Συμπεριφορά παιδαγωγών σε δημόσιο παιδικο σταθμό

[erin0000]

Πάντως μην τα ρίχνουμε όλα σε ΔΕΠΥ και σε προβλήματα επικοινωνίας-ομιλίας. Αυτό δεν αρκεί από μόνο του για να γίνει ένα παιδί επιθετικό, σε βαθμό μάλιστα που να μην μπορούν να το χειριστούν. Συνήθως συντρέχουν και άλλα θέματα από το σπίτι.

[Lenia16]

Just now, vtgian είπε:

To θέμα αφορά νήπια (ας πούμε έως 4 ετών) και όχι μεγαλύτερα παιδιά και σίγουρα όχι δημοτικού, οπότε ας το περιορίσουμε σε αυτές τις ηλικίες.

 

Συμφωνώ ότι πολλά πράγματα είναι στη θεωρία, καθώς αν δεν τύχει στο δικό σου παιδί να έχει μέσα στην τάξη ένα συμμαθητή επιθετικό, βίαιο κλπ όλα μας φαίνονται εύκολα αντιμετωπίσιμα, αγάπη και προδέρμ. Ας έχουμε όμως υπόψη ότι η βίαιη συμπεριφορά ενός νηπίου (όχι μεγαλύτερου παιδιού) δεν είναι αποκλειστικά αποτέλεσμα ανατροφής ενός κακομαθημένου. Μπορεί να είναι αποτέλεσμα φόβου (βιώνει βία στο σπίτι, την αναπαραγάγει στο σχολείο), αδιαφορίας (δεν ασχολείται κανείς μαζί του και έχει μάθει να αντιδρά άσχημα για να το προσέξουν), ταμπέλας (ακούει συνέχεια ότι είναι "κακό παιδί" και μαθαίνει να λειτουργεί ως τέτοιο), μπορεί να είναι αποτέλεσμα αδυναμίας επικοινωνίας (ένα νήπιο που δυσκολεύεται να εκφραστεί λεκτικά, γεμίζει άγχος και το εκφράζει σωματικά) και αποτέλεσμα αδυναμίας των γονέων να διαχειριστούν τις ματαιώσεις που μπορεί να βιώσει ένα παιδί με αποτέλεσμα να του κάνουν όλα τα χατίρια, το παιδί να μην έχει μάθει να ματαιώνεται και να αντιδρά με άσχημο τρόπο. 

 

Στο συγκεκριμένο θέμα όμως δεν μας αφορά γιατί λειτουργεί έτσι ένα παιδί, αλλά τι γίνεται μέσα στην τάξη, πως αντιμετωπίζεται από την νηπιαγωγό και τι μπορεί να κάνει ο γονιός γι'αυτό. Νομίζω ότι όλες συμφωνούμε ότι οι εκφοβιστικές τσιρίδες (θα σε αφήσω έξω, σταμάτα τώρα να κλαις κλπ) δεν έχουν θέση σε παιδικούς σταθμούς, όσο "άνθρωπος" και να είναι ο εκπαιδευτικός. Επίσης σε τέτοιες ηλικίες τα "καρεκλάκια", οι "σκεφτούλες" κλπ μπορεί να απομονώνουν το παιδί για λίγο αλλά σίγουρα δεν το βοηθάν να βελτιώσει/διορθώσει τη συμπεριφορά του γιατί είναι μέθοδοι που δεν ανταποκρίνονται στο αναπτυξιακό στάδιο ενός νηπίου. Αντίθετα, ο αποκλεισμός του (όταν μάλιστα γίνεται αποκομμένος και χωρίς συζήτηση και υποστήριξη από τον εκπαιδευτικό) δρα συνήθως αντίθετα, η δασκάλα μπορεί να ησυχάσει για λιγο αλλά μετά το παιδί επανέρχεται δριμύτερο (με απώτερο σκοπό να διεκδικήσει και πάλι την προσοχή). Νομίζω ότι αυτό που περιμένουμε από έναν παιδικό είναι η διαπαιδαγώγηση, όχι απλά η πειθαρχία. Δεν είμαι από αυτές που πιστεύουν ότι η αγάπη τα λύνει όλα, αλλά γνωρίζω πως σε αυτές τις ηλικίες ούτε η τιμωρία και η απομόνωση λειτουργεί. Ευτυχώς, για όποιον ενδιαφέρεται, η οριοθέτηση ενός νηπίου πέρα από το ότι είναι αναγκαία, μπορεί να εφαρμοστεί με θετικό τρόπο. Αρκεί να καταλαβαίνουμε τι είναι ικανό να καταλάβει ένα νήπιο και τι όχι. Επίσης να μας ενδιαφέρει ότι το προσωρινό αποτέλεσμα αλλά το μακροπρόθεσμο.

 

@elenip αυτό το παιδί που περιγράφεις, όση τιμωρία και να έπαιρνε στον παιδικό, λίγη σημασία θα είχε γιατί όπως λες αλλού ήταν το πρόβλημα και όχι οριοθέτησης από τον συγκεκριμένο χώρο. Όπως σωστά λες, εκεί χρειάζεται συστημική προσέγγιση στην οικογένεια. Το παιδί είναι απλά η εικόνα της.

