Έχω νευριάσει με την μητέρα μου!!!

[Astrien]

Just now, Gummy Bear είπε:

Και εγώ στεναχωριέμαι, για όλα όσα ανέφερες. Όταν όμως την ρωτάω τι έχει, απλά μου απαντάει τίποτα και να κάτι μούτρα. Της έχω εξηγήσει πολλές φορές ότι περνάμε μια δύσκολη φάση και θέλω τη στήριξη της (εξάλλου γιαυτό προσφέρθηκε και μόνη της να έρθει) και πραγματικά δεν της μιλάω απότομα. Επίσης της έχω πει να χαρεί αυτή την περίοδο με το εγγόνι της, μετά θα φύγει και δεν θα το έχει άλλο κοντά της. Αλλά τίποτα.... Όλα τη δυσκολεύουν και όλα τα παρεξηγεί.... Επίσης όταν ξεκινάω να συζητήσω μαζί της, γίνεται ξεροκεφαλη και δεν παραδέχεται τίποτα, ούτε και δέχεται να της πω κάτι που θέλω.... 

Αμα εστω και λίγο μοιαζουν οι μαμαδες μας αυτό που δε σου μιλάει, το κάνει μάλλον για να μη σε στεναχωρησει. Αφού έχεις και τα δικά σου. Έτσι θα αντιδρούσε και η δική μου. Επίσης με παρομοιο περιστατικό με αυτο που ανέφερες πιο πάνω, που της είπες να μην ενοχλήσει τον άνδρα σου, και η δική μου πιθανότατα θα μουτρωνε. Θα το έπαιρνε προσωπικά σαν να της λέω μας ενοχλείς συνεχώς, προσπάθησε σήμερα να μην το κάνεις! ή απλά θα το έπαιρνε ότι της μιλάω σαν να μην ξέρει πως να φερθεί και να χρειάζεται υποδείξεις. Μήπως θα βοηθούσε αν περνούσατε λίγο χρόνο μαζί; να βγείτε οι δύο σας έξω; Ή να κάτσετε απλά στον καναπέ και να δείτε μια αγαπημένη της ταινία; να τη ρωτήσεις για το θάνατο της αδερφής της, να συζητήσετε για οτι σας απασχολεί. Θέλω να πω να νιώσει ότι της λείπεις, την υπολογίζεις και σου αρέσει η παρέα της και δεν την δέχτηκες/κάλεσες στο σπίτι σου μόνο γιατί είχες ανάγκη από ένα πρόσωπο να προσέχει το μικρό. 

[Gummy Bear]

Just now, Astrien είπε:

Αμα εστω και λίγο μοιαζουν οι μαμαδες μας αυτό που δε σου μιλάει, το κάνει μάλλον για να μη σε στεναχωρησει. Αφού έχεις και τα δικά σου. Έτσι θα αντιδρούσε και η δική μου. Επίσης με παρομοιο περιστατικό με αυτο που ανέφερες πιο πάνω, που της είπες να μην ενοχλήσει τον άνδρα σου, και η δική μου πιθανότατα θα μουτρωνε. Θα το έπαιρνε προσωπικά σαν να της λέω μας ενοχλείς συνεχώς, προσπάθησε σήμερα να μην το κάνεις! ή απλά θα το έπαιρνε ότι της μιλάω σαν να μην ξέρει πως να φερθεί και να χρειάζεται υποδείξεις. Μήπως θα βοηθούσε αν περνούσατε λίγο χρόνο μαζί; να βγείτε οι δύο σας έξω; Ή να κάτσετε απλά στον καναπέ και να δείτε μια αγαπημένη της ταινία; να τη ρωτήσεις για το θάνατο της αδερφής της, να συζητήσετε για οτι σας απασχολεί. Θέλω να πω να νιώσει ότι της λείπεις, την υπολογίζεις και σου αρέσει η παρέα της και δεν την δέχτηκες/κάλεσες στο σπίτι σου μόνο γιατί είχες ανάγκη από ένα πρόσωπο να προσέχει το μικρό. 

Σε ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου! Περνάω αρκετό χρόνο μαζί της, πάμε στα μαγαζιά, τρώμε μαζί έξω στη λίμνη το φαγητό από το σπίτι, προχθές βλέπαμε μαζί τηλεόραση, προσπαθώ να έχω αισιόδοξο και ευχάριστο κλίμα (κυρίως και για το μωρό), κλπ... Και αστεία της κάνουμε όλοι και πραγματικά προσπαθούμε να την κάνουμε να περνάει καλά. Μέχρι και εκδρομή μονοήμερη πήγαμε όλοι μαζί! Θέλω πολύ να της μιλήσω, φοβάμαι μόνο ότι θα τσαντιστεί πάνω στην κουβέντα και θα πει "αν νομίζεις ότι δεν τα κάνω καλά, να φύγω" και θα σηκωθεί να φύγει. Και τότε θα είμαστε διπλά αναστατωμενοι.... 

Ειλικρινά δεν ξέρω πλέον τι άλλο να κάνω και ποιον να πρώτο κοιτάξω... 

[Nefeli2014]

Όλες λιγο πολύ περνάμε παρόμοιες φάσεις. Εμένα η μαμά μου κουράζεται πάρα πολύ αλλά ευτυχώς με ανέχεται, ανέχεται γενικώς, είναι γενικά ανεκτικός άνθρωπος αλλά τα ακούω πολλές φορές, κι εγώ παραπονιέμαι κάποιες άλλες αλλά είναι τόσο πολύτιμη η βοήθεια της που σκάω. Απλά. Έχει κι εκείνη τα δικά της. Κοίτα εγώ πιστεύω είναι αρχή και της έχουν όλα φανεί βουνό. Λίγο οι δουλειες λίγο το μωρό και η αλλαγή περιβάλλοντος δεν ειναι και λίγο πράμα.. Να ξενιτευτει από το σπίτι της και την βολή της.. Θα έλεγα να κανεις υπομονή και να είσαι περισσότερο κοντά της, μη ζητάς συνέχεια, να δίνεις κάτι.. Με όλο το θάρρος.. Δυστυχώς Καμμια φορά έχουμε κατά λάθος την απαίτηση να ασχολούνται μαζί μας λες και ειμαστε ακόμα παιδιά. Δεν ειναι το ίδιο. Και μόνο που μας βοηθούν-έτσι ξέρουν αυτό έχουν μάθει να κάνουν και δύσκολο να τους αλλάξεις μυαλά στα τόσα χρόνια τους - πρέπει να τους κάνουμε τεμεναδες. Δεν ειναι υποχρεωμένες, να το ξέρεις-ξέρετε αυτό. Καμμια μάνα δεν είναι υποχρεωμένη να μας μεγαλώνει τα παιδιά. Θα έλεγα να μιλήσεις μαζί της και να περνάτε χρόνο παρέα δείχνοντας της εκτίμηση, αλλά να το νιώθεις πραγματικά. Έτσι όπως έγραψες για τη μονοήμερη φάνηκε λες και της έκανες χάρη.. Ίσως να κάνω λάθος. Όχι απλά μονοήμερη.. Βασικά πρώτα να κοιτάς να περνά εκείνη καλά για να ειναι καλά και να είστε καλά και μετά εσένα γιατί σου προσέχει το παιδί σου.. Δεν υπάρχει καλύτερο από τη μάνα μας, και μια ξένη γυναίκα δε συγκρίνεται. Αναφέρομαι στις μανάδες και όχι σε κάτι άλλες ανύπαρκτες. Και

