Δυσκολία προσαρμογής στον παιδικό σταθμό 3 ετών

[marakiz]

Είναι αναμενόμενη η αλλαγή της συμπεριφοράς της. Ήταν όλη μέρα μαζί σας, δεν την αφήνατε καν σε παππουδογιαγιάδες για να πεις πως έχει ξαναβιώσει κάτι ανάλογο. Ήσαστε μαζί την πρώτη μέρα και τη δεύτερη μέρα χωρίς πολλά πολλά έμεινε μόνη της με κάποιον άνθρωπο που έχει δει άλλη μια φορά. Λογικό δεν είναι να δυσανασχετήσει? να μην ξέρει τι της γίνεται, να νιώσει ανασφάλεια? Δυστυχώς όσο οι σταθμοί δεν αφήνουν να γίνεται ήπια προσαρμογή, πολλά παιδιά θα το βιώνουν αυτό, μαζί και με τους γονείς τους. 

 

Προσπάθησε να αλλάξεις τον τρόπο προσαρμογής της στο σχολείο ή/και σχολείο που να δέχεται προσαρμογή. Αν αυτό δεν γίνεται πρακτικά, τότε απλά να της μιλάς καθημερινά για την επόμενη μέρα , να την καθησυχάζεις, να της προσφέρεις πενταπλές αγκαλιές όταν γυρνάει στο σπίτι.

 

Είναι και αρκετά μικρούλα, την πάτε αναγκαστικά, λόγω εργασίας σας εννοώ? 

[vtgian]

@Lenia16 δεν ξέρω αν είχες διαβάσει σε παλαιότερο thread την δική μας ιστορία, πέρυσι, 2,5 ετών κάναμε την πρώτη προσπάθεια για παιδικό. Οι αντιδράσεις της δική σου, μου θυμιζουν την δική μου. Σε δημόσιο, εξαιρετικό ως χώρο (καινούριες υποδομές) και με γλυκύτατες δασκάλες. Προσαρμογή, την κλασική των περισσότερων σταθμών, σταδιακή δηλαδή άυξηση των ωρών που μένει το παιδί και φυσικά χωρίς την παρουσία του γονέα. Η μόνη φορά που επιτρέπεται η ταυτόχρονη παρουσία, είναι στην ημέρα γνωριμίας, όπου μπορείς να πας μαζί με το παιδί να δεις για όσο θέλεις τον σταθμό (φυσικά χωρίς καμία έννοια "ξεκινήματος" σχολικής χρονιάς, δεν ήξερες ούτε ποια θα είναι η δασκάλα). Για αλλαγή τρόπου προσαρμογής ούτε συζήτηση. Το αποτέλεσμα ήταν η μεταμόρφωση ενός ήσυχου και ήρεμου παιδιού σε ένα παιδί με κακό ύπνο και εφιάλτες, άρρωστο, με πολλά νεύρα και κλάματα, να έχει προσκοληθεί εντελώς επάνω μου, να κλαίει στο πήγαινε, στο όσο ήταν εκεί και φυσικά όταν πήγαινα να την πάρω. Α, έκανε και δυσκοιλιότητα. Από το σχολείο απλά μας έλεγαν υπομονή, θα συνηθίσει, είναι μεγάλη αλλαγή κλπ κλπ Εμείς όμως σαν οικογένεια, σωστό ή λάθος δεν ξέρω, αυτό δεν μπορούσαμε να το δεχτούμε. Η ένταξη ενός παιδιού στο σχολικό σύστημα δεν θα έπρεπε να είναι μαρτυρική και το δικό μας έκανε σαν αρνί το Πάσχα. Μετά από 1,5 μήνα είπαμε δεν πάει άλλο, το παιδί ήταν μονίμως θλιμένο, κακόφαγο και μας έλεγε με κάθε τρόπο ότι δε του αρέσει το σχολείο. Αποφασίσαμε να την κρατήσουμε σπίτι (με δυσκολία βέβαια καθώς η γιαγιά μπορούσα οριακά, η άλλη γιαγιά θα έπρεπε κάθε μήνα να έρχεται από μακρυά να την ξεκουράζει). Μας πήρε ένα εξάμηνο να ηρεμήσει και να ξεπεράσει (με βοηθεια σιροπιού) το θέμα με τα κακά. Όλοι μας έλεγαν ότι κάνουμε λάθος και ότι του χρόνου θα είναι χειρότερα αφού έμαθε ότι θα περάσει το δικό της. Είχα τρομοκρατηθεί, πίστευα ότι το παιδί μου θα είναι από αυτά που πάνε με κλάμα μέχρι το Δημοτικό! Τελικά της είπαμε ότι βλέπουμε ότι δυσκολεύεται, ότι είναι μικρή ακόμα και η τάξη έχει πολλά παιδάκια (αλήθεια αυτό, 35), θα μεγαλώσει λίγο να δυναμώσει και μετά θα βρούμε ένα άλλο σχολείο, με λίγα παιδάκια και θα ξαναδοκιμάσουμε.

Το καλοκαίρι, πήγαμε στο νέο σχολείο 2-3 φορές, μόνο για παιχνίδι στην αυλή (παρουσία γονέα) και την τελευταία μέρα την πήραν λίγο στην τάξη. Ούτε το νέο σχολείο υποστηρίζει την ταυτόχρονη παρουσία γονέα-παιδιού αλλά τουλάχιστον αναγνωρίζει ότι η δασκάλα είναι αυτή που πρέπει να δώσει στον παιδί να καταλάβει ότι είναι ασφαλές και μπορεί να την εμπιστευτεί. Σεπτέμβρη άρχισε κανονικά, έκλαψε λίγο 2-3 μέρες στον αποχωρισμό αλλά έκτοτε πηγαίνει ευχάριστα, παίζει, τρώει, γυρίζει ευχάριστα και φουλ ωράριο από την 1 εβδομάδα. Ναι, είναι λίγο πιο ευερέθιστη, μας λέει ότι της λείπουμε και ότι κανονικά θα έπρεπε να παιδάκια να μένουν με τους γονείς τους και οι γονείς να μη δουλεύουν, αλλά έχοντας δει το πριν και το τώρα, καταλαβαίνω ότι απλά τότε δεν ήταν έτοιμη. Καμία σχέση, τόσο απλά. Προσαρμογή περνάνε όλα τα παιδιά (και τα ευπροσάρμοστα και τα άλλα), είναι όντως μεγάλη αλλαγή για αυτά. Άλλο προσαρμογή όμως, άλλο πλαντάζω στο κλάμα. Λογικό είναι να είναι ανήσυχα, να μην τρωνε τόσο καλά, να σκέφτοναι λίγο παραπάνω τα νέα δεδομένα. Δεν είναι λογικό να μας δείχνουν με κάθε τρόπο ότι δεν είναι καλά εκεί και εμεις να πιστεύουμε ότι είναι απλά θέμα συνήθειας. Η άποψή μου είναι ότι παιδιά μέχρι 3-3.5 ετών θα έπρεπε να έχουν προσαρμογή με τον γονέα απαραίτητα και αυτό μόνο αν είναι αδύνατο να μείνουν σπίτι. Και επιστημονικά αν θέλεις, μέχρι εκείνη την ηλικία, τα παιδιά αισθάνονται ασφαλή με έναν φροντιστή, η έννοια της "παρέας" δεν είναι ακόμα τόσο δύνατο κίνητρο, δεν ξέρουν να παίζουν "μαζί". Μετά από αυτό το ηλικιακό όριο, αλλάζουν ραγδαία τα πράγματα στην κοινωνικότητα και ένα μοντέλο ήπιας προσαρμογής (σαν του Βερολίνου) να μην είναι και τόσο απαραίτητο όσο πριν. 

Δεν ξέρω τι δυνατότητες έχετε, πόσο υπομονή μπορείτε να κάνετε, εγώ προσωπικά δεν άντεχα να βλέπω έτσι το παιδί. Αν δεν είχα κάποιον να την κρατήσει, δεν ξέρω τι θα έκανα.

