ΓΙΑΤΙ ΕΓΙΝΑ ΕΤΣΙ........ (επιλόχειος κατάθλιψη?)

[Aggeloudia]

Με 10 μητέρες μιλήσεις ,10 διαφορετικές ιστορίες μετατοκετού θα έχουν να σου πούν.

Ειναι ζορι δεν λέω και εγω μια απο τα ίδια πέρασα αλλά ήρθαμε για να ζήσουμε και να ζήσουμε καλά.Μαζί με τα παιδιά μας και όλους αυτούς που μας κάνουν να περνάμε καλά και μας αγαπούν

Φαση είναι θα περάσει.

[nea mamaka]

Καλημέρα! με εσας δίπλα μου - εστω κι απο αποσταση- αρχισα να σκεφτομαι οτι μπορει και να μην ειμαι τοσο μόνη!!

 

[manina]

καθόλου μόνη

[Ντέπυ]

Την πέρασα και αυτή την φάση. Μελαγχολία μέχρι αηδίας, να μην θες να κάνεις καμία δουλειά, να σ' εκνευρίζει καμιά φορά το παιδί γιατί είναι ανήσυχο και δεν ξέρει τι θέλει - μαζί και εγώ, να περιφέρεσαι με μια πιτζάμα και όλα μα όλα να σου φταινε. Στο ξαφνικό όμως τρως ένα γερό ταρακούνημα και ξυπνάς.

Αφιέρωσε χρόνο για τον εαυτό σου. Συμφωνώ με τον Δώρα φώναξε μια κοπέλα στο σπίτι να σου φτιάξει τα μαλλιά, ντύσου όμορφα και πάρε το μωρό σου για μια βολτίτσα έξω. Θα περάσει που θα πάει...

[Ekabn]

Κι εγώ το πέρασα αυτό, αν και είχα μαζί μου τη μαμά μου. Αλλά και πάλι, μη νομίζεις, σ'αυτήν ξέσπαγα (που δεν ξέσπαγα δηλαδή), αυτή μου έφταιγε για όλα, η καϋμένη. Όση βοήθεια και να μου προσέφεραν τίποτε δε με ευχαριστούσε. Ήθελα να εξαφανιστούν όλοι και όλα και να μείνω μόνη με τον άντρα μου, όπως πριν. Ντρέπομαι που το λέω αλλά έτσι ήθελα. Η μαμά μου η καϋμένη μου ταχτοποιούσε το σπίτι και τσαντιζόμουνα γιατί δεν έβαζε τα πράγματα στη σωστή θέση.

 

ΟΜΩΣ

 

Με το που γύρισα στη δουλειά, σα να πέρασε ένα μαγικό πέπλο και τα έσβησε όλα. Θα δεις ότι όταν είσαι στη δουλειά καταφέρνεις και ξεφεύγεις. Έτσι όταν γυρίζεις κοντά στο παιδί είσαι πιο χαλαρή, μπορείς να περάσεις ώρα με παιχνίδια και γέλια και χαρές. Μην ανησυχεις γι αυτό. Θα βρεις και πού θα το αφήσεις και όλα θα τα βρεις. Και τότε θα ξαναβρεις και τον εαυτό σου.

 

Υπομονή βρε, 10 μέρες είναι αυτές.

[mkkk]

Nea manoula,

pistepse me oles ligo polu ta exoume perasei.

Egw tous 3 prwtous mines imoun se polu xuroteri katastasi ,polla neura ston antra mou xwris idiaitero logo , imoun xaroumeni me ton erxomo tis prigkipisas mas alla suxronos kai polu stenaxwremeni giati enoiotha oti eimai polu lugi gia na to frontisw. Apetuxa na tin thilasw kai pisteua oti ftaiw egw pou to paidi mou den tha einai xortato . Hmoun apogoiteumeni me tin eikona mou afou eixa parei 18 kila kai eixa xasei mono ta 7(akoma paleuw mou exoun meinei 4 kai eimai akoma fouskomeni arketa) genika imoun xalia apo tin mia ithela na paw douleia apo tin alli den ixera pia tha mou to frontisei .Kai fantasou oti i mitera mou einai 3lepta me ta podia apo emas alla oute 1 imera den exei asxolithei me to mwro kai auto me pligwnei akomi kai twra giati an ixera oti tha to frontize i idia otan tha eimai stin douleia den tha eixa kanena provlima....Etsi anagkastika na parw tous 6 mines gia na katsw sto spiti.Kai pragmatika den to exw metaniwsei giati zw tis apisteutes stigmes mazi tis. Sigoura uparxoun kai oi wres entaseis kai kouraseis alla einai elaxistes .

Omws pistepse me ekatsa kai skeftika me ti kopo efera ston kosmo auti tin psihoula (logo provlimatos) kai pira ta epanw mou . Arxisa na vgainw , na tragoudaw ,na paizoume arketes wres me to mwro kai na kanw pera oti me stresarei kai me apogoiteuei kai etsi niwthw polu kalutera kai eutuxismeni giati min xexname an emeis eimaste kala tote i oikogeneia mas tha einai xaroumeni!

