(ιδιωτικό σχολείο) αρνητική απάντηση στη συνάντηση γνωριμίας!

[Maya]

Επομένως;

 

 

Το ρωτώ αυτό διότι -λόγω της ανεπαρκούς λειτουργίας της ειδικής αγωγής στην Ελλάδα- οι απελπισμένοι γονείς αυτών των παιδιών συχνά στρέφονται στα ιδιωτικά σχολεία. Και υπάρχουν ιδιωτικά σχολεία που αποδέχονται αυτά τα παιδιά. Δεν μπορούν όμως να το κάνουν σε απεριόριστο αριθμό.

 

 

Aimee σε αυτό που λες έχεις απόλυτο δίκιο.

Εγώ όμως αναφέρομαι σε παιδιά που δεν χρειάζονται 'ειδική αγωγή', δηλαδή που δεν έχει διαπιστωθεί κάτι τέτοιο. Και προσωπικά, εκεί βάζω και το όριο αυτής της αξιολόγησης που κάνουν τα σχολεία. Θεωρώ δηλαδή δεδομένο ότι ένα σοβαρό ιδιωτικό σχολείο, εφόσον δεν έχει τμήμα υποδοχής τέτοιων παιδιών, δεν θα τα δεχτεί, κυρίως γιατί θα τους κάνει κακό. Αν πάλι διαθέτει, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Επειδή όμως το θέμα είναι σοβαρό, η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι είναι σωστή η πρακτική κάποιων σχολείων να ενημερώνουν τους γονείς εγγράφως γι αυτό, ώστε να έχουν και την ευθύνη των λεγομένων τους.

Να σου πω ένα παράδειγμα. Ξέρω περίπτωση σχολείου που μετά τη συνάντηση -αξιολόγηση παιδιού, ζήτησε από τους γονείς -εγγράφως- να του προσκομίσουν γνωμάτευση σχολικής ετοιμότητας από δημόσιο φορέα, προκειμένου να δεχτεί το παιδί. Οι γονείς δεν ... ξαναφάνηκαν στο σχολείο

 

Εγώ αναφέρομαι σε 'δύσκολες' περιπτώσεις. Δηλαδή σε παιδιά που είναι είτε λίγο πιο ζωηρά, είτε τσακώνονται πιο έντονα, είτε δεν μπορούν ακόμα να συγκεντρωθούν αρκετά ώστε να μένουν ήσυχα στην τάξη.... τέτοια.

[Aimee]

...Δεν 'πιάνομαι' από τις λέξεις.

Άλλο 'δουλεύω' με την οικογένεια (προϋποθέτει υποδομή, συναντήσεις, συζητήσεις, στήριξη του παιδιού, συνεχή επικοινωνία που κρατάει χρόνο), που είπα εγώ, και άλλο 'ψυλλιάζομαι', έστω 'κρίνω', 'θεωρώ' από μία συνάντηση ότι δεν θα συνεργαστώ καλά με κάποιον και τον αποφεύγω, το οποίο είπε η Aimee. Είναι δύο διαφορετικές διαδικασίες, η μία μέσα στο σχολείο, η άλλη έξω. Αυτό είπα και η Aimee, στην οποία απευθύνθηκα, νομίζω το κατάλαβε. Το να διαφωνούμε για το τι είναι προτιμότερο είναι απολύτως θεμιτό. Επίσης εγώ αναφέρομαι σε μία τακτική που ακολουθούν πολλά σχολεία, δεν αναφέρομαι ούτε φωτογραφίζω ένα μόνο.

 

Maya, στο δικό σου επάγγελμα, αν έχεις πραγματοποιήσει μία πρώτη συνάντηση με κάποιον υποψήφιο "πελάτη" (που τον ξεναγείς, τον πληροφορείς, απαντάς στις ερωτήσεις του κλπ.) και μετά μία δεύτερη (κατά την αξιολόγηση του παιδιού) και μετά έχεις μία τρίτη (έστω τηλεφωνική) επικοινωνία, εάν είσαι "σωστός" επαγγελματίας δεν έχεις ήδη διαμορφώσει μια γενική ιδέα για τη δυνατότητα συνεργασίας;

Κατά τη γνώμη μου, αν μετά από 3 συνομιλίες, υφίσταται ακόμη το tabula rasa και δηλώνει κάποιος ότι "δεν διαθέτει εικόνα / άποψη" για τη δυνατότητα συνεργασίας, θα αμφισβητούσα την εμπειρία του.

 

 

Είδα και την αναφορά σου ότι το παιδί σου πηγαίνει σε "φιλελεύθερο σχολείο" και μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Ξεκίνησε φέτος το Νηπιαγωγείο στο σχολείο σας η βαφτιστήρα μου. Έτυχε να πάω να την πάρω, για έκτακτο οικογενειακό λόγο, και τη βρήκα στο Κολυμβητήριο. Μήνες τώρα ΔΕΝ μπορώ να ξεχάσω το ΠΟΣΟ στοιχισμένα ήταν τα παπούτσια των παιδιών!!!!! Πραγματικά, λες και τα είχαν τοποθετήσει με τον χάρακα!!!

