Ψυχοφάρμακα-Διάγνωση-Θεραπεία ψυχικής ασθένειας

[kine]

   

       Τί είναι ψυχική ασθένεια;

       Ποιός είναι ο ψυχικά ασθενής;

       Πως γίνεται η διάγνωση της ψυχικής ασθένειας;

       Ποια είναι η θεραπεία αυτής;

 

 

Αντί για τα παραπάνω ερωτήματα, ο περισσότερος κόσμος που αισθάνεται περίεργα , οδηγείται στον ψυχίατρο, έχοντας την βεβαιότητα ότι ο ψυχίατρος έχει αυτές τις απαντήσεις και κατά συνέπεια, μπορεί να αναγνωρίσει τον ψυχικά ασθενή, να διαγνώσει την ψυχική πάθηση και στη συνέχεια να συνταγογραφήσει την θεραπευτική αγωγή. Κάτι τέτοιο δυστυχώς δεν ισχύει και οι παραπάνω βεβαιότητες δεν είναι μονάχα προϊόν παραπληροφόρησης, αλλά οδηγούν σε πολύ σοβαρότερα προβλήματα το άτομο που τα υφίσταται.

 

Το πιο σημαντικό κομμάτι κατά τη γνώμη μου, είναι να συνειδητοποιήσουν οι πελάτες/ασθενείς των ψυχιάτρων ότι ο ψυχίατρος δεν έχει εργαλείο διάγνωσης της ψυχικής νόσου. Το εργαλείο του ψυχιάτρου είναι ένας κατάλογος, μια λίστα ταξινόμησης, περιγραφική απεικόνιση συμπεριφορών. Το εργαλείο αυτό είναι το DSM το οποίο παρερμηνεύεται και εκλαμβάνεται, ως διαγνωστικό τέστ. Ο ασθενής περιγράφει τις ενοχλήσεις του στον ψυχίατρο κι αυτός εντάσσει αυτά τα δεδομένα στις αντίστοιχες κατηγορίες του συγκεκριμένου καταλόγου ασθενειών. Σκοπός του εγχειριδίου είναι να έχουν όλοι οι ψυχίατροι την ίδια ανταπόκριση στους ασθενείς τους, να λαμβάνουν την ίδια διάγνωση και την ίδια αγωγή, προκειμένου να ενισχυθεί η αξιοπιστία του κλάδου ως προς τις γνωματεύσεις. Το δυστύχημα είναι, πως η σύνταξη, η δημιουργία, η ανακάλυψη, η αρχειοθέτηση των ασθενειών του καταλόγου αυτού (και η προτεινόμενη αγωγή), δεν είναι προϊόν επιστημονικής ιατρικής έρευνας. Δεν υπάρχει επιστημονική τεκμηρίωση της ύπαρξης των ασθενειών αυτών, από την κατάθλιψη, μέχρι την σχιζοφρένεια. Και ακόμη περισσότερο, δεν υπάρχει επιστημονική τεκμηρίωση για την σχέση φαρμάκου και θεραπείας. Τα προϊόντα που χρησιμοποιούνται ως ψυχοφάρμακα, είναι ψυχοτρόπες ουσίες (όπως κάθε άλλη ναρκωτική, παραισθησιογόνα, κατασταλτική ή διεγερτική ουσία, νόμιμη ή παράνομη), που παράγονται από την φαρμακοβιομηχανία και έπειτα προτείνονται στην ψυχιατρική κοινότητα και εισάγονται στον κατάλογο DSM , χωρίς να έχει μεσολαβήσει επιστημονική έρευνα, συσχετισμού των ουσιών αυτών με τη θεραπεία της νόσου για την οποία χορηγείται.

 

Τα παραπάνω δεν προσπαθούν να μειώσουν τη σημασία και τη σοβαρότητα της ψυχικής ασθένειας, αλλά την αντιμετώπιση της: την απλουστευμένη και επιπόλαιη άποψη πως η ψυχική νόσος είναι κατανοητή από την ιατρική επιστήμη και κάθε ψυχοφάρμακο είναι ικανό να γιατρέψει την ασθένεια, όπως η αντιβίωση γιατρεύει από τον ιό.

 

Τα παρακάτω βίντεο είναι πολύ σύντομα και εξαιρετικά σαφή, για να αιτιολογηθεί η αμφισβήτηση τόσο των ψυχιατρικών διαγνώσεων, όσο και της "θεραπευτικής" αγωγής.

 

 

 

 

 

[λουκουμαδάκι]

Δεν την κατάλαβα ποτέ αυτή τη λογική! Ολη η ιατρική επιστήμη στηρίχθηκε ανα τους αιώνες και συνεχίζει να στηρίζεται στην παρατήρηση και στην ταξινόμηση συμπτωμάτων και κοινών χαρακτηριστικών υγείας για να στρέψει τον ασθενή σε διαγνωστικές εξετάσεις (όταν υπάρχουν στην φαρέτρα του γιατρού) σε απαντήσεις στο τι έχει ο ασθενής και στην κατάλληλη θεραπεία!

Ολα τα σύνδρομα που έχουν βρεθεί τον τελευταίο αιώνα και καταγραφεί με λεπτομέρειες στηρίχθηκαν στην παρατήρηση και με την πάροδο του χρόνου στις αιματολογικές εξετάσεις και τα τελευταία μόνο χρόνια (σε όσα γίνεται),στις εξετάσεις dna στις μαγνητικές κλπ κλπ! χιλιάδες ασθένειες έχουν το όνομα του γιατρού που ταξινόμησε τα κοινά χαρακτηριστικά τις μελέτησε και πλέον με μια εξέταση dna στις περισσότερες βλέπεις το κοινό 'λάθος'!

το ότι η ψυχιατρική δεν έχει φτάσει ακόμα εκεί τι σημαίνει; παρακολουθείς τις έρευνες τις εξελίξεις παγκόσμια για να δεις τι βήματα γίνονται για να βρεθεί μια οριστική μέθοδος που θα σου λέει έχεις αυτό ή έχεις εκείνο; και μέχρι να βρεθεί σε ένα τόσο πολύπλοκο όργανο όπως είναι ο εγκέφαλος ή μέχρι να δωθεί οριστική απάντηση στο τι φταίει για τις βαριές ψυχικές νόσους πρέπει να αφήνουμε έναν που ασθενεί στην τύχη του ή να μη δοκιμάζουμε φάρμακα που ίσως του ταιριάξουν και καλυτερεύσουν τη ζωή του; δεν ξέρω αν έχεις μείνει στις (ναι,μαύρες) εποχές που με μια λοβοτομή και έναν εγκλεισμό ξεμπέρδευε η ιατρική κοινότητα από τέτοια θέματα αλλά πλέον οι διαγνώσεις και οι θεραπείες δεν γίνονται άρπα κόλλα ούτε οι ψυχίατροι και οι νευρολόγοι μπουκώνουν τον ασθενή με φάρμακα και έξω από το ιατρείο! και σχήματα δοκιμάζουν και φάρμακα αλλάζουν και τρόπο προσέγγισης αλλάζουν και φυσικά δεν δίνουν το ίδιο φάρμακο σε όλους!

και σε ότι αφορά στο ότι γράφεις ότι ''' Δεν υπάρχει επιστημονική τεκμηρίωση της ύπαρξης των ασθενειών αυτών, από την κατάθλιψη, μέχρι την σχιζοφρένεια. Και ακόμη περισσότερο, δεν υπάρχει επιστημονική τεκμηρίωση για την σχέση φαρμάκου και θεραπείας. Τα προϊόντα που χρησιμοποιούνται ως ψυχοφάρμακα, είναι ψυχοτρόπες ουσίες (όπως κάθε άλλη ναρκωτική, παραισθησιογόνα, κατασταλτική ή διεγερτική ουσία, νόμιμη ή παράνομη), που παράγονται από την φαρμακοβιομηχανία και έπειτα προτείνονται στην ψυχιατρική κοινότητα και εισάγονται στον κατάλογο DSM , χωρίς να έχει μεσολαβήσει επιστημονική έρευνα, συσχετισμού των ουσιών αυτών με τη θεραπεία της νόσου για την οποία χορηγείται'''

τι θα πει δεν υπάρχει τεκμηρίωση της ύπαρξης των ασθενειών; δεν υπάρχει η κατάθλιψη με συντριπτικά κοινά χαρακτηριστικά ανάμεσα στους νοσούντες; δεν υπάρχει η διπολική διαταραχή με τυφλοσούρτη συμπεριφορές; δεν υπάρχει η επιλόχιος; δεν υπάρχει η σχιζοφρένεια με κοινά χαρακτηριστικά επίσης;

 

και σε ότι αφορά τη σχέση φαρμάκου/θεραπείας των συμπτωμάτων! όποιον μα όποιον και να ρωτήσεις που έχει στο περιβάλλον του κάποιον με ψυχική ασθένεια θα σου πει ότι όταν πήρε τα φάρμακα η ζωή του καλυτέρευσε επανήλθε στο κοινωνικό σύνολο και ζει με αξιοπρέπεια εν αντιθέση με όσους αρνήθηκαν τη φαρμακευτική αγωγή ή αφέθηκαν στην τύχη τους από το συγγενικό περιβάλλον και αντιμετωπίζουν μια κάκιστη ποιότητα ζωής! ρώτα και τους ίδιους τους ψυχικά ασθενείς! το ότι δεν έπιασε σε όλους η θεραπεία και αναγκάστηκαν να αλλάξουν ή τους έπεσε βαριά και την διέκοψαν, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό που χάριν αυτής της θεραπείας ζει με ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ έχοντας κοινωνικές σχέσεις δουλειά οικογένεια!

Γεννηθήκαμε απαιτώντας απαντήσεις στα πάντα! Μα φτάνουμε μέχρι κάποιο σημείο! Δεν έχει βρεθεί θεραπεία! Όπως και για πολλές ακόμα ασθένειες!

Δεν καθόμαστε όμως με σταυρωμένα χέρια!  Δεν προτρέπουμε ασθενείς να μην επισκέπτονται τους κατάλληλους γιατρούς ούτε γράφουμε πίσω από έναν υπολογιστή 'όλα είναι θέμα συμπεριφοράς,δές το αλλιώς,βγες έξω,άκου μουσική,δεν ταιριάζουν τα φάρμακα τζάμπα θα τα πάρεις,δεν υπάρχει τεκμηρίωση για την ασθένεια που έχεις'! τι επικίνδυνα πράγματα είναι αυτά;;; 

 

Μέχρι να βρεθούν οριστικές απαντήσεις και θεραπείες ίασης για πολλές ασθένειες που κουβαλά ο άνθρωπος χρησιμοποιεί όσα εργαλεία του παρέχονται για να καλυτερεύσει τα συμπτώματα που τον βασανίζουν! Και ας σταματήσει επιτέλους το παραμυθάκι του όλα είναι στο μυαλό! νοσεί και ο εγκέφαλος αποδεδειγμένα! αφήστε τους ανθρώπους να ζητήσουν ιατρική βοήθεια και μη τους μπερδεύετε με τάχα 'έρευνες' με βιντεάκια από το youtube!

[ΑΡΓΚ]

Συγγνώμη, αλλά βρίσκω τέτοια post από απλά προσβλητικά για όλους τους ανθρώπους που νοσούν και αγωνίζονται καθημερινά, ως τραγικά επικίνδυνα. Ελπίζω καμία μαμά με επιλόχειο κατάθλιψη να μην παρασυρθεί να νιώσει άσχημα, απελπισμένη ή να αμφισβητήσει μόνη τη θεραπεία της. 

[kine]

πρίν από 23 λεπτά , λουκουμαδάκι είπε:

τι θα πει δεν υπάρχει τεκμηρίωση της ύπαρξης των ασθενειών; δεν υπάρχει η κατάθλιψη με συντριπτικά κοινά χαρακτηριστικά ανάμεσα στους νοσούντες; δεν υπάρχει η διπολική διαταραχή με τυφλοσούρτη συμπεριφορές; δεν υπάρχει η επιλόχιος; δεν υπάρχει η σχιζοφρένεια με κοινά χαρακτηριστικά επίσης;

 

 

Θα σε παρακαλούσα να παρακολουθήσεις τα βίντεο παραπάνω για να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια και τα ίδια. Επίσης μπορείς να διαβάσεις προσεκτικά τα γραφόμενα μου: Είπα ότι δεν υπάρχει εργαλείο ΔΙΑΓΝΩΣΗΣ, όχι ότι δεν υπάρχει ψυχική νόσος. Οι λέξεις που χρησιμοποιείς - και χρησιμοποιεί η ψυχιατρική - είναι περιγραφικές αλλά δεν εμπεριέχουν κάποια αιτιολογική συνθήκη. Επιλόχειος κατάθλιψη = μεγάλη θλίψη, μετά την γέννα. Το γεγονός ότι αυτή η κατάσταση του ανθρώπου,( το να αισθάνεται μια γυναίκα, έντονη θλίψη, μετά τη γέννηση του παιδιού της) καταλογογραφήθηκε, δεν σημαίνει ότι βρέθηκε η αιτία ή η θεραπεία, παρά μόνο ότι κάθε γυναίκα με αυτά τα χαρακτηριστικά, θα θεωρείται πλέον ότι νοσεί και θα λαμβάνει μια κατασταλτική ουσία. 

 

Κι εγώ κι εσύ και ο καθένας όμως, έχει κοινά χαρακτηριστικά με τον σχιζοφρενή και με τον καταθλιπτικό κτλ. Η ανθρώπινη συμπεριφορά δεν μπορεί να αποτελεί μέτρο αξιολόγησης της υγείας ή της ασθένειας. Δεν αποτελεί μετρήσιμο εργαλείο γιατί είναι εξαιρετικά πολυπαραγωντική. Γι' αυτό το λόγο οι περισσότεροι ασθενείς έχουν μια σειρά από διαγνώσεις και όχι μια και μοναδική. 

 

Στο κομμάτι της ποιότητας ζωής, μπορείς να κοιτάξεις τους επιζώντες της ψυχιατρικής για να ενημερωθείς καλύτερα. 

 

Παράθεση

Ο Wolfgang Thiele προειδοποι­ούσε στο περιοδικό Arzneimittel-Forschung ότι «η ψυχοφαρμακευτική θεραπεία δεν είναι σε θέ­ση να θεραπεύει τις ψυχώσεις παρά μόνο να επη­ρεάζει την παραίτησή τους». Στην Therapiewoche έγραφε: «Γνωρίζουμε ότι τα ψυχοφάρμακα σαν τέ­τοια δεν επιδρούν στις ψυχώσεις, αλλά επιτίθενται στις εγκεφαλικές δομές.». Ο O. H. Arnold και οι συνάδελφοί του από την Πανεπιστημιακή Κλινική της Βιέννης έγραφαν ήδη το 1960: «Με κανέναν τρόπο δεν είναι σε θέση τα νευροληπτικά να επιδράσουν εξειδικευμένα στη διεργασία της ασθέ­νειας». Ακόμα μερικά αποσπάσματα από γιατρούς και φαρμακολόγους:

«Η αντιμετώπιση σχιζοφρενικών ψυχώσεων με νευροληπτικά δε σημαίνει κα­μία θεραπεία, καμία εξάλειψη δευτερευόντων συ­μπτωμάτων και καμία ανάρρωση».

«Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα ειδικές αναφορές πρέπει να τονι­στεί ότι η νευροληπτική επίδραση από τη φύση της είναι ακαθόριστη. Ψυχοπαθολογικά σύνδρομα μπο­ρούν μέσω αυτής να αντισταθμιστούν, αλλά όχι να αντιμετωπιστούν αιτιατά».

«Δεν έχουμε καμία έν­δειξη για το ότι η βασική σχιζοφρενική διαδικασία επηρεάζεται άμεσα, όταν μάλιστα με τη μείωση της δόσης -όπως είναι γνωστό- οδηγείται κανείς στην επανεμφάνιση των συμπτωμάτων, αν στο μεταξύ δεν καταλάγιασε η ώθηση ή δεν έτυχε λίγο ή πο­λύ επεξεργασίας».

