Τοκετός: Πείτε την δική σας ιστορία/ιστορίες!

[blue]

η δικη μου ιστορια εχει ως εξης: τη δευτερα 1η σεπτεμβριου, ημερα της γιορτης μου επισκεπτομαι το γιατρο μου για να με δει και να μου πει επιτελους ποτε θα γεννησω!!

 

εκει που με κοιταει λοιπον με τον υπερηχο μου σκαει το ωραιο...χμμ λοιπον κοριτσακι μου νομιζω οτι ηρθε η ωρα να γεννησεις...(απο μεσα μου ελεγα οκ..για νεο μου το λες? το ξερω).. ο αντρας μου πεταγεται σαν ανυπομονος που ειναι και ρωταει..ποτε ?? τωρα?? ηταν ηδη 9 το βραδυ εντομεταξυ..

 

οχι λεει σημερα, αυριο μπαινεις για γεννα...

 

αμαν λεω!!! ειπαμε συντομα αλλα δε το περιμενα και τοσο γρηγορα!!! του λεω..δεν ειμαι ετοιμη ψυχολογικα..χαχαχα

 

τελοσπαντων μου δινει τις οδηγιες για την επομενη ημερα και 6 πρωι πρωι της 2ας σεπτεμβριου να μαι τσουπ στο Ιασω με τη βαλιτσουλα μου..Περιττο να σας πω πως δε κοιμηθηκαμε ολο το βραδυ απο το βραδυ και την υπερενταση που ειχαμε!! Το ματι γαριδα!!

 

Τελοσπαντων, βρισκω τη μαια μου στο μαιευτηριο , κατεβαινω για να με παραλαβουν, μου κανουν κλισμα, ντουζακι και ειμαι ετοιμη για τους τεχνητους πονους.

 

Παμε λοιπον στην αιθουσα ωδινων αν το λεω καλα οπου με διασωληνωνουν με ορους κλπ και περιμενω..

 

περιμενω περιμενω τιποτα...

 

το μονο που ενιωθα ηταν μερικοι ελαφριοι πονοι περιοδου οταν γινοντουσαν οι συσπασεις και τιποτα αλλο.

 

Ερχεται κι ο γιατρος μου, με βλεπει, μου σπαει τα νερα..(αουτσ αυτο πονεσε!!!)και ξαναπεριμενω...

 

η μπουμπου ομως δεν ελεγε να κατεβει, δεν ηταν καν στην λεκανη και απο συσπασεις τιποτα...

 

6 ωρες ημουν ετσι να περιμενω μηπως αλλαξει τιποτα, αλλα δεν... Εντομεταξυ ωρες ωρες χαναμε και τον παλμο της μικρης και ο γιατρος ανησυχουσε αρκετα οποτε μας προτεινε να περιμενουμε αλλη μια ωρα ειχε παει ηδη μεσημερι κι αν δεν υπαρχει διαφορα να προχωρησουμε σε καισαρικη ωστε να μην διακινδυνευσουμε την υγεια της μικρουλας μας.

 

Τελικα δε χρειαστηκε να περιμενουμε μια ωρα..περασε γυρω στη μιση οταν αποφασισαμε με τον αντρα μου και το γιατρο να τελειωνουμε με ασφαλεια παρολο που δεν ηθελα την καισαρικη.

 

Ετσι σε λιγη ωρα βρισκομουν στο χειρουργειο αφου αποχαιρετησα τον αντρα μου με την επισκληριδιο να μην καταλαβαινω τιποτα αλλα και να νιωθω super!!

 

3 παρα 10 ξεκινησαμε 3 παρα 8 ειδα το πιο ομορφο μουτρακι της ζωης μου!!

εκεινη τη στιγμη ημουν τοσο συγκινημενη, φορτισμενη, χαρουμενη , ευτυχισμενη δε ξερω πως να το περιγραψω..το μονο που ηθελα ηταν να μου αφησουν περισσοτερη ωρα το μικρο μου πανω μου..

Τελικα απο οτι ειδε κι ο γιατρος το μωρο δεν υπηρχε περιπτωση να κατεβει καθως ηταν τυλιγμενο στο λωρο και καθε φορα που πηγαινε να κατεβει το σταματουσε και χαναμε παλμους.

 

 

Οταν μου ειπαν δε οτι πρεπει να περασω 2 ωρες στην ανανηψη ειπα ωχ παναγια μου ποτε θα δω τον αντρα μου και το μωρο μου..δεν αντεχωω!!!!

 

ευτυχως περασαν γρηγορα γιατι κοιμηθηκα και λιγο..τοσες ωρες αυπνιας..εεε.. τελοσπαντων ημουν ετοιμη να δω τον αντρα μου και τους δικους μου που με περιμεναν με τρελη ανυπομονησια!!!

 

πρωτα ειδα τον αντρα μου τον οποιο τον γλιτωσαμε στο παρα τσακ απο ελαφρυ εμφραγμα μολις αντικρυσε τη κορουλα του...χεχεχε..και με το που τον ειδα εμπηξα τα κλαματα απο συγκινhση και χαρα!!! το ιδιο φυσικα και με ολους μετα που με περιμεναν πως πως !!! ουφ τι ωραιες στιγμες!!!

 

 

Η καισαρικη σαν διαδικασια ειναι πολυ γρηγορη και ανωδυνη ..αυτο που ποναει ειναι το μετα...το πρωτο 24ωρο ηταν τελειο γιατι ειχα την επιδραση της επισκληριδιου..αλλα μετα ..αντε να σηκωθεις να περπατησεις, συν οτι ειχα και τρομερους πονους στους ωμους λογω της ναρκωσης που για να ηρεμησουν επρεπε να κανω το γυρΟ του ΙΑΣΩ 30 φορες. Τελοσπαντων, τελος καλο ολα καλα και τωρα ειμαστε σπιτακι μας με την κουκλαρα μας αγκαλια!!!! Αυτη ειναι η ιστορια μου κι ευχομαι και σε σας να ζησετε ακομα πιο ωραιες στιγμες!!

[magica-]

Ξύπνησα στις 4 το πρωί με ένα ελαφρύ πονάκι χαμηλά στην κοιλιά και διάθεση για τουαλέτα (ήμουν online με την τουαλέτα περίπου ένα μήνα). Πήγα και είδα ένα αχνό ροζ υγρό το οποίο δεν με ανησύχησε γιατί το είχα ξαναδεί μερικές εβδομάδες πριν και ο γιατρός μου είχε πει να μην ανησυχώ. Ξανάπεσα για ύπνο αλλά σε 10 λεπτά ξαναξύπνησα με τα ίδια συμπτώματα. Αυτό επαναλήφθηκε 4 φορές, ως τις 4:30 οπότε τηλεφώνησα στο γιατρό και του το είπα. Μου είπε στις 7:30 να είμαι στο μαιευτήριο. Μέχρι τις 5:30 είχα έντονους πόνους και αίμα αλλά τα νερά δεν είχαν σπάσει. Έφτασα 6:05 στο μαιευτήριο, δεν μου έκαναν επισκληρίδιο, δεν με έκοψαν, γενικά "δεν" τίποτα, στις 8:25 είχα γεννήσει το αγοράκι μου, 3480kgr και 51cm. Τον θήλασα μέχρι τα μέσα Αυγούστου οπότε και μου κόπηκε το γάλα από μεγάλη στενοχώρια. Σε μια εβδομάδα γυρίζω στη δουλειά και έχω απλώσει μαύρες πλερέζες.

[fasolaki]

εχω τωρα κανα δυο μερες που διαβαζω τις ιστοριες σας και εχω πλανταξει στο κλαμα απο τη συγκινηση..

περιμενω και γω απο μερα σε μερα και ανυπομονω να ερθει η ωρα μου να σας γραψω κι εγω την δικη μου εμπειρια..

να σας ζησουν τα μωρακια σας!!

[grande]

Την ημέρα της γέννας ΔΕ ΘΑ ΤΗΝ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ!!!!

Μπηκαμε για πρόκληση στις 7μιση το πρωι- εχω πόνους-κάνω επισκληρίδιο- σπάνε και τα νερά μου φυσιολογικά, αλλά διαστολή ΜΗΔΕΝ και γυρω στις 12 παρά, αρχίσαν να πεφτουν οι παλμοί του παιδιού. Κατευθείαν στο χειρουργείο...

Μπαίνω σε αυτο το κρύο χώρο (καταλαβαίνω τα πάντα και έχω αγωνία φυσικα) και κάποια στιγμη μου λέει η αναισθησιολόγος ότι θα μου βάλει μάσκα οξυγόνου για να οξυγονώνεται το μωράκι. ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ!

Μετά δεν θυμάμαι τίποτα.

Νιώθω ότι ξυπνάω από βαρύ ύπνο και βρίσκομαι σε ένα χώρο (ανάνηψη) που δεν υπάρχει κανένας γιατρός ή νοσηλευτής ή κάτι τελοσπάντων και αρχίζω σιγα-σιγά να ανακτώ τη μνήμη μου. Βλέπω γύρω μου, άλλα 4-5 κρεβάτια χειρουργικά, όπως το δικό μου- γυναίκες που άλλες θα μπαίνανε για χειρουργείο και άλλες που ακόμα κοιμούνται ή μόλις ξύπνησαν όπως εγώ.

Βλέπω ένα ρολόι στο τοίχο 2 η ώρα έδειχνε. Και συνηδειτοποιώ ότι μάλλον γέννησα! Πιάνω την κοιλιά μου και βλέπω ότι ψιλοξεφούσκωσε!

Όμως δεν ηξερα τίποτα για το παιδί! Είναι καλά? Δεν είναι? Τί γίνεται?

Στο χώρο κανένας για να ρωτήσω. Για μισή ώρα έκλαιγα πάνω στο κρεβάτι από αγωνία τρελλή. Δεν υπάρχει πιο ασχημο συναίσθημα κοριτσια. Το γράφω και κλαίω ακομα και τωρα.

Στις 2μιση μπαίνει ο γιατρός μου, μέσα και μου λέει: " Κούκλος, κούκλος 3,5 κιλά"

Τότε ηρέμησα και άρχισα να ξανακλαίω από συγκίνηση που συνειδητοποιώ ότι όλοι - ο σύζυγός μου, οι γονείς μου, οι αδελφές μου και οι κουμπάροι μου, το έχουν δει! ΕΚΤΌΣ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ!!! Άντε ξανά κλάμα η δικιά σου.

Με πήγαν στο δωμάτιο και τότε μου έφεραν το παιδί......

 

Ευτυχώς όλα πήγανε καλά. Το παιδί είναι μια χαρά (φτου φτου φτου)

[Demi7]

Καλησπέρα φίλες μαμάδες!

Είμια έγκυος στο 2ο παιδάκι μου και παρόλο που έχω περάσει ήδη μία εγκυμοσύνη-γέννα τα ξαναζώ όλα σαν την πρώτη φορά (μόνο που είμαι πιο υποψιασμένη τώρα).

