Τοκετός: Πείτε την δική σας ιστορία/ιστορίες!

[βαλια27]

καλησπερα κοριτσια!!εδω ειμαι κι εγω!!!

γεννησα την προηγουμενη πεμπτη.σας τα λεω εν ταχει τωρα που λειπει η μεγαλη και κοιμαται η μικρη.

 

τεταρτη απογευμα στις 17.30 παω στον γιατρο.ο υπερηχος καλος τα νερα οκ με κοιταει και απο κατω και μου λεει"κατι γονεται εδω...αν νιωσεις πονους η' σπασουν τα νερα η' δεις αιμα με παιρνεις τηλ.αλλιως τα λεμε παρασκευη στο γαια"(ηταν απογευμα ο ηλιας στη δουλεια και δεν μπορουσαμε να παμε στο ιατρειο).στο γυρισμο ειχα ενοχλησεις αλλα υπεθεσα οτι ηταν απο την εξεταση.δεν δινω βαση.παμε και για ψωνια με τον ηλια και γυρναμε σπιτι.μην τα πολυλογω απο την ωρα που γυρησα οι ενοχλησεις γινονται πονοι στην μεση που γυρνανε λιγο χαμηλα στην κοιλια.παιρνω τηλ.την μαμα μου και της το λεω.μου λεει δεν ειναι τιποτα αφου δεν ειναι ρυθμικοι να ηρεμησω και θα περασει.μπαινω κανω ενα μπανιο,πινω κι ενα παυσιπονο λεω θα περασει.αμ δεν περναγε!!!!γινοταν πιο εντονο και καθε 5'-7'-5'-8' και ξανα 5'.λεω δεν ειναι απλα προετοιμαζεται η μητρα.εν το μεταξυ τους βαζω να φανε εγω ολη μερα ειχα αναγουλα και εβλεπα φαγητο και εξαφανιζομουν.κοιμηζω την μικρη λεω και στον ηλια να παει για υπνο γιατι ηταν αυπνος απο την προηγουμενη λογω δουλειας κι εκεινος να μην πηγαινει γιατι ποναω.τελικα ξαπλωνω κι εγω στις 1 και λεω θα με παρει ο υπνος και θα μου περασει.στις 2+ σηκωνομαι σε χειροτερη κατασταση απο πριν.με βλεπει ο αδερφος μου(ειχε ερθεινα κρατησει την μεγαλη για να παω στο γιατρο και τελικα εμεινε ευτυχως).δεν περνεις το γιατρο μου λεει,μπα ασε τον ανθρωπο να κοιμηθει του λεω μες τη νυχτα.2,45 νιωθω εναν τοσο οξυ πονο που διπλωνομαι.ασυναισθητα φωναζω τον ηλια.πεταγεται ο καψερος πανω και με βαζει να κατσω στον καναπε για να παρει τον γιατρο.με το που καοθμαι μου σπανε τα νερα!περνει τον γιατρο πανικοβλητος:ναι γιατρε ο ηλιας ειμαι μου σπασανε τα νερα!!εεεεε συγνωμη ο ηλιας της βαλιας της σπασανε τα νερα!!!μεσα στον χαμονα εχω σκασει στα γελια και ξαφνικα να νιωθω τοση ηρεμια παρολο τους πονους γιατι ηξερα οτι ειχε ερθει η ωρα.κανονιζουν να παμε στο γαια γιατι ειχε και αλλη γεννα και μας εστειλε εκει ολες για να ειναι διπλα μας(5 ειμασταν εκεινη την ημερα να γεννησουμε μαζι του!!)μπαινω κανω μπανιο,ξυριζομαι,να λεω στον ηλια τι τελεταια να βαλει στην βαλιτσα κι εκεινος να φωναζει οτι θα γεννησω στην μπανιερα γιατι μου ηρθε χαραματα να κανω beaute!!φιλαω την κορη μου και φευγω.φτανουμε στο γαια,μου περνουν ιστορικο μου δινουν αυτο το σεξυ ρομπακι και με στελνουν στο δωματιο ωδινων.ερχεται και ο ηλιας ντυμενος στα μπλε!(το στρουμφακι μου)να με κραταει σε καθε πονο κι εγω να τον σφιγγω ολοκαι πιο δυνατα.καποια στιγμη ζηταω επισκληριδιο γιατι μετα απο τοσες ωρες πονους ειχα εξαντληθει.μου κανουν,η διαστολη στο 2 τραχηλος μπροστα και εξαλημενος τσιγαροχαρτο και ολα πηγαιναν καλα.καποια στιγμη η μαια ειχε την ιδεα να με γυρησουν στο πλαι να βοηθησουμε το μωρο να κατεβει.γυρναω στο πλαι και μου λεει οχι ετσι αλλα σα να πλακονω την κοιλια μου και με βαζει να το κανω.χανουμε τους παλμους της μικρης.να της λεω την ζοριζουμε,ξερω εγω να λεει αυτη και με γυρναει ακομα πιο μπρουμητα.και ξαφνικα αρχιζω να ποναω πολυ στην κοιλια μονο.αποκλειεται να περασε μου λεει κιολας η επισκληριδιος.φωναζει την προησταμενη με κοιταει παλμους δεν ακουγαμε εγω να χτυπιεμαι απο τους πονους μου ξανακανει επισκληριδιο και δεν με ποιανει.με γυρνανε ανασκελα,τιποτα να ποναω χειροτερα.μου κανει κι αλλη δοση και με γυρναει στο αλλο παλευρο,ακομα χαμενοι οι παλμου του μωρου.ερχεται κι αλλη προισταμενη και αλλες 3 μαιες.με κοιτανε απο κατω με ποιανουν στην κοιλια και λενε"δεν την προλαβαινουμε φυγαμε για χειρουργειο"ο ηλιας πρασινος να φωναζει τι επαθε το μωρο τι εχω εγω και να μην του λενε,τον πετανε εξω με τους αλλους συγγενεις κι εγω να με τρεχουν και να μην μου λενε τιποτα.στο χειρουργειο προλαβα να μετρησω 9 ατομα.να ρωταω για το μωρο κι ενω μου κανανε και αλλη δοση επισκληριδιου για το χειρουργειο μου βαζουν μια μασκα και μου κανουν μεθη και ξαφνικα χανομαι.ξυπναω λιγο μετα και βλεπω φευγαλαια μια ροζ κουβερτα να φευγει.ρωταω για το μωρο και να μου λεει ο γιαννικος κατσε κουκλα μου καλα ειναι τελειωνω και θα σου πω.ερχεται και μου λεει επαθες αποκολληση και ευτυχως ησουν εδω.αν ησουν στο σπιτι ακομα δεν ξερω τι θα γινοταν.μην στεναχωριεσαι το μωρο ειναι καλα απλα την παρακολουθουν και τωρα αντε να σε πανε στον ηλια γιατι ο καημενος δεν με πιστευει που του λεω οτι εισαι καλα.με παιρνουν απο το χειρουργειο και με πανε στον ηλια οπ οπος ηταν ακομα πρασινος.με βλεπει ερχεται μ'αγκαλιαζει με φιλαει και ρωταει αν ειναι καλα.καλα ειμαι του λεω το μωρο μου λεει κι αυτο καλα.και πεφτει πισω (ευτυχως στην καρεκλα).με πανε στην ανανηψη για κανα μισαωρο και με το που ενιωθα τα ποδια μου στο δωματιο.με ετοιμαζουν ερχεται ο ηλιας και δεν με αφηνε στιγμη.με κραταγε λες και θα εφευγα.τι εγινε τον ρωταω και μου λεει οτι απο την ωρα που μπηκα χειρουργειο κανεις δεν του ελεγε τι εγινε.βγαινει μια κοπελα 15' μετα και του λεει ενταξει τις σωσαμε και τις 2 και θα σας πει ο γιατρος τα υπολοιπα.και απο εκεινη την ωρα να εχει φρικαρει πιο πολυ.βγηκε ο γιαννικος και του εξηγησε αλλα μεχρι να με δει οτι ημουν καλα δεν πιθοταν με τιποτα.τελικα εγω καλα η μικρη καταπιε αιμα απο την αποκολλση και επρεπε να μεινει στη μενν για να της το βγαλουν και μετα να φαει μονη της για να της βγαλουν τον ορο.τριτη την πηρα σπιτι.βοηθησε ειπαν που ηταν τετοιο το βαρος της(3580 και 54 ποντους). δοξα το θεο μπορει να μην πετυχα την γεννα που ηθελα αλλα το μωρακι μας ειναι μια χαρα.ο γιαννικος παντως ακομα μου ζηταει συγνωμη που δεν γεννησα οπως ηθελα(λες και φταει αυτος) και εχω να πω οτι δεν ηθελε καν να τον πληρωσουμε και απο οσα του δωσαμε μας εδωσε και χρηματα πισω για να ψωνησουμε του μωρου και πριν ερθει να με δει καθε περα πηγαινε στο μωρο για να μαθει νεα.

