Βοήθεια από γονείς

[anemoni1989]

Just now, Sentir...natureza είπε:

 Αν περάσουν μια-δύο εβδομάδες και δεν την έχουνε δει τότε κι εμένα ίσως μου κακοφαινοταν λιγο, αλλά και πάλι δεν θα έδινα τόση σημασία. 

Μια - δύο βδομάδες???? Στο ίδιο κτίριο μένουμε, όχι σε άλλη πόλη!!!! 

[Sentir...natureza]

Just now, Yovanna είπε:

Αν είναι να μου έρχονται κάθε τόσο επίσκεψη για να δούν το παιδί, γιατί τους κουράζει να είναι μόνοι τους (), 'η να περιμένουν να τους το πάω εγώ, όχι μόνο δεν με βοηθάνε, αλλά με επιβαρύνουν και καθόλου υποχρεωμένη δεν είμαι να το "σεβαστώ" όπως αναφέρεις.

Διαφωνω. Καλως ή κακως οι περισσοτεροι δεν μενουμε με τους γονεις μας στο ιδιο σπιτι ωστε να συνεισφερουν ολοι στον μεγαλωμα του παιδιου. Εφ'οσον εχουμε αποφασισει να μεινουμε μονοι μας με τον αντρα μας και τα παιδια μας, τοτε δεν θα επρεπε να νιωθουμε οτι μας επιβαρυνουν με μια επισκεψη (ειτε παμε εμεις ειτε ερθουν αυτοι). Απ'οτι φαινεται ο καθενας εχει τις δικες του προτεραιοτητες οσον αφορα την σχεση με τους παππουδες. Εμενα δεν μου αρεσει να τους βλεπω σαν babysitters και να με ενοχλει κιολας που δεν προσφερονται οι ιδιοι. Προτιμω να δινω βαση στο να χτισουν μια ουσιαστικη σχεση, χωρις να υπαρχουν "εγωισμοι" απο μερους μου στο τι πρεπει να προσφερουν. Μπορει να προτεινω καποιες δραστηριοτητες ή να τους εξηγησω πως να τους μιλανε για να μην αντιδρανε και τα παιδια να τους χαιρονται (ειναι κατι που συνηθως το καταλαβαινουν και οι ιδιοι, πχ απο τοτε που ο μπαμπας μου πηγε την πρωτη βολτα οι δυο τους με τον μεγαλο, ειδε οτι τον ζητουσε περισσοτερο και γι'αυτο συνεχισε να τον πηγαινει-πηρε "εγκριση" κατα καποιο τροπο απο το παιδι ). Αν θελουν να βοηθησουν καλως (και παλι μεχρι το σημειο που θα το χρειαστω, οχι να γινουν πολυ παρεμβατικοι) αλλα αν θελουν απλα να χαιρονται τα εγγονια τους το σεβομαι απολυτα και το κατανοω.

Just now, anemoni1989 είπε:

Μια - δύο βδομάδες???? Στο ίδιο κτίριο μένουμε, όχι σε άλλη πόλη!!!! 

Κι επειδη μενετε στο ιδιο κτιριο πρεπει να την βλεπουν καθε μερα; Στο ιδιο κτιριο ειστε, οχι στο ιδιο σπιτι. Εφ'οσον αποφασισατε να μενει ο καθενας σπιτι του δεν ειναι υποχρεωτικο να βρισκεστε καθημερινα. Κι εμενα γνωστοι μου μενουν στην ιδια πολυκατοικια με τους γονεις αλλα δεν βλεπονται καθε μερα. Ο καθενας κανει την ζωη του και οταν ειναι να βρεθουνε (η χρειαστει καποιος κατι) απλα ειναι πιο ευκολο   Ας μην ξεχναμε οτι υπαρχουν παππουδες που βλεπουν τα εγγονια τους μια-δυο φορες τον χρονο, αλλα περνανε τοσο ποιοτικο χρονο μαζι που αυτες οι μνημες μενουν χαραγμενες στα παιδικα χρονια του εγγονιου τους. Προσωπικα, προτιμω αυτες τις λιγες ουσιαστικες αναμνησεις παρα την αναμνηση ενος παππου που δεν εχει την υπομονη να συσχετιστει με το εγγονι του και να νιωθει και το παιδι οτι ειναι βαρος.

[Yovanna]

Just now, Sentir...natureza said:

Διαφωνω. Καλως ή κακως οι περισσοτεροι δεν μενουμε με τους γονεις μας στο ιδιο σπιτι ωστε να συνεισφερουν ολοι στον μεγαλωμα του παιδιου. Εφ'οσον εχουμε αποφασισει να μεινουμε μονοι μας με τον αντρα μας και τα παιδια μας, τοτε δεν θα επρεπε να νιωθουμε οτι μας επιβαρυνουν με μια επισκεψη (ειτε παμε εμεις ειτε ερθουν αυτοι). Απ'οτι φαινεται ο καθενας εχει τις δικες του προτεραιοτητες οσον αφορα την σχεση με τους παππουδες. Εμενα δεν μου αρεσει να τους βλεπω σαν babysitters και να με ενοχλει κιολας που δεν προσφερονται οι ιδιοι. Προτιμω να δινω βαση στο να χτισουν μια ουσιαστικη σχεση, χωρις να υπαρχουν "εγωισμοι" απο μερους μου στο τι πρεπει να προσφερουν. Μπορει να προτεινω καποιες δραστηριοτητες ή να τους εξηγησω πως να τους μιλανε για να μην αντιδρανε και τα παιδια να τους χαιρονται (ειναι κατι που συνηθως το καταλαβαινουν και οι ιδιοι, πχ απο τοτε που ο μπαμπας μου πηγε την πρωτη βολτα οι δυο τους με τον μεγαλο, ειδε οτι τον ζητουσε περισσοτερο και γι'αυτο συνεχισε να τον πηγαινει-πηρε "εγκριση" κατα καποιο τροπο απο το παιδι ). Αν θελουν να βοηθησουν καλως (και παλι μεχρι το σημειο που θα το χρειαστω, οχι να γινουν πολυ παρεμβατικοι) αλλα αν θελουν απλα να χαιρονται τα εγγονια τους το σεβομαι απολυτα και το κατανοω.

Σίγουρα τα παιδιά χτίζουν μια πιο ουσιαστική σχέση με τους ανθρώπους με τους οποίους περνάνε χρόνο μόνα τους, τα φροντίζουν και είναι υπεύθυνοι για αυτά. Αν είναι να έχονται απλά επισκέπτες, δεν διαφέρουν σε κάτι από τους φίλους μας πχ. Δεν επιβαρύνουν οι παππούδες με μια επίσκεψη ,αλίμονο. Φυσικά και θα έρθουν σπίτι μας, και θα πάμε και μείς. Αλλά είναι ανθρώπινο να περιμένεις να σκεφτούν και τα παιδιά τους. Να πούν, να χαρούμε εμείς τα εγγονάκια μας, να κάνουν και τα παιδιά κάτι άλλο. Αν πληρώνεις πχ νταντά όπως εγώ για να πηγαίνω στη δουλειά, αν μπορούν γιατί να μην τον κρατάνε κάποιες ώρες μέσα στη βδομάδα να πάμε καμιά βόλτα, να ζήσουμε και μείς λίγο? Και αν δεν έχω πού να τον αφήσω , όπως μέχρι να βρώ άλλη νταντά, ποιος θα τον κρατήσει αν όχι η παππούδες? Θα βγάλουν οι γονείς σου την ουρά τους απ''εξω όταν τους χρειάζεσαι? Η θεία μου πήγε και έμεινε ένα μήνα στην Ιρλανδία όταν η νταντά άφησε την ξαδερφη μου ξεκρέμαστη. Δεν το σκέφτηκε καν,. ετοίμασε βαλίτσα και έφυγε.

Επεξεργάστηκαν 24 Απριλίου,2020 by Yovanna

[Sentir...natureza]

Just now, Yovanna είπε:

Σίγουρα τα παιδιά χτίζουν μια πιο ουσιαστική σχέση με τους ανθρώπους με τους οποίους περνάνε χρόνο μόνα τους, τα φροντίζουν και είναι υπεύθυνοι για αυτά. Αν είναι να έχονται απλά επισκέπτες, δεν διαφέρουν σε κάτι από τους φίλους μας πχ. Δεν επιβαρύνουν οι παππούδες με μια επίσκεψη ,αλίμονο. Φυσικά και θα έρθουν σπίτι μας, και θα πάμε και μείς. Αλλά είναι ανθρώπινο να περιμένεις να σκεφτούν και τα παιδιά τους. Να πούν, να χαρούμε εμείς τα εγγονάκια μας, να κάνουν και τα παιδιά κάτι άλλο. Αν πληρώνεις πχ νταντά όπως εγώ για να πηγαίνω στη δουλειά, αν μπορούν γιατί να μην τον κρατάνε κάποιες ώρες μέσα στη βδομάδα να πάμε καμιά βόλτα, να ζήσουμε και μείς λίγο? Και αν δεν έχω πού να τον αφήσω , όπως μέχρι να βρώ άλλη νταντά, ποιος θα τον κρατήσει αν όχι η παππούδες? Θα βγάλουν οι γονείς σου την ουρά τους απ''εξω όταν τους χρειάζεσαι? 

Οπως εγραψα φυσικα και ειναι απολαυση να σου προτεινουν να κρατησουν τα παιδια για να πας μια βολτα, αλλα ειναι αλλο αυτο και αλλο να τους "κατηγορεις" οτι δεν νοιαζονται αν δεν το κανουν ή οτι να θεωρεις οτι δεν αγαπανε αρκετα τα εγγονια τους αν δεν θελουν να τα μεγαλωσουν αυτοι για να αποφυγεις τον παιδικο.

 

Just now, Yovanna είπε:

Η θεία μου πήγε και έμεινε ένα μήνα στην Ιρλανδία όταν η νταντά άφησε την ξαδερφη μου ξεκρέμαστη. Δεν το σκέφτηκε καν,. ετοίμασε βαλίτσα και έφυγε.

