Εθισμός Παιδιών-εφήβων στο Διαδίκτυο

[Sentir...natureza]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

 

Σκεφτόμουν να μην το βαρύνω πάρα πολύ το θέμα, αν δε θέλετε να πέσει η διάθεση σας μη διαβάζετε άλλο.

Δυστυχώς προέρχομαι από οικογένεια όπου υπάρχουν σοβαρές ψυχιατρικές παθήσεις, το ίδιο και ο άντρας μου.

Το κοινό των συγκεκριμένων ψυχιατρικών παθήσεων είναι ότι σε κάνουν και πιο επιρρεπή σε εθιστικές συμπεριφορές, και ότι εκδηλώνονται στην εφηβεία, κυρίως σε αγόρια.

Επίσης δυστυχώς, για λόγους που δν γνωρίζω και που δεν έχουν απαντηθεί από κανένα γιατρό, ευνοούν τα έξυπνα παιδιά.

Εν αντιθέσει με το αλκοόλ ή τα ναρκωτικά, το διαδίκτυο δεν προκαλεί από μόνο του εθισμό, δεν δίνει αυτές τις χημικές μεταβολές που εμπίπτουν κάτω από τον κλασικό εθισμό (το έχω ψάξει με γιατρούς, δεν αμπελοφιλοσοφώ). Όταν λοιπόν βλέπει ο γονιός ένα παιδί στην εφηβεία να αλλάζει απότομα συμπεριφορά, είτε χωρίς αιτία είτε από ένα γεγονός που δε δικαιολογεί τη διάρκεια της αντίδρασης, τι κάνει; Αρχίζει να σκέφτεται πόσο χρόνο περνάει στα ηλεκτρονικά, και να ψάχνει αν υπάρχει εθισμός. Επειδή αυτός κάθε αυτός εθισμός σε ηλεκτρονικά δεν υφίσταται, ή έχουμε ένα παιδί χωρίς όρια, που αν τα βάλεις θα γκρινιάξει μεν αλλά δε θα γίνει και κάτι, ή έχουμε από πίσω μία ψυχιατρική πάθηση, και η μανία με τα ηλεκτρονικά, όπως και η απότομη συμπεριφορά ή η δυσθυμία, είναι το σύμπτωμα που κρύβει όλο το υπόλοιπο, και άνευ σημασίας στην τελική, δηλαδή παίρνοντας τον υπολογιστή ή κόβωντας το  wifi δε θα λύσεις κανένα πρόβλημα.

Ο ψυχολόγος δεν είναι γιατρός. Δεν έχει τη γνώση ούτε για να κάνει διάγνωση, ούτε συχνά για να κατευθύνει. Είναι ουσιαστικά ένας "επαγγελματίας " σύμβουλος να το πω, φίλος να το πω; Ένας άνθρωπος που μπορείς να του πεις τους καθημερινούς σου προβληματισμούς σε μία δύσκολη περίοδο και να σε κατευθύνει σε νορμάλ συνθήκες, σε καθημερινά προβλήματα. Και μετά υπάρχει ο ψυχολόγος που συνεργάζεται με ψυχίατρο, και μπορεί να παρακολουθεί συμβουλευτικά έναν βαριά ασθενή, αλλά αυτό θέλει εξειδίκευση και πάλι είναι συμπληρωματικό, δεν είναι η θεραπεία αλλά η υποστήριξη.

Πού θέλω να καταλήξω; Ένας έφηβος είναι αναμενόμενο να έχει ανά διαστήματα απαράδεκτη συμπεριφορά. Να κλείνετε στον εαυτό του, να θυμώνει, να μην μιλάει στην οικογένειά του, να αλλάζει συνήθειες. Ταυτόχρονα, η εφηβεία είναι η ηλικία εκδήλωσης κάποιων σοβαρών ψυχιατρικών παθήσεων, των οποίων τα συμπτώματα έναρξης μπλέκονται πολύ όμορφα με την εφηβεία, και μπερδεύουν τα πράγματα. Ο γονιός περιμένει το παιδί απλά να το ξεπεράσει και ο ψυχολόγος δε βοηθά σε τίποτα απολύτως, απλά προκαλεί καθυστέρηση.

9,5 στις 10 φορές, είναι απλά η εφηβεία. Και εκεί, αν πάρεις τον υπολογιστή ή το ipod κλπ θα έχεις ένα μουρτζούφλη έφηβο για δέκα μέρες με πολλές θεατρικές απειλές και τέλος. Φυσικά αν μιλήσεις για αυτον τον έφηβο σε ένα ψυχίατρο, θα έχεις απλά χάσει 50-100 ευρώ και ζημιά δε θα γίνει. Από την άλλη, αν το παιδί σου δε ζει μία απλά έντονη εφηβεία, αλλά την πρώτη κρίση μίας διπολικής διαταραχής ή σχιζοφρένειας, εκεί ο χρόνος μετράει. Έτσι κι αλλιώς, μπαίνεις σε ένα τούνελ που δε θα ξαναβγείς, αλλά το αν θα καθυστερήσεις τη διάγνωση και την αγωγή για έξι μήνες, ή δύο χρόνια μέχρι να καταλάβεις τι παίζει, μετράει. 

Περιμένω να μου πει κάποιος ότι είμαι υπερβολική, και η αλήθεια είναι ότι μακάρι να είναι το όποιος καεί με το χυλό φυσάει και το γιαούρτι. Στο στενό αλλά και στο ευρύτερο περιβάλλον μου, αρκετά κοντά ώστε να έχω ζήσει έντονα τις ιστορίες, έιχαμε τρία περιστατικά που ξεκίνησαν σαν "εθισμός στα ηλεκτρονικά", νέα αγόρια, ηλικίες 16-18 ετών. Τα δύο είναι σχιζοφρένεια, το τρίτο αδιάγνωστο ως τότε (λόγω άρνησης των γονιών, τα συμπτώματα υπήρχαν) σύνδρομο Asperger.

Aν λοιπόν κάνω λάθος και δεν συντρέχει τίποτα, όλα αυτά που λέει η κοπέλα από πάνω, να μιλήσετε ουσιαστικα, γίνονται και θα είναι σαν να μιλάς κανονικά με ένα παιδί/νέο άντρα. Αν όμως όταν προσπαθείτε να μιλήσετε, νιώθετε ότι μιλάτ σε ένα τοίχο, και είναι πολύ χαρακτηριστικές οι αδιέξοδες συζητήσεις σε αυτές τις περιπτώσεις, κάντε το βήμα να μιλήσετε με ένα γιατρό και όχι με κανέναν άλλο. Το πιο πιθανό είναι να σας πει ότι έχετε έναν κακομαθημένο έφηβο. Μην πάρετε το ρίσκο όμως να συμβαίνει κάτι άλλο, και να το αφήνετε να χειροτερεύει.

Οι ψυχιατρικες παθησεις συνηθως δεν εμφανιζονται απο το πουθενα, ουτε οφειλονται μονο σε οργανικα αιτια. Η ποιοτητα αλληλεπιδρασης με το περιβαλλον (οικογενεια) ειναι υψιστης σημασιας για την εκδηλωση σχιζοφρενειας. Σαφως και αν υπαρχει καποιο γονιδιο μπορει να αυξήσει τις πιθανότητες για εκδηλωση της νοσου αλλα συνηθως στην εφηβεια γινεται η εκρηξη διοτι ειναι η κατ'εξοχην αντιδραστικη ηλικια, με τη βοηθεια των ορμονων αλλα και με τις μεγαλυτερες συγκρουσεις μεταξυ των μελων της οικογενειας, ο εγκεφαλος του ανθρωπου "δεν αντεχει αλλο". Η σχιζοφρενεια ειναι μια αμυνα του οργανισμου, δεν ειναι παθηση. Τα συμτωματα της σχιζοφρένειας είναι μια έκκληση του εγκεφάλου για βοήθεια. Αυτα,  δεν τα γραφω απο το μυαλο μου, εχω παρακολουθησει διαλεξεις ενος ψυχιατρου που εχει ειδικευθει στην αναπτυξη και μορφοποιηση του εγκεφαλου απο τις περιβαλλοντικες επιδρασεις και εχει κλινικη εμπειρια με ατομα με σχιζοφρενεια (έχει γράψει και αντίστοιχο βιβλίο αλλά κυκλοφορούν μάλλον ακόμη διαλεξεις του στο διαδίκτυο) και οποίος με έκανε να δω τη ψυχιατρική πάθηση από τελειως διαφορετική σκοπιά. Δεν δινω τοσο σημασια στο "αποτελεσμα" που ειναι ο εθισμος στο διαδικτυο αλλα στην αιτια, σε αυτο που κρυβεται απο πισω : στην σχεση με τους γονεις. Φυσικα, αν τα ορια ειναι πολυ χαλαρα και το παιδι καθοταν πολυ στον υπολογιστη απο τα 10, ειναι αναμενομενο να κολλησει και δεν ειναι οι 2 μηνες του εγκλεισμου που τον εκαναν να αποξενωθεί από τους οικείους του. Ο εθισμος στον ηλεκτρονικο κοσμο (οπως συμβαινει με τους περισσοτερους εθισμους) κρυβει αλλες παραμετρους. Οταν το παιδι δεν εχει ουτε ενα φιλο συμφωνα με τα λεγομενα της μαμας τοτε δεν υπαρχη εκτιμηση της αξιας του συναισθηματικου δεσιματος. Οταν δεν τους μιλαει καν και δεν θελει να βρισκεται μαζι τους ουτε για μιση ωρα, δεν ευθυνεται ο εγκλεισμος λογω covid. Προφανως εμεις διαβαζουμε ουτε το απειροελαχιστο απο οτι πραγματικα συμβαινει στην οικογενεια και θεωρω αδικο για το παιδι να χαρακτηριζεται "εθισμενο" και να δινεται η μεγαλυτερη προσοχη στην "θεραπεια" του ενω σε αυτες τις περιπτωσεις οι γονεις ειναι που χρειαζονται θεραπεια και αν ειναι δοτικοι και δεσμευμενοι να αποδεχθουν τις ιδιαιτεροτητες του παιδιου τους τοτε πραγματικα μπορει να περασει αυτη η καταιγιδα που περνανε. Αν αρνουνται να δεχθουν οτι αυτοι ευθυνονται για το μεγαλυτερο μερος της εκδηλωσης του εθισμου τοτε θα υψωνεται τοιχος, θα απομακρυνονται ακομη περισσοτερο απο το παιδι τους και το παιδι συνεχως θα ψαχνει αλλες διεξοδους να εκτονωσει τα συναισθηματα του. Πιθανον να χρειαστει ψυχιατρος αλλα θα πρεπει να ειναι πολυ προσεκτικοι στην επιλογη (γι'αυτο εγραψα οτι γνωριζω καποιον που ειναι υπεροχος σε αυτο) διοτι στην πλειοψηφια τους οι ψυχιατροι δεν μελετουν τις αιτιες που οδηγησαν  στις ψυχιατρικες εκδηλωσεις αλλα απλα αντιμετωπιζουν το ατομο σαν ασθενη που χρειαζεται καποιο φαρμακο για να γινει "καλα", οπως η αντιμετωπιση ολης της συχρονης δυτικης ιατρικης δηλαδη.

