ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΗ ΓΙΑΓΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΑΠΠΟΥ

[Lenia16]

Just now, Έσπερος είπε:

Καλησπέρα και πάλι! 

 

Δεν έχω να σας μεταφέρω κανένα προβληματισμό για το αν και πόσο θα πάμε το Πάσχα στην Αθήνα... Αλλά έχω μια απορία: όσες μένετε μακριά από τους γονείς ή τα πεθερικά, όταν πηγαίνατε να τους δείτε με τα μωρά, ξεκουραζόσασταν καθόλου; Είχαμε πάει το σ/κ  και ειλικρινά μου φάνηκε εξοντωτικό από θέμα φροντίδας του παιδιού, παρόλο που έλειψα μόνη μου και δυο ολόκληρα πρωινά σε δουλειές. Ο μικρός δεν μπορώ να πω ότι αναστατώθηκε ιδιαίτερα, με εξαίρεση κάποιες στιγμές μεμονωμένες μίας από τις μέρες που μείναμε, αλλά είναι και σε φάση δοντιών πάλι οπότε δεν είναι απαραίτητο ότι έφταιγε το ταξίδι. Θέματα ύπνου, ωραρίου, φαγητού κλπ δεν έχουμε. Ούτε υπερβολικά προσκολλημένος ήταν όπως τα Χριστούγεννα. Αλλά νιώθω ότι είμαι διαρκώς σε ετοιμότητα παρόλο που υπάρχουν τόσοι άνθρωποι γύρω (κι ο άντρας μου το ίδιο αλλά εκείνος είναι στην τσίτα ούτως ή άλλως για τους δικούς του λόγους). Όλο λόγια πριν πάμε ότι έχουν λαχταρήσει το εγγονάκι κλπ, αλλά στην πράξη βλέπω ότι όταν συνειδητοποιούν ότι η ενασχόληση δεν είναι όπως τη φαντάζονται, αποστασιοποιούνται. Θέλουν να το παρουν αγκαλιά και να κάτσουν ήρεμα πχ στον καναπέ, φυσικά δεν κάθεται. Τον αφήνω λίγη ώρα να κάνω κάτι ενώ υποτίθεται τον προσέχουν, σε 2-3 λεπτά τον βλέπω να πλησιάζει ντουλάπια, συρτάρια κλπ γιατί ταυτόχρονα κάνουν και άλλα πράγματα -το οποίο φυσικά δεν με ενοχλεί, εννοείται ότι υπάρχουν δουλειές δικές τους, αλλά δεν καταλαβαίνουν ότι αν είναι να αφιερώσουν χρόνο θα πρέπει να έοχυν την προσοχή τους εκεί. Δεν είναι όπως στο σπίτι μας που μαγειρεύω και ξέρω ότι τα πάντα γύρω είναι ασφαλή. Γι αυτό και τις ώρες που παίζω εγώ μα΄ζι του είμαι μόνιμα στο άγχος. Στο σπίτι μας δεν΄εχουμε μάθει να τρέχουμε από πίσω με ένα μη, υπάρχουν 4-5 συγκεκριμένα σημεία όπου δεν αφήνουμε πρόσβαση για λόγους ασφαλείας αλλά μέχρι εκεί. Όλο αυτό είναι πολύ κουραστικό. Αλήθεια όλοι αυτοί που περιμένουν να πάνε στα πατρικά τους να ξεκουραστούν, πώς το καταφέρνουν; 

Στο πατρικό μου ξεκουράζομαι παρά πολύ κ βγαίνω, το ίδιο κ ο άντρας μου γιατί είναι στην επαρχια, οι γονείς μου ασχολούνται παρα πολύ, την κοιμίζουν, τη βγάζουν βόλτα κλπ, την έχω αφήσει κ βδομάδα μόνη μαζί τους, τους ξέρει πολύ καλά. Στα πεθερικά μου κουράζομαι απεριόριστα αλλά κυρίως επειδή είμαστε πολλά άτομα κ θέλουν να μαγειρευουμε κ να μαζεύουμε τραπέζια κ πιάτα 2-3 φορές τη μέρα. Επίσης, είναι πιο μεγαλοι κ δεν έχουν αντοχές, δεν ξέρουν τα χούγια της μικρής ιδιαίτερα οπότε δεν μπορούν να την αναλάβουν για να βγούμε ας πουμε κ να ηθελαν συν ότι κάθε φορά έχουν μαζευτεί δουλειές για τον άντρα μου οπότε αναλαμβάνω περισσότερο μόνη μου τη μικρή. Αλλά γενικά μ αρέσει να φεύγουμε τις γιορτές γιατί κ εμείς ξεσκαμε κ αυτοί μας βλέπουν κ χαιρονται. Έτσι κ αλλιώς πάνω από 5 μέρες δεν καθόμαστε πουθενά. Δε με πειράζει κ να κουραστω λίγο γιατι ξέρω ότι οι παππούδες χαιρονται.

[Fenia27]

πρίν από 23 λεπτά , Έσπερος είπε:

Καλησπέρα και πάλι! 

 

Δεν έχω να σας μεταφέρω κανένα προβληματισμό για το αν και πόσο θα πάμε το Πάσχα στην Αθήνα... Αλλά έχω μια απορία: όσες μένετε μακριά από τους γονείς ή τα πεθερικά, όταν πηγαίνατε να τους δείτε με τα μωρά, ξεκουραζόσασταν καθόλου; Είχαμε πάει το σ/κ  και ειλικρινά μου φάνηκε εξοντωτικό από θέμα φροντίδας του παιδιού, παρόλο που έλειψα μόνη μου και δυο ολόκληρα πρωινά σε δουλειές. Ο μικρός δεν μπορώ να πω ότι αναστατώθηκε ιδιαίτερα, με εξαίρεση κάποιες στιγμές μεμονωμένες μίας από τις μέρες που μείναμε, αλλά είναι και σε φάση δοντιών πάλι οπότε δεν είναι απαραίτητο ότι έφταιγε το ταξίδι. Θέματα ύπνου, ωραρίου, φαγητού κλπ δεν έχουμε. Ούτε υπερβολικά προσκολλημένος ήταν όπως τα Χριστούγεννα. Αλλά νιώθω ότι είμαι διαρκώς σε ετοιμότητα παρόλο που υπάρχουν τόσοι άνθρωποι γύρω (κι ο άντρας μου το ίδιο αλλά εκείνος είναι στην τσίτα ούτως ή άλλως για τους δικούς του λόγους). Όλο λόγια πριν πάμε ότι έχουν λαχταρήσει το εγγονάκι κλπ, αλλά στην πράξη βλέπω ότι όταν συνειδητοποιούν ότι η ενασχόληση δεν είναι όπως τη φαντάζονται, αποστασιοποιούνται. Θέλουν να το παρουν αγκαλιά και να κάτσουν ήρεμα πχ στον καναπέ, φυσικά δεν κάθεται. Τον αφήνω λίγη ώρα να κάνω κάτι ενώ υποτίθεται τον προσέχουν, σε 2-3 λεπτά τον βλέπω να πλησιάζει ντουλάπια, συρτάρια κλπ γιατί ταυτόχρονα κάνουν και άλλα πράγματα -το οποίο φυσικά δεν με ενοχλεί, εννοείται ότι υπάρχουν δουλειές δικές τους, αλλά δεν καταλαβαίνουν ότι αν είναι να αφιερώσουν χρόνο θα πρέπει να έοχυν την προσοχή τους εκεί. Δεν είναι όπως στο σπίτι μας που μαγειρεύω και ξέρω ότι τα πάντα γύρω είναι ασφαλή. Γι αυτό και τις ώρες που παίζω εγώ μα΄ζι του είμαι μόνιμα στο άγχος. Στο σπίτι μας δεν΄εχουμε μάθει να τρέχουμε από πίσω με ένα μη, υπάρχουν 4-5 συγκεκριμένα σημεία όπου δεν αφήνουμε πρόσβαση για λόγους ασφαλείας αλλά μέχρι εκεί. Όλο αυτό είναι πολύ κουραστικό. Αλήθεια όλοι αυτοί που περιμένουν να πάνε στα πατρικά τους να ξεκουραστούν, πώς το καταφέρνουν; 

 

Περιμενω πως και πως να ερθει το πασχα και να παμε στο χωριο! Θα κατσουμε μια εβδομαδα γεματη γεματη...Οι γονεις μου ζουνε επαρχια, ειναι νεοι και εχουν αντοχες και ορεξη...περιμενουν πως και πως τα εγγονια τους...Ο μεγαλος μου (2,5) τους εχει πολυ αδυναμια γιατι και η γιαγια και ο παππους ασχολουνται πολυ και αποκλειστηκα μαζι του, ειναι και αυτος τωρα σε μια ηλικια που εχει ξεκολλησει απο πανω μου, κοιμαται μαζι τους ακομη και οταν ερχονται να μας δουνε αθηνα, τον βγαζουν βολτες, πανε στις κοτουλες μας...Επισης συνηθως ειναι και η θεια μας (η αδερφη μου και νονα του) οποτε υπαρχουν πολλα χερια και ολοι αναλαμβανουν εναλλαξ και οι υπολοιποι ξεκουραζονται...Εγω με τον αντρα μου χορταινουμε υπνο, ξαπλα και βολτες..Δεν εχουμε αφησει ακομα τα παιδια ποτε μονα τους ουτε ενα βραδυ γιατι ο μικρος (1,5) ειναι ακομη πανω μου και θελει τον χρονο του για να προσαεμοστει και να νιωσει ανετα...Ελπιζω το πασχα να προσαρμοστει ακομη πιο ευκολα...Θα το δουμε...

 

Η μανουλα του αντρα μου μενει και αυτη σε ενα παραθαλασιο χωριουδακι...ειναι μεγαλυτερη σε ηλικια, εχει προβληματα με την υγεια της και δεν μπορει να βοηθησει τοσο με τα παιδια ειδικα τωρα που ειναι μικρα...Μπορει να μην ξεκουραζομαστε τοσο απο αυτη την αποψη αλλα μας φροντιζει, μας μαγειρευει, μας "κανακευει"...οποτε μονο και μονο το ετοιμο φαγητο, το πρωινο μας, το καφεδακι μας, οι καθαρες πετσετες στο κρεβατι μετα την θαλασσα, ειναι και αυτο μια μεγαλη ξεκουραση...

[Chrysoum]

1 hour ago, Έσπερος said:

Καλησπέρα και πάλι! 

 

Δεν έχω να σας μεταφέρω κανένα προβληματισμό για το αν και πόσο θα πάμε το Πάσχα στην Αθήνα... Αλλά έχω μια απορία: όσες μένετε μακριά από τους γονείς ή τα πεθερικά, όταν πηγαίνατε να τους δείτε με τα μωρά, ξεκουραζόσασταν καθόλου; Είχαμε πάει το σ/κ  και ειλικρινά μου φάνηκε εξοντωτικό από θέμα φροντίδας του παιδιού, παρόλο που έλειψα μόνη μου και δυο ολόκληρα πρωινά σε δουλειές. Ο μικρός δεν μπορώ να πω ότι αναστατώθηκε ιδιαίτερα, με εξαίρεση κάποιες στιγμές μεμονωμένες μίας από τις μέρες που μείναμε, αλλά είναι και σε φάση δοντιών πάλι οπότε δεν είναι απαραίτητο ότι έφταιγε το ταξίδι. Θέματα ύπνου, ωραρίου, φαγητού κλπ δεν έχουμε. Ούτε υπερβολικά προσκολλημένος ήταν όπως τα Χριστούγεννα. Αλλά νιώθω ότι είμαι διαρκώς σε ετοιμότητα παρόλο που υπάρχουν τόσοι άνθρωποι γύρω (κι ο άντρας μου το ίδιο αλλά εκείνος είναι στην τσίτα ούτως ή άλλως για τους δικούς του λόγους). Όλο λόγια πριν πάμε ότι έχουν λαχταρήσει το εγγονάκι κλπ, αλλά στην πράξη βλέπω ότι όταν συνειδητοποιούν ότι η ενασχόληση δεν είναι όπως τη φαντάζονται, αποστασιοποιούνται. Θέλουν να το παρουν αγκαλιά και να κάτσουν ήρεμα πχ στον καναπέ, φυσικά δεν κάθεται. Τον αφήνω λίγη ώρα να κάνω κάτι ενώ υποτίθεται τον προσέχουν, σε 2-3 λεπτά τον βλέπω να πλησιάζει ντουλάπια, συρτάρια κλπ γιατί ταυτόχρονα κάνουν και άλλα πράγματα -το οποίο φυσικά δεν με ενοχλεί, εννοείται ότι υπάρχουν δουλειές δικές τους, αλλά δεν καταλαβαίνουν ότι αν είναι να αφιερώσουν χρόνο θα πρέπει να έοχυν την προσοχή τους εκεί. Δεν είναι όπως στο σπίτι μας που μαγειρεύω και ξέρω ότι τα πάντα γύρω είναι ασφαλή. Γι αυτό και τις ώρες που παίζω εγώ μα΄ζι του είμαι μόνιμα στο άγχος. Στο σπίτι μας δεν΄εχουμε μάθει να τρέχουμε από πίσω με ένα μη, υπάρχουν 4-5 συγκεκριμένα σημεία όπου δεν αφήνουμε πρόσβαση για λόγους ασφαλείας αλλά μέχρι εκεί. Όλο αυτό είναι πολύ κουραστικό. Αλήθεια όλοι αυτοί που περιμένουν να πάνε στα πατρικά τους να ξεκουραστούν, πώς το καταφέρνουν; 

Από κούραση άλλο τίποτα! Σε νιώθω!! Πιο συχνά έρχεται η μητέρα μου να μας δει, παρά να πάω εγώ εκεί και ακόμη και τότε είναι κούραση. Η μικρή δεν κάθεται μαζί της, οπότε τρέχει όλη την ώρα από πίσω μου. Οπότε έχω και το παιδί και έναν φιλοξενούμενο. Επίσης τα έχω ακούσει και εγώ πολλές φορές τα "όταν έρθω θα σε ξεκουράσω", αλλά στο 5λεπτο που η μικρή βαριέται μαζί της ακούω την καραμέλα "μα δεν κάθεται μαζί μου το παιδί". Οπότε απλά έξτρα κούραση οι οικογενειακές επισκέψεις. 