[dimt]

Καλημέρα! με εσας δίπλα μου - εστω κι απο αποσταση- αρχισα να σκεφτομαι οτι μπορει και να μην ειμαι τοσο μόνη!!

 

 

 

 

 

Το οτι δεν είσαι μόνη είναι το μόνο σίγουρο!!! ολες τα έχουμε περάσει αυτά ξέρω ότι έχεις βαρεθεί να το ακούς!!

 

Πως είσαι σήμερα; ΥΠΟΘΕΤΩ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΤΣΙ;

[pegi]

ΝΕΑ μαμακα.μην ανησυχεις ολες μια απο τα ιδια ειμαστε.εγω νιωθω και την μοναξια πολυ εντονα καποιες φορες γιατι δεν εχω φιλες που να ναι παντρεμενες με παιδακια και βλεπω οτι με τις παλιες μου φιλες (μετρημενες στα δαχτυλα του 1 χεριου)δεν εχουμε κοινα και με ψιλοαποφευγουν αλλα εγω το καταλαβαινω.

Στην αρχη με πειραζε παρα πολυ που με απομακρυναν με τον τροπο τους αλλα τωρα παιρνω τον ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΗ μου.το καροτσακι μας και παμε οι 2 μας βολτιτσες και μου λεει και αγκου το γιαβρη μου,δεν φερνει αντιρησεις στην μαμα,ειναι πολυ καλη παρεα .αυτα προς το παρον θα επανελθω καποια στιγμη να σου και καποια αλλα πραγματα αλλα τωρα κλαιει ο μικρος μου φιλαρακος και γιοκας μου.

[nea mamaka]

ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ! ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΩ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΧΕΙ ΕΡΘΕΙ ΚΑΙ ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΤΗΣ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΖΟΥΖΟΥΝΙΤΣΑ ΜΟΥ! ΒΕΒΑΙΑ ΕΧΕΙ ΛΛΙΓΟ ΓΚΡΙΝΙΑ 2-3 ΜΕΡΕΣ ΤΩΡΑ ΑΛΛΑ ΤΑ ΒΟΛΕΥΩ!

ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΒΓΑΖΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΠΟΛΛΕ ΦΩΝΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΕΧΩ ΤΡΕΛΑΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΑΡΑ ΜΟΥ!

[ggeny]

Τελικα ολες το περναμε αλλα πανω απο ολα τα μωρακια μας! Pegi ειμαστε ακριβως στην ιδια κατασταση με το θεμα φιλιας μονο που εγω στεναχωριεμαι ακομα παρα πολυ !

[pegi]

Τελικα ολες το περναμε αλλα πανω απο ολα τα μωρακια μας! Pegi ειμαστε ακριβως στην ιδια κατασταση με το θεμα φιλιας μονο που εγω στεναχωριεμαι ακομα παρα πολυ !

αχ,σοβαρα νιωθεις κι εσυ ετσι με τους παλιους σου φιλους;

μην στεναχωριεσαι ρε συ,θα κανουμε νεες φιλες και εδω στο φορουμ εγω νιωθω πως εχω κανει ηδη καποιες φιλες που μιλαμε μονο μεσω πισι αλλα που θα παει καποια στιγμη θα παω κι εγω σε καμια συναντηση και θα τις γνωρισω τις μανουλες της σαλονικας.

ΕΣΥ απο που εισαι;

[Marirena]

Βρήκα αυτό το ποστ μετά από αναζήτηση για την επιλόχειο κατάθλιψη και χαίρομαι γι αυτό.

Σήμερα γυρίσαμε από τις διακοπές και μ' έχει χτυπήσει απίστευτη μαυρίλα. Ωστόσο, δεν θεωρώ πως είναι απλή μελαγχολία επειδή γυρίσαμε αλλά άγριο χτύπημα της επιλόχειας καταθλιψης που με άρπαξε από την πρώτη μέρα του τοκετού. Το θέμα είναι πως γι αρκετό καιρό αισθάνομαι καλά, και γενικώς σαν τον παλιό μου εαυτό, αλλά με το παραμικρό που θα συμβεί με παίρνει από κάτω. Πολύ έντονα όμως. Και υπάρχουν και κάποιες μέρες (σαν την σημερινή) που αισθάνομαι πως δεν μπορώ να ανταπεξέλθω στο νέο μου ρόλο, πως απαιτεί από εμένα εξαιρετική ψυχική δύναμη που δεν έχω κ.λ.π.... Κάνω και μαύρες σκέψεις και ανησυχώ για όλους τους δικούς μου, πρωτίστως για το μπιμπίκι μου......Ξέρω πως αυτά είναι καραμπινάτη επιλόχειος κατάθλιψη. Κι εμένα οι φίλες μου (εκτός από μία) δεν΄εχουν παιδιά και αισθάνομαι πως θα χαθούμε θέλοντας και μη -τουλάχιστον το πρώτο διάστημα - και με τρομάζει το ενδεχόμενο να μην αντέξει η φιλία μας. Γενικώς νιώθω πολύ μόνη (παρά το ότι έχω οικογένεια γύρω μου). Ξέρω θα μου πείτε πως αν είναι αληθινή φιλιά θα αντέξει, αλλά το ξέρουμε όλοι καλά πως καλώς ή κακώς είναι και η εποχή μας σκληρή και δύσκολη, και καμία φορά μπορεί όντως να αποξενωθείς κι ας μην ήταν στις προθέσεις σου.