Να καταλάβεις δηλαδή ότι αυτό που κάνει το κάνει με αγάπη αλλά δεν αντέχει κάποιες φορές. Αν ειναι και καλή γιαγιά να κανεις τον σταυρό σου. Με όλο το θάρρος..σου μιλάω σα να μιλάω σε δικό μου ανθρωπο.. . Ειδάλλως μπορείς με τα χρήματα που βγάζεις να έχεις γυναίκα. Υπαρχει κι αυτή η λύση. Μπορείς?αν δεν μπορείς, οπλισου με υπομονή και αγάπη και όλα θα στρώσουν. Αλλά πραγματικά πιστεύω ειναι μικρό το διάστημα, ακόμα δεν έχετε μπει σε ρυθμούς. Θέλει κανα εξάμηνο αυτή η δουλειά. Εμείς μαλωναμε όταν ήμουν έγκυος που είχα τα πάνω κάτω μου και για κάνα χρόνο μέχρι να χρονισει το μωρό. Τώρα Μπενάκης βγαινακης και οι δύο, η καθεμία τη δουλειά της δε χωνομαστε στα χωράφια η μια της άλλης, δίνουμε χώρο και στα ζόρια κάνουμε πίσω και οι δύο. Ευτυχώς συμφωνούμε σε πολλά άλλα και σε όσα διαφωνούμε μπορώ να πω ότι ενώ στη αρχη αντιδρούσα τψρα το ξανασκςφτομαι και βλέπω πως σε πολλά έχει δίκιο. Ξανασκέψου αν έχει δίκιο. Πχ με το κουκλάκι, προφανώς είχε δίκιο, με την έννοια εσύ το έβαλες άρα... Βγαλτο αν φοβάσαι. Με τη δουλειά, δε χρειάζεται να της λες.. Άσε μεταξύ τους να τα βρουν, γαμπρός και πεθερά. Αν θέλει ο άντρας σου δε θα το σηκώσει η θα της πει κ. Μαρία έχω σημαντική δουλειά μη με πάρετε. Γενικά ότι δεν έχει να κανει με εσάς τις δύο, μην χώνεσαι.. Φιλικά στα λέω. Επειδή έχουμε περάσει κι εμείς τις φάσεις μας. Αλλά είναι τόσο καλή μητερα και γιαγιά αναρωτιέμαι  τι θα έκανα χώρις εκείνη... Δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι προσωπικά. Σου μιλάει τώρα ένας άνθρωπος που είναι πολύ δεμένος με τη μητέρα του. Αγαπιόμαστε τόσο που δεν αντέχεται.

Επεξεργάστηκαν 9 Οκτωβρίου,2019 by Nefeli2014

[Astrien]

Just now, Gummy Bear είπε:

Σε ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου! Περνάω αρκετό χρόνο μαζί της, πάμε στα μαγαζιά, τρώμε μαζί έξω στη λίμνη το φαγητό από το σπίτι, προχθές βλέπαμε μαζί τηλεόραση, προσπαθώ να έχω αισιόδοξο και ευχάριστο κλίμα (κυρίως και για το μωρό), κλπ... Και αστεία της κάνουμε όλοι και πραγματικά προσπαθούμε να την κάνουμε να περνάει καλά. Μέχρι και εκδρομή μονοήμερη πήγαμε όλοι μαζί! Θέλω πολύ να της μιλήσω, φοβάμαι μόνο ότι θα τσαντιστεί πάνω στην κουβέντα και θα πει "αν νομίζεις ότι δεν τα κάνω καλά, να φύγω" και θα σηκωθεί να φύγει. Και τότε θα είμαστε διπλά αναστατωμενοι.... 

Ειλικρινά δεν ξέρω πλέον τι άλλο να κάνω και ποιον να πρώτο κοιτάξω... 

Α εμένα μου το ειχε πει στο τέλος..  τότε ήταν που της είπα κάποιες βαριές αλλά ειλικρινείς κουβέντες. Ότι της μιλάω γτ ακριβώς θέλω να τα λέμε όλα μεταξύ μας και να μη χρειάζεται να μιλάμε με υπονοούμενα. Ότι το να φύγει είναι το τελευταίο που θα ήθελα. Απλά τη χρειάζομαι στην συγκεκριμένη περίοδο να μπορεί να με στηρίξει με τον τρόπο που το θέλω εγώ και όχι όπως αυτή νομίζει. Ακόμα και ότι δεν είναι άνθρωπος που μπορεί να στηριχθεί κανείς, μου ξέφυγε. Αλλά όπως είπα μισώ τα μισόλογα και θέλω να έχω μια ειλικρινή σχέση με τη μητέρα μου, που είναι ένας από τους πιο δικούς μου ανθρώπους. Δεν ξέρω αν η σχέση σας αντέχει τέτοια συζήτηση. Πάντως για μένα ήταν λυτρωτική. 

 

Μήπως υπάρχει κάποιο άλλο θέμα που τη στεναχωρεί; κάποια ασθένεια ή κάποιο άλλο πρόσωπο στην Ελλάδα;

[Gummy Bear]

1 hour ago, Astrien είπε:

Α εμένα μου το ειχε πει στο τέλος..  τότε ήταν που της είπα κάποιες βαριές αλλά ειλικρινείς κουβέντες. Ότι της μιλάω γτ ακριβώς θέλω να τα λέμε όλα μεταξύ μας και να μη χρειάζεται να μιλάμε με υπονοούμενα. Ότι το να φύγει είναι το τελευταίο που θα ήθελα. Απλά τη χρειάζομαι στην συγκεκριμένη περίοδο να μπορεί να με στηρίξει με τον τρόπο που το θέλω εγώ και όχι όπως αυτή νομίζει. Ακόμα και ότι δεν είναι άνθρωπος που μπορεί να στηριχθεί κανείς, μου ξέφυγε. Αλλά όπως είπα μισώ τα μισόλογα και θέλω να έχω μια ειλικρινή σχέση με τη μητέρα μου, που είναι ένας από τους πιο δικούς μου ανθρώπους. Δεν ξέρω αν η σχέση σας αντέχει τέτοια συζήτηση. Πάντως για μένα ήταν λυτρωτική. 

 

Μήπως υπάρχει κάποιο άλλο θέμα που τη στεναχωρεί; κάποια ασθένεια ή κάποιο άλλο πρόσωπο στην Ελλάδα;

Καταλαβαίνω τι λες και μπράβο που ξεκαθάρισες τα πράγματα. 

Όχι δεν υπάρχει κάτι άλλο, εκτός ίσως το θέμα με την αδερφή της που έφυγε. 

[kotsifikos]

Αυτή η τακτική ''τσαντίζομαι και δεν σου μιλάω'' μάλλον είναι σύνδρομο της γενιάς τους γιατί και η δική μου αυτό κάνει.

Δεν ξέρω αν μπορώ να σου δώσω την κατάλληλη συμβουλή καθώς εγώ βλέπω τα πράγματα τελείως διαφορετικά, και θα σου πω τι εννοώ.

Στο δικό μου μυαλό όταν ένας γονιός δέχεται να βοηθήσει το παιδί του θα πρέπει να το κάνει με τον τρόπο που θέλει το παιδί του.

Αν μπορεί η μαμά σου να φροντίζει το παιδί σας χωρίς όμως εσύ να πιέζεσαι έχει καλώς, αν δεν μπορεί θα πρέπει να αναθεωρήσετε.

