Ξανά έγκυος, με πρόσφατο τοκετό / μωρό!

[kotsifikos]

4 hours ago, Super.mum said:

Πιστεύεις ότι εγώ δεν μπορώ να καταλάβω απόλυτα αυτό που λες ; Απλά δεν μπορώ να καταλάβω το «δεν έχω καλές αναμνήσεις , μόνο αν δω φωτό ίσως θυμηθώ) πως γίνεται αυτό  ;  Πιστεύεις εγώ είχα ένα ήρεμο πρώτο μωρό ; Είναι ταυρακι στην κυριολεξία .. ακόμα και τώρα λέω ότι κάνει για δυο παιδιά η και παραπάνω .. δεν τον προλαβαίνω πουθενά .. σαν μωρό έκλεγε και είχε υστερίες και δεν ήξερα τι φταίει τι έχει ... ήταν απαιτητικός και κοιμόταν μόνο πάνω μου .. μόλις τον ακουμπαγες κοιμισμένο στην κούνια τσιριζε λες και τον σφάζουν ... κοιμόταν πάνω μου μέχρι τον 5 μήνα αν θυμάμαι καλά .. δεν ήξερα τι θα πει καλός ύπνος .. δεν έχω ζήσει και εγώ εύκολες στιγμές .. έμπαινα στο φόρουμ και έγραφα εδώ γιατί μόνο εδώ μπορούσα να ακούσω ότι ναι το περνάνε και άλλες και δεν είμαι τρελή ..γιατί σε όποιον  άλλον κ να το έλεγα αυτό που λες θα μου έλεγε και εμένα δεν θα με καταλάβαινε .. θα θεωρούσαν ότι είμαι υπερβολική .. αλλά παρά τις δυσκολίες όλες αυτές και την αϋπνία και τα νευρα .. σκέφτομαι ακόμα και τώρα αυτές τις στιγμές .. θυμάμαι κάθε καλή ανάμνηση .. θυμάμαι το πρώτο δοντάκι και τον ενθουσιασμό μου , την πρώτη λέξη , το πρώτο βήμα όλα και τελικά μέσα σε όλα λέω ότι άξιζε τον κόπο όλο αυτό 

Είμαι σίγουρη πως καταλαβαίνεις αυτό που λέω, παιδιά μεγαλώνεις φυσικά και ξέρεις. Σκοπός της συζήτησης δεν είναι να βάλουμε σε μία ζυγαριά το βάρος που σηκώνει η κάθε μία από εμάς. Σκέψου πως το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας δεν μπορεί , όπως εσύ, να καταλάβει αυτό το ''δεν έχω καλές αναμνήσεις'', και όμως συμβαίνει αρκετά συχνά, απλά καμία δεν τολμάει να μιλήσει την στιγμή που το ζει αυτό.

Επειδή αναφέρεις λεξούλες / δοντάκια / βήματα, απλά να επισημάνω πως η αναφορά εδώ γίνεται για τις πρώτες εβδομάδες του μωρού, για την λοχεία και λίγο  αργότερα., για αυτές τις δυσκολίες.  Όταν το παιδί φτάσει στην φάση που βγάζει δόντια και λεει λεξούλες όλα έχουν μπει σε μία σειρά.

[Έσπερος]

πρίν από 18 λεπτά , kotsifikos είπε:

Είμαι σίγουρη πως καταλαβαίνεις αυτό που λέω, παιδιά μεγαλώνεις φυσικά και ξέρεις. Σκοπός της συζήτησης δεν είναι να βάλουμε σε μία ζυγαριά το βάρος που σηκώνει η κάθε μία από εμάς. Σκέψου πως το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας δεν μπορεί , όπως εσύ, να καταλάβει αυτό το ''δεν έχω καλές αναμνήσεις'', και όμως συμβαίνει αρκετά συχνά, απλά καμία δεν τολμάει να μιλήσει την στιγμή που το ζει αυτό.

Επειδή αναφέρεις λεξούλες / δοντάκια / βήματα, απλά να επισημάνω πως η αναφορά εδώ γίνεται για τις πρώτες εβδομάδες του μωρού, για την λοχεία και λίγο  αργότερα., για αυτές τις δυσκολίες.  Όταν το παιδί φτάσει στην φάση που βγάζει δόντια και λεει λεξούλες όλα έχουν μπει σε μία σειρά.

Ειδες, πάλι να απολογούμαστε πρέπει, γιατί ούτε καν άλλες γυναίκες δεν πιστεύουν και δεν κατανοούν τι εννοουμε. Και να εξηγούμε ότι δεν μετανιώσαμε κιόλας, λες κι είπαμε ότι δεν άξιζε τον κοπο. όλη αυτή η μόδα της εξιδανίκευσης της μητρότητας έχει φέρει τη σύγχρονη γυναίκα δεκαετίες πίσω. 

[Super.mum]

1 hour ago, kotsifikos είπε:

Είμαι σίγουρη πως καταλαβαίνεις αυτό που λέω, παιδιά μεγαλώνεις φυσικά και ξέρεις. Σκοπός της συζήτησης δεν είναι να βάλουμε σε μία ζυγαριά το βάρος που σηκώνει η κάθε μία από εμάς. Σκέψου πως το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας δεν μπορεί , όπως εσύ, να καταλάβει αυτό το ''δεν έχω καλές αναμνήσεις'', και όμως συμβαίνει αρκετά συχνά, απλά καμία δεν τολμάει να μιλήσει την στιγμή που το ζει αυτό.

Επειδή αναφέρεις λεξούλες / δοντάκια / βήματα, απλά να επισημάνω πως η αναφορά εδώ γίνεται για τις πρώτες εβδομάδες του μωρού, για την λοχεία και λίγο  αργότερα., για αυτές τις δυσκολίες.  Όταν το παιδί φτάσει στην φάση που βγάζει δόντια και λεει λεξούλες όλα έχουν μπει σε μία σειρά.

Ίσως δεν μπορώ να καταλάβω το «δεν έχω καλές αναμνήσεις» που λέτε επειδή στην δικιά μου περίπτωση αυτό που θεωρούσα τότε ότι δεν μπορώ να αντέξω άλλο .. όπως ας πούμε το να κοιμάται το παιδί πάνω μου την νύχτα .. τώρα τα σκέφτομαι και αναπολώ γιατί λέω ότι τότε με είχε τόση ανάγκη .. ήθελε να κοιμάται πάνω μου .. ενώ τώρα με το ζόρι του κλέβω  μια αγκαλιά 

πρίν από 51 λεπτά , Έσπερος είπε:

Ειδες, πάλι να απολογούμαστε πρέπει, γιατί ούτε καν άλλες γυναίκες δεν πιστεύουν και δεν κατανοούν τι εννοουμε. Και να εξηγούμε ότι δεν μετανιώσαμε κιόλας, λες κι είπαμε ότι δεν άξιζε τον κοπο. όλη αυτή η μόδα της εξιδανίκευσης της μητρότητας έχει φέρει τη σύγχρονη γυναίκα δεκαετίες πίσω. 

Κάνεις δεν σε έβαλε να απολογείσαι ... απλά ας μην τα βλέπουμε όλα μαύρα και ας προσπαθούμε από κάθε άσχημη κατάσταση να κρατάμε τα όμορφα 

[mama16]

πρίν από 48 λεπτά , Έσπερος είπε:

Ειδες, πάλι να απολογούμαστε πρέπει, γιατί ούτε καν άλλες γυναίκες δεν πιστεύουν και δεν κατανοούν τι εννοουμε. Και να εξηγούμε ότι δεν μετανιώσαμε κιόλας, λες κι είπαμε ότι δεν άξιζε τον κοπο. όλη αυτή η μόδα της εξιδανίκευσης της μητρότητας έχει φέρει τη σύγχρονη γυναίκα δεκαετίες πίσω. 

Εντάξει δεν χρειάζεται ούτε να απολογηθεις ούτε τπτ για την μητρότητα. Πάντα δεν θα κατανοούν όλοι αυτά που λέμε γιατί είμαστε διαφορετικοί. Όπως εσύ μπορεί να μην κατανοείς κάποιον που λέει ότι της αρέσει πολύ αυτή η φάση κ δεν θέλει να πάει για δουλειά για να μην "χάσει" όλες αυτές τις στιγμές του παιδιού που δεν ξανά γυρίζουν. Αυτό που θα σκεφτεί αυτός που δεν τον κατανοεί είναι ότι έχει πέσει με τα μούτρα στην οικογένεια κ πάει την πολιτεία κ τη θέση της γυναίκας 100 χρόνια πίσω. Κ αυτή η γυναίκα πάλι δεν χρειάζεται να απολογηθεί σε κανέναν κ να νιώθει άσχημα. Γιατί πολύ απλά αυτό θεωρεί σωστό τη δεδομένη στιγμή

[Annitamik]

On 22/7/2021 at 9:53 ΜΜ, Mimi26 είπε:

Κορίτσια όλες οι συμβουλές σας είναι πολύ βοηθητικές γ εμενα.. όπως είπες κ εσύ @Annitamik είμαι κ εγώ άνθρωπος κ έχω ανάγκες κ προσωπικά θέλω.. σκέφτηκα την διακοπή δεν θα τ κρύψω κ αυτό γτ νιώθω πώς είναι τόσο κρίμα να μεγαλώνει μια ψυχή μέσα μου κ εγώ να νιώθω τόση "μαυρίλα"... εκανα τόση προσπάθεια με την κόρη μου να κρατήσω ισορροπίες μιας κ έμεινα έγκυος μετά απ 6 μήνες σχέσης  κ σκέφτομαι ακομα κ αυτό.. με τον άντρα μου είμαστε 2 χρόνια μαζι κ έχουμε ηδη ενα παιδι κ έρχεται δεύτερο.. Δεν έχουμε να προλάβει να χαρούμε τίποτα κ είμαστε κ οι 2 τοσο νέοι.. κ όλη αυτή η προσπάθεια π έκανα να επανέλθω να συνεχίσω ν κανω πράγματα π έκανα γ εμενα θα πάει πάλι πίσω... Μετά όμως βλέπω το παιδί μου κ μαραζώνω π σκέφτομαι οτι σ λίγο καιρό θα μπορώ να έχω ένα ακόμα π να μ αγκαλιάζει κ να με φιλάει ετσι.. είναι πραγματικά αδιέξοδο....