Κακά τα ψέματα θεωρώ πως δεν έχω βρει ακόμα τους ρυθμούς μου, καθώς επίσης δεν μπορώ να συμβιβαστώ με την ιδέα του μηδενικού χρόνου για τον εαυτό μου. Ξέρω πως αυτό είναι δικό μου θέμα και δεν φταίει το μπεμπέ μου, όπως επίσης ακόμα και όταν κοιμάται (τώρα π.χ) και θα μπορούσα να κάτσω να χαλαρώσω λίγο χαζεύοντας καμία ταινιούλα ή μ' ένα μπανάκι (που έχω τόοοοοση ανάγκη) δεν μπορώ να τα απολαύσω. Γενικώς όοοοοοολα τα κάνω στην τσίτα. Έχω μόνιμη ετοιμότητα να πάω στο μωρό μου κι αυτό μου στερεί τα πάντα. Δεν νιώθω σαν κανονικός άνθρωπος. Περνάει κάποτε αυτό?

Αυτές τις μέρες που είμασταν διακοπές πάντως βοηθήθηκα πολύ, χαλάρωσα και είχα και στιγμές που απόλαυσα πράγματα, κι είμασταν και συνέχεια με το μπιμπί μας. Κι ακριβώς γι αυτό σαν να μου δώσανε δέκα χαστούκια που γυρίσαμε. Νιώθω σαν να εγκλωβίστηκα πάλι.

Σόρυ για το κατεβατό. Οι εμπειρίες βοηθούν πολύ.

[natasa_spyros]

Βρήκα αυτό το ποστ μετά από αναζήτηση για την επιλόχειο κατάθλιψη και χαίρομαι γι αυτό.

Σήμερα γυρίσαμε από τις διακοπές και μ' έχει χτυπήσει απίστευτη μαυρίλα. Ωστόσο, δεν θεωρώ πως είναι απλή μελαγχολία επειδή γυρίσαμε αλλά άγριο χτύπημα της επιλόχειας καταθλιψης που με άρπαξε από την πρώτη μέρα του τοκετού. Το θέμα είναι πως γι αρκετό καιρό αισθάνομαι καλά, και γενικώς σαν τον παλιό μου εαυτό, αλλά με το παραμικρό που θα συμβεί με παίρνει από κάτω. Πολύ έντονα όμως. Και υπάρχουν και κάποιες μέρες (σαν την σημερινή) που αισθάνομαι πως δεν μπορώ να ανταπεξέλθω στο νέο μου ρόλο, πως απαιτεί από εμένα εξαιρετική ψυχική δύναμη που δεν έχω κ.λ.π.... Κάνω και μαύρες σκέψεις και ανησυχώ για όλους τους δικούς μου, πρωτίστως για το μπιμπίκι μου......Ξέρω πως αυτά είναι καραμπινάτη επιλόχειος κατάθλιψη. Κι εμένα οι φίλες μου (εκτός από μία) δεν΄εχουν παιδιά και αισθάνομαι πως θα χαθούμε θέλοντας και μη -τουλάχιστον το πρώτο διάστημα - και με τρομάζει το ενδεχόμενο να μην αντέξει η φιλία μας. Γενικώς νιώθω πολύ μόνη (παρά το ότι έχω οικογένεια γύρω μου). Ξέρω θα μου πείτε πως αν είναι αληθινή φιλιά θα αντέξει, αλλά το ξέρουμε όλοι καλά πως καλώς ή κακώς είναι και η εποχή μας σκληρή και δύσκολη, και καμία φορά μπορεί όντως να αποξενωθείς κι ας μην ήταν στις προθέσεις σου.

Κακά τα ψέματα θεωρώ πως δεν έχω βρει ακόμα τους ρυθμούς μου, καθώς επίσης δεν μπορώ να συμβιβαστώ με την ιδέα του μηδενικού χρόνου για τον εαυτό μου. Ξέρω πως αυτό είναι δικό μου θέμα και δεν φταίει το μπεμπέ μου, όπως επίσης ακόμα και όταν κοιμάται (τώρα π.χ) και θα μπορούσα να κάτσω να χαλαρώσω λίγο χαζεύοντας καμία ταινιούλα ή μ' ένα μπανάκι (που έχω τόοοοοση ανάγκη) δεν μπορώ να τα απολαύσω. Γενικώς όοοοοοολα τα κάνω στην τσίτα. Έχω μόνιμη ετοιμότητα να πάω στο μωρό μου κι αυτό μου στερεί τα πάντα. Δεν νιώθω σαν κανονικός άνθρωπος. Περνάει κάποτε αυτό?

Αυτές τις μέρες που είμασταν διακοπές πάντως βοηθήθηκα πολύ, χαλάρωσα και είχα και στιγμές που απόλαυσα πράγματα, κι είμασταν και συνέχεια με το μπιμπί μας. Κι ακριβώς γι αυτό σαν να μου δώσανε δέκα χαστούκια που γυρίσαμε. Νιώθω σαν να εγκλωβίστηκα πάλι.