 

αυτα τα νεα κοριτσια ελπιζω να εχετε ολες τη γεννα που θελετε χωρις παρατραγουδα

[LOUCY]

Συνοπτικά θα σας τα πω, εγω που βελόνα να με αγγίξει ουρλιαζω γέννησα φυσιολογικα χωρίς επισκληρηδιο!!!!ω, ναι! Κ ναι οι πονοι είναι τρομεροι, αλλα όμως αντεχονται, την στιγμή που βγαίνει είναι λες κ σε ξεκοιλιαζουν, αλλα θες τόσο πολυ να βγει , που δεν σκέφτεσαι τον πόνο, κ επίσης ο γιατρός μου δεν μου έκανε τοπική για τη περινεοτομη!!!!ήταν η πιο συγκλονιστική εμπειρία της ζωής μου!!!!

[Helen@]

Σειρά μου!!!!!την παρασκευή 27/7 ειχα αιματάκι απο το πρωί, πάω στο γιατρό κ λέει πως μέχρι το βράδυ θα έχω γεννησει...ο άντρας μου είχε γίνει κατακίτρινος κ εγω γελούσα απο ευτυχία!!!στις 5μιση σπάνε τα νερά, 6 ήμουν στο μαιευτήριο κ 8:10 την κρατούσα αγκαλιά!!!!γέννησα αμέσως ο γιατρός δεν πρόλαβε να με κόψει ούτε να με μεταφέρουν στο δωμάτιο τοκετων!!βέβαια πριν κάνω την επισκληρίδιο πέθαινα απο τους πόνους..όταν έκανα την επισκληρίδιο ενα εχω να σας πω, μπαίνει ο άντρας μου μεσα στο δωμάτιο ωδυνων κ βλέπει εμενα, τη μαια κ το γιατρό να βλέπουμε ενα σηριαλ κ να γελαμε κ να λέω εγω: μου έρχεται κ άλλη σύσπαση, να σπρώξω???γέννησα μέσα σε 2 ώρες με γέλια κ αστεία!!!!απίστευτη εμπειρία!!!

[markela35]

Σειρά μου!!!!!την παρασκευή 27/7 ειχα αιματάκι απο το πρωί, πάω στο γιατρό κ λέει πως μέχρι το βράδυ θα έχω γεννησει...ο άντρας μου είχε γίνει κατακίτρινος κ εγω γελούσα απο ευτυχία!!!στις 5μιση σπάνε τα νερά, 6 ήμουν στο μαιευτήριο κ 8:10 την κρατούσα αγκαλιά!!!!γέννησα αμέσως ο γιατρός δεν πρόλαβε να με κόψει ούτε να με μεταφέρουν στο δωμάτιο τοκετων!!βέβαια πριν κάνω την επισκληρίδιο πέθαινα απο τους πόνους..όταν έκανα την επισκληρίδιο ενα εχω να σας πω, μπαίνει ο άντρας μου μεσα στο δωμάτιο ωδυνων κ βλέπει εμενα, τη μαια κ το γιατρό να βλέπουμε ενα σηριαλ κ να γελαμε κ να λέω εγω: μου έρχεται κ άλλη σύσπαση, να σπρώξω???γέννησα μέσα σε 2 ώρες με γέλια κ αστεία!!!!απίστευτη εμπειρία!!!

 

 

μπραβο!!!γερο και καλοτυχο να ειναι!!

[matilda38]

αν και ειχαμε διαφορα εβδομαδων εκτος απο τη ΣΤΕΛΛΙ που ειμασταν μαζι ολο το παρεακι μας γεννησε την ιδια εβδομαδα! να μας ζησουν!! Απορω που βρηκατε χρονο να γραψετε , εγω δεν εχω βρει ακομα χρονο να γραψω ιστορια τοκετου....

[Helen@]

αν και ειχαμε διαφορα εβδομαδων εκτος απο τη ΣΤΕΛΛΙ που ειμασταν μαζι ολο το παρεακι μας γεννησε την ιδια εβδομαδα! να μας ζησουν!! Απορω που βρηκατε χρονο να γραψετε , εγω δεν εχω βρει ακομα χρονο να γραψω ιστορια τοκετου....

 

ουυυ απο χρονο αλλο τιποτα!!!!η μικρη ξυπναει καθε 2μιση-3 ωρες, αλλαγμα κ φαγητο μου παιρνει κανα μισαωρο-δεν τρωει κ πολυ 10 λεπτάκια, μετά κοιμάται...κ εγω κααααθομαι!!πάλι καλά βέβαια που εχω τον άντρα μου κ με βοηθάει...:p:p

να μας ζησουν τα κουκλιά μας!!!!

 

Markela35 σε ευχαριστω!!!:razz::razz:

[Μπουρμπουρ1]

Πραγματι ολες μαζι γεννησατε!!!!!!

Να χαιρεστε τα αγγελουδια σας!!!!!

[*Marou*]

Κοριτσαρες να σας ζησουν τα γλυκα μωρακια σας!!!!!!!!!!!!:grin:

Πολυ ωραιες οι περιγραφες,τρελαινομαι να διαβαζω!!!!!

.......μονο εγω δεν εχω γεννησει ακομα..................

[Helen@]

Κοριτσαρες να σας ζησουν τα γλυκα μωρακια σας!!!!!!!!!!!!:grin:

Πολυ ωραιες οι περιγραφες,τρελαινομαι να διαβαζω!!!!!

.......μονο εγω δεν εχω γεννησει ακομα..................

 

αντε πλησιάζεις κ εσυ!!!με εναν πόνο!!!:p:p:p:p

[Μπουρμπουρ1]

Κοριτσαρες να σας ζησουν τα γλυκα μωρακια σας!!!!!!!!!!!!:grin:

Πολυ ωραιες οι περιγραφες,τρελαινομαι να διαβαζω!!!!!

.......μονο εγω δεν εχω γεννησει ακομα..................

39+4 σημερα???

:lol::lol:

[*Marou*]

Αντε να δουμε!!!!

Helen πολυ ομορφος και γρηγορος τοκετος ε?!!Μπραβο κοριτσακι μου!!!

Σημερα εχω κατι πονακια παντως..λετε??