Γλυκειά μου σε καταλαβαίνω, είναι πολύ δύσκολο αυτό που βιώνεις. Είσαι στρεσαρισμενη. Προσπάθησε να σκεφτείς καλά τι θέλεις μέσα σου. Ίσως ένας ψυχολόγος σε ξεμπλοκαρει. Μπορείς να μιλήσεις με την Φαιναρέτη έχει δωρεάν τηλεφωνική γραμμή στήριξης για εγκύους και λεχωνες. Και εγώ έχω φτάσει σε σημείο να σκέφτομαι να τερματισμό κύησης στον έκτο μήνα γιατί απλά δεν άντεχα που ήμουν έγκυος λόγω της κατάθλιψης που βίωνα. Φυσικά δεν το έκανα , αλλά χρειάστηκα πολλή βοήθεια για να βγω από αυτό που ένιωθα.Δεν το έχω πει ακόμα στον κύκλο μου , μόνο εδώ ανώνυμα στο φόρουμ. Μπορώ να καταλάβω εν μέρει τι νιώθεις. Ο περισσότερος κόσμος δε μπορεί δυστυχώς να καταλάβει αυτή την ψυχολογία. Είχα επικοινωνήσει και εγώ με τη Φαιναρέτη αλλά δεν προχώρησα γιατί έκανα τελικά ατομικές συνεδρίες με ψυχολόγο. Μη νιώθεις τύψεις για τα συναισθήματα σου, είναι απολύτως φυσιολογικά. Είναι μια κατάσταση ζορικη. Ότι απόφαση και να πάρεις να ακούσεις τον εαυτό σου πρώτα από όλα και να κάνεις ότι πιστεύεις καλύτερο για αυτόν . Απλώς αν η απόφαση είναι θετική στο να συνεχίσεις την εγκυμοσύνη, να διεκδικήσεις άμεσα βοήθεια. Είτε νταντά, είτε βοηθό στις δουλειές , είτε θα στείλεις το μεγαλύτερο σε παιδικό σταθμό χωρίς ίχνος από τύψεις. Καλή μαμά είναι η υγιής μαμά . Και αυτή η μαμά πρέπει και να κάνει πράγματα για αυτήν και να βγει με τον άντρα της και να δει και τις φίλες της και αν δουλεύει κιόλας, θα πάει και στη δουλειά της ή αν σπουδάζει θα συνεχίσει τις σπουδές της. Αν κατάλαβα είσαι μικρούλα, αλλά μη μασάς καθόλου. Είτε με ένα είτε με δύο παιδάκια , να κάνεις πράγματα για σένα κορίτσι μου. Και η οικογένεια θα κερδίσει από αυτό. Εμένα ο άντρας μου μου λέει πώς όταν είμαι χαρούμενη τους δίνω ενέργεια. Ακόμα και η μικρή μου συντονίζεται με τη διάθεση μου. Και ο άντρας μου το ίδιο. Η καλή ψυχολογία είναι μεταδοτική

[Έσπερος]

πρίν από 10 λεπτά , mama16 είπε:

Όπως εσύ μπορεί να μην κατανοείς κάποιον που λέει ότι της αρέσει πολύ αυτή η φάση κ δεν θέλει να πάει για δουλειά για να μην "χάσει" όλες αυτές τις στιγμές του παιδιού που δεν ξανά γυρίζουν. Αυτό που θα σκεφτεί αυτός που δεν τον κατανοεί είναι ότι έχει πέσει με τα μούτρα στην οικογένεια κ πάει την πολιτεία κ τη θέση της γυναίκας 100 χρόνια πίσω.

Η διαφορα είναι ότι αν εγω δεν κατανοώ την επιλογή μιας γυναίκας, οποιαδήποτε επιλογή πιο παραδοσιακή, να παντρευτεί μικρή, να κάνει τρία τέσσερα παιδιά, να αφήσει τη δουλειά της, οτιδήποτε τέτοιο, δεν μπορώ να γυρίσω κ να της πω «μα δεν καταλαβαίνω πώς αντέχεις να το κανεις αυτό» γιατί απλούστατα θεωρείται (και πράγματι  είναι) αδιακρισία. Ενώ τώρα αρχίζουμε να εξηγούμε ότι δεν μετανιώσαμε, ότι δεν κρατάμε μόνο τις μαύρες στιγμές, ότι φυσικά και αντιλαμβανόμασταν τις αναγκεσ του, ότι απολαύσαμε οποιαδήποτε άλλη στιγμή του παιδιού μας εκτός από τους πρώτους τρεις μήνες ή τρεις εβδομάδες ή πέντε μήνες ή οτιδήποτε κλπ. και ότι αυτό δεν έχει σχέση με τον αν ήταν δύσκολο το δικό μας παιδί ή αν θα έπρεπε να είμαστε πιο κουλ επειδή κάποια άλλη με τρεις φορές δυσκολότερο παιδί το απόλαυσε περισσότερο. Την κοινωνία δεν την πάει 100 χρόνια πίσω οποία γυναίκα επίλεγει έναν πιο παραδοσιακό ρόλο. την πάει πίσω το γεγονός ότι έγινε μόδα κ εξωραΐστηκε κ θεωρείται φυσιολογικό το να είσαι άυπνη, αφαγη, άπλυτη, επειδή το μωρό θέλει να κοιμάται όλη μέρα σε μια αγκαλιά, κι αντί να αναρωτηθούμε γιατί αυτό το κωλοκρατος δεν δίνει στον πατέρα μια ρημάδα άδεια πατρότητας για  λίγες εβδομάδες για να εχεις κάποιον δίπλα σου, γράφουμε μπλογκ για να πούμε ποσο ηρωικό πλάσμα είσαι που τα υπομένεις όλα αυτά γιατί εκπληρώνεις έναν μοναδικό προορισμό σ αυτόν τον πλανήτη που όπως φαίνεται δεν θα εκπλήρωνες σωστα, αν δεν μεταμορφωνόσουνα σε σκλάβο σε ρωμαϊκή γαλέρα. 

[Annitamik]

πρίν από 27 λεπτά , Annitamik είπε:

Γλυκειά μου σε καταλαβαίνω, είναι πολύ δύσκολο αυτό που βιώνεις. Είσαι στρεσαρισμενη. Προσπάθησε να σκεφτείς καλά τι θέλεις μέσα σου. Ίσως ένας ψυχολόγος σε ξεμπλοκαρει. Μπορείς να μιλήσεις με την Φαιναρέτη έχει δωρεάν τηλεφωνική γραμμή στήριξης για εγκύους και λεχωνες. Και εγώ έχω φτάσει σε σημείο να σκέφτομαι να τερματισμό κύησης στον έκτο μήνα γιατί απλά δεν άντεχα που ήμουν έγκυος λόγω της κατάθλιψης που βίωνα. Φυσικά δεν το έκανα , αλλά χρειάστηκα πολλή βοήθεια για να βγω από αυτό που ένιωθα.Δεν το έχω πει ακόμα στον κύκλο μου , μόνο εδώ ανώνυμα στο φόρουμ. Μπορώ να καταλάβω εν μέρει τι νιώθεις. Ο περισσότερος κόσμος δε μπορεί δυστυχώς να καταλάβει αυτή την ψυχολογία. Είχα επικοινωνήσει και εγώ με τη Φαιναρέτη αλλά δεν προχώρησα γιατί έκανα τελικά ατομικές συνεδρίες με ψυχολόγο. Μη νιώθεις τύψεις για τα συναισθήματα σου, είναι απολύτως φυσιολογικά. Είναι μια κατάσταση ζορικη. Ότι απόφαση και να πάρεις να ακούσεις τον εαυτό σου πρώτα από όλα και να κάνεις ότι πιστεύεις καλύτερο για αυτόν . Απλώς αν η απόφαση είναι θετική στο να συνεχίσεις την εγκυμοσύνη, να διεκδικήσεις άμεσα βοήθεια. Είτε νταντά, είτε βοηθό στις δουλειές , είτε θα στείλεις το μεγαλύτερο σε παιδικό σταθμό χωρίς ίχνος από τύψεις. Καλή μαμά είναι η υγιής μαμά . Και αυτή η μαμά πρέπει και να κάνει πράγματα για αυτήν και να βγει με τον άντρα της και να δει και τις φίλες της και αν δουλεύει κιόλας, θα πάει και στη δουλειά της ή αν σπουδάζει θα συνεχίσει τις σπουδές της. Αν κατάλαβα είσαι μικρούλα, αλλά μη μασάς καθόλου. Είτε με ένα είτε με δύο παιδάκια , να κάνεις πράγματα για σένα κορίτσι μου. Και η οικογένεια θα κερδίσει από αυτό. Εμένα ο άντρας μου μου λέει πώς όταν είμαι χαρούμενη τους δίνω ενέργεια. Ακόμα και η μικρή μου συντονίζεται με τη διάθεση μου. Και ο άντρας μου το ίδιο. Η καλή ψυχολογία είναι μεταδοτική

@Mimi26Επίσης ήθελα να συμπληρώσω ότι ακόμα και αν σκεφτείς τη διακοπή, να μη δώσεις λογαριασμό σε κανέναν του τι θα κάνεις με το σώμα σου. Αυτά είναι πολύ προσωπικά ζητήματα και αφορούν μόνο την ίδια την γυναίκα. 

Δεν είμαι ούτε υπέρ ούτε κατά, αλλά είμαι υπέρ του το ότι κάθε γυναίκα κάνει κουμάντο στο σώμα της και δεν πρέπει οι άλλοι να την πιέζουν . Να το σκεφτείς το όλο θέμα με ηρεμία , να δείτε τι μπορείτε να υποστηρίξετε σαν οικογένεια και ότι και να αποφασίσεις να το κάνεις όσο μπορείς με καθαρή ματιά του τι θέλεις πραγματικά. Ξέρω είναι μεγάλο μπέρδεμα. Ίσως νιώθεις ότι θες και τα δύο. Και ένα δεύτερο παιδάκι και το να είσαι πιο χαλαρή τώρα και να μη ήσουν έγκυος ας πούμε. Αλλά οκ ήρθαν έτσι τα πράγματα, θα τα βάλεις κάτω και θα δεις τι θες

 

5 ώρες πρίν, Ilaeira είπε:

Εγώ ευτυχώς είχα την κολλητή μου, η οποία είχε γεννήσει έναν χρόνο πριν και μου είχε πει α) ότι οι πρώτες σαράντα μέρες ήταν ό,τι χειρότερο πέρασε στη ζωή της και β) είχε ρωτήσει στα σοβαρά τον άντρα της αν πιστεύει ότι θα ξαναγίνουν ποτέ ευτυχισμένοι. Οπότε δεν ένιωθα τόσο ούφο. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ήταν ευχάριστο. 

Πόσο λάτρεψα αυτό το σχόλιο! Και εγώ το ίδιο ρώτησα με τη φίλη σου , αν θα ξαναγίνω ποτέ ευτυχισμένη. Είχα ρωτήσει και τον άντρα μου και τη μαμά μου. Όταν γέννησα ένιωσα ότι επιτέλους τελείωσε το μαρτύριο της εγκυμοσύνης . Τις πρώτες μέρες στο μαιευτήριο ένιωθα ότι γιορτάζω πανηγυρικά χαχα. Μετά που γυρίσαμε σπίτι και κατάλαβα ότι αυτό το μωρό εξαρτάται από μένα για να επιβιώσει σοκαρίστηκα και νόμιζα ότι δε θα ξαναγίνω ποτέ ευτυχισμένη. Πάντως παιδιά λατρεύω που μεγαλώνει. Και εγώ δε μπορώ τα τόσο νεογέννητα. Είναι τόσο στρεσογόνα κατάσταση ειδικά για τις πρωταρες μαμάδες . 

