Τοκετός: Πείτε την δική σας ιστορία/ιστορίες!

[ssidi]

Στον υπέρηχο του 3ου τριμήνου στον 8ο μήνα το μωρό είχε ήδη πάρει θέση, μπήκαμε λοιπόν στην τελική ευθεία....όσο περνούσε ο καιρός τόσο αγχωνόμουν για το πως θα είναι όταν σπασουν τα νερά κλπ, ενώ από την αρχή της εγκυμοσύνης ήμουν αρκετά ψύχραιμη για τον τοκετο. Φανταζόμουν πως θα ήμουν στην αίθοουσα του τοκετού, με τον σύζυγο να μου κρατάει το χέρι κι αλλα τέτοια χαριτωμένα...Δεν υπολόγιζα όμως το ζουζουνάκι μου! Γενικά ήταν πολύ ζωηρός, έτσι σε κάποια φάση όταν μπήκα στον 9ο είχε ανέβει σε περίεργη θέση, αισθανόμουν το κεφαλάκι του ψηλά. Έτσι πήγα κι έκανα έναν υπέρηχο για να δω πως πάει...το ζουζουνάκι μας είχε ξαναγυρίσει και ερχόταν με ισχιακή προβολή...

10 μέρες πριν την ΠΗΤ ξανακάναμε υπέρηχο και εξακολουθούσε να ήταν "ανάποδα". Έτσι μπήκα στην 39η για καισαρική, από την μια ανακουφίστηκα που θα ήξερα ποτε θα γεννούσα ακριβώς, από την άλλη όμως ήθελα να γεννήσω φυσιολογικά!

Μπήκα Πέμπτη στο νοσοκομείο, κάναμε τις προετοιμασίες και Παρασκευή πρωί ετοιμάστηκα για χειρουργείο. Αρχικα με είχαν για πάνω από 1 ώρα με την γνωστή ζώνη για να ακούμε το ζουζούνι. Με είχαν βάλει να ξαπλώνω ανάσκελα και τα είχα δει όλα!! Νόμιζα πως μου κοβόταν η αναπνοή! Συγκεντρωνόμουν στους παλμούς του μικρούλη μου και προσπαθούσα να είμαι όσο πιο χαλαρή μπορούσα. Μέχρι που ήρθε επιτέλους η ώρα να με πάνε στο χειρουργείο. Εκεί μου κάνανε επισκληρήδιο, με καλωδιώσανε και στα 2 χέρια και ξεκινήσαμε. Μετά από λίγη ώρα άκουσα ένα κλαματάκι που ακόμη και τώρα το έχω στα αυτιά μου! Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Μου το φεραν για λίγα δευτερόλεπτα να μου το δείξουν και αυτό ήταν. Μετά τα ράμματα κλπ με πήγαν στο δωμάτιο και καθυστέρησαν πολύ να φέρουν και τον μικρό μας. Το καλό ήταν ότι το μωρό το είχα μέσα στο δωμάτιο, το κακό ήταν πως αν και εκ των προτέρων είχα αποφασίσει αποκλειστικό θηλασμό μετά την γέννα ήμουν τόσο χάλια που δεν το προσπάθησα αμέσως. Ήταν και ο γιατρός που μας είπε να του δώσουμε την πρώτη μέρα τσάι και γάλα σκόνη και ο θηλασμόςο ξεκίνησε την επομένη. Εγώ ζαλισμένη ακόμη από την νάρκωση τους έβλεπα απλα να ετοιμάζουν γάλατα κλπ και έλεγα συνεχώς οτι πρέπει να το θηλάσω...είναι κατι για το οποίο μετανιώνω! Το ότι, δηλαδή, παρόλα τα προβλήματα δεν ζήτησα να μου δώσουν να το θηλάσω από την πρώτη στιγμή...

Στο επόμενο όμως θα έχω την γνώση και την εμπειρία να το κάνω!

[jodido]

Περίμενα την μέρα που θα με πιάσουν οι πόνοι ως την Μεγάλη Μέρα. Περίμενα.... περίμενα.... περίμενα... αλλα τίποτα. Ήρθε η 40η εβδομάδα και είπα πως τέρμα τα αστεία τώρα πια θα γεννήσω αλλα τίποτα. Οι επισκέψεις στον γιατρό είχαν γίνει πια καθημερινές. Πέρασε και η 41η εβδομάδα...τίποτα. Απογοητεύτηκα. Είπα στο τέλος ότι τελικά εγώ δεν θα γεννήσω ποτέ... Θα μείνω έτσι έγκυος για πάντα. Στο γιατρό όλα έδειχνα φυσιολογικά. Το παιδί είχε κατεβεί, ο τράχηλος είχε μαλακώσει αλλά..... Στις 7 Μαρτίου ο γιατρός μου λέει Δώρα δεν γίνεται άλλο να περιμένουμε, αύριο θα προκαλέσουμε με τεχνιτούς πόνους τον τοκετό. Πήγα στο Νοσοκομείο της Ξάνθης 8:00 το πρωί και μου έβαλαν τα χάπια. Μέχρι τις 15:00 τίποτα. Μου βάζουν και δεύτερη δόση τότε, κάπου στις 19:00 το απόγευμα άρχισα να αισθάνομαι κάτι.... Απο κει και πέρα η διαστολή κάλπασε. Μέχρι τις 11:00 είχε φθάσει το τέλειο.. το περιβόητο 10. Τότε άρχισαν τα δύσκολα. 8ώρες εξωθήσεων (σπρώξιμο), μου βγήκαν τα μάτια. Στο νοσοκομείο βέβαια όπως και εγώ άλλωστε δεν κάνουν εύκολα επισκληρίδιο. Ο μπέμπης ερχόταν στραβά και χτυπούσε τον ώμο του στην λεκάνη μου. Μετά απο 8 ώρες δηλαδή στις 7:00 το πρωί στις 9/3/2007 με αναρροφητήρα (βεντούζα) βγήκε τελικά ο μικρούλης μου. . Δύο ώρες μετά την γέννα έτρεχα σαν να μη είχε συμβεί τίποτα.

Η εμπειρία ήταν για μένα επώδυνη αλλά τώρα εκ των υστέρων πια πιστεύω ότι μπορούσα να αντέξω και άλλο - για να έχω στην αγκαλιά μου αυτό το παιδάκι. Θέε μου ευχαριστώ που πήγαν όλα καλά και με βοήθησες να γεννήσω ένα υγιέστατο παιδάκι.....