Σόρυ για το κατεβατό. Οι εμπειρίες βοηθούν πολύ.

 

όταν γέννησα το πρώτο μωρό μου, αυτές τις σκέψεις έκανα και εγώ. "Δεν είμαι ο παλιος μου εαυτός έχω αλλαξει, τι γινετε με τις φιλές μου, θα είμαστε όπως πριν, τι γίνετε με τον άντρα μου, του αρεσω ακόμα, το σώμα μου θα ξαναγίνει όπως πριν?? και διαφορα τέτοια με απασχολούσαν!!!

Τώρα γέννησα τέλος μαίου, οι σκέψεις που έκανα ήταν χειρότερες " αν παθουν κάτι τα μωρά μου αν πάθω κάτι εγω και διαφορα τέτοια άσχημα"

 

Η παιδίατρος μου μου έδωσε μια συμβουλή, εμένα με βοήθησε πολύ, ελπίζω να βοηθήσει και σένα γτ πραγματικά σε καταλαβαίνω απόλυτα!!

 

Προσπάθησε να βγάλεις όλες τις άσχημες σκέψεις από το μυαλό σου και προσπάθησε να ηρεμίσεις και να απολαύσεις το μωράκι σου γιατί μεγαλώνει και δεν θα ξαναείναι βρεφάκι!!!

 

Είναι πολύ ώραία αυτή η ηλικία των μωρων.!! Δεστα όλα θετικά και θα είσαι μια χαρα!

 

Αν καταρρεύσουμε από τώρα τι θα κάνουμε μεγαλώνοντας τους που τα πράγματα είναι ολοενα και πιο δύσκολα?

[Marirena]

Είναι πολύ ώραία αυτή η ηλικία των μωρων.!! Δεστα όλα θετικά και θα είσαι μια χαρα!

 

Αυτό ρε γαμώτο γιατί εγώ δεν μπορώ να το αισθανθώ ακόμα? Φοβάμαι πως θα μου περάσει αυτή η εποχή μέσα από τα χέρια και θα την έχω χάσει και μετά θα λέω τί καλά που ήταν και τί ηλίθια που ήμουν....Κι άλλα πολλά τέτοια μην αρχίσω πάλι γιατί δεν θα τελειώνω.....

Απλά αισθάνομαι πως κάτι δεν πάει καλά με εμένα που δεν το απολαμβάνω

[natasa_spyros]

Αυτό ρε γαμώτο γιατί εγώ δεν μπορώ να το αισθανθώ ακόμα? Φοβάμαι πως θα μου περάσει αυτή η εποχή μέσα από τα χέρια και θα την έχω χάσει και μετά θα λέω τί καλά που ήταν και τί ηλίθια που ήμουν....Κι άλλα πολλά τέτοια μην αρχίσω πάλι γιατί δεν θα τελειώνω.....

Απλά αισθάνομαι πως κάτι δεν πάει καλά με εμένα που δεν το απολαμβάνω

ο λόγος που δεν μπορείς να το απολαύσεις είναι η κούραση, τα ξενύχτια, και το άγχος που έχουμε συνήθως για τα μωράκια μας, ειδικά στα πρωτότοκα.

 

Μαριρένα μου είναι απολύτος φυσιολογικό αυτό που σου συμβαίνει και κοίτα να το λύσεις με τον εαυτό σου και προσπάθησε να αποβάλεις το άγχος και τις φοβίες. Ουτε τις φίλες σου θα χάσεις, και τον ευατό σου θα ξαναβρεις. Απλά χρειάζεσαι λίγο χρόνο προσαρμογής στην καινούρια σου ζώη!

 

Εγινες μάνα! Είναι μεγάλη αλλαγή και όταν προσαρμοστείς όλα θα γίνουν όπως πριν. Και ακόμα καλύτερα!

 

Στο πρώτο μου παιδάκι ένιωθα πως με είχαν εγκαταλείψει ολοι και ιδίως οι φίλες μου.! Λάθος δεν συνέβηκε κάτι τέτοιο απλά είναι λογικό να μην μπορούμε να ακολουθούμε το πρώτο καιρό ιδίως, τους ρυθμούς που είχαμε πριν να γίνουμε μάνες!!

 

Σιγά σιγά θα βρεις δικούς σου ρυθμούς

[Marirena]

Σ' ευχαριστώ τόσο πολύ! Δηλαδή στο δεύτερο σου δεν νιώθεις έτσι? Γιατί εγώ λέω πως αποκλείεται να κάνω άλλο............(με ενοχές βέβαια αλλά έτσι αισθάνομαι)

[natasa_spyros]

Σ' ευχαριστώ τόσο πολύ! Δηλαδή στο δεύτερο σου δεν νιώθεις έτσι? Γιατί εγώ λέω πως αποκλείεται να κάνω άλλο............(με ενοχές βέβαια αλλά έτσι αισθάνομαι)

Γέννησες πρόσφατα και είναι λογικό η σκέψη του δεύτερου παιδιού να είναι το τελευταίο που σκέφτεσαι!

