Φιλίες ενηλίκων

[Έσπερος]

Παρηγοριέσαι που σας ακούω κορίτσια!! Γιατί ένιωθα κάπως περίεργα που κι εμείς είμαστε τόσο μόνοι μας! Εντάξει εμάς μας έφταιξε κι ο άντρας μου που φοβάται τις ιώσεις και δεν θέλει πάρε δώσε με συναδέλφους (εκπαιδευτικους) την περίοδο της γρίπης, αλλα τουλαχιστον εμεις δεν εχουμε εδω παππουδες να μας δεσμεύουν τις μονες μερες που μπορουμε να κανουμε κατι σαν οικογενεια! Ειναι βλακεια να εχεις φιλους στην ιδια φαση κ να διστάζεις να τους συναναστραφεις. Γιατί οι άλλοι μπορεί να μη νιώθουν αναγκες, εμας πχ εχει τυχει να κανονίσουν να πανε σε μικρό μαγαζί σαν τεκέ (δεν υπερβαλλω) χωρις υπαίθριο χωρο, μερα μεσημερι, και να μας καλέσουν. Ε πού θα το παμε το βρεφος, σε μαγαζι που δεν αντεχει τη βρώμα ουτε ο αντρας μου που καπνίζει; Αλλα τι να πεις εκει, λες οτι δεν γινεται και ελπίζεις την επομενη φορα να σκεφτουν κατι πιο βολικο, αλλά δεν περιμένεις κ πολλά γιατί μάλλον όρο παιδιού κι εσύ έκανες τέτοιες γκάφες. 

[anemoni1989]

2 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Παρηγοριέσαι που σας ακούω κορίτσια!! Γιατί ένιωθα κάπως περίεργα που κι εμείς είμαστε τόσο μόνοι μας! Εντάξει εμάς μας έφταιξε κι ο άντρας μου που φοβάται τις ιώσεις και δεν θέλει πάρε δώσε με συναδέλφους (εκπαιδευτικους) την περίοδο της γρίπης, αλλα τουλαχιστον εμεις δεν εχουμε εδω παππουδες να μας δεσμεύουν τις μονες μερες που μπορουμε να κανουμε κατι σαν οικογενεια! Ειναι βλακεια να εχεις φιλους στην ιδια φαση κ να διστάζεις να τους συναναστραφεις. Γιατί οι άλλοι μπορεί να μη νιώθουν αναγκες, εμας πχ εχει τυχει να κανονίσουν να πανε σε μικρό μαγαζί σαν τεκέ (δεν υπερβαλλω) χωρις υπαίθριο χωρο, μερα μεσημερι, και να μας καλέσουν. Ε πού θα το παμε το βρεφος, σε μαγαζι που δεν αντεχει τη βρώμα ουτε ο αντρας μου που καπνίζει; Αλλα τι να πεις εκει, λες οτι δεν γινεται και ελπίζεις την επομενη φορα να σκεφτουν κατι πιο βολικο, αλλά δεν περιμένεις κ πολλά γιατί μάλλον όρο παιδιού κι εσύ έκανες τέτοιες γκάφες. 

Απο τη μια ειναι παρηγορο να βλέπεις πως κι αλλοι εχουν αντίστοιχα προβλήματα, απο την αλλη εμενα με στεναχωρει πολυ αυτη η κατασταση... Ειναι κριμα με τοσες ευκαιριες για εξοδο που εχουμε σημερα, τοσες ευκολιες κλπ να μην ερχομαστε σε ςπαφη με φιλους και γνωστούς... Εχουμε χάσει την απλη επαφή... Και αυτό νομίζω ότι είναι αρκετά θλιβερο... 

[Έσπερος]

1 hour ago, anemoni1989 είπε:

Απο τη μια ειναι παρηγορο να βλέπεις πως κι αλλοι εχουν αντίστοιχα προβλήματα, απο την αλλη εμενα με στεναχωρει πολυ αυτη η κατασταση... Ειναι κριμα με τοσες ευκαιριες για εξοδο που εχουμε σημερα, τοσες ευκολιες κλπ να μην ερχομαστε σε ςπαφη με φιλους και γνωστούς... Εχουμε χάσει την απλη επαφή... Και αυτό νομίζω ότι είναι αρκετά θλιβερο... 

Ναι προφανώς είναι θλιβερό. Εμενα μου εχει δημιπυργηαει μεγαλη ενταση. Σημερα πχ που έβρεχε, περιμενα πώς κ πώς να σταματησει η βροχη οταν γυρισει ο αντρας μου, για να βγω να πετάξω τα σκουπίδια!!! και φαντασου ειναι μετα απο τριημερο εξόδων. Ή περιμενω να εχει καλο καθρο σε τοπικές γιορτες, παρελάσεις, περι φορες εικόνων κλπ, για να βγω βολτα που θα ειναι ο κοσμος εξω. Δεν ειναι φυσιολογικο αυτο. Ειναι αρρωστημένο. 

[Έσπερος]

1 hour ago, anemoni1989 είπε:

Απο τη μια ειναι παρηγορο να βλέπεις πως κι αλλοι εχουν αντίστοιχα προβλήματα, απο την αλλη εμενα με στεναχωρει πολυ αυτη η κατασταση... Ειναι κριμα με τοσες ευκαιριες για εξοδο που εχουμε σημερα, τοσες ευκολιες κλπ να μην ερχομαστε σε ςπαφη με φιλους και γνωστούς... Εχουμε χάσει την απλη επαφή... Και αυτό νομίζω ότι είναι αρκετά θλιβερο... 

Ναι προφανώς είναι θλιβερό. Εμενα μου εχει δημιπυργηαει μεγαλη ενταση. Σημερα πχ που έβρεχε, περιμενα πώς κ πώς να σταματησει η βροχη οταν γυρισει ο αντρας μου, για να βγω να πετάξω τα σκουπίδια!!! και φαντασου ειναι μετα απο τριημερο εξόδων. Ή περιμενω να εχει καλο καθρο σε τοπικές γιορτες, παρελάσεις, περι φορες εικόνων κλπ, για να βγω βολτα που θα ειναι ο κοσμος εξω. Δεν ειναι φυσιολογικο αυτο. Ειναι αρρωστημένο. 

[anemoni1989]

8 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Ναι προφανώς είναι θλιβερό. Εμενα μου εχει δημιπυργηαει μεγαλη ενταση. Σημερα πχ που έβρεχε, περιμενα πώς κ πώς να σταματησει η βροχη οταν γυρισει ο αντρας μου, για να βγω να πετάξω τα σκουπίδια!!! και φαντασου ειναι μετα απο τριημερο εξόδων. Ή περιμενω να εχει καλο καθρο σε τοπικές γιορτες, παρελάσεις, περι φορες εικόνων κλπ, για να βγω βολτα που θα ειναι ο κοσμος εξω. Δεν ειναι φυσιολογικο αυτο. Ειναι αρρωστημένο. 

Εμενα δεν ξερω, αλλα και παλι δεν με καλύπτει το να βγω μονη μ εξω... Σίγουρα απο το να καθομαι μεσα σ σπιτι ειναι σαφως καλύτερα, αλλα και παλι δεν με καλύπτει οπως η βολτα με φιλους (οχι απαραίτητα για καφε) και η συζήτηση... Γτ κακα τα ψέματα για να ξεφύγουμε απο τα προβλήματα της καθημερινοτητας, μονο μεσω της συζήτησης με φίλους ειναι εφικτό... 

Προσωπικά πιστεύω πως αυτη η αποξενωση ειναι και ο λόγος που εχουν αυξηθει οι συνεδριες με ψυχολογους και η αυξηση των ψυχικων νοσων τα τελευταία χρόνια... Παλαιότερα εβγαινες σ γειτονιά και εκραζες την πεθερα, την κουνιαδα, τη στριγγλα της γειτονιάς ή τον αντρα σου και ξεδινες!!! Τωρα, τα κραταμε ολα μεσα μας και οπως ειναι λογικο καπου ξεσπαει ολο αυτο... 

[kotsifikos]

17 hours ago, anemoni1989 said:

Αρα δεν ειμαστε μονο εμεις με τις προβληματικες παρεες!!! Ειναι λιγο παρηγορο!!! Γιατί σε αντίστοιχο θεμα σ καφε ολες γραφουν οτι περνανε τελεια και νόμιζα πως εμεις εχουμε ψυχολογικα!!! :P

Κοιτα και εμεις εχουμε αρχίσει και χανομαστε προφανως γιατί ρε συ Κοτσιφικος ποσες φορες να περασω Κυριακες και σαββατοβραδα με τους γονείς των φιλων μας??? Εδω δεν περναμε με τς δικους μας γονείς, θα καθομαι με τς γονεις των αλλων??? 

Αυτό είπα και εγώ.. Σέβομαι φυσικά την ανάγκη του καθένα, και εννόεται πως ο καθένας θέλει κάτι διαφορετικό για να περάσει καλά, εγώ πάντα είχα μεγάλο κύκλο και πάντα περνούσα πολύ χρόνο με τους φίλους μου οπότε και τώρα δεν έχει αλλάξει.

Όσο για τους γονείς εννοείται πως θέλω να τους βλέπω, υπάρχει συχνή επαφή. Είναι δεδομένο πως αν κάτι χρειαστούν θα τρέξω, και η πόρτα του σπιτιού μου είναι πάντα ανοιχτή για εκείνους (και για τα πεθερικά μου), θα βρεθούμε κάποια κυριακή να φάμε όλοι μαζί, όμως όχι κάθε κυριακή, γιατί όλοι έχουμε  την ζωή μας. Γιορτές συνήθως δεν κάνουμε με τους γονείς μας, κάνουμε με φίλους ή κανονίζουμε ταξιδάκι για τους τρεις μας. 

 

[Έσπερος]

2 ώρες πρίν, anemoni1989 είπε:

Εμενα δεν ξερω, αλλα και παλι δεν με καλύπτει το να βγω μονη μ εξω... Σίγουρα απο το να καθομαι μεσα σ σπιτι ειναι σαφως καλύτερα, αλλα και παλι δεν με καλύπτει οπως η βολτα με φιλους (οχι απαραίτητα για καφε) και η συζήτηση... Γτ κακα τα ψέματα για να ξεφύγουμε απο τα προβλήματα της καθημερινοτητας, μονο μεσω της συζήτησης με φίλους ειναι εφικτό... 