Δεν καταλαβαίνω τους γονείς που σε μία δύσκολη φάση του παιδιου τους λειτουργούν εγωκεντρικά και ίσως και εγωιστικά (φυσικά μέσα σε αυτή την κατηγορία κατατάσσω και τους δικούς μου γονείς) , αυτή την στιγμή περνάτε μία τόσο δύσκολη περίοδο, πιέζεσαι τόσο πολύ, γιατί να πρέπει να  πιέζεσαι επιπλέον για να μην παρεξηγείτε η μητέρα σου? Εκείνη είναι που θα έπρεπε να κάνει ένα βήμα πίσω προκειμένου να σου δώσει  τον χώρο που χρειάζεσαι στην παρούσα φάση. Εγώ δεν θα μπορούσα να καλοπιάσω την μαμά μου αν αντιδρούσε έτσι σε μία τέτοια φάση, θα της μιλούσα ανοιχτά και ειλικρινά, θα της έλεγα πόσο με πιέζει και με στεναχωρεί η συμπεριφορά της, και πως στην πραγματικότητα δεν με βοηθά αλλά μου προσθέτει πίεση. Θα μιλούσα ανοιχτά όχι για να την πληγώσω, όχι για να τσακωθώ, αλλά για να γλιτώσω   έναν μελλοντικό τσακωμό που θα έφερνε μεγάλη ρήξη στην μεταξύ μας σχέση. Αν δεν μιλήσεις για αυτά που σε πληγώνουν και σε στεναχωρούν δεν θα μπορέσεις ούτε να τα διορθώσεις ούτε να τα αφήσεις πίσω κάποια στιγμή, μίλα ήρεμα και ειλικρινά στην μητέρα σου.

Οι γονείς μας μας μεγάλωσαν και έκαναν το χρέος τους, δεν είναι υποχρεωμένοι να θυσιάσουν και το υπόλοιπο της ζωής του για να βολέψουν εμάς, όμως θεωρώ πως ο κάθε γονιός θα πρέπει να είναι δίπλα στο παιδί του την στιγμή που το έχει ανάγκη, χωρίς πρέπει, χωρίς θέλω, χωρίς δεν μπορώ, να είναι εκεί απλά για να προσφέρει αυτό που χρειάζεται το παιδί του. Δεν ξέρω εγώ το έχω έτσι στο μυαλό μου.

[Astrien]

1 ώρα πρίν, Gummy Bear είπε:

Καταλαβαίνω τι λες και μπράβο που ξεκαθάρισες τα πράγματα. 

Όχι δεν υπάρχει κάτι άλλο, εκτός ίσως το θέμα με την αδερφή της που έφυγε. 

Εύχομαι να τα βρείτε σύντομα και να είστε πάντα αγαπημένες και μονιασμενες.

[Astrien]

Just now, kotsifikos είπε:

Αυτή η τακτική ''τσαντίζομαι και δεν σου μιλάω'' μάλλον είναι σύνδρομο της γενιάς τους γιατί και η δική μου αυτό κάνει.

Δεν ξέρω αν μπορώ να σου δώσω την κατάλληλη συμβουλή καθώς εγώ βλέπω τα πράγματα τελείως διαφορετικά, και θα σου πω τι εννοώ.

Στο δικό μου μυαλό όταν ένας γονιός δέχεται να βοηθήσει το παιδί του θα πρέπει να το κάνει με τον τρόπο που θέλει το παιδί του.

Αν μπορεί η μαμά σου να φροντίζει το παιδί σας χωρίς όμως εσύ να πιέζεσαι έχει καλώς, αν δεν μπορεί θα πρέπει να αναθεωρήσετε.

Δεν καταλαβαίνω τους γονείς που σε μία δύσκολη φάση του παιδιου τους λειτουργούν εγωκεντρικά και ίσως και εγωιστικά (φυσικά μέσα σε αυτή την κατηγορία κατατάσσω και τους δικούς μου γονείς) , αυτή την στιγμή περνάτε μία τόσο δύσκολη περίοδο, πιέζεσαι τόσο πολύ, γιατί να πρέπει να  πιέζεσαι επιπλέον για να μην παρεξηγείτε η μητέρα σου? Εκείνη είναι που θα έπρεπε να κάνει ένα βήμα πίσω προκειμένου να σου δώσει  τον χώρο που χρειάζεσαι στην παρούσα φάση. Εγώ δεν θα μπορούσα να καλοπιάσω την μαμά μου αν αντιδρούσε έτσι σε μία τέτοια φάση, θα της μιλούσα ανοιχτά και ειλικρινά, θα της έλεγα πόσο με πιέζει και με στεναχωρεί η συμπεριφορά της, και πως στην πραγματικότητα δεν με βοηθά αλλά μου προσθέτει πίεση. Θα μιλούσα ανοιχτά όχι για να την πληγώσω, όχι για να τσακωθώ, αλλά για να γλιτώσω   έναν μελλοντικό τσακωμό που θα έφερνε μεγάλη ρήξη στην μεταξύ μας σχέση. Αν δεν μιλήσεις για αυτά που σε πληγώνουν και σε στεναχωρούν δεν θα μπορέσεις ούτε να τα διορθώσεις ούτε να τα αφήσεις πίσω κάποια στιγμή, μίλα ήρεμα και ειλικρινά στην μητέρα σου.

Οι γονείς μας μας μεγάλωσαν και έκαναν το χρέος τους, δεν είναι υποχρεωμένοι να θυσιάσουν και το υπόλοιπο της ζωής του για να βολέψουν εμάς, όμως θεωρώ πως ο κάθε γονιός θα πρέπει να είναι δίπλα στο παιδί του την στιγμή που το έχει ανάγκη, χωρίς πρέπει, χωρίς θέλω, χωρίς δεν μπορώ, να είναι εκεί απλά για να προσφέρει αυτό που χρειάζεται το παιδί του. Δεν ξέρω εγώ το έχω έτσι στο μυαλό μου.

Κι εγώ το ίδιο πρότεινα κατά βάση. Απλά από την άλλη βλέπω μερικές νεες κοπελες πώς φέρονται στη μάνα τους, δε μιλάω προσωπικά για τη θεματοθέτρια, αλλά κοπέλες από το φιλικό μου περιβάλλον και αγανακτώ. Οι γονείς τους τους προσφέρουν κάθε είδος βοήθειας (οικονομική και μη) αλλά όταν έρχεται η ώρα να πουν τη γνώμη τους για ένα θέμα που έχει να κάνει με το παιδί, τότε οι κοπέλες απαντούν λες και θα απαντούσαν σε ξένο. Του τύπου "δεν ξέρεις εσύ, μην παρεμβαίνεις. Δικιά μου είναι η οικογένεια/το παιδί". Πιστεύω ότι όπως είπες οι γονείς έκαναν το χρέος τους, μας μεγάλωσαν, πλέον δεν είναι υποχρεωμένοι να συνεχίσουν να αφιερώνουν τη ζωή τους σε μας. Επομένως αν κάποιοι επιλέγουν να συνεχίσουν να βοηθούν, θα πρέπει να εκτιμηθεί. Εννοείται πως πρέπει να τεθούν κάποια όρια, αλλά πάντα με  καλοπροαίρετο τροπο. Είμαι  της απόψης πως εφόσον αποδέχεσαι οποιαδήποτε βοήθεια από τους γονείς σου, είσαι υποχρεωμένος να ακούς τη γνώμη τους και να συζητάς γτ θα ακολουθήσεις ή όχι αυτό που σου προτείνουν. 