 

Και κάνω άμεση σύγκριση με το δικό μου παιδί και τους συμμαθητές του, από το Νηπιαγωγείο ως τη Β Δημοτικού. ΤΕΤΟΙΑ τάξη ούτε στο ελάχιστο!

Οπότε, συμπεραίνω, ένα σχολείο που επιμένει σε τέτοιο βαθμό και πετυχαίνει να συμπεριφέρονται οι μαθητές με τέτοια τάξη και ευπρέπεια στο χώρο τους, και μάλιστα σε αυτήν την ηλικία, οπωσδήποτε επιμένει σε θέματα αγωγής. Και είμαι πεπεισμένη ότι επιμένει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ!

 

Παρεμπιπτόντως, οι γονείς της επανειλημμένως αναφέρουν ότι δεν έχουν κλοτσιές, τσιμπιές, δαγκωνιές, ξυλιές κλπ. αλλά δουλεύουν πολύ στο κομμάτι των "λέξεων που πληγώνουν", γιατί εκεί υπάρχει θεματάκι...

(Απολύτως αντίστοιχη και η δική μου εμπειρία...).

 

Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω καταλάβει πού διαφωνείς στο συγκεκριμένο θέμα...

Στη δυνατότητα του σχολείου να διαγνώσει πρόβλημα με μαθητή ή / και με γονέα;

Στην ορθότητα αυτού του κριτηρίου;

Στο ότι δεν υπάρχει σύστημα που να εγγυάται την επιτυχία, όταν ο γονιός του επιθετικού παιδιού, δεν συνεργάζεται;

Στο πώς πρέπει ένα σχολείο να απορρίψει αιτήσεις, όταν υπάρχει υπερζήτηση; Εφόσον αποκλείεις την κλήρωση και τη σειρά προτεραιότητας, ποια κριτήρια πρέπει να χρησιμοποιηθούν;

 

*** Χωρίς να απευθύνομαι σε σένα, και παρόλο που δεν έχω επιλέξει την Εράσμειο για τα παιδιά μου, πολλά σχόλια και κυρίως υπονοούμενα στο συγκεκριμένο θέμα ήταν "αιχμηρά" και υποτιμητικά για το σχολείο και τις επιλογές των γονέων. Όποιος τύχει να διαβάσει από την αρχή, θα το αντιληφθεί. Εγώ πάντως το ένιωσα. Και καταλαβαίνω τον λόγο που ένιωσαν προσβεβλημένες κάποιες συμφορουμίτισσες.

[Aimee]

Aimee σε αυτό που λες έχεις απόλυτο δίκιο.

Εγώ όμως αναφέρομαι σε παιδιά που δεν χρειάζονται 'ειδική αγωγή', δηλαδή που δεν έχει διαπιστωθεί κάτι τέτοιο. Και προσωπικά, εκεί βάζω και το όριο αυτής της αξιολόγησης που κάνουν τα σχολεία. Θεωρώ δηλαδή δεδομένο ότι ένα σοβαρό ιδιωτικό σχολείο, εφόσον δεν έχει τμήμα υποδοχής τέτοιων παιδιών, δεν θα τα δεχτεί, κυρίως γιατί θα τους κάνει κακό. Αν πάλι διαθέτει, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Επειδή όμως το θέμα είναι σοβαρό, η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι είναι σωστή η πρακτική κάποιων σχολείων να ενημερώνουν τους γονείς εγγράφως γι αυτό, ώστε να έχουν και την ευθύνη των λεγομένων τους.

Να σου πω ένα παράδειγμα. Ξέρω περίπτωση σχολείου που μετά τη συνάντηση -αξιολόγηση παιδιού, ζήτησε από τους γονείς -εγγράφως- να του προσκομίσουν γνωμάτευση σχολικής ετοιμότητας από δημόσιο φορέα, προκειμένου να δεχτεί το παιδί. Οι γονείς δεν ... ξαναφάνηκαν στο σχολείο

 

Εγώ αναφέρομαι σε 'δύσκολες' περιπτώσεις. Δηλαδή σε παιδιά που είναι είτε λίγο πιο ζωηρά, είτε τσακώνονται πιο έντονα, είτε δεν μπορούν ακόμα να συγκεντρωθούν αρκετά ώστε να μένουν ήσυχα στην τάξη.... τέτοια.

 

Συμφωνώ στο πρώτο: αν δεν μπορείς να "υποστηρίξεις" την ένταξη, μην παραπλανάς τους γονείς.

 

Στο δεύτερο, διαφωνώ! Δεν είναι δύσκολες περιπτώσεις τα παιδιά που είναι πιο ζωητά ή τσακώνονται ή δεν συγκεντρώνονται αρκετά. Αλίμονο! Αυτά είναι απλώς παιδιά! (Και συνήθως, αγόρια!).