Ερώτηση: Τι απαντάτε στο επιχείρημα ότι τα ψυ­χιατρικά ψυχοφάρμακα διευκολύνουν την ψυχοθε­ραπεία;

Απάντηση: Αποκαλυπτικές ψυχοθεραπευτικές δια­δικασίες εμποδίζονται από την αρχή εξαιτίας της χρήσης ψυχοφαρμάκων. Αυτοθεραπευτικές δυνά­μεις καταπιέζονται και αναστέλλονται οι ψυχωτικές διεργασίες. Σε αυτό το αποτέλεσμα κατέληξαν ψυ­χίατροι -όπως ο Klaus Ernst από την πανεπιστη­μιακή κλινική της Ζυρίχης- οι οποίοι έκαναν συ­στηματικά πειράματα στις αρχές της δεκαετίας του ’50 του προηγούμενου αιώνα με το νευροληπτικό πρωτότυπο Chlorpormazin (Largactil). Μετά από τεστ στον εαυτό του και τη γυναίκα του, Cecil, ανα­φέρθηκε στο δίκοπο χαρακτήρα της μοντέρνας νευ­ροληπτικής μείωσης των συμπτωμάτων. Η λε­πτομερειακή του περιγραφή επιτρέπει να δούμε για­τί οι πιθανότητες για μια επιτυχή -αποκαλυπτική των συγκρούσεων ψυχοθεραπεία- με ψυχιατρικά ψυχοφάρμακα, ιδιαίτερα νευροληπτικά, πρέπει να αντιμετωπίζεται κριτικά. Λέει λοιπόν ο Ernst:

«[…] Για μας το κύριο βάρος βρίσκεται στην πα­ραγωγή -όσο μέχρι σήμερα γνωρίζουμε- ενός αναστρέψιμου τοπικού εγκεφαλικού ψυχοσύνδρομου (τα συμπτώματα που είναι γνωστά από τη λευ­κοτομή χαρακτηρίζονται από αντιανασταλτική και άστοχη παρορμητική συμπεριφορά, όπως επίσης απάθεια, απώλεια πρωτοβουλιών, κόπωση, συ­ναισθηματική αδιαφορία και ισοπέδωση, εφορική αδυναμία κρίσης, έλλειψη διακριτικότητας, εγω­κεντρισμός). Από αυτό προκύπτει και το ερώτημα της σχέσης της συνοδευτικής εργασιοθεραπείας και ψυχοθεραπείας.

Αναφορικά με την πρώτη μπορούμε να είμαστε σύντομοι. Η θεραπεία με Largactil συνάδει θαυμάσια με τη ρουτίνα της εργασιοθεραπείας. Οι ασθε­νείς σηκώνονται ήδη μετά από λίγες μέρες και συμμετέχουν στην εργασία χωρίς ιδιαίτερες ορθοστατικές ενοχλήσεις, που προκύπτουν από την όρ­θια σωματική στάση. Φυσικά πρόκειται για ελαφριές δουλειές κάτω από νοσηλευτικό έλεγχο.

Το πρόβλημα της συσχέτισης με την ψυχοθε­ραπεία είναι πιο σύνθετο. Αν θυμηθούμε τα πειρά­ματα στον ίδιο μας τον εαυτό σε καμιά περίπτωση δε μπορούμε να σκεφτούμε μια ψυχοθεραπεία σε μας τους ίδιους (…). Εκτός αυτού θα πρέπει να κά­νουμε μία διάκριση μεταξύ της καθοδηγούμενης και αναπτυσσόμενης ψυχοθεραπείας. Για την πρώ­τη η χαλαρωτική επίδραση του φαρμάκου αποτε­λεί μια καλή προϋπόθεση. Μας είναι όμως καθα­ρό ότι η ουσία καταστέλλει το σύνολο και όχι την άρρωστη πλευρά. Μία τέτοια συνολική καταστολή μπορεί να συμπεριλάβει και παρορμήσεις που προ­κύπτουν από αυτοθεραπευτικές τάσεις. Μεμονω­μένα μη ελεγχόμενες, βέβαια, εντυπώσεις σε οξεί­ες καταστάσεις επέτρεψαν να διατυπώσουμε το ερώτημα αν κάτω από τη φαρμακευτικά προκαλούμενη κατάσταση απάθειας μπορεί να προκληθεί μία στασιμότητα της ψυχωτικής εξέλιξης, που να αφορά όχι μόνον στην επανεμφάνιση αλλά και στην παλινδρόμηση […]».

Μέρος της συνέντευξης εδώ: https://christostsantis.com/2015/06/08/επιζώντες-της-ψυχιατρικής/

 

 

[ΑΡΓΚ]

2 ώρες πρίν, kine είπε:

 

Θα σε παρακαλούσα να παρακολουθήσεις τα βίντεο παραπάνω για να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια και τα ίδια. Επίσης μπορείς να διαβάσεις προσεκτικά τα γραφόμενα μου: Είπα ότι δεν υπάρχει εργαλείο ΔΙΑΓΝΩΣΗΣ, όχι ότι δεν υπάρχει ψυχική νόσος. Οι λέξεις που χρησιμοποιείς - και χρησιμοποιεί η ψυχιατρική - είναι περιγραφικές αλλά δεν εμπεριέχουν κάποια αιτιολογική συνθήκη. Επιλόχειος κατάθλιψη = μεγάλη θλίψη, μετά την γέννα. Το γεγονός ότι αυτή η κατάσταση του ανθρώπου,( το να αισθάνεται μια γυναίκα, έντονη θλίψη, μετά τη γέννηση του παιδιού της) καταλογογραφήθηκε, δεν σημαίνει ότι βρέθηκε η αιτία ή η θεραπεία, παρά μόνο ότι κάθε γυναίκα με αυτά τα χαρακτηριστικά, θα θεωρείται πλέον ότι νοσεί και θα λαμβάνει μια κατασταλτική ουσία. 

 

Κι εγώ κι εσύ και ο καθένας όμως, έχει κοινά χαρακτηριστικά με τον σχιζοφρενή και με τον καταθλιπτικό κτλ. Η ανθρώπινη συμπεριφορά δεν μπορεί να αποτελεί μέτρο αξιολόγησης της υγείας ή της ασθένειας. Δεν αποτελεί μετρήσιμο εργαλείο γιατί είναι εξαιρετικά πολυπαραγωντική. Γι' αυτό το λόγο οι περισσότεροι ασθενείς έχουν μια σειρά από διαγνώσεις και όχι μια και μοναδική. 

 

Στο κομμάτι της ποιότητας ζωής, μπορείς να κοιτάξεις τους επιζώντες της ψυχιατρικής για να ενημερωθείς καλύτερα. 

 

Μέρος της συνέντευξης εδώ: https://christostsantis.com/2015/06/08/επιζώντες-της-ψυχιατρικής/

 

 

 

Αν κάποια στιγμή περάσω μία κρίση η οποία με κάνει να έχω παραισθήσεις, ελπίζω ότι δε θα πιαστώ από ένα post αμφισβήτησης της ιατρικής θεραπείας, αλλά ότι θα δεχτώ την αγωγή πριν τεθεί σε κίνδυνο η ζωή μου ή η ζωή κάποιου άλλου.

Αν μία μαμά βρεθεί με βαριά επιλόχειο κατάθλιψη, ελπίζω ολόψυχα ότι δε θα διαβάσει ένα post που θα την κάνει να χάσει την ελπίδα της στην ιατρική ή ακόμη χειρότερα να φοβηθεί την "καταστολή" και να νιώσει τύψεις και να το παλέψει μόνη, με πιθανώς τραγικές συνέπειες για την ίδια και το παιδί της.

Οπως ακριβώς ελπίζω ότι καμία μαμά δε θα "φοβηθει" την συνταγογραφημένη αντιβίωση σε μία πνευμονία του παιδιού της και δε θα καταφύγει σε σπιτικά παρασκευάσματα ή δε θα πειστεί από τις θεωρίες συνομωσίας για να αποφύγει τα εμβόλια προκειμένου να πλουτίσει κάποιος τσαρλατάνος που πουλά "εναλλακτικά" βιβλία και ματζούνια.

 Η ιατρική μπορεί ως επιστήμη να έχει ακόμη πολύ δρόμο να κάνει, αλλά πριν γυρίσουμε στην άρνηση και την επιστροφή στη φύση, καλό θα ήταν να σκεφτούμε ότι μόλις 50-100 χρόνια πίσω, η πνευμονία και η ανεμοβλογιά ήταν συχνότατα μοιραίες, και ο σχιζοφρενής ήταν στην καλύτερη περίπτωση ο βασανισμένος "τρελός του χωριού", στη χειρότερη στη φυλακή ή αυτόχειρας.

[Συντονιστής Περιεχομένου]

Γειά σας, το θέμα είναι δύσκολο, ενδέχεται να προβληματίσει αναγνώστες που λαμβάνουν θεραπεία, ενώ εύκολα μπορεί να περιέχει γενικεύσεις (που καθιστούν μια συζήτηση όχι ενημερωτική).

Θέλουμε να υπενθυμίσουμε ότι όπως κάθε συζήτηση στο διαδίκτυο, έτσι και αυτή, δεν μπορεί αντικαταστήσει την διάγνωση που έχει δοθεί από τον θεράπων γιατρό, ο οποίος έχει την ευθύνη της παρακολούθησης της προόδου του ασθενούς.

Από την στιγμή όμως που υπάρχουν στο διαδίκτυο τέτοιες συζητήσεις ή οπτικά υλικά θεωρούμε ότι είναι ενημερωτικό να γνωρίζει κάποιος που βρίσκεται σε θεραπεία, ότι μπορεί να στραφεί παράλληλα/συνδυαστικά και σε

άλλους τρόπους επιπλέον αντιμετωπισης πέραν απλώς της φαρμακευτικής αγωγής.

Είναι γνωστό ότι θεραπείες διαλεκτικές (διαλόγου με τον θεραπευτή) μπορεί να φέρουν μόνιμα αποτελέσματα που δρούν και μετά το πέρας μιας φαρμακευτικής αγωγής, αλλά και προληπτικά απέναντι σε επόμενα πιθανά επισόδεια.

Στο θέμα της επιλόχειας κατάθλιψης, υπάρχει μια επιπλέον, εντελώς διαφορετική διάσταση σε σχέση με πιθανή αμέλεια της μητέρας προς το βρέφος, όταν υπάρχει μεγάλη συναισθηματική φόρτιση, σε αντίθεση με άλλες μορφές κατάθλιψης οι οποίες συμβαίνουν κατά την διάρκεια της ζωής κάποιου ενήλικα. 

Πρέπει λοιπόν , όταν συζητείται το θέμα της κατάθλιψης γενικότερα, να γίνεται ξεχωριστή αναφορά σε αυτή την μορφή κατάθλιψης - της οποίας τα αίτια μπορεί να είναι περίπλοκα πχ. ορμονολογικά, ή σύνδεση με παλαιότερη κατάθλιψη, όπου η καταπολέμηση των συμπτωμάτων (ενδεχομένως με φαρμακευτική αγωγή) εξαιτίας του ότι η μητέρα έχει υπό την φροντίδα της ένα νεογνό, έχει πολύ πιο επείγον χαρακτήρα. Το ίδιο αφορά και περιπτώσεις όπου υπάρχει φόβος για την ζωή του ασθενούς ή άλλων στην οικογένεια. 

Σε αυτές τις περιπτώσεις, έχει δευτερεύον ρόλο η αιτία και πρωτεύον ρόλο η σύντομη αντιμετωπιση των συμπτωμάτων που θέτουν σε κίνδυνο την ζωή του ασθενούς.

Υπάρχει όμως ένα ευρύ φάσμα ασθενειών, δεν περιέχουν όλες αυτό το κριτήριο. 

Παρακαλούμε τους αναγνώστες να λάβουν τα παραπάνω υπόψιν τους.

 Να σημειώσουμε και το γεγονός ότι κάποιες ψυχικές ασθένειες απαιτούν μακρόχρονη φαρμακευτική αγωγή, ή εφ´όρου ζωής. Υπάρχουν όμως και άλλες ψυχικές ασθένειες/διαταραχές οι οποίες δεν το απαιτούν. Υπεύθυνος για αυτές τις αποφάσεις είναι ο θεράπων ιατρός, με τον οποίο πρέπει να μπορεί να συζητήσει η/ο ασθενής για τέτοιες απορίες.

 

 

 

 

 

 

[kine]

Αντιλαμβάνομαι τη φοβία που υπάρχει απέναντι στην αμφισβήτηση κάθε τι που θεωρείται "δεδομένο" αλλά θα παρακαλούσα αν έχει κάποιος ενδιαφέρον να εκφράσει μια γνώμη, να λάβει πρώτα υπόψιν του, το ελάχιστον υλικό που ανέβηκε και να μην μπαίνουμε σε αντιπαραθέσεις εκφοβισμού. 

 

Αν ποτέ βρεθεί κανείς στην κατάσταση να τον πάρουν δια της βίας από το σπίτι του, να του κάνουν ενδοφλέβιες "θεραπείες", ηλεκτροσόκ και ινσουλινοθεραπεία, να τον κρατήσουν δεμένο και να του αφαιρέσουν κάθε πολιτικό ή άλλο δικαίωμα, τότε ας έρθει να συζητήσει την ποιότητα ζωής που του έχει προσφέρει η ψυχιατρική.

Να μην παραγνωρίζουμε επίσης, ότι στις παρενέργειες των φαρμάκων, βρίσκονται η κατάθλιψη και η αυτοκτονία, οπότε το ίδιο το φάρμακο, είναι εξίσου επικίνδυνο, αν όχι περισσότερο, με την μη αγωγή (δεν έχω στατιστικά στοιχεία για το αν είναι περισσότερες οι πιθανότητες να γίνεις αυτόχειρας, πριν ή μετά τη λήψη ενός ψυχοτρόπου, που θεραπεύει από τις αυτοκτονικές σκέψεις).

 

Εχω εργαστεί με σχιζοφρενείς, μανιακούς, εξαρτημένους, με ανθρώπους που έχουν κάθε λογής διάγνωση και μεταχείριση από το ψυχιατρικό σύστημα, που έχουν νοσηλευτεί ή έχουν επιλέξει να λαμβάνουν αγωγή. Η ψυχιατρική αντιμετώπιση μπορεί να είναι ενίοτε μονόδρομος, αλλά δεν αποτελεί θεραπεία σε καμία περίπτωση.

 

Υπάρχει εξαιρετική βιβλιογραφία και έρευνα, πέρα από την σκοταδιστική αντιμετώπιση χωρίς επιχειρήματα ή ουσιώδη αντίλογο.

 

Οι επιζώντες της ψυχιατρικής έχουν τη μαρτυρία τους και αυτή είναι που πρέπει να γίνει ακουστή. Αν δεν έχει δικαίωμα να εκφράσει λόγο για την ψυχιατρική, αυτός που την έχει υποστεί στο μέγιστο βαθμό, τότε ποιος έχει;

 

 

 

 

[λουκουμαδάκι]

φυσικά και είναι εργαλείο διάγνωσης τα συμπτώματα και οι συμπεριφορές!  φυσικά και καταγράφονται παρατηρούνται έχουν επίπεδα διαβάθμισης και βγαίνει η τελική διάγνωση σε συνδυασμό με αιματολογικές εξειδικευμένες ή εγκεφαλογραφήματα ακόμα και αν είναι για να απορρίψουν κάποια άλλη διάγνωση που μοιάζει! για να κατατάξουμε κάποιον στο σύνδρομο down πχ είχαμε πριν 50 χρόνια το dna να μας πει ότι έχει ένα παραπάνω χρωμόσωμα; είχες αιματολογικές; όχι. έβλεπες κατέγραφες και έλεγες ναι αυτό το άτομο έχει το εξής ιατρικό θέμα γιατί έχει αυτά και αυτά τα χαρακτηριστικά! για όλες σχεδόν τις ασθένειες ''περνούσες'' από καταλογάκι συμπτωμάτων πριν εμφανιστούν οι αιματολογικές και τα τεχνολογικά διαγνωστικά εργαλεία! επειδή δεν έχει βρει ακόμα η ψυχιατρική ποιό είναι και που είναι ακριβώς το λάθος για να στο δείξει αρνούμαστε να δώσουμε όνομα σε μια δεδομένη κατάσταση; αν και πλέον μπορείς να δεις ποιές περιοχές του εγκεφάλου υπερλειτουργούν ή υπολειτουργούν σε πολλά από αυτά τα νοσήματα!