Ελπιζω να γραψω κι εγω αμεσα εδω....!

:lol:

[Helen@]

Αντε να δουμε!!!!

Helen πολυ ομορφος και γρηγορος τοκετος ε?!!Μπραβο κοριτσακι μου!!!

Σημερα εχω κατι πονακια παντως..λετε??

Ελπιζω να γραψω κι εγω αμεσα εδω....!

:lol:

 

 

ηταν ομορφος επειδη μου ειχαν κανει επισκληριδιο κ δεν καταλαβαινα πονο κ επειδη ειχα πολυ γρηγορα διαστολη.κ εγω με πονάκια κ λιγο αιματακι ειχα ξεκινησει...αντε αντε κοντευεις!!!!σε λιγες μερες θα εχεις το μπεμπε αγκαλια!!!;-)

[libero10]

Καλημέρα κούκλες!να σας ζήσουν τα μωράκια να ειναι πάντα γερά κ καλοτυχα ευχομαι!

Οι ιστορίες σας πραγματικα με έχουν συγκινήσει κ παράλληλα με έχουν βοηθήσει στο να ξέρω τι περίπου θα ακολουθήσει μια κ βρίσκομαι στην 37η βδομάδα!η αληθεια ειναι οτι δεν έχω καμμια ενόχληση,πονακια η συσπασεις!εν αναμονή λοιπον!σας ευχαριστούμε για τις υπέροχες στιγμές σας που τις μοιραστηκατε μαζι μας!!!

[dimitra-nikos]

Κοριτσάκια μου να μας ζήσουν τα αγγελάκια μας! Όντως όλο το παρεάκι μας γέννησε την ίδια εβδομάδα!!! Μου αρέσει που έλεγα εσάς βιαστικές και τελικά έχασα εγώ το ζώδιο!!!! Δεν υπάρχει χρόνος να σας πώ τώρα με λεπτομέρειες την εμπειρία από τον δικό μου τοκετό... με δυό λόγια όμως... πολύ πόνος επί 30 ώρες αλλά τελικά γέννησα χάρη στον γιατρό μου τον κορυφαίο Δασκαλάκη (Δάσκαλε να σε έχει ο Θεός πάντα καλά) με φυσιολογικό τοκετό το καρκινάκι μου το απόγευμα της Κυριακής 22/7 στις 6 η ωρα 2840 γραμμάρια!!!

[Stormy]

Είχα ετοιμαστεί για γέννα στο σπίτι. Πλήρως εξοπλισμένη, πλήρως ετοιμασμένη, με τον ανώδυνό μου, τις αναπνοές μου, τα υποσένδονά μου και μια γιατρό πρόθυμη να με αναλάβει... Το μόνο που είχε μείνει ήταν ... η απόφαση της μπέμπας να βγει!

 

Η ΠΗΤ μου έφτασε και πέρασε (15/7) και η μικρή δεν έμοιαζε πρόθυμη να κάνει το ντου. Βάλαμε μπρος τα μεγάλα μέσα, μεγάλες βόλτες, μπανάκια στη θάλασσα, σεξ, βαθιά καθίσματα... μέχρι και ελαφρύ καθαρτικό δοκίμασα. Και είδα αποτελέσματα... την 18/7 καφέ εκκρίσεις στο εσώρουχο και ελαφρά πονάκια (στην εγκυμοσύνη μου όλη δε βίωσα ούτε ένα πέτρωμα...). Η γιατρός χάρηκε, είδε τον τράχηλο να έχει λεπτύνει (2,5 πόντους) και με έστειλε πίσω σπίτι με την εντολή να την κρατώ ενήμερη και να ξαναπεράσω από το ιατρείο την επόμενη. 19/7 ακόμα καφέ εκκρίσεις και συσπάσεις ακανόνιστες και αραιές. Ο τράχηλος στα ίδια επίπεδα. "Αν το βράδυ δε συμβεί κάτι, έλα πάλι το πρωί να σε δω"

 

Το βράδυ πέρασε με το ζόρι, είχα έντονες συσπάσεις που τις χρονομετρούσα και ήταν άτακτες, οπότε έκατσα στα αυγά μου και έκανα βόλτες, αναπνοούλες, οχτάρια πάνω στη μπάλα πιλάτες και ντουζάκια χλιαρά. Το πρωί λοιπόν ξεκινήσαμε με σύζυγο και κολλητή (η οποία μου ήρθε από Αθήνα για συμπαράσταση) για τη γιατρό.

 

Μόλις με κοιτάει από κάτω η ντοκ, γουρλώνει μάτι και μου κάνει "Πλήρης εξάλειψη τραχήλου και... έχεις διαστολή 8! Σε μισή ώρα γεννάς. Διάλεξε, ή εδώ ή κλινική (5 λεπτά από το ιατρείο), σπίτι δεν προλαβαίνουμε να γυρίσουμε!!!!". ΦΡΙΚΑΡΑ. Είχα περάσει όλες τις ωδίνες μόνη μονη μου όλο το βράδυ... και δεν το ήξερα! Με τα πολλά της είπα να γεννήσω εκεί, και μου βάζει τα δάχτυλά της βαθιά μέσα να μου μεγαλώσει τη διαστολή. Μόλις το έκανε αυτό τρελάθηκα στους πόνους, ούρλιαζα... Από εκείνη τη στιγμή οι πόνοι έγιναν ανυπόφοροι... "Πώς θα την παλέψεις αν δεν αντέχεις τα χέρια μου μέσα σου;" Αυτό ήταν κάτι που δεν το είχα προβλέψει... ήταν εντελώς παραβιαστικός ο πόνος, δεν τον υπέφερα. Παρακάλεσα να τρέξουμε κλινική, δεν είχα καμία όρεξη να ζήσω τη γέννα μου ως εφιάλτη.

 

Σε 5 λεπτά είχαμε φτάσει στην κλινική, εγώ με διαστολή 10. Με τρέξανε στην αίθουσα τοκετών όπου μου έκαναν στα γρήγορα μια ραχιαία που μου χάρισε τον παράδεισο. Κατέφτασε και η γιατρός και αρχίσαμε τις εξωθήσεις κατευθείαν... ίσα που πρόλαβε και μπήκε ο άντρας μέσα. Ήταν πανεύκολο, απλά πίεζα με όλη μου τη δύναμη, χωρίς όμως να πονώ... και αυτό ήταν: σε 3 λεπτάκια η μικρή γλίστρησε από μέσα μου άσπρη άσπρη και λαμπερή.

 

Πριν προλάβω να καταλάβω τί έγινε, κόψαν το λώρο (1ο φάουλ) και μου την πήρανε για πλύσιμο (2ο φάουλ). Ο άντρας (ευτυχώς ήμασταν συνεννοημένοι) έτρεξε από πίσω να δει τί γίνεται. Εγώ είχα μια μικρή αμυχή που έπρεπε να μου περιποιηθεί η γιατρός πριν ανέβω στο δωμάτιο. "Το μωρό το θέλω μόλις ανέβω, κανονίστε!!!!" να φωνάζω. Και εισακούστηκα. Μόλις ανέβηκα, μου τη φέρανε. Την έβαλα κατευθείαν στο στήθος. Ο άντρας μου είπε ότι ήθελαν να την κρατήσουν θερμοκοιτίδα προληπτικά για 3 ώρες και αρνήθηκε. Καταχάρηκα. Μόλις ήρθαν οι μαίες τους είπα ότι το μωρό θα μένει μαζί μου. ΚΑΙ το βράδυ. Όπως και έγινε. Στο επισκεπτήριο εξαφανιζόμουν με το μωρό στο δωμάτιο θηλασμού. Δεν πήρε ούτε μισό γραμμάριο ξένο, ούτε πιπίλα. Δυστυχώς δεν είχα καμία βοήθεια στο θηλασμό με αποτέλεσμα να πληγωθούν άσχημα οι θηλές μου και να πρέπει να έχουμε μια άτυπη κόντρα με το προσωπικό (ήμουν Η ΜΟΝΗ που θήλαζε αποκλειστικά)...

