Για όσες έκαναν διακοπή κύησης

[olga13]

Αγαπημένα μου κορίτσια..

Θα πω μια έκφραση που ίσως πολλές να την έχετε χιλιοακούσει..άλλες μπορεί και όχι.. άλλες μόλις την ακούσετε να σας εκνευρίσει..όμως θα το πω γιατί είναι η αλήθεια.. ΣΤΗ ΖΩΗ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΠΕΣΕΙΣ ΑΛΛΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΗΚΩΘΕΙΣ.

Και πιστέψτε με δεν το λέω έξω από το χορό. Κι εγώ σχεδόν στην 23η εβδομάδα έχασα το κοριτσάκι μου τον Ιούνιο 2015.. Ο λόγος? έπασχε από κυστική ίνωση. Και σκεφτείτε -σαν κατι να με έτρωγε- είχα ζητήσει εγώ από τον γιατρό μου όταν ήμουν ούτε 2 μηνών να εξεταστώ με τον συζυγο για το αν είμαστε φορείς κι ο γιατρός αποφάσισε να εξεταστούμε μήνες μετά. Δεν έμαθα ποτέ γιατί αργησε.Δεν με πήρε το παράπονο που έτυχε σε εμάς να είμαστε κι οι δύο φορείς. ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΣΕ ΕΜΑΣ? απλά με πήρε το παράπονο που ο γιατρός με καθυστέρησε τόσο κ αναγκάστηκα να αποχαιρετησω το μωρό μου με αυτόν τον τρόπο.

Δεν έχω παιδιά. Ξέρω μόνο πώς είναι να το αισθάνομαι στην κοιλίτσα μου. Ανεκτίμητη χαρά..και ανυπολόγιστος πόνος η αναμονή μετά την αμνιο για το αν είναι άρρωστο.

Δεν συζητάω για το άκουσμα του αποτελέσματος..Προσπάθησα να μην κλαψω πολύ.Μόνο 5 λεπτά. Σκεφτόμουν ότι αυτό ζει ακόμα και θα τρομάξει. Δεν το ήθελα αυτό. Ούτε άρχισα το κάπνισμα που το είχα διακόψει πριν την εγκυμοσύνη. Ήξερα πως δεν είχε νόημα, όμως ήθελα να την αποχαιρετήσω με όσο περισσότερο σεβασμό μπορούσα. Στην διαδικασία της διακοπής (15 ώρες) ήμουν ψύχραιμη. Κοιτούσα μόνο το ρολόι που είχε στο δωμάτιο κι έλεγα στον εαυτό μου "άντε λίγο ακόμα".Ο γιατρός (άλλος φυσικά) μου έλεγε "Είναι κρίμα παιδί μου να είσαι εδώ για τόσο δυσάρεστο λόγο" και του απαντούσα "Μην το λέτε, θα ξαναέρθουμε εδώ μαζί για τα ευχάριστα".Δεν ήμουν ποτέ δυνατός άνθρωπος, μην ξεγελιέστε από τα παραπάνω. Όμως από το θάνατο αυτού του αγέννητου παιδιού πήρα ένα μεγάλο μάθημα. Το μάθημα της ΖΩΗΣ. Η ζωή χρειάζεται δύναμη για να διαχειριστούμε τόσο τα καλά όσα και τα άσχημα που θα μας τύχουν. Μόνο αυτό μας πάει παρακάτω και γινόμαστε καλύτεροι. Γιατί για αυτόν τον λόγο ήρθαμε κι εμείς στον κόσμο νομίζω.

 

Κι επείδη στην περίπτωση μου προκάλεσα την διακοπή με χάπια..να ξέρετε ότι έπρεπε να αντιμετωπίσω κ τις ενοχές .. Κι αν ήθελε να ζήσει έστω κι έτσι? Ποια είμαι εγώ η εγωίστρια μάνα που θα της στερήσω έτσι τη ζωή?? Απάντηση από την ίδια προφανώς δεν μπορούσα να έχω, κι έτσι άκουσα παιδιά που νοσούσαν από την ασθένεια και είπαν ότι κάνω το σωστό γιατί αυτά υποφέρουν την κάθε μέρα. "Πρόληψη..Πρόληψη.Είναι αργός θάνατος η κυστική ίνωση.."

 

Το συναίσθημα μέσα στο μαιευτήριο που όλοι είναι για χαρά κι εμείς για πόνο δεν περιγράφεται. Θυμάμαι να είμαι στο ασανσερ στο φορείο μετά την διακοπή. Γνώριζα πως μόλις ανοίξει η πόρτα, θα έβλεπα από όλη την αριστερη πλευρά του διαδρόμου μπαλόνια its a girl\boy και χαρούμενους ανθρώπους. Γνώριζα επίσης πως το δωμάτιο μου ήταν στο τέρμα αυτού του διαδρόμου. Επέλεξα απλά να κοιτάω μόνο από την δεξιά μεριά. Την ημέρα που θα έφευγα, έπρεπε να πάρωτο εξιτήριο από τη reception.Είπα στον άντρα μου "Μην πας, θα πάω εγώ" Ήθελα να περπατήσω τον διαδρομο κανονικά με το κεφάλι ψηλά, λες κι από κάπου ψηλά με έβλεπε εκείνη και θα ήταν περήφανη για τη δυναμη που είχα. Βλακείες..Το ξέρω. Όμως έτσι ένιωθα και το έκανα.

 

Όσο για τους ανθρώπους που θα πουν την κοτσάνα τους..?Μην τους κακιώνετε..Δεν το κάνουν επίτηδες.Απλά δεν ξέρουν..και δεν θα μάθουν ποτέ τι νιώσατε..νιώσαμε! Για να φανταστείτε..Στη reception που πήγα για το εξιτήριο η προισταμένη δεν μου το έδινε γιατί..έπρεπε λέει να έρθει ο παιδιατρος και μετά να φύγω.. Ό,τι να'ναι. Δεν πειράζει..Κι αυτή όταν κατάλαβε την γκάφα της χλόμιασε!

 

Τίποτα δεν έχω ξεχάσει κι ούτε θέλω και ποτέ. Είμαι ευγνώμων σε αυτήν την ψυχή που ήρθε στη ζώη μου για τόσο λίγο και μου δίδαξε τόσα πολλά..αντι να της διδάξω εγώ. Με όπλισε με δύναμη, πίστη και σεβασμό στη ζωή..στη ζωή όλων μας..που κυλάει και καλούμαστε να την διαχειριστούμε όσο καλύτερα κι όμορφότερα ΘΕΛΟΥΜΕ!!Απο μας εξαρτάται..

 

Όσο για σήμερα? Αποφάσισα να προχωρήσω σε εξωσωματική με προεμφυτευτικό και τώρα είμαι στο στάδιο της εμβρυομεταφοράς..

 

Ευχαριστώ για το χρόνο σας κι ελπίζω να μη σας κούρασα.

