Τοκετός: Πείτε την δική σας ιστορία/ιστορίες!

[angi]

Η πιο σημαντικη εμπειρια της ζωης μας ηταν η εγκυμοσυνη και ο τοκετος.

Μετα απο 3 χρονια προσπαθειας και δυο μηνες πριν προγραματιστει εξωσωματικη γονιμοποιηση ανακαλυπτω οτι ειμαι εγκυος!!Φυσιολογικοτατα!Περασαμε εννεα καταπληκτικους μηνες βλεποντας το μωρο να μεγαλωνει,να αναπτυσσεται,να κλωτσαει...Τελεια.

Την Τριτη 8 Ιουλιου πηγα στον γιατρο μου ο οποιος μου προτεινε να κανουμε εισαγωγη την νυχτα για προετοιμασια και στις 7 το πρωι να μου σπασουν τα νερα για να ξεκινησει η διαδικασια.Ετσι και εγινε.

Μαζι μου στις ωδινες ο αντρας μου ο οποιος παρακολουθουσε τους παλμους του μπεμπη στο μηχανημα και τις δικες μου συσπασεις.

Στις 7 το πρωι μου εσπασαν τα νερα και ο τοκετος ξεκινησε.

Εκανα επισκληριδιο οταν ζορισαν τα πραγματα και πραγματικα με βοηθησε να μην εξαντληθω.

Ο τοκετος κρατησε επταμισυ ωρες και γεννησα στις 2:25 το μεσημερι.

Ο μπεμπουλης ειχε τετραπλη περιτυλιξη η οποιο ομως δεν ηταν καθολου σφιχτη στο λαιμουδακι του,καθως ηταν τεραστιος ο λωρος.

Δεν φοβηθηκα.Ηξερα οτι ηταν καλα.Αποκλειεται να ταλαιπωρηθηκα τοσο για να τον αποκτησω και στο τελος να μην πηγαιναν ολα καλα.

Το πρωτο κλαμα ηταν ο πιο συγκλονιστικος ηχος εχω ακουσει ποτε στην ζωη μου.Το παιδακι μου..Το παιδι μου.

Η μαια τον φερνει και τον ακουμπαει στο στηθος μου.Ο αντρας μου ερχεται απο πανω μου και μας αγκαλιαζει και τους δυο.

Ο μπεμπης αρχιζει να ανοιγει τα ματακια του αλλα τυφλωνεται απο τον προβολεα του χειρουργειου.

Ο αντρας μου βαζει το χερι του επανω απο τα ματακια του και τοτε εκεινος μας χαριζει το πρωτο του βλεμμα.Καλως ορισες αγγελε μου,θυσαυρε μου.

[fasolaki]

επιτέλους βρήκα χρόνο να σας πω κι εγω την δική μου ιστορια!!

 

μετα απο μια τελεια εγκυμοσυνη, χωρις κανενα απολυτως προβλημα φτασαμε στην ΠΗΤ μας η οποια ηταν 25/9...

παμε 26, 27, 28, εγω καθε μερα στο νοσοκομειο για NST αλλα το μωρο εκει..σα να μην θελει να βγει με τιποτα..

στις 29 ξαναμανα για NST εγω, μου λεει η γιατρος μου ελα ξανα το απογευμα γιατι παρααργησαμε και για καλο και για κακο παρε μαζι και τα πραγματα σου μηπως μπουμε για προκληση..

 

ετοιμαζομαι λοιπον, μπανιο ξυρισμα και λιγο τσαταρισμα στο parents για να περασει η ωρα μια που ειχα αγχος για το τι θα γινει..

 

ξεκιναμε με το συζηγο στις 5:30 να παμε παλι στο μαιευτηριο και στο δρομο ξαφνικα νιωθω εναν πονο..βρε λες?

σε λιγο παλι αλλος ενας..μεχρι να φτασουμε στη γιατρο ειχα πονους ανα τριλεπτο..(φοβηθηκε η μπουμπου την προκληση και ειπε να βγει με δικη της πρωτοβουλια )

 

κατα τις 8 κανουμε την εισαγωγη και παμε στο δωματιο ωδινων..

 

ολα καλα αλλα διαστολη μηδεν..βαλαμε ορο και προσπαθουμε τελικα να το επισπευσουμε το πραγμα..

εντωμεταξυ ο πονος αφορητος..ειδικα οταν η γιατρος προσπαθησε να ανοιξει τον τραχηλο..(ο οποιος ηταν σκληρος και δεν ανοιγε με τιποτα) νομιζα πως θα λιποθημησω απο τον πονο..αρα επισκληριδιο..

μετα ολα υπεροχα!!δεν ποναγα και ειχα ορεξη για κουβεντα..η γιατρος ομως σοβαρη..και βιαζοταν να βγαλει το παιδι..κατι που μου την εσπασε λιγακι..

 

κατα τις 12 παρα εχω πια τελεια διαστολη και παμε στο χειρουργειο.

με 3 εξωθησεις βγαινει το μωρο το οποιο ομως δεν κλαιει..

πανε σε ενα δωματιο γιατρος μαιες και νοσοκομοι και εγω το μονο που ακουω ειναι "ελα μπεμπα..αντε μπεμπα"..και ενα πανικο..αλλα κλαμα τιποτα..

και να μη μου λενε κιολας τι συμβαινει..εγω οπως καταλαβαινετε πανικοβληθηκα..

 

μετα απο λιγο κατι ακουστηκε σαν νιαουρισμα, και μου φερνουν την μπεμπα για 10 δευτερολεπτα και την περνουν..κατι ακουω για θερμοκοιτιδα αλλα χωρις λεπτομερειες..

τελικα η εξηγηση που μου εδωσε η γιατρος ηταν πως το παιδι ηταν παρατασιακο (επειδη αργησε να βγει) και συνηθως αργουν λιγακι να παρουν μπρος.

απο τη στιγμη ομως που εκλαψε ολα οκ..ουτε και θερμοκοιτιδα χρειαστηκε να μπει..

οταν ειδε η γιατρος τον αντρα μου εκανε το σταυρο της και του ειπε δοξα το θεο ειναι καλα το παιδι..γιαυτο η σοβαροτητα...γιαυτο βιαζοταν..κατι θα ειδε κατι θα καταλαβε αλλα εμενα δεν μου ελεγε τιποτα προφανως για να μην αγχωθω..

μεχρι βεβεια να μου την φερουν την αλλη μερα δεν μπορουσα μα ησηχασω..

 

τελικα ειμαστε απολυτως καλα..και γιαυτο ευχαριστω τη γιατρο μου την οποια στην αρχη δεν ειχα παρει με καλο ματι αλλα τελικα αποδειχθηκε εξαιρετικη!!

 

δεν σας ειπα οτι η μπεμπα μου γεννηθηκε με παααρα πολυ μαλλι!

μαυρο κατραμι, πυκνο και μακρυ..(ναι κανουμε και κοτσιδακι ) (οχι δεν ειχα καουρες!!)

[Lola Bunny]

Σε όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης διάβαζα τις δικές σας ιστορίες, με πολύ συγκίνηση και ανυπομονούσα να ζήσω και εγώ αυτές τις στιγμές! Να λοιπόν, που ήρθε η ώρα να σας γράψω και τη δική μου ιστορία!

Π.Η.Τ. είχαμε για 5/8/2008. Μιάμιση εβδομάδα πριν ο γιατρός μας ενημέρωσε ότι θα φύγει διακοπές και θα γυρίσει 3/8/2008. Μας ρώτησε εάν θέλουμε να μπούμε με τεχνητούς πόνους πριν φύγει ή αλλιώς να το αφήσουμε και όπως εξελιχθεί το πράγμα από μόνο του… Σε περίπτωση που με έπιαναν οι πόνοι, υποσχέθηκε ότι θα γύρναγε από την Κεφαλονιά για να με ξεγεννήσει. Επειδή το παιδί ήταν ακόμη ψηλά, αποφασίσαμε με τον άντρα μου, να αφήσουμε τη φύση να αποφασίσει από μόνη της ποια είναι η κατάλληλη στιγμή για να γεννηθεί ο μπέμπης μας. Την Παρασκευή 1/8/2008,ακόμη δεν είχαμε κανένα σύμπτωμα και σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχα με τον γιατρό, μου είπε να πάω την άλλη μέρα στο ΙΑΣΩ κατά τις 10 το πρωί, να με εξετάσουν, να δούμε που βρισκόμαστε και εάν χρειαζόταν να μπω με τεχνητούς την Κυριακή που θα γύρναγε από τις διακοπές.

Σάββατο πρωί 2/8/2008, γύρω στις 6, με πιάνουν κάτι λιγούρες και είπα να σηκωθώ να φάω κανένα μπισκοτάκι! Πριν πάω στην κουζίνα όμως, πέρασα από την τουαλέτα. Τότε είδα το αίμα και κατάλαβα, ότι αυτή θα ήταν η μέρα που θα αντίκριζα επιτέλους το μωράκι μου! Πάω πίσω στο κρεβάτι, χαϊδεύω τον άντρα μου και του λέω: «είσαι έτοιμος να γίνεις σήμερα μπαμπάς?», πετάγεται πάνω, του εξηγώ τι έγινε, παίρνουμε τον γιατρό τηλέφωνο και μας λέει να πάμε στο ΙΑΣΩ και εκείνος θα ψάξει να βρει εισιτήρια για να επιστρέψει από Κεφαλονιά. Μέχρι να βάλω τα τελευταία πράγματα στη βαλίτσα, μου σπάνε και τα νερά!Ξεκινήσαμε λοιπόν, γρήγορα-γρήγορα για το μαιευτήριο. Αφού με ετοίμασαν, με έβαλαν στην αίθουσα ωδινών να περιμένω. Από πόνους είχα μόνο έναν πολύ ελαφρύ συνεχόμενο πόνο περιόδου. Αφού έστειλα τον άντρα μου να μου πάρει περιοδικό, να διαβάζω να περνάει η ώρα! !!Εντωμεταξύ έφτασε ο συνεργάτης του γιατρού μου, με εξέτασε και μου είπε ότι το μωρό ήταν πολύ ψηλά και ήταν απίθανο να γεννήσω φυσιολογικά. Του είπα ότι θα περιμένω τον γιατρό μου και μαζί θα αποφασίσουμε. Ήμουν αποφασισμένη να γεννήσω φυσιολογικά! Ούτε να ακούσω για Κ.Τ. !Οι πόνοι άρχισαν σταδιακά να αυξάνονται όπως και οι συγγενείς και φίλοι που περίμεναν έξω την άφιξη του μπέμπη. όλες αυτές τις ώρες ο αντρούλης μου ήταν δίπλα μου και μου κράταγε το χέρι. Ήταν πολύ σημαντική για μένα η συμπαράσταση του. Ο γιατρός μας, έφτασε κατά τις 5 και επιβεβαίωσε ότι ένας Φ.Τ. ήταν σχεδόν απίθανος. Μου έβαλε λίγους τεχνητούς πόνους μήπως και κατέβει το μωρό αλλά τίποτα! Τότε ήταν που ζήτησα επισκληρίδιο. Μεγάλη εφεύρεση!!!Ηρέμησα, χαλάρωσα και Ο γιατρός πρότεινε να αρχίσουμε εξωθήσεις. Μου είπε χαρακτηριστικά: «ή θα το κατεβάσεις εσύ το μωρό ή αλλιώς αυτός δεν καταβαίνει, πάμε για Κ.Τ.». Στις εξωθήσεις έβγαλαν έξω τον άντρα μου και έμεινα με τον γιατρό και 2 μαίες, να κάνουμε εξωθήσεις για 2,5 ώρες…Πολύ δύσκολες στιγμές… Και ξαφνικά τους ακούω που λένε: «να το κεφάλι του, συνέχισε να σπρώχνεις, έρχεται!».Εκείνη την ώρα έπεσε η δόση της επισκληριδίου και άρχισα να πονάω τρελά. Μέχρι να μου κάνουν και άλλη δόση… τα είδα όλα! και μετά με μια εξώθηση βγήκε το κεφάλι και με άλλη μία… ακούστηκε το κλάμα του!Ήταν 20:20. είχα ανασηκωθεί και προσπαθούσα να τον δω! Μέσα σε μια στιγμή ξεχάστηκαν όλοι οι πόνοι και όταν μου τον έδωσαν να τον κρατήσω αγκαλιά…ήταν απερίγραπτο το πώς ένιωσα. Πρέπει να το ζήσεις για να το καταλάβεις. Για μισή ώρα μου τον άφησαν στην αγκαλιά μου και μετά τον πήραν να τον δείξουν έξω, στους συγγενείς και στον μπαμπά που περίμεναν με αγωνία.