 

Δύσκολες είναι οι περιπτώσεις π.χ. (α) του παιδιού που όταν του πει "όχι" κάποιος συμμαθητής του, τον εκδικείται με το να του σκίζει βιβλίο / κασετίνα / τσάντα / πετάει φαγητό κλπ. ή (β) του παιδιού που απειλεί τη δασκάλα του, όταν του κάνει παρατήρηση ή (γ) του παιδιού που τραβάει μαλλιά ή κλοτσάει ή τσιμπάει για πλάκα ή (δ) του παιδιού που βασανίζει ένα ζωάκι του σχολείου...

Και πραγματικά πανδύσκολες είναι οι περιπτώσεις που η "επιθετική" συμπεριφορά έχει ψυχολογικό υπόβαθρο. (Έχοντας εκπαιδευτικούς στην οικογένεια, έχει τύχει να ακούσω ...).

[Maya]

Συμφωνώ στο πρώτο: αν δεν μπορείς να "υποστηρίξεις" την ένταξη, μην παραπλανάς τους γονείς.

 

Στο δεύτερο, διαφωνώ! Δεν είναι δύσκολες περιπτώσεις τα παιδιά που είναι πιο ζωητά ή τσακώνονται ή δεν συγκεντρώνονται αρκετά. Αλίμονο! Αυτά είναι απλώς παιδιά! (Και συνήθως, αγόρια!).

 

Δύσκολες είναι οι περιπτώσεις π.χ. (α) του παιδιού που όταν του πει "όχι" κάποιος συμμαθητής του, τον εκδικείται με το να του σκίζει βιβλίο / κασετίνα / τσάντα / πετάει φαγητό κλπ. ή (β) του παιδιού που απειλεί τη δασκάλα του, όταν του κάνει παρατήρηση ή (γ) του παιδιού που τραβάει μαλλιά ή κλοτσάει ή τσιμπάει για πλάκα ή (δ) του παιδιού που βασανίζει ένα ζωάκι του σχολείου...

Και πραγματικά πανδύσκολες είναι οι περιπτώσεις που η "επιθετική" συμπεριφορά έχει ψυχολογικό υπόβαθρο. (Έχοντας εκπαιδευτικούς στην οικογένεια, έχει τύχει να ακούσω ...).

 

Ναι, αυτές που αναφέρεις είναι πραγματικά δύσκολες περιπτώσεις, απλά κάποιες από αυτές εντάσσονται στις περιπτώσεις που χρειάζεται 'ειδική αγωγή' ενώ κάποιες άλλες είναι ζήτημα ωριμότητας και 'αγωγής', οπότε εκεί μπορεί να μπει ένα σχολείο.

 

Θα μου επιτρέψεις κι εσύ και όλοι εδώ, να συνεχίσω να μιλάω θεωρητικά και όχι για συγκεκριμένο σχολείο. Άλλωστε εγώ αναφέρω εδώ παραδείγματα που ακούω από διάφορους γονείς, δεν έχω τέτοια προσωπική εμπειρία. Για το παράδειγμα που λες για τη βαφτιστήρα σου:

Ταυτίζουμε την ελευθερία με την ασυδοσία, το θάρρος με το θράσος, την πειθαρχία με τον καταναγκασμό. Λάθος μεγάλο.

Όταν πληρώνει κανείς σχολείο, απαιτεί τουλάχιστον να μαθαίνει στο παιδί αγωγή, εσωτερική πειθαρχία και σεβασμό στους κανόνες. Η απόκτηση γνώσεων ξεκινάει αμέσως μετά.

[Aimee]

...Θα μου επιτρέψεις κι εσύ και όλοι εδώ, να συνεχίσω να μιλάω θεωρητικά και όχι για συγκεκριμένο σχολείο. ...

 

Ταυτίζουμε την ελευθερία με την ασυδοσία, το θάρρος με το θράσος, την πειθαρχία με τον καταναγκασμό. Λάθος μεγάλο.

Όταν πληρώνει κανείς σχολείο, απαιτεί τουλάχιστον να μαθαίνει στο παιδί αγωγή, εσωτερική πειθαρχία και σεβασμό στους κανόνες. Η απόκτηση γνώσεων ξεκινάει αμέσως μετά.

 

Maya, δεν τίθεται θέμα του τι "επιτρέπεται" ή όχι.

Ίσως η (όποια) παρεξήγηση να έγινε επειδή στον τίτλο του θέματος κατονομάζεται η Εράσμειος και δεν γίνεται γενική αναφορά π.χ. σε συστήματα επιλογής ιδιωτικών σχολείων.

Άλλωστε κι εγώ έχω αναφερθεί και στην Εράσμειο και σε άλλα ιδιωτικά.

 

Συμφωνώ απολύτως στο δεύτερο. Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν γονείς που δεν τους αρέσει καν η λέξη "πειθαρχία" ή εκλαμβάνουν με αρνητικό πρόσημο τον "σεβασμό στους κανόνες".

Και επίσης, δυστυχώς, υπάρχει η σύγχυση στο τι σημαίνει "αυστηρό" ή "φιλελεύθερο" σχολείο.

[administrator]

γειά σας

το θέμα κλειδώνεται μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία απομάκρυνσης της επωνυμίας του σχολείου απο όλες τις δημοσιεύσεις. .