 

Την μπουμπούκα μου την γέννησα στις 2 Απριλίου το 2006. Είχα ένα προαίσθημα για το πότε θα γεννήσω οπότε είχα κάπως ψυχολογικά προετοιμαστεί. Αναμενώμενη ημ/νια τοκετού ήταν 08/04, αλλά είπα στην εκπληκτική γιατρό μου "Μαριάννα μου, ή πρωταπριλιά θα γεννήσω και δεν θα με πιστεύεις ή στις 2 που είναι και Κυριακή για να μην πέσω σε μποτιλιάρισμα!".... ε, η μπουμπούκα μου ήταν της ίδιας άποψης οπότε, αφού με άφησε να κοιμηθώ και μια ωρίτσα το μεσημέρι την νοιώθω να κουνιέται πολύ γύρω στις 15:50, το λέω και στον άντρα μου και με το που ακουμπάει στην κοιλιά μου έφαγε την πιο γερή κλωτσιά ever! Σηκώνομαι και πάω τουαλέτα και βλέπω ένα ροζ υγρό. Παίρνω την γιατρό μου και με ενημέρωσε ότι θα πρέπει να είμαι σε ετοιμότητα γιατι ανα πάσα στιγμή μπορεί να ξεκινήσει η διαδιακσία του τοκετού, αλλά και να μην αγχώνομαι για σαν πρωτότοκη θα αργούσα γενικώς.... Μόλις κλείνω το τηλέφωνο σπάνε και τα νερά... Στο καπάκι ξαναπαίρνω τη γιατρό και μου λέει να ξεκινήσω για το Αλεξάνδρα. Στις 16:15 ήμουν στο νοσοκομείο και μετά τα σχετικά -μπλιάχ- ξύρισμα/κλίσμα/ιστορικό στις 17:00 είμαι στο δωμάτιο των ωδινών και με συνδέουν με όλα τα μπλιμπλίκια και βάζουν τον ορό για τους τεχνιτούς πόνους. στις 18:00 ξεκινάνε οι πόνοι κι εγώ μες την τρελή άγνοια ήμουν χαλαρή. Δεν ήθελα επισκληρίδιο γιατί έχω πρόβλημα στην μέση και φοβόμουν μην πάθω ζημιά. Κατά τις 19:00 μου λέει η γιατρός μου οτι πάμε καλά και ότι έχω καλή διαστολή και επι λέξη :"Μην ανησυχείς μέχρι τις 1-2 θα έχεις γεννήσει!!" Εκεί έπαθα ένα σοκ και με πήρε το παράπονο......

ΕΕΕΕΕλα όμως που η μπουμπούκα είχε διαφορετική γνώμη και στις 21:05 έσκασε μύτη με τα 3400 γραμμαριάκια της και τους 53 πόντους της!!!!!!!!!!!

 

Αυτο που θα θυμάμαι μέχρι να κλείσω εγώ τα μάτια μου είναι εκείνο το υπέροχο βλέμμα της όταν την ακουμπήσανε πάνω μου μόλις την έβγαλαν απο μέσα μου.... ακόμα είμαστε συνδεδεμένες με τον ομφάλιο λώρο........

 

Αυτά τα μάτια ακόμα κοιτάω 2 1/2 χρόνια μετά και ξετρελαίνομαι....

 

Και συγχίζομαι όταν μου λένε οι "παλιές" οτι τώρα που θα κάνω τον "άντρα" θα αλλάξω..... Έλεος!!!

 

Δεν γίνεται να αγαπάς λιγότερο κάποιο απο τα παιδιά σου!!! Αυτό πιστεύω εγω προσωπικά! Τες πα απλά περιμένω να ξαναζήσω αυτήν την εμπειρία με μεγάλη ανυπομονησία. Να κοιτάξω στα μάτια και το άλλο μου αγγελουδάκι όπως και την γλυκιά μου μπουμπούκα!

 

Καλή λευτεριά στις "συναδέλφισσες" εγκυμονούσες!!!

[anthelef]

Καλησπέρα! Δεν είναι πολύ συγκινητικό να θυμόμαστε τέτοιες στιγμές? Εγώ πριν απο 2,5 χρόνια περίπου πήγα στο μαιευτήριο με σπασμένα νερά και χωρίς πόνους. Έίχα επιλέξει να γεννήσω φυσιολογικά και χωρίς επισκληρίδιο. Που να ήξερα τι με περίμενε! Μετά απο 6 ώρες αφόρητων πόνων το μωρό μου δεν έλεγε να γυρίσει στη σωστή θέση (έβγαινε ανάσκελα , αντί για μπρούμυτα). Με έβαλαν στο χειρουργείο για καισαρική , φυσικά με ολική αναισθησία, καθώς δεν προλαβαίναμε να κάνουμε επισκληρίδιο. Ξύπνησα μετά απο κάποια ώρα και ξέχασα όλη την ταλαιπωρία που είχα περάσει μόλις είδα την τρελοφατσούλα του γιου μου! Όταν όμως σκέφτομαι την εμπειρία της γέννας αυτής κάτι μου λείπει. Αυτή η μαγική στιγμή που ακούς το πρώτο κλάμμα, που παίρνει την πρώτη ανάσα. Πριν από τρεις μήνες γέννησα το 2ο αγοράκι μου , αυτή την φορα με καισαρική και επισκληρίδιο. Ήμουν ανένδοτη στο είδος της αναισθησίας παρά τις αντιρρήσεις του γιατρού μου. Αυτή τη φορά δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσω. Όλα πήγαν καλά και ήταν η πιο όμορφη στιγμή της ζωής μου! Ήμουν εκεί , ήμουν παρών , τον άκουσα να κλαίει και τον είδα από το 1ο λεπτό της ζωής του! Λατρεύω τα παιδιά μου και αν μπορούσα θα επέλεγα πάλι να ξαναζήσω τις στιγμές που τους πρωτοαντίκρυσα!!

[Skybeam]

Διάβασα μονορούφι 19 σελίδες, μπράβο σας βρε κορίτσια! Ευτυχώς το τέλος σε όλους τους τοκετούς είναι καλό και είναι όλες σας οι ιστορίες από γλυκές μέχρι τρομερά συγκινητικές...

[fotinip]

Γειά σας!!

Γέννησα την κορούλα μου στις 28/01/2008..Ήταν η τελευταία προθεσμία για να εξέλθει το μπουμπουκάκι μου..Είχα κανονίσει με το γιατρό μου την άλλη μέρα να μπω με τεχνητούς πόνους, μιας και δεν είχα κανένα σημάδι ενόχλησης..

Όμως το λουλουδάκι μου αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να περιμένει ως το επόμενο πρωί..

Οι πόνοι αρχισαν σιγά σιγά.Ο γιατρός μου είπε να πάω όταν οι πόνοι θα είναι ανά 5λεπτο..

Όταν έφτασα στο μαιευτήριο είχα διαστολή 4. Υποτείθεται -σύμφωνα με το γιατρό μου 'οτι σε 2 ώρες θα γεννούσα..

Όταν όμως έφτασα διαστολή 7, πείτε ο φόβος, πείτε η κούραση και εξάντληση, δεν μπορούσα να συνεργαστώ με τη μαία, υπέφερα και έσπρωχνα το παιδί προς την ανάποδη κατεύθυνση, με αποτέλεσμα επί 1 ώρα να έχω κολλήσει στο 7.

Ο γιατρός είδε ότι δεν υπάρχει προκοπή και πρότεινε επισκληρίδιο, την οποία και δέχτηκα με μεγάλη ανακούφηση.

Από τη στιγμή που έκανα επισκληρίδιο μέσα σε μισή ώρα γέννησα...!!!!

Ποτέ δεν θα μπορέσω να ξεχασω τη στιγμή που την πρωτοαντίκρισα!!!!

Με κοιτούσε με τα πιο αθώα ματάκια που έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου και ένιωθα ότι μου μιλούσε :

"Γειά σου μαμά..ήρθα!!!"

"Γειά σου αγάπη μου" της λέω "καλωσήρθες στη ζωή μου"......

[cristin]

ΑΧ ΒΡΕ ΚΟΡΙΤΣΙΑ!ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΛΩΣΕΙ ΕΝΤΕΛΩΣ!ΤΙ ΟΜΟΡΦΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ!ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΟΣΕΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΝΑ ΓΕΝΝΗΣΟΥΝ,ΜΕ ΕΝΑΝ ΠΟΝΟΟΟ!!!!ΟΤΑΝ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ ΚΑΙ ΕΓΩ,ΣΑΣ ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΚΕΤΟΥ!ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΖΕΣΤΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ,ΤΟΣΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ!

[Κοριτσομανα]

Θα αναφερω την πρωτη γεννα γιατι οι αλλες ειναι οι κλασσικες της καισαρικης με επισκληριδιο ενεση. Πηγα στο γιατρο για την τυπικη εξεταση, ηδη διανυοντας τη δευτερη εβδομαδα καθυστερησης απο την αναμενομενη του τοκετου. Δεν ειχα πονους. Με εβαλε ορο για τεχνητες οδυνες αλλα διαπιστωσε ο γιατρος οτι το παιδι παρουσιαζε ποτε χαμηλους και ποτε ψηλους σφυγμους.Οχι φυσιολογικους παντως. Επισης, ηταν ακομη πολυ ψηλα. Στον υπεροχο, παρατηρησε οτι το αμνιακο υγρο ειχε μειωθει και το παιδι ειχε αρχισει να ασβεστοποιειται, να ασπριζει.

Επισης παρατηρησε-ευτυχως- οτι το παιδι ειχε τυλιχτει στο λαιμο απο τον οφαλο λωρο και γι' αυτο παρουσιαζε αρρυθμιες.

Και τοτε,ω Θεε μου, μου ανακοινωνει οτι γεννω με καισαρικη σε μια ωρα, αμεσως να ανεβω στην αιθουσα τοκετου για ξυρισμα και κ.λ.π.Η βαλιτσα ετοιμη, αλλα στο σπιτι. Ειχα και μια μικρη ατοιμη στο σπιτι, σε περιπτωση εσπευσμενου τοκετου, με τα πρωτα ειδη αναγκης.

