Τοκετός: Πείτε την δική σας ιστορία/ιστορίες!

[*Marou*]

Να 'μαι κι εγω σε αυτο το θεμα!!!Τι χαρα κι αυτη!

Απο που να αρχισω και που να τελειωσω αραγε?!

Δεν θα μακρυγορισω!

16/08/2012! 9 ημερες ολοκληρες μετα την ΠΗΤ!

Παιρνουμε το βαλιτσακι μας και φτανουμε κυριες στο ραντευου με τον γιατρο μας και τη μκρη στις 7.00. Ο γιατρος στην ωρα του, η κυρια λιγο μας εστησε..!

Εγω ετοιμη, με ψυχολογια πολυ καλη, λιγο φοβισμενη για το τι μελλει γενεσθαι αλλα ψυχραιμη! Με περιλαμβανουν οι μαιες, με σενιαρουν, μου βαζουν τη ρομπιτσα και με "τοποθετουν" σε ενα δωματιακι με ολα τα κομφορ και θεα στο Κρητικο πελαγος!

Υποθετο δεν μου εβαλαν, μου εβαλαν ομως τον ορο κατα τις 8 και με οπλισαν με υπομονη και ενα τηλεκοντρολ στο χερι για την τηλεοραση που βρισκοταν απεναντι μου!

Φτανει και ο αντρουλης μου!Οι συσπασεις αμυδρες....Εμφανιζεται και ο γιατρος. Μου λεει αν τα καταφερουμε θα σπασουμε τα νερα μηπως και ενεργοποιησουμε (τον ανενεργοποιητο) οργανισμο μου και προχωρησει ο τοκετος!Βαζει λοιπον 2 ξυλακια (στυλ κινεζικου) μεσα βαθεια, το μωρο πολυ ψηλα, η φαση θεοκλειστη, που να σπασουν?!

Με τη βοηθεια της μαιας η οποια εσπρωχνε προς τα κατω τη μητρα (αουυυ!) και τον γιατρο που εσπρωχνε προς τα πανω τα ξυλακια (ΑΟΥΟΥΟΥΟΥ), συνεβει το πολυποθητο και πολυαναμενομενο "σπασιμο"!

Μετα απο αυτο βρε παιδια, το ποσο γρηγορα ηρθαν οι πονοι, ποσο εντονοι και συντομοι δεν περιγραφεται! Καλε αρχισα να εχω συσπασεις τριλεπτες με αρκετα μεγαλη ενταση...!Θεωρησα κι εγω οτι μαλλον θα γεννησω συντομα!

Που?Αρχισαν ολοι να μου λενε λοιπον για την επισκληριδιο, εγω βραχος (το επαιζα!!) Ελεγα οχι, θελω να προσπαθησουμε χωρις και τετοιες μπουρδες!Νομιζα οτι ειμαι ο κουταλιανος μαλλον...

Εκεινοι (απο μαιες μεχρι αναισθησιολογο και γιατρο) μου ελεγαν οτι μονο οι γερμανιδες δεν κανουν...Εγω επιμονη!

Οι ωρες περνουσαν βασανιστικα, η διαστολη με τοοοοοσο αργους ρυθμους που ο γιατρος προσπαθουσε να με κανει να πεισθω πως αν μεχρι τις 10 το βραδυ δεν εχουμε αποτελεσματα θα κανουμε καισαρικη..

Εγω πονους...ενωειται οτι λυγισα και εκανα την επισκληριδιουλα μου κατα τις 2. Ω!!!!τι ανακουφιση!Τι ανακαλυψη?!!:lol:

Δεν το περιμενα αυτο, ενοιωθα οτι απλα καθομασταν με τον αντρα μου και περιμεναμε να ερθει το μωρο!

Εκει που ειχαμε απογοητευτει ολοι, η κατασταση επισπευθηκε, η διαστολη απο 6 πηγε 10 μεσα σε ελαχιστη ωρα!!!

Ενοιωσα ξαφνικα αυτη τη πιεση απο κατω και τρεχανε ολοι να οργανωσουνε το δωματιο για γεννα!Ο αντρας μου λευκος!

Πολυ απλα με 3 εξωθεις, χωρις καμια πιεση και κανενα ζορισμα γεννησα πολυ ευκολα στις 5:34!

Παγωμενη στη θεα της μαγειας της φυσης!!!!!Ανικανη να αντιδρασω!

Περιμενα οτι θα κλαιω θα γελαω, αλλα τιποτα!απλα παρακολουθουσα σαν χαζουλα τα γεγονοτα!

Στεναχωρηθηκα που δεν μου την αφησαν καθολου πανω μου, την πηραν για τα διαδικαστικα αμεσως και μου την εδωσαν μετα απο 1.30 ωρα......Δεν μου αρεσε καθολου αυτο...

Ολα ομως πηγαν πολυ καλα!!!!Δεν το περιμεναμε οτι θα τα καταφερουμε φυσιολογικα και χαρηκαμε τοσο πολυ ολοι (και εγω και ο γιατρος και το μωρο μας!!!) Το εχω αγαπησει τοσο πολυ αυτο το μικρο παιδακι που δεν το περιμενα οτι θα νοιωσω ποτε ετσι!

Τελικα μακρυγορισα και πολυ μαλιστα....:oops::lol:

[markela35]

Να 'μαι κι εγω σε αυτο το θεμα!!!Τι χαρα κι αυτη!

Απο που να αρχισω και που να τελειωσω αραγε?!

Δεν θα μακρυγορισω!

16/08/2012! 9 ημερες ολοκληρες μετα την ΠΗΤ!

Παιρνουμε το βαλιτσακι μας και φτανουμε κυριες στο ραντευου με τον γιατρο μας και τη μκρη στις 7.00. Ο γιατρος στην ωρα του, η κυρια λιγο μας εστησε..!

Εγω ετοιμη, με ψυχολογια πολυ καλη, λιγο φοβισμενη για το τι μελλει γενεσθαι αλλα ψυχραιμη! Με περιλαμβανουν οι μαιες, με σενιαρουν, μου βαζουν τη ρομπιτσα και με "τοποθετουν" σε ενα δωματιακι με ολα τα κομφορ και θεα στο Κρητικο πελαγος!

Υποθετο δεν μου εβαλαν, μου εβαλαν ομως τον ορο κατα τις 8 και με οπλισαν με υπομονη και ενα τηλεκοντρολ στο χερι για την τηλεοραση που βρισκοταν απεναντι μου!

Φτανει και ο αντρουλης μου!Οι συσπασεις αμυδρες....Εμφανιζεται και ο γιατρος. Μου λεει αν τα καταφερουμε θα σπασουμε τα νερα μηπως και ενεργοποιησουμε (τον ανενεργοποιητο) οργανισμο μου και προχωρησει ο τοκετος!Βαζει λοιπον 2 ξυλακια (στυλ κινεζικου) μεσα βαθεια, το μωρο πολυ ψηλα, η φαση θεοκλειστη, που να σπασουν?!

Με τη βοηθεια της μαιας η οποια εσπρωχνε προς τα κατω τη μητρα (αουυυ!) και τον γιατρο που εσπρωχνε προς τα πανω τα ξυλακια (ΑΟΥΟΥΟΥΟΥ), συνεβει το πολυποθητο και πολυαναμενομενο "σπασιμο"!

Μετα απο αυτο βρε παιδια, το ποσο γρηγορα ηρθαν οι πονοι, ποσο εντονοι και συντομοι δεν περιγραφεται! Καλε αρχισα να εχω συσπασεις τριλεπτες με αρκετα μεγαλη ενταση...!Θεωρησα κι εγω οτι μαλλον θα γεννησω συντομα!

Που?Αρχισαν ολοι να μου λενε λοιπον για την επισκληριδιο, εγω βραχος (το επαιζα!!) Ελεγα οχι, θελω να προσπαθησουμε χωρις και τετοιες μπουρδες!Νομιζα οτι ειμαι ο κουταλιανος μαλλον...

Εκεινοι (απο μαιες μεχρι αναισθησιολογο και γιατρο) μου ελεγαν οτι μονο οι γερμανιδες δεν κανουν...Εγω επιμονη!

Οι ωρες περνουσαν βασανιστικα, η διαστολη με τοοοοοσο αργους ρυθμους που ο γιατρος προσπαθουσε να με κανει να πεισθω πως αν μεχρι τις 10 το βραδυ δεν εχουμε αποτελεσματα θα κανουμε καισαρικη..

Εγω πονους...ενωειται οτι λυγισα και εκανα την επισκληριδιουλα μου κατα τις 2. Ω!!!!τι ανακουφιση!Τι ανακαλυψη?!!:lol:

Δεν το περιμενα αυτο, ενοιωθα οτι απλα καθομασταν με τον αντρα μου και περιμεναμε να ερθει το μωρο!

Εκει που ειχαμε απογοητευτει ολοι, η κατασταση επισπευθηκε, η διαστολη απο 6 πηγε 10 μεσα σε ελαχιστη ωρα!!!

Ενοιωσα ξαφνικα αυτη τη πιεση απο κατω και τρεχανε ολοι να οργανωσουνε το δωματιο για γεννα!Ο αντρας μου λευκος!

Πολυ απλα με 3 εξωθεις, χωρις καμια πιεση και κανενα ζορισμα γεννησα πολυ ευκολα στις 5:34!

Παγωμενη στη θεα της μαγειας της φυσης!!!!!Ανικανη να αντιδρασω!

Περιμενα οτι θα κλαιω θα γελαω, αλλα τιποτα!απλα παρακολουθουσα σαν χαζουλα τα γεγονοτα!

Στεναχωρηθηκα που δεν μου την αφησαν καθολου πανω μου, την πηραν για τα διαδικαστικα αμεσως και μου την εδωσαν μετα απο 1.30 ωρα......Δεν μου αρεσε καθολου αυτο...

Ολα ομως πηγαν πολυ καλα!!!!Δεν το περιμεναμε οτι θα τα καταφερουμε φυσιολογικα και χαρηκαμε τοσο πολυ ολοι (και εγω και ο γιατρος και το μωρο μας!!!) Το εχω αγαπησει τοσο πολυ αυτο το μικρο παιδακι που δεν το περιμενα οτι θα νοιωσω ποτε ετσι!

Τελικα μακρυγορισα και πολυ μαλιστα....:oops::lol:

 

Αχ να μπραβο γερο και καλοτυχο να ειναι!Ψηφιζω επισκληριδιο δαγκωτο!!!Μμπραβο Μαρου τα καταφερες ειδες?

[polina26]

Να 'μαι κι εγω σε αυτο το θεμα!!!Τι χαρα κι αυτη!

Απο που να αρχισω και που να τελειωσω αραγε?!

Δεν θα μακρυγορισω!

16/08/2012! 9 ημερες ολοκληρες μετα την ΠΗΤ!

Παιρνουμε το βαλιτσακι μας και φτανουμε κυριες στο ραντευου με τον γιατρο μας και τη μκρη στις 7.00. Ο γιατρος στην ωρα του, η κυρια λιγο μας εστησε..!

Εγω ετοιμη, με ψυχολογια πολυ καλη, λιγο φοβισμενη για το τι μελλει γενεσθαι αλλα ψυχραιμη! Με περιλαμβανουν οι μαιες, με σενιαρουν, μου βαζουν τη ρομπιτσα και με "τοποθετουν" σε ενα δωματιακι με ολα τα κομφορ και θεα στο Κρητικο πελαγος!

Υποθετο δεν μου εβαλαν, μου εβαλαν ομως τον ορο κατα τις 8 και με οπλισαν με υπομονη και ενα τηλεκοντρολ στο χερι για την τηλεοραση που βρισκοταν απεναντι μου!

Φτανει και ο αντρουλης μου!Οι συσπασεις αμυδρες....Εμφανιζεται και ο γιατρος. Μου λεει αν τα καταφερουμε θα σπασουμε τα νερα μηπως και ενεργοποιησουμε (τον ανενεργοποιητο) οργανισμο μου και προχωρησει ο τοκετος!Βαζει λοιπον 2 ξυλακια (στυλ κινεζικου) μεσα βαθεια, το μωρο πολυ ψηλα, η φαση θεοκλειστη, που να σπασουν?!

Με τη βοηθεια της μαιας η οποια εσπρωχνε προς τα κατω τη μητρα (αουυυ!) και τον γιατρο που εσπρωχνε προς τα πανω τα ξυλακια (ΑΟΥΟΥΟΥΟΥ), συνεβει το πολυποθητο και πολυαναμενομενο "σπασιμο"!

Μετα απο αυτο βρε παιδια, το ποσο γρηγορα ηρθαν οι πονοι, ποσο εντονοι και συντομοι δεν περιγραφεται! Καλε αρχισα να εχω συσπασεις τριλεπτες με αρκετα μεγαλη ενταση...!Θεωρησα κι εγω οτι μαλλον θα γεννησω συντομα!

Που?Αρχισαν ολοι να μου λενε λοιπον για την επισκληριδιο, εγω βραχος (το επαιζα!!) Ελεγα οχι, θελω να προσπαθησουμε χωρις και τετοιες μπουρδες!Νομιζα οτι ειμαι ο κουταλιανος μαλλον...

Εκεινοι (απο μαιες μεχρι αναισθησιολογο και γιατρο) μου ελεγαν οτι μονο οι γερμανιδες δεν κανουν...Εγω επιμονη!