μου στέκεσαι στο επιλόχιος=θλίψη μετά τη γέννα γιατί έτσι το βρήκες σε ένα λεξικό.

έτσι νομίζεις γίνονται οι διαγνώσεις; με το λεξικό; η διάγνωση στηρίζεται σε χρόνιες μελέτες χρόνιες παρατηρήσεις σε ασθενείς και θεραπείες!  νευρολόγοι και ψυχίατροι στέκονται πάνω σε κάθε ασθένεια τις τελευταίες δεκαετίες που έχει πάρει σοβαρή μορφή η ψυχιατρική για να βγάλουν τον ..κατάλογο που λες ώστε να πάει η κάθε καινούρια μητέρα και αφού εξετάσουν την ίδια και το περιβάλλον της αποφανθούν εάν χρειάζεται ή όχι κάποια βοήθεια!

 

γράφεις ότι οι γιατροί για να αυξήσουν την αξιοπιστία του κλάδου πετάνε διαγνώσεις που ταιριάζουν σε καλούπια! γράφεις ότι δεν παίζει ρόλο η συμπεριφορά για μια διάγνωση! δεν έχει η σχιζοφρένεια συμπεριφορές και καλούπι; με το φάσμα της φυσικά αλλά έχει! δεν έχει η κατάθλιψη το δικό της καλούπι και την δική της 'συμπεριφορά'; η νευρική ανορεξία; το ocd; η επιλόχιος; και πόσες άλλες; και φυσικά κάποιος μπορεί να περάσει από πολλές διαγνώσεις μέχρι να κατασταλάξει ο γιατρός! τίποτα από αυτά δεν υπάρχει συνήθως μόνο του! ανάλογα την εποχή και την ένταση διαφέρει η εκδήλωση της ασθένειας όπως και σε κάθε ασθένεια!  θα περάσει ο ασθενής από διαφορετικές ίσως προσεγγίσεις μέχρι να βρει ο γιατρός το καλύτερο εξατομικευμένο εργαλείο αντιμετώπισης! για αυτό όλοι αυτοί οι ασθενείς παρακολουθούνται δια βίου! και ναι τι να κάνουμε δεν υπάρχει θεραπεία στα περισσότερα τα πιο σοβαρά! πάει η ψυχιατρική πρώτα να διορθώσει τα συμπτώματα! είναι από τις νεότερες επιστήμες και παλεύει να κάνει τα άλματά της! ψάχνει όμως την αιτία για να μπορέσει κάποτε να δώσει την πλήρη ίαση! μέχρι τότε καλώς η κακώς χρησιμοποιούν οι γιατροί ότι έχουν διαθέσιμο! το ότι εσένα δεν σε καλύπτει ο κατάλογος οι συμπεριφορές και η 'θεραπεία' και εμπλέκεις τις φαρμακευτικές γράφοντας ότι δεν υπάρχει συσχέτιση φαρμάκου και ίασης των συμπτωμάτων μου δείχνει ότι ούτε από έξω δεν το έχεις αγγίξει και δεν σε έχει αγγίξει το θέμα! δεν έχεις ασθενείς γύρω σου στο οικογενειακό/φιλικό περιβάλλον με ψυχικά νοσήματα που κυριολεκτικά, από το πιο ακραίο, αυτοκτονούν ή χάνουν την όρεξη για ζωή και το μυαλό τους! και ούτε έχεις δει την πορεία βελτίωσής τους με την χρήση φαρμάκων ψυχιάτρων και ψυχολόγων! αν είχες το πρώτο πράγμα που θα έλεγες βλέποντας τις ..συμπεριφορές είναι ότι χρειάζονται άμεσα ιατρική περίθαλψη! έστω αυτή την 'βρεφική' που προσφέρουν οι επιστήμονες της ψυχιατρικής!

 

 

[λουκουμαδάκι]

kine για να φτάσει κάποιος να τον πάρουν σηκωτό από το σπίτι του σημαίνει ότι έχουν προηγηθεί χρόνια που έχει μείνει αδιάγνωστος και φαρμακευτικά ακάλυπτος από την ψυχική του ασθένεια και γιγαντώθηκε σε τέτοιο σημειο που αποτελεί πλέον απειλή πάνω από όλα για τον ίδιο και σε συνέχεια για το γύρω του περιβάλλον!

μιλάς για ακραίες περιπτώσεις που έμειναν είτε κουκουλωμένες από την οικογένεια είτε που αυτή η οικογένεια ποτέ δεν διδάχτηκε και δεν είχε την κατάλληλη υποστήριξη για να βοηθήσει τον ασθενή ώστε να μη φτάσει σε αυτό το σημείο! όντως υπάρχουν περιπτώσεις που η φαρμακευτική αγωγή δεν ήταν η κατάλληλη γιατί δόθηκε από αδιάφορο γιατρό και όντως υπάρχουν ψυχιατρεία μόνο κατ'όνομα που καμία σχέση δεν έχουν με θεραπεία παρα μόνο με καταστολή! όμως αυτός είναι ο αντίποδας του δεν κάνω τίποτα και θεωρώ ότι όλοι οι ψυχίατροι και η ψυχιατρική έρευνα είναι για τα σκουπίδια! η σωστή ψυχιατρική είναι άλλη υπόθεση! εμείς για αυτήν μιλάμε! για τον σωστό γιατρό την σωστή στιγμή και την σωστή θεραπεία! και προς αυτή την κατεύθυνση είναι όλων μας το καθήκον να σπρώχνουμε και να προτρέπουμε τον κάθε εν δυνάμει ασθενή να πορευτεί! να μιλήσει στο οικείο περιβάλλον και να ψάξουν όλοι μαζί να βρουν έναν καλό γιατρό να απευθυνθούν! το ότι κάποιοι ασθενείς παλεύουν μόνοι τους και καταλήγουν έρμαια της ασθένειας και του κάθε τσαρλατάνου είναι ακριβώς ο λόγος που όταν μία μαμά (γιατί αυτή η κουβέντα είναι και η αιτία που έγραψες το πρώτο κείμενο) γράφει ότι αντιμετωπίζει προβλήματα και τα βλέπει και δεν μπορεί να τα ξεπεράσει την προτρέπουμε μαζί με κάποιον από το περιβάλλον της να μιλήσει σε έναν ειδικό υγείας και να μην προσπαθήσει μόνη της ή βασιζόμενη στα δικά μας βιώματα και νουθεσίες να βγάλει διάγνωση για το τι έχει και σε τι βαθμό! προσωπικά σε όλο μου τον κοινωνικό περίγυρο και στα 5 6 περιστατικά που έχω συναντήσει έχω να πω τα καλύτερα για την άμεση έγκαιρη διάγνωση από το πιο απλό μέχρι ένα πολύ σύνθετο περιστατικό που είχαν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα χάρη στην ψυχιατρική βοήθεια και την νευρολογία! εσύ το βλέπεις από τον αντίποδα και απορρίπτεις όλη την ψυχιατρική προσέγγιση να φανταστώ ακόμα και την σωστή; 

[ΑΡΓΚ]

Εχει χρειαστεί να ζητήσω να πάρουν στενό μου συγγενή δια της βίας από το σπίτι. Δύο φορές. Τη μία γιατί απειλούταν άμεσα η ζωή άλλου στενού συγγενούς μας, τον οποίο δυστυχώς μέσα στις παραισθήσεις του ο ασθενής έβλεπε ως απειλή. Τη δεύτερη γιατί απειλούταν η δική του ζωή, και προλάβαμε στο τσακ. Και τις δύο φορές ο ασθενής είχε αποφασίσει ότι οι ψυχίατροι είναι τσαρλατάνοι, και είχε σταματήσει τα φάρμακά του.

Αυτή τη στιγμή ο συγκεκριμένος άνθρωπος, με μία βαρύτατη διάγνωση, ζει σχετικά φυσιολογικά: στο σπίτι του, με μία μερικής απασχόλησης εργασία, με κοινωνική ζωή. Και έχει επιτέλους πειστεί να ακολουθήσει πιστά τη φαρμακευτική του αγωγή επί μακρό διάστημα. Ο ίδιος άνθρωπος, πριν την όποια πρόοδο έχει κάνει σήμερα η ψυχιατρική, θα είχε απλά τελειώσει τη ζωή του έγκλειστος από νεαρή ηλικία, ως εξαιρετικά επικίνδυνος για τους γύρω του. Δε μετανιώνει κανείς, ούτε ο ίδιος ο ασθενής, που δεν αφέθηκε να γίνει δολοφόνος άθελά του ή να αφαιρέσει τη ζωή του.

 

Προσαγωγή σε ψυχιατρείο με εισαγγελική παρέμβαση δε γίνεται χωρίς να υπάρχει σοβαρότατος λόγος. Ας μην τρομάζουμε τον κόσμο και τον αποτρέπουμε από το να επισκεφτεί έναν ειδικό. Χρειάζεται απόφαση εισαγγελέα, ο οποίος θα συμβουλευτεί δύο τουλάχιστον άτομα του στενού περιβάλλοντος, θα διατάξει εξέταση από ψυχιάτρους, και αν κριθεί απαραίτητο θα γίνει εισαγωγή σε νοσοκομείο, που δε σημαίνει σε καμία περίπτωση πια εγκλεισμό για μήνες και χρόνια.

Ούτε θεραπείες με ηλεκτροσόκ είδα, ούτε άλλα περίεργα και βίαια πράγματα. Τη δε ινσουλινοθεραπεία την έχω μόνο διαβάσει σε ιστορικού τύπου συγγράμματα αναφερόμενα στις αρχές του αιώνα, μαζί με τη λοβοτομή και άλλα ευχάριστα που συνέβαιναν πριν υπάρξει μία στοιχειώδης πρόοδος στη φαρμακευτική αγωγή και την ψυχοθεραπεία. Αν υπάρχει στην Ελλάδα νοσοκομείο που θεωρεί σήμερα την ινσουλινοθεραπεία μέθοδο θεραπείας της σχιζοφρένειας, πραγματικά θα ήθελα να μάθω ποιο είναι.

 

Δε θα ισχυριστώ ότι η παραμονή σε κρατικό ψυχιατρείο είναι ευχάριστη, αλλά ούτε και η παραμονή στο μέσο θάλαμο δημόσιου νοσοκομείου για μία πνευμονία είναι. Η δε επίσκεψη σε ψυχίατρο, ή ψυχολόγο, είναι απειρως πιο ανώδυνη από την επίσκεψη σε έναν ωριλά ή σε ένα γυναικολόγο.

 

[Mary1976]

Υπάρχουν σε κάθε επιστήμη σχολές και τάσεις και η μία σχολή μπορεί να κρίνει την άλλη και να προσπαθεί να καταρρίψει τις θεωρίες της. Αυτό είναι θεμιτό και χρήσιμο και οδηγεί την επιστήμη σε πρόοδο. Επίσης η έρευνα δε σταματά ποτέ. Μια παλιά θεωρία, μια παλιά μέθοδος, ένα παλιό φάρμακο ξεπερνιέται και αντικαθιστάται από κάτι άλλο αποτελεσματικότερο.

Οι υπόλοιποι καλύτερα να μην εκφέρουμε άποψη πάνω σε θέματα που δεν έχουμε σπουδάσει και εργαστεί. Είναι άλλο πράγμα να προτείνουμε στο internet συνταγές μαγειρικής, το αντηλιακό που θεωρούμε ότι είναι το καλύτερο, ιδανικά μέρη για διακοπές, τρόπους αντιμετώπισης κοινωνικών προβλημάτων κτλ. και άλλο να αμφισβητούμε ολόκληρους επιστημονικούς κλάδους.

Και εγώ έχω άτομο δικό μου με διπολική διαταραχή και αν δεν ήταν οι γιατροί και τα φάρμακα θα είχε σίγουρα καταλήξει ή νεκρό από αυτοκτονία ή έγκλειστο σε ψυχιατρείο. Μέχρι να καταλήξουμε στους ψυχιάτρους, μέχρι να γίνει η διάγνωση και μέχρι να βρεθεί η σωστή αγωγή και να ισορροπήσει ήταν χάλια η κατάσταση για όλους. Τώρα έχει μια φυσιολογική ζωή. Απλά τα φάρμακα θέλουν πολλές φορές ρύθμιση και να δοκιμαστούν διάφορα σχήματα μέχρι να βρεθεί το σωστό για κάθε ασθενή. 

[krakenaki]

On 8/8/2017 at 1:03 ΜΜ, kine είπε:

   

       Τί είναι ψυχική ασθένεια;

       Ποιός είναι ο ψυχικά ασθενής;

       Πως γίνεται η διάγνωση της ψυχικής ασθένειας;

       Ποια είναι η θεραπεία αυτής;

 

 

Αντί για τα παραπάνω ερωτήματα, ο περισσότερος κόσμος που αισθάνεται περίεργα , οδηγείται στον ψυχίατρο, έχοντας την βεβαιότητα ότι ο ψυχίατρος έχει αυτές τις απαντήσεις και κατά συνέπεια, μπορεί να αναγνωρίσει τον ψυχικά ασθενή, να διαγνώσει την ψυχική πάθηση και στη συνέχεια να συνταγογραφήσει την θεραπευτική αγωγή. Κάτι τέτοιο δυστυχώς δεν ισχύει και οι παραπάνω βεβαιότητες δεν είναι μονάχα προϊόν παραπληροφόρησης, αλλά οδηγούν σε πολύ σοβαρότερα προβλήματα το άτομο που τα υφίσταται.

 

Το πιο σημαντικό κομμάτι κατά τη γνώμη μου, είναι να συνειδητοποιήσουν οι πελάτες/ασθενείς των ψυχιάτρων ότι ο ψυχίατρος δεν έχει εργαλείο διάγνωσης της ψυχικής νόσου. Το εργαλείο του ψυχιάτρου είναι ένας κατάλογος, μια λίστα ταξινόμησης, περιγραφική απεικόνιση συμπεριφορών. Το εργαλείο αυτό είναι το DSM το οποίο παρερμηνεύεται και εκλαμβάνεται, ως διαγνωστικό τέστ. Ο ασθενής περιγράφει τις ενοχλήσεις του στον ψυχίατρο κι αυτός εντάσσει αυτά τα δεδομένα στις αντίστοιχες κατηγορίες του συγκεκριμένου καταλόγου ασθενειών. Σκοπός του εγχειριδίου είναι να έχουν όλοι οι ψυχίατροι την ίδια ανταπόκριση στους ασθενείς τους, να λαμβάνουν την ίδια διάγνωση και την ίδια αγωγή, προκειμένου να ενισχυθεί η αξιοπιστία του κλάδου ως προς τις γνωματεύσεις. Το δυστύχημα είναι, πως η σύνταξη, η δημιουργία, η ανακάλυψη, η αρχειοθέτηση των ασθενειών του καταλόγου αυτού (και η προτεινόμενη αγωγή), δεν είναι προϊόν επιστημονικής ιατρικής έρευνας. Δεν υπάρχει επιστημονική τεκμηρίωση της ύπαρξης των ασθενειών αυτών, από την κατάθλιψη, μέχρι την σχιζοφρένεια. Και ακόμη περισσότερο, δεν υπάρχει επιστημονική τεκμηρίωση για την σχέση φαρμάκου και θεραπείας. Τα προϊόντα που χρησιμοποιούνται ως ψυχοφάρμακα, είναι ψυχοτρόπες ουσίες (όπως κάθε άλλη ναρκωτική, παραισθησιογόνα, κατασταλτική ή διεγερτική ουσία, νόμιμη ή παράνομη), που παράγονται από την φαρμακοβιομηχανία και έπειτα προτείνονται στην ψυχιατρική κοινότητα και εισάγονται στον κατάλογο DSM , χωρίς να έχει μεσολαβήσει επιστημονική έρευνα, συσχετισμού των ουσιών αυτών με τη θεραπεία της νόσου για την οποία χορηγείται.

 

Τα παραπάνω δεν προσπαθούν να μειώσουν τη σημασία και τη σοβαρότητα της ψυχικής ασθένειας, αλλά την αντιμετώπιση της: την απλουστευμένη και επιπόλαιη άποψη πως η ψυχική νόσος είναι κατανοητή από την ιατρική επιστήμη και κάθε ψυχοφάρμακο είναι ικανό να γιατρέψει την ασθένεια, όπως η αντιβίωση γιατρεύει από τον ιό.