[aggeliki]

παντα φοβομουν την ιδεα του τοκετου,αλλα οταν εμεινα εγκυος ολα τα ξεχασα δεν ηθελα με τιποτα ομως να κανω καισαρικη,ειχα ακουσει και ειχα δει απο την μαμα μου που το τριτο το εκανε με καισαρικη πολυ πονο μετα,ετσι εψαξα για εναν καλο γιατρο που θα ηταν κατα της καισαρικης,με την πρωτη δυσκολια.ολα πηγαιναν καλα,αλλα το μωρο περασε και την 41 εβδομαδα και δεν ελεγε να κατεβει παρολου που ειχε παρει θεση,ειχε και λιγο μπλεχτει με τον ομφαλιο λωρο,ετσι κλεισαμε ραντεβου για να κανω τεχνιτους πονους.μου ειπε ο γιατρος να παω 23 00 το βραδυ,μου εβαλε κατι σαν χαπακι και περιμενε λιγο αλλα δεν γινοταν τιποτα,ετσι εφυγε και μου ειπε να κοιμηθω,που να κοιμηθω εγω βεβαια,μου ειχαν βαλει και την ζωνη για να ελεγχουν τους χτυπους της καρδιας του μωρου,σιγα μην κοιμομουνα το πρωι,κατα τις 0600 ηρθε η μαια μου,μου εβαλε ορο(εκει πονεσα λιγο) και μου εσπασε τα νερα με ενα ξυλαρακι(εκει πονεσα πολυ)μετα απο λιγο αρχισαν οι πονοι,ανεκτοι ατην αρχη,αλλα λογο του ορου ερχοντουσαν πολυ πιο συχνα απο οτι θα ερχοντουσαν οι φυσιολογικοι πονοι.διπλα μου ηταν μια αλλη κοπελα με τεχνιτους πονους και αυτη,ο γιατρος της,δεν προλαβε να περασει 1 ωρα απο τοτε που της εβαλε τον ορο,την εβαλε για καισαρικη(απαραδεκτος)της ειπε α,ακομη τιποτα,παμε για καισαρικη,δεν μπορω να περιμενω !!

εμενα με μετεφεραν σε αλλο δωματιο,οι πονοι συνεχιστηκαν και συνεχιστηκαν,εγω εκανα αναπνοες και δεν αφηνα τον αντρα μου ουτε για καφε να παει(αυτο ελειπε! )στις 10 και κατι οι πονοι δυναμωναν ολο και πιο πολυ,δεν ηθελα να κανω επισκληριδιο αλλα δεν αντεχα αλλο,ετσι κατα τις 11 ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ηρθε ο ειδικος για την ενεση,μολις την καναν μετα απο λιγο,ηταν τελεια!δεν ποναγα καθολου και κοντευα να κοιμηθω!απο τις 11 εως τις 13 30 επερνα βαθιες αναπνοες οποτε μου ελεγαν γιατι μερικες φορες επεφτε ο παλμος του μωρου γιατι ηταν μπλεγνενο με τον λωρο,μετα αρχισαν οι εξωθησεις,λιγο πριν τις 1400 πηγαμε χειρουργειο και με την 3 εξωθηση βγηκε το μωρακι,μου το δωσαν αγκαλια,ο αντρας μου το πηρε με την καμερα(ο γιατρος τον αφησε)κανονικα δεν επιτρεπεται,μου καναν τα ραμματα,δεν καταλαβα πονο γιατι ειχε ακομη επιδραση η ενεση,μετα εμεινα 1 ωρα σε αλλο δωματιο αφου με πηγαν πρωτα στους συγγενεις και μετα μου φεραν το μωροο μου για θηλασμο!

[jodido]

Αγγελική μου, σε θεωρώ τυχερή! Οι περιπτώσεις μας έχουν αρκετά κοινά σημεία όπως και διαφορές. Όπως και εσύ έτσι και εγώ ήθελα να κάνω φυσιολογικό τοκετό αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου την σκηνή στο χειρουργείο... Μόνη μου χωρίς κανένα δικό μου άνθρωπο, εξωθήσεις 8 ωρών (αφού να φανταστείς οι γιατροί με άφησαν μόνη μου να κάνω εξώθηση γιατί βαρεθήκαν), πόνοι απίστευτοι (αφού προέρχονταν απο τα χάπια για τεχνιτούς πόνους), και ούτε μια παυσίπονη ένεση (για επισκληρίδιο δεν το συζητούσαν). Θυμάμαι εκείνο το ρολόι στο χειρουργείο, αισθανόμουν ότι κάθε φορά που το κοιτούσα δεν περνούσε ούτε λεπτό. Ας είναι καλά η αρχίατρος που έβγαλε τον μπέμπη με βεντούζα. ΤΕΛΟΣ ΚΑΛΟ ΟΛΑ ΚΑΛΑ - ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΑΛΛΑ...

[aggeliki]

δεν μπορουσες να ειχες καποιον δικο μεσα?

[jodido]

Στο νοσοκομείο της Ξάνθης δυστυχώς δεν επιτρέπετε κανείς..... απο την ώρα που έχεις διαστολή 6 και μετά δεν σου επιτρέπουν να βγείς έξω και επομένως δεν βλέπεις και κανέναν

[Lia]

Η δική μου ιστορία δεν είναι ασυνήθιστη μεν, αλλά έχει και κάποιες ιδιαίτερες φάσεις. Άλλωστε πιστεύω ότι όταν έρχεται πλέον η ώρα να έρθει στο κόσμο το μωράκι και ειδικά αν είναι και το πρώτο φαντάζομαι, κάποια πράγματα γίνονται χωρίς να συνειδητοποιείς πραγματικά πως και γιατί.

Εμένα η πρώτη «περίεργη» φάση ξεκίνησε τη μέρα ακριβώς που μπήκα στο μήνα μου. Είχα αποφασίσει ότι θα δούλευα για όσο άντεχα. Η φύση όμως είχε άλλα σχέδια. Εκείνη την ημέρα η πόλη μου και ειδικά η περιοχή όπου βρίσκεται η εργασία μου πλημμύρισε! 9 Οκτωβρίου. Επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα.... Έβρεχε καταρρακτωδώς από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα. Παρόλο που αρχικά το είχαμε πάει στα αστεία κάποια στιγμή άρχισαν να με «ζώνουν τα φίδια». Ήξερα και από πιο παλιά ότι η περιοχή μας πλημμυρίζει. Έκανα υπομονή μέχρι την ώρα που σχολάω και μόλις πήγε 4 έκλεισα ξεκίνησα για να φύγω. Παρόλο που όλοι πέσαν πάνω μου «που θα πας στην καταστασή σου με τέτοια βροχή, περίμενε να «κόψει»....» εγώ τίποτα. Ήθελα οπωσδήποτε να πάω σπίτι μου. Είχα και ραντεβού για καρδιοτοκογράφημα. Έφυγα σχεδόν τρέχοντας. Περιττό να πω για το πως έφθασα σπίτι. Τώρα θα μείνει το αυτοκίνητο λέγαμε με τον άντρα μου. Μισή ώρα αφότου έφυγα από την «επικίνδυνη» περιοχή οι φόβοι μου επαληθεύτηκαν. Ξεχείλησε το ρέμα και πλημμύρισαν τα πάντα. Στη δουλειά όσοι δεν έφυγαν εκείνη την ώρα που έφυγα εγώ, πήγε και τους πήρε βάρκα τα μεσάνυχτα. Τα πάντα στη δουλειά μου καταστράφηκαν. Μηχανήματα, υλικά.... Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα γινόνταν αν περίμενα να «κόψει» η βροχή.

Τέλος πάντων, εξαιτίας αυτού του γεγονότος και εφόσον στη δουλειά τα πάντα κολυμπούσαν.... εγώ δεν ξαναπήγα για δουλειά. Στενοχωρέθηκα όμως πολύ και αυτό είχε και ένα μικρό αντίκτυπο και στο μωρό μου. Όχι κάτι ανησυχητικό αλλά εγώ ήμουν συνέχεια σε «επιφυλακή». Μέρα παρά μέρα που με έβρισκες που με έχανες.... στη γυναικολόγο. Έφαγα τις σοκολάτες τις ζωής μου εκείνες τις ημέρες.... Επειδή η γιατρός μου είχε πει ότι αν δεν το νιώθω να κινείται και ανησυχώ να τρώω κάτι γλυκό.... Οπότε και εγώ κατέβαζα ότι γλυκό είχε και δεν είχε το σπίτι.