Μετά από μια παλίνδρομη κύηση και μετά από μια «τσιμπημένη» αυχενική σε αυτή την εγκυμοσύνη, ευχαριστώ τον Θεό που με αξίωσε να κρατήσω στην αγκαλιά μου ένα υγιές μωρό, τον πιο γλυκό μπεμπούλη του κόσμου, τον γιό μου!

[boukie17]

Να σας πω και γω την δική μου ιστορία!!

την κορη μου ,ευα(4ετων σημερα) την γέννησα με φησιολογικό τοκετο.

σπασανε τα ''νερά'' παρασκευη βραδυ 12.30 και πήγαμε στο νοσοκομείο με τον αντρα μου. ο γιατρος μου δεν ηταν εκει,ελειπε εκτος!!!

περναμε τηλεφωνο τιποτα δεν το σηκωνε!!!

μας λένε οι νοσοκόμες οτι δεν εχω διαστολη και θα αργήσω να γεννήσω..

εγω να ειμαι μεσα στο αγχος για το πιος θα με ξεγεννηση μιας και ο γιατρος μου ελειπε....

ο αντρας μου με καθησηχαζε συνεχεια και μου ελεγε οτι δεν πειραζει θα βρουμε καποιον αλλο ,και να μην στεναχωριεμε στην κατασταση που ημουν..

το πρωι κατα της 7 η διαστολη ειχαι παει 4 και ο γιατρος μου αφαντος..

(ξεχασα να πω πως ο εν λογο γιατρος ειχαι και αλλη μια εγκυο που παρακολουθουσε και ηρθε και αυτη την νυχτα με πονους να γεννηση..)

 

εγω εν το μεταξυ οι πονοι ηταν λιγο δυνατοι και με επιαναν καθε δυο ωρες

κατα της 10.00 το πρωι επιτελους το νοσοκομειο ειχαι ειδοποιηση τον γιατρο και ειπαι οτι ηταν στο δρομο απο αθηνα και ερχοταν...

η διπλανη μου, εγκυος την ξεγεννησε αλλος δεν την πρόλαβε...

εμενα με πρόλαβε ηρθε 11.30 οπου ο πονος ηταν αθορυτος....

και επιτέλους στην 13.00 σαββατου γέννησα την κορουλα μου..

η αισθηση οταν εβγενε απο μεσα μου δεν θα την ξεχασω ποτε στην ζωη μου.. ηταν κατι φανταστικο και μονο αν γεννησης φυσιολογικα μπορεις να το καταλαβης..

ο αντρασ μου εκατσε μεσα μεχρι της μεγαλες οδινες μετα του ειπαν να βγει εξω δεν αφηνουν....

και με τρεια σπρωξιματα,τσουπ η μικρουλα...18/09/04

 

στον γιο μου τωρα(εξιμηση μηνων σημερα),τον γεννησα στην κλινικη .την πεμπτη το πρωι ειχα λιγο αιμα πηγα στον γιατρο μου με κοιταξε και μου ειπαι οτι δεν εχω διαστολη ολα ειναι καλα και να περπατησω λιγο για να κατεβη το παιδι.

πηγα και περπαταγα για μιση ωρα..

μετα πηγα σπιτι το απογευμα κατατης 7.30 το ιδιο σεναριο σπασαν τα νερα

και πηγα κλινικη.οι πονοι που ειχα δεν ηταν τοσο εντονοι οπως την πρωτη φορα . και στης 1.45 ξημερωματα παρασκευης παλι με τρεια σπρωξιματα τσουπ και ο μπεμπινος μου.. η χαρα απεριγραπτη...

04/04/08

 

Υ.Γ ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΓΕΝΝΑ.(ΕΧΩ ΑΚΟΥΣΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΥ ΕΠΙΚΥΝΔΙΝΗ ΑΝ ΔΕΝ ΓΙΝΕΙ ΣΩΣΤΑ)

[tsebebou]

Κάθε φορά που διαβάζω αυτό το topic συγκινούμαι πολύ...

Θυμάμαι κι εγώ την ημέρα που με σημάδεψε όσο καμμιά άλλη μέχρι σήμερα και αυτή φυσικά δεν θα μπορούσε να είναι άλλη απο την γέννηση της μονάκριβής μου...

 

Η εγκυμοσύνη μου κύλησε πάρα πολύ ομαλά και την ευχαριστήθηκα πολύ. (Τα κιλά που πήρα δεν ευχαριστήθηκα βέβαια, αλλά ΧΑΛΑΛΙ!!!!)

Η ΠΗΤ μου ήταν για τις 26 Μαρτίου 2005 ημέρα Σάββατο. Την προηγούμενη ημέρα το απόγευμα, έκανα την τελευταία μου επίσκεψη στον γυναικολόγο μου, ο οποίος αφού με εξέτασε μου είπε ότι δεν υπάρχει κανένα σημάδι τοκετού και ότι η μικρή ήταν καλά βολεμένη και δεν είχε πάρει καν θέση. (ήταν ψηλά και τις τελευταίες εβδομάδες δεν μπορούσα καν να αναπνεύσω καλά!).

Άρχισα που λέτε να ανησυχώ γιατί δεν ήθελα να κάνω καισαρική, αλλά ο γιατρός μου με διαβεβαίωσε ότι αν ήμουν συνεργάσιμη, θα με ξεγεννούσε φυσιολογικά μια και είναι φανατικός ΚΑΤΑ της καισαρικής τομής-εκτός φυσικά αν δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

Εδώ θα κάνω μια παρένθεση... Η μαμά μου έχει γεννήσει 4 φορές με φυσιολογικό τοκετό και μάλιστα μιλάμε για δύσκολες γέννες. Στην αρχή λοιπόν της εγκυμοσύνης μου που ήμουν πολύ φοβισμένη, της είπα ότι θα ζητήσω απο τον γιατρό μου (ο οποίος είναι και δικός της γυναικολόγος και την ξεγέννησε στα δύο μου μικρότερα αδέρφια και οικογενειακός φίλος) να μου κάνει καισαρική. Χαμός!!!Το κύρηγμα του αιώνα! "Μην το κάνεις, θα κάνεις εγχείρηση ενώ μπορείς να την αποφύγεις και θα τα ξεχάσεις όλα μετα και και και...." Δεν το ξανασυζητήσαμε γιατί τελικά αποφάσισα να πάω με τον φυσιολογικό τρόπο. Έμαθα όμως, εκείνο το απόγευμα που επισκέφτηκα τον γιατρό μου, ότι μια εβδομάδα πριν, η μαμά μου τον είχε πάρει τηλ και του είχε ζητήσει να μου κάνει καισαρική γιατί είχε τρελλαθεί απο τον φόβο της!!!!!!!!!!!!!!!Το τι καψόνι της έκανα μετά δεν λέγεται!!!!!

Ξαναγυρίζουμε λοιπόν στο ιατρείο του γιατρούλη μου. Μου είπε να ετοιμαστώ, γιατί την Δευτέρα 28 Μαρτίου θα έμπαινα για πρόκληση!(40 εβδομάδες και 2 ημέρες).

Κυριακή βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Άγχος, τρελλή συχνουρία και φυσικά κανένα σύμπτωμα τοκετού!

Την Δευτέρα το πρωί, πήραμε τις βαλιτσούλες μας και πήγαμε με τον αντρούλη μου στο μαιευτήριο. 7 ακριβώς ήμασταν εκεί.

Με πήραν για τις απαραίτητες ετοιμασίες (κλίσμα και ξύρισμα, όπου εκεί πρέπει να έπαθα κι ένα ελαφρύ εγκεφαλικό βλέποντας το αρχαιοπαλαιολιθικό ξυράφι), με έβαλαν στο κρεβάτι των ωδίνων, με "συνέδεσαν" με το μηχάνημα των παλμών και η φλεβίτσα μου δέχτηκε το φάρμακο που θα με έφερνε κοντά στο μωρό μου... Η ώρα που μπήκε το φάρμακο ήταν ακριβώς 9.

Ο αντρούλης μου μαζί μου, εντωμεταξύ ήρθε και η μαμά μου και η πεθερά μου(απο Κρήτη μεριά) και περιμέναμε...

Δεν αισθανόμουν απολύτως τίποτα και είχα μια κρυφή-βλακώδη-ελπίδα ότι δεν θα πονέσω καθόλου...χαχα...

Κάποια στιγμή άρχισα να πονάω. Απότομα και πολύ. Η μαία μου κάθε λίγο και λιγάκι μου έκανε δακτυλική εξέταση κι εκεί τα έβλεπα όλα απο τον πόνο!!!Είχαν περάσει μόλις 2 ώρες και ένιωθα σαν να ήμουν στο κρεβάτι του πόνου για κανα δυο χρόνια...

Ο άντρας μου σε άθλια κατάσταση, άσπρος σαν το πανί, κάθε λίγο και λιγάκι έβγαινε έξω για να καπνίσει (το χε κόψει και εκείνη την ημέρα το ξανάρχισε!!!!!)