 

[anath]

  On 23/9/2018 at 6:59 ΜΜ, Lenia16 είπε:

 Τη δεύτερη εβδομάδα με αποχωριζόταν με κλάματα αλλά μετά την έπαιρνε η δασκάλα αγκαλιά κ ηρεμούσε. Δεν έβγαζε καθόλου την τσάντα της κ δεν άφηνε κ τη δασκάλα απτό χέρι ούτε λεπτό. Όταν πήγαινα να την πάρω μετά από μιάμιση ώρα μου έλεγαν ότι δεν έκλαιγε αλλά ήταν με την τσάντα κ την πιπίλα που δεν τη φόραγε ποτέ εκτός σπιτιού παρά μόνο στον ύπνο, εγώ ωστόσο την είχα στην τσάντα της σε περίπτωση που χρειαστεί σαν ηρεμιστικό (κ όντως χρειάστηκε). Όταν με έβλεπε εμπηγε τα κλάματα από παράπονο αλλά όταν φεύγαμε χαμογελούσε κ χαιρετούσε τις δασκάλες κ τα παιδάκια. Την Πέμπτη έφαγε κιόλας αλλά την Παρασκευή που ήταν άυπνη κ κουρασμένη με πήραν τηλ να πάω νωρίτερα να την πάρω κ καθόταν μόνη της με την τσάντα της κ έκλαιγε, δεν ξέρω για πόση ώρα.

Expand  

Αυτά που περιγράφεις ως εδώ είναι φυσιολογικά στάδια της προσαρμογής που βιώνουν όχι μόνο την πρώτη φορά που πηγαίνουν παιδικό, αλλά μπορεί και κάθε χρονιά (ο μεγάλος μου το πέρασε και στο Νήπιο (!) μετά από δύο χρόνια "εμπειρίας")

Η στιγμή του αποχωρισμού είναι η πιο δύσκολη, η συνέχεια δεν είναι έτσι, να μην αγχώνεσαι σκεπτόμενη ότι το παιδί σου κλαίει συνεχώς. Συνήθως η προσκόλληση στην δασκάλα βοηθάει κάποια παιδάκια μέχρι να εγκλιματιστούν.

Με ανησυχεί λίγο αυτό που λες στο τέλος, ότι έχει άρνηση για το σταθμό σε συνδυασμό με τις φοβίες. Τα δικά μου ποτέ δεν εξέφρασαν παράπονο για το σταθμό ή για τα παιδιά. Τα "προβλήματα" που είχαν στην αρχή ήταν η ντροπή-δισταγμός προς τα άλλα παιδιά και κυρίως η ανησυχία ότι θα τα ξεχάσω εκεί για πάντα (!!!).

Μπορεί με αυτό τον τρόπο να εκφράζει το στρες που έχει δημιπυργηθεί, για να είσαι σίγουρη όμως συζήτησέ το με τις δασκάλες ή ακόμη και με άλλες μαμάδες, τι λένε σε εκείνες;

  On 24/9/2018 at 7:36 ΠΜ, vtgian είπε:

Τελικά της είπαμε ότι βλέπουμε ότι δυσκολεύεται, ότι είναι μικρή ακόμα και η τάξη έχει πολλά παιδάκια (αλήθεια αυτό, 35), θα μεγαλώσει λίγο να δυναμώσει και μετά θα βρούμε ένα άλλο σχολείο, με λίγα παιδάκια και θα ξαναδοκιμάσουμε

 

Expand  

Είναι τεράστιος ο αριθμός των παιδιών, ειδικά για αυτή την ηλικία. Απόλυτα φυσιολογικό να αισθάνεται άγχος, εγκατάλειψη, φόβο. Από δική μου εμπειρία σε δημόσιους σταθμούς, οι τάξεις αυτές έχουν από 10 εως 20 το πολύ παιδάκια

[Sunshine8]

Εγω πάντως είμαι υπερ του να γίνεται πολύ σταδιακά η προσαρμογή και με διακριτικη παρουσία του γονέα τις πρωτες φορες, την πρωτη φορα μια ώρα, τη δευτερη μιση, την τριτη να απομακρυνθει διακριτικα κ να ξαναερθει κλπ. Ειναι καλο για να νιωσει και το παιδι ααφαλες αλλα και ο γονιος να δει το περιβαλλον κλπ.  Ειπαμε να μην ειμαστε μπαμπούλες απο πανω αλλα τα παιδια μας εμπιστευόμαστε, ειναι σημαντικο να ξέρουμε που. Και νταντα να παρεις στο σπιτι κάποιες μερες θα είστε μαζί για να την τσεκάρεις. Οι ιδιωτικοί γενικά το επιτρέπουν μάλιστα πολλοί το έχουν και στον κανονισμό τους οι δημόσιοι απο ότι έχω καταλαβει δεν το έχουν τόσο στην πολιτική τους. 

[vtgian]

  On 24/9/2018 at 7:37 ΠΜ, anath είπε:

Είναι τεράστιος ο αριθμός των παιδιών, ειδικά για αυτή την ηλικία. Απόλυτα φυσιολογικό να αισθάνεται άγχος, εγκατάλειψη, φόβο. Από δική μου εμπειρία σε δημόσιους σταθμούς, οι τάξεις αυτές έχουν από 10 εως 20 το πολύ παιδάκια

Expand  

 

Στον δήμο μας δυστυχώς τα 2,5+ είναι σε τάξεις των 25 παιδιών κατ΄ελάχιστο. Της Λένιας αν κρίνω από το ticker είναι στο βρεφικό ακόμα, οπότε εκεί είναι σίγουρα πολύ πολύ λιγότερα.

Δεν είναι όμως μόνο θέμα αριθμού παιδιών. Αν το παιδί έκλαιγε κατά τον αποχωρισμό αλλά κατά τη διάρκεια της παραμόνής του εκεί ξεχνιόταν (ηρεμούσε, έπαιζε, έφευγε από την δασκάλα) θα έλεγα ότι οκ είναι μέσα στην προσαρμογή αυτά, ίσως και λίγο χειρισμός. Όταν όμως βλέπεις ένα παιδί που δεν μπορεί να ξεμπλοκάρει, πισωγυρίζει, πανικοβάλλεται και είναι στο "πότε θα έρθει η ώρα να φύγω" νομίζω ότι ξεφεύγει από την έννοια της προσαρμογής αυτό το πράγμα. Εμένα πάντως μου το έλεγε ξεκάθαρα το παιδί, δεν μου αρέσει, δεν περνάω καλά. Στον 1,5 μήνα, και πάνω από 2.5 ώρες δεν μπορουσε να μείνει. Το παιδί να πετιέται στον ύπνο του και να μου λέει "μαμά όχι σχολείο, όχι σχολείο" έντρομο. Τι να επέμενα εγώ μα τι ωραία που είναι, τι καλές οι δασκάλες, τι ωραίος παιδικός, για εκείνη ήταν φοβερά στρεσογόνα η διαδικασία. Όταν με έβλεπε την ώρα της επιστροφής, έβαζε τα κλάματα ανακούφισης και είχε λυγμούς το παιδάκι. Δεν ξέρω, εγώ αυτό δεν το βρίσκω υγιές. Οι ειδικοί λένε ότι η πρώτη προσαρμογή με το σχολικό περιβάλλον καθορίζει το πως θα αντιμετωπίζει στη συνέχεια το παιδί την έννοια του σχολείου. Ε το τελευταίο που θα ήθελα είναι να βλέπει το σχολείο σαν αναγκαίο κακό.

 

Σίγουρα δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια. Απλά εμένα η δική μας εμπειρία μου έμαθε ότι έπρεπε να ακούω περισσότερο το παιδί μου και το ένστικτό μου. Και το απέδειξε φέτος το ίδιο το παιδί που πηγαίνει σχολείο ευχάριστα, σαφώς και ζορίζεται λιγάκι αλλά η εμπειρία είναι συνολικά θετική και όχι τραυματική.

