Πώς πραγματώνεται η ισότητα των φύλων μέσα στην οικογένεια;

[Lenia16]

Πέρα από την πλάκα δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο αναρωτιεστε μερικες με απέχθεια πως γίνεται κάποιες γυναίκες να μη θέλουν να δουλεύουν -για τον οποιονδήποτε λόγο. Γίνεται! Όπως αναρωτιούνται κ αυτές πως γίνεται να θέλουν οι άλλες να δουλεύουν. Διαφορετική οπτική λέγεται ρε παιδιά, σιγά το πράγμα. Αν έχεις μάθει να δουλεύεις από πολύ νωρίς και σου αρέσει απλά μετά δεν μπορείς να φανταστείς να μείνεις σπίτι. Αντιθέτως, αν νοικοκυρευτηκες νωρίς ή σπουδαζες για χρόνια και ήσουν σε άλλη φάση, μη μισθωτής εργασίας ή υποαπασχόλησης τότε είναι πολύ πιο εύκολο κ ευχάριστο να ασχολείσαι με τα του σπιτιού από το να μπεις στη ζούγκλα που είναι σήμερα η αγορά εργασίας. Έχουμε την πολυτέλεια κ το συζητάμε γιατί αν η δουλειά της γυναίκας ήταν υποχρεωτική για τη διαβίωση μιας οικογένειας θα πήγαινε χωρίς δεύτερη σκέψη. Αν όμως δεν είναι κ δεν λείπει τπτ απτό σπίτι γιατί να μπαίνουν σε διαδικασία βρες γυναίκα, φτιάξε τα ωράρια κλπ κουραστικά κ ψυχοφθορα αν τα βρίσκουν μεταξύ τους κ είναι όλοι ικανοποιημένοι με αυτό; Που είναι το κακό; Κ επίσης, που είναι το τόσο τρομερό έναν άνθρωπο να μην τον νοιάζει να βγάλει παραπάνω λεφτά όσο το να μεγαλώσει τα παιδιά του; Απλά εγώ ξέρετε τι καταλαβαίνω, και το συνειδητοποίησα από την αντίδραση της μάνας μου όταν είπα θα δουλεύω part time, ότι οι γυναίκες νιώθουμε ότι επαναπροσδιορίζουμε τη θεση μας στην οικογένεια και στην κοινωνια μέσω της δουλειάς. Δε μας αρκεί που σπουδάζουμε ότι θέλουμε, που δουλεύουμε, που είμαστε ανεξάρτητες. Θέλουμε να είμαστε πιο ανεξάρτητες από τους άντρες, να μπορούμε να πούμε ορίστε, ζω και χωρίς εσένα, δεν μπορείς να με εξουσιασεις! Όμως άντρας και γυναίκα είναι φτιαγμένοι για να ζουν σε δυάδα, ο ένας να συμπληρώνει τον άλλο και όχι ποιος είναι ο πιο αυτόνομος κ αυταρκης και δυστυχώς αυτές οι σκέψεις έχουν οδηγήσει τις σχέσεις στη σημερινή κατάσταση.

[Deena]

Έχω ανεβάσει ένα link (αναμένεται έγκριση) με ένα άρθρο γραμμένο από άντρα συγγραφέα που παρουσιάζει την οπτική που προανέφερα, του άντρα που φέρει ο ίδιος όλο το οικονομικό βάρος της συντήρησης της οικογένειας.

 

Βασικό πνεύμα όσων γράφει είναι η πίεση που του δημιουργείται από την ανασφάλεια ότι όλοι/όλα εξαρτώνται μόνο από τον ίδιο, τον αντίκτυπο αυτής της πίεσης στην ζωή και την υγεία του και τον φόβο του τί θα γίνει αν ο ίδιος πάθει κάτι.

 

Δεν είναι αυτή η ανασφάλεια πολύ καίριο ζήτημα? Μια γυναίκα που μένει εκτός εργασίας 10+ χρόνια δεν την αισθάνεται? Δεν είναι το διαζύγιο το μόνο απρόοπτο που μπορεί να τύχει στην ζωή...

Just now, Lenia16 είπε:

 Δε μας αρκεί που σπουδάζουμε ότι θέλουμε, που δουλεύουμε, που είμαστε ανεξάρτητες. Θέλουμε να είμαστε πιο ανεξάρτητες από τους άντρες, να μπορούμε να πούμε ορίστε, ζω και χωρίς εσένα, δεν μπορείς να με εξουσιασεις! Όμως άντρας και γυναίκα είναι φτιαγμένοι για να ζουν σε δυάδα, ο ένας να συμπληρώνει τον άλλο και όχι ποιος είναι ο πιο αυτόνομος κ αυταρκης και δυστυχώς αυτές οι σκέψεις έχουν οδηγήσει τις σχέσεις στη σημερινή κατάσταση.

 

Κάθε άνθρωπος πρέπει να διασφαλίζει ότι μπορεί να επιβιώσει μόνο με τις δικές του δυνάμεις. Όσο κυνικό κι αν είναι αυτό.

 

Στην εταιρεία που δουλεύω, σκοτώθηκε πριν λίγα χρόνια ένας υπάλληλός μας σε ληστεία. Σε επαρχιακή πόλη, όπου ο μισθός του έφτανε και περίσσευε στην οικογένειά του. Μέχρι που μια μέρα έφυγε από το σπίτι του και δεν ξαναγύρισε....

 

Ξέρω....μακάβριο, δεν μπορείς να πορεύεσαι στην ζωή έτσι, κλπ, κλπ....η γυναίκα του όμως ήρθε Αθήνα και παρακαλούσε την εταιρεία να την προσλάβει, γιατί έμεινε με ένα σπίτι, λίγες καταθέσεις και απολύτως τίποτα άλλο.

[Lenia16]

Just now, Deena είπε:

Έχω ανεβάσει ένα link (αναμένεται έγκριση) με ένα άρθρο γραμμένο από άντρα συγγραφέα που παρουσιάζει την οπτική που προανέφερα, του άντρα που φέρει ο ίδιος όλο το οικονομικό βάρος της συντήρησης της οικογένειας.

 

Βασικό πνεύμα όσων γράφει είναι η πίεση που του δημιουργείται από την ανασφάλεια ότι όλοι/όλα εξαρτώνται μόνο από τον ίδιο, τον αντίκτυπο αυτής της πίεσης στην ζωή και την υγεία του και τον φόβο του τί θα γίνει αν ο ίδιος πάθει κάτι.

 

Δεν είναι αυτή η ανασφάλεια πολύ καίριο ζήτημα? Μια γυναίκα που μένει εκτός εργασίας 10+ χρόνια δεν την αισθάνεται? Δεν είναι το διαζύγιο το μόνο απρόοπτο που μπορεί να τύχει στην ζωή...

 

Κάθε άνθρωπος πρέπει να διασφαλίζει ότι μπορεί να επιβιώσει μόνο με τις δικές του δυνάμεις. Όσο κυνικό κι αν είναι αυτό.

 

Στην εταιρεία που δουλεύω, σκοτώθηκε πριν λίγα χρόνια ένας υπάλληλός μας σε ληστεία. Σε επαρχιακή πόλη, όπου ο μισθός του έφτανε και περίσσευε στην οικογένειά του. Μέχρι που μια μέρα έφυγε από το σπίτι του και δεν ξαναγύρισε....

 

Ξέρω....μακάβριο, δεν μπορείς να πορεύεσαι στην ζωή έτσι, κλπ, κλπ....η γυναίκα του όμως ήρθε Αθήνα και παρακαλούσε την εταιρεία να την προσλάβει, γιατί έμεινε με ένα σπίτι, λίγες καταθέσεις και απολύτως τίποτα άλλο.