 

Ο αντρας μου στη δουλεια. Τον τλφ να μου φερει τα πραγματα, αυτος μαλλωσε με καποιον που του εκλεισε το αυτοκινητο και δεν μπορουσε να βγει, η μαια να με ζοριζει να βαλω τη νυχτικια που δεν ειχα...Πανικος! Τελικα μου εφερε τη μικρη βαλτσα και ετσι ετοιμαστηκα.Και να σπαρταραω σαν το ψαρι απο το αγχος μου. Οποτε φυσικα δε με επιασε καλα η επισκληριδιος και οταν το καταλαβα μου ανοιγαν την κοιλια. Καταλαβαινα τα χερια του γιατρου αλλα που να κινηθω, μονο πονουσα και ο χρονος των λιγων λεπτων μου φανηκε αιωνας

 

Διαλεξα επισκληριδιο για να ακουσω το κλαμμα του μωρου. Πηρα κουραγιο που ο μπαμπας μου ηταν μεσα σα γιατρος που δε χειρουργουσε, αλλα απομακρυνθηκε αρκετα οταν με ανοιξαν, πονεσε ο καυμενος. Η αναισθησιολογος ηταν υπεροχη, με κρατουσε το χερι και μου εδινε κουραγιο, με εδωσε ηρεμιστικη ενεση για να χαλαρωσω και αντικατεστησε τκαπως ον αντρα μου που δεν τον αφησαν να μπει μεσα.

 

Οταν ακουσα το κλαμμα του μωρου, που ηταν αμεσως μολις βγηκε, ηρεμησα. Την ειδα με τα αιματα, μου την εδειξαν για λιγο, σχεδον στην αγκαλια μου και τη λατρεψα.Ειχε βεβαια μικρες ασπριδερες επιφανειες στο δερμα λογω της ασβεστοποιησης και κοκκινα σημαδια στο λαιμο απο τον οφαλιο λωρο. Εφυγαν μετα απο καποιο διαστημα.

 

Στις αλλες γεννες, παλι ετρεμα σαν το ψαρι, οποτε ειπα την αναισθησιολογο να με κανει πιο δυνατη δοση, προσεξα πολυ να μην ποναω, με εβαλαν και λιγο πλαγια γιατι αλλιως επεφτε η πιεση και ζαλιζομουν και μετα εγινε η καισαρικη, σχεδον χωρις ενοχληση. Στα διδυμα δυσκολευτηκα λιγο οταν μου εβγαζαν την πρωτη, αλλα οταν εκλαψαν κανονικα και οι δυο, τα ξεχασα ολα...

[ELENA1974]

Το πρωι της Δευτερας 22-9 πήγα στη γιατρο μου για νον-στρες. Ειδε οτι το μωρο ηταν πολυ χαμηλα και μου ειπε οτι μαλλον εφτασε η μερα. Μου ειπε να ξαναπαω κατα το μεσημερι για να δουμε τις εξελιξεις. Γυρισαμε στο σπιτι, εκανα καποιες δουλειες και εκατσα να μπω στο φορουμ. Ειχα σκοπο να γραψω ολα τα παραπανω αλλα δεν προλαβα γιατι αρχισαν τα πονακια. Οχι τιποτα τραγικο αλλα μια αισθηση σαν να ηθελα να παω τουαλετα.

Πηρα τη γιατρο μου τηλ και μετα απο λιγο πηγαμε στο ιατρειο της .Με τη γνωστη μεθοδο διαπιστωσε πως ειχα διαστολη 4-5. Ετσι ξεκινησαμε κατευθειαν για το μαιευτηριο (ειχα και τη βαλιτσα φορτωμενη για καλο και για κακο). Μετα απο περιπου 1 ωρα φτασαμε στο μαιευτηριο. Στη διαδρομη οι πονοι ηταν συχνοι αλλα υποφερτοι εως ηπιοι. Ο αντρας μου συνεκρινε με την πρωτη γεννα και μου ελεγε "αφου δεν μου αρπαξες ακομη το χερι παμε καλα" ( την προηγουμενη φορα κοντεψα να του το λιωσω στη διαδρομη) . Στο μαιευτηριο ακολουθησαν τα γνωστα: εγκατασταση στο δωματιο, ξυρισμα, κλισμα κλπ. Ολα αυτα σε πολυ χαλαρους ρυθμους, με πολυ χαλαρους πονους χαζολογουσα με τη μαια, τη νοσοκομα, τη γιατρο μεχρι που χασμουριομουν κιολας. Η γατρος μου απορησε. Στις 2.55 ο αντρας μου κατεβηκε στο αυτοκινητο να παρει τη φωτ. μηχανη. Στις 3.00 το μεσημερι επεστρεψε. Στο μεταξυ:

α. η γιατρος μου εσπασε με το χερι τα νερα.

β. η διαστολη εφτασε τελεια

γ. με δυο εξωθησεις ηρθε στον κοσμο το θαυματακι μου.

Ομολογουμενως ηταν μια πολυ γρηγορη γεννα αφου μεχρι τη δοαστολη 8 δεν ειχα και ιδιαιτερο ζορι, αλλα οταν μου εσπασε τα νερα τα ειδα ολα. Ο πονος ηταν αβασταχτος (φωναξα κιολας!!!!!!!!) και το παραπανω 5λεπτο μου φανηκε αιωνας. Τοσο πονουσα που πηγα σχεδον τρεχοντας απο την αιθουσα ωδινων στην αιθουσα τοκετου. Στην τελευταα εξωθηση ενιωθα το κεφαλι του μωρου που ξεπροβαλε και οταν μου ειπε η γιατρος "αν δεν μπορεις να σπρωξεις περιμενετον επομενο πονο" εγω σκεφτηκα "αποκλειεται!!!! αυτο το μωρο θα βγει ΤΩΡΑ" και βγηκε.

Τον κρατησα για λιγο αγκαλια και αφου το εξετασε ο παιδιατρος τον εντυσαν και τον πηγαν κατευθειαν στο νοσοκομειο για τον ελεγχο της υδρονεφρωσης που γνωριζαμε οτι ειχε. Εμεινε στη μοναδα νεογνων τρεις μερες και αφου τα αποτελεσματα των εξετασεων ηταν παραπανω απο θετικα βγαινοντας απο το μαιευτηριο τον πηραμε στο σπιτι. Ευχομαι σε ολες τις μελουσες μαμαδες να γεννησουν οπως εγω . Οχι με εναν πονο. Δεν ειναι ρεαλιστικο. Με δυο ομως........!

[evangelia]

ήρθε η ώρα να γράψω και εγώ την δική μου εμπειρία!!!!

τετάρτη 24/09/2008 έκλεινα την 40η εβδομάδα, έχοντας

- 15 κιλά παραπάνω

-μείνει σε απόλυτη ξάπλα από 15/07 έως 03/09, αγκαλιά με τα πρεπάρ και σε απόλυτη εξάρτηση από αυτά

-πρηστεί και φουσκώσει σαν μπαλονάκι

οπότε η καταστασή μου αφόρητη

με την ακινησία όμως η μήτρα σταμάτησε τις συσπάσεις οπότε, αν και είχα εξάλειψη τραχήλου, το μωρό ήταν πολύ ψηλα!!!

πάω στον γιατρό και μου λέει ότι το μωρό είναι ψηλά και να πάω σε 2 μέρες για τεχνητούς.του λέω πως αποκλείεται να περιμένω άλλο, περπατάω 4 ώρες κάθε μέρα και δεν γίνεται τίποτα.απόψε πάω για εισαγωγή!!

έτσι και έγινε.8 και μισή πέρασα την πόρτα του μητέρα.

μόλις χαιρέτησα τον άντρα μου και πέρασα στην παραλαβή, έβαλα τα κλάμματα.μου έλειπε τόσο η μαμά μου!!!!!!(την έχασα 2 χρόνια πριν!!)

με πήρε η μαία, με ηρέμησε και μετά από τον καλωπισμό,περάσαμε στις οδύνες!!

με καλωδυώνουν, μου βάζουν φάρμακο για τις συσπάσεις, έρχεται ο αντρούλης μου μέσα και με ενημερώνει η μαία ότι ήρθε ο γιατρός μου.η ώρα 10 παρά 5.

ξαφνικά επικρατεί ένας πανικός..η μπέμπα 'εχασε τελείως τους σφυγμούς..επικρατεί πανικός..με γυρνάνε, με τρίβουν μου βάζουν οξυγόνο, η μπέμπα επανέρχεται..βλέπω τον γιατρό ανήσυχο και καταλαβαίνω ότι κάτι συμβαίνει..αρχίζω να τρέμω σαν ψαράκι από την αγωνία..έρχεται ο αναισθησιολόγος για την επισκληρίδιο, οι σπονδυλοί μου καλλημένοι και το σωληνάκι δεν περνάει.πρώτη προσπάθεια αποτυχημένη.δεύτερη προσπάθεια σε πιο πάνω σπόνδυλο.επιτυχής!!

1η δόση επισκληριδίου και δεν νιώθω τίποτα από μούδιασμα.2η δόση επισκληριδίου και κάτι αρχίζει να γίνεται..ξαφνικά η μπέμπα χάνει πάλι σφυγμούς και μηδενίζει..επικρατεί πανικός.

-φεύγουμε λέει ο γιατρός, δεν το ρισκάρω άλλο.σύζηγε,δεν σου ζητώ την άδεια για χειρουργείο, πρέπει να ξεκινήσω..

μένει ξερός ο άντρας μου..

τί γίνεται βρε παιδιά, κάτι παθαίνω να λέω.

και πραγματικά, για μένα δεν με ένοιαζε καθόλου, για το μωρό φοβήθηκα..

πάμε στο χειρουργείο, όλοι μου χαμογελούν αλλά καταλαβαίνω ότι κάτι συμβαίνει..τρίτη δόση επισκληριδίου.σχεδόν τίποτα περισσότερο.

-μα δεν την πιάνει, να λένε

-τί έχω να λέω?

-τίποτα κούκλα μου, ο γιατρός πλένει τα χέρια του.

αλλά στα μάτια τους διακρίνω ανησυχία και ακούω ψιθύρους..

-ξεκινάμε λέει ο γιατρός, δεν περιμένω,πήγε 11 παρά 20.θέλω παιδίατρο ΤΩΡΑ

αρχίζει την τομή, νιώθω πίεση και λίγο πόνο(ενώ κανονικά με μια μόνο δόση επισκληριδίου δεν θα ένιωθα πόνο)

-δεν μου λες,λέει ο αναισθησιολόγος,τι δουλειά κάνεις?

-είμαι...........

αυτό ήταν.ξύπνησα με μια πιπίλα στο στόμα και να μην ξέρω τί έχει γίνει.είμαι ακόμα στο χειρουργείο και νιώθω σκάλισμα στην κοιλιά μου..αρχίζω να μουγκρίζω..ξύπνησε λέει η μαία και μου βγάζει την πιπίλα.

-το παιδί μου?τί έγινε?

-να σου ζήσει.3220,υγιέστατη και κούκλα σαν την μαμά της

-που είναι τώρα?

-έξω την βλέπουν οι συγγενείς

-πάρτε τηλ. τον μπαμπά μου,είμαι καλά..ο γιατρός μου πού είναι?

βλέπω το κεφάλι του να ξεπροβάλει πίσω από το πράσσινο πανί.

-έλα,σου έκανα και πλαστική,σε περιμένει καυτό μπικίνι το καλοκαίρι..

