Τοκετός: Πείτε την δική σας ιστορία/ιστορίες!

[demi]

Αχ ρε Demi ανατρίχιασα, δάκρυσα. Δόξα το Θεό που πήγαν καλά τα πράγματα. Ούτε να σκεφτώ δε θέλω τι θα μπορούσε να είχε γίνει. Να'σαι πάντα καλά, να χαίρεσαι τα παιδάκια σου και χαρά στο κουράγιο σου να θες κι άλλο μετά απ'αυτό!

 

σε ευχαριστω κοριτσι μου..4 παιδια ε?πρεπει να εισαι πολυ ευτυχισμενη..σου ευχομαι μονο χαρες να παιρνεις απο αυτα..γερα και καλοτυχα.

[demi]

Δακρυσα με την ιστορια σου κοριτσι μου να εισαι παντα καλα και να χαιρεσε τα παιδακια σου.Θα αποφασισεις καποια στιγμη για τριτο?

 

τρια παιδια ..φοβερο θα ηταν αλλα μετ απο αυτα με φοβισαν παρα πολυ και μου ειπαν κατηγορηματικα οχι..αν και θα παω σε εξειδικευμενους αιματολογους να δουν γιατι εγινε αυτο 2 φορα και στο πρωτο το επαθα αλλα οχι τοσο σοβαρα..

αφου ειχα κανει ολους τους παραγοντες για την πηξη του αιματος και ολα ηταν καλα..δεν ξερουν γιατι το παθαινω αυτο..

και τιθετε και θεμα ηλικιας γιατι ειμαι 38 τωρα και πρεπει τουλαχιστον να περασει 1-2 χρονια..οποτε μαλλον δυσκολο το βλεπω..

βεβαια ποτε δεν ξερεις..

[rita_ki]

ας διηγηθω κ γω την δικημου ιστορια τοκετου .....

βρισκομουν στην 41 βδομαδα κυησης κ θα εμπαινα για προκληση γιατι τα περιθωρια κ η υπομονη ειχαν εξαντληθει !!!!!!!!ο γιατρος κ η μαια τις τις τελευταιες φορες με ειχαν εξετασει απο κατω κ ηταν καπως αρνητικοι....ο μικρος με το κεφαλι σωστα αλλα ψηλα,ανεμπεδωτος. τραχηλος μαλακος πισω, στενος κολπος..... η μαια χαριτωλογοντας μου ειπε στην τελευταια εξεταση πως κ αλλους 9μηνες να με αφηνε δεν θα γεννουσα. μου ειπαν οτι θα μου βαλουν τεχνικους πονους στις 21/5 κ ΑΝ με πιασουν καλως....αλλιως καισαρικη.....

2μερες πριν το περιβοητο ραντεβου προκλησης κ ενω ημουν φοβισμενη αλλα κ τοσο κουρασμενη (τριτη 18/5) απογευμα ηρθαν οι πρωτοι πονοι....στην αρχη νομιζα οτι ηταν ψυχολογικο,οτι ηταν η ιδεα μου ....μεχρι υο βραδυ ομως σιγουρευτηκα...οι πονοι ειχαν πια συχνοτητα κ δυναμωναν..... δεν ειπα τιποτα ουτε στον αντρα μου για να τον αφησω να κοιμηθει κ να μην με ανχωσει .....ολο το βραδυ πονουσα κ ειχαν γινει πια 10λεπτοι ! εκανα ντουζ τα ξημερωματα,ετοιμαστηκα κ ειδα ροζ βλεννες παρα πολλες..... εκει ξυπνησα τον αντρα μου....πηραμε πρωινο,γραψαμε βιντεο πιν φυγουμε κ αφησαμε τον σκυλο στην μανα μου .....9 το πρωι ημουν στο νοσοκομειο.....με εξετασαν κ ειχαν διαστολη 3 προς τα 4 ....κ απιτοπου σπασιμων νερων.....

ο μικρος ερχοταν !!!!!! δεν το πιστευα....ρωταγα σαν χαζη....σημερα θα γεννησω???????? με συνδεσαν με τον μηχανημα,μου βαλαν ορο κ ημουν πια στο δωματιο ωδινων με τις 2 μαιες κ τον αντρα μου (που μπαινοβγαινε για να μιλαει στο τηλ κ να ενημερωνει)

καθε τοσο με εξεταζαν απο κατω κ η διαστολη μεγαλωνε, οι πονοι ηταν πολυ συχνοι αλλα υποφερτοι..... για αλλη μια φορα κοιτανε απο κατω....διαστολη 9!!!! βγαζουν τον αντρα μου εξω,φωναζουν τον γιαρο κ μου πατανε μια ενεση πισω......με πηγαν στην περιβοητη αιθουσα με την καρεκλα κ εκει ξεκινησαν κ τελειωσαν ολα ! ......... ειχα πανικοβληθει λιγο....ο μικρος ηρθε γρηγορα....την στιγμη της εξωθησης δεν θα την ξεχασω ποτε !!!! τα τελευταια "σπρωξηματα" ηταν ζορικα. ειδικα οταν ειχε ερθει το κεφαλακι του μικρου κ επρεπε να περιμενω την απομενη συσπαση για να σπρωξω ηταν απεριγραπτο. ο γιατρος καπου εκει με εκοψε κ ειδα τον μικρο μου ! μου εβαλαν λιγο πανω μου κ μεχρι να τον καθαρισουν κ να τον εξετασουν (διπλα μου τα εκαναν ολα αυτα) μου ζουληξαν την κοιλια,βγηκε ο πλακουντας κ αρχιζε το ραψιμο. το ραψιμο ηταν η χειροτερη στιγμη της γεννας...μου φαινοταν αιωνας κ μου φανηκε υπερβολικα επωδυνο......... αφου τελειωσε το ραψιμο μου δωσαν τον μικρο αγκαλια κ απο τοτε ειμαστε αχωριστοι !

9 μπηκα στο νοσοκομειο .......... 13¨55 ειχα τον γιο μου !!!!!!!!!!

3500 κιλα 52 ποντους χωρις επισκληριο 19/5/2010

 

__________________

[stefan]

καλησπέρα σε όλες τις μαμάδες και τις μέλλουσες μαμάδες που περιμένουν τα μπουμπούκια τους.! μετά από καμιά δεκαριά μέρες στο σπίτι και προσπάθειες να συνηθίσουμε το καινούριο μας πρόγραμμα (ως πρωτότοκη οφείλω να ομολογήσω ότι δυσκολεύομαι κάπω...) είπα να γράψω κι εγώ τη δική μου ιστορία. 40 εβδομάδων και 1 ημ. και ο μικρός δεν έλεγε να κατέβει. Παρασκευή 18 Ιουνίου, βραδάκι, αποφάσισα να πάω βόλτα, να περπατήσω μπας και το βοηθήσουμε λίγο. Κατά τις 21:00 ξεκινούν κάτι πονάκια αλλά σκέφτομαι "ιδέα μου θα είναι επειδή το περιμένω πώς και πώς...". Τα μεσάνυχτα πέφτω για ύπνι με πιο συχνούς πόνους αλλά δε δίνω σημασία. 3 τα χαράματα ξυπνάω και έχω πόνους κάθε 3 λεπτά... αυτή ήταν και η στιγμή που αποφάσισα ότι δεν είναι ιδέα μου. Είπα να κάτσω να δω λίγη τηλεόραση για να είμαι σίγουρη αλλά οι πόνοι ήταν αρκετά έντονοι. Ξυπνάει ο άντρας μου και του λέω "έχω πόνους". με ρωτάει κάθε πόση ώρα και όταν του λέω κάθε 3 λεπτά πετάγεται πάνω και μου λέει "κάθε πόσο;;; και τι περιμένεις;;". Με τα πολλά ετοιμαζόμαστε και πάμε στο μαιευτήριο. 4:30 μπήκαμε, οι πόνοι πια ήταν συχνοί και όχι ιδιαίτερα υποφερτοί... Κατά τις 7 το πρωί - δάγκωνα το χέρι του άντρα μου για να μη φωνάξω - μου κάνουν επισκληρίδιο (ανακούφιση). Τελικά γέννησα τη λατρεία μας στις 11:25 και βγήκα από το χειρουργείο 12:30.

Άκουγα ότι μετά τα ξενάς όλα και δεν το πίστευα... κι όμως αυτή τη στγμλη δεν μου έχει μείνει τίποτα αρνητικό. Όλα γυρίζουν γύρω από την καινούρια ζωή που είναι μαζί μας.!

[μαμα Νικόλα]

21/09/2009 Όλη νύχτα δεν κοιμήθηκα ονειρευόμουν με ανοιχτά μάτια τον μικρό μου πρίγκιπα σε λίγες ώρες θα τον κρατούσα στα χέρια μου που έμοιαζαν τόσο αδέξια να κρατήσουν ένα θαύμα ..φτάσαμε στο μαιευτήριο γύρω στις 7 το πρωί κι ήμουν φοβισμένη μα παράλληλα με είχε συνεπάρει μια ανυπομονησία να τον δω,φίλησα τον αντρούλη μου και συνειδητοποίησα για μια ακόμη φορά πως είναι ο σημαντικότερος άνθρωπος στην ζωή μου ,μου χάριζε την ζωή και στεκόταν εκεί βουβός ...όμορφη εικόνα να ξέρεις πως σε περιμένουν εκεί πίσω από κλειστές πόρτες ο άντρας σου,η οικογένεια σου. Το όνειρο αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα....μπήκα λοιπόν και άρχισαν πυρετωδώς όλες οι πρωτόγνωρες ετοιμασίες, ξύρισμα,κλύσμα κλπ, εγώ στον κόσμο μου συνεχεία ακουμπούσα την κοιλιά μου κι ένιωθα θλίψη καταβαθμός που θα μας χωρίζαν με το μωρό μου,όμως η μια σκέψη διαδεχόταν την άλλη και έτσι ανυπομονούσα να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου άγγελε μου πέρασα στην αίθουσα ωδίνων και εκεί και ήρθε ο γιατρός μου ντυμένος με το πιο όμορφο χαμόγελο του κι ανακούφισε τους φόβους μου. Μετά από λίγο με ρώτησε εάν ήθελα παρέα και έφερε τον μπαμπάκα μας δίπλα μου ντυμένο στα γαλάζια!!!! Πολύ γέλιο!!!! Περάσαμε γύρω στις τέσσερις ώρες εκεί συζητώντας, γελώντας, κάνοντας σχέδια για το πως θα είναι να σε έχουμε στην αγκαλιά μας... Ερχόντουσαν οι πόνοι κάναμε ένα διάλειμμα και ξανά αστειάκια μετά!!! Δεν ξέρω αν θα τα είχα καταφέρει χωρίς τον μπαμπά...ήτανε δίπλα μας συνέχεια!... Η μεγάλη πλάκα ήταν όταν ερχόταν ο πόνος εγώ έπιανα το πίσω μέρος του κρεβατιού (το οποίο και ξήλωσα στο τέλος από το τράβηγμα!!!!) ο μπαμπάς από την άλλη είχε πάρει ένα κουτί καραμελάκια γιατί δεν μπορούσε να καπνίσει εκεί και δεν ήθελε να φύγει δευτερόλεπτο από δίπλα μας και όποτε άρχιζαν οι ωδίνες άνοιγε το κουτάκι και τα κατάπινε αμάσητα!!! Μέσα στους πόνους μου έβλεπα αυτή την εικόνα και γέλαγα!!! Είχες πεισμώσει και δεν έλεγες να κατέβεις όμως και κάπου εκεί αποφασίζουμε να κάνουμε επισκληρίδιο γιατί όπως φαινόταν είχαμε πολύ δρόμο μπροστά μας....... από την στιγμή που μου έκαναν την αναισθησία οι πόνοι πέρασαν και χαλάρωσα και από ότι φαίνεται χαλάρωσες κι εσύ... και πήρες θέση... ήρθε η μαία και μου είπε... πάμε πολύ καλά σε λιγότερο από μια ώρα θα έχεις γεννήσει.... Όντως σε λίγα λεπτά

ξεκίνησε η διαδικασία κι η καρδιά μου κόντευε να σπάσει ο χρόνος έμοιαζε ανίκητος καθώς τα μάτια μου καρφωμένα σε ένα τεράστιο ρολόι μετρούσαν τα λεπτά ,τα δευτερόλεπτα,τα χρόνια που πέρασαν πριν έρθεις στην ζωή μου κι εκεί μέσα στην δίνη της σκέψης μου νιώθω ένα βίαιο άδειασμα ,μια αρπάγη των μέσα μου,....ένα δυνατό κλάμα και η εικόνα σου σημάδεψε για πάντα την ψυχή μου ,γεννήθηκα κι εγώ ξανά μέσα απʼ την δική σου την γέννηση....μια στιγμή ήταν αρκετή για να αλλάξει ο κόσμος όλος....

Ο μπαμπάς έκλαιγε από ευτυχία... και κυνήγαγε τις νοσοκόμες όπου σε πηγαίνανε... δεν ήθελε να χάσει δευτερόλεπτο.... περίμενε εννιά ολόκληρους μήνες να σε γνωρίσει...

 

σε πήρα στην αγκαλιά μου μα ήταν θολά τα μάτια μου απʼ την συγκίνηση που δεν είδα το πρόσωπο σου....