Καταλαβαινω την ξενερα της ξαδερφης σου και ακουγεται ψυχρο αυτο που εκανε, αλλα και παλι δεν θα την κατηγορουσα. Δεν ξερω τι σχεση μπορει να εχουνε αλλα καταλαβαινω οτι και η θεια εχει κι αυτη τη ζωη της και επιλεγει πως θα την ζησει, χωρις να ειναι υποχρεωμενη στην κορη της. Δεν θεωρω οτι πρεπει να εχουμε στο μυαλο μας ενα "εγχειριδιο" σχετικα με αποδεκτες και μη αποδεκτες αποφασεις των γονεων μας οσον αφορα την βοηθεια τους σε εμας. Σιγουρα περιμενεις οτι επειδη ειναι γονεας σου θα σε βοηθησει αλλα πλεον εισαι ενηλικας και δεν πρεπει να "στηριζεσαι" στο οτι ειναι γονεας σου ουτε να νιωθεις οτι επειδη ειναι γονεας σου ειναι υποχρεωμενος να ακυρωσει το ταξιδι του (και οτιδηποτε αλλο εχει κανει στην ζωη του) για να μην βρεις νταντα. Δεν ξερω, ισως εγω να τα βλεπω λαθος αλλα οι γονεις μου ειναι γενικως πολυ δραστηριοι, σε συλλογους, σε διαφορες δραστηριοτητες και καποιες φορες που εχω παει να κοιμηθω στο σπιτι τους με τα παιδια κι αυτοι ελειπαν ολο το απογευμα μεχρι αργα το βραδυ σε χορους και πανηγηρια, ενταξει δεν ηταν η καλυτερη μου, θα προτιμουσα να μενανε μαζι μου για μην εχω να κοιμησω και τα δυο παιδια αλλα δεν μπορω να τους κατηγορησω, ουτε να πω οτι δεν νοιαζονται. Τα παιδια τους τα μεγαλωσαν και ειναι η στιγμη να ζησουν και παλι την ζωη τους σαν ζευγαρι. Δεν θελω να τους υποχρεωνω να περνανε τον χρονο τους με κατι που δεν θελουν (η εστω που δεν διαλεξαν), ενω θα μπορουσαν να ευχαριστιουνται στιγμες ξεγνοιασιας μετα απο τοσα χρονια.

[Yovanna]

Just now, Sentir...natureza said:

Οπως εγραψα φυσικα και ειναι απολαυση να σου προτεινουν να κρατησουν τα παιδια για να πας μια βολτα, αλλα ειναι αλλο αυτο και αλλο να τους "κατηγορεις" οτι δεν νοιαζονται αν δεν το κανουν ή οτι να θεωρεις οτι δεν αγαπανε αρκετα τα εγγονια τους αν δεν θελουν να τα μεγαλωσουν αυτοι για να αποφυγεις τον παιδικο.

 

Καταλαβαινω την ξενερα της ξαδερφης σου και ακουγεται ψυχρο αυτο που εκανε, αλλα και παλι δεν θα την κατηγορουσα. Δεν ξερω τι σχεση μπορει να εχουνε αλλα καταλαβαινω οτι και η θεια εχει κι αυτη τη ζωη της και επιλεγει πως θα την ζησει, χωρις να ειναι υποχρεωμενη στην κορη της. Δεν θεωρω οτι πρεπει να εχουμε στο μυαλο μας ενα "εγχειριδιο" σχετικα με αποδεκτες και μη αποδεκτες αποφασεις των γονεων μας οσον αφορα την βοηθεια τους σε εμας. Σιγουρα περιμενεις οτι επειδη ειναι γονεας σου θα σε βοηθησει αλλα πλεον εισαι ενηλικας και δεν πρεπει να "στηριζεσαι" στο οτι ειναι γονεας σου ουτε να νιωθεις οτι επειδη ειναι γονεας σου ειναι υποχρεωμενος να ακυρωσει το ταξιδι του (και οτιδηποτε αλλο εχει κανει στην ζωη του) για να μην βρεις νταντα. Δεν ξερω, ισως εγω να τα βλεπω λαθος αλλα οι γονεις μου ειναι γενικως πολυ δραστηριοι, σε συλλογους, σε διαφορες δραστηριοτητες και καποιες φορες που εχω παει να κοιμηθω στο σπιτι τους με τα παιδια κι αυτοι ελειπαν ολο το απογευμα μεχρι αργα το βραδυ σε χορους και πανηγηρια, ενταξει δεν ηταν η καλυτερη μου, θα προτιμουσα να μενανε μαζι μου για μην εχω να κοιμησω και τα δυο παιδια αλλα δεν μπορω να τους κατηγορησω, ουτε να πω οτι δεν νοιαζονται. Τα παιδια τους τα μεγαλωσαν και ειναι η στιγμη να ζησουν και παλι την ζωη τους σαν ζευγαρι. Δεν θελω να τους υποχρεωνω να περνανε τον χρονο τους με κατι που δεν θελουν (η εστω που δεν διαλεξαν), ενω θα μπορουσαν να ευχαριστιουνται στιγμες ξεγνοιασιας μετα απο τοσα χρονια.

Δεν κατάλαβες. Η θεία μου άφησε το σπίτι της και πήγε να βοηθήσει.

[Sentir...natureza]

Just now, Yovanna είπε:

Δεν κατάλαβες. Η θεία μου άφησε το σπίτι της και πήγε να βοηθήσει.

A ok, νομιζα στην Ιρλανδια ηταν το ταξιδι, οχι το σπιτι της κορης της Ωραια! Μπραβο της που το εκανε και φανταζομαι οτι θα το εκτιμησε και η ξαφερφη σου. Αν δεν το εκανε ομως θα την κατηγορουσε; Θα θεωρουσε οτι ηταν υποχρεωμενη να παει; Θα θυμωνε μαζι της αν δεν πηγαινε; (δεν περιμενω να μου απαντησεις, ρητορικες ειναι οι ερωτησεις). Εκει βρισκεται η διαφορα στο οτι εκτιμαω την βοηθεια αν μου την δωσουνε ή θεωρω οτι ο αλλος ειναι υποχρεωμενος να με βοηθησει (οτι ιδιοτητα κι αν εχει).

[Yovanna]

Just now, Sentir...natureza said:

A ok, νομιζα στην Ιρλανδια ηταν το ταξιδι, οχι το σπιτι της κορης της Ωραια! Μπραβο της που το εκανε και φανταζομαι οτι θα το εκτιμησε και η ξαφερφη σου. Αν δεν το εκανε ομως θα την κατηγορουσε; Θα θεωρουσε οτι ηταν υποχρεωμενη να παει; Θα θυμωνε μαζι της αν δεν πηγαινε; (δεν περιμενω να μου απαντησεις, ρητορικες ειναι οι ερωτησεις). Εκει βρισκεται η διαφορα στο οτι εκτιμαω την βοηθεια αν μου την δωσουνε ή θεωρω οτι ο αλλος ειναι υποχρεωμενος να με βοηθησει (οτι ιδιοτητα κι αν εχει).

Όπως και να χει, τους ανθρώπους που μας νοιάζονται, μας πονάνε και μας στέκονται, τους αγαπάμε λίγο περισσότερο από τους υπόλοιπους..

[irin]

Just now, anemoni1989 είπε:

 Φαντάσου, όταν λείπει στο χωριό ο πατέρας μου, σε καθημερινή βάση η μάνα μου έπαιρνε τη μικρή από όταν γυρναγε από την δουλειά, μέχρι το βράδυ (εντάξει όχι κάθε μέρα, αλλά εννοώ για πολύ περισσότερο).. Ε οταν γυρνάει, αυτό περιορίζεται σε 1-2 ώρες και αυτό όχι πάντα...

Εννοεις οτι συχνα παιρνει το παιδι 1-2 ωρες το απογευμα μετα απο τη δουλεια της; Αυτο δεν ειναι τεραστια βοηθεια; Δουλευει εκεινη,δουλευεις κι εσυ,προφανως λογω ηλικιας θα εχει λογικα λιγοτερες αντοχες,και στην κραταει 1-2 ωρες τη μερα,αλλα οχι παντα..!

[Sentir...natureza]

Just now, Yovanna είπε:

Όπως και να χει, τους ανθρώπους που μας νοιάζονται, μας πονάνε και μας στέκονται, τους αγαπάμε λίγο περισσότερο από τους υπόλοιπους..

Aυτο δεν μπορω να αντιληφθω σε αυτα που λετε: την σχεση μεταξυ της αγαπης και της υποχρεωσης.

[Lenia16]

Just now, anemoni1989 είπε:

Πραγματικά, ελπίζω να μην το βλέπει έτσι (αν και δεν το πιστεύω), γιατί πραγματικά θα χάσω πάσα ιδέα... Ούτε μπορώ να διανοηθω πως θα δω μετά από χρόνια την βοήθεια που θα προσφέρω στο παιδί μου στα πλαίσια μιας υποχρέωσης την οποία θα ξεχρεωσω με τον ένα τρόπο ή τον άλλο!!

Δε μίλησα για υποχρέωση ούτε για ξεχρεωση, απλά για τη δυνατότητα βοήθειας που διαθέτει ο καθένας. Κάποιος γονιός μπορεί να βοηθάει οικονομικά κ κάποιος πρακτικά, γιατί δεν έχει την οικονομική δυνατότητα. Κ κάποιος καθόλου. Δεν είναι δυνατόν να συγκρίνεις τους γονείς σου με των φίλων σου στο πόσες ώρες κρατάει ο καθένας το παιδι. Το ιδιο που λες κ εσύ, ότι θα χάσεις πάσα ιδέα, μπορεί να πουν αντίστοιχα κ οι γονείς σου. Τι θα έλεγες αν σκεφτοντουσαν αντίστοιχα οι δικοί σου, οι φίλοι μας δε δανείστηκαν για τα παιδιά τους κ τώρα που πήραν σύνταξη κ έχουν χρόνο κάνουν τα ταξίδια που τόσο ήθελαν. Είναι το ίδιο με αυτό που σκέφτεσαι εσύ.

