Πώς να αντιμετωπίσω την 6χρονη νέα φίλη της κόρης μου;

[nasia79]

Καλησπέρα! 

Πραγματικά σκεφτόμουν αρκετά λεπτά τον τίτλο που θα έθετα! Πριν απο περίπου 20 μέρες στην γειτονιά μας ήρθε ένα καινούργιο παιδάκι με τους γονείς του. Ευτυχώς ζούμε σε μια ήσυχη γωνιά της Ελλάδας όπου τα παιδιά μας παίζουν ελεύθερα και άφοβα στις γειτονιές. Το κοριτσάκι συνομίληκο της κόρης μου (είναι μαζί στο νηπιαγωγείο) αρχικά γνωρίστηκε με τα υπόλοιπα παιδιά και μια μέρα ήρθε και στο σπίτι μας. Καταχάρηκα εγώ γιατί μοναχοπαίδι αυτό, μοναχοπαίδι και η κόρη μου, σκέφτηκα ότι βρήκε μια καινούργια φίλη. Όμως το κοριτσάκι έχει περίεργη συμπεριφορα την οποία ούτε να την εξηγήσω μπορώ και κυρίως δεν ξέρω τι να πω στο παιδί μου και πως να δράσω. Συγκεκριμένα το κοριτσάκι αυτό έρχεται αυτοβούλως σπίτι μας και το παιχνίδι γίνεται ή στο δωμάτιο της μικρής μου ή εξω στη γειτονιά. Παιχνίδι βέβαια δεν το λες, γιατί δεν μιλάει πολυ, δείχνει μονίμως εκνευρισμένο, δεν γελάει και πάντα καταλήγει να φύγει ξαφνικά λέγοντας στη κόρη μου ότι δεν τη θέλει. Αφού έγινε αυτό 2-3 φορές (κλάμα μετά η δικιά μου) σκέφτηκα να επέμβω. Δηλαδή γυρνώντας ένα απόγευμα απο τη δουλειά βρήκα την κόρη μου, ένα άλλο κοριτσάκι και το καινούργιο παιδί στο δωμάτιο να παίζουν. Στάθηκα στην πόρτα, τους χαμογέλασα, τα χαιρέτησα κτλ. και πριν προλάβω να αφήσω τσάντα ακουω την Γ , θυμωμένη να διατάζει το άλλο παιδί να βάλει παπούτσια γιατί φεύγουν. Η κόρη μου και το άλλο κορίτσι άρχισαν να ρωτουν τι συμβαίνει και που πάνε. Δεν απαντουσέ η Γ. Με τα πολλα ετοιμάστηκαν και φεύγουν, αφου η Γ ανακοινώνει στην μικρή μου οτι δεν θέλει να πάει μαζι τους. Ξανα κλάματα και ταραχή!!! Να ρωτώ τη δικια μου αν έκανε ή είπε κάτι άσχημο, αν δεν έδωσε παιχνίδια κτλ. Άκρη δεν έβγαζα. Περνάνε 45 λεπτά και η Γ ξαναέρχεται χτυπώντας κουδούνι με ύφος θυμωμένο. Ανοίγω και το ρωτώ το παιδί αν η μικρή μου είχε κάνει κάτι άσχημο. Όχι μου έλεγε. Τι θέλετε λοιπόν; Θέλετε να την κάνετε τελικά παρέα ή όχι; Όχι μου απαντάει η Γ και λέει και στο άλλο κορίτσι εκβιαστικά σχεδόν να απαντήσει το ίδιο. Άναυδη εγώ.!! Κλάματα η μικρή!! 

Το πρόβλημα είναι ότι το παιδάκι αυτό κυκλοφορεί έξω από το σπίτι μας κάθε μέρα ενώ μένει λιγο πιο κάτω. Έρχεται , «παίζει» μαζί της για όση ώρα θέλει και μετα εξαφανίζεται διώχνοντας την κόρη μου. Δεν ξέρω τι να κάνω και τι να εξηγήσω στο παίδι μου γιατί πρόκειται για 5 1/2 χρονών παιδιά. 

[kotsifikos]

Προσωπικά για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, θα προσπαθούσα να αποτρέψω το παιδί μου από το να κάνει παρέα με το συγκεκριμένο κοριτσάκι (μη με πυροβολήσετε), περιγράφεις ένα παιδάκι το οποίο είναι συνεχώς θυμωμένο, χωρίς να μιλάει πολύ και με την τάση να είναι ιδιαίτερα χειριστικό ως προς τα υπόλοιπα παιδιά (για μένα το χειρότερο από όλα είναι αυτό) , οπότε εγώ δεν θα ήθελα να έχουν πολλές συναναστροφές κυρίως αφού θα έβλεπα το παιδί μου διαρκώς να κλαίει εξ αιτίας της συμπεριφοράς της φίλης της.

Θα έλεγα στο παιδί μου πως δεν ταιριάζουμε με όλους και δεν μπορούμε να κάνουμε παρέα με όλα τα παιδιά, θα προσπαθούσα (όσο μπορώ) να του δώσω να καταλάβει πως δεν πειράζει αν το συγκεκριμένο δεν θέλει να παίζουν μαζί, καθώς η ίδια έχει τόσες πολλές  παρέες και φίλους  που θέλουν να παίζουν μαζί της οπότε δεν υπάρχει λόγος να στεναχωριέται. Θα εξηγούσα  πως συμβαίνουν αυτά μεταξύ ανθρώπων και πως αφού την κάνει να κλαίει συνέχεια ίσως δεν χρειάζεται να βρίσκονται συχνά,  οι φίλοι είναι για να περνάμε όμορφα και τους συμπεριφερόμαστε καλά, δεν τους κάνουμε κάθε μέρα να κλαίνε.

Έχω μικρότερο παιδάκι και ίσως αυτά που λέω να είναι άστοχα, καταλαβαίνω πως το '' δεν σε θέλω και δεν θέλω να παίζω μαζί σου'' συμβαίνει συχνά μεταξύ των παιδιών όμως η γενικότερη στάση του άλλου παιδιού δεν μου αρέσει, θα έβρισκα την ευκαιρία να μάθω στο παιδί μου πως όταν κάποιος από τους φίλους της δεν της συμπεριφέρεται σωστά τότε ίσως να μην πρέπει να είναι φίλος της.

Δύσκολη κατάσταση, δεν θα σταθώ καθόλου τι μπορεί να δείχνει η συμπεριφορά του άλλου παιδιού γιατί θα ξεφύγουμε τελείως από το θέμα.

 

Επεξεργάστηκαν 28 Μαίου,2019 by kotsifikos

[Έσπερος]

Just now, kotsifikos είπε:

Θα έλεγα στο παιδί μου πως δεν ταιριάζουμε με όλους και δεν μπορούμε να κάνουμε παρέα με όλα τα παιδιά, θα προσπαθούσα (όσο μπορώ) να του δώσω να καταλάβει πως δεν πειράζει αν το συγκεκριμένο δεν θέλει να παίζουν μαζί, καθώς η ίδια έχει τόσες πολλές  παρέες και φίλους  που θέλουν να παίζουν μαζί της οπότε δεν υπάρχει λόγος να στεναχωριέται. Θα εξηγούσα  πως συμβαίνουν αυτά μεταξύ ανθρώπων και πως αφού την κάνει να κλαίει συνέχεια ίσως δεν χρειάζεται να βρίσκονται συχνά,  οι φίλοι είναι για να περνάμε όμορφα και τους συμπεριφερόμαστε καλά, δεν τους κάνουμε κάθε μέρα να κλαίνε.