22/09/2009 Μέσα απ'τα δυο σου μάτια είδα το πρώτο φως κι ο χτύπος της καρδιάς σου δικός μου είναι παλμός. Πάνω στα βήματά σου περπάτησα κι εγώ, όταν σε πρωτοείδα κατάλαβα πως ζω Ότι για σένα νιώθω απλά θα σου το πω στον κόσμο που υπάρχω ζω για να σ'αγαπώ.... Κάθε χαμόγελό σου δική μου είναι χαρά κάθε δικό σου δάκρυ στα μάτια μου ...κυλά Κάθε σου ανάσα, δικιά μου αναπνοή και ένα λεπτό μαζί σου αξίζει μια ζωή...

[eirinoula26]

κι εγω φοβομουν πολυ ομως οταν ηρθε η ωρα και μπηκα στο νοσοκομειο να γεννησω ηρθε απο μονη της μια απιστευτη ηρεμια και θετικη ενεργεια!

[pokopikos]

Εγώ από την αρχή είχα την εντύπωση οτι θα γεννήσω γρηγορα τον μπεμπουλινο μου οπως και έγινε.Επειδή κάναμε 4 χρόνια να πιάσουμε παιδί,χωρίς να υπάρχει παθολογικό αίτιο, είχα απογοητευτεί.Ξαφνικά μια μέρα με πιάνουν ανευ λόγου και αιτίας τα κλάμματα και αρχίζω να προσεύχομαι στην Αγία Αννα (μητέρα της Παναγίας που έκανε παιδι σε μεγαλη ηλικία), ηταν 5/10/2009 ηταν ημέρα που κατάλαβα οτι η επιθυμία μου θα γίνει πραγματικότητα.Η επιβεβαίωση ήρθε στις 20/10/2009 με ΠΗΤ 24/06/2010,αλλά ο μικρούλης δεν ήθελε να βγεί ετσι ο γιατρός μου έδωσε άλλες 3 μέρες προθεσμία και μετα πρόκληση. Στις 25/06/2010 πήγαμε για καφέ στα κουμπαριά μας. Ο κουμπάρος μας μόλις είχε γυρίσει απο το Αγιο Ορος,στις 27/06/2010 πήγαινα για πρόκληση, μου έφερε απο τη μονή που είχε πάει μια εικόνα της Αγίας Αννας με το που την πήρα στα χέρια μου ήξερα ότι σε λίγες ώρες θα γεννήσω.Ετσι και έγινε την αλλη μέρα 11 η ώρα το πρωι κρατουσα το μωρό μου στην αγκαλιά μου χωρίς να νιώσω η να καταλάβω τίποτα.Τα πονάκια ξεκίνησαν απο τις 3 τα ξημερώματα ανα 7 λεπτα και επαναλαμβανόνταν όλο και συχνότερα,έτσι στις 6 η ώρα ειχα πόνους ανα 3 λεπτά στις 8 είχα 4 διαστολή και στις 9 εκει που καθόμουν άνετη και έλεγα οτι είχα ωρα μέχρι το βράδυ που θα γεννουσα,σύμφωνα μα τον γιατρο καθ'οτι πρωτάρα,είχα 10 διαστολή.Απο πόνο τίποτα ιδιαίτερο τσάμπα η επισκληρίδιος που έκανα μισή ωρα πριν γεννήσω. Μακάρι όλες έτσι να γεννήσετε.

[Mara-76]

γεια σας! ειπα να γράψω κι εγώ το στορυ για να παίρνουν θάρος οι..νεώτερες! μουαχαχα

 

καταρχήν εύχομαι σε όοοοοοολα τα κορίτσια που περιμένουν μπεμπάκι να έχουν την εγκυμοσύνη μου. Εύκολη, χωρίς δράματα, χωρίς προβλήματα, σκανδαλωδώς ήσυχη και εξωφρενικά καλή!

Εϊχα καταντήσει το ανέκδοτο του γραφείου. με τόσο καλή εγκυμοσύνη επέλεξα να συνεχίσω να δουλεύω (στο ρελαντί φυσικά μην φανταστείτε) και να περιμένω απλά την πουκι να έρθει όποτε εκείνη επιλέξει. οποτε όλοι περίμεναν πώς θα γενουσα.. εκεί. μεταξύ μας ήθελα και εγώ να μου τυχει στην δουλειά για να ζήσω όλο το..φαν του "τρέξτε καλεεεε γενάααωωωωωωωω καποιος να με πάει Ιασώ" κλπ κλπ

τελικά φυσικά τα πράγματα ήρθαν αλλιώς. Παρασκευή 11 ιουνίου και στην 38η εβδομάδα αποχαιρετώ συναδέλφους (αν και ειχα σταματησει μια εβδομάδα νωρίτερα χαζοπήγαινα για κανα δυο ώρες γιατι βαιρόμουν μόνη στο σπίτι) και μπαίνω στην διαδικασία του σκασε και περίμενε. Κανένας πόνος καμία κράμπα κανένα σημάδι καμία διαστολή. Ο γυναικολόγος μου μου είπε... εσυ μια φορά..8α κάτσεις και 8α περιμένεις και το πολύ τετάρτη 16 ιουνίου 8α έχεις γενησει. έκανα και το τελευταίο nst και απλά περνουσα την ώρα μου χαζολογώντας. λεπτομέρεια.. δεν είχα καμία ανυπομονησία, κανένα μητρικό αίσθημα, όταν έκλεινα τα μάτια μου σκεφτόμουν άσχετα θεματα με το παιδί, δεν είχα καμία τρέλα..τπτ απολύτως σε σημείο να σκέφτομαι πώς μάλλον ειμαι ο εντελώς ακατάλληλος τύπος γυναίκας για να γίνει μητέρα...

το σάββατο 12 ιουνίου το πέρασα... επίσης χαζολογώντας και σίγουρη πώς 8α φτάσω έως την 40η και βάλε εβδομάδα και πως ο γιατρός μου δεν ήξερε τι έλεγε... την κυριακή το ίδιο... το βράδυ κατα τις 12 τα μεσάνυχτα μπήκα facebook να.. χαζολογήσω (μα τι πρωτότυπο). το θυμάμαι ρε κορίτσια σαν να είναι χτες και ας έχουν περάσει 4 μήνες. Γύρω στις 2.00 έκλεισα το λαπττοπ αφου πρώτα ειχα.. ξεχέσει στο τσατ του fb μια συνάδελφο για κάτι που ειχε κάνει... πέφτω για ύπνο.. 2.30 νιώθω κάτι να τρέχει ανάμεσα στα ποδια μου. Χαμογέλασα και είπα Here we go.. ξύπνησα τον 'αντρα μου... ηλίαααα ουυυουυυ γενάαααμεεεε λαλαλαλαλαλα!!! ο ηλίας χλώμιασε με ρώτησε αν έχουμε χρόνο και του λέω μα καλά πας καλα... μισο να πάρω τηλ τον δοχτορα να κάνω ένα ντουζακιον και φύγαμε.. θες καφέ; να φτιάξω κανα τοστ? φτου γαμώτο το μαλλί μου ειναι σε άθλια κατασταση....

ο δοχτωρ στο τηλ μεσα στο τρελό το κέφι.. μωρό μου γεννάμε.. πήγαινε ιασώ και έρχομαι.. και απο εκείνη την στιγμή άρχισε το γλέντι

3.15 άφιξη στο ιασώ... η δικιά σας ντυμένη με ροζ φορεμα και ασορτί ροζ τσαντάκι.. σκάω μύτη στην γνωστή ρεσεψιον... γεια σας ήρθα να γενησω με λένε ταδε και ο γιατρός μου ειναι ο κύριος τάδογλου. απάντηση ρεσεψιονιστ. τι εννοείτε; απάντηση μαρας. γενάω καλή μου σου έχω κάνει το πάτωμα σισκατο με τα υγρά μου... ουβρ λα πορτ και μην μου φέρεις κανένα αναπηρικό αμαξιδιο πάω και μόνη μου. ηλίας χλωμός πεθερά χλωμή μάρα σε φάση "πάμε συναυλία". και επειδή είμαι κοντρολ φρικ άφησα και.. οδηγίες πριν μπώ μέσα. Θα πάρετε τηλ τους γονείς μου ΟΤΑΝ ξημερώσει γιατι ο μπαμπάς δεν οδηγει βράδυ δεν βλέπει καλά.. και δεν θα γενησω αν δεν ειναι εδώ η αδερφή μου..ενημερώστε πλιζ

3.30 είμαι ήδη μέσα και παρτάρω με τις μαίες του Ιασώ (επειδή είμαι και πατόφαρδη πέτυχα το βράδυ που ειχαν βάρδια όοοοολα τα τρελά και ευγενικά κορίτσια). μου παίρνουν ιστορικό και μου φέρνουν την γνωστή ξέκωλη ρόμπα. Σκάω στα γέλια και αρχίζω να κάνω πασαρέλα στο γνωστό μικρό δωματιάκι του κλύσματος και του ξυρίσματος. Κάνω ένα δευτερο ντουζ και αρχίζω να σιχτιρίζω το μαλλί μου που πετάει ολ οβερ...

πάω φοριάτη (με φορείο) στο δωμάτιο και στρογυλλοβολεύομαι (ακομη θυμάμαι το όνομα του νοσοκόμου.. δημητράκη μου..να σαι καλά.. περασα τέλεια με τα ανέκδοτά σου). Στο δωμάτιο ειναι ήδη ο δοχτορ μου όπως πάντα ντυμένος υπερ κομψος. Παντελονάκι τζην, μωβ ανοιχτό πουκάμισο και καφεδάκι στο χέρι.. καθπομαστε παρεούλα και αρχίζουμε να διαβάζουμε εφημερίδες (real news)... περιμένοντας..kai Κράζοντας την χρουσαλά και τον πατίτσα για το event στο αβέρωφ

έρχονται οι πρώτοι πόνοι... ο άντρας μου ειναι μαζί μου και..(σωστά μαντέψατε) χλωμιάζει. ακολουθεί σπαρταριστός διάλογος

εκείνος. δηλαδή πονάς πολύ

εγώ. οκ το παλευω ακόμη αλλά οχι για πολύ... εγώ τη μάνα κουράγιο δεν την παίζω θέλω ντόπα

εκείνος. δηλαδή πονάς πιο πολύ απο τον πονο της περιόδου

εγώ. δηλαδή πονάω τόσο πολύ που είμαι σε φάση να σε μαστιγώσω, να σου ριξω αλάτι στις πληγές και μετά να σε υποχρεώσω να ριξεις μονο σου και οινόπνευμα...(με χαμόγελο όλα αυτά)

εκείνος. νομίζω πως θα βγώ έξω.. και βγαίνει.. ο δοχτορ σκασμένος στα γέλια ενημερώνει την αναισθησιολόγο να έρθει με την ΑΓΙΑ ΣΩΤΗΡΙΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΉ ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟ.

Απο εκείνη την στιγμή που πρέπει να ήταν γύρω στις 5 το πρωί δευτερα πια, έως τις 11.15 οι ώρες κύλησαν πολύ γρήγορα με πολύ μπίρι μπίρι γελιο και κάποιες στιγμές που ναι το ομολογώ λαγοκοιμόμουν..

11.15 η τελευταία κολπική. Μαράκι είσαι έτοιμη, ειδοποιώ για χειρουργείο παμε να σπρώξουμε οέο

Εκείνη τη στιγμή μου βάζουν οξυγόνο... ειλικρινά τα έκανα πάνω μου.. ρώτησα με νοήματα την μαία γιατι και μου ειπε μην ανησυχεις.. σύνηθες..

συνηθες ξεσύνηθες εγώ πανικοβλήθηκα.. μου βγαζουν το οξυγόνο και πάμε μέσα... ο δημητράκης εκεί... "έτοιμη; έεεελα πάμε να βγάλουμε τον κορίτσαρο". Ο δοχτορ εχει ειδοποιήσει απο πρίν τους.. έξω οτι μπαίνω να σπρώξω και πώς βαρια βαρια έως τις 12 το μεσημέρι έχω γενησει. μου φέρνει.. ανταπόκριση. ο ηλιας χλωμός, η πεθερά μου χλωμή, ο μπαμπάς μου απορημένος και η μαμά μου.. "γιατρε.. το μαράκι μου και τα μάτια σου"

είμαι ήδη μέσα και ο δοχτορ δίνει τις σχετικές οδηγίες. απο την επισκηρίδιο φυσικά δνε νιώθω τίποτα οποτε η μαία (βασούλα μου.... ) αναλαμβάνει να μου λέει ποτε να σπρώξω. Απο τις 11.20 έως τις 11.35 που γενήθηκε η μικρή πέρασα το πιο περίεργο 1λεπτο της ζωής μου. Πότε δεν μπορούσα να σπρώξω, πότε μου κοβόταν η αναπνοή, ποτε δεν ήξερα τι να κάνω.. δεν ξέρω αν παιζει ρολο το οτι πήγα με..πλήρη άγνοια του "κινδύνου" ή αν απλά πανικοβλήθηκα αλλά κάποια στιγμή άρχισα να κλαίω και να λέω μα τι κάνω λάθος, θα πνίξω το παιδάκι μου, πειτε μου τι κάνω λάθος. και εδώ κόρες έγκειται η μαγκιά του γιατρού... το πως με ηρέμησε, το πώς με έπεισε (γιατι ειμαι κ άπιστος θωμάς) πώς όλα πάνε μια χαρά και πώς με δυο γερές εξωθησεις έχουμε τελειώσει.. το πώς μου υποσχέθηκε πώς όλα θα τελειώσουν με τον καλύτερο τρόπο προσθετοντας βεβαια τα ανάλογα κοπλιμέντα που ειναι σωτηρια σε αυτες τις περιτπώσεις τύπου μα ποσο συνεργασιμη εισαι τι καλό παιδί που εισαι τα έχεις πάει περίφημα κλπ κλπ κλπ.

