Βοήθεια από ψυχολόγο μετά από ενδομήτριο θάνατο

[Sadmom]

Γεια σας και πάλι. Ανοίγω αυτό το νέο θέμα γιατί χρειάζομαι τη βοήθεια σας. Πέρασαν 4 1/2 μήνες από τον ενδομήτριο θάνατο και δεν μπορώ να προχωρήσω με τη ζωή μου. Έγινα άλλος άνθρωπος, αποφεύγω να βρίσκομαι με γνωστούς, συνέχεια το σκέφτομαι, δεν μπορώ να απολαύσω τίποτα πια. Κοιμάμαι και ξυπνώ με ένα "γιατί?". Είμαι απογοητευμένη και πολύ πικραμένη από τη ζωή.

Είμαι σίγουρη πως όλα αυτά τα πρωτόγνωρα αισθήματα είναι φυσιολογικά μετά από ένα αιφνίδιο ενδομήτριο θάνατο στις 39 εβδομάδες... όμως αναρωτιέμαι μέχρι πότε θα νοιώθω έτσι???? Δεν θέλω να είμαι αχάριστη, ευχαριστώ τον Θεό που έχω τον άντρα μου και 2 υπέροχα παιδιά, αλλά δεν μπορώ να ελέγξω τα αισθήματα μου, ο πόνος δεν φεύγει, τί να κάνω???

Σκέφτομαι να αποταθώ σ' ένα ψυχολόγο και παρακαλώ αν κάποιες κοπέλες είχαν παρόμοιες εμπειρίες ας με βοηθήσουν με το να μου πουν αν πήγαν σε ψυχολόγο και αν τους βοήθησε καθόλου. Ευχαριστώ πολύ.

[βιλλυ]

Αχ βρε κοριτσακι μου, λυπαμαι τοσο πολυ...

Δεν το εχω βιωσει προσωπικα, ομως εζησα απο κοντα το γεγονος, οταν μια ξαδερφουλα μου, η πιο αγαπημενη, εχασε το κοριτσακι της στην 39η εβδομαδα...

Χρειαστηκε πανω απο ενα χρονο για να αρχισει να "ξαναζει" και να ασχοληθει με το μεγαλυτερο κοριτσακι της που ηταν τοτε 7 ετων...Καμια φορα η υπαρξη αλλων παιδιων, ενω "ανακουφιζει" καπως τη μητερα, απο την αλλη μερια κανει τα πραγματα πιο δυσκολα...Ειδικα αν αυτα ειναι σε μια ηλικια που καταλαβαινουν και ρωτουν συνεχεια τι εγινε.

Πηγε σε ψυχολογο αμεσως μετα ομως ζητωντας φαρμακα για να μπορεσει να κοιμηθει και να περιποιηθει το κοριτσακι της οπως επρεπε...Για να μη κλαιει ολη την ωρα...Αυτος της ειπε πως για 6 μηνες θα πρεπει να βιωσει το πενθος οπως ακριβως της "εβγαινε" και να μην ανησυχει για τους γυρω της...Στους εξι μηνες αρχισε να πηγαινει μια φορα την εβδομαδα και τωρα 2 χρονια μετα καταφερε να ανακουφιστει λιγο και να δεχτει ολο αυτο που της συνεβει..!!

 

Να πας κοπελα μου, δε ξερω σε ποια περιοχη μενεις, αλλα σιγουρα θα υπαρχει καποιος ψυχολογος κοντα...

 

Ευχομαι μεσα απο την ψυχη μου να μαλακωσει ο πονος σου και να μπορεσεις να σταθεις στα ποδια σου...

[zouzounel]

Ειναι νωρίς ακόμα, χρειάζεσαι χρόνο να θρηνήσεις.

Ο πόνος δε νομίζω να φύγει ποτέ, απλά μαλακώνει, γίνεται πιο ανεκτός, μπορεις να τον διαχειριστείς και να τον ελέγξεις. Ακομα δε μπορείς να το κάνεις αυτό, πρεπει να φτάσεις στο σημείο να αποδεχθείς την απώλεια. Δωσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου...

Λυπάμαι πολύ, δε μπορώ να διανοηθώ τον πόνο του να χανεις ενα παιδί... μακάρι να μην τον ένιωθε ποτε, καμία μητέρα...

[alexele]

Sadmom μου ειλικρινά λυπάμαι για την απώλειά σου! Θα συμφωνήσω με τα κορίτσια ότι είναι νωρίς ακόμα. Πρέπει να θρηνήσεις το μωράκι σου, το οποίο ΠΟΤΕ δεν θα ξεχάσεις, θα το έχεις πάντα μέσα στη καρδιά σου! Θα είναι πάντα το τρίτο σου παιδάκι!

Κάποια στιγμή "ξεθωριάζει" ο μεγάλος πόνος........ αλλά είναι νωρίς!

Δυστυχώς έχω χάσει κι' εγώ το μωράκι μου στις 38 εβδομάδες, ήταν το πρώτο μου και γύρισα σε ένα σπίτι χωρίς μωρό έχοντας όλα τα μωρουδιακά έτοιμα να το περιμένουν!!! Μετά τους 6 μήνες (μεσολάβησε και πάλλίνδρομη ενδιάμεσα) ένοιωσα κάπως καλύτερα. Και φυσικά στο χρόνο επάνω που έμεινα έγκυος και γέννησα ένα υγιέστατο μωράκι.