Δύο εβδομάδες μετά, 23 Οκτωβρίου, το ξεκίνησα για το καρδιοτοκογράφημα γιατί πάλι ανησύχησα ότι δεν «ακούω» το μωρό. Η άτιμη με παίδευε... Η γιατρός με εξέτασε αλλά θεώρησε ότι δεν είναι ακόμα... η ώρα μου. Πήγα και γω σπίτι και περίμενα να σχολάσει και ο άντρας μου. Κατά τις 6 το απόγευμα άρχισα να νιώθω κάτι πόνους στη μέση αλλά νόμιζα ότι ήταν από το βάρος....

Αφού δεν άντεχα ούτε ξαπλωμένη, ούτε καθιστή, σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα στο σαλόνι για βογγήξω με την ησυχία μου. Ο άντρας μου με το που με είδε να πονώ σκέφτηκε ότι την επόμενη μέρα ίσως να μην μπορέσω να μαγειρέψω οπότε έτρεξε στην κουζίνα και ξεκίνησε πυρετωδώς να μαγειρεύει....

Εγώ αποφάσισα να πάρω τηλέφωνο τη γυναικολόγο μου μήπως και με διαφωτίσει για τους πόνους (γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα ότι θα γεννούσα κιόλας!) και ο άντρας μου από την κουζίνα να με ρωτάει αν θα πρέπει να βράσει το κρέας.... Τελικά επειδή τα πονάκια δεν υποχωρούσαν και για να μην τρέχω νυχτιάτικα... αποφάσισα να παρατήσουμε φαγητά και βλακείες και να πάμε στην κλινική να δούμε τι γίνεται. Μετά από εξέταση η μαία μου ανακοίνωσε ότι θα με κρατούσαν εκεί.... «Μα εγώ δεν έχω προετοιμαστεί ακόμα!» της λέω. «Ξεκίνα να ετοιμάζεσαι τώρα!» μου κάνει... «Θα γεννήσεις σήμερα».

Μπήκα στην κλινική στις 9.30 – ευτυχώς ήταν και ο άντρας μου μαζί και έτσι λέγαμε και καμιά βλακεία να περνάει η ώρα. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της γυναικολόγου μου (η οποία πρέπει να πω ότι την υπερευχαριστώ για όσα έκανε για μένα.... σα μάνα μου στάθηκε. Χώρια το πόσο με περιποιόταν, με καθάριζε, με καθησύχαζε, όλα αυτή τα έκανε και όχι οι μαίες) θα γεννούσα κατά τις 4 το πρωί. Στην αρχή ανησύχησα για το πως θα περνούσε η ώρα. Για πόνο δεν πολυανησυχούσα γιατί ήμουν αποφασισμένη να κάνω επισκληρίδιο. Μόνο όταν κάποιες στιγμές περνούσε η επίδραση από το φάρμακο και μέχρι να μου βάλουν άλλο πονούσα αρκετά αλλά έκανα όσο μπορούσα υπομονή. Η αποκορύφωση ήταν όταν ήρθε και η νοσοκόμα και μας διάβαζε από τον κατάλογο με τα δωμάτια τις τιμές και τις παροχές... Άντε να της απαντήσεις μες στους πόνους. Το μωρό μου ήρθε απίστευτα εύκολα ακριβώς στις 4 το πρωί (ανέκαθεν φοβόμουν τον τοκετό και μέχρι και τελευταία στιγμή έλεγα μήπως με καισαρική θα ήταν καλύτερα). Όταν το είδα, κάτασπρο, έπαθα κάτι σαν σοκ. Δεν ήξερα τι να κάνω. Φοβόμουν να το αγγίξω μήπως και του κάνω κακό. Από κει και μετά το βλέμμα μου ήταν - και είναι ακόμα θα έλεγα- καρφωμένο στο παιδί μου. Δε με ενδιέφερε τίποτε άλλο. Και το πόδι να μου έκοβαν καταλάθος δε θα με ένοιαζε.

Ο τοκετός αποδείχθηκε τελικά εύκολος –ευτυχώς- αλλά όταν πήγα στο δωμάτιο και μετά από λίγες ώρες πέρασε και η επίδραση από το φάρμακο... εκεί ήταν πολύ δύσκολο. Αλλά χαλάλι....

Μέχρι και τον πρώτο καιρό αφότου γέννησα, έψαχνα στην κοιλιά μου το μωρό μου. Ήθελα να το έχω και στη κοιλιά μου μέσα μου.... αλλά και έξω να το βλέπω. Ήταν μια κούκλα... Πολύ πιο όμορφο απ’ ότι το φανταζόμουν! Αλλά πιστεύω ότι όλες οι μαμάδες τα ίδια θα λένε για τα ζουζούνια τους.

Να μας ζήσουν τα μωρά μας.... Αυτά είναι η ζωή μας... Η ανάσα μας.

[Ελένη]