 

Να διευκρινίσω στη θεματοθετρια οτι δεν βγαζουμε συμπέρασμα για τις οικογενειακές τους σχέσεις ούτε βγαζουμε διαγνωση στον γιο της. Απλά συζητάμε αντικειμενικά με βάση τις γνώσεις μας, τις εμπειρίες μας κλπ. Την καλύτερη εικόνα για τι συμβαίνει θα μπορουσε να τη έχει ένα ειδικός που έχετε συναντήσει αρκετές φορές και γνωρίζει τις αλληλεπιδράσεις σας, το περιβάλλον της οικογένειάς σας και τι νιώθει ο καθενας από εσάς.

[Annitamik]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

 

Σκεφτόμουν να μην το βαρύνω πάρα πολύ το θέμα, αν δε θέλετε να πέσει η διάθεση σας μη διαβάζετε άλλο.

Δυστυχώς προέρχομαι από οικογένεια όπου υπάρχουν σοβαρές ψυχιατρικές παθήσεις, το ίδιο και ο άντρας μου.

Το κοινό των συγκεκριμένων ψυχιατρικών παθήσεων είναι ότι σε κάνουν και πιο επιρρεπή σε εθιστικές συμπεριφορές, και ότι εκδηλώνονται στην εφηβεία, κυρίως σε αγόρια.

Επίσης δυστυχώς, για λόγους που δν γνωρίζω και που δεν έχουν απαντηθεί από κανένα γιατρό, ευνοούν τα έξυπνα παιδιά.

Εν αντιθέσει με το αλκοόλ ή τα ναρκωτικά, το διαδίκτυο δεν προκαλεί από μόνο του εθισμό, δεν δίνει αυτές τις χημικές μεταβολές που εμπίπτουν κάτω από τον κλασικό εθισμό (το έχω ψάξει με γιατρούς, δεν αμπελοφιλοσοφώ). Όταν λοιπόν βλέπει ο γονιός ένα παιδί στην εφηβεία να αλλάζει απότομα συμπεριφορά, είτε χωρίς αιτία είτε από ένα γεγονός που δε δικαιολογεί τη διάρκεια της αντίδρασης, τι κάνει; Αρχίζει να σκέφτεται πόσο χρόνο περνάει στα ηλεκτρονικά, και να ψάχνει αν υπάρχει εθισμός. Επειδή αυτός κάθε αυτός εθισμός σε ηλεκτρονικά δεν υφίσταται, ή έχουμε ένα παιδί χωρίς όρια, που αν τα βάλεις θα γκρινιάξει μεν αλλά δε θα γίνει και κάτι, ή έχουμε από πίσω μία ψυχιατρική πάθηση, και η μανία με τα ηλεκτρονικά, όπως και η απότομη συμπεριφορά ή η δυσθυμία, είναι το σύμπτωμα που κρύβει όλο το υπόλοιπο, και άνευ σημασίας στην τελική, δηλαδή παίρνοντας τον υπολογιστή ή κόβωντας το  wifi δε θα λύσεις κανένα πρόβλημα.

Ο ψυχολόγος δεν είναι γιατρός. Δεν έχει τη γνώση ούτε για να κάνει διάγνωση, ούτε συχνά για να κατευθύνει. Είναι ουσιαστικά ένας "επαγγελματίας " σύμβουλος να το πω, φίλος να το πω; Ένας άνθρωπος που μπορείς να του πεις τους καθημερινούς σου προβληματισμούς σε μία δύσκολη περίοδο και να σε κατευθύνει σε νορμάλ συνθήκες, σε καθημερινά προβλήματα. Και μετά υπάρχει ο ψυχολόγος που συνεργάζεται με ψυχίατρο, και μπορεί να παρακολουθεί συμβουλευτικά έναν βαριά ασθενή, αλλά αυτό θέλει εξειδίκευση και πάλι είναι συμπληρωματικό, δεν είναι η θεραπεία αλλά η υποστήριξη.

Πού θέλω να καταλήξω; Ένας έφηβος είναι αναμενόμενο να έχει ανά διαστήματα απαράδεκτη συμπεριφορά. Να κλείνετε στον εαυτό του, να θυμώνει, να μην μιλάει στην οικογένειά του, να αλλάζει συνήθειες. Ταυτόχρονα, η εφηβεία είναι η ηλικία εκδήλωσης κάποιων σοβαρών ψυχιατρικών παθήσεων, των οποίων τα συμπτώματα έναρξης μπλέκονται πολύ όμορφα με την εφηβεία, και μπερδεύουν τα πράγματα. Ο γονιός περιμένει το παιδί απλά να το ξεπεράσει και ο ψυχολόγος δε βοηθά σε τίποτα απολύτως, απλά προκαλεί καθυστέρηση.

9,5 στις 10 φορές, είναι απλά η εφηβεία. Και εκεί, αν πάρεις τον υπολογιστή ή το ipod κλπ θα έχεις ένα μουρτζούφλη έφηβο για δέκα μέρες με πολλές θεατρικές απειλές και τέλος. Φυσικά αν μιλήσεις για αυτον τον έφηβο σε ένα ψυχίατρο, θα έχεις απλά χάσει 50-100 ευρώ και ζημιά δε θα γίνει. Από την άλλη, αν το παιδί σου δε ζει μία απλά έντονη εφηβεία, αλλά την πρώτη κρίση μίας διπολικής διαταραχής ή σχιζοφρένειας, εκεί ο χρόνος μετράει. Έτσι κι αλλιώς, μπαίνεις σε ένα τούνελ που δε θα ξαναβγείς, αλλά το αν θα καθυστερήσεις τη διάγνωση και την αγωγή για έξι μήνες, ή δύο χρόνια μέχρι να καταλάβεις τι παίζει, μετράει. 

Περιμένω να μου πει κάποιος ότι είμαι υπερβολική, και η αλήθεια είναι ότι μακάρι να είναι το όποιος καεί με το χυλό φυσάει και το γιαούρτι. Στο στενό αλλά και στο ευρύτερο περιβάλλον μου, αρκετά κοντά ώστε να έχω ζήσει έντονα τις ιστορίες, έιχαμε τρία περιστατικά που ξεκίνησαν σαν "εθισμός στα ηλεκτρονικά", νέα αγόρια, ηλικίες 16-18 ετών. Τα δύο είναι σχιζοφρένεια, το τρίτο αδιάγνωστο ως τότε (λόγω άρνησης των γονιών, τα συμπτώματα υπήρχαν) σύνδρομο Asperger.

Aν λοιπόν κάνω λάθος και δεν συντρέχει τίποτα, όλα αυτά που λέει η κοπέλα από πάνω, να μιλήσετε ουσιαστικα, γίνονται και θα είναι σαν να μιλάς κανονικά με ένα παιδί/νέο άντρα. Αν όμως όταν προσπαθείτε να μιλήσετε, νιώθετε ότι μιλάτ σε ένα τοίχο, και είναι πολύ χαρακτηριστικές οι αδιέξοδες συζητήσεις σε αυτές τις περιπτώσεις, κάντε το βήμα να μιλήσετε με ένα γιατρό και όχι με κανέναν άλλο. Το πιο πιθανό είναι να σας πει ότι έχετε έναν κακομαθημένο έφηβο. Μην πάρετε το ρίσκο όμως να συμβαίνει κάτι άλλο, και να το αφήνετε να χειροτερεύει.

Δε μπορώ να μιλήσω για τις εξαρτήσεις, αλλά από τη λίγη επαφή που έχω με την παιδοψυχολογια ( να σημειώσω πως εννοείται πως σε καμία περίπτωση δεν είμαι ειδικός ούτε πάω να το παίξω , απλώς λόγω παιδαγωγικών σπουδών έχω μια πολύ μικρή επαφή) εγώ δε σε βρίσκω καθόλου υπερβολική. Εμένα με ταρακούνησε αυτό που είπε ότι από μικρός στο δημοτικό δε βρίσκει νόημα και αμφισβητεί την αξία της ζωής και της ύπαρξης... Η παιδική κατάθλιψη διαγιγνώσκεται από την ηλικία των εννιά ετών αν θυμάμαι καλά, ας με διορθώσει κάποιος που ίσως γνωρίζει καλύτερα. Εμείς όμως ό,τι και να λέμε εδώ, δε μπορούμε να πούμε με σιγουριά τι έχει το παιδί, ένας ψυχίατρος σίγουρα θα καθοδηγήσει καλύτερα. Εγώ σαν μαμά θα ένιωθα καλύτερα να πάρω μια τέτοια συμβουλή. Έχω υπάρξει αδερφή εφήβου με ακριβώς το ίδιο θέμα, ο οποίος τελικά έκανε συνεδρίες με ψυχολόγο όχι ψυχίατρο, αλλά διαγνώστηκε με κατάθλιψη. Τελικά , τώρα στην ενήλικη ζωή μετά από τρία χρόνια συνεδρίες είναι πολύ καλύτερα.

[ΑΡΓΚ]

Just now, Sentir...natureza είπε:

Οι ψυχιατρικες παθησεις συνηθως δεν εμφανιζονται απο το πουθενα, ουτε οφειλονται μονο σε οργανικα αιτια. Η ποιοτητα αλληλεπιδρασης με το περιβαλλον (οικογενεια) ειναι υψιστης σημασιας για την εκδηλωση σχιζοφρενειας. Σαφως και αν υπαρχει καποιο γονιδιο μπορει να αυξήσει τις πιθανότητες για εκδηλωση της νοσου αλλα συνηθως στην εφηβεια γινεται η εκρηξη διοτι ειναι η κατ'εξοχην αντιδραστικη ηλικια, με τη βοηθεια των ορμονων αλλα και με τις μεγαλυτερες συγκρουσεις μεταξυ των μελων της οικογενειας, ο εγκεφαλος του ανθρωπου "δεν αντεχει αλλο". Η σχιζοφρενεια ειναι μια αμυνα του οργανισμου, δεν ειναι παθηση. Τα συμτωματα της σχιζοφρένειας είναι μια έκκληση του εγκεφάλου για βοήθεια. Αυτα,  δεν τα γραφω απο το μυαλο μου, εχω παρακολουθησει διαλεξεις ενος ψυχιατρου που εχει ειδικευθει στην αναπτυξη και μορφοποιηση του εγκεφαλου απο τις περιβαλλοντικες επιδρασεις και εχει κλινικη εμπειρια με ατομα με σχιζοφρενεια (έχει γράψει και αντίστοιχο βιβλίο αλλά κυκλοφορούν μάλλον ακόμη διαλεξεις του στο διαδίκτυο) και οποίος με έκανε να δω τη ψυχιατρική πάθηση από τελειως διαφορετική σκοπιά. Δεν δινω τοσο σημασια στο "αποτελεσμα" που ειναι ο εθισμος στο διαδικτυο αλλα στην αιτια, σε αυτο που κρυβεται απο πισω : στην σχεση με τους γονεις. Φυσικα, αν τα ορια ειναι πολυ χαλαρα και το παιδι καθοταν πολυ στον υπολογιστη απο τα 10, ειναι αναμενομενο να κολλησει και δεν ειναι οι 2 μηνες του εγκλεισμου που τον εκαναν να αποξενωθεί από τους οικείους του. Ο εθισμος στον ηλεκτρονικο κοσμο (οπως συμβαινει με τους περισσοτερους εθισμους) κρυβει αλλες παραμετρους. Οταν το παιδι δεν εχει ουτε ενα φιλο συμφωνα με τα λεγομενα της μαμας τοτε δεν υπαρχη εκτιμηση της αξιας του συναισθηματικου δεσιματος. Οταν δεν τους μιλαει καν και δεν θελει να βρισκεται μαζι τους ουτε για μιση ωρα, δεν ευθυνεται ο εγκλεισμος λογω covid. Προφανως εμεις διαβαζουμε ουτε το απειροελαχιστο απο οτι πραγματικα συμβαινει στην οικογενεια και θεωρω αδικο για το παιδι να χαρακτηριζεται "εθισμενο" και να δινεται η μεγαλυτερη προσοχη στην "θεραπεια" του ενω σε αυτες τις περιπτωσεις οι γονεις ειναι που χρειαζονται θεραπεια και αν ειναι δοτικοι και δεσμευμενοι να αποδεχθουν τις ιδιαιτεροτητες του παιδιου τους τοτε πραγματικα μπορει να περασει αυτη η καταιγιδα που περνανε. Αν αρνουνται να δεχθουν οτι αυτοι ευθυνονται για το μεγαλυτερο μερος της εκδηλωσης του εθισμου τοτε θα υψωνεται τοιχος, θα απομακρυνονται ακομη περισσοτερο απο το παιδι τους και το παιδι συνεχως θα ψαχνει αλλες διεξοδους να εκτονωσει τα συναισθηματα του. Πιθανον να χρειαστει ψυχιατρος αλλα θα πρεπει να ειναι πολυ προσεκτικοι στην επιλογη (γι'αυτο εγραψα οτι γνωριζω καποιον που ειναι υπεροχος σε αυτο) διοτι στην πλειοψηφια τους οι ψυχιατροι δεν μελετουν τις αιτιες που οδηγησαν  στις ψυχιατρικες εκδηλωσεις αλλα απλα αντιμετωπιζουν το ατομο σαν ασθενη που χρειαζεται καποιο φαρμακο για να γινει "καλα", οπως η αντιμετωπιση ολης της συχρονης δυτικης ιατρικης δηλαδη.

 

Να διευκρινίσω στη θεματοθετρια οτι δεν βγαζουμε συμπέρασμα για τις οικογενειακές τους σχέσεις ούτε βγαζουμε διαγνωση στον γιο της. Απλά συζητάμε αντικειμενικά με βάση τις γνώσεις μας, τις εμπειρίες μας κλπ. Την καλύτερη εικόνα για τι συμβαίνει θα μπορουσε να τη έχει ένα ειδικός που έχετε συναντήσει αρκετές φορές και γνωρίζει τις αλληλεπιδράσεις σας, το περιβάλλον της οικογένειάς σας και τι νιώθει ο καθενας από εσάς.

Οι περισσότερες ψυχιατρικές παθήσεις, αν όχι όλες, έχουν οργανικό υπόβαθρο. Δεν ισχυρίζομαι ότι το παιδί έχει κάτι ή τέλοσπάντων κάι σοβαρό. Αλλά αν υπάρχει και μία μικρή πιθανότητα, ένας γιατρός, μπορεί να κατευθύνει. Στην καλύτερη περίπτωση θα πει απλά "το παιδί θέλει όρια, δεν έχει κάτι" ή "να σας δώσω το τηλέφωνο ενός κέντρου που συνεργαζόμστε, να σας καθοδηγήσει ψυχολόγος να χτίσετε τη σχέση σας με το παιδί σας ξανά". Αλλά υπάρχει και ένα μικρό ενδεχόμενο να δει κάτι άλλο, θες αδιάγνωστο λειτουργικό αυτισμό, θες κατάλθλιψη, θες διπολική, κάτι που να μην μπορεί να τεθεί υπό έλεγχο χωρίς θεραπεία. Επειδή, στο μικρό αυτό ενδεχόμενο, η αντίδραση στην πρώτη κρίση μετράει, ας το αποκλείσουν τουλάχιστον από την αρχή, ή αν κάτι κρύβεται, που μπορεί να είναι και κάτι απλό, και ο πιο ψυχρός και πολυάσχολος ψυχίατρος ενός νοσοκομείου, θα το δει με την πρώτη συνεδρία, ανεξάρτητα από το αν θα αναλάβει την παρακολούθηση ή μη.

Αν η θεματοθέτρια είναι Αττική, το Σισμανόγλειο έχει καλό τμήμα, με ειδίκευση σε εφήβους, και επειδή είναι ψυχιατρικό ιατρείο εντός νοσοκομείου και όχι ψυχικατρικό νοσοκομείο, δεν έχει αυτό το άσχημο κλίμα του ψυχιατρείου που σε κάνει να θέλεις να το βάλεις στα πόδια, ούτε κινδυνεύεις να πέσεις επάνω σε ακούσιες προσαγωγές με χειροπέδες, περιπολικά ή σε ομάδες χρηστών που περιμένουν για τη θεραπεία τους.

[Sentir...natureza]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Οι περισσότερες ψυχιατρικές παθήσεις, αν όχι όλες, έχουν οργανικό υπόβαθρο. Δεν ισχυρίζομαι ότι το παιδί έχει κάτι ή τέλοσπάντων κάι σοβαρό. Αλλά αν υπάρχει και μία μικρή πιθανότητα, ένας γιατρός, μπορεί να κατευθύνει. Στην καλύτερη περίπτωση θα πει απλά "το παιδί θέλει όρια, δεν έχει κάτι" ή "να σας δώσω το τηλέφωνο ενός κέντρου που συνεργαζόμστε, να σας καθοδηγήσει ψυχολόγος να χτίσετε τη σχέση σας με το παιδί σας ξανά". Αλλά υπάρχει και ένα μικρό ενδεχόμενο να δει κάτι άλλο, θες αδιάγνωστο λειτουργικό αυτισμό, θες κατάλθλιψη, θες διπολική, κάτι που να μην μπορεί να τεθεί υπό έλεγχο χωρίς θεραπεία. Επειδή, στο μικρό αυτό ενδεχόμενο, η αντίδραση στην πρώτη κρίση μετράει, ας το αποκλείσουν τουλάχιστον από την αρχή, ή αν κάτι κρύβεται, που μπορεί να είναι και κάτι απλό, και ο πιο ψυχρός και πολυάσχολος ψυχίατρος ενός νοσοκομείου, θα το δει με την πρώτη συνεδρία, ανεξάρτητα από το αν θα αναλάβει την παρακολούθηση ή μη.

Αν η θεματοθέτρια είναι Αττική, το Σισμανόγλειο έχει καλό τμήμα, με ειδίκευση σε εφήβους, και επειδή είναι ψυχιατρικό ιατρείο εντός νοσοκομείου και όχι ψυχικατρικό νοσοκομείο, δεν έχει αυτό το άσχημο κλίμα του ψυχιατρείου που σε κάνει να θέλεις να το βάλεις στα πόδια, ούτε κινδυνεύεις να πέσεις επάνω σε ακούσιες προσαγωγές με χειροπέδες, περιπολικά ή σε ομάδες χρηστών που περιμένουν για τη θεραπεία τους.

Συμφωνουμε στο οτι υπαρχει οργανικο υποβαθρο απλα στις περισσοτερες περιπτωσεις αυτο απο μονο του δεν οδηγει στην εκδηλωση παθησης. Μπορει να υπαρχει το γονιδιο της διπολικης διαταραχης ή της καταθλιψης αλλα σε ενα υποστηρικτικο περιβαλλον θα εμενε στη "σιγαση" ενω θα ενεργοποιουνταν σε ενα περιβαλλον καταπιεστικο ή βιαιο. Γι'αυτο και η θεραπεια θα πρεπει να αποσκοπει στο ψυχολογικο κομματι που σχετιζεται με τον επαναπροσδιορισμο των σχεσεων του οικογενειακου περιβαλλοντος και οχι τοσο στο οργανικο κομματι (χορηγηση φαρμακων) που ισως δρασει μονο συμπληρωματικα σε καποιες περιπτωσεις. Φυσικα αν υπαρχει καποιο τετοιο θεμα οπως τα παραπανω ή και ο αυτισμος θα χρειαστει θεραπεια. Ισως χρειαστει θεραπεια και χωρις ολα αυτα για τον λογο που εγραψες: 

Παράθεση

να σας καθοδηγήσει ψυχολόγος να χτίσετε τη σχέση σας με το παιδί σας ξανά"

Αυτο ειναι το πιο σημαντικο, ειτε αυτη η συμπεριφορα σχετιζεται με κατι παροδικο ειτε εχει σχεση με ψυχιατρικη εκδηλωση, μονο ετσι ερχεται η ουσιαστικη θεραπεια.

[Curie]

Κατ' αρχάς, σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους για τις απόψεις και τις συμβουλές σας. Ειλικρινά εκτιμώ πολύ το γεγονός ότι αφιερώνετε χρόνο να μου απαντήσετε. 

 

Πέραν της ψυχολόγου του σχολείου, καθώς και καθηγητών του με τους οποίου μίλησα πρόσφατα και μου μετέφεραν μια θετική εικόνα του παιδιού στο σχολείο (αν και πιο αποδιοργανωμένος συνολικά σε σχέση με πριν τον εγκλεισμό) είμαι σε καθημερινή επαφή και με οικογενειακό φίλο ψυχίατρο (όχι παιδοψυχίατρο), ο οποίος δεν έχει δει το παιδί ως "ασθενή", αλλά έχει το πλεονέκτημα ότι μας γνωρίζει πολύ καλά ως οικογένεια και φυσικά γνωρίζει και το παιδί. Και αυτός, κρίνει ότι δεν πρέπει να πιέσουμε πολύ το παιδί να πάμε σε γιατρό, ούτως ή άλλως το παιδί δεν είναι καθόλου συνεργάσιμο και δεν δέχεται ότι υπάρχει πρόβλημα. Το βασικότερο από όλα που μας έχουν συμβουλέψει όλοι είναι να δημιουργήσουμε συνθήκες ηρεμίας και καθόλου πίεσης στο σπίτι και αργά & σταθερά να βελτιώνουμε την επικοινωνία με το παιδί. Όλοι μας είπαν ότι χρειάζεται χρόνος, τα αποτελέσματα δεν θα είναι άμεσα, θα υπάρχουν σκαμπανεβάσματα και χρειάζεται υπομονή και σταθερή στάση. Ήδη διαβλέπουμε, τις τελευταίες δύο εβδομάδες που αλλάξαμε την τακτική μας, από καθημερινή πίεση για την υγιεινή του, τα μαθήματα του, τις ώρες στον η/υ, κλπ σε ήρεμη αντιμετώπιση και "ανοχή", το αποτέλεσμα είναι ότι το παιδί ηρέμησε κάπως. Επίσης, πέραν των 2-3 ημερών/εβδομάδα που πάει στο σχολείο (τελευταία εβδομάδα η τρέχουσα), έχουμε "κατορθώσει" να βγαίνει από το σπίτι 2-3 φορές/βδομάδα, είτε για να πάμε σε κάποιο κατάστημα και να περπατήσουμε είτε για να δει κάποιον παλιό φίλο. Δεν το κάνει με ενθουσιασμό, αλλά είναι πρόοδος ότι το κάνει έστω και έτσι. 