-γιατρέ μου καυτό μπικίνι και μωρό στην αγκαλιά δεν κολλάνεεεε!!!!!

αυτό ήταν!!!είχα ξαναβρεί το χιούμορ μου.από κει και έπειτα όλα ήταν εύκολα..μίλησα μέσα από το χειρουργείο στον μπαμπά μου και μετά με πήγαν να με δουν οι δικοί μου..και ξαφνικά ήρθε το πυρέξ μου!!

-αυτή είναι να σου ζήσει!!

η μπέμπα να κλαίει, την βάζουν στην αγκαλιά μου..της δίνω το πιο τρυφερό μου φιλί και της λέω καλώςήρθες,η μαμά σε αγαπάει πολύ!!!

ανοίγει τα ματάκια της,με κοιτάει και σταματάει το κλάμα!!!!ωχ, χριστέ μου αυτό το βλέμμα θα το θυμάμαι μέχρι την ώρα που θα πεθάνω..

σε 12 ώρες είχα σηκωθεί και έκοβα βόλτες!!!όλα πήγαν καλά και έφυγα από το μαιευτήριο μια μέρα νωρίτερα χάρη στην βοήθεια του γιατρού μου,τον οποίο λατρεύω!!ποτέ δεν έμαθα τί έγινε και παραλίγο να την χάσουμε..ξέχασα να τον ρωτήσω!!!!

δοξάζω τον θεό νύχτα μέρα για αυτό που έζησα και εύχομαι όλες οι γυναίκες να το ζήσουν!!24/09/2008, στις 22 και 50 ξαναγεννήθηκα!!

και πραγματικά, όταν σε κοιτάξουν αυτά τα ματάκια πρώτη φορά, σίγουρα έχει πιάσει η ευχή"με έναν πόνο!!!"..τα ξεχνάς όλα!!!!

[ΡΕΝΑΖ]

Τώρα που έχω χρόνο και μπήκα στο σχετικό θέμα, θα γράψω κι εγώ τη δική μου ιστορία:

Είμαι στον μήνα μου και κάνω υπέρηχο. Ο Γιατρός διαπιστώνει περιτύλιξη ομφάλιου λώρου και με στέλνει κατευθείαν στο Ιασώ για καισαρική. Μεγάλη η απογοήτευσή μου γιατί ήθελα όσο τίποτε άλλο να ζήσω την εμπειρία του φυσιολογικού τοκετού. Έχω όμως αποφασίσει να κάνω την καισαρική με επισκληρίδιο, που είσαι ξύπνια και σου δίνουν το μωράκι σου αγκαλιά…

Με ετοιμάζουν στο Ιασώ και είμαι στο δωμάτιο σε αναμονή με εκείνα τα «καλώδια», ώστε να παρακολουθούν ότι όλα πάνε καλά. Ο άντρας μου κοντά μου, που όμως δεν θα μπορέσει να είναι τελικά δίπλα μου στον τοκετό, όπως θέλαμε, γιατί στην καισαρική απαγορεύεται. Έρχεται η στιγμή να μου κάνουν την επισκληρίδιο. Η αναισθησιολόγος με καθησυχάζει και μου λέει να γυρίσω στο πλάι ώστε να προχωρήσει. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή βλέπω όλους να πανικοβάλλονται (δεν κατάλαβα αμέσως, έλεγαν «δεν προλαβαίνουμε επισκληρίδιο, πάμε για ολική»), όλα αυτά τόσο γρήγορα, με βάζουν σε φορείο και με «τρέχουν» προς το χειρουργείο. Έπεφταν οι παλμοί του μωρού…

Πραγματικά ήταν τόσο πανικόβλητοι όλοι που νόμιζα ότι πεθαίνει το μωρό μου ή εγώ, μέσα στη σύγχυσή μου δεν καταλάβαινα τι ακριβώς συμβαίνει. Στο χειρουργείο, κάποιος μου πίεζε το χέρι προς τα κάτω (για να το δέσει όπως έμαθα εκ των υστέρων) κι εγώ χωρίς να το καταλαβαίνω αντιδρούσα. «Αφήστε το χέρι σας!» μου φώναξε έντονα. Το πότε ναρκώθηκα δεν το κατάλαβα, ήμουν σα χαμένη, πίστευα ότι θα συμβεί κάτι πολύ κακό, χωρίς να ξέρω τι και σε ποιον από τους δυο μας…

Ξυπνώντας, με την επίδραση της νάρκωσης, δεν ήξερα αν ήμουν καλά, δεν καταλάβαινα και το πρώτο που ρώτησα προσπαθώντας να μιλήσω ήταν αν το παιδί μου είναι καλά. «Ναι» μου είπαν «είναι καλά». Δεν μου αρκούσε αυτό ήμουν τρελαμένη. Για να με καθησυχάσουν έφεραν το μωρό μου μπροστά μου για να βεβαιωθώ. Προφανώς από τη νάρκωση, δεν έβλεπα καλά και αντίκρυσα ένα «θολό» μουτράκι. Αμέσως έβαλα τα κλάματα, ήθελα να τον δω καθαρά, να τον πάρω αγκαλιά, να βεβαιωθώ ακόμα πιο πολύ.

Μέχρι να μου τον φέρουν στο δωμάτιο δεν είχα ησυχάσει. Όταν ήρθε, περιττό βέβαια να πω ότι έβαλα πάλι τα κλάματα, από χαρά και συγκίνηση. Ήταν ένας υγιέστατος κούκλος!

Υπέφερα πολύ όμως όλες τις ημέρες στο μαιευτήριο από φοβερούς πόνους στην τομή που δεν απέδιδε κάπου ο γιατρός μου. Αυτό συνεχίστηκε και στο σπίτι και εκτός από πόνους, η τομή μάζευε ποίο το οποίο μία μέρα βγήκε ξαφνικά και να μην σας τα πολυλογώ αποδείχθηκε τελικά ότι υπήρχε το μικρόβιο του χρυσίζων σταφυλόκοκκου το οποίο μου πήρε μήνες για να καταπολεμηθεί. Η καταθλιψούλα που επέρχεται μετά τη γέννα εντάθηκε με όλη αυτή η περιπέτεια και είναι γεγονός ότι πέρασε αρκετός καιρός για να αισθανθώ άνετα στο ρόλο της μητέρας και να χαρώ το μωράκι μου.

Δεν είναι από τις πιο άσχημες εμπειρίες ίσως, όμως για μένα ήταν πολύ δύσκολα.

Τώρα όλα αυτά είναι περασμένα – ξεχασμένα (τα θυμήθηκα μόνο και μόνο για να σας τα περιγράψω).

Να χαιρόμαστε τα παιδάκια μας που είτε έτσι είτε αλλιώς ήρθαν στη ζωή μας και μας γέμισαν ευτυχία!

[/quote

 

 

 

να ξερεσ πωσ σε καταλαβαινω....εμενα δεν μου βρησκανε τι εχω και ημουν αρκετεσ μερεσ με 40 πηρετο..οι γιατροι μου ειπαν οτι πηγα και γυρισα...καταλαβαινεισ που...τελικα σπαει η τομη και φευγει πιον και μου εδωσαν την καταληλη αντιβιωση ,εκατσα ενα μηνα στο νοσοκομειο χωρισ τα νεογενητα εκλεγα καθε μερα που δεν ειμουν μαζι τουσ τισ πρωτεσ μερεσ τις ζωης τους... οταν εμεινα εγκυος μετα απο 3μιση χρονια λεω στους γιατρους τι επαθα και σε καθε επισκεψη στο γιατρο του θυμιζω να με προσεξουν μην παθω τα ιδια ....και ομωσ τωρα κολησα 2 μικριβια χειρουργιου που δεν τα επιανε καμια αντιβιωση...1 μηνα αλαζα γιατρουσ...ηθελαν να με ξαναανοιξουν...τελικα την γλυτωσα περασε το μικροβιο και ακομα τυρανιεμαι να κλεισει η τομη. Ευχομαι καμοια μαμα να τραβηξει τα μισα......Το μονο που με παρηγορει ειναι οτι τα παιδια μου ειναι καλα, και οτι με πολυ κοπο βγαζοντας και πετοντες το γαλα καθε 2 ωρες (επερνα αντοιβιωση)καταφερα να θυλαζουν ......η αγαπη της μανας δινει απιστευτη ψυχικη δυναμη............

[ΡΕΝΑΖ]

στο πεπαγνη γενησα και γω μια απο τα ιδια ....

[mama3]

Γεια σας κορίτσια!! Να σας διηγηθώ γω τις εμπειρίες μου (τρεις στο σύνολο) από τη ώρα του τοκετού…πριν τέσσερα χρόνια γέννησα το γιο μου. Είχα προβλεπόμενη ημερομηνία γέννησης 31/7 δεν είχα πόνους ούτε διαστολή ούτε σπάσιμο νερών οπότε έκανα εισαγωγή στην κλινική. Ο γιατρός μου υπέρμαχος του φυσιολογικού τοκετού μου είπε θα περιμένουμε.. πέρναγαν οι μέρες κάθε μέρα nst τίποτα.. το μωρό μου ήταν μαμάκιας από την κοιλιά! Τελικά 6/8 αποφασίσαμε ότι έπρεπε να γίνει πρόκληση τοκετού με τεχνητούς πόνους. Πρώτη γέννα και δεν ήξερα ούτε τι θα συνέβαινε γενικώς δεν ήξερα τι μου γινόταν.. έγινε η προετοιμασία μπάνιο-ξύρισμα-κλύσμα και να μια στην αίθουσα και οι οδίνες να έχουν ξεκινήσει και γω να πονάω, να θέλω να σπρώξω για να τελειώνουμε -όοοχχχιιιι πρέπει να περιμένουμε τη διαστολή και εγώ να χω κολλήσει στο 7 για μια ώρα. Παρακάλαγα για επισκληρίδιο -όοοχχχιιιι τα παιδιά τα πονάμε για να τα αγαπάμε μετά. Ήταν και ένας νοσοκόμος εκεί μου έλεγε κάνε φου-φου-φου -τι φου-φου-φου και !#*$#&* μου λες φύγε από μπροστά μου! η ώρα πέρναγε και οι πόνοι ήταν αφόρητοι. Σε κάθε ωδίνη έλεγα τώρα θα περάσει τώρα θα περάσει.. απ΄έξω σύζυγος και μαμά ήθελαν να έρθουν μέσα εγώ δεν ήθελα κανέναν.. επιτέλους η διαστολή ήρθε τελεία – και τώρα σπρώξε μ΄όλη σου την δύναμη και με τρεις ωθήσεις και στο τελευταίο σπρώξιμο ο πόνος ήταν γλυκός γεννήθηκε ο γιος μου και τα είχα ξεχάσει όλα…μετά ζήταγα συγγνώμη που ήμουν «λίγο» κακιά…. Και όλη αυτή οι διαδικασία κράτησε μόνο τρεις ώρες (!!) αλλά εμένα μου φαινόταν αιώνας..