Το μόνη μου έξω το έχω σαν ανάγκη επειδή εμείς δεν έχουμε κάποιον να κρατήσει το παιδί, οπότε τα πρωινά ή θα είμαστε μέσα μαζί, ή θα είμαστε έξω μαζί. Το να βγω μόνη μου είναι είδηση, γι' αυτό και μου λείπει. Αλλιώς, και η βόλτα με το παιδί σίγουρα καλύπτει κάποιες ανάγκες, αλλά όχι όλες. Εννοείται ότι από το να έιμαι μόνη μου και να επικοινωνώ μόνο με μηνύματα, προτιμώ να βγω με φίλους. Ιδανικά θα ήθελα κάποιες φορές αυτό να γίνεται και χωρίς παιδιά (έστω οι δυο μας με τον άντρα μου χωρίς παιδιά), για να μπορώ να κάνω μια συγκροτημένη συζήτηση χωρίς διακοπές, να μην΄εχω περιορισμούς του πού θα πάω, αν θα καπνίζουν, αν θα έχει χώρο για παιχνίδι κλπ. Αλλά εντάξει, αυτό λόγω συνθηκών δεν γίνεται, τουλάχιστον μια συναναστροφή με φίλους και μαζί τα παιδιά πιστεύω ότι είναι πολύ ανανεωτική. Δεν ξέρω γιατί δεν το βλέπουν όλοι έτσι. Επίσης, υπαρχει και η λογική να αναζητήσεις παρέες γονέων, δηλαδή να κάνεις και νέες, από γονείς συμμαθητών κλπ. Αυτό μου φαίνεται περίεργο. Δηλαδή αν προκύψει, οκ καλώς προέκυψε. Αλλά να το θεωρείς λογικό επακόλουθο της αλλαγής της οικογενειακής κατάστασης, δεν μου αρέσει. Τόσους φίλους έχουμε από το παρελθόν, που είχαμε τόσα κοινά, είίχαμε ζήσει  πράγματα, δεν θέλουμε να τους βλέπουμε πια; Δεν καταλαβαίνω γιατί να ξεκόψουμε από αυτούς ή γιατί να μην επιδιώξουμε με κάθε τρόπο να κρατήσουμε αυτή τη σχέση. Κι αν δεν τους αρέσει να βγαίνουν με τα πιαδιά των άλλων (το οποίο το σέβομαι και το κατανοω΄απόλυτα), μπορούμε να τους καλούμε σπίτι το βράδυ, όταν έχουν κοιμηθεί τα παιδιά,. 

 

.

[anemoni1989]

5 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Το μόνη μου έξω το έχω σαν ανάγκη επειδή εμείς δεν έχουμε κάποιον να κρατήσει το παιδί, οπότε τα πρωινά ή θα είμαστε μέσα μαζί, ή θα είμαστε έξω μαζί. Το να βγω μόνη μου είναι είδηση, γι' αυτό και μου λείπει. Αλλιώς, και η βόλτα με το παιδί σίγουρα καλύπτει κάποιες ανάγκες, αλλά όχι όλες. Εννοείται ότι από το να έιμαι μόνη μου και να επικοινωνώ μόνο με μηνύματα, προτιμώ να βγω με φίλους. Ιδανικά θα ήθελα κάποιες φορές αυτό να γίνεται και χωρίς παιδιά (έστω οι δυο μας με τον άντρα μου χωρίς παιδιά), για να μπορώ να κάνω μια συγκροτημένη συζήτηση χωρίς διακοπές, να μην΄εχω περιορισμούς του πού θα πάω, αν θα καπνίζουν, αν θα έχει χώρο για παιχνίδι κλπ. Αλλά εντάξει, αυτό λόγω συνθηκών δεν γίνεται, τουλάχιστον μια συναναστροφή με φίλους και μαζί τα παιδιά πιστεύω ότι είναι πολύ ανανεωτική. Δεν ξέρω γιατί δεν το βλέπουν όλοι έτσι. Επίσης, υπαρχει και η λογική να αναζητήσεις παρέες γονέων, δηλαδή να κάνεις και νέες, από γονείς συμμαθητών κλπ. Αυτό μου φαίνεται περίεργο. Δηλαδή αν προκύψει, οκ καλώς προέκυψε. Αλλά να το θεωρείς λογικό επακόλουθο της αλλαγής της οικογενειακής κατάστασης, δεν μου αρέσει. Τόσους φίλους έχουμε από το παρελθόν, που είχαμε τόσα κοινά, είίχαμε ζήσει  πράγματα, δεν θέλουμε να τους βλέπουμε πια; Δεν καταλαβαίνω γιατί να ξεκόψουμε από αυτούς ή γιατί να μην επιδιώξουμε με κάθε τρόπο να κρατήσουμε αυτή τη σχέση. Κι αν δεν τους αρέσει να βγαίνουν με τα πιαδιά των άλλων (το οποίο το σέβομαι και το κατανοω΄απόλυτα), μπορούμε να τους καλούμε σπίτι το βράδυ, όταν έχουν κοιμηθεί τα παιδιά,. 

 

.

Συμφωνώ απόλυτα με αυτό που λες, απλα αυτό που εχω καταλαβει (απο τον κύκλο μου τουλάχιστον)  ειναι πως οι περισσότεροι οταν κάνουν οικογένεια, μετατρεπονται σε κατι σαν μελη αιρεσης!!! Ακούγεται γελοίο, αλλα ειλικρινά μονο αυτος ο παραλληλισμος μ ερχεται στο μυαλό!!! Βλέπω και ακουω για ανθρώπους που μόλις αποφασισουν να κάνουν οικογένεια εξαφανιζονται από παρεες, παυουν να βγαίνουν μονοι τους παρα μονο με το ταίρι (και τα παιδιά) και η βραδινη είναι απαγορευμένη ωρα για συνευρεση με φίλους επειδή το παιδι κοιμαται... Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω πως άτομα που προ παιδιού βγαιναν καθημερινά και ξενυχταγαν και  και  και και, ξαφνικά μετατρεπονται σε σκληροπυρηνικους οικογενειαρχες και χαρωπες νοικοκυρές!!! :P

[Έσπερος]

16 ώρες πρίν, anemoni1989 είπε:

Συμφωνώ απόλυτα με αυτό που λες, απλα αυτό που εχω καταλαβει (απο τον κύκλο μου τουλάχιστον)  ειναι πως οι περισσότεροι οταν κάνουν οικογένεια, μετατρεπονται σε κατι σαν μελη αιρεσης!!! Ακούγεται γελοίο, αλλα ειλικρινά μονο αυτος ο παραλληλισμος μ ερχεται στο μυαλό!!! Βλέπω και ακουω για ανθρώπους που μόλις αποφασισουν να κάνουν οικογένεια εξαφανιζονται από παρεες, παυουν να βγαίνουν μονοι τους παρα μονο με το ταίρι (και τα παιδιά) και η βραδινη είναι απαγορευμένη ωρα για συνευρεση με φίλους επειδή το παιδι κοιμαται... Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω πως άτομα που προ παιδιού βγαιναν καθημερινά και ξενυχταγαν και  και  και και, ξαφνικά μετατρεπονται σε σκληροπυρηνικους οικογενειαρχες και χαρωπες νοικοκυρές!!! :P

Ποσο συμφωνώ μαζί σου! Βέβαια κάποια από αυτά τα κάναμε κι εμείς, γιατί ο άντρας μου βγήκε λίγο φοβικός, όχι με τον καιαρό, εκεί είμαστε κομάντο, έχει μια φοβία με τις ιώσεις και τη γρίπη, κι έτσι οι κλειστοί χώροι τον χειμώνα και οι συναναστροφές με συναδέλφους απαγορεύονται. Επίσης έχει μια αντίδραση σε όσες κοινωνικές  συνανααστροφές προτείνονται -επιβάλλονται από τους γονείς μου ("καλό θα ήταν να δείτε την τάδε θεία", "να κάνουμε τραπέζι για τους τάδε συγγενείς" κλπ). Κατά τ' άλλα, σχετικά με το θέμα του  ύπνου, εγώ προσωπικά επειδή είμαι του προγράμματος, κι επειδή έτυχε ή πέτυχε και το παιδί μας έχει κι αυτό πρόγραμμα, ππρροσπαθώ να μην τον παραβιάζω. Δεν θα ρισκάρω  δλδ να βγω μια νυχτερινή βόλτα και να κοιμίζω το παιδί στο καρότσι, και την άλλη μέρα αυτό να ξυπνήσει την ίδια ώρα που ξυπνάει πάντα κι εγώ και να έχω ταλαιπωρηθεί στη βόλτα με το κοίμισμα, και να έχω κοιμηθεί πιο αργά κκαι να σέρνομαι. Το καλοκαίρι προφανώς η ώρα ύπνου μετατίθεται, αλλά μέχρι εκεί. Εγώ επίσης έχω θέμα με το πρόγραμμα των  ημερήσιων ύπνων, δηλαδή του ενός που κάνει τώρα, γιατί αν τον αλλάξω δεν ξέρω αν και πότε θα κοιμηθεί, αν θα κοιμηθεί όσο θα  κοιμόταν πριν κλπ, και επειδή ο ημερήσιος αυτός ύπνος είναι το μόνο πράγμα που διασφαλίζει την ψυχική μου  υγεία, προτιμώ να μην τον παραβιάζω. Ή η να τον παραβιάζω για κάτι που αξίζει, όπως κάναμε πχ την Καθαρά Δευτέρα. Δεν θα τον παραβίαζα όμως για να βγω απλά για καφέ, κ ας είνα λίγο δεσμευτικό γιατί ι δεν κοιμάται μεσημέρι δλδ μετά το φαγητό, αλλά γύρω στις 12, δηλαδή κλείνει ένα κομμάτι της ημέρας που μπορείς να βγεις για δουλειές κλπ. Δεν έχει γίνει και καμιά καταστροφή όσες φορές το κάναμε, αλλά προτιμώ την ασφάλεια. Αλλά περα από αυτό, και τον αντικειμενικό περιορισμό των χώρων με καπνό, δεν έχω κάποιο θέμα. Και ταξίδια έχουμε κάνειμε καράβι αρκετές ώρες, και σε πολλά διαφοράετικά σπίτια κοιμάται όταν πηγαίνουμε στους παππούδες (Αθήνα και εξοχικά), δεν υπήρχε πρόβλημα. ΤΙ να πω, μακάρι να είχα κι εγώ φίλους με μωρά και να μας καλούσαν. Τώρα για το αν βγαίνεις μόνος σου χωρίς παιδί και ταίρι, αυτό έχει κάποιες άλλες προϋποθέσεις. Εγώ δεν έχω και καμιά φίλη εδω να βγούμε μόνες μας, ζευγάρια ξέρω μόνο από το σχολείο που βγαίναμε πάντα όλοι μαζί. Πάντως δεν μου έχει λείψει τόσο το να βγω μόνη με τον άντρα μου. Επειδή ο μικρός έβαλε από νωρίς πρόγραμμα και 9 κοιμόταν, είχαμε τότε προσωπικό χρόνο, συνέπεσε και με την άνοιξη και το καλοκαίρι, καθόμασταν τα βράδια στο μπαλκόνι και βλέπαμε τη θάλασσα, ψήναμε κλπ. Δεν μας έλειψε αυτή η έξοδος, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν ήμασταν πολύ της νυχτερινής ζωής. Προτιμούσαμε πάντα μια έξοδο σε ταβερνάκια κι όχι απαραίτητα βράδυ, και  δεν τις σταματήσαμε, απλώς το βράδυ έγινε μεσημέρι και επιλέγουμε μέρη που έχει χώρο για καρότσι και άπλα για παιχνίδι. 

 

Σκέφτομαι πάντως ότι Η καλύτερη φάση για εξόδους με μωρό είναι μέχρι τον 4ο μήνα περίπου, που γενικά κοιμάται πολλές ώρες, ειδικά αν μπει στο αυτόκίνητο, αλλά και με το καρότσι πολύ εύκολα, οπότε μπορείς να πάρεις μαζί το παιδί και είναι σαν να μην το έχεις μαζί σου. Μετά είναι λίγο πιο δύσκολο, θέλει απασχόληση, εκεί δηλαδή εμένα κάπου με άγχωνε, αλλά αυτό είναι μέχρι οτν 6-7ο μήνα νομίζω, μετά αρχίζει και τις τροφές οπότε μπορείς να έχεις μαζί το φαγητό του, ή επειδή κάθεται καθιστό μπορεί να χαζεύει από το καρότσι γύρω γύρω, να παίζει κλπ. Δηλαδή με εξαίρεση το διάστημα 4-6 που οι βόλτες μας ήταν κάπως περιορισμένες σε διάρκεια και με πολλά πέρα δώθε εναλλάξ, έκτοτε είναι μια χαρά. 