 

Έχουμε λοιπόν τους σταθμούς, ιδιωτικούς/δημόσιους και το προσωπικό τους. Η δική μου εμπειρια από τα δημόσια είναι μικροί χώροι, πολλά παιδιά, λίγες και μεγάλες σε ηλικία εκπαιδευτικοί και με απαρχαιωμένες αντιλήψεις. Τις έχω δει να λειτουργούν με αγάπη πχ την δική μου κόρη στη φάση προσαρμογής την είχαν συνέχεια αγκαλιά και ας υπήρχαν 30 παιδιά. Και έχω δει και άλλες να ουρλιάζουν. Η μαμά που κάποιος θα χτυπήσει/δαγκώσει/φοβίσει το παιδί της, θα πει "ας κάνουν ότι θέλουν, αρκεί να είναι το παιδί μου καλά". Λογικό αλλά όχι αποτελεσματικό. Γιατί οι δασκάλες παραμένουν σε περιορισμένο αριθμό και είναι αδύνατο να είναι πανταχού παρούσες. Στο τμήμα των 30 τρίχρονων, με τρεις δασκάλες (το προβλεπόμενο) είχε τύχει να τις δώ να έχουν μείνει με μία. Γιατί; γιατί το ένα χέστηκε επάνω του και έπρεπε μία να το πλύνει, άλλα δύο να θέλουν τσίσα/κακά και έπρεπε να πάει η δεύτερη μαζί τους, Ε όσο καλή και να είναι μια νηπιαγωγός, super woman να μπορεί να επιβλέψει 30 παιδιά δεν είναι. Και ναι είναι πιθανό, εκείνη τη στιγμή να τσακωθούν 2-3 μεταξύ τους. Δε θα κρίνω μια παιδαγωγό από το τυχαίο περιστατικό, όσο και αν με ζορίζει που το παιδί μου θα έρθει να παραπονεθεί που η Κική της έσκισε το φόρεμα. Θα κινηθώ σίγουρα αν το παιδί μου αντιδρά έντονα στο να πάει σχολείο, αν καθημερινά μου λέει ότι κάποιος το χτύπησε, αν φοβάται αντί να νιώθει ασφάλεια. Στους ιδιωτικούς τα πράγματα είναι καλύτερα από άποψη αναλογίας (όχι πάντα)  και έχεις τη δυνατότητα να βρεις κάποιον που να ταιριάζει περισσότερο στην δική σου προσέγγιση. Αλλά και πάλι, υπάρχουν πολλοί παιδικοι ακατάλληλοι με προσωπικό χωρίς πείρα που αδυνατεί να αντιμετωπίσει παιδιά που χρειάζονται ειδική μεταχείριση.

 

Τι μπορεί να κάνει ο γονιός; μόνο να πιέσει να τηρούνται τουλάχιστον τα προβλεπόμενα, δηλαδή 1 νηπιαγωγός ανα 12 παιδιά, υποχρεωτικά, για ηλικίες παιδικού σταθμού. Στα βρέφη (μέχρι 2,5) ένας εκπαιδευτικός ανά 6 παιδιά. Τουλάχιστον έτσι ξέρεις ότι υπάρχει επαρκές προσωπικό να οριοθετήσει ένα παιδί με επιθετική συμπεριφορά. Και να παρακολουθεί, στο βαθμό που μπορεί, το παιδί του και τι γίνεται στην τάξη. Το τελευταίο, με ανύποπτες επισκέψεις. Βλέπεις πολλά από το πως συμπεριφέρονται στην αυλή. Έπειτα, καταγγελία για οποιαδήποτε παρέκκλιση, γραπτώς και με αναφορά σε ανώτερο όπως είπε η @erin0000 Μια χαρά μαζεύονται έτσι.

 

Περί βίαιων παιδιών, τυχαινει τον τελευταίο μήνα στους παιδοτόπους της γειτονιάς να κυκλοφορεί ένα πραγματικά πολύ επιθετικό αγόρι ηλικίας 5,5 ετών. Δεν ξέρω αν έχει ΔΕΠΥ ή κάτι άλλο, πραγματικά είναι απίστευτος, ενοχλεί όλα τα παιδιά, κοροϊδεύει, χτυπάει, τους χαλάει το παιχνίδι. Φέρνει στα όριά τους πολύ μεγαλύτερα παιδιά. Ο πατέρας (με τον όποιο έρχεται) είναι αδιάφορος, κινητό και άραγμα. Έχω δει πως τον αντιμετωπίζουν σε τρεις διαφορετικούς παιδοτόπους. Στους δύο του φωνάζουν και τρέχουν από πίσω του συνέχεια, όταν εκτροχιάζεται τον βγάζουν έξω για λίγο. Το αποτέλεσμα, παιδιά που κλαίνε και χτυπιούνται μαζί του γιατί όταν επανέρχεται κάνει τα ίδια. Στον άλλο παιδότοπο, παραμένει υπερκινητικός αλλά δεν ενοχλεί τόσο τα παιδιά. Γιατί; Επειδή προλαβαίνουν οι κοπέλες που δουλεύουν εκεί να του βάζουν "δουλειές". Συνέχεια είναι κάποιος απο δίπλα να τον βάζει να κάνει κάτι, προκαλώντας τον (πχ πόσο γρήγορα μπορείς να μαζέψεις τα κόκκινα μπαλάκια; μπορείς να φτάσεις το μπαλόνι μέχρι εκεί; κλπ) και με θετική ανταπόκριση (ουαου είσαι πολύ καλός σε αυτό! μπράβο που τα κατάφερες κλπ). Για εμένα, αυτό ήταν ζωντανό παράδειγμα πως ο εναλλακτικός τρόπος αντιμετώπισης μπορεί να κάνει τη διαφορά, πριν φτάσουμε να χαρακτηρίσουμε το παιδί. Είναι βέβαια σαφώς πιο κουραστικός ο δεύτερος τροπος από τον πρώτο 

Να ρωτήσω γιατί το διαβάζω συχνά, τα 30 παιδιά σε ένα τμήμα τα έχετε συναντήσει όντως; Γιατί εξ όσων γνωρίζω από τον δικό μας αλλά κ από άλλους δημόσιους παιδικούς είναι πολύ μικρότερος ο αριθμός των παιδιών ανά τμήμα. Πχ στο τμήμα της κόρης μου είναι 18 εγγεγραμμένα παιδακια, πάνε τα 16 και συνήθως 3-4 λείπουν άρα σε γενικές γραμμές είναι 12-14 παιδιά σε καθημερινή βάση. Στον μέσο ιδιωτικό σταθμο είναι λιγότερα; Γιατί ξέρω ότι οφείλουν να εναρμονίζονται με ευρωπαικες οδηγιες που έχουν ελαττώσει πολύ τον αριθμό των παιδιών.

