Θέλει συνέχεια αγκαλιά

[Έσπερος]

Just now, Lenia16 είπε:

Κυρίως το ότι απλά δεν προλαβαίνεις να τα έχεις συνέχεια αγκαλιά κ να είσαι απικο.

Χτυπήστε όσο θέλετε αλλά όσο περνάει ο καιρός κ όσο συγκρινω με άλλα παιδιά, συνειδητοποιώ όλο κ περισσότερο η συνεχής αγκαλιά βλάπτει. Βλάπτει τη μαμά σωματικά κ ψυχολογικα, τη σχέση των γονιών, το ίδιο το παιδί μελλοντικά. Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύουν οι θεωρίες πάντως στην πράξη εγώ βλέπω ότι τα παιδιά είτε πρώτα είτε δευτερα που οι γονείς δεν τα έπαιρναν ιδιαίτερα αγκαλια, είτε από άποψη είτε επειδή δεν μπορούσαν λόγω μεγαλύτερου, είναι όλα ήσυχα, βολικά, χαρωπά, κοινωνικότατα. Μα όλα. Κ εύκολα στον ύπνο. Όσα ξέρω που τα είχαν συνέχεια αγκαλιά ( κ το δικό μου μέσα) είναι μέσα στη γκρίνια κ στο ανικανοποίητο, με δυσκολία απομάκρυνσης ψυχολογικά κ σωματικα από το φροντιστή. Δεν ξέρω μέχρι ποια ηλικία μπορεί να συμβαίνει αυτό κ αν μετά αλλάζει. Τα παραδείγματα που έχω είναι όλα παιδάκια μέχρι 6 χρόνων.

Οπότε διαφωνώ με το φορα το παιδί κ στην τουαλέτα για να μην κλαίει. Σε μια σχέση πρέπει όλα τα μέλη να είναι ισότιμα κ όχι το ένα να είναι καλά εις βάρος του αλλου. Μια μαμά που δεν το αντέχει αυτό καλά θα κάνει να δοκιμάσει άλλους τρόπους διαχείρισης του κλαματος. Φυσικά αν κάποια θέλει να το έχει όλη την ώρα αγκαλιά καλά κάνει, δεν υπάρχει σωστό κ λάθος στα συναισθήματα. Αλλά αν δεν μπορεί κάποια στιγμή θα καταρρευσει κ θα της βγουν αντιθετες κ μπορεί κ υπερβολικες αντιδράσεις που δε θα είχε σε άλλη περίπτωση. 

Δεν ξέρω αν βλάπτει το συνέχεια αγκαλιά ή γενικα το να βασίζεσαι σε εναν τροπο μονο χαλαρωςης κ παρηγοριάς, ειτε ειναι μονο η αγκαλια, ή η πιπιλα ή ο θηλασμος ή η βολτα (οπως εκανα εγω). Αυτο πιστευω οτι δεν βοηθα το παιδι να προσαρμοζεται κ στο τελος εγκλωβίζει κ τον γονιο (εμενα πχ μου πήρε καιρό να συνειδητοποιήσω ότι ο μικρός μπορεί να είναι ήρεμος στο σπιτι). Επισης βλαπτει ο φοβος κ η ενοχη, όταν δηλαδή το μόνο αγκαλιά γίνεται γιατί φοβάσαι ότι αν δεν το κανείς, θα κανείς κακό. ή αντιστοιχα το να φοβασαι μην μεινει μονος του για δυο λεπτα ή μην βαρεθει ή μην δυσανασχετησει με μια αναμονή του λεπτού (εγω παλι θυμα σ αυτό που έβγαινα χειμώνα χωρίς μπουφάν για να μην με περιμένει). 

[Sentir...natureza]

Just now, Lenia16 είπε:

Κυρίως το ότι απλά δεν προλαβαίνεις να τα έχεις συνέχεια αγκαλιά κ να είσαι απικο.

Χτυπήστε όσο θέλετε αλλά όσο περνάει ο καιρός κ όσο συγκρινω με άλλα παιδιά, συνειδητοποιώ όλο κ περισσότερο η συνεχής αγκαλιά βλάπτει. Βλάπτει τη μαμά σωματικά κ ψυχολογικα, τη σχέση των γονιών, το ίδιο το παιδί μελλοντικά. Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύουν οι θεωρίες πάντως στην πράξη εγώ βλέπω ότι τα παιδιά είτε πρώτα είτε δευτερα που οι γονείς δεν τα έπαιρναν ιδιαίτερα αγκαλια, είτε από άποψη είτε επειδή δεν μπορούσαν λόγω μεγαλύτερου, είναι όλα ήσυχα, βολικά, χαρωπά, κοινωνικότατα. Μα όλα. Κ εύκολα στον ύπνο. Όσα ξέρω που τα είχαν συνέχεια αγκαλιά ( κ το δικό μου μέσα) είναι μέσα στη γκρίνια κ στο ανικανοποίητο, με δυσκολία απομάκρυνσης ψυχολογικά κ σωματικα από το φροντιστή. Δεν ξέρω μέχρι ποια ηλικία μπορεί να συμβαίνει αυτό κ αν μετά αλλάζει. Τα παραδείγματα που έχω είναι όλα παιδάκια μέχρι 6 χρόνων.

Οπότε διαφωνώ με το φορα το παιδί κ στην τουαλέτα για να μην κλαίει. Σε μια σχέση πρέπει όλα τα μέλη να είναι ισότιμα κ όχι το ένα να είναι καλά εις βάρος του αλλου. Μια μαμά που δεν το αντέχει αυτό καλά θα κάνει να δοκιμάσει άλλους τρόπους διαχείρισης του κλαματος. Φυσικά αν κάποια θέλει να το έχει όλη την ώρα αγκαλιά καλά κάνει, δεν υπάρχει σωστό κ λάθος στα συναισθήματα. Αλλά αν δεν μπορεί κάποια στιγμή θα καταρρευσει κ θα της βγουν αντιθετες κ μπορεί κ υπερβολικες αντιδράσεις που δε θα είχε σε άλλη περίπτωση. 

Eννοειται πως αν ειναι ετοιμη η μαμα να καταρρευσει δεν χρειαζεται να ειναι αυτοκολλητη με το βρεφος, αλλα το "ανταποκρινομαι στην αναγκη του βρεφους για αγκαλια" με το "προλαβαινω καθε κλαμα" ειναι διαφορετικο. Επισης, ειναι αλλο να κρατας αγκαλια συνεχεια ενα βρεφος 2-6-8-10 μηνων και αλλο να ικανοποιεις καθε αιτημα ενος 2χρονου. Και το "συνεχεια" ειναι σχετικο. Φυσικα, θα του δινεις τον χωρο και τον χρονο να ανακαλυψει τον κοσμο, αλλα οταν ζηταει αγκαλια το πιο συνετο ειναι να το παρεις. Παιδοψυχολογος που τον εκτιμαω ιδιαιτερα ειχε πει "Τον αφηνεις να παιζει...αν γκρινιαξει λιγο-παραπονιαρικα περιμενεις...αν κλαψει ανταποκρινεσαι και τον παιρνεις αγκαλια" (το ειχε πει για 7 μηνων βρεφος) και μια παιδοψυχιατρος της σχολης μας, μας ελεγε συνεχως "αγκαλια, αγκαλια, αγκαλια. Ακομη κι αν ειναι 7 μηνων, 7 χρονων, 17 ή 27..αν ζητησει αγκαλια..θα αγκαλιαζετε τα παιδια σας...". Δεν μπορω να αγνοησω τετοιες δηλωσεις απο ατομο που δουλευε με παιδια που ειχαν αναπτυξει ψυχολογικα θεματα.

 

Προσωπικα, το να ειναι "κολλημενο" το παιδι με τον φροντιστη του τα πρωτα χρονια δεν το θεωρω περιεργο. Το να ειναι "κολλημενο" 12-15 χρονων...μαλλον θα ελεγα οτι κατι τρεχει με τις ανασφαλειες του. Πιστευω οτι η εφηβεια ειναι το πρωτο πραγματικο ανοιγμα των φτερων και καθε αποφυγη κοινωνικων επαφων με συνομιληκους θα μου χτυπουσε καμπανακι.

 

Just now, erin0000 είπε:

 Το να έχεις το παιδί συνεχώς αγκαλιά και να μην το αφήνεις να πατήσει κάτω (γιατί το έχω δει και αυτό) για εμένα δεν είναι σωστό. Να φοβάσαι μην κλάψει και να τρέχεις να το παίρνεις αγκαλιά ή να του ικανοποιείς όλα τα αιτήματα αμέσως (πάλι για να μην κλάψει) επίσης δεν είναι σωστό.

Και όχι γιατί ίσως να καταρρεύσει η μαμά από την υπερ-προσπάθεια, αλλά γιατί του κάνει κακό να μαθαίνει ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από εκείνο και μόνο.

 

Από την άλλη εννοείται ότι θα δείχνεις τρυφερότητα στο παιδί και θα του προσφέρεις απλόχερα αγκαλιές και αγάπη, όχι όμως με σκοπό να προλάβεις το κλάμα ή την αντίδραση. 

Συμφωνω με αυτα σου τα λογια αλλα δεν καταλαβαινω αυτο:

 

Just now, erin0000 είπε:

Σε μεγαλύτερες ηλικίες πρέπει να μπαίνουν και όρια.

Ορια στην αγκαλια; Προσωπικα, στην ενσυναισθηση δεν εχω ορια. Ακομη κι αν ο μικρος μου περναει μια κριση θυμου (πολυ σπανιο φαινομενο) επειδη θελει πχ να του παρω ενα παιχνιδι και του το αρνουμαι, θα τον αγκαλιασω (αν θελει, παλαιοτερα δεν ηθελε οταν ηταν θυμωμενος-τωρα την ζηταει ο ιδιος συνηθως) για να τον παρηγορησω. Προσπαθω να μην τον αγνοω. Παρ'ολο που το ειχα κανει παλαιοτερα, απο ενα σημειο και μετα μου φαινοταν πολυ σκληρο να κλαιει κι εγω να τον αγνοω. Οποτε, τον αγκαλιαζω και του δειχνω οτι καταλαβαινω τον "πονο" του και θα ειμαι διπλα του, αλλα το αιτημα του απορριπτεται. 

 

Αν ενδιαφερει και η δικη μου περιπτωση, τον μεγαλο μου τον μεγαλωσα τους πρωτους 3 μηνες στην αγκαλια μου. Μετα οσο καθοταν με παιχνιδακια (ελαχιστα). Οταν αρχισε να μπουσουλαει τον επιανε να θελει αγκαλια μονο οταν αισθανοταν ανασφαλεια ή περνουσε δυσκολες φασεις (πχ δοντια, αλμα κλπ). Περνουσε καποιες ωρες στον μαρσιπο (πχ σε καποιους ημερησιους υπνους ή αν ηθελα να κανω δουλειες και δεν καθοταν) αλλα αν ηταν ηρεμος μονος του δεν τον "ενοχλουσα" περνοντας τον αγκαλια. Πλεον, ειναι ενα παιδακι επιλεκτικο στις σχεσεις του με τα παιδια, ντροπαλο με τους μεγαλους (εκτος κι αν καποιος του κανει "κλικ") και επιφυλακτικο με τους ξενους. Αλλα οταν κανει παρεα με παιδακια, ειναι γλυκος, εξηγει, μοιραζεται (τις περισσοτερες φορες ), δεν χτυπαει και ειναι δικαιος. Δεν θα μπορουσα να ζητησω τιποτα παραπανω. Φυσικα και δειχνει μια προτιμηση στο προσωπο μου αλλα γιατι ειναι κακο αυτο;;; Επισης, μετα τα 2 ειναι πολυ ευκολος στον υπνο...στο δωματιο του χωρις προβλημα, ξυπναει σπανια και ποτε δεν εχει αρνηθει να παει για υπνο με κλαματα κλπ. Δεν εκλαιγε σχεδον ποτε σαν βρεφος ουτε ειναι γκρινιαρης (αν και δεν μου αρεσει αυτη η λεξη) οσο μεγαλωνει. 