 

 

23 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

Δεν δινω τοσο σημασια στο "αποτελεσμα" που ειναι ο εθισμος στο διαδικτυο αλλα στην αιτια, σε αυτο που κρυβεται απο πισω : στην σχεση με τους γονεις. Φυσικα, αν τα ορια ειναι πολυ χαλαρα και το παιδι καθοταν πολυ στον υπολογιστη απο τα 10, ειναι αναμενομενο να κολλησει και δεν ειναι οι 2 μηνες του εγκλεισμου που τον εκαναν να αποξενωθεί από τους οικείους του. Ο εθισμος στον ηλεκτρονικο κοσμο (οπως συμβαινει με τους περισσοτερους εθισμους) κρυβει αλλες παραμετρους. Οταν το παιδι δεν εχει ουτε ενα φιλο συμφωνα με τα λεγομενα της μαμας τοτε δεν υπαρχη εκτιμηση της αξιας του συναισθηματικου δεσιματος. Οταν δεν τους μιλαει καν και δεν θελει να βρισκεται μαζι τους ουτε για μιση ωρα, δεν ευθυνεται ο εγκλεισμος λογω covid. Προφανως εμεις διαβαζουμε ουτε το απειροελαχιστο απο οτι πραγματικα συμβαινει στην οικογενεια και θεωρω αδικο για το παιδι να χαρακτηριζεται "εθισμενο" και να δινεται η μεγαλυτερη προσοχη στην "θεραπεια" του ενω σε αυτες τις περιπτωσεις οι γονεις ειναι που χρειαζονται θεραπεια και αν ειναι δοτικοι και δεσμευμενοι να αποδεχθουν τις ιδιαιτεροτητες του παιδιου τους τοτε πραγματικα μπορει να περασει αυτη η καταιγιδα που περνανε. Αν αρνουνται να δεχθουν οτι αυτοι ευθυνονται για το μεγαλυτερο μερος της εκδηλωσης του εθισμου τοτε θα υψωνεται τοιχος, θα απομακρυνονται ακομη περισσοτερο απο το παιδι τους και το παιδι συνεχως θα ψαχνει αλλες διεξοδους να εκτονωσει τα συναισθηματα του. 

 

Το θέμα με την ενασχόληση με τον η/η προφανώς προϋπήρχε, δεν δημιουργήθηκε την περίοδο του εγκλεισμού. Στην περίοδο του εγκλεισμού εντάθηκε πάρα πολύ, καταστρατηγήθηκαν στην πράξη τα όποια όρια και το παιδί έγινε απόλυτα ανυπάκουο. Η ανυπακοή σχετίζεται προφανώς και με την ηλικία, νιώθουμε σαν να έχει "μεγαλώσει" πολύ απότομα, τις περισσότερες φορές νιώθουμε ότι είναι ένας νέος ενήλικος παρά ένα μεγάλο παιδί.

 

Εμείς ως γονείς έχουμε ασφαλώς αποδεχτεί την ιδιαιτερότητα του παιδιού, την κλίση και την ικανότητα που έχει στους η/υ (πχ μαθαίνει γλώσσες προγραμματισμού μόνος του, "χτίζει" η/υ μόνος του, κλπ). Το ανησυχητικό είναι η μη διάθεση του να εμπλουτίσει το πρόγραμμα του είτε μέσα στο σπίτι είτε έξω από αυτό, όπως γινόταν μέχρι πολύ πρόσφατα (ας πούμε περίπου μέχρι τα περασμένα Χριστούγεννα). Επίσης, ανησυχούμε πάρα πολύ για την απαισιοδοξία του (συχνά μας αναφέρει ότι είναι "καταθλιπτικός" και ότι όλα είναι μία ματαιότητα) και περισσότερο ανησυχούμε μήπως όλο αυτό που βιώνουμε χειροτερεύσει.

Επεξεργάστηκαν 8 Ιουνίου,2020 by Curie

[Curie]

On 7/6/2020 at 3:40 ΠΜ, Sentir...natureza είπε:

Οσον αφορά την υγιεινή και τα οικογενειακά γεύματα τα θεωρώ δευτερευουσας σημασίας στη παρουσα φάση και η πίεση θα έφερνε μεγαλύτερη ρήξη στη σχέση σας, η οποία ρήξη ειναι για μένα το μεγαλύτερο πρόβλημα. Πώς ήταν η σχέση σας πριν την μεγάλη αλλαγή στην ώρα απασχόλησης στο pc; Ειχατε μια στοργική σχεση εμπιστοσυνης ή μια αποστασιοποιημενη, "τυπικη" σχεση;  Ειστε γονεις που κριτικαρετε τις επιλογες του παιδιου ή θεωρειτε οτι ειστε ολοι ισοτιμοι και αξιζετε τον ιδιο σεβασμο; Ήταν παιδί που ερχόταν και σας μιλούσε από μόνο του για αυτά που το προβληματίζουν ή τον ρωτούσατε συνεχώς εσεις; Πόσο πολύ έχει αλλάξει η σχέση του με την αδερφή του (πέραν του να την αποκαλεί "χαζή"); Φανταζομαι οτι λογω της ηλικιας ισως ειναι "φυσιολογικο" να μην εχουν μια τρυφερη σχεση οπως νωριτερα, ισως αυτο να αλλαξει μετα την εφηβεια; Οι "διαδικτυακοί" φίλοι του, αφού είναι από το σχολείο γιατί είναι διαδικτυακοί; Φαντάζομαι κάνουν παρέα στο σχολείο, δεν μιλάνε μόνο διαδικτυακά. Έχετε συζητήσει μαζί του ήρεμα, χωρίς ίχνος κριτικής; Απλά να μιλήσετε, να προσπαθήσετε να τον καταλάβετε, να κατανοησετε γιατι αποξενωθηκε τόσο. Μήπως νιώθει ότι δεν τον καταλαβαίνει κανείς και βρίσκει παρηγοριά εκεί που δεν τον κρίνει κανένας, εκεί που είναι πραγματικα καλός ή απλά εκει που περνάει καλύτερα την ώρα του; Προσωπικά, θα συζητούσα ειλικρινά μαζί του. Θα του έλεγα τους προβληματισμούς μου, τις ανησυχίες μου, πώς νιωθω, πώς ενιωσα σε καποια περιστατικα (πχ στην σωματικη βια), θα τον ρωτούσα να μου πει τι πιστεύει αυτός για την κατάσταση. Χωρίς καμία κριτική διάθεση, χωρίς κανένα υποτιμητικό σχόλιο, με ολοκληρωτικό σεβασμό σε αυτά που θα ακούσω. Και πάλι πιστεύω πως μια καθοδήγηση από ψυχολόγο πιστεύω θα βοηθούσε σε αυτό.

Συνεχίσετε φυσικά να κάνετε δραστηριότητες για την ενδυνάμωση των σχέσεων σας, πάτε κάπου για 2-3 μέρες αν υπάρχει η δυνατότητα, παίξτε επιτραπέζια (ισως και κάτι πιο δύσκολο, στα ενδιαφέροντα του), κάντε κάτι διασκεδαστικό μαζί (υπάρχουν τα escape rooms που τα έμαθα εδώ στο φόρουμ και ίσως τον ενδιαφέρουν μιας και θα πρέπει να λυσει γρίφους και να χρησιμοποιήσει την λογικη). Οτιδηποτε θα βοηθησει να συνδεθει με τον φυσικο κοσμο, με εσας, παντα με γνωμονα τα ενδιαφεροντα του.

Γενικως, εγώ θα προσπαθούσα να μπω στα μάτια του, να καταλάβω τον τροπο που σκέφτεται. Απο όσα γράφεις αυτο που δυσκολευομαι να αντιληφθω ειναι η σχεση σας. Δεν φαινεται να ειναι ενα παιδι με χαμηλη αντιληψη, ουτε κι εσυ μια μαμα που κακοποιει το παιδι της, γι'αυτο και πρεπει να προσπαθησεις να αντιληφθεις γιατι συνεβη αυτη η αποξενωση. Καποια στιγμη, μετα απο μερικες συνεδριες με τον ψυχολογο και αναλογως την δεδομενη κατασταση θα προσπαθουσα να ερθει και αυτος μαζι μου στον ψυχολογο. Αυτο που θα του ελεγα μηπως τον πεισω να ερθει (και μαλλον θα ηταν αυτο που θα ενιωθα) ειναι οτι θελω να προσπαθησω να τον καταλαβω. Οτι εγω ειμαι αυτη που "εχω το προβλημα" και δεν τον μπορω να τον κατανοησω και η συζητηση με καποιον ειδικο, σε ουδετερο περιβαλλον θα με βοηθουσε να ξανασυνδεθω μαζι του. Γενικως, θεωρω οτι παντα πρεπει να ειμαστε ειλικρινεις. Ειναι μια πολυ δυσκολη κατασταση αυτη που περνατε και θελει προσοχη να μην στραφει σε καποιον "μεντορα" που θα μπορουσε να τον οδηγησει σε λαθος μονοπατι. Πρεπει να παραμεινειτε μαζι του, με το μερος του, οχι απεναντι του και εχετε πολυ δρομο μπροστα σας μεχρι να τον τραβηξετε προς το φως.

 

Πολύ ενδιαφέροντα ερωτήματα. Η σχέση μας με το παιδί ήταν γενικώς καλή, προφανώς υπήρχαν κατά περιόδους κάποιες εντάσεις, αλλά όχι κάτι πολύ εξεζητημένο. Αναγνωρίζω όμως ότι δεν δείχναμε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις γνώσεις του και την ικανότητα τους στους η/υ (η καθηγήτρια πληροφορικής στο σχολείο πρόσφατα μου είπε ότι έχει μείνει άναυδη, δεν έχει ξαναδεί τέτοιες γνώσεις στην ηλικία αυτή), αυτό σίγουρα ήταν ένα στοιχείο που τον απομάκρυνε από εμάς. Για τον ίδιο μπορεί να μην είχε καμία σχεδόν αξία αν του λέγαμε χίλια μπράβο που διακρινόταν σε πανελλήνιους διαγωνισμούς φυσικής ή μαθηματικών (ή για να ξεφύγουμε από το σχολείο, το γεγονός ότι φτιάχνει τον κύβο του Ρούμπικ σε δευτερόλεπτα), αλλά τον πλήγωνε ότι του λέγαμε ότι είναι "κολλημένος" με τον η/υ.

 

Επίσης, σταδιακά χάσαμε την ποιοτική επικοινωνία, το μεγαλύτερο μέρος της καθημερινότητας μαζί του ήταν αν έκανε τα μαθήματα του και αν πλύθηκε και σχεδόν μηδέν για κάτι άλλο. Όταν άνοιγε η συζήτηση για αυτά που του αρέσουν πλην υπολογιστών (πχ γεωπολιτικά, φιλοσοφία, δομή σύγχρονου κόσμου, οικονομία & επιχειρείν) γινόταν ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Αυτό προσπαθούμε να το αναθερμάνουμε και τις τελευταίες εβδομάδες.