 

Τα παρακάτω βίντεο είναι πολύ σύντομα και εξαιρετικά σαφή, για να αιτιολογηθεί η αμφισβήτηση τόσο των ψυχιατρικών διαγνώσεων, όσο και της "θεραπευτικής" αγωγής.

 

 

 

 

 

Κανένας σοβαρός ψυχίατρος δεν υποστηρίζει ότι τα ψυχοφάρμακα αποτελούν θεραπεία για τις ψυχικές διαταραχές, αντιθέτως πιστεύουν ότι συμβάλλουν στην συμπτωματική αντιμετώπιση μιας ψυχικής διαταραχής. Για να υπάρξει ουσιώδης θεραπεία μιας ψυχικής διαταραχής θα πρέπει να βρεθεί η γενεδιουργός αιτία που προκαλεί την διαταραχή και κανένας επιστήμονας της ψυχικής υγείας ανά τον κόσμο δεν ισχυρίζεται ότι υπάρχει αδιαφιλονίκητη αιτιολογία που ευθύνεται για αυτές τις διαταραχές. Αυτό όσον αφορά την ένστασή σου για τη θεραπεία.

Οι ψυχικές διαταραχές που τόσο απλοποιημένα και αυθαίρετα παρουσιάζεις, έχουν διαβαθμίσεις. Στις ήπιες μορφές η ψυχοθεραπεία μπορεί να επιτευχθεί με ή χωρίς τη βοήθεια του ειδικού. Στις σοβαρότερες μορφές η φαρμακευτική αγωγή βοηθά αφενός στη μείωση και εξάλειψη των συμπτωμάτων, ώστε ο παθών να βελτιώσει την ποιότητα της ζωής του που στην παρούσα φάση δεν έχει (ευρεση δουλειας, δημιουργία σχέσης, κ.λ.π), αφετέρου στην εξισορρόπηση της ψυχικής υγείας, η οποία είναι απαραίτητη προϋπόθεση ώστε το άτομο να μπορέσει να μεταβεί στο επόμενο και πιο ουσιώδες στάδιο της ψυχοθεραπευτικής προσέγγισης για την προσπάθεια ανεύρεσης της γενεσιουργού αιτίας της διαταραχής.

Η επιλόχειος κατάθλιψη, που με ελαφρά τη καρδία αποκαλείς θλίψη, έχει τις δικές της διαβαθμίσεις ψυχικής διαταραχής που φτάνει να αποτελεί κίνδυνο τόσο για τη ζωή της ίδιας της μητέρας όσο και για του μωρού. Υπάρχει παράδειγμα γυναίκα που μέχρι τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού της δεν ήθελε να το βλέπει, εκ των υστέρων αφού αποδέχτηκε την ψυχιατρική υποστήριξη ανέκτησε την ψυχική της ισορροπία και υγεία. Ποιος είναι αυτός ήθελα να ήξερα που θα στερήσει την μητρότητα αυτής της γυναίκας καθώς και τη μητέρα που το παιδί αξίζει να έχει, μόνο και μόνο επειδή υπάρχει η παρωχημένη αντίληψη ότι τα ψυχοφάρμακα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ψυχοτρόπα και κατασταλτικά και δεν ωφελούν πουθενά, παρά να κερδοφορούν οι φαρμακοβομηχανίες. Αλήθεια ποιος;

Πάμε τώρα στη περίφημη διάγνωση. Το εγχειρίδιο είναι ένας κατάλογος που εξυπηρετεί περισσότερο την ίδια την κοινότητα της ψυχικής υγείας για την καταγραφή των συμπτωμάτων διαφόρων διαταραχών ώστε να έχουν πρόσβαση οι επιστήμονες σε στοιχεία για να τα χρησιμοποιούν σε μελέτες, έρευνες παρά για τη διάγνωση καθεαυτή. Σήμερα πολλοί ψυχίατροι λειτουργούν με βάση την αρχή της εξατομίκευσης, επομένως υπάρχει δεν υπάρχει στον κατάλογο κάποια διαταραχή δεν νομίζω να ενδιαφέρει και τόσο κανέναν σοβαρό επιστήμονα.

Τώρα για αυτά που συνέβησαν την δεκαετία του 50, 60, 70, δεν νομίζω ότι χρειάζεται ανάλυση. Η ιστορία έχει καταγράψει τεράστια λάθη, οι άνθρωποι πάντα θα εκμεταλλευονται καταστάσεις προς όφελός τους και πάντα θα επηρεάζει τη σκέψη τους το κοινωνικοπολιτικό και πολιτισμικό πλαίσιο που εντάσσονται.

Τέλος θα παρατήρησες (ή όχι) ότι δεν χρησιμοποίησα τη λέξη ψυχική "ασθένεια", αλλά διαταραχή, επειδή ο παθών δεν ασθενεί από κάτι ή υστερεί σε κάτι, απλά έχει διαμορφώσει λανθασμένη εντύπωση της ζωής του ή μέρος της ζωής του, ή μιας κατάστασης, επομένως δεν υπολείπεται σε τίποτα σε σχέση με τους υπόλοιπους κατά τα άλλα "φυσιολογικούς" ανθρώπους και αυτή την λανθασμένη ή διαστρευλωμένη εντύπωση οι ψυχίατροι καλούνται να ανατρέψουν.

 

υ.γ. Επειδή μίλησες για παραπληροφόρηση καλό είναι όταν κάποιος αντιτίθεται σε κάτι να μην παραπληροφορεί ο ίδιος για να είμαστε ακριβείς με τα επιχειρήματά μας.

Η αντιβίωση δεν θεραπεύει κανέναν ιό, θεραπεύει και προλαμβάνει λοιμώξεις από βακτήρια.

[Sentir...natureza]

@kine συμφωνω σε καποια κομματια της αποψης που παραθετεις. Τα διαγνωστικα τεστ που υπαρχουν δεν μπορουν να "βγαλουν διαγνωση" , γιατι οπως ειπες το ζητημα της ανθρωπινης συμπεριφορας ειναι πολυπαραγοντικο. Για αυτο το λογο υπαρχουν διαφορα διαγνωστικα τεστ, με διαφορετικα κριτηρια για την διαγνωση της καθε διαταραχης. Αυτο απο μονο του δειχνει πως δεν εχουμε αποδεδειγμενα τις γνωσεις για αυτες τις καταστασεις, διαφορετικα θα ηταν αδιαμφισβητα τα τεστ (τα οποια αμφισβητουν και ψυχιατροι). Δεν θα αρνηθω οτι υπαρχουν καποιες αποδειξεις υπαρξης καποιων διαταραχων, οπως απεικονισεις που δειχνουν την διαφορα σε καποια σημεια του εγκεφαλου και του εγκεφαλου με σχιζοφρενεια. Παρ'ολα αυτα ομως, (απ'οσο ξερω) δεν γνωριζουν ακομη την αιτιολογια των ψυχικων διαταραχων, ακριβως γιατι δεν γνωριζουμε πολλα για τον εγκεφαλο και τη ψυχη του ανθρωπου. Ο γιατρος κανει τη οποια διαγνωση συμφωνα με τα δικα του κριτηρια, τις δικες του γνωσεις, οπως γινεται σε ολους τους γιατρους, με μονη σημαντικη διαφορα, οτι η συγκεκριμενη διαγνωση μπορει να σου καταστρεψει τη ζωη χωρις ιδιαιτερο λογο.

 

Και ερχομαι στο θεμα που με προβληματιζει περισσοτερο: ακουσιος εγκλεισμος. Γνωριζετε οτι εχουμε απ'τα υψηλοτερα ποσοστα ακουσιου εγκλεισμου στην Ευρωπη; Ο καθενας μας, με μια καταγγελια ενος γειτονα (η ακομη χειροτερα του ιδιου μας του συγγενη), μπορει να οδηγηθει (με χειροπεδες παρακαλω) σε ψυχιατρειο και μετα απο ιατρικες συνεντευξεις, κρινεται η τυχη μας. Παρ'ολο που το νομικο πλαισιο εχει αλλαξει, η αντιμετωπιση ειναι η ιδια. Μαλωσες με καποιον γειτονα σου; Θα σε τρεχουνε και αν πεσεις σε καλους γιατρους γλιτωσες, αν οχι...τελειωσες. Εχω ακουσει ιστορια κοπελας, την οποια η μητερα της την "εδωσε", την κλεισανε μεσα με "μανιο-καταθλιψη",μετα απο καποιο διαστημα νοσηλειας βγηκε και μπορεσε να σταματησει τα χαπια απο μονη της και να ξυπνησει απο τον ληθαργο που την ειχανε βαλει (γιατι απ΄οτι μου ειπε οταν εκοψε τα χαπια ηταν σε πολυ χειροτερη κατασταση προ χαπιων), και μετα απο πολυ αγωνα συνηλθε και παλι. Δεν μπορω να ειμαι απολυτη με ολες τις περιπτωσεις (ειδικα με τις βαριες, αλλα και παλι ποιος κρινει οτι αυτος ο ανθρωπος ειναι καλυτερο να ζει σαν ζομπι απ΄το να βαλει τελος στη ζωη του στην τελικη;), δεν εχω γνωσεις νευρολογιας, αλλα εχω την εντυπωση οτι οι περισσοτεροι ανθρωποι που βρισκονται μεσα δεν εχουν κατι για το οποιο να χρειαζονται καταστολη. Απλα ξεφευγουν απο τις κοινωνικες νορμες και στιγματοποιουνται με μια διαγνωση. Ενα απλο παραδειγμα: μαθησιακες δυσκολιες. Μπορει να σου κανουν την διαγνωση πχ της δυσλεξιας, αλλα αν στην κοινωνια μας τα σχολεια δεν υπηρχαν ή λειτουργουσαν τελειως διαφορετικα δεν θα υπηρχε θεμα διαγνωσης για κατι. Αυτο που θελω να πω ειναι επηρεαζομαστε απο τοσες πολλες καταστασεις και δεν μπορουμε να λειτουργουμε με συνταγες (βλ διαγνωστικα κριτηρια) για τη συμπεριφορα.

 

Δυο περιπτωσεις στο περιβαλλον μου: 1) Γειτονας ο οποιος βρισκοταν σε αγωγη, την σταματησε οικειοθελως, δολοφονησε εναν ηλικιωμενο (ο οποιος ηταν το εργοδοτης του) με καραμπινα γιατι βρισκοταν (οπως ακουσα) υπο την επηρεια παραισθησεων. Ο συγκεκριμενος ανθρωπος, ηταν εγκλειστος για 2 χρονια και πλεον εδω και μια 10ετια ζει και παλι στο σπιτι του. 2) Εφηβος 17 ετων, με ιστορικο αποπειρων αυτοκτονιας, τελικα μετα απο εναν χωρισμο βαζει τελος στη ζωη του. Ο συγκεκριμενος ανθρωπος ειχε διαγνωσθει με καταθλιψη και ακολουθουσε αγωγη. Για μενα ηταν ενας ανθρωπος προβληματισμενος με τον συγχρονο κοσμο, ο οποιος ειχε απλα συνειδητοποιησει πραγματικα ποσο σαπιος ειναι ο κοσμος (ανθρωποι) και οντας περισσοτερο ευαισθητος ( η μαλλον ανθρωπος) τον επαιρνε πολυ απο κατω και ο χωρισμος ηταν το τελειωτικο χτυπημα. Να σημειωσω οτι ο πατερας του ηταν ενας απαισιος ανθρωπος, που τον κακομεταχειριζοταν και τον προσεβαλλε συνεχως.

 

Πιστευω οτι πρεπει να προσπαθουμε να λυσουμε τα οποια προβληματα (συμπεριφορας, ψυχολογικα κλπ )με ψυχολογικη υποστηριξη, ιδανικα απο ψυχολογο συμβουλευτικης. Να προσπαθουμε να βρουμε την αιτια (πχ περιβαλλον). Η κατασταση ειναι οπως με τα αναλγητικα. Διωχνουν τον πονοκεφαλο. Αλλα ο πονοκεφαλος ειναι το συμπτωμα δυσλειτουργιας ποικιλλων οργανων και μπορει να εχει χιλιες δυο αιτιολογιες. Τα φαρμακα, τα οποια το μονο που καταφερνουν ειναι να κουκουλωνουν το προβλημα και ισως να σε κανουν χειροτερα οταν τα σταματησεις, θα πρεπει να ειναι η αισχατη λυση. Δυστυχως, ομως στο δυτικο τροπο ζωης τα ψυχοφαρμακα ειναι κατι ευκολο και οι ψυχιατροι (και οι ψυχολογοι που κανονικα απαγορευεται να το κανουν) συνταγογραφουν με ελαφρα τη καρδια τα κατασταλτικα μεσα. Και ετσι γινεται ενας φαυλος κυκλος που δεν μπορει το ατομο να ξεφυγει και εχει την εντυπωση οτι ζει καλυτερα. Αν νιωθει ευχαριστημενος με την καταληξη, εμας δες μας πεφτει λογος. Αλλα ας μην κοιταμε μονο τη μια πλευρα του νομισματος.

 

Δεν θα σχολιασω καν την κατασταση και το πως αντιμετωπιζονται οι ανθρωποι στα ψυχιατρεια, ειδικα στην Ελλαδα. Υπαρχουν μαρτυριες ανθρωπων που τα εζησαν και οποιος θελει να μαθει πραγματικα πως αντιμετωπιζει η ψυχιατρικη τους ασθενεις της, μπορει να ψαχτει.

 

Ισως η αντιμετωπιση αυτων των ανθρωπων (και οι γνωσεις μας πανω στη νευρολογια, ψυχολογια) να αλλαξουν στο μελλον. Και οι ανθρωποι που θα ζουν τοτε να βλεπουν την τωρινη αντιμετωπιση με τα ψυχοτροπα και τα κατασταλτικα σαν να ειναι η συνεχιση της νοοτροπιας της λοβοτομης, μεχρι να ερθει η εξελιξη.

 

Υστ. Μολις βρω χρονο θα παρακολουθησω και τα βιντεακια και αν ειναι θα προσθεσω κατι.

Επεξεργάστηκαν 9 Αυγούστου,2017 by Sentir...natureza

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 54 λεπτά , Sentir...natureza είπε:

 

Και ερχομαι στο θεμα που με προβληματιζει περισσοτερο: ακουσιος εγκλεισμος. Γνωριζετε οτι εχουμε απ'τα υψηλοτερα ποσοστα ακουσιου εγκλεισμου στην Ευρωπη; Ο καθενας μας, με μια καταγγελια ενος γειτονα (η ακομη χειροτερα του ιδιου μας του συγγενη), μπορει να οδηγηθει (με χειροπεδες παρακαλω) σε ψυχιατρειο και μετα απο ιατρικες συνεντευξεις, κρινεται η τυχη μας. Παρ'ολο που το νομικο πλαισιο εχει αλλαξει, η αντιμετωπιση ειναι η ιδια. Μαλωσες με καποιον γειτονα σου; Θα σε τρεχουνε και αν πεσεις σε καλους γιατρους γλιτωσες, αν οχι...τελειωσες. Εχω ακουσει ιστορια κοπελας, την οποια η μητερα της την "εδωσε", την κλεισανε μεσα με "μανιο-καταθλιψη",μετα απο καποιο διαστημα νοσηλειας βγηκε και μπορεσε να σταματησει τα χαπια απο μονη της και να ξυπνησει απο τον ληθαργο που την ειχανε βαλει (γιατι απ΄οτι μου ειπε οταν εκοψε τα χαπια ηταν σε πολυ χειροτερη κατασταση προ χαπιων), και μετα απο πολυ αγωνα συνηλθε και παλι. Δεν μπορω να ειμαι απολυτη με ολες τις περιπτωσεις (ειδικα με τις βαριες, αλλα και παλι ποιος κρινει οτι αυτος ο ανθρωπος ειναι καλυτερο να ζει σαν ζομπι απ΄το να βαλει τελος στη ζωη του στην τελικη;), δεν εχω γνωσεις νευρολογιας, αλλα εχω την εντυπωση οτι οι περισσοτεροι ανθρωποι που βρισκονται μεσα δεν εχουν κατι για το οποιο να χρειαζονται καταστολη. Απλα ξεφευγουν απο τις κοινωνικες νορμες και στιγματοποιουνται με μια διαγνωση. Ενα απλο παραδειγμα: μαθησιακες δυσκολιες. Μπορει να σου κανουν την διαγνωση πχ της δυσλεξιας, αλλα αν στην κοινωνια μας τα σχολεια δεν υπηρχαν ή λειτουργουσαν τελειως διαφορετικα δεν θα υπηρχε θεμα διαγνωσης για κατι. Αυτο που θελω να πω ειναι επηρεαζομαστε απο τοσες πολλες καταστασεις και δεν μπορουμε να λειτουργουμε με συνταγες (βλ διαγνωστικα κριτηρια) για τη συμπεριφορα.