[kotsifikos]

Just now, Astrien said:

 Πιστεύω ότι όπως είπες οι γονείς έκαναν το χρέος τους, μας μεγάλωσαν, πλέον δεν είναι υποχρεωμένοι να συνεχίσουν να αφιερώνουν τη ζωή τους σε μας. Επομένως αν κάποιοι επιλέγουν να συνεχίσουν να βοηθούν, θα πρέπει να εκτιμηθεί. Εννοείται πως πρέπει να τεθούν κάποια όρια, αλλά πάντα με  καλοπροαίρετο τροπο. Είμαι  της απόψης πως εφόσον αποδέχεσαι οποιαδήποτε βοήθεια από τους γονείς σου, είσαι υποχρεωμένος να ακούς τη γνώμη τους και να συζητάς γτ θα ακολουθήσεις ή όχι αυτό που σου προτείνουν. 

Εξαρτάται τι εννοεί ο καθένας βοήθεια, για μένα βοήθεια είναι  να έρθουν να μου κρατήσουν το παιδί όταν είναι άρρωστο και δεν παει σχολείο, να μου φτιάξει η μαμά μου ένα πιάτο φαγητό όταν είμαι άρρωστη στο κρεβάτι και δεν μπορώ να σηκωθώ, να θυσιάσει μία εβδομάδα από τις τρίμηνες διακοπές της για να μου κρατήσει το παιδί μέχρι να πάρω άδεια, αν πχ χειρουργηθώ και πρέπει να μείνω σε ακινησία 1 μήνα να μπορεί να έρχεται να βοηθάει στο σπίτι, για έμενα αυτή είναι βοήθεια , να είναι δίπλα μου στην ανάγκη, στο έκτακτο , για άλλους βοήθεια είναι είναι τους κρατάνε οι γονείς τους το-τα παιδί/παιδιά μέχρι να πάνε λύκειο.

Για εμένα ο ρόλος του γονιού είναι αυτός, να είναι δίπλα μου στην δύσκολη περίπτωση, να με στηρίξει, να με βοηθήσει, όπως αυτό ουσιαστικά ζητάει και η @Gummy Bear από την μαμά της, να την στηρίξει μέχρι το παιδί της να γίνει ενός που θα πάει παιδικό, δεν της ζητάει να δεσμεύσει το υπόλοιπο της ζωής της για να την εξυπηρετεί.

Διαφωνώ στο ότι όταν αποδέχεσαι βοήθεια (περιστασιακή) είσαι υποχρεωμένος να δέχεσαι και την γνώμη τους και να τους επιτρέπεις να παρεμβαίνουν στον τρόπο που μεγαλώνεις το παιδί σου, για αυτό λέω πως οι γονείς όταν βοηθούν πρέπει να το κάνουν με τον τρόπο που βολεύει τα παιδιά τους και όχι τους ίδιους (πάντα μιλάμε για περιστασιακή βοήθεια) .

[erin0000]

9 ώρες πρίν, Gummy Bear είπε:

Καλησπερα σας κορίτσια, 

Έπειτα από πολλή σκέψη και με βαριά καρδιά είπα να πω και εγώ κάτι που με απασχολεί σχετικά με τη μητέρα μου. Για να μη σας κουράσω, όταν έμεινα έγκυος αλλά και πιο παλιά είχε πει μόνη της ότι αν χρειαστώ ποτέ βοήθεια με το μωρό θα έρθει ευχαρίστως να το κρατήσει. Μένω εξωτερικό με τον άντρα μου και το 8 μηνών γιο μας. Επειδή για βιοποριστικους λόγους ξανά έπιασα δουλειά εδώ και 1,5 μήνα, ήρθε λοιπόν η μητέρα μου για να κρατάει τον μικρό όσο εγώ λείπω στη δουλειά. Όταν πάει 1 χρόνων θα πάει παιδικό ο μικρός. 

Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν μπορώ να πω τίποτα στη μητέρα μου γιατί παρεξηγεί και θυμώνει με τα πάντα. Πχ της είπα ένα πρωί "μην απασχόλησεις σήμερα το τον άντρα μου με το μωρό, γιατί έχει να ετοιμαστεί για μια συνέντευξη για δουλειά". Καταλαβαίνετε τη δύσκολη κατάσταση μας, ο άντρας μου άνεργος έχασε τη του και εγώ δουλειά και δύσκολα τα οικονομικά. Ε το ποσό θύμωσε που της είπα να τον αφήσει να ετοιμαστεί δε λέγεται άρχισε να μου φωνάζει και να κρατάει μούτρα. Μια άλλη φορά είπα "έχε το νου σου έχει ένα αρκουδάκι στο κρεβατάκι του μωρού, να μην πάει στο πρόσωπο του και δεν μπορέσει να αναπνεύσει ". Πάλι τα ίδια, φωνές και μούτρα. Ότι εγώ το έχω βάλει εκεί, γιατί το λέω σε εκείνη κλπ. 

 

 

Προσπάθησε να δεις τα πράγματα από τη δική της οπτική γωνία.

 

Δηλαδή τι θα μπορούσε να την κάνει να θυμώσει; ο τρόπος που της το είπες; άλλα μικρά γεγονότα που γίνονται μέσα στην ημέρα; Μήπως της κάνετε συνέχεια υποδείξεις; Μήπως ο άντρας σου δεν ασχολείται με το μωρό;

πχ εμένα που είμαι απέξω δεν μου ακούστηκε ωραία το "μην απασχόλησεις σήμερα το τον άντρα μου με το μωρό, γιατί έχει να ετοιμαστεί για μια συνέντευξη για δουλειά". Κάνοντας τον δικηγόρο του διαβόλου, εγώ θα απαντούσα (αν ήμουν η μαμά σου), πόση προετοιμασία  χρειάζεται για να πας σε μια συνέντευξη;  Και τι εννοείς να μην τον απασχολήσω; τον απασχολώ κιόλας τον κύριο; 

Που ήρθα από Ελλάδα να βοηθήσω και ο γαμπρός μου δεν κάνει τίποτα ενώ είναι σπίτι;

 

Μην θυμώσεις. Παραδείγματα φέρνω για το πως μπορεί να σκέφτεται και πως να προσπαθήσεις να δεις τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία.

 

Ή πχ για το αρκουδάκι. Πρώτα ρίχνεις αρκουδάκι στην κούνια και μετά αν συμβεί κάτι θα φταίω εγώ που δεν το πρόσεξα;

 

 

[elenip]

 

Just now, erin0000 said:

 

Προσπάθησε να δεις τα πράγματα από τη δική της οπτική γωνία.

 

Δηλαδή τι θα μπορούσε να την κάνει να θυμώσει; ο τρόπος που της το είπες; άλλα μικρά γεγονότα που γίνονται μέσα στην ημέρα; Μήπως της κάνετε συνέχεια υποδείξεις; Μήπως ο άντρας σου δεν ασχολείται με το μωρό;

πχ εμένα που είμαι απέξω δεν μου ακούστηκε ωραία το "μην απασχόλησεις σήμερα το τον άντρα μου με το μωρό, γιατί έχει να ετοιμαστεί για μια συνέντευξη για δουλειά". Κάνοντας τον δικηγόρο του διαβόλου, εγώ θα απαντούσα (αν ήμουν η μαμά σου), πόση προετοιμασία  χρειάζεται για να πας σε μια συνέντευξη;  Και τι εννοείς να μην τον απασχολήσω; τον απασχολώ κιόλας τον κύριο; 

Που ήρθα από Ελλάδα να βοηθήσω και ο γαμπρός μου δεν κάνει τίποτα ενώ είναι σπίτι;

 

Μην θυμώσεις. Παραδείγματα φέρνω για το πως μπορεί να σκέφτεται και πως να προσπαθήσεις να δεις τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία.