Νομιζω η χρυση τομη ειναι: πολλη αγκαλια οσο ειναι μικρο βρεφος. Οσο μεγαλωνει μονο οταν το ζηταει αλλα παντα οταν το ζητησει.

 

Nα προσθεσω οτι ειναι λιγο απλοικα τα συμπερασματα που βγαινουν. Φυσικα και δεν ευθυνεται για την αναπτυξη της ενσυναισθησης και την διαμορφωση της προσωπικοτητας μονο η απουσια ή οχι της σωματικης επαφης. Ειναι πολυ πιο περιπλοκο το ζητημα αλλα η αγκαλια και ανταποκριση στις αναγκες του αναπτυσσομενου ατομου ειναι ενα μερος (σημαντικο) αυτου.

[Lenia16]

Just now, Sentir...natureza είπε:

Eννοειται πως αν ειναι ετοιμη η μαμα να καταρρευσει δεν χρειαζεται να ειναι αυτοκολλητη με το βρεφος, αλλα το "ανταποκρινομαι στην αναγκη του βρεφους για αγκαλια" με το "προλαβαινω καθε κλαμα" ειναι διαφορετικο. Επισης, ειναι αλλο να κρατας αγκαλια συνεχεια ενα βρεφος 2-6-8-10 μηνων και αλλο να ικανοποιεις καθε αιτημα ενος 2χρονου. Και το "συνεχεια" ειναι σχετικο. Φυσικα, θα του δινεις τον χωρο και τον χρονο να ανακαλυψει τον κοσμο, αλλα οταν ζηταει αγκαλια το πιο συνετο ειναι να το παρεις. Παιδοψυχολογος που τον εκτιμαω ιδιαιτερα ειχε πει "Τον αφηνεις να παιζει...αν γκρινιαξει λιγο-παραπονιαρικα περιμενεις...αν κλαψει ανταποκρινεσαι και τον παιρνεις αγκαλια" (το ειχε πει για 7 μηνων βρεφος) και μια παιδοψυχιατρος της σχολης μας, μας ελεγε συνεχως "αγκαλια, αγκαλια, αγκαλια. Ακομη κι αν ειναι 7 μηνων, 7 χρονων, 17 ή 27..αν ζητησει αγκαλια..θα αγκαλιαζετε τα παιδια σας...". Δεν μπορω να αγνοησω τετοιες δηλωσεις απο ατομο που δουλευε με παιδια που ειχαν αναπτυξει ψυχολογικα θεματα.

 

Προσωπικα, το να ειναι "κολλημενο" το παιδι με τον φροντιστη του τα πρωτα χρονια δεν το θεωρω περιεργο. Το να ειναι "κολλημενο" 12-15 χρονων...μαλλον θα ελεγα οτι κατι τρεχει με τις ανασφαλειες του. Πιστευω οτι η εφηβεια ειναι το πρωτο πραγματικο ανοιγμα των φτερων και καθε αποφυγη κοινωνικων επαφων με συνομιληκους θα μου χτυπουσε καμπανακι.

 

Συμφωνω με αυτα σου τα λογια αλλα δεν καταλαβαινω αυτο:

 

Ορια στην αγκαλια; Προσωπικα, στην ενσυναισθηση δεν εχω ορια. Ακομη κι αν ο μικρος μου περναει μια κριση θυμου (πολυ σπανιο φαινομενο) επειδη θελει πχ να του παρω ενα παιχνιδι και του το αρνουμαι, θα τον αγκαλιασω (αν θελει, παλαιοτερα δεν ηθελε οταν ηταν θυμωμενος-τωρα την ζηταει ο ιδιος συνηθως) για να τον παρηγορησω. Προσπαθω να μην τον αγνοω. Παρ'ολο που το ειχα κανει παλαιοτερα, απο ενα σημειο και μετα μου φαινοταν πολυ σκληρο να κλαιει κι εγω να τον αγνοω. Οποτε, τον αγκαλιαζω και του δειχνω οτι καταλαβαινω τον "πονο" του και θα ειμαι διπλα του, αλλα το αιτημα του απορριπτεται. 

Αν ενδιαφερει και η δικη μου περιπτωση, τον μεγαλο μου τον μεγαλωσα τους πρωτους 3 μηνες στην αγκαλια μου. Μετα οσο καθοταν με παιχνιδακια (ελαχιστα). Οταν αρχισε να μπουσουλαει τον επιανε να θελει αγκαλια μονο οταν αισθανοταν ανασφαλεια ή περνουσε δυσκολες φασεις (πχ δοντια, αλμα κλπ). Περνουσε καποιες ωρες στον μαρσιπο (πχ σε καποιους ημερησιους υπνους ή αν ηθελα να κανω δουλειες και δεν καθοταν) αλλα αν ηταν ηρεμος μονος του δεν τον "ενοχλουσα" περνοντας τον αγκαλια. Πλεον, ειναι ενα παιδακι επιλεκτικο στις σχεσεις του με τα παιδια, ντροπαλο με τους μεγαλους (εκτος κι αν καποιος του κανει "κλικ") και επιφυλακτικο με τους ξενους. Αλλα οταν κανει παρεα με παιδακια, ειναι γλυκος, εξηγει, μοιραζεται (τις περισσοτερες φορες ), δεν χτυπαει και ειναι δικαιος. Δεν θα μπορουσα να ζητησω τιποτα παραπανω. Φυσικα και δειχνει μια προτιμηση στο προσωπο μου αλλα γιατι ειναι κακο αυτο;;; Επισης, μετα τα 2 ειναι πολυ ευκολος στον υπνο...στο δωματιο του χωρις προβλημα, ξυπναει σπανια και ποτε δεν εχει αρνηθει να παει για υπνο με κλαματα κλπ

 

Νομιζω η χρυση τομη ειναι: πολλη αγκαλια οσο ειναι μικρο βρεφος. Οσο μεγαλωνει μονο οταν το ζηταει αλλα παντα οταν το ζητησει.

Τα όρια της κατάρρευσης κ της υπομονής είναι διαφορετικά για τον καθένα βέβαια. Δε νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί φυσιολογικοι γονείς που τα παιδιά τους τους ζητάνε αγκαλιά κ δεν τους τη δίνουν, δε μιλάμε προφανώς για αυτή την ακραία περίπτωση! Ούτε κ να μην έχεις αγκαλιά το ενός μήνα νεογέννητο. Αλλά όταν το μωρό είναι 7-8 μηνών κ δεν κάθεται πουθενά εκτός από πάνω σου; Όταν το αφήνεις πχ στο κάθισμα φαγητού κ αρχίζει να κλαίει κ μόλις το πάρεις αγκαλιά γελάει κ μετά το ξανά αφήνεις μπας κ φας κ εσύ μια μπουκιά κ αμέσως ξανακλαιει κ αυτό μπορεί να συνεχιστεί επ αόριστον κ για πολλες καταστάσεις, που σταματάει να θεωρείται φυσιολογικό; Δηλαδή αυτό το μωρό δεν καταλαβαίνει ότι με τη γκρίνια κ το κλάμα γίνεται αυτό που θέλει; Κ φυσικά στο τέλος απομονωνεσαι γιατί απλά δεν γίνεται να πηγαινεις παντού κ να κάνεις τα παντα με ένα μωρό ανά χείρας που αν το αφήσεις γκρινιάζει η κλαιει, υπάρχουν κ σωματικοι περιορισμοί (αν θέλεις να εξαιρέσω τους ψυχοκοινωνικους). Από ποια ηλικία ξεκινούν να μπαίνουν τα όρια κ ποτε δε θεωρείται πολύ αργά για να τα βάλεις κ να τα ακολουθησει το παιδί που πριν δεν είχε γιατί μάλλον δε χρειαζοταν;

[Έσπερος]

Just now, Lenia16 είπε:

Αλλά όταν το μωρό είναι 7-8 μηνών κ δεν κάθεται πουθενά εκτός από πάνω σου; Όταν το αφήνεις πχ στο κάθισμα φαγητού κ αρχίζει να κλαίει κ μόλις το πάρεις αγκαλιά γελάει κ μετά το ξανά αφήνεις μπας κ φας κ εσύ μια μπουκιά κ αμέσως ξανακλαιει κ αυτό μπορεί να συνεχιστεί επ αόριστον κ για πολλες καταστάσεις, που σταματάει να θεωρείται φυσιολογικό;

Είναι όντως λεπτή αυτή η γραμμή. Αλλά κι εγώ  πιστεύω ότι σε τέτοιες περιπτώσεις  μπορεί να βρεθεί μια λύση που να μην εξοντώνει τον γονιό και να μην παραμελεί τις ανάγκες του παιδιού. Αλλά καμιά φορά η αγκαλιά φαντάζει και η "εύκολη" λύση με την έννοια ότι έχεις συνηθίσει να το παρηγορείς έτσι, απ' όταν ήταν μικρό, και μετά κάπου μπλοκάριες, είσαι κουρασμένη, δεν μπορείς να σκεφτείς τι του φταίει, και παίρνεις αγκαλιά. Εγώ μέχρι πριν λίγο και΄ρο, όταν στο σπίτι βαριόταν, και ήμουν κουρασμένη εγκεφαλικά και ψυχικά για να σκεφτώ απασχόληση, κατέφευγα στην αγκαλιά και απλώς περπατούσαμε γύρω γύρω, εγώ ήμουν πραγματικά αλλού, αλλά η αγκαλιά παρείχε την αίσθηση της ασφάλειας. Ομω 

[Έσπερος]

2 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Αλλά αν δεν μπορεί κάποια στιγμή θα καταρρευσει κ θα της βγουν αντιθετες κ μπορεί κ υπερβολικες αντιδράσεις που δε θα είχε σε άλλη περίπτωση. 

Όχι λόγω της αγκαλιάς, αλλά λόγω του άγχους μην αργήσουμε λίγο τη βόλτα και δυσανασχετήσει (που έχει προκαλέσει και συζυγικούς καβγάδες γιατί ο άντρας μου δεν θέλει να τον πιέζουν να κάνει πράγματα συγκεκριμένη ώρα), είχα πάθει πριν 2-3 μήνες ένα αδιανόητο break down, το παιδί να κλαίει για 10 λεπτά περίπου κι εγώ μέσα στα νευρα να ψάχνω το ένα του παπούτσι (μόλις περπατούσε και είχαμε ένα μόνο ζευγάρι). Όχι μόνο να ψάχνω, αλλά να βρίζω μόνη μου σαν άτομο του υποκόσμου. Για ένα παπούτσι. Που θα μπορούσαμε πολύ απλά να πάμε βόλτα με το καρότσι με τις κάλτσες και να μην περπατήσει, σιγά το πράγμα. Δεν το έχω πει πουθενά και το καταθέτω έτσι σαν εξομολόγηση. 