[Έσπερος]

@Lenia16, @Fenia27, οι γονείς σας πώς εξοικειώθηκαν με τα παιδιά; τους έβλεπαν πολύ συχνά; Γιατί σ εμάς ακόμα δεν βλέπω φως! Πώς δένεται με τους παππούδες ένα παιδάκι που δεν τους ξέρει;

 

Βέβαια παίζει ρόλο και το ότι ακόμα η Αθήνα για ένα μικρό παιδάκι δν λέει τίποτα. Αργότερα που θα πηγαίνουμε σε μουσεία κ θέατρα θα βρίσκει κάποιο νόημα. Τώρα τι να ευχαριστηθεί; ένα άγνωστο σπίτι με λιγοστά παιχνίδια ή το πάρκο; οι βόλτες μας εδώ είναι πολύ καλύτερες. Θα μπορεί να παίζει και με τα ξαδερφάκια, δεν θα έχουμε συνέχεια τ άγχος ότι το παιδί θα κουραστεί, θα βαρεθεί κλπ. Όσοι πάνε στην επαρχία ξέρω ότι δεν έχουν τέτοιο άγχος γιατί τα παιδάκια βλέπουν ζωάκια κλπ και ευχαριστιούνται. 

 

Οι δουλειε΄ς είναι μια ξεκούραση  όντως. Η πεθερά μου μαγειρεύει κιόλας, για οτν μικρό οπότε είμαι ήσυχη. Στη μητέρα μου μαγειρεύω εγώ και καμα φορά και  για όλους. Ή κι ο άντρας μου. Το φαί εκεί είναι πονεμένη ιστορία.  Δουλειές καμιά φορά κάνω για΄τι η μαμά μ με το νοικοκυριό είναι ανοργάνωτη, της λέω να πλύνει ένα ποτηράκι κ περνάνε ώρες οπότε τελικά τα κάνω εγώ. Αλλά αυτά δν με πειράζουν. Η σχέση με το παιδί με προβλημαυτίζει. 

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 6 λεπτά , Έσπερος είπε:

Πώς δένεται με τους παππούδες ένα παιδάκι που δεν τους ξέρει;

Η δική μου εμπειρία, που είχα και γιαγια-παππού από τη μία μεριά, που έβλεπα μόνο σε γιορτές κλπ, είναι ότι δε δένεται. Τα εγγόνια τους που έμεναν στην ίδια περιοχή ή τα έστελναν μόνα οι θείες μου το καλοκαίρι να κάτσουν στο χωριό, δέθηκαν πάρα πολύ, όπως εγώ με την άλλη γιαγιά που με μεγάλωσε από μωρό. Αλλά το σόι που έβλεπα πάντα με τους γονείς μου παρόντες, ουσιαστικά παρέμειναν άγνωστοι. Με μία θεία από εκείνη τη μεριά είχα μία στοιχειώδη σχέση, και αυτό γιατί πέρασα κάποια καλοκαίρια στο σπίτι της σαν φιλοξενούμενη. Αλλά ακόμη και με αυτή, επειδή αυτό ξεκίνησε μετά τα 10 και ήταν και οι γονείς μου πάντα εκεί, δεν την ένιωσα ποτέ εντελώς οικογένεια, όπως άλλη θεία που έβλεπα από μωρό συχνά.

[Fenia27]

1 hour ago, Έσπερος είπε:

οι γονείς σας πώς εξοικειώθηκαν με τα παιδιά; τους έβλεπαν πολύ συχνά; Γιατί σ εμάς ακόμα δεν βλέπω φως! Πώς δένεται με τους παππούδες ένα παιδάκι που δεν τους ξέρει;

 

Οι γονείς μου έρχονται κάθε δύο μήνες στο περίπου και εμείς πηγαίνουμε τρεις φορές το χρόνο για μια εβδομάδα.  Μιλάμε πολύ στο σκαιπ, μέρα παρά μέρα ...τα παιδιά όσο είναι μικρά και δεν έχουν συχνή καθημερινήεπαφή δεν αισθανονται ασφάλεια με άλλους.  Μέχρι και τα δύο ο μεγάλος μου ηθελε κάμποσο χρόνο για να τους συνηθίσει...Δεν ορμουσε πότε στην αγκαλιά τους. Και αυτοί δεν τον πίεσαν ποτε. Περίμεναν πάντα εκείνος να τους πλησιάσει πρώτος. Η διαφορα που είδα ήταν μετά τα δύο. Τους ψάχνει, θέλει να μιλήσει σκαιπ μαζί τους και πλέον μας ξεχνάει όταν είναι μαζί τους.  Ο μικρός είναι αλλιώς.  Δεν τους έχει συνηθίσει ακόμα. 

1 hour ago, Έσπερος είπε:

Βέβαια παίζει ρόλο και το ότι ακόμα η Αθήνα για ένα μικρό παιδάκι δν λέει τίποτα.

Δεν νομίζω να έχει σχέση η πόλη.  Αν οι παππούδες έχουν όρεξη να αφοσιωθουν στα παιδιά τα παιδιά το καταλάβαινουν.  Το παιχνίδι δεν περιλαμβάνει απαραίτητα πολλά παιχνίδια και αυλές.  Φαντασία και διάθεση θέλει. Θαυμάζω πολύ τον πατέρα μου. Είναι πολύ καλός με τα παιδιά και δημιουργεί παιχνίδια από το τίποτα. Τα παιδια μου πεθαίνουν να παίζουν μαζί του.  

Πόσο είναι η μικρή σου? ΜΉ πως είναι ακόμη μικρή και μέχρι να συνηθισει φεύγετε? Μεγαλώνοντας θα δεις διαφορά πιστεύω. ..

 

 

[Lenia16]

1 ώρα πρίν, Έσπερος είπε:

@Lenia16, @Fenia27, οι γονείς σας πώς εξοικειώθηκαν με τα παιδιά; τους έβλεπαν πολύ συχνά; Γιατί σ εμάς ακόμα δεν βλέπω φως! Πώς δένεται με τους παππούδες ένα παιδάκι που δεν τους ξέρει;

 

Βέβαια παίζει ρόλο και το ότι ακόμα η Αθήνα για ένα μικρό παιδάκι δν λέει τίποτα. Αργότερα που θα πηγαίνουμε σε μουσεία κ θέατρα θα βρίσκει κάποιο νόημα. Τώρα τι να ευχαριστηθεί; ένα άγνωστο σπίτι με λιγοστά παιχνίδια ή το πάρκο; οι βόλτες μας εδώ είναι πολύ καλύτερες. Θα μπορεί να παίζει και με τα ξαδερφάκια, δεν θα έχουμε συνέχεια τ άγχος ότι το παιδί θα κουραστεί, θα βαρεθεί κλπ. Όσοι πάνε στην επαρχία ξέρω ότι δεν έχουν τέτοιο άγχος γιατί τα παιδάκια βλέπουν ζωάκια κλπ και ευχαριστιούνται. 

 

Οι δουλειε΄ς είναι μια ξεκούραση  όντως. Η πεθερά μου μαγειρεύει κιόλας, για οτν μικρό οπότε είμαι ήσυχη. Στη μητέρα μου μαγειρεύω εγώ και καμα φορά και  για όλους. Ή κι ο άντρας μου. Το φαί εκεί είναι πονεμένη ιστορία.  Δουλειές καμιά φορά κάνω για΄τι η μαμά μ με το νοικοκυριό είναι ανοργάνωτη, της λέω να πλύνει ένα ποτηράκι κ περνάνε ώρες οπότε τελικά τα κάνω εγώ. Αλλά αυτά δν με πειράζουν. Η σχέση με το παιδί με προβλημαυτίζει. 

Εμένα έρχονται συχνά οι δικοί μου κ κάθονται 2-3 βδομάδες. Τους έχει μεγάλη αδυναμία γιατί ασχολούνται όλη μέρα μαζί της, της κάνουν όλα τα χατίρια, βόλτες, παιχνίδια, την παίρνουν απτό σχολείο κλπ, τους κάνει λίγο ότι θέλει. Τα πεθερικά μου τα βλέπει με σκαιπ τουλάχιστον μέρα παρά μέρα κ έρχονται για 4-5 μέρες κάθε δύο μήνες περίπου κ πάμε κ εμείς 3 φορές το χρονο. Μέχρι τα δύο δεν ήταν τόσο δεμένη μαζί τους αλλά τώρα βλέπω μεγάλη διαφορά, τους πλησιάζει, κάθεται μαζί τους για ώρα, ακόμη κ χωρίς εμάς, τους αποζητά. Είναι πολύ μικρός ο γιος σου ακόμη. Όταν θα αρχίσει να αλληλεπιδρά πιο έντονα κ να συνεννοείται θα είναι πιο εύκολο κ για τους παππούδες να ασχοληθούν. Τώρα δε γνωρίζουν τις συνήθειες του αφού δεν τον ζουν κ ειναι λογικό εν μέρει να κρατούν μια πιο διστακτική στάση. Βέβαια, πάντα υπάρχει κ η κατηγορία παππούδων που βαριουνται (εγώ ας πούμε μάλλον έτσι θα είμαι).

[Έσπερος]

Εμείς δεν έχουμε χώρο για να φιλοξενήσουμε. Άρα είναι δύσκολο να έρθει οποιοσδήποτε, αφού θα πρέπει να μείνει σε ξενοδοχείο και φυσικα δεν είναι υποχρεωμένος να το κάνει. Τα πεθερικά μου έτσι κι αλλιώς δεν θέλουν να φιλοξενούνται (κατά βάθος ούτε να φιλοξενούν). Η μητέρα μου, αν της έλεγα να νοικιάσει γκαρσονιέρα στο νησί για να μένει όλο το χρόνο κ να κρατάει τον μικρό και γενικώς να "βοηθάει", θα το έκανε -ή θα το σκεφτόταν μέχρι να της εξγη΄σει ο πατέρας μου ότι δεν βγαίνουν τα οικονομικά. Αν της πούμε ότι μπορούν να κάνουν κι εκείνοι ένα ταξίδι, θα πει ότι τα έξοδα είναι πολλά. Γενικά έχουν και τη νοοτροπία (όλοι τους) ότι αφού έχουμε φύγει από την ΑΘήνα (και από το πατρικό, κατά τους γονείς μου), φταίμε κατά κάποιον τρόπο ή τέλος πάντων είναι δική μας υποχρέωση να πηγαίνουμε στους συγγενείς και όχι το ανάποδο. Λες και είμαστε τίποτα εισοδηματίες από οφσορ στα Κανάρια Νησιά και κάνουμε μόνιμα διακοπές και δεν καταδεχόμαστε να πάμε να τους δούμε! 

 

Καταλαβαίνω ότι αργότερα το παιδί θα είναι πιο εξοικειωμένο, τώρα δεν είναι καν 1,5, τι να κάνει με άγνωστους ανθρώπους; Αλλά και τι να κάνει σ' ένα διαμέρισμα; Έχει μάθει τη μισή μέρα έξω και αλλιώς να κινείται ελεύθερα. Στους παππούδες, στο ένα σπίτι είναι απαγορευμένη η πρόσβαση σε όλα τα δωμάτια πλην καθιστικού, όπου δεν επιτρέπεται να αγγίξει τίποτα, και στο άλλο σπίτι η πρόσβαση είαι ελε΄υθερη παντού αλλά υπάρχουν και παντού παγίδες. 

 

Η διάθεση από πλευράς παππούδων υπάρχει. Αλλά δεν συμβαδίζει με τις πράξεις πάντα, στο δικό μου σπιτι. Ο πατέρας μου είναι αρκετά  κουρασμένος, δεν ήταν και ποτέ κινητικός άνθρωπος, οπότε δεν μπορεί να παίξει, αν κ μ εμάς έπαιζε πολύ. Η μητέρα μου πιστεύει ότι το παιδάκι έιναι ένα μπιμπελό που κάθεται όπου το αφήσεις κ κάνει ό,τι του λες και δεν καταλαβαίνει ότι απλά μπορεί να παίζει κ εκείνη να είναι δίπλα. Να μην πω για το "μην ανησυχείτε, εγώ είμαι εδώ" και στο λεπτό το παιδί έχει βγει στο μπαλκόνι μπουσουλώντας. Η πεθερά μου ευτυχώς είναι πιο συνειδητοποιημένη. Θα πει ότι τις τάδε ώρες μαγειρεύει άρα δεν είναι διαθέσιμη αλλά μετά θα ασχοληθεί. 

 

Πάντως εγώ στα πεθερικά μου έκανα κακό προηγούμενο. Από την αρχή βοηθούσα στις δουλειές, καθάριζα κ τους χώρους που χρησιμοποιούμε, έστρωνα τραπέζι, μάζευα, έβαζα πλυντήριο τα ρούχα μας κ τα άπλωνα κ τα σιδέρωνα, μαζί με τα δικά τους αν τυχόν ήταν κοινή πλύση, άλλαζα μόνη τα σεντόνια κ τις πετσέτες μας.... Η συννυφάδα μου ούτε το ποτήρι της στο νεροχύτη δεν πηγαίνει... Οπότε αυτά τα μεγαλεία για καθαρές πετσέτες και έτοιμα καφεδάκια δεν θα τα ζήσω ποτέ!!! 

 

@ΑΡΓΚ πάντα δίνεις μια αισιόδοξη πινελιά στη συζήτηση! Πάντως κι εγώ ακόμα και με τη γιαγιά που έμενε απλά σε άλλη γειτονιά της Αθήνας, δεν δέθηκα ποτέ. Ακόμα και μεγάλη, αγγαρεία το έβρισκα να πάω να τη δω, δεν το συζητώ να με φιλοξενήσει. 

 

 

΄

 

2 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Βέβαια, πάντα υπάρχει κ η κατηγορία παππούδων που βαριουνται (εγώ ας πούμε μάλλον έτσι θα είμαι).