Πήγα και σε ψυχολόγο μετά τη παλλίνδρομη, και νομίζω ότι με βοήθησε, ίσως όχι όσο θα ήθελα ή περίμενα με διαφορετικό τρόπο! Εκείνη την εποχή νομίζω ότι δεν με βοηθούσε τίποτα εκτός από τη σκέψη μίας νέας καλής εγκυμοσύνης.

Παρ' ολ' αυτά απέφευγα να βρίσκομαι σε χώρους που δεν ένοιωθα άνετα, και οργάνωσα το χρόνο μου ώστε να κάνω πράγματα που με ευχαριστούν.

Έχεις δύο παιδάκια που σε έχουν κι' αυτά ανάγκη, και πρέπει γι'αυτά να φανείς δυνατή, θέλουν τη μανούλα τους "πίσω" όπως την ήξεραν!

[ZWH]

Οταν εχασα το πρωτο μου μωρο στις 33 εβδομαδες, εκλαιγα, εκλαιγα..... Ημουν και μονη γιατι λογω επαγγελματος τους αντρα μου ελειπε αρκετες μέρες. Μια ημουν καλα, μια οχι. Περιμενα πως και πως να περασει ο καιρος για να μπορεσω να μεινω ξανα εγκυος. Δεν μπηκα στην διαδικασια να παω σε καποιον ψυχολογο γιατι φοβηθηκα μηπως μου δωσει χαπια και εγω ηθελα να ημουν ετοιμη ανα πασα στιγμη για να κανω ενα παιδακι.

Οταν γεννηθηκαν οι διδυμες προωρα, μας παρειχε το παιδων ψυχολογο. Οταν πεθανε η μια απο τις κορες μας ενιωσα οτι δεν μπου προσφερουν κατι οποτε σταματησαμε να πηγαινουεμ με τον αντρα μου. Επρεπε να ημουν δυνατη για το αλλο μου παιδι το οποιο δεν ηξερα αν θα επιβιωνε....

Εαν νιωθεις οτι πρεπει να πας σε ψυχολογο πηγαινε. κανε αυτο που σε κανει να νιωθεις καλυτερα....

[Sadmom]

κορίτσια σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας. Έπρεπε να πάω πίσω στη δουλειά και δυστυχώς δε μου κάνει καλό. Κλείνομαι στο γραφείο και δεν θέλω να μιλώ με κανένα, κλαίω, δεν έχω όρεξη να δουλέψω.... αλλά τί να κάνω, δε μπορώ να χάσω τη δουλειά μου, οικονομικά είμαστε χάλια. Alexele λυπάμαι που το πέρασες κι εσύ αυτό... Φαντάζομαι στην επόμενη εγκυμοσύνη θα έτρεμες... Θέλω να κάνω άλλο παιδί γιατί ίσως να είναι και η θεραπεία που χρεάζομαι, αλλά ξέρω πως θα φοβάμαι 9 μήνες!

Βίλλυ η ξαδέλφη σου έκανε άλλο παιδί?

Ζωή λυπάμαι για τις απώλειες σου, πέρασες κι εσύ δύσκολα... μας μίλησε μια ψυχολόγος στις αρχές μέσα στο νοσοκομείο, κι εγώ ένοιωσα ότι δεν μπορούσε να με βοηθήσει.

[ZWH]

4 χρονια μετα τις διδυμες εφερα στον κοσμο ενα αγορακι.

Δεν θα σου πω οτι δεν φοβομουν.... το αντιθετο, δεν ζουσα την εγκυμοσυνη μου, δεν την χαιρομουν, μεχρι να γεννησω και να παρω το μωρο στα χερια μου.

Προσωπικα το λεω και το πιστευω, με εσωσε ο γιος μου. Λατρευα και λατρευω την κορη μου (να ειναι παντα γερη γιατι και αυτη περασε πολλα για να ειναι εδω μαζι μου και υγιεις) αλλα κατι μου ελειπε. Ετσι προχωρησα σε νεα εγκυμοσυνη μετα απο πολυ καιρο και αφου εψαξα τι γινοταν και εχανα τα μωρα.

Στην πρωτη εγκυμοσυνη και εγω εργαζομουν αλλα δεν επεστρεψα ποτε. Δεν μπορουσα να γυρισω μετα απο ολα αυτα.

[alexele]

Εγώ γύρισα στη δουλειά αλλά ευτυχώς υπήρχε πολύ μεγάλη διακριτικότητα. Αυτές οι κρίσεις με έπιαναν κι' εμένα, πολλές φορές πριν τελειώσει το 8ωρο ήθελα να ανοίξω τη πόρτα και να αρχίσω να τρέχω!

Σαφώς στις επόμενες εγκυμοσύνες μου δεν ήμουν το ίδιο σα τη πρώτη, αλλά τουλάχιστον ήξερα το πρόβλημα και είχα πάρει τα μέτρα μου!