 

 Εχεις κινησει ποτέ διαδικασία ακούσιου εγκλεισμού; Δεν ξέρω αν σε επαρχία τα πράγματα κινούνται αλλιώς, αλλα στην Αθήνα η διαδικασία ειναι όχι απλά φτιαγμένη να προστατεύει τον ασθενη από κακοπροαίρετους και λάθη, αλλά πολλές φορές καταλήγει να είναι εξαιτίας αυτού τόσο δύσκολη που κινδυνεύουν ζωές

 

Εστω ότι ο συγγενής σου είναι σε παραλήρημα, αρνείται αγωγή, έχει έντονες παραισθήσεις κλπ. Αν μεν κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, τον προλάβεις και μεταφερθεί με ασθενοφόρο σε νοσοκομείο, έχεις κερδίσει μία μέρα έστω και κάπως κινούνται τα πράγματα. Αν ζήσει...

Αν ακόμη δεν το έχει αποπειραθεί, αλλά βλέπεις ότι εκεί πάει, μιλά για θανάτους, δε βγάζει νόημα γενικά, έχει συζητήσεις με ανύπαρκτα πρόσωπα, δεν μπαίνει 10 μέρες στο μπάνιο γιατί πιστεύει ότι είναι παγιδευμένο, δεν κοιμάται γιατί νομίζει ότι έχει καμερες στο κρεβάτι κλπ κλπ, αναγκαστικά τον αφήνεις, προσεύχεσαι να τον ξαναβρείς και να μην ακούσεις τη συνέχεια στις ειδήσεις, τα μαζεύεις και πας στον εισαγγελεα (ενας και μοναδικός στο λεκανοπέδιο). Περιμένεις στην ουρά, με άλλους ταλαίπωρους συγγενείς, συνήθως μανάδες σε πανικόβλητη κατάσταση. Δινεις στον εισαγγελέα την αίτηση, ο οποίος ζητά να εμφανιστούν στο οικείο αστυνομικό τμήμα 2 συγγενείς ή άλλα πρόσωπα του στενού περιβάλλοντος να μαρτυρούν όσα λες. Υποθέτοντας ότι συγγενείς υπάρχουν και δεν φοβούνται να πάνε (γιατί 9 στις 10 φοβούνται το τι θα γίνει μετά) και δώσουν κατάθεση, ο εισαγγελέας εξετάζει τα σχετικά εγγραφα και παίρνεις το χαρτι να πας στο αστυνομικό τμήμα, όπου πρεπει να οργανωθουν, να συντονιστούν με το εκαβ, και τελικά να έρθουν. Η ολη διαδικασία παίρνει 2-3 μέρες, όπου καταρχήν εσύ δεν μπορείς να κοιμηθείς για να προσέχεις τον ασθενή που ακόμη είναι σπίτι ή στο δρόμο και κατά δεύτερον, αν αυτός υποπτευθεί τι γίνεται, έχει όλο το χρόνο να χαθεί και να τον ψάχνεις στους δρόμους αγωνιώντας για το αν είναι ζωντανός, ή να θεωρήσει ότι τον απειλείς, είσαι εξωγηινος 'η πράκτορας που έχει παρει τη μορφή του συγγενή του και να σου επιτεθεί.

Δεν τα βγάζω από το κεφάλι μου αυτά, έχω ζήσει όλες τις παραλλαγές.

Αν τελικά γίνει προσαγωγή, υπάρχει εξέταση συνήθως από δύο ψυχίατρους που σε τόσο ακραία περιστατικά συνιστούν ακούσια νοσηλεία. 

Οι ιστορίες που λέει ο κάθε ασθενής και μάλιστα που δεν παίρνει φάρμακα είναι πανομοιότυπες: οι κακοί συγγενείς μας έκλεισαν χωρίς λόγο στο νοσοκομείο γιατί μας μισούν, μόνο με το λόγο της μαμάς, του γείτονα κλπ, ο ψυχίατρος ήταν κακός ή πληρωμένος, η διαγνωση ήταν λάθος, εγώ βασικά πονοκέφαλο από ιγμοριτιδα/μεθύσι/ίωση ειχα και όταν τελικά έκοψα τα φάρμακα και γλύτωσα από τους γιατρους έγινα καλά. Το ότι μπορεί ο ασθενής να μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με 20 χάπια στο στομάχι, κομμένες φλέβες και απειλώντας να πετάξει από το παράθυρο την απελπισμένη μάνα, ή το "καλά" που νιώθει να είναι μία κόλαση για τους συγγενείς του, αυτό δεν θα το ακούσεις. Αυτές είναι ιστορίες που μπορείς να συζητήσεις μόνο με ανθρώπους που έχουν αποδεχτεί την ασθένεια, μιλάνε με το γιατρό τους, ακολουθούν την αγωγή τους.

[ΑΡΓΚ]

Αυτό με τις χειροπέδες παρεπιπτόντως, υπό συνθήκες ισχύει. Το έχω δει. Ο ασθενής και συγγενής μου, ο οποίος είναι και εξαιρετικά ογκώδης, είχε ανέβει στην στέγη για να πηδήξει, και όταν καταφέραμε να τον κατεβάσουμε, επιτέθηκε στους τραυματιοφορείς με μαχαίρι.

[Sentir...natureza]

Eγραψα οτι δεν μπορω να ειμαι απολυτη με ολες τις περιπτωσεις (ειδικα με τις βαριες, αλλα και παλι ποιος κρινει οτι αυτος ο ανθρωπος ειναι καλυτερο να ζει σαν ζομπι απ΄το να βαλει τελος στη ζωη του στην τελικη;), δεν εχω γνωσεις νευρολογιας, αλλα εχω την εντυπωση οτι οι περισσοτεροι ανθρωποι που βρισκονται μεσα δεν εχουν κατι για το οποιο να χρειαζονται καταστολη. Καταλαβαινω οτι θα υπαρχουν και καποιες σοβαροτερες περιπτωσεις. Απλα με προβληματιζει ιδιαιτερα η αποφαση που παιρνει (η μαλλον η εξουσια που εχει) μια οικογενεια να κλεισει εναν δικο της ανθρωπο μεσα. Χωρις να θελω να σε κανω να νιωσεις προσβεβλημενη μιας που το εχεις ζησει σε κοντινο σου προσωπο, πιστευεις πραγματικα οτι η κατασταση στην οποια βρισκεται ενας ανθρωπος σαν ζωντανος-νεκρος σε ενα ψυχιατρειο, ειναι προτιμοτερη απο το να βαλει τελος στη ζωη του; Δηλαδη, μηπως οι συγγενεις επειδη δεν θελουν να χασουν εναν δικο τους ανθρωπο, τον αναγκαζουν να δεχτει την καταστολη και να μεινει φυλακισμενος και απλα να υπαρχει; Γιατι ειναι αυτο καλυτερο; Δεν το καταλαβαινω...

1 ώρα πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Αυτό με τις χειροπέδες παρεπιπτόντως, υπό συνθήκες ισχύει. Το έχω δει.

Αυτό με τις χειροπέδες, ισχυει σχεδον παντα. Ειτε υπαρχουν υπονοιες ψυχασθενειας, ειτε οχι. Το έχω δει.

Επεξεργάστηκαν 9 Αυγούστου,2017 by Sentir...natureza

[belleblue]

ε, πολύ δύσκολο θέμα έτσι όπως το θέτεις  sentir......  Το θέμα είναι ότι ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία οι γιατροί και μείς θεωρούμαστε πιθανώς υπεύθυνοι για την υγεία του άλλου αλλά και όχι υπεύθυνοι να ορίζουμε την μοίρα του.

Δηλαδή δεν μπορούμε να αποφασίζουμε μόνοι μας ότι κάποιος καλύτερα να πέσει από το μπαλκόνι επειδή δεν αντέχει να ζεί/βρίσκει την ζωή του..   Το ίδιο πράγμα είναι και η ευθανασία δηλαδή το να βοηθήσεις κάποιον να πεθάνει εάν το θέλει, πχ εάν έχει μια ανίατη ασθένεια που είναι σίγουρο ότι σε 10 ημέρες θα πεθάνει... στο εξωτερικό  σε κάποιες χώρες είναι νόμιμο να μπορεί κάποιος να ζητήσει να πεθάνει πχ.   

Εδώ δεν είναι.  

Δεν εκφράζω γνώμη, γιατί θεωρώ ότι δεν μπορώ να έχω γνώμη γιατί δεν το έχω ζήσει προσωπικά όμως ξέρω (απο κοντινές μας οικογένειες) ότι οι σχέσεις με τους ψυχικά ασθενείς δεν παύουν να είναι σχέσεις αγάπης, απλώς επειδή είναι ασθενής.  Ακόμα και άρρωστός να ήταν από άλλη ασθένεια, πάλι θα ήθελες να παλέψεις για αυτό μήπως και μπορέσεις κάτι να πετύχεις. 

Ίσως και έτσι ελπίζει πολύς κόσμος ότι σε μια κλινική ίσως υπάρχει τέτοια ελπίδα.Ότι θα βρεθούν οι επαγγελματίες ή τα φάρμακα που θα βοηθήσουν.  Ποιός είναι αυτός που θα πάρει αυτή την ελπίδα... .? Δύσκολο θέμα. 

[Sentir...natureza]

Eγω ειμαι υπερ της ελευθερης βουλησης του ανθρωπου να πεθανει. Ενας ασθενης που ειναι πχ σαν φυτο, και δεν θελει να "ζει" αλλο και να τον φροντιζουν νιωθοντας ανημπορος, και εκφραζει την επιθυμια του για ευθανασια, ποια ειμαι εγω να αρνηθω και να παρω την αποφαση να συνεχισει το μαρτυριο που νιωθει; Βεβαια, με τους ψυχασθενεις μπορει να πει καποιος οτι δεν ειναι ο εαυτος του οταν θελει να αυτοκτονησει, αλλα και παλι ποια ειμαι εγω να παρω την αποφαση να "ζει" κλεισμενος σε ενα περιβαλλον που και νορμαλ να εισαι καποια στιγμη θα τρελαθεις; Δεν ξερω...δυσκολες καταστασεις..δεν υπαρχει ασπρο μαυρο, απλα προβληματιζομαι με την εξουσια που ασκουμε πανω σε εναν ανθρωπο και τις αποφασεις που παιρνουμε για το αν θα ζησουν και πως... Δεν το εχω ζησει σε πολυ κοντινο μου προσωπο και δεν ξερω πως θα αντιδρουσα..αλλα φανταζομαι οτι αφου εχω αρχικα κανει τα παντα για να τον βοηθησω να αλλαξει γνωμη και συνεχιζει να ειναι αυτη η επιθυμια του, γιατι να τον καταδικασω να ζει δυστυχισμενος; Γιατι το να τον κραταω στη ζωη επειδη τον αγαπαω και δεν θελω να τον χασω, αλλα αυτος ζει δυστυχισμενος, ειναι πιστευω εγωιστικο...

 

Επεξεργάστηκαν 10 Αυγούστου,2017 by Sentir...natureza

[Deena]

12 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 Εχεις κινησει ποτέ διαδικασία ακούσιου εγκλεισμού; Δεν ξέρω αν σε επαρχία τα πράγματα κινούνται αλλιώς, αλλα στην Αθήνα η διαδικασία ειναι όχι απλά φτιαγμένη να προστατεύει τον ασθενη από κακοπροαίρετους και λάθη, αλλά πολλές φορές καταλήγει να είναι εξαιτίας αυτού τόσο δύσκολη που κινδυνεύουν ζωές

 

Εστω ότι ο συγγενής σου είναι σε παραλήρημα, αρνείται αγωγή, έχει έντονες παραισθήσεις κλπ. Αν μεν κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, τον προλάβεις και μεταφερθεί με ασθενοφόρο σε νοσοκομείο, έχεις κερδίσει μία μέρα έστω και κάπως κινούνται τα πράγματα. Αν ζήσει...

Αν ακόμη δεν το έχει αποπειραθεί, αλλά βλέπεις ότι εκεί πάει, μιλά για θανάτους, δε βγάζει νόημα γενικά, έχει συζητήσεις με ανύπαρκτα πρόσωπα, δεν μπαίνει 10 μέρες στο μπάνιο γιατί πιστεύει ότι είναι παγιδευμένο, δεν κοιμάται γιατί νομίζει ότι έχει καμερες στο κρεβάτι κλπ κλπ, αναγκαστικά τον αφήνεις, προσεύχεσαι να τον ξαναβρείς και να μην ακούσεις τη συνέχεια στις ειδήσεις, τα μαζεύεις και πας στον εισαγγελεα (ενας και μοναδικός στο λεκανοπέδιο). Περιμένεις στην ουρά, με άλλους ταλαίπωρους συγγενείς, συνήθως μανάδες σε πανικόβλητη κατάσταση. Δινεις στον εισαγγελέα την αίτηση, ο οποίος ζητά να εμφανιστούν στο οικείο αστυνομικό τμήμα 2 συγγενείς ή άλλα πρόσωπα του στενού περιβάλλοντος να μαρτυρούν όσα λες. Υποθέτοντας ότι συγγενείς υπάρχουν και δεν φοβούνται να πάνε (γιατί 9 στις 10 φοβούνται το τι θα γίνει μετά) και δώσουν κατάθεση, ο εισαγγελέας εξετάζει τα σχετικά εγγραφα και παίρνεις το χαρτι να πας στο αστυνομικό τμήμα, όπου πρεπει να οργανωθουν, να συντονιστούν με το εκαβ, και τελικά να έρθουν. Η ολη διαδικασία παίρνει 2-3 μέρες, όπου καταρχήν εσύ δεν μπορείς να κοιμηθείς για να προσέχεις τον ασθενή που ακόμη είναι σπίτι ή στο δρόμο και κατά δεύτερον, αν αυτός υποπτευθεί τι γίνεται, έχει όλο το χρόνο να χαθεί και να τον ψάχνεις στους δρόμους αγωνιώντας για το αν είναι ζωντανός, ή να θεωρήσει ότι τον απειλείς, είσαι εξωγηινος 'η πράκτορας που έχει παρει τη μορφή του συγγενή του και να σου επιτεθεί.

Δεν τα βγάζω από το κεφάλι μου αυτά, έχω ζήσει όλες τις παραλλαγές.

Αν τελικά γίνει προσαγωγή, υπάρχει εξέταση συνήθως από δύο ψυχίατρους που σε τόσο ακραία περιστατικά συνιστούν ακούσια νοσηλεία. 

Οι ιστορίες που λέει ο κάθε ασθενής και μάλιστα που δεν παίρνει φάρμακα είναι πανομοιότυπες: οι κακοί συγγενείς μας έκλεισαν χωρίς λόγο στο νοσοκομείο γιατί μας μισούν, μόνο με το λόγο της μαμάς, του γείτονα κλπ, ο ψυχίατρος ήταν κακός ή πληρωμένος, η διαγνωση ήταν λάθος, εγώ βασικά πονοκέφαλο από ιγμοριτιδα/μεθύσι/ίωση ειχα και όταν τελικά έκοψα τα φάρμακα και γλύτωσα από τους γιατρους έγινα καλά. Το ότι μπορεί ο ασθενής να μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με 20 χάπια στο στομάχι, κομμένες φλέβες και απειλώντας να πετάξει από το παράθυρο την απελπισμένη μάνα, ή το "καλά" που νιώθει να είναι μία κόλαση για τους συγγενείς του, αυτό δεν θα το ακούσεις. Αυτές είναι ιστορίες που μπορείς να συζητήσεις μόνο με ανθρώπους που έχουν αποδεχτεί την ασθένεια, μιλάνε με το γιατρό τους, ακολουθούν την αγωγή τους.

Ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα όταν ο άνθρωπός σου δεν έχει κανέναν συγγενή. Μία και μοναδική εμπειρία έχω με κοντινό μου πρόσωπο, το οποίο για μένα ήταν συγγενής αλλά για το νόμο όχι, όπου τελικά τα πράγματα κινήθηκαν με πολύ αργούς ρυθμούς και δυστυχώς με πολύ δυσάρεστη κατάληξη.

[ΑΡΓΚ]

11 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

Eγραψα οτι δεν μπορω να ειμαι απολυτη με ολες τις περιπτωσεις (ειδικα με τις βαριες, αλλα και παλι ποιος κρινει οτι αυτος ο ανθρωπος ειναι καλυτερο να ζει σαν ζομπι απ΄το να βαλει τελος στη ζωη του στην τελικη;), δεν εχω γνωσεις νευρολογιας, αλλα εχω την εντυπωση οτι οι περισσοτεροι ανθρωποι που βρισκονται μεσα δεν εχουν κατι για το οποιο να χρειαζονται καταστολη. Καταλαβαινω οτι θα υπαρχουν και καποιες σοβαροτερες περιπτωσεις. Απλα με προβληματιζει ιδιαιτερα η αποφαση που παιρνει (η μαλλον η εξουσια που εχει) μια οικογενεια να κλεισει εναν δικο της ανθρωπο μεσα. Χωρις να θελω να σε κανω να νιωσεις προσβεβλημενη μιας που το εχεις ζησει σε κοντινο σου προσωπο, πιστευεις πραγματικα οτι η κατασταση στην οποια βρισκεται ενας ανθρωπος σαν ζωντανος-νεκρος σε ενα ψυχιατρειο, ειναι προτιμοτερη απο το να βαλει τελος στη ζωη του; Δηλαδη, μηπως οι συγγενεις επειδη δεν θελουν να χασουν εναν δικο τους ανθρωπο, τον αναγκαζουν να δεχτει την καταστολη και να μεινει φυλακισμενος και απλα να υπαρχει; Γιατι ειναι αυτο καλυτερο; Δεν το καταλαβαινω...

Αυτό με τις χειροπέδες, ισχυει σχεδον παντα. Ειτε υπαρχουν υπονοιες ψυχασθενειας, ειτε οχι. Το έχω δει.

Με το δικό μου συγγενή, αυτό το οποίο έχει μέχρι στιγμής συμβεί είναι 3 ακούσιες προσαγωγές και 2 εκκούσιες. Οι εκκούσιες σε δημόσιο ψυχιατρείο για περίπου 10-20 μέρες, οι ακούσιες από 10 μέρες ως 2 μήνες, με μεταφορα σε ιδιωτική κλινική. Πέραν της αρχικής περιόδου των πρώτων ημερών, δεν υπήρχε καταστολή, και μάλιστα δημιορύργησε και φιλίες ο συγκεκριμένος άνθρωπος, τις οποίες διατήρησε και εκτός νοσοκομείου. Η εμπειρία μου από τους δικούς του γνωστούς είναι ένα μείγμα σχετικά νέων ανθρώπων (κάτω των 40) που έχουν κάνει και ακούσιες και εκκούσιες νοσηλείες, συνήθως διάρκειας κάποιον εβδομάδων και που γενικά προσπαθούν να χτίσουν μία ζωή εκτός νοσοκομείου. Δεν αμφιβάλω ότι θα υπάρχουν και χειρότερα περισταστικά, αλλά προφανώς σε εκείνες τις περιπτώσεις δε δημιουργούνται κοινωνικές σχέσεις.

Αν εννοείς αυτό το "παρατημένοι" στο νοσοκομείο/άσυλο για πάντα, νομίζω ότι δυστυχώς έχει περισσότερο να κάνει με ανθρώπους με μειωμένη νοητική λειτουργία, χωρίς συγγενείς και χωρίς οικονομικά μέσα, και ακόμη και αυτό πια δεν έχω την αίσθηση ότι μειώνεται, τουλάχιστον από όσο μου έχουν πει οι ψυχίατροι, υπάρχει μία προσπάθεια μεταφοράς σε ανοιχτές δομές. Απλά νομίζω ότι οι άνθρωποι οι "ξεχασμένοι" σε νοσοκομεία, η εναλλακτική θα ήταν η ζωή στο δρόμο, και δεν ξερω τι είναι καλύτερο.

Το πρόβλημα το οποίο νομίζω είναι αδύνατο αν αντιληφθεί κανείς αν δεν το εχει ζήσει, ειναι το τι κάνει η οικογένεια αλλιώς. Εχεις έναν ασθενή ο οποίος είναι σε κρίση. Περνά βδομάδες βυθιζόμενος σε παραλήρημα. Πιστεύει σε θεωρίες συνωμοσίας. Ακούει φωνές. Βλέπει πράγματα. Δε συνεργάζεται με την ιατρική αγωγή. Η περνά φάσεις όπου βγάζει άκρα επιθετικότητα (φαντάσου τον πατέρα σου, αδεφό σου, γιο σου να σέρνει τη μαμά, αδερφή, νυφη σου από τα μαλλιά και να ωρύεται γιατί πιστεύει ότι οχ. τον δηλητηριάζει) και συχνά πάει πακέτο και μία ακραία σεξουαλικότητα (και προς συγγενικά πρόσωπα, όπως να παίρνει τηλέφωνο συγγενείς και να τους περιγράφει σεξουαλικές φαντασιώσεις ή να ακουμπά αγνώστους). Κλείνεις τα μάτια και το υπομένεις αν ζεις μαζί; Κλείνεις τα μάτια και λες "τι να κάνω, δε φταίω εγω" και αφήνεις να γίνει ο,τι γίνει; Μετα υπάρχει η φάση της απελπισίας, όπου ξέρεις ότι ανά πάσα στιγμή θα κόψει τις φλέβες του, θα πιει χλωρίνη, θα κατεβάσει 40 ταβόρ. Το αφήνεις να γίνει; Τον βρίσκεις έτσι και ξερεις ότι από το αν θα πα΄ρεις τηλέφωνο ή όχι το εκαβ, εξατάται το αν θα ζήσει. Τι κάνεις; Και αν υπαρχουν παιδιά στο ευρύτερο περιβάλλον; 

Θέτω ζητήματα που εχω αντιμετωπίσει και που είναι κοινες ιστορίες ολων των οικογενειών με βαριά ψυχικά ασθενείς. Σε ομάδες οικογενειακής υποστήριξης, πάνω κάτω τα ίδια ακούς. Και κακά τα ψέματα, αν δεν υπάρχει ανταπόκριση σε θεραπεία, που όντως σε βαριά περιστατικά ένα 30% απλά περιμένει να βρεθεί νέα θεραπεία, τελικά ό,τι και να κάνεις, χάλια είναι. 

 

[krakenaki]

Πραγματικά με τρομάζει το γεγονός πως μπορεί να βγάλει κανείς το συμπέρασμα ότι ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζει έντονα ψυχολογικά προβλήματα ή κυκλοφορεί με ένα χασαπομάχαιρο στο δρόμο και όποιον πάρει ο χάρος ή καταλήγει έγκλειστος σ'ένα ψυχιατρείο τύπου η φωλιά του κούκου, μεταμορφώνεται σε ζόμπι και μπορεί να τον δούμε να πρωταγωνιστεί σε επεισόδιο του walking dead.

Έλεος δηλαδή, σε καμία περίπτωση αυτή η εικόνα δεν αντικατροπτίζει το σύνολο των ανθρώπων με ψυχολογικά προβλήματα αλλά μέρος αυτού και μάλιστα σε πολύ μικρό ποσοστό. Και λέω μέρος αυτού γιατί ασφαλώς είμαι υπέρ της αποϊδρυματοποίησης και της δημιουργίας κατάλληλων υποδομών που θα σέβονται πάνω από όλα τον ίδιο τον άνθρωπο, την προσωπικότητά του, ενώ παράλληλα θα φροντίζουν για την επαναφορά της ψυχικής του υγείας μέσα στην ίδια την κοινότητα που ζει χωρίς τον κίνδυνο της περιθωριοποίησης, όπως η δημιουργία του προγράμματος ψυχαργώς, όπου εντάσσεται στις ψυχιατρικές μεταρρυθμίσεις, αλλά δυστυχώς όπως γίνεται και με τις περισσότερες μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα είτε προχωράνε με ρυθμούς χελώνας, είτε ξοδεύονται τα κονδύλια σε ιδιοτελείς σκοπούς.

Όπως και να έχει επειδή μας διαβάζουν άνθρωποι που αντιμετωπίζουν ψυχολογικά προβλήματα, αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι όχι μόνο δεν είναι ντροπή ή έλλειψη δύναμης να αναζητήσει κάποιος ψυχολογική υποστήριξη και αρωγή, αλλά όλοι έχουν δικαίωμα στην ευτυχία και στην ψυχική αρμονία και ισορροπία ανεξαιρέτως.

 

[summer wine]

On 8/8/2017 at 1:03 ΜΜ, kine είπε:

   

       Τί είναι ψυχική ασθένεια;

       Ποιός είναι ο ψυχικά ασθενής;

       Πως γίνεται η διάγνωση της ψυχικής ασθένειας;

       Ποια είναι η θεραπεία αυτής;

 

 

Αντί για τα παραπάνω ερωτήματα, ο περισσότερος κόσμος που αισθάνεται περίεργα , οδηγείται στον ψυχίατρο, έχοντας την βεβαιότητα ότι ο ψυχίατρος έχει αυτές τις απαντήσεις και κατά συνέπεια, μπορεί να αναγνωρίσει τον ψυχικά ασθενή, να διαγνώσει την ψυχική πάθηση και στη συνέχεια να συνταγογραφήσει την θεραπευτική αγωγή. Κάτι τέτοιο δυστυχώς δεν ισχύει και οι παραπάνω βεβαιότητες δεν είναι μονάχα προϊόν παραπληροφόρησης, αλλά οδηγούν σε πολύ σοβαρότερα προβλήματα το άτομο που τα υφίσταται.

 

Το πιο σημαντικό κομμάτι κατά τη γνώμη μου, είναι να συνειδητοποιήσουν οι πελάτες/ασθενείς των ψυχιάτρων ότι ο ψυχίατρος δεν έχει εργαλείο διάγνωσης της ψυχικής νόσου. Το εργαλείο του ψυχιάτρου είναι ένας κατάλογος, μια λίστα ταξινόμησης, περιγραφική απεικόνιση συμπεριφορών. Το εργαλείο αυτό είναι το DSM το οποίο παρερμηνεύεται και εκλαμβάνεται, ως διαγνωστικό τέστ. Ο ασθενής περιγράφει τις ενοχλήσεις του στον ψυχίατρο κι αυτός εντάσσει αυτά τα δεδομένα στις αντίστοιχες κατηγορίες του συγκεκριμένου καταλόγου ασθενειών. Σκοπός του εγχειριδίου είναι να έχουν όλοι οι ψυχίατροι την ίδια ανταπόκριση στους ασθενείς τους, να λαμβάνουν την ίδια διάγνωση και την ίδια αγωγή, προκειμένου να ενισχυθεί η αξιοπιστία του κλάδου ως προς τις γνωματεύσεις. Το δυστύχημα είναι, πως η σύνταξη, η δημιουργία, η ανακάλυψη, η αρχειοθέτηση των ασθενειών του καταλόγου αυτού (και η προτεινόμενη αγωγή), δεν είναι προϊόν επιστημονικής ιατρικής έρευνας. Δεν υπάρχει επιστημονική τεκμηρίωση της ύπαρξης των ασθενειών αυτών, από την κατάθλιψη, μέχρι την σχιζοφρένεια. Και ακόμη περισσότερο, δεν υπάρχει επιστημονική τεκμηρίωση για την σχέση φαρμάκου και θεραπείας. Τα προϊόντα που χρησιμοποιούνται ως ψυχοφάρμακα, είναι ψυχοτρόπες ουσίες (όπως κάθε άλλη ναρκωτική, παραισθησιογόνα, κατασταλτική ή διεγερτική ουσία, νόμιμη ή παράνομη), που παράγονται από την φαρμακοβιομηχανία και έπειτα προτείνονται στην ψυχιατρική κοινότητα και εισάγονται στον κατάλογο DSM , χωρίς να έχει μεσολαβήσει επιστημονική έρευνα, συσχετισμού των ουσιών αυτών με τη θεραπεία της νόσου για την οποία χορηγείται.

 

Τα παραπάνω δεν προσπαθούν να μειώσουν τη σημασία και τη σοβαρότητα της ψυχικής ασθένειας, αλλά την αντιμετώπιση της: την απλουστευμένη και επιπόλαιη άποψη πως η ψυχική νόσος είναι κατανοητή από την ιατρική επιστήμη και κάθε ψυχοφάρμακο είναι ικανό να γιατρέψει την ασθένεια, όπως η αντιβίωση γιατρεύει από τον ιό.

 

 

 

Κine  οταν καποιος δημοσια  αμφισβητει και απαξιωνει  ολοκληρο κλαδο της ιατρικης , οφειλει να αναφερει τουλαχιστον  την ιδιοτητα του, για να εχει   καποια  βαρυτητα η δημοσιευση. 

Ειναι κριμα να επικρατει ακομα αυτη η προκαταλλειψη εναντιον μιας τοσος σοβαρης και αναγκαιας ειδικοτητας που σωζει ζωες. Θα 

 ειχαν αποφευχθει απειρες αυτοκτονιες και δολοφονιες εαν  αντιμετωπιζαμε την ψυχιατρικη οπως ολες τις αλλες ειδικοτητες της ιατρικης. 

 

 

Σχετικα με τα βιντεακια  που αναρτησες, η αναπαραγωση απομονωμενων τμηματων   μια συζητησης ειναι η μεγαλυτερη παραπληροφορηση. Επισης για να αξιολογησει καποιος μια ολοκληρη συζητηση, και οχι αποσπασματικα κομματια,  θα πρεπει να εχει το καταλληλο επιστημονικο υποβαθρο για να οδηγηθει σε ασφαλη συμπερασματα.  Οτιδηποτε αλλο  ειναι παρακινδυνευμενο και ευχομαι να μην διαβασει καποιος ανθρωπος που χρηζει ψυχιατρικης παρομοιες δημοσιευσεις γιατι η μεγαλυτερη παγιδα αυτων των ασθενων  ειναι η μη αναγνωριση της καταστασης τους και η απορριψη των διαγνωσεων των ψυχιατρων.

 

Συμφωνω σε ολα με την ΑΡΓΚ, που φαινεται να γνωριζει. 