Δεύτερη γέννα, πιο έμπειρη πια πήγα με άλλον αέρα, είχα ΠΗΤ 20/10 πήγα στις 19 για NST και εξέταση. Αααα μου λέει ο γιατρός έχεις διαστολή και θα γεννήσουμε σήμερα. Εγώ είχα τη βαλίτσα μου έτοιμη αλλά ο άντρας μου ήταν εκτός και θα επέστρεφε την άλλη μέρα που υποτίθεται θα γεννούσα. Ήταν αργά πια για να κάνει αλλαγές στα εισιτήρια οπότε αποφάσισα ότι θα γεννούσα χωρίς αυτόν και θα μας έβρισκε την άλλη μέρα και τους δύο μαζί. Πάλι πρόκληση τοκετού με ορό αλλά με χάλια την ψυχολογία γιατί έλειπε ο άντρας μου και όλα έγιναν μηχανικά και γρήγορα κράτησε πάλι γύρω στις δύο ώρες αλλά είχα αιμορραγία μετά και ήμουν πολύ αδύναμη και δεν ένιωσα την ίδια χαρά όπως το πρώτο. Ο δεύτερος μου γιος ήταν αντικειμενικά πιο όμορφος από τον πρώτο και όταν έλεγα κοιτάξτε τι όμορφος που είναι απαντάγανε μμμ εε ναι και είχα νευριάσει με όλους, και δεν ήθελα κανέναν. Και δυστυχώς αυτή η διάθεση κράτησε για αρκετό καιρό. Δεν ξέρω αν έφταιγαν οι άλλοι ή μόνο εγώ, αλλά πέρασε αρκετός καιρός να ξαναβρώ τη διάθεσή μου.

Τρίτη γέννα, άλλο νοσοκομείο άλλος γιατρός. Πάλι με πρόκληση τοκετού. Πήγα το πρωί για εξετάσεις αίματος και μου είπε έλα το μεσημεράκι να κάνουμε εισαγωγή. Μαζί με τον σύζυγό μου κάναμε βόλτα ήπιαμε καφέ χαλαρώσαμε και είπαμε τώρα ας πάμε να γεννήσουμε. Κάναμε εισαγωγή, τακτοποιηθήκαμε ετοιμάστηκα και γω, στην αίθουσα τοκετού είχαμε και μουσική ένιωθα πολύ καλά.. ξεκινήσανε και οι ωδίνες είχα ξεχάσει πως ήταν εκείνοι οι πόνοι (!!!) και ενώ είχα πει όχι για επισκληρίδιο τώρα παρακάλαγα και πάλι αλλά επειδή είμαι άνθρωπος που δεν δείχνω τι νιώθω μου έλεγαν εσύ γελάς δεν πονάς (εγώ το ήξερα) και μην ανησυχείς σύντομα θα τελειώσουν όλα. Εγώ θέλω να γεννήσω τώρα. –να περιμένουμε λίγο.. –τώρα! Και σπρώχνω.. το παιδί κόντεψε να πεταχτεί έξω (τους έπιασα λίγο στον ύπνο) και τώρα μην κουνιέσαι καθόλου περίμενε!! Και με άλλο ένα σπρώξιμο ήρθε το κοριτσάκι μου στον κόσμο.. και πάλι γύρω στις δύο με τρεις ώρες κράτησε η διαδικασία.

Κατά έναν περίεργο τρόπο όλα μου τα παιδιά γεννήθηκαν λίγο μετά τις έξι το απόγευμα αν σημαίνει κάτι αυτό.

Με ένα πόνο κορίτσια!

[peny21gr]

Να λοιπόν και η δική μας ιστορία.

Ήθελα πολύ να γεννήσω με φυσιολογικό τοκετό και για τον λόγο αυτό άλλαξα γιατρό στον 8ο μήνα. Τελικά δυστυχώς δεν τα κατάφερα.

Είχα ΠΗΤ 5/9 στις 27/08 σε καθιερωμένο ραντεβού στην γιατρό μας μας είπε πως μέσα στο σαββατοκύριακο δηλαδά μέχρι 31/08 γεννάμε μάλλον γιατί ξεκίνησε η διαστολή η οποία ήταν στο 1. Τελικά πέρασε το σαββατοκύριακο και τίποτα ούτε πόνος ούτε αίμα τίποτα. Την Δευτέρα πήγα στην γιατρό η οποία μου είπε ότι η διαστολή έγινε 1,5 προχωράει δηλαδή αλλά πολύ αργά. Στεναχωρέθηκα πολύ. Τελικά στην τελευταία εβδομάδα της εγκυμοσύνης μου πήγαινα κάθε μέρα στην γιατρό αλλά τίποτα η διαστολή είχε κολλήσει στο 1,5. Τελικά αποφασίζουμε να μπούμε στις 5/9 για πρόκληση. Πήγα πριν τις 12 το βράδυ για τις εξετάσεις (αίματος και ηλεκτροκαρδιογράφημα) και μετά τις 12 το βράδυ κάναμε εισαγωγή για να μην μας χρεώσουν και την μέρα τζάμπα.

Ήρθε η γιατρός και αφού με ετοίμασαν, κλίσμα ξύρισμα δεν ήθελα γιατί το έκανα μόνη μου, μου έβαλε ένα χάπι απο κάτω το όποιο μου είπε ότι περιέχει την ορμόνη η οποία βοηάει τον τράχηλο να ανοίξει και συνεπώς προκαλεί και την διαστολή. Η πρώτη της κουβέντα ήταν ότι εαν δεν προχωρήσει καθόλου η διαστολή σε 4 ώρες τότε θα πρέπει να προχωρήσουμε σε καισαρική. Μόλις το άκουσα άλλαξα δέκα χρώματα. Άγχος τρελό. Τι να κάνω όμως. Μου είπε ότι δεν υπάρχει λόγος να μου σπάσει τα νερά και να προκαλέσει πόνους εαν δεν θα είχα διαστολή τουλάχιστον τέσσερα. Δεν ξέρω εαν ισχύει αυτό!!!!!!!!

Τελικά όλο το βράδυ με τα καλώδια να κοιτάμε την καρδούλα του μωρού και τις συσπάσεις. Στις 6 το πρωί ήρθε η γιατρός και διαπίστωσε ότι η διαστολή μου ήταν πάλι 1,5 δεν προχώρησε καθόλου. Έτσι μου λέει ότι θα προχωρήσουμε σε καισαρική. Αυτό ήταν πάει!!!!!!!!! Έχασα την γη κάτω απο τα πόδια μου. Αλλά είχα μια απίστευτη ηρεμία τελικά στο χειρουργείο φαίνεται το είχα πάρει απόφαση σήμερα πρέπει να γεννήσω πάσι θησεία είτε έτσι είτε αλλιώς. Μπήκα στο χειρουργείο έκανα την επισκληρίδιο και περίμενα. Δύσκολη αυτή η επισκληρίδιος ακίνητη αμίλητη κλπ. Μέσα σε 10 λεπτά άκουσα το κλάμα του γιαβρούλι μου. Τους ακούω να λένε ρε σεις τι είναι αυτός πωπω. Λέω τι λένε αυτοί?????????????

Πωπω συνεχίζουν μια τεσσερά πρέπει να είναι σίγουρα............

Τελικά 4.200 ο γλυκούλης μου ενώ η γιατρός πριν απο μιάμιση εβδομάδα μου έλεγε 2.700 με 2.800 είναι σίγουρα.

Μου τον έδειξαν και με πήραν τα ζουμιά. Τι στιγμή κι αυτή ανεπανάληπτη.................................

Όσος φόβος πόνος ότι και να έχεις νιώσει όλα φεύγουν................Μόλις τον δεις.............

Πωπω πάλι τα ζουμιά με πήρανε..........

 

Πάντως δεν ξέρω εαν η γιατρός μου έκανε τα πάντα για να γεννήσω φυσιολογικά γι αυτό θα ήθελα να μου πει κάποια κοπέλα εαν ξέρει κάτι παραπάνω........

 

Η καισαρική πάντως δεν μου άρεσε καθόλου σαν εμπειρία. Και μετά έχει αρκετό πόνο.

 

Αυτά απο μας συγνώμη εαν σας κουράσαμε.........

[ΝΑΝΤΙΑ1]

ΚΑΙ ΕΓΩ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΜΕ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ.ΓΕΝΝΗΣΑ 9-9-04 ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ.ΑΠΟ ΤΗΣ 6ΤΟ ΠΡΩΙ ΤΗΝ ΕΚΑΝΑ 4ΠΑΡΑΤΕΤΑΡΤΟ.ΠΗΓΑ ΜΕ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΓΙΑ ΤΕΧΝΙΚΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ ΕΠΕΙΔΗ 3 ΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΕΙΧΑ ΠΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΤΑΣΗ ΣΤΟ ΓΥΝΑΙΚΟΛΟΓΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΓΥΡΙΣΜΟ ΜΑΣ ΤΡΑΚΑΡΑΝ.ΕΠΑΘΑ ΜΕΓΑΛΟ ΣΟΚ.ΤΥΧΕΡΗ ΣΤΗΝ ΑΤΥΧΙΑ ΜΟΥ ΗΡΘΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΤΗΝ ΕΔΩΣΕ ΑΠΟ ΠΙΣΩ,ΤΡΟΜΑΞΑ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ.ΑΜΕΣΩΣ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕ ΤΟΝ ΓΙΑΤΡΟ.ΠΗΓΑΜΕ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΑΝ ΣΕ ΜΙΑ ΩΡΑ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΦΥΓΩ ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ.ΤΕΛΙΚΑ ΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΤΗΝ ΑΚΟΥΣΑ.ΒΕΒΑΙΑ ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΑ ΨΗΛΑ ΚΑΙ ΕΙΧΑ ΦΑΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΗΝΑ.ΕΤΣΙ ΠΗΓΑ ΣΕ 3 ΜΕΡΕΣ ΓΙΑ ΓΕΝΝΑ.ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΑΜΕ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΑΚΑΡΙΣΜΑ Η ΜΙΚΡΗ ΕΙΧΕ ΣΦΗΝΩΣΗ ΣΤΗΝ ΔΕΞΙΑ ΠΛΕΥΡΑ .ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΩ ΜΕ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ.ΠΗΓΑΝ ΟΛΑ ΚΑΛΑ.Ο ΠΟΝΟΣ ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΡΑΞΕ ΚΑΘΟΛΟΥ.ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΜΕ ΣΗΚΩΣΑΝΕ.ΕΚΕΙ ΤΑ ΕΙΔΑ ΟΛΑ.ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΕΡΗ.ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ.ΤΑ ΕΧΩ ΞΕΧΑΣΕΙ ΟΛΑ.