Με αυτά συμφωνώ απόλυτα. Δεν ξέρω πόσα μπορεί να καταλάβει ενα παιδάκι αυτής της ηλικίας, αλλά καλό είναι να ακουστούν. 

 

Το πρόβλημα όμως όπως καταλαβαίνω είναι ότι το άλλο παιδάκι έρχεται μεν, δείχνοντας ότι θέλει την επικοινωνία, αλλά στην πορεία συμπεριφέρεται αντιφατικά. Σϊγουρα αυτό κάτι κρύβει, που φυσικά δεν μπορούμε να αξιολογήσουμε χωρίς γνώσεις και βέβαια δεν είσαι κι εσύ υπεύθυνη να ερμηνεύσεις. Αλλά είναι κι ένα δύσκολο θέμα το πώς να χειριστείς το ότι έρχεται σπίτι και στη συνέχεια προκαλεί την αναστάτωση. Γιατί αν ήταν μια περίπτωση που η κόρη σου ήθελε παρέα με ένα παιδάκι που αυτό την απέφευγε, θα μπορούσες να το χειριστείς απλά με την κουβέντα. Αλλά τώρα; Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ, είναι να επιδιώξεις να μάθεις τα στοιχεία της οικογένειάς της, και είτε να πάρεις τηλέφωνο, είτε να μιλήσεις "τυχαία" με τη μαμά (στη γειτονιά ή έξω από το σχολείο) και να πεις κάτι αόριστο όπως πχ ότι προχθές είχε έρθει να παίξουν σπίτι σας και κάτι έγινε και αναστατώθηκε αλλά τα μικρά δεν κατάλαβαν γιατί, και ρωτάς αν είπε κάτι και αν είναι οκ και τέτοια. Σαν να λες έμμεσα ότι υπάρχει κάποιο θέμα, προκαλείται και σ' εσάς κάποια αναστάτωση, άρα ο γονιός πρέπει να το διερευνήσει. 

 

Επίσης, αν δεις ότι η κόρη σου είναι αρκετά ώριμη να διαχειριστεί το θέμα, να συζητήσετε μαζί πώς μπορεί  να περιοριστούν κάποιες συναναστροφές, αν θεωρεί ότι αυτό τη βλάπτει. Όχι να τις απαγορεύσεις, αλλά να σου πει η κόρη σου αν πχ θα ήθελε κάποια στιγμή που σας χτυπήσει την πόρτα το κοριτσάκι, με κάποια δικαιολογία να μην την αφήσεις να μπει για παιχνίδι, ή αν παίζουν έξω να φωνάξεις μέσα την κόρη σου με κάποια αφορμή πριν αγριέψει η κατάσταση. Αυτό βέβαια θέλει προσοχή για να μη φανεί ότι ενθαρρύνεις τα ψέματα. Εύκολα το γράφω, δεν ξέρω όμως πώς υλοποιείται. Ίσως χωρίς περίπλοκες δικαιολογίες και επινοήσεις ιστοριών. κάτι απλό, πχ η Χ δεν μπορεί τώρα, θα βγει αργότερα να παίξετε. Χωρίς πολλά λόγια. Αλλά μόνο με τη σύμφωνη γνώμη του παιδιού. 

[erin0000]

Και εμένα θα πυροβολήσετε, αλλά εγώ παιδάκια που έρχονται ξαφνικά στο σπίτι, κάθονται όσο θέλουν, φεύγουν με αυτόν τον τρόπο και οι γονείς είναι εξαφανισμένοι, δεν θα δεχόμουν. Για πολλούς και διαφόρους λόγους...

Στο παιδί μου θα έλεγα πολύ απλά ότι κάνουμε παρέα με εκείνους που μας κάνουν να αισθανόμαστε ωραία και όχι με εκείνους που μας στενοχωρούν συνέχεια.

Επιπλέον, το κοριτσάκι θα πρέπει να μάθει να είναι ευγενικό, να ρωτάει αν της επιτρέπουμε και αν μπορούμε να τη δεχτούμε στο σπίτι μας και σίγουρα αφού πρώτα έχουν συνεννοηθεί μεταξύ τους οι γονείς.

Δεν ξέρω που μένετε αλλά το να έρχεται ο καθένας στο σπίτι όποτε του καπνίσει δεν θα το δεχόμουν ούτε σε ένα μικρό χωριό.

 

[vtgian]

Αρχικά θα επικεντρωνόμουν στο πως αισθάνεται το δικό μου παιδί. Θα προσπαθούσα να μάθω με ανοιχτού τύπου* ερωτήσεις πως αισθάνεται, αν πραγματικά θέλει να παίζει με αυτό το κορίτσι, αν νιώθει υποχρεωμένη για κάποιον λόγο, αν φοβάται να πει όχι. Αν υπάρχει κάτι στο παιχνίδι που την δυσκολεύει. Θα την ρωτούσα επίσης πως της φαίνεται η συμπεριφορά της φίλης της. Δε θα προσπαθούσα να της πω εγώ πιο είναι το σωστό ότι πχ "οι φίλοι δε μαλώνουν" αλλά να την κάνω να αναγνωρίσει από μόνη της το λάθος. Ίσως με μια προσωπική ιστορία πχ όταν ήμουν στην ηλικία σου ήρθε στο σχολείο μας ένα κοριτσάκι που ήθελε να είναι αρχηγός...κλπ κλπ" με έμφαση στα συναισθήματα και στο πως λύθηκε το πρόβλημα. Αφού το συζητήσετε όλο αυτό και βγάλεις μια άκρη με το πως αισθάνεται και νιώσει ότι είσαι δίπλα της, βλέπεις πως θέλει να το χειριστείτε. Εσύ παράλληλα την ενδυναμώνεις φροντίζοντας να κάνετε παρέα με άλλα παιδάκια που τα πάνε καλά, να είναι γεμάτη δηλαδή από επιβεβαίωση μέσω άλλων φίλων.

Γιατί υπάρχει και η περίπτωση, το παιδί σου όντως να θέλει να κάνει παρέα με το άλλο κοριτσάκι, απλά να μην ξέρει/μπορεί να διαχειριστεί την άσχημη συμπεριφορά της φίλης της και να χρειάζεται απλά βοήθεια να βρει το θάρρος της.

 

Την επόμενη φορά που θα έρθει απρόσκλητο το άλλο παιδί, μπορείς πρώτα να ρωτήσεις την κόρη σου αν θέλει να την δεχτείτε, υπενθυμίζοντάς της τι έγινε την προηγούμενη φορά και ότι δεν είναι υποχρεωμένη να κάνει παρέα αν δεν περνάει καλά. Αν τελικά δε θελήσει, θα έλεγα ευγενικά στο άλλο παιδί ότι δεν είστε διαθέσιμοι εκείνη τη στιγμή. Επίσης όπως και να έχει θα έβρισκα την άλλη μητέρα και θα της έλεγα" λυπάμαι που ¨δεν τη δέχομαι" αλλά έχουμε κάποιες φορές άλλες υποχρεώσεις. Ίσως καλύτερα θα ήταν για να μη νιώθει άσχημα το παιδί, να μου κάνεις ένα τηλέφωνο πρώτα". Αν πάλι η κόρη σου πει ότι θέλει να παίξουν, τότε της λες ότι αν δεν αισθάνεται καλά μπορεί να σου το πει και είσαι "από δίπλα" να τσεκάρεις διακριτικά τι γίνεται. Αν πάλι γίνει κακός χαμός, μπορείς να κάνεις και πάλι με το παιδί την παραπάνω κουβέντα.