[Lenia16]

  On 24/9/2018 at 7:04 ΠΜ, marakiz είπε:

Είναι αναμενόμενη η αλλαγή της συμπεριφοράς της. Ήταν όλη μέρα μαζί σας, δεν την αφήνατε καν σε παππουδογιαγιάδες για να πεις πως έχει ξαναβιώσει κάτι ανάλογο. Ήσαστε μαζί την πρώτη μέρα και τη δεύτερη μέρα χωρίς πολλά πολλά έμεινε μόνη της με κάποιον άνθρωπο που έχει δει άλλη μια φορά. Λογικό δεν είναι να δυσανασχετήσει? να μην ξέρει τι της γίνεται, να νιώσει ανασφάλεια? Δυστυχώς όσο οι σταθμοί δεν αφήνουν να γίνεται ήπια προσαρμογή, πολλά παιδιά θα το βιώνουν αυτό, μαζί και με τους γονείς τους. 

 

Προσπάθησε να αλλάξεις τον τρόπο προσαρμογής της στο σχολείο ή/και σχολείο που να δέχεται προσαρμογή. Αν αυτό δεν γίνεται πρακτικά, τότε απλά να της μιλάς καθημερινά για την επόμενη μέρα , να την καθησυχάζεις, να της προσφέρεις πενταπλές αγκαλιές όταν γυρνάει στο σπίτι.

 

Είναι και αρκετά μικρούλα, την πάτε αναγκαστικά, λόγω εργασίας σας εννοώ? 

Expand  

Αποφασίσαμε να ξεκινήσει φέτος που εργάζομαι απόγευμα γιατί θα υπήρχε χρόνος για την προσαρμογή κ για τις πρώτες ασθένειες, καθώς αν ξεκινούσε όταν άρχιζα εγω πάλι πρωινή εργασία δε θα υπήρχε κάποιος να την κρατησει όταν θα αρρωσταίνει. 

Το πρβλ μου είναι ότι δεν μπορώ να καταλαβω αν συνέβη κάτι εκεί που τη φρικαρε ή αν απλά είναι έτσι ο χαρακτήρας της κ θέλει το χρόνο της. Ανέκαθεν ένιωθε μεγάλη ανασφάλεια (τα χω ξαναπεί με τον ύπνο) κ το αποδεχομαι, έτσι είναι το παιδί δεν μπορώ να το αλλάξω, αλλά για πόσο; Δλδ έστω κ ότι την κραταω ακόμη φέτος κ την ξαναστελνουμε του χρόνου, ποιος μου λέει εμένα ότι δε θα ξαναγίνει το ίδιο κ μάλιστα ίσως τότε να μην μπορώ καθόλου να κανω προσαρμογή κ να πρέπει να μένει αναγκαστικά ένα 8ωρο τουλάχιστον στον παιδικό; Βασικά έτσι το είχαμε στο μυαλό μας, ότι φέτος θα πηγαίνει ένα τρίωρο να παίζει, να απασχολείται με δραστηριότητες, να έρχεται σε επαφή με παιδακια, να μην της πέσει βαρύ κ όταν αλλάξω δουλειά να είναι πιο έτοιμη. Αλλά δεν το βλέπω. 

  On 24/9/2018 at 8:52 ΠΜ, vtgian είπε:

 

Στον δήμο μας δυστυχώς τα 2,5+ είναι σε τάξεις των 25 παιδιών κατ΄ελάχιστο. Της Λένιας αν κρίνω από το ticker είναι στο βρεφικό ακόμα, οπότε εκεί είναι σίγουρα πολύ πολύ λιγότερα.

Δεν είναι όμως μόνο θέμα αριθμού παιδιών. Αν το παιδί έκλαιγε κατά τον αποχωρισμό αλλά κατά τη διάρκεια της παραμόνής του εκεί ξεχνιόταν (ηρεμούσε, έπαιζε, έφευγε από την δασκάλα) θα έλεγα ότι οκ είναι μέσα στην προσαρμογή αυτά, ίσως και λίγο χειρισμός. Όταν όμως βλέπεις ένα παιδί που δεν μπορεί να ξεμπλοκάρει, πισωγυρίζει, πανικοβάλλεται και είναι στο "πότε θα έρθει η ώρα να φύγω" νομίζω ότι ξεφεύγει από την έννοια της προσαρμογής αυτό το πράγμα. Εμένα πάντως μου το έλεγε ξεκάθαρα το παιδί, δεν μου αρέσει, δεν περνάω καλά. Στον 1,5 μήνα, και πάνω από 2.5 ώρες δεν μπορουσε να μείνει. Το παιδί να πετιέται στον ύπνο του και να μου λέει "μαμά όχι σχολείο, όχι σχολείο" έντρομο. Τι να επέμενα εγώ μα τι ωραία που είναι, τι καλές οι δασκάλες, τι ωραίος παιδικός, για εκείνη ήταν φοβερά στρεσογόνα η διαδικασία. Όταν με έβλεπε την ώρα της επιστροφής, έβαζε τα κλάματα ανακούφισης και είχε λυγμούς το παιδάκι. Δεν ξέρω, εγώ αυτό δεν το βρίσκω υγιές. Οι ειδικοί λένε ότι η πρώτη προσαρμογή με το σχολικό περιβάλλον καθορίζει το πως θα αντιμετωπίζει στη συνέχεια το παιδί την έννοια του σχολείου. Ε το τελευταίο που θα ήθελα είναι να βλέπει το σχολείο σαν αναγκαίο κακό.

 

Σίγουρα δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια. Απλά εμένα η δική μας εμπειρία μου έμαθε ότι έπρεπε να ακούω περισσότερο το παιδί μου και το ένστικτό μου. Και το απέδειξε φέτος το ίδιο το παιδί που πηγαίνει σχολείο ευχάριστα, σαφώς και ζορίζεται λιγάκι αλλά η εμπειρία είναι συνολικά θετική και όχι τραυματική.

Expand  

Δηλαδή πιστεύεις ότι δεν πρέπει να συνεχίσουμε κ να δούμε πως πάει; Μπορεί να χειροτερέψει η κατασταση κ να της μείνει η φοβία; Ποιο θα έλεγες ότι είναι ένα ασφαλές όριο να προσπαθήσω να δω αν απλά θέλει το χρόνο της ή δεν είναι καθόλου ετοιμη κ πρέπει να σταματήσουμε; Η αλήθεια είναι ότι έχω το περιθώριο να το συζητάω αυτό λόγω ωραρίου κ εννοείται θα βάλω πάνω απ' όλα το παιδί μου αλλά ενδομυχα θα ήθελα να συνεχίσει κ να επανέλθω στα φυσιολογικά μου, κ εργασιακά αλλά κ οικογενειακά κ κοινωνικά αφού κάθομαι όταν όλοι εργάζονται κ δουλεύω όταν όλοι κάθονται...

[marakiz]

  On 24/9/2018 at 10:52 ΠΜ, Lenia16 είπε:

Αποφασίσαμε να ξεκινήσει φέτος που εργάζομαι απόγευμα γιατί θα υπήρχε χρόνος για την προσαρμογή κ για τις πρώτες ασθένειες, καθώς αν ξεκινούσε όταν άρχιζα εγω πάλι πρωινή εργασία δε θα υπήρχε κάποιος να την κρατησει όταν θα αρρωσταίνει. 

Το πρβλ μου είναι ότι δεν μπορώ να καταλαβω αν συνέβη κάτι εκεί που τη φρικαρε ή αν απλά είναι έτσι ο χαρακτήρας της κ θέλει το χρόνο της. Ανέκαθεν ένιωθε μεγάλη ανασφάλεια (τα χω ξαναπεί με τον ύπνο) κ το αποδεχομαι, έτσι είναι το παιδί δεν μπορώ να το αλλάξω, αλλά για πόσο; Δλδ έστω κ ότι την κραταω ακόμη φέτος κ την ξαναστελνουμε του χρόνου, ποιος μου λέει εμένα ότι δε θα ξαναγίνει το ίδιο κ μάλιστα ίσως τότε να μην μπορώ καθόλου να κανω προσαρμογή κ να πρέπει να μένει αναγκαστικά ένα 8ωρο τουλάχιστον στον παιδικό; Βασικά έτσι το είχαμε στο μυαλό μας, ότι φέτος θα πηγαίνει ένα τρίωρο να παίζει, να απασχολείται με δραστηριότητες, να έρχεται σε επαφή με παιδακια, να μην της πέσει βαρύ κ όταν αλλάξω δουλειά να είναι πιο έτοιμη. Αλλά δεν το βλέπω. 