[Sentir...natureza]

πρίν από 54 λεπτά , Lenia16 είπε:

Τα όρια της κατάρρευσης κ της υπομονής είναι διαφορετικά για τον καθένα βέβαια. Δε νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί φυσιολογικοι γονείς που τα παιδιά τους τους ζητάνε αγκαλιά κ δεν τους τη δίνουν, δε μιλάμε προφανώς για αυτή την ακραία περίπτωση! Ούτε κ να μην έχεις αγκαλιά το ενός μήνα νεογέννητο. Αλλά όταν το μωρό είναι 7-8 μηνών κ δεν κάθεται πουθενά εκτός από πάνω σου; Όταν το αφήνεις πχ στο κάθισμα φαγητού κ αρχίζει να κλαίει κ μόλις το πάρεις αγκαλιά γελάει κ μετά το ξανά αφήνεις μπας κ φας κ εσύ μια μπουκιά κ αμέσως ξανακλαιει κ αυτό μπορεί να συνεχιστεί επ αόριστον κ για πολλες καταστάσεις, που σταματάει να θεωρείται φυσιολογικό; Δηλαδή αυτό το μωρό δεν καταλαβαίνει ότι με τη γκρίνια κ το κλάμα γίνεται αυτό που θέλει; Κ φυσικά στο τέλος απομονωνεσαι γιατί απλά δεν γίνεται να πηγαινεις παντού κ να κάνεις τα παντα με ένα μωρό ανά χείρας που αν το αφήσεις γκρινιάζει η κλαιει, υπάρχουν κ σωματικοι περιορισμοί (αν θέλεις να εξαιρέσω τους ψυχοκοινωνικους). Από ποια ηλικία ξεκινούν να μπαίνουν τα όρια κ ποτε δε θεωρείται πολύ αργά για να τα βάλεις κ να τα ακολουθησει το παιδί που πριν δεν είχε γιατί μάλλον δε χρειαζοταν;

Oρια στην αγκαλια βρε κοριτσια; Δεν μπορω να το αντιληφθω. Εγω στην περιπτωση που περιγραφεις θα τον επαιρνα αγκαλια αφου γκρινιαζε. Κατ'αρχην ειναι 7 μηνων, αν δεν μπορεις να του αποσπασεις την προσοχη με κατι για να μπορεσεις τουλαχιστον να φας, τοτε μαλλον πραγματικα χρειαζεται μια αγκαλια. Αλλα εγω γενικως αν μου εδειχνε οτι θελει αγκαλια δεν του αποσπουσα την προσοχη αλλα ικανοποιουσα την επιθυμια του (εκτος αν ηταν λιγο δυσκολη η φαση, πχ τουαλετα ή φαγητο οπως γραφεις), αλλιως νιωθω οτι ξεγελας την αναγκη του. Δεν ικανοποιειται, απλα κουκουλωνεται, οποτε μενει ενα κενο που δεν καλυφθηκε ποτε, εγω ετσι το αντιλαμβανομαι. Αλλα ακομη και αργοτερα (μετα τους 8-9 μηνες), αν θελει κατι που δεν μπορει να παρει (πχ κατι επικινδυνο) ή θελει να παει καπου που δεν μπορει να παει ειναι αδιαπραγματευτο κι ας κλαιει (παρ'ολο που παλι μπορεις να αποσπασεις την προσοχη με ενα παιχνιδι μεχρι 1,5 χρονων σιγουρα), αρα δεν μαθαινει οτι μπορει να χρησιμοποιησει χειριστικα το κλαμα. Αυτο που θελω να πω ειναι αλλο να κλαιει για αγκαλια και να τον παιρνεις και αλλο να κλαιει για κατι που δεν τον αφηνεις να παρει και μετα απο λιγο να το δινεις. ΕΤΣΙ μαθαινει οτι οταν κλαιει  στο τελος θα καταφερει αυτο που θελει και καταληγεις με ενα παιδι με πολλες κρισεις θυμου για το παραμικρο.

[Mama_Anesti_]

On 22/5/2019 at 4:36 ΜΜ, Έσπερος είπε:

, διαχείριση χρόνου όπως θες δεν μπορείς να έχεις και δεν ξέρω πότε αποκτάς. Ή έστω να πεις ότι μια δεδομένη στιγμή θες να μιλήσεις με κάποιον ή να κάτσεις απλά ή να παρακολουθήσεις κάτι κλπ χωρίς διακοπή. ΓΙ αυτό της είπα τουλάχιστον ας απολαύσει πράγματα που γίνονται τώρα έτσι όπως είναι το μωρό για΄τι μετά δεν θα γίνονται!

Θα συμφωνησω. Ακόμα δεν μπορώ να πιω καφέ σε καφετέρια με τον άνδρα μου. Πίνουμε εναλλάξ καθώς ο άλλος κάνει βόλτα το παιδί τριγύρω. 

 Επίσης,  δεν θα ξεχάσω τις ταινίες που έβλεπα για ώρες όταν θήλαζε στις αρχές και τις ώρες που λιωναμε στον καναπέ. Τώρα μόλις με δει να κάτσω ξεκινά το "έλα μαμά να παίξουμε μπασκετ! Μην κάθεσαι!" 

  

 

[Έσπερος]

Just now, Sentir...natureza είπε:

Αυτο που θελω να πω ειναι αλλο να κλαιει για αγκαλια και να τον παιρνεις και αλλο να κλαιει για κατι που δεν τον αφηνεις να παρει και μετα απο λιγο να το δινεις.

Ναι υπάρχει αυτή η διαφορά αλλά νομίζω η @Lenia16 θέλει να δώσει έμφαση σε περιπτώσεις που το μωρό δεν ανέχεται λεπτό να είναι σε ένα στρώμα ή καρότσι ή καρεκλάκι φαγητού ή ριλάξ, σε κανένα από όλα αυτά, καταλήγει να είναι δυσλειτουργικό για την οικογένεια. Και υποθέτω κρατάει πίσω και κάποια εξελικτικά στάδια της κινητικής ανάπτυξης του παιδιού. Είναι άλλο να μην του αρέσει ειδικά το καρεκλάκι φαγητού ή ειδικά το πάρκο αλλά να μπορεί να κάτσει κάπου αλλού, και άλλο να πρέπει να είναι όλη μέρα στα χέρια κάποιου. Κι εγώ δεν είμαι υπέρ της πίεσης. Τον δικό μου πχ δεν τον αφήνω στο καρεκλάκι φαγητού σε ώρες εκτός φαγητού, εκτός αν έχω να κάνω κάτι στην κουζίνα που φοβάμαι όπως να ανακατέψω φαγητό στον φούρνο ή κάτι με βραστό νερό. Ούτε τον είχα ποτέ στο καρότσι να κάθεται να μας κοιτάει. Και στο σούπερμάρκετ δεν θέλει να μπαίνει στο καρότσι του σούπερμάρκετ, ούτε να μπαίνουμε μέσα με το δικό του καρότσι σε καταστήματα, οπότε τον έχω στα χέρια ή τον μάρσιπο. Αλλά αυτά είναι κάποια συγκεκρμένα και μεμονωμένα. Αν εκτός από αυτά δεν ήθελε ούτε το καροτσι του για βόλτα, ούτε το ριλάξ (όσο το ήθελε), ούτε να μπαίνει στην κούνια για 5 λεπτά αν είναι ανάγκη, ούτε ο γυμναστήριο, ούτε το καρεκλάκι αυτοκινήτου, ούτε το καρεκλάκι φαγητού, ε θα ήταν μια τρέλα αυτό. Ή το να μην μπορεί να μείνει έστω και για λίγο με άλλον πλην της μαμάς του. Εννοώ άλλον που να του είναι οικείος. Κι αυτό γίνεται δυσλειτουργικό κάποιες φορές, κάποιες δουλειές δεν γίνονται με το μωρό και κάποια περιβάλλοντα δεν έχουν να προσφέρουν κάτι σε ένα βρέφος, όπως και να το κάνουμε. Υποθέτω σε τέτοιες περιπτώσεις αναφέρεται η κοπέλα και γενικά συμφωνώ μαζί της. 

 

Πάντως, τώρα πρόσφατα διάβασα αρκε΄τα για γονείς που εφαρμόζουν μοντεσσοριανή μέθοδο στα σπίτια τους, και είδα ότι εκεί ως προς την απασχόληση έχουν τελείως διαφορετική φιλοσοφία από το attachment, όπως πχ αφήνουν τα βρέφη σε στρωματάκι να παρακολουθούν και να πάιζουν με mobile (που είναι όμως μελετημένα, όχι οποιοδήποτε κρεμαστό του εμπορίου) ή να κοιτούν τον εαυτό τους σε καθρέφτη, ενώ από την άλλη υπάρχει κ η γραμμή του σχεδόν αδιάκοπου babywearing. Ή ενθαρρύνουν την αυτόνομη απασχόληση και μάλιστα τη συγκέντρωση σε μία δραστηριότητα, σε αντίθεση με την άποψη ότι δεν μπορούν να παίξουν μόνα τους ή να συγκεντρωθούν σε κάτι κλπ. Και αναφέρω τη Μοντεσόρι επειδή σε άλλα συμφωνεί με το attachment κ την ήπια διαπαιδαγώγηση, δεν έιναι κάποια σχολή της εκπαίδευσης ύπνου  ή του να βάζεις τα παιδιά στο ριλάξ με μια πιπίλα για ώρες και να κάνεις άλλα κλπ. Άρα η ψυχολογική θεωρία για το τι δημιουργέι ασφάλεια στα βρέφη κ καλύπτει τις ανάγκες τους, δεν είναι απαραίτητο να εφαρμόζεται με έναν μόνο τρόπο. 

 

[Sentir...natureza]

Just now, Έσπερος είπε:

Ναι υπάρχει αυτή η διαφορά αλλά νομίζω η @Lenia16 θέλει να δώσει έμφαση σε περιπτώσεις που το μωρό δεν ανέχεται λεπτό να είναι σε ένα στρώμα ή καρότσι ή καρεκλάκι φαγητού ή ριλάξ, σε κανένα από όλα αυτά, καταλήγει να είναι δυσλειτουργικό για την οικογένεια.

  

Μα δεν νομιζω οτι υπαρχει παιδι που ΠΟΤΕ δεν καθεται ουτε για λιγο ΠΟΥΘΕΝΑ, ουτε στους 5 μηνες, ουτε στους 8, ουτε στους 12. Αν το παιδι μου δεν καθοταν ΠΟΤΕ και ΠΟΥΘΕΝΑ ουτε για λιγα λεπτα συνολο την ημερα (αναλογως και την ηλικια) τοτε θα εψαχνα αλλα αιτια. Ισως ψυχολογικα, ισως τραυματα απο την γεννηση ή κατι που μπορει να το επηρεασε βαθια.