[pikri kardia]

δεν ξερω αν φταιει ο πονος της απωλειας ή το οτι ειναι πολυ νωπο ακομα αλλα αισθανομαι οτι τρελαινομαι μετανιωνω που εκανα διακοπη κυησεως αλλα τωρα ειναι αργα πλησιαζει και ο καιρος που θα γεννουσα δε ξερω εκει που ειμαι μια χαρα την θυμαμαι αψυχη πανω στο κρεβατι μεσα στα ποδια μου και τρελαινομαι πως το εκανα εγω αυτο που ειμαι κατα της εκτρωσης δε θελω να μου μιλανε να μ'ακουμπανε ακομα και ο αντρας μου που κανει τα παντα για να ειμαι καλα τον διωχνω δεν καταλαβαινει τι παθαινω ουτε και τι αισθανομαι και γιατι τα νευρα μου ειναι σπασμενα εχω εναλλαγες διαθεσης συνεχεια και οσο κι αν προσπαθω να ειμαι καλα κατι θα μου την θυμηζει νιωθω μονη μου μου λειπει νευριαζω με αυτην την καραμελα σιγα εχεις αλλα 3 παιδια για 1 που χαθηκε νωρις κανεις ετσι?κανενα παιδι δεν αναπληρωνει το αλλο αν δεν υπηρχαν αυτα θα εβαζα τελος στη ζωη μου αλλα με χρειαζονται ακομα γιαυτα στεκομαι ορθια και παλευω να ειμαι καλα αλλα νιωθω τοσο μονη μου κανεις δε με καταλαβαινει για τους υπολοιπους ειναι σαν να μην υπηρξε ποτε και τρελενομαι δεν ξερω τι θα γινει στο μελλον τωρα παντως δεν πανε καθολου καλα υπαρχουν εντασεις τσακωσμοι ωρες ωρες σκεφτομαι να χωρισω και μετα σκεφτομαι οτι θα τρελαθει με κατι τετοιο δεν ξερω τι μου φταιει πια ουτε τι να κανω

[osin]

pikri kardia, να χωρίσεις; μα για ποιο λόγο! Η αιτία που σκέφτεσαι αρνητικά για τα πάντα είναι άλλη, δεν είναι ότι έχεις μια προβληματική σχέση με τον άντρα σου. Και σε τι θα σε οφελήσει ένα διαζύγιο αυτή τη στιγμή;

Την αυτοκτονία που ανέφερες την αφήνω ασχολίαστη!!! Δεν πρέπει καν να σκέφτεσαι τέτοια πράγματα!

Και τώρα πάμε στην αιτία αυτή καθαυτή... Η διακοπή της κύησης δεν έγινε επειδή δεν ήθελες αυτό το παιδάκι, αλλά για ιατρικούς λόγους. Πρέπει να αρχίσεις μέσα σου να βρίσκεις ελαφρυντικά στον εαυτό σου. Δε μπορεί να εξαντλείς επάνω σου όλη σου την αυστηρότητα.

Η εικόνα που περιγράφεις με το μωράκι είναι από μόνη της τραγική. Δυστυχώς το έζησες κι αυτό.

Σου το ξαναείπα, κανένας μα κανένας δεν πρόκειται να σε καταλάβει! Κανένας δε μπορεί να ξέρει πώς πέρασες και πώς νιώθεις! και πάνω στην προσπάθειά τους να σε στηρίξουν ή να σε παρηγορήσουν μπορεί να πουν και ανώφελα πράγματα. Ούτε κι αυτοί ξέρουν πώς θα είναι ο καλύτερος τρόπος να αντιδράσουν, και για να είμαστε και ειλικρινείς, όπως και να αντιδράσουν θα σε ενοχλεί, γιατί απλά δεν μπορούν να έρθουν οι απ' έξω στη θέση σου.

Προσπάθησε να μιλήσεις με κάποιον άλλον, άσχετο από το περιβάλλον σου, ο οποίος να μπορεί να σε βοηθήσει. π.χ. υπάρχουν τηλεφωνικές γραμμές ψυχολογικής υποστήριξης για τέτοιες περιπτωσεις.

Για ό,τι θες να γράφεις εδώ, ίσως σε βοηθά να ξεσπάς!

[zakoula]

Μανουλες σας νιωθω αν και δεν εχω ζησει κατι παρομοιο. Να ξερετε οτι δεν ειστε μονες, εχει πολλες τετοιες μανες εκει εξω. Υπαρχει και μια ομαδα στο facebook που λεγεται Μανουλες Αγγελων, δεν εχω μπει ποτε γιατι ειμαι ασχετη, αλλα πιστευω εκει ακους παρομοιες εμπειριες και λες και τον δικο σου πονο. Ευχομαι ο Θεος να σας δινει δυναμη..

[pikri kardia]

δε φταιει ο αντρας μου το ξερω πως πονεσε κι αυτος με την ολη κατασταση αλλα προχωρησε και γω κολλησα εκει και νιωθω πως βουλιαζει κι αυτος μαζι μου η θεια μου οταν βγηκε η εξεταση και ημουν στα πατωματα επειδη το ειχαν περασει κι αυτοι με την κορη τους ειπε οταν τελειωσουν ολα να παω σε ψυχολογο ηρθε μια μετα τη γεννα αλλα δε μου εβγαινε και την εδιωξα πιστευα οτι θα τα καταφερω και μονη μου αλλα τωρα δε το νομιζω και δε ξερω τι μου φταιει εχω συνεχεια νευρα δε ξερω τι να κανω εγω παντα ημουν ηρεμη και δυνατη και τωρα βουλιαζω στην απελπισια και παλευω να δειχνω καλα για τα παιδια και μονο

[ZWH]

Nομίζω οτι θα πρεπει να απευθυνθεις σε ψυχολογο.. Συγνωμη αλλα μου φαινεται αδιανοητο να μην μπορεις να παρεις χαρα μεσα απο τα 3 σου παιδια και να βουλιαζεις καθημερινα. Εχοντας γεννησει ενα νεκρο μωρο στις 33 εβδομαδες και χανοντας μετα απο εναμιση χρονο ενα μωρο 11 ημερων η σκεψη μου ηταν στην διδυμη αδελφη που παλευε για την ζωη της στην θερμοκοιτιδα. Εννοειται οτι πονεσα, εκλαψα.. τα εβαλα καποια στιγμη με κοσμο και κοσμακη αλλα πηρα θαρρος απο το μωρο και στηλωθηκα στα ποδια μου.

Στο σπιτι εχεις τρια αγγελουδια που σε θελουν γερη και δυνατη διπλα τους. Προσπαθησε για αυτα.. ερχονται Αγιες μερες.. μερες που χαμογελαει η οικογενεια.. τι θα τους προσφερεις? πονο και κλαμα? Στον αντρα σου? το ιδιο? Μην ξεχνας οτι και αυτος ποναει... αλλα πρεπει να το ξεπερασετε... Εαν νιωθεις οτι βουλιαζεις ολο και πιο πολυ.. οπως σου ειπα και παραπανω παρε βοηθεια...