[vtgian]

Just now, elenip είπε:

 

Διάβασα με προσοχή όσα έγραψες, ΌΛΑ

Στο παιδί που εγώ αναφέρομαι το επιβράβευαν στον παιδικό, να είναι πρώτο στο τρενάκι που έβγαιναν στην αυλή, να είναι ο βοηθός της δασκάλας σε πράγματα, να του δίνουν τα κλειδιά να ξεκλειδώνει / κλειδώνει μία τάξη, πράγματα για αυτή την ηλικία, ξέρεις.

Αποτέλεσμα μηδέν! Και τι εισέπρατταν τα δικά μας? Βαράς, δαγκώνεις, βρίζεις? Θα είσαι πρώτος στο τρενάκι, αυτό το τρενάκι μου έχει κάτσει γιατί πάντα παραπονιόταν ο δικός μου ότι δεν τον βάζουν πρώτο.

 Δεν ζω στο υπερπέραν, σαφώς και πρέπει να αντιμετωπιστούν αυτές οι καταστάσεις με θετικό τρόπο. Δυστυχώς όμως πέφτουμε όλοι πάνω σε ένα παιδί για να βελτιωθεί η κατάσταση και όλα τα άλλα χεστήκαμε για το πώς νιώθουν?

Μπορεί να ακουστεί σκληρό αυτό που θα πω αλλά η ζωή έχει δείξει πως αν στο σπίτι τα πράγματα είναι χάλια αυτό το παιδί δυστυχώς δεν σώζεται.

 

Δεν υποστήριξα ότι το "κάνω το παιδί βοηθό" είναι η λύση πανάκεια για κάθε επιθετικό παιδί. Ούτε μπορώ να ξέρω αν η θετική προσέγγιση που εφαρμόστηκε στη δική σας περίπτωση εφαρμόστηκε σωστά. Από οτι καταλαβαίνω όχι, οι εκπαιδευτικοί σας απλά περιόριζαν το παιδί με θετικό ναι μεν τρόπο, αλλά έριχναν τα υπόλοιπα, άρα πάλι λάθος μήνυμα. Εξίσου λάθος κατ'εμέ και καλά κάνει και σου "κάθεται". 

 

Λέω μόνο ότι α) τα παιδιά δεν αντιδρούν έτσι αποκλειστικά επειδή είναι κακομαθημένα που κάποιος δεν τα οριοθέτησε όταν έπρεπε. @erin0000 ουδέποτε τα "εριξα" όλα σε ΔΕΠΥ ή προβλήματα επικοινωνίας. Εγραψα απλά ότι μπορεί να συμβαίνει ΚΑΙ αυτό.

β)ότι η αυστηρή πειθαρχία δεν λύνει το πρόβλημα, μόνο το κουκουλώνει. Μπορεί ο εκπαιδευτικος να πετύχει την ήσυχη τάξη αλλά με τίμημα τα παιδιά να φοβούνται και το επιθετικό παιδί πάλι να δράσει με την πρώτη ευκαιρία.

γ)η θετική προσέγγιση, όταν γίνεται μεθοδικά,  απαιτεί περισσότερη δουλειά από τον εκπαιδευτικό 

δ) ο δικός μας ρόλος όταν συμβαίνει κάτι ανεπιθύμητο από πλευράς εκπαιδευτικού (που είναι και ο λόγος που άνοιξε το θέμα) ποιος μπορεί να είναι, πως μπορούμε να είμαστε δηλαδή proactive.

 

Κατά τα άλλα πιστεύω και εγώ ότι "όλα ξεκινάνε απο το σπίτι" και η όποια παρέμβαση πρέπει να γίνει πρώτα εκεί. Από εκεί και πέρα, απο τον/την εκπαιδευτικό περιμένω να μπορεί να διαχειρίζεται τις δύσκολες περιστάσεις όχι με "ξεπέτες" τύπου καρεκλάκι ή μπες πρώτος, αλλά με σκέψη και ανάλυση του δυναμικού της τάξης.

 

@Lenia16 οι δημόσιοι παιδικοί της Γλυφάδας έτσι είναι. 100% πληρότητα και μένουν παιδιά απέξω. Όταν έγραψα τη δική μου στα 2,5  στο τμήμα είχαν γραφτεί 35 παιδιά στο σύνολο, όλα στο ίδιο τμήμα. Ο συγκεκριμένος παιδικός που την πήραν είχε τον χώρο και ήταν και τα 35 στην ίδια αίθουσα (με ιώσεις συνήθως 25-30, από άνοιξη και μετά σταθερά 30+). Ανοιχτός απο πολύ νωρίς το πρωί με μια δασκάλα, στις 9 ερχόταν η δεύτερη, στις 10 η τρίτη, από τις 14:00 και μετά με μία δασκάλα. Στον πρώτο μήνα μας ενημέρωσαν ότι έχουμε δυο παιδάκια που δαγκώνουν, όλα καλά :) Μιλάμε για αλαλούμ. Το γεγονός ότι την δικιά μου την είχαν αγκαλιά που έκλαιγε το θεωρώ καταπληκτικό και μπράβο τους! Και οι υπόλοιποι του δήμου που έχω φίλες, σε τέτοια νούμερα κυμαίνονται. Στο βρεφικό δε 24 παιδάκια, ευτυχώς περισσότεροι παιδαγωγοί. Δήμο Αθηναίων (κάποιοι, όχι ολοι) πάλι τέτοια νούμερα. Το θέμα είναι να τηρούν την αναλογία. Αυτό σπανίως το έχω πετύχει, σε ιδιωτικούς μη σου πω χειρότερα. Στον τωρινό είναι 1 δασκάλα με 18 παιδιά (ενώ έπρεπε να έχει βοηθό) είναι απλά στημένο έτσι το σχολείο που υπάρχει βοήθεια (και είναι και ήσυχη η τάξη).