 

Όχι στο δεύτερο είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα! Ξέρεις τι σε περιμένει, ξέρεις πως έχουν τα πράγματα με ένα νεογέννητο και πως περιορίζεσαι στο σπίτι κατα κάποιο τρόπο και πως η ζωή σου δεν εξαρτάται και πολύ από τα δικά σου θέλω!

έχω ένα δίχρονο στο σπίτι που δεν με αφήνει να σκέφτομαι και πολλά πράγματα! δεν έχω χρόνο! το αδερφάκι που του έκανα είναι το καλύτερο δώρο που μπορούσα να κάνω στο πρωτότοκο μου.. και εσύ θα δεις αυτή τη πλευρά όταν μεγαλώσει λίγο..

 

Προσπάθησε να βρεις τι σε ευχαριστεί να κανεις και κάνε το καθε μέρα..! μια παλια σου μικρή συνήθεια (εννοώ εκτός των δραστηριοτήτων με το μωράκι σου, κάτι που είναι μόνο για σενα)

Μπορεί να είναι λίγη ώρα στο τηλέφωνο με τις φίλες σου ... και διάφορα άλλα που έκανες παλια. μπορεί κάτι πολύ μικρό να σου φτίαξει τη διαθεση και τη μέρα σου...

[misspigi]

η επιλοχειος καταθλιψη ειναι τοσο γνωριμη εμπειρια!!!! νιωθεις εγκαταλελειμενη απο φιλους, συγγενεις, κλπ. επειδη περασα το αντιστοιχο λουκι θα σου πω ενα πραγμα. μην κλεινεσαι μεσα στο σπιτι. ασε το μωρο σε καποιον και βγες. οπως λεει και η Νατασα κανε κατι ευχαριστο για σενα. παντα θα εισαι τσιτα. καλως ηρθες στο κλαμπ των υπευθυνων μαναδων. ειτε 1 παιδι εχεις ειτε 21 ετσι θα αισθανεσαι. σε λιγους μηνες θα νιωθεις πιο χαλαρη. υπομονη και μην σταματας να ασχολησε με τον εαυτο σου.

[kiki v]

Αυτό ρε γαμώτο γιατί εγώ δεν μπορώ να το αισθανθώ ακόμα? Φοβάμαι πως θα μου περάσει αυτή η εποχή μέσα από τα χέρια και θα την έχω χάσει και μετά θα λέω τί καλά που ήταν και τί ηλίθια που ήμουν....Κι άλλα πολλά τέτοια μην αρχίσω πάλι γιατί δεν θα τελειώνω.....

Απλά αισθάνομαι πως κάτι δεν πάει καλά με εμένα που δεν το απολαμβάνω

 

Marirena, η δική μου κόρη είναι 16,5 μηνών. Σε διαβάζω και με πας πίσω...

 

Νομίζω πως, σε γενικές γραμμές, στην ηλικία σας σκεφτόμουν κι ένιωθα όπως εσύ. Θα μπορούσα να γράφω και να γράφω... ένα μόνιμο άγχος, μια τσίτα ακόμη και τις ώρες που θα μπορούσα να χαλαρώνω, να προλάβω τα υπόλοιπα, μη τυχόν ξυπνήσει ή γκρινιάξει και με χρειάζεται. Και, όπου "υπόλοιπα" ίσον, όχι μόνο δουλειές αλλά και προσωπικός χρόνος - ο θεός, ή όποιος τελοσπάντων, να τον κάνει! Μοναξιά ένιωθα πολλή. Μόνο τον άντρα μου ένιωθα κοντά. Οικογένειες πρόθυμες να βοηθήσουν υπήρχαν αλλά δεν είμαι εύκολη στο να ζητάω βοήθεια. Δεν ήταν τραγική η κατάσταση. Όχι. Για να καταλάβεις, εγώ ποτέ δεν τη συνέδεσα με επιλόχειο και, για να είμαι ειλικρινής, εξακολουθώ να μην τη συνδέω. Κοιτώντας πίσω, θα έλεγα, ότι όλη αυτή η περίοδος έμοιαζε με ρόλλερ κόστερ, είχε πάνω και κάτω. Εκπληκτικά "πάνω" για την ακρίβεια και "κάτω" σαν αυτά που είχα και πριν αλλά με νέο τώρα περιεχόμενο. Εντάξει, πάντα με κάτι δεν παλεύουμε; Τότε, ήταν η ώρα μου να παλέψω με τις καινούριες συνθήκες της ζωής μου.