 

Ή πχ για το αρκουδάκι. Πρώτα ρίχνεις αρκουδάκι στην κούνια και μετά αν συμβεί κάτι θα φταίω εγώ που δεν το πρόσεξα;

 

 

 

Θα συμφωνήσω, και θα πω ότι πολλές φορές δεν εκτιμάμε αυτό που έχουμε ή αυτό που μας δίνεται και διογκώνουμε τα πράγματα.

Εγώ προσωπικά δεν έχω βοήθεια από μητέρα / πεθερά και από την στιγμή που επέστρεψα στην εργασία μου προσέλαβα νταντά.

Βλέπω στον κύκλο μου ότι υπάρχουν πολλές περιπτώσεις. Γιαγιάδες που βοηθάνε και δεν ακούνε ούτε ένα ευχαριστώ, γιαγιάδες που δεν βοηθάνε, γιαγιάδες που και βοηθάνε και το εκτιμούν.

Όλα τα ζητήματα λύνονται με την συζήτηση, η συμβίωση σε πολλές περιπτώσεις είναι και λίγο δύσκολη.

Μετά την συζήτηση ζυγίζει κάποιος τα πράγματα και ή κάνει και τα στραβά μάτια σε κάποιες περιπτώσεις βλέποντας το γενικότερο καλό ή πάει σε άλλες λύσεις.

Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δυστυχώς!

10 hours ago, Gummy Bear said:

Καλησπερα σας κορίτσια, 

Έπειτα από πολλή σκέψη και με βαριά καρδιά είπα να πω και εγώ κάτι που με απασχολεί σχετικά με τη μητέρα μου. Για να μη σας κουράσω, όταν έμεινα έγκυος αλλά και πιο παλιά είχε πει μόνη της ότι αν χρειαστώ ποτέ βοήθεια με το μωρό θα έρθει ευχαρίστως να το κρατήσει. Μένω εξωτερικό με τον άντρα μου και το 8 μηνών γιο μας. Επειδή για βιοποριστικους λόγους ξανά έπιασα δουλειά εδώ και 1,5 μήνα, ήρθε λοιπόν η μητέρα μου για να κρατάει τον μικρό όσο εγώ λείπω στη δουλειά. Όταν πάει 1 χρόνων θα πάει παιδικό ο μικρός. 

Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν μπορώ να πω τίποτα στη μητέρα μου γιατί παρεξηγεί και θυμώνει με τα πάντα. Πχ της είπα ένα πρωί "μην απασχόλησεις σήμερα το τον άντρα μου με το μωρό, γιατί έχει να ετοιμαστεί για μια συνέντευξη για δουλειά". Καταλαβαίνετε τη δύσκολη κατάσταση μας, ο άντρας μου άνεργος έχασε τη του και εγώ δουλειά και δύσκολα τα οικονομικά. Ε το ποσό θύμωσε που της είπα να τον αφήσει να ετοιμαστεί δε λέγεται άρχισε να μου φωνάζει και να κρατάει μούτρα. Μια άλλη φορά είπα "έχε το νου σου έχει ένα αρκουδάκι στο κρεβατάκι του μωρού, να μην πάει στο πρόσωπο του και δεν μπορέσει να αναπνεύσει ". Πάλι τα ίδια, φωνές και μούτρα. Ότι εγώ το έχω βάλει εκεί, γιατί το λέω σε εκείνη κλπ. 

Πραγματικά μας έχει κουράσει πολύ αυτό το θέμα με τα μούτρα της και ότι δε σηκώνει μύγα στο σπαθί της. Της έχω εξηγήσει ότι δεν λέω κάτι εναντίον της, απλά επισημαίνω κάποια πράγματα για να τα ξέρει. Αλλά τίποτα. Όλο μούτρα αν πω και έστω για πληροφορία για το μωρό. Περιττό να σας πω πώς έχω απογοητευτεί πααααρα πολύ με αυτή τη συμπεριφορά της. Είμαι και εγώ μαμά τώρα, και δεν είναι καθόλου ωραίο να φέρεσαι έτσι στο παιδί σου από τη στιγμή που σε έχει ανάγκη..... 

Σκέφτομαι τι μπορεί να φταίει και μου φέρεται έτσι. Μήπως επειδή έχασε την αδερφή της πρόσφατα (με την οποία όμως δεν είχαν και ποτέ ιδιαίτερες σχέσεις, σχεδόν καθόλου). Της είχα πει να μην έρθει αν δεν μπορεί και είχε πει όχι ότι θέλει να έρθει και ότι θα της κάνει καλό. Δεν ξέρω γιατί μου φέρεται έτσι πραγματικά..... Και όπως είπα διανύουμε μια δύσκολη περίοδο.... 

 

Συγνώμη βρε κοπέλα μου αλλά άδικο είχε? έβαλες εκεί ένα αρκουδάκι για το οποίο θεωρείς ότι υπάρχει κίνδυνος για το μωρό? γιατί δεν το παίρνεις από εκεί? γιατί in the first place έχεις κάτι που θεωρείς επικίνδυνο στην κούνια? αν η μητέρα σου δεν είναι καλή στην "επιτήρηση" δεν θα τα ακούσει και από πάνω μετά?

[Astrien]

Just now, kotsifikos είπε:

Εξαρτάται τι εννοεί ο καθένας βοήθεια, για μένα βοήθεια είναι  να έρθουν να μου κρατήσουν το παιδί όταν είναι άρρωστο και δεν παει σχολείο, να μου φτιάξει η μαμά μου ένα πιάτο φαγητό όταν είμαι άρρωστη στο κρεβάτι και δεν μπορώ να σηκωθώ, να θυσιάσει μία εβδομάδα από τις τρίμηνες διακοπές της για να μου κρατήσει το παιδί μέχρι να πάρω άδεια, αν πχ χειρουργηθώ και πρέπει να μείνω σε ακινησία 1 μήνα να μπορεί να έρχεται να βοηθάει στο σπίτι, για έμενα αυτή είναι βοήθεια , να είναι δίπλα μου στην ανάγκη, στο έκτακτο , για άλλους βοήθεια είναι είναι τους κρατάνε οι γονείς τους το-τα παιδί/παιδιά μέχρι να πάνε λύκειο.

Για εμένα ο ρόλος του γονιού είναι αυτός, να είναι δίπλα μου στην δύσκολη περίπτωση, να με στηρίξει, να με βοηθήσει, όπως αυτό ουσιαστικά ζητάει και η @Gummy Bear από την μαμά της, να την στηρίξει μέχρι το παιδί της να γίνει ενός που θα πάει παιδικό, δεν της ζητάει να δεσμεύσει το υπόλοιπο της ζωής της για να την εξυπηρετεί.

Διαφωνώ στο ότι όταν αποδέχεσαι βοήθεια (περιστασιακή) είσαι υποχρεωμένος να δέχεσαι και την γνώμη τους και να τους επιτρέπεις να παρεμβαίνουν στον τρόπο που μεγαλώνεις το παιδί σου, για αυτό λέω πως οι γονείς όταν βοηθούν πρέπει να το κάνουν με τον τρόπο που βολεύει τα παιδιά τους και όχι τους ίδιους (πάντα μιλάμε για περιστασιακή βοήθεια) .