 

Συμφωνώ απόλυτα ότι χρειάζεται μεγάλη ειλικρίνεια και προσπαθούμε χωρίς να τον κάνουμε να νιώθει πίεση να χτίσουμε σχέση εμπιστοσύνης και καλλιέργεια του συναισθήματος ότι είναι αποδεκτός. Του λέμε μάλιστα ότι τον θαυμάζουμε για τις γνώσεις του στους η/υ, και ότι κακώς δεν του το είχαμε πει παλαιότερα.

 

Στο τι πιστεύει αυτός για την κατάσταση, έχουμε προσπαθήσει να κάνουμε συζήτηση με ηρεμία, ο ίδιος έχει λέει στόχο να φύγει το συντομότερο από το σπίτι, δεν μας αγαπάει, δεν μας συμπαθεί (στο θυμό του λέει ότι μας μισεί), θεωρεί ότι είμαστε από άλλη εποχή και δεν καταλαβαίνουμε το μέλλον και ότι αυτά περί φίλων εκτός διαδικτύου, άθλησης, άλλων δραστηριοτήτων είναι συμβατικές "βλακείες" που για τον ίδιο δεν έχουν καμία αξία.

Επεξεργάστηκαν 8 Ιουνίου,2020 by Curie

[Lisbet]

@Curie υπάρχει και μια άλλη "αισιόδοξη" εκδοχή. Πολύ συχνά, τα παιδιά στην εφηβεία υιοθετούν μια μανιέρα περιθωρίου, ειδικά αυτά που για τους χψ λόγους διαφέρουν με όχι και τόσο αποδεκτό από τον κύκλο των συμμαθητών τους τρόπο. Δεν είναι δλδ ούτε οι πρώτοι γκόμενοι,ούτε οι αθληταράδες, οπότε θεωρούν cool να παραστήσουν τους καταθλιπτικούς, περιθωριακούς κλπ. Το γεγονός δλδ ότι αυτοχαρακτηρίζεται έτσι μόνος του εμένα κάπου προς τα εκεί με πάει, γιατί, από όσο έχω συναναστραφεί ανθρώπους με προβλήματα ψυχικής υγείας, κανένας τους δεν το αναγνώριζε, πόσο μάλλον να το παραδεχτεί και να αυτοχαρακτηριστεί.

 

Βέβαια, σε αυτές τις περιπτώσεις, έχουν και τις ανάλογες παρέες, ακούνε τη σχετική μουσική, πράγμα που ο γιος σας δεν κάνει.

 

Έχει γενικά τάση προς το drama queen? Θέλεινα τραβάει πάνω του την προσοχή;

 

Σε κάθε περίπτωση, είναι μεγάλο αίνιγμα να μεγαλώνεις ένα χαρισματικό παιδί και από όσο έχω διαβάσει, η όχι "φυσιολογική" παιδική ηλικία και η κατάθλιψη είναι από τα πλέον συνηθισμένα χαρακτηριστικά τους. Έχετε σκεφτεί να απευθυνθείτε στη MENSA? Θα τον ενδιέφερε κάτι τέτοιο;

Επεξεργάστηκαν 8 Ιουνίου,2020 by Lisbet

[Curie]

Just now, Lisbet είπε:

@Curie υπάρχει και μια άλλη "αισιόδοξη" εκδοχή. Πολύ συχνά, τα παιδιά στην εφηβεία υιοθετούν μια μανιέρα περιθωρίου, ειδικά αυτά που για τους χψ λόγους διαφέρουν με όχι και τόσο αποδεκτό από τον κύκλο των συμμαθητών τους τρόπο. Δεν είναι δλδ ούτε οι πρώτοι γκόμενοι,ούτε οι αθληταράδες, οπότε θεωρούν cool να παραστήσουν τους καταθλιπτικούς, περιθωριακούς κλπ. Το γεγονός δλδ ότι αυτοχαρακτηρίζεται έτσι μόνος του εμένα κάπου προς τα εκεί με πάει, γιατί, από όσο έχω συναναστραφεί ανθρώπους με προβλήματα ψυχικής υγείας, κανένας τους δεν το αναγνώριζε, πόσο μάλλον να το παραδεχτεί και να αυτοχαρακτηριστεί.

 

Βέβαια, σε αυτές τις περιπτώσεις, έχουν και τις ανάλογες παρέες, ακούνε τη σχετική μουσική, πράγμα που ο γιος σας δεν κάνει.

 

Έχει γενικά τάση προς το drama queen? Θέλεινα τραβάει πάνω του την προσοχή;

 

Σε κάθε περίπτωση, είναι μεγάλο αίνιγμα να μεγαλώνεις ένα χαρισματικό παιδί και από όσο έχω διαβάσει, η όχι "φυσιολογική" παιδική ηλικία και η κατάθλιψη είναι από τα πλέον συνηθισμένα χαρακτηριστικά τους. Έχετε σκεφτεί να απευθυνθείτε στη MENSA? Θα τον ενδιέφερε κάτι τέτοιο;

 

Όχι, δεν θέλει να τραβάει πάνω του την προσοχή, μέσα του πραγματικά υποφέρει και νιώθει δυστυχισμένος. Οπότε ένας από τους λόγους με την κατάχρηση στον η/υ θεωρώ ότι εκεί "ξεχνιέται" (πχ με τις ταινίες anime ή με κάτι προχωρημένα memes που βλέπει με τις ώρες) και ασφαλώς ασχολείται με κάτι που του αρέσει πολύ (τεχνολογία υπολογιστών, προγραμματισμός, κλπ).

 

Για τη MENSA το είχαμε συζητήσει παλαιότερα, δεν το κάναμε και τώρα πλέον δεν είναι η φάση να μπει σε αυτή τη διαδικασία, αποκλείεται να θεωρήσει ότι κάτι του προσφέρει αυτό ώστε να ασχοληθεί.

[samsympan]

@Curie ανέφερα παραπάνω την άποψη μου και δεν έχει νόημα να επαναλαμβάνομαι. Επειδή όμως ενδεχομένως να διαβάσει την συζήτηση και κάποιος άλλος σε αντίστοιχη θέση επιτρέψτε μου να επισημάνω τα εξής:

α) Αναφέρθηκαν παραπάνω συγκεκριμένα πράγματα (δεν έχει νόημα να τα αναφέρω είναι πασιφανή) που αποτελούν καμπανάκια για άμεση δράση. Στο αρχικό σας άλλωστε post γράφετε πως η κατάσταση μοιάζει απελπιστική.

β) Οι ικανότητες-δεξιότητες του παιδιού είναι σημαντικό κομμάτι της προσωπικότητας του, αλλά δεν αφορούν στην κουβέντα εδώ. Είναι αποπροσανατολιστικές. Πχ η κλίση του προς την τεχνολογία και η ευφυία που ισχυρίζεστε ότι παρουσιάζει, είναι πολύ θετικά• και μπράβο του και μπράβο σας που του δώσατε την ευκαιρία να τα εξελίξει! Ωστόσο πρώτα από όλα είναι ένας έφηβος κι όπως και όλοι οι άλλοι, πρωτίστως έχει ανάγκη η οικογένεια του να είναι προστάτης, στήριγμα, βράχος και δευτερευόντως κόλακας. Οπότε αυτά δεν είναι λόγος να μην απευθυνθείτε άμεσα σε ειδικό. Αυτά (και όλα τα άλλα) θα τα αναφέρετε στον ειδικό προκειμένου να σκιαγραφήσει το προφίλ του και να σας κατευθύνει κατάλληλα.

γ) Στους ειδικούς που απευθυνθήκατε αναφέρατε τις λεπτομέρειες που εκθέσατε εδώ; Μου κάνει μεγάλη εντύπωση η στάση τους, η οποία έτσι όπως την περιγράφετε μοιάζει να είναι αδιάφορη έως ανησυχητικά εφησυχαστική. Κυρίως όμως μου κάνει εντύπωση ότι δεν σας κατέστησαν σαφές πως όταν ένα μέλος μιας οικογένειας αντιμετωπίζει θέμα υγείας (σωματικής/ψυχικής όπως στην προκειμένη περιπτωση) αυτό αφορά σε όλη την οικογένεια. Δεν είναι λοιπόν σοβαρό επιχείρημα για να μην λάβετε στοχευμένη-εξειδικευμένη για την περίπτωση σας υποστήριξη, τα:

On 4/6/2020 at 9:28 ΜΜ, Curie είπε:

Για συνεδρίες με ψυχολόγο μάλλον δεν έχεις άδικο, αλλά δεν συμφωνεί το παιδί ότι υπάρχει κάποιο θέμα για να μιλήσουμε με ψυχολόγο, και φυσικά δεν μπορώ να βάλω με τη βία έναν 15χρονο στο ΙΧ να τον πάω με το ζόρι σε ψυχολόγο. Πραγματικά αναρωτιέμαι πως θα μπορούσε να γίνει αυτό...

 

6 ώρες πρίν, Curie είπε:

ούτως ή άλλως το παιδί δεν είναι καθόλου συνεργάσιμο και δεν δέχεται ότι υπάρχει πρόβλημα. 

Ούτε βέβαια θα τον "πάτε στον ψυχίατρο σηκωτό και με τη βία"! Πρώτα θα κάνετε εσείς οι γονείς την επαφή. Θα εκθέσετε με λεπτομέρειες την κατάσταση και ο ειδικός θα σας κατευθύνει στοχευμένα για την οικογενειακή ψυχοθεραπεία που θα πρέπει να ακολουθήσετε και τους τρόπους προσέγγισης του παιδιού σας. Ο δρόμος είναι δύσβατος καθώς σε τέτοιες περιπτώσεις καλούμαστε όλα τα μέλη της οικογένειας να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας και να αναθεωρήσουμε τις στάσεις μας και τις τακτικές μας και να δουλέψουμε ειλικρινά πάνω σε αυτά. Όμως, είναι ο μόνος δρόμος που καταλήγει στο φως (όπως πολύ ωραία έγραψε παραπάνω @Sentir...natureza με την οποία συμφωνώ στην προσέγγιση της αλλά όχι απολύτως με την εικόνα της για τις ψυχικές παθήσεις, την ψυχιατρική και τις μεθόδους της, αλλά δεν έχει και πολύ σημασία εδώ, τα γράφει πολύ ωραία και σας χτυπά καμπανάκι όπως κι οι υπόλοιποι εδώ). Ο σωστός ψυχίατρος (με εξειδίκευση στην ψυχανάλυση και την ψυχοθεραπεία), να είστε βέβαιοι μόνο βελτίωση της κατάστασης μπορεί να επιφέρει. Τώρα, πως θα βρείτε τον σωστό επιστήμονα είναι ένα σημαντικό θέμα, διότι δυστυχώς ακόμη και στο τόσο σπουδαίο ιατρικό λειτούργημα, συναντά κανείς ακατάλληλα άτομα. Ξεκινήστε να ψάχνετε πάραυτα.