Χαχα πού το ξέρεις; Εμένα δεν με πειράζει να βαριούνται. Δεν θεωρώ και υποχρέωσή τους να περιστρέφεται όλη τους η ζωή γύρω από τα εγγόνια. ΑΡκεί να μη συνδυάζεται από απαιτήσεις. Αλλά εμάς δεν βαριούνται. ΕΙδικά οι γονείς μου. Απλώς δεν ξέρουν πώς να το χειριστούν, υποθέτω κάποια στιγμή θα τα βρουν. Η πεθερά μου είναι κουρασμένη από τον μεγάλο εγγονό που προσέχει και είναι ξεκάθαρο ότι για άλλο εγγονι δεν έχει αντοχές. Και να μην το πει, φαίνεται. Μέσα στα νεύρα είναι όταν τη βλέπουμε που είναι οι "διακοπές" της από τον μεγάλο, όχι επίτηδες, της βγαίνουν, και δεν μου κάνει εντύπωση. απορώ με τους παππούδες που έχουν αντοχές για full time ενασχόληση με τα εγγόνια. 

[ΑΡΓΚ]

Just now, Έσπερος είπε:

 

@ΑΡΓΚ πάντα δίνεις μια αισιόδοξη πινελιά στη συζήτηση! Πάντως κι εγώ ακόμα και με τη γιαγιά που έμενε απλά σε άλλη γειτονιά της Αθήνας, δεν δέθηκα ποτέ. Ακόμα και μεγάλη, αγγαρεία το έβρισκα να πάω να τη δω, δεν το συζητώ να με φιλοξενήσει. 
 

Μα συζητάς για μία κατάσταση όπου το παιδί βλέπει γιαγιάδες 2-3 φορές το χρόνο, όλοι είστε στην τσίτα  (εννοείται ότι το παιδί το νιώθει, και όσο μεγαλώνει περισσότερο) και δε θέλουν να παίξουν με το παιδί, ούτε ανέχονται τρεχάματα και βαβούρα (που θα γίνεται πολύ πιο έντονο τα επόμενα χρόνια, εδώ έχεις παιδί που κάνει τα πρώτα βήματα, κάτσε να είναι 3-4 να δεις πώς θα θέλει να παίξει και θα βαριέται να παριστάνει το άγαλμα).  Τι δέσιμο περιμένεις να συμβεί έτσι; Αν δεις και τι σου λένε τα κορίτσια για παιδιά δεμένα με τους συγγενείς, υπάρχουν οι συνθήκες για να είναι και πι γονείς χαλαροί πρώτα. Εδώ ο μπαμπάς πάει με το ζόρι, η μαμά τρέχει σαν την τρελή μην ενοχλήσει/χτυπήσει το παιδί, και η γιαγιά και ο παππούς από όσο καταλαβαίνω είναι κάπου μεταξύ κούρασης και ενόχλησης. Αν δεν το αφήσετε μαζί τους, να του πουν παραμύθια, να παίξουν μαζί, να πάνε βόλτα, να κάνουν δουλειές μαζί, να το ταϊσουν, να το βάλουν για ύπνο, πώς να δεθεί; 

[Έσπερος]

1 hour ago, ΑΡΓΚ είπε:

Μα συζητάς για μία κατάσταση όπου το παιδί βλέπει γιαγιάδες 2-3 φορές το χρόνο, όλοι είστε στην τσίτα  (εννοείται ότι το παιδί το νιώθει, και όσο μεγαλώνει περισσότερο) και δε θέλουν να παίξουν με το παιδί, ούτε ανέχονται τρεχάματα και βαβούρα (που θα γίνεται πολύ πιο έντονο τα επόμενα χρόνια, εδώ έχεις παιδί που κάνει τα πρώτα βήματα, κάτσε να είναι 3-4 να δεις πώς θα θέλει να παίξει και θα βαριέται να παριστάνει το άγαλμα).  Τι δέσιμο περιμένεις να συμβεί έτσι; Αν δεις και τι σου λένε τα κορίτσια για παιδιά δεμένα με τους συγγενείς, υπάρχουν οι συνθήκες για να είναι και πι γονείς χαλαροί πρώτα. Εδώ ο μπαμπάς πάει με το ζόρι, η μαμά τρέχει σαν την τρελή μην ενοχλήσει/χτυπήσει το παιδί, και η γιαγιά και ο παππούς από όσο καταλαβαίνω είναι κάπου μεταξύ κούρασης και ενόχλησης. Αν δεν το αφήσετε μαζί τους, να του πουν παραμύθια, να παίξουν μαζί, να πάνε βόλτα, να κάνουν δουλειές μαζί, να το ταϊσουν, να το βάλουν για ύπνο, πώς να δεθεί; 

δεν είπα ότι δεν θέλουν να παίξουν! τα πεθερικα μου παιζουν αρκετα. Αλλα δουλειες μαζι δεν προκειται να κανουν. τον εγγονό τον μεγάλο που προσέχει η πεθερά μ κάθε μέρα, δεν τον αφηνει λεπτο απο διπλα της αλλα ποτε δεν κανει δουλειες. τις κανει χαραματα ή απογευμα. ή θα ειναι στο παρκο ολο το πρωι ή θα παιζει σε συγκεξριμένους χωρους που εχει ορίσει αλλα αφου τον εχει καθε μερα του το εχει εξηγησει κ λειτουργει. να ανοιγει ντουλαπια κ να περιεργάζεται πραγματα γενικα δεν τον αφηνει. το δικο μας παιδι δεν ειναι μαθημένο ετσι. εμεις κινούμαστε, κανουμε τις δουλειες μας, τρωμε ολοι μαζι, το σπίτι ειναι ασφαλες κλπ. Βολτα δεν τον παει γιατι το καροτσι μας ειναι βαρυ κ δρν μπορει να το κουμαντάρει. δεν χωραει καν στο ασανσέρ της για να το βγαλει εξω. Για το φαγητο δεν το συζητω, της ειναι αδιανοητο οτι δεν τον ταΐζουμε κ τρωει μαζι με την οικογενεια κ δεν του σκουπίζουμε το σαγόνι σε καθε μπουκια για να μη λερωθεί. αν παει να τον ταΐσει κ του κανει τετοια θα της φερει το πιατο στο κεφαλι!  Η δικη μ μητερα ειναι λιγο χυμα, θα κανει τα παντα στη θεωρια για να εχει το παιδι σπίτι, αλλα στην πραξη δεν θα τρεχει απο πισω του στα επικινδυνα σημεια, δεν θα οργανώσει τον χρονο ωστε να μην μπλεξει με τα μαγειρεματα ή τα τηλεφωνα κλπ. δεν ειναι θεμα αδιαφορίας, απλα δεν εχει μαθει με παιδι στην καθημερινοτητα. αν την ανάγκαζαν οι συνθκες λογικα θα πριςαρμοζοταν. βολτα φοβαται να τον παει, το εχει δηλώσει. αγκαλια να τον σηκωσει ισα ισα μπορει κ για λιγο. νομιζει οτι θα τον παρει αγκαλια κ θα κατσουν στον καναπέ μια ωρα να λενε τραγουδάκια. σιγα μην κατσει τοση ωρα! ή θα αρχισει τα δασκαλίστικα να του λεει ηχους να επαναλάβει κλπ. πραγματα που εμεις δεν κανουμε. αν τον ειχε ολη μερα δεν θα με ενοιαζε να κανει κατι με το οποιο δεν συμφωνω, αν δεν ενοχλουσε το παιδι. θα έβρισκαν εναν τροπο συμβίωσης τελος παντων, οπως κ η πεθερα μου αντιστοιχα εχει βρει με τον μεγαλο εγγονι που τη λατρευει, ασχετο αν εμεις δεν συμφωνούμε με ολα οσα κανει. αλλα τωρα ειναι που ειναι λιγες οι μερες, ειναι το παιδι σαστισμένο με άγνωστα πρόσωπα, λογικο δεν ειναι να ειμαι στην τσιτα; ποσες φορες θα εξηγησω σε παιδακι που ουτε 1,5 δεν ειναι να μην πειραζει την κρυστάλλινη καράφα με το λικερ απο το χαμηλό τραπεζι γιατι ειναι της γιαγιας; για να ακουσω μετα το κήρυγμα οτι πρεπει να μπουν ορια; στο τελος θα τον παρω κ θα κλειστούμε στο δωματιο τουλαχιστον να παιζει ελευθερα. ή ποσες φορες θα εξηγω να μην ανοιγει το συρταρι που το πόμολό του κρεμεται απο μια μισοβγαλμενη βίδα (στο αλλο σπίτι αυτα); τουλαχιστον εκει δεν νιώθουμε ποτε οτι ενοχλούμε, αλλα περα απο αυτο δεν ξερω σε ποια ηλικια θα μπορει να περασει καλα με τους παππουδες. ισως οταν κανει παιδια η αδερφη μ κ εξοικειωθούν με το πώς ειναι να εχεις παιδακια στο σπίτι. εγω ειλικρινα θελω να τον αφηνω κ να φευγω απο το οπτικό τους πεδίο, αλλα ο μικρος δεν το δεχεται ακομα κ δεν το θεωρω κ παραλογο. απλως ολο αυτο για πρωτη φορα με προδιέθεσε κ εμενα πολυ αρνητικα κ μ εκανε εντυπωση. τα χριστουγεννα που ειχα ακομα κ το αγχος των αντλησεων που τις εκανα με την ψυχη στο στομα κυριολεκτικα γιατι δεν με αφηνε λεπτο, δεν ειχα κουραστει ετσι αν κ τοτε ημουν κ με ελλειψη υπνου κ τα νευρα τεντωμένα λογω θηλαστρου. τωρα ημουν απείρως πιο ξεκουραστη κ βγηκα κ στο ολοκληρα πρωινα ολομόναχη κ παρόλα αυτα μου φανηκαν ολα πιο ζόρικα. 

[ΑΡΓΚ]

6 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

δεν είπα ότι δεν θέλουν να παίξουν! τα πεθερικα μου παιζουν αρκετα. Αλλα δουλειες μαζι δεν προκειται να κανουν. τον εγγονό τον μεγάλο που προσέχει η πεθερά μ κάθε μέρα, δεν τον αφηνει λεπτο απο διπλα της αλλα ποτε δεν κανει δουλειες. τις κανει χαραματα ή απογευμα. ή θα ειναι στο παρκο ολο το πρωι ή θα παιζει σε συγκεξριμένους χωρους που εχει ορίσει αλλα αφου τον εχει καθε μερα του το εχει εξηγησει κ λειτουργει. να ανοιγει ντουλαπια κ να περιεργάζεται πραγματα γενικα δεν τον αφηνει. το δικο μας παιδι δεν ειναι μαθημένο ετσι. εμεις κινούμαστε, κανουμε τις δουλειες μας, τρωμε ολοι μαζι, το σπίτι ειναι ασφαλες κλπ. Βολτα δεν τον παει γιατι το καροτσι μας ειναι βαρυ κ δρν μπορει να το κουμαντάρει. δεν χωραει καν στο ασανσέρ της για να το βγαλει εξω. Για το φαγητο δεν το συζητω, της ειναι αδιανοητο οτι δεν τον ταΐζουμε κ τρωει μαζι με την οικογενεια κ δεν του σκουπίζουμε το σαγόνι σε καθε μπουκια για να μη λερωθεί. αν παει να τον ταΐσει κ του κανει τετοια θα της φερει το πιατο στο κεφαλι!  Η δικη μ μητερα ειναι λιγο χυμα, θα κανει τα παντα στη θεωρια για να εχει το παιδι σπίτι, αλλα στην πραξη δεν θα τρεχει απο πισω του στα επικινδυνα σημεια, δεν θα οργανώσει τον χρονο ωστε να μην μπλεξει με τα μαγειρεματα ή τα τηλεφωνα κλπ. δεν ειναι θεμα αδιαφορίας, απλα δεν εχει μαθει με παιδι στην καθημερινοτητα. αν την ανάγκαζαν οι συνθκες λογικα θα πριςαρμοζοταν. βολτα φοβαται να τον παει, το εχει δηλώσει. αγκαλια να τον σηκωσει ισα ισα μπορει κ για λιγο. νομιζει οτι θα τον παρει αγκαλια κ θα κατσουν στον καναπέ μια ωρα να λενε τραγουδάκια. σιγα μην κατσει τοση ωρα! ή θα αρχισει τα δασκαλίστικα να του λεει ηχους να επαναλάβει κλπ. πραγματα που εμεις δεν κανουμε. αν τον ειχε ολη μερα δεν θα με ενοιαζε να κανει κατι με το οποιο δεν συμφωνω, αν δεν ενοχλουσε το παιδι. θα έβρισκαν εναν τροπο συμβίωσης τελος παντων, οπως κ η πεθερα μου αντιστοιχα εχει βρει με τον μεγαλο εγγονι που τη λατρευει, ασχετο αν εμεις δεν συμφωνούμε με ολα οσα κανει. αλλα τωρα ειναι που ειναι λιγες οι μερες, ειναι το παιδι σαστισμένο με άγνωστα πρόσωπα, λογικο δεν ειναι να ειμαι στην τσιτα; ποσες φορες θα εξηγησω σε παιδακι που ουτε 1,5 δεν ειναι να μην πειραζει την κρυστάλλινη καράφα με το λικερ απο το χαμηλό τραπεζι γιατι ειναι της γιαγιας; για να ακουσω μετα το κήρυγμα οτι πρεπει να μπουν ορια; στο τελος θα τον παρω κ θα κλειστούμε στο δωματιο τουλαχιστον να παιζει ελευθερα. ή ποσες φορες θα εξηγω να μην ανοιγει το συρταρι που το πόμολό του κρεμεται απο μια μισοβγαλμενη βίδα (στο αλλο σπίτι αυτα); τουλαχιστον εκει δεν νιώθουμε ποτε οτι ενοχλούμε, αλλα περα απο αυτο δεν ξερω σε ποια ηλικια θα μπορει να περασει καλα με τους παππουδες. ισως οταν κανει παιδια η αδερφη μ κ εξοικειωθούν με το πώς ειναι να εχεις παιδακια στο σπίτι. εγω ειλικρινα θελω να τον αφηνω κ να φευγω απο το οπτικό τους πεδίο, αλλα ο μικρος δεν το δεχεται ακομα κ δεν το θεωρω κ παραλογο. απλως ολο αυτο για πρωτη φορα με προδιέθεσε κ εμενα πολυ αρνητικα κ μ εκανε εντυπωση. τα χριστουγεννα που ειχα ακομα κ το αγχος των αντλησεων που τις εκανα με την ψυχη στο στομα κυριολεκτικα γιατι δεν με αφηνε λεπτο, δεν ειχα κουραστει ετσι αν κ τοτε ημουν κ με ελλειψη υπνου κ τα νευρα τεντωμένα λογω θηλαστρου. τωρα ημουν απείρως πιο ξεκουραστη κ βγηκα κ στο ολοκληρα πρωινα ολομόναχη κ παρόλα αυτα μου φανηκαν ολα πιο ζόρικα. 