[pikri kardia]

εχω καθυστεριση αλλα εχουν κοπει τα ποδια μου δεν παιρνω αποφαση να παω να παρω ενα τεστ εγκυμοσυνης γιατι φοβαμε το αποτελεσμα αν ειναι θετικο αρχιζει το ανχος με τη προηγουμενη διακοπη κυησης και εχω τρελαθει προσεχαμε δε ξερω τι να σκεφτω ειναι πιο δυνατος ο φοβος παρα η χαρα ουτε του αντρα μου το εχω πει ξερω οτι και αυτος φοβατε πολυ και ειναι πολυ νωρις μολις 2 μηνες απο την διακοπη εχω τρελαθει δε ξερω τι να κανω πως θα περασω παλι την αγωνια της απαντησης της αμνιοπαρακεντησης και πως να μη βαλω την οικογενεια μου σε αυτη την αγωνια για αλλη μια φορα και πως θα το κανω μονη μου χωρις να ξερει κανεις τιποτα?

[ΑΝΝΑ24]

Έκανες διακοπή στον 6ο μήνα στις 24/10, 29/10 λες ότι δεν έχει σταματήσει η αιμορραγία και 18/12 έχεις ήδη καθυστέρηση???

Μήπως δεν υπολογίζεις καλά?

[pikri kardia]

23-10 εγινε η διακοπη 17-11 ειχα πρωτη περιοδο ειχα κανει υπερηχο και μου ειπε ο γυναικολογος οτι ηταν η πρωτη περιοδος σταματησαν τα λοχια 14-11 και 17-11 που ειχα παλι αιμα εκανα υπερηχο κοιλιακα ειπε ηταν περιοδος δεν ειχα ποτε καθυστερηση στην περιοδο παντα νωριτερα ερχοταν μονο στις εγκυμοσυνες γινοταν αυτο

[ΑΝΝΑ24]

Και σου επέτρεψε ο γιατρός να έχεις ελεύθερες επαφές στον ένα μήνα μετά από εγκυμοσύνη 6 μηνών?

[pikri kardia]

οχι περναμε προφυλαξεις γιαυτο φοβαμε τοσο πολυ εμενα εγκυος παντα οταν ηθελα δε ξερω αν ειναι καπια ανωμαλια του κυκλου μου ή εγκυμοσυνη δε θυμαμε να εγινε ποτε κατι στραβο δεν ξερω εχω πανικοβληθει

[ΑΝΝΑ24]

Ε αν δεν είχατε ελεύθερη επαφή πως να έγινε???

Άλλωστε οι ημερομηνίες είναι οριακές, μην ανησυχείς. Θα πάρει καιρό να στρώσει ο κύκλος.

[pikri kardia]

πηρα το γυναικολογο και μου ειπε οτι πρεπει να παω να κανω υπερηχο για να δει τι γινετε μπορει και να φταιει το ανχος ή αλλιως να παρω τεστ εγκυμοσυνης για να δω και μετα να παω να δει ποτε θα κανω τεστ παπ θα πρεπει να κατεβω στο φαρμακειο δεν την γλυτωνω και οτι δειξει θα αντιμετωπισω

[Λιλα.1]

πηρα το γυναικολογο και μου ειπε οτι πρεπει να παω να κανω υπερηχο για να δει τι γινετε μπορει και να φταιει το ανχος ή αλλιως να παρω τεστ εγκυμοσυνης για να δω και μετα να παω να δει ποτε θα κανω τεστ παπ θα πρεπει να κατεβω στο φαρμακειο δεν την γλυτωνω και οτι δειξει θα αντιμετωπισω

 

Τελικα ??????????????????????

[BabyCute]

Αγαπημένα μου κορίτσια..

Θα πω μια έκφραση που ίσως πολλές να την έχετε χιλιοακούσει..άλλες μπορεί και όχι.. άλλες μόλις την ακούσετε να σας εκνευρίσει..όμως θα το πω γιατί είναι η αλήθεια.. ΣΤΗ ΖΩΗ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΠΕΣΕΙΣ ΑΛΛΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΗΚΩΘΕΙΣ.

Και πιστέψτε με δεν το λέω έξω από το χορό. Κι εγώ σχεδόν στην 23η εβδομάδα έχασα το κοριτσάκι μου τον Ιούνιο 2015.. Ο λόγος? έπασχε από κυστική ίνωση. Και σκεφτείτε -σαν κατι να με έτρωγε- είχα ζητήσει εγώ από τον γιατρό μου όταν ήμουν ούτε 2 μηνών να εξεταστώ με τον συζυγο για το αν είμαστε φορείς κι ο γιατρός αποφάσισε να εξεταστούμε μήνες μετά. Δεν έμαθα ποτέ γιατί αργησε.Δεν με πήρε το παράπονο που έτυχε σε εμάς να είμαστε κι οι δύο φορείς. ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΣΕ ΕΜΑΣ? απλά με πήρε το παράπονο που ο γιατρός με καθυστέρησε τόσο κ αναγκάστηκα να αποχαιρετησω το μωρό μου με αυτόν τον τρόπο.

Δεν έχω παιδιά. Ξέρω μόνο πώς είναι να το αισθάνομαι στην κοιλίτσα μου. Ανεκτίμητη χαρά..και ανυπολόγιστος πόνος η αναμονή μετά την αμνιο για το αν είναι άρρωστο.

Δεν συζητάω για το άκουσμα του αποτελέσματος..Προσπάθησα να μην κλαψω πολύ.Μόνο 5 λεπτά. Σκεφτόμουν ότι αυτό ζει ακόμα και θα τρομάξει. Δεν το ήθελα αυτό. Ούτε άρχισα το κάπνισμα που το είχα διακόψει πριν την εγκυμοσύνη. Ήξερα πως δεν είχε νόημα, όμως ήθελα να την αποχαιρετήσω με όσο περισσότερο σεβασμό μπορούσα. Στην διαδικασία της διακοπής (15 ώρες) ήμουν ψύχραιμη. Κοιτούσα μόνο το ρολόι που είχε στο δωμάτιο κι έλεγα στον εαυτό μου "άντε λίγο ακόμα".Ο γιατρός (άλλος φυσικά) μου έλεγε "Είναι κρίμα παιδί μου να είσαι εδώ για τόσο δυσάρεστο λόγο" και του απαντούσα "Μην το λέτε, θα ξαναέρθουμε εδώ μαζί για τα ευχάριστα".Δεν ήμουν ποτέ δυνατός άνθρωπος, μην ξεγελιέστε από τα παραπάνω. Όμως από το θάνατο αυτού του αγέννητου παιδιού πήρα ένα μεγάλο μάθημα. Το μάθημα της ΖΩΗΣ. Η ζωή χρειάζεται δύναμη για να διαχειριστούμε τόσο τα καλά όσα και τα άσχημα που θα μας τύχουν. Μόνο αυτό μας πάει παρακάτω και γινόμαστε καλύτεροι. Γιατί για αυτόν τον λόγο ήρθαμε κι εμείς στον κόσμο νομίζω.