Ξημερώνει 24 Ιανουαρίου 2007. Το πρωί κατεβαίνουμε στη Νάπολη για να βγάλουμε φωτογραφίες για νέα διαβατήρια και μετά στο προξενείο για αιτήσεις. Εκεί συναντάμε κάτι γνωστούς και μας ρωτάνε πότε με το καλό. Σύντομα λέμε. Ως τότε δεν είχα το άγχος που έχουν οι περισσότερες πότε θα γεννήσω, προσπαθούσα να μη το σκέφτομαι μια και φοβόμουν τον τοκετό. Το απόγευμα είχαμε ραντεβού με το γιατρό στο νοσοκομείο για καρδιοτοκογράφημα και για να δούμε τα αποτελέσματα από κάτι εξετάσεις που είχα κάνει. Στο νοσοκομείο ήρθε μαζί και η μητέρα μου που είχε έρθει από την Ελλάδα για το ευτυχές γεγονός. Επειδή έτυχε μια γέννα στο γιατρό εκείνη την ώρα ενώ πήγαμε κατά τις 8 τον είδαμε κατά τις 10. Όλα καλά μου είπε, νιώθεις ενοχλήσεις; Τίποτα εγώ ήμουν μια χαρά. Πριν φύγουμε μου λέει έλα να σε δω, με εξετάζει και βλέπει μια μικρή διαστολή, σε μια δυο μέρες θα γεννήσεις μου λέει, έλα ξανά την Παρασκευή. Πριν τελειώσει αισθάνομαι νερά να τρέχουν ανάμεσα στα πόδια μου. Το λέω στο γιατρό, κοιτάει κάτω και το πάτωμα ήταν γεμάτο νερά που συνέχιζαν να τρέχουνε. Ωχ αυτό ήταν λέω γεννάω. Τα συναισθήματα εκείνη την ώρα ήταν ανάμεικτα, φόβος και χαρά μαζί. Αμέσως ήρθε η μαία και νοσοκόμες να μαζέψουν τα νερά και να αλλάξω ρούχα μια και ήταν μούσκεμα. Και από την αίθουσα του γιατρείου με οδήγησαν δίπλα στην αίθουσα των οδυνών. Η τσάντα σου με ρωτάνε, σπίτι τους λέω. Η μητέρα μου αν και έχει στο ενεργητικό της αρκετές γέννες πανικοβλήθηκε και άρχισε να κατηγορεί τον γιατρό ότι το έκανε επίτηδες. Τέλος πάντων φεύγει η μητέρα μου για το σπίτι για να φέρει τη τσάντα με ένα συνάεδελφο του άντρα μου που είχαν έρθει και αυτοί για τις ίδιες εξετάσεις και μένει ο άντρας μου μαζί να μου κάνει παρέα. Οι πρώτες ώρες πέρασαν αρκετά καλά, δεν είχα τρομερούς πόνους, στην αρχή σχεδόν καθόλου. Μου βάλανε ορό, κάποια στιγμή μου βάλανε και κάτι μέσα στον ορό μάλλον για να επισπεύσουν τη διαδικασία. Μαζί μου είχα τη μητέρα μου που είναι όμως αρκετά φοβιτσιάρα. Ο καλός μου περίμενε από έξω. Ο γιατρός του λέει πάνε σπίτι να φας και να κοιμηθείς και θα σου τηλεφωνήσουμε όταν θα έρθει η ώρα αλλά που να το κουνήσει αυτός. Ένα άτομο επέτρεπαν μαζί μου στην αίθουσα και επειδή δίπλα ήταν και μια άλλη κοπέλα ντρεπόταν να μπει. Τέλος πάντων κάποια στιγμή αυξήθηκαν οι πόνοι χωρίς όμως να είνα κάτι το τρομερό και μου λένε πάμε μέσα στο χειρουργείο. Εκεί ήταν η μαία, ο γιατρός και μια νοσοκόμα. Κάθε φορά που ένιωθα πόνο μου είπε ο γιατρός να κάνω βαθύ κάθισμα και να να σπρώχνω όπως όταν είμαι στην τουαλέτα. Αφού πέρασε λίγη ώρα μου λένε ανέβα τώρα πάνω στο κρεβάτι, φωνάζουνε και τον άντρα μου να μπει μέσα. Κάθεται από πίσω μου και μου κρατάει το κεφάλι. Εκεί δυσκόλεψαν λίγο τα πράγματα, αλλά με τη βοήθεια του γιατρού μου και της μαίας ήρθε το μωράκι τρεις και είκοσι τα ξημερώματα της 25ης Ιανουαρίου 2007. Η μαία μου τραβούσε τα χέρια σε αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που εγώ έσπρωχνα και ο γιατρός βοηθούσε πατώντας τη κοιλιά μου να βγει το μωρό. Μια ακόμα μου λέει έρχεται το μωρό, δεν είναι εύκολο του απαντάω γιατρέ αλλά θα προσπαθήσω. Κοίτα μου λεει ψηλά φαίνεται το κεφάλι. Εγώ βέβαια από την εξάντληση και τον πόνο δεν είχα το κουράγιο, ήθελα απλά να τελειώσει. Με το που βγήκε το μωρό πότε το πήραν, πότε το καθάρισαν δεν το κατάλαβα, το είδα αμέσως στο κρεβατάκι του, είχε ορθάνοιχτα τα μάτια του και μας κοιτούσε. Δυστωχώς δεν μου το έδωσαν παρά το είδα λιγάκι μέσα στη θερμοκοιτίδα πριν πάω στο δωμάτιο μου. Ο άντρας μου ο καημένος επειδή έσπρωχνε και αυτός μαζί μου με το που τελείωσε η διαδικασία κόντεψε να λιποθυμήσει. Έζησε όμως μια μοναδική εμπειρία. Το χειρότερο μέρος του τοκετού για μένα ήταν αυτό που ακολούθησε, τα ράμματα. Αν και δεν κατάλαβα ότι σχίστηκα χρειάστηκε να μου κάνουν κάποια ράμματα, τα πρώτα δεν τα κατάλαβα στα τελευταία ο πόνος ήταν αφόρητος. Δεν είχαν χρησιμοποιήσει κανένα είδος τοπικής αναισθησίας, αργότερα μου το δικαιόλογησαν γιατί ήταν λίγα τα ράμματα. Φυσικά όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα, περίμενα πως και πως να ξημερώσει να έρθουν να μου φέρουν το μωρό μου.

[cruelty]

Ρε κορίτσια με συγκινουν οι ιστορίες σας...τις διαβασα σημερα για 2η φορα...τα γραφετε κι ωραια και βουρκωσα.Να ειστε παντα καλα και να χαιρεστε τα ζουζουνακια σας...!

[angelina]

Η δική μου εμπειρία από την όλη διαδικασία της γέννας είχε κάποιες μικρές ιδιαιτερότητες γι' αυτό είπα να τη μοιραστώ μαζί σας.

ΠΗΤ είχα 1/8/2006 αλλά ο γιατρός μου μου είχε πει ότι δεν θα μου έκανε πρόκληση όσο το μωρό, που το παρακολουθούσαμε με υπερήχους και καρδιοτοκογραφήματα, ήταν καλά. Επίσης είχαμε συμφωνήσει ότι καισαρική θα κάναμε μόνο αν αυτός έκρινε ότι ήταν επιβεβλημένη για ιατρικούς λόγους-το ίδιο και επισκληρίδιο (ή αν εγώ του έλεγα ότι δεν άντεχα τους πόνους).

Έχει φτάσει λοιπόν 2/8, η μπουμπού μια χαρά κι εγώ επίσης. Εκείνη την ημέρα έκανα όλες τις δουλειές μου, πήγα για μπάνιο στη θάλασσα, τραπέζωσα και κάτι φίλους το βράδυ και κατά τις 12.00 που φύγανε πήγα τουαλέτα για να ξαπλώσω. Εκείνη τη στιγμή λοιπόν αισθάνθηκα να έχω λίγο περισσότερα υγρά από τα συνηθισμένα της εγκυμοσύνης χωρίς όμως να είμαι και απόλυτα σίγουρη. Λες και το ήξερα όλο τον προηγούμενο καιρό είχα άγχος ότι όταν θα έρθει η ώρα δεν θα μπορώ να είμαι σίγουρη αν γεννάω ή όχι! Ο άντρας μου να μου λέει "έλα ξάπλωσε δεν θα ναι τίποτα", εμένα όμως με είχαν ζώσει τα φίδια! Μια λοιπόν να πηγαίνω στο κρεβάτι, μια να σηκώνομαι και να κόβω βόλτες στο σπίτι για να τσεκάρω τι γίνεται και η αίσθηση της υγρασίας να μην περνάει. Κατά τη 1.00π.μ., και αφού κάνω και το τεστ που μου είχε πει η μαία μου για να δω αν όντως έχουν σπάσει τα νερά αν δεν είμαι σίγουρη, παίρνω το γιατρό μου και τη μαία τηλέφωνο, τους περιγράφω την κατάσταση και μου λένε να πάω στο ΛΗΤΩ για να με εξετάσουνε να δούνε τι γίνεται. Έλα όμως που ούτε και με την ειδική εξέταση δεν μπορούσαν να καταλάβουν! (σου βάζουν ένα χαρτάκι στον κόλπο και υποτίθεται ότι αυτό αλλάζει χρώμα). Μου κάνουν λοιπόν εισαγωγή μες στη μαύρη νύχτα και περιμένω μες στο άγχος να ξημερώσει! Κατά τις 7.30 έρχεται ο γιατρός μου, μου κάνει υπέρηχο και βλέπει ότι έχει μειωθεί το αμνιακό υγρό, που πριν 2 μέρες ήταν ανέπαφο, κι από κει καταλαβαίνουμε ότι έχει σπάσει ο αμνιακός σάκος ψηλά και γι αυτό έφευγε το αμνιακό υγρό λίγο-λίγο. Σχετικά σπάνια περίπτωση αλλά να την έχετε υπόψη σας οι μέλλουσες μαμάδες! Εφόσον, μου λέει, το μωρό είναι καλά κι έχει αρκετό υγρό ακόμα, θα σ' αφήσω λίγες ώρες μήπως αρχίσουν οι συσπάσεις κι οι πόνοι και κατέβει η μπέμπα - η οποία μάλλον είχε παραβολευτεί κι ήταν ψηλά. Όλο το πρωί λοιπόν έκοβα βόλτες στο μαιευτήριο αλλά τίποτα.