Γενικως, υπαρχουν αυτα που ειναι πιο βολικα και μπορουν να απασχολουνται αρκετη ωρα μονα τους (παρ'ολο που κι αυτα θα περασουν μερες που θα θελουν περισσοτερη αγκαλια), υπαρχουν αυτα που τα λεμε "υψηλων αναγκων" που αποζητανε περισσοτερο την σωματικη επαφη και ολα τα ενδιαμεσα. Υπηρχαν μερες που ο "μεγαλος" μου δεν καθοταν πουθενα μονος του, νομιζω ολοι το εχουμε περασει αυτο...αν εννοειτε τετοια κατασταση τοτε απλα διαφωνω. Αν εννοειτε να ειναι στην ιδιοσυγκρασια του να μην καθεται πουθενα και με τιποτα τοτε απλα θα προσπαθουσα να καταλαβω τι εχει να μου "πει" αυτος ο ανθρωπος που εχω απεναντι μου. 

 

Just now, Έσπερος είπε:

Και υποθέτω κρατάει πίσω και κάποια εξελικτικά στάδια της κινητικής ανάπτυξης του παιδιού.

Αυτο δεν ισχυει γιατι ατομα που φορανε πολυ τα παιδια τους σε μαρσιπο (ισχυει και στην δικη μου περιπτωση) δεν φαινεται να εχουν καποια κινητικη καθυστερηση, το αντιθετο θα ελεγα.

 

Just now, Έσπερος είπε:

Πάντως, τώρα πρόσφατα διάβασα αρκε΄τα για γονείς που εφαρμόζουν μοντεσσοριανή μέθοδο στα σπίτια τους, και είδα ότι εκεί ως προς την απασχόληση έχουν τελείως διαφορετική φιλοσοφία από το attachment, όπως πχ αφήνουν τα βρέφη σε στρωματάκι να παρακολουθούν και να πάιζουν με mobile (που είναι όμως μελετημένα, όχι οποιοδήποτε κρεμαστό του εμπορίου) ή να κοιτούν τον εαυτό τους σε καθρέφτη, ενώ από την άλλη υπάρχει κ η γραμμή του σχεδόν αδιάκοπου babywearing. Ή ενθαρρύνουν την αυτόνομη απασχόληση και μάλιστα τη συγκέντρωση σε μία δραστηριότητα, σε αντίθεση με την άποψη ότι δεν μπορούν να παίξουν μόνα τους ή να συγκεντρωθούν σε κάτι κλπ. Και αναφέρω τη Μοντεσόρι επειδή σε άλλα συμφωνεί με το attachment κ την ήπια διαπαιδαγώγηση, δεν έιναι κάποια σχολή της εκπαίδευσης ύπνου  ή του να βάζεις τα παιδιά στο ριλάξ με μια πιπίλα για ώρες και να κάνεις άλλα κλπ. Άρα η ψυχολογική θεωρία για το τι δημιουργέι ασφάλεια στα βρέφη κ καλύπτει τις ανάγκες τους, δεν είναι απαραίτητο να εφαρμόζεται με έναν μόνο τρόπο. 

Φυσικα και ειναι θεμιτο να παιρνεις στοιχεια απο διαφορες φιλοσοφιες και να τις προσαρμοζεις στις αναγκες της οικογενειας σου και των ατομων που την αποτελουν. Παντως δεν νομιζω οτι αυτοι που ακολουθουν AP δεν εχουν μομπιλ στο σπιτι  Ουτε οτι αυτοι που ακολουθουν μοντεσσοριανη εκπαιδευση δεν φορουν το μωρο τους, εκτος κι αν ειναι φανατικοι τι να πω. Η μοντεσσοριανη μεθοδος παντως παρ'ολο που εχει παρα πολλα θετικα, δεν ειναι ιδανικη. Εχει ενα μεγαλο μειονεκτημα και αυτο ειναι η ελλειψη κοινωνικοποιησης. Ισως γιατι η μεθοδος αναπτυχθηκε αρχικα για να αναπτυξουν δεξιοτητες ατομα με ειδικες αναγκες, που πιθανον να μην ειχαν την ικανοτητα για κοινωνικη αναπτυξη. Ισως γιατι η μεθοδος στοχευει περισσοτερο στην γνωστικη αναπτυξη και δεξιοτητων αυτονομιας και καθολου στην ψυχοκοινωνικη αναπτυξη. Πιστευω οτι αν ηταν να ακολουθησουμε μονο την μοντεσσοριανη εκπαιδευση θα φτιαχναμε παιδια ρομποτακια που υπαρχουν μονο για να φερουν εις περας μια εργασια σωστα.

[Lenia16]

Just now, Sentir...natureza είπε:

Oρια στην αγκαλια βρε κοριτσια; Δεν μπορω να το αντιληφθω. Εγω στην περιπτωση που περιγραφεις θα τον επαιρνα αγκαλια αφου γκρινιαζε. Κατ'αρχην ειναι 7 μηνων, αν δεν μπορεις να του αποσπασεις την προσοχη με κατι για να μπορεσεις τουλαχιστον να φας, τοτε μαλλον πραγματικα χρειαζεται μια αγκαλια. Αλλα εγω γενικως αν μου εδειχνε οτι θελει αγκαλια δεν του αποσπουσα την προσοχη αλλα ικανοποιουσα την επιθυμια του (εκτος αν ηταν λιγο δυσκολη η φαση, πχ τουαλετα ή φαγητο οπως γραφεις), αλλιως νιωθω οτι ξεγελας την αναγκη του. Δεν ικανοποιειται, απλα κουκουλωνεται, οποτε μενει ενα κενο που δεν καλυφθηκε ποτε, εγω ετσι το αντιλαμβανομαι. Αλλα ακομη και αργοτερα (μετα τους 8-9 μηνες), αν θελει κατι που δεν μπορει να παρει (πχ κατι επικινδυνο) ή θελει να παει καπου που δεν μπορει να παει ειναι αδιαπραγματευτο κι ας κλαιει (παρ'ολο που παλι μπορεις να αποσπασεις την προσοχη με ενα παιχνιδι μεχρι 1,5 χρονων σιγουρα), αρα δεν μαθαινει οτι μπορει να χρησιμοποιησει χειριστικα το κλαμα. Αυτο που θελω να πω ειναι αλλο να κλαιει για αγκαλια και να τον παιρνεις και αλλο να κλαιει για κατι που δεν τον αφηνεις να παρει και μετα απο λιγο να το δινεις. ΕΤΣΙ μαθαινει οτι οταν κλαιει  στο τελος θα καταφερει αυτο που θελει και καταληγεις με ενα παιδι με πολλες κρισεις θυμου για το παραμικρο.

Δεν περιμένω ούτε κ το θεωρώ φυσιολογικό για ένα μωρό/νήπιο να κάθεται σούζα στο καρότσι όσο οι γονείς πίνουν καφέ ή τρώνε. Βασικά όταν ακούω ή βλέπω κάτι τέτοιο σκέφτομαι ασυναίσθητα πόσο μόνο του μπορεί να το αφηνουν στο σπίτι κ έχει συνηθίσει σε αυτή την απάθεια. Προφανώς δεν θα αραξεις με τις ώρες στην καφετέρια με το μωρό στο καρότσι να σε κοιτάει. Όμως το να μην ανέχεται να καθήσει ούτε λεπτό στο καρότσι παρά μόνο αγκαλιά είναι το άλλο άκρο. Προσωπικά κ μόνο στο άκουσμα του μαρσιπου όλη μέρα βγάζω εξανθήματα, δεν είναι καθόλου το στυλ μου. Μέχρι να κάτσει η μικρή μου στον πωπο της που στρώσαμε μαλακά παζλ στο σαλονι κ έπαιζε κάπως εκεί, την είχα όλη μέρα στα χέρια (κ τι άλλο να εκανα αφού θήλαζε κάθε μία ώρα) κ αν δε θήλαζε κ δεν κοιμόταν την έπαιρναν αγκαλιά οι παππούδες μην τυχόν κ παθει τπτ όση ώρα είναι ξαπλωμένη δίπλα μας στο παρκοκρεβατο! Αυτό εννοώ παραπανω ως λάθος τακτική, όχι να ζητάει το παιδί σου αγκαλιά για κάποιο λόγο κ να μην του τη δινεις αλλά απλά να μην έχει μάθει να κάθεται πουθενά αλλου μόνο του εστω για 10 λεπτά. Θεωρώ πως αυτό του αφήνει την αίσθηση του ανικανοποίητου κ όχι το ανάποδο.

[ΑΡΓΚ]

Just now, Lenia16 είπε:

Δεν περιμένω ούτε κ το θεωρώ φυσιολογικό για ένα μωρό/νήπιο να κάθεται σούζα στο καρότσι όσο οι γονείς πίνουν καφέ ή τρώνε. Βασικά όταν ακούω ή βλέπω κάτι τέτοιο σκέφτομαι ασυναίσθητα πόσο μόνο του μπορεί να το αφηνουν στο σπίτι κ έχει συνηθίσει σε αυτή την απάθεια. Προφανώς δεν θα αραξεις με τις ώρες στην καφετέρια με το μωρό στο καρότσι να σε κοιτάει. Όμως το να μην ανέχεται να καθήσει ούτε λεπτό στο καρότσι παρά μόνο αγκαλιά είναι το άλλο άκρο. Προσωπικά κ μόνο στο άκουσμα του μαρσιπου όλη μέρα βγάζω εξανθήματα, δεν είναι καθόλου το στυλ μου. Μέχρι να κάτσει η μικρή μου στον πωπο της που στρώσαμε μαλακά παζλ στο σαλονι κ έπαιζε κάπως εκεί, την είχα όλη μέρα στα χέρια (κ τι άλλο να εκανα αφού θήλαζε κάθε μία ώρα) κ αν δε θήλαζε κ δεν κοιμόταν την έπαιρναν αγκαλιά οι παππούδες μην τυχόν κ παθει τπτ όση ώρα είναι ξαπλωμένη δίπλα μας στο παρκοκρεβατο! Αυτό εννοώ παραπανω ως λάθος τακτική, όχι να ζητάει το παιδί σου αγκαλιά για κάποιο λόγο κ να μην του τη δινεις αλλά απλά να μην έχει μάθει να κάθεται πουθενά αλλου μόνο του εστω για 10 λεπτά. Θεωρώ πως αυτό του αφήνει την αίσθηση του ανικανοποίητου κ όχι το ανάποδο.

Μα είναι δυνατό ένα λίγο μεγαλύτερο μωρό (όχι νεογέννητο) να μην κάθεται δέκα λεπτά στο πάτωμα ή διπλα στο γονιό στον καναπέ; Ειλικρινής ερώτηση. Καλά να μισεί ένα συγκεκριμένο μέρος, αλλά πουθενά ούτε για λίγο; Γίνεται αυτό;

[belleblue]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Μα είναι δυνατό ένα λίγο μεγαλύτερο μωρό (όχι νεογέννητο) να μην κάθεται δέκα λεπτά στο πάτωμα ή διπλα στο γονιό στον καναπέ; Ειλικρινής ερώτηση. Καλά να μισεί ένα συγκεκριμένο μέρος, αλλά πουθενά ούτε για λίγο; Γίνεται αυτό;

εμένα ήταν έτσι. 

δεν υπήρχε περίπτωση. μόνο όταν άρχισα τα ζυμαράκια και τα παιχνιδια στο τραπεζακι του φαγητού , 

με διάφορα υλικά γιαούρτια, μακαρονάκια κλπ. 

εάν δεν είχε καποια δραστηριότητα για τα χέρια της δεκ αθόταν ποτέ . 

οπότε, πάντα από πολύ μικρή, είχα κάτι σαν αισθητηριακό τσαντάκι μαζί με 7-8 διαφορετικά σακουλάκια κουτάκια πράγματα .