 

Κι επείδη στην περίπτωση μου προκάλεσα την διακοπή με χάπια..να ξέρετε ότι έπρεπε να αντιμετωπίσω κ τις ενοχές .. Κι αν ήθελε να ζήσει έστω κι έτσι? Ποια είμαι εγώ η εγωίστρια μάνα που θα της στερήσω έτσι τη ζωή?? Απάντηση από την ίδια προφανώς δεν μπορούσα να έχω, κι έτσι άκουσα παιδιά που νοσούσαν από την ασθένεια και είπαν ότι κάνω το σωστό γιατί αυτά υποφέρουν την κάθε μέρα. "Πρόληψη..Πρόληψη.Είναι αργός θάνατος η κυστική ίνωση.."

 

Το συναίσθημα μέσα στο μαιευτήριο που όλοι είναι για χαρά κι εμείς για πόνο δεν περιγράφεται. Θυμάμαι να είμαι στο ασανσερ στο φορείο μετά την διακοπή. Γνώριζα πως μόλις ανοίξει η πόρτα, θα έβλεπα από όλη την αριστερη πλευρά του διαδρόμου μπαλόνια its a girl\boy και χαρούμενους ανθρώπους. Γνώριζα επίσης πως το δωμάτιο μου ήταν στο τέρμα αυτού του διαδρόμου. Επέλεξα απλά να κοιτάω μόνο από την δεξιά μεριά. Την ημέρα που θα έφευγα, έπρεπε να πάρωτο εξιτήριο από τη reception.Είπα στον άντρα μου "Μην πας, θα πάω εγώ" Ήθελα να περπατήσω τον διαδρομο κανονικά με το κεφάλι ψηλά, λες κι από κάπου ψηλά με έβλεπε εκείνη και θα ήταν περήφανη για τη δυναμη που είχα. Βλακείες..Το ξέρω. Όμως έτσι ένιωθα και το έκανα.

 

Όσο για τους ανθρώπους που θα πουν την κοτσάνα τους..?Μην τους κακιώνετε..Δεν το κάνουν επίτηδες.Απλά δεν ξέρουν..και δεν θα μάθουν ποτέ τι νιώσατε..νιώσαμε! Για να φανταστείτε..Στη reception που πήγα για το εξιτήριο η προισταμένη δεν μου το έδινε γιατί..έπρεπε λέει να έρθει ο παιδιατρος και μετά να φύγω.. Ό,τι να'ναι. Δεν πειράζει..Κι αυτή όταν κατάλαβε την γκάφα της χλόμιασε!

 

Τίποτα δεν έχω ξεχάσει κι ούτε θέλω και ποτέ. Είμαι ευγνώμων σε αυτήν την ψυχή που ήρθε στη ζώη μου για τόσο λίγο και μου δίδαξε τόσα πολλά..αντι να της διδάξω εγώ. Με όπλισε με δύναμη, πίστη και σεβασμό στη ζωή..στη ζωή όλων μας..που κυλάει και καλούμαστε να την διαχειριστούμε όσο καλύτερα κι όμορφότερα ΘΕΛΟΥΜΕ!!Απο μας εξαρτάται..

 

Όσο για σήμερα? Αποφάσισα να προχωρήσω σε εξωσωματική με προεμφυτευτικό και τώρα είμαι στο στάδιο της εμβρυομεταφοράς..

 

Ευχαριστώ για το χρόνο σας κι ελπίζω να μη σας κούρασα.

 

Εισαι πολυ δυνατή κοριτσι, άλλες μας θα τα χαναμε!

Υπομονή, κουράγιο και το 2016 να σου φέρει αυτο που θες στην αγκαλια σου!

[thaliaval]

Αγαπημένα μου κορίτσια..

Θα πω μια έκφραση που ίσως πολλές να την έχετε χιλιοακούσει..άλλες μπορεί και όχι.. άλλες μόλις την ακούσετε να σας εκνευρίσει..όμως θα το πω γιατί είναι η αλήθεια.. ΣΤΗ ΖΩΗ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΠΕΣΕΙΣ ΑΛΛΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΗΚΩΘΕΙΣ.

Και πιστέψτε με δεν το λέω έξω από το χορό. Κι εγώ σχεδόν στην 23η εβδομάδα έχασα το κοριτσάκι μου τον Ιούνιο 2015.. Ο λόγος? έπασχε από κυστική ίνωση. Και σκεφτείτε -σαν κατι να με έτρωγε- είχα ζητήσει εγώ από τον γιατρό μου όταν ήμουν ούτε 2 μηνών να εξεταστώ με τον συζυγο για το αν είμαστε φορείς κι ο γιατρός αποφάσισε να εξεταστούμε μήνες μετά. Δεν έμαθα ποτέ γιατί αργησε.Δεν με πήρε το παράπονο που έτυχε σε εμάς να είμαστε κι οι δύο φορείς. ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΣΕ ΕΜΑΣ? απλά με πήρε το παράπονο που ο γιατρός με καθυστέρησε τόσο κ αναγκάστηκα να αποχαιρετησω το μωρό μου με αυτόν τον τρόπο.

Δεν έχω παιδιά. Ξέρω μόνο πώς είναι να το αισθάνομαι στην κοιλίτσα μου. Ανεκτίμητη χαρά..και ανυπολόγιστος πόνος η αναμονή μετά την αμνιο για το αν είναι άρρωστο.

Δεν συζητάω για το άκουσμα του αποτελέσματος..Προσπάθησα να μην κλαψω πολύ.Μόνο 5 λεπτά. Σκεφτόμουν ότι αυτό ζει ακόμα και θα τρομάξει. Δεν το ήθελα αυτό. Ούτε άρχισα το κάπνισμα που το είχα διακόψει πριν την εγκυμοσύνη. Ήξερα πως δεν είχε νόημα, όμως ήθελα να την αποχαιρετήσω με όσο περισσότερο σεβασμό μπορούσα. Στην διαδικασία της διακοπής (15 ώρες) ήμουν ψύχραιμη. Κοιτούσα μόνο το ρολόι που είχε στο δωμάτιο κι έλεγα στον εαυτό μου "άντε λίγο ακόμα".Ο γιατρός (άλλος φυσικά) μου έλεγε "Είναι κρίμα παιδί μου να είσαι εδώ για τόσο δυσάρεστο λόγο" και του απαντούσα "Μην το λέτε, θα ξαναέρθουμε εδώ μαζί για τα ευχάριστα".Δεν ήμουν ποτέ δυνατός άνθρωπος, μην ξεγελιέστε από τα παραπάνω. Όμως από το θάνατο αυτού του αγέννητου παιδιού πήρα ένα μεγάλο μάθημα. Το μάθημα της ΖΩΗΣ. Η ζωή χρειάζεται δύναμη για να διαχειριστούμε τόσο τα καλά όσα και τα άσχημα που θα μας τύχουν. Μόνο αυτό μας πάει παρακάτω και γινόμαστε καλύτεροι. Γιατί για αυτόν τον λόγο ήρθαμε κι εμείς στον κόσμο νομίζω.