 

Το πιο περίεργο σ' αυτό που μου περιγράφεις, είναι ότι την περίεργη αυτή συμπεριφορά τη βλέπεις σε ανθρώπους που είναι κοντά στους γονείς τους, άρα έχουν βοήθεια. Το πιο λογικό θα ήταν αυτοί να είναι πιο άνετοι. Γιατί αν έχεις κοντά τους παππούδες, άρα το παιδί είναι άνετο μαζί τους, μπορείς πχ να το αφήσεις και να βγεις, αν το θες. Εμείς που θα το θέλαμε για μια στις τόσες, ακόμα δεν μπορούμε γιατί το μωρό δεν μένει άνετα με κάποιον που τον βλέπει μια φορά στο τρίμηνο, κι επίσης οι ίδιοι οι παππούδες δεν αναλαμβάνουν με τόση ευκολία μωρά που δεν ξέρεουν τις συνήθειές τους. Δεν λέω για μεγαλύτερα παιδιά φυσικά. Επίσης μπορείς αν θες πχ να ξενυχτήσεις, με ή χωρίς το παιδί, να το κανονίσεις μια μέρα που την επόμενη θα δεις τους γονείς σου, ώστε να παίξουν λίγο με το παιδί και να κοιμηθείς παραπάνω κλπ. Αλλά όντως κι εγώ ακούω κάποιους που έχουν βοήθεια, να κλαίίγονται συνεχώς. Εγώ με τον άντρα μου, χωρίς βοήθεια, έχουμε κάνει ένα σωρό πράγματα για το σπίτι, πολλά δηλαδή τα έκανε μόνος του αλλά την ίδια ώρα εγώ φρόντιζα το παιδί χωρίς βοήθεια, κάναμε ταξίδια, αν μας επέτρεπαν και τα οικονομικά θα κάναμε κι άλλα, κάναμε εκδρομές, οργανώσαμε τη βάφτιση με μεγάλο τραπέζι στο σπίτι χωρίς καμία βοήθεια κλπ. Δεν το θεωρώ κατόρθωμα, μάλλον φυσιολογικό, αλλά μου κάνει εντύπωση γιατί γύρω γύρω ακούγαμε μόνιμα ότι δεν θα μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα κλπ. Αν εξαιρέσουμε δηλα΄δ΄δη το μελανό σημείο της κλεισούρας (κοινωνικής απομονωσης πιοπολύ), ολίγον οικογενειακής αλλά κυρίως ατομικής, κι ένα αρκετά δύύσκολο πρώτο τρίμηνο με  θέματα του μωρού και τη δέσμευση του θηλάστρου που εμένα με περιόριζε αρκετά, δεν μπορώ να πω ότι είμαστε σε έναν πανικό ή δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, ή δεν μπορούμε να βγούμε κλπ. 

[annoulen]

23 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Το μόνη μου έξω το έχω σαν ανάγκη επειδή εμείς δεν έχουμε κάποιον να κρατήσει το παιδί, οπότε τα πρωινά ή θα είμαστε μέσα μαζί, ή θα είμαστε έξω μαζί. Το να βγω μόνη μου είναι είδηση, γι' αυτό και μου λείπει. Αλλιώς, και η βόλτα με το παιδί σίγουρα καλύπτει κάποιες ανάγκες, αλλά όχι όλες. Εννοείται ότι από το να έιμαι μόνη μου και να επικοινωνώ μόνο με μηνύματα, προτιμώ να βγω με φίλους. Ιδανικά θα ήθελα κάποιες φορές αυτό να γίνεται και χωρίς παιδιά (έστω οι δυο μας με τον άντρα μου χωρίς παιδιά), για να μπορώ να κάνω μια συγκροτημένη συζήτηση χωρίς διακοπές, να μην΄εχω περιορισμούς του πού θα πάω, αν θα καπνίζουν, αν θα έχει χώρο για παιχνίδι κλπ. Αλλά εντάξει, αυτό λόγω συνθηκών δεν γίνεται, τουλάχιστον μια συναναστροφή με φίλους και μαζί τα παιδιά πιστεύω ότι είναι πολύ ανανεωτική. Δεν ξέρω γιατί δεν το βλέπουν όλοι έτσι. Επίσης, υπαρχει και η λογική να αναζητήσεις παρέες γονέων, δηλαδή να κάνεις και νέες, από γονείς συμμαθητών κλπ. Αυτό μου φαίνεται περίεργο. Δηλαδή αν προκύψει, οκ καλώς προέκυψε. Αλλά να το θεωρείς λογικό επακόλουθο της αλλαγής της οικογενειακής κατάστασης, δεν μου αρέσει. Τόσους φίλους έχουμε από το παρελθόν, που είχαμε τόσα κοινά, είίχαμε ζήσει  πράγματα, δεν θέλουμε να τους βλέπουμε πια; Δεν καταλαβαίνω γιατί να ξεκόψουμε από αυτούς ή γιατί να μην επιδιώξουμε με κάθε τρόπο να κρατήσουμε αυτή τη σχέση. Κι αν δεν τους αρέσει να βγαίνουν με τα πιαδιά των άλλων (το οποίο το σέβομαι και το κατανοω΄απόλυτα), μπορούμε να τους καλούμε σπίτι το βράδυ, όταν έχουν κοιμηθεί τα παιδιά,. 

 

.

 

'Εσπερος, συμφωνώ μαζί σου. Εμένα πάντως οι φιλίες/κοινωνικές επαφές με γονείς φίλων του παιδιού μου, μου προέκυψε,  και μπορώ να πω ότι με ξάφνιασε ευχάριστα. Κ αναφέρομαι στο ένα παιδί, γιατί έχω και δεύτερο, μικρότερο, του οποίου "η φουρνιά των συμμαθητών" δεν είχε τόσο "κοινωνικούς γονείς" ή οι γονείς που ήταν πιο "ανοιχτοί" σε προσκλήσεις, δεν ταιριάζαν τα παιδιά μας. Δηλαδή, είναι να πέσεις και στην περίπτωση. 

Αναφορικά με τις παλιές μου φίλες, κρατάω με όλες επαφές, πιο αραιές βέβαια, και αναλόγως και των δικών τους υποχρεώσεων. Σίγουρα δεν βγαίνω κάθε Σάββατο για καφέ πχ όπως έκανα πριν, αλλά μπορεί να τύχει ένα Σάββατο στον 1,5 μήνα (χωρίς τα παιδιά). 

Επίσης, σε εμάς συμβαίνει να μην έχουμε και κάποιον να κρατήσει τα παιδιά, οπότε ή θα βγούμε οι τέσσερις μας (με τα παιδιά), ή ο καθένας μόνος του με τους φίλους του. Με τον άντρα μου οι δυο μας θα βγούμε μία φορά τον χρόνο  το πολύ . Αλλά δεν πειράζει. Δεν το θεωρώ τραγικό. 

Όσο για την ώρα που κοιμούνται τα παιδιά το ΣΚ, συνήθως με εγκαταλείπουν και εμένα οι δυνάμεις μου.... 

 

17 ώρες πρίν, anemoni1989 είπε:

Συμφωνώ απόλυτα με αυτό που λες, απλα αυτό που εχω καταλαβει (απο τον κύκλο μου τουλάχιστον)  ειναι πως οι περισσότεροι οταν κάνουν οικογένεια, μετατρεπονται σε κατι σαν μελη αιρεσης!!! Ακούγεται γελοίο, αλλα ειλικρινά μονο αυτος ο παραλληλισμος μ ερχεται στο μυαλό!!! Βλέπω και ακουω για ανθρώπους που μόλις αποφασισουν να κάνουν οικογένεια εξαφανιζονται από παρεες, παυουν να βγαίνουν μονοι τους παρα μονο με το ταίρι (και τα παιδιά) και η βραδινη είναι απαγορευμένη ωρα για συνευρεση με φίλους επειδή το παιδι κοιμαται... Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω πως άτομα που προ παιδιού βγαιναν καθημερινά και ξενυχταγαν και  και  και και, ξαφνικά μετατρεπονται σε σκληροπυρηνικους οικογενειαρχες και χαρωπες νοικοκυρές!!! :P

anemoni1989, κατά λάθος έβαλα σε παράθεση το μηνυμά σου και δεν ξέρω πως να το βγάλω. Πάντως συμφωνώ μαζί σου. 

 

[anemoni1989]

5 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

 Πάντως δεν μου έχει λείψει τόσο το να βγω μόνη με τον άντρα μου. Επειδή ο μικρός έβαλε από νωρίς πρόγραμμα και 9 κοιμόταν, είχαμε τότε προσωπικό χρόνο, συνέπεσε και με την άνοιξη και το καλοκαίρι, καθόμασταν τα βράδια στο μπαλκόνι και βλέπαμε τη θάλασσα, ψήναμε κλπ. Δεν μας έλειψε αυτή η έξοδος, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν ήμασταν πολύ της νυχτερινής ζωής. Προτιμούσαμε πάντα μια έξοδο σε ταβερνάκια κι όχι απαραίτητα βράδυ, και  δεν τις σταματήσαμε, απλώς το βράδυ έγινε μεσημέρι και επιλέγουμε μέρη που έχει χώρο για καρότσι και άπλα για παιχνίδι. 

 

Το πιο περίεργο σ' αυτό που μου περιγράφεις, είναι ότι την περίεργη αυτή συμπεριφορά τη βλέπεις σε ανθρώπους που είναι κοντά στους γονείς τους, άρα έχουν βοήθεια. Το πιο λογικό θα ήταν αυτοί να είναι πιο άνετοι. Γιατί αν έχεις κοντά τους παππούδες, άρα το παιδί είναι άνετο μαζί τους, μπορείς πχ να το αφήσεις και να βγεις, αν το θες. Εμείς που θα το θέλαμε για μια στις τόσες, ακόμα δεν μπορούμε γιατί το μωρό δεν μένει άνετα με κάποιον που τον βλέπει μια φορά στο τρίμηνο, κι επίσης οι ίδιοι οι παππούδες δεν αναλαμβάνουν με τόση ευκολία μωρά που δεν ξέρεουν τις συνήθειές τους. Δεν λέω για μεγαλύτερα παιδιά φυσικά. Επίσης μπορείς αν θες πχ να ξενυχτήσεις, με ή χωρίς το παιδί, να το κανονίσεις μια μέρα που την επόμενη θα δεις τους γονείς σου, ώστε να παίξουν λίγο με το παιδί και να κοιμηθείς παραπάνω κλπ. Αλλά όντως κι εγώ ακούω κάποιους που έχουν βοήθεια, να κλαίίγονται συνεχώς. 

Το να βγω μονη με τον αντρα μου δεν το εχω ουτε εγω ανάγκη γτ βλεπομαστε καθημερινά... Τι αλλο δηλαδή να πεις εξω?? Χιλιες φορες στο μπαλκονακι μου, με το κρασακι μ και τη πυζαμουλα μου να ειμαι και ανετη!!! Η κοινωνικη επαφη ειναι που μας λείπει... 