 

Κάποιες φορές νομίζω τα παιδιά πιέζονται να δεχτούν μια άσχημη συμπεριφορά γιατί νομίζουν ότι αν αντιδράσουν δε θα είναι αρεστά, ή ότι θα μείνουν μόνα. Με τη μεγάλη μας που είχαμε κάτι αντίστοιχο, το δουλέψαμε ώστε να καταλάβει ότι δεν έχει ανάγκη το άλλο παιδί.

 

Πάντως ούτε εμένα μου αρέσει αυτό το "όποτε θέλω έρχομαι και φεύγω", ακόμα και καλά να παίζανε, θα ήθελα πρώτα για το δικό μου παιδί να ξέρει ότι δεν είναι ευγενικό και ότι πάντα πρέπει να συνεννοούνται οι γονείς. Αυτό κάνουμε και εμείς, μου λέει πχ η δική μου "να πω στη φίλη μου να έρθει;" και της λέω όχι, θα ρωτήσω πρώτα εγώ τη μαμά της αν μπορούν. 

 

 

*ερωτήσεις που δεν απαντιούνται με ναι ή όχι, αλλά είναι διατυπωμένες με τέτοιο τρόπο που το παιδί να πρέπει να δώσει περισσότερες πληροφορίες.

Π.χ. "Τι έγινε και σε βλέπω τόσο αναστατωμένη; αντί για "Έγινε κάτι και είσαι στεναχωρημένη;"

[erin0000]

Σωστά όλα αυτά που λες vtgian, αλλά σκέφτομαι ότι σε αυτή την ηλικία δεν μπορεί να πάρει πάνω του το παιδί όλη την ευθύνη της διαχείρισης της κατάστασης. Δηλαδή να αποφασίσει μόνο του αν θέλει να τη δέχεται στο σπίτι ή όχι... ή αν θα ανέχεται αυτή την συμπεριφορά ή όχι.

Αν ήταν στο σχολείο ναι. Αλλά στο δικό της χώρο, στο σπίτι της, θα πρέπει να εμπλακούν οι γονείς και εκείνοι θα αποφασίσουν αν θα δέχονται το άλλο παιδί και υπό ποιες προϋποθέσεις.

 

[vtgian]

Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ να το διαχειριστεί εντελώς μόνο του το παιδί (έγραφα και γρήγορα και ίσως τα έκανα αχταρμά). Νομίζω όμως ότι στην περίπτωση που πάλι έρθει απρόσκλητο το άλλο, πρέπει να ερωτηθεί τουλάχιστον για το αν θέλει να παίξει τη δεδομένη στιγμή με το άλλο παιδί ή όχι, ακόμα και αν το μετανοιώσει μετά και πρέπει να επέμβουμε. Εγώ το κάνω και με τη μικρή αυτό, ειδικά με παιδάκια-γειτονάκια που δεν πολυταιριάζουν αλλά μας φωνάζουν ή θέλουν να έρθουν για παιχνίδι. Στην αρχή έλεγε ότι δεν ήθελε να παίξει (γιατί θυμόταν ότι την προηγούμενη φορά κατέληξαν σε κλάματα). Μετά υπήρξαν φορές που έλεγε ναι και που ενώ ήξερα ότι θα μαλώσουν, δεν μπλέχτηκα και έδωσα χρόνο να βρουν την άκρη μόνα τους. Ήμουν δίπλα αλλά όχι ως διαιτητής. Σε εμάς λειτούργησε γιατί το αίσθημα ασφαλείας που είχε, έδωσε στην κόρη μου το θάρρος να διεκδικήσει αυτό που ήθελε. Νομίζω ότι ίσως κάποιες φορές επειδή μας πνίγει το δίκιο, θέλοντας να βοηθήσουμε το παιδί, μπαίνουμε στη μέση και τελικά δεν του δίνουμε το χώρο να βρει τη δύναμή του. Δεν εννοώ να το αφήσεις εντελώς χύμα στο κύμα να τα βγάλει πέρα μόνο του αδιαφορώντας για το πρόβλημά του. Μόνο να κρατηθείς λιγάκι πριν πάρεις τα ηνία (δεν ξέρω αν γίνεται κατανοητή η διαφορά).

 

Πάντως σίγουρα το πρώτο που πρέπει να ξεκαθαρίσει η θεματοθέτρια με τη μάνα του άλλου παιδιού είναι το "δεν έρχεσαι ότι ώρα σου καπνίσει". 

[Έσπερος]

Just now, erin0000 είπε:

Σωστά όλα αυτά που λες vtgian, αλλά σκέφτομαι ότι σε αυτή την ηλικία δεν μπορεί να πάρει πάνω του το παιδί όλη την ευθύνη της διαχείρισης της κατάστασης. Δηλαδή να αποφασίσει μόνο του αν θέλει να τη δέχεται στο σπίτι ή όχι... ή αν θα ανέχεται αυτή την συμπεριφορά ή όχι.

Αν ήταν στο σχολείο ναι. Αλλά στο δικό της χώρο, στο σπίτι της, θα πρέπει να εμπλακούν οι γονείς και εκείνοι θα αποφασίσουν αν θα δέχονται το άλλο παιδί και υπό ποιες προϋποθέσεις.

 

Συμφωνώ με τη @vtgian ως προς το ότι το παιδί πρέπει σιγά σιγά να μπαίνει στη διαδικασία να αποφασίζει μόνο του για τις καταστάσεις που το δυσκολεύουν. Γιατί αν νιώθει ήδη αδύναμο απέναντι σε μια φίλη που δεν μπορεί να διαχειριστεί, το να πάρει η μαμά αποφάσεις ερήμην της είναι σαν να της επιβεβαιώνει ότι είναι αδύναμη, θα είναι θύμα και θα πρέπει κάποιος να τη βγάζει από τη δύσκολη θέση. Επομένως, πώς θα είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο στο σχολείο όταν δεν θα έχει κάποιον να την καθοδηγήσει; Πιστεύω ότι ο ΄ρολος του γονιού είναι πρώτα πρώτα να θέσει κανόνες ως οικοδεσπότης για τις επισκέψεις, κανόνες εννοώ ως προς το άλλο παιδί και την οικογένειά του, κυρίως να φροντίσει να επικοινωνήσει με την άλλη οικογένεια. Και επιπλέον να εξηγήσει στο παιδί του ότι αν δεν θέλει την παρέα του άλλου κοριτσιού, ή θέλει το παιχνίδι τους να είναι πιο σύντομο, να βάζει τα όριά του, με τη βοήθεια της μαμάς αρχικά προφανώς. 