 

Να πω καταρχήν ότι αναφερομουν στους δικούς σου γονείς, γιατί φαντάζομαι ότι αυτό σε καίει σα δεσμός περισσότερο. Παρουσιάζεις μία σχέση πώς να το πω, αγάπης-φόβου-διαφωνίας με τη μαμά σου. Σαν από τη μία να περιμένεις ότι θα βλάψει το παιδί άθελά της, ότι δεν είναι ικανή να το προσέξει, και από την άλλη σα να φοβάσαι ότι θα σε επικρίνει εσένα για κάθε ζημιά που πιθανώς θα κάνει το παιδί. Φαίνεται να υπάρχουν παράλογες απαιτήσεις εκατέρωθεν πάντως: εσείς να περιμένετε μία γιαγιά που θα ακολουθεί οδηγίες κατά γράμμα, και η γιαγιά να προσπαθεί να σας αλλάξει το τρόπο που λειτουργεί το παιδί.

 

Μερικά από όσα λες, είναι "αστεία" μεμονωμένα:

Ας το ταϊσει το παιδί, και ας της φτύσει το φαγητό στα μούτρα, και λοιπόν; Τον αφήνεις, φεύγεις να πας να συναντήσεις τις φίλες σου για μεσημεριανό, και ας της πετάξει ο μικρός όλο το φαγητό στο κεφάλι, σε όλους έχει συμβεί. Αν όμως μετά φοβάσαι ότι θα γίνει καβγάς, ή ότι η γιαγιά θα τα βάλει με σένα που δεν του έμαθες τρόπους ή δεν ξέρω τι άλλο, αυτό αλλάζει πολύ το πράγμα. Παρομοίως και με το να κάτσουν στον καναπέ και να λένε τραγουδάκια ή να προσπαθήσει και την προπαίδεια να του μάθει. Δεν είναι πρόβλημα από μόνο του. Το πρόβλημα θα είναι αν μετά προκληθεί καβγάς ή γίνει αφορμή για ένταση ανάμεσα σε εσάς και τη γιαγιά. Αν συμβαίνει αυτό συστηματικά, δεσμός δεν αναπτύσσεται, και δεν φταίει η μέθοδος ταϊσματος. 

Την περισσότερη παιδική μου ηλικία, την πέρασα στη γιαγιά μου, που το σπίτι ποτέ δεν προσαρμόστηκε σε μωρό ή μικρό παιδί, ήταν έκπληξη ότι θα αναγκαστούν οι άνθρωποι να μεγαλώσουν ξανά από την αρχή ένα παιδί. Μιλάμε για έπιπλα εντελώς ακατάλληλα για μωρό, μπιμπελό παντού κλπ. Ε, έσπασα ουκ ολίγα, κάποια μαζεύτηκαν, για κάποια αποδέχτηκαν το ρίσκο, έκανα και μερικά καρούμπαλα κλπ, αλλά δε θυμάμαι ποτέ να μάλωσε κανείς με κανένα γι αυτά τα θέματα, και σίγουρα ποτέ κανείς εμένα. Οπότε η "καταλληλότητα" η μη του σπιτιού δεν είναι από μόνη της πρόβλημα. Πρόβλημα είναι να μαλώνει εσένα η μαμά σου αν το μωρό σπάσει το μπιμπελό, όχι το αν τελικά θα σπάσει το μπιμπελό.

Παρομοίως για το τι παιχνίδια θα παίξουν κλπ, η γιαγιά μου ήταν μία υπέρβαρη ηλικιωμένη γυναίκα. Πράγματι με έπαιρνε αγκαλιά και ζωγραφίζαμε, λέγαμε παραμύθια, τραγούδια κλπ, αλλά της ήταν φυσικά αδύνατο να καθήσει π.χ. στο πάτωμα και αδιανόητο να παίξει κυνηγητό. Και σκέψου ότι ουσιαστικά με μεγάλωσε, δεν ήταν 2-3 ώρες τη μέρα. Και όμως δεν είχε τελικά καμία σημασία, μπορούσα μία χαρά να τρέξω μόνη μου ή εκτός σπιτιού, δεν στερήθηκα κάτι από το ότι η γιαγιά δεν έκανε ακροβατικά. Οπότε πάλι, το θέμα δεν είναι αν η γιαγιά θα καθήσει στον καναπέ και αν θα βαρεθεί το μωρό. Ας βαρεθεί, και ας γίνει πιο δημιουργική η γιαγιά. Πρόβλημα όμως αξεπέραστο είναι μετά να γυρίσεις από τη βόλτα σου και να ακούς 2 ώρες πόσο δεν έχει τρόπους το παιδί.

Οπότε ουσιαστικά πρέπει να δεις ποια είναι η δυναμική ανάμεσα σε εσένα και τους γονείς σου, σε ποιο βαθμό τους εμπιστεύεσαι. Εννοώ να τους εμπιστεύεσαι όχι μόνο να μην είναι "κακοί", αλλά να μην προκληθεί ένταση. Γιατί αν χρειάζεται ψυχική προετοιμασία για να δεθεί με το ζόρι το μωρό, ε δε γίνεται. 

Επίσης καλό θα ήταν να μάθετε να αφήνετε εσύ και ο άντρας σου λίγο ο ένας τον άλλο έξω από τα "ενδοεκοιγενειακά" με τους γονείς σας. Ίσως επειδή υποχρεωτικά ταξιδεύετε μαζί, έχετε γίνει μία ομάδα σε αυτό, αλλά δεν είναι έτσι. Άλλη σχέση έχεις εσύ με τους γονείς σου, άλλη ο άντρας σου. Κάποια πράγματα μπορεί να τα βρίσκει απαράδεκτα σε σχέση με τη νοοτροπία των γονιών σου, αλλά δεν είναι η θέση του να τα πει, θα έπρεπε απλά να μπορεί να φύγει, να κάνει μία βόλτα κλπ να μην υπάρξει ένταση. Και αν κάτι πρέπει να ειπωθεί, εντελώς αλλιώς θα το πάρουν οι δικοί σου αν έρθει από την κόρη τους ή από το γαμπρό, ή αν ειπωθεί αν εκείνος είναι μπροστά. 

 

[Έσπερος]

Σχετικό - άσχετο. Αυτό το σύστημα ότι πρώτα είναι η δική μας οικογένεια και έπονται οι συγγενείς, πώς το διαχειρίζεστε; Εγώ δεν είχα μεγαλώσει έτσι, πρώτα απ' όλα μέναμε σε οικογενειακή πολυκατοικία με τα κλειδιά στην πόρτα, μπαινοβγαίναμε όποτε θέλαμε σε όποιο σπίτι θέλαμε. (η θεία μου κάποια στιγμή περιόρισαν τις ώρες που το κλειδί ήταν έξω και αυτό θεωρήθηκε κάπως σαν επιθυμία απομόνωσης με την κακή έννοια). Και γενικά πολύ στενές σχέσεις με την ευρεία οικογένεια (μέχρι ξαδέρφες των γιαγιάδων μου και δεύτερα ξαδέρφια των γονιών μου πχ). Ο άντρας μου δεν έχει μάθει έτσι και δεν θεωρεί ότι αυτές οι οικογενειακές υποχρεώσεις προέχουν σε σχέση με το δικό μας πρόγραμμα. Όλο αυτό εμένα με μπλοκάρει. Τώρα πχ που το αν θα πάμε για Πάσχα εξαρτάται από το πότε θα κάνουμε εξωσωματική, εγώ έχω βραχυκυκλώσει. Η γιαγιά μου και η θεία μου ρωτάνε συνέχεια πότε θα πάμε και δεν ξέρω αν θα πάμε Πάσχα, για να έχουμε μέρες να τους δούμε, ή αν θα πάμε μετά, οπότε θα γίνουν όλα τρέχοντας γιατί ο άντρας μου δεν μπορεί να λείψει μέρες από το σχολείο. Κι αντί να χαίρομαι αγχώνομαι και σκέφτομαι τι θα κάνουμε με τους συγγενείς και τα τραπέζια και όλα αυτά. Και γενικά, όσοι έχετε φύγει από εκεί που μένουν οι οικογένειές σας, πώς το δέχτηκαν αυτό οι συγγενείς; Γιατί οι δικοί μου νομίζω γενικά δεν το έχουν δεχτεί. Ή δεν έχουν δεχτεί ότι θα πηγαίνουμε μόνο Χριστούγεννα - Πάσχα - καλοκαίρι (που ίσως περιοριστεί κι αυτό). Η γιαγιά μου και οι θείες ρωτάνε συνέχεια πότε θα μας δουν και απογοητεύονται όταν λέμε ότι θα πάμε στις επόμενες διακοπές. Ακόμα και οι φίλοι απογοητεύονται γιατί εκείνοι συχνά στις διακοπές, που εμείς πάμε στην Αθήνα, λείπουν στις δικές τους διακοπές.  Αυτό εμένα με πιέζει πάρα πολύ. 

[mama16]

Just now, Έσπερος είπε:

Σχετικό - άσχετο. Αυτό το σύστημα ότι πρώτα είναι η δική μας οικογένεια και έπονται οι συγγενείς, πώς το διαχειρίζεστε; Εγώ δεν είχα μεγαλώσει έτσι, πρώτα απ' όλα μέναμε σε οικογενειακή πολυκατοικία με τα κλειδιά στην πόρτα, μπαινοβγαίναμε όποτε θέλαμε σε όποιο σπίτι θέλαμε. (η θεία μου κάποια στιγμή περιόρισαν τις ώρες που το κλειδί ήταν έξω και αυτό θεωρήθηκε κάπως σαν επιθυμία απομόνωσης με την κακή έννοια). Και γενικά πολύ στενές σχέσεις με την ευρεία οικογένεια (μέχρι ξαδέρφες των γιαγιάδων μου και δεύτερα ξαδέρφια των γονιών μου πχ). Ο άντρας μου δεν έχει μάθει έτσι και δεν θεωρεί ότι αυτές οι οικογενειακές υποχρεώσεις προέχουν σε σχέση με το δικό μας πρόγραμμα. Όλο αυτό εμένα με μπλοκάρει. Τώρα πχ που το αν θα πάμε για Πάσχα εξαρτάται από το πότε θα κάνουμε εξωσωματική, εγώ έχω βραχυκυκλώσει. Η γιαγιά μου και η θεία μου ρωτάνε συνέχεια πότε θα πάμε και δεν ξέρω αν θα πάμε Πάσχα, για να έχουμε μέρες να τους δούμε, ή αν θα πάμε μετά, οπότε θα γίνουν όλα τρέχοντας γιατί ο άντρας μου δεν μπορεί να λείψει μέρες από το σχολείο. Κι αντί να χαίρομαι αγχώνομαι και σκέφτομαι τι θα κάνουμε με τους συγγενείς και τα τραπέζια και όλα αυτά. Και γενικά, όσοι έχετε φύγει από εκεί που μένουν οι οικογένειές σας, πώς το δέχτηκαν αυτό οι συγγενείς; Γιατί οι δικοί μου νομίζω γενικά δεν το έχουν δεχτεί. Ή δεν έχουν δεχτεί ότι θα πηγαίνουμε μόνο Χριστούγεννα - Πάσχα - καλοκαίρι (που ίσως περιοριστεί κι αυτό). Η γιαγιά μου και οι θείες ρωτάνε συνέχεια πότε θα μας δουν και απογοητεύονται όταν λέμε ότι θα πάμε στις επόμενες διακοπές. Ακόμα και οι φίλοι απογοητεύονται γιατί εκείνοι συχνά στις διακοπές, που εμείς πάμε στην Αθήνα, λείπουν στις δικές τους διακοπές.  Αυτό εμένα με πιέζει πάρα πολύ. 

Τι να σου πω Έσπερος κ εγώ της ίδιας άποψης με τον άντρα σου είμαι. Από συγγενείς έως γονείς κ αδέρφια πάω, άντε να κανονίσω με μια θεία που έχω καλύτερες σχέσεις κ μένει στο ίδιο συγκρότημα με αδερφή κ γιαγιά. Κ εννοείται ότι τις γιορτές θα τις μοιράσουμε κ ούτε πεθερικά ούτε γονείς θα θυμώσουν γιατί ξέρουν ότι όταν παντρεύεσαι έχεις κ άλλες υποχρεώσεις..

[ΑΡΓΚ]

2 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Σχετικό - άσχετο. Αυτό το σύστημα ότι πρώτα είναι η δική μας οικογένεια και έπονται οι συγγενείς, πώς το διαχειρίζεστε; Εγώ δεν είχα μεγαλώσει έτσι, πρώτα απ' όλα μέναμε σε οικογενειακή πολυκατοικία με τα κλειδιά στην πόρτα, μπαινοβγαίναμε όποτε θέλαμε σε όποιο σπίτι θέλαμε. (η θεία μου κάποια στιγμή περιόρισαν τις ώρες που το κλειδί ήταν έξω και αυτό θεωρήθηκε κάπως σαν επιθυμία απομόνωσης με την κακή έννοια). Και γενικά πολύ στενές σχέσεις με την ευρεία οικογένεια (μέχρι ξαδέρφες των γιαγιάδων μου και δεύτερα ξαδέρφια των γονιών μου πχ). Ο άντρας μου δεν έχει μάθει έτσι και δεν θεωρεί ότι αυτές οι οικογενειακές υποχρεώσεις προέχουν σε σχέση με το δικό μας πρόγραμμα. Όλο αυτό εμένα με μπλοκάρει. Τώρα πχ που το αν θα πάμε για Πάσχα εξαρτάται από το πότε θα κάνουμε εξωσωματική, εγώ έχω βραχυκυκλώσει. Η γιαγιά μου και η θεία μου ρωτάνε συνέχεια πότε θα πάμε και δεν ξέρω αν θα πάμε Πάσχα, για να έχουμε μέρες να τους δούμε, ή αν θα πάμε μετά, οπότε θα γίνουν όλα τρέχοντας γιατί ο άντρας μου δεν μπορεί να λείψει μέρες από το σχολείο. Κι αντί να χαίρομαι αγχώνομαι και σκέφτομαι τι θα κάνουμε με τους συγγενείς και τα τραπέζια και όλα αυτά. Και γενικά, όσοι έχετε φύγει από εκεί που μένουν οι οικογένειές σας, πώς το δέχτηκαν αυτό οι συγγενείς; Γιατί οι δικοί μου νομίζω γενικά δεν το έχουν δεχτεί. Ή δεν έχουν δεχτεί ότι θα πηγαίνουμε μόνο Χριστούγεννα - Πάσχα - καλοκαίρι (που ίσως περιοριστεί κι αυτό). Η γιαγιά μου και οι θείες ρωτάνε συνέχεια πότε θα μας δουν και απογοητεύονται όταν λέμε ότι θα πάμε στις επόμενες διακοπές. Ακόμα και οι φίλοι απογοητεύονται γιατί εκείνοι συχνά στις διακοπές, που εμείς πάμε στην Αθήνα, λείπουν στις δικές τους διακοπές.  Αυτό εμένα με πιέζει πάρα πολύ. 