Συμφωνώ μόνο με το πρώτο σκέλος. Κ εγώ θα ένιωθα ψυχολογική πίεση αν εργαζόταν μόνο ο σύζυγος. Όμως υπάρχουν δουλειές που δεν είναι με υπαλληλική σχέση και είναι πιο σίγουρες και πιο προσοδοφόρες. Επίσης, ποτέ δεν μπορείς να πορεύεσαι με το τι είναι πιθανό να γίνει. Κάνεις τη ζωή σου όσο καλύτερα μπορεις σύμφωνα με τα δικά σου πρότυπα και τα δεδομένα που εχεις και αντιμετωπιζεις τις δυσκολίες που προκύπτουν όταν και αν προκυψουν. Δε γίνεται να υποκινουμαστε από τις πιθανότητες.

[little lamb]

πρίν από 23 λεπτά , Deena είπε:

Και επανέρχομαι στην οπτική των αντρών, γιατί βλέπω τον άντρα μου που ξέρω ότι θα δυσανασχετούσε εάν ήταν ο μόνος που δούλευε και που έχει μείνει με αρνητικές εμπειρίες από την παιδική του ηλικία ως παιδί μη εργαζόμενης μητέρας.

 

Just now, Lenia16 είπε:

Οι δικοί μου φίλοι που μεγάλωσαν με μη εργαζόμενη μητέρα πάντως είναι υπερευτυχισμενοι! Τρεις έχω και οι τρεις τα ίδια λένε. Κ θα ήθελαν κ οι γυναίκες τους να κάνουν το ίδιο αν γινόταν, έχει γίνει κ καυγάς πάνω σε αυτο.

 

Just now, Chrysoum είπε:

Ως προς αυτο που ειπε η @Lenia16 το πρωτο πραγμα που μου ερχεται στο μυαλο ειναι, τι γινεται βρε παιδια; Μονο ο δικος μου ο αντρας (που η μαμα του δεν δουλευε και τους συντηρουσε οικονομικα μονο ο πατερας ο οποιος ερχοταν στο σπιτι μετα τις 20) μου εχει ξεκαθαρισει οτι το σεναριο να μεινω σπιτι δεν παιζει; Να νιωθω ριγμενη δηλαδη;

 

Just now, Έσπερος είπε:

Κι ο δικός μου άντρας που θεωρεί κατά τ' άλλα ότι η άδεια ανατροφής θα ήταν καλό να είναι καμιά τριετία (είπαμε είναι φαλλοκράτης!!!!!!) φυσικά και δεν θα φανταζόταν η γυναίκα του να μη δουλεύει. Το ιδανικό γι αυτόν θα ήταν να έοχυμε μα΄ζι μια οικογενειακή επιχείρηση ακόμα κι αν ήταν υπαλληλός μου αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς εγώ δεν έχω αυτή τη φαντασίωση!!

 

Δεν νομίζω ότι παίζει κανένα ρόλο το τι έκανε η μητέρα μας ή η μητέρα του άντρα μας. Ο άντρας μου μεγάλωσε με εργαζόμενη μητέρα σε δημόσια υπηρεσία (μάλλον και περισσότερες ώρες από τον πατέρα του λόγω της φύσης των δουλειών τους) και μάλιστα σε εποχή που δεν ήταν το πιο συνηθισμένο (δεκαετία '70), κι όμως δεν θεωρεί ούτε ότι πρέπει η γυναίκα να δουλεύει οπωσδήποτε, ούτε ότι πρέπει να μη δουλεύει για να καθίσει με τα παιδιά. Και δεν διαχωρίζει άντρες ή γυναίκες σε αυτό. Αυτά ρυθμίζονται αναλόγως τις συνθήκες, που αλλάζουν και με τα χρόνια. Έχει τύχει π.χ. σε κάποια διαστήματα (προ γάμου, αλλά δεν αποκλείεται να συμβεί και μετά το γάμο) να δουλεύω εγώ κι εκείνος όχι. Απλά έτυχε και εγώ βρήκα ενώ εκείνος όχι. Δεν έγινε κάτι! Κι εγώ πιστεύω ότι αυτά κανονίζονται και όπως τυχαίνουν οι συνθήκες, δεν είναι "οπωσδήποτε θα δουλεύω" ή "οπωσδήποτε θα κάτσω με τα παιδιά". Και ο άντρας μου γενικώς δεν θεωρεί ότι η δουλειά σε καθορίζει, σε κάνει δημιουργικό, ότι αν δεν δούλευε θα πέθαινε από πλήξη κλπ. Έχει μείνει μεγάλα διαστήματα άνεργος και ίσα ίσα η δημιουργικότητά του -στα καλλιτεχνικά κυρίως- είχε φτάσει στο ζενίθ, και μόνο στο σπίτι δεν έμενε. Φυσικά έστελνε τα βιογραφικά του, αλλά παράλληλα η ζωή του ήταν πολύ γεμάτη. (Αντιθέτως από τις δουλειές του πάντα γυρνούσε μετά τις 7 οπότε δεν είχε καθόλου χρόνο για οτιδήποτε άλλο). Άσχετα λοιπόν από το ότι μεγάλωσε και με τους δύο γονείς εργαζόμενους (όπως κι εγώ), θεωρεί κι αυτός, όπως κι εγώ, ότι η δουλειά υπάρχει κυρίως για το οικονομικό της μέρος, όχι ότι σε καθορίζει σαν προσωπικότητα ή είναι ο μόνος τρόπος να έχεις δημιουργική ζωή. Ή ότι υπόκειται σε κάποια κοινωνική νόρμα φύλου. Άνετα θα μπορούσε να κάτσει ο άντρας με τα παιδιά αν ο δικός του μισθός δεν κάλυπτε ούτε τη νταντά και ο μισθός της γυναίκας επαρκούσε για τη ζωή της οικογένειας. Δεν υπάρχει δηλαδή διαχωρισμός άντρα-γυναίκας στο μυαλό του. Ούτε ως προς την ενασχόληση με τα παιδιά, ούτε ως προς τις δουλειές του σπιτιού. Μαγειρεύει καλύτερα από εμένα (και συνήθως εκείνος το κάνει), σιδερώνει, πλυντήρια βάζει, σφουγγαρίζει, απ'όλα κάνει χωρίς να του το ζητήσει κανείς, όχι για να "βοηθήσει" αλλά επειδή θεωρεί ότι όλοι μέσα στο σπίτι πρέπει να τα κάνουν.

[Chrysoum]

Just now, Lenia16 said:

Πέρα από την πλάκα δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο αναρωτιεστε μερικες με απέχθεια πως γίνεται κάποιες γυναίκες να μη θέλουν να δουλεύουν -για τον οποιονδήποτε λόγο. Γίνεται! Όπως αναρωτιούνται κ αυτές πως γίνεται να θέλουν οι άλλες να δουλεύουν. Διαφορετική οπτική λέγεται ρε παιδιά, σιγά το πράγμα. Αν έχεις μάθει να δουλεύεις από πολύ νωρίς και σου αρέσει απλά μετά δεν μπορείς να φανταστείς να μείνεις σπίτι. Αντιθέτως, αν νοικοκυρευτηκες νωρίς ή σπουδαζες για χρόνια και ήσουν σε άλλη φάση, μη μισθωτής εργασίας ή υποαπασχόλησης τότε είναι πολύ πιο εύκολο κ ευχάριστο να ασχολείσαι με τα του σπιτιού από το να μπεις στη ζούγκλα που είναι σήμερα η αγορά εργασίας. Έχουμε την πολυτέλεια κ το συζητάμε γιατί αν η δουλειά της γυναίκας ήταν υποχρεωτική για τη διαβίωση μιας οικογένειας θα πήγαινε χωρίς δεύτερη σκέψη. Αν όμως δεν είναι κ δεν λείπει τπτ απτό σπίτι γιατί να μπαίνουν σε διαδικασία βρες γυναίκα, φτιάξε τα ωράρια κλπ κουραστικά κ ψυχοφθορα αν τα βρίσκουν μεταξύ τους κ είναι όλοι ικανοποιημένοι με αυτό; Που είναι το κακό; Κ επίσης, που είναι το τόσο τρομερό έναν άνθρωπο να μην τον νοιάζει να βγάλει παραπάνω λεφτά όσο το να μεγαλώσει τα παιδιά του; Απλά εγώ ξέρετε τι καταλαβαίνω, και το συνειδητοποίησα από την αντίδραση της μάνας μου όταν είπα θα δουλεύω part time, ότι οι γυναίκες νιώθουμε ότι επαναπροσδιορίζουμε τη θεση μας στην οικογένεια και στην κοινωνια μέσω της δουλειάς. Δε μας αρκεί που σπουδάζουμε ότι θέλουμε, που δουλεύουμε, που είμαστε ανεξάρτητες. Θέλουμε να είμαστε πιο ανεξάρτητες από τους άντρες, να μπορούμε να πούμε ορίστε, ζω και χωρίς εσένα, δεν μπορείς να με εξουσιασεις! Όμως άντρας και γυναίκα είναι φτιαγμένοι για να ζουν σε δυάδα, ο ένας να συμπληρώνει τον άλλο και όχι ποιος είναι ο πιο αυτόνομος κ αυταρκης και δυστυχώς αυτές οι σκέψεις έχουν οδηγήσει τις σχέσεις στη σημερινή κατάσταση.

Συμφωνώ και πιστευω πως εχεις δικιο σε οσα αναφερεις για την κριτικη που δεχονται οσες επιλεγουν να μεινουν σπιτι απο οσες εργαζονται. Ξερω ξερω μου ειπατε πριν οτι δεν ειναι κριτικη, ομως προσωπικα αυτη η εντυπωση μου δινεται, εστω κι αν αυτη ειναι κριτικη με το γαντι. 

Αυτό που θελω να προσθεσω και που ανεφερα και πιο πριν, ειναι οτι υπαρχει και η αλλη οψη του νομισματος. Μια μαμά που επιλεγει να μεινει σπιτι και να μην εργαστει, αυτο καθεαυτό το γεγονός δεν την κανει καλυτερη μητέρα από άλλες που επελεξαν να βγουν στην αγορά εργασίας και που δεν ντρεπονται να πουν οτι το εκαναν γιατι τους γεμιζει (και οχι απλα και μονο για βιοποριστικους λογους! Γι αυτες υπαρχει μια αλλου ειδους κατανοηση). Γιατι ακους γενικα σποντες του στυλ: (όχι μονο στο φορουμ, γενικα), "απο το να μου το μεγαλωσει μια ξενη", ή "από το να το στείλω απλά σε εναν παιδικό σταθμό",  ή "εγώ θελω να ειμαι διπλα του καθε μερα, δεν κοιταω τον εαυτο μου και καριερες". Τα οποία δεν λεω, καποια απο αυτα ισως και να έχουν μια δοση αληθειας, αλλα αρκετες τυψεις εχει η σημερινη εργαζομενη μητερα (και ειδικα αυτη που το ευχαριστιεται) ας μην την γεμιζουμε κι αλλες. 

Με λιγα λογια: ο καθενας μας ειναι διαφορετικος και κανει τις επιλογες που του ταιριαζουν καλυτερα. Ας μην λιθοβολειται απο την αλλη μερια. 

[Έσπερος]

Just now, Lenia16 είπε:

Πέρα από την πλάκα δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο αναρωτιεστε μερικες με απέχθεια πως γίνεται κάποιες γυναίκες να μη θέλουν να δουλεύουν -για τον οποιονδήποτε λόγο. Γίνεται! Όπως αναρωτιούνται κ αυτές πως γίνεται να θέλουν οι άλλες να δουλεύουν. Διαφορετική οπτική λέγεται ρε παιδιά, σιγά το πράγμα. Αν έχεις μάθει να δουλεύεις από πολύ νωρίς και σου αρέσει απλά μετά δεν μπορείς να φανταστείς να μείνεις σπίτι. Αντιθέτως, αν νοικοκυρευτηκες νωρίς ή σπουδαζες για χρόνια και ήσουν σε άλλη φάση, μη μισθωτής εργασίας ή υποαπασχόλησης τότε είναι πολύ πιο εύκολο κ ευχάριστο να ασχολείσαι με τα του σπιτιού από το να μπεις στη ζούγκλα που είναι σήμερα η αγορά εργασίας. Έχουμε την πολυτέλεια κ το συζητάμε γιατί αν η δουλειά της γυναίκας ήταν υποχρεωτική για τη διαβίωση μιας οικογένειας θα πήγαινε χωρίς δεύτερη σκέψη. Αν όμως δεν είναι κ δεν λείπει τπτ απτό σπίτι γιατί να μπαίνουν σε διαδικασία βρες γυναίκα, φτιάξε τα ωράρια κλπ κουραστικά κ ψυχοφθορα αν τα βρίσκουν μεταξύ τους κ είναι όλοι ικανοποιημένοι με αυτό; Που είναι το κακό; Κ επίσης, που είναι το τόσο τρομερό έναν άνθρωπο να μην τον νοιάζει να βγάλει παραπάνω λεφτά όσο το να μεγαλώσει τα παιδιά του; Απλά εγώ ξέρετε τι καταλαβαίνω, και το συνειδητοποίησα από την αντίδραση της μάνας μου όταν είπα θα δουλεύω part time, ότι οι γυναίκες νιώθουμε ότι επαναπροσδιορίζουμε τη θεση μας στην οικογένεια και στην κοινωνια μέσω της δουλειάς. Δε μας αρκεί που σπουδάζουμε ότι θέλουμε, που δουλεύουμε, που είμαστε ανεξάρτητες. Θέλουμε να είμαστε πιο ανεξάρτητες από τους άντρες, να μπορούμε να πούμε ορίστε, ζω και χωρίς εσένα, δεν μπορείς να με εξουσιασεις! Όμως άντρας και γυναίκα είναι φτιαγμένοι για να ζουν σε δυάδα, ο ένας να συμπληρώνει τον άλλο και όχι ποιος είναι ο πιο αυτόνομος κ αυταρκης και δυστυχώς αυτές οι σκέψεις έχουν οδηγήσει τις σχέσεις στη σημερινή κατάσταση.

Εγώ την οπτική την καταλαβαίνω άσχετο αν δεν την ασπάζομαι. Η επιφύλαξη μου είναι για το αν γίνεται υπό το καθεστώς πίεσης έστω και έμμεσης ("αγαπη μου γιατι να κουραστείς αφου τα βγαζουμε περα";), για το οτι δεν ειναι επι της ουσιας ισότιμη επιλογη αφου πολλες ή περισσοτερες γυναικες δεν μπορουν να την εχουν,  γιατι συχνα η μη εργαςια συνοδεύεται απο πολλη αφανη  εργαςια σε οικογενειακες επιχειρηςεις, για το ότι δεν πιστεύω οτι θα γινουν τα αναγκαια βηματα για την προστασία της οικογενειας στον χωρο εργασιας, οσο υπαρχει αυτη η οπτικη, γιατι θεωρω οτι συμφερει σε περιόδους κρισης ενα μερος του εργατικού δυναμικού να αποσύρεται οικειοθελώς απο την αγορα εργασιας και τελος γιατι φοβαμαι οτι αν υπαρχει αυτο το παραδειγμα, θα συνεχίσουν να υπαρχουν και αντρες με τη νοοτροπια που περιγράφετε. 