Εγω προσωπικα ανηκω στην κατηγορία των τυχερων-ατυχων που μένουν στο ιδιο κτίριο με τους γονείς τους. Βοήθεια ουσιαστικά με τις δουλειές του σπιτιού δεν εχω γτ πολυ απλα δεν μ αρεσει να ανακατευονται στα ποδια μου οσο καλες προθεσεις και να έχουν οι αλλοι, αλλα εχω τη σημαντικοτερη βοήθεια, οπως πχ σήμερα που έβρεχε και έπρεπε να βγω, οποτε ειχα τη λυση του να μη βγαλω το παιδι στο κρύο... Βεβαια οχι οτι θα παθαινε και τιποτα αν εβγαζα το καροτσι με το αδιαβροχο, αλλα σίγουρα για εμενα ηταν ευκολία.. Η αντίστοιχη ευκολια φυσικά υπάρχει και αν υπάρξει προταση για έξοδο και δε θέλουμε να πάρουμε μαζι το παιδι.. Απο την αλλη βεβαια εχω το παράδειγμα φιλης με την οποία μαλιστα ηρθα σε αντιπαράθεση σήμερα το πρωί για παρομοια συζήτηση... Μου παραπονεθηκε ποσο δυατυχισμενη ειναι που δεν έχει βοηθεια και δεν μπορεί να κανει τίποτα, ενω εγω οπως μ ειπε εχω βοήθεια σε οτι θελω.. Η μανα της εν τ μεταξυ μενει 10 λεπτά απο αυτη και οποτε παει σπίτι της (καθημερινά) της κανει δουλειες οπψς σίδερο, σκουπα, νεροχυτη, ψωνια απο σούπερ μάρκετ κλπ... Και αναρωτιέμαι η δολια μανα, μήπως απλα η γενια μας ειναι απλα καλομαθημενη και η ανατροφη ενος μωρου μας φαίνεται βουνό οποτε και τρώει ολη μας την ενέργεια αυτη η απελπισια?? Γιατί δεν μπορώ να διανοηθω οταν εχεις συγγενεις κοντα σου και σε βοηθανε, τι ειναι αυτο που σου τρωει τοση ενέργεια και δεν μπορείς να βγεις για ενα καφε με φιλους!!! Πως γίνεται ατομα χωρίς καμια βοήθεια να τα βγαζουν περα και ζευγαρια που τους τα κανουν ολα οι αλλοι να δυσκολευονται τοσο να ντυθουν και να πανε σε μια καφετερια, σε ενα παρκο ή ενα φιλικό σπίτι??? 

Η ολη φαση μου θυμίζει την παροιμια που λεει πως οποιος δε θελει να ζυμωσει 10 νερες κοσκινιζει και εχω αρχισει να πιστεύω πως αυτό ειναι το μηλον της εριδος... Η γενιά μας ειχε μαθει να τα εχει ολα στο χερι και μολις προκύπτει ενας ανθρωπακος που περιμενει απο εμας να του προσφερουμε, πελαγωνουμε!!! Οταν λεω πως ενω οι γονεις μου μενουν εναν όροφο κατω απο εμενα αλλα κανω μονη μ τις δουλειές τ σπιτιου με κοιτανε ολοι με μισο ματι και με ρωτανε γιατί!!! Και οταν απαντάω πως οι γονεις μου δεν ειναι παραδουλευτρες αλλα βοηθανε οταν εχω ουσιαστικη ανάγκη με κοιτανε λες και ειμαι παραφρων! Νομίζω απλα πως ειναι πιο ευκολο στα ατομα της γενιας μας να κλαιγονται για τα παντα και θεωρουν αυτονοητο να παιρνουν βοήθεια για τα παντα παλι απο γονεις και συγγενεις, παρα να αναλαβουν πληρως τις ευθύνες τους και να τα βγάλουν περα... Οποτε αυτό που ισως ερμηνευουμε ως κοινωνικη απομονωση απο μεριας τς να ειναι μια μορφη καταθλιψης λογω τ οτι χαθηκε για παντα η εποχη της ανεμελιας και της ανευθυνοτητας... 

[Έσπερος]

4 ώρες πρίν, anemoni1989 είπε:

Το να βγω μονη με τον αντρα μου δεν το εχω ουτε εγω ανάγκη γτ βλεπομαστε καθημερινά... Τι αλλο δηλαδή να πεις εξω?? Χιλιες φορες στο μπαλκονακι μου, με το κρασακι μ και τη πυζαμουλα μου να ειμαι και ανετη!!! Η κοινωνικη επαφη ειναι που μας λείπει... 

Εγω προσωπικα ανηκω στην κατηγορία των τυχερων-ατυχων που μένουν στο ιδιο κτίριο με τους γονείς τους. Βοήθεια ουσιαστικά με τις δουλειές του σπιτιού δεν εχω γτ πολυ απλα δεν μ αρεσει να ανακατευονται στα ποδια μου οσο καλες προθεσεις και να έχουν οι αλλοι, αλλα εχω τη σημαντικοτερη βοήθεια, οπως πχ σήμερα που έβρεχε και έπρεπε να βγω, οποτε ειχα τη λυση του να μη βγαλω το παιδι στο κρύο... Βεβαια οχι οτι θα παθαινε και τιποτα αν εβγαζα το καροτσι με το αδιαβροχο, αλλα σίγουρα για εμενα ηταν ευκολία.. Η αντίστοιχη ευκολια φυσικά υπάρχει και αν υπάρξει προταση για έξοδο και δε θέλουμε να πάρουμε μαζι το παιδι.. Απο την αλλη βεβαια εχω το παράδειγμα φιλης με την οποία μαλιστα ηρθα σε αντιπαράθεση σήμερα το πρωί για παρομοια συζήτηση... Μου παραπονεθηκε ποσο δυατυχισμενη ειναι που δεν έχει βοηθεια και δεν μπορεί να κανει τίποτα, ενω εγω οπως μ ειπε εχω βοήθεια σε οτι θελω.. Η μανα της εν τ μεταξυ μενει 10 λεπτά απο αυτη και οποτε παει σπίτι της (καθημερινά) της κανει δουλειες οπψς σίδερο, σκουπα, νεροχυτη, ψωνια απο σούπερ μάρκετ κλπ... Και αναρωτιέμαι η δολια μανα, μήπως απλα η γενια μας ειναι απλα καλομαθημενη και η ανατροφη ενος μωρου μας φαίνεται βουνό οποτε και τρώει ολη μας την ενέργεια αυτη η απελπισια?? Γιατί δεν μπορώ να διανοηθω οταν εχεις συγγενεις κοντα σου και σε βοηθανε, τι ειναι αυτο που σου τρωει τοση ενέργεια και δεν μπορείς να βγεις για ενα καφε με φιλους!!! Πως γίνεται ατομα χωρίς καμια βοήθεια να τα βγαζουν περα και ζευγαρια που τους τα κανουν ολα οι αλλοι να δυσκολευονται τοσο να ντυθουν και να πανε σε μια καφετερια, σε ενα παρκο ή ενα φιλικό σπίτι??? 

Η ολη φαση μου θυμίζει την παροιμια που λεει πως οποιος δε θελει να ζυμωσει 10 νερες κοσκινιζει και εχω αρχισει να πιστεύω πως αυτό ειναι το μηλον της εριδος... Η γενιά μας ειχε μαθει να τα εχει ολα στο χερι και μολις προκύπτει ενας ανθρωπακος που περιμενει απο εμας να του προσφερουμε, πελαγωνουμε!!! Οταν λεω πως ενω οι γονεις μου μενουν εναν όροφο κατω απο εμενα αλλα κανω μονη μ τις δουλειές τ σπιτιου με κοιτανε ολοι με μισο ματι και με ρωτανε γιατί!!! Και οταν απαντάω πως οι γονεις μου δεν ειναι παραδουλευτρες αλλα βοηθανε οταν εχω ουσιαστικη ανάγκη με κοιτανε λες και ειμαι παραφρων! Νομίζω απλα πως ειναι πιο ευκολο στα ατομα της γενιας μας να κλαιγονται για τα παντα και θεωρουν αυτονοητο να παιρνουν βοήθεια για τα παντα παλι απο γονεις και συγγενεις, παρα να αναλαβουν πληρως τις ευθύνες τους και να τα βγάλουν περα... Οποτε αυτό που ισως ερμηνευουμε ως κοινωνικη απομονωση απο μεριας τς να ειναι μια μορφη καταθλιψης λογω τ οτι χαθηκε για παντα η εποχη της ανεμελιας και της ανευθυνοτητας... 

Συμφωνώ απόλυτα σε όλα! Εμεις με εξαιρεση το δυσκολο πρωτο τριμηνο, οπου πελαγωσαμε λιγο περα απο τις αντικειμενικές δυσκολιες, δεν νιώσαμε ποτε αβοήθητοι. Περιορισμό στις κινησεις μας σιγουρα. Αυτο εινσι το πιο δυσκολο. Αλλα κι εγω δεν σκεφτηκα ποτε οτι θα ηθελα να εχω τη μητερα μου κοντα για να μου κανει τις δουλειες. Να εχει τον μικρο καμια ωρα για να κανω δουλειες με ησυχια, ναι θα το ηθελα, δεν το εχω κ όμως επιβιωσα. Απλως το σπίτι δεν είναι άψογο, τι να κάνουμε. Αλλα ολοκληρώσαμε την επίπλωση κ τη διακοσμηση που ειχαμε ξεκινησει οταν μετακομίσαμε και ο αντρας μου εφτιαξε και τον κηπο, χωρις βοηθεια. Θυμαμαι περσι Πασχα που ηταν 3,5 μηνών το μωρό κ είχαμε μείνει μονοι μας στο νησι κ κανεις δεν πίστευε οτι ετοιμάσαμε χωριστα φαγητα για την Ανασταση κ την Κυριακη του Πασχα που ψησαμε κ φαγαμε μια χαρα κ μετά πήγαμε κ στους γείτονες. Και σε ποσες εξωτερικες δουλειες κουβαλάω το μικρο στον μαρσιπο οταν χρειαζεται, κι εχει υπομονη κ σε τράπεζες κ ταχυδρομεία κ ολα,  μεχρι κ εξεταση αιματος εκανα κ τον ειχα αγκαλια μου γιατι το εργαστηριο κλεινει πριν σχολάσει ο αντρας μου. Προφανως αν μπορουσα θα τον αφηνα πισω αλλα δεν εγινε κ κατι. Λιγο τσιτωμενα νευρα εχω αλλα απο τη μοναξιά κ την αναγκη για διαλειμμα, αλλα μεχρι εκει. Εχεις δικιο για την ανεμελιά κ τα σχετικα. Βλεπω ποσα ζευγαρια που οι μαμαδες εχουν αδεια κ ολη μερα βοηθεια τις γιαγιαδες κ με το παιδι κ τις δουλειες κ παραπονιούνται. Ειμαστε κακομαθημένη γενια. 