 

Ανεξάρτητα από τα υπόλοιπα, μην αφήσεις τον άντρα σου να σε απομονώσει. Μπορεί η πρόθεση του να είναι καλή, αλλά μη χαλάσεις τους δεσμούς με μία δεμένη οικογένεια γι αυτό το λόγο. Απλά δε χρειάζεται να πηγαίνετε παντού πακέτο.

[Lenia16]

Μα θα αφήσετε το νησί κ θα πάτε στην Αθήνα το καλοκαίρι;; Τρελοί θα είστε! @Έσπερος τώρα που έχεις άδεια γιατί δεν παίρνεις το μικρό να πάτε οι δυο σας στην Αθήνα να μείνετε 1-2 βδομάδες ή όσο αντέξεις τελοσπαντων, να δουν κ οι παππούδες το μωρό κ να μην έχει κ ο άντρας πρβλ με τις υποχρεωσεις; Δεν εννοώ το Πάσχα προφανώς, άλλη άσχετη περίοδο. εγώ το έκανα όταν ήμουν σε άδεια, πήγαινα μια βδομάδα στους δικούς μου με τη μικρή κ το σκ ερχόταν ο άντρας μου κ επιστρέφαμε μαζί. Έτσι κ εγώ έβλεπα τους συγγενείς, φίλους κλπ κ αυτοί έβλεπαν το μωρό κ ο άντρας μου ξεκουραζόταν 5 μέρες κ όλοι ήταν ευχαριστημένοι.

[MagdaP]

Διαφωνώ κάθετα ότι τα παιδιά δεν δενονται με τη γιαγιά και το  παππού αν είναι μακριά!!! Όλα εξαρτώνται από τους παππούδες και τους γονείς του παιδιού... Αν εγώ σαν μάνα δε δώσω το περιθώριο στη γιαγιά και τον παππού όταν πάμε να τους δούμε να ασχοληθούν με το παιδί επειδή ότι κάνουν δεν θα το κάνουν όπως εγώ (απόλυτα λογικό) και περιμένω να γίνουν όλα όπως πρέπει μάλλον δε θα μπορέσουν να δεθουν με το παιδί. Από την άλλη πλευρά, αν οι ίδιοι δεν θέλουν στην πραγματικότητα να αναλάβουν ευθύνες όταν έρχονται σε επαφή πάλι το αποτέλεσμα είναι το ίδιο... 

 

Κι εμείς ζούμε σε νησί μακριά από όλους! Και μάλιστα οι γονείς μου ζουν στην Πάτρα και τα πεθερικά μου στην Βόρεια Ελλάδα. Στις διακοπές των Χριστουγέννων πάμε μια εβδομάδα στους μεν και μία στους δε. Στο καρναβάλι πάμε για το τριήμερο στους δικούς μου (δεν τους βλέπουμε και πολύ γιατί συμμετέχουμε στις εκδηλώσεις - παρελασεις), Πάσχα δεν φεύγουμε και το καλοκαίρι έρχονται τα πεθερικά μου για κάνα μήνα ενάμιση και άλλο τόσο πάμε στην Πάτρα (σε παραθαλάσσιο χωριό κοντά στην Πάτρα που είναι το πατρικό του μπαμπά μου).

 

Με τους δικούς μου (ειδικά με τη μαμά μου) είναι εξοικειωμενος από πολύ μικρός, από μωρό. Είναι όμως και η μαμά μου πολύ δραστηρια με τα εγγόνια... Ασχολείται πάρα πολύ με όλα (έχει άλλα 4 από τις αδερφές μου). Τον αναλαμβάνει μόνη της χωρίς να της πω τίποτα και με ξεκουραζει. Δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι τον ξεχώρισε από τα άλλα κι ας μένουν πάνω κάτω και ασχολείται πάρα πολύ από όταν ήταν μωρά. Ίσα ίσα που αισθάνομαι ότι του έχει πάρα πολύ αδυναμία επειδή της λείπει μάλλον. Και ο γιος μου το ίδιο... 

 

Τα πεθερικά μου είναι πιο μεγάλα σε ηλικία και ασχολούνται λιγότερο... Ειδικά όσο ήταν πιο μικρός η πεθερά μου φοβόταν πολύ. Όσο μεγαλώνει είναι αλλιώς. Όμως όταν πηγαίνουμε και όταν έρχονται στο σπίτι μας αναλαμβάνει όλες τις δουλειές χωρίς να της πω κάτι. Είναι τρελή με την καθαριότητα και τη μαγειρική κι αν δεν ασχοληθεί με αυτά δεν μπορεί. Οπότε και αυτό με ξεκουραζει. Παρόλο όμως που δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με το παιδί το αγαπάνε πολύ (τα υπόλοιπα εγγόνια είναι ενήλικα πλεον) και του το δείχνουν. Και ο γιος μου τους αγαπάει, αν και δείχνει λίγο περισσότερη αδυναμία στη μαμά μου που μάλλον είναι λογικό. 

 

Από μωρό του μιλούσα για τους παππούδες και της γιαγιάδες (και τα ξαδερφακια τα οποία και αυτά τον λατρεύουν κι ας είναι μακριά), κάναμε σκαιπ, μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Πραγματικά δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι η απόσταση εμπόδισε το δέσιμο μαζί τους, ούτε με τους μεν ούτε με τους δε. Δε βλέπω καμία διαφορά με τα άλλα εγγόνια. Και όποτε πηγαίνουμε κατευθείαν είναι εξοικειωμενος μαζί τους σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που τους είδε τελευταία φορά, αλλά του μιλάω πολύ γι αυτούς. Ολα εξαρτώνται από εμάς. Πως χειριζομαστε τις καταστάσεις. Αν δε δώσουμε την ευκαιρία στις γιαγιάδες και τους παππούδες να πάρουν πρωτοβουλία με τα εγγόνια δεν θα δεθουν ποτέ. Μπορεί να μην κάνουν τα πάντα όπως εμείς, μπορεί να κάνουν και λάθη και να τα κακομαθουν και λίγο αλλά δεν πειράζει..  Μόνο έτσι θα εξοικειωθουν και θα δεθουν!!! 

[Έσπερος]

2 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Μα θα αφήσετε το νησί κ θα πάτε στην Αθήνα το καλοκαίρι;; Τρελοί θα είστε!

Σιγά καλέ, όλο το χρόνο είμαστε στο νησί και το καλοκαίρι έχουμε δυο μήενς άδεια, θα πάθουμε κάτι να πάμε για 10 μέρες στην Αθήνα; Αφού οικονομικά δεν μας παίρνει για πολλές μέρες σε ξενοδοχείο, γιατί να μην αλλάξουμε παραστάσεις; Τόσος κόσμος που είναι στην Αθήνα το καλοκαίρι τι παθαίνει και θα πάθουμε εμείς; 

 

2 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

τώρα που έχεις άδεια γιατί δεν παίρνεις το μικρό να πάτε οι δυο σας στην Αθήνα να μείνετε 1-2 βδομάδες ή όσο αντέξεις τελοσπαντων, να δουν κ οι παππούδες το μωρό κ να μην έχει κ ο άντρας πρβλ με τις υποχρεωσεις;

Αυτό είναι πονεμένη ιστορία. Ο άντρας μου δεν θέλει να είμαστε χώρια. Ειοδικά τώρα με το παιδί. Δεν επιμένω κιόλας γιατί φοβάμαι να οδηγώ με το παιδί στην Αθήνα, οπότε δεν μπορώ να πάρω την ευθύνη να πάμε. Και κανένας από τους παππούδες δεν παίρνει την ευθύνη να μνας μετακινεί. Οι μισοί δεν έχουν δίπλωμα έτσι κι αλλιώς. 

 

Just now, MagdaP είπε:

Αν εγώ σαν μάνα δε δώσω το περιθώριο στη γιαγιά και τον παππού όταν πάμε να τους δούμε να ασχοληθούν με το παιδί επειδή ότι κάνουν δεν θα το κάνουν όπως εγώ (απόλυτα λογικό) και περιμένω να γίνουν όλα όπως πρέπει μάλλον δε θα μπορέσουν να δεθουν με το παιδί.

Δεν ξέρω γιατί έχω δώσει την εντύπωση ότι εμείς δεν αφήνουμε να ασσχοληθούν.Με εξαίρεση το φαγητό, δεν έχουμε βάλει κανέναν περιορισμο ούτε κάνουμε σχόλια κι ας κάνουν πράγματα ενοχλητικά ακόμα κι αν το παιδί διαμαρτύρεται. ΤΟ καλοκαίκρι που ήταν πιο μικρός δεν είχε θέμα και να μη με βλέπει, εκεί είχαν ασχοληθεί και τα πεθερικά μου τον πήγαιναν κ με το καρότσι (ήταν στο εξοχικό και ήταν εύκολο), και με τους γονείς μου είχε παίξει κλπ. Τα χριστούγεννα δεν μπορούσα να τον αφήσω λεπτό όχι σε άλλο δωμάτιο, ούτε από τα χέρια μου, αλλά κάποιες φορές που χρειάστηκε έμεινε κ μόνος μαζί τους. Τώρα ήταν πιο άνετος, αλλά πόσο ήρεμη να είμαι εγώ όταν βλέπω να ανοίγει το ντουλάπι με τα τρόφιμα και να τον κοιτάνε σαν να μην τρέχει τίποτα και να λένε εδώ είμαστε μην ανησυχείτε; 

[Macgyver]

Just now, Έσπερος είπε:

Σιγά καλέ, όλο το χρόνο είμαστε στο νησί και το καλοκαίρι έχουμε δυο μήενς άδεια, θα πάθουμε κάτι να πάμε για 10 μέρες στην Αθήνα; Αφού οικονομικά δεν μας παίρνει για πολλές μέρες σε ξενοδοχείο, γιατί να μην αλλάξουμε παραστάσεις; Τόσος κόσμος που είναι στην Αθήνα το καλοκαίρι τι παθαίνει και θα πάθουμε εμείς; 

 

Αυτό είναι πονεμένη ιστορία. Ο άντρας μου δεν θέλει να είμαστε χώρια. Ειοδικά τώρα με το παιδί. Δεν επιμένω κιόλας γιατί φοβάμαι να οδηγώ με το παιδί στην Αθήνα, οπότε δεν μπορώ να πάρω την ευθύνη να πάμε. Και κανένας από τους παππούδες δεν παίρνει την ευθύνη να μνας μετακινεί. Οι μισοί δεν έχουν δίπλωμα έτσι κι αλλιώς. 

 

Δεν ξέρω γιατί έχω δώσει την εντύπωση ότι εμείς δεν αφήνουμε να ασσχοληθούν.Με εξαίρεση το φαγητό, δεν έχουμε βάλει κανέναν περιορισμο ούτε κάνουμε σχόλια κι ας κάνουν πράγματα ενοχλητικά ακόμα κι αν το παιδί διαμαρτύρεται. ΤΟ καλοκαίκρι που ήταν πιο μικρός δεν είχε θέμα και να μη με βλέπει, εκεί είχαν ασχοληθεί και τα πεθερικά μου τον πήγαιναν κ με το καρότσι (ήταν στο εξοχικό και ήταν εύκολο), και με τους γονείς μου είχε παίξει κλπ. Τα χριστούγεννα δεν μπορούσα να τον αφήσω λεπτό όχι σε άλλο δωμάτιο, ούτε από τα χέρια μου, αλλά κάποιες φορές που χρειάστηκε έμεινε κ μόνος μαζί τους. Τώρα ήταν πιο άνετος, αλλά πόσο ήρεμη να είμαι εγώ όταν βλέπω να ανοίγει το ντουλάπι με τα τρόφιμα και να τον κοιτάνε σαν να μην τρέχει τίποτα και να λένε εδώ είμαστε μην ανησυχείτε; 

@Έσπερος κάντε μια φορά αυτό που θέλετε εσείς ως ζευγάρι :) κάθε φορά την ίδια συζήτηση έχουμε εδώ μέσα , όχι πως δεν περνάμε καλά βέβαια :) πάντως εγώ θα ήθελα παρά πολύ να κάνω Πάσχα σε νησί ! 

Παρατηρώ ότι ακόμα στο ίδιο μοτίβο κινείστε «Αθηνα, στους γονείς μου» . Τόσα ωραία μέρη έχει η Ελλάδα αν θες ντε και καλά να αλλάξεις περιβάλλον ! 