Expand  

 

Λένια μου δεν στο εγγυάται κανείς, ωστόσο άλλο ένα παιδάκι κοντά στα δύο κι άλλο κοντά στα τρία.  Όσο μεγαλώνει θα είναι και πιο έτοιμο. Βασικά το παράδειγμα της @vtgian είναι χαρακτηριστικό, όσα θέλω να πω με αληθινό παράδειγμα.

 

Αυτό που θα μπορούσες να κάνεις έτσι για να απασχοληθεί με κάποια δραστηριότητα και να μπει ήπια σε μια ομάδα παιδιών και να "κοινωνικοποιηθεί" όσο μπορεί να γίνει αυτό σε μια τέτοια ηλικία είναι να γραφτείτε σε κάποιο μάθημα μουσικοκινητικής. Θα συμμετέχετε μαζί και θα έρχεται σε επαφή με παιδάκια της ηλικίας της, θα πάρει μια πρώτη γεύση πως είναι να ανήκει σε μια "ομάδα". Αυτό βέβαια, αν υπάρχει το χρηματικό περιθώριο. Τον έγραψα κι εγώ φέτος και ενώ τις πρώτες μέρες ήταν διστακτικός, τώρα του αρέσει πολύ.

[vtgian]

Εμείς όπως σου είπα αντέξαμε 1,5 μήνα. Σε αυτό το διάστημα, με εξαίρεση τη δευτερη εβδομάδα που έδειξε να είναι καλύτερα, μετά πήγαινε όλο και χειρότερα. Τα άσχημα που μας άφησε εμάς αυτή η περιπέτεια ήταν δύο:

α) εκεί που το παιδάκι είχε αρχίσει να "ξεκολλάει από εμένα" (να προσεγγίζει άλλα παιδιά, να μη φοβάται όταν κάποιο παιδί την ακουμπά, να μην φοβάται τις τσιρίδες άλλων παιδιών), γύρισε πάλι επάνω μου (πχ στην παιδική χαρά δεν έφευγε από δίπλα μου, δεν ήθελε να παίζει με άλλα παιδιά αν δεν συμμετείχα, δεν με άφηνε λεπτό από το οπτικό της πεδίο). Η "ανεξαρτησία" επανήλθε το καλοκαίρι.

β)πρόβλημα με τα κακά. Ανέκαθεν ήταν παιδί που ήθελε το χρόνο του, με την πίεση του σχολείου όμως κρατήθηκε λίγο παραπάνω με αποτέλεσμα να έχει επώδυνη κένωση. Όπου φυσικά αυτό την μπλόκαρε περισσότερο και μπήκαμε στον φαύλο κύκλο δεν τα κάνω γιατί θα πονέσω και όσο τα κρατάω σίγουρα θα πονέσω. Αυτό το ξεπεράσαμε με ειδικό σιρόπι και σταματώντας να την "πρήζουμε" με το θέμα.

 

Όπως σου έγραψα, μετά από αυτό πίστευα ότι το παιδί μου δε θα θελήσει να πάει σχολείο ποτέ του. Στο μεταξύ έβλεπα που τα υπόλοιπα είχαν ηρεμήσει και με έπαιρνε από κάτω. Ηλιθιωδώς, δεν έβαζα το μυαλό μου να σκεφτεί λογικά και να αναγνωρίσει αυτό που περιγράφεις και εσύ. Οτι έχω ένα παιδί που θέλει το χρόνο του. Να πεις ότι δεν το ήξερα; το ήξερα; Έβλεπα ότι ήθελε σημαντικό χρόνο να ανοιχτεί με νέα άτομα, ήθελε σημαντικό χρόνο για να απομακρυνθεί από εμένα σε ένα νέο χώρο. Και παρόλα αυτά είχα την προσδοκία το παιδί μου να εγκλιματιστεί χωρίς ιδιαίτερη αντίδραση. Ήθελα να πηγαίνω στη δουλειά μου ανέμελη και να μην έχω στο μυαλό μου τις συναισθηματικές απαιτήσεις ενός νηπίου. Το νήπιο όμως είχε άλλη γνώμη 

 

Αν ξαναέκανα τα πράγματα από την αρχή; Δεν θα την πήγαινα σε παιδικό σταθμό. Θα προσπαθούσα να βρω κάποια ήπια δραστηριότητα (πχ μουσικοκινητική) ώστε να καλλιεργηθεί η κοινωνικότητα χωρίς όμως το αυστηρό πλαίσιο σχολείου. Υπάρχει λόγος που η υποχρεωτική εκπαίδευση ξεκινά στα 4 και όχι στα 2, κακά τα ψέματα. Είναι πραγματικά μεγάλη η διαφορά των 2 ετών με 3 και αργότερα με 4. Αν έπρεπε να την στείλω οπωσδήποτε. Τότε θα έβρισκα σταθμό με άλλο τρόπο προσαρμογής γιατί παιδιά προσκολλημένα χρειάζονται σταδιακή μετάβαση από τον γονέα προς άλλο φροντιστή. 

[Lenia16]

  On 24/9/2018 at 11:27 ΠΜ, vtgian είπε:

Εμείς όπως σου είπα αντέξαμε 1,5 μήνα. Σε αυτό το διάστημα, με εξαίρεση τη δευτερη εβδομάδα που έδειξε να είναι καλύτερα, μετά πήγαινε όλο και χειρότερα. Τα άσχημα που μας άφησε εμάς αυτή η περιπέτεια ήταν δύο:

α) εκεί που το παιδάκι είχε αρχίσει να "ξεκολλάει από εμένα" (να προσεγγίζει άλλα παιδιά, να μη φοβάται όταν κάποιο παιδί την ακουμπά, να μην φοβάται τις τσιρίδες άλλων παιδιών), γύρισε πάλι επάνω μου (πχ στην παιδική χαρά δεν έφευγε από δίπλα μου, δεν ήθελε να παίζει με άλλα παιδιά αν δεν συμμετείχα, δεν με άφηνε λεπτό από το οπτικό της πεδίο). Η "ανεξαρτησία" επανήλθε το καλοκαίρι.

β)πρόβλημα με τα κακά. Ανέκαθεν ήταν παιδί που ήθελε το χρόνο του, με την πίεση του σχολείου όμως κρατήθηκε λίγο παραπάνω με αποτέλεσμα να έχει επώδυνη κένωση. Όπου φυσικά αυτό την μπλόκαρε περισσότερο και μπήκαμε στον φαύλο κύκλο δεν τα κάνω γιατί θα πονέσω και όσο τα κρατάω σίγουρα θα πονέσω. Αυτό το ξεπεράσαμε με ειδικό σιρόπι και σταματώντας να την "πρήζουμε" με το θέμα.

 

Όπως σου έγραψα, μετά από αυτό πίστευα ότι το παιδί μου δε θα θελήσει να πάει σχολείο ποτέ του. Στο μεταξύ έβλεπα που τα υπόλοιπα είχαν ηρεμήσει και με έπαιρνε από κάτω. Ηλιθιωδώς, δεν έβαζα το μυαλό μου να σκεφτεί λογικά και να αναγνωρίσει αυτό που περιγράφεις και εσύ. Οτι έχω ένα παιδί που θέλει το χρόνο του. Να πεις ότι δεν το ήξερα; το ήξερα; Έβλεπα ότι ήθελε σημαντικό χρόνο να ανοιχτεί με νέα άτομα, ήθελε σημαντικό χρόνο για να απομακρυνθεί από εμένα σε ένα νέο χώρο. Και παρόλα αυτά είχα την προσδοκία το παιδί μου να εγκλιματιστεί χωρίς ιδιαίτερη αντίδραση. Ήθελα να πηγαίνω στη δουλειά μου ανέμελη και να μην έχω στο μυαλό μου τις συναισθηματικές απαιτήσεις ενός νηπίου. Το νήπιο όμως είχε άλλη γνώμη 

 

Αν ξαναέκανα τα πράγματα από την αρχή; Δεν θα την πήγαινα σε παιδικό σταθμό. Θα προσπαθούσα να βρω κάποια ήπια δραστηριότητα (πχ μουσικοκινητική) ώστε να καλλιεργηθεί η κοινωνικότητα χωρίς όμως το αυστηρό πλαίσιο σχολείου. Υπάρχει λόγος που η υποχρεωτική εκπαίδευση ξεκινά στα 4 και όχι στα 2, κακά τα ψέματα. Είναι πραγματικά μεγάλη η διαφορά των 2 ετών με 3 και αργότερα με 4. Αν έπρεπε να την στείλω οπωσδήποτε. Τότε θα έβρισκα σταθμό με άλλο τρόπο προσαρμογής γιατί παιδιά προσκολλημένα χρειάζονται σταδιακή μετάβαση από τον γονέα προς άλλο φροντιστή. 