 

Το να τους αφήσεις μπηχτη του τύπου αφού δε βοηθάτε φεύγουμε, το αφήνω ασχολιαστο.

[xaroumenh mama]

Just now, anemoni1989 είπε:

Ναι αλλά μέχρι 17 μηνών ποιος στον κράταγε??? Φαγητό να μη μαγειρέψω ζήτημα να έχει γίνει και 10 φορές... Καλά για σίδερο δεν το συζητώ...

Γενικά για δουλειές του σπιτιού δεν θα ήθελα να τους επιβαρύνω... Για αυτό εστιάζω στο θέμα του παιδιού... Αλλά όπως λες προφανώς ο καθένας έχει τις αντοχές του...

Από την άλλη σκέφτομαι πως είναι και για καλό, αφού έτσι πήρα πιο εύκολα την απόφαση για να φύγουμε για επαρχία, δεδομένου ότι δεν είχα βοηθεια ούτως ή άλλως... Άρα θα μου ρθει μια ή αλλη

Κοίτα, για να μην είμαι άδικη εντελώς, θα την κρατήσουν για να πάμε για ένα καφέ ή όταν είχαμε την κοπή της πίτας στη δουλειά του άντρα μου και η μικρή ήταν αρρωστουλα, την κράτησαν 2 ώρες... Για εκδρομή όχι... Γενικά ο πατέρας μου είναι της άποψης πως τα παιδιά δεν μεγαλώνουν έτσι και οι γονείς κάνουν θυσίες για να τα μεγαλώσουν...

Απλά μου έχει κάνει εντύπωση γιατί πάντα θυμάμαι να λέει πως αυτοί πέρασαν δυσκολα επειδή δεν είχαν καμία βοήθεια στο μεγάλωμα των παιδιών και δεν θα ήθελαν τα παιδιά τους να περνάνε τα ίδια... Και από την άλλη, τώρα, ενώ τους έχω από πάνω στην κυριολεξία, απλά την παίρνουν για παιχνίδι και τέλος. Και αυτό οφείλεται στο μπαμπά μου κυριως. Φαντασου, όταν δούλευα στο νοσοκομείο, ήμουν πρωί νύχτα και η μικρή είχε σταματήσει το σταθμό για το λόγο που προανέφερα... Ο άντρας μου δούλευε μεσημέρι, οπότε αναγκαστικά την κράταγε ο μπαμπάς μου από το πρωί μέχρι να γυρίσει η μάνα μου από τη δουλειά (εγώ γύρισα 4 από τη δουλειά και έπρεπε να κοιμηθώ αφού πάλι δούλευα μετά. Η μαμά μου επέστρεφε στις 5) και στο σπίτι την πήραμε γύρω στις 8 που γύρισε ο άντρας μου... Και ήταν τότε που Μ είπε να βιαστώ να βρω λύση γιατί ήταν πολλές οι ωρες και κουράστηκε... Οκ, να το καταλάβω, αλλά μου χτύπησε άσχημα δε σου κρύβω και είναι κάτι που δεν έχω ξεπεράσει και δε νομίζω να ξεπεράσω, αφού ήταν κάτι που δε γινόταν να γίνει κάπως αλλιώς.... Προφανώς δεν μπορούσα να πάω το παιδί κάπου όπου κινδύνευε και δεν ήταν ότι έλειπα για καφέ (που και πάλι δεν το θεωρώ κακό αν γινόταν), αλλά για δουλειά και πάλι έπρεπε να ξεκουραστω γιατί το πόστο μου είναι θέση ευθύνης και αν δεν έχεις καθαρό μυαλό, μπορεί ένα λάθος να σταθεί μοιραίο...

Άλλο ένα πρόσφατο παράδειγμα, μιλάγαμε προχθές και Μ λέει τι κάνεις κλπ, σε βλέπω κουρασμένη... Και λέω δεν κοιμάται η μικρή... Άστα... Έχω πεθάνει μια βδομάδα τώρα... Και μου απαντά "ε καλά δεν παθαίνεις κάτι... Έτσι νομίζεις μεγαλώνουν τα παιδιά? Ρώτα τη μάνα σου τι τράβηξε για να σε μεγαλώσει"... Δηλαδή είναι σαν να έχω ένα δικαστή, ο οποίος αντί να θέλει να βοηθήσει, να κατακρίνει το κάθε τι...

Σίγουρα δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το αλλάξω, απλά προφανώς είχα ανάγκη να μοιραστώ έστω και ανώνυμα σε ένα φόρουμ τα παράπονα μου... Να δω αν υπάρχουν και άλλοι που περνάνε κάτι αντίστοιχο (γιατί στον κύκλο μου δεν έχω κάτι αντίστοιχο και ειλικρινά ντρέπομαι και νιώθω άσχημα να συζητήσω άσχημα για τους γονείς μου) και να ακούσω και άλλες απόψεις...

Επιπλέον, μου έχει κάνει τρομερή εντύπωση γιατί πριν γεννήσω ήταν ενθουσιασμένος με το παιδί και μόνο στην ιδέα... Έκανε όνειρα, ότι θα νοικιάσει σπίτι στην Εύβοια για να πηγαίνουν τα καλοκαίρια με την μικρή για να κάνει μπάνια, ότι θα την παίρνει στο χωριό να παίζει στην αυλή κλπ... Και από όταν γέννησα, με εξαίρεση τους πρώτους μήνες, έχει κάνει στροφή 180 μοιρών!!! Πολλές φορές, αν δεν πάρω να τους πω να πάρουν τη μικρή, δεν θα ζητήσει να την ανεβάσω για να τη δουν... Η μαμά μου υποστηρίζει πως είναι ο χαρακτήρας του τέτοιος και βάζει τον εγωισμό του πάνω από όλα... Η αλήθεια είναι ότι για να μας φτιάξουν το σπίτι στο οποίο μένουμε οι γονείς μου ζοριστηκαν πολύ... Έτυχε πάνω στην κρίση  με το δάνειο και ζοριστηκαν οικονομικά και στριμωχτηκαν... Ο μπαμπάς μου είχε πάθει και μια μίνι κατάθλιψη, πάνε μαζί σε ψυχολόγο και παίρνουν αντικαταθλιπτικά, γιατί υπάρχει και γενετικής προδιάθεση και ιστορικό στην οικογένεια... Αλλά ειλικρινά θεωρώ πως δεν είναι δικό μου φταίξιμο... Υποτίθεται έκαναν όλες αυτές τις θυσίες για να είναι κοντά στα παιδιά τους και να τα βοηθησουν και τώρα που ουσιαστικά θα έπρεπε να "θερίσει καρπούς" και να απολαύσει τη ζωή σαν νορμάλ παππούς, τα γκρεμίζει όλα, αφού προφανώς αυτή η κατάσταση δεν είναι ευχαριστη για κανέναν... Και να προσθέσω πως δεν έχω επέμβει ποτέ για το πώς φαίνονται στο παιδί.... Ούτε γιατί το κακομαθαινουν, ούτε να μην της δώσουν σοκολάτα ή μπισκότα, τίποτα...

Προσπαθουσε να τον δικαιολογώ στο μυαλό μου και να λέω πως προφανώς δεν το κάνει επί τούτου, αλλά ξαναλέω, με παίρνει το παραπονο όταν βλέπω φίλους των γονιών μου, των οποίων τα παιδιά εκμεταλλεύονται καταστάσεις και με το παραπάνω, να βοηθάνε τα παιδιά τους αγογγυστα. Σε αντίθεση με εμένα, που ούτε λεφτά ζήτησα ποτέ, ούτε τους έβαλα να μου κάνουν δουλειές στο σπίτι, ούτε τίποτα...

Όταν γύρισα στη δουλειά τον Ιούνιο ο μικρός ήταν 13 μηνών κ τον άφηνα στη πεθερά μου η στη μαμά τις μέρες που δε δούλευε η πεθερά μου δεν έχει πρόβλημα να έχει ένα παιδί απλά εμένα ο χαρακτήρας της που είναι τόσο πολύ υπερπροστατευτικη δε μου ταιριάζει κ νομίζω ότι δε κάνει κ καλό στα παιδιά.. Τον Αύγουστο που έκλεισε ο παιδικός που πηγενε ο μεγάλος τον πηγενα σε παιδότοπο που εκαναν φύλαξη παιδιών κ τον Σεπτέμβρη ξεκίνησε νηπιαγωγείο ο ένας παιδικό ο άλλος.. Την περίοδο τον χρηστουγεννων αναγκαστικά χρειάστηκε να κρατήσει η πεθερά μου κ τα δύο παιδιά δύο μέρες που έκλεισε ο παιδικός κ συμβηβαστικε στην ιδέα αν κ ζοριζοταν λίγο... Ο πεθερός από την άλλη είναι διακοσμητικό στοιχείο μέσα στο σπίτι αντε να τους κάνει ένα κούκου τσα κ να παίξει τουβλάκια με τον μεγάλο αλλά δε το κάνει γιατί δεν θέλει τα παιδιά τα αγαπάει κ με το παραπάνω αλλά έτσι είναι ο χαρακτήρας του στο σπίτι του δε ξέρει που είναι τα ποτήρια για να βάλει να πιει νερό, όχι να προσέχει κ παιδιά.. Από την άλλη ακούει κλάμα κ λέει τι έπαθε το παιδί κ κλαιει να πάρουμε την γιατρό τηλ (αυτά τα έλεγε όταν ήταν μωρά) κ τώρα αν τα ακούσει κ κλαίνε όταν τους δω με ρωτάει η πεθερά τι είχαν κ έκλαιγαν κ στεναχωρθοταν ο πεθερός σου που τα άκουγε.. (ένα πράμα πρέπει να νιώθω κ τύψεις που κλαίνε για να μη στεναχωριέται ο πεθερός μου... )  αλλά τι να κάνουμε έτσι είναι ο χαρακτήρας τους δε γίνεται να τον αλλάξουν τους είναι πολύ δύσκολο.!!!! 

[Yovanna]

Just now, Sentir...natureza said:

Aυτο δεν μπορω να αντιληφθω, την σχεση μεταξυ της αγαπης και της υποχρεωσης.