[MagdaP]

πρίν από 12 λεπτά , Έσπερος είπε:

Δεν ξέρω γιατί έχω δώσει την εντύπωση ότι εμείς δεν αφήνουμε να ασσχοληθούν.Με εξαίρεση το φαγητό, δεν έχουμε βάλει κανέναν περιορισμο ούτε κάνουμε σχόλια κι ας κάνουν πράγματα ενοχλητικά ακόμα κι αν το παιδί διαμαρτύρεται. ΤΟ καλοκαίκρι που ήταν πιο μικρός δεν είχε θέμα και να μη με βλέπει, εκεί είχαν ασχοληθεί και τα πεθερικά μου τον πήγαιναν κ με το καρότσι (ήταν στο εξοχικό και ήταν εύκολο), και με τους γονείς μου είχε παίξει κλπ. Τα χριστούγεννα δεν μπορούσα να τον αφήσω λεπτό όχι σε άλλο δωμάτιο, ούτε από τα χέρια μου, αλλά κάποιες φορές που χρειάστηκε έμεινε κ μόνος μαζί τους. Τώρα ήταν πιο άνετος, αλλά πόσο ήρεμη να είμαι εγώ όταν βλέπω να ανοίγει το ντουλάπι με τα τρόφιμα και να τον κοιτάνε σαν να μην τρέχει τίποτα και να λένε εδώ είμαστε μην ανησυχείτε; 

Εγώ περισσότερο γενικά μιλούσα. Συνήθως, αυτό που έχω δει είναι ότι οι γονείς που είναι λίγο πιο προστατευτικοι με τα παιδιά τους παθαίνουν αυτό... Δηλαδή δύσκολα αφήνουν τρίτους να ασχοληθούν με τα παιδιά κι αν τελικά τους αφήσουν, είναι στην τσίτα! 

Εδώ που τα λέμε κι εγώ δεν το βρίσκω τόσο τρομερό να ανοίξει το παιδί το ντουλάπι με τα τρόφιμα! Σε αυτήν την ηλικία όλα τα παιδάκια ανοίγουν τα ντουλαπια. Αν είναι κάποιος κοντά και τα επιβλεπει δε βρίσκω το λόγο να ανησυχείς. 

Just now, Macgyver είπε:

@Έσπερος κάντε μια φορά αυτό που θέλετε εσείς ως ζευγάρι :) κάθε φορά την ίδια συζήτηση έχουμε εδώ μέσα , όχι πως δεν περνάμε καλά βέβαια :) πάντως εγώ θα ήθελα παρά πολύ να κάνω Πάσχα σε νησί ! 

Παρατηρώ ότι ακόμα στο ίδιο μοτίβο κινείστε «Αθηνα, στους γονείς μου» . Τόσα ωραία μέρη έχει η Ελλάδα αν θες ντε και καλά να αλλάξεις περιβάλλον ! 

Σε αυτό την καταλαβαίνω... Όταν είσαι όλο το χρόνο μακριά, θες στις διακοπές να δεις και τους γονείς σου αλλιώς πρέπει να αποκοπεις τελείως. 

Πάντως εμείς τα τελευταία χρόνια κάνουμε Πάσχα στο νησί κι όποιος θέλει είναι ευπροσδεκτος... Φέτος θα έρθουν οι γονείς μου!!! 

[Macgyver]

Just now, MagdaP είπε:

Εγώ περισσότερο γενικά μιλούσα. Συνήθως, αυτό που έχω δει είναι ότι οι γονείς που είναι λίγο πιο προστατευτικοι με τα παιδιά τους παθαίνουν αυτό... Δηλαδή δύσκολα αφήνουν τρίτους να ασχοληθούν με τα παιδιά κι αν τελικά τους αφήσουν, είναι στην τσίτα! 

Εδώ που τα λέμε κι εγώ δεν το βρίσκω τόσο τρομερό να ανοίξει το παιδί το ντουλάπι με τα τρόφιμα! Σε αυτήν την ηλικία όλα τα παιδάκια ανοίγουν τα ντουλαπια. Αν είναι κάποιος κοντά και τα επιβλεπει δε βρίσκω το λόγο να ανησυχείς. 

Σε αυτό την καταλαβαίνω... Όταν είσαι όλο το χρόνο μακριά, θες στις διακοπές να δεις και τους γονείς σου αλλιώς πρέπει να αποκοπεις τελείως. 

Πάντως εμείς τα τελευταία χρόνια κάνουμε Πάσχα στο νησί κι όποιος θέλει είναι ευπροσδεκτος... Φέτος θα έρθουν οι γονείς μου!!! 

Δεν αποκόβεσαι τελείως αν μια φορα κανεις αυτό που θες εσυ κι ο άντρας σου . Εξάλλου όπως πολύ εύστοχα λες εσυ , φέτος θα έρθουν οι δικοί σου γονείς ;) το λέω από θέμα ξεκούρασης και από θέμα τακτικής - γιατί αν κάποιον τον μάθεις έτσι , με την πρώτη ευκαιρία που θα πεις «κάνω κάτι άλλο» θα κατεβάσει μούτρα. Αναφέρομαι και σε παλαιοτερες συζητήσεις που έχουν γίνει εδώ ;)

[ΑΡΓΚ]

2 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

πόσο ήρεμη να είμαι εγώ όταν βλέπω να ανοίγει το ντουλάπι με τα τρόφιμα και να τον κοιτάνε σαν να μην τρέχει τίποτα και να λένε εδώ είμαστε μην ανησυχείτε; 

Τι θα πάθει αν ανοίξει το ντουλάπι με τα τρόφιμα; Εννοείς ότι στο σπίτι σας δεν ανοίγει τα ντουλάπια; Να στοιβάξει κονσέρβες ντομάτας, πακέτα με ρύζι κλπ; Γιατί σε ανησυχεί αυτό; Καταλαβαίνω να μην ανοίξει το συρτάρι με τα μαχαίρια, αλλά κατσαρόλες και συσκευασμένα τρόφιμα είναι από τα πιο αγαπημένα παιχνίδια των μικρών.

[Έσπερος]

9 ώρες πρίν, MagdaP είπε:

Εγώ περισσότερο γενικά μιλούσα. Συνήθως, αυτό που έχω δει είναι ότι οι γονείς που είναι λίγο πιο προστατευτικοι με τα παιδιά τους παθαίνουν αυτό... Δηλαδή δύσκολα αφήνουν τρίτους να ασχοληθούν με τα παιδιά κι αν τελικά τους αφήσουν, είναι στην τσίτα! 

Εδώ που τα λέμε κι εγώ δεν το βρίσκω τόσο τρομερό να ανοίξει το παιδί το ντουλάπι με τα τρόφιμα! Σε αυτήν την ηλικία όλα τα παιδάκια ανοίγουν τα ντουλαπια. Αν είναι κάποιος κοντά και τα επιβλεπει δε βρίσκω το λόγο να ανησυχείς. 

 

 

7 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Τι θα πάθει αν ανοίξει το ντουλάπι με τα τρόφιμα; Εννοείς ότι στο σπίτι σας δεν ανοίγει τα ντουλάπια; Να στοιβάξει κονσέρβες ντομάτας, πακέτα με ρύζι κλπ; Γιατί σε ανησυχεί αυτό; Καταλαβαίνω να μην ανοίξει το συρτάρι με τα μαχαίρια, αλλά κατσαρόλες και συσκευασμένα τρόφιμα είναι από τα πιο αγαπημένα παιχνίδια των μικρών.

Ο άντρας μου είναι υπερπροστατευτικός, ναι. Γενικά θέλει να προεβλέπει τα π΄λαντα. Αν μπει σε ένα χώρο έχει εκιτμήσει στο λεπτό τους πιθανούς κινδύνους. Εγώ δεν είμαι έτσι και αντιδρώ κιόλας στη δική του υστερία, συχνά πηγαίνοντας στο άλλο άκρο. Όταν είμαστε μόνοι σπίτι με τον μικρό, έχω κάνει και επιπολαιότητες και έχω προλάβει στο τσάτ ατυχήματα σοβαρά (δεν εννοοώ πτώσεις ή να πιάσει το δάχτυλο στο συρτάρι). Γι αυτό ξέρω ότι αν δεν είσαι σε ετοιμότητα γιατί σκέφτεσαι "έλα μωρέ, μικρό παιδί είναι, τι θα κάνει", μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε. 

 

Στο σπίτι δεν έχουμε ασφάλειες ούτε σε συρτάρια, ούτε σε ντουλάπια. Τα μαχαίρια είναι κάπου που δεν τα φτάνει, τα γυάλινα είναι κι αυτά μη προσβάσιμα και τα όσπρια κ ό,τι άλλο μπορεί να καταποθεί, είναι ψηλά. Για τις άλλες συσκευασίες, ξέρω περίπου τι μπορεί να ανοίξει και πράττω αναλόγως. Όταν όμως ανοίγει ένα ντουλάπι που έχει μέσα μισάνοιχτες συσκευασίες, γυάλινα και διάφορα άλλα που μπορεί στο λεπτό ή να σπάσουν ή να καταπιεί  κάτι, δεν νομίζω ότι είμαι υστερική αν πιστεύω ότι κάποιος πρέπει να είναι δίπλα και όχι να κάθεται στην καρέκλα και να λέει "μα εδώ είμαστε, τον βλέπουμε". Επομένως θα καταλήξω εγώ να είμαι δίπλα ή να τον απομακρύνω και να ξαναπηγαίνει κλπ. Όταν αυτό δεν το κάνω ούτε στο σπίτι μου, είναι κάπως κουραστικό να το κάνω στις διακοπές. 

21 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Σαν από τη μία να περιμένεις ότι θα βλάψει το παιδί άθελά της, ότι δεν είναι ικανή να το προσέξει, και από την άλλη σα να φοβάσαι ότι θα σε επικρίνει εσένα για κάθε ζημιά που πιθανώς θα κάνει το παιδί. Φαίνεται να υπάρχουν παράλογες απαιτήσεις εκατέρωθεν πάντως: εσείς να περιμένετε μία γιαγιά που θα ακολουθεί οδηγίες κατά γράμμα, και η γιαγιά να προσπαθεί να σας αλλάξει το τρόπο που λειτουργεί το παιδί.

Όχι, αυτά για τη μητέρα μου δεν ισχύουν. Το δεύτερο σκέλος δηλαδή. Έχω ανησυχία, όντως, γιατί αν πω ότι κάτι θέλει προσοχή, ακούω απαντήσεις του στιλ "μα εσείς έχετε πολύ καλό παιδάκι, γιατί κάνετε έτσι". Για ζημιές δεν υπάρχει θέμα να τσακωθούμε. Άσε κιόλας που αν πω να απομακρύνουν κάτι, η απάντηση είναι οτι δεν πειράζει να το σπάσει. Αλλά η μητέρα μου για να είναι το παιδί στο σπίτι θα κάνει τούμπες, δεν τη νοιάζει να της το γκρεμίσουμε όλο. Νομίζω ότι το είχα ξαναγράψει. Οδηγίες σε καμία γιαγιά δεν έχουμε δώσει. Έχει τύχει να επισημάνω 1-2 συνήθειες που θεωρώ ότι είναι σημαντικό να ξέρουν, αλλά μέχρι εκεί. Από τη μητέρα μου δεν θα ακούσω ποτέ τίποτα για το αν έπιασε κάτι ή έσπασε ή λερώθηκε στο φαγητό. ΜΕταξύ σοβαρού και αστείου μόνο ότι είναι μαμόθρεφτο και ακοινώνητο. 

 

21 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Ας το ταϊσει το παιδί, και ας της φτύσει το φαγητό στα μούτρα, και λοιπόν; Τον αφήνεις, φεύγεις να πας να συναντήσεις τις φίλες σου για μεσημεριανό, και ας της πετάξει ο μικρός όλο το φαγητό στο κεφάλι, σε όλους έχει συμβεί. Αν όμως μετά φοβάσαι ότι θα γίνει καβγάς, ή ότι η γιαγιά θα τα βάλει με σένα που δεν του έμαθες τρόπους ή δεν ξέρω τι άλλο, αυτό αλλάζει πολύ το πράγμα.

Ναι η πεθερά μου σίγουρα θα το κάνει αυτό. Αλλά εδώ μιλάμε για ένα παιδί που πλαντάζει όταν φεύγει η μαμά του από το δωμάτιο στο ξένο σπίτι, λες να το αφήσω για καφέ και μάλιστα την ώρα του φαγητού με μια γιαγιά που είναι γνωστό ότι δεν εγκρίνει το πώς τρώει; Για ιατρικές εξετάσεις τον άφησα με την ψυχή στο στόμα 1-2 φορές αν και γενικά επεδίωκα να είναι ο άντρας μου σπίτι. 

 

21 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Παρομοίως και με το να κάτσουν στον καναπέ και να λένε τραγουδάκια ή να προσπαθήσει και την προπαίδεια να του μάθει. Δεν είναι πρόβλημα από μόνο του.

Όταν επιμένεις να το κάνεις ενώ το παιδί γκρινιάζει, δεν είναι πρόβλημα; Ή όταν επιχειρείς να το κάνεις, βλέπεις ότι δεν αρέσει στο παιδί, και μετά από διάφορα τέτοια αρχίζεις να αποστασιοποιείσαι από απογοήτευση; Γιατί εγώ αυτήν την αίσθηση αποκομίζω από τους παππούδες, όλους αλλά κυρίως τους δικούς μου. Ένα σαν παράπονο ότι αφού το παιδί δεν έχιε μεγαλώσει μαζί τους (ή δεν το έχουν μεγαλώσει εκείνοι, αν αντιλαμβάνεστε τη λεπτή διαφορά), είναι ένα άγνωστο, που θέλει χρόνο προσαρμογής, άρα δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, εσείς ττο έχετε μεγαλώσει με τις δικές σας συνήθειες που δεν τις εγκρίνουμε όλες άρα είμαστε στην απ' έξω και δεν μας αρέσει αυτό κλπ κλπ. Απλώς τα πεθερικά μου είναι πιο εξοικειωμένα από το άλλο εγγόνι. Και μη νομίζετε ότι είμαστε συνέχεια με όχι και παρατηρήσεις στους παππούδες. Καμία σχέση. Και ξεματιάσματα μας έχουν κάνει χωρίς να αντιδράσω, και όταν φέρνουν πααιχνίδια με φώτα και θόρυβο που δεν τα θέλουν δεν λέω τίποτα, και έχω προσπαθήσει και μαζί με την πεθερά μου να τον αλλάξουμε ξαπλωμένο και ακινητοποιημένο (ενώ έχω πει ότι εδώ και μήνες δεν μπορώ να το κάνω) για να της δείξω ότι της δίνω την ευκαιρία, δεν είμαι καμιά υστερικιά που φωνάζει με το παραμικρό για το πώς μιλάνε ή συμπεριφέρονται. Το αντίθετο θα έλεγα, είμαι τέτοιος χαρακτήρας έτσι κι αλλιώς, και τ'ακούω και από τον άντρα μου για κάποιες περιπτώσεις που θεώρησε ότι θα έπρεπε να είχα επέμβει. Επομένως όχι, δεν πιστεύω ότι εμείς βάζουμε εμπόδιο στο δέσιμο του παιδιού με τους παππούδες. Το κλειδί θεωρώ ότι είναι η μη αποδοχή της κατάστασης (κυρίως από τους γονείς μου) οτι εμείς μένουμε μακριά, η οικογένεια και το σπίτι μας είναι αλλού, και καλώς ή κακώς, το εγγόνι δεν μεγαλώνει μαζί τους όπως κάνουν τα εγγόνια των φίλων τους, άρα το βίωμα του να είσαι παππούς θα είναι γι αυτούς διαφορετικό. 