Οι ωρες περνουσαν βασανιστικα, η διαστολη με τοοοοοσο αργους ρυθμους που ο γιατρος προσπαθουσε να με κανει να πεισθω πως αν μεχρι τις 10 το βραδυ δεν εχουμε αποτελεσματα θα κανουμε καισαρικη..

Εγω πονους...ενωειται οτι λυγισα και εκανα την επισκληριδιουλα μου κατα τις 2. Ω!!!!τι ανακουφιση!Τι ανακαλυψη?!!:lol:

Δεν το περιμενα αυτο, ενοιωθα οτι απλα καθομασταν με τον αντρα μου και περιμεναμε να ερθει το μωρο!

Εκει που ειχαμε απογοητευτει ολοι, η κατασταση επισπευθηκε, η διαστολη απο 6 πηγε 10 μεσα σε ελαχιστη ωρα!!!

Ενοιωσα ξαφνικα αυτη τη πιεση απο κατω και τρεχανε ολοι να οργανωσουνε το δωματιο για γεννα!Ο αντρας μου λευκος!

Πολυ απλα με 3 εξωθεις, χωρις καμια πιεση και κανενα ζορισμα γεννησα πολυ ευκολα στις 5:34!

Παγωμενη στη θεα της μαγειας της φυσης!!!!!Ανικανη να αντιδρασω!

Περιμενα οτι θα κλαιω θα γελαω, αλλα τιποτα!απλα παρακολουθουσα σαν χαζουλα τα γεγονοτα!

Στεναχωρηθηκα που δεν μου την αφησαν καθολου πανω μου, την πηραν για τα διαδικαστικα αμεσως και μου την εδωσαν μετα απο 1.30 ωρα......Δεν μου αρεσε καθολου αυτο...

Ολα ομως πηγαν πολυ καλα!!!!Δεν το περιμεναμε οτι θα τα καταφερουμε φυσιολογικα και χαρηκαμε τοσο πολυ ολοι (και εγω και ο γιατρος και το μωρο μας!!!) Το εχω αγαπησει τοσο πολυ αυτο το μικρο παιδακι που δεν το περιμενα οτι θα νοιωσω ποτε ετσι!

Τελικα μακρυγορισα και πολυ μαλιστα....:oops::lol:

 

Καλότυχο και καλοφωτισμένο να είναι ...

[Helen@]

Να 'μαι κι εγω σε αυτο το θεμα!!!Τι χαρα κι αυτη!

Απο που να αρχισω και που να τελειωσω αραγε?!

Δεν θα μακρυγορισω!

16/08/2012! 9 ημερες ολοκληρες μετα την ΠΗΤ!

Παιρνουμε το βαλιτσακι μας και φτανουμε κυριες στο ραντευου με τον γιατρο μας και τη μκρη στις 7.00. Ο γιατρος στην ωρα του, η κυρια λιγο μας εστησε..!

Εγω ετοιμη, με ψυχολογια πολυ καλη, λιγο φοβισμενη για το τι μελλει γενεσθαι αλλα ψυχραιμη! Με περιλαμβανουν οι μαιες, με σενιαρουν, μου βαζουν τη ρομπιτσα και με "τοποθετουν" σε ενα δωματιακι με ολα τα κομφορ και θεα στο Κρητικο πελαγος!

Υποθετο δεν μου εβαλαν, μου εβαλαν ομως τον ορο κατα τις 8 και με οπλισαν με υπομονη και ενα τηλεκοντρολ στο χερι για την τηλεοραση που βρισκοταν απεναντι μου!

Φτανει και ο αντρουλης μου!Οι συσπασεις αμυδρες....Εμφανιζεται και ο γιατρος. Μου λεει αν τα καταφερουμε θα σπασουμε τα νερα μηπως και ενεργοποιησουμε (τον ανενεργοποιητο) οργανισμο μου και προχωρησει ο τοκετος!Βαζει λοιπον 2 ξυλακια (στυλ κινεζικου) μεσα βαθεια, το μωρο πολυ ψηλα, η φαση θεοκλειστη, που να σπασουν?!

Με τη βοηθεια της μαιας η οποια εσπρωχνε προς τα κατω τη μητρα (αουυυ!) και τον γιατρο που εσπρωχνε προς τα πανω τα ξυλακια (ΑΟΥΟΥΟΥΟΥ), συνεβει το πολυποθητο και πολυαναμενομενο "σπασιμο"!

Μετα απο αυτο βρε παιδια, το ποσο γρηγορα ηρθαν οι πονοι, ποσο εντονοι και συντομοι δεν περιγραφεται! Καλε αρχισα να εχω συσπασεις τριλεπτες με αρκετα μεγαλη ενταση...!Θεωρησα κι εγω οτι μαλλον θα γεννησω συντομα!

Που?Αρχισαν ολοι να μου λενε λοιπον για την επισκληριδιο, εγω βραχος (το επαιζα!!) Ελεγα οχι, θελω να προσπαθησουμε χωρις και τετοιες μπουρδες!Νομιζα οτι ειμαι ο κουταλιανος μαλλον...

Εκεινοι (απο μαιες μεχρι αναισθησιολογο και γιατρο) μου ελεγαν οτι μονο οι γερμανιδες δεν κανουν...Εγω επιμονη!

Οι ωρες περνουσαν βασανιστικα, η διαστολη με τοοοοοσο αργους ρυθμους που ο γιατρος προσπαθουσε να με κανει να πεισθω πως αν μεχρι τις 10 το βραδυ δεν εχουμε αποτελεσματα θα κανουμε καισαρικη..

Εγω πονους...ενωειται οτι λυγισα και εκανα την επισκληριδιουλα μου κατα τις 2. Ω!!!!τι ανακουφιση!Τι ανακαλυψη?!!:lol:

Δεν το περιμενα αυτο, ενοιωθα οτι απλα καθομασταν με τον αντρα μου και περιμεναμε να ερθει το μωρο!

Εκει που ειχαμε απογοητευτει ολοι, η κατασταση επισπευθηκε, η διαστολη απο 6 πηγε 10 μεσα σε ελαχιστη ωρα!!!

Ενοιωσα ξαφνικα αυτη τη πιεση απο κατω και τρεχανε ολοι να οργανωσουνε το δωματιο για γεννα!Ο αντρας μου λευκος!

Πολυ απλα με 3 εξωθεις, χωρις καμια πιεση και κανενα ζορισμα γεννησα πολυ ευκολα στις 5:34!

Παγωμενη στη θεα της μαγειας της φυσης!!!!!Ανικανη να αντιδρασω!

Περιμενα οτι θα κλαιω θα γελαω, αλλα τιποτα!απλα παρακολουθουσα σαν χαζουλα τα γεγονοτα!

Στεναχωρηθηκα που δεν μου την αφησαν καθολου πανω μου, την πηραν για τα διαδικαστικα αμεσως και μου την εδωσαν μετα απο 1.30 ωρα......Δεν μου αρεσε καθολου αυτο...

Ολα ομως πηγαν πολυ καλα!!!!Δεν το περιμεναμε οτι θα τα καταφερουμε φυσιολογικα και χαρηκαμε τοσο πολυ ολοι (και εγω και ο γιατρος και το μωρο μας!!!) Το εχω αγαπησει τοσο πολυ αυτο το μικρο παιδακι που δεν το περιμενα οτι θα νοιωσω ποτε ετσι!

Τελικα μακρυγορισα και πολυ μαλιστα....:oops::lol:

 

 

το εγραψα κ σε αλλο ποστ, εμπαινα μεσα για να δω αν γεννησες!!τοσο μας αγχωσες κ εμας βρε κοπελια!!!!!χαιρομαι που πηγαν ολα καλα κ διαβαζοντας τα αναπολω τη δικη μου γεννα!!!να εισαι παντα καλα εσυ κ το νινι σου!!!!!:lol::lol:

[Μπουρμπουρ1]

Μα καλα τι ωραιες ιστοριες ειναι αυτες;;;

Να σας ζησουν τα μωρακια!!!

:p:p:p

Marou μπραβο, ολα πηγαν κατ'ευχην!

Να το χαιρεσαι το μωρακι σου!!!

[*Marou*]

Να ειστε καλα κοριτσαρες μου, ειμαι παρα πολυ ευτυχισμενη, κλαιω απο συγκίνηση καθε φορα που συνειδητοποιω τι συνεβει...

Τι τυχερες που ειμαστε που γεννηθηκαμε γυναικες και αξιωθηκαμε να το ζησουμε κι αυτο ε??

Ευχομαι κι εγω σε ολες τις μανουλες να χαιρονται τα παιδακια τους και σε εκεινες που δεν ειναι να γινουν συντομα μανουλες!

Ηelen κι εγω δε σου κρυβω οτι στο τελος ειχα φοβηθει πολυ, περιμενα να συμβει κατι τοσο φυσικο και αναμενομενο το οποιο δε συνεβαινε με τιποτα!Αλλα ευτυχως ολα πηγαν καλα!!!

Καλημερα να εχουμε!

[ELENAGEM]

Νάμαι κι εγώ..

Η δική μου ιστορία ξεκινάει στο ραντεβού με τον γιατρό μου όπου αφού με είδε και μου επανέλαβε ότι οκ όλα καλά, ο τράχηλος έχει μαλακώσει, μου ζητάει να κανονίσω να πάω την επόμενη το πρωί - ήταν η ΠΗΤ μου - στο μαιευτήριο να κάνω ένα τεστ nst αν το θυμάμαι καλά..

Στο σπίτι το ίδιο βράδυ αρχίζουν πονάκια αλλά στον κόσμο μου εγώ, πέφτω για ύπνο θεωρώντας ότι ήταν λόγω της εξέτασης από τον γιατρό μου και θα περάσουν..Αμ δε!! Στις 4 ξυπνάω με πόνους όχι αφόρητους αλλά που μου χαλάνε τον ύπνο σηκωνόμαστε με τον άντρα μου, μιλάω με τη μαία μου κ ετοιμαζόμαστε για μαιευτήριο..σιγά σιγά.

Στο μαιευτήριο κατά τις 6μιση με παραλαμβάνουν, με εξετάζουν και η απόφαση είναι ότι ..δεν φεύγω και όπως φαίνεται θα γεννήσουμε

Έρχεται και η μαία μου - πρωτύτερα με έχουν ετοιμάσει με τους γνωστούς τρόπους - με εξετάζει κ ο τράχηλος είναι θεόκλειστος:sad:..

Έρχεται και ο γιατρός μου μετά από λίγη ώρα, πάλι με εξετάζει (πολύ πόνος βρε παιδιά να τσεκάρουν τον τράχηλο) και με βάζουν στον ορό για να βοηθήσουμε την κατάσταση..Μπαίνει κι ο άντρας μου μέσα, πονάω αρκετά αλλά αντέχω περνάει περνάει η ώρα..αλλά ..τίποτα

Στο μεταξύ μαθαίνω ότι έχουν μαζευτεί γονείς, αδέρφια κλπ και ο γιατρός μου με ρωτάει αν έχω υπομονή γιατί...αργούμε!!

Στέλνω τον άντρα μου να διώξει και τα δυο σόγια γιατί είναι από το πρωί και ξεροσταλιάζουν κι έχει φτάσει απόγευμα και εκεί ανάμεσα μου έχουν βάλει κάτι σαν υπόθετο μήπως γίνει κάτι και εννοείται ότι παραμένω θεόκλειστη..

Αρχίζω και νευριάζω τόσες ώρες να περιμένω, νυστάζω, πεινάω και πότε πότε πονάω και στέλνω τον άντρα μου να πάρει κανένα περιοδικό να μου διαβάσει καμια βλακεία να περάσει η ώρα.

Μου βάζουν 2ο ορό και μέχρι να έρθει ο άντρας μου αρχίζουν χοντροί πόνοι κι έχουμε επιτέλους διαστολή και ..σπάνε και τα νεράκια

Πονάω πολύ, πολύ όμως και αδημονώ για την επισκληρίδιο. Επιτέλους μου την κάνουν κ ηρεμώ. Από κει και πέρα θυμάμαι λίγο συγκεχυμένα τα πράγματα. Κάποια στιγμή αρχίζει πίεση χαμηλά και η μαία μου με καθοδηγεί για να σπρώχνω. Σπρώχνω σπρώχνω, η πίεση να αυξάνεται να μην αντέχω και ταυτόχρονα να σκέφτομαι ..αμάν θα γεννήσω ποτέ???

Δεν αντέχω άλλο, γιατί η πίεση πλέον είναι πολύ επώδυνη, σπρώχνω όπως με καθοδηγούν και ξαφνικά μπαίνει ο γιατρός, μπαίνει κι ένας τύπος και με βάζει να έχω τα πόδια να ακουμπάνε ψηλά, με βάζουν τα κρατιέμαι από κάτι λαβές τους βλέπω όλους ανήσυχους, κανείς δε με κοιτάει ή μου μιλάει όπως πριν. Ερχεται μια μαία ακόμα κ αισθάνομαι να με ανασηκώνει και ξανά μου λένε πώς να σπρώχνω.

Συνεχίζω να σπρώχνω πολύ και κάποια στιγμή δεν αντέχω άλλο, σκέφτομαι πάλι ότι πάει δεν θα γεννήσω ποτέ!!! και με πιάνουν απίστευτα νεύρα και ουρλιάζω και ταυτόχρονα αισθάνομαι ένα μεγάλο κάψιμο χαμηλά.