 

Υπάρχει μια τεχνική επίσης, που έχω διαβάσει, το sportscasting, που ο ενήλικας παρεμβαίνει ότι για να δώσει λύσεις, αλλά οδηγεί τα παιδιά στο να εξηγήσουν μόνα τους το πρόβλημα και αν είναι εφικτό να δώσουν λύσεις. Επί της ουσίας δεν σχολιάζει, αλλά επαναλαμβάνει αυτά που του λένε ή περιγράφει αυτό που βλέπει για να το επιβεβαιώσουν και προσπαθεί να οδηγήσει τη σκέψη τους ένα βήμα παραπέρα. Όμως δεν έχω διαβάσει περισσότερα γιατί ο γιος μου δεν μιλάει για να μας χρειαστεί κάτι τέτοιο, ούτε έχει χρειαστεί να το δοκιμάσω στο σχολείο για να εμβαθύνω. Αλλά σίγουρα θέλει υπομονή και κυρίως ο γονιός να πιστεύει πολύ στη μέθοδο, για΄τι αν δεν πιστεύει σε αυτό μάλλον δεν έχει νόημα να το δοκιμάσει. 

[kotsifikos]

@vtgian συμφωνώ στα περισσότερα που λες, όμως γιατί ένα παιδί σε αυτή την ηλικία να αναλώνεται στο πως θα διαχειριστεί μία κακή συμπεριφορά από την φίλη της? Μιλάω με δεδομένο πως αυτό γίνεται σχεδόν σε κάθε επίσκεψη της φίλης. Μήπως έτσι περάσει λάθος μήνυμα στο παιδί? Οτι δηλαδή όταν κάποιος σου συμπεριφέρεται άσχημα προσπαθείς να το διαχειριστείς, ενώ (κατ εμέ) το σωστό είναι να μην δέχεται τέτοιες συμπεριφορές το παιδί από κανέναν. Το ζητούμενο δεν είναι να μάθει πως δεν επιτρέπουμε στους άλλους να μας συμπεριφέρονται άσχημα (γιατί το κλαίω φωνάζω φεύγω και επηρεάζω και τρίτους να μην σε κάνουν παρέα είναι κακή συμπεριφορά, γιατί το παιδί να την δεχθεί? ) 

Θα ήθελα να μου πεις τον συλλογισμό σου.

Just now, vtgian said:

 Νομίζω ότι ίσως κάποιες φορές επειδή μας πνίγει το δίκιο, θέλοντας να βοηθήσουμε το παιδί, μπαίνουμε στη μέση και τελικά δεν του δίνουμε το χώρο να βρει τη δύναμή του. Δεν εννοώ να το αφήσεις εντελώς χύμα στο κύμα να τα βγάλει πέρα μόνο του αδιαφορώντας για το πρόβλημά του. Μόνο να κρατηθείς λιγάκι πριν πάρεις τα ηνία (δεν ξέρω αν γίνεται κατανοητή η διαφορά).

 

Πάντως σίγουρα το πρώτο που πρέπει να ξεκαθαρίσει η θεματοθέτρια με τη μάνα του άλλου παιδιού είναι το "δεν έρχεσαι ότι ώρα σου καπνίσει". 

Εντάξει, μου λύθηκε η απορία!! Η αλήθεια είναι πως είναι πολύ σωστή η σκέψη αυτή.

[erin0000]

Just now, Έσπερος είπε:

Συμφωνώ με τη @vtgian ως προς το ότι το παιδί πρέπει σιγά σιγά να μπαίνει στη διαδικασία να αποφασίζει μόνο του για τις καταστάσεις που το δυσκολεύουν. Γιατί αν νιώθει ήδη αδύναμο απέναντι σε μια φίλη που δεν μπορεί να διαχειριστεί, το να πάρει η μαμά αποφάσεις ερήμην της είναι σαν να της επιβεβαιώνει ότι είναι αδύναμη, θα είναι θύμα και θα πρέπει κάποιος να τη βγάζει από τη δύσκολη θέση. Επομένως, πώς θα είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο στο σχολείο όταν δεν θα έχει κάποιον να την καθοδηγήσει; Πιστεύω ότι ο ΄ρολος του γονιού είναι πρώτα πρώτα να θέσει κανόνες ως οικοδεσπότης για τις επισκέψεις, κανόνες εννοώ ως προς το άλλο παιδί και την οικογένειά του, κυρίως να φροντίσει να επικοινωνήσει με την άλλη οικογένεια. Και επιπλέον να εξηγήσει στο παιδί του ότι αν δεν θέλει την παρέα του άλλου κοριτσιού, ή θέλει το παιχνίδι τους να είναι πιο σύντομο, να βάζει τα όριά του, με τη βοήθεια της μαμάς αρχικά προφανώς. 

 

Υπάρχει μια τεχνική επίσης, που έχω διαβάσει, το sportscasting, που ο ενήλικας παρεμβαίνει ότι για να δώσει λύσεις, αλλά οδηγεί τα παιδιά στο να εξηγήσουν μόνα τους το πρόβλημα και αν είναι εφικτό να δώσουν λύσεις. Επί της ουσίας δεν σχολιάζει, αλλά επαναλαμβάνει αυτά που του λένε ή περιγράφει αυτό που βλέπει για να το επιβεβαιώσουν και προσπαθεί να οδηγήσει τη σκέψη τους ένα βήμα παραπέρα. Όμως δεν έχω διαβάσει περισσότερα γιατί ο γιος μου δεν μιλάει για να μας χρειαστεί κάτι τέτοιο, ούτε έχει χρειαστεί να το δοκιμάσω στο σχολείο για να εμβαθύνω. Αλλά σίγουρα θέλει υπομονή και κυρίως ο γονιός να πιστεύει πολύ στη μέθοδο, για΄τι αν δεν πιστεύει σε αυτό μάλλον δεν έχει νόημα να το δοκιμάσει. 

 

H μαμά πρέπει να το καθοδηγήσει όμως. Ήδη είναι ένα περιστατικό που έχει συμβεί πολλές φορές και καταλήγει σε κλάμματα και στο άλλο παιδί να μιλάει απαξιωτικά. Δηλαδή έρχεται στο σπίτι της θεματοθέτριας απρόσκλητο και στη συνέχεια αποφασίζει να φύγει μειώνοντας την κόρη της θεματοθέτριας. Μετά αποφασίζει να ξανάρθει και ξανάρχεται χωρίς πχ να πει συγγνώμη για τη συμπεριφορά της ή χωρίς να εξηγήσει τι προηγήθηκε. Και ξαναβρίσκει την πόρτα ανοικτή.

 

Εγώ σαν μαμά σε πρώτη φάση θα έβαζα κανόνες στο πότε δεχόμαστε άλλα παιδιά και υπό ποιες προϋποθέσεις (κατόπιν συνεννόησης, εάν μπορούμε και εάν θέλουμε, εφόσον το άλλο παιδί φέρεται ευγενικά και σέβεται τους κανόνες του σπιτιού). Εκεί επιβάλλω εγώ τους κανόνες και θα παροτρύνω το παιδί να τους μεταδώσει και στο άλλο παιδί.

Δηλαδή θέλεις να έρθεις σπίτι μου; ρώτα τη μαμά σου εάν σε αφήνει και τη δική μου μαμά εάν μπορεί.