Δευτερόλεπτα πρίν την τελευταία εξώθηση έκλεισα τα μάτια μου για πρώτη φορά. χριστε μου, το παιδάκι μου και εγώ ειμαστε στα χέρια σου είπα απο μέσα μου και έσπρωξα... (και σας ορκίζομαι πώς με την εκκλησία και τα συνεφή ουδεμία σχέση έχω... δεν παω εκκλησία δεν κοινωνώ δεν εξομολογούμε δεν νηστευω δεν τηρω ηθη και εθιμα κλπ κλπ..μονο προσεύχομαι τιποτε άλλο)

- Βρε καλώς την.. ρε μάρα δεν θα της βρούμε γαμπρό της μικρής.. ρε τι παιδί ειναι αυτό! ειπε ο δοχτορ και οι μαίες μου έλεγαν τα γνωστά.. πως ειναι πανέμορφη απο τα ομορφότερα παιδιά που εοχυν δει ποτέ και κλπ κλπ τα κλασικά.

Δεν έκλαψα... καθόλου (σε αντίθεση με τη μικρή)... ούτε όταν μου έφεραν την μικρή να την αγκαλιάσω. ούτε όταν ειδα το φατσάκι της πρώτη φορά.. καταλευκο προσωπάκι με ζουμερά χειλάκια, μεγάλες βλεφαρίδες, μια μικρή αρμονική μυτούλα, μικρά αυτάκια... και ένα κορμάκι μεγαλούτσικο με μπουτάκια λαχταριστά και μπρατσάκια για ζουληγμα....

 

(τα της ραφής δεν τα αναφέρω.. τα εχετε περάσει όλες και πάνω κάτω η εμπειρεία είναι ίδια)

 

επανακαμπτω με δευτερο ποστ γιατι Μου βγαινουν όλα μπολικα.

[Mara-76]

περιμενα στην ανανηψη περίπου μισή ώρα και σιγα σιγα το.. γνωστό κέφι μου επανερχόταν. εδώ 8α κάνω καταγγελία. αγαπητές μανούλες.. όταν η διπλανή σας συναδελφος μάνα που και εκεινη έχει γενησει πριν απο μισή ώρα όπως και εσείς και σας λέει χαμογελαστά "να σου ζήσει" αντι να ξινισετε τη μούρη σας μπορείτε να πείτε απλά ένα ευχαριστώ... κατανοώ τον ενδεχόμενο πόνο ή την ταλαιπωρία αλλά ένα χαμόγελο δεν κοστίζει τίποτα...

 

επανέρχομαι στο θέμα μου. το μεγαλύτερο γλέντι το έριξα οταν με πηγαιναν στο δωμάτιο και κάπου In between με περίμενε ο... κόσμος. έρχουμε και λέμε

- ηλίας... ελα να σας ακουσω όλες μαζί να το λέτε... ΧΛΩΜΟΣ! Plus βουρκωμένα μάτια και χαζοχαμόγελο

- πεθερά. κλάμα του ολέθρου λες και ζουσε την ημέρα του Αρμαγεδώνα

- μπαμπάς μου. τρελό χαμόγελο και ατάκα φοβερή "εχει κάτι μπουτια....μεγαλειώδη!"

- αδερφή μου (η οποία περασε ολοκληρη περιπέτεια μέχρι να φτάσει απο ανάβυσο στο ιασώ και στη μέση της χαλασε το αμαξι το παράτησε και ήρθε σχεδον με τα ποδια!) χαζοχαμογελαστή με κορυφαία ατάκα "πωπω φιλε ευτυχώς δεν πήρε τη μύτη σου το παιδί"

- η μανούλα μου... μου χαιδεψε τα μαλλιά και μου χαμογέλασε.. κάτι πήγε να μου πεί αλλά την έπνιξαν τα δάκρυα.. φοβήθηκες κοριτσάκι μου ε; (σημειωση.. ο δοχτορ ποτε δνε ειπε σε κανεναν για την κριση πανικου μου.. απλά η μανούλα μου.. ε με ξέρει όπως και να το κάνουμε.. και ηταν η μοναδική που οταν βγηκε ο γιατροσ να πει οτι γεννησαμε κλπ ρώτησε αν ειμαι καλά εγώ... αυτο που λέμε μονο η μάνα σου σε αυτή τη ζωή; ε αυτό ακριβώς). εκεινη τη στιγμή και μόνο τότε δάκρυσα. μαμά μου της είπα... φοβήθηκα... αλλά όλα καλά... δεν είναι;

ζητουσα απο τη μαμά μου να με βεβαιώσει ότι όλα πήγαν καλά και πώς η μικρή ήταν καλά. ησυχασα όταν η μανουλα μ μου ειπε πως ειναι πανέμορφη και υγιέστατη.

ο δημητράκης (ο άρχων νοσοκόμος- περαδωθελικατζής) με πήρε για να με βαλει στο ασανσέρ λέγοντας "λοιπόν παιδιά θα είμαστε στο 402. σας περιμένουμε με τα σχετικά άνθη, δώρα και ευχές.. και φέρτε και τίποτα στο κορίτσι να φάει, γκρινιάζει". ειχα λαλήσει απο την πείνα! πεινουσα τόσο πολύ που έτρωγα και άνθρωπο ακόμη.

ευτυχώς στο 402 "συγκατοικησα" με εξαιρετικά κορίτσια. Την Αντιγόνη με την τρομερή παραγωγή γάλακτος (μιλάμε κάθε άντληση και 300 Ml το τρελοκόριτσο! να σαι καλά κοριτσάρα μου), την εφη (αν θυμάμαι καλά) με τα διδυμάκια της που τα ειχε στην θερμοκοιτίδα και παλεύαμε παρέα να βγάλουμε γάλα και μετά οταν έφυγε η έφη την μικρή κουλουρούλα με την κοράκλα της και την μαμά της την φοβερή. σημειωση. 3 μέρες πριν ειχε γεννησει ΚΑΙ η διδυμη αδερφή της οποτε η μαμά ήταν η μασκώτ του ιασώ... και μονιμως αγχωμένη με το μπεμπέκι που έτρωγε λίγο... αν διαβαζουν parents να τους στείλω τα φιλιά μου.. την αγάπη μου και τις ευχαριστίες μου για την παρέα τους.

 

ειμαι ηδη στο δωμάτιο λοιπόν και ναι! έρχεται φαγητό! μπροστα μου προσγειώνετε το φαγακι μου: μακαρονια με λευκή σάλτσα μανιτάρια και χοιρινο...και γλυκό..και φουρτο και σαλάτα και ψωμάκι.. ΚΟΛΑΣΗ! οι δικοι μου εκστασιασμένοι και εγώ με τα μουτρα στο φαγητό.. μιλάμε για πείνα όχι αστεία..

και κάπου εκεί αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι έγινα μητέρα. οτι αυτο που κουβαλούσα 9 μήνες έσκασε μύτη και τώρα.. ρε σεις που ειναι το παιδί μου; λέω στην προισταμένη του ορόφου (εννοειται οτι σηκωθηκα και περπάτησα απο την πρώτη στιγμή ενώ το πρώτο βράδυ κατεβηκα και στο καφε για μπυρίτσα)

- θα έρθει σε λιγο μην ανησυχείς

- ε ποτε ντε.. παιδί έκανα και παιδί δεν βλέπω.. μανδαμ προισταμένη αν με ζητησει κανείς 8α ειμαι στο σαλονάκι...

λιγο αργότερα άκουσα τον ήχο που για τις επομενες 4 μέρες θα ηταν ο Best ever. την πόρτα του θαλαμου των μπεμπεδίων να ανοιγει, ένα τρελοκομείο απο κλάματα και καροτσάκια να σέρνονται. καταλαβα αμέσως ποτε ήρθε το πυρεξάκι με το δικό μου παιδάκι. ειδα τα μαλλάκια της. μπολικα μπόλικα και όρθια..πανκίστικα.. μου την έδωσε στα χέρια μου η μαία και εκεί ήταν που έπαθα το απόλυτο σοκ. εμεινα ηλίθια.. κάγκελο..κρόκος.. πως το λένε.. οκ το ξερω οτι τα νεογέννητα ειναι σαν κουταβάκια τις πρώτες μέρες, το ξέρω επίσης οτι ειμαι χαζή αλλά σας το ορκίζομαι πώς το παιδί μου ειχε ανοιχτα τα μάτια της και με κάρφωνε...

- γεια... της λέω...

- θελεις να την θηλάσεις; μου λέει η μαία

προσπάθησα.. σαν την τρελή... γάλα δεν είχα και οταν ψιλο είχα ήταν ελάχιστο. η μικρή αρνουταν πεισματικά να πιάσει θηλή.. μεγάλη, στραβή (κοιταει πρός τα δεξιά), μεγάλο στήθος.. τζίφος. το παιδί πεινασμένο ή ντεμί πεινασμένο. δεν πειράζει δοκιμάζουμε μετά.

το κοντρολιστικο φρικιο ξύπνησε μεσα μου. αρχίζω και μετράω δάχτυλα ποδιών και χειριών, τσεκάρω όλο της το σωματάκι, τα μάτια της, το κεφάλι της, τα πάντα όλα. ουφ.. οκ ειναι.. νομίζω δλδ...

και κάπως έτσι άρχισε το... μανίκι του θηλασμού. Την τρίτη μέρα και αφου τα είχα δοκιμάσει ΟΛΑ, απο ψευδοθηλές απο στασεις θηλασμού απο τα ΠΑΝΤΑ και με ΟΛΕΣ τισ μαίες του ορόφου πάνω απο το κεφάλι μου για βοήθεια αποφάσισα πώς αντι να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο, να κλαίω και να λεω πως ειμαι ανικανη να ταισω το παιδί μου, να εχω τυψεις κλπ κλπ, να ζητήσω θήλαστρο. καλά μην φανταστείτε.. έβγαλα 10 μλ και έκανα πάρτυ λέγοντας οκ.. το παιδί μου θα φάει σήμερα. το απογευμα της τρίτης μέρας ήρθε να με επισκεφθεί μια συνάδελφος. οταν με είδε να χτυπιέμαι να θηλάσω και να ταλαιπωρούμε με το θήλαστρο πήγε μέσα στις μαίες, πήρε ένα μπουκαλάκι almiron και μου είπε.. και τωρα θα σου δειξω πώς ταίζουμε.. και κόψε τις αηδίες και τα κλάματα γιατι θα φας ανάποδη. τον ρυθμό σου με τον θηλασμό θα τον βρεις στο σπίτι.. εδώ αποκλείετε.. (τελικά ακολουθησαμε μεικτο πρόγραμμα διατροφής. αλμιρον και δικό μου γαλα με θήλαστρο τα επινε και τα δυο πολύ ευχάριστα και οταν μετά απο 20 μέρες μου κοπηκε εντελώς το γάλα συνεχισε και συνεχιζει με ξένο. και δοξα τον θεο απο ανάπτυξη, κενώσεις και τα διάφορα πάμε περίφημα)

[Mara-76]

και έτσι κύλησαν οι μέρες στο ιασώ... με πολύ αγάπη, πολύ κόσμο στο επισκεπτήριο, πολλές ερωτήσεις, αρκετό κλάμα και τελικά την αγαλίαση πώς όλα πάνε καλά,...και όλα θα εξακολουθήσουν να πάνε καλά...

γιατι σας τα λέω όοοοοοοοοοοοοοοοολα αυτα τοσο αναλυτικά. Γιατι πολύ απλά τζουτζούρδες μου που θα γενησετε σε λίγο, δεν υπάρχει κανένας λόγος να φοβάστε. η επιστήμη είναι στο πλευρό μας, οι δικοι μας άνθρωποι το ίδιο και τελικά η φύση ξέρει και βρίσκει τον τρόπο να τα κάνει όοοοοοοοοολα να κυλήσουν χαλαρά.

ακόμη και αν κάτι συμβεί, τα πάντα αντιμετωπίζονται. ακόμη και αν νιώθετε πώς ΔΕΝ είστε έτοιμες να γεννησετε, να σρπώξετε να να να, το σώμα σας ξέρει καλύτερα. Ακόμη και αν το πρώτο διάστημα αισθάνεστε ακόμη.. εγκυες/μουδιασμένες/χωρίς καμία.. μελωμένη/συγκινητική διάθεση, τα πάντα βρίσκουν τον τρόπο και τον δρόμο τους. ΔΕΝ είναι υποχρεωτικό να πεθάνετε στο κλάμα μόλις δείτε το παιδί σας... ΔΕΝ σας κάνει άθλια μάνα το αν θελήσετε ένα βράδυ να κοιμηθήτε σερι 8 ώρες και πειτε στις μαίες να μην σας φέρουν το παιδάκι σας. ΔΕΝ είναι υποχρεωτικό απο την πρώτη μέρα να κατεβάζετε λίτρα ολόκληρα γάλα όπως η διπλανή σας ( α ρε αντιγόνη.. και στο έλεγα δώσε και κανα μπουκαλάκι γαλατακι και απο εδώ )

και τέλος σας τα γράφω επειδή μπροστά σε όλα όσα έχετε να περασετε μετά με το μπεμπέ σας, το προτζεκτ τοκετός είναι απλά ένα ΠΟΛΥ μικρό χρονικό διάστημα, η μετάβαση σε κάτι άκρως περιπετειώδες, μαγικο μπλα μπλα μπλα όλα αυτα τα συγκλονιστικά που εοχυν πει και τα αλλα κορίτσια εδώ.