Expand  

Νιώθω σαν να περιγράφεις εμάς. Ίσως επειδή εγώ είμαι υπερβολικά κοινωνική κ εξωστρεφής δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι δε συμβαίνει το ίδιο κ με το παιδί μου. Η αλλαγή παιδικού είναι στο μυαλό μας όμως υπάρχουν παράγοντες που πρέπει να λάβουμε υπόψη. Για παράδειγμα, λόγω του ότι εργάζομαι με μειωμένο ωράριο δεν υπάρχει τόση οικονομική άνεση να δοκιμάσουμε ιδιωτικό σε αυτή τη φαση κ ειδικά από τη στιγμή που στους ιδιωτικούς πληρώνεις όλο το διάστημα ακόμη κ αν δεν πάει, πιθανότητα που είναι πολύ μεγάλη απ' ότι φαίνεται. Αν ήμασταν σίγουροι ότι θα έκανε μεγάλη διαφορά κ θα καθόταν δε θα το συζητούσα, εννοείται πως θα την πήγαινα κ ας στριμωχνομασταν. Νομίζω θα συνεχίσουμε κ αυτή την εβδομάδα κ αν συνεχίζει να αντιδρά τόσο έντονα το παιδί μάλλον θα σκεφτούμε διακοπή.

[vtgian]

  On 24/9/2018 at 11:34 ΠΜ, Lenia16 είπε:

Νιώθω σαν να περιγράφεις εμάς. Ίσως επειδή εγώ είμαι υπερβολικά κοινωνική κ εξωστρεφής δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι δε συμβαίνει το ίδιο κ με το παιδί μου. Η αλλαγή παιδικού είναι στο μυαλό μας όμως υπάρχουν παράγοντες που πρέπει να λάβουμε υπόψη. Για παράδειγμα, λόγω του ότι εργάζομαι με μειωμένο ωράριο δεν υπάρχει τόση οικονομική άνεση να δοκιμάσουμε ιδιωτικό σε αυτή τη φαση κ ειδικά από τη στιγμή που στους ιδιωτικούς πληρώνεις όλο το διάστημα ακόμη κ αν δεν πάει, πιθανότητα που είναι πολύ μεγάλη απ' ότι φαίνεται. Αν ήμασταν σίγουροι ότι θα έκανε μεγάλη διαφορά κ θα καθόταν δε θα το συζητούσα, εννοείται πως θα την πήγαινα κ ας στριμωχνομασταν. Νομίζω θα συνεχίσουμε κ αυτή την εβδομάδα κ αν συνεχίζει να αντιδρά τόσο έντονα το παιδί μάλλον θα σκεφτούμε διακοπή.

Expand  

 

Είναι αστείο γιατί έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα. Εγώ σαν παιδί ήμουν φοβερά κοινωνική, δεν ντρεπόμουν καθόλου, μιλούσα από μόνη μου σε όλους, άφηνα τους γονείς μου για να πιάσω κουβέντα με αγνώστους (μιλάμε για 2 χρονών μωρό). Αυτή την άνεση την είχα πάντα, μικρή και μεγάλη. Κακά τα ψέματα, είχα την προσδοκία ότι και η κόρη μου θα είχε το ίδιο ταπεραμέντο και με δυσκολεύει πολύ που δεν είναι έτσι και πρέπει να μου υπενθυμίζω ότι δεν της είναι εύκολο να ανοιχτεί με τη μία. 

Να σου πω και το άλλο, ότι και εμείς κάναμε μια μικρή προσπάθεια να αλλάξουμε σταθμό, αλλά το χάρτί το είχαμε κάψει. Είχε ήδη στρεσαριστεί τόσο πολύ, που δεν μπορούσε να δεχτεί κάτι άλλο και λογικό ήταν. Οπότε θα σου έλεγα αν είναι να σταματήσετε, κάντε το χωρίς άλλες προσπάθειες. Δεν είναι ανάγκη να μπερδευτεί περισσότερο. Αφήστε το για του χρόνου.

 

[ΑΡΓΚ]

  On 24/9/2018 at 10:52 ΠΜ, Lenia16 είπε:

Αποφασίσαμε να ξεκινήσει φέτος που εργάζομαι απόγευμα γιατί θα υπήρχε χρόνος για την προσαρμογή κ για τις πρώτες ασθένειες, καθώς αν ξεκινούσε όταν άρχιζα εγω πάλι πρωινή εργασία δε θα υπήρχε κάποιος να την κρατησει όταν θα αρρωσταίνει. 

Το πρβλ μου είναι ότι δεν μπορώ να καταλαβω αν συνέβη κάτι εκεί που τη φρικαρε ή αν απλά είναι έτσι ο χαρακτήρας της κ θέλει το χρόνο της. Ανέκαθεν ένιωθε μεγάλη ανασφάλεια (τα χω ξαναπεί με τον ύπνο) κ το αποδεχομαι, έτσι είναι το παιδί δεν μπορώ να το αλλάξω, αλλά για πόσο; Δλδ έστω κ ότι την κραταω ακόμη φέτος κ την ξαναστελνουμε του χρόνου, ποιος μου λέει εμένα ότι δε θα ξαναγίνει το ίδιο κ μάλιστα ίσως τότε να μην μπορώ καθόλου να κανω προσαρμογή κ να πρέπει να μένει αναγκαστικά ένα 8ωρο τουλάχιστον στον παιδικό; Βασικά έτσι το είχαμε στο μυαλό μας, ότι φέτος θα πηγαίνει ένα τρίωρο να παίζει, να απασχολείται με δραστηριότητες, να έρχεται σε επαφή με παιδακια, να μην της πέσει βαρύ κ όταν αλλάξω δουλειά να είναι πιο έτοιμη. Αλλά δεν το βλέπω. 

Δηλαδή πιστεύεις ότι δεν πρέπει να συνεχίσουμε κ να δούμε πως πάει; Μπορεί να χειροτερέψει η κατασταση κ να της μείνει η φοβία; Ποιο θα έλεγες ότι είναι ένα ασφαλές όριο να προσπαθήσω να δω αν απλά θέλει το χρόνο της ή δεν είναι καθόλου ετοιμη κ πρέπει να σταματήσουμε; Η αλήθεια είναι ότι έχω το περιθώριο να το συζητάω αυτό λόγω ωραρίου κ εννοείται θα βάλω πάνω απ' όλα το παιδί μου αλλά ενδομυχα θα ήθελα να συνεχίσει κ να επανέλθω στα φυσιολογικά μου, κ εργασιακά αλλά κ οικογενειακά κ κοινωνικά αφού κάθομαι όταν όλοι εργάζονται κ δουλεύω όταν όλοι κάθονται...

Expand  

 

Aν και καταλαβαίνω την πρόθεση, νομίζω ότι τζάμπα βασανίζεστε. Το παιδί δεν μοιάζει έτοιμο, και κακά τα ψέματα, σε αυτή την ηλικία ο σταθμός είναι ανάγκη, όχι κάτι που συνήθως κάνει καλό στο παιδί. Θα σου έλεγα να το σταματήσετε, γιατί ακούγεται βασανιστικό για όλους σας. Σε ένα χρόνο το παιδί ωριμάζει πολύ. 