πλαστελίνες,  λεγκο, μαρκαδόρους, μινι κουκλάκια, μπαλάκια , κορδέλες, . 

με άλλα πράγματα παθαινε φαινεται υπερδιέγερση και ήθελε να πηγαίνει από το ένα μέρος στο άλλο.  πολύ πολύ δύσκολο. 

τώρα που είναι 6 δεν εχει προβλήματα στη συγκέντρωση καθόλου, ισα ίσα. αλλά όταν είναι έξω, και δεν κάθεται,  είναι λίγο σβούρα! αλλά παιζει και κανονικα΄με όλα τα παιδιά και ήρεμα ήσυχα. 

ποτέ δεν την πίεσα σε κάτι.! 

 

για την αγκαλιά μου είπε (γνωστή κ καλή ) ψυχολόγος ότι ποτέ δε σπρώχνουμε ένα παιδί να σπάσουμε την αγκαλιά του. περιμένουμε να φύγει αυτό. για να πάρει αυτό που χρειάζεται. 

θυμαμαι ο πατέρας μου μετά από 5 δευτερόλεπτα σταμάταγε την αγκαλιά σαν να είχε χρονόμετρο. 

με ΤΙΠΟΤΑ όριο στην αγκαλιά, αλλά ΝΑΙ στην διερεύνηση των λογων που θελει ενα παιδί αγκαλιά, έτσι ώστε να μαθαινει να παρηγοριέται και με τα λόγια μας,  και την λογική και την ενσυναίσθηση όχι μόνο με το σώμα.

Γιατί αρκετές φορές κάποια συναισθήματα θέλουν επίλυση, δεν είναι απλώς η ανάγκη για εγγύτητα προς τη μαμά.  Είναι κάποιο παράπονο κάποιος φόβος και αυτά δε λύνονται μόνο με αγκαλιά, αλλά με συζήτηση! οπότε..... όσο μεγαλώνει, τόσο περισσότερο είναι και η αγκαλιά αλλά και η συζήτηση για το τι συμβαίνει! 

[Sentir...natureza]

Just now, belleblue είπε:

εμένα ήταν έτσι. 

δεν υπήρχε περίπτωση. μόνο όταν άρχισα τα ζυμαράκια και τα παιχνιδια στο τραπεζακι του φαγητού , 

με διάφορα υλικά γιαούρτια, μακαρονάκια κλπ. 

εάν δεν είχε καποια δραστηριότητα για τα χέρια της δεκ αθόταν ποτέ . 

οπότε, πάντα από πολύ μικρή, είχα κάτι σαν αισθητηριακό τσαντάκι μαζί με 7-8 διαφορετικά σακουλάκια κουτάκια πράγματα .

πλαστελίνες,  λεγκο, μαρκαδόρους, μινι κουκλάκια, μπαλάκια , κορδέλες, . 

με άλλα πράγματα παθαινε φαινεται υπερδιέγερση και ήθελε να πηγαίνει από το ένα μέρος στο άλλο.  πολύ πολύ δύσκολο. 

τώρα που είναι 6 δεν εχει προβλήματα στη συγκέντρωση καθόλου, ισα ίσα. αλλά όταν είναι έξω, και δεν κάθεται,  είναι λίγο σβούρα! αλλά παιζει και κανονικα΄με όλα τα παιδιά και ήρεμα ήσυχα. 

ποτέ δεν την πίεσα σε κάτι.! 

Ειχες ενα τετοιο παιδι και εκανες αυτο που ειναι το καλυτερο να κανει ο γονιος, αυτο που εγραψα και παραπανω

Just now, Sentir...natureza είπε:

Αν εννοειτε να ειναι στην ιδιοσυγκρασια του να μην καθεται πουθενα και με τιποτα τοτε απλα θα προσπαθουσα να καταλαβω τι εχει να μου "πει" αυτος ο ανθρωπος που εχω απεναντι μου.

Γνωρισες την κορη σου και εμαθες τα κουμπια της. Εψαξες την πραγματικη αιτια, δεν χαρακτηρισες απλα το παιδι "γκρινιαρικο" και γι'αυτο βρηκες τι ηταν τελικα αυτο που την ευχαριστουσε, την βοηθησες να βρει τον εαυτο της 

[Έσπερος]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Μα είναι δυνατό ένα λίγο μεγαλύτερο μωρό (όχι νεογέννητο) να μην κάθεται δέκα λεπτά στο πάτωμα ή διπλα στο γονιό στον καναπέ; Ειλικρινής ερώτηση. Καλά να μισεί ένα συγκεκριμένο μέρος, αλλά πουθενά ούτε για λίγο; Γίνεται αυτό;

Εντάξει βάζω και μια υπερβολή για να εξηγήσω αυτό που λέει η @Lenia16 γιατί μάλλον υπάρχει διαφορετική αντίληψη του τι εννοούμε συνέχεια αγκαλιά. 

 

Just now, Lenia16 είπε:

κ αν δε θήλαζε κ δεν κοιμόταν την έπαιρναν αγκαλιά οι παππούδες μην τυχόν κ παθει τπτ όση ώρα είναι ξαπλωμένη δίπλα μας στο παρκοκρεβατο! Αυτό εννοώ παραπανω ως λάθος τακτική, όχι να ζητάει το παιδί σου αγκαλιά για κάποιο λόγο κ να μην του τη δινεις αλλά απλά να μην έχει μάθει να κάθεται πουθενά αλλου μόνο του εστω για 10 λεπτά. Θεωρώ πως αυτό του αφήνει την αίσθηση του ανικανοποίητου κ όχι το ανάποδο.

ναι κι εγώ αυτό εννοώ. απλώς δεν ξέρω - δηλαδή δεν έχω πείρα- αν αφήνει την αίσθηση του ανικανοποίητου. απλώς το θεωρώ  μη εφαρμοσιμο αν δεν υπάρχουν άλλα άτομα πλην της μαμάς στο σπίτι και σίγουρα μη εφαρμόσιμο στο δεύτερο παιδί. Για να το πω πιο απλά, επειδή προφανώς δεν θα είανι πάντα οι παππούδες σπίτι και προφανώς οι γονείς θα χρειαστεί κάποια στιγμή να κάνουν και άλλα πράγματα, και επειδή δεν είναι δεδομένο ότι το παρατεταμένο babywearing θα βολέψει όλες τις μαμάδες, καλό είναι να δίνεται σιγά σιγά στα βρέφη η δυνατότητα να προσαρμοστούν και σε κάτι άλλο πέραν της αγκαλιάς, έστω κι αν μιλάμε για τρια λεπτά για να καθαρίσει η μαμά ένα μήλο. 

 

Just now, Sentir...natureza είπε:

Παντως δεν νομιζω οτι αυτοι που ακολουθουν AP δεν εχουν μομπιλ στο σπιτι  Ουτε οτι αυτοι που ακολουθουν μοντεσσοριανη εκπαιδευση δεν φορουν το μωρο τους, εκτος κι αν ειναι φανατικοι τι να πω.

Να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω κανέναν γονιό που να εφαρμόζει αυστηρά μία συγκεκριμένη μέθοδο σπίτι του. Οπότε δεν μπορώ να κρίνω αν αυτές που γράφουν σε μπλογκ και ομάδες όντως εφαρμόζουν απαρέγκλιτα αυτά που γράφουν συχνά με απολυτότητα και απαξίωση όλων των άλλων. Πάντως έχω διαβάσει από μαμάδες ότι το μωρό το πρώτο τρίμηνο πρέπει να είναι φορεμένο συνέχεια. ή πρέπει να μην κάθεται σε ριλάξ / πάρκα / χαλάκια κλπ. Τονίζω το πρέπει γιατί δεν είναι ότι λένε να μην το πιέζεις. Αλλά προδιαγράφουν ότι μόνο το χ είναι καλό και το ψ είναι όχι μόνο μη επιθυμητό αλλά και βλαπτικό. Τώρα το τι ακριβώς έκαναν σπίτι τους, δεν ξέρω. 

 

Just now, Sentir...natureza είπε:

Πιστευω οτι αν ηταν να ακολουθησουμε μονο την μοντεσσοριανη εκπαιδευση θα φτιαχναμε παιδια ρομποτακια που υπαρχουν μονο για να φερουν εις περας μια εργασια σωστα.

Δεν έχω διαβάσει πολλά αλλά όντως αυτή η έμφαση στην εργασία και το αποτέλεσμα και τον σωστό τρόπο χρήσης εργαλείων και υλικών, με ξένισε. Εγώ είμαι υπέρ της πιο ελεύθερης ανακάλυψης. Από την άλλη όμως μου άρεσε η διαπίστωση ότι μπορείς να αφήνεις το παιδί σου κάτω ή να παίζει μόνο του σε έναν ασφαλή χώρο. Γιατί από τα άλλα είχα συχνά τύψεις ή αμφιβολίες για το τι κάνω σωστά. 

[Mama_Anesti_]

Για τον χαρακτήρα που αναπτύσσει το κάθε παιδάκι, που προαναφέρθηκε, δεν πιστεύω πως ευθύνεται ή αγκαλιά. Θεωρώ πως ο τρόπος αντιμετώπισης των ζητημάτων τους απ τους γονεις-φροντιστες είναι ένας παραγοντας εξελιξης. Ο τρόπος μας τα ηρεμεί, τα κακομαθαινει, τα καθοδηγεί. 

[belleblue]

απλώς να ξέρετε είναι επιστημονικά επιβεβαιωμένο ότι συμβαίνουν βιοχημικές διαδικασίες στο σώμα μας κατά τη διάρκεια μιας αγκαλιάς,

που δεν μπορούν να αντικαταστησουν τα λόγια. δεν ειναι απλώς μια απόλαυση ή συνήθεια.

θυμαμαι που το είχα διαβάσει. ότι καπου το χρησιμοποιούν ως θεραπεία!

χαμηλώνει ο χτυπος της καρδιάς? κάτι τέτοιο! ειναι η ΠΡΩΤΗ και καλύτερη άμεση βοήθεια, απλώς μη μένουμε μόνο και σε αυτό, ναι.

[Nefeli2014]

7 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Κυρίως το ότι απλά δεν προλαβαίνεις να τα έχεις συνέχεια αγκαλιά κ να είσαι απικο.

Χτυπήστε όσο θέλετε αλλά όσο περνάει ο καιρός κ όσο συγκρινω με άλλα παιδιά, συνειδητοποιώ όλο κ περισσότερο η συνεχής αγκαλιά βλάπτει. Βλάπτει τη μαμά σωματικά κ ψυχολογικα, τη σχέση των γονιών, το ίδιο το παιδί μελλοντικά. Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύουν οι θεωρίες πάντως στην πράξη εγώ βλέπω ότι τα παιδιά είτε πρώτα είτε δευτερα που οι γονείς δεν τα έπαιρναν ιδιαίτερα αγκαλια, είτε από άποψη είτε επειδή δεν μπορούσαν λόγω μεγαλύτερου, είναι όλα ήσυχα, βολικά, χαρωπά, κοινωνικότατα. Μα όλα. Κ εύκολα στον ύπνο. Όσα ξέρω που τα είχαν συνέχεια αγκαλιά ( κ το δικό μου μέσα) είναι μέσα στη γκρίνια κ στο ανικανοποίητο, με δυσκολία απομάκρυνσης ψυχολογικά κ σωματικα από το φροντιστή. Δεν ξέρω μέχρι ποια ηλικία μπορεί να συμβαίνει αυτό κ αν μετά αλλάζει. Τα παραδείγματα που έχω είναι όλα παιδάκια μέχρι 6 χρόνων.

