Αναζήτηση στο φόρουμ

Η παρακάτω συνταγή είναι μια πολύ εύκολη υγιεινή εναλλακτική έτοιμων μπισκότων για παιδάκια αλλά και μεγάλους. Υλικά: ~1 κούπα βρώμη ~1 χούφτα αμύγδαλα ~1 ώριμη μπανάνα ~1 αυγό ~2 κ.σ. λάδι καρύδας ~1 κ.σ. μέλι ~1/2 κ.γ μαγειρική σόδα ~1 κ.γ. κανέλα Εκτέλεση: ~Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 200ο C ~Σε ένα μούλτι χτυπάμε πρώτα τους ξηρούς καρπούς να γίνουν σκόνη. ~Στη συνέχεια ρίχνουμε όλα τα υπόλοιπα υλικά και τα χτυπάμε μέχρι να γίνουν μια παχύρευστη μάζα. ~Στρώνουμε σε ένα μεσαίο ταψί μια λαδόκολλα και με ένα κουτάλι μεταφέρουμε τη ζύμη, αραδιάζοντας κουταλιές στο χαρτί. Δεν τις κολλάμε γιατί απλώνουν λιγάκι και θα κολλήσουν μεταξύ τους. ~Ψήνουμε στον αέρα για 10 λεπτά. Η συνταγή είναι της Σοφίας Παύλου, από την ομάδα Παιδική-Βρεφική Διατροφή. Προσωπικές σημειώσεις Τα μπισκότα αυτά δεν είναι τα κλασικά τραγανά αλλά μοιάζουν περισσότερο με κέικ, είναι δηλαδή αφράτα. Αντί για αμύγδαλα, βάζω μόνο καρύδια ή μίξη των δύο. Αντί για λάδι καρύδας, χρησιμοποιώ ελαιόλαδο ή φρέσκο βούτυο Κανέλα, προτιμώ αυθεντική δηλαδή Κανέλα Κεϋλάνης (την βρίσκουμε εύκολα στα μπαχαράδικα) Είναι γλυκιά στη γεύση και κατάλληλη ακόμα και για βρέφη (σε αντίθεση με την κοινή που όλοι ξέρουμε, η οποία είναι τοξική και στην πραγματικότητα προέρχεται από το φυτό Κασσία). Προσθέτω και μισή χούφτα σταφίδες (που αρέσουν στα περισσότερα παιδάκια και κάνουν πιο μαστιχωτά τα μπισκότα)

Καλησπέρα σας, Εκτός από την Πλαζ (δασάκι, παραλία) υπάρχουν άλλα μέρη στην Πάτρα που προσφέρονται για βόλτα όσο γίνεται πιο "κοντά στη φύση"; Υπάρχουν επιλογές για κάποιον που θα ήθελε να αποφύγει πχ καφετέριες και παιδότοπους στην βόλτα και θα προτιμούσε κάποιον πιο φυσικό προορισμό (πάντα κατάλληλο για ένα παιδί); Ευχαριστώ εκ των προτέρων

Πριν από λίγες ημέρες πήγαμε με το παιδί μας στην edit admin (ιδιωτικό σχολείο) (για την Α' Δημοτικού) για να κάνει τη διαδικασία γνωριμίας με τους δασκάλους του σχολείου. Μετά από 2-3 ημέρες μας πήραν τηλέφωνο και μας είπαν ότι το παιδί έδειξε αρνητισμό και επιθετικότητα (επειδή κλώτσησε ένα παιδάκι) και καλό θα ήταν να μην πάει σε αυτό το σχολείο το οποίο είναι αυστηρό και δεν θα μπορέσει να ανταπεξέλθει. Στο νηπιαγωγείο που πηγαίνει τώρα, μου λένε τα καλύτερα και ουδέποτε μου έχουν αναφέρει πρόβλημα με συμπεριφορά ή με τη διαδικασία της μάθησης. Πρόκειται για ένα πολύ έξυπνο παιδί με κρίση και άποψη για τα πράγματα και που δεν χαρακτηρίζεται από αυτά τα στοιχεία. Βέβαια, εκείνη την ημέρα όντως είχε ένα σχετικό αρνητισμό (ή μια άσχημη διάθεση, αυτό δεν σημαίνει ότι χαρακτηριίζεται από αυτή) ο οποίος όμως μπορεί να πηγάζει από διάφορες παράγοντες και δεν είναι το κύριο χαρακτηριστικό του: ίσως γιατί αργοπορήσαμε να φθάσουμε και δεν έπαιξε στην παιδική χαρά πολύ όπως τα άλλα παιδάκια, ίσως γιατί του χαλάσαμε το πρόγραμμα και δεν ήθελε να βρίσκεται εκεί αλλά να κάνει ποδήλατο όπως συνηθίζει, ίσως γιατί αυτά που τον έβαλαν να κάνει του φάνηκαν απλά κι εύκολα, κ.