[Lenia16]

Κορίτσια επανέρχομαι με άλλο πρβλ. Λοιπον, η κόρη μου τελικά συνήθισε αρκετά θα έλεγα, την τελευταία φορά που πήγα να την πάρω χόρευε. Δεν έφτασε σε σημείο να μείνει στο φαγητό βέβαια αλλά εγώ ένα σοκ το έπαθα όταν την είδα να μην κλαίει κ να συμμετέχει. Ωστόσο, μόλις γυρίσαμε σπίτι μας κάλεσαν να μας ενημερώσουν ότι έκαναν δεκτή την αίτηση που είχα κάνει εξαρχής για μεταφορά σε έναν πιο κοντινό σταθμό κ πήγαμε σήμερα πρώτη μέρα για εκ νέου προσαρμογή. Το πήρε πολύ καλύτερα από ότι περίμενα, επαιξε κ με πλαστελινες. Όμως, το θέμα τώρα είμαι εγώ γιατί ναι μεν αυτός ο σταθμός είναι πιο καινουριος κ πιο κοντά αλλά έχει σχεδον τα διπλάσια παιδακια εκ των οποίων το μικρότερο είναι τρεις μήνες μεγαλύτερο μας κ αυτό με προβληματίζει. Επισης, έχω αγχωθει γιατί η μικρή είχε συμπαθήσει την πρώην δασκάλα κ όταν της αναφέρω το σχολείο μου λέει το όνομα της χαμογελώντας κ είχε προσαρμοστεί κ με το χώρο. Ο άντρας μου λέει οτι είναι βλακείες αυτά που σκέφτομαι κ ότι ήταν πολύ μικρό το διάστημα που πήγε στο πρώτο σχολείο για να έχει συνηθίσει το οτιδήποτε κ πως εγώ πρέπει να κάνω προσαρμογή κ οχι το παιδί (sic). Μήπως είμαι πολύ υπερβολική; Αν κάποια μαμά έχει παιδάκι γεννημένο τέλος του χρόνου μπορεί να μου πει αν κ τι προβλήματα αντιμετώπισε κ γενικα αν τα μικρότερα μπορούν να (παρ)ακολουθήσουν τα πιο μεγάλα;

[kotsifikos]

Εμένα ο γιος μου είναι σχετικά από τους μικρότερους στο τμήμα του όμως αυτό ποτέ δεν με προβλημάτισε, το μόνο που είχα προσέξει είναι πως είχε μάθει να παίζει με μεγαλύτερα παιδιά και βαριόταν να παίξει με μικρότερα (λογικό νομιίζω σε αυτή την ηλικία). Σε αυτή την ηλικία όμως (δύο ετών που είστε εσείς ) οι τρεις μήνες δεν δημιουργούν μεγάλο χάσμα έτσι και αλλιώς, για να είμαι ειλικρινής νομίζω πως δεν δημιουργούν καθόλου χάσμα. Προσωπικά μόνο καλό το θεωρώ αυτό.

 

 

[Lenia16]

  On 15/10/2018 at 12:52 ΜΜ, kotsifikos είπε:

Εμένα ο γιος μου είναι σχετικά από τους μικρότερους στο τμήμα του όμως αυτό ποτέ δεν με προβλημάτισε, το μόνο που είχα προσέξει είναι πως είχε μάθει να παίζει με μεγαλύτερα παιδιά και βαριόταν να παίξει με μικρότερα (λογικό νομιίζω σε αυτή την ηλικία). Σε αυτή την ηλικία όμως (δύο ετών που είστε εσείς ) οι τρεις μήνες δεν δημιουργούν μεγάλο χάσμα έτσι και αλλιώς, για να είμαι ειλικρινής νομίζω πως δεν δημιουργούν καθόλου χάσμα. Προσωπικά μόνο καλό το θεωρώ αυτό.

 

 

Expand  

Ευχαριστώ για την απάντηση, κ εγώ ήμουν παντα η μικρότερη γιατί είχα κερδίσει χρονιά, δεν είχα ποτέ πρβλ αλλά δεν ξέρω πως μπορεί αυτό να με οφελησε μακροπρόθεσμα. Τεσπά. Τρεις μήνες μεγαλύτερο είναι το μικρότερο εκεί μέσα, υπάρχουν μέχρι κ δέκα μηνες μεγαλυτερα. Βέβαια αυτό πάντα θα συμβαίνει. Είμαι τρελή το παραδέχομαι. Απλά λόγω της δύσκολης προσαρμογής αγχώνομαι περισσότερο. Αν ήξερα ότι θα εγκλιματιστεί αμέσως ή οτι είναι ένα παιδί σούπερ κοινωνικό κ αναρχοαυτονομο δε θα το σκεφτόμουν. 

[kotsifikos]

  On 15/10/2018 at 1:02 ΜΜ, Lenia16 είπε:

Ευχαριστώ για την απάντηση, κ εγώ ήμουν παντα η μικρότερη γιατί είχα κερδίσει χρονιά, δεν είχα ποτέ πρβλ αλλά δεν ξέρω πως μπορεί αυτό να με οφελησε μακροπρόθεσμα. Τεσπά. Τρεις μήνες μεγαλύτερο είναι το μικρότερο εκεί μέσα, υπάρχουν μέχρι κ δέκα μηνες μεγαλυτερα. Βέβαια αυτό πάντα θα συμβαίνει. Είμαι τρελή το παραδέχομαι. Απλά λόγω της δύσκολης προσαρμογής αγχώνομαι περισσότερο. Αν ήξερα ότι θα εγκλιματιστεί αμέσως ή οτι είναι ένα παιδί σούπερ κοινωνικό κ αναρχοαυτονομο δε θα το σκεφτόμουν. 

Expand  

Δεν είσαι τρελή απλά όπως λες και εσύ έχεις αγχωθεί λόγω του ότι της πήρε χρόνο να προσαρμοστεί και είναι απόλυτα λογικό. Για την διαφορά ηλικίας καλό είναι να το συνηθίσεις καθώς πάντα θα είναι από τα μικρότερα παιδιά της τάξης. Ωφελεί σε αυτήν την ηλικία καθώς  παραδειγματίζεται από μεγαλύτερα , όλα μιμούνται, οπότε είναι θετικό το να συναναστρέφεται  με ένα παιδί μεγαλύτερο (έστω και δέκα μήνες ) απο ότι με  ένα μικρότερο, γιατί θα μιμηθεί το παιχνίδι, τον λόγο, τον τρόπο που τρώει κτλ. Εμένα ο γιός μου και εκτός σχολείου κάνει παρέα με παιδιά όλων των ηλικιών, βαριέται μεν να παίξει με τα μικρότερα όμως έχω προσέξει πως αν κάνει πολύ παρέα με ένα παιδί που είναι μικρότερο του θα παλιπαιδίσει κάποιες φορές σε ορισμένα πράγματα, λογικό και υγιές βέβαια γιατί έτσι κάνουν όλα τα παιδιά.

 

Επεξεργάστηκαν 15 Οκτωβρίου,2018 by kotsifikos

[vtgian]

Πολύ χαίρομαι που η μικρούλα φαίνεται να προσαρμόστηκε. Αν βλέπεις ότι συμμετέχει και είναι ήρεμη, καταλαβαίνεις ότι πάνε καλά τα πράγματα. Όταν την έγραψα πρώτη χρονιά στα 2,5, ήταν επίσης το μικρότερο στην τάξη και υπήρχαν παιδάκια με σχεδόν χρόνο διαφορά (και σύνολο 35 παιδιά). Η δική μου επειδή είναι και λεπτουλάκι, τα εβλεπε θηρία τα μεγαλύτερα. Φέτος στο τμήμα της (16 παιδιά) έχει αρκετά μεγαλύτερα παιδάκια αλλά είναι το σύστημά τους τέτοιο, δίνουν πχ το ίδιο θέμα εργασίας σε όλα με διαφορετικές απαιτήσεις από τα μικρότερα αλλά έτσι φαίνεται ότι τα μεγάλα 'τραβάνε' τα μικρά και γενικά μεταξύ τους τα πάνε όλα πολύ καλά. Τα 2,5 με τα 3,5 πάντως είναι διαφορά, και αντίληψης και επικοινωνίας.