Οπότε διαφωνώ με το φορα το παιδί κ στην τουαλέτα για να μην κλαίει. Σε μια σχέση πρέπει όλα τα μέλη να είναι ισότιμα κ όχι το ένα να είναι καλά εις βάρος του αλλου. Μια μαμά που δεν το αντέχει αυτό καλά θα κάνει να δοκιμάσει άλλους τρόπους διαχείρισης του κλαματος. Φυσικά αν κάποια θέλει να το έχει όλη την ώρα αγκαλιά καλά κάνει, δεν υπάρχει σωστό κ λάθος στα συναισθήματα. Αλλά αν δεν μπορεί κάποια στιγμή θα καταρρευσει κ θα της βγουν αντιθετες κ μπορεί κ υπερβολικες αντιδράσεις που δε θα είχε σε άλλη περίπτωση. 

Και η δικιά μου έτσι έχει γίνει.. Απόμακρη, μιλάει οπότε θέλει κι αμα θέλει στους ανθρώπους κι αναρωτιόμουν αν είναι όλα χαρακτήρα θέμα. Είναι χαιδεμενη.. Και δεν της έλειψε ποτέ κάτι όλοι πάνω της παπουδες γιαγιάδες όλοι της έχουν αδυναμία κι εκείνη το εχει εκμεταλλευτει μια χαρά. Κι εγώ έχω αγριέψει :( Πιστεύω έχουμε χρόνο για διόρθωση μα και εξαρχής που έλεγα ΜΗΝ άρχιζαν, και άστο παιδί ειναι μικρό ειναι.. Τώρα που άρχισαν οι τιμωρίες της κακοφαινεται και είμαι η κακια μαμά. Και αγκαλιά μας κάνει μια φορά τη βδομάδα και αν... Δεν πειράζει λέω θα της περάσει. Είναι και η ηλικία του εγώ. Πολύ δύσκολη ηλικία. Που να ζήσω κι εφηβεία. Πάντως έχει αποκτήσει ένα φοβερό τρόπο να μας διπλαρώνει όλους... Το σκατο (μου).

:/

Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι πολύ μωρό δεν ξέρω, καλό είναι να μην το αφήνει να κλαίει, έχω διαβάσει ο πρώτος χρόνος είναι σημαντικός για αγκαλιά και δεν πρέπει να τη στερείται.. Κι εγώ έτσι λειτούργησα δηλαδή και λειτουργώ. Αλλά τι να πω δεν ξέρω... Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν ξέρω τίποτα :8

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Για τον χαρακτήρα που αναπτύσσει το κάθε παιδάκι, που προαναφέρθηκε, δεν πιστεύω πως ευθύνεται ή αγκαλιά. Θεωρώ πως ο τρόπος αντιμετώπισης των ζητημάτων τους απ τους γονεις-φροντιστες είναι ένας παραγοντας εξελιξης. Ο τρόπος μας τα ηρεμεί, τα κακομαθαινει, τα καθοδηγεί. 

Μπράβο αυτό. Κι εγώ δεν πιστεύω φταίει η αγκαλιά. Φταίει ο όλος τρόπος. Τη δικιά μου δηλαδή την είχα μάθει να κοιμόμαστε μαζί ως τα 2. Ε ρε και τι τράβηξα να της μάθω τι κρεβάτι της. Και άργησα. Τα κατάφερα όμως. Και τψρα δεν το αποχωρίζεται... Αλλά κάτι κλάματα που έχω περάσει μέσα στη νύχτα, να κάθομαι 2 ώρες εκεί στο κρεβάτι της μέχρι να κοιμηθεί. Εδώ θα κοιμηθείς. Εδώ είναι το κρεβάτι σου. Δε σε αφήνω αλλά εδώ θα κοιμηθείς. Και να σηκώνεται και να τη βάζω και να ξανασηκωνευαι και να την ξαναβάζω. Και να σφίγγω τα δόντια μου να μην ξεσπάσω σε λυγμούς. Αλλά οκ πέρασε τα κατάφερα. Τώρα τα ίδια βιωνω με τις ζήλιες της προς το μωρό. Έτοιμη είμαι να τη χάσω την υπομονή μου. Μια φορά την έπιασα και από το μαλλί. Κρατήθηκα..καο κρατιέμαι. Αλλά ωρες ώρες σε φτάνουν εκτός... Το δουλεύω 4 μήνες από τότε που άρχισαν τα δύσκολα και κάθε μέρα και καλύτερα. Από εκεί ο το καθημερινό φτάσαμε στο 3 φορές τη βδομάδα. Οκ.. Θα το καταφέρουμε κι αυτό που θα πάει.. Ξέφυγα εγώ τώρα..... Σόρυ.... 

Just now, belleblue είπε:

εμένα ήταν έτσι. 

δεν υπήρχε περίπτωση. μόνο όταν άρχισα τα ζυμαράκια και τα παιχνιδια στο τραπεζακι του φαγητού , 

με διάφορα υλικά γιαούρτια, μακαρονάκια κλπ. 

εάν δεν είχε καποια δραστηριότητα για τα χέρια της δεκ αθόταν ποτέ . 

οπότε, πάντα από πολύ μικρή, είχα κάτι σαν αισθητηριακό τσαντάκι μαζί με 7-8 διαφορετικά σακουλάκια κουτάκια πράγματα .

πλαστελίνες,  λεγκο, μαρκαδόρους, μινι κουκλάκια, μπαλάκια , κορδέλες, . 

με άλλα πράγματα παθαινε φαινεται υπερδιέγερση και ήθελε να πηγαίνει από το ένα μέρος στο άλλο.  πολύ πολύ δύσκολο. 

τώρα που είναι 6 δεν εχει προβλήματα στη συγκέντρωση καθόλου, ισα ίσα. αλλά όταν είναι έξω, και δεν κάθεται,  είναι λίγο σβούρα! αλλά παιζει και κανονικα΄με όλα τα παιδιά και ήρεμα ήσυχα. 

ποτέ δεν την πίεσα σε κάτι.! 

 

για την αγκαλιά μου είπε (γνωστή κ καλή ) ψυχολόγος ότι ποτέ δε σπρώχνουμε ένα παιδί να σπάσουμε την αγκαλιά του. περιμένουμε να φύγει αυτό. για να πάρει αυτό που χρειάζεται. 

θυμαμαι ο πατέρας μου μετά από 5 δευτερόλεπτα σταμάταγε την αγκαλιά σαν να είχε χρονόμετρο. 

με ΤΙΠΟΤΑ όριο στην αγκαλιά, αλλά ΝΑΙ στην διερεύνηση των λογων που θελει ενα παιδί αγκαλιά, έτσι ώστε να μαθαινει να παρηγοριέται και με τα λόγια μας,  και την λογική και την ενσυναίσθηση όχι μόνο με το σώμα.

Γιατί αρκετές φορές κάποια συναισθήματα θέλουν επίλυση, δεν είναι απλώς η ανάγκη για εγγύτητα προς τη μαμά.  Είναι κάποιο παράπονο κάποιος φόβος και αυτά δε λύνονται μόνο με αγκαλιά, αλλά με συζήτηση! οπότε..... όσο μεγαλώνει, τόσο περισσότερο είναι και η αγκαλιά αλλά και η συζήτηση για το τι συμβαίνει! 

Χαίρομαι που το διαβάζω αυτό χωρίς να το έχω διδαχτεί από κάπου αλλά το κάνω κι εγώ.. Εντάξει τώρα έχει μεγαλώσει παίζει πολυ μόνη της και έχουμε άλλη επικοινωνία. Αλλά κι εγώ την εμπαζα μέσα στα πράγματα. Μαγείρεμα μαζί δουλειές. Η κόρη μου από 3 χρονων ξέρει να λούζεται, να κάνει μπάνιο, να στρώνει το κρεβάτι της, να μαζεύει τα ρούχα της να πλένει τα δόντια της να τακτοποιει.. Οκ ειναι και στο χαρακτήρα της η τακτικοτητα(θα με ακούσει κ κανένας και θα νομίζει ότι το βάζω το παιδί να κάνει και λάντζα χάχα) όχι όχι το έβλεπε και το βλέπει σαν παιχνίδι και με πράγματα να ασχολειται,παντα της έχω μαζί μαρκαδόρους κουτάκια και τέτοια κι εγώ. Στις διακοπες για να πιούμε έναν καφέ με τον σύζυγό της έπαιρνα διαφορά από τα περίπτερα αυτοκόλλητα μπογιές μικροπαιχνιδια και καθόταν ήσυχη και έπαιζε... Και πράγματι όταν πχ με πιάνει από το χέρι έχω προσέξει θέλει να το αφήσει μόνη της, αν της το αφήσω παθαίνει μια μικρή ταραχή κι επιμένει. Κι από τοτς που το ένιωσα δε τη; το έχω αφήσει ποτέ. Ότι κι αν κάνω το σταματαω μέχρι να με αφήσει εκείνη.. 

 

 

Μακάρι να μπορούσαμε να μπούμε στο μυαλόυδακι τους να δούμε τι σκέφτονται, πως νιώθουν, τι θέλουν και γιατί. Θα ήθελα πολύ να ξέρω αν ποτέ έχει αισθανθεί αδικημένη και πότε. Αλλά δε θα το μάθω πότε πάρα όταν μεγαλώσει που θα μου τα χώσει όπως έκανα εγώ στη μαμά μου αργότερα αλλά και που κατάλαβα τι αγώνα έκανε όταν πια μπήκα στη θέση της... 

Επεξεργάστηκαν 24 Μαίου,2019 by Nefeli2014

[belleblue]

  

να ξέρετε ότι ΟΛΕΣ οι τελευταίες μελέτες δείχνουν ότι τα παιδιά ωφελούνται από συγκοίμηση και αργότερα και ως τα 6 + ,.... ότι βελτιώνει τη ψυχική υγεία κλπ και πολλά άλλα, καπου πρόσφατα το διάβασα πάλι. .... 

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι τα ΥΔ είναι φτιαγμένα αλλιώς και δε χωράς να κοιμηθείς. Στην πραγματικότητα τα κρεβάτια θα πρεπε να είναι 3 μετρα χιχι!

[Έσπερος]

6 ώρες πρίν, belleblue είπε:

απλώς να ξέρετε είναι επιστημονικά επιβεβαιωμένο ότι συμβαίνουν βιοχημικές διαδικασίες στο σώμα μας κατά τη διάρκεια μιας αγκαλιάς,

που δεν μπορούν να αντικαταστησουν τα λόγια. δεν ειναι απλώς μια απόλαυση ή συνήθεια.

θυμαμαι που το είχα διαβάσει. ότι καπου το χρησιμοποιούν ως θεραπεία!

χαμηλώνει ο χτυπος της καρδιάς? κάτι τέτοιο! ειναι η ΠΡΩΤΗ και καλύτερη άμεση βοήθεια, απλώς μη μένουμε μόνο και σε αυτό, ναι.