λπ. Το θέμα είναι ότι οι υπεύθυνοι του σχολείου, μέσα σε αυτό το διάστημα που είδαν το παιδί, το χαρακτήρισαν, με ευκολία πήραν τους γονείς και τους ανακοίνωσαν κάτι που οι ίδιοι ξέρουν ότι δεν ισχύει κ.λπ. Επιπλέον, σε ένα άλλο σχολείο που κάναμε την ίδια διαδικασία μας είπαν τα καλύτερα για το παιδί. Έχω πολλές σκέψεις για το πώς μπορεί να επιλέγουν παιδιά....και τί είδους παιδιά μπορεί να θέλουν εκεί ... και απογοητεύτηκα γιατί edit admin την είχα ξεχωρίσει. Έχει κανείς κάποια παρόμοια εμπειρία?

Τα παιδιά γυρίζουν από το σχολείο και συχνά και ξεκινά η ταλαιπωρία του διαβάσματος για την επόμενη μέρα. Για κάποια παιδιά είναι μια απλή διαδικασία που την ολοκληρώνουν μόνα τους και μερικές φορές με τη βοήθεια ενός ενήλικα. Για άλλα παιδιά είναι πιο δύσκολο είτε γιατί αντιμετωπίζουν μια μαθησιακή δυσκολία, είτε γιατί ο δάσκαλος βάζει πολλές ασκήσεις ή για άλλους λόγους. Σκηνές με την μαμά να κυνηγά το παιδί σε όλο το σπίτι για να διαβάσει, να βάζει τιμωρίες ή ακόμα και να δίνει σφαλιάρες για να κάνει το παιδί να διαβάσει, να διαβάζουν ως αργά το βράδυ που ένα μικρό παιδί θα έπρεπε να κοιμάται και άλλες παρόμοιες συμβαίνουν καθημερινά σε πολλά σπίτια. Τέτοιες καταστάσεις είναι εξουθενωτικές και για το παιδί και για τους γονείς. Δουλεύοντας αρκετά χρόνια πλέον με παιδιά έχω παρατηρήσει ότι οι γονείς, συνήθως η μητέρα, επιβαρύνονται με το καθημερινό διάβασμα του παιδιού. Η καθημερινή μελέτη γίνεται μια εντελώς καταναγκαστική και βαρετή διαδικασία με στόχο να πάει το παιδί "διαβασμένο" στο σχολείο. Γίνεται μεγάλος αγώνας να προλάβουν να κάνουν όλες τις ασκήσεις. Συχνά, αν δεν υπάρχει αρκετός χρόνος ή διάθεση, το παιδί απλά αντιγράφει τις ασκήσεις από ένα βοήθημα προκειμένου να μην πάει κενά τα τετράδια στο σχολείο. Έτσι όμως μαθαίνει τίποτα το παιδί; Διευρύνει τις γνώσεις του; Η' απλά μαθαίνει να παπαγαλίζει και να αντιγράφει; Σκοπός του σχολείου και όλης της διαδικασίας εκπαίδευσης είναι το παιδί να μάθει, να ανακαλύψει, να βιώσει και να διευρύνει τις γνώσεις του. Σκοπός δεν είναι να παρουσιάσει απλά την εικόνα του διαβασμένου παιδιού για να πάρει καλύτερο βαθμό, αλλά η ουσιαστική μάθηση. Τι πρέπει να κάνετε Καταρχήν φροντίστε να έχετε συγκεκριμένο πρόγραμμα διαβάσματος, δηλαδή ώρα και μέρος. Το δωμάτιο που διαβάζει το παιδί να είναι τακτοποιημένο και να μην έχει πολλά αντικείμενα πάνω και γύρω από το γραφείο. Αν πρόκειται για παιδί με διάσπαση προσοχής τότε ο κανόνας θέλει όσο πιο άδειο το γραφείο τόσο το καλύτερο για τη συγκέντρωση του παιδιού. Επίσης