 

Το κλειδί, για μένα, βρέθηκε στα λόγια σου που έχω κάνει quote. Δεν απολαμβάνουν όλες οι μητέρες το ίδιο την πρώτη βρεφική ηλικία του παιδιού τους. Είδα το παιδάκι μου να μεγαλώνει, το θαύμασα, το αγάπησα βαθιά,ανακαλώ με χαρά στιγμές αλλά δεν λέω ούτε τι καλά που ήταν, ούτε ότι την έχασα. Λέω με σιγουριά ότι, για μένα, τώρα είναι καλύτερα. Γίνεται μέρα με την ημέρα πιο ανεξάρτητη, επικοινωνούμε πραγματικά, χτίζουμε τη σχέση μας πάνω στα δύσκολα του πρώτου καιρού που περάσαμε μαζί. Υπάρχουν μητέρες που απολαμβάνουν χωρίς "buts" τη μητρότητα από την πρώτη μέρα. Το ότι για μένα υπήρχαν αλλά, με κάνει χειρότερη μητέρα;

 

Όσο για το δεύτερο παιδάκι, αν το αποφασίσουμε, νομίζω (ελπίζω) πως θα είμαι πιο χαλαρή. 'Οπως λέει και η natasa_spyros, θα ξέρω τι με περιμένει ! Σε κάθε περίπτωση, Marirena, τα πράγματα με τον καιρό γίνονται όλα και καλύτερα. Θυμήσου τον εαυτό σου 2-3 μήνες πριν.

 

(Οι κόρες μας πρέπει να έχουν κοντά γενέθλια. Εμένα είναι 2/4 το Δαφνάκι)

[Morchelina]

Έχω μόνιμη ετοιμότητα να πάω στο μωρό μου κι αυτό μου στερεί τα πάντα. Δεν νιώθω σαν κανονικός άνθρωπος. Περνάει κάποτε αυτό?

 

Αυτή τη μόνιμη ανησυχία την υπαγορεύει το σώμα μας μέσω των ορμονών για την επιβίωση του μωρού μας. Οπότε ας τη δεχτούμε ως κάτι απολύτως φυσιολογικό και απαραίτητο. Ένα πρώτο βήμα που έκανα όταν γίνονταν 2 ετών ήταν να πάω με το σύζυγο διακοπές μόνοι μας για μία εβδομάδα και πραγματικά ένιωθα ότι γύρναγα το χρόνο πίσω. Τώρα αν περνάει ποτέ η ανησυχία; Καλά μειώνεται με τον καιρό αλλά αναλόγως της ωριμότητας του παιδιού το έχω προσδιορίσει όταν γίνεται 10 ετών. Δηλ. στα 10 η κόρη μου μπορούσε να κυκλοφορεί και να παίζει έξω μόνη της χωρίς να έχω το νου μου εκεί ότι κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή ((ναι το ξέρω ότι είμαι μια αδιάφορη μάνα). Και πραγματικά ένιωθα ότι έφευγε μεγάλο βάρος από πάνω μου να μην χρειάζεται αυτή η συνεχής επιστασία. Επομένως 2 παιδιά με 5 χρόνια διαφορά = 15 χρόνια ανησυχία.

[Marirena]

Μοναξιά ένιωθα πολλή. Μόνο τον άντρα μου ένιωθα κοντά. Οικογένειες πρόθυμες να βοηθήσουν υπήρχαν αλλά δεν είμαι εύκολη στο να ζητάω βοήθεια.

 

Aκριβώς το ίδιο! Π.χ έλεγα ότι στις διακοπές, επειδή ήταν και η μαμά μου κοντά, θα την αφήσω λίγο σ' εκείνη να πιω καφέ ένα δίωρο με τον άντρα μου ή με καμία φίλη. Ε, τελικά δεν μπόρεσα να το κάνω (βέβαια εκεί μια χαρά περάσαμε κι έτσι γιατί ήμουνα συνέχεια έξω, εδώ όμως νιώθω εγκλωβισμένη στο διαμέρισμα). Έλεγα πως από Οκτώβρη θα πάω να δουλέψω, τώρα που πλησιάζει αισθάνομαι πως δεν μπορώ με τίποτα να την αφήσω και ξέρω πως αυτό είναι δικό μου θέμα κι όχι της μικρής μου απαραιτήτως. Ξέρω επίσης πως δεν μου κάνει καθόλου καλό αυτό.

 

Κοιτώντας πίσω, θα έλεγα, ότι όλη αυτή η περίοδος έμοιαζε με ρόλλερ κόστερ, είχε πάνω και κάτω. Εκπληκτικά "πάνω" για την ακρίβεια και "κάτω" σαν αυτά που είχα και πριν αλλά με νέο τώρα περιεχόμενο

Μ' εμένα συμβαίνει το εξής. Τα 'πάνω' μου είναι καλά αλλά όχι εκπληκτικά, νορμάλ θα τα έλεγα. Αλλά τα 'κάτω' μου είναι ΚΑΤΩ. Δηλαδή, πολύ κάτω. Και το θέμα είναι πως με την παραμικρότερη αφορμή έρχονται. Δηλαδή, ένα πράγμα που και σε άλλους καιρούς θα με ενοχλούσε αλλά σε φυσιολογικό επίπεδο, και θα το ξεπερνούσα εύκολα, τώρα με μαυρίζει και η διάθεση αυτή δεν φεύγει εύκολα, αλλά και το περιεχόμενό της είναι διαφορετικό. Δηλαδή με πιάνει άγχος ότι θα μας βρει κάτι κακό, ότι είναι άθλος να μεγαλώσω το παιδί μου και πως θα το καταφέρω και τέτοια.