 

[kine]

5 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Το πρόβλημα το οποίο νομίζω είναι αδύνατο αν αντιληφθεί κανείς αν δεν το εχει ζήσει, ειναι το τι κάνει η οικογένεια αλλιώς. Εχεις έναν ασθενή ο οποίος είναι σε κρίση. Περνά βδομάδες βυθιζόμενος σε παραλήρημα. Πιστεύει σε θεωρίες συνωμοσίας. Ακούει φωνές. Βλέπει πράγματα. Δε συνεργάζεται με την ιατρική αγωγή. Η περνά φάσεις όπου βγάζει άκρα επιθετικότητα (φαντάσου τον πατέρα σου, αδεφό σου, γιο σου να σέρνει τη μαμά, αδερφή, νυφη σου από τα μαλλιά και να ωρύεται γιατί πιστεύει ότι οχ. τον δηλητηριάζει) και συχνά πάει πακέτο και μία ακραία σεξουαλικότητα (και προς συγγενικά πρόσωπα, όπως να παίρνει τηλέφωνο συγγενείς και να τους περιγράφει σεξουαλικές φαντασιώσεις ή να ακουμπά αγνώστους). Κλείνεις τα μάτια και το υπομένεις αν ζεις μαζί; Κλείνεις τα μάτια και λες "τι να κάνω, δε φταίω εγω" και αφήνεις να γίνει ο,τι γίνει; Μετα υπάρχει η φάση της απελπισίας, όπου ξέρεις ότι ανά πάσα στιγμή θα κόψει τις φλέβες του, θα πιει χλωρίνη, θα κατεβάσει 40 ταβόρ. Το αφήνεις να γίνει; Τον βρίσκεις έτσι και ξερεις ότι από το αν θα πα΄ρεις τηλέφωνο ή όχι το εκαβ, εξατάται το αν θα ζήσει. Τι κάνεις; Και αν υπαρχουν παιδιά στο ευρύτερο περιβάλλον; 

 

Πολύ ωραία τα μεταφέρεις. Ετσι ακριβώς είναι και χειρότερα. Και φυσικά εσύ μεταφέρεις την περίπτωση όπου υπάρχει οικογένεια, υπάρχει δυνατότητα να μεταφερθεί σ ιδιωτική κλινική, υπάρχει τέλοσπάντων χρήμα και θέληση, να βοηθηθεί ο άνθρωπος. Διότι υπάρχει και η εκδοχή, να μην υπάρχει οικογένεια που ενδιαφέρεται, να μην είναι συμπονετική με τον άνθρωπο της, να έχει κουραστεί και να θέλει όντως να απαλλαγεί από αυτό το βάρος. Κι όταν δεν υπάρχει οικονομικό υπόβαθρο να δώσει τις ελάχιστες επιλογές που υπάρχουν, τότε ο άνθρωπος βρίσκεται όντως πεταμένος, δεμένος, σε άθλιες συνθήκες και η εξαγωγή του δεν έχει καλή έκβαση διότι συνήθως βρίσκεται άστεγος ή ανίκανος να αυτοεξυπηρετηθεί ή να επιβιώσει.

 

Το ζήτημα λοιπόν είναι, ότι η ψυχιατρική, ως ο επιστημονικός κλάδος που έχει αναλάβει να αναγνωρίσει τα αίτια της ψυχικής νόσου και να τα λύσει, δεν προτείνει υγεία, λύσεις, διεξόδους για την οικογένεια και τον πάσχοντα, αλλά καταστολή. Το πρόβλημα της καταστολής, πέρα από πολιτικό, είναι και ουσιαστικό για την θεραπεία, μιας και καταστολή σημαίνει κουκούλωμα, καταπίεση. Αν λοιπόν κάποιος βρίσκεται στην κοινωνία και παίρνει αγωγή, καταπιέζει τα συμπτώματα (ή επιδιώκει να το κάνει με την αγωγή του), τα οποία συχνά επανεμφανίζονται, ισχυροποιούνται και συνεχίζουν να επανέρχονται με κάθε μείωση της αγωγής. Αν από την άλλη είναι σε κατάσταση εγκλεισμού, έχει κυριολεκτική  σωματική καταπίεση. Βρίσκεται φυλακισμένος και δέσμιος όχ μόνο με φυσικό τρόπο αλλά και στην συνείδηση των άλλων, αφού χάνει κάθε δικαίωμα να έχει λόγο για τον εαυτό του και ότι του συμβαίνει. Αυτή η αντιμετώπιση επιδυνώνει το πρόβλημα. Πολλές οικογένειες είναι ευχαριστημένες (και ενίοτε και ο ίδιος ο άνθρωπος) αν ο άνθρωπος αυτός έχει "ηρεμήσει". Δεν δημιουργεί φασαρίες, δεν ενοχλεί, δεν λέει ακατανόητα πράγματα, αν τρώει, κοιμάται και αυτοεξυπηρετείται.  Για κάποιους αυτό θεωρείται "ποιότητα ζωής". Για μένα όχι. Το ζήτημα είναι όμως, αν ο άνθρωπος που υφίσταται αυτή την συνθήκη, αισθάνεται ικανοποιημένος από την ποιότητα της ζωής του. Συχνά δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο και αυτό τον οδηγεί σε μείωση ή εγκατάλειψη της αγωγής του, συνήθως κρυφά από την οικογένεια και έτσι σιγά σιγά έρχεται και επιβεβαιώνεται ο φαύλος κύκλος.

 

Αυτό το οποίο σας καλώ να συζητήσουμε λοιπόν, είναι αν υπάρχει για εσάς (και ειδικά εσάς που έχετε βρεθεί στην θέση να πρέπει να διαχειριστείτε είτε την δική σας δυσφορία, είτε  ενός συγγενούς σας) άλλος τρόπος, άλλη μεταχείριση του ανθρώπου που πάσχει, που βασανίζεται και βασανίζει. Αν έχετε σκεφτεί, εάν θέλετε να σκεφτούμε και να συζητήσουμε, πως θα μπορούσε να είναι η ψυχιατρική. 

 

Δεν έχω πρόθεση να μιλώ σαν ειδικός, αλλά ούτε και έχω διάθεση να δεχτώ τους "ειδικούς" ως αυθεντίες της ψυχικής υγείας. Η εν λόγω επιστήμη είναι ιστορικά συνδεδεμένη από τη γέννηση της, με το ποινικό συστημα δικαιοσύνης, με τον εγκληματία, με την διαχείριση του κοινωνικά αποκλίνοντα και γι' αυτό οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί είναι κατασταλτικοί. Διότι στόχος της είναι να περιορίσει τον "ενοχλητικό" κι όχι να τον γιατρέψει. Οπως και κάθε άλλος κλάδος της επιστήμης, έχει πολιτικές επιρροές και επιδέχεται κριτικής και βελτίωσης. Θεωρώ λοιπόν, πως όταν επιβάλλεται με την αξίωση της "αντικειμενικότητας", της "ουδετερότητας", γίνεται αποδεκτή από το ευρυ κοινό ως τέτοια και έτσι χάνουμε το δικαίωμα στην αμφισβήτηση, στην αμφιβολία η οποία μας οπλίζει με κριτική σκέψη και με τη σειρά της προκαλεί τις ζυμώσεις εκείνες που σε βάθος χρόνου οδηγούν στην βελτίωση, την εξανθρώπιση της ιατρικής. Αυτό είναι το ζητούμενο. 

 

Το αν θα πάει μια μαμά σε ψυχίατρο ή όχι, το κρίνει στο τέλος τέλος η ίδια. Το αν θα οδηγηθώ να ζητήσω την παρέμβαση εισαγγελέα και τον εγκλεισμό του οικείου μου, το κρίνω στο τέλος τέλος η ίδια. Το ζήτημα είναι ότι έρχομαι σε αυτή την κατάσταση όπου δεν έχω άλλη επιλογή. Η ψυχιατρική δεν μου δίνει άλλες επιλογές. Θα ήθελα να έχω άλλες επιλογές. Πριν αρχίσει να με κυνηγά ο σύντροφος ή ο αδερφός μου με μαχαίρι μέσα στο σπίτι, θα ήθελα να μπορούσα να ζητήσω βοήθεια από τον ψυχίατρο και να με βοηθήσει να καταλάβω τι συμβαίνει στον αγαπημένο μου, πως να τον αποτρέψω από το χάσιμο. 

 

Γνωρίζω λοιπόν, ότι υπάρχουν εναλλακτικές και αυτές μπορούμε να συζητήσουμε. Διότι κατά βάθος, όποιος το έχει περάσει, θα ήθελε να μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο για τον αγαπημένο του. Αλλά δεν του δίνονται πολλές επιλογές. Αν θέλετε, αυτές τις επιλογές μπορούμε να συζητήσουμε.

 

Ο Franco Basaglia είναι ιταλός ψυχίατρος, διευθυντής ψυχιατρικών κλινικών, ο οποίος κατάφερε να κλείσει κυριολεκτικά τα ψυχιατρεία στην ιταλία, να ψηφιστεί νόμος που να απαγορεύει την δημιουργία νέων τέτοιων δομών και τον ακούσιο εγκλεισμό. Αντ' αυτού, δημιούργησε δομές και υπηρεσίες διαχείρισης και φροντίδας των ασθενών, εντός της κοινότητας.

Η εμπειρία του είναι αποκαλυπτική. Το γεγονός ότι είδε την ψυχική ασθένεια με άλλο μάτι και επένδυσε σε αυτή την ιδέα, οδήγησε σε βελτίωση και εξανθρωπισμό της μεταχείρισης των ψυχικά πασχόντων. Παρακαλώ όποιος έχει τη διάθεση, να ρίξει μια ματιά στην βιογραφία του και στην δουλειά του, πριν συνεχίσουμε.

 

 

 

ΥΓ. Την ανησυχία που εκφράζεται για το ποιος διαβάζει και τι και κατά πόσο ένας άνθρωπος με ανάγκη για ψυχιατρική υποστήριξη θα διαβάσει ή όχι την παραπάνω συζήτηση, δεν μπορώ να την λάβω σοβαρά υπόψιν. Μην εθελοτυφλούμε. Μπορεί ο καθένας να διαβάσει ότι θέλει, από όπου θέλει και να κινηθεί προς το μέρος όπου θα επιβεβαιώσει την ανησυχία του ή την αμφισβήτηση του, αν αυτή υπάρχει. Κι αντίστοιχα να διαβάσει και να βρει εκείνα τα σημεία που θα ενισχύσουν την συστημική αντιμετώπιση της κατάστασης του. Ο καθείς είναι υπέυθυνος και των πράξεων και των λόγων του. Της υγείας και της ασθένειας του. Κανείς δεν περιμένει να του πει κάποιος "καλά κάνεις και δεν παίρνεις την αγωγή σου" για να μην την πάρει. Το κάνει από μόνος του. Και αντιστρόφως, ότι και να γραφτεί, δεν μπορεί να εξαναγκάσει έναν άνθρωπο που δε θέλει την αγωγή του, να την πάρει οικειοθελώς, αν ο ίδιος δεν κατανοήσει ότι έχει ελπίδες να δει βελτίωση μέσα από αυτήν.

 

Τέλος, αυτόκτονούν με και χωρίς αγωγή οι άνθρωποι. Οι αυτοκτονίες και οι δολοφονίες δεν έχουν αποφευχθεί με αυτά τα μέσα. Αν ξέρετε κάτι τέτοιο, παρακαλώ τα δικά σας στοιχεία. Αλλιώς εκφράζετε εντιστοίχως τις ιδεολογικές σας πεποιθήσεις και όχι κάποια αλήθεια. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με ιδεολογικά φορτωμένες αντιπαραθέσεις, αρκεί να έχουμε όλοι συνείδηση ότι αυτό κάνουμε και δεν εκφράζεται καμία "αυθεντία" ή επιστημονικά κατοχυρωμένη αλήθεια.

 

Σε προσωπικό επίπεδο, δεν θα απευθυνθώ ποτέ σε ψυχίατρο για να αντιμετωπίσω εμένα ή τους δικούς μου, αλλά δεν θα αποτρέψω κάποιον που απευθύνθηκε σε ψυχίατρο, από το να το κάνει. Αυτό δεν αναιρεί τη συζήτηση και τον διάλογο. Ολοι έχουν δικαίωμα στον διάλογο, στην έκφραση γνώμης, θέσης, αντίθεσης και πολύ περισσότερο, όλοι έχουν το δικαίωμα να ακουστούν και να τους πάρει κάποιος στα σοβαρά. Κι εγώ δεν πρόκειται να πάρω αυτό το δικαίωμα από τον σχιζοφρενή ή τον διπολικό ή όποιον άλλο. Τον ακούω όπως ακούω και τον λογικό και του απαντώ όπως απαντώ και στον λογικό, όχι συγκαταβατικά. 

Επεξεργάστηκαν 10 Αυγούστου,2017 by kine

[summer wine]

22 ώρες πρίν, krakenaki είπε:

Κανένας σοβαρός ψυχίατρος δεν υποστηρίζει ότι τα ψυχοφάρμακα αποτελούν θεραπεία για τις ψυχικές διαταραχές, αντιθέτως πιστεύουν ότι συμβάλλουν στην συμπτωματική αντιμετώπιση μιας ψυχικής διαταραχής. Για να υπάρξει ουσιώδης θεραπεία μιας ψυχικής διαταραχής θα πρέπει να βρεθεί η γενεδιουργός αιτία που προκαλεί την διαταραχή και κανένας επιστήμονας της ψυχικής υγείας ανά τον κόσμο δεν ισχυρίζεται ότι υπάρχει αδιαφιλονίκητη αιτιολογία που ευθύνεται για αυτές τις διαταραχές. Αυτό όσον αφορά την ένστασή σου για τη θεραπεία.

Οι ψυχικές διαταραχές που τόσο απλοποιημένα και αυθαίρετα παρουσιάζεις, έχουν διαβαθμίσεις. Στις ήπιες μορφές η ψυχοθεραπεία μπορεί να επιτευχθεί με ή χωρίς τη βοήθεια του ειδικού. Στις σοβαρότερες μορφές η φαρμακευτική αγωγή βοηθά αφενός στη μείωση και εξάλειψη των συμπτωμάτων, ώστε ο παθών να βελτιώσει την ποιότητα της ζωής του που στην παρούσα φάση δεν έχει (ευρεση δουλειας, δημιουργία σχέσης, κ.λ.π), αφετέρου στην εξισορρόπηση της ψυχικής υγείας, η οποία είναι απαραίτητη προϋπόθεση ώστε το άτομο να μπορέσει να μεταβεί στο επόμενο και πιο ουσιώδες στάδιο της ψυχοθεραπευτικής προσέγγισης για την προσπάθεια ανεύρεσης της γενεσιουργού αιτίας της διαταραχής.

Η επιλόχειος κατάθλιψη, που με ελαφρά τη καρδία αποκαλείς θλίψη, έχει τις δικές της διαβαθμίσεις ψυχικής διαταραχής που φτάνει να αποτελεί κίνδυνο τόσο για τη ζωή της ίδιας της μητέρας όσο και για του μωρού. Υπάρχει παράδειγμα γυναίκα που μέχρι τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού της δεν ήθελε να το βλέπει, εκ των υστέρων αφού αποδέχτηκε την ψυχιατρική υποστήριξη ανέκτησε την ψυχική της ισορροπία και υγεία. Ποιος είναι αυτός ήθελα να ήξερα που θα στερήσει την μητρότητα αυτής της γυναίκας καθώς και τη μητέρα που το παιδί αξίζει να έχει, μόνο και μόνο επειδή υπάρχει η παρωχημένη αντίληψη ότι τα ψυχοφάρμακα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ψυχοτρόπα και κατασταλτικά και δεν ωφελούν πουθενά, παρά να κερδοφορούν οι φαρμακοβομηχανίες. Αλήθεια ποιος;

Πάμε τώρα στη περίφημη διάγνωση. Το εγχειρίδιο είναι ένας κατάλογος που εξυπηρετεί περισσότερο την ίδια την κοινότητα της ψυχικής υγείας για την καταγραφή των συμπτωμάτων διαφόρων διαταραχών ώστε να έχουν πρόσβαση οι επιστήμονες σε στοιχεία για να τα χρησιμοποιούν σε μελέτες, έρευνες παρά για τη διάγνωση καθεαυτή. Σήμερα πολλοί ψυχίατροι λειτουργούν με βάση την αρχή της εξατομίκευσης, επομένως υπάρχει δεν υπάρχει στον κατάλογο κάποια διαταραχή δεν νομίζω να ενδιαφέρει και τόσο κανέναν σοβαρό επιστήμονα.

Τώρα για αυτά που συνέβησαν την δεκαετία του 50, 60, 70, δεν νομίζω ότι χρειάζεται ανάλυση. Η ιστορία έχει καταγράψει τεράστια λάθη, οι άνθρωποι πάντα θα εκμεταλλευονται καταστάσεις προς όφελός τους και πάντα θα επηρεάζει τη σκέψη τους το κοινωνικοπολιτικό και πολιτισμικό πλαίσιο που εντάσσονται.

Τέλος θα παρατήρησες (ή όχι) ότι δεν χρησιμοποίησα τη λέξη ψυχική "ασθένεια", αλλά διαταραχή, επειδή ο παθών δεν ασθενεί από κάτι ή υστερεί σε κάτι, απλά έχει διαμορφώσει λανθασμένη εντύπωση της ζωής του ή μέρος της ζωής του, ή μιας κατάστασης, επομένως δεν υπολείπεται σε τίποτα σε σχέση με τους υπόλοιπους κατά τα άλλα "φυσιολογικούς" ανθρώπους και αυτή την λανθασμένη ή διαστρευλωμένη εντύπωση οι ψυχίατροι καλούνται να ανατρέψουν.