[little lamb]

πρίν από 15 λεπτά , Έσπερος είπε:

Η διαφορα είναι ότι αν εγω δεν κατανοώ την επιλογή μιας γυναίκας, οποιαδήποτε επιλογή πιο παραδοσιακή, να παντρευτεί μικρή, να κάνει τρία τέσσερα παιδιά, να αφήσει τη δουλειά της, οτιδήποτε τέτοιο, δεν μπορώ να γυρίσω κ να της πω «μα δεν καταλαβαίνω πώς αντέχεις να το κανεις αυτό» γιατί απλούστατα θεωρείται (και πράγματι  είναι) αδιακρισία. Ενώ τώρα αρχίζουμε να εξηγούμε ότι δεν μετανιώσαμε, ότι δεν κρατάμε μόνο τις μαύρες στιγμές, ότι φυσικά και αντιλαμβανόμασταν τις αναγκεσ του, ότι απολαύσαμε οποιαδήποτε άλλη στιγμή του παιδιού μας εκτός από τους πρώτους τρεις μήνες ή τρεις εβδομάδες ή πέντε μήνες ή οτιδήποτε κλπ. και ότι αυτό δεν έχει σχέση με τον αν ήταν δύσκολο το δικό μας παιδί ή αν θα έπρεπε να είμαστε πιο κουλ επειδή κάποια άλλη με τρεις φορές δυσκολότερο παιδί το απόλαυσε περισσότερο. Την κοινωνία δεν την πάει 100 χρόνια πίσω οποία γυναίκα επίλεγει έναν πιο παραδοσιακό ρόλο. την πάει πίσω το γεγονός ότι έγινε μόδα κ εξωραΐστηκε κ θεωρείται φυσιολογικό το να είσαι άυπνη, αφαγη, άπλυτη, επειδή το μωρό θέλει να κοιμάται όλη μέρα σε μια αγκαλιά, κι αντί να αναρωτηθούμε γιατί αυτό το κωλοκρατος δεν δίνει στον πατέρα μια ρημάδα άδεια πατρότητας για  λίγες εβδομάδες για να εχεις κάποιον δίπλα σου, γράφουμε μπλογκ για να πούμε ποσο ηρωικό πλάσμα είσαι που τα υπομένεις όλα αυτά γιατί εκπληρώνεις έναν μοναδικό προορισμό σ αυτόν τον πλανήτη που όπως φαίνεται δεν θα εκπλήρωνες σωστα, αν δεν μεταμορφωνόσουνα σε σκλάβο σε ρωμαϊκή γαλέρα. 

 

Ενταξει δεν ειναι ολα τα νεογεννητα ομως τοσο δυσκολα. Ισως επειδη το περασες εσυ πιστευεις οτι παντα ετσι ειναι. Τα μισα νεογεννητα ειναι ετσι, τα αλλα μισα κοιμουνται πολυ. 

Κι αυτο με τη συγχρονη γυναικα που πρεπει οπωσδηποτε να προτιμα τη δουλεια της απο το να ειναι με το μωρο, να κοιμαται πανω της κλπ γιατι αλλιως ειναι οπισθοδρομικη, ειναι πολυ καταπιεστικο για οσες απλα προτιμουν το δευτερο. Ενδεχομενως κι αυτες να ετυχαν σε καποιες κακες εμπειριες δουλειας που τους δημιουργουν την εντυπωση οτι σε ολες τις δουλειες υπερτερουν τα αρνητικα, οπως και στις αλλες μπορει να ετυχε κακη εμπειρια νεογεννητου που τους δημιουργει την εντυπωση οτι με ολα τα νεογεννητα ειναι ετσι. Και οι μεν και οι δε μπορει να εχουν αργοτερα μια διαφορετικη δουλεια κι ενα διαφορετικο νεογεννητο κ να το δουν εντελως αντιθετα. Γι'αυτο λεω οτι δεν πρεπει να μειωνουμε το ποσο ασχημα νιωθει κανεις, για οποιοδηποτε θεμα, ουτε να του λεμε οτι ειναι υπερβολικος κ δεν ειναι ετσι τα πραγματα. Κι εκεινος αντιστοιχα να ειναι ανοιχτος στο οτι μπορει οντως να ηταν ολα μια κατα τυχη κακη εμπειρια, οτι δεν ειναι εξ ορισμου παντα ετσι, και στο επομενο παιδι/δουλεια να ειναι αλλιως.

[Έσπερος]

πρίν από 6 λεπτά , little lamb είπε:

Ενταξει δεν ειναι ολα τα νεογεννητα ομως τοσο δυσκολα. Ισως επειδη το περασες εσυ πιστευεις οτι παντα ετσι ειναι. Τα μισα νεογεννητα ειναι ετσι, τα αλλα μισα κοιμουνται πολυ. 

Μα προσπαθώ να εξηγήσω ότι δεν έχει σχέση με το ποσο δύσκολο είναι ενα νεογέννητο. Απλώς σε κάποιες γυναίκες δεν αρέσει η φάση. Τόσο απλα. 

πρίν από 8 λεπτά , little lamb είπε:

Ενταξει δεν ειναι ολα τα νεογεννητα ομως τοσο δυσκολα. Ισως επειδη το περασες εσυ πιστευεις οτι παντα ετσι ειναι. Τα μισα νεογεννητα ειναι ετσι, τα αλλα μισα κοιμουνται πολυ. 

Μα προσπαθώ να εξηγήσω ότι δεν έχει σχέση με το ποσο δύσκολο είναι ενα νεογέννητο. Απλώς σε κάποιες γυναίκες δεν αρέσει η φάση. Τόσο απλα. ούτε είπε κανεις ότι μια γυναίκα πρέπει να προτιμά τη δουλειά της. Για τους άντρες γιατί δεν γίνονται ποτέ τέτοιες συζητήσεις; η δουλειά είναι τη μισή μέρα, το παιδί είναι την άλλη μισή, μη σου πω κ τη νύχτα. δεν αποκλείει το ένα το άλλο, δεν επιλέγει μια εργαζόμενη να μην ζήσει το παιδί της, επειδή θα το ζει λιγότερες ώρες τη μέρα. 

[little lamb]

Μα δεν τους αρεσει η φαση γιατι οντως ηταν δυσκολη φαση για εκεινες. Αν ηταν ολα ευκολα και το μωρο κοιμοταν ωρες πιθανοτατα θα τους αρεσε. 

Και οσες λενε οτι τους αρεσε, προφανως δεν θα τους αρεσε αν οντως εμεναν απλυτες και νηστικες οπως το περιγραφεις.

Οταν λεμε "μου αρεσε/δεν μου αρεσε με το νεογεννητο" σημαινει "οπως περασα εγω με το νεογεννητο". Μπορει με αλλο μωρο να ηταν τελειως αλλη εμπειρια. Δεν μενεις με ολα τα νεογεννητα απλυτος και νηστικος. Ισως την πρωτη βδομαδα μετα το μαιευτηριο. Αλλα πραγματα κανει η καθεμια εχοντας νεογεννητο. Ισως και η ιδια με αλλο παιδι. Δεν ειναι δεδομενο δηλαδη το "μου αρεσε/δεν μου αρεσε" εχοντας δοκιμασει μονο ενα ειδος εμπειριας, που μπορει να ηταν σουπερ ή χαλια. Δεν το ξερεις αν γενικα σου αρεσει η φαση αν εχεις δει μονο δυσκολη τετοια φαση, οπως αντιστοιχα καποια που λεει οτι της αρεσει τρομερα η φαση νεογεννητο στο επομενο παιδι της μπορει αυτη η φαση να ειναι η χειροτερη της ζωης της.

[Έσπερος]

πρίν από 30 λεπτά , little lamb είπε:

Μα δεν τους αρεσει η φαση γιατι οντως ηταν δυσκολη φαση για εκεινες. Αν ηταν ολα ευκολα και το μωρο κοιμοταν ωρες πιθανοτατα θα τους αρεσε. 

Και οσες λενε οτι τους αρεσε, προφανως δεν θα τους αρεσε αν οντως εμεναν απλυτες και νηστικες οπως το περιγραφεις.

Οταν λεμε "μου αρεσε/δεν μου αρεσε με το νεογεννητο" σημαινει "οπως περασα εγω με το νεογεννητο". Μπορει με αλλο μωρο να ηταν τελειως αλλη εμπειρια. Δεν μενεις με ολα τα νεογεννητα απλυτος και νηστικος. Ισως την πρωτη βδομαδα μετα το μαιευτηριο. Αλλα πραγματα κανει η καθεμια εχοντας νεογεννητο. Ισως και η ιδια με αλλο παιδι. Δεν ειναι δεδομενο δηλαδη το "μου αρεσε/δεν μου αρεσε" εχοντας δοκιμασει μονο ενα ειδος εμπειριας, που μπορει να ηταν σουπερ ή χαλια. Δεν το ξερεις αν γενικα σου αρεσει η φαση αν εχεις δει μονο δυσκολη τετοια φαση, οπως αντιστοιχα καποια που λεει οτι της αρεσει τρομερα η φαση νεογεννητο στο επομενο παιδι της μπορει αυτη η φαση να ειναι η χειροτερη της ζωης της.

Και το δικό μου μωρό κοιμόταν ώρες κατά καιρούς και μετά το πρώτο μήνα κοιμόταν πολύ για βράδυ για νεογέννητο. επι της ουσίας, ήταν ένα πρώτο δεκαπενθήμερο χάλια, που μάλλον ισχύει για τους περισσότερους, μετά σε μια βδομάδα άρχισε να παίρνει βάρος κ έστρωσε κ όλο το πρωί τουλάχιστον έτρωγε κ κοιμοταν, απλώς μετά άρχισε να κλαίει όλο το απόγευμα, μετά τους δυο μήνες σταμάτησε να κοιμάται το πρωί κ τότε άρχισα να παθαίνω υστερία γιατί έκλαιγε κ το απόγευμα, το οποίο όλο αυτό στους τρεις μήνες σταμάτησε αρκετά. Μιλάμε δλδ για κάτι που δεν είναι παράδεισος αλλά δεν είναι κ το χειρότερο που μπορεί να σου τύχει σε μωρό. όλο αυτό όμως εμένα, δεν μιυ άρεσε. κι αν η ασχημη φάση που εκλογικευμένα μιλώντας δεν ήταν καν τρίμηνο, ακόμα κ τώρα εμένα μου φαίνεται αιώνας, κι ας μην ήμουν όλο αυτό το διάστημα άπλυτη κ άυπνη. όμως δεν μπορούσα να απολαύσω, δεν το έβρισκα ευχάριστο. ναι ίσως αν το μωρό κοιμόταν όλη μέρα να ήμουν πιο χαλαρή αλλά μέχρι εκεί. κ ένα μωρό που κοιμάται όλη μέρα εξακολουθεί να είναι εξαρτημένο απόλυτα από εσένα. μην ξεχνάμε ότι εγω πριν γεννήσω έψαχνα απεγνωσμένα στο google “πώς να θηλάσετε χωρίς μαραθώνιους θηλασμού», και αν είναι βλαβερό για το μωρό να το εχεις στο σλινγκ μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή γιατί φανταζόμουν ότι εκείνο το διάστημα θα ασχοληθώ με την έρευνα μιας και ήμουν σπίτι (!), φαινόταν εξαρχής ότι η ιδιοσυγκρασία μου δεν είναι για τέτοιες φάσεις. 