[Lenia16]

On 14/3/2019 at 5:01 ΜΜ, anemoni1989 είπε:

Συμφωνώ απόλυτα με αυτό που λες, απλα αυτό που εχω καταλαβει (απο τον κύκλο μου τουλάχιστον)  ειναι πως οι περισσότεροι οταν κάνουν οικογένεια, μετατρεπονται σε κατι σαν μελη αιρεσης!!! Ακούγεται γελοίο, αλλα ειλικρινά μονο αυτος ο παραλληλισμος μ ερχεται στο μυαλό!!! Βλέπω και ακουω για ανθρώπους που μόλις αποφασισουν να κάνουν οικογένεια εξαφανιζονται από παρεες, παυουν να βγαίνουν μονοι τους παρα μονο με το ταίρι (και τα παιδιά) και η βραδινη είναι απαγορευμένη ωρα για συνευρεση με φίλους επειδή το παιδι κοιμαται... Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω πως άτομα που προ παιδιού βγαιναν καθημερινά και ξενυχταγαν και  και  και και, ξαφνικά μετατρεπονται σε σκληροπυρηνικους οικογενειαρχες και χαρωπες νοικοκυρές!!! :P

Γιατί μπορεί πολύ απλά το παιδί τους να γκρινιάζει ή να μην κάθεται στο καρότσι κ να πρέπει να τρέχουν από πίσω κ ουσιαστικά να μην απολαμβάνουν την έξοδο κ στο σπίτι να είναι πιο ξεκούραστα. Ή -μιας και το ζω- το παιδί να μην κοιμάται και να ξυπνάει κάθε μία ώρα οπότε το να έρθει κάποιος φίλος στο σπίτι σημαίνει ο ένας από τους δύο ή εναλλάξ να είναι στο δωμάτιο με το μικρό προσπαθωντας να το ξαναβάλει για υπνο. Ή να μην κοιμάται πουθενά εκτός απτό κρεβάτι του οπότε να μην μπορούν να βγουν. Η να πηγαίνει παιδικό σταθμό και να κοιμάται απτις 8. Δεν ξέρω πόσο είναι το παιδί σου αλλά αυτά είναι πολύ συνηθισμένες καταστάσεις και ο καθένας έχει άλλες αντοχές και προτεραιότητες. Και αν αυτές οι καταστάσεις κρατάνε πολυ, μετά από κάποιο διάστημα απλά κουράζεσαι και θες να κάτσεις στον καναπέ σου μόνος σου να κοιτάς το ταβάνι τις δύο ώρες που έχεις ελεύθερες. Γενικά εγώ μετά το δύσκολο παιδί που μου έλαχε συνειδητοποίησα ότι μεγάλη μπουκιά φάε μεγάλη κουβέντα μη λες.

[Chrysoum]

8 hours ago, Έσπερος said:

Ειμαστε κακομαθημένη γενια. 

Είμαστε ναι! Συμφωνώ και εγώ με όσα ανέφερετε εσύ και η @anemoni1989. Ακούω και εγώ συνεχώς παραπονα από κόσμο που έχει βοήθεια! Νομίζω ότι δεν καταλαβαίνουν πόσο τυχεροί ειναι! Αν και πάλι αυτό είναι σχετικό, εξαρτάται και πόσο παρεμβατικοι είναι αυτοί που τους βοηθούν. Γιατί χίλιες φορές καλύτερα να το μεγαλώνεις μόνος σου και όπως θέλεις εσύ, παρά με βοήθεια που παρεμβαίνει συνεχώς και ειδικά όταν έχετε αντίθετες απόψεις ως προς την ανατροφή. 

[Έσπερος]

@Lenia16, γι αυτό που λες έχω προβληματιστεί πολλές φορες. Γιατι περα απο καποιες αντικειμενικές δυσκολιες που γραφω κ στο αλλο θεμα που συζηταμε, σκεφτομαι μηπως αυτοεγκλωβισομαστε καμια φορα από τον φόβο ότι το παιδί θα κλάψει ή θα θέλει συνέχεια καροτσι ή θα κανουμε βαρδιες κλπ, κ τελικα καταλήγουμε με τα νευρα σε αθλιο χαλι απο τη μοναξιά κπ την ελλειψη εναλλαγών, κ αυτο μεταφέρεται στα παιδια. Απο τη μια σκεφτομαι αυτο, απο την αλλη βλεπω την τακτική του αντρα μου που θελει πρωτον να επιλέγουμε μερη που ξερουμε οτι θα θπαρχει ανεση για το καροτσι ή για περπατημα, κ δευτερον να κανουμε μικρα βηματα στην αρχη κ σταδιακα να διευρύνουμε το εύρος παραμονής καπου ή το βραδινό ωραριο κλπ. Πραγματικα εχει αποδώσει γιατι ποτε δεν χρειαστηκε να καθομαστε εναλλαξ ολη την ωρα που ειναστε εξω ή να κατσουμε κ να μην μπορέσουμε να φανε ή να πουμε κουβεντα ή να φυγουμε αρον αρον λογω γκρινιας ή να εχουμε γκρινια μετα. Δηλαδη δεν μας βγηκε σε κακο. Απλως καπου νιωθω οτι μας περιόρισε στην ποσοτητα των εξόδων ή την "κοσμικότητα", κ τον αντρα μου τον περιόρισε στο οτι εκεινος αν κατσει καπου για φαγητο δεν σηκωνεται κανονικα μεχρι τελικής πτώσεως, θελει να το απολαύσει αργα αργα με το κρασάκι του κλπ, αλλα φυσικα τωρα εχει προσαρμοστει κ δεν εχει θεμα, πρωτος λεει να φυγουμε πριν δειξει κουραση το παιδι. Αλλα δεν ξερω αν βοηθησε όντως που κάναμε αυτήν την ομαλή προσαρμογή ή απλώς το παιδί έτυχε να είναι βολικό; Δεν έχω κ μετρο συγκρισης, δεν εχω πολλες παρεες. Οι κουνθαδοι μου ειναι στην κατηγορια της μόνιμης γκρινιας που περιγράψαμε παραπανω, ολο κλαίγονται αλλα ολο εξω ειναι τρλικα, κ ετσι δεν βγαζω ακρη. μια φιλη μου απο την αλλη που τα μεγαλώνουμε ταυτοχρονα κ ανταλλάσσουμε εμπειριες, ειναι τελειως χυμα στο προγραμμα, βγαινει ο τι ωρα να ναι, παει οπου να ναι, κανει κ πιο τολμηρά βγματα τυπου να παει το 9 μηνων σε παρασταση για νήπια κ να φυγει με ουρλιαχτά τελικα στο 20λεπτο, και στην αρχη τη θαύμαζα γιατι ετσι φανταζομουν οτι θα ειμαστε, αλλα μετα πολλες φορες μου ελεγε οτι το μωρο της (που οταν γεννηθηκε το ελεγαν Βούδα λογω ηρεμιας κ πολλες φορες ένιωθαν οτι δεν ειχαν μωρο στο σπίτι) αρχισε να γινετσι νευρικό, να κλαιει εντονα μετα ακο βολτες, να αντιδρα κλπ. Της ειπα να το παρατηρησει μηπως εχει σχεση με ολη αυτη την ακαταστασία αλλα δεν επεμεινα κ δεν ρωτησα ξανα για να μη νομισει οτι τη ζηλευω. κι ετσι προβληματιζομαι για το τι ειναι τελικα καλυτερο κ αν μονοι μας δυσκολευόμαστε. 

 

@Chrysoum στο θεμα των παρεμβάσεων συμφωνω. κερδίζεις πολλα αν δεν εμπλέκονται αλλοι αλλα φαβταζομαι οτι ειναι κ λιγο στο χερι σου να κανονισεις το οριο της εμπλοκής. πχ οι παππουδες μονο βολτα με το καροτσι κ οχι ταισμα, ή μονο στο δικο τους σπίτι κ οχι μεσα στα ποδια σου. 

[καινούρια μαμά]

Να σας πω αυτη την περίοδο έχω πολύτιμη βοήθεια καθώς μένω με τα παιδιά μου στους γονείς μου μέχρι την ανεύρεση νέας οικίας. Η μάνα μου δουλεύει άρα η βοήθεια δεν υπάρχει όλες τις ώρες αλλά δεν τους φορτωνομαι αν δεν υπάρχει ανάγκη και έχω κάνει μέχρι  και καυγάδες για να μην ανακατεύονται με τα παιδιά μου όταν είμαι εγώ εκεί. Γενικά περίεργη κατάσταση.αλλα ακόμη κι αυτή η παρουσία τους μες στο σπιτι νομίζω θα μου λείπει ώρες ωρες γιατί το νέο σπίτι μας θα είναι σε άλλη πόλη εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά  όπου ο άντρας μου θα λείπει όπως τώρα για μέρες λόγω δουλειάς εκεί δεν θα έχω συγγενείς δικούς μου ούτε του άντρα μου (το έχω ξαναζήσει αυτό μεγαλώνοντας ολομόναχη για 3 χρόνια το παιδί μου εκει και μόλις γύρισα στην πατρική μου πόλη με ρωτούσαν πως τα κατάφερνα ή πως θα τα καταφέρω ξανά τώρα) το μόνο μου πρόβλημα είναι η παρέα. Ανθρώπους αν τύχει κάτι σημαντικό έχω φίλους του άντρα μου π με βοήθησαν σε στιγμή ανάγκης παλαιότερα. Ο μικρός μόνο στον παιδότοπο πηγαινε εκεί είναι ήδη παρεες. Τώρα θα πηγαίνει σχολείο αλλά και πάλι αγχώνομαι το πώς θα καταφέρω ΑΝ καταφέρω να κάνω γνωριμίες αρχικά με γονείς παιδιών για να εχει παρέες και εκτός σχολείου ο γιος μου. Να τονισω πως αντίθετα με εσάς εγώ είμαι πολύ κλειστός χαρακτήρας-πραγμα που ανεπιτυχώς μάλλον προσπαθώ να αλλαξω- και ακόμη και στην πόλη που μεγάλωσα οι παρέες μου ήταν ελάχιστες

 

[anemoni1989]

10 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Γιατί μπορεί πολύ απλά το παιδί τους να γκρινιάζει ή να μην κάθεται στο καρότσι κ να πρέπει να τρέχουν από πίσω κ ουσιαστικά να μην απολαμβάνουν την έξοδο κ στο σπίτι να είναι πιο ξεκούραστα. Ή -μιας και το ζω- το παιδί να μην κοιμάται και να ξυπνάει κάθε μία ώρα οπότε το να έρθει κάποιος φίλος στο σπίτι σημαίνει ο ένας από τους δύο ή εναλλάξ να είναι στο δωμάτιο με το μικρό προσπαθωντας να το ξαναβάλει για υπνο. Ή να μην κοιμάται πουθενά εκτός απτό κρεβάτι του οπότε να μην μπορούν να βγουν. Η να πηγαίνει παιδικό σταθμό και να κοιμάται απτις 8. Δεν ξέρω πόσο είναι το παιδί σου αλλά αυτά είναι πολύ συνηθισμένες καταστάσεις και ο καθένας έχει άλλες αντοχές και προτεραιότητες. Και αν αυτές οι καταστάσεις κρατάνε πολυ, μετά από κάποιο διάστημα απλά κουράζεσαι και θες να κάτσεις στον καναπέ σου μόνος σου να κοιτάς το ταβάνι τις δύο ώρες που έχεις ελεύθερες. Γενικά εγώ μετά το δύσκολο παιδί που μου έλαχε συνειδητοποίησα ότι μεγάλη μπουκιά φάε μεγάλη κουβέντα μη λες.

Αυτα που αναφέρεις τα ζω απο 1ο χέρι μιας και η κορη μ (4μιση μηνων) κυριολεκτικά ΔΕΝ κοιμάται και με έχει εξοντωσει!!! Παρολα αυτα, θα προτιμούσα να την αφησω 2 ωρες σ γονείς μου και να βγω με 2 φίλους για να ξελαμπικαρω και να μην ακουω βρεφικα κλαμματα, παρα να πηγαινουμε μόνιμα σ γονείς οπου οοοοοολες οι συζητήσεις θα περιστρεφονται γύρω από το μωρο (ναι μανα τ είμαι και το καμαρωνω, αλλα ολα έχουν και ενα οριο)!!! 