Σίγουρα αν ζητάς μονο περιστασιακά βοήθεια, δίνει άλλα δικαιώματα στους γονείς. Αλλά όπως και να έχει γονείς μας είναι και μια καλή/ειλικρινή σχέση μαζί τους θεωρώ πως είναι σημαντική. Αυτό δε σημαίνει πως δε θα υπάρχουν καβγάδες ή τριβές. Πολλοί από τους  γονείς μας επειδή ανήκουν και σε μια γενιά που μεγάλωσε πολύ διαφορετικά, διαπαιδαγωγήθηκαν με την πεποιθηση πως η υπακοή σημαίνει και σεβασμός. Που είναι λάθος φυσικά. Επομένως το να βρεθούν σημεία επαφής είναι συχνά δύσκολο ή αδύνατο. Αξίζει όμως μια προσπάθεια από μεριά μας. 

[kotsifikos]

Just now, Astrien said:

Σίγουρα αν ζητάς μονο περιστασιακά βοήθεια, δίνει άλλα δικαιώματα στους γονείς. Αλλά όπως και να έχει γονείς μας είναι και μια καλή/ειλικρινή σχέση μαζί τους θεωρώ πως είναι σημαντική. Αυτό δε σημαίνει πως δε θα υπάρχουν καβγάδες ή τριβές. Πολλοί από τους  γονείς μας επειδή ανήκουν και σε μια γενιά που μεγάλωσε πολύ διαφορετικά, διαπαιδαγωγήθηκαν με την πεποιθηση πως η υπακοή σημαίνει και σεβασμός. Που είναι λάθος φυσικά. Επομένως το να βρεθούν σημεία επαφής είναι συχνά δύσκολο ή αδύνατο. Αξίζει όμως μια προσπάθεια από μεριά μας. 

Ναι έχεις δίκιο σε αυτό που λες, συμφωνώ 100% ,γενικά θέλει καλή επικοινωνία, θέλει συζήτηση έτσι ώστε να μην δημιουργείτε άσχημο κλήμα,θέλει προσπάθεια από όλες τις πλευρές.

[Βερενίκη]

Από ό, τι εχω καταλάβει έτσι είναι ο χαρακτήρας της. Έτσι θα είναι με όλους, δεν θα το βλέπεις για πρώτη φορά. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Να δεις τα θετικά, την καλή της διάθεση, το ότι το παιδί θα είναι με εναν άνθρωπο που το αγαπάει και αυτό είναι σημαντικό. Αυτοί οι χαρακτήρες (το ξερω γιατί είναι και η δική μου η μαμά έτσι) είναι take it or leave it. Και συνήθως προσφέρουν πολλά αλλά με τον δικό τους τρόπο. Οφείλεις να το σεβαστείς αυτό, αφού σε βοηθάει, κράτα τις αποστάσεις σου και όλοι θα είστε κερδισμένοι. 

[Macgyver]

Εγώ από την άλλη δεν συμφωνώ με τις προλαλήσασες. 

Όταν ένας άνθρωπος, οποιοσδήποτε άνθρωπος σου πει ότι περνάει δύσκολα και σου ζητάει βοήθεια, και εσύ το δέχεσαι, τότε τη δίνεις αγόγγυστα και ούτε παρεξηγείς, ούτε μουτρώνεις. 

Πόσω μάλλον όταν βοηθάς το ίδιο σου το παιδί. 

Μετά, όταν τελειώσει η περίοδος της βοήθειας, μπορείς να του μιλήσεις του άλλου και να του πεις "σε παρακαλώ πολύ, τότε που μου μίλησες απότομα, με ενόχλησε, δεν είπα τίποτα γιατί περνούσες δύσκολα, αλλά σε παρακαλώ μην το ξανακάνεις γιατί με πληγώνει". 

Στους κοντινούς ανθρώπους δεν χωράνε τέτοιες παρεξηγήσεις. 

Θεωρώ με λίγα λόγια ότι η μάνα σου είναι λάθος. Ας έλεγε "δεν μπορώ να έρθω". Έχεις τα προβλήματά σου, θα σκέφτεσαι και συνέχεια μην της πεις κάτι και παρεξηγηθεί? 

[Maya14]

@Gummy Bear Επίσης υπάρχει η πιθανότητα η μαμά σου να νιώθει πελαγωμένη και στρεσαρισμένη για πολλά πράγματα (πχ για το μωρό, για εσένα που κουράζεσαι, για τον σύζυγο που είναι προς το παρόν άνεργος, για την ίδια που βρέθηκε σε μία ξένη χώρα) και όλο αυτό επειδή δεν θα θέλει να στο εξομολογηθεί (για να μη σε στεναχωρήσει) να της βγαίνει η νευρικότητα σε αλλα πράγματα μικρής σημασίας. Εγώ απο αυτά που λες βλέπω ότι έχεις μία καλή μανούλα που σας βοηθάει πολύ. Κανε της καμια αγκαλίτσα που και που, πες της να μη φοβαται ότι όλα θα πανε καλά. Οταν θελεις να της κανεις μία "παρατήρηση" προσπάθησε να έχεις μία σωματική επαφή, πχ πιασε της το χέρι και πες της "μανούλα αυτό το αρκουδάκι πολύ το φοβαμαι. τι λες, να το βγάλουμε απο το κρεββατάκι;"  Ας μην ξεχνάμε ότι και αυτές έχουν τα δικά τους και τις ανησυχίες τους, και άλλωστε το παιδί σε 4 μήνες θα πάει σε βρεφονηπιακό σταθμό, δεν χρειάζεται να ηλεκτριστεί το κλίμα παραπάνω.

[Melia13]

   Εγω σκεφτομαι οτι αυτη η γυναικα  για να ερθει να σας βοηθησει αφησε τη χωρα της , το σπιτι της , ανθρωπους και φιλους που αγαπουσε και ηρθε σ ενα περιβαλλον οπου πιθανον δεν ξερει τη γλωσσα , δεν μιλαει μ αλλους εκτος απο σας και πιθανον δεν βγαινει κι ιδιαιτερα εξω παρα μονον μαζι σας. Ισως υπομενει αγογγυστα το χρονο που χρειαζεται μεχρι να μην την εχετε αναγκη, αλλα δεν θα ναι και μεσα στην τρελλη χαρα. "Εκμεταλλευτειτε" την βοηθεια που σας προσφερει και πειτε εναν καλο λογο σ εκεινη αναγνωριζοντας τα ποσα αφησε πισω της.  

[Gummy Bear]

5 ώρες πρίν, kotsifikos είπε:

Εξαρτάται τι εννοεί ο καθένας βοήθεια, για μένα βοήθεια είναι  να έρθουν να μου κρατήσουν το παιδί όταν είναι άρρωστο και δεν παει σχολείο, να μου φτιάξει η μαμά μου ένα πιάτο φαγητό όταν είμαι άρρωστη στο κρεβάτι και δεν μπορώ να σηκωθώ, να θυσιάσει μία εβδομάδα από τις τρίμηνες διακοπές της για να μου κρατήσει το παιδί μέχρι να πάρω άδεια, αν πχ χειρουργηθώ και πρέπει να μείνω σε ακινησία 1 μήνα να μπορεί να έρχεται να βοηθάει στο σπίτι, για έμενα αυτή είναι βοήθεια , να είναι δίπλα μου στην ανάγκη, στο έκτακτο , για άλλους βοήθεια είναι είναι τους κρατάνε οι γονείς τους το-τα παιδί/παιδιά μέχρι να πάνε λύκειο.