Την επόμενη στιγμή έχω ανοίξει τα μάτια μου και βλέπω έναν τροφαντό ποπούλη και δυο τσουπωτά μπουτάκια στον αέρα μπροστά μου και ...ναι!! είναι ο μπέμπης μας ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!! Κοιτάζω έκπληκτη κ κάνω ασυνάρτητες ερωτήσεις τύπου "οκ? είναι καλός?"

Αργότερα έμαθα ότι η φωνή μου στο τελευταίο σπρώξιμο ακούστηκε μέχρι έξω που περίμεναν οι δικοί μας και τρόμαξε αρκετό κόσμο. Η μαμά μου πήρε ηρεμιστικό!! Ο αδερφός μου κι ο κουμπάρος μας έφυγαν από τον όροφο!! Μια κυρία σαν εμένα στην αίθουσα τοκετών τα χρειάστηκε και όταν ρώτησε τον γιατρό της τί ήταν αυτό..εκείνος απλά της είπε " Αυτό ήταν ότι γέννησε η κοπέλα δίπλα, τί νόμιζες?"

Ο μπέμπης 3960gr και 55cm:razz:

[markela35]

να σου ζησει Ελενα!!!Γερο και καλοτυχο να ειναι χχχ

[polina26]

Νάμαι κι εγώ..

Η δική μου ιστορία ξεκινάει στο ραντεβού με τον γιατρό μου όπου αφού με είδε και μου επανέλαβε ότι οκ όλα καλά, ο τράχηλος έχει μαλακώσει, μου ζητάει να κανονίσω να πάω την επόμενη το πρωί - ήταν η ΠΗΤ μου - στο μαιευτήριο να κάνω ένα τεστ nst αν το θυμάμαι καλά..

Στο σπίτι το ίδιο βράδυ αρχίζουν πονάκια αλλά στον κόσμο μου εγώ, πέφτω για ύπνο θεωρώντας ότι ήταν λόγω της εξέτασης από τον γιατρό μου και θα περάσουν..Αμ δε!! Στις 4 ξυπνάω με πόνους όχι αφόρητους αλλά που μου χαλάνε τον ύπνο σηκωνόμαστε με τον άντρα μου, μιλάω με τη μαία μου κ ετοιμαζόμαστε για μαιευτήριο..σιγά σιγά.

Στο μαιευτήριο κατά τις 6μιση με παραλαμβάνουν, με εξετάζουν και η απόφαση είναι ότι ..δεν φεύγω και όπως φαίνεται θα γεννήσουμε

Έρχεται και η μαία μου - πρωτύτερα με έχουν ετοιμάσει με τους γνωστούς τρόπους - με εξετάζει κ ο τράχηλος είναι θεόκλειστος:sad:..

Έρχεται και ο γιατρός μου μετά από λίγη ώρα, πάλι με εξετάζει (πολύ πόνος βρε παιδιά να τσεκάρουν τον τράχηλο) και με βάζουν στον ορό για να βοηθήσουμε την κατάσταση..Μπαίνει κι ο άντρας μου μέσα, πονάω αρκετά αλλά αντέχω περνάει περνάει η ώρα..αλλά ..τίποτα

Στο μεταξύ μαθαίνω ότι έχουν μαζευτεί γονείς, αδέρφια κλπ και ο γιατρός μου με ρωτάει αν έχω υπομονή γιατί...αργούμε!!

Στέλνω τον άντρα μου να διώξει και τα δυο σόγια γιατί είναι από το πρωί και ξεροσταλιάζουν κι έχει φτάσει απόγευμα και εκεί ανάμεσα μου έχουν βάλει κάτι σαν υπόθετο μήπως γίνει κάτι και εννοείται ότι παραμένω θεόκλειστη..

Αρχίζω και νευριάζω τόσες ώρες να περιμένω, νυστάζω, πεινάω και πότε πότε πονάω και στέλνω τον άντρα μου να πάρει κανένα περιοδικό να μου διαβάσει καμια βλακεία να περάσει η ώρα.

Μου βάζουν 2ο ορό και μέχρι να έρθει ο άντρας μου αρχίζουν χοντροί πόνοι κι έχουμε επιτέλους διαστολή και ..σπάνε και τα νεράκια

Πονάω πολύ, πολύ όμως και αδημονώ για την επισκληρίδιο. Επιτέλους μου την κάνουν κ ηρεμώ. Από κει και πέρα θυμάμαι λίγο συγκεχυμένα τα πράγματα. Κάποια στιγμή αρχίζει πίεση χαμηλά και η μαία μου με καθοδηγεί για να σπρώχνω. Σπρώχνω σπρώχνω, η πίεση να αυξάνεται να μην αντέχω και ταυτόχρονα να σκέφτομαι ..αμάν θα γεννήσω ποτέ???

Δεν αντέχω άλλο, γιατί η πίεση πλέον είναι πολύ επώδυνη, σπρώχνω όπως με καθοδηγούν και ξαφνικά μπαίνει ο γιατρός, μπαίνει κι ένας τύπος και με βάζει να έχω τα πόδια να ακουμπάνε ψηλά, με βάζουν τα κρατιέμαι από κάτι λαβές τους βλέπω όλους ανήσυχους, κανείς δε με κοιτάει ή μου μιλάει όπως πριν. Ερχεται μια μαία ακόμα κ αισθάνομαι να με ανασηκώνει και ξανά μου λένε πώς να σπρώχνω.

Συνεχίζω να σπρώχνω πολύ και κάποια στιγμή δεν αντέχω άλλο, σκέφτομαι πάλι ότι πάει δεν θα γεννήσω ποτέ!!! και με πιάνουν απίστευτα νεύρα και ουρλιάζω και ταυτόχρονα αισθάνομαι ένα μεγάλο κάψιμο χαμηλά.

Την επόμενη στιγμή έχω ανοίξει τα μάτια μου και βλέπω έναν τροφαντό ποπούλη και δυο τσουπωτά μπουτάκια στον αέρα μπροστά μου και ...ναι!! είναι ο μπέμπης μας ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!! Κοιτάζω έκπληκτη κ κάνω ασυνάρτητες ερωτήσεις τύπου "οκ? είναι καλός?"

Αργότερα έμαθα ότι η φωνή μου στο τελευταίο σπρώξιμο ακούστηκε μέχρι έξω που περίμεναν οι δικοί μας και τρόμαξε αρκετό κόσμο. Η μαμά μου πήρε ηρεμιστικό!! Ο αδερφός μου κι ο κουμπάρος μας έφυγαν από τον όροφο!! Μια κυρία σαν εμένα στην αίθουσα τοκετών τα χρειάστηκε και όταν ρώτησε τον γιατρό της τί ήταν αυτό..εκείνος απλά της είπε " Αυτό ήταν ότι γέννησε η κοπέλα δίπλα, τί νόμιζες?"

Ο μπέμπης 3960gr και 55cm:razz:

 

αχαχχα,, καλότυχο και καλοφωτισμένο να είναι,... μου θύμισες και μένα που μόλις γέννησα και είδαν την μπέμπα γονείς και πεθερικά κλαίγαν με λυγμούς και όλοι τους ρωτούσανε αν έχω πάθει κάτι εγώ και κλαίνε και αν έχω πεθάνει ... τραγικό... αχααχαχα...

[riniw 1980]

Η δική μας ιστορία ξεκινάει απο Δευτέρα 8/10 στο τελευταίο ραντεβού με τον γιατρό,όπου μετά την εξέταση περίμενα να μου πει οτι θα γεννήσω σε 2-3 μέρες...π.η.τ. είχα 14-15/10..Αντιθέτως μου είπε "Ρηνάκι αν δεν έχεις τίποτα πόνους ή σπάσιμο νερών ως την Δευτέρα,την Τρίτη θα έρθεις στο νοσοκομείο να σε ξαναδώ και να δούμε απο κει και πέρα πως θα συνεχίσουμε"

 

Η αλήθεια είναι οτι ψιλο-απογοητεύτηκα....είχα ρίξει ΤΟ περπάτημα,είχα φάει όλες τις ζέστες,κολυμπούσα το καλοκαίρι 20-30 λεπτά να βοηθήσω το σώμα μου να γυμνάζεται,η μικρή είχε γυρίσει απο τον 6ο-7ο μήνα και ερχόμουν σε επαφές σχεδόν κανονικά με τον άντρα μου οπότε θεωρούσα οτι απο την 38η εβδομάδα θα είχα γεννήσει...κι αφού μπήκα και στην 39η και μου είπε έτσι ο γιατρός υπέθετα οτι όχι μόνο τον γάϊδαρο αλλά και την ουρά θα έτρωγα κι ακόμα θα πείναγα...

 

Ξυπνώντας,λοιπόν,την Πέμπτη (11/10) δεν έκανα κάτι διαφορετικό...έφτιαξα πρωινο,γάλα με δημητριακά,και έφτιαξα καφεδάκι,ένα διπλό ελληνικό όπως κάθε πρωι,κάθισα στο λαπ-τοπ και ξεκίνησα να χαζεύω τρώγωντας το πρωινό μου και περιμένωντας να κρυώσει ο καφές...ανέβηκε η πεθερά μου κατά τις 10 να πιούμε μαζί καφέ κι εκεί που μιλάγαμε αισθάνομαι όπως -μην αηδιάσετε- όταν έχουμε περίοδο και ξαφνικά σε μια σύσπαση καταλαβαίνουμε οτι "κατεβαίνει πράμα" κι ένα σπλάτς...Την κοιτάω και της λέω "πεθερά νομίζω οτι μου σπάσαν τα νερά" και μέχρι να σηκωθώ να πάω στο μπάνιο είχαν ήδη αρχίσει να τρέχουν...Η ώρα περίπου 10:15!

 

Σηκώνεται η πεθερά μου πάει στον άντρα μου,τον ξυπνάει -ευτυχώς κι ήταν σπίτι και δεν τον γυρίσαμε πίσω- του λέει "σπάσαν τα νερά της Ρηνούλας" πετάχτηκε ο έρμος πάνω ενω εγω είπα στην πεθερά μου να ανοίξει λίγο θερμοσίφωνο να κάνω ένα ντουζάκι..Παίρνω τον γιατρό δεν το σήκωνε και λέω στον άντρα μου "φτιάξε ένα καφεδάκι,χαλάρωσε και πάρε τον γιατρό πες του το και το και οτι κάνω ντουζάκι και σε πόση ώρα να ξεκινήσουμε".Περιτό να σας πω οτι εγω ήμουν ατάραχη και η πεθερά μου με τον άντρα μου ανάβαν το ένα τσιγάρο πίσω απο το άλλο!!!!Λέει ο γιατρός να ξεκινήσουμε άμεσα και μόλις βγήκα απο το ντουζ ντύθηκα και φύγαμε..ήταν περίπου 10:40 και φτάσαμε στο ΑΤΤΙΚΟ σε λιγότερο απο 5 λεπτά,μιας και μένουμε δίπλα...

 

Στις 11 περίπου με παρέλαβαν στο μαιευτήριο του νοσοκομείου,όλοι χαμογελαστοί κι ευγενικοί,και μέχρι να μου πάρουν ιστορικό και να με εξετάσουν με μια πρώτη ματιά ήρθε κι ο γαιτρός μου χαμογελαστός και μου λέει "ορίστε που συναντιόμαστε νωρίτερα!!".Μόλις με εξτάζει να δει τι διαστολή έχω τον βλέπω και ψιλοσφίγγεται..."Ρηνάκι τα υγρά δεν είναι και πολύ καθαρα" μου λέει "αλλά θα ετοιμαστείς κανονικά εσυ,μην αγχώνεσαι" όπότε με ετοιμάζουν,με πάνε στις ωδίνες,με ορό,με καρδιοτοκογράφο και κάθε τρεις και λίγο να έρχεται πότε ο γιατρός μου πότε κάποιος ειδικευόμενος να βλέπει αν τα νερά καθάρισαν καθόλου..

 

Στην τελευταία εξέταση μου λέει ο γιατρός μου "Ρηνάκι τα νερά σου βγήκαν κεχρωσμένα,δηλαδή η μικρή σου έκανε κακά πριν βγει,μας πρόλαβε και ενω ήρθες με σπασμένα νερά και με καλή διαστολή και προϋποθέσεις για φυσιολογικό δεν μπορώ να σε αφήσω γιατί θα έχουμε πρόβλημα με το μωρό..θα προχωρήσουμε σε καισαρική γιατί ο φυσιολογικός θα μας έπαιρνε αρκετές ώρες και δεν το ρισκάρουμε".Στις 1:10 (κοίταξα ρολόι) με πήραν μέσα στο χειρουργείο να μου κάνουν επισκληρήδιο έτσι ώστε να ξεκινήσουμε...Μέχρι να με πιάσει η επισκληρήδιος και να με "ξαπλάρουν" η ώρα πέρασε και τελικά το κλάμα της μικρής μου ακούστηκε στις 14:28...

 

Η ομορφότερη στιγμή της ζωής μου....σ'ευχαριστώ που ήρθες και τη γέμισες με ευτυχία!!!

Σ'αγαπώ πολύ κοριτσάκι μου..παιδί μου...