[Chrysoum]

Just now, vtgian said:

 

@erin0000

 

@Lenia16 οι δημόσιοι παιδικοί της Γλυφάδας έτσι είναι. 100% πληρότητα και μένουν παιδιά απέξω. Όταν έγραψα τη δική μου στα 2,5  στο τμήμα είχαν γραφτεί 35 παιδιά στο σύνολο, όλα στο ίδιο τμήμα. Ο συγκεκριμένος παιδικός που την πήραν είχε τον χώρο και ήταν και τα 35 στην ίδια αίθουσα (με ιώσεις συνήθως 25-30, από άνοιξη και μετά σταθερά 30+). Ανοιχτός απο πολύ νωρίς το πρωί με μια δασκάλα, στις 9 ερχόταν η δεύτερη, στις 10 η τρίτη, από τις 14:00 και μετά με μία δασκάλα. Στον πρώτο μήνα μας ενημέρωσαν ότι έχουμε δυο παιδάκια που δαγκώνουν, όλα καλά :) Μιλάμε για αλαλούμ. Το γεγονός ότι την δικιά μου την είχαν αγκαλιά που έκλαιγε το θεωρώ καταπληκτικό και μπράβο τους! Και οι υπόλοιποι του δήμου που έχω φίλες, σε τέτοια νούμερα κυμαίνονται. Στο βρεφικό δε 24 παιδάκια, ευτυχώς περισσότεροι παιδαγωγοί. Δήμο Αθηναίων (κάποιοι, όχι ολοι) πάλι τέτοια νούμερα. Το θέμα είναι να τηρούν την αναλογία. Αυτό σπανίως το έχω πετύχει, σε ιδιωτικούς μη σου πω χειρότερα. Στον τωρινό είναι 1 δασκάλα με 18 παιδιά (ενώ έπρεπε να έχει βοηθό) είναι απλά στημένο έτσι το σχολείο που υπάρχει βοήθεια (και είναι και ήσυχη η τάξη).

Θέλω μόνο να πω ότι έχω σοκαριστεί διαβάζοντας τις συνθήκες στους παιδικούς σταθμούς. Πραγματικά σοκ... 

[Lenia16]

Just now, vtgian είπε:

 

Δεν υποστήριξα ότι το "κάνω το παιδί βοηθό" είναι η λύση πανάκεια για κάθε επιθετικό παιδί. Ούτε μπορώ να ξέρω αν η θετική προσέγγιση που εφαρμόστηκε στη δική σας περίπτωση εφαρμόστηκε σωστά. Από οτι καταλαβαίνω όχι, οι εκπαιδευτικοί σας απλά περιόριζαν το παιδί με θετικό ναι μεν τρόπο, αλλά έριχναν τα υπόλοιπα, άρα πάλι λάθος μήνυμα. Εξίσου λάθος κατ'εμέ και καλά κάνει και σου "κάθεται". 

 

Λέω μόνο ότι α) τα παιδιά δεν αντιδρούν έτσι αποκλειστικά επειδή είναι κακομαθημένα που κάποιος δεν τα οριοθέτησε όταν έπρεπε. @erin0000 ουδέποτε τα "εριξα" όλα σε ΔΕΠΥ ή προβλήματα επικοινωνίας. Εγραψα απλά ότι μπορεί να συμβαίνει ΚΑΙ αυτό.

β)ότι η αυστηρή πειθαρχία δεν λύνει το πρόβλημα, μόνο το κουκουλώνει. Μπορεί ο εκπαιδευτικος να πετύχει την ήσυχη τάξη αλλά με τίμημα τα παιδιά να φοβούνται και το επιθετικό παιδί πάλι να δράσει με την πρώτη ευκαιρία.

γ)η θετική προσέγγιση, όταν γίνεται μεθοδικά,  απαιτεί περισσότερη δουλειά από τον εκπαιδευτικό 

δ) ο δικός μας ρόλος όταν συμβαίνει κάτι ανεπιθύμητο από πλευράς εκπαιδευτικού (που είναι και ο λόγος που άνοιξε το θέμα) ποιος μπορεί να είναι, πως μπορούμε να είμαστε δηλαδή proactive.

 

Κατά τα άλλα πιστεύω και εγώ ότι "όλα ξεκινάνε απο το σπίτι" και η όποια παρέμβαση πρέπει να γίνει πρώτα εκεί. Από εκεί και πέρα, απο τον/την εκπαιδευτικό περιμένω να μπορεί να διαχειρίζεται τις δύσκολες περιστάσεις όχι με "ξεπέτες" τύπου καρεκλάκι ή μπες πρώτος, αλλά με σκέψη και ανάλυση του δυναμικού της τάξης.