Κάποια στιγμή ήρθε και ο γιατρός μου και με ένα ξυλάκι μου έσπασε τα νερά. Μετά απο 5 λεπτά κυριολεκτικά ΟΥΡΛΙΑΖΑ!!!!! Η μαμά μου προσπαθούσε να με πείσει με κάθε μέσο, ακόμα και με απειλές του τύπου "θα με πεθάνεις, δεν αντέχω" να κάνω επισκληρίδιο. Είχε φέρει και τον αναισθησιολόγο μαζί και προσπαθούσε να τον πείσει να μου την κάνει με το ζόρι! Εγώ όμως η μαζόχα, ανένδοτη!!!! Να σημειώσω ότι το μωρό δεν είχε κατέβει και είχα και δυσκολία στην αναπνοή παρέα με τον πόνο μου...

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια της μαίας μετά την τελευταία εξέταση. Σήκωσε το ακουστικό, πάτησε ένα κουμπί στο έσωτερικό τηλ και είπε "Η Αρετή και η Ιωάννα να κατέβουν στο χειρουργείο. Έχουμε τοκετό."

Σε λιγότερο απο ένα λεπτό ήρθε μια νοσοκόμα με ένα αναπηρικό καρότσι και περιμέναμε την στιγμή που θα με άφηνε λίγο ο πόνος για να κατέβω απο το κρεβάτι και να με μεταφέρουν στο χειρουργείο. Βγαίνοντας απο το δωμάτιο των ωδίνων, θυμάμαι τον αντρούλη μου την στιγμή που με τσουλούσαν για το χειρουργείο να μου χαιδεύει το μέτωπο με το χεράκι του να τρέμει και την μαμά μου να με σταυρώνει...

Μπήκαμε μέσα στο χειρουργείο, σε κάποιο διάλλειμα των πόνων με ανέβασαν στο κρεβάτι και τότε ξεκίνησε το πραγματικό μαρτύριο....

Ο γιατρός μου απο κάτω και η μαία μου στο πάνω μέρος της κοιλιάς, να προσπαθούν να συντονιστούν για να γυρίσουν το μωρό... ΕΚΕΙ ΤΑ ΕΙΔΑ ΟΛΑ!!!! Ούρλιαζα και φώναζα "Παναγία μου, Παναγία μου" τίποτα άλλο δεν θυμάμαι να λέω...Λίγο πριν λιποθυμίσω απο την ένταση, ένιωσα το μωρό μέσα μου να κάνει μια τούμπα και ήθελα σαν τρελλή να σπρώξω... "Δώσε μία καλή" άκουσα τον γιατρό να λέει. Την έδωσα λοιπόν και βλέποντας το μωρό ανάποδα στα χέρια του γιατρού μέσα σε βλέννες και αίμα, έχασα τις αισθήσεις μου...(Αργότερα έμαθα ότι την ώρα που έβγαινε το μωρό ο γιατρός έκανε νόημα στον αναισθησιολόγο που καθόταν πίσω να μου κάνει ολική αναισθησία για τα επόμενα-πλακούντα ράματα-μια και ήμουν πολύ εξουθενωμένη και δεν θα άντεχα...) Η ώρα που ήρθε η κόρη μου στον κόσμο ήταν 12 και 10 το μεσημεράκι. Το βάρος της, 3.810. Ταλαιπωρήθηκα, αλλά τουλάχιστον γέννησα πολύ γρήγορα!

Με μετέφεραν στο δωμάτιο και κάποια στιγμή μετά απο ώρες, ένιωσα χτυπηματάκια στα μάγουλα και την φωνή της μαίας μου να λέει "Έλα για ξύπνα να δεις το μωρό σου.." Άνοιξα τα μάτια και αφού με ανασήκωσαν λίγο μου την έδωσαν στην αγκαλιά μου....Ποτέ στην ζωή μου δεν θα ξεχάσω εκείνη την στιγμή...Συγκλονιστική στιγμή να κοιταζόμαστε στα μάτια μετά απο τόσους μήνες...(ξανασυγκινούμαι τώρα....)

 

Απο τα παραλειπόμενα:

-Ο άντρας μου όσο ήμουν στο χειρουργείο και εξασκούσα τις φωνητικές μου χορδές, είχε πλαντάξει στο κλάμα χωμένος στην αγκαλιά της μανούλας του. Και η μανούλα του να τον παρηγορεί "σώπα αγόρι μου, έτσι κάνουν οι γυναίκες όταν γεννάνε, σώπα σώπα σε λίγο θα έρθει η κορούλα σου..." (Στον ρόλο του χαφιέ η μαμά μου)

-χαχαχα!Όση ώρα ήμουν στο χειρουργείο η μαμά μου μπήκε 4 φορές μέσα με το έτσι θέλω και 4 φορές την πέταξαν έξω επίσης με το έτσι θέλω!!!

-Κανείς δεν ακούμπησε το μωρό μέχρι να ξυπνήσω.Το απαγόρευσε η μαία η οποία υποστήριζε ότι ή πρώτη αγκαλιά πρέπει να είναι απο την μαμά του. (Εκεί να δείτε μούτρα απο την πεθερούλα μου)

-Το πρώτο πράγμα που ζήτησα αφού πέρασα τις πρώτες στιγμές με το μωρό μου ήταν να βγω έξω στην βεραντούλα και να καπνίσω ένα τσιγάρο!

-Ξέχ@@α τον γιατρό που δεν με άφησε έστω 2 λεπτά ακόμα ξύπνια για να δω τον ομφάλιο λώρο που είχα λυσσάξει τόσους μήνες να δω-εκτός απο το μωρό... Μου υποσχέθηκε ότι στο επόμενο θα επανορθώσει.

-Όταν η νοσοκόμα μου ζητούσε να πάω τουαλέτα για να δει αν ήταν όλα εντάξει στις βασικές λειτουργίες, βαριόμουνα να πάω και τις είπα ότι δεν μου ρχεται. Και τότε φώναξε σε μια άλλη "φέρε έναν καθετήρα για την κυρία".... Μετά απο ένα λεπτό τραβούσα το καζανάκι!

 

Ααχχχ...Περιμένω πως και πως να τα ξαναζήσω...

[athinabr]

Επιτελους βρηκα ωρα να σας πω και εγω τη δικη μου ιστορια!!!Εγω ηταν να γεννησω μεχρι 20/10.Στις 28/09 παντρευοταν ενα φιλικο ζευγαρι στη Πατρα,εγω με τη κοιλια στο στομα δε μπορουσα να ταξιδεψω απο Καλαματα για Πατρα ετσι λεω στον αντρα μου να παει μονος του-ειναι πολυ φιλοι μας τα παιδια-μια και ειχα 20 μερες μπροστα μου για να γεννησω!!Ετσι και εγινε,ξεκινησε πρωι στις 7,00-ο γαμος ηταν στις 11,30π.μ-για να ειναι στην ωρα του.Κατα τις 8,00 το πρωι σηκωνομαι για να παω τουαλετα φτανω στο διαδρομο και μου σπανε τα νερα,ηταν λιγα για να πω την αληθεια και νομιζα στην αρχη οτι μου φυγαν τα τσισα αλλα με μια πιο καλη ματια ειδα οτι ηταν καθαρα και κανω οουπς!!!Περνω τηλ.τη γιατρο και μου λεει να παω στη κλινικη για παν ενδεχομενο,περνω τηλ.τον αντρα μου και τον ρωταω που βρισκεται,μου λεει στη Ζαχαρω δηλ.μια ωρα δρομο,του λεω να γυρισει γιατι μαλλον γενναω.Σοκ!!!Ο αντρας μου λειπει,οι γονεις του λειπουν,οι γονεις μου ειναι στην Αθηνα με τα αδερφια μου,σκεφτομαι ο.κ.κανω ενα ντουζακι και περνω το αυτοκινητο να παω στη κλινικη αλλωστε μερικα τετραγωνα πιο κατω ειναι,ο αντρας πανικοβλητος μου λεει μη κουνηθεις θα ερθει ο αδερφος μου να σε παρει,δε θα πας στο νοσοκομειο λες και δεν εχεις κανεναν!!!Ετσι και εγινε,ηρθε ο γαμπρος μου σε κατασταση αμοκ και με παει στη κλινικη.Εγω χαλαρη,η διαδικασια ξεκινησε στις 9,00 και 4,00 ειχα γεννηση.Ευτυχως κοριτσια-και το συνιστω-ειχα κανει ανωδυνο και οι αναπνοες με βοηθησαν πολυ μιας και επισκληριδιο εκανα προς το τελος και οχι αυτη που δε καταλαβαινεις τιποτα τις συσπασεις τις ενιωθα απλα δε πονουσα.Απ'την ωρα που ειχα τελεια διαστολη εκανα 4 εξωθισεις και το μπεμπακι μου ηρθε στη ζωη.Ο αντρας μου δυστηχως δεν ηταν μεσα,αν και το ηθελε δεν τον αφησαν.Η μπεμπα μου,κοριτσια μια κουκλα-ειπε η κουκουβαγια-χωρις ταλαιπωρια καμια αφου και οι μαιες με τη γιατρο μου λεγαν τη κουκλα ειναι!! Οταν τη πηρα στα χερια μου,δε μπορω να σας περιγραψω το συναισθημα,δε υπαρχουν λογια νομιζω.Ολα περιστρεφονται γυρω της πλεον!! Παντως πιστευω οτι μοναδικη εμπειρια ο ΦΤ και οσες μπορουνε να το κανουνε,εγω μετα απο λιγες ωρες ημουν μια χαρα και σηκωθηκα και τουαλετα μονη μου πηγα και βολτες στο διαδρομο εκανα!!Ελπιζω να βοηθησω και εγω λιγο στη ψυχολογια σας με τη δικη μου εμπειρια!!!

[peny]

Να σας πω και τη δικιά μου ιστορία! Ήταν Παρασκευή 8-02-08 και είχα προγραμματισμένο ραντεβού με τον γιατρό μου στο νοσοκομείο. Είχε προηγηθεί και την Τρίτη ένα ραντεβου το οποίο τελικά δεν είχε κατάληξη τοκετού.Είχα πολύ άγχος αλλά πίστευα πως και αυτή τη φορά θα τη γλίτωνα (είμαι πολύ φοβιτσιάρα). Είχα κάτι υγρά περίεργα αλλά έλεγα ότι δεν είναι τίποτα. Μέχρι που άκουσα τον γιατρό να μου λέει πως αυτή τη φορά δεν θα φύγω! Ευτυχώς τους πρώτους πόνους τους πέρασα με τους δικούς μου στους διαδρόμους με πολύ περπάτημα και κάποια στιγμή με πήραν για να αρχίσει η διαδικασία.Με ετοίμασαν οι νοσοκόμες και δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που μπήκα στην αίθουσα τοκετών! Από κάθε δωμάτιο ακουγόταν και μια τσιρίδα άλλες βόγγαγαν, άλλες φώναζαν τρελάθηκα! Γύρνάω στη μάνα μου και της λέω "πάμε σπίτι εγώ δεν έχω καμία δουλειά εδώ" (γέννησα στο Αλεξάνδρας , τον άντρα μου δεν τον άφηναν να είναι κοντά μου η μάνα μου επειδή ήταν νοσοκόμα 20 χρόνια εκεί και τους ήξερε όλους ήρθε κοντά μου). Στην αρχή οι αναπνοές του ανώδυνου με βοήθησαν και η μαία, μετά από κάποια στιγμή όμως οι πόνοι ήταν αφόρητοι! Άκουγα τον γιατρό να λέει στη μάνα μου ότι δεν μου κάνει επισκληρίδιο και ενώ η μαία μου είπε ότι θα μου βάλει στον ορό αναισθησία εκείνη μου έβαλε πόνους! Τρελάθηκα! Τότε άρχισα να θέλω να σπρώξω και με πήραν άρων άρων στο χειρουργείο. Στο πρώτο σπρώξιμο τιποτα, στο δευτερο βγήκε το κεφάλι και στο τρίτο... τι ανακούφιση!! Βγήκε ο μπεμπούλης ! Εν τω μεταξύ την ώρα που έσπρωχνα η μάνα μου φώναζε "το βλέπω έχει και μαλλιά!!".Ήταν ένας γλύκας! Ενώ στην αρχή έκλαιγε μόλις τον έβαλαν πανω μου σταμάτησε. Όλα αυτά έγιναν σε 40 λεπτά! Ο άντρας μου με τον πατέρα μου που περίμεναν έξω ήταν έτοιμοι να πάνε για καφέ γιατί νόμιζαν πως θα κρατούσε πολλές ώρες. Ευτυχώς που τους πρόλαβε η μάνα μου ! Ο άντρας μου ανάμεσα στις τόσες τσιρίδες κατάλαβε τη δικιά μου την ώρα που γέναγα...