Κατά τις 2.30 το μεσημέρι έρχεται πάλι ο γιατρός μου και μου βάζει ένα υπόθετο για να ετοιμαστεί ο τράχηλος που επίσης δεν είχε πάρει χαμπάρι. Μου είπε να μείνω ξαπλωμένη 2 ώρες και κατά τις 4.30 που πάω να σηκωθώ σκασμένη για τουαλέτα αρχίζει το γλέντι! Με πιάνει ένας φοβερά δυνατός συνεχόμενος πόνος και σύσπαση συνεχόμενη. Έντρομη και με κομμένη την ανάσα παίρνω το γιατρό τηλ. και μου λέει "πες στις νοσοκόμες να σε κατεβάσουν για καρδιοτοκογράφημα και θα με ενημερώνουν αυτές'. Με πάνε λοιπόν στην αίθουσα των ωδινών –με σχετική καθυστέρηση είναι η αλήθεια- με καλωδιόνουνε και πιάνω στον αέρα κάτι βλέμματα ανήσυχα. Ευτυχώς μέσα σε 10 λεπτά κατέφτασε κι ο γιατρός μου, πότε τον ειδοποίησαν, πότε πρόλαβε και ανέβαλε τα ραντεβού του και έφτασε από το ιατρείο στο ΛΗΤΩ ακόμα δεν έχω καταλάβει – να ναι καλά ο άνθρωπος! «Αντέδρασε, μου λέει, άσχημα ο οργανισμός σου στο φάρμακο αλλά μην ανησυχείς, η μπέμπα ένιωσε μια μικρή δυσφορία αλλά τώρα είναι καλά και την παρακολουθούμε συνέχεια». Εν τω μεταξύ περνάει ο πόνος ο συνεχόμενος κι αρχίζω να έχω πόνους και συσπάσεις διακεκομμένα, οπότε λέμε με τον άντρα μου και το γιατρό «ωραία γεννάμε». Έλα όμως που όσο πέρναγε η ώρα αντί να πυκνώνουν γίνονταν όλο και πιο αραιοί οι πόνοι και στο τέλος σταμάτησαν! Άλλη μια περίεργη αντίδραση του οργανισμού μου!

Μʼ αυτά και μʼαυτά η ώρα έχει πάει 8.30 μ.μ. κι αποφασίζουμε να πάμε για πρόκληση. Μου βάζουν μια ελάχιστη δόση ωκυτοκίνης κι αμέσως ξαναρχίζει ο συνεχόμενος δυνατός πόνος. Απʼ ότι μου είπε ο γιατρός ενώ ο οργανισμός μου δεν έκανε τίποτα από μόνος του για να προχωρήσει η διαδικασία με το που επενέβαινε οποιοσδήποτε εξωτερικός παράγοντας αντιδρούσε αρνητικά. Εκείνη λοιπόν τη στιγμή αποφάσισε ο γιατρός μου να κάνουμε επισκληρίδιο για να χαλαρώσουν όλοι οι μύες και κυρίως βέβαια η μήτρα. Από το σημείο εκείνο και μετά κύλησαν όλα ομαλά αλλά πολύ αργά. Όλες τις ώρες που ακολούθησαν καθόμασταν στην αίθουσα ωδινών με τον άντρα μου, το γιατρό και τη μαία και συζητούσαμε και καλαμπουρίζαμε. Θεωρώ ότι ήμουν πάρα πολύ τυχερή που είχα επιλέξει το συγκεκριμένο γιατρό γιατί από όσα ακούω δε νομίζω ότι υπάρχουν πλέον και πολλοί που θα κάθονταν δίπλα μου τόσες ώρες με τόση υπομονή και δεν θα με πήγαιναν για καισαρική, δεδομένου μάλιστα ότι θα μπορούσαν να τη δικαιολογήσουν λόγω των ψιλοεπιπλοκών. Η πρόβλεψη ήταν ότι θα γεννούσα κατά τις 8 το πρωί αλλά στις 2.00π.μ. που με εξέτασαν διαπίστωσαν ότι η διαστολή από 3 που ήταν πριν μια ώρα είχε φτάσει στο 9! Στις 2.50 άρχισα τις εξωθήσεις και στις 3.35 4/8 βγήκε η ζουζούνα μου ουρλιάζοντας!

Αμέσως την τύλιξαν σε ένα σεντόνι και μου την έβαλαν στο στήθος μου κι άρχισε να πιπιλάει! Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ξέχασα και τους εννιά μήνες της εγκυμοσύνης και τα 2 24ωρα αϋπνίας και τις 11 ώρες ταλαιπωρίας και κατάλαβα τι θα πει να είσαι στʼ αλήθεια ευτυχισμένος! Μετά την έδωσαν στο μπαμπά της ο οποίος την κοίταζε σα χαμένος μισοχαμογελώντας μισοδακρύζοντας κι από κει και πέρα έχουμε μέσα στο σπίτι μας ένα τέλειο μικρό ανθρωπάκι που δε σταματάει να μας εκπλήσσει!

Τελειώνοντας να σας πω ότι με επιμονή της μαίας («είναι η μοναδική φορά που γεννιέται το πρώτο σας παιδί» μας έλεγε) ο άντρας μου είχε μαζί τη φωτογραφική μηχανή κι έχω κάτι ανεκτίμητες φωτογραφίες: το κεφάλι της μπουμπούς μόλις ξεπροβάλλει, τη μπουμπού μόλις βγαίνει ολόκληρη και την κρατάει ο γιατρός στον αέρα, στο στήθος μου, στην αγκαλιά, στη ζυγαριά κ.ο.κ.. Όσοι μπαμπάδες αντέχετε τολμήστε το!

[sissy82]

Ο δικός μου τοκετός ήταν σχετικά γρήγορος κι εύκολος συγκριτικά με άλλους.

Είχα πάρει 6 μέρες απο την 40η εβδομάδα και σε δύο μέρες θα έμπενα για πρόκληση.Το απόγευμα εκείνο κατά τις 8 ένιωθα κάτι πονάκια πολυ ελαφριά που με έπιαναν ανα μισάωρο.Κατα τις εννιά με πιάναν πιο συχνά αλλά με την ίδια ένταση(ελαφριοί πόνοι)Ώσπου κατα τις 12 και μισή ήταν περίπου στο δεκάλεπτο-πεντάλεπτο και ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο.Τους πόνους τους δικούς μου δεν τους αισθάνθηκα καθόλου στη κοιλιά,μόνο στη μέση.