[MagdaP]

Just now, Lenia16 είπε:

Πέρα από την πλάκα δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο αναρωτιεστε μερικες με απέχθεια πως γίνεται κάποιες γυναίκες να μη θέλουν να δουλεύουν -για τον οποιονδήποτε λόγο. Γίνεται! Όπως αναρωτιούνται κ αυτές πως γίνεται να θέλουν οι άλλες να δουλεύουν. Διαφορετική οπτική λέγεται ρε παιδιά, σιγά το πράγμα. Αν έχεις μάθει να δουλεύεις από πολύ νωρίς και σου αρέσει απλά μετά δεν μπορείς να φανταστείς να μείνεις σπίτι. Αντιθέτως, αν νοικοκυρευτηκες νωρίς ή σπουδαζες για χρόνια και ήσουν σε άλλη φάση, μη μισθωτής εργασίας ή υποαπασχόλησης τότε είναι πολύ πιο εύκολο κ ευχάριστο να ασχολείσαι με τα του σπιτιού από το να μπεις στη ζούγκλα που είναι σήμερα η αγορά εργασίας. Έχουμε την πολυτέλεια κ το συζητάμε γιατί αν η δουλειά της γυναίκας ήταν υποχρεωτική για τη διαβίωση μιας οικογένειας θα πήγαινε χωρίς δεύτερη σκέψη. Αν όμως δεν είναι κ δεν λείπει τπτ απτό σπίτι γιατί να μπαίνουν σε διαδικασία βρες γυναίκα, φτιάξε τα ωράρια κλπ κουραστικά κ ψυχοφθορα αν τα βρίσκουν μεταξύ τους κ είναι όλοι ικανοποιημένοι με αυτό; Που είναι το κακό; Κ επίσης, που είναι το τόσο τρομερό έναν άνθρωπο να μην τον νοιάζει να βγάλει παραπάνω λεφτά όσο το να μεγαλώσει τα παιδιά του; Απλά εγώ ξέρετε τι καταλαβαίνω, και το συνειδητοποίησα από την αντίδραση της μάνας μου όταν είπα θα δουλεύω part time, ότι οι γυναίκες νιώθουμε ότι επαναπροσδιορίζουμε τη θεση μας στην οικογένεια και στην κοινωνια μέσω της δουλειάς. Δε μας αρκεί που σπουδάζουμε ότι θέλουμε, που δουλεύουμε, που είμαστε ανεξάρτητες. Θέλουμε να είμαστε πιο ανεξάρτητες από τους άντρες, να μπορούμε να πούμε ορίστε, ζω και χωρίς εσένα, δεν μπορείς να με εξουσιασεις! Όμως άντρας και γυναίκα είναι φτιαγμένοι για να ζουν σε δυάδα, ο ένας να συμπληρώνει τον άλλο και όχι ποιος είναι ο πιο αυτόνομος κ αυταρκης και δυστυχώς αυτές οι σκέψεις έχουν οδηγήσει τις σχέσεις στη σημερινή κατάσταση.

Πρώτον και εγώ προσωπικά αρκετές φορές έγραψα ότι παρόλο που έχω αντίθετη άποψη, δέχομαι ότι κάποιες γυναίκες προτιμούν να μείνουν σπίτι με τα παιδιά και από τα υπόλοιπα μηνύματα δεν παρατήρησα κάποια απεχθεια από κάποια άλλη κοπέλα. 

 

Δεύτερον, η φράση: Δε μας αρκεί που σπουδάζουμε ότι θέλουμε, που δουλεύουμε, που είμαστε ανεξάρτητες, μου φαίνεται λίγο σα να λες ότι η κοινωνία μας κάνει τη χάρη που μπορούμε να κάνουμε τα αυτονόητα και θα έπρεπε να λέμε και ευχαριστώ. Μπορεί να φταίει ο γραπτος λόγος. Δε βρίσκω κακό μια γυναίκα να θέλει να εξελιχθεί στη δουλειά της, όπως κι ένας άντρας άλλωστε. Ούτε το βλέπω ανταγωνιστικα, ότι θέλω να κάνω περισσότερα πράγματα από τον άντρα για να νιώσω ανώτερη. 

 

Από την άλλη μεριά, νομίζω ότι το κάθε ενήλικο μέλος μιας οικογένειας θα πρέπει να είναι σε θέση να σταθεί στα πόδια του ανά πάσα στιγμή. Άνθρωποι είμαστε και δεν ξέρεις τι θα συμβεί. Και όχι, δε μιλάω για πιθανότητες. Μιλάω για την πραγματική ζωή. Ούτε συμμεριζομαι την άποψη ότι άντρας γυναίκα είναι φτιαγμένοι να ζουν σε δυάδα. Η ζωή είναι γεμάτη ανατροπές και πρέπει ο καθένας να έχει εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις να μπορεί να επιβιώσει και μόνος του. Άποψή μου πάντα. 

[ΑΡΓΚ]

17 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Το ενδεχόμενο ο πατέρας να λείπει όλη μέρα από το σπίτι λόγω δουλειάς τον κάνει ακατάλληλο ή αμφιβολως ικανό να δεθεί με το μωρο; Γιατί προσπαθώ να καταλάβω τον τρόπο σκέψης σου αλλά αδυνατω. 

 

Νομίζω ότι αναφερόμαστε σε περιπτώσεις όπου προφανώς υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες για να υπάρξει δεσμός. Αν π.χ. ο ένας γονιός είναι τον πρώτο χρόνο της ζωής του παιδιού σε εργασία εκτός της χώρας, αντικειμενικά δεν μπορεί να δεθεί με το παιδί, δεν είναι θέμα θέλησης. Δε νομίζω ότι κανείς εννοεί κάτι τέτοιο.

[ΑΡΓΚ]

10 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Το θέμα μου δεν είναι αν θα του βάλει νερο οταν διψάει ή θα του φερει το μασητικο αν δει οτι ψαχνει να δαγκώσει κατι. Αυτα προφανως τα κανει και χωρις να τα ζητησω, δεν είναι πατέρας-γλάστρα, αν ηταν ετσι θα ειχα μαζεψει τις αποσκευες μου κ θα ειχα φυγει. Και εννοείται αν κάνω κάτι άλλο θα πάει εκείνος πρώτος στο παιδι αν θελει κατι. Το οτι δεν μενει μονος του με ενοχλει κι ετσι για να παω καπου (οχι να πεταχτώ στη γειτονισσα να ζητησω ενς λεμονι προφανως)  πρεπει να κανονισουμε να βγουμε ολοι μαζι κ να πανε βολτα. Που είναι αστείο βέβαια γιατί μου φαίνεται πιο επίφοβο να εισαι μονος στο αυτοκινητο μ ενα μωρο που μπορει να κλαψει ανα πασα στιγμη. Εγω θεωρω το αυτοκινητο εξαρτησγ κ δεσμευση μονο κ μονο οταν οδηγώ εγω (παραλογο το ξερω αλλα δεν ανέπτυξα ποτε καλες σχεσεις με την οδηγηση), φανταστείτε οταν πρεπει και να με παει καποιος καπου. Και δεν μ αρεσει κ να ζηταω ή να ανακατεύω αλλους στις δουλειες μου κι ετσι τελικα επιδιώκω ο,τι ειναι να κανω να το κανω μονη μου τα πρωινα μαζι με το παιδι. Αλλα κ γενικα στο μυαλο του εχει κανει μια συνδεση οτι αφου το μωρο εχει δεθεί πρωτα με τη μαμα του αρα ειναι καλυτερο η μαμα του να εχει χρονο να ασχοληθει μαζι του αρα ο μπαμπας ας κανει τις αλλες δουλειες. Αν παω για παραδειγμα να ξεκινησω ενα χρονοβορο μαγειρεμα το απογευμα, θα πει οτι θα το κανει εκεινος. Αλλα εκεινος για τις δουλειες που ειναι να κανει δεν θα σκεφτει να τις αφησει για οταν κοιμαται ο μικρος, θα κανει λιγο παιχνιδι ή περπατημα, θα ξεκινησει τη δουλειά του, θα διακόψει για να του δείξει κάτι ή να του κανει κατι αστειο, θα συνεχισει μετα κοκ γνωρίζοντας ομως οτι δεν θα χρειαστει να αφησει στη μεση τη δουλεια αν δεν ειναι κατι επειγον. . Εννοείται ότι δεν θα βγει μόνος του με παρέες, ζήτημα αν το χει κάνει 2-3 φορές μετά το σχολείο που έκατσε καμία ωριτσα κ αν, αντε να βγει για κανενα περπατημα αλλα γενικα δεν θελει να λειπει κ να μας αφηνει. 