Τώρα για το ερώτημά σου, τι να σου πω δεν ξέρω. Εγώ μάλλον δεν θα το τολμούσα να την αλλάξω, πολλά παιδιά σημαίνει και πολλές ιώσεις, και αφού φαίνεται να τα πηγαίνει καλά γιατί να το ρισκάρεις; 

[Deena]

  On 15/10/2018 at 12:39 ΜΜ, Lenia16 είπε:

Κορίτσια επανέρχομαι με άλλο πρβλ. Λοιπον, η κόρη μου τελικά συνήθισε αρκετά θα έλεγα, την τελευταία φορά που πήγα να την πάρω χόρευε. Δεν έφτασε σε σημείο να μείνει στο φαγητό βέβαια αλλά εγώ ένα σοκ το έπαθα όταν την είδα να μην κλαίει κ να συμμετέχει. Ωστόσο, μόλις γυρίσαμε σπίτι μας κάλεσαν να μας ενημερώσουν ότι έκαναν δεκτή την αίτηση που είχα κάνει εξαρχής για μεταφορά σε έναν πιο κοντινό σταθμό κ πήγαμε σήμερα πρώτη μέρα για εκ νέου προσαρμογή. Το πήρε πολύ καλύτερα από ότι περίμενα, επαιξε κ με πλαστελινες. Όμως, το θέμα τώρα είμαι εγώ γιατί ναι μεν αυτός ο σταθμός είναι πιο καινουριος κ πιο κοντά αλλά έχει σχεδον τα διπλάσια παιδακια εκ των οποίων το μικρότερο είναι τρεις μήνες μεγαλύτερο μας κ αυτό με προβληματίζει. Επισης, έχω αγχωθει γιατί η μικρή είχε συμπαθήσει την πρώην δασκάλα κ όταν της αναφέρω το σχολείο μου λέει το όνομα της χαμογελώντας κ είχε προσαρμοστεί κ με το χώρο. Ο άντρας μου λέει οτι είναι βλακείες αυτά που σκέφτομαι κ ότι ήταν πολύ μικρό το διάστημα που πήγε στο πρώτο σχολείο για να έχει συνηθίσει το οτιδήποτε κ πως εγώ πρέπει να κάνω προσαρμογή κ οχι το παιδί (sic). Μήπως είμαι πολύ υπερβολική; Αν κάποια μαμά έχει παιδάκι γεννημένο τέλος του χρόνου μπορεί να μου πει αν κ τι προβλήματα αντιμετώπισε κ γενικα αν τα μικρότερα μπορούν να (παρ)ακολουθήσουν τα πιο μεγάλα;

Expand  

Η δικια μου ειναι γεννημενη στην εκπνοη του ετους, ειναι σταθερα η μικροτερη ολων των παιδιων απο τοτε που ξεκινησε σχολειο (20 μηνων). Ειδικα στα επιπεδα του βρεφικου/παιδικου νομιζω οτι δεν πρεπει να σε απασχολει, καθως οι εκπαιδευτικες απαιτησεις ειναι μικρες (δεν υφιστανται στην πραγματικοτητα),  σε λιγα χρονια δε, οι διαφορες θα εχουν εκμηδενιστει. Η δικια μου φετος παει προνηπιο, ειναι και παλι η μικροτερη ολων φυσικα αλλα δεν εχει το παραμικρο θεμα.

[mama16]

@Lenia16 συμφωνώ με τα κορίτσια, δεν είναι κάτι που πρέπει να σε απασχολεί ιδιαίτερα αν αναλογιστείς ότι πάντα θα είναι απ' τα μικρότερα παιδάκια στην τάξη. Άσε που καλύτερα να παίζει με μεγαλύτερα γιατί "ωριμάζει" πιο εύκολα. Αυτό μόνο που πρέπει να σε προβληματίσει όπως κ ειπώθηκε είναι το ότι εφόσον υπάρχουν περισσότερα παιδάκια μπορεί να κολλάει περισσότερες ιώσεις.

[Lenia16]

  On 15/10/2018 at 1:24 ΜΜ, vtgian είπε:

Πολύ χαίρομαι που η μικρούλα φαίνεται να προσαρμόστηκε. Αν βλέπεις ότι συμμετέχει και είναι ήρεμη, καταλαβαίνεις ότι πάνε καλά τα πράγματα. Όταν την έγραψα πρώτη χρονιά στα 2,5, ήταν επίσης το μικρότερο στην τάξη και υπήρχαν παιδάκια με σχεδόν χρόνο διαφορά (και σύνολο 35 παιδιά). Η δική μου επειδή είναι και λεπτουλάκι, τα εβλεπε θηρία τα μεγαλύτερα. Φέτος στο τμήμα της (16 παιδιά) έχει αρκετά μεγαλύτερα παιδάκια αλλά είναι το σύστημά τους τέτοιο, δίνουν πχ το ίδιο θέμα εργασίας σε όλα με διαφορετικές απαιτήσεις από τα μικρότερα αλλά έτσι φαίνεται ότι τα μεγάλα 'τραβάνε' τα μικρά και γενικά μεταξύ τους τα πάνε όλα πολύ καλά. Τα 2,5 με τα 3,5 πάντως είναι διαφορά, και αντίληψης και επικοινωνίας.

Τώρα για το ερώτημά σου, τι να σου πω δεν ξέρω. Εγώ μάλλον δεν θα το τολμούσα να την αλλάξω, πολλά παιδιά σημαίνει και πολλές ιώσεις, και αφού φαίνεται να τα πηγαίνει καλά γιατί να το ρισκάρεις; 

Expand  

Ευχαριστώ. Εξαρχής σαν πρώτη επιλογή είχαμε τον παιδικό που μας πήραν τώρα γιατί είναι πολύ κοντά στο σπίτι μας, σε αντίθεση με τον άλλο (που πήγαινε ως τώρα) οπου για να πάμε πρέπει να τη βάλω σε τρόλεϊ κ μετά να ανεβοκατεβω με το καρότσι ένα λόφο. Κ αυτό θα πρέπει να το κανω 4φορες την ημέρα . Αυτός είναι κ ο λόγος που ζητήσαμε εσωτερική μετακίνηση μόλις ανοίξει θέση. "Δυστυχώς" η θετική απάντηση ήρθε τη μοναδική μέρα που δεν έκλαψε κ πέρασε καλά κ εγώ ειχα καταχαρει, αν έκλαιγε ακόμη θα το έβλεπα αλλιώς!

 

Κορίτσια προς το παρόν οι μόνες ιώσεις που έχει κολλήσει είναι εκτός παιδικού, η μία απτον άντρα μου κ η άλλη από τον ανιψιό μου. Είμαστε κ σ αυτό ανάποδες!

[connie08]

Λένια μου χαίρομαι πολύ που προσαρμόστηκε το κοριτσάκι σου. Έχεις δικαίωμα επιλογής σε ποιο από τους δύο σταθμούς να πάει το παιδί;

Να σου πω την δική μας εμπειρία. Όταν ήταν 2 1/2 το δικό κορίτσι είχαμε κάνει αίτηση για παιδικό ουσιαστικά σε 2 σταθμούς, στον έναν μέσω εσπα και και στον άλλο μέσω δήμου. Αρχικά μας πήραν μέσω έσπα σε έναν σταθμό καινούριο, 10 λεπτά με το αυτοκίνητο από το σπίτι μας. Το παιδί ξεκίνησε (είχε ξαναπάει βρεφονηπιακό οπότε δεν είχε πρόβλημα προσαρμογής ιδιαίτερο), έκανε φίλες, γνώρισε τις δασκάλες και όλα καλά.  3 βδομάδες περίπου μας ειδοποιούν από τον δήμο (που σημειωτέον είχε βάλει μέσο ο πεθερός για να μπει) ότι την πήραν, ο σταθμός 2 λεπτά με το αυτοκίνητο. Το συζητάω με τις δασκάλες της, τους ζητάω λίγες μέρες πριν απορρίψω τη θέση μέσω εσπα και ξεκινάει στο σταθμό του δήμου. 35 παιδιά μέσα σε ένα δωμάτιο όσο το σαλόνι μας. Προσαρμογή μηδέν...αφήνεις το παιδί έξω από την πόρτα και φεύγεις. Το ίδιο και όταν πας να το πάρεις, χτυπάς κουδούνι- στο δίνουν- φεύγεις. Το παιδί μου και πάλι δεν διαμαρτυρήθηκε με την αλλαγή.