Δεν υπάρχει τέτοια. Λάθος κατάλαβες.

 

Just now, Lenia16 said:

Δε μίλησα για υποχρέωση ούτε για ξεχρεωση, απλά για τη δυνατότητα βοήθειας που διαθέτει ο καθένας. Κάποιος γονιός μπορεί να βοηθάει οικονομικά κ κάποιος πρακτικά, γιατί δεν έχει την οικονομική δυνατότητα. Κ κάποιος καθόλου. Δεν είναι δυνατόν να συγκρίνεις τους γονείς σου με των φίλων σου στο πόσες ώρες κρατάει ο καθένας το παιδι. Το ιδιο που λες κ εσύ, ότι θα χάσεις πάσα ιδέα, μπορεί να πουν αντίστοιχα κ οι γονείς σου. Τι θα έλεγες αν σκεφτοντουσαν αντίστοιχα οι δικοί σου, οι φίλοι μας δε δανείστηκαν για τα παιδιά τους κ τώρα που πήραν σύνταξη κ έχουν χρόνο κάνουν τα ταξίδια που τόσο ήθελαν. Είναι το ίδιο με αυτό που σκέφτεσαι εσύ.

 

Το να τους αφήσεις μπηχτη του τύπου αφού δε βοηθάτε φεύγουμε, το αφήνω ασχολιαστο.

Όταν ο γονιός σου σε βλέπει να σέρνεσαι από την αυπνία και αντί να σου πει δώσε κορίτσι μου ένα βράδυ το παιδί να κοιμηθείς σαν άνθρωπος, ή έστω δώστην το απόγευμα να κοιμηθείς έμνα τρίωρο, σου λέει δεν παθαίνεις κάτι. Όταν παίρνεις το παιδί σου από τον παιδικό που το έχεις στείλει από μωράκι για να μην τον επιβαρύνεις και του ζητάς χρόνο και βοήθεια λόγω ανωτέρας βίας (ξυλοκοπήθηκε το παιδί) και λίγες μέρες μετά σου βάζει το μαχαίρι στο λαιμό γιατί κουράστηκε, ναι, δεν θα πάθει ψυχολογικά αν τα ακούσει λίγο. Ίσως και να προβληματιστεί στην καλύτερη, οπότε θετικό θα είναι.

Επεξεργάστηκαν 24 Απριλίου,2020 by Yovanna

[Έσπερος]

Κι εγώ δεν έχω καταλάβει ποια ακριβώς είναι η μη βοηθεια. Μια εργαζόμενη γιαγιά, που λογικα δεν είναι κάτω από 55, κρατάει αρκετά απογεύματα για 1-2 ώρες το εγγόνι της. Δεν είναι αρκετό αυτό; και από την άλλη λες οτι δεν θα καταδεχοσουν οικονομικη βοηθεια, αλλα αναρωτιεσαι κιολας γιατι δεν εχεις βρει ενα πιατο φαΐ ή σιδερωμένα ρουχα, ενω εχεις εργαζόμενη μητερα; κάπως αντιφατικά είναι ολα αυτα. αυτο για τον πατερα σου κ την διακοπη του παιδικού σταθμού το καταλαβαινω γιατι ειναι πραγματικα περιπτωςη αναγκης οπου δεν υπαρχει αλλη εναλλακτικη, αλλα στην πραξη ξέροντας πώς εχουν μεγαλωσει οι περισσοτεροι αντρες των παλαιοτερων γενεών δεν νομιζω πραγματικα να περίμενες οτι οντως θα μπορπυσε να ειναι μια αξιόπιστη λυση. αν μιλούσαμε για γυναικα συγγενή που θα μπορπυσε να βοηθησει κ αρνήθηκε, εκει το καταλαβαινω να σε παραξενεύει. δεν θεωρω οτι οι συγγενεις οφείλουν να κανουν την μονιμη μπειμπισιτερ γιατι εχω δει κ απο τα πεθεροκα μου ποσο δυσκολο ηταν κ απο ενα σημειο κ μετα το θεωρουσα εκμετάλλευση, αλλα βεβαια δεν μπορω να φανταστω να προκυπτει κατι εξτακτο κ να εινσι ο αλλος διαθέσιμος κ να μην βοηθαει. 

[xaroumenh mama]

Just now, Sentir...natureza είπε:

Κι εμάς η πιο "κακή" περίοδος ηταν 2-3.5 σχεδόν γιατι ο μικρός δεν μπορούσε να εκφράσει καλά τη δυσαρέσκειά του, ο μπαμπάς μου θυμωνε με την αντίδρασή του μέχρι που κάποια στιγμή του εξήγησα ότι η σχέση δε χτίζεται με παιχνίδια εξουσίας και του εξέφρασα το παράπονο ότι δεν έχουν βγει ούτε μία βόλτα οι δυο τους. Από τότε το πήρε πολύ πατριωτικά και όποτε πάει κάπου που μπορεί να τον πάρει μαζί του τον παίρνει. Θεωρώ ότι ξεκίνησε να το κάνει περισσότερο από πείσμα αλλά είδε οτι έχει αποτέλεσμα και είναι πιο συνεργάσιμος και περνάνε καλά οπότε συνέχισε να το κάνει. Έχω περιέργεια να δω πώς θα τα πάει με τον μικρό μου όταν φτάσει τα δύο γιατί γενικώς είναι πιο δυναμικός και πιο αντιδραστικός χαρακτήρας. Αλλά βλέπω και τον μεγάλο μου που η πεθερά μου είναι επίσης εξουσιαστική πως δεν θέλει να περνάει χρόνο μαζί της.

Επίσης και εμείς όταν πάμε στους παππούδες συνήθως κουράζομαι περισσότερο γιατί εκτός του ότι έχω συνήθως μόνο εγώ τον νου μου, έχει και πράγματα που δεν πρέπει να πειράξουν και αναγκάζομαι να είμαι συνέχεια από πίσω τους. 

Πάντως έχω αφήσει αρκετές φορες τα παιδιά στη μητέρα μου για κάνα δυο ώρες να πάω μία βόλτα με τον άντρα μου και ευτυχώς ο μικρός κάθεται περισσότερο από ότι καθόταν ο μεγάλος και γι' αυτό μπορώ και το κάνω αλλά δεν θα τα άφηνα στον πατέρα μου ή στην πεθερά μου να τους προσέχουν μόνοι τους, οχι επειδή δεν θα τα καταφέρουν απλά προτιμώ να είμαι μπροστά για να "ελέγχω" τη συμπεριφορά τους. 

Όπως και να χει σίγουρα δεν έχω την απαίτηση να προσέχουν οι γονείς μου τα παιδιά μου. Εξάλλου αυτοί μεγάλωσαν τα δικά τους, αν είναι πρόθυμοι να το κάνουν μερικές φορές για να ξεκουραστώ καλώς αλλα δεν θεωρώ ότι είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν. 

Ο μπαμπάς μου είναι λίγο ιδιότροπος χαρακτήρας κ μεγάλος σχετικά σε ηλικία έχει τα παλιά μυαλα κ ήταν έτσι πάντα δλδ ούτε φίλους έχει έχει τσακωθεί σχεδόν με όλους κ αν του πω κ τίποτα μου λέει νομίζετε πως εσείς ξέρετε να μεγάλωνετε παιδιά.. Η έτσι μεγαλώνουν τα παιδιά.. Γιαυτό δεν ήθελα να συζητήσω κάτι μαζί του ήξερα πως δε θα έβγαζε πουθενά με τον καιρό ηρέμησε είχε ηρεμήσει κ ο μεγάλος είχε ξεκινήσει κ παιδικό κ δεν τον εβλεπε συχνά, αλλά γενικά βόλτα τον πάει κ στο γήπεδο τον πηγενε κ έτρεχαν η έβλεπαν τους άλλους που έκαναν γυμναστική. Κ εγώ είμαι λίγο περίεργη να δω πως θα είναι με τον μικρό από εδώ κ πέρα αν κ ο μικρός κ εμένα είναι ποιο έντονη προσωπικότητα αλά όταν είναι με τρίτους είναι συνεργασιμος κ μπορείς να του εξηγήσεις κάτι κ να το καταλάβει...!!!! 

[Deena]

Just now, Έσπερος είπε:

Κι εγώ δεν έχω καταλάβει ποια ακριβώς είναι η μη βοηθεια. Μια εργαζόμενη γιαγιά, που λογικα δεν είναι κάτω από 55, κρατάει αρκετά απογεύματα για 1-2 ώρες το εγγόνι της. Δεν είναι αρκετό αυτό; και από την άλλη λες οτι δεν θα καταδεχοσουν οικονομικη βοηθεια, αλλα αναρωτιεσαι κιολας γιατι δεν εχεις βρει ενα πιατο φαΐ ή σιδερωμένα ρουχα, ενω εχεις εργαζόμενη μητερα; κάπως αντιφατικά είναι ολα αυτα. αυτο για τον πατερα σου κ την διακοπη του παιδικού σταθμού το καταλαβαινω γιατι ειναι πραγματικα περιπτωςη αναγκης οπου δεν υπαρχει αλλη εναλλακτικη, αλλα στην πραξη ξέροντας πώς εχουν μεγαλωσει οι περισσοτεροι αντρες των παλαιοτερων γενεών δεν νομιζω πραγματικα να περίμενες οτι οντως θα μπορπυσε να ειναι μια αξιόπιστη λυση. αν μιλούσαμε για γυναικα συγγενή που θα μπορπυσε να βοηθησει κ αρνήθηκε, εκει το καταλαβαινω να σε παραξενεύει. δεν θεωρω οτι οι συγγενεις οφείλουν να κανουν την μονιμη μπειμπισιτερ γιατι εχω δει κ απο τα πεθεροκα μου ποσο δυσκολο ηταν κ απο ενα σημειο κ μετα το θεωρουσα εκμετάλλευση, αλλα βεβαια δεν μπορω να φανταστω να προκυπτει κατι εξτακτο κ να εινσι ο αλλος διαθέσιμος κ να μην βοηθαει. 