[cleo]

Να γράψω, λοιπόν, και εγώ τη δική μου ιστορία, προτού περάσει περισσότερος καιρός και δεν θυμάμαι τις... λεπτομέρειες (αν και δε νομίζω πως ποτέ θα ξεχάσω την πιο συγκλονιστική στιγμή της ζωής μου)...

Δευτέρα είχα πάει στο γιατρό για την καθιερωμένη επίσκεψη. Η μικρή μου είχε γυρίσει αρκετό καιρό πριν, όλα ήταν καλά, τίποτε δεν προμήνυει πως η στιγμή που θα την κρατούσα στα χέρια μου ήταν τόσο κοντά. Εκλεισα το επόμενο ραντεβού για μετά από δύο εβδομάδες και όλα εντάξει.

Δύο ημέρες αργότερα, όμως, ήλθε η μεγάλη στιγμή... Ηταν η πρώτη ημέρα του μήνα μου, Σεπτέμβριος του 2007. Είχα σταματήσει τη δουλειά πριν από δύο εβδομάδες περίπου, πολύ κουρασμένη μετά από ένα εξουθενωτικό καλοκαίρι, διότι δεν είχα πάρει άδεια, θέλοντας να την κρατήσω για μετά τη γέννα. Το περίφημο βαλιτσάκι δεν το είχα ακόμη ετοιμάσει. Είχα σκοπό να το κάνω εκείνη την ημέρα. Αλλά λογάριαζα χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις προθέσεις της κορούλας μου...

Γύρω στις 4:30 τα ξημερώματα Τετάρτης ξύπνησα για πολλοστή φορά, καθώς το τελευταίο διάστημα είχα αυπνίες, δεν μπορούσα να βολευτώ με τίποτα. Εκεί που... κοίταζα το ταβάνι, ένιωσα κάτι να... φεύγει από κάτω. Προς στιγμή αναρωτήθηκα αν ήταν... ακράτεια, όμως σε δευτερόλεπτα διαπίστωσα πως κάτι διαφορετικό συμβαίνει. Σηκώνομαι να πάω στην τουαλέτα και τα νερά άρχισαν να τρέχουν, αφήνοντας... ίχνη στο δρόμο από το δωμάτιο ως το μπάνιο. Βγάζω πιτζάμα και εσώρουχο που είχαν βραχεί, φοράω μια σερβιέτα και κάτι πρόχειρο και μένω να αναρωτιέμαι "τι να κάνω;".

Πηγαίνω στο σαλόνι, κάθομαι λίγο στον καναπέ (όταν καθόμουν τα νερά σταματούσαν να τρέχουν, όταν σηκωνόμουν πλημμύριζα ξανά). Βγαίνω στο μπαλκόνι, κάνω μισό τσιγάρο από την αγωνία μου, ενώ το είχα κόψει σε όλη μου την εγκυμοσύνη. Αποφασίζω να κάνω ένα ντους στα γρήγορα και μετά πάω να ξυπνήσω τον άνδρα μου. "Σήκω, πλημμυρίσαμε" του λέω. Σαστισμένος με ρωτάει "πού, τι έγινε;". Του απαντώ πως έσπασαν τα νερά και, χωρίς να έχει αρχίσει ακόμη να... επικοινωνεί απολύτως με το περιβάλλον, με ρωτά "και τώρα τι κάνουμε; Τι σημαίνει αυτό;". Του απαντώ πως προφανώς σημαίνει ότι γεννάμε και, μάλλον, πρέπει να πάρουμε το γιατρό τηλέφωνο.

Παίρνω το γιατρό μου στο κινητό, δεν το σηκώνει. Μετά από ελάχιστα λεπτά παίρνει πίσω. Του εξηγώ πως έσπασαν τα νερά, με ρωτάει διάφορα (αν βλέπω αίμα, βλέννη, αν πονάω κτλ, του απαντώ σε όλα αρνητικά) και μου λέει να πάω στο μαιευτήριο, θα ειδοποιήσει αυτός τον ειδικευόμενο που είχε βάρδια για τα καθέκαστα και θα έρθει και ο ίδιος. Τον ρωτώ αν είναι ανάγκη να πάω αμέσως ή να περιμένω κάποιες ώρες να ξημερώσει. Μου απάντησε να πάω εκείνη τη στιγμή, χωρίς να "σκοτωθώ" βέβαια από βιασύνη.

Ρίχνω δυο πράγματα στο βαλιτσάκι, παίρνω τηλέφωνο τη μητέρα μου (ήταν εκτός Αθηνών) να της πω τι έγινε και φεύγουμε με τον άντρα μου για το Αρεταίειο.

Αφού ξυπνήσαμε το φύλακα για να μας ανοίξει, πήγα στην παραλαβή επιτόκων, εξήγησα στην εφημερεύουσα μαία τι συμβαίνει, φώναξε τον ειδικευόμενο, μου έκαναν υπέρηχο και κάτι άλλο που δεν θυμάμαι τι ακριβώς. Κοίταξε και είδε πως δεν είχα διαστολή (δεν ξεπερνούσε το 1, 2), τους είπα πως δεν πονάω. Με ρωτάει ο ειδικευόμενος αν προτιμώ να καθίσω μέχρι το πρωί στο δωμάτιο για να μην βαρεθώ στην αίθουσα του τοκετού, το προτίμησα (αφού ρώτησα αν μπορώ να μείνω στο διάδρομο με τον άνδρα μου και μου είπε καλύτερα όχι) και... εγκαταστάθηκα. Αν είσαι τυχερή, το απογευματάκι θα γεννήσεις, μου είπε... Πού να ήξερε...

Πήγα σε δωμάτιο στον πρώτο όροφο, ήλθε μία μαία και μου λέει καλύτερα να σε ξυρίσω τώρα και να σου κάνω κλίσμα να μην περιμένουμε ως το πρωί. Γίνονται αυτά, ενώ εγώ εξακολουθούσα να μην πονάω (κάτι ασήμαντα τσιμπηματάκια μόνο) και η διαστολή δεν ξεπερνούσε το 2. Γύρω στις 7 και κάτι το πρωί, αρχίζουν πιο έντονοι, περιοδικοί πόνοι. Το "κακό" μ' εμένα είναι πως μάλλον είμαι ανθεκτική στον πόνο και απλά έκανα υπομονή. Παίρνω λίγο αργότερα τηλέφωνο την αδελφή μου που ήταν στο διάδρομο έξω και της λέω να ειδοποιήσει κάποια μαία γιατί άρχισα να ψιλοπονάω. Το νοσοκομείο, εν τω μεταξύ, είχε ανοίξει κανονικά και το προσωπικό ήταν στις θέσεις του. Πριν προλάβω να κλείσω το τηλέφωνο καλά καλά μπαίνει στο δωμάτιο η προϊσταμένη, με ρωτά τι γίνεται, με κοιτάζει από κάτω και γεμάτη απορία μου λέει "καλά, δεν πονάς;". Πριν καλά καλά απαντήσω φωνάζει να με πάρουν αμέσως για τοκετό. Η διαστολή μου είχε ξεπεράσει το 7, αν κατάλαβα καλά.

Τότε αρχίζω να συνειδητοποιώ πως η γέννα πλησιάζει. Πάνω στην αίθουσα, με "καλωδιώνουν", μου βάζουν τη ζώνη για τους χτύπους του μωρού, ορό, έρχεται ο γιατρός, με κοιτάζει, έκπληκτος και αυτός που η διαστολή προχωρούσε. Εγώ ήμουν μέσα στη χαρά, είχα τον έλεγχο των πόνων και κάναμε πλάκα. Είχε φτάσει γύρω στις 8 και μισή το πρωί, ο γιατρός μου λέει πως το πολύ σε τρεις ώρες θα γεννήσω. Σηκώθηκε να πάει για λίγο στο αμφιθέατρο που γινόταν μάθημα, αλλά με το που έστριψε στη γωνία, οι πόνοι έγιναν πολύ έντονοι. "Δεν μπορώ", λέω στη μαία "πονάω, νιώθω πως βγαίνει το παιδί". Με κοιτάζει από κάτω και με "διατάζει" να μην σπρώχνω, με καθοδηγεί στις αναπνοές, ενώ ζητά από τον ειδικευόμενο να φωνάξει αμέσως το γιατρό. Ολα έγιναν σε δευτερόλεπτα...Ο γιατρός επέστρεψε. "Εφτασε η ώρα" μου λέει και, με κρατήσε για λιγό ζητώντας μου να μην σπρώχνω. Ψάχνοντας τη θέση που θα με... βόλευε, έβαλα το πόδι μου πάνω στον ώμο του, μου είπε να μην αγχώνομαι και να μη φοβάμαι μήπως τον χτυπήσω και η αλήθεια είναι πως μάλλον έφαγε κάποιες -αρκετές ίσως- κλωτσιές... Αλλά γρήγορα ήρθε η στιγμή για τις εξωθήσεις. Υπό την καθοδήγησή του, με τη μαία να με κρατά λίγο ανασηκωμένη όπως της ζήτησα και τον ειδικευόμενο να μου κρατά το χέρι... μία, δύο, τρεις... και η μπουμπούκα μου βγήκε στον κόσμο στις 9 παρά τέταρτο. Ολοι οι πόνοι εξαφανίστηκαν ως διά μαγείας, ήταν σα να μην τους ένιωσα ποτέ. Ακουσα το κλάμα της, ρώτησα αν είναι εντάξει, μου απάντησε ο γιατρός πως είναι κούκλα, με αγκάλιασε και με φίλησε και η μαία μου την έφερε αμέσως αγκαλιά. Τότε μου βγήκε όλη η ένταση και δάκρυσα...