Στο μαιευτήριο με εξέτασε η μαία και μου λέει καλλά κορίτσι μου πόση ώρα πονούσες?διαστολή 6!Με ξύρισε η μαία.Με βαλαν στην αίθουσα τοκετού,μου βαλαν ορό και αυτή τη ζώνη στη μέση για να ακούν το μωρό.Μετά από κανένα δεκάλεπτο σκάει μύτη κι ο γιατρός μου που είχε όρεξη για αστεία αλλά εγώ πλέον πονούσα..Τον είπα να μου κάνει επισκληρίδιο αλλά μου είπε να κάνω υπομονή κι ότι θα γεννήσουμε γρήγορα.Μου έσπασε τα νερά κατά τις 2 και μισή κι απόκει και πέρα είχα τόσο δυνατούς πόνους που έχω πάθει μερική αμνησία.Κατα τις τρεις ένιωσα σαν να θέλω να κάνω την ανάγκη μου κι όταν με εξέτασε η μαία μου είπε τελεία η διαστολή,γενναμε!Μου έκανε μια ένεση τοπική ο γιατρός και με έκοψε αλλά δεν ένιωσα τίποτα από αυτά αφού οι πόνοι της μέσης ήταν αβάσταχτοι.Στις 3 και 20 με τρείς εξωθήσεις βγήκε η μπουμπού με ένα κλάμα δυνατό!!Ήταν κι άντρας μου μέσα σε όλη τη διαδικασία..ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ!!!!!!!Το μωρό μου ήταν πανέμορφο και οι πόνοι εξαφανίστηκαν.Μετά ακολούθησε ο πλακούντας και μετά με νάρκωσε ογιατρός για να με ράψει και δε κατάλαβα τίποτα.

Τις επόμενες μέρες ήμουν πολύ καλα με εξαίρεση τα ράμματα που τραβούσαν λίγο.

ΗΤΑΝ Η ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΚΙ ΑΝΥΠΟΜΟΝΩ ΝΑ ΤΗ ΞΑΝΑΖΗΣΩ!!

Χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο γιατρό μου που του χω τρελή εμπιστοσύνη και ήταν άψογος σε όλα!!

[xazomama]

Aπίστευτες ιστορίες όλες! H κάθεμια έχει το δικό της μεγαλείο και την δική της μαγεία...

Kάπως έτσι και η δική μου.

Στο τελευταίο ραντεβού στο γιατρό, με έστειλε για doppler και βιοφυσικό προφίλ την προτελευταία μέρα της 40ης βδομάδας. Aκόμα απορώ γιατί το είχε αργήσει τόσο πολύ.

Kατά την διάρκεια της εξέτασης (4:30 το μεσημέρι) με το μόνιτορ που παρακολουθούν τον παλμό του μωρού αλλά και τις συσπάσεις της μήτρας, παρατηρήσαμε με τον άντρα μου ότι ήταν αρκετά συχνές και αρχίσαμε να το χαβαλεδιάζουμε... Mε εξέτασε ο γιατρός μου κολπικά (κι εκεί πόνεσα πολύ) και μου είπε ότι έχει αρχίσει να μαλακώνει ο τράχηλος και ότι θα γεννήσω φυσιολογικά και σύντομα.

Στο δρόμο προς το σπίτι, συνέχισα να παρατηρώ τις συσπάσεις, χωρίς όμως να έχω κανένα πόνο.

Φτάνουμε στο σπίτι, ξαπλώνω στο πλάι και αρχίζω να αφουγκράζομαι τις αλλαγές στο σώμα μου και στα πονάκια μου. Mετά από καμιά ώρα, λέω στον άντρα μου που μέχρι εκείνη την ώρα μου έκανε συνέχεια πλάκα, "δεν πας να κάνεις κανά ντουζάκι να'σαι έτοιμος;". Tου'κοψα το χαμόγελο απ'τα χείλη!

Kατά τις 8:00 άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ήρθε η ώρα να αρχίσω να εφαρμόζω αυτά που έμαθα στα μαθήματα ανώδυνου τοκετού. Kαι σας πληροφορώ, οι αναπνοές με βοήθησαν πάρα πολύ!

Kατά τις 9:30 τα πονάκια είχαν γίνει πιο πυκνά και πιο δυνατά, παρόλ'αυτά ο ρυθμός τους δεν ήταν αυτός που σου λένε σαν ο αναμενόμενος. Mετράγαμε με τον άντρα μου και είχαμε μπερδευτεί. Oι μετρήσεις από πόνο σε πόνο ήταν ανά 10λεπτά, 7 λεπτά, 3 λεπτά, 9 λεπτά, 5 λεπτά, 3 λεπτά, 10 λεπτά, 5 λεπτά κ.ο.κ. Πώς να βγάλω συμπέρασμα; Πονούσα αρκετά, αλλά υποφερτά. Oι αναπνοές με κρατούσαν συγκεντρωμένη και γι'αυτό και δεν πανικοβλήθηκα.

Πήρα τηλέφωνο την μαία μου και εκείνη νόμιζε ότι την κοροϊδευα όταν της είπα τον ρυθμό των πόνων. Mου είπε να περιμένω κανά μισάωρο ακόμα και να την ξαναπάρω. Aποφάσισα να μπω να κάνω το τελευταίο μου ντους και εκεί κατάλαβα ότι οι πόνοι δυναμώνουν, δε μπορούσα να σταθώ όρθια πολύ ώρα. Άντεξα μια ώρα ακόμα, με τον άντρα μου να συνεχίζει να μετράει τα λεπτά, αυτά να συνεχίζουν να είναι ακατάστατα (5,4,8,1,3,,10,5,,3 κλπ.) και να συνεχίζω να ξεφυσσάω σα τρένο όλο και πιο συχνά. Tο επόμενο τηλεφώνημα στη μαία το έκανε ο άντρας γιατι δε μπορούσα να αρθρώσω λέξη πια. H μαία μου μας είπε να πάμε στο μαιευτήριο.

H διαδρομή για το IAΣΩ ήταν το πολύ 10 λεπτά, γιατί μένουμε σχεδόν απέναντι. Kάπου εκεί κατάλαβα ότι ο άντρας μου είχε πια σοβαρευτεί γιατί δεν έλεγε κουβέντα. Tις προηγούμενες μέρες όλο με πείραζε ότι όταν θα έρθει η ώρα να με πάει στο IAΣΩ , θα χάσει το δρόμο, θα στρίψει λάθος και θα καταλήξουμε στο MHTEPA που είναι πιο κάτω. Eκείνη όμως τη στιγμή δεν έλεγε τίποτα και ήταν συγκεντρωμένος στο δρόμο.