[ANGEL FACE]

Εμας η ιστορια μας αρχιζει στις 21/10/12 (κ με πητ 22/10/12) οπου σηκωθηκα το πρωι,ηπιαμε καφεδακι με ολη την οικογενεια κ επειτα εφυγα με τον αντρα μου για το ραντεβου που ειχα στον γιατρο 10 κ 15..πηγαμε στο ιατρειο με εξετασε κ μου λεει "θα τα ξαναπουμε το απογευμα κατα τις 5-6 αλλα πριν απο αυτο πηγαινε να κανεις ενα καρδιοτοκογραφο για να δουμε γιατι το μωρο ειναι ετοιμο"εγω ωστοσο να μην νιωθω κατι το περιεργο απλα λιγο κακοδιαθετη απο το πρωι..λεω στον αντρα μου"σημερα θα γεννησω,να το ξερεις,το αισθανομαι μεσα μου''..εκεινος χαμογελασε κ μου ειπε"αφου το λες εσυ,αλλα ο γιατρος ειπε οτι θα ξαναπαμε".."καλααα" του λεω (κλασικοι αααντρες) πηγαμε να κανουμε την εξεταση κ για να μην τα πολυλογω με επιασαν οι πονοι την ωρα της εξετασης 11:30,καλεσαν τον γιατρο να ερθει στην κλινικη να με δει,ηρθε με ειδε κ μου λεει σε 1,5 ωριτσα θα ξαναερθω..εφυγε με αποτελεσμα να κανω τελεια διαστολη μεσα σε ενα 20' εσπασαν τα νερα γυρω στις 13:20 κ ειχα την μαια να γκαριζει να μην σπρωχνω διοτι το μωρο θα εβγαινε στα χερια της,πανικοβλητοι ολοι να περνουν τον γιατρο κ τις μαιες να τρεχουν κ να με βαζουν στο καροτσι να με κατεβασουν στο χειρουργειο ο γιατρος εφτασε ακριβως την ωρα που θα εβγαζα το παιδι..στις 14:10 ειχα την μπεμπα μου στην αγκαλια μου..!!αν αργουσε 5'ακομα θα ειχα γεννησει στα χερια της μαιας..!!το σκηνικο εξω ωστοσο απιστευτο,ολοι να κλαινε κ εγω να εχω σοκαριστει τοσο που το ματι μου δεν εβγαζε δακρυ..μετα ομως ποταμι που μου την εφεραν στο δωματιο..!!! η ολη εμπειρια ηταν απιστευτα μοναδικη κ το οτι γεννησα τοσο γρηγορα βοηθησε κ το τρελλο περπατημα που εκανα απο τον 3ο μηνα πιστευω κ οι πονοι ανεκτικοι που ηταν φτ χωρις επισκληριδιο..παντως ευχομαι σε ολες να ειναι γερα τα παιδακια μας κ τπτ αλλο..καθε τετοια εμπειρια ειναι μοναδικη!!!

[siaki85]

Διαβαζω πολυ καιρο το θεματακι κιε ειπα να γραψω κι εγω την ιστορια μου...

ΠΗΤ 17/9/2012

Ειχα μια πολυ ομαλη κ φυσιολογικη εγκυμοσυνη χωρις ναυτιες κ κανενα προβλημα. Στις 8/8 χασαμε την πεθερα μου απο καρκινο η οποια δεν ειχε δει αλλο εγγονι κ περιμενε πως κ πως να συναντησει την εγγονουλα της καθως το ειχε κ καημο αφου ειχε 4 αγορια. Δυστυχως δεν τα καταφερε... Ο αντρας ο οποιος την λατρευε ηταν χαλια κι εγω λιγες μερες πριν μπω στο μηνα μου επρεπε να του σταθω γιατι με ειχε απολυτη αναγκη. Ειχε μεγαλο παραπονο γιατι δεν καταφερε η μητερα του να δει την κορουλα μας κ παρακαλουσε μονο να γεννηθει στις 17/9 που εχει κι αυτος γενεθλια.

Οι μερες περνουσαν κι εγω χωρις κανενα προβλημα εκανα τις επισκεψεις μου στο γιατρο ο οποιος προς το τελος κι αφου με εξετασε μου ανακοινωσε οτι θα εχουμε δυσκολο τοκετο. Εγω δεν φοβηθηκα γιατι πιστευα οτι ολα θα κυλησουν ομαλα.

Στις 16/9 ειχαμε τα σαραντα της πεθερας μου. Κατα τις 7 το πρωι ξυπνησα κ πηγα τουαλετα βλεποντας λιγα υγρα παραπανω χωρις ομως να ανησυχησω. Δεν ενιωθα πολυ καλα αλλα υπεθεσα οτι ηταν απο τη στεναχωρια κ την νηστεια γιατι ηθελα να κοινωνησω. Οταν με ειδε η μητερα μου, μου ειπε οτι θα γεννησω αλλα εγω δεν εδωσα σημασια. Πηγαμε στο μνημοσυνο κ το μεσημερι οι γονεις μου εφυγαν με βαρια καρδια για το χωριο. Ειχα λιγα πονακια πολυ αραια αλλα πιστευα οτι ηταν απο την κουραση. Ξαπλωσα λιγο κ κοιμηθηκα. Ο αντρας μου εφυγε το απογευμα για μια δουλεια κ ηρθε η κουμπαρα μου για παρεα.

Οσο βραδιαζε οι πονοι ηταν πιο συχνοι αλλα υποφερτοι κι εγω εσφιγγα τα δοντια να περασουν λιγες ωρες ακομα μονο κ μονο για να γεννησω στις 17/9...

Οταν ηρθε ο αντρας μου, φαγαμε κατι κ αφου πηγα τουαλετα ειδα αιμα. Ηταν περιπου 11. Του το ειπα, εκανα ενα μπανακι κ ετοιμαστηκαμε σιγα σιγα για το νοσοκομειο.

Φθασαμε, με εβαλαν μεσα, ειδαν οτι εχει ξεκινησει διαστολη (περιπου 3 ηταν) κ φωναξαν τον αντρα μου να φερει τη βαλιτσα. Οτν μου εφερε τα πραγματα με πηρε αγκαλια κ μου ειπε ποσο με αγαπαει κ με ευχαριστει. Τοτε ξεκινησα να τρεμω κ να φοβαμαι για το τι θα ακολουθησει. Τον εβγαλαν εξω κ περιμενε να ερθουν οι γονεις μου αλλα κ τα αδερφια του για παρεα...

Εμενα με ετοιμασαν κ με εβαλαν στο μηχανημα. Ερχονταν συνεχεια να με κοιτανε για διαστολη (2 γιατροι κ 2 μαιες). Ηταν ολα υποφερτα κ ηρεμα. Ο γιατρος μου δεν ειχε ερθει ακομα, περιμεναν να φτασει σε τελικο σταδιο να τον ειδοποιησουν.

Κατα τις 3 ζητησα να ερθει μεσα ο αντρας μου ο οποιος ηταν αγχωμενος αλλα με ηρεμησε κ μονο που μου κρατησε το χερι. Ηθελε να μπει κ η μητερα μου, εγω δεν ηθελα, κ ηρθε. Ηταν πολυ αγχωμενη κ προσπαθουσα να της κρυψω την αγωνια μου αλλα ενω ηταν μεσα ξαφνικα η μπεμπα κατεβαινει αποτομα κ ξεκινανε οι μεγαλοι πονοι...

Ηρθε η μαια (η μια ηταν αψογη κ την ευχαριστω), εδιωξε τη μητερα μου κ μου εδειχνε πως να σπρωχνω, μου αλλαζε στασεις, κοιταζε τη διαστολη με πολυ προσοχη. Δυστυχως ομως οι υπολοιποι (καθως κ δημοσιο νοσοκομειο) ηταν πολυ αποτομοι κ μου φωναζαν κ ηταν πολυ αγαρμποι...

Οι πονοι ηταν ανυποφοροι καθε 2 λεπτα. Κατα τις 5 ηρθε ο γιατρος μου ηρεμος, με ειδε κ με καθησυχασε. Με βοηθησε οσο μπορουσε αλλα εγω ειχα πλεον εξαντληθει κ το μονο που φωναζα ηταν οτι θελω καισαρικη. Δεν μπορουσα να συγχρονισω το σπρωξιμο με τους πονους κ δε βοηθουσα καθολου.

Μετα απο καμια ωρα, εφτασε διαστολη 10, με πηγαν στην αιθουσα τοκετου κ μου ειπε οτι θα μου το παρει με βεντουζα... Με εκοψε κ μεσα σε δευτερολεπτα ξαλαφρωσα... Ακουσα το πιο ομορφο κλαμα, κοιταξα το ρολοι κ ηταν 6κ15, τη σηκωσαν ψηλα κ ειδα ενα πλασμα καταμελανο κ πρησμενο κ ταλαιπωρημενο. Αμεσως το περιποιηθηκαν οι παιδιατροι μεχρι να περιποιηθει εμενα ο γιατρος ο οποιος μου ειπε οτι τον περιμενε οτι θα ειναι δυσκολα. Μετα απο καμια ωρα ειδα τον αντρα μου, που με ευχαριστουσε για το ομορφοτερο δωρο γενεθλιων κ τους δικους μου οι οποιοι ειχαν τρελαθει!!!

Ηταν δυσκολος τοκετος κι αν μπορουσα θα εκανα επισκληριδιο οχι για να μην περασω τους πονους αλλα να μην ακουω τις φωνες των ειδικευομενων οι οποιοι μου δημιουργησαν ψυχολογικο κι ακομα κ τωρα, σχεδον 4 μηνες μετα, βλεπω εφιαλτες κ κλαιω. Πιστευω πως καποια στιγμη θα το ξεπερασω... Ο γιατρος μου ηταν αψογος κ δε ρισκαρε καθολου ουτε για μενα ουτε για το παιδακι μου!!

Πλεον η ζωη μου εχει αλλαξει... Με τα δυσκολα της αλλα αξιζει...

[Koalaki]

Ωρα να γραψω καιεγω την δικη μου ιστορια.......πητ ειχα 15/08 αλλα στις 27/07 και καθως ξημερωνε εγω δεν ειχα κοιμηθει ολη νυχτα και κατα τις 8 το πρωι γυρνωντας πλευρο νιωθω κατι να τρεχει.....μπα λεω υγρα θα ειναι να σηκωθω να αλλαξω....μολις σηκωνομαι πλαφ.....τα ζεστα νερα τρεχουν αναμεσα στα ποδια μου...τοτε καταλαβα οτι εφτασε η ωρα μου.....τηλεφωνω στονσυζυγο μου και του λεω μου εσπασα τανερα...ηταν σε αλλη πολη λογω δουλειας οποτε και ηρθε σφαιρα μεσα σε 2 ωρες πανικοβλητος.....κλεινουμε το τηλ και φωναζω την μαμα μου που εβαφε εξω το μπαλκονι καιτης λεω.....εσπασαν τα νερα μου...και μου λεει....αααααα εσυ γεννας....για ποτε παρατησε βουρτσες και μπογιες και εφυγε να παει να βρει τον μπαμπα μπυ χαμπαρι δεν πηρα.....μεχρι να γυρισουν εγω πηγα τουαλετα, αλλαξα, πλυθηκα,επλενα δοντια, εβαλα λακ και αποσμητικο η κυρια και περιμενα.....ηρθαν μεσα σε 5 λεπτα με πηραν οι γονεις μου και πηγαμε νοσοκομειο....με παρελαβαν, μου εκαναν τον καθιερωμενο ελεγχο και με εβαλαν σε θαλαμο να περιμενω....ηρθαν οι γιατροι με εξετασαν αφου πιο πριν μου εκαναν εισαγωγη με διαστολη 1...και περιμενωωωωωω, κατα τις 11 φτανει ο συζυγος....με βλεπει..και ησυχαζει......κατοπιν ερχεται αλλη γιατρος και με ρωταει...πονας??? τι λεω οχι...και μου λεει αυτο δεν ειναι καλο....και της λεω γιατι και μου λεει παμε για καισαρικη....εγω σοοοοοοκ, δεν ειχα καλα καλα περασει ουτε 5 ωρες.....πως εβγαλε αυτο το συμπερασμα......νευριασα και τωρα λεω θα σας δειξω εγω.....ερχεται μετα απο καμια ωρα παλι και με ρωταει πονας????? και της λεω ναι ανα 7-8 λεπτα....και μου λεει αυτο ηθελα να ακουσω....και της λεω...ας περιμενες!!!!! Φευγει κατα τις 8 το βραδυ οι πονοι εγιναν ολο και πιο εντονοι, ερχεται η μαια καθως η διαστολη προχωρουσε σταδιακα και μου λεει παμε βολτα στο διαδρομο, εγω ουτε τον μισο μπορουσα να κανω...πονουσα πολυ και κατα τις 9 μπαινω στην αιθουσα τοκετων....ηταν η μοναδικη στιγμη που φοβιθηκα γιατι με περιμενε το αγνωστο......με βαζουν λιγο φαρμακο και μασκα οξυγονου την οποια και πεταξα και ξεκινανε οι πιο δυνατοι στην ουσια πονοι....μου λεει ο γιατρος πονας???? λεω ναι ανα 2-3 λεπτα....ωραια τοτε με την πρωτο πονο κατεβαζεις το σαγονι στο στερνο και σπρωχνεις με ολη σου την δυναμη....5φορες χρειαστηκε να σπρωξω και να με ακουσει ολο το νοσοκομειο αλλα εβγαλα ολη μου την δυναμη και συνειδητοποιησα ποσο δυναμη κρυβουμε μεσα μας.....και ξαφνικα καπου εκει στις 11παρα 25 ακουω το κλαμα του μωρου μου....μου την δινειο γιατρος αφου πρωτα τον κατουρησε και με κοιταζει με τα μεγαλα της ματια....την φιλαω, την αγκαλιαζω, δακρυζω...μου την παιρνουν, την ετοιμαζουν και ερχεται ο γιατρος και μου στο τσακ γλυτωσες καισαρικη...και του λεω γιατιιιιιι???? και μου λεει το μωρο σου ηταν τυλιγμενο 4 φορες, 3 απο το λαιμο και 1 γυρω απο τους προσαγωγους.....και ολα αυτα επειδη ειχες μακρυ ομφαλιο λωρο.....ανακουφιστηκα.....και μετα με ετοιμασαν και με πηγαν στο δωματιο οπου εκει αρχισε η νεα μας ζωη.....για εμενα και τογεγονος οτι γεννησα αλλα και τογεγονος οτι ειχα μακρυ ομφαλιο λωρο ειναι και τα 2 θαυματα της φυσης...το μωρο μου γεννηθηκε 2430 με φυσημα 3-4/6 και ραιβοκρανο κατι που αντιμετωπισαμε αμμεσααααα και τωρα ειναι μια χαρααααα.....7μηνων περιπου 8 κιλα.....σκετο τρελοκομειο......