Ολα έγιναν χωρίς επισκληρίδιο. Οταν πήγα στην αίθουσα τοκετών ο γιατρός -δεν είναι καθόλου κατά της επισκληριδίου- είπε πως δεν έχει νόημα να την κάνουμε τώρα, δεν προλαβαίνουμε μέχρι να έλθει ο αναισθησιολόγος να γίνει η προεργασία κτλ, ότι μπορεί και να μην προλάβαινε να με πιάσει και διάφορα άλλα που δεν πολυπρόσεξα εκείνη την ώρα. Μου είπε "συγγνώμη", αλλά θα πονέσεις, μου έβαλαν κάτι σαν παυσίπονο στον ορό αν και μου ξεκαθάρισε πως δεν πρόκειται να κάνει κάτι ουσιαστικό. Είπα δεν πειράζει, αρκεί να πάνε όλα καλά.

Το πρώτο πράγμα που έκανα μετά τη γέννα ήταν να ζητήσω από τη μαία το κινητό μου που είχα αφήσει δίπλα μου (με είχε "συμβουλέψει" ο ειδικευόμενος να το πάρω μαζί μου έστω και... κρυφά, για να μην βαρεθώ τόσες ώρες που θα περίμενα μέχρι να γεννήσω.... πού να ήξερε....), τηλεφώνησα στον άνδρα μου και ενημέρωσα άπαντες που περίμεναν απ' έξω πως είχα γεννήσει. Μετά περίμενα με υπομονή να μου γίνουν τα ράμματα (δεν με έκοψε ο γιατρός, αλλά σχίστηκα γιατί η μικρή μου γύρισε κάπως την ώρα της εξόδου). Λίγο αργότερα τους ενημέρωσα πως πηγαίνουν έξω το μωρό, ώστε να την... υποδεχθούν και άρχισα να στέλνω μηνύματα και να τηλεφωνώ σε φίλους για να τους πω τα νέα. Αιφνιδίασα, βεβαίως, τους πάντες, διότι κανείς δεν το περίμενε. Με το κινητό η ώρα μέχρι να με πάνε στο δωμάτιο πέρασε χωρίς να το καταλάβω.

Περιττό να πως πως είχα γίνει το... θέμα της ημέρας και όποια μαία με πετύχαινε μετά έλεγε "α, εσύ είσαι που γέννησες τόσο γρήγορα"...

Ηταν σίγουρα η πιο μοναδική ημέρα της ζωής μου και όποτε τη θυμάμαι πάντα χαμογελώ. Και κάποιες φορές τη νοσταλγώ...

Τώρα, έχω στη ζωή μου το "θησαυρό" μου, την κορούλα μου που τον τελευταίο χρόνο μου έχει χαρίσει αμέτρητες μοναδικές στιγμές...

[cristin]

cleo,πολυ ομορφη η ιστορια σου ,και πολυ ομορφη περιγραφη!με συγκινησες !

[evangelia]

τέλεια έμπειρία, να σου ζήσει η μικρούλα σου!!!

[gerakina]

πολύ πολύ όμορφες πολύ συγκινητικές οι γλυκές σας ιστορίες!!

κάθε παιδί κάθε γέννα ένα μικρό θαύμα!

[ΝΙΝΑΚΙ]

Γέννησα σε τέσσερις ώρες, αλλά μου φάνηκε μια διαδικασία ατελείωτη. Γέννησα το πρώτο μου παιδί στις 28 Απρίλη 2008. Ευτυχώς ήταν ο άντρας μου μέσα γιατί θα τα είχα παρατήσει. Ημουν ανυπόμονη, το μωρό ήταν ψηλά,ελαφρώς μπλεγμένο με τον λώρο κ με δυνατές εξωθήσεις τα κατάφερα. Μου άνοιγε η μέση όταν ερχόταν ο πόνος και με έτριβε δυνατά ο άντρας μου. Τους πιο πολλούς πόνους τους πέρασα όρθια, ή γονατιστή. Φώναζα πάρα πολύ, μετά έκλεισε η φωνή μου. Παρακαλούσα το γιατρό να μου κάνει καισαρική αλλά δε δεχόταν, γιατί έβαιναν όλα καλά.Το μωράκι μου γεννήθηκε 3500 κιλά και 53 εκ.

[ΝΙΝΑΚΙ]

Γέννησα στην 41η εβδομάδα. Πήγα για νον στρες και είχα ενα διαστολή και έμεινα μέσα στις 11 το πρωί και ως τη νύχτα πήγε 3.Μπήκα στις 7.30 το πρωί μαιευτήριοκαι 11,40 το νινάκι μου ακουστηκε. Με έκοψε ο γιατρός για να μη σκιστώ αλλού άσχημα. Επειδή δεν άντεχα άλλο, με νάρκωσε για λίγο και με έραψε. Τη δεύτερη μέρα με πόνεσαν και αρκετές μέρες μετά. Το μωρό μου το έβαλαν αμέσως πάνω μου, μύριζε σαν κοτοπουλάκι και αργότερα ήρθε το γάλα και το θήλασα το πουλάκι μου. Πάντως το σφίξιμο είναι από πίσω όχι από μπροστά που έρχεται το παιδάκι.

[ΝΙΝΑΚΙ]

Τα νερά μου τα έσπασε ο γιατρός. Είχα κάνει και μαθήματα ανωδυνου τοκετού, άνάσες, αλλά εκείνη την ώρα δε θυμόμουν τίποτα, απλά φώναζα

[marina28]

Μία φορά κι έναν καιρό ήταν ένα ζευγάρι που ήθελε πολύ-πολύ ένα μωράκι αλλά υπήρχαν αρκετές αντικειμενικές δυσκολίες...όπως η απόσταση, αφού λόγω δουλειάς τους χώριζε το Αιγαίο! Βρισκόταν λοιπόν κάποια Σαββατοκύριακα και στις άδειές τους! Και όμως εκείνο το μήνα παρόλο που βρέθηκαν ένα μόνο ΣΚ ήταν το τυχερό τους και η κοπέλα ήταν σίγουρη γι αυτό αφού τον προηγούμενο μήνα είχε δει ένα προφητικό όνειρο ότι η κοιλίτσα της είχε φουσκώσει και έτσι το τεστ εγκυμοσύνης απλώς επιβεβαίωσε αυτό που φώναζε στον άντρα της ένα διήμερο ότι το ένιωθε ότι το μωράκι προσπαθούσε να "εγκατασταθεί". Από εκεί και πέρα άρχισε η ανείπωτη χαρά και ένα τεράστιο άγχος για το αν θα πάνε όλα καλά μέχρι το τέλος, αφού η εγκυμοσύνη για τους επόμενους τρεις μήνες δεν είχε κάνει αισθητή την παρουσία της με αδιαθεσίες, εμετους ή κάτι άλλο! Μόνο τα υπερηχογραφήματα επιβεβαίωναν ότι το μωράκι είναι εκεί και μεγαλώνει! Στη συνέχεια ίσως οι ορμόνες, ίσως η κοιλίτσα που μεγάλωνε και δεν χωρούσε αμφιβολίες ότι κάτι κρύβεται εκεί μέσα, καθώς και οι πρώτες αμφίβολες κινήσεις του μωρού έφεραν την ηρεμία και την ευτυχία! Η κάθε σκέψη, η κάθε συζήτηση είχε να κάνει με το μωράκι και κάπου εκεί άρχισαν και τα πρώτα ψώνια για αυτή τη μικρή ψυχούλα που οι γονείς της ήθελαν να μην της λείψει τίποτα, λες και το μωράκι θα καταλάβαινε αν τα σεντονάκια έχουν αυτό το έντονο λαχανί χρώμα που έψαχναν για μέρες και όχι ένα άχρωμο πράσινο!!! Η γιόγκα και τα μαθήματα ανώδυνου τοκετού βοήθησαν ώστε ακόμα και τότε που η κοιλιά είχε φτάσει στα όριά της και ο ύπνος ήταν μία πολύ δύσκολη υπόθεση και τα ρούχα στένευαν επικίνδυνα, όλα να μοιάζουν τέλεια! Και ο καιρός πέρασε και η κοπέλα μπήκε στον ένατο και κάπου εκεί ήρθε και η σύγκρουση με τον μέχρι τότε γυναικολόγο της ο οποίος άφηνε υπονοούμενα για καισαρική και για άλλα πολλά που χάλαγαν την εξέλιξη του παραμυθιού έτσι όπως την είχε φανταστεί το ζευγάρι! Μετά από αρκετό άγχος αλλά και τη βοήθεια μίας καλής νεράιδομαίας πήραν την απόφαση να αλλάξουν έστω και τελευταία στιγμή τον άνθρωπο που θα έφερνε το πλασματάκι τους στον κόσμο. Έτσι και έγινε....Κι ο νέος γιατρός έμοιαζε ευχάριστος και έτοιμος να βοηθήσει το ζευγάρι να βιώσει τον τοκετό σε όλο του το μεγαλείο χωρίς να βιάζεται να εφαρμόσει "γρήγορες" και "ανώδυνες" για άλλους τεχνικές.

 

 

Συνεχίζεται...

[marina28]

Και ο καιρός πέρασε, και μία εβδομάδα πριν την Π.Η.Τ. την καθιερωμένη επίσκεψη στο γιατρό τα νέα δεν ήταν ευχάριστα αφού ο τράχηλος ήταν ψηλά, σκληρός, χωρίς καθόλου διαστολή και το μωρό πολύ ψηλά! Άγχος, απογοήτευση και ένα τηλεφώνημα στη μαία η οποία τόνιζε απλά να ακούσουν τις συμβουλές της για πολύ περπάτημα, ασκησούλες μυαλού και σώματος και πολλές-πολλές ...πονηρές αγκαλίτσες.

Συγνώμη -ρωτάει η διπλανή κυρία στον καναπέ του γυναικολόγου- σε ποιά εβδομάδα είστε?