για αυτό αγάπες μου.. ψυχραιμία.. ακουστε τον γιατρό σας, κάντε χαρούμενες τα ψώνια σας και έχετε εμπιστοσυνη στις δυνάμεις σας, στο παιδί σας (δεν φανταζεστε ποσα περισσοτερα ξερουν τα μωρά μας απο εμάς) και.. οκ 8α το πώ και ας ακουστω μελό, στον Θεό...

ευχομαι σε όλες καλό τοκετό.. α και που είστε.. παρταρετε το και λιγο το όλο ζητημα..

[Fleurdumal]

Γεια σας μανούλες κάθε ηλικίας.

Μοιάζουμε εκ πρώτης όψεως τόσο διαφορετικές και όμως διαβάζοντας τις ιστορίες μας κατανοώ όλο και πιο πολύ ότι η μητρότητα και η αγάπη που βιώνουμε σε όλη αυτή τη μαγική διαδικασία της εγκυμοσύνης και της γέννας ,είναι σε όλες μας κοινή.Γινόμαστε όλες μια τεράστια μητρική αγκαλιά για τα παιδάκια μας.

Έχω την τύχη να είμαι μια μητέρα με τρία παιδιά.

Ο μεγάλος μου γιος είναι πια κοντά 17 ετών,ο πιο μικρός 16, και η μικρή πριγκήπισσα 4 και μισό.

Πρώτος λοιπόν ο πρωτότοκος....η ιστορία της ζωής του.

 

Ετών 24.Φοιτήτρια ακόμα,φοιτητής και ο μπαμπάς μας.

Και την ημέρα των γενεθλίων μου (2/7) γίνεται το καλύτερο δώρο...

Περνά αμέριμνα ο Ιούλιος,έρχεται και ο Αύγουστος και εγώ αρμένιζα σε πέλαγα αμεριμνησιάς θεωρώντας την καθυστέρηση ότι είναι ακόμα μια από τις πολλές που μου συνέβαιναν ευθύς εξαρχής του κύκλου μου.

Και δεν μου έφτανε και μια ανακατωσούρα που με έπιασε τέλη Αυγούστου,(κόντευα ο βλάκας να κλείσω τους 2 μήνες),σηκώθηκα και πήγα και 10 ημέρες αρχάς Σεπτεμβρίου ταξίδι στην Ελβετία....και πέρασα βουνά και ποτάμια,σκαρφάλωσα δέντρα και περπάτησα ώρες ατελείωτες μη μπορώντας να κατανοήσω την κόπωση και τη νύστα που ένοιωθα.

Μέσα Σεπτέμβρη η μάνα μου αντιλαμβάνεται ότι ουσιαστικά από τα τέλη Ιουνίου ,δεν έχω δει περίοδο.

Χωρίς να με ρωτήσει,Σάββατο πρωϊ-πρωϊ 7 η ώρα (η αθεόφοβη!) με ξυπνά ,και μου δίνει το τεστ εγκυμοσύνης να το κάνω.Νευριασμένη που με ξύπνησε ΠΡΙΝ τα κοκόρια,της λέω το αείμνηστο πια..."ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΕΣΥ!".

Με τα πολλά-πολλά το έκανα και της το έδωσα νευριασμένη και ελαφρά αγχωμένη (δεν ήθελα ΜΕ ΤΙΠΟΤΕ να δω το αποτέλεσμα).Μετά από λίγο...

"Για έλα εδώ να δεις κάτι....". Και το είδα αυτό το κάτι....

ΠΑΝΙΚΟΣ....η εγκυμοσύνη ήταν εντελώς απρογραμμάτιστη.

"Θα το ρίξω",η πρώτη μου σπασμωδική αντίδραση.

"Πάνω από το πτώμα μου",η απάντηση της μητέρας μου.

"Θα μπεις στον χορό και θα παντρευτείς"....

Όλα αυτά εν έτι 1993.(ήταν κάπως διαφορετικά τότε..ε;

Το λέω και στον άντρα μου (τον ξύπνησα στις 8 το πρωϊ και σχεδόν έπεσε από το κρεβάτι),ο πατέρας μου φώναζε για ανωριμότητα και ανευθυνότητα....μια όμορφη ατμόσφαιρα κοντολογίς.

 

Γίνεται ο γάμος τον Νοέμβριο (ναι,μέσα σε ενάμιση μήνα)....και εγώ ήδη από τον Οκτώβριο ειδικά όταν ξάπλωνα γινόμουν σουρωτήρι από κλωτσιές....ναι,κλώτσαγε από την αρχή του τέταρτου μήνα!!!

Ήμουν 100% σίγουρη ότι ήταν αγόρι ,αν και ενδόμυχα παρακάλαγα για ένα κοριτσάκι....

και μετά ήρθαν οι ομορφότεροι μήνες...πέρασαν οι ναυτίες και το γεγονός ότι σιχαινόμουν ΜΟΝΟ ένα τρόφιμο. Τις ντομάτες....(ανέκδοτο ε;.Αρχάς Δεκεμβρίου άρχισαν να φαίνονται οι κινήσεις του πάνω στην κοιλιά μου....η αίσθηση ήταν απίστευτη....σχεδόν απερίγραπτη...ΔΕΟΣ.

Το μόνο που είχα ήταν αυξημένη πίεση κάθε φορά που πήγαινα στο ιατρείο (στο σπίτι όταν ήμουν ήρεμη ήταν μια χαρά).Καλού κακού με εξέτασε καρδιολόγος και δε βρέθηκε κανένα πρόβλημα.Νευρική υπέρταση απεφάνθη με τιμές που σκαρφάλωναν το άριστα της χημείας που ποτέ δεν απέκτησα στα χρόνια του σχολείου!ΤΟΣΟ καλά.

Η Π.Η.Τ ήταν 2 Απριλίου....και η ημερομηνία έφτασε και πέρασε...ΤΙΠΟΤΑ.Ούτε προπαρασκευαστικές ωδίνες,ούτε πόνοι,τίποτα.

Το μωρό τόσο ψηλά που δεν έπαιρνε άλλο.

Ο ΤΟΠ (ειρωνικά) γιατρός μου,είπε ότι μου δίνει διορία ως τις 5 Απριλίου...αν τίποτε ως τότε ,πάω για τεχνητούς πόνους .Φρόντισε να μου τονίσει δε,ότι θα έχουμε μια πολύ δύσκολη γέννα....

Τρίτη 5 Απριλίου 1994,να βρέχει τουλούμι,μπαίνω στο Μητέρα ως πρόβατο προς σφαγή. 24 και μισό τότε,και η ζωή μου να έχει γυρίσει ανάποδα μέσα σε λίγους μήνες....μέγα σοκ!

Με το που μπαίνω και με ξυρίζουν,με κλυματίζουν ,με μετράνε με πιεσόμετρα (εννοείται ότι είχα 15-16),με έστειλαν για ακτινογραφία για να δουν τη θέση του μωρού και την πύελό μου. Ο ακτινολόγος με το που βλέπει την ακτινογραφία μου λέει ..." Δε θέλω να σε τρομάξω παιδί μου,αλλά είναι σχεδόν σίγουρο ότι πας για καισαρική".

Πίσω στο δωμάτιο τοκετού,μόνη σε ένα κρεβάτι περιμένω να δράσει ο ορός με την μέση μου να έχει αρχίσει να με πονάει πολύ από πολύ πιο πριν.Με το που ρωτάω τη μαία γιατί με θερίζει η μέση τόσο,νιώθω κάτι να κυλά ανάμεσα στα πόδια μου. Της το λέω ,με κοιτά,και χαρούμενη μου λέει ότι έσπασαν τα νερά από μόνα τους και ότι ξεκίνησε κανονικά ο τοκετός.

Μετά βλέπει την ακτινογραφία και είναι σίγουρη και αυτή ότι πάω για καισαρική.Η ώρα μεσημέρι πια,ο γιατρός εξαφανιζόλ,και εγώ με πιεσόμετρα,και συσπάσεις σαν έντονοι πόνοι περιόδου ανά πεντάλεπτα,χωρίς ανάπαυλα σημαντική.Πόναγα απλά συνέχεια....το άντεχα όμως πολύ καλά....

Με το λίγο,με το πολύ κατά τις 3.30 εμφανίστηκε ο γιατρός.Είδε την ακτινογραφία,και χωρίς κανένα βασανισμό είπε ότι πάμε στο χειρουργείο."έχεις 15 πίεση και η πύελος είναι στενή"...αυτά είπε.

Στο μεταξύ με κάποιο τρόπο ,οι πόνοι είχαν κοπάσει (βάζανε φάρμακα μέσα στον όρο,και δεν έχω ιδέα τι ήταν αυτά) και κατά τις 4 και μισή μου έβαλαν καθετήρα και τους παρακάλεσα να κάνω επισκληρίδιο (νέα εφεύρεση τότε).Έτσι και έγινε....σε μισή ώρα είχα παραλύσει και με πήγαν στο χειρουργείο.

Κατάλαβα τη στιγμή που ο γιατρός έκανε την τομή,κατάλαβα έντονα τρεμουλιάσματα και μια ξαφνική αίσθηση πίεσης και ότι μου τραβάνε τα έντερα έξω και ξαφνικά άκουσα ένα έντονο κλάμμα...ναι,ήταν ο γιος μου.

5 ακριβώς,3.700 -52 πόντοι,ένας κατάξανθος κούκλος με ΠΟΛΥ μαλλί,ροδαλό δέρμα,ίδιος εγώ όταν ήμουν μωρό....μου τον έδωσαν να τον φιλήσω,τον κράτησα για λίγο στο στήθος μου...και τον λάτρεψα αμέσως.

Όλα κύλισαν ομαλά τις επόμενες μέρες (αν εξαιρέσουμε το πρώτο μαρτυρικό βράδυ της εγχείρισης) και μετά από μια βδομάδα βγήκαμε από το μαιευτήριο.

Είχα όμως έντονο πόνο και τράβηγμα στο δεξί μέρος της τομής και το είπα στον γιατρό στην πρώτη επίσκεψη μετά τον τοκετό και εκείνος είπε ότι έχω μια μικρή ευαισθησία εκεί και να μην ανησυχώ.

20 μέρες μετά τον τοκετό σηκώθηκα Μ.Δευτέρα με πόνο έντονο στο πίσω μέρος του γοφού...με ασπιρίνες ως την Μ.Τρίτη ήμουν καλύτερα.Την Μ.Τετάρτη ο πόνος μεταφέρθηκε στη λαγόνιο περιοχή του δεξιού ποδιού και πονούσε τρομερά όταν το κουνούσα,σαν να είχα πιαστεί έντονα από γυμναστική.Δεν έδωσα τρομερή σημασία και ούτε πήγε ο νους μου στο κακό.

Όλο το βράδυ το πέρασα ξάγρυπνη από τον πόνο και κατά τις 5.30 το πρωϊ άνοιξα το φως του λαμπατέρ για να πάω στην τουαλέτα.Κοίταξα το γόνατο του δεξιού ποδιού και τα έχασα.Ήταν πρησμένο και όταν το πίεζα βαθούλωνε για ώρα....Έντρομη είδα μετά ΟΛΟ το πόδι,από πάνω ως κάτω να είναι έτσι και να έχει μελανιάσει.Κατάλαβα αμέσως....

θρόμβωση.

Ξύπνησα τους πάντες,το μωράκι μου έκλαιγε από την αναστάτωση,και πριν φύγω για το εφημερεύον το αγκάλιασα και το φίλησα ξέροντας ότι θα αργήσω να το δω....

Έμεινα κοντά 20 ημέρες στο Γ.Κρατικό.Τα πράγματα ήταν πάρα πολύ σοβαρά γιατί συν τοις άλλοις ψηνόμουν και στον πυρετό και οι γιατροί πίστεψαν ότι είχα πάθει σηψαιμία.Έγινε λόγος και για αποκοπή όλου του δεξιού ποδιού.....ας μη μιλήσουμε για τη δαμόκλειο σπάθη της πνευμονικής εμβολής που με απειλούσε.Και μέσα στον πόνο ,εγώ να έχω μόνο δύο φωτογραφίες για να βλέπω τον άρχοντά μου....

Τελικά ο πυρετός ήταν ουρολοίμωξη από τον καθετήρα (κάναμε πάρτυ εκείνη τη μέρα που βγήκαν τα αποτελέσματα....και εγώ και οι γιατροί)και τελικά κουτσαμένη και πρησμένη βγήκα από το νοσοκομείο.Παθολογικό αίτιο δεν βρέθηκε κανένα,οπότε έγινε λόγος για ατύχημα μια και η θρόμβωση είχε ξεκινήσει από το δεξί μέρος της κοιλιάς μου.Ναι,εκεί που είχα την "ευαισθησία"...εκεί που όπως απεδείχθη αργότερα,με σακάτεψε ο ΤΟΠ χασαπογιατρός.