 

Εντωμεταξυ αυτές τις μέρες έχουμε κάτι μαστορέματα σπίτι κ ασχολείται πολύ κ αυτά ο άντρας μου κ είναι εγω όλη μέρα με τον μικρό, με θυελλώδεις ανέμους που δεν είναι για θάλασσα κ λόγω ζέστης λίγες ώρες εκτός σπιτιου μόνο, και κάθε απόγευμα κατά τις 5-6 σκέφτομαι, για πρώτη φορά στη ζωή μου, ότι θα ήταν μια καλή ιδέα αν πήγαινε στον παιδικό σταθμό κάποιες ωρες. αυτή είναι η ψύχραιμη σκέψη γιατί κάτι άλλα που σκέφτομαι αν τα πω, ή θα φέρετε την πρόνοια ή θα με πάτε σε μια κλινική! 

[Anna3011]

Εγώ αυτό που θα ήθελα να τονίσω (και πιάνομαι από το ποστ της @kotsifikosκαι τη δύσκολη εμπειρία της) είναι η αναγκαιότητα ενός υποστηρικτικού πλαισίου για τη λεχώνα, είτε από το σύζυγο, είτε τους γονείς, φίλους, συγγενής ή και ενός ειδικού εννοείται όταν τα πράγματα δυσκολεύουν ή όλοι οι παραπάνω δε δύνανται να βοηθήσουν. Εγώ θα είμαι πιο αισιόδοξη και θα πω ότι δεν είναι η κοινωνία στο σύνολο αυτή που ζητά η λεχώνα να είναι απαραίτητα ευτυχισμένη, είναι ένα μερος της κοινωνίας που το πρεσβεύει, ευτυχώς υπάρχουν και άνθρωποι που αντιλαμβάνονται τις δυσκολίες είτε γιατί έγιναν και εκείνοι γονείς και ξέρουν, είτε γιατι είναι καλοπροέρετοι και έχουν μάθει να ακού χωρίς να αμφισβητούν. Προσωπικά, έχοντας ζήσει τους πρώτους 5 μήνες του παιδιού μου σα ζόμπι, αν κάτι με κράτησε να μη λαλήσω ήταν η απίστευτη ψυχολογική στήριξη συζύγου και γονέων, αλλα και των κολλητών μου που όποτε γκρίνιαζα ήταν εκεί να ακούσουν. Αυτές που ήταν ήδη μαμάδες ήξεραν καλά γιατί μιλούσα, οι άλλες προσπαθούσαν να το φανταστούν (και τους φαινόταν μεγάλο πακέτο). Τις μαμάδες υπερήρωες που προσπαθούν να σε πείσουν με βαρύγδουπες εκφράσεις για το μεγαλείο της μητρότητας, το ανεπίτρεπτο της δυσανασχέτησης με το μωρό, την αμαρτία του να μη θηλάσεις ή να μη δώσεις στο παιδί σου αργότερα ένα παγωτό, μόνο στις διαδικτυακές ομάδες τις βρήκα και έφριξα με τον τρόπο που δημιουργούν τύψεις σε νέες μητέρες που θες λόγω ορμονών θες λόγω απειρίας καταπίνουν αμάσητες τις συμβουλές-διαταγές των "έμπειρων". Λυπάμαι ειλικρινά για τις νέες μητέρες που περνάνε με εσωτερική μοναξιά τη δύσκολη περίοδο της λοχείας. Και γενικά στεναχωριέμαι για τους ανθρώπους που ζουν σε περιβάλλοντα που δεν τους κατανοούν αλλά μόνο σχολιάζουν και κατακρίνουν.

 

[Έσπερος]

1 hour ago, Anna3011 είπε:

Τις μαμάδες υπερήρωες που προσπαθούν να σε πείσουν με βαρύγδουπες εκφράσεις για το μεγαλείο της μητρότητας, το ανεπίτρεπτο της δυσανασχέτησης με το μωρό, την αμαρτία του να μη θηλάσεις ή να μη δώσεις στο παιδί σου αργότερα ένα παγωτό,

Αυτό ακριβώς. Αυτό λέω «μόδα» που φέρνει τος γυναίκες πίσω. Γιατί γίνεται ύπουλα με τη μορφή της εξιδανίκευσης και αντί να αναρωτηθεί κάποιος γιατί πρέπει να είναι υπερήρωας μια μητέρα, σκέφτεται ότι αυτό είναι μια μορφή ενδυνάμωσης (!!), μια ένδειξη μεγαλείου, ότι είσαι κάτι ιδιαίτερο κλπ. Δεν μπορώ να γνωριζω αν η μόδα αυτή ξεκίνησε με την αγαθή πρόθεση να ανταλλάξουν οι μαμάδες τις εμπειριες τους κ να ενημερωθούν ή αν υπήρχε σε κάποιους η ιδέα να προωθηθεί ένα πρότυπο ρόλου πιο παραδοσιακό, φυσικά όσες μαμάδες πέφτουν σ αυτήν την παγίδα και αναπαράγουν αυτά τα επιχειρήματα δεν το κάνουν καλοπροαίρετα, ούτε οτι παρασύρονται από μια μοδα, πειφανωσ αισθάνονται όπως αισθάνονται κ γι αυτό επιλέγουν αναλόγως, αλλά καλό είναι να στεκόμαστε και λίγο κριτικά και να σκεφτόμαστε πώς μπορούν κάποια πράγματα να αλλάξουν. 

[little lamb]

Δεν ξερω βρε κοριτσια, εγω δεν το βλεπω ετσι. Τις εχω βρει πολυ βοηθητικες τις μαμαδοσελιδες. Οπως και γιατρους σαν τον Παπαβεντση, που καποιοι, συναδελφοι του και γονεις, θα τον θεωρουσαν υπερβολικο, αγχωτικο και απαιτητικο ως προς θηλασμο, συγκοιμηση κλπ. Φυσικα εχουν πολλα υπερβολικα και γραφικα (οι μαμαδοσελιδες), που τα αντιμετωπιζω ομως ακριβως σαν υπερβολικα και γραφικα. Οπως και πολλα απεχθη οπως το οτι χρησιμοποιουν τα παιδια τους για διαφημισεις.  Κραταω ομως παρα πολλα θετικα και βοηθητικα. Δεν εχω νιωθει να πιεζομαι απο εκει, πιο πολυ νιωθω να πιεζομαι απο το προτυπο της συγχρονης γυναικας που οταν κανει παιδι πρεπει να θελει να συνεχισει τη δουλεια, να βγαινει με παρεες, να μην αμελησει την εμφανιση της κλπ!! Και που αν δεν εχει ορεξη για αυτα αντιμετωπιζεται σαν "μανουλιτσα", μη άξια να κανει κατι αλλο  Δηλαδη πολυ πιο ευκολο και απλο μου φαινεται να εχω μονο το παιδι, οσο βαρετο κι αν ειναι, που ειναι βαρετο και για εμενα προφανως πολλες φορες, παρα να συνδυασω τοσους ρολους. Τωρα που δουλευω απο το σπιτι χωρις ωραριο ας πουμε, μου φαινεται βουνο να μου ελεγε καποιος οτι θα αρχιζα κσθημερινη δουλεια και μαλιστα πρωινη. Καμια ανακουφιση δεν θα ενιωθα που θα ειχα καποιες ωρες χωρις παιδι. Στανταρ θα εκλαιγα απο το αγχος για την προσαρμογη μου στη νεα μου καθημερινοτητα και για την ευθυνη μην κανω κατι λαθος. (Τις ωρες χωρις παιδι θα τις ηθελα, αλλα για χαλαρωση  ) Κι οταν ειχα μηνες ανεργιας, καθε φορα που ξεκινουσαν οι προηγουμενες 3 δουλειες μου που ηταν καθημερινο οχταωρο (προ παιδιου κιολας) μεχρι να το συνηθισω ενιωθα απιστευτο πλακωμα για την αλλαγη καθημερινοτητας που θα ερχοταν. Καθε βραδυ ψυχοπλακωμα μιλαμε που το πρωι επρεπε να παω. Μη μιλησω για την Κυριακη βραδυ! Κι ολα αυτα πριν δω τις ασχημες συνθηκες λογω συναδελφων, οταν θεωρητικα θα ξεκινουσα τη δουλεια που ηθελα και σπουδασα και που μου αρεσε. Με τρομαζε (και με τρομαζει ακομα τωρα που δουλευω ελευθερο ωραριο) αυτη η αλλαγη καθημερινοτητας. Ακριβως οπως το περιγραφετε για το νεογεννητο, μονο που παραδοξως δεν με τρομαξε με το νεογεννητο, εκει καπως ενιωθα προετοιμασμενη.

[Έσπερος]

@little lamb ακριβώς γι αυτό λέμε ότι δεν αρέσουν σε όλες τα ίδια. 

 

Αττο που λες για το πρότυπο να τα κανεις όλα τελεια κλπ ώς ένα σημείο ισχύει. Εγω πχ είχα εγκλωβιστεί σε όσα φανταζόμουν (και φανταζόμασταν) ότι θα κάναμε πχ να είμαστε έξω από την πρώτη μέρα, το σπίτι να είναι τακτοποιημένο πάντα, εγω να είμαι πάντα περιποιημένη κλπ, που στην πράξη κάποια απλώς δεν γίνονταν (πχ με δέσμευε το θήλαστρο κ επίσης δεν είχα αυτοκίνητο τον πρώτο καιρό για να πηγαίνω οπουδήποτε, το σπίτι μας δεν προσφέρει πολλές εναλλαγές). Σιγά σιγά όμως μέσα από την αναθεώρηση κάποιων υπερβολών, ένιωθα να βουλιάζω στο άλλο άκρο, δεν πειράζει το ένα, δεν πειράζει το άλλο κλπ  κ να νιώθω τελικά λειψός άνθρωπος. Πολλές φορές σκέφτηκα ότι η μαμα μου πχ που έπρεπε στις 40 μέρες να γυρίσει στη δουλειά, έκανε κάτι πολύ πιο φυσιολογικό: άφησε το παιδί για λίγες ώρες σε άτομο εμπιστοσύνης κ συνέχισε να έχει μια κανονική ζωή, να ξυπνάει με ένα στόχο, να έχει κίνητρο να αρχίσει η μέρα τξς να κάνει κάτι όμορφο κ δημιουργικο, να ντυθεί, να μιλήσει με άλλους ανθρώπους. Ούτε καταθλίψεις ούτε τίποτα. Απλώς δεν θηλάζαμε αλλά αφού δεν ήταν επιβεβλημένο δεν πείραζε κανέναν. Προφανως είναι ακραίο να μην δικαιούσαι άδεια μητρότητας, δεν λέω ότι είναι περιττή, αλλά τουλάχιστον τότε οι γυναίκες επέστρεφαν στην κανονικότητα κ έβρισκαν τον εαυτό τους αμέσως χωρίς τους δικούς μας προβληματισμούς. Η επιστροφή μου στο σχολείο μετά το τρίμηνο ήταν για μένα η λύτρωση. Φυσικά επειδή υπήρχε αναπληρωτής μου δεν μπήκα για μάθημα, έκανα γραμματεία κ συμπλήρωμα κενων κ υπήρχε μια ελαστικότητα, κ ήμουν συνηθισμένη στο θήλαστρο οπότε δεν είχα να προβληματιστώ γι αυτό, δεν γύρισα δλδ κάπου με στρες, αλλά όπως κ να χει ήταν πραγματικά ο,τι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί. Αφού γενικα το σκέφτομαι ότι αντί για το κλείσιμο της μαμάς στο σπίτι θα ήταν ωραίο να υπήρχε η επιλογή να δουλεύουν οι δυο γονείς παρτ ταιμ μετά τους πρώτους μήνες για ένα διάστημα, για να φεύγουν κι οι μαμάδες για λίγες ώρες στη δουλειά να ανανεώνονται. 