On 4/6/2020 at 9:28 ΜΜ, Curie είπε:

Για να κυριολεκτούμε, συμφωνώ ότι καθοδήγηση (εννοείται από το διαδίκτυο) δεν θα μπορούσα να έχω, ίσως όμως κάποιες πρακτικές συμβουλές από ψυχολόγους (έχω δει ότι κάποιοι γράφουν εδώ) ή/και φυσικά από γονείς με παρόμοιες εμπειρίες. 

Και σε καμία περίπτωση μην περιμένετε κανείς σοβαρός ειδικός να σας κατευθύνει μέσω διαδικτύου.

[ΑΡΓΚ]

3 ώρες πρίν, Curie είπε:

Εμείς ως γονείς έχουμε ασφαλώς αποδεχτεί την ιδιαιτερότητα του παιδιού, την κλίση και την ικανότητα που έχει στους η/υ (πχ μαθαίνει γλώσσες προγραμματισμού μόνος του, "χτίζει" η/υ μόνος του, κλπ). Το ανησυχητικό είναι η μη διάθεση του να εμπλουτίσει το πρόγραμμα του είτε μέσα στο σπίτι είτε έξω από αυτό, όπως γινόταν μέχρι πολύ πρόσφατα (ας πούμε περίπου μέχρι τα περασμένα Χριστούγεννα). Επίσης, ανησυχούμε πάρα πολύ για την απαισιοδοξία του (συχνά μας αναφέρει ότι είναι "καταθλιπτικός" και ότι όλα είναι μία ματαιότητα) και περισσότερο ανησυχούμε μήπως όλο αυτό που βιώνουμε χειροτερεύσει.

Επειδή οι υπολογιστές είναι η δουλειά μου, μην το σκέφτεστε καν σαν κλίση, πόσο μάλλον στην ηλικία του. Είναι συχνό το φαινόμενο από γονείς που δεν έχουν οι ίδιοι σχέση με το επάγγελμα, να τους φαίνεται σαν να κάνει κάτι "παραγωγικό" το παιδί όταν απομονώνεται με τον υπολογιστή και μιλά για πράγματα που δεν γνωρίζουν. Δεν είναι έτσι. Ωραίο είναι να μάθει και κάτι χρήσιμο πέραν του να παίζει μόνο, αλλά μην βρίσκεται "άλλοθι" στη  συμπεριφορά απομόνωσης πίσω από το ότι έχει "κλίση". Το έχω δει, το έχω ζήσει. Η απομόνωση με τα ηλεκτρονικά ποτέ δεν οφείλεται σε κανένα ιδιαίτερο ταλέντο. Η αγάπη και η κλίση για τον προγραμματισμό μπορεί να υπάρχει ή όχι, δεν έχει σχέση με αυτό που βλέπετε τώρα, δεν θα το κρίνετε από εκεί. Και ο προγραμματισμός σαν ενασχόληση δεν δημιουργεί ούτε αντικοινωνικότητα, ούτε "εθισμό", θα είχε μία λογική να περάσει 2-3 μέρες πάνω από τον υπολογιστή 12 ώρες να λύσει ένα ενδιαφέρν πρόβλημα, αλλά μετά θα επανέρχοταν στην καθημερινότητα. Δεν έχω δει κανένα παιδί με τέτοια σχέση με τον υπολογιστή να το κάνει επάγγελμα τελικά ή καριέρα και είμαι 25 χρόνια σε αυτη τη δουλειά. Αν ήταν μία αγάπη για τους υπολογιστές, θα το βλέπατε όπως μια αγάπη για το διάβασμα ή τη μουσική: θα ασχολιόταν αρκετά, θα μιλούσε γι αυτό, θα σας έδειχνε τι κατάφερε, και κατά τα άλλα, θα ζούσε φυσιολογικά.

πρίν από 27 λεπτά , Curie είπε:

 

Όχι, δεν θέλει να τραβάει πάνω του την προσοχή, μέσα του πραγματικά υποφέρει και νιώθει δυστυχισμένος. Οπότε ένας από τους λόγους με την κατάχρηση στον η/υ θεωρώ ότι εκεί "ξεχνιέται" (πχ με τις ταινίες anime ή με κάτι προχωρημένα memes που βλέπει με τις ώρες) και ασφαλώς ασχολείται με κάτι που του αρέσει πολύ (τεχνολογία υπολογιστών, προγραμματισμός, κλπ).

 

 

Το να συνδέεις τα anime και memes με τον προγραμματισμό, είναι απλά παράλογο. Μπορεί να του αρέσει η τεχνολογία, αυτο δε δικαιολογεί τον εθισμό. Αν είναι δυστυχισμένος και πρέπει να ξεχαστεί, που είναι νομίζω μία πολύ καλή περιγραφή, πρέπει να μιλήσετε με γιατρό, εσείς καταρχήν, και ιδανικά όχι φίλο, κανείς ψυχίατρος δε βγάζει διάγνωση σε οικογένεια που γνωρίζει.

Παρεπιπτόντως, έχετε πει ανοιχτά σε γιατρό ότι το παιδί απέιλησε και μάλιστα πάνω από μία φορά με αυτοκτονία; Σε ενήλικα, είναι αρκετός λόγος για ακούσια εξέταση από γιατρό, δεν ξέρω όμως αν το παιδί εννοείτε ότι το είπε και το εννοούσε ή το είπε όπως λένε τα παιδιά διάφορες σαχλάμαρες κατά καιρούς, αν και φαντάζομαι ότι όποιος ήταν μπροστά, θα κατάλαβε από το ύφος.

[Curie]

17 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Το να συνδέεις τα anime και memes με τον προγραμματισμό, είναι απλά παράλογο. Μπορεί να του αρέσει η τεχνολογία, αυτο δε δικαιολογεί τον εθισμό. Αν είναι δυστυχισμένος και πρέπει να ξεχαστεί, που είναι νομίζω μία πολύ καλή περιγραφή, πρέπει να μιλήσετε με γιατρό, εσείς καταρχήν, και ιδανικά όχι φίλο, κανείς ψυχίατρος δε βγάζει διάγνωση σε οικογένεια που γνωρίζει.

Παρεπιπτόντως, έχετε πει ανοιχτά σε γιατρό ότι το παιδί απέιλησε και μάλιστα πάνω από μία φορά με αυτοκτονία; Σε ενήλικα, είναι αρκετός λόγος για ακούσια εξέταση από γιατρό, δεν ξέρω όμως αν το παιδί εννοείτε ότι το είπε και το εννοούσε ή το είπε όπως λένε τα παιδιά διάφορες σαχλάμαρες κατά καιρούς, αν και φαντάζομαι ότι όποιος ήταν μπροστά, θα κατάλαβε από το ύφος.

 

Ασφαλώς δεν συνδέω anime & memes με προγραμματισμό, απλά ανέφερα ότι τον χρόνο στον υπολογιστή τον περνάει σε πράγματα "παραγωγικά" και "μη παραγωγικά".

 

Σε ότι αφορά τις απειλές για αυτοκτονία, δύο διαφορετικοί γιατροί μας είπαν ότι είναι σχεδόν βέβαιο ότι πρόκειται για απειλή που γνωρίζει ότι μας "εγκλωβίζει".  Οι ψυχίατροι ανέφεραν ότι αυτοί που πραγματικά το εννοούν δεν το λένε, εκτός πάντα σπανίων εξαιρέσεων.

 

Κάτι άλλο που νομίζω δεν ανέφερα είναι ότι από το σχολείο του έμαθα ότι στα περισσότερα μαθήματα συμμετέχει, ενώ στα διαλείμματα δεν είναι κάπου απομονωμένος, αλλά πάντα με παρέα και φαίνεται χαρούμενος. Αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό και με άλλα (πχ έξοδος από το σπίτι σχεδόν μέρα παρα μέρα πλέον για βόλτα χωρίς μανία να επιστρέψει), κατά την ψυχολόγο του σχολείου και τον ψυχίατρο-φίλο μας, δεν συνάδει με την έννοια του εθισμού, την οποία για την ώρα απορρίπτουν και οι δύο για την περίπτωση μας.

 

Το νεότερο είναι ότι έκλεισα ραντεβού στη ΜΕΥ στο Αγλ. Κυριακού.

[ΑΡΓΚ]

Just now, Curie είπε:

 

Ασφαλώς δεν συνδέω anime & memes με προγραμματισμό, απλά ανέφερα ότι τον χρόνο στον υπολογιστή τον περνάει σε πράγματα "παραγωγικά" και "μη παραγωγικά".

 

Σε ότι αφορά τις απειλές για αυτοκτονία, δύο διαφορετικοί γιατροί μας είπαν ότι είναι σχεδόν βέβαιο ότι πρόκειται για απειλή που γνωρίζει ότι μας "εγκλωβίζει".  Οι ψυχίατροι ανέφεραν ότι αυτοί που πραγματικά το εννοούν δεν το λένε, εκτός πάντα σπανίων εξαιρέσεων.

 

Κάτι άλλο που νομίζω δεν ανέφερα είναι ότι από το σχολείο του έμαθα ότι στα περισσότερα μαθήματα συμμετέχει, ενώ στα διαλείμματα δεν είναι κάπου απομονωμένος, αλλά πάντα με παρέα και φαίνεται χαρούμενος. Αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό και με άλλα (πχ έξοδος από το σπίτι σχεδόν μέρα παρα μέρα πλέον για βόλτα χωρίς μανία να επιστρέψει), κατά την ψυχολόγο του σχολείου και τον ψυχίατρο-φίλο μας, δεν συνάδει με την έννοια του εθισμού, την οποία για την ώρα απορρίπτουν και οι δύο για την περίπτωση μας.

 

Το νεότερο είναι ότι έκλεισα ραντεβού στη ΜΕΥ στο Αγλ. Κυριακού.

Τελεια, αρα υποθέτω το αρχικό ήταν ένα "μπουχτισμένο" ποστ, γιατί παρουσίαζε μία τελείως διαφορετική εικόνα

[Curie]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Τελεια, αρα υποθέτω το αρχικό ήταν ένα "μπουχτισμένο" ποστ, γιατί παρουσίαζε μία τελείως διαφορετική εικόνα

 

Και ναι και όχι. Η αλήθεια είναι ότι από τότε εφαρμόζουμε άλλη τακτική προσέγγισης στο παιδί που έχει σταδιακά κάποιες αχτίδες αποτελέσματος. Όλοι μας είπαν ότι χρειάζεται κυρίως ηρεμία και χρόνος. Επίσης όλοι μας είπαν ότι θα έχει σκαμπανεβάσματα, και όντως έτσι είναι: μια μέρα "χαμένος" 12ωρα στο PC του και χωρίς καμία διάθεση για κουβέντες μαζί μας (στο δωμάτιο του όταν τον ακούμε από έξω όταν μιλάει με άλλα παιδιά ακούγεται χαρούμενος), την άλλη μέρα θα βγει με διάθεση συζήτησης μαζί μας ή/και για βόλτα μαζί μας ή με κάποιον παλιό φίλο (το κανονίζουμε εμείς αυτό, όχι ο ίδιος μόνος του).