Στο IAΣΩ μπήκα στις 11:00, με απανωτούς πόνους, σέρνοντας τα πόδια μου, κρατώντας την κοιλιά μου και ξεφυσώντας, μέσα στην αίθουσα αναμονής με τον κόσμο να με κοιτάει... H κοπέλα στη reception να προσπαθεί να μάθει τα στοιχεία μου κι εγώ να θέλω να τη χαστουκίσω! Δε μπορούσα να σταθώ άλλο όρθια. Mε παρέλαβαν οι νοσοκόμες, γδύθηκα, έβαλα τη ρόμπα και έκατσα στο κρεβάτι. Mε εξέτασε η προϊσταμένη κι εκείνη τη στιγμή μπήκε μέσα και η μαία μου. Ξαφνικά επικρατεί ένας πανικός! Tις ακούω που μιλάνε μεταξύ τους ψιθυριστά και αγχώνομαι. Mένω μόνη μου με τη μαία μου και τη ρωτάω με τρομερό άγχος «Mαρία, τί συμβαίνει;», «Aα, δεν είναι τίποτα, απλά έχεις διαστολή 6-7 και πρέπει να βιαστούμε...»

Mετά από αυτό άρχισαν να μπαινοβγαίνουν νοσοκόμες και να τα κάνουν όλα γρήγορα. Για πότε μου έκαναν κλίσμα, πότε πήγα στην τουαλέτα και πλύθηκα, πότε βρέθηκα στο δωματιάκι των ωδινών, δεν το κατάλαβα. Όλα αυτά μέσα σε 10 το πολύ λεπτά.

Eντωμεταξύ είχε μπει μέσα και ο άντρας μου ντυμένος με στολή, χαμένος μεν αλλά και πολύ ενθουσιασμένος.

Oι πόνοι είχαν δυναμώσει αισθητά, ήρθε και ο γιατρός μου και μου έσπασε τα νερά. Mετά από αυτό οι πόνοι ήταν τόσο απανωτοί που δεν προλάβαινα να πάρω ανάσα και να ξεκουραστώ ούτε για 20 δευτερόλεπτα.

Eκείνη τη στιγμή αποφάσισα να απαιτήσω επισκληρίδιο γιατί δεν έβλεπα καμία κίνηση για αυτό. H μαία μου ήταν αρνητική! Eπειδή εγώ είχα ήδη μεγάλη διαστολή, μου είπε ότι η επισκληρίδιος μπορεί να επιβραδύνει τη διαδικασία του τοκετού. Πώς είναι σε κάτι ταινίες που η ετοιμόγεννη είναι πάνω στο κρεβάτι του πόνου και πιάνει το γιατρό απ?το γιακά; Kάπως έτσι αισθάνθηκα κι εγώ. Mε τα πολλά, μου έκαναν την επισκληρίδιο, μαλάκωσαν οι πόνοι, ηρέμησα κι εγώ, αλλά όντως σταμάτησαν οι διαστολές.

Eκείνη τη στιγμή, μου είπε η μαία μου κάτι που μου έκοψε τα πόδια! Tο παιδί ήταν ακόμα αρκετά ψηλά και επειδή είχαν σταματήσει οι διαστολές, έπρεπε να προσπαθήσω διπλά αλλιώς θα πήγαινα για καισαρική. Δυο νοσοκόμες, η μαία και ο άντρας μου από πάνω μου κι εγώ να σπρώχνω ανελέητα.

Kάποια στιγμή η μαία φώναξε τον άντρα μου να πάει να δει και πήγε. Kαι είδε! Mια μικρή τριχωτή επιφάνεια να προσπαθεί να ξεπροβάλει ανάμεσα απ'τα πόδια μου! Aκόμα και τώρα, περιγράφει αυτή τη στιγμή με μεγάλο δέος. H καλύτερη στιγμή της γέννας. Δεν νομίζω ότι θα την ξεπεράσει ποτέ.

Tη διαδρομή προς το χειρουργείο τη θυμάμαι αμυδρά. Tο κόψιμο όμως του γιατρού το θυμάμαι έντονα, χωρίς πόνο. Kαι αμέσως ένα δυνατό κλάμα! ΣOK! Aυτό ήταν κι όλας; Γέννησα; Bγήκε το παιδάκι μου; Eίναι γερό; Πού είναι;

Nα σου το, πάνω στην κοιλιά μου και το κλάμα κόπηκε μαχαίρι! Ένα πλασματάκι βρώμικο τυφλωμένο απ'τους προβολείς αλλά να προσπαθεί να ανοίξει τα ματάκια του. Aμέσως, το σκέπασα με τη ρόμπα μου και με το που σκοτείνιασε, να'σου δυο ματάκια να με κοιτούν με απορία..Aυτός είναι ο γιός μου;.. Aυτός είναι ο ΓIOΣ μου!!! Aυτός είναι ο γιός MOY!!!

O άντρας μου ένα βήμα πιο πίσω, συγκινημένος, σοκαρισμένος, ολοκληρωμένος. Tώρα είμαστε μια οικογένεια! Γειά σου, βλασταράκι μου, είμαι η μαμά σου κι αυτός ο μπαμπάς σου!! Xριστούλη μου, είναι ένας κούκλος! H ώρα 1:50.

 

Tα επόμενα λεπτά πέρασαν χωρίς να έχουν καμία σημασία. Ήμουν γεμάτη. Πλήρης. Mόνο όταν τον πήραν για να τον πλύνουν και να τον βγάλουν έξω στους συγγενείς, μόνο τότε αισθάνθηκα μόνη. Aλλά τόσο ερωτευμένη! Eκείνη τη στιγμή λάτρεψα το γιατρό και τη μαία μου που με βοήθησαν στο να φέρω στον κόσμο το πιο λατρευτό μου πλάσμα. Kαι τους το'πα. Kαι χαμογέλασαν...

[dora+stavros]

Aμάν xazomama! Βουρκώσαμε πάλι!!!

Πρέπει να σταματήσετε να διηγήστε τόσο ωραία και συγκινητικά τις ιστορίες σας, ή έστω να υπάρχει απαγορευτικό για τις εγκυμονούσες! Συμφωνείτε οι άλλες;

Να είσαι πάντα καλά με το γιόκα σου, ελπίζω να διαβάσει κάποτε την διήγησή σου και να καταλάβει πόσο τον αγαπάς...

[sunsun]

Ναι βρε κορίτσια τί πράγμα είναι αυτό;; Εκεί που διαβάζεις για πόνους αφόρητους κτλ μετά περνάς στο πλασματάκι και λιώνεις.

[Μαρια Στυλιανακη]

τι εννοείτε δεν είναι ακριβώς κατανοητό

παρακαλώ να εκφράζεστε λίγο πιο συγκεκριμένα γιατί όταν γράφουμε τα γραπτά μπορούν να παρερμηνευθούν!

 

εάν αισθάνεστε ότι μια ιστορία για ένα τοκετό μπορεί να σας επηρεάσει αρνητικά τότε καλύτερα να μην διαβάζετε αυτό το τόπικ!

 

προσωπικά πιστεύω ότι αυτό είναι το όλο ωραίο της υπόθεσης πως μέσα απο ένα πόνο μεγάλο βγαίνει το πιο όμορφο πράγμα στην ζωή.

 

Ο καθένας έχει άλλο τρόπο να προετοιμαστεί για αυτό το γεγονός, εάν καλύτερα θα θέλατε να μην ξέρετε τι θα συμβεί καλύτερα να αποφεύγετε να διαβάζετε αυτές τις ιστορίες.

Πολλά μέλη μπορεί να θέλουν να τις διαβάσουν επειδή θέλουν να ξέρουν τι θα τους συμβεί.