 

@Lenia16 οι δημόσιοι παιδικοί της Γλυφάδας έτσι είναι. 100% πληρότητα και μένουν παιδιά απέξω. Όταν έγραψα τη δική μου στα 2,5  στο τμήμα είχαν γραφτεί 35 παιδιά στο σύνολο, όλα στο ίδιο τμήμα. Ο συγκεκριμένος παιδικός που την πήραν είχε τον χώρο και ήταν και τα 35 στην ίδια αίθουσα (με ιώσεις συνήθως 25-30, από άνοιξη και μετά σταθερά 30+). Ανοιχτός απο πολύ νωρίς το πρωί με μια δασκάλα, στις 9 ερχόταν η δεύτερη, στις 10 η τρίτη, από τις 14:00 και μετά με μία δασκάλα. Στον πρώτο μήνα μας ενημέρωσαν ότι έχουμε δυο παιδάκια που δαγκώνουν, όλα καλά :) Μιλάμε για αλαλούμ. Το γεγονός ότι την δικιά μου την είχαν αγκαλιά που έκλαιγε το θεωρώ καταπληκτικό και μπράβο τους! Και οι υπόλοιποι του δήμου που έχω φίλες, σε τέτοια νούμερα κυμαίνονται. Στο βρεφικό δε 24 παιδάκια, ευτυχώς περισσότεροι παιδαγωγοί. Δήμο Αθηναίων (κάποιοι, όχι ολοι) πάλι τέτοια νούμερα. Το θέμα είναι να τηρούν την αναλογία. Αυτό σπανίως το έχω πετύχει, σε ιδιωτικούς μη σου πω χειρότερα. Στον τωρινό είναι 1 δασκάλα με 18 παιδιά (ενώ έπρεπε να έχει βοηθό) είναι απλά στημένο έτσι το σχολείο που υπάρχει βοήθεια (και είναι και ήσυχη η τάξη).

Επειδή στο δήμο Αθηναίων πηγαινουμε, κ στα δύο σχολεία που εχει πάει η μικρή, στο 1ο ήταν 15 σύνολο σε μια αίθουσα περίπου 40τμ (τρώγανε εκεί βεβαια) κ σε αυτόν που πηγαίνει τώρα είναι ο αριθμός που είπα πριν, σε πολύ μικρότερη αιθουσα. Για τις δασκάλες οντως έτσι γίνεται, μέχρι τις 10 είναι μια, 10-2 είναι δύο κ μετά πάλι μια, αλλά, τα περισσότερα πηγαίνουν στις 9 (εγώ την πηγαίνω 8.30 κ είναι 5 παιδιά στην αίθουσα) κ φεύγουν 13.00-13.30 (την παίρνω 2 παρά κ είναι 7-8 παιδάκια). Το ίδιο κ στα υπόλοιπα τμήματα, το ίδιο κ στον παιδικό του ανιψιού μου, πάλι δήμος Αθηναίων. Προχθές μιλούσα με κοπέλα από Αγία Παρασκευή κ μου έλεγε ότι λόγω μείωσης του αριθμού στα 12-14 δεν μπορεί να βρει θέση. 30 παιδιά δεν έχω ακούσει ποτέ ομολογώ.

[MimisAndreas]

1 ώρα πρίν, erin0000 είπε:

 

 

Το αν θα πάει ένα παιδί παιδικό σταθμό ή όχι, έχει να κάνει α) με πρακτικά ζητήματα (πχ όταν δουλεύουν και οι 2 γονείς και δεν έχουν άλλη λύση) και β) με κριτήριο το όφελος του παιδιού (πχ κοινωνικοποίηση, ή αν το έχει συστήσει αναπτυξιολόγος κτλ). Το να το στείλει κάποιος το παιδί στον σταθμό με μοναδικό σκοπό να αράξει η μαμά στο σπίτι και να έχει την ησυχία της, εγώ το θεωρώ απαράδεκτο και λάθος σκέψη γενικότερα. 

 

Χαρούμενη μπορεί να είναι η μαμά, αλλά όχι εις βάρος των παιδιών. Το ίδιο ισχύει και για τον μπαμπά που τον αφήνουμε συνέχεια απέξω.

Χωρις φυσικα να θέλω να έρθω σε αντιπαράθεση με καμία μανούλα νομίζω οτι ασκείς έντονη κριτική και δεν θα έπρεπε. Το τι κανει μια μανούλα και το πως αισθάνεται το ξέρει η ιδια οπως και τούς λόγους που έβαλε το παιδακι της στον παιδικό ας είμαστε λιγοτερο αυστηροί γιατι είμαστε πολυμηχάνηματα οπως λεω εγώ και όλο και κατι έχουμε να κάνουμε εργαζόμενες η μη.Επισης νομιζω καμια μαμα δεν θέλει τιποτα είς βάρος τού παιδιού της.Ας το κλείσουμε καλυτερα το θεμα και ας κρίνουμε λιγοτερο τις μανάδες!!!!

[MimisAndreas]

Εμας ο δικος μας έχει 6 αιθουσες και στην ταξη του γιού μου μολις 12 παιδακια με 2 εκπαιδευτικούς μεσα .Ποτε δεν εχω ακούσει έως τώρα για επιθετικό παιδι στην ταξη.Τα κορίτσια μεσα ασχολούνται παρα πολυ με τα παιδια...δεν ξέρω βεβαια αν παίζει ρολο που είμαστε στα Χανια και οσο να ναι αν κατι ακούστει πεφτει ΜΑΎΡΟ και σιγουρα παίζει ρολο το οτο ειναι ιδιωτικός. Ποτε δεν ακουσα για σταθμό με 30 παιδια μου φαίνεται υπερβολικό.