Δυστυχώς η πιο ωραία περίοδος και στιγμή στη ζωή της γυναίκας, κάποιες τη σημαδεύουν για πάντα!

Πρέπει να βρεις τρόπους να έχεις δύναμη να προχωρήσεις, για εσένα για το παιδάκι σου και για το νέο μωράκι που είμαι σίγουρη ότι προσμονείς να έρθει.

[βιλλυ]

κορίτσια σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας. Έπρεπε να πάω πίσω στη δουλειά και δυστυχώς δε μου κάνει καλό. Κλείνομαι στο γραφείο και δεν θέλω να μιλώ με κανένα, κλαίω, δεν έχω όρεξη να δουλέψω.... αλλά τί να κάνω, δε μπορώ να χάσω τη δουλειά μου, οικονομικά είμαστε χάλια. Alexele λυπάμαι που το πέρασες κι εσύ αυτό... Φαντάζομαι στην επόμενη εγκυμοσύνη θα έτρεμες... Θέλω να κάνω άλλο παιδί γιατί ίσως να είναι και η θεραπεία που χρεάζομαι, αλλά ξέρω πως θα φοβάμαι 9 μήνες!

Βίλλυ η ξαδέλφη σου έκανε άλλο παιδί?

Ζωή λυπάμαι για τις απώλειες σου, πέρασες κι εσύ δύσκολα... μας μίλησε μια ψυχολόγος στις αρχές μέσα στο νοσοκομείο, κι εγώ ένοιωσα ότι δεν μπορούσε να με βοηθήσει.

Κοριτσακι μου, οχι, δεν εκανε αλλο παιδακι...

Η αληθεια ειναι πως της το προτειναμε, και εγω και η μαμα της αλλα και ο αντρας της...Ομως ηταν εντελως αντιθετη...Ετσι δε την πιεσαμε καθολου...

Τωρα εχουν περασει 2 χρονια και επιμενει πως δε θελει αλλο παιδακι...

Εγω ημουν υπερ του να το προσπαθησει, αλλα αφου ειναι τοσο καθετα αντιθετη, σεβαστηκα την αποφαση της...Και δε της ξαναμιλησα γι αυτο το θεμα..

[ΠΕΖΗ]

Ειναι νωρίς ακόμα, χρειάζεσαι χρόνο να θρηνήσεις.

Ο πόνος δε νομίζω να φύγει ποτέ, απλά μαλακώνει, γίνεται πιο ανεκτός, μπορεις να τον διαχειριστείς και να τον ελέγξεις. Ακομα δε μπορείς να το κάνεις αυτό, πρεπει να φτάσεις στο σημείο να αποδεχθείς την απώλεια. Δωσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου...

Λυπάμαι πολύ, δε μπορώ να διανοηθώ τον πόνο του να χανεις ενα παιδί... μακάρι να μην τον ένιωθε ποτε, καμία μητέρα...

 

 

Συμφωνω με τη ζουζουνιτσα θελεις το χρονο σου να το αποδεχτεις, μην πιεζεσαι.

[linaat]

αν αισθανεσαι την αναγκη του ψυχολογου να το κανεις. δωσε χρονο στον εαυτο σου και μην βαζεις χρονοδιαγραμματα.

[προβατάκι]

Σε νιώθω κοριτσάκι Εμένα με βοήθησε μόνο ο χρόνος και το να μιλάω εδώ..

Στους 4 μήνες που είσαι εσύ τώρα ήμουν ακόμα πολύ πολύ θυμωμένη. Στους 6 ένιωσα καλύτερα οπότε και ξαναέμεινα έγκυος. Στην αρχή μόνο έκλαιγα, έκλαιγα συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια. Μέχρι που "κουράστηκα" και είπα ότι αν θέλω να κάνω παιδί πρέπει να προχωρήσω. Εσύ που έχεις ήδη παιδάκια δεν ξέρω αν έχεις την πολυτέλεια να κλαις όποτε θες, οπότε ίσως σε βοηθούσε ένας ψυχολόγος. Θα ξεσπάς σε εκείνον όσο είσαι εκεί.

Πάντως θέλει χρόνο, μην πιέζεσαι, μην νιώθεις άσχημα που νιώθεις άσχημά. Τώρα έστι πρέπει να νιώθεις. Σε λίγο όμως, εσύ θα νιώσεις το πότε, πρέπει να "σηκωθείς". Η ζωή σε περιμένει, είναι νωρίς ακόμα για να το δεις, αλλά θα το δεις. Πάρε το χρόνο σου.

Ο άντρας σου είναι δίπλα σου να βοηθάει λίγο με τα παιδάκια σας όταν νιώθεις ότι δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις;

Εμένα την μεγαλύτερη βοήθεια μου την έδωσαν οι κοπέλες εδώ στο φόρουμ, ειλικρινά, τους έλεγα ό,τι δίσταζα να πω στους δικούς μου γιατί δεν ήθελα και να τους στενοχωρώ παραπάνω.

[προβατάκι]

Όσο για το αν ξεχνάς, φοβάμαι ότι δεν ξεχνάς ποτέ Ο πόνος όμως γίνεται πιο απαλός, πάει στο πίσω μέρος του μυαλού.