 

 

Ευχομαι να ειναι ολα τα μωρακια μας γερα και ολα τα αλλα ειναι περαστικα.....η καλυτερα να ειναι περαστικα......

 

 

Γεννησα χωρις επισκληριδιο και χωρις συζυγο διπλα μου μιας που το μεν πρωτο δεν υπαρχει στο δημοσιο νοσοκομειο οπου γεννησα αλλα και να υπηρχε δεν θα το εκαμνα και το μεν δευτερο απλα γιατι δεν επιτρεπεται.....οπως και να εχει τπτ απο ολα δεν εχεισημασια απλα εγω καθε μερα που θυμαμαι την στιγμη του τοκετου οτι και στεναχωρια ναεχω......μου φευγει...αμεσως, με κανει χαρουμενη να σκεφτομαι εκεινητην στιγμη.....αυτο για εμενα εχει σημασια.....πλεον!!!!!!

[lovely80]

ο λόγος που γράφω τη δική μου ιστορία τοκετού είναι για να προφυλάξω ίσως κάποιες μέλλουσες μητέρες από τα δυσάρεστα που συνέβησαν στη δική μου γέννα, και που την έκαναν μια εμπειρία που θα προτιμούσα να ξεχάσω, κρατώντας βέβαια τη στιγμή που αντίκρυσα την υπέροχη κορούλα μου!

ο γιατρός με είχε προγραμματίσει μια μέρα που τον βόλευε για πρόκληση, ωστόσο, η μικρή μου είχε άλλα σχέδια και ακριβώς στις 40 εβδομάδες, το βράδυ της επετείου μας, άρχισα να έχω πονάκια. Δε θα έδινα σημασία αν δεν είχαν κάποια περιοδικότητα (περίπου ανα 5 λεπτά). Έτσι, μετα από κάποιες ώρες πήγα στο νοσοκομείο (όπου παρεπιπτόντως είναι γιατρός ο πατέρας μου), και με κράτησαν με μαλακό τράχηλο και 2 διαστολή (παρόλο που ο γιατρός μου με είχε πείσει ότι ο τράχηλος δεν επρόκειτο να ανοίξει ποτέ! στο nst έδειξε πράγματι περιοδικότητα στους πόνους, ωστόσο η μαία μου είπε ότι μάλλον θ'αργούσα και να κοιμόμουν καλύτερα. το επόμενο πρωί και μέχρι το μεσημέρι η διαστολή δεν προχωρούσε, ο γιατρός μου ήταν στην Αθήνα και είχε ειδοποιηθεί (η πόλη μου απέχει περίπου 5 ώρες), η αναισθησιολόγος μου είχε τοποθετήσει την επισκληρίδιο αλλά όχι το φάρμακο κι εγώ έκοβα βόλτες στους διαδρόμους με τον άντρα μου και πόνους ακόμα υποφερτούς αλλά προοδευτικά πιο δυνατούς. ώσπου η διαστολή εφτασε στο 4 μέσα σε 20 λεπτά, ήρθε κι ο γιατρός κι εγώ ήμουν πολύ χαρούμενη. από κει και πέρα όμως αρχίζουν τα ωραία.

στο δωματιακι των ωδινών με το ζόρι με άφησαν να έχω τον άντρα μου (ενώ είχε γίνει σχετική συνεννόηση και μαθήματα ανώδυνου) για να μη ζηλεύουν οι άλλες επίτοκες (!). μου βάλαν κατευθείαν ορό με τεχνητούς, χωρίς να με ρωτήσουν και κόντεψα να τιναχτώ στο ταβάνι από τους πόνους, μέχρι να πιάσει η επισκληρίδιος. κι εκεί τελείωσαν όλα, πάει κι η διαστολή πάνε και οι αντοχές μου (έμεινα εκεί καθηλωμένη περίπου 6 ώρες, χωρίς ούτε νερό). είχα καταλάβει ότι πάω για καισαρική αλλά ο γιατρός είπε να κάνουμε άλλη μια προσπάθεια (άλλον έναν ορό με τεχνητούς δηλαδή). μου έφευγαν δάκρυα από τα μάτια και με είχε πιάσει ακατάσχετο τρέμουλο, αλλά με μάλωναν λέγοντας ότι εκείνοι θα πρεπε να κλαίνε, που βρίσκονταν εκεί εκτός ωραρίου και ο γιατρός είχε κάνε ολόκληρο ταξίδι για χάρη μου!

τέλοσπαντων, πάω στο χειρουργείο κακήν κακώς, με υποξαιμία, μου βάζουν οξυγόνο, δεν είχα δύναμη ούτε να μιλήσω, όταν βγήκε η μπέμπα μου μόνο μου έφευγαν δάκρυα από τα μάτια και η μαία την έκανε αεροπλανάκι μπροστά μου, ευτυχώς το κλάμα της ήταν τόσο δυνατό που δενπρόλαβα να αναρωτηθώ αν ήταν καλά. μετά μα κοίμησαν και ήμουν σα ζόμπι για περίπου 12 ώρες. επίσης, είπε η αναισθησιολόγος ότι αυτό το παιδί ήταν αδύνατο να βγει φυσιολογικά και ότι είχε προσωπική προβολή (όταν σαράντησα και ρωτησα το γιατρό αν αυτό φαινόταν στον υπέρηχο είπε ότι δεν είχε προσωπική προβολή, "ποιος το είπε αυτο;") το τραγελαφικά όμως ξεκινούν στη φάση της ανάρρωσης. μου παίρνουν αίμα (χωρίς να με ενημερώσουν γιατί φυσικά) και η γιατρός το δίνει στη μαμά μου να το κατεβάσει στο αιματολογικό. όμως οι νοσοκόμες κοιμόντουσαν και δε σηκώθηκε καμιά για να ανοίξει και όταν τελικά το πήγε η γιατρός και της άνοιξαν, το αίμα ήταν για πέταμα. μου ξαναπέρνουν και μετά από κάποιες ώρες ξανάρεται η γιατρός και λέει θα πάρουμε ακόμα μια φορά γιατί αποκλείεται να είναι αυτό το αποτέλεσμα, θα έκανε λάθος το μηχάνημα (!!!!!!!!!). τελικά έμαθα αργότερα ότι η εξέταση είχε δείξει αιματοκρίτη 22, το οποίο δεν ήταν καθόλου λάθος αλλά με ασιτία 4 μέρες και ορό 3 μέρες, τι να έδειχνε το μηχάνημα! τον ορό φώναζα πως ήθελα να τον βγάλω, ένιωθα ότι το αίμα μου είχε γίνει νερό αλλά νοσοκόμες και γιατροί μου έλεγαν ότι πρέπει "να αεριστώ" πρώτα, αλλά κι όταν αυτό έγινε (και το ανακοίνωσα με χαρά, τρομάρα μου!), ότι "πρέπει να αεριστώ καλά". αλλά κι όταν τον έβγαλαν μετά από πολλά παρακάλια, το κλύσμα δεν το απέφυγα! επίσης, απαγόρευαν το νερό και το φαγητό, 3 μέρες είχα κορακιάσει, επέτρεπαν όμως το τσάι. παρακαλούσα τη μάνα μου να μου δώσει λίγο νεράκι κι εκείνη ένιωθε άσχημα, ότι δεν πρέπει και αισθανόταν ενοχές που μου έδινε καμια γουλίτσα!

παυσίπονες δεν ήθελα, δεν πονούσα αλλά μου τις έκαναν με το ζόρι, ότι δήθεν βοηθά στην επούλωση (!).

μου έλεγαν να περπατάω (με τον ορό πάντα) αλλά το σύστημα αυτό με τα ροδάκια που στερεώνεις τον ορό ήταν αρχαίο και τα ροδάκια μαγκωμένα, πήγαινα σαν κάτι φυλακισμένους που σέρνουν και τις αλυσίδες μαζί!

υποτίθεται ότι είναι ένα νοσοκομείο φιλικό προς το θηλασμό, τόσο φιλικό ώστε ο παιδίατρος να συνταγογραφεί συγκεκριμένη μάρκα γάλακτος και να αποθαρρύνει με κάθε τρόπο το θηλασμό, λέγοντας σε όλες ότι το μωρό φάινεται ότι πεινάει και ότι κινδυνεύει να κάνει υπογλυκαιμία (κανονική τρομοκρατία) και οι μαίες πιέζουν τις θηλές μέχρι να τις τραυματίσουν, τις τραβάν με σύριγγες ή σου λένε ότι δεν έχεις γάλα (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) επειδή επέμεινα πολύ, τελικά κατάφερα η μικρή μου να πιάσει με ψευδοθηλές και παιδευόμουν μ'αυτές 2,5 μήνες, μέχρι η παιδίατρος να με βοηθήσει και τελικά σήμερα που είναι 4,5 μηνών, να θηλάζω ακόμη αποκλειστικά.

όταν ήταν να βγώ, ήμουν η μόνη στην οποία δεν έδιναν εξιτήριο, λόγω του αιματοκρίτη. ήθελα με κάθε τρόπο να φύγω από κει μέσα και είπα ότι θα σκέφτομαι να υπογράψω για να φύγω, και τότε μια μαία μου είπε ότι είναι πολύ σοβαρή κατάσταση η αναιμία και "το θες, να πάς σπίτι σου να πεθάνεις; είσαι αχάριστη, εμείς εδω σε έχουμε στα όπα όπα" (εννοούσε λόγω του πατέρα μου). με τα πολλά με άφησαν να φύγω, τώρα που το σκέφτομαι, είχα τόσα αλλα στο μυαλό μου που δεν τα σκεφτόμουν όλα αυτά, πέρασε αρκετός καιρός για να θυμηθώ αποστασιοποιημένη χρονικά τις λεπτομέρειες της γέννας μου. έγιναν κι άλλα, όπως ότι μια νοσοκόμα μου πήρε από τα χέρια το παιδί, που μόλις είχε πιάσει το στήθος και με υποχρέωσε να ξαπλώσω, να κατεβάσω το βρακί μου (3η μέρα μετά από καισαρική!) και να περιμένω γιατί θα περνούσαν οι γιατροί (που πέρασαν μετά από 20 λεπτά). Τελοσπάντων, σημασία έχει φυσικά ότι έχω μια υγιέστατη κορούλα και ευχαριστώ το Θεό κάθε μέρα, ωστόσο, θα συμβούλευα όλες τις μανούλες ότι δεν πρέπει να ανέχονται τέτοιες συμπεριφορές και επουδενί τεχνητούς πόνους όταν έχουν διαστολή και πόνους δικούς τους. Ξέρω τουλάχιστον 3 κοπέλες (η αδερφή μου και φίλες μου) που γλίτωσαν την καισαρική στο τσακ, όταν ήταν ήδη στο φορείο προς το χειρουργείο, λόγω του φαρμάκου που κόλλησε τον τοκετό.

Να επισημάνω ότι το νοσοκομείο που γέννησα θεωρείται ανθρώπινο και φιλικό (τουλάχιστον η γυναικολογική), ωστόσο, αυτά που βίωσα τις 4 εκείνες μέρες δυστυχώς δεν το επιβεβαίωσαν!

[riniw 1980]

ο λόγος που γράφω τη δική μου ιστορία τοκετού είναι για να προφυλάξω ίσως κάποιες μέλλουσες μητέρες από τα δυσάρεστα που συνέβησαν στη δική μου γέννα, και που την έκαναν μια εμπειρία που θα προτιμούσα να ξεχάσω, κρατώντας βέβαια τη στιγμή που αντίκρυσα την υπέροχη κορούλα μου!