 

Βγήκαμε μετά από 4 δύσκολες μέρες (και κυρίως, νύχτες) νικήτριες! Και θηλάζουμε ακόμα, αποκλειστικά. Και είμαστε ήδη 17 ημερών και έχουμε πάρει μισό κιλό και διυομιση πόντους με γάλα ανθρώπινο! Και θα συνεχίσουμε ακόμα καλύτερα!

 

Αυτή ήταν η κινηματογραφική ιστορία της γέννας της Αλεξάνδρας!

[riniw 1980]

Είχα ετοιμαστεί για γέννα στο σπίτι. Πλήρως εξοπλισμένη, πλήρως ετοιμασμένη, με τον ανώδυνό μου, τις αναπνοές μου, τα υποσένδονά μου και μια γιατρό πρόθυμη να με αναλάβει... Το μόνο που είχε μείνει ήταν ... η απόφαση της μπέμπας να βγει!

 

Η ΠΗΤ μου έφτασε και πέρασε (15/7) και η μικρή δεν έμοιαζε πρόθυμη να κάνει το ντου. Βάλαμε μπρος τα μεγάλα μέσα, μεγάλες βόλτες, μπανάκια στη θάλασσα, σεξ, βαθιά καθίσματα... μέχρι και ελαφρύ καθαρτικό δοκίμασα. Και είδα αποτελέσματα... την 18/7 καφέ εκκρίσεις στο εσώρουχο και ελαφρά πονάκια (στην εγκυμοσύνη μου όλη δε βίωσα ούτε ένα πέτρωμα...). Η γιατρός χάρηκε, είδε τον τράχηλο να έχει λεπτύνει (2,5 πόντους) και με έστειλε πίσω σπίτι με την εντολή να την κρατώ ενήμερη και να ξαναπεράσω από το ιατρείο την επόμενη. 19/7 ακόμα καφέ εκκρίσεις και συσπάσεις ακανόνιστες και αραιές. Ο τράχηλος στα ίδια επίπεδα. "Αν το βράδυ δε συμβεί κάτι, έλα πάλι το πρωί να σε δω"

 

Το βράδυ πέρασε με το ζόρι, είχα έντονες συσπάσεις που τις χρονομετρούσα και ήταν άτακτες, οπότε έκατσα στα αυγά μου και έκανα βόλτες, αναπνοούλες, οχτάρια πάνω στη μπάλα πιλάτες και ντουζάκια χλιαρά. Το πρωί λοιπόν ξεκινήσαμε με σύζυγο και κολλητή (η οποία μου ήρθε από Αθήνα για συμπαράσταση) για τη γιατρό.

 

Μόλις με κοιτάει από κάτω η ντοκ, γουρλώνει μάτι και μου κάνει "Πλήρης εξάλειψη τραχήλου και... έχεις διαστολή 8! Σε μισή ώρα γεννάς. Διάλεξε, ή εδώ ή κλινική (5 λεπτά από το ιατρείο), σπίτι δεν προλαβαίνουμε να γυρίσουμε!!!!". ΦΡΙΚΑΡΑ. Είχα περάσει όλες τις ωδίνες μόνη μονη μου όλο το βράδυ... και δεν το ήξερα! Με τα πολλά της είπα να γεννήσω εκεί, και μου βάζει τα δάχτυλά της βαθιά μέσα να μου μεγαλώσει τη διαστολή. Μόλις το έκανε αυτό τρελάθηκα στους πόνους, ούρλιαζα... Από εκείνη τη στιγμή οι πόνοι έγιναν ανυπόφοροι... "Πώς θα την παλέψεις αν δεν αντέχεις τα χέρια μου μέσα σου;" Αυτό ήταν κάτι που δεν το είχα προβλέψει... ήταν εντελώς παραβιαστικός ο πόνος, δεν τον υπέφερα. Παρακάλεσα να τρέξουμε κλινική, δεν είχα καμία όρεξη να ζήσω τη γέννα μου ως εφιάλτη.

 

Σε 5 λεπτά είχαμε φτάσει στην κλινική, εγώ με διαστολή 10. Με τρέξανε στην αίθουσα τοκετών όπου μου έκαναν στα γρήγορα μια ραχιαία που μου χάρισε τον παράδεισο. Κατέφτασε και η γιατρός και αρχίσαμε τις εξωθήσεις κατευθείαν... ίσα που πρόλαβε και μπήκε ο άντρας μέσα. Ήταν πανεύκολο, απλά πίεζα με όλη μου τη δύναμη, χωρίς όμως να πονώ... και αυτό ήταν: σε 3 λεπτάκια η μικρή γλίστρησε από μέσα μου άσπρη άσπρη και λαμπερή.

 

Πριν προλάβω να καταλάβω τί έγινε, κόψαν το λώρο (1ο φάουλ) και μου την πήρανε για πλύσιμο (2ο φάουλ). Ο άντρας (ευτυχώς ήμασταν συνεννοημένοι) έτρεξε από πίσω να δει τί γίνεται. Εγώ είχα μια μικρή αμυχή που έπρεπε να μου περιποιηθεί η γιατρός πριν ανέβω στο δωμάτιο. "Το μωρό το θέλω μόλις ανέβω, κανονίστε!!!!" να φωνάζω. Και εισακούστηκα. Μόλις ανέβηκα, μου τη φέρανε. Την έβαλα κατευθείαν στο στήθος. Ο άντρας μου είπε ότι ήθελαν να την κρατήσουν θερμοκοιτίδα προληπτικά για 3 ώρες και αρνήθηκε. Καταχάρηκα. Μόλις ήρθαν οι μαίες τους είπα ότι το μωρό θα μένει μαζί μου. ΚΑΙ το βράδυ. Όπως και έγινε. Στο επισκεπτήριο εξαφανιζόμουν με το μωρό στο δωμάτιο θηλασμού. Δεν πήρε ούτε μισό γραμμάριο ξένο, ούτε πιπίλα. Δυστυχώς δεν είχα καμία βοήθεια στο θηλασμό με αποτέλεσμα να πληγωθούν άσχημα οι θηλές μου και να πρέπει να έχουμε μια άτυπη κόντρα με το προσωπικό (ήμουν Η ΜΟΝΗ που θήλαζε αποκλειστικά)...

 

Βγήκαμε μετά από 4 δύσκολες μέρες (και κυρίως, νύχτες) νικήτριες! Και θηλάζουμε ακόμα, αποκλειστικά. Και είμαστε ήδη 17 ημερών και έχουμε πάρει μισό κιλό και διυομιση πόντους με γάλα ανθρώπινο! Και θα συνεχίσουμε ακόμα καλύτερα!

 

Αυτή ήταν η κινηματογραφική ιστορία της γέννας της Αλεξάνδρας!

 

 

μπράβο και στις δυο..!!γερή και καλότυχη η κορούλα σου κι εύχομαι να μην καταλάβεις ούτε την επόμενη γέννα!!

[*Marou*]

Μπραβοο Stormy!!Καταφερες και επιβληθηκες!!!

Να ειναι χαρουμενη με υγεια η μικρη!!!!