Μια νέα εγκυμοσύνη θα σε βοηθήσει. Μπορεί να φοβάσαι κατά τη διάρκειά της αλλά θα το παλέψεις Κι εγώ φοβόμουν πάρα πολύ μέχρι το τέλος αλλά προσπαθούσα να σκέφτομαι αισιόδοξα και εστίαζα μόνο στη σκέψη ότι αυτή τη φορά θα πήγαιναν όλα καλά!

[Sadmom]

Όσο για το αν ξεχνάς, φοβάμαι ότι δεν ξεχνάς ποτέ Ο πόνος όμως γίνεται πιο απαλός, πάει στο πίσω μέρος του μυαλού.

Μια νέα εγκυμοσύνη θα σε βοηθήσει. Μπορεί να φοβάσαι κατά τη διάρκειά της αλλά θα το παλέψεις Κι εγώ φοβόμουν πάρα πολύ μέχρι το τέλος αλλά προσπαθούσα να σκέφτομαι αισιόδοξα και εστίαζα μόνο στη σκέψη ότι αυτή τη φορά θα πήγαιναν όλα καλά!

 

Σ' ευχαριστώ προβατάκι για την απάντηση σου. Εσένα ποιά είναι η ιστορία σου? Βίωσες κι εσύ ενδομήτριο θάνατο απ' ότι κατάλαβα .... Πράγματι κι εγώ πιστεύω πως μια νέα εγκυμοσύνη θα με σώσει. Ευχηθείτε μου να είναι αυτό τον μήνα! ΑΧ τι περνάμε.....

Όσο για τον άντρα μου, ναι ευτυχώς με βοηθά πάρα πολύ και τον ευχαριστώ γιατί είναι υπέροχος άνθρωπος, είναι ο μόνος που μου στάθηκε. Κανείς άλλος...

[Maria 31]

Sadmom λυπάμαι πολυ για ότι περασες και περνάς ακόμα..σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατι το εχω περάσει και εγώ στις 38+5 πριν ένα χρόνο και 7 μέρες.αν αισθάνεσαι οτι θέλεις να πας σε ψυχολόγο να πας.Εμενα ο άντρας μου επέμενε πολυ να πάμε σε ψυχολόγο αλλά εγώ δεν ήθελα.μπορεσα και το διαχειριστικα μονη μου ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω.Ειχα βέβαια και που κ που τις κρίσεις μου αλλά ευτυχώς δεν δουλεύω και είχα πολυ χρόνο ελεύθερο για να κλαίω όταν έλειπε ο άντρας μου στην δουλειά.Το μόνο που ήθελα απο την στιγμή που μου είπαν οτι σταμάτησε η καρδούλα της ήταν να ξανά μείνω έγκυος.και το οποίο το κατάφερα και τώρα ειμαι στην 26η εβδομαδα..ο πόνος δεν νομίζω οτι έφυγε ούτε οτι θα φύγει ποτέ.Νομιζω οτι απλά μαθαίνεις και ζεις μαυτον τον πόνο..σου εύχομαι μέσα απο την καρδιά μου να περάσει γρήγορα ο καιρός που θρηνεις και να έρθει σύντομα στην αγκάλιασαν σου ένα μωρακι να σου ανακουφίσει τον πόνο που νιώθεις..μια μεγάλη αγκαλιά απο μένα..

[Rea_1971]

Να πας κορίτσι μου. Βρες έναν καλό ψυχολόγο και να πας. Θα σε βοηθήσει να δεις μέσα σου, πέρα και πίσω από την απώλειά σου.

ίσως χρειαστεί να πάρεις αντικαταθλιπτικά. Μην τα φοβάσαι, μη κολλάς στα ταμπού που έχουμε στην ελλάδα για αυτά τα πράγματα.

 

άλλο πράγμα ο πόνος και άλλο η κατάθλιψη. Ο πόνος μπορεί να φέρει κατάθλιψη όχι πάντα όμως. Και η κατάθλιψη μπορεί να υπάρχει ανεξάρτητα από τον πόνο-χωρίς αυτόν.

 

Ο πόνος είναι υγεία η κατάθλιψη όχι.

 

Μπορώ να σου δώσω τα στοιχεία μιας πολύ καλής ψυχολόγου. Είχε αναφερθεί κάποτε σε αυτή η κα στυλιανάκη. έτσι πήγαγα σε αυτή για άλλο θέμα στα πλαίσια αυτού μπόρεσα να δω κάποιο άλλο που με αφορούσε και μέσα μου να παραδεχτώ και να ξεπεράσω πολλά πράγματα.

 

Σαν συμβουλή όμως να σου πω ότι για να μπορέσει να σε βοηθήσει ο κάθε ψυχολόγος πρέπει να είσαι πολύ ειλικρινής. Να ξεπεράσεις ντροπές και κάθε πρόθεση να είσαι αρεστή ή συμπαθητική.

Αυτά.

[προβατάκι]

Σ' ευχαριστώ προβατάκι για την απάντηση σου. Εσένα ποιά είναι η ιστορία σου? Βίωσες κι εσύ ενδομήτριο θάνατο απ' ότι κατάλαβα .... Πράγματι κι εγώ πιστεύω πως μια νέα εγκυμοσύνη θα με σώσει. Ευχηθείτε μου να είναι αυτό τον μήνα! ΑΧ τι περνάμε.....