 

Κι εγώ αναρωτιέμαι....το θέμα είναι τελικά με τον παππού? Υπάρχει πραγματικά παππούς που μπορεί να φροντίσει ένα μωρό ή νήπιο? Εάν αυτή είναι η προσδοκία, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν είναι παράλογο ούτε η εξαίρεση να διαψεύδεται. Δεν μιλάμε για το μία στο τόσο ή στην ανάγκη. Επίσης, αν δεν κάνω λάθος Ανεμώνη δεν εργάζεσαι. Δεν λέω, όλη μέρα με ένα μικρό παιδί δεν είναι εύκολο, αλλά από την άλλη η μητέρα σου δουλεύει, τί παραπάνω να κάνει δηλαδή για να βοηθήσει? Ή σε ενοχλούν τα μούτρα του πατέρα σου? Αυτά δεν αλλάζουν πάντως, είναι ο χαρακτήρας του ανθρώπου.

[Yovanna]

Just now, Έσπερος said:

Κι εγώ δεν έχω καταλάβει ποια ακριβώς είναι η μη βοηθεια. Μια εργαζόμενη γιαγιά, που λογικα δεν είναι κάτω από 55, κρατάει αρκετά απογεύματα για 1-2 ώρες το εγγόνι της. Δεν είναι αρκετό αυτό; και από την άλλη λες οτι δεν θα καταδεχοσουν οικονομικη βοηθεια, αλλα αναρωτιεσαι κιολας γιατι δεν εχεις βρει ενα πιατο φαΐ ή σιδερωμένα ρουχα, ενω εχεις εργαζόμενη μητερα; κάπως αντιφατικά είναι ολα αυτα. αυτο για τον πατερα σου κ την διακοπη του παιδικού σταθμού το καταλαβαινω γιατι ειναι πραγματικα περιπτωςη αναγκης οπου δεν υπαρχει αλλη εναλλακτικη, αλλα στην πραξη ξέροντας πώς εχουν μεγαλωσει οι περισσοτεροι αντρες των παλαιοτερων γενεών δεν νομιζω πραγματικα να περίμενες οτι οντως θα μπορπυσε να ειναι μια αξιόπιστη λυση. αν μιλούσαμε για γυναικα συγγενή που θα μπορπυσε να βοηθησει κ αρνήθηκε, εκει το καταλαβαινω να σε παραξενεύει. δεν θεωρω οτι οι συγγενεις οφείλουν να κανουν την μονιμη μπειμπισιτερ γιατι εχω δει κ απο τα πεθεροκα μου ποσο δυσκολο ηταν κ απο ενα σημειο κ μετα το θεωρουσα εκμετάλλευση, αλλα βεβαια δεν μπορω να φανταστω να προκυπτει κατι εξτακτο κ να εινσι ο αλλος διαθέσιμος κ να μην βοηθαει. 

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θεωρείτε λογικό ένας παππούς και μάλιστα στην ηλικία του μπαμπά της Ανεμώνης, να μην μπορεί να βοηθήσει. Παρεμπιπτόντως, νομίζω η μαμά της είναι 49. Ο μπαμπάς μου ήταν στα 70 και όποτε πήγαινα σπίτι να τους δώ έλεγε να χαμε εδώ το μωρό.. (για τον ανιψιό μου). Ασχολιόταν ώρες μαζί του , τον έκανε μπανάκι.. Ο θείος μου από μωρό που ήταν η εγγονή του, την κράταγε εκείνος 2 φορές την εβδομάδα (άνω των 70) και το περίμενε πώς και πώς. Μην τα δικαιολογούμε όλα. Αν υπάρχει διάθεση και όρεξη, ο άλλος θα βοηθήσει και δεν θα νιώσει καν ότι βοηθάει, αλλά ότι περνάει χρόνο με τα εγγόνια του. Οι υπόλοιποι θα βρούν απλά δικαιλογίες. Θα τους κρεμάσουμε? Όχι φυσικά. Θα μας απογοητεύσουν? ε ναι..

 

[vicky86]

Just now, anemoni1989 είπε:

Μια - δύο βδομάδες???? Στο ίδιο κτίριο μένουμε, όχι σε άλλη πόλη!!!! 

τότε δ ξερεις τι θα πει αδιάφοροι παππουδες

 

Φυσικα υπαρχουν κ άντρες που ασχολούνται με τα μωρα, αλλα νομιζω ξέρεις από πριν αν κάποιος παππους είναι διατεθειμένος να κάνει κτ τετοιο

Εμενα δ εχουν αλλάξει ποτέ οι παππουδες τα παιδια. Αλλα σπάνια το κανουν κ οι γιαγιάδες, δ θα παω να μεινω θα θελει το μωρο αλλαγμα κ θα καθομαστε να συζητάμε ποιος 

Αν έχω σκοπό πχ να παω για "διακοπές" μια βδομαδα δ εχω απαίτηση αυτές τις μέρες να κόψουν τις δραστηριότητες τους, αν έχουμε έναν μήνα να βρεθούμε θα προτιμουσα να μην είναι μέρα που έχουν κάποια υποχρεωση

Πολλά μπορεί να λέει κάποιος πριν έρθει η στιγμή κ οταν δει πως ειναι να αλλάξει γνώμη. 

Επισης οι παππουδες είναι πιο εύκολο να ασχοληθούν όσο μεγαλωνουν τα παιδια

Απο την μια καταλαβαίνω ότι το λες σαν παράπονο ανεμώνη, από την άλλη κ εγω δ καταλαβαινω τι θέλεις παραπάνω. 

Κακα τα ψέμματα από αυτά που λες δ θα περίμενα κτ απο τον μπαμπα σου όσο είναι μικρή η κορη σου. Αλλιώς θα είναι όταν θα πάει 4-5

[Έσπερος]

Just now, Yovanna είπε:

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θεωρείτε λογικό ένας παππούς και μάλιστα στην ηλικία του μπαμπά της Ανεμώνης, να μην μπορεί να βοηθήσει. Παρεμπιπτόντως, νομίζω η μαμά της είναι 49. Ο μπαμπάς μου ήταν στα 70 και όποτε πήγαινα σπίτι να τους δώ έλεγε να χαμε εδώ το μωρό.. (για τον ανιψιό μου). Ασχολιόταν ώρες μαζί του , τον έκανε μπανάκι.. Ο θείος μου από μωρό που ήταν η εγγονή του, την κράταγε εκείνος 2 φορές την εβδομάδα (άνω των 70) και το περίμενε πώς και πώς. Μην τα δικαιολογούμε όλα. Αν υπάρχει διάθεση και όρεξη, ο άλλος θα βοηθήσει και δεν θα νιώσει καν ότι βοηθάει, αλλά ότι περνάει χρόνο με τα εγγόνια του. Οι υπόλοιποι θα βρούν απλά δικαιλογίες. Θα τους κρεμάσουμε? Όχι φυσικά. Θα μας απογοητεύσουν? ε ναι..

 

Δεν είναι θέμα το θεωρούμε λογικό, αλλά το πώς ερμηνεύουμε μια συμπεριφορά. το αν ένας άντρας 50-60 χρόνων δεν μπορεί να ασχοληθεί για ώρες με εγγόνι βρεφικής ηλικίας, είναι εύκολα ερμηνευςιμο. Κάποιοι το κάνουν κ μπράβο τους, πολλοί όμως δεν το κάνουν ή προσφέρονται κ στην πορεία τα βρίσκουν σκούρα, όπως φαίνεται ότι έκανε ο άνθρωπος. Εδώ εμείς κάνουμε παιδί κ παθαίνουμε ένα σοκ στην αρχή, δεν θα το πάθει ο πιο μεγαλος, που ίσως κ να μην ειχε ασχοληθει ουτε με τα παιδια του; εγω ξερω κ νεους μπαμπαδες που ασχολουνται πολυ, ξερουν δλδ ολες τθς συνηθειες των μωρων, αλλα δεν τα αναλαμβάνουν για ωρες συστηματικα αν εχουν ρεπό ή δουκευουν αντίθετες βαρδιες απο τη γυναικα τους. δρν το θεωρω σωστο αλλα ειναι μια πραγματικοτητα. Γενικα νομιζω οτι υπαρχει καποιο προσωπικο θεμα μεταξυ πατερα κ κόρης κ οχι απουσια βοηθειας. 

[Yovanna]

Νομίζω ότι ζώ σε ένα παράλληλο σύμπαν. Παντού γύρω μου βλέπω παππούδες να σκίζονται (καλώς ή κακώς), αλλά σε όλες εσάς, εκτός από μένα(και την Ανεμώνη), σας φαίνεται λογικό οι παππούδες να κάνουν βδομάδες να δούν τα εγγόνια τους, να μην βοηθάνε (γιατί αυτοί μεγάλωσαν τα παιδιά τους), να γκρινιάζουν ,γιατί είναι αλλιώς μαθημένοι οι παππούδες, κτλ. Δηλαδή οι παππούδες να καμαρώνουν ότι έχουν εγγόνια, να δείχνουν φωτογραφίες στους φίλους τους, να απαιτούνε το όνομα τους.. Δηλαδή μόνο δικαιώματα οι παππούδες . Καμία "υποχρέωση". Και είσαι και μουλάρα αν δεν το σέβεσαι και θέλεις περισσότερα. Και ζούμε και στην Ελλάδα που υποτίθεται οι οικογένειες είναι πολύ δεμένες, ενώ και στο εξωτερικό ακόμη, οι παππούδες εμπλέκονται ενεργά στο μεγάλωμα των παιδιών. Η ξαδέρφη μου έλεγε ότι στην Ιρλανδία, δεν υπάρχουν νταντάδες (Ελληνίδα βρήκε). Τα παιδιά σε όλη τη χώρα, τα κρατάνε οι παππούδες.