(Επειδη κι εγω σημερα περναω την ΠΗΤ μου και εχω αρχισει να αγχώνομαι-στεναχωριεμαι-απογοητευομαι...τι απο ολα αυτα που επιχείρησες θεωρεις οτι βοηθησε λιγο την κατασταση σας????επειδη βγαινω εκτως θεματος, αν ειναι πολλα αυτα που εχεις να προτεινεις οταν και αν ευκαιρισεις στειλε μου πμ)

[Maraki+]

Ας γράψω κι εγώ τη δική μου ιστορία.

 

Τα μεσάνυχτα της 3ης Ιουλίου μπήκα στο Ιασώ με πρόσκληση του γιατρού μου για πρόκληση τοκετού -η μικρή μου για μέρες προκαλούσε συσπάσεις αλλά όχι αρκετά δυνατές για να γεννήσω κι είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε ότι κάτι δεν πάει καλά.

Μετά τα πρώτα της εισαγωγής (ιστορικό, εξετάσεις, κλύσμα) μου ανακοινώνουν ότι δε μπορώ να έχω τα πράγματά μου μαζί και να τα αφήσω στο συνοδό μου...ο οποίος είχε υπηρεσία (μία και μοναδική τον Ιούλιο εκείνη τη νύχτα!!!) και με είχαν πάει τα πεθερικά μου στο μαιευτήριο. Μπαίνω λοιπόν να γεννήσω χωρίς τίποτα μαζί μου (φυσικά είχα διατάξει να με αφήσουν και να φύγουν γιατί ικανή είχα την πεθερά μου να μπουκάρει στην αίθουσα ωδυνών και να μου πάρει τα αυτιά όλη νύχτα...), ούτε καν κινητό για να μπορώ να μιλάω με τον άντρα μου που θα ερχόταν στις εννιά το πρωί στο μαιευτήριο.

Με πάνε στην αίθουσα ωδινών, ξαπλώνω και αφού μπαίνει ο ορός έρχεται η προϊσταμένη να βάλει το υπόθετο για να ξεκινήσει η διαδικασία τοκετού.

ΑΟΥΤΣ! Έχωσε το χέρι της και κόντεψα να ουρλιάξω από τον πόνο.

"Κοιμήσου" μου λέει, "σε κανένα δίωρο θα αρχίσουν οι πόνοι".

Χα...μέσα σε μισή ώρα ξεκινάνε οι συσπάσεις ανά ένα με δύο λεπτά! Ενίοτε, αν τύχαινε να κουνηθώ γιατί είχα πιαστεί, πήγαινε συνεχόμενα για τρία λεπτά περίπου. Να μη βολεύομαι πουθενά, οι συσπάσεις να αυξάνονται σε ένταση αλλά να σταματάνε γύρω στο 70 κι εγώ να δαγκώνομαι.

Δίπλα μου μια άλλη κοπέλα που είχε συσπάσεις και να μην καταλαβαίνει Χριστό! Έξαλλη εγώ!!!

Κάθε μία ώρα να έρχεται η προϊσταμένη να μας τσεκάρει και να με αποκαρδιώνει: "το μωρό σου είναι ψηλά. Η άλλη θα γεννήσει νωρίτερα από σένα...εσύ πας για βράδυ!"

Μας υποχρέωσες, να σκέφτομαι εγώ.

Γύρω στις εφτάμιση το πρωί, κι ενώ έχω εξαντληθεί από τους πόνους και την αϋπνία, καταφτάνει η μαία μου! Μου αλλάζει τα υποσέντονα, μου βάζει καθετήρα και μου ανακοινώνει ότι έρχεται η αναισθησιολόγος! Αμήν!

Έρχεται η γυναίκα (ο Θεός να την έχει καλά!!!) μου κάνει την επισκληρίδιο και μετά από πέντε λεπτά νιώθω την υπέροχη ζέστη της αναισθησίας και τα μάτια μου κλείνουν από μόνα τους. Γλυκιά ανυπαρξία...

Μετά από δύο ώρες περίπου νιώθω κάτι ζεστό στα πόδια μου..."βγήκε ο καθετήρας" λέω στη μαία.

Με τσεκάρει, "το μυαλό σου και μια λίρα που έβγαλες και διάγνωση", μου απαντάει. "Σπάσανε τα νερά σου με τόσες συσπάσεις!"

Έρχεται και ο αντρούλης μου εν τω μεταξύ, άυπνος κι αυτός και τρελαμένος από αγωνία και κάθεται δίπλα μου.

Ανάμεσα στις ανανεώσεις της επισκληριδίου η μαία με αφήνει όσο αντέχω με πόνους για να προχωράει η διαδικασία πιο γρήγορα.

Η άλλη κοπέλα ακόμα να μη νιώθει τίποτα. Εγώ έτοιμη να της χώσω σφαλιάρα!

Έρχεται και ο γιατρός κατά τις δώδεκα το μεσημέρι και λέει στον άντρα μου να πάει σπίτι να κοιμηθεί κανένα τρίωρο γιατί αργούμε ακόμα. Διαστολή 4.

"Αν συμβεί τίποτα;" με ρωτάει. Φεύγει με τα χίλια ζόρια, αφού του έχω πει ότι είμαι εντάξει κι ότι θα προσπαθήσω να κοιμηθώ λίγο.

Μετά από μισή ώρα μου βάζει χέρι ο γιατρός και μετά βγάζει το κινητό του και καλεί κάποιον. "Να σου πω," λέει, "χωρίς να σκοτωθείς στο δρόμο...δεν έρχεσαι πάλι γιατί η δικιά σου έφτασε μέσα τη διαστολή στο 8; Άντε αγόρι μου". Μόλις είχε φτάσει σπίτι παρεμπιπτόντως!

Λέει στη μαία μου να ξεκινήσουμε εξωθήσεις.

Φτάνει κι ο άντρας μου με την ψυχή στο στόμα και έρχεται στο κεφάλι μου να με εμψυχώνει γιατί πλέον άφησαν την επικληρίδιο να ξεθυμάνει για να μπορώ να συνεργαστώ.

Η μαία μου δίνει οδηγίες κι σύντομα αντιλαμβάνομαι ότι μπορεί και να μην τα καταφέρω...για κάποιο λόγο σε κάθε δεύτερη εξώθηση εγώ να δίνω πίεση στο πρόσωπο κι όχι στη λεκάνη. Κάνουμε γύρω στις δέκα εξωθήσεις κι αισθάνομαι πλέον μια απίστευτη πίεση χαμηλά, προς τον πωπό (σικ!).

Σφίγγω το χέρι του άντρα μου και τον κοιτάζω με απελπισία. Μου χαμογελάει και χαϊδεύει τα μαλλιά μου.

"Πάμε" λέει ο γιατρός και πριν προλάβω να καταλάβω τι γίνεται με έχουν πάει στην αίθουσα τοκετού, με τοποθετούν σωστά με τα πόδια τέντα και ο γιατρός μου δίνει εντολή να σπρώξω όσο πιο δυνατά μπορώ.

Μία. Δύο. Τρεις εξωθήσεις αργότερα αισθάνομαι το μωρό μου να γλιστράει κι εγώ βάζω τα κλάματα από την ανακούφιση (το παραδέχομαι...).

Η τσιρίδα της, μουσική στ' αυτιά μας.

"Χαλάρωσε" μου λέει η μαία και με φιλάει.

Ο άντρας μου έχει τραβήξει βίντεο τη διαδικασία και σκύβει πάνω μου να με φιλήσει. "Ευχαριστώ," ψιθυρίζει και βλέπω τον αγώνα του να κρατηθεί να μην τα μπήξει.