 

Να φανταστείτε ζηλεύω τις μαμάδες με μεγάλα παιδιά. Όχι πολύ μεγάλα απαραίτητα, αλλά να από ενός έτους και πάνω. Γενικώς, το να αρχίσει να περπατάει η Πηνελόπη μου μου φαίνεται άθλος για να το καταφέρω. Τραγικό, το ξέρω αλλά έτσι αισθάνομαι.

 

Επίσης συνειδητοποιώ πως για πολύ καιρό ζούσα σε άρνηση των συναισθημάτων μου. Όχι είμαι μια χαρά, θα τα καταφέρω όλα μόνη μου, δεν χρειάζομαι βοήθεια κ.λ.π, κ.λ.π....και τώρα νομίζω πως εξαντλήθηκα ψυχικά και σωματικά. Θέλω να το πως σε όλους πως αισθάνομαι, να με κατανοήσουν και να με βοηθήσουν πράγμα που νομίζω πως είναι μεν θετικό βήμα αλλά έλα που δεν ξέρω πως να το κάνω.

 

Σε κάθε περίπτωση, Marirena, τα πράγματα με τον καιρό γίνονται όλα και καλύτερα. Θυμήσου τον εαυτό σου 2-3 μήνες πριν

Όντως ήταν χειρότερα. Κάθε μήνας που περνάει είναι και λίγο καλύτερα. Αλλά αυτό το 'καλύτερα' είναι με βήματα χελώνας.

 

Γενικώς για να συνοψίσω πως αισθάνομαι , νομίζω πως μου έκαναν λίγο κακό όλα αυτά που διάβαζα πριν γεννήσω, για το πως το παιδί εχει απόλυτη και συνεχή ανάγκη τη μαμά του κ.λ.π σωστά είναι δε λέω, αλλά εγώ τα πήρα πολύ πολύ κατά γράμμα. Π.Χ μέχρι να γίνει 2, 1/2 μηνών είμασταν κατά αποκλειστικότητα μαζί. Ήταν όλη μέρα στην δική μου αγκαλιά και γενικώς όλα τα ζόρια τα πέρασα μόνη μου. Επίσης το παιδί στην αγκαλιά του μπαμπά της έκλαιγε (μαλλον γιατί εγώ φρόντισα να μην τον μάθει). Όταν συνειδητοποίησα πόσο πολύ κουράστηκα άρχισα να τσακώνομαι με τον άντρα μου (ενώ δεν έφταιγε αυτός απολύτως, εγώ τον είχα αποκλείσει) κι εκείνος άρχισε όμως να ασχολείται λίγο παραπάνω με τη μικρή. Το αποτέλεσμα σήμερα είναι σαφώς καλύτερο, διότι περνάνε μια χαρά χρόνο μαζί (όχι πολύ μην φανταστείτε) αλλά π.χ εγώ τώρα μπορώ να κάτσω εδώ να γράψω αυτό που γράφω.

Επίσης, θεωρούσα πως δεν πρέπει να την αφήσω να κλάψει ούτε δευτερόλεπτο, κι έπειτα κατάλαβα πως αυτό επίσης δεν έκανε καλό ούτε σ' εμένα ούτε σ' εκείνη. Γιατί όταν την άφησα λίγο να δυσανασχετήσει στο καρότσι και δεν την σήκωσα, τότε βρήκε το δάχτυλό της, και γενικώς κατάφερε να κοιμηθεί στη βόλτα, ν' απολαύσω κι εγώ τον καφέ μου και τέτοια.

Γενικώς έκανα λάθος που από εκεί που ήμουν ένας άνθρωπος με χόμπι, ενδιαφέροντα, ασχολίες κ.λ.π....θεώρησα πως για να είμαι καλή μαμά πρέπει να απολέσω εντελώς αυτόν τον εαυτό και να είμαι 24/7 με το μωρό μου. Πράγμα που ακόμα κάνω, γιατί δεν ξέρω πως θα βγω από αυτή την αντίληψη, αλλά και τρόπο γονεϊκότητας.

 

Τέλος πάντων, θεωρώ πως είμαι ίσως σε καλό δρόμο σε σχεση με πράγματα που συνειδητοποιώ, παρόλα αυτά ψυχολογικά είμαι ράκος κι αυτό ίσως επειδή αποδέχτηκα πως υπάρχει επιλόχειος κατάθλιψη και δεν την αρνούμαι. Δεν ξέρω όμως τί να κάνω για να με βοηθήσω καθώς δεν υπάρχει χρόνος για να τη γιατρέψω και η μικρή μου μ έχει απόλυτη ανάγκη να είμαι δίπλα της και ψυχολογικά καλά. Οπότε εξακολουθώ να αισθάνομαι απολύτως χάλια.

 

Εμένα είναι 2/4 το Δαφνάκι

Ακριβώς ίδια μέρα! Ένα χρόνο μετά εμείς!!!!!!!!!! Να τη χαίρεσαι την κορούλα σου!