Όσο για τον άντρα μου, ναι ευτυχώς με βοηθά πάρα πολύ και τον ευχαριστώ γιατί είναι υπέροχος άνθρωπος, είναι ο μόνος που μου στάθηκε. Κανείς άλλος...

 

Έχασα τα μωράκια μου στην 26η βδομάδα. Είχα μόλυνση και πολλά άλλα θέματα, δυστυχώς, που οδήγησαν σε αυτό το αποτέλεσμα. Έσπασαν τα νερά, το ένα δεν ζούσε ήδη και το άλλο κατά τη διάρκεια του τοκετού.

Με βοήθησε πολύ το φόρουμ, μιλούσα συνεχώς και είδα ότι δυστυχώς, υπήρχαν κι άλλες κοπέλες που είχαν περάσει τα ίδια και χειρότερα

Από τη μία ήθελα να μείνω έγκυος αμέσως, από την άλλη τρελαινόμουν μόλις συνειδητοποιούσα ότι θα έμενα έγκυος από την αρχή και όχι από εκεί που το είχα αφήσει, δηλαδή στον 7ο. Σιγά σιγά το πήρα απόφαση ότι για να κάνω παιδί πρέπει να προχωρήσω.

Αλλά θα σου πω και κάτι ακόμα: άρχισα να σκέφτομαι ότι θα γίνω ευτυχισμένη ακόμα και χωρίς μωρό. Το υποσχέθηκα στον εαυτό μου μιας και είχα γενικά θέματα και δεν ήμουν σίγουρη αν θα ξανακατάφερνα να μείνω έγκυος. Και όσο σκληρό κι αν ακούγεται, έμεινα έγκυος όταν αποφάσισα ότι θα γίνω και πάλι ευτυχισμένη, με ή χωρίς μωρό... Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τί λέω...

Ό,τι θες, λέγε το άνετα εδώ, θα σε ακούσουμε όλες

(Και να ξέρεις, θα τα καταφέρεις και πάλι σίγουρα! Και αυτή τη φορά θα είναι όλα καλά!)

[Sadmom]

Sadmom λυπάμαι πολυ για ότι περασες και περνάς ακόμα..σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατι το εχω περάσει και εγώ στις 38+5 πριν ένα χρόνο και 7 μέρες.αν αισθάνεσαι οτι θέλεις να πας σε ψυχολόγο να πας.Εμενα ο άντρας μου επέμενε πολυ να πάμε σε ψυχολόγο αλλά εγώ δεν ήθελα.μπορεσα και το διαχειριστικα μονη μου ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω.Ειχα βέβαια και που κ που τις κρίσεις μου αλλά ευτυχώς δεν δουλεύω και είχα πολυ χρόνο ελεύθερο για να κλαίω όταν έλειπε ο άντρας μου στην δουλειά.Το μόνο που ήθελα απο την στιγμή που μου είπαν οτι σταμάτησε η καρδούλα της ήταν να ξανά μείνω έγκυος.και το οποίο το κατάφερα και τώρα ειμαι στην 26η εβδομαδα..ο πόνος δεν νομίζω οτι έφυγε ούτε οτι θα φύγει ποτέ.Νομιζω οτι απλά μαθαίνεις και ζεις μαυτον τον πόνο..σου εύχομαι μέσα απο την καρδιά μου να περάσει γρήγορα ο καιρός που θρηνεις και να έρθει σύντομα στην αγκάλιασαν σου ένα μωρακι να σου ανακουφίσει τον πόνο που νιώθεις..μια μεγάλη αγκαλιά απο μένα..

 

Μαρία μου σ' ευχαριστώ πολύ που μου έγραψες τί πέρασες και σου εύχομαι ολόψυχα να πάρεις στα χέρια σου το μωράκι σου και να χαρείς επιτέλους κι εσύ τη ζωή σου. Τελικά το να ξαναμείνω έγκυος πιστεύω θα είναι το καλύτερο φάρμακο στον πόνο. 9 μήνες είναι πολύς καιρός αγωνίας, τέρμα οι ξέγνοιαστες εγκυμοσύνες, αλλά τουλάχιστο μετά από αυτό που πάθαμε σίγουρα θα μας δίνουν περισσότερη σημασία οι γιατροί!!! Φαντάζομαι θα σε έχουν σαν βασίλισσα τώρα! Σου ανταποδίδω την αγκαλιά και σε λίγες βδομάδες να έχεις μια ευτυχισμένη οικογένεια!

[Sadmom]

Έχασα τα μωράκια μου στην 26η βδομάδα. Είχα μόλυνση και πολλά άλλα θέματα, δυστυχώς, που οδήγησαν σε αυτό το αποτέλεσμα. Έσπασαν τα νερά, το ένα δεν ζούσε ήδη και το άλλο κατά τη διάρκεια του τοκετού.