Μου φέρνουν και τη μπομπού ροζ-ροζ, με το σκουφάκι της και μόλις ακουμπάνε τα πρόσωπά μας ηρεμεί και κοιμάται. Αλοιφή εγώ...

 

Ε, μετά με πήγαν στην ανάνηψη όπου τη θήλασα και αργότερα στο δωμάτιο όπου αφού ήπια τρία λίτρα νερό (με γουλιές ήμουν όλο το βράδυ μέχρι τις τέσσερις το απόγευμα που γέννησα!) μέχρι που μου ήρθε να κάνω εμετό...έκανα ένα ντουζ, ντύθηκα, έφαγα και ήρθε πάλι το μωρό μου να κάνουμε αγκαλίτσες! Μετά από αρκετές δυσκολίες καταφέραμε το θηλασμό και ευτυχώς ένα μήνα μετά συνεχίζουμε!

[matilda38]

Βρηκα επιτελους τον ελαχιστο χρονο να σας γραψω την καταπληκτικη εμπειρια μου και εγω. Όπως θα θυμαστε πηγα για προγραμματισμενη καισαρικη λογω εγκαρσιου μωρου . Φτανω στο μαιευτηριο το πρωι , μπαινω μεσα με λιγο αγχος και πολύ ανυπομονησία. Ανυπομομονησια ειχα επισης και για το κλισμα καθως το ειχα πολύ αναγκη μιας και 2-3 μερες ειχα τσακωθει με την τουαλετα… Ηταν σωτηριο τελικα και καμια σχεση με τον φοβο και τον τρομο ολων των γυναικων όπως υπαρχει η αντιληψη. Οσο για το ξυρισμα ημουν προετοιμασμενη και δεν χρειαστηκε. Οι μαιες ηταν προσχαρες , πληρως οργανωμενες , ευγενεστατες και μονο καλα λογια εχω να πω για το προσωπικο παραλαβης του Ιασω. Ηρθε η μαια μου , μου πηραν αιματα μου βαλαν φλεβοκαθετηρα κλπ , πηγαμε σε άλλη αιθουσα που περναγαν οι γιατροι (καρδιολογος ,παθολογος) μου εβαλαν αντιθρομβοτικες καλτσες και με συνδεσαν στο nst καθως περιμενα τη σειρα μου. Εκει φωναξαν και το συζυγο να κατσει μαζι μου μεχρι να μπω. Παραδοξως ειχα πολύ λυγοτερο αγχος από ότι περιμενα. Να μην σας τα πολυλογω καποια στιγμη τον διωχνουν και ερχεται ο νοσοκομος να παμε προς τα χειρουργεια. Στα χειρουργεια δεν ηταν όπως τα περιμενα , γινοταν ψιλοχαμος από κοσμο και τα χειρουργια (δωματια) δεν ηταν σαν του dr house..ηταν πολύ πιο απλα τα πραγματα και αισθανοσουν λες και πας για αποτριχωση με laser ένα πραγμα… (Για καλο το λεω)

Ηρθε η πολύ καλη αναισθισιολογος που μου εξηγησε τα παντα και μου εκανε την επισκληριδιο που δεν ηταν και τιποτα τρομερο (ανωδυνη εντελως) .. Ξεκινησαν και μετα από κανενα δεκαλεπτο που ειχαμε πιασει με την μαια μου την κουβεντα ακουω το γιατρο «να το χερακι…να και το ποδαρακι…βγαλτο..» και ακουω ένα» ΟΟΟΥΥΑΑΑ …» τον σηκωνουν ψηλα από το παραβαν και μου λενε «Να τος ο γιος σου,,δες τον»… Ένα μικρο πανεμορφο πλασματακι 2500. Εγω ρωταγα συνεχεια εν τω μεταξυ : «είναι καλα? Είναι καλα? Και μου ελεγαν : «καλε μια χαρα είναι χαλαρωσε..»

Ε καλα δεν καταλαβαινα πως εβγαιναν τα δακρυα από τα ματια μου… Η μαια μου αμεσως μου τον εδωσε στην αγκαλια μου και αυτος αμεσως σταματησε να κλαιει και κοιταζομασταν στα ματια. Μου λεει: «Φιλα το γιο σου» ..μου φανηκε απιστευτο …το φιλησα και συνεχισαμε να κοιτιομαστε…Ηταν το πιο ομορφο μωρο του κοσμου για μενα… ενιωθα τα παντα…δεν ηξερα ποιο ηταν το συναισθημα που κυριαρχουσε… αγαπη , ενθουσιασμος , ανακουφιση , φοβος , ευτυχια , ολοκληρωση …ακομα δεν εχω καταλαβει…

Καμαρωνα και σαν γυφτικο σκεπαρνι που μου ελεγαν ολες ότι είναι κουκλος και από τα πιο ομορφα μωρα που εχουν δει (δεν ξερω βεβαια μπορει και σε ολες το ιδιο να λενε) …χαχαχαχα.. anyway α ξεχασα η μονη φορα που φοβηθηκα λιγο ηταν οταν μετα που εβγαλαν το μπεμπη μου εβαλαν ένα φαρμακο ενδοφλεβιως που μου εφτασε μεχρι το λαιμο σαν καψιμο αλλα περασε σε 2-3 λεπτα και μου ειπαν ότι είναι φυσιολογικο.

Με τελειωσαν με τα ραψιματα κλπ και με πηγαν σε θαλαμο που ειδα το συζυγο τον φιλησα κλαματα κλπ τα γνωστα αλλα ο καημενος τρομαξε γιατι ετρεμα σαν ψαρι μετα την επισκληριδιο (το γνωστο τρεμουλο) δεν είναι τπτ περναει μεσα στο 2ωρο στην ανανηψη. Στην ανανηψη λοιπον μου εφεραν μετα από λιγο το μπεμπη , τον θηλασα με την πολυτιμη βοηθεια του προσωπικου του μαιευτηριου. Τον κρατησα περ, 1 τεταρτο και τον πηραν για να ζεσταθει . Από πονο τιποτα. Μονο τρεμουλο. Με πηγαν στο δωματιο , συγκινηση κακο μην σας τα πολυλογω αυτά είναι δεδομενα. Σηκωθηκα την επομενη το μεσημερακι γιατι δεν ενιωθα καλα το ένα ποδι λογω επισκληριδιου. Ποοονο δεν καταλαβα ποτε. Ειχα βεβαια το πρωτο 24ωρο την επισκληριδιο και την παταγα οποτε ψιλοενιωθα πονακια. Αλλα τιποτα ιδιαιτερο. Σε περιοδο ποναω πολύ περισσοτερο… Αληθεια λεω. Δυσκολευτηκα λιγο στο περπατημα 3-4ημερα διοτι με τραβαγαν τα ραμματα και στο σηκωμα από το κρεβατι βεβαια. Κατά τα αλλα τιποτα το ιδιαιτερο από πονους και ταλαιπωριες. Ευχομαι σε οσες δεν εχετε γεννησει με το καλο και σε οσες από το παρεακι μας γεννησαμε να τα δουμε όπως επιθυμουμε και να εχουν την υγεια τους και αυτά και εμεις να τα μεγαλωσουμε.