Για εμένα ο ρόλος του γονιού είναι αυτός, να είναι δίπλα μου στην δύσκολη περίπτωση, να με στηρίξει, να με βοηθήσει, όπως αυτό ουσιαστικά ζητάει και η @Gummy Bear από την μαμά της, να την στηρίξει μέχρι το παιδί της να γίνει ενός που θα πάει παιδικό, δεν της ζητάει να δεσμεύσει το υπόλοιπο της ζωής της για να την εξυπηρετεί.

Διαφωνώ στο ότι όταν αποδέχεσαι βοήθεια (περιστασιακή) είσαι υποχρεωμένος να δέχεσαι και την γνώμη τους και να τους επιτρέπεις να παρεμβαίνουν στον τρόπο που μεγαλώνεις το παιδί σου, για αυτό λέω πως οι γονείς όταν βοηθούν πρέπει να το κάνουν με τον τρόπο που βολεύει τα παιδιά τους και όχι τους ίδιους (πάντα μιλάμε για περιστασιακή βοήθεια) .

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Και για εμένα αυτό είναι βοήθεια μια φορά μέχρι στιγμής μου έτυχαν τόσα μαζί και τώρα είναι που θέλω βοήθεια χωρίς εγωισμούς και πεισματα. Εξάλλου της είπα προτού έρθει οτι αν δεν μπορεί ή δεν θέλει να έρθει, να μου το πει. Δε ζητάω να δεσμευτεί. Εξάλλου κάνω το παν για να περνάει και εκείνη ωραία. Αισθάνομαι ότι έχω διπλό ρόλο μαμάς, μια φορά ως προς το  μωρό μου και μια ως προς τη μητέρα μου γιατί αντιδράει σαν ένα μικρο παιδί που μουτρωνει για μεεεεεεεεερες.... Οι γνώμες των γονιών μού ειναι καλοδεχουμενες, αλλά όχι όταν εγώ απλά λέω "να σε πληροφορήσω για αυτό ή σε παρακαλώ σκέπασε το φαγητό του μωρού μην το αφήνεις εκτεθειμένο θα πάνε μύγες", να θυμώνει τόσο πολύ. 

4 ώρες πρίν, elenip είπε:

 

 

Θα συμφωνήσω, και θα πω ότι πολλές φορές δεν εκτιμάμε αυτό που έχουμε ή αυτό που μας δίνεται και διογκώνουμε τα πράγματα.

Εγώ προσωπικά δεν έχω βοήθεια από μητέρα / πεθερά και από την στιγμή που επέστρεψα στην εργασία μου προσέλαβα νταντά.

Βλέπω στον κύκλο μου ότι υπάρχουν πολλές περιπτώσεις. Γιαγιάδες που βοηθάνε και δεν ακούνε ούτε ένα ευχαριστώ, γιαγιάδες που δεν βοηθάνε, γιαγιάδες που και βοηθάνε και το εκτιμούν.

Όλα τα ζητήματα λύνονται με την συζήτηση, η συμβίωση σε πολλές περιπτώσεις είναι και λίγο δύσκολη.

Μετά την συζήτηση ζυγίζει κάποιος τα πράγματα και ή κάνει και τα στραβά μάτια σε κάποιες περιπτώσεις βλέποντας το γενικότερο καλό ή πάει σε άλλες λύσεις.

Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δυστυχώς!

 

Συγνώμη βρε κοπέλα μου αλλά άδικο είχε? έβαλες εκεί ένα αρκουδάκι για το οποίο θεωρείς ότι υπάρχει κίνδυνος για το μωρό? γιατί δεν το παίρνεις από εκεί? γιατί in the first place έχεις κάτι που θεωρείς επικίνδυνο στην κούνια? αν η μητέρα σου δεν είναι καλή στην "επιτήρηση" δεν θα τα ακούσει και από πάνω μετά?

Κοπέλα μου το αρκουδάκι ήταν εκεί γιατί έπαιζε το μωρό. Μετά τον πήρε ο ύπνος και το πήρα φυσικά. Το επεσήμανα στη μητέρα μου για να το ξέρει να μην το αφήσει ούτε εκείνη άλλη στιγμή όταν δεν θα είμαι εγώ σπίτι. Τόσο απλά. 

[Anna3011]

@Gummy Bear λύσε μου μια απορία; Πώς ήταν η σχέση σου με τη μαμά σου πριν έρθει να μείνει μαζί σας, πριν κάνεις το παιδί ή ακόμα παλιότερα που μένατε μαζί; Ήταν δύσκολη σχέση; Τσακωνόσασταν, μουτρώνατε, πως λύνατε τις διαφορές σας; Αν η μαμά σου ήταν πάντα ο τύπος που φώναζε και κράταγε μούτρα φαντάζομαι ότι δεν είναι πολλά αυτά που μπορείς να κάνεις πέρα από το να μη δίνεις σημασία και να προσπαθείς να διατηρείς την ψυχραιμία σου. Αν τώρα βλέπεις σε αυτή τη φάση ένα διαφορετικό πρόσωπο της μαμάς σου, είναι σίγουρο ότι η γυναίκα αυτή έχει ζοριστεί πολύ. Βρές μια ήρεμη ώρα και μίλα της γλυκά και τρυφερά. Πες της ότι στεναχωριέσαι που τη βλέπεις έτσι, βοήθα τη να σου ανοιχτεί. Μίλα της και για τα δικά σου ζόρια. Δεν ξέρω, η κάθεμία μας ξέρει καλύτερα από τον καθένα τη μαμά της. Αν νιώσει ότι την καταλαβαίνεις τα πράγματα σίγουρα θα γίνουν καλύτερα.

[Gummy Bear]

Just now, Anna3011 είπε:

@Gummy Bear λύσε μου μια απορία; Πώς ήταν η σχέση σου με τη μαμά σου πριν έρθει να μείνει μαζί σας, πριν κάνεις το παιδί ή ακόμα παλιότερα που μένατε μαζί; Ήταν δύσκολη σχέση; Τσακωνόσασταν, μουτρώνατε, πως λύνατε τις διαφορές σας; Αν η μαμά σου ήταν πάντα ο τύπος που φώναζε και κράταγε μούτρα φαντάζομαι ότι δεν είναι πολλά αυτά που μπορείς να κάνεις πέρα από το να μη δίνεις σημασία και να προσπαθείς να διατηρείς την ψυχραιμία σου. Αν τώρα βλέπεις σε αυτή τη φάση ένα διαφορετικό πρόσωπο της μαμάς σου, είναι σίγουρο ότι η γυναίκα αυτή έχει ζοριστεί πολύ. Βρές μια ήρεμη ώρα και μίλα της γλυκά και τρυφερά. Πες της ότι στεναχωριέσαι που τη βλέπεις έτσι, βοήθα τη να σου ανοιχτεί. Μίλα της και για τα δικά σου ζόρια. Δεν ξέρω, η κάθεμία μας ξέρει καλύτερα από τον καθένα τη μαμά της. Αν νιώσει ότι την καταλαβαίνεις τα πράγματα σίγουρα θα γίνουν καλύτερα.

Δεν τσακωνομασταν, αλλά πάντα υπήρχε αυτό με τα μούτρα μέσα στο σπίτι. Δηλαδή ανέκαθεν δε δεχόταν κάποια παρατήρηση και μουτρωνε αμέσως και για μέρες. Πίστευα ότι τα τελευταία χρόνια που λείπω εξωτερικό είχε αλλάξει, γιατί μου έλεγε να της λέω ό,τι θέλω, αλλά έκανα λάθος προφανώς και τώρα το θυμήθηκα....