[vtgian]

Just now, Lenia16 είπε:

Επειδή στο δήμο Αθηναίων πηγαινουμε, κ στα δύο σχολεία που εχει πάει η μικρή, στο 1ο ήταν 15 σύνολο σε μια αίθουσα περίπου 40τμ (τρώγανε εκεί βεβαια) κ σε αυτόν που πηγαίνει τώρα είναι ο αριθμός που είπα πριν, σε πολύ μικρότερη αιθουσα. Για τις δασκάλες οντως έτσι γίνεται, μέχρι τις 10 είναι μια, 10-2 είναι δύο κ μετά πάλι μια, αλλά, τα περισσότερα πηγαίνουν στις 9 (εγώ την πηγαίνω 8.30 κ είναι 5 παιδιά στην αίθουσα) κ φεύγουν 13.00-13.30 (την παίρνω 2 παρά κ είναι 7-8 παιδάκια). Το ίδιο κ στα υπόλοιπα τμήματα, το ίδιο κ στον παιδικό του ανιψιού μου, πάλι δήμος Αθηναίων. Προχθές μιλούσα με κοπέλα από Αγία Παρασκευή κ μου έλεγε ότι λόγω μείωσης του αριθμού στα 12-14 δεν μπορεί να βρει θέση. 30 παιδιά δεν έχω ακούσει ποτέ ομολογώ.

 

Εμάς πάντως στη Γλυφάδα αυτά είναι τα νούμερα. Δήμο Αθηναιων δουλεύει η κολλητή μου, στον δικό της είναι στο σύνολο του σταθμού 35 παιδιά νομίζω, είναι πολύ μικρός πρότυπος. Συγγενής μου που δούλευε χρονια τραπεζοκόμος σε σταθμούς του ίδιου Δήμου είχε νούμερα σαν της Γλυφάδας και μάλιστα σε παιδικούς χωρίς αυλή! Δε θυμάμαι σε ποια δημοτική κοινότητα ήταν. Ο δήμος Αθηναίων έχει κοντά 70 σταθμούς, προφανώς δεν είναι όλοι το ίδιο. Αν είναι παλιοί οι σταθμοί με μικρές αίθουσες, εννοείται δε μπορούν να πιάσουν τέτοιες χωρητικότητες. Ο δικός μας ήταν καινουριος, σχεδιασμένος για τέτοιο αριθμό παιδιών και γενικά ο Δήμος απέκτησε κάποια κτίρια για σταθμούς που ήταν αντίστοιχων προδιαγραφών. Στον παλιό του Δήμου που είχα πάει να τον επισκεφθω, αίθουσα που ήταν max για 20 παιδάκια, την είχαν χωρίσει με συρρόμενη πόρτα, και είχαν χωρισμένα περίπου 15 παιδιά σε κάθε χώρο. Ίσα που χωρούσαν τα τραπεζάκια και οι καρέκλες των παιδιών, με το ζόρι περνούσαν ανάμεσα οι δασκάλες. Σηκώθηκαν τα παιδιά να χαιρετήσουν την κόρη μου και έπεφταν το ένα πάνω στο άλλο. Οι φίλες μου που είχαν τα παιδιά τους εκεί, είχαν απηυδήσει με τις αρρώστιες, λογικό με τέτοιο συνωστισμό.

Ξαναλέω, το νόμιμο είναι να υπάρχει μια δασκάλα για 12 παιδιά για ηλικίες 2,5 και πάνω, σε παιδικό σταθμο. Δεν υπάρχει περιορισμός στον αριθμό των παιδιών, ο κάθε δήμος ορίζει τη χωρητικότητα του.  Κάποιοι δήμοι τηρούν την αναλογία, κάποιοι όχι με δικαιολογίες "ειμαστε μεταξύ ανανέωσης συμβάσεων" καθώς το μόνιμο προσωπικό είναι ελάχιστο.

 

Τέλος πάντων, αυτά είναι off topic. 

[ΑΡΓΚ]

Ειλικρινής ερώτηση, ως μαμά που έχει βρεθεί και από τις δύο μεριές, δηλαδή και γονιός του παιδιού που ενοχλεί και του παιδιού που ενοχλείται: τι θα μπορούσε να κάνει ένας εκπαιδευτικός, όταν ένα ή περισσότερα νήπια έχουν συμπεριφορά που προκαλεί πρόβλημα στους γύρω; 

Σε ένα ρεαλιστικό σενάριο, με π.χ. 25 παιδάκια 3-4 ετών με δύο κοπέλες στην αίθουσα. Αν 1 παιδάκι απαιτεί συνεχή προσοχή και τα άλλα είναι αγγελάκια, φαντάζομαι κάτι γίνεται. Αν 2-3 παιδάκια κλαίνε, θέλουν να βγουν έξω, προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή, χτυπάνε, δαγκώνουν, ουρλιάζουν κλπ, τι μπορεί να γίνει ρεαλιστικά, που να μην είναι και τιμωρητικό; Σε έναν ιδανικό κόσμο, θα ήταν π.χ. ένας ενήλικας για 3-4 παιδιά το πολύ, σε έναν πραγματικό δημόσιο σταθμό αυτό δε γίνεται, και ας μην πιάσουμε το πώς πρέπει να γίνουν προσλήψεις κλπ.