[markela35]

Μπραβο matilda πολυ ομορφη ιστορια με πηραν τα ζουμια!!!γερο και καλοτυχο να ειναι και να το καμαρωσεις οπως θελεις.χχχ

[ioanna81]

εγω γεννησα πριν 6 μηνες και αυτη τη μερα θα την θυμαμαι για παντα. ΜΠηκα με ραντεβου στις 37+3 αφου ο πλακουντας ηταν χαλια και ειχα ασταματητες συσπασεις. Μπαινω στις 8 το πρωι οπου μου κανουν κλισμα και ξυρισμα και μπορω να πω οτι τσαμπα αγχος ειχα γι αυτα αφου τελικα δεν ηταν τιποτα και μετα με πηγαν στο δωματιο ωδινων μαζι με τον αντρα μου. Εκεινη την μερα ημουν απολυτα ηρεμη ως δια μαγειας γιατι φοβαμαι παρα πολυ τους γιατρους. Μου εβαλαν λιγο φαρμακακι για να γινουν τακτικες οι συσπασεις αφου ηδη οι δικες μου μου εφταναν 70. Επισκληριδιο εκανα μολις με πηγαν στο δωματιακι γιατι θελαμε να κανουμε μια δοκιμαστικη δοση για να δουμε αν πιανει γιατι εχω σκολιωση. Ευτυχως επιασε. Μεχρι τις 2 το μεσημερι που ηρθε ο γιατρος ειχα διαστολη 2 και αναλυαμε με τη μαια ολα τα κουτσομπολια της μερας. στην αναμομη γονεις , αδερφια, πεθερικα να τρωνε τα νυχια τους κι εγω να τους παιρνω καθε λιγο και λιγακι να τους λεω οτι ειμαι καλα. Στις 3 μου εσπασε ο γιατρος τα νερα αλλα το παιδι ακομα ηταν ψηλα. Με την παροδο του χρονου βλεπει ο γιατρος οτι κατεβαινει με το προσωπο, μ εβαζαν να καθομαι και στο πλαι για να κατεβει πιο γρηγορα, μ ενημερωσε οτι μπορει να κανουμε καισαρικη αν δει οτι δεν μπορει να βαλει βεντουζα να το γυρισει και να το βγαλει. Εκει ξενερωσα μπορω να πω γιατι ειχα φαει τοσες ωρες και στο τελος θα εκανα καισαρικη? κατα τις 7 το απογευμα αφου ειχα διαστολη μου ελεγαν πως να εξωθω και τοτε βλεπω τον αντρα μου να γινεται καταχλωμος, του λεω αν δε νιωθει καλα να φυγει. Τελικα δεν εφυγε λεπτο απο διπλα μου, με πηγαν στο χειρουργειο στις 19.45 και εκανα 5 εξωθησεις και βεντουζα στις 19.52 αγκαλιασα τον ομορφαντρα μου, το παιδακι μου και τον εβλεπα τοσο μα τοσο ομορφο. Εστειλα μετα τον αντρα μου εξω να ηρεμησει το σοι που περιμενε 12 ωρες, ειδαν τον παιδαρο και εμενα και μετα πηγα στην ανανηψη για 2 ωρες. Ενα ελαφρυ τρεμουλο ενιωθα αλλα ολα καλα, ειχα κρυψει και το κινητο μου και μιλαγα στο τηλ ενω ημουν στην ανανηψη και μετα με ανεβασαν στο δωματιο οπου επιτελους εφαγα και ηπια νερο. Πονο δεν ενιωσα καθολου μετα και τους ειπα ουτε τα παυσιπονα να μου δινουν. Μου εφεραν και το γιοκα μου, ειχα και τον αντρουλη μου, τι αλλο να θελω πια? ημουν απλως τρισευτυχισμενη!!!!

[lydia-yiannis]

Είχα ετοιμαστεί για γέννα στο σπίτι. Πλήρως εξοπλισμένη, πλήρως ετοιμασμένη, με τον ανώδυνό μου, τις αναπνοές μου, τα υποσένδονά μου και μια γιατρό πρόθυμη να με αναλάβει... Το μόνο που είχε μείνει ήταν ... η απόφαση της μπέμπας να βγει!

 

Η ΠΗΤ μου έφτασε και πέρασε (15/7) και η μικρή δεν έμοιαζε πρόθυμη να κάνει το ντου. Βάλαμε μπρος τα μεγάλα μέσα, μεγάλες βόλτες, μπανάκια στη θάλασσα, σεξ, βαθιά καθίσματα... μέχρι και ελαφρύ καθαρτικό δοκίμασα. Και είδα αποτελέσματα... την 18/7 καφέ εκκρίσεις στο εσώρουχο και ελαφρά πονάκια (στην εγκυμοσύνη μου όλη δε βίωσα ούτε ένα πέτρωμα...). Η γιατρός χάρηκε, είδε τον τράχηλο να έχει λεπτύνει (2,5 πόντους) και με έστειλε πίσω σπίτι με την εντολή να την κρατώ ενήμερη και να ξαναπεράσω από το ιατρείο την επόμενη. 19/7 ακόμα καφέ εκκρίσεις και συσπάσεις ακανόνιστες και αραιές. Ο τράχηλος στα ίδια επίπεδα. "Αν το βράδυ δε συμβεί κάτι, έλα πάλι το πρωί να σε δω"

Το βράδυ πέρασε με το ζόρι, είχα έντονες συσπάσεις που τις χρονομετρούσα και ήταν άτακτες, οπότε έκατσα στα αυγά μου και έκανα βόλτες, αναπνοούλες, οχτάρια πάνω στη μπάλα πιλάτες και ντουζάκια χλιαρά. Το πρωί λοιπόν ξεκινήσαμε με σύζυγο και κολλητή (η οποία μου ήρθε από Αθήνα για συμπαράσταση) για τη γιατρό.

 

Μόλις με κοιτάει από κάτω η ντοκ, γουρλώνει μάτι και μου κάνει "Πλήρης εξάλειψη τραχήλου και... έχεις διαστολή 8! Σε μισή ώρα γεννάς. Διάλεξε, ή εδώ ή κλινική (5 λεπτά από το ιατρείο), σπίτι δεν προλαβαίνουμε να γυρίσουμε!!!!". ΦΡΙΚΑΡΑ. Είχα περάσει όλες τις ωδίνες μόνη μονη μου όλο το βράδυ... και δεν το ήξερα! Με τα πολλά της είπα να γεννήσω εκεί, και μου βάζει τα δάχτυλά της βαθιά μέσα να μου μεγαλώσει τη διαστολή. Μόλις το έκανε αυτό τρελάθηκα στους πόνους, ούρλιαζα... Από εκείνη τη στιγμή οι πόνοι έγιναν ανυπόφοροι... "Πώς θα την παλέψεις αν δεν αντέχεις τα χέρια μου μέσα σου;" Αυτό ήταν κάτι που δεν το είχα προβλέψει... ήταν εντελώς παραβιαστικός ο πόνος, δεν τον υπέφερα. Παρακάλεσα να τρέξουμε κλινική, δεν είχα καμία όρεξη να ζήσω τη γέννα μου ως εφιάλτη.

 

Σε 5 λεπτά είχαμε φτάσει στην κλινική, εγώ με διαστολή 10. Με τρέξανε στην αίθουσα τοκετών όπου μου έκαναν στα γρήγορα μια ραχιαία που μου χάρισε τον παράδεισο. Κατέφτασε και η γιατρός και αρχίσαμε τις εξωθήσεις κατευθείαν... ίσα που πρόλαβε και μπήκε ο άντρας μέσα. Ήταν πανεύκολο, απλά πίεζα με όλη μου τη δύναμη, χωρίς όμως να πονώ... και αυτό ήταν: σε 3 λεπτάκια η μικρή γλίστρησε από μέσα μου άσπρη άσπρη και λαμπερή.