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 30 λεπτά , Curie είπε:

 

Και ναι και όχι. Η αλήθεια είναι ότι από τότε εφαρμόζουμε άλλη τακτική προσέγγισης στο παιδί που έχει σταδιακά κάποιες αχτίδες αποτελέσματος. Όλοι μας είπαν ότι χρειάζεται κυρίως ηρεμία και χρόνος. Επίσης όλοι μας είπαν ότι θα έχει σκαμπανεβάσματα, και όντως έτσι είναι: μια μέρα "χαμένος" 12ωρα στο PC του και χωρίς καμία διάθεση για κουβέντες μαζί μας (στο δωμάτιο του όταν τον ακούμε από έξω όταν μιλάει με άλλα παιδιά ακούγεται χαρούμενος), την άλλη μέρα θα βγει με διάθεση συζήτησης μαζί μας ή/και για βόλτα μαζί μας ή με κάποιον παλιό φίλο (το κανονίζουμε εμείς αυτό, όχι ο ίδιος μόνος του).

 

Μόλις πριν από 5 μέρες, έγραφες ότι το παιδί περνά όλο το χρόνο κλεισμένο μπροστά από τον υπολογιστή, δεν τρώει καν μαζί σας, δεν πλένεται, έχει προβεί σε λεκτική αλλά και σωματική βία, αναφέρει την επιθυμία για αυτοκτονία και δηλώνει ότι πάντα ήταν δυστυχισμένος. Ή δε συνέβησαν όλα αυτά και ήταν ακραίες υπερβολές, ή εθελοτυφλείτει και αρπάζεστε από οτιδήποτε θα σας πείσει ότι όλα είναι καλά (και οι βαρειά ασθενείς ακόμη έχουν προφανώς και "φυσιολογικές " στιγμές, αυτό δεν αναιρεί την ασθένεια όμως). Να θεραπεύτηκε πάντως μία τόσο ακραία τρομακτική συμπεριφορά σε 5 μέρες, δεν είναι ένα πιστευτό σενάριο, λυπάμαι.

Συγγνώμη για τον απότομο τόνο, αλλά να έχει μιλήσει το έφηβο παιδί μου για τη διάθεση να τερματίσει τη ζωή του, και να μην επισκέπτομαι γιατρό γιατί δε θέλει, δεν μπορώ να το χωρέσω στο μυαλό μου.

[Lisbet]

Η κοπέλα είπε ότι έκλεισε ραντεβού στο Αγλ. Κυριακού.

Από τα λίγα που γνωρίζω/έχω προσωπικά βιώσει, όσοι σκοπεύουν να αυτοκτονήσουν δεν το δηλώνουν προκαταβολικά και μάλιστα πολλάκις.

Χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω την κατάσταση, που το είπα κι εγώ από το πρώτο ποστ μου ότι δείχνει να χρήζει άμεσης ψυχιατρικής παρέμβασης.

Επεξεργάστηκαν 9 Ιουνίου,2020 by Lisbet

[ΑΡΓΚ]

8 ώρες πρίν, Lisbet είπε:

Η κοπέλα είπε ότι έκλεισε ραντεβού στο Αγλ. Κυριακού.

Από τα λίγα που γνωρίζω/έχω προσωπικά βιώσει, όσοι σκοπεύουν να αυτοκτονήσουν δεν το δηλώνουν προκαταβολικά και μάλιστα πολλάκις.

Χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω την κατάσταση, που το είπα κι εγώ από το πρώτο ποστ μου ότι δείχνει να χρήζει άμεσης ψυχιατρικής παρέμβασης.

 

Δυστυχώς μιλάω εκ πείρας, δεν ισχύει και δε μπορώ να πιστέψω ότι ψυχίατρος το είπε αυτό για τις αυτοκτονίες, εκτός αν το παιδί είχε πει κάτι του τύπου "να πεθάνω να ησυχάσω" και από υπερβολή η μαμά το μετέφερε ως πρόθεση αυτοκτονιας. 

Η ΜΕΥ που ανέφερε η μαμά, δεν είναι ψυχιατρική μονάδα, αφορά θέματα αναπτυξιακά, ενδοκρινολογικά κλπ από όσο ξέρω, δηλαδή καμία σχέση με άμεση ψυχιατρική συμβουλή σε παιδί που απειλεί με αυτοκτονία και μιλά για κατάθλιψη

[Curie]

12 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Μόλις πριν από 5 μέρες, έγραφες ότι το παιδί περνά όλο το χρόνο κλεισμένο μπροστά από τον υπολογιστή, δεν τρώει καν μαζί σας, δεν πλένεται, έχει προβεί σε λεκτική αλλά και σωματική βία, αναφέρει την επιθυμία για αυτοκτονία και δηλώνει ότι πάντα ήταν δυστυχισμένος. Ή δε συνέβησαν όλα αυτά και ήταν ακραίες υπερβολές, ή εθελοτυφλείτει και αρπάζεστε από οτιδήποτε θα σας πείσει ότι όλα είναι καλά (και οι βαρειά ασθενείς ακόμη έχουν προφανώς και "φυσιολογικές " στιγμές, αυτό δεν αναιρεί την ασθένεια όμως). Να θεραπεύτηκε πάντως μία τόσο ακραία τρομακτική συμπεριφορά σε 5 μέρες, δεν είναι ένα πιστευτό σενάριο, λυπάμαι.

Συγγνώμη για τον απότομο τόνο, αλλά να έχει μιλήσει το έφηβο παιδί μου για τη διάθεση να τερματίσει τη ζωή του, και να μην επισκέπτομαι γιατρό γιατί δε θέλει, δεν μπορώ να το χωρέσω στο μυαλό μου.

 

Καταρχάς, ευχαριστώ και πάλι για το ενδιαφέρον και τις συμβουλές. Από εκεί και πέρα, αυτό που θεωρώ εγώ υπερβολή είναι να χαρακτηρίζουμε έτσι εύκολα κάποιον ασθενή και να αναφέρουμε περί θεραπείας, χωρίς μάλιστα να είμαστε ειδικοί και χωρίς να ξέρουμε καν το παιδί, παρά μόνον κάποια μηνύματα από το γονιό του. Προσοχή, δεν "υπερασπίζομαι" το παιδί, ούτε μπορώ να κρίνω αν είναι ασθενής ή όχι ή αν χρειάζεται την Α ή την Β προσέγγιση. Σας έγραψα ότι μιλήσαμε ήδη με 2 ψυχιάτρους (ο ένας γνωρίζει καλά το παιδί) και με 2 ψυχολόγους (η μία στο περιβάλλον του σχολείου, άρα με εικόνα για τη συμπεριφορά του σε καθημερινή βάση τα τελευταία 3 χρόνια), ενώ κλείσαμε ραντεβού και στο πιο ειδικό τμήμα νοσοκομείου της Ελλάδας για e-εξαρτήσεις, τη ΜΕΥ του Αγλ. Κυριακού. Προσπαθούμε για το καλύτερο (παρά τα λάθη που προφανώς κάναμε και εμείς ως γονείς και διαπιστώνουμε τώρα) και ήδη διακρίνουμε μικρή ή μεγάλη (ανάλογα πως το βλέπει ο καθένας) βελτίωση. Δεν τραγικοποιώ ούτε ωραιοποιώ την κατάσταση. Ως γονιός όμως μπορεί να μεταφέρω άθελα μου τη συναισθηματική φόρτιση (θετική ή αρνητική, αναλόγως στιγμής) σε αυτά που έχω γράψει, όπως καταλαβαίνετε είναι δύσκολο σε μηνύματα λίγων γραμμών σε φόρουμ να αποτυπωθεί απόλυτα η καθημερινότητα μας, πόσο περισσότερα η προσωπικότητα και η πολύπτυχη συμπεριφορά παιδιού και γονέων. 

[ΑΡΓΚ]

@Curie προφανώς και κανείς δε θα βγάλει τηλεδιάγνωση, ούτε μαμάδες από το διαδίκτυο, ούτε ψυχολόγοι που δεν είναι η δουλειά τους, ούτε ψυχίατροι που δεν έχουν δει το παιδί. Απλά υπάρχει μία πλήρης αντίθεση από την εικόνα του παιδιού που απειλεί, χειροδικεί, θέλει να πεθάνει και δεν πλένεται την Πέμπτη, σε ένα παιδί που κάνει βόλτες και έχει παρέες την Τρίτη. Άρα ένα από τα δύο posts είναι,  έστω ακούσια, ψέμα. Μακάρι να είναι το πρώτο.

[Curie]

20 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

@Curie προφανώς και κανείς δε θα βγάλει τηλεδιάγνωση, ούτε μαμάδες από το διαδίκτυο, ούτε ψυχολόγοι που δεν είναι η δουλειά τους, ούτε ψυχίατροι που δεν έχουν δει το παιδί. Απλά υπάρχει μία πλήρης αντίθεση από την εικόνα του παιδιού που απειλεί, χειροδικεί, θέλει να πεθάνει και δεν πλένεται την Πέμπτη, σε ένα παιδί που κάνει βόλτες και έχει παρέες την Τρίτη. Άρα ένα από τα δύο posts είναι,  έστω ακούσια, ψέμα. Μακάρι να είναι το πρώτο.

 

Κανένα ψέμα δεν υπάρχει, όλα όσα έγραψα είναι αλήθεια αλλά όπως έγραψα παραπάνω είναι αδύνατον σε λίγες γραμμές να μεταφέρουμε κάθε λεπτομέρεια και ασφαλώς είμαστε και επηρεασμένοι από την ψυχική μας κατάσταση όταν γράφουμε. Αυτά που είχα γράψει στο πρώτο post δεν αναφέρονται στο τι συνέβη εκείνη τη μέρα, είναι μια κατάσταση που προϋπήρχε και χειροτέρευσε την περίοδο του εγκλεισμού. Ποτέ δεν έγραψα ότι δεν πλένεται (σαν να μην πλένεται καθόλου), έγραψα ότι παραμελεί τη σωματική του υγιεινή, δηλαδή πχ πλένεται 2-3 φορές εβδομαδιαίως και όχι καθημερινά, αλλά η ψυχολόγος μας είπε ότι αυτό δεν είναι περίεργο στα αγόρια σε αυτή την ηλικία. Η χειροδικία συνέβη 1-2 φορές σε κατάσταση μεγάλου θυμού, συμφωνώ ασφαλώς ότι είναι κάτι πάρα πολύ σοβαρό, αλλά δεν σημαίνει ότι είναι μια καθημερινή ή έστω συχνή κατάσταση. Οι απειλές για αυτοκτονία είναι επίσης πάρα πολύ σοβαρό, σε αυτό αναφέρθηκα και παραπάνω πως μας απάντησαν οι ψυχίατροι.

Η ουσία πλέον είναι ότι με την αλλαγή της προσέγγισης μας (δημιουργία κλίματος ηρεμίας στο σπίτι, επίδειξη ενδιαφέροντος για τα χόμπι του, συζητήσεις με κάθε αφορμή που δίνεται και χωρίς να τον πιέσουμε, κλπ) το παιδί σταδιακά ηρεμεί, χθες πήγαμε μαζί σούπερ μάρκετ και γελάσαμε μαζί για κάποια ευτράπελα, κλπ. Ξέρω ότι αυτά μπορεί να φαίνονται απλά σε κάποιον που δεν έχει αντιμετωπίσει τέτοια κατάσταση (ένα παιδί που είχε αποξενωθεί πλήρως), αλλά εμείς το βλέπουμε ως συνεχή σημάδια προόδου.