καλός φωτισμός αλλά και ησυχία είναι απαραίτητα. Αφήστε το παιδί να ξεκινήσει την μελέτη μόνο του λέγοντας του ότι μπορεί να σας ρωτήσει οποιαδήποτε απορία όποτε θέλει. Βοηθήστε το μόνο όταν χρειάζεται και μην συνηθίζετε να κάθεστε μαζί του στο διάβασμα, γιατί κάποια στιγμή θα κουραστείτε. Το παιδί πρέπει να μάθει να οργανώνει το διάβασμα του μόνο του και να μην στηρίζεται πάνω στο γονιό. Συχνά βλέπω οι γονείς να ανοίγουν την τσάντα, να ψάχνουν τις ασκήσεις και να τις τοποθετούν έτοιμες για συμπλήρωση πάνω στο γραφείο. Αυτό είναι εντελώς λάθος! Δεν πάτε εσείς σχολείο, αλλά το παιδί! Ο μαθητής είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει τι έχει να κάνει στο σπίτι, να βλέπει το πρόγραμμα της επόμενης μέρας και να κάνει τις ασκήσεις του. Θα παρεμβαίνετε μόνο όταν σας πρέπει! Αν το παιδί δεν καταλαβαίνει μια άσκηση ακόμα κι αν του την εξηγήσετε ή πολλές φορές ούτε καν οι γονείς δεν μπορούν να τη λύσουν- συχνό φαινόμενο στα μαθηματικά της ε' δημοτικού!- τότε να μην γίνεται αντιγραφή από κάποιο βοήθημα. Αφήστε το παιδί να πάει κενή την άσκηση και να ενημερώσει το δάσκαλο ότι δεν απάντησε γιατί πολύ απλά δεν το κατάλαβε! Τότε ο δάσκαλος θα πρέπει να δείξει βήμα βήμα τη λύση στην τάξη. Δεν κερδίζετε τίποτα με την αντιγραφή, αντιθέτως δείχνετε στο παιδί μια λάθος αντίληψη και πρακτική. Προσπαθήστε να κάνετε την ώρα της καθημερινής μελέτης μια ευχάριστη ώρα. Δώστε πρακτικά παραδείγματα στο παιδί όπου και όταν αυτό είναι εφικτό. π.χ στη φυσική, κάντε κάποιο πείραμα. Κάντε συμφωνία με το παιδί ότι μόλις τελειώσει το διάβασμα θα παίξετε ή θα κάνετε κάτι διασκεδαστικό μαζί. π.χ. μια βόλτα, μια χειροτεχνία κ.λ.π Αυτό θα ωθήσει το παιδί να στρωθεί στο διάβασμα πιο γρήγορα ώστε να έχει χρόνο μετά για παιχνίδι. Αυτό που υπόσχεστε όμως στο παιδί θα πρέπει να το τηρείτε! Μην κάνετε το παιδί σας υπερβολικά ανταγωνιστικό και μην το μαθαίνετε να κυνηγάει το βαθμό...αλλά να κυνηγά τη γνώση! Κατά τη γνώμη μου οι βαθμοί είναι ως ένα σημείο υποκειμενικοί και δεν αντικατοπτρίζουν πάντα την πραγματικότητα. Προπαντώς μην ξεσπάτε στο παιδί τα νεύρα και την κούραση από τη δουλειά σας, αλλά να είστε δίπλα του με υπομονή και ηρεμία. Το πιο σημαντικό είναι οι μαθητές να μαθαίνουν, να αγαπούν την μάθηση και να είναι ευτυχισμένοι! Όταν ένα παιδί δεν καταλαβαίνει κάτι, ας μην το λύνει, όταν είναι πολύ κουρασμένο ή άρρωστο ας μην διαβάζει όλα τα μαθήματα αλλά όσα μπορεί! Ας μην γίνετε η καθημερινότητα μια βαρετή και κουραστική ρουτίνα, αλλά ας αφήνουμε τα παιδιά να παίζουν! Αν χρειάζεστε περισσότερη βοήθεια σε θέματα διαβάσματος μπορώ να σας βοηθήσω πιο συγκεκριμένα γράφοντας σχόλιο εδώ ή επικοινωνώντας στο e-mail μου στο blog http://paidagwgos.blogspot.com/