Με βοήθησε πολύ το φόρουμ, μιλούσα συνεχώς και είδα ότι δυστυχώς, υπήρχαν κι άλλες κοπέλες που είχαν περάσει τα ίδια και χειρότερα

Από τη μία ήθελα να μείνω έγκυος αμέσως, από την άλλη τρελαινόμουν μόλις συνειδητοποιούσα ότι θα έμενα έγκυος από την αρχή και όχι από εκεί που το είχα αφήσει, δηλαδή στον 7ο. Σιγά σιγά το πήρα απόφαση ότι για να κάνω παιδί πρέπει να προχωρήσω.

Αλλά θα σου πω και κάτι ακόμα: άρχισα να σκέφτομαι ότι θα γίνω ευτυχισμένη ακόμα και χωρίς μωρό. Το υποσχέθηκα στον εαυτό μου μιας και είχα γενικά θέματα και δεν ήμουν σίγουρη αν θα ξανακατάφερνα να μείνω έγκυος. Και όσο σκληρό κι αν ακούγεται, έμεινα έγκυος όταν αποφάσισα ότι θα γίνω και πάλι ευτυχισμένη, με ή χωρίς μωρό... Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τί λέω...

Ό,τι θες, λέγε το άνετα εδώ, θα σε ακούσουμε όλες

(Και να ξέρεις, θα τα καταφέρεις και πάλι σίγουρα! Και αυτή τη φορά θα είναι όλα καλά!)

 

Προβατάκι, σ' ευχαριστώ. Πέρασες κι εσύ πολύ δύσκολα και με καταλαβαίνεις.

Όσο κι αν φοβάμαι, είναι το μόνο που θέλω αυτή τη στιγμή, να ξαναμείνω έγκυος και είμαι αισιόδοξη ότι όλα θα πάνε καλά. Το θέλω τόσο πολύ, και για μένα αλλά και για τον άντρα μου και τα παιδιά μου που τόσο πληγώθηκαν από αυτή την ιστορία. Θέλω να ξαναέρθει χαρά στο σπίτι μας και ένα νέο μωρό σίγουρα θα τη φέρει!

[Sadmom]

Να πας κορίτσι μου. Βρες έναν καλό ψυχολόγο και να πας. Θα σε βοηθήσει να δεις μέσα σου, πέρα και πίσω από την απώλειά σου.

ίσως χρειαστεί να πάρεις αντικαταθλιπτικά. Μην τα φοβάσαι, μη κολλάς στα ταμπού που έχουμε στην ελλάδα για αυτά τα πράγματα.

 

άλλο πράγμα ο πόνος και άλλο η κατάθλιψη. Ο πόνος μπορεί να φέρει κατάθλιψη όχι πάντα όμως. Και η κατάθλιψη μπορεί να υπάρχει ανεξάρτητα από τον πόνο-χωρίς αυτόν.

 

Ο πόνος είναι υγεία η κατάθλιψη όχι.

 

Μπορώ να σου δώσω τα στοιχεία μιας πολύ καλής ψυχολόγου. Είχε αναφερθεί κάποτε σε αυτή η κα στυλιανάκη. έτσι πήγαγα σε αυτή για άλλο θέμα στα πλαίσια αυτού μπόρεσα να δω κάποιο άλλο που με αφορούσε και μέσα μου να παραδεχτώ και να ξεπεράσω πολλά πράγματα.

 

Σαν συμβουλή όμως να σου πω ότι για να μπορέσει να σε βοηθήσει ο κάθε ψυχολόγος πρέπει να είσαι πολύ ειλικρινής. Να ξεπεράσεις ντροπές και κάθε πρόθεση να είσαι αρεστή ή συμπαθητική.

Αυτά.

 

 

Ρέα σ' ευχαριστώ, κάπου διάβασα όμως ότι δεν παίρνεις αντικαταθλιπτικά για το πένθος, τουλάχιστο όχι πριν περάσουν οι 6 μήνες που είναι φυσιολογικό να νοιώθει ο άνθρωπος τόσο πόνο. Επίσης θέλω να μείνω ξανά έγκυος και δε θέλω να παίρνω φάρμακα. Αλλά πιστεύω ότι πρέπει να ΄πάω σε κάποιον απλά για να με συμβουλεύει, να με ακούσει, και ελπίζω να βοηθήσει σε κάτι.

Πάντως με το μιλώ στο φόρουμ με κοπέλες που πέρασαν τα ίδια με μένα με βοηθά πάρα πολύ.

[beba01]

Να πας κορίτσι μου. Βρες έναν καλό ψυχολόγο και να πας. Θα σε βοηθήσει να δεις μέσα σου, πέρα και πίσω από την απώλειά σου.

 

άλλο πράγμα ο πόνος και άλλο η κατάθλιψη. Ο πόνος μπορεί να φέρει κατάθλιψη όχι πάντα όμως. Και η κατάθλιψη μπορεί να υπάρχει ανεξάρτητα από τον πόνο-χωρίς αυτόν.

 

Ο πόνος είναι υγεία η κατάθλιψη όχι.

 

Σαν συμβουλή όμως να σου πω ότι για να μπορέσει να σε βοηθήσει ο κάθε ψυχολόγος πρέπει να είσαι πολύ ειλικρινής. Να ξεπεράσεις ντροπές και κάθε πρόθεση να είσαι αρεστή ή συμπαθητική.