[Super.mum]

1 hour ago, little lamb είπε:

Δεν ξερω βρε κοριτσια, εγω δεν το βλεπω ετσι. Τις εχω βρει πολυ βοηθητικες τις μαμαδοσελιδες. Οπως και γιατρους σαν τον Παπαβεντση, που καποιοι, συναδελφοι του και γονεις, θα τον θεωρουσαν υπερβολικο, αγχωτικο και απαιτητικο ως προς θηλασμο, συγκοιμηση κλπ. Φυσικα εχουν πολλα υπερβολικα και γραφικα (οι μαμαδοσελιδες), που τα αντιμετωπιζω ομως ακριβως σαν υπερβολικα και γραφικα. Οπως και πολλα απεχθη οπως το οτι χρησιμοποιουν τα παιδια τους για διαφημισεις.  Κραταω ομως παρα πολλα θετικα και βοηθητικα. Δεν εχω νιωθει να πιεζομαι απο εκει, πιο πολυ νιωθω να πιεζομαι απο το προτυπο της συγχρονης γυναικας που οταν κανει παιδι πρεπει να θελει να συνεχισει τη δουλεια, να βγαινει με παρεες, να μην αμελησει την εμφανιση της κλπ!! Και που αν δεν εχει ορεξη για αυτα αντιμετωπιζεται σαν "μανουλιτσα", μη άξια να κανει κατι αλλο  Δηλαδη πολυ πιο ευκολο και απλο μου φαινεται να εχω μονο το παιδι, οσο βαρετο κι αν ειναι, που ειναι βαρετο και για εμενα προφανως πολλες φορες, παρα να συνδυασω τοσους ρολους. Τωρα που δουλευω απο το σπιτι χωρις ωραριο ας πουμε, μου φαινεται βουνο να μου ελεγε καποιος οτι θα αρχιζα κσθημερινη δουλεια και μαλιστα πρωινη. Καμια ανακουφιση δεν θα ενιωθα που θα ειχα καποιες ωρες χωρις παιδι. Στανταρ θα εκλαιγα απο το αγχος για την προσαρμογη μου στη νεα μου καθημερινοτητα και για την ευθυνη μην κανω κατι λαθος. (Τις ωρες χωρις παιδι θα τις ηθελα, αλλα για χαλαρωση  ) Κι οταν ειχα μηνες ανεργιας, καθε φορα που ξεκινουσαν οι προηγουμενες 3 δουλειες μου που ηταν καθημερινο οχταωρο (προ παιδιου κιολας) μεχρι να το συνηθισω ενιωθα απιστευτο πλακωμα για την αλλαγη καθημερινοτητας που θα ερχοταν. Καθε βραδυ ψυχοπλακωμα μιλαμε που το πρωι επρεπε να παω. Μη μιλησω για την Κυριακη βραδυ! Κι ολα αυτα πριν δω τις ασχημες συνθηκες λογω συναδελφων, οταν θεωρητικα θα ξεκινουσα τη δουλεια που ηθελα και σπουδασα και που μου αρεσε. Με τρομαζε (και με τρομαζει ακομα τωρα που δουλευω ελευθερο ωραριο) αυτη η αλλαγη καθημερινοτητας. Ακριβως οπως το περιγραφετε για το νεογεννητο, μονο που παραδοξως δεν με τρομαξε με το νεογεννητο, εκει καπως ενιωθα προετοιμασμενη.

Αυτό ακριβώς ! Και εγώ ένιωθα τρομερό άγχος με την δουλειά μου και δεν προλάβαινα να φάω και έτρεχα όλη την ώρα σαν την τρελή. Με το μωρό μετά ηρέμησα είπα είναι ωραία να είσαι σπίτι και ας μην προλαβαίνω όλα αυτά που έχω να κάνω (οι δουλειές δεν τελειώνουν ποτέ) το απολαμβάνω περισσότερο από ότι ας πούμε αν δούλευα 

πρίν από 52 λεπτά , Έσπερος είπε:

@little lamb ακριβώς γι αυτό λέμε ότι δεν αρέσουν σε όλες τα ίδια. 

 

Αττο που λες για το πρότυπο να τα κανεις όλα τελεια κλπ ώς ένα σημείο ισχύει. Εγω πχ είχα εγκλωβιστεί σε όσα φανταζόμουν (και φανταζόμασταν) ότι θα κάναμε πχ να είμαστε έξω από την πρώτη μέρα, το σπίτι να είναι τακτοποιημένο πάντα, εγω να είμαι πάντα περιποιημένη κλπ, που στην πράξη κάποια απλώς δεν γίνονταν (πχ με δέσμευε το θήλαστρο κ επίσης δεν είχα αυτοκίνητο τον πρώτο καιρό για να πηγαίνω οπουδήποτε, το σπίτι μας δεν προσφέρει πολλές εναλλαγές). Σιγά σιγά όμως μέσα από την αναθεώρηση κάποιων υπερβολών, ένιωθα να βουλιάζω στο άλλο άκρο, δεν πειράζει το ένα, δεν πειράζει το άλλο κλπ  κ να νιώθω τελικά λειψός άνθρωπος. Πολλές φορές σκέφτηκα ότι η μαμα μου πχ που έπρεπε στις 40 μέρες να γυρίσει στη δουλειά, έκανε κάτι πολύ πιο φυσιολογικό: άφησε το παιδί για λίγες ώρες σε άτομο εμπιστοσύνης κ συνέχισε να έχει μια κανονική ζωή, να ξυπνάει με ένα στόχο, να έχει κίνητρο να αρχίσει η μέρα τξς να κάνει κάτι όμορφο κ δημιουργικο, να ντυθεί, να μιλήσει με άλλους ανθρώπους. Ούτε καταθλίψεις ούτε τίποτα. Απλώς δεν θηλάζαμε αλλά αφού δεν ήταν επιβεβλημένο δεν πείραζε κανέναν. Προφανως είναι ακραίο να μην δικαιούσαι άδεια μητρότητας, δεν λέω ότι είναι περιττή, αλλά τουλάχιστον τότε οι γυναίκες επέστρεφαν στην κανονικότητα κ έβρισκαν τον εαυτό τους αμέσως χωρίς τους δικούς μας προβληματισμούς. Η επιστροφή μου στο σχολείο μετά το τρίμηνο ήταν για μένα η λύτρωση. Φυσικά επειδή υπήρχε αναπληρωτής μου δεν μπήκα για μάθημα, έκανα γραμματεία κ συμπλήρωμα κενων κ υπήρχε μια ελαστικότητα, κ ήμουν συνηθισμένη στο θήλαστρο οπότε δεν είχα να προβληματιστώ γι αυτό, δεν γύρισα δλδ κάπου με στρες, αλλά όπως κ να χει ήταν πραγματικά ο,τι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί. Αφού γενικα το σκέφτομαι ότι αντί για το κλείσιμο της μαμάς στο σπίτι θα ήταν ωραίο να υπήρχε η επιλογή να δουλεύουν οι δυο γονείς παρτ ταιμ μετά τους πρώτους μήνες για ένα διάστημα, για να φεύγουν κι οι μαμάδες για λίγες ώρες στη δουλειά να ανανεώνονται. 

Μπορεί να είναι και αυτό που λες ότι δεν είχες και αμάξι και δεν είχες την επιλογή να βγεις η να μείνεις σπίτι. Εγώ ας πούμε με τα παιδιά περνάω πολύ ώρα έξω στον κήπο μέσα στην μέρα. Φυτεύω λουλούδια με τον μεγάλο , ποτίζουμε , φτιάχνουμε διακοσμητικά για το κήπο (έχω ένα μικρό κόλλημα με αυτά .. ας πούμε ότι είναι ένα είδος χόμπι) τα συναρμολογώ και τα βάφω. Τέλος πάντων γενικά είμαι του έξω .. μου αρέσει να περνάω έξω ώρα και όχι να κάθομαι μέσα κλεισμένη στο σπίτι. Όποτε τώρα που και ο καιρός το επιτρέπει τους παίρνω και πάμε βόλτες παραλία , παιδικές  .. είναι δύσκολα με τα δυο αλλά και πάλι βγαίνω έξω βλέπω κόσμο .. αλλάζω παραστάσεις .. άλλο να μην έχεις καμία επιλογή και να κάθεσαι κλεισμένη στο σπίτι με τα μωρα και άλλο να κανείς τόσα πράγματα 

[little lamb]

1 hour ago, Έσπερος είπε:

@little lamb ακριβώς γι αυτό λέμε ότι δεν αρέσουν σε όλες τα ίδια. 

 

Αττο που λες για το πρότυπο να τα κανεις όλα τελεια κλπ ώς ένα σημείο ισχύει. Εγω πχ είχα εγκλωβιστεί σε όσα φανταζόμουν (και φανταζόμασταν) ότι θα κάναμε πχ να είμαστε έξω από την πρώτη μέρα, το σπίτι να είναι τακτοποιημένο πάντα, εγω να είμαι πάντα περιποιημένη κλπ, που στην πράξη κάποια απλώς δεν γίνονταν (πχ με δέσμευε το θήλαστρο κ επίσης δεν είχα αυτοκίνητο τον πρώτο καιρό για να πηγαίνω οπουδήποτε, το σπίτι μας δεν προσφέρει πολλές εναλλαγές). Σιγά σιγά όμως μέσα από την αναθεώρηση κάποιων υπερβολών, ένιωθα να βουλιάζω στο άλλο άκρο, δεν πειράζει το ένα, δεν πειράζει το άλλο κλπ  κ να νιώθω τελικά λειψός άνθρωπος. Πολλές φορές σκέφτηκα ότι η μαμα μου πχ που έπρεπε στις 40 μέρες να γυρίσει στη δουλειά, έκανε κάτι πολύ πιο φυσιολογικό: άφησε το παιδί για λίγες ώρες σε άτομο εμπιστοσύνης κ συνέχισε να έχει μια κανονική ζωή, να ξυπνάει με ένα στόχο, να έχει κίνητρο να αρχίσει η μέρα τξς να κάνει κάτι όμορφο κ δημιουργικο, να ντυθεί, να μιλήσει με άλλους ανθρώπους. Ούτε καταθλίψεις ούτε τίποτα. Απλώς δεν θηλάζαμε αλλά αφού δεν ήταν επιβεβλημένο δεν πείραζε κανέναν. Προφανως είναι ακραίο να μην δικαιούσαι άδεια μητρότητας, δεν λέω ότι είναι περιττή, αλλά τουλάχιστον τότε οι γυναίκες επέστρεφαν στην κανονικότητα κ έβρισκαν τον εαυτό τους αμέσως χωρίς τους δικούς μας προβληματισμούς. Η επιστροφή μου στο σχολείο μετά το τρίμηνο ήταν για μένα η λύτρωση. Φυσικά επειδή υπήρχε αναπληρωτής μου δεν μπήκα για μάθημα, έκανα γραμματεία κ συμπλήρωμα κενων κ υπήρχε μια ελαστικότητα, κ ήμουν συνηθισμένη στο θήλαστρο οπότε δεν είχα να προβληματιστώ γι αυτό, δεν γύρισα δλδ κάπου με στρες, αλλά όπως κ να χει ήταν πραγματικά ο,τι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί. Αφού γενικα το σκέφτομαι ότι αντί για το κλείσιμο της μαμάς στο σπίτι θα ήταν ωραίο να υπήρχε η επιλογή να δουλεύουν οι δυο γονείς παρτ ταιμ μετά τους πρώτους μήνες για ένα διάστημα, για να φεύγουν κι οι μαμάδες για λίγες ώρες στη δουλειά να ανανεώνονται. 