Τα καταφέραμε όμως.Σε δυο μήνες ήμουν πάλι περδίκι και είχα την ευτυχία να μεγαλώνω μέρα με τη μέρα το αγόρι μου.Ευχαριστώ κάθε μέρα τον Θεό που μου έδωσε αυτό το παιδί και κυρίως τη δύναμη να αντέξω για χάρη του τα πάντα.

Αυτή είναι η μεγάλη (και συγνώμμη για αυτό)ιστορία της πρώτης μου γέννας.Έχω έναν κατάξανθο άντρα τώρα,κοντά στα 17 και αν μου έλεγαν να περάσω όλα αυτά και άλλα τόσα για χάρη του ξανά,θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη.

 

[ladycat]

Την Κυριακή 15/11 ήταν η τελευταία μου ήμερα για πητ.Μιλουσα με την μαια μου στο τηλ κ μου ειπε μιας κ ηταν βραδυνη βαρδια να παω να μου εξεταση τον τραχηλο βεβαια ηταν το μονο πραγμα που μισησα σε αυτην την εγκυμοσυνη η κολπικη εξεταση μπρρρρ

μου λεει εχει μαλακωσει ο τραχηλος κ ειναι ετοιμος ελα αυριο το πρωι να κανουμε εισαγωγη μην φας τιποτα μονο κανα γαλα κ ελα να ξεκινησουμε προκληση.Φευγω γυρναω στο σπιτι κ ετοιμαζομαι για την μεγαλη μερα!6 το πρωι βρισκομαι στην Μαιευτικη του Τζανειου δεν ηταν το Χιλτον αλλα μου αρεσε γιατι ειχα δικους μου ανθρωπους κοντα τον ανατρα μου τη μαμα μου κ την Κα Αλιφραγκη την μαια μου που 3 μερες δεν εφυγε απο το πλευρο μου !!

κ ξεκιναμε εξετασεις αιματος nst κλπ εγω ξαπλωμενη στο δωματιο των ωδινων να ακουω μουσικη με το κινητο κ να ειμαι στο Ιντερνετ κ σερφαρω να περασει η ωρα Κ τσουπ εμφανιζετε ο γιατρουλης μου ο Κος Κατσετος με εξεταζει κολπικα κ μου λεει οτι θα μου βαλει πονους μιας κ ειχα πολυ μικρη διαστολη .Ο γιατρουλης φευγοντας μου λεει οτι ειμαι δυνατη κ πιστευει οτι το μωρο θα κατεβει γρηγορα!! οι πονοι ειναι υποφερτοι !! ερχετε η μαια μου βλεπει διαστολη 2κ κατι ψηλα κ μου σπαει τα νερα τι ηταν να το κανει κ ειδα με τι σπανε τα νερα γυρναω στην βοηθο της την αννουλα κ της λεω αμα ξαναφαω κινεζικο με τσοπστικ εμενα να με αφοδευσεις ξεσπαμε στα γελια ολες οι αλλες γυρω να πονουσαν εγω να λεω ανεκδπτα το μωρο ομως ψηλα δεν ελεγε να κατενβει επειδη ειδαν οι αρχισα να εξαντλουμε με πηγαν στο δωματιο να κοιμηθω χωρις ωδινες για να ξανασυνεχισουμε το βραδυ στο πλευρο μου ολοι τους ο αντρας μου μου ελεγε οτι ειναι σιγουρος οτι η κορη του ερχετε εγω να του λεω μην μελετας γερο παιδι να ειναι Μου κανουν ενα υπερηχο πριν κανουμε παλι ωδινες το μωρο ψηλα αλλα εβρισκε σε καποιο κοκκαλο της λεκανης μου κ δεν κατεβαινε λεει ο γιατρος συνεχιζουμε κ βλεπουμε κ ετσι καναμε την τριτη το πρωι ομως επειδη μιλησα με το γιατρο κ ειδαμε οτι το μωρο δεν ειχε την διαθεση να αλλαξει τον τροπο που κατεβαινει να προχωρησουμε σε καισσαρικη με τα χιλια ζορια τον εψησα γιατι ειναι κατα της καισσαρικης στις 8:50 εχω γεννηση την κορακλα μου με καισσαρικη τομη μου την φερνουν να την θυλασω κ με το που την βλεπω μενω καγκελο λες κ εβλεπα τον αντρα μου σε μικρογραφια πηγαμε στο δωματιο ολοι συγκινημενη κ εγω στον κοσμο μου να ρωταω τελικα τι ειναι το παιδι !!!Το τζανειο ωραιο νοσοκομειο καθαρο η μαιευτικη σουπερ χρειαζετε μερικες αλλαγες στο προσωπικο του αλλα δεν ειναι τις παρουσης αυτο εαν δεν ειχα Την κυρια αλιφραγκη τον κυριο Κατσετο κ την ομαδα του δεν θα πηγαινα εκει να γεννησω κ να γελασω με ην ψυχη μου. ειχα το μωρο ολη την μερα μαζι μου κ δεν πιστευα οτι αυτο το θεικο πλασμα βγηκε απο τα σωθηκα μου κ οτι απο εδω κ περα αρχιζει να ανοιγετε ο δρομος του να δημιουργησω εναν ανθρωπο σωστο κ χρησιμο στην κοινωνια που ζουμε!!!!

[Stellinula]

Την Κυριακή 15/11 ήταν η τελευταία μου ήμερα για πητ.Μιλουσα με την μαια μου στο τηλ κ μου ειπε μιας κ ηταν βραδυνη βαρδια να παω να μου εξεταση τον τραχηλο βεβαια ηταν το μονο πραγμα που μισησα σε αυτην την εγκυμοσυνη η κολπικη εξεταση μπρρρρ

μου λεει εχει μαλακωσει ο τραχηλος κ ειναι ετοιμος ελα αυριο το πρωι να κανουμε εισαγωγη μην φας τιποτα μονο κανα γαλα κ ελα να ξεκινησουμε προκληση.Φευγω γυρναω στο σπιτι κ ετοιμαζομαι για την μεγαλη μερα!6 το πρωι βρισκομαι στην Μαιευτικη του Τζανειου δεν ηταν το Χιλτον αλλα μου αρεσε γιατι ειχα δικους μου ανθρωπους κοντα τον ανατρα μου τη μαμα μου κ την Κα Αλιφραγκη την μαια μου που 3 μερες δεν εφυγε απο το πλευρο μου !!

κ ξεκιναμε εξετασεις αιματος nst κλπ εγω ξαπλωμενη στο δωματιο των ωδινων να ακουω μουσικη με το κινητο κ να ειμαι στο Ιντερνετ κ σερφαρω να περασει η ωρα Κ τσουπ εμφανιζετε ο γιατρουλης μου ο Κος Κατσετος με εξεταζει κολπικα κ μου λεει οτι θα μου βαλει πονους μιας κ ειχα πολυ μικρη διαστολη .Ο γιατρουλης φευγοντας μου λεει οτι ειμαι δυνατη κ πιστευει οτι το μωρο θα κατεβει γρηγορα!! οι πονοι ειναι υποφερτοι !! ερχετε η μαια μου βλεπει διαστολη 2κ κατι ψηλα κ μου σπαει τα νερα τι ηταν να το κανει κ ειδα με τι σπανε τα νερα γυρναω στην βοηθο της την αννουλα κ της λεω αμα ξαναφαω κινεζικο με τσοπστικ εμενα να με αφοδευσεις ξεσπαμε στα γελια ολες οι αλλες γυρω να πονουσαν εγω να λεω ανεκδπτα το μωρο ομως ψηλα δεν ελεγε να κατενβει επειδη ειδαν οι αρχισα να εξαντλουμε με πηγαν στο δωματιο να κοιμηθω χωρις ωδινες για να ξανασυνεχισουμε το βραδυ στο πλευρο μου ολοι τους ο αντρας μου μου ελεγε οτι ειναι σιγουρος οτι η κορη του ερχετε εγω να του λεω μην μελετας γερο παιδι να ειναι Μου κανουν ενα υπερηχο πριν κανουμε παλι ωδινες το μωρο ψηλα αλλα εβρισκε σε καποιο κοκκαλο της λεκανης μου κ δεν κατεβαινε λεει ο γιατρος συνεχιζουμε κ βλεπουμε κ ετσι καναμε την τριτη το πρωι ομως επειδη μιλησα με το γιατρο κ ειδαμε οτι το μωρο δεν ειχε την διαθεση να αλλαξει τον τροπο που κατεβαινει να προχωρησουμε σε καισσαρικη με τα χιλια ζορια τον εψησα γιατι ειναι κατα της καισσαρικης στις 8:50 εχω γεννηση την κορακλα μου με καισσαρικη τομη μου την φερνουν να την θυλασω κ με το που την βλεπω μενω καγκελο λες κ εβλεπα τον αντρα μου σε μικρογραφια πηγαμε στο δωματιο ολοι συγκινημενη κ εγω στον κοσμο μου να ρωταω τελικα τι ειναι το παιδι !!!Το τζανειο ωραιο νοσοκομειο καθαρο η μαιευτικη σουπερ χρειαζετε μερικες αλλαγες στο προσωπικο του αλλα δεν ειναι τις παρουσης αυτο εαν δεν ειχα Την κυρια αλιφραγκη τον κυριο Κατσετο κ την ομαδα του δεν θα πηγαινα εκει να γεννησω κ να γελασω με ην ψυχη μου. ειχα το μωρο ολη την μερα μαζι μου κ δεν πιστευα οτι αυτο το θεικο πλασμα βγηκε απο τα σωθηκα μου κ οτι απο εδω κ περα αρχιζει να ανοιγετε ο δρομος του να δημιουργησω εναν ανθρωπο σωστο κ χρησιμο στην κοινωνια που ζουμε!!!!

 

 

Φροσάκι λίγο ακόμα και έρχομαι και εγώ εκεί που ήσουν...Αχ! συγκινουμε και φοβάμαι ταυτόχρονα!!!!

[ladycat]

δεν ειναι τιποτα απλα ασε την φυση να κανει την δουλεια της

[cheesecake]

Ήταν πρωί 13/10 όταν είδα λίγο αιματάκι στο εσώρουχό. Είχα ΠΗΤ 24/10 έτσι δεν μου άρεσε και πάρα πολύ! Πήγα αμέσως στο γιατρό ο οποίος με εξέτασε και με πολύ cool ύφος λέει: "Ωραία, έτοιμη είσαι." Τί έτοιμη γιατρέ του λέω, εμένα με ρωτάς αν είμαι έτοιμη, τί μου λες! Έπαθα σοκ! Όντως δεν ήμουνα καθόλου έτοιμη, δεν είχα προετοιμαστεί καθόλου για αυτή την στιγμή, ναι είχα το άγχος μου αλλά δεν το είχα δουλεψει και πολύ στο μυαλό μου! Βοήθεια σκέφτομαι. Και τώρα. "Πήγαινε σπίτι λέει ο γιατρός και θα τα πούμε αργότερα". Πόσο με είχε αγχώσει εκείνη η σιγουριά του!

Το μεσημέρι έφαγα το φαγάκι μου σαν καλό κορίτσι και ξάπλωσα να πάρω ένα υπνάκο. Κοιμήθηκα τρεις ολόκληρες ώρες το ζώον, λες και ο οργανισμός μου ήθελε να με προετοιμάσει... Ξυπνάω φρέσκια φρέσκια και χαλαρή στις 6 το απόγευμα. Μωρέ λέω από μέσα μου, σαν να πονάω λιγάκι. Ας χρονομετρηθώ. Και τί να δω; Πεντάλεπτα! "Αγααααπήηη", λέω, "ώρα να πηγαίνουμε!". Πανικός ο μέλλον μπαμπάς. Εγώ κυρία! Κάνω το μπανάκι μου. Μέχρι να ντυθώ οι πόνοι είχαν πάει στα τρίλεπτα. Είχα το μπαμπά μου που κρατούσε ένα ρολόι και μου έλεγε "λέγε μου όταν έρχεται ο πόνος να τους μετράμε"! Η πιο ψύχραιμη ήμουν εγώ!