Με κάλυψες...

Καλή μου Sadmom δεν το'χω ζήσει και δεν μπορώ απόλυτα να σε νιώσω... αλλά κάποτε που έφτασα στα όριά μου, διότι παρά τις προσπάθειές μας για παιδί, εκείνο δεν ερχόταν... αναζήτησα τη βοήθεια ψυχολόγου... και μπορώ να σου πω πως ήταν η καλύτερη κίνηση που έκανα... διότι δουλεύοντας για ένα άλφα χρονικό διάστημα με τον εαυτό μου, μπόρεσα να ξεπεράσω το άγχος και την απογοήτευση που δεν με άφηναν να δω τίποτα πέρα από την επιθυμία μου να γίνω μητέρα... και συνήλθα... έμεινα έγκυος όταν πλέον ήμουν απαλλαγμένη από κάθε στρες... δεν ήταν τυχαίο...

Εάν θέλεις, μπορώ να σου δώσω τα στοιχεία της ψυχολόγου που με παρακολουθούσε εκείνη την περίοδο. Είναι πολύ συζητήσιμη, ήρεμη, δεν σε κάνει να νιώθεις άβολα... Με λίγα λόγια εξαιρετική στη δουλειά της...

Δεν έχω λόγια για την απώλειά σου... φαντάζουν τόσο φτωχά κι ανούσια...

Πάρε το χρόνο σου και πένθησε όσο χρειαστείς... Ο ψυχολόγος θα σε βοηθήσει πάρα πολύ σ'αυτή τη διαδικασία...

[pax]

κάπου διάβασα όμως ότι δεν παίρνεις αντικαταθλιπτικά για το πένθος, τουλάχιστο όχι πριν περάσουν οι 6 μήνες που είναι φυσιολογικό να νοιώθει ο άνθρωπος τόσο πόνο.

 

Οι ψυχολόγοι, οι ψυχοθεραπευτές και οι ψυχαναλυτές δεν δίνουν εύκολα φάρμακα. Δεν ξέρω και αν δικαιούνται να δώσουν, αφού δεν είναι γιατροί. Γιατροί είναι οι ψυχίατροι και οι νευρολόγοι, αλλά είναι τελείως διαφορετικές ειδικότητες. Κατά κανόνα οι ψυχολόγοι προσπαθούν να βοηθήσουν αρχικά χωρίς φάρμακα, εκτός αν δουν ότι για κάποιο λόγο κινδυνεύεις εσύ ή η οικογένειά σου. Σε καμμιά περίπτωση δεν τα δίνουν απλώς για να σταματήσεις να κλαις.

 

Εύχομαι καλή δύναμη! Εγώ δεν έχω βιώσει ενδομήτριο θάνατο, η μητέρα μου όμως είχε χάσει το πρώτο της παιδί στην 39η εβδομάδα, και ξέρω ότι μετά από κάποιο καιρό μπόρεσε πάλι να χαρεί τη ζωή της και την οικογένειά της. Μια φοβία με τις εγκυμοσύνες και τις γέννες της έμεινε, αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να κάνει δυο παιδιά.

[despoinaki..]

δεν μπορω ΟΥΤΕ να διανοηθω τι περνάτε κ πως αντέχει μια μάνα ενα τετοιο γεγονος!!ποση δυναμη να εχεις πια?μόνο που διαβαζω τις ιστοριες σας δακρυζω..........δεν ξερω αν προχωρησεις σε επομενη εγκυμοσυνη ποσο απαλυνει ο πονος..........ουφ!!!

[vasdeli]

Γεια σας και πάλι. Ανοίγω αυτό το νέο θέμα γιατί χρειάζομαι τη βοήθεια σας. Πέρασαν 4 1/2 μήνες από τον ενδομήτριο θάνατο και δεν μπορώ να προχωρήσω με τη ζωή μου. Έγινα άλλος άνθρωπος, αποφεύγω να βρίσκομαι με γνωστούς, συνέχεια το σκέφτομαι, δεν μπορώ να απολαύσω τίποτα πια. Κοιμάμαι και ξυπνώ με ένα "γιατί?". Είμαι απογοητευμένη και πολύ πικραμένη από τη ζωή.

Είμαι σίγουρη πως όλα αυτά τα πρωτόγνωρα αισθήματα είναι φυσιολογικά μετά από ένα αιφνίδιο ενδομήτριο θάνατο στις 39 εβδομάδες... όμως αναρωτιέμαι μέχρι πότε θα νοιώθω έτσι???? Δεν θέλω να είμαι αχάριστη, ευχαριστώ τον Θεό που έχω τον άντρα μου και 2 υπέροχα παιδιά, αλλά δεν μπορώ να ελέγξω τα αισθήματα μου, ο πόνος δεν φεύγει, τί να κάνω???

Σκέφτομαι να αποταθώ σ' ένα ψυχολόγο και παρακαλώ αν κάποιες κοπέλες είχαν παρόμοιες εμπειρίες ας με βοηθήσουν με το να μου πουν αν πήγαν σε ψυχολόγο και αν τους βοήθησε καθόλου. Ευχαριστώ πολύ.

 

Καλή σου μέρα Sadmom.