 

Δεν ειναι δεδομενο ομως οτι ολες θα ηθελαν να πανε στη δουλεια τοσο νωρις. Ουτε ξερεις αν καποιες απο οσες πηγαιναν παλια ετσι δεν ενιωθαν χαλια. Εμενα στις 40 μερες, και στους 3 μηνες ακομα, δυσκολο θα μου φαινοταν. Θα ενιωθα οτι καλα καλα δεν προσαρμοστηκα στη νεα κατασταση και θα πρεπει να παιρνω τους δρομους καθε πρωι; Μονο αγχος θα μου εφερνε, καμια ανακουφιση! Αλλο να βγεις για να αλλαξεις παραστασεις οποτε θες χαλαρα, επιθυμητο φανταζομαι για τις περισσοτερες, αλλο για καθημερινη υποχρεωση με συγκεκριμενο ωραριο κλπ. (Νομιζω, και το εχω ξανασκεφτει σε παρομοιες συζητησεις, οτι ισως οι γυναικες βλεπουν τη δουλεια σαν την τελεια ευκαιρια να βγουν χωρις να τις ψεξει κανεις οτι βγαινουν για ευχαριστηση. Που ειναι ασχημο αν το σκεφτουμε, να φοβασαι οτι αν βγαινεις για αλλο λογο θα λενε οτι σουρτουκευεις.) Εσυ παντως εχεις δεδομενο οτι αυτη η καθημερινη υποχρεωση με συγκεκριμενο ωραριο ειναι η "κανονικη ζωη", ο "εαυτος μας", "ανανεωση" (λες και οι ελευθεροι επαγγελματιες πχ δεν εχουν "κανονικη ζωη") και οτι ειναι εξ ορισμου κατι πολυ ευχαριστο, ισως επειδη σου αρεσει υπερμετρα η δουλεια σου οπως εχει καταλαβει ολο το φορουμ, χαχα! Δεν σημαινει οτι το να εχεις αδεια 9 μηνες δεν ειναι "κανονικη ζωη". Ειναι "κανονικη ζωη" για ενα διαστημα. Για λιγο ειναι στο κατω κατω. Τι ειναι οι 9 μηνες-1 χρονος μπροστα στα 40+ χρονια που δουλευει κανεις; Καποιες μπορει να θελουν να προσαρμοστουν πριν χρειαστει να παιρνουν τους δρομους αξημερωτα 5 απο τις 7 μερες! Ποσο μαλλον αν πρεπει κιολας φευγοντας να εχουν ετοιμο το μωρο, ντυμενο και φαγωμενο για να το παρουν μαζι τους να το αφησουν σε γιαγια. Βουνο μου φαινεται!

 

[Super.mum]

πρίν από 17 λεπτά , little lamb είπε:

 

Δεν ειναι δεδομενο ομως οτι ολες θα ηθελαν να πανε στη δουλεια τοσο νωρις. Ουτε ξερεις αν καποιες απο οσες πηγαιναν παλια ετσι δεν ενιωθαν χαλια. Εμενα στις 40 μερες, και στους 3 μηνες ακομα, δυσκολο θα μου φαινοταν. Θα ενιωθα οτι καλα καλα δεν προσαρμοστηκα στη νεα κατασταση και θα πρεπει να παιρνω τους δρομους καθε πρωι; Μονο αγχος θα μου εφερνε, καμια ανακουφιση! Αλλο να βγεις για να αλλαξεις παραστασεις οποτε θες χαλαρα, επιθυμητο φανταζομαι για τις περισσοτερες, αλλο για καθημερινη υποχρεωση με συγκεκριμενο ωραριο κλπ. (Νομιζω, και το εχω ξανασκεφτει σε παρομοιες συζητησεις, οτι ισως οι γυναικες βλεπουν τη δουλεια σαν την τελεια ευκαιρια να βγουν χωρις να τις ψεξει κανεις οτι βγαινουν για ευχαριστηση. Που ειναι ασχημο αν το σκεφτουμε, να φοβασαι οτι αν βγαινεις για αλλο λογο θα λενε οτι σουρτουκευεις.) Εσυ παντως εχεις δεδομενο οτι αυτη η καθημερινη υποχρεωση με συγκεκριμενο ωραριο ειναι η "κανονικη ζωη", ο "εαυτος μας", "ανανεωση" (λες και οι ελευθεροι επαγγελματιες πχ δεν εχουν "κανονικη ζωη") και οτι ειναι εξ ορισμου κατι πολυ ευχαριστο, ισως επειδη σου αρεσει υπερμετρα η δουλεια σου οπως εχει καταλαβει ολο το φορουμ, χαχα! Δεν σημαινει οτι το να εχεις αδεια 9 μηνες δεν ειναι "κανονικη ζωη". Ειναι "κανονικη ζωη" για ενα διαστημα. Για λιγο ειναι στο κατω κατω. Τι ειναι οι 9 μηνες-1 χρονος μπροστα στα 40+ χρονια που δουλευει κανεις; Καποιες μπορει να θελουν να προσαρμοστουν πριν χρειαστει να παιρνουν τους δρομους αξημερωτα 5 απο τις 7 μερες! Ποσο μαλλον αν πρεπει κιολας φευγοντας να εχουν ετοιμο το μωρο, ντυμενο και φαγωμενο για να το παρουν μαζι τους να το αφησουν σε γιαγια. Βουνο μου φαινεται!

 

Ακριβώς αυτά που θα ήθελα να εκφράσω κ εγώ 

[Έσπερος]

πρίν από 51 λεπτά , Super.mum είπε:

Μπορεί να είναι και αυτό που λες ότι δεν είχες και αμάξι και δεν είχες την επιλογή να βγεις η να μείνεις σπίτι. Εγώ ας πούμε με τα παιδιά περνάω πολύ ώρα έξω στον κήπο μέσα στην μέρα. Φυτεύω λουλούδια με τον μεγάλο , ποτίζουμε , φτιάχνουμε διακοσμητικά για το κήπο (έχω ένα μικρό κόλλημα με αυτά .. ας πούμε ότι είναι ένα είδος χόμπι) τα συναρμολογώ και τα βάφω. Τέλος πάντων γενικά είμαι του έξω .. μου αρέσει να περνάω έξω ώρα και όχι να κάθομαι μέσα κλεισμένη στο σπίτι. Όποτε τώρα που και ο καιρός το επιτρέπει τους παίρνω και πάμε βόλτες παραλία , παιδικές  .. είναι δύσκολα με τα δυο αλλά και πάλι βγαίνω έξω βλέπω κόσμο .. αλλάζω παραστάσεις .. άλλο να μην έχεις καμία επιλογή και να κάθεσαι κλεισμένη στο σπίτι με τα μωρα και άλλο να κανείς τόσα πράγματα 

Αχ δεν συνεννοούμαστε. Με ένα βρέφος που κάθε δυο ώρες το ξυπνάς για να φάει, δεν φυτεύεις λουλούδια παρεούλα στον κηπο. Μιλάμε για τις πρώτες εβδομάδες, τους πρώτους μήνες, που ούτως ή άλλως δεν αλληλεπιδρά το μωρό, δεν κάνει τίποτα, στην καλύτερη απλώς κάθεται ήσυχο κ σε κοιτάει.Είπα εγω ποτέ ότι από τότε που γέννησα δεν ξαναβγήκα από το σπίτι; Για τους πρώτους μήνες λέω. Την 9μηνη άδεια που πήρα όταν ήταν 9 μηνών πλέον, στο μεγαλύτερο κομμάτι της την απόλαυσα πραγματικά. Μάλλον το παιδί απόλαυσα, δεν μπορώ να πω ότι βρήκα κάτι τόσο ωραίο στη ρουτίνα που είχαμε κάνει που να μην θέλω να τελειώσει, απλώς για όσο κράτησε (σχεδον) κ επειδή ήξερα ότι θα κρατήσει για συγκεκριμένο διάστημα, την χάρηκα. Φυσικά τους δυο τελευταίους μήνες αντπομονουσα να τελειώσει!!! 

πρίν από 36 λεπτά , little lamb είπε:

 

Δεν ειναι δεδομενο ομως οτι ολες θα ηθελαν να πανε στη δουλεια τοσο νωρις. Ουτε ξερεις αν καποιες απο οσες πηγαιναν παλια ετσι δεν ενιωθαν χαλια. Εμενα στις 40 μερες, και στους 3 μηνες ακομα, δυσκολο θα μου φαινοταν. Θα ενιωθα οτι καλα καλα δεν προσαρμοστηκα στη νεα κατασταση και θα πρεπει να παιρνω τους δρομους καθε πρωι; Μονο αγχος θα μου εφερνε, καμια ανακουφιση! Αλλο να βγεις για να αλλαξεις παραστασεις οποτε θες χαλαρα, επιθυμητο φανταζομαι για τις περισσοτερες, αλλο για καθημερινη υποχρεωση με συγκεκριμενο ωραριο κλπ. (Νομιζω, και το εχω ξανασκεφτει σε παρομοιες συζητησεις, οτι ισως οι γυναικες βλεπουν τη δουλεια σαν την τελεια ευκαιρια να βγουν χωρις να τις ψεξει κανεις οτι βγαινουν για ευχαριστηση. Που ειναι ασχημο αν το σκεφτουμε, να φοβασαι οτι αν βγαινεις για αλλο λογο θα λενε οτι σουρτουκευεις.) Εσυ παντως εχεις δεδομενο οτι αυτη η καθημερινη υποχρεωση με συγκεκριμενο ωραριο ειναι η "κανονικη ζωη", ο "εαυτος μας", "ανανεωση" (λες και οι ελευθεροι επαγγελματιες πχ δεν εχουν "κανονικη ζωη") και οτι ειναι εξ ορισμου κατι πολυ ευχαριστο, ισως επειδη σου αρεσει υπερμετρα η δουλεια σου οπως εχει καταλαβει ολο το φορουμ, χαχα! Δεν σημαινει οτι το να εχεις αδεια 9 μηνες δεν ειναι "κανονικη ζωη". Ειναι "κανονικη ζωη" για ενα διαστημα. Για λιγο ειναι στο κατω κατω. Τι ειναι οι 9 μηνες-1 χρονος μπροστα στα 40+ χρονια που δουλευει κανεις; Καποιες μπορει να θελουν να προσαρμοστουν πριν χρειαστει να παιρνουν τους δρομους αξημερωτα 5 απο τις 7 μερες! Ποσο μαλλον αν πρεπει κιολας φευγοντας να εχουν ετοιμο το μωρο, ντυμενο και φαγωμενο για να το παρουν μαζι τους να το αφησουν σε γιαγια. Βουνο μου φαινεται!