 

Κι επείδη στην περίπτωση μου προκάλεσα την διακοπή με χάπια..να ξέρετε ότι έπρεπε να αντιμετωπίσω κ τις ενοχές .. Κι αν ήθελε να ζήσει έστω κι έτσι? Ποια είμαι εγώ η εγωίστρια μάνα που θα της στερήσω έτσι τη ζωή?? Απάντηση από την ίδια προφανώς δεν μπορούσα να έχω, κι έτσι άκουσα παιδιά που νοσούσαν από την ασθένεια και είπαν ότι κάνω το σωστό γιατί αυτά υποφέρουν την κάθε μέρα. "Πρόληψη..Πρόληψη.Είναι αργός θάνατος η κυστική ίνωση.."

 

Το συναίσθημα μέσα στο μαιευτήριο που όλοι είναι για χαρά κι εμείς για πόνο δεν περιγράφεται. Θυμάμαι να είμαι στο ασανσερ στο φορείο μετά την διακοπή. Γνώριζα πως μόλις ανοίξει η πόρτα, θα έβλεπα από όλη την αριστερη πλευρά του διαδρόμου μπαλόνια its a girl\boy και χαρούμενους ανθρώπους. Γνώριζα επίσης πως το δωμάτιο μου ήταν στο τέρμα αυτού του διαδρόμου. Επέλεξα απλά να κοιτάω μόνο από την δεξιά μεριά. Την ημέρα που θα έφευγα, έπρεπε να πάρωτο εξιτήριο από τη reception.Είπα στον άντρα μου "Μην πας, θα πάω εγώ" Ήθελα να περπατήσω τον διαδρομο κανονικά με το κεφάλι ψηλά, λες κι από κάπου ψηλά με έβλεπε εκείνη και θα ήταν περήφανη για τη δυναμη που είχα. Βλακείες..Το ξέρω. Όμως έτσι ένιωθα και το έκανα.

 

Όσο για τους ανθρώπους που θα πουν την κοτσάνα τους..?Μην τους κακιώνετε..Δεν το κάνουν επίτηδες.Απλά δεν ξέρουν..και δεν θα μάθουν ποτέ τι νιώσατε..νιώσαμε! Για να φανταστείτε..Στη reception που πήγα για το εξιτήριο η προισταμένη δεν μου το έδινε γιατί..έπρεπε λέει να έρθει ο παιδιατρος και μετά να φύγω.. Ό,τι να'ναι. Δεν πειράζει..Κι αυτή όταν κατάλαβε την γκάφα της χλόμιασε!

 

Τίποτα δεν έχω ξεχάσει κι ούτε θέλω και ποτέ. Είμαι ευγνώμων σε αυτήν την ψυχή που ήρθε στη ζώη μου για τόσο λίγο και μου δίδαξε τόσα πολλά..αντι να της διδάξω εγώ. Με όπλισε με δύναμη, πίστη και σεβασμό στη ζωή..στη ζωή όλων μας..που κυλάει και καλούμαστε να την διαχειριστούμε όσο καλύτερα κι όμορφότερα ΘΕΛΟΥΜΕ!!Απο μας εξαρτάται..

 

Όσο για σήμερα? Αποφάσισα να προχωρήσω σε εξωσωματική με προεμφυτευτικό και τώρα είμαι στο στάδιο της εμβρυομεταφοράς..

 

Ευχαριστώ για το χρόνο σας κι ελπίζω να μη σας κούρασα.

 

 

 

Olga geia

pws pige h emrbiometafora???ola ok?

Exw kanei 7 ekswswmatikes, pote egkuos alla me basi tin empeiria soy poy grafeis xilies fores para mia analogi empeiria (sygnwmi poy to lew...).

Min aisthanese enoxi.... mporei na min rwtises to paidi poio einai to kalytero gia ayto alla panta den prospathoyn oi goneis na dwsoyn sto paidi toys ta panta? Se autes tis peiptvseis ti mporoyn na dwsoyn? mono agapi...alla den einai dunaton na giatreoun to pono tis arrwstias poy einai dedomeno oti den uparxei giatreia kai zwh....kanena paidi den antikathista kanena allo .... to ena tha uparxei sthn psixi sou kai ta allo/a sthn agkalia sou. sou eyxomai to kalutero kai kali epituxia

[pikri kardia]

Καταρχην χρονια πολλα καλη χρονια με υγεια και λιγοτερη λυπη

Εμενα ηταν ψυχοσωματικο ειπε ο γυναικολογος τωρα επανηλθε η περιοδος στο φυσιολογικο απλα περασα ασχημα στις γιορτες θα γενουσα 23 δεκεμβριου και ημουν χαλια γεννησε και η κουμπαρα μου αναμεικτα συναισθηματα ακομα δε περνω αποφαση τι εγινε πολλα τα γιατι τα αν και καποιοι αποφασισαν για μενα χωρις εμενα πηγα για εξεταση στο γυναικολογο και ενω μου εδωσε το οκ να κανω κι αλλο αυτα που μου ειπε για το διαστημα που τραβιομουν με τη διακοπη κοιησης με αποτελειωσαν ακομα και το αγγελουδι μου αποφασισαν αλλοι τι θα απογινει ετσι ειναι ο νομος ο πατερας ελενχει τα παντα υπεγραψε να μη γινει νεκροτομη και να το στειλουν στο νεκροτομειο και να το αναλλαβουν αυτοι που θα ταφει δε μπορω να του αναψω ενα καντηλακι ουτε αυτο μου αφησαν μονο πονο και αναπαντητα ερωτηματα γιατι θα πρεπει ο αντρας να ελενχει το σωμα και την ψυχη μου δεν το καταλαβαινω τσακωθηκαμε ασχημα επρεπε να με ρωτησει τι να με παρηγορησει οτι το εκανε για το καλο μου δικη μου ψυχη ηταν εγω την κουβαλουσα 6 μηνες εγω την ενιωθα ευτυχως που υπαρχουν τα αλλα και παρηγοριεμε μονο γιαυτα κρατιεμε

[Foteinina]