Αν διαβάσεις παραπάνω θα δεις πως αναφέρομαι σε άτομα που έχουν καθημερινή βοήθεια!!! Αλλα και παλι, και βοήθεια να μην έχεις δε θεωρώ υγιες οοοολη η ζωη για τα επόμενα χρόνια να αφορά αποκλειστικά και μόνο τα παιδιά!! Είμαστε και άνθρωποι οχι μονο γονείς και έχουμε ανάγκες!!! 

[Chrysoum]

Just now, Έσπερος said:

@Lenia16, γι αυτό που λες έχω προβληματιστεί πολλές φορες. Γιατι περα απο καποιες αντικειμενικές δυσκολιες που γραφω κ στο αλλο θεμα που συζηταμε, σκεφτομαι μηπως αυτοεγκλωβισομαστε καμια φορα από τον φόβο ότι το παιδί θα κλάψει ή θα θέλει συνέχεια καροτσι ή θα κανουμε βαρδιες κλπ, κ τελικα καταλήγουμε με τα νευρα σε αθλιο χαλι απο τη μοναξιά κπ την ελλειψη εναλλαγών, κ αυτο μεταφέρεται στα παιδια. Απο τη μια σκεφτομαι αυτο, απο την αλλη βλεπω την τακτική του αντρα μου που θελει πρωτον να επιλέγουμε μερη που ξερουμε οτι θα θπαρχει ανεση για το καροτσι ή για περπατημα, κ δευτερον να κανουμε μικρα βηματα στην αρχη κ σταδιακα να διευρύνουμε το εύρος παραμονής καπου ή το βραδινό ωραριο κλπ. Πραγματικα εχει αποδώσει γιατι ποτε δεν χρειαστηκε να καθομαστε εναλλαξ ολη την ωρα που ειναστε εξω ή να κατσουμε κ να μην μπορέσουμε να φανε ή να πουμε κουβεντα ή να φυγουμε αρον αρον λογω γκρινιας ή να εχουμε γκρινια μετα. Δηλαδη δεν μας βγηκε σε κακο. Απλως καπου νιωθω οτι μας περιόρισε στην ποσοτητα των εξόδων ή την "κοσμικότητα", κ τον αντρα μου τον περιόρισε στο οτι εκεινος αν κατσει καπου για φαγητο δεν σηκωνεται κανονικα μεχρι τελικής πτώσεως, θελει να το απολαύσει αργα αργα με το κρασάκι του κλπ, αλλα φυσικα τωρα εχει προσαρμοστει κ δεν εχει θεμα, πρωτος λεει να φυγουμε πριν δειξει κουραση το παιδι. Αλλα δεν ξερω αν βοηθησε όντως που κάναμε αυτήν την ομαλή προσαρμογή ή απλώς το παιδί έτυχε να είναι βολικό; Δεν έχω κ μετρο συγκρισης, δεν εχω πολλες παρεες. Οι κουνθαδοι μου ειναι στην κατηγορια της μόνιμης γκρινιας που περιγράψαμε παραπανω, ολο κλαίγονται αλλα ολο εξω ειναι τρλικα, κ ετσι δεν βγαζω ακρη. μια φιλη μου απο την αλλη που τα μεγαλώνουμε ταυτοχρονα κ ανταλλάσσουμε εμπειριες, ειναι τελειως χυμα στο προγραμμα, βγαινει ο τι ωρα να ναι, παει οπου να ναι, κανει κ πιο τολμηρά βγματα τυπου να παει το 9 μηνων σε παρασταση για νήπια κ να φυγει με ουρλιαχτά τελικα στο 20λεπτο, και στην αρχη τη θαύμαζα γιατι ετσι φανταζομουν οτι θα ειμαστε, αλλα μετα πολλες φορες μου ελεγε οτι το μωρο της (που οταν γεννηθηκε το ελεγαν Βούδα λογω ηρεμιας κ πολλες φορες ένιωθαν οτι δεν ειχαν μωρο στο σπίτι) αρχισε να γινετσι νευρικό, να κλαιει εντονα μετα ακο βολτες, να αντιδρα κλπ. Της ειπα να το παρατηρησει μηπως εχει σχεση με ολη αυτη την ακαταστασία αλλα δεν επεμεινα κ δεν ρωτησα ξανα για να μη νομισει οτι τη ζηλευω. κι ετσι προβληματιζομαι για το τι ειναι τελικα καλυτερο κ αν μονοι μας δυσκολευόμαστε. 

 

@Chrysoum στο θεμα των παρεμβάσεων συμφωνω. κερδίζεις πολλα αν δεν εμπλέκονται αλλοι αλλα φαβταζομαι οτι ειναι κ λιγο στο χερι σου να κανονισεις το οριο της εμπλοκής. πχ οι παππουδες μονο βολτα με το καροτσι κ οχι ταισμα, ή μονο στο δικο τους σπίτι κ οχι μεσα στα ποδια σου. 

Είχατε βολικό μωρό, νομίζω ότι περισσότερο εκεί εξηγείται. Σκέψου να είχες ένα μωρό που δεν καθόταν ούτε καρότσι ουτε αυτοκίνητο και έμενες σε μεγάλη πόλη όπου οι αποστάσεις είναι μεγάλες. Ή ένα μωρό που άντεχε σε ένα μέρος μισή ώρα και μετά άρχιζε το κλαμα. Το σκέφτεσαι δίπλα πριν βγεις από το σπίτι, γιατί λες που να τρέχω τώρα και να κλαίει για μια ώρα; πάνω κάτω έτσι έγινε με εμάς. Μέχρι 6 μηνών που κοιμόταν περισσότερο μέσα στην ημέρα, βγαίναμε πολύ και πήγαινα σε πολλές δραστηριότητες, μετά όμως που δεν κοιμόταν, δεν καθόταν για κανένα λόγο στο καρότσι, στο μετρό, στο λεωφορείο, στο αυτοκίνητο, οπότε συνειδητά προτίμησα να κλειστώ στο σπίτι παρά να έχω αυτή τη γκρίνια για μια ώρα στο σύνολο κάθε φορά που θα βγαίναμε για 2 ώρες. Οι άλλες μαμάδες  με μωρά που είχα γνωρίσει στις δραστηριότητες και συναστρεφομουν εδώ με θεωρούσαν υπερβολική, μιλώντας φυσικά εκ του ασφαλούς. Επίσης οσο για τον ύπνο εγω @Lenia16είμαι μαζί σου, όχι μόνο για το ότι θα πρέπει κάθε μια ώρα να πηγαίνω να την ξαναβάζω για ύπνο, αλλά γιατί κάθε μέρα ξυπνάει στις 6, μπορεί και 5:30, ανεξαρτήτως τι ώρα θα κοιμηθεί, οπότε θέλω να κοιμηθώ όσο πιο πολύ μπορώ, κοιμάμαι λοιπόν από τις 22! Που να πας λοιπόν ή τι να πεις σε φίλους που δεν έχουν παιδιά; φύγετε γιατί θέλω να κοιμηθώ; 

[Έσπερος]

19 ώρες πρίν, Chrysoum είπε:

Είχατε βολικό μωρό, νομίζω ότι περισσότερο εκεί εξηγείται. Σκέψου να είχες ένα μωρό που δεν καθόταν ούτε καρότσι ουτε αυτοκίνητο και έμενες σε μεγάλη πόλη όπου οι αποστάσεις είναι μεγάλες. Ή ένα μωρό που άντεχε σε ένα μέρος μισή ώρα και μετά άρχιζε το κλαμα. Το σκέφτεσαι δίπλα πριν βγεις από το σπίτι, γιατί λες που να τρέχω τώρα και να κλαίει για μια ώρα; πάνω κάτω έτσι έγινε με εμάς. Μέχρι 6 μηνών που κοιμόταν περισσότερο μέσα στην ημέρα, βγαίναμε πολύ και πήγαινα σε πολλές δραστηριότητες, μετά όμως που δεν κοιμόταν, δεν καθόταν για κανένα λόγο στο καρότσι, στο μετρό, στο λεωφορείο, στο αυτοκίνητο, οπότε συνειδητά προτίμησα να κλειστώ στο σπίτι παρά να έχω αυτή τη γκρίνια για μια ώρα στο σύνολο κάθε φορά που θα βγαίναμε για 2 ώρες. Οι άλλες μαμάδες  με μωρά που είχα γνωρίσει στις δραστηριότητες και συναστρεφομουν εδώ με θεωρούσαν υπερβολική, μιλώντας φυσικά εκ του ασφαλούς. Επίσης οσο για τον ύπνο εγω @Lenia16είμαι μαζί σου, όχι μόνο για το ότι θα πρέπει κάθε μια ώρα να πηγαίνω να την ξαναβάζω για ύπνο, αλλά γιατί κάθε μέρα ξυπνάει στις 6, μπορεί και 5:30, ανεξαρτήτως τι ώρα θα κοιμηθεί, οπότε θέλω να κοιμηθώ όσο πιο πολύ μπορώ, κοιμάμαι λοιπόν από τις 22! Που να πας λοιπόν ή τι να πεις σε φίλους που δεν έχουν παιδιά; φύγετε γιατί θέλω να κοιμηθώ; 

Κοιτά δεν αρνούμαι ότι όλο αυτό είναι δύσκολο. Όσο για τον ύπνο, κι εγώ επειδη εθχα κ ολη τη διαδικασια της αντλησης, κοιμομουν 10-10.30 για να ξαναξυπνησω 12 να δωσω φαρμακο κ να αντλησω κ να ξαναξυπνησω κατα τις 3-4 κ παει λεγοντας, κ ολη η διαφικασια αυτη να κραταει πανω απο ωρα, μεχρι τον 6ο περιπου αυτα, οποτε οχι επισκεψεις, ουτε με τον αντρα μου δεν βρισκόμουν καλα καλα το βραδυ. Αλλα γενικα αναρωτιεμαι αν η ψυχολογια μας εντείνει τα υπαρκτά προβλήματα δημιουργώντας αναστάτωση στο μωρό. Δεν αναρωτιέμαι για να ασκήσω κριτική αλλά για να διορθώσω λάθη για την ενδεχομενη επομενη φορα. Οπως επισης αναρωτιεμαι αν αυτες οι καταστασεις τυχαίνουν σε δευτερα-τρίτα παιδια. εκει δηλαδη τι γινεται; κλείνεται το μεγαλο παιδι μεσα; ξεκόψει απο τη μαμα του; μηπως εκει λογω εμπειρίας αλλα κ λογω του πρωτου παιδιου τα ξεχνάς αυτα κ συνεχιζεις μια πιο κανονικη ζωή και τελικα προσαρμοζεται κ το μωρο βλεποντας γυρω του ηρεμια (ή τέλως παντων απουσια άγχους); 

[Chrysoum]

2 hours ago, Έσπερος said:

Κοιτά δεν αρνούμαι ότι όλο αυτό είναι δύσκολο. Όσο για τον ύπνο, κι εγώ επειδη εθχα κ ολη τη διαδικασια της αντλησης, κοιμομουν 10-10.30 για να ξαναξυπνησω 12 να δωσω φαρμακο κ να αντλησω κ να ξαναξυπνησω κατα τις 3-4 κ παει λεγοντας, κ ολη η διαφικασια αυτη να κραταει πανω απο ωρα, μεχρι τον 6ο περιπου αυτα, οποτε οχι επισκεψεις, ουτε με τον αντρα μου δεν βρισκόμουν καλα καλα το βραδυ. Αλλα γενικα αναρωτιεμαι αν η ψυχολογια μας εντείνει τα υπαρκτά προβλήματα δημιουργώντας αναστάτωση στο μωρό. Δεν αναρωτιέμαι για να ασκήσω κριτική αλλά για να διορθώσω λάθη για την ενδεχομενη επομενη φορα. Οπως επισης αναρωτιεμαι αν αυτες οι καταστασεις τυχαίνουν σε δευτερα-τρίτα παιδια. εκει δηλαδη τι γινεται; κλείνεται το μεγαλο παιδι μεσα; ξεκόψει απο τη μαμα του; μηπως εκει λογω εμπειρίας αλλα κ λογω του πρωτου παιδιου τα ξεχνάς αυτα κ συνεχιζεις μια πιο κανονικη ζωή και τελικα προσαρμοζεται κ το μωρο βλεποντας γυρω του ηρεμια (ή τέλως παντων απουσια άγχους); 