 

Δεν μου είναι σαφές αν σε ενοχλεί κάτι σε σχέση με το παιδί, ή ότι έχετε καταλήξει να είστε όλοι πακέτο. Το πιο απλό είναι πάντως να κάνεις εσύ το βήμα που θες: "γεια σου αγάπη μου, το παιδί κοιμάται, πάω στη γειτόνισσα για καφεδάκι, θα είμαι σπίτι σε μία ώρα". Καλό θα κάνει σε όλους σας.

[ΑΡΓΚ]

1 hour ago, Fenia27 είπε:

 

 

Οταν οικονομικα ο αντρας καλυπτει τις αναγκες τις οικογενειας γιατι η γυναικα να επωμιζεται και το βαρος τις εργασιας? Ο αντρας μου ας πουμε μου λεει παντα οτι το αγχος τις εργασιας θελει να το εχει εκεινος οσο μπορουμε και ημαστε καλα οικονομικα. Ειναι ανακουφιση για εκεινον να ξερει οτι τα παιδια ειναι καλα και οτι η γυναικα του τα εχει ολα υπο ελεγχο..Να βρισκει ενα σπιτι ενταξει..τα παιδια μια χαρα και ηρεμα..και εγω πανω απο ολα να ειμαι σε μια φαση "ζεν"...Δεν ειναι ευκολο κομματι να κρατας παιδια και σπιτι και να διασφαλιζεις ενα περιβαλλον ηρεμο και σταθερο. Ποσα καρπουζια χωρανε σε μια μασχαλη? Για μενα ενα καρπουζι ειναι τα παιδια και ενα το σπιτι και ο συζυγος (γιατι και η σχεση του ζευγαριου θελει χρονο και δουλεια). Αυτα λοιπον τα καρπουζακια μου φτανουν... Αν δηλαδη το βιοποριστικο κομματι ειναι οκ γιατι να δουλευει ντε και καλα η γυναικα?

 

Γιατί να μη δουλεύουν και οι δύο και να μεγαλώνουν και οι δύο τα παιδιά; Ξεκινάς με την παραδοχή ότι ο ένας είναι καταλληλότερος για γονιός και ο άλλος για εργαζόμενος. Που για τον περισσότερο κόσμο σε μία σύγχρονη κοινωνία δεν ισχύει.

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 19 λεπτά , Fenia27 είπε:

Εφοσον λοιπον το οικονομικο ειναι ο βασικος παραγοντας, οταν αυτος εχει καλυφθει γιατι μια γυναικα να μπει στην διαδικασια ευρεσης εργασιας οταν δεν ψαχνει καποια ικανοποιηση μεσα απο αυτη? 

 

To ερώτημα που θα έθετα είναι γιατί μία νέα γυναίκα να μην αντλεί καμία ικανοποίηση από την εργασία. Και υποθέτω ότι έχει από αλλού εισοδήματα για να μην νιώθει ανασφάλεια αν κάτι πάει στραβά;

[ΑΡΓΚ]

Just now, Lenia16 είπε:

Όμως άντρας και γυναίκα είναι φτιαγμένοι για να ζουν σε δυάδα, ο ένας να συμπληρώνει τον άλλο και όχι ποιος είναι ο πιο αυτόνομος κ αυταρκης και δυστυχώς αυτές οι σκέψεις έχουν οδηγήσει τις σχέσεις στη σημερινή κατάσταση.

 

Αν εννοείς τις οικογενειακές σχέσεις, όπου πια μία γυναίκα δεν είναι περιουσία του άντρα ή του πατέρα, ούτε οικονομικά αιχμάλωτη, αλλά έχει ξεχωριστή υπόσταση σαν ον, πράγματι, η συνειδητοποίηση ότι άντρας και γυναίκα δεν είναι απαραίτητα εξαρτημένοι (και μάλιστα με μονόπλευρη εξάρτηση) είναι ο λόγος όπου πια έχουν βελτιωθεί επί της ουσίας οι ανθρώπινες σχέσεις. Γιατί ένα ζευγάρι αποτελούμενο από δύο ισότιμα μέλη, μένει μαζί από αγάπη και συντροφικότητα, και όχι από φόβο και ανάγκη.

[ΑΡΓΚ]

Just now, Lenia16 είπε:

 Δε μας αρκεί που σπουδάζουμε ότι θέλουμε, που δουλεύουμε, που είμαστε ανεξάρτητες. Θέλουμε να είμαστε πιο ανεξάρτητες από τους άντρες, να μπορούμε να πούμε ορίστε, ζω και χωρίς εσένα, δεν μπορείς να με εξουσιασεις! 

 

Η φράση αυτή υποδηλώνει ότι έχει γίνει κάποια χάρη, ότι "και πολύ μας πέφτει". Η είναι απλά ατυχής η έκφραση; 

Το "πιο ανεξάρτητες" δεν το καταλαβαίνω. Η είσαι ανεξάρτητος ή δεν είσαι. Κανείς δε θα έπρεπε να εξουσιάζει κανέναν, ανεξαρτήτως φύλου και οικογενειακής κατάστασης.

[Lenia16]

Just now, MagdaP είπε:

Πρώτον και εγώ προσωπικά αρκετές φορές έγραψα ότι παρόλο που έχω αντίθετη άποψη, δέχομαι ότι κάποιες γυναίκες προτιμούν να μείνουν σπίτι με τα παιδιά και από τα υπόλοιπα μηνύματα δεν παρατήρησα κάποια απεχθεια από κάποια άλλη κοπέλα. 

 

Δεύτερον, η φράση: Δε μας αρκεί που σπουδάζουμε ότι θέλουμε, που δουλεύουμε, που είμαστε ανεξάρτητες, μου φαίνεται λίγο σα να λες ότι η κοινωνία μας κάνει τη χάρη που μπορούμε να κάνουμε τα αυτονόητα και θα έπρεπε να λέμε και ευχαριστώ. Μπορεί να φταίει ο γραπτος λόγος. Δε βρίσκω κακό μια γυναίκα να θέλει να εξελιχθεί στη δουλειά της, όπως κι ένας άντρας άλλωστε. Ούτε το βλέπω ανταγωνιστικα, ότι θέλω να κάνω περισσότερα πράγματα από τον άντρα για να νιώσω ανώτερη. 