Καταρχην χρονια πολλα καλη χρονια με υγεια και λιγοτερη λυπη

Εμενα ηταν ψυχοσωματικο ειπε ο γυναικολογος τωρα επανηλθε η περιοδος στο φυσιολογικο απλα περασα ασχημα στις γιορτες θα γενουσα 23 δεκεμβριου και ημουν χαλια γεννησε και η κουμπαρα μου αναμεικτα συναισθηματα ακομα δε περνω αποφαση τι εγινε πολλα τα γιατι τα αν και καποιοι αποφασισαν για μενα χωρις εμενα πηγα για εξεταση στο γυναικολογο και ενω μου εδωσε το οκ να κανω κι αλλο αυτα που μου ειπε για το διαστημα που τραβιομουν με τη διακοπη κοιησης με αποτελειωσαν ακομα και το αγγελουδι μου αποφασισαν αλλοι τι θα απογινει ετσι ειναι ο νομος ο πατερας ελενχει τα παντα υπεγραψε να μη γινει νεκροτομη και να το στειλουν στο νεκροτομειο και να το αναλλαβουν αυτοι που θα ταφει δε μπορω να του αναψω ενα καντηλακι ουτε αυτο μου αφησαν μονο πονο και αναπαντητα ερωτηματα γιατι θα πρεπει ο αντρας να ελενχει το σωμα και την ψυχη μου δεν το καταλαβαινω τσακωθηκαμε ασχημα επρεπε να με ρωτησει τι να με παρηγορησει οτι το εκανε για το καλο μου δικη μου ψυχη ηταν εγω την κουβαλουσα 6 μηνες εγω την ενιωθα ευτυχως που υπαρχουν τα αλλα και παρηγοριεμε μονο γιαυτα κρατιεμε

 

 

 

 

Καλησπερα πικρη καρδια, χρονια πολλα και ευτυχισμενο το 2016, ευχομαι με ολη μου την καρδια!!!

Διαβασα ολη την ιστορια σου και πραγματικα στεναχωρηθηκα πολυ για αυτο που σας συνεβη... Καταλαβαινω οτι η απογνωση σου δεν μπορει να μετρηθει με λογια, οι ενοχες σου δεν σε αφηνουν να ζησεις και η καταθλιψη σε τυρανναει καθημερινα! Ολες αυτες οι απορροιες απο την διακοπη κυησης που εκανες, σε εχουν αρρωστησει και πλεον διαφαινεται ξεκαθαρα οτι εχεις αρχισει να βυθιζεσαι στο σκοταδι γιατι τιμωρεις τον εαυτο σου για ο,τι συνεβη!

Αυτο θα πρεπει να παψει εδω!!! Και θα πρεπει να παψει γιατι, πολυ απλα, δεν θα αλλαξει κατι με το να αυτομαστιγωνεσαι. Δεν θα εχει κανενα αποτελεσμα γλυκια μου!

Βρισκεσαι σε μια τρομακτικα ευαλωτη κατασταση και χρειαζεσαι την υποστηριξη ανθρωπων που γνωριζουν πως να σε κανουν να αρχισεις να αναθεωρεις καποια πραγματα. Εχει κουραστει η ψυχη σου και εχει ματωθει η καρδια σου και γι αυτο δεν μπορεις να προχωρησεις παρα περα!

Πρεπει να βρεθει ψυχολογικη βοηθεια απο επαγγελματια!

Τα παιδια σου σε χρειαζονται! Ξυπνα! Συνελθε! Δεν θα αλλαξει κατι τωρα πια!

Εμενα η μανα μου πεθανε απο καρκινο οταν ημουν 10 χρονων. Δεν γινοταν κατι! Δεν το διαλεξε η ιδια και παλεψε για να ειναι οσο το δυνατον περισσοτερο καιρο κοντα στα παιδια της! Ρωτησε με τι ψυχολογικα απεκτησα που επρεπε να μεγαλωσω διχως μητρικη καθοδηγηση. Το ιδιο θελεις για τα παιδια σου;;; ενω δεν πασχεις απο ανιατη ασθενεια, οδηγεις τον εαυτο σου στην ολικη μαραζωση επειδη ΕΤΥΧΕ (ΔΕΝ ΤΟ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΣ ΕΣΥ) Η ΦΥΣΗ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΕΝΑ ΑΡΡΩΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΛΛΑ ΝΑ ΣΟΥ ΔΩΣΕΙ 3 ΥΓΙΗ::::::::

Για συνελθε, παρε μια ανασα και αποδεξου το γεγονος οτι επραξες με αγαπη!!! Με αγαπη και οχι εγωιστικα!

Σε παρακαλω, φροντισε τον εαυτο σου! Για τα παιδια σου εισαι το Α και το Ω και τους αξιζεις ετσι ακριβως οπως εισαι!!!

[Foteinina]

Θελω να προσθεσω οτι ειναι πολυ σημαντικο να μιλησεις καπου! Να τα πεις ολα ετσι ακριβως τα νιωθεις, να βγαλεις ολα σου τα συναισθηματα προς τα εξω χωρις να πιεστεις, να ξεσκασεις, να φωναξεις, να κλαψεις, να πεις τον πονο σου δυνατα σε καποιον ανθρωπο. Να μην το κρατας μεσα σου! Ειναι παρα πολυ σημαντικο αυτο! Γιατι στο τελος θα παθεις τιποτα και δεν αξιζει γιατι φαινεται οτι εισαι ενας πολυ καλος και γλυκος ανθρωπος! Κανενας δεν θα καταλαβει το ποσο ποναει η ψυχη σου για αυτο που εγινε, ουτε εγω γιατι δεν το εχω βιωσει. Ομως επειγει να τα βγαλεις απο μεσα σου! Καποιος που σε αγαπαει πραγματικα θα θελει να σε ακουσει! Αυτο ειναι λυτρωτικο απο μονο του.

Προσπαθησε να μην σκεφτεσαι αρνητικα! Ειναι δυσκολο πολυ αλλα ειναι μονοδρομος αν θελεις να συνεχισεις να ζεις ποιοτικα εσυ και η οικογενεια σου!

Αυτο που σας συνεβη ειναι μια κολαση αλλα εισαι δυνατη για να το ξεπερασεις! Μην φοβασαι να ανοιχτεις! Μην φοβασαι να εισαι ο εαυτος σου οσον καιρο σου παρει για να συνελθεις. Τα καταπιεσμενα συναισθηματα οδηγουν σε πολυ χειροτερες καταστασεις και τελικα σε βυθιζουν ολο και πιο πολυ στην μοναξια! Δεν θα καταλαβω ποτε ποσο απαισια νιωθεις, ομως εχε υπ'οψιν σου οτι πολλοι ανθρωποι περνουν καταστασεις απεριγραπτου πονου! Δεν εισαι μονη σου! Αυτο να σκεφτεσαι! Δεν εισαι μονη σου!

Ευχομαι μεσα απο την ψυχη μου ολα να σου πανε καλυτερα!!!!

[vikaki39]

Τελικα η εγκυμοσυνη μου δεν ειχε αισιο τελος . Δεν υπηρχε ενδωμητρια αναπτυξη και τελικα καταληξαμε σε αποξεση στην 7η εβδομαδα περιπου . Θα ηταν το 4ο παιδι μας . Ηρθε χωρις να το περιμενουμε και εχοντας κανει ηδη απολινωση σαλπιγγων στην καισαρικη μου για το 3ο μας παιδι , για αυτο και πιστευετε δεν ειχε την αναλογη αναπτυξη ενδομητριως . Και αυτη ηταν και η τελευταια φορα που εμεινα εγκυος . Δεν εχω κανενα κουραγιο να ξαναδοκιμασω .