Σήμερα κλείνω το μήνα μου λέει η κοπέλα έτοιμη να κλάψει. Εκείνη την ώρα βγαίνει ο γιατρός και την καλεί για να τη δει.Το βλέμμα του τα λέει όλα, δεν είναι και πάλι πολύ καλά τα πράγματα! Λοιπόν, της λέει, είναι Πέμπτη αν μέχρι την Τρίτη δεν έχει γίνει κάνει κάτι από μόνο του μπαίνουμε για πρόκληση που όμως μπορεί να διαρκέσει πολλές ώρες ίσως και μία ολόκληρη μέρα!Στο γυρισμό για το σπίτι η κοπέλα προσεύχεται να γίνει κάτι σύντομα, ήδη η αυπνία και το άγχος έχουν να την καταβάλλουν! Μέχρι να φτάσουν σπίτι αρχίζουν κάτι συσπασούλες που όμως το βράδυ σταματάνε και ξαναρχίζουν την Παρασκευή το βράδυ-ανά δεκάλεπτο μετά ανά πεντάλεπτο μετά πάλι εφτάλεπτο! Είναι μάλλον ανώδυνες αλλά ειδοποιούν τη μαία που είναι ήδη με το γιατρό σε κάποια γέννα και τους ενημερώνει ότι αν γίνουν ενοχλητικές θα πρέπει να πάνε στο μαιευτήριο. Κάπου εκεί ξεκινάνε βλέννες, υγρά και λίγο αιματάκι, όμως οι συσπάσεις δεν δυναμώνουν.Αυτό συνεχίζεται και όλο το βράδυ και ο γιατρός ζητάει να δει την κοπέλα το άλλο απόγευμα μήπως και έχουν σπάσει τα νερά! Μόλις την εξετάζει το ύφος του αλλάζει. ΜΠΡΑΒΟ της λέει πολύ καλά! Ο τράχηλος είναι σαν χαρτί, έχεις δύο εκατοστά διαστολή και είναι όλα μία χαρά!Μάλλον θα ξεκινήσει από μόνο του, αλλιώς ισχύει το ραντεβού μας για την Τρίτη! Το επόμενο πρωί και ενώ οι συσπάσεις συνεχίζουν χαλαρά αλλά σταθερά και τα υγρά πυκνώνουν η κοπέλα επικοινωνεί με τη μαία της και της λέει ήρθε η στιγμή να επισπεύσουμε τη διαδικασία γιατί δεν αντέχω άλλο την αυπνία! Το ραντεβού κλείνετε για τη 1 το μεσημέρι αλλά της προτείνει να πάει μία ωραία βόλτα πριν! Έτσι και γίνεται όμως η κοπέλα αισθάνεται άσχημα που δεν είχε την υπομονή να αφήσει τη φύση να κάνει τη δουλειά της στο δικο της χρόνο. Προσεύχεται λοιπόν να γίνει κάτι που να επιβεβαιώσει ότι η απόφαση για την πρόκληση είναι η σωστή! Όταν επιστρέφουν σπίτι κατά τις 12 το μεσημέρι αποφασίζει πριν μπει για το ντουζ να αφιερώσει λίγο χρόνο στις ασκησούλες της γιόγκα! Εκεί λοιπόν που κάθεται οκλαδόν και "πάλεται" αριστερά δεξιά-τσουπ σπάνε τα νερά! Η ευτυχία της απερίγραπτη, η φύση πήρε το δρόμο της! Στη 1 είναι όντως στο μαιευτήριο χωρίς ιδιαίτερους πόνους μεν, με σπασμένα νερά δε!Στις 2 είναι στην αίθουσα ωδυνών και σιγά-σιγά της βάζουνε ορό για να δυναμώσουν οι συσπάσεις! Μέχρι τις 4 τα πράγματα είναι αρκετά χαλαρά με μεσημεριανές εκπομπές στην τηλεόραση και κουτσουμπολιά με το σύζυγο τη μαία και το γιατρό ο οποίος σχολιάζει ότι για επίτοκος είναι πολύ χαρούμενη! Μετά από ένα μισάωρο και με διαστολή 5-6 εκ. γίνεται η επισκληρίδιος για την οποία σίγουρα δε μετάνιωσε αφού το μωρό είναι πολύ ψηλά και θα χρειαστούν παραπάνω από δύο ώρες εξωθήσεων μέχρι ο σύζυγος να φώναξει ότι το ΄μωράκι έχει βγει και τότε...συγκίνηση, δάκρυα ευτυχίας και η κοπέλα άνοιξε τα μάτια της για να δει τη ζωή με άλλο "μάτι"πια! Ο μπεμπάκος είναι πια εκεί και ....ουά ουά τη φωνάζει από το δίπλα δωμάτιο να σταματήσει να γράφει στο λαπ τοπ και να πάει να τον πάρει αγκαλίτσα, εξάλλου ήδη ζητάει με τις φωνούλες που κάνει ένα αδερφάκι για να ολοκληρωθεί το παραμύθι και να γίνουν αυτοί μία ωραία οικογένεια, και να ζήσουν αυτοί καλά και εμείς ακόμα καλύτερα!!!

[vickypap]

τι ομορφη ιστορια!!!να σας ζησει ο μπαμπακος σας να ειναι γερος και του ευχομαι συντομα ενα αδελφακι.

[athinabr]

Συγκινηθηκα,Μαρινα μου!!Μπραβο να σου ζησει και με το καλο να ερθει και το αδερφακι του!!

[voukal]

Να μας ζήσουν τα μωράκια μας και όσες τα περιμένετε απλά χαλαρώστε...

Εχώ είχα ΠΗΤ 27/10/08, ημερομηνία της 1ης επετείου του γάμου μας. Στις 24/10 πήγα στο γιατρό, ο οποίος μου είπε ότι το μωρό ήταν τόσο ψηλά που αν δεν είχε τον υπέρηχο δεν θα καταλάβαινε καν ότι ήταν με το κεφάλι κάτω!!! Ήταν Παρασκευή και πρότεινε να πήγαινα την Δευτέρα να κάνω έναν καρδιοτοκογράφο για να δούμε αν το μωρό ήταν καλά και τι το εμπόδιζε να κατεβεί. Ο μπέμπης όμως είχε άλλα σχέδια... Την Κυριακή το μεσημέρι βλέπω λίγο αιματάκι και ο γιατρός μου είπε ωραία έχει αρχίσει η διαστολή. Το βράδυ στις 11 άρχισαν τα πονάκια ανά 5λεπτο. Και πάνω που σκεφτόμουν μήπως ξεσηκώνομαι άδικα 11:45 σπάνε τα νερά και φεύγουμε για την κλινική. Εκεί έχω διαστολή μόλις 1 εκατοστό και περιμένουμε... Στις 3-4 τα ξημερώματα έχω μόλις 2 εκ. παρά τους δυνατούς πόνους και 4:30 βάζω επισκληρίδειο. Όμως ναρκώνεται μόνο η αριστερή μεριά και στις 5 μου ξαναβάζουν μια δόση. Η διαστολή έχει πάει μετά βίας 3. Κάποιες στιγμές αισθάνομαι και ζάλη. Ο γιατρός λέει αποκλείεται να γεννήσω πριν τις 10-12 το πρωί. Κάποια στιγμή όμως στις 6:45 ελέγχει την διαστολή και μου λέει: έχει πολλά μαλλιά πάντως... Στις 7 είχα γεννήσει με 4-5 καλές εξωθήσεις!!! Ακριβώς στην επέτειο. Το ωραιότερο δώρο....

[Vasso75]

Λοιπόν η δική μας ιστορία έχει ώς εξής:

ΠΗΤ 28/12/08 περιμέναμε το 1ο μας παιδάκι με ανυπομονησία και αγωνία στις 07/11 είχα προγραμματισμένη επίσκεψη στο Μητέρα για υπέρηχο Doppler να δουμε το μωρό... Το μωρό μας είχε όμως αλλα σχέδια... Κατα της 6 το πρωί καθώς άλλαζα πλευρό ένιωσα στον ύπνο μου να "μου φεύγουν" άνοιξα τα μάτια και σκέφτηκα οτι δεν ένιωθα ιδιαίτερη ανάγκη για τουαλέτα καθώς πάτησα στα πόδια μου όμως άρχισαν να κατρακυλούν νερά... Δεν σας κρύβω οτι με κυρίευσε πανικός, συνειδητοποιώ τι μου συμβαίνει και οτι είμαι 7 εβδομάδες νωρίτερα και εκεί ακριβώς το χάνω εντελώς... Μόνη στο σπίτι με μια πετσέτα ανάμεσα στα πόδια προσπαθούσα να βρώ το κινητό μου να πάρω πρώτα τον άντρα μου που ήταν στην δουλειά και μετα τον γιατρό μου. Με λυγμούς ανακοινώνω στον άντρα μου και ύστερα στον γιατρό μου τι ακριβώς μου συνέβη.. Τον άντρα μου τον πιάνει πανικος και ίσως θα λεγα το ίδιο και για τον γιατρό μου που μου συνέστησε να κάτσω στο κρεβατι να ηρεμήσω και να προσπαθήσω να νιώσω το παιδι και να τον πάρω μετα απο καμια ώρα... Περιττό να σας πώ οτι στο επόμενο μισάωρο κατέφτασαν στο σπίτι μου η μαμά μου οι άδερφες μου και τα πεθερικά μου και κατα της 7 και ο άντρας μου. Οταν ξανα μίλησα με τον γιατρό μου και αφού πλέον είχαν νιώσει ένα μικρό κούνημα απο την μικρή μου λέει ξεκίνα για το Μαιευτήριο γιατι μάλλον γεννάς... Φτάνω στο Μητέρα κατα της 8.30 με ψιλοπονάκια περνάω τις σχετικές ετοιμασίες και βεβαιωνόμαστε οτι ακούμε και οτι είναι καλά το μωρό. Ο γιατρός μου συστήνει να προσπαθήσουμε για Φυσιολογικό Τοκετό έκτος αν παρουσιαστούν επιπλοκές με προετοιμάζει οτι μπορεί να αργήσει όμως πολύ. Γύρω στις 11 με βαρβάτους πόνους και διαστολή μόνο 5 πλέον συμφωνώ για επισκληρίδιο.. με την επισκληρίδιο ηρεμούν οι πόνοι για καμια ώρα... και ύστερα επιστρέφουν χειρότεροι με διαστολή ακόμα 5 παίρνω και 2η δόση η οποία δεν με πιάνει καθόλου. Πραγματικά είχα απελπιστεί ίσως και οτι είχα ένα μόνιμο πανικό "γιατι μου συνέβη αυτό και άν η μικρή είναι καλά" δεν μπορούσα καθόλου να βοηθήσω την κατάσταση ο δε αντρούλης μου ολη την ώρα στο πλευρό μου δεν ήξερε τι να κάνει και τι να πει για να απαλύνει τον πόνο μου. Τελικά γύρω στις 16.30 μπήκαμε στο χειρουργείο και αφου δεν έβγαινε η μικρή εύκολα ύστερα απο 5-6 εξωθήσεις την τράβηξε ο γιατρός με την βεντούζα.

Τα μετα συναισθήματα δεν μπορώ να τα εξηγήσω με λόγια, αυτο το κλάμα που ίσα που ακούστηκε και τα ματάκια της που με κοίταζαν ήταν αρκετά για ξεχάσω όλα τα προηγούμενα!

Βεβαια η αγωνία μας κράτησε ακομα 1 εβδομάδα που έκατσε θερμοκοιτίδα η μικρή αλλα απο την στιγμή που την πήραμε στο σπίτι έχουμε χάσει το μυαλό μας!

[lolipop]

Αυτή είναι η δική μου ιστορία και του μπέμπη μου που γεννήθηκε στις 26-11-08.