21 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Επίσης καλό θα ήταν να μάθετε να αφήνετε εσύ και ο άντρας σου λίγο ο ένας τον άλλο έξω από τα "ενδοεκοιγενειακά" με τους γονείς σας. Ίσως επειδή υποχρεωτικά ταξιδεύετε μαζί, έχετε γίνει μία ομάδα σε αυτό, αλλά δεν είναι έτσι. Άλλη σχέση έχεις εσύ με τους γονείς σου, άλλη ο άντρας σου. Κάποια πράγματα μπορεί να τα βρίσκει απαράδεκτα σε σχέση με τη νοοτροπία των γονιών σου, αλλά δεν είναι η θέση του να τα πει, θα έπρεπε απλά να μπορεί να φύγει, να κάνει μία βόλτα κλπ να μην υπάρξει ένταση. Και αν κάτι πρέπει να ειπωθεί, εντελώς αλλιώς θα το πάρουν οι δικοί σου αν έρθει από την κόρη τους ή από το γαμπρό, ή αν ειπωθεί αν εκείνος είναι μπροστά. 

Αυτό είναι πονεμένη ιστορία. Προφανώς και έχουμε άλλη σχέση. Απλώς η διαφορά είναι ότι όταν λένε κάτι ενοχλητικό τα πεθερικά μου, ο άντρας μου τους το κόβει αμέσως, ακόμα κι αν απλώς είναι μπροστά χωρίς να συμμετέχει σε κάτι που συζητώ εγώ και η πεθερά μου. (το αποτέελσμα τελικά είναι ΄τοι εκείνη τα σχόλια μου τα κάνει τηλεφωνικά μόνο γιατί ξέρει ότι δεν θα αντιδράσω). Αν πουν κάτι οι γονείς μου σε μια συζήτηση που συμμετέχουμε όλοι, αν είναι θεωρητικού χαρακτήρα μπορεί να εκφράσει τη διαφωνία του, αλλιώς περιμένει να την εκφράσω εγώ. Εγώ συνήθως απαντώ διπλωματικά και αόριστα πράγμα που αντί να τους ικανοποιεί όλους μάλλον τους δυσαρεστεί. Κατά τ' άλλα καπνιστής είναι, πάντα υπάρχει η δικαιολογία να κατέβει για τσιγάρα κ να κάτσει λίγο στην πλατεία να καπνίσει έτσι ώστε να ξεφουντώσει, δεν υπάρχιε τέτοιο θέμα. Απλώς η αλ΄ληθεια είναι ότι αν γενικά μου έχει επισημάνει ότι κάτι τον ενοχλέι και περιμένει ότι θα το πω και θα το λύσω, εγώ δεν το κάνω. Γιατί η μητέρα μου έχει έναν τρόπο, επειδή μάλλον ξέρει ότι εγώ αν ποτέ αντιδράσω θα είναι κατ\ ιδίαν, τα διάφορα περίεργα να μη μου τα λέει κατ ιδίαν. Τα μουρμουρίζει σε άλλους, πετάει μπηχτές, ή τα λέει στον άντρα μου όταν είναι μόνοι, ή απλώς τα αφήνει να εννοηθούν. Οπότε τι να κάνω εγώ; Στα καλά καθούμενα να της ξεκινήσω μια κουβέντα για κάτι που άκουσα ή απλά έχω την αίσθηση; Δεν μου δίνει τις αφορμές. 

[Fenia27]

On 13/4/2019 at 9:34 ΜΜ, Έσπερος είπε:

Η μητέρα μου, αν της έλεγα να νοικιάσει γκαρσονιέρα στο νησί για να μένει όλο το χρόνο κ να κρατάει τον μικρό και γενικώς να "βοηθάει", θα το έκανε -ή θα το σκεφτόταν μέχρι να της εξγη΄σει ο πατέρας μου ότι δεν βγαίνουν τα οικονομικά. Αν της πούμε ότι μπορούν να κάνουν κι εκείνοι ένα ταξίδι, θα πει ότι τα έξοδα είναι πολλά. Γενικά έχουν και τη νοοτροπία (όλοι τους) ότι αφού έχουμε φύγει από την ΑΘήνα (και από το πατρικό, κατά τους γονείς μου), φταίμε κατά κάποιον τρόπο ή τέλος πάντων είναι δική μας υποχρέωση να πηγαίνουμε στους συγγενείς και όχι το ανάποδο. Λες και είμαστε τίποτα εισοδηματίες από οφσορ στα Κανάρια Νησιά και κάνουμε μόνιμα διακοπές και δεν καταδεχόμαστε να πάμε να τους δούμε!

 

Για γκαρσιονερα στο νησι θα ηταν σιγουρα πολλα τα εξοδα...Τωρα για καλοκαιρι και γεννηκα πασχα πιο δελεαστικο μου φαινεται το νησι απο αθηνα εκτος αν μενουν προαστια που ουσιαστηκα δεν ειναι πολη-πολη...Ειναι λαθος εκτιμηση των γονιων και συγγενων να περιμενουν απο εσας να πηγαινεται μονο επειδη φυγατε απο αθηνα...Ε και? Σιγα δηλαδη...Πολυς κοσμος εχει φυγει απο τα πατρικα του...φυσικο και επομενο ειναι οταν κανεις την οικογενεια σου....

On 13/4/2019 at 9:34 ΜΜ, Έσπερος είπε:

στο λεπτό το παιδί έχει βγει στο μπαλκόνι μπουσουλώντας.

 Εχει κενα το μπαλκονι που μπορει το παιδι να πεσει? Να σκαρφαλωσει? Ειναι χαμηλο...? Και μενα βγαινουν στο μπαλκονι αλλα εχουμε παρει ολα τα μετρα προφυλαξης...Η κουζινα ειναι διπλα οποτε αυτα μπορει να παιζουν εξω αλλα εγω εχω το νου μου και τα τσεκαρω...

 

On 14/4/2019 at 1:49 ΠΜ, Έσπερος είπε:

Για το φαγητο δεν το συζητω, της ειναι αδιανοητο οτι δεν τον ταΐζουμε κ τρωει μαζι με την οικογενεια κ δεν του σκουπίζουμε το σαγόνι σε καθε μπουκια για να μη λερωθεί. αν παει να τον ταΐσει κ του κανει τετοια θα της φερει το πιατο στο κεφαλι!  Η δικη μ μητερα ειναι λιγο χυμα, θα κανει τα παντα στη θεωρια για να εχει το παιδι σπίτι, αλλα στην πραξη δεν θα τρεχει απο πισω του στα επικινδυνα σημεια, δεν θα οργανώσει τον χρονο ωστε να μην μπλεξει με τα μαγειρεματα ή τα τηλεφωνα κλπ. δεν ειναι θεμα αδιαφορίας, απλα δεν εχει μαθει με παιδι στην καθημερινοτητα. αν την ανάγκαζαν οι συνθκες λογικα θα πριςαρμοζοταν.

 

Αυτα που περιγραφεις ειναι φυσικο να συμβαινουν σε πολλες οικογενειες...οταν εγω μαθαινα στα παιδια να τρωνε με baby led feeding η μαμα του αντρα μου ειχε σοκαριστει...χαχαχαχα τα ειχε δει ολα...εβλεπε το παιδι μεσα στο φαγητο και τις μπουκιες να πανε απο δω και απο κει....χαχαχα το θυμαμαι και κλαιω απο τα γελια...απλα εχει διαφορα το να μην εχουν μεγαλωσει ετσι τα παιδια τους οι παππουδες και να τους φαινεται περιεργο, ξενο και εκτος των νερων τους και διαφορετικο να βλεπεις την επικριση στο βλεμμα τους και τα λογια τους...Γιατι παρολο που η πεθερα μου γουρλωνε τα ματια, συζυτουσαμε και προσπαθουσε να το καταλαβει, να ακουσει...αυτο που μου λεει συνεχεια ειναι οτι οσο ζουμε μαθαινουμε...εγω λοιπον δεν ενιωσα οτι με κατακρινει, οτι υποτιμαει αυτο που κανω στο παιδι αλλα το σεβεται...και γενικα ειναι πολυ διακριτικη...Με την σειρα μου εγω θα σεβαστω την δικη της μανια με καθαριοτητα και οτι δεν εχει συνηθυσει να ζει με μικρα παιδια...ειδικα οταν οι ανθρωποι μεγαλωνουν και εχουν και τα προβληματα τους τοτε η κουραση και η φασαρια διπλασιαζεται...Οταν οιπον θα παμε εκει ξερω ποια πραγματα χτυπανε νευρο και φροντιζω να τα αποφυγω..εκεινη βεβαια δεν εχει προβλημα να ασφαλισει το σπιτι με οποιοδηποτε τροπο γιατι μπορει να μεινουμε και 2 εβδομαδες...

On 14/4/2019 at 1:49 ΠΜ, Έσπερος είπε:

ποσες φορες θα εξηγησω σε παιδακι που ουτε 1,5 δεν ειναι να μην πειραζει την κρυστάλλινη καράφα με το λικερ απο το χαμηλό τραπεζι γιατι ειναι της γιαγιας; για να ακουσω μετα το κήρυγμα οτι πρεπει να μπουν ορια;

 Αυτο δηλαδη για μενα ειναι μεγαλο θεματακι της γιαγιας...τι ορια να μπουν σε ενα παιδι 1,5 χρονων? Γιατι δεν παιρνει την ρημαδοκαραφα να την βαλει ψηλα να μπορεσεις και εσυ να ξεκουραστεις και να μην σπασει η καραφα? και εγω αν πηγαινα ειτε στους γονεις μου με τα πανακριβα βαζα στην μεση του σαλονιου και αυτοι εθελοτυφλουσαν και περιμεναν απο το παιδι να φερθει οπως ο ενηλικας θα κουραζομουν...η μανα μου τα εχει μαζεψει πριν παμε...

 

22 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Αν όμως μετά φοβάσαι ότι θα γίνει καβγάς, ή ότι η γιαγιά θα τα βάλει με σένα που δεν του έμαθες τρόπους ή δεν ξέρω τι άλλο, αυτό αλλάζει πολύ το πράγμα. Παρομοίως και με το να κάτσουν στον καναπέ και να λένε τραγουδάκια ή να προσπαθήσει και την προπαίδεια να του μάθει. Δεν είναι πρόβλημα από μόνο του. Το πρόβλημα θα είναι αν μετά προκληθεί καβγάς ή γίνει αφορμή για ένταση ανάμεσα σε εσάς και τη γιαγιά. Αν συμβαίνει αυτό συστηματικά, δεσμός δεν αναπτύσσεται, και δεν φταίει η μέθοδος ταϊσματος. 

 

Συμφωνω σε αυτο...η σχεση γονεων-παππουδων θα δημιουργησει την σχεση με τα εγγονια...

22 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Επίσης καλό θα ήταν να μάθετε να αφήνετε εσύ και ο άντρας σου λίγο ο ένας τον άλλο έξω από τα "ενδοεκοιγενειακά" με τους γονείς σας. Ίσως επειδή υποχρεωτικά ταξιδεύετε μαζί, έχετε γίνει μία ομάδα σε αυτό, αλλά δεν είναι έτσι. Άλλη σχέση έχεις εσύ με τους γονείς σου, άλλη ο άντρας σου. Κάποια πράγματα μπορεί να τα βρίσκει απαράδεκτα σε σχέση με τη νοοτροπία των γονιών σου, αλλά δεν είναι η θέση του να τα πει, θα έπρεπε απλά να μπορεί να φύγει, να κάνει μία βόλτα κλπ να μην υπάρξει ένταση. Και αν κάτι πρέπει να ειπωθεί, εντελώς αλλιώς θα το πάρουν οι δικοί σου αν έρθει από την κόρη τους ή από το γαμπρό, ή αν ειπωθεί αν εκείνος είναι μπροστά

Αυτο προυποθετει κοινη γραμμη στο ζευγαρι και να ξερει οτι ο ενας θα στηριξει τον αλλον...Εγω πλεον εχω ξεφυγει απο την λογικη αν θα το παρουν ετσι η αλλιως...ειναι δικη τους ευθυνη να μην δημιουργησουν προβλημα μεσα στο ζευγαρι...ειναι απαγορευτικο να επεμβουν σε μενα και στον αντρα μου, να μου πουνε κατι ασχημο για τον αντρα μου, να με βαλουν να μαλωσω με τον αντρα μου για κατι που θεωρουν αυτοι ετσι και οχι γιουβετσι...Ειναι εμφανεστατο οτι ημαστε καλα σαν ζευγαρι, τα βρισκουμε σαν ζευγαρι και δεν υπαρχει επιλογη αναμεσα σε γονεις ή συζυγο...η επιλογη ειναι παντα ο συζυγος. Αυτο απλοποιει πολλα. Οι γονεις μιλανε και λενε τα δικα τους οταν τους δινεις δικαιωμα και σε βλεπουν να επιρεαζεσαι...Οταν αυτα βγουν απο την λιστα, ξυδι αν δεν το δεχονται και ολα καλα αν το καταλαβουν....

 

21 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Αυτό το σύστημα ότι πρώτα είναι η δική μας οικογένεια και έπονται οι συγγενείς, πώς το διαχειρίζεστε; Εγώ δεν είχα μεγαλώσει έτσι, πρώτα απ' όλα μέναμε σε οικογενειακή πολυκατοικία με τα κλειδιά στην πόρτα, μπαινοβγαίναμε όποτε θέλαμε σε όποιο σπίτι θέλαμε. (η θεία μου κάποια στιγμή περιόρισαν τις ώρες που το κλειδί ήταν έξω και αυτό θεωρήθηκε κάπως σαν επιθυμία απομόνωσης με την κακή έννοια). Και γενικά πολύ στενές σχέσεις με την ευρεία οικογένεια (μέχρι ξαδέρφες των γιαγιάδων μου και δεύτερα ξαδέρφια των γονιών μου πχ). Ο άντρας μου δεν έχει μάθει έτσι και δεν θεωρεί ότι αυτές οι οικογενειακές υποχρεώσεις προέχουν σε σχέση με το δικό μας πρόγραμμα. Όλο αυτό εμένα με μπλοκάρει.