[elenip]

16 hours ago, Macgyver said:

Εγώ από την άλλη δεν συμφωνώ με τις προλαλήσασες. 

Όταν ένας άνθρωπος, οποιοσδήποτε άνθρωπος σου πει ότι περνάει δύσκολα και σου ζητάει βοήθεια, και εσύ το δέχεσαι, τότε τη δίνεις αγόγγυστα και ούτε παρεξηγείς, ούτε μουτρώνεις. 

Πόσω μάλλον όταν βοηθάς το ίδιο σου το παιδί. 

Μετά, όταν τελειώσει η περίοδος της βοήθειας, μπορείς να του μιλήσεις του άλλου και να του πεις "σε παρακαλώ πολύ, τότε που μου μίλησες απότομα, με ενόχλησε, δεν είπα τίποτα γιατί περνούσες δύσκολα, αλλά σε παρακαλώ μην το ξανακάνεις γιατί με πληγώνει". 

Στους κοντινούς ανθρώπους δεν χωράνε τέτοιες παρεξηγήσεις. 

Θεωρώ με λίγα λόγια ότι η μάνα σου είναι λάθος. Ας έλεγε "δεν μπορώ να έρθω". Έχεις τα προβλήματά σου, θα σκέφτεσαι και συνέχεια μην της πεις κάτι και παρεξηγηθεί? 

 

Aυτό που λες έχει εφαρμογή στους υπαλλήλους και τις εταιρείες, που έχεις υπογράψει σύμβαση με τα καθήκοντα - αρμοδιότητες και τον μισθό σου. Όπως επίσης και στις νταντάδες που πάλι τους αναθέτεις συγκεκριμένες αρμοδιότητες, ωράριο και μισθό.

Δεν ισχύει στις διαπροσωπικές σχέσεις!

Όταν ζητήσεις βοήθεια από την οικογένεια / ξαδέρφη / κουμπάρα κλπ τότε θα πρέπει ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΠΛΕΥΡΕΣ να βρουν ένα κοινό πλαίσιο που θα συνεργαστούν για το παιδί. Και φυσικά και η μία και η άλλη πλευρά και νερό στο κρασί του θα ρίξουν και τα στραβά μάτια θα κάνουν, με γνώμονο το κοινό καλό.

[Macgyver]

Just now, elenip είπε:

 

Aυτό που λες έχει εφαρμογή στους υπαλλήλους και τις εταιρείες, που έχεις υπογράψει σύμβαση με τα καθήκοντα - αρμοδιότητες και τον μισθό σου. Όπως επίσης και στις νταντάδες που πάλι τους αναθέτεις συγκεκριμένες αρμοδιότητες, ωράριο και μισθό.

Δεν ισχύει στις διαπροσωπικές σχέσεις!

Όταν ζητήσεις βοήθεια από την οικογένεια / ξαδέρφη / κουμπάρα κλπ τότε θα πρέπει ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΠΛΕΥΡΕΣ να βρουν ένα κοινό πλαίσιο που θα συνεργαστούν για το παιδί. Και φυσικά και η μία και η άλλη πλευρά και νερό στο κρασί του θα ρίξουν και τα στραβά μάτια θα κάνουν, με γνώμονο το κοινό καλό.

Νομίζω βέβαια ότι έχω δικαίωμα να έχω τη δική μου θεώρηση πάνω στο κομμάτι προσωπικών σχέσεων. Διότι εδώ μέσα λέμε την άποψή μας για ένα θέμα, δεν το παίζουμε "δικαστές" στις απόψεις των άλλων.

[elenip]

Σαφώς και είναι και σεβαστή η άποψη του καθενός, όπως επίσης και το δικαίωμα του καθενός να συμφωνεί ή διαφωνεί με αυτή την άποψη, γιατί το βλέπεις δικαστικά το θέμα?

[erin0000]

17 ώρες πρίν, Macgyver είπε:

Εγώ από την άλλη δεν συμφωνώ με τις προλαλήσασες. 

Όταν ένας άνθρωπος, οποιοσδήποτε άνθρωπος σου πει ότι περνάει δύσκολα και σου ζητάει βοήθεια, και εσύ το δέχεσαι, τότε τη δίνεις αγόγγυστα και ούτε παρεξηγείς, ούτε μουτρώνεις. 

Πόσω μάλλον όταν βοηθάς το ίδιο σου το παιδί. 

Μετά, όταν τελειώσει η περίοδος της βοήθειας, μπορείς να του μιλήσεις του άλλου και να του πεις "σε παρακαλώ πολύ, τότε που μου μίλησες απότομα, με ενόχλησε, δεν είπα τίποτα γιατί περνούσες δύσκολα, αλλά σε παρακαλώ μην το ξανακάνεις γιατί με πληγώνει". 

Στους κοντινούς ανθρώπους δεν χωράνε τέτοιες παρεξηγήσεις. 

Θεωρώ με λίγα λόγια ότι η μάνα σου είναι λάθος. Ας έλεγε "δεν μπορώ να έρθω". Έχεις τα προβλήματά σου, θα σκέφτεσαι και συνέχεια μην της πεις κάτι και παρεξηγηθεί? 

 

Δεν συμφωνώ. Ειδικά στη σχέση μητέρας-παιδιού πρέπει να υπάρχει αλληλοκατανόηση. Τι πάει να πει "περνάω δύσκολα" και δεν πρέπει ο άλλος να μου λέει το οτιδήποτε. Και η μαμά της μπορεί να περνάει δύσκολα.

 

Εγώ έκανα κάποιες ερωτήσεις αλλά η θεματοθέτρια δεν μου απάντησε, ούτε βλέπω διάθεση αυτοκριτικής. 

[kotsifikos]

Εγώ λέω την άποψη μου και τοποθετούμε σύμφωνα με τα δικά μου δεδομένα.

Πριν κάποια χρόνια που πέρασα μία πάρα πολύ δύσκολη περίοδο ζήτησα βοήθεια από την μητέρα μου, εκείνη την πρόσφερε σύμφωνα όμως με τα δικά της θέλω, και βάζοντας πάνω από την δική μου ανάγκη την δική της επιθυμία, που στην προκειμένη ήταν να μου επιβάλει την άποψη της , όχι με άσχημο τρόπο όμως εγώ πιεζόμουν. Όταν είδε πως δεν ακολουθώ την συμβουλή της εξακολουθούσε να με πιέζει. Το αποτέλεσμα ήταν να χτίσω έναν τοίχο, να την αφήσω από έξω, και να περάσω μόνη μου το ζόρι χωρίς να έχω δίπλα μου τον μοναδικό άνθρωπο που είχα ανάγκη, γιατί εκείνη την στιγμή δεν μπορούσα να διαπραγματευτώ το πως θα με στηρίξει.

Δεν το έχω ξεχάσει και δεν το έχω ξεπεράσει, το έχω πάντα στο μυαλό μου, για να μην το κάνω ποτέ στο παιδί μου, για αυτό επιμένω πως όταν μία μητέρα προτίθεται να βοηθήσει το παιδί της πρέπει να βάλει εκείνο πάνω από την ίδια, ακόμα και αν κάτι την πληγώσει μπορεί να το προσπεράσει, και αργότερα όταν όλα θα έχουν περάσει να το συζητήσει, για εμένα αυτό πρέπει να κάνει μία μητέρα.