 

Η γιατρός μου μου είχε δώσει ΠΗΤ στις 30-11-08. Στο τέλος όμως της 39ης εβδομάδας αποφασίσαμε να πάμε για πρόκληση τοκετού στις 26-11-08. Έτσι λοιπόν το πρωί εκείνης της ημέρας ξεκίνησα για το Γένεσις Θεσσαλονίκης. Στο δρόμο ήμουν πάρα πολύ ανήσυχη καθώς ήταν για μένα ο πρώτος τοκετός και είχα το φόβο του αγνώστου. Ένιωθα κάπως σαν πρόβατο που το πάνε για σφαγή. Κατά τη διαδρομή με το αυτοκίνητο, ο άντρας μου για να μου φτιάξει τη διάθεση άρχισε τα αστεία τα οποία εγώ έβρισκα κρύα και έτσι εκνευριζόμουν και έφτανα σε σημείο να τον βρίζω και να θέλω να κατεβώ από το αυτοκίνητο. Από πίσω ακολουθούσαν οι γονείς μου με άλλο αυτοκίνητο. Στις 9.00 έφτασα στο Γένεσις και κατευθύνθηκα στην υποδοχή επιτόκων. Ήθελα να πάω επειγόντως τουαλέτα…Με το που μπήκα μέσα, ένας νοσοκόμος με βουτάει και με πάει στην αίθουσα ωδίνων-τοκετών όπου με περίμενε μια μαία. Δεν πρόλαβα καν να χαιρετήσω και να φιλήσω τους δικούς μου. Είπα στη μαία ότι ήθελα τουαλέτα. «Θα κάνουμε πρώτα το κλύσμα» μου είπε…Αφού με έντυσε με την ποδιά και με καλλώπισε, ήρθε ο άντρας μου και η γιατρός μου. Καλωδιώθηκα στον καρδιοτοκογράφο, και μου έβαλαν το πρώτο υπόθετο… Περίμενα, περίμενα αλλά οι συσπάσεις δεν ήρθαν ποτέ…Η γιατρός προχώρησε σε ορό… Ακόμα ούτε συσπάσεις, ούτε πονάκια… Ήταν ήδη μεσημέρι… Στις διπλανές αίθουσες γυναίκες μπαινόβγαιναν, γεννούσαν, έφευγαν και εγώ ακόμα εκεί. Αφού είδαμε και αποείδαμε η γιατρός με σήκωσε να περπατήσω μήπως βοηθήσω έτσι την κατάσταση. Με τον άντρα μου κόψαμε άπειρες βόλτες στους διαδρόμους. «Πονάς;;;» με ρωτούσε η γιατρός και ο άντρας μου. «Όχι» και δυσανασχετούσαν. Νωρίς το απόγευμα αφού τέλειωσα τις βόλτες μου άρχισαν κάποιες μικρές ενοχλήσεις. Ο καρδιοτοκογράφος κατέγραψε τις πρώτες συσπάσεις. Η διαστολή σχεδόν μηδενική, στο 0,5-1 εκατοστό. Σιγά σιγά οι πόνοι δυνάμωναν. Κάποια στιγμή έγιναν αφόρητοι. Η διαστολή στο 2. Ζήτησα επειγόντως αναισθησιολόγο για επισκληρίδιο. Βγάλανε έξω τον άντρα μου όταν μου την έκαναν αλλά εκείνος έβλεπε από μια χαραμάδα. Αργότερα μου είπε ότι του φάνηκε φρικτό… Εμένα με ανακούφισε από τους πόνους. Αφού πέρασαν σχεδόν δύο ώρες από τότε και οι συσπάσεις συνεχίζονταν, η γιατρός μέτρησε ακόμη μια φορά τη διαστολή. Απογοητευμένη μου είπε ότι είχε φτάσει μόλις στο 3. Κόντευα 11 ώρες σε κατάσταση τοκετού. Είχα αρχίσει να χάνω τις δυνάμεις μου. Ο τράχηλός μου από το ψαχούλεμα άρχισε να αιμοραγεί. Στις 8 παρά είκοσι το βραδάκι η γιατρός μας λέει: «Δεν γίνεται τίποτα… Θα πρέπει να μπούμε χειρουργείο για καισαρική». Ο άντρας μου τρόμαξε και αγχώθηκε. Εγώ αν και απίστευτα φοβιτσιάρα, το μόνο που ήθελα ήταν να τελειώνουμε το γρηγορότερο και να δω το μωρό μου. Ήρθαν νοσοκόμοι, μαίες και με βάλανε στο φορείο. Ο άντρας μου μου έδωσε ένα φιλί. «Θα σε δω σε λιγάκι» του είπα. Όταν με βάλανε στο χειρουργείο κρύωνα και είχα απίστευτο ρίγος. Θυμάμαι ότι μου δέσανε τα πόδια με ιμάντες, μου απολύμαναν την κοιλιά, με καλωδίωσαν, μου έκαναν μια γερή δόση επισκληριδίου. Μετά από λίγο ο αναισθησιολόγος πήρε κάτι μεγάλες βελόνες και μου τρυπούσε τα μπούτια. «Κοίτα, σε σουβλίζω τώρα. Πονάς;;;» μου είπε… Πράγματι δεν ένιωθα τίποτα. Ήρθε και η γιατρός μου με την πράσινη στολή, τη μάσκα, τα γάντια και το σκουφάκι. Μου έβαλαν ένα πράσινο πανί σαν παραβάν στο κεφάλι. Πάνω μου ήταν περίπου πέντε άτομα. Ξαφνικά ένιωσα ότι κάτι με τρυπάει και απ’ άκρη σ’άκρη και με έκοβε. Δεν πονούσα, αλλά το ένιωθα και τρομοκρατήθηκα… Άρχισα να φωνάζω. Ο αναισθησιολόγος που ήταν στο προσκεφάλι μου μου είπε: «Ωραία το έκανες… Μπορείς άλλη μια φορά;;;» Στις 8.05 το βράδυ άκουσα το κλάμα του μικρού μου. Το είδα… Δεν είχε αίματα, αλλά φαινόταν ταλαιπωρημένο. Οι μαίες άρχισαν να λένε: «Τι μεγάλος… τι όμορφος… Να σου ζήσει». Μου τον έβαλαν δίπλα μου και τον φίλησα. Στο μεταξύ με έραβαν. Μια χαζή μαία που ήταν αλλού για αλλού μου είπε… «Τι κούκλα έβγαλες»… « Αγόρι είναι» της είπα…Μετά με σήκωσαν, ξανά φορείο και με βγάλαν έξω. Ήταν οι δικοί μου μαζεμένοι και ευτυχισμένοι… Ο άντρας μου με φίλησε ακόμη μια φορά. Εκείνο το βράδυ ήταν το πιο δύσκολο της ζωής μου. Πονούσα πάρα πολύ… Στις 2.30 άλλη μια δόση επισκληριδίου και αργότερα πολλές αναλγητικές ενέσεις. Εκτός όμως από δύσκολο ήταν και το πιο ευτυχισμένο της ζωής μου. Απέκτησα το πιο όμορφο δημιούργημά μου, βάρους 3.700 και 53 πόντους.

ΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ…

Σήμερα, 14 μέρες μετά μου φαίνεται απίστευτο.

 

Όταν με κοιτάζει τα ξεχνώ όλα. Χαλάλι του η ταλαιπωρία. Και ναι! Πολύ ευχαρίστως μπαίνω ξανά σ’ αυτή τη διαδικασία!!! Εύχομαι σε 2-3 χρόνια ο θεός να μου χαρίσει και μια κόρη!

[rania 5]

Ήρθε η ώρα να περιγράψω την πιο συγκλονιστική και σημαντική στιγμή της ζωής μου!

Η ΠΗΤ ήταν 13/11. Από τις 3/11 είχα κάτι ψιλοσυμπτώματα τοκετού, βλέννες, αίμα κ.λ.π. Επικοινωνούσα με το γιατρό μου και μου έλεγε οτι για να ξεκινήσει τοκετός πρέπει να έχω πόνους ή να σπάσουν τα νερά. Τα συμπτώματα αυτά τα είχα έως τις 9/11, αλλά αντί να μου σπάσουν τα νερά μου έσπαγαν τα νεύρα καθώς τίποτα δεν συνέβαινε. Εντωμεταξύ στην επίσκεψη μου στο γιατρό στις 7/11 μου είπε οτι η διαστολή μου είναι ήδη 3 και απορούσε πως δεν μου έχουν σπάσει τα νερά! Κανονίσαμε λοιπόν οτι αν δεν συμβεί τίποτα μέχρι την Παρασκευή 14/11 θα έμπαινα για πρόκληση - γεγονός που ήθελα να αποφύγω. Στις 10/11 στις 5.20 το πρωί ξυπνάω από έναν ξαφνικό και έντονο πόνο χαμηλά στην κοιλιά. Λέω μπα ιδέα μου θα ήταν και γυρίζω πλευρό (κοίταξα βέβαια πριν την ώρα). Μετά από 10 λεπτά ξανά το ίδιο. Σηκώνομαι πάνω και σκέφτομαι οτι αν ξαναπονέσω σε 10' θα φωνάξω τη μαμά μου (μένει από κάτω - ο άντρας έλειπε καθώς πιάνει δουλειά στις 4.00 το πρωί). Έτσι και έγινε και φωνάζω τη μαμά μου. Της λέω οτι αν ξαναπονέσω σε 10' θα πάρουμε τηλέφωνο και τον άντρα μου να έρθει. Έχω 2 απανωτούς 5λεπτους πόνους - οι οποίοι ολοένα γίνονται και πιο ισχυροί και όντως του τηλεφωνώ να επιστρέψει σπίτι. Η ώρα έχει φτάσει 5.50 και τηλεφωνώ στη μαία του γιατρού μου, της λέω τα γεγονότα και μου λέει να μην φύγω πριν της 7.00 από το σπίτι καθώς έχουμε χρόνο μέχρι να γεννήσω. Οι πόνοι συνεχίζονται και εγώ προσπαθώ ενδιάμεσα να ετοιμαστώ (εννοείται οτι έφτιαξα μαλλιά και βάφτηκα!) ενδιάμεσα. Γίνονται 3λεπτοι και καθώς έχει ξεσηκωθεί όλη η οικογένεια για να φύγουμε εγώ πονάω φριχτά. Στις 6.40 λέω του άντρα μου να φύγουμε καθώς δεν την παλεύω άλλο (σοφή κίνηση!). Μέσα στο αυτοκίνητο έζησα τους πιο φριχτούς πόνους της ζωής μου. Είχα και το άγχος οτι δεν θα προλάβουμε να φτάσουμε καθώς ήταν Δευτέρα πρωί με ψιλόβροχο και πηγαίναμε από το Περιστέρι στο Λητώ (καταλαβαίνετε την κίνηση!). Οι πόνοι έχουν γίνει λεπτού (τους μετρούσε η αδερφή μου που ήταν στο αυτοκίνητο) και νιώθω οτι δεν θα το αντέξω...Ο άντρας μου έχει αρχίσει να αγχώνεται οτι δεν θα προλάβουμε να φτάσουμε και βγάζει αλάρμ και βγαίνει αντίθετο ρεύμα - εντελώς κινηματογραφικό!!!Φτάνουμε στο Λητώ στις 7.30. Κατ'ευθείαν με πάνε στην υποδοχή σχεδόν κουβαλητή καθώς δυσκολευόμουν να περπατήσω και με αναπηρικό καροτσάκι (την ώρα που έκατσα στο καροτσάκι γυρίζω και βλέπω γύρω στα 40 άτομα που ήταν στο σαλόνι εκείνη την ώρα να με κοιτούν) με πάνε σε ένα δωματιάκι (μαζί μου είναι η μαμά μου η οποία εργάζεται στο Λητώ) όπου η προισταμένη μου παίρνει την πίεση, ελέγχει τους σφυγμούς του μωρού, με γδύνει και ελέγχει την διαστολή μου η οποία είναι ήδη 5!! Με στέλνουν αμέσως για καρδιογράφημα (χωρίς κλύσμα - φοβήθηκαν να μου κάνουν) και έπειτα στην αίθουσα ωδινών. Εκεί έρχεται η μαία μου, μου βάζει ορό και ελέγχει τη διαστολή μου η οποία έχει φτάσει 8! Της ζητάω να μου κάνουν επισκληρίδιο καθώς δεν την παλεύω άλλο και μου λέει οτι αν μου κάνουν θα γεννήσω σε 2,5 ώρες ενώ αν όχι σε μισή - εννοείται οτι προχωρήσαμε έτσι, ήθελα να τελειώνω με αυτό το μαρτύριο! Φωνάζουν τον άντρα μου να έρθει δίπλα μου και βρίσκομαι με τη μαμά μου από τη μια μεριά, τον άντρα μου από την άλλη και τη μαία μου να ξεκινάμε εξωθήσεις. Η μαία μου είναι γενικά πολύ μπροστά - με έβαλε να κάνω εξωθήσεις σε διάφορες στάσεις για να κατέβει πιο γρήγορα το μωρό, ανάσκελα, βαθύ κάθισμα και τέτοια. Κάποια στιγμή την ακούω να λέει οτι φαίνεται το κεφάλι (να αναφέρω οτι τότε έσπασαν τα νερά καθώς το μωρό έβγαινε μαζί με το σάκο του!) και φεύγουμε τρεχάτοι για χειρουργείο. Εκεί μας περιμένει ο γιατρός μου και μου λένε να σπρώξω δυνατά και τότε έρχεται η μαία μου δίπλα μου και μου σηκώνει το κεφάλι και μου λέει: κοίταξε βγαίνει το μωρό σου! Και τότε βλέπω ένα κεφαλάκι γεμάτο αίματα και μικρό. Μου ξαναλένε σπρώξε και βγήκε και το υπόλοιπο σωματάκι! Το κρατάει ο γιατρός με το ένα χέρι ψηλά και εγώ έχω μείνει κόκκαλο και το κοιτάζω!!!Το παίρνουν για λίγα λεπτά και εγώ νιώθω την απόλυτη ανακούφιση - ξαφνικά έχουν σταματήσει τα πάντα, δεν πονάω καθόλου! Χαμογελάω με ευτυχία στον άντρα μου (ήταν δίπλα μου σε όλη τη διάρκεια), στην μαία μου, σε όλους - ήθελα να τους αγκαλιάσω και να τους φιλήσω όλους!! Και τότε μου τον έφεραν αγκαλιά! Κοίταζα μια εκείνον και μια τον άντρα μου και δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που μόλις είχε συμβεί! Ήταν η πιο συγκλονιστική στιγμή της ζωής μου!