[olmar]

να σας πω και εγω την ιστορία μου.α επιπεδου ολα καλα...β επιπεδου ολα τελεια...θα βγαλετε εναν μεγαλο μπεμπη...7 μηνων εγκυος του τα ετοιμασα ολα...το δωματιο ετοιμο, φορμακια κουβερτουλες ολα ετοιμα στην ντουλαπα.και απλα περιμενα ηρεμη...επειδη ειμαι απο επαρχια κατεβηκα κατω στους γιατρους μου για το doppler..υπηρχε μια περιπτωση μου ειχαν πει να γεννησω νωριτερα...στο doppler ο γιατρός έβρισκε πράγματα που δεν υπήρχαν πιο πρίν..προβλημα στη καρδια (3 θέματα) πρόβλημα στα νεφρά, πρόβληματάκι στο συκώτι...μου πρότεινε να κάνουμε παρακέντηση...μα ου΄τως η άλλως του λεώ είμαι στον 8ο....κάνουμε την παρακέντηση και το μωρό μας βγάινει με σύνδρομο down...έχασα τη γη κάτω απο τα πόδια μ..ούρλιαζα και χτυπιόμουν στο πάτωμα...δεν γίνεται αυτό να το βλέπουν στον 8....δεν γίνεται....προσπαθεί όλη μου η οικογένεια και ο άντρας μου να με ηρεμήσουν..μιλάμε με τους γιατρούς και μου λένε διακοπή κύησης...μα γίνεται αυτό στον 8?? και όμως είναι πολύ συχνό...προσπαθώ να ηρεμήσω και ν σκεφτώ λογικα...δεν με ενδιαφέρει οτι έχει σύνδρομο.ειναι μαχητής ο μικρός..έχουμε περάσει μαζί τα άπειρα όλο αυτόν τον καιρό.αρχίζουν όλοι να με παρακαλάνε να σκεφτώ το παιδί....μα εγω το μωρο μου σκέφτομαι...κανέναν άλλον..θα τα περάσουμε..όλα μαζί...μιλάω με τους γυναικολόγους..είναι βαρβάτο περιστατικό down...θα έχει πολλές δυσκολίες...δεν ξέρουμε καν αν θα ζήσει...πανικός...τρόμος..δεν γίνονται όλα μαζί. δεν το αντέχω..σπάω...λυγίζω.χάνομαι... δε θέλω το μωρό μου να πονέσει ποτε...μιλάω με ειδικούς παιδιάτρους...με αυτα τα προβλήματα το πιο πιθανο ειναι να φύγει μέσα στους πρώτους μήνες....η απόφαση ήταν άμεση...το παιδί μου θέλω να έχει ζήσει όσο γίνεται καλύτερα.όχι στην εντατική, όχι με ορούς, όχι μακρυά μου, χωρίς πόνο.καλύτερα να φύγει μέσα μου.στο σπίτι του..εκείνη τη στιγμή μηδένισα..φαντάζομαι οτι το έχετε νοιώσει και εσείς...το απόλυτο κενό.ευχόμουν να πεθάνω και να φύγουμε μαζί πριν το κάνω...οι στιγμές απο εκει και μετα...δεν περιγράφονται...το μαιευτήριο... το πιο σκληρο βασανιστηριο..όλοι μου έλεγαν οτι θα περάσει..μα δεν γίνεται να περάσει...οτι θα κάνω άλλο παιδάκι...τί ήταν το μωρό μου να το αντικαταστήσω...χαλασμένη κούκλα??μα πως γίνεται οι άνθρωποι που με αγαπάνε να μην καταλαβαίνουν...μόνο στήριγμα ο άντρας μου και η αδερφή μου..ζήτησα να δω τον μπέμπη.η ψυχολόγος δεν τους άφησε..έχω μείνει μόνο με μια περιγραφή απο τον άντρα μου και την αδερφή μου. μα πρέπει να τον πάρω μια αγκαλια...του άξιζε..είχε δώσει τόσο γενναία μάχη για να κρατηθεί στη ζωή...κανόνισαν την κηδεία του πρίν βγω..δεν πρέπει να την φορτίσουμε και άλλο...έτσι έλεγαν..αναγκαστικά ο μπέμπης έπρεπε να ταφεί στην αθήνα..είμαι μια μάνα που σκότωσε το μωρό της, δεν τον είδε , δεν τον αγκάλιασε, δεν τον έθαψε και δεν έχει την δυνατότητα να τον φροντίζει..ίσως και να μην γινόμουν καλή μαμα. ίσως γι αυτό έγιναν όλα..έχουν περάσει 2 μήνες.αισθάνομαι σαν να έχουν περάσει αιώνες απο πάνω μου. κουράστηκα να προσπαθω να βγάλω τη μέρα.ο χρόνος θα σε γιατρέψει...μα εμένα ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος μου εχθρός.έχω μείνει με την φωτογραφία του απο την β επιπέδου και απο το μνηματάκι του.αυτά έχουν σημασία για μένα.όλα τα υπόλοιπα είναι ανούσια.περπατάω στο δρόμο και μου λένε να σου ζήσει..(η επαρχία μερικές φορές είναι τόσο σκληρή). αισθάνομαι τα μαχαίρια να μπαίνουν ξανά και ξανά στη καρδιά μου.όλοι μου λενε οτι πλέον πρέπει να προχωρήσω..δε θελω να προχωρήσω παρακάτω χωρίς τον μπέμπη μου.το πρώτο μου μωρό.ξέρω οτι πολλές φορές γίνομαι παράλογη..αλλά όλο αυτό που έγινε ήταν παράλογο..δεν γίνεται άνθρωπος να αντέξει τόσο πόνο και τόσες τύψεις..όλα γύρω μου είναι μαύρα...ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που πίστεψα οτι όλα θα πάνε καλα. δεν έχω δύναμη να ξανασταθώ στα πόδια μου

[parisa]

Κουράγιο μόνο και τίποτε άλλο. Όσο κοινό κι αν σου ακούγεται, για εμάς που έχει περάσει λίγο ο καιρός αυτό αποδείχθηκε σωστο. Ποτέ δεν θα ξεχάσεις ούτε θα ξεπεράσεις αυτό που σου συνέβη γιατί μόνο έσυ ξέρεις πως ένιωσες αλλά μέσα στον μεγαλύτερο σου πόνο έκανες πολύ σωστές σκεψεις, πως δεν πρέπει το μωρό σου να πονέσει ούτε να ζήσει μια ζωή που δεν την διάλεξε. Αυτό δείχνει πως έχεις λογικη μέσα σου και αυτό θα σε βοηθείσει. Μην σκέφτεσαι πως δεν θα ήσουν καλή μαμά, η καλύτερη είσαι ήδη, γιατί διάλεξες το καλό του μωρού σου , αλλά και στο μέλλον με τα παιδάκια σου. Ζήσε την λύπη και τον θυμό και την αδικία και το πένθος σου και προσπάθησε σιγά σιγά και όταν νιώσεις έτοιμη να ξανασταθείς στα πόδια σου, για εσένα και για τον άντρα σου και για μια ψυχούλα που ίσως σας βλέπει αλλά και για τα μωράκια που περιμένουν να έρθουν στην οικογένεια σας.