Δεν υπαρχει κατι να διαχειριστεις κατ'εμε...Ο αντρας σου και το παιδι σου ερχονται πρωτοι γιατι αυτη ειναι η οικογενεια που δημιουγησες...τα παιδια δεν τα κανουμε να τα εχουμε δεσμια μας και οπως εμεις θελουμε...και εγω προερχομαι απο μια τετοια οικογενεια. Το κλειδι παντα στην πορτα μεχρι που οι γονεις μου οταν ημασταν πλεον γυμνασιο το πηραν απο την πορτα...οι παππουδες δεν το πηραν καλα...Ε και? Οταν η μανα μου κουρασμενη απο την δουλεια κοιμοταν και ο παππους εμπαινε στο σπιτι και φωναζε εεεεε ειναι κανεις εδω? τι περιμενες να κανει? οταν θελαν τον χρονο τους σαν ζευγαρι, σαν οικογενεια και μπουκαραν μεσα ο θειος, ο ξαδερφος κτλ...???? Αυτο ειναι αδιακρισια και καταχρηση μιας σχεσης...Δεν μπορω να παω στο χωριο μια εβδομαδα να ξεκουραστω με τον αντρα μου που εχει 20 μερες αδεια τον χρονο και δεν καθεται 3 μηνες καλοκαιρι, πασχα και χριστουγεννα και να τρεχω απο πορτα σε πορτα με δυο μικρα για να με δουνε και να ικανοποιησω καθε πικραμενο συγγενη που καθεται με τα ποδια το ενα πανω στο αλλο στον καναπε ολη μερα...πλεον πηγαινουμε και αραζουμε...θεια ηρθαμε,,, ελα καμια βολτα να μας δεις αν θελεις..ηρθα να ξεκουραστω με τα παιδια...Δεν τους βλεπουμε ολους αλλα δεν με πειραζει...αν θελουνε να μας δουνε θα ερθουν...

[Έσπερος]

Just now, Fenia27 είπε:

Για γκαρσιονερα στο νησι θα ηταν σιγουρα πολλα τα εξοδα...Τωρα για καλοκαιρι και γεννηκα πασχα πιο δελεαστικο μου φαινεται το νησι απο αθηνα εκτος αν μενουν προαστια που ουσιαστηκα δεν ειναι πολη-πολη...Ειναι λαθος εκτιμηση των γονιων και συγγενων να περιμενουν απο εσας να πηγαινεται μονο επειδη φυγατε απο αθηνα...Ε και? Σιγα δηλαδη...Πολυς κοσμος εχει φυγει απο τα πατρικα του...φυσικο και επομενο ειναι οταν κανεις την οικογενεια σου..

Και οι γονείς μου και τα πεθερικά μου έχουν εξοχικά. Δεν είναι ότι είναι κλεισμένοι στην ΑΘήνα και θα τους βόλευε να έρθουν Πάσχα ή καλοκαίρι για τις διακοπές τους. Εξάλλου δεν μπορούμε να περιμένουμε να πληρώνουν ξενοδοχείο για να μας βλέπουν. Ούτε εμείς έχουμε τν άνεση να νοικιάσουμε από  μόνοι μας μια γκαρσονιέρα για 2 μήνες κια να πούμε ότι είναι διαθέσιμη και όποιος θέλει ας έρθει. Μακάρι, αν το είχαμε θα το κάναμε. Εγώ γενικά πιστεύω ότι είναι δική μας η ευθύνη να τους λέπουμε, και γι αυτό διαφωνώ με τον άντρα μου. Αλλά αν είναι σε κάθε διακοπές 3 φορές το χρόνο να δίνουμε τόσα χρήματα σε ακτοπλοϊκά (τα πεθερικά είναι σε άλλο νησί Πάσχα και καλοκαίρι οπότε διπλασιάζονται), δεν μένει τίποτα για δικές μας διακοπές. Εϊναι 3 καλοκαίρια που δεν έχουμε πάει πουθενά ταξίδι με τον άντρα μου. Μόνο το καλοκαίρι του γάμου μας. ΕΝτάξει αυτό κάπου είναι πιεστικό. 

 

Just now, Fenia27 είπε:

Εχει κενα το μπαλκονι που μπορει το παιδι να πεσει? Να σκαρφαλωσει? Ειναι χαμηλο...? Και μενα βγαινουν στο μπαλκονι αλλα εχουμε παρει ολα τα μετρα προφυλαξης...

Το μπαλκόνι της μητέρας μου και της πεθεράς μου είναι χαμηλό και μπορείς να σκαρφαλώσεις. Δεν υπάρχει θέμα αν είσαι εκεί και το παιδί παίζει, αν όμως η πόρτα είναι ανοιχτή και δεν είσαι, μπορεί ναν γίνει επικίνδυνο. 

 

Just now, Fenia27 είπε:

Αυτο δηλαδη για μενα ειναι μεγαλο θεματακι της γιαγιας...τι ορια να μπουν σε ενα παιδι 1,5 χρονων? Γιατι δεν παιρνει την ρημαδοκαραφα να την βαλει ψηλα να μπορεσεις και εσυ να ξεκουραστεις και να μην σπασει η καραφα?

Από τη στιγμή που έμαθε τον ανιψιό μου να μην την πειράζει, θεωρεί ότι είναι δική μας υποχρέωση να μάθουμε και τον δικό μας. Η διαφορά είναι ότι ο ανιψιός μου περνούσε εκεί 10 ώρες τη μέρα από 7-8 μηνών, λογικό είναι να το έμαθε. και από τ τη στιγμή που είναι σπίτι της και δεν είναι υπάλληλος η γιαγιά, έχει κάθε δικαίωμα να βάλει τα δικά της όρια, αν βλέπει ότι έχουν αποτέλεσμα. Εγώ δεν έχω την απαίτηση ως επισκέπτρια να σηκώσει την καράφα. Απλώς αν δω ότι για κάμποση ώρα ο μικρός έχει καρφωθεί εκεί να θέλει να το πιάσει (που δεν είναι παράλογο), και είναι δύσκολο να το ελέγξω, και δεν πιάνει να προτείνω κάποιο άλλο παιχνίδι, ε στο τέλος θα πάμε στο άλλο δωμάτιο να παίξουμε μόνοι μας κι αν θέλει η γιαγιά ας έρθει. Και στο φαγητό ήμουν προσεκτική στο να μη λερώσει κάτω, γιατί είναι θέμα σεβασμού. Αλλά δεν πετάει πια φαγητά στο πάτωμα, έχουμε και χαλάκι για καλό και για κακό. Απλώς ακούω τα σχόλια για την κοινωνική συμπεριφορά και τις συγκρίσεις με τον άλλον εγγονό που μπορεί να θέλει το ταμπλετ για να φάει, αλλά δεν δέχεται να λερωθεί το ρούχο του ή το χέρι του ούτε με μια σταγόνα. Ο καθένας ας παινεύεται για τα κατορθώματά του, τι να πω...

[kotsifikos]

On 4/14/2019 at 1:49 AM, Έσπερος said:

δεν είπα ότι δεν θέλουν να παίξουν! τα πεθερικα μου παιζουν αρκετα. Αλλα δουλειες μαζι δεν προκειται να κανουν. τον εγγονό τον μεγάλο που προσέχει η πεθερά μ κάθε μέρα, δεν τον αφηνει λεπτο απο διπλα της αλλα ποτε δεν κανει δουλειες. τις κανει χαραματα ή απογευμα. ή θα ειναι στο παρκο ολο το πρωι ή θα παιζει σε συγκεξριμένους χωρους που εχει ορίσει αλλα αφου τον εχει καθε μερα του το εχει εξηγησει κ λειτουργει. να ανοιγει ντουλαπια κ να περιεργάζεται πραγματα γενικα δεν τον αφηνει. το δικο μας παιδι δεν ειναι μαθημένο ετσι. εμεις κινούμαστε, κανουμε τις δουλειες μας, τρωμε ολοι μαζι, το σπίτι ειναι ασφαλες κλπ. Βολτα δεν τον παει γιατι το καροτσι μας ειναι βαρυ κ δρν μπορει να το κουμαντάρει. δεν χωραει καν στο ασανσέρ της για να το βγαλει εξω. Για το φαγητο δεν το συζητω, της ειναι αδιανοητο οτι δεν τον ταΐζουμε κ τρωει μαζι με την οικογενεια κ δεν του σκουπίζουμε το σαγόνι σε καθε μπουκια για να μη λερωθεί. αν παει να τον ταΐσει κ του κανει τετοια θα της φερει το πιατο στο κεφαλι!  Η δικη μ μητερα ειναι λιγο χυμα, θα κανει τα παντα στη θεωρια για να εχει το παιδι σπίτι, αλλα στην πραξη δεν θα τρεχει απο πισω του στα επικινδυνα σημεια, δεν θα οργανώσει τον χρονο ωστε να μην μπλεξει με τα μαγειρεματα ή τα τηλεφωνα κλπ. δεν ειναι θεμα αδιαφορίας, απλα δεν εχει μαθει με παιδι στην καθημερινοτητα. αν την ανάγκαζαν οι συνθκες λογικα θα πριςαρμοζοταν. βολτα φοβαται να τον παει, το εχει δηλώσει. αγκαλια να τον σηκωσει ισα ισα μπορει κ για λιγο. νομιζει οτι θα τον παρει αγκαλια κ θα κατσουν στον καναπέ μια ωρα να λενε τραγουδάκια. σιγα μην κατσει τοση ωρα! ή θα αρχισει τα δασκαλίστικα να του λεει ηχους να επαναλάβει κλπ. πραγματα που εμεις δεν κανουμε. αν τον ειχε ολη μερα δεν θα με ενοιαζε να κανει κατι με το οποιο δεν συμφωνω, αν δεν ενοχλουσε το παιδι. θα έβρισκαν εναν τροπο συμβίωσης τελος παντων, οπως κ η πεθερα μου αντιστοιχα εχει βρει με τον μεγαλο εγγονι που τη λατρευει, ασχετο αν εμεις δεν συμφωνούμε με ολα οσα κανει. αλλα τωρα ειναι που ειναι λιγες οι μερες, ειναι το παιδι σαστισμένο με άγνωστα πρόσωπα, λογικο δεν ειναι να ειμαι στην τσιτα; ποσες φορες θα εξηγησω σε παιδακι που ουτε 1,5 δεν ειναι να μην πειραζει την κρυστάλλινη καράφα με το λικερ απο το χαμηλό τραπεζι γιατι ειναι της γιαγιας; για να ακουσω μετα το κήρυγμα οτι πρεπει να μπουν ορια; στο τελος θα τον παρω κ θα κλειστούμε στο δωματιο τουλαχιστον να παιζει ελευθερα. ή ποσες φορες θα εξηγω να μην ανοιγει το συρταρι που το πόμολό του κρεμεται απο μια μισοβγαλμενη βίδα (στο αλλο σπίτι αυτα); τουλαχιστον εκει δεν νιώθουμε ποτε οτι ενοχλούμε, αλλα περα απο αυτο δεν ξερω σε ποια ηλικια θα μπορει να περασει καλα με τους παππουδες. ισως οταν κανει παιδια η αδερφη μ κ εξοικειωθούν με το πώς ειναι να εχεις παιδακια στο σπίτι. εγω ειλικρινα θελω να τον αφηνω κ να φευγω απο το οπτικό τους πεδίο, αλλα ο μικρος δεν το δεχεται ακομα κ δεν το θεωρω κ παραλογο. απλως ολο αυτο για πρωτη φορα με προδιέθεσε κ εμενα πολυ αρνητικα κ μ εκανε εντυπωση. τα χριστουγεννα που ειχα ακομα κ το αγχος των αντλησεων που τις εκανα με την ψυχη στο στομα κυριολεκτικα γιατι δεν με αφηνε λεπτο, δεν ειχα κουραστει ετσι αν κ τοτε ημουν κ με ελλειψη υπνου κ τα νευρα τεντωμένα λογω θηλαστρου. τωρα ημουν απείρως πιο ξεκουραστη κ βγηκα κ στο ολοκληρα πρωινα ολομόναχη κ παρόλα αυτα μου φανηκαν ολα πιο ζόρικα. 

Κοίτα το παιδάκι σου είναι σε μία πολύ πολύ δύσκολη ηλικία. Δυστυχώς οι περισσότεροι παππουδογιαγιάδες έχουν την αντίληψη πως  ένα παιδάκι ακόμα και τόσο μικρό όσο το δικό σου πρέπει να μάθει πως δεν πρέπει να πειράζει τίποτα μέσα στο σπίτι. Κανένα παιδί στον 15μήνα δεν μπορεί να καταλάβει ότι δεν πρέπει να πειράξει την κρυστάλλινη καράφα, εμείς βλέπουμε μία καράφα ως κάτι διακοσμητικό ενώ το μωρό θα θέλει να την πιάσει να την ρίξει κάτω γιατί απλά θελει να ανακαλύψει τι γίνεται όταν το κάνει αυτό. Θέλει να εξερευνήσει τα πάντα, έχει περιέργεια, θέλει να ανακαλύψει τον κόσμο όλο, μπαίνει σε ένα σπίτι που δεν είναι το δικό του και μέσα έχει χίλια ΄άγνωστα πράγατα..εννοείται πως τίποτα δεν θα το σταματήσει από το να κάνει την επιθυμία του πράξη, γιατί απλά το μυαλό του δεν είναι τόσο ώριμο ακόμα ώστε να καταλαβει τι σημαίνει ''αυτό δεν το πειράζουμε γιατί θα σπάσει''.

Επίσης νομίζω πως όταν το παιδί σε αυτή την ηλικία βλέπει κάποιον κάθε 4-5 μήνες λογικό είναι να μην τους θυμάται, εσένα είναι γονείς σου και πεθερικά όμως για τον γιο σου είναι άγνωστοι.