Στη σύγχρονη εποχή που ζούμε υπάρχουν πολλοί λόγοι και καταστάσεις που αγχώνουν ακόμα και τα μικρά παιδιά. Οι αιτίες ποικίλουν ανάλογα με την ηλικία του παιδιού. Για παράδειγμα το παιδί προσχολικής ηλικίας έχει άγχος αποχωρισμού ενώ το παιδί μεγαλύτερης ηλικίας έχει άγχος για τη σχολική επίδοση ή τις σχολικές εξετάσεις. Το άγχος όταν ξεπερνά από τα φυσιολογικά όρια γίνεται καταστροφικό για τη ζωή του παιδιού. Στην εφηβεία μάλιστα το άγχος μπορεί να οδηγήσει σε έλλειψη αυτοεκτίμησης, ακόμα και σε κατάθλιψη. Το σημαντικό είναι οι γονείς να αναγνωρίσουν τα σημάδια του άγχους των παιδιών και να μπορέσουν να τα βοηθήσουν. Ας δούμε τα πιο συνήθη συμπτώματα άγχους στα παιδιά: - Μείωση όρεξης για φαγητό - Άρνηση να πάει στο σχολείο - Διαταραχές στον ύπνο π.χ. ενούρηση, αϋπνία, εφιάλτες, διακεκομμένος ύπνος - Σωματικές ενοχλήσεις π.χ. συχνοί πονοκέφαλοι, πόνοι στην κοιλιά, εμετοί, έντονη εφίδρωση, δυσπεψία, κνίδωση, λιποθυμία - Εκφράσεις ανησυχίας, αγωνία, δυσφορίας - Έντονη απογοήτευση και φόβος ότι θα αποτύχει - Επιθετικότητα προς τους άλλους ή προς τον εαυτό του - Εκνευρισμός χωρίς συγκεκριμένο λόγο - Απομόνωση από τους φίλους, αποφυγή κοινωνικών δραστηριοτήτων Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς για να βοηθήσουν τα παιδιά: - Τόνωση αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης! Προσπαθήστε να βρείτε λόγους να πείτε μπράβο στο παιδί σας, τονίστε τα θετικά τους και όχι τα αρνητικά τους, επιβραβεύστε την προσπάθεια και όχι μόνο το αποτέλεσμα - ακόμα και σε περίπτωση αποτυχία αναγνωρίστε την προσπάθεια τους - Ακούστε το παιδί σας, βρείτε τρόπους προσέγγισης ώστε να σας μιλήσει για αυτά που το απασχολούν, πάντα με θετική διάθεση. - Ενθαρρύνετε το παιδί σας να συμμετέχει σε κάποια αθλητική ή καλλιτεχνική δραστηριότητα, ανάλογα με τα ενδιαφέροντά του. - Προσπαθήστε να μην μεταφέρετε στο παιδί τις δικές σας ανασφάλειες, φοβίες, άγχος για το μέλλον - Μην συζητάτε μπροστά στα παιδιά θέματα της υγείας σας - τα παιδιά μεγαλοποιούν συνήθως αυτά που ακούνε, όπως επίσης και προβλήματα οικονομικά. - Μην μαλώνετε μπροστά στα παιδιά σας- δύσκολο αλλά προσπαθήστε! - Συζητήστε με τα παιδιά σας, μοιραστείτε δικές σας ιστορίες από την παιδική/ εφηβική σας ηλικία που μπορεί να βοηθήσουν. - Όταν το παιδί σας μιλήσει για ένα πρόβλημα του μην μειώσετε το πρόβλημα του! Για σας μπορεί να φαίνεται ασήμαντο και γελοίο αλλά για το παιδί είναι πολύ σημαντικό και σοβαρό αφού του προκαλεί άγχος ή ανησυχία. - Σε περίπτωση που το άγχος προκαλεί σοβαρά προβλήματα στη ζωή του παιδιού και βλέπετε ότι δεν μπορείτε να το βοηθήσετε, απευθυνθείτε στους ειδικούς. Περισσότερα θέματα για μαθησιακές δυσκολίες, δυσλεξία, ανάπτυξη παιδιού, ασκήσεις και συμβουλές στο edit admin