[osin]

olmar, καλημέρα

Είναι τόσο άσχημο αυτό που σου συνέβη, και ειλικρινά λυπάμαι πάρα πολύ!

Όλα όσα νιώθεις είναι φυσιολογικά, και όσο αδιανόητο και να σου φαίνεται τώρα, ναι, κάποια στιγμή που θα έχουν κάνει τον κύκλο τους μέσα σου, θα ανασυγκροτηθείς και θα προχωρήσεις. Δε θα ξεχάσεις, απλά θα συνεχίσεις να ζεις με αυτό.

Εγώ από όλα όσα αναφέρεις, θα μείνω στο πιο «ψυχρό» και τυπικό κομμάτι, γιατί πρακτικά από αυτό εξαρτάται η έκβαση μιας μελλοντικής εγκυμοσύνης (που, ναι, ξέρω ότι αυτή τη στιγμή ίσως σου φαίνεται αδιανόητη και δε θες καν να συζητάς γιʼ αυτό). Είναι δυνατόν να είχε το μωράκι τόσα σοβαρά προβλήματα, και να μην είχε φανεί τίποτα στους δύο πρώτους μεγάλους υπέρηχους; Δε σου λέω να «κυνηγήσεις» τους γιατρούς που είχες, αλλά να μπεις στη διαδικασία να ψάξεις, για την επόμενη εγκυμοσύνη σου, γιατρούς που είναι επίσημα αρμόδιοι και πιστοποιημενοι για να κάνουν αυτές τις εξετάσεις.

Μην βασανίζουν το μυαλό σου ενοχικές σκέψεις. Δυστυχώς είσαι από τις περιπτώσεις που πραγματικά δεν είχες επιλογές. Επίσης, μην τα βάζεις με τους δικούς σου. Ίσως και να μην μπορούν να σε καταλάβουν, αλλά ειλικρινά, έλα λίγο στη θέση τους: δεν ξέρουν κι αυτοί πώς να σε βοηθήσουν, πώς είναι θα ήταν να καλύτερα να σου συμπεριφερθούν. Απλώς κλείσε τα αυτιά σου, μη δίνεις σημασία σε καμία συμπεριφορά που σε πληγώνει επιπλέον.

Από εμένα έχεις μία τεράστια αγκαλιά, και σου εύχομαι να επουλωθούν σωματικά και ψυχικά όσο το δυνατόν γρηγορότερα οι πληγές σου!

[olmar]

Καλησπέρα,

Η εγκυμοσύνη είχε αρχίσει με χοριακές που δεν αυξάνονταν σωστά. Μου δώσαν utrogestan. Επειδή είμαι απο επαρχία και ο γιατρός μου αθήνα, είχα 2 γιατρούς εδώ (γιατί δεν τους εμπιστευόμουν ) και κατέβαινα συχνά πυκνά στην αθήνα για έλεγχο στον δικό μου γιατρό. Στην Α αυχενική πήγα αρχικά στον εμβρυολόγο που είχε πάει και η αδερφή μου (πιστοποιημένος). όλα καλά αλλά β΄ρηκε μια ελαφρώς αυξημένη αυχενική. συγκεκριμένα 2,9. Μου είπε οτι αν θέλω να κάνω παράκεντηση αλλά νομίζει οτι είναι όλα καλα...Αρχικές πιθανότητες σε αυτόν (πρίν της αιματολογικές )1/3000. Επειδή το δεν νομίζω δεν μου αρκούσε, πήγα σε δεύτερο , πάλι πιστοποιημένο , εμβρυολόγο που υποτίθεται οτι είναι στο καλύτερο εξειδικευμένο ιατρείο.. Αυχενική ο δεύτερος 2,1. Αρχικές πιθανότητες 1/16000. Τελικές πιθανότητες μετά τα αιματολογικά ο πρώτος 1/4000 και ο δεύτερος 1/18000. Μίλησα με τον γιατρό μου και μου είπε οτι παρακέντηση κάνουμε σε πιθανότητες κάτω απο 1/500.. και η πιθανότητα αποβολής απο παρακέντηση είναι 1/100. με αυτά τα νούμερα, δεν προχώρησα σε παρακέντηση.Τώρα κατάλα οτι είναι σκέτα νούμερα . Πιθανότητες και τίποτα άλλο..Στην β επιπέδου ο δεύτερος εμβρυολόγος είχε βρεί μια ηχογενής εστία στη καρδιά του . Εύρημα ανευ σημασίας εφόσον δεν συνοδεύεται απο τίποτα αλλο.Έτσι μου είπε. Και πάλι μετά απο αυτό πήγα σε εμβρυοκαρδιολόγο. Όλα τέλεια...Δεν είναι τίποτα αυτό στη καρδιά του. Μέχρι να γεννηθεί θα έχει περάσει...Δεν ξέρω αν έφταιγαν οι γιατροί. Σίγουρα αυτή τη στιγμή δεν αντέχω να μπω σε δικαστικές υποθέσεις. Και πρακτικά δεν έχει σημασία εφόσον δεν μπορεί να έρθει πίσω το μωρό μου.Μερικές φορές αισθάνομαι τυχερή που δεν βρέθηκε τίποτα πιο νωρίς...τουλάχιστον έζησε μέσα μου 8 μήνες.Είχαμε λίγο παραπάνω χρόνο μαζί.. Προς το παρόν μια επόμενη εγκυμοσύνη μου φαντάζει το χειρότερο θρίλερ. Εννοείται οτι αν το αποφασίσω ποτέ θα πάμε για εξετάσεις εμείς πρίν, και θα γίνει τροφοβλάστη..προσπαθώ να μην ακούω τους άλλους αλλά όταν είσαι τοσο χάλια σε επηρεάζει και το πέταγμα της μύγας.

Ξέρω οτι εκεί έξω υπάρχουν γυναίκες που περνάνε πολύ χειρότερα απο εμένα αλλά και πάλι μου φαίνεται ακατόρθωτο να συνεχίσω να προσπαθω, να ονειρευόμαι ,να ζω. Αισθάνομαι απίστευτη κούραση. Κουράστηκα να πονάω τόσο..

[osin]

Βρε, κορίτσι μου, εσύ τα είχες ψάξει όλα πάρα πολύ καλά, τότε.

Απλώς ήσουν άτυχη, ήσουν αυτό το 1 των ποσοστών σου!

Δε σταματάει η ζωή εδώ. Ναι, είναι από τα χειρότερα πράγματα που μπορεί να περάσει ένας άνθρωπος, αλλά μην απελπίζεσαι. Βιώσε όπως νιώθεις εσύ την απώλειά σου, και μην καταπιέζεσαι.

Θα έρθουν και καλύτερες ημέρες, θα το δεις!