Έχουμε ένα παιδάκι που πανικόβλητο κλαίει γιατί θέλει τη μαμά, δεν θέλει να συμμετάσχει σε δραστηριότητες και γενικά δε συνεργάζεται με τίποτα, άλλο ένα που με την πρώτη ευκαιρία χτυπάει και αρπάζει παιχνίδια, και ένα τρίτο που δαγκώνει όταν στρεσαριστεί. Ρεαλιστικά σενάρια και τα τρία, φυσιολογικά παιδιά με "κακή" συμπεριφορά στα πλαίσια του ηλικιακά φυσιολογικού και αναμενόμενου, και άλλα 22 παιδάκια στην τάξη που και αυτά πρέπει να πουν τραγουδάκια, να παίξουν με επιτήρηση, να τα βοηθήσει κάποιος με τα ρούχα τους, το σκούπισμα της μύτης τους, να κάνει το διαιτητή στο παιχνίδι κλπ. Τι είναι το εφικτό, εκτός από την, ομολογουμένως και άδικη και αντιπαιδαγωγική, τιμωρία; Κρατά η κάθε κοπέλα 1-2 παιδιά συνεχώς αγκαλιά ή από δίπλα, τα έχει συνεχώς βοηθούς και τα κανακεύει, για να τα ηρεμήσει και να τα καθοδηγήσει; Τι κάνουν τα άλλα παιδιά στο μεταξύ; Ποιος ασχολείται με εκείνα; Και γιατί δε θα τα πιάσει το παράπονο, σε μία τόσο τρυφερή ηλικία, για το άδικο της υπόθεσης; Θα δεχτούν οι άλλοι γονείς αυτή τη μονοπώληση του ενδιαφέροντος από 2-3 παιδάκια; 

Είναι μία ερώτηση που έχω κληθεί να απαντήσω στον εαυτό μου ως γονιός και για να πω την αλήθεια δέχτηκα να "αδικηθεί" το "άτακτο" παιδί μου, με τιμωρίες που όντως δε νομίζω ότι ήταν παιδαγωγικές (τύπου καρέκλα της σκέψης ή και ολιγόλεπτη απομάκρυνση από την τάξη) γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ ρεαλιστικά τι θα μπορούσε να κάνει η παιδαγωγός, και γιατί οι αυξημένες ανάγκες του δικού μου παιδιού σε εκείνη τη φάση ήταν πάνω από τις ανάγκες των υπόλοιπων εξίσου μικρών παιδιών.

Υπάρχει όντως δίκαιη για όλους λύση; 

[Astrien]

3 ώρες πρίν, Chrysoum είπε:

Θέλω μόνο να πω ότι έχω σοκαριστεί διαβάζοντας τις συνθήκες στους παιδικούς σταθμούς. Πραγματικά σοκ... 

Πόσα παιδάκια ανά τμήμα επιτρέπονται εκεί στον όμορφο βορρά; :)

[Chrysoum]

Just now, Astrien said:

Πόσα παιδάκια ανά τμήμα επιτρέπονται εκεί στον όμορφο βορρά; :)

Σε ηλικίες 1-3 είναι ένας ενηλικας ανά 3 παιδάκια και μαξ 9 παιδάκια ανά τμήμα. Και σε ηλικίες 3-6 είναι 6 παιδάκια ανά ενήλικα (και δεν ξέρω ακομα πόσα παιδάκια ανά τμήμα). Επίσης δεν μένει ποτέ καμία παιδαγωγός τόση ωρα μόνη της με τόσα παιδάκια. 7 με 8 είναι μονο μια, 8 έρχεται άλλη μια και 9:30 ξεκινάει και η τρίτη. Και μετά μένει μια μόνη της πάλι 16-17 που κλείνουν κιολας. Επίσης δεν είναι όλες παιδαγωγοι, συνήθως οι 2 είναι παιδαγωγοι και η άλλη βοηθός. 

[vtgian]

On 19/4/2019 at 8:36 ΜΜ, ΑΡΓΚ είπε:

Ειλικρινής ερώτηση, ως μαμά που έχει βρεθεί και από τις δύο μεριές, δηλαδή και γονιός του παιδιού που ενοχλεί και του παιδιού που ενοχλείται: τι θα μπορούσε να κάνει ένας εκπαιδευτικός, όταν ένα ή περισσότερα νήπια έχουν συμπεριφορά που προκαλεί πρόβλημα στους γύρω; 

Σε ένα ρεαλιστικό σενάριο, με π.χ. 25 παιδάκια 3-4 ετών με δύο κοπέλες στην αίθουσα. Αν 1 παιδάκι απαιτεί συνεχή προσοχή και τα άλλα είναι αγγελάκια, φαντάζομαι κάτι γίνεται. Αν 2-3 παιδάκια κλαίνε, θέλουν να βγουν έξω, προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή, χτυπάνε, δαγκώνουν, ουρλιάζουν κλπ, τι μπορεί να γίνει ρεαλιστικά, που να μην είναι και τιμωρητικό; Σε έναν ιδανικό κόσμο, θα ήταν π.χ. ένας ενήλικας για 3-4 παιδιά το πολύ, σε έναν πραγματικό δημόσιο σταθμό αυτό δε γίνεται, και ας μην πιάσουμε το πώς πρέπει να γίνουν προσλήψεις κλπ.

Έχουμε ένα παιδάκι που πανικόβλητο κλαίει γιατί θέλει τη μαμά, δεν θέλει να συμμετάσχει σε δραστηριότητες και γενικά δε συνεργάζεται με τίποτα, άλλο ένα που με την πρώτη ευκαιρία χτυπάει και αρπάζει παιχνίδια, και ένα τρίτο που δαγκώνει όταν στρεσαριστεί. Ρεαλιστικά σενάρια και τα τρία, φυσιολογικά παιδιά με "κακή" συμπεριφορά στα πλαίσια του ηλικιακά φυσιολογικού και αναμενόμενου, και άλλα 22 παιδάκια στην τάξη που και αυτά πρέπει να πουν τραγουδάκια, να παίξουν με επιτήρηση, να τα βοηθήσει κάποιος με τα ρούχα τους, το σκούπισμα της μύτης τους, να κάνει το διαιτητή στο παιχνίδι κλπ. Τι είναι το εφικτό, εκτός από την, ομολογουμένως και άδικη και αντιπαιδαγωγική, τιμωρία; Κρατά η κάθε κοπέλα 1-2 παιδιά συνεχώς αγκαλιά ή από δίπλα, τα έχει συνεχώς βοηθούς και τα κανακεύει, για να τα ηρεμήσει και να τα καθοδηγήσει; Τι κάνουν τα άλλα παιδιά στο μεταξύ; Ποιος ασχολείται με εκείνα; Και γιατί δε θα τα πιάσει το παράπονο, σε μία τόσο τρυφερή ηλικία, για το άδικο της υπόθεσης; Θα δεχτούν οι άλλοι γονείς αυτή τη μονοπώληση του ενδιαφέροντος από 2-3 παιδάκια; 