 

Από την άλλη μεριά, νομίζω ότι το κάθε ενήλικο μέλος μιας οικογένειας θα πρέπει να είναι σε θέση να σταθεί στα πόδια του ανά πάσα στιγμή. Άνθρωποι είμαστε και δεν ξέρεις τι θα συμβεί. Και όχι, δε μιλάω για πιθανότητες. Μιλάω για την πραγματική ζωή. Ούτε συμμεριζομαι την άποψη ότι άντρας γυναίκα είναι φτιαγμένοι να ζουν σε δυάδα. Η ζωή είναι γεμάτη ανατροπές και πρέπει ο καθένας να έχει εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις να μπορεί να επιβιώσει και μόνος του. Άποψή μου πάντα. 

Προφανώς κ δεν εννοούσα ότι μας κανουν κ τη χάρη, γυναίκα είμαι κ εγώ ξέρεις. Για να μην έχει παρανοησει κάποια άλλη συνομιλητρια νομίζω ήταν πολύ σαφές το νόημα οπως κ γενικότερα η θέση μου στο θέμα έως τώρα.

Σίγουρα πρέπει να πατάμε γερά στα πόδια μας, για αυτό άλλωστε μορφωνομαστε και δουλεύουμε και ως προς το νομο τουλάχιστον ειμαστε όλοι ισοτιμοι. Παρόλα αυτά δεν ξεκινάω τπτ με το σκεπτικό οτι κάτι θα πάει στραβά και να κάνω την καβατζα μου. Θες να με πεις αφελή; Παρακαλώ. Άσε με να με λέω καλοπροαίρετη. Ξεκιναω όμως με τις καλύτερες προϋποθέσεις κ αν κάτι στραβωσει τότε πατάω στα πόδια μου κ το αντιμετωπίζω. Δυάδα εννοουσα σαν ύπαρξη εντός σχέσης και όχι γενικά. Προφανεστατα ο καθένας μπορεί να υπάρξει και αυτόνομα.

[Έσπερος]

Just now, Chrysoum είπε:

Συμφωνώ και πιστευω πως εχεις δικιο σε οσα αναφερεις για την κριτικη που δεχονται οσες επιλεγουν να μεινουν σπιτι απο οσες εργαζονται. Ξερω ξερω μου ειπατε πριν οτι δεν ειναι κριτικη, ομως προσωπικα αυτη η εντυπωση μου δινεται, εστω κι αν αυτη ειναι κριτικη με το γαντι. 

Αυτό που θελω να προσθεσω και που ανεφερα και πιο πριν, ειναι οτι υπαρχει και η αλλη οψη του νομισματος. Μια μαμά που επιλεγει να μεινει σπιτι και να μην εργαστει, αυτο καθεαυτό το γεγονός δεν την κανει καλυτερη μητέρα από άλλες που επελεξαν να βγουν στην αγορά εργασίας και που δεν ντρεπονται να πουν οτι το εκαναν γιατι τους γεμιζει (και οχι απλα και μονο για βιοποριστικους λογους! Γι αυτες υπαρχει μια αλλου ειδους κατανοηση). Γιατι ακους γενικα σποντες του στυλ: (όχι μονο στο φορουμ, γενικα), "απο το να μου το μεγαλωσει μια ξενη", ή "από το να το στείλω απλά σε εναν παιδικό σταθμό",  ή "εγώ θελω να ειμαι διπλα του καθε μερα, δεν κοιταω τον εαυτο μου και καριερες". Τα οποία δεν λεω, καποια απο αυτα ισως και να έχουν μια δοση αληθειας, αλλα αρκετες τυψεις εχει η σημερινη εργαζομενη μητερα (και ειδικα αυτη που το ευχαριστιεται) ας μην την γεμιζουμε κι αλλες. 

Με λιγα λογια: ο καθενας μας ειναι διαφορετικος και κανει τις επιλογες που του ταιριαζουν καλυτερα. Ας μην λιθοβολειται απο την αλλη μερια. 

Πιστεύω ότι οι γυναίκες θα δεχτούν κριτική ασχέτως επιλογών, αν είναι να δεχτούν. και μια μη εργαζόμενη θα αντιμετωπίζεται απαξιωτικά ότι πχ ζητάει λεφτά για να αγοράσει ένα ρούχο, ή θα είναι πιο δύσκολο να απαιτήσει να μοιραστεί δουλειές με τον άντρα της, αφού είναι αναμενόμενο ότι θα τις κάνει αφού είναι σπίτι, θα την κριτικάρουν αν έχει οικιακή βοηθό ή στείλει τα παιδιά της παιδικό σταθμό, μπορεί να της πουν ότι κάθεται, ή ότι δεν έκανε τίποτα στη ζωή της, ή να τη σχολιάσουν αν είναι έξω για καφέ όταν πάνε τα παιδιά σχολείο χωρίς να σκέφτονται ότι για χρόνια μπορεί να μην είχαν ξεκολλήσει από πάνω της κλπ. 

[Fenia27]

4 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

To ερώτημα που θα έθετα είναι γιατί μία νέα γυναίκα να μην αντλεί καμία ικανοποίηση από την εργασία. Και υποθέτω ότι έχει από αλλού εισοδήματα για να μην νιώθει ανασφάλεια αν κάτι πάει στραβά;

 Η δουλεια για μενα ειναι βιοποριστικη αναγκη καθαρα. Ισως σε μια αλλη χωρα/συμπαν με διαφορετικες παροχες ,εργασιακο περιβαλλον , αξιοκρατια, ωραρια που τηρουνται κτλ να ενιωθα μια ικανοποιηση γιατι προφανως μου αρεσει αυτο που εχω σπουδασει....Αλλα οχι... ικανοποιηση και εργασια δεν πανε απαραιτητα μαζι για μενα. 

 

Η ανασφαλεια παλι αν κατι παει στραβα για καποιους μπορει να ειναι τοσο εντονη που πανω της να χτισουν την ζωη τους. Απλα δεν ειναι του χαρακτηρα μου να σκεφτομαι ετσι? Να διαμορφωνω μια ζωη με το "τι και αν"?  "θα δουλεψω για να μην..."? Οχι, δεν εχω καποιο εισοδημα απο αλλου. 

[ΑΡΓΚ]

Just now, Fenia27 είπε:

 Η δουλεια για μενα ειναι βιοποριστικη αναγκη καθαρα. Ισως σε μια αλλη χωρα/συμπαν με διαφορετικες παροχες ,εργασιακο περιβαλλον , αξιοκρατια, ωραρια που τηρουνται κτλ να ενιωθα μια ικανοποιηση γιατι προφανως μου αρεσει αυτο που εχω σπουδασει....Αλλα οχι... ικανοποιηση και εργασια δεν πανε απαραιτητα μαζι για μενα. 

 

Η ανασφαλεια παλι αν κατι παει στραβα για καποιους μπορει να ειναι τοσο εντονη που πανω της να χτισουν την ζωη τους. Απλα δεν ειναι του χαρακτηρα μου να σκεφτομαι ετσι? Να διαμορφωνω μια ζωη με το "τι και αν"?  "θα δουλεψω για να μην..."? Οχι, δεν εχω καποιο εισοδημα απο αλλου. 

 

Η ικανοποίηση από την εργασία (αμοιβόμενη ή μη) σε ένα αντικείμενο που κάποιος επέλεξε να ασχοληθεί, δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχει με τη χώρα, τις παροχές ή το ωράριο, χώρια που σε σχέση με άλλες κράτη είμαστε μάλλον αρκετά καλά ως προς το όλο πακέτο, χωρίς να αμφισβητώ ότι υπάρχουν και πολύ καλύτερα (αλλά και πολύ χειρότερα).