Φθάνουμε στην κλινική στις 18:30. Καρδιοτοκογράφος και διαστολή 3. Οι πόνοι είχαν αρχίσει να δυναμώνουν αρκετά και η διαστολή 3! Χριστέ μου λέω, πότε θα πάει 10 αν πονάω έτσι τώρα και είναι μόνο 3. Ρώτησα πότε θα κάναμε επισκληρίδιο αλλά μου είπε η μαία ότι ήταν νωρίς ακόμη. Ο γιατρός πουθενά. Η ώρα 19:00 κι εγώ να μην μπορώ να αναπνεύσω από τον πόνο. 'Ώρα 19:15, η μαία πανικόβλητη στο διάδρομο να φωνάζει "πού είναι ο γιατρός της βρε παιδιά", ο γιατρός πουθενά και εγώ να νιώθω το παιδί σχεδόν έξω!! Τρέλα! Ακούω τον άντρα μου να παίρνει το γιατρό, την πεθερά μου να φωνάζει κι αυτή, πανικός. Να ρωτάω τη μαία (δεν θέλω να τη χαρακτηρίσω!), "πες μου τι να κάνω, να σπρώξω, να μην σπρώξω" (ήμουνα στο δωμάτιο ωδίνων) και να μου απαντάει "καλύτερα να περιμένουμε το γιατρό"!! ΠΛΑΚΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ!! Κι έρχεται επιτέλους ο κουλ και άνετος γιατρός μου με αργό και σταθερό βήμα, μπαίνει μέσα ρωτώντας, "πως πάμε" κι εγώ να θέλω να τον σκοτώσω. Με τσουλάει ο άντρας μου στην αίθουσα τοκετού, βλέπω το μπαμπά μου με την άκρη του ματιού μου σε μια γωνιά να κλαίει γιατί με άκουγε τόση ώρα να ουρλιάζω αβοήθητη (το κοριτσάκι του!). Ο γιατρός δεν πρόλαβε να βάλει ούτε τη ρόμπα!! Τρεις εξωθήσεις και είχα το αγγελούδι μου στο στήθος να ψάχνει να θηλάσει! Ο τοκετός ξεκίνησε στις 18:30 και τελείωσε στις 19:30! Οξύς τοκετός λέγεται! Ούτε επισκληρίδιο δεν πρόλαβα!

Εύχομαι σε όλες τις μελλοντικές μανούλες οι πόνοι να διαρκέσουν τόσο λίγο. Καλά, αν προλάβουν να κάνουν και επισκληρίδιο ακόμη καλύτερα!

[Σνουφελ μου]

Γεια σας!Θελω να καταθεσω κι εγω τη προσωπικη μου εμπειρια.Εχα μια δυσκολη εγκυμοσυνη απο αποψη ανατομιας καθως απο 53 κιλα εφτασα τα 70φευγα και στον 9 μηνα-αρχες ιουλιου-επαθα αλλεργεια εγκυμοσυνης οπου γεμισα σπυρια στη κοιλια στα ποδια με τρωγανε κ με καιγανε-σπανιο φαινομενο.Ηρθε και ο Αυγουστος-ο ψυχοφθορος!Τελευταια ημερομηνια γεννησης 10 αυγουστου.Παω στο νοσοκομειο,τριτη,με βλεπει ο γιατρος μου λεει...τιποτα ακομα,ελα πεμπτη και βλεπουμε για πονους.Παω πεμπτη...2 διαστολη.Μου λεει το σαββατο ερχεσε οπωσδηποτε στις 9 κ βαζουμε πονους.

Ολες εκεινες τις μερες ειχα πεθανει στο περπατημα.Παρασκευη βραδυ κανουμε πεζοπορια με τον αντρα μου γιατι ειχε τρελους κευσονες!Γυρναμε σπιτι κατα τις 1.30,εμενα να μη με εχει ο τοπος.Καθομαστε στο κρεβατι για υπνο κ μιλαμε οπου κ ο αντρας μου το παιρνει ο υπνος.Κατα τις 3 αρχιζω να εχω κατι πονακια χαμηλα.Τα αγνοω..Προσπαθω να κοιμηθω αλλα...τιποτα!Σα να ειχα πιει 10 καφεδες.Με τα πολλα 8 παρα ξυπναω τον αντρα μου να ετοιμαστουμε για την εισαγωγη μου.Του λεω και τα νεα!

Συνανταμε το γιατρο κ με κοιταει 5 η διαστολη,αρχισανε να μου λενε τοτε οτι οι πονοι ητανε γεννας!!!Που να ξερω κ εγω η κακομοιρα.Γρηγορα με ετοιμαζουνε στις 10 κ σε 2,5 ωρες 10 η διαστολη.Στις 1.15 ο μικρος βγηκεΟμως πολυ δυσκολα....μου επεσε η πιεση απο την ωρα που με βαλανε πονους οπου δε μπορουσα να σηκωθω μετα,ο μικρος ητανε μεγαλος 3,850 κ 53 εκ. εβγαινε κ αναποδα με πατουσε στους πνευμονες κ δε μπορουσα να ανασανω κι ενιωθα αφορητο πονο στη μεση.Εσπρωχνα με ολη μου τη δυναμη αλλα....τιποτα.

Τελικα δε τα καταφερα μονη οπου χρησιμοποιησανε τη γνωστη βεντουζα.Ο γιατρος μου ητανε φοβερος...αλλος στη θεση του θα μου ειχε βαλει σιγουρα μαχαιρι!Εκεινος παλεψε με ενα μεγαλο μωρο που κατεβαινε κ με αναποδη φορα και μου τον εβγαλε ΑΘΗΚΤΟ ουτε σημαδακι και ητανε τοσο ομορφος ο μικρος...σαν να μην ειχε ταλαιπορηθει λεπτο,ολες οι μαιες κ ολοι εκει απορουσαν για το ποσο ομορφο ητανε το καημενο.

Ταλαιπορηθηκα πολυ καθως εχασα πολυ αιμα κ εκανα υποθερμια,οπου μετα χρειαστηκα μεταγκιση κ δυστυχως δε καταφερα να θηλασω εξ αρχης αλλα ουτε να το χαρω.

Ολα αυτα τα θυμαμαι σαν μια γλυκια αναμνηση τωρα πια,αν κ ομολογω πως παροτι θελω πολλα παιδια φοβαμαι μη ξαναπερασω τα ιδια

[lop]

Όταν λες ανάποδα εννοείς με τα πόδια κατέβαινε και δεν γύρισε, και το γέννησες φυσιολογικά εν έτη 2010????? Έτσι γεννήθηκα εγά αλλά... το 1972 που δεν υπηρχαν υπέρηχοι και η μάνα μου έφτυσε το γάλα που θήλασε, άσε που κινδύνεψε και φυσικά τότε ούτε υπογραφές ζητούσαν από τον μπαμπά ούτε τίποτα. Τον θεωρώ απαράδεκτο τον γιατρό σου. Αν ήξερες από τι γλύτωσες...........

[Σνουφελ μου]

Όταν λες ανάποδα εννοείς με τα πόδια κατέβαινε και δεν γύρισε, και το γέννησες φυσιολογικά εν έτη 2010????? Έτσι γεννήθηκα εγά αλλά... το 1972 που δεν υπηρχαν υπέρηχοι και η μάνα μου έφτυσε το γάλα που θήλασε, άσε που κινδύνεψε και φυσικά τότε ούτε υπογραφές ζητούσαν από τον μπαμπά ούτε τίποτα. Τον θεωρώ απαράδεκτο τον γιατρό σου. Αν ήξερες από τι γλύτωσες...........

 

 

 

Με αναποδη προβολη,κοιτουσε μπροστα με αποτελεσμα να μη μπορει να βγει καθολου ευκολα.Αυτο δε θα μπορουσε να το ξερει ο ανθρωπος γιατι τα νοσοκομεια εχουν ως γνωστον τρισαθλιο εξοπλησμο-την ωρα που γεννουσα το καταλαβανε-ακουσα που το ελεγαν.Υστερα οταν ο τοκετος εχει ξεκινησει δε μπορει να προχωρησει σε καισαρικη.Απλα οταν εχει αναποδη προβολη δε βγαινει ευκολα,ειδικα αν ειναι κ αγορι μεγαλοσωμο κ εισαι κ πρωτοτοκος.Παντως αν ημουν σε μαιευτηριο την ειχα βαμενη,θα επρεπε να διακομιστω σε νοσοκομει πραγμα που σημαινει εξτρα ταλαιπωρια!Τελως παντων περασμενα ξεχασμενα!!!

[katska]

Και στα δυο τα πουλακια μου, 20 μηνων και 5 μηνων σημερα, πηγα με προκληση διοτι ηταν πολυ ψηλα και δεν ειχα καθολου διαστολη.Καποια στιγμη επρεπε ομως να βγουν εκει θα εμεναν? Μπηκα λοιπον απο το βραδυ για να ξεκινησω με κολποδιασταλτικα. Το πρωι τιποτα, η ιδια ακριβως κατασταση. Μου εβαλαν τους τεχνητους πονους γυρω στις 7 και απο διαστολη τιποτα. Εγω βεβαια αρχισα να ποναω, μου κανουν επισκληριδιο για να με ηρεμησουν και ο γιατρος λεει στον αντρα μου(ηταν μαζι μου και στις δυο γεννες) οτι θα δουμε τι θα γινει. Εγω η καλη σου ομως απο το το 2 ξαφνικα εφτασα στο 10 και βρεθηκα να γενναω απο το πουθενα.11.25 κρατουσα στα χερια μου το πρωτο αγγελουδι μου. Το κακο ηταν οτι γεννησα χωρις επισκληριδιο αφου η επιδραση ειχε περασει και δε μου εκαναν αλλη δοση. Στο δευτερο η ιδια ακριβως εικονα και χειροτερη, γιατι το μωρο δεν κοιτουσε σωστα (προς τα μεσα) αλλα κοιτουσε στο θεο,οπως ελεγε χαριτολογωντας ο γιατρος, και φυσικα δεν μπορουσε να γεννηθει ετσι. Εγω βεβαια εχοντας μνημη απο την προηγουμενη φορα ζητιανευα επισκληριδιο μολις αρχισα να ποναω. Ο γιατρος, επειδη κανονικα λογω της καταστασης δεν επρεπε να κανω, με ξεγελασε δινοντας μου μια πολυ μικρη δοση απλα για να ησυχασω. Το κακο ηταν οτι οι παλμοι του μωρου λογω θεσης(κοιτουσε πλαγια) αρχισαν να πεφτουν πολυ σε καθε συσπαση και κινδυνεψα να παω για καισαρικη. Παλι καλα τελευταια στιγμη γυρισε και δεν μπορουσα να το κρατησω. Ακομα θυμαμαι την κραυγη που εβγαλα οταν εβγαινε, για την οποια μετα ενιωσα ντροπη (ο αντρας μου λεει βεβαια οτι αυτο ειναι χαζομαρα). Τελοσπαντων 10.40 κρατουσα το δευτερο αγγελουδι μου στα χερια. Τελος καλο ολα καλα. Παντως εγω πιο πολυ πονεσα στο δευτερο τοκετο κι ας λενε οτι ειναι καλυτερα. Νομιζω οτι ολα σχετικα ειναι. Επειδη ομως το αποτελεσμα ειναι παντα αυτο που μετραει τωρα εχω δυο υπεροχα παιδακια και ολα αυτα περασμενα ξεχασμενα!

[!vanessa!]

Εγω ημουν ποοοοοοοοοοοολυ τυχερη! Ειχα μια εκπληκτικη εγκυμοσυνη και ενω ολοι μου ελεγαν οτι θα παχυνω πολυ στον 9ο μηνα, οτι θα πρηστω, οτι θα εχω εμετους, οτι....,οτι...., οτι.... τους εξηγουσα οτι δε με απασχολει! Πολλοι φροντισαν να με ενημερωσουν και για τον τοκετο....θα πονας, θα σε ραψουν, θα...., θα...., θα.....!

Η ιστορια μου ξεκιναει καποως ετσι: 1/10 (2 μερες πριν την ΠΗΤ) και ωρα 03:00 εσπασαν τα νερα χωρις να το καταλαβω αμεσως. Μετα απο 1 ωρα πηγα στην κλινικη αλλα διαστολη απειροελαχιστη. Ετσι μου εβαλαν ενδοκολπικο υποθετο και μετα ορο.....κοινως τεχτητους πονους. Κατα τις 09:00 αρχισαν ψιλοπονακια αλλα η διαστολη με ρυθμους χελωνας. Στη 13:00 αρχισαν τα δυσκολα.....πονουσα...πονουσα...πονουσα....και διαστολη 3!!!Ειχα κανει μαθηματα ανωδυνου τοκετου αλλα εκεινη την ωρα δεν ειχα το μυαλο μου συγκεντρωμενο. Με ρωτησαν αν θελω να κανω επισκλειριδιο και ενω ειπα να κανω λιγη υπομονη αυτο που με τρομαζε ηταν οι πονοι που θα ακολουθουσαν. Ετσι εκανα επισκλειριδιο και ΣΩΘΗΚΑ!!! Ημουν ξαπλωμενη στο ωραιο μου δωματιακι...εβλεπα τηλεοραση....μπαινοεβγαιναν οι δικοι μου αλλα η διαστολη στις 16:00 ηταν 4. Η μαμα μου να ειναι αγχωμενη γιατι δεν ηθελε να κανω καισαρικη και να με εκνευριζει περισσοτερο!!! Στις 16:00 εκανα τη 2η δοση και η διαστολη τρελαθηκε και ετσι στις 17:00 ειχαμε 8...επιτελους. Ειχε αρχισει το ΚΙΣΜΕΤ .....η μαια με βοηθησε να σπρωξω χαλαρα και σιγα σιγα και στι; 17:45 ηρθε ο καλος μου γιατρος.....αυτον ηταν 18:15 και 13 ωρες μετα κρατουσα το αγγελουδι μου αγκαλια! Δεν ενιωσα πονο...ηταν μια ευχαριστη και μοναδικη εμπειρια.