 

Το παιδί θα το παροτρύνω να σκεφτεί εάν θέλει πράγματι να κάνει παρέα με το άλλο. Εάν περνάει καλά ή όχι.  Επίσης θα το παροτρύνω να λύνει μόνο του τις όποιες παρεξηγήσεις. Θα συζητήσουμε κάποια πράγματα περί φιλίας, περί σεβασμού κτλ.

Μετά από αυτές τις συζητήσεις,  θα της έλεγα ότι δεν είναι λύση το να κλαίει κάθε φορά. Αν θεωρεί ότι της φέρεται άσχημα το άλλο το παιδί, αναίτια, ας μην το κάνει παρέα. Να καταλάβει και εκείνο ότι αν φέρεται άσχημα έχει κάποιες επιπτώσεις.

Εάν υπάρχει κάποιος λόγος που γίνεται αυτό (πχ δεν συμφωνούν στο ποιο παιχνίδι θα παίξουν) ας κάνει μια προσπάθεια να τα βρούνε. πχ αμοιβαίες υποχωρήσεις.

 

[Έσπερος]

Just now, erin0000 είπε:

H μαμά πρέπει να το καθοδηγήσει όμως. Ήδη είναι ένα περιστατικό που έχει συμβεί πολλές φορές και καταλήγει σε κλάμματα και στο άλλο παιδί να μιλάει απαξιωτικά. Δηλαδή έρχεται στο σπίτι της θεματοθέτριας απρόσκλητο και στη συνέχεια αποφασίζει να φύγει μειώνοντας την κόρη της θεματοθέτριας. Μετά αποφασίζει να ξανάρθει και ξανάρχεται χωρίς πχ να πει συγγνώμη για τη συμπεριφορά της ή χωρίς να εξηγήσει τι προηγήθηκε. Και ξαναβρίσκει την πόρτα ανοικτή.

Προφανώς θα καθοδηγήσει. Πρώτα απ ολα για να καταλάβει ότι δεν μπορεί να δέχεται συμπεριφορές που την ενοχλούν και την πληγώνουν, και να καταλάβει ότι αυτό μπορεί να το κάνει ελεύθερα και να μη φοβάται ότι θα την κακοχαρακτηρίσουν κλπ. Δεν θα το αφήσει  μόνο του να λύσει το θέμα, απλώς πιστεύω ότι θέλει μια ισορροπία για να μην περάσει στο παιδί ότι πάντα κάποιος θα του λύνει τις διαφορές, ότι δεν έχει τη δύναμη, κι ότι τελικά πρέπει να δέχεται να το πατρονάρουν. Επιμένω σ' αυτό γιατί δυστυχώς είμαι τέτοιος χαρακτηρας, δεν έμαθα ποτέ να βάζω τα όριά μου, και δυσκολευομαι σ' αυτό ακόμα και τώρα στο γάμο μου να εκφράσω τι με ενοχλεί χωρίς να νιώθω μετά άσχημα ή να φοβάμαι τις συνέπειες. 

 

Πάντως το να ρωτάει το άλλο παιδί τη μαμά του είναι δίκοπο μαχαίρι. Γιατί μπορεί η άλλη να λέει συνέχεια ναι για διαφόρους λόγους, λιγότερο ή περισσότερο αγενείς. Πρέπει με κάποιον τρόπο η μαμά του παιδιού να καταστήσει σαφές στην άλλη μαμά ότι στο σπίτι δεν δέχονται επισκέψεις οποτεδήποτε χωρίς προειδοποίηση, αλλά και βέβαια ότι η συμπεριφορά του παιδιού τους δημιουργεί πρόβλημα. 

[erin0000]

Just now, Έσπερος είπε:

Προφανώς θα καθοδηγήσει. Πρώτα απ ολα για να καταλάβει ότι δεν μπορεί να δέχεται συμπεριφορές που την ενοχλούν και την πληγώνουν, και να καταλάβει ότι αυτό μπορεί να το κάνει ελεύθερα και να μη φοβάται ότι θα την κακοχαρακτηρίσουν κλπ. Δεν θα το αφήσει  μόνο του να λύσει το θέμα, απλώς πιστεύω ότι θέλει μια ισορροπία για να μην περάσει στο παιδί ότι πάντα κάποιος θα του λύνει τις διαφορές, ότι δεν έχει τη δύναμη, κι ότι τελικά πρέπει να δέχεται να το πατρονάρουν. Επιμένω σ' αυτό γιατί δυστυχώς είμαι τέτοιος χαρακτηρας, δεν έμαθα ποτέ να βάζω τα όριά μου, και δυσκολευομαι σ' αυτό ακόμα και τώρα στο γάμο μου να εκφράσω τι με ενοχλεί χωρίς να νιώθω μετά άσχημα ή να φοβάμαι τις συνέπειες. 

 

Πάντως το να ρωτάει το άλλο παιδί τη μαμά του είναι δίκοπο μαχαίρι. Γιατί μπορεί η άλλη να λέει συνέχεια ναι για διαφόρους λόγους, λιγότερο ή περισσότερο αγενείς. Πρέπει με κάποιον τρόπο η μαμά του παιδιού να καταστήσει σαφές στην άλλη μαμά ότι στο σπίτι δεν δέχονται επισκέψεις οποτεδήποτε χωρίς προειδοποίηση, αλλά και βέβαια ότι η συμπεριφορά του παιδιού τους δημιουργεί πρόβλημα. 

 

 

Συμφωνούμε. Δεν θα το λύσει το παιδί μόνο του το θέμα, ούτε και η μαμά θα το λύσει μόνη της αφήνοντας το παιδί στην άκρη. Θα το καθοδηγήσει, θα του δώσει πρωτοβουλίες,  θα του μάθει να λέει όχι και να βάζει όρια, αλλά σε κάποια πράγματα όπως πχ πότε δεχόμαστε κάποιον στο σπίτι, τον τελικό λόγο τον έχει η μαμά. Θα της πει το παιδί της αν επιθυμεί κάποια φίλη, αλλά το πότε και το πως θα το καθορίσει η μαμά (ή ο μπαμπάς για να μην τον αφήνουμε απέξω).

 

Το άλλο το παιδί θα ρωτήσει τη μαμά του για τυπικούς λόγους (αν το αφήνει), αλλά μετά εγώ θα αποφασίσω αν θα πω ναι ή όχι. Δεν σημαίνει ότι επειδή το αφήνει, θα έρχεται όποτε θέλει. 

 

Αλήθεια έχει εμφανιστεί καθόλου η μαμά; ή το παιδί αποφασίζει μόνο του πότε θα χτυπήσει την πόρτα;

[Έσπερος]

Just now, erin0000 είπε:

αλλά σε κάποια πράγματα όπως πχ πότε δεχόμαστε κάποιον στο σπίτι, τον τελικό λόγο τον έχει η μαμά. Θα της πει το παιδί της αν επιθυμεί κάποια φίλη, αλλά το πότε και το πως θα το καθορίσει η μαμά (ή ο μπαμπάς για να μην τον αφήνουμε απέξω)

σ' αυτό συμφωνώ. 

 

Just now, erin0000 είπε:

Αλήθεια έχει εμφανιστεί καθόλου η μαμά; ή το παιδί αποφασίζει μόνο του πότε θα χτυπήσει την πόρτα;

κάτι μου λέει ότι δεν έχει εμφανιστεί`!!!