 

υ.γ. Επειδή μίλησες για παραπληροφόρηση καλό είναι όταν κάποιος αντιτίθεται σε κάτι να μην παραπληροφορεί ο ίδιος για να είμαστε ακριβείς με τα επιχειρήματά μας.

Η αντιβίωση δεν θεραπεύει κανέναν ιό, θεραπεύει και προλαμβάνει λοιμώξεις από βακτήρια.

 

Παράθεση

 

 

Σωστη τοποθετηση.

 

 

[ΑΡΓΚ]

3 ώρες πρίν, kine είπε:

 

Πολύ ωραία τα μεταφέρεις. Ετσι ακριβώς είναι και χειρότερα. Και φυσικά εσύ μεταφέρεις την περίπτωση όπου υπάρχει οικογένεια, υπάρχει δυνατότητα να μεταφερθεί σ ιδιωτική κλινική, υπάρχει τέλοσπάντων χρήμα και θέληση, να βοηθηθεί ο άνθρωπος. Διότι υπάρχει και η εκδοχή, να μην υπάρχει οικογένεια που ενδιαφέρεται, να μην είναι συμπονετική με τον άνθρωπο της, να έχει κουραστεί και να θέλει όντως να απαλλαγεί από αυτό το βάρος. Κι όταν δεν υπάρχει οικονομικό υπόβαθρο να δώσει τις ελάχιστες επιλογές που υπάρχουν, τότε ο άνθρωπος βρίσκεται όντως πεταμένος, δεμένος, σε άθλιες συνθήκες και η εξαγωγή του δεν έχει καλή έκβαση διότι συνήθως βρίσκεται άστεγος ή ανίκανος να αυτοεξυπηρετηθεί ή να επιβιώσει.

 

Το ζήτημα λοιπόν είναι, ότι η ψυχιατρική, ως ο επιστημονικός κλάδος που έχει αναλάβει να αναγνωρίσει τα αίτια της ψυχικής νόσου και να τα λύσει, δεν προτείνει υγεία, λύσεις, διεξόδους για την οικογένεια και τον πάσχοντα, αλλά καταστολή. Το πρόβλημα της καταστολής, πέρα από πολιτικό, είναι και ουσιαστικό για την θεραπεία, μιας και καταστολή σημαίνει κουκούλωμα, καταπίεση. Αν λοιπόν κάποιος βρίσκεται στην κοινωνία και παίρνει αγωγή, καταπιέζει τα συμπτώματα (ή επιδιώκει να το κάνει με την αγωγή του), τα οποία συχνά επανεμφανίζονται, ισχυροποιούνται και συνεχίζουν να επανέρχονται με κάθε μείωση της αγωγής. Αν από την άλλη είναι σε κατάσταση εγκλεισμού, έχει κυριολεκτική  σωματική καταπίεση. Βρίσκεται φυλακισμένος και δέσμιος όχ μόνο με φυσικό τρόπο αλλά και στην συνείδηση των άλλων, αφού χάνει κάθε δικαίωμα να έχει λόγο για τον εαυτό του και ότι του συμβαίνει. Αυτή η αντιμετώπιση επιδυνώνει το πρόβλημα. Πολλές οικογένειες είναι ευχαριστημένες (και ενίοτε και ο ίδιος ο άνθρωπος) αν ο άνθρωπος αυτός έχει "ηρεμήσει". Δεν δημιουργεί φασαρίες, δεν ενοχλεί, δεν λέει ακατανόητα πράγματα, αν τρώει, κοιμάται και αυτοεξυπηρετείται.  Για κάποιους αυτό θεωρείται "ποιότητα ζωής". Για μένα όχι. Το ζήτημα είναι όμως, αν ο άνθρωπος που υφίσταται αυτή την συνθήκη, αισθάνεται ικανοποιημένος από την ποιότητα της ζωής του. Συχνά δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο και αυτό τον οδηγεί σε μείωση ή εγκατάλειψη της αγωγής του, συνήθως κρυφά από την οικογένεια και έτσι σιγά σιγά έρχεται και επιβεβαιώνεται ο φαύλος κύκλος.

 

Αυτό το οποίο σας καλώ να συζητήσουμε λοιπόν, είναι αν υπάρχει για εσάς (και ειδικά εσάς που έχετε βρεθεί στην θέση να πρέπει να διαχειριστείτε είτε την δική σας δυσφορία, είτε  ενός συγγενούς σας) άλλος τρόπος, άλλη μεταχείριση του ανθρώπου που πάσχει, που βασανίζεται και βασανίζει. Αν έχετε σκεφτεί, εάν θέλετε να σκεφτούμε και να συζητήσουμε, πως θα μπορούσε να είναι η ψυχιατρική. 

 

Δεν έχω πρόθεση να μιλώ σαν ειδικός, αλλά ούτε και έχω διάθεση να δεχτώ τους "ειδικούς" ως αυθεντίες της ψυχικής υγείας. Η εν λόγω επιστήμη είναι ιστορικά συνδεδεμένη από τη γέννηση της, με το ποινικό συστημα δικαιοσύνης, με τον εγκληματία, με την διαχείριση του κοινωνικά αποκλίνοντα και γι' αυτό οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί είναι κατασταλτικοί. Διότι στόχος της είναι να περιορίσει τον "ενοχλητικό" κι όχι να τον γιατρέψει. Οπως και κάθε άλλος κλάδος της επιστήμης, έχει πολιτικές επιρροές και επιδέχεται κριτικής και βελτίωσης. Θεωρώ λοιπόν, πως όταν επιβάλλεται με την αξίωση της "αντικειμενικότητας", της "ουδετερότητας", γίνεται αποδεκτή από το ευρυ κοινό ως τέτοια και έτσι χάνουμε το δικαίωμα στην αμφισβήτηση, στην αμφιβολία η οποία μας οπλίζει με κριτική σκέψη και με τη σειρά της προκαλεί τις ζυμώσεις εκείνες που σε βάθος χρόνου οδηγούν στην βελτίωση, την εξανθρώπιση της ιατρικής. Αυτό είναι το ζητούμενο. 

 

Το αν θα πάει μια μαμά σε ψυχίατρο ή όχι, το κρίνει στο τέλος τέλος η ίδια. Το αν θα οδηγηθώ να ζητήσω την παρέμβαση εισαγγελέα και τον εγκλεισμό του οικείου μου, το κρίνω στο τέλος τέλος η ίδια. Το ζήτημα είναι ότι έρχομαι σε αυτή την κατάσταση όπου δεν έχω άλλη επιλογή. Η ψυχιατρική δεν μου δίνει άλλες επιλογές. Θα ήθελα να έχω άλλες επιλογές. Πριν αρχίσει να με κυνηγά ο σύντροφος ή ο αδερφός μου με μαχαίρι μέσα στο σπίτι, θα ήθελα να μπορούσα να ζητήσω βοήθεια από τον ψυχίατρο και να με βοηθήσει να καταλάβω τι συμβαίνει στον αγαπημένο μου, πως να τον αποτρέψω από το χάσιμο. 

 

Γνωρίζω λοιπόν, ότι υπάρχουν εναλλακτικές και αυτές μπορούμε να συζητήσουμε. Διότι κατά βάθος, όποιος το έχει περάσει, θα ήθελε να μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο για τον αγαπημένο του. Αλλά δεν του δίνονται πολλές επιλογές. Αν θέλετε, αυτές τις επιλογές μπορούμε να συζητήσουμε.

 

Ο Franco Basaglia είναι ιταλός ψυχίατρος, διευθυντής ψυχιατρικών κλινικών, ο οποίος κατάφερε να κλείσει κυριολεκτικά τα ψυχιατρεία στην ιταλία, να ψηφιστεί νόμος που να απαγορεύει την δημιουργία νέων τέτοιων δομών και τον ακούσιο εγκλεισμό. Αντ' αυτού, δημιούργησε δομές και υπηρεσίες διαχείρισης και φροντίδας των ασθενών, εντός της κοινότητας.

Η εμπειρία του είναι αποκαλυπτική. Το γεγονός ότι είδε την ψυχική ασθένεια με άλλο μάτι και επένδυσε σε αυτή την ιδέα, οδήγησε σε βελτίωση και εξανθρωπισμό της μεταχείρισης των ψυχικά πασχόντων. Παρακαλώ όποιος έχει τη διάθεση, να ρίξει μια ματιά στην βιογραφία του και στην δουλειά του, πριν συνεχίσουμε.

 

 

 

ΥΓ. Την ανησυχία που εκφράζεται για το ποιος διαβάζει και τι και κατά πόσο ένας άνθρωπος με ανάγκη για ψυχιατρική υποστήριξη θα διαβάσει ή όχι την παραπάνω συζήτηση, δεν μπορώ να την λάβω σοβαρά υπόψιν. Μην εθελοτυφλούμε. Μπορεί ο καθένας να διαβάσει ότι θέλει, από όπου θέλει και να κινηθεί προς το μέρος όπου θα επιβεβαιώσει την ανησυχία του ή την αμφισβήτηση του, αν αυτή υπάρχει. Κι αντίστοιχα να διαβάσει και να βρει εκείνα τα σημεία που θα ενισχύσουν την συστημική αντιμετώπιση της κατάστασης του. Ο καθείς είναι υπέυθυνος και των πράξεων και των λόγων του. Της υγείας και της ασθένειας του. Κανείς δεν περιμένει να του πει κάποιος "καλά κάνεις και δεν παίρνεις την αγωγή σου" για να μην την πάρει. Το κάνει από μόνος του. Και αντιστρόφως, ότι και να γραφτεί, δεν μπορεί να εξαναγκάσει έναν άνθρωπο που δε θέλει την αγωγή του, να την πάρει οικειοθελώς, αν ο ίδιος δεν κατανοήσει ότι έχει ελπίδες να δει βελτίωση μέσα από αυτήν.

 

Τέλος, αυτόκτονούν με και χωρίς αγωγή οι άνθρωποι. Οι αυτοκτονίες και οι δολοφονίες δεν έχουν αποφευχθεί με αυτά τα μέσα. Αν ξέρετε κάτι τέτοιο, παρακαλώ τα δικά σας στοιχεία. Αλλιώς εκφράζετε εντιστοίχως τις ιδεολογικές σας πεποιθήσεις και όχι κάποια αλήθεια. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με ιδεολογικά φορτωμένες αντιπαραθέσεις, αρκεί να έχουμε όλοι συνείδηση ότι αυτό κάνουμε και δεν εκφράζεται καμία "αυθεντία" ή επιστημονικά κατοχυρωμένη αλήθεια.

 

Σε προσωπικό επίπεδο, δεν θα απευθυνθώ ποτέ σε ψυχίατρο για να αντιμετωπίσω εμένα ή τους δικούς μου, αλλά δεν θα αποτρέψω κάποιον που απευθύνθηκε σε ψυχίατρο, από το να το κάνει. Αυτό δεν αναιρεί τη συζήτηση και τον διάλογο. Ολοι έχουν δικαίωμα στον διάλογο, στην έκφραση γνώμης, θέσης, αντίθεσης και πολύ περισσότερο, όλοι έχουν το δικαίωμα να ακουστούν και να τους πάρει κάποιος στα σοβαρά. Κι εγώ δεν πρόκειται να πάρω αυτό το δικαίωμα από τον σχιζοφρενή ή τον διπολικό ή όποιον άλλο. Τον ακούω όπως ακούω και τον λογικό και του απαντώ όπως απαντώ και στον λογικό, όχι συγκαταβατικά. 

 

 

Δεν καταλαβαίνω τι λες, λυπάμαι. Η επίσκεψη στον ψυχίατρο δε σημαίνει εγκλεισμό σε κανένα ίδρυμα. Η παρακολούθηση από ψυχίατρο σημαίνει θεραπεία, αποτελούμενη από ατομικές ή οικογενειακές ή ομαδικές συνεδρείες και πιθανώς θεραπευτική αγωγή. Αντίθετα, η μη παρακολούθηση από ψυχίατρο και η μη συμμόρφωση με θεραπεία, είναι ο τρόπος με τον οποίο καταλήγει ο ασθενής πλέον να είναι κίνδυνος για τον ευατό του ή και τους γύρω του.

Αυτή την εικόνα του ασθενή σε καταστολή, είναι η εικόνα του ασθενή που αναγκαστικά βρέθηκε έτσι γιατί δεν είχε την δυνατότητα ή την επιθυμία για να ακολουθήσει θεραπεία,  η οποία μπορεί να σημαίνει από φάρμακα, μέχρι συνεδρίες με το γιατρό, συμμετοχή σε ομαδικές δραστηριότητες, αλλαγή τρόπου ζωής κλπ κλπ. Εκτός αν αναφέρεσαι στην τελική φάση κάποιων ασθενειών που με την παροδο του χρόνου και χωρίς θεραπεία καταλήγουν στο να φθίνουν οι εγκεφαλικές λειτουργίες;

Οπως τις θέτεις δεν τις καταλαβαίνω αυτές τις "άλλες" επιλογές: η εναλλακτική του να καταλήξει κάποιος να χρήζει καταστολής ή να βρεθεί στην κατάσταση να μην αυτοεξυπηρετείται, είναι να μιλήσει από πολύ νωρίτερα με ένα γιατρό, και να ακολουθήσει θεραπεία. Δηλαδή να εμπιστευτεί την ιατρική, και όχι τον καθε τσαρλατάνο που με τα βότανα, την αυτοσυγκέντρωση και την επιστροφή στη φύση θα θεραπεύσει τον αυτισμό, την σχιζοφρένεια, τον καρκίνο και την ιλαρα.

Δεν μπορεί να θεωρείς εναλλακτική λύση τις ανοιχτες μονάδες, γιατί οι ανοιχτές μονάδες ψυχικής υγείας, είναι αυτό το οποίο κάθε γιατρός που έχω μιλήσει, ιδιώτης και σε δημόσιο νοσοκομείο, προτιμά και συστήνει για τους ασθενείς που δεν μπορούν πια να ζήσουν με την οικογένειά τους, αλλά δεν είναι και σε θέση να ζήσουν μόνη.  Δεν έχουν κάτι το "εναλλακτικό", όπως δεν έχει κάτι το εναλλακτικό η ψυχοθεραπεία, ή οι ομάδες απασχόλησης/εκπαίδευσης/αλληλοβοήθειας. Δεν άκουσα ποτέ γιατρό, και σε πραγματικά οικτρές καταστάσεις, να λέει "να τον κλείσουμε μεσα" ή "δωστε του αυτα τα χάπια να κοιμάται να μη σας ενοχλεί ". Δε ζούμε σενάριο από τη Φωλιά του Κούκου. Αντιθέτως είδα γιατρούς, ακόμη και σε άθλιες συνθήκες εργασίες σε εφημερία δημόσιου ψυχιατρείου, να προσπαθούν να πείσουν τον ασθενή να συνεργαστεί, ώστε να έχει το ελεύθερο ανά πάσα στιγμή ο ίδιος και μόνο να αποφασίσει ότι η νοσηλεία του μπορεί να τερματιστεί.

 

Ειδικά δε το να αφήνουμε να εννοηθεί σε μία γυναίκα με επιλόχειο κατάθλιψη ότι ο γιατρός θα την ρίξει σε "καταστολή" ή θα την κλείσει σε ίδρυμα είναι απλά εγκληματικό ψέμα. Ειδικά όταν η κατάθλιψη είναι σήμερα από τις κατεξοχήν ασθένειες που ανταποκρίνονται γρήγορα και με μεγάλη επιτυχία στην θεραπεία.

 

Ο καθένας κάνει όπως καταλαβαίνει. Εφόσον απλά επηρεάζεται η δική του ζωή, στο κάτω κάτω, live and let live. Τώρα αν μιλήσουμε και για τη ζωή των άλλων, εκεί, αν μιλάμε για δικούς μου ανθρώπους, προσωπικά θα ήθελα να ξέρω ότι έχουν κάθε δυνατή βοήθεια που έχει να τους παρέχει η σύγχρονη ιατρική. Και ελπίζω  αν κάποτε το χρειαστώ, να έχω την τύχη το ίδιο να κάνουν και για εμένα.