Ε δεν νομίζω ότι καμία μας εδώ το αμφισβητεί αυτό!!!Αυτο που λέει η @Lenia16 πάντως νομίζω ότι γίνεται σε περιπτώσεις που υπάρχουν πολλά άτομα στο σπίτι και το παιδί είναι συνέχεια κάπου αγκαλιά ή κάνει μωρουδιακά πράγματα μόνο, αντί να παρακολουθεί κ να συμμετέχει στη ζωή της οικογένειας . το έχω δει στον ανιψιό μου που  δεν έμεινε σχεδόν ποτέ μόνος με τη μαμά του, πάντα ήταν κάποια γιαγιά μαζί κ ηταν οντως παιδί ανυπόμονο κ ανικανοποίητο κ δεν γινόταν ούτε λεπτό να γυρίσεις πεις μια κουβέντα όσο ήταν μπροστά. κ το έχω ακούσει από φίλες που το έχουν παράπονο από τις γιαγιάδες ότι δεν άφηναν τα παιδιά να κάτσουν λίγο στο καρεκλάκι ή να κυλίστουν στο πάτωμα ή τα έπαιρναν αγκαλιά ενώ μπορούσαν να πάνε με το καροτςι ή να περπατήσουν κ μετά όλο αυτό μεταφερόταν κ στους γονείς. απλώς δεν το εχω ζησει προσωπικα για να μπορω να κρινω αν εφταιγε μονο αυτο, το μεταφερω σαν διαπιστωση τρίτων. 

[Nefeli2014]

Just now, belleblue είπε:

  

να ξέρετε ότι ΟΛΕΣ οι τελευταίες μελέτες δείχνουν ότι τα παιδιά ωφελούνται από συγκοίμηση και αργότερα και ως τα 6 + ,.... ότι βελτιώνει τη ψυχική υγεία κλπ και πολλά άλλα, καπου πρόσφατα το διάβασα πάλι. .... 

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι τα ΥΔ είναι φτιαγμένα αλλιώς και δε χωράς να κοιμηθείς. Στην πραγματικότητα τα κρεβάτια θα πρεπε να είναι 3 μετρα χιχι!

6??? Δεν ξέρω πολυ μου φαίνεται. Και να μην έχουν κρεβάτι δηλαδή!? 

Μία φίλη μου τον κοιμίζει μαζί της και ούτε κατά διάνοια να πάει σε δικό του κρεβάτι πλέον. Έχουν απηυδήσει και οι δύο και φυσικά το δεύτερο ούτε καν το προετρεψαν για συγκοιμηση. Παρά μόνο όταν το θήλαζε. Κατανοώ όταν θηλάζεις είναι εύκολο και πρακτικό αλλά ως εκεί. Και το ζευγάρι ποτέ θα έχει χρονο και χώρο για τελοσπαντων. Εδώ τώρα και χρόνος ελαχιστος που να κοιμόμασταν και όλοι μαζί... 

Εμένα έρχεται το πρωί όταν φεύγει ο μπαμπάς της για δουλειά και κοιμόμαστε. Αλλά έχουμε κάνει αυτή τη συμφωνία.. 

Δεν ξέρω τι λένε οι μελέτες αλλά ενστικτωδώς δηλαδή η και η λογική μου μου λένε ότι δεν είναι καλό αυτό.. 

Επεξεργάστηκαν 24 Μαίου,2019 by Nefeli2014

[Sentir...natureza]

Just now, Έσπερος είπε:

Ε δεν νομίζω ότι καμία μας εδώ το αμφισβητεί αυτό!!!Αυτο που λέει η @Lenia16 πάντως νομίζω ότι γίνεται σε περιπτώσεις που υπάρχουν πολλά άτομα στο σπίτι και το παιδί είναι συνέχεια κάπου αγκαλιά ή κάνει μωρουδιακά πράγματα μόνο, αντί να παρακολουθεί κ να συμμετέχει στη ζωή της οικογένειας . το έχω δει στον ανιψιό μου που  δεν έμεινε σχεδόν ποτέ μόνος με τη μαμά του, πάντα ήταν κάποια γιαγιά μαζί κ ηταν οντως παιδί ανυπόμονο κ ανικανοποίητο κ δεν γινόταν ούτε λεπτό να γυρίσεις πεις μια κουβέντα όσο ήταν μπροστά. κ το έχω ακούσει από φίλες που το έχουν παράπονο από τις γιαγιάδες ότι δεν άφηναν τα παιδιά να κάτσουν λίγο στο καρεκλάκι ή να κυλίστουν στο πάτωμα ή τα έπαιρναν αγκαλιά ενώ μπορούσαν να πάνε με το καροτςι ή να περπατήσουν κ μετά όλο αυτό μεταφερόταν κ στους γονείς. απλώς δεν το εχω ζησει προσωπικα για να μπορω να κρινω αν εφταιγε μονο αυτο, το μεταφερω σαν διαπιστωση τρίτων. 

To προβληματικο με τις γιαγιαδες δεν ειναι η συνεχης αγκαλια, αλλα η ικανοποιηση καθε επιθυμιας του παιδιου, αυτο δηλαδη που θα το οδηγησει να γινει χειριστικο. Αν βαλεις και την διαφωνια με την μανα ως προς αυτα τα ορια τοτε το παιδι το καταλαβαινει και αντιδραει ακομη περισσοτερο. Η ελλειψη οριων κανει τα παιδια ανασφαλη, ανυπομονα (αν και για την ανυπομονησια στις μικρες ηλικιες ευθυνεται η ιδια η ηλικια) και ανικανοποιητα, οχι η ανευ ορων ενδειξη αγαπης οπως ειναι η αγκαλια. Ασε που οι περισσοτερες γιαγιαδες αυτης της γενιας ειναι της σχολης "μην το παιρνεις αγκαλια γιατι θα κακομαθει" οποτε δεν ξερω καν κατα ποσο ισχυει οτι οι γιαγιαδες εχουν συνεχεια αγκαλια τα εγγονια τους.

[erin0000]

15 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

 

Συμφωνω με αυτα σου τα λογια αλλα δεν καταλαβαινω αυτο:

 

Ορια στην αγκαλια; Προσωπικα, στην ενσυναισθηση δεν εχω ορια. Ακομη κι αν ο μικρος μου περναει μια κριση θυμου (πολυ σπανιο φαινομενο) επειδη θελει πχ να του παρω ενα παιχνιδι και του το αρνουμαι, θα τον αγκαλιασω (αν θελει, παλαιοτερα δεν ηθελε οταν ηταν θυμωμενος-τωρα την ζηταει ο ιδιος συνηθως) για να τον παρηγορησω. Προσπαθω να μην τον αγνοω. Παρ'ολο που το ειχα κανει παλαιοτερα, απο ενα σημειο και μετα μου φαινοταν πολυ σκληρο να κλαιει κι εγω να τον αγνοω. Οποτε, τον αγκαλιαζω και του δειχνω οτι καταλαβαινω τον "πονο" του και θα ειμαι διπλα του, αλλα το αιτημα του απορριπτεται. 

 

 

Όχι δεν εννοούσα να μπουν όρια στην αγκαλιά.

 

Σε μεγαλύτερη ηλικία τα παιδιά προσπαθούν συνειδητά να χειριστούν τον γονιό,να δοκιμάζουν μέχρι που τα παίρνει κτλ.

 

Παράδειγμα.  Ένα διάστημα πήγαινε να κάνω παρατήρηση στην κόρη μου, να μην την αφήσω πχ να κάνει κάτι κτλ και μου έλεγε "μαμα σ΄αγαπώ" και άπλωνε τα χέρια της για αγκαλιά. Της έλεγα "και εγώ σ΄αγαπώ" και την αγκάλιαζα, αλλά συνέχιζα να επιμένω στην στάση μου (δηλ να μην την αφήσω να κάνει αυτό που θέλει ή να της κάνω τελικά την παρατήρηση). Προσπαθούσε όμως να με "τουμπάρει" με τις αγκαλιές και τα γλυκόλογα για να αλλάξω στάση.

ή άλλο παράδειγμα, σε τελείως άκυρη στιγμή (πχ που έχεις κάποιες δουλειές να κάνεις) να σου λέει "έλα να κάνουμε αγκαλίτσες", με σκοπό απλώς να σου τραβήξει την προσοχή. Εκεί εάν δεν μπορώ να διακόψω θα πω ότι πρέπει να περιμένει να κάνουμε τις αγκαλίτσες αργότερα για τον τάδε λόγο...

Ενώ το βρέφος  δεν προσπαθεί συνειδητά να σε χειραγωγήσει. Απλώς εκφράζει τις ανάγκες του. 

 

Σχετικά με το άλλο θέμα που συζητάτε, η κόρη μου από 6 μηνών αρνιόταν να κάτσει στο καρότσι. Μόλις την πλησιάζαμε στο καρότσι ούρλιαζε και έκλαιγε και χτυπιόταν... Καταλήγαμε να την έχουμε αγκαλιά και στο καρότσι βάζαμε τις τσάντες, μπουφάν κτλ. 

Επίσης πολλές φορές ήθελε να την έχεις αγκαλιά και να περπατάς κιόλας... Στο πρώτο παιδί λίγο υποχωρήσαμε και ήταν μαρτύριο αυτό το θέμα. Αν πήγαινα τον χρόνο πίσω, θα την ανάγκαζα να κάτσει στο καρότσι όταν έπρεπε. Ή σε λίγο  μεγαλύτερη ηλικία (ενάμιση χρονών περίπου), ή θα έμπαινε στο καρότσι ή θα περπάταγε. Κακώς την παίρναμε στα χέρια.

[Chrysoum]

8 hours ago, ΑΡΓΚ said:

Μα είναι δυνατό ένα λίγο μεγαλύτερο μωρό (όχι νεογέννητο) να μην κάθεται δέκα λεπτά στο πάτωμα ή διπλα στο γονιό στον καναπέ; Ειλικρινής ερώτηση. Καλά να μισεί ένα συγκεκριμένο μέρος, αλλά πουθενά ούτε για λίγο; Γίνεται αυτό;

Κι ομως γινεται και υπαρχουν και αυτα τα μωρα! Ενα απο αυτα, το δικο μου! Μεχρι 7-8 μηνων που καθισε και αρχισε να στεκεται δεν καθοταν ΠΟΥΘΕΝΑ για πανω απο 5΄ λεπτα. ΠΟΥΘΕΝΑ ομως, ουτε ριλαξ, ουτε καροτσι, ουτε αυτοκινητο, ουτε γυμναστηριο. Γενικα πουθενα, και οταν καθοταν διπλα μου στον καναπε (εκει ξεπερνουσαμε τα 10') επρεπε να με ακουμπαει για να καθεται. Η αγκαλια πηγαινε συννεφο λοιπον, οχι παντα ορθια, πολλες φορες καθομουν και την ειχα αγκαλια. Πολλες φορες δεν εφτανε αυτο και επρεπε να κανουμε βολτες μεσα στο σπιτι. Μετα τους 8 μηνες αρχισε λιγο να εξερευνα τον χωρο και καπως απασχολουνταν οταν ηταν ορθια, αλλα μονη δεν καθοταν. Τελος παντων, 14 μηνων σταματησε εντελως να κλαιει στο αυτοκινητο, και απο 16 μηνων πηγαινει στο καροτσι "που ειχε πιασει αραχνες" και μου ζηταει να την βαλω πανω για να παμε βολτα (!). Γενικα απο τοτε που αρχισε να καταλαβαινει τι γινεται γυρω της εχει ηρεμησει αρκετα. 