Μέσα μου όμως πνιγόμουν...να πιέζει λίγο ο σύζυγος ότι βάλαμε μέσο και δε θα πάει το παιδί; Είναι κοντά μας, θα μπει πιο εύκολα και του χρονου κλπ κλπ. Μέσα μου όμως συνέχιζα να πνίγομαι...ένιωθα ότι δεν κάνει αυτός ο σταθμός για εμάς.

Την άφησα μια βδομάδα, ρώτησα το παιδί ποιο προτιμάει, μίλησα με τις προηγούμενες φοβερές δασκάλες της και επιστρέψαμε στο παλιό μας σταθμό. Δεν άκουσα κανέναν, μόνο το ένστικτο μου και το παιδί μου που διάλεξε το πρώτο μεγάλο σταθμό.

Οπότε κάνε αυτό που πιστεύεις εσύ καλύτερο, δες και τις καινούριες δασκάλες και σκέψου ποιες ταιριάζουν καλύτερα στο παιδί σου.

[kotsifikos]

Νόμιζα πως δεν επιτρέπεται να κάνεις αίτηση και σε ΕΣΠΑ και σε δήμο, πέρυσι το διάβασα σε αίτηση του δήμου αυτό. (συγγνώμη κορίτσια για το οφ τόπικ αλλά έχω την απορία..αν το κάνεις αυτό δεν κρατάς δύο θέσεις για ένα παιδί??)

@Lenia16 στην θέση σου θα πήγαινα το παιδί μου στον παιδικό που θα έβλεπα πως περνάει καλύτερα, ανεξάρτητα από την απόσταση, και την ταλαιπωρία, σημασία έχει να είναι καλό το περιβάλλον για το παιδί.

[vtgian]

  On 16/10/2018 at 7:56 ΠΜ, kotsifikos είπε:

Νόμιζα πως δεν επιτρέπεται να κάνεις αίτηση και σε ΕΣΠΑ και σε δήμο, πέρυσι το διάβασα σε αίτηση του δήμου αυτό. (συγγνώμη κορίτσια για το οφ τόπικ αλλά έχω την απορία..αν το κάνεις αυτό δεν κρατάς δύο θέσεις για ένα παιδί??)

Expand  

Δεν ξέρω αν γίνεται σε όλους τους Δήμους εμάς ο  Δήμος είχε κρατημένες κάποιες θέσεις για ΕΣΠΑ (ένα 10% της χωρητικοτητας), οπότε σε δημοτικό σταθμό μπορούσες να πας, μέσω ΕΣΠΑ μόνο αν έπαιρνες voucher και αν προλάβαινες. Όταν έκανες τα χαρτιά απευθείας στο Δήμο, έπρεπε να υποβάλεις και υπέυθυνη δήλωση που έλεγε ότι αν γίνεις δικαιούχος voucher τότε δικαιούσαι μόνο τις θέσεις που αναλογούν στο ΕΣΠΑ. Και είναι πολύ λογικό καθώς αν εχεις voucher έχεις επιλογή και σε ιδιωτικό σταθμό. Αν όμως δεν δικαιούσαι, δε σημαίνει ότι μπορείς πραγματικά να στείλεις το παιδί σε ιδιωτικό.

 

@Lenia16 έτσι όπως το περιγράφεις ακούγεται εξαντλητικό! Στον κοντινό σταθμό, γνωρίζει παιδάκια; Θα ήταν μεγάλο συν αυτό. Αυτές οι βλακείες με τους δημοτικούς σταθμούς! Θα μπορούσαν να σας πουν κάντε την εγγραφή και ελάτε μια και καλή στον σταθμό που θα πάτε, όταν θα ξεκαθαρίσουμε τις θέσεις.

 

[kotsifikos]

  On 16/10/2018 at 8:19 ΠΜ, vtgian είπε:

Δεν ξέρω αν γίνεται σε όλους τους Δήμους εμάς ο  Δήμος είχε κρατημένες κάποιες θέσεις για ΕΣΠΑ (ένα 10% της χωρητικοτητας), οπότε σε δημοτικό σταθμό μπορούσες να πας, μέσω ΕΣΠΑ μόνο αν έπαιρνες voucher και αν προλάβαινες. Όταν έκανες τα χαρτιά απευθείας στο Δήμο, έπρεπε να υποβάλεις και υπέυθυνη δήλωση που έλεγε ότι αν γίνεις δικαιούχος voucher τότε δικαιούσαι μόνο τις θέσεις που αναλογούν στο ΕΣΠΑ. Και είναι πολύ λογικό καθώς αν εχεις voucher έχεις επιλογή και σε ιδιωτικό σταθμό. Αν όμως δεν δικαιούσαι, δε σημαίνει ότι μπορείς πραγματικά να στείλεις το παιδί σε ιδιωτικό.

 

@Lenia16 έτσι όπως το περιγράφεις ακούγεται εξαντλητικό! Στον κοντινό σταθμό, γνωρίζει παιδάκια; Θα ήταν μεγάλο συν αυτό. Αυτές οι βλακείες με τους δημοτικούς σταθμούς! Θα μπορούσαν να σας πουν κάντε την εγγραφή και ελάτε μια και καλή στον σταθμό που θα πάτε, όταν θα ξεκαθαρίσουμε τις θέσεις.

 

Expand  

Α οκ. Έτσι είχα καταλάβει εγώ. Ευχαριστώ για την διευκρίνιση.  Απλά θυμάμαι που στην αίτηση για τον Δήμο μας δήλωνες υπεύθυνα πως δεν έχεις υποβάλλει αίτηση και σε άλλο βρεφονηπιακό σταθμό πέρα από τον συγκεκριμένο για αυτό και είχα αυτή την απορία.

[anath]

  On 16/10/2018 at 7:56 ΠΜ, kotsifikos είπε:

Νόμιζα πως δεν επιτρέπεται να κάνεις αίτηση και σε ΕΣΠΑ και σε δήμο, πέρυσι το διάβασα σε αίτηση του δήμου αυτό. (συγγνώμη κορίτσια για το οφ τόπικ αλλά έχω την απορία..αν το κάνεις αυτό δεν κρατάς δύο θέσεις για ένα παιδί??)

 

Expand  

Επιτρέπεται να κάνεις αίτηση, απλά αν σε πάρουν μέσω ΕΣΠΑ, διαγράφεσαι από τις καταστάσεις του δήμου και "ελευθερώνεται" η θέση για τον επόμενο αιτούντα του δήμου. Απλά καποιοι γονείς που δεν έχουν δικαίωμα να κάνουν αίτηση μέσω ΕΣΠΑ (δημοσιοι υπάλληλοι ή με υψηλότερα εισοδήματα) κάνουν μόνο μέσω δήμου

@Lenia16 και ο μικρός μου είναι γεννημένος Νοέμβριο, από τον βρεφικό ήταν πάντα ο μικρότερος αλλά δεν είχε κάποιο πρόβλημα, ιδιαίτερα μεγαλώνοντας. Ίσως την πρώτη χρονιά που ήταν 1, τον χάιδευαν λίγο περισσότερο οι δασκάλες (με αγκαλίτσα δηλαδή) μέχρι να προσαρμοστεί.

Όσο μεγαλώνουν, οι διαφορές λίγων μηνών εξαλείφονται πλέον. Βλέπω τον μεγάλο μου στην Α Δημοτικού που δεν διαφέρει ούτε από τα λίγο μεγαλύτερα, ούτε από τα λίγο μικρότερα.

Αν είστε ευχαριστημένοι από το περιβάλλον, μείνετε εκεί. Θα προσαρμοστεί το ίδιο γρήγορα και θα γνωρίσει δασκάλες και παιδάκια

 

[Sunshine8]

Αν σε απορρίψει το ΕΣΠΑ μπορείς να κανεις στο Δήμο αλλα και να μη σε απορριψει, νομίζω και πάλι μπορείς. Αιτηση κανεις δε γράφεσαι. Να γράφτεις δεν μπορείς κ στους δυο ταυτόχρονα αν σε δεχτούν.  Lenia μονο και μονο για τη μετακίνηση με το τρόλεϊ εγω θα το απέκλεια, ειδικά τωρα που φαίνεται να συνήθισε στον αλλο. Πιο πιθανόν είναι να κολλήσει κατι μες στο τρόλεϊ που λεέι ο λόγος παρα στο σταθμό. Καλη σας αρχή!