ο γιατρός με είχε προγραμματίσει μια μέρα που τον βόλευε για πρόκληση, ωστόσο, η μικρή μου είχε άλλα σχέδια και ακριβώς στις 40 εβδομάδες, το βράδυ της επετείου μας, άρχισα να έχω πονάκια. Δε θα έδινα σημασία αν δεν είχαν κάποια περιοδικότητα (περίπου ανα 5 λεπτά). Έτσι, μετα από κάποιες ώρες πήγα στο νοσοκομείο (όπου παρεπιπτόντως είναι γιατρός ο πατέρας μου), και με κράτησαν με μαλακό τράχηλο και 2 διαστολή (παρόλο που ο γιατρός μου με είχε πείσει ότι ο τράχηλος δεν επρόκειτο να ανοίξει ποτέ! στο nst έδειξε πράγματι περιοδικότητα στους πόνους, ωστόσο η μαία μου είπε ότι μάλλον θ'αργούσα και να κοιμόμουν καλύτερα. το επόμενο πρωί και μέχρι το μεσημέρι η διαστολή δεν προχωρούσε, ο γιατρός μου ήταν στην Αθήνα και είχε ειδοποιηθεί (η πόλη μου απέχει περίπου 5 ώρες), η αναισθησιολόγος μου είχε τοποθετήσει την επισκληρίδιο αλλά όχι το φάρμακο κι εγώ έκοβα βόλτες στους διαδρόμους με τον άντρα μου και πόνους ακόμα υποφερτούς αλλά προοδευτικά πιο δυνατούς. ώσπου η διαστολή εφτασε στο 4 μέσα σε 20 λεπτά, ήρθε κι ο γιατρός κι εγώ ήμουν πολύ χαρούμενη. από κει και πέρα όμως αρχίζουν τα ωραία.

στο δωματιακι των ωδινών με το ζόρι με άφησαν να έχω τον άντρα μου (ενώ είχε γίνει σχετική συνεννόηση και μαθήματα ανώδυνου) για να μη ζηλεύουν οι άλλες επίτοκες (!). μου βάλαν κατευθείαν ορό με τεχνητούς, χωρίς να με ρωτήσουν και κόντεψα να τιναχτώ στο ταβάνι από τους πόνους, μέχρι να πιάσει η επισκληρίδιος. κι εκεί τελείωσαν όλα, πάει κι η διαστολή πάνε και οι αντοχές μου (έμεινα εκεί καθηλωμένη περίπου 6 ώρες, χωρίς ούτε νερό). είχα καταλάβει ότι πάω για καισαρική αλλά ο γιατρός είπε να κάνουμε άλλη μια προσπάθεια (άλλον έναν ορό με τεχνητούς δηλαδή). μου έφευγαν δάκρυα από τα μάτια και με είχε πιάσει ακατάσχετο τρέμουλο, αλλά με μάλωναν λέγοντας ότι εκείνοι θα πρεπε να κλαίνε, που βρίσκονταν εκεί εκτός ωραρίου και ο γιατρός είχε κάνε ολόκληρο ταξίδι για χάρη μου!

τέλοσπαντων, πάω στο χειρουργείο κακήν κακώς, με υποξαιμία, μου βάζουν οξυγόνο, δεν είχα δύναμη ούτε να μιλήσω, όταν βγήκε η μπέμπα μου μόνο μου έφευγαν δάκρυα από τα μάτια και η μαία την έκανε αεροπλανάκι μπροστά μου, ευτυχώς το κλάμα της ήταν τόσο δυνατό που δενπρόλαβα να αναρωτηθώ αν ήταν καλά. μετά μα κοίμησαν και ήμουν σα ζόμπι για περίπου 12 ώρες. επίσης, είπε η αναισθησιολόγος ότι αυτό το παιδί ήταν αδύνατο να βγει φυσιολογικά και ότι είχε προσωπική προβολή (όταν σαράντησα και ρωτησα το γιατρό αν αυτό φαινόταν στον υπέρηχο είπε ότι δεν είχε προσωπική προβολή, "ποιος το είπε αυτο;") το τραγελαφικά όμως ξεκινούν στη φάση της ανάρρωσης. μου παίρνουν αίμα (χωρίς να με ενημερώσουν γιατί φυσικά) και η γιατρός το δίνει στη μαμά μου να το κατεβάσει στο αιματολογικό. όμως οι νοσοκόμες κοιμόντουσαν και δε σηκώθηκε καμιά για να ανοίξει και όταν τελικά το πήγε η γιατρός και της άνοιξαν, το αίμα ήταν για πέταμα. μου ξαναπέρνουν και μετά από κάποιες ώρες ξανάρεται η γιατρός και λέει θα πάρουμε ακόμα μια φορά γιατί αποκλείεται να είναι αυτό το αποτέλεσμα, θα έκανε λάθος το μηχάνημα (!!!!!!!!!). τελικά έμαθα αργότερα ότι η εξέταση είχε δείξει αιματοκρίτη 22, το οποίο δεν ήταν καθόλου λάθος αλλά με ασιτία 4 μέρες και ορό 3 μέρες, τι να έδειχνε το μηχάνημα! τον ορό φώναζα πως ήθελα να τον βγάλω, ένιωθα ότι το αίμα μου είχε γίνει νερό αλλά νοσοκόμες και γιατροί μου έλεγαν ότι πρέπει "να αεριστώ" πρώτα, αλλά κι όταν αυτό έγινε (και το ανακοίνωσα με χαρά, τρομάρα μου!), ότι "πρέπει να αεριστώ καλά". αλλά κι όταν τον έβγαλαν μετά από πολλά παρακάλια, το κλύσμα δεν το απέφυγα! επίσης, απαγόρευαν το νερό και το φαγητό, 3 μέρες είχα κορακιάσει, επέτρεπαν όμως το τσάι. παρακαλούσα τη μάνα μου να μου δώσει λίγο νεράκι κι εκείνη ένιωθε άσχημα, ότι δεν πρέπει και αισθανόταν ενοχές που μου έδινε καμια γουλίτσα!

παυσίπονες δεν ήθελα, δεν πονούσα αλλά μου τις έκαναν με το ζόρι, ότι δήθεν βοηθά στην επούλωση (!).

μου έλεγαν να περπατάω (με τον ορό πάντα) αλλά το σύστημα αυτό με τα ροδάκια που στερεώνεις τον ορό ήταν αρχαίο και τα ροδάκια μαγκωμένα, πήγαινα σαν κάτι φυλακισμένους που σέρνουν και τις αλυσίδες μαζί!

υποτίθεται ότι είναι ένα νοσοκομείο φιλικό προς το θηλασμό, τόσο φιλικό ώστε ο παιδίατρος να συνταγογραφεί συγκεκριμένη μάρκα γάλακτος και να αποθαρρύνει με κάθε τρόπο το θηλασμό, λέγοντας σε όλες ότι το μωρό φάινεται ότι πεινάει και ότι κινδυνεύει να κάνει υπογλυκαιμία (κανονική τρομοκρατία) και οι μαίες πιέζουν τις θηλές μέχρι να τις τραυματίσουν, τις τραβάν με σύριγγες ή σου λένε ότι δεν έχεις γάλα (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) επειδή επέμεινα πολύ, τελικά κατάφερα η μικρή μου να πιάσει με ψευδοθηλές και παιδευόμουν μ'αυτές 2,5 μήνες, μέχρι η παιδίατρος να με βοηθήσει και τελικά σήμερα που είναι 4,5 μηνών, να θηλάζω ακόμη αποκλειστικά.

όταν ήταν να βγώ, ήμουν η μόνη στην οποία δεν έδιναν εξιτήριο, λόγω του αιματοκρίτη. ήθελα με κάθε τρόπο να φύγω από κει μέσα και είπα ότι θα σκέφτομαι να υπογράψω για να φύγω, και τότε μια μαία μου είπε ότι είναι πολύ σοβαρή κατάσταση η αναιμία και "το θες, να πάς σπίτι σου να πεθάνεις; είσαι αχάριστη, εμείς εδω σε έχουμε στα όπα όπα" (εννοούσε λόγω του πατέρα μου). με τα πολλά με άφησαν να φύγω, τώρα που το σκέφτομαι, είχα τόσα αλλα στο μυαλό μου που δεν τα σκεφτόμουν όλα αυτά, πέρασε αρκετός καιρός για να θυμηθώ αποστασιοποιημένη χρονικά τις λεπτομέρειες της γέννας μου. έγιναν κι άλλα, όπως ότι μια νοσοκόμα μου πήρε από τα χέρια το παιδί, που μόλις είχε πιάσει το στήθος και με υποχρέωσε να ξαπλώσω, να κατεβάσω το βρακί μου (3η μέρα μετά από καισαρική!) και να περιμένω γιατί θα περνούσαν οι γιατροί (που πέρασαν μετά από 20 λεπτά). Τελοσπάντων, σημασία έχει φυσικά ότι έχω μια υγιέστατη κορούλα και ευχαριστώ το Θεό κάθε μέρα, ωστόσο, θα συμβούλευα όλες τις μανούλες ότι δεν πρέπει να ανέχονται τέτοιες συμπεριφορές και επουδενί τεχνητούς πόνους όταν έχουν διαστολή και πόνους δικούς τους. Ξέρω τουλάχιστον 3 κοπέλες (η αδερφή μου και φίλες μου) που γλίτωσαν την καισαρική στο τσακ, όταν ήταν ήδη στο φορείο προς το χειρουργείο, λόγω του φαρμάκου που κόλλησε τον τοκετό.

Να επισημάνω ότι το νοσοκομείο που γέννησα θεωρείται ανθρώπινο και φιλικό (τουλάχιστον η γυναικολογική), ωστόσο, αυτά που βίωσα τις 4 εκείνες μέρες δυστυχώς δεν το επιβεβαίωσαν!

 

λυπάμαι πολύ για αυτά που τράβηξες...γολγοθάς κανονικός..

συγνώμη που ρωτώ ποιό νοσοκομείο είναι;

[lovely80]

το Χατζηκώστα Ιωαννίνων, δυστυχώς

[giannakis2012]

Η δικιά μας ιστορία έχει ως εξής :

 

ΠΗΤ 27/04/2012 ο γιατρός ήταν σε δημόσιο νοσοκομείο αλλά υπήρχε η δυνατότητα να με βλέπει πάντα ο ίδιος γιατρός ( το λέω αυτό γιατί διάβασα σε κάποιες άλλες ιστορίες ότι σε κάποια δημόσια νοσοκομεία σε βλέπει όποιος έχει βάρδια) . Είχα μια πολύ καλή εγκυμοσύνη...ούτε ναυτίες, ούτε πόνους παρά μόνο τα φυσιολογικά...το μόνο που είχα ήταν ότι λόγω της θρομβοφιλίας που έχω , έκανα κάθε μέρα μια ένεση στην κοιλιά...Έχω και ένα ιο στον τράχηλο και όταν ενημέρωσα τον γιατρό μου είπε ότι δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα αλλά υπάρχει περίπτωση αν γεννήσω φυσιολογικά να μεταδοθεί στο μωρό μου. Μου λέει να το σκεφτώ και το συζητάμε ....με το άντρα μου βέβαια δεν το πολυσυζητήσαμε ...είπαμε καισαρική να είμαστε σίγουρη ότι δεν θα μεταδοθεί στο μωρό μας..Έτσι αφού όλα πάνε καλά...Μεγάλη Τρίτη 10/04/2012 κάνω εισαγωγή , γίνεται ο σχετικός έλεγχος και με ενημερώνει ο γιατρός μου ότι θα είμαι το πρώτο χειρουργείο της επόμενης μέρας ...7:30 θα ξεκινήσουμε...στέλνω το απογευματάκι τον άντρα μου στο σπίτι να ξεκουραστεί και αυτός και ενημερώνω τους λοιπούς συγγενείς για την αυριανή μέρα...Ξεκουράσου μου λένε οι μαίες και να κοιμηθείς...που να κοιμηθώ εγώ ....είχα άλλες 2 στον θάλαμο..η μια είχε γεννήσει την προηγούμενη αλλά η κακομοίρα κόντευε να πεθάνει και αυτή και το μωρό...το μωρό της νοσηλευόταν στην εντατική αλλά δόξα τον Θέο όλα καλά πήγανε και η άλλη κοπελιά μπήκε με πόνους και περίμενε να εξελιχτεί ο τοκετός ήταν 2 γέννα και στην πρώτη είχε πάθει επιλόχεια κατάθλιψη και είχε τρομερό άγχος να μην την ξαναπεράσει...όπως καταλαβαίνεται το κλίμα στον θάλαμο ήταν κάπως και εγώ απο την αγωνία μου δεν κοιμήθηκα καθόλου...το πρωί ήρθαν όλοι η οικογένεια αλλά εγώ ήταν σαν να μην έβλεπα κανέναν. Φοβόμουν..... έρχονται να με πάρουν...βουρ τα κλάματα εγώ...την να κάνω σκέφτηκα πρέπει να γίνει..κάνω τον σταυρό μου και πάω....8:15 με βάλανε στο χειρουργείο ,μέχρι να με ετοιμάσουν να μου κάνουν και την επισκληρίδιο πήγε 9. Στης 9:05 μου λέει ο αναισθησιολόγος (καλή του ώρα όπου και να είναι ο άνθρωπος) ξεκινάμε σε 7 λεπτά θα είσαι μανούλα....εεε καταλαβαίνω κάτι χέρια στα πλευρά μου να σπρώχνουν , τον γιατρό να τραβάει και 9:13 ακούω το κλάμα του....μόλις μου τον φέρνουν οι μαίες και τον βάζουν πάνω μου σταματάει το κλάμα....και εκείνη την ώρα νομίζω ότι θα σπάσει η καρδία μου .....δεν έχω ξανανιώσει έτσι....απέραντη ευτυχία....ούτε μπορούσα πριν να φανταστώ καν αυτό το συναίσθημα...με μπορώ να το περιγράψω με λέξεις...είμαι σίγουρη πως όλες το ίδιο αισθανόμαστε.... μετά ταλαιπωρήθηκα λίγο γιατί δεν μπορούσα να αναπνεύσω, ο αναισθησιολόγος μου ρωτάει αν θέλω να μου δώσει λίγο ζάλη γιατί έχουμε μπροστά μας 40 λεπτά για να με κλείσουν και θα με βοηθήσει αναπνευστικά...λέω ΟΚ ...ξύπνησα την ώρα που με βγάλανε από το χειρουργείο και ήταν όλοι απο έξω..που είναι το μωρό ? είναι καλα ? μια χαρά....πάμε στο δωμάτιο πουθενά το μωρό μου....η καρδιά μου πάει να σπάσει ....είχε λίγο αναπνευστικό πρόβλημα λόγω καισαρικής μου είπανε και μπήκε στην θερμοκοιτίδα...που να τους πιστεύσω εγώ...βουρ πάλι τα κλάματα ...είδε από είδε η αδερφή μου πάει βρίσκει τον γιατρό και μου τον φέρνουν λίγο να τον δω....μέχρι το απογευματάκι έκατσε στη θερμοκοιτίδα και ανα 2 -3 ώρες μου τον έφερναν να τον δω για λίγο...βλέπεται λόγω καισαρικής δεν μπορούσα να σηκωθώ..είχα και αιματοκρίτη 24 και κατάφερα να σηκωθώ την επομένη το πρωί..Αυτή είναι η ιστορία η δικιά μου και του μικρού άγγελου....και παρόλο τον φόβο μου περιμένω πως και πως να τα ξαναπεράσω.....