Σήμερα 1 μήνα μετά σκέφτομαι οτι αν το ξαναέκανα δεν θα άλλαζα απολύτως τίποτα! Το μόνο που θα κάνω αλλιώς στην επόμενη γέννα είναι να φύγω από το σπίτι λίγο πιο νωρίς, αλλιώς με βλέπω να γεννάω στο αυτοκίνητο!!!!!

[kallima2008]

Εγω εχω στο ενεργητικο μου εναν φυσιολογικο τοκετο και μια αναγκαστικη καισαρικη με επισκληριδιο γιατι λογω σακχαρου δεν θα το εβλεπα το παιδι γ ενα 24ωρο. Βεβαια στεναχωρηθηκα οταν καταλαβαινα οτι μεχρι και τελευταια ωρα το παιδι δεν ειχε παρει θεση, ερχοταν με τα ποδια. Και χιλιοπαρακαλουσα την Παναγια να βοηθησει. Μετα καταλαβα οτι ολα γινονται γ καποιο λογο. Κιαυτο το λεω γιατι το παιδι ειχε τρεις περιτυλιξεις και θα τραβιοταν προς τα μεσα και πιθανοτατα δεν θα γεννιοταν ποτε.

Τωρα η μπεμπουκα ειναι υγιεστατη και ευχαριστω τον Θεο και τον γιατρο μου γιαυτο. Βεβαια η εμπειρια του φυσιολογικου ειναι ανεπαναληπτη κ σου μενει μια γλυκα τι να σας πω! Η καισαρικη ειναι ενας αχαρος τοκετος που το μονο που βοηθαει ειναι η σκεψη του μωρου σου.

Τωρα θα πρεπει να περιμενω κανενα χρονο για να μεινω εγκυος κ θα μπορω να γεννησω παλι με φυσιολογικο αν πανε ολα καλα. Βεβαια η εγκυμοσυνη κ ο τοκετος ειναι απλα η αρχη μιας υπεροχης ζωης κ μιας μεγαλης περιπετειας!!!!!!!!!!!

[MITSI2]

ΕΜΕΝΑ Η ΜΠΕΜΠΑ ΜΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΤΗΣ 26/09/2008 ΑΦΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΘΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΟΙ 2 ΠΟΛΥ!

 

ΜΠΗΚΑ ΜΕ ΤΕΧΝΗΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ 3 ΜΕΡΕΣ ΑΦΟΥ ΕΚΛΕΙΣΑ ΤΟΝ 9 ΜΗΝΑ ΚΑΙ ΜΠΗΚΑ 10 ΚΑΙ ΓΕΝΝΗΣΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 33 ΩΡΕΣ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟ(ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΜΙΑ ΚΗΛΗ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΟΣ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ)ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΔΙΑΣΤΟΛΗ ΕΥΚΟΛΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑΤΡΟ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ΤΗΝ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ

ΤΕΛΙΚΑ Η ΜΙΚΡΗ ΑΛΛΑΖΕΙ ΘΕΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΙ ΜΕ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΚΑΙ ΔΙΑΣΤΟΛΗ 7-8 ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΓΙΝΟΤΑΝΕ(ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΜΩΡΟ!! )

ΕΤΣΙ ΜΠΗΚΑ ΓΙΑ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ!!!!ΜΕΤΑ ΑΠΟ 33 ΩΡΕΣ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΚΑΙ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑΣ!!!

ΑΚΟΜΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΜΕΣΑ ΣΕ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΓΙΑΤΙ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΑ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΑΠΟΡΩ ΠΩΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΠΕΣΕ ΚΑΤΩ!!ΑΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΜΩΣ ΜΕΣΑ ΤΟΣΕΣ ΩΡΕΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΟΥΣΑΝ ΟΙ ΠΟΝΟΙ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΤΕΧΑ..

ΕΚΑΝΑ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΞΑΝΑΠΟΝΕΣΕΙ ΕΤΣΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΕΧΩ ΜΕΣΑ ΜΟΥ!

[lydia_f]

Η δικια μου ιστορια....8/12 ειχα πιθανη ημερομηνια,στις 2 του μηνα ειχα προγραματισμενο ραντεβου στο γιατρο.Το πρωι που πηγα στο μπανιο ειχα λιγο αιμα"θα γεννησω μεχρι αυριο σκεφτηκα".Παμε στο γιατρο βλεπει το μωρο ειναι ψηλα κ να μην παω στην κλινικη αν δεν πιασουν πονοι η σπασουν τα νερα.Γυρναμε σπιτι κοιμαμαι κ κατα τις 11 κ 30 ξυπναω απο πονο,ηταν σαν της περιοδου αλλα πιο εντονος.Στην αρχη ερχοταν ανα μισαωρο κ μετα πιο συχνα.Ο γιατρος μου ειχε πει οταν θα ειναι ανα 5 λεπτα να περιμενω μια ωρα για να σιγουρευτω κ μετα να ξεκινησω για την κλινικη.Εμενα ηταν ανα 7 λεπτα κ περιμενα 2 ωρες ωσπου λεω δεν παλευεται τι 7 τι 5 τα λεπτα,ειχε παει 4,ξυπναω τον αντρα μου κ λεω μαλλον γενναω σηκω να φυγουμε.Οχι λεει ο γιατρος ειπε να γινουν οι πονοι 5 λεπτα δεν γεννας.Τρελαθηκα κοριτσια,απο τις 4 φυγαμε απο το σπιτι 5 κ 45 μετα απο καβγαδες.Εγω να ποναω κι αυτος εκανε καφε,πηγε τουαλετα,βγηκε στο μπαλκονι κ καπνιζε μεχρι να πανε η πονοι μου στο 5λεπτο.Εν το μεταξυ εγω γεννηθηκα στο δρομο,μεσα στο ταξι κ του λεω τι θες να επαναληφθει το σκηνικο?Αφου ειδε οτι δεν γινονται οι πονοι πιο συχνοι κ μενα να ειμαι ετοιμη να τον βαρεσω ξεκινησαμε επιτελουσ(κ ειναι κ μια ωρα δρομος).Φτανουμε 6 κ 45 με εξεταζει η μαια κ μου λεει θα γεννησεις γρηγορα,παιρνει τηλεφωνο τον γιατρο μου κ λεει"εχω εδω την κυρια ταδε με διαστολη 9".Μολις το ακουσα τρομοκρατηθηκα βεβαια.Με ετοιμαζουν παω στην αιθουσα τοκετου κ μετα απο λιγο ερχεται ο γιατρος(στο μεταξυ η διαστολη μου ειχε γινει τελεια) κ λεει"φοβηθηκα οτι θα κολλησω στην κινηση κ δεν θα σε προλαβω".Κι εγω τοτε γυρισα κ στραβοκοιταξα τον αντρα μου που ακομα δεν πιστευε οτι γεννουσα(ακομα περιμενε φαινεται να πανε οι πονοι μου στο 5λεπτο!!!!!!).Ο γιατρος μου προτεινε να μην κανουμε επισκληριδιο αφου ειχα φαει ολους τους πονους στο σπιτι κ το να γεννησω ηταν θεμα λιγης ωρας.Μετα απο λιγο ζορι κ 4-5 εξωθησεις γεννησα το μπουμπουκακι μου στις 9 κ20.Το καλο ειναι οτι ο αντρας μου το χει για καμαρι αυτο που εκανε,γιατι λεει οτι σ'αυτον οφειλεται οτι γεννησα γρηγορα κ ευκολα επειδη αργησε να με παει!!Τι να πεις αντρες..Να χαιρεστε τα παιδακια σας.