[Marirena]

Καλά μειώνεται με τον καιρό αλλά αναλόγως της ωριμότητας του παιδιού το έχω προσδιορίσει όταν γίνεται 10 ετών. Δηλ. στα 10 η κόρη μου μπορούσε να κυκλοφορεί και να παίζει έξω μόνη της χωρίς να έχω το νου μου εκεί ότι κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή ((ναι το ξέρω ότι είμαι μια αδιάφορη μάνα). Και πραγματικά ένιωθα ότι έφευγε μεγάλο βάρος από πάνω μου να μην χρειάζεται αυτή η συνεχής επιστασία. Επομένως 2 παιδιά με 5 χρόνια διαφορά = 15 χρόνια ανησυχία.

 

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!! 10 χρόνια???????????????

[Morchelina]

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!! 10 χρόνια???????????????

 

Ναι Μαριρένα μου. Δεν στο είπαμε όταν ήσουν έγκυος γιατί μπορεί να αποφάσιζες να μην γεννήσεις

 

Σε βλέπω σε καλό δρόμο. Ακολούθησε το ένστικτό σου με το παιδί. Βλέποντας και κάνοντας. Η απόλυτη προσκόλληση οφείλεται και στο θηλασμό. Όταν μπαίνουν τα στερεά και μπορεί να ασχοληθεί και κάποιος άλλος και αυξάνει και το διάστημα που μπορείς να περάσεις μακριά από το μωρό μπαίνεις σε άλλη φάση.

[Marirena]

Είμαι απαίσια........νόμιζα πως θα ήμουν καλύτερα σήμερα αλλά γίνομαι όλο και χειρότερα.

Ζαλίζομαι μου έρχεται να κάνω εμετό, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ ούτε να σκεφτώ τίποτα.

 

Μιλάω στον άντρα μου αλλά αισθάνομαι πως δεν με καταλαβαίνει - ποτέ δεν θα με καταλάβει απόλυτα.

 

Το σώμα μου σέρνεται, δεν έχω σθένος για τίποτα........

[viki35]

Να πω και εγω την εμπειρια μου απο τις γεννες μου . Εντα3ει μια επιλοχειο την ειχα παθει στο γιο μου , ομως ευτυχως δεν ημουνα μονη σε ολο αυτο , οσο καιρο ημουνα λιγο χαλια ο αντρας μου ξυπνουσε για να τον ταισει ολο το βραδυ , βγηκαμε απο την αρχη ε3ω αν και αργισαμε λιγο (Στις 8 μερες απο τη γεννηση του ) , δεν εργαζομαι ουτε τοτε εργαζομουνα ομως δεν μου ελειψε ουτε η δουλεια ουτε τιποτα , ημασταν σχεδον καθε μερα εξω μ,ε τον πιτσιρικα βρε3ει χιονισει .Και ειχα τον αντρα μου παντα διπλα σε ολα , ειλικρινα αμα δεν τον ειχα θα τα ειχα παι3ει το ομολογω . Στην μικρη δεν επαθα ουτε καταθλιψη ουτε τιποτα , αν και φυσικα η κουραση ητανε πολυ μεγαλυτερη με ενα γιοκα 19,5 μηνων μονοκαι μια νεογεννητη μπουλουκα να εχει κολικους καθε μερα και να τσιριζει το καιμενο καθε απογευμα , ολο το απογευμα .Παλι μαζι παλευαμε , παλι βγαιναμε , δεν μειναμε μεσα παρα μονο αμα ημασταν πολυ κουρασμενοι .Τη μικρη την βγαλαμε απο 5 ημερων (την επομενη που γυρησαμε απο μαιευτηριο ) και τα3ιδεψε πρωτη φορα 7 ημερων οταν πηγαμε Λαρισα να παρουμε το γιο μας απο την πεθερα μ,ου που τον κρατησε τις μερες της γεννας .

Με τα παιδια εχουμε βγει με χιονια , με βροχες και με κρυα . Ο Ντινος μας στον πρωτο του χειμωνα ητανε 7 μηνων , δεν δισταασαμε ουτε στιγμη να τ9ον βγαζουμε συνεχεια ε3ω . Η μικρη ητανε 2 μηνων εκεινα τα πολυ πολυ κρυα Χριστουγεννα του 2008 και ομως βγαιναμε . Δεν επαθαν τιποτα ,δεν κυνδινευουνε τα μικρα αμα τα ντυσεις με το κρυο και τα χιονια .

Εγω ποτε δεν ενοιωσα την αναγκη να γυρισω σε καμια δουλεια , δεν εχω τετοια αναγκη , και ομως δεν μου ελειψε το εξω , ισα ισα βαριεμε καποιες φορες , γιατι τωρα ειναι μεγαλα και μπορει να ειμαστε απο το πρωι εως το βραδυ εξω , για φαγητο , για καφε , για παιχνιδι σε παιδοτοπο .

ΣΥμβουλη μου , βαλτε πρωτον τους αντρες σας στο παιχνιδι ,οσο κουρασμενοι και να ειναι σιγουρα εχουνε εστω μιση ωρα το βραδυ να τα κανουνε εκεινοι μπανιο και να τα ταισουνε , επειτα βγαινετε συνεχεια ε3ω , γνωριστε 3ανα τον κοσμο μαζι με τα παιδια σας , και μην κλεινεστε οτι καιρο να εχει .