Θα προσπαθήσω να συγκεντρώσω καποιες πληροφορίες εχουμε σίγουρα ξαναμιλήσει για αυτό. πάντως είναι κατι εντελώς φυσιολογικό, είναι κρίσεις θυμού και συνηθισμένες εντελώς στα παιδιά αυτής της ηλικίας. το καλύτερο είναι να τα αφήνετε να ξεσπάνε εφόσον δεν κανουν κακό σε πράγματα ή στον εαυτό τους και να μην δίνετε μεγάλη σημασία, να μην παθαίνετε πανικό την στιγμή εκείνη. μόνο εάν το παιδί κανει κακό στον εαυτό του, δηλ χτυπάει το κεφάλι του στο πάτωμα, (πολύ συχνό) σε μια τέτοια κρίση, τότε οφείλετε να το αγκαλιάσετε χωρίς να το σφίγγετε αλλα αποφασιστικά να μπλοκάρετε αυτή του την κίνηση, και να πείτε ΜΟΝΟ " Προσέχουμε το σώμα μας" τιποτε αλλο. και συνεχίζετε την αγκαλιά "προστατευτική μπάρα" στην οποία το παιδί ακόμα μπορεί να κουνιέται και να κανει πανω κατω αλλα δεν μπορεί να πονέσει τον εαυτό του. (προστατευτείτε και εσείς με τα χέρια σας, πιθανώς στην προσπάθειά του να χτυπήσει τον εαυτό του να σας περάσει εσάς καποιο χτυπηματάκι). όχι σφιχτή αγκαλιά, γιατί αυτό θα ήταν ένας περιορισμός του ξεσπάσματος με το ζόρι. αυτές οι κρίσεις είναι απλώς ξεσπάσματα, οτιδήποτε αλλη προσπάθεια συζήτησης κατα την διάρκεια ενός τέτοιου ξεσπάσματος, το παρατείνει, το εντείνει,... όμως είναι σημαντικό να βλέπετε το αν είναι κρίση θυμού/ξεσπάσματος ή μια πραγματική ανησυχία ή ανάγκη την οποία το παιδί ζητάει με πείσμα. η διαφορά του ενός με το άλλο, είναι ότι το παιδί φαίνεται να δρά παράλογα έντονα, πιθανώς εκτός ελέγχου στον τρόπο που ουρλιάζει και χτυπιέται, συνήθως ξαπλώνει και στο πάτωμα και δεν δέχεται να το ακουμπήσει κανείς ενώ σε καθε προσπάθεια συζήτησης ή ακουμπημα, ουρλιάζει ακόμα πιο έντονα και εκκωφαντικά και χτυπά γυρω του, προλαβαίνει ίσα ίσα να παίρνει ανάσες απο τα πολλά ουρλιαχτά, κοκκινίζει κτλ. τα παιδιά βγάζουν όλη τους την ενέργεια με μιάς, σαν μια έκρηξη θυμού η οποία δεν έχει φαινομενικά τέλος. όμως, έχει τέλος, και το τέλος έρχεται όταν αφήνετε το παιδί να έχει αυτή την έκρηξη θυμού, δεν δείχνετε να σας επηρεάζει ή να σας εντυπωσιάζει, (χωρίς να εκφέρεστε ειρωνικά ή να κάνετε γκριμάτσες!) και όταν περάσει, συνεχίζετε εκεί που είχατε μείνει. Μπορεί να κρατήσει και μισή ώρα αλλά οταν το παιδί μάθει οτι δεν πετυχαίνει καμια αντίδραση με αυτή την πράξη ξέρει ότι δεν εχει νόημα και σταματάει πολύ νωρίτερα, αλλά και με τον καιρό σταματάει και εντελώς τέτοια ξεσπάσματα. δεν είναι καλό να δεχτείτε μια έκρηξη θυμού σαν επιχείρημα να αλλάξετε αυτό που είχατε σκοπό να κάνετε μιας και τότε το παιδί θα γνωρίζει ότι α - όποτε θέλω κατι διαφορετικό απο αυτό που λέει η μαμά, το μόνο που έχω να κάνω είναι να χτυπιέμαι στο πάτωμα και να ουρλιάζω. είναι καλό , να περιμένετε να τελειώσει η έκρηξη θυμού, όσο κουραστικό και αν είναι αυτό, και τότε να συνεχίσετε κανονικά την ροή δραστηριοτήτων. Συνήθως τα παιδιά όταν βγάζουν έτσι