Δεν νιώθω ότι με κρίνεις! Ίσα ίσα και εγώ αναρωτιέμαι πολλές φορές αν ήταν απλά σύμπτωση ότι η κόρη μου άρχισε σιγά σιγά να ηρεμεί από την στιγμή που ξεκίνησε έστω και αυτές τις λίγες ώρες στον παιδικό ή αν είχε να κάνει κυρίως με το ότι άλλαξε και η δική μου ψυχολογία μιας και είχα ένα διάλειμμα κάθε μέρα λίγων ωρών. Ή αν την βοήθησε να είναι και με άλλο κόσμο πέρα από την μαμά, με άλλα παιδακια. Πραγματικά δεν ξέρω τι συνέβαλε τελικά, ίσως το ότι μεγάλωσε (ήταν 13 μηνών) και άρχισε να καταλαβαίνει και να επικοινωνεί καλύτερα. Ίσως και όλα μαζί. Εάν και το δεύτερο είναι τόσο δύσκολο όσο ήταν η κόρη μου, αναγκαστικα δεν θα έχει την ίδια αντιμετώπιση. Δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα όταν έχεις και ένα μεγαλύτερο παιδί που αποσπά την προσοχή σου. Νομίζω ότι αν είχα οικογένεια κοντά μου και η μικρή είχε συνηθίσει την μαμά μου, δεν θα ήταν τόσο προσκολλημενη πάνω μου και μόνο. Όπως συμβαίνει και με τις δασκάλες της στον παιδικό, τις λατρεύει και δεν έχει πρόβλημα που να είναι μαζί τους. Πιστεύω ότι το ίδιο θα συνέβαινε αν ερχόταν σε καθημερινή επαφή με την μαμά μου για παράδειγμα. Αλλά και πάλι μόνο εικασίες μπορώ να κάνω :) 

[anemoni1989]

3 ώρες πρίν, Chrysoum είπε:

Νομίζω ότι αν είχα οικογένεια κοντά μου και η μικρή είχε συνηθίσει την μαμά μου, δεν θα ήταν τόσο προσκολλημενη πάνω μου και μόνο. Όπως συμβαίνει και με τις δασκάλες της στον παιδικό, τις λατρεύει και δεν έχει πρόβλημα που να είναι μαζί τους. Πιστεύω ότι το ίδιο θα συνέβαινε αν ερχόταν σε καθημερινή επαφή με την μαμά μου για παράδειγμα. Αλλά και πάλι μόνο εικασίες μπορώ να κάνω :) 

Και παλι πιστεύω ολα ειναι σχετικά!!! Αν εσυ πχ ειχες τεράστια ανασφάλεια και δεν εμπιστευοσουν κανένα με το παιδι, δεν το αφηνες ουτε για να πας μέχρι το περίπτερο και το επαιρνες μόνιμα οπου πηγαινες (ακομα και σ τουαλέτα) και δεν επετρεπες σε κανένα άλλο να ασχολγθει μαζι του, οσο κοινωνικη και να ειναι η μικρή σου, παλι προσκολλημενη θα ηταν!!! Για να σ εξηγησω τι εννοω, θα σ παραθεσω 1 παραδειγμα!!! Θα μιλήσω και παλι για την πολυ καλη μ φιλη, με την οποια γεννησαμε ιδια μερα οποτε και τα σκηνικά μου ειναι πολυ προσφατα και τα συγκρινω με τη δικη μ καθηνερινοτητα!! Η Γ. λοιπόν, εχει ενα πολυ προσζαρο παιδακι, το οποιο ειναι κοινωνικοτατο και πολυ γελαστο!!! Εχει καθημερινή βοήθεια απο γονεις, πεθερικα κλπ, αλλα αποφευγει να αφηνει τον μικρό της με τον οποιοδήποτε!!! Ακομα και με τη μαμα της!!! Παιρνει το μπεμπη παντου μαζι της (ακομα και στην τουαλέτα) επι 5 μηνες, ακομα και οταν πλενει τα πιατα, ακομα και οταν το παιδι κοιμαται προτιμα να τον κοιμιζει σ στριμωχτο ριλαξ (ο μπεμπης ειναι πολυ μεγαλο μωτο και χοντρουλης πολυ για την ηλικια του) αντι για το αναπαυτικο στρωμα της κουνιας τ γτ αισθάνεται ανασφάλεια!! Ποιο είναι το αποτέλεσμα? Ο μπεμπης παροτι εχει αν οχι καθημερινη, τοτε καθε 2η ημερε, επαφη με παππουδες, θειες, θειους κλπ αν δεν βρισκεται η μανα τ στο οπτικο τ πεδιο παθαίνει υστερία.. Θα μ πεις ειναι 5 μηνων!!! Ναι, αλλα δεν παίζει ρόλο το οτι η μανα αποφευγει την οποιαδηποτε διαδικασία θα την αναγκασει να στερηθει το παιδι εστω και για 5 λεπτά?? Ειναι υγιες αυτό?? Προσωπικά, σαν νεα μαμα και εγω, το θεωρώ αρρωστημενο!! Λογικο δεν ειναι που αυτη η γυναικα εκανε 5 μηνες να παει μια βόλτα??? Η δικαιολογία της ηταν οτι δεν καθεται το παιδι με καποιον 3ο και αναγκαζοταν να μενει κλεισμενη σ σπιτι για να διατηρεί την ηρεμία του... Ποιος της φταίει ομως για αυτο??? Αυτη δεν ειναι η αιτία που μεγαλωνει ενα (απο κουνια)  εξαρτημενο με τη μανα τ παιδι και για το λόγο αυτο σε λιγο καιρό θα αισθάνονται ολοι εγκλωβισμενοι στη ρουτινα της καθημερινοτητας?? 

[Έσπερος]

14 ώρες πρίν, Chrysoum είπε:

Δεν νιώθω ότι με κρίνεις! Ίσα ίσα και εγώ αναρωτιέμαι πολλές φορές αν ήταν απλά σύμπτωση ότι η κόρη μου άρχισε σιγά σιγά να ηρεμεί από την στιγμή που ξεκίνησε έστω και αυτές τις λίγες ώρες στον παιδικό ή αν είχε να κάνει κυρίως με το ότι άλλαξε και η δική μου ψυχολογία μιας και είχα ένα διάλειμμα κάθε μέρα λίγων ωρών. Ή αν την βοήθησε να είναι και με άλλο κόσμο πέρα από την μαμά, με άλλα παιδακια. Πραγματικά δεν ξέρω τι συνέβαλε τελικά, ίσως το ότι μεγάλωσε (ήταν 13 μηνών) και άρχισε να καταλαβαίνει και να επικοινωνεί καλύτερα. Ίσως και όλα μαζί. Εάν και το δεύτερο είναι τόσο δύσκολο όσο ήταν η κόρη μου, αναγκαστικα δεν θα έχει την ίδια αντιμετώπιση. Δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα όταν έχεις και ένα μεγαλύτερο παιδί που αποσπά την προσοχή σου. Νομίζω ότι αν είχα οικογένεια κοντά μου και η μικρή είχε συνηθίσει την μαμά μου, δεν θα ήταν τόσο προσκολλημενη πάνω μου και μόνο. Όπως συμβαίνει και με τις δασκάλες της στον παιδικό, τις λατρεύει και δεν έχει πρόβλημα που να είναι μαζί τους. Πιστεύω ότι το ίδιο θα συνέβαινε αν ερχόταν σε καθημερινή επαφή με την μαμά μου για παράδειγμα. Αλλά και πάλι μόνο εικασίες μπορώ να κάνω :) 

Δεν ξέρω αν είνααι ο μόνος λόγος αλλά δεν μπορεί και να μην έχει καθόλου σχέση. Εμένα με βοήθησε το Πάσχα (πολύ νωρίτερα δηλαδή) που είχε ωραίο καιρό, είχε γεμίσει η γειτονιά παραθεριστές, είχε συνέχεια κόσμο στις βεράντες, έπαιζαν παιδάκια γύρω γύρω, οπότε κάναμε βόλτες με το καρότσι και έβλεπα επιτέλους ανθρώπους να μιλήσω!!! Και μετά που πήγα σχολείο, βοήθησε ότι είχα και την άνεση να πεταχτω΄μόνη μου στο φαρμακείο πχ ή όπου αλλού ήθελα, χωρίς να πρέπει να συνεννοηθώ με τον άντρα μου αν θα πάει εκείνος σχολώντας ή αν θα γυρίσει σπίτι για να πάω εγώ και όλα αυτά που κάπου γίνονται κουραστικά. 

 

Το πόσο μπορούν να βοηθήσουν οι παππούδες είναι μεγάλη συζήτηση γιατί η συμβολή τους δεν είναι πάντα χωρίς μπελάδες. Τα πεθερικά μου, που είναι διακριτικοί άνθρωποι γενικά (πιο διακριτιικοί από τους γονείς μου), συνεχώς τσακώνονται με τον κουνιάδο μου για το παιδί, οι μεν κατηγορούν τους δε για οποιοδήποτε θεματάκι συμπεριφοράς ή κακή συνήθεια, ή τα πεθερικά μου κατηγορούν τους άλλους παππούδες κλπ. Υπάρχει δηλαδή μια διάσταση απόψεων για το ποιος επί της ουσίας μεγαλώνει το παιδί, ποιος είναι ο αρμόδιος και περνάει τη γραμμή, και ο καθένας θεωρεεί ότι παραδίδει ένα παιδί στρωμένο και οι άλλοι το χαλάνε. Ή αν έιναι όλοι μαζί, υπάρχει μια σύγχυση στο παιδί που ξέρει ότι μπορεί να αρνηθεί κάτι ο γονιός αλλά να το κάνει ο παππούς, και μετά ή θα ακυρώσει ο ένας μεγάλος τον άλλο μπροστά στο παιδί, ή θα υπάρχει γκρίνια κλπ. Αυτό όσες φορές το έχω δει, δεν μου αρέσει. Κι αν αυτό γίνεται με τα πεθερικά μου που γενικά ακολουθούν πιστά τις οδηγίες, δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γίνεται με άλλους πιο παρεμβατικούς παππούδες. Αλλά δεν είναι και φυσιολογικό να είναι ένα ζευγάρι κάπου ολομόναχο χωρίς κανένα μα κανένα συγγενή. Δεν  νομίζω ότι γινόταν αυτό σε καμία κοινωνία πριν αρχίσουν οι μετακινήσεις στα αστικά κέντρα ή η μετανάστευση. Γενικά πάντα υπήρχε ένα ευρύτερορο δίκτυο, ή εστω η γειτονιά. Δεν νομίζω ότι ήταν πολύ συνηθισμένη η εικόνα μιας μαμάς μόνης στο σπίτι. Δεν εννοώ ότι πρέπει να έχεις τη μαμά σου κάθε μέρα σπίτι να σου κάνει τις δουλειές, αλλά είναι διαφορετικό να μην έχεις κανέναν δικό σου και διαφορετικό να είναι κοντά κάποιος γονιός ή αδερφός ή ξάδερφος, να περάσει 1-2 φορές τη βδομάδα να σε δει, να σε βοηθήσει σε καμιά εξωτερική δουλειά, ή να σε καλέσει σε κανένα τραπέζι να χαλαρώσεις κλπ. Έτσι πιστεύω ότι ξεπερνάς και τη φοβία των εξόδων με το μωρό, γιατί αν τις κάνεις στην αρχή σε συγγενείς που δεν έχεις κ το άγχος ότι θα ενοχλήσεις ή θα παρεξηγηθούν αν φύγεις νωρίτερα ή αν αργήσεις κλπ, θα το συνηθίσεις σιγά σιγά, θα δεις μέχρι που σε παίρνει, και θα το τολλμάς πιο εύκολα αν έχεις ένα μωρό με κάποιες δυσκολίες σε καρότσια, αυτοκίνητα κλπ. Αλλά και η ψυχολογία παίζει ρόλο. Ίδιο πράγμα είναι να είσαι όλη μέρα με αυτήν την έγνοια; Και η εποχή που γεννάς λογικά π αίζει ρόλο, δεν νομίζω ότι τη λοχεία τη βιώνει με τον ίδιο τρόπο μια μαμά που γεννάει χειμώνα με μία που γεννάει άνοιξη! 