Διάβασα την ιστορία σου και ένας κόμπος μου στάθηκε στο λαιμό.....

 

Ό,τι νιώθεις είναι απολύτως φυσιολογικό.....Πρέπει να βιώσεις το πένθος, καλή μου, και να περάσεις από όλα του τα στάδια.....είναι νωρίς ακόμα......

Διάβασε εδώ http://www.aftognosia.gr/2010-08-01-23-53-24/24-o-thanatos-ton-agapimenon-prosopon-kai-ta-stadia-tou-penthous.html

 

Χρειάζεσαι τουλάχιστον 6 μήνες για να ξεσπάσεις.....

 

Είχα κι εγώ ενδομήτριο θάνατο στην τρίτη μου εγκυμοσύνη όπως ακριβώς κι εσύ...Μόνο που εγώ το έχασα στην 18 βδομάδα κύησης....Το παιδί είχε σταματήσει να αναπτύσσεται την 16η βδομάδα....

Θυμάμαι μέχρι τώρα που απέκτησα τρίτο παιδί τελικά(ένα αγοράκι που είναι τώρα 22 μηνών) την μέρα που έκανα το υπερηχογράφημα και δεν βρήκαμε καρδιακή λειτουργία....και το ήξερα, το προαίσθημα μου είχε χτυπήσει κόκκινο πριν 3-4 μέρες.....

Κάποιος που δεν το έχει ζήσει δεν μπορεί να καταλάβει....Θα έρθουν στιγμές που ούτε ο αγαπημένος σου δεν θα μπορεί....και είναι άκρως φυσιολογικό και αυτό. Εγώ είχα βρει παρηγοριά μόνο εδώ, μιλώντας με άλλες κοπέλες που είχαν περάσει το ίδιο.

Θα έρθουν στιγμές που θα θέλεις να πεθάνεις, άλλες που δεν θα βρίσκεις κανένα νόημα, το μυαλό θα είναι κολλημένο εκεί. Θα σου λένε μα δεν είναι δυνατόν να νιώθεις έτσι, έχεις 2 παιδιά, μην είσαι αχάριστη....άλλες δεν έχουν καθόλου....Νευρίαζα τόσο πολύ όταν το άκουγα αυτό....ήθελα να ουρλιάξω ότι η απώλεια είναι πάντα απώλεια και ότι δεν με παρηγορεί καθόλου αυτός τους ο λόγος.....Ποτέ κανείς δεν θα το νιώσει.....αν δεν το περάσει.....Ακόμη θυμάμαι την κρίση πανικού που έπαθα λίγες βδομάδες μετά μέσα σε μεγάλο σούπερ μάρκετ.....η ψυχολογία στα ταρταρα.....όλα μέσα στο παιχνίδι του πόνου....

Γύρισα στο σπίτι μετά την επέμβαση και είχα να πακετάρω μωρουδιακά και ρούχα εγκυμοσύνης....

Βάστα γερά, δες τα μεγάλα σου παιδάκια, μου λέγανε.....όλοι μου λέγανε να είμαι δυνατοί γι' αυτά, όμως ερχόταν στιγμές που ήθελα να πηδήξω από το μπαλκόνι και ντρέπομαι που το λέω δεν τα σκεφτόμουν καθόλου.....

 

Σε ψυχολόγο ποτέ δεν σκέφθηκα να πάω αν και στο παρελθόν(πριν τον ενδομήτριο θάνατο) είχα πάει για άλλο ζήτημα. Ήθελα να το ξεπεράσω μόνη μου και ήξερα πως μια νέα εγκυμοσύνη θα είναι το γιατρικό μου...η οποία ήρθε 6 μήνες μετά και τώρα κρατώ στην αγκαλιά μου το τεταρτο(εν ζωή τρίτο) παιδάκι μου. Βρήκα στήριξη και καλούς ακροατές εδώ μέσα....περίεργο πως ο πόνος ενώνει τους ανθρώπους.....και σου λέω με τόλμη πως οι πιο δυνατές φιλίες ξεπήδησαν μέσα από αυτήν την ιστορία.

 

Μην απογοητεύεσαι κούκλα μου. Τώρα σου φαίνονται όλα βουνό, είναι σαν να είσαι μέσα σε ένα τουνελ χωρίς φως, όμως να ξέρεις ότι κάπου εκεί στο βάθος θα αρχίσει να φωτίζει.....Ποτέ δεν θα ξεχάσεις, απλά θα έρθει η στιγμή που όλο αυτό θα μπει στο πίσω μέρος του μυαλού σου...

 

Ό,τι θελήσεις είμαι στο πλάι σου!

Δεν είσαι μόνη σου!

Σε φιλώ!

[vasdeli]

Να ρωτήσω και κάτι;

 

Πήρες κάποια εξήγηση για ποιο λόγο συνέβη όλο αυτό;

Εννοώ κάνατε εξετάσεις στο μωρό;

Πήρες απαντήσεις;

 

ρωτάω γιατί σε μια επόμενη εγκυμοσύνη θα πρέπει να προχωρήσεις, αν το θελήσετε φυσικά, έχοντας ψαχτεί λιγάκι και κάνοντας πρώτα εξετάσεις....