 

[Deena]

Just now, Deena είπε:

 

Κι εγώ αναρωτιέμαι....το θέμα είναι τελικά με τον παππού? Υπάρχει πραγματικά παππούς που μπορεί να φροντίσει ένα μωρό ή νήπιο? Εάν αυτή είναι η προσδοκία, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν είναι παράλογο ούτε η εξαίρεση να διαψεύδεται. Δεν μιλάμε για το μία στο τόσο ή στην ανάγκη. Επίσης, αν δεν κάνω λάθος Ανεμώνη δεν εργάζεσαι. Δεν λέω, όλη μέρα με ένα μικρό παιδί δεν είναι εύκολο, αλλά από την άλλη η μητέρα σου δουλεύει, τί παραπάνω να κάνει δηλαδή για να βοηθήσει? Ή σε ενοχλούν τα μούτρα του πατέρα σου? Αυτά δεν αλλάζουν πάντως, είναι ο χαρακτήρας του ανθρώπου.

 

Τί να σου πω, η προσωπική μου εμπειρία είναι διαφορετική. Ο δικός μου πατέρας που σαφώς δεν ήταν αδιάφορος και τα παιδιά τα λάτρευε, χωρίς την μητέρα μου παρούσα ζήτημα να άντεχε μισή ώρα με ένα μωρό. Εάν δεν το έχεις κάνει ποτέ, δεν γίνεται ξαφνικά να το κάνεις στα 70.

 

Βέβαια, σε κάθε περίπτωση, παίζουν ρόλο τα ειδικά χαρακτηριστικά της σχέσης και ο χαρακτήρας του παππού ή της γιαγιάς. Κάποιοι άνθρωποι είναι πιο δοτικοί και πιο ζεστοί από τους υπόλοιπους, έστω κι αν αυτό που μπορούν να προσφέρουν είναι λίγο. Και άλλοι φαίνεται ότι βοηθούν πολύ, αλλά στην πραγματικότητα μόνο όταν είναι βολικό για αυτούς και δεν τους κουράζει. Κι εγώ έχω στο οικογενειακό περιβάλλον έναν παππού που γενικά είναι της νοοτροπίας "Εμείς τα παιδιά μας τα μεγαλώσαμε, τώρα είναι η σειρά σας" και όσο τα εγγόνια του ήταν μωρά είχε την ελάχιστη δυνατή συμμετοχή και αντιδρούσε και απέναντι στην γυναίκα του/γιαγιά, εάν ήθελε να βοηθήσει παραπάνω. Τώρα που έχουν φτάσει 6 ετών και είναι συνεργάσιμα, μέχρι στο χωριό τα παίρνει τα καλοκαίρια.

[Super.mum]

13 ώρες πρίν, anemoni1989 είπε:

Καλησπέρα! Μετά από πολύ σκέψη,αποφάσισα να ανοίξω το συγκεκριμένο θέμα...

Με τους γονείς μου μένουμε σε οικογενειακή πολυκατοικία, όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενα ποστ. Αυτό, όπως μπορείτε να καταλάβετε έχει θετικα και αρνητικά, τα οποία όμως δεν είναι της παρούσης.

Το θέμα που σε αυτή τη φάση με απασχολεί είναι η βοήθεια που κατά τη γνώμη μου δεν μου προσφέρουν οι γονείς μου... Θυμάμαι από πάντα, να λένε "κάνε εσύ παιδί και τι σε νοιάζει, εμείς θα στο μεγαλώσουμε"... Εννοείται, πως όταν πήραμε την απόφαση για παιδι με το σύζυγο μου, αυτό δεν ήταν στα πράγματα που λάβαμε υπόψη, αφού θεωρώ πως εκ των πραγμάτων, οι γονείς δεν έχουν καμία υποχρέωση απέναντι στα παιδιά τους... Παρόλα αυτά, θα ήταν ψέμα να πω πως δεν περίμενα να έχω μια υποτειπωδη βοηθεια ... Το παραπονο μου όμως είναι πως αυτή η βοήθεια δεν υπάρχει ούτε για τα πιο απλά και η αλήθεια είναι πως με στεναχωρεί... Δε λέω, επειδή είχα πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη, ο πατέρας μου και στο νοσοκομείο με πήγε όταν είχα αιμορραγία και στο ΙΚΑ έτρεξε για την άδεια αφού εγώ ήμουν στο κρεβάτι με αιμορραγία και υπερεμεση, αλλά όλα αυτά γίνονταν με πολύ γκρινια και καυγάδες μετέπειτα... Αυτός ήταν και ο λόγος που αποφάσισα το παιδί να το γράψω παιδικό σταθμό από όταν ήταν 10 μηνών... Εδώ θα πρέπει να αναφέρω πως η μαμά μου εργάζεται, αλλά ο μπαμπάς μου είναι συνταξιούχος...

Το παραπο μου είναι έκδηλο, ειδικά όταν ακούω για παπουδες που μεγαλώνουν τα εγγόνια, τα πάνε σε εξωσχολικές δραστηριότητες, τα πηγαινοφερνουν σχολείο, τα κρατάνε κάποια βράδια... Οι δικοί μου στην καλύτερη να μου κρατήσουν τη μικρή 1-2 ώρες το απόγευμα και αυτό όταν ο πατέρας μου δεν έχει "μούτρα" με εμένα ή με τη μάνα μου, επειδή έτσι του τη βαρεσε... 

Έχω εκφράσει τη δυσαρέσκεια μου, αλλά με βγάζει παράλογη... Δικαιολογείται ότι είναι κουρασμένος και η μικρή ζωηρή... Αλλά εμένα δεν μου αρκεί... Νιώθω ότι δε νοιάζεται όπως ένας παππούς θα έπρεπε... Και στεναχωριέμαι... Κυρίως για το παιδί, που ζητάει τον παππού της και δεν μπορεί να καταλάβει (είναι μόνο 18 μηνών)... Αλλά και να καταλάβαινε, τι να της πω?? Ότι ο παππούς κρατάει μούτρα ή το παίζει κουρασμένος, ενώ όλη μέρα κάθεται σε έναν καναπέ και δεν κάνει τίποτα???

Ειλικρινά δεν ξέρω αν εγώ είμαι παραλογη ή ζητάω πολλά... Αλλά πραγματικά αυτό αισθάνομαι είναι πικρία και καμία θέληση για βοήθεια...

Ένα παράδειγμα: όταν ξεκίνησα τη μικρή βρεφικό, στο 2ο μήνα (ήταν 11 μηνών η μικρή) τη χτύπησαν άσχημα στο σχολείο και αναγκάστηκα να τη σταματήσω... Του ζήτησα λοιπόν να την κρατάει όταν έλειπα στη δουλειά μέχρι να βγει ο μήνας αφού δεν είχα αλλά 350€ να δώσω σε νέο παιδικό και ήθελα να το ψάξω πολύ πιο εξονυχιστικά για το καινούριο σχολείο... Τη 2η εβδομάδα μου είπε να βιαστώ να βρω καινούργιο παιδικό, γιατί ο ίδιος είχε κουραστεί επειδή το παιδί είναι ζωηρό... Και αναρωτιέμαι, Ανό οι γονείς δεν μπορούν να βοηθήσουν σε μια δυσκολη στιγμή όπως αυτή, τότε ποιος ο λόγος να λένε ότι βοηθάνε τα παιδιά τους???

Θα συμφωνήσω και εγώ με 

 

13 ώρες πρίν, anemoni1989 είπε:

Καλησπέρα! Μετά από πολύ σκέψη,αποφάσισα να ανοίξω το συγκεκριμένο θέμα...

Με τους γονείς μου μένουμε σε οικογενειακή πολυκατοικία, όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενα ποστ. Αυτό, όπως μπορείτε να καταλάβετε έχει θετικα και αρνητικά, τα οποία όμως δεν είναι της παρούσης.

Το θέμα που σε αυτή τη φάση με απασχολεί είναι η βοήθεια που κατά τη γνώμη μου δεν μου προσφέρουν οι γονείς μου... Θυμάμαι από πάντα, να λένε "κάνε εσύ παιδί και τι σε νοιάζει, εμείς θα στο μεγαλώσουμε"... Εννοείται, πως όταν πήραμε την απόφαση για παιδι με το σύζυγο μου, αυτό δεν ήταν στα πράγματα που λάβαμε υπόψη, αφού θεωρώ πως εκ των πραγμάτων, οι γονείς δεν έχουν καμία υποχρέωση απέναντι στα παιδιά τους... Παρόλα αυτά, θα ήταν ψέμα να πω πως δεν περίμενα να έχω μια υποτειπωδη βοηθεια ... Το παραπονο μου όμως είναι πως αυτή η βοήθεια δεν υπάρχει ούτε για τα πιο απλά και η αλήθεια είναι πως με στεναχωρεί... Δε λέω, επειδή είχα πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη, ο πατέρας μου και στο νοσοκομείο με πήγε όταν είχα αιμορραγία και στο ΙΚΑ έτρεξε για την άδεια αφού εγώ ήμουν στο κρεβάτι με αιμορραγία και υπερεμεση, αλλά όλα αυτά γίνονταν με πολύ γκρινια και καυγάδες μετέπειτα... Αυτός ήταν και ο λόγος που αποφάσισα το παιδί να το γράψω παιδικό σταθμό από όταν ήταν 10 μηνών... Εδώ θα πρέπει να αναφέρω πως η μαμά μου εργάζεται, αλλά ο μπαμπάς μου είναι συνταξιούχος...

Το παραπο μου είναι έκδηλο, ειδικά όταν ακούω για παπουδες που μεγαλώνουν τα εγγόνια, τα πάνε σε εξωσχολικές δραστηριότητες, τα πηγαινοφερνουν σχολείο, τα κρατάνε κάποια βράδια... Οι δικοί μου στην καλύτερη να μου κρατήσουν τη μικρή 1-2 ώρες το απόγευμα και αυτό όταν ο πατέρας μου δεν έχει "μούτρα" με εμένα ή με τη μάνα μου, επειδή έτσι του τη βαρεσε... 

