκες εδώ ίσως έχουν σχέση με το ότι ήμουν στην Γερμανία 5 χρόνια, και εκεί η ένταξη των ατόμων με ειδικές ανάγκες ή που είναι απλώς "διαφορετικά", στην κοινωνία και στην εργασία είναι πολύ μεγαλύτερες και δεδομένες, συγκριτικά με εδώ στην Ελλάδα..

και για αυτό εδώ ίσως μου φαίνονται οι ευκαιρίες λιγότερες.

 

Εκεί σε κάθε σουπερμάρκετ ή πολυκατάστημα ήταν και κάποιος που ήταν "διαφορετικός" - φαντάσου ότι δούλευε στο ταμείο και μία τρανσέξουαλ!!! (φαινόταν πολύ ξεκάθαρα..!)

 

Ήταν μια φυσιολογική επαφή, όχι δηλαδή απλώς στο πάρκο αλλά στην καθημερινότητα - αυτή που δείχνει ότι και αυτά τα άτομα μπορούν να καταφέρουν πάρα πάρα πολλά πράγματα και να ζούν μεταξύ μας και όχι ότι είναι απλώς σε ένα περιθώριο.

 

Ελπίζω να διευκρίνισα ότι αυτά που έγραψα δεν είναι ότι δεν θέλω ή πιστεύω ότι δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε να δούμε τα διαφορετικά άτομα γύρω μας.

 

Λένα θα ήθελες να μας γράψεις και εσύ την ιστορία του παιδιού σου με τον αυτισμό, δηλαδή πως κατάλαβες για αυτό, και όλη την εξέλιξη ως σήμερα?

[lena]

Τα όσα γράφω για τις συνθήκες εδώ ίσως έχουν σχέση με το ότι ήμουν στην Γερμανία 5 χρόνια, και εκεί η ένταξη των ατόμων με ειδικές ανάγκες ή που είναι απλώς "διαφορετικά", στην κοινωνία και στην εργασία είναι πολύ μεγαλύτερες και δεδομένες, συγκριτικά με εδώ στην Ελλάδα..

και για αυτό εδώ ίσως μου φαίνονται οι ευκαιρίες λιγότερες.

 

Χρησιμοποίησα την παράθεση αυτή για να δείξω οτι όχι μόνο οι συνθήκες ένταξης των ατόμων με ειδικές ανάγκες στην κοινωνία είναι καλύτερες στην Γερμανία ή οπουδήποτε στο εξωτερικό, αλλά και η ΔΙΑΓΝΩΣΗ.

Η κόρη μου είναι 7.5 χρονών, από τα 2.5 καταλάβαμε οτι κάτι δεν πάει καλά, έκτοτε μπαινοβγαίναμε σε νοσοκομεία ανα εξάμηνο και υποβλήθηκε σε αμέτρητες εξετάσεις αλλά η απάντηση ήταν ΤΙΠΟΤΕ. Στα τυφλά υποστηρίζαμε το παιδί όλο αυτό τον καιρό με εργοθεραπείες, λογοθεραπείες και φυσιοθεραπείες δουλεύοντας τα στοιχεία που βλέπαμε πάνω του. Καμία διάγνωση που να βοηθήσει.

Μέχρι πριν ένα μήνα που τελικά μας είπαν οτι είναι σύνδρομο Asperger, δηλαδή υψηλής λειτουργικότητας αυτισμός, και τώρα είμαστε στην διαδικασία να καταλάβουμε τι είναι όλο αυτό (μας πρότειναν βιβλία!!!),το πιο δύσκολο ....να το αποδεχτούμε, να δούμε ΤΙ δεν έπρεπε να είχε γίνει, και τι ΠΡΕΠΕΙ να γίνει από εδώ και πέρα.

Η συμβουλή του ειδικού: "Ψάξτε, βρείτε, ενημερωθείτε και όλα θα πάνε καλά"....... ............Ναι, αυτή είναι η κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα.

Ευτυχώς γίνονται κινήσεις από ανθρώπους που είναι ευαισθητοποιημένοι, που νοιάζονται και είναι άξιοι επαίνου για το έργο που προσφέρουν. Αναφέρομαι στον εκδότη του http://www.noesi.gr που μέσα από εκεί ενημερώθηκα για πολλά πράγματα, γνώρισα γονείς με τον ίδιο πόνο ψυχής, η Angela είναι η καινούρια μου φίλη, και από εκεί όλοι μαζί με τα χέρια σφιχτά ίσως κάνουμε την διαφορά.

[maria]

Πάντως θα ήθελα να τονίσω το εξής.

 

Σίγουρα πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά μας για την διαφορετικότητα, και ότι πρέπει να σέβονται τα άλλα παιδάκια που διαφέρουν από το σύνολο, όμως δεν αρκεί αυτό.

 

Θα πρέπει πάνω από όλα να τους καλλιεργήσουμε την αυτοπεποίθηση τους, και φυσικά το να κάνουν παρέα με τα παιδιά αυτά χωρίς να ντρέπονται, και προπάντως να μπορέσουν να τα πλησιάσουν επειδή και αυτά τα παιδάκια έχουν κάτι θετικό στο χαρακτήρα τους, και όχι γιατι τα λυπούνται.

 

Μιλώντας βασιζόμενη και πάλι σε προσωπικές εμπειρίες από τα παιδικά μου χρόνια, πάντα υπάρχουν παιδιά τα οποία έχουν την τάση να κοροϊδεύουν τους αδύναμους. Αρκεί να υπάρχει ένα τέτοιο παιδί μέσα στην τάξη και έτσι επηρρεάζει και την συμπεριφορά των υπόλοιπων. Υπάρχουν και άλλα παιδιά που είναι μεν ευαισθητοποιημένα αλλά φοβούνται να κάνουν παρέα με πιο αδύναμα παιδιά για να μην τα κοροϊδεύουν.

 

Βέβαια δεν ξέρω σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν δεν βρίσκονται κοντά οι γονείς, εαν μπορούν να κάνουν κάτι.

 

Πάντως σε γενικές γραμμές νομίζω ότι φταίει το γεγονόως ότι προορίζουμε τα παιδιά μας να γίνουν τα καλύτερα, έτσι θέλουμε να κάνουν παρέα με παιδιά που είναι επίσης καλοί μαθητές ώστε να έχουν θετικές επιροές.

 

Εγώ πάντως σκοπεύω να διδάξω αυτές τις αρχές στα παιδιά μου. Έχει τύχει να μεγαλώσω μαζί με ένα ξάδερφο με νοητική καθυστέρηση, και ομολογώ ότι σας παιδιά, αν και δεν μπορούσε να παίξει μαζί μας, ήταν μαζί μας και διασκεδάζαμε όλοι καθώς παίζαμε.Επίσης επειδή έχω υπάρξει και εγώ διαφορετική (Μαρία η άσχημη, με γυαλιά και σιδεράκια, και μάλιστα σε μέρος της εφηβίας μου) έχω αρκετά βιώματα που και δεν θέλω να περάσει το παιδί μου, αλλά και δεν θέλω να προκαλέσει σε άλλα παιδιά...

 

Μαρία, εσύ που έχεις ασχοληθεί περισσότερο με παιδιά, μπορείς να μας πεις κάποια πράγματα για αυτή την ομαδική συμεριφορά των παιδιών και τι θα μπορούσαμε να κάνουμε ώστε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας ώστε να έχουν αυτοπεποίθηση και να μην τρέχουν πίσω από τους "ισχυρούς"?