[kotsifikos]

Όπως έχω ξαναπεί εμείς μετά την έλευση του παιδιού δεν αλλάξαμε πολλά στην ζωή μας. Είχα και έχω πολύ έυκολες τις εκδρομές και τις βόλτες οπουδήποτε χωρίς να με τρώει το άγχος. Όταν ήταν μωρό και βγαίναμε και τον έπιανε κλάμα απλά έκανα μία βόλτα με το καρότσι μέχρι να ηρεμίσει, χωρίς όμως να με αγχώσει το γεγονός και να μου δημιουργήσει ένταση, γιατί απλά ήταν μωρό και έκλαιγε, τι πιο φυσιολογικό. Πήγαινα παντού, και σε μέρη που δεν ήταν ιδιαίτερα προσβάσιμα με το καρότσι και ζητούσα από τον κόσμο να με βοηθήσει. Το μόνο που είχα ως κριτήριο ήταν να μην καπνίζουν εκεί που θα πηγαίνω το παιδί.Όταν έτρωγε αλεσμένα βγαίναμε βόλτα μετά το φαγητό του συνήθως. Όταν μεγάλωσε άρχισε να δυσκολεύει η κατάσταση και να πρέπει να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα του παιδιού μου. Μετά τους 18 μήνες έκοψα τον καφέ έξω τελείως και τις βόλτες συχνά σε  ταβέρνες ( όταν θα πάω σε ταβέρνα θα καθίσω λίγο ίσα ίσα να φάμε και φυσικά θα έχω παρει μαζί μου παιχνίδια) , επιλέγω άλλα μέρη ψυχαγωγίας γιατί απλά το παιδί μου στην ταβέρνα και την καφετέρια δεν θα έχει τι να κάνει οπότε ούτε εγώ ούτε εκείνος θα περάσουμε καλά. Θα πάω βόλτα σε πάρκο με καφέ στο χέρι, θα πάω βόλτα στην εξοχή, θα κάνω πικ νικ, θα πάμε σε κάποια παράσταση παιδική, θα πάμε σε έναν παιδότοπο (μία φορά τον χρόνο αυτό), θα πάω σε σπίτι φίλων που επίσης έχουν παιδιά, θα καλέσω φίλους με τα παιδιά τους, γενικά θα επιλέξω να κάνω πράγματα που βολεύουν πρώτα το παιδί και μετά εμένα.Γενικά κορίτσια εσείς που έχετε μωρά ακομά (παιδιά σε καρότσι) να έχετε στον νου σας πως τώρα που είναι ακόμα στο καρότσι είναι πιο εύκολο να βγείτε βόλτα και να πάτε να πιείτε έναν καφέ ή να φάτε, όταν μεγαλώσουν αυτό θα είναι δύσκολο να γίνει.

[Έσπερος]

πρίν από 29 λεπτά , kotsifikos είπε:

Όταν μεγάλωσε άρχισε να δυσκολεύει η κατάσταση και να πρέπει να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα του παιδιού μου. Μετά τους 18 μήνες έκοψα τον καφέ έξω τελείως και τις βόλτες συχνά σε  ταβέρνες ( όταν θα πάω σε ταβέρνα θα καθίσω λίγο ίσα ίσα να φάμε και φυσικά θα έχω παρει μαζί μου παιχνίδια) , επιλέγω άλλα μέρη ψυχαγωγίας γιατί απλά το παιδί μου στην ταβέρνα και την καφετέρια δεν θα έχει τι να κάνει οπότε ούτε εγώ ούτε εκείνος θα περάσουμε καλά

Εμένα πάλι από τη στιγμή που έτρωγε στέρεες, οι έξοδοί μου έγιναν πιο άνετες. Το χειρότερό μου ήταν το διάστημα 4-6 μήνες, που δεν κοιμόταν στο αυτοκίνητο με το παραμικρό, άρα στη βόλτα ήταν ξύπνιος, και δεν ήταν και σε ηλικία να παίξει πολλή ώρα με τα παιχνίδια, οπότε έπρεπε να κάνουμε πολλές βόλτες εναλλάξ και δεν είχε πολύ νόημα. Τότε δλδ χαιρόμουν μόνο κ μόνο που βγαίναμε έξω, αλλά μέχρι εκεί. Τώρα ειδικά η ταβέρνα μου φάινεται πανεύκολη, αλλά και να μην είνια ταβέρνα, προτιμάμε να βγούμε σε ώρα δική του που θα φάει μεσημεριανό, κι ας πάρουμε εμείς απλώς μια μπύρα με κανένα χαζοσυνοδευτικό. Απλώς του παίρνω πολύ ενισχυμένη μερίδα γιατί όσο τρώμε ζηλεύει, αλλά κι εκεί που είμαστε όλο και κανένα αγγουράκι κ μια ντοματούλα θα μας βολέψουν. Κι έτσι περνάει η ώρα, τρώμε με την άνεσή μας, τρώει και το μιρκό, μετά λίγο να παίξει με κανένα παιχνιδάκι, λίγο να τον βολτάρει ο ένας λίγο ο άλλος, μια χαρά περνάει η ώρα. Αλλά επιλέγουμε μέρες και ώρες χωρίς πολύ κόσμο, και ταβέρνες με άπλα ή καφετέριες κοντά στη θάλασσα, για να έχει και κάτι να χαζέψει. 

[Anna3011]

7 ώρες πρίν, kotsifikos είπε:

Όπως έχω ξαναπεί εμείς μετά την έλευση του παιδιού δεν αλλάξαμε πολλά στην ζωή μας. Είχα και έχω πολύ έυκολες τις εκδρομές και τις βόλτες οπουδήποτε χωρίς να με τρώει το άγχος. Όταν ήταν μωρό και βγαίναμε και τον έπιανε κλάμα απλά έκανα μία βόλτα με το καρότσι μέχρι να ηρεμίσει, χωρίς όμως να με αγχώσει το γεγονός και να μου δημιουργήσει ένταση, γιατί απλά ήταν μωρό και έκλαιγε, τι πιο φυσιολογικό. Πήγαινα παντού, και σε μέρη που δεν ήταν ιδιαίτερα προσβάσιμα με το καρότσι και ζητούσα από τον κόσμο να με βοηθήσει. Το μόνο που είχα ως κριτήριο ήταν να μην καπνίζουν εκεί που θα πηγαίνω το παιδί.Όταν έτρωγε αλεσμένα βγαίναμε βόλτα μετά το φαγητό του συνήθως. Όταν μεγάλωσε άρχισε να δυσκολεύει η κατάσταση και να πρέπει να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα του παιδιού μου. Μετά τους 18 μήνες έκοψα τον καφέ έξω τελείως και τις βόλτες συχνά σε  ταβέρνες ( όταν θα πάω σε ταβέρνα θα καθίσω λίγο ίσα ίσα να φάμε και φυσικά θα έχω παρει μαζί μου παιχνίδια) , επιλέγω άλλα μέρη ψυχαγωγίας γιατί απλά το παιδί μου στην ταβέρνα και την καφετέρια δεν θα έχει τι να κάνει οπότε ούτε εγώ ούτε εκείνος θα περάσουμε καλά. Θα πάω βόλτα σε πάρκο με καφέ στο χέρι, θα πάω βόλτα στην εξοχή, θα κάνω πικ νικ, θα πάμε σε κάποια παράσταση παιδική, θα πάμε σε έναν παιδότοπο (μία φορά τον χρόνο αυτό), θα πάω σε σπίτι φίλων που επίσης έχουν παιδιά, θα καλέσω φίλους με τα παιδιά τους, γενικά θα επιλέξω να κάνω πράγματα που βολεύουν πρώτα το παιδί και μετά εμένα.Γενικά κορίτσια εσείς που έχετε μωρά ακομά (παιδιά σε καρότσι) να έχετε στον νου σας πως τώρα που είναι ακόμα στο καρότσι είναι πιο εύκολο να βγείτε βόλτα και να πάτε να πιείτε έναν καφέ ή να φάτε, όταν μεγαλώσουν αυτό θα είναι δύσκολο να γίνει.

Αχ @kotsifikos είμαστε ακριβώς στη φάση που αποχαιρετούμε και εμείς σιγά σιγά την καφετέρια και το φαγητό οι τρεις μας και τρέχουμε στη φύση και τις παιδικές χαρές με καφέ στο χέρι 

Και εμείς όπως και εσείς είμαστε από αυτούς που συνέχισαν τις βόλτες και μετά το παιδί, φροντίζοντας βέβαια να μην το εξαντλούμε και συνεχίζοντας να πηγαίνουμε για καφέ και φαγητό είτε με φίλους είτε οι τρεις μας. Είχαμε βέβαια μια πιο περιορισμένη γκάμα επιλογών (μέρη χωρίς καπνό και με σχετική άπλα) και ξεχάσαμε προφανώς τις αρκετα βραδινές εξόδους.

Τον τελευταίο καιρό και με τη μικρή να οδεύει πια στους 16 μήνες βλέπουμε ότι τα πράγματα αλλάζουν. Η χθεσινή μας απόπειρα να φάμε έξω οι 3 μας το μεσημέρι κατέληξε να τρώει ο ένας μόνος του και ο άλλος να κάνει βόλτα τη μικρή, η οποία ενθουσιασμένη χαιρετούσε και έστελνε φιλάκια σε όλα τα τραπέζια. Υποθέτω λοιπόν ότι πλέον όταν θα προκύπτει να πάμε για φαγητό θα γίνεται μόνο με παρέα έτσι ώστε όταν ο ένας κάνει τη βάρδια ο άλλος να μπορεί να πει 2 κουβέντες με τους υπόλοιπους, ή θα επιλέγουμε να μαζευόμαστε με τους φίλους σε σπίτια όπου θα παίζουν και τα παιδιά. Οι κούνιες και οι εξοχές τώρα που ανοίγει και ο καιρός μάλλον θα γίνουν η συνήθειά μας. 

Οι φίλες μου πάντως μου το λέγανε: "πιές τον καφέ σου χαλαρά τώρα που δεν περπατάει". Είχαν δίκιο...