[Νικη Νικολετα]

ew eimai ligo pio palia apo esas..gennhsa stis5/7/08 ena asxhmo kai paramorfomeno koritsaki...

eixa olh thn hmera ponous 10leptous kai to apogeuma mou eipe h maia mou na kanw mia bolta pros to nosokomeio.phga stis 8:15pm kai eixa diastolh 5..mexri na erthei o giatros mou,mou eixan kanei kai thn episklhridio..koritsia den katalaba tipota..sto nosokomeio perasa mono 2 odines..meta thn episklhridio tpt...mou espase ta nera o giatros kai amesws mphka gia tis eksothiseis..ekei eixa ena mikro problhma..megalo paidi mikrh lekanh..idrwna kai kseidrwna kai to paidi tpt.otan esprwxna ebgaine otan stamatousa ksanaempaine..mou to trabhkse me bentouza(eksou kai to paramorfwmeno)..e..me tpt den hthele kaisarikh..egw fobomoun tou fwnaza na mou kanei kaisarikh ,tpt autos to xaba tou..telika gennhsa 10:40...

[mamathalia]

Η μπεμπούλα μου γεννήθηκε με καισαρική στις 5/6/08!! Δεν ήθελε να βγει και συμπληρώνοντας την 40η εβδομάδα με ραντεβού μπήκα στο Ιασώ! Είχε βολευτεί με το κεφάλι κάτω από τον έβδομο μήνα!! Αλλά μάλλον είχε παραβολευτεί!! Δεν έλεγε να εμπεδωθεί!!! Ο τράχηλός μου ήταν μακρύς όπως στην αρχή της εγκυμοσύνης!! Τζάμπα τα πονάκια προετοιμασίας της μήτρας τον τελευταίο μήνα, τζάμπα το πολύ περπάτημα!!! Δεν έλεγε να κατέβει!!!

 

5 ημέρες πριν την αναμενόμενη ημερομηνία τοκετού κάναμε NST! μία χαρά το παιδάκι μου! Επειδή ο πλακούντας είχε αρχίσει να μην έχει καλή κυκλοφορία όπως συμβαίνει όταν μεγαλώνει η ηλικία κύησης ο γιατρός μου με έβαλε να επιλέξω: περιμένουμε άλλη μία εβδομάδα και βλέπουμε τότε ή στην αναμενόμενη ημερομηνία τοκετού προχωράμε είτε σε πρόκληση είτε σε ΚΤ!!

 

Εγώ επιλέγω!!

 

Ως γιατρός ανέτρεξα σε όλα τα βιβλία μαιευτικής που είχα από τα φοιτητικά μου χρόνια και έψαχνα τις ενδείξεις για την πρόκληση τοκετού και την καισαρική!! Τελικά, η βιβλιογραφία με τα συγκεκριμένα δεδομένα για την ασφάλεια του μωρού, αλλά και της μητέρας συνιστούσε καισαρική την οποία και επέλεξα!! Φοβόμουν πολύ!! Αν και έχω παραστεί ως φοιτήτρια σε καισαρικές, αλλά και σε φυσιολογικούς τοκετούς δεν ήξερα τελικά ποιο από τα δύο θα ήταν το πιο δύσκολο, ποιο θα πονούσε περισσότερο!!

 

Στις 5/6 είχαμε ραντεβού στις 9:00 για εισαγωγή!! Φθάσαμε 40 λεπτά νωρίτερα γιατί δεν είχε, περιέργως, κίνηση!!

Έγινε η συνήθης προετοιμασία (ξύρισμα, κλύσμα, ιστορικό, αιμοληψία) και περίμενα με τον καρδιοτοκογράφο στην κοιλιά μου!! Στο μεταξύ είχε έρθει και η μαία μου και κουβεντιάζαμε και με τον άνδρα μου!!

 

Τελικά γέννησα στις 14:45 γιατί ο γιατρός μου είχε καθυστερήσει πολύ σε προηγούμενο δύσκολο γυναικολογικό χειρουργείο!! Η αναμονή με τρέλλαινε!! Βλέπω φωτογραφίες που μου έβγαζε ο άνδρας μου με το κινητό, στις ώρες αναμονής και έχω μία τρομαγμένη φατσούλα!!!

 

Έγινε η επισκληρίδιος και ξεκίνησε η καισαρική!! επειδή και ο άνδρας μου είναι γιατρός του επέτρεψαν να είναι μέσα στο χειρουργείο, οπότε είχα συμπαράσταση !!

 

Η διαδικασία ήταν συνοπτική!!

Πριν καλά καλά το καταλάβω άκουσα κλάμα σαν από πηγάδι και τσουπ βγήκε η κορούλα μου!! έκλαιγε πριν ακόμη βγει από την κοιλιά μου η ζουζούνα μου!!! Με πολλά πολλά μαλλιά !! 3,600 Kgr|!!!

 

Έκλαιγε συνέχεια και εγώ η χαζή μαμά όταν την ακούμπησαν επάνω μου της έλεγα: γιατί παιδάκι μου κλαις??

Ο άντρας μου πολύ ευτυχισμένος!! Χωρίς να χάσει το χιούμορ του με δούλευε μαζί με το γιατρό μου για τις "απορίες" που είχα!!!

 

η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου και παράλληλα μία από τις πιο αμήχανες!! Έγινα μαμά!!

 

Για να μην τα πολυλογώ το ίδιο απόγευμα μου τη φέρανε τη θήλασα και η φαγού μου δεν είχε κανένα πρόβλημα να πιάσει το στήθος μου!!

 

Το ίδιο απόγευμα σηκώθηκα από το κρεβάτι (όχι τίποτα το φοβερό, μέσα στο δωμάτιο) και το βράδυ έφαγα το σνιτσελάκι μου, μετά από ένα 24ωρο νηστείας.

 

Όλα πήγαν πολύ καλά!! Μόνο το πρώτο βράδυ πόνεσα μέχρι να μου δώσουν τη δόση του φαρμάκου στο καθετηράκι της επισκληρίδίου αλλά κατά τα αλλά ήμουν πολύ καλά! δυσκολευόμουν λίγο στις κινήσεις αλλά όχι τρομερά!!

 

Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό, γιατί και ο γιατρός μου ήταν πολύ καλός!!!

 

Όλα πήγαν καλά και τώρα έχουμε μία ζουζούνα που γελάει και μας σέρνει από τη μύτη!!!

[ΝΑΝΤΙΑ1]

MAMATHALIA ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΗ Η ΚΟΡΟΥΛΑ.ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΤΟ ΤΡΟΜΕΡΟ Η ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ.ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΑΝΘΡΩΠΟ.ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΦΑΓΑ ΠΡΩΤΑ ΤΟΥΣ ΤΕΧΝΙΤΟΥΣ ΟΙ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΥΠΟΦΟΡΟΙ ΓΙΑΤΙ ΜΠΗΚΑ ΓΙΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΑΛΛΑ.................ΟΛΑ ΚΑΛΑ.ΝΑ ΜΑΣ ΖΗΣΟΥΝ ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΜΑΣ

[vickypap]

εγω κοριτσακια μου ειχα κλεισει την ημερομηνια της γεννας απο τον 4 μηνα!!!ηξερα οτι θα κανω καισαρικη γιατι εχω πολλα χειρουργεια στην κοιλια και δεν το διακυνδυνευαμε για φυσιολογικα.

το βραδυ πριν την γνωριμια με την κορη μου δηλ την γεννα,γλεντουσα με την διπλανη μου πινοντας πορτοκαλαδες!!!

επεσα για υπνο πανω απο 10 φορες και ολο κατι θυμομουν και σηκονομουν να το κανω!!!τελικα στις 5 κοιμηθηκα.ελα ομως που το ραντεβου ηταν στις 7 και επρεπε να ημουν εκει απο τις 6!!!οποτε μιση ωρα υπνος και πολυ ηταν.

τα χαρτια για την εισαγωγη αργουσαν και εγω εβγαζα τις τελευταιες φωτο ως εγκυος(κορνιζα τις εχω)

στις 7κ30 ξεκινησαμε εξετασεις με τον καρδιοτοκογραφο πανω μου και ακουγα το μωρο μου.ως τις 8 παρα 10 το ιστορικο της ελεγα!!!

το κλισματακι εκανε μικρη δραση και δεν μάφησαν περισσοτερο να μεινω στην τουαλετα οποτε στις 8 που μου καναν την επισκληριδιο τους ελεγα οτι θελω να παω τουαλετα και η απαντηση ηταν οτι ειναι η ιδεα μου.

8κ10 νοιωθω να με τραβαει ο γιατρος οποτε καταλαβα οτι ξεκινησαμε.

το βλεμμα μου ειχε κολλησει αριστερα σε ενα ρολοι.

ολες τις λεπτομερειες μου τις περιεγραφε η αναισθησιολογος γιατι της το ζητησα!!!

8κ13 εκλαψε η ζωουλα μου.σας το γραφω και κλαιω και τωρα.

δεν εχω ζησει ποτε τιποτα πιο ομορφο στην ζωη μου.

μετα απο τοσο κοπο τοσα προβληματα και τον πονο της εξωσωματικης, ακουσα το κλαμα της κορης μου.ηθελα να κλαψω αλλα το κρατησα(μεγαλο λαθος ειναι το πιο σημαντικο πραγμα για το οποιο εχω μετανοιωσει)

αμεσως την πηραν και μετα απο 2 λεπτα την εφεραν.

μου λεει μια μαια"δεν θα φιλησεις το παιδι σου?"και εγω σκεφτομουνα οτι δεν καθαρισα το προσωπο με dettol πως θα την φιλησω?τελικα και την φιλησα και την επιασα και δεν το πιστευα οτι μ'αξιωσε ο θεος να γινω μανα,ακομα δεν πιστευω οτι ειναι δικο μου παιδι.

την πηγαν εξω να την δουνε ολοι και βγηκε την πρωτη της φωτο που την κρατουσε αγκαλια η νοσοκομα.ηρθε μεσα και μου λεει"καλα ποσο κοσμο εχεις?"ολοι εχουν το πολυ 5 με 6 ατομα και εμεις 25.

45 λεπτα διηρκησε το κλεισιμο της τομης και με πηγαν στην ανανηψη.

το δωματιο που ηθελα δεν ειχε αδειασει και εμεινα εκει μιαμιση ωρα.

ηρθε ο γιατρος μου και με πηρε και στο ασανσερ φωναξε τους συγγενεις μου να με δουν.

ποτε δεν θα ξεχασω ποσοι ηρθαν,2 εισοδους ειχε στο ασανσερ και απο τις 2 εμπαινε συνεχεια κοσμος.χαζεψα!!!

ανεβηκα στο δωματιο και γνωριστηκα με το μωρο μου

ειμαι ευτυχισμενη μονο αυτο θα πω.

ευχαριστω τον θεο που μ'εκανε μανουλα.

αν σας κουρασα σας ζητω συγνωμη.