[vtgian]

Συμφωνούμε όλες επι της ουσίας (wow!), γι'αυτό έγραψα ότι το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να ξεκαθαριστεί αυτό το "έρχομαι όποτε γουστάρω". Και για να κοπεί η φόρα του άλλου παιδιού αλλά και για να καταλάβει και το δικό μας παιδί ότι το σπίτι μας δεν είναι μπάτε σκύλοι αλέστε. Γιατί ακόμα και το πιο καλόβολο παιδί του κόσμου να ήταν, πάλι όρια έπρεπε να υπάρχουν.

Πρακτικά είναι δύο διαφορετικά τα προβλήματα. Το ένα να μπει φρένο στις απρόσκλητες επισκέψεις, που αυτό γίνεται μόνο μεταξύ μαμάδων.

Το δεύτερο να βοηθηθεί το παιδί ώστε να κατανοήσει τα συναισθήματά του, τι είναι επιτρεπτό και τι όχι και πως να βρει τη δύναμη να μην επηρεάζεται και να απομονώνει τη κακή συμπεριφορά άλλου παιδιού. Και είναι κρίσιμο να δουλευτεί αυτό όσο νωρίτερα γίνεται γιατί πιστέψτε με αυτά είναι τρίχες σε σχέση με το τι γίνεται στην εφηβεία :(

[Βερενίκη]

Τώρα μπήκα στο θέμα και δεν το διάβασα προσεκτικά, οπότε ας με συγχωρήσετε αν πω καμία βλακεία. 

Μαμά δεν έχει το άλλο κοριτσάκι;

Καλύτερα να προσπαθήσεις να συνεννοηθείς με αυτήν.

 

Θα σου πω την γνώμη μου. Οι άλλοι άνθρωποι φυσικά και μπορούν να έρχονται όποτε θέλουν στη ζωή μας και να φεύγουν επίσης. 

Αν εμάς δεν μας νοιάζει, όλα είναι οκ. 

Αν μας πειράζει όμως, τότε πρέπει να βρούμε εμείς τρόπο να το αντιμετωπίσουμε. 

Οπότε με βάση αυτό εγώ 

α) θα έλεγα στην κόρη μου το άλλο κοριτσάκι κάνει αυτό που θέλει και το ευχαριστεί

β) θα της έλεγα επίσης ότι εμένα δεν με ενδιαφέρει το άλλο κοριτσάκι αλλά αν περνάει εκείνη καλά

γ) αν μου έλεγε ότι ζορίζεται, θα το συζητούσαμε και θα οργανώναμε μία τακτική.

 

 

[Chrysoum]

Ως προς το τι να κανει η θεματοθετρια δεν εχω να προσθεσω κατι καινουργιο, συμφωνω και εγω με οσα αναφερθηκαν πιο πριν. Αυτο που μου κανει εντυπωση ομως ειναι ο τροπος που αντιμετωπιζονται οι απροσκλητες επισκεψεις. Για εμενα θεωρουνται βασικα κατι δεδομενο και οτι θα ερχονται φιλοι των παιδιων μου απροσκλητοι και οτι τα δικα μου παιδια θα πηγαινουν και θα ρωτανε αν ο ταδε θελει και εχει χρονο να παιξουν χωρις να εχουμε συννενοηθει πρωτα οι μαμαδες. Ειδικα οταν εχει καλο καιρο και βγαινουν εξω να παιξουν. Βασικα συμβαινει ηδη απο τωρα που η κορη μου ειναι μολις 1,5. Ερχονται τα γειτονακια, μας χτυπανε το κουδουνι καποια απογευματα και ρωτανε αν θελει η κορη μου να παει να "παιξουν" μαζι στον κηπο τους. Εννοειται οτι το να παει η κορη μου, σημαινει οτι στην ηλικια που ειναι συνεπαγεται οτι ή θα ειμαι εγω μαζι της ή ο μπαμπας της. Αλλα να σας πω δεν μου ειχε περασει ποτε απο το μυαλο ως μια αγενης πραξη ή οτιδήποτε τετοιο. Οταν δεν μπορουμε τους λεω απλα οτι δεν μπορουμε τωρα και θα ερθουμε καποια αλλη μερα. Φανταζομαι οτι οταν μεγαλωσει απλα θα πηγαινει και η ιδια και θα ρωταει τις φιλες της αν θελουν να παιξουν ειτε στο δικο μας σπιτι, ειτε στο δικο τους (μεσα ή εξω) χωρις να μιλαω εγω με την μαμα τους πρωτα. Με προβληματισατε μπορω να πω που ειδα τετοια ομοφωνια ως προς το απροσκλητο παιχνιδι. 

[erin0000]

Just now, Βερενίκη είπε:

Τώρα μπήκα στο θέμα και δεν το διάβασα προσεκτικά, οπότε ας με συγχωρήσετε αν πω καμία βλακεία. 

Μαμά δεν έχει το άλλο κοριτσάκι;

Καλύτερα να προσπαθήσεις να συνεννοηθείς με αυτήν.

 

Θα σου πω την γνώμη μου. Οι άλλοι άνθρωποι φυσικά και μπορούν να έρχονται όποτε θέλουν στη ζωή μας και να φεύγουν επίσης. 

Αν εμάς δεν μας νοιάζει, όλα είναι οκ. 

Αν μας πειράζει όμως, τότε πρέπει να βρούμε εμείς τρόπο να το αντιμετωπίσουμε. 

Οπότε με βάση αυτό εγώ 

α) θα έλεγα στην κόρη μου το άλλο κοριτσάκι κάνει αυτό που θέλει και το ευχαριστεί

β) θα της έλεγα επίσης ότι εμένα δεν με ενδιαφέρει το άλλο κοριτσάκι αλλά αν περνάει εκείνη καλά

γ) αν μου έλεγε ότι ζορίζεται, θα το συζητούσαμε και θα οργανώναμε μία τακτική.

 

 

 

Σωστά όλα αυτά και συμφωνώ.

 

Αλλά πες ότι η κόρη σου απαντήσει πως θέλει το άλλο κορίτσι για φίλη πάση θυσία, ότι τη συγχωρεί που την κάνει να κλαίει και θα κάνει ό,τι μπορεί για να την πείσει να την θέλει και εκείνη.  Ή ακόμα χειρότερα να θεωρήσει ότι εκείνη φταίει που σηκώνεται η φίλη της και φεύγει και την παρατάει στα κρύα του λουτρού.

Εκεί δεν πρέπει να της πεις ότι δεν είναι σωστό να μας εκμεταλλεύονται οι φίλοι μας; ή να μας φέρονται άσχημα; ή να μας πληγώνουν;

 

Δηλαδή το θέμα δεν είναι μόνο αν ζορίζεται η κόρη ή όχι.