 

 

Ευχαριστώ τις μητέρες που έχουν μοιραστεί τόσο περιγραφικά τις προσωπικές στιγμές τους μαζί μας!

[ΑΡΙΑΔΝΗ]

Mαρία, προσωπικά συγκινούμαι από τις ιστορίες αλλά τις διαβάζω με μεγάλη μου ευχαρίστηση και αντλώ μόνο θετικά συναισθήματα μέσα από αυτές. Υποθέτω ότι και οι κοπέλες δεν εννοούν ότι επηρεάζονται αρνητικά, αντιθέτως κάνουν χιούμορ. Κάνω λάθος;

Παρεπιπτόντως, xazomama, πολύ όμορφη περιγραφή! Να σου ζήσει ο γιός, αλλά και τα παιδάκια όλων των υπολοίπων!!

[ΧΡΙΣΤΙΝΑ]

ΑΧ.....συγκινήθηκα πάρα πολυ με ολες τις ιστορίες!Είμαι στη δουλειά βουρκωμένη και ολοι στη δουλεια με ρωτούν τι έχω!!!Που να τους εξηγήσω!!!!! (απο χαρά)

[xazomama]

Kι εγώ βουρκώνω με όλες τις ιστορίες, ακόμα και με την δική μου! Eίναι δυνατές οι στιγμές εκείνες, πού να τις χωρέσει μια καρδούλα; Eίναι τόσα πολλά τα γεγονότα που γίνονται σε γρήγορο χρονικό διάστημα που το μυαλό δεν προλαβαίνει να τα αφομοιώσει.

Δεν περιγράφονται όμως με ένα κείμενο. Θα μπορούσα να σας γράφω πολλές σελίδες ακόμα, με όλες τις λεπτομέρειες που θυμάμαι (και θυμάμαι πολλές!).

 

Eύχομαι σε όλες τις μέλλουσες μανούλες (και σε μένα) ... ME TO KAΛO!

Kαι εδώ είμαστε, να διαβάσουμε σε λίγο καιρό και τις δικές τους μοναδικές ιστορίες...

 

Kαι σας ευχαριστώ πολύ για τις ευχές!

 

Kαι κάτι τελευταίο: όσο ήμουν έγκυος, πραγματικά λάτρευα και λαχταρούσα πολύ το παιδάκι που περίμενα. Όταν όμως τον ακούμπησε ο γιατρός πάνω στην κοιλιά μου και κοιταχτήκαμε για 1η φορά, τότε κατάλαβα ότι γεννήθηκα με ένα προορισμό: να φροντίσω, να λατρέψω, να ζω μόνο για AYTO το παιδάκι.

Έρωτας κεραυνοβόλος!!!

[dora+stavros]

Μαρία μου ΦΥΣΙΚΑ και το έλεγα στα αστεία!!!

Συγνώμη που σε ανησύχησα τόσο! Είσαι, παραείσαι μάλλον, υπεύθυνη για το forum και φοβήθηκες μήπως πρέπει να παρέμβεις, το καταλαβαίνω!

Είναι ποτέ δυνατόν να προκαλέσει κανείς κακό με το να μοιράζεται τόσο πολύτιμα και μοναδικά συναισθήματα; Mόνο καλό μπορούν να κάνουν οι κοπέλες που μοιράζονται τις ιστορίες τους στις εγκυμονούσες. Μας κάνουν νομίζω, να προσδοκούμε ακόμη πιο πολύ το γεγονός και να ονειρευόμαστε το μωράκι που έχουμε μέσα μας ακόμη πιο πολύ.

Τα συναισθήματα που προκαλούνται στις εγκυμονούσες σίγουρα είναι πιο έντονα, και έτσι πρέπει να είναι. Σίγουρα όμως είναι υπέροχο να τα μοιραζόμαστε μαζί σας!!!

[dora+stavros]

Και κάτι άλλο:

 

Ο καθένας έχει άλλο τρόπο να προετοιμαστεί για αυτό το γεγονός, εάν καλύτερα θα θέλατε να μην ξέρετε τι θα συμβεί καλύτερα να αποφεύγετε να διαβάζετε αυτές τις ιστορίες.

 

Μα είναι δυνατόν;;;;;

Τα καλύτερα θα χάσουμε;;;;;;;;;;;;!!!!!!!!!!!!!!!!!

[xanp]

Πολύ ωραία να διαβάζεις τις περιπέτειες και άλλων ζευγαριών.

Θα σας πω και εγώ την δική μου εμπειρία.

 

Ήταν Σάββατο 7 Ιουλίου περίπου 8 το απόγευμα που είχαμε πάει με τον άντρα μου στα γενέθλια της νονάς του γιού μου. Μόλις κάθησα στον καναπέ άρχησαν κάτι πόνοι στην μέση αρκετά έντονοι και μια έντονη αίσθηση ότι θέλω τουαλέτα. Ενώ πήγαινα κάθε 2 λεπτά στην τουαλέτα δεν μπορούσα να κάνω τίποτα και συνέχιζα να πονάω. Μετά από μισή ώρα συνολικά αποφασίζουμε να πάμε στο νοσοκομείο στη γιατρό μου να με δει. Με εξετάζει και έχω διαστολή 2 κάνω και καρδιοτοκογράφημα οι συσπάσεις δεν είχαν αρχίσει ακόμα. Περίπου στις 10 φεύγω από το νοσοκομείο και πάω σπίτι μου. Κάνω ένα ζεστό μπάνιο για να ανακουφιστώ από τους πόνους και ξαπλώνω στο κρεβάτι. Με το που ξαπλώνω σπάνε τα νερά μου και πάω στην τουαλέτα για εξαγωγή. Ο άντρας μου εν τω μεταξύ τηλεφώνησε στη γιατρό και την ενημέρωσε οτι σπάσανε τα νερά μου. Μπαίνω με χίλια ζόρια στο αμάξι και φεύγουμε για το νοσοκομείο. Ο άντρας μου ετρεχε σαν τρελός στο δρόμο και καλά που πήγαμε από αττική οδό. Όλοι μας διαβεβαίωναν πως έχουμε χρόνο ακόμα και η γιατρός αφού είχα φύγει από το νοσοκομείο πριν 2 ώρες με διαστολή 2. Στις 12:55 φτάνουμε στο νοσοκομείο μπαίνω στην παραλαβή επιτόκων και μόλις πάνε να με εξετάσουν μέχρι να φτάσει και η γιατρός μου βλέπουν ότι έχω διαστολή 10 και το μωρό εμπεδωμένο στο +4. 1:15 πήγα στο χειρουργείο και 1:20 με 2 μόλις σπρωξίματα γέννησα τον γιο μου την Κυριακή 8 Ιουλίου. Όπως καταλάβατε δεν πήρα είδηση τίποτα από την γέννα όλα έγιναν αστραπιαία.

[kathjem]

"Με ένα πόνο", που λένε!!! Έπιασε η ευχή σε εσένα!! Να σου ζήσει ο Σωτηράκης!!

[dora+stavros]

Tέλεια! Άντε εύχομαι και σε μας με ένα πόνο!

Να σου ζήσει ο μπεμπάκος!

[aggeliki]

μια χαααρααα! να σας ζησει!

[xanp]

Σας ευχαριστώ πολύ και εσεις να χαίρεστε τα παιδιά σας και στις εγκυμονούσες εύχομαι με έναν πόνο και να πανε όλα καλά.