 

Γι αυτό εξηγω ότι δεν αρέσουν σε όλες τα ίδια κ είναι νορμαλ. Σξεψου τώρα εγω να προσπαθούσα να σου αποδείξω ότι δεν είναι τίποτα φοβερό να πρέπει να ετοιμάσεις το λίγων μηνών βρέφος με όλα τα μπαγκάζια του να το αφήσεις στη γιαγιά κ μετά να πας στη δουλειά σου στην άλλη άκρη τξς Αθήνας, στην ώρα σου κ ντυμένη χωρίς να εχεις ξεχασει κάτι. Προφανώς είναι δύσκολο κ κουραστικό κ αγχωτικό, απλώς σε κάποιες γυναίκες αρέσει αυτή η εναλλαγή γιατί η εναλλακτική από ένα σημείο και μετά τις εκνευρίζει. Έπισης αν δεν υπάρχει άτομο να κάτσει με το παιδί, το «βγαίνω μόνη μιυ για διασκέδαση» σημαίνει ότι αφήνεις τον άλλο γονιό μόνο στο σπίτι, που δεν ειναο κακό φυσικά, αλλά σκεψου κ λίγο πρακτικά, αν ο άλλος γυρίσει στις 6, μια νορμαλ ώρα πιάνω κ όχι το κακό σενάριο, ας πούμε θα πας 2-3 φορές την εβδομάδα γυμναστήριο; οκ αυτό είναι εφικτό.  το σπίτι όμως έχει δουλειές, ψώνια, υποχρεώσεις που πρέπει να γίνουν χωρίς το παιδί από τον έναν ή τον άλλο γονέα κλπ, κ μετά αν βγεις εσυ, δεν θα δικαιούται να βγει κι ο άλλος; οπότε εσυ ξανά μένεις μέσα το απόγευμα. Δεν νομίζω ότι είναι ρεαλιστικό σενάριο πέρα από το να εχεις ένα χομπι μια φορά την εβδομάδα ή λίγο χρόνο για άσκηση, εκτός αν εχεις φίλες στην ίδια φάση κ βγαίνεις πρωινά έστω κ μαζί με το παιδί κ αλλάζεις έτσι παραστάσεις. Και γενικα μιλώντας, ποσο χρόνο για διασκέδαση έχει ο σύγχρονος άνθρωπος ούτως ή άλλως τις καθημερινές, έτσι ώστε να συνεχίσει να τα κάνει μετά το γέννηση του παιδιού κ να γεμίζει από αυτά κ όχι από την εργασία; συνήθως δεν έχει, που δεν είναι κ πολύ σωστό αλλα έτσι είναι, οπότε είναι παρα πολύ λογικό οι γυναίκες που τους αρέσει η δουλειά τους, να χαίρονται να γυρίσουν σ αυτήν. 

[Anna3011]

πρίν από 25 λεπτά , little lamb είπε:

 

 (Νομιζω, και το εχω ξανασκεφτει σε παρομοιες συζητησεις, οτι ισως οι γυναικες βλεπουν τη δουλεια σαν την τελεια ευκαιρια να βγουν χωρις να τις ψεξει κανεις οτι βγαινουν για ευχαριστηση. Που ειναι ασχημο αν το σκεφτουμε, να φοβασαι οτι αν βγαινεις για αλλο λογο θα λενε οτι σουρτουκευεις.) 

 

Σόρρυ αλλά δε μπορώ να μη σχολιάσω πόσο με θλίβει να ακούω ότι έχει περάσει αυτό από το μυαλό μιας 30χρονης κοπέλας! Πόσο αναχρονιστικό και υποτιμητικό αλήθεια για την εργαζόμενη γυναίκα. 

 

 

Σεβαστές όλες οι επιλογές για εργασία ή μη στην αρχή της μητρότητας βρε κορίτσια. Να διευκρινίσουμε βέβαια ότι πολύ συχνά δεν τίθεται θέμα επιλογής αλλά αναγκαιότητας. Άλλες πιθανό να ήθελαν να μη δουλέψουν για ένα σεβαστό διάστημα για να μείνουν με το μωρό αλλά να μην τις έπαιρνε να το κάνουν και άλλες το αντίθετο. Χαίρομαι που οι περισσότερες έχετε την πολυτέλεια να κάνετε αυτό που θέλετε, δεν είναι όμως για όλους δεδομένο.

[little lamb]

πρίν από 6 λεπτά , Anna3011 είπε:

Σόρρυ αλλά δε μπορώ να μη σχολιάσω πόσο με θλίβει να ακούω ότι έχει περάσει αυτό από το μυαλό μιας 30χρονης κοπέλας! Πόσο αναχρονιστικό και υποτιμητικό αλήθεια για την εργαζόμενη γυναίκα. 

 

 

Παρεξηγησες τι εννοω. Δεν εννοω οτο γενικα οι γυναικες δουλευουν γι'αυτο. Εννοω οτι αν μια κοπελα που εχει γεννησει νιωθει οτι ο μονος τροπος να φυγει απο το σπιτι και να αλλαξει παραστασεις ειναι το να παει στη δουλεια, αυτο το βρισκω ασχημο. Σαν να μην υπαρχουν αλλες ευκαιριες να βγει, σαν να φοβαται οτι αν βγει για κατι αλλο θα την παρεξηγησουν κι ετσι η μονη της ευκαιρια να αλλαξει παραστασεις ειναι το να παει στη δουλεια. Δεν ξερω, κατι τετοιο καταλαβαινω οποτε διαβαζω οτι η μονη ευκαιρια για αλλαγη παραστασεων ειναι η δουλεια.

 

πρίν από 34 λεπτά , Έσπερος είπε:

Έπισης αν δεν υπάρχει άτομο να κάτσει με το παιδί, το «βγαίνω μόνη μιυ για διασκέδαση» σημαίνει ότι αφήνεις τον άλλο γονιό μόνο στο σπίτι, που δεν ειναο κακό φυσικά, αλλά σκεψου κ λίγο πρακτικά, αν ο άλλος γυρίσει στις 6, μια νορμαλ ώρα πιάνω κ όχι το κακό σενάριο, ας πούμε θα πας 2-3 φορές την εβδομάδα γυμναστήριο; οκ αυτό είναι εφικτό.  το σπίτι όμως έχει δουλειές, ψώνια, υποχρεώσεις που πρέπει να γίνουν χωρίς το παιδί από τον έναν ή τον άλλο γονέα κλπ, κ μετά αν βγεις εσυ, δεν θα δικαιούται να βγει κι ο άλλος; οπότε εσυ ξανά μένεις μέσα το απόγευμα. Δεν νομίζω ότι είναι ρεαλιστικό σενάριο πέρα από το να εχεις ένα χομπι μια φορά την εβδομάδα ή λίγο χρόνο για άσκηση, εκτός αν εχεις φίλες στην ίδια φάση κ βγαίνεις πρωινά έστω κ μαζί με το παιδί κ αλλάζεις έτσι παραστάσεις. Και γενικα μιλώντας, ποσο χρόνο για διασκέδαση έχει ο σύγχρονος άνθρωπος ούτως ή άλλως τις καθημερινές, έτσι ώστε να συνεχίσει να τα κάνει μετά το γέννηση του παιδιού κ να γεμίζει από αυτά κ όχι από την εργασία; συνήθως δεν έχει, που δεν είναι κ πολύ σωστό αλλα έτσι είναι, οπότε είναι παρα πολύ λογικό οι γυναίκες που τους αρέσει η δουλειά τους, να χαίρονται να γυρίσουν σ αυτήν. 

 

Αρα στα λογια μου ερχεσαι, ειναι ενας τροπος να βγουν που να θεωρειται πιο "θεμιτος" απ'ο,τι το να βγουν για κατι προσωπικο. Δεν ειναι λιγο θλιβερο αυτο; Καπως σαν να πρεπει να βρει μια "δικαιολογια" για να βγει η κοπελα, αλλιως θα πουν οτι βολταρει και κοιταει τον εαυτο της; Δεν ξερω, καπως μου χτυπαει, αυτο μου φαινεται ακομα πιο οπισθοδρομικο.

 

Παντως οσο κι αν σου αρεσει η δουλεια σου, η καθημερινη υποχρεωτικη παρουσια και μαλιστα πρωι με μικρο μωρο νομιζω ειναι ζορι. Εγω τωρα που παω 1-2 φορες τη βδομαδα, και οχι νωρις, και ειναι και διχρονο οχι μωρο, οι μερες που πρεπει να παω και να εχω ετοιμη τη μικρη να την παρω μαζι μου, ξεκινουν πολυ αγχωτικα. Απο το βραδυ αγχωνομαι! Και παντα φτανω αργοτερα απ'ο,τι υπολογιζα (ευτυχως ειναι στην ευχερεια μου). Και ειναι δουλεια που μου αρεσει, οταν φτασω δηλαδη μια χαρα, αλλα η πιεση για ολη την προετοιμασια ειναι πολυ κουραστικη και σιγουρα οχι ανανεωτικη, χαχα! Ενταξει καποια πραγματα ειναι και θεμα συνηθειας, αν ηταν καθε μερα θα ειχαμε εναν ρυθμο, τωρα ειναι μια μερα ετσι μια αλλιως. Αλλα και το καθημερινο απλως θα το ειχαμε συνηθισει, δεν ειναι οτι θα ηταν οντως κατι ωραιο ολη αυτη η διαδικασια.

(εντωμεταξυ θα μας διαβασει κανεις με πραγματικα προβληματα και θα μας κραξει, αλλα ενταξει ειπαμε, το ζορι του καθενος σεβαστο)

[Super.mum]

1 hour ago, Έσπερος είπε:

Αχ δεν συνεννοούμαστε. Με ένα βρέφος που κάθε δυο ώρες το ξυπνάς για να φάει, δεν φυτεύεις λουλούδια παρεούλα στον κηπο. Μιλάμε για τις πρώτες εβδομάδες, τους πρώτους μήνες, που ούτως ή άλλως δεν αλληλεπιδρά το μωρό, δεν κάνει τίποτα, στην καλύτερη απλώς κάθεται ήσυχο κ σε κοιτάει.Είπα εγω ποτέ ότι από τότε που γέννησα δεν ξαναβγήκα από το σπίτι; Για τους πρώτους μήνες λέω. Την 9μηνη άδεια που πήρα όταν ήταν 9 μηνών πλέον, στο μεγαλύτερο κομμάτι της την απόλαυσα πραγματικά. Μάλλον το παιδί απόλαυσα, δεν μπορώ να πω ότι βρήκα κάτι τόσο ωραίο στη ρουτίνα που είχαμε κάνει που να μην θέλω να τελειώσει, απλώς για όσο κράτησε (σχεδον) κ επειδή ήξερα ότι θα κρατήσει για συγκεκριμένο διάστημα, την χάρηκα. Φυσικά τους δυο τελευταίους μήνες αντπομονουσα να τελειώσει!!! 