Στο δεύτερο κομμάτι, στην Ελλάδα σήμερα, 3 στους 10 γάμους καταλήγουν σε διαζύγιο, δεν το λες και παρανοϊκή ανασφάλεια...

[Lenia16]

4 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Αν εννοείς τις οικογενειακές σχέσεις, όπου πια μία γυναίκα δεν είναι περιουσία του άντρα ή του πατέρα, ούτε οικονομικά αιχμάλωτη, αλλά έχει ξεχωριστή υπόσταση σαν ον, πράγματι, η συνειδητοποίηση ότι άντρας και γυναίκα δεν είναι απαραίτητα εξαρτημένοι (και μάλιστα με μονόπλευρη εξάρτηση) είναι ο λόγος όπου πια έχουν βελτιωθεί επί της ουσίας οι ανθρώπινες σχέσεις. Γιατί ένα ζευγάρι αποτελούμενο από δύο ισότιμα μέλη, μένει μαζί από αγάπη και συντροφικότητα, και όχι από φόβο και ανάγκη.

Τελικά υπάρχει μονόπλευρη εξάρτηση με οικονομική αιχμαλωσια της γυναίκας από τον άντρα χωρις αυτή να είναι καν αυτόνομο ον ή κανείς δεν εξουσιάζει κανέναν; 

 

5 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Γιατί να μη δουλεύουν και οι δύο και να μεγαλώνουν και οι δύο τα παιδιά; Ξεκινάς με την παραδοχή ότι ο ένας είναι καταλληλότερος για γονιός και ο άλλος για εργαζόμενος. Που για τον περισσότερο κόσμο σε μία σύγχρονη κοινωνία δεν ισχύει

 

5 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Νομίζω ότι αναφερόμαστε σε περιπτώσεις όπου προφανώς υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες για να υπάρξει δεσμός. Αν π.χ. ο ένας γονιός είναι τον πρώτο χρόνο της ζωής του παιδιού σε εργασία εκτός της χώρας, αντικειμενικά δεν μπορεί να δεθεί με το παιδί, δεν είναι θέμα θέλησης. Δε νομίζω ότι κανείς εννοεί κάτι τέτοιο.

Μ αρέσει που μιλάς για αντικειμενικές συνθήκες και αμέσως μετά μεταχειρίζεται ένα ακραιο παράδειγμα. Το λείπει για δουλειά δεν υπονοεί λείπει από τη χώρα προφανώς αλλά λείπει πολλές ώρες από το σπιτι για δουλειά. Μάλλον κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Κάποια άσχημα γεγονότα προφανώς σε έχουν οδηγήσει να διαμορφώσεις αυτές τις απόψεις περί σχέσεων -η αυτές οι απόψεις έχουν οδηγήσει στα άσχημα γεγονότα; Δε γνωρίζω να απαντήσω και δε με αφορά ούτε και με νοιάζει να σου πω την αλήθεια. Η ψυχική και πνευματική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε κατά καιρούς επηρεάζει και τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Πολλές φορές το υποσυνείδητο μας καθοδηγει και τις πράξεις μας. Δε λέω ότι δε συμβαίνουν άσχημα πράγματα στις σχέσεις, εννοείται πως συμβαίνουν. Αλλά αν ξεκινας βλεποντας στον άνθρωπο σου έναν πιθανό εχθρό λυπάμαι αλλά αυτό είναι ο φόβος που αναφέρεις και όχι αγαπη και συντροφικότητα. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί ενώ βλέπεις οτι μια συνθήκη που σε σένα δε δούλεψε επιτυχώς επιμένεις να την προτείνεις ως θέσφατο κ σε αλλους ενώ σου λένε ότι δεν τους αρέσει.

[Fenia27]

4 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Γιατί να μη δουλεύουν και οι δύο και να μεγαλώνουν και οι δύο τα παιδιά; Ξεκινάς με την παραδοχή ότι ο ένας είναι καταλληλότερος για γονιός και ο άλλος για εργαζόμενος. Που για τον περισσότερο κόσμο σε μία σύγχρονη κοινωνία δεν ισχύει.

 

Νομιζω εχω εκφρασει την αποψη μου και πως βλεπω το κομματι αυτο. Νιωθω οτι ανακυκλωνω αυτα που εχω ηδη γραψει. Στην οικογενεια μου λοιπον ο μισθος του συζυγου ειναι αρκετος.Ζουμε μια χαρα!Και οι δυο μαζι εχουμε αφιερωθει αποκλειστικα στην οικογενεια μας, στα παιδια μας και ο ενας στον αλλον. Δεν υπαρχει κανενας απολυτος λογος να μπω στην διαδικασια να παω τα παιδια σε παιδικους, να βρω νταντα να μου τα κραταει για να δουλεψω οταν αυτο ειναι κατι το οποιο θεωρω λυση αναγκης και οχι ιδανικο για τα παιδια. Να δημιουργησω ενα μπαχαλο στην οικογενεια μου απο το πουθενα? Το οικονομικο κομματι ειναι προς το παρον λυμενο. Αυτο και μονο λοιπον μου επιτρεπει να φτασω οσο πιο κοντα στο ιδανικο για την οικογενεια μου.

 

Σαν γυναικα λοιπον οπως η φυση ορισε ειχα δυο εγκυμοσυνες..θηλασα δυο παιδακια..και τωρα εχω δυο νηπια να τρεχουν γυρω γυρω στο σπιτι το οποιο θελει και αυτο τις δουλειες του. Εμενα αυτο με κανει ευτυχισμενη. Ειμαι ψυχικα ηρεμη και συνεπως ειναι και τα παιδια μου. Ο συζυγος μου ειναι εξισου σημαντικος για τα παιδια. Ειναι ο πατερας τους και θα τα φροντισει οπως θα τα φροντισω και εγω. Τα μεγαλωνουμε μαζι. Ταυτιζομαστε απολυτα στον τροπο που θελουμε η οικογενεια μας να ζει και τα παιδια μας να μεγαλωνουν.

 

Τωρα για την συγχρονη κοινωνια και τον περισσοτερο κοσμο κτλ..Εμενα ολα αυτα δεν με αφορουν περισσοτερο απο μια απλη ανταλλαγη αποψεων. Ο καθε ανθρωπος κανει αυτο που θελει, ζει οπως θελει, δεν θα κρινω εγω το σωστο και το λαθος του καθενα. Ε και τι εγινε που (οπως λες εσυ) δεν ισχυει για τον περισσοτερο κοσμο? ισχυει για μενα! Στο τελος της ημερας αυτο μονο εχει σημασια.

 

[ΑΡΓΚ]

Just now, Fenia27 είπε:

Σαν γυναικα λοιπον οπως η φυση ορισε ειχα δυο εγκυμοσυνες..θηλασα δυο παιδακια..και τωρα εχω δυο νηπια να τρεχουν γυρω γυρω στο σπιτι το οποιο θελει και αυτο τις δουλειες του. Εμενα αυτο με κανει ευτυχισμενη. Ειμαι ψυχικα ηρεμη και συνεπως ειναι και τα παιδια μου. 

 

Γιατί η φύση π.χ. να μην όρισε να εργάζονται οι δύο γονείς με μερική απασχόληση και εξίσου να περνούν χρόνο με τα παιδιά; Η να μη μένει η μάνα με το μωρό και μετά άλλα 2 χρόνια ο πατέρας με το προνήπιο; Κατά τα άλλα ως προς την ευτυχία του να μεγαλώνεις παιδάκια, ταυτίζομαι απόλυτα :) 

[Lenia16]

5 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Δεν μου είναι σαφές αν σε ενοχλεί κάτι σε σχέση με το παιδί, ή ότι έχετε καταλήξει να είστε όλοι πακέτο. Το πιο απλό είναι πάντως να κάνεις εσύ το βήμα που θες: "γεια σου αγάπη μου, το παιδί κοιμάται, πάω στη γειτόνισσα για καφεδάκι, θα είμαι σπίτι σε μία ώρα". Καλό θα κάνει σε όλους σας.