Το πρόβλημα με την πολύωρη χρήση του διαδικτύου παραμένει, αλλά δεν δείχνει να τον εθίζει, πχ όταν μπαίνει στο σπίτι μπορεί να καθίσει στον καναπέ για μισή ώρα να πει κάποια αστεία (έχει πολύ πνευματώδες χιούμορ) και δεν τρέχει σαν τρελός στο δωμάτιο του. Οι ειδικοί πάντως μας είπαν ότι η κατάχρηση του διαδικτύου δεν είναι το πρόβλημα, αλλά μια από τις συνέπειες άλλων θεμάτων που είχαμε είτε αμελήσει (ποιοτική επικοινωνία με το παιδί) είτε κάναμε τεράστια λάθη για τα οποία μετανιώνουμε οικτρά (αυταρχικότητα, φωνές, κλπ). 

Συνεχίζουμε ασφαλώς να είμαστε προβληματισμένοι, αλλά κάπως πιο αισιόδοξοι διότι διαβλέπουμε κάποιες αχτίδες φωτός.

[Sentir...natureza]

Just now, Curie είπε:

Το πρόβλημα με την πολύωρη χρήση του διαδικτύου παραμένει, αλλά δεν δείχνει να τον εθίζει, πχ όταν μπαίνει στο σπίτι μπορεί να καθίσει στον καναπέ για μισή ώρα να πει κάποια αστεία (έχει πολύ πνευματώδες χιούμορ) και δεν τρέχει σαν τρελός στο δωμάτιο του. Οι ειδικοί πάντως μας είπαν ότι η κατάχρηση του διαδικτύου δεν είναι το πρόβλημα, αλλά μια από τις συνέπειες άλλων θεμάτων που είχαμε είτε αμελήσει (ποιοτική επικοινωνία με το παιδί) είτε κάναμε τεράστια λάθη για τα οποία μετανιώνουμε οικτρά (αυταρχικότητα, φωνές, κλπ). 

Aκριβως! Προσωπικα θεωρω αναμενομενα ολα αυτα που εγραψες παραπανω οσον αφορα την χειροδικια, τις απειλες για αυτοκτονια κλπ εφ'οσον υπηρχε ενταση και αυταρχισμος στο σπιτι. Η εφηβεια μπορει να γινει περιοδος εκρηξεων και μεγαλης αποστασιοποιησης μεταξυ των μελων της οικογενειας αν δεν υπαρχει η απαραιτητη κατανοηση για την τεραστια αλλαγη (βιολογικα, ψυχολογικα, κοινωνικα) που γινεται σε αυτη την ηλικια και φυσικα αναμενομενο να ψαξει το παιδι να βρει διεξοδο σε αλλες ασχολιες πχ υπολογιστη. Οι βελτιωσεις που περιγραφεις ειναι πολυ μεγαλα βηματα! Συνεχιστε ετσι και θα συνθεθειτε παλι με το παιδι σας!

 

Υστ: Αν ειναι παραμεληση σωματικης υγιεινης το μπανιο 2-3 φορες/εβδομαδα τοτε μαλλον ειμαι πολυ παραμελημενη! Καποιος πρεπει να πει στην ψυχολογο οτι δεν ειναι περιεργο ουτε για κοριτσια μεγαλυτερης ηλικιας  Περα απο την πλακα, προσωπικα θεωρω παραμεληση σωματικης υγιεινης να εχεις να κανεις μπανιο 2-3 εβδομαδες, να φορας τα ιδια ρουχα ολες αυτες τις μερες...τετοια πραγματα, λιγο πιο τραβηγμενα απο την αρνηση καθημερινου ντουζ!

[Yovanna]

Just now, Sentir...natureza said:

Υστ: Αν ειναι παραμεληση σωματικης υγιεινης το μπανιο 2-3 φορες/εβδομαδα τοτε μαλλον ειμαι πολυ παραμελημενη! Καποιος πρεπει να πει στην ψυχολογο οτι δεν ειναι περιεργο ουτε για κοριτσια μεγαλυτερης ηλικιας  Περα απο την πλακα, προσωπικα θεωρω παραμεληση σωματικης υγιεινης να εχεις να κανεις μπανιο 2-3 εβδομαδες, να φορας τα ιδια ρουχα ολες αυτες τις μερες...τετοια πραγματα, λιγο πιο τραβηγμενα απο την αρνηση καθημερινου ντουζ!

Ανάλογα πώς έχεις συνηθίσει. Εάν ο νεαρός συνήθιζε να κάνει ντους καθημερινά , το να κάνει 2-3 φορές και με το ζόρι, είναι παραμέληση της προσωπικής υγιεινής. Εγώ που προ παιδιού συνήθιζα να κάνω πρωί - βράδυ, όταν γέννησα και έφτασα να κάνω μπάνιο 2- 3 φορές την εβδομάδα τον πρώτο καιρό, σιχαινόμουν τον εαυτό μου. Καλά 2-3 βδομάδες χωρίς μπάνιο, ούτε οι άστεγοι που λέει ο λόγος δε  μένουν. 

[Sentir...natureza]

Just now, Yovanna είπε:

Ανάλογα πώς έχεις συνηθίσει. Εάν ο νεαρός συνήθιζε να κάνει ντους καθημερινά , το να κάνει 2-3 φορές και με το ζόρι, είναι παραμέληση της προσωπικής υγιεινής. Εγώ που προ παιδιού συνήθιζα να κάνω πρωί - βράδυ, όταν γέννησα και έφτασα να κάνω μπάνιο 2- 3 φορές την εβδομάδα τον πρώτο καιρό, σιχαινόμουν τον εαυτό μου. Καλά 2-3 βδομάδες χωρίς μπάνιο, ούτε οι άστεγοι που λέει ο λόγος δε  μένουν. 

 Υποκειμενικο ειναι το ποσο ανετα νιωθεις να μην κανεις μπανιο αλλα η παραμεληση υγιεινης (δηλαδη με κινδυνο παθησεων) δεν ειναι κατι υποκειμενικο. Ακομη και μια φορα τον μηνα να κανεις μπανιο, δεν αρρωσταινεις. To αντιθετο μαλιστα, το καθημερινο μπανιο ειναι επιβλαβες για τα φυσιολογικα βακτηρια και τις αμυνες του δερματος (ειδικα αν χρησιμοποιεις σαμπουαν, αφρολουτρα κλπ), οι οποιες αρχιζουν να επανερχονται στα φυσιολογικα επιπεδα γυρω στον ενα μηνα (εγω τα μαλλια τα λουζω 1 φορα την εβδομαδα και εχω δει τεραστια αλλαγη και στην υγεια τους αλλα και στο ποσο γρηγορα λαδωνουν). Το μονο προβλημα στο να μην κανεις συχνα μπανιο ειναι το οτι θα βρωμας. Υπαρχουν δισεκατομμυρια ανθρωποι (οπως και οι αστεγοι που "λεει ο λογος") που δεν εχουν προσβαση σε νερο για μπανιο ή για διαφορους λογους δεν πλενονται συχνα και το ανοσοποιητικο τους συστημα ειναι πολυ δυνατοτερο απο το δικο μας, τους "καθαρους" αλλα μπορει να δυσκολευτεις να κατσεις κοντα τους για καποια ωρα λογω της δυσοσμιας.

[ΑΡΓΚ]

Just now, Sentir...natureza είπε:

 Υποκειμενικο ειναι το ποσο ανετα νιωθεις να μην κανεις μπανιο αλλα η παραμεληση υγιεινης (δηλαδη με κινδυνο παθησεων) δεν ειναι κατι υποκειμενικο. Ακομη και μια φορα τον μηνα να κανεις μπανιο, δεν αρρωσταινεις. To αντιθετο μαλιστα, το καθημερινο μπανιο ειναι επιβλαβες για τα φυσιολογικα βακτηρια και τις αμυνες του δερματος (ειδικα αν χρησιμοποιεις σαμπουαν, αφρολουτρα κλπ), οι οποιες αρχιζουν να επανερχονται στα φυσιολογικα επιπεδα γυρω στον ενα μηνα (εγω τα μαλλια τα λουζω 1 φορα την εβδομαδα και εχω δει τεραστια αλλαγη και στην υγεια τους αλλα και στο ποσο γρηγορα λαδωνουν). Το μονο προβλημα στο να μην κανεις συχνα μπανιο ειναι το οτι θα βρωμας. Υπαρχουν δισεκατομμυρια ανθρωποι (οπως και οι αστεγοι που "λεει ο λογος") που δεν εχουν προσβαση σε νερο για μπανιο ή για διαφορους λογους δεν πλενονται συχνα και το ανοσοποιητικο τους συστημα ειναι πολυ δυνατοτερο απο το δικο μας, τους "καθαρους" αλλα μπορει να δυσκολευτεις να κατσεις κοντα τους για καποια ωρα λογω της δυσοσμιας.

 

Η αλλαγή στις συνήθειες, ειναι το θέμα. Αν κάποιος κάνει μία φορά τη μέρα μπάνιο και αλλάζει ρούχα και ξαφνικά πλένεται και αλλάζει μακώ κάθε Κυριακή, κάτι δεν πάει καλά, ακόμη και αν είναι κάτι τόσο απλό όσο ότι φροντίζει έναν ανήμπορο ή έχει αγωνία για εξετάσεις κλπ και δεν έχει πια προτεραιότητα την καθαριότητα.Και το αντίστροφο, αν κάποιος που έκανε μπάνιο κάθε δεύτερη μέρα,ξαφνικά μπαίνει στο ντους κάθε 3 ώρες και αλλάζει ρούχα 5 φορές τη μέρα,και εκεί βαράει ένα καμπανάκι.

[Sentir...natureza]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Η αλλαγή στις συνήθειες, ειναι το θέμα. Αν κάποιος κάνει μία φορά τη μέρα μπάνιο και αλλάζει ρούχα και ξαφνικά πλένεται και αλλάζει μακώ κάθε Κυριακή, κάτι δεν πάει καλά, ακόμη και αν είναι κάτι τόσο απλό όσο ότι φροντίζει έναν ανήμπορο ή έχει αγωνία για εξετάσεις κλπ και δεν έχει πια προτεραιότητα την καθαριότητα.Και το αντίστροφο, αν κάποιος που έκανε μπάνιο κάθε δεύτερη μέρα,ξαφνικά μπαίνει στο ντους κάθε 3 ώρες και αλλάζει ρούχα 5 φορές τη μέρα,και εκεί βαράει ένα καμπανάκι.

Aν κανει ντουζ καθε τρεις 3 ωρες και αλλαζει ρουχα 5 φορες την μερα τοτε θα μου χτυπουσε καμπανακι αλλα αν αντι για καθε μερα εκανε μπανιο καθε τρεις δεν θα το ελεγα και παραμεληση. Οπως και να 'χει ο καθενας ξερει το παιδι του και μπορει να διακρινει καλυτερα τι ειναι ανησυχητικο.