[vickypap]

και κατι ακομα!!!το πρωτο βραδυ εχοντας ορο και καθετηρα ηθελα να παω τουαλετα και παρολο που η νοσοκομα επεμενε οτι ειναι της φαντασιας μου εγω πηγα!!!μου ειπε οτι δεν εχει ξανα δει γυναικα να θελει τουαλετα τοσο νωρις.

εμ,αφου το καημενο το φωναζα απο την ωρα της επισκληδιριου οτι θελω αλλα κανεις δεν μ'ακουγε!!!και ποιος φταει για ολο αυτο(και πονουσα ταυτοχρονα)

φταιει η μια και μοναδικη κοπελα που ηταν στις εισαγωγες και δεν τα προλαβαινε μονη της,γιάυτο καθηστηρησαμε και δεν ειχαμε χρονο να γινουν ολα στην ωρα τους.

[kasia]

Γέννησα στις 26/8/2007 στις 04:20 τα ξημερώματα (8 μέρες πριν την ΠΗΤ). Μου έσπασαν τα νερά κατά τις 01:00 και πήγαμε κατευθείαν μαιευτήριο. Επειδή όμως η κορούλα μου ερχόταν με ισχιακή προβολή (ήταν εντελώς ανάποδα), κάναμε καισαρική με επισκληρίδειο. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα η πιο τραυματική εμπειρία ήταν η επισκληρίδειος. Πόνεσα πάρα πολύ, ενώ μου είχαν πει ότι δεν πονάει φοβερά και μου είχε σχεδόν κοπεί η ανάσα από τον πόνο.

Η πιο φοβερή εμπειρία ήταν όταν άκουσα το πρώτο της κλάμα και στη συνέχεια όταν την κράτησα στα χέρια μου!

[fistikaki]

Ολα ξεκίνησαν μ' εκεινη την υπεροχη ροζ κουκιδούλα στο τεστ εγκυμοσύνης...Δεν το πιστευα!! Θα γινω μαμα!! Μετα απο ενα μόλις μηνα προσπαθειών ο πελαργός μας χτυπούσε την πόρτα!! Τρελαθηκαμε! Η επιβεβαιωση στο ιατρείο, ο πρωτος υπερηχος..."να το εκει ειναι αγαπη μου...αυτο ειναι το φασολακι μας!!" "που ειναι, αυτο που ειναι σαν γαριδα μικρουλα;;" "ναι, ναι, αυτο!!" "α!! Ε βεβαια!! Σ' εμενα μοιαζει!!" Ολα κυλουσαν ωραια!! Μες στην ευτυχια!! 9η εβδομαδα κυησης...καφε κηλιδες... αρχιζουμε τα utrogestan...Ξαπλα ολη μερα, μονο για τσισα σηκωνομουν...10η εβδομαδα...η πρωτη μεγαλη αιμορραγια...9 utrogestan τη μερα και σβαρνα ολα τα φαρμακεια της Αθηνας να βρουμε τα χαπια...τρελλη ελλειψη παντου. 12η εβδομαδα αλλη μια αιμορραγια, ακομη πιο βαρβατη..."Αγαπη μου, ξυπνα να παμε τουαλετα...φοβαμαι μονη μου"...18η εβδομαδα...αιμορραγιες τελος!! Ολα καλα!! Δεν κρατησε πολυ...Στο ιατρειο πιεση 15,5...Ο γιατρος: Απ' τη ζεστη θα ειναι... 19η εβδομαδα πιεση 17 και 12!! Ρνβ στο "ξενοδοχειο" για καρδιογραφημα... Συστηνεται περαιτερω διερευνηση... Ενα κατεβατο εξετασεις...Ο γιατρος στον κοσμο του...ειχε αλλες καϊλες (ενασχοληση με τα κοινα) "Καλησπερα, θα μπορουσα να μιλησω στο γιατρο; Η πιεση μου ειναι 18 και 12.5..."Θα σας παρει αυτος" 3 ωρες μετα ...τιποτα" "Μηπως ειναι εκει ο γιατρος;" "Α, μολις εφυγε για γεννα" Συζυγος: "Γραφτον τον μπιιπ... Παμε νοσοκομειο!!!" Νοσοκομειο Αλεξανδρα, βραδυ στα επειγοντα:Υπερηχος, ολα καλα, πιεση 18 και 12... Εφημερευων ιατρος: Πρεπει να γινει εισαγωγη για αμεση διερευνηση...αλλα δεν εχω κρεβατι!! Ο επιμελητης με τον οποιον μιλησα μου ειπε να ερθεις αυριο το πρωι να τον βρεις..." "Δεν παω πουθενα, να μου βρειτε κρεββατι, ας ειναι και ραντζο..." "Μα ο επιμελητης ειπε δεν υπαρχει τιποτα...Ελα αυριο το πρωι" "Αν μεχρι αυριο το πρωι παθει τιποτα το παιδι μου θα σε κυνηγησω κι εσενα και τον επιμελητη σου μεχρι την ακρη του κοσμου" "Ηρεμησε κοπελια!! Μεχρι αυριο δεν παθαινει αλλα αν η πιεση μεινει αθεραπευτη..η κυηση θα διακοπει απο μονη της"

Αυτοι ηταν εν ταχει οι πρωτοι 4.5 μηνες της εγκυμοσυνης μου... Στην επιστροφη απ'΄το νοσοκομειο εκλαιγα σ' ολη τη διαδρομη. Η φραση "η κυηση θα διακοπει απο μόνη της " μου ροκανιζε την ψυχη... Ο επιμελητης...Ναι καλα!! Θα παω αυριο το πρωι και θα με περιμενει πως και πως...Μλκς...Δημοσια νοσοκομεια... Ξαναπαιρνω το γιατρο μου...η κληση σας προωθειται. Δεν θα γραψω αλλα γι' αυτον τον γιατρο γιατι συγχυζομαι και μονο που τον θυμαμαι... Για την ιστορια...η ενασχοληση του με τα "κοινα" υπηρξε μεγαλο φιασκο και πολυ το ευχαριστηθηκα...

Στις 7 το πρωι ημουν στο Αλεξανδρα... Στη ρεσεψιον: "Θελω να δω τον κυριο ταδε" Βγαζει κινητο και τον παιρνει τηλεφωνο!!! Τρελαθηκα! Περιμενα στην καλυτερη να μου πει:Καπου εδω θα ειναι, ψαξε βρες τον" "Ειναι σε χειρουργειο σε λιγο τελειωνει, περιμενε αν θες εκει" Καθισα και περιμενα...και πως θα τον γνωρισω...τι θα κανω Χριστε μου;; Βλεπω εναν ψηλο κυριο με ιατρικη μπλουζα και μια νοσοκομα πισω του να του φωναζει:"Κυριε χ οι αναλυσεις..." Αυτος ηταν!! Τον πλησιαζω..."Καλημερα, ειμαι η ταδε που ηρθα χθες (σιγα μην θυμαται...) "Ναι παιδι μου, ελα μαζι μου" και με πιανει απ' το χερι...Με περασε μεσα απο πληθος κοσμου, ανοιξαμε 3-4 πορτες και παντα να με κραταει απ' το χερι. Μου παιρνει το ιστορικο, μου παιρνει και την πιεση...εισαγωγη επειγοντως!! Τα κανονιζει ολα. Μου ζηταει συγνωμη που η πτερυγα που θα με βαλει ειναι χαλια αλλα θα μεριμνησει το συντομοτερον να μεταφερθω και θα περασει να με δει" Η ανακουφιση που ενιωσα δεν περιγραφεται!! Ηθελα να τον φιλησω.

 

Η πτερυγα ηταν με μια λεξη ωστοσο κατατοπιστικοτατη...ΚΟΛΑΣΗ. Μες στη βρωμα... Αργοτερα εμαθα οτι εκει στοιβαζουν τσιγγανους, αλλοδαπους ανασφαλιστους και απορους... Διπλα μου μια τσιγγανουλα που μόλις γεννησε και το μωρακι διπλα της (!!!!!) να προσπαθει η κακομοιρα να το φροντισει οπως μπορουσε... Απεναντι μια Αλβανιδα που λογω προβληματος του μωρου αναγκαστηκε σε διακοπη κυησης στον 8ο... Και αλλες 4 με διαφορα προβληματα... Η πρωτη νυχτα ηταν εφιαλτική. Το μωρο να τσιριζει, η απεναντι η φουκαριαρα σιγοκλαιγε ολη νυχτα. Ηθελα να παω κοντα της, να της πω κατι...αλλα πως να παρηγορησεις μια τετοια περιπτωση;;; Κρυφτηκα κατω απ' το σεντονι... Η μαια της βαρδιας μου επαιρνε καθε μια ωρα την πιεση και μου εφερνε το χαπι. Μου λεει: Σε εφεραν σ' αυτη την πτερυγα να σου πεσει η πιεση;

Ευτυχως την αλλη μερα μεταφερθηκα και ολα ηταν καλυτερα. Πηγα στην πτερυγα παθολογιας κυησης σε δικλινο οπου ηταν ασυγκριτα καλυτερα. Ο γιατρος με πηρε να μου ζητησει συγνωμη που δεν ηρθε να με δει γιατι ηταν χωμενος ολη μερα στα χειρουργεια και να με διαβεβαιωσει οτι ενημερωνεται συνεχως για την κατασταση. Μην τα πολυλογω, βγαινω με την πιεση καπως καλυτερη, με 4 χαπια των 500 καθημερινα και με τον νεο μου γιατρο να εχει τα παντα υπο ελεγχο. Β' επιπεδου με εστειλε σε ιδιωτικο μαιευτηριο λογω του οτι δεν εβρισκε ρνβ στο δημοσιο... Εκει αρχιζουν αλλα... Εδειξε οτι το μωρο ηταν μικροτερο κατα 2 εβδομαδες. Πεφτουν απο πανω μου στο ιδιωτικο: Να κανεις αμνιο!! Η υπολειπομενη ενδομητρια αναπτυξη μπορει να σημαινει καποιο συνδρομο... Μην το πολυσκεφτεσαι!! Περναει ο καιρος... σε 2 εβδομαδες το παιδι θα ειναι βιωσιμο...αμαρτια ειναι!! Κλαμα εγω στο αμαξι... Παιρνω το γιατρο μου. "Ελα να σε δω" Μετραει τα παντα στον υπερηχο... Οντως υπολειποταν 2 εβδομαδες. "Δεν θα κανεις αμνιο!! Να πανε να γμθνε!! Υπολειπεται λογω της πιεσης που εχεις!! Στοιχηματιζω το πτυχιο μου, το μωρο ειναι καλα!! 28 χρονων κοπελα με αυχενική 0.70!! Ξεχνα το!! Ηταν η σιγουρια του; Τα ασπρα μαλλια του; Τα πτυχια στον τοιχο πισω του; Η θεση του; Η ηρεμη βαθια γαληνια ματια του; Συμφωνησαμε αμεσως μαζι του! Μου εγραψε αντιπηκτικες ενεσεις, μια τη μερα... 28η εβδομαδα, ξαφνικα πιεση 15 και 11. Τον παιρνω τηλ. Ηταν Σαββατο, το Αλεξ δεν εφημερευε. "Πηγαινε στο νοσοκομειο! Θα παρω τηλ να σε περιμενουν!" Πηγα με την ψυχη στο στομα. Ολοι επι ποδος "Ειναι η κοπελα που μας ειδοποιησε ο χ..." Ξαναμπαινω...καθισα αλλη μια εβδομαδα. Ολοι με ηξεραν πια. "Επ!! Παλι εδω εσυ; Τι κανεις;" Οι μαιες γλυκυτατες!