Έχω εκφράσει τη δυσαρέσκεια μου, αλλά με βγάζει παράλογη... Δικαιολογείται ότι είναι κουρασμένος και η μικρή ζωηρή... Αλλά εμένα δεν μου αρκεί... Νιώθω ότι δε νοιάζεται όπως ένας παππούς θα έπρεπε... Και στεναχωριέμαι... Κυρίως για το παιδί, που ζητάει τον παππού της και δεν μπορεί να καταλάβει (είναι μόνο 18 μηνών)... Αλλά και να καταλάβαινε, τι να της πω?? Ότι ο παππούς κρατάει μούτρα ή το παίζει κουρασμένος, ενώ όλη μέρα κάθεται σε έναν καναπέ και δεν κάνει τίποτα???

Ειλικρινά δεν ξέρω αν εγώ είμαι παραλογη ή ζητάω πολλά... Αλλά πραγματικά αυτό αισθάνομαι είναι πικρία και καμία θέληση για βοήθεια...

Ένα παράδειγμα: όταν ξεκίνησα τη μικρή βρεφικό, στο 2ο μήνα (ήταν 11 μηνών η μικρή) τη χτύπησαν άσχημα στο σχολείο και αναγκάστηκα να τη σταματήσω... Του ζήτησα λοιπόν να την κρατάει όταν έλειπα στη δουλειά μέχρι να βγει ο μήνας αφού δεν είχα αλλά 350€ να δώσω σε νέο παιδικό και ήθελα να το ψάξω πολύ πιο εξονυχιστικά για το καινούριο σχολείο... Τη 2η εβδομάδα μου είπε να βιαστώ να βρω καινούργιο παιδικό, γιατί ο ίδιος είχε κουραστεί επειδή το παιδί είναι ζωηρό... Και αναρωτιέμαι, Ανό οι γονείς δεν μπορούν να βοηθήσουν σε μια δυσκολη στιγμή όπως αυτή, τότε ποιος ο λόγος να λένε ότι βοηθάνε τα παιδιά τους???

Θα συμφωνήσω και εγώ με @Sentir...natureza και @vicky86 και θα σου πω όπως οι περισσότερες ότι ούτε εγώ έχω ΚΑΜΙΑ βοήθεια όμως σε εμένα η διαφορά είναι ότι είμαστε σε διαφορετική πόλη δεν μένουμε στο ίδιο σπίτι. Βέβαια θα ήθελα και εγώ όπως είπαν και τα κορίτσια τουλάχιστον όταν πάμε μια φορά στο τόσο να μας περιποιηθούν λιγάκι η ας πούμε στην αρχή που το μωρό ήταν πολύ μικρό να ρώταγε ας πούμε η μάνα μου ποτε θα μπορούσε να έρθει να κάτσει μαζί μου όλη μέρα να με βοηθήσει με το μωράκι  ποτε δεν έγινε, γιατί όμως ; Δούλευε ; Όχι. Αμάξι είχε ; Είχε. Δεν είμαστε και στην άλλη άκρη σχεδόν μια ώρα μακριά. Δεν είναι η γιαγιά που ξέρουμε οι περισσότεροι είναι νέα γυναίκα , έχω φίλες στην ηλικία της με μικρά παιδιά. Τέλος πάντων. Ποτε δεν το ζήτησα και εγώ .... Ποτε δεν προσφέρθηκε και εκείνη. Τι να κάνουμε να κρατήσουμε μούτρα δεν θα κρατήσουμε. Δεν θέλω να χαλάσουν οι σχέσεις. Απλά πήρα την απόφαση ότι είμαστε μόνοι μας με τον άντρα μας και μόνο σε μεγάλη ανάγκη το μωρό θα μείνει για κάποιες ώρες στην πεθερά μου. Σε άλλη περίπτωση όχι  πάντως όσο αφορά τον μπαμπά σου εγώ ούτε που θα σκεφτόμουν να μου κράταγε ποτε ο μπαμπάς μου το μωρό χαχα δεν είναι από αυτούς τους άντρες της τωρινής εποχής που ασχολούνται με τα μωρά τους. Είναι από τους άντρες που το θεωρούσαν «γυναικεία δουλειά» Όποτε όπως καταλαβαίνεις για τέτοια θέματα ούτε λόγος :p 

[vicky86]

Just now, Yovanna είπε:

Νομίζω ότι ζώ σε ένα παράλληλο σύμπαν. Παντού γύρω μου βλέπω παππούδες να σκίζονται (καλώς ή κακώς), αλλά σε όλες εσάς, εκτός από μένα(και την Ανεμώνη), σας φαίνεται λογικό οι παππούδες να κάνουν βδομάδες να δούν τα εγγόνια τους, να μην βοηθάνε (γιατί αυτοί μεγάλωσαν τα παιδιά τους), να γκρινιάζουν ,γιατί είναι αλλιώς μαθημένοι οι παππούδες, κτλ. Δηλαδή οι παππούδες να καμαρώνουν ότι έχουν εγγόνια, να δείχνουν φωτογραφίες στους φίλους τους, να απαιτούνε το όνομα τους.. Δηλαδή μόνο δικαιώματα οι παππούδες . Καμία "υποχρέωση". Και είσαι και μουλάρα αν δεν το σέβεσαι και θέλεις περισσότερα. Και ζούμε και στην Ελλάδα που υποτίθεται οι οικογένειες είναι πολύ δεμένες, ενώ και στο εξωτερικό ακόμη, οι παππούδες εμπλέκονται ενεργά στο μεγάλωμα των παιδιών. Η ξαδέρφη μου έλεγε ότι στην Ιρλανδία, δεν υπάρχουν νταντάδες (Ελληνίδα βρήκε). Τα παιδιά σε όλη τη χώρα, τα κρατάνε οι παππούδες.

 

Εγω βλέπω κ τα δυο

Βλέπω παππουδες διατεθειμένους να βοηθήσουν που τους εκμεταλλευονται τρελα

Κ θα δώσω παράδειγμα για να διευκρινίσω την εκμετάλλευση. Όταν οι παππουδες(εννοω τον παππου κ την γιαγια) κρατάνε το/τα παιδι/α τις καθημερινές γτ οι γονεις δουλεύουν, κ μετα πανε το μεσημερι τρωνε όλοι στους παππούδες, κ την παρασκευη το απογευμα δ παίρνουν τα παιδια, κοιμουνται σ/κ στους παππούδες για να ξεκουραστουν οι γονεις Παρασκευή βράδυ-σαββατο. Κάθε βδομάδα αυτο

Υπάρχουν κ περιπτώσεις που υπάρχουν παππουδες κάτω των 60,δ δουλεύουν αλλα δ ειναι διατεθειμένοι να κρατάνε κάθε μέρα το εγγόνι, κυρίως για βρεφος κ μικρό νηπιο 

Κ υπάρχει κ τριτη περίπτωση χειρότερη. Με τα εγγόνια από το ένα παιδί να είναι σαν το πρώτο παράδειγμα κ με τα άλλα σαν το δευτερο

Κ θα μιλήσω για μενα για να μην φανεί ότι σχολιάζω κάποιον. Κ εγω εχω παράπονα αλλα να πω την αλήθεια δ τα εκφράζω γτ στο βάθος δ θα ηθελα να είναι διαφορετικά γτ ξερω οτι έτσι θα είχαμε αλλα προβληματα(στην δική μου περίπτωση) 

Για μενα ειναι λάθος κ να απαιτείται η βοήθεια κ το όνομα αντιστοιχα

[Lenia16]

Just now, Yovanna είπε:

Νομίζω ότι ζώ σε ένα παράλληλο σύμπαν. Παντού γύρω μου βλέπω παππούδες να σκίζονται (καλώς ή κακώς), αλλά σε όλες εσάς, εκτός από μένα(και την Ανεμώνη), σας φαίνεται λογικό οι παππούδες να κάνουν βδομάδες να δούν τα εγγόνια τους, να μην βοηθάνε (γιατί αυτοί μεγάλωσαν τα παιδιά τους), να γκρινιάζουν ,γιατί είναι αλλιώς μαθημένοι οι παππούδες, κτλ. Δηλαδή οι παππούδες να καμαρώνουν ότι έχουν εγγόνια, να δείχνουν φωτογραφίες στους φίλους τους, να απαιτούνε το όνομα τους.. Δηλαδή μόνο δικαιώματα οι παππούδες . Καμία "υποχρέωση". Και είσαι και μουλάρα αν δεν το σέβεσαι και θέλεις περισσότερα. Και ζούμε και στην Ελλάδα που υποτίθεται οι οικογένειες είναι πολύ δεμένες, ενώ και στο εξωτερικό ακόμη, οι παππούδες εμπλέκονται ενεργά στο μεγάλωμα των παιδιών. Η ξαδέρφη μου έλεγε ότι στην Ιρλανδία, δεν υπάρχουν νταντάδες (Ελληνίδα βρήκε). Τα παιδιά σε όλη τη χώρα, τα κρατάνε οι παππούδες.

 

Εμένα δε μου φαίνεται λογικό να μη βοηθούν οι παππούδες σε ώρα ανάγκης. Μου φαίνεται απλώς παράλογο να απαιτουμε να μας κρατήσουν το παιδι για να πάμε για καφε. Δε μιλώ για την ανεμώνη συγκεκριμένα αλλά γενικά για τη νοοτροπία αυτή, η οποία υπάρχει διάχυτη. Εγώ προσωπικά ακόμη κ όταν έρχονται οι γονείς μου (μένουν σε άλλη πόλη) πολύ σπάνια έως ποτέ δεν αφήνω το παιδι για να βγω. Πρέπει να είναι πολύ ειδική περίπτωση. Αυτό στο οποίο με βοηθούν πολύ όταν είναι εδω κ θα ήθελα να μπορεί να συμβαίνει σε τακτική βάση, είναι να παίρνουν το παιδι από το σχολείο, γιατί αλλιώς η καημένη κλείνει 8ωρο. Αλλά δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο. Και βέβαια με προβληματίζει τι θα γίνει στο δημοτικό που σχολανε στη μία. Αυτή είναι η μοναδική βοήθεια που ζηλεύω. Ούτε μαγειρέματα, ούτε να την κρατήσουν για να κοιμηθώ ή να βγω, δε με ενδιαφέρει καθόλου. 