 

Για τα ορια που αναφερθηκαν, προσπαθησε ο αντρας μου να της βαλει εκει γυρω στους 8 μηνες. Απετυχε παταγωδως, απλα γινοταν ολο και πιο νευρικη και εκλαιγε ακομη χειροτερα. Τωρα που ειναι 1,5 μπαινουν ορια για πραγματα που δεν επιτρεπεται να κανει, δυσανασχετει λιγο στην αρχη, αλλα το ξεπερναει σχετικα γρηγορα.

Το συμπερασμα μου μετα απο ολα αυτα, ειναι πως η ψυχολογια του καθε παιδιου και γονιου ειναι τοσο διαφορετικη σε καθε περιπτωση που ειναι δυσκολο να βαζουμε απολυτους κανονες με βαση τις δικες μας εμπειριες. Η καθε περιπτωση ειναι μοναδικη. 

 

Επισης εχω και εγω μια ειλικρινης απορια: ειμαι η μονη που ξερω περιπτωσεις με πολυ ευκολα πρωτα μωρα και πολυ δυσκολα δευτερα; Γιατι πριν αναφερθηκε οτι τα δευτερα ειναι παντα πιο ευκολα ισως και λογω εμπειριας των γονεων. 

Πιστευω οτι σαφεστατα η εμπειρια του γονιου παιζει ρολο ως ενα σημειο, αλλα η προσωπικοτητα του παιδιου ειναι το αλφα και το ωμεγα. Αν το παιδι ειναι "δυσκολο", θα περασεις δυσκολα τον πρωτο καιρο οση εμπειρια και να εχεις. 

[Έσπερος]

Just now, Sentir...natureza είπε:

To προβληματικο με τις γιαγιαδες δεν ειναι η συνεχης αγκαλια, αλλα η ικανοποιηση καθε επιθυμιας του παιδιου, αυτο δηλαδη που θα το οδηγησει να γινει χειριστικο. Αν βαλεις και την διαφωνια με την μανα ως προς αυτα τα ορια τοτε το παιδι το καταλαβαινει και αντιδραει ακομη περισσοτερο. Η ελλειψη οριων κανει τα παιδια ανασφαλη, ανυπομονα (αν και για την ανυπομονησια στις μικρες ηλικιες ευθυνεται η ιδια η ηλικια) και ανικανοποιητα, οχι η ανευ ορων ενδειξη αγαπης οπως ειναι η αγκαλια. Ασε που οι περισσοτερες γιαγιαδες αυτης της γενιας ειναι της σχολης "μην το παιρνεις αγκαλια γιατι θα κακομαθει" οποτε δεν ξερω καν κατα ποσο ισχυει οτι οι γιαγιαδες εχουν συνεχεια αγκαλια τα εγγονια τους.

Υπάρχουν γιαγιάδες που δεν είναι υπέρ της αγκαλιάς οπως η μητερα μου οου θεωρει οτι ογιος μου έχει παραμαθει στην αγκαλιά (!) κ άλλες όπως η πεθερά μου που επιμένουν στην αγκαλιά αγνοώντας τις συνήθειες των γονιών. Κ ακο φιλες εχω ακουσει σκηνικά, να λενε οι γονεις "μην το παρεις αγκαλια κι ας ει αι μικρη βολτα, παρε καροτσι μαζι" κ ξ γιαγιά να κανει του κεφαλιού της. ή να βαζουν το παιδι στο πατωμα γιατι προσπαθει να μπουσουλησει κ η γιαγιά να το σηκωνει. ή να λενε οτι στο καρεκλακι του κ η γιαγιά επιμενει.να το ταΐζει αγκαλια. ο γονιος ομως αυτο δεν μπορει να το υποστηρίξει στην καθημερινοτητα κ εκει γιβεται μπερδεμα, γιατι στο κατω κατω αυτος θα πρεπει να χειριστεί μια παγιωμένη συνηθεια τος υπόλοιπες ωρες. Αυτο που λεω δεν ειναι στέρηση αγκαλιας ουτε πιστευω οτι οι γονεις εκφράζουν λιγότερη αγαπη ετσι. 

[Sentir...natureza]

Just now, erin0000 είπε:

 

Όχι δεν εννοούσα να μπουν όρια στην αγκαλιά.

 

Σε μεγαλύτερη ηλικία τα παιδιά προσπαθούν συνειδητά να χειριστούν τον γονιό,να δοκιμάζουν μέχρι που τα παίρνει κτλ.

 

Παράδειγμα.  Ένα διάστημα πήγαινε να κάνω παρατήρηση στην κόρη μου, να μην την αφήσω πχ να κάνει κάτι κτλ και μου έλεγε "μαμα σ΄αγαπώ" και άπλωνε τα χέρια της για αγκαλιά. Της έλεγα "και εγώ σ΄αγαπώ" και την αγκάλιαζα, αλλά συνέχιζα να επιμένω στην στάση μου (δηλ να μην την αφήσω να κάνει αυτό που θέλει ή να της κάνω τελικά την παρατήρηση). Προσπαθούσε όμως να με "τουμπάρει" με τις αγκαλιές και τα γλυκόλογα για να αλλάξω στάση.

ή άλλο παράδειγμα, σε τελείως άκυρη στιγμή (πχ που έχεις κάποιες δουλειές να κάνεις) να σου λέει "έλα να κάνουμε αγκαλίτσες", με σκοπό απλώς να σου τραβήξει την προσοχή. Εκεί εάν δεν μπορώ να διακόψω θα πω ότι πρέπει να περιμένει να κάνουμε τις αγκαλίτσες αργότερα για τον τάδε λόγο...

Ενώ το βρέφος  δεν προσπαθεί συνειδητά να σε χειραγωγήσει. Απλώς εκφράζει τις ανάγκες του. 

Συμφωνω σε αυτα που λες. Δεν φαινεται καπου σε αυτα που γραφεις να μην υπαρχει η ενσυναισθηση. Ακομη και αν ζητησει αγκαλιτσες για να σου τραβηξει την προσοχη, καταλαβαινεις οτι ειναι κι αυτο μια αναγκη γιατι χρειαζεται εσενα εκεινη τη στιγμη και δεν της αρνεισαι. Κανετε αγκαλιτσες και αν δεν μπορεις να διακοψεις της λες οτι θα της "γεμισεις το κενο" σε λιγο 

 

Just now, erin0000 είπε:

Σχετικά με το άλλο θέμα που συζητάτε, η κόρη μου από 6 μηνών αρνιόταν να κάτσει στο καρότσι. Μόλις την πλησιάζαμε στο καρότσι ούρλιαζε και έκλαιγε και χτυπιόταν... Καταλήγαμε να την έχουμε αγκαλιά και στο καρότσι βάζαμε τις τσάντες, μπουφάν κτλ. 

Κι εγω γυρω στους 5-6 μηνες τον εβαλα στο καροτσι πρωτη φορα και τις περισσοτερες φορες καταληγαμε στον μαρσιπο. Οσο μεγαλωνε τοσο το δεχοταν, μεχρι και 2,5 χρονων με χαρα θα καθοταν στο καροτσι για να παμε στο μαρκετ (λογω εγκυμοσυνης γιατι δεν οδηγαω και εχει αρκετο περπατημα και φυσικα φορτωνεις τα παντα στο καροτσι).

Just now, erin0000 είπε:

 Επίσης πολλές φορές ήθελε να την έχεις αγκαλιά και να περπατάς κιόλας... Στο πρώτο παιδί λίγο υποχωρήσαμε και ήταν μαρτύριο αυτό το θέμα. Αν πήγαινα τον χρόνο πίσω, θα την ανάγκαζα να κάτσει στο καρότσι όταν έπρεπε. Ή σε λίγο  μεγαλύτερη ηλικία (ενάμιση χρονών περίπου), ή θα έμπαινε στο καρότσι ή θα περπάταγε. Κακώς την παίρναμε στα χέρια.

Ειναι καλο να σκεφτουμε γιατι τα μωρα θελουν αγκαλια και περπατημα ή αρνιουνται το καροτσι. Κατ'αρχην η αγκαλια ειναι παντα το καλυτερο μερος να κατσει κανεις (σκεφτειτε το περα δωθε της αιωρας και οπου "αιωρα" βαλτε "το πιο οικειο και ασφαλες προσωπο στον κοσμο". Νομιζω ευκολα γινεται αντιληπτη η απολαυση. Δευτερον, η οπτικη απο την αγκαλια ενος ενηλικα ειναι τελειως διαφορετικη απο το καροτσι ή απο τους 80-90 ποντους που ειναι το ενος-δυο χρονων. Ολα ειναι πιο ενδιαφεροντα και τα βλεπεις λες και εισαι σε τελεφερικ , οποτε και παλι το βρισκω λογικο.

Προσωπικα, ενθαρρυνα με διαφορους τροπους την αυτονομια στην μετακινηση και εξερευνηση. Βεβαια, δεν χρειαστηκε ποτε γιατι συνηθως ενιωθε την ασφαλεια να εξερευνησει μονος του και κολλουσε πανω μου μονο σε καταστασεις που τον εφερναν σε δυσκολη θεση (πχ αγνωστος, δυνατος θορυβος κλπ). Αλλα ο μπαμπας που τον επαιρνε περισσοτερο αγκαλια, ακομη καποιες φορες ζηταει αγκαλια για να κατεβουνε πχ τα σκαλακια της οικοδομης ενω μπορει να τα κατεβει μονος του. Αυτο γινεται γιατι εχει γινει λιγο συνηθεια και το εχει συνδεσει με τον μπαμπα, σε μενα ποτε δεν ζηταει για τον συγκεκριμενο λογο γιατι ποτε δεν τον πηρα απο τοτε που μπορουσε να παει κρατωντας μου το χερι ή μονος του. Αλλα και παλι δεν το θεωρω κακο, εφ'οσον εγω του δινω το χωρο να το κανει μονος του τι εγινε που με τον μπαμπα κατεβαινει αγκαλια; Μηπως θα το κανει μεχρι τα 8-9;;;

Just now, Chrysoum είπε:

Επισης εχω και εγω μια ειλικρινης απορια: ειμαι η μονη που ξερω περιπτωσεις με πολυ ευκολα πρωτα μωρα και πολυ δυσκολα δευτερα; Γιατι πριν αναφερθηκε οτι τα δευτερα ειναι παντα πιο ευκολα ισως και λογω εμπειριας των γονεων. 

Εγραψα σχεδον ολες οι μαμαδες λενε οτι τα δευτερα ειναι πιο βολικα. Φυσικα υπαρχουν εξαιρεσεις, απλα επειδη εχω μιλησει με ατομα που ερχονται σε επαφη με παρα πολλους γονεις γι'αυτο εχω βγαλει το συγκεκριμενο συμπερασμα. 

 

Παντως, ο δευτερος μου ηταν πιο βολικος απο την πρωτη ημερα της γεννησης του, οποτε δεν μπορω να πω οτι ευθυνεται ο τροπος μου μεγαλωνει, απο την αρχη ηταν ετσι και απ'οτι μου ειπε ο παιδιατρος αντιλαμβανονται την ηρεμια της εμπειριας. Δεν ειχα ιδιαιτερο αγχος στον πρωτο μου, απο την αρχη ημουν ηρεμη αλλα καμια σχεση με τη δευτερη φορα. Οσο χαλαρος και να εισαι σαν ανθρωπος στο πρωτο εισαι λιγο ψαρωμενος τις πρωτες μερες.