Γι αυτό εξηγω ότι δεν αρέσουν σε όλες τα ίδια κ είναι νορμαλ. Σξεψου τώρα εγω να προσπαθούσα να σου αποδείξω ότι δεν είναι τίποτα φοβερό να πρέπει να ετοιμάσεις το λίγων μηνών βρέφος με όλα τα μπαγκάζια του να το αφήσεις στη γιαγιά κ μετά να πας στη δουλειά σου στην άλλη άκρη τξς Αθήνας, στην ώρα σου κ ντυμένη χωρίς να εχεις ξεχασει κάτι. Προφανώς είναι δύσκολο κ κουραστικό κ αγχωτικό, απλώς σε κάποιες γυναίκες αρέσει αυτή η εναλλαγή γιατί η εναλλακτική από ένα σημείο και μετά τις εκνευρίζει. Έπισης αν δεν υπάρχει άτομο να κάτσει με το παιδί, το «βγαίνω μόνη μιυ για διασκέδαση» σημαίνει ότι αφήνεις τον άλλο γονιό μόνο στο σπίτι, που δεν ειναο κακό φυσικά, αλλά σκεψου κ λίγο πρακτικά, αν ο άλλος γυρίσει στις 6, μια νορμαλ ώρα πιάνω κ όχι το κακό σενάριο, ας πούμε θα πας 2-3 φορές την εβδομάδα γυμναστήριο; οκ αυτό είναι εφικτό.  το σπίτι όμως έχει δουλειές, ψώνια, υποχρεώσεις που πρέπει να γίνουν χωρίς το παιδί από τον έναν ή τον άλλο γονέα κλπ, κ μετά αν βγεις εσυ, δεν θα δικαιούται να βγει κι ο άλλος; οπότε εσυ ξανά μένεις μέσα το απόγευμα. Δεν νομίζω ότι είναι ρεαλιστικό σενάριο πέρα από το να εχεις ένα χομπι μια φορά την εβδομάδα ή λίγο χρόνο για άσκηση, εκτός αν εχεις φίλες στην ίδια φάση κ βγαίνεις πρωινά έστω κ μαζί με το παιδί κ αλλάζεις έτσι παραστάσεις. Και γενικα μιλώντας, ποσο χρόνο για διασκέδαση έχει ο σύγχρονος άνθρωπος ούτως ή άλλως τις καθημερινές, έτσι ώστε να συνεχίσει να τα κάνει μετά το γέννηση του παιδιού κ να γεμίζει από αυτά κ όχι από την εργασία; συνήθως δεν έχει, που δεν είναι κ πολύ σωστό αλλα έτσι είναι, οπότε είναι παρα πολύ λογικό οι γυναίκες που τους αρέσει η δουλειά τους, να χαίρονται να γυρίσουν σ αυτήν. 

Ναι εγώ και τις πρώτες εβδομάδες έξω ήμουν με τα παιδιά. Δεν κλειστήκαμε στο σπίτι 40 μέρες αν είναι δυνατόν που ζούμε  

[Έσπερος]

πρίν από 56 λεπτά , little lamb είπε:

 

Αρα στα λογια μου ερχεσαι, ειναι ενας τροπος να βγουν που να θεωρειται πιο "θεμιτος" απ'ο,τι το να βγουν για κατι προσωπικο. Δεν ειναι λιγο θλιβερο αυτο; Καπως σαν να πρεπει να βρει μια "δικαιολογια" για να βγει η κοπελα, αλλιως θα πουν οτι βολταρει και κοιταει τον εαυτο της; Δεν ξερω, καπως μου χτυπαει, αυτο μου φαινεται ακομα πιο οπισθοδρομικο.

Όχι δεν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Πρακτικά μιλώντας δεν μπορώ βα φανταστώ σε ένα ζευγάρι μια δραστηριότητα που η γυναίκα θα κάνει τόσο τακτικά κ συχνά που να ισοδυναμεί με εργασία ώστε να την ικανοποιεί, κ ταυτόχρονα να είναι λειτουργικό για την οικογένεια κ να βλέπεται κ το ζευγάρι, να μην είναι σαν να δουλεύουν αντιθετα ωράρια. Τι μπορεί να είναι αυτό; Μια έξοδος για καφέ, άσκηση, ένα χομπι δυο ώρες την εβδομάδα, μέχρι εκεί πάει το μυαλό μου. Γιατί συν τοις αλλοις στο σπίτι θα πρέπει να γίνουν οι δουλειές που δν γίνονται εύκολα με μωρό, να γίνουν κάποιες εξωτερικές δουλειές, να έχει κ ο άλλος γονιός προσωπικό χρόνο αν το επιθυμεί, δεν νομίζω ότι είναι εφικτό να βγαίνει κάθε μέρα η γυναίκα για 3-4 ώρες όταν γυρνάει από τη δουλειά ο άντρας της. καθαρα πρακτικά το λέω, χωρίς διάθεση κριτικής. 

πρίν από 7 λεπτά , Super.mum είπε:

Ναι εγώ και τις πρώτες εβδομάδες έξω ήμουν με τα παιδιά. Δεν κλειστήκαμε στο σπίτι 40 μέρες αν είναι δυνατόν που ζούμε  

α καλά δεν συνεννοούμαστε. δεν κλείστηκα 40 μέρες, είπα τέτοιο πράγμα; το παιδί κάθε δυο ώρες έπρεπε να ξυπνάει κ να τρώει, δυο ώρες από την αρχή του γεύματος, όχι το τέλος, κ μετά εγω έπρεπε να αντλήσω γάλα κ να αποστειρώσω. Ποτε θα έβγαινα έξω; στη μισή ώρα που εμενε; Μια βόλτα στι τετράγωνο ήταν αυτό κ τίποτα άλλο. Για να βγούμε κανονικά έπρεπε να περάσει λίγος καιρός να σταθεροποιηθεί το γάλα που έβγαζα κ το συμπλήρωμα που έδινα, να πάνε τα γεύματα στο τρίωρο τουλάχιστον κ να φύγουμε με το που τελείωνα μια άντληση, να λείψουμε 2-3 ώρες κ να γυρίσω ίσα ίσα να προλάβω να κάνω μια άντληση ακόμα πριν ξυπνήσει κ θέλει πάλι να φάει. Μετά τις 40 μέρες περίπου έγινε αυτό αλλά δεν είχε σχέση με τις 40 μέρες, απλώς ετυχε. 

[little lamb]

πρίν από 20 λεπτά , Έσπερος είπε:

Όχι δεν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Πρακτικά μιλώντας δεν μπορώ βα φανταστώ σε ένα ζευγάρι μια δραστηριότητα που η γυναίκα θα κάνει τόσο τακτικά κ συχνά που να ισοδυναμεί με εργασία ώστε να την ικανοποιεί, κ ταυτόχρονα να είναι λειτουργικό για την οικογένεια κ να βλέπεται κ το ζευγάρι, να μην είναι σαν να δουλεύουν αντιθετα ωράρια. Τι μπορεί να είναι αυτό; Μια έξοδος για καφέ, άσκηση, ένα χομπι δυο ώρες την εβδομάδα, μέχρι εκεί πάει το μυαλό μου. Γιατί συν τοις αλλοις στο σπίτι θα πρέπει να γίνουν οι δουλειές που δν γίνονται εύκολα με μωρό, να γίνουν κάποιες εξωτερικές δουλειές, να έχει κ ο άλλος γονιός προσωπικό χρόνο αν το επιθυμεί, δεν νομίζω ότι είναι εφικτό να βγαίνει κάθε μέρα η γυναίκα για 3-4 ώρες όταν γυρνάει από τη δουλειά ο άντρας της. καθαρα πρακτικά το λέω, χωρίς διάθεση κριτικής. 

 

Μα αν ειναι εφικτο πρακτικα να λειπει για δουλεια τοσες ωρες, πώς δεν ειναι εφικτο πρακτικα να λειπει για κατι αλλο που ειναι λιγοτερες; Καταλαβαινω τι εννοεις, αλλα ειναι αυτο που λεω, για δουλεια θεωρειται θεμιτο να αφησεις το παιδι σε καποιον και να πας, για χαλαρωση δεν θεωρειται εξισου θεμιτο να το αφησεις. Και ενταξει προφανως λογικο ειναι αυτο, γιατι η δουλεια ειναι και για βιοποριστικες αναγκες, δηλαδη ουτε εγω θα αγγαρευα καποιον για να διασκεδαζω, αλλα καταληγουμε στο ιδιο, οτι τελικα η δουλεια ειναι ο πιο θεμιτος τροπος να αλλαξεις παραστασεις, οχι ο καλυτερος και ο πιο ευχαριστος τροπος να αλλαξεις παραστασεις! Ονειρευονται οι κοπελες να αλλαξουν παραστασεις γενικα, οχι συγκεκριμενα στη δουλεια, απλα για δουλεια ειναι πιο ευκολο για την κοινωνια -και για τον εαυτο σου πιθανως- να αφησεις το παιδι απ'οσο για καφε, ψωνια, τρεξιμο, χομπι, ο,τι θα ευχαριστουσε την καθεμια τελος παντων -και τις περισσοτερες θα τις ευχαριστουσε περισσοτερο απο το να πηγαιναν στη δουλεια.

[Έσπερος]

πρίν από 8 λεπτά , little lamb είπε:

 

Μα αν ειναι εφικτο πρακτικα να λειπει για δουλεια τοσες ωρες, πώς δεν ειναι εφικτο πρακτικα να λειπει για κατι αλλο που ειναι λιγοτερες; Καταλαβαινω τι εννοεις, αλλα ειναι αυτο που λεω, για δουλεια θεωρειται θεμιτο να αφησεις το παιδι σε καποιον και να πας, για χαλαρωση δεν θεωρειται εξισου θεμιτο να το αφησεις. Και ενταξει προφανως λογικο ειναι αυτο, γιατι η δουλεια ειναι και για βιοποριστικες αναγκες, δηλαδη ουτε εγω θα αγγαρευα καποιον για να διασκεδαζω, αλλα καταληγουμε στο ιδιο, οτι τελικα η δουλεια ειναι ο πιο θεμιτος τροπος να αλλαξεις παραστασεις, οχι ο καλυτερος και ο πιο ευχαριστος τροπος να αλλαξεις παραστασεις! Ονειρευονται οι κοπελες να αλλαξουν παραστασεις γενικα, οχι συγκεκριμενα στη δουλεια, απλα για δουλεια ειναι πιο ευκολο για την κοινωνια -και για τον εαυτο σου πιθανως- να αφησεις το παιδι απ'οσο για καφε, ψωνια, τρεξιμο, χομπι, ο,τι θα ευχαριστουσε την καθεμια τελος παντων -και τις περισσοτερες θα τις ευχαριστουσε περισσοτερο απο το να πηγαιναν στη δουλεια.

Α δλδ εσυ λες να φέρνεις νταντά ας πούμε για να βγαίνεις; Προφανώς κάποιες το κάνουν αλλά νομίζω ότι είναι για άλλα βαλάντια. Εξάλλου στην πολύ δυσκολη περίοδο των πρώτων μηνών που λέμε, δύσκολα μένει ένα βρέφος τόσες ώρες με άλλο άτομο, ειναι ο θηλασμός στη μέση, η γκρίνια κλπ. Εκτός αν εννοουμε απλώς να βγεις για ψώνια ή να περπατήσεις. Οκ γούστα ειναι αυτά, αν κάποιος καλύπτει την ανάγκη της ανθρώπινης επαφής κ της δημιουργικότητας με το χομπι δυο τρεις ώρες την εβδομάδα, κακό δεν ειναι. απλώς συνήθως αυτά ο κόσμος τα έχει σαν έξτρα από την επαγγελματική κ κοινωνική ζωή, όχι σαν υποκατάστατα.