Βγαινω! Με στελνει στο μεγαλυτερο κεφαλι της μαιευτικης στη χωρα. Οι υπερηχοι θα γινονται πλεον σ' αυτον. Αγωνας δρομου, να κερδισουμε βδομαδες, να αποφυγουμε τον εξαιρετικα προωρο τοκετο. Μετρησεις και κοντρα μετρησεις... Χαπια με τις χουφτες, χορταινα μ' αυτα. 30η εβδομαδα, το παιδι εμεινε αλλες τρεις μερες πισω. Ηταν 900γρ συμφωνα με τον υπερηχο. Ο γιατρος μου μου ζητησε να με δει στο ιατρειο του. Πηγαινοερχοταν στο παρκε σκεφτικος. "Θα μπεις στο νοσοκομειο την Δευτερα" (ηταν Σαββατο) Θα παρω τωρα τηλ στο νοσοκομειο να πας να κανεις μια ενεση κορτιζονης για τους πνευμονες του μωρου μην εχουμε καποιο απροοπτο και θα πας σπιτι. Τη Δευτερα θα μπεις για στενη παρακολουθηση. Εδω θελω να σημειωσω οτι εχω κανει ενεσεις κι ενεσεις αλλα στην κορτιζονη πεθανα!! Ποναει η ατιμη!!

Μπηκα λοιπον στο νοσοκομειο για 3η φορα στις 23 Οκτωβριου για παρακολουθηση. Τα πραγματα δεν πηγαιναν καλά. Το παιδί δεν μεγαλωνε και υπερηχογραφικά ηταν στην 28 εβδομαδα αναπτυξης. Ο γιατρός μου είπε ότι υπάρχει ο κινδυνος ενδομήτριου θανατου κι ετσι ηταν η καλύτερη λυση να κανω NST 3 Φορες τη μερα. Καθε φορα μεχρι να ακουσω την καρδια του μωρου πηγαινα και γυριζα. Διπλα μου (ημουν σε 2κλινο) ηταν μια μαθηματικός από το Αγρινιο με προδρομικό πλακουντα και γενικά τα βρηκαμε και τα λεγαμε καλά. Καποια στιγμη τα ΝΣΤ αρχισαν να μην βγαινουν καλά. Το παιδί δεν κουνιοτανε κι ειχε ταχυκαρδια. Το βραδυ της 30ης Οκτωβριου ειδα το ΝΣΤ να μου βγαζει μια γραμμη χωρις διακυμανσεις. Χτυπησα αμεσως το κουδουνι κι ηρθε η μαια. Το ειδε κι ετρεξε να φωναξει το γιατρο της βαρδιας. Αυτός ηρθε και αφου το ειδε με κοιταζε σκεφτικός. Του λεω μην διανοηθεις να μου κρυψεις κατι γιατί εχω δει πολλα ΝΣΤ και ξερω ποτε κάποιο δεν ειναι καλό. Μου λεει: Όντως δεν μου αρεσει καθόλου η εικόνα του. Θα πάρω το γιατρό σου. Εν τω μεταξυ θελω να φας κατι γλυκό και θα το επαναλάβουμε σε 1 ωρα. Μπορει να κοιμαται. Αν δεν κουνηθει θα δουμε. Τον ακουσα βγαινοντας να λεει στη μαια: Ετοιμασε ορό. Ειπα μεσα μου: Αυτό ειναι. Ευελπιστουσα ότι θα εφτανα στην 34η εβδομαδα. Ημουν 31 και 2 ημερων. Το παιδί ειχε βαρος 1100. με ελουσε κρυος ιδρωτας. 1100γρ με ολους τους κινδυνους της προωροτητας...Τελικά εκεινο το βραδυ κουνηθηκε. Η ταχυκαρδια όμως επεμενε. Το παιδί δυσφορουσε. Την Τριτη 31 Οκτωβριου μπαινει ο γιατρός μου κι εκει που περιμενα να μου πει: Αυριο υπερηχος, μου λεει: Αυριο καισαρική. Του λεω γιατί; Μου λεει: Τα ΝΣΤ δεν ειναι καλά. Δεν θελω να το ρισκάρω. Θα βγαλουμε 1 παιδί προωρο με αρκετες πιθανότητες να τα πάει καλα. Αν περιμενουμε δεν μπορω να σου εγγυηθω για τιποτα. Αυριο στις 10. Κοιτα να κοιμηθεις. Του λεω: Γιατρε θα πανε καλά, ετσι δεν ειναι; Μου λεει: Πιστευω πως ναι.

Πηρα τον άντρα μου. Του λεω: Αυριο αγαπη μου δεν πας δουλεια. Γενναμε. Τον εστειλα. Στη μανα μου δεν τον ειπα. Δεν προλάβαινε να ερθει (μενει σε αλλη χωρα και ειναι και πολυ αρρωστη) και δεν ηθελα να περασει την αγωνια. Μιλησαμε στο τηλ.Της ειπα όλα καλα, περιμενω να μου δωσουν ημερομηνια. Η νυχτα κυλησε πολύ αργα. Δεν κοιμηθηκα καθολου. Η Ε.,η κοπελα διπλα μου, παρόλη την φιλοτιμη προσπάθεια της να μου κρατησει συντροφια, κοιμηθηκε λιγο πριν τις 3. Την ακουσα χαμογελωντας να ψιλοροχαλίζει. Στις 6 ηρθε η αγαπημενη μου μαια. Της λεω: Γενναω. μου λεει: Το ξερω. Ηρθα για το κλυσμα. Βρηκα κουραγιο να κανω και χιουμορ. Γυρισα στο πλαι και της λεω: Να εισαι ευγενική. Αρχισε να γελάει. Ηθελα να κλαψω. Στις 7 ηρθαν για το καθετηρα. Πονεσε λιγακι, τιποτα σπουδαιο. Στις 7:30 ηρθε ο ΄αντρας μου. Μιλουσαμε και ξαφνικα ακουω να φωναζει κάποιος: Η κυρια Σ; Λεω τι συμβαινει; Μπαινει μεσα με φορειο και μου λεει πηδα πάνω. Φυγαμε.Με πηραν τελικά στις 8. Μεσα στο χειρουργειο ηταν καμια 10ρια φοιτητες. Αισθανθηκα ασχημα. Μου βαλανε πιεσομετρο, βεντουζακια και ορο. Μολις η αναισθησιολόγος ετοιμάστηκε μπαινει μεσα κάποιος γιατρος και λεει: Κατεβαστε την, εχουμε επειγουσα καισαρική. Ακουσα το γιατρό μου να βριζει. Εκλεισα τα ματια. Με στριμωξαν όπως ημουν σ΄ενα δωματιο ιματισμου σε κατί κουτες αναμεσα,. Θυμαμαι οτι κρυωνα πολύ. Δεν ξερω ποσο περιμενα. Με ξαναβαλανε στο χειρουργικό τραπεζι. Η αναισθησιολογος που εκανε την επισκληριδιο εκανε ταυτοχρονα μαθημα. Τους ελεγε δειχνοντας καπου: Αν χτυπησεις εδω ο ασθενης μενει παραλυτος. Αρχισα να ανασαινω γρηγορα. Μου λεει μια μαια: Πονάς; Όχι της λεω, αγχωθηκα. Χαμογελασε και μου κρατησε το χερι. Θυμαμαι οτι της το εσφιξα με δυναμη. Οταν με ανοιξαν κλωτσησα. Δεν με ειχε πιασει. Μου χορηγησαν μορφινη. Τα ενιωθα όλα. Δεν πονουσα, αλλα τα ενιωθα. Η πιεση μου εφτασε 17 και 12. Μου χορηγησανε και κατι άλλο που δεν το συγκρατησα. Ξαφνικα ακουσα ενα νιαουρισμα. Ακουσα μια φοιτητρια πισω μου να λεει: Ωχ:: Γιατί ειναι τοσο μικρό; Της λεει μια άλλη: Ειναι προωρο. Ηταν το μωρό μου. Ο γιατρός σκυβει από πάνω μου: Το μωρό ειναι καλό. Τοπ μωρο σου ειναι που κλαιει κοριτσάκι μου. Ακου το. Χαμογελασα. Δεν μου το εδειξαν. Μπηκε κατευθειαν στο οξυγονο.

Η καισαρική μου επεσε βαρια. Στην πρωτη προσπάθεια να σηκωθω λιποθυμησα από τον πονο. Η σκεψη του μωρού όμως με κρατησε. 2 πορτες πιο περα με περιμενε. Οταν το ειδα 1η φορα εκλαψα πολύ. Ακόμη κλαιω καμια φορα όταν το κοιταζω. Οι μετεγχειρητικοί πόνοι αβασταχτοι. Το μωρο στην εντατική παλευε να κρατηθει στη ζωή κι εγω δεν μπορουσα να σηκωθω να παω κοντα του! Εκλαιγα και για τους πονους, εκλαιγα και για το μωρο...Οι επομενοι 2 μηνες ηταν οι πιο δυσκολοι της ζωης μου. Το μωρο πασχιζε να κερδισει το μεγαλυτερο στοιχημα της ζωης του κι εμεις θεατες. Δεν υπαρχει χειροτερο πραγμα απ΄το να θες να βοηθησεις το παιδι σου και να μην μπορεις. Επαθε εγκεφαλική αιμορραγια. Μαςπροετοιμασαν για πολυ ασχημες καταστασεις, για εγχειρησεις για βαλβιδες για για για...Τιποτα απ' ολα αυτα δεν εγινε. Το μωρο με τη βοηθεια του Θεου βγηκε αλωβητο απο ολη αυτη την ταλαιπωρια. Τρεξαμε, κλαψαμε, χασαμε 10 χρονια απ' τη ζωη μας ο καθενας, πηραμε το μεγαλυτερο μαθημα της ζωης μας αλλα ολα καλα!!

Σας κουρασα...

 

ηθελα απλα να ξαναμπει αυτη η ιστορια... να ξαναδιαβαστει...

 

δεν εχω λογια

[cristin]

ΚΑΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΟΓΙΑ!ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ!ΤΙΣ ΠΙΟ ΘΕΡΜΕΣ ΕΥΧΕΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΟΥ JEAN!