[mama1]

να πω κ την δικιά μου (σχετικά πρόσφατη) εμπειρία...εγω είχα ΠΗΤ 3/12/10 κατα τον γιατρό μου (6/12/10 κατα τον γιατρό του ΙΚΑ) κ καθότι απο την αρχή ειχα ενα θεμα με το φούσκωμα της κοιλιάς μου παρακαλούσα να μην κλείσω τον μηνα μου κ να γεννήσω οσο πιο γρήγορα γινοτανε...ο γιατρός βεβαια δεν με πολυενθαρρυνε...αντε το πολυ πολυ να γεννήσεις 25-26/11 νωρίτερα με τιποτα ελεγε...(οκ, λεω εγω ας γεννήσω 26/11 τότε να εχει γενέθλια με την γιορτή του μπαμπα του!) Μαλιστα οι περισσότεροι απο το οικειο περιβαλλον μου λεγανε οτι σίγουρα θα κλεισω το μηνα μου κ ισως παρω κ παραπανω μερες γιατι τα αγορακια παντα αργουν...εγω ομως το χα δεσει κομπο...θα γεννήσω νωριτερα (το λεγα και στο γιοκα μου μεσα στην κοιλια...'βγες, βγες,βγες' οποτε τα συμφωνησαμε οι δυο μας)

Παρασκευη 12/11 19.30 ραντεβού στο γιατρό μου για να δει πως παμε...με βλεπει απο κατω κ λεει 'α ωραια μαλακος ο τραχηλος, ειμαστε κοντα. Δες και τωρα που θα πας σπιτι μήπως έχεις τίποτα σημαδια,ισως ξεκινήσαμε την διαδικασία του τοκετου με την εξεταση, αν οχι ελα την αλλη παρασκευη να σε δω'...Φευγοντας ειχα μια εντονη επιθυμία να φαω παγωτο, οποτε περπατωντας για το αμαξι παιρνουμε κ το παγωτακι μας κ παμε σπιτι. Ειχαν ερθει κατι φιλοι μας και κουβεντα στην κουβεντα πηγε γυρω στις 22.00 οταν παρατήρησα οτι εχω κατι πονακια, σα να ημουν κρυωμενη ενα πραγμα..(τα χα νιωσει κ την Δευτερα οποτε δεν εδωσα ιδιαιτερη σημασια) Ωστοσο αυτα αντι να περνανε συνεχισανε οποτε αρχισα να παρατηρω το ρολοι...παρατηρησα οτι τα ενιωθα καθε 10' κ κρατουσαν περιπου 1'. Κατα τις 23.30 εβαλα τον συζυγο να χρονομετρα...ήταν καθε 7' οι πονοι αλλα ήταν πολυ ανεκτοι...ουτε περιοδου δεν τους λες..μετα απο λιγο με επεισε να παρω τον γιατρο τηλεφωνο (Δεν ηθελα να τον ανησυχησω κ πιστευα οτι ηταν η ιδεα μου επειδη μου χε πει οτι μπορει να ξεκινησε ο τοκετος απο την εξεταση) του τα λεω ολα αυτα, μου λεει 'δεν ερχεσαι να σε δω μια βολτα απο την κλινικη;' κ γω του ειπα 'ασε καλυτερα αμα δεν περασουν σε καμμια ωρα σε ξαναπαιρνω'...με τα πολλα πήγε η ωρα 2.00 δεν περασαν οι πονοι οποτε τον πήρα τηλεφωνο παλι μου δωσε ραντεβου για τις 3.30 αφου σιγουρεψα οτι δεν θα μ'εστελνε σπίτι μου "αν ερθεις θα γεννήσεις ειτε με τεχνήτους είτε με κανονικούς...τι σήμερα τι αύριο" μου πε.

Παμε λοιπον στο μαιευτηριο, κ ειχα πει τον αντρα μου να μην παρει κανεναν τηλεφωνο ακομα γιατι σίγουρα θα αργουσα να γεννήσω, μονο την αδελφή μου να παρει που ήθελε να ρθει η καημενη απο Αθηνα (τουλαχιστον επεφτε σαββατοκυριακο η γεννα να μην χρειαστει να παρει κ αδεια!).

Μας βάζουν στο δωματιο ωδινών (ήθελα να γεννήσω στο νερο, οποτε το δωματιο ήταν το μοναδικό με μπανιερα κ χωρίς τηλεοραση) με συνδεουν στα μηχανηματα, ερχεται κ η μαια μου, ολα καλα...ωρα 4.00....

Οι πονοι μια απο τα ιδια, διαστολή 1, βαζουν κλισμα, ορο, οι παλμοι μας καλα κ η ωρα περναει....η διαστολή δεν προχωραει εγω αρχισα να κουραζομαι απο την αυπνια...παει 6,30 εμφανιζεται κ ο γιατρός-τον ειχε ειδοποιησει η μαια και ηταν stand by μη τυχον κ εξελισόταν γρήγορα ο τοκετος αλλα που...Εν τω μεταξύ μου λεγε η μαια, 'μη σφιγγεσαι για να ανοιξει ο τραχηλος', αλλα ενω εγω νομιζα οτι δεν σφιγγόμουν, αθελα μου σφιγγόμουν κ δεν μπορουσε να χαλαρωσει ο τραχηλος...ηθελα να γεννήσω κ χωρις επισκληριδιο -γιατι αλλιως δεν μπορουσα να μπω στην μπανιερα-.

Μου λενε θα σου σπασουμε τα νερα για να προχωρησει ο τοκετος...λεω οκ...που να ξερα..(χειροτερο πονο δεν εχω νιωσει!) Απο κει κ επειτα οι ωδινες ηταν εντονοτερες, οχι οτι δεν της αντεχα, αλλα οταν ειχε παει 10.30-11.00 κ η διαστολή ΄μου ήταν ακομα στο 1,5(!) εκει απογοητευτηκα εντελως...λεω παει, δεν θα γεννήσω, αυτο ηταν...ενω το παιδί ηταν στην καλυτερη θεση, ειχε εμπεδωθει κλπ ο ατιμος ο τραχηλος τιποτα...δεν συνεργαζοταν..Κ καπου εκει με ψησανε να κανω την επισκληρηδιο -με βαρια καρδια δεχτηκα- κ ξεκινησε να εξελισσεται η διαστολη...

Απ'εξω φυσικα ειχαν μαζευτει ολοι οι συγγενεις κ φιλοι, η αγωνια μου ηταν αν θα προλαβει να ρθει η αδελφή μου (ευτυχως προλαβε η γλυκια μου)

Πραγματικά ηταν τεραστια βοηθεια το οτι ειχα διπλα μου τον αντρουλη μου, με βοηθουσε να χαλαρωσω, μου ελεγε κ καμμια ιστορια απο τους εξω, εβγαινε τους ενημερωνε κ αυτους, του σφιγγα το χερι κ βοηθουσε λιγο στον πονο μου....

Τελοσπαντων κατα τις 12.30 μου λεει ο γιατρος κοντευουμε μεχρι τις 13.00 θα γεννησουμε! οποτε λεει στον αντρα μου 'πανε φερε την φωτ.μηχανη' μου λενε οταν θα ρχεται η συσπαση θα σου λεμε να σπρωξεις (είχε παει 13.05)

Σπρωχνω εγω, σπρωχνει η μαια την κοιλια μου, τραβαει ο γιατρος....ενιωθα κατι αναμεσα στα ποδια μου-οχι πολλα λογω της αναισθησιας, αλλα ενιωθα οτι κατι υπαρχει! κ μολις βγηκε...ανακουφιση! Τον σκουπισαν λιγο και μου τον βαλαν πανω μου κ φτερνίστηκε στα μουτρα μου! (ολοι στην οικογενεια εχουμε ενα θεμα με το φτερνισμα!) αυτο ηταν λεω, ειναι το παιδι μας!τοσο μικρουλης!(3.260 κιλα 51 ποντους μελαχροινουλης)...τον πηραν να τον δειξουν εξω, βγαλαν κ τον συζυγο κ αρχισαν να με ραβουν (μονο απο το δεξι μερος ενιωθα κατι γιατι δεν μ επιασε καλα η επισκληρηδιος απο κει κ περνουσε η δραση της)...Οι πονοι μετα ηταν 'αβολοι' θα ελεγα...ναι μεν ανεκτοί αλλα με δυσκολευαν στο να κατσω, τραβουσαν λιγο τα ραμματα, αλλα δοξα τω Θεω, αφου γεννησα φυσιολογικα δεν πειραζει...(μου μεινε το απωθημενο της μπανιερας βεβαια!)

Το μονο που μετανιωσα ειναι που δεν ζήτησα να μου τον φερουν να θηλασω κατευθειαν (ουτε ηξερα οτι γινεται κατι τετοιο...ολα κατοπιν εορτης τα ανακαλυψα) αλλα αυτη η πολυτιμη εμπειρια θα μεταφερθει σε ολες τις επομενες εγκυουλες της παρεας (ειναι ήδη 3!)

[inaki1987]

geia sas koritsia!

thelw na sa pw k thn dikh mou istoria!

d einai tipota idiaitero alla gia mena einai h pio omorfh stigmh ths zwhs mou!

genhsa mia evdomada prin thn hmerominia pou mou eipe o giatros. htan devtera kshmerwmata, kata tis 4 h wra pou me piasane oi ponoi, eixa syspaseis kathe 5 lepta alla variomoun na shkwthw apo to krevati giati nystaza( eixa ksesalwsei thn prohgoumenh mera k eniwtha polu kourasmenh). kata tis 5 shkwthika giati oi ponoi d me afhnan na koimhthw k lew ston andra mou '' nomizw oti genaw, pame sto nosokomeio''. shkwnomaste, pernoume ta pragamata k fevgoume. sto dromo mexri na ftasoume eimastan poly enthoysiasmenh pou epitelous tha doume to paidaki mas k kaname diafores syzhthseis gia to pws tha einai k se poion tha moiazei to zouzouni mas.A k d sas eipa, d eprepe me tipota na genhsw mesa sto sabatokyriako giati eleipe k o giatros mou k o anaisthisiologos pou tha mou ekane thn episklirigio. d hthela me tipota na genhsw xwris avto, fobomoun para polu. evtyxos o mpempakos mas skeftike thn manoula k eipe na perimenei mexri thn devtera. telos pantwn ftanoume sto nosokomeio (dhmoseio) kata tis 6 to prwi, mpainw mesa k lew stis maies me ena xamogelo mexri ta avtia '' geia sas hrtha k nomizw oti genaw'' me koitane oi maies me mia aporia k mou lene '' koritsi mou d einai etsi oi gynaikes pou genane''. me vazoun mesa gia na doune tis syspaseis k d mou valane kala to mhxanima k d fainotan oti exw syspasei k lew ma pws ginete afou tis niwthw. telika mou to valane kalytera k fanikan. ton giatro mou akoma d ton eixa enhmerwsei, d hthela na ton enoxlhsw vradiatika xwris na yparxei logos. me eksetase enas giatros pou htan ekei k eixa 2 diastolh k me esteile na paw kamia volta giati tha argousa akoma k d ypirxe logos na katsw mesa. kalytera kiollas giati ton antra mou d ton afhnane na mpei mesa. telika phgame spiti, komhthika ligo k 9 h wra ksanaphga. htan k o giatros mou ekei me eksatase kolpika (ponosssssssssssssssssss) k mou leei se 3 wres genas!!!!! egw d to pisteva sta avtia mou. epitelous tha evlepa to mwro mou. mou kanan episklhridio k d eniwsa katholou tis syspaseis k to ''psaxoulema'' tis maias kathe 3 k ligo. telika meta apo 2 mish wres me pane sto xeirourgeio k genhsa to mpemoulinh moy stis 12:05. vevaia toys ponous tous katalava gia ta kala giati o giatros mou hthela na niwthw oatn eprepe na sproksw wste na ginoun ola pio evkola k pio grhgora. telika o giokas mou evgaina strava k ton vgalane me ventoyza. poso tsantistika me ton giatro d fatnazeste. ekane k iktero meta to paidaki mou gia avto ton logo. telos panwn. to pws eniwsa molis ton akousa d perigrafete kala molis ton eida to dakry etrexe potami!!! kouklossssssssssssssssss!vevaia mou ton phran k ton eida meta apo 2 wres. hthela para pou ton antra mou ekeines tis stgmes dipla mou alla vlepete, dhmoseio! d ton afhsane! mia vdomada pou kathisame sto nosokomeio prepei na koimhthika synolo 5 wres. evtyxws eimastan se monokloino giati tha eixa frikarei diaforetika. to mwro mou d eixe ypno, k mas d mas afhne k mas na koimhtoyme. twra exw enan paidaro 3 mhnwn pou einai kouklos k ton latrevw. d perimena pote oti mporw na agaphsw kati toso polu! ERWTAS!

[ΜΑΡΟΥΛΙΤΑ]

Κορίτσια καλησπέρα κι από μένα.4 μήνες μετά την γέννηση του γιου μου αποφάσισα να γράψω κι εγω.Δυστυχώς η δική μου επειρία δεν είναι και τόσο ευχάριστη και μου έχει αφήσει ένα παράπονο που δε θα το ξεπεράσω σ΄όλη μου τη ζωή.