 

[Έσπερος]

Just now, Chrysoum είπε:

Ως προς το τι να κανει η θεματοθετρια δεν εχω να προσθεσω κατι καινουργιο, συμφωνω και εγω με οσα αναφερθηκαν πιο πριν. Αυτο που μου κανει εντυπωση ομως ειναι ο τροπος που αντιμετωπιζονται οι απροσκλητες επισκεψεις. Για εμενα θεωρουνται βασικα κατι δεδομενο και οτι θα ερχονται φιλοι των παιδιων μου απροσκλητοι και οτι τα δικα μου παιδια θα πηγαινουν και θα ρωτανε αν ο ταδε θελει και εχει χρονο να παιξουν χωρις να εχουμε συννενοηθει πρωτα οι μαμαδες. Ειδικα οταν εχει καλο καιρο και βγαινουν εξω να παιξουν. Βασικα συμβαινει ηδη απο τωρα που η κορη μου ειναι μολις 1,5. Ερχονται τα γειτονακια, μας χτυπανε το κουδουνι καποια απογευματα και ρωτανε αν θελει η κορη μου να παει να "παιξουν" μαζι στον κηπο τους. Εννοειται οτι το να παει η κορη μου, σημαινει οτι στην ηλικια που ειναι συνεπαγεται οτι ή θα ειμαι εγω μαζι της ή ο μπαμπας της. Αλλα να σας πω δεν μου ειχε περασει ποτε απο το μυαλο ως μια αγενης πραξη ή οτιδήποτε τετοιο. Οταν δεν μπορουμε τους λεω απλα οτι δεν μπορουμε τωρα και θα ερθουμε καποια αλλη μερα. Φανταζομαι οτι οταν μεγαλωσει απλα θα πηγαινει και η ιδια και θα ρωταει τις φιλες της αν θελουν να παιξουν ειτε στο δικο μας σπιτι, ειτε στο δικο τους (μεσα ή εξω) χωρις να μιλαω εγω με την μαμα τους πρωτα. Με προβληματισατε μπορω να πω που ειδα τετοια ομοφωνια ως προς το απροσκλητο παιχνιδι. 

Εγώ εκπλήσσομαι πάντως που μένεις σε μια χώρα για την οποία στην Ελλάδα έχουμε το στερεότυπο ότι οι άνθρωποι είναι κρύοι, κλεισμένοι στον εαυτό τους, ξενέρωτοι, ακοινώνητοι και όλα τα σχετικά (δεν τα συμμερίζομαι αλλά το στερεότυπο υπάρχει), και παρόλα αυτά υπάρχει τόση άνεση και κοινωνικότητα. Ωστόσο κι εμένα με ξενίζει αυτή η άνεση. Εδώ που μένουμε υπάρχει μια χαλαρότητα του στιλ να φωνάξω στη γειτόνισσα για να της πω ένα γεια, ή να περάσω να χαιρετήσω αν τη δω στο μπαλκόνι (μόνιμο όταν έχει καλό καιρό), αλλά μέχρι εκεί. Δεν μπορώ να φανταστώ να στέλνω τον μικρό να χτυπάει πόρτες χωρίς να έχω ρωτήσει. 

[erin0000]

Just now, Chrysoum είπε:

Ως προς το τι να κανει η θεματοθετρια δεν εχω να προσθεσω κατι καινουργιο, συμφωνω και εγω με οσα αναφερθηκαν πιο πριν. Αυτο που μου κανει εντυπωση ομως ειναι ο τροπος που αντιμετωπιζονται οι απροσκλητες επισκεψεις. Για εμενα θεωρουνται βασικα κατι δεδομενο και οτι θα ερχονται φιλοι των παιδιων μου απροσκλητοι και οτι τα δικα μου παιδια θα πηγαινουν και θα ρωτανε αν ο ταδε θελει και εχει χρονο να παιξουν χωρις να εχουμε συννενοηθει πρωτα οι μαμαδες. Ειδικα οταν εχει καλο καιρο και βγαινουν εξω να παιξουν. Βασικα συμβαινει ηδη απο τωρα που η κορη μου ειναι μολις 1,5. Ερχονται τα γειτονακια, μας χτυπανε το κουδουνι καποια απογευματα και ρωτανε αν θελει η κορη μου να παει να "παιξουν" μαζι στον κηπο τους. Εννοειται οτι το να παει η κορη μου, σημαινει οτι στην ηλικια που ειναι συνεπαγεται οτι ή θα ειμαι εγω μαζι της ή ο μπαμπας της. Αλλα να σας πω δεν μου ειχε περασει ποτε απο το μυαλο ως μια αγενης πραξη ή οτιδήποτε τετοιο. Οταν δεν μπορουμε τους λεω απλα οτι δεν μπορουμε τωρα και θα ερθουμε καποια αλλη μερα. Φανταζομαι οτι οταν μεγαλωσει απλα θα πηγαινει και η ιδια και θα ρωταει τις φιλες της αν θελουν να παιξουν ειτε στο δικο μας σπιτι, ειτε στο δικο τους (μεσα ή εξω) χωρις να μιλαω εγω με την μαμα τους πρωτα. Με προβληματισατε μπορω να πω που ειδα τετοια ομοφωνια ως προς το απροσκλητο παιχνιδι. 

 

Δηλαδή εάν μπορείς, σηκώνεσαι και πηγαίνεις στον ξένο κήπο και εσύ, χωρίς να έχεις ρωτήσει έναν ενήλικα εάν συμφωνεί; 

 

Πάντως έρχονται να σε προσκαλέσουν. Δεν έρχονται να κάτσουν στο δικό σου σπίτι. Έχει μια διαφορά αυτό.

Και τώρα το παιδάκι σου είναι μωρό. Εάν μετά από μερικά χρόνια έρχονται κάποια παιδιά και σου ζητούν να κάτσουν σε εσένα να παίξουν ό,τι ώρα να΄ναι, εσύ θα δέχεσαι πάντα; Δεν θα υπάρξουν στιγμές που δεν θα μπορείς, ή που θα θέλεις πχ να διαβάσει το παιδί, ή που σκόπευες να κάνεις κάτι άλλο;

 

Νομίζω ζεις στο εξωτερικό. Εάν έχετε στενές σχέσεις με τους γείτονες και είναι κάτι που συνηθίζεται στην χώρα αυτή, πάω πάσο. 

 

Πάντως έχει τύχει να είμαι σε χωριό και να έρχεται η γειτόνισσα ότι ώρα να΄ναι, να ανοίγει την πόρτα και να μπαίνει μέσα... Ε αναγκαστήκαμε να κλειδώσουμε την πόρτα... Δεν συμφωνώ στο απρόσκλητο, ακόμα και για συγγενείς.

[Βερενίκη]

 

Just now, erin0000 είπε:

 

Δηλαδή το θέμα δεν είναι μόνο αν ζορίζεται η κόρη ή όχι.

 

 

Για μένα αυτό είναι το θέμα. 

Αν μπορεί και έχει στη ζωή της ένα κοριτσάκι με δύσκολη συμπεριφορά και δεν την ζορίζει αυτό, σημαίνει ότι έχει μεγάλο ταλέντο στο φιλτράρισμα των συναισθημάτων της. Τι να κάνω εκεί; Να αρχίσω να της κατηγορώ την φίλη της; 

Εγώ θα παρέμβω αν δω πρόβλημα στο δικό μου παιδί. Αν την στεναχωρά, αν την κάνει να κλαίει, αν την απογοητεύει κλπ.

Αυτό θα συζητήσω. 

[Έσπερος]

Just now, erin0000 είπε:

Αλλά πες ότι η κόρη σου απαντήσει πως θέλει το άλλο κορίτσι για φίλη πάση θυσία, ότι τη συγχωρεί που την κάνει να κλαίει και θα κάνει ό,τι μπορεί για να την πείσει να την θέλει και εκείνη.  Ή ακόμα χειρότερα να θεωρήσει ότι εκείνη φταίει που σηκώνεται η φίλη της και φεύγει και την παρατάει στα κρύα του λουτρού.