[νελλίτσα]

και εγώ ήθελα να κάνω τον 2ο τοκετό μου στο σπίτι,μέσα σε πισίνα. άυτό το πλάνο εγκαταλείφθηκε λόγω αναιμίας που παρουσίασα και αποφασίζουμε να γεννήσω στο Λητώ στο δωμάτιο φυσικού τοκετού για να χρησιμοποιήσω και την πισίνα. αρχικά δυσκολεύτηκα με αυτή την απόφαση. και μόνο στην ιδέα να πρέπει να παώ σε μαιευτήριο και μετά τη γέννα να μου πα΄ρουν το μωρό για πόση ώρα οι παιδίατροι και να αφήσω και για πόσες μέρες τον μεγάλο μου γιο, ανέβασα πίεση. ευτυχώς εκεί έιναι αρκετά συζητήσιμοι στο τι ήθελα και τι δεν ήθελα, είχα και μια πολύ καλή μαία και όλα προγραμμματίστηκαν να γίνουν όσο πιο κοντά στα θέλω μου. οι μέρες όμως περνούσαν και ο γιος μου όπως και ο 1ος μου στον κόσμο τους... να σας πως ότι τον πρώτο τον έκανα μετά από 2 ημέρες πρόκλησης φυσιολογικά στις 41+2. αυτή τη φορά η ΠΗΤ 10/4 οι μέρες να περνάνε και τίποτα. εγώ να τρέμω στην ιδέα της 2ης πρόκλησης. ευτυχώς η γιατρός μου να είανι αισιόδοξη και κυρίως πρόθυμηγ να με περιμένει μέχρι τις 42 εβδομα΄δες εφόσον όλα έδειχναν ότι το μωρό ήτνα καλά. κλείνω τις 40 εβδομάδες και αρχίζουμε τα ραντεβού γαι καρδιοτοκογράφημα και τα σχετικά. ο γιος μου στον κόσμο του αλλά τουλα΄χιστον ο τράχηλος μαλακός, παρότι ψηλά...15/4 πηγαίνω και πάλι στη γιατρό μου εντελώς απογοητευμένη, γιατί μέσα σε όλα τις τελευταίεςε εβδομάδες με έπιαναν πόνοι χωρίς όμως καμία περιοδικότητα. τι στη μπάλα καθόμουν, τι βαθια καθίσματα έκανα στη σκάλα, τι γενική στο σπίτι, τι να τρέχω με τον μεγάλο μου στις κούνιες, στο σούπερ και στη λαική τίποτα, πονούσα πόσες ώρες και μετά το τίποτα... κάποια στιγμή είδα και κάτι βλέννες χωρίς όμως αίμα οπότε απλά τις αγνόησα

η γιατρός μου ωστόσω έγκυος 3 εβδομάδες πίσω από εμένα.. εγώ να πιστεύω πλέον ότι θα γεννήσει πριν από εμένα έτσι όπως πάω...με εξετάζει, μου κατεβάζει το κεφάλι του μπέμπη όσο πιο χαμηλα΄μπορούσε (εγώ με 4 διαστολή) και μου ζητάει να ξανακάνω καρδιοτοκογράφημα και να με ξαναδεί 2 ημέρες μετά. γυρίζω σπίτι με τα μούτρα στο πάτωμα... βάζω το μεγάλο μου για ύπνο και νοιώθω πάλι τα γνωστά μου πλέον χαζοπονάκια... καλά λέω σας έχω μα΄θει... δεν δίνω σημασία και συνεχίζω σα να μην υπάρχουν. όλο το βράδυ χαζοπονούσα αλλά ξυπνούσα ανα μία ώρα για τουαλέτα..."θα είανι το κεφάλι του μωρού χαμηλα΄και με πιέζει" σκεφτόμουν και ξανακοιμόμουν. κατά τις 6:30 το πρωί, 16/4 πλέον σηκώνομαι για την τουαλέτα και όπωε γυρίζω στο κρεβα΄τι νοιώβθω μια πίεση χαμηλά και πίσω στο κόκαλο του πωπού. σφίγγομαι λίγο και νοιώθω να σπάνε τα νερά! η χαρά μου απερίγραπτη! ένοιωθα 'οπως όταν ξυπνούσα τα πρωινά που ήτν να πάω εκδρομή με το σχολείο! πάω στην τουαλέτα γαι να πλυθώ και νοιώθω ένα έντονο πόνο... γυρίζω στο δωμα΄τιο να ξυπνήσω τον άντρα μου και έρχεται και 2ος πόνος. του κλέω να καλέσει τη μαμά του αν μείνει με το παιδί και να ετοιμαστούμε γαιτί μάλλον δεν προλαβαίνουμε. μέχρι να πάω τουαλέτα 3ος πόνος..ουπς! προσπαθώ να πα΄ρω τον αδερφό μου τηλέφωνο που μένει ω2 τετράγωνα πιο πέρα να έρθει για το παίδί γιατί μάλλον πρέπει να φύγουμε άμεσα. ο αδερφός μου στον κόσ,μο του... κοιμόταν και δεν άκουγε το τηλέφωνο... παίρνω τη γιατρό και τη μαία και κάνω επιτέλους το πολυπόθητο μπανάκι μου. τρελή ανακούφιση το ζεστό νεράκι... μέχρι να βγώ ευτυχώς έχει φτάσει η πεθερά μου αλλά εγ΄ω πλέον είμαι στα 4 σε κα΄θε σύσπαση. ξεκινάμε άρον άρον για το μαιευτήριο με την ελπίδα να μην έχει πολλή κίνηση ο δρόμος. η λεοφωρος Αθηνών ευτυχώς χαλάρη... εγώ στο πίσω κα΄θισμα να προσπαθώ να βολευτώ σ εκα΄θε σύσπαση. περνάμε την πλατεία του περοκε όλα οκ και φτάνουμε πεδίο του άρεως να μπούμε αλεξάνδρας... είμαι μούσκεμα στον ιδρώτα και δεν βρίσκω θέση να βολευτώ. πέφτω στα 4 και μετράω κα΄θε σύσπαση. το πολύ να κρατήσει η κάθε μια 1 λεπτό, τόσο μπορώ να αντέξω. όσο ανεβαίναμε την αλεξάνδρας τόσο ζοριζόμουν, απ'τη μία έσκαγα απ'την άλλη δνε ήθελα παράθυρο ανοιχτό. πρίπου στο ύψος του παναθηναικού, αρχίζω να σκέφτομαι ότι δεν θα αντέξω χωρίς επισκληρίδιο... ο άντρας μου να προσπαθεί αν με εμψυχώσει, ότι μπορεί μέχρι να φτάσουμα να είναι 8 η διαστολή και θα τα καταφέρω κτλ. οι πόνοι όλο και πιο έντονοι και πιο συχνοί. στο φανάρι γαι να μπούμε κηφισίας εγώ έχω στριμώξει το κεφάλι μου στο κενό τπίσω από το κάθισμα του οδηγού, τα πόδια μου στο απέναντι τζάμι και να νοιώθω το κεφάλι του μπέμπη να ετοιμα΄ζεται να βγει.

"γιατί σταματήσαμε;" ρωτάω

έχει φανάρι, μου απαντά

"γεννάω" λέω στον καλό μου

"δεν γεννάς" μου λέει

"χριστυιανέ μου το κεφάλι του είναι στα πόδια μου" ουρλιάζω

πετάγεται έξω από το αυτοκίνητο και αρχίζει να κάνει νοήματα στον τροχονόμο να μας ανοίξει το φανάρι. εκείνος μετά από λίγη ώρα καταλαβε το επρεπε ανα κάνει ακι μας αφήενι να περ΄'ασουμε. φτάνουμε στο λητώ και μεβγάζουν σηκωτή από το αυτοκίνητο. ευτυχώς έχει φτάσει η μαία μου. ο άντρας μου πάει να παρκα΄ρει.

η διαστολή τελεία, με πάνε στην αίθουσα φυσσικού τοκετού, η μαία να μου λέει μη σφίγγεσαι θα γεννήσεις στο φορείο και εγω΄να ζητάω ενα ποτήρι νερο γαιτί έσκασα...προσπαθούν να με βα΄λουν στον καρδιοτοκογράφω και εγώ να φωνάζω να πάμε κάτω από το ντουζ μήπως και απαλύνω τον πόνο. πάνω στην ώρα έρχεται και η γιατρός μου. με το καλημέρ ασας μου λέει: "αν με ακούσεις θα έχεις το μωρό σου αγκαλιά στο επόμενο σπρώξιμο". εγώ συνέχιζα να φωνάζω για το ντουζ και ξαφνικά νοιώθω τον μπέμεπη να γλιστράει.... μου τον έδωσαν αγκαλιά και εγώ συνειδητοποίησηα πως ο άντρας μου είχε χάσει τη γέννηση και του 2ου γιου μας...πάνω στην ώρα μπαίνει μέσα και ο καλός μου και μου δίνει ένα φιλί. σαστισμένος... κρατάει το μπέμπη μας αγκαλιά και βλέπω στο βλέμμα του την ικανοποίηση κα΄ποιου που έχει κατακτήσει το έβερεστ και έχει τη δύναμη να εξαλείψει από τον κόσμο όλα τα δεινά.... η ώρα ήταν 8:21!

οι ώρες που ακολούθησαν ήταν από τις ωραιότερες στη ζωή μου... ένοιωθα σα να ήμουν σε κάποια γιορτή, βάλαμε μουσική στο ραδιόφωνο, θήλασα το μωρό μου, βγήκε με την υσηχάι του ο πλακούντας και κόψαμε το λώρο (ο οποίος είχε και περτύλιξη), μπήκα στην πισίνα που πλέον είχε γεμίσει και ανακουφίστηκα από τους πόνους της υστεροτοκίας, κοίταζα τις φωτογραφίες (που ευτυχώς πρόλαβε και τράβηξε η καλή μας φωτογράφος), λέγαμε αστεία και γελούσαμε, ήρθε η απιδιτρος και εξέτασε δίπλα μου το μωρό μου, έκανα και ένα ντουζάκι και αρχίσαμε τα τηλέφωνα. μίλησα με το μεγάλο μου γιο ο οποίος άκουσε από το τηλέφωνο το κλάμα του αδερφού του και με ρωτούσε "γιατί κλαίει ο μπέμπης" (εκεί τα 'μπηξα δεν άντεξα)...

πήγε ο καλός μου και μου έφερε τα ρουχαλάκια μου να ντυθώ και μια πορτοκαλάδα που είχα σκάσει. ανεβήκαμε στο δωμάτιο οι 3 μας και προσπαθούσαμε να συνειδητοποιήσουμε τη μαγεία όλου αυτού που ζήσαμε... ήταν τέλεια! μακάρι να είχα βιώσει όλο αυτό το μεγαλείο και στον 1ο μου γιο....

[Χριστινα Μ]

Κορίτσια εμένα η εμπειρία μου ηταν πολύ όμορφη και γλυκια πονούσα αλλα σκεφτόμουν συνεχώς οτι σε λίγες ώρες θα κρατάω το αγγελούδι μου αγκαλίτσα τον Ανωνάκη μου.