ΠΗΤ είχα 4/12/10. Είχα μια έυκολη εγκυμοσύνη και περίμενα πως και πως τη μέρα της γεννας.Ήθελα όσο τίποτα άλλο να γεννήσω φυσιολογικά γι αυτό και είχα προετοιμαστεί καταλλήλως.Είχα διαβάσει ό,τι σχετικό μπόρεσα να βρώ, είδα κάμποσα DVD κτλ.Ελα όμως που ο πρίγκηπας είχε άλλα σχέδια.Είχα μπει στον 9ο και ο κύριος δεν έλεγε να γυρίσει.Το τι περπάτημα έριξα δεν περιγράφεται αλλά τίποτα. 15/11/10 πάω για υπέρηχο και βλέπουμε ότι έχει τυλιχτεί και με το λώρο.Κανονίστηκε λοιπόν καισαρική.Το κλάμα που έριξα για την επόμενη εβδομάδα πρέπει να βάλω τον άντρα μου να σας το περιγράψει.

Τεσπα 22/11/2010 πάμε με τη βαλιτσούλα στο Ελενα και 7:30 κάνουμε την εισαγωγή.

Μετά την περιποίηση με παίρνει ένας τραυματιοφορέας για τα χειρουργεία.μόνο τον άντρα μου πρόλαβα και χαιρέτησα. Με πήραν τόσο γρήγορα λες και θα γένναγα κατευθείαν.Με βάλαν μόνη μου σ ένα δωμάτιο με τον καρδιοτοκαγράφο.

Παραδόξως δε φοβόμουνα.Είχα αποδεχτει τη μοίρα μου.Ηθελα μόνο να τελειώνω.

Απ το πρωι λοιπόν που μπήκα στα χειρουργεία με πήραν για να γεννήσω στις 15:00.Οι συγγενείς απ έξω κοντεψαν να τον φάνε το γιατρό.(τι έφταιγε κι αυτός; Είχαν άλλοι προτεραιότητα συν καναδυό επείγοντα)

Τελευταία στιγμή κι ενώ είμαι πάνω στο χειρουργικό τραπέζι μαθαίνω ότι δε θα κάνω επισκληρίδιο γιατί ο αναισθησιολόγος έκρινε πως γαι την περίπτωση μου είναι καλύτερη η ολική αναισθησία.Τρωω την πρώτη "σφαλιάρα" λοιπόν και δεν υπήρχε περιθώριο να αντιδράσω οπότε δεν είπα τίποτα.Εκείνη την ώρα έτσι κι αλλιώς δε με πολυένοιαζε.όσες κάνανε καισαρική γνωρίζουν την απαισια αίσθηση λίγο πριν σε κοιμίσουν.

Γέννησα 15:25.Καθώς συνερχόμουνα παο τη νάρκωση καταλάβαινα ότι έκλαιγα και με ρωτάγανε "γιατί κλαις"?.Τι να πω? ότι έχασα τη μαγεία? ότι έφερα στον κόσμο μια ζωή και δεν το πήρα χαμπάρι?

Μ αφήσαν λίγη ώρα στην ανάνηψη και με βγάλαν στον προθάλαμο των χειρουργείων πριν συνέρθω ακόμα καλά για να με δουν ο άντρας μου και η μάνα μου γιατί μετά από τόσες ώρες δεν πίστευαν ότι είμαι καλά.Ο άντρας μου μου έδειξε φωτό από το κινητό το γιο μου, καθώς ακόμα δεν τον είχα δει.Άλλα κλάματα εκεί.

Μετά με ξαναπήραν στην ανάνηψη οπου αρχίζω και νιώθω αίμα να τρέχει.Φωνάζω μια μαία και της λέω έτσι κι έτσι.Μου λέει φυσιολογικό έιναι να τρέχει λίγο αίμα.Δε λέω τίποτα.Που να ξερα τι γίνεται?

Με πάνε σε μια άλλη αίθουσα με άλλες κοπέλες και περιμένω.Συνέχιζα να αισθάνομαι το άιμα νατρέχει.Ξαναφωνάζω μια μαια.Έρχεται με πατάει στην κοιλιά και αισθάνομαι το αίμα να εκτοξεύεται.Τη βλέπω που ασπρίζει και ΄φωνάζει πάρτε αμέσως τηλ.τον Γιαλελή (ο γιατρός μου) έχουμε ατονία.Από κει και μετά αρχίζει το θέμα να θυμίζει ταινία.Μου βάζουν και στο άλλο χέρι ορό και αρχίζουν να ρίχνουν μέσα φάρμακα.Συγχρόνως 4 άτομα αρχίζουν και πατάνε την κοιλιά μου για να επαναφέρουν τη μήτρα χειροκίνητα.Ο πόνος δεν περιγράφεται.Εγώ να ουρλιάζω και να μου λένε "μη σφίγγεσαι δε μπορούμε νε πατήσουμε την κοιλιά σου".Να φανταστείτε δεν έκλαιγα.Ο πόνος είχε προχωρήσει παραπέρα.

Σ αυτό το σημείο να ζητήσω συγνώμη απ τις κοπέλες που ήταν μαζί μου στην αίθουσα και σίγουρα κατατρόμαξαν.

Ήρθε κι ένας άλλος γιατρός και λέει "Να ετοιμάσουμε χειρουργείο?"

Ο δικός μου (να ναι καλά ο άνθρωπος)του λέει "όχι ακόμα. θα το παλέψουμε κι άλλο¨"

Εγω να ρωτάω "τι έπαθα ?" και να μου λένε "μια μικρη αμμοραγία είναι μην αγχώνεσαι, όλα θα πάνε καλά".

Να μην τα πολυλογώ έμεινα εκεί μέσα ως τις 9:30 το βράδι και ευτυχώς που τελικά σώσανε τη μήτρα μου δε χρειάστηκε αφαίρεση.

Καθώς με πηγαίνανε στο δωμάτιο και πρίν βγούμε απ τα χειρουργεία με ρωτάει ο τραυματιοφορέας "το είδες το μωρό?" "όχι" του λέω και καθώς περνάγαμε απ την αίθουσα που τα έχουν μου λέει "να το" και μου φέρνει κοντα στο τζάμι ένα πυρεξάκι.Προσπάθησα νε τεντωθώ για αν το δω αλλά έβλεπα μόνο την κορυφή του κεφαλιού ενός μικροσκοπικού πλάσματος τυλιγμένου με μια κουβέρτα.Τόσες ώρες μόνο του να περιμένει τη μαμά του.

Τελικά με βγάλανε.Πέσαν πάνω μου οι συγγενεις.Άσπροι απ την αγωνία τους.Η μαμά μου με κοίταζε έτοιμη να κλάψει.Ο ¨αντρας μου άσπρος απ την αγωνία.

Το μωρό μου το φέρανε στο δωμάτιο.Απ το κοκτέιλ των χαπιών και τη νάρκωση δεν ένιωθα τίποτα.Ούτε χαρηκα, ούτε έκλαψα.Τίποτα.Σαν να μου φέρανε ξένο παιδί.

Και η αλήθεια είναι ότι για αρκετό καιρό δεν ένιωθα αυτόν το δεσμό που οι περισσότερες από εσάς νιώσατε αμέσως.

Περνώντας βέβαια ο καιρός, ο δεσμός μας δημιουργήθηκε και τώρα δε μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς αυτόν.

Απλώς την εμπειρία θα την αφήσω πίσω και φυσικά δε θα την επαναλάβω.

[miriki]

Μαρουλίτα πολύ λυπάμαι γιαυτά που έζησες. Δεν ξέρω αν σε παρηγορεί αλλά είναι πολύ λίγες οι μαμάδες που πραγματικά νιώθουν αυτο το δέσιμο που λες από την πρώτη στιγμή. Εγώ τον άκουσα να κλαίει και δεν μπορούσα να καταλάβω στην αρχή τι είναι κι ας μου λέγανε να σου ζήσει. Είναι άτιμη εμπειρία η καισαρική ειδικά με τη νάρκωση που σου έκαναν.

 

 

Κάποια στιγμή πρέπει να αρχίσουν να μας σέβονται οι γιατροί. Να δω πώς θα το καταφέρουμε.

 

Να σου ζήσει το μικρούλι σου κι οι χαρές που θα σε κερνάει να γλυκάνουν την πίκρα σου, εύχομαι. Άντε και για το νούμερο δύο έλα στο κλαμπ του φυσιολογικού τοκετού μετά από καισαρική μια βόλτα να ενημερωθείς σχετικά.

[EvaBar]

Δυστυχως το πρώτο μου παιδάκι το γέννησα με καισαρική. Η επισκληρίδιος μου έδωσε τη δυνατότητα να απολαύσω τουλάχιστον τις πρώτες στιγμές με τον μικρό μου. Πριν 10 μέρες γέννησα και την μπουμπού μας.

Η εγκυμοσύνη μου ήταν καλή. Δυστυχως δεν βρηκα τη δύναμη να δοκιμάσω να γεννησω με φυσιολογικό, παρ ότι το ήθελα πολύ.

Ηταν λοιπόν να γεννήσω Πέμπτη 24/3 με καισαρική και φυσικά με επισκληρίδιο. Ηθελα τουλάχιστον να ζήσω τις πρώτες στιγμές της μικρής μου. Τα πράγματα όμως δεν ήρθαν όπως τα ειχα στο μυαλό μου.

 

Την Πέμπτη τα ξημερώματα πριν πάω στο μαιευτηριο, ξύπνησα απο κάποιους πόνους. Ενιωθα τον νευρόπονο που έχουμε όταν το μωρό κλωτσάει και πιάνει κάποιο ευαίσθητο σημείο. Μόνο που το μωρό δεν κλώτσαγε και ο πόνος ήταν συνεχόμενος. Αυτο κράτησε για κανα μισάωρο. Ειχα αρχίσει να πιστευω πως στάθηκα τυχερή και ξεκίνησε φυσιολογικά ο τοκετός. Ο πόνος όμως τελικά πέρασε και εγω συνέχισα για λίγο τον ύπνο μου.

 

Μετα απο κανα 2 ωρο ήμουν στο μαιευτήριο. Εκει ακούσαμε το μωρό και με ετίμασαν για την καισαρική. Ολα πήγαιναν σύμφωνα με το πρόγραμμα. Μπαίνω λοιπόν στο χειρουργείο. Ξαπλώνω και έρχεται ο αναισθησιολόγος στο οποίο λέω πως θέλω επισκληρίδιο και πιάνουμε και ψιλοκουβεντούλα. Μου βάζει την πεταλούδα και μετά από λίγο με πιάνει ζαλάδα και σκοτοδύνη. Το λεω στον αναισθησιολόγο και αμέσως με γυρνάνε στο πλάι.

Να σημειώσω πως δεν είχα κανένα αγχος.

Με γυρνάνε λοιπόν στο πλάι και έρχονται 2 μαίες για να ακούσουν και πάλι το μωρό. Τις βλέπω λοιπόν αμέσως να αγχώνονται! Λένε στον αναισθησιολόγο "έχουμε αλίωση παλμών. Γρηγορα φωνάξτε τους γιατρούς!". Ο αναισθησιολόγος τους λεει " μην αγχώνετε. Δοκιμάστε άλλη μια φορά". Δοκιμάζουν πάλι λοιπόν, αλλά δεν ακουγόταν πουθενά η καρδούλα της μικρής μου.

 

Αααααχ! Ενιωθα σαν να μη συμβαίνει σε εμένα αυτό! Δεν ήθελα να το πιστέψω! Οι μαίες βγηκαν τρέχοντας απο το χειρουργείο και φώναξαν τους γιατρούς να έρθουν αμέσως. Ξαφνικά βλέπω να μπαίνουν στο χειρουργείο τρέχοντας 4-5 άτομα φορόντας στα γρήγορα τις μπλούζες τους. Εκεινη τη στιγμή ήρθε και ο αναισθησιολόγος απο πάνω μου με τη μάσκα. Μου λεει... "πρέπει να βγάλουμε το μωρό το συντομότερο γι αυτο θα κάνουμε γενική. Μην ανησυχείς για τίποτα!".Κάτι βαθια μέσα μου, μου έλεγε να τον πιστέψω και να του έχω εμπιστοσύνη.

 

Ξύπνησα και μέσα στη ζαλάδα μου το μόνο που ρώτησα ήταν αν ήταν καλά η μικρή μου. Μου είπαν πως ήταν μια χαρά και πως όλα είχαν πάει κατ ευχήν. Ενιωθα εξαντλημένη. Ηρθε για λίγο ο άντρας μου και η μητέρα μου και με ειδαν. Τους ρωτησα για το μωρό και αμέσως με πήγαν στην ανάνυψη. Ενιωθα ήρεμη. Μόλις με πήγαν στο δωμάτιο μετά απο 2 ωρες περίπου μου έφεραν την μικρή μου και θηλάσαμε.

 

Οταν συζητησα το συμβάν με τους γιατρους, και αφού τους ανέφερα και τον πρωινό πόνο, μου είπαν πως ηταν πιθανό να πήγαινα για αποκόληση πλακούντα. Στην 38η εβδομάδα αυτό θα σήμαινε πως θα έχανα το μωρό. Μου είπαν πως ημουν τυχερη που συνέβη ότι συνέβη μέσα στο μαιευτηριο, γιατι αν συνέβενε στο σπίτι δεν θα έπερνα χαμπάρι!

Δεν θελω να σκέφτομαι την περίπτωση που όλα θα είχαν πάει στραβα! Δεν έχει κανένα νόημα άλλωστε.

Σημασία έχει πως τοσο η μικρή μου όσο και εγω, ειμαστε καλά.