Κ εσύ πως ξερεις τι θα κάνει καλό σε ανθρώπους που ούτε καν γνωρίζεις;

[Fenia27]

8 ώρες πρίν, Deena είπε:

 

Ξαναλέω, δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Ο δικός μου άντρας από την άλλη έχει περίπου αυτή την οπτική : https://www.theguardian.com/lifeandstyle/2016/jul/02/a-letter-to-my-wife-who-wont-get-a-job-while-i-work-myself-to-death

 

Νομιζω οτι η πιεση του συγκεκριμενου αντρα προηλθε απο το γεγονος οτι η γυναικα του "εκανε του μπεκη" και συνεχιζε να μην εργαζεται ενω εκεινος ειχε εκφρασει την επιθυμια του να συνεισφερει και εκεινη ωστε να ριξει ρυθμους και εκεινος. Κοινως, τον εκανε πορτοφολι και αδιαφορουσε για εκεινον. Ενα ζευγαρι λοιπον χωρις σεβασμο και αγαπη. 

 

Συμφωνω οτι το αγχος της δουλειας και της επιβιωσης ειναι υπαρκτο. Οταν οποιοδηποτε ομως αγχος γινεται μη διαχειρισιμο, μετατρεπεται σε ασηκωτο βαρος και επηρεαζει την ψυχικη και σωματικη υγεια ενος ανθρωπου τοτε σαφεστατα πρεπει η κατασταση να αλλαξει. 

[Έσπερος]

14 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Δεν μου είναι σαφές αν σε ενοχλεί κάτι σε σχέση με το παιδί, ή ότι έχετε καταλήξει να είστε όλοι πακέτο. Το πιο απλό είναι πάντως να κάνεις εσύ το βήμα που θες: "γεια σου αγάπη μου, το παιδί κοιμάται, πάω στη γειτόνισσα για καφεδάκι, θα είμαι σπίτι σε μία ώρα". Καλό θα κάνει σε όλους σας.

Με ενοχλεί η λογική ή μάλλον η διαστρέβλωση της έννοιας του δεσμού της μητέρας με το παιδί που εν τέλει και τους δύο εγκλωβίζει γιατί κι εκείνος κάποιες φορές νιώθει κομπάρσος και αποστασιοποιείται, ευτυχώς στην περίπτωσή μας κάνοντας άλλα πράγματα για την οικογένεια και όχι βγαίνοντας έξω ή βλέποντας τηλεόραση κλπ, αυτό προφανώς είναι και μεγάλο ελαφρυντικό. Αλλά έτσι είναι η νοοτροπία του, οι δουλειές να μοιράζονται ανάλογα με το πού μπορέι να προσφέρει ο καθένας καλύτερα. Δεν με προβληματίζει ιδιαίτερα το τι θα γίνει σε περίπτωση που αρρωστήσω και δεν μμπορώ να κάνω κάτι ή λείψω για κάποιο θέμα εγκυμοσύνης κλπ, εκεί πιστεύω ότι θα τα βρουν γιατί ξέρει το πρόγραμμα, τι τρώει πώς το τρώει κλπ και νομίζω μπορεί και να τον κοιμίσει. 

 

Δεν μου αρέσει να λειτουργώ πραξικοπηματικά και να ανακοινώνω ότι θα κάνω κάτι χωρίς να το έχω συζητήσει. Δεν λειτουργούμε έτσι στο σπίτι μας. Κανένας από τους δύο. Και κανένας δεν έχει τη νοοτροπία να βγει για καφέ και να αφήσει τον άλλον μέσα. Μπορεί να το κάναμε προ παιδιού αν ο ένας από τους δύο βαριόταν την έξοδο ή μια συγκεκριμένη παρέα, αλλά τώρα δεν είναι το ίδιο. Και μου φαίνεται και χαζό να κάθομαι να τσακώνομαι για το ότι θέλω να πάω εγώ στο σούπερμάρκετ και να κάτσει αυτός με το παιδί, μου φαίνεται γελοίο, όσο γελοίο φαίνεται το ότι επιμένει εκείνος να πηγαίνει στο σούπερμάρκετ ενώ δεν του αρέσει. 

 

Δεν λέω ότι δεν με ενοχλεί ή ότι δεν με έχει απογοητεύσει, γιατί δεν ήταν κάτι που είχα διαπιστώσει νωρίτερα για να το συζητήσω. Αλλά δεν το θεωρώ και θέμα για τσακωμό, αν θέλω να τσακωθώ μπορώ να βρω άλλα που με απασχολούν περισσότερο.

[Fenia27]

Just now, Έσπερος είπε:

Με ενοχλεί η λογική ή μάλλον η διαστρέβλωση της έννοιας του δεσμού της μητέρας με το παιδί

 

Καλημερα @Έσπερος ! Τι σημαινει για σενα ο δεσμος της μητερας με το παιδι? Ποια ειναι η εννοια του?

[MagdaP]

Εσπερος νομίζω ότι μεγαλώνοντας το παιδί θα βελτιωθεί η κατάσταση. Όταν τα παιδιά είναι αρκετά μικρά οι άντρες, συνήθως, αν δεν δουλεύει και η γυναίκα (είτε προσωρινά είτε μονινα) φοβούνται να αναλάβουν πρωτοβουλίες. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Επειδή μάλλον είναι πιο ευθραυστα κι επειδή πάντα η μαμά παίρνει πιο γρήγορα το "κολλαει" αφήνουν εκείνη να αναλάβει το μωρό. Αργότερα που μεγαλώνει λίγο το παιδί και γίνεται πιο συνεννοησιμο, αυτόνομο, λιγότερο ευθραυστο μάλλον αναλαμβάνουν πιο ενεργό δράση! Υπομονή λοιπόν!!! 

 

Όσο για την απεχθεια που αναφέρθηκε νωρίτερα, διαβάζοντας ξανά τα μηνύματα, περισσότερο τη βλέπω από κάποιες κοπέλες (όχι ολες) που υποστηρίζουν το να μην δουλεύει η γυναίκα πάρα το αντίθετο. Επιπλέον και μια επιθετικοτητα και με μια προσπάθεια κάποιες φορές να "αναδειχθουν"  καλύτερες μανάδες επειδή έχουν "αφοσιωθει" σε αυτό. 

 

Για μένα, το έχω ξαναπεί άλλωστε, η ιδανική οικογένεια είναι αυτή που δουλεύουν και οι δύο, προσφέρουν οικονομικά και οι δύο και στο σπίτι και στα παιδιά. Τα παιδιά έχουν ανάγκη και τους δύο γονείς. Καλύτερα να δουλεύουν και οι δύο λιγότερες ώρες και όταν επιστρέφουν να αφιερωνουν όλο τον χρόνο τους στα παιδιά, παρά να λείπει ο ένας όλη μέρα. Λύσεις εννοείται ότι υπάρχουν. Ειδικά όταν πάνε σχολείο τα παιδιά, επειδή αναφέρθηκε, γι αυτό υπάρχουν και τα ολοήμερα. Καταλαβαίνω και σέβομαι ότι κάποιος άλλος έχει διαφορετική άποψη για την ιδανική οικογένεια αλλά δεν δέχομαι από κανέναν να υπονοησει ότι η επιλογή μου να δουλέψω με κάνει λιγότερο καλή μάνα.