απότομα την ενέργειά τους, είναι μετά πάρα πολύ ήρεμα και έχουν εκτονωθεί και τότε μπορείτε ξανά να μιλήσετε και να συζητήσετε και να συνεχίσετε την όποια δραστηριότητα. Αυτό πάντως που θα κάνει ένα παιδί να επαναλάμβάνει πιο συχνά τέτοιες εκρήξεις θυμού, είναι το να αλλάξετε τις προθέσεις σας, σύμφωνα με αυτό που θέλει το παιδί, επειδή είχε την έκρηξη θυμού. είναι μια επιβράβευση της έκρηξης θυμού και θα οδηγήσει μόνο στην επανάληψή της, κάτι που δεν είναι καλό για το ίδιο το παιδί, καθώς θα μάθει λάθος τρόπο να επικοινωνεί και να ζητάει αυτό που θέλει,. αντιθέτως πάντα όταν ένα παιδί ζητάει κατι με τρόπο λεκτικό και ευγενικό, πρεπει να επιβραβεύβετε αυτή του την ενέργεια, ..μην μπαίνετε στον πειρασμό να ενδώσετε ακόμα και αν το παιδί σας δημόσια, κλαίει χτυπιέται και ουρλιάζει, αλλιώς χάνετε την δυνατότητα να δημιουργηθεί ένας ωραίος και ευχάριστος τρόπος επικοινωνίας μεταξύ σας. δεν χρειάζετε να κάνετε κατι απλώς μπορείτε να το πάρετε καπου πιο απομονωμένα, (για να μην αισθάνεστε οτι το κλάμα κ το ουρλιαχτό ενοχλεί) και να το αφήσετε να ξεσπάσει. φροντίστε όμως και να αναρωτηθείτε μήπως ο θυμός είναι μαζεμένος για καποιο άλλο λόγο, δηλαδή μια πιο γενική ανάγκη του παιδιού για επικοινωνία και εισακουσμα των επιθυμιών του. δείχνει δηλαδή και κάπου ότι θέλει να ακουστεί, και βγάζει με μιας το παράπονο "δεν με ακούει κανείς! ακούστε με επιτέλους" επιβάλλοντας με αυτό το τρόπο (ουρλιαχτό) καποιος να το ακούσει. αυτό μπορείτε να το ενισχύσετε όταν σκεπτόμενοι όλα αυτά, κανονίσετε σε ώρες άλλες, στις οποίες δεν εχει τις εκρήξεις θυμού, να ακούτε πολύ περισσότερο το τι θέλει, να το ρωτάτε, και να ενδίδετε σε αυτά που θέλει εφ όσον είναι εφικτά, και τα ζητά με τρόπο ωραίο. Το να ενδίδετε όταν σας ζητάει κατι ή θέλει κατι δε σημαίνει ότι να κάνετε εδώ και τώρα αυτό που σας λέει η σκέφτηκε, αλλά να το συζητήσετε και να διαπραγματευτείτε πότε μπορείτε να το κάνετε αυτό, ή να πάτε ήρεμα προς τα εκεί που θέλει σιγά σιγά, και όχι τρέχοντας. Στόχος είναι να αισθανθεί το παιδί οτι συζητάτε, οτι δεν υπάρχει ένας τοιχος αδιαπραγμάτευτος μπροστά του που του λέει ΟΧΙ. Είναι το αντίθετο της αδιαλλαξίας. Θυμηθείτε το πόσο αβοήθητο αισθάνεται ένα παιδί, σε αυτή την ηλικία όπου η κάθε του επιθυμία εξαρτάται πλήρως απο την θέληση του γονέα να την ικανοποιήσει. Φανταστείτε τον εαυτό σας, να πρέπει συνεχώς να ζητάτε την άδεια, για να κανετε το ένα ή το άλλο, να μην μπορείτε να κατεβάσετε αυτό το πράγμα, να το ζητάτε και να σας λένε "οχι τώρα" ή "σε λίγο" συνέχεια πχ. Κάθε ημέρα υπάρχει και ένα όριο στο οποίο τα παιδιά μπορουν να δέχονται το όχι, και όταν αυτό υπερβαίνει το όριο υπάρχουν συνήθως τέτοια ξεσπάσματα. Κάθε παιδί, είναι διαφορετικό σε αυτό πάντως και σίγουρα έχει σχέση με το πως