 

Ήταν 11:30 το βράδυ και ένιωθα πόνους που έρχοταν και έφευγαν και ενώ είχα κάνει μαθήματα ανώδυνου τοκετού πήγαινα να κοιμηθώ σαν Κυρία και μετα συνειδητοποίησα οτι θα γεννήσω, είναι το πρώτο μου δεν έχω άλλο προς το παρόν,λοιπόν κάθομαι και κάνω οτι έμαθα πήγα έκανα το μπάνιο μου και στις 2:45 πήγαμε στο νοσοκομείο Ιπποκράτειο αυτό εφημερευε και μόλις πήγα κλύσματα, και διατολή 5 και ένιωθα σαν να είμαι καλα και να μην έχω τίποτα . Ηρθαν όλοι οι συγγενεις κατα τις 8¨00 το πρωι αρχισαν πιο συχνοι οι πόνοι και μόλις σηκώθηκα και κατούρησα εσπασαν τα νερά μου και γέννησα μέσα σε 10 λεπτά φυσιολογικά χωρίς επισκληρίδιο με ξεγένησε ο γιατρός της εφημερίας ο δικός μου γιατρός είχε τελειώσει τη βάρδιά του, τους ήξερα όμως όλους και δεν φοβήθηκα στιγμή η ωραιότερη εμπειρία και στιγμή της ζωής μου δεν υπάρχει αντίκρυσα το γιό μου για πρώτη φορα στη ζωή μου στις 09:00 21/04/11 Μ.Πέμπτη σήμερα γίναμε 2 χρονών και όλα γυρίζουν στην μνήμη μου δνε θα το ξεχάσω ποτε όσο ζω. Θέλω να τους ευχαριστήσω όλους λίγο αργά βέβαια αλλα κάλιο αργά παρά ποτέ που με βοήθησαν να τα βγάλω εις πέρας και τον άνδρα μου που με στήριξε πάρα πολύ σε όλη την διαρκεια της εγκυμοσύνης και στην γέννα μου.

[Amarullida]

Να που ηρθε η ωρα να γραψω κ την δικη μου ιστορια τοκετου!!!

Ειναι το πρωτο μου παιδακι οποτε περιμενα με ανυπομονησια την ωρα που θα αντικρισω το αγγελουδι μου.Βεβαια με κυριευε ο φοβος του αγνωστου πονου αλλα το παλευα.Τελικα την περασμενη εβδομαδα με ενημερωνει ο γιατρος οτι θα μπουμε με καισαρικη λογω δυσαναλογιας του μωρου.Τεταρτη(19-6-13) ηταν κ μπηκα Παρασκευη για καισαρικη 9 το πρωι.

Να πω οτι τα περιμενα καλυτερα τα πραγματα,ειδικα διαβαζοντας αρκετες απο τις εμπειριες σας.

Σε μενα και το κλισμα με πονεσε(εχω καποιες ραγαδες)γιατι ηταν αγαρμπη πολυ η μαια κ δεν χρησιμοποιησε ξυλοκαινη,να μην πω για τον ουροκαθετηρα!!!!Πονεσε αρκετα κ αυτος ηταν που με ενοχλουσε υπερβολικα μεχρι να βγει.Μεχρι κ η φλεβα που διαλεξαν να μου βαλουν την ''πεταλουδα'' πονουσε υπερβολικα,μεχρι που επαθε θρομβωση η φλεβα κ αναγκαστηκαν να μου την βγαλουν μετα απο ατελειωτες ωρες ενοχλητικου πονου.

Μετα απο τα βασικα μπαινω χειρουργειο.Εκει λεω στην αναισθησιολογο οτι δεν εχω φαει τιποτα τις προηγουμενες 8 ωρες αλλα ηπια αρκετο νερο κατα τις 6 το πρωι(πραγματικα ειχα παθει αφυδατωση).Εκεινη μενει καγκελο ,δεν μου λεει κατι αλλο,με ρωταει για το φυσημα στην καρδια που δεν ειχα ιδεα οτι ειχα μεχρι τωρα κ προσπαθει να με ναρκωσει.

Δεν ξερω γιατι αλλα αργησε πολυ η ναρκωση να με πιασει κ εβλεπα ολο το τημ να κανει τις προετοιμασιες του.Μεχρι κ τα εργαλεια ενιωσα που τα τοποθετουσαν στα ποδια μου.

Τελικα κοιμηθηκα.Οταν ξυπνησα ενιωσα πονους φοβερους κ ακουω τον γιατρο να λεει...''ηρεμησε αλλο ενα ειναι κ τελειωνω'' κ εκει νιωθω τον απολυτο πονο!!!

Εν ολιγοις με ξυπνησαν την στιγμη που μου εκαναν τα ραμματα!!!

Τα ειδα ολα κοριτσια!!!!Βγηκα απο το χειρουργειο με κλαματα φωναζοντας ταυτοχρονα αν ειναι καλα το μωρο μου κ να μου το φερουν!!!!Η αναισθησιολογος τελικα μου εβαλε οσο το δυνατον ελαχιστη ναρκωση κ τα ειδα ολα!!!!!

Ομως το μαγικο της υποθεσης(το λεω κ ανατριχιαζω)ηταν οταν πηγα στο δωματιο κ μου εφεραν τον αγγελο μου.

Δεν υπαρχουν λεξεις να σας περιγραψω(οσες γεννησαν ξερουν)απλα με μια λεξη θα πω οτι για λιγα λεπτα ο πονος ειχε εξαφανιστει στην κυριολεξια!!!!!

Τοσο απλα!!Κ τελικα ηταν το μωρο μου που μου εδωσε την δυναμη να αντεξω τον πονο,να καταφερω να σηκωθω σχεδον το ιδιο 24ωρο(οσες εκαναν καισαρικη καταλαβαινουν ποσο δυσκολο ειναι να σηκωθεις απο το κρεβατι).

Και ολα αυτα χαρη σε ενα μικρο πλασματακι που κοιμοταν στο καλαθακι του απεναντι μου!!!!

Αυριο κλεινουμε μια εβδομαδα ζωης κ μπορω να πω οτι τα περνουσα ολα ανετα ξανα απο την αρχη για τον μικρο μας αγγελο!!!!!

Να χαιρομαστε ολοι τα μωρα μας και μακαρι ολες οι μανουλες να βγαινουν με γεματες τις αγκαλιτσες τους απο την κλινικη.

[Koalaki]

Καλη μου αμαρουλιδα γεννησες.....!!!!!!!εγινες μανουλααααα.....!!!!!!!

Συγχαρητηρια κοριτσι μου και να πανε ολα καλα...!!!!!

Ο πονος θα ξεχαστει αλλα εκεινη η μαγικη στιγμη δεν θα ξεχαστει με ΤΙΠΟΤΑ και ΠΟΤΕ.......!!!!!!!

Να χαιρεσαι το μωρακι σου, να ειναι γερο και τυχερο και εσυ πιο δυνατη απο ποτε για να αντεξεις πολλα περισσοτερα απο ενα κλισμα, ενα καθετηρα και ενα σωρο αλλα πραγματα και καταστασεις ασημαντες μπροστα στο μεγαλειο που λεγεται......ΖΩΗ...!!!!!!!!

[Ηλιοβασίλεμα]

Να που ηρθε η ωρα να γραψω κ την δικη μου ιστορια τοκετου!!!

Ειναι το πρωτο μου παιδακι οποτε περιμενα με ανυπομονησια την ωρα που θα αντικρισω το αγγελουδι μου.Βεβαια με κυριευε ο φοβος του αγνωστου πονου αλλα το παλευα.Τελικα την περασμενη εβδομαδα με ενημερωνει ο γιατρος οτι θα μπουμε με καισαρικη λογω δυσαναλογιας του μωρου.Τεταρτη(19-6-13) ηταν κ μπηκα Παρασκευη για καισαρικη 9 το πρωι.

Να πω οτι τα περιμενα καλυτερα τα πραγματα,ειδικα διαβαζοντας αρκετες απο τις εμπειριες σας.

Σε μενα και το κλισμα με πονεσε(εχω καποιες ραγαδες)γιατι ηταν αγαρμπη πολυ η μαια κ δεν χρησιμοποιησε ξυλοκαινη,να μην πω για τον ουροκαθετηρα!!!!Πονεσε αρκετα κ αυτος ηταν που με ενοχλουσε υπερβολικα μεχρι να βγει.Μεχρι κ η φλεβα που διαλεξαν να μου βαλουν την ''πεταλουδα'' πονουσε υπερβολικα,μεχρι που επαθε θρομβωση η φλεβα κ αναγκαστηκαν να μου την βγαλουν μετα απο ατελειωτες ωρες ενοχλητικου πονου.

Μετα απο τα βασικα μπαινω χειρουργειο.Εκει λεω στην αναισθησιολογο οτι δεν εχω φαει τιποτα τις προηγουμενες 8 ωρες αλλα ηπια αρκετο νερο κατα τις 6 το πρωι(πραγματικα ειχα παθει αφυδατωση).Εκεινη μενει καγκελο ,δεν μου λεει κατι αλλο,με ρωταει για το φυσημα στην καρδια που δεν ειχα ιδεα οτι ειχα μεχρι τωρα κ προσπαθει να με ναρκωσει.

Δεν ξερω γιατι αλλα αργησε πολυ η ναρκωση να με πιασει κ εβλεπα ολο το τημ να κανει τις προετοιμασιες του.Μεχρι κ τα εργαλεια ενιωσα που τα τοποθετουσαν στα ποδια μου.

Τελικα κοιμηθηκα.Οταν ξυπνησα ενιωσα πονους φοβερους κ ακουω τον γιατρο να λεει...''ηρεμησε αλλο ενα ειναι κ τελειωνω'' κ εκει νιωθω τον απολυτο πονο!!!

Εν ολιγοις με ξυπνησαν την στιγμη που μου εκαναν τα ραμματα!!!

Τα ειδα ολα κοριτσια!!!!Βγηκα απο το χειρουργειο με κλαματα φωναζοντας ταυτοχρονα αν ειναι καλα το μωρο μου κ να μου το φερουν!!!!Η αναισθησιολογος τελικα μου εβαλε οσο το δυνατον ελαχιστη ναρκωση κ τα ειδα ολα!!!!!

Ομως το μαγικο της υποθεσης(το λεω κ ανατριχιαζω)ηταν οταν πηγα στο δωματιο κ μου εφεραν τον αγγελο μου.

Δεν υπαρχουν λεξεις να σας περιγραψω(οσες γεννησαν ξερουν)απλα με μια λεξη θα πω οτι για λιγα λεπτα ο πονος ειχε εξαφανιστει στην κυριολεξια!!!!!

Τοσο απλα!!Κ τελικα ηταν το μωρο μου που μου εδωσε την δυναμη να αντεξω τον πονο,να καταφερω να σηκωθω σχεδον το ιδιο 24ωρο(οσες εκαναν καισαρικη καταλαβαινουν ποσο δυσκολο ειναι να σηκωθεις απο το κρεβατι).

Και ολα αυτα χαρη σε ενα μικρο πλασματακι που κοιμοταν στο καλαθακι του απεναντι μου!!!!

Αυριο κλεινουμε μια εβδομαδα ζωης κ μπορω να πω οτι τα περνουσα ολα ανετα ξανα απο την αρχη για τον μικρο μας αγγελο!!!!!

Να χαιρομαστε ολοι τα μωρα μας και μακαρι ολες οι μανουλες να βγαινουν με γεματες τις αγκαλιτσες τους απο την κλινικη.

 

Συγκινηθηκα πολύ και μου εφερες γλυκες αναμνησεις από την δική μου εμπειρεία! Να χαίρεσαι τον γιο σου, να τον δειτε οπως επιθυμειτε και κυρίως γερό και δυνατό!!!

Όσο για τα δύσκολα που περασες, μακαρι να μην τα ζουσες αλλά χαλάλι τους: σε έφεραν κοντά στον πρίγκηπά σου!!!!!!!

Καλή ανάρρωση και σε σενα μετά το χειρουργείο!!!

Μόλις βρεις τους ρυθμούς σου, ξαναμιλάμε!!! Φιλάκια στα μπεμπε τα πατουσάκια!!!!!!!! Α! Και βγάλαε όσες περισσότερες φωτό και βίντεο μπορείς!!! Θα τα κοιτάς μετά από καιρό και θα θυμάσαι πώς ήταν ο μπεμπης σε όλες του τις στιγμές!!

[αγοροmummy!]

Συγχαρητηρια και παλι Αmaryllida μου!! Φιλακια πολλα στον μπεμπαρο, αξια η μανουλα!! Καλη αναρρωση!!!

[Amarullida]

Σας ευχαριστω γλυκες μου μανουλες για τις ευχες σας!!!Εχω να πω οτι με βοηθησατε παρα πολυ με τις γνωμες -συμβουλες σας!!

Στηριζομαι σε σας κ για αλλες πολυτιμες συμβουλες στην καινουρια μου πορεια σαν μανουλα!!!!!

Κλαιω απο την χαρα μου κοριτσια την ωρα που τον κοιτω να κοιμαται!!!!

Προσευχομαι στην Παναγιτσα να προσεχει οχι μονο το δικο μου μωρο αλλα ολου του κοσμου τα μπεμπακια!!!!!

Σαν παιδαγωγος ανεκαθεν ειχα λατρεια στα παιδακια του σχολειου μου αλλα τελικα ειχαν δικιο οι μανουλες που μου ελεγαν οτι οταν θα ερθει το δικο μου μπεμπε η αγαπη που θα νιωσω δεν συγκρινεται με αυτη που εδινα στα ζουζουνια του σχολειου.

Φιλακια στα γλυκα σας τα παιδακια!!!!

[αγοροmummy!]

και που να δεις τι κλαμα εχεις να ριξεις οταν θα σε κοιταζει με το χαμογελο της πληρους ευτυχιας και εξαρτησης σα να σου λεει "μανουλα εισαι τα παντα!" δε σου περιγραφω τι θα παθεις οταν σε πει "μαμα" εγω τον πηρα αγκαλια τον εσφιξα και εκλαιγα και με κοιτουσε το παιδι καλα καλα σου λεει τι επαθε αυτη η τρελη???? φιλια πολλα!!!