Είναι μία ερώτηση που έχω κληθεί να απαντήσω στον εαυτό μου ως γονιός και για να πω την αλήθεια δέχτηκα να "αδικηθεί" το "άτακτο" παιδί μου, με τιμωρίες που όντως δε νομίζω ότι ήταν παιδαγωγικές (τύπου καρέκλα της σκέψης ή και ολιγόλεπτη απομάκρυνση από την τάξη) γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ ρεαλιστικά τι θα μπορούσε να κάνει η παιδαγωγός, και γιατί οι αυξημένες ανάγκες του δικού μου παιδιού σε εκείνη τη φάση ήταν πάνω από τις ανάγκες των υπόλοιπων εξίσου μικρών παιδιών.

Υπάρχει όντως δίκαιη για όλους λύση; 

 

Νομίζω ότι η αντιμετώπιση πάει με προτεραιτότητα ανάλογα με το πόσο σοβαρή είναι η κάθε περίπτωση. Αν έχεις δηλαδή τάξη με πολύ επιθετικό παιδί, είσαι προσανατολισμένος στην αποφυγή ατυχημάτων. Μετά στο να ηρεμήσεις τους καυγάδες και τέλος να δώσεις σημασία σε πιο "μικρά" προβληματα, όπως το κλάμα ενός παιδιού που θέλει τη μαμά του. Βάζεις δλδ σε προτεραιότητα την ασφάλεια και έπειτα τα υπόλοιπα. Σαφώς σε αυτές τις ηλικίες το κλάμα είναι εύκολο, θα κλάψει γιατί του πήρε το άλλο παιδί το παιχνίδι, γιατί μπορεί να του έπεσε από το κουτάλι το φαγητό, γιατί ήθελε εκείνο πρώτο την κόκκινη πλαστελίνη. Εκεί τα αφήνεις και λίγο να τα βρουν μόνα τους, πρέπει να τους δίνεται και η ευκαιρία να  "μαλώσουν", να απογοητευτούν κλπ και να επανέλθουν χωρίς την παρέμβαση ενήλικα. Αυτά που περιγράφεις είναι όντως στο πλαίσοα του ηλικιακά φυσιολογικού και αναμενόμενου. Και ως τέτοια γρήγορα λύνονται με λίγη συνεργασία από το σπίτι. Τι γίνεται όταν έχεις σε τέτοια ηλικία, μη αναμενόμενα επιθετικό παιδί. Παιδί από προβληματικό περιβάλλον, που χρειάζεται κανονικά παρέμβαση ειδικού; Και εγώ προτιμώ ένα επιθετικό παιδί να βγει από την τάξη από το να την κάνει μπάχαλο. Το θέμα είναι πως θα γίνει αυτό. Να γίνει με τρόπο που θα καταλάβει, να του στοιχίσει αν θέλεις, να υπάρξει συζήτηση (αν όχι από τη δασκάλα που πρέπει να επιστρέψει, αλλά από τη διευθύντρια για παράδειγμα. Και όχι απλά να τσιρίζουν σαν υστερικές και να σούρνουν παιδί στους διαδρόμους (το έχω δει και αυτό!). 

 

 

[erin0000]

On 19/4/2019 at 6:11 ΜΜ, MimisAndreas είπε:

Χωρις φυσικα να θέλω να έρθω σε αντιπαράθεση με καμία μανούλα νομίζω οτι ασκείς έντονη κριτική και δεν θα έπρεπε. Το τι κανει μια μανούλα και το πως αισθάνεται το ξέρει η ιδια οπως και τούς λόγους που έβαλε το παιδακι της στον παιδικό ας είμαστε λιγοτερο αυστηροί γιατι είμαστε πολυμηχάνηματα οπως λεω εγώ και όλο και κατι έχουμε να κάνουμε εργαζόμενες η μη.Επισης νομιζω καμια μαμα δεν θέλει τιποτα είς βάρος τού παιδιού της.Ας το κλείσουμε καλυτερα το θεμα και ας κρίνουμε λιγοτερο τις μανάδες!!!!

 

Δεν έκρινα κάποια συγκεκριμένη περίπτωση. Γενικά μιλώντας, υποστηρίζω την άποψη που διατύπωσα πριν και από ό,τι βλέπω συμφωνούν και άλλοι μαζί μου. Σίγουρα θα υπάρχουν εξαιρέσεις ή ιδιαίτερες συνθήκες σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά το γεγονός να στέλνεις τα παιδιά όλη μέρα σε παιδικό σταθμό, με κίνητρο το να αράξεις σπίτι όπως ειπώθηκε, δεν με βρίσκει σύμφωνη.

 

Επίσης το ότι κάποια έχει την ιδιότητα της μαμάς, δεν συνεπάγεται αυτομάτως ότι έχει τα παιδιά της πρώτη προτεραιότητα. 

Δεν κρίνω μαμάδες γενικώς. Την άποψή μου είπα σε θέματα που τίθονται.

Εννοείται γνώμες λέμε και δεν θέλω να έρθω σε καμιά αντιπαράθεση. :-) Δεν αναφερόμουν συγκεκριμένα σε εσένα.