έχει διαπαιδαγωγηθεί τον προηγούμενο καιρό (πάρα πολλοί παράγοντες φυσικά). με λίγα λόγια, επιβραβεύστε και ακούστε ,τις υπόλοιπες ώρες, περισσότερο, ενώ τις ώρες που έχει το ξέσπασμα θυμού, συγκρατείστε, το αφήνετε να ξεσπάσει (εκτός και αν πονάει τον εαυτό του οπότε κανετε αυτό που γραφω πιο πάνω) παίρνετε βαθιές ανάσες, και προχωράτε. η προσωπική μου άποψη, είναι ότι όταν ένα παιδί έχει συνέχεια με το παραμικρό τέτοια ξεσπάσματα, οτι οι γονείς επικοινωνιακά κάνουν καποια λαθάκια σε θέματα αδιαλλαξίας και κανόνων ή τιμωριών, που δεν είναι ιδανικοί για την ηλικία αυτή και προκαλούνται τέτοιου είδους ξεσπάσματα απο συσσωρευμένο θυμό. Οποτε μου έχει τυχει κατι τέτοιο και το εχω συζητήσει υπηρχαν πολυ καλά αποτελέσματα και μεγαλες αλλαγες στην συμπεριφορά του παιδιού. Απο την άλλη όμως μπορεί οι γονείς να είναι υποδειγματικοί, και απλώς το παιδί να έχει πολύ έντονα συναισθήματα για το τι θέλει και να του είναι δυσκολο να διαχειριστεί τα συναισθήματά του ένα επίσης πολυ συχνό στοιχείο του χαρακτήρα που εχει σχεση όμως και με την ιδιοσυγκρασία του παιδιού (ισχυρή θέληση που είναι κατι θετικό για αργότερα!). Εκεί θα βοηθούσαν παιχνίδια συναισθημάτων, βιβλία με αυτό το θέμα κτλ. (τι μπορώ να κανω όταν είμαι θυμωμένος, τι μπορώ να κανω όταν είμαι στεναχωρημένος, τι μπορώ να κάνω όταν θέλω κατι πολύ και δεν μπορώ να το έχω κτλ κτλ) να θυμηθούμε οτι αλλο να εχει μια ασχημη μέρα ένα παιδί, και να κλαίει και να βλεπουμε οτι αισθάνεται χάλια και κακόκεφο και γκρινιάζει, ή ένα παιδί που εχει συνηθίζει να ζητάει τα πραγματα με φωνές και ουρλιαχτά, και άλλο μια έκρηξη θυμού. (η οποια ονομάζεται στο εξωτερικό temper tantrum και υπάρχει στο google σίγουρα σε πολλά άρθρα. ) αυτά που γράφω τα γράφω για τα temper tantrum. αυτό είναι ένα βίντεάκι (πηγαιντε στο 0.44) που δείχνει τα temper tantrums απο όπου φαίνεται κιόλας οτι όταν βρίσκεται ένα παιδί σε μια τέτοια κρίση θυμού, δεν είναι συζητίσιμο, αλλά απλώς ξεσπάει, αλλά και βλέπει το αν το προσέχει καποιος και θέλει να ξεσπάσει με "θεατές". (είναι ηπιων τονων tantrum ...... ) προς το τέλος φαινεται και πως χτυπιέται και πονάει και τον εαυτό της απο το χτυπημα. εχω ζήσει πολυ πιο έντονα temper tantrum απο κοντά,... πάντως είναι πολύ λογικό στις διακοπές τα παιδιά να θυμώνουν για την αλλαγή του περιβάλλοντος και να αλλαζουν και εκείνα την συμπεριφορά τους, να ειναι πιο ευερέθιστα κτλ. και οι ενήλικες καποιες φορές εχουν κακη διάθεση οταν πρωτοφευγουν για διακοπές, τα παιδιά απλώς δεν ξέρουν πως να διαχειριστούν αυτή την κακή διάθεση και τους βγαίνει έτσι πολύ έντονα. (αλλα και εκτος διακοπών την κακή τους διάθεση λογω ηλικίας δεν ξέρουν πως να την διαχειριστούν). Μαρια Στυλιανακη http://parents.org.gr/forum/showthread.php?p=279814#post279814