Εκεί δεν πρέπει να της πεις ότι δεν είναι σωστό να μας εκμεταλλεύονται οι φίλοι μας; ή να μας φέρονται άσχημα; ή να μας πληγώνουν;

Αυτό πιστεύω θέλει πολλή δουλειά για να σκεφτείς και να αντιληφθείς γιατί νιώθει έτσι το παιδί σου. Και δεν θα λυθεί απλά με το να αναλάβεις ως γονιός τον ρόλο του προστάτη, ούτε με το να της πεις πώς θα έπρεπε να νιώθει. Δηλαδήσ κέψου ένα παιδάκι που δεν μπορέι καλά καλά να αντιληβφθεί για΄τι έχει μια φίλη πουσυμπεριφέρεται αλλοπρόσαλλα και πότε τη θέλει πότε τη διώχνει. Λογικά θα έχει μια ανασφάλεια, κι ας μην την εκφράζει. Και μετά έχει και μια μαμά που της υποδεικνύει με τον τρόπο της ότι τα συναισθήματά της είναι λάθος, γιατί θα έπρεπε να είναι θυμωμένη, πληγωμένη κλπ. Πόση αυτοπεποίθηση θα αποκτήσει το παιδί στο μέλλον; Γιατί αυτό είναι το θέμα, όχι το μεμονωμένο περιστατικό στα 6. 

[erin0000]

@ΒερενίκηΜπορεί να τη ζορίζει και να το αγνοεί το συναίσθημα προκειμένου να γίνει αρεστή. Είναι πολύ μικρά 5-6 χρονών για να έχουν επίγνωση των συναισθημάτων τους.

[Βερενίκη]

Just now, erin0000 είπε:

@ΒερενίκηΜπορεί να τη ζορίζει και να το αγνοεί το συναίσθημα προκειμένου να γίνει αρεστή. Είναι πολύ μικρά 5-6 χρονών για να έχουν επίγνωση των συναισθημάτων τους.

 

Αν το παιδί μου ζορίζεται, θα το καταλάβω πριν από αυτό, ειδικά στην ηλικία αυτή. 

Καλά, δεν εννοούσα να έρθει το παιδί να μας πει 'ζορίζομαι'. Εννοούσα να το διαπιστώσουμε μόνοι μας. 

Και μία νευρικότητα να δω μετά την αποχώρηση της φίλης, θα ξεκινήσω συζήτηση. 

[erin0000]

Just now, Έσπερος είπε:

Αυτό πιστεύω θέλει πολλή δουλειά για να σκεφτείς και να αντιληφθείς γιατί νιώθει έτσι το παιδί σου. Και δεν θα λυθεί απλά με το να αναλάβεις ως γονιός τον ρόλο του προστάτη, ούτε με το να της πεις πώς θα έπρεπε να νιώθει. 

 

Πρέπει στα παιδιά να λέμε κάποια πράγματα. Θα τα διαπιστώνουν και μόνα τους στην πορεία, αλλά πρέπει να τα επισημαίνει ο γονιός. Το ρόλο του προστάτη έχει ο γονιός. Όχι του παρατηρητή, περιμένοντας πότε το παιδί θα συνειδητοποιήσει μόνο του πως πρέπει να φερθεί...

 

Δηλαδή αν γινόταν το αντίθετο. Το δικό μας παιδί να χειραγωγεί ένα άλλο, ή να το προσβάλλει ή να φέρεται με αγένεια, δεν θα παρεμβαίναμε; θα περιμέναμε πότε θα αντιδράσει το ξένο παιδί για να βάλει το δικό μας στη θέση του; 

Just now, Βερενίκη είπε:

 

Αν το παιδί μου ζορίζεται, θα το καταλάβω πριν από αυτό, ειδικά στην ηλικία αυτή. 

Καλά, δεν εννοούσα να έρθει το παιδί να μας πει 'ζορίζομαι'. Εννοούσα να το διαπιστώσουμε μόνοι μας. 

Και μία νευρικότητα να δω μετά την αποχώρηση της φίλης, θα ξεκινήσω συζήτηση. 

 

 

Α οκ. Νόμιζα ότι περιμένεις να το παραδεχθεί και να το κατανοήσει το παιδί μόνο του...

 

Ήδη το ότι το παιδί της θεματοθέτριας κλαίει σοκαρισμένο κάθε φορά, νομίζω ότι κάτι δείχνει.

[Έσπερος]

Just now, erin0000 είπε:

Πρέπει στα παιδιά να λέμε κάποια πράγματα. Θα τα διαπιστώνουν και μόνα τους στην πορεία, αλλά πρέπει να τα επισημαίνει ο γονιός. Το ρόλο του προστάτη έχει ο γονιός. Όχι του παρατηρητή, περιμένοντας πότε το παιδί θα συνειδητοποιήσει μόνο του πως πρέπει να φερθεί...

 

Προφανώς θα τα πεις. Αλλά το ότι θα τα πεις δεν σημάινει απαραίτητα κάτι. Πρέπει να κατανοήσει και το παιδί γιατί τα λες και γιατί έχεις δίκιο. Αλλιώς δεν θα έχει και πολύ αποτέλεσμα, εκτός αν τα ακούσει για να μην σε απογοητεύσει. Και είναι πιθανό ένα παιδί που ανέχεται συμπεριφορές φίλων έτσι, να φοβάται μην το απομακρύνουν, άρα αν έχει γενικά αυτή τη φοβία μάλλον θα την έχει και απέναντι στους γονείς. Άρα εκτός από το να το πεις, πρέπει να διαπιστώσεις τι είναι αυτό στον χαρακτήρα που το κάνει να φέρεται έτσι. Μπορεί εξάλλου να μην είναι ο χαρκατήρας μόνο. Μπορεί να άκουσε κάτι στο σχολείο σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις και να προσπαθεί με λανθασμένο τρόπο να το μεταφέρει στην δική της σχέση. ΄Ίσως κάποια ιστορία στο σχολείο, που την ερμήνευσε κάπως η δασκάλα, δεν το ξέρεις αυτό. Ή να άκουσε κάτι από κάποιον άλλον φροντιστή και να είναι σε σύγχυση. 

 

Just now, erin0000 είπε:

Δηλαδή αν γινόταν το αντίθετο. Το δικό μας παιδί να χειραγωγεί ένα άλλο, ή να το προσβάλλει ή να φέρεται με αγένεια, δεν θα παρεμβαίναμε; θα περιμέναμε πότε θα αντιδράσει το ξένο παιδί για να βάλει το δικό μας στη θέση του; 

Φυσικά θα παρεμβαίναμε, αλλά και πάλι μόνο το να το πούμε, δεν θα σήμαινε κάτι αυτό. Μια προσομοίωση της κατάστασης, ένα παιχνίδι ρόλων, θα ήταν το πιο χρήσιμο, για να μπει το παιδί στη θέση του άλλου, αυτού που θίγεται από τη συμπεριφορά του. Τα λόγια και οι εξηγήσεις είναι επικουρικά σε αυτό. Και φυσικά χρειάζεται και το παράδειγμά μας.