Just now, vicky86 είπε:

Εγω βλέπω κ τα δυο

Βλέπω παππουδες διατεθειμένος να βοηθήσουν που τους εκμεταλλευονται τρελα

Κ θα δώσω παράδειγμα για να διευκρινίσω την εκμετάλλευση. Όταν οι παππουδες(εννοω τον παππου κ την γιαγια) κρατάνε το/τα παιδι/α τις καθημερινές γτ οι γονεις δουλεύουν, αμμετα πανε το μεσημερι τρωνε όλοι στους παππούδες, κ την παρασκευη το απογευμα δ παίρνουν τα παιδια, κοιμουνται σ/κ στους παππούδες για να ξεκουραστουν οι γονεις Παρασκευή βράδυ-σαββατο. Κάθε βδομάδα αυτο

Υπάρχουν κ περιπτώσεις που υπάρχουν παππουδες κάτω των 60,δ δουλεύουν αλλα δ ειναι διατεθειμένοι να κρατάνε κάθε μέρα το εγγόνι, κυρίως για βρεβος κ μικρό νηπιο 

Κ υπάρχει κ τριτη περίπτωση χειρότερη. Με τα τα εγγόνια από το ένα παιδί να είναι σαν το πρώτο παράδειγμα κ με τα άλλα σαν το δευτερο

Κ θα μιλήσω για μενα για να μην φανεί ότι σχολιάζω κάποιον. Κ εγω εχω παράπονα αλλα να πω την αλήθεια δ τα εκφράζω γτ στο βάθος δ θα ηθελα να είναι διαφορετικά γτ ξερω οτι έτσι θα είχαμε αλλα προβληματα(στην δική μου περίπτωση) 

Για μενα ειναι λάθος κ να απαιτείται η βοήθεια κ το όνομα αντιστοιχα

Ναι ξέρω κ εγώ περίπτωση που η γιαγιά 75 χρόνων παίρνει τα τρία εγγόνια από το σχολείο, τρώνε εκεί, μαγειρεύει κ για τους γονείς, τα παιδιά πάνε στις δραστηριότητες το απόγευμα με τους γονείς τους κ μετά γυρνάνε στη γιαγιά για ύπνο. Κ η μαμά (νυφη, όχι κόρη) είναι δημόσιος υπάλληλος ετσι; Δε χτυπάει ούτε δεκαωρα στη δουλειά ούτε σκοτώνεται στην κούραση. Προσωπικα μιλώντας πάντα, θα ντρεπόμουν παρά πολύ.

[anemoni1989]

Μαγείρεψα ένα φαγητό και έχετε γράψει ένα σωρό μυνήματα!!! Θα προσπαθήσω να απαντήσω σε όλα όσα θυμάμαι γιατί αλλιώς το κινητό κολλάει όταν κάνω πολλές παραθέσεις!!!

Ναι, αυτή την περίοδο δεν εργάζομαι (2 μήνες τώρα), αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί είναι αυτό βασικό κριτήριο... Δηλαδή είναι παράλογο μια μη εργαζόμενη μητέρα να θέλει λίγες ώρες για τον εαυτό της?? Δηλαδή επειδή κάναμε παιδί είμαστε ταγμενες σε αυτό και τελείωσε η ζωή μας?? Εργάζομαι από τα 18 μου και έχω να δηλώσω πως κουράζομαι πολύ περισσότερο τώρα στο σπίτι, παρά όταν πήγαινα για δουλειά.

Η μεταξύ μας σχέση με τον πατέρα μου και τη μητέρα μου δεν έχει αλλάξει καθόλου ούτε έχει να κάνει... Το όλο μου παραπονο είναι πως θεωρώ ότι θα έπρεπε να συμμετέχουν περισσότερο και δεν το κάνουν. Δε ζητάω ούτε συμβουλές για να τους πείσω , ούτε τίποτα... Συζήτηση κάνω. Άλλωστε το έχω πει σε όλα τα μηνύματα μέχρι τώρα, δεν θεωρώ υποχρέωση τη βοήθεια... Αλλά στο μυαλό μου το είχα ως αυτονόητο... Δεν είπα να μου μεγαλώσουν το παιδί (δεν θα το έγραφα σε βρεφικό από 10 μηνών διαφορετικα), αλλά νομίζω ότι υπάρχει και κάτι ενδιάμεσο ανάμεσα στα 2 άκρα.

Επιπλέον, αν είναι να περιμένω να πάει το παιδί 6 χρόνων για να το κρατήσουν 2 ώρες άστο καλύτερα... Τότε δε θα θέλω βοήθεια, αφού δε θα τρέχει πίσω από τον κ#λο μου οοοολη την ώρα και δε θα μπορώ να συνεννοηθω, ενώ επιπλέον θα έχει δραστηριότητες και θα έχω έστω 1-2 ώρες μέσα στη μέρα "ησυχίας"....

Εκτός αν θεωρείτε πως επειδή κάναμε παιδιά η παλιά μας ζωή παπαλα και μόνη ασχολία τα παιδιά και οοοοταν μεγαλώσουν ξανά θα προσπαθήσουμε να ξανακοινωνικοποιηθουμε. Γιατί το έχω ακούσει και αυτό, αλλά πραγματικά διαφωνώ κάθετα και δεν το θεωρώ και υγιές. 

Και τέλος , ναι, θεωρώ πως 1-2 ώρες 4 -5 φορές την εβδομάδα δεν είναι βοηθεια. Βοήθεια είναι να το πάρεις όλη τη μέρα ή έστω κάποιες ώρες. Δηλαδή εσείς μέσα σε 1-2 ώρες, προλαβαίνετε να κάνετε δουλειές, ένα μπάνιο με την ησυχία σας, να μιλήσετε με μια φίλη και πίνετε καφέ και κάνετε και ένα τσιγάρο και ξεκουράζεστε κιόλας??? Γιατί εγώ μέσα σε μια ώρα, ούτε καφέ δεν προλαβαίνω να πιω και να πω πως ξεκουράστηκα έστω και λίγο...

Και πραγματικά, θα συμφωνήσω με τη @Yovanna, εγώ παντού τριγύρω βλέπω παππούδες και γιαγιάδες να μεγαλώνουν ουσιαστικά τα εγγόνια. Τα πηγαινοφερνουν σχολείο, σε δραστηριότητες, στο σπίτι μέχρι να σχολιάσουν οι γονείς, τα παίρνουν το καλοκαίρι στο χωριό ή το εξοχικό που δεν έχουν σχολείο... Μόνο ένα ζευγάρι ξέρω σε αντίστοιχη κατάσταση με εμένα και πάλι η κοπέλα εκφράζει παραπονα... Μου κάνει εντύπωση που όλες είστε τόσο ανεξάρτητες και δεν έχετε παράπονο κανένα και ούτε απαιτησεις. Εντυπωσιακό πραγματικά!!! 

 

 

Just now, Lenia16 είπε:

 

Ναι ξέρω κ εγώ περίπτωση που η γιαγιά 75 χρόνων παίρνει τα τρία εγγόνια από το σχολείο, τρώνε εκεί, μαγειρεύει κ για τους γονείς, τα παιδιά πάνε στις δραστηριότητες το απόγευμα με τους γονείς τους κ μετά γυρνάνε στη γιαγιά για ύπνο. Κ η μαμά (νυφη, όχι κόρη) είναι δημόσιος υπάλληλος ετσι; Δε χτυπάει ούτε δεκαωρα στη δουλειά ούτε σκοτώνεται στην κούραση. Προσωπικα μιλώντας πάντα, θα ντρεπόμουν παρά πολύ.

Εντάξει πιάνεις το άλλο άκρο αυτή τη στιγμή. Προφανώς και πρόκειται για γαϊδούρια (γιος και νυφη), αλλά και πάλι με αφορμή αυτό το παράδειγμα που δείχνεις, αισθάνομαι εξαιρετικά αδικημένη!!! Δηλαδή, υπάρχουν αυτοί που εκμεταλλεύονται με αυτό τον απαράδεκτο τρόπο γονείς και μια χαρά ζάχαρη την περνάνε και όταν έχεις λίγη τσίπα και δεν απαιτείς, φτάνεις σε ένα σημείο και λες " ρε λες να ναι κορόιδο τελικά??"... Τουλάχιστον εγώ έτσι το αντιλαμβάνομαι...

 

[vicky86]

Φυσικα κ ειναι πολυ κουραστικό να είσαι όλη μέρα με ένα βρεφος, γι αυτό σου γράψαμε κ πολλές κοπέλες ότι το έχουμε περάσει χωρίς βοηθεια(εγώ προσωπικά στο πρώτο είχα λίγο βοήθεια το πρώτο διμηνο κ στο δεύτερο είχα τον αντρα μου) 

Απόλυτα λογικό να θελει μια μαμα να έχει χρόνο για τον εαυτό της. Φαντάζομαι μπορεί μια ωρα να το κρατήσει κ ο μπαμπας το μωρο. Η μία φορά την εβδομάδα ένα δίωρο να βγουν οι γονεις κ να μεινει το παιδι με παππουδες. Αν κάποιος θέλει κ συχνότερα υπάρχουν κ ντανταδες

Αν θέλεις παραπάνω ώρες μαζεμένες μπορείτε να κανονίσετε κάποιες μέρες να την κρατήσουν για 4-5ωρες.αλλα πχ ένα Σάββατο που δ θα δουλεύει η μαμα σου, κ οχι να έχει πάει κ καθε μερα ένα διωρο

Καταλαβαίνω ότι κυρίως υπάρχει ένα θέμα με τον μπαμπα σου, ότι σε πείραξε όταν σε πίεσε να λυθεί το θέμα του παιδικου γρήγορα, που ναι τότε ήταν ανάγκη κ λογικο να περίμενες ενσυναισθηση

Απλα συμβαινει

Πολλοί λένε πολλά κ τα παίρνουν πίσω. Κ σου είπανε τα περισσοτερα κοριτσια κ την αλλη πλευρά, επειδή είπες ότι δ νιώθεις άνετα να το συζητούσες στον περίγυρος ειδικα με ανθρώπους που τους βοηθανε πολύ 

Για μενα προσωπικά αλλο το να έχεις παράπονα, αλλο απαιτησεις