 

Πριν προλάβω να καταλάβω τί έγινε, κόψαν το λώρο (1ο φάουλ) και μου την πήρανε για πλύσιμο (2ο φάουλ). Ο άντρας (ευτυχώς ήμασταν συνεννοημένοι) έτρεξε από πίσω να δει τί γίνεται. Εγώ είχα μια μικρή αμυχή που έπρεπε να μου περιποιηθεί η γιατρός πριν ανέβω στο δωμάτιο. "Το μωρό το θέλω μόλις ανέβω, κανονίστε!!!!" να φωνάζω. Και εισακούστηκα. Μόλις ανέβηκα, μου τη φέρανε. Την έβαλα κατευθείαν στο στήθος. Ο άντρας μου είπε ότι ήθελαν να την κρατήσουν θερμοκοιτίδα προληπτικά για 3 ώρες και αρνήθηκε. Καταχάρηκα. Μόλις ήρθαν οι μαίες τους είπα ότι το μωρό θα μένει μαζί μου. ΚΑΙ το βράδυ. Όπως και έγινε. Στο επισκεπτήριο εξαφανιζόμουν με το μωρό στο δωμάτιο θηλασμού. Δεν πήρε ούτε μισό γραμμάριο ξένο, ούτε πιπίλα. Δυστυχώς δεν είχα καμία βοήθεια στο θηλασμό με αποτέλεσμα να πληγωθούν άσχημα οι θηλές μου και να πρέπει να έχουμε μια άτυπη κόντρα με το προσωπικό (ήμουν Η ΜΟΝΗ που θήλαζε αποκλειστικά)...

 

Βγήκαμε μετά από 4 δύσκολες μέρες (και κυρίως, νύχτες) νικήτριες! Και θηλάζουμε ακόμα, αποκλειστικά. Και είμαστε ήδη 17 ημερών και έχουμε πάρει μισό κιλό και διυομιση πόντους με γάλα ανθρώπινο! Και θα συνεχίσουμε ακόμα καλύτερα!

 

Αυτή ήταν η κινηματογραφική ιστορία της γέννας της Αλεξάνδρας!

 

συγχαρητηρια για το μωρακι σας...το γεγονος οτι περασες σχεδον ολες τις ωδινες μονη σου δινει κουραγιο και σε ολες τισ κοπελες πυ θελουν να γενησουν φυσιολογικα στο σπιτι

[Stormy]

συγχαρητηρια για το μωρακι σας...το γεγονος οτι περασες σχεδον ολες τις ωδινες μονη σου δινει κουραγιο και σε ολες τισ κοπελες πυ θελουν να γενησουν φυσιολογικα στο σπιτι

 

Πράγματι, δεν είναι τόσο φρικτοί πόνοι, αντέχονται. Από την άλλη, η χερούκλα της γιατρού μέσα μου ήταν ό,τι χειρότερο έχω ζήσει.

[polina26]

Να σας πω και εγώ την ιστορία μου

 

ΠΗΤ 11/8/12..

Απο τον τέταρτο μήνα της εγκυμοσύνης μου το μωρό ήταν χαμηλά με το κεφάλι κάτω πλακούντας ανάποδα και εγώ ξάπλα και μέσα στο άνχος... Μπαίνοντας στον 9ο η μπέμπα μου αποφάσισε πως βαρέθηκε να εκεί που ήταν τόσο καιρό και είπε να δει πως είναι το τοπίο απο ψηλά... 37 εβδομάδων μου λέει ο γιατρός περπάτα γιατί είναι πολύ ψηλα.... παμε 38+2 ξανά στο γιατρό και ο άνθρωπος παθαίνει σοκ.. η μπέμπα τυλιγμένη με το λώρο όλη... η πίεση η δικιά μου στα ύψη και λεύκομα στο πόδι... φρίκη.. ο άντρας και ο γιατρός να κλοτσάνε και εγώ να είμαι τελείως χαλαρή.. αναγκαστικά καισαρική (να πω πως αυτό το ενδεχόμενο το έτρεμα ήθελα να γεννήσω φυσιολογικά αλλα ... )διότι κυνδινεύαμε άμεσα και εγώ και το μωρό ιδίως λόγω της πίεσης... Παω στο μαιευτήριο 1/8/12 και ξαφνικά ένιωθα λες και πήγαινα διακοπές... μάλλον ο οργανισμός ανέπτυξε ένα είδος άμυνας για να ξεπεράσω το άνχος μου.. με ετοιμάζουν ξύρισμα κλίσμα (που τελικά δεν είναι τίποτα) και πάμε κάτω για επισκληρίδιο .. μπαίνω στο χειρουργείο αφού έχω απολαύσει την βόλτα με το κρεβατάκι... και εκεί άρχισε το γλέντι.. Εγώ όταν θέλω να χαλαρώσω κάνω πλάκα με όλους οπότε ένα μόνο σας λέω χεστήκανε όλοι στο χειρουργείου να γελάνε.. ιδίως με τον αναισθησιολόγο τον κύριο κώστα ρήξαμε πολύ γέλιο αφού αναρωτιέμαι πως έκαναν την δουλειά τους :cool:...τέλος πάντων να μην σας τα πολυλογώ σε 10 λεπτά γεννήθηκε η κόρη μου και όταν την ειδα αντίκρισα ένα μαιμουδάκι (ήταν το πιο μαλιαρό μωρό στο νοσοκομείο) το οποίο το ερωτεύτηκα απο την πρώτη στιγμή.. Ευτυχώς απο πόνο δεν κατάλαβα τίποτα σηκώθηκα κατευθείαν γιατί είχα λυσσάξει στην πείνα και αν δεν μου έβγαζαν τον ορό δεν θα έτρωγα οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να μην σηκωθώ για να φάω.. οι νοσοκομές όλες υπέροχες και ο γιατρός μου που τον ευχαριστώ απο τα βάθη της καρδιάς μου το ίδιο . .. απο της ωραιότερες εμπειρίες μου..

[Melina22]

Είχα περάσει όλες τις ωδίνες μόνη μονη μου όλο το βράδυ... και δεν το ήξερα! Με τα πολλά της είπα να γεννήσω εκεί, και μου βάζει τα δάχτυλά της βαθιά μέσα να μου μεγαλώσει τη διαστολή. Μόλις το έκανε αυτό τρελάθηκα στους πόνους, ούρλιαζα... Από εκείνη τη στιγμή οι πόνοι έγιναν ανυπόφοροι... "Πώς θα την παλέψεις αν δεν αντέχεις τα χέρια μου μέσα σου;" Αυτό ήταν κάτι που δεν το είχα προβλέψει... ήταν εντελώς παραβιαστικός ο πόνος, δεν τον υπέφερα.

 

 

 

Επειδή κ σε μένα πήγαν να κάνουν κάτι τέτοιο κ όντως ήταν πάρα πολύ ενοχλητικό κ επίπονο (καμία σχέση με τους πόνους της γέννας) πιστεύω ότι ήταν άκυρο το ερώτημα της γιατρού. Δηλαδή δεν είναι το ίδιο οι δικοί σου πόνοι με τον πόνο που προκαλεί ένα χέρι που προσπαθεί με το ζόρι να σου ανοίξει τον τράχηλο. Θέλω να πω ότι σε τρόμαξε χωρίς να πρέπει για το τελικό στάδιο γιατί από μόνη σου δεν θα πονούσες έτσι.

 

Μια χαρά όμως τελικά όλα πήγαν καλά!

 

Σωστός ο σύζυγος κινήθηκε όπως έπρεπε!

 

Συγχαρητήρια για όλα! Να σου ζήσει το μωράκι σου!